เมียเถื่อน ตอนที่ 24
ในห้องอาหารที่โรงพยาบาล ฟ้าสางนั่งซับน้ำตา ฝั่งตรงข้ามเป็นบดินทร์กับพลอยใส บดินทร์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฟ้าสาง พลอยใสมองอย่างหึงนิดๆ แต่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว
"ดีขึ้นหรือยังครับคุณฟ้า"
"ค่ะ...ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง พอดีฟ้าเห็นคุณอาแล้วนึกถึงพ่อของฟ้าน่ะค่ะ"
ฟ้าสางคืนผ้าเช็ดหน้าให้ บดินทร์ตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น
"คุณฟ้าครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"
"คุณดินมีอะไรจะถามดิฉันเหรอคะ"
"เมื่อคืนที่พี่เขตไล่คุณฟ้าออกจากบ้าน...คุณฟ้าคิดจะทำยังไงต่อไปครับ"
" ฟ้าก็ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ ก็คงกลับกรุงเทพฯ ไปหางานทำ หาเงินมารักษาพ่อเหมือนเดิมมั้งคะ"
ฟ้าสางอึ้งๆ บดินทร์เลยช่วยคิดหาทางให้
"งั้นเอาอย่างนี้แล้วกันครับ คุณฟ้าไปอยู่ที่บ้านผมก่อนดีมั้ยครับ"
พลอยใสชะงัก มองหน้าคนรัก บดินทร์ไม่ทันได้สังเกต
"แต่ว่า ..."
"ไม่มีคำว่าแต่ครับ ผมไม่ได้ให้คุณฟ้าอยู่เฉยๆ ผมมีงานให้คุณฟ้าทำ"
"งานอะไรคะ"
"คุณก็เห็นว่าพ่อผมเป็นอัมพาต ผมเองก็ต้องทำงาน ไม่มีคนคอยดูแลท่าน ถ้าคุณฟ้าไปอยู่ที่บ้านผมแล้วคอยดูแลพ่อผม ผมก็จะได้สบายใจ"
พลอยใสขัดขึ้น
"แต่คุณฟ้าไม่ใช่พยาบาล จะทำได้เหรอคะ"
"เรื่องนั้นมันก็จริงครับ คุณพลอย แต่อย่าลืมสิครับว่าพ่อคุณฟ้าก็เป็นอัมพาต คุณฟ้ามีประสบการณ์ดูแลคนป่วยมาแล้ว จริงไหมครับ"
ฟ้าสางลังเล
"แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าจะทำได้"
"คุณฟ้าครับ ผมขอร้องล่ะครับ...ถือซะว่าเห็นแก่คุณพ่อของผม คุณฟ้ารับงานนี้เถอะนะครับ"
ฟ้าสางทนลูกตื๊อไม่ไหว จึงพยักหน้า
"ก็ได้ค่ะ แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้นนะคะ"
"ตกลงครับ คุณฟ้าสัญญาแล้วนะครับ"
บดินทร์ยื่นมือข้ามโต๊ะไปจับมือฟ้าสางเพื่อทำสัญญา พลอยใสมองเขม็ง ไม่พอใจ
บริเวณลานจอดรถโรงพยาบาล ฟ้าสาง บดินทร์ พลอยใสเดินออกมาด้วยกัน
"คุณฟ้ารอตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมขับรถมารับ คุณฟ้าจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย"
ฟ้าสางยืนรอที่หน้าร้านตามคำบอกของบดินทร์ บดินทร์เดินไปที่รถ พลอยใสเดินตามมาติดๆ
"คุณดิน...เดี๋ยวก่อนสิคะ"
"ครับ คุณพลอย"
"คิดดีแล้วเหรอที่จะให้คุณฟ้าไปอยู่ที่บ้าน เธอเป็นผู้หญิงนะคะ"
"ทำไมล่ะครับคุณพลอย...หรือว่าคุณหึงผม"
พลอยใสเขิน
"พลอยจะหึงคุณทำไมคะ พลอยกลัวคุณจะทะเลาะกับพี่เขตต่างหาก"
"คุณฟ้าน่าสงสารออกนะครับคุณพลอย...อยู่ในฐานะเมียเถื่อนของพี่เขต แต่พี่เขตก็ไม่เคยไยดีด้วย แถมยังถูกไล่ออกจากบ้านอีก แม่เลี้ยงกับพี่สาวก็ไม่ดูดำดูดี ผมสงสารเธอ จะให้ผมอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไร ผมก็ทำไม่ลงหรอกครับ ที่สำคัญตอนนี้เธอ..." บดินทร์เกือบจะหลุดปากว่าท้องกับเขต แต่รีบหยุดพูด...
"เธออะไรเหรอคะ"
"เหตุผลก็ตามที่ผมบอกมาทั้งหมดนั่นแหละครับ"
พลอยใสกับต้องยอมรับกับเหตุผลที่บดินทร์ยกมาพูด
"อ๋อค่ะ"
"คุณเข้าใจผมแล้วใช่ไหมครับ คุณพลอย"
พลอยใสจำใจต้องพยักหน้า ทั้งๆ ที่ก็แอบระแวงบดินทร์กับฟ้าสางอยู่นิดๆ
เวลาต่อมา ในห้องนอนของเขต ฟ้าสางบรรจงพับเสื้อชิ้นสุดท้ายใส่กระเป๋าแล้วรูดซิปปิด
เธอมองไปรอบๆ ห้องอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วเอื้อมมือไปจับหมอนที่เขตเคยนอนอยู่
เธอชักมือออก ตัดสินใจลากกระเป๋าเดินไปที่ประตูห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็ชะงัก เพราะ
เขตยืนอยู่หน้าประตู
"คุณเขต"
เขตหน้าเครียดเหลือบเห็นกระเป๋าที่ฟ้าสางถือออกมา
"เธอจะไปไหน"
"ดิฉันก็กำลังจะไปจากที่นี่ไงคะ"
เธอเดินผ่านตัวเขตไป เขตจับข้อศอกฟ้าสางไว้แน่น
"ใครอนุญาตให้เธอไปจากที่นี่"
"คุณลืมไปแล้วหรือคะ เมื่อคืนนี้คุณเองเป็นคนออกปากไล่ฉันออกไปด้วยตัวเอง"
เขตอึ้งไป เพราะตัวเองพูดแบบนั้นจริง
"แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน"
ฟ้าสางอึกอัก ไม่ยอมพูด เขตสงสัย บีบแขนคาดคั้นฟ้าสาง
"บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน กับใคร"
ภายในห้องรับแขก บดินทร์รีบอธิบายเหตุผลที่จะให้ฟ้าสางย้ายไปอยู่บ้านตัวเอง
"แต่ผมกับคุณฟ้าตกลงกันแล้วว่าเธอจะไปดูแลพ่อให้ผม"
"พี่อนุญาตให้ฟ้าสางไปดูแลอาบัญชาได้ แต่ต้องกลับมานอนที่นี่เท่านั้น"
"ทำไมล่ะครับ"
เขตโอบฟ้าสางเข้ามา แสดงท่าเป็นเจ้าของสุดๆ
"เพราะฟ้าสางเป็นเมียพี่ พี่จะไม่ยอมให้เมียพี่ไปนอนบ้านผู้ชายอื่นเด็ดขาด แม้แต่แก!"
