เรือนกาหลง ตอนที่ 16

เรือนกาหลง ตอนที่ 16

โชติเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์สักที่มีอาการดีขึ้นแต่ยังไม่หายเพียงประคองตัวลุกขึ้นมานั่งได้

“มันไปเรือนกาหลงแล้ว อาจารย์จัดการได้แล้ว”
อาจารย์สักค่อยๆลุกขึ้นมานั่งแล้วจุดเทียน เพื่อบริกรรมคาถา สิงแปลกใจ
“พี่โชติให้อาจารย์ทำพิธีอะไร”
โชติยิ้มเย้ย ไม่ตอบ...อาจารย์สักบริกรรมคาถาเพื่อทำพิธีปลุกวิญญาณกาหลง

กาหลงยืนมองอยู่บนเรือน มั่นถือพานเดินขึ้นบันไดไป กาหลงยืนมองพร้อมให้อภัยมั่น...มั่นเดินตรงไปหายังกลัวๆ นั่งลงแล้วยื่นพานให้
“อโหสิกรรมให้ข้าด้วยเถอะ”
กาหลงมองแล้วยื่นมือมารับพานจากมั่น
“ข้าอโหสิกรรมให้เอ็ง”
มั่นยิ้มดีใจ ไม้ยิ้มพอใจ กาหลงรับพานมาถือไว้ มั่นหยิบถุงเงินที่เหน็บไว้ที่เอวขึ้นมา กาหลงมองด้วยความแปลกใจ

ก่อนหน้านี้ที่มั่นจะออกไปหากาหลง โชติยื่นถุงเงินให้
“เอ็งเอาเงินนี่ไปด้วย เอาไปให้กาหลง อย่าบอกว่าข้าให้เอ็ง”
“ทำไมล่ะพี่” มั่นงงๆ
“หากมันรู้ว่าเป็นเงินข้า มันไม่ยอมรับ แล้วมันก็จะคิดว่าเอ็งทำตามคำสั่งข้า ข้าอยากให้มันเชื่อใจเอ็ง แล้วอโหสิกรรมให้เอ็ง ด้วยใจบริสุทธิ์”
มั่นยกมือไหว้ซึ้งใจโชติ
“ฉันขอบใจพี่มากจ้ะ ฉันขอบใจพี่จริงๆ”
มั่นรับถุงเงินด้วยความพอใจและดีใจที่โชติช่วยเหลือ

มั่นมองถุงเงิน แล้วยื่นให้กาหลง
“ฉัน...พอมีเงินเก็บ ช่วยรับเงินขวัญถุงนี้ไว้ด้วยเถอะ”
“เอ็งให้ข้าทำไม”
“มันอาจไม่มาก แต่ก็พอจะทำให้แม่กาหลงไว้ซื้อหยูกยาดูแลแม่กลอยได้ รับไว้เถอะจ้ะ”
มั่นเอามือล้วงเข้าไปในถุงเงินแล้วกำไว้ในมือ กาหลงแบมือรอรับเงิน มั่นเอาเงินในกำมือใส่ไว้ในมือกาหลง เหรียญเงินมีผงขี้เถ้าอยู่ด้วย และแล้วเกิดแสงสีเหลืองทำให้กาหลงร้อนมือ เธอสะบัดเหรียญเงินออกด้วยความร้อนเจ็บปวด ผงขี้เถ้ากระดูกผีฟุ้งกระจายโดนตัว กาหลงร้องกรี๊ดลั่น ท้องฟ้าแปรปรวนเปลี่ยนจากกลางวันเป็นกลางคืนทันที มั่นตกใจ เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม้ตกใจที่กาหลงเจ็บปวด

เรือนช่วง ฟ้ามืดลงทันที อาจารย์สักยิ้มเย้ย
“มันโดนขี้เถ้ากระดูกผีข้า มันไม่อาจควบคุมจิตมันได้ ความชั่วช้าจะสำแดงออกมา”
อาจาย์สักบริกรรมคาถาต่อ โชติยิ้มพอใจที่ทำให้กาหลงกลายเป็นผี สิงตกใจเมื่อรู้ว่าโชติวางแผนทำลายกาหลงโดยที่หักหลังมั่น

เสียงกาหลงร้องลั่น มั่นมองเห็นกาหลงกลายเป็นผีที่น่ากลัว ไม้ตกใจ
“กาหลง”
ผีกาหลงจ้องมองมั่น
“เอ็งทรยศ เอ็งคิดทำร้ายข้า”
มั่นตกใจ
“ฉันไม่รู้เรื่อง พี่โชติเอาเงินให้ฉัน”
ผีกาหลงเจ็บแค้น
“เอ็งคิดจะให้อภัยเอ็ง แต่เอ็งมันชั่วไม่เลิกรา เอ็งสมควรตาย”
ผีกาหลงยื่นมือจะบีบคอ มั่นตกใจวิ่งหนี กลิ้งตกบันได ไม้ตะโกนร้องห้ามกาหลง
“กาหลง อย่า...”
มั่นถอยเข้าไปหาไม้
“ไอ้ไม้ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเมียเอ็ง”
“เอ็งรีบออกไป”
ไม้ไม่อยากให้ผีกาหลงฆ่าใคร ผลักมั่นออกไป มั่นจะวิ่งออกไป แต่แล้วผีกาหลงไปดักหน้าไว้”
มั่นผงะล้มลง
“อย่า...ฉันกลัวแล้ว”
“เอ็งตาย”
มั่นกลัวมาก นึกได้ว่ามีสร้อยพระกระชากสร้อยออกมาเอาพระมาขู่
“เอ็งอย่าเข้ามานะ ข้ามีพระ”
มั่นถือพระป้องกันไว้ ผีกาหลงไม่กลัว เดินตรงไปหามั่น มั่นฟาดสายสร้อยใส่ ผีกาหลงกำพระไว้ มั่นตกใจ...ผีกาหลงบีบพระกลายเป็นผงร่วงลงพื้น มั่นหน้าตื่น
“พระทำอะไรเอ็งไม่ได้”
“พระมีไว้คุ้มครองคนที่คิดดีทำดี พระของคนชั่วมันก็เป็นได้แค่ผงดิน”
ผีกาหลงจ้องมองจะเล่นงานมั่น ไม้ตะโกนห้าม
“กาหลง อย่า...อย่าฆ่าคนอีก”
ผีกาหลงหันไปมองไม้ ยื่นมือจะบีบคอมั่น
“กาหลงสัญญากับพี่แล้ว กาหลงจะไม่ทำบาปอีก หยุดนะ กาหลง”
ไม้พยายามห้าม ผีกาหลงมองมั่นแล้วก็หยุด มั่นโล่งใจจะวิ่งหนีออกไป ไม้เข้ามาหากาหลง
“กาหลงตั้งสติให้มั่น อย่าหลงใหลไปกับความชั่ว”

อาจารย์สักรู้ว่ากาหลงไม่ทำร้ายมั่น ก็บริกรรมคาถาหนักขึ้น แล้วเป่ามนต์

ไม้จับมือ ผีกาหลงรู้สึกถูกปลุกวิญญาณความโกรธ ผลักไม้ล้มลงไป ไม้ตกใจ
“กาหลง”
ผีกาหลงมองตรงไปยังมั่น มั่นรีบวิ่งหนีออกไป...ไม้พยายามลุกขึ้นไปห้าม
“กาหลงหยุดเถอะ”

ไม้จะวิ่งไปห้ามแต่ผีกาหลงหายไปแล้ว ไม้ตกใจกลัวกาหลงจะฆ่ามั่นรีบวิ่งตามออกไป

 
มั่นวิ่งหนีมาที่ท่าน้ำบริเวณบึงบัว ผีกาหลงยืนอยู่มุมหนึ่ง มองตรงไป มั่นวิ่งหนี มองไปไม่เห็นผีกาหลงตามมาก็ดีใจ มั่นมองไปเห็นบึงบัว แล้วจะวิ่งหนีไปอีกทางแต่ก้าวขาไม่ออก มั่นตกใจ ผีกาหลงปรากฎตัวใกล้ๆ
 
“ปล่อย...ปล่อยข้าไป”
มั่นจะก้าวขาออกไปแล้วก็ถูกผีกาหลงเพ่งบังคับ มั่นเดินตรงไปยังท่าน้ำแล้วก็ล้มลงเพราะโดนมนต์กาหลงบังคับ

อาจารย์สักบริกรรมคาถาแล้วรู้สึกหมดพลัง โชติแปลกใจ
“อาจารย์เป็นอะไร”
“ข้าไม่ไหวแล้ว แต่เอ็งไม่ต้องห่วง แค่นี้ก็ทำให้ผีนังกาหลงมันออกฤทธิ์ออกเดชเล่นงานไอ้มั่นตายแล้ว”
โชติยิ้มพอใจ สิงอึ้งเมื่อรู้ความจริง
“พี่โชติหลอกให้ไอ้มั่น...”
“มันคิดหนี มันก็สมควรตาย มันควรจะภาคภูมิใจที่มันไม่ได้ตายเปล่า แต่ตายอย่างมีประโยชน์”
โชติหัวเราะชอบใจที่ใช้มั่นเป็นเหยื่อทำร้ายกาหลง...

ผีกาหลงเพ่งมองไปยังมั่นที่ใช้ผ้าขาวม้ามัดขาตัวเองไว้เสร็จแล้ว ผีกาหลงมองไปนึกถึงเหตุการณ์ที่พวกมั่นจับเธอโยนถ่วงน้ำจนจมตายอยู่ใต้น้ำ
“เอ็งทำอะไรไว้ เอ็งย่อมได้อย่างนั้น”
ผีกาหลงเพ่งมอง มั่นบังคับตัวเองไม่ได้ ใช้มือตะกายไปที่ท่าน้ำ เพื่อจะกระโดดลงไป พุดจีบและเพชรวิ่งเข้ามาเห็น พุดจีบร้องห้าม
“กาหลง อย่านะ อย่าทำอย่างนั้น”
“มันกำลังรับผลกรรมที่ทำไว้ มันสมควรตาย”
ผีกาหลงพูดจบก็เพ่งมองไป มั่นพยายามฝืนตัวเองแต่แล้วก็โดนจิตกาหลงบังคับให้กระโดดลงไปในน้ำ ไม้วิ่งเข้ามาเห็นก็ตกใจ เพชรรีบวิ่งไปที่ท่าน้ำเพื่อจะช่วยมั่น
“ฉันจะลงไปช่วย”
เพชรจะวิ่งไป แต่แล้วผีกาหลงก็ปรากฏขวางหน้า
“ออกไป”
เพชรผงะตกใจกลัว พุดจีบเข้ามาหว่านล้อม
“กาหลงลืมคำไปแล้วหรือไง กาหลงก่อบาปหนักข้อยิ่งทำให้บุญของกาหลงถอยลงแล้วกาหลงจะอยู่ได้ยังไง”
ผีกาหลงคิดตามพยายามต่อสู้กับจิตใต้สำนึกที่พยายามจะลดบาป ไม้เข้ามาใกล้บอกกาหลง
“กาหลงสัญญากับพี่แล้ว กาหลงต้องทำเพื่อพี่”
ไม้วิ่งเข้ามาสวมกอด กาหลงร้องไห้แล้วทรุดตัวลงในสิ่งที่ทำไป ไม้โอบกอดกาหลง ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นกลางวันปกติ พุดจีบรีบหันไปบอกเพชร
“น้องชายรีบลงไปช่วยเร็ว”
“จ้ะ”
เพชรรีบกระโดดน้ำลงไปช่วยมั่นทันที พุดจีบมองด้วยความเป็นห่วง แล้วหันไปมองกาหลง ไม้กอดกาหลงที่กลายสภาพปกติ เธอร้องไห้ในสิ่งที่ทำผิดพลาดไป
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ไม้ประคองกาหลงกลับมาที่เรือน
“กาหลงต้องยั้งใจ อย่าให้ความชั่วร้ายมาทำใจเตลิดไปได้”
“ฉันห้ามใจแล้ว แต่มันก็ยังใช้มนต์ดำมาเล่นงานฉัน”
“พี่จะอยู่ข้างกาหลง ไม่ให้ใครมาทำร้ายกาหลงอีก”
“พี่ไม้กลัวฉันรึเปล่า”
ไม้ส่ายหน้า พุดจีบเดินเข้ามาที่มุมหนึ่ง ไม้ถามทันที
“ไอ้มั่นเป็นยังไง”
“เพชรช่วยมั่นไว้ได้แล้ว อย่าได้กังวลใจ”
กาหลงยิ้มคลายใจ ไม้หันไปบอกพุดจีบ
“พี่ขอบใจพุดจีบแล้วฝากขอบใจไอ้เพชรด้วย หลังจากนี้ พี่จะอยู่เรือน ไม่ให้กาหลงต้องเจอใครอีก กาหลงจะได้ไม่ถูกรังควาน”
พุดจีบเห็นด้วย
“จ้ะพี่...มันคงเป็นหนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้”
“พุดจีบวิ่งมาเหงื่อแตกเม็ด พี่จะไปเอาน้ำมาให้”
ไม้พูดจบก็เดินขึ้นเรือนไป พุดจีบเดินตรงเข้ามาหากาหลง
“ฉันอยากให้กาหลงหมั่นทำบุญให้มากๆ ไม่งั้นสิ่งที่ทำไปจะไม่มีผลเลย”
พุดจีบบอกกาหลง มีความหมายซ่อน เพราะก่อนหน้านี้ กาหลงเคยใช้ร่างพุดจีบทำบุญให้กับคนที่เคยฆ่าตาย กาหลงยิ้มรับคำ ไม้ยืนอยู่มุมหนึ่ง ฟังคำพุดจีบก็แปลกใจว่าทั้งสองได้ทำอะไรกัน

ท่าน้ำบึงบัว...เพชรแก้ผ้าขาวม้าที่มัดเท้ามั่นออก
“เอ็งช่วยข้าทำไม ข้าเคยทำร้ายเอ็ง”
“ข้าก็ไม่อยากช่วยนักหรอก นึกว่าจะกลับใจไปขอขมา แท้จริงก็คิดไปฆ่าพี่กาหลง”
“ข้าไม่รู้เรื่อง พี่โชติมันหักหลังข้า”
“เอ็งหมายความว่าไง”
“มันหลอกให้ข้าไปขอขมากาหลง แต่แท้จริงแล้ว มันยืมมือข้าให้เอาเถ้ากระดูกผีเล่นงานกาหลง มันหวังให้ผีกาหลงฆ่าข้า ชาวบ้านจะได้เกลียดกาหลงหนักขึ้น และไอ้ไม้ก็ต้องคิดกำจัดเมีย มันหลอกข้า”
มั่นลุกขึ้นจะไปเอาเรื่องโชติ
“เอ็งจะไปไหน”
“ไอ้โชติมันเลวเหลือกำลัง หักหลังข้า ข้าจะไปฆ่ามัน”
เพชรมองหน้า
“เอ็งคิดว่าจะฆ่ามันได้”
มั่นหยุดคิดเพราะรู้ดีว่าสู้โชติไม่ได้
“หากเอ็งไม่อยากตายเปล่า ก็มาช่วยข้า เอ็งอยู่ข้างข้า ข้าจะช่วยผ่อนคดีความ”
“เอ็งจะให้ข้าช่วยอะไร”
มั่นสงสัยว่าเพชรจะใช้แผนการอะไรให้ช่วย...

