รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 13 อวสาน
เช้าวันใหม่ จุนโกะที่หลับอยู่รู้สึกกระสับกระส่าย แล้วเพ้อ
“ท่านริว...ท่านริว...”
จุนโกะลืมตาตื่นขึ้น เห็นมายูมินั่งตรวจดูอาการเธออยู่
“คุณ...”
“โอะฮะโยโกะไซมัส อรุณสวัสดิ์ค่ะ ฉันชื่อมายูมิ”
“คุณคือนายหญิงแห่งโอะนิซึกะ”
จุนโกะทบทวนอย่างหน้าเสียเพราะรู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองเพ้อเรียกหาริว
“เมื่อกี้ฉัน...”
“ตอนนี้ริวกำลังประชุมงานอยู่ เดี๋ยวเขาก็มาค่ะ รอสักครู่นะคะ” มายูมิพูดยิ้มๆ
จุนโกะรู้สึกผิด รีบใช้มือยันตัวเองให้ลุกขึ้น มายูมิรีบเข้าไปประคอง
“จะลุกไปไหนคะ”
จุนโกะพยายามลุกขึ้นแล้วโค้งคารวะมายูมิทั้งๆ ที่ยังเจ็บแผล มายูมิรีบห้าม
“คุณจุนโกะ”
“ขอโทษค่ะ ฉันอยากอธิบาย ที่ฉันเรียกหาท่านริว เพราะท่านริวคือแสงสว่างเดียวในชีวิต เป็นเหมือนผู้มีพระคุณ ผู้หญิงสกปรกอย่างฉันไม่อาจเอื้อมคิดเกินเลยกับท่านริวเลยนะคะ”
“ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ”
“ฉันไม่อยากให้คุณมายูมิเข้าใจผิด คุณมายูมิเป็นคนรักของท่านริว ก็เหมือนผู้มีพระคุณของฉันอีกคน”
“อย่าคิดขนาดนั้นเลย คิดเสียว่าฉันเป็นเพื่อนของคุณคนนึงดีกว่า ส่วนเรื่องของคุณกับริว คุณไม่ต้องห่วง ฉันเข้าใจค่ะ”
จุนโกะมองมายูมิอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมมายูมิเข้าใจอะไรง่ายแบบนี้
มายูมิเดินออกจากห้อง พบไทชิ คัตสึ เซกิและลูกน้องโอะนิซึกะเดินมาที่หน้าห้อง จะเข้าไป เธอยืนขวางทุกคนไว้
“คุณจุนโกะหลับอยู่ จะเข้ากันไปทำไม”
ไทชิ คัตสึ เซกิมองหน้ากันอย่างอึกอัก ริวเดินข้ามาบอก
“ผมจะให้จุนโกะย้ายไปอยู่ที่อื่น”
มายูมิมองริวอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องย้ายด้วยล่ะคะ แล้วถ้าไปที่อื่น จะปลอดภัยเหมือนอย่างอยู่ที่นี่เหรอ”
“ผมไม่รู้ แต่อย่างน้อย มันก็ทำให้คุณสบายใจ”
“การที่จุนโกะอยู่ที่นี่ ไม่เคยทำความลำบากใจให้ฉัน”
“แต่...”
“ฉันบอกคุณแล้วไงคะ ต่อไปนี้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันจะเข้มแข็ง จะเข้าใจและไว้ใจคุณเป็นคนแรกโดยไม่ต้องการคำอธิบาย”
“มายูมิ..”
“ให้จุนโกะอยู่ที่นี่ อย่างน้อยจุนโกะก็เสี่ยงชีวิตเพื่อโอะนิซึกะ เพราะฉะนั้นคนของโอะนิซึกะต้องดูแลเธอด้วยชีวิตเหมือนกัน”
ริวมองมายูมิอย่างภูมิใจ
อาคิโกะนอนหลับอยู่บนเตียง ยูจิเปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอรู้สึกเหมือนโดนจ้อง จึงลืมตาขึ้น เห็นยูจิที่มีสีหน้าเครียด แววตาแข็งกร้าว กำลังคลุ้มคลั่งอยากยา และกำลังแค้นเธอมาก
“แก...”
อาคิโกะจะลงจากเตียงเพื่อหนี ยูจิกระชากดึงแขนไว้
“จะไปไหน อยากได้ความรักจากฉันไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่เคยได้ความรักจากแก”
“เธอกล้ามากที่หักหลังฉัน มายูมิสลัดฉันทิ้ง เพื่อให้ฉันมารับผิดชอบ มาสร้างครอบครัวด้วยความรักกับเธอได้...ได้เลย ฉันจะมอบความรักในแบบของฉันให้เธออย่างเต็มที่”
ยูจิกระชากเสื้ออาคิโกะขาดวิ่น พร้อมๆ กับเสียงร้องกรีดดังของเธอ
“ไม่!”
วันใหม่ ในครัวบ้านโอะนิซึกะ...จุนโกะเดินเข้ามา เห็นมายูมิ อายะโกะ ฟุมิโกะช่วยกันจัดของว่างและน้ำชาอย่างเร่งรีบ
“แปลกนะคะ จู่ ๆ โซเรียวก็เรียกประชุมด่วน” ฟูมิโกะบอกอย่างแปลกใจ
“อาโคจิมีเรื่องสำคัญจะปรึกษาค่ะ” มายูมิอธิบาย
“ช่วงนี้โอะนิซึกะมีแต่เรื่องวุ่นวาย โซเรียวคงเครียดมาก” อายะโกะกังวล
“อะไรที่แบ่งเบาภาระของริวได้ ฉันก็อยากช่วยในฐานะว่าที่ภรรยาของริว” มายูมิบอกอย่างมั่นใจ
“ใช้ชีวิตร่วมกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ถึงจะเรียกว่าคู่แท้ที่แท้จริง” อายะโกะบอกยิ้มแย้ม
จุนโกะชะงัก เจียมตัว แอบรักริวอยู่ลึก ๆ อายะโกะหันมาบอกฟุมิโกะ
“ยกน้ำชากับของว่างไปให้โซเรียวได้แล้ว”
“ให้ฉันช่วยนะคะ”
จุนโกะเสนอตัวช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ อายะโกะกับฟุมิโกะเหลือบมองมายูมิ ให้เป็นคนตัดสินใจ
ในห้องประชุมบ้านโอะนิซึกะ...จุนโกะยกน้ำชาและของว่างเข้ามาเสิร์ฟ ขณะ ริว โคจิ ไทชิ กำลังปรึกษากันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“สายของเรารายงานว่า ยามาโมโต้กับมิซาว่าจะขนยาเสพติดและอาวุธ สงครามล็อตใหญ่เข้ามาที่คลังสินค้าทางด้านใต้อาทิตย์หน้า เพื่อชดเชยกับที่คราวที่แล้วทำไม่สำเร็จ” โคจิบอก
“โดนเราเล่นงานไปคราวที่แล้ว ยังไม่เข็ดอีกเหรอครับ” ไทชิถาม
“ถ้าพวกมันทำงานนี้สำเร็จ บ้านเมืองจะร้อนยิ่งกว่าไฟนรก” โคจิเครียด
“คนชั่ว ทำได้แต่เรื่องชั่วๆ โอะนิซึกะจะไม่ปล่อยให้คนชั่วเหิมเกริมอีกต่อไป เราจะถอนรากถอนโคนอันธพาลและนักการเมืองชั่วให้หมดจากเมืองนี้” ริวประกาศกร้าว
จุนโกะเสิร์ฟน้ำชาและฟังอยู่เงียบ ๆ โคจิถอนใจ
“พวกมันฉลาดเป็นกรด ขัดขวางได้แต่ไม่มีหลักฐานมัดตัวแน่นหนามันก็รอดไปได้อยู่ดี”
ริวนิ่งใช้ความคิด
“ทาคาโอะออกหน้าทำเรื่องผิดกฎหมายแทนยามาโมโต้ทุกอย่าง มันต้องมีเอกสารการรับส่งสินค้า หรือการโอนเงินเก็บไว้ เพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้โดนหักหลัง”
“ถ้าเราได้หลักฐานสำคัญพวกนั้น ก็จัดการยามาโมโต้ได้ไม่ยาก” โคจิเห็นด้วย
“แต่เราจะเข้าไปในถิ่นมิซาว่ายังไง โดยไม่ให้พวกมันรู้” ไทชิถาม
“ฉันช่วยพวกคุณได้ค่ะ” จุนโกะบอกทันที
ทุกคนหันมองจุนโกะเป็นตาเดียว
“ฉันทำงานกับมิซาว่ามานาน ฉันรู้ว่าทาคาโอะเก็บเอกสารสำคัญไว้ที่ไหน”
ริวนิ่งขรึม
ริวเดินหนีเข้ามาในสวน จุนโกะตามมาอธิบายว่าเธอช่วยได้จริงๆ
“เธอกลับเข้าไปในถิ่นมิซาว่าไม่ได้” ริยยืนยัน
“แต่มันเป็นทางเดียวที่พวกคุณจะได้หลักฐานมาจัดการคนชั่ว”
“ทาคาโอะไม่ปล่อยให้เธอรอดชีวิตออกมาแน่”
“ฉันเหมือนคนตายแล้วเกิดใหม่ เพราะความช่วยเหลือของคุณ ถ้าไม่ได้ตอบแทนผู้มีพระคุณ ฉันคงรู้สึกไร้ค่า”
“อยากตอบแทนฉัน ก็รักษาชีวิตของเธอให้ดี”
จุนโกะคว้าแขนของเขามากุมไว้ พยายามขอร้อง
“ได้โปรดอย่าปฏิเสธฉัน”
“เธอก็รู้ว่ามันอันตราย”
“ฉันอยู่ใกล้ความตายจนไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวแล้ว ขอให้ชีวิตที่เหลือของฉันได้ทำอะไรเพื่อคุณบ้างนะคะ”
จุนโกะสบตาริว สายตาอ้อนวอน ริวเครียด คิดไม่ตก มายูมิยืนอยู่มุมหนึ่ง เห็นจุนโกะกุมมือริวก็อึ้งไป
ห้องหนึ่งในบ้านโอะนิซึกะ...มายูมินั่งจัดดอกไม้อยู่คนเดียว เพื่อให้ตัวเองมีสมาธิ และไม่ฟุ้งซ่าน จุนโกะเข้ามาหาด้วยท่าทางนอบน้อม มองดอกไม้ที่มายูมิจัดอย่างสวยงาม
“คุณมายูมิจัดดอกไม้สวยมากค่ะ”
“การจัดดอกไม้ทำให้เราใจเย็น เข้าใจธรรมชาติ”
“ฉันความรู้น้อย ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คุณพูด”
“จัดดอกไม้ให้ได้อย่างใจ ใจต้องนิ่ง ถ้าฟุ้งซ่านวุ่นวายก็จัดไม่ได้ทำให้ดอกไม้หัก เบี้ยว เหมือนเป็นการฝึกให้เรารู้จักทะนุถนอมและใส่ใจในความคิดของคนอื่น”
มายูมิยื่นดอกไม้ และแจกันเปล่าอีกใบให้จุนโกะลองจัด จุนโกะสองจิตสองใจก่อนรับดอกไม้ไป มองแจกันอย่างลังเล จึงปักดอกไม้ลงไปอย่างไม่ค่อยชำนาญ
“ถ้าจุนโกะฝึกจัดดอกไม้บ่อย ๆ ใจก็จะสงบ”
“คนโง่อย่างฉันคงทำไม่ได้หรอกค่ะ”
“อย่าดูถูกตัวเอง ถึงจะเติบโตจากสิ่งแวดล้อมต่างกัน ถ้าเธอมุ่งมั่นเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดี ชีวิตเธอก็ต้องดีขึ้น”
“ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กกำพร้าที่ถูกหลอกมาขายตัวอย่างฉันจะได้รับความเมตตาจากคุณริวกับคุณมายูมิขนาดนี้ ขอบคุณมากนะคะ”
จุนโกะก้มศีรษะขอบคุณมายูมิด้วยความซาบซึ้ง
“คุณริวให้ชีวิตใหม่กับฉัน...ฉันยินดีมอบชีวิตให้คุณริวค่ะ”
มายูมิสะท้อนใจถึงคำพูดจุนโกะ มองด้วยความสงสาร
ริวเคร่งเครียดกับการตรวจเอกสารหลายแฟ้มบนโต๊ะทำงานเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่มายูมิจะเปิดประตูก้าวเข้ามา ริวเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้
“งานยุ่งมากเหรอคะ”
“ผมต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะพรุ่งนี้...” ริวชะงัก ไม่อยากเล่าให้มายูมิกังวลใจ “คุณมีอะไรรึเปล่า”
มายูมิลังเลที่จะพูด
ระเบียงบ้านโอะนิซึกะ...ริวหันมองมายูมิด้วยความตกใจ
“ให้จุนโกะเป็นภรรยารองของผม”
“มิซาว่าจะไม่กล้าแตะต้องผู้หญิงของโอะนิซึกะโซเรียวอีกต่อไป”
“ไม่ต้องใช้วิธีนี้ ผมก็ดูแลจุนโกะได้”
“แต่จุนโกะรักคุณ และฉันก็อยากให้จุนโกะมีความสุข”
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้คนรักของตัวเองมีผู้หญิงอื่นหรอก” ริวน้อยใจ “คุณทำเหมือนไม่เห็นค่าความรักของผมเลย”
ริวโกรธจะเดินหนี แต่มายูมิรีบไปกอดรั้งไว้จากด้านหลัง
“เดี๋ยวสิคะริว”
“เราจะไม่คุยเรื่องนี้อีก การเสียสละบ้า ๆ จะทำให้เราสองคนเจ็บปวด คุณต้องการแบบนั้นจริงเหรอมายูมิ”
มายูมินิ่งไป พูดไม่ออก ริวดึงมือมายูมิออก แล้วหันกลับมาหายืนยันจริงจัง
“ผมจะปกป้องจุนโกะในฐานะน้องสาวเท่านั้น เพราะผู้หญิงข้างกายโอะนิซึกะโซเรียวมีได้เพียงคนเดียว...คือคุณ”
มายูมิกอดริวด้วยความรู้สึกผิด และซาบซึ้งในความรักที่มั่นคงของเขา ริวโอบกอดเธอไว้อย่างไม่ถือโทษโกรธคนรัก
ในครัวบ้านโอะนิซึกะ...จุนโกะบรรจงจัดดอกไม้ลงในแจกันอย่างตั้งใจ มีสมาธิ เธอนึกถึงคำพูดของมายูมิ
“อย่าดูถูกตัวเอง ถึงเราจะเติบโตจากสิ่งแวดล้อมต่างกัน ถ้าเธอมุ่งมั่นเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น ชีวิตเธอก็ต้องดีขึ้น”
