ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 11 อวสาน
ปราณ เจนนั่งในร้านกาแฟ เจนวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ
"ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ผมแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ ผมรู้สึกผิดมากเลยที่คุณณุกาทำร้ายคุณ ผมเลยอยากมาพบคุณเพื่อขอโทษ"
"เจนเข้าใจภรรยาคุณ เจนไม่โกรธภรรยาคุณเลยค่ะ"
"ไม่โกรธภรรยาผม แล้วผมละครับคุณโกรธรึเปล่า"
"โกรธค่ะ แต่หายแล้ว เจนโกรธใครได้ไม่นานหรอกค่ะ"
ปราณยิ้มสมใจ
"ไอซ์ลาเต้..ไอซ์มอคค่าครับ"
"กาแฟที่เราสั่งได้แล้ว ผมไปเอาให้นะครับ"
ปราณลุกขึ้น ทำทีจะเดินไป แล้วแกล้งเตะขาโต๊ะอย่างแรง
"โอ้ย"
เจนตกใจ
"คุณปราณ เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ"
"เจ็บเท้าครับเดี๋ยวก็คงหาย... แต่ตอนนี้ผมเจ็บมากเดินไปเอากาแฟไม่ไหว คุณเจนไปเอาให้หน่อยนะครับ"
"ค่ะ"
เจนรีบลุกออกไปเอากาแฟ ปราณมองตามเจนไม่วางตาแต่มือเปิดกระเป๋าอย่างรีบร้อน เจอซองยาที่เขียนชื่อเจนและหน้าซองยาเขียนว่ายาบำรุงครรภ์ออกมาจากกระเป๋า ปราณรีบเอาซองยาใส่กระเป๋ากางเกงมองเจนแล้วยิ้มร้าย
แตงกวานั่งรอปราณอย่างร้อนใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอลุกพรวดรีบไปเปิดประตู เห็นปราณยืนอยู่ ก็รีบถาม
"ได้มามั้ย"
ปราณหยิบซองยาออกจากกระเป๋าชูให้แตงกวาดู แตงกวายิ้มสะใจรีบหยิบโทรศัพท์กดโทร.หากษิดิฐ
"ฮัลโหล นี่กบอยู่ออฟฟิศรึเปล่าคะ"
บริเวณสำนักงานที่ดิน
"กบออกมาทำธุระข้างนอก แต่อีกสักพักก็กลับแล้ว"
"มาถึงออฟฟิศแล้วโทร.บอกแตงกวาด้วยนะ"
"อือ"
กษิดิฐวางสาย ถอนหายใจเหนื่อยกับแตงกวา
กษิดิฐนั่งอยู่ที่โต๊ะเจ้าหน้าที่สำนักงานที่ดิน ติณณ์ นลินเดินเข้ามา เขามองอย่างเศร้าสร้อย แต่แกล้งทำร่าเริงเข้าไปทัก
"ตรงเวลามากๆ...ติณณ์กับบัวนี่เหมือนกันเปี๊ยบเลยนะ ตรงเวลาเป๊ะๆ"
ติณณ์ยิ้มมีความสุข นลินมองกษิดิฐอย่างหงุดหงิด เพราะยังงอนที่กษิดิฐขายบ้าน
"เมื่อเช้าเจอกัน ทำไมไม่บอกว่า วันนี้กบนัดกับคุณติณณ์โอนบ้านให้บัว"
"แตงกวาก่อเรื่องขนาดนั้น ใครจะมีเวลานึกถึงเรื่องนี้ล่ะ ... แล้วอีกอย่างบ้านหลังนี้เป็นของขวัญที่ติณณ์ให้บัว คนที่ต้องบอกบัวต้องเป็นติณณ์ ไม่ใช่กบ"
"ผมอยากเซอร์ไพรส์คุณเลยไม่ได้บอกน่ะ"
นลินยิ้มให้ติณณ์อย่างขอบคุณ กษิดิฐยื่นโฉนดให้นลินแกล้งพูดร่าเริง
"กบเซ็นเอกสารหมดแล้ว เหลือแต่บัว"
นลินมองโฉนดที่มีชื่อตัวเองเป็นเจ้าบ้านอย่างเจ็บปวดแล้วเซ็นชื่อ ติณณ์ยิ้มมีความสุขที่ได้มอบของขวัญให้คนรัก กษิดิฐเจ็บปวดที่ต้องเสียคนรักไป แต่ก็ดีใจที่บ้านนี้เป็นของนลิน
"กบดีใจนะที่บ้านเป็นของบัว ไม่ต้องตกไปเป็นของคนอื่น กบฝากบัวดูแลบ้านด้วยนะ"
"บัวจะดูแลรักษาบ้านคุณย่าให้ดีที่สุดเลย บัวจะกลับไปบอกคุณพ่อ คุณแม่ว่า แต่งงานแล้วบัวจะใช้บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเราค่ะ"
กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวด ติณณ์ พยายามไม่คิดอะไร แต่ก็มีความเจ็บลึกๆ กับการหลอกตัวเอง
"สำหรับผม ยังไงก็ได้ขอให้คุณบัวพอใจ"
นลินยิ้มเศร้าให้ติณณ์ ไม่มีสีหน้าดีใจที่ได้ของขวัญชิ้นนี้
ปภพนั่งรออยู่ในมุมลับตาของร้านอาหารเพราะกลัวคนเห็น เจนเดินเข้ามา
"เมื่อเช้าเจนก็เล่าทุกอย่างให้ฟังหมดแล้วนี่คะ แล้วนี่พี่ภพนัดเจนมาคุยอะไร"
"พี่กลัวคุณแตงกวาจะทำร้ายเจนอีก จนแท้งลูก พี่อยากให้เจนลาออก"
"ให้อยู่บ้านเฉยๆ เจนต้องเบื่อจนเป็นบ้าแน่ๆ เลยค่ะ"
"พี่จะช่วยหางานใหม่ที่อยู่ใกล้ๆ บ้านให้"
"บ้านเจนเป็นทางผ่านบ้านพี่กบ ทำงานที่นี่ พี่กบไปรับไปส่งเจนทุกวัน ถ้าไปทำที่อื่น เจนก็ต้องนั่งแท็กซี่ไปกลับเอง เจนกำลังท้องจะเป็นลมเป็นแล้งตอนไหนก็ไม่รู้ แต่เป็นลมบนรถพี่กบ ยังไงก็ปลอดภัยกว่าเป็นลมบนแท็กซี่นะคะ"
"ทำงานคนละตึกกับริน พี่คงดูแลเจนได้ง่ายขึ้น พี่จะไปรับส่งเจนเอง"
เจนดีใจมาก แต่แกล้งทำเป็นคิด
"งั้นเจนลาออกก็ได้ค่ะ"
ปภพถอนหายใจโล่งอก
เจน ปภพ น้อย อุ๋ม นั่งทำงาน เอ็ดดี้เดินเข้ามาเห็น เจนก็รีบเข้ามา
"กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ...เมื่อเช้าไปไหนมา โทร.ไปก็ไม่รับสาย พี่ใจหายเป็นห๊วงเป็นห่วง"
ปภพยิ้มขำ เจนมองเอ็ดดี้อย่างเซ็งๆ แต่ทำทีเป็นตอบอย่างสุภาพ
"แม่เจนโทร.มาบอกว่าไม่สบาย เจนเลยกลับบ้านพาแม่ไปหาหมอน่ะค่ะ"
"กตัญญูน้ำใจงาม เหมาะสมเหลือเกินที่จะมาเป็นแม่ของลูกพี่ เย็นนี้พี่ไปส่งนะจ๊ะ"
"พี่กบบอกว่า ให้เจนกลับกับพี่กบค่ะ"
"เซ็งสุด"
กษิดิฐเดินเข้ามาออฟฟิศอย่างเศร้าๆ แตงกวาเดินตามเข้ามา
เจนแกล้งพูดกลัวๆ
"คุณแตงกวา"
ปภพมองแตงกวาอย่างไม่พอใจที่ทำร้ายเจน เธอมองเจนอย่างหมั่นไส้แล้วเดินหากษิดิฐ ที่หันมองอย่างเซ็งๆ
"มาเร็วจัง"
"ก็แตงกวามีเรื่องด่วนที่ต้องรีบบอกให้กบรู้"
"เรื่องด่วนอะไร"
"แตงกวาจะจัดปาร์ตี้ฉลองที่เราจะแต่งงานกัน แล้วก็อยากเชิญคนที่ออฟฟิศแตงกวา แล้วก็คนในออฟฟิศกบไปร่วมสนุกด้วย"
แตงกวาจะเดินเข้าไปหาเจน แต่กษิดิฐรีบเข้าไปขวาง
"อย่าทำอะไรเจนนะแตงกวา"
"แตงกวาไม่กล้าทำอะไรเจนแล้วละค่ะ กลัวกบหนี"
แตงกวาผลักกษิดิฐให้หลบ แล้วเดินไปหาเจน
"ฉันอยากให้เธอไปร่วมงานด้วย เพราะฉันตั้งใจว่าจะขอโทษเธอต่อหน้าแขกที่มาร่วมงานทุกคน เพื่อไถ่โทษที่ทำร้ายเธอ"
ทุกคนมองแตงกวาอย่างแปลกใจ
"เท่าที่เฮียเคยเล่าให้ฟัง คุณแตงกวาไม่เคยขอโทษใครเลย แต่จะขอโทษเจนเนี่ยนะ"
แตงกวาไม่พอใจ
"ใช่... รับปากฉันสิว่าจะไปร่วมงาน"
เจนมองแตงกวาอย่างไม่ไว้ใจ คิดๆแล้วรับปาก
"เจนจะไปค่ะ"
แตงกวายิ้มสมใจ กษิดิฐ เอ็ดดี้มองเจนอย่างเป็นห่วง ปภพมองเจนอย่างหนักใจที่เจนต้องเจอกับดารินทร์ในงานนี้
ค่ำวันเดียวกัน ที่บ้านดารินทร์ น้องจุงนั่งตักปภพดูการ์ตูนแล้วหัวเราะขำ ปภพสีหน้าเครียด คิดแต่เรื่องเจนกับดารินทร์
"การ์ตูนตลกจัง คุณพ่อไม่ขำเหรอครับ"
ปภพแกล้งเอาใจน้องจุง
"ขำครับขำ"
ดารินทร์เดินเข้าบ้านมา น้องจุงรีบวิ่งไปกอด
"คุณแม่"
"คุณแม่ซื้อเค้กมาฝากด้วยนะ"
"เย้"
ปภพเดินมาหาดารินทร์
"คุณแตงกวาชวนคุณไปงานปาร์ตี้รึเปล่า"
"ชวนทั้งแผนกนั่นแหละ แล้วก็ย้ำนักย้ำหนาด้วยนะว่า ต้องไปให้ได้...คงอยากประกาศความสำเร็จที่ตื๊อให้คุณกบแต่งงานด้วยได้"
"แล้วคุณจะไปมั้ย"
"ไปสิ...แต่ไปเพราะเกรงใจคุณกบนะ ไม่ได้เพราะแตงกวา"
ปภพสีหน้าหนักใจ
"งั้นผมไม่ไปดีกว่า ไม่มีใครเลี้ยงน้องจุง"
ดารินทร์หงุดหงิด
"ก็เอาไปฝากบ้านคุณแม่ฉันสิ คุณกบเป็นเจ้านายคุณ ถ้าคุณไม่ไปน่าเกลียดตายเลย คิดอะไรไม่เข้าท่า"
ดารินทร์เดินออกไปอย่างหงุดหงิด ปภพมองดารินทร์อย่างหนักใจ
ค่ำต่อเนื่องมา ชลัช นันทิดา นลิน ติณณ์ นั่งอยู่ในห้องรับแขก ชลัช นันทิดามองโฉนดบ้านกษิดิฐอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าติณณ์จะซื้อให้นลิน
"ความจริงไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ เพราะครอบครัวผมต้องการแค่ให้คุณดูแลยัยบัวให้ดี ไม่ต้องการข้าวของจากคุณ"
"ผมทราบครับ แต่ที่ผมซื้อบ้านให้คุณบัวก็เพราะเห็นว่าคุณบัวผูกพันกับบ้านนี้มาก"
"แล้วลูกมีความสุขมั้ยที่ได้เป็นเจ้าของบ้านกบ"
"บัวบอกไม่ถูกหรอกค่ะแม่"
นันทิดามองนลินอย่างหนักใจที่ไม่รู้ใจตัวเองสักที
"อีกไม่นาน เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ"
นลินยิ้มให้ติณณ์ แต่ในใจโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจว่า ทำไมตัวเองไม่ตื่นเต้นยินดีกับสิ่งที่ติณณ์ทำให้ แต่ใจกลับไปกังวลและห่วงกบ
กษิดิฐนั่งเหม่อเศร้า
"กบไม่คิดเลยว่า บ้านที่ตั้งใจจะเอาไว้เป็นเรือนหอของกบกับบัว จะกลายเป็นเรือนหอของบัวกับติณณ์"
ภายในทาวเฮ้าส์ จันทร์โวยวายอย่างโกรธจัด
"หา...นังแตงกวาทำแกเกือบแท้ง"
"แต่ก็คุ้มนะ เพราะมันทำให้พี่ภพสงสารฉันจนทนไม่ไหว ต้องสั่งให้ฉันลาออกบอกว่า จะหางานใหม่ให้แล้วก็จะคอยรับส่งฉันทุกวัน "
"สรุปว่าไอ้แผนอ่อยคุณกบให้คุณปภพหึง แล้วมาดูแลแกมากขึ้นน่ะไม่ได้ผล แต่คุณปภพมาดูแลแกเพราะแกโดนนังแตงกวาตบ"
"ก็ทำนองนั้นแหละ... พอพี่ภพมารับมาส่งฉันทุกวัน สักวันเมียเค้าก็ต้องสงสัยแล้วก็จับได้ว่าพี่ภพมีฉัน"
"แล้วเค้าก็เลิกกันคุณภพก็จะมาอยู่กับแก โดยที่ไม่รู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนที่แกวางเอาไว้"
เจนยิ้มสมใจแล้วนึกขึ้นได้
"เออนี่แม่ วันนี้นังแตงกวามาประกาศที่บริษัทว่าจะจัดงานปาร์ตี้ฉลองที่มันได้แต่งงานกับพี่กบ มันบอกด้วยนะว่าให้ฉันไปให้ได้ เพราะมันอยากขอโทษที่ทำร้ายฉัน"
"คนอย่างมันน่ะเหรอจะขอโทษแก มันจะหลอกให้แกไปเพื่อหาเรื่องแกล้งอีกละสิ ไม่ว่า"
"เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงต้องไป เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากทุกคน"
เจนยิ้มร้าย
ค่ำ วันใหม่ ภายในห้องปาร์ตี้ของร้านอาหาร วงดนตรีเล็กๆที่มีเครื่องสายสองสามตัว นักดนตรีใส่ชุดหรูยืนบรรเลงอยู่มุมหนึ่ง มีอาหารบุฟเฟ่สุดหรู และบริกรยืนดูแลงานหลายคน มีโต๊ะ โซฟา ไว้ทานอาหารบรรยากาศดูเป็นกันเองมาก
แตงกวายืนมองบรรยากาศงานแล้วยิ้มพอใจ หันไปพูดกับกษิดิฐที่นั่งเซ็งๆ
"เพลงเพราะนะคะ"
"ก็ดี"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างไม่พอใจ ดารินทร์ ปภพที่มีสีหน้ากังวล พร้อมกับมัญจา สารัชเดินเข้ามา แตงกวาจับมือกษิดิฐ
"แขกมากันแล้ว ไปต้อนรับพวกเค้ากัน"
กษิดิฐลุกไปอย่างเซ็งๆ สารัชมองกวาดสายตาไปที่อาหาร
"โอโห...ของกินเพียบ"
"ทานให้จุใจไปเลยนะ งานนี้ฉันเลี้ยงไม่อั้น"
"ถึงจะได้แต่งเมียแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ต้องร่าเริงไว้..ยิ้มหน่อยสิกบ" มัญจาพูดประชด
"ไม่มีอารมณ์"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างไม่พอใจ
"เรื่องในครอบครัวเคลียร์กันเองนะแตงกวา ฉันไปกินละ...หิว"
มัญจาเดินไปที่โต๊ะอาหาร สารัชรีบเดินตามไป กษิดิฐพูดกับดารินทร์และปภพ
"เชิญเลยครับพี่รินพี่ภพ"
"ขอบคุณค่ะ"
ดารินทร์เดินเข้าไป ปภพมองอย่างกังวลแล้วเดินตามไป
"ไปยืนรอรับแขกที่หน้างานกัน" แตงกวาบอก
"แค่งานปาร์ตี้ฉลองไม่ต้องเป็นทางการ ถึงขั้นไปยืนรอรับแขกหน้างานหรอก"
"แต่แตงกวาอยากไปรอ ถือว่าซ้อมเหมือนวันแต่งจริงไปในตัว"
แตงกวาดึงกษิดิฐที่ถอนใจอย่างเซ็งๆไป
