วิมานมะพร้าว ตอนที่ 16

วิมานมะพร้าว ตอนที่ 16

 
โต๊ะที่วางอาหารตั้งอยู่หน้าฮวงซุ้ย จัดเต็ม ปรากฏต่อหน้าผีเถ้าแก่โดยฝีมือของเจ้าที่
 
“โอะ ชุดใหญ่จริงๆ ด้วย”
“ผมอยากให้เถ้าแก่อิ่มท้องก่อนเดินทางไกลอีกครั้งหนึ่ง”
“ไกลอาไร โลกมนุษย์กับสวรรค์ข้างบน หลับตาแป๊บเดียวถึง”
“แป๊บเดียวเรา แต่นานมากๆ สำหรับมนุษย์”
“ก็ได้ ไม่อยากให้เสียศรัทธาลื้อ ฉลองก็ฉลอง”
“ฉลองกันแบบผีๆ เบาๆ ไม่มีอะไรหวือหวา”
“เริ่มได้”
ผีเถ้าแก่และเจ้าที่ลงนั่ง ชนถ้วยน้ำชา ร่าเริง ไม่หวือหวา ผีเถ้าแก่ดีดนิ้ว เครื่องเสียงคาราโอเกะปรากฏขึ้น
“เบาๆ ไม่มีอะไรหวือหวา”
เถ้าแก่ดีดนิ้วอีกครั้ง เพลงวิมานมะพร้าวดังแว่วมาประกอบบรรยากาศ
“อยู่แบบพี่น้องกัน มาเทียวไล้เทียวขื่อ เพราะนี่คือวิมานมะพร้าว”

ที่ร้านสบายท้อง ทุกคนชนแก้วกัน จำรัสและดารา ป้าลำยอง ลีลา มะขวิด ช่วยกันลำเลียงกับข้าวออกมา
“เฮ”
“ฉลองให้กับเรื่องดีๆ ที่กำลังเกิดขึ้นกับพวกเราทุกคน”
“นั่นก็คือ...”
“พวกเราทุกคน ณ ที่นี่ได้ขึ้นเงินเดือน”
“เฮ”
“ดีใจด้วย งั้น ลำยองเพิ่มเมนูแถมให้อีกหนึ่งเมนู” จุลลาบอก
“เฮ”
“มีข่าวดีอะไรอีกมั้ย”
“มีค่ะ ลำยองคงมีแฟนไม่พ้นคืนนี้” ป้าลำยองปรายตามองยามจ่อย
“โห่”
ยามจ่อยหนีมานั่งให้ห่างจากป้าลำยองด้วยความสยอง
“ตกลงมีหรือไม่มี”
“มี” แสบลุกขึ้นยืน ประกาศหนักแน่น “แสบไปขอลาออกแล้ว”
“หา” ทุกคนตกใจ
“และบอสก็ไม่รั้ง” แสบบอกต่อ
“หา”
“ได้ไงวะ คุณสืบสายสมองกลับหรือไง ถึงไม่รั้งแกเอาไว้”
“บอสให้แสบออกจากงาน แต่จะส่งแสบไปเรียนต่อและฝึกงานเป็นวิศวกรที่ญี่ปุ่น”
ทุกคนอึ้ง ก่อนจะเฮ
“เฮ”
“ดีใจด้วยนะไอ้แสบ”
“แล้วเก็บเงียบเลยนะไอ้แสบ ทำไมไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรก”
“กลัวเจ๊จะตามไปงาบฉันที่ญี่ปุ่นน่ะเซ่”
“พรุ่งนี้เจ๊จะไปทำพาสปอร์ตเลย”
“เฮ้ย”
“ล้อเล่น”
“ดีใจด้วยนะแสบ ลำยอง แถมเมนูพิเศษให้อีกหนึ่งเมนู ตังค์ไม่คิด” ดาราบอก
“เฮ”
“ไหน ใครมีข่าวดีอะไรอีก”
“ของฉันไง ฉันหาที่เรียนต่อได้แล้ว เฮ” จุลลาบอก แต่ทุกคนเงียบ ไม่มีใครเฮด้วย “อ้าว ไมอ่ะ ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเหรอ”
“เพราะไม่มีใครอยากให้จูนไปน่ะสิ”

ทุกคนมองหน้าจุลลา แววตาขอร้องกันมาก จุลลาอึ้ง ยิ้มแหย ใจจริงก็ไม่ได้อยากไป

 
จุลลาเดินหลบมานั่งพักใจ แสบตามเข้ามา
 
“พี่จูน”
“ว่าไง”
“ไม่อยากไป แล้วทำไมต้องไป”
“แกไปเพราะเหตุผลอะไร ฉันก็แบบนั้นแหละ”
“เศร้าว่ะ” แสบมานั่งข้างจุลลา
“งี้แหละ สุขบ้างทุกข์บ้าง ชีวิต แล้วน้ำหวานรู้เรื่องนี้หรือยัง” แสบส่ายหน้า
“แสบอยากมาบอกพี่จูนให้รู้เป็นคนแรก เพราะพี่จูนให้โอกาสแสบได้แสดงฝีมือให้บอสเห็น แสบถึงได้มีโอกาสที่ดีแบบนี้”
“การให้โอกาสของฉัน มันไม่สำคัญเท่าผลงานของแก มันคือตัวพิสูจน์ทุกสิ่งทุกอย่าง จำไว้นะงานที่ดี และทัศนคติที่ดีจะปกป้องแกเอง แกสมควรได้รับมัน”
“ขอบคุณนะพี่จูน สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
“ฉันก็ต้องขอบใจแกเหมือนกัน แกไม่ได้เป็นลูกน้องฉันแล้วนะแต่แกเป็นน้อง เป็นเพื่อนแท้ของฉัน เราจะไม่ลืมกัน ตกลงมั้ย”
“ตกลง” จุลลาและแสบกอดกันด้วยมิตรภาพ “โคตรซึ้งเลย”
“ไป ไปฉลอง เพื่ออนาคตของพวกเรา”
แสบลุกขึ้น ยื่นมือให้จุลลาจับเพื่อช่วยพยุง จุลลายื่นมือไปจับ ลุกขึ้น มองหน้ากัน ยิ้มให้กัน จับมือกันแบบแมนๆ ครรชิตเข้ามา หน้าตาผิดหวังมาก
“เอ่อ ผมจะมาบอกว่า บอสมาไม่ได้แล้วนะครับ”
“ทำไมอ่ะ”
“มีปัญหาทางบ้านเล็กน้อยครับ”
จุลลาเป็นห่วงสืบสายขึ้นมาทันที

