ผัวชั่วคราว ตอนที่ 6
วิลิปดาลงมากินข้าวที่โต๊ะอาหาร เขี่ยข้าวอย่างเหม่อลอย ลำเพยพรรณมองอย่างเป็นห่วง
"กินไม่ลงเหรอลิปดา"
"ค่ะ รู้สึกขมคอ ขอโทษนะคะลิปดาทานได้เท่านี้จริงๆ"
เธอวางช้อนลง ลำเพยพรรณมองแววตาของหลานสาวอย่างสังเกต
"น้าว่าลิปดาไม่ได้ขมคออย่างเดียวหรอก"
วิลิปดาเงยหน้ามองน้าสาวแล้วฝืนยิ้ม
"น้าพรรณน่ะ รู้ทันตลอดเลย"
"แม่เขารักและเป็นห่วงเรามากนะ ทำไมต้องไปทิฐิกับเขาด้วย"
"น้าพรรณอย่าแก้ตัวแทนเขาเลยค่ะ ถ้าน้าพรรณไม่โทร.ไป เขาก็ไม่มาหรอก"
"ก็ถ้าไม่โทร.ไปเขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ"
"งั้นลิปดาต้องป่วยบ่อยๆ เขาถึงจะมาใช่ไหมคะ"
"ลิปดา...พูดอย่างนี้อีกแล้ว ไม่น่ารักเลยนะ ถ้าแม่เขาได้ยินก็จะโกรธอีก"
"ช่างเขาเถอะค่ะ ทุกวันนี้เขาก็เหมือนโกรธลิปดาอยู่แล้ว"
แววตาของลำเพยพรรณหรุบลงนิดหนึ่ง ถอนใจส่ายหน้าจะเตือนอีก แต่เสียงกริ่งดังขึ้น
"ใครนะมาเอาป่านนี้ คงไม่ใช่พี่เพานะ"
"ไม่มีทางหรอกค่ะ"
"เดี๋ยวน้าไปดูเอง"
ลำเพยพรรณออกไป วิลิปดามองตามสงสัยเช่นกัน
ลำเพยพรรณออกมาดู สีหน้าแปลกใจ
"มาหาใครเหรอคะ"
พีรนันท์ยกมือไหว้ มีรถจอดอยู่หน้าบ้าน
"สวัสดีครับ"
ลำเพยพรรณรับไหว้อย่างงงๆ
"ผมมาเยี่ยมน้องลิปดาครับ"
ลำเพยพรรณสีหน้าแปลกใจยิ่งขึ้น
วิลิปดาเดินมาดูอย่างแปลกใจ ลำเพยพรรณพาคนเข้ามา
"พี่พี...มาได้ยังไงคะ"
"พี่กลับมาก็ได้ยินจากแป๋มว่าลิปดาไม่สบายเลยมาเยี่ยม เป็นยังไงบ้างครับ"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาเยี่ยม"
พีรนันท์ยื่นถุงของฝากให้วิลิปดา
"พี่ซื้อมาฝากครับ ให้ลิปดากับพี่..."
เขาหันไปทางลำเพยพรรณ น้าหลานมองอย่างขำๆ
"น้าพรรณ...เป็นคุณน้าของลิปดาค่ะ"
พีรนันท์แปลกใจ
"อ๋อ...เหรอครับ ... ผมนึกว่าเป็นพี่สาวของลิปดาเสียอีก ขอโทษนะครับ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ที่จริงเราก็สนิทกันเหมือนพี่น้องนั่นแหละ สองคนคุยกันไปนะ น้าไปเอาน้ำมาให้"
"ขอบคุณครับ"
เขาหันมายิ้มกับวิลิปดาอย่างเขินๆ
"พี่ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ น้าพรรณอายุห่างลิปดานิดเดียวเอง แล้วก็หน้าเด็กด้วย เอ๊ะ หรือว่าลิปดาหน้าแก่น้า"
"พี่ว่าอันหลังนะ"
"แหม...พี่พี ให้กำลังใจคนป่วยหน่อยไม่ได้"
ทั้งสองหัวเราะกัน
"พี่ล้อเล่นครับ ดีใจที่เห็นลิปดายิ้มได้ แสดงว่าใกล้หายแล้ว ลองกินขนมของพี่ไหม จะได้มีแรงสู้กับเชื้อโรค"
"ดีค่ะ ขนมพี่พีของชอบลิปดาทั้งนั้นเลย"
เขาหยิบขนมออกจากถุง แล้วจะป้อน เธอชะงัก
"ไม่ต้องค่ะ ลิปดายังมีแรง"
"เก็บแรงไว้ทำงานดีกว่าครับ"
วิลิปดายอมให้พีรนันท์ป้อน ลำเพยพรรณยกน้ำเข้ามายิ้มมอง
ลำเพาภากลับเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี นั่งลงหยิบมือถือขึ้นมาดู ลิลลี่รีบยกน้ำมาต้อนรับ
"น้ำฝรั่งหวานเย็นชื่นใจค่าคุณเพา"
ลำเพาภาไม่ได้ตอบรับอะไร ได้แต่มองมือถือ รอโทรศัพท์จากคตกริช ลิลลี่ยื่นน้ำไปใกล้ๆ
"น้ำค่ะคุณเพาขา"
"วางไว้ก่อนเถอะ"
ลิลลี่มอง พยายามชวนลำเพาภาคุย
"เมื่อคืนคุณเพาไม่กลับมา ลิลลี่เป็นห่วงแทบแย่ค่ะ เพราะคุณเพาไม่ได้สั่งอะไรไว้ นึกว่าใครลักพาตัวไปซะแล้ว ฮิๆๆ"
เธอชะงักกึก หน้าแดงขึ้นมา แต่รีบกลบเกลื่อน
"ใครจะกล้ามาลักพาตัวฉัน"
"อาจจะเป็นหนุ่มๆ ที่ตามจีบคุณเพาไงคะ"
เธอมองตาดุ
"เดี๋ยวเถอะ"
ลำเพาภายกน้ำขึ้นดื่ม ลิลลี่มองยิ้มๆ
ในร้านมอเตอร์ไซค์ บอยพาคตกริชมาดูมอเตอร์ไซค์คันเดิม
"โชคดีนะยังไม่ได้ขายไป มีคนมาดูแล้ว แต่เขาขอไปตัดสินใจก่อน"
เขาจับมอเตอร์ไซค์อย่างโล่งอก เหมือนได้ของรักกลับคืนมา
"ขอบคุณนะครับพี่บอย"
"วันหลังถ้าเสียดายก็อย่าขายเลย เป็นคนอื่นเอาไปชำแหละเป็นชิ้นแล้ว"
"ก็ก่อนหน้านี้มันจำเป็นจริงๆ นี่พี่ ต้องเลือกเอาระหว่างแม่กับมอเตอร์ไซค์"
"เออ...แกทำถูกแล้วว่ะ"
