เมียเถื่อน ตอนที่ 9
ภายในห้องทำงาน เสี่ยซ้งกำลังโทรศัพท์คุยเรื่องธุรกิจผิดกฎหมายอยู่
"ไม่ต้องเป็นห่วงครับ รับรองว่าการขนส่งสินค้างวดนี้ ผมจะทำอย่างระมัดระวังที่สุด ไม่ให้ใครระแคะระคายเป็นอันขาด"
เสียงเคาะประตูห้อง ก่อนเปิดออก เบิ้มกับบางเดินเข้ามารอพูดอะไรบางอย่าง
"ครับ ท่าน เรื่องค่าใช้จ่าย ผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดครับ"
เสี่ยซ้งวางสายแล้วหันมามองลูกน้องทั้งสองอย่างไม่พอใจ
"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเวลาฉันคุยโทรศัพท์เรื่องงาน ห้ามใครรบกวนเด็ดขาด"
"ขอโทษครับเสี่ย" เบิ้มบอก
"แล้วพวกเอ็งเข้ามามีอะไร"
"พอดีมีคนมาขอพบเสี่ยครับ" บางบอก
เสี่ยซ้งสงสัยว่าเป็นใครมา
ในห้องรับแขก เสี่ยซ้งนั่งเอกเขนกสบายอารมณ์อยู่ที่โซฟา หัวเราะเสียดแทงใจกวนสุดๆ ขณะที่เบิ้มกับบางยืนคุมอยู่ด้านหลังเป็นบอดี้การ์ด
"ผมก็นึกอยู่ว่าใคร ที่แท้คุณเขตกับคุณบดินทร์ให้เกียรติมาเยี่ยมเยียนผมถึงบ้าน แปลกแต่จริง"
เขตกับบดินทร์สีหน้าเครียด ไม่ชอบใจกับการต้อนรับของเสี่ยซ้งนัก บดินทร์โพล่งออกไป
"ที่จริงพวกเราสองคนก็ไม่ได้อยากมาที่นี่นักหรอกครับ"
เสี่ยซ้งเลิกคิ้วอย่างกวนๆ
"ถ้าอย่างนั้นพวกคุณมาที่นี่ทำไมล่ะ"
เขตวางซองสีน้ำตาลที่เตรียมมาลงบนโต๊ะให้เสี่ยซ้ง
เสี่ยซ้งรับไปเปิดดู เป็นภาพนิ่งที่ถ่ายมาจากกล้องวงจรปิดในโรงครัวที่โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ
เสี่ยชะงักไปนิด แล้วแสร้งทำเป็นไม่ยี่หระ
"นี่มันอะไร ผมไม่เห็นเข้าใจเลย"
บดินทร์ชี้ไปทางเบิ้มกับบาง
"ก็รูปของไอ้สองคนนั้น...ลูกน้องของเสี่ย ที่มันแอบเข้าไปวางยาในน้ำดื่มที่โรงเลื่อยของเราไงครับ"
เสี่ยซ้งตบโต๊ะปัง
"อย่ามากล่าวหากันนะ ถ้าพวกแกคิดจะเอารูปถ่ายเบลอๆ มืดๆ แบบนั้นมาแบล็กเมล์ฉันล่ะก็ พวกแกก็รู้จักเสี่ยซ้งน้อยเกินไปแล้ว"
บดินทร์โมโห ลุกขึ้นจะต่อยหน้าเสี่ยซ้ง
"ผมก็อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้เหมือนกันว่าหน้าเสี่ยจะหนาสักแค่ไหน"
เบิ้มกับบางรีบเข้ามาขวางบดินทร์ไว้ เขตลุกขึ้นรั้งตัวบดินทร์ไว้ก่อนจะมีเรื่องกัน
"ใจเย็นๆ นายดิน"
บดินทร์ฮึดฮัดขัดใจ ก่อนจะยอมนั่งลง เบิ้มกับบางถอยกลับไปประจำที่ เสี่ยซ้งตะคอกใส่หน้าเขต
"ทีหลังหัดสั่งสอนให้น้องชายแก รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ซะด้วยนะ"
"ผมสอนน้องผมแล้วครับเสี่ย แล้วผมก็ยังสอนน้องผมด้วยว่า ผู้ใหญ่บางคนที่ไม่น่าเคารพ ก็ไม่จำเป็นต้องทำดีด้วยก็ได้"
เขตแตะไหล่บดินทร์ ชวนเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะหันมาแบบเพิ่งนึกได้
"อ้อ เรื่องรูปถ่ายนั่น ผมไม่ได้คิดจะแบล็กเมล์เสี่ย แต่ผมอยากให้เสี่ยรู้ว่าตั้งแต่นี้ไป ผมจะไม่ยอมให้เสี่ยรังแกคนของผมฝ่ายเดียวอีกแล้ว"
เขตจ้องตาเสี่ยซ้งแบบเอาจริง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบดินทร์ เสี่ยซ้งแค้นกัดฟันกรอด
เขตกับบดินทร์เดินออกมานอกบ้าน บดินทร์บ่นกับเขต
"พี่เขตจะห้ามผมทำไมก็ไม่รู้ น่าจะให้ผมจัดการไอ้เสี่ยซ้งสักหน่อย"
"พี่เข้าใจว่านายโกรธ แต่ตอนนี้เราอยู่ในบ้านของมัน ขืนทำอะไรบุ่มบ่ามไป เราก็จะมีแต่เสียเปรียบ"
บดินทร์ฟังเหตุผลของเขตแล้วเริ่มอ่อนลง
"แต่พอผมเห็นหน้ามัน ผมก็อยากจะอัดมันให้เละไปเลย"
เขตตบไหล่บดินทร์
"ถ้านายคิดจะทำการใหญ่ ก็อย่าใจร้อน ที่พี่มาเจอกับมันก็แค่อยากจะบอกมันว่าพี่จะไม่ยอมให้มันกลั่นแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว"
"ดีครับพี่ ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน"
เขตกับบดินทร์พากันขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านเสี่ยซ้งแล้วขับออกไป
ภายในห้องทำงานเ เสี่ยซ้งหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่เบิ้มกับบาง
"ไอ้เขต ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มันกล้ามาเหยียบจมูกฉันถึงที่นี่"
"ให้พวกผมไปจัดการมันอีกไหมครับ" เบิ้มถาม
"ไอ้โง่...มันรู้ตัวแล้ว ขืนไปจัดการมันตอนนี้ ก็ถูกจับได้กันพอดี"
เบิ้มกับบางคอหด จ๋อย
"แล้วเสี่ยจะยอมให้มันเยาะเย้ยเสี่ยแบบนี้หรือครับ"
"ไม่มีทาง! มันต้องมีวิธีสิน่า"
เสี่ยซ้งเดินไปมา ครุ่นคิดหาวิธีจัดการกับเขต ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นภาพที่เบิ้มกับบางถ่ายติดฟ้าสางมา วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เสี่ยซ้งหยิบภาพมาดู ยิ้มมีแผนการ ก่อนส่งภาพให้เบิ้มกับบาง
