ผัวชั่วคราว ตอนที่ 9
ลิลลี่เข้ามาปลุกลำเพาภา
"คุณเพาคะ คุณเพาเป็นยังไงบ้างคะ"
ลำเพาภางัวเงียตื่นขึ้นมา
"ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"
"คุณเพาอยู่บ้านแล้วค่ะ คุณเชิดมาพาส่ง"
เธฮนิ่วหน้าทบทวนความจำ
"เชิดเหรอ นึกว่าเขาเสียอีก"
"เขาไหนคะ"
ลิลลี่มองลำเพาภาอย่างงงหนัก
"คุณเชิดเพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ"
ลำเพาภาส่ายหน้า
"ฉันต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง"
"อ้าว...คุณเพาจะไปไหนคะคุณเพา"
ลำเพาภาไม่ฟังลิลลี่ ผลุนผลันออกไปทันที
ขณะที่คตกริชเดินออกมาที่ลานจอดรถ เพื่อขึ้นรถมอเตอร์ไซค์และขับรถออกไป รถตคันหนึ่งแล่นตัดหน้า จนเขาต้องเบรกกะทันหัน
เขาล้มลงพร้อมกับรถ เขาลุกขึ้นจะหันไปต่อว่า
"ทำไมถึงขับรถ"
ลำเพาภาลงจากรถ ท่าทางยังไม่สร่างเมา
"คุณเพา... ทำไมมาเอาป่านนี้ครับ"
"ฉันตั้งใจมาหาเธอ"
"คุณเพาเมาใช่ไหมครับ"
"มันเรื่องของฉัน"
"คุณเพามีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"
ลำเพาภาจ้องหน้าคตกริชอย่างผิดหวังและเสียใจ
"คืนก่อนเธอขึ้นไปเต้นโชว์บนเวทีใช่ไหม"
คตกริชหน้าเสีย
"คุณเพา...ทราบได้ยังไงครับ"
"คืนนั้นฉันมาที่นี่"
"ตอบฉันมาสิว่าเธอขึ้นไปเต้นใช่ไหม"
"ใช่ครับ แต่..."
เธอตบหน้าคต จนเขาอึ้งไป
"ทำไม...ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ไหนเธอบอกว่าไม่"
"ผมแค่ขึ้นไปเต้นแทนเพื่อน"
"ฉันไม่เชื่อ อย่ามาแก้ตัวเลย คนอื่นมีเยอะแยะทำไมต้องเป็นเธอด้วย ฉันผิดหวังในตัวเธอมาก ฉันไม่น่า...ไม่น่าเลย"
ลำเพาภาขึ้นรถขับออกไป คตกริชพยายาม
"คุณเพา...ฟังผมก่อนสิครับ คุณเพา"
คตกริชจะขึ้นรถขับตามลำเพาภาไป แต่วิมลเดินออกมาเสียก่อน
"มีอะไรกันเหรอ"
เขาชะงัก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
วิมลมองไป เหมือนจะจำรถของลำเพาภาได้
"ฉันคุ้นๆ รถคันนั้น"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ลูกค้าเมา เลยถามทางกลับบ้าน ผมกลับก่อนนะครับ"
คตกริชยกมือไหว้ วิมลพยักหน้ามองตามรู้สึกมีอะไรผิดปกติ
ตอนเช้า วันใหม่ บนโต๊ะอาหาร วิลิปดานั่งกินข้าวกับลำเพยพรรณ เธอเขี่ยข้าวไปมา สีหน้าเหม่อลอยไม่สดใส
"ไม่สบายอีกหรือเปล่าจ๊ะลิปดา"
"อ๋อ..เปล่าค่ะ"
"แล้วทำไมเหมือนกินข้าวไม่ลง ไม่อร่อยเหรอ"
"เปล่าค่ะ"
ลำเพยพรรณงุนงงกับคำตอบ บ่นออกมา
"มีอะไรไม่บอกอีกแล้ว ยัยเด็กดื้อ"
วิลิปดาตัดสินใจพูด
"เมื่อวานลิปดาเจอแม่ค่ะ"
ลำเพยพรรณนิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะถามต่อ
"เหรอจ๊ะ บังเอิญจัง เจอที่ไหนล่ะ"
"ที่ห้างค่ะ เห็นเขา ไปกินข้าวกับหนุ่มคนนึง"
ลำเพยพรรณชะงัก แล้วทำเป็นยิ้มเหมือนไม่มีอะไร
"แม่ของเราเนื้อหอมนี่จ๊ะ แต่ไม่ตกลงปลงใจกับใครซักที แล้วหนุ่มคนนั้นหล่อไหม"
วิลิปดาน้ำตาคลอ พยายามสะกดกลั้นความน้อยใจที่พลุ่งพล่านออกมา
"ก็..ดีค่ะ"
แต่แล้วเธอก็กลั้นไม่อยู่ ลุกขึ้น วิ่งออกไป ลำเพยพรรณตกใจ
"ลิปดา เป็นอะไร ลิปดา"
ลำเพยพรรณรีบตามไป วิลิปดาออกมา... ร้องไห้
"ลิปดาเป็นอะไรบอกน้าซิ แม่เค้าพูดอะไรเหรอ"
วิลิปดาส่ายหน้า
"เราไม่ได้พูดอะไรกันค่ะ แม้แต่หน้าลิปดาเขายังไม่คิดจะหันมามองเลย มีแม่ก็เหมือนไม่มี..."
