ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 10
กษิดิฐนั่งพักอยู่ที่มุมแต่งตัว แตงกวาสบายอารมณ์นั่งอยู่ด้วย กษิดิฐดูเป็นห่วงนลินจะเดินไปดู
"กบจะไปไหน"
"ไปดูบัว...ไม่รู้โดนดุจนต่อมน้ำตาแตกไปแล้วรึยัง"
กษิดิฐจะเดินไป แตงกวาจับแขนไว้
"ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวยัยบัวก็มา"
กษิดิฐมองอย่างแปลกใจ นลินเดินมาพอดี
"บัว...คุณกัญญาว่าไงบ้าง"
นลินไม่สนใจ กษิดิฐเดินพุ่งไปหาแตงกวา
"เธอเอายาแก้ไอที่ฉันต้องเอาเข้าฉากไปไว้ที่ไหน"
แตงกวายิ้มเยาะสะใจไม่ตอบ แล้วเดินไปนั่ง นลินมองอย่างโมโห
"ไม่ปฏิเสธ แปลว่าเธอเอาไปจริงๆ เอาของมาคืนฉันเดี๋ยวนี้นะ แตงกวา"
แตงกวาไม่สนใจหยิบมือถือมาเล่นเกม นลินโกรธมาก
"บอกว่าให้เอาของฉันคืนมา"
"งานนี้สำคัญกับบัวมาก อย่าแกล้งบัวเลย" กษิดิฐบอก
"ถ้าอยากให้แตงกวาบอกว่ายาแก้ไอนั่นอยู่ที่ไหน..กบต้องสาบานก่อนว่า กลับไปจะแต่งงานกับแตงกวาภายใน 2 เดือน"
กษิดิฐ นลิน ต่างตกใจ
"ใช้วิธีสกปรกบังคับให้กบแต่งงานด้วย เธอจะมีความสุขกับชีวิตคู่ได้ยังไง แตงกวา"
"แค่มีกบฉันก็มีความสุขแล้ว ว่าไงกบจะสาบานมั้ย"
"คำสาบานมันแรงนะแตงกวา" กษิดิฐบอก
"ไม่อยากช่วยบัวก็ตามใจ"
กษิดิฐเลิกลังเล
"ข้าพเจ้านายกษิดิฐ เกียรติโยธาขอสาบานว่าจะแต่งงานกับนางสาวโยสิตา บุรณชัยภายใน 2 เดือน ถ้าข้าพเจ้าไม่ทำตามคำสาบานขอให้ข้าพเจ้าตายภายใน 3 วัน 7 วัน"
นลินมองกษิดิฐอย่างตกใจ
แตงกวายิ้มสะใจ
"ของอยู่ในรถฉัน เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้"
แตงวาเดินออกไป
"กบหนีมาจากอเมริกาเพราะไม่อยากแต่งงานกับแตงกวา แล้วกบไปสาบานอย่างนั้นทำไม"
"บัวเสียงานไม่ได้...แต่กบแต่งงานกับแตงกวาแล้วหย่าได้"
"แก้ปัญหาตื้นๆอีกแล้ว แตงกวาไม่ยอมหย่ากับกบง่ายๆหรอก"
"ก็ไว้ค่อยแก้ปัญหากันใหม่ เอาเรื่องบัวให้รอดไปก่อน มันสำคัญกับบัวที่สุดไม่ใช่เหรอ"
นลินมองกษิดิฐอย่างซึ้งใจ
กัญญาหยิบขวดยาแบบใหม่ขึ้นมามองอย่างพอใจ
"นี่แหละ ขวดยาที่ฉันเอามาเข้าฉาก"
"เอาไปไว้ที่ไหนมา ทำไมถึงหยิบอีกกล่องมาเข้าฉากได้" อณุกาถาม
"เอาไว้ที่ ที่ รถตู้ที่บัวนั่งมา แล้วในรถก็มีกล่องยาที่เป็นขวดแบบเก่าที่บัวซื้อมาให้กบซ้อมบทที่บ้านอยู่ด้วย บัวเลยหยิบมาผิดน่ะค่ะ"
"แต่ผมจำได้ว่า ผมช่วยคุณบัวยกกล่องยานี่ไปไว้รวมกับของเข้าฉาก..แล้วคุณบัวเอาไปไว้ในรถตอนไหนเหรอครับ" สารัชถาม
นลินอึกอัก
"เอ้อ...เอ้อ ตอนที่คุณกำลังช่วยทีมงานเซตฉากน่ะค่ะ ฉันเห็นคุณกำลังยุ่ง เลยยกไปเอง"
ทีมงานเดินนำกษิดิฐ แตงกวามาที่หน้าเซต
"นายแบบพร้อมครับ"
"ถ่ายเลยดีมั้ยครับ เดี๋ยวเกิดนายแบบเล่นไม่ได้แล้วต้องถ่ายหลายเทก จะไม่มีเวลาทำงานกัน"
กษิดิฐมองปราณอย่างไม่พอใจ
"พูดแบบนี้คงไม่เคยเจอนายแบบที่เล่นเทกเดียวผ่านใช่มั้ย..เดี๋ยวผมจะทำให้ดูว่า นายแบบแบบนั้นเป็นยังไง"
ปราณยิ้มเยาะ กัญญา อณุกา สารัชคิดว่าสองคนนี้แซวกันเล่นก็ยิ้มขำ นลิน แตงกวามองปราณอย่างไม่พอใจ
กษิดิฐยืนในฉากดื่มยาแก้ไอที่อยู่ในแก้วอย่างเท่ๆ
"กินปุ๊บหายปั๊บ...ของเค้าดีจริงๆ"
ผู้กำกับสั่ง "คัท"
"ผ่านแล้วใช่มั้ยครับ" กษิดิฐถาม
"อารมณ์มันยังไม่ค่อยได้ ขออีกทีนะครับ"
