ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 6
เมืองเทพเดินออกมาที่รถ ลำยองตามมา ทั้งคู่ต่างเสียหมดตัวในวันนี้
"เราไปหาของอร่อยๆกินกันดีกว่าพี่เทพ"
"ไม่มีเงินยังคิดจะกินของอร่อยอีกเหรอวะ"
"พี่ไม่มีเหลือบ้างเลยเหรอ"
"จะซื้อโอเลี้ยงกินยังไม่มีเลยโว้ย"
"สร้อยข้อมือลำยองน่ะมันตีราคาต่ำไป พี่ไม่น่าไปยอมมันเลย"
"ก็ทองมันไม่ดี จะเอาอะไรนักหนาวะ"
"ลำยองซื้อมาตั้งพันห้า"
"นี่คิดจะทวงรึไงวะ แล้วไอ้ที่ฉันให้ๆไปมันกี่พันรู้ไหม"
"ลำยองไม่ได้ทวง"
"แล้วพูดทำไม พูดอยู่นั่นแหละรำคาญโว้ย"
เมืองเทพขึ้นรถทันที
"เดี๋ยวสิพี่เทพ แล้วลำยองล่ะ"
"ขามีก็เดินกลับเอาเองสิโว้ย"
เมืองเทพขับรถออกไป ลำยองถลันตามแต่ไม่ทัน อยากกรี๊ดแต่หมดแรง
ลำยองกลับเข้ามาในบ้าน โยนกระเป๋าถือไปทางหนึ่ง ลำยองตะโกนเรียก
"นังม่อม นังม่อม"
ละม่อมวิ่งออกมาจากหลังบ้าน
"มึงเป็นใบ้เรอะ กูตะโกนเรียกทำไมไม่ตอบ"
"พ่อแม่หนูสอนไว้ ตะโกนตอบผู้ใหญ่ไม่ดีค่ะ เหมือนคนไม่มีการศึกษา"
"อ้อ...มึงการศึกษาสูงละสินะ"
"คุณจะเอาอะไรคะ"
"ตักข้าวมากินหน่อย กูหิว...วันนี้ทำอะไรไว้บ้าง"
"มีแต่ไข่ต้มค่ะ"
"นี่มึงประชดกูเหรอ เมื่อวานกับข้าวเต็มโต๊ะ วันนี้มึงเหลือแต่ไข่ต้ม"
"ก็คุณไม่ได้ให้ค่ากับข้าวไว้ จะให้หนูทำยังไงล่ะคะ เหลือแต่ไข่น้ำมันหมูก็หมดจะทอดไข่ก็ไม่ได้ มันก็ต้องต้มเอา"
"แล้วทำไมมึงไม่รู้จักทวง"
"ก็คุณรีบออกไป หนูทวงไม่ทัน"
"มีอะไรก็ยกมากิน แล้วนี่ไอ้วันมันกินรึยัง ไปมุดหัวอยู่ไหน"
"ยังไม่กลับมาเลยค่ะ"
"เย็นป่านนี้ยังไม่กลับถึงบ้าน ไอ้ลูกคนนี้ มันชักจะเอาใหญ่แล้ว"
"ก็..."
ละม่อมกำลังจะบอกว่า วันเฉลิมต้องเดินกลับเพราะยังไม่ได้จ่ายต่ารถโรงเรียน
"กูว่ามันต้องแอบไปหาปู่ย่ามันแน่"
วันเฉลิมเพิ่งกลับมาถึง เปิดประตูรั้วเข้ามา ลำยองพุ่งเข้ามาแต่ไกล
"ไอ้วัน ไอ้ลูกไม่รักดี กูสั่งมึงแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้ไป แพปู่ย่ามึงอีก กูไม่ใช่แม่มึงแล้วใช่ไหม สั่งอะไรมึงถึงไม่เชื่อฟังกู"
ละม่อมตามออกมาจากในบ้าน เห็นลำยองกระชากวันเฉลิมอย่างแรงจนกระเป๋านักเรียนปลิวหลุดมือ, ล้มลงพื้น
"วันไม่ได้ไปหาปู่ย่า"
"ตัวแค่นี้หัดโกหกตอแหล มึงนึกว่ากูรู้ไม่ทันมึงเหรอ เย็นป่านนี้มึงเพิ่งถึงบ้าน มึงไปไหนมา ถ้าไม่ใช่ไปประจบขอขนมเขากิน"
"วันเพิ่งกลับมาจริงๆครับ วันไม่ได้โกหกแม่"
ลำยองฟาดก้นวันเฉลิม 2-3 ที
"คุณอย่าตีลูกเลย"
"มึงเป็นแค่คนใช้อย่ามาแส่เรื่องของกู อีม่อม... ถ้ามึงไม่โกหก มึงบอกมาเดี๋ยวนี้ มึงไปไหนมา" "เดินไป เดินกลับโรงเรียน ผู้ใหญ่ยังขาลาก แล้วจะให้เด็กแค่นี้ มันไวทันใจ ขนาดไหนกัน"
ลำยองชะงัก นิ่ง หันกลับมาจ้องวันเฉลิม
"รถโรงเรียนมี ทำไมมึงไม่ขึ้น อุตริเดินไปเดินกลับทำไม"
"เราไม่มีค่ารถให้เขา เขาก็ไม่ให้เราขึ้นหรอกครับแม่"
ลำยองอึ้งอีกรอบ
"โรงเรียน เขาทวงมา ตั้งหลายวันแล้ว"
"แล้วทำไมมึงไม่บอกกู"
"วันจะบอกแม่หลายหนแล้ว แต่แม่ไม่ว่าง บางทีแม่ก็ไม่ว่าง บางทีแม่ก็มีแขก บางทีแม่ก็อารมณ์ไม่ดี"
วันเฉลิมพูดไป น้ำตาร่วงออกมาเป็นเม็ดๆ ลำยองอึ้งจริง เหมือนเผชิญหน้ากับกระจกเงาที่ส่องให้เห็นตัวตนที่แท้ๆของตัวเอง
"ค่าเรียนเทอมหน้า โรงเรียนเขา ก็ทวงแล้วด้วยครับแม่"
ลำยองผลักวันเฉลิมออกไปจนเซ
"เดี๋ยวเทอมๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น เลี้ยงเอ็งคนนะไอ้วัน จนไปเจ็ดปี กินก็เปลือง โรงเรียนก็แพงเลิกเรียนซะดีไหม กูไม่มีจะส่งเสียมึงแล้ว"
"แม่...วันอยากไปโรงเรียน"
"พูดไม่รู้ฟัง"
"ถ้าแม่ไม่มีเงิน งั้นวันไปขอปู่กับย่านะครับ"
ลำยองเหมือนถูกโหมให้ไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ปราดเข้าคว้าแขนวันเฉลิม กระหน่ำฟาดไม่ยั้ง
"ไอ้ลูกเลว...หนอย จะไปขอเงินปู่กับย่า มึงคิดบ้างไหมว่า กูจะเอาหน้าไปไว้ไหน คนบ้านพ่อมึงนะ มันเกลียดกู...มันเยาะเย้ยกูอยู่ทุกวัน มึงมันอกตัญญูจะทำให้กูเสียหน้า ไปเลย รักพวกมันมาก บูชาพวกมันนักก็ไปอยู่กับพวกมันเลยไป"
วันเฉลิมร้องไห้โฮ กระโดดหลบมือลำยองไปมา ลำยองกระทืบเหยียบย่ำลงไปบนกระเป๋านักเรียนของวันเฉลิมจนยับเยิน
ภายในห้องครัว เวลาต่อมา ละม่อมปอกไข่ต้ม แล้วแบ่งไข่ออกเป็นสองซีก วางใส่ลงในชามข้าว
วันเฉลิมยังร้องไห้กระซิก ม่อมปลอบไม่ให้ร้องไห้
"กินข้าวซะวัน อย่าร้องไห้เลย"
"แม่ไม่รักวันใช่ไหม พี่ม่อม แม่ถึงตีวัน"
"แม่ทุกคนรักลูกทั้งนั้นแหละแต่อาจมีบางที แม่เขาอารมณ์ไม่ดีบ้าง วันอย่าคิดอย่างนั้นนะ มันบาปรู้ไหม"
"แล้วทำไม แม่ถึงอารมณ์ไม่ดี"
"เขาก็คงเครียด เรื่องทำมาหากิน เป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อยนะวัน ต้องรับผิดชอบเยอะแยะ หลายเรื่อง เรื่องโรงเรียนน่ะ พี่ว่าวันไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงแม่เขาก็ต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้วันจนได้นั่นแหละ กินข้าวซะ"
วันเฉลิมป้ายน้ำตา จำใจตักข้าวเข้าปาก แต่น้ำตายังพาลไหลไม่หยุด
บ้านยายแล เวลากลางคืน ลำยองตักข้าวกินอย่างไม่รู้รสชาติ
"ไอ้วันมันเดินไปกลับบ้านกับโรงเรียนเนี่ยนะ" ลำยงว่า
"มันจะประจานกูให้ได้อาย ว่าไม่มีปัญญาเสียค่ารถให้มันน่ะสิ"
"ไอ้วันมันยังเด็ก มันคงไม่ได้คิดอย่างงั้นหรอกมั้ง" แลบอก
"น้อยไปสิแม่ นี่ยังมีค่าเทอม เทอมหน้าอีก ไอ้โรงเรียนหน้าเลือด"
"รู้ว่าแพง แล้วให้เรียนโรงเรียนนี้ทำไมวะ" ปอถาม
"ก็ตากวงน่ะสิ ไม่ใช่ฉันจัดแจงซะหน่อย พอมีรึเปล่าแม่ เอามาให้ฉันยืมก่อน เดือนหน้าใช้คืน" "โอย...ข้าไม่มีหรอก" แลบอก
"ก็ไหน ว่าพี่ได้มาจากคุณกวงเขาตั้งหลายหมื่น แล้วเงินมันไปไหนหมดล่ะ" ลำยงถาม
"กูลงทุนของกูโว้ย"
"การพนันน่ะมันไม่ได้ทำให้ใครรวยขึ้นมาหรอกนะ พี่ลำยอง"
"มึงไม่ต้องมาสอนกู"
"เลิกได้มันก็ดีนะโว้ย นังลำยอง ทองหยองเอ็งก็ถอดให้เขาตีราคาไปตั้งหลายเส้นแล้ว แม่เห็นแล้วก็เสียดายแทน"
"แม่น่ะแหละ เป็นคนพาฉันไปเล่น แล้วตอนนี้จะมาให้เลิกได้ยังไง"
"ใจแข็งๆ ไว้เลิกได้มันก็ดี ก่อนจะไม่มีทองให้ขาย" ชดบอก
"มึงเป็นคนนอก อย่าเสือก ไอ้ชดหุบปากไปเลย"
ชดจ๋อย หน้าม้านออกไปไกลจากวงสนทนา
"ตกลง มีให้ยืมหรือไม่มี เอ็งจะคิดดอกเท่าไหร่ก็ว่ามา"
"เงินฉันก็ต้องเอาไว้หมุน วันๆขายของกำไรมันไม่ได้มากอะไร"
ลำยองลุกพรวดเดินออกไปทันที จานข้าวที่กินไว้ยังไม่รับผิดชอบ
"กูว่ามันติดทั้งเหล้า ติดทั้งไพ่จนกู่ไม่กลับแล้วละว่ะ" ปอว่าพลางหัวเราะ
"กูไม่ขำกะมึง ตาปอ"
ลำยองปิดกล่องใส่ทองหยองใส่กุญแจเก็บคืนใส่ตู้ ทำใจลำบากเพราะทองเหลืออยู่ไม่กี่ชิ้น
เธอเอื้อมมือไปจะหยิบแก้วเหล้า แต่มือปัดโดนขวดเหล้าล้มร่วงลงพื้น
วันเฉลิมที่นอนลืมตาอยู่แล้ว ลุกขึ้นนั่งเพราะได้ยินเสียง นั่งกอดเข่าไม่กล้าเข้าไปหาแม่ เขาอยู่ในความมืดสลัวของค่ำคืนอันยาวนาน
เช้าวันใหม่ ภายในห้องครัว ข้าวสารที่เหลืออยู่แค่หยิบมือ ถูกเทลงในหม้อข้าว ละม่อมหันมามองวันเฉลิมที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เหลืออยู่แค่นี้แหละ ต้มข้าวต้มละกันนะ ใส่น้ำเยอะหน่อยจะได้กินนานๆ"
วันเฉลิมพยักหน้า ละม่อมเดินไปตักน้ำใส่หม้อข้าว
"พี่ม่อมจะบอกแม่ไหมว่า ข้าวหมดแล้ว"
"ใครจะไปกล้า วันกล้าเหรอ"
วันเฉลิมส่ายหน้า
"เดี๋ยวแม่เขาหิว เขาก็ถามเองแหละ"
ละม่อมเอาหม้อข้าวตั้งไฟ
พื้นบ้านเพิ่งถูกถูด้วยผ้าขี้ริ้วจนดูสะอาดเอี่ยม เมืองเทพสวมคัทชู ขัดมันอย่างเนี๊ยบ ก้าวเข้ามาย่ำลงบนพื้นที่เพิ่งถูอย่างไม่เกรงใจ วันเฉลิมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง เมืองเทพถอดแว่นกันแดดออก
"แม่เรายังไม่ตื่นรึไงวะ"
"ยังครับ"
เมืองเทพถือวิสาสะเดินผ่านวันเฉลิมขึ้นบันไดไปยิ่งกว่าเป็นเจ้าของบ้านเสียอีก
ภายในห้องนอน เมืองเทพจูบง้อลำยองที่หน้างอ
"งอนพี่เรื่องอะไรเนี่ย"
"ลำยองไม่ได้งอนซะหน่อย"
"ไม่งอน แล้วทำไมหน้าบึ้งจัง ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ดีกว่า เดี๋ยวพี่จะพาไปหาอะไรกินอร่อยๆแล้วจะได้ไปเปิดหูเปิดตากัน"
"ลำยองไม่อยากเล่นแล้วล่ะพี่เทพ เล่นไปก็มีแต่เสีย"
"พูดเป็นเล่น"
"จริงๆนะพี่เทพ เล่นมาไม่ถึงเดือน เงินทองมันหร่อยหรอลงไปทุกที ลำยองใจคอไม่ดีเหมือนกันนะ"
"มีพี่อยู่ทั้งคน น้องลำยองกลัวอะไร รักจะเอาดีทางนี้ก็ต้องใจสู้ ต้องกล้าได้กล้าเสีย ไม่งั้นไม่รุ่งหรอก"
เมืองเทพหอมแก้มลำยองให้กำลังใจ
"ไปเป็นเพื่อนพี่แป๊บนึงน่า..วันนี้โชคอาจจะเข้าข้างน้องลำยองก็ได้ ถอนทุนเมื่อวานคืนได้ เราจะรีบออกมาเลย...ดีไหม"
ลำยองต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก
ละม่อมพาวันเฉลิมลุยเก็บผักบุ้งกัน
"เก็บไปเยอะๆเลยวัน เอาไปแช่น้ำเก็บได้หลายวัน"
"ทำอะไรกินได้บ้าง พี่ม่อม"
"ต้มจิ้มน้ำปลา กินกลางวันนี้ละกัน"
"แล้วตอนเย็นละ"
"ต้มจิ้มน้ำปลา"
"แล้วพรุ่งนี้ละ"
"ก็ต้มจิ้มน้ำปลานี่แหละ...จะทำอะไรได้ ก็แม่วันเขาไม่ได้ให้ค่ากับข้าวซักบาท เงินซื้อน้ำมันหมูยังไม่มีเลย สิ้นเดือนเงินเดือนพี่จะมีให้รึเปล่า ก็ไม่รู้"
"แม่ไปทำงาน เดี๋ยวแม่ก็ได้เงินมาเองแหละ"
"ไม่ต้องมาปลอบใจกันหรอก"
"ก็วันอยากให้พี่ม่อมอยู่กับวันนานๆนี่นา"
"แล้วเรารู้ไหมว่า แม่เขาไปทำงานอะไร"
วันเฉลิมส่ายหน้า
"งานอะไร พี่ม่อม"
"อย่ารู้เลยเรา... เป็นเด็กเป็นเล็ก"
สันต์กลับมาที่เรือนแพ นั่งฟังเรื่องราวอย่างปวดใจ
"เขารู้กันไปทั้งซอยว่า มันได้ผัวใหม่แล้วด้วย ก็ไอ้พวกเล่นด้วยกันน่ะแหละ มันคงคิดว่าได้อย่างใจล่ะคราวนี้ เห็นว่าทองหยองก็ต้องถอดออกตีราคากันกลางวงแล้ว อีกหน่อยมันก็หมดตัว เชื่อแม่สิ" ปั้นว่า
"ทำไมถึงได้โง่ยังงี้ ไม่มีใครรันทดบ้าง เลยรึไงครับแม่"
"จะเอาอะไรกับอีแลมัน มันก็เล่น...แค่ทุนน้อยหมดตัวก็กลับบ้าน"
"ไม่มีการศึกษาก็ไม่รู้ไม่เท่าไม่ทันชีวิต ยังงี้แหละ คนอย่างนังลำยองมันเห็นชีวิตเป็นเรื่องเล่นๆ""ตัวคนเดียวก็ช่างเถอะครับ จะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกก็ตามใจสิ แต่นี่ลูกทั้งคน ทำไมมันไม่มีความคิด"
"แต่มันก็มีปัญญาจ้างคนใช้ใหม่นะ วันก่อนยังโผล่มาซื้อของที่นี่ แม่เลยพอจะรู้ข่าวไอ้วันมันบ้าง"
เทวียกจานขนมเข้ามาพอดี
"พ่อคะ แม่คะ ลองชิมขนมเจ้านี้ดูหน่อยสิคะ"
ทุกคนหยุด .... ความเงียบเข้าครอบคลุม สันต์หน้าเครียดจนเทวีรู้สึกได้
"คุยเรื่องวันเฉลิมอีกแล้วเหรอคะ"
"ผมขอโทษ...พาคุณมาเยี่ยมพ่อกับแม่ทีไร ก็ไม่พ้นเรื่องนี้"
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยค่ะ เรื่องของคุณ ความทุกข์ใจของคุณก็เป็นเรื่องของฉันเหมือนกัน"
วันเฉลิมที่นั่งก้มหน้าที่กุฏิหลวงตาปิ่น สันต์ลูบหน้าลูบหลัง
"ผอมไปเยอะเลยนะลูก"
"แม่เอ็งมัวแต่อยู่ข้างนอก อยู่ไม่ติดบ้านละสิ" หลวงตาปิ่นว่า
"แม่ไปทำงานครับ บางทีก็กลับดึก"
ผู้ใหญ่ต่างสบตากันไม่อยากพูดเรื่องลำยองเล่นไพ่ให้สะเทือนใจเด็ก
"ปู่กับย่า ฝากกับข้าวมาให้วันเยอะแยะเลยนะลูก"
วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะ สันต์ใจหายวาบ น้ำตาซึม รู้ดีว่าวันเฉลิมต้องเจออะไรมากกว่าที่รู้มาแน่
"ไม่มีอะไรกินจริงๆ เอ็งต้องมาหาหลวงตาที่นี่นะไอ้วัน"
"ครับ"
"ปีหน้าก็ขึ้นประถมหนึ่งแล้ว แม่เขายังจะให้เรียนที่เก่ารึเปล่าลูก"
"วันยังไม่รู้เลยครับ"
"ไม่รู้อะไรซักอย่าง เอ็งต้องหัดกล้าพูดกับแม่เขานะไอ้วัน อยากได้อะไรก็ต้องบอกให้เขารู้บ้าง ไม่ใช่ให้เขากำหนดชีวิตเอ็งฝ่ายเดียว"
"จะลำบากยังไง วันก็อย่าทิ้งการเรียนนะลูก ถึงแม่เขาจะส่งเสียไม่ไหว วันก็ต้องมาบอกพ่อนะ เข้าใจไหม พ่อจะเป็นคนส่งเสียเอง"
"ครับ"
วันเฉลิมเช็ดน้ำตาป้อย
ละม่อมรับถุงกระดาษใส่กับข้าว และข้าวสารจากเทวี
"มีทั้งของสด ของแห้งนะจ๊ะ"
"ไม่ต้องทนกินผักบุ้งต้มจิ้มน้ำปลาแล้วนะวัน"
"อะไรนะ นี่อดอยากกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ แล้ววันทำไมไม่บอกพ่อ ไปหาปู่กับย่าก็ได้"
วันเฉลิมก้มหน้านิ่ง
"คุณลำยองแกสั่งห้ามเอาไว้ค่ะ ไม่งั้นแกจะตี" ละม่อมบอก
"มันจะมากไปแล้ว"
เทวีแตะแขนสันต์ปรามอารมณ์เดือดที่จะเกิดขึ้นต่อหน้าเด็ก
"สันต์คะ"
สันต์กดข่มความโกรธ หยิบเงินออกมาหนึ่งร้อยยื่นให้วันเฉลิม
"เงินนี่เก็บเอาไว้นะลูก เอาไว้ใช้เวลาเดือดร้อน"
สันต์เอาเงินใส่มือลูกกำมือเล็กๆปั้นไว้
ลำยอง ผลักประตูรั้วเข้ามา ไม่ทันมองว่าใครเป็นใคร ก็เรียกละม่อม
"อีม่อม เอาน้ำเย็นๆมากินหน่อยโว้ย"
ทุกคนหันมามอง ลำยองเผชิญหน้าสันต์
"มาทำไม บ้านฉัน ใครอนุญาตให้เข้ามา"
"ลูกน่ะ เลี้ยงไม่ไหวก็บอกมาคำเดียวจะได้เอาไปเลี้ยงเอง"
"ไม่ต้องมาอวดรวยแถวนี้"
"ไม่เกี่ยวกับรวยจน แต่มันเป็นเรื่องสำนึกความรับผิดชอบเลี้ยงลูก เคยมองเข้าไปในตาลูกบ้างไหม เคยเห็นความทุกข์ของลูก บ้างรึเปล่า"
"ไอ้วัน มึงสาระแนฟ้องอะไร ฟ้องว่ามึงต้องเดินไปโรงเรียน ต้องอดๆอยากๆ ไม่มีอะไรกิน งั้นเหรอ เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวกูจะตีให้ตายเลย"
วันเฉลิมหน้าตื่นเพราะแม่เสียงดังขึ้นทุกที ละม่อมดึงวันเฉลิมเข้าบ้าน
"หุบปากเดี๋ยวนี้ อย่าหยาบคายต่อหน้าลูก"
"กูเป็นของกูอย่างงี้ จะทำไม อ้อ...เนี่ยเหรออีเมียใหม่ หน้าจืดๆซีดๆ ยังคิดจะเอามาเย้ยกูอีก"ลำยองหัวเราะใส่ เทวีใจเต้นแรง ไม่ใช่โกรธ แต่เพราะไม่เคยเจอคนชั้นต่ำอย่างนี้มากกว่า
"อย่ามาลามปามถึงคนอื่น ส่องกระจกดูแลตัวเองให้ดี เหมือนอีผีบ้าเข้าไปทุกวัน ติดทั้งเหล้า ติดทั้งบ่อน ไม่รู้จักอับอายลูกบ้าง"
"มันลูกกู กูจะเลี้ยงมันยังไงก็เรื่องของกู"
สันต์กำมือแน่นโกรธจัดกับท่าทางกวนตีนของลำยอง เขาโกนเข้าไปในบ้าน
"วัน ไปกับพ่อเดี๋ยวนี้เลย อย่าอยู่มันเลยบ้านหลังนี้...วัน"
"ไอ้วันมันลูกกตัญญูโว้ย มันรักแม่มัน มันไม่มีวันไปอยู่กับพ่อเฮงซวยตบตีแม่มันหรอกโว้ย"
"วัน...ไปอยู่กับพ่อ"
วันเฉลิมนั่งกอดเข่า ซุกตัวอยู่มุมหนึ่
เสียงผู้ใหญ่ทะเลาะกัน เสียดแทงเข้าไปในหัวใจ
"ออกมาสิไอ้วัน ไปอยู่กับพ่อใจยักษ์ใจมารของมึงซะ เขามีเมียใหม่แล้วด้วย มึงมากราบตีนแม่เลี้ยงมึงซะ เขาจะได้เมตตามึงมากๆ ไอ้หมาหัวเน่า"
วันเฉลิมเช็ดน้ำตาป้อย ๆ
ในเวลากลางคืน ขวดเหล้าที่หมดแล้วกลิ้งมารวมกัน วันเฉลิมเดินเข้ามาในห้องแม่ เห็นลำยองนอนแผ่หรากับพื้นหมดสภาพ
"แม่ครับ แม่ ขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะครับ"
ลำยองเหวี่ยงแขนขาปัดป้องอ้อแอ้ไม่เป็นคำ วันเฉลิมพยายามดึงแม่ลุกขึ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ จึงไปหยิบหมอนกับผ้าห่มบนเตียงลงมา เอาหมอนรองให้แม่หนุนหัวแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมให้แม่
ลำยองเสียงอ้อแอ้
"ไอ้วันเหรอวะ"
"ครับแม่... วันเอง"
"พ่อมึงอุตส่าห์มารับ ทำไมมึง ไม่ไปอยู่กับพ่อมึงวะ"
"ถ้าวันไปแล้วใครจะอยู่ดูแลแม่ล่ะครับ"
ลำยองปรือตามองลูกไม่เต็มตา เสียงพูดคุยของแม่ลูกเหมือนคาบเกี่ยวระหว่างความจริงกับความฝัน
สันต์ร้องไห้ด้วยความเจ็บใจ ปวดใจที่เฉลียงริมน้ำ เทวีเดินเข้ามาหา จับแขนปลอบใจ
"มันเป็นแม่ประสาอะไรกัน ใจคอมันทำด้วยอะไร มันถึงจะดึงลูกกูลงนรกกับมัน"
ปั้นกับสินนั่งดูอยู่ไกลๆ ทุกข์ใจไม่แพ้กัน
"เขาเป็นคนทิฐิมานะมากค่ะสันต์ ซักวันเขาคงจะเรียนรู้เอง"
"ผมห่วง แต่ลูก"
"เราไม่ได้คิดที่จะทอดทิ้งแกนี่คะ เพียงแต่วันนี้ทำได้ดีที่สุดเท่านี้เอง วันข้างหน้าต้องดีกว่านี้ค่ะอย่าเพิ่งสิ้นหวังเลย"
สันต์ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา
ขวดเหล้ามากมาย ผลงานการดื่มของลำยอง ถูกนับและขนขึ้นรถเข็นรับซื้อของเก่า วันเฉลิมช่วยขนขวดอย่างขันแข็งจนเสร็จ คนซื้อของเก่านับเงินแล้วส่งให้ละม่อม ยี่สิบห้าบาท
"วันหลังมาอีกนะลุง ยังมีเรื่อยๆแหละ ขวดเนี่ย" ละม่อมบอก
คนซื้อของเก่าเข็นรถออกไป
ละม่อมยื่นเงินให้วัน
"วันเก็บไว้เหอะ"
"พี่ม่อมน่ะแหละ เอาไว้ซื้อกับข้าวไง"
"มันไม่ใช่ขวดพี่นะ"
" งั้นวันเอาไปให้แม่ดีกว่า แม่จะได้เอาไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟ"
ลำยองเพิ่งตื่นนอน หัวยังกระเซอะกระเซิง คราบเครื่องสำอางบูดคาหน้า เพราะเมื่อคืนน้ำท่าก็ไม่อาบ วันเฉลิมเข้ามาหา กำเงินในมือ สีหน้าภูมิใจ
"แม่ครับ"
"นังม่อมมันหุงข้าวให้กินรึยัง"
"กินแล้วครับ ... แม่ครับ"
วันเฉลิมยื่นเงินในมือไปตรงหน้าลำยอง ยิ้มให้
"ค่าน้ำ ค่าไฟครับ วันให้แม่"
"เอ็งไปเอาเงินมาจากไหน"
"วันขายของได้ครับ"
"ของอะไร"
"ขวดเหล้าของแม่ไงครับ ลุงเขาให้ตั้งยี่สิบห้าบาท อาทิตย์หน้าเราจะมาซื้ออีกครับ"
ลำยองปัดเงินในมือวันเฉลิม เงินร่วงกระจาย วันเฉลิมตกใจ
"กูตื่นมา มึงก็เอาเรื่องเฮงซวยมาให้กูแต่เช้าเลยนะไอ้วัน กูจะตีมึงให้มือหักเลย"
ลำยองเดินไปคว้าไม้ วันเฉลิมถอยไปจนชิดฝาบ้าน ตกใจและไม่เข้าใจอารมณ์แม่
ลำยองกระชากแขนวันเฉลิมออกมาอย่างแรง
"ทุกวันนี้ชาวบ้านเขาก็นินทากูสนุกปากกันไปทั้งซอยแล้ว มึงยังทำให้กูต้องขายขี้หน้าอีก ว่าหมดปัญญาทำเงินแล้วถึงกับต้องขายขวดกิน ไอ้ลูกเฮงซวย ไอ้ลูกเวร ไอ้ลูกอกตัญญู"
ลำยองตีวันเฉลิมด้วยความโกรธไม่ยั้งมือ วันเฉลิมเต้นหยอย ๆ หลบไม้เรียวของลำยองไปมา
ยายแล พูดขึ้นที่เพิงก๋วยเตี๋ยว
"ก็ดีแล้วนี่หว่า ตัวแค่นี้มันยังรู้จักทำมาหากิน ไอ้ปานไอ้แป้งซะอีก โตเป็นควายแล้วมันเคยเอามาให้ข้าซักบาทไหม ไม่มี๊"