ผ่านเวลาเล็กน้อย อณุกา ปราณเดินมาถึงหน้าห้องปาร์ตี้
"ยินดีด้วยนะจ๊ะ น้องแตงกวา คุณกบ"
"เชิญตามสบายเลยนะคะ"
อณุกา ปราณจะเดินเข้าไปในงาน
ปราณกระซิบอณุกา
"จะว่าไปคุณกบกับคุณแตงกวาก็เหมาะสมกันดีนะ ติดอย่างเดียวคุณอภิชาติไม่ชอบขี้หน้าคุณกบ"
"ทิ้งลูกสาวท่านครั้งแล้วครั้งเล่า ท่านจะไม่โกรธคุณกบได้ยังไง แถมยังพาลมาโกรธพวกเราที่ทำให้น้องแตงกวาเลิกกับคุณกบไม่ได้อีก"
อณุกาถอนหายใจเซ็งๆ แล้วเดินเข้างานไปกับปราณ เอ็ดดี้เดินมากับเจนอย่างมีความสุขที่ได้ควงเจนออกงาน
"ขอบใจที่นะมา"
"เจนรับปากคุณแล้วนี่คะ"
"อาหารพร้อมเครื่องดื่มพร้อมเต็มที่เลยนะ" กษิดิฐบอก
"อยู่แล้ว... เข้าไปข้างในกันเถอะจ้ะ พี่เปรี้ยวปากอยากดื่มม้ากมาก"
เอ็ดดี้พาเจนเดินเข้างานไป แตงกวามองตามเจนแล้วยิ้มร้าย
เอ็ดดี้พาเจนเดินเข้ามาในงาน อณุกานั่งอยู่ที่โซฟาเห็นเจนก็พูดกับปราณอย่างตกใจ
"นังเด็กที่คุณจะเอามันมาเป็นเมียน้อยนี่ ทำไมมันถึงมางานนี้ได้"
"เค้าเป็นพนักงานบริษัทคุณกบ"
"อย่าให้ฉันเห็นนะว่าคุณคุยกับมัน ไม่อย่างนั้นฉันจะตบมันให้อายคนทั้งงานเลย"
"อย่าว่าแต่คุยเลยมองผมยังไม่อยาก คืนนี้ทั้งคืนผมจะมองแต่คุณคนเดียวเท่านั้น"
อณุกามองปราณอย่างหมั่นไส้ ปราณยิ้มหวานกลบเกลื่อน เอ็ดดี้ เจนเดินผ่านโต๊ะอณุกาก็แวะทักทาย
"สวัสดีครับ"
เจนเห็นอณุกา ปราณก็ตกใจ อณุกามองกลับอย่างไม่พอใจ
"คุณอณุกาเจ้านายคุณแตงกวา ส่วนนี่คุณปราณสามีคุณอณุกา"
เอ็ดดี้แนะนำ เจนตกใจ แต่สงบสติอารมณ์แล้วไหว้อณุกา ปราณอย่างเรียบร้อย ทั้งสองไม่รับไหว้ เอ็ดดี้มองอย่างงงๆ
"ท่าทางจะไม่ถูกชะตากับน้องเจน... ไปทางโน้นกันดีกว่าจ้ะ"
เอ็ดดี้พาเจนเดินออกไป เจนครุ่นคิดร้อนใจ
"นังแตงกวารู้จักกับคุณปราณ หรือคุณปราณเล่าให้มันฟังว่าเคยไปกับเรา มันถึงรู้ว่า เราอยากจับผู้ชายรวย"
ภายในห้องปาร์ตี้ มัญจา สารัช ดารินทร์กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ปภพเครียดกินไม่ลง ดารินทร์พูดกับปภพ
"ไม่เห็นกินอะไรเลยหิวเหรอ"
"ไม่ครับ"
"งั้นก็ไปตักเนื้อย่างมาเพิ่มให้หน่อย จะหมดแล้ว"
"ครับ"
ปภพจะลุกออกจากโต๊ะแล้วชะงักเมื่อเอ็ดดี้พาเจนเดินมาที่โต๊ะ
"สวัสดีคร้าบทุกคน...ไม่เจอกันตั้งนาน สวยหล่อขึ้นทุกคนเลยนะครับ"
"ไม่เจอตั้งนานยังปากหวานเหมือนเดิมนะเอ็ดดี้" ดารินทร์บอก
"ผมไม่ได้ปากหวานแค่ปากตรงกับใจครับ"
มัญจา สารัช ดารินทร์ ยิ้มขำเอ็ดดี้
"น้องเจน..นี่คุณมิ้นท์ คุณสารัช แล้วนี่พี่รินคนที่พี่ปภพกลัวที่สุดในโลก เพราะเป็นเมียสุดที่รัก"
เจนมองดารินทร์แล้วชะงักนิดนึง แล้วยกมือไหว้ ปภพมองเจนกับดารินทร์อย่างอึดอัดใจ
"น้องเจน...น้องที่บริษัทครับ แฟนในอนาคตของผมครับ"
"ยังจีบไม่ติดว่างั้น" มัญจาบอก
"ยังไม่มีโอกาสได้จีบเลยมากกว่า"
ทุกคนหัวเราะขำ
"นั่งด้วยกันสิ"
ปภพมองดารินทร์อย่างหนักใจ แล้วมองเจนอย่างลุ้นคำตอบ
"ขอบคุณค่ะ"
ปภพมองเจนอย่างไม่พอใจหาทางพูดกับเจน
"เอ็ดดี้พาเจนไปตักอาหารสิ"
"เจนยังไม่หิว ขอนั่งฟังเพลงก่อนดีกว่าค่ะ"
ปภพมองเจนอย่างร้อนใจ
กษิดิฐ แตงกวายังยืนอยู่หน้างาน
"เข้าไปกันเถอะ กบเมื่อย"
"จะเข้าไปได้ยังไงคะ แขกคนสำคัญของกบยังไม่มาเลย"
กษิดิฐมองแตงกวาอย่างเซ็งๆแล้วดูนาฬิกา
"ยังไม่ถึงเวลานัดนี่เองเลยยังไม่มา...บัวกับติณณ์จะมาถึงภายใน 5 วินาที..5 4 3
2 1"
นลิน ติณณ์เดินเลี้ยวมาจากมุมหนึ่ง
"ตรงเวลาเป๊ะจริงๆด้วย...กบนี่รู้จักบัวดีจริงๆ แต่เสียดายที่บัวไม่เคยรู้จักกบเลย"
กษิดิฐมองนลิน ติณณ์อย่างเศร้าๆ
"ยินดีด้วยนะกบ..คุณแตงกวา" ติณณ์บอก
"ขอบคุณค่ะ"
"วันนี้เธอดูมีความสุขมากเลยนะ แตงกวา"
"บอกแล้วไงว่าแค่มีกบยังไงฉันก็มีความสุข... เชิญ"
แตงกวาผายมือไปที่ประตู นลิน ติณณ์ เดินเข้างานไป แตงกวามองตามนลินอย่างหมั่นไส้
กษิดิฐมองทั้งคู่อย่างเจ็บปวด
"มากันครบแล้ว... ได้เวลาสนุกกับปาร์ตี้แล้วค่ะกบ"
แตงกวายิ้มร้าย
แตงกวา กษิดิฐ ยืนอยู่หน้าวงดนตรีที่หยุดเล่นชั่วคราว นลิน ติณณ์นั่งด้วยกันที่โต๊ะหนึ่ง ติณณ์ตักอาหารให้นลินอย่างเอาใจ มัญจา สารัช กินอาหารอย่างไม่สนใจแตงกวา ดารินทร์ เจน เอ็ดดี้ ฟังแตงกวาอย่างตั้งใจ ปภพมองเจน ดารินทร์อย่างหนักใจ
"ขอบคุณพี่ณุกาและทุกคนมากนะคะ ที่มาร่วมปาร์ตี้ตามคำเชิญของแตงกวา"
อณุกา ปราณฟังแตงกวาอย่างตั้งใจ ปราณมองเจนอย่างยิ้มเยาะ
"แต่คนที่แตงกวาต้องขอบคุณมากที่สุดก็คือเจน ฉันขอบคุณมากนะที่เธอให้อภัยที่ฉันทำร้ายเธอ แล้วก็ยอมมาร่วมงานตามคำเชิญของฉัน"
มัญจามองเจนแบบไม่อยากเชื่อ
"เจนเองเหรอ พนักงานของคุณกบที่โดนแตงกวาทำร้าย"
"ค่ะ"
"แล้วนี่ไม่โกรธแตงกวาเลยเหรอถึงมางาน"
"ไม่ค่ะ...เจนรู้ค่ะว่า คุณแตงกวาทำไปเพราะความเข้าใจผิด"
"คนอะไรใจกว้างอย่างกับแม่น้ำ พี่นับถือน้ำใจเจนจริงๆ"
เจนยิ้มให้ดารินทร์อย่างอ่อนโยน
"ฉันมีของจะมอบให้เธอเพื่อเป็นการขอโทษ"
นลินมองแตงกวาอย่างแปลกใจ
"แตงกวาขอโทษเจน เป็นไปได้ยังไง"
"คงรู้ตัวแล้วน่ะครับว่าทำเกินไป"
"เชิญมาตรงนี้เลยเจน"
เจนมองแตงกวาอย่างไม่กลัว
แตงกวายื่นกระเช้าที่มีแต่ของบำรุงสำหรับคนท้องมาให้เจน
"ของบำรุงสำหรับคนที่กำลังจะเป็นแม่คน"
เจน ปภพ กษิดิฐมองแตงกวาอย่างตกใจ
เอ็ดดี้งง
"ของสำหรับคนที่กำลังจะเป็นแม่ ทำไมให้ของแบบนี้ล่ะ"
"เพราะเจนกำลังตั้งท้องน่ะสิ"
ทุกคนมองเจนอย่างตกใจ ยกเว้นปราณที่มองเป็นเรื่องสนุก
"เจนไม่ได้ท้องนะคะ คุณแตงกวาเข้าใจผิดแล้ว"
"เข้าใจผิดเหรอ...ถ้าฉันเข้าใจผิดแล้ว ทำไมหมอถึงจ่ายยาบำรุงครรภ์นี่ให้เธอล่ะ"
แตงกวาหยิบซองยาขึ้นมา นลินมองแตงกวาอย่างทนไม่ไหวลุกพรวดจากโต๊ะออกไปหา
"หยุดพูดเรื่องบ้าๆ ซะทีเถอะแตงกวา เธอไม่ได้อยากขอโทษเจน แต่ตั้งใจจะกุเรื่องโกหก เพื่อให้เจนอายทุกคนใช่มั้ย"
"ฉันไม่ได้กุเรื่องเพื่อให้นังเด็กนี่อาย แต่พูดความจริงเพื่อให้ทุกคนได้รู้ว่า นังเด็กนี่ไม่ได้ใสซื่ออย่างที่มันสร้างภาพ... ยังไงก็ไม่ยอมรับใช่มั้ยว่าท้อง"
"ก็..เจนไม่ได้ท้องจริงๆนี่คะ"
"ถ้าไม่ได้ท้องแล้วที่ซองยาจะมีชื่อเธอได้ยังไง"
"แค่สติ๊กเกอร์แปะหน้าซองยาใครๆก็ทำขึ้นมาได้" นลินบอก
"แต่ฉันไม่ได้ทำมันขึ้นมา แล้วฉันคิดไว้แล้วว่านังเด็กนี่ต้องไม่ยอมรับ ฉันเลยให้คนไปขอใบรับรองแพทย์จากหมอที่ตรวจมันมาแล้ว ฉันจะมาให้ดูทุกคนจะได้รู้ซะทีว่า มันโกหก"
แตงกวาจะเดินไปหยิบใบรับรองแพทย์
เจน กษิดิฐ ปภพ มองแตงกวาอย่างร้อนใจ อณุกายิ้มเยาะสะใจ
"ชอบแย่งคนมีเจ้าของต้องโดนอย่างนี้มันถึงจะสาสม"
"ไม่หรอกค่ะคุณแตงกวา เจนยอมรับก็ได้ว่าเจนท้อง"
ทุกคนมองเจนอย่างตกใจ
"แล้วสามีเธอเป็นใคร ทำไมถึงปล่อยให้เธออกมาอ่อยผู้ชาย ทั้งที่มีลูกคาท้องอย่างนี้"
เจนก้มหน้าไม่กล้าตอบ ปภพมองเจนอย่างร้อนใจ
"บอกมาสิว่า สามีเธอเป็นใคร"
เจนเงียบไม่ตอบ
"อ๋อ...หรือว่ามั่วซะจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เลยตอบไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก"
เจนก้มหน้าครุ่นคิดแล้วยิ้มร้าย
"เจนไม่ได้มั่วนะคะ แล้วก็ตอบได้ด้วยว่า พ่อของเด็กเป็นใคร"
ปภพมองเจนอย่างตกใจสุดๆ
"งั้นก็ตอบมาสิว่าใคร"
เจนมองปภพด้วยสายตารู้สึกผิดที่ไม่มีทางเลือก
"พ่อของลูกเจนคือ..."
ทุกคนมองเจนอย่างรอคำตอบ ปภพมองเจนอย่างร้อนใจสุดๆ แต่ก่อนที่เจนจะพูดว่าคือปภพ กษิดิฐก็พูดขึ้นซะก่อน
"กบเอง"
นลินตกใจสุดๆ
"กบ!"
ทุกคนมองกษิดิฐอย่างตกใจ โดยเฉพาะแตงกวากับนลินตกใจสุดขีด นลินช็อกสุดเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
กษิดิฐพูดกับแตงกวา
"เจนน่ะน่ารัก เอาใจเก่ง ทำงานใกล้ชิดกันมากๆ กบเลยอดใจไม่ไหวน่ะ"
ติณณ์ มัญจา ดารินทร์ สารัช อณุกา ปราณ แตงกวามองกษิดิฐอย่างไม่อยากจะเชื่อ นลินเสียใจมากทนฟังต่อไปไม่ไหวเดินออกจากห้องไป
กษิดิฐมองนลินอย่างเป็นห่วงจะเดินตามไป แต่ติณณ์เดินตามไปซะก่อน
"งั้นที่แตงกวาคิดมาตลอดว่า เจนเอาใจกบเกินหน้าที่เลขา แตงกวาก็คิดถูกน่ะสิ"
"ก็ต้องยอมรับอ่ะนะว่าแตงกวาเซ้นส์ดี แตงกวาคงไม่อยากแต่งงานกับคนมีพันธะอย่างกบหรอก งานแต่งของเรายกเลิกนะ"
"แตงกวาไม่เชื่อว่าเจนท้องกับกบ"
"โธ่แตงกวา ถ้าเจนไม่ท้องกับกบ แล้วกบจะรับเป็นพ่อเด็กในท้องเจนทำไม"
"เพื่อให้แตงกวาเป็นฝ่ายยกเลิกการแต่งงาน กบจะได้ไม่ต้องผิดคำสาบาน...แผนนี้ใช้กับแตงกวาไม่ได้ผลหรอกนะ"
กษิดิฐมองแตงกวาอย่างหนักใจ
"เอาเป็นว่าไว้ค่อยคุยกันละกัน....วันนี้เจนเหนื่อยมากแล้ว กบต้องพาเจนกลับไปพักผ่อน"
กษิดิฐเข้าไปประคองเจนเดินออกไป แตงกวามองอย่างไม่พอใจ ปภพมองอย่างรู้สึกผิด
ในมุมหนึ่งของร้านอาหาร นลินเดินร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ ติณณ์เดินตามมาเห็นก็ร้อนใจ
"คุณบัว"
"อย่าเพิ่งถามอะไรเลยค่ะ"
นลินร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก ติณณ์ครุ่นคิดมั่นใจมากขึ้นว่า นลินรักกษิดิฐ
"ครับ"
ติณณ์ เดินลงไปนั่งรออยู่ห่างๆ ด้วยความเจ็บปวดและเป็นห่วง
กษิดิฐประคองเจนออกมา เจนแกล้งบีบน้ำตาพูดอย่างน้อยใจ
"รู้ทั้งรู้ว่า คุณแตงกวาเกลียดขี้หน้าเจน ก็ยังจะเชื่อว่าคุณแตงกวาชวนมาร่วมงานเพื่อขอโทษ...คิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณแตงกวาจะฉีกหน้าเจน"
"แตงกวารู้ได้ยังไงว่าเจนท้อง"
"คุณแตงกวาเคยเห็นเจนอาเจียน เลยอาจจะสงสัยแล้วสืบจนรู้ก็ได้ค่ะ"
"เรื่องจับผิดคนนี่ ไม่มีใครเก่งเกินแตงกวาจริงๆ"
"ตอนคุณแตงกวาคาดคั้น เจนทนความกดดันไม่ไหวจนเกือบบอกไปแล้วว่าท้องเพราะโดนข่มขืน...ถ้าไม่ได้พี่กบช่วยไว้ เจนต้องขายหน้าคนทั้งงานแน่ๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยเจน" เจนพูดแล้วยกมือไหว้
"พี่เห็นแตงกวาทำร้ายเจนมามากแล้ว คราวนี้พี่ทนไม่ไหวจริงๆ"
"แต่การปกป้องเจนแบบนี้ มันทำให้คนอื่นเข้าใจว่า พี่กบเป็นพ่อของลูกเจนนะคะ"
"วันนี้ให้พวกเค้าเข้าใจผิดไปก่อน ส่วนวิธีที่จะทำให้พวกเค้าเข้าใจถูกค่อยคิดวันหน้า"
กษิดิฐ เจนจะเดินออกไปแล้วต้องชะงัก เมื่อปภพเดินเข้ามา
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 11 อวสาน (ต่อ)
กษิดิฐ เจนจะเดินออกไปแล้วต้องชะงัก เมื่อปภพเดินเข้ามา
"คุณกบ... คุณไม่ได้เป็นพ่อของเด็กในท้อง แล้วคุณยอมรับทำไม"
"พี่ภพรู้ได้ยังไงว่า ผมไม่ใช่พ่อของเด็กในท้องเจน..หรือว่า..."
