ผัวชั่วคราว ตอนที่ 7
ในห้องประชุม บ.ลำเพาภา เธออ่านสัญญาที่กำลังจะลงทุนทำผับกับเชิดศักดิ์ เขามองลุ้น พออ่านเสร็จลำเพาภาก็เงยหน้าขึ้นมา
"คุณเพามีติดขัดตรงไหนหรือเปล่าครับ"
"ไม่มีค่ะ ในสัญญาทุกอย่างเคลียร์แล้ว แต่ว่า...คุณเชิดคงยังจำได้นะคะว่ามีอีกเงื่อนไขนึงที่ฉันขอไว้"
"เรื่อง..."
"ที่ฉันมีคนที่อยากให้มาเป็นผู้จัดการดูแลผับเรา"
"อ๋อ...จำได้ครับ ผมไม่มีอะไรขัดข้อง เชื่อว่าคนที่คุณเพาเลือกคงไม่ใช่ไก่กาแน่ๆ เพียงแต่...ผมอยากจะขอเจอตัวเขาสักครั้งนึงก่อนว่าเป็นยังไง"
"ไม่มีปัญหาค่ะ ไว้ฉันจะนัดเขามาเจอคุณ ให้คุณได้สัมภาษณ์เขาเองด้วย"
"ได้ครับ"
พิมพ์สนมถามเจ้านาย
"ให้พิมพ์นัดเขาเมื่อไรดีคะ"
"ไม่ต้อง ฉันโทร.นัดเขาเอง"
พิมพ์สนมสีหน้าแปลกใจ แต่ไม่พูดอะไร
เธอจรดปากกาลงเซ็นสัญญา เชิดศักดิ์มองยิ้มพอใจ พอลำเพาภาเซ็นเสร็จก็ยื่นให้พิมพ์สนม
"ผมดีใจที่เราจะได้ร่วมงานกัน ขอให้ผับของเราไปได้สวยไร้อุปสรรค"
เชิดศักดิ์ยื่นมือให้ ลำเพาภาจับมือเขย่ากับเชิดศักดิ์
"ฉันเชื่อมือคุณค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
เชิดศักดิ์ยิ้มมองลำเพาภาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
ยามสายต่อเนื่องมา โอมกลับเข้าบ้านมาอย่างเหนื่อยหน่าย ลูกหนูวิ่งเข้ามากอด
"พ่อจ๋า...พ่อกลับมาแล้ว"
"อ้าว...ลูกหนู ทำไมวันนี้ไม่ไปโรงเรียนล่ะลูก"
จินตนาเดินเข้ามาประคองลูกหนูไว้
"แกไม่ค่อยสบายจ้ะ เมื่อคืนไข้ขึ้นนิดหน่อย"
โอมเอาหลังมือแตะหน้าผากลูกหนู
"แล้วพาไปหาหมอหรือยัง"
"ฉันเอายาให้กินแล้ว"
"ทำไมไม่พาไปหาหมอ"
จินตนาหน้าเศร้าบอก
"ฉันต้องเก็บเงินไว้จ่ายค่าเช่าวันนี้จ้ะพี่"
"ผัดเขาไปก่อนก็ได้นี่ ลูกเราสำคัญกว่า"
"เราติดเขามาสามเดือนแล้วนะ มันมาขู่แล้ว ถ้าไม่จ่ายเราไม่มีที่อยู่แน่"
โอมอึ้งไป แล้วถอนใจเฮือก
"พี่ขอโทษ เมื่อคืนก็...ไม่ค่อยมีลูกค้า" โอมอุ้มลูกหนูขึ้นมา "ไป...เข้าบ้านก่อนเถอะลูก ออกมาตากแดดเดี๋ยวจะแย่"
โอมอุ้มลูกหนูเข้าบ้านไป จินตนามองตามอย่างเศร้าๆ
ฝ่ายคตกริชนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบ แฟรงค์เข้ามาทัก
"ใกล้สอบแล้วเหรอกริช"
"สอบไฟนอลแล้ว ครั้งนี้ถ้าผ่านก็จบแล้วว่ะ"
แฟรงค์ตบบ่ากริชให้กำลังใจ
"กูว่าไม่ใช่แค่ผ่าน มึงได้เกียรตินิยมแน่ เกรดขนาดนี้"
"ขอบใจ"
"แต่กูคงไม่ไหวแล้ว หาเงินก่อนค่อยกลับไปเรียน"
"เออ...เร็วๆล่ะ เดี๋ยวครบแปดปีต้องไปเริ่มต้นใหม่ แล้วนี่มึงจะไปไหน"
"คุณนิกกี้นัดไปสปาว่ะ"
"กลัวมึงไม่หล่อน่ะสิ"
แฟรงค์หัวเราะไปด้วย เสียงมือถือกริชดังขึ้น
" สวัสดีครับ... ใช่ครับ... ได้ครับ ขอบคุณครับ"
คตกริชวางสายยิ้มแย้มขึ้นอย่างดีใจ แฟรงค์มองอย่างงงๆ
"มีอะไรวะกริช"
"กูจะได้ไปสอบสัมภาษณ์งานอีกรอบแล้ว"
"ดีใจด้วยนะ ขอให้ได้งาน"
คตกริชพยักหน้าอย่างมีความหวัง
วันใหม่ เวลากลางวัน ในห้องสัมภาษณ์ของบริษัทโฆษณา คตกริชเดินเข้ามาในห้อง ยกมือไหว้
"สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ"
คตกริชนั่งตรงข้ามกับพีรนันท์และปุ่นที่กำลังดูรายละเอียดในใบสมัครงานอยู่
"คุณคตกริช เรียนการตลาดอยู่เหรอคะ"
"ใช่ครับ"
"เรียนตรงกับวุฒิที่เราต้องการเลยนะครับ แต่เสียอย่างเดียวยังไม่จบ"
"อีกเดือนเดียวก็จบแล้วครับ"
"ในนี้เรคคอมเมนด์มาว่า คุณทำงานพิเศษเป็นพนักงานเสิร์ฟตอนกลางคืนด้วย ถ้าได้งานของเราจะทำไหวเหรอคะ"
"ไหวครับ ผมทำงานไป เรียนไปก็จบภายในสี่ปีได้ ผมแบ่งเวลาได้ครับ"
"แสดงว่าคุณยังจะทำงานเสิร์ฟต่อไป"
"คงไม่ละครับ ถ้าผมได้งานที่นี่ ก็คิดว่าจะลาออกจากงานเสิร์ฟที่ทำอยู่ครับ"
พีรนันท์กับปุ่นพยักหน้าอย่างพอใจ
แป๋มยืนเงี่ยหูฟังอยู่หน้าห้อง วิลิปดาเข้ามาสะกิด
" ทำอะไรจ๊ะ แอบฟังเจ้านายเหรอ"
แป๋มสะดุ้ง แล้วทำท่าจุ๊ปากให้เธอเงียบ ก่อนจะกระซิบ
"กำลังลุ้นอยู่"
"ลุ้นอะไร นายแบบเหรอ"
"ยิ่งกว่านายแบบซะอีก หนุ่มหล่อที่ฉันเคยสัมภาษณ์ จะให้มาเป็นลูกน้องคุณพีไงล่ะ"
"อ๋อ...เด็กเส้นนี่นา"
"เส้นเสิ้นอะไรกัน ฉันไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวซะหน่อย"