จุนโกะยิ้มอย่างมีกำลังใจ มุ่งมั่นจัดดอกไม้ให้สวยงามต่อไป
โถงบ้านโอะนิซึกะวันใหม่...อายะโกะกับฟุมิโกะช่วยกันทำความสะอาดมุมรับแขก มายูมิเข้ามา ยิ้มทักทายทั้งสอง ก่อนหันไปเห็นดอกไม้ที่ถูกจัดใส่แจกันอย่างสวยงามวางอยู่บนโต๊ะ จึงหยุดมองด้วยความสนใจ
“สวยมาก”
“ฝีมือจุนโกะค่ะ ป้าเห็นเธอนั่งจัดดอกไม้เมื่อคืน ท่าทางตั้งใจมาก” อายะโกะบอก
“แล้วตอนนี้จุนโกะอยู่ไหน” มายูมิมองหา
อายะโกะกับฟุมิโกะอ้ำอึ้ง มายูมิจ้องทั้งสองด้วยความสงสัย
ทางเข้าบ่อนมิซาว่า...จุนโกะแอบเดินเข้ามาในชุดสวย มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงจะเข้าไปข้างใน ลูกน้องมิซาว่า 2 คน ก้าวเข้ามาขวาง จุนโกะสะดุ้งตกใจ
“หายไปไหนตั้งหลายวัน นายให้คนตามหาเธอจนทั่ว”
“ฉันป่วย ก็เลยไปพักรักษาตัว”
“แล้วกลับมาทำไม” ลูกน้องไม่ไว้ใจ
“ใช้เงินหมดแล้ว ก็ต้องกลับมาทำงานหาเงินสิ อ้อ...แล้วยังไม่ต้องบอกนายนะ ฉันอยากทำให้นายแปลกใจ”
จุนโกะเดินเข้าไปเนียน ๆ ลูกน้องมองตามแต่ไม่ได้สงสัยท่าทางของจุนโกะ
นาบุกำชับลูกน้องมิซาว่าที่ยืนคุมบ่อนอยู่มุมหนึ่ง
“นายมีแขกสำคัญ ห้ามใครขึ้นไปรบกวน”
ลูกน้องพยักหน้ารับคำ นาบุเดินผละไป จุนโกะแอบมองอยู่ เธอเดินออกมาจากมุมโต๊ะพนันด้านในสุด ไม่เป็นที่สะดุดตา มองตามนาบุไป
หลังบ่อนมิซาว่า...ริว ไทชิ คัตสึ เซกิ ลูกน้องโอะนิซึกะตามมาจำนวนหนึ่ง ริวมองเข้าไปในบ่อนอย่างไม่สบายใจ
“เราตามมาไม่ทัน จุนโกะแอบเข้าไปข้างในแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องเสี่ยงถึงขนาดนี้เลย”
“จุนโกะรู้ทางหนีทีไล่ในบ่อนมิซาว่า คงเอาตัวรอดได้ อย่าเพิ่งตามเข้าไปตอนนี้เลยครับ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างอาจจะพังได้นะครับ” ไทชิออกความเห็น
ริวพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็อดห่วงจุนโกะไม่ได้
โถงบ้านโอะนิซึกะ...มายูมิตกใจ เมื่อรู้เรื่องจากโคจิ
“จุนโกะแอบออกไปสืบข่าวมิซาว่า โซเรียวเพิ่งรู้เรื่องก็เลยรีบตามไปแล้ว”
“มันอันตรายเกินไป ทำไมจุนโกะถึงทำแบบนี้”
“เอกสารหลักฐานคือทางเดียวที่จะมัดตัวมิซาว่าและทุกคนที่อยู่เบื้องหลังให้ดิ้นไม่หลุด ผมเชื่อว่าโซเรียวจะไม่ปล่อยให้จุนโกะเป็นอะไร”
มายูมิชำเลืองมองแจกันดอกไม้ที่จุนโกะจัดไว้ ยังคงไม่สบายใจ
บริเวณหน้าห้องทำงานทาคาโอะ ลูกน้องมิซาว่าสองคนเดินมาตรวจความเรียบร้อย แล้วเดินผ่านไปทางอื่น
จุนโกะซึ่งหลบอยู่ที่หัวมุมทางเดิน โผล่หน้ามามองลาดเลา ก่อนจะรีบตรงไปเปิดประตูห้องทำงานทาคาโอะ แล้วแทรกตัวหลบเข้าไปอย่างรวดเร็วรีบปิดประตู จุนโกะมองชั้นวางหนังสือ ตู้เก็บเอกสาร และโต๊ะทำงานทาคาโอะภายในห้องแล้วปรี่เข้าไปค้นหาเอกสารที่ต้องการตามชั้นวางหนังสือ ตู้เก็บเอกสาร และบนโต๊ะทำงานของทาคาโอะอย่างเร่งรีบ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ทาคาโอะกับมาซารุเดินมาหยุดคุยกันตรงนอกห้อง
“เอกสารทั้งหมดอยู่ในนี้”
จุนโกะตกใจที่ได้ยินเสียงทาคาโอะ หันมองหาที่ซ่อนตัว แล้วรีบหลบเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะทำงานทาคาโอะอย่างเลี่ยงไม่ได้ ประตูห้องถูกเปิดออก ทาคาโอะเดินนำมาซารุเข้ามาในห้อง จุนโกะนั่งเงียบ นิ่ง กลัวถูกจับได้ เท้าทาคาโอะเดินมาหยุดตรงหน้าของเธอพอดี จุนโกะใจระทึก ครู่หนึ่งก็เห็นมือทาคาโอะไขกุญแจเปิดลิ้นโต๊ะทำงานตรงที่จุนโกะยังไม่ได้หา ทาคาโอะหยิบแฟ้มเอกสารออกมาส่งให้มาซารุไปเปิดดู
“จะให้ทำลายเอกสารพวกนี้เมื่อไหร่”
“รอยาเสพติดและอาวุธสงครามมาถึงอาทิตย์หน้า ค่อยเผาทำลายหลักฐานทั้งหมด”
“ท่านมาซารุบอกว่ามีแผนเล่นงานโอะนิซึกะ”
จุนโกะหน้าเครียด นิ่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ
มุมซ่อนตัว หลังบ่อนมิซาว่า...ริวเริ่มร้อนรน เป็นห่วงจุนโกะ
“จุนโกะเข้าไปนานแล้วหรือจะเกิดอันตราย”
ริวจะลุกไป แต่ถูกคัตสึกับเซกิรั้งไว้
“รออีกสักพักเถอะครับ จุนโกะอาจกำลังออกมาแล้ว” คัตสึบอก
“แล้วถ้าจุนโกะถูกจับตัวไว้ล่ะ” ริวหน้าเครียด
ทุกคนนิ่งไป ตอบไม่ได้
“เราต้องเบนความสนใจพวกมิซาว่าให้จุนโกะหาทางหลบออกมา”
ริวคิดหาวิธี
มาซารุกับทาคาโอะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องทำงาน หลังจากที่คุยธุระกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ท่านยามาโมโต้ประกาศความยิ่งใหญ่อาทิตย์หน้า โอะนิซึกะจะสิ้นชื่อ” มาซารุบอก
“มิซาว่ารอหายนะของโอะนิซึกะแทบไม่ไหวแล้ว”
มาซารุปรายตามองทาคาโอะ รอเวลากำจัดทาคาโอะเมื่อหมดประโยชน์
ในห้อง จุนโกะคลานออกมาจากใต้โต๊ะ หลังจากทาคาโอะกับมาซารุออกไปแล้ว เธอรีบเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบแฟ้มเอกสารการรับส่งสินค้าและการโอนเงินมาเปิดดู ทาคาโอะกับมาซารุเดินห่างจากห้องทำงานมาไกลพอสมควร จู่ ๆ ทาคาโอะก็นึกขึ้นได้
“ผมลืมล็อกกุญแจชั้นเก็บเอกสาร ขอส่งตรงนี้แล้วกัน”
มาซารุพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินจากไป
จุนโกะกำลังจะเปิดประตูห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่เปิดประตูเข้ามาพอดี ทั้งสองต่างชะงัก ตกใจ
“จุนโกะ”
จุนโกะจะหนี แต่ถูกทาคาโอะคว้าแขน แล้วกระชากเอกสารที่จุนโกะถือไว้มาได้ ทาคาโอะดูเอกสาร โกรธ
“แกขโมยเอกสารของฉันไปให้ใคร”
“ฉัน...” จุนโกะหวาดกลัว
“ตอบมาเดี๋ยวนี้”
ทาคาโอะตวาดเสียงดัง จนจุนโกะผวา กลัวมาก นาบุกับลูกน้องมิซาว่าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ไฟไหม้ห้องเก็บของด้านหลังครับ”
“อะไรนะ” ทาคาโอะชะงัก
จุนโกะอาศัยจังหวะทาคาโอะเผลอ กัดแขนทาคาโอะอย่างแรง ทำให้ทาคาโอะร้องลั่น และปล่อยมือ จุนโกะรีบวิ่งหนีไป นาบุ ลูกน้องมิซาว่าวิ่งตามไปอย่างไม่รอช้า
“จับตัวนังจุนโกะมาให้ได้”
ทาคาโอะสั่งไล่หลังลูกน้อง ขณะตามไปอย่างเกรี้ยวกราด โมโหมาก
นาบุกับลูกน้องมิซาว่า วิ่งไล่ จุนโกะกำลังตกอยู่ในอันตราย จุนโกะวิ่งออกมาหยุดตรงกำแพงด้านหลังบ่อนที่เป็นทางตัน นาบุและลูกน้องมิซาว่าวิ่งตามมา จวนเจียนจะถึง จุนโกะหันมองรอบตัวหาทางออก ไม่มีหวัง นาบุกับลูกน้องมิซาว่าวิ่งมาถึง ล้อมจุนโกะไว้
“จะหนีไปไหน นังทรยศ”
“อย่าเข้ามานะ”
นาบุพุ่งเข้าหาจุนโกะอย่างไม่รอช้า ริว ไทชิ คัตสึ เซกิ ลูกน้องโอะนิซึกะ กรูกันออกมาจากที่ซ่อนพร้อมอาวุธดาบในมือ จู่โจมนาบุ และลูกน้องมิซาว่าทันที
“โอะนิซึกะ” นาบุหันไปเห็น
“คุณริว” จุนโกะดีใจ
ริวคว้าตัวจุนโกะมาหลบอยู่ด้านหลังตัวเอง ในขณะที่โอะนิซึกะกับมิซาว่าพุ่งเข้าปะทะกัน
“หลบข้างหลังฉันไว้”
จุนโกะยิ้มอย่างอบอุ่นใจ เมื่อมีริวคอยปกป้อง โอะนิซึกะกับมิซาว่า ต่างต่อสู้กันอย่างไม่มีฝ่ายใดยอมกัน
นาบุเงื้อดาบปราดเข้าหาจุนโกะ ริวคว้าจุนโกะหลบ แล้วเงื้อดาบตวัดตอบโต้ ฟาดฟันนาบุ ปกป้องจุนโกะ
รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 13 อวสาน (ต่อ)
ทาคาโอะเข้ามาเห็นเหตุการณ์ต่อสู้กันของทั้งสองฝ่าย และเห็นริวกำลังต่อสู้กับนาบุ จึงวาดดาบของตัวเองออกมา พุ่งเข้าไปหาริวด้วยความแค้น
“ไอ้ริว”
ริวหันไปเห็นทาคาโอะพุ่งเข้ามา จึงถีบนาบุจนหงายท้อง ก่อนเงื้อดาบรับดาบทาคาโอะได้อย่างทันท่วงที ทั้งสองดันกันไปมาสักพัก ริวจึงผลักดาบทาคาโอะออกจากตัว ทาคาโอะควงดาบพุ่งเข้าหาอีกครั้ง ริวตวัดดาบต่อสู้อย่างดุเดือด ไม่ยอมกัน
ไทชิ คัตสึ เซกิ ลูกน้องโอะนิซึกะ เงื้อดาบเข้าเล่นงานนาบุ และลูกน้องมิซาว่าอย่างไม่หยุดยั้ง ริวเสียท่า ถูกทาคาโอะฟาดฟันดาบเข้าใส่อย่างแรง จนเซเสียหลักไปทางหนึ่ง ริวยังไม่ทันตั้งตัว...ทาคาโอะจึงเงื้อดาบพุ่งเข้าจัดการอย่างไม่รอช้า จุนโกะเห็น ตกใจ
“คุณริว...ระวัง”
ทาคาโอะเงื้อดาบฟาดลงมาที่ริว จุนโกะปราดเข้าไปรับดาบแทนริว ถูกคมดาบของทาคาโอะ
เข้าเต็ม ๆ ริวตกใจ
“จุนโกะ”
ริวยกขาถีบทาคาโอะจนล้มกลิ้งไป แล้วรีบเข้าไปประคองร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของจุนโกะขึ้นมา ไทชิเห็นดังนั้น จึงเป่าปากส่งสัญญาณ ลูกน้องของโอะนิซึกะที่รายล้อมบริเวณนั้นอยู่ ปรากฏตัวออกมา...กระชากปืนออกมายิงเข้าใส่ มิซาว่าเพื่อป้องกันริว เหล่ามิซาว่ากระเจิงหลบไปคนละทิศทาง
“รีบพาจุนโกะออกไป ก่อนที่คนของมิซาว่าจะแห่กันมาเยอะกว่านี้” ริวร้องสั่งทุกคน
คัตสึ เซกิ เข้าไปช่วยประคองร่างจุนโกะลุกขึ้น ทาคาโอะตะโกนสั่งลูกน้องอย่างเดือดดาล
“ฆ่าพวกมันให้หมด”
นาบุ ลูกน้องมิซาว่า กรูเข้าใส่พวกโอะนิซึกะตามคำสั่ง ริว ไทชิ ลูกน้องโอะนิซึกะคอยช่วยกันสกัด เล่นงานพวกมิซาว่า ขณะถอยร่น เหล่ามิซาว่าไม่สามารถขัดขวางได้ สุดท้าย...ริวและพวกโอะนิซึกะพากันหนีไปได้ ทาคาโอะกำดาบในมือแน่นจนสั่น แค้นมาก
ทางเดินลอดอุโมงค์...คัตสึ เซกิ ช่วยกันประคองร่างจุนโกะที่หน้าซีดเซียว เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด ริวคอยเอาผ้ากดแผลไว้ ไทชิ ลูกน้องโอะนิซึกะคอยระวังหลัง เผื่อศัตรูตามมา จุนโกะพูดเสียงแผ่วเบามาก
“คุณริว...”
ริวแทรกตัวเข้าไปช่วยประคองจุนโกะ แทนคัตสึกับเซกิ
“อดทนหน่อยนะจุนโกะ ฉันจะรีบพาเธอไปหาหมอ”
“ฉันไปไม่ไหวแล้ว...”
จุนโกะยิ้มบาง ๆ บอกริว
“ฉันอยากคุยกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
“มายูมิเป็นหมอที่เก่งมาก มายูมิจะต้องช่วยเธอได้”
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ...”
