วิมานมะพร้าว ตอนที่ 17 อวสาน
ผีเถ้าแก่ไดรฟ์กอล์ฟลงหลุมกับเจ้าที่ซึ่งทำหน้าที่เป็นแคดดี้อยู่
“ชีวิตมันก็เหมือนสนามกอล์ฟ หลุมแต่ละหลุมก็เหมือนเป้าหมายที่ต้องไปให้ถึง” ผีเถ้าแก่พัตไม่ลง “พลาดหลุมนี้ ก็ต้องไปต่อหลุมใหม่ วางความผิดพลาดเอา ไว้ไม่ต้องเอามันติดไปด้วย ไม่ต้องแข่งกับใคร แข่งแต่กับตัวเองเท่านั้น”
“ไม่เข้าใจอ่ะ”
“สรุป คนเราทำผิดพลาดกันได้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า ปล่อยวางความรู้สึกผิดเอาไว้แล้วเริ่มต้นใหม่อย่าให้ผิดพลาดซ้ำรอยเดิม”
“อ้อ”
“มีบทเรียนเป็นแรงส่ง สายตาจับจ้องที่เป้าหมาย แล้วเราก็จะสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ได้อีกครั้ง”
ผีเถ้าแก่พัตลูกกอล์ฟลงหลุม ผีเถ้าแก่ เจ้าที่ดีใจ เฮ
ที่ร้านสบายท้อง จำรัสนั่งบ่นเรื่องแสบ
“แหม้ เชิญคนแปดร้อย บอกมีงบหมื่นเดียว”
“แหม พ่อ เจ้าแสบเค้าล้อเล่น คนแค่แปดสิบไม่เกิน”
“แล้วทำไมมันไม่บอกฉัน”
“มันแกล้งไง”
“ไอ้นี่ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะเลย”
“ขอบคุณมากนะคะ พ่อ แม่ รู้มั้ย ว่าแค่มีพ่อกับแม่ พี่ลำยอง ลีลา มะขวิด อยู่กับจูนแบบนี้ตลอดไป จูนก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว”
“ถามพวกเราหรือยังคะคุณจูน ว่าจะอยู่ตลอดไปหรือเปล่า”
“ไม่อยู่แล้วจะไปไหน”
“เออ ตัวคนเดียว ไม่มีที่ไปไม่ใช่เหรอแก”
“โอ๊ย เบื่อคนรู้ทัน”
“แม่พูดอีกครั้งนะคะลูกจูน ว่าต่อไปพ่อกับแม่จะไปอยู่วัด ลูกจูนก็ต้องอยู่กับแฟนสิคะ”
“ใช่ค่ะ อีกหน่อย ลีลาก็ต้องแต่งงาน มีลูก ลาออกไปเป็นคุณนายสวยๆ เลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน”
“งั้นแกคงไม่ได้แต่งกับฉันแล้วล่ะ” มะขวิดบอกลีลา
“อ้าว ไม่ได้เป็นคุณนายเหรอ”
“หึ ต้องช่วยกันทำมาหากินเด่ะ”
ลีลาเซ็ง เดินหนี พลางบ่น
“เวร ทำไม้ ทำไม ฉันต้องรักมันด้วย ทำไม้ฉันไม่ใจอ่อนกับพี่โย้”
มะขวิดตามไปง้อ
“แต่ไม่ต้องทำเยอะ ทำเบาๆ ไง เดี๋ยวเค้าทำโอทีเอง”
จำรัส ดารา จุลลาหัวเราะกับความแง่งอนของคู่ลีลาและมะขวิด แล้วป้าลำยองก็ชะงัก เมื่อมองไปทางหน้าบ้าน ป้าลำยองสะกิดจำรัสให้มอง จำรัสมองแล้วชะงัก หันมาสะกิดดารา ดาราชะงัก หันไปมองบ้าง แล้วก็จะสะกิดจุลลา แต่ถูกจำรัสห้ามเอาไว้
สืบสายยืนยิ้มอยู่ จุลลายังไม่รู้ตัวว่ามีเรื่องอะไร จำรัส ดาราและป้าลำยองพร้อมใจกันปลีกตัวออกไป โดยที่จุลลาไม่รู้ จุลลายังหัวเราะขำกับลีลาและมะขวิด สืบสายค่อยๆ เดินมาหาจุลลาข้างหลัง แล้วกระซิบที่หูจุลลาเบาๆ
“ขำอะไร” จุลลาสะดุ้ง ตกใจหันมา จมูกชนแก้มของสืบสายอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นคนละข้างกับครั้งที่แล้ว “ขโมยหอมแก้มฉันอีกแล้วนะ จุลลา” สืบสายบอกเสียงอ่อนโยน เขินๆ
“คุณสืบสาย”
“เรียกชื่อฉันทำไม” จุลลากระเถิบออกห่าง สืบสายรั้งตัวของจุลลาเอาไว้ไม่ให้ไป “ไปไหน”
“ไป หาพ่อกับแม่”
“ฉันได้ยินแม่เธอพูดประมาณว่า เธอจะไม่ได้อยู่กับท่านไปตลอดหรอก เพราะเธอต้องอยู่กับแฟน”
“ก็ตอนนี้ยังไม่มีแฟน ก็ต้องไปอยู่กับพ่อกับแม่ก่อน”
“แล้วฉันล่ะ”
“คุณไม่ใช่แฟนฉัน”
“แต่เธอเป็นนะ”
“หือ”
“เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ฉัน...”
