ผัวชั่วคราว ตอนที่ 1
สร้อยคอประดับจี้เพชรหรูที่วางอยู่ถูกมือเรียวงามนั้นเปล่งประกาย มันถูกหยิบขึ้นมาสวมที่คอระหง บนนิ้วของมือนั้นก็สวมแหวนเพชรวงงามอยู่แล้ว จากนั้นมือเรียวข้างนั้นก็เปิดกล่องหยิบต่างหูเพชรมาใส่
ภาพที่หน้ากระจก แลเห็นสาวใหญ่ "ลำเพาภา" แต่งตัวอย่างหรูหราสง่างาม เธอส่องดูความเรียบร้อย แล้วลุกขึ้น หยิบกระเป๋าแบรนด์เนมใบหรูที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมา เดินออกจากห้องนอนไปในเวลากลางคืน
ลิลลี่กำลังยืนอยู่หน้าจอทีวี โดยมีไม้กวาดในมือ ร้องเพลงและเต้นตามมิวสิกอย่างอารมณ์ดี
"เอะอะๆ ก็โป๊...เอะอะๆ ก็โป๊"
สาวใช้อย่างลิลลี่เต้นแรงไปหน่อยจนหน้าคะมำ แต่ก็รีบกลับมายืนสวยเหมือนเดิม จนหันไปเห็น...ตะลึงตาค้าง
"โอ้วมายก๊อด...โอ้วมายก็อด"
ลำเพาภาเดินลงมาจากชั้นบน ท่วงท่ากรีดกรายสง่างามดุจเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์
"สวย งาม อย่างกับเจ้าหญิงในนิยาย"
"บอกนายสมเตรียมรถแล้วหรือยัง"
"เตรียมแล้วค่ะคุณเพา แต่ทำไมไม่ให้พี่สมขับไปให้ล่ะคะ"
"คืนนี้ฉันคงอยู่ฉลองถึงเช้า"
ลำเพาภาเดินออกไป ลิลลี่มองตามอย่างตะลึงไม่หาย
เธอขับรถออกมาตามทางสายเปลี่ยว เสียงมือถือดังขึ้น เธอกดรับสาย วิมล
"ฮัลโหลค่ะคุณพี่มล"
"อยู่ไหนแล้วคะคุณน้อง"
"กำลังขับรถไปค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงคงถึง"
"อีกครึ่งชั่วโมงเชียวเหรอ พวกเราหิวจะแย่แล้ว"
"แหม...ให้แต่งเป็นคอนเซ็ปต์เจ้าหญิง ก็ต้องใช้เวลาหน่อยสิคะ คุณพี่"
"ค่า คุณพี่เชื่อคุณน้องจัดเต็มแน่ๆ อยากเห็นว่าจะเริ่ดแค่ไหน รีบมานะจ๊ะ"
"ค่ะ"
ลำเพาภากดวางสาย พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจ เมื่อรถคันหนึ่งวิ่งตัดหน้า เธอพยายามหักหลบและเหยียบเบรกกะทันหัน
"ว้าย"
รถปีนฟุตบาท ลำเพาภาฟุบกับพวงมาลัย สักพักก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเธอตกใจมาก ลงมาดูรถตัวเอง เห็นยางด้านหนึ่งแบนไป
"แย่แล้ว"
เธอมองซ้ายมองขวา แล้วหยิบมือถือมาจะโทร. แต่ใครบางคนเข้ามาแย่งมือถือไป
"ว้าย...เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"
ชายคนนั้นจะกระชากสร้อยลำเพาไปด้วย แต่เธอยื้อไว้ จึงถูกผลักกระเด็นจนเซไป คนร้ายกระชากสร้อยมาได้แล้ววิ่งหนี ลำเพาภาพยายามลุกขึ้น
"ช่วยด้วย"
หนุ่มสวมหมวกกันน็อคขี่มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งแล่นเข้ามาเห็นเหตุการณ์จึงจอดรถขวางคนร้ายคนร้ายชะงัก หยิบมีดมาจะจ้วงแทงหนุ่มมอเตอร์ไซค์ แต่เขาต่อสู้ จึงถูกมีดแทงสวนมา เฉี่ยวเสื้อขาดและเลือดออก หนุ่มมอเตอร์ไซค์เซไป คนร้ายถีบเขาล้ม แล้วจะวิ่งหนี
"หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด ไม่งั้นฉันยิงจริงๆด้วย"
คนร้ายชะงักกึกค่อยๆ หันไป หนุ่มมอเตอร์ไซค์มองไปด้วยสีหน้าตกใจเช่นกัน
ลำเพาภาถือปืนเล็งไปที่คนร้าย
"ส่งของฉันคืนมา ส่งมาเดี๋ยวนี้"
คนร้ายส่งของคืนให้คตกริช (คด-ตะ-กริด) แล้ววิ่งหนีไป เขาจะวิ่งตามไปจับตัวคนร้าย
"ไม่ต้องตามค่ะ"
"ทำไมล่ะครับ"
"มันอันตราย แล้วคุณก็เจ็บด้วย"
เธอมองแผลของคตกริชอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ นิดหน่อยเอง คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"ไม่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
คตกริชพยักหน้า แล้วทำท่าจะกลับขึ้นมอเตอร์ไซค์
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"
"ครับ"
"ฉันพาคุณไปหาหมอทำแผลดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมต้องรีบไป"
"เดี๋ยวค่ะ"
"ผมไม่เป็นไรจริงๆ คุณขึ้นรถเถอะครับ"
"เดี๋ยวค่ะคุณ...อย่าเพิ่งไป คุณเปลี่ยนยางเป็นไหม"
คตกริชชะงัก มองดูยางรถของลำเพาภาที่แบน ก่อนถอดหมวกกันน็อคของตัวเองออก วินาทีนั้น เธอเห็นหน้าเขาชัดเจนเป็นครั้งแรก นึกถูกชะตาในทันที
ภายในห้องแต่ตัวของหนุ่มบาร์โฮสต์ บอนนี่มองกราดไปซ้ายที ขวาทีอย่างพินิจพิเคราะห์ สีหน้าปลื้มสุดๆ
บอนนี่มองกราดไปซ้ายที ขวาทีอย่างพินิจพิเคราะห์ สีหน้าปลื้มสุดๆ
"อร๊าย...เริ่ด เริ่ดสุดติ่งทุกคนเลย"
ชายหนุ่มหุ่นดี 7 คน ได่แก่อธิป โอม แฟรงค์ แม็ก เต้ อั้ม เจมส์ ยืนเรียงรายกันอยู่ ทุกคนแต่งชุดคุณชาย บอนนี่มองจนมาหยุดอยู่ที่คนหนึ่ง จิกสายตามาที่แฟรงค์
"ไม่เคยแต่งชุดแบบนี้ล่ะสิ แฟรงค์"
