เมียเถื่อน ตอนที่ 2
ในชีวิตประจำวันในหลายเดือนที่ผ่านไป ฟ้าสางวิ่งรอกทำงานเป็นพนักงานขายตั๋วหนังเหมือนเดิม ขณะที่เมษากับราตรีพากันไปช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้า ข้าวของหรูหราฟุ่มเฟือย ซื้อแหวนเพชร เครื่องสำอางราคาแพง
ฟ้าสางรวบรวมเงินทุกบาทไปจ่ายค่ารักษาพ่อที่โรงพยาบาล ส่วนสองแม่ลูกไปเสริมสวย เข้าสปา ทานข้าวในร้านอาหารหรู ขณะที่ฟ้าสางทานข้าวเปล่ากับน้ำปลา
ชีวิตของราตรี เมษานั่งดื่มกินกันมีสุขมากมาย ส่วนฟ้าสางมีหน้าที่ตามเก็บเหมือนคนใช้เช่นเดิม
จนวันหนึ่ง ในบ้านของปรีดา ราตรีนั่งหน้าซีด กลุ้มใจมาก พยายามอ้อนวอนบัญชา
"ขอเวลาอีกสักเดือนนะคะ คุณบัญชา ดิฉันจะจ่ายดอกเบี้ยพร้อมกัน 3 เดือนเลย"
"ผมว่าจ่ายมาสักหนึ่งเดือนก่อนก็ได้นะครับ"
ราตรีรีบเข้าไปนั่งใกล้บัญชา พยายามบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสาร
"แต่ตอนนี้ดิฉันไม่มีจริงๆ ค่ะ"
"ตามสัญญา ถ้าติดดอกเบี้ยติดต่อกัน 3 เดือน...ต้องยึดบ้านเพื่อใช้ชำระหนี้นะครับ"
"ดิฉันทราบค่ะ"
"ผมเห็นใจ แต่ผมคงต้องขอให้ทำตามสัญญาครับ"
ราตรีเครียด แล้วขอร้องบัญชาเพื่อต่อรองเวลา
"งั้นดิฉันขอเวลาอีกสองวันนะคะ"
บัญชาเองไม่ใช่คนใจร้ายเลยพยักหน้าแทนคำตอบ
เย็นวันเดียวกัน ราตรีเดินไปเดินมา เครียดไม่รู้จะแก้ปัญหาดอกเบี้ยยังไง แล้วเธอก็มองฟ้าสางทำงานบ้านสารพัดแล้วก็ยิ้ม คิดออก
อีก 2 วันต่อมา บัญชามองหน้าราตรีแล้วถาม
"ตกลงวันนี้คุณราตรีจะชำระเท่าไหร่ก่อนครับ"
"วันนี้ก็ยังไม่พร้อมจะจ่ายค่ะ"
บัญชามองหน้า เริ่มไม่พอใจที่ให้มาแต่ไม่จ่าย ราตรีรีบอ้อนพูดหว่านล้อมเพื่อแก้ปัญหา
"เอ่อ ดิฉันหมายความว่า อยากจะขอความกรุณา ขอส่งลูกสาวไปทำงานเป็นคนใช้หรือไปเป็นอะไรก็ได้ไม่เกี่ยง แล้วแต่เจ้าหนี้จะต้องการก่อน เพื่อการันตีว่า ดิฉันจะหาเงินมาชำระแน่นอนน่ะค่ะ"
เมษาเดินผ่านมา หยุดแอบฟัง มองไปที่บัญชา เห็นว่าแก่แล้วก็ทำหน้ารังเกียจ พึมพำกับตัวเอง
"ให้ฉันไปอยู่กับไอ้แก่เนี่ยนะ"
บัญชาจำต้องรักษาผลประโยชน์ตามสัญญา
"แล้วลูกสาวคุณราตรีจะยินยอมหรือครับ"
"เรื่องนั้น เดี๋ยวดิฉันจัดการเองค่ะ ยังไงลูกก็ต้องอยู่ในโอวาทของแม่อยู่แล้ว"
"ไม่..." เมษาเผลอร้องเสียงดัง แล้วกลัวคนจะได้ยิน เลยรีบเงียบ
"ถ้าอย่างนั้นผมให้เวลาคุณราตรีอีก 7 วันครับ"
ราตรีรีบยกมือไหว้ ทำเป็นน้ำหูน้ำตาไหล