"พวกแกสองคนไปสืบมาให้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แล้วมีความสำคัญกับไอ้เขตมันยังไง"
ทั้งสองรับคำ "ได้ครับเสี่ย"
เบิ้มกับบางกำลังจะออกไปจากห้อง เสี่ยซ้งนึกอะไรได้ เรียกไว้อีกที
"เดี๋ยวก่อน"
"มีอะไรครับเสี่ย" บางถาม
"แกพอจะรู้จักใครที่พอไว้ใจได้ไหม ฉันอยากหาคนมาเพิ่มมาช่วยดูแลธุรกิจของฉัน"
เบิ้มกับบางมองหน้ากัน
"ก็พอมีครับเสี่ย เขาเป็นลูกพี่พวกผมเอง"
"ดี คนกันเองแบบนี้แหละดี พวกแกตามตัวมาพบฉันให้เร็วที่สุดล่ะ"
เบิ้มกับบางรับคำสั่งแล้วพากันเดินออกไป
ภายในคอนโดมิเนียมจอม ช่วงเย็น เขานั่งดื่มเบียร์อยู่ สีหน้าเซ็ง เขาไล่ภาพของเมษาในมือถือแล้วยิ่งแค้น
"น้องเม อีเมษา มึงอย่าคิดว่าจะหนีคนอย่างไอ้จอมพ้น...อย่าให้เจอ กูจะจัดให้หนักจนครางไปเป็นเดือนเลย"
จอมยกเบียร์ขึ้นซดจนหมด เซ็งหนักขึ้น แล้วบีบกระป๋องเบียร์แค้นๆ
จู่ๆ เสียงมือถือก็ดังขึ้น จอมมองเบอร์แล้วไม่คุ้นแต่ก็กดรับสาย
"ฮัลโหล ใครพูดวะ เออ กูเอง ไอ้เบิ้ม ก็สบายดี แต่ไม่มีงานทำ... เอางั้นเหรอวะ แน่ใจนะว่า เงินดี ได้ ได้ เดี๋ยวกูจะไปหาพวกมึง โอเค.ขอบใจที่นึกถึงว่ะ"
จอมตัดสาย สีหน้าอารมณ์ดีขึ้น
ตอนหัวค่ำ ฟ้าสางอาบน้ำเสร็จ เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ตามองไปที่ประตูที่เชื่อมอย่างกังวล เธอตัดสินใจเดินไปจับลูกบิดประตูดู แต่มันยังล็อกอยู่
"คุณเขตยังไม่กลับอีกเหรอเนี่ย"
ฟ้าสางกลับไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เช็ดผมเช็ดหน้าไปตามเรื่อง
ใต้ประตูห้อง มีกระดาษแผ่นหนึ่งถูกสอดเข้ามา ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น เธอหันไปตามเสียง
"ใครคะ"
ไม่มีเสียงตอบ ฟ้าสางลุกขึ้นไปที่ประตู เห็นกระดาษ ก้มลงหยิบแล้วอ่านข้อความ - - “ออกมาพบผมที่สวนด้วย...เขต”
เธอแปลกใจ เปิดประตูออกไปดู แต่ก็ไม่เห็นใคร
"ทำไมคุณเขตถึงทำอะไรแปลกๆ แบบนี้นะ"
ฟ้าสางครุ่นคิด วางโน้ตไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วตัดสินใจออกไป เมษาก้าวเข้ามาในห้องเขต
เขตกับบดินทร์ลงจากรถแล้วเดินตรงไปที่ตัวบ้าน
"พรุ่งนี้นายอย่าลืมสั่งคนงานของเราให้วางเวรยามกลางคืนเพิ่มด้วยล่ะ" เขตสั่ง
"ทำไมล่ะครับพี่"
"พี่สังหรณ์ใจว่าไอ้เสี่ยซ้งมันจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ ถ้าเราตั้งรับไว้ก่อนก็จะดี"
"ได้ครับพี่เขต"
เขตตบไหล่บดินทร์
"ขอบใจนะ นายช่วยงานพี่ได้เยอะเลย"
บดินทร์ยิ้มภูมิใจที่ช่วยเหลืองานเขตได้ แล้วตัดสินใจจะถามเขตเรื่องของฟ้าสางที่ยังค้างคาใจอยู่
"ยินดีครับ เอ้อ...พี่เขตครับ เรื่องคุณฟ้า...เมื่อตอนกลางวัน"
เขตตัดบทไม่อยากจะเอ่ยถึง
"วันนี้เราก็เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว นายไปพักผ่อนเถอะ"
เขตพูดจบก็เดินเข้าบ้านไปเลย
บดินทร์เลยต้องหันหลังกลับจะเดินกลับบ้านที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เมื่อเดินมาได้นิดหน่อย บดินทร์ก็ชะงักฝีเท้า เขม้นมองไปในความมืดด้านข้างตัวบ้าน
"ใครน่ะ มาเดินตอนค่ำๆ มืดๆ"
บดินทร์เห็นเป็นฟ้าสางเดินเข้าไปในสวน ก็แปลกใจ
"คุณฟ้า เข้าไปทำอะไรในสวน ตอนนี้"
บดินทร์ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทาง แทนที่จะเดินกลับบ้าน ก็เดินตามฟ้าสางไป
ในห้องนอนฟ้าสางมืดสนิท สักพักเขตเปิดประตูเข้ามา ก็ชะงักด้วยความแปลกใจ
"นี่ คุณ...ฟ้า ฟ้าเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่เปิดไฟ"
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ เขตเอื้อมมือไปหาสวิตช์ไฟ แต่ยังไม่ทันเปิด
ทันใดนั้น โคมไฟที่หัวเตียงก็ถูกเปิดขึ้น เมษาในชุดนอนสุดเซ็กซี่ นั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง พลางมองเขตด้วยสายตาเป็นประกายยั่วยวน เขาแปลกใจ
"คุณเมษา...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
เมษาลุกขึ้นเดินนวยนาดมาหาเขต
"คุณเขต...ขา เมบอกแล้วไงคะว่าให้เรียกว่าเม จะได้ดูไม่ห่างเหินกัน"
เมษาโอบแขนรอบคอเขต พยายามเบียดอกเข้ากับแขนของเขา
"คุณเม...ผมอยากรู้ว่าคุณเข้ามาอยู่ในห้องของผมได้ยังไง"
เมษาเอานิ้วชี้แตะปากเขตให้หยุดพูด
"เมก็เข้ามาหาคุณน่ะสิคะ คือเมไม่ได้เห็นหน้าคุณเขตแล้วใจมันสั่น คิดถึ้งคิดถึง"
เมษาพยายามจูงเขตให้มานั่งและผลักเขตให้นอนลงบนเตียง แล้วเอาตัวเองไปคร่อมอยู่บนตัวเขต
"คุณจะทำอะไร"
"เมก็จะทำให้คุณมีความสุขไงคะ"
เมษาโน้มตัวลงประกบปากกับเขตแบบจู่โจม พยายามแกะกระดุมเสื้อของเขตออก แล้วล้วงมือเข้าไปลูบไล้บนแผ่นอกเพื่อปลุกอารมณ์ เขาเผลอจูบอย่างลืมตัว มือป่ายไปตามหลังของเมษา เธอยิ้มสมใจ พลางกระซิบ
