เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 20 อวสาน
หลังเคาน์เตอร์ เขมิกาคิดว่าไปกันแล้วโล่งอก แต่จู่ๆ มีคนมาสะกิดบ่า เขมิกาปัดมือ
“รู้แล้วว่าไปแล้ว”
ชานนท์ยืนค้ำหัวเขมิกาอยู่
“ใครไปแล้ว”
เขมิกาสะดุ้งเหลียวมองด้านหลัง
“เฮ้ย” เขมิกาทะลึ่งพรวดลุกยืน “ไหนบอกจะไปกินกาแฟ”
“หลบหน้ากันทำไม”
เขมิกาแกล้งหยิบกระดาษทรายขัดเคาน์เตอร์
“หลบที่ไหน ฉันทำงานอยู่ แล้วคุณกลับมาทำไมอีก” เขมิกาถามโดยไม่ยอมมองหน้าชานนท์
“ไม่รู้หรือว่าแม่เธอตกลงซื้อเฟรนไชน์ของฉันแล้ว ฉันก็ต้องมาดูแลเรื่องสถานที่”
“แม่นะแม่ไม่เห็นบอก” เขมิกาพึมพำ ชานนท์จับมือเขมิกาให้หยุดขัดไม้
“ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”
“ฉันกำลังยุ่งต้องทำงานเห็นหรือเปล่า” ชานนท์ไม่ฟัง ลากเขมิกาออกไปเลย เธอจึงโวยวาย “โอ๊ย คุยตรงนี้ก็ได้”
ชานนท์ยังจับมือเขมิกาเดินกึ่งลากมา เขมิกาพยายามดึงมือออก
“คุณนี่ไม่รู้จักอะไรควรไม่ควรเลย ฉันมีสามีแล้วใครมาเห็นเข้าฉันเสียหายนะคุณ”
ชานนท์ยอมปล่อยมือ
“งั้นตอบมาสิว่าคุณโยธินไปไหน ฉันอยากเชิญมากินข้าวด้วยกัน ตั้งแต่เขาแต่งงานฉันยังไม่ได้แสดงความยินดีด้วยเลย”
“โอ๊ยเขาไม่ถือหรอก”
“แต่ฉันถือ ช่วยโทรหาคุณโยธินให้ที เดี๋ยวนี้เลย” เขมิกาอึกอัก
“เอางี้แล้วกัน ฉันนัดได้เมื่อไหร่แล้วจะบอกคุณ ตอนนี้สามีฉันเขายุ่งกับงานที่บริษัท ยังไม่มีเวลารับนัดคุณวันนี้หรอก”
ชานนท์มองไปข้างหลังเขมิกา
“สวัสดีครับคุณโยธิน”
“อย่ามาหลอกฉันหน่อยเลย วิธีนี้ฉันใช้บ่อย เก่าไปแล้ว”
“คุณชานนท์เขารู้ความจริงแล้วเข็ม” โยธินบอก เขมิการีบหันไปเห็นโยธิน
“เฮ้ยเฮีย โผล่มาได้ไงเนี่ย”
“เพราะฉันรู้ว่าเธอมันปากแข็ง เลยต้องขอร้องให้คุณโยธินมาช่วยยืนยัน ขอบคุณมากนะครับ” ชานนท์พูดกับโยธิน เขมิกาแกล้งโกรธจะได้ชิ่งหนี
“พวกคุณรวมหัวกันหลอกฉันหรือ ตลกนักใช่มั้ยงั้นก็สนุกกันเองต่อไปละกัน”
เขมิกาเดินหนีไปทางด้านหลังโรงแรม ชานนท์รีบตาม
“เข็ม”
โยธินจะตามเหมือนกันแต่มือถือดัง โยธินรีบรับสาย
“มาหาฉันหน่อยได้มั้ยคะ”
ปรียาบอกมาทางโทรศัพท์
ปรียาอยู่ตรงสะพานที่ยื่นสู่ทะเลและกำลังร้องไห้ขณะโทรศัพท์หาโยธิน
“ฉันอยากมีเพื่อนคุยด้วย ฉันนึกได้แต่คุณคนเดียว”
“ตอนนี้คุณอยู่ไหน ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
โยธินบอกอย่างเป็นห่วง
เขมิกาออกมาทางด้านหลังโรงแรมจะเดินหนีไปทางชายหาด ชานนท์วิ่งตามมาแต่อยู่ห่างกันมาก ชานนท์หยุดวิ่งแล้วตัดสินใจตะโกน
“นี่ยัยตัวจุ้น เรามาคบกันดูมั้ย”
เขมิกาตกใจชะงักเท้าค่อยๆ หันมาไม่แน่ใจแล้วตะโกนกลับ
“พูดอีกทีสิฉันไม่ได้ยิน”
ชานนท์ตะโกนอีก
“ฉันจะพูดอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ฉันขอคบเธอ ตกลงมั้ย”
“คุณบอกอยู่บ่อยๆ ว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ” เขมิกาตะโกนถาม ชานนท์ก้าวเท้าเดินไปหาเขมิกา
“จากเพื่อนเปลี่ยนเป็นแฟนไม่ได้หรือไง” ชานนท์ตะโกนบอก
เขมิกาเดินเข้าหาชานนท์ ทั้งคู่เดินมายืนคู่กัน ต่างคนต่างมองกันนิ่ง ชานนท์จับมือเขมิกา
“ฉันไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว ฉัน...”