"แต่พิศวาสเป็นการส่วนตัว"
แป๋มรีบกันวิลิปดาออกมาห่างๆ แล้วชี้หน้าอย่างหมั่นไส้
"สำนวนยัยก็อปปี้ไรเตอร์นี่บาดหูฉันจริงๆ ไป...กลับไปทำงานได้แล้ว ฉันขอลุ้นคนเดียวเงียบๆ"
แป๋มดันตัววิลิปดากลับไปที่โต๊ะ เธอขำๆ
"โอเคๆ เดี๋ยวลงไปซื้อขนมข้างล่างดีกว่า ไม่อยากเป็นกอขอคอ จะเอาอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เอา แค่บ้าผู้ชายก็อิ่มแล้ว"
วิลิปดาหัวเราะแล้วเดินออกไป แป๋มรีบกลับไปประจำที่เดิม
พีรนันท์กับปุ่นพยักหน้าให้กันว่าจะจบการสัมภาษณ์แล้ว
"โอเคจ้ะ เดี๋ยวเราจะให้เจ้าหน้าที่ติดต่อกลับไปอีกทีนะจ๊ะ คุณคตกริช"
"ขอบคุณครับ"
คตกริชยกมือไหว้ ทั้งสองรับไหว้ คตกริชออกไป พีรนันท์มองตามแล้วอ่านเอกสารใบสมัครของคตกริชอีกอย่างเคร่งเครียด
"ถึงจะจบการตลาดมา แต่ยังไม่มีประสบการณ์ด้านงานโฆษณาเลยนะครับ ผมว่าเราจะเสียเวลาเทรนเปล่าๆ"
"แต่พี่ว่าท่าทางเขาเรียนรู้ไวนะ แล้วก็ตั้งใจด้วย เหมือนตอนลิปดามาทำงานใหม่ๆเลย พี่อยากให้โอกาสคนแบบนี้ เพราะเดี๋ยวนี้หาไม่ได้ง่ายๆ"
"ถ้าพี่ปุ่นไม่ติดผมก็โอเคครับ"
"ต่อไปเขาต้องมาเป็นลูกน้องพี พี่อยากให้พีตัดสินใจ"
"ผมก็ชอบบุคลิกเขานะครับ แต่ติดตรงประสบการณ์นี่แหละ"
"เอางี้นะ ถ้าไม่มีคู่แข่งที่เหมาะกว่านี้ พีค่อยรับเขา พีจะได้ไม่เหนื่อย ดีไหม"
พีรนันท์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
คตกริชออกมาหน้าห้องด้วยท่าทางผ่อนคลายมากขึ้น เขาชะงักเมื่อเจอแป๋มมองยิ้มๆ ทำท่าชูสองนิ้วให้กำลังใจ
"สู้ๆนะคะ คุณคตกริช"
"ขอบคุณครับ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันนะครับ"
แป๋มยิ้มปลื้ม มองตามอย่างเพ้อๆ
คตกริชกำลังจะเดินออกนอกตัวอาคาร แต่ชะงักกึกเมื่อเห็นวิลิปดากลับเข้ามาที่ตึกพร้อมกับถุงขนมและแก้วกาแฟเย็น เธอชะงักเช่นกันเมื่อเห็นเขา เขายิ้มให้เธอโดยอัตโนมัติ เธอจำเขาได้ก็ยิ้มตอบ พอเดินคล้อยหลังไป เขาก็หันมอง แต่จังหวะนั้น เสียงมือถือดังขึ้นเสียก่อน เขารีบรับสาย
“สวัสดีครับคุณเพา”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหนจ๊ะ”
“เอ่อ...ผมมาซื้อของข้างนอกครับ”
“พรุ่งนี้ตอนสิบโมงเช้าเธอว่างหรือเปล่า”
“ว่างครับ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันอยากจะนัดเธอมาเจอหุ้นส่วนของฉัน”
ผ่านเวลามา วิลิปดานั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ แป๋มสะพายกระเป๋าเข้ามา
“กลับแล้วนะจ๊ะลิปดา”
“บายจ๊ะ พรุ่งนี้เจอกัน”
แป๋มเดินออกไป พีรนันท์เข้ามาหาวิลิปดา
“ลิปดาต้องทำอะไรต่อหรือเปล่าครับ”
“ไม่แล้วค่ะ พี่พีมีอะไรให้ลิปดาช่วยเหรอคะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่อยากให้ลิปดารีบกลับบ้านไปพักผ่อนน่ะสิครับ”
“อ๋อ...ลิปดาหายดีแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนพี่พีเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรครับ บ้านเราอยู่ทางเดียวกันอยู่แล้ว พี่แค่เลยไปนิดเดียว”
วิลิปดาลังเล
“ไปเถอะลิปดา”
วิลิปดาตกใจ แป๋มโผล่มา
“อ้าว...ยังไม่กลับอีกเหรอ”
“มาเอาของ งานก็เสร็จแล้วนี่ หัดกลับบ้านเร็วบ้าง คุณน้าจะได้ดีใจ”
พีรนันท์บอกกับลิปดา
“รีบกลับเถอะครับลิปดา เดี๋ยวรถจะติด”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ”
วิลิปดาเตรียมปิดคอมพิวเตอร์ เก็บของ พีรนันท์มองยิ้มดีใจ แป๋มขยิบตาให้พีรนันท์
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 7 (ต่อ)
รถของพีรนันท์แล่นเข้าประตูรั้วมาจอดหน้าตัวบ้าน วิลิปดาลงจากรถมาเปิดประตูบ้าน เขามองหาลำเพยพรรณ
“คุณน้าไม่อยู่เหรอครับ”
“น้าพรรณไปทำงานคงยังไม่กลับค่ะ”
“คุณพ่อคุณแม่ลิปดาอยู่ต่างจังหวัดเหรอครับ”
วิลิปดาชะงัก หน้าหมองไปนิดหนึ่ง
“คุณแม่อยู่กรุงเทพนี่แหละค่ะ”
“แล้วทำไมมาอยู่กับคุณน้าล่ะครับ”
“คุณแม่งานยุ่งน่ะค่ะ... เดี๋ยวลิปดาขอเข้าบ้านก่อนนะคะ รู้สึกเพลียๆ”
พีรนันท์เห็นสีหน้าเธอจึงไม่อยากถามต่อ
“งั้นพี่กลับแล้วนะ พักผ่อนมากๆ ครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่พี”