แฟรงค์พยักหน้ารับอย่างเขินๆ บอนนี่ช่วยผูกเนคไทของแฟรงค์ใหม่ให้ถูกต้อง แล้วหันไปกวาดตามองอีกครั้ง ก่อนจะจัดปกเสื้อของโอมให้เรียบร้อย
"ฉันจะเชียร์เธอเต็มที่นะโอม"
"ขอบคุณครับเจ๊"
บอนนี่หรี่ตามองดูอธิปกึ่งหมั่นไส้กึ่งเอ็นดู
"เสื้อแทบปริเลยนะอธิป ไปทำอะไรมายะ"
"คนมันล่ำซำนี่ฮะ"
บอนนี่หยิกแก้มอธิปเบาๆ อย่างเอ็นดู แล้วมองหาใครบางคน
"เอ๊ะ...แล้วคตกริชหายไปไหน ทำไมยังไม่มา"
ทุกคนมองหน้ากันว่าไม่รู้
บอนนี่สีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาทันที
คตกริชกำลังถอดยางเก่าออกอย่างทะมัดทะแมง แล้วเอายางอะไหล่มาเปลี่ยนให้ ขณะที่กำลังเปลี่ยนยาง เลือดที่แผลของเขาก็หยดลงมาบนพื้น เธอตกใจ เปิดประตูรถหยิบของบางอย่างออกมา แล้วเข้าไปหาคตกริช
"เลือดคุณไหลไม่หยุดเลย มาฉันห้ามเลือดให้ก่อน"
เธอเอาทิชชู่มาซับเลือดให้ แล้วเอาผ้าพันคอบางเบามาพันแผลให้เขา
"ขอบคุณครับ"
คตกริชจัดการเปลี่ยนยางให้เธอเสร็จพอดี
"ขอบคุณมากนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
ลำเพาหยิบเงินจากในกระเป๋าถือ ส่งให้เขาห้าพันบาท
"ไม่ต้องครับ งานง่ายๆ แค่นี้เอง"
"รับไว้เถอะค่ะ คุณเอาไปเป็นค่าทำแผลก็ได้"
"แผลแค่นี้ทายาก็หายแล้วครับ ไม่เป็นไร"
เขาหยิบหมวกกันน็อคมาสวม เธอจะเข้าไปเอาเงินให้อีก
"ถ้าคุณไม่รับฉันจะไม่สบายใจ"
"เอาไปทำบุญก็ได้ครับ"
คตกริชขึ้นมอเตอร์ไซค์ แล้วหันมาบอกเธออีกครั้ง
"รีบขึ้นรถเถอะครับ แถวนี้อันตราย"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอบคุณมาก"
คตกริชพยักหน้ายิ้มให้ ลำเพาภาเปิดประตูขึ้นรถ เขารอจนเธอขึ้นและล็อกรถ จึงขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ลำเพาภามองตามอย่างประทับใจ
บนเวที ไฟสว่างขึ้น พร้อมกับเสียงตบมือดังลั่น
พิธีกรกล่าว
"สวัสดีครับท่านผู้ชม ยินดีต้อนรับท่านเข้าสู่การประกาศรางวัล Top Creative Awards ซึ่งเป็นการมอบรางวัลให้กับผลงานด้านโฆษณาของคนรุ่นใหม่ที่มีความโดดเด่นและมีความคิดสร้างสรรค์ รางวัลในวันนี้มีทั้งหมด 10 รางวัล โดยเราจะเริ่มจากรางวัลแรก คือ ผลงานการออกแบบสื่อโฆษณาด้านสิ่งพิมพ์ดีเด่น..."
วิลิปดานั่งอยู่กับลำเพยพรรณ อีกข้างของวิลิปดามีที่นั่งว่างอยู่หนึ่งตัว ลำเพยพรรณมองไปยังที่นั่งซึ่งว่างอยู่ ราวกับจะมองหาใครบางคน
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ"
ลำเพยพรรณหยิบมือถือมาทำท่าจะกดโทร.ออก
"ไม่ต้องโทร.ตามหรอกค่ะน้าพรรณ"
"จะได้รู้ว่าเขาจะมาแน่หรือเปล่า"
"มาหรือไม่มาก็ช่างเถอะค่ะ เราบอกเขาไปแล้วนี่คะ ในเมื่อเขาไม่สนใจหนู ทำไมหนูต้องสนใจเขาด้วยล่ะคะ"
"นี่มันงานสำคัญของเรา เขาควรจะมาแสดงความยินดี"
"หนูไม่ต้องการค่ะ"
"ลิปดา"
วิลิปดาเม้มปากแน่น มองไปที่เก้าอี้ว่างเปล่าอย่างน้อยใจ ลำเพยพรรณได้แต่ถอนใจ
หลังบาร์โฮสท์ บอนนี่เดินไปเดินมาอย่างร้อนใจ ดูนาฬิกาพลางชะเง้อมอง
"โทร.ไปก็ไม่รับสาย งานจะเริ่มอยู่รอมร่อ ทำไมไม่รับผิดชอบนะ"
"รอหน่อยครับเจ๊ ปกติมันตรงเวลา วันนี้อาจจะมีเหตุขัดข้อง" อธิปบอก
"ขัดข้องยังไงก็น่าจะโทร.บอก เดี๋ยวก็เสียงานหมดหรอก เอาละๆ พวกเธอ เตรียมตัวออกไปดีกว่า ถ้าอีกห้านาทีไม่มา ฉันไม่รอแล้ว" บอนนี่ว่า
ชายหนุ่มต่างยืนเรียงแถวตามลำดับความสูง บอนนี่เข้าไปช่วยจัดแถว
" ผมมาแล้วครับ"
บอนนี่โล่งใจมาก
"ต๊าย...มาแล้วเหรอพ่อคุณ"
คตกริชกระหืดกระหอบเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน บอนนี่รีบเข้าไปจับเนื้อจับตัวอย่างดีใจ
"ทำไมมาสายนักล่ะ"
บอนนี่จับโดนแผล เขาเผลอชักแขนกลับ
"โอ๊ะ"
บอนนี่ดูมือตัวเอง มีเลือดติดมาด้วยก็ตกใจ
"ว้าย...ไปโดนอะไรมาน่ะกริช"
"เอ่อ...มอเตอร์ไซค์ล้มนิดหน่อยครับ ไม่เป็นไรมาก"
"เลือดไหลด้วย ไม่เป็นไรได้ยังไง"
บอนนี่เห็นผ้าพันแผล
"แล้วนี่ใครเอาผ้าพันคอมาทำแผลให้"
"คนผ่านมาเห็นเลยช่วยน่ะครับ" คตกริชเฉไฉ
"ไปหาหมอทำแผลก่อนดีไหม"
"ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมเปลี่ยนชุดเลยดีกว่า"
บอนนี่พาคตกริชไปหยิบชุด
"งั้นมาเอาชุดไปเปลี่ยน แล้วไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนด้วยนะ ไม่งั้นแขกตกใจหมด"
คตกริชรับคำแล้วถือชุดออกไป บอนนี่มองตามเป็นห่วง
เวลากลางคืน ต่อเนื่องมา ลำเพาภาขับรถมาจอดหน้าบาร์ มองไปรอบๆ อย่างแปลกใจที่มืดสนิท ไม่เห็นมีรถคนอื่นจอด
"รถคนอื่นหายไปไหนหมด"
เธอมองเข้าไปในบาร์โฮสต์อย่างไม่แน่ใจ แต่แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าไป...