"กราบขอบพระคุณที่เมตตาค่ะ"
ราตรีเดินกลับเข้าบ้านมาหลังจากส่งบัญชากลับไปแล้ว เมษานั่งรอแม่อยู่อย่างกระวนกระวาย พอเจอหน้าก็โวยวายใส่ทันที
"ชั้นไม่ยอมนะ แม่"
"เม แกนี่ไม่มีมารยาทเลย มาแอบฟังแม่หรือไง"
เมษาแหวใส่แม่เสียงสูงเสียงดังขึ้นอีก
"แม่...อย่ามาเคร่งเรื่องมารยาทอะไรนักเลย ยังไงชั้นก็ไม่ยอมไปเป็นคนใช้ใคร"
ราตรีมองซ้ายขวารีบห้ามเมษาไม่อยากให้เสียงดังไป
"ชู่ เบาหน่อยได้มั้ย เป็นคนใช้อะไร ใครบอกแก"
เมษามองหน้าแม่ แล้วทำท่าคิด เข้าใจว่าแม่จะส่งไปเป็นอีหนูของบัญชาที่แก่มากแล้ว โวยหนักกว่าเดิม
"แม่...อย่าบอกนะว่า จะให้ชั้นไปเป็นเมียตาแก่นั่นน่ะ"
จอมเดินจะเข้ามาหาเมษาเพราะนัดไว้ เลยหยุดแอบฟัง ราตรีมองหน้าเมษา แกล้งถามหยั่งเชิง เพราะกำลังกลุ้มใจ
"ถ้าแก่แล้วรวยมาก สบายไปทั้งชาติ แกไม่ยอมรึไง"
เมษาตอบสวนแม่เสียงลั่นทันที
"ไม่ยอม"
"แล้วแกจะยอมให้เค้ามายึดบ้านนี้ จนไม่มีที่ซุกหัวนอนรึไง"
"ไม่ยอมเหมือนกัน"
"งั้นก็เตรียมตัวหาบ้านใหม่ได้แล้ว"
"แม่ก็ไปเองสิ"
"พูดมั่วๆ ถ้าเค้ายอมก็ดีสิ"
"ก็ส่งคนอื่นไปแทนละกัน"
เมษาพูดจบก็สะบัดก้นเดินไปไม่สนใจปัญหาของราตรี จอมที่แอบดูแอบฟังรีบเดินหลบออกไปรอเมษาที่หน้าบ้าน
ราตรีมองเมษาที่เดินไปแล้วก็คิด แววตาร้ายพร้อมกับอมยิ้ม คิดหาทางออกได้
"จริงด้วย"
ราตรียิ้มกับแผนการที่เริ่มเข้าทางตัวเอง
บริเวณหน้าบ้าน จอมเปิดประตูไปนั่งรอในรถตัวเอง เมษาหน้าบึ้ง เดินกระฟัดกระเฟียดออกมา
จอมรีบลงจากรถมาเอาใจมาเปิดประตูให้
"น้องเม ที่รักของพี่จอม เชิญครับ"
เมษามองค้อนจอมก่อนก้าวขึ้นไปนั่งในรถ จอมรีบขึ้นไปประจำที่คนขับ แล้วขับรถออกไป"ทำไมทำหน้าบึ้งละครับ เดี๋ยวไม่สวยน้า"
"อย่าถามมาก ตกลงจะไปเที่ยวไหน ที่กระจอกๆ ไม่เอานะ"
"สำหรับน้องเมของพี่ จัดเต็มอยู่แล้วจ้า"
เมษาไม่ได้รักจอมอะไรมากมายหรอก แต่ไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้ จอมขับรถออกไปอารมณ์ดีที่เมษาไปด้วย
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 2 (ต่อ)
กลางคืนต่อเนื่องมา ที่คอนโดมิเนียมของจอม ทั้งคู่ไปดื่มกันมา อยู่ในอาการเมามาย จอมกอดจูบ นัวเนียถอดเสื้อผ้ากันบนเตียง
ผ่านเวลา หลังจากผ่านกิจกรรมเข้าจังหวะกันมาแล้ว จอมนอนถอดเสื้ออยู่บนเตียง มองเมษาที่กำลังหวีผมแต่งหน้าอยู่ จอมลุกขึ้นมากอดจากด้านหลัง พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่