เขตโอบฟ้าสางเดินออกไป บดินทร์มองตามไปแบบมึนๆ กับความขึ้นๆ ลงๆ ของอารมณ์เขต
อีกมุมหนึ่ง เมษาที่เพิ่งกลับมาจากเริงรักกับจอม แอบฟังอยู่ ก็จิกตาร้าย แค้น
"นังฟ้า แกมีดีอะไร ทำไมผู้ชายต้องตามติดแกทุกคน"
เสียงเสี่ยซ้งหัวเราะดังขึ้นอย่างสาแก่ใจ เขานั่งอยู่ในห้องทำงาน มีเบิ้มกับบางยืนพินอบพิเทาอยู่เยื้องไปด้านหลัง
"สะใจจริงๆ ป่านนี้ไอ้เขตมันคงแทบคลั่งแล้ว"
"นายบัญชาก็เหมือนมือขวาของไอ้เขต ขาดมันไปคน โรงเลื่อยของไอ้เขตคงวุ่นวายยกใหญ่แน่ครับเสี่ย" บางบอก
เสี่ยซ้งลุกขึ้นเดินใช้ความคิด
"เพราะฉะนั้น ถ้าฉันจัดการซ้ำเติมมันตอนนี้ได้ก็คงดีสินะ"
"ครับเสี่ย จะตีงูก็ต้องตีให้หลังหักสิครับ" เบิ้มส่งเสริม
เสี่ยซ้งครุ่นคิดแล้วนึกออก
"ฉันนึกออกแล้วว่าจะจัดการมันยังไง"
"เสี่ยสั่งมาได้เลยครับ พวกผมสองคนจะไปจัดการให้ทันที" บางบอก
เสี่ยซ้งกวักมือให้เบิ้ม บางมาใกล้ๆ แล้วกระซิบบอกแผนการไป
วันใหม่ รถบรรทุกไม้ที่มีตราของโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณของเขต แล่นมาตามถนนเปลี่ยวแห่งหนึ่ง สองข้างทางเป็นป่ารก ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรไปมาเท่าไหร่นัก
ในรถ บุญมี คนขับรถกำลังขับไปตามปกติ ทันใดนั้น บุญมีก็เพ่งมองทางข้างหน้า เห็นรถกระบะคันหนึ่งจอดเปิดไฟฉุกเฉินอยู่ข้างทาง เป็นเบิ้มที่สวมหมวกแก๊ปปิดหน้าปิดตา กำลังยืนโบกรถ ทำทีเป็นขอความช่วยเหลือ
บุญมีใจดี เลยจอดรถถาม
"รถเป็นอะไรเหรอน้องชาย"
"ยางรั่วจ้ะ ขอแรงพี่ชายช่วยเปลี่ยนยางให้หน่อยได้ไหม"
"อ๋อ ได้สิ"
บุญมีกระโดดลงจากรถ แล้วตรงไปช่วยเบิ้มเปลี่ยนยางรถกระบะให้
ขณะที่บุญมีกำลังก้มๆ เงยๆ เปลี่ยนยางให้เบิ้มนั้น บางก็ถือท่อนไม้ ย่องเข้ามาทางด้านหลัง แล้วเงื้อมือจะฟาดหัวบุญมี ทันใดนั้น บุญมีเปลี่ยนยางเสร็จ เงยหน้าขึ้น มองเห็นเงาของบางในกระจก
"เฮ้ย!"
บุญมีเอี้ยวตัวหลบ พอบางฟาดลงมา เลยไม่โดนเต็มๆ นัก แต่ก็ทำให้บุญมีเสียหลักไปเหมือนกัน เขาพยายามจะวิ่งหนี เบิ้มกับบางเห็นท่าไม่ดี รีบควักปืนออกมาวิ่งตามบุญมีไป
บุญมีพยายามจะตะกายขึ้นรถบรรทุก แต่เบิ้มเล็งปืนไปที่กลางหลังของคนขับ แล้วเหนี่ยวไก "เปรี้ยง!"
กระสุนแล่นตรงเข้ากลางหลัง ตัดขั้วหัวใจ
บุญมีหงายหลังตกลงมาบนพื้นถนน ตาเหลือกค้าง สิ้นใจทันที
"เฮ้ย เล่นกันถึงตายเลยเหรอวะ ไอ้เบิ้ม"
"จะเก็บมันไว้เรียกพ่อแกมาจับเหรอวะ ไอ้บาง"
บางยอมจำนนกับเหตุผลของเบิ้ม
"เรารีบไปกันดีกว่า ก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า"
เบิ้มกับบางช่วยกันเอาเท้าเขี่ยศพของบุญมีออกไปให้พ้นทาง เบิ้มกระโดดขึ้นรถบรรทุก ส่วนบางขึ้นรถกระบะ แล้วขับออกไปพร้อมกัน
ศพของบุญมี คนขับรถบรรทุกนอนเดียวดายอยู่กลางถนนในป่า
เย็นต่อเนื่องมา ดำกำลังโทรศัพท์ สีหน้ายุ่งยากใจ ขณะที่เขตกับมิ่งยืนรอคำตอบอยู่
"ว่ายังไงดำ โทรติดหรือเปล่า"
"โทรไม่ติดเลยครับคุณเขต"
บดินทร์เดินออกมาจากในออฟฟิศมาที่หน้าโรงเลื่อย
"มีอะไรหรือครับพี่เขต"
"ก็ไม้จากเหนือที่จะส่งมาแปรรูปน่ะสิ ป่านนี้ยังมาไม่ถึงเลย แถมยังติดต่อนายบุญมีไม่ได้ซะด้วย"
"น่าแปลกนะครับ นายบุญมีไม่เคยเหลวไหลมาก่อน"
"ผมว่ามันต้องมีเหตุอะไรแน่ๆ" มิ่งบอก
รถตำรวจแล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงเลื่อย ทุกคนมองตาม เขตเริ่มสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
ตำรวจ 2 คน ลงจากรถเดินตรงเข้ามาหาเขตกับบดินทร์
ตำรวจ1กล่าว
"สวัสดีครับคุณเขต คุณบดินทร์"
"ครับ ผู้กอง"
ตำรวจ2 ถาม
"คุณเขต คุณบดินทร์พอจะรู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า"
ตำรวจ2เอาภาพถ่ายบุญมีให้บดินทร์กับเขตดู บดินทร์กับเขตตกใจ
"รู้จักครับ นายบุญมีเป็นคนขับรถบรรทุกไม้ของโรงเลื่อยเรา" บดินทร์บอก
"นี่พวกเราก็กำลังรอให้เขาขนไม้มาแปรรูปพอดี...เกิดอะไรขึ้นหรือครับ" เขตถาม
ตำรวจ1บอก
"เราพบศพชายคนนี้ถูกทิ้งอยู่ในป่า"
"แต่ไม่พบรถบรรทุกไม้ครับ" ตำรวจ2บอก
ทุกคนต่างตกใจ...