ลำยองนั่งกินก๋วยเตี๋ยว
"ฉันอายชาวบ้านเขา แม่เข้าใจไหม คุณลำยองอยู่บ้านหลังเบ้อเริ่ม แต่ต้องขายขวดกิน คนมันจะนินทาหัวเราะเยาะฉันขนาดไหน"
แลได้แต่ตาปริบๆ ลำยงถอนใจ ตาปอหัวเราะบอก
"อ้อ...ตอนกูเดินเข็นฝรั่งดองขาย มึงก็คงอายชาวบ้านเขาเหมือนกัน"
"มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะพ่อ"
"ฉันถามจริงๆเหอะ แล้วที่ชาวบ้านเขานินทากันว่าพี่เป็นอีขี้เมา แถมเข้าบ่อนทุกวันไม่ทำมาหากินพี่ไม่อายบ้างเหรอ" ลำยงถาม
"นั่นมันความสุขของกู กูกินเหล้าเข้าบ่อนก็เงินกู ไม่ได้ไปกินไปเล่นบนหัวใครละกัน"
"พี่ไม่อาย แต่พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าไอ้วันมันอาย"
"มันต่างหากทำให้กูอาย มันไปแบมือขอเงินอีปั้นยังกะขอทาน กูเสียหน้าขนาดไหน มึงคิดดู"
"ฉันขอพูดตรงๆนะ...พี่ลดทิฐิลงบ้างเถอะ สงสารไอ้วันมัน ยอมรับความจริงให้ได้ว่า พี่เลี้ยงมันไม่ไหว คืนไอ้วันให้พี่สันต์เขาเอาไปเลี้ยงต่อเถอะ จะรั้งมันไว้ทำไม"
"กูไม่ให้ซะอย่างมีอะไรไหม พวกมันถีบหัวกูออกมา แล้วมึงจะไม่ให้กูเอาคืนพวกมันได้ยังไง"
หลวงตาปิ่นคุยกับวันเฉลิม
"เงินนั่นเอ็งก็เก็บเอาไว้ให้ดี เอาไว้ซื้อกับข้าว ซื้อขนม"
"แม่เอาไปแล้วครับ"
"เออ...ดีนี่หว่า ยังงี้ก็มีด้วย สุดท้ายก็เอาไปหมดกับเหล้า กับบ่อน แม่เอ็งนี่อาการหนักเกินเยียวยาแล้วละมัง ไอ้วัน"
"ตะก่อนวันยังเคยเห็นแม่หัวเราะบ้าง แต่เดี๋ยวนี้วันไม่เคยเห็นเลย"
"ทั้งเหล้า ทั้งการพนันมันก็เหมือนผีร้ายน่ะแหละวะ ไอ้วัน ถ้ามันได้เข้าสิงใครแล้วละก็ มันไม่ยอมออกง่ายๆหรอก ยิ่งถ้าใจอ่อนกับมัน มันยิ่งได้ใจ มันจะครอบงำคนคนนั้นจนไม่เหลือความเป็นคนเชียวละ"
"งั้นที่แม่เป็นยังงี้ ก็ไม่ใช่ตัวจริงๆ ของแม่ใช่ไหมครับ หลวงตา"
วันใหม่ ที่บ่อนใกล้บ้าน ลำยองหน้ามีเลือดฝาดขึ้น เพราะวันนี้เหมือนดวงดี เล่นและโกยเงินเข้ามาหน้าตักตลอด เมืองเทพเข้ามาประกบด้านหลัง
"วันนี้น้องลำยองมือขึ้นนี่"
"ลำยองต้องหาเงินไปจ่ายค่าเทอม ค่ารถโรงเรียนให้ไอ้วันมัน"
"ไอ้ลูกชายน้องลำยองคนนี้มันตัวเฮงนะเนี่ย"
"ลำยองกะว่าจะเล่นวันนี้วันสุดท้ายแล้วล่ะ พี่เทพ"
"อ้าว แล้วยังงี้พี่ก็เหงาสิ"
"เสียดายทอง ถอดไปตั้งหลายเส้นแล้ว...ขอคืนมาซักเส้นสองเส้นก็ยังดี ไม่มีทองใส่ลำยองไม่ค่อยมั่นใจ ยังไงก็ไม่รู้"
"โธ่...พี่ซื้อให้ใส่เมื่อไหร่ก็ได้ ไอ้ทองพวกนี้มันสมบัติผลัดกันชม"
ลำยองพูดไม่ออก
ลำดวนหน้าเปลือยๆ โทรมๆ เพราะเพิ่งตื่นนอน กินก๋วยเตี๋ยวอยู่ที่เพิง
"เขาให้เองทำอะไรบ้างวะ ข้าเห็นเองกลับบ้านเอาเกือบสว่างทุกที" ลำยงถาม
"งานร้านอาหารมันก็ยังงี้แหละ บางทีแขกเขาก็ติดลมนั่งยันเช้า ฉันก็ต้องคอยชงเหล้านั่งคุยเป็นเพื่อนเขา"
"เงินเดือนเขาให้เอ็งเท่าไรวะ อดหลับอดนอนขนาดนี้" แลถาม
"สามร้อย"
"เวร...มันก็เท่าเงินเดือนคนใช้นังลำยองมันนี่หว่า"
"แม่จะเอางานฉันไปเปรียบงานคนใช้ได้ยังไง สามร้อยน่ะเขาให้เป็นค่าเข้างานเฉยๆ ไม่ให้ขาดงาน ทุกคนเขาหวังติ๊ปกันทั้งนั้นแหละ เพื่อนฉันบางคนเฉพาะติ๊ปคืนนึงได้เป็นพันก็มีนะ"
"ได้เยอะยังงี้ เอ็งไม่ไปทำกะมันวะ ยัยแล คุยน้ำไหลไฟดับอย่างเอ็งข้าว่าแขกคงชอบว่ะ" ปอว่า
"เขาเอาแต่สาวๆ เหี่ยวๆอย่างแม่ใครเขาจะอยากดู" ลำดวนบอก
"ข้าว่าเอ็งหางานกลางวันทำไม่ดีกว่าเรอะลำดวน" ลำยงบอก
"งานสบาย เงินดียังงี้มั นไม่มีอีกแล้วพี่ลำยง"
"กลับบ้านค่ำมืดดึกดื่น ยังไงมันก็อันตราย"
"ถ้าดวงมันจะซวย กลางวันกลางคืนมันก็ซวยทั้งนั้นแหละ เลือกได้ที่ไหนล่ะ นี่มันงานในฝันของฉันเลยละ ได้แต่งตัวสวยๆ ได้แต่งหน้า ทำผมทุกวัน ฉันได้เจอคนดีๆ ตั้งเยอะแยะ ใครจะไปรู้ โชคอาจจะเข้าข้างฉันซักวันก็ได้...ฉันไม่มีวันเลิกงานนี้หรอก"
วันเฉลิมเดินออกมาจากวัด ผ่านมายังทางเดินในชุมชน ปานลุกลี้ลุกลน มองหน้ามองหลัง เหมือนคอยใคร
"น้าปาน"
ปานสะดุ้งสุดตัว
"ตกใจหมดเลย ไอ้วันเอ็งมาทำอะไรแถวนี้วะ"
"วันมาหาหลวงตา ...น้าปานคอยใคร"
"เรื่องของข้า เอ็งจะไปไหนก็ไป ไป"
วันเฉลิมเดินออกมา ปานเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"ไอ้วัน...เดี๋ยว"
วันเฉลิมหันกลับมา
"เอ็งอยากได้ตังค์กินหนมไหม"
วันเฉลิมเดินเข้ามามองหา เห็นวัยรุ่นและชาวบ้านจับกลุ่มกันอยู่มุมหนึ่ง
"เฮ้ย"
คนกลุ่มนั้นหันพรึ่บมาเห็นตำรวจก็ตกใจ วันเฉลิมหันกลับมามอง แต่ไม่ได้มีทีท่าตกใจแต่อย่างใด
"ทำอะไรกัน"
ตำรวจพรวดพราดตามวันเฉลิมเข้ามา กลุ่มวัยรุ่นวงแตก วิ่งหนีกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง
ตำรวจวิ่งผ่านวันเฉลิมไล่ตะครุบจับตัววัยรุ่น แต่จับไม่ได้ซักคน วันเฉลิมตื่นตะลึง งง เกิดอะไรขึ้น
สันต์ จะไปกุฎิหลวงตาปิ่น ผ่านมาเห็นลูกชายเดินสวนมา ในมือล้วงกระเป๋ากางเกงกำห่อของไว้
"วัน...พ่อกำลังจะไปหาที่กุฎิหลวงตาอยู่พอดี"
"วันต้องกลับบ้านแล้วครับ"
วันเฉลิมมองหาปาน
"หาใครลูก"
"น้าปานครับ วันจะคืนของน้าปาน"
"ของอะไร"
วันเฉลิมล้วงหยิบห่อกระดาษหนังสือพิมพ์ ห่อเล็กๆ ออกมา สันต์ดึงห่อกระดาษไปจากมือวันเฉลิม ค่อยๆ แกะห่อกระดาษออกดู
อ่านต่อพรุ่งนี้ เวลา09.30น.
ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 6 (ต่อ)
สันต์จูงวันเฉลิมเดินลิ่วๆมาจนถึงเพิงก๋วยเตี๋ยว ปานเห็นสันต์พาวันเฉลิมมาก็จะหลบวูบออกไป
"เดี๋ยวก่อนปาน...ทำไมทำยังงี้"
สันต์คว้าคอเสื้อปาน
"ทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
"ไม่ได้ทำอะไรแล้วจะหนีทำไม"
"แม่...พี่สันต์จะต่อยฉัน"
"มันจะมากไปแล้วไอ้สันต์ จู่ๆ จะมาทำลูกข้า"
"อย่าเข้าข้างลูกไม่ลืมหูลืมตาน้าแล"
"ไอ้ปานมันทำอะไรพี่สันต์" ลำยงถาม
"จะพูดเอง หรือให้พี่เป็นคนพูด"
"ฉันแค่จะแบ่งค่าขนมไอ้วันมัน ทำไม...ไม่ได้รึไง"
"อย่าเอาแต่ดีเข้าตัว รู้ไหมว่าไอ้ที่ทำมันผิด"
"ตกลงมันทำอะไรวะ" ปอถาม
สันต์วางห่อแค็ปลงบนโต๊ะ
"มันหลอกใช้เจ้าวันส่งของให้พวกขี้ยาตบตาตำรวจ"
ปอเอาห่อกระดาษแกะออกดู
"เฮ้ย...นี่มันแค็ปนี่หว่า"
แลอ้าปากค้าง
"ไอ้ปาน เดี๋ยวนี้ริอ่านทำเรื่องชั่วๆ แล้วนะเอ็ง บ้านไม่อยากอยู่อยากเข้าไปอยู่ในตะรางนักใช่ไหม" ลำยงถาม
"ฉันก็แค่เป็นคนส่งของ ไม่ใช่คนขายเองซะหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้" ปานว่า
ปอตบกะโหลกปาน
"เอ็งพูดได้ยังไงว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยิ่งเอาไอ้วันมันไปเกี่ยวข้องด้วยยังงี้ มีสมองบ้างไหม"
ปอตบกะโหลกอีกที
"ฉันก็ทำมาหากินของฉัน"
"เอ็งไม่ต้องมาเถียงข้างๆคูๆ มีสมองมันก็ต้องแยกได้ว่าอะไรถูกอะไรควร"
แลตีปอ
"ไอ้ปอ...มึงตีหัวมัน มันยิ่งโง่เข้าไปใหญ่ มันลูกกูนะโว้ย"
ทุกคนทะเลาะล้งเล้งกันเป็นเรื่องเป็นราว สันต์ระอา วันเฉลิมที่ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
สันต์พาวันเฉลิมมาส่งถึงหน้าบ้าน
"วัน...ทีหลังอย่าเชื่อใคร ไว้ใจใครง่ายๆนะลูก ไม่อย่างนั้นจะเดือดร้อนไปถึงทุกคน"
"น้าปานบอกว่า จะแบ่งตังค์ให้วันกินขนม"
"อย่าเห็นแก่เงินเล็กๆ น้อยๆ จนลืมผิดสิลูก ของในห่อนั่นมันเป็นของไม่ดี มันเป็นของผิดกฎหมาย"
"วันแค่อยากได้ตังค์จะได้ช่วยแม่ได้บ้าง"
สันต์ถอนใจ แล้วหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า
"เงินนี่ค่ารถโรงเรียนกับค่าเทอม เทอมหน้านะลูก บอกแม่เขาให้สละเวลาไปจ่ายโรงเรียนเขาซะ"
สันต์ยื่นเงินให้วันเฉลิม วันเฉลิมไหว้แล้วรับเงินมาจากสันต์
ลำยองออกมาจากวงไพ่แล้ว นับเงินค่ารถเป็นเงิน 150 บาท ค่าเทอม 300 บาท ได้ครบแล้ เธอพับเงินยัดเก็บใส่มุมหนึ่งของกระเป๋า เมืองเทพเข้ามาหา
"ไม่มีอะไรตื่นเต้นเลยวันนี้ ไปบ่อนเฮียหลงกันดีกว่า น้องลำยอง"
"ลำยองอยากกลับบ้านมากกว่า จะเอาเงินค่ารถ ค่าเทอมไปให้ไอ้วันมันก่อน"
"เสียเวลาน่า..ให้เมื่อไหร่ก็ได้"
"ลำยองอยากเลิกเล่นแล้วพี่เทพ"
"ใจเสาะจัง..ตามใจนะ แล้วแต่ลำยอง เลิกแล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีก คิดถึง พี่มาบ้านก็แล้วกัน"
เมืองเทพไม่ยื้อ หอมแก้มลำยองฟอดนึงแล้วลุกออกไปทันที ลำยองนิ่
งั้นไปอึดใจ หันกลับไปมองแว่บนึง ต่อสู้กับใจตัวเองกอดกระเป๋า แล้วต้องตัดสินใจ
ลำยองตะโกนเรียก "พี่เทพ"
กุฎิหลวงตา เวลาบ่ายจัด สินคุยกับหลวงตาปิ่น
"ไอ้วันมันก็แค่อยากหาเงินช่วยแม่มัน มันไม่รู้หรอกว่า อะไรผิด อะไรถูก"
"ไอ้ปาน นี่มันน่าแพ่นกบาลนัก"
"ยังงี้ก็ไม่รู้จะโทษใคร"
"โทษไอ้คนเป็นพ่อเป็นแม่น่ะสิ ที่มันไม่รู้จักอบรมสั่งสอนลูกมัน"
"ก็ไอ้คนเป็นพ่อเป็นแม่มันก็เป็นซะเอง แล้วมันจะยังไงล่ะหลวงพี่ จะให้โทษเวรกรรมรึไง"