ลำเพยพรรณพูดแทรกขึ้น
"ไม่เอานะลิปดา อย่าพูดอย่างนี้"
"หนูรู้ว่าแม่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าหนูเป็นลูก แต่มันเจ็บปวดค่ะน้าพรรณ หนูเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องเสแสร้งทำเป็นไม่รู้จัก เพราะถ้าทักกันก็ไม่รู้จะทักกันในฐานะไหน"
"ลิปดาต้องเข้าใจแม่นะจ๊ะ เขาเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม เขาจำเป็นต้องทำอย่างนี้ ทั้งที่ฝืนใจตัวเองเหมือนกัน"
"ฝืนใจเหรอคะ ถ้าเขามาทักหนูเขาคงจะฝืนใจมากกว่า"
"ลิปดา...เลิกตัดพ้อซะทีนะ แม่เขารักหนูมาก ถึงได้ฝากฝังให้น้าช่วยดูแล ถ้าเขามาได้ยินหนูพูดแบบนี้เขาจะต้องเสียใจ และน้าก็เสียใจเหมือนกัน น้าขอร้อง อย่าคิดอะไรในแง่ลบกับแม่อีก ยังไงเขาก็เป็นแม่...แม่ที่ให้กำเนิดหนูมา จำไว้"
วิลิปดาร้องไห้ด้วยความอัดอั้น ลำเพยพรรณกอดปลอบ น้ำตาซึมไปด้วย พยายามคิดหาทางว่าจะช่วยสานสัมพันธ์ของทั้งสองอย่างไรดี
ลำเพาภานอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงมือถือดังขึ้น เธอตกใจตื่น งัวเงียคลำหามือถือจนเจอ พอดูหน้าจอก็รีบรับสาย
"สวัสดีค่ะพี่มล"
วิมลออกมาที่รถซึ่งจอดอยู่ ท่าทางร้อนใจ
"คุณน้องเพาจ๋า วันนี้ว่างหรือเปล่าจ๊ะ"
ลำเพาภาคิดๆ
"วันนี้... วันเสาร์ ว่างค่ะ มีอะไรเหรอคะ"
"คือว่า...ซินดี้นะจ้ะ ตอนนี้เจ็บหนักอยู่โรงพยาบาล พี่เลยอยากจะชวนคุณน้องไปเยี่ยม"
"พี่ซินดี้ เป็นอะไรไปคะ"
ลำเพาภารับฟังอย่างตกใจกับสิ่งที่วิมลเล่าให้ฟัง
ลำเพาภาเดินออกมาพร้อมกับวิมลหลังจากเยี่ยมซินดี้
"น่าสงสารพี่ซินดี้นะคะ สามีเขาไม่น่าทำร้ายกันขนาดนี้เลย"
"เนี่ยแหละนะผู้ชาย ทีตัวเองมีเมียน้อยได้ แต่พอเมียน้อยตัวเองไปมีกิ๊กบ้างกลับรับไม่ได้"
ลำเพาภาได้แต่ถอนใจ
"ผู้ชายนี่เห็นแก่ตัวแทบทุกคนเลยนะคะ"
"มันเป็นสัญชาตญาณที่พวกเขาต้องการแสดงอำนาจไงจ๊ะ"
"แต่พี่มลก็ยังคุมพวกเด็กๆ ได้"
"โอ๊ย...บางทีก็วุ่นวายจะตาย วันก่อนก็มีเรื่องชกต่อยกันบาร์แทบแตก"
"ชกต่อยกันเรื่องอะไรคะ"
"เรื่องมันยาวจ้ะ เดี๋ยวเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า"
ลำเพาพยักหน้า รีบเดินออกไปพร้อมวิมล
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 9 (ต่อ)
ภายในร้านกาแฟ ลำเพาภาอุทานออกมาอย่างตกใจ
"โอ้โฮ...ชกต่อยกันจนร้างข้างแตกเลยเหรอคะ"
"ก็วันที่น้องเพาไปนั่นแหละ ... นี่อย่าไปบอกใครนะ พวกเด็กๆ มันมีเรื่องกันจนบางคนขึ้นโชว์ไม่ได้เลย"
"แต่วันนั้น...ก็เห็นมีโชว์นี่คะ"
"โชคดีที่ได้กริชขึ้นไปโชว์แทนโอม"
ลำเพาภาหน้าตึงขึ้นมาทันทีด้วยความไม่พอใจ
"ฮึ...คงได้ลูกค้าเพียบเลยสิคะ"
"กริชขึ้นไปโชว์อย่างเดียว ไม่ได้ขายจริงๆ ขนาดซินดี้ตามไปถาม เขายังเดินหนี จนโดนซินดี้โกรธเลย"
เธออึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะละล่ำละลักถามออกมา
"แค่..ขึ้นไปโชว์เท่านั้นเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ อ๋อ...วันนั้นคุณน้องรีบกลับนี่ พี่ยังงงเลย ทำไมออกมาอีกทีก็หายไปแล้ว"
"เอ่อ...วันนั้นเพาง่วงน่ะค่ะ"
วิมลพยักหน้าเข้าใจ แต่แอบเหลือบมองลอบสังเกตสีหน้าลำเพาภา
"คุณพี่เข้าใจ คุณน้องไม่ชอบเที่ยวที่แบบนั้นด้วย ไปอยู่นานๆก็คงเบื่อ"
เธอเริ่มนั่งไม่เป็นสุข ดูนาฬิกา
"น้องเพาจะรีบไปไหนหรือเปล่าจ๊ะ"
"เดี๋ยวเพามีนัดต่อค่ะ ต้องขอโทษพี่มลด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไร งั้นรีบไปเถอะจ้ะ ... เช็คบิลด้วยจ้ะ" วิมลพูดพลางโบกมือเรียกบริกร
ลำเพาภาคิดถึงคตกริชอย่างรู้สึกร้อนใจ
ลำเพาภาเข้ามานั่งอยู่ในรถ สตาร์ทรถ พลางครุ่นคิดอะไรบางอย่างเมื่อวิมลยืนยันเรื่องคตกริช เธอกดเบอร์โทร.หา แต่เขาไม่รับสาย