เขตเค้นเสียง
"ต้องเป็นฝีมือไอ้เสี่ยซ้งแน่ๆ"
เขตแค้นเสี่ยซ้งมากๆ
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 24 (ต่อ)
ภายในห้องนั่งเล่นบ้านเสี่ยซ้ง
"พวกแกจัดการกับกลบร่องรอยรถบรรทุกเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"
"ครับเสี่ย พวกผมรับรอง จะไม่ให้เดือดร้อนมาถึงเสี่ยเด็ดขาด" เบิ้มบอก
"ทำงานได้ดีมาก นี่เป็นรางวัลของพวกแก"
เสี่ยซ้งโยนเงินให้เบิ้มกับบางคนละปึก เบิ้มกับบางรับไปด้วยสีหน้าละโมบตามเคย
"ขอบคุณครับ เสี่ย"
เสี่ยซ้งลุกขึ้นไปรินไวน์ใส่แก้วแล้วจิบช้าๆ
"แกกับฉันอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้หรอก ไอ้เขต"
เสี่ยซ้งเขวี้ยงแก้วไปที่มุมห้อง แก้วแตก เพล้ง! ไวน์สีแดงไหลนองคล้ายเลือด เสี่ยซ้ง...ยิ้มอย่างอำมหิต
หลายวันผ่านไป ณ บ้านบัญชา ห้องนอนถูกปรับปรุงใหม่ เพื่อให้คนป่วยอย่างบัญชานอนและลุกนั่งไปมาบนรถเข็นได้สะดวกสบาย
บดินทร์ค่อยๆ ประคองพ่อจากเก้าอี้รถเข็นให้ขึ้นไปนอนบนเตียง
"ให้พลอยช่วยนะคะ คุณดิน"
พลอยใสรีบเข้าไปช่วยบดินทร์ประคองบัญชาอีกข้าง แต่พลอยใสไม่เคยดูแลคนป่วยอัมพาตมาก่อน ทำให้รับน้ำหนักบัญชาไม่ได้ พลอยใสเซเกือบล้ม ฟ้าสางรีบเข้าไปช่วยพลอยใส
"ให้ฟ้าจัดการดีกว่าค่ะ"
ฟ้าสางเข้าไปรับหน้าที่แทน พลอยใสถอยหลบออกมายืนดู รู้สึกตัวเองไร้ประโยชน์สุดๆ
บริเวณประตูห้อง เขตยืนแอบมองฟ้าสางกับบดินทร์อย่างหึงหวง
บดินทร์กับฟ้าสางวางบัญชาลงบนเตียงได้สำเร็จ
"ขอบคุณนะครับ คุณฟ้า ถ้าไม่มีคุณฟ้าผมคงแย่แน่ๆ"
"ฟ้ายินดีค่ะ คนที่เป็นอัมพาตอย่างคุณอาบัญชา ต้องหมั่นพลิกตัวบ่อยๆ ไม่อย่างนั้นจะเป็นแผลกดทับ จะยิ่งรักษายาก แล้วต้องทำกายภาพบำบัดให้บ่อยๆ แขนขาจะได้ไม่ลีบค่ะ"
"ผมคงต้องรบกวนให้คุณฟ้าช่วยสอนแล้วล่ะครับ"
"ได้เลยค่ะ"
บดินทร์กับฟ้าสางยิ้มให้กันแบบมิตรภาพ
พลอยใสหวั่นไหว กลัวว่าทั้งคู่ใกล้ชิดกันแล้วจะชอบพอกัน เขตเองก็หวั่นไหวไม่แพ้พลอยใส
"เดี๋ยวฟ้าไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้คุณอาดีกว่า คุณดินกับคุณพลอยคุยกันไปก่อนนะคะ"
ฟ้าสางเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง เขตเห็นดังนั้น ก็รีบหลบออกไป
พลอยใสเลยพูดกับบดินทร์เหมือนอาสา
"คุณดินมีอะไรให้พลอยแบ่งเบาบ้าง บอกมาเลยนะคะ"
บดินทร์หันมายิ้มเต็มหน้าให้ ดีใจที่คนรักมีน้ำใจ
"แค่คุณพลอยมาอยู่ข้างๆ ผมก็มีกำลังใจแล้วครับ"
พลอยใสยิ้มตอบ พยายามจะไม่ระแวงฟ้าสางกับบดินทร์ แต่ใจก็ยังสั่นไหวอยู่ดี
ภายในครัวบ้านบัญชา กาต้มน้ำบนเตาแก๊สส่งเสียงหวีดออกมาให้รู้ว่าน้ำเดือดแล้ว ฟ้าสางเอาที่จับร้อนจับหูกาต้มน้ำแล้วเทใส่อ่างที่เตรียมน้ำเย็นไว้ จะเอาไปเช็ดตัวให้บัญชา
ฟ้าสางถืออ่างน้ำแล้วหันกลับมา เจอเขตยืนอยู่ประชิดตัว เธอตกใจ ทำน้ำร้อนกระฉอกใส่เขตเล็กน้อย แต่เขตแกล้งกระโดดโหยงร้องโวยวายทำเป็นร้อนมาก
"โอ๊ย ร้อน"
"ขอโทษค่ะ คุณเขต"
"นี่เธอกะจะเอาน้ำร้อนลวกฉันหรือยังไง"
"ดิฉันเปล่านะคะ คุณมาขวางทางฉันไว้ทำไม"
"เดี๋ยวนี้ชักจะปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ ตั้งแต่ได้นายดินมาถือหางเนี่ย"
ฟ้าสางพยายามไม่โกรธ
"ขอทางด้วยค่ะ ดิฉันจะรีบไปเช็ดตัวให้คุณอาบัญชา"
ฟ้าสางเดินหลีกผ่านเขตไป แต่เขตกลับเดินมาขวางทางไว้อีก
"ฉันยังไม่ให้เธอไปไหน"
"ถ้าคุณไม่หลีก ฉันอาจจะทำน้ำร้อนหกทั้งอ่างใส่คุณก็ได้นะคะ"
เขตกลัวถูกน้ำร้อนลวกอีก เลยต้องยอมถอยไปอย่างเจ็บใจ
ในเวลาเดียวกัน ราตรีกับเมษาเดินกระสับกระส่ายรออยู่หน้าบ้าน เขตเดินกลับมาจากบ้านบัญชา เห็นสองแม่ลูกยืนรออยู่ก็ชะงัก เมษารีบเดินเข้าไปหา เขตหลบไม่ทัน
"คุณเขตคะ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ"
"ตอนนี้ผมไม่ว่างครับ"
เขตจะเดินหนีเมษา แต่ราตรีมาขวางหน้าไว้ หน้าตาจริงจัง
"คุณเขตคะ คุณมีอะไรกับลูกเมของฉันจนท้องแล้ว จะทิ้งๆ ขว้างๆ ทำเหมือนเล่นขายของแบบนี้ ฉันไม่ยอมนะคะ"
"แล้วพวกคุณจะให้ผมทำยังไง"
"เมต้องการงานแต่งงานค่ะ"
"คุณก็รู้ว่าตอนนี้ผมยังไม่สะดวก อาบัญชาเพิ่งประสบอุบัติเหตุเป็นอัมพาต จะให้ผมจัดงานรื่นเริงได้ยังไง"
"ถ้าอย่างนั้น คุณเขตจะพร้อมแต่งงานกับลูกเมเมื่อไหร่คะ ฉันขอคำตอบชัดๆ เดี๋ยวนี้เลย"
"เอาไว้ให้อาบัญชาหายดีก่อนครับ"
เขตเดินหนีไปทันที เมษากับราตรีเหวอ
ภายในห้องนั่งเล่น ราตรีกับเมษาอารมณ์เสียหงุดหงิด
"จะบ้าเหรอ ให้รอจนกว่าไอ้แก่นั่นจะหาย แล้วถ้าเกิดมันไม่หายขึ้นมาล่ะแม่ ฉันไม่อดแต่งงานเหรอ"
"เพราะแกคนเดียว ไม่น่าไปผลักไอ้แก่บัญชาตกบันไดเลย ไม่งั้นนายเขตก็ไม่มีข้ออ้างเรื่องงานแต่งงานแล้ว"
"ถ้าเมไม่ผลักไอ้แก่นั่นตกบันได เราก็ถูกจับเข้าคุก ข้อหาลักทรัพย์ เมก็อดแต่งงานกับคุณเขตอยู่ดี"
ราตรีอึ้งไป เพราะเมษาพูดก็ถูก
"แกจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้นะยัยเม ท้องแกก็โตขึ้นทุกวันๆ แล้วถ้าเกิดคลอดออกมา หน้าตาไม่เหมือนนายเขตล่ะก็เป็นเรื่องแน่ๆ"
"แม่จะให้เมทำยังไง ก็คุณเขตเล่นเอาแต่ผลัดไปเรื่อยๆ นี่นา"
"ไอ้นู่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ... ทำไมมันถึงได้ยุ่งยากนักนะ"
สองแม่ลูกต่างก็อารมณ์เสียด้วยกันทั้งคู่ ราตรีนึกอะไรออก เลยเปลี่ยนท่าทีมาพูดดีๆ กับเมษา
