ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 2

ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 2

ยายแลเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดจากลูกสาว

"มันจะมากเกินไปแล้วโว้ย มาตบลูกสาวข้าได้ยังไง คนเขามีพ่อแม่นะโว้ย ไม่ใช่ผักใช่ปลา"
"พ่อแม่มันแหละตัวดี ยุแยงตะแคงรั่วดีนัก"
"ไป นังลำยง นังลำดวน ไปลุยกับมันซักตั้งนึง ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย"
ลำดวนบอก
"เอางั้นเหรอแม่ ฉันว่าพี่สันต์เขาก็เป็นคนดีคนใจเย็นอยู่นา"
"เอ็งหาว่า ข้าปั้นน้ำเป็นตัวว่าถูกตบเหรอ นังลำดวน"
"ฉันไม่ได้ว่ายังงั้นซะหน่อย แต่ฉันว่า ถ้าพี่สันต์เขาไม่เหลืออดเหลือทนจริง ๆ เขาก็คงไม่ถวายฝ่าพระหัตถ์มายังงี้หรอก"
"นังลำดวน" ลำยองตวาด
"นังคนนี้ แทนที่จะเข้าข้างกัน ลำยองมันพี่เอ็งนะโว้ย" แลบอก
"แม่...แม่ ใจเย็น ๆ ฉันว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของผัวเมียเขา แต่งออกไปเป็นเมียเขาแล้ว ก็ให้เขาคุยกันเองดีกว่า แม่อย่าไปยุ่งกะเขาเลย" ลำยงว่า
"ก็พวกมันรุมรังแกลำยองกันขนาดนี้"
"ไปด่าถึงพ่อแม่เขายังงั้น เขาไม่ถวายฝ่าพระบาทแตะแถมมาด้วยก็บุญแล้ว"
แม้แต่ลำดวนยังหัวเราะออกมา ลำยองตวาดน้องสาว
"นังลำยง"
"พี่เมาแล้วก็ไปนอนซะไป มาเสียงดังแถวนี้ ขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเปล่า ๆ หายเมาแล้วค่อย ๆคิดดูเอาเองละกันว่าเรื่องนี้ ผิดถูกมันเริ่มต้นที่ใคร" ลำยงบอก
ลำยองไม่ยอมรับ
"ข้าไม่ผิด"
"ก็แล้วแต่จะคิดละกัน"
"นังลำยอง ที่พ่อปู่ท่านอุตส่าห์ทำนายทายทักไว้ ข้าว่ามันท่าจะจริงว่ะ ไอ้สันต์นี่มันไม่ใช่เทพบุตรตัวจริงของเอ็งหรอก"

เรือนแพแม่ปั้น เวลาเย็นต่อเนื่องมา สินพูดขึ้น
"การศึกษาต่ำไม่ว่ากัน แต่ปัญญาที่จะตัดสินว่า อะไรควรเชื่อไม่ควรเชื่อ มันก็น่าจะมีอยู่บ้าง ไม่ใช่หลงงมงาย จนโงหัวไม่ขึ้น"
"ถ้ายังงั้นผมก็ไม่ใช่เทพบุตรที่เขาใฝ่ฝันว่าจะได้พบแน่"
"จะใช่ได้ยังไงล่ะลูกเอ๊ย เวลานี้นะเอ็งเป็นปีศาจไปแล้ว ตบหน้าลูกสาวเขาจนเลือดกบปากยังงั้น" ปั้นว่า
"ก็ให้เขาได้เจอะเจอเทพบุตรของเขาเร็ว ๆก็แล้วกันครับแม่"
"สงสารแต่ไอ้วันมันน่ะสิ" สินบอก
"ไม่เป็นไรหรอกครับพ่อ ผมจะเอาวันเฉลิมมาเลี้ยงเอง จะเลี้ยงดูอบรมให้ดี ให้ได้เรียนหนังสือสูง"
"แม่มันจะยอมเร้อ....จะไปพรากแม่พรากลูกเขาได้ยังไง" ปั้นบอก
"ถ้าเขาจะหาผัวใหม่ ยังไงเขาก็น่าจะยอม ครับแม่"
"ไอ้วันมันยังเล็กนัก ยังไงมันก็ต้องอยู่กับแม่" สินบอก
"แต่ผมเป็นพ่อนี่ครับ"
"เอ็งไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับลำยองมัน ยังไง กฎหมายเขาก็ต้องให้ลูกกับแม่"
สันต์มึนตึบ

ในเวลาต่อมา บ้านยายแล ต่างล้อมวงแย่งกันกินข้าว ไม่มีระเบียบ แป้ง , ปาน แย่งกระดูกกัน ใครเผลอเป็นโดนฉก ลำดวนบอก
"เฮ่ย ๆ แบ่ง ๆ กันกิน มีอยู่เท่านี้แหละ แย่งกันเป็นอะไรก็ไม่รู้"
ปอแยกกินเหล้ากับกับแกล้มของตัวเองอีกมุมหนึ่ง ลำยองนั่งกอดเข่า ข้าวปลาไม่แตะ ลำยงกินไป ฉีกเนื้อไก่ป้อนวันเฉลิมไป
"ไม่กินข้าว กินปลาละลำยอง" แลถาม
"กินไม่ลง"
"อิ่มแล้ว ช่วยช่วยกันคิดว่าจะเอายังไงกะมันดี"
"ทิฐิ น่ะ ลด ๆ ลงซะมั่งเหอะ สงสารลูก สงสารเต้าบ้าง พาไอ้วันมันกลับไปซะ ป่านนี้พี่สันต์เขาก็คงหายโกรธแล้วละ" ลำยงว่า
"ข้าไม่กลับ"
"สงสัยจะรอให้พี่สันต์ เขาเป็นฝ่ายมาง้อ" ลำดวนบอก
"ถึงมาง้อ ข้าก็ไม่กลับ"
"เออ...มันต้องยังงี้สิวะ ลูกมันอยู่กะเราทั้งคน จะต้องไปกลัวอะไร กักมันไว้ที่นี่แหละ เอาไว้เป็นตัวประกัน ไอ้ปู่ อีย่า มันอยากได้ หลานมันคืนก็ให้เอาเงินมาแลกเอา"
"แม่นี่ก็พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง"
"เอ็งหุบปากไปเลย นังลำยง"
"จะคิดจะทำอะไร ก็นึกถึงลูกเอาไว้ให้มาก ๆ นะพี่ลำยอง อยู่นี่อด ๆ อยาก ๆ ยังไง พี่ก็เห็นนี่นา"
ลำยองสะบัดหน้าใส่ลำยง ลำยงฉีกเนื้อไก่ป้อนวันเฉลิม
สันต์นั่งกอดเข่าเป็นทุกข์อยู่หัวบันไดท่าน้ำ สินเดินเข้ามาหา
"สันต์เอ๊ย เอ็งยังจะอยู่คอยเปิดประตูให้เมียอยู่อีกเรอะ"
"เผื่อมันจะพาลูก กลับมาครับพ่อ"
"พ่อว่าคืนนี้มันคงไม่กลับมาหรอก เอ็งเข้านอนซะเหอะ แล้วก็ไม่ต้องกลุ้มอกกลุ้มใจ ให้มันมากนัก คืนนี้มันไม่กลับ พรุ่งนี้มันก็ต้องกลับ แล้วก็ทน ๆ มันไปหน่อย นิสัยมันอาจจะดีขึ้นก็ได้"
"ดีขึ้นเหรอครับพ่อ ผมว่าไม่มีทางหรอก"
"เอ็งอย่ามองโลกแง่ร้ายเกินไปนัก ลำยองมันเป็นแม่คนแล้ว ยังไงมันก็ต้องนึกถึงวันข้างหน้าของลูกบ้างละ"
สันต์ได้แต่ถอนใจ

ลำดวนบ่นอุบขณะหอบหมอน ผ้าห่มออกมาจากห้อง เพราะลำยองจะกลับมานอนที่เดิม
"นอนสบายๆ อยู่บ้านผัวดี ๆ ไม่ชอบ หาเรื่องมาทำให้คนอื่นเขาต้องเดือดร้อนด้วย"
"บ่นมากนัก เดี๋ยวก็เอามะพร้าวห้าวยัดปากซะเลยนี่" แลบอก
ลำยองนั่งกอดเข่าอยู่มุมหนึ่ง
"จะหาผัวใหม่ ที่นี้ก็หาให้มันรวย ๆหน่อย พ่อแม่น้องนุ่งจะได้พลอยสบายไปด้วย เอ็งเข้าใจไหม"
"รู้แล้วน่า แม่"
"แต่แถวบ้านเราก็ไม่เห็นใครมันจะรวยซักคน มีแต่ท่านขุนเจ้าของที่"
"โอ้ โห แก่จนต้องคลานแทนเดินแล้วนะแม่ แม่อยากจะได้มาเป็นลูกเขยเหรอ ไม่ใช่รุ่นปู่แล้ว รุ่นทวดเลยล่ะ" ลำดวนหัวเราะ
"ฉันไม่เอาหรอกนะแม่ แก่หนังยานยังงั้น ฉันจะอ้วก"
"พี่ก็ออกไปหางานทำข้างนอกสิ ฉันก็ว่าจะไปเหมือนกัน รอให้โรงงานกะละมังสร้างเสร็จก่อน จะไปสมัคร เผื่อจะได้เจอใครต่อใคร เยอะแยะ"
"เยอะแยะของเอ็งมีแต่จับกังนะสิ งานโรงงานมันก็เจอแต่พวกกุลีด้วยกัน มันต้องไปขายของแถวเยาวราชโว้ย เผื่อเจออาเสี่ย" แลว่า
"อาเสี่ยจะเป็นเทพบุตรได้ยังไงแม่ เทพบุตรเจ๊กมีด้วยเหรอ"

"ทำไมจะไม่มี เจ๊ก เขาก็มีเจ้า มีเทวดาของเขาเหมือนกันโว้ย เอ็งไม่เคยเห็นรึไง ตรุษจีน สารทจีนที่ของไห้วงี้เป็นภูเขาเลากา"

ลำยองหงุดหงิด กระสับกระส่าย เพราะอยากเหล้า ลุกขึ้นเดิน ไปดูขวดเหล้าปอที่ล้มอยู่ที่พื้น เธอหยิบขวดเหล้าขึ้นมายกเทเข้าปาก เหล้าก้นขวดหยดลงแค่สองสามหยด เธอเซ็ง โยนขวดเหล้าทิ้งไปทางหนึ่งลำยองหงุดหงิด

วันใหม่ สันต์สะพายถุงทะเลจะกลับเข้าโรงเรียน ลำยงตั้งลังถึงนึ่งขนม แล้วหันมาเห็นสันต์
"พี่สันต์ แวะก่อนสิ"
"มีอะไรลำยง พี่ต้องรีบไปเดี๋ยวเข้าโรงเรียนสายถูกลงโทษ"
"พี่จะทำยังไง เรื่องลูกเมียพี่"
"ลำยงจะต่อว่าพี่แทนพี่สาวละสิ"
"เปล่า...ถามดูเท่านั้นเอง อยากรู้ว่าจะเอายังไงกัน พี่น่ะน่าจะไปง้อเขาซะหน่อย เดี๋ยวเขาก็ไม่กลับขึ้นมา สงสารไอ้วันมัน"
"พี่เองก็รู้ตัวว่าทำรุนแรงกะเขาเกินไป แต่ใครจะไปทนได้ เขาด่าพ่อแม่พี่ว่าเป็นหมา"
"โอ้...ปากมันเสียขนาดนั้นเลยเหรอ อืม ฉันว่าฉันเข้าใจพี่นะ แต่ยังไงก็หาทางง้อซะหน่อยเถอะ เห็นแก่ลูกให้มาก ๆ เถอะพี่"
"พี่ก็คิดอย่างนั้น ลำยง วันข้างหน้าพี่คงต้องอดทนให้มากกว่านี้ แต่วันนี้พี่ต้องรีบไปแล้ว เอางี้ละกันพี่ฝากเงินไว้ให้ลูกกินขนมสองร้อย ลำยงเอาให้ลำยองเขาด้วย"
สันต์หยิบเงินส่งให้ลำยง
"บอกเขาด้วยว่าจะกลับบ้านวันไหนก็ได้ ไม่มีใครว่าอะไรหรอก พ่อกับแม่พี่แกคิดถึงหลาน ยังกะอะไรดี คงจะดีใจมากกว่าจะค่อนว่าอะไร"
"แล้วฉันจะบอกให้ละกัน แต่เชื่อฉันเหอะ ไม่ต้องรอนานหรอก เผลอ ๆ คล้อยวัน พี่เขาก็อุ้มลูกกลับบ้านแล้ว"
สันต์ยิ้ม เดินออกไป

ลำยองคว้าเงินสองร้อยจากมือลำยง หมับ ทันที แลที่ปอกฝรั่งอยู่ ตาค้างเมื่อเห็นเงิน
"เอ็งเอาเงินมาจากไหนวะนังลำยง"
"พี่สันต์เขาฝากมาให้พี่ลำยอง เอาไว้ซื้อขนมให้ไอ้วันมันกิน"
ยายแลตบเข่าฉาด
"เห็นไหม ข้าบอกแล้วว่า ยังไงมันก็ต้องมาง้อเอ็ง เมียสวย ๆ อย่างเอ็ง ชาตินี้มันจะมีปัญญาไปหาได้ที่ไหน เอ็งเล่นตัวไปก่อนนะโว้ย อย่าเพิ่งไปยอมมันหมด"
"ฝากไอ้วันมันด้วยนังลำยง"
ลำยองยกวันเฉลิมให้ลำยงอุ้มแล้ว เดินลิ่ว ๆออกไปทันที

ลำยองเดินเข้ามาหน้าบึ้งที่เรือนแพ สินหันมาเห็นพอดี
"อ้าว...ลำยอง"
ลำยองไม่สนใจ ตรงเข้าห้อง ปิดประตู
"มันกลับมาแล้วเรอะ แล้วไอ้วันล่ะ มันอุ้มมาด้วยรึเปล่า" ปั้นถาม
ลำยองเปิดประตูออกมา อุ้มโหลยาดองที่เหลือที่พร่องอยู่ก้นโหล ประคองโหลนุ่มนวลซะยิ่งกว่าอุ้มลูก
"แล้วไอ้วันล่ะลำยอง" สินถาม
ลำยองไม่ตอบ ไม่สบตา ไม่สนใจ เดินออกไป แม่ผัว แม่ผัวได้แต่มองตากัน

โหลยาดองที่ถูกตั้งไว้ที่บ้านยายแล ก่อนจะเทเหล้าลงไปในโหลจนเกือบเต็มโหล ลำยองใช้จอกตักเหล้าในโหลขึ้นมา ดื่มพรวด ชื่นใจราวกับได้ดื่มน้ำอำมฤต แลเข้ามาพอดี
"ไอ้สันต์มันให้เงินมาตั้งสองร้อย เอ็งเอามาแบ่งแม่บ้างสิวะ แม่ได้เลขเด็ดมา พรุ่งนี้ว่าจะแทงซักยี่สิบสามสิบ"
"หมดแล้ว ไม่มีแล้ว"
ลำยองดื่มเหล้าทีเดียวหมดจอก
"อะไรวะ อย่าบอกนะว่า เอ็งเอาเงินไปซื้อเหล้ามาดองยาหมด"
"แม่อย่ามายุ่งกับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันได้ไหม"
ลำยองตักเหล้าอีกจอก ดื่มพรวด แลมองตากว้าง
"นี่เอ็งติดเหล้าขนาดนี้เลยเรอะ ลำยอง"
"ใครบอกเหล้า นี่มันยาดอง ก็ยาดองซินแสที่แม่หามาให้ฉันน่ะแหละ"
"เอ็งกินพรวด ๆ ยังกะกินน้ำ ยังงี้"
"อย่ามายุ่งน่า ฉันจำได้นะว่า ของฉันเหลือแค่ไหน แม่อย่าคิดขโมยของฉันเด็ดขาด"
ลำยองคว้าเสื้อผ้าแถวนั้นขึ้นมาคลุมปิดโหลยาดองของรักของหวงทันทีแล้วเดินออกไป แลอึ้งมิใช่น้อย ลำยองถลำลึกลงไปในหายนะ
ลำยองเดินออกมา สะอึกเอื๊อก!
เพิงขายขนมยายแล เวลาเย็น ลำยงเก็บข้าวของใส่รถเข็น เตรียมกลับบ้าน ปอเข็นรถขายผลไม้ดองกลับมา มีของเหลือพอประมาณ
"กลับมาแล้วเหรอพ่อ"
"เหลือกลับมาบานเบอะตามเคย" แลบอก
"เหลือก็เอาไว้ขายพรุ่งนี้ได้น่า บ่นจริงโว้ย คนยิ่งร้อน ๆ หิว ๆ อยู่"
"เอาเงินมา ข้าจะได้ไปซื้อกับข้าว"
ปอส่งเงินในถุงผ้าให้แล
"ซื้อเป็ดพะโล้มากินกันหน่อยโว้ย ข้าอยากกิน"
"ขายของไม่หมด ยังดันอยากกินของหรู ฝันไปก่อนเหอะ ตาปอ"
แลเดินออกไป
"มันขายไม่ดีก็เลิกขายเถอะพ่อ เดินทั้งวันไม่คุ้มเหนื่อย หาอย่างอื่นขายกันดีกว่า" ลำยงบอก
"ทุนก็ไม่มี จะไปหาขายอะไรวะ"
"ทำก๋วยเตี๋ยวขายกันไหมล่ะพ่อ แถวนี้ยังไม่มีใครขาย ฉันว่าน่าจะขายดีนะ"
"เออ...ไม่เลวนี่หว่า"
"ขายก๋วยเตี๋ยว วัน ๆ มันจะได้กี่บาทกันวะ" ลำยองถาม
"ก็ยังดีกว่า ไม่คิดทำมาหากิน วัน ๆ อยู่เฉย ๆ รอแต่แบมือขอเงินผัวละวะ" ลำยงแขวะ
ลำยงเข็นรถออกไป
"อีลำยง เดี๋ยวเหอะมึง"
"อยู่บ้านผัวสบาย ๆ ทำไมเอ็งไม่ชอบวะ นังลำยองมาแย่งกันอยู่แย่งกันกินอยู่ได้ เอ็งไม่สงสารลูกมันบ้างรึไงวะ กลับไปซะทีเหอะ อย่ามัวมางอนผัวเอ็งอยู่เลย" ปอบอก