"บอกว่าจะเล่นเทคเดียวผ่าน นี่มันเทคที่ 44 แล้วนะไม่เหนื่อยบ้างรึไง คุณกบฮะๆๆ" ปราณน้ำเสียงเย้ยหยันเยาะ"ดีนะ ไอ้ที่คุณกินน่ะเป็นน้ำหวานที่ทำสีให้เหมือนยา...ถ้าคุณกินยาจริงเยอะขนาดนี้ คุณคงหลับเพราะกินยาเกินขนาดไปแล้ว" สารัชบอก
ปราณ สารัชหัวเราะเยาะกษิดิฐลั่นกอง กัญญา อณุกา ยิ้มขำ กษิดิฐมองปราณและสารัชอย่างไม่พอใจ นลินกับแตงกวา มองอย่างสงสาร
ผ่านเวลามา เจน จันทร์นั่งหน้าเครียดอยู่ในบ้าน ปภพเดินเข้ามาอย่างร้อนใจแล้วยกมือไหว้จันทร์
"โทร.ตามให้พี่มาหาด่วน มีเรื่องอะไรเหรอเจน"
"เจนท้องค่ะ"
"ท้อง! เราเพิ่ง เอ้อ...คบกันยังไม่ถึงเดือนเลยนะ"
"หมอบอกว่า นังเจนท้องสองอาทิตย์กว่า คิดว่าน่าจะติดตั้งแต่คุณได้เสียกับมันวันแรก"
ปภพหน้าเจื่อน
"พี่ต้องหย่ากับพี่ริน แล้วมาแต่งงานกับเจนนะคะ"
"พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้"
"แต่ในท้องนังเจนนี่ก็ลูกคุณนะ คุณจะปล่อยให้ลูกคุณไม่มีพ่อรึไง"
"ผมจะดูแลเจนทุกอย่าง แต่ผมหย่ากับรินไม่ได้จริงๆครับ"
"แต่ท้องนังเจนมันป่องขึ้นทุกวัน แล้วถ้านังเจนไม่ได้แต่งงาน คนก็ต้องนินทาว่ามันท้องไม่มีพ่อ ชื่อเสียงที่ฉันกับมันทำความดีมาทั้งชีวิตก็ต้องพังพินาศหมดน่ะสิ"
"ผมขอโทษนะครับ แต่ผมทำได้ดีที่สุดคือ เลี้ยงดูเจนกับลูก ถ้ามากกว่านั้นผมทำไม่ได้ครับ"
เจนมองปภพแค้นใจ
"ไม่เป็นไรค่ะ...เจนอยู่อย่างนี้ก็ได้"
"แกว่าไงนะ"
"เจนเข้าใจพี่ภพจ้ะแม่ แค่พี่ภพรับผิดชอบเจนกับลูกเจนก็ดีใจแล้ว"
"แล้วคำนินทาของชาวบ้านล่ะ"
"เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นจะได้ ไม่มีใครนินทาเราได้ พี่ภพช่วยหาบ้านใหม่ให้เจนกับแม่ได้มั้ยคะ"
"ได้ครับ"
จันทร์มองเจนอย่างไม่เข้าใจ ปภพมองเจนอย่างโล่งใจที่ตกลงกันง่าย เจนยิ้มมีแผน
กษิดิฐเปลี่ยนชุดแล้ว แตงกวาเดินมาที่รถ กษิดิฐลอบมองแตงกวาหน้าเครียด
"ถึงจะหลายเทกแต่ก็ถือว่ากบสอบผ่านนะคะ สำหรับการเป็นนายแบบครั้งแรก"
"เรากลับบ้านกันเลยนะแตงกวา กบเหนื่อย"
"ไม่ได้ค่ะ แวะทานข้าวกันก่อนแล้วแตงกวาค่อยไปส่ง"
กษิดิฐมองแตงกวาอย่างเซ็งๆ
"แล้วกลับถึงบ้าน กบบอกคุณพ่อคุณแม่กบด้วยนะคะว่า ให้ไปสู่ขอแตงกวา อาทิตย์นี้คุณพ่อว่างวันเสาร์วันเดียว แตงกวาจะนัดคุณพ่อให้นะคะ"
"อือ"
แตงกวายิ้มมีความสุข
ค่ำวันเดียวกัน นลินหอบงานเดินเข้ามาในออฟฟิศ ติณณ์ที่นั่งรออยู่ รีบลุกไปช่วยถือของ
"งานวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ"
"มีปัญหานิดหน่อย แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ"
"คุณทำได้ดีทุกงานอยู่แล้วครับ"
นลินยิ้มมีความสุข
"ขอบคุณค่ะ"
"งานคุณกัญญาก็เรียบร้อยแล้ว คุณสะดวกให้ผมพาพี่ณุกาไปพบคุณพ่อคุณแม่คุณรึยังครับ"
"สะดวกแล้วค่ะ"
ติณณ์ยิ้มดีใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย บ้านกษิดิฐ นันทิดาพูดอย่างร้อนใจ
"เมื่อกี๊บัวโทรมาบอกว่า เสาร์นี้คุณณุกาจะมาสู่ขอบัวให้คุณติณณ์ พวกเราจะทำยังไงกันดีคะ"
"บอกบัวไปเลยเถอะว่า บัวรักกบไม่ได้รักติณณ์" ยศภัทรว่า
"ของอย่างนี้ถ้าบอกแล้วเชื่อกันง่ายๆ ฉันก็คงไม่รอเวลาให้หนูบัวเรียนรู้ใจตัวเอง จนคุณติณณ์จะส่งผู้ใหญ่มาสู่ขออย่างนี้หรอกค่ะ" กมลาบอก
"แล้วจะปล่อยให้บัวแต่งงานกับติณณ์รึไง"
นันทิดา กมลาครุ่นคิดสีหน้าเครียด กษิดิฐหน้าเครียดเปิดประตูเข้ามา
"กบ...ถ่ายโฆษณาเป็นยังไงบ้างลูก"