"ครับคุณกบ เจนท้องกับผม"
กษิดิฐมองปภพอย่างตกใจ ดารินทร์เดินออกมามองหาปภพอย่างหงุดหงิด เห็น กบ เจน ปภพ ยืนคุยกันอยู่ ดารินทร์เดินเข้ามาหา
"อ้าว...อยู่นี่เองกลับบ้านกันเถอะ"
"รินทร์"
"กำลังจะโทรหาพอดี...ไปกลับบ้าน"
ดารินทร์มองปภพอย่างแปลกใจ กบตกใจเป็นห่วงปภพ เจนยิ้มอย่างสะใจ
กษิดิฐเดินออกมาเห็นติณณ์กับนลินที่นั่งปลอบกันอยู่ ก็ชะงัก แล้วเดินหนีออกไปหลบที่มุมหนึ่ง นลินยังคงนั่งร้องไห้ ติณณ์ลุกเดินขึ้นมาหา
"คุณบัวครับ"
"คุณติณณ์กลับบ้านก่อนก็ได้นะคะ บัวอยากอยู่คนเดียว"
"ผมเข้าใจคุณ แต่ผมคงทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวไม่ได้"
"บัวอยู่คนเดียวได้ค่ะ"
"ให้ผมไปส่งบ้านนะครับ"
ติณณ์ยื่นมือให้ นลินส่งมือให้ติณณ์แล้วโอบบัวเพื่อจะพาไปขึ้นรถ กบยืนมองด้วยสายตาเจ็บปวด
มุมหนึ่งในร้านอาหาร ดารินทร์พูดกับปภพอย่างตกใจสุดขีด
"คุณทำเจนท้อง"
"ผมขอโทษ"
ดารินทร์มองปภพอย่างเจ็บปวดแล้วร้องไห้
"ขอโทษ คุณนอกใจผู้หญิงที่คุณแต่งงานด้วยมา 7 ปีนะ คิดว่าแค่คำขอโทษ มันจะช่วยลบล้างความผิดให้คุณได้รึไง"
"ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณยกโทษให้ผม"
"งั้นก็หย่ากับฉัน ย้ายออกจากบ้านแล้วอย่ามาให้ฉันกับลูกเห็นหน้าคุณอีก"
"ผมไม่อยากหย่า ผมรักคุณกับลูกมากนะริน ผมอยู่โดยไม่มีคุณกับลูกไม่ได้"
ดารินทร์ตะคอก
"ทำไมจะไม่ได้ก็ไปอยู่กับลูกใหม่เมียใหม่ของคุณไง"
"ริน"
"ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันไม่อยากฟัง"
ดารินทร์จะเดินออกไป ปภพเดินตามไปจับแขนอย่างน้อยใจ
ป"ริน ฟังผมก่อน"
"บอกว่าไม่อยากฟัง"
"คุณก็เป็นซะอย่างนี้ ทำกับผมเหมือนผมเป็นแค่พ่อบ้านที่มีหน้าที่ดูแลลูก มีหน้าที่ทำกับข้าวให้คุณกิน คุณไม่เคยฟังเวลาผมพูด ไม่เคยปลอบใจเวลาผมทุกข์ ไม่เคยให้เกียรติ ไม่เคยชื่นชมในสิ่งที่ผมทำให้คุณ เพราะคุณเป็นอย่างนี้ไงริน ผมถึงไปมีคนอื่น"
"นอกใจฉันแล้วยังมาโยนความผิดให้ฉัน..สารเลว"
ดารินทร์ตบหน้าปภพอย่างโกรธจัดแล้วเดินออกไป เจนที่แอบดูฟังอยู่มุมหนึ่งยิ้มสะใจ
มัญจา สารัช เอ็ดดี้เดินออกมา
"ไม่อยากเชื่อเลยว่าเฮียกับเจนจะกิ๊กกัน"
ดารินทร์เดินร้องไห้ผ่านมาเพื่อจะกลับบ้าน ทุกคนตกใจ
"พี่ริน...เป็นอะไรคะ"
แตงกวา อณุกา ปราณ เดินออกมาถึงหน้าห้องพอดี มองด้วยความตกใจเหมือนกัน
"ผู้ชายมันเลว..คุณกบไม่ได้ทำเจนท้อง แต่คนที่ทำคือปภพ"
ดารินทร์น้ำตาไหลอย่างเสียใจรีบเดินออกไป มัญจาได้สติรีบวิ่งตามดารินทร์ไป สารัชวิ่งตามไปอีกคน
ปภพเดินมานั่งมุมหนึ่งอย่าเศร้าสร้อย เจนทำทีมาพูดอย่างเศร้าๆ
"รอให้พี่รินใจเย็นกว่านี้แล้ว เจนจะไปพูดกับพี่รินเองค่ะว่า เจนไม่ต้องการครอบครองพี่ เจนจะขอร้องไม่ให้หย่ากับพี่"
"รินเชื่อแต่ความคิดตัวเองไม่ฟังใครหรอก เค้าไม่มีทางยกโทษให้พี่ ยังไงเค้าก็หย่ากับพี่"
"ถ้าพี่รินหย่ากับพี่จริงพี่ก็ยังมีเจน ยังมีลูกของเรา พี่มาอยู่กับเจนก็ได้นี่คะ"
"ไปอยู่กับเจนทั้งที่ยังรักริน มันคงไม่ยุติธรรมกับเจน พี่ขออยู่คนเดียวสักพัก ทำใจเรื่องรินได้เมื่อไหร่แล้วเราค่อยมาอยู่ด้วยกัน"
"ค่ะ"
ปภพถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย เจนลอบยิ้มสมใจ
รถติณณ์วิ่งมาจอดหน้าบ้านนลิน นลินนั่งข้างๆ ยังร้องไห้
"คุณบัวครับ"
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
นลินขยับจะเปิดประตูลง
"คุณบัวเป็นอะไร ทำไมต้องร้องไห้มากขนาดนี้"
"ก็เพราะว่าบัวเสียใจแล้วก็ผิดหวังในตัวกบ"
นลินพูดออกไปแล้วก็นึกได้ว่า ไม่ควรพูดกับติณณ์อย่างนี้
"เอ้อ..บัวขอโทษนะคะไม่มีอะไรหรอกค่ะ บัวขอตัวนะคะ"
"แต่...คุณบัวครับ ถ้าคุณมีอะไรที่จะให้ผมช่วย ผมยินดีนะครับ"
นลินยังร้องไห้
"ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ"
นลินเปิดประตูลงจากรถ ติณณ์เจ็บปวด เพราะรู้ว่านลินไม่ได้รักเขาแต่รักกษิกิฐ
นลินอยู่ในชุดเดิมนอนนิ่งน้ำตาไหลพราก ภาพกษิดิฐกับเจนแว่บเข้ามาในหัว นลินร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยไม่รู้ตัวว่าเสียใจ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น นลินหันไปกดนาฬิกาแล้วหยิบมาดูเวลาอย่างเบลอๆ
"6 โมง..เช้าแล้ว"
นลินลุกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมสั่งตัวเองให้หยุดร้องแต่ก็หยุดไม่ได้
นลินเดินเข้ามาในออฟฟิศอย่างเศร้าสร้อย สารัชที่นั่งทำงานอยู่รีบวิ่งไปหานลิน
"คุณบัวมาแล้ว....คุณรู้เรื่องพี่รินรึยังครับ"
นลินตกใจถาม
"เรื่องพี่ริน...พี่รินเป็นอะไร"
"ทะเลาะกับพี่ภพ...พี่ภพมาสารภาพครับว่า เป็นคนทำเจนท้อง"
นลินดีใจ
"กบไม่ใช่พ่อของเด็กในท้องเจน...กบไม่ได้ทำเจนท้อง"
"ครับ...พี่รินเสียใจมากเลยครับ คุณมิ้นท์ไม่กล้าปล่อยให้อยู่คนเดียว เลยไปนอนเป็นเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืน"
"เดี๋ยวบัวค่อยมาฟังต่อนะคะ"
นลินวิ่งออกไปอย่างดีใจ สารัชมองนลินอย่างงงๆ
"คุณบัว...จะไปไหนครับ"
น้อย อุ๋ม กษิดิฐนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ นลินวิ่งเข้ามาหาอย่างดีใจ
"กบ...บัวรู้แล้วนะว่ากบไม่ได้ทำเจนท้อง"
กษิดิฐมองอาการดีใจจนออกนอกหน้าของนลินอย่างงงๆ เอ็ดดี้ถือแก้วกาแฟเดินออกมาจากห้องชงกาแฟพอดี
"เค้ารู้กันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว อดีตซ้อเพิ่งรู้เหรอครับ"
"อือ... กบสวมรอยรับเป็นพ่อของเด็กในท้องเจน เพราะกบอยากให้แตงกวายกเลิกงานแต่งอย่างที่แตงกวาบอกจริงๆใช่มั้ย"
"เบื่อคนรู้ทัน"
"เฮ้อ...คิดอะไรตื้นๆ ตลอดรู้บ้างมั้ยว่า ความคิดตื้นๆของกบ มันทำให้ใครเสียใจบ้าง"
"ใครอ่ะ"
นลินจะตอบ แล้วคิดได้ว่า กลัวกษิดิฐรู้ว่าหลงรัก
"มีละกัน...กบโตแล้วนะ ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เลิกคิดอะไรตื้นๆ แบบเด็กๆ ซะทีได้มั้ย"
กษิดิฐบอกกับเอ็ดดี้
"ไปเอากาแฟให้บัวกินหน่อย ไป ปากจะได้ไม่ว่างบ่นฉัน"
เอ็ดดี้หัวเราะขำ
"ถ้าทำตัวดีๆ บัวก็ไม่มีเรื่องมาบ่นกบหรอก บัวไปทำงานก่อนนะ"
"มาแค่เนี๊ยะ"
"ก็แค่อยากมาบอกให้รู้น่ะ ว่ารู้แล้วว่ากบไม่ได้ทำเจนท้อง"
นลินเดินออกไปอย่างมีความสุข กษิดิฐมองนลินอย่างงงๆ
นลินเดินคุยโทรศัพท์เข้ามาในออฟฟิศอย่างร่าเริง
"ซึมเศร้า ไม่ยอมนอน ไม่ยอมกินข้าว มิ้นท์เธอต้องเฝ้าพี่รินไว้อย่าให้คลาดสายตาเลยนะ เดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จฉันจะรีบไปหา"
นลินวางสายจากมัญจา สงสารดารินทร์ แต่ก็ดีใจที่กษิดิฐไม่ได้ทำเจนท้อง ติณณ์เดินเข้ามา
"คุณติณณ์"
"รู้แล้วใช่มั้ยครับว่า กบไม่ได้ทำเจนท้อง"
"รู้แล้วค่ะ"
ติณณ์มองนลินที่ร่าเริงอย่างเจ็บปวด
"ดูคุณมีความสุขผิดจากเมื่อวาน เป็นคนละคนเลยนะครับ"
"บัวหายตกใจที่กบทำเจนท้องแล้วนี่คะ"
"มันไม่ใช่เรื่องของความตกใจหรอกครับคุณบัว...มันเป็นเรื่องของความรัก"
"ความรัก"
ติณณ์พานลินมาที่มุมหนึ่ง เขาจับคางเธอจ้องหน้าพูดอ่อนโยน
"คุณเคยสบตากับผู้ชายคนไหนแล้วใจสั่นบ้างรึเปล่า"
นลินมองและคิดในสิ่งที่ติณณ์พูด เธอนึกถึง คราวที่เล่นเกมเอาแอปเปิ้ลวางไว้ที่หน้าผาก ซึ่งเธอ หวั่นไหว มีความสุขโดยไม่รู้ตัว
นลินบอกติณณ์
"เคยค่ะ"
ติณณ์ถามต่อ
"เคยคุยกับผู้ชายคนไหนแล้วคุณทั้งสนุกและมีความสุขมั้ยครับ"
"เคยค่ะ"
"เคยมั้ยครับที่เห็นผู้ชายคนนั้นมีความสุขแล้วคุณมีความสุขไปด้วย"
นลินนึกถึงตอนที่กษิดิฐเปิดกล่องของขวัญ เป็นปากกาเขียนแบบ ที่เธอให้
"เคยค่ะ"
"ผู้ชายคนนั้นใช่ผมรึเปล่าครับ"
นลินมองติณณ์อย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าทุกคำถาม จะมีคำตอบที่มีแต่กษิดิฐ ! เท่านั้น
นลินอ้ำอึ้งเกรงใจที่จะตอบ
"ไม่ใช่ค่ะ"
ติณณ์เจ็บปวดแต่เก็บอาการ
"แต่คนนั้นคือ คุณกบ ใช่มั๊ยครับ"
นลินนิ่งนานกลัวติณณ์เสียใจแต่สุดท้ายก็ตอบ
"ค่ะ กบ ที่คุณบอกว่าบัวไม่ได้ร้องไห้เรื่องกบเพราะความตกใจ แต่บัวร้องไห้เพราะความรัก"
ติณณ์พยักหน้ายอมรับในความพ่ายแพ้และเจ็บปวดของตัวเอง
"คุณไม่เคยหัวเราะเสียงดังกับผมเหมือนที่หัวเราะกับกบ คุณไม่เคยงอนผมแบบที่งอนกบ แล้วการร้องไห้ของคุณเมื่อคืนทำให้ผมมั่นใจว่าคุณรักกบจริงๆ"
นลินรู้สึกผิดมาก
"บัวขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ ตลอดเวลาบัวไม่เคยรู้ใจตัวเองเลยว่ารักกบ"
"ความรักเป็นสิ่งที่บังคับใจกันไม่ได้ ผมรักคุณ แต่ผมไม่ได้โกรธที่คุณรักกบ ดีใจเสียด้วยที่เรารู้ก่อน เพราะถ้ารู้หลังจากที่เราแต่งงานกันไป แล้วเราคงมีความทุกข์ด้วยกันทุกคน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมพอรู้แต่ผมก็พยายามเข้าข้างตัวเองมาตลอด"
"บัวเองไม่เคยรู้ใจตัวเองเลย คิดว่าบัวรักคุณคุณคือผู้ชายในฝัน"
นลินมองติณณ์อย่างชื่นชม
"คุณบัว..ผมรักคุณไม่ว่าผมจะได้ยืนข้างๆ คุณหรือไม่ ผมก็อยากเห็นคนที่ผมรักมีความสุขมากกว่าที่ผมจะเห็นแก่ตัว"
"ขอบคุณค่ะคุณติณณ์ ขอบคุณมาก"
"ตอนนี้คุณก็รู้ใจตัวเองแล้ว...คุณจะบอกกบมั๊ยครับว่า คุณรักเค้า"
แตงกวาเดินผ่านมาได้ยินว่า นลินรักกษิดิฐก็ชะงัก แอบฟัง
"กบกับบัวเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้ากบรู้ว่าบัวคิดเกินเพื่อน อาจจะรับไม่ได้แล้วก็ทำตัวห่างเหินบัวไปเลย..บัวไม่กล้าบอกกบหรอกค่ะ"
"เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบคุณไม่กล้าบอกความรู้สึกกับคนที่ตัวเองรัก...มันทรมานมากนะครับที่ต้องเก็บความรักเอาไว้กับตัว"
"คุณคิดว่าบัวควรจะบอกกบเหรอคะ"
"ผมว่าในชีวิตหนึ่งของเราควรมีสักครั้งที่จะบอกคำว่ารัก ให้คนที่เรารักได้ฟัง"
นลินครุ่นคิด
"บอกคำว่ารักให้คนที่เรารักได้ฟัง ตกลงค่ะ บัวจะบอกรักกบ"
ติณณ์มองนลินยิ้มเศร้า แตงกวาลอบมองนลินอย่างแค้นใจ
นลินเดินมาที่ประตูอย่างรีบร้อนจะรีบไปบอกรักกษิดิฐ อณุกาเดินมาขวาง
"ฉันมีเรื่องด่วนต้องคุยกับเธอ"
"บัวขอ..."