พีรนันท์กลับขึ้นรถ วิลิปดามองตามพีรนันท์ที่ขึ้นรถขับออกไป แล้วถอนใจกับตัวเอง
วันใหม่ ในห้องเช่า คตกริชแต่งตัวเสร็จเตรียมจะออกไป เจออธิปนั่งดื่มเหล้าอยู่ เลยแปลกใจ
“กินเหล้าแต่วันเลย วันนี้ไม่ไปไหนเหรอวะธิป”
“ไม่มีอารมณ์ว่ะ”
เขามองเพื่อนอย่างเห็นใจ รู้ว่ายังเซ็งเรื่องซินดี้
“เออ...คืนนี้เจอกันที่บาร์ แต่กูคงไปสายหน่อย บอกเจ๊ไว้แล้ว”
“มึงจะไปไหนวะ”
“ไปสัมภาษณ์งาน เสร็จแล้วจะไปสอบต่อ”
“หมู่นี้สัมภาษณ์บ่อยนี่ จะทิ้งพวกกูไปแล้วหรือไง”
“ไม่ได้ทิ้ง แต่จะจบแล้วก็อยากเปลี่ยนงานบ้าง”
อธิปถอนใจ
“กูก็อยากเปลี่ยนบ้างเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะหางานอะไรที่มันได้เงินดีแบบนี้”
“มึงอย่าไปคิดถึงแต่เงิน งานสบายเงินดีอย่างนี้มันไม่มีหรอก มึงต้องทำใจว่า งานนี้หาเงินง่ายก็จริงแต่มันหมดอายุเร็ว”
อธิปกัดฟันกรอด
“มันไม่เร็วหรอกถ้าไม่มีไอ้กอล์ฟนั่นมาซะก่อน กูยังโกยได้อีกเยอะ”
“ถึงไม่มีกอล์ฟ สักวันคุณซินดี้ก็ต้องมีคนใหม่อยู่ดี”
อธิปหงุดหงิด
“เออ..ช่างเถอะ เดี๋ยวกูก็มีลูกค้าใหม่ มึงรีบไปเหอะ เดี๋ยวจะสาย”
เขามองอธิปอย่างเห็นใจ แล้วเดินออกไป อธิปกระแทกแก้วอย่างแรลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด
พิมพ์สนมนั่งทำงานอยู่อย่างคร่ำเคร่งบนโต๊ะ
“ขอโทษนะครับ”
พิมพ์สนมเงยหน้าขึ้น ตาเป็นประกายวิ้งๆ ทันที คตกริชยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตรตรงหน้า
“ผมมาพบคุณลำเพาภาครับ”
“อ๋อ...คุณคตกริชใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ”
“รอสักครู่นะคะ”
พิมพ์สนมโทร.เข้าไปบอกลำเพาภา
“คุณเพาคะ คุณคตกริชมาแล้วค่ะ”
พิมพ์สนมวางสาย แล้วบอกกับคตกริช
“คุณเพาเชิญข้างในเลยค่ะ”
เธอพาเขาไปที่หน้าห้องลำเพาภา
คตกริชเข้ามาในห้อง ลำเพาภามองหน้าเขาอย่างดีใจ ชี้ให้เขานั่งตรงโซฟา
“นั่งก่อนสิ”
เขานั่งลง ลำเพาภาเข้ามานั่งข้างๆ
“หุ้นส่วนฉันที่จะคุยกับเธอคือคุณเชิดศักดิ์ เขาอาจจะถามประวัติเธอนิดหน่อย เธอบอกความจริงทุกอย่างกับเขาได้ ยกเว้นเรื่องทำงานที่บาร์โฮสต์”
“ทำไมต้องปิดด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ”
“แต่ไม่พูดน่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ บางคนเขาอาจจะไม่เข้าใจ”
คตกริชนิ่งคิดนิดหนึ่ง
“ก็ได้ครับ”
“ทำใจให้สบายนะ ถ้ามีอะไรที่เธออึดอัด ฉันจะช่วยเอง”
เธอจับมือเขาให้กำลังใจ เขายิ้มรับ บีบมือเธอกลับอย่างรู้สึกขอบคุณ
ในห้องประชุม บ.ลำเพาภา ตามเวลานัดหมาย เธอพาเขาเข้ามาในห้อง เชิดศักดิ์นั่งอยู่ก่อนแล้ว ลำเพาภาแนะนำ
“กริชจ๊ะ นี่คุณเชิดศักดิ์ หุ้นส่วนของฉัน”
คตกริชยกมือไหว้เชิดศักดิ์รับไหว้ พลางมองเขาอย่างพิจารณา คตกริชนั่งตรงข้ามกับเชิดศักดิ์ ลำเพาภาไปนั่งข้างเชิดศักดิ์
“ยังดูเด็กอยู่เลยนะครับ เห็นคุณเพาบอกว่าจบการตลาดมา”
“ยังไม่จบครับ แต่กำลังจะจบเดือนหน้า”
เชิดศักดิ์ทำหน้าประหลาดใจ
“ตอนนี้กริชเขาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยค่ะ”
เชิดศักดิ์พยักหน้ารับรู้
“ทำงานอะไรครับ”
“เสิร์ฟอาหารครับ”
เชิดศักดิ์เบิ่งตาโตอย่างแปลกใจยิ่งขึ้น
“เป็นพนักงานเสิร์ฟเหรอ ที่ไหนครับ”
“ที่ผับชื่อซีซั่นแอนด์สไปซ์ครับ”
“แล้วเคยมีประสบการณ์ด้านจัดการมาก่อนหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“แต่กริชเขาทำงานในผับมานาน จนรู้งานทุกอย่างแล้วค่ะ”
เชิดศักดิ์มองลำเพาภาอย่างแปลกใจ
คตกริชเดินออกมาจากห้องประชุมหลังจากสัมภาษณ์เสร็จ พิมพ์สนมเดินเข้ามาชวนคุย
“คุณกริชสัมภาษณ์เสร็จแล้วเหรอคะ”
“เสร็จแล้วครับ”
“ฉันชื่อพิมพ์ค่ะ”
พิมพ์สนมยิ้มให้คตกริชอย่างเป็นมิตร
“คุณพิมพ์เป็นเลขาคุณเพาเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ คุณกริชมาสัมภาณ์ตำแหน่งอะไรเหรอคะ พอดีคุณเพานัดเอง พิมพ์เลยไม่ทราบ”
“เป็นผู้จัดการผับที่คุณเพาจะเปิดใหม่น่ะครับ”
“อ๋อ...ขอให้คุณกริชได้งานนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
“พิมพ์สนม!”