"พอแล้วพี่จอม เดี๋ยวหน้าชั้นเลอะหมด"
"สวยเหมือนนางฟ้าอย่างน้องเม ไม่ต้องแต่ง ไม่ต้องใส่อะไรเลยดีที่สุด"
"ถ้าอยากให้สวยตลอดไป ก็หาเงินมาเยอะๆ"
"ตอนนี้หาได้เท่าไหร่ พี่จอมก็ยกให้น้องเมหมดอยู่แล้วนี่คะ"
เมษามองไปรอบๆ ตัวเอง เห็นคอนโดเล็กๆ แคบๆ
"แค่คอนโดแคบๆ เท่ารูหนูนี่นะ"
จอมไม่พอใจ ดึงเมษาเข้ามาจ้องหน้า ตาดุพูดขู่
"เป็นเมียไอ้จอมแล้ว อย่าคิดทิ้งไปมีผัวแก่ ระวังหน้าสวยๆ จะโดนกรีด"
เมษารีบกลบเกลื่อนเอาตัวรอด
"ผัวแก่อะไร ใคร ที่ไหน"
จอมเอามือบีบปากเมษาไว้
"อย่าให้รู้ละกัน"
เมษาปัดมือจอมออก รีบหยิบกระเป๋า
"ดึกแล้ว ชั้นกลับบ้านดีกว่า ไม่อยากฟังแม่บ่น"
"พี่ไปส่ง"
จอมหยิบกุญแจรถเดินออกไป เมษามองจอมพร้อมพึมพำ
"ชั้นหาใหม่ที่รวยกว่าแกได้ ทางใครทางมัน"
บ้านปรีดา เวลากลางคืน ราตรีร้องไห้น้ำตาร่วงเล่นละครเกลี้ยกล่อมฟ้าเนียนๆ
"ถ้าไม่มีเงินไปจ่ายดอกเบี้ย บ้านก็ต้องถูกยึดไปขายทอดตลาด ตัวน้าเองไม่เท่าไหร่ แต่พี่ปรีดาป่วยอยู่ จะทำยังไง น้าคงหมดหนทางหาเงินไปจ่ายค่ารักษา"
แต่ฟ้าสางเป็นคนรวบรวมเงินทุกบาทไปจ่ายค่ารักษาพ่อที่โรงพยาบาล เธอถามด้วยสีหน้าทุกข์ใจ เป็นห่วงพ่อ
"แล้วตอนนี้ต้องจ่ายดอกเบี้ยเท่าไหร่คะ"
"เอาแค่ดอกเบี้ย ก็สามแสน ต้องจ่ายภายใน 7 วัน ฟ้าหางานประจำทำได้หรือยังล่ะ"
ฟ้าสางเครียดหมดหนทาง
"ยังเลยค่ะ แต่เงินมากขนาดนี้ ฟ้าทำงานทั้งปีจะพอหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ราตรีได้โอกาสเห็นฟ้าสางเครียดเลยพูดจาหว่านล้อมต่อ
"จริงๆ มันก็พอมีหนทางนะจ๊ะ แต่น้าเกรงใจหนูฟ้า"
"ยังไงเหรอคะ น้าราตรี"
ราตรีลอบยิ้ม
"ก็แค่ฟ้ายอมไปทำงานกับเจ้าหนี้ แทนการจ่ายดอกเบี้ย แค่นี้เราก็ต่อเวลาได้แล้วล่ะ"
"ทำงานอะไร ที่ไหน แล้วเจ้าหนี้เป็นใครคะ"
"งานก็คือ งาน ฟ้าจะได้ไม่ต้องหางานไง"
ฟ้าสางลังเล เพราะไม่รู้รายละเอียดนายจ้าง ราตรีไม่ยอมให้ฟ้าสางคิดนานรีบหว่านล้อมต่อ
"น้าสัญญาว่าจะย้ายพี่ปรีดาไปรักษาที่โรงพยาบาลเฉพาะทาง จ้างพยาบาลพิเศษดูแล ฟ้าจะได้ไม่ต้องห่วงพ่อ ทำงานให้เต็มที่ ไม่นานก็จะได้เป็นอิสระนะจ๊ะ"
ฟ้าสางแม้จะอึดอัด ไม่รู้อนาคตว่าไปอยู่กับเจ้าหนี้ในฐานะอะไร แต่เชื่อว่าแม่เลี้ยงจะดูแลพ่อดีขึ้นจึงยอม
"เอ่อ ตกลงค่ะ"
ราตรีดีใจมาก รีบดึงตัวฟ้าสางมากอดไว้
"น้าดีใจจริงๆ ที่ฟ้าเป็นลูกกตัญญู"