“เถ้าแก่ใจเย็นๆ กลับไปดูดโอเลี้ยงกันก่อนดีกว่า”
เสียงปิ้งดังเข้ามา ชานนท์กับเขมิกาหันไปมองเห็นปิ้งวิ่งตามจุมพล เขมิการีบดึงมือออกจากชานนท์ จุมพลเดินมาถึงคนทั้งคู่
“กลับบ้านกับปู่” จุมพลบอกเสียงเข้ม
“ฉันไม่ได้ปากสว่างนะลูกพี่ แต่ฉันโดนเถ้าแก่บังคับด้วยลูกตะกั่ว” ปิ้งบอก
เขมิการีบเล่นละครกับชานนท์
“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ต่อไปเราต่างคนต่างอยู่ ไปกันเถอะปู่คนอะไรไม่รู้ตามตื๊ออยู่ได้”
เขมิกาจูงมือจุมพลไปอย่างเร็วเพราะกลัวชานนท์โดนจุมพลเล่นงาน
“ฉันไม่รู้จะช่วยได้ไงว่ะ จนด้วยเกล้าจริงๆ” ปิ้งบอกแล้ววิ่งตามจุมพลไป ชานนท์นิ่งคิดไม่ยอมแพ้
ส่วนที่โรงพยาบาล อิงอรพาบัณฑิตนั่งรถเข็นมาสูดอากาศ อิงอรหยุดรถเข็น
“ฉันพาว่าที่ลูกเขยคุณมาเจอกับเข็มแล้วนะคะ แต่ยังไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย” อิงอรบอก
“ถ้าร่างกายผมยังดีๆ อยู่ ผมก็จะคัดค้านพ่อให้ถึงที่สุด”
“คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่อ่อนแออีก ถ้าตอนนั้นฉันอดทนให้มาก ไม่กลัวความยากลำบาก ครอบครัวเราก็คงอยู่กันพร้อมหน้า ไม่ต้องตายจากกันแบบนี้”
อิงอรคิดถึงขวัญตา บัณฑิตบีบมืออิงอร
“ต้นเหตุมาจากผมคนเดียว ขอให้ผมได้ช่วยคุณสร้างครอบครัวของเราอีกครั้งนะอร”
อิงอรไม่ตอบแต่วางมือบนมือบัณฑิต ยิ้มทั้งน้ำตา ชานนท์เดินเข้ามาเห็นชะงัก อิงอรเห็นชานนท์ก็รู้สึกแปลกใจ
ที่บ้านจุมพล จุมพลนั่งนิ่งไม่ยอมกินข้าว เขมิกามองไม่สบายใจ
“เข็มไม่ได้ผิดสัญญานะ แต่เราเจอกันโดยบังเอิญ คุณนนท์เขามาทำงานแถวโรงแรมพอดี”
“มันบังเอิญจริงๆ ครับเถ้าแก่ ผมเป็นพยานได้” ปิ้งช่วยยืนยัน จุมพลนั่งนิ่งไม่พูดด้วย
“ปู่กินข้าวหน่อยนะ แล้วจะได้กินยา”
จุมพลลุกยืนเดินออกจากโต๊ะอาหารไปเลย
“คนแก่ขี้งอนก็งี้ ยิ่งง้อก็ยิ่งเล่นตัว แล้วลูกพี่จะเอาไงต่อไป” ปิ้งถาม เขมิกาเครียด
“ฉันสัญญากับปู่ไว้แล้ว ไม่ทำตามก็หมานะสิ”
ชานนท์แยกมาคุยกับอิงอรอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล
“สัญญาอะไรหรือครับ” ชานนท์ถามอย่างแปลกใจ
“ตอนที่เข็มขอไปช่วยคุณที่กรุงเทพฯเขาสัญญากับปู่ไว้ว่าจะไม่ขอเจอคุณอีก” ชานนท์อึ้งไป “คุณอาจจะเห็นว่าทำไมเข็มไม่ต่อต้านปู่ ฉันเข้าใจลูกดีค่ะคุณ พ่อมีอิทธิพลกับทุกคนในบ้านไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งแม้แต้พี่ฑิตก็ห้ามคุณพ่อไม่ได้”
“แล้วผมควรจะทำยังไงครับ”
“ถามใจตัวเองสิคะ ว่ารักเข็มมากแค่ไหน”
ชานนท์คิดตาม ไม่ยอมแพ้
เช้าวันใหม่ จุมพลเดินออกกำลังกายอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา จุมพลยืนจ้อง ชานนท์ลงจากรถเดินตรงมาหาจุมพล
“ไอ้ปิ้งเอ็งอยู่ไหนวะ ออกมาส่งแขก”
จุมพลตะโกนเรียกปิ้ง เขมิกาได้ยินเสียง เดินออกมาเห็นชานนท์อยู่กับจุมพล เขมิการีบหลบข้างประตูทางออกรอดูสถานการณ์
“ผมจริงใจกับหลานเถ้าแก่ ขอเราคบกันเถอะครับ” ชานนท์บอกจุมพล
“ตรงดีนี่ แต่ฉันคงต้องปฏิเสธเพราะฉันไม่อยากให้ใครมานินทาไอ้เข็มว่ามีสามีคนเดียวกับพี่สาว”
