เมียเถื่อน ตอนที่ 4
มุมหนึ่งในผับ พลอยใสยืนคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าตกตะลึง
"ว่ายังไงนะคะ น้าสาลี่ พี่เขตพาผู้หญิงเข้าบ้านหรือคะ!"
มุมหนึ่งในบ้านเขต สาลี่จีบปากจีบคอรายงานผ่านโทรศัพท์
"ที่จริงไม่ใช่คุณเขตหรอกค่ะ คุณบัญชาให้เค้ามา แต่ที่น่าเจ็บใจก็คือ พอเห็นหน้าปุ๊บ คุณเขตก็เรียกนางเข้าห้องปั๊บ"
พลอยใสกำมือแน่น สีหน้าหึงหวงเขตมากๆ แต่ก็ยังไว้ตัว
"ผู้หญิงคนนั้น หน้าตาเป็นยังไงคะ"
สาลี่พูดประจบ
"หน้าตาก็งั้นๆ สวยสู้คุณพลอยใสไม่ได้สักนิดเลยค่ะ แต่มันหน้าด้านหน้าทนซะจนยางมะตอยเรียกพี่เลยค่ะ"
พลอยใสพยายามสงบสติอารมณ์
"น้าสาลี่คะ ช่วยอะไรพลอยสักอย่างได้มั้ยคะ"
"งานอะไรเหรอคะ คุณหนูพลอยบอกมา สาลี่ยินดีทำทุกอย่างเลยค่ะ"
"ช่วยจับตาดูเขตกับผู้หญิงคนนั้นอย่าให้คลาดสายตาได้มั้ยคะ"
"มันชื่อ ฟ้าสางค่ะ"
"ไม่ต้องห่วงนะคะ พลอยจะมีค่าเหนื่อยให้น้าสาลี่ด้วยค่ะ"
"แหม เพื่อคุณหนูพลอยใสของน้า น้าไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ"
"น้าสาลี่มีน้ำใจกับพลอย พลอยแค่ตอบแทนเล็กน้อย อย่าคิดมากนะคะ มีอะไรก็โทร.มารายงานอีก"
"ได้ค่ะ ทูนหัวของน้า...สาลี่จัดไป!"
พลอยใสวางสายแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ แอน นิว เพื่อนสาวยังนั่งอยู่ พลอยใสคว้ากระเป๋าเตรียมจะกลับ
"อ้าว ยัยพลอย จะไปไหนน่ะ" แอนว่า
"ไหนบอกว่าไม่ไล่ไม่เลิกไง" นิวบอก
"พอดีฉันมีธุระด่วนตอนเช้า กลับก่อนนะ แล้วจะโทร.หา"
พลอยใสเดินเชิดออกไปจากร้าน ไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของเหล่าเพื่อนสาวเลย
เขตอาบน้ำในห้องทำงานเล็กเสร็จแล้ว นุ่งแค่ผ้าขนหนู มีหยาดน้ำเกาะตามหน้าอก เขาเดินไปที่ประตูเชื่อมไปห้องนอนใหญ่ เพื่อไปเอาชุดนอนที่ห้องนอนใหญ่
ฟ้าสางอาบน้ำเสร็จแล้วนั่งซุกอยู่มุมไกลจากเตียงมากที่สุด พร้อมมองไปที่เตียงอย่างอึดอัดใจ
เสียงประตูเชื่อมต่อเปิดออก เธอสะดุ้งเฮือกตกใจแล้วก็แปลกใจ เห็นเขตเดินเข้ามาจากห้องเล็ก เขาทำเป็นไม่สนใจ ฟ้าสางเห็นชัดว่า เขตนุ่งแค่ผ้าขนหนูก็อายรีบเบือนหน้าหนี แล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
เขตตวาด
"เธอจะไปไหน!"