"สังคมทุกวันนี้มันซับซ้อนขึ้นทุกที โยมสิน พวกคนมันมุ่งแต่อยากมีอยากได้ ตัวใครตัวมัน ไม่สนใจผิดชอบชั่วดีกันแล้ว ทางที่ดีที่สุดก็คงต้องสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองล่ะมัง หมอเขายังมีวัคซีนป้องกันโรคนี่ สังคมแย่ ๆ มันก็คงต้องอาศัยจิตใจที่แข็งแกร่ง มั่นคงต่อสู้กับมันล่ะมัง ถึงจะรอดได้"
เวลาเย็น วันเฉลิมหัดตอกไข่ ไข่เป็ดถูกตอกและเทเนื้อไข่ลงชาม
"ต้องระวังนะ อย่าให้แรงเกินไป" ละม่อมคอยสอน
ละม่อมตีไข่ให้ดูเป็นตัวอย่าง แล้วส่งชามกับส้อมให้
"เอ้าลองตีไข่ดูซิ"
วันเฉลิมตีไข่
"มีผักอะไรก็ใส่ลงไปได้ เวลาใส่น้ำปลาก็ต้องระวังนะ เยอะไปมันจะเค็ม เอ้า...มาเร็ว น้ำมันร้อนแล้ว"
ละม่อมรับชามไข่มาเทลงใส่กระทะน้ำมัน
"ไม่ยากหรอก เห็นไหม หัดทำเอาไว้นะวัน วันหลังจะได้ทำกินเองได้ เผื่อไม่มีใครทำ ให้"
"ก็ พี่ม่อมไง"
วันเฉลิมมองหน้าละม่อมนิ่ง
"หัด ๆ เอาไว้เหอะไม่เสียหายหรอก เวลาลำบากจะได้ไม่ต้องไปพึ่งใครพึ่งตัวเองให้ได้ซะก่อน"
อาหารมื้อเย็น ได้แก่ ไข่เจียว, ผัดผักบุ้ง ถูกวางบนโต๊ะ วันเฉลิมนั่งดูโทรภาพ ยังไม่ยอมกินข้าว
ละม่อมยกน้ำดื่มเข้ามา
"อ้าว...มัวแต่ดูโทรภาพ กินข้าวด้วยสิวัน"
"วันยังไม่อยากกินหรอก วันจะรอแม่ก่อน วันอยากให้แม่กินไข่เจียวที่วันช่วยทำ"
"อยากอวดแม่เขานะเหรอ พี่ว่าอย่าเลย แม่เขาอาจจะกลับดึกก็ได้"
วันเฉลิมนิ่ง
"เอางี้...แบ่งไว้ครึ่งนึง ยังไงก็ยังอวดเขาได้อยู่"
ละม่อมเอาช้อนผ่าแบ่งไข่เจียว
"วันเอานิดเดียวก็พอ เหลือไว้ให้แม่เยอะ ๆ แม่กลับมาคงหิวนะพี่ม่อม"
"ใจดีเกินไปรึเปล่าเรา"
"แม่ทำงานหนักนะ พี่ม่อม"
ละม่อมขี้เกียจพูดให้สะเทือนใจ
"งั้นก็กินผักชักเยอะ ๆ ผักมีประโยชน์นะ"
วันเฉลิมตักข้าวกิน
ทีวีจบรายการสุดท้าย ปิดสถานีแล้ว..หน้าจอเป็นเม็ดซ่า ละม่อมเข้ามาหมุนปุ่มปิดทีวี วันเฉลิมนั่งหาวนอนตาปรือ
"เข้านอนเถอะวัน"
วันเฉลิมลุกไปดูที่หน้าต่าง
"อย่ามามัวนั่งคอยแม่เขาเลย ไม่รู้กี่ทุ่มกี่ยามเขาถึงจะกลับ นอนดึกพรุ่งนี้ตื่นสาย เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก"
"พี่ม่อมหาข้าวให้แม่กิน อย่าลืมบอกแม่ด้วยนะว่า ไข่เจียวน่ะ"
"ไม่ลืมหรอก...จะบอกว่าวันทำเองเลยก็ได้"
วันเฉลิมเดินเข้าห้องไป
บ่อนกลางเมืองเวลาดึกต่อเนื่องมา ลำยองเดินเข้ามาหาเมืองเทพที่หน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับไฮโลวงหนึ่
"พี่เทพ....กลับกันเหอะ"
เมืองเทพลุ้นลูกเต๋า
"ถ้าพี่ยังไม่กลับ ลำยองกลับก่อนนะ"
เปิดถ้วย เมืองเทพเซ็งเสียเงินบาทสุดท้าย ลำยองเดินออกมาจะกลับบ้านจริง ๆ แต่เมืองเทพรีบตามฉุดรั้งตัวไว้
"เหลือเท่าไร เอามาแก้มือก่อน"
"หมดแล้วพี่ ลำยองก็เกลี้ยงเหมือนกัน"
"อย่ามาโกหกกันหน่อยเลยน่า"
เมืองเทพดึงกระเป๋า ลำยองพยายามยื้อ แต่สู้แรงเมืองเทพไม่ไหว เมืองเทพเจอเงินที่ลำยองเม้มแยกเอาไว้
"พี่อย่าเอาไปเลย ลำยองจะเอาไว้จ่ายค่าเทอมไอ้วันมัน"
"น้องลำยองไม่รักพี่ ไม่เชื่อในมือพี่แล้วเหรอ"
"เอาไว้วันหลังค่อยกลับมาดีกว่าพี่"
"ทีของกูมึงเอาไปตั้งเท่าไหร่ กูยังไม่ได้ทวงสักคำ"
ลำยองจ๋อยเป็นครั้งแรกที่เมืองเทพเกรี้ยวกราดใส่ เขากระชากเงินไปจากมือลำยอง แล้วมุดกลับไปที่วงไฮโล
เช้าวันใหม่ วันเฉลิมติดกระดุมเสื้อนักเรียน แต่งตัวด้วยตัวเอง แล้ววิ่งไปเปิดประตูห้องลำยองอย่างระวังไม่ให้เสียงดัง แต่ไม่มีใครอยู่ในห้อง ละม่อมขึ้นบันไดมา
"วัน...เสร็จรึยัง จะได้กินข้าว"
"พี่ม่อม....แม่อยู่ไหน"
"เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาหรอก...พี่น่ะหลับ ๆ ตื่น ๆ กลัวเขามาเรียกจะเข้าบ้านไม่ได้"
"แล้วแม่ไปไหนล่ะ พี่ม่อม"
"ที่บ้านแฟนเขาล่ะมัง ไม่ต้องไปห่วงเขาหรอก เราน่ะจะไปโรงเรียนไม่ทัน รีบไปกินข้าวไป"
วิมลใส่บาตรเสร็จพอดี วันเฉลิมเดินลิ่วๆมา
"พี่วัน พี่วัน" สมฤดีเรียก
"พ่อวัน จะไปไหนล่ะลูก"
"ไปโรงเรียนครับคุณยาย"
"แล้วทำไมไม่รอขึ้นรถล่ะลูก"
"ไม่ได้ให้เงินเขา เขาไม่รับแล้วครับ"
"อะไรกัน จะเดินไปยังไงไหว มันไกลนะลูก"
วันเฉลิมยิ้ม
"วันเดินมาหลายวันแล้วครับ"
"แล้วแม่เขาว่ายังไง"
"แม่ทำงานหาเงินอยู่ครับ แต่วันได้เงินมาแล้ว พ่อให้มา"
"ก็ยังดีลูก ทีหลังขาดเหลืออะไรก็บอกยายได้นะ พ่อวันไม่ได้ตัวคนเดียว ลำบากยังไงก็ยังมีคนที่เขาเต็มใจจะช่วยเหลือนะลูกนะ เอาขนมติดไปกินด้วยลูกไป"
วิมลยื่นขนมในห่อใบตองให้วันเฉลิม วันเฉลิมไหว้แล้วรับขนมมา
"พี่วันไปโรงเรียน" สมฤดีบอก
"ใช่ลูก... พอหนูสมโตอีกหน่อยก็จะได้ไปโรงเรียนกับพี่วัน ดีไหม"
สมฤดีพยักหน้าหงึกหงัก วันเฉลิมยิ้ม อยากมีน้องสาวน่ารักๆยังงี้จัง
อ่านต่อเวลา 17.00น.
ลำยองในชุดเดิมสภาพโทรม ไม่ได้กลับบ้าน แวะที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"ฉันก็ไปนอนบ้านพี่เทพเขาน่ะแหละ"
"ก็ยังดี ข้านึกว่าเอ็งถึงขั้นนอนในบ่อนซะแล้ว" แลว่า
"นอนในบ่อนแล้วมันเป็นยังไงแม่ ฉันก็เห็นเขานอนกันเยอะแยะไป"
ลำยงยกก๋วยเตี๋ยวมาวางให้พี่สาว
"มันเป็นยังไง มันก็ทุเรศน่ะสิ"
ปอหัวเราะ
"พ่อหัวเราะเยาะฉัน"
"เออ...อีกหน่อยข้าว่าเอ็งก็ไม่พ้นนอนข้างถนนหรอกว่ะ ถ้าขืนเอ็งยังไม่เลิกเล่น"
"เอ็งไม่สงสารไอ้วันมันบ้างหรือไงวะ ปล่อยมันอยู่บ้านคนเดียว"
"คนเดียวที่ไหน คนใช้ก็อยู่แล้ว ที่ฉันอดตาหลับขับตานอนเนี่ย ก็ไปหาเงินมาส่งเสียให้มันเรียนหนังสือน่ะแหละ"
"พี่ก็เอาสีข้างเข้าถูยังงี้ทุกที เลิกได้ก็เลิกซะเถอะไอ้ไฮโลเนี่ย วันนี้มันยังไม่สายไปหรอก แต่ถ้าพี่ถลำลึกลงไปกว่านี้พี่จะไม่มีแม้แต่บ้านจะให้ซุกหัวนอน ถึงวันนั้นพี่จะมาโอดครวญว่า รู้ยังงี้...รู้ยังงี้ ก็ไม่มีใครเขาเห็นใจพี่หรอก" ลำยงบอก
ลำยองลุกพรวด คว้ากระเป๋าเดินออกไปทันที ไม่คิดจะกินก๋วยเตี๋ยว
"อ้าว...แล้วก๋วยเตี๋ยวนี่ไม่กินหรือไงวะ นังลำยอง" ปอถาม
"ไม่กินให้มันเป็นบุญคุณหรอก"
ลำยองเดินออกไป
"ยังงี้ก็เสร็จกูสิ"
ตาปอยกชามก๋วยเตี๋ยวไปกินเอง
"ข้าไม่นึกเลยว่ามันจะดื้อยังงี้" แลว่า
"ก็ดื้อเหมือนแม่น่ะแหละ"
ลำยองกลับเข้ามาในบ้าน ดีดร้องเท้าทิ้งไปคนละทาง ละม่อมเดินตามมาเก็บรองเท้า เธอกำลังจะเดินขึ้นข้างบน
"คุณคะ วันนี้สิ้นเดือนแล้วนะคะ"
"ทำไม สิ้นเดือนแล้วทำไม"
"หนูเตือนคุณไว้ก่อน เพราะวันนี้คุณต้องให้เงินเดือนหนูไงคะ"
"มึงกล้าทวงกูเหรอ อีม่อม"
"ก็หนูกลัวคุณลืม"
"มึงเป็นแค่คนใช้กินอยู่ก็ในบ้านกู"
"หนูก็มีภาระที่ส่งเสียพ่อแม่หนู น้อง ๆ หนูที่บ้านนอกเหมือนกันนี่คะคุณ"
ลำยองนิ่งงัน จ้องละม่อมเขม็งกัดฟันด้วยความโกรธ แต่มึนจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
ละม่อม เลี่ยงออกไปเก็บรองเท้าเข้าที่ เธอเดินขึ้นข้างบนไปเงียบ ๆ
บ่ายแก่ๆ ลำดวนเดินออกมาจากบ้าน แต่งตัวเสร็จแล้วเหลือแต่หน้ายังสวยไม่เสร็จ นั่งลงแป้งจนหน้าขาวกว่าปกติอยู่มุมหนึ่
เพิงของลำยง มีลูกค้านั่งกินก๋วยเตี๋ยวนิดหน่อย ปองีบกลางวันอยู่หลังร้าน ชดเข้ามาส่งเงินให้ลำยง
"ตอนเย็นค่อยออกอีกรอบ คนน่าจะเยอะ"
"เงินนี่ไม่ต้องเอาไว้เติมน้ำมันเรอะ"
" น้ำมันยังเหลือ ลำยงเก็บไว้เหอะ"
"จะใช้ก็มาเอาละกัน"
"ต๊าย...หามาได้กี่บาทก็เอามาให้เมียเก็บหมด กลัวเมียขนาดนี้เลยหรอพี่ชด"
"เขาไม่ได้เรียกกลัวเมีย เขาเรียกให้เกียรติเมียตะหาก"
ลำดวนเบ้ปากหมั่นไส้
"ทาหน้าซะขาวขนาดนี้ เอ็งจะไปเล่นงิ้วรึไงวะ"
"กลางคืนหน้ามันก็ต้องแจ่ม ๆ สิ"
"หามาได้เท่าไหร่ ข้าก็เห็นเอ็งหมดไปกับไอ้ของแต่งตัวบ้าบอนี่หมด"
"มันเป็นการลงทุน พี่เข้าใจไหม"
"จับผู้ชายเนี่ยนะลงทุน"
"ก็แหงละ พี่ลำยองมันก็ทำยังงี้"
"อ้อดีนะ มีพี่ลำยองเป็นต้นแบบ"
"เกิดเป็นผู้หญิงสวย ๆ มันก็ได้เปรียบยังงี้แหละ ไม่งั้นก็ต้องแคะขนมถ้วย ยืนลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวหน้าดำไปจนตาย"
"เออ...ขอบใจที่ช่วยเตือนสติข้า"
"แต่ฉันว่าฉันไม่โง่อย่างพี่ลำยองหรอก ผัวแรก ถ้าเขาดีเขารวย ฉันจะจับให้อยู่หมัด ไม่ปล่อยให้หลุดมือไปหรอก"
"เอ็งจะทำอะไรมันก็เรื่องของเอ็ง โต ๆ กันแล้วแต่เอ็งอย่าลืมอย่างนึงนะลำดวน เกิดมาสวยอย่างเอ็งหรือขี้แหร่อย่างข้า มันก็ต้องรู้จักรักศักดิ์ศรีของตัวเองโว้ย"
ลำยงเดินออกไปหลังร้านหยิบจับทำงานไม่หยุดหย่อน ลำดวนเบ้ปากไม่แยแส ไม่เข้าใจศักดิ์ศรีแปลว่าอะไร
เวลาเย็น รถโรงเรียนเข้ามาจอดหน้าบ้าน วันเฉลิมลงจากรถแล้วแปลกใจที่เห็นประตู้รั้วหน้าบ้านถูกเปิดกว้าง มีรถขนของจอดอยู่ เขาเข้ามาหาละม่อมที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง
"ใครมา พี่ม่อม"
"แม่วันเขาขายจักรเย็บผ้าให้เขาแล้ว"