ปอเข็นรถผลไม้ดองตามออกไปอีกคน ลำยองอุ้มวันเฉลิมไว้

กลางวันของวันใหม่ สินกำลังวัดระยะหน้าแพ เตรียมสร้างแนวลูกกรงเฉลียง กันวันเฉลิมตกน้ำ ลำยองอุ้มลูกมือหนึ่ง อีกมืออุ้มโหลยาดองอย่างหวงแหน วันเฉลิมร้อง ดิ้นจะลง สินหันมาเห็นก็ดีใจ

"ไอ้วัน"
ลำยองวางลูกลง สินรีบเข้ามาอุ้มหลาน
"กินข้าวกินปลากันมารึยังล่ะ ลำยอง"
ลำยองไม่พูดอะไร อุ้มประคองโหลยาดองอย่างดี เดินกลับเข้าห้องไปทันที ปั้นออกมาจากห้องตัวเองพอดี
"อ้าว...แม่มันพากลับมาแล้วเรอะ"
สินปุ้ยใบ้ไปทางห้อง
"มันพูดว่าไงตอนเข้ามา" ปั้นถาม
"ไม่พูดซักคำ"
"อะไร...เข้าบ้านเรา แต่ไม่พูดกับเรา หามารยาทไม่ได้เลย"
"มันก็ยังงี้แหละแม่ปั้น อย่าไปถือสามันเลย"
"เป็นเด็กมันต้องรู้จักอ่อนน้อม เข้าหาผู้ใหญ่นี่แม่มันขาดการอบรมขนาดนี้ แล้วหลานเรา"
"จะทำยังไงดี มันบัวใต้น้ำ"
"แล้วมันจะมีวันโพล่พ้นน้ำไหมล่ะนี่"
"ก็เห็นจะยาก..จนปูนนี้แล้ว เห็นทีจะถูกเต่าถูกปลาตอดกิน ซะหมด ก่อนจะโผ่ลน่ะแหละ"
ปั้นถอนใจเฮือก
"ผอมโกรก ตัวเบาโหวง กลับมาเลย"
"เดี๋ยวปิ้งหมูให้กินนะลูกนะ"

บ้านยายแล เวลาเย็นต่อเนื่องมา ลำยงล้างอุปกรณ์ทำมาหากินกองใหญ่ ปอนั่งกินน้ำ รถเข็นขายของดองยังจอดคาอยู่ไม่ไกล แป้งหิ้วหมูสามชั้นวิ่งเข้ามา
"แม่ แม่...พี่ลำยองให้เอามาให้" แป้งบอก
"เออ... นังลำยองนี่มันเก่งว่ะ ขโมยหมูนังปั้นมาได้ชิ้นเบ้อเร่อเลย เดี๋ยวข้าจะต้มผักกาดดอง แหม... นี่ถ้าได้เป็นไก่ซักตัวละแจ๋วเลย"
ลำยงถาม
"ของขโมยเขามา กินเข้าไปลงเหรอแม่"
"เตือน ๆ สอน ๆ มันซะมั่งก็ดียัยแล ไปเป็นเมีย เป็นสะใภ้บ้านเขาแล้ว มันน่าทำตัวให้เขาเมตตา ไม่ใช่ให้เขาระอาใจ"
"ไอ้ปอ...เมียนะโว้ย ไม่ใช่ขี้ข้า ยังไงมันก็ต้องเป็นใหญ่ในบ้าน"
"แล้วเอ็งลองคิดดูไหม เกิดเราได้สะใภ้พรรค์ยังงี้เข้าบ้านมั่ง เอ็งจะทำยังไง"
"สะใภ้ข้า มันต้องฟังข้าคนเดียวโว้ย"
"ใครเป็นสะใภ้แม่นี่ซวยไปทั้งชาติจริง ๆ"

วันใหม่ สินตอกไม้ทำลูกกรงระเบียงริมน้ำง่วนอยู่ วันเฉลิมหลับอยู่บนเสื่อ ลำยองออกมาจากห้องเห็นปลอดคน ทำเป็นเดินมาดูวันเฉลิม เธอไม่เห็นแม้เงาปั้น ลำยองฉวยโอกาสทอง ชักกระป๋องใส่เงินลงมา แล้วฉกเงินมาได้ยี่สิบ ปั้นออกมาจากห้องพอดี หยุดมองเงียบ ๆ
ลำยองรีบเหน็บเงินใส่ชายพกผ้านุ่ง แล้วเผ่นออกไปทันที
ปั้นเดินออกมา
"ตาสิน"
"ใกล้เสร็จแล้ว...นี่ถ้าสันต์มันอยู่คงเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วละ"
"นังลำยองมันขโมยเงินอีกแล้ว"
"อ้าว"
"นังคนนี้มันมือไวจริง ๆ เป็นแบบนี้มันเลี้ยงได้เหรอ ตาสิน ถึงจะเงินเล็กเงินน้อยมันก็ไม่ควรทำ ขัดสนจริง ๆ ออกปากขอหน่อย ทำไมเราจะไม่ให้"
"แม่ปั้นไม่เอาเรื่องมันก็ดีแล้วละ เดี๋ยวจะกลายเป็นชวนมันทะเลาะซะเปล่า ๆ คิดซะว่าทำบุญทำทาน มันอาจจะเอาไปซื้อขนมให้ลูกมันกินก็ได้"
"ฉันจะพยายามคิดให้ได้ยังงั้นละกัน แต่เชื่อฉันเหอะ สลึงเดียวก็ไม่มาถึงไอ้วันมันหรอก"
วันเฉลิมยังนอนหลับปุ๋ย

ลำยงฉีกใบตอง พับกระทงไว้ใส่ขนมขาย แลนอนกลางวัน ฟังวิทยุ เคลิ้ม ๆ ลำยองเดินเข้ามา
"แม่...หลับรึเปล่า"
"อือ...เคลิ้มๆ อยู่"
"ไปสำนักพ่อปู่กัน"
"รีบไปทำไมวะ อีกตั้งหลายวันกว่าหวยจะออก เดี๋ยวมันไม่แม่นนะโว้ย"
"ฉันไม่อยากได้เลขเด็ด ฉันอยากไปให้พ่อปู่ท่านดูดวงให้อีกที อยากถามให้แน่เรื่องเทพบุตรที่ท่านทำนายไว้น่ะ เมื่อไรฉันจะได้พบ"
"เอ็งมีเงินค่ายกครูเหรอวะ"
"มี...ขโมยยัยปั้นมาได้ยี่สิบ"
"เออ...ไปๆๆๆ เผื่อข้าจะได้เลขเด็ดติดไม้ติดมือกลับมาด้วย"
ยายแลกุลีกุจอจะออกไปกับลำยอง
"เรื่องทำมาหากิน เป็นปี่เป็นขลุ่ยกันได้ ยังงี้ เราก็คงรวยกันไปนานแล้วนะแม่นะ"
"อี่นี่...อย่างที่ข้าทำอยู่นี่เขาเรียกรวยทางลัดโว้ย"
"อย่าไปสนใจมันเลยแม่ ปล่อยมันแคะขนมถ้วยไปจนมือหงิกน่ะแหละ ดีแล้ว"
ลำยองกับแม่พากันออกไป
"เออ...ที่มีกินจนได้ผัวได้ลูกมาเนี่ย มันไม่ใช่เพราะขนมถ้วยนี่รึไงวะ"

ลำยงขัดใจ

สำนักพ่อปู่ปิดเงียบ สองแม่ลูกมองหน้ากัน

"ท่านไปเที่ยวพักผ่อนมั้ง"
"พักผ่อนได้ยังไง ท่านต้องรู้สิว่าลูกศิษย์ ตาดำๆ อย่างเรา ๆ เดือดร้อนต้องการให้ท่านฟันฝ่าความทุกข์ อีกตั้งเท่าไหร่"
"พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่เหอะวะ ไอ้เงินยี่สิบนั่นน่ะ เอามาให้ข้าซื้อกับข้าว เย็นนี้ก่อน"
"เรื่องอะไรแม่ ฉันก็ต้องเอาไว้ซื้อของฉันเหมือนกัน"
"เอ็งก็ค่อยขโมยนังปั้นมันใหม่สิวะ"
"ไม่เอา ไม่ให้"
ลำยองเดินหนีออกมา เจอชาวบ้านที่ผ่านมาพอดี
"นี่มาหาพ่อปู่กันเรอะ ยัยแล"
"ก็งั้นสิ ท่านไปไหนแล้วจะกลับเมื่อไหร่"
"ท่านไปแล้ว ไม่กลับมาแล้ว"
"ทำไมล่ะ" ลำยองถาม
"เมื่อวานท่านกำลังทำเสน่ห์ให้เมียน้อยนายตำรวจอยู่ ดี ๆ อีนังเมียหลวงพาตำรวจมาจับ โอ้ย... ตบตีกันสำนักท่านแทบพัง แต่เขาว่า ก่อนหน้านี้ก็มีคนไปฟ้องผู้ใหญ่เจิดว่า ท่านหลอกลวง ทำให้คนงมงาย เหมือนกันนะ ตำรวจก็เลย..."
"ใครกัน ใครมันไปฟ้อง" แลถาม
"จะใครซะอีกล่ะ ก็ตาสินน่ะสิ"
"ไอ้สิน ผัวยัยปั้นน่ะ นะ"
"เออ...ก็มีอยู่สินเดียวนี่แหละ"
"สาระแน จริง ๆ เลย นะแม่นะ ไอ้คนพวกนี้มันมารชัดๆ" ลำยองบอก
"ข้าก็ว่างั้นแหละ"
"เลยไม่ได้รู้กันว่า ฉันจะได้เจอเทพบุตรของฉันเมื่อไหร่น่ะ"

สินกำลังเหลาไม้จะทำม้าโยกไว้ให้วันเฉลิมเล่น สันต์ในเครื่องแบบ กลับเข้ามา ถอดหมวกไหว้พ่อแม่
"พ่อสวัสดีครับ แม่สวัสดีครับ"
"เออๆๆ เหนื่อยไหมล่ะ หิวรึเปล่า แม่เอ็งเขารู้ว่าเอ็งจะกลับวันนี้ เขาฉูฉี่กุ้งเอาไว้รอเอ็งแต่เช้าแน่ะ"
"เดี๋ยวค่อยกินด้วยกันดีกว่าครับ พ่อทำอะไร"
"จะทำม้าโยกให้ไอ้วันมันเล่น"
"ลำยองเขาพาลูกกลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อไรครับ"
"หลายวันแล้ว กลับมามันก็ไม่พูดอะไรกับใครซักคำเดียว มันคงเป็นใบ้ไปแล้วละ มาอาศัยกินอาศัยนอน กลางวันก็พาลูกออกไปตะลอน ๆ ข้างนอก อะไรของมันก็ไม่รู้" ปั้นบอก

สันต์เข้ามาในห้อง แล้วต้องถอนใจ มุ้งยังกางทิ้งเอาไว้ เสื้อผ้าที่ใช้แล้วทั้งของลำยอง วันเฉลิมกระจัดกระจาย เขาลงมือเก็บเสื้อผ้าใส่ตะกร้า จะได้เอาไปซัก แล้วตลบมุ้งรวบรัดเอาไว้ แล้วหยิบหมอน เยิน ๆ ขึ้นมาตบไล่ฝุ่น ดึงผ้าปูที่นอนที่ยัยยู่ยี่ แล้วต้องชะงัก ผ้าปูที่นอนมีรอยเปื้อน
ประจำเดือน ดวงใหญ่ ๆ หลายดวง สันต์อเนจอนาถใจ รับไม่ได้ รวบผ้าปูที่นอน โยนไปรวมกับผ้าที่จะต้องซัก ข้างที่นอน โหลยาดอง ถูกวางไว้อย่างดี ข้าง ๆ โหลมียาทาเล็บหลายสีวางเรียงไว้ด้วย

เพิงขายขนมยายแล เวลาเย็น ลำยงขายขนมให้ลูกค้า สันต์เดินเข้ามา
"ลำยองเขาพาลูกไปไหน น่ะลำยง"
"โอ๊ย เดี๋ยวนี้เขาไม่นั่งแถวนี้แล้วพี่สันต์ โน่น...ตั้งแต่เช้าก็พาลูกไปอยู่แถวบ้านยัยมูลข้างวัดโน่น"
"บ้านยัยมูล มีอะไรดี"
"คนแถวนี้เขากำลังเห่อโทรภาพกัน ยัยมูลแกซื้อมาเครื่องนึง คนมันก็แห่ไปดู งานการไม่เป็นอันทำกัน ไม่ใช่ว่าเขาให้ดูฟรี ๆ นะ เก็บตังค์คนละบาท เมียพี่ก็ไปดูกะเขาทุกวัน นี่ลำดวนมันก็ชวนไปทำงานกะมัน แต่ท่าทางจะเหลว"
"ทำงานอะไร"
"โรงงาน กะละมังเคลือบ ลำดวนมันไปทำได้หลายวันแล้วละพี่"
"ไปทำงานแล้วใครจะเลี้ยงลูก"
"ก็นั่นน่ะสิ พี่ไปคุยกันเอาเองเถอะ ผัวเมียกัน แต่พี่เชื่อฉันเหอะ ถึงมันไปทำจริง ๆ ก็ทำได้ไม่กี่วันหรอก พี่ลำยองมันขี้เบื่อจะตายไป ทำอะไรก็ไม่เคย เป็นโล้เป็นพายกะเขาหรอก"

สันต์จะเดินตัดลานวัดไปบ้านยายมูล แต่เห็นหลวงตาปิ่น ซึ่งเป็นพี่ชายของตาปอ กวาดใบไม้ลานหน้ากุฎิ สันต์จำได้ เดินเข้ามาหา
"นมัสการครับหลวงลุง"
"เจริญพร อ้าว นึกว่าใคร เจ้าสันต์"
"หลวงลุง กลับมาจำพรรษาที่นี่เหรอครับ ฝนนี้"
"คงจะอยู่หลายพรรษาหรอก แข้งขามันไม่ค่อยดี ธุดงค์ไกล ๆ ไม่ไหวแล้ว มาอยู่นี่จะได้ไปโรงพยาบาลง่าย ๆ หน่อย หายแล้วค่อยว่ากันใหม่ อยู่วัดก็รำคาญใจอยากไปที่ไกล ๆ ที่ไม่มีพระมีเจ้า ชาวบ้านเขาดีใจเวลามีพระธุดงค์ไปโปรด ได้เห็นผ้าเหลืองกันบ้าง"
"วันไหนลำยอง เขาพาลูกมาเล่นแถวนี้ ขอความกรุณา หลวงลุงช่วยอบรมสั่งสอนลูกชายผมด้วยนะครับ"
"ได้...แล้วจะช่วยอบรมให้ ถ้าชอบจะได้สอนหนังสือให้ก่อนเข้าโรงเรียนดีกว่าวิ่งเล่นอยู่เปล่า ๆ"
สันต์ไหว้หลวงตาปิ่น

ลานหน้าบ้านยายมูล เวลาเย็นมากใกล้ค่ำ ชาวบ้านจับจองที่นั่งราวกับมีงานวัด ทีวีขาวดำ กำลังมีโฆษณาขายสินค้า เด็ก ๆวิ่งเล่นกัน เจี๊ยวจ๊าว ผู้ใหญ่เมาท์แตกกันสนุก สันต์เดินเข้ามามองหาจนเห็นลำยอง ปล่อยลูกนอนหลับคาตัก เมาท์กับเพื่อนบ้านเรื่องทรงผมอยู่
"ลำยอง ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ป่านนี้แล้ว"
ลำยองหันมาเห็น แต่ทำเป็นเมิน
"เฮ้ย...ผัวมึงมาตามแล้ว สงสัยจะคิดถึงจนทนไม่ไหวมา ตามกลับไปส่งการบ้านมั่ง" ชาวบ้านพูดพลางหัวเราะกันสนุกสนาน
สันต์ไม่ชอบบรรยากาศ
"ฉันจะอยู่ดูโทรภาพ"
"แล้วลูกกินข้าวกินปลารึยัง"
"กินก๋วยเตี๋ยวแล้ว ฉันยังไม่กลับหรอก จะอยู่ดูโทรภาพ"
"งั้นก็ส่งลูกมา จะได้พากลับบ้านก่อน"
ลำยองอุ้มลูกส่งให้สันต์
"แล้วจะกลับกี่โมง"
"ไม่รู้ ละครจบก็กลับ"
สันต์อุ้มลูกฝ่าฝูงคนออกไป
"ทำเป็นเล่นตัว กลับไปเจอการบ้านน่วมแน่มึ๊ง" เพื่อนชาวบ้านว่า

ลำยองเบะปาก

ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 2 (ต่อ)