ที่บ้านสืบสาย คุณนายเง็กกำลังอาละวาดปาข้าวของใส่เสี่ยตง ป้าเมี่ยงอยู่ด้วยกลัวๆ
“ไปให้พ้น อั๊วไม่อยากเห็นหน้าลื้ออีกแล้ว”
“ท่านรองคะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ”
“แค่นี้มันยังน้อยไป ที่อีทำกับอั๊ว อีมันคนโกหก เชื่อไม่ได้”
“ลื้อฟังอั๊วก่อนสิ อั๊วต้องอธิบาย”
“ภาพหนึ่งภาพมันอธิบายได้เป็นพันๆ คำโดยที่ลื้อไม่ต้องพูดอะไรเลย ไอ้ตง” คุณนายเง็กปาข้าวของใส่เสี่ยตง เข้าไปตี ไปผลัก ไล่เสี่ยตง “ออกไป ออกไปอยู่กับมัน คนเลวมันก็ต้องอยู่ด้วยกัน! ไป๊”
สืบสายเข้ามา
“คุณสืบช่วยด้วย”
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
ป้าเมี่ยงยืนมือถือให้สืบสายดูคลิปภาพถ่ายของเสี่ยตงกับเดือนพิไล สืบสายตกใจ ยื่นมือถือคืนให้ป้าเมี่ยง แล้วรีบไปห้ามคุณนายเง็กกับเสี่ยตงทันที
“ม้า หยุดครับ”
“อย่ามาห้ามอั๊ว ถ้ามันไม่ไป อั๊วจะฆ่ามัน”
คุณนายเง็กฟาดมือใส่เสี่ยตง แต่พลาดไปโดนหน้าสืบสาย สืบสายหน้าหันเพราะแรงตบของคุณนายเง็ก คุณนายเง็กอึ้ง ชะงัก
“อาตี๋ ม้าไม่ได้ตั้งใจ”
“ผมไม่เป็นไร ถ้ามันจะทำให้ม้ามีสติ ผมไม่เป็นไรเลย”

คุณนายเง็กอึ้ง ทรุด ร้องไห้ด้วยความเสียใจ สืบสายหันมองเสี่ยตง ด้วยสายตาตั้งคำถาม

 
หน้าฮวงซุ้ย เจ้าที่กำลังร้องเพลงคาราโอเกะเพลงวิมานมะพร้าวอย่างสนุกสนาน ผีเถ้าแก่นั่งซึมอยู่ หน้าเศร้ามาก เจ้าที่เห็น ชะงัก รีบเข้ามาถาม
 
“เถ้าแก่ เป็นอะไรไป ไม่สนุกเหรอ”
“อั๊วได้ยิน ลูกชายกับลูกสะใภ้อั๊วทะเลาะกันเพราะมือที่สาม”
“เถ้าแก่”
“อั๊วอยากไปดู ไปช่วย”
“แต่เถ้าแก่กำลังจะไป มันเป็นปัญหาขอบมนุษย์ ก็ต้องให้มนุษย์แก้ไข”
“ใช่ อั๊วต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกอี อั๊วจะไม่ทำอะไรอีก”
แต่เจ้าที่สังเกตเห็นเถ้าแก่น้ำตาซึม อดทนอดกลั้นอย่างมากที่จะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกหลานอีก เจ้าที่หยิบของในกระเป๋า เป็นเอียปลั๊ก ส่งให้ผีเถ้าแก่
“อะไร”
“อุดหูซะ จะได้ไม่ต้องได้ยิน”
ผีเถ้าแก่รับมา
“ขอบใจ กระเป๋าลื้อมันเป็นกระเป๋าโดเรมอนหรือไงวะ มีทุกอย่าง มีลิปมันมั้ย อากาศหนาว อั๊วปากแห้ง ลูกหลานไม่ได้เผามาให้” เจ้าที่หยิบลิปมันส่งให้ “ได้ดั่งใจจริงๆ”

เสี่ยตงอธิบายให้สืบสายฟังเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด
“เดือนพิไลบอกกับป๊าเอง ว่าเราไม่ได้มีอะไรกัน อีตั้งใจจัดฉากเองเพื่อจะขู่เอาเงินจากอั๊วห้าสิบล้าน ไม่อย่างนั้น อีจะส่งคลิปให้ม้าลื้อ อั๊วไม่ยอม อั๊วตั้งใจจะมาสารภาพกับม้าลื้ออยู่แล้ว แต่อีก็ส่งคลิปนั่นมาเสียก่อน”
สืบสายอึ้ง “ม้าลื้อไม่ฟังอั๊วเลย อั๊วพยายามจะใช้ความบริสุทธิ์ใจเข้าสู้ แต่ก็สู้แรงโมโหของอีไม่ได้”
“ผมว่ามันง่ายเกินไป จบเร็วเกินไป โดยที่ยังไม่ได้อะไรเลย”
“อีคงแค้น ที่ไม่ได้เงิน ก็เลยโยนระเบิดทำลายครอบครัวเราซะเพื่อความสะใจ”
“ผมว่าไม่ครับ”
“ลื้อคิดอะไรอยู่”
“ผมมั่นใจว่าทรงเดชอยู่เบื้องหลัง มันต้องหวังผลอะไรอีกแน่”

เสี่ยตงอึ้ง แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทรงเดชจะทำอะไร สืบสาย เจ็บใจ หงุดหงิด เครียด

 
ทรงเดชงุ่นง่าน ในมือถือปืนอยู่ เดือนพิไลนั่งนิ่งตัวแข็งด้วยความกลัว
 
“มันโทรกลับมาหรือยัง”
“ยัง”
“งั้นแกก็โทรไป โทรไปบอกมันว่า แกจะไปยืนยันกับเมียมันว่ามันไม่ได้มีอะไรกับแก เมื่อมันยอมเอาเงินมาให้ห้าสิบล้าน”
“ให้ฉันไปเสนอหน้ากับเมียมันเนี่ยนะ ให้ฉันไปเพื่อจะให้มันฆ่าฉันให้ตายหรือไง”
“ก็นัดมันในที่ๆ มีคนเยอะๆ สิ มันไม่กล้าทำอะไรแกหรอก”
“ฉันขอแช่งให้แกไม่ตายดี แกต้องชดใช้กับสิ่งที่แกทำกับฉัน กับทุกคน”
“แช่งไปเห้อะ ยังไงฉันก็รอด เพราะอะไรรู้มั้ย สมองนี่ไง ส่วนแกมันแค่สวยแต่โง่ หวังจะจับผู้ชายรวยๆ ด้วยวิธีสกปรกไง สิ่งที่แกทำมันย้อนกลับมาทำลายแกแล้วไง ยังจะมีหน้ามาด่าคนอื่น โทรไปหามัน เร็ว”
เดือนพิไลจำใจหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเสี่ยตง