ลำเพาภาเข้ามาในบาร์ ซึ่งภายในมืดสลัว แล้วมองหาเพื่อนคนอื่นๆ
"พี่มล พี่ซินดี้ เพามาแล้วค่ะ" ลำเพาภาพูดขึ้นท่ามกลางความมืด
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทุกอย่างมืดสนิท ลำเพาภาสะดุดกับอะไรบางอย่างที่พื้นก็กรีดร้องอย่างตกใจ
"ว้าย"
ที่แท้เป็นสายไฟ เธอโล่งอก
"มีใครอยู่หรือเปล่า"
ทุกอย่างเงียบกริบ ลำเพามองไปรอบๆ อย่างรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 1 (ต่อ)
เสียงมือถือดังขึ้นแทรกความเงียบ ลำเพาสะดุ้งเฮือก แล้วถอนหายใจยาว ก่อนจะควานมือถือในกระเป๋าออกมามารับสาย
"คุณพี่อยู่ไหนกันคะ เพามาถึงแล้วนะ"
"พี่ก็รอคุณน้องอยู่ที่บ้านน่ะสิคะ" วิมลบอก
"ที่บ้าน นี่เพาอยู่ที่บาร์นะคะ"
"ไปทำไมที่บาร์จ๊ะ"
"อ้าว...เรานัดกันที่บาร์ไม่ใช่เหรอคะ"
"ไม่ใช่จ้ะ เรานัดกันที่บ้านพี่ คุณน้องจำผิดแล้ว รีบมาที่บ้านพี่เลยจ้ะคุณน้อง"
"เป็นไปไม่ได้ เพาจะจำผิดได้ยังไง ก็เรานัดกัน"
"คุณพี่โทร.เปลี่ยนกับเลขาคุณน้องแล้ว เขาลืมบอกหรือเปล่า"
เธอหน้าเครียด ไม่อยากจะเชื่อ เสียงซินดี้ดังเข้ามา
"น้องเพา นี่พี่ซินดี้เองจ้ะ เพารีบมาเลย เราอยู่ที่บ้านพี่มล เตรียมอะไรสนุกๆไว้เพียบเลย รีบมานะจ๊ะ"
"โอเคค่ะ เดี๋ยวเพาจะรีบไป"
ลำเพาภาวางสายเซ็งๆ เอามือถือใส่กระเป๋า แล้วหันกลับจะเดินออกจากบาร์ไป แต่ปรากฏว่าไฟสว่างพรึบ ลำเพาภาชะงักตกใจ
บรรยากาศในบาร์ตกแต่งสวยงามราวกับวัง
เสียงดนตรีดังขึ้น ตรงหน้าลำเพาภา มีชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี อย่าง อธิป โอม แฟรงค์ บอนนี่ แม็ก เต้ อั้ม ส่วนเจมส์แต่งตัวเป็นคุณชายออกมาเต้นเท่ๆรอบตัวเธอ เธอยืนมองพวกเขาอย่างงงๆ
ลำเพาภาถูกยกตัวขึ้นไป แล้วหมุนตัว เมื่อใกล้จะจบเพลง พวกเขาวางลำเพาภาลง แล้วทุกคนก็ถอดเสื้อโชว์หุ่นเซ็กซี่ ก่อนจบท่าเต้น
ลำเภาภาตกใจอ้าปากจะถาม
"นี่มันอะไรกัน"
พวกเขาไม่ตอบ เดินหายไปในความมืด ลำเพาภาจะเดินตาม
"เดี๋ยวก่อนสิ"
ไฟด้านนั้นสว่างขึ้น ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นยืนต้อนรับเธอ โดยยืนเรียงเป็นสองแถวเป็นทาง แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น ทุกคน"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู"
เธอยิ้มออกมาอย่างแปลกใจ
อธิปกับแฟรงค์ช่วยกันยกเค้กที่เขียนครบรอบวันเกิดปีที่ 42 มาให้ลำเพาภา ตามด้วยวิมล ซินดี้ นิกกี้ ลีน่า และแก๊งเพื่อนสาว
ทุกคนบอก
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูลำเพาภา แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู"
เธอยิ้มปลื้มมาก
ทางด้านหน้าเวที พิธีกรประกาศ
"และรางวัลที่ผมกำลังจะประกาศต่อไปนี้ เป็นรางวัลที่จะมอบให้กับผู้เขียนข้อความโฆษณาที่โดนใจคณะกรรมการมากที่สุด ผลงานที่เข้ารอบมีดังต่อไปนี้..."