"ทำไมไม่รับสายนะ"
ลำเพาภาครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี เสียงมือถือของเธอดังขึ้น ลำเพาภาดูหน้าจอแล้วรับสาย
"ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะพรรณ"
ลำเพยพรรณแอบออกมาโทรศัพท์ ไม่ให้วิลิปดาได้ยิน
"พี่เพาคะ จำได้หรือเปล่า อีกสองอาทิตย์เป็นวันอะไร"
ลำเพาภาชะงักไปนิดหนึ่ง ด้วยความรู้สึกขัดแย้งในใจ เพราะเป็นวันที่เธออยากจะลืมแต่ไม่มีวันลืมได้
"จำได้สิ ทำไมฉันจะจำไม่ได้"
" พรรณคิดว่าปีนี้จะจัดงานวันเกิดให้ลิปดาพิเศษกว่าทุกปี เพราะแกเริ่มทำงานปีแรก พี่เพาว่าดีไหมคะ"
ลำเพาภาตอบแบบไม่ใส่ใจ
"ก็ดีนิ"
"พรรณจะจัดที่บ้านค่ะ ก็เลยอยากจะให้พี่เพาเตรียมของขวัญวันเกิดที่เซอร์ไพรส์ยัยลิปดาไว้ด้วย"
"เธอเตรียมให้ฉันเลยล่ะกัน"
"ไม่ได้ค่ะ พี่เพาเตรียมให้แกเองเถอะนะคะ สืบจากยัยลิปดาเองไม่ยากแน่นอนค่ะ"
ลำเพาภานิ่วหน้าอย่างรู้สึกยุ่งยากใจ
คตกริชงัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นเบอร์มือถือของลำเพาภาโทร.มา
"คุณเพา"
เขาจะโทร.กลับลำเพาภา แต่เสียงมือถือเขาดังขึ้นเสียก่อน คตกริชรับสาย
"ฮัลโหล อุ๋ยเหรอ"
อำไพในสภาพโทรมมาก ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย อุ๋ยยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่ใช่อุ๋ย นี่แม่เอง แม่ยืมมือถือนังอุ๋ยมัน กริช...ลูกแม่ ช่วยแม่ด้วย แม่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฮือๆๆ"
เขาถอนใจ รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอแม่"
"ไอ้ชัช...ไอ้ชัชมันหนีไปแล้ว มันขโมยเงินแม่ไปหมดเลยด้วย ฮือๆๆ"
อุ๋ยขอมือถือจากอำไพมาคุยเอง
"แม้แต่มือถือแม่พี่ มันยังเอาไปเลย ถึงต้องยืมมือถือฉันโทร.นี่แหละ"
คตกริชถอนใจอย่างเครียดจัด
เวลาต่อเนื่องมา คตกริชเข้ามาในบ้าน เจออุ๋ยกำลังดุอำไพอยู่
"ฉันบอกป้าแล้วว่าไอ้นั่นมันไม่ใช่คนดี ป้าก็ไม่เชื่อ"
"ก็มันดีกับฉันนี่ ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะชั่วขนาดนี้"
คตกริชเข้ามา อุ๋ยรีบเข้ามาฟ้อง
"พี่กริชดูแม่พี่สิ โดนผู้ชายหลอกจนหมดเนื้อหมดตัว แถมยังโดนมันยกเค้าไปหมดบ้านอีก"
"ฮือๆๆ มึงเลิกซ้ำเติมกูซะทีได้ไหมนังอุ๋ย"
"ไม่ได้ซ้ำเติม แต่พูดเท่าไรป้าก็ไม่เชื่อ แล้วเห็นไหมตอนนี้เป็นไง ต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า"
คตกริชพูดกับอำไพ
"แม่...ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วนะ ไหนบอกว่าจะเลิกเล่นพนันแล้วไง"
"แม่เลิกแล้วจริงๆ แต่ไอ้ชัชมันออกเงินให้เล่น บอกว่าจะเล่นแทนแม่เอง แม่นึกว่ามันมีน้ำใจ ที่แท้มันก็มาเอาคืนจนหมดบ้าน"
คตกริชมองไปรอบบ้าน
"ของฟรีไม่มีในโลกหรอกนะแม่ แล้วอะไรหายไปบ้างล่ะ"
"ก็ดูสิ โทรทัศน์ พัดลม เตาแก๊ส มือถือของแม่ มันก็ยังเอาไป"
"ถ้าเอาบ้านได้ก็คงยกไปด้วยแล้ว" อุ๋ยบอก
"แม่ยังพออยู่ได้นี่ ของอะไรที่จำเป็น เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ ให้พออยู่ได้ไปก่อน"
อำไพพูดเสียงอ่อยๆ
"แล้วหนี้ล่ะ แม่ยังเป็นหนี้พนันด้วยนะ"
"อะไรนะแม่ ฉันบอกแม่แล้วนะว่าไม่มีเงินจะให้แล้ว ตอนนี้ฉันก็เป็นหนี้บานเหมือนกัน"
"เจ้านายแกไงกริช ไปยืมเงินเจ้านายมาก่อนสิ เจ้านายแกใจดีนี่"
คตกริชลุกขึ้นอย่างหัวเสีย
"พอแล้วแม่ ฉันไม่มีหน้าจะไปยืมใครมาอีกแล้ว"
คตกริชเดินออกไป อำไพทำเป็นร้องไห้โฮออกมา
"ฮือๆๆ ไอ้ลูกใจร้าย ไม่เหลียวแลแม่เลย"
คตกริชชะงักนิดหนึ่ง แต่ก็ตัดใจเดินออกไป อุ๋ยมองอำไพพลางส่ายหน้า
"ป้าไพทำตัวเองแท้ๆ เลย พี่กริชเขาช่วยไม่ไหวแล้ว"
