ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 7
วันต่อมา ทุกคนกำลังประชุมงานกันอยู่ในห้องประชุมของโรงแรมริมทะเล
“นี่เป็นรายการอาหารแต่ละมื้อ ในแต่ละวัน ลองดูครับ ถ้าไม่ชอบตรงไหน เราจะจัดให้ใหม่” ยศสรัลบอก
“ค่ะ” วีด้าก้มดูกระดาษ
“ถูกใจไม๊ครับ” คัชพลถาม
วีด้าเงยหน้ายิ้มให้คัชพล พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบที่หูคัชพล
คัชพลบอกทุกคน “ขอตัวสักครู่นะครับ”
วีด้ายิ้มแต่มองตาม เธอเห็นคัชพลเดินไปยืนคุยกับผู้ชายคนนึง ยศสรัลก็แอบสังเกตวีด้า
“เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ พี่ใหญ่จะพาคุณไปเดินดูรอบๆ รวมถึงท่าจอดเรือด้วย”
วีด้ามัวแต่มองคัชพล
“คุณวีด้า” ยศสรัลเรียก
“อ่อ ค่ะ”
คัชพลเดินกลับมาแล้วถาม
“คุยถึงไหนกันแล้วครับ”
“เรื่องรายการอาหารครับ ถ้าคุณวีด้าไม่ปรับเปลี่ยนอะไร ตกลงเอาตามนี้นะครับ”ยศสรัลว่า
“ตามนี้เลยค่ะ วีด้าโอเค”
“งั้นได้เวลาออกไปเดินชมสถานที่แล้ว เชิญครับ คุณวีด้า” คัชพลบอก
ทุกคนลุกขึ้นยืน
วีด้า ยศสรัล คัชพล และพนักงาน 3 คนเดินชมสถานที่ซึ่งเป็นท่าเรือร่วมกัน
คัชพลเดินนำวีด้ามาท่าเรือเพื่อขึ้น Speed Boat
“ดูภายในมารีน่าของเราจนทั่วแล้ว ผมจะขับเรือพาคุณไปเที่ยวชมเกาะที่อยู่รอบๆมารีน่าของเรากันบ้างน้ะคับวีด้า” คัชพลบอก
“เกาะส่วนตัวของครอบครัวคุณใหญ่เลยรึเปล่าค่ะ?” วีด้าถาม
คัชพลภูมิใจ “ครับ บางเกาะที่เรากำลังจะไป เป็นเกาะที่คุณพ่อได้รับสัมปทานครับ”
คัชพลยิ้มภูมิใจและกำลังจะก้าวขึ้นเรือ แต่จังหวะนั้นลูกน้องของคัชพลก็เดินเข้ามากระซิบข้างหูคัชพลด้วยท่าทางซีเรียส วีด้าแอบมองด้วยความสงสัย คัชพลหันมาสั่งยศสรัล
“สรัล เดี๋ยวนายขับเรือพาคุณวีด้าล่วงหน้าไปเที่ยวชมเกาะก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันตามไป”
“คุณใหญ่มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าค่ะ?” วีด้าสงสัย
“เอ่อ ลูกค้ามีปัญหานิดหน่อยนะครับ” คัชพลบอก
“งั้นเราไปเคลียร์ปัญหาของคุณใหญ่ก่อน แล้วค่อยออกเรือไปด้วยกันก็ได้ค่ะ”
“อย่าเลยครับ ให้สรัลขับเรือพาคุณเที่ยวเลยดีกว่า ไปคุยงานกับผมคุณจะหมดสนุกซะเปล่าๆ แล้วผมจะรีบตามไป” คัชพลคุยกับยศสรัล “ฝากด้วยนะสรัล”
คัชพลเดินนำลูกน้องออกไป วีด้ามองตามไม่วางตาจนยศสรัลรู้สึกเคืองใจ
ยศสรัลกระแอม “อะแฮ่ม”
“ฉันว่าเราควรรอคุณใหญ่ แล้วไปพร้อมกัน” วีด้าบอก
“คุณวีด้ากลัวคนแปลกหน้าเหรอครับ?” ยศสรัลกวน
“จะคนแปลกหน้า หรือคนหน้าแปลกอย่างคุณฉันก็ไม่กลัว แต่ฉันไม่ไว้ใจ”
“ไม่ไว้ใจ ... ก็คือ กลัว ละครับ”
“ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย คุณยศสรัล?”
“ถ้าไม่กลัวก็เชิญสิครับ”
วีด้าข่มความโกรธแล้วจ้องหน้ายศสรัลอย่างท้าทาย ก่อนจะสะบัดหน้าก้าวขึ้นเรือไป ยศสรัลยิ้มขำ แล้วก้าวตามขึ้นเรือไป
ยศสรัลขับ Speed Boat แล่นเอื่อยไปบนน้ำทะเล ยศสรัลจงใจขับเรืออย่างชิวๆเฉื่อยๆ วีด้านั่งหน้างอง้ำอยู่บนเรือ เธอเหลือบตามองยศสรัลอย่างหงุดหงิดจนทนไม่ไหวจึงเดินไปหาเขา
“ขับช้าจนเต่าว่ายน้ำแซงแบบนี้ กว่าจะวนครบทุกเกาะมันจะไม่มืดก่อนหรือไง?”
“คุณรีบเหรอ?” ยศสรัลถาม
“ใช่ ฉันรีบ” วีด้าตอบ
“แต่ผมไม่รีบ”
“คุณกำลังแกล้งฉัน”
“ผมไม่ได้แกล้ง ก็ผมไม่ได้รีบจริงๆ แต่ถ้าคุณรีบ คุณก็มาขับเองเลย จะได้ได้อย่างใจไงครับ”
วีด้ามองหน้ายศสรัลอย่างท้าทาย
“คุณคิดว่าฉันขับเรือไม่เป็นหรือไง?”
ยศสรัลไม่ตอบแต่ดับเครื่องเรือแล้วดึงกุญแจออก เขาเดินออกจากตำแหน่งคนขับเรือเพื่อหลีกทางให้วีด้าเข้ามาขับ วีด้าเดินเข้ามายืนประจำตำแหน่งคนขับ ยศสรัลยื่นกุญแจเรือให้กับวีด้า วีด้ารับมาแล้วพยายามหาที่เสียบกุญแจอย่างเงอะๆงะๆ ยศสรัลขำ วีด้าไม่พอใจ
“ขำอะไร?” วีด้าถาม
“ขำคนอวดเก่ง “ยศสรัลยื่นมือไปหาวีด้า “เอากุญแจคืนมาเลยดีกว่าผมขับเอง”
“ไม่! ฉันขับได้”
“ยังจะอวดเก่งอีก เอากุญแจมานี่”
“ไม่!!”
