เมียเถื่อน ตอนที่ 5
เวลาบ่ายคล้อยเย็น ในบ้านปรีดา เมษากับราตรีแอบแหวกม่านดูตรงหน้าต่าง ยังเห็นต่อศักดิ์นั่งรอฟ้าสางอยู่ในรถ สองแม่ลูกหันมาปรึกษากันอย่างร้อนใจ
"ไอ้หมอนี่ท่าทางมันจะเอาจริง"
"นั่นสิแม่ ถ้าเกิดมันบ้าจี้นั่งรอนังฟ้าจนถึงเย็นค่ำ เดี๋ยวความก็แตกกันพอดีว่า นังฟ้าไม่ได้กลับบ้าน"
"แล้วเราจะไล่มันยังไงดีล่ะ เมษา"
เมษาครุ่นคิด แล้วนึกออก
"หนูนึกออกแล้วแม่ มีคนนึงที่จะช่วยเราได้"
เมษายิ้มร้าย ราตรีทำหน้าอยากรู้
ภายในรถ ต่อศักดิ์กดโทรศัพท์หาฟ้าสาง เสียงสัญญาณว่าปิดเครื่อง ขณะที่ต่อศักดิ์กำลังหงุดหงิดอยู่นั้น... มีคนมาเคาะกระจกรถ ต่อศักดิ์เปิดกระจกรถลง
จอมยืนอยู่ข้างรถ
"มีอะไรครับ"
จอมแสร้งโกหก
"ผมเป็นตำรวจครับ มีคนแถวนี้โทร.แจ้งไปที่สถานี บอกว่ามีรถไม่น่าไว้วางใจมาจอดอยู่นานแล้ว สงสัยว่าจะเป็นรถของพวกมิจฉาชีพ"
"ผมไม่ใช่คนร้ายนะครับ ผมแค่มาจอดรอแฟนผมเฉยๆ"
"แฟนคุณใกล้มาถึงหรือยังครับ"
"เอ่อ ... ผมก็ไม่ทราบว่า เธอจะกลับมาเมื่อไหร่เหมือนกันครับ"
"ผมว่าเอาอย่างนี้ดีกว่าไหมครับ คุณกลับไปก่อน ไว้ติดต่อแฟนคุณได้เมื่อไหร่ ก็ค่อยกลับมา...เพื่อความสบายใจของทุกคน"
ต่อศักดิ์ครุ่นคิด ยอมพยักหน้าอย่างจำใจ
"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะครับ"
ต่อศักดิ์ปิดกระจกแล้วขับรถออกไป
พอรถต่อศักดิ์ออกไปแล้ว เมษาก็รีบออกจากบ้านมาสมทบกับจอม
"เรียบร้อยแล้วใช่ไหมพี่"
"แน่นอน ฝีมือระดับพี่ แค่โกหกมันว่าพี่เป็นตำรวจ มันก็รีบเผ่นแน่บไปเลย"
"พี่จอมเก่งที่สุดเลย"
"อย่างอื่นพี่ก็เก่งเหมือนกันนะ"
จอมเอื้อมมือไปจับก้นเมษาแล้วบีบเบาๆ เธอยิ้มยั่วยวนให้ แล้วแอบหันกลับมาทำหน้าเบ้ เซ็งและเบื่อจอมสุดๆ พึมพำในใจ
"ไอ้หื่น อย่าให้มีโอกาส แม่จะเขี่ยทิ้งเหมือนขยะเลย"
ภายในห้องนั่งเล่นบ้านเขต ตอนเย็น บดินทร์ยกมือไหว้พ่อและเขต
"สวัสดีครับพ่อ พี่เขต"
เขตรับไหว้แล้วเข้าไปกอดบดินทร์ทักทาย
"นายกลับมาตอนไหน ทำไมไม่โทร.หา จะได้ส่งรถไปรับ"
"ไม่เป็นไรครับ ไงผมก็กลับมาแล้ว"
"ก็ดี โตแล้ว เรียนจบซะที จะได้มาช่วยงานพี่เขต" บัญชาบอก
"ครับพ่อ"
"พรุ่งนี้เริ่มงานเลยนะ ฝึกงานตำแหน่งผู้จัดการได้เลย"
"ครับเจ้านาย"
เมี่ยงยกน้ำเข้ามาเสิร์ฟ ฟ้าสางยกขนมตามเข้ามาอีกคน
"น้ำค่ะ คุณดิน"
"อ้าว เมี่ยงยังอยู่เรอะ "
"ยังอยู่แล้วก็ยังโสดด้วยนะคะ"
บดินทร์หันไปมองหน้าฟ้าสาง ปิ๊ง ตะลึงในความสวย อ่อนโยน
"แล้วคุณ..."