พี่โย้โผล่เข้ามาขัดจังหวะพร้อมซองเอกสารข้อมูลการเรียนต่อเมืองนอกของจุลลา
“จูน” จุลลาและสืบสายผละออกจากกัน อายๆ “เอ่อ...พี่มาขัดจังหวะอะไรกันหรือเปล่า”
“ขัดครับ”
“งั้น ผมออกไปก่อนก็ได้นะ”
“ไม่ต้อง พี่โย้มีอะไร”
“พี่เอาข้อมูลหอพักที่โน่นมาให้จูนเลือกดู”
“ขอบคุณนะ”
เสียงมือถือของสืบสายดังขึ้นพอดี สืบสายรีบรับสาย
“ฮัลโหล ครับคุณมูน” จุลลา พี่โย้อึ้งเมื่อรู้ว่าเดือนพิไลกับสืบสายยังติดต่อหากัน จุลลาฉุน เดินเข้าบ้านเลย พร้อมควงแขนพี่โย้เข้าไปด้วย “เดี๋ยวก่อนจุลลา” แต่จุลลาไม่หันมา สืบสายเซ็ง คุยมือถือต่อ เดินออกไป
“ครับ”
ผีเถ้าแก่รำไทเก๊กกับเจ้าที่อยู่หน้าฮวงซุ้ย ทั้งๆ ที่ผีเถ้าแก่ขัดใจมากเรื่องพี่โย้มาขัดจังหวะ
“เรื่องบางเรื่องถึงไม่ได้ดั่งใจ ก็ต้องปล่อยวาง เอาสมาธิมาจดจ่อที่ลมหายใจ”
“หายใจเข้าหนอ หายใจออกหนอ”
“ปล่อยและวาง ไอ้หน้าพะโล้ ไอ้โย้ ไอ้จังหวะนรก! มาขัดจังหวะบอกรักทำไมวะ อั๊วลุ้นอยู่นานแล้วนะเว้ย ไอ้หยา”
“ไฟ้ว์เลยมั้ย เถ้าแก่”
ผีถ้าแก่อึ้ง รู้ตัวว่าสติหลุด
“ไม่ดีๆ อั๊วขอโทษ อั๊วต้องว่าง อั๊วต้องปล่อยวาง เพื่อการไปเกิดใหม่ที่สมบูรณ์ที่สุด แต่มันไม่ได้ดั่งใจ”
เจ้าที่เซ็ง ปล่อยให้ผีเถ้าแก่พลุ่งพล่านไป
“ไหวป่ะเนี่ย เถ้าแก่”
เดือนพิไลคุยมือถือในมุมที่ลับตาคน กลัวคนเห็นหรือได้ยิน
“ฉันคุยมันมันแล้วนะ แล้วก็นัดให้มันออกมาพบฉันคืนนี้”
“ที่ไหนครับ ครับ ผมจะรีบประสานกับตำรวจเลย”
สืบสายวางสายแล้วออกไปทันที เดือนพิไลยิ้มย่อง ทันใดนั้นทรงเดชก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเดือนพิไล
“นังงูพิษ”
เดือนพิไลตกใจ
“ไอ้ทรงเดช”
เดือนพิไลหันไป ถูกทรงเดชตบฉาดใหญ่
“ฉันกะไว้อยู่แล้วว่าแกต้องหักหลังฉัน”
“แกทำอะไรไว้กับฉัน ก็ต้องโดนเหมือนกัน”
“อยากโดนอีกมั้ย”
เดือนพิไลพยายามวิ่งหนีทันที พลางร้องตะโกน
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
ทรงเดชวิ่งตามไป
เดือนพิไลวิ่งออกมาข้างถนน ร้องเรียกให้คนช่วย
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
ทรงเดชตามมา เห็นคนเยอะจึงปลีกตัวออกไป เดือนพิไลวิ่งต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต
ที่ร้านสบายท้อง จุลลาถูกพี่โย้ จำรัส ดารา ลีลา ป้าลำยอง มะขวิดล้อมกรอบ มองเป็นตาเดียว
“มองจูนแบบนี้ทำไม”
“แม่เห็นคุณสืบสายยังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก”
“แล้วไงคะ”
“ออกไปคุยกับเค้าเถอะจูน ยังมีเรื่องค้างคาจัดการยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ”
“ก็แกนั่นแหละ มาขัดจังหวะคนเขากำลังเข้าพระเข้านางทำไม”
“ก็ผมไม่รู้ ผมขอโทษ”
“ไอ้โย้ จังหวะนรก”
“ครับ”
“ลูกจูน ออกไปเดี๋ยวนี้”
“ก็ได้ เป็นไงเป็นกัน”
จุลลารวบรวมความกล้า เดินออกไป ท่ามกลางความลุ้นของทุกคน
สืบสายกำลังจะไป จุลลาออกมาจะเรียกสืบสาย แต่เสียงมือถือสืบสายดังขึ้นอีกครั้ง จุลลาเลยยืนรออยู่ใกล้ๆ โดยที่สืบสายไม่เห็น
“ฮัลโหล อะไรนะครับ คุณมูน”
จุลลาเซ็ง แต่ก็อดกลั้นเอาไว้ ยืนรอต่อไป
เดือนพิไลนั่งอยู่ในแท็กซี่
“มันรู้ตัวแล้ว มันรู้แล้วว่ามูนหักหลังมัน มูนไม่กล้ากลับบ้าน มูนจะทำยังไงดีคะ มูนกลัว”
สืบสายถอนใจ เครียด
“ผมจะพาคุณไปอยู่ที่คอนโดที่ผมซื้อไว้ พักอยู่ที่นั่นก่อน”
จุลลาตกใจ อึ้ง
“นี่ถึงขั้นพาไปอยู่ที่คอนโดเลยเหรอ”
จุลลาเจ็บใจ เดินเข้าไปยืนมองหน้าสืบสาย สืบสายอึ้ง
“เดี๋ยวผมโทรกลับ แค่นี้ก่อนนะครับ” สืบสายวางสาย “มีอะไรเหรอจุลลา”
“คุณรู้สึกยังไงกับฉัน บอกมา”
“เป็นอะไรไปอีก”
“คุณมาทำดีกับฉัน ทำให้ฉันอ่อนไหว ทำให้เข้าใจว่าคุณรู้สึกดีกับฉัน อาจจะถึงขั้นรัก แต่คุณก็แอบเก็บผู้หญิงไว้อีกคน เลว”
จุลลาตบหน้าสืบสายเปรี้ยง สืบสายอึ้ง
“เธอเข้าใจผิด”
“กลับไปเลย แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก”
จุลลาเดินหนี สืบสายพูดตามหลัง
“ถ้าเธอทำตัวงี่เง่าอ่อนไหวไร้สาระ ไม่มีความหนักแน่นแบบนี้ ฉันก็คงจะไม่มาหาเธออีกแน่นอน ไม่ต้องสั่ง”