"ดิฉัน...เห็นว่าคุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เลยจะออกไปรอข้างนอกก่อนน่ะค่ะ"
ฟ้าสางกำลังจะเปิดประตูห้อง เขากระชากข้อมือเธอกลับไป
"เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันไม่ได้สั่ง"
"ปล่อยดิฉันเถอะค่ะ"
เขตปล่อยมืออย่างง่ายดาย ตรงไปหยิบชุดนอนออกมาจากตู้เสื้อผ้า ฟ้าสางหันหน้าไปอีกทาง พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้ ไม่มองที่เขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วก็เดินไปนั่งที่เตียงนอนพร้อมเรียก
"มาใกล้ๆ นี่ ฉันขี้เกียจตะโกนพูด"
ฟ้าสางเดินตัวลีบเข้าไปหาอย่างช้าๆ
"คืนนี้เธอนอนเตียงนี้"
"แล้วคุณล่ะคะ"
เธอมองไปที่ประตูซึ่งเชื่อมกับห้องทำงานแบบชั่งใจ เขตแกล้งทำหน้าดุดัน
"ก็นอนเตียงเดียวกันไง...เอ๊ะ แต่ก็ไม่แน่นะ คืนนี้เราอาจจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยก็ได้"
ฟ้าสางตกใจ หน้าชากับคำพูดสองแง่สามง่ามของเขา
"งั้น...ดิฉันขอนอนที่พื้นดีกว่า"
ฟ้าสางจะเดินไปหยิบหมอนอีกใบ แต่เขตกระชากแขนเธอจนเซไปปะทะอกล่ำสันของเขา เขาฉวยโอกาสกอด ฟ้าสางดิ้นด้วยความตกใจ
"ปล่อยดิฉันนะคะ"
"จะไปไหนเล่า...ก็เธอมาทำงานไม่ใช่เหรอ"
"คุณเข้าใจผิดแล้ว ดิฉันไม่ได้"
เขตฟังแล้วโมโหจี๊ด เหวี่ยงฟ้าสางลงไปบนเตียง
"ฉันน่ะเหรอเข้าใจผิด ฉันรู้จักผู้หญิงอย่างเธอดี ไม่ต้องทำเป็นมารยา ผู้หญิงอย่างเธอก็หิวเงินเหมือนกันทั้งนั้นแหละ"
เขตเดินย่างสามขุมเข้าหา ฟ้าสางกระถดตัวหนีด้วยความกลัว
"อย่าเข้ามานะ"
ฟ้าสางคว้าหมอนขว้างใส่ เขตปัดออกอย่างง่ายดาย แล้วเอื้อมมือไปดึงขาเธอเข้ามาหาตัว
เธอหวีดร้อง เขาโถมตัวเข้าคร่อม แล้วซุกไซ้หน้าลงที่ซอกคออย่างดุดัน
ฟ้าสางดิ้นแล้วนิ่งไป เขตเอะใจ เงยหน้าขึ้นมองหน้า เห็นเธอนอนนิ่ง น้ำตาไหลรินเป็นสาย
เขาหมดอารมณ์แกมรู้สึกผิด ทำไม่ได้ เขตลุกขึ้นยืน พร้อมกับอุทานอย่างหงุดหงิด
"โธ่เว้ย"
เขตลุกขึ้นเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปทางประตูที่เชื่อมต่อห้องนอนกับห้องทำงาน ก่อนกระแทกประตูปิดอย่างแรง ฟ้าสางค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา
เขตล็อกกุญแจที่ด้านนอกห้องนอนตัวเอง แต่ไปเข้าประตูหน้าส่วนห้องทำงานได้ สาลี่ยังไม่นอน ทำลับๆ ล่อๆ แอบมองว่าเขตทำอะไร เขตจะเดินกลับไป สาลี่รีบปรี่เข้ามาถาม
"คุณเขต...ทำไมต้องล็อกประตูด้วยคะ"
เขตไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับ
"คุณนม...ดึกแล้ว ทำไมยังไม่นอนอีกครับ"
สาลี่สายตามองเข้าไปที่ประตู
"น้าก็กำลังจะไปนอน แต่อดเป็นห่วงคุณเขตกับ...แล้วคุณฟ้าสางเนี่ยจะไว้ใจได้หรือคะ"
"ราตรีสวัสดิ์ครับ"
สาลี่จำต้องเดินจากไป ทั้งที่อยากรู้อยากเห็นสุดๆ
ฟ้าสางนั่งอยู่บนเตียง กอดเข่าตัวเอง พลางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอย่างน่าเวทนา เหมือนคนติดเกาะ ไม่มีหนทางหนีไปไหน
"พ่อขา...ป่านนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้าง"
เขตเปิดประตูเชื่อมต่อเข้ามาอีก...ฟ้าสางสะดุ้ง รีบปาดน้ำตา เขาแอบมองเธอด้วยแววตาเวทนา แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจพูดขู่
"นอนซะล่ะ พรุ่งนี้เรายังมีงานต้องสะสางอีกเยอะ แล้วอย่าคิดหนี ที่นี่มีแต่คนงานผู้ชายที่คงไม่ปล่อยให้เธอหลุดรอดไปง่ายๆ"
ฟ้าสางนิ่งแทนคำตอบ เขาเดินไปหยิบมือถือของตัวเอง แล้วหันไปเห็นมือถือของฟ้าสางเลยหยิบไปด้วย
"อยู่ที่นี่ ไม่จำเป็นต้องติดต่อใคร"
"ขอคืนเถอะค่ะ ดิฉันสัญญาจะไม่บอกใคร"
"ฉันไม่เชื่อ"
เขตไม่สนใจ เดินกลับออกไปที่ประตูเชื่อมต่อห้องทำงานอีกรอบ เธอลงไปนั่งกอดเข่าบนเตียงนอนอีกรอบ...
