สาปสาง ตอนที่ 1
เสียงดนตรีไทยดังไปทั่ว บ้านเรือนไทยประยุกต์หลังนั้น ไท แพรว และ ช่อ ในชุดซ้อมกำลังร่ายรำด้วยความตื่นเต้นราวกับกำลังต่อสู้แย่งชิงคนรัก ครูอาภาภิรมย์กำลังยืนคุมซ้อมอย่างพอใจ
เมื่อใกล้ถึงฉากจบ ซึ่งเป็นฉากที่แพรวและไทร่วมกันหักหลังและฆ่าช่อเอื้อง ช่อเอื้องจึงเอ่ยคำสาปแช่ง ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและเคียดแค้น
“หากกูไม่สมในรัก ด้วยเลือดทุกหยด! ด้วยกายทั้งกาย! ด้วยใจทั้งใจ! กูจะขอสาปขอแช่ง!”
ช่อเอื้องมีสีหน้าเจ็บแค้น แค้นจนกระอักออกมาเป็นเลือด
“อย่าให้พวกมึงได้สมรัก! อย่าให้มึงได้สมสู่! อย่าให้มึงได้ครองคู่! ขอฟ้าขอดินพรากมึงจากกัน! ตราบชั่วฟ้า ชั่วนิรันดร์”
สิ้นคำสาปแช่งช่อเอื้องสิ้นลมฟุบหน้าลงไป
อาภาภิรมย์เอ่ยชม “ดีมาก”
เสียงปรบมือดังขึ้น ช่อเอื้องอยู่บนเวที คนอื่นๆ ที่อยู่ด้านล่างลุกขึ้นปรบมือตามอาภาภิรมย์ ไทปรบมือด้วยความชื่นชม ในขณะที่แพรวปรบมือแต่แววตาริษยาร้อนระอุ
“เก่งมากช่อเอื้อง ไม่ผิดหวังจริง ๆ ที่ครูเลือกเธอ ทำได้ดีมาก” อาภาภิรมย์ชม
“ขอบคุณค่ะครู ที่หนูทำได้ก็เพราะมีครูคอยสอนคอยเคี่ยวเข็ญ นั่นแหละค่ะ” ช่อเอื้องบอก
“ใครว่าฝีมือฉันกันล่ะ เธอน่ะมีพรสวรรค์ติดตัวมาอยู่แล้ว แค่จับแค่ดัดซะหน่อยก็เข้าที่เข้าทาง”
“โอ๊ย ชมกันขนาดนี้ ไม่กลัวลูกศิษย์คนอื่นเสียกำลังใจเหรอค่ะครู” แพรวพูด
“อย่าพูดกับครูอย่างนั้นสิแพรว” ไทว่า
“ก็มันจริงนี่”
“ทำไม ? เธออิจฉาช่อเหรอ?” ไทถาม
แววตาของแพรววาบขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะรีบกลบเกลื่อน
“อิจฉางั้นเหรอ? ตลกน่า ทำไมคนอย่างฉันต้องอิจฉามันด้วย”
“ไม่เอาน่า เพื่อนกันทั้งนั้น จะมาอิจฉากันทำไม ทำดีก็ให้กำลังใจกันจะดีกว่า” อาภาภิรมย์บอก
“ครูคะ ลองให้แพรวแสดงบทนี้ดูไหมคะ แพรวอาจจะทำได้ดีกว่าช่อก็ได้”
แพรวตาลุกขึ้นมาวาบหนึ่งอย่างมีความหวัง
อาภาภิรมย์ค้าน “อย่าเลย บทนี้เหมาะกับเธอมากที่สุด”
แววตาแพรวเปลี่ยนเป็นโกรธ
“บทของแพรวก็เหมาะกับแพรวที่สุดเหมือนกัน เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้ค่อยซ้อมกันต่อ”
อาภาภิรมย์เดินออกไป ไทรีบเข้าไปช่วยดึงช่อเอื้องให้ลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไร ฉันลุกเองได้” ช่อเอื้องบอก
ช่อเอื้องยันตัวลุกขึ้นแล้วยิ้มให้ไท
“แต่ก็ขอบคุณนะ”
แพรวผุดรอยยิ้มเยาะใส่ไท
“ถ้าแกมัวแต่เซ่ออยู่อย่างนี้ ชาติหน้าก็อย่าหวังจะได้แอ้ม”
แพรวพูดจบก็เดินออกไป ไทหน้าเครียด
แพรวเข้ามาในห้องแต่งตัวเห็นช่อเอื้องที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วกำลังรวบผมอยู่หน้ากระจก แพรวเหลือบตามอง
“รู้ทั้งรู้ทำเป็นเล่นตัวอยู่ได้” แพรวว่า
“พูดเรื่องอะไรน่ะ” ช่อเอื้องถาม
“ก็เรื่องที่ไท มันแอบหลงรักเธอไง อย่าบอกนะว่าเธอดูไม่ออก”
“เราเป็นเพื่อนกันนะ การห่วงใย ดูแลของเพื่อน มันไม่ได้แปลว่ารักแบบชู้สาวเสมอไปหรอกนะ”
“แหม เป็นนางเอกทั้งบนเวที ทั้งนอกเวทีเลยนะ ไม่รัก ไม่ชอบ ก็หัดปฏิเสธซะบ้างสิ ไทมันจะได้ไม่เข้าใจผิด คิดอะไรไปเองแบบนี้” แพรวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆช่อเอื้อง “หรือว่าเธอชอบให้มีคนมารักมาหลงแบบนี้”
“เปล่านะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น เธอก็เป็นเพื่อนกับฉันมาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงพูดเหมือนไม่รู้จักฉันอย่างนั้นล่ะ”
“ถ้าเธอไม่คิด ก็รีบๆ บอกมันซะ อย่าให้มันโง่งมงายอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้เลย มันน่าสมเพช”
แพรวพูดจบก็สะบัดหน้าเดินไปเปลี่ยนชุดที่มุมหนึ่ง ช่อเอื้องหน้าเครียดเพราะครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดี
ไทยืนรอช่อเอื้องอยู่หน้าตาท่าทางครุ่นคิดหนักเพราะกำลังตัดสินใจว่าจะบอกรักช่อเอื้องยังไงดี
ไทซ้อมพูด “ช่อ เราก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ….เราอยากดูแลช่อให้ดีกว่านี้ ขอเราเป็นมากกว่าเพื่อนได้ไหม ฮึ่ย ไม่เข้าท่า”
ไทนึก “เป็นแฟนเรานะช่อ เราจะดูแลช่อเอง”
ไทถอนใจอย่างไม่ได้ดั่งใจ เขามีสีหน้าครุ่นคิดหาคำพูดอื่น ช่อเอื้องเดินออกมาเห็นไทยืนรออยู่ก็ชะงัก เธอครุ่นคิดก่อนตัดสินใจเดินไปอีกทาง ในขณะที่ไทยังคงนึกคำพูดอยู่
“ฮึ่ย ทำไมบอกรักผู้หญิงมันยากงี้วะ”
ไทเริ่มหงุดหงิด จังหวะนั้นก็หันไปเห็นช่อเอื้องจากด้านหลังที่กำลังเดินไปอีกทาง
“ช่อ”
ไทรีบวิ่งตามไปทันที
ช่อเอื้องรีบเดินหลบออกมา ไทวิ่งตามมาจนทัน
“ช่อ”
ช่อเอื้องสะดุ้ง
ไทเห็นว่าช่อเอื้องไม่หยุดเดินก็รีบวิ่งไปดักหน้า
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทำไมทำแบบนี้ ทำไมต้องหนีเราด้วย”
“เรา…เราเปล่านะ”
“ไม่จริง ช่อก็รู้ว่าเรารออยู่ ทำไมช่อต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องหลบเราด้วย” ไทเขย่าไหล่ช่อเอื้อง “บอกมาสิ บอกให้บอกมา”
“เราเจ็บนะไท ปล่อยเรานะ”
“ไม่ปล่อย จนกว่าช่อจะบอกว่าช่อทำแบบนี้ทำไม ช่อรังเกียจเราเหรอ”
“เราบอกให้ปล่อย”
ไทยิ่งจับแน่นขึ้น “บอกเรามาสิช่อ บอกมา!”
ด้วยความเป็นคนร้ายลึก ไทจึงพลั้งมือผลักช่อเอื้องจนล้มลงไปกับพื้น
ไทตกใจตัวเอง “ช่อ!”
ไทรีบตามลงไปคว้าตัวช่อเอื้อง
“เจ็บรึเปล่า เป็นอะไรรึเปล่า”
ช่อเอื้องร้องไห้ “เพื่อนกัน ทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วย”
“ช่อ เราขอโทษ” ไทพยายามคว้ามือช่อเอื้อง
ช่อเอื้องสะบัดออก “อย่ามายุ่งกับเรานะ”
ช่อเอื้องรีบลุกขึ้นแล้วจะเดินหนีไปแต่ไทคว้าแขนเธอไว้
“ช่อ ฟังเราก่อนสิ เรามีเรื่องสำคัญจะบอก”
“เราไม่ฟัง เราไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
ช่อเอื้องหันหลังวิ่งออกไป
ไทคว้าไว้ไม่ทัน “ช่อ เดี๋ยวก่อน” ไทวิ่งตาม “ช่อ”
ช่อเอื้องร้องไห้พร้อมกับวิ่งหนีไทมาก่อนมาชนเข้ากับร่างคนคนหนึ่งจนเสียหลักจะล้ม
“ว้าย!”
แขนอันแข็งแรงของกรณ์คว้าตัวช่อเอื้องไว้ได้ทัน ก่อนจะดึงตัวช่อเอื้องให้หันกลับมา ช่อเอื้องเผชิญหน้ากับกรณ์อย่างใกล้ชิด
“คุณกรณ์” / “ช่อ...”
กรณ์ช่วยพยุงช่อให้ยืนตรงๆ ช่อเอื้องเขินไม่กล้าสบตา
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ”
“เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหม”
“อะไรล่ะค่ะ” ช่อเอื้องถามซื่อๆ
กรณ์สวมกอดช่อเอื้องอย่างนุ่มนวล ช่อเอื้องใจเต้นแรงและหน้าร้อนวาบด้วยความเขินอาย
“คิดถึงเหลือเกินครับช่อ”
“ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า มันจะไม่ดี”
“ทำไมคุณต้องปิดบังเรื่องของเราด้วย”
“มันยังไม่ถึงเวลา แล้วอีกอย่างแพรวก็รักคุณ ฉันไม่อยากให้แพรวเสียใจ”
“เป็นเพราะไทมากกว่าหรือเปล่า ที่ทำให้ช่อไม่อยากเปิดเผยเรื่องของเรา ผมรู้นะว่าไทก็รักช่อ”
“คุณกรณ์”
ช่อดึงตัวเองออกจากกรณ์ด้วยความรู้สึกน้อยใจที่กรณ์แปลเจตนาเธอไปอีกอย่าง
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
ช่อเอื้องรีบเดินออกไปทันที โบว์ที่ผูกผมอยู่หลุดแล้วหล่นลงสู่พื้นแต่ช่อเอื้องไม่รู้ตัว กรณ์มองตามช่อเอื้องไปก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นโบว์ที่พื้น กรณ์ก้มลงเก็บโบว์ขึ้นมา ไทตามมาถึงพอดี ไทเผชิญหน้ากับกรณ์ สายตาของไทเหลือบไปเห็นโบว์ของช่อในมือกรณ์เข้าจำได้ก็โกรธทันที
ไทกระชากโบว์ในมือกรณ์ออกไปอย่างเร็ว แล้วสบตากับกรณ์อย่างไม่เป็นมิตรก่อนจะหันหลังเดินกลับไป กรณ์ยิ้มอย่างรู้ทัน
“หึ...อยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ แต่หัวใจน่ะ” กรณ์พูดเน้นคำ “เป็นของฉัน!”