ค่ำนั้น ไม้นอนหลับแล้วได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้น เขาค่อยๆลืมตาแล้วหันไปมองกาหลงแต่ไม่เห็น ไม้ยังได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นก็แปลกใจลุกขึ้นนั่ง...

กาหลงในสภาพหน้าซีดนั่งร้องไห้อยู่ใต้ตำแหน่งเดียวกับห้องนอน เธอคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตตอนที่ ชาวบ้านจะไล่กาหลงที่เป็นผี...เหตุการณ์ที่ไม้มองไม่เห็นเธอ เหตุการณ์ที่เธอกลายเป็นผีต่อหน้าไม้ จะฆ่ามั่น...กาหลงร้องไห้ รู้สึกผิดและใช้ชีวิตกับไม้ได้ลำบาก เธอมองไปที่ดินตรงหน้าเอามือปาดที่ดิน

ไม้ยังได้ยินเสียงสะอื้นแปลกใจ เอาหูแนบที่พื้น...ผีกาหลงเอามือปาดดินเผยให้เห็นกระดูกผี...ไม้ตัดสินใจ เอาเสื่อปูนอนออกแล้วค่อยๆเอาหน้าแนบเพื่อจะมองดูใต้ถุนเรือน เขาเห็นกาหลงเอามือวางลงบนกระดูกและแล้วมือกระดูกก็จับหมับเข้าที่มือกาหลง...ไม้ตกใจแล้วมองไปยังหน้ากาหลงที่เงยหน้ามองตรงไปยังช่องที่เขาแอบดู ไม้เห็นหน้าผีกาหลงก็สะดุ้งตกใจ

วันใหม่...ไม้สะดุ้งตื่นตกใจ แล้วรู้ตัวว่าฝันไป เขาคิดที่จะลงไปพิสูจน์ดูว่ามีอะไรใต้ถุนเรือน
 

 
สิงเข้ามารายงานโชติ
 
“พี่โชติ นี่ตะวันจะข้ามทุ่งแล้ว ไอ้มั่นยังไม่กลับมาเลย”
“คงเกิดความ โดนโดนผีกาหลงฆ่าไปแล้ว ไอ้ไม้เองก็คงตะลึงเป็นบ้า เห็นเมียผีฆ่าคนต่อหน้าต่อตา” โชติหัวเราะสะใจ
“พี่ไม่คิดสงสารไอ้มั่นมันสักนิดรึ” สิงไม่สบายใจ
“ใครที่มันจองหองเหลือหลาย คิดตีตัวออกห่างข้า มันต้องทนกระดากกระเดื่องเช่นนี้ พ่อข้าสอนมาเสมอ ใครที่ไม่เหลียวแลเราเป็นพวก เท่ากับมันเป็นศัตรู”
ช่วงเดินเข้ามา
“เอ็งแกร่งขึ้นมาก”
โชติดีใจที่ช่วงชื่นชม แต่ช่วงก็ยังไม่พอใจ
“แต่ยังไกลมือเกินจะเป็นใหญ่เป็นโตได้ หากเมื่อใดที่เอ็งกำจัดนังกาหลงและเสี้ยนหนามที่ทิ่มตำใจข้าหมดไป เมื่อนั้นเอ็งถึงจะได้ชื่อว่าเก่งกาจ สมเป็นลูกของข้า”
“ได้จ้ะพ่อ ฉันจะลงมือทำทุกสิ่งให้พ่อภูมิใจในตัวฉัน”
โชติบอกช่วง อยากให้ช่วงภูมิใจ

ไม้เดินออกมาที่ชานเรือน ไม่เห็นกาหลง มองไปที่มุมครัวก็ไม่เห็น เขานึกถึงความฝันเมื่อคืน จึงเดินลงบันไดไป มองตรงไปใต้ถุนเรือน ค่อยๆเดินไป เพื่อจะเข้าไปที่ใต้ถุนเรือน มือกาหลงจับบ่าไม้
“พี่ไม้ พี่จะไปไหนจ๊ะ”
ไม้ไม่อยากให้กาหลงคิดมาก จึงแก้ตัว
“ พี่จะเข้าไปเก็บผ้าจ้ะ แล้วกาหลงไปไหนมา”
“ฉันก็อยู่บนเรือน กำลังห่อพริกกะเกลือให้พี่เอาไปกินที่นา”
ไม้แปลกใจ เพราะเมื่อสักครู่ เขาไม่เห็นกาหลง
“ฉันเห็นพี่ชะเง้อมองหาใคร”
ไม้นึกรู้ว่ากาหลงอยู่ที่มุมครัว แต่เขามองไม่เห็น จึงแก้ตัว
“พี่ลงมาเอาผ้าขาวม้าแล้วจะรีบไปนา กาหลงอย่าเผลอออกจากเรือนนะจ๊ะ พี่ไม่อยากให้ใครรังแกกาหลงสักครั้งเดียว”
“จ้ะพี่”
กาหลงให้สัญญา ไม้ค่อยคลายใจ

มุมหนึ่งที่ชายป่า เพชรซักมั่น
“เอ็งทำเรื่องชั่วช้าใดมา เฉลยบอกข้ามาให้สิ้น”
“ข้าบอกเอ็งไปหมดแล้ว ว่าพี่โชติสั่งให้พวกข้าฆ่ากาหลง แค่นี้ก็คงพอให้เอ็งไปจับพี่โชติเข้าตรุได้”
“เอ็งคิดรึว่าคนเลวอย่างมันจะยื่นหน้ายอมรับผิด เอ็งต้องไปชี้หน้า ไปยืนยันกับข้า”
“ไม่ไป มันต้องฆ่าข้า” มั่นบอกอย่างหวาดกลัว
“ข้าจะจับมันใส่ตรุ เอ็งไม่ต้องกลัว”
“ถึงมันโดนจับ แต่พ่อผู้ใหญ่ ก็คงไม่ปล่อยข้า ข้าไม่อยากตาย”
มั่นตัดสินใจจะวิ่งหนี แต่แล้วโขงและจอกเข้ามาดักทางไว้
“เอ็งยังไปไหนไม่ได้ จนกว่าจะบอกข้ามา ใครฆ่าจำปา”
มั่นตกใจที่โขงและจอกมาดักทางและคาดคั้นเรื่องนี้..

กาหลงเห็นว่าไม้ออกไปแล้ว จึงเดินไปยังใต้ถุนเรือน ไปนั่งที่พื้นซึ่งตรงกับตำแหน่งของห้องนอน กาหลงเอามือปาดดินออก มือผีของกาหลงก็โผล่มา กาหลงกุมมือผีนั้นไว้ด้วยความรู้สึกหวงแหน ไม่ยอมให้ใครมาเอาซากศพเธอไป
“กาหลง กาหลงจ๊ะ”
กาหลงตกใจเมื่อเห็นพุดจีบเดินตรงมายังบันไดเรือน พุดจีบเดินตรงมายืนที่หน้าเรือน ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นกาหลงซึ่งอยู่ใต้เรือนได้ แต่สายตาไม่เห็นกาหลง จึงก้าวบันไดขึ้นไปบนเรือน กาหลงโล่งใจที่พุดจีบไม่เห็นเธอ โดยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วพุดจีบเห็น แต่ทำทีไม่เห็น เพื่อไม่ให้กาหลงสงสัย

โขงเดินตรงเข้าไปหามั่น
“ข้าถามว่าใครฆ่าจำปา”
มั่นหันไปเจอจอกและเพชรล้อมไว้ หมดหนทางหนี
“หากข้าเล่าไป เอ็งต้องลงสัญญาจะไม่ฆ่าข้า” มั่นขอร้อง
โขงเข้ามากระชากคอเสื้อ
“ข้าจะไม่ฆ่าเอ็ง”
“คืนกลับจากงานวัด พี่โชติจะขืนใจกาหลง แต่จำปามาขวางพี่โชติก็เลยขืนใจจำปา ให้พวกฉันร่วมด้วย”
โขงตกใจและโกรธมาก
“จำปามันจะเอาความไปบอกชาวบ้าน พี่โชติก็เลยสั่งให้พวกฉันฆ่าแล้วเอาศพแขวนไว้ที่ต้นไทร ฉันบอกหมดแล้ว ปล่อยฉันไป...”
มั่นพูดไม่ทันจบ โขงเข้าไปต่อยมั่น
“เอ็งบอกว่าไม่ทำร้ายข้า”
“คำสัตย์มีไว้ให้กับคนดี ไม่ใช่คนชั่วอย่างเอ็ง”

โขงเข้าไปต่อยมั่น เล่นงานมั่นอย่างหนัก...

 
พุดจีบเดินเรียกหากาหลงบนเรือน
 
“กาหลง”
กาหลงโผล่ยืนอยู่ด้านหลัง พุดจีบหันไป
“กาหลงไปไหนมา”
กาหลงหยั่งเชิงถาม
“ฉันอยู่ใต้ถุนเรือน พุดจีบไม่เห็นฉันรึ”
“ฉันเดินมาหน้าเรือน ก็ไม่เห็นใคร”
กาหลงเศร้าใจ
“บุญฉันคงถอยลงตามคำหลวงตาเตือนไว้ เมื่อใดที่ฉันก่อเวร อาฆาตแค้น บุญก็จะถอยน้อยลง พี่ไม้กับพุดจีบถึงเห็นฉันในบางครา”
กาหลงเศร้าใจ พุดจีบเข้ามาปลอบ
“ฉันหนักใจในเรื่องนี้ ถึงได้มาหา อยากให้กาหลงได้ร่วมทำบุญกับฉัน ฉันจะอนุโมทนาบุญให้ กาหลงจะได้อยู่อย่างสุขใจ”
กาหลงยิ้มให้พุดจีบ ดีใจที่พุดจีบพร้อมช่วยเหลือเธอเสมอ...

โขงเข้าต่อยมั่น จอกเข้าไปห้าม
“หยุดเถอะไอ้โขง”
“ไอ้จอกช่วยข้าด้วย”
มั่นดีใจคิดว่าจอกมาช่วย แต่จอกกลับต่อยมั่น
“เอ็งเข้ามารุมข้า”
“ข้าจะแก้แค้นแทนจำปา”
โขงและจอกรุมต่อย เพชรเข้ามาห้ามไว้
“พอได้แล้ว”
“ช่วยข้าด้วย”
มั่นรีบหลบหลังเพชรที่ช่วยกันพวกโขงไว้
“ไอ้เพชร เอ็งส่งตัวมันมาให้ข้า ข้าจะชำระแค้นให้จำปา” โขงโวย
“เอ็งฆ่ามันตาย ก็เท่ากับปล่อยให้ตัวการใหญ่มันลอยนวลเอ็งยอมอย่างนั้นรึ”
โขงและจอกแปลกใจ ฟังความคิดของเพชร...
“มีเพียงไอ้มั่นคนเดียวที่จะพอเป็นพยานให้ฉันเอาความจับไอ้โชติ”
“เสียเวลาเปล่า คนชั่วอย่างมันต้องตายตกตามกัน”
“หากเอ็งคิดเยี่ยงนั้นก็ต่อเวรสร้างบาปไม่สิ้น บ้านเมืองมีขื่อมีแป ให้มันรับโทษตามกฎตามกรรมของมัน...”
โขงฟังก็นิ่งลง แต่ยังไม่พอใจมั่น
เพชรหันไปบอกมั่น
“เอ็งต้องช่วยพวกข้าจับโชติ”
“ฉันช่วย ฉันก็ต้องตาย”
“เอ็งไม่ช่วย เอ็งก็ตายด้วยมือข้า” โขงตวาด
“ข้าจะช่วยผ่อนโทษหนักให้เป็นเบา จะเป็นหรือตายขึ้นอยู่กับเอ็ง”
เพชรรอฟังคำตอบ มั่นคิดตัดสินใจ

กาหลงพับกลีบดอกบัวทีท่าน้ำ แล้วส่งช่อดอกบัวที่พับไว้ให้พุดจีบ
“ฉันวานฝากเพื่อนฉันเอาไปถวายพระด้วยจ้ะ”
พุดจีบรับดอกบัว
“ด้วยจิตใจใฝ่บุญ ฉันเชื่อว่าจะส่งผลให้กาหลง ครองคู่อยู่กับพี่ไม้ได้อีกนานแสนนาน”
กาหลงเศร้าใจ
“กาลล่วงมาถึงตอนนี้ นึกตรองแล้ว ฉันอดหวั่นใจไม่ได้จนนิดเดียว หรือจะเป็นจริงตามที่พุดจีบเคยให้สติฉัน ว่าฉันกับพี่ไม้อยู่ด้วยกันไม่ได้ มันขวางธรรมชาติพิลึก หากพี่ไม้ได้อยู่กินกับใครสักคนที่มีตัวตนอยู่จริง พี่ไม้อาจสุขใจกว่านี้”
“กาหลงเลิกคิดเลิกพูดเสียเถอะ ไม่มีใครมาแทนที่กาหลงได้ กาหลงคือดวงใจพี่ไม้ ฉันนี่แหล่ะที่ยืนข้างกาหลง กาหลงทำให้ฉันเชื่อมั่นทีเดียวว่า ความรักอยู่เหนือกาลเวลา ไม่มีสิ่งใดมาขวางรักได้”
กาหลงแปลกใจ พุดจีบทอดถอนใจ
“ฉันเคยปราม หว่านล้อมให้กาหลงหยุดและยอมปล่อยวาง แต่ยามที่เห็นกาหลงอดทน เพื่อคนรัก ฉันยอมหมดใจ ฉันเคยปักใจว่าฉันเสียสละเพื่อคนที่รักมามากพอดู แต่พอเทียบแล้ว ฉันรู้แจ้งว่าแทบไม่ถึงเสี้ยวใจของกาหลง ฉันจะอยู่เคียงข้างกาหลง ฉันจะไม่ให้ใครมากระเทือน ไม่ให้ใครมาพรากพี่ไม้ไปจากกาหลงได้”
กาหลงฟังแล้วร้องไห้ซึ้งน้ำใจเพื่อนรัก
“ฉันขอบใจเอ็งจริงๆ เพื่อนรักของฉัน”
ทั้งสองโอบกอดกัน...ด้วยความรักและหัวอกของผู้หญิง....