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 4 (ต่อ)
เช้าวันใหม่ เขตเปิดล็อกกุญแจหน้าห้องนอน แล้วเปิดประตูเดินเข้ามา ฟ้าสางนอนหลับอยู่บนเตียง เอาผ้าห่มห่อตัวเสียมิดชิด
"ห่อตัวเป็นมัมมี่ คิดหรือว่าแค่ผ้าห่ม จะรอด"
เขตนั่งลงตรงที่นอนด้านข้าง ฟ้าสางยังไม่ตื่น เขาไล้มือเล่นที่แก้มของเธอ ฟ้าสางกะพริบตาตื่นตกใจ รีบลุกขึ้น ถอยหนีทันที
"อย่านะคะ"
"ฉันไม่ได้คิดจะแต่งกับเธอสักหน่อย ไม่ต้องมาชวนหย่า"
ฟ้าสางอึ้ง คำพูดของเขาเหมือนบอกกลายๆ ว่า หากเธอพลาดพลั้งเสียทีเขา อย่าคิดว่าเขาจะรับผิดชอบหรือยกย่องเธอเป็นภรรยาอย่างถูกต้อง!
"ในเมื่อดิฉันไร้ค่าขนาดนั้น คุณก็ไม่ควรลงมาเกลือกกลั้วให้เสื่อมเสียนะคะ"
เขตหัวเราะเยาะเบาๆ
"ไม่ต้องมาแนะนำ...ฉันหิวแล้ว ให้เวลาเธอ 20 นาที อาหารเช้าต้องพร้อมหรือจะเลือกบริการบนเตียงแทน"
"ไม่ค่ะ เลือกทำอาหารเช้าค่ะ"
ฟ้าสางรีบลุกจากเตียงนอน รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
เขตมองตามแล้วเดินไปหยิบชุดทำงาน ก่อนจะเดินไปที่ประตูเชื่อมต่อไปห้องทำงาน เพื่ออาบน้ำแต่งตัว
ฟ้าสางจัดเตรียมข้าวต้มให้เขตวางบนโต๊ะอาหารเรียบร้อย สาลี่โผล่เข้ามา ไม่ทันมองว่าฟ้าสางทำทุกอย่างเสร็จแล้ว รีบโวยไว้ก่อน
"นี่เธอ...มายุ่งอะไรในครัวยะ"
"ฟ้าเตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ น้าสาลี่จะรับเลยมั้ยคะ เดี๋ยวฟ้าตักข้าวต้มให้"
"ไม่ต้อง ฉันไม่ถือวิสาสะร่วมโต๊ะนายหรอก เธอก็เหมือนกัน"
เมี่ยงโผล่มาอีกราย เห็นอาหารเสร็จแล้วก็ยิ้มชื่นชม
"ข้าวต้มฝีมือคุณฟ้าหรือคะ หอมน่าทานมาก"
สาลี่ตีมือเมี่ยง พร้อมพูดดูถูกฟ้าสาง
"นังเมี่ยง แกแน่ใจว่ากินได้เหรอ"
เมี่ยงไม่ต่อคำ แต่หันไปกระซิบถามฟ้าสาง
"คุณฟ้า เมื่อคืนนอนหลับอะเปล่า เป็นไงบ้าง"
ฟ้าสางก้มหน้างุด รู้สึกอายมาก
เขตเดินเข้ามาพร้อมกระแอม...