เธอสนมชะงัก หันไปยิ้มๆ แต่แล้วก็หุบยิ้มเมื่อเห็นลำเพาภาหน้าตาค่อนข้างมึนตึง
“คะคุณเพา”
“ไปบอกแม่บ้านเอาน้ำมาให้คุณกริชหน่อยจ้ะ”
“ได้ค่ะ”
พิมพ์สนมเดินออกไป ลำเพาภากระซิบกับคตกริช
“คุณเชิดติดเรื่องที่เธอไม่มีประสบการณ์ แต่ฉันจะส่งเธอเรียนคอร์สสั้นๆ เกี่ยวกับการจัดการก่อนทำงานด้วย”
“ที่จริงจะให้ผมเริ่มจากตำแหน่งเล็กๆ ก่อนก็ได้นะครับ”
“ไม่...ฉันรับปากเธอแล้ว และฉันมั่นใจว่าเธอทำได้ ฉันมีธุระต้องคุยกับคุณเชิดศักดิ์ต่อ เธอกลับไปก่อน ไว้โทร.คุยกันนะ”
“ครับ”
ลำเพาภายิ้มให้กำลังใจคตกริช แล้วกลับเข้าห้องไป ป้าแดงเดินเข้ามาเอาน้ำให้
“ขอบคุณครับ”
ป้าแดงแอบสังเกตคตกริช ก่อนจะกลับออกไป
ป้าแดงกลับเข้ามา เมาท์กับพิมพ์สนมที่กำลังชงกาแฟรออยู่ในห้อง
ไเห็นแล้วค่ะคนที่คุณพิมพ์ว่า”
“เป็นไงล่ะป้า”
“ดูดี หน้าตาหล่อจริงๆ ด้วยค่ะ แต่ท่าทางคุณเพาเหมือนจะเอ็นดูเป็นพิเศษด้วยนะคะ”
“นั่นสิจ๊ะ เมื่อกี้ยังมองฉันเหมือนหึงๆ ด้วยนะ ตอนที่ฉันเข้าไปคุยกับหนุ่มคนนั้นน่ะ”
“ต๊าย...คุณเพาน่ะเหรอคะจะกินเด็ก”
“จุ๊ๆๆ ป้า เดี๋ยวใครมาได้ยินก็โดนไล่ออกกันหมดหรอก ฉันแค่รู้สึก แต่อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“แหม...แต่เสียดายนะคะ ไม่ได้มาเป็นพนักงานที่นี่ ป้าว่าเหมาะกับคุณพิมพ์มากกว่า”
“อุ๊ย...ป้าแดงก็ เจอกันแค่ครั้งเดียวรู้แล้วเหรอว่าเหมาะไม่เหมาะ”
“ป้ามองปร๊าดเดียวก็รู้แล้ว แต่ไม่แน่คุณพิมพ์เป็นเลขาคุณเพา อาจจะต้องมีเรื่องให้ต้องเจอกันบ่อยๆ ก็ได้”
พิมพ์สนมดื่มกาแฟแต่แอบยิ้มเขิน
ในร้านกาแฟหรู เชิดศักดิ์จิบกาแฟอย่างครุ่นคิด
“ท่าทางคุณเพาจะเชียร์นายคตกริชนี่มากนะครับ คุณไปเจอเขาที่ไหน”
“เขาทำงานกับเพื่อนคนนึงของฉันค่ะ ฉันเห็นว่าเขาเป็นคนขยัน ตั้งใจ ก็เลยอยากได้มาทำงานด้วย”
“แต่ผับของเราเปิดใหม่ แล้วถ้าได้ผู้จัดการที่ยังใหม่อีก ผมกลัวว่า...”
“ไม่ต้องกลัวค่ะ ฉันเชื่อว่าถึงจะใหม่ แต่คนทำงานตั้งใจก็น่าจะประสบความสำเร็จได้”
เชิดศักดิ์ยังครุ่นคิด ไม่แน่ใจ
“คุณเชื่อแบบนั้น แสดงว่านายคตกริชนี่ต้องไม่ธรรมดา”
“คุณเคยเห็นฉันทำอะไรที่ธรรมดาหรือเปล่าละคะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปพบคนคนนึง ที่ฉันคิดว่าเขาจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีได้อีกคน”
เชิดศักดิ์เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
โอมแต่งตัวเตรียมจะออกไปทำงานบาร์ พยายามจัดทรงผมให้ดูวัยรุ่น แต่ยังไม่ได้ดังใจ เขาชะงักเมื่อจินตนาหวีดร้องดังขึ้น
“แอร๊ย...ลูกหนู ลูกหนูทำใจดีๆ ไว้ลูก”
โอมตกใจ
“ลูกหนู”
โอมรีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที
“ลูกหนู...เป็นอะไร”
จินตนากำลังเอาช้อนช่วยงัดปากลูกหนูที่กำลังชักไม่ให้กัดลิ้นตัวเอง
“แกชักจ้ะพี่ ตัวร้อนจัดเลย”
“รีบพาลูกไปโรงพยาบาลดีกว่า”
โอมรีบอุ้มลูกหนู วิ่งออกไปข้างนอก จินตนารีบตามไป
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 7 (ต่อ)
คตกริชกับอธิปและแฟรงค์เข้ามาในโรงพยาบาล
“พี่โอม ลูกหนูเป็นยังไงบ้างครับ”
โอมมองไปที่ลูกหนูซึ่งยังหลับอยู่
“หมอฉีดยากันชักให้แล้ว แต่ยังไม่รู้สึกตัวเลย”
“ใจเย็นนะพี่ ลูกหนูถึงมือหมอแล้วไม่เป็นไรหรอก” อธิปบอก
“พี่คงต้องอยู่เฝ้าลูกหนูจนฟื้นถึงจะสบายใจ”
“พี่โอมไปทำงานเถอะ จินเฝ้าลูกหนูคนเดียวก็พอ”
“พี่ไม่มีแก่ใจจะไป เป็นห่วงลูก”
“ลูกหนูก็เป็นอย่างนี้บ่อยๆ พี่ไปดีกว่า จะได้มีเงินมารักษาลูกหนูด้วย”
โอมนิ่งไปอย่างยอมรับ คตกริชควักเงินยื่นให้โอม
“ผมกับไอ้ธิปไอ้แฟรงค์ช่วยๆกัน พี่โอมเก็บไว้เป็นค่ารักษาลูกหนูนะ”
“ไม่เอา”
“เอาไปเหอะพี่ พวกเราอยากช่วย”
โอมเดินหนี
“บอกแล้วว่าไม่เอา แค่มาเยี่ยมก็พอแล้ว”
โอมเดินหนีออกไป คตกริชหันไปทางจินตนา