เสี่ยตงวางสายลง มองหน้าสืบสาย
“เดือนพิไลจะยอมมาเคลียร์กับม้าลื้อ ยืนยันความบริสุทธิ์ของอั๊ว ถ้ายอมจ่ายห้าสิบล้าน เอาไงดีอาตี๋ อั๊วไม่อยากให้พวกเลวมันได้ในสิ่งที่อยากได้ มันไม่สมควรได้รับ”
“โทรกลับไปแล้วบอกว่า ป๊าจะเอาเงินไปให้ครับ”
“อาตี๋”
“ผมจะลองดูอีกสักครั้ง ถ้าเดือนพิไลร่วมมือกับทรงเดชจริงๆ ผมจะทำให้เดือนพิไลเปลี่ยนใจ กลับมาช่วยเรา”
“ยังไง”
สืบสายเครียด

ที่บ้านจุลลา จุลลากำลังคุยมือถือกับน้ำหวาน
“กลับกันไปหมดแล้ว เพียบกันทุกคน”
น้ำหวานกำลังเดินอยู่ริมถนน
“เหรอ ก็ดีแล้ว มีความสุขก็ดีแล้ว จะได้มีกำลังใจถ้าเกิดเจอปัญหาใหญ่ๆ ในอนาคต จะได้มีแรงสู้”
“เออ น้ำหวาน คุณสืบมีปัญหาอะไรทางบ้านเหรอ คือแบบว่าก็ไม่ได้อยากรู้หรอก แต่เห็นคุณเลขาพูดๆ ให้ได้ยินแม่พี่เลยอยากรู้”
“งั้นบอกแม่พี่ด้วยนะว่า น้ำหวานไม่รู้ ถ้าอยากรู้ต้องให้พี่จูนมาถามบอสเอาเองแค่นี้นะ น้ำหวานกำลังจะต้องไปทำธุระสำคัญ”
น้ำหวานวางสายเลย ออกเดินต่อไป หน้าตามุ่งมั่นมาก จุลลาอึ้ง

“เป็นคนที่กำลังจะแต่งงานกันประสาอะไร ไม่รู้เรื่องอะไรเลย” จุลลาหงุดหงิด เป็นห่วงสืบสาย “หรือว่าไปถามเถ้าแก่ ไม่ดีกว่า อย่าให้แกเป็นทุกข์ไม่สบายใจเลย โอ๊ย ปวดหัว นอนดีกว่า”

วิมานมะพร้าว ตอนที่ 16 (ต่อ)

 
ผีเถ้าแก่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถูกเจ้าที่เอาเชือกมัดติดเอาไว้ แล้วกอดอีกที ผีเถ้าแก่อาการเหมือนจะลงแดง
 
“เถ้าแก่ อดทนไว้นะ ท่องไว้ ต้องไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นอีก อั๊วจะต้องไปเกิด อั๊วจะต้องไปเกิด”
“จับตัวอั๊วไว้ อย่าให้อั๊วหลุดไปได้นะอาเจ้าที่”
ผีเถ้าแก่อยากจะไปช่วยลูกหลานใจจะขาด แต่ก็ต้องห้ามตัวเองเอาไว้สุดขีด

หน้าบ้านพักแสบ หยิก เข่ง ถัด ออกมาจากห้องแสบ
“เฮ้อ ปลิ้นเลยพี่เรา”
“ยอมแกสักวันเหอะวะ ถือว่าอำลาชีวิตเก่า ต้อนรับชีวิตใหม่”
“หวังว่าคงไฉไลกว่าเดิมนะ”
“ชีวิตหรือผู้หญิง”
“ทั้งสองอย่างแหละ ภาวนาให้แกได้เมียญี่ปุ่นขาวๆ น่ารักๆ คิเหร่เนะมาด้วย จะได้ตัดใจจากน้ำหวานได้เสียที”
“แล้วก็ติดไม้ติดมือมาฝากเราด้วย”
“คนนะ ไม่ใช่ข้าวปั้น ไป ไปนอน ง่วงแล้ว”
“แล้ว ไม่ล็อคประตูให้แกเหรอวะ”
“ไม่ต้องล็อก เผื่อแกเป็นอะไร จะได้เข้าไปช่วยได้”
ลูกน้องแสบออกไป น้ำหวานออกมาจากมุมหนึ่งมองไปที่ห้องของแสบด้วยความเจ็บใจ
“คิดจะมีเมียญี่ปุ่นเหรอ ไอ้พี่แสบ”

สืบสายเดินไปเดินมาใช้ความคิด อีกด้านหนึ่งที่บ้านจุลลา จุลลาก็กำลังเดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิดท่าเดียวกับสืบสายเลย ตัดสินใจ เอาไงดี อยากรู้เรื่องสืบสาย
สืบสายลงนั่งหมดแรง เงยหน้ามองดาว จุลลาลงนั่งหมดแรง เงยหน้ามองดาวแล้วตัดสินใจ
“ก่อนฉันจะไป ฉันควรจะบอกคุณ จะได้ไม่มีอะไรติดค้างคาใจ”
สืบสายคิดถึงจุลลา
“จุลลา ฉันจะต้องบอกเธอ ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอก่อนอะไรๆ จะสายเกินไป”

จุลลาและสืบสาย ตกอยู่ในห้วงอารมณ์คิดถึงกัน

 
วันต่อมา จุลลาเดินเข้ามาหาหยิก เข่ง ถัดที่โรงงาน
 
“ไอ้แสบล่ะ หยุดเหรอ” จุลลาถามเมื่อไม่เห็นแสบ
“คงไม่ไหวจริงๆ น่ะพี่จูน ตอนพวกเราออกมา ไม่เห็นแกยืนรอแสดงว่ายังไม่ตื่น”
“อืม แล้ว เอ่อ เห็น มายัง”
“หา” พวกลูกน้องงง
“ใคร อะไร มาไม่มา”
“ก็...”
สืบสาย ครรชิตเดินมาพอดี ครรชิตเห็นจุลลา ตะโกนลั่นด้วยความดีใจ
“คุณจุลลา”
สืบสายเงยหน้าเห็นจุลลา จุลลาหันมาเห็นสืบสาย ทั้งสองคนต่างดีใจ สืบสายและจุลลาต่างเดินเข้าไปหากันเหมือนมีแรงดึงดูด พวกลูกน้องและครรชิตมองด้วยความลุ้น
“ฉันมาหา...”
“ฉันเห็นแล้ว”
“ฉันมีเรื่องจะบอก”
“ฉันก็มี”
“ฉัน...”
“ฉัน...”
ทันใดนั้น เตี่ยและแม่ของน้ำหวานก็เสียงดังเข้ามาขัดจังหวะ
“อาสืบ อาสืบ”
สืบสายและจุลลาชะงัก หันไป ครรชิตและพวกลูกน้องโคตรเสียดาย
“อาเจ็ก อาซิ่ม มีเรื่องอะไรครับ”
“น้ำหวานหายตัวไปจากบ้าน เอาเสื้อผ้าไปหมดตู้เลย สืบสาย”