"สนุกดีครับ"
"หน้าตาบอกบุญไม่รับอย่างนี้น่ะเหรอสนุก" ยศภัทรบอก
"ถ่ายโฆษณาสนุกจริงๆครับ แต่ที่เครียดเพราะกบต้องแต่งงานกับแตงกวา"
ทุกคนมองกษิดิฐอย่างตกใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย กมลาพูดอย่างโมโห
"น่าจะโทร.ปรึกษาแม่ก่อน เผื่อจะมีทางอื่นที่ช่วยบัวได้ โดยที่กบไม่ต้องไปสาบานบ้าๆอย่างนั้น"
"คุณณุกาเพิ่งให้บัวกลับไปทำงาน ถ้างานมีปัญหา กบกลัวว่าบัวจะโดนไล่ออกอีก กบเลยต้องยอมสาบานน่ะครับ"
"ขอบใจมากนะกบ ที่รักลูกสาวอาแล้วก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยบัวอย่างนี้"
"กบอยากให้บัวมีความสุขครับ...กบขอไปนอนก่อนนะครับ กบปวดหัว"
กษิดิฐเดินออกไป ทุกคนมองตามอย่างหนักใจ
"บัวก็กำลังจะแต่งงานกับติณณ์ กบก็ต้องแต่งงานกับแตงกวา ผมชักจะไม่เชื่อที่คุณแม่พูดแล้ว ว่าเด็กสองคนนี้เกิดมาคู่กัน"
กมลาคิดๆ
"แต่ฉันยังเชื่ออยู่ แล้วก็ยังพอจะมีทางที่จะทำให้บัวรู้ใจตัวเองก่อนแต่งกับคุณติณณ์ แล้วก็ยืดเวลาการแต่งงานของกบไม่ต้องแต่งกับแตงกวาภายใน 2 เดือนตามที่สาบาน"
ยศภัทร นันทิดามองกมลาอย่างสงสัย
วันใหม่ อณุกา ปราณ ติณณ์ นันทิดา ชลัช นลิน นั่งอยู่ที่โซฟา
"ขอบพระคุณมากนะคะ ที่ไว้ใจให้ติณณ์ดูแลนลิน"
"ขอบคุณคุณด้วยที่เข้าใจ แล้วก็ไม่ขัดขวางที่น้องชายคุณจะรับผิดชอบลูกสาวผม" ชลัชบอก
"คุณจะเรียกสินสอดสักเท่าไหร่คะ"
"แล้วแต่ทางคุณจะจัดมา"
"ก็ต้องอย่างนั้นละครับ แต่งงานเพื่อรักษาชื่อเสียง ถ้ายังจะเรียกสินสอดแพงๆอีก มันก็ไม่สมควร"
ทุกคนมองปราณอย่างไม่พอใจ อณุกาลอบมองชลัชแล้วยิ้มร้าย
ติณณ์พูดกับปราณอย่างไม่พอใจ
"ผมไม่ได้แต่งเพื่อรักษาชื่อเสียงคุณบัวอย่างเดียว แต่แต่งเพราะรักคุณบัวด้วย... เรื่องสินสอด เดี๋ยวผมจะจัดมาให้สมฐานะจะไม่ให้คุณบัวคุณอาต้องอายใครเลยครับ" ติณณ์บอก
นลินมองติณณ์อย่างซึ้งใจ
"ขอบคุณนะคะ"
"ส่วนฤกษ์แต่งเดี๋ยวอาจะไปเป็นคนไปหาให้เองนะจ๊ะ" นันทิดาบอก
"ครับ"
ติณณ์ ชลัช มองนลินยิ้มมีความสุข นันทิดามองลูกสาวอย่างหนักใจ อณุกา ปราณ มองหน้ากันอย่างเซ็งๆ ที่ชลัชไม่โกรธปราณแล้วยกเลิกการสู่ขอ
บริเวณโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง กษิดิฐยกมือไหว้อภิชาติ
"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้แตงกวาเสียใจมาตลอด"
"ที่ผ่านมาฉันยกโทษให้ แต่ถ้าต่อจากนี้ไปทำให้แตงกวาเสียใจอีก ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้แกอยู่เมืองไทยไม่ได้อีกเลย"
"ไม่ต้องกลัวนะกบ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ พ่อก็จะทำทุกอย่างให้กบอยู่เมืองไทยได้อย่างมีความสุข เพราะไม่ใช่แต่นักธุรกิจใหญ่หรอกนะที่จะรู้จักคนใหญ่คนโต ตระกูลผู้ดีอย่างเราก็รู้จักเหมือนกัน" ยศภัทรบอก
อภิชาติมองยศภัทรอย่างไม่พอใจ
"เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วละค่ะคุณพ่อ เพราะต่อไปนี้กบจะทำให้แตงกวามีแต่ความสุข จะไม่ทำให้แตงกวาเสียใจอีกแล้ว ใช่มั้ยคะกบ"
กษิดิฐหนักใจ
"กบจะพยายาม"
กมลามองแตงกวาอย่างไม่พอใจเพราะไม่อยากได้เป็นสะใภ้
"พิธีสู่ขอก็เรียบร้อยแล้ว เอาเป็นว่า เดี๋ยวฉันจะเป็นคนหาฤกษ์แต่งให้เองนะคะ กลับกันเถอะ"
กมลาบอกยศภัทรและกษิดิฐ
"เดี๋ยวค่ะคุณแม่ พวกเรายังไม่ได้ทานข้าวด้วยกันเลยนะคะ"