ยศสรัลเข้าไปแย่งกุญแจจากมือวีด้า วีด้าพยามดิ้นจนเรือโคลง
“นี่คุณเดี๋ยวเรือก็ล่มหรอก!”
วีด้าไม่สนใจทั้งดิ้นทั้งผลักยศสรัลจนยศสรัลเสียหลักตกลงไปในน้ำดัง ตูม ยศสรัลทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากทะเลแล้วมองวีด้าตาดุ วีด้ายืนมองขำๆ
“คุณ!!” ยศสรัลไม่พอใจ
“สมน้ำหน้า อยากเข้ามาแย่งเองทำไม” วีด้าว่า
วีด้าเดินลอยหน้าลอยตาจะกลับไปเสียบกุญแจเรือขับ ทันใดนั้นก็มีคลื่นซัดมาโครมใหญ่ ทำให้เรือที่ลอยอยู่กลางทะเลโคลงอย่างจัง วีด้าเซ
“ว้าย!!!”
วีด้ารีบควานหาที่เกาะประคองตัวทำให้กุญแจเรือที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงไปในน้ำแล้วจมลงสู่ก้นทะเลต่อหน้าต่อตาวีด้าและยศสรัลที่อยู่ในน้ำ
“เฮ้ย!!! กุญแจ”
วีด้าสบตายศสรัลหน้าเจื่อน
ยศสรัลกับวีด้านั่งหน้าหงิกอยู่กันคนละมุม
“เพราะความอวดดีของคุณแท้ๆ เราถึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้” ยศสรัลว่า
“อย่ามาโทษฉันนะ ก็คุณอยากแกล้งฉันก่อนทำไม” วีด้าย้อน
ยศสรัลนิ่งไปเพราะขี้เกียจเถียงต่อ
วีด้าถาม “....แล้วนี้จะทำยังไงต่อละ?”
“จะทำยังไง ก็ต้องให้พี่ใหญ่ พระเอกของคุณมาช่วยนะสิ จะได้เข้าแผนคุณด้วย ไม่ดีเหรอ?”
“ทำไมต้องรอละ คุณก็โทรหาคุณใหญ่ให้รีบมาช่วยเราสิ”
“แล้วทำไมคุณไม่โทรเองละครับ?”
“ฉัน ... ลืมโทรศัพท์ไว้บนห้องตั้งแต่เช้า คุณโทรหน่อยไม่ได้รึไง?”
ยศสรัลตอบทันที “ไม่ได้!”
“หน้าสิ่วหน้าขวาน อย่าพึ่งมากวนกันตอนนี้ได้มั้ย?”
“ผมไม่ได้กวน”
ยศสรัลล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเอาโทรศัพท์มือถือที่เปียกน้ำขึ้นมาชูให้วีด้าดู
“โทรศัพท์ผมสำลักน้ำ เพราะความอวดดีของคุณไง”
“โธ่เอ้ย! แล้วจะทำยังไง เราต้องลอยอยุ่กลางทะเลอีกนานแค่ไหน? คุณนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลย”
ยศสรัลเดินเข้าไปประชิดตัววีด้า “ระวังคำพูดคุณหน่อย”
วีด้าระแวงจึงเดินหนีไปนั่งไกลๆ ยศสรัลแอบยิ้มสะใจ
เรือลอยมาติดเกาะแห่งหนึ่ง ยศสรัลปลุกวีด้าที่นอนหลับและมีผ้าห่มคลุมอยู่
“ตื่นได้แล้ว คุณวีด้า” ยศสรัลจับหน้าผากวีด้า “วีด้า”
วีด้ารู้สึกตัวปัดมือยศสรัลออกแล้วลุกขึ้นยืน
“นายจะทำอะไร”
“คิดบวกไม่เป็นเลยนะคุณ ถึงแล้ว ลงไปกัน”
วีด้าดีใจจึงหันไปมอง
“ที่ไหนน่ะ”
“ลมมันพัดเข้าฝั่ง มาเกาะกลางทะเล”
วีด้าหน้าเสีย
ยศสรัลค้นข้าวของในเรือว่ามีอะไรใช้ได้บ้าง เขาเจอไฟฉาย อุปกรณ์จุดไฟ กระติกน้ำ อาหารกระป๋องน้ำดื่ม เก็บใส่กระเป๋ากันน้ำในเรือ
“ลุกสิครับ จะนั่งรออะไรไม่ทราบ ลงไปเถอะ”
“ชั้นจะคอยอยู่บนเรือ จนกว่าจะมีคนมารับ” วีด้าบอก
“ตามใจ อยากลงเมื่อไหร่ก็ตามลงไปแล้วกัน”
วีด้าทำเป็นไม่สนใจ
เวลาผ่านไป ยศสรัลก่อกองไฟ ต้มน้ำ วีด้าแอบเฝ้ามองอยู่บนเรือด้วยความหวั่นใจ เธอลุกขึ้นยืนมอง วีด้าเวียนหัว ยศสรัลชะเง้อมองขำ วีด้าอาเจียน ยศสรัลลุกยืนแล้วเดินอย่างสบายๆไปหา
“บอกให้ลงไม่ลง เป็นไง เมาเรือหล่ะสิ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น” วีด้าวิ่งไปอ้วกต่อ ยศสรัลเดินไปลูบหลังเธอ
“ลงไปเถอะ ไม่งั้นคุณป่วยแน่” ยศสรัลยื่นผ้าเช็ดตัวเองให้เช็ดปาก
วีด้ายอมลงอย่างว่าง่าย ยศสรัลประคองช่วยแล้วพาเธอเดินมาที่กองไฟ
“ดื่มน้ำซะ นั่งรอสักพัก เดี๋ยวค่อยกินข้าว”
ระหว่างนั้นวีด้านั่งมองยศสรัลทำอาหารจากอาหารกระป๋องและมาม่า
“โชคดีนะที่มีไอ้พวกนี้อยู่ ไม่งั้นคืนนี้ หิวตายแน่” ยศสรัลว่า
ตกกลางดึก วีด้าเดินมองเรืออยู่ชายหาดแต่ก็ไม่มีเรือมาเลย ยศสรัลนั่งใต้ต้นไม้มองวีด้า วีด้าเดินกลับมาที่ขวดน้ำซึ่งมีอยู่สองขวด เธอหยิบไปหนึ่งขวด ยศสรัลมองตามตลอด วีด้าเดินไปหลบหลังต้นไม้ แล้วถอดเสื้อตัวนอกออกแต่ยังเหลือตัวข้างในอยู่ ยศสรัลงง เขาชะเง้อมองพอเห็นก็รีบหันกลับไม่กล้ามอง ยศสรัลตะโกนถาม
“นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ”
“อาบน้ำ”
ยศสรัลตาเหลือกก่อนจะรีบวิ่งไป
“คุณจะบ้าเหรอ เอาน้ำกินไปอาบ เดี๋ยวก็อดน้ำตายหรอก”
วีด้ารีบเอาเสื้อปิดอก
“ก็ดีกว่าเน่าตาย ชั้นไม่สกปรกเหมือนคุณหรอก ออกไปนะ”
“เอาน้ำคืนมานะ ห้ามอาบ”
“อย่าเข้ามานะ”
“ผมบอกให้เอาคืนมา”
“ชั้นบอกให้ออกไป”
“เอาคืนมา”
“คืนเหรอ” วีด้ายิ้มแล้วเอาน้ำราดตัวทันที
ยศสรัลหลับตาเพื่อข่มอารมณ์อย่างเต็มที่ เขาส่ายหน้าแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมอย่างโมโห วีด้าสะใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 7 (ต่อ)