"ฮือๆ... ไอ้ลูกทรพี จะปล่อยให้แม่ตายก็ให้มันรู้ไป ฮือๆๆ"
คตกริชเดินออกมาเพิ่งพ้นหน้าบ้าน เสียงมือถือดังขึ้น พอดูหน้าจอก็ลังเลสักพักว่าจะรับสายดีหรือไม่ ขณะที่เธอกำลังจะวางสาย เสียงคตกริชก็ดังขึ้น
"สวัสดีครับ คุณเพา"
ลำเพาภาดีใจมาก พูดด้วยเสียงอ่อนหวานเหมือนกำลังง้อเขา
"กริชเหรอจ๊ะ นึกว่าเธอจะไม่รับสายฉันเสียแล้ว"
"ขอโทษด้วยครับ พอดีผมกำลังยุ่งนิดหน่อย ว่าจะโทร.กลับก็ยังไม่มีเวลา"
"วันนี้เธอว่างหรือเปล่า ฉันอยากเจอเธอ"
อำไพเดินออกมาคร่ำครวญ
"แกจะปล่อยให้แม่ตายได้ลงคอใช่ไหมกริช ฮือๆๆๆ"
ลำเพาภาเงี่ยหูฟัง
"นั่นเสียงแม่เธอเหรอ เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"ฮือๆๆแกจะไม่ช่วยแม่เลยเหรอ"
"เธออยู่ที่บ้านใช่ไหม"
อำไพเข้ามาเกาะแขนกริช
"ถ้าแกไม่ช่วย แม่ถูกมันอุ้มฆ่าแน่ๆ ฮือๆๆ"
อุ๋ยตามมาดึงอำไพไว้
"ป้าไพอย่าทำอย่างนี้ พี่กริชเขาลำบากใจนะ"
"ปล่อยฉัน แกไม่ช่วยอย่ายุ่ง"
" แค่นี้ก่อนนะครับคุณเพา เดี๋ยวผมโทร.กลับครับ"
คตกริชวางสายไป ลำเพาภาสีหน้าครุ่นคิด
คตกริชหันมาหาอำไพ
"ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยนะแม่ แต่จะให้ฉันเสกเงินที่ไหนมาให้ทันใจล่ะ"
"แกรู้จักคนเยอะ ช่วยไปหยิบยืมหรือกู้ใครมาช่วยแม่ก่อนได้ไหม"
"ฉันช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วนะแม่"
อุ๋ยบอกอำไพ
"ป้าไพให้เวลาพี่กริชหน่อยเถอะ"
"แต่ถ้าแม่ไม่จ่ายหนี้เจ้ามือตามกำหนด มันเอาแม่ตายแน่ ครั้งนี้แม่โดนหลอกนะกริช แม่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
คตกริชถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี อุ๋ยได้แต่มองกริชอย่างเห็นใจ
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 9 (ต่อ)
ลำเพาภาเดินเข้ามาในสลัม ผู้คนต่างหันมามองเธออย่างแปลกใจ เพราะหน้าตาและการแต่งกายผิดแผกจากคนแถวนั้น ลำเพาภามองหาคน ถาม
"ขอโทษนะจ๊ะ"
ป้านิดกับลุงสารกำลังเชียร์มวยตู้อยู่ จึงไม่ได้ยินลำเพาภา
"น่าน...ต้องอย่างนั้นสิวะ ซ้าย...ขวา" นิดยังสารวนกับมวยตู้
ลำเพาภาเรียกเสียงดังขึ้น
"ขอโทษจ้ะ ลุง! ป้า"
ป้านิดหันมาอย่างขัดใจ
"มีอะไรคุณ"
"ถามหน่อยจ้ะ รู้จักบ้านของคตกริชไหมจ๊ะ เขาอยู่ซอยนี้ใช่ไหม"
นิดมองลำเพาภาหัวจรดเท้าอย่างสงสัย
"อ๋อ...รู้จักสิ บ้านนังอำไพ เข้าไปสุดซอยแล้วเลี้ยวขวา บ้านหลังที่สองซ้ายมือ"
นิดหันกลับไปเชียร์มวยต่อ ไม่ฟังคำขอบคุณของเธอ เธอรีบเดินออกไป แต่ไปสะดุดน้ำครำที่เลอะพื้น
"ว้าย"
นิดหัวเราะดังลั่นเข้ามา ลำเพาภารีบหยิบทิชชู่มาเช็ด แล้วเดินออกไปอย่างอับอาย
คตกริชยื่นเงินให้อำไพ
"ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันมีเท่านี้นะแม่ เอาไปใช้หนี้ก่อนก็แล้วกัน"
อำไพรับเงินมาพลางเบ้ปาก
"เอาวะ กำขี้ดีกว่ากำตด"
"ป้าไพยังจะบ่นอีก"
"ไม่บ่นได้ยังไงวะ หนี้มาจ่อคอหอยจะตายมิตายแหล่อยู่แล้ว"
"ก็แม่ขยันสร้างหนี้ ฉันช่วยใช้ให้ไม่ไหวแล้วนะ"
"หนอย...เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย มารุมด่าข้าเลยนะพวกเอ็ง"
"ไม่ได้รุมด่า แต่อยากจะเตือนแม่ เพราะมันหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนแล้ว"
"ถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆ ข้าไม่ขอร้องเอ็งหรอก" อำไพยกมือไหว้ท่วมหัว "เจ้าประคู้ณ ขอให้ข้าถูกหวยสามงวดเจ็ดงวดเถอะ แล้วข้าจะไม่ง้อใครเลย สาธุๆ"
คตกริชระอา แล้วอำไพมองไปถึงกับตาเบิ่งโตอย่างนึกไม่ถึง
"อุ๊ยตาย...แม่พระ แม่พระมาโปรดแท้ๆ เลย"
เขากับอุ๋ยหันไปมองตามอำไพ ด้วยความแปลกใจ
"คุณเพา"
