สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 9
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ยืนยิ้ม ขณะที่จีรณัทย์ยังงงๆ เจตรินรินพรวดออกมาอย่างรวดเร็ว
“คุณแม่บอกว่า อีริน่ากลับมาแล้วเธออยู่ไหนครับ”
“มัวตื่นเต้นจะไปเอาเรื่องเอาราวเมีย จนไม่เห็นหรือว่า พี่สาวกลับมาแล้ว”
เจตรินหันไปเห็นจีรณัทย์
“พี่จีกลับมาแล้วจริงๆด้วยครับ”
“คุณแม่ยกโทษให้พี่ อนุญาตให้พี่กลับมา คุณแม่ห่วงอีริน่ามากที่หายตัวไป คุณแม่เลยโทรไปให้พี่ช่วยตามหา”
“นี่แปลว่า พี่จีหาอีริน่าพบหรือครับ”
“จ้ะ”
“พบที่ไหนครับ”
“ที่บ้าน เอ้อ...”
คุณหญิงรีบตัดบท ดึงแขนเจตรินไป
“ที่ไหนไม่สำคัญหรอก อีริน่ากลับมาแล้ว จีกลับห้องไปเถิด แม่มีเรื่องจะขอร้องเจตเขาเรื่องอีริน่า”
“เอ้อ...” จีรณัทย์งงๆ
“ที่แม่กำลังจะขอร้องเจตนี่เป็นเรื่องดี ไม่ใช่เรื่องร้าย แม่รู้นะว่าเจตกำลังขุ่นเคืองอีริน่ามาก เลิกกังวลกลับไปห้องเธอสิ จี”
“ค่ะ ใจเย็นๆนะเจต อีริน่าไม่ได้ทำผิดคิดร้ายอะไร”
จีรณัทย์กลับไปห้องตัวเอง
“พี่สาวของเจตเป็นแบบนี้แหละ ไม่เคยเห็นว่าใครเลวร้าย แม้ว่ามันจะจริง”
คุณหญิงแอบยิ้มสมใจทุกอย่างที่วางแผนไว้
เจตรินกระสับกระส่ายอยากไปเจออีริน่า
“พี่จีพบอีริน่าที่บ้านใครครับ คุณแม่”
“บ้าน เอ้อ นายนิกกี้”
“บ้านนิกกี้” เจตรินครุ่นคิดในใจ...อีริน่าไปบ้านนิกกี้จริงๆเหมือนภาพคลิปที่ส่งมา...
“แม่ก็ภาวนาอย่าให้มันจริง”
“ทำไมพี่จีถึงทราบแล้วไปบ้านนายนิกกี้ถูก”
“แม่ได้รับคลิปภาพน่าอับอายนั่น มันบอกว่าอีริน่าอยู่กับมัน แม่ตกใจมาก เสียใจมากแทบสติแตก แม่รีบโทรตามจิต ให้บอกทางไปบ้านนายนิกกี้กับจี”
เจตรินเงียบพูดไม่ออก ผิดหวังมาก เสียใจด้วย หน้าเสียจนคุณหญิงเห็นชัด
“แม่น่ะไม่อยากจะเชื่อ แต่ภาพมันฟ้องชัดเจน แม่ถึงต้องส่งจีไปพิสูจน์ความจริง แต่ลูกไม่ต้องไปถามจีเขาหรอกนะ จีเขาคงไม่อยากพูด ขานั้นเขาเห็นใจอีริน่ามากอยู่แล้ว เรื่องนี้เราต้องเงียบที่สุด กับอีริน่าก็อย่าไปซักถามมากมาย เขาคงไม่อยากจะพูดอะไรอยู่แล้ว ทำใจเถิดนะลูก”
คุณหญิงดึงแขนเจตรินให้ลุก
“คุณแม่จะให้ผมไปไหนอีกครับ”
“ไปหาอีริน่าสิ”
“ผมเอ้อ...”
“ทำใจไม่ได้ใช่ไหม แม่จะไปเป็นเพื่อน แม่ไม่อยากให้ใช้ความรุนแรง เช่นด่าทอกันเจ็บๆ ทำร้ายร่ายกาย ตบหน้าตบตากัน”
เจตรินอึ้งๆ
อีริน่าเปิดประตูออกมาหาเจตริน
“คุณเจตขา”
“อีริน่า ผมต้องการคำอธิบาย”
“อีริน่าอธิบายได้ค่ะ แต่” อีริน่ามองคุณหญิงศรินทร์ทิพย์ไม่อยากให้อยู่ด้วย “เอ้อ...”
คุณหญิงเข้าไปโอบอีริน่า
“ไม่เป็นไรอีริน่า เจตรินเขารู้ความจริงหมดแล้ว ใจเย็นๆนะเจต ถ้าหงุดหงิดมากนัก ก็ออกไปหาที่สงบสติอารมณ์พบนายอิฐซะก็ได้”
“ขอบคุณมากครับ คุณแม่”
บอกเจตรินแล้ว คุณหญิงก็หันไปพูดกับอีรีน่าอย่างอ่อนหวาน
“อีริน่า หนูทำอะไรผิดพลาดไป แม้มันอาจเกินอภัยในความรู้สึกของสามี แต่ฉันก็เห็นใจ และเป็นกำลังใจให้นะจ้ะ ยอมสารภาพความจริงซะ เจตอาจไม่ถือสา”
ไม่มีใครคาดคิด คุณหญิงหอมแก้มอีริน่า แต่สายตาดุร้ายมาก
“คุณหญิง” อีริน่าชะงัก
คุณหญิงคำรามในคอ
“แกตายแน่”
“คุณหญิง” อีริน่าอึ้ง
คุณหญิงเดินไปหอมแก้มเจตรินอีกคน จากนั้นเดินออกไปจากห้องปิดประตูเรียบร้อย เจตรินเดินตรงไปหาอีริน่า จับสองแขนบีบอย่างแรง
“ทำไมถึงทำอย่างนี้”
“อีริน่าทำอะไรคะ”
“อย่ามาทำเป็นเลี้ยวลดไร้เดียงสา”
เจตรินโกรธมาก บีบอีริน่าแรงขึ้นไปอีก
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ออกมายืนทำท่าแหวะอยู่หน้าห้อง
“กลั้นอาเจียนแทบตาย ตอนกลั้นใจจูบแก้มนังอีริน่าอวดตาเจตให้เห็นว่ามีแม่เป็นแม่พระ เฮ้อ...ภูมิใจในความฉลาดเรื่องการกำจัดลูกสะใภ้ของตัวเองจริงจริ๊ง ฮะๆ”
เจตรินแทบจะขย้ำอีริน่าให้แหลกคามือ
“บอกมาว่าทำไมถึงไม่ยอมไปกับน้องจิต แต่กลับขอแยกตัวไปกินข้าวกับนายนิกกี้เพื่อที่จะทำบัดสีน่าอับอาย”
“คุณเจตพูดอะไร อีริน่าไม่ได้อยากไปกับเขา แต่คุณจิตบอกให้อีริน่าไปหาคุณจิตที่บ้านเพื่อน”
“นั่นสิ แล้วทำไมไม่ไป แล้วไปทำไมที่บ้านของไอ้นิกกี้”
“นี่...นี่ ทุกคนกำลังรุมทำอะไรกับอีริน่า ทั้งที่อีริน่าต่างหากที่โดนกระทำ อีริน่าโดนหลอก แต่ก็ไม่ทราบหรอกค่ะ ว่าใครกันที่หลอกอีริน่าให้ไปโดนนายนิกกี้ปล้ำ”
“โดนนายนิกกี้ปล้ำ ดูนี่สิ ใครปล้ำใครกันแน่”
“คุณเจตกำลังดูถูกอีริน่า”
อีริน่าตบหน้าเจตริน เธอโกรธมาก เจตรินดึงไอโฟนออกมา แล้วกดเปิดคลิป
“ไม่ต้องมาแกล้งกลบโกรธกลบเกลื่อน”
อีริน่าตกใจมาก
“ไม่จริง”
“ขนาดมีภาพเธอกระโดดใส่นายนิกกี้แบบนี้ ยังเถียงได้อีกหรือว่าไม่จริง”
อีริน่าน้ำตาไหลพราก
“ถ้าเป็นคนอื่นเหยียดหยามอีริน่าแบบนี้ อีริน่าจะไม่เสียใจน้อยใจ แต่นี่คุณเจตพูดราวกับไม่รู้จักอีริน่า ถ้าอีริน่าเป็นอย่างนี้จะหนีมาเมืองไทยทำไมกันคะ อีริน่ายอมเป็นผู้หญิงของไอ้มิคาอิลสบายไปตลอดชาติปาปากับแม่ก็ไม่ต้องทุกข์ระทม เราสามคนก็ไม่ต้องพรากจากกัน ทุกคนร่วมมือกันใส่ร้ายอีริน่า”
“นี่อีริน่ากล่าวหาแม่ผมว่าร่วมมือกันใส่ร้ายอีริน่า”
“ก็ถ้าจริง มันก็ต้องใช่”
เจตรินเง้อมือจะตบ อีริน่ายื่นหน้าให้
“เธอนี่มันอกตัญญู ลืมแล้วหรือว่าเมื่อสักครู่ คุณแม่พูดและทำอะไรกับเธอ”
“แม่พริมเคยสอนอีริน่าว่าอะไรที่เห็น มันไม่ได้ป็นความจริงอย่างที่ปรากฏเสมอไป โดยเฉพาะกับคนหน้าซื่อใจคด ปากไม่ตรงกับใจ ดราม่าได้รางวัลอออสการ์กันจริงๆ”
เจตรินโกรธมาก
“ฉันหมดความอดทนกับจิตใจที่ไม่มีความสำนึกในบุญคุณคนจริงๆ”
เจตรินตวัดมือตบหน้าอีริน่าโดยเร็ว แล้วแรงพอสมควร อีริน่าตะลึง
“คุณเจต”
เจตรินเองก็ตกใจที่ทำไปได้ ยกมือมามอง อีริน่ามองเจตรินมือกุมแก้ม ส่งสายตาชอกช้ำสุดๆ
“ที่แท้คุณก็คือซาตาน ในคราบเทพบุตร ไม่ต่างกับไอ้คุณเขมคนนั้น”
เจตรินนิ่งอึ้งไป ผลุนผันออกไปจากห้องกระแทกประตูปิดดังโครม อีริน่ามองตามร้องไห้เสียใจ ยังคิดทำอะไรไม่ถูกแล้วอีริน่าก็ฮึดสู้ตามนิสัยห้าวหาญ พรวดออกไปทันที
เจตรินพรวดออกมาจากห้อง แล้วเดินหนีไป คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ยืนมองห่างออกไป ขณะเดียวกัน อีริน่าพรวดตามออกมา
“เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง เพราะอีริน่าโดนใส่ร้าย”
คุณหญิงขวางไว้ทันที
“แกยังมีหน้าจะมาพูดอะไรกับลูกชายที่แสนดีของฉันอีก นังลูกโสเภณีข้างถนน แกหมดที่หากินแล้วใช่ไหม ถึงได้หาทางมาขายตัวที่นี่อีก”
“คุณหญิงหน้าไหว้หลังหลอก หน้าซื่อใจคด ทำกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอย่างขาดเมตตาธรรม”
“เพราะแกมันกำพืดกุ๊ย ไม่มีคุณสมบัติของความเป็นผู้ดี”
“แต่การไม่มีคุณสมบัติผู้ดีก็น่าจะยังดีกว่า คนที่ไม่มีคุณสมบัติของความเป็นมนุษย์ แถมคุณหญิงไม่มีฮิวแมนไรท์”
คุณหญิงตบหน้าอีรีน่าทันที
“แกมันต่ำต้อย อายุแค่สิบแปด ได้ยินว่าการศึกษาก็ไม่มี แกไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงฮิวแมนไรท์กับฉัน เพราะแกมันโง่ แกกลับมาทำไม แกกลับมารังควาญชีวิตฉันทำไม ออกไปจากบ้านฉันนะ”
“ออกแน่ค่ะ แต่ยังไม่ใช่เวลานี้ ฉันจะออกไปหลังจากที่คุณเจตทราบความจริงแล้ว ว่าฉันถูกทุกคนที่นี่รุมใส่ร้ายป้ายสี ย่ำยีความเป็นมนุษย์ของฉันให้ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน”
“ต๊าย แกมันหน้าด้าน เจ้าของบ้านไล่ยังด้านอยู่ หน้าแกทำด้วยอะไร”
“ทำด้วย หัวที่ไม่พ่ายแพ้ต่อความอุยติธรรมค่ะ ฉันจะไม่ยอมก้มหัวให้ความลำเอียง ที่ใครมาประเคนใส่ฉันอีกค่ะ ฉันจะสู้”
อีริน่าเดินกลับเข้าห้องไป คุณหญิงผวาไปกระชากมาจะตบซ้ำ
“แก อย่ามากำแหงอย่ามาอวดดีกับฉัน”
“ถ้าการต่อสู่เพื่อความถูกต้องคือการกำแหงและอวดดี แล้วการปกป้องความเลวร้ายของตัวเอง ที่มีผู้ใหญ่บางคนกำลังทำอย่างหน้าตาเฉย เพราะคิดว่ามีอำนาจในบ้านหลังนี้เรียกว่าอะไรไม่ทราบ คุณหญิงตบฉันได้เมื่อสักครู่ เพราะฉันคิดไม่ถึง แต่ถ้าฝ่ามืออำมหิตของคุณหญิงลดลงมาใกล้หน้าฉันอีกสองเซนต์ ฉันไม่รับประกันว่าฝ่ามือของฉัน จะตวัดกลับไปโดยอัตโนมัติไหม ฉันอายุสิบแปด คุณหญิงจะแปดสิบ ถนอมตัวไว้ดีกว่าค่ะ”
อีริน่าสะบัดตัวออกแล้วเดินเข้าห้อง
“อีนังบ้า ใครว่าฉันจะแปดสิบ ฉันแค่หกสิบแปด”
อีริน่าเปิดประตูกลับออกมา
“แต่ตีนกาใจร้ายมันบอกว่าน่าจะแปดสิบแล้วค่ะ มันใหญ่และมันยาวมากค่ะ”
คุณหญิงกรี๊ดเอามือจับหางตายกขึ้นหันหากระจก
“กระจกๆ”
เขมชาติกับสมุนจอดรถหน้าบ้านเจตริน
“นี่แหละบ้านไอศูรย์ศรินทร์ ผู้ดีเก่าที่ไม่นั่งงอมืองอเท้าขายของเก่ากิน แต่ทำให้มันงอกเงยจนล้นฟ้า”
“นายครับ มีรถออกมาแล้ว ขับเร็วมาก ราวกับจะไปตาย”
เขมชาติมองไปแล้วดีใจเห็นเจตรินขับรถหน้าเครียด พุ่งออกไป เขมชาตยิ้มพอใจ
“ใช่มันจริงๆ ไอ้คุณเจต ไอ้สุภาพบุรุษนักการทูต ช่วยไม่ได้นะที่แก ต้องมาตายก่อนได้สนุกสนานกับทรัพย์สมบัติของแกไปอีกนานๆ อยากมาสาระแนเรื่องของฉันกับเมเอง ตามมันไปห่างๆ”
“ครับนาย”
รถของเขมชาติขับตามไปห่างๆ
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์โกรธจนสั่นไปหมด ไม่เคยเจอใครกล้าสู้ใส่ขนาดนี้แม้แต่ลูก
“นังเด็กนรกปากร้าย แกกล้าเกินไปแล้ว ฉันจะดราม่าใส่ลูกชายฉัน สู้กันกับแก แกทนอยูที่นี่ต่อไปได้ก็ลองดูสิ”
จิตรดารากลับมา เดินมาหาแม่คิดว่าทุกอย่างปลอดโปร่งมาก ตัวเองไปดาวน์คอนโดเพนเฮาสน์ห้าสิบล้านมาแล้ว ไปมีความสุขกับพงษ์ธร ไปช่วยนิกกี้ตัดต่อคลิปมาแล้ว
“คุณแม่ขา”
จิตรดาราผวาเข้ามาประจบประแจง เพราะรู้ว่าเงินเรียกเก็บบัตรเครดิตที่กำลังจะมาถึงต้องโดนดุแน่
“แม่กำลังกระอักเลือด”
จิตรดารางง
“อ้าวคุณแม่ ก็นังอีริน่ามันโดนเรารุมยำขนาดนี้ ทำไมคุณแม่จะบ้าได้ค่ะ”
“มันสู้แม่”
จิตรดาราตกใจ
“ต๊าย มันจะเอาอะไรมาสู้คะ ภาพน่าอับอายขนาดนั้นมันกล้าหรือคะ”
“มันไม่สน มันมั่นใจว่าพวกเราใส่ร้ายมัน”
“มันจะเอาอะไรมาพิสูจน์คะ”
อารดาเดินเข้ามาอีกคน
“ความจริงมังคะ”
คุณหญิง มองอารดาเอือมระอาพึมพำ...นังงูเห่านี่ก็อีกตัว...อารดาหันไปทัก
“อ้าวพี่ดา พงษ์เขาบ่นว่าอยากเจอพี่มากนะคะ เขาว่า ทำไมพักนี้ พี่ดาเงียบไป”
“งั้นหรือ แล้วพี่จะไปเจอเขาถ้ามีเวลา นี่แสดงว่าน้องจิตไปเจอมาแล้วมิน่าหน้าตาเบิกบานมาก” อารดาเย้ยกระซิบถาม “ให้ของขวัญอะไรเขาไปบ้างล่ะวันนี้”
จิตรดาราชะงักไป รีบเปลี่ยนเรื่อง
“ตอนนี้ นังอีริน่ามันอยู่ไหนคะคุณแม่ จิตอยากจะไปเอาเรื่องมัน พี่ดาไปด้วยกันสิคะ พี่อยากจะทวงคืนพี่เจตมากไม่ใช่หรือคะ ก็สมควรจะออกแรงมากกว่าทุกคนนะคะ”
“ใช่ ไปสิ หนูดา ไปหาเรื่องมัน ไปป่วนมันให้หนักๆ เพื่อตัวหนูเอง แม่ล้าซะแล้ว” คุณหญิงเห็นด้วย
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
อารดาพยักหน้า จิตรดารากับอารดาพากันออกไป คุณหญิงมองตาม
“ถ้าหาสะใภ้ดังใจไม่ได้สักราย ก็ไม่ต้องไปมงไปมีมันละ นังอารดานี่ก็ต้องโดนจัดหนักอีกราย”
คุณหญิงยิ้มร้ายๆ
เจตรินนัดพบอิฐที่ผับแห่งหนึ่ง ระหว่างนั้นอิฐโทรมาหา
“ฉันรออยู่ แกมาถึงแล้วรีบเมาเลยนะ”
อิฐตัดสายยิ้มบ่นถึงเพื่อน
“ไอ้นี่ดูร้อนรนพิกลจริงๆแฮะ มีอะไรของมันหนอ”
อิฐยกเครื่องดื่มมาจิบ
เจตรินมาถึงหน้าผับพูดโทรกับอิฐอยู่ในรถ กดตัดสายเช่นกัน เขาเปิดประตู ก้าวลงมาจากรถ เขมชาติแอบมองอยู่ห่างออกไปยิ้ม พยักหน้าให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆรถเจตริน พอเจตรินก้าวลงมาจะเดินออกไปมีท่อนเหล็กย่อมๆมาฟาดใส่ที่หัว
“เฮ้ย”
เจตรินม้วนล้มลงไปกองที่พื้น เขมชาติก้าวเข้ามาเหยียบหน้าอกขยี้ไปมายิ้มดุร้าย
“เอาตัวมันไปให้...”