"คืนนี้ เมจะทำให้คุณลืมยัยฟ้าเองค่ะ"
เขตลืมตาพรึ่บ! ได้สติทันทีเมื่อได้ยินชื่อฟ้าสาง เขาผลักเมษาออก เธอตกใจ
"ว้าย คุณเขต เกิดอะไรขึ้นคะ"
"ฟ้าอยู่ไหน"
เมษาพยายามเข้าไปกอด พยายามขยับเสื้อให้ดูเซ็กซี่
"จะถามถึงยัยฟ้าทำไมคะ เรามาต่อเมื่อครู่นี้ดีกว่าค่ะ"
เขตดันเมษาออกแรงๆ พร้อมตะคอกใส่
"ผมถามว่าฟ้าอยู่ไหน"
เมษาเห็นเขตเอาจริงก็เริ่มกลัว
"เมไม่รู้ค่ะ พอเมมาถึง ยัยฟ้าก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว อาจจะนัดไปมั่วกับคนงานในโรงเลื่อยก็ได้"
"คุณออกไปจากห้องผมได้แล้ว"
เมษายังติดเหมือนปลิงไม่ยอมไป
"แหม เมแค่พูดเรื่องจริง คุณเขตไม่ใช่คนแรกของยัยฟ้าสักหน่อย เมรู้นิสัยน้องสาวดี"
เขตทนฟังเมษาพูดถึงฟ้าสางในทางไม่ดีไม่ได้ แม้จะไม่แน่ใจว่า ฟ้าไม่ดีจริงมั้ย เขตผลักเมษาล้มลงกับเตียง แล้วผลุนผลันออกจากห้องไป
เมษาลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด
"โอ๊ย ไอ้โง่ ควายเรียกพ่อ มาเสิร์ฟให้ถึงที่ยังไม่เอาอีก"
เมษาเหวี่ยงหมอนลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 9 (ต่อ)
หัวค่ำ ... ฟ้าสางเดินลึกเข้ามาในสวน พลางมองหาเขตไปด้วย
"คุณเขตคะ...คุณอยู่ที่ไหนคะ"
ฟ้าสางตะโกนเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
มุมหนึ่งในสวน ราตรียืนหลบหลังต้นไม้ แอบมองฟ้าสางอยู่ เธอพูดกับตัวเอง
"เสียใจด้วยนะยะ คุณเขตน่ะอยู่กับลูกเมของฉัน ส่วนแก คืนนี้ก็นอนอยู่ในสวนนี่ไปก่อนก็แล้วกัน"
ราตรีกระชับท่อนไม้ในมือ รอฟ้าสางเข้ามาใกล้ แล้วเงื้อไม้ฟาดไปที่ศีรษะฟ้าสางร่วงลงกับพื้น สลบไป
"แค่นี้ก็เรียบร้อย"
ราตรีทิ้งไม้ลง แล้วพยายามจะลากฟ้าสางไปซ่อนหลังต้นไม้
ทันใดนั้น เสียงตะโกนของบดินทร์ก็ดังขึ้น
"คุณฟ้าครับ คุณฟ้า...คุณอยู่ที่ไหนครับ"
ราตรีตกใจ เห็นบดินทร์เดินเข้ามาในสวน เธอตัดสินใจทิ้งตัวฟ้าสางไว้ที่เดิม
"ไม่ทันแล้ว เผ่นดีกว่า"
ราตรีอาศัยความมืดลัดเลาะหลบตามพุ่มไม้หายไป บดินทร์เดินมองหาฟ้าสาง…ทางเริ่มมืดมากขึ้น
บริเวณหน้าบ้าน เขตกำลังดุสาลี่กับเมี่ยงเสียงดัง
"นี่อยู่บ้านกันประสาอะไร ตกลงไม่มีใครเห็นฟ้ากันเลยสักคนรึไง"
ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างหวาดๆ
"นมไม่ทราบจริงๆ ค่ะ คุณเขต พอเสร็จงาน ต่างคนก็ต่างแยกย้าย ห้องใครห้องมัน"
"เมี่ยงก็เจอคุณฟ้าครั้งสุดท้ายตอนทานข้าวเย็น หลังจากนั้นเมี่ยงก็ไม่ทราบค่ะ"
"คุณเขตหาทั่วหรือยังคะ บางทีแม่นั่น...เอ่อ คุณฟ้าเธออาจจะอยู่ที่ห้องอื่นก็ได้"
"ผมหาจนทั่วแล้วครับคุณนม ฟ้าไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แน่นอน!"
"เอ๊ะ หรือว่าจะหนีตามผู้ชายไปแล้วคะ"
เขตหันขวับ จ้องหน้าตาดุจนสาลี่หงอ
"อย่าพูดแบบนั้นให้ผมได้ยินอีกนะครับ"
"ค...ค่ะ นมจะไม่พูดอีกแล้วค่ะ"
สาลี่ก้มหน้า เกรงเขตที่ห่วงใยฟ้ามากมาย
ภายในสวน บดินทร์เดินมาถึงใกล้ๆ บริเวณที่ฟ้าสางสลบอยู่
"คุณฟ้าครับ คุณฟ้า เอ...เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย หายไปไหนแล้วนะ"
เขามองไปรอบๆ แล้วสายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่ร่างของฟ้าสางที่นอนสลบอยู่
"คุณฟ้า"
บดินทร์ตกใจวิ่งไปพลิกตัวเธอขึ้นมา
"คุณฟ้า คุณเป็นอะไรครับ"
ฟ้าสางยังไม่ฟื้น บดินทร์เอามืออังจมูกฟ้าสาง เห็นว่ายังหายใจอยู่ !! เขาตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมา แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่ตัวบ้านเขตทันที
ภายในบ้าน เขตตัดสินใจพร้อมหันไปสั่งเมี่ยง
"เมี่ยง...เธอไปตามคนงานที่โรงเลื่อย แล้วสั่งให้ทุกคนออกตามหาคุณฟ้าเดี๋ยวนี้"
"ได้ค่ะ คุณเขต"
"คุณนมหาไฟฉายให้ผมด้วย ผมจะไปตามหาฟ้า"
สาลี่ยังไม่ทันตอบ บดินทร์ก็อุ้มฟ้าสางเข้ามา เมี่ยงกำลังจะวิ่งไปตามคนงาน ก็หยุดชะงัก อุทานออกมา
"อ้าว นั่นคุณดินนี่คะ อุ้มคุณฟ้ามาด้วย"
เขตแปลกใจ ไม่พอใจและหึงหวง
"นายดิน แกทำอะไรเธอ"
"พี่เขตอย่าเพิ่งเข้าใจผิดครับ ผมไปเจอเธอนอนอยู่ในสวน สงสัยจะโดนตีหัวจนสลบ"
สาลี่พึมพำต่อว่าไม่พอใจฟ้าสาง
"เป็นเรื่องจนได้ แล้วนี่สาระแนออกไปทำอะไรค่ำๆ มืดๆ"
เมี่ยงตกใจ
"ตายแล้ว คุณฟ้าเลือดออกด้วย"
เมี่ยงชี้ไปที่รอยเลือดที่เสื้อบดินทร์ เขตตกใจ รีบแย่งฟ้าสางจากบดินทร์มาอุ้มเอง
"นายดิน แกไปตามหมอมาที่นี่ให้เร็วที่สุด คุณนม เมี่ยง ตามผมมา"
เขตอุ้มฟ้าสางเดินเข้าบ้านไป ตามด้วยเมี่ยงกับสาลี่ เมษาที่ยืนแอบดูอยู่ในบ้าน มองตามอย่างไม่พอใจ
"อะไรจะดวงดีขนาดนี้วะ เซ็งฉิบ..."