ทุกคนต่างตกใจ

 
สืบสายและจุลลาวิ่งนำขบวนของหยิกมา เจอเจ๊พุ่มกับยามจ่อยที่หน้าโรงงาน
 
“เจ๊พุ่ม บอกคนงานทุกคน ช่วยตามหาน้ำหวาน”
“เอ๊า ก็ไม่มีอยู่ทำงานสิคะบอส”
“หมายถึงใครว่างก็ออกไปตามหา แต่ถ้าไม่ว่างก็โทรศัพท์ฝากข่าวคนรู้จัก”
“เข้าใจมั้ย”
“เคลียร์ ไอ้จ่อย แยกกันกระจายข่าว”
“ครับผม”
ยามจ่อยและเจ๊พุ่มวิ่งแยกกันออกไป
“ไอ้เข่ง ไอ้ถัด แยกกันไป ฉันจะไปบอกพี่แสบก่อน”
หยิก เข่ง ถัด วิ่งออกไป เหลือสืบสายกับจุลลา
“เธอรู้ว่าฉันหมายความว่าอะไร”
“รู้ใจหมดแหละ”
“ยังไม่หมด”
“เหลืออะไร”
สืบสายจะพูด แต่ยั้งไว้
“ไว้ก่อน ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์”
“อารมณ์ไร”
“ช่วยกันออกตามหาน้ำหวานก่อนเถอะ เตี่ยกับแม่น้ำหวานเป็นลมแล้วเป็นลมอีก เธอเห็นมั้ย แล้วส่งข่าวกัน”
สืบสายแยกไปทางหนึ่ง จุลลาหมั่นไส้
“ชิ เป็นห่วงเป็นใย”
จุลลาแยกไปอีกทางเพื่อตามหาน้ำหวาน

ในบ้านพักแสบ แสบยังนอนอยู่ สภาพดูไม่ได้ มือของน้ำหวานมาสะกิดแสบ แสบปัดออก น้ำหวานสะกิดอีก แสบปัดออกอีก น้ำหวานในชุดลำลองยืนมองแสบที่นอนดิ้นไปดิ้นมาด้วยความรัก
“น่ารักจัง”
แสบละเมอออกมา
“น้ำหวาน น้ำหวาน”
“จ๋า”
“เสียงเพราะที่สุดเลย อยากตั้งเสียงนี้เป็นเสียงนาฬิกาปลุกทุกเช้าเลย”
“ไม่ต้องตั้งเป็นเสียงนาฬิกาหรอก จะมาตัวเป็นๆ ปลุกให้ทุกเช้าเลย”
“จริงเหรอ ได้ไงอ่ะ”

“ลืมตาสิ แล้วจะบอก”

 
แสบค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นน้ำหวานยืนยิ้มให้อยู่
 
“อุ๊ย ฝันดีจัง น้ำหวานมายืนอยู่ในรังหนูของแสบ”
แสบหลับตาลงต่อ
“ไม่ใช่ฝัน อยู่จริงๆ” แสบลืมตา
“เหรอ” น้ำหวานยิ้มแข็งขัน แสบยิ้มตอบ ก่อนจะยิ้มค้าง แล้วเหวอ “ว้ากกกก” แสบสะดุ้งตกใจตื่น “มาได้ไง! ยังไง ใครให้เข้ามา”
“ประตูไม่ได้ล็อค เลยเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตื่นๆ เร็ว อี๋ กลิ่นเหมือนละมุดเน่าเลย ไปอาบน้ำไป๊”
น้ำหวานเข้ามาดึงตัวแสบให้ลุกจากที่นอน
“อะไร ยังไง”

มุมหนึ่ง จุลลาถามชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น ทุกคนส่ายหน้า จุลลาเดินมาอย่างหนักใจก่อนจะคิดถึงผีเถ้าแก่
จุลลามายืนหน้าฮวงซุ้ย เขินๆ อายๆ
“เถ้าแก่ สวัสดีค่ะ”
ผีเถ้าแก่มาปรากฏตัวข้างหลังยังอยู่ในชุดเต็มยศ
“อะไร”
จุลลาสะดุ้งเฮือก หันไปยิ้มสวย
“เถ้าแก่”
“ไม่ต้องมายิ้มหวาน มาทำไม มาส่งอั๊วเหรอ”
“ไปไหน”
“จะไปเกิด”
“อย่าเพิ่งไปได้มั้ย”
“ลื้อเป็นคนบอกเอง ว่าอั๊วต้องปล่อยวาง แล้วไปเกิดได้แล้ว” จุลลายิ้มหวานอีก “ยิ้มแบบนี้ แสดงว่ามีเรื่องมาให้ช่วย”
“รู้ใจที่สุด”
“เสียใจ ยิ้มของลื้อ ไม่ทำให้อั๊วเปลี่ยนใจ” จุลลาคอตก
“หนูรู้ งั้นหนูไม่กวนแระ เชิญเถ้าแก่เลย จะไปยังอ่ะ”
“รอประตูสวรรค์เปิดให้เต็มที่ก่อน”
“พูดเหมือนเด็กจะคลอด ต้องรอมดลูกเปิดเต็มที่ก่อน”
“คล้ายๆ กัน”
“งั้น จะไปตอนไหน ช่วยบอกด้วยนะ จะไปส่งแต่ตอนนี้หนูต้องไปตามหาน้ำหวานก่อน น้ำหวานหายตัวไปอีกแล้ว”

“เออ”

วิมานมะพร้าว ตอนที่ 16 (ต่อ)

จุลลาเดินคอตกออกไป ผีเถ้าแก่เดินจะเข้าฮวงซุ้ยแต่ปากก็อดพูดไม่ได้
 
“อีไม่ได้หายไปไหนหรอก อีก็ไปตามที่หัวใจเรียกร้อง”
“อะไรนะ”
“บอกแค่นี้แหละ”
ผีเถ้าแก่หายตัวเข้าไปในฮวงซุ้ยเลย
“หัวใจเรียกร้องให้ไปไหน”