แววตาราตรีร้าย ไม่ได้เป็นอย่างที่พูด
โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ เมื่อเวลาเช้าตรู่ เขตแต่งตัวเสร็จพร้อมจะไปทำงาน เดินมาที่โต๊ะอาหาร
มีข้าวต้มเครื่องวางอยู่ เมี่ยงยิ้มให้เจ้านายหนุ่ม รีบเข้ามาบอกอ่อนหวาน
"ข้าวต้มหมูร้อนๆ พร้อมแล้วค่ะ คุณเขต"
สาลี่เดินเข้ามาพร้อมหิ้วปิ่นโตแล้วพูดข่มก่อนจะอวด
"เก็บข้าวต้มบ้านๆ ของแกไปเลย หลีกทางให้อาหารเช้าสุดไฮโซของคุณหนูพลอยใส"
พลอยใสแต่งตัวสวยหวานเดินเข้ามายิ้มทักทายให้เขต
"มอร์นิ้งค่ะ พี่เขต"
"ครับ"
สาลี่หันไปสั่งเมี่ยงที่ยืนเก้อๆ พร้อมส่งปิ่นโตให้ เมี่ยงได้สติรีบรับไป
"ยืนอึ้งทำไม เมี่ยง รีบไปจัดอาหารใส่จานสิยะ"
เมี่ยงสายตาประชดยกย่อง
"ค่า คุณแม่นม"
เมี่ยงรีบจัดแจงเอาอาหารจากปิ่นโตจัดใส่จาน พลอยใสเข้าไปเกาะแขนเขตมองด้วยสายตาหวานเอาใจ
"ดีใจจังที่มาทัน อาหารเช้าสำคัญมาก พลอยเลยทำอาหารที่อร่อยแล้วก็มีสารอาหารครบถ้วนมาให้ค่ะ"
สาลี่เอาหน้ารีบยกอาหารเช้าสไตล์ American ใส่จานจัดสวยงามมาวางบนโต๊ะ
"ขอนำเสนอ ไข่ดาว หมูแฮม ไส้กรอกหอมๆ"
พลอยใสหันไปรินกาแฟดำที่ชงใส่กระติกกันความร้อนมาแล้ว
"กาแฟดำเอสเพรสโซ่ที่พี่เขตชอบดื่มค่ะ"
สาลี่รีบบรรยายสรรพคุณเสริม
"คุณหนูพลอยใสชงจากเครื่องชงกาแฟที่บาริสต้ามืออาชีพใช้เลยนะคะ เพิ่งถอยมาใหม่จากเมืองนอก"
เขตมองอาหารและกาแฟพร้อมกับบอกกับพลอยใส
"ขอบคุณครับ ผมทานอะไรก็ได้ น้องพลอยไม่น่าจะต้องลำบากตื่นแต่เช้ามาทำเลยครับ"
"เพื่อพี่เขต พลอยไม่ลำบากเลยค่ะ"
"งั้นทานด้วยกันนะครับ"
"ได้ค่ะ"
เขตลงนั่งทานอาหารเช้า มีพลอยใสนั่งเคียงคู่ ยิ้มมีความสุข
สาลี่ฉุดเมี่ยงให้เดินเลี่ยงออกมา ไม่อยากให้เป็นก้างขวางคอ
นอกห้องครัว เมี่ยงหันไปบ่นกับสาลี่ที่ฉุดตัวเองออกมา
"น้าสาลี่ ทำไมต้องฉุดต้องดันกันด้วย ชั้นเดินเองได้"
"ถ้าปล่อยให้แกเดินออกมาเอง ก็มัวแต่ยืดยาดเป็นก้างขวางคอ คุณเขตกับคุณหนูพลอยเปล่าๆ"
"ขวางอะไร ชั้นก็แค่จะคอยรับใช้คุณเขต"
"คุณหนูพลอยอยู่ แกไม่ต้องยื่นหน้าแย่ๆ เข้าไปสาระแน"
"ถึงความสวยของชั้นจะเป็นรอง...นิดเดียว แต่ความสาวของชั้นนำหน้าคุณแม่นมอยู่หลายช่วงตัวนะจ๊ะ"
"เดี๋ยวเหอะ นังเมี่ยง แกว่าชั้นแก่เหรอ เดี๋ยวแม่ตบดั้งยุบ"
"อ๊ะ อ๊ะ ดั้งนี้เป็นของแท้ การันตีว่า ไงก็ไม่ยุบ มีแต่จะเด้งเช้งกะเด๊ะ"
เมี่ยงพูดจบรีบวิ่งหนีไป สาลี่เงื้อมือ แต่ก็ไม่ตามไป