“ด้วยเหตุผลแค่นี้หรือครับ เถ้าแก่ถึงรังเกียจผม”
“คนสมัยใหม่อย่างคุณคงมองฉันเป็นไอ้เต่าล้านปีสินะ แต่คนหัวเก่าอย่างฉันเราถือเรื่องแบบนี้เป็นสิ่งน่าละอาย”
“ผมนึกว่าเถ้าแก่จะยึดความสุขของลูกหลานเป็นสิ่งสำคัญเสียอีก”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าไอ้เข็มมันไม่มีความสุข” จุมพลเห็นเขมิกาแอบดูอยู่ “ไปหลบอยู่ทำไม มาคุยกันให้รู้เรื่องตรงนี้” เขมิกาเดินมา “บอกเขาไปว่าเอ็งรักเขาหรือเปล่า มันจะได้จบๆ สักที”
เขมิกาอึดอัด จุมพลจ้องเขมิกาทำให้เธอต้องจำใจโกหก
“ที่คุณขอคบกับฉัน ฉันคงรับไม่ได้เพราะฉัน ฉันไม่เคยรักคุณเลยสักนิด”
ชานนท์หันมาพูดจริงจังกับจุมพล
“แต่ผมรักเข็ม รักมาก รักมานานแล้ว” เขมิกายืนตะลึงที่โดนบอกรักต่อหน้าจุมพล “เถ้าแก่เป็นคนใจนักเลง ก็น่าจะให้โอกาสผมได้ต่อสู้เพื่อพิสูจน์ตัวเองบ้าง ถ้าผมอ่อนแอไม่เอาไหน ผมยินดีไป”
จุมพลหยุดคิด
“งั้นเราก็มาสู้กันสักตั้ง”
เขมิกางง ขณะที่ชานนท์ดูจริงจังไม่ถอย
เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 20 อวสาน (ต่อ)
เขมิกายืนอยู่ที่ชายหาดแถวแพปลา
“ปู่ล้อเล่นหรือเปล่า จะให้เข็มขับเรือแข่งกับคุณนนท์เนี่ยนะ”
เขมิกาถามอย่างตกใจ จุมพลหันไปทางชานนท์
“หลานผมถึงเกิดเป็นหญิงแต่หัวใจมันแกร่งเหมือนผู้ชาย ใครจะมาเป็นสามีของมันต้องแกร่งกว่าถึงจะเลี้ยงดูมันได้” ปิ้งรีบแย้ง
“แต่แบบนี้ไม่ยุติธรรมนี่ ไอ้คุณนนท์เขาขับเรือแบบนี้เป็นที่ไหนกัน”
“ไม่เท่านั้นนะ เขายังเมาเรือด้วย มีหวังอ้วกแตกอ้วกแตน” เขมิกาบอก
“คุณจะรับคำท้ามั้ยล่ะ ถ้าเอาชนะไอ้เข็มได้ ฉันยอมให้คบกัน แต่ถ้าแพ้คุณต้องไปจากชีวิตหลานฉันทันที”
“อย่ารับนะโว้ยไอ้คุณนนท์ แพ้เห็นๆ” ปิ้งบอก แต่ชานนท์ไม่สนใจ
“ผมตกลงครับ แต่ผมขอเวลาหนึ่งวันเพื่อหัดขับเรือให้เป็นก่อน”
“ได้ ฉันจะให้ไอ้ปิ้งไปสอนคุณ”
จุมพลเดินไป เขมิกามองชานนท์แล้วต้องรีบเดินตามจุมพล ชานนท์หันมาทางปิ้ง
“วันเดียวฉันจะขับเรือแบบนี้เป็นมั้ยปิ้ง”
ชานนท์ติดเครื่องเรือหลายทีก็ไม่ติด ปิ้งยืนมองส่ายหัว
“โอ๊ยไอ้คุณนนท์ แบบนี้จะรอดหรือวะแค่ติดเครื่องยังไม่กระดิกเลย”
พอปิ้งพูดจบ ชานนท์ติดเครื่องได้ ชานนท์ดีใจ
“ฉันทำได้แล้ว”
ปิ้งดีใจมากรีบขึ้นเรือ
“งั้นรีบลองขับกันเลย มาๆ คอยดูอาจารย์ปิ้งให้ดีนะ ของแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่ใจว่ากล้าหรือเปล่า”
ปิ้งพุ่งเรือออกไปนอกฝั่งอย่างแรง จนชานนท์เซต้องจับขอบเรือแน่น
เวลาผ่านไป ชานนท์เป็นคนขับเรือเข้าหาฝั่งเอง แต่ขับแบบมั่วมากยังไม่เป็น
“เฮ้ย จับหางเสือดีๆ ควบคุมทิศทางให้ได้สิวะ เบี้ยวแล้วเบี้ยว”
เรือเอียงผิดทิศทาง ชานนท์พยายามควบคุมแต่เรือเลี้ยวกะทันหัน เรือคว่ำ ชานนท์กับปิ้งลอยคออยู่ในน้ำ
“โอ๊ย ตรูอยากจะบ้า บอกให้ตรงๆ ดันเลี้ยวทำไม”
“ลองดูใหม่”
ชานนท์ปีนขึ้นเรืออีก ปิ้งต้องว่ายตาม
ที่ริมชายหาด เขมิกายืนอยู่หลังต้นมะพร้าวมองชานนท์ที่หัดขับเรือด้วยความพยายาม เธอสงสารนนท์ นึกถึงตอนชานนท์บอกรักต่อหน้าจุมพล