ดึกแล้ว สันต์นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เฉลียง ลำยองหน้าบานกลับเข้ามา
"สนุกนักเหรอ โทรภาพน่ะ"
"สนุกสิพี่ คนเขาติดกันทั้งเมือง เรื่องขุนศึก อารีสวยเช้งเลย เป็นแม่หญิงเรไร พี่ดูแล้วจะติดใจ ทำไมพี่ไม่ซื้อซักเครื่องล่ะ จะได้ดูที่บ้านนี่ ไม่ต้องไปอาศัยเขาดู ลำยองจะได้อวดชาวบ้านได้ว่าบ้านเราก็ฐานะไม่ใช่น้อยเหมือนกันมีโทรภาพดู"
"ลำยองก็รู้...ว่าพี่เงินเดือนเท่าไหร่ แล้วโทรภาพน่ะมันกี่พันบาท จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ"
"พี่ก็ขอแม่พี่สิ แม่พี่มีเงินเก็บตั้งแยะ สร้อยทอง เส้นเท่าโซ่รถไฟ ทั้งคอทั้งแขน แกต้องมีเงินแน่ ขายของกำไรตั้งแยะ"
"พี่ไม่ขอหรอก แค่นี้ก็เลี้ยงไม่โตแล้ว มีเงินเดือนก็ไม่ได้แทนพระคุณแม่ซักบาท เลี้ยงลูกเลี้ยงเมียหมด"
"งั้นก็ง่ายนิดเดียว ขายทองสิ ทองไอ้วันมันตั้งหลายบาท ไม่ใช่เหรอ นะพี่นะ ลำยองจะได้อยู่บ้าน ไม่ต้องไปไหนไงล่ะ ไม่เสียเงินค่าดูหนังที่วิกด้วย"
"ผลาญสมบัติลูก เอาเงินมาซื้อโทรภาพเหรอ คิดอะไรบ้า ๆ ไม่มีเงินก็ไม่ต้องดู ฟังวิทยุก็พอแล้ว"
"เฮอะ... ไม่ง้อก็ได้ ลำยองจะเก็บเงินซื้อเอง ลำยองจะไปทำงานที่โรงงาน"
ลำยองเดินปังๆเข้าห้องไป

ปั้นกับสินต่างนอนลืมตา ฟังเสียงที่ดังขึ้นทุกที
"แค่เห็นหน้ากันมันก็ชวนกันทะเลาะซะแล้ว ยังงี้ มันจะอยู่รอดเร้อ พี่สิน"
"สุดแท้แต่เวรแต่กรรมละมัง แม่ปั้น"

สันต์ตามลำยองเข้ามาในห้อง
"จะไปทำงานโรงงาน แล้วใครจะเลี้ยงลูก เราไม่ได้ยากจนถึงกับต้องหิ้วลูกไปทำงานโรงงาน ที่บ้านนี่ก็มีกินทุกอย่าง เงินทองก็มีให้ใช้ไม่ขาดมือ"
"โธ่เอ๊ย เงินแค่นั้นมันจะพอทำยาอะไร ไม่กี่วันก็หมดแล้ว"
"ทำไมจะไม่พอ ถ้าไม่กินยาดอง แล้วก็ลดทำผมทำเล็บลงไปมั่ง เอาเวลามาดูแลลูกทำความสะอาดห้องนอน ช่วยแม่แกขายของมั่ง ผ่อนแรงคนแก่มั่งสิ เอาแต่กินแต่นอนได้ยังไง"
"ฉันจะหาเงินใช้เอง ไม่คอยแบมือขอพี่หรอก จะให้ฉันอยู่ดักดานขายของ ฟังแม่พี่บ่นเหรอ ไม่มีทาง เรื่องอะไรจะอยู่เป็นขี้ครอก กินยาดองบำรุงร่างกายก็ว่า ทุเรศ"
ลำยองตรงไปที่โหลยาดอง ตักยาดองเต็มแก้ว ดื่มพรวดเดียวหมด
"ยาดองเรอะ นั้นมันเหล้าชัด ๆ เลิกซะเถอะ ผู้หญิงขี้เมาน่ะมันทุเรศจะตาย"
"ฉันจะกินซะอย่างใครจะทำไม"
ลำยองเหมือนประชด ตักเหล้าอีกแก้ว ดื่มพรวดต่อหน้าสันต์
"วันนี้พูดกันไม่รู้เรื่องแล้ว"
"ฉันจะไปทำงานโรงงาน ไอ้วันนี่ทิ้งไว้ให้นังลำยงมันเลี้ยงก็ได้"
"อย่างทำอย่างนั้นนะ"
"อีลำยองมันอาภัพ เสียแรงได้เป็นคุณนาย นายเรือต้องทำงาน งกๆ ยังกะขี้ข้าเมียคนอื่นเขามีวิทยุฟัง มีโทรภาพดู อีลำยองมันมีอะไรมั่ง ไม่เคยมีอะไรเลย ฉันจะไปทำงานโรงงาน จะได้มีเงินใช้มั่ง เงินฉัน ฉันจะกินยาดองมันก็เงินฉัน ไม่ต้องให้พี่มาลำเลิกว่าฉันเอาเงินพี่มาซื้อยาดอง แล้วฉันจะซื้อโทรภาพมาดูจะเอาเครื่องโต ๆ มาเปิดแข่งกะไอ้พวกบ้านโน้น เอาให้มันลือกันไปทั้งตำบลเลย คนอย่างอีลำยอง มันไม่เห็นจะต้องง้อผัวเลยโว้ย"
ลำยองหัวเราะร่วน
"หุบปากได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก"
"คนอย่างอีลำยอง มันไม่จนหนทางง่าย ๆ หรอกโว้ย อีกหน่อยมันก็ได้ไปจากไอ้นรกบ้า ๆ ไอ้ผัวเฮงซวยนี่ซะที"
"รู้ว่าผัวเฮงซวย แล้วใครใช้ให้มาเลือกผัวอย่างฉันล่ะ ทำไมไม่ไปถลกผ้ายั่วผู้ชายอื่น"
"ก็ทีแรกคิดว่ามันจะรวยน่ะสิวะ"
"ก็ยังดีกว่าแกล่ะวะ สวยแต่ข้างนอก จริง ๆ แล้วมันสกปรกมักง่าย คิดเข้าไปได้ว่าตัวเองเป็นนางฟ้า จะได้เจอเทพบุตรจะได้นั่งกินนอนกิน โน่นแน่ะ พวกนั่งกินนอนกินน่ะ มันอยู่กันแถวสะพานถ่านโน่น งานการไม่ต้องทำ นอนหากิน"
"แอร๊ย... ไอ้สันต์ มึงดากูเป็นกะรี ไอ้คนเฮงซวย"
ลำยองโกรธจัด โถมตัวเข้ามาอาบข่วนสันต์อย่างเมา ๆ เขาจับเธอเหวี่ยงล้มลงกับพื้นอย่างแรง วันเฉลิมตกใจตื่น ร้องไห้
"ไอ้ผัวเฮงซวย แอร๊ย ๆๆๆ"
"เมื่อไรจะเลิกบ้าซะที กินมันอยู่ได้ไอ้ยาดองบ้า ๆ เนี่ย กินจนเป็นอีขี้เมาไปแล้ว"
สันต์เดือดจัด ตรงไปคว้าโหลยาดองออกไปจากห้องทันที
"มึงจะทำอะไรกับยาดองกู ไอ้สันต์"
ลำยองรีบตามออกไปทันที วันเฉลิมร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ

สันต์หิ้วโหลยาดองออกมาด้วยความโกรธ ลำยองวิ่งตามออกมา
"เอาของกูคืนมา"
สันต์เหวี่ยงโหลยาดองทิ้งลงแม่น้ำสุดแรง ลำยองเห็นแล้วแทบขาดใจ เหมือนของรักถูกพรากไปจากอก
"ว้าย..."
โหลยาดองตกลงน้ำ ลอยเท้งเต้ง
"ยาดองกู ยาดองกู"
ลำยองกระโดดน้ำอย่างไม่กลัวตาย ตามลงไปทันที สันต์อเนจอนาถใจ อีบ้านี่...เป็นไปได้ถึงขนาดนี้

โหลยาดอง ลอยตุ๊บป่อง ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ ตามจังหวะคลื่นในน้ำ โหลยาดองฝาหลุด น้ำเข้าโหล แล้วทำท่าจะค่อย ๆจมหายไปกับสายน้ำ ลำยองว่ายน้ำมาคว้าเอาโหลยาดองคืนให้ได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม

ลำยองเจ็บปวด หัวใจสลาย และโกรธ กรีดเสียงร้องดังราวโดนเด็ดยอดดวงใจ
ลำยองว่ายน้ำตะเกียกตะกาย มาปีนขึ้นบันไดท่าน้ำ สันต์ยืนนิ่งอยู่ที่หัวบันได ลำยองกัดฟันไม่โต้ตอบใด ๆทั้งสิ้น เดินกลับเข้าห้อง

ภายในห้อง ลำยองถอดผ้านุ่ง เสื้อชุดที่เปียกน้ำกองอยู่กลางพื้นห้อง สันต์เปิดประตูเข้ามา
หัวเธอยังเปียกอยู่ แต่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จแล้ว เธอเดินมาดึงตัววันเฉลิมขึ้นอุ้มใส่สะเอว
วันเฉลิมร้องไห้
"ดึกดื่นป่านนี้แล้วจะไปไหนอีก"
"บ้านฉันก็มี เรื่องอะไรจะต้องมาทนอยู่กับคนใจร้ายอย่างแกด้วย"
ลำยองอุ้มลูกออกประตูไป

สันต์นั่งร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง สินเดินเข้ามาหา แตะไหล่ลูกชาย
"สันต์...เอ็งร้องไห้เรอะ"
"ผมผิดเองครับพ่อ ที่เอาเขามาเป็นเมีย"
"ลำยองมันเมารึเปล่า ยังไง ๆพรุ่งนี้ก็ไปง้อมันซะหน่อยสิ มันคงกลับหรอก วิทยุพ่อ ถ้ามันอยากได้ พ่อจะยกให้มันก็ได้จะได้ไม่มีเรื่อง ส่วนโทรภาพน่ะ บอกมันว่า รออีกหน่อยเถอะ นึกซะว่าซื้อให้หลานดู สงสารไอ้วันมัน ขืนอยู่บ้านโน้นเรื่อย ๆ มันคงผอมแย่ พ่อไม่อยากเห็นเอ็งแตกแยกกันเลย เอ็งนอนซะเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว ลำยองมันไม่ไปไหนหรอก นอกจากบ้านพ่อแม่มัน ไม่มีอะไรต้องห่วงนี่นา"

เช้าวันใหม่ เพิงขายขนมยายแล สันต์ถามหาลำยองจากลำยง
"เขาไปกับลำดวนมันตั้งแต่เช้าแล้วพี่ ไปสมัครงานที่โรงงาน"
"แล้ววันเฉลิมล่ะ"
"ไอ้ปานมันพาไปที่กุฏิหลวงลุงปิ่นโน่น เมื่อคืนทะเลาะกันเรื่องพี่ลำยองมันกลับดึกรึไง พี่สันต์"
"ไม่ใช่หรอก เขารบจะให้ซื้อโทรภาพน่ะ แล้วกินเหล้าจนเมา พี่เลยเอาโหลยาดองปาลงคลอง เขาเลยโกรธใหญ่"
"มันติดเหล้าแล้วล่ะ ห่วงเหล้ากว่าลูกซะอีก นี่พี่จะอยู่บ้านกี่วัน"
"อาทิตย์นึง คราวนี้ได้หยุดนานหน่อย เพราะเพิ่งสอบเสร็จ พี่ไปรับลูกก่อนนะ ลำยง"
ลำยงพยักหน้า สันต์เดินออกไป

บริเวณลานวัด หน้ากุฏิหลวงตาปิ่น ปานเล่นทอยลูกแก้วอยู่กับกลุ่มเด็ก ๆ วันเฉลิมนั่งเล่นทรายอยู่คนเดียว สันต์เดินเข้ามาหาลูก
"วันเอ๊ย...กลับบ้านกันลูก"
สันต์ปัดขี้ดินออกจากมือ อุ้มลูกชายขึ้น ปานรีบวิ่งเข้ามาทันที
"พี่จะเอาไอ้วันไปไหน"
"ก็พากลับบ้านน่ะสิ"
"เอาไปไม่ได้หรอก พี่ลำยองเขาสั่งไว้ เขาให้ฉันเป็นคนเลี้ยง"
"เฮ๊...แต่พี่เป็นพ่อเขานะ แกไปเล่นของแกเถอะไป ไม่ต้องเลี้ยงเด็กไม่ดีรึไง"
"ยังไงก็เอาไปไม่ได้หรอก"
สันต์ล้วงหยิบเงินออกมาส่งให้บาทนึง
"เอาตังค์บาทนึงไปซื้อขนมกินไป"
ปานรีบคว้าตังค์ไปจากมือสันต์แล้ววิ่งกลับไปเล่นต่อ สันต์อุ้มวันเฉลิมเดินออกมา

สินกำลังเหลาไม้ ลบเหลี่ยมแต่ละชิ้นทำม้าโยกตัวเล็ก สันต์อาบน้ำให้วันเฉลิมอยู่ที่เฉลียง
ปั้นเดินเข้ามามองลูกชายกับหลาน สินพูดขึ้น
"ลูกกรงท่าน้ำ ฉันคงไม่ได้กั้นไอ้วันสักเท่าไรหรอกแม่ปั้น เห็นทีมันต้องเลิกกันแน่ ๆ อีแบบนี้จะอยู่กันได้ซักกี่วัน เจอกันหนไหน ทะเลาะกันหนนั้น"
วันเฉลิมเล่นน้ำสนุกสนานหัวเราะเอี๊กอ๊ากชอบใจ
"เอาเงินให้มันไปซักก้อน ให้มันไปหาผัวใหม่ เราเอาหลานไว้" ปั้นว่า
"มันจะเอาเร้อ แม่ปั้น"
"คนงกพรรค์ยังงั้น ทำไมมันจะไม่เอา ได้ไปก็ผลาญหมดไม่กี่วันหรอก ซื้อโทรภาพแต่งตัว ซื้อทองใส่ ขืนให้ไอ้วันอยู่กับแม่อย่างมัน มันจะโตขึ้นมาจะเต็มคนเรอะ คงขาด ๆ เกิน ๆ อย่างแม่มันน่ะแหละ"
สันต์เล่นกับลูกมีความสุข
"แต่ไอ้วันมันยังเล็กนัก ฉันว่ายังไง มันก็ต้องการแม่"
"ถ้าแม่มันให้จริง ๆ ฉันจะจ้างคนมาเลี้ยงนะพี่สิน ยอมเสียเงิน เอ้า..ฉันกลัวจริง ๆ นะพี่สิน กลัวว่าไอ้วันมันจะได้แต่เลือดแม่ เลือดยายมันมา ถ้าเป็นยังงั้นล่ะก็ ช้ำใจตายกันพอดี"

ลำดวนเดินออกมาจากในโรงงานภาชนะเคลือบปะปนกับคนงานอื่น เพราะเป็นเวลาพักกลางวันแล้ว ลำยองหน้าหงิก ยืนต่อแถวปะปนกับพวกที่เพิ่งมาสมัครงาน ลำดวนเดินเข้ามาหาพี่สาว
"อะไรเนี่ย พี่ลำยอง จนฉันพักเที่ยงแล้ว พี่ยังไม่ได้สมัครอีกเหรอ"
"ก็นั่นน่ะสิ ไม่รู้มันมัวตะบอยทำอะไรอยู่ ช้ายังงี้จะไม่ทำแล้ว หิวก็หิว ร้อนก็ร้อน"
"เอาน่า ไหน ๆ ก็อุตส่าห์มาแล้ว ทน ๆ หน่อยเถอะ ฉันยืนเป็นเพื่อนก็ได้"
ลำยองหงุดหงิด มองโน่นมองนี่จนป๊ะเข้ากับกวงที่เดินออกมาจากอีกทางหนึ่งกับผู้จัดการเธอยืนตะลึงในความหล่อเท่ ดูมีสง่าราศีของกวง ลืมความหงุดหงิดไปทันที
"นังลำดวน เอ็งดูผู้ชายคนนั้นสิ"
"ไปดูมันทำไม ก็พวกกุลีทั้งนั้นแหละ"
"ไม่ใช่กุลี คนนั้นต่างหาก อีบ้า"
กวงคุยธุระติดพันเรื่องงานกับผู้จัดการ แล้วบังเอิญสายตาหันมาทางลำยองพอดี ก็สะดุดสายตากับความสวยโดดเด้งของเธอ
ลำยองยิ้มให้ ใส่จริตทิ้งสายตา
"คนไหนของพี่" ลำดวนถาม
"หล่อจังเลย"
"เป็นเอามาก เห็นกุลีพวกนี้หล่อไปได้"
กวงพูดอะไรกับผู้จัดการสองสามคำ ผู้จัดการก็มองมาทางลำยอง แล้วเดินตรงเข้ามาหา
"ลื้อมาสมัครงานใช่ไหม"
"จ้ะ"

"งั้นตามมาทางนี้"

ผู้จัดการเดินนำออกไป ลำดวนทำหน้างง ลำยองเดินตามผู้จัดการไปที่เสมียนซึ่งนั่งรับสมัครที่โต๊ะหัวแถว ลำดวนตามพี่สาวไปด้วย
"ลื้อลัดคิวให้คนนี้ก่อน"
"ครับ ๆๆ" เสมียนรีบรับคำสั่งทันที
ลำดวนทึ่ง! เป็นไปได้ยังไง
"ชื่ออะไรล่ะเรา"
"ลำดวนจ้ะ"
"ไม่ใช้เรา คนสวย ๆ เนี่ย ชื่ออะไร"
"ลำยองจ้ะ...ฉันชื่อลำยอง"
"เอาบัตรประชาชนมาดูซิ" เสมียนบอก
ลำยองส่งบัตรให้เสมียนที่รับไปดู แล้วกรอกข้อมูลลงใบสมัคร เธอมองกลับไปที่กวงที่ยืนยิ้มให้ เธอทำสะเทิ้น สะท้านเขินอาย ราวสาวแรกรุ่น
"พี่ พี่ ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครน่ะ" ลำยองถาม
"คนเมื่อกี้น่ะเหรอ เขาเป็นผู้จัดการ" เสมียนบอก
"ไม่ใช่ คนโน้นต่างหาก"
เสมียนมองไป
"อ๋อ...คุณกวง เจ้าของโรงงานนี้แหละ"
ลำดวนตาโตจะเป็นลม
"เจ้าของเลยเหรอ"
"คุณกวง" ลำยองพึมพำ
กวงเดินออกไปกับผู้จัดการ แต่ยังมองมาที่เธอตลอดเวลา ลำยองยิ้มให้กวง ใจเต้นโครมครามเหมือนเจอรักแรกพบ!!