คัชพลยืนรออยู่ที่ริมฝั่งด้วยความกังวล
“แล้วทำไมชั้นพึ่งมารู้เอาป่านนี้” คัชพลว่า
“ก็คุณพึ่งกลับมานี่ครับ” บุญตอบ
“เอาเรือออกไปตามหาตอนนี้ไม่ได้หรือไง”
“ก่อนมืดก็หาไปแล้วครับ แต่ตอนนี้เราไม่มีเรือที่มีไฟหรืออุปกรณ์ที่สำหรับใช้ตามหา นอกเสียจากจะขอความเชื่อเหลือไปยังตำรวจน้ำครับ”
“งั้นไม่ต้อง เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ คุณวีด้าอยู่กับนายสรัลน่าจะปลอดภัย”
คัชพลยังคงยืนมองออกไปในทะเลด้วยความกังวล
ยศสรัลนั่งพิงไฟดูดาวอยู่ที่ริมหาด วีด้านอนหลับคนเดียวใต้ต้นไม้ด้วยความหนาวจนเป็นไข้ สรัลเดินมานั่งแล้วก็ส่งยาให้กิน
“กินซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
วีด้าไม่สน
“กินซะเถอะ อย่าทำให้ผมเป็นห่วง”
วีด้าคว้ายามาใส่ปากด้วยความรำคาญก่อนจะกินน้ำตาม แล้วก็นั่งเงียบ ยศสรัลขยับมานั่งข้างๆ แล้วคิดอะไรบางอย่าง
“คุณกำลังคิดอะไร” วีด้าถาม
“คุณถามทำไม” ยศสรัลย้อนถาม
“นี่.. ชั้นถามดีๆ”
ยศสรัลมองหน้าวีด้านิ่งอย่างปวดใจ “ทำไมคุณถึงชอบพี่ใหญ่ คุณชอบเค้าจริงๆรึเปล่า”
วีด้าพูดเสียงเบา “ผิดเหรอคะ ถ้าชั้นจะชอบเค้า”
ยศสรัลเศร้าจึงหันหน้าหนี
“ตอนเจอคุณครั้งแรก ทำให้ผมคิดถึงใครบางคน ที่ผมเคยรู้จัก” ยศสรัลบอก
วีด้าหันหน้าหนีเพื่อกลบเกลื่อน
ยศสรัลมองหน้าเธอนิ่ง “คุณอยากรู้มัั้ย”
วีด้ายิ้มแล้วหันหนี “ชั้นไม่สนใจเรื่องของคุณหรอก”
ยศสรัลมองแล้วเงียบ “แต่ผมอยากบอก ผมคิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมเคยพบเมื่อ 6-7ปีก่อน”
วีด้าพยามนิ่งสงบ
“อดีตฝังใจเหรอคะ” วีด้าถาม
“ใช่ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก แว๊บแรกที่ผมเห็นคุณ ผมคิดว่าเป็นเธอคนนั้น” ยศสรัลพูดจริงจัง “แต่พอผมได้รู้จักนิสัยใจคอของคุณ...” ยศสรัลส่ายหัว “คุณไม่ใช่”
“ชั้นคงแย่มากในสายตาคุณมาก”
“ใช่ เพราะผมคิดว่า ถ้าเป็นเค้า เค้าคงไม่ทำตัวแบบคุณ”
วีด้าหันมาจ้องหน้าแล้วลุกหนีไปยืนไกลๆ ก่อนจะบ่น “อีตาบ้า ปากจัดทีสุดเมื่อก่อนชั้นก็มองนายผิดไปเหมือนกัน”
บนท้องฟ้ามีดาวกระพริบ วีด้านอนหลับคนเดียวใต้ต้นไม้ เธอหนาวและฝันร้ายนิดหน่อย ยศสรัลเรียก
“คุณวีด้า ไปนอนดีๆนะ ผมเตรียมทีไว้ให้แล้ว คุณวีด้า” ยศสรัลเขย่าตัววีด้า
วีด้าไม่ตื่น ยศสรัลคิดว่่าจะเอาไงดี เขาตัดสินใจค่อยๆอุ้มวีด้าไปวางลงตรงที่นอนที่จัดให้ วีด้างัวเงีย
“ไม่มีอะไร ผมพาคุณมานอนดีๆ นอนซะ” ยศสรัลห่มผ้าให้
วีด้าปัดมือสรัลออกแล้วหลับตาลง ยศสรัลขยับลงนั่งไม่ไกล ยศสรัลมองวีด้าแล้วยิ้มอ่อนโยนให้
เวลาป่านไป ยศสรัลงัวเงียแต่ยังนั่งเฝ้าวีด้าอยู่ วีด้าฝันร้ายกระสับกระส่ายและน้ำตาซึม
“แม่ แม่คะ”
“วีด้า....” ยศสรัลจับตัว “วีด้า”
ยศสรัลกุมมือวีด้าขึ้น วีด้าจับมือยศสรัลไปกุมแนบตัวอย่างอบอุ่น
เวลาผ่านไป ยศสรัลปวดแขนจึงค่อยๆ ลงไปนอนข้างๆ ยศสรัลมองหน้าลูบหัววีด้า วีด้าหนาวจึงขดตัวเข้าหายศสรัล ยศสรัลแทบตาสว่าง ซักพักยศสรัลเลยต้องโอบวีด้าไว้แล้วพยายามข่มใจนอน
เช้าวันใหม่ วีด้าลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียและงงๆ เธอเห็นหน้ายศสรัลอยู่ใกล้ วีด้ามองไปทั่วแล้วก็จำได้จึงกลับมามองหน้ายศสรัล วีด้ามองอยู่นานจนยศสรัลลืมตา แล้วตาก็จ้องตา วีด้ารู้สึกตัว จึงผลักยศสรัลออกแล้วลุกนั่ง
“คุณมานอนใกล้ชั้นทำไม” วีด้าถาม
ยศสรัลขำที่โดนพาลแต่เช้า “ตื่นมาก็ฤทธิ์เยอะเลยนะ”
“นายมันคนฉวยโอกาส”
ยศสรัลขำ “ถ้าผมฉวยโอกาส คุณไม่รอดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ให้ท่าผมขนาดนั้น”
“นายพูดอะไร”
“ก็พูดเรื่องเมื่อคืน คุณทั้งจับ ทั้งเบียด ทั้งกอด ลองไปคิดดูดีๆ ผมน่ะเสียหายนะ”
“นี่นายกล่าวหาชั้นเหรอ พูดให้มันดีๆ”
วีด้าทุบ ยศสรัลหลบ วีด้าล้มลงไป วีด้าลุกมาตี ยศสรัลจับมือเธอไว้
“ทำไม ผมพูดความจริงแล้วอายเหรอ จะให้เล่าละเอียดมั้ย ตอนคุณกระแซะเข้าหาผมน่ะ”
“นายมันบ้าไปแล้ว ต่อให้เหลือนายคนเดียวทั้งโลก ชั้นก็ไม่มีวันเพี้ยนขนาดนั้นหรอก ปล่อยชั้นนะ ปล่อย”
วีด้าโกรธจึงสะบัดจนหลุด
ยศสรัลพูดนิ่มๆ “คราวหน้าคงต้องอัดคลิปไว้เป็นหลักฐาน”
วีด้าสะบัดหน้ามองตาวาวก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลัง
“นี่คุณจะนอนต่อเหรอ”
“เรื่องของชั้น!!”