คตกริชเอาเงินใส่ซองให้ บอยรับไปนับ เขาเข้าไปลูบคลำมอเตอร์ไซค์อย่างดีใจ รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณลำเพาภามากยิ่งขึ้น
เย็นต่อเนื่องมา วิลิปดาออกมาส่งพีรนันท์ที่หน้าบ้าน
"พรุ่งนี้ลิปดาน่าจะไปทำงานได้แล้วนะคะ"
"งั้นพี่จะเตรียมงานไว้รอเยอะๆ"
"แหม...พี่พี เดี๋ยวลิปดาป่วยอีกรอบดีไหมเนี่ย"
"งั้นพี่จะมาเยี่ยมจนกว่าลิปดาจะหายป่วย"
"ไม่ดีมั้งคะ เดี๋ยวพี่ปุ่นจะไล่ลิปดาออก โทษฐานทำให้พี่พีเสียเวลา"
"ใครจะกล้าไล่ก็อปปี้มือรางวัลอย่างลิปดาล่ะครับ และถ้าลิปดาออก พี่คงไม่อยากไปทำงานแล้ว"
พีรนันท์ทิ้งหางเสียงอย่างมีนัย มองวิลิปดาตาเป็นประกาย เธอทำเป็นไม่เข้าใจ
"อย่างนี้ลิปดาต้องรีบหาย จะได้กลับไปทำงานแล้วละค่ะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะพี่พี"
"ครับ ฝันดีนะครับ"
วิลิปดาโบกมือให้ พีรนันท์เดินไปขึ้นรถ ลำเพยพรรณมองจากในบ้าน
วิลิปดาเข้ามาในบ้าน ลำเพยพรรณถาม
"ใช่คนเดียวกับที่เคยมาส่งลิปดาหรือเปล่าจ๊ะ"
"อ๋อ...ใช่ค่ะ"
"เขามาจีบลิปดาล่ะสิ"
"ไม่หรอกค่ะ พี่พีเป็นตัวแทนเพื่อนๆที่ออฟฟิศมาเยี่ยมลิปดาน่ะค่ะ"
"เอ...แต่เวลาน้าลาป่วย ก็ไม่เห็นมีเพื่อนที่ออฟฟิศมาเยี่ยมบ้างเลย"
"ที่ออฟฟิศลิปดาค่อนข้างซี้กันน่ะค่ะ แล้วอีกอย่าง คงกลัวไม่มีงานไปส่งลูกค้าด้วยมั้งคะ"
"จ้าๆ น้าเชื่อ แต่ว่า...ท่าทางพีเขาก็เป็นคนน่ารักดีนะ"
"ลิปดายังไม่คิดอะไรกับเขาจริงๆ ค่ะ อยากตั้งใจทำงานไปก่อน"
"งั้นก็ดีจ้ะ เราดูๆ กันไปก่อน จะได้ไม่พลาด"
"ไม่พลาด...เหมือนใครบางคนใช่ไหมคะ"
"เอาอีกแล้วนะลิปดา อย่าพูดอย่างนี้อีก มันบาป"
"ขอโทษค่ะน้าพรรณ ลิปดาพูดถึงตัวเองน่ะค่ะ ว่าเป็นความผิดพลาดที่ใครบางคนอาจจะไม่อยากให้เกิดขึ้น"
"ไม่มีใครคิดอย่างนั้นกับลิปดาหรอกจ้ะ น้าเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราเป็นความภาคภูมิใจของทุกคน ไม่ใช่ความผิดพลาดแน่นอน"
"แล้วทำไมเขาถึงต้องยกหนูให้น้าละคะ"
"ลิปดาพูดเหมือนไม่อยากอยู่กับน้า"
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เพียงแต่หนูไม่เข้าใจหลายๆอย่าง"
"น้าเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าแม่เขางานยุ่ง น้าก็เลยขอเรามาดูแลเอง อย่าคิดมากนะจ๊ะ แม่กับน้ารักเรามากที่สุดเลย รู้ไหม"
ลำเพยพรรณกอดหลานสาวไว้ วิลิปดาแอบน้ำตาซึม รู้ว่าลำเพยพรรณแค่พูดปลอบใจเท่านั้น
วิมลนั่งอยู่ในออฟฟิศ บาร์โฮสต์กับบอนนี่ กำลังนั่งดูรูปเด็กใหม่ที่จะคัดเข้ามา
"หน้าตาดีๆหลายคนนะเนี่ย แต่รูปร่างยังไม่ค่อยผ่าน"
"เห็นแค่รูปดูไม่ออกหรอกค่ะบอส ต้องเรียกมาเทสต์อีกที"
วิมลเปิดมาเจอรูปรูปหนึ่ง
"คนนี้โอเค ซิกแพ็คเป็นมัด สูงตั้ง 185 หน้าตาก็ใช้ได้ นัดมาดูตัวเลย"
"ไม่ต้องนัดหรอกค่ะบอส ของมารอแล้ว"
บอนนี่ตบมือ ดิวเดินนำเข้ามา กอล์ฟอยู่ด้านหลัง
"ต๊าย...เร็วทันใจจริงๆ"
วิมลมองสำรวจด้วยสายตาแหลมคม ดิวแนะนำกอล์ฟ
"นี่กอล์ฟครับบอส"
กอล์ฟยกมือไหว้ วิมลรับไหว้
"มีบริการเดลิเวอรี่ถึงที่เลยเหรอจ๊ะเธอ แต่แหม ก็ใช้ได้ทีเดียว"
ดิวยิ้มปลื้ม วิมลลุกขึ้นมาสำรวจใกล้ๆ
"ชื่อกอล์ฟเหรอเรา"
"ครับ"
"เต็มใจทำงานนี้จริงๆรึเปล่า ไม่ใช่ถูกบังคับมานะ"
"เต็มใจมาเองครับ ไม่ได้โดนหลอกมาแน่นอน"
วิมลยิ้มพอใจ มองสำรวจกอล์ฟหัวจรดเท้า
"ไหนลองโพสท่าให้ฉันอยู่หน่อยซิ อะไรก็ได้ คิดซะว่าถ่ายแบบอยู่"
กอล์ฟเริ่มโพสท่า โชว์หุ่นกล้ามแน่นให้วิมลดู บอนนี่มองดี๊ด๊าใหญ่
"ว้าว..."
"อืม ใช้ได้ เต้นได้ไหม เต้นให้ดูหน่อย"
กอล์ฟเริ่มเต้นแบบเซ็กซี่ให้ดู บอนนี่ยิ่งกรี๊ดกร๊าดชอบใจใหญ่
"ใช้ได้เลยใช้ไหมคะบอส"
"ได้เลยแหละ เต้นก็พอได้นะ แต่ยังไม่ค่อยเก่ง บุคลิกถือว่าดี น่าสนใจ"
"ถ้าสนใจก็รับเข้าทำงานเลยค่ะบอส จะรอช้าอยู่ใย"
วิมลมองพิจารณากอล์ฟ แล้วคิดสักพัก...