จุนโกะบีบมือริวเท่าที่พอจะมีแรง ราวกับต้องการให้ริวหยุดฟังเธอเป็นครั้งสุดท้าย ไทชิ คัตสึ เซกิมองร่างที่หายใจรวยรินของจุนโกะ หดหู่ไปด้วย สภาพจุนโกะไม่มีทางรอด จุนโกะหมดลมหายใจในอ้อมกอดของริว
ห้องทำงานทาคาโอะ บ่อนมิซาว่า...ทาคาโอะฟังนาบุรายงานด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“เราดับไฟได้ทัน ห้องเก็บของเสียหายเล็กน้อยครับ”
ทาคาโอะเสียงเย็น มั่นใจ
“ฝีมือพวกโอะนิซึกะ พวกมันเบี่ยงเบนความสนใจเรา เพื่อให้จุนโกะขโมยเอกสารออกไป”
ทาคาโอะจ้องมองเอกสารบนโต๊ะ ด้วยความเกรี้ยวกราด
“เสียดายที่ฉันไม่ได้สับนังงูพิษเป็นชิ้น ๆ”
“บาดแผลขนาดนั้น จุนโกะไม่มีทางรอดแน่ โชคดีที่พวกโอะนิซึกะไม่ได้เอกสารไปด้วย”
ทาคาโอะเอามีดพกออกมา
“ต่อให้พวกมันได้เอกสารไป โอะนิซึกะก็ไม่มีวันทำอะไรฉันได้”
ทาคาโอะปักมีดลงไปกรีดเอกสารบนโต๊ะจนขาดเป็นชิ้น ๆด้วยแววตาแค้น อาฆาต
บ้านโอะนิซึกะยามค่ำคืน...มายูมิเฝ้ารอริวกลับมาด้วยความเป็นห่วง เริ่มหาวง่วงนอน แต่ยังฝืนตัวเองไม่ให้หลับ เสียงรถของริวดังเข้ามา มายูมิรีบร้อนลุกชะเง้อมองด้วยความดีใจ จนเผลอปัดแจกันดอกไม้ของจุนโกะที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ตกแตก มายูมิต่อว่าตัวเอง
“ซุ่มซ่ามจริง ๆ”
มายูมิก้มลงเก็บเศษแจกัน เอือมระอาตัวเอง ริวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“ริว”
มายูมิวางเศษแจกัน โผเข้าไปกอดริวด้วยความเป็นห่วง
“ฉันดีใจที่คุณปลอดภัย” มายูมิมองหา “จุนโกะล่ะคะ”
ริวนิ่ง ยิ่งเศร้ามาก มายูมิเห็นสีหน้าริว เริ่มรู้สึกแปลก ๆ
“จุนโกะถูกจับไปเหรอคะ”
“จุนโกะตายแล้ว...” ริวเศร้ามาก “จุนโกะตายเพราะผม”
มายูมิอึ้ง ช็อก เมื่อรู้ว่าจุนโกะเสียชีวิตแล้ว ริวเศร้าและหดหู่มาก มายูมิกุมมือริวด้วยความสงสารและเห็นใจ พยายามตั้งสติที่จะปลอบเขา
ในห้องป้ายบรรพบุรุษ...ริวนั่งก้มหน้านิ่ง ตรงหน้าป้ายบรรพบุรุษ ใบหน้าเครียดและรู้สึกผิด
มายูมินั่งอยู่ข้าง ๆ คอยปลอบใจ
“ผู้หญิงคนเดียว โอะนิซึกะโซเรียวยังปกป้องไม่ได้ ผมจะดูแลสมาชิกโอะนิซึกะคนอื่นได้ยังไง”
“การตายของจุนโกะไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“แต่จุนโกะตายเพราะผม”
“ทาคาโอะเป็นคนฆ่าจุนโกะ ไม่ใช่คุณ คุณต้องเลิกโทษตัวเอง คุณต้องเข้มแข็งและลุกขึ้นมาแก้แค้นให้จุนโกะ”
สีหน้ามายูมิจริงจัง ไม่อยากให้ริวจมอยู่กับความเศร้ารู้สึกผิด ท่าทางริวเริ่มอ่อนลง ขอร้องมายูมิ
“ขอผมอยู่คนเดียวสักพักได้มั้ย”
มายูมิมองริวด้วยความเข้าใจ แล้วลุกออกจากห้องไปเงียบ ๆ ริวเงยหน้ามองป้ายวิญญาณบรรพบุรุษอย่างเศร้า เสียใจ
มายูมิเก็บแจกันของจุนโกะที่แตกเป็นชิ้น ๆ มาใส่ห่อผ้าด้วยความเศร้า เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่จุนโกะช่วยจัดดอกไม้
“คุณริวให้ชีวิตใหม่กับฉัน...ฉันยินดีมอบชีวิตให้คุณริวค่ะ”
มายูมิประคองผ้าห่อแจกันของจุนโกะขึ้นมามอง
“ขอบคุณมากนะจุนโกะ ขอบคุณที่สละชีวิตเพื่อริว”
มายูมิน้ำตร้องไห้อย่างเศร้าและซาบซึ้งในสิ่งที่จุนโกะทำเพื่อคนรักของเธอ
ริวกลับเข้ามาในห้องนอน เห็นมายูมิหลับไปแล้ว เขานั่งลงข้างๆลูบใบหน้าของเธอด้วยความรัก ทำให้มายูมิรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น
“ขอโทษที่ทำให้คุณตื่น”
มายูมิลุกขึ้น กุมมือริวด้วยความเป็นห่วง
“ฉันรู้ว่าคุณเสียใจและรู้สึกผิดที่ปกป้องจุนโกะไม่ได้ แต่การจมอยู่กับความทุกข์ ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”
“ผมเข้าใจแล้ว การเสียสละของจุนโกะจะไม่สูญเปล่า โอะนิซึกะจะยืดหยัดต่อสู้เพื่อความถูกต้อง คนเลวคนชั่วจะต้องหมดไปจากเมืองนี้”
“ฉันจะเป็นกำลังใจให้คุณค่ะ”
“ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมตลอดมา”
มายูมิจุมพิตที่แก้มริวแผ่วเบา แทนคำพูด ริวยิ้มชื่นหัวใจ โอบกอดมายูมิอย่างแนบแน่นอบอุ่นด้วยรัก
ระเบียงทางเดินริมสวนบ้านโอะนิซึกะเช้าวันใหม่...มายูมิเดินมองหาริว เป็นจังหวะเดียวกับที่อายะโกะ ฟุมิโกะ เดินสวนมา
“ป้ากำลังจะขึ้นไปตามคุณมายูมิมาทานมื้อเช้าพอดี” อายะโกะบอก
“ริวออกไปจัดการทำศพให้จุนโกะแล้วเหรอคะ ทำไมไม่ให้ฉันไปด้วย” มายูมิถามอย่างไม่พอใจนัก
“โซเรียวเห็นคุณมายูมิเครียด คงอยากให้พักผ่อนน่ะค่ะ”
ฟุมิโกะหน้าเศร้าเปรยออกมา
“จุนโกะจากไปเร็วจนน่าใจหาย เมื่อวานยังเห็นกันอยู่แท้ ๆ”
อายะโกะหันมาหาฟุมิโกะ
“ไม่มีใครรู้วันตายของตัวเอง คนที่อยู่ก็ต้องใช้ชีวิตกันต่อไป”
จู่ ๆ มายูมิก็รู้สึกหน้ามืด ท่าทางจะวูบเสียหลัก ฟุมิโกะตกใจ
“คุณมายูมิเป็นอะไรไปคะ”
ไทชิเดินผ่านมาเห็นพอดี จึงรีบเข้ามาประคองรับไว้ ท่ามกลางความตกใจของอายะโกะกับ ฟุมิโกะ
“ไทชิรีบพาคุณมายูมิเข้าไปพักข้างใน เดี๋ยวป้าจะเอายาหอมไปให้”
“ครับป้า”
ไทชิช่วยประคองมายูมิไปยังโถงนั่งเล่น ฟุมิโกะถามอายะโกะ ไม่ทันสังเกตเห็นอาคิโกะที่เดินมาหยุดฟังอยู่ในสวนข้าง ๆ
“อาการหน้ามืดเป็นลมแบบนี้ หรือว่าคุณมายูมิจะท้อง”
“ดีสิ...โอะนิซึกะจะได้มีทายาทสืบสกุล”
อายะโกะเห็นด้วยกับฟุมิโกะ รีบพากันไปเอายาหอมให้มายูมิ อาคิโกะยืนอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินเรื่องที่ฟุมิโกะกับอายะโกะคุยกัน
อาคิโกะร้อนรน สับสน ทำใจไม่ได้
“มายูมิท้องกับริว ทำไมไม่ใช่ฉัน”
อาคิโกะลูบท้องตัวเอง เจ็บปวด นึกถึงคำพูดริวเมื่อครั้งที่เขาปฏิเสธเธอตรง ๆ
“เราเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกัน ผมยินดีช่วยเหลือคุณทุกอย่าง ในฐานะเพื่อนเท่านั้น”
อาคิโกะเจ็บช้ำ ผิดหวัง เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่ยูจิพูดใส่หน้าเธอ
“ผู้หญิงสวยแต่เปลือกอย่างเธอ ไม่มีอะไรเทียบกับมายูมิได้ มายูมิมีค่ามากกว่าเธอหลายเท่า”
อาคิโกะยิ่งรู้สึกเกลียดชังมายูมิมากขึ้นเรื่อย ๆ จนความเก็บกดถูกระเบิดออกมา
“ฉันเจ็บ แกก็ต้องเจ็บมากกว่าฉัน นังมายูมิ”
มายูมิดมยาหอม สีหน้ายังซีดเซียวเล็กน้อย ไทชิมองสองจิตสองใจที่จะถาม
“ป้าอายะโกะกับฟุมิโกะคิดว่าคุณมายูมิ...เอ่อ...”
มายูมิรู้ทัน
“ฉันไม่ได้ท้อง แค่เครียดและนอนน้อยก็เลยหน้ามืด”
“โธ่...พวกเรานึกว่าจะมีข่าวดี” ไทชิเสียดาย
มายูมิยิ้ม ๆ ไม่ตอบอะไร
“คุณมายูมิยังหน้าซีดอยู่เลย เดี๋ยวผมไปเอาชาอุ่น ๆ มาให้จิบนะครับ”
“ขอบใจจ้ะ”
ไทชิก้มศีรษะให้มายูมิ แล้วรีบเลี่ยงออกไป
อายะโกะกับฟุมิโกะ ช่วยกันหาของอยู่ในครัว ด้วยความงุนงง
“ฉันทำความสะอาด และเก็บไว้ที่เดิมทุกครั้งนะป้า” ฟุมิโกะบอก
“แล้วมีดทำครัวมันจะหายไปได้ยังไง”
ไทชิเดินเข้ามา เห็นอายะโกะกับฟุมิโกะกำลังง่วนกับการหาของในครัว
“หาอะไรกันเหรอครับ”
มายูมิกุมขมับ ยังคงมีอาการเวียนหัว อาคิโกะก้าวเข้ามาหาจากด้านหลัง มายูมิได้ยินเสียงเดินเข้ามา เข้าใจว่าเป็นไทชิ
“วางชาไว้แล้วไทชิก็ไปพักเถอะ”
อาคิโกะหยุดอยู่ด้านหลังมายูมิ ถือมีดแล่เนื้อคมกริบ แสงสะท้อนจากคมมีดสว่างวาบ เธอเงื้อมีดขึ้นจะทำร้าย มายูมิหันขวับไปเห็นพอดี ตกใจ
“อาคิโกะ”
อาคิโกะปักมีดเข้าใส่ มายูมิหมุนตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด มีดปักไปที่โต๊ะ มายูมิพยายามยันตัวลุกขึ้น รีบหนีออกไป
“หนีฉันไม่รอดหรอก”
อาคิโกะดึงมีดออกมา ไล่ตามมายูมิ
มายูมิหนีออกมามองหาไทชิ อาคิโกะวิ่งตามหลังมา กระชั้นชิดมาก มายูมิสะดุดขาตัวเองล้มลง เธอหันไปเห็นอาคิโกะพุ่งเข้ามาถึงตัวแล้ว มายูมิตัดสินใจยื้อแย่งมีดกับอาคิโกะ จนกลิ้งไปด้วยกัน อาคิโกะคร่อมอยู่บนตัวมายูมิ พยายามกดมีดลงไปที่มายูมิ แต่มายูมิก็พยายามดันมีดไว้สุดแรง
“แกจะต้องไม่มีความสุข”
“ทำแบบนี้ เธอก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน”
“ฉันสะใจที่ได้แก้แค้น ลูกของแก ควรจะเป็นลูกฉันกับริว”
“เธอเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ท้อง”
“อะไรนะ” อาคิโกะชะงัก