อ่านต่อหน้า 2
สาปสาง ตอนที่ 1 (ต่อ)
ขณะที่อาภาภิรมย์กำลังสาละวนจัดสไบของชุดนางรำในหุ่นให้เข้าที่ ก่อนจะหันกลับมาเจอกรณ์เข้า
“อ้าว ตากรณ์”
“สวัสดีครับคุณแม่ เอาแต่คลุกตัวอยู่ที่นี่ ไม่กลับบ้านเลย”
“นี่ใกล้แสดงแล้ว ต้องทำอะไรอีกเยอะ แม่เลยไม่อยากวิ่งไปวิ่งมา พักที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร”
“ไม่คิดถึงลูกชายบ้างเหรอครับ”
“แหม คิดถึงสิ มีลูกคนเดียวจะไม่ให้คิดถึงลูกแล้วจะให้ไปคิดถึงใครล่ะ มีแต่แกนะแหละ อีกหน่อยก็ไปคิดถึงคนอื่นแทนแม่”
“ถึงยังไงแม่ก็เป็นที่หนึ่งของผมอยู่แล้ว”
“ทำปากหวาน แม่จะคอยดู”
กรณ์มองชุดที่หุ่น “คงเป็นชุดตัวละครสำคัญมากสินะครับ คุณแม่ถึงต้องลงมือเองขนาดนี้”
“ชุดนางเอกน่ะ” มืออาภาภิรยม์ยังคงจัดชุดอยู่
“ช่อเอื้องใช่ไหมครับ” กรณ์อมยิ้ม
อาภาภิรมย์ไม่เงยหน้ามอง “ใช่ บทนี้เหมาะกับช่อเอื้องที่สุด แล้วแกก็ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง แสดงอารมณ์ออกมาได้สมจริง ราวกับเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นแหละ”
“ถ้าอย่างนั้น สงสัยผมจะพลาดละครเรื่องนี้ของคุณแม่ไม่ได้ซะแล้วล่ะครับ”
“อ้าว ก็ไหนว่าจะไปเรียนต่อ เห็นว่าจะบินก่อนละครเริ่มไม่ใช่เหรอ”
“ผมเลื่อนกำหนดออกไปน่ะครับ อยากอยู่ดูละครคุณแม่ไหนจะฉลองโรงละครครบรอบห้าสิบปีด้วย ผมไม่ยอมพลาดงานสำคัญหรอกครับ”
อาภาภิรมย์ถอนใจหนักๆ
“ไม่รู้ว่าฉลองครั้งนี้แล้ว จะมีโอกาสได้ฉลองครั้งหน้าอีกรึเปล่า”
“ทำไมคุณแม่พูดอย่างนี้ล่ะครับ”
“มีคนเขาอยากได้ที่ตรงนี้ไปทำศูนย์การค้า มาเจรจาขอซื้อหลายครั้งแล้ว แต่แม่ปฎิเสธไป”
“ถ้าเราไม่ขาย...เขาจะทำอะไรได้ครับ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ โรงละครไม่ค่อยเป็นที่นิยมเหมือนเมื่อก่อน”
“เราก็ปรับให้มันร่วมสมัยได้นี่ครับ”
“ที่แม่ทำอยู่ ก็ปรับให้ร่วมสมัยอยู่แล้ว แต่คนสมัยนี้ก็ให้ความสนใจงานศิลปวัฒนธรรมน้อยลง ที่มีสนใจอยู่ก็เป็นแค่กลุ่มเล็กๆ จนเหลือคนทำอยู่ แค่ไม่กี่คน เพราะเลี้ยงตัวเองไม่ได้”
“แต่ถ้าแม่เลิกทำอีกคน มรดกนี้ก็คงสูญหายไป ตามกาลเวลาอย่างน่าเสียดาย”
อาภาภิรมย์ถอนใจหนักๆ ด้วยความกลุ้มใจ กรณ์มองแม่ด้วยความเป็นห่วง
แพรวกับไทนั่งดื่มกันอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์
“แกก็เลยพลาด ไม่ได้สารภาพรัก เฮอะ ฉันว่าแกเลิกคิดเถอะ ลางไม่ดีแล้วล่ะ แกกับช่อคงไม่ใช่เนื้อคู่กันหรอก” แพรวว่า
“แกรู้ได้ยังไง” ไทถาม