“ให้มิคาอิลหรือนาย” เอื้อถามอย่างสงสัย
“ให้ฉันเอง ฉันจะเอาไอ้นี่เป็นเหยื่อล่อ อีริน่าให้ออกมาหาฉันแล้วจัดการซะ ผู้หญิงอะไรสวยเจ็บ มีเสน่ห์มีสีสันน่าเอามาตั้งไว้ดูเล่นที่สุด”
“แต่นายไปให้สัญญากับมิคาอิลว่าจะตามหาอีริน่าแล้วเอาตัวไปให้”
“แล้วแกเป็นพ่อฉันหรือ มาออกความเห็นทำไม รีบเอามันขึ้นรถ แล้วรีบขับตามฉันไป”
“ครับ นาย”
เอื้อมองเจตริน แล้วคิดๆพึมพำ
“เคยได้ยินนายเก่าเราพูดถึงนามสกุลนี้นี่น่า”
อิฐนั่งรอเจตริน ยกนาฬิกาดู ชะเง้อมองไปที่ประตูทางเข้า
“ยังไงกันล่ะ ไหนว่ามาถึงกำลังวนหาที่จอดรถ แล้วทำไมมันหาที่จอดรถไม่ได้สักที แปลกจริง”
อิฐนั่งรอต่อไป จิบเครื่องดื่มต่อ
อีริน่านั่งน้ำตาซึมห่อเหี่ยวคิดถึงพ่อกับแม่
“แม่พริมขา อีริน่าเศร้าใจเหลือเกิน อีริน่าลืมมือถือไว้ ก็โดนใครมาหยิบหายไป แล้วเมมเบอร์แม่พริมไว้ เลยหายไปด้วย อีริน่าอยากโทรหาแม่ อยากคุยกับแม่ อยากกลับไปหาแม่ แต่ติดที่ว่า ปาปามาอยู่ที่นี่แล้ว กรุงเทพสวยงามแต่สถานที่ แต่ใจคนที่นี่น่ากลัวเหลือเกินค่ะแม่พริม จะตามหาคุณตายคุณยายก็ไม่ได้”
เสียงเคาะห้องดังขึ้น อีริน่าตะโกนถาม
“ใครคะ”
“ฉันเอง จิตรดารา”
“คุณจิตกลับมาแล้ว คุณจิตจะเป็นพยานให้อีริน่าได้ ว่าอีริน่าโดนใส่ร้าย”
อีริน่าค่อยมีกำลังใจ รีบไปเปิดประตู
จิตรดารากับอารดายืนหน้าห้อง อีรีน่ายิ้มให้
“คุณจิตกลับมาแล้ว”
“กลับมาเป็นพยานให้แกไงล่ะ” อารดามองหยัน
“ถูกต้อง” จิตรดารายิ้มร้าย
“ขอบคุณมากค่ะ คุณจิตช่วยบอกทุกคนด้วยสิคะ ว่าคุณจิตเป็นคนบอกให้อีริน่าไปกับคุณนิกกี้ ที่บ้านเพื่อนคุณจิต แต่นายนิกกี้กลับพาอีริน่าไปบ้านเขาเอง แล้วปล้ำอีริน่าถ่ายคลิปมาหักหลังอีริน่า” อีริน่ารีบบอก
“ช่วยไม่ได้ ฉันไม่ได้บอกให้แกไปโดนเขาปล้ำ ไหนว่าเก่ง ทำไมไม่เล่นงานมัน”
จิตรดารายิ้มเยาะ อารดาเสริม
“แถมแกนั่นแหละปล้ำมันซะเอง ตายอดตายอยากมากมายจริงนะ แก”
อีริน่าตะลึง
“นี่ เป็นจริงอย่างที่อีริน่าคิดไม่ผิด พวกคุณทุกคน รวมทั้งนายนิกกี้ รวมหัวกันกลั่นแกล้งอีริน่า แต่อย่าหวังว่าจะสำเร็จ ฉันจะยืนหยัดสู้ตาย”
“ดี”
สองคนผลักอีริน่าให้หงายเซ เธอไม่ทันระวังตัวล้ม จะดีดตัวขึ้นมานั่ง สมรกับหวินพรวดมา ช่วยกันจับอีริน่ากดไว้
“ลากมันกลับเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูล๊อคห้องซะ” อารดาสั่งการ
ทั้งหมดพยายามลากอีริน่าเข้าห้องไป เธอสู้สี่คนไม่ไหวเพราะอยู่ในท่านอนและถูกหวินที่อ้วนมากๆทับไว้ อีริน่าถูกลากและผลักเข้าห้อง ปิดประตู คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ เดินมามองกอดอกยิ้ม
“ทนได้ทนไป นังสะใภ้หัวแดง”
มีเสียงตึงตังโครมครามดังมาจากในห้อง เสียงมือถือของคุณหญิงดัง เธอกดรับสาย
“ฮัลโหล อิฐ ว่ายังไงลูก อะไรนะ เจตบอกว่ากำลังหาที่จอดรถ นี่มันเกือบชั่วโมงแล้ว ยังเงียบหาย ตายแล้วลูกแม่”
คุณหญิงตื่นตระหนกกับข่าวที่ได้รับ...อิฐยืนหน้าผับซีเรียสมาก
“ครับ คุณแม่ ผมเที่ยวเดินตามหารถทั่วแล้วก็ไม่พบรถของเจต แต่ยืนยันว่ากำลังหาที่จอดรถอยู่จริงๆนะครับ ผมไม่สบายใจเลยครับ คุณแม่”
“เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ”
“ใจเย็นๆก่อนครับคุณแม่ ผมแค่โทรมาบอกข่าว เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
อิฐตัดสายยืนคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
สี่คนกำลังรุมอีริน่าที่สู้สุดเดช
“พวกคนมีเงินมีฐานะ มีการศึกษา แต่ทำไมถึงทำราวกับคนไม่มีความคิด ไม่มีเหตุผล”
“มีสิ เหตุผลของฉันคือต้องการเอาพี่เจตคืนมา” อารดาเถียง
“เหตุผลของฉัน คือให้แกไปจากบ้านหลังนี้สักที นังคนไร้ค่าไร้การศึกษา” จิตรดาราเสริม
“พวกคุณเล่าคะ ศึกษาอะไรมาไม่ทราบ วิชาริษยาศาสตร์หรือคะ ถึงได้มีจิตใจฝักไฝ่คิดแต่อยากจะทำร้ายคนอื่น” อีริน่าสวน
อารดาหันไปสั่งสมุน
“นังหมอน นังหวิน แกสองคนมือเปล่าเอามันไม่อยู่หรอกโน่นโคมไฟลิ้นชักไปดึงมาปาใส่มันเข้าไป”
อีริน่าไม่กลัว
“เอาสิ แปลว่าจะประกาศสงครามกับฉัน สงครามนะคุณ ไม่ใช่สงกรานต์สาดน้ำใส่กันมันก็แค่เปียกแห้งแล้วก็จบ แต่สงครามมันถึงขั้นเจ็บตาย เป็นอะไรไปอย่ามาหาว่าฉันใจดำ เข้ามาเลย นังอ้วนอึ่งอ่างกับนางคางคกสอพลอ โดนหลอกใช้ยังไม่รู้ตัว”
จิตรดาราดึงแจกันมาจากหวิน
“เอามานี่”
อารดารับไฟฉายมาจากสมร
“เอามาให้ฉัน แล้วแกสองคนพยายามจับมันไว้ ฉันจะได้ปาโดนมันง่ายๆ”
“จับมันสิ” จิตรดาราสั่งเสียงเข้ม
สองคนโดดไปจับ อีริน่าแกล้งให้โดนจับ อารดากับจิตรดาราปาไฟฉายและแจกันมาทันที อีริน่าก้มต่ำ กระชากสองคนมารอรับของสองสิ่งที่ปามาใส่หน้าของสองคนโดยแรง
“ว๊าย”
อีริน่าฉวยไฟฉายกับ แจกันที่กำลังจะลงพื้น แล้วยกปาใส่อารดากับจิตรดาราทันที สองคนตกใจ
“อย่าๆ”
แจกันกับไฟฉายลอยพุ่งไปที่หน้าสองคนโดนเข้าเต็มๆ
“อ๊ายๆ”
สี่คนตะกายไปที่ประตู จะไปเปิดล็อค แต่อีริน่ายืนขวางไว้พยักหน้าเรียก
“มาเลย มาทำสงครามกันต่อ สงครามยังไม่จบ ยังไม่มีศพสักราย”
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ กำลังเอามือปิดหู ใจกำลังห่วงเจตรินมาก
“โอยส่งเสียงเหมือนเปรตกันอยู่ได้ คนยิ่งกำลังห่วงตาเจตอยู่”
จีรณัทย์ตื่นเต้นมาที่หน้าห้องเช่นกันมองไปในห้อง
“คุณแม่ เสียงใครร้องหวีดหวาดตึงตังกันคะ เสียงมาจากห้องเจตกับอีริน่า นี่นี่ เจตกำลังทำร้ายอีริน่าหรือคะ ต้องห้ามนะคะ”
“เจตน่ะน่าจะกำลังถูกลักพาตัวไปต่างหาก”
“คุณแม่”
“อิฐ โทรมาบอก”
จีรณัทย์ชี้ไปในห้อง
“แล้วในนั้น”
“ช่างหัวมัน หัวเผือกมันเถิด ให้มันฆ่ากันให้ตาย ไป รีบโทรหาอิฐแล้วคิดๆว่า จะหาใครไปช่วยเจตเร็วๆเข้า”
คุณหญิงฉุดจีรณัทย์ไปอีกทาง ไม่สนใจพวกตบตีกันด้านใน
อิฐกำลังพูดโทรกับจีรณัทย์อยู่หน้าผับ
“ผมก็มืดแปดด้านครับ พี่จี ไม่รู้ว่าจะไปหามันที่ไหน มันก็โตเป็นวัวเป็นควาย มันอาจเปลี่ยนใจไม่มาหาผมไปตามหาอีริน่าแทนก็ได้ อะไรนะครับ มันตามหาอีริน่าพบแล้ว อีริน่ากลับมาแล้ว มิน่า มันจะมาบอกผมเรื่องนี้แน่ๆ เอ ...แล้วไอ้เจตมันไปไหนของมัน”
ในห้องเซฟเฮาส์...เขมชาติใส่ผ้าโพกหน้า เจตรินโดนมัดโยงไว้กับโซ่ขาลอยเขย่งไว้ ทรมานมาก เขมชาติเอาน้ำสาดหน้า เอื้อพยายามมองเจตรินแล้วคิดไม่เลิกว่าคล้ายรู้จัก เจตรินปรือตาขึ้นมาจากการสลบมองทั่วห้องทันที
“พวกแกต้องการอะไรจากฉัน”
“อีริน่า”
“อีริน่า พวกแกเป็นพวกของมิคาอิลหรือ”
“มิคาอิลที่ไหน ไม่รู้จัก รู้จักแต่อีริน่า แก่จะรอดปลอดภัย ถ้าฉันโทรหาอีริน่าแล้วแก บอกให้เธอมาพบฉันตามที่นัดหมาย”
“ไม่มีทาง”
เขมชาติชกปากเจตรินโดยแรง
“อวดดีมาก อยากตายนักหรือ”
“ฉันยอมตายดีกว่ายอมทำชั่ว ยอมรับคำสั่งคนชั่ว”
“กำแหงมาก ดี แกไม่โทรฉันจัดการเอง ฉันจะโทรตามอีริน่ามาพบฉัน แล้วถ้าฉันทำเอง แกก็ไม่รอด แกต้องตาย หรือไม่ก็ต้องกลายเป็นทาสฉันผ่านยาเสพย์ติด”
“ถุย ไอ้คนหนักแผ่นดิน ไอ้คนรกโลก”
เขมชาติชกเจตรินอีกหลายหมัด สั่งเอื้อก่อนเดินออกไป
“ทรมานมันต่อไป ให้มันอดน้ำ อดอาหาร ให้อาหารมันอย่างเดียวคือ ยาเสพย์ติด”
เขมชาติเดินออกไป เอื้อเดินมาหาเจตริน มองหน้าแล้วถามเงียบๆเบาๆ ไม่ให้สมุนอีกคนได้ยิน
“คุณนามกสุล ไอศูรย์ศรินทร์ ผมเห็นป้ายที่ประตูบ้าน”
“ถามทำไม” เจตรินถามกลับเบาๆ
“ผมเคยได้ยินเจ้านายเก่าผมเอ่ยถึงนามสกุลนี้บ่อยๆ”
“ใคร”
เอื้อส่ายหน้า ไม่ยอมบอก เขาคุ้นกับนามสกุลนี้ เพราะเคยเป็นคนขับรถของคุณหญิงพรรณรายมาก่อน
เมทินีหม่นหมองชอกช้ำใจอยู่ในบ้าน เธอได้ยินเสียงมือถือดังก็สะดุ้ง ไปหยิบมามองแล้วไม่รับ
“ไอ้เขม”
เมทินีวางลงไป เสียงดังจนเงียบไป แล้วดังมาใหม่เป็นเสียงข้อความ จากไลน์ เมทินีหยิบมากดเปิดว่าใครส่ง