มายูมิสบโอกาส ผลักอาคิโกะสุดแรง จนล้มไปทางหนึ่ง มายูมิกระเสือกกระสนจะลุกขึ้น อาคิโกะคว้ามีดพุ่งเข้าหาอีก ไทชิเข้ามาเห็นเหตุการณ์ ตกใจ รีบปรี่เข้ามาล็อกตัวอาคิโกะไว้ อาคิโกะดิ้นรนขัดขืน
“หยุดนะ อาคิโกะ”
“ฉันจะฆ่ามัน ปล่อย” อาคิโกะดิ้น
“ฉันไม่ยอมให้เธอทำร้ายคุณมายูมิเด็ดขาด”
“ไทชิเข้าข้างมัน ริวรักมัน ทำไมทุกคนต้องเอาใจมัน”
“มีสติได้แล้ว”
ไทชิปัดมีดจากมืออาคิโกะกระเด็นจนหลุดมือไป อาคิโกะจะตามไปเอามีดแต่ถูกไทชิรั้งไว้
“ฉันจะฆ่านังมายูมิ มันแย่งความรักของริวไปจากฉัน”
“คิดว่าฉันตายแล้วจะเปลี่ยนอะไรได้เหรอ” มายูมิถามอาคิโกะอย่างสุดทน
อาคิโกะหันขวับมาจ้องมายูมิด้วยสายตาชิงชัง
“เรื่องของหัวใจ ไม่มีใครแทนใครได้ ฉันจะอยู่หรือตาย หัวใจริวก็มีแต่ฉันคนเดียว” มายูมิน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
“ไม่จริง ไม่มีมายูมิ ริวก็ต้องรักอาคิโกะ ริวต้องรักอาคิโกะคนเดียว”
อาคิโกะกรีดร้องด้วยความเสียใจ ก่อนทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหมดอาย น้ำตาไหลพราก มายูมิเดินเข้าไปหานั่งลงพูดกับอาคิโกะ
“เธอมีสิทธิ์รักริว ทุกคนบนโลกนี้มีสิทธิ์รักใครก็ได้ ความรัก ไม่เคยทำร้ายใคร แต่อย่าใช้ความรักเป็นข้ออ้างทำร้ายคนอื่น”
มายูมิยื่นมือไปกุมมืออาคิโกะอย่างนุ่มนวล
“ฉันเข้าใจเธอนะอาคิโกะ”
น้ำตาอาคิโกะหยดลงบนหลังมือมายูมิ
“ฉันไม่เคยคิดโกรธเธอเลยนะอาคิโกะ ชีวิตเธอต้องพบเจอกับเรื่องราวเลวร้ายที่คาดไม่ถึงมากมาย อย่าทำลายตัวเองด้วยความคิดที่ไม่ดีอยู่เลย เราสามารถมีความสุขกับชีวิตได้นะ ถ้าเราเปลี่ยนทัศนคติการมองโลก ใช้ชีวิตให้มีค่าต่อคนอื่น”
อาคิโกะเงยหน้าขึ้นมา เห็นมายูมิยิ้มให้เธอด้วยสายตาเป็นมิตรและจริงใจ ทำให้อาคิโกะอึ้ง ซึ้งใจ แพ้ความดีของมายูมิ แววตาของอาคิโกะเริ่มอ่อนลง ไทชิยิ้มโล่งใจ ที่เห็นมิตรภาพของมายูมิกับอาคิโกะกำลังเริ่มต้นขึ้น
หน้าศาลเจ้า...ริวเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สั่งคัตสึกับเซกิ
“ให้คนมารับอัฐิจุนโกะไปฝังที่สุสานตระกูลโอะนิซึกะด้วย”
“ครับ โซเรียว” คัตสึรับคำ
ฮิโระก้าวเข้ามา ประจันหน้ากับริว
“ผมขอแสดงความเสียใจเรื่องจุนโกะ”
ฮิโระโค้งตัวแสดงความเสียใจ ริวก้มศีรษะรับ เงยหน้ามองฮิโระอย่างรู้ทัน
“ขอบคุณ แต่รองฮิโระคงไม่ได้มาหาผมเพราะเรื่องนี้”
“อีกไม่กี่วัน มิซาว่าจะขนยาเสพติดและอาวุธเถื่อนเข้ามาอีกแต่เรายังไม่มีแผนรับมือพวกมัน”
“โอะนิซึกะจะเตรียมพร้อมและตั้งรับให้ดีที่สุด”
“เจ็ดปีที่แล้ว ท่านโอะซะมุเคยคิดว่ากระบวนการยุติธรรม และการร่วมมือจากทาเคชิ ญาติของคุณ จะหยุดยั้งพวกอันธพาลได้ แต่พวกมันก็ฝังรากลึกมาจนถึงวันนี้”
“ผมไม่ใช่ทาเคชิ ผมจะสู้ด้วยวิธีของผม”
“สู้อย่างไร้จุดหมาย จะชนะศัตรูได้ยังไง” ฮิโระกังวล
“ผมมีจุดมุ่งหมายเดียวคือทวงความยุติธรรมให้กับบ้านเมือง และทุกคนที่ต้องสังเวยชีวิตให้คนชั่ว สงครามครั้งนี้ จะกำหนดชะตาบ้านเมือง ความดีจะต้องชนะความชั่ว”
ใบหน้าริวมุ่งมั่น จริงจัง ฮิโระหนักใจกับสงครามที่จะเกิดขึ้น
มาซารุอยู่ในห้องทำงานหันมากำชับยูจิ เสียงเข้ม
“งานนี้แกจะพลาดไม่ได้อีกเป็นอันขาด”
“ผมรอเวลาฆ่าไอ้ริวด้วยมือตัวเองมานานแล้ว”
“รอเวลาฆ่าไอ้ริว หรือรอเวลาชิงเมียไอ้ริวกันแน่”
ยูจิชักสีหน้าไม่พอใจ พยายามระงับอารมณ์
“ถ้างานสำเร็จ มิซาว่าก็หมดประโยชน์แล้วสินะ”
“ถึงตอนนั้น แกจะส่งทาคาโอะไปลงนรกขุมไหนก็เชิญ”
ยูจิกระหยิ่มยิ้ม รอเวลาจัดการทาคาโอะศัตรูใกล้ตัวอีกคน
“แล้วรองฮิโระล่ะครับ” เคนถามขึ้น
“ฉันไม่ปล่อยให้ตำรวจตงฉินอย่างไอ้ฮิโระมาเป็นหนามยอกอกอีกต่อไป ฮิโระกับไอ้ริวจะต้องตายพร้อมกัน”
ทั้งสามยิ้มเหี้ยม สายตาอำมหิตมาก
หลายวันต่อมา...มายูมิยืนรออยู่ ครู่หนึ่งฟุมิโกะยกถาดใส่ถ้วยชาเดินออกมาจากห้องป้ายบรรพบุรุษ
“เป็นไงบ้าง”
“โซเรียวกับทุกคนท่าทางเคร่งเครียดมากค่ะ”
“ช่วงนี้ริวประชุมทั้งวันจนดึกดื่น หรือว่าที่บริษัทจะมีปัญหา”
มายูมิเครียด เป็นห่วงริว
ในห้องป้ายบรรพบุรุษ...ไทชิ คัตสึ เซกิ ฟังแผนการของริวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“โซเรียวจะไม่บอกท่านโคจิ เรื่องมิซาว่าเลื่อนเวลาขนของเหรอครับ” ไทชิถามอย่างสงสัย
“อาโคจิเพิ่งหายจากการบาดเจ็บคราวก่อน ฉันไม่อยากให้เสี่ยง”
“เรารวมกำลังพลใหญ่ขนาดนี้ จะรอดหูรอดตาท่านโคจิได้ยังไง” เซกิไม่เข้าใจ
“ทุกคนต้องช่วยกันปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามอาโคจิหรือมายูมิรู้เด็ดขาด”
“ครับ”
ไทชิ คัตสึ เซกิ ก้มศีรษะรับคำสั่งจากริว ทั้งที่รู้สึกลำบากใจ
ค่ำนั้น ริวเลื่อนประตู เดินเข้ามาเงียบ ๆ เห็นมายูมิกำลังจัดที่นอนอยู่ ริวเดินเข้ามาสวมกอดและหอมแก้มจากด้านหลัง จนเธอสะดุ้ง ตกใจเล็กน้อย
“ใจลอยคิดถึงใครอยู่”
มายูมิหมุนตัวกลับมาค้อน ก่อนสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นห่วง
“คิดถึงคุณน่ะสิ หลายวันนี้คุณดูเครียดมาก งานมีปัญหาเหรอคะ”
“ทุกอย่างใกล้จะคลี่คลายแล้ว”
มายูมิรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของเขา ริวนึกได้รีบสวมกอด เสเปลี่ยนเรื่อง
“ได้กอดคุณแล้วหายเหนื่อย ถ้ามีลูก ผมจะกอดทั้งแม่ทั้งลูกแบบนี้”
“คนบ้า” มายูมิเขิน
“ลูกคนแรกผมอยากให้เป็นผู้ชาย ส่วนคนที่สอง สาม สี่ ห้า หก...”
“เดี๋ยว ๆ จะมีลูกตั้งหกคนเลยเหรอคะ”
“มีไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็ไม่ให้พัก”
“ฉันไม่ใช่โรงงานผลิตลูก” มายูมิตีริวเขิน ๆ
“โธ่...คิมิจ๋า ก็ผมอยากเห็นลูกเราวิ่งยั้วเยี้ยเต็มบ้านนี่”
“ลูกคน ไม่ใช่มด”
“มีนางพญามดน่ารัก น่ากอด น่าทะนุถนอมอย่างนี้ ผมขอมีลูกเป็นรังเลย”
ริวกอดมายูมิแน่น และหอมแก้มฟอด ๆ อย่างชื่นใจ
“ถ้าบรรพบุรุษเมตตา ขอให้ผมมีลูกชายสืบสกุลตั้งแต่คืนนี้เลย”
“พูดกับบรรพบุรุษ แล้วมาทำตาหวานใส่ฉันทำไม”
“ก่อนบรรพบุรุษจะเมตตา เราก็ต้อง จุด ๆ ๆ”
“อะไร จุด ๆ ๆ” มายูมิระแวง
ริวยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนใช้นิ้วไต่ดุ๊กดิ๊ก ๆ ไปที่แขน ไหล่ ซอกคอ ติ่งหู ของมายูมิ จนเธอเริ่มรู้ทัน จะหนี แต่ถูกริวกอดฟัดไว้
“อย่ามาแต๊ะอั๋งนะ”
“สามีภรรยาเขาเรียกจู๋จี๋กันจ้ะที่รัก”
“ฉันขนลุก...”
“แสดงว่าคุณรู้สึกเหมือนผม...”
ริวดึงตัวมายูมิเข้ามาสวมกอด จนหน้าทั้งสองแทบจะชนกัน มายูมิอึ้ง สบตาหวานซึ้งของริว ตาประสานตาอย่างตกอยู่ในภวังค์ ริวโน้มหน้าเข้าหาอย่างไม่อาจต้านทานแรงเสน่หาภายในได้อีกต่อไป มายูมินิ่งงัน เมื่อเขาประทับริมฝีปากมาที่แก้มเนียนนุ่ม และกอดรัดร่างของเธอไว้แน่น มายูมิหลับตาพริ้ม รับสัมผัสจุมพิตที่อ่อนหวานของเขา ริวประคองตัวมายูมินอนลงบนเบาะนอนอย่างทะนุถนอม
บ้านโอะนิซึกะเช้าวันใหม่...มายูมิรู้สึกตัวตื่นขึ้น พลิกตัวหันไปกอดริว แต่กลับพบที่นอนว่างเปล่า มายูมิลุกขึ้นนั่ง นิ่วหน้าแปลกใจ
“ริวไปทำงานแล้วเหรอ”
โคจิอยู่หน้าบ้านพักตวัดดาบไม้ ด้วยลีลาคล่องแคล่ว ซ้อมเคนโดเพื่อออกกำลังกาย มายูมิเข้ามามองลีลาการต่อสู้ด้วยความทึ่ง โคจิหมุนตัวกลับมา เห็นมายูมิยืนอยู่ จึงหยุดซ้อม มายูมิรีบก้มศีรษะทักทายโคจิ ยิ้มแย้ม
“โอะฮะโยโกะไซมัส อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
โคจิก้มศีรษะรับ
“คุณมายูมิตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ”
“แต่ก็ยังสายกว่าริว”
“โซเรียวล่ะครับ” โคจิมองหา
“ฉันจะมาถามอาโคจินี่แหละค่ะ ว่าที่บริษัทมีปัญหารึเปล่า ป้าอายะโกะบอกว่าริวออกไปกับไทชิ คัตสึ เซกิ ตั้งแต่เช้ามืด”
“ถ้าบริษัทมีปัญหา ทำไมอาไม่รู้เรื่อง” โคจิแปลกใจ
มายูมิจ้องโคจิ รู้สึกสังหรณ์ใจ
รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 13 อวสาน (ต่อ)
บนถนนเปลี่ยว รถของโอะนิซึกะสองคันกำลังวิ่งมา นำโดยรถเก๋งที่ริวนั่งอยู่ และรถตู้ที่ไทชิ คัตสึ เซกิ กับลูกน้องแล่นตามท้าย...