จุลลาอึ้ง หันกลับมาเห็นสายตาสืบสายมองจุลลามาอย่างผิดหวัง เดินจากไป จุลลาเสียใจ สับสน วุ่นวายใจ มองสืบสายเดินจากไปอย่างช้าๆ
“คนใจร้าย”
วิมานมะพร้าว ตอนที่ 17 อวสาน (ต่อ)
คืนนั้นผีเถ้าแก่นั่งดูดาวกับเจ้าที่สองคน หันหลังชนกัน
“เถ้าแก่ ไปเกิดแล้ว จะคิดถึงกันมั้ย”
“สัญญาที่จำได้ในชาตินี้ มันไม่ติดตัวไปจนถึงชาติหน้าหรอก”
“เถ้าแก่ จะไปเกิดเป็นตัวอะไร พอรู้ป่ะ”
“เดี๋ยวเขกหัวแตก เรียกเป็นตัว อั๊วมั่นใจว่าชาตินี้อั๊วทำแต่ความดี อั๊วก็ต้องต้องได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี”
“ท่านเง็กเซียนฮ่องเต่จะรู้มั้ยว่าเถ้าแก่ยังไม่หมดห่วง”
“ไม่มีอะไรที่ท่านไม่รู้”
“แล้วเถ้าแก่จะไปได้เหรอ”
“มันถึงเวลา อั๊วก็ต้องไป ถ้าอั๊วยังมีห่วง อั๊วก็จะต้องไปอยู่ในที่ๆ ดีน้อยหน่อย”
“งั้น ปล่อยวางเร็วๆ นะ เถ้าแก่ อย่าไปจุ้นจ้านเรื่องของมนุษย์ให้วุ่นวายใจอีก”
“อั๊วจะพยายาม แต่ตอนนี้สงสารอาตี๋กับอาหนูช่างเหลือเกิน ฉลาดเรื่องอื่น แต่งี่เง่าเรื่องหัวใจตัวเอง”
“คนมีความรักก็เป็นอย่างนี้กันทุกคน”
“มนุษย์ขี้เหม็น”
ผีเถ้าแก่และเจ้าที่ถอนใจพร้อมกัน ก่อนจะหันไปนับดาวด้วยกัน
งานแต่งงานของแสบกับน้ำหวานจัดขึ้นในสวนมะพร้าว แสบและน้ำหวานต้อนรับแขกที่ซุ้มทางเข้างาน เป็นงานแต่งเล็กๆ น่ารักๆ แสบและน้ำหวานมีความสุขมาก เจ๊พุ่มกับเจ๊อ้อยแต่งตัวสวยเป็นพิเศษแจกของชำร่วย ลูกน้องแสบและยามจ่อยช่วยแจกของชำร่วยอยู่ที่โต๊ะรับซอง เตี่ยกับแม่น้ำหวานต้อนรับแขกอีกด้านหนึ่ง หน้าเตี่ยยังดูหมองๆ ยิ้มไม่เต็มยิ้มนัก จนแม่ของถองให้ยิ้ม เตี่ยถึงยิ้มกว้างออกมาได้
อีกมุมหนึ่งเป็นมุมเตรียมกับข้าว จำรัสและป้าลำยองลงมือปรุงอาหาร ดารา ลีลาและมะขวิดเตรียมของทานเล่นลงจาน พี่โย้คอยช่วย
“คุณโย้ต้องคิดอะไรกับฉันแน่เลย ดูสิคอยแต่จะมาอยู่ใกล้ๆ ตลอดเลย” ป้าลำยองกระซิบกับพี่โย้
“ก็เค้าต้องช่วยทำกับข้าวไม่ให้อยู่แถวนี้แล้วจะให้ไปอยู่หน้างานเรอะ มโน”
“ดับฝันกันอีกแระ”
สืบสายเดินมากับเสี่ยตง คุณนายเง็กและครรชิต สืบสายสอดส่ายสายตามองหาจุลลา แต่ไม่เห็นก็แปลกใจ
“ท่านประธาน ท่านรอง บอส สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“ยินดีด้วยนะอาแสบ ดีใจด้วย”
“ถูกฝาถูกตัวกันได้สักทีนะ อาแสบ อาหนูน้ำหวาน”
“ครับ /ค่ะ”
“ก็เกือบตายล่ะครับ”
“เฮ้ย อย่าพูดคำนี้ในวันมงคล มันเป็นลาง”
น้ำหวานเห็นซองในมือครรชิต
“อุ๊ย นั่นซอง ขอบคุณค่ะ”
“ของครอบครัวฉัน รวมมาในซองเดียวกันนะ” สืบสายบอก แสบประกาศลั่น
“ซองของบอสและครอบครัว เป็นเงินหนึ่งล้านบาท”
ทุกคนในงานหันมามองเป็นตาเดียว ตกใจ
“หา”
“ฮ่ะๆๆ ล้อเล่น หนึ่งล้านที่ไหนจะซองบางเฉียบงี้ เอ๊ะ ใบเดียวโดดๆ”
“ก็มีใบเดียวสิครับ เป็นเช็คเงินสดหนึ่งล้านบาท”
ครรชิตบอก ทุกคนในงานตกใจกันอีก
“หา”
แสบตาเหลือก เข่าอ่อน
“คุณพระ”
น้ำหวานประคองเอาไว้
“พี่แสบ”
ลูกน้องรีบมาช่วยดู ทุกคนหัวเราะขำกันใหญ่ แสบยันกายขึ้นมา แทบกราบเสี่ยตง คุณนายเง็กและสืบสาย
“ขอบพระคุณครับ น้ำหวาน กราบ กราบรัวๆ ไอ้แสบไม่ต้องเป็นหนี้ มีเงินพาน้ำหวานฮันนีมูนแล้ว”
“นี่อย่าโอเว่อร์ แค่ไหว้ก็พอ พวกอั๊วเอ็นดูลื้อกับหนูน้ำหวาน เอาไปทำทุน เตี่ยกับแม่อาหนูน้ำหวานจะได้เบาใจ”
“เบาใจหรือยัง อาชัย”
“ครับเฮีย ขอบพระคุณมากครับ เป็นบุญของไอ้แสบกับน้ำหวานครับ”
“เพราะความดีความชอบของทั้งคู่ต่างหาก มีอย่างนี้ได้เพราะสิ่งที่ทำเอาไว้ ไม่ใช่บุญกรรมอะไร”
“เชิญเฮียกับเจ๊ อาสืบทางนี้เลยครับ”
“เดี๋ยวก่อนครับ ถ่ายรูปเป็นที่ระทึกกันก่อน”
สืบสาย เสี่ยตง คุณนายเง็ก เข้าไปถ่ายรูปกับแสบและน้ำหวาน
สืบสายเข้ามาในมุมทำกับข้าว สวัสดีจำรัสและดารา
“สวัสดีครับ”
“อ้าว บอส มาหาไอ้จูนเหรอ”
“เอ่อ ครับ”
“ทำไมใจร้ายจังคะบอส หายหน้าไปเลย ลูกจูนของแม่ร้องไห้คนเดียวทุกวัน”
“ข้าวปลาไม่กิน”
“ไม่พูดไม่จากับใคร”
“วันๆ เอาแต่พูดคนเดียว”
สืบสายตกใจ
“นี่ จุลลาเสียสติไปเลยเหรอครับ”
“ไปเชื่อไอ้พวกนี้”
“แต่ต้องเชื่อแม่ค่ะ ว่าลูกจูนร้องไห้ทุกวันจริงๆ ทะเลาะกันใช่มั้ยคะ”
“ผมไม่ได้อยากทะเลาะแต่จุลลา...”