“ไอ้เขม”
เมทินีมองเขม้นไปแล้วตกใจมาก
“ตายแล้ว นั่น นั่นมันแอบถ่ายคลิปเอาไว้”
เมทินีหน้าซีด มีเสียงส่งไลน์เพิ่มมาอีกคราวนี้ไม่ใช่ภาพแต่เป็นข้อความ
“ที่รัก ผมไม่เอาภาพความสุขของคุณไปเปิดเผยที่ไหนหรอก แค่อยากให้บอกเบอร์บ้านไอศูรย์ศรินทร์กับผมเท่านั้น ง่ายนิดเดียว ส่งไลน์กลับมานะทูนหัว”
“ไอ้สารเลว นี่ฉันต้องตกเป็นทาสของแกไปจนตายหรือ ไม่มีวัน”
เมทินีน้ำตาไหลป้ายน้ำตา
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์นั่งกระวนกระวาย มีจีรณัทย์นั่งอยู่ใกล้ เธอกำลังโทรคุยกับอิฐ
“โธ่ เจตของแม่ เกิดอะไรขึ้นกับลูกกันแน่”
เสียงโทรของบ้านดังขึ้น จีรณัทย์ผวา แต่ยังติดสายอยู่ คุณหญิงไปรับ
“ฮัลโหล”
เขมชาติพูดคุกคามใส่
“เราควบคุมตัวนายเจตรินเอาไว้แล้ว”
“อ๊าย...เจตลูกแม่”
“อ้อ คุณแม่นี่เอง ฟังให้ดีๆนะครับ ผมไม่ได้ต้องการเงิน เพราะรวยมากแล้ว ผมต้องการอีริน่า”
คุณหญิงสีหน้าสดชื่นขึ้นมาบ้างกระซิบพูดปรายตามอง กลัวจีรณัทย์ได้ยิน แล้วรีบเดินห่างไปไกลๆ
“แกต้องการมันเอ๊ย อีริน่าเพื่ออะไร”
“แลกกับชีวิตของลูกชายคุณแม่”
คุณหญิงแอบยิ้มดีใจ
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง”
“ทำยังไงก็ได้ คุณแม่ก็ส่งอีริน่ามาพบผม ตามที่ผมกำหนดนัดหมาย แล้วผมจะคืนลูกชายให้คุณแม่”
“ฉันจะเชื่อใจแกได้ยังไง ว่าแกจะพูดจริง”
“ตามใจคุณแม่ แค่นี้นะครับ”
“เดี๋ยว”
“ครับ คุณแม่”
“ฉันจะส่งมัน...เอ้อ เขาไปเดี๋ยวนี้บอกมาว่าที่ไหน”
เขมชาติหัวเราะชอบใจ
อิฐสั่งจีรณัทย์
“ถ้าผมทายไม่ผิด งานนี้เกี่ยวข้องกับอีริน่าแน่นอนครับ พี่จีฟังผมให้ดีๆ แล้วใจเย็นๆนะครับ จับตาดูว่าจะมีใครพยายามติดต่อ อีริน่าเพื่อไปเป็นเหยื่อของมันไหม แล้วรีบโทรหาผมนะครับ”
อิฐวางสาย...จีรณัทย์วางสายจากอิฐ ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง
“คุณแม่ขา”
แต่ปรากฏว่า คุณหญิงศรินทร์ทิพย์หายไปแล้ว
“อ้าวคุณแม่”
สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 9 (ต่อ)
สี่คนนั่งสะบักสะบอม มีอีริน่ายืนมองเท้าสะเอวยิ้มเยาะ
“ต้องการจะยุติสงครามกับฉันหรือว่าจะทำสงครามกันต่อ”
สี่คนมองหน้ากัน มีเสียงเคาะห้องและเรียกจากคุณหญิงศรินทร์ทิพย์
“อีริน่า เปิดประตู เจตรินเขาสั่งให้ฉันมาบอกอะไรเธอ”
อีริน่าได้ยินคำว่าเจตรินลืมทุกอย่าง แล้วหันไปเปิดประตูทันที...คุณหญิงยืนอยู่หน้าห้อง ส่งกระดาษเล็กๆให้
“ฉันรักลูกชายฉันมาก ฉันจึงเลิกราไม่อยากมีปัญหากับเธอ ลูกชายฉันเขาโทรมาสั่งให้บอกเธอว่าเขารออยู่ที่นี่ รีบไปพบเขาให้เร็วที่สุด เขาต้องการปรับความเข้าใจกับเธอ”
“คุณเจต”
คุณหญิง ยัดเศษกระดาษใส่มือ อีริน่าพร้อมกับเงินปึกหนึ่ง
“รีบไปอย่าให้ใครรู้เห็น มันจะวุ่นวายเพราะดึกแล้ว”
“ค่ะ”
อีริน่ารีบออกไป เจอจีรณัทย์สวนขึ้นมา
“อีริน่าจะไปไหน”
คุณหญิงรีบบอก
“จะเอายามาทำแผลให้พวกในห้อง จีรีบไปดูหน่อยสิ ท่าทางจะแย่กันนะ”
จีรณัทย์มองตามอีริน่าที่หายลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วแปลกใจ
เมทินีนั่งครุ่นคิดไม่สบายใจ เธอนึกถึงตอนที่ อีริน่ากับเจตรินช่วยพาเธอพ้นจากคนของมิคาอิลแต่โดนยิงใส่สองคนดึงหลบกระสุน...สองคนพามาส่งบ้านหลังจากพาไปทำแผล...เมทินีถอนใจ
“ไอ้เขมมันมาขอเบอร์บ้านไอศูรย์ศรินทร์ ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน อยากจะบอกให้อีริน่ากับคุณเจตระวังตัว แต่ถ้ามันรู้ว่าเราบอก มันประจานเราแน่ โธ่”
เมทินีไม่สบายใจ
เจตรินยังคงโดนห้อยแขวนอยู่ กระหายน้ำมาก เอื้อมองแล้วสงสารหยิบน้ำไปจะให้กิน
“ดื่มซะ”
“ขอบใจ ทำไมถึงมาทำงานกับคนเลวๆพวกนี้ ทั้งที่ดูว่านายไม่ใช่คนอย่างพวกมัน”
“ความจำเป็นของคนเรามันต่างกัน อย่าไปพูดถึงมันดีกว่า ผมมาทำงานกับเขาแล้วก็จบ”
“ไม่จบหรอก เพราะอนาคตนายจะจบไม่สวย”
“อย่าพูดมาก ผมไม่อยากฟัง ดื่มน้ำสิ”
เขมชาติเดินมา เห็นเอื้อกำลังป้อนน้ำให้เจตริน ก็เข้ามาปัดทิ้ง
“ใครอนุญาตให้มันกินน้ำ แต่ถ้าเป็นยาละก็ไม่ห้าม ฟังนะไอ้สุภาพบุรุษนักการทูต อีริน่ากำลังจะมาหาฉัน มาเป็นของฉัน ฮ่ะๆ”
“แกโกหก”
“ถ้าอยากรู้ว่าฉันโกหกหรือไม่โกหก ก็ไปดูด้วยกันสิ ฉันจะเอามันมาแลกกับตัวแก ชีวิตแก”
“ไม่นะ...ไม่”
“เอาตัวมันไปให้อีริน่าดู”
“ครับ นาย” เอื้อรับคำ
เจตรินส่ายหน้า
“ไม่นะ อีริน่า อย่ามานะ อย่ามา”
นิกกี้จะมาหา อีริน่า มาถึงหน้าบ้านแล้วจะบีบแตร แต่หยุดคิด
“ไม่ดีๆ ไม่บุ่มบ่าม จะกินของอร่อยมันต้องใจเย็นๆ โทรหาจิตก่อนแล้วค่อยเข้าไปประชิดตัวอีริน่า ถามว่ารู้สึกยังไงกับคลิปเด็ดที่ส่งไปให้นั่น จะให้ประจาน หรือจะสานไมตรีต่อ”
แล้วนิกกี้ก็ตาโต เมื่อเห็นอีริน่ารีบร้อนเดินออกมา
“อีริน่าออกมาหาเรา โดยมิได้นัดหมาย ไชโย เฮ้ อีริน่าทางนี้”
อีริน่าเห็นนิกกี้ ปราดมาถึงกระโดเตะถีบจนนิกกี้ล้มลุกคลุกคลาน
“ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว แกทำร้ายฉัน ฉันจะฆ่าแกให้ตาย”
อีริน่าเตะต่อยนิกกี้จนล้มลุกคลุกคลาน
จิตรดาราหน้าปูดบวม สมรกับหวินก็เละไม่น้อยกว่า แหววกับศรีกำลังดูแลจิตรดารา ส่วนอารดามีสมรกับหวินที่อาการแย่พอกัน จีรณัทย์มองสภาพสี่คนแล้วส่ายหน้า
“นังอีริน่ามันเล่นงานพวกเราค่ะคุณแม่” อารดาฟ้อง
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ส่ายหน้า
“สมน้ำหน้า...น่าสงสารนะ สี่รุมหนึ่งยังเอามันไม่อยู่ เสียดายวิชาการต่อสู้ที่ไปเรียนมาแท้ๆ หนูดา”
จิตรดาราสงสัย
“ไม่เข้าใจว่ามันเป็นลูกโสเภณีแบบไหน ทำไมต้องมีวิชาป้องกันตัว เก่งขนาดนี้”
จีรณัทย์ขัดขึ้น
“เพราะว่าบางที เขาอาจไม่ใช่ลูกโสเภณีที่พวกเธอ เม้าท์มอยจิ้นเอาเอง”
อารดามองหน้าจีรณัทย์
“แปลว่าพี่จีจะให้จิ้นว่ามันเป็นลูกผู้ดีสูงส่ง แต่มาตกระกำลำบาก อยู่ตามข้างถนนหรือคะ”
“พี่ก็ไม่ทราบหรอกนะว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แต่ที่มั่นใจคือเขาไม่ใช่เด็กนรก เลวสามโลกเหมือนเด็กบางคน”
“พี่จี ด่ากระทบพี่ดา” จิตรดารารีบบอก
“เขาด่ากระทบน้องจิตต่างหากไม่ใช่พี่” อารดาสวน
จีรณัทย์พูดลอยๆ
“ใครออกตัวว่าใช่ก็หมายถึงคนนั้น”
คุณหญิงปราม
“น้อยน้อยหน่อยยัยจี แม่นั่งหัวโด่อยู่นี่”
“นั่นสิคะ ทำไมคุณแม่ไม่ปรามบางคนที่ทำตัวเลวสามโลกบ้างคะ” จีรณัทย์สวน
“ยัยจี” คุณหญิงอึ้ง
“เลิกพูดก็ได้ค่ะ เธอสองคนรู้ไหมว่า เวลานี้พี่เจตหายตัวไปไร้ร่องรอย อาจมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับเขา”
สองคนตกใจ
“พี่เจต”
สองคนร้องไห้กระจองอแง อารดาใส่ไฟทันที
“นังอีริน่ามันสั่งการแน่ๆค่ะ”
“ไม่ใช่หรอก อีริน่ามันน่าจะออกไปช่วยเจตนะ” คุณหญิงสวน
สามคนหันมามองคุณหญิง
“คุณแม่รู้”
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น จีรณัทย์ไปรับสาย
“ฮัลโหล”
“เอ้อ ขอพูดกับ คุณเจตรินค่ะ” เมทินีอึกอักอ้ำอึ้งมาก
“ไม่อยู่ค่ะ ขอโทษใครพูดคะ” จีรณัทย์แปลกใจ
“เอ้อ งั้นขอพูดกับอีริน่าค่ะ”
“ไม่อยู่ค่ะ จากไหนคะ”
“เอ้อ ไปด้วยกันหรือคะ”
“กรุณาบอกด้วยค่ะว่าใครพูดคะ”
“เอ้อ ฉัน ฉัน เป็นห่วงสองคนนั่นค่ะ เกรงว่า อาจเกิดอันตรายกับพวกเขา ก็เลยจะโทรมาเตือน ฉันหวังดีค่ะ”
เมทินีวางสายไปทันที
“กลัวแทบแย่ว่าพี่จีจะรู้ว่าเป็นเรา ขอให้สองคนนั่นปลอดภัยด้วยเถิด ฉันช่วยพวกคุณได้แค่นี้เอง”
เมทินีน้ำตาคลอ
อีริน่าจับนิกกี้เอามือไพล่หลัง ดิ้นไม่ได้เพราะกลัวแขนหัก
“แกไอ้คนชั่ว แกหลอกฉันให้ไปบ้านแก แกแกล้งให้ฉันต่อสู้กับแก แล้วตัดต่อคลิปส่งมาให้ทุกคน เพื่อทำลายฉัน แกมันไม่มีความเป็นคน”
“ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่...”