"เออ นี่ ยัยเม พอจะมีเงินให้แม่ยืมสักหน่อยมั้ย"
"จะเอาไปเล่นอีกล่ะสิแม่"
"ฉันจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของฉัน แกมีรึเปล่าล่ะ"
"ไม่มีหรอก แม่ก็รู้ ฉันไม่มีรายได้อะไร จะให้ไปขอคุณเขตก็คงไม่มีทางได้หรอก"
"ไม่เป็นไร ฉันหาของฉันเองก็ได้"
ราตรีเดินไปที่ตู้โชว์ เห็นกุญแจเสียบค้างอยู่ เลยหยิบข้าวของออกมาใส่กระเป๋าหน้าด้านๆ
"แม่ เดี๋ยวใครก็เห็นเข้าหรอก"
"กลัวทำไม ของของคุณเขต ก็เหมือนของของแก ยังไงสักวันแกก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่ดี"
เมษานิ่งคิด เห็นด้วยกับแม่ เลยเข้าไปช่วยกันเก็บ
ตอนค่ำ เสี่ยซ้งกำลังจะออกจากบ้านเพื่อจะไปที่บ่อน จอมเดินเข้ามาหาจากอีกทาง
"เสี่ยครับ"
เสี่ยซ้งรีบเรียกเบิ้มกับบางจะไล่จอมออกไป
"ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง ไล่มันออกไป"
เบิ้มกับบางชักปืนทำท่าจะเล่นงาน จอมเลยรีบบอกเสี่ยซ้ง
"เสี่ยจะให้ไอ้ลูกหมาสองตัวนี่ยิงผมก็ได้ แต่เสี่ยต้องฟังเรื่องที่ผมจะมาบอกก่อนครับ"
เสี่ยซ้งเห็นว่ายังไงตัวเองก็เป็นต่อเลยยอมฟังจอม
"คนไม่ซื่อ เลี้ยงไม่เชื่องอย่างเอ็ง มีอะไรก็รีบบอกมา"
"ผมอาจจะไม่ซื่อ แต่ผมก็ไม่เคยแว้งกัดใครก่อนแน่นอนครับ แต่ที่แน่ๆ คนที่มีศัตรูมากมายอย่างเสี่ย ก็อาจจะพลาดเข้าสักวัน เพราะมีลูกน้องซื่อบื้ออย่างไอ้เบิ้มไอ้บาง"
"อ้าว พี่ ทำไมปากม้าอย่างนั้นล่ะ" เบิ้มบอก
"ถึงชั้นจะไม่เก่ง แต่ชั้นก็พอตัวนะพี่" บางว่า
"ถ้าเสี่ยเชื่อว่าจะพึ่งพาไอ้สองตัวนี่ได้ ผมก็จนใจครับ ยังไงเสี่ยตั้งรับไอ้เขตให้ดี มันเตรียมจัดหนักเสี่ยทุกทาง ถ้าเสี่ยไม่อยากโดนซิว ควรให้ผมกลับมาทำงานให้อีกนะครับ"
เสี่ยซ้งสองจิตสองใจ เริ่มหวั่นใจเพราะรู้ดีว่าเบิ้มกับบางสู้จอมไม่ได้ แต่ก็รู้ดีว่าจอมไม่ไว้ใจไม่ได้
"เออ เอ็งก็พูดมีเหตุมีผล แต่ชั้นขอเวลาคิดก่อน"
"ผมก็อยากรอเสี่ยนะครับ แต่ผมก็ต้องกินข้าว"
เสี่ยซ้งตัดสินใจหยิบเงินให้จอมไปก้อนหนึ่ง ต้องยอมว่าจอมเป็นลูกน้องที่ได้เรื่องกว่าเบิ้มกับบาง
"เอาไปกินข้าวก่อน รอชั้นตัดสินใจ"
จอมรีบยกมือไหว้แล้วรับเงินจากเสี่ยซ้งไป แววตายิ้มเจ้าเล่ห์ รู้ว่าจะได้กลับมาทำงานกับเสี่ยซ้งแน่นอน
"ขอบคุณครับ เสี่ย"
หลายวันผ่านไป ฟ้าสางกำลังเช็ดตัวให้กับบัญชาที่นอนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เธอทำกายภาพบำบัด นวดแขน นวดขาให้ ท่าทางเหน็ดเหนื่อย เธออ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟัง บัญชาผล็อยหลับไป พอเธอเห็นว่าบัญชาหลับไปแล้ว ก็หันไปจัดการเก็บอ่างน้ำเช็ดตัวออกไปจากห้อง
ฟ้าสางถืออ่างน้ำเดินกลับมาที่ห้องครัวแล้วเกิดอาการหน้ามืด อ่างน้ำหล่นจากมือ น้ำหกนองเต็มพื้น ขณะที่ฟ้าสางเอามือยันเคาน์เตอร์ครัวไว้ได้
ที่ประตูห้องครัว บดินทร์รีบวิ่งมาดู เพราะได้ยินเสียงอ่างน้ำหล่น เขาเห็นเธอกำลังจะล้ม
"คุณฟ้า"
บดินทร์รีบวิ่งเข้าไปรับร่างของฟ้าสางที่กำลังจะร่วงลงพื้นได้อย่างทันท่วงที
เขตกับมิ่งเดินตรวจงานในโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณด้วยกัน เขตสั่งงานมิ่ง ดำรีบวิ่งมาหาเขต มีตำรวจ 2 นาย เดินตามมาด้วย
"คุณเขตครับ ตำรวจมาหาอีกแล้วครับ"
เขตบอกมิ่ง
"มิ่งไปทำตามที่ฉันสั่งให้เรียบร้อยล่ะ"
มิ่งพยักหน้ารับคำสั่ง ออกไปพร้อมดำ ตำรวจเดินมาหาเขตที่ยกมือไหว้ทักทาย ตำรวจตะเบ๊ะตอบ
"สวัสดีครับ ผู้กอง... มีความคืบหน้าของคดีแล้วหรือครับ"
ตำรวจ1 บอก
"ใช่ครับ ตอนนี้เราเจอรถบรรทุกโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณแล้วครับ"
เขตกระตือรือร้น
"อยู่ที่ไหนครับ"
ตำรวจ2 บอก
"อยู่ในป่าครับ ที่พวกผมมาก็เพราะอยากจะให้คุณเขตไปดูว่าใช่รถของคุณแน่หรือเปล่า"
"ได้ครับ เดี๋ยวผมตามไปนะครับ"
ผ่านเวลาเล็กน้อย ในห้องนั่งเล่นบ้านบัญชา บดินทร์เอาแอมโมเนียให้ฟ้าสางดม เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นแบบงงๆ
"นี่ฟ้าเป็นอะไรไปคะ"
"คุณฟ้าเป็นลมไปครับ"
ฟ้าสางลุกขึ้นนั่งช้าๆ บดินทร์มองอย่างเป็นห่วง
"งานดูแลคุณพ่อผมอาจจะหนักเกินไปสำหรับคนท้อง เดี๋ยวผมจะหาคนมาช่วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณดิน...ฟ้าทำได้ ฟ้าอยากตอบแทนที่คุณอาบัญชาเคยช่วยเหลือฟ้า...ท่านก็เหมือนพ่ออีกคนค่ะ"
บดินทร์ฟังเหตุผลของฟ้าสางแล้วก็ซึ้งใจ อดจะห่วงเรื่องท้องของฟ้าสางไม่ได้
"ขอบคุณครับ แล้วเมื่อไหร่คุณฟ้าจะบอกพี่เขตเรื่องตั้งท้องซะที"
"ฟ้ายังไม่พร้อมค่ะ"
"คุณฟ้าจะรอไปถึงเมื่อไหร่ครับ"
ฟ้าสางอ้ำอึ้ง ตอบไม่ได้ ฟ้าสางรีบตัดบท
"ได้เวลาทานยาของคุณอาบัญชาแล้ว ฟ้าไปเตรียมยาก่อนนะคะ"
ฟ้าสางรีบผุดลุกขึ้นอย่างเร็ว แต่ยังไม่หายหน้ามืดดี ก็เลยเซอีก บดินทร์รีบประคองไว้
เขตเดินมาที่ประตูห้อง เห็นบดินทร์กับฟ้าสางอยู่ในท่าชวนให้เข้าใจผิดอีก เขตตาวาว พุ่งเข้ามาผลักบดินทร์ออกไป
"นายดิน นายจะทำอะไรฟ้าสาง"
"คุณฟ้าไม่ค่อยสบาย ผมก็เลยประคองไว้ไม่ให้ล้มไงครับ"
เขตเสียฟอร์ม เลยทำเป็นปากเสียใส่ฟ้าสางอีก
"ผู้หญิงคนนี้จะเป็นอะไรได้ นอกจากมารยาสาไถย หลอกล่อให้ผู้ชายสงสารก็เท่านั้น"
ฟ้าสางพยายามสะกดกลั้น ไม่โต้ตอบ บดินทร์รีบเปลี่ยนเรื่อง
"แล้วพี่เขตมาที่นี่ทำไมเหรอครับ"
เขตนึกได้
"จริงสิ เมื่อกี้ตำรวจมาบอกว่าเจอรถบรรทุกแล้ว จะให้เราตามไปดูว่าเป็นของเราแน่หรือเปล่า"