ลำเพาภามองมาที่คตกริชอย่างดีใจ อำไพโผเข้าไปกอดลำเพาภาไว้แน่น
"ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งแม่พระมา"
เธออึดอัด ทำอะไรไม่ถูก
เขาพาลำเพาภาเข้ามาในบ้าน อำไพรีบเอาผ้าปัดๆ ที่นั่งให้
"คุณเพามาที่นี่ได้ยังไงครับ"
"ฉัน...มีที่อยู่ของแม่เธอ ตั้งแต่ตอนที่...มาประกันตัวน่ะ"
อุ๋ยเดินเข้ามาเกาะแขนคตกริชแสดงท่าทีสนิทสนม
"เนี่ยเหรอ เจ้านายพี่กริช"
เธอมองอุ๋ยอย่างรู้สึกไม่ชอบใจนัก คตกริชรีบแนะนำ
"นี่เจ้านายพี่ คุณลำเพาภา"
อุ๋ยจ้องลำเพาภานิ่งอย่างรู้จุดประสงค์
"อุ๋ย...เป็นเพื่อนบ้านผมครับคุณเพา" เขาสะกิดอุ๋ยให้ไหว้ "อุ๋ย"
อุ๋ยยกมือไหว้อย่างขอไปที ลำเพาภารับไหว้อย่างไว้ตัวเหมือนกัน
"อ๋อ... แค่เพื่อนบ้านนี่เอง ตอนแรกนึกว่าน้องสาวเธอเสียอีก"
อุ๋ยกัดริมฝีปากอย่างเจ็บใจ จะเถียง แต่ลำเพาภาหันไปพูดกับเขาเสียก่อน
"เผอิญตอนฉันโทร.มา ได้ยินเสียงแม่เธอกำลังร้องไห้ เลยรู้ว่ากำลังเดือดร้อน"
อำไพรีบบีบน้ำตาเรียกคะแนนสงสารทันที
"ใช่จ้ะ บ้านฉันถูกโจรยกเค้า มันเอาไปทุกอย่างเลย ฉันหมดตัว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"
ลำเพาภามองอย่างเห็นใจ จับมืออำไพไว้
"คุณแม่ไม่ต้องคิดมากนะคะ ถือเสียว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน เดือดร้อนอะไร ฉันพอจะช่วยได้"
อำไพเข้าไปกอดลำเพาภาอีกครั้ง
"ขอบคุณจ้ะ ขอบคุณเหลือเกิน ใจบุญจริงๆ เลยแม่คุณ ในความโชคร้ายฉันยังมีความโชคดี ที่มีอภิชาตบุตรอย่างเจ้ากริช แล้วก็ดีใจกับกริชที่มันมีเจ้านายแม่พระอย่างคุณ"
เธอยิ้มทำตัวไม่ถูก คตกริชมองเครียด อุ๋ยแอบเบ้หน้า
ผ่านเวลามา คตกริชเดินออกมายังบริเวณทางเดินในสลัมกับลำเพาภา
"ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยแม่ผม"
"ไม่เป็นไร แต่ฉันไม่อยากให้เธอพูดเหมือนเราเป็นคนอื่นอย่างนี้"
"ผมก็ไม่อยากให้คุณเพามาที่นี่อีก"
"ทำไม รังเกียจฉันเหรอ"
คตกริชหันมามองหน้าลำเพาภา
"ผมกลัวคุณเพาจะรังเกียจมากกว่า ที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณ"
"ฉันรับได้ ที่ฉันมาก็เพราะเป็นห่วง แล้วก็กลัวเธอจะยังโกรธฉันอยู่"
"โกรธเรื่องอะไรครับ"
"ก็ที่ฉันตบหน้าเธอ วันนั้นฉันเมาไปหน่อย แล้วก็เข้าใจเธอผิดด้วย"
"ผมไม่โกรธหรอกครับ คุณเพาดีกับผมจน...ผมไม่เคยคิดจะโกรธคุณด้วย เรื่องอะไรทั้งนั้น"
ลำเพาภายิ้มดีใจ เลยเผลอสะดุดไม้กระดานเกือบล้ม แต่คตกริชประคองไว้ทัน
" ไงวะไอ้กริช"
คตกริชกับลำเพาภาเห็นป้านิดกับลุงสารมองมา ยิ้มมีเลศนัย เขารีบปล่อยเธอ
"เจอกันแล้วเหรอ เมื่อกี้เห็นคุณนายเขามาถามหาเอ็งน่ะ"
"จ้ะ เจอกันแล้ว ฉันไปก่อนนะ"
คตกริชแอบสะกิดลำเพาภาให้รีบเดิน ทั้งสองเดินออกไปอย่างรู้สึกอับอาย
ภายในบ้าน อำไพกรีดนิ้วนั่งนับเงินอย่างร่าเริง
"อุ๊ยตาย...มีความสุขจริงๆ เลย มีลูกสะใภ้รวยเนี่ย ฮ่าๆๆ"
อุ๋ยหน้าตาเข่นเขี้ยวไม่พอใจ
"ป้าไพทำไมเห็นแก่เงินอย่างนี้"
"อ้าว...สมัยนี้ใครจะไม่เห็นแก่เงินวะ นังอุ๋ย"
"ป้าอยากได้ลูกสะใภ้แก่ ตัวเองจะได้ดูสาวใช่ไหมล่ะ"
"ฮ่าๆๆ โง่จริงนังอุ๋ย ข้าอยากได้สะใภ้รวยๆ ต่างหาก ยิ่งมีเงินถุงเงินถังมาช่วยใช้หนี้ข้าแบบนี้ ข้ายิ่งอยากได้"
อุ๋ยกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ
"พวกชอบกินเด็ก ทุเรศชมัด อย่าให้ฉันรวยมั่งก็แล้วกัน"
"เออ...ข้าจะคอยดูเอ็ง รวยเมื่อไรจะรับไว้พิจารณาเป็นลูกสะใภ้อีกคน รวยให้ได้เท่าเขาก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ"
"แหม...เมื่อกี้เพิ่งร้องไห้ไปหยกๆ ตอนนี้ละหัวเราะร่าเชียวนะ"
"ทำไม อิจฉาหรือไง คนมันจะรวยช่วยไม่ได้โว้ย"
อำไพแกล้งเอาเงินไปกรีดตรงหน้า อุ๋ยมองหมั่นไส้