"ฮะ แอ้ม"
สาลี่รีบถลาไปรับหน้าทันที
"คุณเขตของนม เช้านี้รับอะไรดีคะ"
เขตมองไปที่อาหารบนโต๊ะ แล้วมองไปที่ฟ้าสาง
"อาหารพร้อมแล้วนี่ครับ ผมมีงานด่วน...ต้องรีบเข้าโรงเลื่อย"
ฟ้าสางรีบไปชงกาแฟดำมาวาง แล้วหยิบน้ำตาลและครีมมาถือไว้
"ผมดื่มกาแฟดำ"
เมี่ยงแอบมองฟ้าสางปรนนิบัติเขต แล้วหันไปกระซิบกับสาลี่
"น่ารัก เหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันเลยเนอะ น้าสาลี่"
สาลี่ถลึงตาใส่เมี่ยง
บัญชาเดินเข้ามาพอดี
"ผมมาทันเวลาอาหารเช้าใช่มั้ยครับ หนูฟ้า เขต"
"เชิญนั่งครับ อา"
บัญชานั่งลง ฟ้าสางยิ้มทักทาย พร้อมกับไปตักข้าวต้มมาเสิร์ฟ เมี่ยงชงกาแฟมาให้บัญชา รู้ว่าดื่มแบบไหน เขตหันมาบอกฟ้าสาง
"ไม่กินด้วยกันเหรอ"
เธอตอบเสียงเบา
"เชิญคุณเขต คุณอาทานก่อนเถอะค่ะ"
ฟ้าสางพูดจบก็ถอยหลังออกมา
ผ่านเวลา เขตทานข้าวต้มหมดชาม แล้วยกกาแฟดำขึ้นจิบ แม้เขาจะพอใจกับรสชาติของกาแฟแต่กลับพูดเสียงเข้ม
"ดีกว่าน้ำล้างถ้วยกาแฟนิดนึง"
สาลี่ลอบยิ้มสะใจ เมี่ยงหน้าฟ้าสางก้มหน้าซึมอย่างเห็นใจ บัญชาสลายบรรยากาศอึดอัด
"เขตชอบพูดเล่น หนูฟ้าอย่าคิดมากนะ"
ฟ้าสางพยักหน้าแทนคำตอบ เขตลุกขึ้นบอกฟ้าสาง ก่อนจะเดินออกไป
"อาหารกลางวันตอนเที่ยง จัดการไปส่งที่โรงเลื่อย ทำเผื่ออาบัญชาด้วยนะ"
"ได้ค่ะ คุณเขต" เมี่ยงบอก
เขตมองหน้าฟ้าสาง เดินเข้าไปกระซิบใกล้ๆ ย้ำอีกรอบ
"เธอเข้าใจแล้วใช่มั้ย หรือจะให้ฉันมากินในห้องนอนกับเธอสองคน"
ฟ้าสางอายมาก ก่อนตอบรับเสียงเบา
"ไม่ค่ะ ตอนเที่ยงจะทำอาหารไปส่งนะคะ"
เขตมองฟ้าสางด้วยแววตาเหยียดๆ แล้วเดินออกไป
บัญชาส่งยิ้มให้กำลังใจฟ้าสาง ก่อนจะลุกตามเขตไปทำงานเช่นกัน
ภายในครัว เมี่ยงจัดการกับข้าวต้มฝีมือฟ้าสางไป 2 ชามเต็มๆ พร้อมลูบท้อง
"ฝีมือคุณฟ้าเนี่ย ทั้งอร่อยทั้งอิ่ม"
ขณะที่ฟ้าสางกลับทานไม่ลง เขี่ยข้าวต้มไปมา สาลี่ทานหมดถ้วย แต่ไม่อยากยอมรับ แอบค้อนเธอก่อนจะหันไปสั่งเมี่ยง พูดประชดฟ้าสาง
"อิ่มแล้วรีบล้างรีบเก็บสิยะ จะได้รีบไปตลาด นังเมี่ยง เป็นขี้ข้าเค้า อย่ามัวแต่นั่งวางมาด เขี่ยข้าวไปมา ทุเรศลูกตาว่ะ"
"แหม น้า รอให้ข้าวเรียงเม็ดสักหน่อยไม่ได้รึไง"
ฟ้าสางรีบอิ่มข้าว เตรียมจะเก็บชามไปล้าง เมี่ยงรีบห้าม
"คุณฟ้าไม่ต้อง ขอพี่เมี่ยงทำบ้างนะคะ"
ฟ้าสางยิ้มแล้วหันไปบอกเมี่ยง
"พี่เมี่ยงคะ เดี๋ยวฟ้าขอไปตลาดด้วยคนนะคะ จะได้หาของสดมาทำกลางวันให้คุณเขต"
เมี่ยงเก็บชามพลางหันมาบอก
"จดรายการให้พี่เมี่ยงไปซื้อให้ก็ได้ค่ะ คุณฟ้า"
"นี่นังเมี่ยง ขี้ข้าเหมือนกัน เค้าอยากจะไป ก็ไปให้ไว ก่อนตลาดมันจะวายซะหมด"
สาลี่พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป
"คุณฟ้า อย่าไปถือสาน้าสาลี่เลยนะคะ แกก็ลมเพลมพัดตามประสาวัยทอง ถือว่าเป็นแม่นมคุณเขต"
เสียงสาลี่ตะโกนด่ามา
"นังเมี่ยง แกนินทาฉันเรอะ"
"เปล่าจ้า แค่เอ่ยถึงด้วยความคิดถึง"
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 4 (ต่อ)