ยศสรัลขำ เขาเดินออกไปมองวิว มองเรือ
เวลาผ่านไป ยศสรัลต้มน้ำแล้วลุกมานั่งใกล้ๆวีด้าก่อนจะมองยิ้มๆ
ยศสรัลยิ้ม “นี่คุณ ตื่นได้แล้ว” ยศสรัลก้มลงไปมองยิ้มๆ
วีด้าค่อยๆลืมตาขึ้น เธอรีบขยับตัวออกห่าง
วีด้าจับหัวตัวเองเพราะมึน
ยศสรัลเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่า”
วีด้าพูดพร้อมกับสะบัด “เวียนหัว”
ยศสรัลจับหน้าผาก วีด้าปัดออก
“คุณคงหิวเลยไม่มีแรง” ยศสรัลคิด “คุณรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมมา”
ยศสรัลคว้าของเดินออกไป
วีด้ากลัว “เดี๋ยวชั้นไปด้วย”
ยศสรัลยิ้ม “ทำไม ไม่กล้าอยู่คนเดียวเหรอ”
“ใครว่า ฉันว่าเราควรจะช่วยกันดีกว่าไหม ถ้าคุณจะหาของกิน ฉันก็จะไปหากิ่งไม้มาสุมทำกองไฟให้เป็นควัน เผื่อมีเรือผ่านมาจะได้เห็นว่ามีคนไง หรืออย่างน้อย ฉันไปหากิ่งไม้มาเขียนสัญญาณขอความช่วยเหลือ S.O.S. บนหาด ให้เครื่องบินมองเห็นก็ยังดี ดีกว่าจะนั่งเฉยๆ”
ยศสรัลอึ้งทึ่งในความเก่งของวีด้า “คุณเก่งกว่าที่ผมคิดนะ”
“ฮึ...” วีด้าเชิดหน้าเดินจะนำขึ้นป่า
ยศสรัลหัวเราะ “แล้วนั่นคุณจะไปไหน ผมจะไปตกปลา”
วีด้าหันมามอง ยศสรัลหัวเราะแล้วเดินนำออกไป วีด้าทั้งอายทั้งโมโหแต่ตัดสินใจวิ่งตาม
เรือลำหนึ่งแล่นอยู่ไกลๆ คัชพลที่ยืนอยู่บริเวณกราบเรือ เขามองหาร่องรอยวีด้าโดยใช้กล้องส่องดู คัชพลเห็นแต่ทะเลเวิ้งว้าง
คัชพลถอนใจ “ไปอยู่ไหนกันนะ”
บุญเดินเข้ามาพูด
“คุณใหญ่ครับ ข้างหน้ามีเกาะเล็กๆที่หนึ่ง ผมว่าเราน่าจะลองแวะไปดูนะครับ”
คัชพลพยักหน้ารับ แล้วบุญก็เดินไปสมทบกับอินเพื่อขับเรือไป คัชพลมองไปที่เกาะที่บุญบอกด้วยความกังวล เรือมุ่งหน้าไปที่เกาะตรงหน้า
ปลาที่ถูกเสียบไม้ย่างตัวเล็กจิ๋วเดียว วีด้าถือปลาตัวใหญ่และกำลังแกะกินอยู่
“แล้วปลาตัวแค่นั้นคุณจะพอกินเหรอ” วีด้าถาม
“คุณกินไปเถอะ ผมยังไม่หิวหรอก” ยศสรัลบอก
“คุณนี่เอาตัวรอดเก่งเหมือนกันนะ”
ยศสรัลขำ “พูดซะเสียเลย หมายถึงเอาชีวิตรอดใช่มั้ย”
วีด้าขำตาม “ก็ทำนองนั้นแหล่ะ”
ยศสรัลลุกขึ้นไปเทน้ำมาให้วีด้าดื่ม วีด้ารับมา
“แล้วคุณจะดื่มอะไร น้ำหมดแล้ว” วีด้าถาม
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมทนกว่าคุณเยอะ”
ยศสรัลลงไปนั่งใกล้ๆ จนเกือบชิด วีด้าหันมามอง
ยศรัลแกล้งโดยหันกลับมาพูด “บรรยากาศดีเหมือนกันเนอะ”
“บ้า” วีด้าผลักยศสรัลออกแล้วลุกขึ้นยืน
ยศสรัลหัวเราะขำ วีด้าเห็นเรือวิ่งมา
“มีเรือมาแล้ว”
วีด้าวิ่งออกไปด้วยความดีใจ ยศสรัลลุกขึ้นยืนแล้วมองไปข้างหน้า
คัชพลเดินลุยน้ำเข้ามา เมื่อถึงวีด้า คัชพลก็เอาผ้าขนหนูคลุมไหล่ให้
“คุณเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย”
“วีด้าไม่เป็นไรค่ะ แค่อยากกลับเร็วๆ”
คัชพลจับมือวีด้า วีด้ายิ้มโดยไม่ได้ดึงมือกลับ ยศสรัลที่แอบมองรู้สึกหมั่นไส้ อินเดินเข้ามาหาทั้งสาม
“ผมเติมน้ำมันเรือคุณสรัลเรียบร้อยแล้วครับ”
“งั้นนายก็ขับกลับด้วย” คัชพลพูดกับวีด้า “งั้นไปครับคุณวีด้า ผมพาขึ้นเรือ ไป สรัล”
คัชพลประคองวีด้าขึ้นเรือ ยศสรัลเดินตาม
คัชพลเทน้ำมาให้วีด้าดื่ม วีด้ารับไปดื่ม คัชพลลงไปนั่งประคองวีด้าอย่างใกล้ชิด
“เดี๋ยวถึงฝั่งแล้ว รีบทานยานะ ไม่งั้นจะไม่สบาย”
คัชพลลูบหัววีด้า วีด้าฝืนยิ้มให้ ยศสรัลมองทั้งสองคนที่ใกล้ชิดกันแล้วก็เมินหันหน้าออกมองทะเล
คัชพลเคาะห้องยศสรัล ยสศรัลเปิดประตูรับ
“เดี๋ยวชั้นจะไปห้องคุณวีด้า” คัชพลบอก
ยศสรัลเงยมองนิ่งๆ
คัชพลพูดต่อ “แต่ชั้นขอคุยกับแกหน่อย”
ยศสรัลเปิดทางให้คัชพลเดินเข้าห้องมายืน ยศสรัลเดินตามผ่านหน้าไป
“เล่ามาสิ เมื่อคืนอยู่กันยังไง”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับพี่ใหญ่” ยศสรัลบอก
คัชพลยิ้มแล้วพยักหน้า “ชั้นรู้ว่าแกกับเค้าไม่ค่อยลงลอยกัน แต่เหตุการณ์นี้... เป็นแผนนายรึเปล่า”
ยศสรัลมองหน้าพี่ชาย “คุณวีด้าเค้าแล่นเรือใบออกไปไกล ผมก็ออกไปดู ขากลับ เรือก็น้ำมันหมด แล้วลอยไปติดอยู่ที่เกาะอยู่นั่น ก็แค่นั้น ผมไม่มีแผนอะไรหรอกครับ”