“พี่จินช่วยรับไปเถอะครับ ไม่งั้นพวกเราไม่สบายใจ”
จินตนายอมรับเงินมา
“ขอบใจพวกเธอมากจ้ะ”
อธิปบอก
“พี่จินอดทนหน่อยนะ”
จินตนาพยักหน้า คตกริชได้แต่มองลูกหนูอย่างเป็นสงสาร
วิมลพาเชิดศักดิ์กับลำเพาเดินดูบาร์ที่ยังไม่ถึงเวลาเปิด เชิดศักดิ์มองไปรอบๆ อย่างทึ่ง
“โอ้โห...ผมไม่ยักรู้ว่าในนี้มันใหญ่โตขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเพาผมคงไม่มีโอกาสเข้ามาเห็น”
“ใช่จ้ะ ที่นี่รับเฉพาะเมมเบอร์ที่เป็นผู้หญิงเท่านั้น”
เชิดศักดิ์มองไปทางเพา แซวๆ
“คุณเพาเป็นเมมเบอร์มากี่ปีแล้วครับ”
“ตั้งแต่เริ่มเปิดเลยค่ะ” เธอหยิกเชิดศักดิ์เบาๆ “ฉันบอกแล้วว่าไม่เคยมาเที่ยว”
“โอ๊ย...ผมล้อเล่นน่ะครับ”
วิมลมองขำๆ
“สองคนนี้หยอกกันน่าเอ็นดู๊ เพาไม่เคยเที่ยวหรอกจ้ะ แต่พี่เพิ่งจัดวันเกิดให้เพาที่นี่”
“มิน่าผมถึงไม่ได้รับเชิญ”
“ดีแล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นคุณคงอิจฉาหนุ่มๆ ที่มีแต่ซิกส์แพ็คแน่ๆ เข้าเรื่องดีกว่า ที่ฉันพามาดูก็เพราะชอบการตกแต่งของที่นี่ แล้วก็อยากได้คำแนะนำเรื่องธุรกิจกลางคืนจากพี่มลด้วย”
เชิดศักดิ์มองไปรอบๆ
“ผมก็ชอบนะ คลาสสิคเหมาะกับทาร์เก็ตของเรา”
“เรื่องการบริหารเดี๋ยวเราเข้าไปคุยกันในห้องพี่ดีกว่า เพราะบาร์จะเปิดแล้ว”
“ผมอยู่ดูไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้จ้ะ ทุกอย่างทีนี่ลับเฉพาะสาวๆ เท่านั้น”
เชิดศักดิ์ทำหน้าเสียดาย แต่ก็จำใจตามวิมลกับลำเพาไป
ภายในห้องแต่งตัว เหล่าโฮสต์ทั้งหลายกำลังแต่งตัวเตรียมออกมารับแขก เสียงตบมือของบอนนี่ด้งเข้ามา
“หนุ่มๆจ๋า”
ทุกคนชะงักหันไปมอง บอนนี่ผายมือไปทางแซม
“เจ๊ขอแนะนำน้องใหม่ของเรา คนนี้แซมจ้ะ”
แซมยืนเฉยแบบหยิ่ง ขณะมองกราดไปที่ทุกคน บอนนี่แนะนำ
“น้องกอล์ฟเป็นคนแนะนำมา เดี๋ยวจะขึ้นไปโชว์บนเวทีด้วย ไปเตรียมเปลี่ยนชุดเลย”
บอนนี่ออกไป กอล์ฟตบบ่าแซม
“ตามสบายนะแซม มีปัญหาอะไรบอกกูได้”
“โอเค” แซมมองนาฬิกากอล์ฟ
“เฮ้ยกอล์ฟ นาฬิกามึงเจ๋งว่ะ ได้จากไหนวะ”
“เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ จากลูกค้าใจดี”
“คุณซินดี้ล่ะสิ” ดิวว่า
อธิปเหลือบมองกอล์ฟอย่างหมั่นไส้
“รุ่นนี้เป็นแสนเลยนะโว้ย มีทีเด็ดอะไรวะ”
“เดี๋ยวกูสอนให้เพื่อน รับรองสาวแก่แม่ม่ายติดใจทุ่มหมดตัว ฮ่าๆๆ”
ดิว แซมกับกอล์ฟหัวเราะกัน อธิปแอบเบ้หน้า กระซิบกับแฟรงค์
“แค่นี้ทำเป็นโม้”
แฟรงค์ตบบ่าอธิปเบาๆ ปลอบใจ
ลำเพาภากับเชิดศักดิ์ออกมาขึ้นรถ ซินดี้เห็นเธอก็รีบเข้ามาทัก
"น้องเพา"
ลำเพาหันมาเจอซินดี้ก็ดีใจ
"พี่ซินดี้"
เชิดศักดิ์หันมาเห็น
"สวัสดีครับพี่ซินดี้"
ซินดี้โผเข้ากอด เอาแก้มแนบเชิดศักดิ์
"ว้าย...นึกว่าหนุ่มหล่อที่ไหน เชิดนี่เอง ทำไมวันนี้มาด้วยกันได้ล่ะจ๊ะ"
"ผมกับคุณเพามาขอคำปรึกษาเรื่องธุรกิจจากพี่มลครับ"
"นี่จะกลับกันแล้วเหรอ อย่าเพิ่งสิ มานั่งคุยกันก่อน"
"แต่ผมเข้าไปกับพี่ด้วยไม่ได้หรอกครับ"
"งั้นคุณกลับไปก่อนนะคะ"
"จะแอบเที่ยวก็บอกมาเถอะ"
"นี่ๆๆ น้องเพาเขาไม่ชอบเที่ยวแบบนี้หรอกจ้ะ แต่พี่อยากจะเมาท์กันตามประสาสาวๆน่ะ อนุญาตหรือเปล่า"
"ไม่ต้องขออนุญาตผมหรอกครับ ผมไม่ใช่ผู้ปกครองคุณเพา ตามสบายเลย ไว้เจอกันใหม่ครับพี่ซินดี้"
เชิดศักดิ์ขึ้นรถไป ซินดี้รีบจูงมือลำเพาเข้าไป เขามองตามอย่างสงสัย
ซินดี้กับลำเพาภาเข้ามาในบาร์โฮสต์ ซินดี้มองหาจนเจอลีน่ากับนิกกี้ วิมลนั่งอยู่กัน
"นั่นไงพี่ลีน่ากับพี่นิกกี้"
ซินดี้กับลำเพาภาเข้าไปหาทั้งสอง ทักทายกันอย่างดีใจ
"วันนี้น้องเพามาได้ยังไงจ๊ะ" นิกกี้ถาม
"มาคุยธุระกับพี่มลค่ะ กำลังจะกลับก็เจอพี่ซินดี้พอดี"
"มานั่งด้วยกันเลย พี่ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน" ลีน่าบอก
"ดีใจที่เพาอยู่ต่อนะ เมื่อกี้เห็นมากับเชิด พี่ก็เลยไม่อยากชวน" วิมลบอก