พ่อค้าเข็นจักรออกมาจากในบ้าน ลำยองตามออกมา
"ขออีกหน่อยไม่ได้เหรอเฮีย จักรใหม่เอี่ยม ยังไม่เคยได้ใช้เลย ซื้อมาก็เป็นพันแล้ว ที่ขายทิ้งเนี่ยเพราะมันรกบ้านเฉย ๆ เฮียให้แค่สามร้อยมันถูกไปนะเฮีย"
"อั๊วให้หกร้อย ถ้าลื้อขายตู้เย็นให้อั๊วด้วย"
"โอ้ย ยิ่งไปกันใหญ่ ตู้เย็นให้แค่สามร้อย ทำไมหน้าเลือดยังงี้ว่ะ"
"ตกลงลื้อจะขายไม่ขาย ไม่ขายอั๊วก็ไม่ซื้อ เสียเวลาว่ะ"
"ขาย ๆ ๆ สามร้อยก็สามร้อย"
ลำยองแบมือเรียกเงินทันที พ่อค้าแตะน้ำลายนับเงิน นับแล้วนับอีกอย่างขี้เหนียวจัด แล้วจ่ายเงินให้ วันเฉลิมมองตาละห้อยเสียดายจักร
"เอ้า นังม่อม ยืนหน้าโง่อยู่นั่นละ มาช่วยเฮียเขายกจักรสิ"
ละม่อมออกไปช่วย ลำยองนับเงินพรางกลับเข้าในบ้าน วันเฉลิมตามเข้ามาในบ้าน
"ค่าเทอมเอ็งเท่าไร ไอ้วัน"
"สามร้อยครับ"
"โรงเรียนบ้าอะไรวะ แพงฉิบเป๋ง ออกมาเรียนโรงเรียนวัดเถอะวะ มันก็โรงเรียนเหมือน ๆ กันนะแหละ"
วันเฉลิมหน้านิ่ง
"แล้วค่ารถเท่าไร"
"ร้อยห้าสิบครับ"
"เงินไม่พอ...เอ็งไปอ้อนวอนเขาก่อนได้ไหม บอกเขาว่าอาทิตย์หน้าเอาไปจ่ายแน่"
"แม่ครับ ค่าเทอมค่ารถ วันเอาไปจ่ายเขาแล้วครับ"
"มึงไปเอาเงินที่ไหนมา"
"พ่อให้มาครับ"
"แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตะแรก กูต้องขายสมบัติในบ้านก็เพระมึง ไอ้ลูกล้างผลาญ...นี่คงจะไปบีบน้ำตาให้พ่อมึงสงสาร ว่ากูไม่มีปัญญาส่งเสียมึงแล้วล่ะสิ"
"วันจะบอกแม่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่แม่ไม่กลับบ้านนี่ครับ"
"ไป้...ไสหัวไปเลย จะไปไหนก็ไป"
วันเฉลิมเดินคอตกออกมา ละม่อมกลับเข้ามาพอดี
"นี่ก็อีกตัว กินอยู่เปลืองเหลือเกิน เอ้า... เงินเดือนมึงอีม่อม"
ลำยองวางเงินสองร้อยแปะไว้บนโต๊ะ ละม่อมเดินเข้ามาหยิบเงิน
"ขาดอีกร้อยหนึ่งค่ะคุณ คุณให้มาแค่สองร้อย เงินเดือนหนูสามร้อยนะคะ"
"ติดเอาไว้ก่อนไม่ได้รึไง วัน ๆ มึงทำอะไร กวาดบ้านถูบ้าน แล้วก็ฟังวิทยุ ดูโทรภาพของกู"
ละม่อมอยากเถียงแต่ระงับปากคำไว้
"มึงไม่ต้องมาชักสีหน้าไม่พอใจ อีม่อม อยู่ไม่ได้ก็ไสหัวไป คนใช้อย่างมึง กูหาที่ไหนก็ได้"
ลำยองเดินปึงปังขึ้นบ้านไป
ละม่อมเตรียมก่อไฟหุงข้าว วันเฉลิมเข้ามา
"เสียด้ายจักรเย็บผ้าของป๊าจังเลย แม่ไม่น่าขายไปเลย พี่ม่อม"
"ทำใจซะเหอะวัน ลองขายไปอย่างนึงแล้ว อีกไม่นานตู้เย็นโทรภาพก็คงตาม ๆ กันไปแหละ พี่เองยังทำใจเลยว่า เงินเดือนพี่อีกร้อยหนึ่งน่ะ ไม่มีทางได้หรอก"
"พี่ม่อมอย่าโกรธแม่วันเลยนะ"
"พี่จะไปโกรธเขาได้ยังไง พี่มันก็แค่คนใช้เขา หนังสือหนังหาก็แค่พออ่านออกเขียนได้ ก็คงต้องเป็นคนใช้เขาไปจนตายน่ะแหละ ถ้ามากลับไปทำนา...ตักข้าวสารใส่หม้อซักสองขันสิวัน เดี๋ยวพี่จะสอนให้หุงข้าว วันหลังจะได้ทำเป็น"
วันเฉลิมรับหม้อข้าวมาจากละม่อม
ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 6 (ต่อ)
ยายแล พูดขึ้นที่เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง
"สามร้อย...จักรดี ๆ เอ็งขายไปแค่สามร้อยเองเหรอวะ เสียดายนะโว้ยลำยอง"
"เสียดายมันทำไม ฉันก็ไม่ได้อยากได้มันแต่แรกแล้ว ตากวงมันซื้อมาให้เอง"
"ถ้าคิดเป็นซะหน่อย จักรนั่นมันก็ทำเงินให้ไม่น้อยแล้วล่ะ"
"มึงจะทับถมกูไปถึงไหนอีลำยง"
"อย่างพี่น่ะ พูดธรรมดาด้วยก็คงได้สติล่ะ"
"มึงทะเลาะกันเดี๋ยวลูกค้าก็ไม่เข้าร้านหรอก" ปอบอก
"ตัวคนเดียวที่ไหน ลูกเต้าก็มีนึกถึงลูกให้มันมาก ๆ หน่อยเถอะ"
"กูต้องขายจักรก็เพราะจะเอาเงินไปให้มันจ่ายค่าเทอมนั่นแหละโว้ย มึงจะมาว่ากูไม่นึกถึงมันได้ยังไง"
"ข้าว่า...เอ็งส่งเสียมันไม่ไหวก็คืนพ่อมันไปซะเถอะวะลำยอง"
"ไม่มีทาง คนอย่างอีลำยองไม่ยอมให้อีหน้าไหนมันมาหัวเราะเยาะเอาได้หรอก"
วันเฉลิมกับละม่อมช่วยกันถูบ้าน วันเฉลิมเอาผ้าที่หมาดจนแห้งแล้วมาให้ละม่อมซัก
"พี่ถามจริง ๆ เหอะวัน ปู่กับย่าวันใจดีจะตาย ทำไมวันไม่ไปอยู่กับปู่ย่าล่ะ"
"แม่ไม่ให้ไป"
"เป็นพี่ พี่หนีไปแล้ว"
"วันกลัวแม่โกรธ"
"โกรธก็โกรธสิ อด ๆ อยาก ๆ อยู่ยังงี้ ทนเข้าไปได้ยังไง"
"วันไม่อยากเห็นเวลาแม่ทะเลาะกับใคร แม่พูดหยาบ ๆ คาย ๆ วันกลัวแม่บาป"
ละม่อมพูดไม่ออก ยื่นผ้าขี้ริ้วที่ซักบิดแล้วให้วันเฉลิม เขายิ้มตอบแล้วรับผ้าขี้ริ้วไปถูพื้นต่อ
ยายแลถามลำยอง
"ข้าถามจริง ๆ ทองหยอดเอ็งเหลือกี่เส้นวะลำยอง"
"เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งน่า"
"ขายจนหมดแล้วใช้ไหมล่ะ ไม่
ั้นคงไม่หันมาขายสมบัติในบ้านหรอก" ลำยงว่า
"เกิดมา ทองซักกะหลึง ข้ายังไม่มีปัญญาเลยว่ะ" ปอหัวเราะ
"สมบัติผลัดกันชม มันจะอะไรนักหนา" ลำยองบอก
"ฉันรู้ว่าจริง ๆ แล้ว พี่ก็อยากจะเลิก เลิกได้เลิกซะเหอะ มันยังไม่สายเกินไป อย่างน้อยบ้านก็ยังมีให้ซุกหัวนอน"
ลำยองนิ่งฟังอยู่เหมือนกัน
"หางานอย่างอื่นทำซะเหอะ วะ ลำยอง"
"พับถุงอยู่กับบ้านก็ได้ เขาให้ร้อยละตั้งสามบาท ลงทุนแค่แป้งเปียกอย่างเดียว" แลบอก
"มือหงิก หลังแข็งตายกันพอดี"
"ยังไงก็ได้เงินมาอย่างสุจริตก็แล้วกัน" ลำยงบอก
"ขี้หมูขี้หมาก็ยังได้ค่าขนมให้ไอ้วันมันไปโรงเรียนนะโว้ย ลำยอง"
ลำยองนิ่ง..ทำใจลำบาก
"ฉันรู้ว่ามันทำใจยาก แต่พี่ต้องหักดิบแล้วละ ใจแข็งซะอย่าง ไม่ต้องไปเหยียบมันแล้ว บ่อนไหนก็เหอะ"
ลำยองเดินกลับบ้านจนมาถึงทางแยก เธอรู้ดีว่าแยกไปอีกทางคือทางไปบ่อน เธอเดินหลุดมาได้หลายก้าว แต่กลับหยุดชะงักแล้วเดินไปตามทางแยกอีกทาง
ลำยองเข้ามาในบ่อน มองหาเมืองเทพที่กำลังเมามันอยู่กับไพ่วงหนึ่
เธอเดินเข้ามาหา
"พี่เทพ"
"อ้าวน้องลำยอง พี่ว่าจะไปรับที่บ้านอยู่...มา...ลงตรงนี้ก็ได้"
"ไม่ละ...พี่เทพ ออกไปคุยกับลำยองข้างนอกแป๊บนึงได้ไหม"
"คุยตรงนี้ก็ได้"
"ไม่ได้หรอก"
เมืองเทพไม่มีท่าที่สนใจลำยอง
"ลำยองไปคอยพี่ข้างนอกนะ"
ลำยองเดินออกไปนั่งคอยที่เฉลียงหลังบ่อนอย่างอดทน เมืองเทพเดินออกมา
"เอ้า...มีอะไร"
"ลำยองลำบากแล้วนะพี่เทพ เงินที่พี่ยืม ๆ ลำยองไป พี่เทพทยอยคืนลำยองบ้างได้ไหม"
"พี่ยืมลำยองไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ว่าลำยองเอาของพี่ไปซะมากกว่านะ พี่ต่างหากต้องเป็นฝ่ายทวง"
ลำยองหน้าซีด
"เท่านี้เหรอ...เรื่องที่อยากคุยกับพี่ โธ่...เสียเวลา"
เมืองเทพจะกลับเข้ามาข้างใน
"เดี๋ยวพี่เทพ"
เมืองเทพหันกลับมา
"พี่เทพแต่งงานกับลำยองได้ไหม"
เมืองเทพมองนิ่งสักพักหนึ่
แล้วระเบิดหัวเราะออกมาราวกับเป็นเรื่องน่าขบขันที่สุด
ยายแลหิ้วหม้ออวยเดินเข้ามา
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
วันเฉลิมวิ่งออกมาจากหลังบ้าน
"ครับยาย"
"เกาเหลาเนื้อ เอาไปให้นังม่อมมันใส่ชามซะ หุงข้าวรึยังวะ"
"หุงแล้วครับ"
วันเฉลิมรับหม้ออวยไปจากแล ละม่อมตามออกมาพอดี รับหม้อไปจากวันเฉลิม
"แม่เอ็งล่ะ"
"ยังไม่กลับบ้านมาครับ"
ยายแลถอนใจ
"ข้าตามคล้อยหลังมันมาเนี่ย สงสัยไม่พ้นแวะบ่อนอีกตามเคย"
ลำยองเปิดประตู้รั้วตามเข้ามา
"แม่มาแล้วครับ"
"เออ...โล่งอกไปที"
ลำยองหน้านิ่งเรียบเลย
"แม่หิวข้าวไหมครับ ยายเอาเกาเหลามาให้ วันนี้วันช่วยพี่ม่อมหุงข้าวด้วยครับ"
ลำยองไม่หือไม่อือ เดินเข้าบ้านไปเงียบ ๆ
ละม่อมวางชามเกาเหลาเศษเนื้อลงกับผัดผักคะน้า แล้วออกไป ยายแลคดข้าวให้หลานชายแล้วยื่นให้ ลำยองนั่งชันเข่านิ่ง
"กินข้าวสิวะ"
"ฉันไม่หิว"
แลตักข้าวเข้าปาก
"ไอ้วันกินเยอะ ๆ ผอมกะหร่องเลยเอ็ง"
"แม่...ฉันว่าฉันท้อง"
แลชะงัก ข้าวแทบพรวดออกจากปาก
"ท้องกับใคร...พ่อเทพน่ะเรอะ"
"ก็มีอยู่คนเดียวน่ะแหละ"
"แล้วเอ็งบอกเขารึยัง เขาต้องรู้นา ยังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบ"
"บอกแล้ว"
"แม่ว่าหนนี้ เอ็งน่าจะจดทะเบียนกะเขาให้เป็นเรื่องเป็นราวก็ดี สมบัติเขาเยอะไม่ใช่เรอะ ยังไงมันก็จะได้ตกมาถึงเอ็งมั่ง"
"เขาไม่ยอมจด ฉันจะไปบังคับเขาได้ยังไงล่ะแม่"
"เวรแล้วมึง...เวรแท้ ๆ"
ลำยองลุกออกไป วันเฉลิมนิ่งงันไป
ห้องครัวบ้านลำยอง วันใหม่ วันเฉลิมช่วยละม่อมล้างจาน
"พี่ม่อม...แม่เขาจะมีน้อง ทำไมลุงเทพ เขาไม่มาอยู่บ้านเราล่ะ ลุงเทพเขาเป็นพ่อน้องในท้องแม่ไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ แต่เขาคงไม่มาอยู่หรอก บ้านเขาก็มี เขาไม่ได้แต่งงานกับแม่วันนี่ เขาได้กันเฉย ๆ"
"ไม่ได้แต่งงานกัน ทำไมมีลูกได้ล่ะ"
"ก็บอกแล้ว เขาได้กันเฉย ๆ แต่เขาไม่ได้แต่งงานกัน"
วันเฉลิมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"คนสมัยนี้เขาก็ยังงี้แหละ เขาไม่ถือประเพณีกันแล้ว ชอบกันก็ได้เสียกันง่าย ๆ"
"แล้วมันไม่ดีใช่ไหม พี่ม่อม"