“แต่อะไร แต่ความเลวมันเกาะกุมจิตใจแกวิญญาณแกเอาไว้ใช่ไหม ทำไมแกถึงใจคอเลวร้ายขนาดนี้”
“มีคนสั่งให้ผมทำ”
“ต่อให้มีใครสั่ง ถ้าแกไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เป็น แกไม่ทำตามสั่งก็ได้ บอกมาว่าใคร”
“บอกไม่ได้”
“ไม่บอกแต่ฉันมั่นใจว่าแกรู้ แกต้องไปโรงพักกับฉัน ฉันจะเอาตัวแกไปแจ้งความ”
“แล้วตำรวจจะเชื่ออีริน่าหรือ อีริน่าไม่มีพยานนะ แค่จิตรดารายืนยันกับตำรวจว่าอีริน่าอยากไปกับผมเอง อีริน่าก็เจ๊งแล้ว หนังสือพิมพ์ลงข่าวฉาวโฉ่”
อีริน่าตบปากนิกกี้
“หยุดนะ ไม่ต้องมาอ้างโน่นนี่นั่น ฉันไม่สนใจว่าใครจะมาประจานฉัน แกอยากประจานก็ส่งคลิปนั่นไปทั่วประเทศไทยเลย ฉันไม่แคร์”
นิกกี้งง
“อ้าว เจอของจริงแล้วไง โธ่ อีริน่าผมทำไปเพราะรักอีริน่า อยากเป็นแฟนกับอีริน่า ยกโทษให้ผมด้วย”
“ฉันไม่ยก ฉันไม่อยากเป็นอะไรกับแก ฉันมีสามีแล้ว”
อีริน่านึกออกว่าจะต้องรีบไปพบเจตรินตามที่คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ให้ที่อยู่มา อยากไปให้ตรงตามเวลานัดด้วย
“จริงสิ ฉันไม่ควรมาเสียวเลากับคนเลวๆอย่างแก ไปให้พ้นอย่ามายุ่งกับฉันอย่าให้เจออีก ฉันจะฆ่าแกจริงๆด้วย”
“อีริน่าจะไปไหนครับ”
อีริน่าตวาด
“อย่ามายุ่ง”
อีริน่าออกเดิน นิกกี้มองตาม แล้วกลับรถขับตามไปช้าๆ อีริน่าหันมาชี้หน้า โบกมือไล่แต่นิกกี้ก็ไม่ไป อีริน่าส่ายตาหาแท็กซี่ สลับมองนาฬิกา
“โธ่ ทำไมแท็กซี่หายากนักนะ แล้วจะไปทันคุณเจตหรือนี่”
อีริน่ากระวนกระวายมาก นิกกี้ลงมาจากรถ มาเสนอหน้า
“ดูหน้าตาอีริน่าก็รู้ว่ามีนัดสำคัญ กำลังมองหาแท็กซี่เหรอ แถวนี้ไม่มีง่ายๆหรอกนะไปไม่ทันนัดไม่รู้ด้วย”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันทุเรศนายมาก ไสหัวไปซะ”
นิกกี้ไม่ไป อีริน่ายิ่งกระสับกระส่ายมาก
จีรณัทย์วางสายจากอิฐแล้วหันมาทางคุณหญิงศรินทร์ทิพย์
“คุณแม่ปิดบังอะไรจีไว้ใช่ไหมคะ อีริน่าไม่ได้ไปหยิบยามาทำแผลให้พวกนั้นแต่อีริน่าออกไปข้างนอก ทำไมคุณแม่ต้องปิดบังจีด้วยคะ”
“แกเป็นแม่ฉันหรือฉันเป็นแม่แก อย่ามาคุกคามกันนะ เสียแรงยกโทษให้แก”
“บอกได้ไหมคะ อีริน่าออกไปไหนคะ เมื่อสักครู่คุณแม่บอกสองคนนั่นว่า อีริน่าอาจไปช่วยเจต เกิดอะไรขึ้นคะ”
“เจตถูกคนร้ายจับตัวไป”
จีรณัทย์ตกใจ
“เจต”
“มันต้องการอะไรคะ” อารดาสอดขึ้นทันที
“เงินหรือคะ เท่าไหร่” จิตรดาราถามอย่างสงสัย
“มันไม่ให้เราแจ้งความ มันไม่ต้องการเงิน”
จีรณัทย์เข้าใจได้ทันที
“แต่มันต้องการอีริน่า คุณแม่ก็เลยรีบหลอกส่งอีริน่าไปหามัน ทำไมคุณแม่ทำอย่างนั้นคะ”
“แล้วแกจะให้แม่ทำยังไง ปล่อยให้เจตตายแต่ให้นังอีริน่ามันรอดหรือ ถ้าเป็นแก แกจะทำยังไง ถ้ามีคนมาขอแลกชีวิตแม่กับนังอีริน่า หรือว่าแกจะยอมให้แม่ตาย...โง่”
จีรณัทย์ชะงักไป
“เมื่อสักครู่มีโทรศัพท์มาเขาบอกว่า สองคนนั่นตกอยู่ในอันตราย”
“ใคร” คุณหญิงแปลกใจ
“ไม่ทราบค่ะ ทราบแต่ว่าเป็นผู้หญิง เขาหวังดี”
“แม่กำลังสงสัยว่า นังอีริน่านี่แหละ มันเป็นสายให้คนร้ายต่างชาติมาลักลอบเล่นงานบ้านเรา”
“เพื่ออะไรคะ ในเมื่ออีริน่าได้แต่งงานกับเจตก็เท่ากับได้ทุกอย่างแล้ว”
“แกเห็นศัตรูของแม่เป็นพวกของแก เนรคุณ”
คุณหญิง จนปัญญาเถียงสู้จีรณัทย์ เดินกระทืบเท้าเดินหนีไป
ห้องผู้จัดการผับ...ในจอกล้องวงจรปิดเป็นภาพ เจตรินลงมาจากรถ แล้วโดนผู้ชายโพกหน้าตีหัว มีผู้ชายโพกหน้าอีกคนมาเหยียบยอดอก แล้วสั่งให้คนตีหัวเอาเจตรินใส่รถขับหายไป อิฐ กับผู้จัดการมองหน้ากัน
“นี่มันคือการลักพาตัวชัดๆ หาสิครับว่าไอ้คนโพกหน้าสองคนนั่น มันนั่งรถอะไรมาจะได้สืบหาว่ารถของใคร”
“ครับ ผมเสียใจด้วย ขอโทษด้วยที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น”
อิฐหน้าเครียดนึกถึงตอนที่เจตรินพาอีริน่ามาถึงวันแรก แล้วโดนไล่ตามจับตัว...อิฐนึกออกพึมพำ
“ไอ้แก๊งนั่น...วันที่สองคนมาถึงแน่ มันจะมาจับตัวอีริน่า”
อีริน่ายังหารถไม่ได้ เธอร้อนใจมาก
“ไปไม่ทันคุณเจตแล้วแน่ๆ โธ่”
นิกกี้ยื่นมีดให้ ทิ่มมาตรงหน้า
“เอานี่ไปเลย อีริน่า”
“มีด บ้าหรือ เอามีดมายื่นให้ฉันทำไม”
“เอาไว้ขู่ผมตอนที่อีริน่านั่งรถผมไปยังจุดหมาย เพื่อความมั่นใจว่าผมจะไม่ปล้ำอีริน่าอีกเชิญครับ”
อีริน่ามองแล้วคิดต่ออีก
“ตกลง มีปืนด้วยไหม”
“จัดให้”
นิกกี้หยิบออกมา อีริน่าฉกหมับ แล้วยัดใส่ที่ใต้ขากางเกงแถวน่อง
“เปิดประตูรถสิ”
นิกกี้กระโดดดีใจมาก จะกระโดดมาหา อีริน่าทิ่มมีดพุ่งไป นิกกี้ชะงัก
กมลกันต์กำลังย่องจะออกไปนอกบ้าน แบบเงียบๆ นายพลกันต์เห็นมาถามเรื่องราว
“กมลจะออกไปไหนดึกมากแล้ว”
“จีโทรมาบอกว่า อีริน่ากับเจตกำลังตกอยู่ในอันตรายครับ ผมจะออกไปช่วยสองคนนั่น”
“จะไปช่วยที่ไหนหรือ”
“ผมยังมืดแปดด้าน แต่จีกำลังพยายามจะเค้นเอาความจริง จากคุณน้าศรินทร์ทิพย์ให้ได้ครับว่าอีริน่ากับเจตอยู่ที่ไหน ผมขอตัวก่อน ต้องรีบไป”
นานพลกันต์พยักหน้า กมลกันต์รีบออกไป
ในเซฟเฮาส์ของเขมชาติ เจตรินถูกปลดลงมาแล้ว แต่ยังโดนมัดมือมัดเท้า อิดโรยมาก มีเอื้อกับสมุนคนอื่นคุมอยู่ เอื้อยังไม่เลิกพยายามคิดว่ารู้จักพวกนามสกุลเจตรินได้ยังไง
“เกือบได้เวลาไปพบแฟนของคุณแล้ว คุณรู้จักนามสกุล นิมิตภูวนาถไหม”
เจตรินชะงักแปลกใจ
“นายรู้จักนามสกุลนี้หรือ”
เขมชาติเดินหน้าตึงเข้ามา
“อย่าไปพูดกับมัน ไอ้คุณเจต ฉันไม่อนุญาตให้แกพูดกับคนของฉัน ไปกันได้แล้ว เอาตัวมันไป”
เอื้อกับสมุนอีกคนพากันเอาตัวเจตรินไป เจตรินรำพึงในใจ
“สมุนคนนี้ของมันแปลกจริงๆ พยายามซักถามเราแปลกๆ”
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ อารดา จิตรดารา จีรณัทย์ อยู่ในห้องนั่งเล่นเป็นทุกข์ห่วงเจตรินมาก โดยเฉพาะคุณหญิงนั่งพนมมือน้ำตาคลอภาวนาช่วยลูก
“เจตของแม่ต้องปลอดภัยนะลูก”
จีรณัทย์ไม่สบายใจ
“คุณแม่จะมั่นใจได้ยังไงคะว่า ไอ้คนที่มันจับตัวเจตไป มันมีเจตนาแค่จะยอมแลกเจตกับอีริน่า มันอาจจะฆ่าปิดปากเจตตอนที่มันเจออีริน่าแล้วก็ได้”
“ต๊ายนี่จีแช่งน้อง” คุณหญิงหน้าตื่น
“พี่จีอยากให้นังอีริน่ารอดแต่เจตมีอันเป็นไป” อารดาสอดขึ้น
“แต่นังอีริน่ามันเก่งของจริง มันอาจช่วยพี่เจตได้นะคะ” จิตรดาราคิดๆ
“อีริน่าคนเดียวถ้าพวกมันมีกันเป็นสิบ จะช่วยไหวหรือ ทำไมคุณแม่ไม่ยอมบอกคะ ว่ามันนัดให้อีริน่าไปพบมันที่ไหน” จีรณัทย์แย้ง
“แม่รับปากมันไว้ว่าจะบอกอีริน่าคนเดียว ไม่งั้นมันฆ่าเจตแน่”
“คุณแม่ขา ไม่มีสัจจะในหมู่โจรในหมู่คนเลว คนพาลนะคะ คุณแม่ใบ้มาก็ได้ค่ะ จีจะได้ส่งคนไปช่วยเจต”
คุณหญิงจ้องหน้าลูกสาว
“นี่แกคิดจะส่งไอ้คนบ้านศัตรูไปช่วยน้อง มันคงไปหรอก”
“คุณแม่ขา เขาไม่ได้เป็นศัตรูกับเรามีแต่คุณแม่ต่างหากที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขา อิฐก็รออยู่นะคะ”
จิตรดาราขอร้องอีกคน
“นะคะ คุณแม่ เรื่องโกรธขึ้งละทิ้งไปก่อน”
“คุณแม่ขาชีวิตพี่เจตสำคัญมากนะคะ” อารดาเสริม
คุณหญิงจำยอม
“ก็ได้ แต่ดากับจิตมาช่วยกันภาวนาให้นังอีริน่ามันไม่รอดด้วยนะ”
จิตรดารากับอารดาพยักหน้ายินดี แต่จีรณัทย์ทำหน้าเบื่อมาก
นิกกี้ขับรถมา อีริน่าส่งโพยให้อ่านตลอด
“ถ้าใกล้จุดนัดพบแล้ว อย่าเข้าไปใกล้ รีบจอดรถให้มิดชิด แล้วฉันจะไปพบกับมันตามลำพัง”
“ผมอยากเป็นพระเอก อยากขี่ม้าขาว อยากเป็นฮีโร่ ให้ผมไปกับอีริน่านะ”
อีริน่าขยับมีด
“ไม่ให้ไป อย่าเถียงฉัน”
“ดุจุงเบย ตกลง ใกล้ถึงแล้ว”
นิกกี้แอบรถ
อิฐขับรถมา หลังจากรู้ที่นัดพบของอีริน่ากับเขมชาติแล้ว
“บ้าจริง คุณแม่นี่ก็แปลกแท้ๆ แทนที่จะรีบบอกกลับอุบเอาไว้ได้เป็นชั่วโมง”
อิฐพุ่งรถต่อไป
กมลกันต์ขับรถพุ่งไปเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“แปลกมาก อีริน่ากับเจตต้องมีความลับที่รู้กันเองอยู่สองคน และเรื่องที่เกิดขึ้นนี่ต้องเกี่ยวกับที่สองคนปิดบังทุกคนเอาไว้”
กมลกันต์ขับรถพุ่งไปตามที่ได้รับข้อมูลจากจีรณัทย์
เขมชาตินัดพบอีริน่าที่สวนเงียบๆแห่งหนึ่ง
“เอามันแอบไว้ตรงนี้ ให้เห็นนังอีริน่าก่อน แล้วค่อยปล่อยให้มันออกไปหากัน”
เขมชาติสั่งลูกน้อง เจตรินรีบบอก
“อย่าทำอะไรเธอนะ แกอยากได้อะไรจากฉันๆ จะให้แกทุกอย่าง”
“แกให้ฉันไม่ได้หรอก เพราะสิ่งที่ฉันอยากได้คือผู้หญิงสวย เจ็บ มีสีสันฉันไม่ใช่พวกอยากได้ผู้ชายอย่างแกมาทำเมีย เสียใจด้วย”
“แกเป็นใครกันแน่ แต่ฉันมั่นใจว่าเรารู้จักกันนะ”
เขมชาติหลบตา
“เฮ้ย แกอย่ามั่ว ฉันเห็นแกครั้งเดียวตอนที่อยู่กับอีริน่า ฉันทนดูอีริน่าอยู่กับผู้ชายคนไหนไม่ได้”
“ฉันต้องนึกออกแน่ว่าแกเป็นใคร ต่อให้แกคลุมหน้าฉันก็นึกออกจนได้”
เอื้อมองไป
“นายครับผู้หญิงคนนั้นเดินมาแล้ว”
ทั้งหมดมองตามไป อีริน่าเดินมาแบบระวังตัวมาก หันไปมองรอบๆ เจตรินจะอ้าปากเรียก แต่เขมชาติตะครุบปากไว้ แล้วยกปืนมาเล็งไปที่อีริน่า
“ขืนแกวุ่นวาย นังนั่นตาย ฉันเล็งปืนไปที่มันแล้วฉันยิงมันแน่”
เจตรินจึงสงบ แต่ส่งสายตาห่วงใยอีริน่า
นิกกี้แอบย่องตาม อีริน่ามาห่างๆมาแบบลัดเลาะหลบหลังถังขยะใหญ่ ค่อยๆ เขยิบถังขยะไปทีละน้อยแอบมองโดยสะกดรอยตามมาห่างๆ ในมือกำอะไรบางอย่างไว้
“อีริน่าต้องเห็นใจนิกกี้ และยอมศิโรราบนิกกี้สักวันเพราะความดีงามของนิกกี้”
นิกกี้มองในที่ซ่อน ไปเบื้องหน้า
อีริน่ายืนรอเจตรินกระสับกระส่าย
“เรามาช้า หรือว่าคุณเจตไปแล้วเพราะเรามาช้า เลยไม่รอเรา”
อีริน่ามองรอบๆดูเงียบเชียบมาก
“ทำไมเขาถึงมานัดในที่ที่เงียบเชียบนัก”
อีริน่าเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวก็หันขวับไปทันที เธอเบิกตาโต ดีใจมาก ผวาเข้าไป
“คุณเจต”
เจตรินกำลังเดินเข้ามา ส่ายหน้าพยายามจะบอกอะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้าเสียงดังมาก
“กลับไป กลับไปอีริน่า”
“ว่าอะไรนะคะ”
เจตรินใกล้เข้ามาอีก
“ถอยไป กลับไป”
อีริน่าแปลกใจ
“คุณเจตว่าอะไรนะคะ ต่อว่าอีริน่าหรือคะ”
เขมชาติ เอื้อ และสมุนคนอื่นๆกำลังแอบมองอยู่ เขมชาติเล็งปืนไป เอื้อแปลกใจ
“นายไม่ได้เล็งไปที่อีริน่า แต่นายกำลังเล็งไปที่ผู้ชายนะครับ”
“แล้วใครว่าฉันต้องการเล็งอีริน่า ฉันก็แค่ขู่ไอ้โง่นั่นต่างหาก”
“นี่แปลว่านายจะฆ่าผู้ชาย”
เขมชาติยิ้มเหี้ยม
“แกฉลาดนี่”
“นายจะฆ่าผู้ชายคนนั้นจริงๆ”
“ไอ้เอื้อ แกนี่ชักจะเป๋เอียงไปเข้าข้างศัตรูมากไปแล้ว แกสนใจและทำดีกับไอ้บ้านั่นเป็นพิเศษแกคิดอะไร”
“เอ้อ คือผมไม่เคยฆ่าใครมาก่อน ไม่เคยเห็นใครฆ่าใครมาก่อน”
“เดี๋ยวแกจะได้เห็น อยู่กับฉันก็ต้องชินชากับการฆ่าคนตาย ถ้าฉันฆ่ามันก่อนหน้านั้นฉันก็จะไม่ได้ตัวอีริน่า สิ่งที่ฉันต้องการคืออีริน่า”
เอื้อพึมพำ …เล่นกันถึงชีวิตเลยหรือนี่...แล้วตัดสินใจถาม
“นายจะยิงเขาตอนไหนครับ”
“ก่อนที่มันจะประชิดถึงตัวอีริน่า เพราะถ้ารอให้มันถึงตัว ฉันกลัวจะพลาดเป้าไปโดนอีริน่า”
เขมชาติเล็งไปตั้งอกตั้งใจ ส่วนเอื้อหนักใจ
อีริน่ากับเจตริน เดินเข้าหากันใกล้เข้าไปทุกที เจตรินพูดกับอีริน่าจนเธอได้ยินชัดเจนแม้จะเบาๆ
“ถอยไปหนีไปอีริน่า มันจะฆ่าเธอ”
อีริน่าตกใจมาก แต่กลับไม่ถอย
“ไม่นะ”
เสียงปืนระเบิดดังขึ้น สองสามนัดติดต่อกัน อีริน่ากระโดดใส่เจตริน เขาก็กระโดดใส่เธอ ต่างปกป้องกันและกัน
“อีริน่า”
“คุณเจต”
สองคนล้มลงไปด้วยกัน
เขมชาติมึนที่เห็นสองคนล้มลงไปด้วยกัน
“เฮ้ย อีริน่า”
“สงสัยว่าจะโดนทั้งคู่แล้วครับ นาย”
ขาดคำเอื้อ เสียงปืนดังกลับมาที่กลุ่มพวกเขมชาติแต่แบบไม่เห็นตัว
“เฮ้ย ใครยิงกลับมาใส่พวกเรา หลบ แล้วยิงตอบมัน”
เขมชาติหลบแล้วยิงใส่ไปทางอีริน่า แต่ปรากฏว่าเสียงปืนไม่ได้มาจากแค่ทางอีริน่า ยังมาอีกสองทาง เอื้อหน้าตื่น
“นายครับ เราโดนล้อมกรอบรุมแล้วครับ”
“แม่ไอ้เจต ยัยคุณหญิงมันหักหลังมันเรียกคนตามมาช่วย”
เขมชาติโกรธมาก แต่เอื้อแอบยิ้มถอนใจ
อีริน่า กับเจตริน ล้มอยู่กำลังกลิ้งตัวไปยังที่มีสิ่งกำบังตัว อีริน่ากลิ้งไป ยิงโต้ตอบกลับไปด้วย
“อีริน่า ระวัง รีบหาที่กำบังก่อน”
“หาที่ไปด้วย ยิงกลับใส่มันด้วย”
“มีเสียงปืนยิงใส่พวกมันอีกสองทาง อีริน่าบอกใครมาช่วยหรือ”
“เปล่าค่ะ อีริน่าไม่รู้หรอกว่าจะมีเรื่องราวแบบนี้ คุณหญิงบอกเพียงให้อีริน่ามาพบคุณเจต ตามที่อยู่ที่ท่านให้มา”
“ในเมื่ออีริน่าไม่รู้จักสถานที่ในกรุงเทพ แล้วอีริน่ามาได้ยังไง”
“คุณหญิงบอกให้อีริน่านั่งแท็กซี่มาให้เอากระดาษนั่นให้แท็กซี่ดู”
“อันตรายมาก ทีหลังอย่าทำแบบนี้ อาจเจอแท็กซี่โจร”
“แต่อีริน่าไม่ได้มาแท็กซี่คะ อีริน่าเอ้อ...”