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 6 (ต่อ)
ในห้องนอน ลำเพาภาอาบน้ำเสร็จ สวมเสื้อคลุมออกจากห้องน้ำ หยิบมือถือขึ้นมาดูก็ไม่เห็นคตกริชโทรมา จนรู้สึกหงุดหงิด
"ถ้าไม่โทร.มาฉันจะนอนแล้วนะ"
เธอมองมือถือครุ่นคิด และไล่เบอร์มาจนเจอเบอร์ของเขา
คตกริชแต่งตัวเสร็จ เตรียมตัวออกเสิร์ฟ จึงหยิบมือถือออกมาใส่ในล็อกเกอร์พร้อมกับกระเป๋า
มุมในล็อกเกอร์ มือถือสว่างขึ้น หน้าจอเป็นเบอร์ “ลำเพาภา” เสียงมือถือดังขึ้นหลายครั้งจนสุด จึงดับไป
วิมลกับบอนนี่พากอล์ฟมาแนะนำตัวกับโฮสต์ทุกคนในห้องแต่งตัว
"มาเร้วทุกคน ฉันมีคนใหม่จะแนะนำ"
วิมลผายมือไปทางกอล์ฟ
"นี่กอล์ฟจ้ะ จะมาทำงานกับเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มีอะไรก็แนะนำกันด้วยนะ"
ทุกคนพยักหน้า กอล์ฟยืนเชิดแบบมั่นใจเต็มที่
"กอล์ฟจ๊ะ วันนี้พี่จะให้กอล์ฟโชว์เดี่ยว เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเลย ฝากด้วยนะทุกคน" บอนนี่บอก
วิมลกับบอนนี่ออกจากห้องไป อธิปเข้าไปทักทันที
"ว่าไง เด็กใหม่ ตื่นเต้นไหมวะ"
อธิปจับบ่ากอล์ฟอย่างเป็นมิตร แต่กอล์ฟเดินหนี
"ไม่เลย แค่นี้สบายมาก"
"มั่นใจดีนี่หว่า วัดกันหน่อยมะ"
อธิปโชว์กล้ามทำท่าจะงัดข้อกัน โอมกับคตกริชเข้ามาห้าม
"เฮ้ยไม่เอาน่าอธิป"
"ก็ดูท่าทางไอ้นี่ดิวะ ทักดีๆไม่ชอบ ชอบให้ทักแบบเจ็บตัวรึไง"
กอล์ฟหัวเราะออกมา ทุกคนงง
"คนเก่าเขาต้อนรับน้องใหม่กันแบบนี้เองเหรอ"
อธิปยิ่งหมั่นไส้กอล์ฟเข้าไปอีก
"จะเอามันส์กว่านี้ก็ได้นะโว้ย รับรองจัดหนักแน่"
อธิปกำหมัดแน่น แต่กอล์ฟไม่กลัว
"อย่าคิดว่าเก๋าแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ มีแต่คนเก่าๆ แก่ๆ ลูกค้าคงเบื่อแย่ ถ้ารู้ตัวก็ปลดระวางตัวเองไปดีกว่า จะได้ไม่เหนื่อยคอยขัดขาคนอื่น" กอล์ฟพูดพลางมองไปรอบๆ
กอล์ฟเพ่งไปที่โอม
"อธิป กริช ฉันเสร็จแล้ว จะออกไปรอข้างนอก รีบตามไปแล้วกัน"
โอมเลี่ยงเดินหนีออกไป กอล์ฟพูดไล่หลัง
"แค่นี้ถึงกับหนีเลยเหรอวะ ขี้ขลาด"
กอล์ฟหันไปยักคิ้วใส่อธิปกับคตกริช แล้วเดินไปนั่งแต่งตัวสบายใจ
"มันน่าประเคนให้ซักหมัดจริงๆ ไอ้นี่"
คตกริชยื้ออธิปไว้ ส่ายหัวเอือมระอา
ข้างหลังเวที วิมลเดินมาพร้อมกอล์ฟกับทุกคน
"มั่นใจๆนะลูก โชว์ของให้เต็มที่เลย พี่เอาใจช่วย คิกๆ"
"แหม เรียกพี่เลยนะเจ๊" อธิปว่า
"หุบปากไปเลยย่ะ พี่ก็พี่สิ"
บอนนี่ทำท่าค้อนใส่อธิป ทุกคนหัวเราะ วิมลหันมาทางกอล์ฟ
"พร้อมแล้วก็ ไปเตรียมตัวได้เลย"
กอล์ฟไปเตรียมตัวขึ้นเวที ทุกคนออกไปยืนดูหน้าเวที
เสียงดนตรีดังขึ้นที่เวที เหล่าแดนเซอร์ออกมาเต้น บริเวณทางเข้าร้าน ซินดี้เดินเข้าร้านมาพอดี อธิปรีบเข้าไปต้อนรับ เลื่อนเก้าอี้ให้ ซินดี้สั่งเครื่องดื่ม
บนเวที แดนเซอร์เต้นอย่างเซ็กซี่ ไฟบนเวทีมืดลง เหมือนเพลงจบ ซินดี้มองงงๆ
"อะไรกัน วันนี้ทำไมจืดๆ ไม่มีอะไรเร้าใจเลย"
ขาดคำเสียงดนตรีดังขึ้น เสียงนักร้องดังแทรกเข้ามาในความมืด
กอล์ฟปรากฏตัวเป็นเงาดำทั้งร้องทั้งเต้นอยู่บนเวที เสียงผู้คนฮือฮา เพราะในความมืดก็เห็นว่ารูปร่างดี ซินดี้เริ่มหันไปมองอย่างสนใจ
ไฟเปิดสว่างพรึ่บขึ้น พร้อมกับการเงยหน้าขึ้นมาของกอล์ฟประดุจซุปเปอร์สตาร์ ซินดี้ถึงกับมองอ้าปากค้าง หลงเสน่ห์ทันที
"ตายแล้ว ใครกัน หล่อหุ่นเซี๊ยะน่ากินเป็นบ้า"
"เด็กมาใหม่น่ะครับ ยังเต้นไม่ค่อยเก่งหรอก"
ซินดี้ไม่สนใจอธิป ลุกเดินไปหน้าเวที เจอวิมลที่ยิ้มดีใจ
"กลับมาเที่ยวแล้วเหรอจ๊ะซินดี้ แหมคิดถึง ไม่เจอหลายวัน"
"ต้องมาสิคะพี่มล ไม่มาจะเจอของสดของดีแบบนี้เหรอ"
ซินดี้มองไปที่เวทียิ้มเพ้อสุดฤทธิ์
"เด็กใหม่จ้ะ เพิ่งมาวันนี้เลย ถ้าสนใจก็ออกไปสนุกได้เลยน้า"
"แบบนี้มีหรือจะพลาด รอพี่ด้วยค่ะน้อง แอร๊ย"