เขตไม่แนะนำอะไร ตัดบท รีบพูดกับบดินทร์
"พี่ว่านายมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวกลับไปพักเยอะๆ ดีกว่า ว่าแต่นายจะอยู่ตึกใหญ่หรือจะให้หาบ้านพักผู้จัดการให้ จะได้เป็นสัดเป็นส่วน"
"ไม่เป็นไรครับ ผมพักกับพ่อก็สะดวกดี"
"งั้นก็รีบกลับบ้านกัน...เมี่ยง" บัญชาบอก
เมี่ยงรู้หน้าที่ รีบเข้าไปลากกระเป๋าเดินนำบดินทร์ออกไป บัญชาเดินตามไป บดินทร์ตามไปพลางกระซิบถามพ่อ
"แฟนพี่เขตเหรอ"
"เรื่องบางเรื่อง รู้น้อยก็ดีกว่านะ"
บดินทร์เลยไม่ถามต่ อดจะหันมามองฟ้าสางอีกครั้งไม่ได้ เขตเดินเข้ามาโอบไหล่ฟ้าสางไว้ เหมือนจะประกาศว่าผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ! เธออาย แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
สาลี่หลบมุมแอบมองอยู่ด้วยสายตาวาว แล้วกดเบอร์มือถือหาพลอยใสทันที
"คุณหนูพลอยคะ"
เช้าวันใหม่ ฟ้าสางออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้รับอากาศบริสุทธิ์ บดินทร์วิ่งจ๊อกกิ้งผ่านมา ตัดสินใจทักทาย
"สวัสดีครับ เมื่อวานยังไม่ได้แนะนำตัว บดินทร์ เรียก ดิน ก็ได้ นะครับ"
"สวัสดีค่ะ คุณดิน ฟ้าสาง เรียก ฟ้าก็ได้ค่ะ"
"ครับ คุณฟ้าตื่นเช้าจัง"
"อากาศที่นี่ดีค่ะ"
บดินทร์พูดพร้อมมองหน้า ประทับใจและรู้สึกดีๆ ด้วย
"ผมเห็นด้วยครับ อากาศดี ยิ่งมีคนสวยๆ อย่างคุณฟ้ามาอยู่ ทำให้โรงเลื่อยสดใสขึ้นเยอะครับ"
บริเวณหน้าต่างห้องนอน เขตยืนมองฟ้าสาง เห็นแววตาของบดินทร์ที่มองฟ้าสางพอดี พอจะเดาได้ เธอเงยหน้าไปเห็นสายตาเขาพอดี จึงขอตัวเพื่อไปเตรียมอาหารเช้า
"ขอตัวก่อนนะคะ"
บดินทร์เลยไม่มีโอกาสคุยต่อ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
ฟ้าสางเลี่ยงตอบ
"ฟ้าจะรีบไปเตรียมอาหารเช้าน่ะค่ะ"
ฟ้าสางเดินกลับเข้าบ้านไป บดินทร์มองตามด้วยสายตาสดใส พลอยใสขับรถเข้ามาจอด ก้าวลงจากรถ เดินตรงมา
บดินทร์รีบเดินเข้ามาทักทายพร้อมถาม แกล้งส่งแววตาเจ้าชู้ นึกสนุกที่จะยั่ว แต่ยังไม่ได้คิดอะไร
"มอร์นิ้งครับ คุณพลอย แวะมาหาผมแต่เช้า จะมาหอมแก้มผมใช้หนี้ที่ค้างไว้ใช่มั้ยครับ"
"ไอ้บ้า ใครไปติดหนี้นายกันยะ"
"หน้าตาธรรมดายังไม่พอ ความจำปลาทองอีกต่างหาก"
พลอยใสไม่สนใจ เห็นเขตเดินมาก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขตในบ้าน
"พี่เขต"
ในห้องนั่งเล่น เขตยิ้มต้อนรับพลอยใส ฟ้าสางเดินเข้ามาถาม...
"คุณจะรับของเช้าที่นี่เลยมั้ยคะ"
"ไม่ต้อง"
พลอยใสมองฟ้าสางเขม็ง
"ใครคะ พี่เขตจะไม่แนะนำหน่อยหรือคะ"
เขตไม่ตอบ สาลี่เดินเข้ามาตอบแทน
"คุณฟ้าสางไงคะ คุณหนูพลอย"
พลอยใสจ้องหน้า จงใจถามฟ้าสาง
"คุณเป็นใคร มาทำอะไรที่บ้านพี่เขตคะ"
ฟ้าสางอึกอัก ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาตัดบท เปลี่ยนเรื่องคุย
"น้องพลอยไปเที่ยวมา สนุกมั้ยครับ"
"ไม่มีพี่เขตไปด้วย ถึงสนุกแต่ก็คิดถึงนะคะ"
"พี่ก็คิดถึงน้องพลอยครับ"
พลอยใสจงใจพูดอ้อน
"พลอยชักจะไม่แน่ใจ พลอยไม่อยู่ไม่กี่วัน พี่เขตจะลืมน้องสาวคนนี้ แล้วมีน้องสาวคนใหม่หรือเปล่า"
เขตแกล้งจับมือพลอยใสพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเอาใจ
"น้องพลอยครับ ไม่เชื่อใจพี่เขตแล้วหรือครับ"
"เชื่อสิคะ"
"ถ้าเชื่อใจพี่เขตก็อย่าถาม ผู้หญิงที่พี่เขตจะแต่งงานแล้วยกย่องเป็นภรรยา มีคนเดียวครับ"
พลอยใสยิ้มเอียงอาย เข้าใจว่าหมายถึงตัวเอง
"พี่เขต เล่นพูดต่อหน้าคนอื่นอย่างนี้ พลอยก็อายเป็นนะคะ"
ฟ้าสางหน้าชา กล้ำกลืนเดินจากไป พยายามกลั้นน้ำตา บอกไม่ได้เหมือนกันว่า ทำไมต้องเสียใจแวบหนึ่งเขตเป็นห่วง แต่แล้วก็ทำหน้านิ่ง ยิ้มตอบพลอยใสกลบเกลื่อนความในใจของตัวเอง
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 5 (ต่อ)