คัชพลจ้องหน้ายศสรัลนิ่งอย่างใช้ความคิด
“ไม่มีอะไรก็แล้วไป ชั้นอยากให้แกวางตัวกับเค้าดีๆ เพราะวันนึงเค้าอาจจะมาเป็นพี่สะใภ้แก”
คัชพลพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ยศสรัลยังอึ้ง
อ่านต่อหน้าที่ 3
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 7 (ต่อ)
วีด้าที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วแต่ยังใส่เสื้อคลุมอาบน้ำกำลังนั่งเป่าผมอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น วีด้าเดินไปเปิด คัชพลที่ยืนอยู่หน้าห้องพอเห็นวีด้าในชุดเสื้อคลุมก็อึ้งไป วีด้าก็ตกใจนิดหน่อย เธอกระชับเสื้อคลุมอย่างระวังตัว
“คุณใหญ่มีอะไรเหรอคะ”
“ผมเป็นห่วง เลยเอายามาให้ทานกันไว้ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“วีด้าไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“ทานกันไว้ซักหน่อยดีกว่า”
คัชพลพูดจบก็เดินนำไปในห้องแล้วก็แกะยา รินน้ำ ส่งให้วีด้า วีด้ารับมากินยา คัชพลยิ้มพอใจ
“ขอบคุณนะคะ งั้นวีด้าขอตัวพักก่อนนะคะ”
วีด้าเดินเลี่ยงไป คัชพลเดินตาม วีด้าหันกลับมาเจอคัชพลในระยะประชิด คัชพลเอามือเกาะเอววีด้าไว้ วีด้าเอามือจับมือคัชพลแล้วจะแกะออก คัชพลก้มลงพูด
“ผมหึงที่เมื่อคืน คุณอยู่กับสรัลสองต่อสอง ทั้งที่ผ่านมา ผมไม่เคยรู้สึกหึงผู้หญิงคนไหนเลย”
วีด้ายืนอึ้งเงียบโดยไม่ตอบอะไร คัชพลเสียอาการจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ผมแค่อยากให้คุณวีด้ารับรู้ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ พักผ่อนเถอะครับ”
คัชพลเดินออกไป วีด้าวิ่งไปปิดประตูด้วยความตี่นเต้นตกใจเล็กน้อย
คัชพลที่เดินมาตามทางยิ้มเขินตัวเอง
คัชพลกับวีด้านั่งรับประทานอาหารด้วยกัน ยศสรัลเดินมาเหมือนจะไปนั่งกับคัชพลและวีด้า แต่เขากลับเดินเลยไปนั่งคนเดียว วีด้ามองตาม คัชพลเห็นวีด้ามองยศสรัลก็คิดว่าวีด้าคงงงที่ทำไมยศสรัลไม่มานั่งด้วย
“อย่าไปสนใจเลยครับ นายสรัลเค้าชอบสันโดด” คัชพลอธิบาย
วีด้ายิ้ม
คัชพลยิ้มดีใจแล้วเสียงโทรศัพท์ของคัชพลก็ดังขึ้น
คัชพลมองหน้าจอ แล้วบอกวีด้า “คุณพ่อน่ะครับ” คัชพลรับสาย “ครับคุณพ่อ”
วีด้าแอบฟัง
“เรื่องนั้นผมจัดการเรียบร้อยดีครับ ส่วนเรื่องเมื่อคืนไม่มีอะไรแล้วครับ คุณพ่อไม่ต้องห่วง..ครับ.. ให้สรัลมันเล่าให้ฟังดีกว่า” แล้วคัชพลก็เรียกยศสรัล “สรัล..” คัชพลยืนโทรศัพท์ให้ “คุณพ่อโทรมา”
ยศสรัลลุกจากโต๊ะมารับสาย แล้วเดินออกไป
“ครับคุณพ่อ”
วีด้ามองตาม คัชพลมองวีด้าแล้วเทคแคร์ต่อ วีด้าจึงหันมาสนใจคัชพล
มณฑิตามารอยศสรัลที่บ้านด้วยสีหน้าน้อยใจ แต่เธอก็ไม่โวยวายเสียงดังทั้งที่ใจร้อนเป็นไฟ
“ที่จริงน่าจะมีใครบอกมณบ้างนะคะ มณจะได้ตามไปด้วย”
สินีมองหน้าบัญชาเพราะรู้สึกแย่ที่โดนมณฑิตาตำหนิ
“พ่อเห็นว่าสรัลเค้าไปเรื่องงาน หนูมณไปก็จะเบื่อซะเปล่าๆ” บัญชาบอก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มณแค่คิดว่าถ้ามณไป สรัลกับแม่นั่นอาจจะไม่ไปติดเกาะด้วยกัน”
“หนูมณกำลังคิดว่าสรัลจะไปชอบหนูวีด้าเหรอ ไม่เอา แม่ว่าอย่าไปคิดอะไรแบบนั้น คุณวีด้าน่ะ เค้าควงอยู่กับตาใหญ่ ไม่เกี่ยวกับสรัลซะหน่อย”
“ค่ะ มณจะพยามไม่คิดในแง่ร้ายนะคะ”
ถึงปากจะพูดแต่สีหน้าของมณฑิตาก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พูด มณฑิตาแอบกำมือแน่น
“สองคนคุยกันไปนะ”
บัญชาพูดแล้วลุกเดินออกไป มณฑิตาจ๋อยที่บัญชา ไม่สนใจเธอ
บัญชาเดินไปเจอธัญกรที่แต่งตัวกำลังจะออกไปข้างนอก
“จะไปไหนอีก” บัญชาถาม
ธัญกรพูดแบบไม่อยากมองหน้าพ่อ “ผมนัดเพื่อนไว้ครับ”
“นัดกันไปทำเรื่องไร้สาระอีกสิ หรือไม่ก็เรื่องที่ทำให้พ่อแม่เดือดร้อนอีก”
ธัญกรพยายามสะกดกลั้นก่อนจะพูดเน้น “ผม จะไม่ทำให้พ่อแม่เดือดร้อนหรอกครับ”
“เฮอะ ถ้าชั้นเห็นแกทำงาน ชั้นก็อาจจะเชื่อแกได้บ้าง”
“เมื่อไหร่คุณพ่อจะเลิกพูดเรื่องนี้ซะทีครับ”
“ชั้นจะพูดจนกว่าแกจะมีความคิดเป็นผู้เป็นคน แล้วเป็นให้ได้อย่างพี่แกสองคน!”