"มันจะดีได้ยังไงล่ะ ใจเร็วด่วนได้ ยังไม่ทันได้รู้จักนิสัยใจคอกันให้ดี ๆ เลย เป็นผู้หญิง ยังไงก็เสียเปรียบ"
"เสียเปรียบยังไง พี่ม่อม"
"ก็ต้องอุ้มท้องไปเก้าเดือน ต้องเลี้ยงลูกไปอีกนาน เหนื่อยจะตายเลี้ยงเด็กน่ะ"
"วันได้น้องผู้หญิงก็ดีสิ พี่ม่อม"
"ทำไมอยากได้น้องผู้หญิง"
"เด็กผู้หญิงน่ารักดี...เหมือนหนูสม หลานคุณยายวิมลบ้านถัดเราไปนี่ไง"
"แล้วถ้าออกมาเป็นเด็กผู้ชายล่ะ"
"ก็ได้ทั้งนั้นแหละ ยังไงก็น้องวันนี่นา พี่ม่อม"
ลำยองมองสร้อยทองผูกข้อมือที่สันต์เคยให้ไว้ในอดีตอย่างนึกเสียดาย ยายแลพูดขึ้น
"ยังอุตส่าห์เหลืออีกเส้นนึงเหรอวะ ของจริงของปลอมวะนั่น"
"ของพ่อไอ้วันมัน" ลำยองบอก
ยายแลอึ้งไปเหมือนกัน ลึก ๆ แล้วลำยองก็คงฝังใจกับผัวคนแรกไม่น้อย
"เก็บเอาไว้ให้ดีละกันเอ็ง ถึงเวลาเดือดร้อนจริง ๆ ก็คงจะมีประโยชน์บ้าง"
"ฉันจะเก็บไว้ให้ไอ้วันมัน"
ลำยองเก็บทองใส่กล่อง ยัดใส่ลิ้นชัก
"แล้วไอ้ผัวคนนี้เอ็งจะเอายังไง"
"ฉันมีลูกกะเขาแล้ว ยังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบ"
วันใหม่ เวลากลางวัน ลำยงพับก้นถุงกระดาษที่ทาแป้งเปียกไว้อย่างชำนาญ วันเฉลิมนั่งดูอย่างสนใจ รู้สึกสนุก ละม่อมเอามีดตัดแบ่งครึ่งหน้าหนังสือพิมพ์เก่า ๆ เรียงไว้ไม่น้อย ลำยองนั่งกอดเข่ามองอย่างเซ็ง ๆ
"ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย ทาแป้งเปียกทีเดียวเอาไว้เยอะ ๆ แล้วก็ไล่พับข้าง พับตูดลงไป"
"ให้วันลองพับบ้างได้ไหม น้าลำยง"
ลำยงส่งกระดาษพับติดข้างถุงแล้วให้วันเฉลิมพับก้นถุง
"ตูดถุงอย่าให้มันตื้นไป เดี๋ยวใส่ไข่ไม่ได้ ไข่ร่วงแตก"
วันเฉลิมตั้งอกตั้งใจพับ ทาแป้งเปียก
"ลองดูสิวะ ลำยอง" แลว่า
ลำยอง จำใจลองทำ
"ร้อยละเท่าไรนะ"
"สามบาท"
"กว่าจะได้ร้อยใบ มือหงิกกันพอดี"
"ข้าเห็นอีคนข้างบ้านโน้นมันเอาไปส่งตลาดที ก็ได้หลายตังค์อยู่นะโว้ย" แลว่า
แป้งทั้งแบกทั้งหิ้วตั้งหนังสือพิมพ์เก่าเข้ามา
"เอาไว้ไหนเนี่ยพี่ลำยง"
"ทางโน้น...อย่ามาวางเกะกะแถวนี้"
"มามัวนั่งหลังขดหลังแข็งพับถุงขาย ไปทำงานโรงงานไม่ดีกว่าเหรอพี่ลำยอง" แป้งบอก
"เอ็งอย่ามาทำเขวไอ้แป้ง" แลบอก
"ฉันจะรับซื้อหนังสือพิมพ์เก่าไว้ให้โลละสลึง พับถุงได้ร้อยละสามบาทลงทุนน้อย ลงแต่แรง งานก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ฉันช่วยพี่ได้ดีที่สุดก็เท่านี้แหละ ที่เหลือพี่ต้องช่วยตัวเองแล้ว" ลำยงบอก
วันใหม่ เวลากลางวัน วิมลโผล่มาที่ประตูรั้วบ้านลำยอง วิมลตะโกนเรียก
"พ่อวัน...พ่อวัน"
วันเฉลิมวิ่งออกมา
"ครับ...คุณยาย"
วิมลส่งตั้งหนังสือพิมพ์เก่าที่หิ้วมาให้วันเฉลิม
"ให้พี่ม่อมเขาไปขนที่บ้านยายอีกนะลูก ยังมีอีกเยอะเลย"
"วันไม่มีตังค์ซื้อหรอกครับคุณยาย"
"ยายให้พ่อวันเฉย ๆ ลูก เอาไปพับถุงขาย จะได้มีตังค์ซื้อขนม"
วันเฉลิมยกมือไหว้
"ขอบคุณครับ คุณยาย"
ที่เรือนแพ ปั้นพูดขึ้น
"มันจะไปได้ซักกี่น้ำกันตาสิน คนอย่างอีลำยองน่ะเรอะ จะทำมาหากินอย่างคนอื่นเขาเป็น"
"มันอาจได้คิด กลับตัวกลับใจแล้วก็ได้แม่ปั้น เห็นเขาว่า มันท้องลูกอีกคนแล้วด้วยนา" สินว่า
"ฉันว่าแล้วไหมล่ะ ริก ๆ อย่างมัน ผัวใหม่มันเป็นใครกันล่ะ"
"มันก็เจอกันในบ่อนน่ะแหละ ร่ำรวยเพราะมรดกเยอะ แต่งานการไม่ทำ เล่นอย่างเดียว"
"ยังงี้ก็ถูกใจมันเลยละสิ มันก็คงใช้วิธีเดิม ๆ น่ะแหละ ท้องซะจะได้จับเขาอยู่ แต่แกว่าไหมตาสิน ผู้ชายที่ไหนจะหน้าโง่ยอมให้มันจับ"
"ฉันสงสารเด็กที่มันจะเกิดมามากกว่า ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยเลย"
"ไอ้วันมันดีใจไหมล่ะ จะได้น้องใหม่อีกคน"
"ก็ตามประสามันแหละแม่ปั้น แต่ฉันนะห่วงวันข้างหน้าของมันมากกว่า อีกหน่อย พอรู้ความมากกว่านี้ มันจะพาลเกลียดคนเป็นแม่ของมันเอง รึเปล่า"
ลำยองนั่งพับถุงกระดาษอย่างเบื่อหน่าย ถุงที่พับตูดแล้วสุมกองพะเนินข้างตัว เธอดูมือตัวเองที่ดำเพราะหมึกพิมพ์กับแป้งเปียกที่แห้งกรังติดมือ แล้วพลิกดูเล็บที่สีกร่อนเพราะไม่ได้ทาเล็บใหม่มานานแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"กว่าจะได้แต่ละบาท ทำไมมันยากเย็นยังงี้วะ"
ลำยองเหยียดขาออกเพราะเมื่อยขบ พลางตะโกนเรียก
"นังม่อม นังม่อม"
ละม่อมวิ่งออกมาจากหลังบ้าน
"คุณจะเอาอะไรคะ"
"ผ้าผ่อนซักเสร็จรึยัง"
"เพิ่งตากเสร็จเดี๋ยวนี้ละค่ะ"
ลำยองลุกขึ้น
"มาทำต่อที"
"คุณจะไปไหนคะ"
"กูต้องตอบมึงด้วยเหรอ"
"หนูก็นึกว่าคุณหิวข้าว หนูตักมาให้ก็ได้"
"กับข้าวฝีมือมึง ไม่พ้นไข่เจียว ผัดผัก"
"คุณอยากกินดีกว่านี้ก็ให้ค่ากับข้าวเยอะกว่านี้หน่อยสิคะ"
"มึงนี่เถียงคำไม่ตกฝากขึ้นทุกวัน ทำไป ถุงเนี่ยได้มาเท่าไหร่ก็เป็นเงินเดือนมึงหมด ไม่รู้กูจะทำไปหาสวรรค์วิมานอะไร"
ลำยองเดินออกไป
อ่านต่อเวลา 17.00น.
ลำดวนช่วงนี้สวยขึ้นผิดหูผิดตา เธอนั่งทาเล็บอยู่ที่โต๊ะเดียวกับลำยองที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวในสภาพทรุดโทรมลงกว่าแต่เดิม
"เมื่อคืนโชคดี แขกเขาให้ติ๊ปฉันตั้งร้อยนึงแน่ะ"
"เอ็งอย่ามาโม้หน่อยเลย นังลำดวน" ลำยองว่า
"ไม่เชื่อก็ตามใจ เดี๋ยวไปสระผมดีกว่า"
"เขารับพนักงานเพิ่มรึเปล่า"
"รับไม่อั้น แต่เขาไม่เอาคนท้อง เสียใจด้วยนะพี่ลำยอง พี่อยู่บ้านพับถุงขายแม่ค้าในตลาดไปยังงี้ดีแล้ว"
ลำดวนยิ้มเยาะแล้วเดินออกไป ชดสวนกลับเข้ามา เช็ดหน้าเช็ดตา
"ลำดวนไปไหนวะ ว่าจะให้ช่วยล้างชามซะหน่อย" ลำยงว่า
"ฉันเพิ่งทาเล็บเสร็จ ผัวพี่นี่ไง"
ลำดวนเดินออกไป
"มันมากินฟรีแล้วก็ไป จะช่วยงานบ้างไม่มีล่ะ"
"เดี๋ยวพี่ล้างให้เอง นี่ตังค์ค่าเรือเที่ยวนี้ได้ตั้งยี่สิบแน่ะ"
ชดยื่นเงินให้ลำยงแล้วบอก
"ลูกค้าเรียกเก็บตังค์แน่ะ"
ลำยองมองตามลำยงที่เอาเงินไปเก็บใส่กระป๋องเก็บเงิน แล้วเดินไปเก็บเงินลูกค้า ลูกค้ากลุ่มใหม่เข้ามาในร้านสั่งก๋วยเตี๋ยว ลำยงเก็บเงินใส่กระป๋องแล้วหันไปสาละวนทำก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้า
ลำยองวางช้อนตะเกียบหันไปมอง ชดหันหลังล้างชามอยู่หลังร้าน ลำยงหันหน้าหันหลังทำก๋วยเตี๋ยว เธอเดินไปตักน้ำดื่ม ลำยงยกก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟลูกค้า ลำยองคว้ากระป๋องเงินทันที
ลำยองเดินเข้ามาในบ่อน มองหาเมืองเทพ
ผู้หญิงในบ่อนทักทาย
"อ้าวลำยอง หายหน้าหายตาไปเลย ไม่เห็นตั้งหลายวัน"
"ฉันยุ่งน่ะ ต้องไปเก็บดอกเบี้ยเงินกู้ตั้งหลายราย เสียเวลา ไอ้คนพวกนี้มันเหนียวหนี้ ถ้าไม่ไปนั่งเฝ้ามันไว้มันก็แว๊บหาย ๆ นี่พี่เทพเขาไม่มาเหรอ"
"ไม่เห็นเลย ตั้งหลายวันแล้วเหมือนกัน มานั่งนี่สิมา"
"เบื่อไพ่ไทย...แต่ก็เอาเหอะ ดีกว่าไม่มีอะไรเล่น"
ลำยองทำฟอร์มจัดทั้งที่จริง ๆ แล้วน้ำลายสอมาหลายวันแล้ว นั่งลงร่วมวงทันที
ลูกค้าแคะขี้ฟันพากันเดินออกจากร้านไป ชดเก็บชามก๋วยเตี๋ยว ลำยงเปิดกระป๋องจะเก็บเงินใส่แต่แล้วตาค้าง... เงินปลีกในกระป๋องหมดเกลี้ยง เหลือแต่เศษเหรียญนิดหน่อย
"พี่ชด"
ชดรีบเข้ามาดู ลำยงตะแคงกระป๋องเงินให้ชดดูด้วยความเซ็ง
ในเวลาเย็น วันเฉลิมสวมชุดนักเรียน หิ้วกระเป๋ากลับเข้ามาในบ้าน ละม่อมนั่งนับถุงที่พับเสร็จแล้วเป็นปึ่ก ๆ
"วันกลับมาแล้ว พี่ม่อม"
"พี่ยังไม่ได้หุงข้าวเลย"
"วันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยววันมาช่วย วันนี้แม่พับถุงได้เยอะเลยเนาะ"
"แม่ที่ไหนกันล่ะ พี่นี่แหละ แม่เราออกไปตั้งแต่สาย ๆ แล้ว"
ลำยงหงุดหงิด ยายแลบอก
"ข้าจะไปตามมันเอง มันคงอยู่ในบ่อนนั้นแหละ"
"ป่านนี้มันจะไปเหลืออะไรวะ กลายเป็นขี้ไปหมดแล้วมัง" ปอพูดพลางหัวเราะ
ลำยงนั่งเซ็งเสียความรู้สึก วันเฉลิมหิ้วหม้ออวยเข้ามา
"ไอ้วัน...มาเอาน้ำก๋วยเตี๋ยวเหรอ" ชดถาม
วันเฉลิมยื่นหม้ออวยให้ชด
"ครับ"
ลำยงทั้งที่อยากด่าลำยองให้แสบ ๆ แต่เวทนาเด็กที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วย ได้แต่พูดอย่างปลงๆ
"ไอ้วัน... แม่เอ็งน่ะ มันเกินจะเยียวยาแล้วละว่ะ"
ภายในบ่อนใกล้บ้าน ลำยองติดลม หน้าตามีความสุขเพราะเล่นได้
ชาวบ้านถาม
"เฮ้ย...ลูกเต้าใครมาวะนั่น"
ลำยองไม่ได้สนใจเพราะกำลังลุ้นจั่ว วันเฉลิมเดินเข้ามามองหาลำยอง
"ไอ้หนู มาหาใครวะ"
"แม่ครับ"
ลำยองสะดุ้งโหยง
"ไอ้วัน...มึงมาทำไม"
"วันมาตามแม่ครับ"
"ตามทำไม กูนั่งแป๊บเดียว เดี๋ยวกูก็กลับเองแหละ มึงกลับบ้านไปซะ"
"แม่เอาเงินไปคืนน้าลำยงเถอะครับ"
"มึงพูดอะไร...ไอ้วัน....เงินอะไร"
"วันไม่อยากให้ใครเรียกแม่ว่าเป็นขโมยครับ"
ลำยองอึ้ง เลือดขึ้นหน้า
"ขโมยของคนอื่นมันเป็นบาปนะครับแม่"
ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 6 (ต่อ)