"เดี๋ยวนี้..ตามฉันมา"
อณุกาเดินไป นลินมองประตูอย่างลังเลแล้วเดินตามอณุกาไป แตงกวายิ้มร้ายเดินออกมาจากมุมหนึ่ง แล้วรีบเดินออกประตูไป
นลิน ติณณ์ นั่งอยู่ในห้องมีอณุกา ปราณนั่งอยู่ด้วย นลินพูดอย่างตกใจ
"จะให้บัวกับคุณติณณ์ไปทำงานด่วนที่เกาหลี!"
"ครีเอทีฟที่นั่นคิดงานไม่ค่อยถูกใจลูกค้า ฉันเลยจะส่งเธอกับติณณ์ไปช่วย ถ้าเธอทำให้ลูกค้าพอใจได้ ฉันจะให้เธอเป็นหัวหน้าแผนกครีเอทีฟที่นั่น"
นลินตื่นเต้น
"หัวหน้าแผนกครีเอทีฟที่เกาหลี"
อณุกา ปราณลอบมองหน้ากันยิ้มพอใจ
"ต้องเดินทางเมื่อไหร่ครับ" ติณณ์ถาม
"วันนี้..ติณณ์กับนลินมีเวลา 5 ชั่วโมงเพื่อกลับไปเก็บของแล้วไปขึ้นเครื่อง"
"วันนี้บัวมีธุระสำคัญที่จะต้องทำ ขอเลื่อนไฟท์เป็นพรุ่งนี้ได้มั้ยคะ"
"ตอนนี้มีลูกค้ารายใหญ่ของที่นั่น รอให้คิดงานให้เค้าอยู่ไปพรุ่งนี้ไม่ได้หรอกครับ" ปราณบอก
ติณณ์มองนลินอย่างเป็นห่วง
"งั้นบัวขออนุญาตไม่ทำงานนี้นะคะ"
"ถ้าเธอไม่ทำ นอกจากจะหมดโอกาสที่จะเป็นหัวหน้าครีเอทีฟที่เกาหลีแล้ว ฉันจะไล่เธอออกด้วย"
นลินตอบอย่างไม่ลังเล
"บัวยอมค่ะ"
ทุกคนมองนลินอย่างตกใจ
"บัวทำทุกอย่างเพื่องานมามากแล้ว วันนี้บัวจะขอทำเพื่อความรักบ้าง"
อณุกา ปราณ มองหน้ากันอย่างร้อนใจ
นลินบอกกับอณุกา
"บัวโทษนะคะที่ขัดคำสั่งคุณ"
นลินเดินออกไปอย่างรีบร้อน แม้ติณณ์จะเจ็บปวด แต่ก็ดีใจที่นลินเลือกความรัก อณุกา ปราณมองหน้ากันอย่างร้อนใจที่ทำให้นลินไปเกาหลีไม่ได้
แตงกวาหน้าบึ้งเดินออกจากออฟฟิศกษิดิฐสวนกับนลินที่เดินเข้ามา
"รีบกลับไปเก็บของไปเกาหลี ก่อนที่จะตกเครื่องเถอะเพราะกบไม่อยู่"
นลินมองไปข้างในเห็นว่า กษิดิฐไม่อยู่จริงๆ เธอหยิบมือถือจะกดหา แตงกวาปัดมือนลินจนโทรศัพท์มือถือตกพื้น
"เลิกยุ่งกับกบซะที"
นลินมองแตงกวาอย่างตกใจ
"เธอก็รู้ว่ากบเป็นของฉัน ทำไมถึงไม่รู้จักห้ามใจไม่ให้รักกบ"
นลินตกใจ
"เธอรู้"
"ฉันได้ยินที่เธอคุยกับคุณติณณ์หมดแล้ว"
"ฉันแค่อยากบอกรักคนที่ฉันรัก ฉันไม่ได้คิดจะแย่งกบไปจากเธอเลยนะ แตงกวา"
"มันไม่มีหรอก รักแล้วไม่อยากได้น่ะ แล้วฉันก็ไม่อยากให้กบรับรู้ว่า มีผู้หญิงอื่นรักเค้า ฉันอยากให้กบรับรู้แค่ในโลกนี้ผู้หญิงคนเดียวที่รักเค้าที่สุดคือฉัน ฉันจะไม่มีวันให้เธอได้บอกรักกบอย่างที่เธอต้องการ"
แตงกวาเดินออกไปอย่างโกรธจัด
นลินมองแตงกวาอย่างกังวล เธอตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมา โทร.หา แต่กษิดิฐปิดเครื่อง
"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก"
"ทำไมติดต่อไม่ได้...กบไปไหน"
กษิดิฐนั่งอยู่มุมสวยมุมหนึ่งที่รีสอร์ตเขาใหญ่ นึกถึงความสุขในช่วงสั้นๆที่เคยมาพักค้างด้วยกัน แล้วเศร้าใจ
แตงกวาเดินเข้ามาไหว้ยศภัทร กมลาที่มองแตงกวาอย่างแปลกใจ
"ร้อยวันพันปีไม่เคยมาถึงนี่...วันนี้มีอะไรถึงมา" กมลาถาม
"แตงกวามาหากบค่ะ"
"กบไม่อยู่"
"ที่ออฟฟิศก็ไม่อยู่ โทรไปก็ปิดเครื่อง คุณแม่รู้มั้ยคะว่า กบไปไหน"
"ไปต่างจังหวัด แต่ไม่รู้ว่าจังหวัดไหน ตากบไม่ได้บอก" ยศภัทรบอก
"กบกลัวคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงจะตาย เป็นไปไม่ได้ที่กบจะไม่บอก ให้คุณพ่อคุณแม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
กมลาไม่พอใจ
"นี่เธอว่าพวกเราโกหกเหรอ"
แตงกวามองกมลาอย่างท้าทาย แต่ไม่ตอบ นลินวิ่งหน้าตื่นเข้ามา แล้วยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะคุณอา..กบละคะ"
"มาหากบอีกคนแล้ว...วันนี้กบเนื้อหอมจริงๆ มีแต่สาวมาหาถึงบ้าน" ยศภัทรบอก
"กบไม่อยู่จ้ะ บอกว่าเหนื่อยอยากไปพักผ่อนต่างจังหวัด แต่ไม่ได้บอกไว้ว่าไปที่ไหน"
กมลาค้อนแตงกวาอย่างไม่พอใจ
"ถ้าคุณอาไม่รู้จริงๆ แตงกวาก็ขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิด..."
แตงกวาหันมาหานลิน
"บอกให้เลิกยุ่งกับกบยังจะมาหากบถึงที่นี่ เธอนี่หน้าด้านจริงๆ"
แตงกวาเดินออกไปอย่างโมโห ยศภัทร กมลามองแตงกวาอย่างหนักใจ
"นี่ฉันจะต้องได้ลูกสะใภ้ไร้มารยาทแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย"
นลินมองตามแตงกวาอย่างหนักใจ
แตงกวาเดินกดโทรศัพท์ออกมาหน้าบ้านสวน
"กบหายตัวไป ส่งคนตามหาให้ทั่วประเทศเลยนะ เจอกบที่ไหนโทร.บอกฉันด่วน"
แตงกวาวางสายจากลูกน้องอย่างหงุดหงิด
ผ่านเวลามา นลินเดินหน้าเครียดเข้ามาในออฟฟิศ พยายามคิดว่า กษิดิฐอยู่ที่ไหน ติณณ์ที่รออยู่รีบเดินมาหาอย่างเป็นห่วง
"คุณบัว พี่ณุกาไม่ไล่คุณออกแล้วนะครับ"
"คุณณุกาเกลียดคนขัดคำสั่งที่สุด ทำไมถึงยอมละคะ"
"ผมขู่ว่าถ้าพี่ณุกาไล่คุณออก ผมจะลาออกตามคุณ พี่ณุกาเลยยอมน่ะครับ"
นลินมองติณณ์อย่างซึ้งใจ
"คุณช่วยบัวทุกเรื่องเลย ขอบคุณมากนะคะ"
ติณณ์ยิ้มให้นลินอย่างอ่อนโยนแล้วถามอย่างเจ็บปวด
"เจอคุณกบหรือยังครับ เค้าดีใจมั้ยที่คุณบอกรักเค้า"
"ฉันยังไม่เจอกบเลยค่ะ แล้วก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่ากบไปไหน รู้แค่ว่าไปพักผ่อนต่างจังหวัด"
ติณณ์คิดแล้วตอบ
"ถ้าไปพักผ่อน กบก็น่าจะเลือกไปที่ๆ เคยไปแล้วมีความสุข คุณบัวพอทราบบ้างมั้ยครับ"
นลินรู้สึกผิด
"ที่ผ่านมาบัวไม่เคยสนใจความรู้สึกกบเลย บัวนึกไม่ออกเลยค่ะว่า กบไปที่ไหนแล้วมีความสุข"
ติณณ์มองนลินอย่างสงสาร
ผ่านเวลามาเล็กน้อย ที่บ้าน นลินนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ พยายามคิดว่าจะไปตามกบที่ไหน ชลัชเดินเข้ามองมองดูนลินอย่างเป็นห่วง แล้วลงนั่งใกล้
"บัวลูกเป็นอะไร"
นลินพยายามเช็ดน้ำตา กลบเกลื่อนไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ
"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะพ่อ บัวปวดหัวนิดหน่อย"
"แต่พ่อเห็นบัวเป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะ ลูกอย่าโกหกพ่อเลย หรือบัวไม่ไว้ใจพ่อ ไม่อยากให้พ่อเข้าไปยุ่งกับเรื่องของบัว"
นลินร้องไห้หนักขึ้นอย่างหมดความอดทนที่จะปิดบัง
"เปล่าค่ะพ่อ บัวไม่เคยคิดอย่างนั้นกับพ่อ"
ชลัชดึงลูกเข้ามากอด
"ใจเย็นๆ ลูก มีอะไรค่อยๆ คิด"
นลินกอดพ่อแน่น ระบายความอึดอัดที่เก็บเอาไว้อย่างพรั่งพรู
"พ่อคะ บัวรักกบ บัวเพิ่งรู้ว่าบัวรักกบ บัวอยากจะบอกกบ แต่มันคงสายไปแล้ว บัวว่ามันไม่ถูกต้อง กบมีแตงกวา กบจะต้องแต่งงานกับแตงกวา แต่บัวไม่ได้คิดจะแย่งกบมาเป็นของบัวนะคะพ่อพ่อเข้าใจบัวใช่มั้ยคะ"
ชลัชมองลูกอย่างสงสาร
"บัวฟังพ่อนะ ลูกต้องตั้งสติให้ดี ความรักไม่ต้องการเหตุผลเพราะมันเป็นเรื่องของหัวใจก็จริง แต่ชีวิตคนเรามันต้องการความถูกต้อง ไม่อย่างนั้นเราคงอยู่ในสังคมไม่ได้ พ่อเข้าใจลูกทุกอย่าง แต่ลูกจะทำอะไรลูกต้องคิดดีๆ"
"บัวแค่อยากเจอกบอีกสักครั้ง แล้วบัวก็จะไปตามทางของบัว แต่ตอนนี้ไม่มีใครหากบเจอ ไม่รู้ว่ากบหายไปไหน คุณติณณ์บอกว่า กบน่าจะไปอยู่ในที่ที่กบเคยมีความสุข"
นลินทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียง มีโต๊ะหัวเตียง ที่มีกรอบรูปวางไว้ได้ นลินมองรูปนั้น
เป็นรูปตอนวัยเด็กที่กษิดิฐส่งดอกไม้ให้นลิน
"กบให้บัวนะ"
นลินพยักหน้ารับ ก้มมองดอกไม้ในมือแล้วมองหน้ากษิดิฐ
"เราจะเก็บไว้" นลินบอก
"สัญญา"
กษิดิฐยกมือส่งนิ้วก้อยไปที่นลินที่ยิ้มน่ารัก แล้วเอานิ้วก้อยยื่นไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของกษิดิฐ ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
นลิน คิดได้ลุกขึ้นไปหยิบกล่องสวยๆ มาเปิด เป็นดอกไม้ที่กษิดิฐเคยให้ ซึ่งถูกเก็บไว้จนแห้งมีกระดาษแผ่นเล็กๆ เขียนไว้ด้วยลายมือเด็กๆว่า “ดอกไม้ของกบ”
นลินคิดได้ถึงบ้านหลังนั้น มั่นใจว่ากษิดิฐอยู่ที่บ้านหลังนั้นแน่ๆ นลินถือกล่องดอกไม้ออกไปด้วย
ภายในห้างสรรพสินค้า เจนถือถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมหลายถุงเดินดูเสื้อผ้าอย่างมีความสุข เอ็ดดี้เดินอกมาจากร้านกาแฟพร้อมลูกค้า
"เดี๋ยวผมจะรีบแก้แบบมาให้คุณดูด่วนที่สุดเลยครับ"
"ครับ"
ลูกค้าเดินออกไป เอ็ดดี้มองตามลูกค้า ยิ้มมีความสุข กำลังจะกลับออฟฟิศก็ชะงักเมื่อเห็นเจนเดินอยู่
"น้องเจน"
เอ็ดดี้จะเดินไปทัก แต่เสี่ยเม้งเข้ามาทักเจนซะก่อน
"สวยขึ้นนะ"
เจนมองเสี่ยเม้งอย่างตกใจ รีบเดินหนี
"จะรีบไปไหนล่ะ คุยกันก่อนสิ"
เสี่ยเม้งเดินตามเจนไป เอ็ดดี้รีบตามไปอีกคน
เจนเดินหนีเสี่ยเม้งอย่างรีบร้อน จนเสี่ยต้องจับแขนไว้
"คุยกันก่อน"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก"
"แต่ฉันมีหลายเรื่องเลย"
เอ็ดดี้เดินมามองเหตุการณ์อย่างตกใจ จะเข้าไปช่วยเจน แต่ชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยเม้ง
"โดยเฉพาะเรื่องทอง 5 บาทของฉันที่หายไป"
เอ็ดดี้ไปยืนแอบที่มุมหนึ่ง คิดๆแล้วหยิบมือถือมาถ่ายคลิป
“จะให้บอกกี่ทีว่า ไม่ได้เอาไป”
“บอกกี่ทีก็ไม่เชื่อหรอกโว้ย...ฮึ...แต่งตัวสวยมีเงินมาช้อปปิ้ง คงจับผู้ชายรวยๆคนใหม่ได้แล้วละสิ ผัวเธออยู่ไหน”
“อยู่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องของแก”
“ใช่ซี้..ในเมื่อเธอขโมยทองของผัวเก่าไป ก็ต้องให้ผัวใหม่เธอซื้อมาชดใช้”
เสี่ยเม้งตะโกน
“ไอ้หน้าไหนที่เป็นผัวผู้หญิงคนนี้ ออกมาเจอกับผัวเก่าของเมียคุณหน่อย”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า...ทำธุรกิจหมดตัวจนไม่มีปัญญาเลี้ยงฉันแล้ว ยังจะราวีฉันอีก ฉันไม่น่าหลงผิดยอมไปเป็นเมียคนโง่อย่างแกเลย”
“ถ้าฉลาดฉันก็ไม่เอาผู้หญิงเห็นแก่เงินอย่างเธอมาทำเมียหรอก”
“จะมีผัวทั้งที ถ้าไม่มีผัวรวยๆไว้คอยเลี้ยงดูจะมีให้เสียชาติเกิดทำไม ไอ้โง่”
เจนเดินออกไปอย่างโมโห
“อย่าหนีนะนังหัวขโมย”
เสี่ยเม้งจะวิ่งตามแต่ รปภ.ของห้างวิ่งมาจับตัวไว้ซะก่อน
“จับฉันทำไม”
“มีคนแจ้งว่าคุณก่อความวุ่นวาย เราจะมาพาคุณไปสงบสติอารมณ์ครับ”
รปภ.1,2ช่วยกันพาเสี่ยเม้งออกไป
“ปล่อย...ปล่อย”
เอ็ดดี้หยุดถ่ายคลิปแล้วพูดกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“น้องเจนชอบหลอกผู้ชายรวยๆ อย่างที่คุณแตงกวาบอกจริงๆ ด้วย”
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 11 อวสาน (ต่อ)
น้องจุงใส่ชุดนักเรียนนั่งทำการบ้าน ดารินทร์นั่งเหม่อเศร้าคิดถึงคำพูดของปภพ แล้วน้ำตาไหลพราก
“คุณแม่ร้องไห้คิดถึงคุณพ่ออีกแล้ว”
ดารินทร์มองน้องจุงอย่างสงสาร น้องจุงร้องไห้
“น้องจุงก็คิดถึงคุณพ่อ...น้องจุงอยากให้คุณพ่อกลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม”
ดารินทร์กอดน้องจุง
“แม่ผิดเองลูก แม่ผิดเอง”
ดารินทร์ น้องจุงกอดกันร้องไห้คิดถึงปภพ