“เอ้า ก็ดูสิ เราเจอกันมาเป็นสิบปีแล้ว แล้วแกก็แอบชอบช่อมันมาตลอด คนเราถ้ามันจะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ คงไม่ต้องเฝ้ามาถึงสิบปีหรอก แล้วอีกอย่างนะ ถึงแกจะพยายามจะบอกให้ช่อรู้ว่าแกรัก มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าช่อไม่ได้รักไม่สนใจแกเลยสักนิดเดียว”
ไทฟังแล้วแทงใจดำมาก สีหน้าของเขาเคร่งเครียดผสมเจ็บแค้น
“ยังไงช่อก็ต้องเป็นของฉัน รอมานานขนาดนี้ จะผิดหวังให้มันรู้ไปสิ”
ไทยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
ช่อเอื้องที่อยู่ในชุดนอนซ้อมบทละครอยู่ที่ห้องคอนโด
“เหตุใดท่านจึงทรยศต่อข้า เหตุใดจึงมีใจให้หญิงอื่น เหตุใดกันเล่า”
ช่อเอื้องทรุดลงไปกับพื้น
“หากกูไม่สมในรัก ด้วยเลือดทุกหยด ด้วยกายทั้งกาย ด้วยใจทั้งใจ กูจะขอสาปขอแช่ง อย่าให้พวกมึงได้สมรัก อย่าให้มึงได้สมสู่ อย่าให้มึงได้ครองคู่ ขอฟ้าขอดินพรากมึงจากกัน ตราบชั่วฟ้า ชั่วนิรันดร์”
ช่อเอื้องค้างอยู่อารมณ์ตัวละครชั่วครู่ก่อนถอนหายใจปรับสีหน้าและอารมณ์เข้าสู่โหมดปกติ เธอยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะเอื้อมมือไปลูบบทละครเบาๆ
“ช่างเป็นเรื่องเศร้าอะไรอย่างนี้ หากเป็นเราโดนทรยศบ้าง จะโกรธแค้นได้ถึงขนาดนี้รึเปล่านะ”
ที่หน้าปกของบทละครมีชื่อเรื่อง ‘สาปนาง’
เกิดฟ้าแลบ ฟ้าร้องครืนๆ บรรยากาศภายนอกโรงละครยามค่ำคืนดูน่ากลัวด้วยสถาปัตยกรรมโบราณ แสงฟ้าแลบตกกระทบรูปปั้นนางรำที่ตั้งอยู่กลางลานด้านหน้า รูปปั้นนั้นเก่าคร่ำจนเห็นรอยร้าวที่ด้านซ้ายของใบหน้านางรำแลดูน่ากลัว
จังหวะนี้เองสายตาลึกลับค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้รั้วโรงละครก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ
“ที่นี่แน่เหรอวะ”
ชายลึกลับสองคนมีสีหน้าไม่น่าไว้ใจมองตรงไปที่โรงละคร
“ก็เออสิ นี่แหละโรงละครที่มึงกับกูต้องเผาทิ้งให้สิ้นซาก”
“มึงตกลงเรื่องเงินกับเขาแล้วใช่ไหม งานใหญ่ขนาดนี้ ต้องเรียกหนักๆ เลยนะมึง”
“ไม่ต้องห่วง เรื่องเงินกูเคลียร์แล้ว รับก่อนลงมือครึ่งหนึ่ง ที่เหลือเขาจะจ่ายหลังไอ้โรงละครนี้เหลือแต่ซาก”
“บอกดีๆ ไม่ยอมไปก็ต้องเผาไล่ที่กันแบบนี้แหละ ช่วยไม่ได้”
ชายคนหนึ่งมองไปที่โรงละครด้วยความสมน้ำหน้า
“ถึงเวลาเมื่อไหร่ วอดวายแน่มึง!”
อาภาภิรมย์กำลังวางพวงมาลัยไหว้ครูละครที่หิ้งบูชาซึ่งมีหัวครอบครูละครหลายหัวตั้งอยู่ ทันใดนั้นไฟก็ลุกท่วมหิ้งบูชา อาภาภิรมย์ตกใจที่อยู่ๆไฟก็ไหม้จนควันโขมง อาภาภิรมย์วิ่งออกจากห้องก็เห็นไฟไหม้ไปทั่วบ้าน ช่อเอื้องวิ่งออกมาเห็นครูที่ยืนตกใจอยู่
“ครู!”
ช่อเอื้องตกใจจนตื่นจากฝัน
“ครู!”