"งั้นเราไปกันเลยดีกว่า...คุณฟ้า ฝากดูแลคุณพ่อผมด้วยนะครับ"
ฟ้าสางพยักหน้ารับ เขตกับบดินทร์รีบออกไป
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 24 (ต่อ)
ในมุมหนึ่งที่เรือนหลังเล็กบ้านเขต ตอนเย็น จอมนั่งหน้าเครียดอยู่ที่เตียงนอน เมษาเข้ามากอดจอมจากทางด้านหลัง แต่จอมไม่มีอารมณ์ร่วมจนเมษาเซ็ง
"เป็นอะไรไปล่ะพี่จอม"
"พี่กำลังกลุ้มใจ"
"พี่จอมกลุ้มเรื่องอะไร บอกเมได้รึเปล่า"
"ก็เรื่องเงินน่ะสิ ไอ้เสี่ยซ้งบอกว่าจะคิดดูเรื่องรับพี่กลับเข้าไปทำงานใหม่ แต่จนป่านนี้แล้ว มันก็ยังไม่ติดต่อมาเลย"
"โอ๊ย ไอ้เสี่ยหน้าเลือดนั่นอะนะ อย่าไปหวังพึ่งมันซะให้ยากเลย"
"พี่ก็คิดอยู่...เมพอมีเงินให้พี่ยืมบ้างไหม เงินพี่หมดแล้ว"
"ฉันไม่มีหรอกพี่ ไอ้เขตมันเลื่อนการแต่งงานออกไป ฉันก็เลยยังไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้าน"
"แล้วจะไปหาเงินจากไหนวะ หรือว่าจะปล้นเซฟไอ้เขตมันอีกที"
"อย่าเลยพี่ เดี๋ยวถูกจับได้แบบคราวก่อนอีก"
จอมคิดๆ แล้วนึกออก
"พี่นึกออกแล้วว่าเราจะหาเงินมาจากไหน"
เมษาดีใจ อยากได้เงินไปใช้เหมือนกัน
"ที่ไหนเหรอพี่...ขอส่วนแบ่งเมไปด้วยนะ"
จอมยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ยังไม่ตอบ
ในป่า ซากรถของเขตที่ถูกเผาทำลายหลักฐาน ถอดเป็นชิ้นๆ ทิ้งไว้ในป่ามุมหนึ่ง เขตยืนขบกรามแน่นด้วยความแค้นใจ
ตำรวจ1ถาม
"ตกลงซากรถคันนี้ใช่ของคุณเขตแน่นะครับ"
"ใช่แน่นอนครับ"
ตำรวจ2 บอก
"งั้นเดี๋ยวผมรบกวนพวกคุณไปให้การเพิ่มเติมที่โรงพักครับ"
บดินทร์กับเขตพากันเดินออกมาจากจุดเกิดเหตุ
"ผมว่าต้องเป็นฝีมือเสี่ยซ้งแน่ๆ"
"จะมีใคร ที่ผ่านมาพี่พยายามไม่ตอบโต้ เพราะอย่างน้อยก็ทำธุรกิจแบบเดียวกัน แต่ทำแบบนี้มันมากเกินไป ทั้งฆ่าคน ทั้งเผารถ เผาโกดัง...พี่จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว"
เขต แววตาแข็งกร้าว ไม่ยอมทนอีกต่อไปแล้ว
เวลาหัวค่ำ จอมกับเมษาพากันย่องเงียบเข้ามาด้านในบ้านเสี่ยซ้ง
"พี่จอมมีกุญแจบ้านไอ้เสี่ยซ้งด้วยเหรอ"
จอมยิ้มร้าย
"พี่แอบปั๊มกุญแจไว้ตั้งแต่ตอนที่มันให้พี่ดูแลน่ะสิ"
จอมกำลังจะเดินออกไปอีกห้อง แต่เมษาจับแขนจอมไว้
"พี่จอมแน่ใจนะว่าตอนนี้เสี่ยมันไม่อยู่บ้าน"
"แน่สิวะ...เวลานี้มันต้องไปที่บ่อนของมันแล้ว"
"จริงด้วย งั้นเราไปกันเลยเถอะพี่ ฉันรอไม่ไหวแล้ว"
เมษากำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้น ก็ถูกจอมกระชากตัวเข้ามาหลบ ปิดปากไว้แล้วจุ๊ปากให้เงียบ ลูกน้องคนหนึ่งของเสี่ยซ้งเดินผ่านหน้าห้องไป เพื่อสำรวจความเรียบร้อย ลูกน้องเสี่ยซ้งเดินผ่านไปแล้ว เมษากับจอมก็ถอนใจอย่างโล่งอก
"ทีหลังอย่าทะเล่อทะล่าออกไปอีก ต้องตามหลังพี่ เข้าใจมั้ย"
เมษาพยักหน้า ยอมรับคำสั่งของจอมด้วยความจำใจ
ในห้องทำงานเสี่ยซ้ง จอมกับเมษาพากันเข้ามา จอมตรงไปที่ตู้เซฟของเสี่ยซ้งที่แอบอยู่ในผนัง แล้วหมุนรหัสอย่างชำนาญ
"พี่จอมรู้รหัสเซฟของเสี่ยซ้งด้วยเหรอพี่"
"ไม่เห็นจะยาก พี่ก็แอบดูตอนที่มันเผลอไง"
ประตูตู้เซฟเปิดออก เห็นเงินสดเป็นปึกๆ รวมทั้งโฉนดที่ดิน และแก้วแหวนเงินทองมากมาย
เมษาตาวาวด้วยความโลภ อุทานออกมา
"เราจะรวยกันใหญ่แล้วพี่จอม"
"อย่ามัวแต่ตื่นเต้น เอาถุงออกมา พี่จะกวาดเอง"
เมษาเอาถุงที่เตรียมไว้ออกมาให้จอม
"นี่จ้ะ"
"เมรีบไปดูต้นทางไว้"
เมษาพยักหน้าแล้วรีบหลบไปดูต้นทาง จอมกวาดเงินทองข้าวของต่างๆ ของเสี่ยซ้งลงในถุง
เมษาชะโงกออกไปดูข้างนอก เห็นเสี่ยซ้ง เบิ้ม บาง เดินคุยกันหน้าเครียดเข้ามา แต่ทั้งสามไม่เห็นเมษา
เมษาตกใจ รีบวิ่งหน้าตั้งมาบอกจอม
"พี่จอม เสี่ยซ้งมา"
"ซวยแล้วไง กลับมาทำไมวะเนี่ย"
จอมกับเมษาตกใจ มองหาที่ซ่อนตัวอย่างตื่นตระหนก
เสี่ยซ้งเดินมาถึงหน้าห้อง จับลูกบิดประตูแล้วแปลกใจ เพราะมันไม่ได้ล็อก
"ประตูไม่ได้ล็อก มีใครเข้ามายุ่งในห้องนี้หรือเปล่า"
เบิ้มบอก
"จะมีใครกล้าเข้ามาแหย่เสือล่ะครับเสี่ย"
"แต่ถ้าเป็นคนนอก ไอ้พวกข้างล่างมันต้องเห็นแล้วสิครับ" บางบอก
เสี่ยซ้งยังไม่ไว้ใจ เปิดประตูเข้าไป แล้วกวาดตามองไปรอบห้องอย่างจับผิด
จอมกับเมษาคุดคู้หลบอยู่หลังโซฟา เสี่ยซ้งเห็นว่าไม่มีอะไรเลยวางใจ หันไปถามเบิ้มกับบาง
"เรื่องไอ้เขต...ตกลงว่ายังไง"
"ตำรวจเจอรถขนไม้ที่เราเอาไปเผาทำลายหลักฐานแล้วครับ"
เมษาได้ยินก็รีบหยิบมือถือออกมากดอัดคลิปเสียงไว้ จอมสงสัยว่าทำอะไร
"เสี่ยไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเราสองคนไม่ได้ทิ้งหลักฐานอะไรไว้เลย ถ้าจะมีรอยนิ้วมือ ก็คงถูกเผาไปกับรถขนไม้หมดแล้ว"
"ต่อให้มันคิดว่าเป็นฝีมือฉัน มันก็ไม่มีหลักฐาน มีแต่การคาดเดาเท่านั้น"
"แล้วจะทำยังไงกับมันต่อครับ" เบิ้มถาม
"เล่นมันให้หนัก จัดไปทุกทาง อย่าให้มันมีที่ยืนเด็ดขาด"
เสี่ยซ้งหัวเราะสาแก่ใจ
บางบอก
"เสี่ยครับ มีอีกเรื่องครับ เรื่องยาเสพติดที่จะส่งวันมะรืนนี้ล่ะครับ ทางโน้นถามมาว่าแน่นอนรึเปล่า"
"บอกไปเลยว่าได้แน่นอน เสี่ยซ้งไม่เคยทำให้ผิดหวังอยู่แล้ว"
เมษามองดูมือถือที่อัดคลิปเสียงของเสี่ยซ้งไว้อย่างสะใจ
ในห้องนอนเขต ฟ้าสางนอนอยู่บนเตียงเอื้อมมือมาจับที่หน้าท้อง คิดถึงลูกแล้วมีรอยยิ้มนิดๆ เธอเหน็ดเหนื่อยจากการดูแลบัญชาเลยผล็อยนอนหลับไป...