กมลาประชด
"ฉันต้องรีบไปหาฤกษ์แต่งน่ะ... แตงกวาจะได้แต่งงานกับตากบภายใน 2 เดือนตามที่บังคับให้ตากบสาบานไงล่ะ"
แตงกวาไม่พอใจ
"งั้นคุณพ่อคุณแม่กลับไปก่อนนะคะ เพราะเดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว กบต้องไปทำธุระกับแตงกวาต่อ"
"ถ้ากบกลับไปกับแม่ แตงกวาก็ต้องตามไปรับกบออกมาอยู่ดี กบอยู่ทานข้าวแล้วไปทำธุระกับแตงกวาให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับบ้านดีกว่าครับ" กษิดิฐบอก
"ตามใจ ลาเลยนะคะ"
กมลาเดินออกไปอย่างโมโห ยศภัทรมองอภิชาติอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไป อภิชาติมองตามอย่างหงุดหงิด
กษิดิฐมองแตงกวาที่ยิ้มมีความสุขอย่างหนักใจ
ภายในบ้าน เจนอาเจียนอย่างหนัก จันทร์ดูแลลูบหลังอย่างเป็นห่วง
"ทำไมมันทรมานอย่างนี้เนี่ย"
"รู้ซึ้งแล้วใช่มั้ยว่า กว่าที่ฉันจะอุ้มท้องแกคลอดแก เลี้ยงแกให้โตมาป่านนี้ ทั้งที่พ่อแกทิ้งฉันไปตั้งแต่ฉันท้องแค่เดือนเดียวมันต้องทรมานแล้วก็ลำบากแค่ไหน"
"ฉันน่ะสำนึกมาตลอดที่แม่ไม่ทำแท้งแล้วก็ทนอุ้มท้องฉันมา ไม่งั้นฉันคงไม่รักแม่ หาเงินให้แม่ใช้อย่างนี้หรอก"
"แกได้ผัวรวยก็เพราะว่าแกเป็นคนกตัญญูนี่แหละ...แต่ฉันสงสัยอยู่อย่างทำไมแกยอมคุณปภพง่ายๆ แกจะยอมอายคนอุ้มท้องไม่มีพ่อจริงๆ เหรอ"
"คนอย่างฉันไม่ยอมอยู่ในฐานะเมียน้อยหรอก ฉันจะทำให้พี่ภพหย่ากับเมียแล้วก็มาแต่งกับฉันให้ได้"
เจนยิ้มร้าย จันทร์มองอย่างสงสัย
ในเวลาต่อมา ประตูคอนโดฯ ติณณ์ถูกเปิดออก เขาเดินนำนลินเข้ามา
"เชิญครับ..ถ้าคุณชินกับการอยู่บ้านมากกว่าคอนโด ผมจะหาซื้อบ้านใหม่เพื่อเป็นเรือนหอของเราครับ"
"ที่นี่ก็กว้างขวางดี บัวอยู่ได้ค่ะ"
"แต่ผมว่าผมควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการต้อนรับคุณ ... ซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่ วันนี้เราว่างตรงกันทั้งคู่ไปดูกันเลยมั้ยครับ"
ในเวลาต่อมา ทั้งคู่เดินเข้ามามุมที่นอน ติณณ์ใช้มือกดทดสอบที่นอนอย่างสุภาพ นลินนึกถึงกษิดิฐทันที
กษิดิฐดึงนลินเข้ามาถึงมุมที่ขายที่นอนวิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงอย่างร่าเริง
"วู้"
นลินมองกษิดิฐอย่างตกใจ แล้วหันมองรอบๆ เห็นคนอื่นมองกษิดิฐอย่างตกใจเช่นกัน นลินรีบเข้าไปดึงกษิดิฐ
"ลุก...ไปนอนของเค้าทำไม"
"อ้าว...จะซื้อที่นอนก็ต้องลองนอน ไม่งั้นจะรู้เหรอว่านอนสบายรึเปล่า"
นลินมองติณณ์อย่างชื่นชม
"สุภาพ รักษามารยาททางสังคม ผิดกับกบลิบลับเลย"
"ดูแล้วน่าจะนอนสบายดีนะครับ แต่เพื่อความแน่ใจ คุณบัวช่วยดูอีกทีดีกว่าว่าเป็นยังไง"
"บัวเคยมาลองนอนดูแล้ว นอนสบายค่ะ"
"เคยลองนอน"
"เอ้อ...บังเอิญได้ลองนอนน่ะค่ะ"
"ครับ...ถ้าคุณบัวว่านอนสบาย งั้นผมซื้อเลยนะครับ"
"ค่ะ"
ทั้งคู่ยิ้มอย่างมีความสุข
ผ่านเวลามา นลิน ติณณ์ เดินมาถึงมุมโต๊ะอาหาร
"คุณบัวชอบชุดไหนครับ"
"ชุดนี้ค่ะ"
"งั้นเอาชุดนี้เลยครับ"
"เดี๋ยวค่ะ...คุณติณณ์ชอบรึเปล่าคะ"
ติณณ์ชี้ไปที่ชุดเดียวกับที่กษิดิฐเคยซื้อ
"ผมชอบชุดนั้นครับ แต่ผมซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่เพื่อต้อนรับคุณ ผมก็ต้องตามใจคุณสิครับ ผมไปบอกพนักงานก่อนนะครับว่าจะซื้อชุดนี้"
