สวยร้ายสายลับ ตอนที่ 13
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ยืนรอมองซ้ายขวา หญิงสาวคนเดิมเดินออกจากห้องน้ำไป
“สงสัยหนูปึกจะท้องเสีย เข้าไปซะนาน”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ มองกลับไปที่ห้องน้ำ เห็นแม่บ้านเข็นรถออกมา เขามองตาม
“เดี๋ยวครับคุณ”
แม่บ้านสะดุ้งหยุดหันมอง
“มีอะไรหรือคะ”
“คุณลืมป้ายครับ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ หยิบป้ายพื้นเปียกวางให้
“ขอบคุณค่ะ”
แม่บ้านเข็นรถออกไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ ชะเง้อไปที่ห้องน้ำ เริ่มกระสับกระส่าย แม่บ้านเข็นรถเลี้ยวออกไปทางที่จอดรถด้านหลัง
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ไมค์ โจ๊กเกอร์ ชะเง้อมองไปที่ห้องน้ำ
“ขอโทษนะครับ ข้างในมีคนอยู่มั้ยครับ”
“ทำไมคะ”
“คือ แฟนผมเข้าห้องน้ำไปนานแล้ว ไม่รู้เป็นลมรึเปล่า”
“แต่ฉันไม่เห็นมีใครนะคะ ห้องน้ำว่างทุกห้อง”
“จริงหรือครับ”
“จริงสิคะ ไม่เชื่อก็เข้าไปดูสิ”
ผู้หญิงเดินออกไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ตะโกนเรียก เปิดดูตามห้องไม่มีใคร
“หนูปึกหายไปไหนเนี่ย”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ วิ่งออกมาจากห้องน้ำหญิงมองซ้ายขวาอย่างงุนงง วิ่งเข้าไปดูที่ห้องน้ำผู้ชายแล้ววิ่งออกมา
“หนูปึกหายไปได้ไง”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ วิ่งออกไปมองหาตามชั้นต่างๆ ไม่เจอ จึงรีบกลับมาบอกคนที่บ้าน เมษาตกใจ
“หนูปึกหายไปงั้นหรือ”
“ใช่”
“นายหาดีแล้วหรือ”
“ฉันหาจนทั่วห้างแล้ว”
“แล้วโทรศัพท์ล่ะ โทรหาหนูปึกรึยัง”
“ผมโทรแล้ว ตอนแรกไม่มีคนรับสาย แต่พอโทรอีกทีก็ปิดเครื่อง”
“แต่นายบอกว่านายอยู่หน้าห้องน้ำไม่ใช่หรือ แล้วหนูปึกจะหาย ไปได้ไง ฉันว่านายคิดดี ๆ ซิ นายเมารึเปล่า”
“บ้าหรือผู้กอง ฉันไม่ได้เมา ฉันเห็นหนูปึกเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วฉันก็ยืนรออยู่ตรงนั้นไม่ได้ไปไหนเลย”
“เดี๋ยวนะ หลังจากที่หนูปึกเข้าไปในห้องน้ำ มีใครเข้าไปอีก”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ หยุดคิด เห็นหญิงสาวเดินตามปึกเข้าไป แล้วแม่บ้านก็ตามมา
“มีผู้หญิงเข้าไปคนหนึ่ง แล้วก็มีแม่บ้านเข็นรถขยะเข้าไป หลังจากนั้นฉันก็ยืนรอสักพัก ผู้หญิงเดินออกมา แล้วแม่บ้านก็ตามมา เขายังลืมเก็บป้ายทำความสะอาด ฉันยังเอาไปให้เขาเลย”
ขั้นเทพกับเมษาฟังแล้วมองหน้ากัน
“ต้องเป็นแม่บ้านทำความสะอาดแน่ที่เอาตัวหนูปึกไป”
“ฉันว่าเราไปที่ห้าง ขอดูกล้องวงจรปิดดีกว่า”
“งั้นก็ไปเลย”
ทั้งสามเดินออกไปอย่างเร่งรีบ
ขั้นเทพ เมษา และไมค์ โจ๊กเกอร์ เดินขึ้นบันไดเลื่อนมา เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ทั้งสามชะงักหยิบดู ไมค์ โจ๊กเกอร์ มองเบอร์อย่างแปลกใจไม่รู้ว่าเบอร์ใคร ลองกดรับ
“ฮัลโหล”
หนูปึกถูกปิดตาและถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ในห้อง มือใครคนหนึ่งถือโทรศัพท์ให้พูด
“อ้ายไมค์”
“หนูปึก”
ขั้นเทพกับเมษาชะงักหยุดมอง
“หนูปึกโทรมาแล้ว หนูปึกนี่หนูปึกอยู่ไหน”
“หนูปึกก็ไม่รู้”
“หมายความว่าไง”
“อ้ายไมค์ ช่วยหนูปึกด้วย”
สถิตย์ยุทธยกโทรศัพท์ออกจากปึก
“ถ้าแกยังอยากได้ชีวิตแฟนแกล่ะก็ แกต้องเอาเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงมาแลก แล้วห้ามบอกใคร”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ อึ้ง ขั้นเทพกับเมษามองสงสัย