“แล้วตกลงคุณพ่อเห็นผมเป็นลูกเหมือนพี่ใหญ่กับพี่สรัลหรือเปล่าครับ”
“ไอ้เล็ก ถ้าแกอยากให้ฉันเห็นแกเป็นลูก ก็ทำตัวให้สมกับที่เกิดมาเป็นลูกฉัน! เลิกทำให้ชั้นอับอาย ขายหน้าซะที”
ธัญกรเจ็บใจจนน้ำตาแทบไหลแล้วก็เดินออกไป บัญชามองตามแล้วส่ายหน้าระอาใจ
คัชพลกับยศสรัลเข้าบ้านมา พอสินีเห็น เธอก็รีบเข้าไปหาลูกชายเลย
สินีพูดกับยศสรัล “หนูมณเขาเป็นห่วงเรามารู้ไหมสรัล มารอตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ขอบคุณมากครับมณ ที่จริงคุณไม่ต้องลำบากมารอก็ได้” ยศสรัลว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ มณร้อนใจอยากรู้ว่าคุณกับคุณวีด้าไปติดเกาะด้วยกันได้ไง” มณฑิตาบอก
ยศสรัลมองหน้ามณฑิตาอึ้งๆ ก็เห็นมณฑิตาจ้องรอคำตอบอยู่ คัชพลเดินเข้ามากระซิบ
“คนนี้แหล่ะที่แกต้องดูแล”
คัชพลยิ้มแล้วเดินขึ้นบ้านไป ยศสรัลยังนิ่ง
มณฑิตาถามซ้ำ “เล่าให้มณฟังหน่อยสิคะ ว่ายังไงคะสรัล”
ธัญกรเดินผ่านมา สินีมองแล้วหันมาขวางหน้าไว้
“จะออกไปไหนอีกเล็ก” สินีจับแขนลูกชาย
“อย่ามายุ่งกับผม”
ธัญกรเดินหลุดไปอย่างรวดเร็ว สินีตะโกนเรียก เล็ก เล็ก
ยศสรัลหันไปมองแม่
สินีร้อนใจหันมาพูดกับยศสรัล “ทะเลาะกับพ่ออีกแน่ๆเลย”
ยศสรัลถอนหายใจ มณฑิตามองแล้วหันมองหน้ายศสรัลเพราะยังรอฟังเรื่องตัวเองอยู่
ยศสรัลกับมณฑิตานั่งอยู่ที่ศาลาในสนาม มณฑิตามีสีหน้านิ่งพยามข่มความโกรธ
“มณคิดว่าสรัลไปทำงานตามที่บอกมณไว้”
“ใช่ ผมไปทำงาน” ยศสรัลบอก
“งั้นการที่เรือเสียจนต้องไปค้างที่เกาะนี่อยู่ในโปรแกรมหรือเปล่าคะ”
“เปล่า”
มณฑิตาหันมาจ้องหน้ายศสรัล แต่ยศสรัลนั่งนิ่ง
“สรัลไม่คิดจะแก้ตัว หรือจะอธิบายเพิ่มเลยเหรอคะ” มณฑิตาถาม
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องแก้ตัว”
“ค้างคืนที่เกาะกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้น สำหรับมณถือว่าเป็นความผิดอย่างมาก”
“สำหรับผมมันเป็นอุบัติเหตุ”
มณฑิตาหงุดหงิด “งั้นต่อไปถ้าคุณไปทำงานแบบนี้มณจะไปด้วย อุบัติเหตุมันจะได้ไม่เกิด”
ยศสรัลลุกขึ้น “ผมคงให้คุณไปไม่ได้”
“สรัล!!”
“ขอโทษนะผมอยากพักผ่อน”
ยศสรัลพูดจบก็เดินไปโดยไม่สนใจมณฑิตา มณฑิตามองตามแล้วก็กัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ
หลังจากคุยกับวีด้า เกรซก็มีสีหน้าแปลกใจ
“แกยอมรับแล้วใช่มั้ย ว่าทั้งหมดเป็นแผนการแก้แค้นของแก” เกรซถาม
“ใช่” วีด้าตอบ
“ชั้นว่าแกกำลังเล่นกับไฟนะ แล้วถ้าแกไปหลงเสน่ห์คุณคัชพลเข้าจริงๆล่ะ”
วีด้ายิ้ม “ไม่มีทาง”
เกรซมองเพื่อน “หรือถ่านไฟเก่าอย่างพี่สรัล”
วีด้ามองเพื่อนโกรธๆ “แกพูดเพ้ออะไร ชั้นไม่มีวันไปชอบศัตรูของชั้นหรอก”
“แต่เมื่อก่อนแกก็เคยชอบเค้าไปแล้ว”
วีด้าโกรธ “แกหยุดพูดเรื่องอดีตซะที”
“ชั้นก็อยากให้แกลืมอดีต ชั้นว่าแกหยุดเรื่องนี้เถอะนะ”
“ชั้นจะหยุด ก็ต่อเมื่อนายบัญชา มันได้ชดใช้คืนให้พ่อ แม่ชั้น”
เกรซหลับตาอย่างอ่อนใจ “เอาล่ะ แล้วแกจะทำยังไงต่อไป”
“ตอนนี้ชั้นอยากสืบหาความจริง เพราะชั้นเห็นนายคัชพล มีเรื่องลับๆ ปกปิดตลอด ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องอะไร และมีทางไหน ที่ชั้นจะเล่นงานพวกนั้นได้”
เสียงโทรศัพท์ของวีด้าดังขึ้น เกรซที่นั่งอยู่ใกล้มองดูเห็นชื่อเป็นธัญกร
“ธัญกร....น้องชายคนเล็กของบ้านนั้นเหรอ!”