นลินพยักหน้ามองติณณ์ยิ้มความสุข นลินมองโต๊ะอาหาร พลางนึกถึงอดีต
"บัวชอบชุดนี้"
"แต่กบชอบชุดนี้"
"ชุดนั้นมันดูแข็งไป ชุดนี้ดีไซน์ดูอ่อนโยน น่านั่งกว่าตั้งเยอะ"
"แต่กบชอบชุดนี้ กบจะเอาชุดนี้"
"ให้บัวมาช่วยเลือกแล้วทำไมกบไม่เชื่อบัวเลย"
"ให้ช่วยเลือก แต่กบไม่ได้บอกว่าจะเอาตามที่บัวเลือกนี่"
นลินครุ่นคิดแปลกใจตัวเอง
"มากับคุณติณณ์ทำไมคิดถึงกบอยู่ได้"
ในเวลาเดียวกัน แตงกวา กษิดิฐนั่งในร้านเวดดิ้งสุดหรู แตงกวาเปิดหนังสือเลือกชุดเจ้าสาว
"แบบนี้สวยมั้ยคะกบ"
"เอาตามที่แตงกวาชอบเลย"
"แล้วกบละคะ อยากใส่แบบไหน"
"กบเลือกไม่เป็นหรอก แตงกวาเลือกให้กบด้วยแล้วกัน"
"ยังไม่ทันแต่ง ก็ยอมให้จัดการทุกอย่างในชีวิตแล้ว กบนี่น่ารักจริงๆ"
กษิดิฐมองแตงกวาถอนหายใจอย่างหนักใจ แล้วนึกถึงนลิน
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 10 (ต่อ)
กษิดิฐมองแตงกวาถอนหายใจอย่างหนักใจ แล้วนึกถึงนลิน
"เจ้าสาว กบอยู่ไหนเนี่ย"
ดารินทร์ มัญจามองหน้ากันยิ้มๆ แล้วเบี่ยงตัวหลบออก เปิดเห็นนลินในชุดเจ้าสาวซึ่งสวยมาก กษิดิฐเผลอมองนลินด้วยสายตาชื่นชม
กษิดิฐถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
ในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ซินแสท่าทางน่าเชื่อถือกำลังคำนวณฤกษ์ยามให้นันทิดา กมลาที่นั่งรอฤกษ์ด้วยใจระทึก
ซินแสยื่นกระดาษให้นันทิดา
"นี่ฤกษ์แต่งของลูกสาวคุณ"
แล้วยื่นกระดาษอีกแผ่นให้กมลา
"ส่วนนี่ฤกษ์แต่งของลูกชายคุณ"
นันทิดา กมลามองกระดาษในมืออย่างตกใจ
"วันที่ 31 เดือนหน้า"
"วันเดียวกับของกบเลย...ซินแสคะ มันเร็วไปนะค่ะ มีฤกษ์อื่นอีกมั้ยคะสักปีหน้า หรืออีก 3 ปีก็ได้ค่ะ"
"ไม่มี...เด็กสองคนนี้ ถ้าไม่แต่งกันภายในฤกษ์ที่ให้ไปดวงชะตา ท่านว่าจะโชคร้ายไปตลอดชีวิต"
นันทิดา กมลามองหน้ากันอย่างหนักใจ
"เอายังไงดีคะคุณกมลา"
"กะว่าจะหาฤกษ์ที่ต้องแต่งช้าๆ เพื่อถ่วงเวลาให้บัวรู้ใจตัวเองซะหน่อย แต่ถ้าไม่ให้แต่ง แล้วกบกับบัวต้องโชคร้ายไปตลอดชีวิต เราก็คงฝืนโชคชะตาไม่ได้แล้วละค่ะ" กมลาบอก
"แสดงว่ากบกับบัวไม่ได้เกิดมาคู่กันอย่างที่คุณป้ายอแสงบอกไว้"
กมลาพยักหน้าเศร้าๆ
ทาวน์เฮ้าส์หลังใหม่ ประตูใหม่เอี่ยมถูกเปิดออก ภายในบ้านมีเฟอร์นิเจอร์ใหม่เพียบพร้อม ปภพเดินนำเจน จันทร์ เข้ามา
"บ้านใหม่ของเจนกับคุณน้าครับ"
"เช่าหรือซื้อเนี่ย" จันทร์ถาม
เจนมองจันทร์อย่างตำหนิ จันทร์ได้สติรีบเปลี่ยนท่าที
"เอ้อ..คือ ฉันถามเพราะเป็นห่วงค่าใช้จ่ายของคุณ ไหนจะค่าเลี้ยงดูนังเจนกับลูกที่กำลังจะเกิด ไหนจะค่าใช้จ่ายส่วนตัว ถ้าต้องมาเสียค่าเช่าเดือนนึงหลายๆ พันฉันกลัวว่าคุณจะลำบากน่ะ"
"ผมไม่ลำบากหรอกครับ แล้วบ้านหลังนี้ผมก็ไม่ได้เช่า ผมซื้อเป็นของขวัญให้เจนกับลูก"
"ซื้อให้เจนกับลูก"
เจนมองปภพอย่างซึ้งใจ แล้วขยิบตาให้จันทร์ สองแม่ลูกนั่งลงพนมมืออย่างรู้งาน ปภพตกใจ
"จะทำอะไรครับ"
"กราบขอบคุณคุณที่ซื้อบ้านให้ลูกกับหลานฉันน่ะค่ะ"
จันทร์จะกราบ ปภพรีบจับจันทร์ เจน ให้ลุกขึ้น
"เจนเป็นเมียผม ลูกในท้องเจนก็เป็นลูกผม เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วที่ต้องดูแล...ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก"