มุมซุ่มตัวริมถนน นาบุมองกล้องส่องทางไกล เห็นขบวนรถโอะนิซึกะแล่นมา จึงหันไปบอกลูกน้องที่ซุ่มรออยู่
“ได้เวลาแล้ว”
ภายในรถเก๋ง ริวนั่งอยู่เบาะหลังคนเดียว โดยมีลูกน้องโอะนิซึกะสองคนอยู่ด้านหน้า...ในรถตู้ ไทชิ คัตสึ เซกิ เฝ้ามองรถเก๋งของริวไปอย่างจดจ่อ เคร่งเครียด
ขณะที่รถทั้งสองคันของโอะนิซึกะกำลังแล่นมาตามทาง จู่ ๆ ก็มีขอนไม้หลายท่อนกลิ้งลงมาจากข้างทาง จนรถโอะนิซึกะทั้งสองคันต้องหักหลบไปมา เสียงล้อบดถนนดังเอี้ยด...ก่อนรถเก๋งและรถตู้จะพุ่งเข้าไปจอดไหล่ทาง ริวในรถหน้าแทบคะมำ ดีที่เอามือยันไว้ เขาหันขวับไปเห็นบนถนน ปรากฏรถตู้สีดำสามคันแล่นปราดเข้ามาประกบรถของพวกโอะนิซึกะไว้
“มิซาว่า”
ในรถตู้โอะนิซึกะ ไทชิ คัตสึ เซกิ ต่างหน้าเสีย รู้ว่าพวกตนกำลังพลาด
“พวกเราถูกล้อม”
บนถนน นาบุนำลูกน้องมิซาว่ากรูกันลงมาจากรถตู้ทั้งสามคัน ทั้งหมดมีอาวุธครบมือ ริวโผตัวลงจากรถ หน้าเครียดเมื่อพบว่าพวกตนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของมิซาว่า ไทชิ คัตสึ เซกิ และลูกน้องโอะนิซึกะรีบลงจากรถ แต่จำนวนคนน้อยกว่า
“ท่านทาคาโอะให้มาเชิญ ริว โอะนิซึกะ ไปพบ” นาบุตะโกนบอก
“เวลาของฉันมีค่า ควรจะนัดล่วงหน้า”
ไทชิ คัตสึ เซกิ ขยับตัวจะเอาอาวุธของตัวเองออกมา แต่เหล่าลูกน้องมิซาว่าไวกว่า พากันจ่อปืนไปยังริว ทำให้ลูกน้องโอะนิซึกะต้องหยุดชะงัก กลัวริวเป็นอันตราย
“มิซาว่าเชิญตามมารยาท โอะนิซึกะก็ไม่ควรเสียมารยาท” นาบุยิ้มอย่างเหนือกว่า
ไทชิจ้องริว ประมาณจะถามว่าเอายังไง ริวเหลือบมองจำนวนคนของโอะนิซึกะที่น้อยกว่า จึงพยักหน้าให้ลูกน้องของตนอยู่เฉย ๆ ไทชิ คัตสึ เซกิ ลดมือลงจากอาวุธตัวเอง นาบุยิ้มกริ่ม ผายมือเชิญริวขึ้นรถตู้ ริวสบตาไทชิ ราวกับจะบอกว่าให้ทำตามแผนต่อไป ก่อนเดินขึ้นไปนั่งรถตู้ นาบุเดินผ่านไทชิ ยิ้มร้าย ก่อนกระชากปืนออกมายิงล้อรถโอะนิซึกะทั้งสองคัน เปรี้ยง ๆ แล้วกระโดดขึ้นรถตู้คันเดียวกับริวไป ลูกน้องมิซาว่ากรูกันขึ้นรถตู้ทั้งสาม แล้วรีบขับออกไปทันที คัตสึหน้าเสีย
“พวกมันพาโซเรียวไปแล้ว เราจะตามไปได้ยังไง”
ไทชิมองตามหลังรถมิซาว่าไปสลับกับมองยางรถที่ถูกยิง เจ็บใจมาก
รถตู้มิซาว่าคันที่ริวนั่ง แล่นไปบนถนนอย่างรวดเร็ว ริวนั่งนิ่ง ไม่เกรงกลัวใคร นาบุนั่งขนาบข้างชำเลืองมองริวอย่างเยาะเย้ย
“ป่านนี้ลูกน้องหน้าโง่คงตามมาช่วยไม่ทันแล้ว”
“จะพาฉันไปไหน”
ริวถามนาบุเสียงเข้ม ไม่รู้สึกหวั่นเกรงอันตราย นาบุเงียบ กวน ๆ ไม่ยอมบอก สายตานิ่งของริวรอเวลาเผชิญหน้ากับศัตรู
ในห้องทำงานริว...มายูมิวางหีบไม้โบราณบนโต๊ะ สองจิตสองใจ เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่ริวบอกกับเธอ
“ผมต้องการให้คุณรู้ที่เก็บเอกสารสำคัญ เผื่อวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นกับผม”
มายูมิแทรกขึ้นทันที
“จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ชีวิตของฉันเป็นของคุณและโอะนิซึกะ...ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นแน่นอนค่ะ”
มายูมิตัดสินใจไขกุญแจเปิดหีบไม้ออก เห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่ด้านบนสุด เธอรีบเปิดจดหมายอย่างร้อนใจ
“คิมิที่รัก...พรหมลิขิตทำให้เราเจอกัน ฝ่าฟันเรื่องร้าย ๆ ด้วยกัน และรักกัน...ผมมีความสุขและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นชีวิตและหัวใจของคุณ...ถึงเวลาที่โอะนิซึกะโซเรียวจะทำหน้าที่สายเลือดนักรบซามูไร ปกป้องบ้านเมือง ทวงความยุติธรรมให้แผ่นดิน ไม่ว่าสงครามจะชนะหรือแพ้ขอให้คุณรู้ไว้เสมอ...สัมผัสจากมือคุณ กลิ่นหอมจากตัวคุณและความรักของคุณ...จะอยู่ในหัวใจผมตลอดไป”
โคจินิ่งเครียด เมื่อรู้เรื่องจากมายูมิ
“โซเรียวตั้งใจจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถึงไม่ยอมให้อารู้ว่ามิซาว่าเลื่อนกำหนดขนของเข้ามาเร็วขึ้น”
โคจิขบกรามแน่นจนสันนูน โกรธที่ริวทำอะไรไม่ปรึกษา ฟุมิโกะถือจดหมายฉบับหนึ่งเข้ามาให้โคจิ หน้าตาตื่น
“คนของมิซาว่าฝากจดหมายฉบับนี้ให้ท่านโคจิค่ะ”
โคจิรีบรับจดหมายมาเปิดอ่าน ถึงกับตกใจ มายูมิรีบถามอย่างร้อนใจ
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
“โซเรียวถูกมิซาว่าจับตัวไป”
มายูมิและลูกน้องทุกคนตกใจมาก
“พวกมันจับริวไปไหนคะ”
รถตู้สามคันของมิซาว่าแล่นเข้ามาจอดบริเวณคลังสินค้ารถไฟร้าง ริวถูกนาบุพาตัวลงมาจากรถตู้ ทาคาโอะ เดินนำลูกน้องเข้ามาต้อนรับ
“ขอต้อนรับสู่สถานที่ที่แกไม่มีวันลืม”
ริวหันมองไปรอบ ๆ ทบทวนความทรงจำในอดีต เวลานั้นเขากับริกิเงื้อดาบพุ่งเข้าหากันต่อสู้กันและเขาฆ่าริกิได้...ทาคาโอะกระชากคอเสื้อดึงริวเข้ามาหาตัวด้วยความอาฆาตแค้น
“แกฆ่าพ่อฉันที่นี่ ฉันก็จะฝังร่างแกไว้ที่นี่”
ริวหน้าเคร่งเครียด
หน้าบ้านโอะนิซึกะ...โคจิวุ่นวายอยู่กับการเร่งระดมลูกน้องโอะนิซึกะที่เหลือทั้งหมดตามไปช่วยริว มายูมิเดินเข้าไปหายืนยันความตั้งใจของตัวเอง ไม่ฟังการคัดค้านของอายะโกะ ฟุมิโกะ
“ฉันจะไปช่วยริว”
“โซเรียวไม่มีวันยอมให้คุณมายูมิออกไปเสี่ยงอันตราย” โคจิค้าน
“โซเรียวคือหัวใจของโอะนิซึกะ ริวคือหัวใจของฉัน ถ้าจะตาย...ก็ต้องตายด้วยกัน” มายูมิยืนยัน
โคจิหนักใจ
“มิซาว่าและยามาโมโต้มีกำลังคนมากกว่าโอะนิซึกะหลายเท่า ถ้าโซเรียวเป็นอะไรไป คุณมายูมิก็ยังอยู่ดูแลโอะนิซึกะแทนโซเรียวได้ อาขอร้องให้คุณมายูมิรออยู่ที่นี่”
โคจิก้มศีรษะขอร้อง มายูมิตกใจ รีบประคองตัวโคจิขึ้นอย่างรู้สึกผิด
“อาโคจิอาวุโสกว่าฉัน ไม่ควรทำแบบนี้”
ลูกน้องโอะนิซึกะคนหนึ่งเข้ามารายงานโคจิ
“รองฮิโระให้คนแอบมาส่งข่าวว่า โซเรียวถูกพาตัวไปที่คลังสินค้ารถไฟครับ”
“ทาคาโอะใช้ริวเป็นเหยื่อล่อทุกคน” มายูมินึกหวั่น
โคจิสายตามุ่งมั่น
“ถึงจะเป็นกับดัก ทุกอย่างก็ต้องสิ้นสุด โซเรียวได้ทำสิ่งกล้าหาญ สมเป็นนักรบสายเลือดซามุไรแห่งโอะนิซึกะแล้ว”
มายูมินิ่ง พยายามใช้ความคิด หาวิธีช่วยริว
ห้องป้ายบรรพบุรุษ...มายูมิหยิบดาบที่วางอยู่บนแท่นหน้าป้ายชื่อทาเคชิขึ้นมา เธอนึกถึงคำพูดของริว
“ดาบเล่มนี้...ผมทำให้ทาเคชิแทนเล่มเดิมที่ถูกไฟไหม้เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว”
“พี่ทาเคชิคงเต็มใจให้นายหญิงแห่งโอะนิซึกะเอาไปใช้”
มายูมิคุกเข่า ยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ พูดเสียงดังห้าวหาญต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ
“ขอให้ดวงวิญญาณบรรพบุรุษโอะนิซึกะคุ้มครองโซเรียวและสมาชิกทุกคนให้ปลอดภัย ขอให้ความชั่วพ่ายแพ้ความดี ขอให้ความสงบสุขกลับคืนมาสู่บ้านเมือง”
มายูมิก้มศีรษะจรดพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น
หน้าห้องพักฟื้นฮารุ มีตำรวจ 2 นาย ยืนเฝ้าหน้าห้อง นานะหอบแฟ้มเอกสารเป็นตั้งเดินผ่านมา จู่ ๆ ก็เสียหลักทำแฟ้มเอกสารหลุดมือ ตกกระจัดกระจายเต็มพื้น
“ตายจริง”
ตำรวจทั้ง 2 นายเห็น รีบเข้าไปช่วยนานะเก็บแฟ้มเอกสารอย่างมีน้ำใจ
“ผมช่วยครับ”
“ขอบคุณนะคะ คุณตำรวจมีน้ำใจจริงๆ”
ตำรวจทั้งสองนายยิ้มปลื้ม รีบก้มหน้าก้มตาช่วยเก็บแฟ้มให้นานะ มายูมิแอบเปิดประตูเข้าไปในห้องฮารุอย่างรวดเร็ว นานะปรายตามองตามประตูที่ปิดไป โล่งอก ก่อนหันมายิ้มหวาน ขอความเห็นใจตำรวจทั้งสอง
“ฉันเวียนหัว รบกวนคุณตำรวจช่วยยกแฟ้มไปให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ”
ในห้องพักฟื้นฮารุมายูมิก้าวจากประตูตรงไปยังเตียงคนไข้หยุดยืนอยู่ข้างเตียงมองฮารุที่นอนหลับอยู่บนเตียง มายูมิขยับเข้าไปใกล้อีก จู่ ๆ ชุนก็พุ่งออกมาจากมุมซ่อนตัว คว้าหมับที่แขนมายูมิ
“จะทำอะไร”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณฮารุ”
“ปล่อยคุณมายูมิเดี๋ยวนี้”
ฮารุลืมตาขึ้น จ้องชุนด้วยความไม่พอใจ ความจริงฮารุแค่แกล้งนอนหลับเท่านั้น ชุนรีบปล่อยมือจากมายูมิ ก้มศีรษะขอโทษฮารุ และถอยตัวออกไปยืนห่าง ๆ ฮารุถามมายูมิ
“มีธุระอะไรกับผม”
ริวถูกมัดติดกับเสาอย่างแน่นหนา จนขยับตัวหนีไปไหนไม่ได้ ลูกน้องมิซาว่าหลายคนกำลังช่วยกันขนของเข้ามาวางอย่างเร่งรีบ โดยมีทาคาโอะกับนาบุยืนสั่งการอยู่
มาซารุ ยูจิ เคน เข้ามาเห็นริวถูกมัดอยู่ ทาคาโอะรีบเข้ามาโค้งตัวต้อนรับ
“ไม่คิดว่าโอะนิซึกะโซเรียวจะสิ้นฤทธิ์ง่ายขนาดนี้” มาซารุยิ้มสะใจ
“ฉันไม่เก่งใช้วิธีสุนัขลอบกัด” ริวสวน
“แกว่าใครเป็นหมา”
ยูจิพุ่งไปต่อยจนริวหน้าสะบัดไปตามแรงหมัด ริวเงยหน้าขึ้นมา ยูจิต่อยริวอีกเปรี้ยง ด้วยความหมั่นไส้ มาซารุตวาดยูจิ
“พอได้แล้ว เรามีงานต้องทำอีกเยอะ”
“พวกแกไม่มีสิทธิ์ขนยาเสพติดและอาวุธเถื่อนเข้ามาในเมือง” ริวตะโกน
“ของทั้งหมดนี้เป็นของ ริว โอะนิซึกะ ต่างหาก” ยูจิโต้
ริวงุนงง ไม่เข้าใจ มาซารุ ยูจิ ทาคาโอะ ยิ้มร้ายอย่างสาแก่ใจ ทาคาโอะยิ้มหยัน อธิบายแผน
“ทันทีที่รองฮิโระพาตำรวจมาตรวจค้นของผิดกฎหมาย ก็จะเกิดการปะทะ กันระหว่างโอะนิซึกะกับตำรวจ รองฮิโระตายในหน้าที่ โอะนิซึกะโซเรียวถูกวิสามัญฆาตกรรม ตำรวจยึดของกลางทั้งหมด ปิดคดี”
“ไอ้พวกชาติชั่ว” ริวโกรธ
ทาคาโอะกระแทกหมัดเข้าใส่ท้องจนริวจุก ตัวงอ
"เจ็ดปีที่แล้ว แกฆ่าพ่อฉัน แกทำลายตระกูลมิซาว่า วันนี้ฉันจะฆ่าแกและทำลายโอะนิซึกะจนไม่เหลือซาก”
ทาคาโอะยิ้มเยาะสะใจ ริวจ้องมาซารุ ยูจิ ทาคาโอะ ด้วยความแค้น
มายูมิขอร้องฮารุที่นอนอยู่บนเตียง โดยมีชุนยืนอยู่ข้าง ๆ
“โอะนิซึกะกำลังเดือดร้อนและต้องการความช่วยเหลือจากมิอุระ ฉันมาขอร้องคุณให้ช่วยเรา”
ฮารุนิ่งครุ่นคิด ก่อนจะช้อนมือมายูมิขึ้นมากุมไว้ มายูมิไม่สบายใจที่ถูกฮารุกุมมือ แต่ไม่กล้าขัดขืนให้เสียงาน