เสียงออดดังขึ้น
“ปภพ”
ดารินทร์รีบไปดูที่หน้าต่างเห็นเอ็ดดี้ยืนอยู่หน้าบ้านก็มองอย่างผิดหวัง
กษิดิฐนั่งมองวิวสวยงามของรีสอร์ตอย่างเศร้าสร้อยด้วยความคิดถึงนลินมาก
“กบ”
รอบๆ บริเวณนั้น ว่างเปล่าไม่มีใคร
“คิดถึงบัวมากจนหูแว่วเลยเหรอ” กษิดิฐพึมพำบอกตัวเอง
กษิดิฐถอนหายใจเศร้าๆแล้วหันไปมองวิวต่อ
“กบ”
กษิดิฐหลับตา ปิดหูตะโกนเหมือนคนบ้า
“มองไปไหนก็เห็นแต่หน้าบัว แล้วยังจะได้ยินเสียงอีก จะให้คิดถึงจนตายไปเลยรึไง”
นลินมองกษิดิฐอย่างตกใจวิ่งเข้าไปเขย่าตัว
“กบ...กบ”
กษิดิฐลืมตาขึ้นเห็นนลินอยู่ตรงหน้าก็มองอย่างตกใจ
“บัว”
“กบเป็นอะไร”
“เห็นภาพหลอน หูแว่ว แล้วนี่บัวตัวจริงหรือภาพหลอนเนี่ย”
นลินมองกษิดิฐยิ้มขำแล้วบีบจมูกอย่างแรง
“โอ้ย”
“รู้รึยังว่าภาพหลอนหรือตัวจริง”
กษิดิฐยิ้มดีใจ
“บัว”
เวลาเย็นเกือบค่ำ นลิน กษิดิฐยืนอยู่ที่มุมสวยๆ เขามองนลินด้วยความรักและดีใจมากๆ
“ทำไมบัวถึงมาที่นี่”
“บัวมาหากบ”
“แล้วบัวรู้ได้ไงว่ากบอยู่ที่นี่ กบไม่ได้บอกใครเลยนะ”
“บัวคิดเอาเอง”
“แล้วทำไมคิดว่ากบจะมาที่นี่”
“คุณติณณ์บอกว่า กบน่าจะไปในที่ที่กบมีความสุขมากที่สุด บัวก็เลยคิดว่ากบน่าจะมาที่นี่”
กษิดิฐหน้าเสียเมื่อได้ยินชื่อติณณ์
“ติณณ์บอกเหรอ...หล่อ..รวย..ฉลาดอีกต่างหาก เพียบพร้อมทุกอย่างสมกับเป็นผู้ชายในฝันของบัว”
นลินมองหน้ากษิดิฐ ไม่ค่อยสบายใจนัก
“แต่มันก็แปลกนะกบ ที่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ บัวกลับรู้สึกว่าบัวไม่ได้รักคุณติณณ์”
กษิดิฐมองหน้านลินอย่างแปลกใจ
“ทำไมล่ะ ทำไมบัวถึงไม่รักติณณ์ เค้าเป็นคนดีมากนะ”
“แต่ความรักเป็นเรื่องของหัวใจ มันคงใช้เหตุผลอื่นไม่ได้ บัวรู้ว่าคุณติณณ์เป็นคนดี แต่บัวรักคนอื่น”
ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน
“บัวรักคนอื่น บัวรักใคร”
นลินส่งกล่องดอกไม้ให้กษิดิฐ เขารับมาดูอย่างตื้นตันใจที่นลินอุตส่าห์เก็บไว้ กษิดิฐหยิบแผ่นกระดาษที่เขียนว่า “ดอกไม้ของกบ” ขึ้นมาถือไว้
“บัว”
กษิดิฐกลั้นหายใจรอฟังคำตอบว่า จะใช่ตัวเองมั้ย
“บัว...รัก...กบ”
กษิดิฐดีใจมาก
“จริงเหรอบัว บัวรักกบจริงๆ เหรอ”
กษิดิฐดีใจมาก ดึงนลินเข้ามากอดด้วยความรักและดีใจสุดๆ
“บัวเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าบัวรักกบ”
“กบก็รักบัว รักมานานแล้ว รักบัวคนเดียว ไม่เคยรักใครนอกจากบัว”
ทั้งคู่มองกันด้วยความรัก ตื้นตันใจ
แตงกวาเดินงุ่นง่านโทรศัพท์ แต่ติดต่อกบไม่ได้ โกรธมาก ขว้างโน่น ปานี่ ติณณ์มองแตงกวา
“ผมว่าคุณใจเย็นๆ ค่อยๆ คิดดีกว่ามั้ย ถ้าคุณเอาแต่หงุดหงิดอย่างนี้ คุณจะไม่มีทางคิดอะไรออก”
“ชั้นไม่ต้องการคิดอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ชั้นต้องการเวลานี้คือ รู้ว่ากบอยู่ที่ไหน”
“ถ้ากบเค้าอยากให้คุณรู้ว่าอยู่ที่ไหน เค้าก็บอกคุณแล้วซิ”
“หยุดพูดเถอะติณณ์ ชั้นไม่ใช่คุณนะ ที่รักบัวแทบตายแต่ก็ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ยอมให้แฟนตัวเองไปรักคนอื่น สำหรับแตงกวาแล้วไม่มีทาง กบต้องเป็นของแตงกวาเท่านั้น”
“ถ้าเราได้แต่ตัวเค้ามา แล้วเราก็รู้ใจของเค้าอยู่กับคนที่เค้ารัก เราจะมีความสุขเหรอ”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่ากบต้องรักแตงกวาไม่ใช่บัว แตงกวาไม่ยอม”
ติณณ์มองแตงกวาอย่างสลดใจ ที่ไม่ยอมรับความจริง
“ตราบใดที่คุณยังทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ คุณจะไม่มีความสุข”
"ความสุขของชั้น คือชั้นต้องชนะ ต้องได้ทุกอย่างที่ชั้นต้องการ ชั้นจะไปตามหากบให้เจอ"
เวลาเย็นเกือบค่ำ กษิดิฐเดินจูงมือนลินในทุ่งหญ้าสวย เสียงเพลงแว่วเข้ามาเบาๆ สีหน้าของคนทั้งสองมีความสุขมาก ประมาณว่าโลกนี้มีเราเพียงสองคน
“กบ...กบเชื่อในอาณุภาพของความรักมั้ย”
กษิดิฐหันมามองนลินด้วยความรักเต็มเปี่ยมในสายตา
“เชื่อสิ มั่นใจด้วยว่าถ้าเรารักกัน มันจะไม่มีอะไรมาขวางความรักของเราได้ ขอให้เราสองคนมั่นใจและต่อสู้ทุกอย่างไปด้วยกัน”
พระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
“ต้องขอบคุณ คุณติณณ์จริงๆที่ทำให้บัวรู้ใจตัวเอง”
“ติณณ์รู้แล้วเหรอ”
นลินพยักหน้ารับ
“เข้าใจทุกอย่าง แล้วก็ไม่โกรธบัวเลยซักนิดเดียว”
“หวังว่าแตงกวาจะเข้าใจกบเหมือนที่ติณณ์เข้าใจบัวนะ”
นลินมองหน้ากษิดิฐ
“กบหมายความว่ายังไง”
“กบจะกลับไปบอกแตงกวาว่าเรารักกัน กบจะขอยกเลิกการแต่งงานกับแตงกวา”
“ไม่ได้นะกบ บัวต้องการให้กบรู้ว่าบัวรักกบ แต่บัวไม่ต้องการแย่งกบมาจากแตงกวา”
“บัวก็รู้นี่ว่า กบต้องแต่งงานกับแตงกวาเพราะอะไร”
“ไม่ว่ากบจะแต่งงานด้วยเหตุผลอะไร บัวก็เอามาเป็นข้ออ้างเพื่อแย่งกบมาจากแตงกวาไม่ได้ ถ้ากบทำอย่างนั้นบัวคงมองหน้าใครอีกไม่ได้”
“บัวไม่ต้องห่วงนะ กบจะจัดการเรื่องของกบเอง จะไม่ให้ใครว่าบัวได้ ไม่ให้บัวต้องเดือดร้อน”
ทั้งสองคนมองหน้ากัน เจ็บปวดกับความรักที่มีแต่ปัญหา
“กบจะต่อสู้กับทุกอย่างเพื่อความรักของเรา บัวต้องเป็นกำลังใจให้กบนะ”
บัวพยักหน้ารับ น้ำตาคลอ โอบบัวด้วยความรัก
ติณณ์กำลังจะกลับบ้าน คิดถึงนลินแล้วถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย แตงกวานั่งหน้าเครียดอยู่มุมหนึ่งจะเดินไปทัก มือถือแตงกวาดังขึ้น แตงกวากดรับโทรศัพท์
“รู้แล้วเหรอว่ากบอยู่ที่ไหน... ฉันจะตามกบไปที่เขาใหญ่ เดี๋ยวนี้เลย”
แตงกวาวางสายอย่างโมโหจะเดินออกไป ติณณ์รีบไปขวาง
“อย่าไปเลยครับ”
“แอบฟังคนอื่นพูดโทรศัพท์มันเสียมารยาทมากนะ”
“ผมแค่บังเอิญมาได้ยิน คุณแตงกวาครับ การที่คนๆนึงหนีไปอยู่ที่ไหนไกลๆคนเดียว เพราะเค้าอยากอยู่กับตัวเอง ให้กบได้ใช้เวลากับตัวเองก่อนเถอะครับ”
“ฉันเป็นว่าที่เจ้าสาวของกบนะ ทำไมคุณถึงห้ามฉัน ทีคนที่อยากแย่งของคนอื่นอย่างยัยบัว ทำไมคุณไม่ห้าม”
“คุณบัวไปหากบที่เขาใหญ่แล้วเหรอครับ”
“คนของฉันบอกอย่างนั้น... ฉันถึงต้องรีบไปย้ำให้ยัยบัวรู้ว่า ฉันเป็นเจ้าของกบไง”
แตงกวาจะเดินไป ติณณ์คิดๆแล้วไปขวาง
“คุณบัวรู้อยู่แล้วละครับว่ากบเป็นของคุณ แล้วที่คุณบัวไป ก็คงแค่อยากบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้กบรับรู้เท่านั้น ให้โอกาสคุณบัวได้อยู่กับคนที่เค้ารักก่อนที่กบจะแต่งงานกับคุณเถอะครับ”
“จะแต่งหรือยังไม่แต่ง ฉันไม่มีวันเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนไหนได้ยุ่งกับกบ”
แตงกวาเดินออกไปอย่างโมโห ติณณ์มองแตงกวาอย่างร้อนใจ แล้วรีบตามไป
นลินกับกษิดิฐ นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร บรรยากาศโรแมนติก เสียงเพลงเพราะๆ ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันด้วยความรัก กษิดิฐกุมมือนลิน จ้องตา นลินเขินหลบตา เมินหน้าขึ้นไปมองดูดาว
"คืนนี้ดาวสวยจังนะกบ"
"ดาวก็สวยทุกคืนแหละบัว"
"แต่คืนนี้ดาวเยอะมาก ระยิบระยับเต็มท้องฟ้าไปหมดเลย"
"คืนนี้ดาวทุกดวงคงชวนกันมาแสดงความยินดีแล้วก็เป็นพยานกับความรักของเราไง คืนนี้เป็นคืนแรกที่เราอยู่ด้วยกันด้วยความรัก ด้วยหัวใจ แล้วเราสองคนก็มีความสุขที่สุด จริงมั้ยบัว"
"แต่เวลาของความสุขของเรา มันคงมีไม่นาน เสียดายนะกบ ในเวลาที่เรามีของอยู่ในมือ เราก็ไม่รู้ว่าของสิ่งนั้นมีค่า จนของนั้นหลุดไปจากมือ เหมือนกับที่บัวไม่เคยรู้เลยว่า ความรักของบัวคือกบ"
"แต่กบรู้มาตลอดเลยนะว่า กบรักบัว"
"แต่มันก็สายไปแล้ว เพราะความโง่ของบัวเอง"
กษิดิฐดึงนลินเข้ามากอด นลินน้ำตาไหล
"ไม่สายหรอกบัวกบจะไม่ยอมเสียบัวไปอีก จะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาทำลายความรักของเราได้อีก"
"บัวขอบคุณนะกบ ขอบคุณสำหรับความรักที่มั่นคงที่กบมีให้บัวมาตลอด บัวขอโทษที่บัวไม่เห็นค่าความรักของกบ ต่อจากนี้ไม่ว่ากบจะอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร บัวก็จะรักกบ รักกบคนเดียวเท่านั้น"
"อย่าพูดอย่างนั้นสิบัว เราต้องได้อยู่ด้วยกัน กบรักบัว กบไม่เคยรักคนอื่น"
ทั้งสองคนกอดกันด้วยความรักที่ล้นเปี่ยมเต็มหัวใจ
ชลัชนั่งซึมอยู่ในบ้านกษิดิฐข้างบ้านตัวเอง เขานั่งคิดถึงนลินด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเพราะเป็นห่วงลูก สักครู่ยศภัทรเดินเข้ามาเกาะประตูรั้วบ้านด้วยสีหน้าไม่สบายใจเหมือนกัน ยศภัทรขยับรั้วประตูเห็นว่า เปิดได้ ก็เลยเปิดเดินเข้าลงนั่งอีกมุม ชลัชมองแล้วพูดขึ้นลอยๆ
"เข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต เค้าถือว่าบุกรุก"
ยศภัทรสะดุ้งรีบลุกขึ้นยืนทันที มองตามเสียง
"ไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุก ชั้นมาตามหากบ นึกว่าจะมาที่นี่"
"บ้านนี้กบขายไปแล้ว จะมาทำไมอีก"
"กบหายไปจากบ้าน"
ชลัชและยศภัทรจ้องหน้ากัน คงเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนมีความรู้สึกที่ตรงกัน
"กบรักบัว" ยศภัทรว่า
"บัวก็รักกบ" ชลัชบอก
สองคนมองหน้ากันอีก คราวนี้ นิ่งนาน
"ชั้นแน่ใจว่ากบรักบัว แต่ไม่แน่ใจว่าหนูบัวจะรักกบ แกเองก็ไม่เคยมองเห็นกบเป็นคนดี เพราะแกไม่ชอบหน้าชั้น แกก็เลยพยายามกีดกันไม่ให้หนูบัวรักกบ เรื่องมันถึงได้ยุ่งขนาดนี้" ยศภัทรบอก
กมลากับนันทิดาเดินเข้ามายืนที่ประตูรั้วใจไม่ดี ชลัชมองหน้ายศภัทรทำเสียงเข้ม
"อ๋อนี่แกว่าชั้นผิดอย่างนั้นหรอ"
"ใช่ ถ้าแกไม่เกลียดขี้หน้าชั้น ไม่กีดกันลูก หวงลูกสาวอย่างไร้เหตุผล ถ้าเจ้ากบมันไม่ดี คุณย่าคงไม่พยายามให้เด็กสองคนนี้รักกันหรอก จริงมั้ย"
ชลัชตอบรับด้วยเสียงเข้มมาก
"จริง"
ยศภัทรมองชลัชงงๆ ว่า เป็นไปได้ยังไง ทำไมยอมรับง่ายอย่างนี้ ชลัชเดินเข้ามาหายศภัทร ยศภัทรมอง หวั่นๆ ชลัชเดินเข้ามายื่นมือให้ยศภัทรจับ ทั้งสองจับมือกัน กมลากับนันทิดาเดินเข้ามาหาด้วยความดีใจ
"ชั้นสงสารลูก"
"ฃั้นก็สงสาร"
"ชั้นขอโทษที่มองแกผิดมาตลอด คิดว่าแกกับลูกไม่จริงใจกับยัยบัว แต่กบก็พิสูจน์ให้ชั้นเห็นว่าไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับบัว กบจะเป็นคนเข้ามาช่วยทุกครั้ง"
"ลูกคงดีใจที่เห็นพ่อเลิกทะเลาะกัน" กมลาบอก
ทั้งสองคนมองกันอย่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิม
ผ่านเวลามา ที่รีสอร์ต นลินอาบน้ำเสร็จเดินออกมาไม่เห็นกษิดิฐอยู่ในห้องก็มองอย่างแปลกใจ
เธอเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งแปะอยู่หน้ากระจกก็เดินไปอ่าน บนกระดาษมีรูปกษิดิฐ มีลูกศรชี้ออกไปนอกห้องพร้อมข้อความ Follow me