"ยังไงเจนก็ต้องขอบคุณค่ะ.. ขอบคุณมากนะคะที่ซื้อบ้านหลังนี้ให้เจน ย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเจน เจนก็จะไม่ถูกใครนินทาว่าท้องไม่มีพ่อแล้วละค่ะ"
ปภพยิ้มให้เจนอย่างอ่อนโยน
"เย็นนี้พี่ภพอยากทานอะไรคะเดี๋ยวเจนกับแม่จะออกไปซื้อมาให้"
"วันนี้วันหยุดรินกับน้องจุงอยู่บ้าน พี่ต้องกลับไปทานข้าวกับพวกเค้า"
เจนแกล้งตีหน้าเศร้าทันที ปภพมองอย่างรู้สึกผิด จันทร์ยิ้มสมใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย จันทร์นั่งมองบ้านอย่างหงุดหงิด
"ตอนที่แกบอกให้คุณปภพหาบ้านให้ ฉันหวังมากเลยนะว่า เศรษฐีอย่างเค้าต้องซื้อบ้านสวยๆ หลังใหญ่ๆ ให้แก...แต่กลับซื้อแค่ทาวเฮ้าส์ กระจอกว่ะ"
"บ้านเมียน้อยมันก็ต้องหลังเล็กอย่างนี้แหละแม่ ไว้เป็นเมียหลวงเมื่อไหร่ฉันจะให้พี่ภพซื้อบ้านหลังใหญ่กว่านี้ สวยกว่านี้ให้"
"แล้วอีกนานมั้ย กว่าแกจะได้เป็นเมียหลวงเค้าน่ะ"
เจนยิ้มร้าย
"อีกไม่กี่วันหรอกแม่..ใจเย็นๆ"
ผ่านเวลามา แตงกวา กษิดิฐเดินออกมาหน้าร้านเวดดิ้ง
"แตงกวาบอกเค้าแล้วว่าให้ตัดชุดให้เสร็จให้เร็วที่สุด พวกเราจะได้รีบมาลอง ถ้าไม่ชอบจะได้เลือกแบบใหม่แล้วก็ตัดใหม่"
"ของกบคงไม่ต้อง..กบใส่ชุดไหนก็ได้"
"ไม่ได้ค่ะ ต้องเป็นชุดที่เข้ากับชุดของแตงกวาด้วย ถ้ากบลองชุดแล้วแตงกวาไม่ชอบ แตงกวาก็จะให้เค้าตัดของกบใหม่ด้วยเหมือนกัน"
"ตามใจแตงกวาก็แล้วกัน"
"นี่ก็เสร็จธุระของวันนี้แล้ว แตงกวาอยากทานอาหารอิตาเลี่ยน เราไปทานกันนะคะ"
"กบต้องกลับรีบกลับบ้าน"
"อยากร่วมโต๊ะอาหารกับยัยบัวทั้งๆ ที่มีคุณติณณ์อยู่ด้วยน่ะเหรอ"
"วันนี้แม่กับอาดาไปดูฤกษ์แต่งงานให้ )บัวกับติณณ์แล้วก็เรา คุณแม่อยากให้กบไปคุยเรื่องฤกษ์ แล้วก็เรื่องงานแต่งแต่ถ้าแตงกวาไม่สนใจเรื่องพวกนี้ กบไปทานอาหารอิตาเลี่ยนกับแตงกวาก็ได้นะ"
"กบไปทานข้าวกับแม่กบเถอะ คุยเสร็จแล้วได้เรื่องยังไง แล้วโทรบอกแตงกวาด้วย"
กษิดิฐยิ้มสะใจ
บนโต๊ะอาหาร บ้านนลิน ทุกคนนั่งทานข้าวกันอยู่ ยศภัทรตกใจ
"กบกับบัวได้ฤกษ์แต่งวันเดียวกัน...ไหนๆก็ต้องแต่งวันเดียวกันอยู่แล้ว จัดงานด้วยกันเลยดีมั้ย"
"ไม่ ผมไม่อยากให้บัวจัดงานแต่งร่วมกับคนร้ายกาจอย่างแตงกวาเดี๋ยวฤกษ์ดี มันจะกลายเป็นฤกษ์ร้ายไปซะ" ชลัชบอกนลินตักกับข้าวให้ติณณ์อย่างเอาใจใส่
"เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ให้มันแล้วไป เป็นผู้ใหญ่มาผูกใจเจ็บกับเด็กที่ยังไม่มีความคิด มันไม่ดี"
"ผมล่ะอยากให้แตงกวาทำร้ายนายกบดูบ้างจริงๆ ดูซิว่าคุณจะปล่อยให้เรื่องมันแล้วไป อย่างที่สอนผมได้รึเปล่า"
"ผมทำได้อยู่แล้ว"
ชลัชมองยศภัทรอย่างหมั่นไส้
"อีกสองเดือนก็จะแต่งแล้ว เราคงต้องรีบเริ่มเตรียมงานกันเลย" นันทิดาบอก
"วันนี้แตงกวากบไปตัดชุดแต่งงานแล้วครับ"
"วันนี้บัวกับคุณติณณ์ก็ไปเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าคอนโดคุณติณณ์แล้วค่ะ"
กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวด
"ไปบอกเค้าว่าให้เอาเฟอร์นิเจอร์มาส่งที่นี่"
ทุกคนมองชลัชอย่างแปลกใจ
"ติณณ์...อามีลูกสาวคนเดียว ถึงจะโตแล้วแต่ก็ไม่อยากให้ห่างหูห่างตา แต่งงานกันแล้วบัวกับติณณ์ต้องมาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้"
กษิดิฐมองทั้งคู่ด้วยแววตาปวดร้าว