บ้านปรีดา เช้าวันใหม่ ราตรีกรีดเงินปึกใหญ่ออกเป็นรูปพัด สีหน้าเบิกบานสำราญใจมาก เมษาเห็นเงินมากมายก็ตาวาวเข้าไปอ้อนถามแม่
"แม่จ๋า...เงินตั้งเยอะตั้งแยะ เอามาจากไหนอีก"
ราตรียิ้มก่อนจะเล่าด้วยความภาคภูมิใจ
"แม่ก็ออดอ้อนบีบน้ำตาเล็กน้อยแต่พองาม บอกคุณบัญชาว่า ไหนๆ ก็จะส่งลูกสาวไปทำงานใช้หนี้แล้ว ขอกู้เพิ่มให้เต็มวงเงินไปเลย...จะได้มีไว้รักษาคนป่วย...ก็เลยได้มาอีก 2 ล้าน"
เมษาหัวเราะเสียงใส ชื่นชมแม่ตัวเอง
"ที่แท้ก็ใช้วิชาสตรอเบอรี่ตัวแม่นี่เอง ยกมาหมดไร่เลยแน่ๆ"
"นี่ น้องเม...ชมหรือด่า แม่นะแม่"
เมษาเข้าไปกอดประจบราตรีพร้อมหอมแก้มฟอดใหญ่
"ชมสิจ๊ะ คุณแม่สุดที่รัก ว่าแต่...แบ่งลูกสาวแสนสวยด้วยสิจ๊ะ"
ราตรีแบ่งเงินให้เมษา
"จัดไป"
เมษารับไปนับแล้วทำหน้ามุ่ย
"สองล้าน...ให้ลูกสาวหมื่นเดียวเองเหรอแม่ เขี้ยวสุดๆ"
"อย่าโลภมาก แม่มีแผนการเด็ดๆ ที่เราจะได้ใช้เงิน แล้วก็ต่อเงินอีกเป็นกอบเป็นกำ"
"แผนอะไร แม่จะจับนังฟ้าใส่ตะกร้าล้างน้ำขายต่อใครอีกเหรอ"
"เฮ้ย ไวไป...แม่ว่าจะชวนแกไปประเทศเพื่อนบ้าน ไปเสี่ยงโชคสักหน่อย สนใจปะ"
เมษาส่ายหน้า
"เรื่องเสี่ยงโชค ฉันไม่ถนัด แต่ถ้าให้ไปช้อปปิ้ง จัดมา"
ราตรียังไม่ทันตอบอะไร เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น
"ใครมาแต่เช้าอีกล่ะ เม ไปดูให้แม่หน่อย"
เมษาเดินไปที่ประตูหน้า แล้วตกใจ รีบวิ่งกลับมาหาราตรี
"แย่แล้วจ้ะแม่ ผัว เอ๊ย เพื่อนนังฟ้ามันมา!"
ราตรีตกใจเช่นกัน
ต่อศักดิ์ชะเง้อมองเข้ามาในบ้าน รอคอย... พอเห็นราตรีกับเมษาพากันเดินออกมา ก็ยกมือไหว้ ราตรีรับไหว้อย่างไม่เต็มใจนัก
"มาทำไมเหรอ"
"ผมมาหาฟ้า ฟ้าอยู่ไหมครับคุณน้า"
ราตรีมีพิรุธเล็กน้อย
"โอ๊ย ฟ้ามันไม่อยู่หรอก ทำไมไม่ลองโทร.หามันดูล่ะ"
"ผมโทร.ครับ แต่ฟ้าไม่เปิดเครื่องเลย สงสัยแบตจะหมด"
"ยัยฟ้ามันจะไปไหนได้ล่ะ นายก็ลองไปหาตามงานอีเวนต์หรือไม่ก็ตามศาลพระพรหมโน่นไป๊"
"ผมไปมาหมดแล้วครับ แต่ไม่เจอฟ้าเลย"
"งั้นฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วล่ะ"
"ผมขอเข้าไปรอฟ้าในบ้านได้ไหมครับ คุณน้า"
เมษากับราตรีตกใจ รีบกางแขนกันประตูรั้วไว้
"เข้าไม่ได้นะ!"
ต่อศักดิ์แปลกใจว่าทำไมสองแม่ลูกมีปฏิกิริยามากมายขนาดนี้ ราตรีรู้สึกตัว รีบแก้ตัว
"บ้านฉันมีแต่ผู้หญิง ขืนให้ผู้ชายเข้ามารอในบ้าน ชาวบ้านได้นินทากันตายเลยสิ"
"แล้วจะให้ผมรอที่ไหนล่ะครับ"
"นั่นมันก็เรื่องของนาย"
ราตรีกับเมษาปิดประตูรั้วใส่หน้า ต่อศักดิ์ถอนใจ คิดต่อไปว่าจะเอาไงดี
ยามเช้า แถวหน้าบ้านพักคนงานในโรงเลื่อย ซึ่งเขตให้พ่อค้า แม่ค้าเข้ามาขายของสดให้กับคนงานและครอบครัวได้ คนขายมีอาหารและของสดขายพอสมควร
สาลี่กำลังเม้าท์อะไรบางอย่างกับแม่ค้าปลา - ผัก เป็นที่รู้กันว่า เธอเป็นสุดยอดของการปล่อยข่าวลือ เธอชี้ไปทางฟ้าสางซึ่งเดินมากับเมี่ยง สาลี่หมุนตัวเดินหลบไป...