พลอยใสนั่งคุยกับเขตที่โต๊ะอาหารดูกระหนุงกระหนิงแบบคู่รัก
"ช่างเหมาะสมกันซะจริงๆ คุณเขตคุณหนูพลอยใสของสาลี่" สาลี่บอก
บัญชาผ่านมามองเขตกับพลอยใสอยู่เช่นกัน
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 2 (ต่อ)
มุมสวยนอกบ้านเขต
"พี่เขตทำแต่งาน น่าจะพักผ่อนเติมไฟให้ตัวเองบ้างนะคะ" พลอยใสบอก
"ช่วงนี้พี่มีงานใหม่ที่เพิ่งดีลหลายงาน คงไม่สะดวก พี่ฝากน้องพลอยเที่ยวเผื่อดีกว่า แล้วตกลงจะไปเที่ยวที่ไหนบ้างครับ"
"ไปเกาหลีก่อน แล้วค่อยแวะญี่ปุ่นค่ะ พี่เขตเปลี่ยนใจได้นะคะ"
"ไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ"
พลอยใสรีบเข้าไปเกาะแขน ส่งสายตามีความหมายออดอ้อน
"พี่เขตสัญญาแล้วนะคะ เอาไว้ตอนฮันนีมูน เราไปเที่ยวรอบโลกชดเชยกัน ตกลงนะคะ"
เขตไม่อยากปฏิเสธพลอยใสให้เสียน้ำใจ ได้แต่ยิ้มให้
บริเวณด้านหน้าโรงเลื่อย เขตเดินเข้ามาในสำนักงาน บัญชาเงยหน้าจากเอกสารพร้อมพูดแซวอารมณ์ดี
"คุณเขตกับคุณพลอยใสน่าจะมีข่าวดีไวๆ นี้ ใช่มั้ยครับ"
"ผมว่าปล่อยให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า งานโรงเลื่อยยังต้องพัฒนาอีกเยอะครับ อา"
"งาน มีให้ทำไปเรื่อยๆ แหละครับ อาว่าปลีกเวลามาสร้างครอบครัวไปพร้อมๆ กันดีกว่า"
เขตมองภาพที่บัญชาถ่ายกับบดินทร์
"ผมรอนายดินเรียนจบมาช่วยงาน"
เสียงมือถือของบัญชาดังขึ้น หน้าจอมือถือเป็นหน้าของบดินทร์
"พอพูดถึงก็โทร.มาเลย...ลูกคนนี้"
บัญชากดรับสาย ยิ้มแย้มอารมณ์ดี
"ว่าไง เจ้าดิน เมื่อไหร่แกจะเรียบจบ...ตอบพี่เค้าเองละกัน"
บัญชาส่งมือถือให้เขตที่รับไปพูด
"นายดิน ชั้นเตรียมตำแหน่งผู้จัดการโรงเลื่อยไว้ให้แล้วนะ"
"ผมรอยืนยันตั๋วกลับเมืองไทยอยู่ครับ พี่เขต" บดินทร์บอก
"งั้นก็ไม่น่านาน แล้วเจอกัน"
ตอนกลางวัน พลอยใสขับรถเข้ามาจอดในรีสอร์ตของเธอที่เป็นบ้านด้วย เสี่ยนพอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจทานกาแฟอยู่ที่มุมสวย เงยหน้ามองลูกสาว
"น้องพลอย ตื่นเช้าจัง ไปไหนมาเหรอลูก พ่อรอไม่ไหว เลยทานไปก่อน"
พลอยวิ่งเข้ามาหอมแก้มนพแบบประจบเอาใจ
"พลอยไปทานกับพี่เขตที่โรงเลื่อยมาค่ะ"
"อ๋อ ไปทานกับแฟน เลยปล่อยคนแก่เหงา"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พี่เขตทำแต่งาน ถ้าพลอยไม่ไปดักแต่เช้า ก็คงไม่ได้ถามเรื่องไปเที่ยวเกาหลีญี่ปุ่นสักที"
"พ่อล้อเล่น...ตกลงคุณเขตยอมไปเที่ยวกับหนูมั้ยล่ะ"