คตกริชขับรถมาถึงหน้าบ้านลำเพาภา เขาทำท่าจะลงจากรถ แล้วให้เธอขับเข้าไปเองเหมือนเคย
"จะไปไหน"
เขาชะงัก ไม่เข้าใจ
"ถึงหน้าบ้านคุณเพาแล้วนี่ครับ"
"วันนี้เธอขับพาฉันเข้าไปดีกว่า ฉันไปถึงบ้านเธอแล้ว อยากให้เธอมาถึงบ้านฉันบ้าง"
คตกริชยิ้มเข้าใจ ขับรถพาลำเพาภาเข้าไป
ลำเพาภาพาคตกริชเข้ามาในบ้าน ลิลลี่ออกมาต้อนรับ ตาเบิ่งโต อุทานด้วยความแปลกใจ
"โอ้วมายก๊อด"
"มีอะไรก็ไปทำนะจ๊ะลิลลี่ เดี๋ยวตรงนี้ฉันดูเอง"
"ค่ะ"
ลิลลี่ออกไป แต่แอบกรี๊ดกร๊าดกับตัวเอง
เธอจูงมือเขาเดินดูภายในบ้าน
"บ้านคุณเพาสวยมากๆเลยครับ"
ลำเพาภายิ้มรับอย่างเศร้าๆ
"แต่มันใหญ่เกินไป...สำหรับอยู่คนเดียว"
"คุณเพาไม่คิดจะมีครอบครัวเหรอครับ"
"เมื่อก่อนไม่เคยคิดเลย แล้วเธอล่ะ"
"ผมคิดมาตลอดครับ ว่าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น และได้ดูแลคนที่ผมรัก ผมคงจะมีความสุขมาก"
ลำเพาภามองตาคตกริชอย่างมีความหมาย
"วันนี้ฉันก็มีความสุขมากเหมือนกัน"
เขาอึ้งไปนิดหนึ่งอย่างเข้าใจความหมาย
"ผมก็....มีความสุขครับ"
เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ก่อนจะกลั้นใจถามตรงๆ
"ฉันอยากรู้... เธอรู้สึกยังไงกับฉัน"
"ผม...ผมรู้สึก นับถือในตัวคุณเพามาก"
ลำเพาภาสีหน้าผิดหวังมาก ผละออกมา น้ำเสียงตัดพ้อ
"อะไรนะ นับถือเหรอ เธอรู้สึกแค่นั้นเอง"
คตกริชมองลำเพาภาอย่างสับสน ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปกอดลำเพาภาไว้จากด้านหลัง
"ผมยังพูดไม่จบครับ ผมนับถือทุกอย่างที่เป็นตัวคุณเพา...แล้วก็..." เขานิ่งไปสักพักแล้วพูดต่อ "รัก...ในความดีของคุณเพาด้วย"
ลำเพาภาน้ำตาคลอ ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้ยินคำว่ารักจากปากของเขา
"เคยมีความรู้สึกอยากจะดูแลฉันบ้างไหม"
"คุณเพาดีกับผมมาก อย่างที่ไม่เคยมีใครดีเท่านี้มาก่อน ผมพร้อมจะปกป้องดูแลคุณเพาด้วยชีวิตของผมเอง"
ลำเพาภาหันกลับมากอดคตกริชไว้
"ได้ยินแค่นี้ก็ชื่นใจแล้ว"
ลำเพาภาน้ำตาไหลด้วยความตื้นตันซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา อยากให้เขาเป็นคนปกป้องดูแลเธอไปตลอดชีวิต เขากอดตอบด้วยสีหน้ากังวลในสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไป
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 9 (ต่อ)
สายวันรุ่งขึ้น คตกริชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ จึงหันไปข้างตัว ลำเพาภายังหลับอยู่ เขาองดูนาฬิกาแล้วตกใจลุกขึ้น
"จะรีบไปไหนเหรอ"
"ผมนึกได้ว่าวันนี้มีนัดเรื่องงานครับ"
"นัดเรื่องงาน ที่บาร์เหรอ"
"ไม่ใช่ครับ ผมสมัครงานไว้ วันนี้เขานัดไปเซ็นสัญญา"
"งานอะไร"
"งานบริษัทโฆษณาครับ"
"ถ้าอยากทำงานทำไมไม่บอกฉัน ไปทำงานกับฉันก็ได้"
"มันไม่ดีหรอกครับ ผมรบกวนคุณเพามากแล้ว"
"รบกวนอีกแล้ว ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า อยากให้เธอนึกถึงฉันคนแรก เวลาที่มีปัญหา"
"แต่ผมควรจะได้ทำอะไรเอง ให้ได้ภาคภูมิใจในตัวเองบ้าง"
ลำเพาภาเข้าไปกอดคตกริชจากด้านหลัง
"งั้นก็ตามใจ ถ้าเธอเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำ ฉันชอบเธอเพราะเธอเป็นคนอย่างนี้นี่แหละ"
คตกริชอึ้ง สับสนขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นกอดตอบลำเพาภา
ในห้องฝ่ายบุคคล ในบริษัทโฆษณา คตกริชเซ็นชื่อในสัญญาเสร็จแล้ว ยื่นให้แป๋มดู แป๋มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ลายมือสวยจังนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
"ตกลงคุณกริชมาเริ่มงานได้เร็วสุดเดือนหน้าใช่ไหมคะ"