ลำยงเก็บร้าน ชดช่วยล้างอุปกรณ์ ตาปอกวาดร้านยาย แลเก็บผักบุ้ง ถั่วงอกที่เหลือ ลำยองฉุดกระชากลากวันเฉลิมที่ร้องไห้เสียงดังเข้ามา
"อีลำยง"
ทุกคนหันไปมอง ลำยองเขวี้ยงเงินใส่ลำยง
"เงินมึงเอาคืนไป เงินแค่นี้ทำเป็นหวง ยืมนิดยืมหน่อยไม่ได้"
"หยิบไปเฉย ๆ ไม่บอกไม่กล่าว เขาไม่เรียกว่ายืมหรอก"
"เออ...ทีตอนกูมีละอยากได้ของกูกันนัก"
"ใครเขาอยากได้ของพี่ พี่ซะอีกเวลามีไม่เห็นเคยเจือจานพ่อแม่พี่น้อง คนอื่นเขาทำงานสายตัวแทบขาด พี่มาลักขโมยเอายังงี้ จะให้เรียกว่ายังไง ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ตัว ผีพนันมันเข้าสิงจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว"
ปอหัวเราะสะใจ วันเฉลิมร้องไห้
"พอแล้วลำยง อายชาวบ้านเขา" ชดบอก
"อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว...ช่างหัวมัน ไอ้คนที่มันน่าจะอายมากกว่า ก็ไอ้พวกไม่ทำมาหากิน แต่คอยเบียดเบียนคนอื่นเขาต่างหาก"
"กูจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลย มึงคอยดู"
"เฮ้ย...เป็นพี่น้องกัน จะมากัดกันทำไมวะ" แลว่า
"มันไม่ใช่น้องฉัน แม่คิดดู มันให้ไอ้วันไปประจานฉันถึงในบ่อน ฉันต้องเสียหน้าขนาดไหน"
"อย่างพี่ยังมีหน้าให้เสียอีกเหรอ"
"แม่ครับ วันไปเอง น้าลำยงไม่ได้ใช้วัน"
"มึงยังเข้าข้างมันอีก มึงเป็นลูกกูรึเปล่า ไอ้วัน"
ลำยองพาลลงใส่วันเฉลิม กระชากดึงตัวเข้ามาตีไม่เลี้ยง
ปั้นกับสินกลับจากทำธุระ ลำยองฉุดกระชากวันเฉลิมที่ร้องไห้จนล้มลุกคลุกคลานกับพื้น"ไอ้วัน"
"มึงไม่ต้องมาทำสำออย ไอ้ตัวดีเพราะมึงคนเดียว"
"เฮ้ย...ทำไมตีลูกยังงั้นวะ" สินถาม
"เรื่องของกู คนอื่นอย่าแส่"
"อ้าว ไหงพูดยังงั้นวะนัง ลำยอง"
"แม่ลูกเขาจะอบรมสั่งสอนกันโว้ย"
"ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นแม่คนอีกเหรอวะ"
ลำยองเดือด
"ไอ้วันมาหาปู่"
ลำยองผลักวันเฉลิมอย่างแรงจนเซล้ม
"ต๊าย...ดูมันทำ อีบ้า"
"ไปเลย ไปซี๊...แล้วมึงอย่ากลับมาเรียกกูว่าแม่อีกนะไอ้วัน ก๊กโคตรเง่าพ่อมึงน่ะ เทวดากันทั้งนั้น"
วันเฉลิมร้องไห้อยู่กับพื้น สินเข้ามาประคองหลานชาย
"สอนลูกแต่ละอย่างดี ๆ ทั้งนั้น ผัวก็สามเข้าไปแล้ว ไม่รู้จักได้คิด ผู้ชายที่ไหนเขาก็ไม่เอามึงหรอก มึงจะลงนรกก็ลงไปคนเดียว มันเรื่องอะไรจะฉุดลูกลงไปกะมึงด้วย" ปั้นว่า
"อีปั้น"
"ย้ายมาอยู่กับย่าไอ้วัน....แม่พรรค์ยังงี้จะไปทนอยู่ด้วยทำไม"
"พวกมึงเสี้ยมสอนลูกกูยังงี้นี่เอง มันถึงกล้าปากดีกะกู ถุย...เอานรกเอาสวรรค์มาหลอกเด็ก พวกมึงน่ะแหละตัวดี พวกมึงไม่ตายดีหรอก"
ลำยองก้าวเข้ามากระชากวันเฉลิมกลับคืนไปอย่างแรง
"อีหมาบ้า"
"อยากได้หลานมึงคืนไปมากเลยใช่ไหม ดี... กูจะทรมานพวกมึงให้อกแตกตายเลย คอยดู"
ลำยองกระชากวันเฉลิมออกไป
"อี...อีคนชั้นต่ำ อี..."
สินเบือนหน้าหนีความทารุณที่ลำยองทำต่อลูก
ลำยองลากทึ้งวันเฉลิมมาจนถึงทางแยก ตัวเองก็เหนื่อยเอง เหวี่ยงวันเฉลิมไปทางนึง
"ไอ้ตัวขัดลาภ ตั้งแต่มีมึงมาเนี่ย กูไม่เคยโชคดีอะไรซักอย่าง จะไปไหนก็ไป กูเบื่อจะเลี้ยงมึงแล้ว"
ลำยองเดินแยกไปทางหนึ่ง วันเฉลิมได้แต่มองตามแม่ ใช้แขนป้ายน้ำตาที่ร่วงพรู ไม่ได้โกรธแม่แต่เสียใจที่ทำให้แม่โกรธ
หลังจากโดนลำยองตีมาอย่างหนัก วันเฉลิมเงียบเลิกร้องไห้มาหาหลวงตาปิ่น
"เอ็งว่าการลักขโมยเขามันเป็นเรื่องดีไหมไอ้วัน"
"ไม่ดีครับหลวงตา"
"แล้วการพนันล่ะ"
"ไม่ดีครับ"
"พระสงฆ์องค์เจ้าบางทียังทำผิดพลาดพลั้งเผลอให้ฆราวาสว่ากล่าวตักเตือนได้เลย นับประสาอะไรกับลูกจะสั่งสอนตักเตือนคนเป็นพ่อแม่ไม่ได้วะ ในเมื่อเห็น ๆ กันอยู่ว่า มันไม่ถูกไม่ควร เอ็งอย่าเสียใจไปเลย ไอ้วัน"
"วันไม่อยากเห็นแม่ทำบาป หลวงตา"
"แม่เอ็งมันเป็นคนดื้อ ยึดมั่นถือมั่นในทางที่ผิด ไม่ยอมรับความจริง ถ้าเอ็งเข้าใจเขา เอ็งก็จะไม่โกรธเกลียดเขาหรอก"
"แต่แม่ไล่วันหลายครั้งแล้วครับ แม่คงเกลียดวัน"
"มันก็แค่ระงับความโกรธไม่เป็น เอ็งจะถือสาทำไม...หรือเอ็งนึกอยากไปอยู่กับปู่ย่าเอ็งแล้วจริง ๆ"
"วันไปแม่คงยิ่งโกรธ วันไม่ชอบเห็นใครทะเลาะกันเลยครับ หลวงตา"
วันเฉลิมป้ายน้ำตา
"เอ็งยังจำนิทานเรื่องพญาช้างเผือกเลี้ยงแม่ได้ไหม จะให้หลวงตาอ่านให้ ฟังอีกไหมล่ะ"
ในเวลากลางคืน ลำยองเดินเซด้วยความเมากลับเข้ามาในบ้าน รองเท้าไม่ใส่
"อีม่อม...หายหัวไปไหนวะ เป็นขี้ข้านอนก่อนเจ้านายได้ยังไงวะ อีม่อม"
ละม่อม วันเฉลิมวิ่งออกมา
"คุณจะเอาอะไรคะ"
"คุณกวงเขามารึเปล่า"
"กวงไหนคะ หนูไม่รู้จัก"
"อีโง่ คุณกวงผัวกูไง คนที่ซื้อบ้านหลังนี้ให้กู เขาโคตรรวยเลยนะมึง เขาเป็นเจ้าของโรงงานตั้งหลายที่ เขาซื้อทองให้กูตั้งหลายเส้น ตู้เย็นนั้นด้วย โทรภาพนั่นก็ใช่ มึงโกหกกู จริง ๆ เขามาหากูตอนกูไม่อยู่ใช่ไหม"
"เมาจนเลอะยังงี้ไม่ไหวหรอกนะ วัน"
"แม่ครับ...ป๊าไม่ได้มาหรอกครับ ไม่ได้มานานแล้ว"
ลำยองร้องไห้ฟูมฟายเสียงดัง
"มีแต่คนใจดำ ทิ้งกูไปทั้งนั้น"
"แม่ขึ้นไปนอนเถอะครับ"
"รองเท้าไปไหนคะคุณ ถอดไว้หน้าบ้านเหรอ"
"กูถอดเขวี้ยงหัวหมาไปแล้ว มันเสือกมาเห่ากู"
ละม่อมกับวันเฉลิมช่วยกันประคองพาลำยองขึ้นข้างบนอย่างทุลักทุเล
ภายในห้อง ลำยองล้มตัวลงนอนแผ่หลา ละม่อมเอาผ้าห่มมาวางให้ข้าง ๆ
"คุณอย่าอ้วกนะคะ หนูขี้เกียจซักผ้าห่มอีก"
ลำยองเหมือนสงบลงมาก ละม่อมออกไป วันเฉลิมนั่งมองแม่
"ไอ้วัน...ถ้าป๊าเอ็งเขามา เอ็งต้องประจบเขาให้ดี ๆ นะ เขาจะได้ให้ตังค์เยอะ ๆ"
"ครับแม่"
"มีตังค์เยอะ ๆ จะได้ซื้อรถเก๋งนั่งให้คนมันลือไปทั้งซอยเลย"
"ครับแม่ โรงเรียนจะปิดเทอมแล้ว ปิดเทอมวันจะอยู่บ้าน พับถุงให้ได้เยอะ ๆ จะได้เอาตังค์ให้แม่นะครับ"
ลำยองหลับลึกกรนเสียงดังไปแล้ว
วันรุ่งขึ้น วันเฉลิม ละม่อมยืนมองอยู่ที่ประตูบ้าน ตู้เย็นถูกขนขึ้นรถ
"ผิดจากที่พี่พูดไว้ไหมล่ะวัน อีกหน่อยก็โทรภาพนั้นหละ เชื่อพี่เหอะ"
"แม่บอกว่ามันเปลืองไฟนี่ พี่ม่อม"
"เปลืองสิ ทำไมจะไม่เปลืองล่ะ ก็ในนั้นไม่มีอะไรให้แช่นี่ นอกจากน้ำกิน"
ละม่อมเดินออกไปหลังบ้าน ลำยองรับเงินค่าตู้เย็นมาจากคนซื้อ รถแล่นออก ลำยองนับเงินใส่กระเป๋า แล้วเดินออกจากบ้านไป
วันเดียวกัน ตอนกลางวัน ที่กุฏิหลวงตาปิ่น สันต์ยื่นเงินให้วันเฉลิม 20 บาท
"เอาไว้ซื้อขนมกินนะลูก"
วันเฉลิมไหว้ขอบคุณ รับเงินมากำเอาไว้
"ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง วันมีเพื่อนเยอะไหมลูก"
"มีสองสามคนครับ"
"มันจะมีเพื่อนเยอะได้ยังไงล่ะ โรงเรียนเลิกก็รีบกลับมาพับถุงขาย" หลวงตาปิ่นบอก
"สมัยพ่อเป็นเด็กๆ พอโรงเรียนเลิก พ่อก็ต้องรีบกลับมาช่วยปู่กับย่าขายของเหมือนกัน วันอย่าน้อยใจไปเลยนะลูก จะลำบากยังไงก็อย่าท้อเรื่องการเรียนละกัน เงินวันนะพ่อยังเก็บใส่บัญชีเอาไว้ให้เดือนละสามร้อย ตอนนี้ก็ได้หลายตังค์อยู่ ขัดสนยังไงก็บอกพ่อนะลูก อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียว"
"ครับ"
"พักนี้พ่ออาจจะไม่ค่อยได้มาหา...อาเทวี เขากำลังมีน้องน่ะลูก น้องของวันน่ะแหละ อีกหน่อยก็จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน"
วันเฉลิมก้มหน้านิ่ง สันต์หันไปสบตาหลวงตาปิ่น วันเฉลิมรู้สึกอ้างว้างเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกมากขึ้นทุกที ทุกคนรอบตัวก็ไปตามทางของตัวเองกันหมด
ผ่านเวลาไปหลายเดือน จนลำยองท้องโตอุ้ยอ้าย ขณะที่สภาพบ่อนเสื่อมโทรมลงตามกาลเวลา แต่เธอก็ยังแวะเวียนไปที่บ่อนเป็นประจำสม่ำเสมอ ลำยองทิ้งไพ่อย่างสุดเซ็ง เสียหมดตัว คว้าแก้วโอเลี้ยงที่น้ำละลายหมดจนเหลือก้นแก้วแล้วขึ้นมาดูด
ชาวบ้านถาม
"ต่อไม่ต่อลำยอง"
"ไม่ต่อแล้ว หมดตัว ไอ้ลูกคนนี้มันไม่นำโชคซะมั่งเลย สงสัยจะเป็นตัวซวย เล่นเสียอยู่เรี่อย"
ลำยองลุกขึ้นอย่างอุ้ยอ้ายทรมาน เพราะท้องโตมากแล้ว เธอโวย
"นั่งนานๆก็ปวดหลัง ไม่รู้มันจะรีบร้อนมาเกิดทำไม"
ลำยองเดินมาหาเมืองเทพ ที่หน้าดำคร่ำเครียดอยู่อีกวงนึง
"พี่เทพ ลำยองหิวข้าว ไปหาอะไรกินกันเหอะ"
"ท้องติดกันเหรอวะ"
"งั้นเอามาให้ลำยองร้อยนึงสิ"
"ไม่มีโว้ย คนกำลังเสียอยู่เนี่ย"
"งั้นลำยองคอยพี่ก็ได้"
"คอยทำไมวะ มึงมีตีนมึง จะไปไหนก็ไป"
เมืองเทพหงุดหงิดเลิกสนใจลำยอง ลำยองปักหลักคอย ไม่รู้จะไปไหน มองซ้ายมองขวา เห็นโอเลี้ยงชาวบ้านแก้วใหม่ๆ วางอยู่ข้างตัว เจ้าของโอเลี้ยงเพลินกับไพ่ในวง ลำยองทำเนียนขยับไปหยิบโอเลี้ยงแก้วนั้นขึ้นมาดูดกิน เจ้าของโอเลี้ยงหันมาเอามือควานหาแก้วโอเลี้ยงไม่เจอ
"ไปไหนแล้ววะ โอเลี้ยงกู"
ลำยองทำหน้าตาย ทั้งที่โอเลี้ยงคามือ
"เด็กมันมาเก็บแก้วไปแล้ว อันนี้มันของฉัน"
ชาวบ้านเซ็ง ลำยองเรอแตก
อ่านต่อเวลา 17.00น.