“ที่คุณขอคบกับฉัน ฉันคงรับไม่ได้เพราะฉัน ฉันไม่เคยรักคุณเลยสักนิด”
เขมิกาต้องจำใจโกหก ชานนท์หันมาพูดจริงจังกับจุมพล
“แต่ผมรักเข็ม รักมาก รักมานานแล้ว”
ที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้านจุมพล เขมิกาเปิดกล่องใส่แหวน หยิบแหวนที่ชานนท์เคยซื้อเป็นของขวัญออกมาสวมที่นิ้วกลาง
“นายต้องทำให้ได้นะ”
เขมิกาบอกออกมาเบาๆ ปิ้งขี่มอเตอร์ไซด์เก่าๆ เข้ามาจอดใกล้เขมิกา เห็นเขมิกาซึมนั่งเหม่อ ปิ้งลงจากรถ เอามือมาปัดๆ ตรงหน้าเขมิกา
“ลูกพี่ยังไม่หายอึ้งอีกหรือ”
เขมิการู้สึกตัวปัดมือปิ้งออก
“ไรวะ”
“กำลังดีใจละสิท่าที่ไอ้คุณนนท์มันกล้าบอกรักต่อหน้าเถ้าแก่ แหมทำเป็นมาดนิ่งนะ รู้น่าหัวใจกำลังพองโตอยากจะกรี๊ดละสิ กรี๊ดเลยลูกพี่กรี๊ดเลยไม่ต้องทำเป็นเขิน”
แต่เขมิกากลับร้องไห้ออกมา ปิ้งตกใจ
“อ้าวเฮ้ย ให้กรี๊ดดีใจไม่ใช่ให้เป่าปี่”
เขมิกาพูดทั้งน้ำตา
“ทำไมฉันเจ็บปวดอย่างนี้วะปิ้ง”
ปิ้งรีบนั่งลงปลอบ
“ไม่ต้องกลัวนะลูกพี่ ไอ้คุณนนท์มันขับเรือเป็นแล้ว”
“แต่ปู่จงใจให้เขาแพ้ชัดๆ”
“ลูกพี่ก็เล่นนอกกติกาสิ แกล้งขับช้าๆ ยอมให้ไอ้คุณนนท์ชนะไปก็สิ้นเรื่อง”
เขมิกาปาดน้ำตา หยุดร้องไห้
“แกนึกว่าปู่โง่หรือ ความจริงน่ะปู่ไม่ได้คิดเปิดโอกาสให้คุณนนท์สู้หรอก แต่ต้องการให้ฉันเป็นคนไล่เขาไปเอง” เขมิการ้องไห้อีก “ฉันสงสารเขา” ปิ้งจะร้องตามมองหน้าเขมิกา “แกจะมองหน้าฉันทำไมวะ ฉันไม่ได้ร้องไห้นะโว้ย”
“จ้าๆ ไม่ร้องก็ไม่ได้ร้อง ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
ปิ้งรีบหันไปทางอื่นกลัวเขมิกาอาย
ห้องบัณฑิตที่โรงพยาบาล
“คุณพ่อนี่เลือดเย็นจริงๆ เข็มจะปวดใจขนาดไหนที่ต้องเอาชนะคุณทั้งที่ไม่อยากทำ คุณไม่จำเป็นต้องรับคำท้าก็ได้นะคะ”
อิงอรบอกกับชานนท์
“ให้คุณชานนท์ได้ลองเถอะอร”
บัณฑิตบอก แล้วมองชานนท์อย่างเข้าใจ
เช้าวันใหม่ ที่ทะเลมีทุ่นวางไว้ไกลออกไปจากฝั่ง เพื่อเป็นสัญลักษณ์ให้เลี้ยวกลับ และปักธงสีแดงริมหาดที่มีน้ำทะเลประมาณเข่า เขมิกากับชานนท์ประจำที่เรือของตน สองคนมองหน้ากัน จุมพลเดินเข้าพร้อมปิ้ง
“คงรู้นะว่าปู่มองออก ถ้าเอ็งอ่อนข้อให้ ปู่จะปรับคุณชานนท์แพ้ทันที”
เขมิกามองไปทางชานนท์
“ไม่ต้องช่วยฉัน ฉันต้องการชนะด้วยตัวฉันเอง” ชานนท์บอก เขมิกาจึงหันไปบอกจุมพล
“เข็มเป็นนักกีฬาพอ เรื่องเล่นนอกกติกาไม่มีอยู่แล้ว”
“ไอ้ปิ้ง ให้สัญญาณเริ่มแข่งได้”
ปิ้งยืนอยู่ข้างชานนท์รีบกระซิบถาม
“กินยาแก้เมาหรือยังวะ”
ชานนท์พยักหน้า ปิ้งเดินไปตรงกลางระหว่างเรือสองลำ แล้วยิงพลุเล็กๆ ขึ้นฟ้า เสียงดังปุ้ง เรือของเขมิกากับชานนท์พุ่งออกไปพร้อมกัน
เขมิกาขับเรือทิ้งห่างชานนท์มาก เธอหันไปมองชานนท์ ชานนท์พยายามเร่งตาม เขมิกาเลี้ยวเรืออ้อมทุ่นแล้วย้อนกลับสู่ชายฝั่ง ชานนท์เงอะงะอยู่กับการเลี้ยวเรือ เขมิกาห่วงชานนท์หันไปมองอีกแต่ไม่กล้าชะลอเรือ ชานนท์เลี้ยวหัวเรือได้ แต่มีเรือเจ็ตสกีแล่นผ่านมาอย่างเร็ว น้ำกระเพื่อมแรง ชานนท์ตกใจเรือชานนท์เลยพุ่งเข้าหาเจ็ตสกี เขมิกาหันไปมองตกใจ