“มิตรภาพระหว่างมิอุระกับโอะนิซึกะยังเหมือนเดิม ครั้งนี้ผมไม่ได้ช่วยโอะนิซึกะ แต่ช่วยคุณ”
“ช่วยฉัน” มายูมิชะงัก
“ในความเป็นจริง คุณคือโอะคะมิซังแห่งโอะนิซึกะแต่ในความรู้สึกของผม คุณคือ มายูมิ มิอุระ ผู้หญิงของผม”
ฮารุล้วงมือไปใต้หมอน หยิบตราสัญลักษณ์มิอุระออกมาใส่มือมายูมิ
“ตราสัญลักษณ์มิอุระ เป็นเหมือนตัวแทนของผม สมาชิกมิอุระทุกคนจะเคารพคุณ เหมือนที่เคยเคารพผม”
ฮารุเหลือบมองสมุนคู่ใจ ชุนรีบก้มศีรษะรอรับคำสั่งอย่างรู้ตัว
“พาคนของมิอุระทั้งหมดไปกับคุณมายูมิ ช่วยโอะนิซึกะถล่มมิซาว่ากับมาซารุ เพื่อความถูกต้องของบ้านเมือง”
“ครับนาย”
“ฉันจะไม่มีวันลืมมิตรภาพของคุณ”
มายูมิก้มศีรษะขอบคุณฮารุด้วยความซาบซึ้ง ฮารุยิ้มให้มายูมิแทนคำอวยพรให้ได้รับชัยชนะ
หลังคลังสินค้ารถไฟยามค่ำคืน...ลูกน้องมิซาว่าหลายคน เดินตรวจความเรียบร้อยผ่านมาไปมาอย่างแข็งขัน ไทชิ คัตสึ เซกิ ลูกน้องโอะนิซึกะ แอบซ่อนตัวอยู่ห่างออกไป รอเวลา คัตสึกระซิบบอก
“โซเรียวได้ข้อมูลมาไม่ผิด ว่าพวกมันจะขนของมาไว้ที่นี่ต่อให้ทำลายรถทิ้ง พวกเราก็ตามมาได้”
“ตำรวจคงใกล้มาถึงแล้ว” เซกิบอก
ไทชิหน้าตามุ่งมั่น
“เตรียมตัวให้พร้อม เดิมพันนี้เพื่อบ้านเมืองและศักดิ์ศรีของโอะนิซึกะ”
ทุกคนกระชับอาวุธในมือเตรียมพร้อม หน้าตามุ่งมั่น ไม่หวั่นเกรงอันตราย
รถตำรวจแล่นเข้ามาจอดหน้าคลังสินค้ารถไฟ ยูจิ ฮิโระ เคน และตำรวจอีกหลายคนรีบลงจากรถ
“สายของเรารายงานว่า มีการลักลอบขนยาเสพติดและอาวุธสงครามเข้ามาไว้ในนี้” ยูจิบอก
“ผมไม่ได้อยู่ฝ่ายสืบสวนแล้ว ทำไมต้องมาด้วย” ฮิโระหันมาถาม
“รองฮิโระอยากขัดคำสั่งท่านมาซารุงั้นเหรอ” เคนจ้องหน้า
ฮิโระเมินสายตาจากเคนอย่างหงุดหงิด หันไปเตือนลูกน้อง
“ระวังตัวด้วยนะทุกคน”
เหล่าตำรวจพยักหน้ารับคำ และเคลื่อนตัวเข้าไปในโกดังพร้อมฮิโระ ยูจิกับเคนสบตากัน สายตาทั้งคู่ร้ายลึกมีแผน เดินตามทุกคนไป
ขบวนรถของโคจิแล่นผ่านถนนไปอย่างรวดเร็ว โคจิหน้าเคร่งเครียด กระชับดาบคู่กายในมือแน่น เตรียมพร้อม
ยูจิ ฮิโระ เคน และเหล่าตำรวจเข้ามาในโกดังด้วยความระแวดระวัง ตำรวจต่างแยกย้ายไปสำรวจตามจุดต่าง ๆ ตำรวจคนหนึ่ง เปิดผ้ายางผืนใหญ่ออก เห็นลังไม้มากมายวางสุมอยู่ ฮิโระพยักหน้าสั่งลูกน้อง ตำรวจอีกสองนายจึงช่วยกันงัดเปิดลังไม้ออก จึงเห็นห่อยาเสพติดและอาวุธสงครามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ฮิโระและเหล่าตำรวจอึ้ง ตกใจแต่ยูจิกับเคนกลับมีสีหน้าเรียบ นิ่ง
ริวถูกมัดมือและปิดปาก โดยมีลูกน้องมิซาว่าจับตัวไว้ ทำให้ไม่สามารถเตือนฮิโระได้ ทาคาโอะหันไปสั่งนาบุและลูกน้องมิซาว่า
“จัดการได้”
เหล่าลูกน้องมิซาว่าปรากฏตัวจากที่ซ่อน กระชากปืนออกมายิงเข้าใส่ฮิโระและเหล่าตำรวจ
ปัง ๆ ตำรวจโดนกระหน่ำยิงอย่างไม่ทันตั้งตัว ฮิโระตกใจเหลียวไปร้องสั่งลูกน้อง
“กับดัก รีบถอนกำลังเร็ว”
ฮิโระหลบกระสุนพลางยิงตอบโต้ไปยังลูกน้องมิซาว่าที่สาดกระสุนเข้ามา ตำรวจสู้อย่างสุดชีวิต แต่โดนกระสุนสาดเข้ามาตายไปหลายคน ยูจิกับเคน คอยยิงตอบโต้มิซาว่าไปบ้าง แต่ความจริงคอยหาจังหวะเล่นงานฮิโระเนียน ๆ
ขณะที่ทาคาโอะกำลังเฝ้ามองตำรวจล้มตายอย่างมีความสุข ริวเห็นมีดพกที่เหน็บอยู่ข้างเอวทาคาโอะ สบโอกาส จึงยกขาถีบลูกน้องมิซาว่าที่จับตัวเขาจนสุดแรง ลูกน้องหงายท้องไป ทาคาโอะหันมา แต่ช้ากว่าร่างริวที่พุ่งเข้ามากระแทกอย่างไม่ทันตั้งตัว ริวเอี้ยวตัว ใช้มือที่ถูกมัดดึงมีดพกมาจากเอวทาคาโอะไปอย่างรวดเร็ว ก่อนสะบัดปลายมีดปาดเชือกที่รัดข้อมือจนหลุดจากพันธนาการ และดึงผ้าปิดปากออก ทาคาโอะตะโกนลั่น
“จับตัวไอ้ริวให้ได้”
ลูกน้องมิซาว่ารุมเข้าเล่นงานแต่กลับถูกริวเตะต่อยจนร่วงไปทีละคน ก่อนวิ่งออกไปช่วยฮิโระ
เหล่าลูกน้องมิซาว่าอีกกลุ่มโผล่ออกมาทางด้านหลัง ล้อมตำรวจกลุ่มของฮิโระไว้ ยิงกระหน่ำเข้ามาทางด้านหลัง ลูกน้องตำรวจโดนยิงกระหน่ำกันจนย่ำแย่ เหลือเพียงไม่กี่คน ริวปราดเข้ามา จัดการลูกน้องมิซาว่าจนพลาดท่าไปหลายคนเพื่อช่วยฮิโระ ฮิโระหันไปเห็นดีใจ
“คนของมิซาว่าล้อมโกดังนี้ไว้หมดแล้ว” ริวบอก
ยูจิกับเคนปรากฏตัวจากมุมมืด กระชากปืนออกมายิงตำรวจ 2-3 นายที่เหลือ เปรี้ยง ๆ จนล้มทั้งยืน ก่อนจะหันกระบอกปืนจ่อมายังริวกับฮิโระ สีหน้าเลือดเย็น
“หนีไปคุยกันต่อในนรกเถอะ”
“ผู้กองยูจิ หมวดเคน” ฮิโระตกใจ
ทาคาโอะหัวเราะลั่นเข้ามา พร้อมลูกน้องมิซาว่า ล้อม ริวกับฮิโระไว้
“วันตายของริว โอะนิซึกะ จะเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด”
“ฉันยินดีที่ทำให้คนอาภัพพ่อไม่รักอย่างแกมีความสุขบ้าง” ริวสวน
“ไอ้ริว” ทาคาโอะโกรธ
เสียงการต่อสู้ของคนหมู่มากดังไล่เข้ามาจากสองทิศทาง จนทำให้ทั้งหมดหยุดชะงัก หันมองไปตามเสียงทั้งสองทาง ไทชิ คัตสึ เซกิ พาลูกน้องโอะนิซึกะบุกเข้ามาเล่นงานลูกน้องมิซาว่าอย่างดุเดือด อีกทางโคจิพาลูกน้องโอะนิซึกะบุกตะลุยเข้ามาจัดการกับลูกน้องมิซาว่าอย่างไม่หยุดยั้ง ริวแปลกใจที่เห็นโคจิพาลูกน้องอีกกลุ่มตามมาช่วย
“อาโคจิ”
“โอะนิซึกะ” ยูจิแค้น
ริวอาศัยจังหวะยูจิเผลอ...ตวัดขาเตะยูจิจนกระเด็นไปก่อนหมุนตัวถีบเคนจนล้มไปทั้งคนทั้งปืน แล้วกระชากแขนฮิโระให้ไปสมทบโคจิ ไทชิและลูกน้องโอะนิซะ โคจิตะโกนถาม
“โซเรียวปลอดภัยใช่มั้ย”
“ขอบคุณอาโคจิที่ตามมาช่วย”
โคจิตำหนิริวด้วยสายตา แต่ยังไม่ต่อว่าเพราะอยู่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ริว นำกลุ่มโอะนิซึกะ ประจันหน้ากับทาคาโอะ ยูจิ นำกลุ่มมิซาว่า ท่าทางทั้งสองกลุ่มต่างไม่เกรงกลัวกัน
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้แผนชั่วของพวกแก”
ริว นึกย้อนถึงเหตุการณ์ตอนจุนโกะสั่งเสียครั้งสุดท้าย
ในอดีต...ริวกอดร่างจุนโกะที่หายใจรวยริว ใกล้หมดลม จุนโกะพยายามเล่าเรื่องที่เธอได้ยินจากทาคาโอะและมาซารุให้ริวฟัง เล่าไปก็แทบไม่มีแรง แต่ก็พยายามเล่าทุกอย่างให้ริวฟังจนหมด ว่าเธอแอบได้ยินแผนที่ทาคาโอะกับมาซารุคุยกัน ว่าจะจัดฉากใส่ร้ายริวและจะฆ่ารองฮิโระเพื่อโยนความผิดให้โอะนิซึกะ หลังจากที่จุนโกะเล่าจบ มองริวเป็นครั้งสุดท้าย แล้วค่อย ๆ สิ้นลมหายใจในอ้อมกอดริว
ริวจ้องทาคาโอะกับยูจิด้วยสายตากร้าว
“ฉันยอมให้มิซาว่าจับตัวมา รองฮิโระแกล้งทำตามหน้าที่ เพราะเราต้องการจับคนชั่วคาหนังคาเขา”
ทาคาโอะเหลือบมองยูจิ นิ่งสักพัก ก่อนทั้งสองจะหัวเราะลั่นอย่างไม่ยี่หระ ริวกับลูกน้องแปลกใจต่อท่าทีของพวกมิซาว่า มาซารุปรากฏตัวขึ้น พร้อมลูกน้องยามาโมโต้อีกมากมายเข้ามาช่วยมิซาว่าล้อมกรอบโอะนิซึกะ มาซารุยิ้มเย้ย
“ฉันไม่เคยคิดอะไรชั้นเดียว”
“มาซารุ” ริวอึ้ง
โอะนิซึกะทุกคนชะงัก ตกใจ ยูจิแสยะยิ้มหยัน
“พวกแมลงเม่าชอบบินเข้ากองไฟมาตายเอง”
ทาคาโอะจ้องมองริว
“ฉันรู้ว่าแกต้องส่งคนเข้าไปสืบข้อมูลในถิ่นฉันและฉันไม่เคยไว้ใจนังจุนโกะ ก็เลยวางแผนตลบหลังพวกแก”
“ท่านยามาโมโต้ส่งกำลังคนมาช่วยมิซาว่าโค่นโอะนิซึกะคราวนี้ นักรบซามุไรแห่งโอะนิซึกะจะเหลือเพียงแค่ตำนาน” ยูจิสะใจ
ฮิโระจ้องมาซารุกับยูจิแค้น
“ไม่คิดเลยว่าท่านโอะซะมุต้องตายเพราะคนในเครื่องแบบสีเดียวกัน”
“ใครบ้างไม่อยากได้อำนาจและความยิ่งใหญ่ ท่านยามาโมโต้และฉันจะครอบงำเมืองนี้อย่างเบ็ดเสร็จ ใครหน้าไหนก็สู้เราไม่ได้” มาซารุยิ้มหยัน
“อำนาจที่แลกมาด้วยเลือดและวิธีสกปรกไม่มีทางยั่งยืน กรรมชั่วที่แกทำ จะคืนกลับมาสนองพวกแกหลายเท่า” ริวสวน
มาซารุมองเหยียด
“รักษาชีวิตให้รอดพ้นคืนนี้ให้ได้ก่อนเถอะไอ้ริว” มาซารุสั่งลูกน้อง “ฆ่าโอะนิซึกะให้หมดทุกคน”
ทาคาโอะ ยูจิ เงื้อดาบพุ่งเข้าจู่โจมริวพร้อมกัน ริวยกดาบขึ้นตั้งรับและต่อสู้ทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว ไทชิปรี่เข้าไปช่วยริว จนแยกยูจิออกมาจากการรุมริวได้ ลูกน้องโอะนิซึกะต่างลุกฮือเข้าต่อสู้กับลูกน้องมิซาว่าและลูกน้องยามาโมโต้ การปะทะครั้งสำคัญ ยิ่งใหญ่ ของโอะนิซึกะกับมิซาว่าและลูกน้องยามาโมโต้ เสียงดาบและเสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ
ริวถูกทาคาโอะตวัดดาบตีรุกไล่ออกมาด้านนอกอย่างไม่หยุดยั้ง ริวรับดาบที่ฟาดฟันมา แล้วตวัดตีกลับทาคาโอะอย่างคล่องแคล่ว หนักแน่น ไทชิควงดาบพุ่งเข้าใส่ยูจิ แต่ยูจิเอี้ยวตัวหลบ ก่อนกระโดดเตะไทชิจนเสียหลัก เกือบล้ม โคจิพุ่งเข้าเล่นงานมาซารุ แต่ถูกเคนเข้ามาขัดขวาง คัตสึกับเซกิ ช่วยกันจัดการนาบุ ฮิโระจัดการลูกน้องยามาโมโต้ พยายามหาทางเข้าไปเล่นงานมาซารุ
ริวควงดาบกระหน่ำฟาดฟันเข้าใส่ ทาคาโอะตั้งรับได้ หมุนตัวตวัดดาบเข้าใส่ ริวพลาดท่าถูกดาบฟันเฉี่ยวแขนไปจนเลือดออก ทาคาโอะสบโอกาสริวไม่ทันตั้งตัว หมุนตัวเงื้อดาบฟันเข้าใส่เต็มแรง ขณะดาบทาคาโอะกำลังพุ่งเข้าใส่ริว ปรากฏปลอกใส่ดาบเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามากระแทกดาบทาคาโอะจนเสียการทรงตัวฟันพลาด ทาคาโอะหันขวับ ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น มายูมิในชุดสีดำทะมัดทะแมง ปรากฏตัวยืนอยู่หลังโบกี้รถไฟ ชุนและเหล่าลูกน้องมิอุระปรากฏตัวรายล้อมมายูมิอย่างรอคำสั่ง ริวหันไปเห็นตะลึง
“มายูมิ”
ทุกคน เห็นมายูมิแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“คุณมายูมิพาคนของมิอุระมาด้วย” ไทชิตะลึง
“เป็นไปได้ยังไง” โคจิไม่อยากจะเชื่อ
มาซารุหันไปต่อว่ายูจิ
“ฉันน่าจะฆ่านังหมอคนนี้ตั้งนานแล้ว”
ยูจิหันไปมองมายูมิอึ้ง ๆ พูดไม่ออก ทาคาโอะมองมายูมิหัวจรดเท้า สายตาเหยียดหยัน
“ผู้หญิงของโอะนิซึกะควบตำแหน่งผู้หญิงของมิอุระด้วยเหรอ”
“จิตใจต่ำช้า การกระทำสกปรก ไม่สมควรครอบครองเมืองนี้” มายูมิสวน