แสบวิ่งออกมาจากในบ้านด้วยความตกใจ หยิกวิ่งเข้ามา
“พี่แสบ น้ำหวานหายตัวไปไหนก็ไม่รู้ เอาเสื้อผ้าไปหมดตู้เลย”
“หายไปไหนล่ะ หายมาอยู่นั่นไง”
แสบชี้เข้าไปในบ้าน น้ำหวานเดินออกมา
“บอกให้ไปอาบน้ำ เอ๊ะพี่แสบนี่ยังไงนะ”
“น้ำหวาน” หยิกตกใจ
“ใช่ น้ำหวาน”
“ใช่ น้ำหวาน เมียพี่แสบ”
“เมียพี่แสบ” แสบและหยิกพูดออกมาพร้อมกัน
“กูได้เมียตอนไหน ทำไมไม่รู้ตัว”
“ก็เพราะพี่แสบเมาไม่ได้สติไง”
“อะไรนะ”
แสบ หยิก ตัวแข็งทื่อเพราะช็อก จุลลาวิ่งเข้ามา เห็นน้ำหวานยืนอยู่ ดีใจ
“น้ำหวาน มาอยู่นี่เอง หนีออกจากบ้านออกมาทำไมอีก”
“มาเป็นเมียพี่แสบ”
น้ำหวานเข้าไปเกาะแขนแสบที่ไร้แรงขัดขืน
“เป็นเมียไอ้แสบ”
จุลลาช็อก ตัวแข็ง นิ่งไปอีกคน สืบสายวิ่งเข้ามากับเตี่ยและแม่น้ำหวาน เห็นน้ำหวานเกาะแขนแสบอยู่
“น้ำหวาน”
“น้ำหวาน มานี่เดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ไป น้ำหวานเป็นเมียพี่แสบแล้ว น้ำหวานก็ต้องอยู่กับพี่แสบ”
“เมีย”

แม่น้ำหวานเป็นลมเลย เตี่ยรีบประคองเอาไว้ สืบสายมองหน้าน้ำหวาน เกิดอะไรขึ้น
 

 
จุลลากำลังบีบคอแสบ น้ำหวานยืนดูอย่างเป็นห่วง สืบสายยืนเครียดอยู่
 
“ทำไมแกทำแบบนี้ ไอ้แสบ น้ำหวานกำลังจะแต่งงานกับเจ้านายแกนะ ไอ้แสบ”
“อ่อก”
“ไอ้เราก็นึกว่าเมาแล้วหลับไปเลยที่ไหนได้ ไอ้พี่แสบ”
หยิกเข้าไปบิดหัวนมแสบ
“โอ๊ย”
“เสียศรัทธา เสียความรู้สึก เสียความนับถือ ไอ้พี่แสบ”
เข่งดึงขนจมูกแสบ
“โอ๊ย”
“สับขาหลอกให้พวกเราตายใจ ไม่เซอร์ไพรส์ไปหน่อยหรือไง พี่แสบ”
ถัดข่วนหน้าแสบ
“ว้ากส์”
“ทุกคนพอได้แล้ว”
“ไม่พอ พี่จะฆ่ามัน มันทำไม่ถูก เห็นมั้ยว่าแม่น้ำหวานกำลังจะเป็นลมตาย”
“พี่แสบไม่รู้เรื่องอะไรเลย น้ำหวานโกหกทุกคน”
“หือ”
ทุกคนมองน้ำหวานอย่างแปลกใจ
“เพราะน้ำหวานรักพี่แสบ และพี่แสบก็รักน้ำหวาน เราควรที่จะต้องอยู่ด้วยกัน ถูกแล้ว”
“หา แต่น้ำหวานกับคุณสืบสาย ออกจะสวีทหวานวีวี่วี”
“น้ำหวานกับบอสร่วมมือกันทำอย่างนั้น เพื่อกดดันให้พี่แสบกับพี่จูนทนไม่ไหว กล้าที่จะต่อสู้เพื่อความรักของตัวเอง แต่มีแต่พี่แสบที่กล้า น้ำหวานก็เลยกล้า กล้าที่จะทำให้เตี่ยกับแม่เลิกคิดจับน้ำหวานคลุมถุงชน”
“แต่น้ำหวานก็ไม่ควรทำถึงขนาดนี้ ทำไมไม่ปรึกษากันก่อน” สืบสายบอก
“ไม่ทันแล้วค่ะ วันนี้เป็นวันที่เตี่ยกับแม่จะไปหาฤกษ์ น้ำหวานขอโทษนะพี่แสบ ขอโทษบอส ขอโทษพี่จูน
และทุกคน แต่ช่วยน้ำหวานหน่อยได้มั้ย”
น้ำหวานมองทุกคนด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง น่าสงสารมาก
“ว่าไงคุณ” จุลลาถามสืบสาย
“ว่าไงแสบ” สืบสายถามแสบ แสบลุกขึ้น ดึงตัวน้ำหวานมากอดเอาไว้อย่างแนบแน่น
“แสบยอมทำยอมเป็นทุกอย่างเพื่อความสุขและความสบายใจของน้ำหวาน” ทุกคนอึ้ง ประทับใจกับความรักและความเสียสละของแสบ
“แสบจะขอรับโทษทัณฑ์จากเตี่ยกับม้าแทนน้ำหวานเอง สักแอะ แสบก็จะไม่ร้อง”

มุมหนึ่งใกล้บ้านพักแสบ แสบวิ่งหนีลูกถีบของเตี่ยน้ำหวาน ร้องลั่น สืบสายคอยรั้งเตี่ยน้ำหวานเอาไว้ ในขณะที่แม่น้ำหวานนั่งเป็นลมใจสั่นอยู่ใกล้ๆ มีจุลลาคอยดูแล น้ำหวานนั่งตัวลีบอยู่กับลูกน้องแสบ
“อย่าหนีนะไอ้แสบ ไอ้แมวขโมย ไอ้จัญไร ไอ้...”
“อร๊ายยย”
“เจ็ก ใจเย็นๆ ครับ เจ๊ก”
“ไม่เย็น”
“ปล่อยเตี่ยเถอะบอส ถ้าเตี่ยอยากจะฆ่าผมก็เอาเลย ลูกสาวของเตี่ยก็จะกลายเป็นแม่หม้าย ลูกในท้องก็จะไม่มีพ่อ”
เตี่ยน้ำหวานเข้าไปชาร์จอีกรอบ
“ไอ้แสบ”
แสบวิ่งหนีอีก
“อร๊าย”
เตี่ยน้ำหวานหมดแรง ทรุดลงนั่งหอบ น้ำหวานเข้ามาหาเตี่ย
“เตี่ย”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าเตี่ย นังลูกไม่รักดี”
เตี่ยตบหน้าน้ำหวานด้วยความโกรธ ทุกคนตกใจ แม่เข้าไปห้ามเตี่ยเอาไว้ แสบรีบเข้ามาดูแลน้ำหวานที่ร้องไห้เสียใจ
“เตี่ย อย่าทำลูก คุยกันดีๆ นะ”
“คุยดีก็แล้ว ไม่ดีก็แล้ว มันก็ยังจะทำให้พ่อกับแม่เสียใจ มันสมควรจะเป็นลูกของเราอีกต่อไปมั้ย”
“ไหนๆ เรื่องมันก็เลยเถิดมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เรามาหาทางแก้ปัญหากันดีกว่านะ เฮียนะ”
“แก้ยังไง”
“ให้แสบกับน้ำหวานแต่งงานกันให้ถูกต้องตามประเพณี คนจะได้ไม่เอาไปนินทา”
“ไม่ ฉันรับไม่ได้ ที่ลูกสาวฉันต้องมาแต่งกับไอ้คนกระจอก”
“แสบไม่ได้กระจอกนะครับ อาเจ๊ก” สืบสายบอกเตี่ยน้ำหวานอึ้ง “ผมส่งแสบไปเรียนและศึกษาดูงานที่ญี่ปุ่นแล้วจะกลับมาประจำตำแหน่งวิศวกรหัวหน้าแผนกซ่อมบำรุงที่ว่างอยู่”
“อะไรนะ”
น้ำหวานมองหน้าแสบ ประหลาดใจ เพราะไม่รู้มาก่อน
“สองปีที่แสบอยู่ที่ญี่ปุ่น แสบก็จะยังได้รับเงินเดือนตามปกติ”
“แสบจะไม่ได้เป็นแค่หัวหน้าช่าง แต่แสบจะโตกว่านั้น หน้าที่การงานของแสบสามารถดูแลและเป็นหน้าเป็นตาให้กับน้ำหวานได้โดยไม่ต้องอายใคร”
“พี่แสบเป็นหัวหน้าที่รักและดูแลลูกน้องทุกคนเป็นอย่างดี”
“ไม่เคยปฏิเสธเวลาที่เราต้องการความช่วยเหลือ”
“ใจพี่แสบใหญ่กว่ามหาสมุทร”
“และที่สำคัญ พี่แสบเสียสละเพื่อน้ำหวานมาตลอด ยอมเจ็บ ยอมเสียใจเพื่อให้น้ำหวานมีความสุข เพียงพอที่จะทำให้เตี่ยยอมให้น้ำหวานรักกับพี่แสบหรือยังคะ”
เตี่ยอึ้ง ยังลังเล แต่แม่น้ำหวานใจอ่อนลงแล้ว
“เฮีย เห็นใจเด็กทั้งสองคนเถอะนะ”
“ได้”