บดินทร์มองตามเขตกับฟ้าสางไป สีหน้าจ๋อยๆ
ราตรีเปิดประตูเข้ามาในเรือนหลังเล็กอย่างโล่งอกที่รอดตัวกลับมาได้ เมษานั่งหน้าหงิกอยู่ก่อนแล้ว
"อ้าว ยัยเม ทำไมมานั่งอยู่นี่ แกต้องไปเผด็จศึกคุณเขตไม่ใช่รึ"
"เผด็จศึกอะไรล่ะแม่ นายเขตนั่นมันเรียกหาแต่นังฟ้า อยากรู้นักว่านังฟ้ามันมีอะไรดี"
"ฉันว่าแกยังยั่วยวนไอ้หมอนั่นไม่พอหรือเปล่า"
"โห แม่ ฉันน่ะแทบจะขึ้นคร่อมเขาอยู่แล้วนะ ถ้าข่มขืนได้ ฉันทำไปแล้ว"
"เออ ไอ้หมอนั่นมันคงตาต่ำ ของดีมีอยู่ตรงหน้า ดันไม่เอา"
"ว่าแต่แม่เถอะ ที่ให้ไปจัดการนังฟ้า ทำไมถึงปล่อยมันรอดมาได้ ตอนนี้นายเขตเต้นตามหมอให้วุ่น ทำท่าใจจะขาด กลัวมันจะตาย หมั่นไส้จริงๆ"
"ฉันก็ฟาดหัวมันไปเต็มๆ จนร่วง ว่าจะลากไปไกลๆ ดันมีคนตามมาเรียก ฉันเผ่นแทบไม่ทันกว่าจะกลับมาได้ มืดก็มืด ต้องหลบคนจะเห็นอีก ขนาดนี้แล้ว...แกจะให้ฉันทำยังไง"
เมษากระแทกตัวกับโซฟาที่นั่งอยู่อย่างหงุดหงิด
"เออๆ วันนี้อาจจะไม่ใช่วันของเรา แต่แม่คอยดูนะ ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้นังฟ้า คนที่ควรจะมีผัวหล่อ รวยอย่างคุณเขต ต้องเป็นเมษาเท่านั้น"
เมษาแววตาเจ็บใจ แต่เชิดหน้า
ผ่านเวลาเล็กน้อย ในห้องนอนเขต หมอตรวจดูอาการฟ้าสางที่นอนสลบอยู่ และผ่านการทำแผลแล้ว
เขต บดินทร์ เมี่ยง ยืนรออยู่ห่างๆ ด้วยสีหน้าห่วงใย สาลี่ยืนเบ้ปาก ไม่พอใจ หมั่นไส้ หมอตรวจฟ้าสางเสร็จ เก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋า
"เธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ"
"แผลไม่ลึกมากครับ ไม่น่าจะกระทบกระเทือนสมองมากนัก แต่คงต้องดูอาการอีกทีหลังจากฟื้นขึ้นมา"
เขตโล่งอก
"ขอบคุณมากนะครับ คุณหมอ"
หมอยิ้มๆ
"ไม่เป็นไรครับคุณเขต ว่าแต่คุณเขตนี่ใจร้ายจังเลยนะครับ"
"ครับ?"
"แต่งงานทั้งที แต่กลับเก็บตัวเจ้าสาวเงียบ ไม่ยอมบอกใครเลย"
เขตอ้ำอึ้ง พูดไม่ออก ขณะที่บดินทร์เองก็จ๋อยไปเหมือนกัน หมอพูดต่อแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
"แต่คุณผู้หญิงท่าทางแข็งแรงดี อีกไม่นานคุณเขตก็คงจะมีทายาทมาคอยสืบทอดกิจการโรงเลื่อยแล้วล่ะครับ"
เขตเหลือบมองบดินทร์ที่จ๋อยไป ก็ยิ่งแน่ใจว่า บดินทร์ชอบฟ้าสาง
"ขอบคุณครับหมอ คงอีกไม่นานนี้หรอกครับ"
บดินทร์หน้าจ๋อย เสียดายฟ้าสาง
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
หมอหิ้วกระเป๋า ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
บดินทร์จะเข้าไปดูอาการของฟ้าสาง เขตรีบเดินมากันไว้
"คุณหมอจะกลับแล้ว นายควรไปส่งคุณหมอนะ"
บดินทร์รู้ว่าเขตกำลังกันท่า
"ครับ พี่เขต"
บดินทร์อาลัยอาวรณ์ก่อนจะตัดใจเดินออกไป เขตทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วขยับผ้าห่มให้ เขี่ยผมที่มาปรกตาให้ ดูเอาใจใส่ สาลี่มองอย่างไม่ชอบใจนัก ขณะที่เมี่ยงอมยิ้มชื่นชม
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 9 (ต่อ)
สาลี่กับเมี่ยงพากันเดินลงบันไดมา สาลี่เบะปากหมั่นไส้
"เชอะ ทำเป็นถูกตีหัวสลบ ยอมเลือดตกยางออกนิดหน่อย สำออยล่ะสิไม่ว่า หายออกจากบ้านไปตอนค่ำๆ มืดๆ ต้องแอบไปทำเรื่องไม่ดีแน่ๆ"
เมี่ยงเดินตามมา ฟังแล้วขัดหู คันปากอยากเถียง แต่ยังไม่พูด
"ฉันว่าคงดอดไปหาผู้ชายอื่น พอจะถูกคุณดินจับได้ ก็เลยกุเรื่องขึ้นมาเรียกร้องความสนใจ ใช่แล้วล่ะ แผนสูงจริงๆ เห็นหน้าซื่อๆ"
เมี่ยงทนไม่ไหว พูดประชดสาลี่
"แหม ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คุณฟ้าก็ลงทุ้นลงทุนนะ น้าสาลี่ ลงทุนตีหัวตัวเองจนสลบเลือดสาดเลย มันจะเทพไปเปล่า"
สาลี่รู้ว่าเมี่ยงประชด
"เอ๊ะ นังเมี่ยง นี่แกประชดฉันเหรอ"
"อู๊ย เมี่ยงไม่กล้าทำแบบนั้นกับคุณนมหรอกค่ะ" เมี่ยงแกล้งหาว "ฮ้าว หมดเรื่องแล้ว เมี่ยงขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมา หน้าจะไม่เด้ง"
เมี่ยงแทรกตัวลงบันไดนำสาลี่ไปก่อน สาลี่มองเคือง
"หนอย นังเมี่ยง นับวันก็ยิ่งปีกกล้าขาแข็งขึ้นทุกที ตั้งแต่แม่นั่นเข้ามา"แล้วสาลี่ก็สะดุ้งนึกได้ " ไม่ได้การละ รีบโทร. รายงานคุณพลอยใสดีกว่า"