กษิดิฐ พร้อมด้วยพ่อกับแม่เดินเข้าประตูรั้วมา กษิดิฐครุ่นคิดบางอย่างมองบ้านนลินอย่างเศร้าสร้อย ยศภัทร กมลามองลูกชายอย่างเข้าใจ
"รู้สึกยังไงที่ติณณ์จะมาอยู่กับบัวในบ้านที่กบเคยวิ่งเล่นกับบัวมาตั้งแต่เด็กๆ" ยศภัทรถาม
"เจ็บปวดเล็กน้อยถึงปานกลาง ของงี้ มันก็ต้องมีรู้สึกกันบ้าง"
"แค่เห็นเค้าอยู่ด้วยกันเป็นบางวันยังทนแทบจะไม่ได้ แล้วต่อไปต้องเห็นภาพบัวกับติณณ์อยู่ด้วยกันทุกวัน กบจะทนได้เหรอ" กมลาถาม
"กบทนไม่ได้หรอกครับ...พ่อกับแม่จะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้ากบจะทำอะไรสักอย่างเพื่อหนีภาพนั้น"
กมลา ยศภัทรมองลูกชายอย่างสงสัย
เช้าวันใหม่ นลิน นันทิดา ชลัช จัดของบนโต๊ะเตรียมใส่บาตร นันทิดามองไปทางบ้านกษิดิฐอย่างแปลกใจ
"ทำไมคุณกมลากับคุณภัทรยังไม่ออกมาอีก"
"เดี๋ยวบัวไปเรียกให้นะคะ"
นลินเดินไปที่หน้าบ้านกษิดิฐ แล้วตกใจเมื่อเห็นป้ายติดหน้าบ้านว่า ขายด่วน พร้อมเบอร์โทรศัพท์
"คุณแม่คุณพ่อมาดูนี่เร็วค่ะ"
นันทิดา ชลัชวิ่งมาหน้าบ้านกษิดิฐอย่างตกใจ
"ขายบ้าน" นันทิดาว่า
"รถไม่อยู่สักคัน คงไม่มีใครอยู่" ชลัชบอก
"จะขายบ้าน ทำไมคุณกมลากับคุณภัทรไม่บอกพวกเราเลย" นันทิดาบอก
"วันหยุดที่ผ่านมา ครอบครัวนายกบกลับไปดูบ้านสวน หรือจะเกิดเรื่องอะไร" ชลัชบอก
"บัวจะโทร.ถามกบ"
นลินหยิบมือถือมากดโทร.หากษิดิฐ แต่ไม่มีสัญญาณ
"ปิดเครื่อง"
นันทิดาหยิบมือถือมากดโทรหากมลา
"คุณกมลากับคุณภัทรก็ปิดเครื่องเหมือนกัน"
"เดี๋ยวบัวจะลองไปหากบที่ออฟฟิศดูค่ะ"
นลินออกไปอย่างรีบร้อน
ผ่านเวลามา นลินเดินเข้ามาอย่างร้อนยัง ไม่มีใครมาทำงานนอกจากกษิดิฐ เขานั่งหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอรีบเดินไปปลุก
"กบ กบ"
กษิดิฐงัวเงียถาม
"บัว...นี่กี่โมงแล้ว"
"ทำไมกบต้องขายบ้านด้วย"
กษิดิฐบิดขี้เกียจพูดสบายๆ
"บ้านสวนอากาศดี กบอยากให้พ่อกับแม่กลับไปอยู่ แล้วบ้านนี้ทิ้งไว้ไม่มีใครดูแลก็โทรมเปล่าๆ กบเลยจะขายน่ะ"
"กบไปอยู่อเมริกาตั้งหลายปี บ้านนี้ก็ไม่มีคนอยู่ กบก็ไม่เห็นจะขายเลย บัวไม่เชื่อหรอกว่า กบจะขายบ้านนี้ด้วยเหตุผลแค่นี้ บอกความจริงมาดีกว่าว่ากบขายบ้านทำไม"
"เหตุผลแค่นี้จริงๆ"
"แต่บ้านหลังนี้คุณย่าเป็นคนสร้าง กบไม่รักบ้านหลังนี้รึไง ถึงอยากให้บ้านนี้เป็นของคนอื่น"
แม้กษิดิฐจะเจ็บปวด แต่ก็ยังพูดร่าเริงกลบเกลื่อน
"รัก...แต่บ้านสวนคุณย่าก็สร้าง แล้วคุณย่าก็สั่งไว้แล้วว่า มีบ้านหลายหลังถ้าดูแลหลังไหนไม่ไหวก็ขายซะ"
นลินเริ่มงอแง
"แต่บัวไม่อยากมีเพื่อนบ้านใหม่นะกบ"
"กลัวเค้าไม่น่ารักเหมือนกบละซี้...ไม่แน่น้า เค้าอาจจะน่ารักกว่ากบก็ได้"
"แต่อยู่บ้านสวน กบต้องเสียเวลาขับรถมาทำงานไกลขึ้นมากเลยนะ"
"กบก็มาเช้าหน่อย แล้วมานอนที่นี่แบบเมื่อกี๊ไง"
"ไม่ว่าเหตุผลอะไร ก็ทำให้กบล้มเลิกการขายบ้านไม่ได้ใช่มั้ย"
"ขอรับ"
"ในเมื่อเจ้าของบ้านจะขาย บัวก็คงจะทำอะไรไม่ได้หรอก"
นลินเดินออกไปอย่างงอนๆ กษิดิฐมองตามอย่างเศร้าสร้อย
ในมุมกาแฟ มัญจา ดารินทร์ สารัช ดื่มกาแฟไปอ่านข่าวไป นลินเดินหน้าหงิกเข้ามา มัญจาหันมามองพอดี
"หน้าหงิกแต่เช้าเลย...งอนคุณติณณ์เหรอ"
"ฉันไม่เคยงอนคุณติณณ์หรอก งอนกบน่ะ กบจะขายบ้านบอกว่า จะกลับไปอยู่บ้านสวน"
"คุณกบจะขายบ้านแล้วทำไมบัวต้องงอนด้วย" ดารินทร์ถาม
"ก็บัวไม่อยากมีเพื่อนบ้านใหม่นี่คะ"