“มากับใคร”
ทันใดนั้นมีเสียงเหมือนระเบิดดังขึ้น
“อีริน่า ระเบิด”
“คุณเจต ระเบิดควัน”
กลุ่มควันลอยพุ่งมาบดบังอีริน่ากับเจตริน และบริเวณนั้นไปหมดจนไม่เห็นว่าใครเป็นใคร
นิกกี้หลบอยู่ เขายิ้มดีใจปรบมือให้ตัวเอง
“นี่ไง เห็นฝีมือปาระเบิดควันของนิกกี้ยังอีริน่า เซฟเธอเอาไว้ได้สุดๆ ยังมีอีกนะ”
นิกกี้หยิบออกมาอีกเตรียมปา
พวกเขมชาติ เจอระเบิดควันเช่นกัน พร่าไปหมดทั้งบริเวณ
“มีคนมาช่วยมัน บ้าเอ๊ย มันมีคนมาช่วยตั้งหลายกลุ่ม ยัยคุณหญิง ฉันไม่ไว้ชีวิตคนบ้านแกแน่ ลูกสาวแก กับอารดาด้วย” เขมชาติบ่น
“อีริน่าพกปืนมาด้วย” เอื้อบอก
“ฉันประเมินอีริน่าต่ำไป ผู้หญิงคนนี้เก่งมาก ฉันน่าจะคิดออกตั้งแต่ที่แอร์พอร์ตทั้งสองครั้งนั่นแล้ว”
มีเสียงปืนพุ่งมาทางพวกเขมชาติ และสมุน
“จะไหวหรือครับนาย” เอื้อกังวล
“บ้าเอ๊ย หรือว่าที่มันพามาเป็นตำรวจ รีบถอยก่อน เราพลาดจนได้”
พวกเขมชาติ รีบถอย
สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 9 (ต่อ)
กมลกันต์ยิงใส่พวกเขมชาติ
“อย่าเป็นอะไรนะ อิริน่า เจต” กมลกังวล
อิฐซึ่งอยู่อีกด้านยิงใส่พวกเขมชาติเช่นกัน
“มันอะไรกันนักกันหนานะนี่”
สองคนก็ถอยไป ยิงไป หาที่กำบังพยายามเขม้นมองฝ่าควัน จนกระทั่งถือปืนมาเผชิญหน้ากันเองสองคนยกปืนจ้องกันและกัน แล้วชะงัก เมื่อหมอกจางลง
“พี่กมลกันต์...มาได้ไงครับเนี่ย”
“จีโทรบอกพี่...ว่าแต่ระเบิดควันนั่นมาจากไหนกัน”
“ไมไม่รู้ เท่าที่เห็น...มันช่วยเจตกับอีริน่าไม่ให้เป็นเป้านิ่งให้พวกนั้นมันเล่นงาน”
“ใครกันนะ ที่มาช่วยอีริน่ากับเจต”
สองคนค่อยๆมองหาเจตรินและอีริน่าแต่อย่างระวังตัว
เจตรินโอบกอดอีริน่าไว้ด้วยความห่วงใยมาก อีริน่ายังถือปืนตั้งท่าหาที่ยิงสู้ต่อไป
“เสียงปืนเงียบไปแล้ว มันเป็นกับดักเอาผมเป็นเหยื่อล่ออีริน่าให้มาติดกับ”
“แล้วหลอกยิงคุณเจต”
เจตรินพยักหน้าเครียดๆ
“มันต้องการตัวอีริน่า แต่มันต้องการชีวิตผม”
“พวกมันเป็นใครกันนะ”
“พวกที่ยิงเราที่แอร์พอร์ตวันก่อน”
“พวกที่ยิงเราที่แอร์พอร์ตวันแรกที่เรามาถึงน่ะเหรอ”
“น่าจะใช่ ขอบใจมากอีริน่า ที่พยายามปกป้องผม”
“ขอบคุณเช่นกันที่พยายามบอกให้อีริน่าระวังตัว”
“ใครบอกให้อีริน่ามาที่นี่”
“คุณหญิงค่ะ ท่านบอกว่าคุณเจตต้องการพบอีริน่า”
เจตรินครางเบาๆ
“คุณแม่”
ขณะที่สองคนพูดกัน โดยลืมไปว่ากำลังโกรธกัน หมอกควันก็เริ่มจางลงจนเห็นอะไรชัดเจนขึ้น
เห็นหน้าสองคนสบตากันมองกันห่วงใยกันและกัน
“ผมกลัวเธอจะโดนมันยิงมากรู้ไหมอีริน่า”
“อีริน่าก็กลัวว่ามันจะหลอกยิงคุณมาก ค่ะ”
“ฮัน”
“คะ”
สองคนมองหน้ากันลืมทุกสิ่งที่ผ่านมา อีริน่ายกมือลูบหน้าเจตรินที่ปูดบวม
“เจ็บมากใช่ไหมคะ”
เจตรินจับมืออีริน่าที่มาลูบแก้มข้างหนึ่ง
“ไม่เจ็บแล้ว”
อีกข้างเจตรินลูบแก้ม ลูบผมของเธอด้วยความรัก
นิกกี้ภาคภูมิใจในผลงานมาก ในมือยังถือระเบิดควันอีกลูก แสดงตัวออกมาพร้อมประกาศ
“สงครามสงบแล้ว พร้อมประกาศชัยชนะ อีริน่า พวกมันหนีเตลิดไปหมดแล้วเพราะระเบิดควันของผม อีริน่าออกมาได้แล้ว หรือว่าคุณโดนยิง อีริน่าไม่นะ...”
นิกกี้วิ่งไปวิ่งมาปากก็เรียกหาอีริน่า
เจตรินกับอีริน่าที่กำลังเคลิบเคลิ้มใบหน้าเขยิบมาชิดกันสบตากัน แต่เสียงของนิกกี้ ทำให้ทั้งสองตื่นจากภวังค์ ผละหน้าถอยจากกัน แววตาของเจตรินเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ
“นิกกี้”
“ค่ะ”
“ที่แท้เธอมากับเขา”
“ค่ะ”
“เขากำลังเรียกหาเธอเป็นห่วงเธอ ราวกับจะเป็นจะตาย รีบออกไปหาเขาสิ”
“อีริน่ายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับคุณ”
“ผมเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว”
“คุณไม่ฟังอีริน่าเลยนะคะ”
“ไม่จำเป็นต้องฟังอีกแล้ว ขนาดจะมาหาผมคุณยังพกเขามาด้วย”
อีริน่าฮึดโกรธ
“ตกลงค่ะ อีริน่าพกเขามาด้วย เพราะเขามาด้วย อีริน่าถึงมีปืนยิงต่อสู้กับพวกมัน”
“เพราะเขามีระเบิดควัน ทำให้เราปลอดภัย จะให้ผมออกไปกราบขอบพระคุณเขาไหม เขาช่างสำคัญมากเหลือเกิน รีบออกไปหาเขาสิ อย่าให้เขาเรียกนาน”
“ตกลง”
อีริน่าเดินออกไปทันที เจตรินมองตามใจแป้ว และโกรธ
นิกกี้ดีใจมากกางแขนรอรับเมื่อเห็นอีริน่าเดินหน้าหนักใจออกมา
“อีริน่า ที่รัก เธอปลอดภัยแล้วจริงๆด้วย”
“อย่านะนิกกี้”
อีริน่าเบนตัวหลบ นิกกี้ล้ม ระเบิดควันในมือ ระเบิดตูม ควันเต็มไปหมดทึบหนามาก
พวกเขมชาติแอบอยู่กำลังจะหลบไปขึ้นรถ ดึงผ้าโพกหน้าออกหมดทุกคน แล้วทำเหมือนคนปกติทั่วไป
“มันเล่นระบิดควันกันอีกแล้ว ทางสะดวก ทำตัวให้ปกติ อย่าแสดงพิรุธ รีบกลับไปที่รถให้เร็วที่สุด โดยไม่ต้องปกปิดใบหน้า เพราะใครๆก็มาที่นี่ได้ทั้งนั้น”
“แต่คงไม่มีใครมาดึกดื่นอย่างเรา” เอื้อแย้ง
“หุบปากนะ”
“ครับ”
แต่เอื้อยังมัวรีรออยากรู้ความเป็นไปของทั้งอีริน่าและเจตริน
“อย่ารีรอ เดี๋ยวก็เดินผิดทางไอ้เอื้อ”
“ครับ”
ทั้งหมดพากันเดินไปไม่มีใครมองเห็นใครเพราะมันมืดมิดด้วยควัน
กลุ่มพวกอีริน่า เห็นกลุ่มควันเริ่มจางลง เห็นเงาคนดินกันสับสน
“อีริน่าอยู่ไหน” อิฐร้องเรียก
“อีริน่า...อยู่ที่ไหน” กมลกันต์ร้องบอก
จู่ๆเอื้อก็เดินหลงสะเปะสะปะเข้ามาในกลุ่ม ควันเริ่มจางลง ทำให้เอื้อมองเห็นกมลกันต์
“เฮ้ย แย่แล้ว นั่นคุณกมลกันต์”
กมลกันต์หันมาพอดี
“นายเอื้อ มาทำอะไรแถวนี้”
เอื้อตกใจมาก ถอยกรูด
“ผม มาหาเพื่อนครับ เอ้อ...ผม กำลังตามหาเพื่อน ผมไปก่อนครับ”
เอื้อรีบไหว้กมลกันต์แล้วรีบไป
“เดี๋ยว เอื้อ”
แต่เอื้อรีบผละไปอย่างเร็วมาก ควันจางลง ทุกคนเห็นหน้ากันชัดเจนได้อีกครั้ง
“พี่มล ไอ้อิฐ นี่...” เจตรินแปลกใจ
“พี่จีโทรไปบอกฉัน” อิฐบอก
“จีโทรไปหาพี่” กมลกันต์เล่า
“ขอบคุณมากครับ พี่กมลกันต์...ขอใจอิฐ” เจตรินยิ้มให้
“อีรีน่าเป็นยังไงบ้างครับ”
อิฐถามอย่างเป็นห่วง เจตรินขัดทันที
“อีริน่าเขาไม่มีเวลาพูดคุยกับใครหรอก อีริน่าเขามีคนรออยู่นั่น”
อีริน่าน้อยใจมาก มองเจตรินสายตาช้ำใจมากแต่ก็ฮึด ยกมือไหว้ อิฐและกมลกันต์
“อีริน่าขอบพระคุณพี่อิฐและพี่กมลกันต์มากค่ะ คุณเจตพูดถูกค่ะ มีคนรออีริน่าอยู่นั่นค่ะ ถ้าไม่ได้คุณนิกกี้วันนี้ อีริน่าคงไม่รอดปลอดภัย อย่างที่เห็น โดยเฉพาะคุณเจตค่ะ อีริน่าขอตัวก่อนค่ะ”
อีริน่าไหว้สองคนไม่เหลือบแลเจตรินแม้แต่น้อย เดินไปหานิกกี้ที่ยืนหน้าเบิกบาน โค้งให้ทุกคน
อิฐ กมลกันต์มองตามแปลกใจ ส่วนเจตริน ฮึดฮัดไม่พอใจ ทำอะไรไม่ได้อิฐมากระซิบถาม
“เกิดอะไรขึ้น ระหว่างแกกับอีริน่า”
“แกก็เห็นกับตาแล้วจะมาถามทำไม” เจตรินหน้าตึง
“อะไรที่เห็นมันก็แค่ภาพ ไม่ใช่แก่นแท้ที่ซ่อนอยู่ข้างใน”
“จีเพิ่งชวนพี่ให้รับอีริน่ามาจากบ้านพี่เมื่อตอนหัวค่ำ แล้วทำไมกลายเป็นอย่างนี้”
เจตรินได้ยินกมลกันต์พูด หันขวับมองไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าอีรีน่าไปอยู่บ้านเขา
นิกกี้ขับรถแล่นมาตามถนนตัดมาในรถ อีริน่าถือปืนในมือ นิกกี้ขับรถไปชายตามองหวาดๆ
“แวะที่ไหนกันต่อดีครับ”
“อย่าตุกติก พาฉันกลับไปส่งที่บ้านคุณเจต ให้เร็วที่สุด”
“แวะดื่มน้ำสักนิดก็ไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้ ถ้าไม่ต้องการไส้ทะลัก คุณทำฉันเดือดร้อนวุ่นวายมากมายนักยังไม่สำนึก”
“ก็แหม เห็นนั่งรถมาด้วย นึกว่า อภัยให้หมดแล้ว”
อีริน่าแอบบ่นในใจ...นั่งรถนายมาเพราะประชดใครบางคนต่างหาก...