พลอยใสเดินอมยิ้มออกมาจากในบ้าน บดินทร์ยังไม่ไปไหน แซวทันที
"ยิ้มหน้าบานหุบไม่ลงอย่างนี้ คงจะคิดเรื่องไม่ดีอยู่แน่ๆ คุณหนูพลอยใส"
"โชคดีที่เช้านี้ฉันอารมณ์ดี เลยไม่ถือคนบ้าปากเสียอย่างนาย ถอยไป"
พลอยใสพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป บดินทร์แกล้งกระโดดหลบยั่วๆ สาลี่ไปแอบดักพลอยใสใกล้ๆ รถ
"คุณหนูพลอยเห็นหน้ามันแล้วใช่มั้ยคะ"
"ค่ะ ถึงพี่เขตจะไม่พูดหรือแสดงท่าทางสนใจ แต่พลอยก็รู้ว่า ต้องกำจัดผู้หญิงคนนี้อย่างไว"
"อย่าห่วงค่ะ น้าจะช่วยคุณหนูพลอยเต็มที่"
พลอยใสพยักหน้า เปิดประตูรถหยิบถุงใส่ของฝากส่งให้สาลี่
"ของฝากจากญี่ปุ่น พลอยใส่ค่าเหนื่อยไว้แล้วนะคะ"
สาลี่รับมายิ้มแย้ม ดีใจมากมาย
"ขอบคุณค่ะ คุณหนูพลอย"
อีกมุมหนึ่งในบ้าน ฟ้าสางแอบมานั่งเศร้า น้ำตาคลอ เขตเดินเข้ามา มองด้วยท่าทางเย็นชา
"แอบมาร้องไห้เป็นดาราเจ้าน้ำตาอยู่ที่นี่เอง"
เธอฝืนทำหน้าให้ปกติ
"เปล่านี่คะ"
"เธอนี่ริจะโกหก เรียกคะแนนสงสารไม่ค่อยเนียนเลยนะ เมื่อเช้านี้ยังเห็นเล่นหูเล่นตาใส่นายดินหยกๆ รีบหาตัวสำรองไวจัง"
"ฉันเปล่านะคะ"
เขตตรงเข้าไปจับมือฟ้าสางพร้อมกับดึงเข้ามากอด เธอพยายามขืนตัว ไม่ยอมให้เขตลวนลาม แต่เขาไม่ยอมปล่อย หอมแก้มเธอแบบแกล้งๆ
"รอให้ฉันเบื่อเธอซะก่อน แล้วจะเซ้งต่อทีหลัง ถ้ายังมีผู้ชายหน้าโง่ ยอมรับเดนฉันอยู่นะ"
ฟ้าสางสะบัดมือหลุด แล้วทำท่าจะเข้าไปตบหน้าเขต
"คุณหยาบคายที่สุด"
เขตจ้องหน้าฟ้าสางพร้อมกับประกาศกวนสุดๆ
"ตบสิจ๊ะ ถ้าน้องตบพี่ พี่จะเล่นบทผัวเมียโชว์ตรงนี้...ซะเลย"
ฟ้าสางก้มหน้ากล้ำกลืน ลดมือลง เก็บความเสียใจ อึดอัดใจไว้ บดินทร์แอบมอง สงสัยมากขึ้นว่า ทั้งคู่มีความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่
มุมหนึ่งในบ้านต่อเนื่องมา ฟ้าสางยืนตรงหน้าต่าง มองไปที่สวนข้างล่าง เห็นเขตกับพลอยใสนั่งคุยกันในสวนมุมสวยๆ ทั้งคู่ยิ้มแย้มกันดี เขตเห็นผมพลอยใสตกลงมา เลยจับเหน็บที่หูให้
ฟ้าสางแววตารวดร้าว พลางคิดถึงคำพูดของเขตที่พูดใส่หน้าเธอ
"รอให้ฉันเบื่อเธอซะก่อน แล้วจะเซ้งต่อทีหลัง ถ้ายังมีผู้ชายหน้าโง่ ยอมรับเดนฉันอยู่นะ"
"ถ้าเชื่อใจพี่เขตก็อย่าถาม ผู้หญิงที่พี่เขตจะแต่งงานแล้วยกย่องเป็นภรรยา มีคนเดียวครับ"
ฟ้าสางน้ำตาคลอหน่วย
"พ่อขา หนูคิดถึงพ่อเหลือเกิน แต่หนูจะอดทนเพื่อพ่อนะคะ"
เสียงสาลี่พูดแล้วเดินเข้ามา
"มาหลบอยู่ที่นี่เอง คุณเขตมีงานให้เธอทำ"
ฟ้าสางปาดน้ำตาทิ้ง เตรียมเผชิญหน้ากับบททดสอบต่อไป
"ได้ค่ะ น้าสาลี่"
ภายในห้องน้ำบ้านเขต สาลี่ยื่นแปรงขัดส้วมกับน้ำยาล้างห้องน้ำใส่หน้า
"น้าสาลี่จะให้ฟ้าทำอะไรคะ"
"แปรงขัดส้วมกับน้ำยาล้างห้องน้ำ จะให้เธอเอาไว้ทำกับข้าวมั้ง ก็ล้างส้วมน่ะสิยะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
ฟ้าสางรับแปรงขัดส้วมกับยาล้างห้องน้ำไปอย่างไม่ตอบโต้
"แล้วก็ทำให้เร็วๆ ล่ะ อย่ามัวแต่ทำตัวสนิมสร้อย ฉันไม่ชอบ"
"ค่ะ น้าสาลี่"
ฟ้าสางเริ่มกระบวนการขัดส้วม ล้างห้องน้ำ คิดว่าให้ทำงานบ้านยังดีกว่าอยู่ใกล้เขต
สาลี่ชี้นิ้วสั่งให้ขัดตรงนู้น เช็ดตรงนี้เพื่อกลั่นแกล้ง เมี่ยงเดินหอบตะกร้าเสื้อผ้าใช้แล้วผ่านมา เห็นสาลี่ยืนคุมงานอยู่หน้าห้องน้ำ
"น้าสาลี่คุยกับใคร"
เมี่ยงตกใจเห็นฟ้าสางขัดห้องน้ำก็ทำตะกร้าผ้าหล่น
"ตายแล้ว คุณฟ้า ทำอะไรคะเนี่ย ไม่ต้องทำหรอกค่ะ เดี๋ยวเมี่ยงทำเอง"
เมี่ยงเดินเข้าไปหาฟ้าสาง แต่เจอสาลี่คว้าคอเสื้อเอาไว้
"นังเมี่ยง แกมีอะไรทำก็ไปทำซะ ไม่ต้องมาเสนอหน้า"
"แต่ว่าคุณฟ้า"
"นี่เป็นคำสั่งของคุณเขต แกมีปัญหาหรือไง"
เมี่ยงอึกอัก ไม่เชื่อสาลี่ แต่ก็ไม่กล้าเถียง บัญชากับบดินทร์เดินเข้ามาพอดี แปลกใจที่ได้ยินเสียงเถียงกันเมื่อครู่นี้
"เสียงเอะอะโวยวายอะไรกัน หือ..."