"วันนี้หนุ่มๆ หายไปไหนกันหมดคะ" ซินดี้ถาม
"กำลังเตรียมโชว์เด็ดอยู่จ้ะ รับรองแซ่บเว่อร์"
ซินดี้กระซิบ
"แต่น้องจองกอล์ฟไว้เหมือนเดิมนะคะ"
"ไม่เปลี่ยนใจเลยเหรอจ๊ะ"
"ก็ถูกใจน้องนี่คะ"
วิมลขยิบตาทำท่าโอเค โอมเดินผ่านมาพอดี วิมลโบกมือเรียกโอม
"โอม...โอมจ๋า เข้ามานั่งด้วยกันตรงนี้หน่อย"
"โอมอีกแล้วเหรอคะคุณพี่"
"ให้มานั่งคุยเป็นเพื่อนก่อน ระหว่างรอคนอื่นจ้ะ"
ซินดี้กับลีน่าและนิกกี้มองโอมอย่างเบื่อๆ
ทุกคนแต่งตัวเสร็จ เตรียมตัว พร้อมขึ้นโชว์บนเวที บอนนี่เข้ามาดู
"เดี๋ยวกอล์ฟ แซม อธิป แฟรงค์ โอม เตรียมตัวเลยนะจ๊ะ"
บอนนี่เข้าไปตรวจดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าแต่ละคน
บริกรเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะของซินดี้ ลำเพาภามองหาคตกริช ซินดี้ถามขึ้น
"วันนี้กริชไม่มาเหรอคะคุณพี่"
ลำเพาภาเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ
"คงมาช้าหน่อยจ้ะ เห็นบอกว่าจะไปสอบ"
"จะเรียนให้ลำบากไปทำไมกัน มาให้เจ้เลี้ยง สบายกว่าเยอะ"
"แหม...น้องซินจ๋า เด็กมันรักดีนี่จ๊ะ"
"รักดีแต่ไม่รักซิน ซินไม่ปลื้มค่ะ"
วิมลกับนิกกี้และลีน่าหัวเราะกันขำๆ โอมนั่งเหม่อๆ เครียดๆ วิมลเลยหันไปสั่ง
"บริการคุณนิกกี้หน่อยสิจ๊ะโอม..."
โอมยังเหม่อ จนวิมลต้องเรียกดังขึ้น
"โอม!"
"อ๋อครับ อะไรครับ"
"ดูแลคุณๆ หน่อย"
วิมลพยักเพยิดไป โอมหันไปมองตาม จึงนำแก้วของนิกกี้มาชงเหล้าให้ใหม่ โอมเหม่อชงเหล้าจนโซดาจนฟูล้นแก้ว แล้วส่งให้นิกกี้
"ว้าย...ทำไมเทซะล้นเลย มือเปื้อนหมด"
"ขอโทษครับคุณนิกกี้"
"ระวังหน่อยสิโอม" ซินดี้บอก
โอมเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดมือให้นิกกี้ แต่นิกกี้สะบัดออก
"ไปเรียกคนอื่นมาดีกว่า แฟรงค์ก็ได้"
โอมรับคำ แล้วลุกออกไป
โอมเดินคอตกเข้ามา แวะเปิดล็อกเกอร์หยิบมือถือโทร.หาจินตนา
"จิน ลูกเป็นยังไงบ้าง... ไข้ยังไม่ลดเหรอ ถ้าหมอบอกต้องอยู่ต่อก็ต้องอยู่ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน คืนนี้พี่ได้ค่าทิปเยอะ ดูแลลูกให้ดีๆ จ้ะ"
โอมวางสาย เก็บมือถือแล้วรีบเข้าห้องแต่งตัวไป คตกริชเดินเข้ามาได้ยินพอดี มองโอมอย่างเห็นใจ
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 7 (ต่อ)
โอมมาหาแฟรงค์ที่ยังแต่งผมอยู่หน้ากระจก
"แฟรงค์ คุณนิกกี้เรียก"
"ช่วยบอกเธอรอเดี๋ยวนะพี่ ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จดี"
โอมบอกกับอธิป
"แกช่วยไปบอกหน่อย พี่ไม่อยากออกไปแล้ว"
"ทำไมล่ะพี่"
"พี่เป็นห่วงลูกหนู ไม่มีแก่ใจจะบริการใคร เดี๋ยวต้องขึ้นโชว์แล้วด้วย"
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้พวกแก่บ่มิไก๊ไม่มีแรงนี่ไม่น่าเอามาใช้งานเลย เสียความรู้สึกลูกค้าเปล่าๆ"
โอมชะงัก กัดกรามแน่นอย่างอดทน แต่อธิปกับแฟรงค์มองหน้ากันอย่างโกรธแทน
"ลูกค้าก็ไม่อยากได้หรอก แต่บอสอยากช่วยเพราะสงสาร" ดิวบอก
"ถ้าสงสารจริงก็น่าจะโละไปเสิร์ฟหรือถูพื้นจะคุ้มกว่า"
โอมทนไม่ไหวปราดเข้ามากระชากกอล์ฟไปชกทันที
"ไอ้ปากส้นตีน!"
กอล์ฟถึงกับเซไป อธิปเข้าไปช่วย ดิวกระชากอธิปออกมาชก แฟรงค์ช่วยอธิป กอล์ฟซัดโอมกลับ แซมมาช่วยกอล์ฟ แม็กกับอั้มไปช่วยห้าม แต่ถูกลูกหลงของแต่ละฝ่าย เลยซัดกันนัวเนีย
คตกริชกำลังเก็บของในล็อกเกอร์ ได้ยินเสียงเอะอะดังลั่นออกมา จึงเงี่ยหูฟังว่ามาจากไหน พอรู้ว่ามาจากห้องแต่งตัว เลยรีบวิ่งเข้าไปทันที เขาตกใจที่เห็นทุกคนกำลังชกต่อยกัน โอมถูกกอล์ฟถีบกระเด็นไปชนขอบโต๊ะ เลือดไหลอาบ
"พี่โอม"
คตกริชรีบเข้าไปช่วยโอม
"พี่โอม...เป็นไงบ้าง"
บอนนี่เข้ามาเห็นก็ตกใจ
"ว้าย...อะไรกันเนี่ย หยุดนะ หยุดๆๆ"
ทุกคนยังไม่มีใครฟัง บอนนี่ไม่รู้จะทำยังไง เลยอ้าปากตะโกนกรีดร้องเสียงแหลม
"หยุดเดี๋ยวนี้!!! ยู้ด..."