ลำเพยพรรณจับมือวิลิปดาไว้อย่างตื่นเต้น
"ลิปดา"
บนเวทีมีตัวอย่างโฆษณาสินค้าต่างๆ ที่เข้ารอบ 3-4 ตัวอย่าง พอจบตัวอย่างโฆษณา พิธีกรประกาศรางวัล
"ผลงานข้อความโฆษณาดีเด่น ได้แก่... ผลงานโฆษณาสินค้า... โดยคุณวิลิปดา ไพศาลวิชิตชัย ครับ"
เสียงตบมือดังลั่น ทั้งสองเขย่ามือกันอย่างดีใจ
"ลิปดา...เก่งมาก"
วิลิปดาเดินขึ้นไปรับรางวัลบนเวที ลำเพยพรรณตบมือให้ ยิ้มทั้งน้ำตาอย่างปลื้มใจ แล้วหยิบมือถือมาถ่ายรูปไว้
วิลิปดาขึ้นกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณคณะกรรมการที่มองเห็นคุณค่าในผลงานของลิปดานะคะ ขอบคุณบริษัทที่ให้การสนับสนุนลิปดามาโดยตลอด และขอบคุณคุณน้าที่คอยดูแลและให้กำลังใจลิปดาเสมอ"
ลำเพยพรรณถ่ายภาพไปด้วย ตบมือไปด้วย น้ำตาคลออย่างภาคภูมิใจ แล้วพยายามทำท่าเตือนวิลิปดาให้ขอบคุณแม่ด้วย แต่วิลิปดาไม่สนใจ
"รางวัลนี้ ลิปดาจะตั้งใจทำงาน สร้างสรรค์งานดีๆ ยิ่งขึ้นต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ"
เสียงตบมือดังลั่น วิลิปดาเหลือบมองไปที่เก้าอี้ว่างเปล่าข้างเธออย่างรู้สึกเศร้าลึกๆ ในใจ
ในบาร์โฮสท์ ลำเพาภาเป่าเทียนจนหมด ทุกคนตบมือให้ แล้วลำเพาภาก็เข้าไปกอดกับวิมล เอาแก้มแตะกัน และทำกับซินดี้เหมือนกัน
"มีความสุขมากๆ สวยเป็นสาวสองพันปีอย่างนี้ไปอีกนานแสนนานนะจ๊ะ"
"ขอบคุณค่ะพี่มล"
"ขอให้สำเร็จทุกอย่างสมดังตั้งใจนะคะคุณเพา" บอนนี่บอก
"ขอบคุณค่ะพี่บอนนี่"
"น้องรักของพี่สมหวังทุกเรื่องแล้ว มีอยู่เรื่องเดียว ขอให้ได้เจอชายหนุ่มในฝันเร็วๆ นี้นะจ๊ะ" ซินดี้ว่า
"ขอบคุณค่ะ พี่ซินดี้"
วิมลถามลำเพาภา
"ชอบไหมคะคุณน้อง"
"ชอบสิคะ เซอร์ไพรส์มากด้วยค่ะ พี่มลถึงกับปิดบาร์เลยเหรอคะ"
"เพื่อคุณน้องพี่จัดให้ พี่อยากให้เพามีความสุขมากที่สุด" วิมลบอก
"ขอบคุณค่ะ"
ลำเพาภากอดวิมลอีกครั้ง นิกกี้ ลีน่าและคนอื่นๆ ทยอยกันเข้ามาอวยพรวันเกิดและทักทายลำเพา
นิกกี้กับลีน่าเข้าไปกอดลำเพาภาคนละข้างอย่างสนิทสนม ซินดี้ใช้มือถือถ่ายรูปให้
แฟรงค์มองลำเพาอย่างทึ่ง แล้วกระซิบถามอธิปกับโอม
"คนนั้นเหรอเจ้าของวันเกิด ไม่น่าเชื่อว่าอายุสี่สิบกว่าแล้ว"
"คุณลำเพาภา สวยและรวยมาก" อธิปบอก
"ทำไมไม่เห็นเคยมาเที่ยวที่นี่"
"เขาคงไม่ชอบเคยเห็นมาหาคุณมลบ้าง แต่ไม่เคยเข้ามาเที่ยว" โอมบอก
"ถ้าใครเอาอยู่นี่ สบายไปทั้งชาติ"
แฟรงค์มองลำเพาภาอย่างสนใจ
บอนนี่กลับเข้ามาในห้องแต่งตัวอย่างร้อนใจ
"เสร็จหรือยังจ๊ะกริช"
" แป๊บนึงครับ... เสร็จแล้วครับ"
คตกริชแต่งตัวเสร็จเดินออกมา บอนนี่มองอย่างตะลึง
"โอ้ว...นี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ฉันนึกว่าเธอเป็นคุณชายจริงๆ นะเนี่ย โฮะๆๆ"
เขามองตัวเองอย่างขัดเขินหน่อย
"เหรอครับ"
บอนนี่เข้ามาจัดทรงผมให้อีกที
"โอ๊ย...เริ่ด รีบออกไปเร็ว เขาเริ่มงานกันไปแล้ว"
เขารีบออกไปบอนนี่มองตามอย่างเพ้อๆ
ลำเพาภานั่งคุยกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน ดื่มแอลกอฮอล์ไปด้วย ท่าทางกรึ่มนิดๆ ซินดี้ปรายตามองไปทางหนุ่มๆ โดยเฉพาะอธิป แล้วส่งสายตาให้ อธิปรู้ใจเข้ามาโค้ง ซินดี้ออกไปเต้นลีลาศกับอธิป
วิมลหันมาชวนลำเพา
"ออกไปเต้นรำไหมคุณน้อง"
"เพาเต้นไม่เก่งค่ะ"
"ไม่เป็นไร หนุ่มๆ พวกนี้คุณพี่เทรนด์มาอย่างดี เดี๋ยวเขาพาคุณน้องไปจนจบเอง"
วิมลผายมือออกไป แฟรงค์เข้ามาโค้งลำเพาภาอย่างรู้งาน แต่เธอยังปฏิเสธ
"ฉันเต้นไม่เก่งจ้ะ"
"ไปเต้นรำหน่อยเถอะคุณน้อง รับรองสนุกแน่ๆ" วิมลบอก
แฟรงค์ยื่นมือมา แต่เธอมองเมิน
"เชิญครับ"
"อย่าดีกว่าค่ะ"
"ลองหน่อยน่า เต้นขำๆ ถ้าได้ลองจะติดใจนะจ๊ะ" วิมลขยิบตา
"เพาไม่ชอบจริงๆ ค่ะ พี่มลก็รู้"
วิมลนึกสนุก
"คุณน้องไม่เต้น งั้นให้แฟรงค์เต้นให้ดูก็ได้"