 
ทุกคนเฮ แสบกับน้ำหวานดีใจกอดกันแน่น จุลลากันมากอดสืบสายอย่างลืมตัว แต่พอรู้สึกตัวรีบผละออก แต่สืบสายยึดมือของจุลลาเอาไว้ จุลลาอึ้ง สบตาสืบสาย สืบสายกระซิบบอกจุลลาแผ่วเบาที่ข้างหู
 
“คราวนี้ก็ถึงตาเราแล้วนะ” จุลลาอึ้ง

สืบสายจูงมือจุลลามาที่ฮวงซุ้ย
“พามาที่นี่ทำไม”
“มาให้อากงเป็นสักขีพยาน”
“พยานอะไร”
“พยานรักของฉัน”
จุลลาอึ้ง หน้าแดง
“คุณ พูดว่าอะไรนะ”
สืบสายเข้าประชิดจุลลา จุลลาหัวใจเต้นแรง ตื่นเต้น ผีเถ้าแก่เปลี่ยนชุดเป็นชุดสบายๆ ใส่แวนสามมิติ กินป๊อบคอร์นนั่งเก้าอี้ดูอยู่ เจ้าที่นั่งอยู่ด้วยใกล้ๆ กัน
“เอาเว้ยๆ แล้ววินาทีที่อั๊วรอคอยก็มาถึง”
“ชวนเด็กมาดูหนังติดเรท มันจะดีเร้อ”
“เออ จริง งั้นลื้อหันไปทางโน้นไป เอาป๊อบคอร์นไป อั๊วให้”
“ก็ได้”
เจ้าที่หันหลังไปนั่งกินป๊อบคอร์น ผีเถ้าแก่ขยับแว่น เพ่งมอง
“เอาให้ความหวานมันพุ่งทะลุตาอั๊วเลยนา อิอิอิ”
สืบสายกับจุลลาสบตากัน
“สบายใจได้หรือยังว่าฉันกับน้ำหวานจริงๆ แล้วเราแค่เล่นละครหลอกพวกเธอ”
“ร้ายทั้งคู่”
“ไม่ร้ายแล้วจะรู้มั้ยว่าแต่ละคนคิดอะไรกันอยู่”
“แล้วคุณล่ะ คิดอะไร รีบพูดมาเร็วๆ สิ รอฟังอยู่เนี่ย”
“ฉัน...”
เสียงมือถือสืบสายดังขึ้นขัดจังหวะ ผีเถ้าแก่ขัดใจมาก เสียดายสุดๆ จุลลาก็เซ็ง สืบสายรีบรับโทรศัพท์
“ครับป๊า โทรติดต่อมาแล้วเหรอครับ ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
“ไปไหน”
“ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ แล้วฉันจะไปหาเธอนะจุลลา”
สืบสายวิ่งออกไป
“เฮ้ย คุณสืบ เฮ้ย...อารมณ์ค้าง”

ผีเถ้าแก่กระทืบเท้าขัดใจอยู่ข้างหลังจุลลา ขณะที่เจ้าที่กินป๊อบคอร์นมองผีเถ้าแก่แล้วส่ายหัว

วิมานมะพร้าว ตอนที่ 16 (ต่อ)

เสี่ยตงเดินงุ่นง่านอยู่หน้าบ้าน สืบสายรีบเดินเข้ามา

“ป๊าครับ”
“มาแล้วเหรอ รีบไปกันเถอะ”
สืบสายและเสี่ยตงเดินออกไป คุณนายเง็กออกมากับป้าเมี่ยง มองไปทางเสี่ยตงและสืบสาย
“รถแท็กซี่มาจอดรอที่หลังบ้านแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“อย่าบอกใครว่าอั๊วตามสองพ่อลูกนั่นไป”
“ค่ะ”
คุณนายเง็กเดินฉับๆ ออกไปอีกทาง

เดือนพิไลนั่งรอเสียตงอยู่หน้าร้านอาหารอย่างร้อนใจ หน้าเครียด สืบสายและเสี่ยตงเดินมา เห็นเดือนพิไลนั่งรออยู่ เสี่ยตงจะเข้าไป สืบสายรั้งไว้
“ผมจะเข้าไปเองครับ ป๊า”
“อาตี๋ จะไหวเหรอ”
“ครับ”
สืบสายเข้าไปหาเดือนพิไล เสี่ยตงแยกไป หาทางเข้าไปแอบฟัง