“งี่เง่าใช่มั้ย”
สืบสายอึ้ง ยิ้มนิ่งๆ
“เข้าใจจูนมันหน่อยนะคุณสืบสาย ก็คนมันไม่เคยมีแฟน ก็เลยทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะจัดการอารมณ์ตัวเองยังไง”
“รักกันก็ต้องเข้าใจและให้อภัยกัน คิดซะว่าเหมือนลิ้นกับฟันกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดา จะได้รักกันจนถือไม้เท้ายอดทอง”
“ยังไม่ได้แต่งค่ะคุณดารา แหม้ อวยพรผิดคนแล้วค่ะ”
“เหรอ ก็มันตื่นเต้น ที่ลูกจูนกำลังมีผู้ชายที่ดีมาคอยดูแล ซ้อมไงซ้อม”
“จุลลาอยู่ไหนครับ”
จุลลาในชุดสวย คำนับผีเถ้าแก่อยู่หน้าฮวงซุ้ย
“เถ้าแก่ สวัสดีค่ะ หนูไม่ได้มารวบกวนให้ช่วยอะไรนะ แต่หนูมาชวนไปงานแต่งงานแสบด้วยกัน”
“อั๊วไม่ไป”
“งั้นหนูไม่กวนล่ะนะ อ้อ อีกอย่างที่มาหาวันนี้ หนูจะมาลา งานแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว หนูจะเดินทางแล้วนะ”
“อั๊วไม่สน จะไปไหนก็ไป”
“หนูรักเถ้าแก่นะ จะคิดถึงเถ้าแก่ตลอดไป ไม่มีวันลืม”
จุลลาคำนับลา ลุกขึ้น หันหลังจะเดินไปแต่ต้องชะงักเมื่อเจอสืบสายยืนอยู่ สืบสายเข้ามาพูดกับจุลลาเลย
“คุณมูนช่วยฉันจับตัวทรงเดช แต่ถูกจับได้ เธอต้องการที่ซ่อนตัว ฉันจึงพาไปอยู่ที่คอนโดฉัน ซึ่งจะปลอดภัย
สำหรับเธอ จนกว่าจะจับไอ้ทรงเดชได้ จบมั้ย” จุลลาอึ้ง “ว่าจะไม่มาอธิบายแล้วนะ แต่...เธอนี่มัน...” สืบสายจูงมือจุลลามายืนหน้าฮวงซุ้ย “อากงครับ ถ้าอากงยังอยู่ช่วยมาเขกหัวผู้หญิงคนนี้ทีได้มั้ยครับ เอาให้หายขี้งอน ขี้ใจน้อย ขี้โมโหได้มั้ยครับ”
“อากงคุณเค้างอนฉัน เค้าไม่อยากยุ่งกับฉันแล้ว” ผีเถ้าแก่ปรากฏตัวขึ้นในชุดเต็มยศ จุลลามองอึ้ง “ไหนบอกไม่ยุ่งไง แล้วออกมาทำไม”
“อากงเหรอ”
“อืม”
ผีเถ้าแก่เขกหัวจุลลา
“นี่แน่ะ”
“โอ๊ย”
“เป็นอะไรไปจุลลา”
“อากงคุณเขกหัวฉันน่ะสิ”
ทันใดนั้นมีชายฉกรรจ์สวมหมวกไอ้โม่งสองคนเข้ามา คนหนึ่งเงื้อไม้ฟาดหัวสืบสายเปรี้ยง
“โอ๊ย”
สืบสายร่วง จุลลาหันมองตกใจ จะสู้ แต่ถูกตะปบยาสลบ ร่วงตามไปอีกคน
“ไอ้หยา! ไอ้...” ผีเถ้าแก่โกรธมาก จะแสดงอิทธิฤทธิ์นิ้วพิฆาตแต่ไม่มีพลังใดๆ ออกมา “อั๊ว หมดฤทธิ์ ไอ้หยา”
ผีเถ้าแก่ยืนดูชายฉกรรจ์พาตัวสืบสายและจุลลาไป อย่างหมดหนทาง
ในงานแต่งงานของแสบ แสบและน้ำหวานมองหาสืบสายและจุลลาแต่ไม่เห็น
“บอสกับพี่จูนไปอยู่ที่ไหนกัน คุณเลขา”
ครรชิตที่กำลังกินอาหารเต็มปากเข้ามา
“ครับ”
“บอสอ่ะ เห็นป่ะ ไปไหน”
“ทางบ้านคุณจุลลาบอกว่าไปหาคุณจุลลาที่ฮวงซุ้ยครับผม”
“สงสัยสองคนนั่นมีเรื่องต้องเคลียร์กัน ปล่อยไปก่อนเถอะพี่แสบ อย่าเพิ่งไปตามเลย”
“น้ำหวานว่าไง ก็ว่างั้นจ๊ะ เราไปถ่ายรูปกับผู้มีอุปการคุณกันต่อเถอะจ๊ะ”
แสบและน้ำหวานเดินเข้างานกันไป
ผีเถ้าแก่คุกเข่าหน้าฮวงซุ้ยคำนับสวรรค์
“เง็กเซียนฮ่องเต้ อั๊วร้องขอความเมตตา ขอให้อั๊วสามารถติดต่อสื่อสารกับคนอื่นๆ เพื่อไปช่วยหลานอั๊วกับคนที่อีรักด้วยเถิด ครั้งนี้เพียงครั้งเดียว ครั้งสุดท้าย” ผีเถ้าแก่รอคอยความหวังจากสวรรค์ มีแสงสว่างทาบทาลงมาจากสวรรค์อาบร่างของผีเถ้าแก่ “ขอบคุณเง็กเซียนฮ่องเต้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย จัดการคนชั่วได้แล้ว อั๊วจะลาจากโลกมนุษย์ ไปเข้าเฝ้าทันทีเพื่อรอเวลาไปเกิดใหม่ตามบัญชาสวรรค์”
ผีเถ้าแก่ดีใจ ลุกขึ้นหายตัวไปทันที แต่แสงสว่างที่ส่องลงมาจากสวรรค์นั้นยังคงอยู่
แสบ น้ำหวานไล่ถ่ายรูปตามโต๊ะต่างๆ บรรยากาศชื่นมื่น
“ฮัลโหลๆ”
ทุกคนในงานไม่มีใครสนใจ ยังคงม่วนกับการถ่ายรูปกับแสบและน้ำหวาน ร่าเริงลั้ลลาอยู่ ผีเถ้าแก่ปรากฏตัวบนเวที ยืนที่ไมโครโฟน ป้าลำยองเห็น สะกิดให้จำรัสและดารา ลีลา มะขวิด พี่โย้ดู
“ต๊าย มีงิ้วมาเล่นโชว์ด้วยเหรอคะ”
“นั่นสิ แต่ทำไม ไม่เห็นมีบอกในโปรแกรม”
จำรัส ดารามองผีเถ้าแก่ด้วยความรู้สึกตะหงิดๆ
“พ่อ แม่รู้สึกขนหัวลุก”
“พ่อรู้สึกขนแขนตั้ง”
ผีเถ้าแก่โกรธ เพราะไม่มีใครสนใจ ประกาศออกไมค์อีกครั้ง เสียงดังลั่น
“ประกาศ ประกาศ ทุกคนฟังทางนี้”
แสบ น้ำหวาน เสี่ยตง คุณนายเง็ก และคนอื่นๆ ในงานหันไปมองบนเวที เสี่ยตง คุณนายเง็ก เตี่ย แม่น้ำหวานตกใจกว่าใคร
“เตี่ย”
ทุกคนตกใจ ลุกขึ้นพรึ่บ
“ผีเจ้าสัว”
วิมานมะพร้าว ตอนที่ 17 อวสาน (ต่อ)
ทุกคนก็ตกใจ กรี๊ดลั่น วิ่งหนีกันอลหม่าน พี่โย้กลัวผีมากกอดป้าลำยองแน่น