“ระวัง”
เขมิกาตะโกนบอก ชานนท์โดนน้ำกระเด็นใส่บังตา หัวเรือพุ่งเฉี่ยวกับเจ็ตสกี เรือชานนท์คว่ำ ชานนท์ตกน้ำ
เจ็ตสกีรีบขับหนีไป เขมิการีบเลี้ยวเรือ พุ่งไปทางชานนท์ทันที
บนชายหาด ปิ้งกับจุมพลเพ่งมองทะเล
“เถ้าแก่เห็นเหมือนที่ฉันเห็นหรือเปล่า เรือไอ้คุณนนท์คว่ำ”
จุมพลมองอย่างห่วงๆ
เขมิกาขับเรือไปถึงจุดที่เรือคว่ำ มองไม่เห็นชานนท์ลอยคออยู่ เขมิกาลุกยืนตะโกนหา
“นายชาเย็นๆ” ไม่เห็นวี่แววชานนท์ เขมิกาทนไม่ไหวกระโดดลงทะเลแล้วว่ายหาชานนท์รอบเรือที่คว่ำก็ยังหาไม่เจอ “นายชาเย็นๆ”
เขมิกาใจไม่ดีกลัวชานนท์ตาย ดำลงไปเพื่อดูว่าชานนท์จมน้ำหรือเปล่า
บนชายหาด จุมพลเห็นท่าไม่ดีรีบออกคำสั่ง
“รีบเอาเรืออีกลำออกไปช่วยเร็ว”
ปิ้งวิ่งไปที่เรือซึ่งจอดอยู่อีกลำ
เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 20 อวสาน (ต่อ)
ในทะเลเขมิกาโผล่หัวขึ้นมา ตะโกนหาชานนท์
“นายไปไหนเนี่ย ไม่ได้ยินเสียงฉันเรียกหรือไง ไหนบอกว่าเราเป็นเพื่อนตายไงล่ะ นายจะตายไปก่อนไม่ได้นะ”
เสียงชานนท์ไอแรงๆ เขมิกาหันขวับไปทางทุ่นไกลออกไปเห็นชานนท์กอดทุ่นอยู่ ที่หัวชานนท์มีแผลแตกจากการชนขอบเรือ เขมิกาดีใจรีบว่ายไปหา ชานนท์ยิ้มให้ เขมิกาว่ายประคองชานนท์ไปที่เรือ
เขมิกากับปิ้งประคองชานนท์คนละข้างให้นอนบนชายหาด มีเลือดซึมที่หน้าผากชานนท์ เขมิกาซับเลือดให้
ปิ้งสงสารชานนท์มาก โวยวายใส่จุมพลที่ยืนมองอยู่
“ถ้าไอ้คุณนนท์เป็นอะไรไป ก็เพราะเถ้าแก่นั่นแหละ”
“มันเป็นอุบัติเหตุ ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นอย่างนี้”
“ถ้าเถ้าแก่ไม่กีดกันพวกเขา มันจะเป็นอย่างนี้มั้ยเล่า ผมเคยเคารพรักเถ้าแก่ที่สุด แต่วันนี้เถ้าแก่ทำเกินไป เถ้าแก่ดูสิไอ้คุณนนท์มันขับเรือไม่เป็นมันก็พยายามจะทำจนเกือบเป็นผีเฝ้าทะเล ขนาดผมเป็นคนนอกยังสงสารจะบ้าอยู่แล้ว เถ้าแก่จะใจจืดใจดำไปถึงไหน”
ปิ้งร้องไห้ จุมพลโกรธจัด
“แกกล้าด่าฉันหรือไอ้ปิ้ง”
“ก็มันทนไม่ไหวแล้ว เถ้าแก่จะไล่ฉันออกก็ไล่เลย”
“ปู่ คุณนนท์คงแข่งไม่ได้แล้วล่ะ ยกเลิกเถอะนะ” เขมิกาบอก ชานนท์กัดฟันลุกนั่ง
“ไม่ได้ ฉันจะแข่งใหม่”
ชานนท์กัดฟันลุกขึ้นจับหัว เซ ปิ้งรีบจับไว้
“ไปหาหมอให้เย็บแผลก่อนเถอะว่ะ”
ชานนท์ดึงมือปิ้งออก ก้าวเท้าตรงไปที่เรือ เขมิกามองหน้าจุมพล
“ปู่”
จุมพลยังนิ่งอยู่มองหลังชานนท์ที่พยายามเดินไปแต่เซล้ม แล้วพยายามลุกขึ้นเดินไปอีก จุมพลร้องบอกชานนท์
“ฉันไม่มีอารมณ์จะดูคุณแข่งแล้ว เล่นกันเหมือนเด็กขายของไม่เข้าท่า” ว่าแล้วจุมพลก็หันไปพูกับเขมิกา “พาเขาไปเย็บแผลให้เรียบร้อย ไอ้ปิ้งกลับ”
ทุกคนงง
“มะหมายความว่ายังไงเถ้าแก่ ให้พี่เข็มเป็นคนพาไปจริงๆ หรือ”
จุมพลมองไปทางชานนท์
“ถ้าคุณจริงใจก็เอาผู้ใหญ่มาคุยกัน”
จุมพลยังตีหน้านิ่งรักษาฟอร์มไว้ แล้วเดินไป ปิ้ง เขมิกายังงงๆ มองหน้ากัน