สาลี่ตกใจ ไม่คิดว่าจะมีใครมาเห็น บดินทร์หันไปเจอฟ้าสางล้างห้องน้ำอยู่
"คุณฟ้า คุณมาล้างห้องน้ำทำไมครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าทำได้"
"คุณสาลี่ นี่มันหมายความว่ายังไงครับ" บัญชาถาม
สาลี่หน้าเสีย ไม่กล้าตอบ ไม่คิดว่าบัญชากับบดินทร์จะโผล่มาเห็น เมี่ยงเสนอหน้ามาตอบแทนให้
"น้าสาลี่บอกว่าเป็นคำสั่งของคุณเขตค่ะ"
สาลี่หันไปถลึงตาใส่เมี่ยง เมี่ยงแกล้งทำหน้าซื่อ
"ผมไม่เชื่อ ผมจะไปถามพี่เขตให้รู้เรื่อง" บดินทร์บอก
สาลี่ตกใจ กลัวความซวยจะมาเยือน !!
ภายในห้องรับแขก ทุกคนอยู่กับพร้อมหน้า เขตเหลือบมองฟ้าสางที่ยืนทำหน้าเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ สาลี่ยืนหน้าเสีย กลัวความผิดที่แอบอ้างชื่อเขตมาใช้งาน สาลี่ลอบสบตากับพลอยใสแบบเครียดๆ
เขาสีหน้าเฉยเมย แล้วพูดขึ้น
"ใช่ครับ อา ผมสั่งคุณนมเอง"
สาลี่กับพลอยใสโล่งอกแกมประหลาดใจที่เขตรับสมอ้าง ทั้งๆ ที่ไม่ได้สั่ง
"แต่คุณฟ้าไม่ใช่คนรับใช้นะครับพี่เขต ถึงได้ใช้ให้เธอไปทำงานต่ำๆ พรรค์นั้น"
"ทำไมหรือ นายดิน งานล้างส้วมไม่เหมาะตรงไหน งานต่ำๆ ก็เหมาะกับคนต่ำๆ อยู่แล้ว"
บัญชากับบดินทร์มองหน้ากัน บัญชาพยายามเกลี้ยกล่อม
"อาว่างานอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ คุณเขตมอบหมายงานเอกสารหรืออะไรให้หนูฟ้าทำไปก็ได้นี่ครับ"
"อาอย่าลืมสิครับว่าเขามาที่นี่เพราะอะไร เงินแต่ละเดือนก็ไม่ใช่น้อยๆ จะให้ทำงานง่ายๆ สบายๆ มันจะคุ้มเหรอครับ"
"แต่พี่เขตน่าจะให้เกียรติเธอบ้าง"
เขตยิ้มเยาะ
"ฮึ นายดิน คำคำนั้นน่ะมีไว้สำหรับคนที่ควรยกย่องให้เกียรติ แต่กับบางคน...ก็ไม่สมควรได้รับ รู้ไว้ซะด้วย"
เธอหน้าชากับคำพูดเหยียดหยาม พลอยใสแอบยิ้มดีใจที่เขตไม่เข้าข้าง
บดินทร์ตั้งท่าจะเถียงอีก แต่พลอยใสตัดบท
"แต่ว่า ..."