วีด้ามองดูชื่อในโทรศัพท์ก่อนจะกดรับ เกรซทั้งกลุ้มใจทั้งเป็นห่วงเพื่อน
ธัญกรนั่งดื่มอยู่คนเดียวในผับ ครู่หนึ่งวีด้าก็เดินเข้ามานั่งด้วย
“ขอโทษนะที่ให้รอนาน” วีด้าบอก
“ไม่เป็นไรครับ แค่คุณยอมมาผมก็ดีใจแล้ว” ธัญกรบอก
“ปากบอกว่าดีใจ แต่ทำไมหน้าเศร้าจัง”
“ผม...” ธัญกรถอนใจ “....
วีด้าลงนั่งจ้องหน้าธัญกรแล้วยิ้ม
“ทะเลาะกับคุณพ่ออีกแล้วเหรอ”
“คุยเรื่องสนุกๆดีกว่า คุณจะดื่มอะไรไหม ผมสั่งให้”
ธัญกรทำหันไปจะยกมือเรียกพนักงานแต่วีด้าจับมือธัญกรลง ธัญกรอึ้งมองหน้าวีด้า วีด้ายิ้มให้
“เวลาจะคุยเรื่องสนุก คนเล่าต้องอารมณ์ดีด้วยนะคะ อนุญาติให้คุณระบายออกมาก่อนดีกว่า จะได้สบายใจขึ้น”
ธัญกรยิ้มดีใจอย่างรู้สึกดีที่วีด้าเป็นกำลังใจ ธัญกรบีบมือวีด้าด้วยความชอบ
อ่านต่อหน้าที่ 4
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 7 (ต่อ)
เวลาผ่านไป วีด้าพูดปลอบใจ
“อืม เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง ได้ระบายแล้ว หายเศร้าได้แล้วนะ ไหนลองยิ้มให้ดูหน่อยสิ”
ธัญกรยิ้มให้วีด้าแบบเขินๆ แล้วก็หันออก วีด้าหันหน้าไปดักตาม ธัญกรหันหนี
“อย่ามองแบบนี้สิผมเขิน”
วีด้าหัวเราะ
“หน้าแดงแล้วนะ ดื่มไปเยอะแล้วด้วย” วีด้าคิด “ชั้นอยากรู้จัง ว่าพ่อคุณมีจุดอ่อนอะไร”
ธัญกรงง “ทำไมเหรอครับ”
ธัญกรหันมองวีด้างงๆ
วีด้าพูดต่อ “ชั้นจะได้ไปเล่นงานแทนให้ไง”
ธัญกรหัวเราะชอบใจ แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะกัน
“คุณนี่น่ารักจริงๆ” ธัญกรชม
วีด้าชี้หน้า “เมาแล้วเนี่ย” วีด้าหันไปมองวงดนตรี “ชั้นชอบเพลงนี้มากเลย” พูดจบวีด้าก็ปรบมือเสียงดัง ธัญกรมองวีด้าแล้วยิ้มตามก่อนจะโยกตัวฟังเพลง ธัญกรดื่มไปมองวีด้าไป
สินีชะเง้อคอยให้ธัญกรกลับมา ยศสรัลเดินมาเห็นก็เดินเข้ามาหา
“คุณแม่ครับ นี่มันดึกแล้ว ยังคอยนายเล็กอยู่อีกเหรอครับ”
“โทรไปกี่ทีก็ไม่รับ” สินีบอก
“คุณแม่ ไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวนายเล็กก็กลับ เขาก็เที่ยวแบบนี้ประจำอยู่แล้ว”
“แต่ก่อนจะออกไปวันนี้ เล็กเค้าทะเลาะกับพ่อ แม่เป็นห่วง”
“เอาอย่างนี้ไหมครับ คุณแม่ขึ้นไปนอนดีกว่า ผมจะคอยเอง ถ้าอีกสองชั่วโมงไม่กลับ ผมจะออกไปตามให้”
แม้จะพูดแบบนี้สินีก็ยังไม่ยอมขึ้นไปชั้นบน เธอเอาแต่มองไปที่หน้าประตูจนยศสรัลต้องโอบไหล่ปลอบใจ
ธัญกรเดินเซลงไปนั่งอยู่ในรถเปิดประทุนของตัวเองแล้วคาดเบลท์จนสำเร็จ แต่ทำกุญแจหล่นพื้น วีด้าที่ยืนดูส่ายหน้า
“เมาขนาดนี้จะขับได้ยังไงเนี่ย”
ธัญกรพูดเสียงอ้อแอ้ “ผมขับได้ผมจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ผมต้องเก่ง เพราะผมเป็นลูกคุณบัญชาผู้ยิ่งใหญ่”
วีด้าก้มลงปลดเบลท์ทันที
“ไม่เอาละ ลงมาเถอะ คุณกลับแท็กซี่ดีกว่า”
วีด้าพยายามดึงตัวธัญกรลงจากรถ ธัญกรที่ยืนไม่ค่อยจะอยู่ล้มใส่วีด้าจนทั้งสองเซไปติดประตูรถด้านหลังในลักษณะเหมือนคนกอดกัน หน้าธัญกรไปซุกอยู่ที่ซอกคอวีด้า วีด้าตกใจ แล้วค่อยๆดันตัวธัญกรออกแล้วก็ตบหน้าธัญกรเบาๆ
“ตั้งสติหน่อยสิ คุณเล็ก”
ธัญกรที่ตาปรือ มองวีด้านิ่ง “คุณอีกคน คุณก็เป็นคนเก่ง ที่ผมชอบ”
“คุณพูดอะไรเนี่ย”
“ก็ผมแอบชอบคุณอยู่ แต่ทำไมคุณต้องเป็นแฟนพี่ใหญ่ คุณชอบเค้าเหรอ”
วีด้าอึ้งแล้วพยายามตั้งสติบ้าง
“หยุดพูดเถอะค่ะ ไปขึ้นรถ เดี๋ยวชั้นจะขับไปส่ง”
วีด้าประคองธัญกรไปนั่งด้านข้างคนขับจนได้ วีด้าดึงเบลท์คาดให้ธัญกร ธัญกรมองวีด้าใกล้ชิด แล้วเอามือเปิดผมวีด้าให้เห็นหน้าชัดๆ