วิมลดีดนิ้วเปาะ แฟรงค์เข้ามาเต้นให้ดู ลีน่า นิกกี้เข้ามาดูอย่างสนุกไปด้วย
"แหม...คุณน้องมีอะไรสนุกๆ ไม่เห็นชวน" ลีน่าบอก
"ก็มาสิจ๊ะ พี่ลีน่า นิกกี้ ชวนเพาไปสนุกด้วย"
นิกกี้หันไปทางลำเพาภา แต่เธอกลับหน้าบึ้ง
แฟรงค์ถอดเน็คไทออก แล้วถอดสูท เริ่มเต้นเซ็กซี่ ลีน่า นิกกี้ วิมลตบมือหัวเราะกันสนุกสนาน นิกกี้แกล้งตีก้นแฟรงค์ แล้วสะกิดลำเพาให้เล่นด้วย
ลำเพาภาเริ่มไม่พอใจ เพราะไม่ชอบให้ใครมองเธออย่างนั้น จึงเสียงแข็ง
"เพาขอตัวนะคะ"
ทุกคนหน้าเสีย แฟรงค์หยุดชะงัก ลำเพาภาลุกขึ้นพรวด ไม่ทันเห็นคตกริชที่ถือถาดเครื่องดื่มเข้ามา จึงหันไปชนเขา
"โอ๊ะ...ขอโทษครับ"
ทั้งสองมองหน้ากัน ลำเพาจำเขาได้ เขาก็จำเธอได้เช่นกัน
"คุณ"
"เธอนี่เอง" เธอมองกระโปรงตัวเองที่เลอะเครื่องดื่ม
"ผมขอโทษจริงๆ ครับ"
"ไม่เป็นไร"
ลำเพาภาเดินออกไปทางห้องน้ำ วิมลเข้ามาต่อว่า คตกริช
"ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้ล่ะ"
"ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง"
วิมลฮึดฮัด นิกกี้ดึงวิมลไปกระซิบ
"ยัยเพาจะซีเรียสอะไรนักนะ สนุกจะตาย"
"พี่พลาดเอง รู้ว่าเขาไม่ชอบแบบนี้อยู่แล้ว ไม่น่าไปชวนเลย"
คตกริชมองตามลำเพาภาไปอย่างเป็นห่วง
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 1 (ต่อ)
ในห้องน้ำหญิง บาร์โฮสต์ ลำเพาภาเอาทิชชู่เช็ดรอยเปื้อนที่ชุดของตัวเอง แต่ยังออกไม่หมด เธอเอาทิชชู่ชุบน้ำเช็ดอีก หงุดหงิดเพราะยังไม่ออก จึงโยนทิชชู่ทิ้งแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
คตกริชยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำ เขายื่นผ้าเย็นมาให้เธอ
"ใช้ผ้าเย็นน่าจะออกมากกว่านะครับ"
ลำเพาเช็ดชุดตัวเอง สีหน้าพอใจ
"ออกเกือบหมดแล้ว"
เธอจะทิ้งผ้า แต่เขายื่นมือไปขอ
"ขอโทษนะครับ"
เธอส่งผ้าเย็นคืนให้ เขาก้มลงเช็ดรองเท้าที่ยังเลอะของเธอ ลำเพาภามองอย่างประทับใจแต่เสียดาย
"ทำไมถึงมาทำงานที่นี่"
คตกริชเงยหน้าแล้วลุกขึ้น อึ้งๆรู้ว่าลำเพาภาหมายถึงอะไร
"เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกคุณหรอกนะ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร"
เขาทิ้งผ้าเย็นลงถังก่อนจะตอบ ยิ้มอย่างเข้าใจ
"ผมมาเสิร์ฟอย่างเดียวครับ"
เธอพยักหน้าโล่งใจ เธอจะถามอะไรต่อ แต่วิมลเข้ามาเสียก่อน
"พี่ต้องขอโทษแทนเด็กของพี่ด้วยนะเพา"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่มล ไม่เปื้อนแล้ว"
"งั้นอยู่ต่อนะคะ งานนี้เป็นงานของคุณน้อง อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากก็ไม่ต้อง ถ้าไม่อยากเต้นรำก็ตามใจ พี่อยากให้คุณน้องมีความสุขที่สุด"
เธอมองหน้าหนุ่มรุ่นน้อง แล้วตัดสินใจหันมาตอบวิมล
"ก็ได้ค่ะ เพาก็ขอโทษนะคะที่ใจร้อนไปหน่อย"
วิมลยิ้มออกมาได้
"ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ก็ขอโทษคุณน้องด้วยเหมือนกัน ไปสนุกกันต่อเถอะ"
วิมลพาลำเพาภาเดินออกไป คตกริชมองตามด้วยแววตาชื่นชมในความสวยของเธอ
อธิปพาซินดี้มานั่งหลังเต้นรำเสร็จ เธอนั่งเป็นนางพญา หันไปโบกมือเรียกหนุ่มๆ
"พวกเธอมานี่ซิ"
หนุ่ม 4 คน รวมทั้งแฟรงค์และโอมเดินเข้ามา แต่ซินดี้โบกมือให้หยุด
"ฉันเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ เดินเข้ามาหาแบบนี้ได้ไง"
ซินดี้ชี้นิ้วไปที่พื้น โอมซึ่งเป็นหนึ่งในนั้นที่รู้งาน จึงคุกเข่าลงแล้วคลานเข่ามา ซินดี้ยิ้มพอใจ
หนุ่มๆ หุ่นล่ำคุกเข่ารายล้อมเธอ
"โอ๊ย...เมื่อย เต้นรำจนเมื่อยไปหมด"
ซินดี้ทำท่าเมื่อย อธิปนวดไหล่ให้ซินดี้ ซินดี้ชูเท้าขึ้น โอมเข้าไปถอดรองเท้าและนวดเท้าให้ แต่ถูกซินดี้สะบัดออก
"คนเก่าๆ แก่ ๆ นี่น่าเบื่อชะมัด"
โอมก้มหน้าก้มตาออกไป ซินดี้ยื่นเท้าให้เต้นวดแทน
"สบายจัง ขอไปนวดให้ที่บ้านได้ไหม"