สาลี่รีบควักโทรศัพท์มือถือออกมากดโทร. หาพลอยใสทันที
หน้าห้องนอน พลอยใสยืนหน้าตูมครุ่นคิดไม่สบายใจในเรื่องที่สาลี่โทร. มารายงาน เสี่ยนพเดินผ่านมา เห็นลูกสาวไม่ยอมนอน ก็สงสัย ถามอย่างห่วงใย
"พลอย มายืนอยู่หน้าห้องทำไม พ่อคิดว่าหนูนอนไปแล้ว มีอะไรหรือเปล่า"
พลอยใสรีบเข้าไปเกาะแขนเสี่ยนพพร้อมถามอ้อนๆ
"พลอยแค่มาสูดอากาศ มาชมดาวแล้วก็จะไปนอนค่ะ คุณพ่อ"
"จริงด้วย เดือนมืด ดาวก็จะสวยเป็นพิเศษ ยิ่งถ้าได้ชมดาวกับคู่รัก ยิ่งโรแมนติก จริงมั้ย"
พลอยใสเสียงเศร้า
"เอ่อ ใช่มั้งคะ"
เสี่ยนพมองลูกสาวด้วยความห่วงใย เข้าไปลูบผม ปลอบ
"แต่ลูกสาวพ่อดูไม่ค่อยมีความสุข ทะเลาะกับเขตหรือเปล่า หมู่นี้พ่อไม่ค่อยเห็นหน้าเขตเลย"
"เปล่าค่ะ พี่เขตงานยุ่ง"
"เขตก็งานยุ่งทุกวัน อย่างนี้รีบจัดงานหมั้น จัดงานแต่งเร็วๆ ดีมั้ย จะได้เจอกันทุกวัน"
"ยังไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ไว้ถึงเวลาแล้วพลอยจะมาบอกคุณพ่อนะคะ"
"ได้เลย พ่อจะได้ไปกระทุ้งพ่อหนุ่มบ้างานให้มาจัดการให้เรียบร้อย ขืนช้า พ่ออาจจะเปลี่ยนใจไม่ยกให้"
พลอยใสรีบค้านทันที
"ไม่ได้นะคะ คุณพ่อ"
เสี่ยนพกอดรักใคร่เอ็นดูลูกสาว
"พ่อล้อเล่น ไปนอนเหอะลูก"
พลอยใสยิ้ม แล้วเดินเข้าห้องนอนไป
ในห้องนอน เขตนั่งอยู่ขอบเตียง เอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้ฟ้าสางที่นอนกระสับกระส่าย ละเมออยู่บนเตียง
"ช่วยด้วย...คุณพ่อขา ช่วยฟ้าด้วย"
เขตเอื้อมมือไปกุมมือฟ้าสางไว้
"ผมอยู่นี่คุณฟ้า คุณไม่ต้องกลัวนะ"
ฟ้าสางพอได้กุมมือเขตไว้ ก็ค่อยๆ สงบลง หลับตาพริ้ม เขตแอบนึกถึงภาพในอดีตที่เขาได้พบกับเธอ ไปจนถึงการเห็นภาพจอมและต่อศักดิ์ในเวลาใกล้เคียงกัน
เขาแววตาสับสน ทั้งรักทั้งชัง
"คุณเป็นคนยังไงกันแน่ คุณฟ้า"
เขตลุกขึ้นเดินไปมา นอนไม่หลับ แล้วหันไปเห็นโน้ตที่วางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เขตหยิบขึ้นมาอ่าน “ออกมาพบผมที่สวนด้วย...เขต”
เขตเก็บโน้ตไว้แล้วแปลกใจพึมพำกับตัวเอง
"ใครส่งข้อความนี้มาหลอกคุณกันนะ"
เขตเดินเข้าไปใกล้ โน้มตัวลงไปหาฟ้าสาง ทำท่าจะจูบ เธอยังไม่ตื่น เขตเปลี่ยนใจมาจูบที่หน้าผากแทน ก่อนห่มผ้าให้เธอ แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียง หลับตา ตั้งใจจะเฝ้าไข้ฟ้าสางตลอดทั้งคืน
เช้าวันใหม่ ฟ้าสางขยับตัวงัวเงีย รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับอยู่ เลยลืมตาขึ้น เห็นแขนของเขาพาดทับตัวบนตัวเธอ เธอค่อยๆ ไล่สายตาไปจนเจอกับเขตที่กำลังคว่ำหลับอยู่ข้างๆ ตัวเธอ ฟ้าสางตกใจ ลุกขึ้นพรวดพราด พร้อมกับผลักแขนเขตออกไปด้วย
เขตหล่นตกเตียง ตูม!!! ขณะเดียวกัน ฟ้าสางก็กุมหัว รู้สึกเจ็บแผลที่ถูกตีหัวขึ้นมาเพราะการขยับตัวอย่างกะทันหัน
"โอ๊ย!"
เขตลุกขึ้นมา ท่าทางโมโห
"นี่มันอะไรกัน คุณผลักผมตกเตียงทำไม"
เขตตกใจเมื่อเห็นอาการเจ็บศีรษะของฟ้าสาง
"โทษที คุณเป็นอะไรรึเปล่า"
"ฉันเจ็บหัว"
"ก็คุณโดนตีหัวเมื่อคืนนี้...มา ขอผมดูแผลหน่อย"
เขตจับตัวฟ้าสางไว้เพื่อจะดูแผลที่ข้างศีรษะ เธอตกใจ
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว"
เขตดุ
"อยู่นิ่งๆ ถ้าอยู่นิ่งไม่เป็น ผมจะจูบให้คุณหยุดนะ"
ฟ้าสางกลัวถูกจูบ เลยยอมอยู่นิ่งให้เขตดูแผล เขาเห็นว่า แผลไม่มีอาการอักเสบก็โล่งใจ
"ค่อยยังชั่ว แผลไม่อักเสบ พักอีกสักหน่อยก็คงหายแล้ว"
"ขอบคุณนะคะ"
ฟ้าสางช้อนตามองเขตด้วยแววตาสำนึกบุญคุณ รู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกว่าเขตเป็นเหมือนคนเดิมที่เธอเคยพบครั้งแรก เขตชะงัก มองตาเธอราวต้องมนตร์สะกด เขาค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปหาฟ้าสางเพื่อจะจูบ เธอหลับตาพริ้ม เหมือนจะรอรับจูบจากเขา
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เมี่ยงกับสาลี่เปิดประตูพรวดเข้ามาขัดจังหวะ
"โจ๊กร้อนๆ สำหรับคนป่วยมาแล้วค่า...อุตะ!"