เพชรถามมั่นเสียงเข้ม
“ว่าไง เอ็งจะยอมไปกับข้า ไปจับไอ้โชติ”
“พวกเอ็งบีบคั้นให้ข้าหมดหนทางไป ข้าก็คงต้องทำตามคำพวกเอ็ง”
พวกเพชรยิ้มพอใจ และแล้วมั่นก็พุ่งเข้าแย่งดาบในมือโขง แล้วเข้ามาล๊อคตัวจอกเป็นตัวประกัน จอกตกใจ
“ไอ้มั่น”
“เอ็งบอกว่าจะช่วยพวกข้า”
มั่นหัวเราะเยาะ
“มันก็จริงอย่างเอ็งว่า คำสัตย์มีไว้ในหมู่คนดี ไม่ใช่คนอย่างข้า”
เพชรและโขงจะเข้าไปช่วย มั่นเอาดาบขู่จอกไว้
“พวกเอ็งทิ้งดาบให้ไกล ไม่งั้นไอ้จอกตาย”
เพชรและโขงจำใจ ทิ้งดาบห่างตัว จอกกลัวตาย มั่นจึงลากจอก แล้ววิ่งออกไป เพชรและโขงรีบวิ่งไปหยิบดาบซึ่งห่างออกไป ได้ดาบหันไปอีกที มั่นก็พาจอกหนีหายไปแล้ว

โชตินั่งขัดดาบอยู่ สิงวิ่งขึ้นมารายงาน
“พี่โชติ ไอ้มั่นมันยังไม่ตาย”
“เอ็งว่าอะไรนะ”
“มันกำลังจะหนีไป พวกไอ้เพชรกับไอ้โขงตามล่าจับมัน”
“มันไม่ตายก็ส่งให้มันตายไปซะ ส่วนไอ้เพชร มันคิดจับข้าจับพ่อข้าจะฆ่ามัน”

โชติหยิบดาบออกไป สิงตามไป ช่วงอยู่มุมหนึ่ง ยิ้มพอใจที่โชติจะไปฆ่ามั่นและพวกเพชร...

เรือนกาหลง ตอนที่ 16 (ต่อ)

ไม้แบกกระบุงใส่ข้าวเปลือกที่เพิ่งนวดข้าวมา เพื่อจะมาตำข้าวกิน พลางร้องเรียกกาหลง

“กาหลง พี่กลับมาแล้วจ้ะ”
ไม้เรียก แต่ไม่เจอกาหลง จึงขึ้นไปวางกระบุงข้าวเปลือกบนครัว แล้วเดินไปตักน้ำในตุ่มเพื่อล้างหน้า พอล้างเสร็จเอาขันวาง มือไปโดนสากที่วางอยู่ กลิ้งตกลงไปที่พื้นใต้ถุน ไม้เดินตรงมาบริเวณใต้ถุน ก้มลงเก็บสาก แล้วลุกขึ้น จะเดินออกไป...

กาหลงถือถาดอาหารออกจากห้องแม่กลอย แล้วบอกชบา
“พี่ป้อนข้าวป้อนยาให้แม่ แม่นอนหลับแล้ว เอ็งเป็นยังไงบ้างคงเหนื่อยเอาการ”
“พี่ไม่ต้องหนักใจหรอก เหนื่อยหนักกว่าเดิม แต่ฉันก็สุขใจที่ได้ดูแลแม่ดูแลน้อง ฉันเข้าใจพี่นะ เวลาเราได้อยู่ดูแลคนที่เรารักมันสุขใจไปหมดเพียงใด”
กาหลงยิ้มรับที่ชบาเข้าใจความรู้สึกของเธอ
“กาลเวลาทำให้เอ็งโตขึ้นมาก พี่พลอยอุ่นใจว่าเอ็งจะเอาตัวรอดได้”
“แล้วพี่ล่ะ เป็นยังไงบ้าง พี่ไม้ดูแลพี่ดีไหมจ๊ะ”
กาหลงยิ้มตอบ
“ฉันไม่น่าถามเลย คงไม่มีผู้ชายคนใดในบ้านบัวสี ที่จะรักเมียได้เท่าพี่ไม้อีกแล้ว”
กาหลงยิ้มตอบ
“เอ็งก็โชคดี ที่ยังมีคนที่รักเอ็ง”
“พี่หมายถึงใครจ๊ะ”
“ไอ้เพชรไง”
ชบาเขินกาหลง เดินเลี่ยงออกไป...

มั่นถือดาบลากตัวจอกเพื่อหนี
“ปล่อยข้า...ปล่อย...”
มั่นลากจอกหนีมาไกล จึงผลักจอกล้มลงพื้น
“โอ๊ย”
มั่นถือดาบมองจอก เงื้อดาบจะฟัน แต่ไม่ฟันจอก...
“ข้าปล่อยเอ็ง เอ็งก็ไปทัดทานพวกมันอย่ามาตามจับข้า”
มั่นถือดาบวิ่งหนีไป จอกมองตามแปลกใจที่มั่นไม่ฆ่า เพชรและโขงวิ่งตามเข้ามา
“ไอ้จอก เอ็งเป็นไงบ้าง”
“มันหนีไปทางไหน”
“ทางโน้นจ้ะ”
จอกชี้ไปทางที่มั่นวิ่งหนีไป เพชรคิดจะตามมั่นไป...


ชบานั่งต้มแกงอยู่ในครัว กาหลงเข้ามาคุยด้วย
“เอ็งไม่ต้องอายหรอก เอ็งโตเป็นสาวพอจะออกเรือนได้แล้ว”
“ฉันไม่เอาด้วยหรอก พวกพ่อค้าต่างแดน ไม่รู้จักตัวนอนปลายตีน”
“เขาจะเป็นใครมาจากไหนอย่าไปสนใจเลย แค่รู้ว่าเขารักเราก็สำคัญมากกว่าอื่น”
“พี่เข้าข้างเสียเหลือเกิน รับของกำนัลมาเท่าใดล่ะ”
“พี่ก็พูดไปตามเนื้อผ้า เพชรมันเป็นคนดี”
“ไว้ใจได้เสียที่ไหน รู้หน้าไม่รู้ใจ รู้จักกันมานาน ไม่เคยบอกว่าบ้านอยู่ไหน พ่อแม่เป็นใคร พอไปเมื่อหลังฉันกลัวจะมาหลอกเสียเปล่า ฉันล่ะเกลียดนักพวกชอบลวง”
“ถ้าเอ็งยังข้องใจ ก็ไปกับพี่ ไปถามไถ่ให้รู้ความ จะได้เปิดใจให้มันเสียที”
“ ฉันไม่ไปหรอก” ชบาเขิน
กาหลงเข้าไปจับมือชบาให้เดินออกไป...

โชติและสิงออกตามหามั่น กระทั่งพบกัน
“พี่โชติ พี่ช่วยฉันด้วย” มั่นร้องอย่างดีใจ
“เอ็งยังไม่ตาย”
“นังกาหลงมันปล่อยฉันมา มันให้ฉันมาบอกความ.ให้พี่เลิกแล้วต่อกัน ไม่งั้นมันจะฆ่าฉัน ฆ่าทุกคน พี่โชติ...พี่ระลึกผิดเสียเถอะ อย่างน้อยก็แค่ถูกจองจำไม่ถึงตาย”
“เอ็งจะให้คนอย่างข้าติดตรุอย่างนั้นเหรอ” โชติไม่พอใจ
“ไอ้ตำรวจนั่นมันรู้แล้วว่าพี่ทำอะไรไว้”
“ถึงมันรู้ความว่าข้าฆ่านังจำปา ฆ่าผีกาหลง แล้วยังไง มันจะทำอะไรข้าได้ เอ็งไปร้องบอกพวกมันเอาเถอะ ข้าเคยเตือนแล้ว คนตายพูดไม่ได้”
โชติชักดาบจะเข้าไปฟัน มั่นไม่กลัว แต่ถอยหลังแล้วเป่าปาก โชติและสิงตกใจ ทันใด เพชร โขง จอกและชาวบ้านออกมาจากพุ่มไม้ที่หลบซ่อน โชติตกใจ
“พวกเอ็ง”
เพชรบอกชาวบ้าน
“ พวกเอ็งได้ยินกันชัดแล้วใช่ไหม ว่านายโชติทำผิดอะไรไว้ แล้วยังคิดฆ่าไอ้มั่นอีก โทษทัณฑ์หนักเอาการ คงถึงขั้นลงลานประหารชีวิต”
“ไอ้มั่น เอ็งหักหลังข้า” โชติตวาด
“พี่นั่นแหละที่หักหลังส่งให้ข้าไปตาย ยังไงข้าก็ต้องเอาตัวรอด”
โขงกับจอกเพิ่งรู้ความจริงว่าเพชรวางแผนให้มั่นเป็นนกต่อ โขงหันไปถาม
“เอ็งใช้ไอ้มั่นเป็นนกต่อ ทั้งหมดเป็นแผนการของเอ็ง”
เพชรพยักหน้ารับ
“ข้าเอะใจอยู่แล้วเชียว ทำไมไอ้มั่นถึงไว้ชีวิตข้า บ๊ะ ขมองเอ็งแหลมนัก”
เพชรหันไปบอกโชติ
“ เอ็งหมดหนทางเอาตัวรอดแล้ว มอบตัวกับข้าซะ”

โชติและสิงตกใจที่โดนพวกเพชรหลอกจับ ลูกน้องช่วงแอบมองที่มุมหนึ่ง รีบวิ่งออกไป

 
ช่วงเปิดประตูเข้ามาในห้อง แม่น้อยกำลังนั่งสวดมนต์ ไหว้พระโดยที่ยังมีโซ่ล่ามเท้า
 
“เอ็งสวดมนต์เป็นร้อยจบ โซ่มันก็ไม่หลุดจากกันได้”
“อย่างน้อยก็ทำให้ใจฉันเป็นสุข โซ่มันล่ามได้แต่ตัวแต่ใจนั้น มันอยู่ที่เราจะล่าม จะยึด หรือปล่อยวาง”
“เอ็งมันสำบัดสำนวนเสียจริง ข้ามีเรื่องมาบอกให้เอ็งภูมิใจ”
แม่น้อยสนใจอยากรู้
“ไอ้โชติมันแกร่งกล้าขึ้นมาก พอจะรับช่วงอำนาจจากข้าได้ท้ายสุดลูกไม้ก็หล่นไม่ไกลต้น”
แม่น้อยถอนหายใจ
“เมื่อไหร่พี่ถึงจะหยุดเสียที”
“คนที่หยุด คือคนตาย ตราบใดที่ข้ามีลมหายใจ ข้าก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อความสุขของข้า”
ช่วงยิ้มสะใจ ลูกน้องวิ่งเข้ามาบอกอย่างร้อนรน
“พ่อผู้ใหญ่ พี่โชติโดนเล่นงานหนัก”
ช่วงตกใจเมื่อรู้ข่าวของโชติ จะเดินออกไป แม่น้อยรีบร้องบอก
“พี่ช่วง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไปคุยกับลูกให้ลูกยอมความ”
ช่วงมองแม่น้อยแล้วเดินออกไปไม่สนใจ ลูกน้องตาม แม่น้อยถอดใจในความคิดของช่วง ที่ยังทำชั่วไม่เลิกลา

เพชรสั่งโชติ
“พวกเอ็งทิ้งดาบ ยอมมอบตัวโดยดี”
โชติจำต้องยอมโยนดาบ สิงทิ้งตาม...
“ช่วยเอาเชือกไปมัดไว้”
โขงและจอกเดินตรงเข้าไป โขงเข้าไปหาโชติ แล้วเข้าไปต่อย
“ข้าจะล้างแค้นให้จำปา”
โขงต่อยไม่ยั้ง เพชรร้องห้าม
“โขงเอ็งหยุด อย่าทำเสียเรื่อง”
โขงไม่ฟังเข้าต่อย โชติต่อสู้ แล้วกลิ้งไปตรงดาบ คว้าดาบขึ้นมา ตั้งท่าสู้ สิงผลักจอกออก แล้วเข้าไปต่อสู้ เพชรเห็นท่าไม่ได้การ เข้าไปช่วย.

กาหลงเดินจูงมือชบา เพื่อไปหาเพชร...
“เอ็งไปเจอหน้าครานี้ ถามไถ่ให้รู้ความ จะได้สุขสมหวังกันเสียที”
ชบายิ้มเขิน กาหลงเดินจูงมือไปแล้วได้ยินเสียงการต่อสู้ก็แปลกใจ
ทั้งสองมองหน้ากันว่าเกิดอะไรขึ้น

เพชรต่อสู้กับพวกโชติ พวกโชติเหนือกว่า เล่นงานเพชรล้มลง โชติได้จังหวะ เงื้อดาบจะฟันเพชร ผีกาหลงโผล่มาที่มุมหนึ่ง ตะโกนก้อง
“เอ็งหยุด”
โชติมองไปเจอกาหลงก็ตกใจ พวกชาวบ้านเห็นกาหลง ก็ตกใจ ถอยออกห่าง ชบาเข้าไปหาเพชรด้วยความเป็นห่วง
“เอ็งเป็นยังไงบ้าง”
เพชรดีใจที่ชบาเข้ามาหา กาหลงบอกโชติ
“ข้าไม่อยากฆ่าเอ็งให้เสียมือ เอ็งทิ้งดาบแล้วรับผิดซะ”
ผีกาหลงสั่ง ช่วงและลูกน้องช่วงวิ่งเข้ามา...
“เอ็งไม่ต้องกลัวมัน”
“พ่อ” โชติดีใจที่ช่วงมาช่วย
เพชรมองไม่พอใจ
“ผู้ใหญ่เป็นผู้ดูแลทุกข์สุขของชาวบ้าน คงรักษาความยุติธรรม ไม่เห็นความผิดของคนในครัวเป็นความชอบเสียล่ะมั้ง”
ช่วงมองเพชรคิดตัดสินใจ โชติรอลุ้นว่าช่วงจะทำอย่างไร
“ผู้ใหญ่มอบตัวโชติมาให้ฉัน ฉันจะพาไปรับโทษ”
เพชรหวังว่าช่วงจะส่งตัวโชติและสิงให้ แต่ช่วงหันไปสั่ง
“ไอ้โชติ เอ็งหนีไป”
โชติยิ้มรับพอใจ
“พ่อผู้ใหญ่รักษากฎหมายแต่ทำผิดเสียเอง”
ช่วงบอกโชติ
“ข้าบอกให้หนีไป”
โชติยิ้มพอใจ โชติและสิงจะออกไป กลุ่มชาวบ้านทนไม่ไหว เข้ามาขวางไว้
“ข้าทนไม่ไหวแล้ว ที่พ่อผู้ใหญ่ทำผิดเสียเอง พวกข้าจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของคนที่ไร้ศีลธรรม ส่งเสริมให้คนผิดเอาตัวรอดเห็นแก่พวกพ้อง”
พวกชาวบ้านพูดพร้อมกัน
“ คนผิดต้องรับโทษ”
ขาวบ้านคนหนึ่งหันไปบอกกาหลง
“ที่ผ่านมา พ่อผู้ใหญ่ยุยงให้พวกฉันกำจัดผี ผีมันน่ากลัว แต่ความจริงแล้ว คนชั่วต่างหากที่มันน่ากลัวกว่าผี”
ชาวบ้านล้อมโชติและสิงไว้ เพชรร้องบอก
“พ่อผู้ใหญ่เองก็ทำผิด ฉันในฐานะตำรวจผู้รักษากฎหมาย ฉันก็ขอจับผู้ใหญ่ไปสืบคดีความ”
ชบารู้ความจริงว่าเพชรเป็นตำรวจก็ตกใจ เพชรไม่สามารถอธิบายตอนนี้ได้ จะเข้าไปจับช่วง
“ใครเข้ามาก็ตายเป็นผี” ช่วงชักปืนออกมา
ทุกคนตกใจ ไม่กล้าเข้าไป ผีกาหลงมองไปยังช่วง แล้วก็ไปโผล่ที่หน้าช่วง
“เอ็งนั่นแหล่ะที่ต้องเป็นผี”
ผีกาหลงจะบีบคอช่วง ช่วงเอาสร้อยเขี้ยวเสือฟาดใส่ กาหลงร้องเจ็บปวดทรุดตัวลงชบาวิ่งเข้าไปดู
“พี่กาหลง”
“ฮ่า...ข้ามีเขี้ยวเสือลงอาคม เอ็งทำอะไรข้าไม่ได้”
ช่วงชูสร้อยเขี้ยวเสือที่ลงอาคม ทำให้กาหลงเข้าไปไม่ได้ ทุกคนตกใจที่เสียเปรียบ