สันต์อุ้มวันเฉลิมเดินมาจนถึงเพิงขายขนม ลำยอง ลำดวนกับแม่กำลังกรี๊ดกร๊าด เมาท์แตกเรื่องกวงกันอยู่
"ฉันหันไปเห็นแล้วแทบจะเป็นลม แม่"
"ยังไงวะ ยังไง"
ลำยองนั่งอมยิ้มเพ้อฝัน
"ขาวจั๊วเลยแม่ ขาวกว่าฉันอีก หน้างี๊ผ่อง สง่าราศีดีจริง ๆ แล้วที่สำคัญ"
"อะไรวะ อะ..."
สันต์อุ้มวันเฉลิมมาจนใกล้ ลำยงถาม
"เป็นยังไงไอ้วัน เมื่อกลางวันกินข้าวกะอะไร"
ทุกคนหันมา ลำดวนหุบปากเงียบ แลทำเชิดหน้า ลำยองบึ้งตึงได้ทันที
"กลับบ้านเถอะลำยอง เดี๋ยวจะได้กินข้าวเย็น"
วันเฉลิมเห็นแม่ ดิ้นและจะโผไปหาลำยอง เธอรับลูกไปอุ้ม สันต์ยิ้ม ง้อที่สุดแล้ว
"วันนี้แม่ต้มพะโล้ขาหมูด้วย ต้มจนเปื่อย ไอ้วันคงชอบ"
ลำยองไม่ตอบอะไร อุ้มลูกเดินกลับไปทางบ้านยายแลทันที แลสะบัดหน้าใส่สันต์แล้วเดินตามลูกสาวออกไป สันต์กร่อย รอยยิ้มค่อย ๆ เหือดแห้งลง
"ฉันกลับไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อนนะ พี่เก็บของคนเดียวละกัน"
ลำดวนตามแลออกไปอีกคน
"พี่ไม่รู้จะง้อเขายังไงแล้วนะลำยง" สันต์บอก
"ช่างเขาเถอะพี่ เขาได้งานทำแล้ว ได้ยินคุยว่าลงชื่อสมัครเป็นนางสาวตามบัตรประชาชน"
"เขาก็คงอยากกลับเป็นสาวอีก"
"ก็พี่ไม่ได้จดทะเบียนกะเขานี่ เขาก็ยังเป็นนางสาวอยู่ เขาว่า พวกหนุ่ม ๆ มองเขาใหญ่ที่โรงงาน"
สันต์จ๋อยหน้าสลด ไม่อยากได้ยินได้ฟังอะไรเลย

บ้านยายแล ยามค่ำ ลำดวนเพ้อต่อ
"ฉันไปทำงานตั้งหลายวัน ยังไม่เคยเห็นหน้าเถ้าแก่ซะที แต่พี่ลำยองไปวันแรก โจ๊ะเลย"
ลำยองนั่งทาเล็มสีใหม่ให้ตัวเอง
"เรื่องแบบนี้ มันวาสนาใครวาสนามันโว้ย นังลำดวน" แลบอก
ตาปอเมามายตามเคย
"ยัยแล เอาตังค์มาซื้อเหล้ากินหน่อยวะ"
"กินเข้าไปตั้งกั๊กนึงแล้ว จะกินอะไรอีก เดี๋ยวแม่ก็หลังมือเข้าให้"
"พ่อ ฉันให้พ่อสิบบาท" ลำยองบอก
"เออ... อีลูกคนนี้ใช้ได้ กตัญญูต่อผู้มีพระคุณ"
"ก็ฉันเป็นนางฟ้ากลับชาติมาเกิดนี่พ่อ"
ปอได้เงินแล้วเดินเซออกไป
"ข้าว่า เถ้าแก่โรงงานคนเนี้ย ต้องเป็นเทพบุตร ที่เอ็งจะได้เจอแหง ๆ ลำยองเอ้ย" แลบอก
"ฉันก็รู้สึกยังงั้นเหมือนกันแม่"
"บุญพาวาสนาส่งแท้ ๆ เอ็งต้องจับเขาให้ได้นะ ได้ผัวใหม่ขนาดเถ้าแก่โรงงาน ราคาเป็นล้าน ๆ ยั้งงี้จะได้ตอกหน้าไอ้สันต์มันได้ โธ่เอ้ย... แค่โทรภาพยังไม่มีปัญญาซื้อให้เมียดู แก่นจะอวดว่าจะได้เป็นนายเรือ กุย เรือเอี้ยมจุ๊นน่ะสิไม่ว่า"
ลำดวน ลำยอง หัวเราะ
"เอ็งอย่าได้คิดไปคืนดีกะมันเล้ย อย่างมากก็รับช่วงมรดก ขายผักต่อ ไม่ได้อะไรหรอก หาผัวรวย ๆ แล้วรู้จักออเซาะ ขอเงินไว้มาก ๆ นะโว้ย อย่าได้โง่เชียว ขอบ้านสักหลัง จ้างคนใช้มาทำงาน ขอโทรภาพ ขอวิทยุ เงินทองเอาให้เต็มกระเป๋า จะได้เข้าตำรา น้ำขึ้นต้องรีบตัก"
ลำยองวาดฝัน ยิ้มชื่นมื่น
"รีบนักก็ระวังให้ดีหน่อยนะแม่ เห็นสีเหลือง ๆ อร่าม ๆ ลอยมากับน้ำ สุ่มสี่สุ่มห้า ตักขึ้นมาไม่ดูให้ดี นึกว่าทอง ที่ไหนได้ก้อนข้าวเม่าแท้ ๆ" ลำยงบอก
"ก้อนข้าเม่าอะไรวะพี่ลำยง" ลำดวนถาม
"ก็ขี้ไง"
ลำยงรีบเผ่นออกไปก่อนถูกตบ
"อีบ้านี่ ปากมันไม่เคยเป็นมงคลเล๊ย"

ลำยองมุ่งมาดแน่แน่วกับการจะได้ผัวใหม่

เรือนแพยามค่ำ พ่อ แม่ ลูกล้อมวงกินข้าวด้วยกัน สันต์อิ่มแล้ว วางช้อนหันไปดื่มน้ำ
"เติมข้าวอีกหน่อยไหมล่ะลูก"
"ผมอิ่มแล้วครับแม่"
"พ่อกับแม่คุยกันแล้ว ถ้าเมียเองเขาจะไปก็ปล่อยเขาไปเถอะ เผื่อเขาจะไปเจอผัวใหม่ที่ถูกใจกว่า แต่ไอ้วันน่ะ เราน่าจะเอามาเลี้ยงเอง" สินบอก
"ลำยองเขาคงไม่ยอมหรอกครับพ่อ"
"เอ็งลองไปคุยกับมันดู ถ้ามันไม่คุยด้วย ก็บอกยัยแลไปว่า แม่จะให้สามพัน ให้ทำหนังสือให้เป็นหลักฐานด้วยว่า ให้ไอ้วันมาอยู่กับเรา เราจะเลี้ยงเอง"
"เงินสามพันไม่ใช่น้อยๆ หาเก็บกันทั้งปียังได้ไม่ถึงเลย พ่อว่ายังไงก็คงยอมล่ะวะ"

แลตาโตดีใจแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"สามพัน"
"เออ...สามพัน" ปั้นบอก
สันต์อุ้มวันเฉลิมอยู่
"แล้วจะจ่ายเมื่อไหร่"
"เดี๋ยวนี้ก็จ่ายได้ แต่ต้องให้ลำยองมันเซ็นยินยอมในหนังสือด้วยว่ามันยินดีให้พ่อไอ้วัน เป็นคนเลี้ยง แล้วก็จะไม่เรียกร้องเอาอะไรอีก"
"เงินตั้งสามพันนะแม่ เป็นคนอื่นเขาไม่ให้กันหรอก พี่สันต์เขาเป็นพ่อยังไงก็ต้องมีสิทธิ์ในตัวไอ้วันมันเหมือนกัน ยกๆให้เขาไปเถอะ" ลำยงบอก
"สามพัน จ่ายทีเดียวเลยนะโว้ย ไม่ใช่มาขมิบๆจ่ายทีละร้อยสองร้อย"
"จ่ายทีเดียว สิวะ"
"ไหนๆ ลำยองเขาก็อยากกลับไปเป็นนางสาวเหมือนเดิมแล้ว เขาจะพ่วงลูกไปด้วยทำไม ทิ้งเอาไว้ให้ผมเลี้ยงเองดีกว่า" สันต์บอก
"สามพันแน่ๆนะ"
"แน่"
"สามพันบาทนะโว้ย ไม่ใช่สามพันสตางค์"
"เออ สามพันบาท"
"เอาไว้ข้าคุยกับนังลำยองมันก่อน แล้วค่อยมาว่ากัน แต่ตอนนี้ เอาไอ้วันคืนมาก่อน เดี๋ยวแม่มันว่าเอา"
แลดึงวันเฉลิมคืนมาจากสันต์
ภายในโรงงานกะละมังเคลือบ ลำยอง,ลำดวนทำงานใกล้กัน ปะปนกับคนงานอื่นๆในแผนก ทำความสะอาดและบรรจุ ลำยองเอาแต่ชะเง้อมองหาว่าเมื่อไร กวงจะโผล่มาอีก
"พี่ลำยอง...นับให้มันเร็วกว่านี้ได้ไหม ของมาจนล้นไปหมดแล้ว"
"เอ็งก็นับเองสิ"
"มัวชะเง้ออะไรอยู่ได้"
"ก็เผื่อคุณกวงเขามา"
"เขาไม่มาหรอกแผนกเนี้ย เขาก็ทำงานในห้องทำงานเขาสิ"
ลำยองได้ยินอย่างนั้นก็ถอนใจสิ้นหวัง ทำงานอย่างซังกะตาย
"เหนื่อยไหม"
ลำยองสะดุ้งเฮือก หันไป กวงเข้ามายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ใจหายวาบเลย
"ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ สนุกดี"
กวงยิ้มให้นิดนึงแล้วเดินออกทางอื่น ลำดวนยังตาค้าง
"เขาเข้ามาคุยกะข้าด้วย นังลำดวน" ลำยองตื่นเต้นดีใจ
"ได้ยินแล้ว"
"แต่ทำไมเขาถามข้าสั้นจังเลยวะ ทำไมเขาไม่ถามว่า ข้าชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน"
ลำดวนสะกิดลำยองเหยงๆเพราะกวงเดินกลับวนมาอีกรอบ ลำยองเห็นกวงวนกลับมาก็ทำอมยิ้มทำงานอย่างมีความสุข
"ชื่ออะไร เราน่ะ"
ลำยองใจเต้น สมหวัง ลำดวนชิงขโมยซีน
"ลำดวนค่ะ หนูชื่อลำดวน"
"ไม่ได้ถามเรา ถามคนนี้ต่างหาก"
"ลำยองค่ะ ฉันชื่อลำยอง"
"ชื่อเพราะดีนะ ลำยอง บ้านอยู่ไหนล่ะ"
ลำยองปลื้มปิติ ทุกอย่างลงล็อกเป็นไปตามสูตรที่คิดว่า จะเป็นทุกอย่างเลย

เย็นวันนั้น ลำดวนมารายงานความคืบหน้าตามเคย
"ตัวเขาห้อมหอมแม่ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตัวหอมยังกะตกกระป๋องแป้งมา"
"แล้วเขาคุยกะเอ็งนานไหม" แลถาม
ลำดวนบอก
"ก็นานเหมือนกัน"
"นังบ้า เขาคุยกะข้าโว้ยไม่ได้คุยกะเอ็งซักคำ" ลำยองบอก
"ใครจะไปรู้ เขาคุยกับพี่ แต่สายตาเขามองมาที่ฉันนะ"
ลำยองยันหน้าลำดวนด้วยความหมั่นไส้
"ถ้าเขาเกิดชวนไปเที่ยว เอ็งก็อย่าทำเป็นอิดออดนานเชียวนา อิดออดนิดๆ ก็พอ เดี๋ยวเขาจะว่าเอ็งใจง่าย"
"ฉันรู้น่าแม่"
"เกิดเขารู้ขึ้นมาว่า จริงๆ แล้วพี่เป็นแม่ลูกอ่อน เขาจะว่ายังไงน้า"
"นังลำดวน เดี๋ยวข้าตบปากฉีกเลยนี่ ถ้าคุณกวงเขาจะรู้ขึ้นมา ก็เพราะเอ็งนี่แหละ"
ลำยองเขวี้ยงของใกล้มือใส่ลำดวน
"เออ....วันนี้ยัยปั้นมันมาคุยกับข้า" แลบอก
"มันลงทุนมาง้อแทนลูกชายมันรึไงแม่"
"มันว่ามันให้เงินสามพัน ให้ยกไอ้วันให้มันไป ต้องทำหนังสือกันด้วย เอ็งจะว่ายังไง"
ลำยองหัวเราะ
"สามพัน... มันไม่ทุเรศไปหน่อยเหรอแม่"
"สามพันมันก็ไม่ใช่น้อยๆ นะโว้ยลำยอง"
"ซื้อโทรภาพซักเครื่องยังไม่พอเลยแม่"
"อ้าว...เรอะ"
"หนอย...คิดจะเอาเงินมาฟาดหัวคนอย่างข้า คนอย่างข้าไม่ขายลูกกินหรอกโว้ย ยัยปั้น"
"งั้นข้าจะบอกมันไปละกันนะว่า ถ้าไม่ได้สองหมื่นก็ไม่ต้องมาคุยกัน"

ปั้นตกใจเล็กน้อย เมื่อยายแลมายื่นคำขาด
"สองหมื่นจะบ้าไปแล้วยัยแล แกคิดว่าข้ามีเงินมากมายขนาดนั้นเสียวเรอะ"
"ข้าไม่รู้ นังลำยองมันบอกมายังไงข้าก็บอกไปยังงั้น ถ้าไม่ได้สองหมื่นก็ไม่ต้องมาคุยกันให้เปลืองน้ำลาย" แลบอก
สันต์ยืนอุ้มวันเฉลิมอยู่มุมหนึ่ง
"เงินสามพัน ทั้งชีวิตแกก็หาไม่ได้หรอก" ปั้นบอก
"ยัยแล แกไม่รักไม่สงสารไอ้วันมันรึไง แกถึงได้เห็นมันเป็นผักปลา ตั้งราคาตามใจชอบกันยังงี้ แกดูซิมันอยู่ที่นี่มีความสุขขนาดไหน"
แลปรายตามองวันเฉลิมแว่บหนึ่ง
"เอายังงี้...ถ้ามันคิดว่ายังน้อยไป ข้าให้เพิ่มอีกสองพัน เป็นห้าพัน"
แลสะดุ้งน้ำลายแทบหก
"ห้าพันเชียวนะยัยแล"
แลยังทำคอแข็ง แต่ตากลอกไปมา
"น้าแลครับ นึกว่าสงสารไอ้วันมันเถอะครับ น้าแลช่วยพูดกับลำยองให้ผมด้วยเถอะนะครับ"
แลพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

"สองหมื่นบาทขาดตัว ลดไม่ได้แม้แต่สลึงเดียว"

ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 2 (ต่อ)

ลำยงเป็นคนเดียวที่ไม่เห็นด้วยกับการเรียกร้องเงินถึงสองหมื่นบาท
"คืนเขาไปดีกว่าน่าแม่ ใครเขาจะให้ตั้งสองหมื่น...บ้าไปแล้ว คืนพ่อมันไป พี่ลำยองมันจะได้กลับเป็นสาวใหม่ ขายตัวได้ราคาขนาดนี้ ขืนเอาไอ้วันไว้ แฟนใหม่มันรู้เข้า จะไม่ได้ราคานะจะบอกให้ แม่คิดว่าจะปิดเป็นความลับได้เหรอ ว่ามันมีลูกมีผัวแล้วน่ะ"
"ท่าทางคุณกวงอะไรนี่ เขาชอบนังลำยองมันมากนะโว้ย เขาอาจจะไม่สนใจเรื่องนั้นก็ได้ ข้าว่าคราวนี้ข้าจะเรียกสินสอด ซักสามหมื่น ทองอีกซักหีบ"
ลำยงหัวเราะประชด
"รวมแล้วได้ห้าหมื่น ขายลูกสาวได้สามหมื่น ขายหลานชายได้สองหมื่น แหม... ปลูกบ้านหลังงามๆได้ทั้งหลังเลยนะ แม่รีบๆเข้าหน่อยละกัน เดี๋ยวราคาตกซะก่อนหรือไม่งั้นก็ไม่ได้ซักบาท เพราะถูกเศรษฐีกินไข่แดงฟรี"
ลำยงชิ่งหนีไปก่อนถูกด่า
"อี...อี...อีปากเสีย"

ลำยองเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานกวง เธอใจเต้นแต่ทำไร้เดียงสา
"ผู้จัดการบอกว่า คุณกวงให้ลำยองมาพบ คุณกวงมีอะไรจะให้ลำยองรับใช้เหรอคะ"
"เข้ามาก่อนสิ ปิดประตูด้วย" กวงบอก
ลำยองปิดประตู เดินเข้ามาหากวง
"พรุ่งนี้ฉันไม่ไห้ใส่หรอก แต่จะให้ใส่เย็นนี้ต่างหาก"
ลำยองทำตาแป๋ว ไร้เดียงสา ไม่เข้าใจ
"เย็นนี้เลิกงานแล้ว เปลี่ยนเป็นชุดนี้ซะ ฉันจะ..."
กวงยื่นถุงกระดาษใส่เสื้อผ้า ให้ลำยอง
"ฉันให้ลำยอง"
"อะไรคะ"
"เปิดดูสิ"
ลำยองเปิดถุง หยิบชุดกระโปรง สีชมพูจัดออกมากางดู ลำยองตื่นเต้น
"อุ๊ย...สวยจังเลยค่ะคุณกวง"
"ฉันเห็นลำยองขาวยังงี้ น่าจะใส่สีนี้สวย"
"ขอบคุณค่ะคุณกวง"
"เย็นนี้ ลำยองใส่ชุดนี้ ฉันจะพาลำยองไปเที่ยว"
"คุณกวง"

ลานวัด กุฎิหลวงตาปิ่น เวลาเย็น ปานเล่นทอยกองกับเพื่อนๆอย่างเอาเป็นเอาตาย วันเฉลิมนั่งเล่นขี้ดินขี้ทรายอยู่คนเดียว หลวงตาปิ่นลงมาจากกุฎิมาอุ้มวันเฉลิม
"สกปรกมอมแมมไปหมดแล้ว ไอ้วันเอ๊ย ไอ้ปาน...เล่นอะไรกันอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน โรงร่ำโรงเรียนก็ไม่ไป"
"ก็ขี้เกียจไปนี่ หลวงตา"
"ไม่เรียนหนังสือหนังหา แล้ววันข้างหน้า เอ็งจะทำมาหากินอะไรกันเป็น"
"ก็ขายฝรั่งดองอย่างพ่อก็ได้"
"แล้วเอ็งจะขายฝรั่งดองไปจนตายเรอะ"
"ถ้าเบื่อฉันก็ไปทำงานโรงงานก็ได้"
หลวงตาปิ่นส่ายหน้า
"เลิกเล่นกันได้แล้วเล่นให้มันเป็นเวล่ำเวลา กลับบ้านกลับช่องไปช่วยพ่อแม่เอ็งทำงานบ้านบ้าง ไป"
เด็กๆอื่นๆพากันวิ่งออกไป
"หลวงตาขอตังค์ซื้อหนมหน่อยสิ"
"เอ็งต้องอ่านหนังสือให้ข้าฟังก่อน ข้าถึงจะให้ ขนมเอ็ง"
"โห...หลวงตาน่ะ"
หลวงตาปิ่นอุ้มวันเฉลิมกลับขึ้นกุฎิ ปานไม่มีทางเลือก จำใจตามหลวงตาปิ่นขึ้นไปบนกุฎิด้วย

เวลาเย็นหลังเลิกงาน ลำดวนยืนรอลำยองอยู่มุมหนึ่ง ใครต่อใครกลับกันไปหมดแล้ว ลำยองแต่งชุดใหม่ที่กวงซื้อให้ออกมา
"โอ้โห พี่ลำยอง ใส่แล้วดูเป็นคุณนายจริงๆเลย"
"ก็คนมันโหงวเฮ้งดี เอ็งกลับไปได้แล้ว"
"แล้วจะให้ฉันบอกแม่ว่าไง"
"ก็บอกไม่ต้องรอกินข้าว แต่เอ็งหาข้าวให้ไอ้วันมันกินด้วยนะโว้ย"
กวงเดินออกมา
"ลำยอง...ไปกันรึยัง งานผมเสร็จแล้ว"
"ไปเที่ยวไหนกันจ๊ะ" ลำดวนถาม
ลำยองหยิกลำดวน"
"เราไปหาอะไรอร่อยๆแถวเยาวราชกินกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปดูหนังกัน"
"ดีจังเลยค่ะ ลำดวนชอบหนังจีน นางเอกสวยดี"
ลำยองหยิกลำดวนซ้ำอีกที แถมถลึงตาใส่
"ไปกันเลยไหม" กวงถาม
"งั้นซื้อขนมมาฝากกันมั่งนะ พี่ลำยอง"
"อ้าว...ไม่ไปด้วยกันเหรอ" กวงถาม
"ลำดวน เขาต้องกลับไปทำกับข้าวน่ะค่ะคุณกวง เราคงต้องไปกันสองคน"
"งั้นไปกันเถอะ"
ลำยองเดินตามกวงออกไป

เวลาเย็น ปานอุ้มวันเฉลิมกลับถึงบ้าน วันเฉลิมใส่เสื้อตัวใหม่
"แหมไอ้ปาน รู้จักอาบน้ำทาแป้งให้หลานซะด้วยนะเอง" แลบอก
"ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย ตาสินแกทำ"
"อ้าว มันมาอุ้มไอ้วันไปบ้านมันเรอะ"
"เปล่า ตาสินแกมาที่กุฎิหลวงตาปิ่น ซื้อเสื้อตัวใหม่นี่ให้ไอ้วันมันด้วย"
"เชอะ ทำเป็นอวดรวย"
ปานเข้าไปแย่งขนมแป้งกิน
"แม่ ไอ้ปานมันแย่งขนมฉัน"
"เออ... เอ็งโง่นัก ก็ให้มันแย่งไป"
แป้งถีบ ปานเตะคืน เกิดสงครามย่อยๆขึ้นในบ้าน ลำดวนกลับเข้าบ้านมา
"อ้าว แล้วนังลำยองล่ะ ไม่ได้กลับมากะเองเรอ" แลถาม
"เขาไปเที่ยวกะแฟนเขา...นั่งรถยนต์คุณกวง เขาไปด้วยละแม่"
"เรอะ"

"คุณกวงเขาซื้อชุดใหม่ให้พี่ลำยองด้วย ซ๊วยสวยแม่ ความจริงคุณกวงเขามาชวนไปเที่ยวหลายทนแล้ว แต่พี่ลำยองมันว่า ไม่มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ ใส่ชุดทำงานไปเที่ยวคุณกวงจะอายคนอื่น เปล่าๆ คุณกวงเขาเลยซื้อมาให้"

แลหัวเราะชอบใจ
"นังลำยองนี่มันฉลาดดีจริงๆ มันต้องยังงี้สิวะ ผัวมันให้เงินเลี้ยงลูกเดือนละสามร้อย ไอ้สิน ซื้อของกินของใช้มาให้ ได้แฟนใหม่น่าจะได้อีกทาง แล้วเขาพามันไปเที่ยวไหนเอ็งรู้ไหม"
"แถวเยาวราชมั้ง"
"โอ้โฮได้ไปเที่ยวหรูซะด้วย เผลอๆจะได้กินหูฉลาม หมูหัน"
"นั่นสิ ทีแรกคุณกวงเขาก็จะให้ฉันไปด้วยเหมือนกัน ไม่งั้น... ป่านนี้ได้ลองกินแล้วว่ามันวิเศษยังไง"
"เอ็งจะไปเป็น กอขอคอ เขาได้ยังไง เอ๊ะ นังคนนี้ ทำอะไรไม่รู้จักใช้สมอง"
"ไปกันสองคนเกิดเขาปล้ำขึ้นมาจะทำยังไง คนรวยเขาได้แล้วชอบทิ้งด้วยนะแม่ ไปๆมาๆจะได้แค่เสื้อผ้าชุดเดียว"
"อีบ้า ปากเสีย นังลำยองมันมันไม่โง่ขนาดนั้นหรอกโว้ย"

ภัตตาคารจีน ย่านเยาวราช เวลากลางคืนต่อเนื่องมา ลำยองนั่งกินอาหารอยู่กับกวง
"อร่อยไหมลำยอง"
"อร่อยค่ะ ... ลำยองไม่เคยคิดเลยว่า เกิดมาลำยองจะมีวาสนาได้กินหูฉลามกะเขาด้วย"
ลำยองทำซึ้งใจ น้ำตาคลอ แล้วพูดต่อ
"บ้านลำยองยากจนมากค่ะ พ่อกับแม่ต้องปากกัดตีนถีบเพราะมีลูกหลายคน ลำยองเป็นพี่คนโตก็เลยต้องทำงานหนักกว่าเพื่อน ต้องหาเงินช่วยพ่อแม่ส่งเสียน้องๆเรียนหนังสือ"
"อย่าเสียใจไปเลยลำยอง ลูกกตัญญูน่ะชักวันก็ต้องได้รับสิ่งดีๆตอบแทน ค่าของมันจะยิ่งใหญ่กว่าหยาดเหงื่อแรงกายที่ลำยองทำลงไปซะอีก"
"ค่ะคุณกวง"
พนักงานยกถาดเหล้าจีนเข้ามาเสิร์ฟ เหล้าจีนขวดนั้นสวยจนดูไม่เหมือนขวดเหล้าทั่วไป
"อุ๊ย อะไรคะนั่น คุณกวง น้ำชาเหรอคะ"
กวงเทเหล้าใส่จอกให้ลำยอง แล้วเทให้ตัวเอง กวงหัวเราะ เอ็นดูลำยองแล้วบอก
"ไม่ใช่น้ำชา นี่มันเหล้าจีนอย่างดีมาจากยูนนานเชียวนะ"
ลำยองแค่ได้ยินก็น้ำลายสอแล้ว
"เหรอคะ"
"ลำยองลองกินดูสิ"
"อุ๊ย...ลำยองกินไม่เป็นหรอกค่ะ ไม่เคยกิน"
กวงซดเหล้าของตัวเอง
"ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ"
"แม่ลำยองสอนเอาไว้ว่า เป็นลูกผู้หญิงกินเหล้าเมายา มันไม่งามค่ะ"
กวงรินเหล้าจอกใหม่
"ก็กินไม่ต้องให้ถึงกับเมาสิ ลำยองไม่รู้อะไร ผู้หญิงน่ะ กินเหล้านิดๆ พอให้แก้มแดงๆหน่อยๆ มีเสน่ห์ยังกะอะไรดี"
กวงยกจอกเหล้าขึ้นเชียร์ลำยอง เธอทำเอียงอายหยิบจอกเหล้าขึ้นมาดื่มพรวด แล้วใส่จริตทำหน้าเหยเกให้เขาเห็น กวงขำเอ็นดู
ลำยองทำเบือนหน้าหนี เอาผ้าเช็ดมือบังหน้าไว้ ทั้งที่หน้าจริงเต็มไปด้วยความสุขชื่นใจอย่างสุดๆ

รถเก๋งของกวงแล่นเข้ามาถึงท้ายซอย
"จอดตรงนี้แหละค่ะคุณกวง"
กวงจอดรถ
"บ้านลำยองอยู่ไหนล่ะ หลังไหน"
"ไม่ใช่แถวนี้หรอกค่ะ บ้านลำยองต้องข้ามสะพานไปฝั่งโน้น"
"อ้าว แล้วทำไมไม่บอกผม"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณกวง ซอยมันเล็ก รถเข้าไปไม่ได้อยู่ดี คุณกวงส่งลำยองแค่นี้ ก็พอค่ะลำยองเดินไปเองได้"
"ลำยองมีพี่น้องกี่คน"
"ลำยองเป็นลูกคนโตค่ะ ลำยองมีน้องอีกหนึ่ง สอง สาม สี่...สี่คนค่ะ" ลำยองพูดพลางนับนิ้ว
"เป็นคนโต ลำยองคงลำบากน่าดู"
"เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดเชียวละค่ะ ลำยองต้องออกจากโรงเรียน มาช่วยพ่อกับแม่หาเงิน น้องๆ จะได้มีโอกาสได้เรียน เกิดเป็นคนจนมันก็ลำบากยังงี้แหละค่ะ คุณกวง หาเช้ากินค่ำบ้าน ของตัวเองก็ไม่มี ทุกวันนี้อาศัยเช่าที่ดินวัด ปลูกบ้านหลังเล็กๆอยู่กัน ลำยองเคยฝันนะคะว่า ซักวัน ลำยองจะต้องมีบ้านของตัวเองซักหลัง พ่อกับแม่ลำยองจะได้สบายซะที"
"ลูกกตัญญูอย่างลำยอง ซักวันต้องได้ดีแน่"
ลำยองยิ้ม แล้วทำอ้อยอิ่ง
"ลำยองไปนะคะ"
ลำยองทำเป็นจะลงจากรถ กวงคว้ามือลำยองไว้
"อุ๊ย"
"ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนสวยอย่างลำยองเลยรู้ไหม"
กวงดึงลำยองเข้ามาจูบ ซุกไซร้ เธอทำทีเป็นตกใจเหมือนไม่เคยต้องมือชาย เขารุกหนักจนจะกลายเป็นล้วง ลำยองขัดขืน ป้องกัน รักนวลสงวนตัว
"อย่าค่ะคุณกวง...อย่าค่ะ"
"ลำยองกลัวอะไร ฉันจริงใจกับลำยองจริงๆนะ"
"จริงใจกับลำยอง คุณกวงก็อย่าทำเหมือนลำยองเป็นผู้หญิงใจง่ายอย่างนี้สิคะ"
ลำยองเปิดประตูรถและวิ่งออกไป เหมือนคนขวัญหนีดีฝ่อ กวงเซ็ง อารมณ์ค้าง เธอวิ่งไปไกลด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ยั่วยวนกวงได้อยู่หมัด

ลำยองเดินอารมณ์ดีกลับมาจนจะถึงหน้าบ้าน แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นสันต์ปักหลัก นั่งคอยพิงรั้วสังกะสีอยู่ เขาลุกขึ้นเมื่อเห็นลำยอง
"ทำไมกลับดึกจังเลย ลำยอง"
"มันเรื่องของฉัน"
"แล้วใครดูแลลูก"
"เยอะแยะไป มีก็แล้วกัน"
"ใครเขาจะมาดูแลได้ดีกว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ล่ะ"
"ไอ้วันมันลูกฉัน"
"แต่ก็เป็นลูกพี่ด้วยเหมือนกัน"
ลำยองแสยะปากก่อนผลักประตูเข้าบ้าน
"คุยกันดีๆได้ไหมลำยอง"
"เปลืองน้ำลาย ขี้เกียจคุย"
"พี่กับพ่อแม่พี่มีให้เต็มที่ห้าพันบาท พี่ขอวันเฉลิมไปเลี้ยงเองเถอะนะลำยอง พี่อยากให้ลำยอง"
"เอาไว้มีสองหมื่นเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกันใหม่ดีกว่ามั้ง"
ลำยองยิ้มหยันใส่สันต์ก่อนจะมุดเข้าลังหนูของตัวเองไป

ภายในบ้าน ลำยองเขี่ยรองเท้าส้นสูงออกกลิ้งไปคนละทาง ยายแลขี้เซา เดินโซเซออกมาจากห้องน้ำก็ตาสว่างขึ้นมาทันที
"กลับมาแล้วเหรอวะลำยอง ข้านั่งคอยเอ็งจนเงกแล้วเงกอีก"
"คุณกวงเขาเพิ่งพาฉันมาส่ง"
"เหรอ...ไหน.....ไหน"
แลพรวดพราดจะไปที่ประตู
"แม่จะทำอะไร"
"ข้าก็อยากเห็นหน้าคุณกวงของเอ็งน่ะสิวะ"
"เขาไม่ได้มาส่งถึงหน้าบ้านซะหน่อยแม่"
"อ้าว...เรอะ งั้นเอาไว้วันหลังก็ได้เนาะ เองต้องพาเขามาให้ข้าเห็นหน้าบ้างนะ"
"แม่...ขืนเขามาเห็นบ้านช่องเรา มีหวัง เปิดแน่บแน่ แม่ดูซิ... นี่มันรังหนูชัดๆ"
ถัดไปไม่ไกล ในมุ้งเก่าโทรมห้อยโย้เย้ ตาปอ ปาน แป้ง นอนอัดแน่นกันอยู่ในมุ้ง ตาปอละเมอเสียงดัง ขอเหล้ากิน

"อีแล อีขี้เหนียว กูเป็นผัวมึงนะ มึงเอาเหล้ามาให้กู"

อ่านต่อพรุ่งนี้ เวลา 09.30น.