ซินดี้ออกไปเต้นหน้าเวที สักพักกอล์ฟนึกสนุกก็ดึงซินดี้ขึ้นไปเต้นด้วยแบบใกล้ชิดสุดๆ ซินดี้ออกอาการดี๊ด๊าเต็มที่ เต้นย้วยไปด้วย กอล์ฟยกซินดี้ขึ้นบนบ่า แล้วหมุนตัวไป
อธิปมองซินดี้แบบเอือมๆ หันมาคุยกับคตกริช
"ไอ้กอล์ฟนี่มันกำลังทำบุญใหญ่นะเว้ย"
"ยังไง"
"สร้างความสุขให้คนชรา บุญหนักเลยนะนั่น" อธิปหัวเราะ
"ทำเป็นว่าเขา เมื่อก่อนเห็นพี่ซินดี้อย่างนู้น พี่ซินดี้อย่างนี้" แฟรงค์บอก
"เออๆ วันนี้ไม่ใช่วันของกู แต่มึงดู ไอ้เด็กใหม่นั่น เต้นก็ไม่เก่ง ร้องเพลงยังต้องลิปซิงค์ แล้วมันจะรอดไปได้สักกี่น้ำ"
"รอดไม่รอดไม่รู้ แต่ดูหน้าเวทีเอาแล้วกัน" โอมว่า
อธิปมองไปที่เวที กอล์ฟวางซินดี้ลง แล้วถอดเสื้อออกพรึ่บ ซินดี้ถึงกับมองเพ้อ คุกเข่าตรงหน้า-ผู้หญิงที่มาเที่ยวพากันไปออหน้าเวที ทั้งเต้นทั้งกรี๊ดกอล์ฟกันใหญ่
อธิปเซ็ง
"อะไรวะเนี่ย"
การเต้นของทุกคนจบลง แดนเซอร์และกอล์ฟเข้าไปหลังเวที บอนนี่เดินเข้าไปหาลูกค้าท่าทางอย่างคุณหญิงคุณนายรายหนึ่ง
"คุณพี่ค้า ว่ายังไง สนใจคนไหนเอ่ย จะเป็นอธิปหุ่นดีหล่อล่ำออกแนวแบ๊ดๆ หรือว่าแฟรงค์ ฮู้ย คนนี้โชว์แซ่บ หรือว่าโอมดี หล่ออบอุ่นมาดแมนนะคะ"
ลูกค้าทำท่าคิดสักพัก
ลูกค้า1บอก
"อืม…ใครดีนะ"
ลูกค้ากวาดตามองไปที่ทุกคน บอนนี่มองไปที่โอม
"โอมไหมค้า คนนี้เทคแคร์เก่ง นิสัยก็ดี คุยสนุกด้วยนะ"
"ไม่เอา พี่ชอบคนที่เต้นบนเวทีเมื่อกี้นี้อ่ะ"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวบอนนี่จัดให้"
บอนนี่รีบเข้าไปหลังเวที
บอนนี่พากอล์ฟไปนั่งกับลูกค้าหญิง 1
"มาแล้วค่า จัดมาแล้ว"
"รวดเร็วทันใจจริงๆ"
กอล์ฟยกมือไหว้หญิง 1 เธอชี้ให้กอล์ฟนั่งข้างๆ
"มานั่งนี่เลยจ้ะ"
กอล์ฟนั่งลง หญิง1 หยิบทิปให้ บอนนี่ยกมือไหว้ แล้วเชียร์โอมให้กับลูกค้าอื่นที่โต๊ะด้วย
"คุณผู้หญิงขา มีเพื่อนนั่งหรือยังคะ"
ผู้หญิงที่นั่งอยู่โบกมือไม่เอา บอนนี่เลยเดินออกมา โอมยังยิ้มอยู่
"ผมไม่เป็นไรหรอกพี่บอนนี่"
"ไม่ต้องเครียดนะโอม"
" บอนนี่…" ซินดี้ลากเสียงเรียก
ซินดี้เดินเข้ามาหาบอนนี่
"ขาพี่ขา มีอะไรให้น้องรับใช้ค้า"
"พี่อยากนั่งคุย จุ๊กจิ๊กๆ อะไรแบบนี้กับน้องกอล์ฟ ไปเรียกน้องกอล์ฟมาให้พี่หน่อยสิตัวเอง"
"อยากเรียกให้ที่สุดในโลกาเลยคุณพี่ขา แต่แบบ โดนโต๊ะนู้นเรียกไปก่อนแล้วอ้ะ"
บอนนี่ชี้ไปที่โต๊ะที่กอล์ฟนั่งอยู่ ซินดี้อารมณ์เสีย
"อ้าว... ปล่อยเขามาตัดหน้าฉันไปแบบนี้ได้ยังไง"
"ก็ลูกค้านี่คะคุณพี่ ใครมือไวก็สาวได้สาวเอาเองล่ะค่ะงานนี้"
"ถ้าฉันจ่ายเธอเพิ่ม เธอจะพาน้องเขามาหาฉันได้ไหม"
บอนนี่เริ่มลำบากใจ
"ก็อยากได้อยู่หรอกค่ะ แต่ต้องขอโทษคุณซินดี้ด้วยนะค้า คือ...แบบว่า คนนั้นก็ลูกค้า คนนี้ก็ลูกค้า บอนนี่ต้องให้ตามคิวค่ะ"
ซินดี้หงุดหงิด
"โอ๊ย เซ็งจริงๆ"
อธิปที่เดินมาหยิบเครื่องดื่มที่บาร์ เห็นซินดี้อารมณ์ไม่ดีเลยเข้ามาชวนคุย
"ไม่เห็นต้องเซ็งเลยผมนั่งเป็นเพื่อนคุณซินดี้นะฮะ เด็กใหม่เหรอจะสู้ผมได้"
ซินดี้จิกตาใส่อธิป
"ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศคุยกับคนใหม่ๆ บ้าง ไม่รู้ละ ไม่ได้น้องกอล์ฟฉันก็จะนั่งคนเดียว"
ซินดี้เดินเชิดไปนั่งโต๊ะตัวเอง อธิปมองหน้าบอนที่ยักไหล่แบบช่วยไม่ได้
โอม แฟรงค์ คตกริช เดินมาเจอกันที่เคาน์เตอร์บาร์ โอมมองไปที่โต๊ะกอล์ฟ แล้วพูดขึ้น
"เด็กใหม่นั่นมาแรงใช่ย่อยเลยนะ"
"ใช่ พวกลูกค้าประจำหันไปสนใจมันกันหมด คนมันยังสดอยู่ก็แบบนี้" แฟรงค์ว่า
"อย่าคิดมากน่า ตอนมาใหม่ก็แบบนี้ทุกคนน่ะแหละ" คตกริชว่า
"แล้วสักพักก็จะไม่มีคนสนใจเหมือนฉันใช้ไหมวะไอ้กริช" โอมถาม
"ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่ ผมแค่หมายถึง ช่วงนี้เป็นช่วงเขาเห่อของใหม่น่ะ พี่ดูสิ ขนาดอย่างไอ้อธิป ตัวเด่นตัวดัง วันนี้ยังตกกระป๋องเลย"