ไม้ถือสากจะเดินออกไปจากใต้ถุน แล้วนึกได้ หันกลับไปที่มุมตำแหน่งใต้ห้องนอน เขานึกถึงความฝัน เหตุการณ์ที่เขาฝันว่ามองเห็นกาหลงนั่งกุมมือผีอยู่ใต้ถุนเรือน ไม้สงสัย แล้วมองไปยังตำแหน่งนั้น...

 
ช่วงประกาศบอกทุกคน...
 
“พวกเอ็งคิดฆ่าข้า งั้นพวกเอ็งก็ตายเรียงตัว”
ช่วงเล็งปืนจะยิงพวกเพชร มั่นกลัวตาย
“ข้าไม่เอาด้วยแล้ว”
มั่นจะวิ่งหนีไป ช่วงจึงหันไปยิง มั่นล้มลงตายต่อหน้าทุกคน ชบาอาศัยจังหวะเผลอ พุ่งเข้าไปจะกระชากสร้อยเขี้ยวเสือ ช่วงยื้อไว้แล้วผลักชบาจะยิง
“อยากช่วยพี่สาว ก็ตายไปตามกัน”
เพชรเป็นห่วงชบา วิ่งเข้าไปปกป้องกันตัวชบาไว้ ชบาตกใจและอึ้งที่เพชรยอมเสี่ยงชีวิตเข้ามาปกป้อง
ช่วงจะเหนี่ยวไกยิง ผีกาหลงจับปืนไว้ ช่วงจึงเอาสร้อยเขี้ยวเสือคล้องใส่ตัวกาหลงที่ร้องกรี๊ดลั่น แล้วทรุดตัวลงด้วยความเจ็บปวด ชาวบ้านตกใจ เป็นห่วงกาหลง
พวกชาวบ้านเข้าไปช่วยกันดึงสร้อยเขี้ยวเสือออกจากตัวกาหลง และจ้องเล็งจะเล่นงานพวกช่วง โชติรีบหยิบดาบ แล้วเข้าไปดึงตัวช่วงให้ฉวยจังหวะนี้หนีไป
“ไปเถอะพ่อ”
โชติ ช่วง สิงรีบวิ่งหนีไป ชบาซึ้งน้ำใจที่เพชรช่วยไว้ แต่ยังเคืองโกรธเรื่องเพชรปิดบัง ผลักเพชรออกแล้วไปกอดกาหลง
“พี่กาหลง”
“พี่สาวเอ็งเป็นยังไงบ้าง”
โขงและจอกเข้ามาถาม ชบาหันไปมอง แต่ร่างกาหลงหายไปแล้ว ชบาตกใจ
“พี่กาหลง....รึว่ากาหลงจะหมดบุญแล้ว”
ทุกคนตกใจที่ร่างกาหลงหายไป

ช่วงพาโชติและสิงวิ่งหนีไปที่ชายป่า
“พวกเอ็งรีบหนีไป” ช่วงสั่ง
“พ่อหนีไปกับฉัน”
ช่วงตบหน้า และต่อยโชติ จนดาบโชติหลุดมือ
“ข้าสั่งไม่ให้เหยียบกลับมา เอ็งก็ยังคะนองใจดื้อดึง เห็นชัดแล้วใช่ไหมว่าข้าต้องพลอยเดือดร้อนเพราะเอ็ง ต้องโดนยึดตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านเพราะเอ็ง”
โชติยกมือไหว้
“ฉันขอโทษ....พ่อ...หนีไปกับฉัน...”
“เอ็งมันตัวซวย เป็นเสนียดให้ข้าไม่รู้จักสิ้น เมื่อนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องมาเรียกหาข้าว่าพ่อ ออกไป แล้วไม่ต้องย้อนมาที่นี่อีก”
โชติเสียใจที่ช่วงห่วงตัวเอง ประกาศขับไล่ โชติและสิงจะออกไป ช่วงหยิบดาบที่พื้นยื่นดาบให้
“เอาดาบไป”
โชติรับดาบจากช่วง แล้วตัดสินใจวิ่งออกไป สิงตามไป ช่วงหันกลับไปมองโชติ ด้วยความรักและเป็นห่วง แต่ไม่แสดงออก...
“เอ็งหนีไปให้ไกล เอ็งถึงจะรอด”
ช่วงยืนอยู่รู้สึกตัวว่ามีใครเข้ามา ช่วงหันไปเจอผีกาหลงก็ตกใจ
“นังกาหลง”
ผีกาหลงจ้องมอง จะเล่นงานช่วง...

ชบาออกตามหากาหลง
“พี่กาหลง...พี่กาหลง...”
เพชรวิ่งตามมาทัน
“ชบา...”
“ออกไป ข้าไม่อยากเจอหน้าเอ็ง เอ็งมันคนหลอกลวง”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจหลอกเอ็ง”
ชบาตบหน้าเพชร แล้วออกไป เพชรเสียใจที่ชบาโกรธเขาที่ปิดบังเรื่องตำรวจ

โชติและสิงวิ่งหนีมา แล้วเจอผีกาหลงดักหน้า
“นังกาหลง”
“พี่โชติรีบหนีเร็ว”
สิงจะคว้าตัวโชติให้หนีไป แต่โชติผลักสิงออกไป
“ข้าไม่หนีอีกแล้ว ข้าจะสู้กับมัน”
“พี่จะเอาอะไรไปสู้กับผี”
“ดาบของพ่อจะช่วยข้า แรงเกลียดชังที่มันอาบอยู่ในดาบนี้ จะฆ่ามันได้”
โชติวิ่งเข้าไป แล้วฟัน ผีกาหลงโดนดาบฟันหนึ่งแผล โชติฟันเข้าอีกแผล แล้วร่างก็ทรุดลงกองกับพื้น โชติสะใจ
“พ่อ...ฉันฆ่ามันได้แล้ว ฉันกำจัดมันให้พ่อได้แล้ว”
โชติยืนมองร่างกาหลงที่นอนจมกองเลือด ประกาศเสียงดัง เสียงหัวเราะของกาหลงดังขึ้นด้านหลัง โชติตกใจหันกลับไปมอง ผีกาหลงยืนมองโชติแล้วหัวเราะสะใจ...
“ใครทำกรรมใดก็รับกรรมนั้น”
โชติหันกลับไปมองร่างผีกาหลงที่อยู่ที่พื้น แต่กลายเป็นร่างของช่วงที่จมกองเลือด...
“เอ็งฆ่าพ่อ...”
“พ่อ!”
โชติอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วหันกลับไปมองผีกาหลง แปลกใจที่ผีกาหลงกลายเป็นช่วง นึกไม่ถึงว่าผีกาหลงเข้าสิงช่วง
“พ่อ..ฉันขอโทษที่พลั้ง ฉันไม่ได้คิดฆ่าพ่อ”
ช่วงมองโชติด้วยสายตาวิงวอน ให้ช่วย...
“ช่วยข้าด้วย”
ผีกาหลงมองตรงมายังโชติที่กลัวตาย เลือกหนีออกไป ผีกาหลงหันไปมองช่วง เดินเข้าไปช้าๆ กาหลงไม่ทันทำอะไร จิตรับรู้ว่าไม้เจอศพที่เรือน...
“พี่ไม้”
ร่างช่วงนอนอยู่ มองไปไม่เห็นกาหลง ร้องให้คนช่วย...
“ช่วยด้วย”

ไม่มีใครผ่านมา ช่วงนอนร้องขอความช่วยเหลืออยู่ตามลำพัง

 
ไม้เอามือปาดดิน เห็นกระดูก เริ่มใจคอไม่ดี แต่ก็ปาดดินต่อไป จนเห็นเป็นโครงกระดูก และเห็นเส้นผมยาว ก็รู้ว่าเป็นกาหลง เมื่อรู้ว่ากาหลงเอาศพมาซ่อนไว้ที่นี่ ก็ร้องไห้ รู้ว่ากาหลงรักไม้มาก อยากอยู่กับไม้ตลอดเวลา...
 
“กาหลง พี่รู้แล้ว เอ็งไม่ยอมไปไหน เอ็งไม่ห่างพี่เอ็งอยู่กับพี่ตลอดเวลา”
ไม้ร้องไห้ ฟุบหน้าอยู่กับซากศพกาหลง....

กาหลงอยู่ที่บริเวณบึงบัว รู้ว่าไม้เจอศพของเธอแล้วก็ร้องไห้ กลัวไม้เอาศพไปทำลาย...กาหลงเข่าอ่อน ทรุดตัวร้องไห้...
ไม้ที่กอดศพกาหลง ตัดสินใจขุดซากศพกาหลงทั้งหมด ซึ่งเป็นโครงเนื้อแห้งเกาะติดกระดูกขึ้นมา แล้วอุ้มซากศพกาหลงเดินออกไปจากเรือน

กาหลงกลับมาที่เรือน มองตรงไปยังใต้ถุนเรือน แปลกใจที่ไม่เห็นไม้อยู่ที่ใต้ถุน ขณะเดียวกัน ไม้เดินมาจากด้านหนึ่ง ไม้หยิบขอนไม้ไปวางล้อมเป็นคอกสี่เหลี่ยมผืนผ้าไว้ที่บริเวณฝังศพเดิม แล้วขนดินมาเทไว้ในขอนไว้ แล้วขุดเอากอดอกมะลิ มาปลูกไว้ ไม้นั่งมองดอกมะลิที่ปลูกไว้ใต้ถุนเรือน กาหลงยืนมองน้ำตาไหล ซึ้งใจที่ไม้ไม่คิดทำลายศพเธอ แต่กลับปลูกดอกมะลิมาปิดบังที่ซ่อนของศพ....

ชบาเดินกลับขึ้นเรือน เพชรตามเข้ามา...
“ชบาเอ็งฟังข้าก่อน”
“ข้าไม่รับคำแก้ตัว ข้าเกลียดนักพวกหลอกลวง”
“ข้าไม่ได้หมายใจหลอกเอ็ง แต่ข้าบอกไม่ได้ มันเป็นหน้าที่”
“เอ็งไม่ไว้ใจข้า กลัวข้าจะไปบอกพวกนั้นรึ”
“มันหาใช่อย่างนั้น ข้าเพียงรอโอกาสเหมาะ แล้วอีกข้อแม่เอ็งอยากได้ลูกเขยมีเงิน ข้าอยากพิสูจน์รักแท้ให้น้ากลอยเห็นสักหน่อย ชบา ข้าไม่หวังเอาตำแหน่งและฐานะมาต่อรองขอความรักจากเอ็ง”
แม่กลอยนอนอยู่ในห้อง รับฟังการคุยของชบาและเพชร แล้วน้ำตาไหล สะเทือนใจกับสิ่งที่เคยทำผิด ชบาตบหน้าเพชร
“ เอ็งดูถูกข้านัก เอ็งคิดว่าข้ารักคนเพราะเงิน นี่แหละคำเขาว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ เอ็งเพียรคบหาข้า แต่ไม่รู้ใจข้าเสียเลย”
“ข้าจะรอให้เอ็งเย็นใจแล้วค่อยคุยกัน”
“ข้าไม่มีอะไรจะคุย แล้วก็อย่ามาเหยียบเรือนข้าอีก”
ชบาประกาศไล่ เพชรจึงเดินออกไป ชบายืนพิงร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง แม่กลอยเป็นทุกข์ สงสารลูก ที่ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา พยายามจะเรียกชบา
“ชะ...บา.....ชะ..บา”
ชบายืนร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง ไม่ได้ยินเสียงเรียกของแม่กลอย เดินออกไป แม่กลอยร้องไห้เสียใจ ที่ไม่อาจปลอบใจ ดูแลชบาได้...

ไม้เพิ่งปลูกดอกไม้เสร็จ กำลังจะเดินขึ้นเรือน เจอกาหลง จึงหยั่งเชิงถาม
“พี่ไม้ไปไหนมาจ๊ะ”
“พี่ลงไปปลูกดอกมะลิไว้ใต้ถุน กลิ่นมันจะฟุ้งกระจายหอมทั่วเรือน”
กาหลงยิ้มรับ ดีใจที่ไม้ไม่พูดถึงเรื่องศพกาหลง..
“แล้วกาหลงหายไปไหนมาจ๊ะ”
“ฉันออกไปเยี่ยมแม่มาจ้ะ”
“พี่ไม่ชอบใจให้กาหลงออกไปไหนมาไหนคนเดียว ประเดี๋ยวจะโดนพวกมันรังแก มื้อหน้ากาหลงจะไปไหน บอกนะจ๊ะ พี่ไม้จะพากาหลงไปเอง”
“จ้ะพี่”
ไม้โอบกอดกาหลงด้วยความรัก...