"เลิกเถียงเรื่องไร้สาระกันเสียทีเถอะค่ะ ถ้าพลอยเข้าใจไม่ผิด บ้านนี้เป็นบ้านของพี่เขตไม่ใช่หรือคะ ถ้าพี่เขตจะมอบหมายให้ใครทำงานอะไร ทำไมจะต้องมีปัญหากันด้วยคะ" พลอยใสว่า
"นี่คุณ คุณไม่เกี่ยว อย่ามาพูดดีกว่า"
"ทำไมฉันจะไม่เกี่ยว ก็ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่เขต อีกหน่อยก็จะมาเป็นนายหญิงของที่นี่"
เขตไม่แก้คำพูดของพลอยใส ฟ้าสางได้ยินพลอยใสประกาศแบบนั้น ก็ยิ่งสะเทือนใจมาก
บัญชาตัดบท
"พอเถอะลูก มันก็จริงอย่างที่หนูพลอยใสว่า มันเป็นเรื่องในบ้านของเขต พวกเราไม่เกี่ยว"
บดินทร์หงุดหงิด เขตหันไปบอกบัญชาอย่างเกรงใจ
"ขอบคุณอาที่เข้าใจผมนะครับ" เขาหันไปพูดกับฟ้าสาง "นี่เธอ ตั้งแต่นี้ไป นอกเหนือไปจากงานที่ฉันเคยมอบหมายให้ ฉันขอสั่งให้เธอทำงานบ้านในบ้านหลังนี้ด้วย เข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
ฟ้าสางก้มหน้ารับคำ น้ำตาตกใน พลอยใสกับสาลี่แอบยิ้มให้กันอย่างสาแก่ใจ
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 5 (ต่อ)
ฟ้าสางเดินออกมาจากห้องรับแขก เตรียมกลับไปทำงานต่อ บดินทร์รีบตามออกมา บัญชาเดินตามมาห่างๆ
"คุณฟ้าครับ"
ฟ้าสางหยุดยืนรอ บดินทร์เดินตามมาทัน
"ผมขอโทษแทนพี่เขตด้วยนะครับ"
ฟ้าสางยิ้มเศร้า
"ไม่เป็นไรค่ะคุณดิน พี่ชายคุณพูดถูกทุกอย่าง ฟ้าเป็นลูกจ้างของเขา เขาจะสั่งให้ฟ้าทำอะไร ฟ้าก็ต้องทำ"
บดินทร์สงสาร
"ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ คุณฟ้าบอกผมนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ คุณดิน...ฟ้าขอตัวไปทำงานต่อนะคะ"
เธอเดินผละไป บัญชาเดินมาสมทบกับบดินทร์ที่ยืนมองอย่างสงสาร
"มีอะไรหรือเปล่า นายดิน"
"ผมสงสารคุณฟ้าครับ เธอดูเป็นคนดี แต่ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอถึงยอมให้พี่เขตโขกสับขนาดนี้ ตกลงเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรกันแน่ครับ พ่อ"
บัญชาถอนใจ ตอบเลี่ยงๆ
"เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่มีเหตุผลที่จะเข้าใจได้ง่ายๆ หรอกลูก"
บดินทร์งงหนักเข้าไปอีก ยังไม่ค่อยเข้าใจคำตอบของบัญชาเท่าไหร่นัก
อีกมุมในบ้าน พลอยใสกับสาลี่แอบมาคุยกัน
"น้าสาลี่คะ ทีหน้าทีหลังจะจัดการอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ต้องระวังให้มากกว่านี้นะคะ"
"น้าขอโทษค่ะ น้าไม่คิดว่าคุณบัญชากับคุณดินจะโผล่เข้ามานี่คะ...แต่เราก็ยังโชคดีที่คุณเขตเข้าข้างพวกเรา"
พลอยใสสีหน้าหนักใจ
"แต่พลอยก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี"
"อ้าว ทำไมล่ะคะ"
"น้าสาลี่ไม่ได้สังเกตผู้หญิงคนนั้นหรือคะ ตลอดเวลาที่พวกเราคุยกัน นางแทบไม่ได้ปริปากสักคำ"
"แล้วยังไงคะ น้าตามไม่ทัน"
"นางมาแผนสูงน่ะสิคะ ทำตัวเงียบๆ หงิมๆ ให้ดูน่าสงสารเข้าไว้"
สาลี่ยกมือทาบอก
"ต๊าย อกอีสาลี่จะแตก ผู้หญิงสมัยนี้มันร้ายลึกจริงๆ"
"พลอยหวั่นใจนะคะน้าสาลี่ พี่เขตเป็นคนดี แล้วก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน สักวันต้องใจอ่อนแน่ๆ"
"โถ คุณหนูพลอยขา น้าเลี้ยงดูคุณเขตมาตั้งแต่เล็กๆ น้ารู้ดีค่ะว่าคุณเขตไม่มีทางตาต่ำเหมือนตาตุ่ม ไปคว้าเอาก้อนกรวดไม่มีค่ามายกย่องเชิดชู ทั้งๆ ที่มีเพชรแท้อย่างคุณหนูพลอยอยู่ในมือหรอกค่ะ"
สาลี่พูดปลอบใจให้คลายกังวล พลอยใสสีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย
"พลอยเชื่อใจพี่เขตค่ะ แต่พลอยไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนั้น"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ น้าสาลี่จะจัดให้หนักกว่าเดิม มันจะได้เผ่นออกไปจากที่นี่เร็วๆ ดีไหมคะ"
สาลี่กระซิบแผนการข้างหู พลอยใสยิ้มพอใจกับแผนการกำจัดฟ้าสางออกไปจากชีวิตเขต
ต่อศักดิ์เดินมองกระดาษที่จดชื่อออฟฟิศมาจนเจอกับป้าย “จ๊ะเอ๋โมเดลลิ่ง” ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ ในตึกที่มีออฟฟิศให้เช่า
ห้องนั้นแขวนป้าย Closed ที่ประตูออฟฟิศ -ต่อศักดิ์ผิดหวัง ปนเซ็ง
"ออฟฟิศพี่จ๊ะเอ๋อยู่นี่เอง อ้าว...ปิดเหรอ"
เขาพยายามแนบหน้ากับประตูหน้าออฟฟิศ แต่ข้างในมืดสนิท ไม่มีคนอยู่เลย แม่บ้านซึ่งทำความสะอาด เดินลากอุปกรณ์ทำความสะอาดพื้นผ่านมาพอดี
"มาหาใครเหรอคุณ"
ต่อศักดิ์ตกใจ สะดุ้ง
"เอ่อ... ผมมาหาพี่จ๊ะเอ๋ ไม่ทราบว่าพี่เขาไปไหนครับ"
"เขาไม่อยู่หรอกคุณ เขาพากันปิดออฟฟิศไปเที่ยวเมืองฝรั่งมังค่านู่นแน่ะ"
"แล้วเขาจะกลับเมื่อไหร่ครับ"
"เอ ก็ไม่รู้สินะ จะมาสมัครเป็นดาราเหรอ"
เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ สีหน้าผิดหวังเดินจากไป
จากจ๊ะเอ๋โมเดลลิ่ง ต่อศักดิ์มาที่โรงภาพยนตร์ ยืนคุยกับพนักงานคนหนึ่ง
"ช่วงนี้พี่น้อยไม่มาหรอกค่ะ แกลาพักร้อนอยู่"
ต่อศักดิ์หน้าจ๋อย พนักงานจะเดินผละไป ต่อศักดิ์รีบเรียกไว้
"เดี๋ยวครับ แล้วน้องรู้จักฟ้าสางหรือเปล่า"
พนักงานพยักหน้า ต่อศักดิ์ถามต่อ
"น้องพอรู้ไหมครับว่าเขาไปไหน"
พนักงานส่ายหน้า
"ไม่รู้ค่ะ พี่น้อยบอกว่าฟ้าได้งานที่อื่นแล้ว แล้วก็อาจจะไม่ได้กลับมาทำงานที่นี่อีก"
ต่อศักดิ์หน้าจ๋อย
"ขอบคุณครับ"
พนักงานเดินผละไป
"ฟ้า...คุณหายไปไหนนะ"
ต่อศักดิ์กลัดกลุ้ม ถอนใจเฮือกใหญ่
บ่ายวันเดียวกัน ราตรีเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงบันไดมา เมษานั่งเสริมสวยอยู่ที่โซฟา พอเห็นแม่ก็รีบลุกขึ้นไปอ้อนขอเงิน
"แม่จ๋า จะไปแล้วเหรอ"
"ใช่ ว่าแต่เมไม่เปลี่ยนใจไปด้วยกันเหรอ"
เมษาส่ายหน้า
"ฉันไม่ชอบรำพัด ถ้าชวนไปช้อปปิ้งญี่ปุ่นค่อยมาบอก แค่บ่อนประเทศเพื่อนบ้าน ไม่ไปหรอก ว่าแต่ขอเงินใช้หน่อยสิจ๊ะ"
ราตรีมองค้อน
"จะเอาอีกเท่าไหร่ล่ะ"
ราตรีเตรียมเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินให้เมษา
"ไม่มากหรอกจ้ะแม่ สักแสนนึงก็พอ"
ราตรีเงิบ โวยวายใส่เมษา
"แสนนึง!!! นี่แกคิดว่าฉันพิมพ์แบงก์ได้เองหรือไงยะ"
"โธ่ แม่ จะโวยวายทำไม เงินนี่แม่ก็ไม่ได้หาเองสักหน่อย เงินจากหยาดเหงื่อแรงงานนังฟ้ามันทั้งนั้น"
ราตรีหมั่นไส้ เอื้อมมือมาหยิกแขนแบบหมั่นไส้เล็กๆ เมษาร้องโอดโอยใหญ่โต
"โอ๊ย แม่ มาหยิกฉันทำไมเนี่ย"
"ก็ปากแกเป็นซะแบบนี้ เดี๋ยวฉันก็ไม่ให้เลยสักกะแดง"
เมษารีบประจบ
"ว้าย แม่ ฉันก็แค่พูดเล่นๆ แค่นั้นเอง อย่าเพิ่งโกรธสิจ๊ะ"
ราตรีค้อนขวับ แต่ก็ควักเงินส่งให้เมษาปึกหนึ่ง
"เอ้า เอาไป แล้วก็เก็บไว้ใช้ให้พอจนกว่าฉันจะกลับด้วยล่ะ"
เมษาสีหน้าลิงโลดใจ ก่อนจะอวยพรแม่
"ขอให้ได้ ขอให้โดน ขอให้เฮงๆๆ รวยๆๆ นะแม่"
"สมพรปากเถอะจ๊ะ ลูกจ๋า"
"รวยแล้วอย่าลืมแบ่งให้ฉันใช้บ้างอะไรบ้างนะแม่"
ราตรีค้อน
"แหม นังนี่ เล่นพูดแบบนี้ โชคลาภฉันก็หดกันหมดพอดี ฉันไม่คุยกับแกแล้ว รีบไปดีกว่า ถึงก่อนก็รวยก่อน"
ราตรีรีบหิ้วกระเป๋าออกไปจากบ้าน เมษาโบกมือหยอยๆ ไล่หลังไป พอราตรีพ้นประตูบ้าน เมษาก็หยิบเงินที่ไถแม่ออกมาดู พลางยิ้มอย่างไม่อนาทรร้อนใจ