“มีอะไรไมค์”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ มองหน้าขั้นเทพกับเมษา
“ถ้าแกบอกเรื่องนี้กับไอ้ขั้นเทพและนังเมษาล่ะก็ แกจะไม่ได้เจอแฟนแกอีกตลอดชีวิต”
สถิตย์ยุทธกดปิดโทรศัพท์
“ฮัลโหล ฮัลโหล”
“ว่าไง ไมค์ หนูปึกโทรมาว่าไง”
“เอ่อ คือ”
“เขาอยู่ไหน “
“ฉัน ฉันก็ไม่รู้ เขาบอกแต่ว่า”
“ว่าอะไร”
เมษากับขั้นเทพจ้อง
“คือ”
“หนูปึกเขาว่าอะไร”
“เขา เขาบอกว่าเขาไปมีแฟนใหม่แล้ว”
“หา นี่เขาพูดอย่างงั้นจริงหรือ”
“จริง”
“แล้วทำไมอยู่ ๆ เขาถึงไปมีแฟนใหม่”
“ฉันว่าต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่”
“นั่นสิ ไหนแกเล่ามาซิว่ามีเรื่องอะไรกัน”
“ฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ อย่าเพิ่งถามอะไรฉันตอนนี้เลย”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ วิ่งหนีไป
“เฮ้ย ไอ้ไมค์”
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะเนี่ย นายไมค์เป็นอะไร”
“มันคงจะเสียใจจนเสียสติไปเลย”
“แล้วทำไมหนูปึกทำแบบนี้ ฉันไม่อยากเชื่อนะ หนูปึกเขารักนายไมค์จะตาย”
“นั่นน่ะสิ อยู่ ๆ ทำไมมาบอกว่าไปมีแฟนใหม่ เฮ้อ ผู้หญิงนี่ใจง่ายจริง ๆ”
“คุณว่าใคร อย่ามาเหมารวม”
“ผมไม่ได้หมายถึงคุณ ผมหมายถึงผู้หญิงส่วนใหญ่”
“ฉันว่าเราไปดูนายไมค์ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นบ้าไปนะ”
สองคนเดินตามไมค์ โจ๊กเกอร์ ออกไป
ปึกนั่งอยู่กลางห้อง ถูกมัด ประตูห้องเปิดออก สถิตย์ยุทธเดินเข้ามา
“ผู้การสถิตย์ยุทธ”
“นี่เธอรู้จักฉันด้วยหรือ”
“ทำไมฉันจะไม่รู้จักแก แกมันเป็นคนชั่ว ไอ้หัวหน้าขบวนการตัดเศียรพระ”
“ปากเก่งซะด้วยนะ มิน่าเควิน สมิธ ถึงอยากได้ เอาไว้ให้ฉันได้เศียรพระก่อน ฉันจะชำระความกับเธอทีหลัง”
“แกอย่าหวังเลยว่าจะได้เศียรพระหลวงพ่อคำเกลี้ยง พี่ไมค์ไม่มีทางเอามาให้แกหรอก”
“ไม่เป็นไร ถ้ามันไม่เอามาให้ฉัน ฉันก็จะเอาศพเธอไปให้มัน”
“แกอย่ามาขู่เลย คนอย่างอีหนูปึกไม่กลัวตายหรอก ถ้าฉันจะต้องตายเพื่อปกป้องหลวงพ่อคำเกลี้ยงฉันก็ยอม”
“เธอนี่มันใจเด็ดจริง ๆ งั้นเราก็มารอดูกันว่าไอ้ไมค์แฟนเธอมันจะใจกล้าเหมือนเธอ ยอมปล่อยให้เธอตายรึเปล่า”
ปึกมองสถิตย์ยุทธอย่างเกลียดชัง สถิตย์ยุทธปิดไฟ เดินออกจากห้องไป
“ไม่นะ อ้ายไมค์ อ้ายไมค์ต้องเอาหลวงพ่อไปคืนนะ อ้ายไมค์ต้องไม่ทรยศผู้กองกับคุณเม”
หนูปึกพึมพำอยู่ในความมืด
อ่านต่อหน้า 2
สวยร้ายสายลับ ตอนที่ 13 (ต่อ)
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เครียด ครุ่นคิด สับสน ว่าจะช่วยปึกอย่างไรดี
“นี่เราจะทำยังไงดี หรือว่าเราควรจะบอกผู้กองกับคุณเม ไม่ได้ ถ้าเราบอกมันต้องฆ่าหนูปึก แต่ถ้าไม่บอกเราต้องขโมยเศียรพระไปงั้นหรือ ใช่ เราต้องเอาพระไปช่วยหนูปึกก่อน”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ขยับจะเดินขึ้นชั้นบน ขั้นเทพกับเมษาเปิดประตูเข้ามา
“อ้าว ไอ้ไมค์ อยู่นี่เอง”
“เราตามหานายซะทั่วเลย ทำไมโทรหาไม่รับสาย”
“นั่นสิ แกเป็นบ้าไปแล้วหรือ”
“ฉันขอโทษ ฉันกำลังสับสนน่ะ”
“นี่หนูปึกเขามีแฟนใหม่จริง ๆ หรือ ฉันว่าหนูปึกเขาแกล้งหลอกนายมากกว่านะ หนูปึกเขาไม่ใช่คนอย่างงั้นหรอก”
“เอ่อ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์อึกอัก ขั้นเทพมองสงสัย
“นี่นายเป็นอะไร มีเรื่องอะไรในใจไม่บอกฉันรึเปล่า”
“เปล่า ก็อย่างที่บอก ฉันกำลังสับสน”
“ทำใจให้สบาย เดี๋ยวหนูปึกเขาก็กลับมา ออกไปกินข้าวกันดีกว่ามั้ย”