อาภาภิรมย์สะดุ้งตื่นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เมื่อตั้งสติได้ว่าเป็นเพียงความฝันเธอก็โล่งใจ
“ฝันหรอกเหรอ…..ทำไมถึงฝันร้ายแบบนี้…มันต้องเป็นลางไม่ดีแน่ๆ”
อาภาภิรมย์เป็นกังวล
กรณ์เหลือบตามองเห็นแม่สีหน้ากังวล
“คุณแม่เป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมดูเครียดๆ” กรณ์ถาม
“บอกไปก็จะหัวเราะเยาะคนแก่ซะเปล่าๆ”
“บอกมาเถอะครับ ผมเห็นสีหน้าคุณแม่ ผมไม่สบายใจ มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“เมื่อคืนแม่ฝันไม่ดีเลย ฝันว่าไฟไหม้หิ้งครูละคร ไฟลุกท่วมไปหมด ตกใจตื่นขึ้นมา ก็กังวลจนนอนต่อไม่ได้”
“มันก็แค่ความฝันน่ะครับคุณแม่”
“แต่แม่ว่ามันไม่ใช่แค่นั้นหรอก….มันเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง….เหตุที่ไม่ดีต่อโรงละคร”
แหวน สาวน้อยท่าทางซื่อๆ แนะนำตัว
“หนูชื่อแหวนค่ะ มาแทนคุณสมศรี จะมาช่วยครูอาภาดูเรื่องเสื้อผ้าให้พวกพี่ๆ”
“แล้วครูสมศรีไปไหน ทำไมไม่มาทำเอง “ แพรวถาม
“เอ่อ…. ครูติดงานที่ดาราลัยน่ะค่ะ”
“นั่นไง!นึกแล้วว่าต้องไปรับอื่น ใช่สิ ไอ้โรงละครดังๆ พวกนั้นมันคงให้ค่าตัวแพงสิท่า ถึงได้กล้าทิ้งไปหน้าด้านๆ”
แหวนได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าต่อปากต่อคำ
“อย่าพูดอย่างนั้นเลย มันเป็นสิทธิ์ของเขา เขาจะทำให้ใครก็ได้” ไทบอก
แหวนเหลือบตาขึ้นมองไทด้วยความรู้สึกใจชื้นที่มีคนเข้าข้าง
“แต่นี่มันงานใหญ่ของเรานะ งานฉลองครบรอบ 50 ปีทั้งที จะให้พวกลูกมือมาทำได้ยังไง” แพรวว่า
“พวกเราก็ช่วยๆ กันด้วยสิ ชุดก็มีไม่กี่ชุดเอง ช่วยกันทำ ถือซะว่าตอบแทนครูอาภาด้วยยังไงล่ะ” ช่อเอื้องบอก
“เชิญเธอกับแม่นั่นทำกันไปสองคนเถอะ ฉันเป็นนักแสดง ไม่ใช่คนงาน ไม่เอาด้วยหรอก”
แพรวเชิดใส่แล้วเดินออกไป
“ฉันก็เป็นผู้ชาย มือไม้แข็ง ต่อให้อยากช่วยก็คงช่วยไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ” ไทบอก
ไทเดินตามแพรวออกไป แหวนมองตามไปอย่างนึกสนใจในตัวไท เสียงช่อเอื้องดังขึ้น
“งั้นเราทำกันแค่สองคนก็ได้ ฉันจะช่วยเธอเอง”
แหวนหันมามองช่อเอื้องด้วยแววตาชื่นชม
“คุณนี่ทั้งสวยทั้งใจดีเลยนะคะ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดี”
ช่อเอื้องเยื้อนยิ้มให้อย่างสวยงามและอ่อนหวาน
อ่านต่อหน้า 3
สาปสาง ตอนที่ 1 (ต่อ)
ไทกับแพรวกำลังอบอุ่นร่างกายอยู่ในชุดซ้อม ไทตกใจพอรู้เรื่อง
“อะไรนะ เธอไปแคสต์มาแล้วเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” แพรวบอก
“แล้วผลเป็นไง ผ่านไหม”
แพรวเชิดหน้าไปทางอื่นทันที
“ท่าทางอย่างนี้แสดงว่าไม่ผ่านล่ะสิ”
“ผ่านไม่ผ่านยังไม่รู้ผลหรอก แต่ที่ฉันโมโหก็เพราะนังสมศรีมันดันไปรับงานที่ดาราลัยน่ะสิ ถ้าฉันผ่าน ได้เล่นละครกับที่นั่นขึ้นมา นังสมศรีมันก็ต้องรู้ แล้วมันก็ต้องคาบข่าวมาฟ้องครูแน่ๆ”
“ตอนไปแคสต์ไม่กลัว มากลัวอะไรตอนนี้ แต่เอาเถอะ เธออาจจะไม่ผ่านก็ได้”
“ปากเสีย! ถึงไม่ผ่านที่นั่น ฉันก็จะไปที่อื่น โรงละครใหม่ๆ มีอีกตั้งหลายที่ จะให้ฉันมาจมปลัก เล่นละครโบร่ำโบราณที่ไม่มีคนดู นอกจากคนแก่ๆ หงำเหงอะ เฮอะ! ไม่มีทาง! ฉันไม่อยู่ต่อให้โง่หรอก นายก็เหมือนกัน คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอดงั้นเหรอ”
ไทเงียบไปไม่ยอมตอบอะไรแต่สีหน้ามีความในใจ
แพรวพูดต่อ “อ๋อ ลืมไป ที่นายอยากอยู่ที่นี่ก็เพราะช่อนี้นา ไม่ใช่เพราะละครซะหน่อย”
ไทครุ่นคิดว่าจะทำยังไงเรื่องช่อเอื้องต่อไป
“วันนี้ฉันจะบอกรักช่อให้ได้ และ ฉันจะต้องรู้ให้ได้ด้วยว่าช่อคิดยังไงกับฉัน ขออย่าให้มีอะไรมาเป็นอุปสรรคเลย”
กรณ์สอดตามองหาช่อเอื้อง
“มองหาใครเหรอ”
“เปล่าครับ”
“ชอบกลจริง ก็แม่เห็นอยู่ว่าแกมอง”
“ไม่มีอะไรครับแม่ ไปเถอะครับ”