นลินเดินออกไป เห็นกระดาษอีกแผ่นแปะอยู่ลูกศรชี้ไปอีกทางหนึ่ง พร้อมข้อความเดียวกัน
นลินเดินไปทางที่ลูกศรชี้ นลินเดินมาถึงมุมหนึ่งไฟบริเวณนั้นมืดมิด มีเพียงแสงจากเทียนนับร้อยที่วางทั่วบริเวณอย่างสวยงาม เธอมองบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกรอบๆอย่างตื่นเต้น
กษิดิฐเดินออกมาจากมุมหนึ่งเข้ามากอดนลิน
"เชิญครับ เจ้าหญิงของกบ"
เขาจูงเธอเดินเข้าไปท่ามกลางแสงเทียน เสียงเพลงรักหวานซึ้งดังขึ้น
"เพลงที่บัวอยากให้เปิดในงานแต่งของบัว"
กษิดิฐพยักหน้า
"กบจะเปิดเพลงนี้ในงานแต่งของเรา...เต้นรำกับกบนะ"
นลินยิ้มพยักหน้าให้กษิดิฐอย่างมีความสุข
ทั้งสองเต้นรำกันท่ามกลางแสงเทียนอย่างมีความสุข
ต่างมองกันอย่างรักสุดหัวใจ
"ขอบคุณนะกบ ขอบคุณที่ทำให้บัวมีความสุข"
"กบทำทุกอย่างเพราะรักบัว แค่นั้นจริงๆ"
"บัวจะรักกบอย่างนี้ตลอดไป แล้วกบล่ะจะรักบัวอย่างนี้ตลอดไปรึเปล่า"
"ไม่มีวันเปลี่ยนใจ"
"มีความสุขกันเหลือเกินนะ"
ทั้งคู่หันไปมองเห็นแตงกวายืนอยู่ก็ตกใจมาก แตงกวาเดินเข้ามาผลักนลินอย่างแรง
"บอกว่าไม่คิดจะแย่งกบไปจากฉัน แล้วที่เธออยู่กับกบสองต่อสอง ในที่แบบนี้ มันหมายความว่ายังไง"
นลินมองแตงกวาอย่างรู้สึกผิด
"อย่าโทษบัวเลยทุกอย่างเป็นความผิดของกบเอง...มานี่"
กษิดิฐลากแตงกวาออกไป นลินมองแตงกวาอย่างรู้สึกผิด
ค่ำวันเดียวกัน เจนนั่งดูเสื้อผ้าที่ซื้อมาอย่างชื่นชม จันทร์เดินหน้าหงิกเข้าบ้านมา
"หน้าตาบอกบุญไม่รับแบบนี้หมดตัวมาอีกแล้วละสิ"
"เสียได้ทุกวัน ที่บ่อนมันต้องโกงฉันแน่ๆ"
"คุณน้าเข้าบ่อนด้วยเหรอครับ"
เจน จันทร์หันไปมองเห็นปภพยืนอยู่ก็มองอย่างตกใจ
"พี่ภพ"
"คุณได้ยินผิดแล้วเข้า บ่งเข้าบ่อนอะไร ฉันไม่สบาย เรี่ยวแรงจะเดินแทบจะไม่มี จะเอาแรงที่ไหนไปเข้าบ่อน"
"จริงค่ะพี่ภพ แม่อยู่บ้านทุกวัน แทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลยนะคะ"
ปภพมองเจนอย่างผิดหวัง
"พี่ภพทำใจเรื่องพี่รินได้แล้ว เลยจะมาอยู่กับเจนแล้วใช่มั้ยคะ เจนดีใจจังเลยค่ะ"
เจนกอดปภพ เขาแกะมือเธอออกอย่างเย็นชา เจนแปลกใจ
"พี่จะมาบอกเจนว่า พี่จะกลับไปอยู่กับริน"
สองแม่ลูกมองปภพอย่างตกใจ
"พี่รินยอมคืนดีกับพี่ภพเหรอคะ"
"อ๋อ...ดีกับเมียหลวงเลยมาบอกเลิกเมียน้อย คิดจะไม่รับผิดชอบลูกกับหลานชั้นงั้นเหรอ"
ดารินทร์เดินเข้ามาอย่างไม่พอใจ
"ใช่...ปภพจะไม่รับผิดชอบลูกกับหลานคุณอีกแล้ว"
จันทร์ เจนยิ่งตกใจ
"พี่ริน"
"ต่อไปนี้เจนกับลูกจะอยู่ในความรับผิดชอบของฉัน"
จันทร์พูดกับปภพ
"มาบอกเลิกลูกสาวฉันยังไม่พอ หนอยจะเอานังเมียมารับผิดชอบแทน ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก ทั้งผัว ทั้งเมีย ว่าเป็นพวก18มงกุฎร่วมกัน หลอกลูกสาวฉัน"
จันทร์วิ่งไปหยิบโทรศัพท์มากด
"เรียกมาเลย ฉันจะได้เอาคลิปนี่ให้ตำรวจดู ตำรวจจะได้รู้ว่าใครหลอกใคร"
ดารินทร์หยิบโทรศัพท์มาเปิดคลิปเสี่ยเม้งด่าเจนที่ห้าง ทั้งคู่หน้าเจื่อนไป
"ตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้วว่า เธอมันคนหน้าไหว้หลังหลอก... ถ้าไม่เห็นแก่ลูกปภพอยู่ในท้องเธอฉันให้ปภพจับเธอเข้าคุกไปแล้ว"
"เจนยอมรับค่ะว่า เคยเป็นเมียเสี่ยเม้ง แต่เจน..."
"ฉันสืบประวัติเธอกับแม่เธอมาหมดแล้ว อย่าแกตัวอีกเลย"
เจนชะงักไม่กล้าพูดต่อ
"ที่ฉันมาที่นี่ก็ไม่ได้จะมาหาเรื่อง แต่มาเพื่อตกลงเรื่องค่าเลี้ยงดูที่ปภพต้องจ่ายให้เธอกับลูก"
เจนมองดารินทร์อย่างตกใจ ปภพมองดารินทร์อย่างรู้สึกผิด
เวลาต่อมา ปภพ ดารินทร์ จูงน้องจุงเข้ามาในบ้าน
"คุณพ่อต้องอยู่กับน้องจุงกับคุณแม่ห้ามไปไหนแล้วนะครับ"
" ครับ...คุณพ่อจะเป็นคนดีจะไม่ทำตัวเหลวไหล แล้วก็จะอยู่กับน้องจุงกับคุณแม่ตลอดชีวิตเลย"
น้องจุงกระโดดดีใจ
"เย้"
ปภพ ดารินทร์มองน้องจุงที่กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข
"ขอบคุณนะริน ที่ยกโทษให้ผม"
"ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอ อย่างน้อยก็ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้อยู่มาก ฉันขอโทษนะคะที่เคยไม่ให้เกียรติคุณ มองข้ามความรักของคุณ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลคุณให้สมกับความรักที่คุณมอบให้ฉันกับลูก จะไม่เอาแต่ใจจนคุณต้องน้อยใจอีกแล้วค่ะ"
ปภพดึงดารินทร์มากอดยิ้มมีความสุข
"ทำไมกอดกันแค่สองคนล่ะ..น้องจุงกอดด้วยสิคร้าบ"
พ่อแม่ลูกกอดกันมีความสุข
กษิดิฐลากแตงกวาออกมามุมหนึ่ง
"ปล่อยแตงกวานะ แตงกวาต้องคุยกับบัวให้รู้เรื่อง"
"เราต่างหากที่ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
"เราคุยกันรู้เรื่องไปหมดแล้วว่า กบต้องแต่งงานกับแตงกวา"
"แต่งกันไปก็ไม่มีความสุข เพราะกบไม่ได้รักแตงกวา"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างเจ็บปวด
"แต่แตงกวารักกบ แล้วแตงกวาก็พร้อมที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อกบ แตงกวาดีกับกบมากๆ วันนึงกบก็จะรักแตงกวาเอง"
"ความรักมันเกิดเพราะรักไม่ได้เกิดเพราะความดี...แตงกวาเคยถามตัวเองบ้างมั้ย ว่าทำไมแตงกวาถึงรักกบนัก ทั้งๆที่กบไม่เคยดีกับแตงกวาเลย"
แตงกวามองกษิดิฐ แล้วอึ้งไป
"กบขอโทษนะที่ทำให้แตงกวาเสียใจ แต่กบก็เคยพยายามแล้วที่จะบังคับตัวเองให้รักคนที่ดีกับกบที่สุดอย่างแตงกวา แต่กบก็ทำไม่ได้"
"บังคับตัวเองให้รักแตงกวาไม่ได้ แต่กบก็คบแตงกวาเป็นแฟนมาตั้ง 3ปี ตอนเป็นแฟนกบยังอยู่กับแตงกวาได้ แต่งงานกันไป กบก็ต้องอยู่กับแตงกวาได้เหมือนกัน"
"แต่กบอยู่อย่างไร้ชีวิต แตงกวาไม่รู้หรอกว่า การที่ต้องใช้ชีวิตแบบไม่มีชีวิตชีวา ไม่มีพลัง อยู่แบบที่หัวใจแห้งแล้งซังกะตายทุกวัน มันทรมานแค่ไหน"
"แตงกวาก็เห็นกบมีความสุขดี ไม่เห็นมีท่าทีทรมานตรงไหนเลย"
"เพราะแตงกวาสนใจแต่ความรู้สึกตัวเอง เลยไม่เคยรู้ไงว่า เวลาเราอยู่ด้วยกัน กบไม่มีความสุขแตงกวา...กบกับบัวรักกันแล้วกบก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับคนที่กบรักและเค้ารักกบ ยอมรับความจริงแล้วก็ยกเลิกการแต่งงานของเราเถอะ"
"ให้แตงกวายกเลิกการแต่งงาน แล้วกบก็จะไปแต่งกับบัวนะเหรอ ใครๆ ก็รู้ว่าบัวเป็นแฟนคุณติณณ์ กบไม่กลัวโดนประณามเหรอว่า แย่งแฟนเพื่อน"
"เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ผมจะอธิบายให้ทุกคนฟังเอง"
กษิดิฐ แตงกวาหันไปเห็นติณณ์ยืนอยู่
"คิดเหรอว่า ตามมาแล้วจะช่วยยัยบัวได้"
"อย่างน้อยก็ได้มาคอยปกป้องไม่ให้คุณทำร้ายคุณบัว"
กษิดิฐมองติณณ์อย่างขอบคุณ
"ไปเก็บของกลับกรุงเทพกับแตงกวาเดี๋ยวนี้ ถ้ากบไม่กลับ แตงกวาจะอาละวาดให้รีสอร์ตนี่พังพินาศเลย"
"กบกลับกรุงเทพเดี๋ยวนี้ก็ได้ แต่กบจะกลับกับบัว"
กษิดิฐเดินไป แตงกวามองตามอย่างไม่พอใจจะตามไป แต่ติณณ์ดึงไว้
"กบไปเก็บของเดี๋ยวก็ออกมา อยู่คุยกับผมตรงนี้ก่อนเถอะครับ ถึงมันจะไม่ได้ช่วยให้คุณหายเสียใจ แต่อย่างน้อยก็คงช่วยให้คุณใจเย็นขึ้นบ้าง"
แตงกวาครุ่นคิด
ติณณ์ แตงกวานั่งคุยกันที่มุมหนึ่ง
"ความรักไม่จำเป็นต้องได้เป็นเจ้าของเสมอไปหรอกนะครับ"
"ถ้าจะพูดว่ารักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนก็ไม่ต้อง ฉันเคยฟังมาเยอะแล้ว" "เคยฟังแต่ไม่เคยเข้าใจ คุณถึงต้องเสียใจกับความรักที่มีให้กบ ครั้งแล้วครั้งเล่า"
แตงกวาประชดถาม
"คุณพูดอย่างกับว่าไม่เสียใจที่บัวไปรักกบ"
"เสียใจครับ แต่การยอมรับความจริงและมีสติทำให้ผมทำใจได้ง่ายขึ้น"
แตงกวามองติณณ์อย่างหมั่นไส้
"คุณบอกว่า คุณรักกบแต่เท่าที่ผมเห็นคุณไม่แคร์ความสุขของกบ คุณแคร์แต่ความสุขของคุณ ผมว่าถึงเวลาแล้วนะครับ ที่คุณต้องถามตัวเองจริงๆซะทีว่า คุณรักกบหรือรักตัวเอง"
แตงกวามองติณณ์อย่างไม่พอใจ กษิดิฐ นลินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา
"เจอกันที่กรุงเทพนะ แตงกวา"
แตงกวาจะลุกไปหากษิดิฐ แต่ติณณ์จับไว้
"ให้เค้ากลับไปด้วยกันเถอะครับ"
กษิดิฐ นลิน มองติณณ์อย่างขอบคุณแล้วรีบออกไป ติณณ์เจ็บปวด แตงกวาไม่พอใจ
ติณณ์มองแตงกวาอย่างสงสารยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
แตงกวาเดินออกมาหน้ารีสอร์ตอย่างโมโห คิดๆแล้วกดโทรศัพท์หาปราณ
"คุณปราณ ฉันอยากให้คุณทำให้บัวไม่ได้เจอกับกบ จนกว่าฉันกับกบจะแต่งงานกัน"
"จะให้ผมทำยังไง"
"ยังไงก็ได้ แต่ไม่ต้องรุนแรงนะ"
รถนลิน รถกษิดิฐวิ่งมาจอดหน้าบ้าน ทั้งคู่ลงจากรถ กษิดิฐมองไปที่บ้านตัวเอง
"กบคิดถึงบ้านนี้จัง กบจะขอซื้อบ้านคืนจากติณณ์ แล้วเราจะอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้นะบัว"
นลินยิ้มพยักหน้า
"ขับรถกลับบ้านสวนดีๆนะกบ"
กษิดิฐพยักหน้า
"ครับผม...ถึงบ้านแล้ว ผมจะรีบรายงานตัวทันทีเลยครับ...แล้วพรุ่งนี้พอคุณอาชลัชเลิกงานแล้วผมจะพาคุณพ่อคุณแม่มาคุยเรื่องของเรานะครับ"
นลินยิ้มขำ
"กลับได้แล้ว"
กษิดิฐจับมือนลินมาหอม
"ฝันดีนะบัว"
นลินยิ้มเขิน
"ฝันดีเหมือนกันนะ"
นลิน กษิดิฐยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ภายในบ้านนลิน ชลัชนั่งที่โต๊ะอาหาร นันทิดากำลังจัดอาหารเช้า นลินวิ่งลงบันไดมาอย่างร่าเริง
"ข้าวต้มกุ้ง...ห้อมหอม"
"มาทานเลยกำลังร้อนๆ"
นลินวิ่งมานั่งที่โต๊ะอาหาร
"คุณพ่อคุณแม่คะ...เย็นนี้คุณอาภัทรกับคุณอากมลาจะมาหาคุณพ่อคุณแม่นะคะ"
"เหรอ...เมื่อวานแม่ก็โทรคุยกับคุณกมลาไม่เห็นบอกเลย"
"เมื่อวาน คุณอาคงยังไม่รู้น่ะค่ะว่า ต้องมา"
"มีเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ"
"ไม่บอกค่ะ...ความลับ"
นลินกินข้าวต้มกุ้งอย่างมีความสุข นันทิดา ชลัชมองนลินอย่างงงๆ
ผ่านเวลามา รถนลินจอดอยู่ที่ลานจอดรถตึกภัทรฯ เธอลงจากรถอย่างมีความสุขกำลังจะเดินเข้าตึก แล้วนลินก็ต้องตกใจเมื่อปราณที่ซุ่มอยู่วิ่งออกมาโปะยาสลบจนหมดสติไป ปราณยิ้มร้ายแล้วลากนลินออกไป
ปราณขับรถที่มีนลินนั่งสลบอยู่เบาะข้างออกจากตึก ติณณ์กำลังจะเดินเข้าตึกเห็นนลินหลับอยู่ในรถปราณก็มองอย่างแปลกใจ
"คุณบัว...ทำไมถึงหลับอยู่ในรถคุณปราณ"
ติณณ์ครุ่นคิดแล้วตกใจกดโทรศัพท์หานลิน โทร. ติดแต่นลินไม่รับสาย ติณณ์วางสายอย่างร้อนใจ แล้วกดโทรศัพท์หากษิดิฐพร้อมวิ่งไปขึ้นรถตัวเอง
"กบ"
กษิดิฐเดินออกจากออฟฟิศอย่างร้อนใจ แตงกวาเดินมาพอดี
"แตงกวาจะมาคุยเรื่องงานแต่งของเรา...นี่กบจะไปไหน"
"ติณณ์โทรมาบอกว่า เห็นบัวอยู่ในรถคุณปราณ กบเลยจะไปตามบัว"
"ตามทำไม บัวอาจจะเต็มใจไปกับคุณปราณก็ได้"
"บัวไม่มีทางไว้ใจคนที่เคยฉุดบัวเข้าโรงแรมหรอก"
แตงกวาตกใจ
"คุณปราณเคยฉุดบัว"