“ใช่ ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวข้าวนะ ตามหานายซะทั่ว”
“นายกับคุณเมไปเถอะ ฉันไม่หิว ฉันขออยู่คนเดียวดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวจะซื้ออะไรมาฝากนะ”
ขั้นเทพกับเมษาเดินออกไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ หนักใจเครียด
ขั้นเทพกับเมษาเปิดประตูเดินออกมาหน้าบ้าน
“คุณว่านายไมค์ดูแปลก ๆ มั้ย”
“แปลกยังไง”
“ผมว่ามันดูมีอะไรปิดบังเรา”
“เขาคงคิดเรื่องหนูปึกมั้ง”
“แล้วหนูปึกเขาโทรกลับมาหาคุณรึยัง”
“ยังเลย โทรไปก็ไม่เปิดเครื่อง”
“หรือว่าเขามีแฟนใหม่จริง ๆ”
“ฉันว่าไม่น่านะ หนูปึกเขาไม่น่าทำอย่างงั้น”
ทั้งสองมองหน้ากันถอนใจ
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เปิดประตูห้องนอนขั้นเทพเข้าไป เปิดตู้เสื้อผ้ามองหาเศียรพระไม่มี
“ผู้กองเอาเศียรหลวงพ่อไปไว้ที่ไหน”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เดินเข้าไปดูในห้องน้ำ ไม่มี เดินกลับออกมามองใต้เตียงก็ไม่เห็น เขากลับไปรื้อดูในตู้เสื้อผ้า ดึงเสื้อออกมาโยน ขั้นเทพเปิดประตูห้องเข้ามา ไมค์ โจ๊กเกอร์ หันมาตกใจ
“นี่นายทำอะไร”
“เอ่อ คือ คือ”
“ทำไมเสื้อผ้าฉันเละเทะอย่างงั้น”
“คือ คือฉันแค่จะขอยืมเสื้อนายใส่สักตัว”
“แล้วทำไมต้องรื้อซะเละขนาดนี้”
“เดี๋ยวฉันจะเก็บให้ คือฉันจะยืมตัวนี้น่ะ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ยกเสื้อที่ถือในมือให้ขั้นเทพดู ขั้นเทพมองแปลกใจ
“อ้าว แล้วนายกลับมาทำไม ไหนว่าจะออกไปกินข้าว”
“คุณเมเขากลัวว่านายจะคิดมากเรื่องหนูปึกแล้วทำอะไรบ้า ๆ ลงไป เลยให้ฉันมาบอกนายว่าเดี๋ยวเขาจะพยายามโทรหาหนูปึกแล้วคุยเคลียร์ให้ นายอย่าคิดอะไรมาก เข้าใจรึเปล่า”
“อืม เข้าใจ”
ขั้นเทพมองไมค์ โจ๊กเกอร์ แล้วส่ายหน้าจะเดินออกไป
“เอ่อ ผู้กอง”
“อะไร”
“ผู้กองเก็บเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงไว้ที่ไหนหรือ”
“อ๋อ ฉันเก็บไว้ในที่ที่ปลอดภัย”
“ที่ไหน”
“นายไม่ต้องห่วง ฉันเก็บไว้อย่างดีแล้ว”
“บอกฉันหน่อยไม่ได้หรือ”
“นายจะรู้ไปทำไม พรุ่งนี้เราก็เอาไปคืนแล้ว”
“แต่ฉันอยากรู้ว่านายเอาไปไว้ที่ไหน”
“นายอย่ารู้เลย เกิดไอ้สถิตย์ยุทธมันคิดอยากได้เศียรพระขึ้นมาแล้วจับตัวนายไปขู่ นายอาจจะบอกมันก็ได้”
“ไม่มีทาง ฉันไม่บอกมันหรอก นะ บอกฉันหน่อยว่าเก็บไว้ที่ไหน”
“งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วจะกลับมาบอก”
ขั้นเทพขยับจะไป ไมค์ โจ๊กเกอร์เข้ามาขวาง
“เฮ้ย เดี๋ยวสิผู้กอง”
“เออ เดี๋ยวกลับมาแล้วจะบอก”
ขั้นเทพเดินออกไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ เครียด ก่อนจะลงมือหาตามห้องต่างๆ ต่อไป แต่ก็ไม่เจอ เขาเดินออกไปในสนาม
“ผู้กองเอาเศียรไปไว้ที่ไหนวะ นี่เราก็หาจนทั่วแล้วนะ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ถอนใจ มองไปในบ่อปลา เห็นห่อเศียรพระอยู่ในน้ำ
“หลวงพ่อคำเกลี้ยงอยู่นี่เอง”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ล้วงลงไปในบ่อคว้าห่อเศียรพระขึ้นมา
“ไชโย ในที่สุดเราก็หาเศียรหลวงพ่อเจอ หนูปึกรอพี่ด้วย พี่หาเจอแล้ว พี่จะเอาตัวหนูปึกกลับมาให้ได้”
ไมค์ โจ๊กเกอร์อุ้มเศียรพระวิ่งออกไป
ขั้นเทพกับเมษาเดินเข้ามาในบ้าน ถือถุงก๋วยเตี๋ยวเข้ามาด้วย
“ไมค์ ฉันซื้อก๋วยเตี๋ยวต้มยำมาฝากแก”
ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องรับแขก มองหาไมค์ โจ๊กเกอร์
“ไมค์ ไอ้ไมค์ ไมค์ “