แลคว้าหมอนเหวี่ยงเข้าไปในมุ้ง ,ตาปอ ลงนอนหลับต่อ
"เออว่ะ มันก็จริงของเอ็ง อย่าเพิ่งให้เขามาเห็นบ้านช่องเราเลยเนาะ ว่าแต่วันนี้เขาให้อะไรเอ็งมาบ้างวะ แหวน สร้อย"
"แหม...แม่ แค่เขาพาไปกินของดีๆก็หลายตังค์แล้ว"
"เอ็งมันไม่รู้จักอ้อนขอเขานี่หว่า...เป็นแม่หน่อยไม่ได้ จะถลกผ้าให้เห็นขาอ่อนจนมืออ่อนตีนอ่อนเชียวละ"
"เกิดเขาได้ฉันขึ้นมาแล้วทิ้งฉันล่ะแม่"
"เราก็โวยสิวะ"
"ไม่เอาหรอกแม่ ขืนฉันยอมเขาง่ายๆ เขาก็มองว่าฉันไม่มีค่าซิ...ฉันว่าฉันจะยั่วๆเขาไปเรื่อยๆดีกว่า ถ้าเขาอยากได้ฉันจริง เขาก็หามาให้ฉันเองแหละ แหวนทองเกลี้ยงๆธรรมดา คนอย่างลำยองมันไม่ใส่หรอก มันต้องแหวนเพชร แม่คอยดูละกัน"
"เออ..ได้ดิบได้ดีแล้วเอ็งก็อย่าลืมแม่ ลืมน้องก็แล้วกัน เอ็งมันเกิดมาวาสนาดีกว่าใครๆ คุณกวงนี่เขาเป็นเทพบุตรตัวจริง ไม่เหมือนไอ้สันต์"
"เมื่อกี้มันก็มาดักรอฉัน มันว่ามันมีแค่ห้าพันจะขอแลกตัวไอ้วัน"
"ห้าพันมันก็ไม่ใช้น้อยๆเหมือนกันนะโว้ย"
"ฉันไม่ให้มันหรอก คุณกวงเขามีให้ฉันมากกว่านี้"
"ข้าว่าไอ้สันต์มันคงนึกเสียดายเอ็งขึ้นมาเหมือนกันละว่ะ"
แลหัวเราะชอบใจ ลำยองยิ้มกระหยิ่มใจ

ยามดึกต่อเนื่องมา สันต์นั่งกอดเข่าอยู่ริมน้ำ สินเดินเข้ามาหาลูกชาย
"หักอกหักใจซะเถอะสันต์เอ๊ย ผู้หญิงอย่างมัน ลูกในไส้ทั้งคน มันยังคิดจะขายกินได้ ชาตินี้ทั้งชาติมันคงไม่มีวันได้รู้จักหัวอกของความเป็นแม่หรอก"
"ผมสงสารไอ้วันมันครับพ่อ"
"กรรมของมัน"
"แต่ผมก็มีส่วนทำให้ไอ้วันมันต้องได้รับกรรมนี้ครับพ่อ"
สินถอนใจ
"ชาวบ้านฝั่งโน้นเขามาคุยให้ฟังว่า เห็นนังลำยองกับแฟนใหม่มันเดินควงกันแถวเยาวราชโน่น มันทำท่ายังกะเป็นสาวบริสุทธิ์"
"ผู้ชายใหม่ เขารวยเป็นถึงเถ้าแก่โรงงานนี่ครับพ่อ มันก็คงตั้งใจจับเขาให้อยู่"
"เขาคงไม่รู้ละมังว่ามันมีลูกมีผัวแล้ว ถ้ารู้ก็คงไม่มาคว้ามันหรอก หรือไม่งั้น เขาก็หลอกกินมันฟรีๆ อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าเขารู้ขึ้นมาจะยังกินมันเข้าไปลงรึเปล่า"

เช้าสายวันใหม่ วันเฉลิมคลานต้วมเตี้ยมเข้ามานัวเนีย ขณะที่ลำยองที่ยังนอนขี้เซาอยู่ เธอรำคาญพลิกตัวหนี แต่วันเฉลิมยังนัวเนียจะกินนม เธอถีบลูกออกจากตัว แล้วตะโกน
"กวนกูอยู่นั่นแหละ กูจะนอน อีลำดวน...อีลำดวน"
ลำดวนกระพือผ้าถุงเข้ามา
"อะไร"
"ใครสาระแนเอาไอ้วันเข้ามาในมุ้งกู"
"ก็มันหิวนม"
"มันโตแล้วบดกล้วยให้มันกินก็ได้น้ำข้าวก็มี เอามันออกไปที กูยังนอนไม่เต็มตาเลย"
ลำดวนมุดมุ้งเข้ามาอุ้มวันเฉลิมออกไป
"สายโด่งแล้วยังไม่ยอมลุกอีก งั้นฉันให้เขากลับไปก่อนดีกว่านะ ไม่ต้องรอพี่หรอก"
"ใคร"
"จะใคร ก็คุณกวงน่ะสิ"
ลำยองลุกพรวด ตาสว่าง ขึ้นได้ทันที
"คุณกวงเหรอ"
ลำดวนหัวเราะ
"ทีงี้เด้งดึ๋งขึ้นมาได้เลยเหรอ"
"อีบ้า อีลำดวน มึงหรอกกู...เดี๋ยวเถอะมึง"
ลำยองคว้าหมอนเน่าๆขว้างใส่ ลำดวนอุ้มวันเฉลิมออกไป เธอล้มตัวลงนอนต่อเคลิ้มฝันถึงกวง

เวลาสาย ที่เพิงขายขนม ลูกค้ารับกระทงขนมถ้วยจากมือลำยง และยื่นเงินให้ ปานคว้าเงินทันที แต่ยายแลก็ไวไม่แพ้กัน แย่งเงินจากปานไปเก็บใส่ถุง แล้วเหน็บที่ชายพก
"น้อยๆหน่อยไอ้ปาน จะไปไหนก็ไป ไสหัวไปเลยมึง"
"แม่น่ะขี้เหนียว กับลูกกับเต้ายังขี้เหนียวเลย"
"ทุนหายกำไรหดโว้ย มึงอยากได้เงินไปหาเอาที่อื่น อย่ามาฉกเอาแถวนี้"
สันต์มาปักหลักคอยลำยองกับลูก ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ลำยองอุ้มลูกเดินตามลำดวนเข้ามา เขายิ้มดีใจ ขยับเข้าไปหา
"ไอ้วัน มาหาพ่อมา"
ลำยองเปลี่ยนข้างอุ้มวันเฉลิม และทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจ สันต์เก้อ ลำยงเห็นใจสันต์ ลำยองส่งวันเฉลิมให้ยายแลอุ้มต่อ
"เอ็งช่วยเหลาไม้กลัดเอาไว้ให้หน่อยลำดวน ไม้กลัดจะหมดแล้ว"
"ให้ไอ้ปานมันเหลาสิ ฉันไม่ว่างจะออกไปธุระกับพี่ลำยอง"
สันต์หยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสามร้อยบาท
"ลำยองเงินนี่เอาไว้ซื้อของให้ลูกนะ"
สันต์ยื่นเงินให้ยังไม่ทันสุดแขน ลำยองปรายตามองแว่บเดียวก็คว้าเงินหมับเอาไปเหน็บที่ยกทรงทันที สันต์สีหน้าจืดสนิท
"เอ็งจะไปไหนกัน"
"พาหุรัด...จะไปหาดูผ้าตัดเสื้อสวยๆ ซะหน่อยน่ะแม่ ดูไอ้วันมันด้วยนะ"
"เออ...ข้าก็ดูให้ทุกวันอยู่แล้ว" แลบอก
"ไปเหอะพี่ลำยอง เดี๋ยวแดดร้อน" ลำดวนบอก
ลำยองเดินออกไปกับลำดวนไม่ได้สนใจสันต์เลย
"พรุ่งนี้เช้าผมถึงจะกลับเข้าโรงเรียน วันนี้ผมเอาไอ้วันไปเลี้ยงให้ก็ได้"
"อยากได้ก็ไปขอนังลำยองมันโน่นโว้ย ข้าให้เองไม่ได้หรอก"
"พี่สันต์เขาช่วยเอาไปเลี้ยงให้วันนึงไม่ดีรึไงแม่"
"หลานกู กูเลี้ยงของกูได้โว้ย"
"ไม่เป็นไร...พ่อกลับก่อนนะไอ้วัน"
สันต์ค่อยๆเดินออกไป วันเฉลิมทำท่าจะโผเข้าหาพ่อ
"ให้ไปก็โง่สิ เกิดมันแอบพาไอ้วันหนีไปจะทำยังไง เงินยังไม่ได้ซักบาท ไอ้ปาน มึงเอาไอ้วันไปที เอาไปไว้กุฎิหลวงตาปิ่นก็ได้"
"เรื่องอะไร ตังค์ก็ไม่ได้"
"ไอ้นี่...เดี๋ยวแม่ตบขี้หูเล็ดเลย"
แลงัดตังค์สลึงนึงยัดใส่มือปาน
"กะหลึงเดียว"
"มึงอย่าโลภมาก ไปเลยไป"
แลส่งวันเฉลิมให้ ปานอุ้มวันเฉลิมออกไป บ่นปอดแปด
"แล้วแม่จะไปไหน"
"วันนี้ข้ารู้สึกดวงจะเฮงโว้ย ว่าจะแวะไปบ่อนอีจิ๋มซะหน่อย"

แลเดินออกไป

ร้านขายผ้า ย่านพาหุรัด ลำยองคลี่ผ้าผืนที่ถูกใจทาบตัวไปมา
"เอาอันนี้สองเมตร แล้วก็สีนี้ด้วยเมตรเดียวก็พอ"
ลูกจ้างรับผ้าไปตัด
"พี่นี่วาสนาดีจังเลย ตื่นเช้ามาก็มีคนเอาเงินมาให้ถึงที่" ลำดวนบอก
"ก็อย่างที่พ่อปู่บอกแหละ กูน่ะเป็นนางฟ้ามาเกิด หมดเวรหมดกรรมกับไอ้พวกมาร เมื่อไหร่ กูก็จะได้เสวยสุขเสียที"
"พี่ได้ดิบได้ดีแล้วก็อย่าลืมฉันนะ ฉันอุตส่าห์มาเกิดเป็นน้องพี่อีกคน"
"เออ...กูไม่ลืมมึงหรอก ลำดวน อย่างน้อยมึงก็เป็นคนทำให้ กูกับคุณกวงได้พบกัน"
"คุณกวงเขาซื้อข้าวของให้พี่เยอะแยะเลย พี่อ้อนให้เขาซื้อให้ฉันบ้างสิ ฉันอยากได้กิ๊บติดผมสวยๆ"
"เออ...มึงรออีกหน่อย อย่าเพิ่งตะกละมูมมามตอนนี้ เดี๋ยวไก่ตื่นกันพอดี"
"เมื่อกี้ พี่สันต์เขาตาละห้อยเลย ฉันว่าเขาคงนึกเสียดายพี่เหมือนกันนะ"
"สมน้ำหน้ามัน คนอย่างกูต้องได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยโรงงานโว้ย ไม่ใช่แค่คุณนายทหารเรือจนๆ"ลูกจ้างเอาถุงกระดาษโชคดีที่ใส่ผ้าตัดแล้วมาส่งให้ลำยอง
"หกสิบห้าบาท"
ลำยองจะหยิบกระเป๋าตังค์มาเปิด แต่เปลี่ยนใจเพราะเพิ่งนึกได้ แล้วควักเงินวันเฉลิมที่เหน็บยกทรงไว้ออกมาจ่ายค่าผ้า

ที่เรือนแพ ปั้นบอก
"ถ้าผู้ชายใหม่เขาจริงจังกับมันก็ดีไป ไอ้วันมันคงไม่ลำบากอะไรหรอก แม่มันคงเลี้ยงให้กินอิ่มนอนหลับได้ ขาดแต่การอบรมเท่านั้นแหละ ตัดใจซะว่าเลือดแม่ มันไม่ดี ขืนเอามาเลี้ยงให้ดียังไง สันดานแม่มันก็ต้องติดมาด้วยน่ะแหละ เกิดขี้เกียจสันหลังยาว ปากจัด ไม่มีสัมมาคารวะอย่างแม่มัน เราจะอกแตกตายเสียเปล่าๆ"
สันต์ฟังแม่แล้วท้อใจ สินพูดขัด
"มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นก็ได้แม่ปั้น เกิดมาเป็นคน มันก็ต่างจากสัตว์เดรัจฉาน ตรงที่ สั่งสอนอบรมให้เป็นคนดีได้ไม่ใช่เหรอ"
"สันต์มันยังหนุ่มยังแน่ อีกหน่อยก็ได้เป็นนายทหารเรือ ผู้หญิงดีๆยังมีอีกถมถืดไป ไม่เห็นต้องไปง้อนังลำยองมัน ... ถ้าเองจะหาเมียใหม่ ก็ดูไอ้ที่มันดีๆมีการศึกษาหน่อย มีสัมมาคารวะ รู้จักทำมาหากิน ออกแขกได้ด้วย อบรมลูกเป็นด้วย" ปั้นพูดกับสินแล้วหันมาบอกสันต์
สันต์นิ่ง เพราะความคิดนี้ยังไม่เคยมีในหัว
"ค่าตัวไอ้วันมันสองหมื่น แม่ไม่จ่ายซื้อตัวมันหรอก เก็บเงินเอาไว้เป็นค่าสินสอดทองหมั้นแต่งเมียใหม่เอ็งดีกว่า"
สินมองสันต์อย่างเห็นใจ
"มันเรียกเอาขนาดนี้คงกะจะให้เราขายตัวทีเดียว แม่ไม่มีปัญญาหรอก" ปั้นพูดต่อ
ลูกค้าพายเรือมาเทียบหน้าเรือนแพพอดี
"ซื้ออะไรจ๊ะ"
ปั้นลุกออกไปขายของ สินได้แต่ปลอบใจลูกด้วยการตบบ่า

ทางด้านหลวงตาปิ่นเพิ่งฉันเพล ระหว่างที่ฉันเพลไปก็ป้อนข้าววันเฉลิมไปด้วย สันต์เดินมาจนถึงกุฎิจึงได้เห็นลูก
"ไอ้วัน...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงลูก"
สันต์รีบเข้ามากราบหลวงตาปิ่น
"ไอ้ปานมันอุ้มมาเหมะไว้ตั้งแต่สายๆแล้ว ตัวมันก็หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ สงสัยจะ
ไปเล่นทอยกองเอาเงินกันอยู่หลังวัดโน่น"
สันต์อุ้มวันเฉลิมขึ้นมานั่งตัก
"เลยต้องพาลลำบากมาถึงหลวงลุง"
"ไอ้ปานมันว่า ไอ้วันมันหมาหัวเน่าไม่มีใครเอาซักคน"
"ไม่จริงหรอกครับหลวงลุง ผมนะอยากได้ลูกไปเลี้ยงใจแทบขาด แต่จนปัญญา เพราะผมคงหาเงินสองหมื่นมาให้ลำยองเขาไม่ได้หรอกครับ"
" นี่มันเห็นลูกในไส้เป็นผักเป็นปลาซื้อขายกันได้ด้วยเรอะ...เวรกรรม"

ร้านเสริมสวยแห่งหนึ่งในฝั่งกรุงเทพฯ ลำยองนั่งอบผม มีช่างแคะเล็บตีนให้อยู่ด้วย ส่วนลำดวนนั่งอบผมอยู่ข้างๆลำยอง ช่างยกอ่างน้ำออกไป
"เดี๋ยวไปเดินดูรองเท้าสวยๆกันดีกว่านะพี่ลำยอง"
"มีเงินเหรอมึง"
"ก็ยืมพี่ก่อนไง"
"อีบ้า กูก็ต้องเอาไว้ซื้อของของกู"
"แหม... พี่สันต์ให้มาตั้งสามร้อย"
"นั่นมันเงินไอ้วันมันโว้ย"
"เอาน่า ฉันยืมก่อน วีคหน้าเงินฉันออกฉันใช้คืนให้ น้องนุ่งทำเป็นขี้เหนียวไปได้
ถ้าไม่ได้ฉัน พี่ก็ไม่มีทางได้เจอคุณกวงหรอกนะ"
"อีนี่ ทวงบุญคุณเหรอมึง"
"อีกหน่อยพี่ได้แต่งงานกับคุณกวง เงินทองพี่ก็จะมีเป็นถุงเป็นถัง"
"เออ...ให้มันถึงวันนั้นซะก่อนเถอะ"
"พี่ลำยอง"
"อะไร"
"ฉันมาคิดดูนะ...ถ้าเกิดพี่สันต์เขานึกเสียดายพี่ขึ้นมาจริงๆ แล้วเขาไปบอกคุณกวงล่ะ ว่าพี่มีลูกมีผัวแล้ว พี่จะทำยังไง"
คำพูดของน้องสาว ทำให้ลำยองรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ หน้าซีดขึ้นมาทันที
"อีบ้า อีปากเสีย"
"ก็มันเป็นไปได้ไม่ใช่เหรอ วันนี้พี่น่ะทำไม่ดีกับพี่สันต์เขาเลย เขาอาจจะแค้นพี่ก็ได้"
ลำยองนิ่งไป พูดอะไรไม่ออก
"ฉันว่านะ ในเมื่อเขาอยากได้ไอ้วันมันไปเลี้ยง พี่ก็ยกให้เขาไปเถอะ ได้เงินตั้งห้าพัน
แล้วพี่ก็บอกเขาว่า ห้ามมายุ่งเกี่ยวกับพี่อีก"
ลำยองคิดหนัก

ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 2 (ต่อ)