"ชีวิตมันก็แบบนี้ มีขึ้นก็มีลง เผอิญไอ้นั่นมันขาขึ้น แต่ฉันมันขาลงแค่นั้น" โอมว่า
โอมพูดขำๆ แต่คตกริชรู้ว่า เขาก็แอบเครียดอยู่เหมือนกัน
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 6 (ต่อ)
ซินดี้นั่งอยู่คนเดียว ยิ่งมองกอล์ฟที่ถูกอีกโต๊ะยึดไว้ยิ่งหงุดหงิด
ซินดี้ตะโกนเรียก
"บอนนี่! บอนนี่"
บอนนี่รีบพุ่งมานั่งกับซินดี้ทันที
"ขา คุณพี่ขา มีอะไรให้รับใช้ค้า"
"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าจะจ่ายเพิ่ม ถ้าเธอพาน้องกอล์ฟมาได้"
"ใช่ค่ะ แต่แหม บอนนี่ก็บอกแล้วว่าทำไม่ได้"
"ทำยังไงก็ได้ให้เขามาหาฉัน ฉันทุ่มไม่อั้น ทำได้ไหม"
บอนนี่อึกอักลำบากใจ
"ใจเย็นก่อนสิครับ คุณซินดี้" อธิปบอก
ซินดี้หน้าเซ็งทันที
"ของใหม่ก็ฮอตอย่างนี้ละครับ"
อธิปจัดการรินเหล้าแล้วยื่นให้ซินดี้
"ดื่มกับผมไปก่อนแล้วกัน ระหว่างรอ โอเคไหม"
"ก็ให้ยัยพวกนั้นคุยกับคนอื่นไปสิ ให้ฉันได้คุยกับคนใหม่ๆ บ้าง"
"ผมเก่า แต่เก๋าประสบการณ์นะ คุณก็รู้นี่"
ซินดี้หงุดหงิดมากขึ้น
"ไม่รู้ ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันมานี่ก็เพื่อซื้อความสุข ถ้ามีเรื่องให้หงุดหงิดแบบนี้ ฉันกลับดีกว่า"
"อย่าเพิ่งกลับเลยนะครับคุณซินดี้ อยู่คุยกันก่อนเถอะนะครับ"
ซินดี้ผลักอธิป
"อย่ามาขวางฉัน"
"คุณซินดี้ใจเย็นๆ ครับ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียเลย อยากได้อะไร เดี๋ยวผมจัดให้เต็มที่เลย"
"อย่ามายุ่งกับฉันดีกว่า"
"โธ่...คุณซินดี้"
ซินดี้คว้าแก้วเหล้าแล้วสาดใส่อธิปเต็มแรง
"ไม่ต้องมาหว่านล้อมอะไรทั้งสิ้น เชิญอยู่มุมเก่าๆ คนเก่าๆไปเถอะย่ะ"
ซินดี้ลุกหนีไป บอนนี่ตกใจรีบคว้ากระดาษมาซับหน้าอธิป
"ว้าย...ตายๆๆ อธิปจ๋า รีบไปล้างหน้าก่อนเถอะ"
บอนนี่รุนหลังอธิปให้ห่างออกไป อธิปเจ็บใจมาก แต่พยายามข่มอารมณ์ ลุกออกไป
อธิปจะไปเข้าห้องน้ำ เดินผ่านโต๊ะของลูกค้าที่กอล์ฟนั่งอยู่ จึงมองไป เห็นคตกริชเข้าไปเสิร์ฟน้ำให้โต๊ะนั้นพอดี กอล์ฟทำน้ำหก แล้วโบกมือเรียกคตกริชไปเช็ด เขารีบไปเช็ด แต่กอล์ฟเหยียบผ้าเช็ดพื้นไว้ เขาต้องจับเท้าของกอล์ฟขึ้น
กอล์ฟหันมาเห็นเลยอารมณ์เสีย แกล้งเตะผ้าไปไกลๆ ไม่ให้ลูกค้าเห็น คตกริชต้องวิ่งไปเก็บผ้า
กอล์ฟแกล้งหัวเราะดังๆ หันมายิ้มเยาะเย้ยอธิปด้วย
อธิปโมโหจะเข้าไป แต่โอมเข้ามาดึงไว้
"อธิป"
อธิปกัดฟันกรอด แล้วเดินออกไป
อธิปเดินเข้ามาในห้องน้ำ เปิดก๊อกเอาน้ำสาดหน้าแรงๆ พยายามสงบสติอารมณ์ โอมกับคตกริชตามเข้ามาดู โอมเดินมาจับบ่าอธิป
"เป็นไงบ้างวะ"
"ไอ้เด็กใหม่นั่นท่าทางอวดดีชะมัด เข้ามาไม่ถึงวันแท้ๆ ถ้ามันอยู่นานกว่านี้มันคงไม่เห็นหัวเรา อีกหน่อยคงกลายเป็นหมาหัวเน่ากันหมด"
"มึงกำลังใช้อารมณ์อยู่นะ มึงอาจจะแค่หมั่นไส้เพราะเขาเป็นเด็กใหม่ ลองเปิดใจดู อาจจะดีก็ได้" คตกริชว่า
"เปิดใจแล้วปล่อยให้มันเหยียบหัวเล่นแบบมึงน่ะเหรอ ใครจะไปทนวะ"
"ไม่อยากทน ก็ต้องทน" โอมว่า
"ใครจะไปจิตใจเข้มแข็งเหมือนพี่ พูดง่ายนี่"
"ฉันไม่ได้เข้มแข็งอะไร ก็แค่คิดว่าคนทำงานด้วยกัน ไม่ได้อยู่คนเดียว ต่อให้ไม่ชอบขี้หน้าแทบตายก็ต้องทน อดทนหน่อยเว้ย แกทำได้"
โอมตบบ่าให้กำลังใจ อธิปยังไม่พอใจอยู่ แต่ก็ใจเย็นลง
ซินดี้กระแทกเท้าออกมา วิมลรีบตามซินดี้ออกมา
"น้องซินดี้จ๋า น้องซินดี้ อย่าเพิ่งไปสิจ๊ะ"
วิมลตามทัน ดึงซินดี้ไว้
"ทำไมคะพี่มล ซินดี้เป็นลูกค้าประจำ เป็นเมมเบอร์ที่นี่หลายปีแล้ว แต่พอมีคนถูกใจกลับถูกคนอื่นตัดหน้าไปได้ไง"
"ไม่มีใครตัดหน้าน้องซินดี้ได้หรอกจ้ะ เชื่อพี่นะจ๊ะ"
วิมลจับมือซินดี้ ตบหลังมือเบาๆ ปลอบ
"อ้าว...แล้วที่เด็กใหม่นั่นไปนั่งโต๊ะอื่นล่ะคะ"