"ตั้งแต่ตอนที่กบเพิ่งกลับจากอเมริกา ดีนะที่กบไปช่วยทันบัวเลยรอดมาได้ แต่วันนี้มันฉุดบัวไปอีก มันคงไม่ประมาทให้บัวหลุดมือไปง่ายๆ แบบที่คราวที่แล้วแล้วล่ะ"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างร้อนใจ รู้สึกผิดกับนลินมาก
"แตงกวาไปด้วย"
"ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ อย่าไปเลย"
"คุณพ่อแตงกวามีลูกน้องเต็มเมือง บางทีลูกน้องคุณพ่ออาจจะช่วยให้กบตามหาคุณปราณได้ง่ายขึ้นก็ได้"
กษิดิฐครุ่นคิด
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 11 อวสาน (จบตอน)
ภายในรถ ปราณเอามือลูบแก้มนลินแล้วยิ้มร้าย ติณณ์ขับรถตามมาเห็นรถปราณเลี้ยวไปทางหนึ่ง จะเลี้ยวตามไปแต่มีรถมาขวาง ติณณ์บีบแตรอย่างร้อนใจ รถคันนั้นขับออกไป ติณณ์รีบเลี้ยวไปทางที่ปราณเลี้ยวไป
ติณณ์เลี้ยวรถมาทางที่ปราณเลี้ยวมา แต่ไม่เห็นรถปราณแล้ว ติณณ์มองรอบๆอย่างร้อนใจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"กบ เราตามรถคุณปราณมาถึงถนน... แต่ตอนนี้รถคุณปราณหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้"
"รถคุณปราณหายไปแล้ว แล้วจะรู้ได้ยังไงว่า คุณปราณพาบัวไปไหน" กษิดิฐว่า
"เราจะพยายามหาให้เจอให้ได้"
กษิดิฐวางสายจากติณณ์อย่างร้อนใจ
"แตงกวาจะโทร.ขอให้เพื่อนคุณพ่อที่เป็นตำรวจใช้จีพีเอสตามโทรศัพท์ของบัว...เจอโทรศัพท์บัวเราก็จะเจอตัวบัวด้วย"
แตงกวากดโทรศัพท์ กษิดิฐมองถนนอย่างร้อนใจ
รถปราณจอดหน้าบ้านสวน แล้วอุ้มนลินลงจากรถ มีลูกน้องยืนเฝ้าหน้าบ้าน 2 คน ลูกน้อง 1 รีบเปิดประตูบ้านให้ปราณ
"เฝ้าให้ดี..แล้วห้ามรบกวนฉันเด็ดขาด"
"ครับ"
ปราณอุ้มนลินเข้าบ้าน
ลูกน้อง 1 ปิดประตู แล้วมายืนเฝ้าหน้าบ้านกับลูกน้อง 2
ติณณ์คุยโทรศัพท์กับกษิดิฐแล้วย่องมาหลบหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง
"คุณบัวอยู่ที่บ้านสวนตามที่ตำรวจตามจากสัญญาณโทรศัพท์จริงๆ เราจะเข้าไปช่วยคุณบัวก่อนแค่นี้นะ"
ติณณ์วางสายจากกษิดิฐ มองลูกน้อง 2 คนอย่างครุ่นคิดแล้วมองหาบางอย่าง เห็นมีไม้ท่อนหนึ่งตกอยู่
ติณณ์ถือไม้ย่องมาทางหนึ่งแล้วเอาไม้ตีต้นคอลูกน้อง 1 อย่างแรงจนทรุดไป
"โอ้ย"
ลูกน้อง 2 มองติณณ์อย่างตกใจวิ่งเข้ามาเตะไม้หลุดจากมือติณณ์ แล้วพุ่งเข้ามาชก ติณณ์หลบแล้วชกสวนเข้าหน้าลูกน้อง 2 เต็มๆ ลูกน้อง 1 ลุกขึ้นมาเตะ ติณณ์เซไปตรงที่ท่อนไม้ที่ตกอยู่ ทั้ง 2 คนจะเข้าไปรุม ติณณ์คว้าท่อนไม้ฟาดเสยคางจนลูกน้องทั้ง 2 คนสลบกลางอากาศไปทั้งคู่
ภายในบ้าน นลินยังนอนสลบอยู่บนเตียง ปราณถอดเสื้อ ยิ้มร้ายแล้วเอามือลูบแก้มนลินอย่างแผ่วเบา แล้วหอมแก้มเรื่อยไปถึงคอ จู่ๆ ปราณก็ต้องตกใจเมื่อประตูถูกถีบอย่างแรง
"ใครวะ"
ประตูถูกถีบอีกครั้ง จนเปิดออกติณณ์วิ่งเข้ามา มองนลินที่นอนสลบอยู่บนเตียงอย่างตกใจ
"คุณบัว...อย่าทำอะไรคุณบัวนะ"
ปราณยั่วโมโห
"อารมณ์ผมมาเต็มแล้วไม่ทำไม่ได้จริงๆ ถ้าแกไม่อยากเจ็บตัว แกกลับไปซะ"
ติณณ์มองปราณอย่างโมโห โผเข้าต่อยปราณอย่างแรง ปราณหลบ ต่อยสวนจนติณณ์เซไป
ปราณตามไปซ้ำแต่โดนติณณ์ถีบกระเด็นออกมาซะก่อน ปราณล้มลง ติณณ์วิ่งไปกระชากคอเสื้อปราณมาต่อยไม่ยั้ง
ลูกน้อง 1,2 ที่ยังมีท่าทางมึนๆ วิ่งโซเซเข้ามาช่วยกันจับติณณ์ไว้
ติณณ์มองลูกน้อง 1,2 อย่างตกใจ ปราณลุกพรวดขึ้นแล้วต่อยติณณ์ไม่ยั้ง
"มัดมันไว้"
ติณณ์หน้าตาเขียวช้ำถูกมัดมือนั่งอยู่บนพื้นห้อง ติณณ์มองปราณอย่างเคียดแค้น
"ที่จริงผมก็ไม่อยากจะทำอะไรคุณหรอกนะ เพราะคุณเป็นน้องเมียผม..แต่คุณแส่ไม่เข้าเรื่องเองผมเลยปล่อยคุณไปไม่ได้"
"คุณจะทำอะไร"
"ก็แค่ทำให้คุณจากโลกนี้ไปอย่างสงบ เพราะผมจะปล่อยให้คุณเอาเรื่องผมไปบอกณุกา บอกตำรวจไม่ได้"
ติณณ์มองปราณอย่างไม่กลัว
"แต่ก่อนที่คุณจะตายผมจะให้คุณเห็นอะไรสนุกๆระหว่างผมกับผู้หญิงที่คุณรักซะก่อน..คุณจะได้ตายตาหลับ"
"อย่านะ"
ปราณหัวเราะลั่น แล้วเข้าไปหอมแก้มนลินที่ยังหลับ
"หยุดนะคุณปราณ"
ปราณไม่หยุดยังหอมซุกไซร้นลิน เธอค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น หน้าปราณอยู่ใกล้ เธอตกใจ
"คุณปราณ"
นลินจะลุกขึ้น แต่ปราณจับกดไว้กับเตียงซะก่อน นลินสู้แรงปราณไม่ไหว ลุกไม่ขึ้น
"ช่วยด้วย...ช่วยด้วย"
"ปล่อยคุณบัวเดี๋ยวนี้นะ"
ปราณไม่สนยังปลุกปล้ำนลินอย่างหื่นกระหาย
กษิดิฐถีบประตูวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมแตงกวา
"บัว"
กษิดิฐเข้าไปกระชากปราณมาต่อยอย่างโกรธจัด จนปราณเซไป ปราณแค้นใจวิ่งไปหยิบปืนที่ลิ้นชักหัวเตียงออกมา
"ตายซะเถอะ"
ทุกคนมองเหตุการณ์อย่างตกใจ แตงกวารีบวิ่งเอาตัวไปขวาง
"อย่าทำอะไรกบนะ"
ปราณชะงักมองแตงกวาอย่างตกใจ
"ถ้าจะฆ่ากบก็ฆ่าฉันก่อน แต่ก่อนจะฆ่าฉัน คงนึกออกนะว่า พ่อฉันเป็นใคร ถ้าคุณฆ่าฉันไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนไม่เกิน3 วันคุณได้ตายตามฉันไปแน่"
"คุณบอกผมเองว่าให้แยกคุณบัวจากคุณกบแล้วมาขวางทำไม"
"ฉันไม่คิดว่าคุณจะใช้วิธีชั่วๆ เพราะฉันบอกคุณแล้วว่าไม่ให้ใช้ วิธีรุนแรง"
"วางปืนลงเถอะคุณปราณ...โดนแค่คดีลักพาอนาจาร โทษมันเบากว่าคดีฆ่าคนตายนะ"
"เมียฉันมีเงินเป็นพันล้าน รู้จักผู้ใหญ่ทั่วบ้านทั่วเมือง แค่คดีฆ่าคนตายเมียฉันเคลียร์ได้โว้ย ผมจะจัดการคู่กรณีของผม หลีกไป"
"ไม่"
"งั้นจัดการคนที่คู่กรณีผมห่วงนักห่วงหนาก่อนก็ได้ คุณเคยบอกผมว่า ไอ้กบรักคุณบัว...คุณบัวตายมันคงเจ็บปวดกว่าตัวมันตายหลายเท่า"
ปราณหันปืนไปทางนลิน ทุกคนมองอย่างตกใจ ปราณยิ้มเยาะแล้วกดไกปืน กษิดิฐวิ่งโผเข้าไปเอาตัวบังนลินไว้ กระสุนเข้าที่ไหล่ด้านหลังกษิดิฐ
"โอ้ย"
"กบ" นลินร้องด้วยความตกใจ
ปราณจะยิงซ้ำ แต่ตำรวจวิ่งกรูเข้ามาจ่อปืนไปที่ปราณซะก่อน
"วางอาวุธ"
ปราณมองตำรวจอย่างตกใจ ตำรวจนายหนึ่งวิ่งไปแก้มัดให้ติณณ์ นลินมองเลือดที่ท่วมตัวกษิดิฐอย่างร้อนใจ
"กบ...อย่าตายนะ"
"กบไม่ยอมตายง่ายๆหรอก กบจะมีชีวิตอยู่เพื่อบัว กบรักบัว"
"บัวก็รักกบ"
แตงกวา ติณณ์ ต่างมองกษิดิฐ นลิน กษิดิฐยิ้มให้นลินแล้วสลบไป
"กบ...กบ" นลินน้ำเสียงตกใจมาก
"รีบพากบส่งโรงพยาบาลเร็ว" แตงกวาบอก
ติณณ์รีบวิ่งไปประคองกษิดิฐ บรรยากาศโกลาหล
ปราณมองกษิดิฐแล้วยิ้มสะใจ ตำรวจเข้ามาใส่กุญแจมือ
"กล้าจับกูเหรอ...เมียกูรู้จักนายพวกมึงนะโว้ย"
ตำรวจมองปราณอย่างเซ็งๆ แล้วเข้าไปจับปราณใส่กุญแจมือ
ตำรวจคุมตัวปราณเดินออกมาจากบ้าน อณุกาเพิ่งมาถึง เดินเข้ามามองอย่างเจ็บปวด
"เมียกูมาแล้วพวกมึงเสร็จแน่... คุณณุกา คุณมาช่วยผมแล้ว"
อณุกามองปราณอย่างแค้นใจ ตบหน้าปราณอย่างแรง
"คุณมันชั่ว...คนชั่วอย่างคุณติดคุกก็สมควรแล้ว"
"คุณจะปล่อยให้ผมติดคุกเหรอ"
"ไปทรมานอยู่ในคุก สันดานหื่นจนฆ่าคนได้ของคุณมันจะได้หายไปบ้าง... เอาตัวไปเลยค่ะ"
ตำรวจพาปราณออกไป
"ณุกาผมไม่ได้ตั้งใจ ผมทำตามที่คุณแตงกวาสั่ง...ไม่ใช่ความผิดของผม"
อณุกามองปราณอย่างเจ็บปวด เสียใจน้ำตาไหล
เวลาต่อมา ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นลิน ติณณ์ แตงกวา นั่งรอหน้าห้องผ่าตัดอย่างร้อนใจ
ยศภัทร กมลา ชลัช นันทิดาวิ่งหน้าตื่นเข้ามา นลินเห็นพ่อกับแม่มาก็รีบวิ่งเข้าไปกอด
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"
"บัวไม่เป็นไรค่ะ มีแต่กบ"
"หมอว่าไงบ้าง" กมลาถาม
"กระสุนฝังในต้องผ่าออก เสียเลือดมาก แต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ"ติณณ์บอก
บรรดาพ่อแม่ทั้งหลายถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ถ้าไม่ได้กบช่วยไว้ คนที่ต้องอยู่ในห้องผ่าตัดคงจะเป็นบัว ครอบครัวเราเป็นหนี้บุญคุณกบจริงๆ" นันทิดาบอก
ยศภัทรพูดกับชลัช
"ลูกชายผมตายแทนลูกสาวคุณได้ เชื่อรึยังว่าตากบรักหนูบัวจริงๆ"
ชลัชพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด
"เชื่อแล้วน่า"
แตงกวามองหน้าพ่อแม่ทั้งสี่คนแล้วรู้สึกไม่พอใจที่ไม่โกรธหรือโทษบัวเลย
"แปลกนะคะที่กบเกือบจะตายเพราะบัว แต่ไม่เห็นคุณพ่อคุณแม่จะโกรธเลย"
กมลามองหน้าแตงกวาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
"จะให้พวกเราโกรธใครดีล่ะ โกรธคนที่ยิงกบ หรือโกรธคนที่วางแผนให้เกิดเรื่องนี้"
แตงกวาหน้าเสีย ไม่นึกว่ากมลาจะรู้
"คุณแม่ทราบ"
ผ่านเวลามา กษิดิฐนอนไม่ได้สติให้เลือดให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงคนไข้ แตงกวา นลิน มองอย่างเป็นห่วง
"ถ้าเธอเลิกยุ่งกับกบตามที่ชั้นบอก เรื่องนี้มันคงไม่เกิดขึ้น"
นลินมองแตงกวาอย่างรู้สึกผิด
"ฉันขอโทษ"
"ขอโทษแล้วมันทำให้อะไรดีขึ้นมาได้เหรอ ฉันต้องการให้เธอเลิกยุ่งกับกบมากกว่าคำขอโทษ...บัวถ้าเธอรู้ความรักเธอ คงรู้ว่าการสูญเสียคนรักมันเจ็บปวดมากแค่ไหน"
"แตงกวา...ฉันจะเลิกยุ่งกับกบ ชั้นบอกแล้วไงว่า ชั้นจะไม่แย่งกบไปจากเธอ แต่ชั้นขออยู่ดูแลจนกว่ากบจะหายแล้วชั้นจะไป"
"อย่าทำอะไรที่มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอหน่อยเลย"
"แต่กบช่วยชีวิตฉันไว้นะ ฉันอยากตอบแทนเค้าบ้าง ไม่ใช่ทิ้งเค้าไปโดยไม่สนใจใยดีเลย"
"ไม่จำเป็น แล้วฉันก็ต้องการให้กบตื่นมาเห็นหน้าฉันเท่านั้น ออกไปได้แล้ว"
นลินมองกษิดิฐที่นอนสลบอยู่ด้วยความเป็นห่วง
"ชั้นบอกให้ออกไป ได้ยินมั๊ย"
นลินยืนหน้าห้องอย่างเศร้าสร้อย จะเดินไปแล้วเปลี่ยนใจนั่งพิงกำแพงอยู่หน้าห้อง มองไปที่ประตูห้องอย่างเป็นห่วง ติณณ์เดินเข้ามาหา มองนลินอย่างสงสาร รวมทั้งสงสารตัวเองด้วย
"ทำไมออกมาอยู่ข้างนอกล่ะครับ"
"แตงกวาเฝ้ากบอยู่น่ะค่ะ"
ติณณ์เห็นท่าทางนลินแย่เต็มที
"ไปหาอะไรอุ่นๆ ทานสักแก้วดีกว่านะ ท่าทางคุณเครียดมาก ผมห่วงว่าคุณจะไม่สบายไปซะก่อนที่กบจะฟื้น"
ภายในร้านกาแฟ นลินกับติณณ์นั่งทานเครื่องดื่มอยู่ นลินมองหน้าติณณ์อย่างเกรงใจ
"บัวอยากขอโทษคุณติณณ์ที่บัว...บัว"
ติณณ์มองนลินอย่างเข้าใจ
"ที่คุณไม่รักผม"
"คุณดีกับบัวมาก ดีกับบัวทุกอย่าง บัวขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวังในตัวบัว"
"อย่าคิดมาสิครับ ผมยังเหมือนเดิม เราเป็นเพื่อนกันก็ได้ ผมยินดีที่จะช่วยเหลือ แล้วก็รับฟังคุณทุกเรื่องนะ"
นลินมองติณณ์อย่างรู้สึกขอบคุณ
"ขอบคุณมากนะคะ...ขอบคุณจริงๆ"
ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความรู้สึกดีที่มีให้กัน
นลินเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องกษิดิฐด้วยความเป็นห่วง มองที่ช่องกระจกประตู เห็นกบยังไม่ฟื้น แตงกวานั่งหลับอยู่ที่โซฟา นลินน้ำตาไหลทั้งรักทั้งเป็นห่วง