"ครับ"
"น่าจะมาเริ่มพรุ่งนี้เลยนะคะ"
"โอ...ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องไปลาออกจากงานพิเศษที่ทำอยู่ก่อน"
"ขยันจริงๆ เลย งั้นแป๋มจะรอนะคะ เดี๋ยวแป๋มออกไปส่งค่ะ"
แป๋มพาเขาเดินออกไป
ในบริเวณทางเดิน แป๋มบอก
"แป๋มเตรียมสั่งโต๊ะเก้าอี้ไว้ให้คุณกริชแล้วนะคะ รับรองทำงานสบายเหมือนไม่ได้ทำเลยล่ะค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
อี๊ดโผล่มาตะโกนเรียก
"เจ๊แป๋ม คุณพีสุดหล่อขอคุยด้วยจ้ะ"
"อุ๊ยตาย...ผู้ชายเรียกอีกแล้ว งั้นขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันค่ะ บ๊ายบาย"
แป๋มโบกมือให้คตกริช
"แล้วเจอกันครับ"
คตกริชเดินออกมา ชะงักเมื่อเห็นวิลิปดากำลังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างขะมักเขม้น
เธอละสายตามาจากหน้าจอ เพราะรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองอยู่ พอเงยหน้าขึ้นก็ตะลึงงัน ทั้งสองมองกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่คตกริชจะเอ่ยทักขึ้นมา
"สวัสดีครับ"
"เอ่อ...สวัสดีค่ะ มาพบใครเหรอคะ"
"ผมมาเซ็นสัญญาเป็นพนักงานครับ"
"อ๋อ...ที่แท้คุณนี่เอง ที่จะมาเป็นเออีคนใหม่"
ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
"บังเอิญจังนะครับ/บังเอิญจังนะคะ"
ทั้งสองหัวเราะออกมา
"คุณจำผมได้ด้วยเหรอครับ"
วิลิปดาแกล้ง
"เอ๊ะ...เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอคะ"
คตกริชยิ้ม รู้ว่าเธอจำได้
"คงจะเป็นชาติที่แล้วมั้งครับ"
วิลิปดาหัวเราะ คตกริชยิ้มมองเธอรู้สึกใจจะละลาย แต่จำต้องตัดใจ
"ผมไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน"
"คุณมาเริ่มงานเมื่อไรคะ"
"อยากจะเริ่มพรุ่งนี้เลยละครับ แต่บอกคุณแป๋มไว้ว่าเดือนหน้า"
"งั้นเดือนหน้าเจอกันค่ะ"
คตกริชเดินออกไป วิลิปดานั่งทำงานต่อ แต่จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
ภายในห้องประชุม แป๋มอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น
"คุณพีจะจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ลิปดาเหรอคะ"
"คุณน้าของลิปดาโทรมาปรึกษาผม อยากให้พวกเราไปเซอร์ไพรส์ลิปดาที่บ้าน แล้วก็จะเชิญคุณแม่ของลิปดามาด้วย"
"เอาสิคะ สนุกเลยละทีนี้ ได้ยินว่าคุณแม่ลิปดาสวยมาก แต่ไม่เคยเห็นตัวจริงซักที"
"งั้นเรามาวางแผนกัน ว่าจะเซอร์ไพรส์ยังไงดีไหมครับ"
"ดีค่ะ จะเอาให้ยัยลิปดาอึ้งทึ่งโป๊ะไปเลย"
พีรนันท์กับแป๋มพยักหน้าให้กันอย่างร่วมมือร่วมใจ
ในห้องทำงาน บาร์โฮสต์ วิมลมองหน้าคตกริชอย่างไม่เชื่อหู
"จะลาออกจากบาร์เหรอ ทำไมล่ะ"
"ผมได้งานใหม่แล้วครับ"
"น่าเสียดายนะ แต่ฉันก็ดีใจด้วยถ้าเธอจะไปมีอนาคตที่ดีขึ้น ยินดีด้วยจ้ะ"
"ขอบคุณครับ ขอบคุณบอสที่เมตตาพวกผมกับเพื่อนๆมาตลอด ผมจะไม่ลืมที่นี่เลยครับ"
"จ้ะ ว่างๆ ก็กลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะ"
คตกริชยกมือไหว้วิมล ทำท่าจะออกไป แต่วิมลตัดสินใจพูดขึ้น
"เรื่องเธอกับคุณเพาเป็นยังไงบ้าง"
คตกริชชะงัก มองหน้าวิมลอย่างนึกไม่ถึง
"อย่านึกว่าฉันดูไม่ออกนะ ว่าเธอกับคุณเพามีซัมธิ่งรองกันอยู่"
คตกริชก้มหน้า ไม่สบตาวิมล
"มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ แต่ฉันอยากจะเตือนเธอว่าเพาเป็นคนจริงจังกับความรักมาก เขาเคยพลาดมาแล้วครั้งนึง จนไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้ามาอีกเป็นสิบปี ดูแลคุณเพาดีๆ อย่าทำให้เขาเสียใจนะ"
คตกริชอึ้งไป สีหน้าเครียด
ภายในห้องนอน คืนนั้น คตกริชนึกถึงคำพูดของวิมล แล้วตัดสินใจโทร.หาลำเพาภา