อีริน่าไม่พูดอะไรต่อน้ำตาคลอ
เจตรินได้รู้จากกมลกันต์ว่าอีริน่าไปหาคุณหญิงพรรณรายที่บ้าน ตามที่อยู่ที่กมลกันต์เคยให้ไว้ ไม่มีแม้เงินค่าแท็กซี่ แต่ก็ไม่เคลียร์เรื่องคลิป
“พี่ไม่ทราบว่าเจตกับอีริน่ามีปัญหาผิดใจอะไรกัน แต่ จีโทรไปที่บ้าน พบว่าอีริน่าอยู่ที่ที่นั่น เลยชวนพี่พากันไปรับอีริน่า”
“แกจะเป็นจะตายตามหาอีริน่า พอเจอกันแล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง มารู้กันอีกทีแกมีปัญหากับอีริน่าอีกแล้ว มีเหตุผลบ้างสิวะ แค่ฉันแหย่เล่นแกหึงหวงเป็นบ้าเป็นหลังแต่ดันยอมให้อีริน่าไปกับไอ้นิกกี้ติงต๊องนั่นได้ไง” อิฐบ่น
“ก็เขามาด้วยกัน และเขาก็เต็มใจไปด้วยกัน ฉันเป็นหนี้ชีวิตพวกเขาจะมีหน้าอะไรไปขัดขวางความต้องการของพวกเขา”
เจตรินแย้ง กมลกันต์มองอย่างแปลกใจ
“เจตเคยเป็นคนใจเย็นมาก สุขุมมากนะ”
“ความหึงหวงทำให้หน้ามืดใจมัว ต่อมริษยากำเริบเสิบสานบานปลายครับพี่” อิฐเยาะๆ
“รีบกลับบ้านเถิด ไปปรับความเข้าใจกับอีริน่าซะ”
เมื่อกมลกันต์บอกอย่างนั้น อิฐรีบเสริม
“ถ้าแกไม่รักอีริน่าก็ปล่อยเธอไปซะ แต่ถ้าแกรัก ก็โง่มากที่จะปล่อยให้ไอ้ติงต๊องนั่นมันฉกหัวใจแกไป”
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ผวาจะไป
“ลูกเจตมาแล้ว”
แต่ที่เดินเข้ามาคืออีริน่า
“อีริน่าค่ะ”
“ต๊าย เห็นไหมคะ มันหนีเอาตัวรอดกลับมา มันไม่ได้ไปช่วยพี่เจต” อารดารีบใส่ความ
“มันปล่อยให้พี่เจตเผชิญชะตากรรมเลวร้าย นังใจดำ เสียแรงพี่เจตยอมให้มันมาเป็นเมีย” จิตรดาราไม่พอใจ
อีริน่าเดินมาถึง ตรงไปหาจีรณัทย์
“พี่จีขา”
คุณหญิงปราดไปกระชากแขน
“ลูกชายฉันเล่า นี่แกไม่ได้ไปพบเขาตามที่ฉันสั่งใช่ไหม นังคนใจดำ ฉันไม่ควรเชื่อใจแกเลย แกมันต่ำช้าเกินกว่าจะมีสัจจะ”
อารดากระชากไปอีกข้าง
“แกจงใจปล่อยให้พี่เจตมีอันเป็นไป เราอย่าไปยอมมันค่ะ เราต้องสั่งสอนมันค่ะ”
จิตรดารากระชากหัวอีริน่า
“ใช่แล้ว คุณแม่ขามาช่วยกันสั่งสอนมันค่ะ”
“บ้ากันไปแล้วหรือ ปล่อยอีริน่านะ” จีรณัทย์ร้องห้าม
อีริน่าสะบัดตัวออกจากสามคน
“ยัยจีแกว่าแม่บ้า” คุณหญิงไม่พอใจ
“พี่จีเข้าข้างคนเลวมานานแล้วค่ะ ใครเลวพี่จีว่าดี คนดีอย่างเราพี่จีว่าเลวค่ะ” จิตรดาราว่า
“แกบอกมานะว่าเกิดอะไรขึ้น พี่เจตตายแล้วใช่ไหม” อารดาตวาด
“หนูดา อย่าพูดชี้นำให้แม่ใจสลายสิ” คุณหญิงแย้ง
“พี่ได้ยินเสียงรถ อีริน่ามากับใคร” จีรณัทย์ถาม
“นิกกี้ค่ะ”
อีริน่าตอบเรียบๆ สามคนร้อง
“ว๊าย”
“อีริน่าปวดหัวใกล้จะระเบิดค่ะ ขอตัวก่อน”
อีริน่าจะเดินหนี คุณหญิงปราดไปกระชากแล้วตบหน้าอีริน่าโดยแรง
“แกสารภาพออกมาแล้วใช่ไหม ว่าแกไปคบชู้เป็นไอ้นิกกี้”
“แกมันหน้าด้านหน้าหนาหน้าไม่เคยสัมผัสยางอาย”
อารดาตบอีกฉาด
“แทนที่แกจะไปช่วยสามีตัวเอง กับแอบไปหาความสุขกับชู้” จิตรดาราตบซ้ำอีกที
“จับตัวมันโยนไปนอกบ้านเดี๋ยวนี้” คุณหญิงสั่ง
แล้วทั้งสามก็ผวามาใส่แบบสามรุมหนึ่ง จีรณัทย์ปราดไปขวางไว้
“อยากตบตีกันมากนักก็เชิญที่หน้าฉันนี่”
สามคนชะงัก
“อีริน่า พี่รู้ว่าอีริน่าอธิบายได้” จีรณัทย์หันมาบอก
“ป่วยการอธิบายค่ะ คนอย่างอีริน่า ไร้คุณค่าสำหรับที่นี่ ถ้าทุกคนลงความเห็นว่าอีริน่าเกิดมาเพื่อเป็นคนผิดคนเลว ก็ป่วยการอธิบายค่ะ แค่หายใจก็ผิดแล้วค่ะ พวกคุณเห็นอีริน่าไม่ใช่คน แต่ใครกันแน่ทำตัวไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน” อีริน่าทำหน้าเซ็งๆ
“อร๊าย” สามคนกรี๊ด
“ขอบอกนะคะ ว่าไม่มีใครสามารถไล่ เฉดหัวหรือจับฉันโยนออกไปจากที่นี่ได้โดยถูกกฎหมาย นอกจากจะใช้กฎหมู่ แต่อย่าหวังว่าจะสำเร็จ เพราะฉันสำเร็จวิชาการต่อสู้สารพัดรูปแบบ แม้แต่ซีไอเอ เคจีบียังขยาด แล้วพวกคุณเป็นใคร ที่สำคัญ ฉันจดทะเบียนกับคุณเจตริน ไอศูรย์ศรินทร์ เจ้าของบ้านนี้ มีแต่ฉันที่มีสิทธิ์จะไสหัวใครออกไปก็ได้”
“อร๊าย” สามคนกรี๊ดอีก
“แม่จะเป็นลม แม่เจ็บไปถึงขั้วหัวใจโดนนังคนต่ำช้า มาถลกหงอกแม่หลุดทีเดียวทั้งหัว กลับมานะ”
อีริน่าไม่ฟัง เดินหนีไปเลย
“พอเถิดค่ะคุณแม่ พวกคุณแม่ไปย่ำยีบีทาเขาก่อนนะคะ” จีรณัทย์ตัดบท
“มันด่าว่าฉันไม่ใช่คน จี แกมันเห็นกงจักรเป็นดอกบัว มันปล่อยให้น้องชายแกมีอันเป็นไป”
“แล้วมีใครสักคนไหมคะ ที่ถามอีริน่าสักคำว่าเจตโอไหม อีริน่าเพิ่งผ่านการต่อสู้มานะคะ” จีรณัทย์แย้ง
“เพราะว่ามันไปปล้ำกับไอ้นิกกี้มาน่ะสิ ต่อสู้เรื่องสำส่อนน่ะสิ” จิตรดาราโต้
“ถ้าอย่างนั้นทำไมจิตไม่โทรไปถามนายนิกกี้ดูเล่า ว่าเขากับอีริน่าไปทำอะไรกันมา” จีรณัทย์ถาม
“นั่นสิ วัวเคยขา ม้าเคยขี่แท้ๆ” อารดาเยาะ
จิตรดาราหันขวับมาจ้องหน้าอารดา ตาเขียวปั่ด คำรามเบาๆ
“หัวเราะทีหลังดังกว่า จำเอาไว้ให้ดี ว่าที่พี่สะใภ้ไร้โอกาสที่นี่ แต่อาจมีโอกาสที่อื่น”
จิตรดาราเดินแยกไป คุณหญิงหันไปพูดกับจีรณัทย์เบาๆ
“กัดกันเหมือนกุ๊ย”
“ผู้ดีหรือกุ๊ยเวลาโกรธก็กัดแรงๆทั้งนั้นแหละค่ะ คุณแม่”
คุณหญิงค้อนขวับ
ในรถนิกกี้หัวเราะร่วน ชอบใจ ขณะคุยโทรศัพท์กับจิตรดารา
“จิตดาราคนสวย เราคือวัวเคยขาม้าเคยขี่ ตอนนี้เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว อย่ามาหลอกถามเรื่องราวระหว่างผมกับอีริน่าซะให้ยาก จ้างให้ก็ไม่บอก บอกได้คำเดียวผมรักอีริน่าเป็นบ้าเป็นหลัง บาย จะกลับไปนอนฝันถึงอีริน่า ฝันมันสร้างได้ทุกอย่างเสมอ แม้ว่าตื่นมาไม่จริง ก็ยังดีที่ได้ฝัน กู๊ดไนท์”
แล้วนิกกี้ก็ตัดสาย
ในห้องนอน...อีริน่า นั่งน้ำตาซึม น้อยใจ
“แม่พริมขา อีริน่าอยากเจอคุณตาคุณยาย ไม่ว่าคุณตายคุณยายจะยากจนไม่ใช่ผู้ดีเหมือนคนที่นี่ อีริน่าก็มั่นใจว่า อีริน่าจะมีเกียรติมีศักดิ์ศรีของความเป็นคนเหมือนคนอื่น มีความสุข ได้รับความรัก ทำไมพวกเขาถึงเกลียดอีริน่านัก”
อีริน่าคิดถึงความเมตตาความรักที่ครอบครัวกมลกันต์แสดงต่อเธอ แล้วถอนใจ
“ทำไมคุณตายคุณยายบ้านนั้น ก็ผู้ดีมีเงิน แต่พวกเขาไม่เกลียดอีริน่า ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน”
เสียงรถมาจอดหน้าบ้านอีกครั้ง อีริน่าตื่นมาจากภวังค์ เดินไปที่หน้าต่าง เห็นเจตรินเดินกระเผลกๆเข้ามาในบ้าน ตามลำพัง เจตรินเครียดๆบอกตัวเอง
“อีริน่า ผมหึงหวงเธอมากเกินไปจนขาดเหตุผล จริงของพี่มล กับอิฐ อีริน่าคงน้อยใจมากที่เราไม่ยอมฟังเธออธิบาย ถึงไม่รู้ว่า อีริน่าไปหาคุณป้าพรรณรายแต่ทำไมจึงมีคลิปนั่น แต่ทำไมอีริน่ากับไอ้บ้านิกกี้ ทำท่าราวกับสนิทกันมากมาย”
เจตริน มองไปที่หน้าต่างห้อง เห็นม่านหน้าต่าง ไหวๆ มีแสงไฟเปิดอยู่
“อีริน่ากลับมาแล้ว”
เจตรินสาวเท้าให้เร็วขึ้น
ในห้องนั่งเล่น ทุกคนในห้องผวาไปที่ประตู เจตรินเข้ามาโผเผมาก คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ถามอย่างตื่นเต้น
“ลูกเจต โถ นังอีริน่ามันปล่อยให้ลูกโดนทำร้าย มันไม่ได้ไปหาลูก”
“มันไปหาชู้ไประเริงเพิ่งกลับมาก่อนหน้าพี่เจตไม่นานนี่เองค่ะ” อารดาเยาะ
“นิกกี้มันบอกว่ามันหลงรักนังอีริน่าเป็นบ้าเป็นหลังค่ะ” จิตรดาราเสริม
จีรณัทย์แย้ง
“ทุกคนพูดราวกับไปอยู่ในเหตุการณ์ เจตพูดอะไรออกมาให้ทุกคนรับรู้บ้างสิ”
เจตรินถอนใจ
“อีริน่าไปช่วยผม นิกกี้ก็ไปช่วยผม อิฐกับพี่กมลกันต์ก็ไปช่วยผม ชัดเจนแล้วผมขอตัวผมเหนื่อย ต้องการพักผ่อน”
อารดาสงสัย
“แล้วทำไมไม่กลับมาดัวยกันคะ พี่เจตกำลังปกป้องมัน ทั้งที่รู้ว่ามันมีชู้”
“นี่เจตก็เห็นกงจักรเป็นดอกบัวอีกคน ดูสารรูปสิ โดนใครซ้อมมา” คุณหญิงมองอย่างเป็นห่วง
“ครับ ผมโดนซ้อม และถ้าอีริน่ากับนายนิกกี้ไม่ไปช่วย ผมต้องโดนฆ่า เข้าใจหรือยังครับทุกคน”
“แปลว่ามันมีพระคุณกันมาก เลยปล่อยให้มันเป็นชู้กันต่อหน้าต่อตา”
จีรณัทย์ตัดบท
“คุณแม่ขา จีว่าเจตต้องการหมอ จีจะพาเจตไปหาหมอ”
“ผมต้องการความสงบ ผมต้องการอยู่เงียบๆ” เจตรินรีบบอก
อารดาไม่พอใจ
“ตามลำพังกับนังอีริน่า นี่พี่เจตไม่แคร์เลยจริงๆเหรอคะว่ามันมีชู้”
“หยุดนะ อารดา”
“พี่เจตไปโดนเสน่ห์อะไรของมันมาคะ”
คุณหญิงผวามากอดเจตรินไว้
“คุณแม่ครับ ผมขอบพระคุณที่รักผมมาก แต่ถ้ามีเหตุการณ์อย่างนี้อีก คุณแม่อย่าเอาชีวิตคนอื่นไปเสี่ยงตายแทนผม ผมไม่อยากเสียศักดิ์ศรีให้ใครมาตายแทนผม”
เจตรินเดินจากไป ทุกคนมองตามไม่กล้าตามเจตรินไป
อีริน่าโยนผ้าห่มและหมอนลงมาที่พื้นขณะที่ประตูห้องเปิดออก เจตรินก้าวเข้ามา อีริน่าทำไม่เห็น ล้มตัวลงนอนบนเตียงเงียบๆ
“อีริน่า”
อีริน่าทำนิ่งเฉย ไม่ได้ยิน เจตรินเดินใกล้เข้ามา ชะโงกมองอีริน่าใกล้ๆ เห็นอีริน่าหลับตานิ่งทำเป็นหลับ...บ่นในใจ...ไปให้พ้นนะ คนหูเบา...
เจตรินเห็นอีรีน่านอนนิ่ง ก็ดูออกว่าเธอไม่ได้หลับจริง...แกล้งพูดให้ได้ยิน...
“หลับสนิทไปเลย คงเพลียมาก เลยไม่ทันได้ฟังคำขอโทษจากเรา เฮ้อ”
เจตรินก็ก้มลงไปหอมแก้มอีริน่าทั้งสองข้าง อีริน่าร้องอยู่ในใจ...ตายแล้ว...เจตรินไม่หยุดแค่นั้นหอมเปลือกตาสองข้างของอีริน่า
“ผมเสียใจนะอีริน่า”
อีริน่าร้องบอกอยู่ในใจ...ไม่ต้องมาพูดดี ไม่อยากจะฟัง ไปให้พ้นได้แล้ว...
เจตรินยิ้มแล้วผละถอยออกมาเดินหายไปทางห้องน้ำ พอเจตรินพ้นไป อีริน่าลืมตาแล้วแอบหันไปมองใช้มือปัดหน้าตาแก้มแบบขัดใจ มีเสียงเจตรินฮัมเพลงเบาๆเหมือนสบายใจ
“พวกหาเศษหาเลย แล้วยังทำมาร้องเพลง”
อีริน่าหงุดหงิด
เซฟ์เฮาส์ของเขมชาติ...เอื้อนั่งคิดเรื่องที่พบกมลกันต์ในที่เกิดเหตุ
“คุณกมลกันต์ เป็นเพื่อนกับผู้ชายที่นามสกุล ไอศูรย์ศรินทร์”
เขมชาติเดินเข้ามาโมโหมาก
“ผิดพลาดไปหมด แล้วโอกาสงามๆอย่างนี้มันจะมีผ่านมาง่ายๆอีกเมื่อไหร่ตอนนี้มันคงต้องระวังตัวแจ แถมไอ้มิคาอิลก็จ้องตะครุบอีริน่าอยู่อีกคนแบบเปิดแผยซะด้วย เฮ้ย เอื้อ แกได้ยินที่ฉันพูดไหม เป็นบ้าอะไร นั่งเหม่ออยู่ได้”
เอื้อพยักหน้ารับ
“ครับนาย ผมก็กำลังคิดว่าเราไม่น่าพลาด ถ้าเรื่องนี้มิคาอิลเขารู้....”
“ถ้าเขารู้แสดงว่าพวกแกคนใดคนหนึ่งปากสว่าง แกคนนั้นตายแน่”
เขมชาติหน้าตาดุดัน
“ต้องหาทางให้ได้ ใช่แล้ว ไอ้พงษ์มันเป็นเพื่อนกับอารดานี่นา เพื่อนสนิทซะด้วย”
เขมชาติเริ่มหาทางใหม่ที่ดูดีเพื่อจับตัวอีริน่า
เจตรินแอบมองอีริน่าที่แกล้งทำเป็นหลับแล้วยิ้ม แกล้งทำเสียงก๊อกแก๊ก
“แกล้งหลับนี่นา”
“ออกมาแล้ว” อีริน่าพึมพำ
อีริน่ารีบหันมาทำนอนหลับต่อ เห็นเจตรินเดินมาถึงมองผ้าห่มกับหมอนที่โดนโยนมาวางไว้ที่พื้น
“อีริน่ากะจะมานอนที่พื้นแล้วเผลอหลับไปแน่ๆ เอาไงดี...อีริน่าไม่อยากนอนบนเตียงกับเรา”
อีริน่านอนนิ่งฟังแล้วก็ต้องตกใจ เพราะมีมือแข็งแรงของเจตรินมาช้อนตัวเธอออกจากเตียง แล้วอุ้มเธอไปนอนที่พื้นตรงที่เธอเอาหมอนกับผ้าห่มมากองไว้
เจตรินวางอีริน่าลง แต่ตัวเองไม่ยอมกลับขึ้นไปนอนบนเตียง แต่กลับล้มตัวลงไปนอนข้างๆ แล้วกอดเธอไว้
“อยากนอนข้างล่างก็จะนอนด้วย นอนกอดกันให้ถึงเช้าไปเลย”
อีริน่าทำอะไรไม่ถูก เจตรินทำไม่รู้ไม่ชี้
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์นอนไม่หลับ คับแค้นใจคิดว่าอีริน่าน่าจะโดนแลกตัวกับเจตรินแต่กลับมาได้ แถมเจตรินยังทำท่าไม่เดือดร้อนที่อีริน่าไปกับนิกกี้และกลับมากับนิกกี้
“มันรอดมาได้ แทนที่จะโดนเอาตัวไปแทนเจต ทำไมมันดวงแข็งนักนะเจตก็แปลกประหลาดมาก ไม่ยักทำท่าโกรธเคืองอะไรมัน แถมมาทำท่าต่อว่าต่อขานเราซะอีก ที่ส่งมันไปตายแทน ทำจนจะหมดทุกวิถีทางแล้ว หรือว่าต้องหลอกใช้อารดา ใช้จิตรดาราไม่สำเร็จแน่”
อีริน่านอนตัวแข็ง มีเจตรินกอดเอาไว้แน่นหนา เธอบ่นในใจ...จะทำยังไงดี เขาถึงจะเลิกกอดเรา...อีรีน่าคิดวางแผนแล้วแกล้งสั่นไปทั้งตัว เจตรินตกใจมาก
“อีริน่า เป็นอะไรน่ะ อีริน่า”
อีริน่าทำเป็นละเมอลุกพรวด เอามือปาดหน้าเจตรินจนหงาย
“ฉันเป็นนางมารร้าย มาสิงร่างนี้เอาไว้ ถอยไปให้ห่าง”
เจตรินล้มลง
“อีริน่า ละเมอใช่ไหม”
อีริน่าทำสะบัดหัวไปมา มือไม้ก็เปะปะตบตี
“นางมารร้าย ไม่ชอบใจ”
“แต่ผมชอบใจนางมารร้ายมาก แสดงฤทธิ์เดชออกมาให้หมด ผมอยากเห็น อยากปราบนางมารร้ายมานานแล้ว”
อีริน่าชะงักไปนิดหนึ่งแล้วเล่นงานเจตรินต่อไป เจตรินหัวเราะแล้วสู้อีริน่ารวบตัวเอาไว้แน่นหนามากจนเธอดิ้นไม่หลุด
“ฉันจะฆ่าแก”
“ฉันจะกอดเธอ ฉันจะ...”