สืบสายนั่งลงหน้าเดือนพิไล เดือนพิไลตกใจมาก
“คุณสืบ”
“คุณมาคนเดียวใช่มั้ย”
“เอ่อ ใช่ค่ะ มูนมาคนเดียวสิคะ จะมีใครมาด้วยล่ะ”
“ทรงเดชไงครับ”
เดือนพิไลอึ้ง กลบเกลื่อน
“ทรงเดชมาเกี่ยวอะไรกับมูนด้วยล่ะคะ เค้าไม่เกี่ยว”
“ผมรู้ว่าเค้าเกี่ยว”
เดือนพิไลอึ้ง เสี่ยตงแอบดูแอบฟังอยู่ใจจดจ่อ
“มูนนัดป๊าคุณ ไม่ใช่คุณ”
“เรื่องของป๊าก็เป็นเรื่องของผม”
“ตกลง มูนจะได้เงินหรือไม่ได้เงิน”
“คุณต้องการเงินมากมายขนาดนั้นไปทำไม”
“เป็นทุนชีวิต”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าทรงเดชเสนอเงื่อนไขอะไรกับคุณบ้าง ให้คุณทำแบบนี้ แล้วคิดเหรอครับว่าทรงเดชจะยอมทำตามสัญญาที่รับปากไว้กับคุณ” เดือนพิไลอึ้ง “ที่ผ่านมา ผมรู้เช่นเห็นชาติคนอย่างทรงเดชแล้วว่า เชื่อไม่ได้ มีแต่คำหลอกลวงปลิ้นปล้อน ถ้าคุณยังไม่รู้ ก็ควรรู้เอาไว้”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ ที่ฉันต้องตกอับตกต่ำแบบนี้ก็เพราะมันหลอกฉัน มัน....” เดือนพิไลอึ้งไป
“คุณมูน ระหว่างคำพูดของผม กับของทรงเดช คุณจะเลือกเชื่อคำพูดของใคร” เดือนพิไลอึ้ง รู้ดีว่าคำพูดของสืบสายน่าเชื่อถือได้มากกว่าทรงเดช เริ่มอ่อนลง เริ่มหวั่นไหว “ผมช่วยคุณได้นะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”

เดือนพิไลปล่อยโฮออกมาทันที เสี่ยตงอึ้ง สืบสายมองเดือนพิไลอย่างเห็นใจ

 
ผีเถ้าแก่นั่งเก้าอี้ตากอากาศกับเจ้าที่หน้าฮวงซุ้ย เคี้ยวป๊อบคอร์น ผีเถ้าแก่ใส่เอียปลั๊ก
 
“เอาที่อุดหูอีกชั้นมั้ย เถ้าแก่”
“แค่นี้ก็เต็มหูแล้ว”
“ชัวร์นะ ว่าไม่อยากได้ยินเรื่องเดือดร้อนของลูกหลาน”
“ชัวร์ฝุดๆ ตอนนี้อั๊วเริ่มทำใจได้ ค่อยๆ สงบและปล่อยวาง รอเวลาไปเกิดด้วยใจที่ว่างเปล่า”
เจ้าที่ไม่สนใจผีเถ้าแก่อีก หันไปตากอากาศต่อ ผีเถ้าแก่ที่ขาสั่นพั่บๆ และมีอาการของความกังวลที่พยายามเก็บกดอยู่

ที่ร้านสบายท้อง แสบและน้ำหวานนั่งจับมือกันไม่ปล่อย คุยกับจำรัสและดารา จุลลาอยู่ด้วยกับพวกป้าลำยอง ลีลาและมะขวิด
“ผมจะจัดงานแต่งเล็กๆ บอกกล่าวแค่ผู้ใหญ่ที่นับถือกับคนกันเอง โดยจะไม่รบกวนเงินของเตี่ยน้ำหวานสักบาท แสบจะจ่ายทุกอย่างเอง”
“ดีแล้ว ลูกผู้ชายมันต้องอย่างนี้ พึ่งตัวเองได้ดีที่สุด ฝ่ายพ่อแม่ผู้หญิงจะเห็นน้ำใจเราก็ตอนนี้”
“ตอนพ่อกับแม่แต่งงานกัน พ่อเค้าก็จัดการทุกอย่างเองแบบนี้เลยจ๊ะ”
“ผู้ชายแบบนี้ใช่มั้ยคะ ที่เราจะฝากชีวิตไว้กับเค้าได้อย่างอุ่นใจ”
“ใช่จ๊ะ”
“โอยย”
จุลลา ป้าลำยอง ลีลาร้องออกมาพร้อมกัน
“เป็นอะไรครับสาวๆ” มะขวิดถาม
“ฉันน่ะอิจฉา อุตส่าห์ออกตัวแรงว่าจะได้ลาภ กลับได้แห้ว”
“ส่วนฉันน่ะเซ็ง เมื่อไหร่แกจะมาขอฉันแต่งงานสักที ไอ้มะขวิด”
“อ้าว ฉันก็คิดว่าแกจะเป็นคนขอฉัน”
“โอย ตัดสินใจถูกเปล่าวะเนี่ย ที่เลือกมันแทนที่จะเลือกพี่โย้”
ลีลาเดินงอนออกไป มะขวิดตามไปโอ๋
“ล้อเล่นน่า ตะเอง”
“แล้วแกล่ะ ไอ้จูน โอยทำไม” จำรัสถามลูกสาว
“อารมณ์ค้างอยู่”
“หือ”
“ช่างมันเหอะ เข้าเรื่องไอ้แสบต่อดีกว่า ก็เนี่ยแหละเพราะต้องออกค่าใช้จ่ายเอง จูนเลยมาขอให้พ่อกับแม่ช่วยหน่อย เรื่องอาหารที่เลี้ยงแขกในงาน”
“เฮ้ย สบายมาก ช่วยได้อยู่แล้ว แกจะเชิญกี่คน มีงบกี่บาท เท่าไหร่เท่านั้น ที่เหลือ ฉันจัดการเอง”
“ก็อย่างที่บอกว่าแค่คนใกล้ชิด สนิทๆ งานเล็กๆ ลูกทุ่งๆ เบาๆ หักค่าชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว ของชำร่วยและเบ็ดเตล็ดแล้ว เหลือหมื่นเดียวสำหรับแขกแปดร้อยคน”

“ไอ้แสบ”

 
เสี่ยตงมองสืบสายและเดือนพิไลอยู่ และแล้วคุณนายเง็กก็เข้ามายืนข้างหลังเสี่ยตง เสี่ยตงหันไปเห็น สะดุ้งเฮือก คุณนายเง็กจุ๊ปากให้เสี่ยตงห้ามส่งเสียงทั้งสองคนหันไปแอบดูแอบฟังต่อไป
 