"ยินดีครับ"
ซินดี้หัวเราะร่าชอบใจ
แฟรงค์ยกน้ำมาให้ อั้มป้อนขนมใส่ปาก ซินดี้ชี้นิ้วไปที่อะไร อั้มก็หยิบสิ่งนั้นป้อนให้เธอ ซินดี้ชี้ไปที่กระเป๋าของตัวเอง แม็กหยิบกระเป๋าส่งให้ ซินดี้หยิบแบงค์ปึกใหญ่ออกมา
"ใครอยากได้เงินบ้าง"
ซินดี้โปรยเงิน หนุ่มๆ มองอึ้งๆ ไม่กล้าเก็บ
"เก็บซี่ ใครเก็บได้เท่าไรก็เอาไปเลย ใครอยากได้เงินมาทางนี้"
โอมได้ยินเข้าก็ปรี่เข้ามาเก็บก่อน หนุ่มอื่นเลยก้มลงเก็บตาม
"เก็บเลย อยากได้เท่าไรก็เก็บไปเลย ฮ่าๆๆ โอ๊ย...สนุกจริงๆ ฮ่าๆๆ"
ซินดี้โปรยเงินอีก พลางหัวเราะชอบใจ
ลำเพาภาเห็นกิริยาของซินดี้ก็รู้สึกอายแทน ถึงกับเบือนหน้าหนี แต่พอหันมาก็เจอพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งจะเข้ามาชงเครื่องดื่มให้ ลำเพาโบกมือห้าม
"ไม่ต้องๆ ไปดูแลคนอื่นเถอะ"
หนุ่มคนนั้นโค้งให้แล้วออกไป คตกริชถือถาดเครื่องดื่มมา เธอจึงโบกมือเรียก
"รับน้ำอะไรดีครับ"
ลำเพาภาปรายตามอง ไม่ตอบคำถามเขา แต่ถามเขาแทน
"เธอชื่ออะไร"
"คตกริชครับ เรียกว่ากริชก็ได้"
"ผสมเครื่องดื่มเป็นไหม"
"ได้ครับ"
"งั้นชงให้ฉันหน่อย ไม่ต้องเข้มนักนะ"
"รอสักครู่ครับ"
ขณะที่เขาผสมเหล้าให้ ลำเพาภานึกอะไรได้ หยิบกระเป๋ามาควานหาอะไรบางอย่าง
"มือถือฉันหายไปไหน"
"ลืมไว้ที่รถหรือเปล่าครับ"
"ไม่ใช่ ตอนฉันเข้ามายังใช้โทร.อยู่เลย"
"งั้นใช้มือถือผมโทร.เข้าก็ได้ครับ ผมทำอย่างนี้บ่อยเวลาหามือถือตัวเองไม่เจอ"
เขาหยิบมือถือตัวเองจากในสูทส่งให้ เธอมองอย่างลังเลเล็กน้อย
"โทร.เสร็จแล้วผมจะลบเบอร์ของคุณทันทีครับ"
แววตาของเธอวาบขึ้นขณะสบตากับเขา ในใจคิดว่าไม่ต้องลบเบอร์ก็ได้ แต่ไม่กล้าพูดออกไป ได้แต่รับมือถือของเขามาแล้วมองอย่างยิ้มๆ
"ยังใช้รุ่นนี้อยู่อีกเหรอ"
"ผมใช้เท่าที่จำเป็นครับ"
ลำเพากดเบอร์ตัวเอง เสียงมือถือดังจากข้างตัวเธอ
"อ๋อ...อยู่นี่นี่เอง"
ลำเพาภาหยิบมือถือออกจากเบาะด้านหลังตัวเองที่นั่งพิงอยู่ ก่อนจะหัวเราะกับตัวเอง คืนมือถือให้เขา
เธอกดมือถือตัวเองโทร.ออก
"ฮัลโหล...ลิลลี่เหรอจ๊ะ ปิดบ้านหรือยังจ๊ะ ไม่ต้องรอฉันนะ"
เขามองเบอร์ของเธออย่างตัดสินใจ เธอมองแอบลุ้น โดยไม่รู้ว่าเขาลบหรือบันทึกเบอร์เธอไว้
วิมลมองไปทางลำเพาภากับคตกริช แล้วกระซิบกับบอนนี่
"ท่าทางลำเพาจะพอใจคตกริชนะ"
"จริงค่ะคุณบอสขา ไม่เคยเห็นคุณเพาคุยกับเด็กของเราคนไหนอย่างนี้เลย"
"งั้นปล่อยให้กริชดูแลเพาคนเดียว"
"จัดให้ค่ะบอส"
วิมลเดินออกไป บอนนี่มองไปเห็นคตกริชถือถาดเข้ามา ก็กวักมือเรียก
"ปกติคุณเพาไม่คุยกับใครง่ายๆ นะ เธอดูแลคุณเพาให้ดีที่สุด แล้วต้องสุภาพด้วย"
"ได้ครับ"
"แล้วอย่าให้หนุ่มคนไหนไปเสนอหน้าด้วย คุณเพาเขาไม่ชอบให้ใครมองเขาเป็นคนมาเที่ยว เข้าใจนะจ๊ะ"
"เข้าใจครับผม"
คตกริชเข้าไปข้างใน บอนนี่ค่อยโล่งใจ
ในบ้านดำซึ่งเป็นเจ้ามือไพ่ อำไพมองไพ่ในมืออย่างหน้าดำคร่ำเครียด
"ไม่รู้ซะแล้วว่าผัวกูเป็นตำรวจ"
อำไพทิ้งไพ่ลงไปกลางวงอย่างมั่นใจ แต่พอดำทิ้งมาอีกใบ อำไพถึงกับกุมขมับร้อง
"โว้ย...อะไรวะเนี่ย เสียอีกแล้ว ทำไมวันนี้ดวงมันจู๋อย่างนี้วะ"
"มีได้ก็ต้องมีเสียน่าน้าไพ"
"พักนี้มันเสียตลอดน่ะสิ กะจะเล่นเอาเงินไปใช้หนี้ซะหน่อย ดันถูกเอ็งแดกซะหมดตัว กูจะทำไงดีเนี่ย"
"ลูกชายเอ็งมีเงินไม่ใช่เหรอ เห็นแต่งตัวดีๆ มาหาตลอด ทำไมไม่ให้มันช่วย" ป้านิดว่า "ให้น่ะให้" อำไพพูดโม้ๆ "แต่งานที่บริษัทมันยุ่งมาก เจอตัวกันยากเหลือเกินเจ้านายกำลังจะเลื่อนตำแหน่งแถมขึ้นเงินเดือนให้มันด้วย ฉันเลยไม่อยากรบกวนเวลามันบ่อย"
"ความสุขของแม่แค่นี้ทำไมให้ไม่ได้ ลูกทำงานเงินเดือนดีน่ะขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก" ดำว่า
"ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก แต่ขี้หูฉันจะร่วงแทนน่ะสิ มันต้องบ่นฉันยับแน่... เอาวะ ยอมให้มันบ่น กูจะได้เอามาถอนทุน"
อำไพหมายมั่นในตัวลูกชาย คตกริช ทั้งที่ไม่รู้ว่า ลูกทำงานอะไร แต่โม้กับชาวบ้านว่าทำงานบริษัท
อำไพออกมาโทร.หาคตกริช แต่ปล่อยให้ดังจนหมดก็ยังไม่รับสาย
"ทำไมไม่รับสาย ทำอะไรของมันวะไอ้กริช"
อำไพวางสายอย่างหงุดหงิด
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 1 (ต่อ)
เวลากลางคืนต่อเนื่องมา แขกในงานทยอยกันกลับเกือบหมดแล้ว เพื่อนๆ เข้ามาลาลำเพาภา ลีน่ากับนิกกี้จูงกันเข้ามา
"พี่กลับก่อนนะเพา"
"ขอบคุณที่มานะคะพี่นิกกี้ พี่ลีน่า"
"จ้ะ มีความสุขมากๆ นะ เลิฟยู" ลีน่าบอก
นิกกี้กับลีน่าออกไป แฟรงค์รีบเข้ามาพาทั้งสองไปที่รถ
ซินดี้เดินเซมาโดยมีอธิปช่วยประคอง
ซินดี้พูดเสียงอ้อแอ้
"น้องเพาจ๋า พี่ต้องกลับแล้วนะจ๊ะ โชคดีมีความสุขจ้า"
"ค่ะพี่ซินดี้ ขับรถไหวหรือเปล่าคะ"
ซินดี้ปรายตามองอธิป
"ไม่เป็นไร พี่มีคนไปส่ง"
อธิปลาลำเพาภา
"ผมไปแล้วนะครับ"
อธิปยกมือไหว้ เธอรับไหว้ ซินดี้ไปลาวิมล
"ไปแล้วนะคะคุณพี่"
"จ้ะ เดินดีๆ นะซินดี้"
อธิปยกมือไหว้ วิมลรับไหว้ ลำเพาภาเข้ามาหาวิมล ท่าทางกรึ่มๆ
"เพาก็ขอตัวกลับนะคะพี่มล"
"จะกลับแล้วเหรอ ทำไมรีบกลับล่ะ"
"นี่มันจะเช้าแล้วนะคะ"
"อุ๊ยตาย จริงสิ คุณพี่มัวแต่สนุกจนลืม แล้วคุณน้องกลับยังไงจ๊ะ"
"เพาขับกลับเองได้ค่ะ"
"เมื่อกี้เพาก็ดื่มไปเยอะนะ ให้เด็กขับไปส่งดีกว่า"
"ไม่เป็นไร น้องยังไหวค่ะคุณพี่"
"แน่ใจนะ"
"แน่ใจสิคะ"
"งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าไม่ไหวกลับมาบอกพี่ได้ ขับรถดีๆ นะจ๊ะ"
ลำเพาภากอดกับวิมลแล้วแยกไป เธอเดินไม่ค่อยตรงนัก วิมลมองตามอย่างเป็นห่วง
ลำเพาภามาที่รถท่าทางเมาๆ ควานหากุญแจในกระเป๋าอยู่นาน
"อยู่ไหนนะ"
เธอล้วงออกมาเป็นเครื่องสำอางบ้าง มือถือบ้าง แล้วนิ่วหน้ามองทีละอย่าง จนในที่สุดก็เจอกุญแจ
เธอถอนใจ กดเปิดล็อครถ แล้วขึ้นไปนั่ง กดสตาร์ท กำลังจะขับรถออก แต่เธอหรี่ตามองข้างหน้าอย่างไม่แน่ใจ ด้วยความเมา เธอเห็นรถโคลงๆ ไม่นิ่ง
เธอสะบัดหน้าไล่ความง่วงงุนที่เริ่มเข้ามา แล้วขับรถออกไป แต่แล้วก็ต้องเบรกกะทันหัน เกือบจะชนกับมอเตอร์ไซค์ที่ขับมา
"ว้าย"
คนขับมอเตอร์ไซค์คือคตกริช เขาลงมาดูลำเพาที่ยังมึนอยู่
"คุณเพาเป็นยังไงบ้างครับ"
"ฉันไม่ได้ชนเธอใช่ไหม"
"ไม่ครับ คุณเพาเบรกทัน"
"เฮ้อ..."
เธอเอนหลังลงกับเบาะอย่างเหนื่อยล้าและเมา คตกริชเห็นท่าไม่ดี จึงถามอย่างเป็นห่วง
"ขับรถไหวไหมครับ"
เธอพยักหน้า
"ไหว"
แต่พอเธอเขม้นมองไปข้างหน้า สีหน้าเธอก็เริ่มไม่แน่ใจ ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่
"ผมว่า...ให้ผมขับไปส่งคุณดีกว่านะครับ"
"แล้ว...รถเธอล่ะ"
"เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับมาเอาก็ได้ครับ"
เธอยังลังเล แต่เขาคิดว่าเธอขับกลับไม่ไหวแน่ เขาจึงเอารถตัวเองไปจอดด้านหนึ่ง
แล้วเปิดประตูรถด้านเธอออก
"ให้ผมขับไปส่งเถอะครับ คุณเพาจะได้นั่งสบายๆ"
เธอยอมลงจากรถ แต่เซไปเล็กน้อย คตกริชช่วยประคอง ลำเพารู้สึกอ่อนไหวเล็กๆ เขาประคองเธอไปนั่งอีกฝั่งของคนขับ แล้วกลับมาด้านคนขับ กำลังจะขึ้นรถ แต่ก็มองเห็นใครบางคน
"เดี๋ยวผมมานะครับ"
"เธอจะไปไหน"
"ไปคุยกับเพื่อนเดี๋ยวเดียวครับ"
คตกริชออกไปด้วยท่าทางรีบร้อน ลำเพาภามองตาม
คตกริชวิ่งตามโอมมา
"พี่โอม"
โอมชะงัก หันมาทางคตกริช
"อ้าว...ไม่ได้ไปส่งคุณเพาหรอกเหรอ"
"ส่งครับ แต่เห็นพี่เดินออกมา พี่กลับยังไง"
"มีรถเมล์วิ่งไปแถวบ้านพี่ทั้งคืน"
เขายื่นกุญแจรถให้
"พี่เอารถผมไปใช้ก่อน"
"แล้วแกจะใช้อะไร"
"ผมไปส่งคุณเพาแล้ว จะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเลย พรุ่งนี้พี่ค่อยเอารถมาคืนผมที่นี่ก็ได้ครับ"