แล้วเจตรินก็จุ๊บอีริน่าทันที อีริน่าพยายามดิ้นขลุกขลักไปมา แต่ไม่สำเร็จ เจตรินกอดจูบไว้แน่น
อีริน่าค่อยๆอ่อนลง เลิกต่อสู้ เจตรินจึงเข้าใจว่าอีริน่า อ่อนระทวย ค่อยคลายอ้อมกอด อีริน่าได้โอกาส ผลักเจตรินออกจากตัว แล้วโวยใส่
“อย่ามาฉวยโอกาสล่วงเกิน เราเป็นสามีภรรยากันแต่ในนาม”
แต่เจตรินไม่ฟัง กลับกอดรัดอีริน่าต่อไป อีริน่าพยายามสู้แต่หัวใจไม่ไปด้วย
พริมจัดดอกไม้ในห้องรับแขก บ้านมาดามแคทเทอรีน ชะงักมือจากงาน คิดถึงอีริน่า
“วันก่อนลูกโทรหาแม่ แล้วทำไมหายเงียบไปไม่โทรกลับมาอีก อีริน่าลูกรักของแม่พริม หวังว่าปาปาคงหาลูกพบ และเอาชื่อที่อยู่ ของคุณตาคุณยายให้ลูกในเร็ววันนี้ ขอให้สิ่งที่แม่หวังเป็นจริงด้วย แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน นิโคลัยขอให้คุณปลอดภัยด้วย”
พริมจัดดอกไม้ น้ำตาซึม
นิโคลัยถูกกักขังไว้ หยิบที่อยู่และชื่อตายายของอีริน่าที่ซ่อนไว้ออกมาดู เขาพยายามอ่านออกเสียงให้เป็นภาษาไทย
“เจอเนอรัล นี่แกรนด์ปาของอีริน่าเป็นนายพลหรือนี่ มียายเป็นเลดีโอพริม เธอไม่เคยเล่าให้ผมฟังบ้างเลย เราต้องพยายามแอบติดต่อสองคนนี่ให้ได้ถ้ายังไม่พบอีริน่า เพื่อให้พวกเขาไปตามหาอีริน่าเอง”
ประตูห้องขังมีเสียง นิโคลัยรีบเก็บโพยนั้นซ่อนในรองเท้า มิคาอิลกับสมุนเดินเข้ามาในห้อง
“แกทำอะไรขยุกขยิกนิโคลัย”
นิโคลัยทำหน้าตาเฉย
“ฉันรู้สึกว่ามีอาการแพ้อาหารที่นี่ คันไปหมดทั้งตัว”
“คันเพราะอยากยาหรือเปล่า แล้วเอามาอ้างว่าแพ้อาหาร”
“ฉันจะพยายามเลิกให้ได้”
นิโคลัยหัวเราะเยาะ
“ถุย พูดได้แต่ปาก แกไม่มีวันเลิกได้มีแต่จะถลำลึกมากขึ้นไปทุกที”
“นี่ดึกมากแล้ว แกเข้ามาหาฉัน แกต้องการอะไร”
“พาแกไปอยู่ที่พัทยา ที่นั่นคือแหล่งกบดานที่ดีที่สุด ทำงานง่ายมาก”
“แล้วแกจะปล่อยให้ฉันเดินไปมาได้ตามปกติเหมือนคนทั่วไปหรือเปล่า”
“ได้สิ แต่ต้องอยู่ในสายตาของคนของฉัน ไปได้แล้ว”
สมุนสองคนประกบนิโคลัย
สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 9 (ต่อ)
เช้าวันใหม่...อีริน่านอนนิ่งเงียบซึมตาลอย เจตรินกอดเอาไว้แน่น เธอน้ำตาคลออยู่ บอกกับตัวเองในใจ
‘แม่พริมขา อีริน่าพลาดไปอีกแล้ว ปาปาขาอีริน่าเสียหายไปหมดแล้ว อีริน่าไม่ต้องการให้สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเกิด แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้เพราะความโง่ และอ่อนแอของอีริน่าเอง’
อีริน่าน้ำตาไหลพยายามจะเอาตัวออกมาจากอ้อมกอดของเจตริน แต่แค่ขยับนิดเดียวก็ทำให้เจตรินขยับเข้ามากอดแน่นมากกว่าเดิมไปอีก
‘อีริน่าต้องให้มันเกิดขึ้นครั้งเดียว ครั้งแรก และครั้งสุดท้าย’
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์เดินมาหยุดหน้าห้องนอนเจตรินยื่นหูแนบฟังเสียง
“เงียบเชียบเกินไป บ่งบอกถึงสัญญาณอันตรายว่าน่าจะเกิดเรื่องที่เราไม่ชอบที่สุด เจตกับนังอีริน่ามันเข้าใจกัน คืนดีกัน โอย...แค่คิดก็ใกล้จะบ้าตาย ต้องจัดการให้เด็ดขาด”
อารดามาแตะข้อมือ
“คุณแม่ขาอย่าวู่วามค่ะ ดามีแผนการใหม่แล้วค่ะ”
“แผนอะไร ยัยจิตไปใช้ไอ้นิกกี้ก็พังทลายไร้ผล”
“เพราะไอ้นิกกี้มันงี่เง่า มีเงินแต่ไม่มีปัญญาค่ะ”
“แล้วหนูดาจะทำยังไง ใครจะมีปัญญาขัดขวางนังอีริน่าได้”
“ดามีเพื่อนค่ะ เพื่อนของดาแก๊งนี้เก่งมากค่ะ เรื่องกำราบปราบปรามผู้หญิง ต่อให้ฉลาดแสนฉลาดก็แป๊กหมดรูปตกเป็นทาสมันทุกรายค่ะ”
จิตรดาราเดินมาอีกคน
“พี่ดาช่างเลือกคบเพื่อนได้เลวโดนใจจริงๆนะคะ ใครเอ่ย”
อารดาหันมาทำหน้าหงิกใส่จิตรดารา
“น้องจิตเองก็ระวังให้ดีนะคะผู้ชายน่ะ มันมีหลายแบบ มันจะแบลคเมล์เราเอาง่ายๆ”
“ขอบคุณที่เตือนค่ะ จิตน่ะเนื้อหอมสวยรวยเลือกได้ แต่บางคนสิคะ สวยแต่รูปจูบไม่หอมไส้กลวง ประวัติครอบครัวเสียหาย ไม่มีสิทธิ์เลือกต่อให้พรีเซนต์ตัวเองสุดฤทธิ์ ยังโดนหมางเมิน”
“เอาละเอาละ สรุปว่าหนูดาจะจัดการนังมารชีวิตของเราได้ยังไง” คุณหญิงตัดบท
อารดาปรายตามองจิตรดารา
“กำแพงมีหูประตูมีช่อง บางคนอาจเก็บความลับไม่ได้ค่ะ”
“ต๊าย...มาว่าจิตปากสว่าง”
“ถ้าอย่างนั้นน้องจิตก็ช่วยทำให้คุณแม่พังต่อไปสิคะ”
คุณหญิงขัด
“เอาละยัยจิต แม่ขอคุยกับหนูดาตามลำพัง”
อารดายิ้ม จิตรดาราค้อนขวับ
อีริน่าอึดอัดสุดๆ แล้วออกแรงดันตัวออกมาจากเจตรินที่นอนหลับยิ้มกริ่ม
“สายมากแล้ว”
“สายก็ช่างมันมันปะไร ผมยังไม่อยากตื่น”
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญนอนต่อไปคนเดียวเถิดค่ะ ฉันจะ…”
“ออกไปหานายนิกกี้หรือ”
“ก็น่าจะใช่ค่ะ”
เจตรินลุกพรวดตาขวางขึ้นมาทันที
“ลืมมันไม่ลงจริงๆใช่ไหม นี่หมายความว่าเมื่อคืนนี้ใจเธอลอยไปหามัน”
“ช่างรู้ซึ้งถึงจิตใจฉันจริงๆนะคะ”
เจตรินลุกไปจากที่นั่น อีริน่ามองตามน้อยใจมาก แต่ที่เจตรินเป็นเช่นนั้นเพราะหึงหวงอีริน่า เจตรินหันมาบอก
“จะให้โทรไปบอกให้นายนิกกี้มารับก็ได้นะ”
“ก็ดีค่ะ ช่วยกรุณาโทรไปเร็วๆด้วย ฉันใจร้อนค่ะ”
“ช่วยทนอีกนิด ขออาบน้ำแต่งตัวก่อน ไม่อยากจะแก้ผ้าแก้ผ่อนไปโทร”
เจตรินเดินปึงปังไปทางห้องน้ำ อีริน่าแอบสะอื้นออกมาเบาๆ
“ทำร้ายทำลายกันแล้วพาลหาเรื่องไสหัวกันชัดๆ”
อีริน่าป้ายน้ำตาป้อยๆ มีเสียงเคาะห้อง พร้อมเสียงคุณหญิงศรินทร์ทิพย์ดังขึ้น
“ลูกเจต อีริน่า อาหารเช้าพร้อมแล้ว ลงไปกินกันเถิด”
อีริน่ารีบตอบรับ
“ขอบพระคุณค่ะ”
ห้องอาหาร...คุณหญิงศรินทร์ทิพย์กับทุกคน นั่งรอเจตรินกับอีริน่า มีสาวใช้สองฝ่ายคอยดูแล
“คุณแม่ใจเย็นๆนะคะ ดาจัดให้เองค่ะ คุณแม่คอยสนับสนุนดาก็พอค่ะ” อารดารีบบอก
“แม่หมดทางเลือกแล้ว ตอนนี้กลัวเหลือเกินว่ามันจะท้องขึ้นมา” คุณหญิงกังวล
“มีใครไปเรียกพี่เจตกับเมียเขามากินข้าวหรือยังคะคุณแม่” จิตรดารามองๆ
“แม่ไปมาเอง”
“เสียมารยาท ผู้ใหญ่ไปเรียกยังไม่รีบลงมา” จิตรดาราหงุดหงิด
เจตรินเดินลงมาหน้าตาดูมีแววเบิกบาน คุณหญิงสะกิดอารดา
“ดูหน้าเจตสิ ยังกับไปกินอาหารทิพย์มา” คุณหญิงมองค้อนลูก
“เห็นแล้วค่ะ คุณแม่สงบไว้ก่อนนะคะ” อารดารีบบอก
“ขอโทษครับคุณแม่ ทุกคน ผมตื่นสายไปนิดหนึ่ง” เจตรินยิ้มให้แม่
“มัวทำอะไรกันไม่ทราบ หรือว่าเมื่อคืนนอนดึก” จิตรดารามองค้อน
อีริน่าเดินลงมาอีกคนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พูดกวนๆ
“ค่ะ ตอนกลับมาก็ดึกแล้ว แต่กลับมาแล้วเราสองคนก็ยังมีเรื่องราวตกลงกันต่อค่ะ”
“อ้อ...คงตกลงกันได้ด้วยดีแล้วสินะ”
“ค่ะ” อีรีร่าทำท่าจะอาเจียน “แหวะ”
ทุกคนมองมาที่อีริน่า
“แหวะ...คุณแม่....หรือว่าท่าจะแพ้ท้อง”
“ก็ยังสงสัยตัวเองอยู่ค่ะว่าเกิดจากอะไรกันแน่ ถ้าท้องจริงคุณเจตคงดีใจมากค่ะ จริงไหมคะคุณเจต”
เจตรินวางหน้าไม่ถูก
“ว่าไงคะพี่เจต ดีใจมากไหมคะ”
จิตรดาราประชดแค้นสุดๆ
“ครับ” เจตรินบอกหน้าตาเฉย
“แม่มีอะไรจะเสนอแนะเพื่อความปรองดองของครอบครัวเรา” คุณหญิงพูดเข้าแผน
“ดีค่ะ คุณแม่” จีรณัทย์รีบบอก
“ยังไงคะ คุณแม่” อารดาแสร้งถาม
“แม่อยากให้พวกเราไปพักผ่อนชายทะเลกัน อีริน่ายังไม่เคยเห็นทะเลเมืองไทยใช่ไหม”
“ค่ะ” อีริน่าตอบ
“เจตว่ายังไง” คุณหญิงหันไปถาม
“ดีครับ คุณแม่” เจตรินเห็นด้วย
“ชวนนิกกี้ไปด้วยดีไหมอีริน่า” จิตรดาราเข้าแผน
“จิตเธอกำลังทำวงแตก” จีรณัทย์รำคาญ
“ไม่แตกหรอกค่ะ ถ้าคุณเจตไม่ว่าอะไรก็ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะเมื่อสักครู่ก่อนที่เราจะลงมากินอาหาร คุณเจตสัญญาว่าจะโทรตามนิกกี้ให้มาหาอีริน่าค่ะ” อีริน่าบอกหน้าตาเฉย
“ต๊าย…” จิตรดารามองค้อน
เจตรินรวบช้อน คุณหญิงถามเอาใจ
“อิ่มแล้วหรือลูก”
“ครับ...ผมจะรีบไปกระทรวง วันนี้วันจันทร์แล้ว”
เจตรินลุกออกไปไม่มองอีริน่า
“อีริน่าเดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” คุณหญิงสั่ง
“เอ้อ...”
“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก แค่อยากจะทำให้เธอสนุกสนานสบายใจ”
“ขอบพระคุณค่ะ” อีริน่าไม่ค่อยเชื่อใจนัก
เจตรินขับรถพุ่งออกไปจากบ้าน ประตูบ้านเปิดออก เจตรินยังไม่ทันออกจากบ้าน รถนิกกี้พุ่งสวนเข้ามา จนรถเจตรินต้องหยุด
“นิกกี้...นี่อีริน่าเรียกมาเองเลยหรือ ผู้หญิงอะไร”
นิกกี้กดกระจกลง ยื่นมือโบกออกมาให้เจตริน
“เฮ้...คุณเจต โอเคแล้วนะ ผมมาหาอีริน่าไม่ว่ากันนะ”
เจตรินไม่พูดไม่ตอบอะไร ปล่อยให้นิกกี้สวนเข้ามา พอได้ทางเจตรินขับรถออกไปทันทีไม่มองหน้านิกกี้
“ไม่สนก็ช่างไม่ได้มาหาคุณ แต่มาหาอีริน่า” นิกกี้เบ้ปาก
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์ถามอีริน่า เมื่ออยู่กันตามลำพัง
“บ้านนั้นเขามีอะไรดี เธอถึงอยากไปหาพวกเขานักหนา”
“เขารักอีริน่าค่ะ รักอย่างน่าแปลกใจ”
“น่าแปลกใจยังไง”
“คุณตาคุณยายทำราวกับว่าอีริน่าคือหลานแท้ๆของท่านจริงๆค่ะ”
คุณหญิงแอบค้อน
“ก็เลยอยากจะไปเป็นหลานจริงๆของเขาขึ้นมา”
“ค่ะ อีริน่าอยากมีคุณตาคุณยายอย่างสองท่านนั่น แต่มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ”
“เสียใจด้วยนะ แต่เธอก็น่าจะดีใจเพราะคนบ้านนั้นน่ะ เป็นฆาตรกรชัดๆ”
“ฆาตกร” อีริน่าตกใจ
“ลูกสาวบ้านนั้น ที่มันหายตัวไปน่ะ มันยิงน้องชายฉันตายอย่างทารุณมันเลวมาก แล้วเธอยังอยากจะไปเป็นหลานของพวกนั้น มีแม่เป็นนังฆาตกรหรือ”
“เอ้อ…”
“เอาเถิด มันไม่ใช่เรื่องของเธอ มันไม่เกี่ยวกับเธอ และจริงๆแล้วที่ฉันเรียกเธอมานี่ ก็เพื่อจะบอกเธอว่า ฉันไม่ขัดข้องถ้าเธอจะไปหาพ่อแม่ของนังฆาตกรนั่น อยากจะไปวันนี้ก็ได้นะ”
“จริงหรือคะ” อีริน่าดีใจมาก
“ฉันจะโกหกเธอไปทำไม”
“ขอบพระคุณมากค่ะ” อีริน่าไหว้
คุณหญิงแอบยิ้มปรายตาไปที่ประตู อารดาที่หน้าประตูพยักหน้าให้คุณหญิงแบบรู้กันว่าจะจัดการแผนต่อไป
จิตรดาราออกมาพบนิกกี้ที่ด้สนนอก เธอตบหน้าเขาอย่างโมโห
“หน้าโง่ ปัญญามด แค่นี้ก็ทำพลาด ไม่รู้หรือว่าพี่เจตไม่ได้โกรธนังอีริน่าสักนิดไม่คิดจะทิ้งขว้าง แถมหึงหวงมันจนออกนอกหน้า”
“ก็ทำจนสุดความสามารถแล้วนี่นา แล้วก็ไม่คิดจะละความพยายามต่อไป เห็นไหมว่านิกกี้รีบมาแต่เช้ามารับอีริน่า ไปบอกอีริน่าทีสิว่านิกกี้มาแล้ว”
“ตอนนี้มันอยู่กับคุณแม่ คุณแม่ไม่พอใจนิกกี้มาก ทำไมไม่ปล้ำมัน ทำได้แค่คลิปที่มันกระโดดใส่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น มันก็พิสูจน์ไม่ได้ว่ามันเสียหายเต็มที่”
“น้ำหยดลงหินน่า เดี๋ยวอีริน่าก็เรียบร้อยนิกกี้จนได้”
“เรียบร้อยพี่เจตน่ะไม่ว่า เดินลงมาทำตาวิ๊งๆ แต่พอพูดถึงนิกกี้ หึงสะบัดหน้าออกไปเลย อยากทำให้พี่เขาเกลียด แต่กลับกลายเป็นทำให้เขารักมัน มากขึ้นไปอีก จะบ้าตาย”
“นิกกี้จะรอจนกว่าอีริน่าจะคุยกับคุณแม่เสร็จนะ”
จิตรดาราพยักหน้า
อารดาแอบโทรหาพงษ์ธร นัดหมายเรื่องจัดการอีริน่า
“รายนี้เธอได้สบายๆ แต่ไม่มีอะไรให้ปอกลอก นอกจากปอกเปลือกมัน”
“ไม่มีปัญหา ไม่ปอกลอก พอปอกเปลือกหมดแล้ว ก็ส่งไปให้ไอ้...”