กรณ์กลบเกลื่อนด้วยการเข้ามาประครองอาภาภิรมย์เข้าไปด้านใน
อาภาภิรมย์เดินนำกรณ์เข้ามาจนเจอเข้ากับชายวัยประมาณ 60 คนหนึ่ง
“อ้าว ครูสุนทร”
สุนธรยกมือขึ้นไหว้อาภาภิรมย์
“สวัสดีครับครูอาภา”
อาภาภิรมย์หันไปบอกกรณ์
“ครูสุนทรน่ะ เป็นครูดนตรีไทยเครื่องใหญ่ จะมาช่วยเราเรื่องดนตรี”
กรณ์ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
อาภาภิรมย์บอกสุนทร “ลูกชายน่ะค่ะ” อาภาภิรมย์บอกกรณ์ “แม่ขอตัวไปคุยเรื่องรายละเอียดกับครูสุนทรก่อนนะ”
กรณ์พยักหน้ารับยิ้มๆ อาภาภิรมย์เดินนำสุนทรไปทางหนึ่ง กรณ์หันกลับจะเดินไปอีกทางแต่เจอเข้ากับแพรวพอดี
“คุณกรณ์”
“สวัสดีครับ” กรณ์ก้มหัวให้นิดๆ ก่อนจะเดินผ่านไป
“รังเกียจกันมากนักรึไงคะ”
กรณ์ชะงักแล้วหันกลับมา “คุณพูดเรื่องอะไร”
“จะพูดจะคุยกันสักนิด มันจะไม่ได้เชียวเหรอคะ”
“อะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจ ใช่! คุณไม่เคยเข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่เคยเห็นความสำคัญ ไม่เคยมีใครอยู่ในสายตา นอกจากช่อเอื้อง”
“ขอตัวดีกว่านะครับ ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณ”
แพรวไปดักหน้า “คิดจะหลบหน้าฉันไปถึงไหนกันคะ ทำไมคะ ฉันมันน่ารังเกียจนักเหรอคะ คุณถึงต้องเดินหนีแบบนี้”
“ผมไม่เคยรังเกียจใคร ถ้าคุณคิดว่าผมทำอย่างนั้นกับคุณ ก็แสดงว่าคุณไม่รู้จักผมเลย ไม่เข้าใจคนอย่างผมเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วที่สำคัญ คุณกำลังดูถูกผม”
กรณ์หันหลังแล้วจะเดินเข้าไปด้านในแต่แพรวเข้ามาฉุดแขนของเขาไว้
“เดี๋ยวสิคะคุณกรณ์ ฟังก่อนสิคะ คุณกำลังเข้าใจฉันผิด”
“คุณต่างหากที่เข้าใจผมผิด”
“แพรวขอโทษค่ะ แพรวไม่ได้คิดจะดูถูกคุณ แพรวก็แค่…” แพรวน้ำตาคลอ “แค่น้อยใจน่ะค่ะ คุณไม่เคยสนใจแพรวเลย สายตาของคุณ ไม่เคยหยุดมองที่แพรวเลย ทั้งๆ ที่แพรว”
กรณ์รีบแทรกขึ้นเพรารู้ว่าแพรวจะพูดอะไร “ผมขอโทษที่ทำให้คุณร้องให้ นิ่งซะเถอะครับ ที่นี่มีไว้ใช้แสดงอารมณ์ละคร ไม่ใช่อารมณ์ส่วนตัว”
กรณ์บิดแขนเบาๆ เพื่อให้หลุดจากมือของแพรวแล้วเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่สนใจใยดีอะไรอีก
แพรวกำมือแน่น เธอร้องไห้แบบทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ
แหวนเลือกผ้าจากในหีบอยู่ที่ด้านหนึ่ง แพรวหวีผมอยู่ที่หน้ากระจก
“เธอรู้สึกยังไงที่ต้องตาย” แพรวถาม
ช่อเอื้องสะดุ้งกับคำถามของแพรว ในขณะที่แหวนเองก็สะดุ้งไปด้วย
“หือ??”
“ฉันหมายถึงในละครน่ะ ตัวละครที่เธอเล่นต้องตายนี่”
แหวนพูดเบาๆ “ตกใจหมด”
“ฉันก็พยายามจินตนาการว่าต้องทรมานแค่ไหน เจ็บปวดแค่ไหน ที่ถูกคนที่รักทรยศ ทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก”
“มันคงทรมานมากสินะ แล้วถ้าเป็นเธอโดนอย่างนั้นบ้าง จะอาละวาด แก้แค้น อาฆาตเหมือนตัวละครไหม”
ช่อเอื้องยังไม่ทันตอบ แหวนที่นั่งจัดผ้าในหีบอยู่ก็โพล่งขึ้นมา
“วู้ย ขนลุก”
แพรวหันไปมองอย่างไม่ชอบใจ
“ทำงานของเธอไปสิ ทำไมต้องมาแอบฟังคนอื่นเขาคุยกันด้วย”
“อย่าพูดนั่นสิแพรว ห้องก็เล็กนิดเดียว แล้วก็คนกันเองทั้งนั้น” ช่อเอื้องบอก
“ย่ะ แม่คนดี ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งแสนดี อย่างนี้สิ ผู้ชายถึงได้หลงหัวปักหัวปำ” แพรวเน้น “ทั้งต่อหน้า ทั้งลับหลัง!”
“...เธอ...เธอหมายความว่ายังไงน่ะ”
ช่อเอื้องถามโดยที่ในใจหวั่นว่าแพรวจะรู้เรื่องของเธอกับกรณ์ แพรวมองช่อเอื้องด้วยสายตาชิงชัง ในใจของเธอยิ่งเกลียดช่อเอื้องมากขึ้นไปอีก
แพรวตวาด “ความลับไม่มีในโลกหรอก อย่าคิดว่าคนอื่นเขาโง่”
แพรวสะบัดตัวเดินออกไป ช่อเอื้องมองตามไปด้วยความหวั่นใจ
ช่อเอื้องพึมพำกับตัวเองเบาๆ “หรือว่าจะรู้เรื่องคุณกรณ์.....”