ภายในบ้านลำยอง ละม่อมช่วยกันรื้อผ้าอ้อมเก่าๆกับอุปกรณ์เลี้ยงเด็ก ของอภิชาตที่ซุกเก็บไว้ในลังออกมา
"ยังดีนะที่เก็บๆเอาไว้" แลว่า
"เดี๋ยวเอ็งเอาไปซักล้างตากแดดให้สะอาดนะล่ะม่อม"
วันเฉลิม ละม่อมช่วยกันโกยของใช้ทารกใส่ตะกร้า
"ซื้อใหม่ก็หลายตังค์นะเนี่ย" แลบอก
"ผ้าอ้อมคงพอใช้..ไม่พอก็ฉีกผ้าถุงเก่าทำผ้าอ้อมเอาละกัน" ลำยงว่า
ละม่อมยกตะกร้าออกไป
"สมัยไอ้วันมันเกิด มันไม่ยอมให้ไอ้วันใช้ผ้าถุงเก่าอีปั้นทำผ้าอ้อมลูกมัน หนนี้ ยังไงก็คงต้องยอมแล้วละว่ะ"
"แม่เอ็งไม่กลับบ้านมากี่วันแล้วไอ้วัน" ลำยงถาม
"สองวันแล้วครับ" วันเฉลิมบอก
"มันก็คงกินนอนอยู่ในบ่อนนั่นแหละ" แลว่า
"มันเป็นแม่แท้ๆ ไม่เห็นจะมาเตรียมอะไรไว้เลย เราทำให้มันมากไปรึเปล่าเนี่ย แม่"
"ยังไงมันก็พี่เอ็งละวะลำยง"
"ฉันกลัวว่า คลอดแล้วมันจะโยนลูกมาให้เลี้ยงให้มันด้วยน่ะสิ ฉันไม่เอาหรอกนะแม่"
จบภาพวันเฉลิม
ลำยองอยู่ในสภาพโทรมหลังที่หลับนอนอยู่ในบ่อนมา 2-3 วัน เธอเดินท้องโย้กลับเข้าบ้านมา
วันเฉลิมนั่งนับถุงกระดาษ
"มีอะไรกินมั่งวะไอ้วัน"
"ยายเอาเกาเหลาลูกชิ้นมาให้ครับ"
"ไปตักมากินหน่อยซิ"
ละม่อมกระเตงตะกร้าผ้าอ้อมที่เพิ่งตากแห้งเก็บเข้ามา
"วันๆกูไม่เห็นมึงทำอะไร ซักแต่ผ้าของมึง"
"ผ้าหนูที่ไหนล่ะคะ ก็ผ้าอ้อมเด็กเตรียมไว้ให้คุณทั้งนั้น"
"อ้อ..ชอบเลี้ยงเด็กละสิ"
"ไม่ชอบค่ะ หนูช่วยแม่เลี้ยงน้องมาสามคน เหนื่อยแทบรากเลือด"
"แต่กูคลอดแล้ว มึงต้องเลี้ยงลูกให้กู"
"ไม่เอาหรอก คุณเป็นแม่ก็เลี้ยงเองสิ จะโยนให้คนอื่นเลี้ยงได้ยังไง"
"มึงเป็นขี้ข้ากูนะ อีม่อม"
"เป็นอีกไม่กี่วันหรอก สิ้นเดือนนี้หนูจะกลับบ้านนอกหนูแล้ว"
วันเฉลิมยกชามข้าวออกมา
"กลับบ้านนอก กลับไปทำไม กลับไปอดตายเรอะ"
"ก็ยังดีกว่าอดตายอยู่ที่นี่ละกัน"
"หนอยกูจ่ายเงินเดือนช้าไปหนเดียวเท่านั้นเอง"
"หนเดียวที่ไหน ต้องให้หนูทวงทุกเดือน แล้วก็ให้ไม่ครบด้วย"
"มึงจะขู่ขึ้นเงินเดือนกูใช่ไหมเนี่ย"
"ไม่ได้ขู่ แต่หนูเบื่อแล้ว"
"เบื่ออะไร อยู่นี่งานสบาย มีให้มึงกินสามมื้อ มีโทรภาพให้มึงดูด้วยมึงจะเอาอะไรอีก"
"หนูจะไปหาอย่างอื่นทำ หนูมีพ่อแม่ มีน้องต้องส่งเสียอีกหลายคน ไม่ได้อิสระเสรีอย่างคุณนี่"
"กูรู้แล้ว...ไปหาผัวละสิ อย่างมึงคงจะริกๆอยากมีอย่างชาวบ้านเขาใจจะขาด"
"มันก็อยากมีกันทุกคนน่ะแหละ หรือว่าคุณไม่อยากมี"
"หน้าตาอย่างมึง มืดๆ ยังไม่มีใครเขาเอาเลย"
"ไม่เหมือนคุณใช่ไหมล่ะ เดินไปเดินมาก็มีตั้งสามผัวแล้ว แต่ไอ้ที่อยู่ในท้องนั่นน่ะ ไม่รู้จะหาพ่อเด็กได้รึเปล่า"
"อีม่อม... แอร๊ย"
ลำยองจิกหัวละม่อมตบเต็มแรง
"แม่...อย่าทำพี่ม่อม" วันเฉลิมบอก
ละม่อมเห็นดาวระยิบระยับ
"อีขี้ข้า อย่างมึงยังไงก็ต้องเป็นขี้ข้าเขาไปจนตาย"
ละม่อมเหลืออด ตบคืนลำยอง
วันเฉลิมร้องโฮ
"พี่ม่อม อย่าทำแม่"
ลำยองอึ้ง เสี้ยววินาทีนี้เลยโถมเข้าตบละม่อมไม่ยั้งมืออย่างบ้าคลั่ง วันเฉลิมร้องไห้เสียขวัญกับความรุนแรงที่เกิดขึ้น ละม่อมตอบโต้ฃผลักลำยองอย่างแรงเหมือนกัน
ลำยองล้มลงกับพื้น วันเฉลิมรีบเข้ามาดูลำยอง
"แม่"
"กูจะฆ่ามึงอีม่อม กูจะฆ่ามึง"
ละม่อมเดินหนีออกไปหลังบ้าน ลำยองพยายามลุกขึ้นแต่อุ้ยอ้ายจนลุกไม่ไหว
ละม่อมหลังโดนตบกระหน่ำก็ตัดสินใจยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไม่ทำงานแล้ว วันเฉลิมตามเข้ามา
"พี่ม่อมจะไปไหน"
"พี่อยู่ไม่ได้แล้วละวัน มันสุดจะทนแล้ว ขืนอยู่ต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว พี่ต้องหมดสิ้นความเป็นคนแน่"
วันเฉลิมร้องไห้
ละม่อมหิ้วกระเป๋าเดินลิ่วๆออกมา วันเฉลิมวิ่งตามฉุดดึงชายเสื้อไว้
"พี่ม่อม อย่าไปเลย ไปแล้ววันจะอยู่กับใคร...อย่าไปเลยนะ"
ละม่อมป้ายน้ำตาทิ้ง สงสารวันเฉลิมเหมือนกัน ลำยองออกมาท้าวสะเอวที่ประตู
"มันเป็นแม่มึงเหรอไอ้วัน กลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้นะมึง"
"พี่ไปละ อยู่ดีๆล่ะวัน อยู่ไม่ได้ก็หนีไปอยู่กับปู่ย่าวันซะ อย่ามาทนอยู่กับแม่อย่างนี้เลยจะเสียคนซะเปล่าๆ"
"หนอย อีม่อม อีขี้ข้า มาสอนลูกกูแบบนี้ จะจนจะยาก จะมีจะรวย แม่ลูกเขาก็อยู่ด้วยกันมาโว้ย มึงมาสอนให้ลูกหนีแม่ มึงจะตกนรก ไม่ได้ผุดได้เกิด อีคนอกตัญญู กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา คนอย่างมึงไม่มีวันเจริญหรอก ไป้...จะไปตายที่ไหนก็ไป"
ละม่อมกัดฟันแน่น หิ้วกระเป๋าออกไป
"อาลัยอาวรณ์มันอยู่นั่นแหละ เข้าบ้านเดี๋ยวนี้ ไอ้วัน"
วันเฉลิมที่ยืนป้ายน้ำตาสะอื้นฮักๆ
เวลาผ่านไป วันเฉลิม ทำงานบ้านเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะหุงข้าว ทำกับข้าว ซักผ้าไม่ว่าจะเป็นนักเรียนของตัวเองและผ้าถุงของลำยอง
ภายในบ่อน ลำยองจั่วไพ่ แล้วชะงักมือคลำท้อง
"รอเดี๋ยวได้ไหมวะ...ปวดท้องเยี่ยว"
"กำลังจะได้จะเสีย อั้นไว้ก่อนสิวะ" ชาวบ้านบอก
"ไม่ไหวแล้ว"
ลำยองวางไพ่ แล้วขยับลุกขึ้นอย่างลำยากมาก ยังไม่ทันยืนได้เต็มขา น้ำคร่ำแตกนองไหลจากขาไปตามพื้น
"เฮ้ย .อีลำยอง"
ลำยองตกใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง ลูกค้ามีพอประมาณ ชดวิ่งหน้าตั้งเข้ามาแต่ไกล
"ลำยง...ลำยง"
"อะไร้... แหกปากเป็นเจ๊กตื่นไฟไปได้"
ชดหอบ
"พี่ลำยองอยู่ในบ่อน"
"เออ...รู้แล้ว มันก็อยู่ในบ่อนทุกวันจนบ่อนจะเป็นบ้านมันอยู่แล้ว"
"มันกำลังจะคลอดลูก"
ลำยงกับแลร้องพร้อมกัน "หา"
"ชาวบ้านเขาให้รีบมาตาม น้ำมันเดินแล้วด้วย"
"แล้วผัวมันอยู่ไหน ทำไมไม่ไปบอกผัวมันวะ"
ตาปอหัวเราะ
"อยู่บ่อนไหนก็ไม่รู้" ชดบอก
"เวร..."
"ไปตามรถรับจ้างไว ๆ" แลว่า
"เอาไปเรือไม่ดีกว่าเหรอ" ชดบอก
"เดี๋ยวได้ตกน้ำตกท่า" ลำยงบอก
"แต่มันใกล้สุดแล้วนะ"
ปอขำความวุ่นวายที่เกิดขึ้น
"มึงหัวเราะอะไรวะ ไอ้ปอ คนมันจะเป็นจะตายอยู่เนี่ย"
"งวดนี้แทงเลขอะไรดี" ปอถาม
"ไอ้บ้า นังลำดวน เร็ว เร้ว ไปช่วยกัน" แลบอก
"โอ้ย...เดือดร้อนฉันจนได้ คลอดที่ไหนไม่คลอด ไปดลอดในบ่อน...จะบ้าตาย"
ลำดวนตามออกมาอย่างเซ็ง ๆ
"ตกลงไปรถไปเรือ" ชดถาม
"อะไรก็ได้โว้ย ได้อะไรก็ไปทั้งนั้นแหละ" ชดบอก
"แล้วมึงจะตามมาทำไม ไอ้ปอ เฝ้าร้านสักคนสิโว้ย"
เรื่องลำยองจะคลอดลูกเต็มไปด้วยความอลหม่าน
บ้านลำยอง เวลากลางคืน วันเฉลิมนั่งเฝ้ากับข้าวที่ครอบฝาชีไว้ แป้งเข้ามาในบ้าน
"ทำอะไรวะไอ้วัน"
"คอยแม่ กลับมากินข้าวครับ"
"ไม่ต้องคอยแล้ว แม่เอ็งเขาไปโรงพยาบาลแล้ว"
"แม่เป็นอะไรน้าแป้ง"
"ถามได้ ก็ไปคลอดลูกนะสิวะ ยายเขาให้ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเอ็ง แม่เอ็งคงต้องนอนโรงพยาบาลสองสามวัน โชคดีนะ ยังอั้นอยู่ไม่ งั้นน้องเอ็งคนนี้ต้องชื่อนังบ่อนแน่ เพราะคลอดกลางวงไพ่ มีอะไรกินมั้งวะ" แป้งพูดพลางหัวเราะขำ
แป้งเปิดฝาชี หยิบกับข้าวกิน
"น้องผู้หญิงหรือผู้ชายน้าแป้ง"
"ผู้หญิงมั้ง"
"ดีจัง วันอยากได้น้องผู้หญิงอยู่พอดีเลย"
วันเฉลิมยิ้มสมหวัง
เวลากลางวัน ยายแลเข้ามาในบ่อน มองหาเมืองเทพที่เล่นไพ่อยู่วงหนึ่ง แลเดินมาหา
"พ่อเทพ... หายหน้าหายตาไปซะหลายวันนะ"
"ไม่ค่อยว่าง"
"เมื่อวานซืน ลำยองมันคลอดลูกแล้วนะ"
"อือ...มีคนบอกแล้ว"
"มันยังนอนอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย พ่อเทพไม่ไปเยี่ยมมันหน่อยเหรอ"
"เอาไว้ให้ว่าง ๆ ก่อน"
"ลูกพ่อเทพน่ะ ผู้หญิงนะ"
"อือ"
"ไปดูลูกหน่อยนะ พ่อเทพ"
"เออ...แล้วจะไปดู" เมืองเทพขึ้นเสียงดังด้วยความรำคาญ
ยายแลหน้าชาด้วยความโกรธ
เมืองเทพสนุกสนานกับการเล่นไพ่ต่อ แลข่มความโกรธ เดินออกมา แต่อดใจไม่อยู่ ตะโกนเข้าไป
"ไอ้เมืองเทพ"
เมืองเทพหันมามอง
"ไอ้เทวดา... อย่างมึงน่ะ มันก็เทวดาหน้าหมานั่นแหละวะ...ถุย"
เมืองเทพโกรธและอาย แลชิ่งออกไปทันที
จบตอนที่ 6
อ่านต่อตอนที่ 7 พรุ่งนี้ เวลา 09.30น.