“นอนอยู่ข้างบนรึเปล่า”
ขั้นเทพเดินขึ้นไปดูที่ชั้นบน เมษาเดินไปดูในห้องทำงาน ขั้นเทพเดินลงมา
“ไม่มี”
“คงจะออกไปข้างนอกมั้ง”
“ไอ้นี่มันบ้าจริง ๆ คงจะรักหนูปึกจนเสียสติไปแล้ว”
ขั้นเทพเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำกิน เมษาเดินออกไปที่ระเบียงหลังบ้าน ชะงักไป เมื่อเห็นใบบัวหลุดออกมาจากบ่อ ที่พื้นมีคราบน้ำเปียก เธอรีบเดินไปดูที่บ่อบัว
“ขั้นเทพ”
“ว่าไง”
เมษาแหวกใบบัวดูในน้ำ ไม่เห็นเศียรพระ ขั้นเทพเดินเข้ามาหา
“เกิดเรื่องแล้ว”
“มีอะไร”
“หลวงพ่อคำเกลี้ยงหายไป”
“หา คุณดูดีแล้วหรือ”
“ดีแล้ว เศียรพระไม่อยู่ในบ่อปลา”
ขั้นเทพคิดๆ
“ไอ้ไมค์”
“คุณว่าอะไรนะ”
“ต้องเป็นไอ้ไมค์แน่ที่เอาเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงไป”
“นายไมค์น่ะหรือเอาไป”
“ตอนที่ผมกลับเข้ามาบอกมันเรื่องหนูปึก มันกำลังค้นห้องผมแล้วบอกว่าจะมายืมเสื้อ แล้วก็เซ้าซี้ถามว่าผมเก็บเศียรพระไว้ที่ไหน”
“แล้วเขาจะเอาเศียรพระไปทำไม”
“หรือว่า”
ขั้นเทพชะงักมองหน้าเมษา
ไมค์ โจ๊กเกอร์ นั่งอยู่ในรถ โทรศัพท์หาสถิตย์ยุทธ
“ว่าไง มิสเตอร์ไมค์”
“ฉันได้เศียรพระหลวงพ่อคำเกลี้ยงมาแล้ว”
“พูดจริงหรือพูดเล่น”
“จริงสิ ตอนนี้เศียรพระอยู่กับฉันแล้ว”
“งั้นแกก็เอามาให้ฉัน”
“คุณสัญญานะว่าคุณจะปล่อยตัวหนูปึก”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันเป็นคนรักษาสัญญา แต่จำไว้ให้ดีนะ ถ้ามีไอ้ขั้นเทพหรือมีใครมากับแกด้วยล่ะก็ ฉันจะฆ่านังหนูปึกทิ้งซะ”
“ฉันรับรอง ไม่มีใครรู้เรื่องนี้”
“งั้นตกลงตามนี้ พรุ่งนี้ฉันจะโทรบอกแกว่าไปเจอกันที่ไหน”
สถิตย์ยุทธปิดโทรศัพท์ ไมค์ โจ๊กเกอร์ปิดโทรศัพท์ หันมองเศียรพระ ยกมือไหว้
“หลวงพ่อ ยกโทษให้ผมด้วย ที่ผมต้องทำอย่างนี้ก็เพื่อแลกกับชีวิตของหนูปึก”
ไมค์ โจ๊กเกอร์สตาร์ทรถขับออก
ขั้นเทพกับเมษาปรึกษากันถึงสาเหตุที่ทำให้ไมค์ โจ๊กเกอร์ ต้องนำเศียรพระไป
“ต้องเป็นเควิน สมิธ กับผู้การสถิตย์ยุทธแน่ที่เอาตัวหนูปึกไป”
“คุณจะบอกว่าพวกมันบีบบังคับนายไมค์ให้เอาเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงไปแลกตัวหนูปึกงั้นหรือ”
“ผมว่าต้องใช่แน่ ๆ คุณคิดดูนะตอนแรกไอ้ไมค์บอกเราว่าอยู่ ๆ หนูปึกก็หายตัวไปจากห้องน้ำในห้าง แต่หลังจากที่มันรับโทรศัพท์มันกลับบอกเราว่าหนูปึกไปมีแฟนใหม่ แล้วคุณเองก็บอกไม่ใช่หรือว่าไม่น่าเชื่อที่หนูปึกจะทำอย่างงั้น”
“ก็อาจจะจริงของคุณ”
“ไม่ใช่อาจจะ ต้องเป็นเรื่องนี้แน่ ไอ้ไมค์ต้องเอาเศียรพระไปให้พวกมันเพื่อแลกตัวหนูปึก”
“ถ้างั้นฉันว่าเราต้องรีบหาตัวนายไมค์ให้เจอก่อนที่เขาจะเอาเศียรพระไปให้พวกนั้นนะ เพราะไม่งั้นล่ะก็พวกมันต้องฆ่าหนูปึกกับนายไมค์แน่”
ขั้นเทพพยักหน้าเห็นด้วย
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ขับรถอยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขาหยิบมาดูเห็นเป็นเบอร์ขั้นเทพ จึงวางโทรศัพท์ลงไม่รับสาย
“ผู้กอง อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันจำเป็นจริง ๆ”
เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
อ่านต่อหน้า 3
สวยร้ายสายลับ ตอนที่ 13 (ต่อ)
ขั้นเทพกดปิดโทรศัพท์หันมาบอกเมษา
“มันไม่ยอมรับโทรศัพท์”
“ทำไมเขาถึงไม่บอกเรานะ ทำแบบนี้มันไม่ได้ประโยชน์อะไร”
“สถิตยุทธคงขู่ว่าถ้าบอกเรามันจะฆ่าหนูปึก”
“แล้วเราจะทำยังไง ถ้าเราหาตัวเขาไม่เจอเขากับหนูปึกไม่รอดแน่”
เสียงโทรศัพท์มือถือขั้นเทพดัง เขาหยิบมาดูชะงัก เมษามองว่าใครโทรมา