กษิดิฐนอนนิ่ง มีเสียงนลินดังเข้ามา
"กบ..บัวไม่ได้หนีกบไปไหนนะ บัวจะอยู่ใกล้ๆ กบ บัวจะอยู่ที่นี่ทุกวันจนกว่ากบจะหาย บัวรักกบมาก กบต้องหายเร็วๆ นะ"
ในห้อง กษิดิฐที่ยังหลับไม่ได้สติเพราะพิษไข้
"บัว"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างดีใจ
"กบ..รู้สึกตัวแล้วเหรอ"
กษิดิฐเพ้อเรียกแต่ "บัว"
แตงกวาชะงัก มองกษิดิฐอย่างเสียใจ
"กบได้ยินเสียงบัว...บัวปลอดภัยหรือเปล่า"
แตงกวาเจ็บปวดน้ำตาตลอ
"กบช่วยบัวได้ใช่มั้ย...กบรักบัวได้ยินมั้ย กบรักบัว"
แตงกวาเอื้อมมือไปแตะมือกษิดิฐเหมือนอยากจะปลอบ กษิดิฐดึงมือไปวางที่อก
"บัวอย่าหนีกบไปนะ บัวอยู่กับกบนะ"
กษิดิฐหลับไป แตงกวาน้ำตาไหล เริ่มยอมรับกับตัวเองว่า ทุกอย่างที่พยายามดิ้นรนแย่งชิงมันไม่มีผลอะไรเลย กษิดิฐไม่เคยมีแตงกวาอยู่ในใจเลย
แตงกวานั่งมองกษิดิฐที่นอนหลับอย่างเจ็บปวดครุ่นคิด นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาก็ร้องไห้
นลินนั่งหน้าห้องหัวพิงกำแพงอย่างเศร้าสร้อย แตงกวาเปิดประตูออกมาเห็นนลินนั่งอยู่ก็มองอย่างไม่พอใจ
"ยังอยู่อีกเหรอ"
"ฉันแค่จะอยู่ฟังอาการของกบ"
"งั้นก็เข้าไปอยู่ข้างในจะได้ ไม่ต้องมานั่งเฝ้าหน้าห้องให้ทรมาน"
นลินมองแตงกวาอย่างแปลกใจ
"แตงกวาจะไปไหนล่ะ ฉันรออยู่ข้างนอกนี่ก็ได้ แตงกวาจะได้สบายใจ"
"จะรีบเข้าไปหรือจะให้ฉันเปลี่ยนใจ"
"ขอบใจมากนะแตงกวา"
นลินรีบเข้าห้องกษิดิฐไป แตงกวายอมรับความพ่ายแพ้
เวลากลางคืน ภายในร้านอาหารกึ่งผับ แตงกวานั่งอยู่คนเดียวด้วยความเหงา น้ำตาไหลด้วยความรู้สึกของการเป็นผู้แพ้ สักครู่อณุกาเดินเข้ามาด้วยท่าทางเซ็งกับชีวิตพอกัน อณุกาเดินผ่านแตงกวาไป แล้วย้อนกลับมามองให้แน่ใจ
"แตงกวา"
"พี่ณุกา"
"ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะคะ"
"พี่ณุกาจะให้แตงกวานั่งกับใครล่ะคะ แตงกวาตัวคนเดียว"
"เราสองคนก็คงเหมือนกัน หลอกตัวเองมาตลอด ว่าคนนั้นรักเรา คนนี้รักเรา แต่พอถึงเวลาเอาเข้าจริงๆ ไม่มีใครซักคนที่รักเรา เราต่างหากที่ไปยื้อยุดจะให้เค้ามาเป็นของเรา"
"ความรักมันเป็นเรื่องแปลกนะคะ เรายิ่งวิ่งตาม มันก็ยิ่งวิ่งหนี พยายามจะให้เค้ารักเรายังไง เค้าก็ไม่รักเรา"
แตงกวาน้ำตาไหล
"แตงกวาหมายถึงกบเหรอ"
แตงกวาพยักหน้ารับ
"ค่ะ แตงกวาวางแผนตามกบจนเหนื่อย แตงกวาทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้กบรัก แต่ตอนนี้แตงกวารู้แล้วว่า ไม่ว่าแตงกวาจะทำยังไง แตงกวาก็ไม่เคยได้ความรักจากกบเลย กบรักบัว ทุกลมหายใจเข้าออกของกบคือบัว แตงกวายอมแพ้"
อณุกามองหน้าแตงกวาอย่างไม่อยากเชื่อว่า แตงกวาจะพูดคำว่าแพ้ออกมาจากปาก
"พี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างแตงกวาจะยอมแพ้"
"บางทีถ้าเรามีสติ แล้วก็ยอมรับความจริงบ้าง ไม่เข้าข้างตัวเองอย่างเดียว มันก็ทำให้เรายอมรับอะไรได้มากขึ้นนะคะ"
"จริงค่ะ เราอาจมีอำนาจสั่งให้ทุกคนทำอะไรก็ได้ ใช้เงินซื้อทุกอย่างได้ แต่ใจคน ความรัก ความซื่อสัตย์ เราสั่งไม่ได้ ซื้อไม่ได้จริงๆ"
แตงกวาพยายามทำตัวไม่เศร้า ปลอบใจตัวเองและอณุกา
"แต่แตงกวายังเชื่อนะคะว่า ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แล้วก็เกิดขึ้นได้เสมอ ซักวันเราคงเจอคนที่ใช่ คนที่รักเรา แล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข"
สองคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจความรู้สึกกันดี
"ค่ะ...พี่ขอให้แตงกวาเจอคนๆ นั้นเร็วๆ"
"แตงกวาก็ขอให้พี่ณุกาเจอคนที่รักและจริงใจกับพี่นะคะ แตงกวาอยากเห็นพี่ณุกามีความสุข"
นลินนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงมองกษิดิฐที่หลับอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วง กษิดิฐค่อยรู้ตัวตื่นขึ้น
"กบ"
กษิดิฐลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นหน้านลินก็ยิ้มอย่างดีใจ
"บัว...บัวปลอดภัยรึเปล่า"
นลินมองกษิดิฐอย่างซึ้งใจ
"บัวปลอดภัยดี หมอบอกว่ากบก็ปลอดภัยแล้วนะ แต่ต้องนอนพักให้แผลหายก่อน ยังกลับบ้านไม่ได้"
"กบต้องอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าบัวต้องนอนเฝ้ากบนะ แล้วนี่บัวอยู่คนเดียวเหรอ"
"เมื่อคืนแตงกวาก็มาเฝ้ากบนะ คุณพ่อ คุณแม่ก็มา บัวขอบคุณกบมากนะที่ช่วยชีวิตบัวจนกบต้องเจ็บขนาดนี้"
"กบเจ็บน่ะกบทนได้ แต่ทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนที่กบรักตายไปต่อหน้า"
นลินมองกษิดิฐอย่างซึ้งใจ ทั้งคู่กอดกันอย่างรักสุดหัวใจ
กษิดิฐนั่งบนรถเข็น นลินเข็นกษิดิฐมาในสวนของโรงพยาบาล
"อยู่แต่ในห้องตั้งหลายชั่วโมง ได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าง มันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ"
"ถ้าแค่สูดอากาศแล้วดีขึ้น บัวไม่ต้องอยู่กับกบก็ได้ใช่มั้ย"
กษิดิฐจับมือนลิน
"ไม่ได้นะ...ถ้าบัวไม่อยู่ กบคงสูดอากาศดีไม่ได้ แล้วกบก็ต้องตายแน่ๆ เพราะบัวคือลมหายใจของกบ"
"โห..น้ำเน่าสุดๆ"
"แต่ก็ชอบใช่ม้า"
นลินหัวเราะขำ
ติณณ์ถือช่อดอกไม้เดินเข้ามา เห็นกษิฐ นลินหัวเราะกันอย่างมีความสุขก็ยิ้มมีความสุขไปด้วย
"อ้าว..ติณณ์"
ติณณ์เดินไปหากษิดิฐ
"พี่ณุกาฝากมาเยี่ยมแล้วก็ขอโทษที่คุณปราณทำร้ายนาย"
นลินเข้าไปรับดอกไม้แทน
"ฝากขอบคุณณุกาด้วย"
"คุณณุกาคงเสียใจมาก"
"ร้องไห้เสียใจบ้าง แต่ก็ทำใจได้แล้วล่ะครับ พี่ณุกาตัดสินใจไปเกาหลีกับผม ผมต้องไปดูงานที่นั่น แล้วก็พาพี่ณุกาไปพักผ่อนด้วย เวลาจะช่วยให้พี่ณุกาดีขึ้น"
"อย่าเพิ่งรีบไปนะ รอให้เราออกจากโรงพยาบาลก่อน เราจะขอซื้อบ้านคืนจากนาย"
"เราคงขายให้นายไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะ"
"ก็บ้านหลังนั้นเป็นของคุณบัว ถ้านายจะซื้อ นายก็ต้องไปขอซื้อจากเจ้าของบ้านซิ"
"แต่คุณเป็นคนซื้อบ้านหลังนี้ให้บัวนะคะ"
"ผมไม่เคยคิดจะเอาคืน...แต่ถ้าคุณบัวกับกบเกรงใจก็ถือซะว่า เป็นของขวัญแต่งงานที่ผมมอบให้ละกันครับ"
กษิดิฐ นลินมองติณณ์อย่างขอบคุณ
"มันจะดีเหรอ ชั้นคงไม่กล้ารับหรอก"
แตงกวาเดินเข้ามา
"ได้ยินแว่วๆ ว่ากำลังคุยกันเรื่องบ้านกบ คุณติณณ์ยกบ้านหลังนั้นให้เป็นของขวัญแต่งงานของกบกับบัวไม่ได้หรอกนะคะ กบเอาแตงกวาไปไว้ที่ไหน"
นลินเดินมาหาแตงกวา
"แตงกวาฟังชั้นก่อนนะคะ ชั้นจะไม่แต่งงานกับกบ ชั้นจะไม่แย่งกบมาจากเธอ"
"ไม่ได้ แต่สิ่งที่จะทำให้ฉันเปลี่ยนใจไม่แต่งงานกับกบได้คือบัว"
ทุกคนมองแตงกวาอย่างแปลกใจ
แตงกวายื่นซองให้นลิน
"ถ้าเธอยอมทำตามเงื่อนไขทุกข้อที่ฉันเขียนไว้ในนี้ ฉันจะยอมให้กบแต่งงานกับเธอ"
นลินรับซองนั้นมาเปิดอ่าน
"มีกี่ข้อน่ะบัว" กษิดิฐถาม
"ร้อยข้อ"
"ร้อยข้อ...เงื่อนไขเป็นร้อยข้อ ใครจะทำตามได้หมด"
"คุณต้องทำอะไรบ้างครับ" ติณณ์ถาม
"ข้อ1...รักและดูแลกบให้ดีอย่างที่ฉันทำ
ข้อ 2. รักและดูแลกบให้ดีอย่างที่ฉันทำ
ข้อ 3.รักและดูแลกบให้ดีอย่างที่ฉันทำ"
กษิดิฐยื่นหน้าไปดูในกระดาษ
"เขียนแบบนี้ทุกข้อเลย"
"เป็นสิ่งเดียวที่แตงกวาต้องการจากบัว"
ทุกคนมองแตงกวาอย่างขอบคุณ
"กบดีใจนะที่แตงกวาเข้าใจกบกับบัว"
"คนที่ทำให้แตงกวาเข้าใจอยู่โน่นค่ะ" แตงกวาพูดพลางชี้ไปที่ติณณ์
ติณณ์มองแตงกวาอย่างแปลกใจ
"คำพูดของคุณทำให้ฉันรู้ว่า ที่ผ่านมาฉันเห็นแก่ตัวมากที่เห็นแต่ความสุขของตัวเอง ไม่เคยคิดถึงความสุขของกบ...ขอบคุณมากนะคะที่ทำให้ฉันรู้จักว่า ความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน ทำให้มีความสุขมากแค่ไหน"
"ผมดีใจนะที่คุณทำใจได้"
"จำไว้นะบัว ถ้าเธอทำให้กบไม่มีความสุข ฉันจะมาเอากบคืน"
"คงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ เพราะชั้นจะรักและดูแลกบอย่างดีที่สุด ไม่ใช่เพราะคุณสั่งนะคะ แต่เพราะกบคือหัวใจของชั้นค่ะ"
ทุกคนต่างยิ้มอย่างมีความสุข
ภายในร้านกาแฟของโรงพยาบาล แตงกวานั่งดื่มกาแฟน้ำตาไหลอย่างเสียใจ ติณณ์ยื่นทิชชู่ให้
เธอรับกระดาษมาเช็ดน้ำตา
"คนที่ต้องเสียสละมักจะเป็นคนที่ต้องเสียน้ำตาด้วยเสมอ แต่มันก็ไม่ได้เป็นน้ำตาของความเสียใจอย่างเดียวใช่มั้ยครับ มันเป็นน้ำตาของความภูมิใจด้วย"
"ถ้าเลือกได้ ฉันก็อยากให้มันเป็นน้ำตาของความภูมิใจอย่างเดียวมากกว่า"
"ไม่มีใครเลือกทุกอย่างในชีวิตได้หรอกครับ...ผมจะพาพี่ณุกาไปพักผ่อนที่เกาหลี ถ้าคุณไม่รังเกียจร่วมทริปไปกับเราก็ได้นะครับ"
"คุณกำลังทำให้ฉันคิดว่า คุณผิดหวังจากยัยบัวแล้วกำลังจะมาจีบฉัน"
ติณณ์ยิ้มขำ
"เราคงไม่ใช่ผู้แพ้ในละครที่ผิดหวังจากพระเอกนางเอกแล้วมาล้มใส่กันเองหรอกครับ...ที่ผมชวนเพราะอยากให้คุณได้ไปเที่ยวจะได้สบายใจขึ้นบ้าง"
"น่าสนใจ"
"ผมจองเลยนะครับ"
ติณณ์หยิบมือถือขึ้นมากดโทร. แตงกวามองอย่างชื่นชม ยิ้มมีความสุขขึ้น
ยามสายของวันใหม่ ยศภัทร กมลา นันทดา ชลัชนั่งกินผลไม้กันอยู่หน้าบ้าน มองคู่หนุ่มสาวที่เดินอยู่ริมรั้วอย่างมีความสุข
"ต่อไปนี้เราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันอย่างที่คุณแม่ต้องการแล้วนะ"ยศภัทรบอก"คุณแม่นี่แม่นกว่าซินแสอีกนะคะ ดูออกตั้งแต่สองคนนี้ยังเด็กๆ ว่า โตขึ้นมาจะเป็นเนื้อคู่กัน" กมลาบอก
"ฉันดีใจมากเลยนะคะที่กบกับบัวหาหัวใจของตัวเองเจอ ลูกจะได้มีความสุขซักที" นันทิดาบอก
"ผมเชื่อในพลังของความรักนะ คนเราถ้ารักกันจริงไม่มีอะไรมาทำลายได้" ชลัชบอก
พ่อแม่ยิ้มอย่างมีความสุข
กษิดิฐ นลิน เดินจูงมือมาหยุดที่ต้นรัก
"มองต้นรักต้นนี้ทีไร บัวคิดถึงคุณย่าทุกทีเลย"
"คุณย่ามีบ้านตั้งหลายหลัง แล้วทุกหลังก็จะปลูกต้นไม้เหมือนๆกัน มีบ้านนี้หลังเดียวที่แปลกกว่าบ้านอื่น ตรงที่คุณย่าปลูกต้นรักไว้ที่ริมรั้วนี่แหละ"
"คุณย่าอาจจะปลูกไว้ให้เราก็ได้"
"ปลูกไว้ให้เรา"
"คุณย่ามองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเรารักกัน เลยปลูกต้นรักนี้ไว้ให้เรามองทุกวัน จะได้รู้ว่าความรักของเราไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล แต่อยู่ใกล้ๆนี่เอง"
กษิดิฐแหงนมองแล้วพูดกับท้องฟ้า
"คุณย่าครับ...กบกับบัวรู้ในสิ่งที่คุณย่าอยากบอกเราแล้วนะครับ"
"แล้วตอนนี้เราก็แต่งงานกันแล้วด้วยค่ะ"
กษิดิฐจับมือนลิน
"แต่งครั้งที่3 แต่คราวนี้เราแต่งกันด้วยหัวใจและความรัก"
"ทั้งกบและบัว รู้ใจตัวเองแล้วค่ะ ว่า เรารักกัน"
"และจะไม่ยอมให้อะไรมาพรากเราจากกันอีกแล้วครับ"
กษิดิฐ นลินหัวเราะขำ เขาดึงเธอมากอด มองบ้านต้นรักอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