สันต์อุ้มวันเฉลิมพาลงกุฎิ ปานวิ่งพุ่งเข้ามาขวางหน้าเอาไว้
"พี่สันต์จะเอาไอ้วันมันไปไหน"
"ก็เอาไปบ้านน่ะสิ"
"เอามันไปไม่ได้หรอก แม่เขาให้ฉันเป็นคนดูมัน"
"แล้วเอ็งดูมันรึเปล่าวะไอ้ปาน มัวแต่ไปเล่นทอยกองเอาเงินกัน"
"ไม่ได้เล่นทอยกองซะหน่อย เล่นไฮโลต่างหากหลวงลุง"
"ไอ้นี่...เดี๋ยวเถอะ" หลวงตาปิ่นว่า
"เอาภาระมาให้หลวงลุงแบบนี้มันไม่ดีหรอกนะปาน พี่จะเอาไอ้วันมันไปดูแลเอง"
"เดี๋ยวแม่กับพี่ลำยองด่าฉันเปิง เขาจ้างฉันเลี้ยงมันนา ไม่ได้ให้ดูเฉยๆ"
"ค่าจ้างเท่าไร" สันต์ถาม
"กะหลึงนึง"
สันต์ล้วงหยิบเหรียญบาทออกมายื่นให้ปาน
"พี่ให้เอ็งบาทนึง"
ปานคว้าเงินหนับ
"พี่จะเอาก็เอาไป แต่ก่อนห้าโมงเย็น พี่ต้องเอามันมาคืนที่นี่นา ไม่งั้นแม่แกเอาตายแน่"
สันต์พยักหน้า อุ้มวันเฉลิมเดินออกไป ปานดูเหรียญบาทแล้วปลื้มใจก่อนวิ่งกลับไปเล่นต่อ
"เดี๋ยวข้าจะเรียกตำรวจมากวาดไปให้หมดเลยไอ้พวกนี้ ในวัดในวาแท้ๆมัน ยังกล้ามาเล่นพนัน " หลวงตาปิ่นตะโกนไล่ตามหลัง

เรือนแพ ในเวลาต่อมา ปั้นถือถ้วยข้าวกับไข่ตุ๋นเข้ามา สินสอนวันเฉลิมให้ยืนตั้งไข่
"ตั้งไข่ล้ม ต้มไข่กิน ไข่ตกดินอดกินไข่ต้ม..เก่งโว้ย หลานปู่เก่งโว้ย"
สันต์ยิ้มนั่งมองหน้าลูก
"กินข้าวกับไข่ตุ๋นก่อน อีกหน่อยฟันขึ้น แล้วย่าจะปิ้งหมูอร่อยๆให้กินนะไอ้วัน"
ปั้นใช้มือป้อนข้าววันเฉลิม
"แม่กับยายมัน เอาอะไรให้กินบ้างก็ไม่รู้ ผอมกะหร่องเลยดูซิ มาอยู่กับปู่กับย่าดีกว่านะ ไอ้วันนะ"
สันต์ยังแอบมีความหวัง
"ลูกโตจนป่านนี้แล้ว ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอามัน"
สันต์เก็บความคิดไว้ในใจ ถ้าเขาแบล็คเมล์ลำยองด้วยเรื่องนี้... เขามีสิทธิ์จะได้ลูกคืนมา

เวลาเย็น ยายแลทิ้งตัวกระแทกลงนั่งที่เพิงขายขนม อย่างหงุดหงิดอารมณ์เสีย
"ดวงไม่ดีเลยโว้ย วันนี้"
"ฉันไม่เคยเห็นแม่ดวงดีซักวัน การพนันน่ะมันไม่เคยทำให้ใครรวยหรอกนะแม่"
ลำยงบอก ขณะที่กำลังเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้าน
"มึงไม่ต้องมาสอนกูอีลำยง"
"ขยันเก็บวันละห้าบาทสิบบาทก็ยังดี นี่แม่เอาไปเล่นหมด แล้วมันจะเหลืออะไร"
"ความสุขของกูโว้ย"
"สุขยังไงกันแม่ หน้านิ่วคิ้วขมวดยังงี้"
ลำยองเดินหน้าเครียดกลับมากับลำดวน
"ทำผมมาใหม่สวยดีว่ะลำยอง เอาเงินมาให้แม่ยืมชักร้อยสิวะ แม่จะเอาไปใช้เขา" แลบอก
"หมดแล้ว ไม่มีแล้ว"
"ไม่มีได้ไงวะ ไอ้สันต์มันให้มาหยกๆ ตั้งหลายร้อย"
"ซื้อผ้า ซื้อของ หมดแล้วแม่"
"พี่สันต์เขาให้ไว้ดูแลไอ้วันมัน พี่ทำยังงี้ได้ยังไง" ลำยงว่า
"เรื่องของกู มึงหุบปากอีลำยง คนกำลังเครียดๆอยู่ แล้วนี่ไอ้วันมันอยู่ไหนแม่"
"ไอ้ปานมันอาสาดูให้ โน่นอยู่กุฎิหลวงลุงโน่น"
ยายแลชี้ไปทางวัด ลำยองเห็นปานทำลับๆล่อๆ จะหลบไปเอาตัววันเฉลิมกลับมาพอดี
"ไอ้ปาน"
ปานจนมุมจะชิ่งออกไปก็ไม่ทันแล้ว
"ไอ้วันอยู่ไหน"
"อยู่...อยู่กับหลวงลุง"
"ไอ้โกหก"
ยายแลพุ่งเข้าดึงบิดหูลูกชาย
"มึงบอกมาเดี๋ยวนี้ไอ้ปาน"
"โอ๊ย... พี่สันต์เขาอุ้มมันไปตั้งแต่เพลแล้ว"
ลำยองเหมือนตัวเองจะถูกหมัดน็อก

วันเฉลิมนอนหลับอยู่บนเสื่อมุมนึง เป็นช่วงเย็นที่ลูกค้ามาก สันต์ สิน ปั้น ช่วยกันขายของมือเป็นระวิง ยายแล ลำยอง ลำดวน ลุยเข้ามา
"อีปั้น...มึงเอาหลานกูคืนมาเดี๋ยวนี้ อีหัวขโมย...หนอยเผลอเป็นไม่ได้"
"พูดดีๆนะนังแล อย่ามากล่าวหากันพล่อยๆ"
"มึงไม่มีปัญญาจะหาเงินมาจ่าย มึงก็เลยจะขโมยเอาหน้าด้านๆ กูรู้ไส้รู้พุงมึงหรอก"
"คุยกันดีๆได้ไหมแม่แล ทำไมต้องเสียงดังเอะอะมะเทิ่งด้วย" สินว่า
"อู๊ย..ก็กูมันไพร่นี่ ไม่ได้เป็นผู้ดีอย่างพวกมึง"
"ไอ้วันมันนอนอยู่โน่น ลำดวนเอ็งไปอุ้มมันมา"
ลำดวนเข้าไปอุ้มวันเฉลิม
"ลูกคนเดียว ถ้าคิดว่าเลี้ยงไม่ได้พี่ก็ขอละลำยอง พี่จะเลี้ยงเอง อย่าเอาภาระไปโยนให้หลวงลุงปิ่นอย่างนี้เลย"
"ลูกฉัน ไอ้วันมันลูกฉัน ฉันจะเลี้ยงมันยังไงมันก็เรื่องของฉัน" ลำยองบอก
สันต์กำมือแน่น พยายามข่มอารมณ์ที่โกรธจัด
"คนเป็นแม่ มันคิดได้แค่นี้เองเหรอวะ เสียทีที่เกิดมาเป็นคน" ปั้นว่า
"มึงว่าลูกกูเป็นหมา เรอะอีปั้น"
เสียงโวยวาย ทำให้วันเฉลิมตกใจร้องไห้จ้าขึ้นมา
"หมามันยังห่วงลูก มันไม่ยอมทิ้งลูกมันไปไหนไกลโว้ย"
"งั้นก็ตัวเงินตัวทองน่ะสิ มึงว่าลูกกูเป็นตัวเงินตัวทอง"
"เออ..เป็นอะไร มึงก็พูดของมึงเองทั้งนั้นแหละ"
"พอเถอะแม่ปั้น อายชาวบ้านชาวช่องเขา"
แลถลกผ้าถุงขึ้นชี้หน้า เตรียมลุยเต็มที่
"กูจะตบปากอีแก่นี้ให้ฟันร่วงซักที"
"มาเลย...ไม่กลัวมีดนี่ก็เข้ามาอีแล หลานคนเดียวไม่ใช่ว่ากูอยากได้นักหนา มึงคิดว่า ลูกมึงมีปัญญาหาผัวใหม่ได้ฝ่ายเดียวเรอะ ลูกกูก็ยังหนุ่มยังแน่น หาเมียใหม่ที่มันดีๆกว่าลูกสาวมึงได้แน่ ลูกสาวมึงซะอีก ถ้าผู้ชายที่ไหนเขารู้ว่า มีลูกมีผัวมาแล้วยังเอาไปทำพันธุ์มันก็โง่สิ้นดีละ" ปั้นบอก
"อีปั้น...มึงแช่งลูกกู"
"ไม่มีใครเขาแช่งมันหรอก ไอ้ที่มันคิดมันทำน่ะแหละ แช่งตัวมันเอง"
"แม่...กลับเหอะ" ลำยองบอก
"กูยังไม่ได้ตบปากมันเลย กูไม่กลับ"
"งั้นแม่ก็อยู่ไปคนเดียวละกัน"
ลำยองเดินลิ่วออกไป ลำดวนอุ้มวันเฉลิมตามติดออกไป
"กูไม่กลัวพวกมันหรอกโว้ย แต่เสนียดจัญไรจะติดมือกูเปล่าๆ"
ยายแลถ่มน้ำลายปิ๊ดออกมาทิ้งทวน ก่อนรีบโกยตามลำยองออกไป
"ต่ำทรามด้วยกันทั้งก๊ก"

"พอเถอะแม่ปั้น นึกซะว่าไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยิน อะไรทั้งนั้น"

เวลาเดียวกัน ตาปอเข็นรถขายฝรั่งดอง เรียบเข้าจอดหน้าบ้าน แล้วตะโกนเข้าบ้านที่ไม่มีใครอยู่
"หิวข้าวโว้ย อีแล หุงข้าวรึยัง"
ทุกคนเพิ่งกลับมาจากเรือนแพปั้น
"ไอ้วัน...มึงหยุดร้องได้แล้ว ปวดหัว" ลำดวนบอก
ยายแลยังอารมณ์ค้าง
"เสียดายกูยังไม่ได้ตบอีปั้นให้หายคันมือเลย"
ลำยองสีหน้าเครียด
"กูหิวข้าวจนตาลายแล้วอีแล" ปอบอก
"ฝรั่งดองเหลือกลับมาบานเบอะไปกินฝรั่งดองโน่น ขายยังไงวะขายไม่หมด"
ลำยงเข็นรถขนข้าวของกลับมาถึงพอดี
"อีคนใจดำ" ปอบอก
"มัวแต่วุ่นวายเรื่องไม่เป็นเรื่องจนข้าวปลาไม่มีคนหุงหา ฉันว่า ไอ้วันนะคืนให้พี่สันต์เขาไปเถอะ มันจะได้จบๆซะที"
วันเฉลิมพยายามโผเข้าหาลำยอง เธอต้องรับมาอุ้มไว้
"กูไม่คืนให้โง่หรอก... เรื่องอะไร ขืนกูคืนให้มัน กูก็อดได้เดือนละสามร้อยสิ อยู่มันไปยังงี้ ทรมานพวกมันดี อยากให้ไอ้วันมันกินดีอยู่ดี ก็จ่ายเงินมาเยอะๆละกัน"
"พี่นี่มันเป็นแม่ชนิดไหนกัน" ลำยงถาม
"กูเป็นคนเบ่งมันออกมา กูเลี้ยงมันยังไงมันก็เรื่องของกู"
"เวรกรรมของมึงแท้ๆไอ้วัน"
ลำยงระอาใจ ขนของเข้าบ้าน
"พี่ลำยอง...ถ้าคุณกวงเขาเกิดรู้เรื่องไอ้วันขึ้นมาล่ะ" ลำดวนถาม
"เขาจะรู้ได้ยังไง ถ้ามึงไม่ปากสว่าง"
"ฉันนะไม่ปากสว่างอยู่แล้ว แต่ใครจะไปรู้ ยัยปั้นอาจจะ..."
"อีปั้นมันอาจจะอิจฉามึง ไม่อยากเห็นมึงได้ดีก็ได้ ได้ยินที่มันขู่ไหมละ" แลว่า
ลำยองเริ่มเครียดจัด
"คุณกวงเขารักฉัน หลงฉันยังกะอะไรดี เขาไม่มีทางเชื่อเรื่องโง่ๆยังงั้นหรอก"
ลำยองอุ้มวันเฉลิมเข้าบ้าน

ในเวลากลางคืน สันต์นั่งกอดเข่ามองของเล่นลูก ใจคอห่อเหี่ยว สินเดินผ่านมาเห็น
"ดึกมากแล้ว เอ็งยังไม่นอนอีกเรอะ พรุ่งนี้ต้องออกไปแต่เช้ามืด"
"พ่อครับ..ผมสงสารไอ้วันมัน"
"จะทำยังไงได้ล่ะลูกเอ๊ย"
"แม่มันน่ะชาตินี้ยังไง ก็คงไม่มีทางญาติดีกันได้แล้ว แต่ลูกผม…ยังไงผมก็ยังอยากได้ลูกมาเลี้ยงเอง"
"เงินตั้งสองหมื่น…ก็อย่างที่แม่เอ็งเขาว่าน่ะแหละ"
"ผมจะไปบอกให้ผู้ชายใหม่ของมันรู้ให้หมด มันต้องคืนไอ้วันให้เราแน่ครับพ่อ"
สินถอนใจ
"เราอาจจะได้ไอ้วันกลับมา แต่คิดดูให้ดีๆ เถอะลูกเอ๊ย…พ่อว่ามันไม่ใช่วิธีที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน รู้ไปถึงไหน ผู้คนเขาก็จะหัวเราะเยาะกันไปถึงนั่น ถ้าลำยองมันอยากจะยกไอ้วันให้เรา ก็ให้มันยกมาให้อย่างเต็มใจมันเองเถอะ"
สันต์ปวดใจกับทางตันของชีวิต
เช้ามืดวันใหม่ ลำยงสาละวนกับการก่อฟืน เตรียมนึ่งขนมขายอยู่คนเดียว ไฟติดดีแล้วก็หันกลับมาจะคว้ากระทะก้นดำมาตั้งไฟต้มน้ำ สันต์สวมเครื่องแบบทหารเรือ สะพายถุงทะเล ยืนอยู่หน้าร้าน
"ไปแต่เช้ามืดเลยเหรอพี่ เสียดายขนมยังไม่ทันได้ตั้งไฟเลย ไม่งั้นจะได้เอาติดไปกิน"
"ขอบใจ...ลำยง เอาไว้ขายเถอะ วันศุกร์หน้า พี่ถึงจะได้กลับมาบ้าน ยังไงพี่ฝากลำยงดูไอ้วันมันให้หน่อยนะ"
"หลานฉันทั้งคน พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงก็ต้องช่วยดู ช่วยเลี้ยงอยู่แล้ว ถึงพี่ลำยองมัน
จะไม่อินังขังขอบ แต่พี่เชื่อเถอะ ซักวันมันคงคิดได้"
สันต์ยิ้มตอบอย่างเศร้าใจ
"พี่ไปนะ"
ลำยงพยักหน้า ยิ้มให้ สันต์เดินออกไปที่โป๊ะเรือข้ามฟาก ปะปนกับผู้คนบางตาในยามเช้ามืด

ภายในโรงงานกาละมังเคลือบ คนงานแผนกต่างๆทำงานกันเป็นระวิง ลำยอง ลำดวนเรียงนับกาละมัง แพ็คละสิบใบ ลำยองทำงานอย่างหงุดหงิด
"กูเกลียดงานนี่จริงๆเล็บกูหักฉีกหมดแล้ว"
ลำดวนสะกิดลำยองเพราะเห็นกวงเดินเข้ามา เขาทำเป็นเดินดูคนงานอื่นๆ ทำงาน แล้วค่อยเฉียดมาใกล้ลำยอง
"เหนื่อยไหม"
ลำดวนชิงตอบ
"เหนื่อยค่ะ"
ลำยองแทบอยากฆ่าลำดวนทิ้ง แต่เจอสายตากวงเสียก่อน
"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ เพลินดี ลำยองชอบ"
"เดี๋ยวพอฉันเดินพ้นประตูไปแล้ว ลำยองตามฉันไปที่ห้องทำงานนะ"
กวงพูดเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน แล้วเดินออกไป
"อะไรเหรอพี่ลำยอง"
"คุณกวงเขาให้กูตามไปหาที่ห้องทำงาน"
"ต้องมีเรื่องอะไรแหงๆเลย"
"กูจะไปรู้ได้ยังไง"
"หรือว่ามันมีใครมาปากสว่าง บอกคุณกวงเขา เรื่องลูกผัวพี่แล้ว"
ลำยองหน้าซีด
"อีบ้า"

ผ่านเวลาเล็กน้อย ลำยองเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานกวง หน้าซีดต่อเนื่อง กวงยืนขรึมท่าทางเครียด เธอชักใจเสีย
"คุณกวง"
กวงหันกลับมา
"ปิดประตูด้วย"
ลำยองหันไปปิดประตู ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
"คุณกวงฟังลำยองก่อนนะคะ ลำยองไม่ได้ตั้งใจจะ..."
ลำยองชะงัก เมื่อเจอสายตา งงๆ และแปลกใจของกวง
"จะอะไร"
"เปล่าค่ะ"

"เข้ามาใกล้ๆสิ...ฉันซื้อของมาฝากลำยอง"