"เขาก็แค่ไปนั่งคุย ไม่ต้องห่วงนะ น้องซินดี้กลับเข้าไปก่อน เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง"
"จริงนะคะ อย่าหลอกน้องนะ"
"พี่เคยหลอกน้องที่ไหนกันคะ คุณน้องก็รู้จักคุณพี่ดีนี่"
"แหม...ทีนายกริชนั่นเล่นตัวจะตาย ไม่เห็นคุณพี่จัดให้น้องได้ซักที"
"คนนั้นขอไว้คนนึงจ้ะ ถ้าเขาไม่สมัครใจก็ไปฝืนเขาไม่ได้ แต่สำหรับคนอื่น พี่จัดเต็ม"
ซินดี้ยิ้มอารมณ์ดีขึ้น เดินเข้าไปกับวิมล
ลูกค้าหญิง 1 ไขว้แขนชนแก้วดื่มกับกอล์ฟอย่างหวานชื่น บอนนี่เข้ามาคุยกับลูกค้าหญิง 1
"ขอโทษนะคะ บอนนี่ขอขัดจังหวะนิด"
ลูกค้าหญิงมองตาขวางที่มาขัดจังหวะความสุข
"มีอะไรเหรอ"
"บอนนี่ต้องขอตัวน้องกอล์ฟไปเต้นอีกเพลงนะคะ"
"ก็ให้คนอื่นไปเต้นสิ ฉันจองกอล์ฟไว้แล้ว"
"แต่ว่า...วันนี้กอล์ฟมาใหม่ ต้องขึ้นเต้นตามคิวน่ะค่ะ"
"งั้นฉันกลับ เช็คบิล"
หญิง 1 ทำท่าจะเรียกเช็คบิล แต่วิมลเข้ามา
"อย่าเพิ่งค่ะคุณพี่ขา วันนี้มลจัดโปรพิเศษให้คุณพี่นะคะ ค่าดริงก์กับน้องกอล์ฟ ฟรีหมดค่ะ"
หญิง 1เชิดๆ เบะปาก
"นึกว่าฉันไม่มีเงินจ่ายหรือไง"
"แหม...ใครจะไปดูถูกคุณพี่อย่างนั้นละคะ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวน้องจัดแฟรงค์กับอธิปมาต้อนรับก่อนนะคะ ตัวท็อปของเราเลย ส่วนกอล์ฟเพิ่งมาใหม่ ยังต้องเทรนอีกเยอะ น้องกลัวจะบริการไม่ถูกใจน่ะค่ะ"
หญิง 1 มองกอล์ฟแล้วทำท่าตรึกตรอง
ผ่านเวลาเล็กน้อย กอล์ฟเดินออกมากับวิมล เธอหันมาขยิบตาเป็นสัญญาณให้ ซินดี้ยิ้มพอใจ แล้วโบกมือเรียกบอนนี่มากระซิบ
"วันนี้ขอแบบเอฟเลยนะ"
"โอเคจัดเต็ม บอนนี่จัดให้ค่า"
บอนนี่ทำมือเป็นวงกลม ซินดี้พยักหน้าพอใจ
กอล์ฟเข้ามาในห้องแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ดิวเข้ามาตบบ่า
"วันนี้มึงแซ่บว่ะกอล์ฟ ลูกค้าแย่งกันจะตบกันตาย" ดิวบอก
"ฮ่าๆๆ นี่เพิ่งเริ่มเองแค่จิ๊บๆ"
อธิปกับแฟรงค์ซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วมองหมั่นไส้มาก
"อีกหน่อยมึงเป็นดาวที่นี่แน่ว่ะ"
"โธ่...ก็ที่นี่มันมีแต่คนตกรุ่นแล้ว ลูกค้าคงเบื่อแย่"
"มึงว่าใครตกรุ่นวะ" อธิปถาม
"อ้าวๆ มีคนร้อนตัวอีกละ สงสัยจะตกรุ่นจริงว่ะ หรือเป็นหมาหัวเน่าวะ"
อธิปทำท่าจะเข้ามาหากอล์ฟ
"มึงว่าใคร"
แฟรงค์จับอธิปไว้
"อย่าธิป อย่าไปแลกกับพวกปากหมาเลย"
"ว่าใครปากหมาวะไอ้เตี้ย"
แฟรงค์ชักโมโหเหมือนกัน อธิปชี้หน้ากอล์ฟ
"เก่งแต่เห่าเหรอมึง เก่งจริงมึงมาแลกกับกูมา"
อธิปสะบัดหลุดจากแฟรงค์ เข้าไปกระชากเสื้อกอล์ฟ
"อะไรกันเนี่ย มีอะไรกันยะพวกหล่อน"
บอนนี่เข้ามา ทุกคนชะงัก อธิปปล่อยกอล์ฟแบบแรงๆ แต่มองจ้องกอล์ฟเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"ไม่มีอะไรหรอกครับเจ๊ สองคนเล่นกันสนุกๆ"
"ไม่มีแน่นะ ถ้ามีขึ้นมาละก็ เจ๊จะหักค่าดริงก์ให้ไม่เหลือหลอ" บอนนี่หันมาพูดกับกอล์ฟ "กอล์ฟจ๋า เดี๋ยวเตรียมตัวออกไปเลยนะจ๊ะ แล้วพอโชว์เสร็จก็ลงจากเวทีมาหาเจ๊เลยนะ มีลูกค้าวีไอพีอยากคุยด้วย"
"ได้ครับเจ๊"
กอล์ฟออกไปกับบอนนี่ แต่ไม่วายหันมายิ้มเยาะอธิปอีกที อธิปกำมือแน่นแค้นใจ
ผ่านเวลามา กอล์ฟประคองซินดี้ออกมาที่รถ
"คุณซินดี้เดินดีๆ นะครับ"
"โอ๊ย...เดินไม่ไหว อุ้มหน่อยสิ"
กอล์ฟอุ้มซินดี้ขึ้นมาจริงๆ ซินดี้หัวเราะชอบใจ เขาไปเปิดประตูรถด้านข้างคนขับ วางซินดี้ลงบนเบาะ แล้วตัวเองก็ไปนั่งด้านคนขับ ขับรถออกไป
อธิปมองตามอย่างเจ็บใจ
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 6 (ต่อ)
อธิปกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางฮึดฮัด เตะของไปตามเรื่อง คตกริชมองอย่างเข้าใจ
"เจ๊บอนนี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าไปผูกพันกับลูกค้า" คตกริชบอก