ชายป่าที่ไกลจากหมู่บ้าน โชติเดินหนีมาด้วยความเหนื่อยล้า และเสียใจที่เป็นคนฆ่าพ่อตัวเองตาย
“พี่โชติ พวกมันไม่ตามมาแล้ว คืนนี้เราพักที่นี่ก่อนแล้วค่อยเดินทางต่อ”
โชติหยุดเดินทาง แล้วเสียใจที่เป็นคนฆ่าช่วง
“พ่อ....ข้าฆ่าพ่อด้วยมือข้าเอง...”
ขณะเดียวกันช่วงนอนจมกองเลือด คิดถึงเหตุการณ์ที่โดนฟัน...โชติหันไปเจอผีกาหลง แล้วฟัน...
“นังกาหลง”
ช่วงยืนอยู่ในตำแหน่งผีกาหลง ตะโกนออกไป
“พ่อเอง”
โชติไม่ได้ยินเสียงช่วง
“พี่โชติรีบหนีเร็ว”
สิงจะคว้าตัวโชติให้หนีไป แต่โชติผลักสิงออกไป
“ข้าไม่หนีอีกแล้ว ข้าจะสู้กับมัน”
ช่วงยืนอยู่ในตำแหน่งผีกาหลง ตะโกนบอกโชติ
“อย่า...”
โชติไม่ได้ยินเสียงช่วง แต่เห็นเป็นผีกาหลง
“พี่จะเอาอะไรไปสู้กับผี” สิงถาม
“ดาบของพ่อจะช่วยข้า แรงเกลียดชังที่มันอาบอยู่ในดาบนี้ จะฆ่ามันได้”
โชติวิ่งเข้าไป เพื่อฟันผีกาหลง ช่วงยืนอยู่ในตำแหน่งผีกาหลง ตกใจที่โชติเอาดาบเข้ามาฟัน โชติฟัน ช่วงได้แต่มอง ร้องขอแต่โชติไม่ได้ยินเสียง
ปัจจุบัน... ช่วงนอนจมกองเลือด มองไปรอบๆ

“ช่วยข้า..ด้วย...ช่วยด้วย.....”

เรือนกาหลง ตอนที่ 16 (ต่อ)

โชติเสียใจที่เผลอทำร้ายพ่อ สิงเข้ามาปลอบ

“พ่อผู้ใหญ่ยังไม่ตาย คงมีใครออกตามตัวพาไปรักษา พี่อย่ากังวลไปเลย”
โชติโกรธแค้นกาหลง
“นังกาหลง เพราะเอ็งคนเดียว ข้าขอสาปแช่ง ข้าจะตามล้างผลาญให้เอ็งและทุกคนในชีวิตเอ็งย่อยยับ เหมือนที่เอ็งทำกับข้า”
โชติระเบิดความโกรธแค้นออกมา....

ช่วงนอนจมกองเลือด พยายามเรียกให้คนมาช่วย
“ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...”
ลูกน้องช่วงออกตามหาช่วง พลางร้องเรียก
“พ่อผู้ใหญ่”
ช่วงได้ยินเสียง ก็ร้องเรียก
“ข้าอยู่นี่...ข้า..อยู่นี่”
ลูกน้องช่วงคนหนึ่งกำลังจะเดินตรงไปหา ช่วงดีใจที่ลูกน้องกำลังจะเข้ามาช่วย ลูกน้องช่วงกำลังจะเข้ามาใกล้ แต่แล้วลูกน้องอีกคนมาเรียกไว้
“ลองไปดูทางโน้น”
ลูกน้องช่วงทั้งสองจึงเดินออกไปอีกทาง ช่วงผิดหวัง ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นอนรอให้คนมาช่วย...ช่วงร้องไห้....กลัวตาย...

เช้าวันใหม่....พุดจีบเอาอาหารมาเยี่ยมแม่กลอย
“น้ากลอยจ๊ะ ฉันทำขนมมาฝาก น้าทานขนมฉันนะจ๊ะฉันจะป้อนให้”
แม่กลอยยิ้มรับ แล้วบอกพุดจีบ..
“น้า..อิ่ม..แล้ว จ้ะ”
พุดจีบแปลกใจ
“น้ากลอยพูดได้แล้ว น้ากลอยดีขึ้นแล้ว”
แม่กลอยยิ้มตอบ
“ข้าพอพูดได้....แต่ขยับตัว ไม่ถนัดนัก”
แม่กลอยค่อยๆขยับมือ ขยับได้ช้าๆ แต่ยังไม่คล่อง
“ยาที่ฉันให้ไว้คงถูกกับโรค น้ากินยา บีบนวดอีกไม่นานนักคงจะเดินเหินได้เหมือนเก่า”
“มันคงไม่เหมือนเมื่อเก่าหรอก น้ารู้ตัวดี”
“น้าต้องอดทนนะจ๊ะ ทุกคนรักและคอยห่วงใยน้า กาหลงเองยอมอยู่ก็เพื่อน้า”
พุดจีบพูดเรื่องกาหลง ทำให้แม่กลอยน้ำตาไหล
“น้าเป็นภาระ...ลูก...น้าไม่อยากอยู่แล้ว”
พุดจีบตกใจ
“น้าอย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ น้าต้องอยู่เป็นร่มโพธิ์ให้ลูก”
“น้าทรมานหนักนัก ยิ่งเห็นลูกลำบากตัวเพราะน้า กาหลงไม่ยอมไปไหน เพราะห่วงน้า...น้าเป็นตัวเหนี่ยวรั้งกาหลงไว้...น้าอยากตาย”
แม่กลอยหันไปหยิบมีดข้างตัวจะฆ่าตัวตาย พุดจีบรีบห้ามไว้
“อย่านะ อย่าทำอย่างนี้”

พุดจีบสะดุ้งละเมอเสียงดัง
“หยุดเถอะน้ากลอย”
นวลเข้ามาในห้องแปลกใจ
“คุณพุดจีบฝันร้ายหรือเจ้าคะ นวลได้ยินเสียงเรียกชื่อแม่กลอย ดังลั่น”
พุดจีบอึ้งไป เมื่อรู้ว่าเธอฝันไป
“ใช่...ฉันฝันร้าย แต่เหมือนจริงเหลือเกิน”
“คุณพุดจีบฝันอะไรเจ้าคะ”
“ฉันฝันว่าน้ากลอยฆ่าตัวตาย”
“เป็นไปได้อย่างไรกัน ลูกๆก็แล่นไปดูแลอย่างดี เมื่อเช้านี้นวลยังเห็นไม้กับกาหลงแบกข้าวถือของไปให้แม่กลอย แม่กลอยคงจะสุขใจเสียไม่ว่า...”
พุดจีบยังคงกังวลใจ เป็นห่วงแม่กลอย...
“ฉันใจคอไม่ดีเลย กลัวน้ากลอยจะคิดสั้นเหมือนมื้อก่อน ฉันจะไปเรือนน้ากลอย”
“เจ้าค่ะ นวลไปด้วยเจ้าค่ะ” นวลรีบบอก

ไม้แบกกระบุงใส่ข้าวเปลือก กาหลงถือกล้วยถือของอื่นๆจะมาฝากแม่กลอย กาเหว่าและชบาอยู่ด้วยกัน หันมาเห็นก็ดีใจ
“โอ้โห..พี่ไม้พี่กาหลงแบกของมาเต็มเลย ไอ้กาเหว่าท่าจะอ้วนเสียคราวนี้”
“น้อยๆหน่อย ข้าเอามาฝากแม่ ไม่ได้ฝากเอ็ง” ไม้แหย่
“พี่ไม้ท่าจะไม่เคยได้ยินคำนี้เสียล่ะ ลูกอิ่มแม่อิ่ม ฉันมันลูกแม่ ลูกอยากกินอะไร แม่ก็เสียสละให้ลูกได้เสมอ”
“เออ...ไอ้นี่พูดเข้าที เอ็งจำไว้ให้ขึ้นใจ โตขึ้นออกเรือนไปอย่าลืมบุญคุณแม่ แม่เองเขาเหนื่อยลำบากเพราะรักลูก”
“จ้ะ”
กาหลงยิ้มขำกาเหว่า กาหลงหันไปเห็นชบาหน้าเศร้าๆ ก็รู้ว่าผิดใจกับเพชร
“กาหลงขึ้นเรือนไปหาแม่เถอะ”
“พี่ขึ้นไปก่อน” กาหลงส่งของในมือให้กาเหว่า
“กาเหว่า.. ช่วยเอาของขึ้นเรือน”
กาเหว่ามองตามสายตากาหลงรู้ว่าจะคุยกับชบา
“ตาบูดตาแดงตั้งแต่เช้า ท่าจะช้ำรัก”
“เอาของขึ้นเรือนไปได้แล้ว...”
กาเหว่าและไม้แบกของขึ้นไปบนเรือน กาหลงเดินไปหาชบา
“ชบา”

ชบาหันมายิ้มตอบกาหลง...

 
แม่น้อยนั่งเศร้าอยู่ในห้อง อบเชยเข้ามา...
 
“อบเชย”
อบเชยเดินตรงมาหาแม่แล้วเข้าไปไขกุญแจปลดโซ่ที่ล่ามขาไว้
“พี่ชายเอ็งกลับมารึยัง”
อบเชยไม่ตอบ ร้องไห้ แม่น้อยแปลกใจ
“พ่อโชติเป็นอะไร แล้วพ่อเอ็งล่ะ...พ่อเอ็งอยู่ไหน”
อบเชยปลดโซ่เสร็จ
“แม่ออกไปดูสิ”
แม่น้อยมองอบเชยแปลกใจที่อบเชยร้องไห้ แม่น้อยฝืนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง อบเชยมองตามหลัง ร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น...

ไม้เดินเข้ามาในห้อง แม่กลอยมองเห็นไม้เข้ามาก็ยิ้มพอใจ
“แม่เป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
แม่กลอยยิ้มตอบ
“ฉันเกี่ยวข้าวจะหมดแปลง เอาไปขายรับเงินมาส่วนหนึ่ง” ไม้หยิบถุงเงินออกมา “ฉันเคยลั่นคำไว้กับแม่ จะดูแลแม่ให้รับสบาย”
แม่กลอยคิดถึงคำสัญญาที่ไม้เคยให้ไว้ เมื่อครั้งที่ไม้มาไหว้ก้มขอให้ยกกาหลงให้ ไม้สัญญาต่อแม่กลอยว่าจะดูแลแม่กลอยและน้องๆให้สุขสบาย แม่กลอยมองไม้น้ำตานอง ที่เขายังคงยึดมั่นในคำสัญญา
“เงินในนี้เพียงกระผีก-ริ้น หากเทียบกับเขยเศรษฐีที่จะให้แม่ยายได้ แต่มันมาจากน้ำพักน้ำแรงของฉันกับลูกสาวแม่แท้ๆ มันแลกด้วยหยาดเหงื่อและความรักที่เรามีให้แม่”
ไม้พูดด้วยน้ำตาซึม เอาถุงเงินให้ แม่กลอยรับไว้แล้วปัดออก
“เอ็ง...เก็บ...ไว้”
“แม่รับไว้เถอะจ้ะ มันคือคำสัญญาที่ฉันมีให้แม่”
ไม้คะยั้นคะยอ แม่กลอยรับถุงเงินไว้ น้ำตานอง ไม้ก้มไหว้ที่ข้างเตียง แม่กลอยขยับมือมาลูบหัวไม้ด้วยความรัก ไม้เงยหน้ามองนี่เป็นครั้งแรกที่แม่กลอยยอมรับในตัวเขาด้วยความรัก ทั้งสองมองหน้ากันยิ้มให้กัน....

แม่น้อยเดินออกมาตามหาช่วง แล้วตะลึงตกใจ
“พี่ช่วง”
ช่วงนอนอยู่ในสภาพที่เปรอะเลือดซีดเซียวเพราะนอนค้างอยู่กลางป่าทั้งคืน กว่าลูกน้องจะหาตัวเจอโดยมีเผื่อนและงามนั่งมองร้องไห้...
“เกิดความอะไรขึ้น”
“พ่อแล่นไปช่วยให้พี่โชติหนี” อบเชยมองไปที่ลูกน้องช่วง “พวกมันออกตามหาพ่อทั้งคืน ก็ไม่พบตัว ทั้งๆที่วนเวียนหาอยู่ที่ตรงนั้นแท้ๆ”
“แล้วพ่อเอ็งโดนใครฟัน”
“พวกฉันไม่รู้จ้ะ เจอผู้ใหญ่ก็นอนจมกองเลือดแล้ว” ลูกน้องช่วงบอก
อบเชยโกรธแค้น
“ฉันว่าไม่ผิดฝีมือนังกาหลง ก่อนหน้านั้น มันเข้าไปเล่นงานพ่อกับพี่โชติ แล้วที่พวกมันมองไม่เห็นพ่อเพราะผีนังกาหลงมันบังตา”
“พอทีเถอะ หยุดโทษให้ร้ายคนอื่น แล้วหันกลับมามองตัวดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ”
แม่น้อยมองช่วงที่นอนพะงาบด้วยความสงสารและสมเพช ช่วงร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยข้าด้วย...ช่วยด้วย”

กาหลงเดินเข้ามาในห้อง ไม้หันมาหา
“กาหลง”
แม่กลอยหันไปมองตาม แต่มองไม่เห็นกาหลง ไม้เข้าไปหากาหลง
“แม่บ่นอยากเจออยากคุยกับกาหลง มาสิจ๊ะ กาหลงอยู่คุยกับแม่ก่อน พี่จะไปขนข้าวเปลือกมาให้เก็บไว้กิน”
“จ้ะ”
ไม้เดินออกไปจากห้อง กาหลงมองไปยังแม่
“แม่จ๋า...กาหลงมาหาแม่แล้วจ้ะ”
แม่กลอยมองไม่เห็นกาหลง
“เอ็ง...อยู่ ไหน”
กาหลงมองแม่อย่างแปลกใจ
“ฉันอยู่นี่ไงจ๊ะแม่”
กาหลงยื่นมือไปหา แม่กลอยไม่เห็นยื่นมือไปจับอีกที่ กาหลงตกใจที่แม่ไม่เห็นเธอ กาหลงเสียใจ
“แม่ไม่เห็นกาหลงเหรอจ๊ะ”
กาหลงเข้าไปจับมือ แม่กลอยรู้สึกได้ว่ากาหลงจับมือมองอีกครั้งจึงเห็นหน้ากาหลง
“กาหลง...”

กาหลงเสียใจที่แม่เห็นเธอในบางครั้ง...

กาหลงจับมือแม่กลอย...