“ฉันพลาดเอง เพราะฉันโลภ อยากได้เงินมาง่ายๆ ฉันถูกมันหลอก มันวางยาแล้วก็ข่มขืนฉัน แล้วถ่ายคลิป
เก็บไว้ มันขู่ว่าถ้าฉันไม่จัดฉากเรื่องป๊าคุณว่ามีอะไรกันทั้งๆ ที่ป๊าคุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย มันจะเอาคลิปประจานฉันในอินเตอร์เน็ต ฉันไม่มีทางเลือก”
เดือนพิไลร้องไห้อย่างหมดท่า สืบสายสงสารและเห็นใจ คุณนายเง็กมองเดือนพิไล จากโกรธค่อยๆ กลายเป็นเวทนาและเห็นใจ
“ฉันขอโทษ ทุกอย่างที่ฉันเคยวางแผนทำเพื่อให้ได้ตัวคุณมา มันย้อนกลับมาทำร้ายฉันเอง ฉันจ้างให้นักข่าวชั่วๆ ที่ยอมขายจรรยาบรรณแลกเงิน แอบถ่ายรูปคุณกับฉันไปสร้างข่าว สร้างประเด็นเพื่อบีบให้คุณบอกกับสื่อว่าเราคบกัน”
“มีอะไรอีก”
“ฉันร่วมมือกับทรงเดชจงใจทำให้ให้นักข่าวไปเห็นเครื่องจักรที่กำลังเสียเพื่อทำลายชื่อเสียงโรงงานคุณ ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเข้าตัวฉัน ทั้งเรื่องคลิป เสียชื่อเสียง หมดสิ้นทางทำมาหากิน ฉันขอโทษ”
สืบสายเห็นใจเดือนพิไลมาก คุณนายเง็กตัดสินใจเดินไปหาเดือนพิไล เสี่ยตงตกใจ
“อาเง็ก”
เสี่ยตงตามคุณนายเง็กออกไป เดือนพิไล สืบสายเห็นคุณนายเง็กแล้วตกใจ ไม่คิดว่าคุณนายเง็กจะตามมา
“คุณแม่”
คุณนายเง็กเข้าไปตบหน้าเดือนพิไลอย่างแรง
“ม้า”
“อาเง็ก”
เดือนพิไลถึงกับทรุด ร้องไห้ เสียใจ คุณนายเง็กมองเดือนพิไลอย่างกราดเกรี้ยว
“ม้า คุณเดือนพิไลสำนึกผิดแล้ว อย่าทำอะไรเธอเลยครับ”
“อั๊วต้องตบเตือนสติอี! โทษฐานมีแค่รูปร่างหน้าตาสวยๆ แต่ไม่มีสมอง ไม่มีสติจนต้องตกเป็นเครื่องมือของไอ้คนชั่วมาทำลายคนดีครั้งแล้วครั้งเล่า”
“หนูขอโทษ”
“อยากจะได้คนดีๆ มาเป็นผัว มันอยู่ที่การทำตัวของลื้อ ถ้าลื้อมีคุณธรรม รู้จักขยันทำมาหากิน ไม่หยิบโหย่ง
มันก็จะมีแต่คนดีๆ วิ่งเข้ามาหา เพราะคุณค่าในตัวของลื้อ ไม่ต้องใช้อุบายเล่ห์กลอะไรทั้งนั้น”

เดือนพิไลอึ้ง ร้องไห้เสียใจ สืบสาย เสี่ยตง คุณนายเง็กเห็นแล้วสะท้อนใจ
 
จบตอนที่ 16 
 
อ่านต่อตอนที่17 อวสานพรุ่งนี้ เวลา 09.30น.



 
ที่หน้าฮวงซุ้ย จู่ๆ ผีเถ้าแก่ก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดีจนเจ้าที่ตกใจ
 
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“เป็นอะไรเถ้าแก่ หัวเราะทำไม”
“สะใจกับสุภาษิตสอนหญิงของอาเง็กจริงๆ”
“ได้ยินได้ยังไง ก็ใส่ที่อุดหูแล้ว”
“อั๊วรับรู้ด้วยจิต ไม่ใช่ด้วยหูหรือตา”
“แล้วจะใส่ทำไม”
“หลอกตัวเองไง จะได้มีของมากระตุ้นเตือนให้รู้ว่าอย่าไปได้ยินเรื่องของคนอื่น พอก่อน ไม่อยากคุย อยากหัวเราะให้สะใจ ฮ่ะๆๆ” เจ้าที่เก็กซิมกับผีเถ้าแก่ “ไม่ต้องมีอั๊วไปคอยดลใจให้สติ พวกลื้อก็คิดกันเองได้ มันต้องอย่างนี้สิวะ ลูกหลานเถ้าแก่เล้ง ฮ่ะๆๆ”
ผีเถ้าแก่นั่งสบายใจตากอากาศต่อไป

คุณนายเง็กเดินลิ่วมา เสี่ยตงตามมาดึงมือคุณนายเง็กเอาไว้ คุณนายเง็กยังมีอารมณ์โกรธ ยังไม่หายดี
“อาเง็ก เลิกโกรธอั๊วได้หรือยัง ลื้อรู้ความจริงแล้วนี่ว่าไม่มีอะไรในกอๆ ไผ่”
“เฮีย”
“จ๋า”
“อั๊วขอโทษ”
“อาเง็ก”
“อั๊วว่าจะไม่โมโห แต่มันก็คุมไม่ได้ เรื่องผัวมีกิ๊กเนี่ย มันไม่เคยเป็นเรื่องเล็กที่ผู้หญิงมองข้าม หรือไม่ใส่ใจได้
หรอกนะเฮีย”
“อั๊วเข้าใจความรู้สึกลื้อ ก็ลื้อเป็นมนุษย์คนธรรมดามันก็ต้องมีรัก โลภ โกรธหลงเป็นธรรมดา แต่อั๊วก็รู้สึกดีนะ”
“ที่อั๊วโกรธน่ะเหรอ”
“ใช่ มันทำให้อั๊วรู้ว่า ลื้อยังรักและหวงอั๊วมากอยู่เหมือนเดิม รักเราไม่เคยเก่าเลย อาเง็ก”
เสี่ยตงประคองคุณนายเง็กเข้ามากอดเอาไว้
“สัญญานะว่าจะเข้มแข็ง ไม่อ่อนไหวกับชะนีตัวไหนอีก”
“สัญญาจ๊ะ”
เสี่ยตงและคุณนายเง็กจับมือกันเดินไป กระหนุงกระหนิงเหมือนหนุ่มสาว

สืบสายเดินมาส่งเดือนพิไล
“ไปบอกทรงเดชว่าผมขอเวลาหนึ่งอาทิตย์เพื่อหาเงินสดตามที่เค้าต้องการ วันที่คุณนัดทรงเดช บอกผมด้วย
ผมจะแจ้งตำรวจ”
“ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”
“ถึงไม่มีงานในวงการบันเทิง แต่ผมจะแนะนำคุณให้ไปทำงานกับบริษัทของญาติผมในตำแหน่งที่คุณคิดว่าคุณทำได้”
เดือนพิไลอึ้ง ซาบซึ้งใจ
“คุณสืบ ขอบคุณมากนะคะ”
“แล้วติดต่อหากัน โชคดีครับ”
“ค่ะ”

สืบสายเดินออกไป เดือนพิไลมองตามด้วยความซาบซึ้งใจจริงๆ


จบตอนที่ 16