เธอตื่นขึ้นมา เห็นเบอร์คตกริชโทร.มา ก็รีบรับสายอย่างดีใจ
"สวัสดีจ้ะ โทร. มาซะดึกเลย เพิ่งเลิกงานเหรอ"
"ถึงบ้านแล้วครับ กำลังจะเข้านอน"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"ก็...ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากจะบอกคุณเพาว่า หลับฝันดีนะครับ"
"ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีเช่นกันจ้ะ"
ลำเพาภาเอามือถือแนบอก หัวใจพองโต คตกริชวางสาย ถอนใจอย่างโล่งอก รู้สึกว่าเขาได้ทำหน้าที่ที่ควรทำแล้ว
ในห้างสรรพสินค้า ลำเพาภามาเดินห้างกับคตกริชอย่างหวานชื่น มองหาของขวัญให้วิลิปดา
"เธอช่วยฉันเลือกของขวัญหน่อยสิกริช"
"ของขวัญใครเหรอครับ"
"เอ่อ...เป็นหลานของฉันเอง ฉันจะซื้อของขวัญให้เขาวันเกิด"
"ผู้หญิงผู้ชายครับ"
"ผู้หญิงจ้ะ อายุประมาณยี่สิบต้นๆ เธอว่าฉันน่าจะซื้ออะไรให้เขาดี"
"เขาชอบอะไรเหรอครับ"
"เอ...ไม่รู้สิ ตุ๊กตาหรือของน่ารักๆ ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะบุคลิกเขาเป็นคนจริงจัง ทำงานเก่ง น่าจะชอบอะไรแปลกๆ เก๋ๆ มากกว่า"
"คล้ายๆ คุณเพาเลยนะครับ"
ลำเพาภาอึ้งไปนิดหนึ่งอย่างนึกไม่ถึง
"งั้นเหรอ"
คตกริชคิดๆ
"ผมนึกออกแล้วว่าจะซื้ออะไรให้ดี"
ลำเพาภาเลิกคิ้วอย่างอยากรู้
หลังเลิกงาน พีรนันท์นั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ วิลิปดาเดินเข้ามาหา ถามอย่างเป็นห่วง
"เห็นแป๋มบอกว่าพี่พีไม่สบายเหรอคะ"
"ใช่ครับ เมื่อคืนเร่งปิดจ๊อบจนอดนอน ลิปดาจะกลับบ้านแล้วเหรอครับ"
"พอดีวันนี้ เป็น..." เธอจะบอกว่าวันเกิด แต่เปลี่ยนใจ "ลิปดามีนัดทานข้าวกับน้าพรรณที่บ้านน่ะค่ะ"
"อ๋อ...ลิปดารีบหรือเปล่าครับ รอพี่อีกชั่วโมง เดี๋ยวพี่รอแก้งานเสร็จจะไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่พีเสร็จงานก็รีบกลับบ้านพักผ่อนเถอะ ลิปดาขอตัวกลับก่อน เดี๋ยวน้าพรรณจะรอนาน"
พีรนันท์ทำท่าเสียดาย
"ลิปดาไม่โกรธพี่นะ"
"ไม่หรอกค่ะ เห็นแป๋มบอกว่าพี่พีไม่ค่อยสบาย ลิปดาเลยแวะมาดู หายไวๆ นะคะ"
"ขอบคุณครับ"
วิลิปดาเดินเศร้าๆ ออกไป พีรนันท์มองตามแล้วแอบยิ้มออกมา
วิลิปดากลับมา เห็นลำเพยพรรณกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ที่สนามหน้าบ้าน
"วันนี้ไม่มีใครว่างมาเลยค่ะ แป๋มนัดเพื่อนบอกว่าจะตามมา แต่ท่าทางคงยาวเลย ส่วนพี่พีก็ไม่ค่อยสบาย"
"ไม่เป็นไร เราก็กินกันสองคน ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"นั่นสิคะ มีน้าพรรณคนเดียวลิปดาก็พอใจแล้ว"
ลำเพยจับหัวหลานสาวเขย่าอย่างเอ็นดู
"น่ารักที่สุด งั้นไปช่วยน้ายกอาหารออกมา วันนี้เราจะกินกันให้พุงกางเลย"
วิลิปดาตามลำเพยพรรณเข้าไปในบ้าน
แต่ทันทีที่เข้าไป ไฟในบ้านก็สว่างพรึบขึ้น วิลิปดาตกใจ
ทุกคนส่งเสียง"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู"
ลำเพาภายกเค้กออกมา วิลิปดายิ่งตะลึงงัน ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่ง ก่อนที่จะพยายามพูดอย่างจริงใจที่สุด
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะจ๊ะลิปดา"
เธฮมองแม่อย่างแปลกใจ ลำเพาภาพยายามยิ้มให้ ทั้งสองจ้องมองกันครู่หนึ่ง เหมือนต่างคนต่างดูท่าทีของอีกฝ่าย
"เป่าเทียนเลยสิจ๊ะลิปดา"
ทุกคนเชียร์วิลิปดา
"เป่าเลยๆ"
วิลิปดาเป่าเทียนจนหมด ทุกคนตบมือให้ พีรนันท์กับแป๋มออกมาพร้อมกับจาน
"มาตัดเค้กเลยจ้ะ เดี๋ยวพี่ช่วย"
พีระนันท์กุลีกุจอเข้าไปช่วยวิลิปดาตัดเค้ก
"คู่บ่าวสาวตัดเค้กแล้ว"แป๋มบอก
ทุกคนร้อง "ฮิ้ว"
"ยัยแป๋มนี่"
ลำเพาภามองวิลิปดากับพีรนันท์อย่างพอใจ รู้สึกถึงความเหมาะสมของทั้งคู่
อ่านต่อตอนที่ 10