"กูไม่ได้ผูกพันอะไร แต่หมั่นไส้ไอ้เด็กใหม่นั่นต่างหาก"
"ช่างเถอะน่า อย่าไปแลกกับคนอย่างนั้นเลย วันนี้เงินเดือนออกแล้ว พรุ่งนี้ไปไหนกันดี" แฟรงค์ถาม"ไม่มีอารมณ์จะไปว่ะ"
"เด็กใหม่เข้ามาเดี๋ยวก็เก่าแล้ว ของอย่างนี้มันวัดกันที่ฝีมือเอาใจลูกค้า กูเชื่อว่า คุณซินดี้ต้องกลับมาหามึง"
"บอกแล้วว่าไม่ได้อยากได้คุณซินดี้อะไรนั่น ลูกค้าอื่นมีเยอะแยะ แต่ไอ้เด็กใหม่มันซ่าส์นัก ถ้ามันยั่วกูจนทนไม่ไหว กูเอาเรื่องมันแน่"
อธิปฮึดฮัดเข้าห้องไป
"ที่จริงมันก็ผูกพันคุณซินดี้ด้วย แต่ยังปากแข็ง"
"เขาให้มันทุกอย่างนี่หว่า ที่มันมีรถมีเงินทุกวันนี้ ก็เพราะคุณซินดี้นั่นแหละ" แฟรงค์ว่า
คตกริชมองอธิปอย่างเห็นใจ แต่ไม่อยากเป็นอย่างอธิป
ภายในคอนโดฯ กอล์ฟอุ้มซินดี้มาโยนลงบนเตียง ซินดี้หัวเราะร่าแบบคนเมา
"ฮ่าๆๆ เธอนี่แข็งแรงจริงๆนะกอล์ฟ อุ้มมาตั้งแต่ที่จอดรถ สุดยอด ที่สุดอ่ะ"
กอล์ฟถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็ค ซินดี้ถึงกับร้องกรี๊ดชอบใจ
"อร๊าย"
กอล์ฟทำท่าจะเข้าไปมีอะไร แต่ซินดี้ชี้นิ้ว
"เดี๋ยวก่อน หยุดตรงนั้นแหละ"
กอล์ฟชะงัก งงๆ ซินดี้ยกเท้าขึ้น
"เมื่อยจังเลย นวดให้หน่อยสิ"
"นวด...เท้าเหรอครับ"
"ทำไม ทำไม่ได้เหรอ"
เขาลังเล ซินดี้หยิบกระเป๋าเอาเงินมาโปรยให้ กอล์ฟนึกไม่ถึง ซินดี้พยักเพยิดให้นวด เขายอมคุกเข่าลงนวดเท้าให้ซินดี้อย่างเอาใจ แต่แอบเบ้ปากฝืนใจ ซินดี้หน้าเคลิ้ม โน้มตัวลงไปดึงกอล์ฟขึ้นมาบนเตียง
หน้าบ้านลำเพาภา ตอนสาย เธอยังนอนอยู่บนเตียง เสียงมือถือดังขึ้น เธองัวเงียหยิบขึ้นมาดูอย่างตื่นเต้นมาก แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนโทร.หาเขาแล้วเขาไม่รับสาย
"ฮัลโหล"
"สวัสดีครับคุณเพา ผมกริชนะครับ"
"เมื่อคืนทำไมไม่รับสาย"
"เมื่อคืนผมทิ้งโทรศัพท์ไว้ในล็อกเกอร์ครับ กว่าจะเห็นก็ดึกมาก เลยไม่กล้าโทร.กลับ คุณเพามีอะไรหรือเปล่าครับ"
เธออารมณ์ดีขึ้น แต่ยังหาข้ออ้าง
"ก็...ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากโทร.ไปคุยเรื่องผับน่ะ ว่าฉันเตรียมเซ็นสัญญาแล้ว ให้เธอเตรียมตัวไว้อีกไม่กี่เดือน"
"ครับคุณเพา พอดีผมก็มีเรื่อง...อยากจะขอพบคุณเพาครับ ไม่ทราบว่า...คุณเพาว่างหรือเปล่าครับวันนี้"
ลำเพาภาอยากจะร้องกรี๊ดออกไป แต่ก็ต้องทำเป็นนิ่งเฉย
"อืม...ที่จริงวันนี้ฉันนัดช่างทำผมไว้"
"งั้นไม่เป็นไรครับ ไว้วันหลัง..."
เธอรีบพูด
"อ๋อ...ฉันไปทำผมแค่สองชั่วโมง ถ้าเธอมีธุระสำคัญ ฉันก็พอจะไปเจอกันได้"
"ที่จริงมันก็ไม่สำคัญหรอกนะครับ สำหรับคุณเพา แต่มันสำคัญสำหรับผม"
ลำเพาภาหัวใจพองโตขึ้นมาอีกครั้ง
ผ่านเวลามา เธอกำลังจะออกจากบ้าน ลิลลี่เข้ามาเห็นก็ถึงกับตาโต
"โอ้โห...อู้วว์"
"อะไรจ๊ะลิลลี่ ทำยังกับไม่เคยเห็นฉันงั้นแหละ"
"ก็วันนี้คุณเพาแต่งตัวยังกับสาวสิบแปดเลยค่ะ"
"ทำไมจ๊ะ ดูแปลกนักหรือไง"
"ไม่แปลกหรอกค่ะ ลิลลี่ว่าน่ารักดี เหมาะกับคุณเพา"
"ปากหวานนะเธอเนี่ย แต่ไม่มีผลกับเงินเดือนหรอกนะ"
"แหม...ลิลลี่จริงใจนะคะ ลิลลี่ชอบคุณเพาแบบนี้มากกว่า ดูเด็กลงเยอะเลยค่ะ พักนี้คุณเพาสวยวันสวยคืน อย่างกับคนมีความรักงั้นแหละ"
" จำเป็นด้วยเหรอที่ต้องมีความรักถึงจะสวยน่ะ"
"ก็ใช่สิคะ ลิลลี่น่ะเคยมีประสบการณ์มาแล้ว เมื่อก่อนตอนที่ลิลลี่อยู่สกลนครกำลังแตกเนื้อสาวเปรี๊ยะๆๆๆนะคะ มีหนุ่มในหมู่บ้านคนนึงมาจีบเหมือนกัน ฮี่ๆๆเขาหล่อที่สุดในหมู่บ้านเลยนะคะ แหม...พูดแล้วเขิน"
ลำเพาภาขำๆ แต่ขี้เกียจฟังเลยเดินออกไป ปล่อยให้ลิลลี่พูดอยู่คนเดียว
"ลิลลี่ก็ชอบเขาแต่เล่นตัว เพราะว่าเรามันก็...สวยเลือกได้เหมือนกันน่ะค่ะ พ่อแม่ลิลลี่ก็หวงมากด้วย ไม่อยากให้ลิลลี่รีบมีผัว..." พอรู้ตัว หันไป "อ้าว...คุณเพา หายไปไหนแล้ว โธ่..."