“ไอ้ฟู เพื่อนไอ้ไมค์ ฮัลโหล”
“ผู้กองหรือครับ”
“เออ มีอะไร”
“พี่บุญเลิศเขาโทรหาผม”
ขั้นเทพชะงักมองเมษา
“เขาบอกให้ผมช่วยหาปืนให้เขาสักกระบอก ผมถามว่าจะเอาไปทำอะไร เขาบอกมีเรื่องต้องใช้”
“แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน”
“เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะมาหาผมที่ทำงาน”
ขั้นเทพมองเมษา
“ผมถามเขาว่าทำไมไม่ยืมปืนจากผู้กอง แต่เขากลับบอกผมว่าไม่ให้บอกผู้กองเรื่องนี้ ผมก็เลยสงสัยว่าผู้กองกับพี่บุญเลิศมีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”
“นี่นายทำงานอยู่ที่ไหน”
“ผมอยู่ที่หอศิลป์ ตึก สสส.น่ะครับ”
“เอาอย่างนี้นะฟู เดี๋ยวฉันจะไปหานาย ถ้าไอ้บุญเลิศมันมา นายพยายามถ่วงเวลามันไว้ให้เจอฉัน”
“มีเรื่องอะไรกันหรือครับ”
“ไม่มีอะไร ทำตามที่ฉันบอก พยายามถ่วงเวลามันไว้อย่าให้มันไปไหน เข้าใจรึเปล่า”
“ครับ ได้ครับ”
ขั้นเทพกดปิดโทรศัพท์
“มีอะไรคะ”
“ไอ้ไมค์มันกำลังจะไปหาเพื่อน เรารีบไปดักล็อคตัวมันไว้ก่อน”
เมษาพยักหน้า
ไมค์ โจ๊กเกอร์เดินเข้ามาในพิพิธภัณฑ์ ถามหาฟูกับพนักงาน พนักงานชี้ให้ลงไปชั้นล่าง เมื่อเดินลงบันไดไป ก็เห็นฟูกำลังยืนอธิบายงานแสดงให้คนที่จะเข้าชมพิพิธภัณฑ์
“ไอ้ฟู”
“เดี๋ยวนะพี่เลิศ”
ฟูหันไปอธิบายกับนักท่องเที่ยวต่อ ไมค์ โจ๊กเกอร์ ยืนมองอย่างหงุดหงิด กระวนกระวายใจ
เมษานั่งอยู่ในรถกับขั้นเทพ เธอมองเขาด้วยความกังวลและร้อนใจ
“หวังว่านายไมค์จะไม่หนีเราไปก่อนนะ”
“ไอ้นี่มันบ้าจริง ๆ จะตายฟรีไม่รู้ตัว”
ขั้นเทพกับเมษามองสบตากัน เครียด
ฟูผละจากกลุ่มนักท่องเที่ยวเดินมาหาไมค์ โจ๊กเกอร์
“ได้ปืนรึเปล่า”
“เอ่อ”
“ได้รึเปล่า”
“ได้”
“อยู่ไหน”
“แล้วพี่เลิศจะเอาปืนไปทำอะไร”
“เรื่องมันยาว เอ็งอย่ารู้เลย เอาปืนมา”
“พี่ต้องบอกมาก่อนว่าจะเอาปืนไปทำอะไร”
“มีคนจับตัวแฟนข้าไป ถ้าข้าไม่ไปช่วย แฟนข้าต้องตาย เข้าใจมั้ย”
“แล้วทำไมไม่บอกตำรวจล่ะ บอกผู้กองขั้นเทพก็ได้”
“ไม่ได้โว้ย ขืนข้าบอกตำรวจหรือผู้กอง มันก็จะฆ่าแฟนข้าสิ เอ็งอย่าพูดมาก ปืนอยู่ไหน เอามาเร็ว”
“อีกชั่วโมงเพื่อนมันจะเอามาให้”
“ไอ้บ้าเอ๊ย ไหนบอกว่าได้แล้วไง”
“มันไม่ใช่ของฉัน มันเป็นของเพื่อน”
“ปัทโธ่เว้ย เอ็งนี่มัน”
“นี่พี่เลิศ ฉันว่าพี่นั่งสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่า รออีกชั่วโมง เดี๋ยวเพื่อนฉันก็มาแล้วนะ รอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันไปซื้อกาแฟเย็นมาให้”
ไมค์ โจ๊กเกอร์มองหน้าฟูอย่างหงุดหงิด
“ใจเย็น ๆ รอแป๊บเดียว เดี๋ยวมา”
ฟูเดินออกไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ มองตามอย่างร้อนใจ
“หรือว่าเราไปหาที่อื่นดีวะ ไอ้ฟูท่าทางจะไม่ได้เรื่อง”
เวลาผ่านไปสักพัก ฟูถือแก้วกาแฟเย็นเดินกลับเข้ามา มองหาไมค์ โจ๊กเกอร์
“อ้าว พี่เลิศหายไปไหน อย่าบอกว่าไปแล้วนะ”
ฟูเดินตามหา ขั้นเทพกับเมษาเดินเข้ามา ฟูวิ่งขึ้นบันไดสวนมาพอดี
“อ้าว ผู้กอง หวัดดีครับ”
“ไอ้บุญเลิศล่ะ มารึยัง”
“มาแล้วครับ แต่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน”
“หมายความว่าไง”
“เมื่อกี้ผมบอกให้เขารออยู่ในนี้ ผมจะไปซื้อกาแฟเย็นให้กิน แต่พอผมกลับมาเขาก็หายไปแล้วครับ”
ขั้นเทพหันไปบอกเมษา
“ผมว่าเราแยกกันหาดีกว่า อาจจะอยู่ในนี้”
เมษาพยักหน้า เดินลงชั้นล่าง ขั้นเทพเดินดูที่ชั้นบน ฟูเดินไปหาอีกทาง
ไมค์ โจ๊กเกอร์ นั่งอยู่ในห้องน้ำ มองรูปปึกในมือถือ