บอนนี่หงายหลัง เมื่อเจอลูกหลงจากเท้าใครคนหนึ่งกระทืบเข้ามา
ทางด้านนอก ซินดี้กับนิกกี้ ลีน่าเริ่มหงุดหงิด
"เมื่อไรจะโชว์กันซะทีละคะคุณพี่ วันนี้ช้าจัง"
วิมลมองบนเวที แล้วเข้าไปข้างใน
"นั่นสิ... มันถึงเวลาแล้ว เดี๋ยวพี่ขอตัวไปดูข้างในก่อนนะจ๊ะ"
ซินดี้หันมาคุยกับลำเพาภา
"เตรียมใจไว้เลยนะเพา อีกหน่อยต้องวุ่นแบบนี้แน่"
"นั่นสิคะ ขนาดพี่มลมีพีอาร์เก่งๆ อย่างเจ๊บอนนี่ ก็ยังต้องมาดูแลเองด้วย"
ลำเพาภานึกถึงคตกริชอย่างเป็นห่วงขึ้นมา
วิมลเข้ามาเห็นเหตุการณ์ในห้องแต่งตัวก็ตกใจแทบสิ้นสติ
"ตายแล้ว...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"
ทุกคนยืนคอตกอยู่ในสภาพยับเยิน จมูกปากแตก ตามตัวมีรอยฟกช้ำ เลือดออก รวมทั้งบอนนี่ด้วย แต่โอมอาการหนักกว่าคนอื่นทั้งหน้าและตัว ข้าวของล้มระเนระนาด
บอนนี่รีบเข้ามารายงาน
"คืองี้ค่ะบอสขา" พูดไป บอนนี่ก็เจ็บปากที่โดนชกไป "อูย...เด็กๆ มันทะเลาะกัน บอนนี่เข้ามาห้ามเลยโดนลูกหลงไปด้วย"
วิมลปวดหัว
"โอย...ไมเกรนจะขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำอย่างกับช่างกลตีกัน มันเกิดขึ้นได้ยังไง ไหนเล่ามาซิ"
โอมยกมือ
"ผมเป็นคนไปชกกอล์ฟก่อนครับ"
"อะไรกันโอม เธอเป็นผู้ใหญ่สุดในนี้ แต่กลับเป็นคนก่อเรื่องงั้นเหรอ"
"ไอ้กอล์ฟมันเหน็บพี่โอมก่อนครับ" อธิปบอก
"เฮ้ย...กูพูดลอยๆ ไม่ได้ว่าใคร"
"นี่มึง..."
"พอแล้ว พอๆ เรื่องนี้ฉันจะสอบสวนทีหลัง ตอนนี้ต้องหาทางออกไปโชว์ให้ได้ก่อน"
"สภาพนี้คงต้องงดแล้วล่ะค่ะ"
"แต่ลูกค้ารอดูอยู่ข้างนอก ถ้าไม่มีโชว์งานกร่อยแน่ๆ"
"งั้นจะทำไงดี เมคอัพให้เนียนๆ ดีไหมคะ"
วิมลมองกราด
"คนอื่นยังพอได้ แต่โอมแต่งยังไงก็ไม่เนียนแน่"
"ตายแล้ว ทำยังไงดีนะ"
วิมลมองไปทางคตกริช
"เธอเต้นได้ใช่ไหม"
คตกริชส่ายหน้า
"ไม่ครับบอส ผมเต้นไม่เป็น"
"แต่เจ๊เคยเห็นเธอฝึกเต้นกับพวกอธิปในห้อง เธอก็เต้นได้"
"นั่นมันเต้นกันเล่นๆ ครับ เต้นแบบโชว์บนเวทีผมทำไม่เป็น"
"เอาน่า ก็อาศัยใจกล้าๆ หน่อย เดี๋ยวเจ๊จ้างพิเศษ"
"ไม่ครับเจ๊ ผมขอร้องละ ผมใจไม่กล้าพอ"
"ไม่รู้ละ ถ้าวันนี้ไม่มีโชว์ โอมต้องถูกไล่ออกเป็นคนแรก โทษฐานเป็นคนก่อเรื่อง"
โอมหน้าเสีย วิมลเดินออกไป บอนนี่ขอร้องคตกริช
"กริช...เธอต้องช่วยนะ"
คตกริชครุ่นคิดหน้าเครียด
ซินดี้กระแทกแก้วเหล้าที่หมดแล้วอย่างแรง แล้วมองเข้าไปข้างใน
"ทำไมพี่มลหายไปนานจัง แล้ววันนี้ก็ไม่มีใครออกมาเซอร์วิสเลย"
"ใจเย็นน่าน้องซิน พี่มลคงยุ่งอยู่" ลีน่าบอก
"แต่ที่นี่ไม่เคยเป็นอย่างนี้นะคะ ซินลองเข้าไปดูดีกว่า"
ซินดี้กำลังจะลุก แต่แล้วก็ชะงัก เมื่อเพลงบนเวทีดังขึ้น
"สวัสดีค่ะลูกค้าผู้มีเกียรติทุกท่าน ขออภัยที่คืนนี้มาช้าไปนี้ด แต่ขอรับรองว่าโชว์ที่เราจัดเต็มมาวันนี้ จะทำให้ท่านแซ่บสะท้านทรวง เด็ดดวงไปถึงหัวใจห้องที่ห้าเลยค่า"
บอนนี่ผายมือไปด้านหลัง ทุกคนหันไปมอง เพลงบนเวทีดังต่อเนื่อง
ไฟบนเวที สลัว เหล่าแดนเซอร์ออกมาเต้นโชว์ ลำเพาภานั่งหันหลังให้ เพราะไม่อยากดู
สักพักบนเวทีเพลงหยุดลง ไฟดับพรึ่บ
"ว้า...ไม่เห็นมีอะไรเลย" ซินดี้ว่า
แล้วดนตรีตื่นเต้นดังขึ้น พร้อมกับไฟเปิดขึ้นมา แต่คตกริช แฟรงค์ อธิป กอล์ฟ ยังเป็นเงาดำอยู่บนเวที
"กรี๊ด...มีเด็กใหม่มาอีกแล้ว คนที่....ขวามือดูดีเชียว" ซินดี้ว่า
"น่ากินใช่ไหมล่ะ" นิกกี้บอก
"ต้องเห็นหน้าก่อนสิคะ ถึงน้องจะชอบหุ่นแต่ก็เลือกหน้าตาด้วยนะคะ"
"แต่ดูจากหุ่นแล้วผ่านนะ"
ลำเพาภาเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัด แต่แล้วทุกคนก็กรี๊ดดังลั่น