เมี่ยงอุทานอย่างตกใจ เมื่อเห็นฟ้าสางกับเขตทำท่าจะจูบกัน ทั้งคู่รีบผละออกจากกันด้วยความตกใจ เขตรีบลุกขึ้น พูดแก้เก้อ
"งั้นฉันฝากเธอดูแลต่อด้วยนะเมี่ยง ฉันจะไปอาบน้ำ"
เขตเดินออกไปทางห้องทำงานที่อยู่ติดกันทันที
เมี่ยงเอาชามโจ๊กมาวางให้ฟ้าสางที่เตียง กลั้นยิ้มล้อๆ
"จะรับตอนนี้เลยไหมคะ เอ๊ะ หรือไม่รับเพราะว่าอิ่มแล้ว"
ฟ้าสางเขินอาย ทำหน้าไม่ถูก สาลี่ยืนทำหน้าไม่พอใจที่เห็นฟ้าสางกับเขตทำท่าจะชอบพอกันจริงๆ
เช้าต่อเนื่องมา รถยนต์ของพลอยใสบึ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านเขตอย่างเร็วและแรงจนฝุ่นตลบ
บดินทร์ที่เดินถือช่อดอกไม้มาเพื่อจะเยี่ยมอาการป่วยของฟ้าสาง ต้องกระโดดหลบเพราะกลัวถูกชน
เธอออกมาจากรถ ไม่สนใจบดินทร์ จะเดินเข้าบ้าน
บดินทร์เดินตามไปจับแขนพลอยใสไว้
"เอ๊ะ นายจะมาจับฉันไว้ทำไม"
"คราวก่อนคุณทำผมเจ็บตัวแล้วไม่ขอโทษ ครั้งนี้ก็เกือบจะชนผมอีก ผมต้องทำให้คุณขอโทษผมให้ได้"
"ฝันไปเถอะว่าฉันจะขอโทษนาย"
"แน่ใจนะ"
พลอยใสเชิดหน้าท้าทาย บดินทร์ดึงตัวพลอยใสเข้ามากอดไว้ เอาหน้ามาใกล้ๆ
"จะขอโทษดีๆ ไหม"
"ไม่!"
บดินทร์ทำท่าจะตีก้นพลอยใสเหมือนผู้ใหญ่สั่งสอนเด็กดื้อ
"งั้นต้องตีก้นให้หลาบจำ"
พลอยใสดิ้นๆ ไม่ยอม แล้วกระทืบเท้าบดินทร์ บดินทร์ร้องโอ๊ยแล้วปล่อยตัว
"โอ๊ย"
พลอยใสยิ้มเยาะ แล้วสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไป
"เชอะ อย่าหวัง"
บดินทร์เจ็บใจ ตะโกนไล่หลังไป
"พี่เขตเขามีคุณฟ้าอยู่แล้ว คุณยังจะมาตามตื๊อเขาอยู่ทำไม"
พลอยใสชะงัก หันกลับมา...ตาวาว โกรธบดินทร์ที่พูดแทงใจดำ
"พี่เขตเป็นคู่หมายของฉัน ผู้หญิงคนนั้นจู่ๆ มาจากไหนก็ไม่รู้ มาแย่งพี่เขตของฉันไป ฉันแค่ทวงสิทธิ์ของฉันคืน"
"คุณไม่มีศักดิ์ศรีบ้างหรือไง"
พลอยใสสังเกตเห็นดอกไม้ที่บดินทร์ถือมา
"นายน่ะดีแต่ว่าฉัน นายเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันสักเท่าไหร่ ยัยฟ้าเป็นของพี่เขตไปแล้ว นายยังจะมาตามเฝ้าอีกทำไม"
บดินทร์ชะงัก
"ผมเปล่า ดอกไม้นี่แค่เอามาเยี่ยม"
พลอยใสยิ้มเยาะ
"ถึงฉันจะไม่มีศักดิ์ศรี แต่อย่างน้อยฉันก็ยังยอมรับความรู้สึกของตัวเอง แต่นายมันน่าสมเพช นอกจากไม่มีศักดิ์ศรีแล้ว ความรู้สึกของตัวเองนายก็ยังไม่กล้าจะยอมรับ"
พลอยใสตอกใส่หน้าบดินทร์เสร็จแล้ว ก็สะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้บดินทร์ยืนอึ้งกับคำถากถางของพลอยใส เริ่มทบทวนว่ารู้สึกยังไงกับฟ้าสางกันแน่
มุมหนึ่งในบ้าน เขตกำลังป้อนโจ๊กให้ฟ้าสาง โดยมีสาลี่กับเมี่ยงยืนดูอยู่ เมี่ยงยืนดูแบบชื่นชม ขณะที่สาลี่กอดอกมองแบบไม่พอใจ
ฟ้าสางยกมือขึ้น พร้อมกับพูดกับเขา
"พอได้แล้วค่ะคุณเขต ดิฉันอิ่มแล้วค่ะ"
"งั้นกินอีกคำ คำสุดท้ายแล้ว"
เขตป้อนโจ๊กให้ฟ้าสางอีกคำ จังหวะนั้น... พลอยใสเดินเข้ามาพอดี เยื้องไปด้านหลังเล็กน้อย บดินทร์ก็ตามเข้ามา ทั้งคู่เห็นภาพเขตตรงหน้า ต่างชะงัก พลอยใสแววตาหึงหวง บดินทร์ดูอึ้งๆ
สาลี่หันไปเห็น ร้องทักพลอยใสด้วยความดีใจ
"คุณหนูพลอยมาแล้ว"
ทุกคนพากันหันไปมอง เมี่ยงกระซิบถามสาลี่
"ฝีมือน้าสาลี่ใช่มั้ยเนี่ย"
สาลี่ค้อน
"เออ เรื่องของฉัน แกอย่ายุ่ง..."