ในห้องนอนเขต ฟ้าสางเดินวนกลับไปกลับมา ท่าทางเหมือนมีเรื่องครุ่นคิด เดี๋ยวกลัวเดี๋ยวกล้า
เธอเดินไปเปิดประตู โผล่หน้าออกไปดูที่โถงทางเดิน ไม่มีใคร... เธอปิดประตู แล้วตัดสินใจแน่วแน่
"คุณพ่อขา ช่วยฟ้าด้วยนะคะ"
ฟ้าสางเดินไปที่ประตูที่เชื่อมห้องนอนกับห้องทำงานของเขต แล้วเอื้อมมือไปที่ลูกบิดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ประตูไม่ได้ล็อก หญิงสาวตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องทำงานของเขต
"คุณเขตจะเก็บมือถือไว้ที่ไหนได้นะ"
เธอเริ่มค้นดูตามตู้ลิ้นชักต่างๆ แต่เขาใส่กุญแจลิ้นชักไว้ทั้งหมด
"ล็อกหมดเลย ทำไงดี"
ฟ้าสางสีหน้าสิ้นหวัง
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 5 (ต่อ)
บริเวณห้องนอน ประตูที่เชื่อมกับโถงถูกเปิดออก เขตก้าวเข้ามาในห้อง มองไปรอบๆ ไม่เห็นฟ้าสาง ก็แปลกใจ
"ฟ้า"
ไม่มีเสียงตอบ เขตเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ ชะโงกเข้าไปมองแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของฟ้า เขาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
ฟ้าสางตกใจเพราะได้ยินเสียงเขตเมื่อสักครู่นี้ เธอถอยหลังไปชนกองเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขตจนหล่นกระจัดกระจาย เธอรีบเก็บรวบๆ ไปวางคืนที่โต๊ะ แล้วไปแอบหลบอยู่หลังโต๊ะทำงานของเขา
ประตูห้องทำงานเปิดออก เขาก้าวเข้ามาในห้อง กวาดตามองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร เขาถอดเสื้อออก เตรียมอาบน้ำ ฟ้าสางหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
เขาสังเกตเห็นแผ่นกระดาษที่เธอหลงหูหลงตาไป จึงก้มเก็บขึ้นมาไว้บนโต๊ะ ท่าทางไม่มีพิรุธ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ฟ้าสางได้ยินเขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว จึงโผล่ออกมาจากที่ซ่อน แล้วรีบไปที่ประตู พอจับลูกบิดประตู ฟ้าสางก็ถูกอ้อมแขนของเขตรวบตัวไว้
"เธอเข้ามาในห้องนี้ทำไม หรือว่า..."
"ปล่อยดิฉันนะคะ"
เขตรัดแน่นขึ้น
"ฉันถามว่าเธอเข้ามาในนี้ทำไม"
"ดิฉัน...ขอมือถือคืนเถอะค่ะ ดิฉันจะโทรหา... (พ่อ)"
เขตไม่ทันฟังให้จบ ก็ตัดบทเสียก่อนด้วยความไม่พอใจ
"อยากได้มือถือคืนนักใช่ไหม ได้สิ ฉันจะคืนให้เธอ"
ฟ้าสางดีใจ
"จริงๆ หรือคะ"
ฟ้าสางดีใจ เขาเข้าใจผิด เพราะคิดว่าจะเอามือถือไปโทร.หาผู้ชาย เขตหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบมือถือของฟ้าสางออกมายื่นให้ เธอยื่นมือไปรับ แต่เขาชักมือกลับ ไม่ยอมให้
"มันจะง่ายไปหน่อยมั้ง...ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย"
"ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ"
เขากระชากร่างเธอเข้ามาปะทะกับแผ่นอก ก่อนก้มลงจูบฟ้าสางอย่างป่าเถื่อน เธอดิ้นขัดขืนแล้วค่อยๆ อ่อนระทวยในอ้อมแขนของเขา
เขตยิ้มดูถูก ก่อนจะผลักฟ้าสางออกไป พร้อมกับโยนมือถือใส่ฟ้าสางอย่างแรง
"ฉันเกลียดผู้หญิงใจง่ายแบบเธอ เอาของของเธอไป"
ฟ้าสางพยายามกล้ำกลืนความอับอาย ก้มลงเก็บมือถือมาเปิดเครื่อง แต่ไม่ติดเพราะแบตหมด ฟ้าสางข่มความอับอายแล้วพูดขึ้น
"คุณเขตคะ"
"จะเอาอะไรอีก หรือติดใจ อยากโดนจูบ"
เธอพยายามจะไม่อาย ตัดสินใจขอ
"ไม่นะคะ ดิฉันขอสายชาร์จแบตด้วยค่ะ ดิฉันจำเป็นต้องโทร. จริงๆ"
เขตโมโห คิดว่าฟ้าสางอยากโทร.หาบรรดาผู้ชายทั้งหลาย เขาดึงมือถือกลับมา เปิดประตูห้องนอนที่เชื่อมต่อกันแล้วฉุดฟ้าสางเข้าไป
"มานี่!"