“โอ๋ ไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวลำยองจะปกป้องคุณเอง”
พี่โย้รู้สึกตัว ผละออก ไปกอดเสาดีกว่า เสี่ยตง คุณนายเง็ก ครรชิต แสบ น้ำหวานและชาวคณะ ยังยืนขาแข็ง
“ใครตกใจก็ตกใจไป แต่อาแสบ อาหยิก อาเข่ง อาถัด อาครรชิต พวกลื้อต้องไปช่วยอาตี๋กับอาหนูช่างเดี๋ยวนี้
พวกอีถูกพวกไอ้ส่งเดชมันจับตัวไป”
“หา”
“อั๊วจะนำทางไป ถ้าไม่เลิกกลัว อั๊วจะพังงานแต่งงานลื้อ”
“ทุกคนเลิกกลัว ใครยังกลัว แสบจะโกรธ ตั้งสติ”
แสบบอก ผีเถ้าแก่หายตัวไป
“เฮีย อาตี๋ อาหนูช่าง”
“ช่วยลูกจูนด้วยค่ะทุกคน ช่วยลูกจูนด้วย”
“เตี่ยมาบอกพวกเรา เตี่ยยังไม่ไปไหน อาแสบ ลื้อพาพวกตามเตี่ยอั๊วไป เดี๋ยวอั๊วจะโทรแจ้งตำรวจ อย่าปิดมือถือ ห้ามแบตหมด เราจะต้องสื่อสารกัน ไปเร็ว”
“ให้ไปทางไหนล่ะคร้าบบบ”
“ออกจากงาน แล้วเลี้ยวซ้าย”
“ทุกคนไม่ต้องห่วง แสบจะนำตัวบอสกับพี่จูนกลับมาอย่างปลอดภัยเอง”
“ระวังตัวนะพี่แสบ”
“ขอหอมเป็นกำลังใจที” แสบหอมน้ำหวาน “ชื่นใจ มีแรงแระ”
“ไอ้แสบ”
“ทุกคน ตามมา”
“ผมไปด้วย ถึงผมจะกลัวผี แต่ผมเป็นห่วงจูน”
“ดีมากไอ้โย้ เดี๋ยวฉันเลี้ยวข้างฟรีหนึ่งปี”
แสบนำชาวคณะออกไป ที่เหลือมองตามอย่างเป็นห่วง เสี่ยตงโทรศัพท์แจ้งตำรวจ แต่มีสายซ้อนเข้ามา เสี่ยตงแปลกใจ รับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
ทรงเดชคุยมือถืออยู่ในโรงแรมร้าง
“ผมเองครับป๊า ทรงเดช จำได้ใช่มั้ยครับ” เสี่ยตงตกใจ
“ไอ้ทรงเดช แกจับตัวลูกชายฉันกับจุลลาไปทำไม”
จำรัสแย่งมือถือมาคุยเอง
“อย่าทำอะไรไอ้จูนแม้แต่ปลายเล็บไม่อย่างนั้น แกจะไม่ตายดี ไอ้ชั่ว”
ดาราแย่งมือถือมา
“ไอ้เลว”
เสี่ยตงแย่งมือถือมา
“ขออั๊วคุยก่อน ลื้อต้องการอะไรไอ้ทรงเดช”
“ไม่น่าถาม จะจับมาทำไม ถ้าไม่ต้องการสิ่งแลกเปลี่ยน”
“แกต้องการอะไร”
“เงินไถ่ตัวสองคนนี้ ร้อยล้านบาท”
“ร้อยล้าน”
“ร้อยล้าน”
“ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ได้ข่าวว่าขายที่ก็ได้เป็นพันล้านนี่ป๊า”
“อย่ามาเรียกฉันว่าป๊า”
“คนแก่เนี่ย ลืมง่ายจริงๆ เอาเถอะ อย่าเสียเวลา ภายในครึ่งชั่วโมง เงินต้องเข้าบัญชีตามที่ผมบอก
และแน่นอนตามหลักการ ถ้ามีตำรวจมาเกี่ยวข้องก็รับศพสองคนนี่ไปแทน”
เสี่ยตงฟังนิ่งอย่างแค้นใจ ก่อนจะวางสาย
“มันให้โอนเงินให้มันภายในครึ่งชั่วโมง ไม่อย่างนั้นอาตี๋กับจุลลาจะกลายเป็นศพ”
“ไอ้หยา”
“ลูกจูน”
ดาราเป็นลม จำรัสประคองไว้
“เฮ้ย ลำยอง ลีลา มะขวิด หายาดมมา พาเมียฉันไปพัก เร็ว”
ป้าลำยอง ลีลา มะขวิดรีบจัดการตามที่จำรัสสั่ง
“เฮีย เอาไงดี”
“อาเตี่ย ช่วยหลานลื้อด้วย เตี่ยมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะ ลื้อได้ยินอั๊วมั้ย”
ผีเถ้าแก่กำลังยืนหน้าฮวงซุ้ย หาสัญญาณ
“อั๊วได้ยินแล้ว ไอ้หยา กดดันกันอย่างนี้ อั๊วก็นอยน่ะสิ”
เจ้าที่ปรากฏตัว
“เถ้าแก่ ผมรู้สึกได้ ว่ากำลังมีเรื่อง”
“เรื่องใหญ่ด้วย อั๊วต้องสื่อสารกับพวกอาแสบ หาตำแหน่งที่ไอ้ส่งเดชมันจับตัวอาตี๋กับอาหนูช่างไป”
“แล้วทำไมไม่ตามพวกมันไป”
“เง็กเซียนฮ่องเต้ให้อำนาจอั๊วได้แค่นี้ ออกไปไหนไกลกว่าเขตที่ดินของอั๊วไม่ได้ลื้อเงียบๆ ก่อน อั๊วต้องใช้สมาธิ”
ผีเถ้าแก่หลับตา ตั้งสมาธิ ภาพในความคิดของผีเถ้าแก่เห็นสืบสายและจุลลาหมดสติถูกมัดหันหลังชนกันอยู่ในโรงแรมร้าง
“อาแสบ ตรงไป อั๊วเห็นพวกอีอยู่ในโรงแรมร้างใกล้ๆ โรงงาน”
แสบแว้นมากับถัด หยิกแว้นมากับเข่ง ครรชิตแว้นมากับพี่โย้ เป็นขบวนมอเตอร์ไซค์ แสบหยุด ทุกคนหยุดตาม
“ตรงไปที่โรงแรมร้าง มันไม่ได้ไปไหนไกล”
แสบแว้นออกไป ทุกคนตาม
ห้องในโรงแรมร้าง จุลลาฟื้นขึ้นมารู้สึกตัวว่าถูกมัด หันไปเห็นสืบสายยังไม่ได้สติ ทรงเดชนั่งดูอยู่ ปีเตอร์เดินไปทั่วห้อง รู้สึกผิดปกติ
“คุณสืบสาย”
ทรงเดชยิ้มเยาะ
“รู้สึกตัวแล้วเหรอคนสวย”
“ไอ้ทรงเดช ฉันจะหักคอแก”
“ทำเก่ง”
ทรงเดชเข้ามาเชยคางจุลลา พิจารณา
“เสียดายนะที่เราเริ่มต้นกันได้ไม่สวยนัก เธอก็เลยเสร็จไอ้สืบสายไปซะได้ เสียดาย จุ๊ๆๆ”
“ถุย” ทรงเดชตบหน้าจุลลาเลย ฉาด! “โอ๊ย”
“ฤทธิ์มากเหลือเกินท่าทางชาตินี้เราคงคุยกันดีๆ ไม่ได้จริงๆ สินะ” จุลลาที่เท่ายังเป็นอิสระอยู่ยกขึ้นถีบทรงเดชจนกระเด็น “โอ๊ย อีนี่”