“ฉันบุญลดลงเสียแล้ว แม่ถึงไม่เห็นฉัน แต่ขอให้แม่รู้ไว้ว่าฉันอยู่กับแม่ ไม่ทิ้งแม่ไปนะจ๊ะ”
กาหลงบอกความในใจแม่กลอย แม่กลอยยิ้มรับทั้งน้ำตา...
“ข้า...อยาก...ไปวัด...”
กาหลงแปลกใจและดีใจ
“แม่ว่าอะไรนะ”
“ข้าอยาก...ทำบุญ”
“ปลื้มใจจริงที่ได้ยินคำนี้ ผลบุญช่วยหนุนนำให้แม่ พบสิ่งดีงาม ถึงเราไม่เห็นผลเมื่อนี้ แต่เราก็รู้สิ้นว่ามันมีอยู่จริง”
แม่กลอยยิ้มรับ พร้อมไปทำบุญกับกาหลง
“ฉันไปเตรียมของให้แม่ถวายพระนะจ๊ะ”
กาหลงรีบเดินออกไปจากห้อง แม่กลอยมองตามแล้วไม่เห็นร่างกาหลง แม่กลอยคิดอะไรบางอย่าง
กาหลงออกมาหน้าห้องแม่
“ชบา กาเหว่า”
ชบาและกาเหว่าเข้ามาหา
“มีอะไรเหรอจ๊ะพี่กาหลง” กาเหว่าถาม
“แม่อยากไปทำบุญที่วัด”
ชบาและกาเหว่าดีใจที่ได้ยินคำนี้...กาหลงบอกชบา
“เอ็งไปหาชุดงามๆ แล้วไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวผลัดผ้าให้แม่” กาหลงหันไปบอกกาเหว่า “ส่วนเอ็งไปช่วยพี่จุดเตาทำครัว”
“จ้ะพี่”
“ฉันดีใจจริงๆ ที่แม่อยากไปวัด”
ทั้งสามคนเข้าสวมกอดกันด้วยความดีใจ ที่เห็นแม่กลอยเปลี่ยนไปในทางที่ดี...แม่กลอยนอนอยู่บนเตียงได้ยินที่ลูกๆคุยกัน น้ำตาไหลรักและสงสารลูกๆ...

มุมหนึ่งที่ชายป่า...สิงเข้ามาบอกข่าวโชติ
“ฉันจ้างวานคนไปสืบความที่เรือน ผู้ใหญ่ยังไม่ตาย รักษาตัวอยู่ที่เรือน”
โชติยิ้มพอใจ
“เอ็งเตรียมเดินทางได้แล้ว”
“พี่จะหนีไปที่ใด”
โชติถือดาบคิดในใจ มีแผนการร้าย ไม่ตอบสิง...

ไม้แบกกระบุงใส่ข้าวเปลือกแล้วเดินออกไปจากเรือน เพื่อเอาข้าวไปให้แม่กลอย อบเชยออกจากที่ซ่อนพร้อมกับลูกน้องของช่วง...
“พวกเอ็งไปขุดหาศพนังกาหลงที่ใต้ถุนเรือน”

ลูกน้องช่วงถือจอบเดินตรงไปที่ใต้ถุนเรือนทันที อบเชยมองตามหวังจะได้เจอศพกาหลงเพื่อเอาไปเผา

 
กาหลงเดินเข้ามาในห้องมองตรงไปยิ้มพอใจ แม่กลอยนอนอยู่ในชุดใหม่สวยงาม
 
“วันนี้แม่สวยที่สุดเลยจ้ะ ฉันประแป้งให้นะจ๊ะ”
กาหลงเข้ามาประแป้งให้แม่
“ใจงามกายงาม แม่ของฉันงามสุดแท้ในสามโลก”
แม่กลอยยิ้มตอบ
“เกิดชาติหน้าฉันใด...ขอให้ข้า ได้เป็นแม่...เอ็ง”
“ไม่คอยท่าถึงชาติหน้าหรอก ชาตินี้แม่เป็นแม่ฉันและอยู่กับพวกฉันไปอีกนานโข”
กาหลงเข้าสวมกอดแม่ แม่กลอยบอก
“ดอกบัว...ไหว้พระ...เกิดชาติหน้า...จะงาม...ดั่งดอกไม้”
กาหลงยิ้มตอบ
“ฉันจะไปเก็บบัวที่บึงหน้าเรือนฉันให้จ้ะ”
กาหลงจะออกไป แม่กลอยจับมือไว้ กาหลงแปลกใจ
“แม่...ทำไม่ดี...กับเอ็ง...อโหสิให้แม่ด้วย”
“ฉันไม่มีอโหสิจะให้แม่หรอก เพราะฉันไม่เคยเคือง ฉันรู้ว่าสิ่งที่แม่ทำให้ แม่หวังใจให้ฉันดี”
แม่กลอยยิ้มตอบ
“แม่รอฉันนะจ๊ะ อย่าแล่นหนีไปไหน ฉันจะไปเอาบัวให้แม่”
กาหลงบอกแม่แล้วลุกออกไป แม่กลอยมองตามน้ำตาไหล เตรียมตัวที่จะฆ่าตัวตาย

อบเชยให้ลูกน้องช่วงขุดใต้ถุนเรือน
“เจอศพมันรึยัง”
“ไม่มีจ้ะ”
“งั้นไปขุดตรงโน้น”
“มันจะเอาศพมาฝังไว้ที่นี่ได้ไง นี่มันเรือนนอนของมัน”
“เพราะมันคงคิดหลอกพวกโง่อย่างเอ็ง คิดว่าใครๆไม่เอะใจสงสัย เรือนนอนนี่แหละ ต้องเป็นเรือนตายของมัน เร่งขุด”
ลูกน้องช่วงจึงเปลี่ยนที่ไปขุดอีกจุดหนึ่ง อบเชยมองลุ้น ให้เจอศพ

กาหลงเดินลงจากเรือนแม่กลอยมองไปยังดวงอาทิตย์แสงแดดแรงมาก กาหลงมองร่างกายตัวเองแทบจะไม่เห็นร่าง เธอทุกข์ใจ รู้ดีว่า การใช้ชีวิตได้ยากลำบาก กาหลงรีบออกไปจากเรือนแม่กลอย

ช่วงนอนอยู่ แม่น้อยถือถ้วยยาเดินเข้ามา
“พี่บอกฉันได้รึยัง ว่าใครทำร้ายพี่”
“โชติ...”
แม่น้อยตกใจ
“อะไรนะ”
“กาหลงมันลวงตา ให้ลูกคิดว่าข้าเป็นผี มันจึงฟันข้า”
แม่น้อยรู้ความจริงก็ตกใจและเวทนา
“นี่แหละกรรม”
แม่น้อยพูดคำนี้ ทำให้ช่วงคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต เหตุการณ์ที่เขาฟันพ่อและแม่ของไม้ ช่วงสะเทือนใจ
“ใช่...มันเป็นกรรม”
“ฉันหวังว่ามื้อนี้พี่จะเข้าใจ และยอมรับกฎแห่งกรรมได้แล้ว”
ช่วงยิ้มเจ้าเล่ห์ แม่น้อยแปลกใจและสงสัยที่ไม่เห็นอบเชย เผื่อนและงามถือถ้วยยามาให้แม่น้อย เผื่อนยื่นให้
“ยาเจ้าค่ะ”
แม่น้อยรับมาแล้วถาม
“อบเชยไปไหน”
เผื่อนและงามมองหน้าอึกอัก ไม่กล้าพูด ช่วงพูดขึ้น
“ลูกไป...เรือน...กาหลง”
แม่น้อยตกใจ
“อบเชยไปทำอะไร ไประรานอะไรอีก มันไม่เคยเชื่อฟังแม่มันแม้แต่น้อย”
“แต่มันฟังข้า...มันเชื่อข้า”
แม่น้อยแปลกใจที่ได้ยินช่วงพูดอย่างนั้น แม่น้อยรู้ว่าช่วงเป็นคนสั่งอบเชยก็ไม่พอใจ ลุกขึ้นปาถ้วยยาลงพื้น
“พี่ช่วง”

ช่วง เผื่อนและงามตกใจ...

เรือนกาหลง ตอนที่ 16 (ต่อ)

พุดจีบและนวลมาที่เรือนกาหลง เพื่อบอกความฝันกับกาหลง

“กาหลง กาหลง”
พุดจีบและนวลเห็นพวกอบเชยกำลังขุดหาศพกาหลงที่ใต้ถุนเรือน นวลเข้าไปถาม
“พวกเอ็งทำอะไร”
ลูกน้องช่วงหยุดชะงัก อบเชยตะโกนสั่ง
“พวกเอ็งขุดไป”
ลูกน้องช่วงจึงย้ายที่ขุดหาศพกาหลง พุดจีบสั่งเสียงเข้ม
“หยุดมือเดี๋ยวนี้นะ พวกเอ็งไม่มีสิทธิ์มีหน้ามาทำอะไรในเรือนกาหลง”
พุดจีบและนวลจะเข้าไปห้าม อบเชยออกมากันท่าไว้
“ข้ารู้ทั้งนั้นว่าเรือนใคร แต่นังกาหลงมันเล่นงานพี่ฉันพ่อฉัน ฉันจะฆ่ามัน”
“เมื่อไหร่เอ็งจะหยุดโยนโทษโยนผิดให้คนอื่นเสียที หันมองตัวเสียบ้าง ฉันจะไม่ยอมทั้งสิ้น อย่ามาทำร้ายกาหลง”
“พุดจีบ...เอ็งร่วมมือกับข้าเสียเถอะ หากเอ็งช่วยข้ากำจัดศพนังกาหลง พี่ไม้ไม่มีใคร เอ็งจะได้ครองใจพี่ไม้”
พุดจีบตบหน้าอบเชย
“ขมองเอ็งมันมีแต่กิเลสตัณหาระคะ อย่าริหมายว่าฉันจะคิดชั่วอย่างเอ็ง”
“เอ็งอยู่ข้างมันก็เป็นศัตรูข้า”
อบเชยเข้าไปตบตีพุดจีบ นวลไม่พอใจเข้ามาช่วยพุดจีบ
“หยุดทำร้ายนายข้า”
นวลเข้าไปตบตีช่วยเหลือพุดจีบ อบเชยก็สู้ไม่ถอย...

แม่น้อยต่อว่าช่วงอย่างแรง
“พี่เลวอัปรีย์ยังไม่พอ ยังลากลูกให้ต่ำทรามลงไปอีก”
“เอ็งเป็นเมีย...เอ็งชักจะเหิมมากไปแล้ว”
“ฉันยอมอ่อนข้อให้พี่ หวังใจให้พี่รู้ผิด แต่ตอนนี้ฉันแจ้งใจแล้วว่าพี่กับฉัน...ศีลไม่เสมอกัน”
“เอ็งจะทำอะไร”
“พี่อยู่ของพี่ไปแล้วกัน ฉันจะไปตามทางของฉัน”
ทันใดนั้นเสียงโชติดังขึ้น
“แม่ทิ้งพวกฉันไปไม่ได้”
แม่น้อยแปลกใจ หันไปมองเจอโชติยืนอยู่ สิงอยู่ด้านหลัง เผื่อนกับงามตกใจ
“คุณโชติ”
ช่วงดีใจที่โชติกลับมา แม่น้อยมองโชติ
“ลูกกลับมาก็ดีแล้ว ลูกยอมรับผิดใช่หรือไม่”
“ฉันจะกลับมาแก้แค้นให้พ่อ”
แม่น้อยเสียใจที่โชติยังคงเลือกทางเดินบาป...
“แม่ทำได้แค่เบ่งเอ็งออกมา ไม่อาจเอื้อมสอนใจเอ็งได้เลย”
แม่น้อยเสียใจ ตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไป เพื่อเตรียมตัวจะออกไปจากเรือนนี้ โชติตะโกนเรียก
“แม่”
โชติไม่พอใจที่แม่น้อยทิ้งไป ไม่เห็นอบเชยหันไปถามเผื่อนและงาม
“อบเชยไปไหน”
เผื่อนและงามตกใจ จำต้องบอกว่าไปเรือนกาหลง

อบเชยตบตีกับพุดจีบ โดยที่นวลคอยช่วยเหลือ กาหลงเดินตรงเข้ามาเห็นก็ไม่พอใจตวาดใส่อบเชย
“พวกเอ็งหยุดเดี๋ยวนี้”
อบเชยหันไปมองเห็นผีกาหลงยืนอยู่ก็ตกใจ
“นังกาหลง”
ลูกน้องช่วงที่กำลังจะขุดหาศพก็ตกใจ พุดจีบและนวลดีใจที่กาหลงมาแต่นวลก็หวั่นๆกลัวๆกาหลง

มุมหนึ่งในหมู่บ้าน...ไม้กำลังจะแบกกระบุงใส่ข้าวเปลือกไปยังเรือนแม่กลอย...เพชรกับโขงวิ่งเข้ามาหา
“พี่ไม้” เพชรเรียกไว้
ไม้ชะงักหันมอง
“พวกเอ็งมีความอะไรกัน”
“ฉันได้ความลือมาว่าไอ้โชติมันย้อนเข้ามาในหมู่บ้าน แล้วเพลานี้มันก็ไปเรือนกาหลง” เพชรบอกอย่างร้อนใจ
“ไปที่เรือนกาหลง” ไม้ตกใจ
“ฉันห่วงว่ามันจะบุกไปเผาเรือนพี่” โขงกังวล
จัน จอก ดำวิ่งหืดหอบมาอีกทาง จันเรียก
“ไม้ ลูกแม่”
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วพี่ไม้” จอกบอก
จันร้อนใจ
“พวกชาวบ้านมันบอกว่า นังอบเชยพาพวกไปขุดหลุมหาศพกาหลงที่เรือน”
ไม้ตกใจเพราะกลัวพวกอบเชยและโชติจะเจอศพ เขารีบวางกระบุงข้าวแล้ววิ่งไปที่เรือนทันที ทุกคนรีบวิ่งตามไป...

ชบานั่งอยู่กับแม่กลอยรอคอยกาหลง...กาเหว่าวิ่งเข้ามาในห้อง ชบาหันไปถาม
“พี่กาหลงได้ดอกบัวมารึยัง”
“ยังจ้ะพี่”
“พี่กาหลงหายไปนานสองนาน”
“รอหน่อยแล้วกัน ยังทันเวลาถวายเพล...”
กาเหว่าบอกให้รอ ชบาพยักหน้าตอบเห็นด้วย...แม่กลอยพูดขึ้น
“ไปวัด...ไปรอที่วัด...”
ชบาและกาเหว่ามองหน้ากันจึงยอมทำตามแม่

“เราช่วยพาแม่ไปที่วัดก่อนก็ได้ แล้วไปตามให้พี่กาหลงไปเจอที่วัด” ชบาบอก

แม่กลอยยิ้มรับพร้อมที่จะออกไปข้างนอก...