บนเวทีไฟสว่างขึ้น โฮสท์ทุกคนยังหันหลังเต้นเซ็กซี่ คตกริชยังมองตามสเต็ปเพื่อน
"หันหน้ามาหน่อยสิจ๊ะหนุ่มๆ" ซินดี้บอก
ทุกคนหันมา แต่ยังก้มๆ เงยๆ
"คนนั้นดูคุ้นๆ นะ" นิกกี้บอก
ซินดี้เขม้นมองไปบนเวที
"นั่นสิคะ ด้านหลังก็คุ้นๆ...เอ๊ะ"
พอหันหน้ามา ปรากฏว่า ผู้ชายทุกคนสวมหน้ากาก ซินดี้ชักหมั่นเขี้ยว
"ไม่เห็นหน้าซักที ชักสนุกซะแล้วสิ"
ซินดี้วิ่งเข้าไปที่หน้าเวที ลีน่ากับนิกกี้ตบมือชอบใจ ลำเพาภามองตาม
ซินดี้วิ่งมาที่หน้าเวที ทุกคนยังเต้นอยู่ เธอกรี๊ดชอบใจและเต้นไปด้วย เหล่าโฮสต์หนุ่มทุกคนเต้นแล้วถอดเสื้อออกมา สาวแก่ แม่หม้ายในบาร์กรี๊ดชอบใจ
ซินดี้หาญกล้ากระโดดขึ้นไปบนเวที ไปเต้นกับหนุ่มขวามือที่เธอหมายปอง ภายใต้หน้ากากนั้น คตกริชจำใจเต้นไปกับซินดี้ กอล์ฟมองอย่างหมั่นไส้
ซินดี้เต้นแบบลืมโลก คตกริชอยากให้จบเพลงเร็วๆ
วิมลกับบอนนี่ยืนดูอยู่หลังเวที
"ต้องอย่างนี้สิคตกริช"
"ว้ายๆๆ เก็บอยู่ตั้งนาน แดนซ์กระจายจนแดนเซอร์ยังอายเลยนะเนี่ย พรสวรรค์ชัดๆ"
บอนนี่เต้นไปด้วยอย่างเมามัน
ซินดี้ยังเต้นย้วยอย่างเซ็กซี่ตามโฮสต์หนุ่ม คตกริชจับซินดี้หมุนไป เธอเข้ามาซบกับอกของเขาแล้วย้วยลงไปแทบเท้าเขา ก่อนจะดึงกางเกงของเขาลงมา เสียงกรี๊ดดังขึ้น
นิกกี้กับลีน่ากรี๊ดกร๊าด ลำเพาภาหันหน้ากลับ ยกแก้วขึ้นดื่ม
คตกริชไม่ยอม เลยทำท่าเต้นสะบัดออก แล้วดึงกางเกงขึ้นในจังหวะที่ต้องถอดหน้ากาก
คนอื่นถอดหน้ากากออกหมด ยกเว้นคตกริช เสียงแขกฮือฮา
ลำเพาภาทำท่าจะลุกไปเข้าห้องน้ำ
"ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
"ไม่ดูโชว์ให้จบก่อนล่ะ" นิกกี้ถาม
"ไม่ล่ะค่ะ"
"เสียดายสนุกจะตาย" ลีน่าบอก
นิกกี้ขำๆ
"สงสัยจะปวดมาก"
บนเวที เพลงจบ คตกริชทำท่าจบพร้อมกับมีซินดี้อยู่บนเวที เหล่าโฮสต์บนเวทีโค้ง แล้วทำท่าจะกลับเข้าไป
"เดี๋ยวก่อน"
คตกริชชะงัก ซินดี้วิ่งเข้าไปกระชากหน้ากากของเขาออก เธอถึงกับกรี๊ด
"แอร๊ย"
นิกกี้กับลีน่าก็กรีดเสียงดังไม่แพ้กัน
"วุ้ย...ว้าย...ว้าว นึกว่าใคร"
"นายกริชน่ะเอง" ลีน่าว่า
ลำเพาภาชะงักกึกทันที ท่ามกลางเสียกรีดร้องที่ดังอื้ออึง เธอหันกลับไปมอง สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง หูอื้ออึงโดยพลัน
คตกริชอึ้ง แล้วรีบกลับเข้าหลังเวทีอย่างอายๆ
ซินดี้เดินตามคตกริชเข้ามาหลังเวที
"เดี๋ยวสิกริช จะหนีไปไหน"
บอนนี่กับวิมลออกมากันไว้
"ไปไม่ได้นะคะคุณน้อง"
"คุณพี่ขา นั่นมันนายกริชนี่คะ"
"ใช่จ้ะใช่"
"เขาเปลี่ยนใจแล้วเหรอคะ"
"ยังหรอกจ้ะ เขาแค่ออกไปเต้นเฉยๆ"
"โอ๊ย...เซ็ง เต้นอย่างเดียวจะให้ออกไปทำไม"
"พอดีว่า...วันนี้แดนเซอร์เกิดป่วย ท้องเสียพร้อมกันน่ะค่ะ เลยต้องให้กริชไปรับหน้าเสื่อแทน"
"โฮ้ย...อย่างนี้อย่าออกไปโชว์เลยดีกว่า รมณ์เสีย"
ซินดี้เดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย วิมลกับบอนนี่มองหน้ากันอย่างโล่งใจ
แล้วลำเพาภาก็คว้ากระเป๋าลุกขึ้น
"ขอตัวกลับก่อนนะคะ"
นิกกี้ร้อง "อ้าว"
ซินดี้กลับเข้ามาพอดี
"จะกลับแล้วเหรอเพา"
"ค่ะ"
"ทำไมรีบกลับล่ะ"
"เพาแค่แวะมาคุยกับพี่ๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ขอตัวก่อนนะคะ"
ลำเพาภาผลุนผลันออกไปด้วยความโกรธ ทุกคนมองตามงงๆ
เธอเดินเซด้วยความเมาออกมาที่รถเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ
"ทำไม...ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้"
ลำเพาภาซบหน้ากับพวงมาลัย ร้องไห้ออกมา ทั้งโกรธทั้งเสียใจ
อ่านต่อตอนที่ 8