“หนูปึกของพี่ ทนอีกคืนหนึ่งนะ พี่สัญญาพี่จะต้องช่วยหนูปึกให้ได้”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เอื้อมดึงทิชชู่
ขั้นเทพเดินลงบันไดมาหยุดหน้าห้องน้ำ ไมค์ โจ๊กเกอร์ เปิดน้ำที่อ่างล้างมือ วักน้ำล้างหน้า มองกระจกถอนใจเครียด จะเดินออก ขั้นเทพเปิดประตูเข้ามา ไมค์ โจ๊กเกอร์สะดุ้ง
“ผู้กอง”
“ไอ้ไมค์”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ขยับจะวิ่งหนี ขั้นเทพกระชากคอเสื้อไว้
“ปล่อยฉันนะผู้กอง”
“แกรู้รึปล่าว่าแกทำเรื่องบ้าอะไรอยู่”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ”
“ฉันรู้นะว่าแกขโมยเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงมา”
“บ้าหรือ ฉันจะขโมยไปทำไม”
“แกอย่ามาโกหก ฉันรู้ว่าแกขโมยเพื่อไปช่วยหนูปึก ไอ้สถิตย์ยุทธมันจับตัวหนูปึกไปใช่มั้ย”
“เปล่า ไม่ใช่”
ขั้นเทพกระชากคอเสื้อแรงขึ้น
“ฉันถามว่าใช่มั้ย”
“โอ๊ย ใช่”
“แกฟังให้ดีนะ ไอ้สถิตย์ยุทธมันวางแผนหลอกแก ถ้าแกเอาเศียรพระไปให้มัน มันก็จะฆ่าแกกับหนูปึกทิ้ง”
“แต่ถ้าฉันไม่เอาไปให้มัน มันก็ต้องฆ่าหนูปึกนะผู้กอง ปล่อยฉัน ฉันจะไปช่วยหนูปึก”
“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกไปตายหรอก”
“ผู้กอง ฉันขอร้อง ฉันรักหนูปึกนะ ฉันปล่อยให้หนูปึกตายไม่ได้เข้าใจรึเปล่า”
“ฉันรู้ ฉันกับคุณเมกำลังหาทางช่วยหนูปึกอยู่”
“แต่ไอ้สถิตย์ยุทธมันต้องการเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงนะ เอาไปให้มันเถอะ”
“ก็บอกแล้วไง ถ้าเอาไปให้มัน มันก็ต้องฆ่าแกกับหนูปึกอยู่ดี เชื่อฉัน กลับไปวางแผนที่บ้านกันก่อน”
“ไม่มีทางหรอก ฉันคิดมาทั้งวันแล้ว ไม่มีทางไหนที่จะช่วยหนูปึกได้”
“เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน ไป แกตามฉันกลับบ้านก่อน”
“ฉันไม่กลับ”
“แกบ้าไปแล้วหรือ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันกับคุณเมกำลังหาทางช่วยหนูปึกอยู่ เข้าใจรึเปล่า”
“ก็ได้”
“งั้นก็ไป”
ขั้นเทพหันจะไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ ทำเสียงเหมือนจะร้องไห้
“เดี๋ยวผู้กอง”
“อะไร”
“ฮือ ฮือ ฮือ”
“เฮ้ย แกร้องไห้ทำไม”
“ฉันคิดถึงหนูปึก ขอฉันกอดหน่อยได้มั้ย”
“ฮื้อ แกนี่มันขี้แยจริง”
ขั้นเทพเดินเข้ามาหา ไมค์ โจ๊กเกอร์ อ้าแขนกอดขั้นเทพ แล้วกระชากปืนออกจากเอวขั้นเทพ ขั้นเทพชะงัก
“เฮ้ย”
“ถอยไปผู้กอง”
“ไอ้ไมค์ แกจะบ้าหรือ”
“อย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามาฉันยิงจริง ๆ”
“ไอ้ไมค์ ส่งปืนมาเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกแล้วไง ฉันจะช่วยหนูปึก”
“ไม่ ไม่มีใครช่วยหนูปึกได้ นอกจากฉันคนเดียว ถอยไป”
ขั้นเทพยืนไม่ถอย
“ฉันบอกให้ถอย ไม่งั้นฉันยิงผู้กองจริง ๆ นะ”
ขั้นเทพขยับถอย ไมค์ โจ๊กเกอร์ จ่อปืนเล็ง
“อย่าตามฉันมานะ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบไม้กวาดล็อคขวางที่เปิดประตู
“เฮ้ย ไอ้ไมค์ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ไมค์”
ขั้นเทพทุบประตู เปิดออกไปไม่ได้ หยิบโทรศัพท์กดหาเมษา
“ว่าไงคะ”
“ผมเจอไอ้ไมค์แล้ว มันอยู่ที่ห้องน้ำชั้นใต้ดิน คุณรีบมาเร็ว”
“ค่ะ”
เมษาปิดโทรศัพท์วิ่งออกไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ เลี้ยวออกมา เห็นเมษาพอดี รีบหลบ เมษาวิ่งผ่านไป ไมค์ โจ๊กเกอร์ วิ่งขึ้นบันไดไป เจอฟูเดินสวนออกมา
“อ้าว พี่ไมค์ อยู่นี่เอง”