 
กาหลงไม่พอใจอบเชย
 
“ข้าบอกให้ออกไปจากเรือนข้า”
ลูกน้องช่วงสองคนตกใจกลัว วิ่งหนีไป อบเชยไม่กลัว
“ข้าไม่หวั่นเอ็งหรอก เอาสิวะ เอ็งเล่นพ่อข้าปางตายเป็นไงเป็นกัน ให้มันรู้ว่าคนจะสู้ผีไม่ได้”
อบเชยคว้าจอบขึ้นมาสู้ ผีกาหลงเคลื่อนเข้ามาหา อบเชยตกใจกลัวแต่แล้ว ร่างของกาหลงหายไป อบเชยแปลกใจ พุดจีบและนวลก็แปลกใจที่ร่างกาหลงหายไป
“กาหลงหายไปไหน” นวลถามอย่างสงสัย
กาหลงยืนอยู่ที่มุมหนึ่งทำอะไรอบเชยไม่ได้ เพราะว่าแทบไม่เหลือพลัง พุดจีบร้องเรียก
“กาหลง กาหลง”
กาหลงบอกพุดจีบที่มุมหนึ่ง
“ฉันอยู่นี่”
ทุกคนมองไป เห็นร่างกาหลงเลือนรางไม่ชัดมาก
“ฉันแทบไม่เห็นกาหลงแล้ว เกิดอะไรขึ้น” พุดจีบถามอย่างแปลกใจ
อบเชยหัวเราะสะใจ
“ผีร้ายใจชั่วอย่างมันคงหมดบุญ ฤทธิ์เดชถึงได้ลดทอน...ดีล่ะ เอ็งหัวเดียวสู้ข้าไม่ได้ ข้าก็จะขุดเอาศพเอ็งขึ้นมาเผา ดวงวิญญาณเอ็งก็ดับสูญ”
อบเชยหัวเราะสะใจแล้วรีบเอาจอบขุดหาศพกาหลง...
“หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด”
กาหลงจะเข้าไปห้ามอบเชยแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะพลังในกายลดลง พุดจีบและนวลจึงเข้าไปดึงรั้งอบเชยไว้
“เอ็งออกไปจากเรือนกาหลง”
อบเชยยื้อยุด แล้วร่างพุดจีบก็ถูกดึงตัวออกไป นวลก็โดนสิงดึงตัวออกไป พุดจีบและนวลล้มลง อบเชยหันไปมองก็ดีใจ
“พี่โชติ”
โชติและสิงเข้ามาเพื่อช่วยอบเชย กาหลง พุดจีบและนวลตกใจที่โชติและสิงกลับมา

ชบาและกาเหว่าคอยพยุงแม่กลอยมาที่ชานเรือน เพื่อจะพาไปวัด แม่กลอยบอกชบาและกาเหว่า
“หยุด...ก่อน”
ชบาและกาเหว่าจึงช่วยกันพยุงวางแม่กลอยลง
“แม่มีอะไรจ๊ะ” ชบาถาม
“เงิน...ในห้อง...แม่...ถวาย...พระ”
“ฉันไปเอาให้นะจ๊ะแม่”
กาเหว่าวิ่งออกไป แม่กลอยบอกชบา
“ไป...ช่วย น้อง...”
“กาเหว่ามันหาได้...ฉันอยู่เป็นเพื่อนแม่ดีกว่า”
แม่กลอยผิดหวังที่ชบาไม่ออกไปกับกาเหว่า แม่กลอยมองไปยังพื้นด้านล่างคิดอะไรบางอย่าง

โชติเดินเข้ามายิ้มเย้ยพวกพุดจีบ...
“ไม่ได้เจอหน้าเสียนาน คิดถึงฉันบ้างไหม”
โชติจะเข้าหา พุดจีบถอยหนี กาหลงตวาด
“อย่ายุ่งกับพุดจีบ”
โชติได้ยินเสียงกาหลง แต่มองไม่เห็นร่างก็สะดุ้งตกใจ
“นังกาหลง”
อบเชยรีบบอก
“พี่ไม่ต้องกลัวมัน มันอยู่ที่นี่ แต่ตะวันแสกหัวเยี่ยงนี้ มันไม่มีฤทธิ์เดชเหมือนเมื่อก่อน มันหาทำอะไรฉันได้ ฉันกำลังจะขุดเอาศพมันขึ้นมาเผา”
“เอ็งเจอศพมันรึยัง”
“ขุดหาเกือบทั่วเรือนแล้วยังไม่เจอ”
โชติจ้องหน้าพุดเจีบ
“พุดจีบ...เอ็งบอกมาว่าศพกาหลงอยู่ที่ไหน”
พุดจีบตกใจ นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเห็นกาหลงนั่งกุมมือกับศพใต้ถุนเรือน
“บอกมา ศพมันอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“เอ็งไม่รู้ หรือไม่บอก” โชติตบหน้าพุดจีบ
“คุณพุดจีบ”
นวลจะเข้าไปช่วยพุดจีบ สิงจับตัวไว้
“อย่าทำอะไรคุณพุดจีบ”
โชติเดินตรงเข้าหาพุดจีบ กาหลงเป็นห่วงพุดจีบพยายามจะรวบรวมพลังในตัวเพื่อช่วยพุดจีบ และแล้วร่างกาหลงก็ปรากฏขึ้น
“อย่าทำอะไรเพื่อนรักข้า”
อบเชยตกใจ
“นังกาหลง”
กาหลงไม่พอใจโชติ เคลื่อนตัวเข้ามาหาโชติไม่กลัวแต่แล้วกาหลงเข้ามาใกล้ก็ร้องกรี๊ด กระเด็นออกไป พุดจีบตกใจ
“กาหลง”
โชติหัวเราะสะใจ
“ข้าไม่ได้มาตัวเปล่า ข้ายังมีเขี้ยวเสือลงอาคม” โชติโชว์สร้อยที่คล้องอยู่ด้านใน “เอ็งเข้ามาทำอะไรข้าไม่ได้หรอก นังผี”
โชติหัวเราะชอบใจ กาหลงมองโชติด้วยความตกใจ โชติจับตัวพุดจีบ
“บอกข้ามา มันเอาศพไปไว้ที่ไหน”
“ฉันไม่รู้...”
โชติไม่พอใจ ชักมีดออกมา เพื่อจะฆ่าพุดจีบ
“เอ็งรักเพื่อนเอ็งมาก ก็ตายไปอยู่กับมัน”
โชติจะแทงพุดจีบ กาหลงตกใจ
“อย่า...ข้าบอกแล้ว”
พุดจีบตกใจที่กาหลงจะยอมบอกที่ซ่อนศพ โชติจับตัวพุดจีบล๊อคไว้ แล้วถามกาหลง
“เอ็งบอกมา ศพเอ็งอยู่ไหน”
กาหลงมองไปยังใต้ถุนเรือน พุดจีบเป็นห่วงกาหลง
“กาหลง อย่า อย่าไปบอกมัน”
กาหลงมองพุดจีบอย่างสงสาร พุดจีบโดนจับเป็นตัวประกันก็ยังไม่กลัวตาย ยังคิดช่วยเธอ
“พุดจีบ”
“บอกมา...ไม่งั้นข้าจะฆ่ามัน”
โชติเงื้อมือจะแทงพุดจีบ กาหลงตะโกนบอกไป
“ฉันยอมแล้ว”
โชติหัวเราะชอบใจ จับตัวพุดจีบไว้...
“ฉัน...ฉันซ่อนศพ...”
กาหลงมองไปที่ใต้ถุนเรือน โชติและอบเชยมองลุ้น...
“ไว้ที่...”
กาหลงจะบอกแต่แล้ว พวกไม้ก็วิ่งเข้ามา...
“กาหลง”

โชติตกใจที่พวกไม้กรูเข้ามามากมาย...

 
ชบานั่งอยู่กับแม่กลอย รอกาเหว่า
 
“ชบา...ไป...ช่วยน้อง...” แม่กลอยบอก
“จ้ะแม่...แม่นั่งอยู่ตรงนี้ อย่าขยับไปไหนนะจ๊ะ ประเดี๋ยวจะตกเรือน...”
แม่กลอยยิ้มพยักหน้า ชบาจะเดินออกไป แม่กลอยจับมือไว้...
“ช่วย...ดูแล...น้อง”
“จ้ะแม่”
ชบาเดินเข้าไปในห้อง เพื่อช่วยกาเหว่าหาเงิน แม่กลอยมองตามด้วยความใจหาย แล้วหันไปมองที่พื้นด้านล่าง แม่กลอยทิ้งตัวเองให้ล้มลงนอนเพื่อที่จะขยับไปที่ริมเรือน

พวกไม้เข้ามา
“ไอ้โชติ ปล่อยตัวพุดจีบ” ไม้ตวาด
โชติตัดสินใจดึงตัวพุดจีบเข้ามาล๊อคไว้
“พวกเอ็งอย่ามากันท่า นังกาหลงมันใกล้จะปริปากบอกที่ซ่อนศพ ข้าจะเผาทำลาย เพื่อความสุขของชาวบ้าน”
“เอ็งไม่ต้องเอาความสุขของชาวบ้านมาอ้าง เอ็งคิดฆ่ากาหลงเพื่อเอาตัวรอด เอ็งกลัวกาหลงจะฆ่าเอ็ง”
“ข้าจะกลัวมันทำไม เอ็งดูเมียเอ็งสิ พวกเอ็งแทบไม่เห็นร่างกายมัน”
“มันกำลังหมดฤทธิ์สิ้นท่า” อบเชยเสริม
ไม้และทุกคนมองไปยังกาหลง ไม้เข้าไปหาเห็นว่าร่างกาหลงเลือนราง
“กาหลง...”
“พวกเอ็งไม่ต้องยื้อเวลา นังกาหลง บอกข้ามา ศพเอ็งอยู่ที่ไหน”
กาหลงไม่มีทางเลือกอื่น...จำใจต้องบอกโชติ เพื่อช่วยพุดจีบ
“ศพฉันอยู่...”
กาหลงไม่ทันตอบ เพชรฉวยจังหวะปามีดสั้นเข้าใส่ปักแขนโชติสะดุ้ง พุดจีบรีบผลักตัวหนีออกมา อบเชยตกใจ
“พี่โชติ”
พวกไม้ไม่รอช้าเข้าไปต่อสู้กับโชติและสิง พุดจีบและจันเข้าไปดูแลกาหลง โชติและสิงตั้งตัวไม่ทัน สู้ไม่ได้เร่งหนีออกไปกับอบเชย เพชร โขง จอกและดำวิ่งตามไป ไม้จะตามไป แต่ห่วงกาหลง
“กาหลง”
“พี่ไม้”
ไม้เข้ามาดูแลกาหลงที่อ่อนแรง...พุดจีบ นวลและจัน สงสารที่กาหลงกำลังจะแย่ลง
“กาหลงเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันแทบไม่มีแรงเลย”
“กาหลงกำลังจะตาย” จันตกใจ
นวลตกใจ...นึกถึงเรื่องของแม่กลอย
“พูดถึงตาย คุณพุดจีบรีบบอกเถอะเจ้าค่ะ”
ไม้ชะงัก
“มีเรื่องอะไร”
“เมื่อคืนฉันฝันร้าย ฉันฝันว่าน้ากลอยฆ่าตัวตาย”
กาหลงได้ฟังก็ตกใจ...
“ฉันมีห่วง จึงเร่งมาบอกให้กาหลงคอยดูแลน้ากลอยให้ดีเพราะก่อนหน้า น้ากลอยเคยคิดสั้นมาแล้ว”
กาหลงตกใจ
“แม่...”
จันปลอบใจ
“ไม่ต้องตกใจหรอก โบราณว่าไว้ ฝันร้ายจะกลายเป็นดี ฝันว่าตายก็เหมือนได้ต่ออายุ”
กาหลงกังวลใจ
“พี่ไม้ ฉันลืมไปสนิท ฉันต้องเอาดอกบัวให้แม่ไปถวายพระ”
“รีบกลับเรือนไปหาแม่ พาแม่ไปวัด กาหลงจะได้สบายใจ”
ไม้รีบประคองกาหลง เพื่อไปหาแม่กลอย...พุดจีบ นวลและจันรีบตามไป

แม่กลอยกลิ้งตัวจะลงไปยังพื้นด้านล่าง แต่แล้วก็กลิ้งไปต่อไม่ได้ ชายผ้าโจงเกี่ยวกับตะปู แม่กลอยมองไป พยายามจะดึงตัวให้หลุด
ไม้ประคองกาหลงในมือกาหลงถือดอกบัวเพื่อกลับไปเรือน พุดจีบ นวลและจันต่างวิ่งไป

กาเหว่าและชบากำลังหาเงินและแล้วชบาก็หาถุงเงินเจอ
“นี่ไงถุงเงินของแม่”
“รีบเอาไปให้แม่เถอะ”
กาเหว่าและชบากำลังจะออกไปจากห้อง

แม่กลอยพยายามดึงตัวให้หลุดจาก ตะปูที่เกี่ยวแล้วดึงตัวหลุดมาได้ แม่กลอยมองไปยังพื้นด้านล่าง
กาหลงวิ่งนำมาหน้าเรือน ไม้ตามหลัง พุดจีบ นวลและจันวิ่งตามมา กาหลงมองไปแล้วก็หยุดนิ่งตกใจ
“แม่”
แม่กลอยมองไปเห็นกาหลงยืนอยู่ ก็กลิ้งตกลงไปทันที กาหลงกำลังจะวิ่งเข้ามาแต่แล้ว ร่างแม่กลอยก็ตกลงมาพื้นด้านล่าง กาเหว่ากับชบาออกมา เห็นร่างแม่ลิ้งตกลงไปแล้วถุงเงินในมือร่วงตกตามไปด้วย ไม้ พุดจีบ นวล จันวิ่งตามเข้ามาก็ตกใจ ดอกบัวในมือกาหลงตกพื้น เธอร้องลั่น
“แม่”
ร่างแม่กลอยนอนเสียชีวิต...กาหลงวิ่งตรงไปหากอดแม่ ชบาและกาเหว่าวิ่งเข้าไปหาแม่ ทั้งสามต่างกอดศพแม่ กาหลงร้องไห้เสียใจ ไม้โอบกอดปลอบใจ ชบาและกาเหว่าต่างร้องไห้โฮ พุดจีบ นวล จัน เห็นภาพก็สะเทือนใจ...