พงษ์ธรพูดแค่นั้นแล้วเงียบไป
“ส่งให้ใครหรือ”
“ไม่มีอะไร...โอเค จะให้เริ่มวันนี้เลยใช่ไหม”
“หวังว่าเธอคงไม่ได้นัดใครไว้นะ”
“หล่อเลือกนัดได้ อย่างผมไม่ต้องไปขอนัดใคร มีแต่หญิงมารอเข้าคิวขอนัดตรึม”
“โดยเฉพาะจิตรดารางั้นสิ”
“เธอก็น่ารักดีออก” พงษ์ธรหัวเราะ
“เงินของเธอน่ารักน่ะไม่ว่า”
“เงินของดาก็น่ารักไม่ด้อยกว่า ความสวยของดาก็ไม่ยิ่งหย่อน แต่ผมรวยเองแล้วผมไม่สนใจอยากได้เงินของใครหรอก ขอบใจมากที่นึกถึงเพื่อน อย่าลืมรางวัลก็แล้วกัน”
“ชัวร์ แล้วจะส่งรูปมันไปให้ชื่นชมก่อน”
อารดาวางสาย
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์นั่งถ่วงเวลาพูดกับอีริน่า รออารดาไปตกลงกับเพื่อน โดยไม่รู้ว่าเป็น พงษ์ธรแฟนคนใหม่ของจิตรดารา
“ฉันน่ะอาจจะร้ายไปบ้าง ก็เพราะบางทีเข้าใจเธอผิด และเธอเองก็ใช่ย่อยชอบต่อล้อต่อเถียง แต่ฉันไม่อยากจะถือสาเธอแล้ว” คุณหญิงพยายามพูดดี
“ขอบพระคุณมากค่ะ ต่อไปนี้อีริน่าจะพยายามไม่ต่อล้อต่อเถียงค่ะ”
“ขอบใจ”
อีริน่านึกในใจ...แปลกแท้ ทำไมผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายใส่เรา เดาใจไม่ถูกหรือเป็นเพราะว่าเธอเป็นผู้ดี ผู้ดีนี่เอาแต่ใจตัวแท้ๆ แม้กระทั่งคุณเจตริน....
อีริน่านึกถึงเจตรินที่กอดจูบเธอ เธอแอบถอนใจทั้งทุกข์และสุขระคนกัน คุณหญิงจับสังเกต
“เมื่อคืนเธอกับเจตปรับความเข้าใจกันดีมากใช่ไหม”
อีริน่าหน้าแดงเขินอาย ไม่กล้าตอบคำถาม ขณะที่คุณหญิงคิดในใจ...ขออย่าให้แกท้อง ถ้าแกท้อง ขอให้แกแท้งลูก...
มีเสียงเคาะห้อง คุณหญิง คิดว่าเป็นอารดา
“หนูดาหรือเข้ามาเลย”
นิกกี้กับจิตรดาราเปิดประตูเดินเข้ามา นิกกี้ไหว้ แต่คุณหญิงไม่รับไหว้เมินหน้าหนี
“นิกกี้เขามารับอีริน่าค่ะคุณแม่”
คุณหญิงผิดแผนที่วางไว้กับอารดา
“ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด อีริน่าเขาต้องการไปที่อื่นแล้ว”
“อ้าว ก็เขานัดกันไว้นะคะ”
อารดาเข้ามาอีกคน ไม่ทันมองเห็นจิตรดารากับนิกกี้ อารดาพยักหน้าให้ คุณหญิงพยักเพยิดให้ดูนิกกี้
“พี่ดากับคุณแม่พยักเพยิดอะไรกันไม่ทราบคะ”
คุณหญิงรีบพูดแก้
“เอ้อ แม่พยักเพยิดกับพี่ดาว่าตกลง อีริน่าเขาจะไปหาคนบ้านนั้น”
“อีริน่าจะไปเองใช่ไหมคะคุณแม่ หรือว่าจะให้ดาไปส่งให้” อารดาถาม
“ผมไปส่งให้ก็ได้ครับ” นิกกี้รีบเสนอ
“ไม่ต้อง”
อารดา กับคุณหญิงตวาดแว๊ด นิกกี้หน้าจ๋อย
หน้าตึก...จิตรดาราแสดงความเห็นใจนิกกี้
“เสียใจด้วยนะ ที่พลังของฉันไม่แข็งแกร่งเท่าคุณแม่ กับนังพี่ดานังนี่สักวันเถิดบูมเมอแรงจะวกกลับไปตัดหัวมัน”
“ขอบใจ อย่าลืมเอาใจช่วยกันต่อไปนะ”
นิกกี้เดินออกไปขึ้นรถ
พงษ์ธรดูรูปอีริน่าในจอมือถือ แล้วยกมาจูบอย่างหลงใหลในความสวย
“อีริน่าผู้น่ารักและแสนสวย”
เสียงมือถือดังขึ้น พงษ์ธรมองไปโชว์เบอร์ของจิตรดาราแล้วเซ็ง
“จิตรดารา เธอมันบ้า หาความน่ารักไม่ได้แม้แต่น้อย ยกเว้นเงินหนาน่ารักตรงนี้เอง...”
พงษ์ธรไม่ยอมรับ แต่กลับมานั่งมองหน้าอีริน่าในมือถือต่อไป เขมชาติเดินหน้ามุ่ยเข้ามาเห็นพงษ์ธรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองอะไรในไอโฟน ชะโงกหน้าไปมองบ้าง แล้วเขมชาติก็ตื่นเต้นมาก
“อีริน่า”
พงษ์ธรหันมามองเขมชาติ
“ใช่อีริน่า สวยเชื้อเชิญชวนชิมน่าลิ้มลองมาก”
“รู้จักเธอหรือ”
“อีกสักครู่คงได้รู้จักแน่ๆ คนนี้แจ่มที่สุดเท่าที่เคยเจอมา”
เขมชาติรีบบอก
“คนนี้นี่แหละที่มิคาอิลกำลังตามตัว และฉันก็กำลังต้องการเธอ”
“เฮ้ย..แมงดาไม่แย่งผู้หญิงคนเดียวกัน นี่คือสัจธรรมของแมงดา” พงษ์ธรโต้
“เราก็แบ่งกันสิวะ อย่าลืมว่าแมงดาไม่ควรมีผู้หญิงเป็นของตัวเอง เพราะผู้หญิงคือสินค้าของเรา”
“นายกำลังจะบอกอะไร”
“ก็ฉันที แกที แล้วก็ส่งไปขายให้มิคาอิล เอาเงินมาแบ่งกัน”
“แต่ฉันเข้าถึงเธอก่อน ฉันต้องได้เธอก่อน”
“นายจะเข้าถึงเธอได้ยังไง ในเมื่อฉันพยายามแทบตายยังไม่ได้แตะต้อง”
“ฉันมีเส้น ฉันเส้นใหญ่ ขอตัวก่อน จะไปหาอีริน่าคนสวย”
พงษ์ธรก็ลุกเดินออกไป
“โชคดี เพื่อน” เขมชาติร้องบอก
แหววเดินออกมาส่งอีริน่าหาแท็กซี่ที่หน้าบ้าน
“คุณอีริน่าแน่ใจนะคะว่าไปถูก”
“ฉันมีที่อยู่ตามที่พี่กมลกันต์ให้ไว้”
“คุณอีริน่าไม่สะกิดใจบ้างหรือคะ ว่าทำไมจู่ๆคุณหญิงเกิดใจดีมีเมตตาฉับพลันทันใด”
“ก็แปลกใจบ้าง”
“เป็นเมตตาแบบเฉพาะกิจน่าสงสัยนะค่ะ”
“แปลว่าอะไร”
“แปลว่า เมตตาเพื่ออะไรบางอย่างในช่วงเวลาหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปเหมือนเดิม”
“อ้อ แท็กซี่มาแล้ว”
แหววเรียก แท็กซี่จอด อีริน่ายื่นที่อยู่ให้
“เชิญครับ”
อีริน่าก้าวขึ้นไป แหววปิดประตู
“ดูแลตัวเองนะคะคุณอีริน่า แหววเป็นห่วง”
“ขอบใจมากแหวว”
รถพุ่งออกไปจากที่นั่น
สมุนพงษ์ธรจอดมอเตอร์ไซค์ซุ่มแอบดูอยู่ เห็นอีริน่าขึ้นแท็กซี่ออกไป รีบโทรรายงานพงษ์ธร
“คนสวยนั่งรถออกไปแล้วครับ ผมทำตามแผนได้เลยใช่ไหมครับ”
มอเตอร์ไซค์พุ่งตามออกไปทันที เมื่อพงษ์ธรตอบรับ
เจตรินนั่งทำงานอยู่ที่กระทรวง เขาคิดถึงอีริน่าขึ้นมา จึงโทรกลับไปที่บ้าน คุณหญิงศรินทร์ทิพย์รับสาย
“ฮัลโหล อีริน่าอยู่บ้านหรือเปล่า”
“เจต นี่แม่พูด อีริน่าออกไปแล้ว”
“ออกไปแล้ว”
เจตรินหงุดหงิดไม่พอใจ
คุณหญิงศรินทร์ทิพย์พูดกับเจตริน มีอารดานั่งยิ้มกริ่มใกล้ๆ
“แม่อนุญาตให้เขาออกไปเปิดหูเปิดตาเองจ้ะ”
“ไปคนเดียวตามลำพังหรือครับ”
“เขาอยากไปคนเดียวนี่จ้ะ แต่เขาจะไปหาใครไปเจอใครแม่ไม่ได้ซักถาม แม่ต้องให้เกียรติเขาในฐานะที่เป็นสะใภ้ของแม่ ความจริงแม่บอกจะให้รถที่บ้านเราไปส่งแต่เขาไม่ต้องการ เจตมีปัญหาอะไรหรือลูก”
คุณหญิงพูดกับเจตรินต่อ ขณะที่อารดากำลังคุยโทรศัพท์กับพงษ์ธรเช่นกัน
“มันออกไปแล้ว เธออย่าให้พลาด นังนี่มันไม่ธรรมดา ฝีมือมันราวกับนางฟ้าอะไรในหนังดังของฝรั่งนั่นทีเดียว ผู้ชายหลายคนยังเอามันไม่อยู่โอเค โชคดีนะ”
อารดาตัดสาย
จิตรดาราหงุดหงิดต่อสายหาพงษ์ธรไม่ยอมรับ กระแทกมือถือลงบนโซฟา
“คุณพงษ์ไม่ยอมรับสายจิต เกิดอะไรขึ้น หรือว่าไม่สบาย หรือว่าโดนดัก ทำร้าย หรือว่าโดนจับตัวไปแบบพี่เจต โอ๊ย...จะบ้าตาย”
แล้วจิตรดาราก็ยกหูต่อหาเจตริน
เจตรินรับสายจิตรดารา
“มีอะไรคะ น้องจิต”
“เบื่อ โทรหาใครก็ไม่มีใครรับสาย คนที่อยากพบก็ไม่ได้พบคนที่ไม่ได้อยากพบก็ดันมาให้พบ”
“ใครคะ”
จิตรดารากระฟัดกระเฟียดตอบ
“นิกกี้ค่ะ มาหาอีริน่า”
เจตรินหน้าตึงมาก ไม่พอใจหวงอีริน่ามาก
“ช่างเขาเถิด พี่มีงานด่วนต้องรีบทำ ขอตัวก่อนนะคะ”
เจตรินรีบตัดสาย
“มันมาจนได้ แล้วอีริน่าก็ออกไปข้างนอกตามลำพัง คุณแม่จะให้รถไปส่งก็ไม่ยอม มีพิรุธมาก บ้าเอ๊ย”
แท็กซี่ที่อีริน่านั่งมา มุ่งหน้าไปบ้านคุณหญิงพรรณราย มอเตอร์ไซค์ของสมุนพงษ์ธรขับใกล้เข้ามา แล้วพุ่งเข้าชนแท็กซี่ ในรถอีริน่ากับคนขับแท็กซี่เห็น ตกใจ
“ระวังค่ะพี่”
“เฮ้ย”
เสียงดังโครม อีริน่าหัวคะมำ ภายนอก รถจอด แท็กซี่ลงมาจากรถไม่พอใจมอเตอร์ไซค์มาก
“ขับรถยังไงกัน ดันพุ่งมาชนยังกับเจตนา เมายาบ้าหรือเปล่า”
“ซ่านักหรือ มาด่ากันง่ายๆ อยากมีเรื่องนี่หว่า”
คนขับมอเตอร์ไซค์ผลักอกคนขับ
“ก็มีสิวะ กูไม่กลัวมึง” คนขับผลักตอบ
“แล้วมึงกลัวนี่ไหมวะ”
สมุนชักปืนออกมา แท็กซี่ผงะ มอเตอร์ไซค์หันไปกระชากประตูหลังให้เปิดตะคอกอีริน่า
“แกนังผู้หญิงลงมานี่เลย”
อีริน่ายิ้มเดินลงมาจากรถ ทำท่าไม่กลัวจนสมุนงง
“ลงมาแล้ว ให้ทำไรอีกไอ้บ้า”
“เฮ้ย อีนี่ช่างกล้า”
“เออฉันกล้า มีอะไรไหม”
“น้องอย่าไปทะเลาะกับมันไม่คุ้ม โดนฆ่าข่มขืนปาดคอหมกป่า” คนขับแท็กซี่เตือน
“ขอบคุณที่พี่แนะนำ เดี่ยวจะทำกับมันอย่างที่ว่า ฆ่าปาดคอหมกป่า”
สมุนหันปากกระบอกปืนมาทางอีริน่า
“หุบปากไปเลยเดี๋ยวตบเลือดกบปาก ทำไมลูกพี่ไม่มาสักทีนะ”
สมุนจะตบ อีริน่าเตะปืนที่มือหล่นลงพื้น
“เฮ้ย ของจริงนี่หว่า”
สมุนแอบตกใจนิดหนึ่ง แล้วตั้งสติ ต่อสู้กับอีริน่าต่อไปทั้งที่ใจเสียแล้ว
รถหรูซึ่งพงษ์ธรเช่ามากำลังแล่นตรงไปยังที่เกิดเหตุ
“เห็นหรือยัง” พงษ์ธรถาม
“นั่นไงลูกพี่ กำลังล่อกันนัว”
พงษ์ธรมองไป
“พุ่งไปเลยนะ แล้วแกทำตามที่ฉันสอน เรียกฉันว่าท่าน ทำตัวผู้ดีที่สุด”
“จัดเต็มครับลูกพี่”
สมุนพุ่งรถไปทันที
จบตอนที่ 9