พลอยส่ายหน้า แต่แววตายังยิ้มอยู่
"ทริปนี้ไม่ไป แต่พี่เขตสัญญาว่า เราจะไปเที่ยวรอบโลกตอนฮันนีมูนกันค่ะ"
เสี่ยนพยิ้มกับลูกสาว พร้อมเอามือลูบผมด้วยความรัก
"พ่อว่ามีแฟนเป็นคนรักงาน ก็ดีกว่าเจ้าชู้ มีเมียเล็กเมียน้อย"
"พลอยจะต้องเป็นภรรยาคนเดียวของพี่เขตเท่านั้นค่ะ"
พลอยบอกกับเสี่ยนพด้วยความมั่นใจสุดๆ
ภายในร้านกาแฟ จ๊ะเอ๋มีสีหน้าเสียดายมากหลังจากคุยกับฟ้าสาง
"แหม น้องฟ้าเล่นหนีไปทำงานประจำไวแบบนี้ พี่จ๊ะเอ๋ก็แย่สิจ๊ะ"
"ฟ้าต้องขอโทษด้วยนะคะ พี่จ๊ะเอ๋"
"เฮ้อ พี่ก็ต้องไปหาคนใหม่อีกล่ะสิเนี่ย"
บริเวณโรงภาพยนตร์ ฟ้าสางในชุดธรรมดา ยกมือไหว้น้อยที่มีสีหน้าเสียดายมากเช่นกัน
"บอกตามตรงว่าพี่เสียดายพนักงานขยันแล้วก็ตั้งใจทำงานแบบเธอจริงๆ แต่ทำไงได้ หนูฟ้าได้งานใหม่นี่นะ"
ฟ้าสางสีหน้าเจื่อนๆ ไม่ได้บอกความจริงกับทุกคนว่าต้องไปทำงานขัดดอก
"แล้วงานใหม่ที่ว่า อยู่ที่ไหนล่ะ"
"ฟ้าก็ยังไม่ทราบค่ะ ต้องรอให้นายจ้างทางโน้นบอกมาอีกที"
"ถ้ายังไงพี่ก็ขอให้เธอโชคดี ไปที่ไหนก็มีแต่คนรักคนเมตตา"
ฟ้าสางยกมือไหว้น้อยอย่างขอบคุณ เธอดูเศร้า กลุ้มใจ ไม่รู้อนาคตของตัวเอง
ฟ้าสางกำลังจะเดินออกจากโรงภาพยนตร์ ก่อนจะหันกลับไปดูอีกครั้ง ภาพในอดีตขณะที่เธอทำงานอยู่ในโรงภาพยนตร์ มีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกับเพื่อนร่วมงาน เธอปาดน้ำตา ตัดใจหันหลังเดินกลับออกมาจากโรงภาพยนตร์
ขณะที่ต่อศักดิ์เครียด เป็นห่วง ตัดพ้อ น้อยใจ ติดต่อฟ้าสางไม่ได้
ภายในร้านอาหาร ฟ้าสางกับต่อศักดิ์นั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาตัดพ้อ
"ผมโทร.ไปหาฟ้ากี่ครั้งๆ ก็ไม่ติด นี่ถ้าผมไม่ลองมาหาฟ้าที่โรงหนัง ผมก็คงไม่ได้เจอฟ้าใช่ไหมครับ"
ฟ้าสางเหม่อเครียด อะไรหลายอย่างรุมเร้าเธอเข้ามาในเวลาเดียวกันเยอะเหลือเกิน
"ฟ้า...พูดอะไรบ้างสิครับ"
ฟ้าสางสะดุ้ง แต่ไม่ยอมเล่าเรื่องไปทำงาน แต่อ้างห่วงพ่อ
"ฟ้าขอโทษ ฟ้ากำลังคิดเรื่องเงินรักษาพ่อค่ะ"
"ผมบอกฟ้าแล้วไงว่าพ่อฟ้าก็เหมือนพ่อผม ให้ผมช่วยเหลือฟ้าบ้างนะครับ"
"แต่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ฟ้าจะให้ต่อมาช่วยจ่ายเงินให้ฟ้าได้ยังไง"
"งั้นเราสองคนก็แต่งงานกันสิครับ ผมจะได้ช่วยเหลือพ่อฟ้าได้...นะครับ"
"อย่าเพิ่งเลยต่อ ขอให้ฟ้าสู้ด้วยตัวเองก่อนดีกว่านะคะ"
"แต่..."
"อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน สักวันต่อจะได้พบคนที่ใช่แล้วก็คู่ควร"
"ไม่มีทางมีวันนั้นหรอกครับ ยังไง...ผมก็จะรักฟ้าตลอดไปครับ"
ต่อศักดิ์จับมือฟ้าสางขึ้นมากุมไว้
ฟ้าสางนิ่ง หน้าเครียด ไม่กล้าบอกความจริง ไม่อยากให้ต่อศักดิ์มาเสียเวลาด้วย
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 2 (ต่อ)
ภายในบ้านปรีดา ตอนกลางคืน ฟ้าสางเศร้า น้ำตาร่วง เก็บกระเป๋าอยู่ในห้องนอนเตรียมไป.. เธอภาพครอบครัวใส่กระเป๋าไปด้วย
ฟ้าสางนึกย้อนเมื่อไปเยี่ยมพ่อที่นอนเป็นเจ้าชาย
"พ่อจ๋า ฟ้าไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ฟ้าจะทำงานให้ดีที่สุด พ่อจะต้องฟื้น มาอยู่กับฟ้านะจ๊ะ"
ปรีดาลืมตานิ่ง น้ำตาคลอ กดดัน แต่ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เหมือนเดิม
ฟ้าสางเก็บของเสร็จ ปิดกระเป๋า ท่ามกลางบรรยากาศที่เศร้ามาก
ส่วนสองแม่ลูกนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่น อารมณ์ดี
"พรุ่งนี้นังฟ้าจะไปแล้ว หนี้เราก็ไม่ต้องใช้ สบายใจจริงๆ"
"แล้วแม่จะย้ายลุงปรีดาไปอยู่โรงพยาบาลแพงๆ จริงๆ เหรอ"
ราตรีทำกระซิบกระซาบ
"ย้ายไปก็โง่น่ะสิ"
เมษาหัวเราะสะใจว่าฟ้าโง่
"ใช่ ใครจะโง่เหมือนนังฟ้า สมน้ำหน้า...ไปมีผัวแก่ซะได้ก็ดี"
ในสำนักงานฯ เขตหน้าเครียดสั่งงานดำกับมิ่ง
"ตอนนี้ดำกับมิ่งก็ช่วยๆ ไปก่อน ออเดอร์ใหม่จะได้ไม่สะดุด"
"ได้ครับ คุณเขต"
"พวกเราเต็มที่อยู่แล้วครับ"
"ขอบใจมาก"
มิ่งกับดำพากันออกไป บัญชาเดินสวนเข้ามาหา
"เสี่ยซ้งนี่เล่นไม่เลิกจริงๆ อาประกาศรับคนงานใหม่ให้แล้วนะ"
"ขอบคุณครับ อา เดี๋ยวผมจะไปเจรจากับคนงานเก่าให้มาทำงานให้ครบสัญญาก่อน ถ้าอยากจะไปทำกับเสี่ยซ้ง ผมก็จะไม่ห้าม"
"เขตรักคนงาน เสียดายฝีมือที่ฝึกปรือกันมา แต่เรื่องความซื่อสัตย์ หากเค้าไม่มีใจให้เรา อาว่าบางทีเราก็ควรปล่อยเค้าไป"
เขตพยักหน้าแทนคำตอบ กำลังจะออกไป บัญชารีบเรียกไว้พร้อมรายงาน
"เดี๋ยวเขต...อาว่าจะบอก วันนี้คุณราตรีที่เอาบ้านมาจำนองเงินกู้ จะส่งลูกสาวมาทำงานกับเรา เพื่อชดใช้ดอกเบี้ยนะ"
"ครับ อาจัดการได้ตามสมควรเลยครับ"
ฟ้าสางยืนมองไปรอบๆ บ้านเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจก้าวขึ้นรถมอเตอร์ไซด์วิน เมษายืนมองจนรถแล่นออกไป พร้อมยิ้มสะใจ จอมขับรถสวนเข้ามา รีบลงมาถาม