พวกเพชรวิ่งไล่ตามโชติมามุมหนึ่งที่ชายป่า ชนกับยายมาและตาสร ยายมาตกใจ
“ว้าย พวกเอ็งไล่ตามใคร”
“ลุงกับป้าเห็นพวกไอ้โชติวิ่งผ่านมาทางนี้ไหม” เพชรถาม
ยายมากับตาสรส่ายหน้า
“ไม่เห็นใครสักตัว”
“มันคงวิ่งหลบไปทางป่าไผ่แล้ว...เอาไงกันดี” โขงถาม
“บุกไปจับมันที่เรือน” จอกออกความเห็น
เพชรขัดขึ้น
“ไม่ต้อง มันคงซุ่มซ่อนตัว ไม่กล้ากลับเรือน”
จันวิ่งมาตะโกนบอกทุกคน
“พวกเอ็ง...แย่แล้ว”
ยายมากับตาสรหันไปหาจัน
“มีอะไรนังจัน...ใครตายอีกล่ะ”
“นังกลอยมันกลิ้งตกเรือน ฆ่าตัวตาย”
ทุกคนตกใจเมื่อรู้ว่าแม่กลอยฆ่าตัวตาย...เพชรตกใจและเสียใจแทนชบา ยายมายกมือพนม
“ธัมโมสังโฆ...คงสำนึกผิดสำนึกบาปกระมัง ทำกรรมชั่วไว้เสียมาก ก่อนเคยปากดี ตบตีไม่เลือกหน้า”
ตาสรถอนใจ
“ข้าคิดว่ารับเคราะห์เป็นอัมพฤกษ์อัมพาตจะพอควร แต่นี่กลับเลือกตายด้วยตัวเอง”
เพชรหันมาถามจัน
“แล้วศพน้ากลอยอยู่ไหน เอาไปวัดหรือยังจ๊ะ”
“ไม้เอาศพแม่กลอยไปแล้ว ช่างน่าเวทนา ข้าล่ะพูดไม่ออก”
ทุกคนแปลกใจในคำพูดของจัน...

มุมหนึ่งในวัด...จัน โขง จอก ดำ เพชร ยายมา ตาสรเข้ามา...
“ไหนล่ะศพแม่กลอย” เพชรถาม
เฟื้องชี้ไปที่มุมหนึ่ง ทุกคนมองไปก็ตกใจที่ศพแม่กลอยวางอยู่บนเสื่อ ไม่ได้เอาไปทำศพ หลวงพ่อเดินเข้ามา กาหลงบอกหลวงพ่อ
“หลวงพ่อเจ้าขา กาหลงพาแม่มาใส่บาตรเจ้าค่ะ”
ไม้ตกใจไม่คิดว่ากาหลงจะคิดอย่างนั้น
“กาหลง”
“หลวงพ่อช่วยรับบาตรด้วยเถอะเจ้าค่ะ”
หลวงพ่อยืนนิ่งอึ้ง ทุกคนตกใจที่กาหลงคิดอย่างนั้น กาหลงเข้าไปประคองร่างแม่กลอย ซึ่งเปลี่ยนเป็นชุดสวยงาม ขึ้นมานั่ง พุดจีบและทุกคนสะเทือนใจร้องไห้กับความคิดของกาหลง
“แม่จ๋า...กาหลงพาแม่มาวัดแล้ว หลวงพ่อท่านอยู่หน้าแม่แล้ว...แม่เอาดอกไม้ถวายพระนะจ๊ะ”
กาหลงถือดอกบัวส่งให้แม่แล้วจับติดมือแม่ไว้ ทุกคนอึ้งตกใจ
“เกิดมาชาติหน้า แม่จะได้งามอย่างใจ แม่พนมมือสิจ๊ะ”
กาหลงจับมือแม่กลอยพนมถือดอกบัวไว้
“แม่ตั้งจิตอธิษฐานของสิ่งดีๆจงบังเกิดกับแม่ ขอให้ผลบุญนี้ ส่งให้แม่ไปสู่สุขคติ”
ชบาร้องไห้สงสารแม่ หยิบเอาดอกบัวถวายให้พระ
“แม่พนมมือรับพรนะจ๊ะ”

กาหลงจับมือแม่กลอยพนมตั้ง เพื่อรอรับพร หลวงพ่อมองกาหลงและแม่กลอยตัดสินใจสวดบทแผ่เมตตาให้กาหลง เหมือนให้พรยามที่รับบาตรทุกครั้งไป...ไม้ พุดจีบ ชาวบ้านร้องไห้โฮ

 ในชายป่ายามค่ำคืน...อบเชยเข้าไปต่อว่าโชติ
 
“กลับเรือนกันเถอะ ฉันไม่ยอมทนลำบากอย่างนี้หรอก”
“เอ็งอยากซ่อนตัวในป่า หรือกลับไปให้มันจับติดตรุจนตาย”
“นังกาหลง นังผีอัปรีย์ ข้าจะเล่นงานเอ็งให้ราบถึงที่สุด”
สิงถือคบไฟวิ่งเข้ามาบอกข่าว
“ฉันเข้าไปสืบในหมู่บ้าน น้ากลอยฆ่าตัวตายแล้ว”
โชติสะใจ
“แม่นังกาหลงตาย สาแก่ใจข้านัก มันเป็นอัมพาตเพราะลูกมันตายก็เพราะลูกมัน สมกับที่ข้าสาปแช่ง ข้าจะเอาศพเอ็งมาเผาให้เอ็งวนเวียนอยู่ในขุมนรก”
โชติอาฆาตแค้นจะเล่นงานกาหลงให้สาสม

บรรยากาศยามค่ำคืนวังเวง...กาหลงเดินเข้ามายืนที่หน้าเรือนแม่กลอยมองตรงไป คิดทำอะไรบางอย่าง

ดึกคืนนั้น เสียงตำข้าวดังขึ้น...จอกและโขงสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมองหน้ากัน
“เอ็งได้ยินอย่างที่ข้าได้ยินไหม”
โขงพยักหน้ารับ จันวิ่งเข้ามาสมทบ
“ข้าก็ได้ยิน”
ทั้งสามรู้สึกกลัวเพราะเสียงตำข้าวดังต่อเนื่อง...ทุกคนได้ยินเสียงร้องโหยหวนของกาหลง ก็ตกใจกลัว และเศร้าใจ

กาหลงตำข้าวไม่หยุด เสียงตำข้าวดังก้องกังวาน ชาวบ้านดีดตัวจากที่นอนหลับลุกขึ้นมองหน้ากันด้วยความกลัว ชาวบ้านได้ยินเสียงร้องโหยหวลของกาหลงก็สะดุ้งกลัว กอดกันแน่น...
เสียงกาหลงตำข้าวดังต่อเนื่อง ยายมาและตาสรกำลังตกปลา ได้ยินเสียงก็ตกใจ วิ่งเข้ามากอดกัน
“ข้าว่าช่วงนี้เลิกจับปลาเถอะ”
ยายมาและตาสรกลัว เพราะเสียงตำข้าวดังไม่หยุด

ไม้ถือจอบจะเดินเข้าไปใต้ถุนเรือน ได้ยินเสียงตำข้าว เขาก็รู้ว่ากาหลงทำอะไร ไม้ถอนหายใจ แล้วเดินตรงไปใต้ถุนเรือน เพื่อเกลี่ยดิน ที่พวกอบเชยมาขุดไว้ ไม้เกลี่ยดินแล้วมองไปยังกอดอกมะลิก่อนจะเข้ามานั่งพรวนดินให้กอดอกมะลิเฝ้าดูแลดอกมะลิอย่างถนุถนอม...

กาหลงมุมานะตำข้าว เพื่อจะเก็บไว้ให้แม่กลอย พุดจีบเดินเข้ามา กาหลงบอกพุดจีบโดยที่ชบาและกาเหว่ายืนมองที่มุมหนึ่ง
“ฉันจะตำข้าวเก็บไว้ให้แม่”
“กาหลงอย่าทำให้แม่กลอยมีห่วงหนัก แม่กลอยเลือกทำอย่างนี้เพื่อกาหลง แล้วกาหลงยังจะสร้างทุกข์ให้แม่กลอยอีกเหรอ”
กาหลงฟังคำพุดจีบ แล้วอึ้ง ปล่อยสากหลุดมือคิดตัดสินใจบางอย่าง

เช้าวันใหม่...ไม้กำลังหั่นฟืนอยู่มุมหนึ่ง เพื่อใช้เผาศพแม่กลอย โขงเข้ามาหา
“พี่ไม้ พี่หาศพเมียพี่ให้เจอ แล้วเผาศพเถอะ”
ไม้ไม่สนใจ จะเดินออกไป

กาหลงเดินเข้ามาบริเวณวัดแล้วยืนจ้องมองไปข้างหน้า ชบาและกาเหว่าเข้ามายืนข้างกาหลง ศพแม่กลอยวางอยู่ที่เชิงตะกอน...พุดจีบมองไป ยกมือไหว้ลาอโหสิกรรมให้แม่กลอย

โขงเข้าไปขวางไม้...
“พี่ตีหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนไม่ได้ ชาวบ้านเขาทุกข์หนักเพราะพี่กาหลง คนตายต้องเผาผี”
“เอ็งมันไม่เข้าใจรัก”
โขงระบายความในใจที่คั่งค้างออกมา...
“ฉันเสียจำปาไป ฉันช้ำใจหนักพี่ก็รู้ ไม่วายคิดเก็บศพจำปาแล้วรอวันเผาในคราที่ฉันจับคนผิดได้ แต่แล้วฉันก็แจ้งว่ามันออกจะโหดร้ายต่อจำปา ฉันดึงให้วิญญาณจำปาไม่ได้ไปผุดไปเกิด”
ไม้คิดตามที่โขงพูด เขาสะเทือนใจเพราะสิ่งที่กำลังทำกับกาหลง คือยื้อเธอไว้

กาหลงมองศพแม่ร้องไห้เสียใจ หลวงพ่อสวดเสร็จ เพชรถือคบไฟเดินตรงเข้ามา

โขงให้ข้อคิดกับไม้
“ถึงฉันหาได้ฆ่าไอ้โชติด้วยมือดังที่ลั่นปากไว้ แต่ฉันก็รู้แซ่แก่ใจว่า มันต้องได้รับกรรม พี่ไม้...คนตายก็ตายไป แต่คนเป็นต้องอยู่และอยู่กับวันนี้ วันข้างหน้า หาใช่ติดอยู่กับอดีต”
โขงพูดให้ข้อคิดไม้แล้วเดินออกไป ไม้ยืนคิด ทบทวนกับสิ่งที่โขงพูด

เพชรถือคบไฟหันไปมองชบา ด้วยความสงสาร ชบามองไปยังศพแม่ เพชรหันไปบอกกับศพแม่กลอย
“ขอให้วิญญาณน้าไปสู่สุคติ ไม่ต้องห่วงคนข้างหลัง ฉันอยากจะอยู่ช่วยดูแลชบา กาเหว่า แต่ฉันมันบุญน้อย คงหมดหนทางเสียแล้ว”
เพชรมองไปยังชบา แล้วถือคบไฟเข้าไปจุดเผาศพแม่กลอย กาหลงยืนมองภาพเผาศพแม่แล้วคิดถึงเหตุการณ์ในคืนที่ผ่านมา...พุดจีบเตือนสติเธอ
“แม่กลอยยอมจากไป ไม่อยู่ยื้อเป็นบ่วงให้กาหลงและน้องๆ น้ากลอยไม่คิดอยากให้กาหลงต้องทนฝืนอยู่อย่างนี้ กาหลงยังจะรั้งจะเหนี่ยวน้ากลอยไว้ เท่ากับกาหลงทำให้น้ากลอยเคราะห์หนักขึ้นไปอีก”
กาหลงยืนนิ่งอึ้ง...ชบาและกาเหว่าเดินเข้ามาหา ชบาบอกกาหลง
“แม่เคยเปรยว่าแม่ห่วงพี่ ยิ่งเห็นพี่อยู่ยากลำบากขึ้นทุกวัน แม่ก็ทุกข์ใจ”
กาเหว่าเสริม
“แม่ยอมจากไป...เพื่อให้พี่คลายใจ อย่าทำให้แม่เสียใจเลย”
กาหลงยิ่งฟังก็ยิ่งเศร้าใจ เมื่อรู้ความทุกข์ที่แท้จริงของคนข้างหลัง

กาหลงมองยังไฟที่เผาศพแม่ร้องไห้โฮ ชบากอดกาเหว่าร้องไห้อยู่ด้วยกัน พุดจีบยืนมองร้องไห้ ส่งดวงวิญญาณแม่กลอย ไม้เข้ามาโอบกอดกาหลงแล้วมองภาพไฟที่เผาก็เสียใจกุมมือกาหลงไว้แน่น

มุมหนึ่งของวัด...โขงยืนมองไฟที่เผาศพจำปา โดยมีจอกยืนอยู่ด้วย โขงยืนร้องไห้ รักและสงสารจำปา
“เผาแล้วก็จบกัน จำปาไปดีซะที” จอกเอ่ยขึ้น
โขงมองไฟที่เผาร่างจำปา ด้วยความสุขใจที่ได้ปลดปล่อยวิญญาณจำปา

ท่าน้ำเรือนกาหลงยามเช้า...กาหลงเอาแพดอกบัว ลอยน้ำไปแล้วโปรยดอกไม้เป็นการอุทิศบุญให้แม่กลอย ไม้เดินเข้ามายืนมอง กาหลงหันไปบอกด้วยสายตายิ้มแย้ม ยอมรับความจริง
“สิ้นแม่แล้ว...ฉันก็หมดห่วง ชบากับกาเหว่าก็โตขึ้นมาก ฉันมั่นใจว่าสองคนนั้นจะดูแลช่วยเหลือกันได้ ฉันคงต้องฝากพี่ไม้อีกแรง”
ไม้แปลกใจ
“พี่ไม้...” กาหลงน้ำตานอง “ฉันฝากพี่ดูแลชบากับกาเหว่าด้วย”
ไม้ตกใจ
“กาหลงพูดอะไร กาหลงจะไปไหน กาหลงต้องช่วยพี่ดูแลน้องสิ”
กาหลงมองไม้แล้วนั่งลงตรงหน้า ไม้มองด้วยความแปลกใจ...
“ฉันจะลาพี่”
ไม้ตกใจ
“ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอมให้กาหลงไปไหน”
“ฉันตาบอดใจบอดมานาน ฉันเคยคิดว่าฉันอยู่เพื่อแม่ แต่แม่กลับทุกข์เพราะฉัน...พี่เองก็ทุกข์ใจเพราะฉัน”
“ไม่...พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้นแม้แต่น้อย พี่สุขใจที่ได้อยู่กับกาหลง”
“พี่ไม้...ฉันไม่มีใจจะอยู่อีกแล้ว แม่สละชีวิต เพื่อปลดปล่อยฉันหากฉันดื้อที่จะอยู่ ฉันมันก็ออกจะเห็นแก่ตัวเกินกำลัง ให้ฉันไปเถอะ คนข้างหลังไม่ต้องผวา ขวัญบินหายเมื่อเจอหน้าฉัน ตัวพี่เองก็จะได้หวนไปใช้ชีวิตปกติ...ฉันไป...พี่จะได้หมดห่วง ทุกข์ใจอย่างนี้จะไม่มีอีก”
“พี่ไม่ให้กาหลงไป”
ไม้เข้าสวมกอดกาหลงไว้แน่นร้องไห้โฮ ไม่ยอมให้เธอจากไป

“กาหลงต้องอยู่กับพี่ อยู่กับพี่ตลอดไป”
 
จบตอนที่16
 
โปรดติดตาม ตอนที่ 17 อวสาน