ทรงเดชลุกขึ้นปราดจะเข้าไปเล่นงานจุลลา แต่ปีเตอร์เรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไรหมอ”
“ไอ้ผีเจ้าสัวมันกำลังใช้จิตของมันเพ่งมองพวกเราอยู่”
“หมอรู้สึกเหรอ”
“ใช่”
“ทำอะไรสักอย่างสิ อย่าให้มันเห็น” ปีเตอร์ล้วงกระเป๋าคู่กาย ได้กระป๋องสเปรย์มาขวดหนึ่ง “อะไร”
“สเปรย์ปิดหูปิดตา ผีตัวไหนก็ไม่สามารถมองเห็นเราได้”
ปีเตอร์ฉีดสเปรย์พ่นไปทั่วห้อง เกิดเป็นละอองคละคลุ้งไปทั่ว จุลลาพยายามจะทำให้สืบสายได้สติ
“คุณสืบสาย ฟื้นสักทีสิ คุณสืบสาย”
ผีเถ้าแก่ที่หลับตาอยู่หน้าฮวงซุ้ย กระวนกระวาย
“เป็นอะไรเถ้าแก่”
“อั๊วไม่เห็น มันมีฝ้าละอองอะไรไม่รู้มาบัง”
“ตั้งสมาธิดีๆ เถ้าแก่”
ผีเถ้าแก่ตั้งสมาธิอีกครั้ง
พวกของแสบทิ้งมอเตอร์ไซค์ วิ่งเข้าไปในโรงแรมร้าง พวกของแสบวิ่งมาหยุดที่ทางเดิน มองกันเลิกลั่ก
“อยู่ห้องไหน เถ้าแก่”
“อั๊วมองไม่เห็น มันพร่าไปหมด”
“มองไม่เห็น พร่าไปหมด”
“ไม่ต้องทวนครับ พวกเราก็ได้ยินเหมือนกัน”
“ขอโทษที เถ้าแก่ เห็นหรือยัง”
พวกของแสบรอคอยเสียงของผีเถ้าแก่
ภาพในความคิดของผีเถ้าแก่ มองไม่เห็นสืบสายและจุลลาแล้ว
“อั๊วมองไม่เห็นแล้ว ไอ้หมอผีนรกนั่นมันบังตาอั๊ว”
“งานเข้าแล้ว”
“อาแสบ ลื้อช่วยตัวเองก่อน อั๊วจะหาทางแก้ไขอีกที”
“แก้ไขยังไง” เจ้าที่ถาม
“ไม่รู้”
ผีเถ้าแก่เดินพล่าน กังวลใจ
ทางเดินในโรงแรมร้าง ทุกคนมองหน้ากัน
“เอาไงพี่แสบ”
“เราคงต้องช่วยตัวเองกันแล้ว ทุกคน แยกย้ายกัน จับอาวุธให้ครบมือ”
“จับอาวุธที่ไหน มาตัวเปล่าเนี่ย ด้วยความตกใจ”
“เออว่ะ”
“เฮ้ย! ช่างอย่างเรา กลัวอะไร อะไรก็เป็นอาวุธได้ ถ้าใจมันสู้”
ทุกคนมองหารอบตัว เห็นพวกด้ามไม้กวาด ไม้หน้าสาม ถังพลาสติกเก่า ล้วนแต่เป็นอุปกรณ์ชำรุดอยู่ใกล้ๆ หยิบกันขึ้นมาชู
“ไปเว้ย! ขอให้ทุกคนโชคดี มีอะไรไม่สวยก็ส่งเสียงเรียกกัน”
แล้วแสบและทุกคนก็แยกย้ายไปคนละทาง เพื่อหาว่าจุลลาและสืบสายอยู่ที่ห้องไหน
วิมานมะพร้าว ตอนที่ 17 อวสาน (ต่อ)
ห้องในโรงแรมร้าง ทรงเดชถามปีเตอร์
“จับสัญญาณไอ้ผีเจ้าสัวนั่นอีกได้มั้ย”
“หายไปแล้ว”
“หึหึหึ ไม่มีผีหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนช่วยแกได้อีกแล้ว ไอ้สืบสาย จุลลา”
สืบสายรู้สึกตัว
“จุลลา”
“คุณสืบสาย เป็นยังไงบ้าง”
“ฉันโอเค เธอเป็นไงบ้าง”
“ฉันโอเค”
“สายใยผูกพัน ห่วงหาอาทร หมั่นไส้”
“ทรงเดช”
“เออ ฉันเอง เพื่อนรัก”
“หึ”
“หัวเราะเยาะทำไม หา”
“น่าสมเพช”
ทรงเดชแค้น ต่อยหน้าสืบสายเปรี้ยง
“อย่ามาหัวเราะใส่หน้าฉัน คนที่น่าสมเพชคือแก อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าถ้าพ่อแกไม่โอนเงินเข้าบัญชีฉัน แกกับนังนี่จะถูกหั่นเป็นท่อนๆ ส่งกลับบ้าน”
“เอาเลย อย่าดีแต่ขู่”
“เฮ้ย! คุณ จะดีเหรอ ฉันยังตายไม่ได้นะ ฉันยังไม่ได้สารภาพรักกับคุณเลย” จุลลาบอก สืบสายอึ้ง
“จุลลา”
“ใช่ ฉันรักคุณ ฉันไม่อยากงี่เง่าอีกแล้ว ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก ได้ยินมั้ยว่าฉันรักๆๆ คุณ”
“ฮ่ะๆๆ โรแมนติกในบรรยากาศชวนสยองขนหัวลุก มันได้ใจจริงๆ สนุกจริงเว้ย สารภาพรักแล้วนี่ ก็ตายได้แล้วสิ” ทรงเดชหัวเราะเยาะ สืบสายรีบพูด
“ฉันรักเธอ จุลลา”
“หือ” จุลลาอึ้งหน้าแดง
“ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้พูด ฉันรักๆๆๆ เธอ”
จุลลา สืบสายอึ้งกันไปทั้งสองคน น้ำตาซึมด้วยความปลื้มใจ
“บ๊ะ เอากะเขาสิ รีบสารภาพรักกันใหญ่เลย คงกลัวตายก่อนจะได้เปิดเผยความในใจสินะ ต้องขอบคุณฉันนะเนี่ย ที่ทำให้พวกแกมีวินาทีแห่งความทรงจำนี้ หมอ ครบกำหนดครึ่งชั่วโมงหรือยัง”
“อีกห้านาทีเท่านั้น นับถอยหลังได้เลย ถ้าไม่มีเงิน ตาย”
สืบสายและจุลลานิ่งอึ้ง ลุ้นระทึก เอามือที่ยังพอจะมีอิสระอยู่จับซึ่งกันและกันแน่น
แสบ ถัด เปิดประตูห้องหนึ่งเข้าไป ว่างเปล่า หยิก เข่ง ถีบประตูห้องหนึ่งเข้าไปเจอคนเร่ร่อนนอนอยู่ ลุกขึ้นมาทำมือยิงใส่ หยิก เข่ง หลบพัลวันก่อนจะได้สติว่าไม่ใช่ ครรชิต พี่โย้ ค่อยๆ แง้มประตูเข้าไปดู ไม่มีใคร ปิดเข้ามาอย่างแผ่วเบา แล้วย่องออกไป
หน้าฮวงซุ้ย ผีเถ้าแก่ลืมตาขึ้น เจ้าที่มองอยู่
“เถ้าแก่ คิดหาทางแก้ไขได้หรือยัง”
“ได้แล้ว”
“ยังไง”
“ภาวนา ช่วยกันภาวนา ขอให้อาตี๋กับอาหนูช่างอีปลอดภัย ขอให้ความดีของลื้อทั้งสองคนคุ้มครองลื้อด้วยเถอะ”