“ไอ้ฟู ไอ้เพื่อนเวร ไปบอกผู้กองทำไม”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ต่อยโครมเข้าหน้าฟู ฟูหงายล้ม
อ่านต่อหน้า 4
สวยร้ายสายลับ ตอนที่ 13 (ต่อ)
เมษาวิ่งเข้ามาที่หน้าห้องน้ำ ดึงไม้กวาดที่ขัดประตูออก เปิดประตูให้ขั้นเทพ
“เจอไอ้ไมค์รึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ”
“ตามมันไปเร็ว”
ทั้งสองวิ่งแยกไปดูคนละทางแล้ววิ่งกลับมาเจอกัน
“ไม่มีค่ะ”
“มันคงหนีไปแล้ว”
ทั้งสองมองหน้ากัน หนักใจ
บริเวณอู่ต่อเรือ สถิตย์ยุทธเดินนำเควิน สมิธ ขึ้นบันไดเรือมา
“แน่ใจหรือว่าไอ้ไมค์ โจ๊กเกอร์มันจะเอาพระมาให้เราจริง ๆ”
“ถ้ามันไม่เอามา แฟนมันก็ต้องคอขาด”
“เสียดายนะ แฟนมันทั้งสาวทั้งสวย”
“คุณอยากได้หรือ”
“ไม่รู้เป็นไง นังเด็กนี่มันถูกชะตากับผม”
“ถ้าคุณอยากได้ ผมให้คุณ”
“จริงรึเปล่า”
“แต่ต้องให้ได้เศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงก่อนนะ หลังจากนั้นคุณจะเอาไปทำอะไรก็ได้”
เควิน สมิธ ยิ้มพอใจ ทั้งสองเดินมาถึงหน้าห้องขัง ลูกน้องสถิตย์ยุทธเปิดประตูให้ เควิน สมิธ เดินเข้าไปหาปึก ซึ่งถูกมัดอยู่
“ฮัลโหล ดารลิงก์ ในที่สุดเราก็เจอกันอีกจนได้นะจ๊ะ”
เควิน สมิธ จับแก้มปึก ปึกบิดหน้าหลบ
“สงสัยเธอกับฉันคงจะเป็นเนื้อคู่กันจริง ๆ ถึงได้เจอกันอยู่เรื่อย ๆ”
“ฉันว่าพวกแกปล่อยฉันดีกว่า เพราะถึงยังไงพี่ไมค์ เขาไม่มีทางเอาเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงมาให้พวกแกแน่”
“หึ ปล่อยงั้นหรือ จับมาแล้วจะให้ปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง”
“เมื่อกี้ฉันเพิ่งคุยกับแฟนเธอ พรุ่งนี้เช้ามันจะเอาเศียรพระมาแลกกับตัวเธอ เธอควรจะรักมันมาก ๆนะ” สถิตย์ยุทธพูดยั่ว
“พวกแกนี่มันบ้าจริง ๆ”
“ฉันว่าระหว่างที่รอแฟนเธอมาช่วย เรามาสนุกกันดีกว่านะ”
เควิน สมิธ เข้ามาซุกไซ้จูบปึก
“อย่านะ พี่ไมค์ ช่วยด้วย”
สถิตย์ยุทธเข้ามาตบไหล่เควิน สมิธ
“ใจเย็น คุณเควิน พรุ่งนี้ได้เศียรพระแล้วค่อยจัดการกับเธอ ไป ผมจะพาคุณไปกินกุ้งแม่น้ำ”
“ผู้การนี่นะ ชอบขัดจังหวะอยู่เรื่อย ฝากไว้ก่อนเถอะ แม่หนูปึก พรุ่งนี้เราค่อยมาต่อเนื่องกัน”
สถิตย์ยุทธเดินออกไป เควิน สมิธ ก้มลงจูบ ปึกเบี่ยงหน้าหนี เควิน สมิธ หันมาบอกคนเฝ้า
“ไอ้หนุ่ม เฝ้าน้องคนนี้ให้ดีนะ”
“ครับ”
เควิน สมิธ เดินออกไป
สถิตย์ยุทธเดินมาที่รถ เควิน สมิธ เดินตามมา
“ผู้การ”
“หือ”
“เดี๋ยวกินกุ้งเผาแล้วให้ผมกลับมาที่นี่อีกได้มั้ย”
“สงบสติอารมณ์ไว้บ้าง ผมบอกว่าพรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้สิ”
“แหม อารมณ์ค้างเลย”
เควิน สมิธ เดินขึ้นรถตามสถิตย์ยุทธไป
ตอนเช้า ไมค์ขับรถไป พลางนึกถึงคำพูดของสถิตย์ยุทธ
“แกไปหาฉันที่อู่ต่อเรือ จำไว้นะ ถ้าฉันเห็นใครมากับแกแม้แต่คนเดียว แฟนแกตายทันที”
ไมค์ โจ๊กเกอร์เหลือบตามองปืนที่วางข้างตัว หยิบปืนขึ้นมา บอกกับตัวเอง
“ต่อให้ตาย เราก็ต้องช่วยหนูปึกให้ได้”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ขับรถพุ่งออกไป
อดุลย์ จาก หน่วยฉก. 911 คุยโทรศัพท์กับขั้นเทพอยู่
“ผู้กองขั้นเทพหรือ ผมรองอดุลย์นะ”
“ครับท่าน ไม่ทราบว่าท่านมีธุระอะไรกับผมครับ”
“มี คุณเข้ามาพบผมได้มั้ย”
“ได้ครับท่าน”
“ฝากบอกผู้กองเมษาด้วย ผมอยากพบคุณสองคน”
“ครับ”
เมษาถือกาแฟเข้ามาสองแก้ว ส่งให้ขั้นเทพด้วย
“ใครโทรมาหรือคะ”
“ท่านรองอดุลย์ ท่านอยากให้เราสองคนไปพบท่านวันนี้”
“มีเรื่องอะไรคะ”
“ท่านไม่ได้บอก บอกแต่ว่าเป็นเรื่องสำคัญ”