เมี่ยงเดินนำฟ้าสางมาถึง ทุกคนพากันจ้องมองฟ้าสาง แล้วแกล้งถามกับเมี่ยง
"ใครอะ เมี่ยง"
เมี่ยงเห็นสาลี่ พอจะเดาออกว่ามาทำอะไร
"คุณฟ้าสาง ถามทำไมป้า...จะขายของหรือยุ่งเรื่องชาวบ้าน"
ฟ้าสางเลือกผักแล้วถามราคาแม่ค้า
"ทั้งหมดนี้เท่าไหร่คะ ป้า"
เมี่ยงรีบแย่งจ่ายแทนฟ้าสาง
"คุณฟ้าไม่ต้องจ่ายนะคะ คุณเขตมีงบค่ากับข้าวให้แล้ว"
"จ้ะ พี่เมี่ยง"
ดำ คนงานเดินเข้ามาซื้อของ หันมองหน้าฟ้าสางอย่างสนใจเพราะสวย ความที่สงสัยเลยถามตรงๆ
"คุณคนสวยเป็นเมียนายเขตเหรอ"
ฟ้าสางเขินไม่รู้จะตอบยังไง เลยไม่ตอบ ป้าขายผักเลยพูดขึ้นลอยๆ
"อ้าว ไอ้ดำ แกไม่รู้หรือไงว่านายเขตแต่งเมีย หรือมาอยู่กันเฉยๆ"
ฟ้าสางหน้าชา รีบเดินไปดูปลา เมี่ยงวิ่งตามมา แม่ค้าขายปลาถามตรงๆอีก
"ตกลงคุณเป็นเมียนายเขตจริงๆ เหรอ จะจัดงานแต่งงานเมื่อไหร่"
"เอ่อ..."
"ป้า...ขายของไป อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน" เมี่ยงบอก
"ไม่ได้ยุ่ง ถ้าจัดงาน ป้าจะได้หาปลามาขาย เผื่อใช้ทำกับข้าวเลี้ยงคนงานไง หรือว่าจะไม่แต่ง..."
"ถ้าไม่แต่ง...จะได้เหรอ หรือสมัยนี้เค้าไม่ถือกันแล้ว"
ฟ้าสางทนฟังต่อไม่ได้ อายหนัก เลยเดินไป
"ปากมากกันนัก ไม่ซื้อแล้ว"
เมี่ยงรีบจ่ายเงิน หยิบของแล้ววิ่งตามฟ้าสางไปด้วยเป็นห่วง เธอวิ่งไม่มองทางชนเขต จนกลายเป็นอยู่ในอ้อมกอดเขา
"เธอมาที่นี่ทำไม"
เมี่ยงหยุดวิ่งตาม เพราะเกรงใจเขต
"ก็มาซื้อของสดไปทำอาหารไงคะ"
"ไม่ใช่หน้าที่เธอ รีบกลับไปได้แล้ว"
เขตมองไปที่เมี่ยงเหมือนคาดโทษ เมี่ยงเลยเดินมาจูงมือฟ้าสางไป
"กลับบ้านกันนะคะ คุณฟ้า"
ดำและแม่ค้าพากันมองไปทางฟ้าสางอย่างสงสัย ซุบซิบนินทากันสนุก เมื่อเขตหันมามอง ทุกคนก็ก้มหน้าแบบเกรงใจ...เขตเดินไป ทุกคนหันมานินทากันอีก
ฟ้าสางกำลังหั่นผัก เตรียมอาหารอยู่ในครัว ดูใจลอย อดคิดถึงคำพูดของแม่ค้าไม่ได้ เมี่ยงเป็นลูกมือ เห็นใจเธอ เดาออกว่าคิดอะไรอยู่ก็พยายามปลอบใจ
"ผู้ชายหล่อเลือกได้อย่างคุณเขต ขอพี่เมี่ยงอยู่ใกล้ๆ สักคืน พี่ก็ยอมนะ ใครจะเม้าท์อะไร ก็อย่าไปสนใจเลยค่ะ"
ฟ้าสางเผลอทำมีดบาดนิ้ว
"อุ๊ย"
เมี่ยงตกใจ รีบเข้าไปดู
"คุณฟ้า เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ เดี๋ยวพี่หาพลาสเตอร์ให้"
ฟ้าสางจะห้ามเมี่ยง แต่ไม่ทันแล้ว
"ฟ้าไม่..."