ผีเถ้าแก่ภาวนาให้สืบสายและจุลลาปลอดภัย
แสบ ถัด หยิก เข่ง ครรชิต พี่โย้ เดินถอยหลัง ระวังหน้ามาจากคนละมุม เจอกันตรงกลาง ตกใจสะดุ้งโหยง
“ว้ากส์”
แล้วทุกคนก็ได้สติว่าต้องเงียบ
“ชูว์”
ปีเตอร์ ทรงเดช จุลลา สืบสายได้ยินเสียงของแสบและชาวคณะ
“เสียงใครวะ เฮ้ย ไปเช็กดูซิ”
ลูกน้องออกไปจากห้อง
“ส่วนฉันก็ขอเช็กยอดเงินในบัญชีก่อนนะ เพราะครบครึ่งชั่วโมงแล้ว” ทรงเดชหยิบมือถือขึ้นมากดโทรเช็กยอดเงิน ฟัง อึ้ง “ยังไม่โอน ไอ้ตง”
“มันจงใจจะไม่จ่าย หรือมันจะแจ้งตำรวจหรือให้ใครมาช่วย”
“งั้นก็ จัดการมันเลย”
ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกพังเข้ามาพร้อมร่างของลูกน้องปีเตอร์ลอยมากอง แสบ พี่โย้ ครรชิต เข่ง ถัด หยิก คือเจ้าของเท้าที่ยันลูกน้องให้กระเด็นเข้ามาจนประตูพัง
“เฮ้ย”
ทรงเดชและปีเตอร์ตกใจ จุลลา สืบสายดีใจที่เห็นพวกของแสบมาช่วย ทรงเดชจะหยิบปืนที่เหน็บอยู่ แสบขว้างถังพลาสติกไปครอบหัวทรงเดชพอดี
“เฮ้ย”
ปีเตอร์แย่งปืนมา
“เอามานี่”
เข่งปรี่เข้าไปเอาด้ามไม้กวาดตีมือของปีเตอร์ ปืนหลุดกระเด็นมาที่จุลลา เข่งถีบปีเตอร์กระเด็น
“แก้มัดเร็ว”
แสบมาแก้มัดให้จุลลา ครรชิตมาแก้มัดให้สืบสาย พี่โย้เข้าไปจัดการลูกน้องสองคนของปีเตอร์ด้วยลีลาของศิลปะการต่อสู้อันเด็ดดวง หยิก ถัด เข้ามารุมทรงเดช ตีหัวที่ครอบถ้วยถังพลาสติก ตีๆๆๆ เข่งกระทืบๆๆ ปีเตอร์ยับ
พี่โย้จัดการลูกน้องจนหมอบทั้งสองคน หยิก ถัดกระทืบๆๆ ทรงเดชแล้วดึงตัวขึ้นมา
จุลลาและสืบสายหลุดจากพันธนาการได้ เข้ามาดูทรงเดชและปีเตอร์ที่ร้องโอดโอย
“ไง ไอ้ผู้ร้ายปากดี ในที่สุดแกก็ทำไม่สำเร็จ เพราะอะไรรู้ป่ะ คนดีผีคุ้มว่ะ ขอเอาคืนหน่อยเหอะ”
จุลลาเงื้อหมัดจะต่อยทรงเดช สืบสายจับมือจุลลาไว้
“เดี๋ยวก่อน”
“อย่ามาหล่อห้ามฉันตอนนี้ได้ป่ะ ก่อนจะส่งตัวมันให้ตำรวจ ขอเอาคืนให้หายแค้นหน่อยเถอะ”
สืบสายดึงตัวจุลลามาจุ๊บปากจ๊วบ ท่ามกลางความเหวอของทุกคน
“เวลาเธอของขึ้น สวยจนฉันห้ามใจไม่ไหวเลยรู้มั้ย”
“ใช่เวลามั้ยเนี่ย”
“อั๊ยยะ”
จุลลาเขิน บิดเหวี่ยงจนหมัดไปกระแทกหน้าทรงเดช
“บ้า”
ทรงเดชล้มลงไปกองอีกที ร่วงไปกองรวมกันกับปีเตอร์ จุลลา สืบสายยิ้มเขินให้กัน แสบโผล่หน้าเข้ามาถาม
“จุดจุดจุดกันแล้วใช่ป่ะ”
จุลลาและสืบสายพยักหน้าให้กัน เขินๆ
“ครรชิตโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ คุมตัวไว้ดีๆ หลายกระทงแบบนี้ ติดคุกหัวโตแน่”
ทรงเดชดิ้นจะเข้ามาทำร้ายสืบสาย
“ไอ้สืบ”
สืบสายต่อยสวนออกไป เปรี้ยง ทรงเดชผงะ ล้ม ร่วง มึน
“หล่อที่สุดอ่ะ”
จุลลาเข้าไปหอมแก้มสืบสาย สืบสายเขิน
“อั๊ยยะ”
แสบและน้ำหวานเดินเข้างานแต่งท่ามกลางเสียงตบมือของทุกคนในงาน แสบในสภาพเละเดินไปกับน้ำหวาน ไปขึ้นเวที สืบสายและจุลลายืนคู่กัน สภาพเยินพอกัน จับมือกันช่วยกันปรบมือแล้วกระซิบกระซาบกัน
“ฉันรักเธอ”
“ฉันก็รักคุณ”
สืบสาย จุลลายิ้มหวานให้กัน สืบสายเข้าไปกระซิบจุลลาอีก
“ฉันรักเธอ”
“ฉันก็รักคุณ”
ดาราสะกิดให้จำรัสดูจุลลสากับสืบสายที่ตัวติดกัน ทั้งหมดยิ้มๆ เสี่ยตงและคุณนายเง็กมองสืบสายกับจุลลาอย่างมีความสุข สืบสาย จุลลายังคงจับมือกัน ยิ้มให้กัน สืบสายกระซิบจุลลาอีก
“ฉันรักเธอ”
“ฉันก็รักคุณ”
ผีเถ้าแก่ปรากฏตัวระหว่างสืบสายและจุลลา
“มันคงจะเก็บกดคำๆ นี้มานานแล้วสินะ ลื้อสองคนถึงได้พูดอยู่นั่นไม่หยุดปาก”
“ใช่”
สืบสายกับจุลลาตอบพร้อมกันแล้วอึ้ง จุลลาหันมองไปรอบๆ ไม่เห็นผีเถ้าแก่แล้ว
“แต่ฉันไม่เห็นอากงคุณ ได้ยินแต่เสียง”
ผีเถ้าแก่ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ยิ้มปลื้มใจแต่ก็แอบเศร้า
“เพราะว่าอั๊วหมดห่วงได้จริงๆ แล้ว เมื่อเห็นลื้อสองคนลบอคติในใจออกได้อย่างหมดจด อั๊วกำลังจะไปอย่างสบายใจฝุดๆ”
จุลลามองไม่เห็นผีเถ้าแก่ น้ำตาคลอ
“เถ้าแก่ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพวกเรา”
“พวกลื้อช่วยกันเองซึ่งกันและกันต่างหาก ส่วนอั๊วได้แต่เอาใจช่วยเท่านั้น อั๊วไปเตรียมตัวก่อนนะ จบงานอาแสบแล้ว ก็ถึงเวลาที่อั๊วต้องไปแล้วเหมือนกัน”
ผีเถ้าแก่หายตัวออกไป จุลลาน้ำตาคลอ
“จุลลา” สืบสายเช็ดน้ำตาให้จุลลาอย่างเบามือ
“มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจนะ แต่มันตื้นตันใจ”