กวงหยิบถุงกระดาษแต่ละอย่างออกมา
"ผ้าถุงนี่ฝากให้แม่ลำยอง ผ้าขาวม้านี่ให้พ่อ กิ๊บติดผมนี่ฉันว่าสวยดี ฝากให้น้องสาวลำยองละกัน ชื่ออะไรนะที่ทำงานด้วยกันน่ะ"
"ลำดวนค่ะ"
"เออ...นั่นแหละ แล้วก็ อันนี้ฉันตั้งใจซื้อมาให้ลำยองนะ"
กวงหยิบน้ำหอม Topar ขวดรูปลักษณ์สะดุดตาออกมา ลำยองใจเต้นตาโต
"ชอบไหม"
"ลำยองอยากได้มานานแล้วค่ะ"
"วันพุธตอนบ่ายแต่งตัวให้สวยๆนะ เลิกงานแล้วฉันจะพาลำยองไปเที่ยว"
"ค่ะ...ลำยองอยากให้ถึงวันพุธเร็วๆ จังเลย"
กวงจู่โจมดึงตัวลำยองมาจูบ ผู้จัดการเปิดประตูเข้ามาพอดี กวงผละออกทันที ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อาเฮีย" กวงเรียก
"เซ็นเอกสารรึยัง"
"กำลังจะเซ็นอยู่พอดี"
กวงส่งสัญญาณให้ลำยองออกไปก่อน ลำยองหอบถุงของฝาก ถอยออกไปจากห้อง กวงลงนั่งทำงานกับผู้จัดการอย่างเป็นปกติ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

บนกุฎิหลวงตาปิ่น สินมาอาบน้ำ ปะแป้งให้วันเฉลิมและเล่นกับหลาน
"โลกมันวุ่นวายอย่างทุกวันนี้ ก็เพราะคนมันทิ้งหน้าที่ของมัน ไม่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ถึงพร้อม...เป็นนักเรียนแต่ไม่ยอมไปโรงเรียน เป็นตำรวจแต่ไม่ยอมจับผู้ร้าย เป็นแม่แต่ไม่ยอมเลี้ยงลูก ไม่อบรมบ่มนิสัยให้มันเป็นคนดี"
"สันต์มันคิดจะไปขู่ลำยองมันอยู่เหมือนกัน เผื่อมันจะเปลี่ยนใจยอมยกไอ้วันให้ แต่มันก็ทำไม่ลง"
"ดีแล้วที่ไม่คิดจะทำอย่างนั้น ถึงจะได้ไอ้วันไปเลี้ยง แต่ถ้ามันโตขึ้นมาอย่างรู้สึกว่า แม่มันทอดทิ้งมัน มันเป็นบาปหนักนะโยมสิน"
"ครับ...แต่เห็นบ้านนั้นใช้ชีวิตกันแล้ว ก็อดห่วง ไอ้วันมันไม่ได้"
"โยมสิน...ขึ้นชื่อว่าทองน่ะ ต่อให้ตกน้ำ ตกไฟไป ยังไงก็ยังเป็นทองอยู่วันยันค่ำ"
สินก็หวังเช่นนั้น วันเฉลิมอารมณ์ดี เล่นกับปู่อย่างไร้เดียงสา

เย็นวันนั้น ลำยองยื่นผ้าถุงให้แล
"นี่ของแม่ คุณกวงเขาซื้อมาให้"
"พ่อคุณเอ๊ย น้ำใจงามจริงๆ"
แลรับผ้าถุงไปคลี่ดู
"นี่ผ้าขาวม้าของพ่อ"
"เปลี่ยนเป็นเป็ดพะโล้ซักตัวได้ไหมวะ ยังจะอิ่มท้องซะกว่า" ปอบอก
"ไม่เอาใช่ไหมผ้าขาวม้าเนี่ย ไม่เอากูจะได้เอาเอง"
ตาปอกอดผ้าเอาไว้แน่น
"เอาสิวะ"
"กิ๊บติดผมนั่นของฉันแหงๆเลยใช่ไหมพี่ลำยอง" ลำดวนบอก
"ของกู...คุณกวงเขาซื้อให้กู"
"พี่มีของสวยๆ เยอะแล้ว กิ๊บนั่นน่ะขอฉันเหอะ"
"มะเหงกแน่ะ เอาไว้ให้กูใช้เบื่อก่อน เดี๋ยวกูยกให้มึง"
"คุณกวงนี่เขาเป็นคนดี จริงๆ เลยนะ ไอ้สันต์มันเป็นลูกเขยกู ตะปีตะชาติมันไม่เคยซื้ออะไรให้กูซักอย่าง มึงต้องเอาอกเอาใจเขาให้ดีๆเลยนะ ลำยอง เผื่อคราวหน้า แม่จะได้ผ้าไหมสวยๆ นุ่งอวดอีพวกคนแถวนี้"
"ให้เขาซื้อเป็ดพะโล้มาบ้างสิวะ ข้าอยากกิน" ปอบอก
"พ่อไม่ต้องกลัวหรอก อีกหน่อยพอฉันได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยคุณกวงเขาแล้ว พ่อได้กินข้าวเหลาทุกวันแน่"

สินขายผักลูกค้า ปั้นตัดหมูชั่งกิโล แล้วห่อใบตองมัดเชือกกล้วยให้ลูกค้า
"เมื่อกี้ยัยแลมันใส่ผ้าถุงใหม่ เดินอวดชาวบ้านเขาไปทั้งซอย มันคุยฟุ้งว่า ลูกเขยใหม่มันซื้อให้ละแม่ปั้น" ชาวบ้านบอก
"อือ...ช่างหัวมันเหอะ"
"มันว่าลูกเขยใหม่ ร๊วยรวย แล้วก็หลงลูกสาวมันยังกะอะไรดี อีกหน่อยเขาจะซื้อบ้านให้มันอยู่ ไม่ต้องมาเช่าที่วัดอยู่ยังงี้อีกแล้ว"
"ก็ดีแล้วละ ไปซื้อให้ไกลๆแถวนี้ได้ยิ่งดี" ปั้นบอก
"เขาก็คงดีจริงๆน่ะนะ ขนาดรู้ว่านังลำยองมันมีลูกมีผัวแล้ว ยังรับได้" ลูกค้าว่า
"เขาไม่รู้มากกว่าน่ะสิ ถ้ารู้...ผู้ชายหน้าไหนจะเอามัน มันไปจากที่นี่ได้ฉันก็โมทนาสาธุแล้ว"
"ต่างคนต่างอยู่น่ะดีแล้ว ยัยจัน" สินบอก
"อีกหน่อยไอ้วันมันมิกลายเป็นหมาหัวเน่าเรอะ"
ปั้นกับสินได้แต่สบตากันแว่บเดียว ปั้นรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ
"เอาอะไรอีกไหม น้ำปลาที่บ้านใกล้หมดรึยังล่ะ"

ลำยงยกหม้อข้าวเข้ามาตั้ง ลำดวนถือชามกับข้าวมาลงวางกลางวง ปอ ปาน แป้งแย่งกันฉกกับข้าวนัวเนีย
"กับเอาไว้กินกับข้าวโว้ย ยิ่งมีน้อยๆอยู่" ลำดวนบอก
"ผัดผักบุ้งอีกแล้ว กูไม่ใช่เต่านะโว้ย ให้กูกินแต่ผักบุ้งอยู่ได้" ปอบอก
"พ่อเบื่อผักบุ้งก็กินต้มผักกาดดองสิ" ลำยงบอก
"มีแต่วิญญาณไก่ เนื้อซักนิดก็ไม่มี"
"กินๆไปเหอะพ่อ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"
ลำยงคดข้าวแจกทุกคน ไม่ไกลออกไปนัก ลำยองที่กำลังซดยาดองจากโหล ด้วยท่าทางชื่นใจ
"นี่เองยังไม่เลิกกินยาดองอีกเรอะ ลำยอง" แลถาม
ลำยองตักเบิ้ลอีก
"ฉันกินเป็นยาน่ะแม่"
"ยาอะไรวะ ทรวดทรงองค์เอวเอ็งมันก็เข้าที่แล้วนี่หว่า"
"ก็ยาเจริญอาหารไงล่ะแม่ กินแล้วมันทำให้กินข้าวได้ อวบแน่นแล้วก็ผิวพรรณดี...แม่ไม่เห็นเหรอ"
"งั้นขอแม่ ซักหน่อยสิวะ"
ลำยองปิดฝาโหลยาดอง เอาผ้าคลุมปิดมิดชิด แล้วยกเข้าเก็บในที่ลับตาอย่างหวงแหน แลชะเง้อตามน้ำลายไหล ลำยองหันมาเห็นสายตาแล
"แม่แก่แล้ว อย่าไปกินมันเลยเปลืองเปล่าๆ"
ลำดวนตะโกนมา
"แม่... พี่ลำยอง กินข้าว"
ยายแลขาน "เออ" รับ
ยายแลกับลำยองเดินออกมาที่วงข้าว
"อ้าว...ไอ้วันล่ะ ไอ้ปาน เอ็งไม่ได้อุ้มไอ้วันมันมาจากกุฎิหลวงลุงเรอะ" ลำยงถาม
"ลืม"

ปานตอบสบายๆแบบไม่ใส่ใจนัก

อ่านต่อเวลา 17.00น.

แลตบกะโหลกปาน
          "นี่แน่ะลืม มึงไปอุ้มมันกลับมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้ปาน"
          "ฉันกินข้าวอยู่ แม่ไม่เห็นรึไง ใครเป็นแม่ก็ไปอุ้มเอาเองสิวะ"
          "เดี๋ยวเถอะมึง วันหลังกูไม่ให้เงินมึงแล้ว...ไอ้แป้ง"
          "ป่านนี้หลวงลุงปิดกุฎิจำวัดไปแล้ว ขืนไปเรียก เดียวโดนด่าเปิง ให้พ่อไปสิ"
          "กูไม่ไปโว้ย กูกลัวผี" ปอบอก
          "โธ่ไอ้ปอ ไอ้ตาขาว"
          "เอ็งไม่กลัว เอ็งก็ไปเองสิ"
          "เรื่องอะไร...ปล่อยมันนอนกับหลวงลุงซักคืนนึง คงไม่เป็นไรมั้ง"
          ทุกคนเลิกสนใจวันเฉลิม ลำยงได้แต่ปลงอย่างเหนื่อยหน่าย
 
          เวลากลางคืน กุฎิหลวงตาปิ่น แสงไฟสลัวๆยังลอดเรืองๆออกมา วันเฉลิมยังเล่นไม่เลิก...คลานไปที่ชั้นหนังสือ
          "ป่านนี้ไม่มีใครเขาคิดจะมารับเองแล้วละมัง ไอ้วัน...เข้านอนเถอะ หลวงตาหมดแรงจะตามเอ็งแล้ว"
          วันเฉลิมเอานิ้วจิ้มๆไปที่หนังสือปกแข็งเก่าๆเล่มนึง หลวงตาปิ่นหัวเราะ
          "เอ็งอยากอ่านหนังสือเรอะ"
          หลวงตาปิ่นหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา
          "พระเจ้าห้าร้อยชาติ...นิทานสนุกๆทั้งนั้นเลย เอ็งอยากฟังเรื่องไหนล่ะ"
          หลวงตาปิ่นพลิกหนังสือไปมา
          "เรื่องนี้ก็แล้วกัน..”เตมิยชาดก” พระเตมีย์..."
          หลวงตาปิ่น เริ่มอ่านชาดก...
          " ในอดีตกาลล่วงมาแล้ว ยังมีพระราชาพระองค์หนึ่ง ทรงพระนามว่าพระเจ้ากาสิราช..."
          วันเฉลิมตาแป๋วฟังนิทาน
 
          วันใหม่ เวลากลางวัน ลำดวนก้มหน้าก้มตาทำงาน ลำยองเที่ยวหยิบเอากระจกขึ้นมาส่องดูตัวเอง ลำดวนหันมาเห็น ก็ดึงกระจกไปขอส่องดูตัวเองบ้าง ผู้จัดการเดินตรงเข้ามาหยุดมองสองพี่น้อง    ลำยองสะกิดลำดวนและแย่งกระจกไปเก็บ ลำดวนเห็นผู้จัดการตรงรี่เข้ามา ก็รีบก้มหน้าก้มตาทำงานต่อทันที
          "เถ้าแก่ให้ลื้อเข้าไปหา"
          " อั๊วเหรอ" ลำดวนถาม
          "ไม่ใช่ลื้อ...ลื้อ"
          ผู้จัดการชี้ไปที่ลำยอง เธอเดินออกไป ผู้จัดการมองลำดวนหัวจรดเท้า เพราะลำดวนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อชะเง้อมองตามลำยองจนคอยื่นคอยาว
 
          ภายในห้องทำงาน กวงยื่นเงินสามร้อยให้ลำยอง
          "อะไรเหรอคะคุณกวง"
          "ตอนบ่าย ลำยองไปเสริมสวยซะ เย็นนี้ผมจะพาไปเที่ยว"
          "ไม่ดีหรอกมังคะคุณกวง เดี๋ยวผู้จัดการแกหักเงินลำยอง"
          "เขาไม่ว่าอะไรหรอก ฉันขอเขาไว้แล้ว"
          "แกต้องหมั่นไส้ลำยองแน่ๆเลย"
          "เขาไม่กล้าหรอก เขารู้ว่าลำยองเป็นคนพิเศษของผม"
          ลำยองทำเป็นสะเทิ้นอาย แต่จริงๆแล้วกระหยิ่มใจ
 
          วันเดียวกัน หลวงตาปิ่นนั่งอ่านนิทานชาดกที่ติดพันมาแต่เมื่อคืน
          "ในวันที่พระนางจันทรเทวีประสูติพระโอรสนั้น ได้มีเหตุอัศจรรย์บางอย่างเกิดขึ้น คือ
เกิดฝนตกไปทั่วรัฐกาสี สร้างความชุ่มฉ่ำให้แก่ผืนแผ่นดิน พืชพรรณธัญญาหาร อุดมสมบูรณ์ขึ้น ตั้งแต่นั้น พระนางจันทรเทวีก็มีพระอาการ เจ็บพระครรภ์ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น"
          วันเฉลิมนั่ง เล่นตามประสา แต่หลวงตาปิ่นก็อ่านนิทานชาดกไป
          "ตอนประสูติก็เป็นไปโดยง่ายดาย และปลอดภัยดี ทั้งพระมารดาและพระโอรส... พ่อแม่ที่อยู่ในศิลในธรรมก็จะได้ลูกดีมาเกิด เมื่อคนดีมาเกิด ก็จะเลือกเกิดในตระกูลในครอบครัวที่ดีมีศีลธรรม"
 
          ภายในร้านอาหารจีน เวลากลางคืน ลำยองเติมเหล้าจีนใส่จอกให้กวง
          "วันนี้คุณกวงเจริญอาหารจังนะคะ"
          "ก็ผมมีความสุขนี่นา...ลำยองทำให้ผมมีความสุขมากรู้ไหม ผมไม่เคยเจอใครสวยอย่างลำยองเลย"
          "คุณกวงน่ะ ปากหวาน"
          "รู้ได้ยังไงว่าหวาน ยังไม่ได้ชิมเลย"
          ลำยองทำอายตีแขนกวง
          "คุณกวงน่ะ"
          กวงคว้ามือลำยองไว้และไม่ยอมปล่อย หยิบแหวนทองเกลี้ยงออกมาสวมใส่นิ้ว
          "อะไรคะคุณกวง"
          "รางวัลความน่ารักของลำยองไง"
          ลำยองยกมือตัวเองขึ้นมาดู พอเห็นแหวนทองในนิ้วตัวเองก็แทบกรี๊ดสลบ แต่ต้องระงับอารมณ์ไว้  สำแดงบทซึ้งใจจนน้ำตาไหล
          "เป็นอะไรไปลำยอง ไม่ดีใจหรอกหรือ"
          "ดีใจค่ะ ดีใจจนลำยองคิดว่าตัวเองฝันไป คนต่ำต้อยอย่างลำยอง เกิดมายากจนข้นแค้น แทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีวาสนาได้พบกับคนดีๆอย่างคุณกวง"
          "ผมเองก็ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่า จะได้พบผู้หญิงอย่างลำยอง"
          กวงโอบลำยองเข้ามาซบไหล่
 
          เวลากลางคืน รถกวงแล่นเข้ามาจอดท้ายซอยที่เคยมาส่งลำยอง
          "ขอบคุณค่ะคุณกวง คืนนี้ลำยองมีความสุขที่สุดเลย"
          ลำยองทำอ้อยอิ่งจะลงจากรถ กวงจู่โจมเข้ามากอดรัด
          "ว๊าย...หย่าค่ะ คุณกวง...อย่า"
          กวงยังไม่เลิกฟัดจูบลำยอง เธอร้องให้กระซิกๆ จนกวงค่อยๆถอนตัวออก
          "ทำไมละลำยอง ตัวสั่นเชียว"
          "ลำยองกลัวค่ะ"
          "กลัวอะไร"
          "ก็ลำยองไม่เคย...เรื่องแบบนี้"
          "เดี๋ยวผมสอนให้เอง ไม่ต้องกลัวหรอก เลิกร้องไห้ซะ"
          "คุณกวงเห็นลำยองเป็นดอกไม้ริมทาง เด็ดขึ้นมาเชยชมแล้วก็ขว้างทิ้ง ไม่คิดจะจริงจัง"
          "ไม่หรอก"
          "งั้นคุณกวงก็ต้องพิสูจน์ให้ลำยองเห็นก่อนสิคะ"

จบตอนที่ 2 

 อ่านต่อตอนที่ 3 พรุ่งนี้ เวลา 09.30น.