เมี่ยงวิ่งออกไป สาลี่เดินเข้ามาพูดต่อว่าสีหน้าเข้มๆ
"ถ้าใจจะลอยอย่างนี้ ไม่ต้องอาสาช่วยหรอก"
ฟ้าสางรีบขอโทษ
"ฟ้าขอโทษค่ะ น้าสาลี่ ฟ้าซุ่มซ่ามเอง จะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ"
เมี่ยงรีบเอาพลาสเตอร์ยามาให้ฟ้าสาง
"แหม น้าก็...อุบัติเหตุมันก็เกิดกันได้ แต่คุณฟ้าพักเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่เมี่ยงทำต่อเอง"
นาฬิกาที่ผนังบอกเวลา 11.30 น.
"ใกล้เที่ยงแล้ว...เราช่วยกันดีกว่านะคะ"
ฟ้าสางปิดพลาสเตอร์ยาแล้ว หันไปเตรียมอาหารต่อ สาลี่ได้แค่แอบมองค้อน เมี่ยงรีบเข้าไปช่วย
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 4 (ต่อ)
ฟ้าสางหิ้วปิ่นโตใส่อาหารกลางวันเดินเข้ามาที่หน้าโรงเลื่อย มิ่ง ดำและคนงานมองฟ้าสางด้วยความแปลกใจ
"มาหาใครครับ...คุณ"
ดำสะกิดมิ่ง บอก
"คนนี้ไง เมียนายเขต"
ฟ้าสางหน้าชา คนงานอื่นได้ยินกันทั่ว
"ไม่ใช่นะคะ"
เขตเดินออกมาจากในโรงเลื่อย พูดเสียงเรียบกับฟ้าสาง
"เอาปิ่นโตไปที่สำนักงานเลย อาบัญชารออยู่"
ฟ้าสางมองเข้าไป ไม่รู้ว่าสำนักงานอยู่ตรงไหน มิ่งชี้ทางให้แบบหวังดี
"เดินตรงไปทางโน้นเลยครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
ฟ้าสางเดินเข้าไปตามทางที่มิ่งบอก... เขตสั่งงานทำเป็นไม่สนใจฟ้าสาง แต่แอบมอง
ผ่านเวลา ฟ้าสางเดินหิ้วปิ่นโตเปล่าออกมาจากสำนักงาน กำลังจะกลับบ้าน เขตดึงตัวฟ้าสางออกมาคุยกันสองต่อสอง
"แค่ให้อยู่ร่วมห้อง ทำอาหารมาให้ อย่าคิดว่าผมจะยกย่อง จะจัดงานอะไรให้นะ"
เธอทั้งเจ็บและอับอาย แต่ก็ฝืนทนไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าเขา
"ดิฉันไม่ได้เรียกร้องให้คุณยกย่อง ดิฉันเป็นลูกหนี้ ก็ขอทำงานใช้หนี้โดยสุจริต หนี้ทางการเงินมีวันหมด รับรองว่าจะอดทนไม่บ่นเรื่องงานหนัก"
"ปากเก่งดีเหมือนกันนี่ อยากรู้จักว่าปากอย่างนี้ รสชาติจะเป็นยังไง"
เขตดึงฟ้าสางเข้ามาจูบอย่างรุนแรง เธอทำปิ่นโตร่วง ทั้งทุบ ทั้งขัดขืน จนเขตยอมปล่อย
"ป่าเถื่อนที่สุด"
"ป่าเถื่อนจริงๆ เป็นยังไง...เธอยังไม่ได้สัมผัสเต็มรูปแบบหรอก อย่ามาท้าทายคนอย่างผม กลับบ้านไปได้แล้ว"
ฟ้าสางน้ำตาร่วงหมุนตัวจากไป...แม้จะเจ็บปวดแต่หัวใจลึกๆ ก็ยินยอม
บัญชาแอบมองแล้วส่ายหน้าพูดกับตัวเอง
"เขตนะเขต คิดจะเล่นกับไฟ"
เขตแม้จะดิบเถื่อนใส่ แต่แววตามีรอยยิ้มพอใจเพียงแต่ไม่ยอมรับเท่านั้นเอง
บนถนนสายหลักจากกรุงเทพฯ มุ่งสู่ต่างจังหวัด พลอยใสขับรถมาคนเดียว ... แล้วตัดสินใจชะลอรถ จอดที่ข้างทาง เมื่อพบอาการผิดปกติ เธอลงจากรถ เดินไปดูยางล้อหลัง ยางอ่อนยวบ พลอยใสทำหน้าเซ็งมากมาย
"ยางแตกได้ไง"
รถสองแถวคันที่ฟ้างสางเคยนั่งแล่นผ่านมาพอดี ภายในรถบดินทร์จำพลอยใสจำได้ เลยขอลงจากรถสองแถวพร้อมแบกกระเป๋าเดินทาง เดินเข้ามาถาม