“เถ้าแก่อนุญาตให้ลูกพี่แต่งงานกับไอ้คุณชานนท์แล้ว ไชโย” ปิ้งตื่นเต้นจัด รีบวิ่งไปหาชานนท์ จับสองบ่า “ดีใจด้วยนะโว้ย ฉันขอไปจุ๊บแก้มเถ้าแก่ก่อน” ปิ้งวิ่งไปตะโกนไป “เถ้าแก่จ๋า รักเถ้าแก่จริงๆ เลยโว้ย”
ชานนท์มองเขมิกาที่ยืนอึ้งอยู่ไม่คิดว่าจุมพลจะยอม ชานนท์ยิ้มให้เขมิกา เธอยิ้มตอบวิ่งเข้าไปกอด
เช้าวันรุ่งขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศแจ่มใส ชานนท์กับเขมิกาเดินอยู่ที่ชายหาด ชานนท์พาเขมิกาเดินมาที่ขอนไม้
“ถึงหรือยังล่ะ ถ้าไม่เซอร์ไพร์สจริงฉันเล่นคุณแน่”
ชานนท์ประคองเขมิกานั่ง
“นั่งลงก่อน เปิดตาได้แล้ว”
เขมิกาเปิดผ้าออก เห็นชานนท์คุกเข่าแบบขอแต่งงาน เขมิกาอายมาก
“คุณจะคุกเข่าทำไม นี่บอกซะก่อนนะห้ามทำเลี่ยนๆ แบบที่เขาชอบทำกัน ฉันไม่ซึ้งด้วยนะ”
“แล้วอยากให้ฉันทำยังไง”
เขมิกายื่นมือซ้ายออกไป
“สวมเลย ไม่ต้องลีลาโยกโย้ง่ายดี”
“เธอนี่มันจริงๆ เรื่องแบบนี้มันก็ควรโรแมนติกกันหน่อย” ชานนท์ดุ
“ที่คุณบอกรักฉันต่อหน้าปู่ มันเจ๋งสำหรับฉันแล้ว”
ชานนท์ยิ้มสวมแหวนให้เขมิกา ชานนท์มองแหวนอีกวงที่นิ้วกลาง
“เธอยังใส่แหวนที่ฉันซื้อให้อยู่หรือ”
“ฉันได้แหวนจากคุณสองวงแล้ว เอาไว้ขายกินตอนแก่ได้สบายเลยนะเนี่ย”
ชานนท์จับมือเขมิกา
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนอ่อนหวาน แต่เธอช่วยพูดให้ฉันชื่นใจสักนิดไม่ได้หรือ”
เขมิกามองตากับชานนท์
“ขอบคุณนะที่มารักฉัน ฉันเพิ่งรู้ว่าความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง”
ชานนท์ยิ้มพอใจลุกนั่งข้างเขมิกาแล้วโอบบ่าเธอ
“นี่มันยังไม่ครบตามแผนที่ฉันวางไว้เลยนะ”
“คุณซื้ออะไรให้ฉันอีกหรือ”
ชานนท์มองหน้าเขมิกาตาหวาน
“ฉันตั้งใจว่าหลังจากฉันสวมแหวนแต่งงานให้เธอแล้ว ฉันก็ต้อง...จุ๊บจิ๊บเธอสักสามครั้ง”
เขมิกางงจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยพูดไว้
“จุ๊บจิ๊บอะไรของคุณ มาไม้ไหนอีกเนี่ย”
“จำวันที่ฉันกินหอยชักตีนเข้าไปแล้วแกล้งแพ้หายใจไม่ออกไม่ได้หรือ เราจุ๊บจิ๊บกันไง คำนี้เธอเป็นคนพูดเองนะอย่าทำเป็นลืม”
เขมิกาจำได้ เขินอาย
“เฮ้ย ฉันไม่เคยพูดนะ”
ชานนท์จูบปากเขมิกาทันที เขมิกาตัวแข็ง แล้วค่อยๆ เกาะบ่าชานนท์ จูบตอบนิ่งนาน
หลายวันต่อมา งานแต่งงานของชานนท์กับเขมิกาจัดขึ้นที่บ้านจุมพล โต๊ะจีนตั้งอยู่กลางสนามหน้าบ้าน แขกที่มาร่วมงานนั่งกันตามโต๊ะเกือบเต็มทุกโต๊ะ ปิ้งยืนมองกับจุมพล
“หวังว่าคราวนี้งานจะไม่ล่มอีกเนอะเถ้าแก่”
“ปากอัปมงคล”
“ก็มันจริงอ่ะ นี่มันงานแต่งครั้งที่สามแล้วนะ ก็ต้องมีหวาดเสียวกันบ้าง แหละ”
อิงอรเข็นบัณฑิตเข้ามาทางจุมพล จุมพลมองอิงอร
“นี่เธอจะเจ้ากี้เจ้าการพาออกมาทำไม รอรับไหว้อยู่ในห้องก็ดีแล้ว” จุมพลต่อว่า
“ผมอยากออกมาเองครับ” บัณฑิตบอก
“หมอบอกว่าให้หมั่นออกมารับอากาศบริสุทธิ์ค่ะ”
จุมพลยังฟอร์มจัด
“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย อยากทำอะไรก็ทำไปแล้วกัน คนแก่อย่างฉันมันหมาหัวเน่าแล้วนี่”
จุมพลเดินงอนไป ปิ้งพูดกับอิงอร