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 9 (ต่อ)
พลอยใสหน้ายิ้มเข้ามาเกาะไหล่เขต แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พร้อมรอยยิ้มเชือดเฉือน ไม่ทักฟ้าสาง
"มอร์นิ่งค่ะพี่เขต"
"น้องพลอยมาได้ยังไงครับ"
"พลอยได้ข่าวจากคุณน้าสาลี่ค่ะว่าคุณฟ้าโดนทำร้ายเมื่อคืน พลอยตกใจมากเลยนะคะ แต่มันมืดค่ำแล้ว ผู้หญิงดีๆไม่ควรจะออกไปนอกบ้านมืดๆ ค่ำๆ จริงมั้ยคะ"
บดินทร์พูดลอยๆ ไม่ได้รู้ว่าฟ้าสางถูกหลอกแต่ต้องการยั่วพลอยใสมากกว่า
"ถ้ามีธุระสำคัญหรือถูกใครหลอกก็ออกไปได้ครับ"
พลอยใสเลยหันไปค้อนบดินทร์เพราะทำปากเหมือนจะบอกว่า อย่ามายุ่ง แต่แล้วกลับเข้าไปพูดอ้อนเขต
"พอเช้า พลอยก็เลยรีบมาหาพี่เขต โชคดีจังเลยที่พี่เขตของพลอยไม่เป็นอะไร"
บดินทร์อดไม่ได้ ตอกไปอีกคำ
"คนที่โดนตีหัวไม่ใช่พี่เขตนี่ครับ"
พลอยใสเชิดไม่สนใจ ยิ่งกอดเขตไว้ แต่แววตาจิกใส่ฟ้าสาง...พลอยใสวางหน้าไม่ถูก
เขตอึดอัดขยับตัว แต่พลอยใสไม่ยอมปล่อย บดินทร์สงสารฟ้าสาง ก็เลยเข้ามาช่วย
"คุณฟ้าหายดีแล้วเหรอครับ"
"ฟ้าไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ฟ้าขอบคุณคุณดินมากนะคะที่ไปช่วยฟ้าไว้เมื่อคืนนี้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่ได้ช่วยคุณฟ้าครับ"
ฟ้าสางยิ้มขอบคุณ บดินทร์เลยถามต่อ
"ว่าแต่เมื่อคืนคุณฟ้าออกไปในสวนทำไมครับ"
ฟ้าสางกำลังจะตอบ แต่เขตกลับขัดจังหวะ
"นายดิน นายมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวเข้าไปคุยกับฉันในห้องทำงานหน่อย"
"ได้ครับ พี่เขต"
พลอยใสชักสีหน้าไม่พอใจ
"อ้าว พลอยตั้งใจจะมาชวนพี่เขตไปดูหนังด้วยกัน"
"พี่ขอโทษนะครับน้องพลอย พี่ต้องทำงานครับ"
เขตเดินนำออกไป บดินทร์เดินตามไป
พลอยใสเสียหน้าเสียฟอร์ม หันมามองหน้าฟ้าสางเขม็ง ก่อนสะบัดหน้าใส่ แล้วเดินออกไป
สาลี่วิ่งตาม
"คุณหนูพลอยคะ รอน้าด้วยค่ะ"
ฟ้าสางถอนหายใจโล่งอก เมี่ยงเข้ามาจับมือฟ้าสางไว้ ให้กำลังใจ
ในห้องทำงานเขต เขตยืนกอดอก มองออกไปนอกหน้าต่าง บดินทร์เดินเข้ามาที่ประตู
"พี่เขตมีงานอะไรจะให้ผมทำหรือครับ"
เขตหันมาหน้าเครียด
"ไหนแกเล่ามาอีกทีซิว่า เมื่อคืนนี้แกไปเจอฟ้าได้ยังไง"
บดินทร์ชะงัก ก่อนตั้งสติก่อนตอบ
"ก็ผมบอกแล้วไงครับว่า หลังจากส่งพี่เขตเสร็จ ผมก็เห็นคุณฟ้าเดินออกไปที่สวนจากทางด้านข้างบ้าน"
เขตแกล้งลองหยั่งเชิงถามนำ ทั้งที่รู้ว่ามีจดหมายมาตามฟ้าสางออกไปพบ หลอกว่าเป็นตัวเขา
"ดึกดื่นขนาดนั้น เขาจะออกไปทำไม ถ้าไม่มีใครนัดไปพบ"
"ผมก็ไม่ทราบครับ"
เขตมองบดินทร์คล้ายจะจับผิด
"โธ่ พี่เขตครับ ผมจะโกหกพี่ทำไม ผมเองก็เพิ่งกลับจากบ้านเสี่ยซ้งพร้อมกับพี่ พี่ก็เห็น"
เขตรู้สึกตัวว่าจับผิดบดินทร์มากไป เลยพูดแก้เก้อ
"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายสักคำ ว่าแต่ฟ้าโดนใครทำร้าย เธอเพิ่งมาอยู่ที่นี่ ยังไม่มีศัตรูที่ไหน"
"เรื่องนั้นผมลองไปคิดๆ ดูแล้ว เป็นไปได้ไหมครับว่าอาจจะเป็นคนของเสี่ยซ้งที่ลอบเข้ามา แต่คุณฟ้าโชคร้ายไปเจอเข้าพอดี เลยโดนทำร้าย"
เขตเครียด
"งั้นนายไปสั่งคนงานทุกคนให้วางเวรยามให้หนาแน่นที่สุด ห้ามคนแปลกหน้าเข้ามาตอนกลางคืนอย่างเด็ดขาด"
บดินทร์รับคำเขต ก่อนจะออกไปจากห้อง
เขตครุ่นคิดหากเป็นฝีมือเสี่ยซ้งจริง แสดงว่าเสี่ยซ้งให้คนบุกมาถึงห้องนอนเขา เขตยิ่งห่วงฟ้าสาง
"ฟ้า ใครส่งจดหมายให้คุณกันนะ"
เมษากับราตรีในชุดอำพรางตัว แว่นตาดำอันใหญ่ มีผ้าปิดหน้าปิดตาป้องกันคนจำได้ พากันเดินออกมาที่หน้าโรงรับจำนำ
ราตรีทำท่าจะเดินแยกตัวไปอีกทาง เมษาต้องดึงแขนไว้
"แม่!"
"อะไรอีกล่ะ ฉันกำลังรีบนะ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นเนียนเลย แล้วส่วนแบ่งของฉันล่ะ"
ราตรีแกล้งโวย
"อะไรกัน ตอนแอบหยิบของมาขาย ฉันก็ทำอยู่คนเดียว แกไม่เห็นจะช่วย ทีอย่างนี้ล่ะก็มาขอส่วนแบ่งเชียว"
"โธ่ แม่ ขอเงินฉันหน่อยเถอะน่า ไม่ได้ช้อปปิ้งมาตั้งหลายวัน ครั่นเนื้อครั่นตัวจะแย่แล้ว"
ราตรีหยิบเงินที่เพิ่งได้มาจากโรงรับจำนำ ส่งให้เมษาจำนวนหนึ่ง
"ใช้ให้มันประหยัดๆ หน่อยก็แล้วกัน"
"จ้า แม่จ๋า เออ แล้วเสร็จจากนี่แล้ว แม่จะไปไหนต่อล่ะ"
ราตรี ครุ่นคิด ไม่ตอบ
ในห้องนอนของเขต เมี่ยงประคองฟ้าสางให้นอนบนที่นอน
"พี่เมี่ยงมีอะไรทำก็ไปเถอะค่ะ ฟ้าอยู่คนเดียวได้"
"อู๊ย ไม่ดีมั้งคะ ถ้าคุณเขตรู้ว่าเมี่ยงทิ้งคุณฟ้าไว้คนเดียวล่ะก็ หัวขาดแน่ๆ เลย"
เมี่ยงทำท่าเชือดคอ แล้วทำหน้าสยดสยอง
"ไปเถอะค่ะ ถ้าฟ้ามีอะไรจะเรียกพี่เมี่ยงเอง"
"จริงๆ นะคะ"
ฟ้าสางพยักหน้า เมี่ยงเลยยอมตามใจ
"งั้นพี่เมี่ยงไปก่อนนะคะ มีอะไรก็เรียกพี่นะคะ"