"ยางแตกใช่มั้ยครับ ผู้หญิงขับรถก็เงี้ย ไม่ตรวจเช็คให้ดี"
พลอยใสมองหน้าบดินทร์ที่ถามคำแรกก็สรุปแบบกวนเลย...แล้วเริ่มจำได้ว่าเจอที่ผับ
เธอหน้าบึ้งใส่พร้อมว่า
"นายนี่เอง...ตาบ้า"
บดินทร์เริ่มจำพลอยใสได้ว่าเป็นใคร !! ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเจอกันในผับที่อาการมึนๆ ท่ามกลางบรรยากาศสลัวเท่านั้น
"ผมมีชื่อครับ คุณพลอยใส"
พลอยใสเป็นงงที่บดินทร์รู้จักชื่อเธอด้วย ขณะที่เธอยังจำไม่ได้ว่า บดินทร์เป็นลูกผู้น้องของเขต
"นายรู้ชื่อฉันได้ไง หรือว่านายโรคจิต ตามสืบว่าฉันเป็นใคร"
บดินทร์ทำปากจิ๊จ๊ะยียวนกวนๆ
"โอ๊ย จะหลงตัวเองมากไปหน่อยมั้งครับ หน้าตาธรรมดาๆ อย่างคุณเนี่ย ผมไม่ลงทุนไปสืบหรอก แค่บ้านเราใกล้กัน ผมไปเรียนเมืองนอกไม่กี่ปี ทำเป็นจำกันไม่ได้ซะแล้ว"
พลอยใสจ้องหน้าบดินทร์ ที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ยิ้มกวนๆ ให้ เธอเริ่มจำได้ว่า บดินทร์เป็นลูกของบัญชา ลูกผู้น้องของเขต
"ที่แท้ก็นายกรวด นายทราย นายดินนี่เอง...เห็นหายหน้าไป คิดว่าล้มหายตายจาก ปากก็ยังเสียเหมือนเดิม"
"โห มาเป็นชุด แล้วคุณเคยชิมรึ ถึงรู้ว่าปากผมเสียน่ะ"
"ไอ้..."
พลอยใสไม่ต่อปากต่อคำ หันไปหาทางแก้ปัญหารถตัวเอง พลอยใสเปิดฝากระโปรงรถด้านหลัง พยายามจะนำยางอะไหล่ออกมาเปลี่ยนเอง บดินทร์เดินเข้ามาเสนอบริการ
"พอดีผมก็เป็นสุภาพบุรุษอะนะ ผมช่วยเปลี่ยนยางอะไหล่ให้ ดีมั้ยครับ ขอค่าจ้างเล็กน้อย"
"เท่าไหร่?"
บดินทร์อมยิ้ม แล้วทำแก้มป่อง ชี้ที่แก้มตัวเอง
"ขอแค่จุ๊บผมทีเดียวเอง...โอเค้"
พลอยใสได้ยินอย่างนั้นเลยปรี๊ดใส่ เชิดหน้าไม่ง้องอน
"ไปข้างหน้าก่อนเถอะ ไอ้ลามก"
ผ่านเวลา พลอยใสพยายามเอายางอะไหล่ออกมาวางสำเร็จ แต่ยังเปลี่ยนยางเก่าออกไปไม่ได้ เพราะห่วงเล็บสวยๆ ที่ต่อไว้จะหัก บดินทร์ยืนมองยิ้มๆ ทำเป็นไม่สนใจ
จู่ๆ ตอนที่เธอพยายามจะออกแรงทำให้ล้มลง รองเท้าส้นหัก
"ว้าย"
บดินทร์ทนไม่ได้เลยเข้ามาช่วย พยุงให้ลุกขึ้น
"มา...ผมทำให้ฟรีๆ เอ๊า"
"ตามใจ"
จนเมื่อบดินทร์เปลี่ยนยางอะไหล่เสร็จ เอายางที่แตกใส่ท้ายรถเรียบร้อย มือเปื้อนนิดหน่อย
พลอยใสยืนมองแล้วบอกเชิดๆ
"ฟรีใช่มั้ย ขอบใจนะ"
บดินทร์ยื่นหน้าเข้ามาหาพลอยใส
"ผมแค่เห็นคุณมอมแมม เรื่องหอมแก้ม ติดไว้คราวหน้าละกัน"
พลอยใสทำปากขมุบขมิบจะด่าบดินทร์ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจรีบเดินไปสตาร์ทรถ เขารีบวิ่งเข้าไปบอก
"บ้านเราทางเดียวกัน คุณแวะส่งผมก่อนได้มั้ย"
เธอเชิดหน้าบอก ก่อนจะขับรถออกไปอย่างไว
"คนปากเก่งอย่างนาย สี่ขายังเรียกพี่ น่าจะโบกรถไปเองได้...บาย"
บดินทร์ได้แต่ส่ายหน้า
"แสบ ทิงเจอร์เรียกพี่จริงๆ แค้นนี้สิบปีไม่สาย ยัยพลอยเก๊"
อ่านต่อตอนที่ 5