"อย่าเลย"
เขายัดกุญแจใส่มือโอม
"เฮ้ย กริช"
คตกริชวิ่งออกไปโดยไม่ฟังเสียง โอมได้แต่มองกุญแจในมืออย่างรู้สึกขอบคุณ
แม้เธอจะสลึมสลือแต่ยังรับรู้ได้ว่า เขาเป็นคนมีน้ำใจเหลือเกิน ก็ยิ่งประทับใจเขามากขึ้น
เมื่อเขากลับมาที่รถ ปรากฏว่าลำเพาภาหลับไปแล้ว เขาจึงสตาร์ทรถ แล้วนึกอะไรได้ หันไปมองลำเพาภาที่หลับสนิท เขาลองเรียกดู
"คุณเพาครับ คุณเพา บ้านคุณอยู่ไหนครับ"
ลำเพาขยับตัวเล็กน้อย แล้วหลับต่อ
เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ยื่นมือจะไปปลุกลำเพา แต่ก็เห็นอะไรบางอย่างเสียก่อน เขาหยิบจีพีเอสขึ้นมากดดู จนเจอเมมไว้ว่าบ้าน เขาจึงกดตั้งพิกัดไว้
เขานึกอะไรได้อีก จึงเอื้อมมืออ้อมตัวเธอไปเหมือนจะกอด แต่เธอขยับตัวหันมาทั้งที่ตายังหลับอยู่ หน้าทั้งสองใกล้กันมากจนเกือบชิดกัน
เขาชะงัก มองเธอในระยะใกล้อย่างเกร็งๆ แต่พอเห็นเธอหลับต่อก็ยิ้มขำกึ่งโล่งใจ แล้วดึงสายคาดเข็มขัดนิรภัยออกมาคาดให้ ก่อนจะคาดให้ตัวเอง แล้วขับออกไป
ภายในรถ ทุกอย่างเงียบกริบ จู่ๆ เสียงลำเพาภาก็โพล่งขึ้นมา
"ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครเข้าใจหรอก ว่าฉันรู้สึกยังไง เธอเข้าใจฉันไหม"
คตกริชงงๆ ตอบออกมาโดยยังไม่หันไปมอง
"เข้าใจ อะไรเหรอครับ... ครับคุณเพา"
ลำเพาเงียบไปอีก คตกริชหันไปมอง จึงรู้ว่าเธอละเมอ ได้แต่อมยิ้มขำๆ
คตกริชขับรถมาถึงบ้านลำเพาภา เสียงจีพีเอสบอกว่า “ถึงจุดหมาย จบการนำทาง”
เขามองหน้าบ้านอย่างไม่แน่ใจ
"หลังนี้ใช่ไหมครับคุณเพา"
ไม่มีเสียงตอบ เขาตัดสินใจ เอื้อมมือไปเขย่าตัวเธอเบาๆ
"คุณเพาครับ คุณเพา ถึงบ้านแล้วครับ"
"หืม...ถึงแล้วเหรอ"
"หลังนี้ใช่ไหมครับ"
เธอตอบทั้งที่หลับตา
"อือฮึ"
ลำเพาภาขยับตัวนิดหน่อย แล้วหลับต่ออย่างง่วงงุน เขามองเข้าไปในบ้านและมองลำเพาภาคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก่อนจะลงไปกดกริ่ง
รถของลำเพาภาแล่นเข้ามาในบ้าน ลิลลี่เข้ามาดูพลางหาวหวอด
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณเพา"
แล้วลิลลี่ก็ต้องชะงักตกใจ ตะลึงอ้าปากค้าง
"โอ้วมายก๊อด"
คตกริชลงจากรถ ลิลลี่ถึงกับเพ้อ
"คุณชายมังคะ"
"ผมชื่อกริช เป็นคนของคุณวิมลครับ คุณเพาดื่มหนักไปหน่อยเลยขับรถไม่ไหว"
ลิลลี่มองไปข้างในรถ เห็นเจ้านายหลับสนิท
"งั้นเดี๋ยวลิลลี่ไปเรียกคนมาช่วยประคองคุณเพานะคะ"
"ครับ"
ลิลลี่ออกไป คตกริชมองไปที่ลำเพาภา เห็นเธองัวเงียขึ้นมา ทำท่าโก่งคอจะอาเจียน จึงรีบเข้าไปดู
"คุณเพาครับ คุณเพา จะอาเจียนเหรอครับ"
เขารีบเข้าไปลูบหลังให้ เธอกอดเขาไว้อย่างรู้สึกอ้างว้างลึกๆ
"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย มึนหัวจัง... ปวดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว"
"คุณเพาครับ คุณเพา อดทนไว้ก่อนนะครับ"
เขาพยายามจะดันเธอออก เพราะรู้ว่าเธอทำไปด้วยความเมา แต่เธอกอดเขาไว้แน่น เขาปล่อยให้กอด แล้วลูบหลังอีก
"เดี๋ยวผมให้พี่ลิลลี่เอายาให้ทาน"
ลำเพาภาซบลงกับอกคตกริชอย่างหมดแรง คตกริชคอยลูบหลังให้เธอเบาๆ จนเธอสงบลง
"ดีขึ้นหรือยังครับ"
ลิลลี่กับสมเกียรติกลับเข้ามาก็ตะลึง เขาค่อยๆ ดันตัวเธอลงนอน แล้วหลีกทางให้ลิลลี่เข้ามา
"ผมขอตัวก่อนนะครับ ฝากดูแลคุณเพาด้วย เอายาแก้เมาให้เธอทานสักเม็ดน่าจะดีขึ้น"
"ค่ะๆ ขอบคุณคุณกริชมากนะคะ"
"ยินดีครับ"
เขาออกไป ลิลลี่บอกกับสมเกียรติ
"พี่สมช่วยลี่ประคองคุณเพาขึ้นไปก่อนจ้ะ แล้วค่อยกลับมาเก็บรถ"
สมเกียรติกับลิลลี่ช่วยกันประคองลำเพาภาออกมา เขาหันมามองอีกทีด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินไปที่ประตูรั้ว
ลำเพาภาปรือตามอง เห็นเขาเดินไกลออกไปเรื่อยๆ อยากจะเรียกเขาไว้แต่หมดแรง
อ่านต่อตอนที่ 2