"เมื่อกี้พี่เห็น ฟ้าหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้านั่งมอไซค์วิน มันไปไหนเหรอ"
"นังฟ้ามันจะไปขึ้นช้างลงม้า มีผัวกี่คน พี่จอมจะสนใจทำไม หรือว่าแอบชอบมัน"
"พี่จอมมีน้องเมษาสุดสวยอยู่ทั้งคน ต่อให้ร้อยฟ้าสาง พี่จอมก็ไม่แลหรอกจ้ะ"
"ไม่ต้องมาหวานแต่เช้า มันเลี่ยน"
จอมหยิบแบงก์พันออกมาปึกหนึ่ง
"บังเอิญวันนี้พี่จอมมีเงิน เลยจะมาชวนน้องเมไปเที่ยวแล้วก็หาเรื่องมันๆ ทำดีมั้ยจ๊ะ"
เมษาตาโต รีบดึงเงินมาแล้วตอบรับเสียงหวาน
"ยิ่งกว่าดีอีกจ้ะ ขอเมแต่งตัวแป๊บนะจ๊ะ"
เมษารีบเดินเข้าไปเพื่อแต่งตัว ราตรียืนมองและรอเมษาอยู่ ถามเสียงเบา
"เมื่อไหร่แกจะเลิกกับผู้ชายกระจอกๆ อย่างไอ้จอมซะที"
เมษาหันมาบอกแม่ด้วยใบหน้าเชิดๆ ชูเงินที่เอามาจากจอมให้แม่ดู
"ก็เมื่อหาคนที่รวยกว่ามันได้ ตอนนี้ก็แค่หลอกๆ ไว้เลี้ยงไว้จ่าย ที่สำคัญวันนี้ชั้นอารมณ์ดี กำจัดนังฟ้าสำเร็จ แม่อย่าทำเสียบรรยากาศได้เปล่า"
ราตรียิ้มหน้าบาน โล่งใจ เมื่อนึกถึงเรื่องของฟ้าสาง
"งั้นแม่ขอไปฉลองอาการโล่งใจกับแกด้วยได้มั้ย"
สองแม่ลูกยิ้มให้กัน มีความสุขสุดๆ
ฟ้าสางลงจากรถทัวร์ สะพายกระเป๋าแล้วก้มมองแผนที่ในมือ เธอมองเห็นท่ารถสองแถว เดินเข้าไปถาม ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
ผ่านเวลา รถของเขตแล่นออกจากโรงเลื่อยไปยังถนนใหญ่ ขณะที่รถสองแถวแล่นมาจอดที่ด้านหน้าทางเข้าของโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ ฟ้าสางในสภาพมอมแมมนิดหน่อยลงจากรถ
ถนนทางเข้าโรงเลื่อย ไม่มีรถให้โดยสารอีก เธอตัดสินใจเดินเข้าไป
เธอเดินเข้ามาพร้อมมองไปรอบๆ บริเวณบ้าน ยังไม่แน่ใจว่าจะไปติดต่อใคร ที่ไหน ฟ้าสางมองไปไกลๆ เห็นมีคนงานผู้ชายมากมาย ที่มองมาทางฟ้าสางเช่นกัน
บัญชาเดินเข้ามาทักทายจากส่วนสำนักงาน
"ลูกสาวคุณราตรีใช่มั้ยครับ"
ฟ้าสางยกมือไหว้อ่อนน้อมเพราะเห็นว่าบัญชาเป็นผู้ใหญ่
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อ ฟ้าสาง"
"ผมบัญชาครับ เชิญคุณฟ้าในบ้านก่อน"
"เรียก ฟ้าเฉยๆ ก็ได้ค่ะ คุณบัญชา"
บัญชาบอกฟ้าสางอย่างผู้ใหญ่เอ็นดูลูกหลาน
"งั้นเรียกอาว่า อา ก็ได้ครับ"
"ค่ะ คุณอา"
บัญชาเดินนำเข้าไปในบ้านอย่างมีไมตรี ฟ้าสางเดินตามไป
อ่านต่อตอนที่ 3