"ได้โปรดเถอะค่ะ"
เขาไม่สนใจประกาศเสียงดัง
"เธออยู่ที่นี่กับฉันในฐานะลูกหนี้ ฉันไม่อนุญาตให้เธอติดต่อผู้ชายที่ไหน เข้าใจมั้ย"
"เปล่านะคะ"
เขาถอดแบตเตอรี่มือถือออกแล้วโยนทิ้งไปมั่วๆ ก่อนโยนมือถือคืนให้ฟ้าสาง
"แพศยา"
เขตเดินกลับไปที่ห้องทำงานเล็ก กระแทกประตูปิดตามหลังอย่างแรง
เธอมองมือถือในมือ น้ำตาไหลพราก
"พ่อขา หนูจะทำยังไงดีคะ"
เธอซบหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจและอับอายอย่างมาก
ค่ำวันเดียวกัน ณ บ้านพักของเสี่ยซ้ง เสี่ยออกอาการหงุดหงิดงุ่นง่าน
"ไอ้เขตมันได้สัมปทานตัดไม้ไปได้ยังไงวะ ทั้งๆ ที่ฉันล็อบบี้ไว้แล้ว... มันน่าเจ็บใจนัก"
"เสี่ยจะให้จัดการกับมันไหมครับ" เบิ้มถาม
"ก็เออสิวะ ไม่งั้นจะปล่อยให้มันหัวเราะเยาะฉันอยู่แบบนี้เรอะ"
"ถ้าอย่างนั้นพวกผมก็มีวิธีครับ" บางบอก
เสี่ยซ้งสนใจ
"พวกแกมีแผนอะไรก็ว่ามา"
"พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกมันต้องส่งมอบไม้ล็อตใหญ่ให้กับทางบริษัทเฟอร์นิเจอร์ ถ้าพวกมันส่งมอบไม่ทัน เสี่ยลองคิดดูสิครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น" เบิ้มว่า
เสี่ยซ้งผุดรอยยิ้มร้าย
"ดีๆ ... พวกแกสองคนรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย"
เบิ้ม บาง ถอยออกไปจากห้อง... เสี่ยซ้งเปล่งเสียงหัวเราะอย่างสะใจ
บริเวณประตูโรงครัวของโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณยามกลางคืนถูกเปิดออก ลำแสงจากไฟฉายส่องเข้ามาในความมืด เบิ้มกับบางในชุดดำ คลุมหัวเป็นไอ้โม่งค่อยๆ ย่องเข้ามา
บางเดินสะดุดเก้าอี้เสียงดัง เบิ้มหันมาจุ๊ปากดุ
"ระวังหน่อยสิวะไอ้บาง เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก"
"โทษทีว่ะ มันมืดไปหน่อย" บางบอก
ทั้งคู่ซุ่มดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินแน่แล้ว จึงเดินไปที่ภาชนะเก็บน้ำในโรงครัว เบิ้มควักขวดยาบางอย่างออกมา แล้วเทใส่ภาชนะเก็บน้ำไปจนหมดขวด ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างร้ายกาจแล้วรีบหลบออกไป
คืนเดียวกัน รถของต่อศักดิ์วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าประตูรั้ว ลงจากรถมาแล้วมองเข้าไปในตัวบ้าน
ที่มืดสนิท ไม่มีคนอยู่ เขาผิดหวัง ลองเอื้อมมือไปกดออดหน้าประตูดู พร้อมตะโกนเรียก
"น้าราตรี...พี่เมษา มีใครอยู่ไหมครับ"
เงียบ ไม่มีเสียงตอบมาจากในบ้าน เขากดออดย้ำๆ แต่ก็ไม่มีใครอออกมาอยู่ดี หงุดหงิด เลยหันมาเตะล้อรถตัวเองเพื่อระบายอารมณ์
"โธ่เว้ย!"
เขากลับขึ้นรถ ก่อนจะขับออกไปอย่างฉุนเฉียว
เช้าวันใหม่ ในห้องรับประทานอาหาร เขตนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ฟ้าสางนำชามโคมใส่ข้าวต้มปลาและกาแฟหนึ่งแก้ว มาวางตรงหน้าเขา
"ข้าวต้มปลากับกาแฟค่ะ"
เขตเงยหน้าสบตา ฟ้าสางหลบตาสีหน้ากระดากใจ เพราะยังคิดถึงรสจูบของเขาแต่เมื่อคืน พลอยใสเข้ามาที่ประตู เห็นเขตมองฟ้าสางไม่วางตา ก็ไม่พอใจมาก
สาลี่เบ้ปากใส่ฟ้าสางอย่างไม่ชอบใจ ก่อนหันไปเห็นพลอยใส จึงอุทานขึ้น
"คุณหนูพลอยมาแล้ว"
เขตกับฟ้าสาง่างชะงัก เธอรีบเดินหลบไปยืนรอด้านหลัง คอยบริการเขต
พลอยใสปั้นหน้ายิ้มแล้วเดินเข้ามากอดเขตจากทางด้านหลัง โชว์หวานใส่หน้า
"มอร์นิ่งค่ะพี่เขต พลอยคิดถึ้งคิดถึงพี่เขตจังค่ะ"
เขตจับมือพลอยใสมาจุมพิตเพื่อเย้ยฟ้าสาง
"พี่ก็คิดถึงน้องพลอยเหมือนกันครับ"
ฟ้าสางมองภาพทั้งคู่อย่างเจ็บปวดใจ
"อื้อหือ กลิ่นอะไรคะ หอมดีจัง"
"ข้าวต้มปลาครับ น้องพลอยจะรับไหมครับ"
"ดีค่ะ งั้นพลอยขอที่นึงนะคะ"
"คุณนมครับ ช่วยจัดข้าวต้มปลามาให้น้องพลอยด้วยนะครับ"
สาลี่หน้าเหวอเพราะผิดแผน พลอยใสรีบแก้สถานการณ์
"แต่พลอยอยากชิมฝีมือคุณฟ้านี่คะ"
"ทำไมหรือครับ"
"ก็พลอยได้ยินน้าสาลี่ชมว่าคุณฟ้าทำอาหารอร่อยไม่ใช่หรือคะ"
สาลี่รีบรับมุก
"ใช่ค่ะ ฝีมือคุณฟ้าอร่อยมากๆ เลยค่ะ คุณหนูพลอย"
"ฮึ แต่พี่ว่าฝีมือก็งั้นๆ"
"แต่พลอยอยากลองชิมนี่คะ"
" ก็ได้ครับ... ได้ยินแล้วใช่ไหม ไปทำข้าวต้มปลามาให้น้องพลอยอีกที่"
"ได้ค่ะ"
ฟ้าสางถอยหลังออกเดินเข้าครัวไป เสียใจที่เขตเอาใจพลอยมาก
อ่านต่อตอนที่ 6