ที่เวที ครรชิตเป็นพิธีกร ประกาศลั่น
“เอ้า เจ้าบ่าวเจ้าสาวหอมแก้มกันหน่อย”
น้ำหวานหอมแสบนิดหนึ่งเพราะเขินอาย ทุกคนปรบมือ แสบหอมแก้มน้ำหวาน แต่หอมแบบเน้นๆ หนักๆ และนานนนนจนน้ำหวานตัวเอียงแทบล้ม แสบกอดน้ำหวานเอาไว้อีกทีด้วยความรัก ทุกคนแช่มชื่นไปกับความรักของทั้งสองคน สืบสายกระซิบถามจุลลา
“เมื่อไหร่จะถึงคิวของเรา”
“ฉันต้องไปเรียนต่อ”
สืบสายจับมือเอาไว้
“ไม่เป็นไร ฉันรอได้”
“แต่คิดอีกทีไม่รอดีกว่า แต่งก่อนค่อยไปเรียน เดี๋ยวคุณเปลี่ยนใจ หาผู้ชายหลุดมาชอบฉันสักคน ยาก”
“พี่โย้ไง”
ขณะนั้นพี่โย้กำลังอยู่ในหมู่สาวๆ ที่รอแย่งดอกไม้จากน้ำหวาน ลีลาถูกมะขวิดดึงตัวเอาไว้ ไม่ให้ไปร่วม ลีลาเสียดาย
“เดี๋ยวต่อยปากแตกเลย”
สืบสายยิ้มขำ
“ไม่ไปแย่งดอกไม้กับเขาเหรอ”
“แย่งทำไม ยังไงก็ได้แต่ง ให้คนอื่นดีกว่า”
น้ำหวานโยนดอกไม้ สาวๆ รุมแย่ง แต่พี่โย้ที่สูงกว่าใครได้ไป พี่โย้ดีใจมาก เจ๊พุ่ม เจ๊อ้อย ป้าลำยอง เข้ามารุมพี่โย้ พี่โย้เหวอ
“ได้แต่งได้ยังไง ในเมื่อฉันยังไม่ได้ขอเธอแต่งงานเลย”
แล้วสืบสายก็ดึงมือจุลลาออกไปทันที
สืบสายดึงตัวจุลลามาอยู่หน้าฮวงซุ้ยเห็นแสงสว่างจากสวรรค์ส่องลงมา ผีเถ้าแก่และเจ้าที่ปรากฏตัวขึ้น โดยที่จุลลาไม่เห็น
“สงสัยจะมาส่งเถ้าแก่”
“อากงช่วยเป็นพยานให้ด้วยนะครับ” แล้วสืบสายก็ลงคุกเข่าต่อหน้าจุลลา “จุลลา ฉันรักเธอ แต่งงานกับฉันนะ”
จุลลาคุกเข่าตรงหน้าสืบสาย
“ฉันรักคุณ ฉันจะแต่งงานกับคุณค่ะ”
สืบสายสวมกอดจุลลา สองคนกอดกันและกันแนบแน่น ผีเถ้าแก่ เจ้าที่มองอย่างปลาบปลื้มใจ
“อั๊วรับรู้แล้ว” แสงสว่างมลังเมลืองมากขึ้น ผีเถ้าแก่เงยหน้ามองแสงสว่าง “อาหนูช่าง อาตี๋”
สืบสายกับจุลลาผงะ
“ฉันได้ยินอากงเรียกเธอ เรียกฉัน”
“เถ้าแก่ยังไม่ไป”
“อั๊วกำลังจะไป ขอบใจที่มาส่ง ขอบใจที่ลื้อทำให้อั๊วหมดห่วง จำไว้นะ...” จุลลาและสืบสายหันไปทางที่ผีเถ้าแก่ยืนอยู่กับเจ้าที่ ทั้งสองคนยังคุกเข่าอยู่ น้อมรับคำสอน “ความรักที่ลื้อสองคนมีให้กันจะเป็นสิ่งนำพาให้ลื้อทั้งสองคนฝ่าฟันอุปสรรคไปได้ ลื้อสองคนคือหยินและหยางที่อยู่รวมกันแล้วเกิดความสมดุลย์ จงช่วยกันบริหารโรงงานปาล์มโปรดักส์ของลื้อ เล้งเอี้ยจี้เทียนติ๊งเชี่ยงของอั๊วให้เจริญรุ่งเรืองอย่างมั่นคง เป็นที่ทำมาหากินของทุกคนลื้อสองคนคงรู้ดีแล้วว่าต้องทำยังไง ทำให้ที่นี่เป็นวิมานของทุกๆ คน อยู่แล้วร่มเย็นเป็นสุข”
“ค่ะ /ครับ”
“อาตี๋น้อย อากงไปแล้วนะ”
“ครับอากง”
“มีลูกสอนลูก มีหลานสอนหลาน จงเป็นคนที่พร้อมจะเปิดใจให้กว้าง อย่าให้อคติมาบดบังหัวใจจนมองไม่เห็น
ความถูกต้อง จำไว้นะลูกหลาน” สืบสายและจุลลาก้มลงคำนับผีเถ้าแก่ ผีเถ้าแก่หันไปมองเจ้าที่ “แล้วเราก็จะได้พบกันอีก นะอาเจ้าที่ ขอบใจลื้ออีกครั้ง สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอให้ลื้อสั่งสมบุญบารมี รอวันที่จะได้ไปเกิดใหม่เหมือนอั๊ว รักนะเด็กดื้อ”
เจ้าที่เข้าไปกอดผีเถ้าแก่
“รักนะ เถ้าแก่”
ผีเถ้าแก่กอดเจ้าที่เอาไว้ แล้วผีเถ้าแก่ก็เดินไปที่ลำแสงจากสวรรค์ จากนั้นผีเถ้าแก่ก็ค่อยๆ หายไป เจ้าที่โบกมือหยอยๆ
“เหงาอีกแล้วสิเรา เฮ้อ”
สืบสายฉุดมือจุลลาลุกขึ้น จับมือของจุลลาเอาไว้แน่น
“พร้อมจะเดินเคียงข้างฉันนับจากนี้ไปมั้ยจุลลา”
“พร้อมมาก”
“ฉันรักเธอ”
“ฉันก็รักคุณค่ะ”
สืบสายและจุลลาจูงมือกันเดินออกไป ผลัดกันบอกรักไปมา เจ้าที่ยืนยิ้มปลื้มใจ แต่แล้วผีเถ้าแก่ก็ปรากฏร่างอีกครั้ง
“อ้าว เถ้าแก่ทำไมเกิดใหม่ไวจัง แถมยังหน้าตาเหมือนเดิมอีก”
“ยังไม่ได้ไปเกิด พอดีทางเบื้องบนแจ้งว่าตอนนี้คิวเต็ม คนรอไปเกิดเยอะ ให้รอไปก่อน”
“จริงเด่ะ”
“จริงสิวะ ฮ่ะๆๆๆ คราวนี้ล่ะเว้ย อั๊วจะได้อยู่ลุ้นว่าหลานคนแรกของอั๊วจะเป็นอาตี๋น้อยหรืออาหมวยน้อย
ขยันๆ ทำการบ้านนะเว้ย เฮ้ย อาตี๋ อาหนูช่าง”
สืบสายและจุลลาที่ยังเดินไปไม่พ้น ชะงัก หันกลับมาเห็นผีเถ้าแก่ยืนยิ้มโบกมืออยู่
“อากง”
“เถ้าแก่ ทำไมเป็นผีติดๆ ดับๆ เงี้ยล่ะ”
“อั๊วยังอยู่ ยังไปไหนไม่ได้ไง ฮ่ะๆๆ เพราะวิมานนี้เป็นของอั๊วฮ่ะๆๆๆ”
“เฮ ไม่เหงาแล้ว”
เจ้าที่ดีใจ จุลลา สืบสายยิ้มให้กับผีเถ้าแก่ จุลลากับสืบสายประคองกอดกันอยู่กับผีเถ้าแก่และเจ้าที่หน้าฮวงซุ้ยในวิมานมะพร้าว
จบบริบูรณ์