เขตเดินเข้ามาเห็นฟ้าสางนอนหลับอยู่ ก็มองด้วยแววตาอ่อนโยน เขาลงไปนั่งข้างเตียงแล้วมองฟ้าสางด้วยความรัก แอบเอาผ้าห่มมาห่มให้... เขาก้มลงหอมแก้มฟ้าสาง
ฟ้าสางขยับตัวแล้วละเมอออกมา
"ลูกแม่"
เขตได้ยินชัดเจน มองสงสัย แล้วรีบเขย่าตัวฟ้าสางถามทันที
"ลูกใคร อะไรยังไง เธอบอกมานะ"
ฟ้าสางตกใจตื่น กะพริบตามองหน้าเขตไม่เข้าใจ
"คุณเขต มีอะไรเหรอคะ"
"เมื่อกี้ฉันได้ยินเธอละเมอว่า ลูกแม่"
ฟ้าสางโกหกกลบเกลื่อน
"อ๋อ ฉันแค่ฝันเห็นเด็กหน้าตาน่ารัก ก็เลยละเมอมั้งคะ"
เขตไม่อยากจะเชื่อ มองจับผิด
"เธอฝันถึงเด็กเนี่ยนะ"
ฟ้าสางพยักหน้าด้วยความอ่อนเพลีย
"ถ้าคุณไม่ต้องการอะไร ขอนอนต่อนะคะ"
เขตเลิกถาม ทั้งที่ยังสงสัย เดินไป ฟ้าสางแอบถอนหายใจโล่งอก
ที่เรือนเล็ก จอมกับเมษาเอาเงินที่ปล้นได้มาแบ่งกัน
เมษาดีใจ
"ขอบใจนะจ๊ะพี่จอม พี่จอมใจดีกับเมที่สุดเลย"
เมษากอดจอมแล้วหอมแก้มอย่างร่าเริง
"พี่ขอถามหน่อยซิ น้องเมอัดคลิปเสียงไอ้เสี่ยซ้งเอาไว้ทำไม"
"แหม พี่จอมก็...เราอัดเก็บเอาไว้แบล็กเมล์มันทีหลังก็ยังได้นี่จ๊ะ"
จอมเห็นด้วย
"น้องเมของพี่จอมฉลาดสมกับเป็นเมียพี่จริงๆ"
จอมกับเมษานัวเนียกัน เมษาหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี
"น้องเมจ๋า ไหนๆ ตอนนี้เราก็มีเงินตั้งเยอะแล้ว น้องเมไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งงานกับไอ้เขตหน้าจืดนั่นเลย ทำไมเราไม่หนีไปอยู่ด้วยกันไกลๆ ล่ะ"
เมษาตกใจ
"ไม่ได้นะพี่จอม"
"ทำไม...หรือว่าน้องเมชอบมัน บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ"
เมษารีบปฏิเสธ กลัวจอมทำร้ายอีก
"เปล่านะจ๊ะพี่จอม แต่เมเห็นว่าเงินที่เราขโมยมามันไม่ได้มากพอ แม่เมเข้าบ่อนแผล็บเดียวก็หมดแล้ว แต่ถ้าเมได้เป็นเมียคุณเขต ต่อจากนั้นก็หาทางกำจัดมันซะ เราสองคนก็จะได้ครอบครองโรงเลื่อย สบายไปทั้งชาติไงพี่"
จอมท่าทางยังไม่เชื่อ
"น้องเมไม่ได้รักไอ้เขตแน่นะ"
"โธ่ ผู้ชายจืดชืดเย็นชาแบบนั้น ใครจะรักลงล่ะ สู้พี่จอมก็ไม่ได้ ถึงใจกว่ากันเยอะ"
จอมยิ้มชอบใจคำเยินยอของเมษา
"น้องเมของพี่น่ารักที่สุด อย่างนี้ต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว"
จอมจับเมษามาจูบ เมษายอมแต่ก็แอบทำหน้าเซ็งๆ เบื่อๆ
ผ่านเวลา เมษาลุกขึ้นจากเตียงหลังเสร็จกิจกับจอม แต่จอมยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เมษาเบ้ปากรังเกียจ
"ถ้าฉันแต่งงานกับคุณเขตเมื่อไหร่ ฉันไม่เก็บแกไว้ทำซากหรอก ไอ้จอม"
เมษาหยิบมือถือตัวเองมาเปิดฟังคลิปที่อัดเสียงเสี่ยซ้งไว้
"ส่งคลิปให้คุณเขตจัดการไอ้เสี่ยบ้ากามดีกว่า"
เมษากำลังจะส่งคลิป แต่นึกได้
"ถ้าส่งจากมือถือเรา คุณเขตก็รู้สิ ส่งจากมือถือไอ้จอมก็แล้วกัน"
เมษาค้นมือถือจอมออกมาจัดการส่งคลิปต่อไปที่เครื่องจอม แล้วส่งคลิปจากเครื่องจอมไปที่เบอร์เขต
"เท่านี้ก็เรียบร้อย"
เขตนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องนอนเล็ก เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น เขาสะดุ้งตื่นแล้วเช็คดูโทรศัพท์ เขตแปลกใจเพราะเบอร์ไม่คุ้น แต่ก็ตัดสินใจเปิดฟังคลิปเสียงที่ส่งมา
ระหว่างฟังเสียงในคลิป เขตมีสีหน้าโกรธแค้นเสี่ยซ้งมาก
"ไอ้ซ้ง...คราวนี้เป็นทีของฉันบ้างล่ะ"
วันใหม่ เหล่าคนงานกำลังขนถ่ายไม้ลงจากรถบรรทุก ทันใดนั้น รถตำรวจก็แล่นเข้ามาที่ท่าขนถ่ายไม้ ตำรวจ 2 นาย ลงมาจากรถ
ตำรวจ1ถาม
"ผู้จัดการโรงเลื่อยอยู่มั้ย"
คนงานคนหนึ่งที่ดูท่าว่าจะเป็นหัวหน้าคนงานเดินออกมา
"ผู้จัดการไม่อยู่ครับ คุณตำรวจมีอะไรครับ"
ตำรวจ2 โชว์หมายค้นให้หัวหน้าคนงานดู
"มีคนแจ้งว่าโรงเลื่อยของเสี่ยซ้งมีไม้ผิดกฎหมายในครอบครอง ผมต้องขออนุญาตตรวจค้นหน่อยนะครับ"
หัวหน้าคนงานยืนงง ทำอะไรไม่ถูก ตำรวจให้สัญญาณลูกน้องเข้าไปตรวจสอบไม้ข้างในทันที
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 24 (ต่อ)
ภายในบ่อนการพนันของเสี่ยซ้ง บรรยากาศรอบๆ เห็นนักเล่นพนันกับพวกเจ้ามือ กำลังเล่นการพนันกันอย่างมัวเมา จู่ๆ นักเลงคุมบ่อนคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
"เฮ้ย ตำรวจมา"
ภายในห้องเล่นการพนัน ทั้งนักพนันและเจ้ามือแตกตื่น วิ่งหนีกันจ้าละหวั่น ตำรวจอีกชุดบุกเข้ามาจากหลายทางที่ทางเข้าด้านหน้า เห็นความวุ่นวาย
"กรุณาอยู่ในความเงียบสงบด้วยครับ"
เหล่านักพนันกับนักเลงคุมบ่อนไม่มีใครฟังเสียง ตำรวจตัดสินใจยิงปืนขึ้นเพดานห้อง ปัง!!!