“สงสัยจะมีคนแอบชอบคุณมั๊งคะ เพื่อนคุณเขาถึงได้พูดแบบนั้น”
“!...เอ่อ...ใครจะมารักมาชอบฉัน ไม่มีหรอก” ช่อเอื้องปัด
แหวนนิ่งๆ ด้วยความชั่งใจว่าจะพูดดีไม่พูดดีก่อนจะพูดขึ้นในที่สุด
“ก็คุณผู้ชายคนนั้นไงคะ”
ช่อเอื้องสะดุ้ง “หมายถึงใครน่ะ?”
“ก็คุณไทไงคะ” แหวนใจระทึกเพราะลุ้นคำตอบของช่อเอื้อง
ช่อเอื้องโล่งใจ “เราเป็นเพื่อนกัน คบกันมาเป็นสิบปีแล้ว ไม่มีทางหรอกที่เขาจะมาชอบฉัน”
แหวนโล่งใจและใจชื้นขึ้นมาทันที แต่ก็จำเป็นต้องพูดออกไป
“มันก็ไม่แน่นะคะ ของแบบนี้ คุณอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้”
ช่อเอื้องส่ายหน้ายิ้มๆ ด้วยความนึกขำ
“เป็นไปไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันออกไปซ้อมก่อนนะ” ช่อเอื้องบอก
“เชิญค่ะ”
ช่อเอื้องเดินออกจากห้อง แหวนมองตามไปด้วยความโล่งใจ
“เฮ่อ โล่งไปที คิดว่าเป็นแฟนคุณไทสุดหล่อซะอีก”
แหวนอมยิ้ม ในใจของเธอนึกมีหวังเรื่องไทขึ้นมา
การซ้อมละครเวทีกำลังดำเนินอยู่โดยมีอาภาภิรมย์กับกรณ์นั่งดูอยู่ด้านหน้า กรณ์จับจ้องดูช่อเอื้องอย่างตั้งอกตั้งใจ ไทกับช่อเอื้องอยู่กลางเวที เขานั่งลงคุกเข่าแล้วยกมือพนม
“แม่ฟ้า แม่พสุธา โปรดเป็นสักขีพยาน หากวันใดลูกคิดทรยศหมดรักในตัวแม่นาง ขอให้ฟ้า ขอให้ดินจงเอาชีวิตของลูกไปเสีย”
ช่อเอื้องหันมาคว้ามือไทไว้
“อย่าสาบานเช่นนั้นเลยพี่จ๋า ข้าไม่อยากเห็นพี่ต้องมีภัย”
“พี่ต้องมีภัยก็สมควรแล้ว แก้วตาอย่าได้คิดห้ามเลย”
“พี่จ๋า” ช่อเอื้องร้องไห้
ไทดึงร่างช่อเอื้องเข้ามากอด
เวลาผ่านไป การซ้อมยังคงดำเนินต่อไป
“เจ้าสิ้นรักข้าแล้วไซร้ ใยจึงผิดคำสาบาน” ช่อเอื้องถาม
“สาบานใดที่เข้าเอ่ย ข้ามิเคยรู้” ไทบอก
“ความลุ่มหลงบดบังตาเข้า ใจเจ้า เจ้าถึงได้ลืมสิ้นแม้แต่คำสาบาน”
“เจ้าอย่ามัวอ้างสาบานอยู่เลย ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่อาจทนนิ่งเฉยฟังวาจากล่าวอ้างของเจ้าได้อีกต่อไป” แพรวว่า
“เจ้าจะทำอะไรข้า” ช่อเอื้องถาม
แพรวดึงกริชออกมาจากเหน็บเอว
“ข้าจะเอาเลือดเจ้ามาล้างสาบานให้สิ้นซาก”
อ่านต่อหน้า 4
สาปสาง ตอนที่ 1 (ต่อ)
ช่อเอื้องอยู่คนเดียวกลางเวที มือกุมท้องที่ถูกแทงด้วยกริช
“หากกูไม่สมในรัก ด้วยเลือดทุกหยด ด้วยกายทั้งกาย ด้วยใจทั้งใจ กูจะขอสาปขอแช่ง อย่าให้พวกมึงได้สมรัก อย่าให้มึงได้สมสู่ อย่าให้มึงได้ครองคู่ ขอฟ้าขอดินพรากมึงจากกัน ตราบชั่วฟ้า ชั่วนิรันดร์!”
พูดขาดคำช่อเอื้องก็ฟุบลงไปกับพื้นเวที กรณ์ลุกขึ้นปรบมือให้ช่อเอื้องอย่างออกนอกหน้าจนอาภาภิรมย์ต้องเหลือบตามองแล้วอมยิ้มอย่างรู้ทันก่อนปรบมือตาม
“รู้สึกว่าจะถูกใจเสียเหลือเกินนะตากรณ์”
“ก็….เขาแสดงเก่งนี่ครับ” กรณ์บอก
“แน่ใจเหรอว่าแค่เรื่องการแสดง ปรบมือซะขนาดนี้ แม่กลัวว่าจะมีเรื่องอื่นด้วยน่ะสิ”
กรณ์ได้แต่ยิ้มเขินๆ ไม่กล้าสบตาแม่ เขาหันไปมองช่อเอื้องบนเวที ช่อเอื้องมองมาสบตากันพอดี ช่อเอื้องอาย เธอหลบตาแต่ก็แอบอมยิ้ม แพรวเหลือบตามองช่อเอื้องสลับกับมองกรณ์อย่างรู้ทัน เธอรีบกระซิบบอกไท
“จะทำอะไรก็รีบทำซะ ไม่อย่างนั้นนายหมดหวังแน่!”