เมี่ยงออกไปจากห้อง ฟ้าสางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน สักพักก็กระแอมออกมา เธอหันมองหาแก้วน้ำ เห็นแก้วน้ำกับขวดน้ำวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง ก็เอี้ยวตัวไปหยิบ จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่แผลบนหัว
เธอปล่อยแก้วหล่นกับพื้น แก้วแตกกระจาย เพล้ง!!! ฟ้าสางยกมือขึ้นกุมแผลที่ศีรษะ
ประตูห้องทำงานที่เชื่อมกับห้องนอนเปิดออกอย่างแรง เขตพรวดพราดเข้ามาอย่างเป็นห่วง
"คุณเป็นอะไร ฟ้า"
"ดิฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เจ็บแผลนิดหน่อย สงสัยจะหันเร็วเกินไป"
เขตเห็นแก้วน้ำแตกที่พื้น
"จะกินน้ำทำไมไม่เรียกเมี่ยง ผมก็อยู่ห้องข้างๆ ทำไมไม่บอกผม"
"ดิฉัน...ดิฉันเกรงใจค่ะ ไม่อยากรบกวนคุณถ้าไม่จำเป็น"
เขตโมโห
"ป่วยแบบนี้ ยังจะเกรงใจไม่เข้าท่า"
"ก็เพราะดิฉันป่วยนี่แหละค่ะ ดิฉันเลยไม่กล้ารบกวนคุณ ลำพังแค่หนี้สินที่ฉันต้องชดใช้คุณ ก็ไม่รู้ว่าจะหมดเมื่อไหร่ แล้วนี่ยังจะมีค่ารักษาพยาบาลเพิ่มขึ้นมาอีก"
"นี่ใจคอเธอจะคิดถึงแต่เรื่องเงินๆ ทองๆ ตลอดเวลาเลยหรือไง"
"ค่ะ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทำงานใช้หนี้คุณไม่ใช่หรือคะ"
เขตกระชากตัวฟ้าสางเข้ามาหา
"ได้ ถ้าเธออยากใช้หนี้ไวๆ ฉันก็จะให้เธอได้ชดใช้ทุกบาททุกสตางค์แน่นอน"
เขตลืมตัวหน้ามืด ผลักฟ้าสางลงกับเตียง ระดมจูบไปทั่วใบหน้าของฟ้าสาง เธอตกใจ พยายามดิ้นรนขัดขืน เขาใช้มือข้างหนึ่งล็อกมือทั้งสองข้างของฟ้าสางไว้ให้ขยับไม่ได้
"อย่าค่ะ คุณเขต ดิฉันขอร้อง"
เขตไม่ฟังเสียงขอร้องของฟ้าสาง ฟ้าสางดิ้นจนผ้าพันแผลหลุด
"โอ๊ย"
เขตได้ยินเสียงอุทานของฟ้าสาง ก็เงยหน้ามอง เห็นเลือดไหลจากแผลเดิมก็รู้สึกผิด ชะงัก ไม่ปลุกปล้ำต่อ เธอกระถดตัวไปหลบอีกด้านของเตียง เขตเอื้อมมือไปจับตัวฟ้าสาง
"คุณฟ้า"
ฟ้าสางปัดมือเขาออกด้วยความกลัวจะถูกทำร้ายอีก เขาชะงัก ไม่พอใจ คิดว่าเธอรังเกียจเขา
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พลอยใสเปิดประตูทันทีไม่รอให้อนุญาต ทั้งคู่ปรับกิริยาให้ไม่มีพิรุธ พลอยใสก้าวเข้ามาในห้องนอน
"พี่เขตมาอยู่ที่นี่เอง พลอยเห็นนายดินไปตั้งนานแล้ว พี่เขตก็ไม่ออกมาเสียที"
"น้องพลอยมีอะไรครับ"
"พลอยจะถามพี่เขตว่ายังสนใจจะไปดูหนังกับพลอยไหมคะ"
เขตเหลือบมองฟ้าสางที่นั่งหันหลังให้ เลยตอบประชด
"ทำไมจะไม่สนใจล่ะครับ... น้องพลอยไปไหน พี่ก็อยากไปด้วยทั้งนั้นแหละ"
พลอยใสยิ้มดีใจ รีบเกาะแขนเขตแสดงความเป็นเจ้าของ เหลือบมองฟ้าสางอย่างผู้ชนะ
"งั้นเราไปกันเลยดีกว่าค่ะ"
ทั้งคู่พากันควงออกไป ฟ้าสางกลั้นสะอื้น น้ำตานองหน้า เพราะถูกย่ำยีร่างกายและจิตใจ ไม่ต่างจากดอกไม้ริมทาง
ภายในบ่อนเสี่ยซ้ง บรรดานักเล่นพนันและเจ้ามือกำลังเล่นการพนันชนิดต่างๆ อยู่ตามโต๊ะ
เสี่ยซ้งเดินไปตามโต๊ะโน้นโต๊ะนี้ มีเบิ้มกับบางตามติด ตรวจดูความเรียบร้อย
ที่โต๊ะหนึ่ง ราตรีโวยวายเสียงดังขึ้นมา
"โอ๊ย เสียอีกแล้ว วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย เลิกๆๆ"
ราตรีผละออกมาจากวงพนัน ท่าทางหงุดหงิดหัวเสีย เสี่ยซ้งหันไปเห็น ชะงัก ขมวดคิ้วแปลกใจ
"ผู้หญิงคนนั้นใคร ฉันไม่เห็นเคยเห็นหน้ามาก่อน"
"ลูกค้าใหม่ครับเสี่ย เพิ่งมาวันนี้วันแรก"
เสี่ยซ้งครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาราตรี
"สวัสดีครับ คุณผู้หญิง"
ราตรีชะงัก มองดูเสี่ยซ้งตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบเหยียดๆ ตอบเสียงห้วน
"มีอะไร"
"ผมขอแนะนำตัวก่อน ผม เสี่ยทรงชัย หรือเสี่ยซ้ง"
บางรีบเอาใจเจ้านาย เสนอหน้าแนะนำ
"เสี่ยเป็นเจ้าของบ่อนนี้ครับ"
ราตรีเปลี่ยนท่าทีทันที
"อุ๊ยตาย สวัสดีค่ะ ฉันชื่อราตรีค่ะ"
"คุณราตรีเพิ่งมาที่นี่วันแรกหรือครับ"
๐ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้...ที่โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณน่ะค่ะ เสี่ยพอจะรู้จักไหมคะ"
เสี่ยซ้งชะงัก หันมองหน้าเบิ้มกับบางอย่างมีเลศนัย
"มีใครไม่รู้จักโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณของคุณเขตบ้างล่ะครับ"
"นั่นแหละค่ะ ลูกสาวฉันกำลังจะได้เป็นคุณนายของที่นั่นค่ะ"
ราตรีโม้อย่างภาคภูมิใจ เสี่ยซ้งลอบยิ้มอย่างมีแผนการ ก่อนพูดกับราตรีอย่างใจดี
"เมื่อครู่นี้ผมได้ยินคุณราตรีบ่นว่าเล่นเสีย เอาอย่างนี้ดีไหมครับ ผมจะเปิดเครดิตให้คุณสักแสนนึง พอไหมครับ"
ราตรีตาโต
"พอ...แล้วก็ดีที่สุดเลยค่ะ"
เสี่ยซ้งส่งสัญญาณให้พนักงานในบ่อนมาคนหนึ่ง แล้วกระซิบสั่งงานไป พนักงานคนนั้นเดินนำราตรีที่หันมาขอบคุณแล้วลั้ลล้าเริงร่าเพราะได้เงินมาเล่นเพิ่มออกไป
"ขอบคุณมากค่ะเสี่ย...เสี่ยใจดีจริงๆ"
อ่านต่อตอนที่ 10