ทุกคนพากันหมอบหลบและเงียบกริบ
"อย่าขัดขืนการจับกุมนะครับ...ทุกคนไปโรงพัก"
ในห้องพักฟื้นของบัญชา ฟ้าสางนั่งป้อนข้าวบัญชาอยู่ พลอยใสเข้ามาพร้อมของเยี่ยมและอาหารเที่ยงเผื่อให้บดินทร์กับฟ้าสางด้วย
"คุณฟ้า ดินไม่กลับมาทานข้าวเที่ยงเหรอคะ"
"ยังไม่กลับมาเลยค่ะ คุณพลอย"
"พลอยเอาอาหารเที่ยงมาฝากดินกับคุณฟ้าด้วย แล้วนี่ก็ของบำรุงให้คุณอาบัญชาค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ รบกวนคุณพลอยวางไว้ก่อน"
พลอยใสวางของที่ถือมาแล้วมองฟ้าสางป้อนข้าวบัญชา ดูๆ ไปก็ไม่น่าจะยากอะไร
"ให้พลอยช่วยป้อนข้าวคุณอามั้ยคะ"
"คุณพลอยทำได้เหรอคะ"
"ได้สิคะ...มาเถอะค่ะ คุณฟ้าจะได้ทานข้าวบ้าง"
ฟ้าสางส่งถ้วยอาหารให้พลอยใส
"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวฟ้าเอาของพวกนี้ไปเก็บก่อน"
ฟ้าสางหิ้วของที่พลอยใสนำมาออกไปจากห้อง
ในห้องทำงานเ เสี่ยซ้งคุยโทรศัพท์หน้าเครียด อุทานเสียงดัง
"ว่ายังไงนะ ตำรวจเจอไม้เถื่อนในโรงเลื่อยแล้วงั้นเรอะ...พวกแกเอาเงินยัดไป พวกมันไม่รับเงิน งั้นพวกแกไปทำยังไงก็ได้ให้สาวมาไม่ถึงชั้นก็แล้วกัน"
เสี่ยซ้งกดโทรศัพท์ปิดอย่างหัวเสีย ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นใหม่
เสี่ยซ้งกระชากเสียง
"ฮัลโหล...หา บ่อนถูกตำรวจบุก โธ่เว้ย วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย"
เสี่ยงซ้งเขวี้ยงมือถือกระแทกผนัง แตกกระจาย
เบิ้ม บาง สีหน้าเครียด แทนที่จะช่วยคิดหาทางแก้ กลับกลัวตัวเองจะเดือดร้อน
"ทั้งโรงเลื่อย ทั้งบ่อน... แหล่งเงินได้หลักของเสี่ยทั้งนั้น แล้วถ้าเกิดตำรวจสืบสวนมาถึงตัวเสี่ยล่ะก็ แย่แน่ๆ เลยครับ" เบิ้มว่า
"แกจะพูดขึ้นมาทำไมวะไอ้เบิ้ม คนยิ่งกำลังเครียดๆ อยู่"
เบิ้มถูกตะคอกจนหน้าจ๋อยไป บางเองก็เริ่มกลัวเหมือนกัน
"งั้นวันนี้เสี่ยยกเลิกส่งยา ดีมั้ยครับ"
"เฮ้ย ไอ้บาง เอ็งกลัวอะไร"
"ก็...ตำรวจอาจจะจับตาดูเราอยู่" บางว่า
เบิ้มกังวล
"จริงของไอ้บาง เสี่ยจะไปจริงๆ เหรอครับ"
เสี่ยซ้งตะคอก
"พวกแกจะให้ฉันหดหัวอยู่ในกระดองหรือไง พวกแกไม่ได้เรื่องเหมือนที่ไอ้จอมมันบอกจริงๆ"
เบิ้มกับบางไม่ตอบโต้ เพราะขี้ขลาดจริง
"คนอย่างเสี่ยซ้งไม่เข้าตาจนง่ายๆ หรอก ฉันเหลือแหล่งเงินทางนี้ทางเดียว ยังไงฉันก็ต้องไป พวกแกด้วย ห้ามถอนตัว ไม่งั้นตาย"
เสี่ยซ้งหยิบปืนออกมาขู่เบิ้มกับบางอย่างดุดัน ทำท่าจะเหนี่ยวไกจริงๆ เบิ้มกับบางกลัวเสี่ยซ้งมากกว่าเลยพยักหน้ายอมทำงานต่อด้วย
"ครับๆ ผมจะรับใช้เสี่ยต่อครับ"
"จนตายจากกันไปเลยครับ"
"เออดี...งั้นก็ไปกันได้แล้ว"
เสี่ยซ้ง เบิ้ม บาง พากันออกไปจากห้องทำงาน
ด้านพลอยใสพยายามป้อนข้าวบัญชาที่พยายามจะกิน แต่ก็ขยับปากยากเย็น
"ค่อยๆ กินนะคะคุณอา"
พลอยใสเผลอตักข้าวคำใหญ่ใส่ปากบัญชา ทำให้บัญชาสำลัก เธอรีบเอาน้ำป้อนตามทันที กลับยิ่งทำให้บัญชาสำลักน้ำไปด้วย พลอยใสตกใจทำอะไรไม่ถูก
ฟ้าสางได้ยินเสียงสำลัก ก็รีบเข้ามาดูแลลูบหลัง เช็ดปากให้บัญชาจนบัญชาสงบลงได้
"ขอโทษนะคะ พลอยไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ คุณอาอาจจะสำลักจนน้ำเข้าปอดได้ มันอันตรายมากค่ะ"
แม้ว่าฟ้าสางจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่พลอยใสกลับรู้สึกแย่เหมือนถูกฟ้าสางต่อว่า ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง จนต้องลอบถอนหายใจ...
ฟ้าสางรับชามข้าวจะไปป้อนต่อ บัญชาพยายามส่ายหน้าไม่กินต่อ
ฟ้าสางถามบัญชาอ่อนโยน บัญชาเหมือนจะยิ้มจากแววตา
"อิ่มแล้วเหรอคะ งั้นดื่มน้ำนะคะ"
ฟ้าสางป้อนน้ำบัญชาด้วยความคล่องแคล่ว พลอยใสนั่งมองเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน...