แพรวทิ้งปริศนาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปหลังเวที ไทมองตามแพรวไปด้วยสีหน้างงๆ
แหวนมีสีหน้าระรื่นในขณะชวนแพรวที่กำลังเช็คผมอยู่หน้ากระจกคุย
“ลูกชายคุณอาภาล้อหล่อนะคะ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีชะมัด”
แพรวนิ่งไม่ตอบอะไร
“ท่าทางจะตกหลุมรักคุณช่อเอื้องซะด้วยสิ” แหวนว่า
แหวนพูดต่อ “เห็นจ้องคุณช่อตลอดเวลา ไม่วางตาเลย”
“หุบปาก! มีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไม อย่าเสือก!”
“อุ้ย!” แหวนสะดุ้ง
แพรวเดินออกไปด้วยความโกรธสวนกับช่อเอื้องที่เข้ามาพอดี แพรวเดินกระแทกช่อเอื้องออกไป
“โอ้ย...” ช่อเอื้องเซ เธอมองตามแพรวไปอย่างงงๆ “เป็นอะไรของเขานะ”
แหวนยังคงขนลุกไม่เลิก
“โกรธอะไรวะ...น่ากลัวชะมัด” แหวนหันไปเห็นช่อเอื้อง “คุณช่อ เมื่อกี้แหวนไปแอบดู คุณแสดงเก๊งเก่งนะคะ ยิ่งตอนสาป เล่นเอาแหวนขนลุกเลย น่ากลั๊ว”
“น่ากลัวตรงไหน น่าสงสารออก โดนคนที่ไว้ใจที่สุดทรยศเอาแบบนั้น”
“มันน่ากลัวตรงคำสาปน่ะสิคะ คุณเชื่อเรื่องนี้ไหมคะ”
“เรื่องไหน”
“ก็เรื่องคำสาปน่ะสิคะ คุณเชื่อว่ามันเป็นไปได้รึเปล่าคะที่คนเราจะสาปแช่งคนอื่น แล้วมันจะเป็นจริงน่ะค่ะ”
“หลายอย่างที่มองด้วยตาไม่เห็น ก็ใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง ดูอย่างคลื่นโทรศัพท์สิ มองเห็นซะที่ไหน แต่ก็โทร.ติดไม่ใช่เหรอ”
“พูดแบบนี้แสดงว่าคุณเชื่อใช่ไหมคะ”
“ตอบไม่ได้หรอก ตอนนี้ฉันสวมบทบาทคนที่สาปแช่งอยู่ ฉันก็เชื่อในบทของฉัน มันเป็นหน้าที่ของนักแสดงน่ะ”
“แล้วคุณเคยสาปใครไหมคะ”
“ไม่เคยหรอก ไม่มีใครทำให้ฉันโกรธแค้นถึงขนาดต้องสาปต้องแช่งกันได้หรอก”
อาภาภิรมย์บรีฟนักแสดงอยู่
“ช่อ ทำได้ดีแล้ว ที่ต้องทำคือรักษาระดับตัวเองไว้ให้ได้จนถึงวันแสดงจริง อย่าให้น้อยหรือมากไปกว่านี้”
“ค่ะครู”
“กลับไปซ้อมต่อที่บ้านเถอะ”
“ค่ะ” ช่อเอื้องรับคำ
อาภาภิรมย์พูดกับไทและแพรว “ส่วนเธอสองคน ครูขอดูฉากทะเลาะกันอีกครั้งซิ เหมือนอารมณ์มันจะยังไม่ลงตัว ลองดูอีกทีนะ”
ไทกับแพรวรับคำ “ครับ” / “ค่ะ”
ไทใจไม่อยู่กับตัว เขามองตามช่อเอื้องไม่วางตา
ช่อเอื้องเดินออกมาเห็นกรณ์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่มุมหนึ่ง กรณ์มองมาเห็นช่อเอื้องพอดี ขณะคุยโทรศัพท์
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน”
กรณ์รีบกดวางสายแล้วตรงไปที่ช่อ
“ช่อ”
“คุณกรณ์....”
“จะกลับแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ช่อกลับเองได้ อย่าลำบากคุณเลยค่ะ”
“ไม่ลำบากหรอกครับ ผมยินดีซะอีกที่จะได้ไปส่งคุณ จะได้อยู่กันตามลำพัง.. นะครับ”
ช่อเอื้องเกรงใจที่จะปฏิเสธเลยจำต้องยอม
“เชิญครับ”
ไทที่รีบตามช่อเอื้องออกมาเห็นจังหวะที่ช่อเอื้องขึ้นรถกรณ์พอดี
“ช่อ...อย่าบอกนะว่า...”
ไทเริ่มสังหรณ์ว่าทั้งคู่จะเป็นแฟนกัน เขากำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะยกมือขึ้นต่อยประตูหน้าอย่างแรง
“ไม่จริง! มันต้องไม่จริง!”
มือของไทแตกจนเลือดไหล
“ฉันไม่มีวันยอมเสียเธอให้คนอื่น !!”
เลือดจากมือหยดลงพื้น รอยเลือดบนพื้นแดงฉาน ไทคำรามในลำคอ
“เธอต้องเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว!”
โปรดติดตามอ่าน “สาปสาง” ตอนที่ 2