“ไม่มีใครขัดขวางความยิ่งใหญ่ของมิซาว่าได้” ทาคาโอะยิ้มหยัน
“ในฐานะนายหญิงแห่งโอะนิซึกะ ฉันจะไม่ยอมให้อิทธิพลชั่ว อยู่เหนือความถูกต้อง”
มายูมิโบกมือให้สัญญาณ ชุนและเหล่าลูกน้องมิอุระจึงกระชากดาบออกมา เฮโลเข้าหาเหล่ามิซาว่าทันที มายูมิ กำดาบในมือแน่นกระโดดลงไปจัดการมิซาว่าอย่างห้าวหาญ เด็ดเดี่ยวไม่แพ้ผู้ชาย
รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 13 อวสาน (ต่อ)
มาซารุเห็นการต่อสู้อันเก่งกาจของมายูมิ ที่จัดการลูกน้องมิซาว่าและลูกน้องยามาโมโต้ได้อย่างเหนือชั้น จึงหันไปสั่งยูจิ
“ฆ่ามายูมิซะ”
“อะไรนะครับ” ยูจิชะงัก
“หรือจะให้ฉันลงมือเอง”
ยูจิจำต้องก้มศีรษะรับคำสั่งจากพ่อ แล้วจึงต่อสู้กับลูกน้องมิอุระ เพื่อแหวกทางไปหามายูมิ มาซารุมองตามยูจิ ลุ้นว่าลูกชายจะทำสำเร็จมั้ย
มายูมิต่อสู้กับลูกน้องมิซาว่าจนขยับเข้ามาถึงตัวริวทั้งสองโดนทาคาโอะกับลูกน้องมิซาว่าห้อมล้อม จนต้องหันหลังชนกันต่อสู้
“คุณมาทำไม รู้มั้ยว่ามันอันตราย”
“ฉันมาช่วยคุณ”
“คุณทำให้ผมเป็นห่วงมากกว่า”
“ฉันมีสิทธิ์มารับตัวสามีกลับบ้าน” มายูมิดื้อ
ทาคาโอะหัวเราะเยาะ
“ไม่นึกว่าโอะนิซึกะโซเรียวจะกลัวภรรยา”
ริวกับมายูมิตวาดพร้อมกัน
“อย่ายุ่ง”
ทาคาโอะควงดาบพุ่งเข้ามาฟาดฟันริว ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ ยูจิพุ่งเข้ามาหามายูมิ เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนเงื้อดาบรุกไล่ ยูจิได้แต่ตั้งรับและหลบหลีก ไม่ยอมทำร้าย มายูมิวาดลวดลายเพลงดาบเข้าใส่ แต่ยูจิก็หลบหลีกได้คล่องแคล่ว โดยที่ไม่ยอมทำร้ายเธอ
“เอาอาวุธออกมาสู้กับฉัน”
“ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ”
มายูมิอึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ยังตวัดดาบเข้าใส่ยูจิอย่างไม่หยุดยั้ง
มาซารุเห็นยูจิไม่กล้าทำอะไรมายูมิ จึงกระชากปืนออกมาเล็งไปยังมายูมิ
“ไอ้ลูกไม่รักดี”
ขณะที่ยูจิคอยหลบหลีกมายูมิ ไม่ยอมตอบโต้ เขาเห็นมาซารุกำลังเล็งปืนยิงตรงมายังมายูมิ เปรี้ยง ๆ ยูจิไม่รอช้า รีบดึงตัวมายูมิเข้ามากอด บังร่างเธอไว้ กระสุนพุ่งเข้ากลางหลังยูจิเต็ม ๆ ทั้งสองนัด
“โอ๊ย”
ยูจิสะดุ้งเฮือก มองมายูมิด้วยความเป็นห่วง มายูมิตกใจ
“ผู้กองยูจิ”
ริวหันขวับ ใจหายวาบ กลัวมายูมิถูกยิง ขณะถูกทาคาโอะตีรุกไล่ มาซารุช็อก ตกใจมาก ไม่คาดคิดว่ายูจิจะเข้ามาบังกระสุนให้มายูมิ
“ยูจิ”
ยูจิทรุดลงกับพื้น มายูมิรีบประคองร่างยูจิ พยายามห้ามเลือดที่ไหลไม่หยุดของเขา
“ทำใจดี ๆ ไว้นะคะ ฉันจะห้ามเลือดให้คุณ”
ยูจิดึงมือมายูมิมากุมไว้ รู้ว่าเธอช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
“มายูมิ คุณคือรักแท้ของผม”
“อย่าเพิ่งหลับนะคะ อดทนไว้”
“เป็นเกียรติที่ผมได้ตายในอ้อมกอดคุณ อ้อมกอดของผู้หญิงที่ผมรัก”
ยูจิค่อย ๆ หมดลมหายใจไปพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข มือของเขาหล่นลงทันที มายูมิน้ำตาริน เสียใจและรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ยูจิตาย
ทาคาโอะใช้ดาบจู่โจมเข้าใส่ริวอย่างบ้าคลั่ง หนักหน่วง ด้วยความอาฆาตแค้น
“แกเคยฆ่าพ่อฉันตรงนี้ ฉันจะเอาเลือดของแกสังเวยวิญญาณพ่อ”
“กตัญญูด้วยวิธีชั่ว ไม่มีทางเจริญ”
ริวหมุนตัวตีดาบเข้าใส่ทาคาโอะอย่างรุนแรง ทาคาโอะถูกดาบริวกรีดโดนแขนจนเลือดซิบ
“อ๊าก”
ทาคาโอะฝืนใจตีโต้กลับริวอย่างไม่ยอมแพ้ รุนแรงเช่นกัน ดาบของริวกับทาคาโอะกระทบกันสุดแรง จนกระเด็นหลุดมือทั้งคู่ ทาคาโอะกระโดดเข้าไปตวัดขาเตะเจาะยาง ริวเซเสียหลัก ทาคาโอะตรงเข้าจะซ้ำ-ริวดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วหลบได้ทัน พร้อม ๆ กับยกเท้าถีบจนทาคาโอะล้มคว่ำไป-ทาคาโอะยังคงฮึดลุกขึ้นมาแลกหมัดกับริวอย่างดุเดือด จนสามารถต่อยริวล้มก้มหน้าไปกับพื้น ทาคาโอะคว้าดาบของตัวเองขึ้นมา เงื้อเข้าใส่ริวอย่างรวดเร็ว
“ดาบนี้เพื่อพ่อ และความยิ่งใหญ่ของมิซาว่า”
ริวหันขวับมา ในมือถือดาบของตัวเอง แทงเข้ากลางหัวใจทาคาโอะอย่างจัง ริวลุกขึ้น มองทาคาโอะที่ตาค้างเพราะโดนมีดปักเข้ากลางอกโดยไม่ทันตั้งตัว
“ดาบของฉัน ทวงความยุติธรรมและความสงบสุขให้แผ่นดิน”
ริวยืนอย่างทระนง ขณะที่ทาคาโอะค่อย ๆ ทรุดลงล้มลงกองตายกับพื้น
มายูมิวางร่างยูจินอนลงกับพื้นด้วยความเสียใจ มาซารุปรี่เข้ามากระชากตัวมายูมิให้ลุกขึ้นและเอาปืนจ่อหลังมายูมิไว้
“นังตัวดี แกฆ่าลูกชายฉัน”
มาซารุสบโอกาสที่ทุกคนกำลังต่อสู้กันอย่างชุลมุน กระชากตัวมายูมิหนีไป โคจิหันขวับไปเห็น จะตามไปช่วย แต่ถูกเคนขัดขวางตลอดเวลา
“มาซารุจับตัวคุณมายูมิไป”
ไทชิตวัดดาบแทงลูกน้องมิซาว่าล้มทั้งยืน คัตสึกับเซกิ พุ่งเข้าหานาบุพร้อมกัน ก่อนเงื้อดาบฟันร่างนาบุจนล้มแน่นอน กองกับพื้น ไทชิ คัตสึ เซกิ รีบตามไปช่วยมายูมิทันที
มาซารุเอาปืนจ่อมายูมิและพาตัวหนีมาตามทางรถไฟ ริวก้าวเข้ามาขวาง
“ปล่อยตัวผู้หญิงของฉัน”
“ฉันจะฆ่านังมายูมิให้สาสมกับที่มันทำให้ลูกฉันตาย”
“คุณฆ่าลูกชายตัวเอง ผู้กองยูจิตายทั้งเป็นมานานแล้ว” มายูมิโต้
“หุบปาก”
มาซารุกดปลายกระบอกปืนเข้าหามายูมิ จนเธอสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บ
“มายูมิ”
ริวมองมายูมิด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัวมายูมิได้รับอันตราย ไทชิ คัตสึ เซกิ ตามมาล้อมมาซารุไว้
“คนของแกถูกฆ่าตายและยอมมอบตัวหมดแล้ว แกไม่มีทางรอดหรอก...มาซารุ” ริวจ้องมาซารุ
“ถ้าฉันตาย ผู้หญิงของแกก็ต้องตาย”
มาซารุล็อกตัวมายูมิไว้ ขณะล้วงระเบิดมือในเสื้อออกมา ดึงสลักออก หัวเราะลั่นเหมือนคนไม่มีสติ
มายูมิหน้าตื่นตระหนก แต่พยายามข่มความกลัว ริวแทบคลั่ง อยากเข้าไปช่วยมายูมิใจจะขาด แต่มายูมิถูกมาซารุลากติดกับตัว ไม่แน่ใจว่ามาซารุจะดึงสลักระเบิดเวลาไหน
“ริว รีบพาทุกคนหนีไป” มายูมิร้องบอก
“ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ ถ้าจะตาย เราก็ต้องตายด้วยกัน”
“พวกแกได้ตายพร้อมกันทั้งหมดแน่ ไม่มีฉัน ไม่มีโอะนิซึกะท่านยามาโมโต้ก็จะยิ่งใหญ่เหนือทุกคน ฮ่า ๆ ”
มายูมิสบตาริวราวกับคิดทำอะไรสักอย่าง ริวจ้องมายูมิ พยายามห้ามด้วยสายตา วินาทีนั้น มายูมิตัดสินใจเบี่ยงตัวออกจากมาซารุ ก่อนตวัดขาเตะมาซารุเสียหลัก แต่ยังคว้ามือกระชากจิกผมเธอไว้ได้
“นังตัวดี”
“โอ๊ย”
“อย่าแตะต้องผู้หญิงของฉัน”
ริวโกรธมาก พุ่งเข้าหามาซารุตวัดดาบครั้งเดียวแทบไม่กะพริบตา
“อ๊าก”
มาซารุถูกคมดาบของริวจนเลือดโชก ล้มลง ระเบิดหลุดมือกลิ้งตกพื้น ไทชิหันไปบอกทุกคนด้วยความตกใจ
“ระเบิด หลบเร็ว”
ไทชิ คัตสึ เซกิ รีบกระโดดหลบ ริวพุ่งเข้าไปกอดตัวมายูมิให้นอนลงกับพื้น เอาตัวเข้าเป็นที่กำบังให้ ระเบิดบึ้ม
แสงเจิดจ้าพร้อมๆ กับเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง ขณะที่ฮิโระ ชุน ลูกน้องโอะนิซึกะ ลูกน้องมิอุระ กำลังจับกุมตัวเคนและลูกน้องมิซาว่า โคจิหันขวับไปยังเสียงระเบิด สังหรณ์ใจ
“โซเรียว”
มายูมิปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดริว ร่างริวโชกชุ่มไปด้วยเลือด มายูมิพยายามห้ามเลือดให้ริวอย่างเร่งรีบ
“เข้มแข็งไว้นะคะริว คุณต้องไม่เป็นอะไร”
ริวเสียงแหบพร่า เริ่มจะไม่มีสติ
“ถ้าผมตาย...”
“คุณไม่มีสิทธิ์ตาย คุณต้องอยู่ดูแลฉันตลอดไป”
ร่างของริวถูกใส่รถเข็นมาตามทางเดินในโรงพยาบาล มายูมิวิ่งตามมาด้วยความเครียด
โคจิ ไทชิ คัตสึ เซกิ ตามมาคอยดูอาการริวไม่ห่าง ริวถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด พร้อมกับอาจารย์ฮาร่าและพยาบาลที่รีบเข้าไปด้านใน
มายูมิยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัด พยายามเข้มแข็ง แต่สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจและเป็นห่วงริวไว้ไม่ได้ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวและเศร้ามาก
หนึ่งเดือนผ่านไป...ยามาโมโต้ปิดแฟ้มสีดำที่มีสัญลักษณ์ของมาซาว่าด้วยความแค้น พูดกับลูกน้อง
“มาซารุ ยูจิ ทาคาโอะตายแล้ว ต่อให้รองฮิโระกันตัวหมวดเคนเป็นพยาน ซัดทอดฉัน พวกมันก็แตะต้องฉันไม่ได้ พระอาทิตย์ตก ก็กลับขึ้นมาใหม่ได้อีก เบี้ยเก่าหมดประโยชน์ ฉันก็ใช้เบี้ยตัวใหม่”
หน้าห้อง ใครคนหนึ่งเดินมาตามทางในชุดเครื่องแบบตำรวจเต็มยศ เคาะประตู ยามาโมโต้ก้มมองแฟ้มที่มีสัญลักษณ์ตำรวจ กระหยิ่มยิ้ม
“ผู้การตำรวจคนใหม่มาแล้ว...”
ลูกน้องรีบปรี่ไปเปิดประตูให้ แล้วเลี่ยงออกไป ใครคนนั้น ก้าวมาหยุดยืนตรงหน้ายามาโมโต้
“ยินดีต้อนรับผู้ร่วมงานคนใหม่ของฉัน”
ยามาโมโต้เงยหน้าขึ้นมา ตกตะลึงราวกับผีหลอกตอนกลางวัน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ทาเคชิ”
“ฉันเป็นตัวแทนความดี มาปิดบัญชีคนชั่ว”
ยามาโมโต้ตาเหลือกลานตกใจมาก คมดาบทาเคชิตวัดเร็วเข้าที่ร่างยามาโมโต้ เลือดสาดสะบัดไปเต็มกำแพง พร้อมๆ กับเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ทาเคชิหน้านิ่ง เก็บดาบ
วันใหม่...ห้องแต่งตัวเจ้าสาว มายูมิหมุนตัวหันมาในชุดกิโมโนสีขาวทั้งชุด แต่งหน้า ทำผม สวย สง่างามมาก นานะ เมกุมิ มิยูกิ ตื่นเต้นมากที่เห็นมายูมิในชุดเจ้าสาว
“พี่มายูมิสวยเหมือนนางฟ้าเลยค่ะ พี่ริวเห็นต้องตะลึงแน่” เมกูมิชื่นชมพี่สาว
“เกินไป” มายูมิเขินๆ
“ในที่สุด เพื่อนรักของฉันก็ยอมรับหัวใจตัวสักที ฉันยินดีกับเธอด้วยจริง ๆ” นานะยิ้มแย้ม
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่เธอมีให้ฉันเช่นกัน”
ริวก้าวเข้ามาในชุดเจ้าบ่าวที่สง่างาม เมกุมิ สะกิดให้มายูมิหันไปมอง ริวกับมายูมิหันมาเจอกัน ต่างคนต่างอึ้งมองกัน ที่เห็นอีกฝ่ายในชุดแต่งงาน
“วันนี้คุณ...”