“ทำฟอร์มไปงั้นแหละครับ วันก่อนยังสั่งให้ผมปัดกวาดห้องใหญ่ไว้รอคุณอิงอรย้ายเข้ามาเลยครับ”
อิงอรยิ้มกับบัณฑิต
“พี่ฑิตอยู่กับนายปิ้งนะคะ อรขอไปดูลูกหน่อย”
บัณฑิตพยักหน้า อิงอรเดินเข้าบ้านไป
เม่นใส่ชุดนักเรียนวิ่งมาชนชานนท์ แววนิลไล่ตามมา
“เม่น บอกให้นั่งเฉยๆ ไง”
ชานนท์มองชุดเม่น
“วันนี้หยุดเรียนไม่ใช่หรือเรา”
“คนมันเห่อค่ะ บอกให้ถอดชุดออกก็ไม่ยอม”
“ไปโรงเรียนสนุกนี่ครับ ครูถามอะไรผมตอบได้หมดครูยังชมว่าผมหัวดี”
ชานนท์ลูบหัวเม่น
“หาโต๊ะนั่งกันได้แล้วใช่มั้ย” แววนิลชี้ไปที่โต๊ะ
“นั่งกันอยู่โน่นค่ะ”
ขณะนั้นพวกเยาว์ ชิ้น โย่ง แป้นนั่งแทะเม็ดแตงโม แววนิลมองไปตรงทางเข้างานเห็นปรียามากับโยธิน ทั้งคู่เดินควงกันเข้ามา
“นั่นปรียานี่”
แววนิลรีบเดินไปหา ชานนท์ตาม
แววนิลเดินมาหาปรียาพร้อมชานนท์
“เธอหายไปไหนมาฉันโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย”
“ขอโทษนะ ฉันแค่อยากมีเวลาอยู่กับตัวเองบ้างเท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมคอยดูแลอยู่รับรองไม่คิดอะไรฟุ้งซ่านแน่นอน” โยธินบอก
แววนิลมองโยธินแบบสงสัย ดึงปรียาออกห่างไปหน่อย ถามเบาๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นทำไมมาด้วยกัน แอบไปอยู่ด้วยกันแล้วหรือ”
“บ้า เราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่อนาคตยังไม่รู้”
“จับไว้เลยซี่ สมัยนี้ผู้ชายมีน้อยต้องใช้สอยเมื่อมีโอกาส”
“คงอีกนานกว่าฉันจะลืมพี่นนท์ได้”
แววนิลจับมือปรียา
“เธอทำได้แน่”
ชานนท์ยืนอยู่โยธิน โยธินยื่นมือให้
“ผมฝากเข็มด้วยนะครับ”
ชานนท์จับมือกับโยธิน
“ผมยังไม่รู้ชะตาตัวเองเลยว่าจะกลายเป็นกระสอบทรายให้เขาซ้อมเช้าซ้อมเย็นหรือเปล่า”
โยธินกับชานนท์หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“งั้นผมก็โชคดีที่หลุดรอดออกมาได้”
ชานนท์หัวเราะชอบใจ เสียงอิงอรดังขึ้น
“เจ้าสาวมาแล้วค่ะ”
ชานนท์กับโยธินรีบหันไปมอง
ประตูหน้าบ้านแต่งเป็นซุ้มสวยงาม อิงอรจูงเขมิกาในชุดเจ้าสาวงดงามออกมา ทุกคนมายืนออกันเต็มด้านหน้า
“นางฟ้าสวยจังเลย”
เม่นชม ชานนท์ยิ้มมีความสุขเดินไปหาเขมิกา อิงอรส่งมือเขมิกาให้ชานนท์ ปิ้งกับโย่งจุดพลุสายรุ้งใส่เจ้าบ่าวเจ้าสาว กระดาษหลากสีร่วงลงมาจากด้านบน ทุกคนพร้อมใจกันปรบมือสนั่น
จุมพลยืนอยู่ข้างบัณฑิต ยิ้มมีความสุข จุมพลแอบเช็ดน้ำตา ปรียามองที่ชานนท์ยิ้มเศร้าๆ โยธินมองปรียาแล้ว เอื้อมมือไปจับมือปรียาเพื่อปลอบโยน
ชานนท์หอมแก้มเจ้าสาว ทุกคนโห่ร้องดีใจ
“เถ้าแก่เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
เสียงเผือกดังเข้ามา ทุกคนหันไปมองเห็นเผือกวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“วันนี้วันแต่งงานของหลานข้า เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน”
“แต่คนงานของเราโดนไอ้พวกแพปลาเจ้าใหม่บุกมาหาเรื่องถึงที่เลยนะครับ มันหาว่าเราแย่งลูกค้ามัน”
เขมิกาลืมตัวถกกระโปรงขึ้น
“มันใหญ่มาจากไหน ไม่รู้จักเจ้าถิ่นอย่างเราซะแล้ว ไอ้ปิ้งไปสั่งสอนมันด้วยกัน”