คตกริชยื่นซองเงินให้ลำเพาภาที่มองอย่างแปลกใจ
"นี่อะไร"
"เมื่อวานเงินเดือนผมออก ก็เลยเอามาคืนคุณเพาครับ"
เธอผลักซองเงินกลับไป
"ฉันไม่เอา"
"คุณเพารับไว้เถอะครับ"
"ฉันบอกแล้วว่าไม่เอา เงินที่เธอติดหนี้ฉันทั้งหมด เอาไว้ไปหักลบกัน ตอนที่เธอทำงานให้ฉันแล้ว"
"แต่ผมไม่สบายใจเลยนะครับ"
"ไม่ต้องคิดมาก ถ้าเธออยากตอบแทนฉัน วันนี้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกัน"
เขามองเธออย่างไม่แน่ใจ
ในร้านอาหารหรู ทั้งคู่นั่งกินอาหารด้วยกัน เขาจับจานช้อนส้อมอย่างถูกต้องและคล่องแคล่ว
เธอมองคตกริชอย่างสังเกต จนเขาแปลกใจ
"มีอะไรเหรอครับ"
คตกริชจับหน้าตัวเองนึกว่าเปื้อนอะไร
"เธอจับจานช้อนถูกหมดเลยนี่นา เก่งเหมือนกันนะ รู้ได้ยังไง"
"ผมทำงานที่บาร์น่ะครับ ถึงรู้มารยาทการทานอาหารแบบนี้"
"อืม…เป็นข้อดีของการทำงานบาร์สินะ"
"ครับ นอกจากเงินแล้ว ความรู้พวกนี้ผมก็อยากเก็บไว้ เผื่อใช้ได้"
"เห็นแบบนี้แล้วฉันอยากเปิดผับเร็วๆเลย"
"ทำไมล่ะครับ"
"ฉันอยากให้เธอเลิกทำงานที่บาร์นั่นแล้ว ไอ้ความรู้น่ะก็ได้อยู่หรอก แต่…"
"ผมรู้ครับว่าคุณเพาหมายถึงอะไร"
"สัญญากับฉันนะว่าเธอจะไม่ใจอ่อนไปกับลูกค้าคนไหน"
"ไม่มีทางหรอกครับ ถ้าจะใจอ่อนผมคงทำไปนานแล้ว"
"โอเค ฉันเชื่อใจเธอ"
ลำเพาภาตักอาหารให้คตกริชอย่างเอาใจ เขาสับสนระหว่างบุญคุณกับความรัก
ภายในห้างหรูแห่งหนึ่งเธอชวนเขาไปดูเสื้อผ้าของใช้ผู้ชาย เขาถูกคะยั้นคะยอเข้าห้องลอง จากนั้นเธอก็ตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าชุดนั้นให้
"ฉันให้"
"แพงขนาดนี้ผมรับไม่ได้หรอกครับคุณเพา"
"เอ๊ะ บอกแล้วไงว่า อย่าเกรงใจรับไปเถอะ"
เขาโบกมือจะปฏิเสธ แต่ก็เธอจับยัดใส่มือให้ แล้วชี้ชวนกันเดินต่อไป
เธอเข้ามาในร้านนาฬิกาหรู ชี้ชวนให้เขาดูนาฬิกาที่วางโชว์อยู่
"เรือนนี้สวยดีนะ ชอบไหม"
พนักงานหยิบให้ ลำเพาภาเอานาฬิกามาทาบกับข้อมือเขา
"ไม่เหมาะกับผมหรอกครับ"
"งั้นเรือนนั้นล่ะ" เธอบอกกับคนขาย "ขอดูหน่อยจ้ะ"
เธอเอานาฬิกาอีกเรือนมาทาบกับข้อมือเขา
"ฉันว่าเรือนนี้เข้ากับเธอนะ"
"ผมมีนาฬิกาแล้วครับ"
"จะใส่ทำไมนาฬิกาถูกๆ แบบนั้น ... เรือนนี้เท่าไรจ๊ะ"
"หนึ่งแสนห้าหมื่นครับ"
"ฉันเอาเรือนนี้แหละ"
ลำเพาภาหยิบบัตรเครดิตให้พนักงาน คตกริชมองนาฬิกา นึกถึงอธิปที่เคยได้นาฬิกาจากซินดี้ ที่เขายืนยันกับเพื่อนว่า
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ขาย"
"จะอุดมคติไปถึงไหนวะ มึงดูนี่" อธิปโชว์นาฬิกาที่ข้อมือ "นอกจากคุณซินดี้จะทิปหนักแล้ว ยังสปอร์ตอีกโว้ย"
เขามองดูนาฬิกาของอธิปอย่างเฉยเมย ไม่ได้ตื่นเต้นไปด้วย
เขาองนาฬิกาเรือนที่ลำเพาภาซื้อให้อย่างรังเกียจ แล้วถอดคืน
"ผมรับไม่ได้จริงๆ ครับ คุณเพากรุณาอย่าทำอย่างนี้อีก ขอโทษนะครับ"
เขาเดินออกจากร้าน ลำเพาภามองอย่างงงๆ แล้วรีบตามคตกริชไป
ทางเดินในห้าง ลำเพาภาตามมาทัน
"เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิกริช ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย"
"ขอโทษนะครับคุณเพา ผมไม่อยากให้คุณเพาทำเหมือนผมเป็น...เป็น..."
"ผู้ชายพวกนั้นน่ะเหรอ"
"ผมไม่ได้ดูถูกพวกเขานะครับ เพราะพวกเขาก็เป็นเพื่อนผมทั้งนั้น แต่ว่าผมไม่อยากให้เราสองคนเป็นเหมือน...คนอื่น ที่เป็นแค่การซื้อขาย"
ลำเพาภายิ้มออกมาได้ ดีใจที่คตกริชจริงใจกับเธอ
"กริช...ฉันดีใจนะที่เธอคิดแบบนี้"
"ที่ผ่านมาคุณเพาก็ช่วยผมมากพอแล้ว จนผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ และทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ"
"ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องรู้สึกอะไรทั้งนั้น ถ้าฉันเต็มใจให้ฉันก็จะให้"
"นั่นแหละครับ ผมควรจะเป็นฝ่ายดูแลคุณ มากกว่าที่คุณต้องมาดูแลผมขนาดนี้"
"โอเค ฉันจะไม่ซื้ออะไรให้แบบนี้อีก แต่ถ้าเป็นโอกาสพิเศษ เธอคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม"
"มันก็แล้วแต่สถานการณ์ครับ แต่ขอให้ผมได้ตอบแทนคุณเพาบ้างดีกว่า"
ลำเพาภามองคตกริชอย่างประทับใจในความดีของเขา จึงเกาะแขนเขาซบเบาๆ คตกริชอึ้งๆ
อ่านต่อตอนที่ 7