ทั้งสองมองหน้ากัน
ไมค์ โจ๊กเกอร์ ขับรถมาจอดที่อู่ต่อเรือ หยิบปืนข้างตัวขึ้นมาเหน็บเอวมองซ้ายขวา แล้วก้าวลงจากรถ
ขั้นเทพกับเมษาเดินไปที่ห้องประชุมของหน่วยฉก.911 อดุลย์รออยู่
“เชิญนั่ง”
“ไม่ทราบว่าท่านรองมีธุระอะไรกับเราสองคนหรือครับ”
“จากการสอบสวน เราเจอหลักฐานสำคัญว่าผู้การเสวีถูกฆาตกรรมและเสียชีวิตแล้ว”
ขั้นเทพและเมษาอึ้งไป แม้จะเดาได้ว่าเสวีตายแล้ว
“ศพถูกเผาอยู่ในป่าชานเมือง และเราคิดว่าเป็นฝีมือผู้การสถิตย์ยุทธ”
ขั้นเทพกับเมษามองสบตากัน
“แต่เราไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดเขา ผมจึงอยากให้คุณสองคนสืบสวนเพื่อจับผู้การสถิตย์ยุทธ”
“ทำไมถึงเป็นเราคะ”
“เพราะก่อนตายผู้การเสวีกำลังทำเรื่องถึงปปช.เพื่อสอบสวนสถิตย์ยุทธและคุณสองคนเคยร่วมทีมติดตามคดีเศียรพระ”
“แต่ตอนนี้เราสองคนออกจากราชการแล้วนะครับ เราไม่มีอำนาจสอบสวนหรือจับกุม”
อดุลย์เปิดแฟ้มหยิบเอกสารส่งให้ทั้งสองคน
“นี่เป็นใบแต่งตั้งให้คุณสองคนกลับเข้ารับราชการเหมือนเดิม”
ทั้งสองรับเอกสารมาดู มองหน้ากันอย่างดีใจ
“ขอบคุณท่านมากครับ”
“ขอบคุณท่านมากค่ะ”
“ผมให้สัญญาครับว่าผู้การเสวีจะไม่ตายฟรี”
“ดี กระชากหน้ากากผู้การสถิตยุทธออกมาให้ได้”
ทั้งสองรับคำ ลุกขึ้นก้มคำนับแล้วเดินออกไป
สถิตย์ยุทธเดินออกมาบนเคบินเรือ ไมค์ โจ๊กเกอร์ ยืนอยู่ด้านล่าง เงยหน้ามอง
“เอาของขึ้นมาบนนี้”
“แล้วหนูปึกล่ะ หนูปึกอยู่ไหน”
สถิตย์ยุทธกระชากปึกออกมา
“อยู่นี่”
“อ้ายไมค์ เอาหลวงพ่อคำเกลี้ยงกลับไป”
“ไม่ พี่ทำอย่างงั้นไม่ได้ พี่ปล่อยให้หนูปึกตายไม่ได้”
“ไม่นะ อ้ายไมค์ กลับไป”
“หุบปาก ขึ้นมาเลย ถ้าแกอยากได้แฟนแก แกก็เอาเศียรพระขึ้นมา”
“ได้”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เปิดประตูรถอุ้มเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงออกมา แล้วเดินขึ้นไปบนเรือ
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เปิดประตูเข้ามาในห้องเคบิน ปึกนั่งอยู่มุมหนึ่ง สถิตย์ยุทธและเควิน สมิธอยู่ในห้อง
“พี่ไมค์”
ปึกขยับตัวจะโผเข้าหา สถิตย์ยุทธดึงไว้
“อยู่เฉย ๆ เอาพระวางไว้บนโต๊ะ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ เอาเศียรหลวงพ่อคำเกลี้ยงวางบนโต๊ะ ลูกน้องเดินไปหยิบมาให้ สถิตย์ยุทธเปิดผ้าออกดู เห็นเศียรพระหลวงพ่อคำเกลี้ยง เขามองสบตาเควิน สมิธ ยิ้มให้กัน
“คราวนี้แกก็ปล่อยแฟนฉันได้แล้ว”
“เรื่องอะไรจะปล่อย ฉันยังไม่ได้แฟนแกเป็นเมียเลย”
“เฮ้ย แกพูดบ้าอะไรของแก”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ผู้การ ไหนแกบอกจะปล่อยหนูปึกไง”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว แกต้องไปตกลงกับเควิน สมิธ เอง”
“เฮ้ย พวกแกทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
ไมค์ โจ๊กเกอร์ กระชากปืนออกมา สถิตย์ยุทธยิงใส่ไมค์ โจ๊กเกอร์ เขาผงะ
“อ้ายไมค์”
สถิตย์ยุทธยิงซ้ำใส่ไมค์ โจ๊กเกอร์ อีกหนึ่งนัด ไมค์ โจ๊กเกอร์กระเด็น ล้มลงคว่ำหน้า
ปึกหวีดร้อง
“อ้ายไมค์”
“ขอบคุณมากผู้การ ไป”
เควิน สมิธ กระชากแขนปึก ปึกหวีดร้องขัดขืน
“ไม่นะ อ้ายไมค์ ปล่อยฉันไอ้บ้า ปล่อยฉัน”
“เอาทำไมไอ้ตลกคาเฟ่ ไปอยู่กับฉันดีกว่า”
สถิตย์ยุทธเดินนำออกไป
“เอาตัวเธอไป”
ลูกน้องเข้ามาล็อคตัวปึก เควิน สมิธ เดินตามสถิตย์ยุทธออกไป ปึกหวีดร้อง
“อ้ายไมค์ ไม่นะ ปล่อยฉัน”
ลูกน้องกระชากปึกเดินผ่านไมค์ โจ๊กเกอร์ ที่นอนคว่ำหน้า
อ่านต่อตอนที่ 14