เขมิกาวิ่งไปเลย ปิ้งรีบตาม
“ลูกพี่ ไปทั้งชุดอย่างงั้นเลยหรือ”
ชานนท์เป็นห่วงรีบวิ่งตามไป
“เข็ม ใจเย็นก่อน”
โย่งห่วงชานนท์ ไล่ตาม
“คุณผู้ชาย”
อิงอรมองจุมพล
“แล้วงานแต่งละคะ ยังไม่ได้รดน้ำกันเลย”
จุมพลหัวเราะชอบใจ
“สมกับเป็นหลานปู่จริงๆ มันต้องอย่างนี้สิวะ ทุกคนตามสบาย เชิญกินกันต่อ เจ้าบ่าวเจ้าสาวไปปฏิบัติ
ภารกิจนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับมา เชิญๆ”
อิงอรแอบค้อนจุมพล บัณฑิตอมยิ้ม
ที่แพปลา พวกคนงานทั้งสองฝ่ายกำลังตะลุมบอนกัน ฝ่ายเขมิกาเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะคนน้อยกว่า
ปิ้งขับรถกระบะมาจอด เขมิกากับชานนท์รีบลงจากรถ เขมิกาตะโกนบอกบรรดาลูกน้อง
“เฮ้ยพวกเรา เล่นมันให้หนัก ฉันมาแล้วไม่ต้องกลัว”
ชานนท์ดึงมือเขมิกาไว้
“ฉันจัดการเอง เธออยู่นี่แหละ”
“ได้ไง ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาวนะคุณ”
“ก็เธอใส่ชุดแบบนี้ จะไปต่อยตีกับใครได้”
เขมิกาดึงกระโปรงซึ่งเป็นผ้าแก้วช่วงล่างออกอย่างง่ายดาย จึงเห็นเธอนุ่งกางเกงขาสั้นสีขาวน่ารักอยู่ด้านใน
เขมิกาโยนผ้าทิ้ง
“อย่างนี้เปรี้ยวพอมั้ยคะคุณสามี”
“งั้นก็ลุยเลย”
ชานนท์กับเขมิกาวิ่งไป โย่งตะโกนตาม
“อย่านะครับคุณผู้ชาย มันอันตราย”
ปิ้งมองโย่งหยามๆ
“ลูกผู้ชายหรือเปล่าวะ ถ้าไม่ใช่ก็กลับไป”
ปิ้งรีบวิ่งไปพร้อมเผือก โย่งเจ็บใจตามไป
เขมิกากับชานนท์ช่วยกันต่อสู้กับฝ่ายตรงข้าม ชานนท์ยกตัวเขมิกาให้เตะใส่ สู้กับผู้ร้ายแล้วหมุนตัวมาพิงหลังกัน เขมิกาเกาะบ่าชานนท์เพื่อเหวี่ยงตัวเตะผู้ร้าย ปิ้ง โย่งช่วยกันอัดผู้ร้าย โย่งเกือบพลาดปิ้งคอยช่วย พวกฝ่ายตรงข้ามสู้ไม่ได้
“ถอยกันโว้ย วันหลังจะกลับมาใหม่”
เขมิกากับชานนท์ตบมือไฮไฟท์กัน ปิ้งตะโกนตามหลัง
“เอ้อ รออยู่ตลอดโว้ย”
“อย่าปล่อยให้รอนานนะเฟ้ย คิดถึง” โย่งตะโกนบอก
ปิ้งกับโย่งหันมาหัวเราะกัน ปิ้งเพิ่งนึกออกว่าเกลียดขี้หน้าโย่งอยู่ รีบหยุดหัวเราะ
“แกมาเกี่ยวอะไรด้วยวะ”
“ฉันพูดแทนคุณผู้ชายโว้ย จริงมั้ยครับคุณผู้ชาย” โย่งหันไปหา ชานนท์กับเขมิกาหายไปแล้ว “อ้าว หาย”
ชานนท์กับเขมิกายืนคู่กันอยู่ที่สะพานยื่นสู่ทะเล ท่ามกลางฝูงนกที่บินไปมามากมาย เขมิกาสูดอากาศชื่นใจ ชานนท์มองยิ้มๆ
“ขออะไรอย่างได้มั้ย”
เขมิกาเอียงซบบ่าชานนท์
“สำหรับคุณสามีหลายอย่างก็ได้”
“พ้นวันนี้ไปแล้ว ช่วยลดๆ ความห้าวหาญลงมาหน่อยนะ ฉันไม่อยากมีภรรยาเป็นนักเลงหัวไม้ นึกถึงภาพตอนเธออุ้มท้องถือไม้ไล่ตีพวกอันธพาลแล้ว ฉันสงสารลูก” เขมิกาต่อยแขนชานนท์ “โอ๊ย! ขออีกข้อ ห้ามชกห้ามต่อยห้ามรังแกฉัน”
“ฉันทำไม่ได้หรอก เสียชื่อไอ้เข็มหมัดสลาตันหมด”
“ก็ได้ถ้าเธอแรงมา ฉันจะไม่เกรงใจเหมือนกัน”
“ทำไม คุณจะซ้อมฉันหรือ” เขมิกาขึ้นเสียง
“เปล่า แต่ฉันจะกำหลาบเธอด้วยวิธีนี้”
ชานนท์ดึงเขมิกาเข้ามาจูบ เขมิกาจูบตอบ ทั้งคู่ยืนจูบกันท่ามกลางฝูงนกที่บินว่อนรอบตัวเขมิกากับชานนท์ดูสวยงามมาก
จบบริบูรณ์