บนสถานีตำรวจ สารวัตร เขตและบดินทร์ยืนมองเหล่านักพนันและนักเลงคุมบ่อนที่ถูกจับเข้าห้องขังอย่างสมเพช
"ขอบคุณคุณเขตกับคุณบดินทร์มากนะครับที่ให้เบาะแสกับทางตำรวจ ไม่อย่างนั้นก็จับบ่อนของเสี่ยซ้งไม่ได้สักที"
"มันเป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอยู่แล้วครับ" บดินทร์บอก
"สารวัตรครับ ผมมีข้อมูลใหม่มาให้สารวัตรด้วยครับ" เขตบอก
"อะไรหรือครับ คุณเขต"
เขตหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดคลิปเสียงให้สารวัตรฟัง
"คุณเขตไปได้คลิปเสียงมาจากไหนครับ"
"มีคนส่งมาให้ผมครับ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร...สารวัตรพอจะส่งคนไปจับตามองเสี่ยซ้งได้ไหมครับ"
"ได้ครับ ถ้าคลิปเสียงนี้เป็นของจริงล่ะก็ เราก็จะได้ปิดบัญชีเครือข่ายของเสี่ยซ้งซะที"
เขตกับบดินทร์ได้ยินดังนั้นก็หันมามองหน้ากันด้วยความยินดี
ผ่านเวลาเป็นช่วงเย็น พลอยใสเดินออกมาที่หน้าบ้านบัญชา สีหน้าไม่ค่อยดีนัก เสียงของฟ้าสางยังคงตามมาหลอกหลอนให้พลอยใสรู้สึกแย่
เมษากับราตรีเดินผ่านมา เห็นพลอยใสยืนเหม่ออยู่ ก็เข้ามาหา
"อ้าว คุณพลอยใสคะ"
พลอยใสสะดุ้ง
"คุณเมษา คุณราตรี"
"เป็นอะไรไปคะ หน้าตาไม่ค่อยสบายเลย"
"ขอโทษนะคะ ฉันจะกลับแล้ว คงไม่มีเวลาคุยด้วย"
เมษาขวางไว้
"จะรีบกลับไปไหนล่ะคะ คุณพลอยมีเรื่องอะไร ก็ปรึกษาเราสองคนแม่ลูกได้นะคะ...เอ๊ะ หรือว่าเป็นห่วงเรื่องของยัยฟ้าสางกับคุณดินคะ"
"เปล่าค่ะ พลอยไม่ได้เป็นห่วงเรื่องนั้นสักนิด พลอยเชื่อใจดินค่ะ"
"อย่าโกหกเลยค่ะ พวกเราสองคนดูออก...เป็นใครก็อดคิดไม่ได้หรอกค่ะ น้ำตาลใกล้มด มดจะอดใจไม่ลองชิมได้หรือคะ คุณดินเองก็ยังหนุ่มแน่น มีผู้หญิงสาวๆ มาอยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ มันก็ต้องมีเผลอไผลไปบ้างแหละค่ะ" ราตรีบอก
พลอยใสหวั่นไหว แต่พยายามไม่คิดตามที่สองแม่ลูกเป่าหู
"ขอโทษนะคะ พลอยต้องไปแล้วจริงๆ"
พลอยใสรีบเดินผละไป สองแม่ลูกมองตามไป ยิ้มเยาะ
"เชอะ ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจคงดิ้นพราดๆ อยู่ จริงไหมแม่"
"จริงจ้ะ ลูกเมของแม่"
สองแม่ลูกมองตามพลอยใสไป ยิ้มเยาะ
เวลากลางคืน บริเวณลานจอดรถหลังคาเฟ่ ทั้งเสี่ยซ้ง เบิ้ม บาง ยืนประจันหน้าอยู่กับลูกค้ายาเสพติดและสมุนอีก 2 คน
"ได้ข่าวว่าวันนี้เจอตำรวจเล่นหนักเหรอเสี่ย"
เสี่ยซ้งชักสีหน้าเล็กน้อย แล้วทำเป็นไม่ยี่หระ
"เรื่องเล็กน้อย ตำรวจไม่มีทางสาวมาถึงผมได้หรอก"
"แน่ใจนะว่าวันนี้จะไม่มีตำรวจตามกลิ่นมาเจอพวกเราที่นี่"
"ไม่มีทาง เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากพวกเราเท่านั้น"
"งั้นก็รีบแลกของจ่ายเงินกันดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา"
ทั้งสองฝ่ายต่างหยิบของของตัวที่จะแลกเปลี่ยนออกมา ลูกค้าเปิดกระเป๋าให้เสี่ยซ้งดูเงินที่เตรียมมา ขณะที่เสี่ยซ้งก็เปิดลังให้ลูกค้าดูของที่เตรียมไว้
ทั้งสองฝ่ายต่างพยักหน้า ตกลงซื้อขาย ลูกค้ายื่นกระเป๋าเงินให้เสี่ยซ้ง
ทันใดนั้น เสียงสารวัตรก็ดังขึ้น
"ทุกคนมอบตัวซะดีๆ ตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้ล้อมไว้หมดแล้ว"
เสี่ยซ้ง เบิ้ม บาง ลูกค้าและสมุนพากันตกใจ ตำรวจหลายนายโผล่ขึ้นมาจากที่ซ่อนแล้วเล็งมาที่พวกเสี่ยซ้ง
"แย่แล้วครับเสี่ย ทำยังไงดีครับ!" เบิ้มว่า
"แล้วแกจะยอมให้มันจับง่ายๆ เหรอวะ"
เสี่ยซ้งควักปืนออกมายิงไปที่เหล่าตำรวจ ตำรวจหลบวูบแล้วยิงสวนกลับมา
เบิ้ม บาง ลูกค้ายาและสมุนพากันหลบ แล้วยิงใส่ตำรวจ เกิดการดวลปืนกัน ลูกค้ายาถูกยิงเข้าเต็มๆ ตายทันที
เสี่ยซ้งตกใจ
"เฮ้ย ถอยก่อนโว้ย ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง"
เสี่ยซ้ง เบิ้ม บางหันมายิงใส่ตำรวจเพื่อเปิดทางหนี แล้วอาศัยความมืดวิ่งหนีไป
ตำรวจส่วนหนึ่งกรูเข้ามาจับสมุนของลูกค้ายาที่ยกมือยอมแพ้ตั้งแต่หัวหน้าตาย
สารวัตรสั่งการ
"จับสองคนนี้ไปที่โรงพัก ส่วนที่เหลือตามผมไปจับเสี่ยซ้ง"
สารวัตรวิ่งนำตำรวจอีกหลายนายไปที่รถตำรวจ เสียงไซเรนดังขึ้นในความมืดมิด
เสี่ยซ้งวิ่งเข้ามาในห้องทำงาน แล้วตรงไปที่ตู้เซฟ
"อยู่ไม่ได้แล้ว...หนีไปตั้งหลักก่อนดีกว่า"
เสี่ยซ้งรีบเปิดตู้เซฟเพื่อจะกวาดเงินและของมีค่าออกมาหลบหนี แต่กลับพบว่าเซฟว่างเปล่า
"เฮ้ย เงินกับของในนี้หายไปไหนหมดวะ ใครขโมยไปวะ"
เสี่ยซ้งโมโหจัด เหวี่ยงเก้าอี้นั่งทำงานล้มคว่ำเสียงดังโครมคราม เบิ้ม บาง รีบวิ่งเข้ามาในห้อง"เสี่ยครับ ตำรวจกำลังมาที่นี่แล้วครับ"
"โธ่เว้ย นี่จะไม่มีที่ให้กูยืนเลยหรือไงวะ"
"รีบหนีเถอะครับเสี่ย" บางบอก
เสี่ยซ้งตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้า วิ่งหนีออกไปพร้อมกับเบิ้มและบางทันที
อ่านต่อตอนที่ 25