วีด้าถาม “ทำอะไร”
ธัญกรหยุดแล้วหันหน้าหนีเพราะไม่กล้ามองหน้าวีด้า วีด้าที่จ้องอยู่ทำไม่สนใจ วีด้าเดินไปฝั่งคนขับ
วีด้านั่งในรถ ธัญกรจับมือวีด้าทันที
“คุณยังไม่ตอบผมเลย ว่าคุณคิดยังไงกับผม”
“ชั้นไม่คุยกับคนเมา นอนซะชั้นจะขับรถ”
ธัญกรมีสีหน้าผิดหวัง
“จริงๆผมขับได้ ให้ผมขับเถอะ” ธัญกรจับมือวีด้าออกจากพวงมาลัย
ทั้งสองยื้อกันนิดหน่อย วีด้ารำคาญจึงดันธัญกรกลับเข้าที่
“นี่หยุดนะ” วีด้าจ้อง “งั้นก็นอนไปเลยแล้วกัน”
วีด้าโน้มตัวไปกดสวิชท์เพื่อปรับเบาะนอน แต่วีด้าหล่นตาม ธัญกรจับตัววีด้าไว้แล้วจ้องหน้า
“คุณโกรธผมเหรอ คุณโกรธผมใช่มั้ย”
วีด้าจ้องหน้าธัญกรครู่หนึ่ง จากสีหน้าหงุดหงิดของวีด้าเปลี่ยนเป็นนิ่ง แล้วก้มลงไปกระซิบ
“นอนนะเด็กดี” วีด้าเอามือลูบผมปลอบแล้วยิ้มหวานให้
ธัญกรมองแล้วยิ้มมีความสุข ก่อนจะสงบและหลับตาลง วีด้าถอนใจเหนื่อยๆ แล้วออกรถ
วีด้าขับรถมาจอดที่หน้าบ้านบัญชา ยศสรัลยืนมองอยู่ วีด้าลงไปเปิดประตูฝั่งธัญกร ยศสรัลเห็นก็เดินลงมา วีด้าปลุกธัญกรให้ลงจากรถ
“คุณเล็ก ถึงบ้านแล้วนะ”
ธัญกรหลับไม่ยอมลุก ยศสรัลเดินเข้ามาหา วีด้าก้มปลดเบลท์ให้ธัญกร แล้วพยายามดึงตัวออกมา แต่ธัญกรก็ตัวหนักและไม่ยอมขยับ
“ตื่นสิคุณเล็ก ถึงแล้ว ลงมาสิคะ ลงมาเดี๋ยวนี้นะ”
วีด้าดึงขึ้น ธัญกรดึงลง วีด้าหล่นใส่ ธัญกรกอดเธอไว้
“ขออยู่แบบนี้แป๊บนึงได้มั้ย” ธัญกรบอก
“ปล่อยนะคุณเล็ก”
ธัญกรยังไม่ปล่อย ยศสรัลออกมาเห็นพอดี
“เล็ก!”
วีด้ารีบผละออกจากธัญกรแล้วลุกยืนตรงหันมามองยศสรัล
ยศสรัลพูดกับวีด้า “เดี๋ยวผมจัดการเอง”
วีด้าเดินถอยออกไป
“เล็ก ตื่น เข้าบ้าน” ยศสรัลดึงธัญกรลุกออกมายืนแล้วจะประคอง
“ปล่อยผม ผมเดินเองได้” ธัญกรเดินเข้าไปหาวีด้า “ผมชอบคุณนะ ผมชอบคุณจริงๆ” แล้วธัญกรก็เดินเข้าบ้านไป
ยศสรัลตะลึงกับคำพูดของธัญกร ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน ยศสรัลมองวีด้าด้วยสายตาชิงชัง วีด้าไม่รู้จะทำอะไรจึงยื่นกุญแจรถธัญกรให้แล้วจะเดินไปแต่ยศสรัลพูดขึ้นมา
“ได้พี่ใหญ่ไปคนนึงยังไม่พอ ยังมาจับนายเล็กอีกคน คิดจะยกครัวเลยรึไง”
วีด้าสะบัดหน้าหันมาเพราะโกรธมาก ก่อนจะพยายามสงบอารมณ์แล้วฝืนยิ้ม “ไม่หรอกค่ะ เพราะฉันคงยกเว้นคุณ ไม่ชอบคนรู้ทัน”
ยสสรัลเข้ามาประชิดตัว “อย่ามากวนใส่ผม บอกความจริงมา ว่าคุณทำแบบนี้ทำไม”
วีด้าเชิดใส่อย่างไม่กลัว “เข้าใกล้ชั้นมากๆ ระวังจะหลงเสน่ห์ชั้นนะคะ”
ยศสรัลโมโหจึงผลักออกแต่ก็ไม่กล้ามองหน้า “คุณไปเจอเล็กได้ยังไง”
“บังเอิญเจอ เห็นเมามาก ชั้นก็หวังดีขับมาส่ง แล้วก็มาเจอคุณด่านี่ไง”
ยศสรัลอึ้งไปและรู้สึกผิด
“ผมขอโทษ”
วีด้าเดินออก ยศสรัลถามออกมา
“แล้วคุณจะกลับยังไง”
วีด้าหยุดเดิน “แท็กซี่”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง”
วีด้าเดินต่อ ยศสรัลเดินมาคว้าแขนดึงกลับ
“ปล่อยชั้นนะ ปล่อย”
“เดี๋ยวผมไปส่งเอง ... ขึ้นรถ”
ยศสรัลลากวีด้าจนถึงรถธัญกร วีด้าไม่ขึ้นแต่แกล้งมองขึ้นไปบนบ้าน
“พี่ใหญ่เค้าไม่อยู่หรอกนะ ผมจะขับไปส่งให้”
“ไม่ต้อง แท็กซี่ก็มี”
“แท็กซี่ก็ไม่เว้นเหรอ”
“นี่คุณ!!”
“กลางดึกอย่างงี๊ แล้วคุณก็แต่งตัวแบบนี้ ... ไปกับผมน่ะปลอดภัยสุดแล้ว”
วีด้าจ้องหน้าด้วยความโกรธ ยศสรัลทำไม่สนใจ เขาเปิดประตูรถทันที
“ขึ้นไปสิ หรือจะให้ผมจับโยนขึ้นไป”
วีด้าโกรธแต่ก็ขึ้นไปนั่งในรถ
อ่านต่อตอนที่ 8