“ผมหล่อมาก และคู่ควรกับเจ้าสาวที่สวยที่สุด”
มายูมิอมยิ้มเขิน ๆ ริวยื่นมือไปรอ
“พร้อมจะเป็นโอะคะมิซังของผมรึยัง”
“ฉันพร้อมมานานแล้วค่ะ”
มายูมิยื่นมือไปจับมือริว ก่อนควงแขนริวเดินออกไปด้วยกัน ท่ามกลางสายตาปลาบปลื้มของเพื่อนสาวและน้องสาว
บริเวณประกอบพิธีแต่งงานแบบชินโต ริวกับมายูมิคอยต้อนรับแขกที่เข้ามาในงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คัตสึ เซกิ ลูกน้องโอะนิซึกะคอยพาแขกไปนั่งบริเวณที่จัดไว้
ฮารุกับชุนเดินทางมาร่วมงาน ริวกับมายูมิก้มศีรษะแสดงความขอบ ฮารุกับริวยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ฮารุชำเลืองมองมายูมิ ชื่นชม
ความสวยสง่าของมายูมิด้วยสายตา มายูมิยิ้มตอบตามมารยาท ยืนยันมิตรภาพที่ให้ฮารุได้เพียงเพื่อน
อาคิโกะกับไทชิ มาแสดงความยินดีกับริวและมายูมิ อาคิโกะกุมมือมายูมิ ยิ้มให้มายูมิด้วยความจริงใจ
ขณะพูดคุยกัน อาคิโกะหันไปจัดเสื้อไทชิให้เข้าที่ ยิ้มหวานให้ไทชิ มายูมิสะกิดริวมองสายตาหวานของอาคิโกะกับไทชิ รู้ว่าทั้งสองกำลังเริ่มสานสัมพันธ์หัวใจต่อกัน
ฮิโระก้าวเข้ามา ริวกับมายูมิรีบก้มศีรษะต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม
“ขอบคุณท่านผู้บัญชาการตำรวจคนใหม่ ที่ให้เกียรติมางานแต่งงานของเรา”
“งานสำคัญของคนสำคัญที่ช่วยกวาดล้างอิทธิพลเถื่อนในบ้านเมืองผมต้องมาร่วมยินดีแน่นอน”
“ลุงอิจิโร่เคยสอนผมว่า อยากเห็นคุณธรรมของใคร ให้ดูตอนเขามีอำนาจ วันใดที่ท่านฮิโระหลงลาภยศ จนลืมดูแลความสงบสุขของประชาชน โอะนิซึกะไม่ปล่อยท่านไว้แน่”
ริวจ้องฮิโระ แววตาจริงจัง ฮิโระไม่ตอบ ยิ้มในหน้า เมื่อถึงช่วงพิธีการ ทุกคนในงานเฝ้ามองการประกอบพิธีด้วยความยิ้มแย้มยินดี ริวกับมายูมิ ยิ้มให้กันด้วยหัวใจพองโตและมีความสุขมาก
เมืองตากอากาศที่สดใส... ริวพามายูมิไปเดินเที่ยวหมู่บ้านสวยงาม ไทชิ คัตสึ เซกิ เป็นองครักษ์คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ เพื่อปล่อยให้ริวกับมายูมิได้โรแมนติกกัน
ริวกับมายูมิแวะชิมราเมนชื่อดังเจ้าหนึ่ง โดยสั่งราเมนชามเดียวทานด้วยกัน ริวเป็นคนคีบป้อนมายูมิและตัวเอง ทานกันไป แกล้งกันไปอย่างสนุก
มายูมิเลือกซื้อของฝากมากมาย เห็นขนมก็แวะชิม เห็นของขายก็อยากได้ แล้วต้องตกใจ ยิ้มอาย ๆ เมื่อหันไปเห็นว่า ริว ไทชิ คัตสึ เซกิ ช่วยกันถือของมากมายหลายถุงเดินตามเธอ
ริวกับมายูมิล่องเรือในเมืองซาวาร่า มายูมินั่งอยู่ตรงเก้าอี้ท้ายเรือ พิงศีรษะบนไหล่ของริว เหม่อมองผิวน้ำที่พลิ้วไหวไปกับสายลม ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม ริวโอบกอดมายูมิอย่างอบอุ่น มีความสุข หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนความฝัน...”
“ฝันร้ายที่กลายเป็นดี”
“ความรัก เปลี่ยนฝันร้ายตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาของฉันให้กลายเป็นความจริงที่มีความสุข”
“ผมเคยเป็นรอยฝันที่สร้างความเจ็บปวดให้คุณ แต่นับจากวันนี้ ผมจะทำให้คิมิมีความสุขตลอดไป”
“เวลาเปลี่ยน ใจคุณอาจเปลี่ยน”
“ขอให้เชื่อมั่นในตัวผม”
มายูมิส่ายหน้า ริวสลด คิดว่ามายูมิไม่เชื่อ
“ฉันเชื่อหัวใจของเราค่ะอะนะตะ เพราะเราคือหัวใจเดียวกัน”
มายูมิยิ้มหวาน มองริวด้วยความรักล้นหัวใจ เขารวบเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วก้มลงจุมพิตอย่างแผ่วเบา มายูมิหลับตานิ่งไม่ขัดขืนท่ามกลางความสวยงามของธรรมชาติที่โอบล้อมทั้งสองไว้อย่างอบอุ่น
บ้านโอะนิซึกะ วันใหม่...ริวอยู่ในห้องทำงานเปิดหีบไม้โบราณที่วางบนโต๊ะทำงาน ค้นหาเอกสารบางอย่างในนั้น มายูมิเปิดประตูห้องเดินเข้ามา ริวจึงละสายตาจากงานมายิ้มให้
“กลับจากฮันนีมูนก็งานยุ่งเลยนะคะ”
“อยากมีลูกเป็นโขลง ก็ต้องขยัน”
“เห็นฉันเป็นแม่ช้างเหรอ”
“ฟาดงวงฟาดงาเก่งแบบนี้ ให้ตำแหน่งราชินีช้างเลย...โอ๊ย”
ริวร้องลั่น เมื่อถูกมายูมิบิดจมูกด้วยความหมั่นไส้
“นี่แน่ะ...โทษฐานที่กัดเมีย ว้าย...”
ริวรวบตัวมายูมิมากอดฟัดอย่างเอาคืน
“ร้ายนักต้องปล้ำให้เข็ด เอ๊ะ หรือไม่เข็ดเพราะชอบให้ปล้ำ”
“อิตาบ้า อิตาทะลึ่ง”
มายูมิทั้งดิ้น ทั้งทุบริวริวพยายามหลบ จนชนหีบไม้ตกลงพื้น หีบไม้คว่ำ เอกสารในหีบกระจัดกระจายออกมา
“ตายจริง เอกสารสำคัญทั้งนั้น”
มายูมิรีบก้มลงเก็บ ดึงหีบไม้ที่คว่ำลงพื้นขึ้นมา”
“โชคดีที่หีบไม้ของบรรพบุรุษคุณไม่บุบสลาย เอ๊ะ”
“มีอะไร”
ริวมองตามมายูมิ เห็นใต้หีบไม้มีช่องลับเปิดอ้าออกเล็กน้อย เป็นช่องขนาดมือสอดเข้าไปได้ มายูมิล้วงมือเข้าไปหยิบ ได้กระดาษหลายชิ้นติดมือออกมา ริวคลี่กระดาษออกทีละแผ่น จนแผ่นสุดท้าย ริวตะลึงงัน
“พ่อผมเป็นลูกบุญธรรมของคุณปู่ ผมไม่ใช่โอะนิซึกะ”
มายูมิตกใจ แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
ริวกับมายูมิคุยกันในสวนสาธารณะ ริวยังคงสับสน มึนงงกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้
“ตามหลักฐานที่อยู่ในกล่องไม้ใบนั้น ทาเคชิคือสายเลือดโอะนิซึกะคนสุดท้าย แต่ผมเป็นใครก็ไม่รู้...”
มายูมิขยับเข้าหาริว แตะไหล่เขาเบา ๆ
“คุณปู่ซ่อนหลักฐานไว้มิดชิด เหมือนตั้งใจเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ท่านเลี้ยงดูคุณเหมือนเป็นลูกหลานของตระกูล แสดงว่าคุณปู่ไม่เคยมอง คุณเป็นคนนอก”
“ผมไม่มีเลือดของโอะนิซึกะอยู่ในตัวแม้แต่น้อย ผมไม่มีสิทธิ์เป็นโอะนิซึกะ โซเรียว”
ร่างริวสั่นสะท้าน ดวงตาแดงก่ำ มายูมิกอดปลอบริวด้วยความเป็นห่วง
“แต่เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ความจริง ทุกคนยังเคารพคุณในฐานะโซเรียว”
ริวนิ่ง ใบหน้าเคร่งเครียด ทุกข์ใจ เงาใครบางคนเดินผ่านไปในสวน ริวเห็น แต่ไม่อยากบอกให้มายูมิตกใจ
“ผมขอไปเดินเล่นคนเดียวสักพัก”
มายูมิยิ้มเข้าใจ
“ก็ดีค่ะ เผื่อธรรมชาติจะช่วยให้คุณดีขึ้น”
ริวรีบผละไป เพราะอยากตามเงาลึกลับไปให้ทันมากกว่า มายูมิมองตามอย่างอดห่วงไม่ได้
อีกมุมของสวนสาธารณะ...ริวเดินเข้ามา มองหาเงาลึกลับ เงาทาเคชิวิ่งผ่านหลังไป ริวหันขวับ ไม่เจอใคร เริ่มระแวง มองอย่างไม่ไว้ใจ ทาเคชิย่องมาหาริวข้างหลัง ยื่นมือไปหา ริวหมุนตัวกลับ ตั้งการ์ด เตรียมพร้อมต่อสู้
“ลอบกัดเหรอ”
ริวชะงัก เมื่อเห็นทาเคชิยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าเขา
“ห้าวหาญมาก โอะนิซึกะโซเรียว”
ใบหน้าริวเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ทาเคชิสงสัย
“เป็นอะไร”
ริวกับทาเคชิเดินคุยกัน ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม
“แกคือสายเลือดโอะนิซึกะที่แท้จริง ฉันจะคืนตำแหน่งโซเรียวให้แก”
“ฉันคือคนที่ตายจากโอะนิซึกะไปนานแล้ว”
“แต่แกก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน”
“ฉันมาเพื่อบอกลา”
ริวมองทาเคชิอย่างไม่เข้าใจ
“ยามาโมโต้ตายไปแล้ว ภารกิจของฉันถือว่าเสร็จสิ้น หน้าที่ต่อไปของโซเรียวอย่างแก คือดูแลบ้านเมืองให้สงบสุข”
“อาโคจิจ้างนักฆ่าไปจัดการยามาโมโต้ ที่แท้เป็นแกเองเหรอ”
“ฉันทำหน้าที่ของสายเลือดโอะนิซึกะแล้ว ถึงเวลาที่ฉันจะต้องกลับไปทำหน้าที่พ่อและสามี ดูแลเซโกะกับลูก ๆ ของฉัน”
“เห็นแก่ตัว ไม่สนใจความทุกข์ของคนอื่น”
“แกไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นยิ่งกว่าพี่น้องที่เคยร่วมเป็นร่วมตาย โอะนิซึกะไม่ได้สืบทอดแค่ทางสายเลือด แต่มันเป็นได้ด้วยใจ ตราบใดที่แกคิดปกป้องบ้านเมือง ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อความอยุติธรรมในสังคม เลือดในตัวแกก็คือโอะนิซึกะที่แท้จริง”
ทาเคชิตบบ่าริวแมน ๆ และอำลา
“ดูแลตัวเองให้ดี ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก”
“เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่”
“มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า ฤดูใบไม้ผลิจะเวียนมาถึงเสมอ เมื่อถึงเวลา เราต้องได้เจอกันแน่นอน”
ริวกับทาเคชิจ้องหน้ากัน สายตาที่หนักแน่น แข็งแกร่งของทั้งคู่ยังคงเต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใยระหว่างสายเลือด
“ลาก่อน เพื่อนรัก”
“ลาก่อน”
ทาเคชิกับริวจับมือกันอันเป็นสื่อความหมายของมิตรภาพที่จะมีตลอดไป
ริวเดินนำมายูมิอยู่ที่มุมๆ หนึ่ง บรรยากาศทิวทัศน์สวยงาม สีหน้าและท่าทางดูผ่อนคลายลงกว่าเดิม มายูมิเดินมายืนอยู่ข้างๆ ริวกอดเอวเธอไว้หลวมๆ หันมายิ้มให้เธอ
“ดูคุณคลายกังวลลงมาก”
“เรื่องบางเรื่อง ถ้าเปลี่ยนมุมมองในความคิด มันก็ทำให้เราสบายใจขึ้น”
“ฉันดีใจที่เห็นคุณยิ้มได้อีกครั้ง”
“มายูมิ เราผ่านหลายเรื่องราวมาด้วยกัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ผมดีใจที่ยังมีวันนี้ วันที่มีคุณอยู่เคียงข้างผม”
“เห็นคุณยิ้มแบบนี้ เหมือนย้อนเวลากลับไปสมัยเด็กๆ ที่ฉันยังเรียนมัธยม คุณยังอยู่มหาวิทยาลัย เราเจอกันครั้งแรก คุณอารมณ์ดี คุยเก่ง มีเสน่ห์ สำหรับผู้หญิง”
“มีเสน่ห์สำหรับผู้หญิงเนี่ย รวมทั้งเด็กสาวที่ชื่อมายูมิด้วยรึเปล่า”
“แล้วคุณคิดว่ามีรึเปล่าล่ะ”
“ไม่รู้ ผมคิดไม่ออก”
“ถ้าไม่มี ฉันคงไม่มายืนให้คุณกอดอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ คุณรู้มั้ยคะริว เสน่ห์ของคุณยังไม่ลดลงเลยสักนิด เสน่ห์ในตัวคุณไม่ได้อยู่ที่รูปลักษณ์ภายนอก แต่มันอยู่ที่จิตใจของคุณ”
“พูดชมกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ ไม่กลัวผมเหลิงเหรอ”
มายูมิยิ้มๆ ไม่ตอบ
“นับวันฉันยิ่งเห็นความดีในตัวคุณมากยิ่งขึ้น คุณมีค่าสำหรับคนทุกคนที่อยู่รอบข้าง”
“นั่นเพราะว่าผมมีคุณอยู่เคียงข้าง เหมือนที่ใครหลายคนเคยบอก คนเราจะรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า ก็ต่อเมื่อคนใกล้ตัวเราที่สุด รู้ซึ้งในความรักที่เรามีให้เขา”
“ฉันดีใจ ที่ได้รักคุณค่ะริว”
“คุณอยู่ในหัวใจของผมเสมอ มายูมิ ขอบคุณที่รักผม และอยู่เคียงข้างผมมาตลอด”
“ฉันมีชีวิตอยู่ได้ เพราะความรักและความเอาใจใส่ที่คุณมีให้กับฉันค่ะ”
“ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลคุณตลอดไป”
“ฉันก็สัญญาว่าจะรัก และซื่อสัตย์ต่อคุณคนเดียวค่ะ ริวโอะนิซึกะ”
ท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติที่งดงาม...ริวกอดมายูมิแนบแน่น แทนความรักและผูกพันที่เขาและเธอมีให้กันตลอดมา
จบบริบูรณ์