"มีเพื่อนบ้านใหม่ก็ยังดีกว่าเป็นเพื่อนบ้านกับแตงกวานะ" มัญจาบอก
"จริงด้วย..คุณกบแต่งงานกับแตงกวา แตงกวาก็ต้องย้ายมาอยู่บ้านคุณกบ....คุณกบอาจเห็นว่า แตงกวาไม่ชอบบัวก็เลยขายบ้านนี้แล้วย้ายไปอยู่บ้านสวนเพื่อตัดปัญหาก็ได้" ดารินทร์บอก
"แทนที่จะอบรมเมียให้ปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน กลับย้ายบ้านหนีปัญหา อยากรู้จริงๆว่า ทำไมคุณแตงกวาถึงรักคนขี้ขาดอย่างคุณกบมาก จนยอมทำทุกอย่างเพื่อแต่งงานกับคุณกบให้ได้" สารัชว่า
"ไปถามแตงกวาสิ" มัญจาบอก
"ไม่อ่ะ อยากรู้แต่ไม่อยากถาม"
มัญจามองสารัชอย่างหมั่นไส้ ดารินทร์ นลินหัวเราะขำ
สายต่อเนื่องมา ปภพกำลังจะเดินเข้าออฟฟิศเห็นเจนกำลังจะเดินเข้าออฟฟิศก็ชะงักตกใจ เขามองซ้ายมองขวาอย่างระวัง แล้วรีบเข้าไปหาเจน
"มาทำอะไรที่นี่"
"อยู่บ้านเฉยๆ แล้วเจนเบื่อ เลยมาทำงานน่ะค่ะ"
"ทำงาน"
"ค่ะ...เจนโทรคุยกับพี่กบเลยรู้ว่าพี่กบยังไม่ได้รับเลขาใหม่ เลยขอกลับมาทำเหมือนเดิมน่ะค่ะ"
"แต่เจนกำลังท้อง ต้องขึ้นรถมาทำงานทุกวัน มันจะไม่ดีต่อสุขภาพของเจนกับลูกนะ... ไหนจะคุณแตงกวาที่หึงคุณกบกับเจนอีก"
"เรื่องเดินทางพี่ภพไม่ต้องห่วงนะคะเจนแข็งแรงดี... ส่วนเรื่องคุณแตงกวาพี่กบบอกว่าจะคุยให้ จะไม่ให้คุณแตงกวาเข้าใจเจนผิดอีกแล้วค่ะ"
เจนหันไปยิ้มร้ายแล้วเดินเข้าออฟฟิศไป ปภพมองอย่างหนักใจ
เจนเดินเข้ามาในออฟฟิศ ทุกคนกำลังนั่งทำงาน
เอ็ดดี้ร้องทักอย่างดีใจ
"น้องเจนมาแล้ว"
เอ็ดดี้กุลีกุจอมาพาเจนไปที่โต๊ะทำงาน ปภพเดินเข้ามามองเจนอย่างหนักใจ
"เมื่อเช้าพอรู้จากเฮียว่า น้องเจนจะกลับมาทำงาน พี่ก็ถูโต๊ะเช็ดโต๊ะน้องเจนจนสะอาดเอี่ยม เพื่อรอต้อนรับน้องเจนเลยนะจ๊ะ"
"ฉันเห็นกับตาว่าแม่บ้านเป็นคนทำ" กษิดิฐบอก
เอ็ดดี้เซ็ง
"จบกันเลยเฮีย ถึงผมไม่ได้ทำ แต่เฮียควรจะเออออไปกับผม เพราะผมกำลังอกหัก ถ้าน้องเจนคิดว่า ผมดูแลน้องเจนอาจจะสงสารแล้วมาดามอกให้ผมก็ได้"
"จะจีบสาวมันต้องใช้ความจริงใจไม่ใช่ใช้ความกะล่อน อย่าไปสนใจมันเลยเจน"
"ไม่สนับสนุนแล้วยังขัดขวางอีก เซ็งอ่ะ"
ทุกคนหัวเราะขำ ยกเว้นปภพที่มองเจนอย่างหนักใจ
"ขอบคุณพี่กบมากนะคะที่รับเจนกลับเข้ามาทำงาน"
กษิดิฐพยักหน้ายิ้มให้เจนอย่างอ่อนโยน เจนมีอาการคลื่นไส้แพ้ท้อง แต่รีบเก็บอาการ
"เจนขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
เจนเดินออกไป ปภพมองอย่างเป็นห่วง จะเดินตามแต่มองคนอื่นแล้วไม่กล้าเลยนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
เจนเดินออกมาด้วยท่าทีปกติ หันไปมองเห็นไม่มีใครสนใจก็รีบปิดปากวิ่งไปทางห้องน้ำอย่างรีบร้อน แตงกวากำลังจะเดินเข้าไปหากษิดิฐเห็นเจนก็มองแปลกใจ
"นังเจน"
แตงกวาครุ่นคิดแล้วเดินตามเจนไป
ภายในห้องน้ำหญิง เจนอาเจียนอย่างหนัก กดชักโครกแล้วพิงกำแพงอย่างเหนื่อยๆ เจนเปิดประตูเดินออกไปจากห้องน้ำแล้วต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นแตงกวายืนกอดอกรออยู่
"คุณแตงกวา"
"มาทำอะไรที่นี่"
"เจน..เอ้อ...เจนหางานทำไม่ได้ ไม่มีเงินเลี้ยงแม่ เลยขอพี่กบกลับมาทำงานน่ะค่ะ"
แตงกวาไม่พอใจ
"โดนผู้ชายที่หวังจะเกาะทิ้งแล้วใช่มั้ย เธอถึงคิดจะกลับมาจับกบอีก"
"เจนไม่เคยคิดจะจับพี่กบ แล้วก็ไม่เคยคิดจะเกาะผู้ชายคนไหนนะคะ"
"คงไม่รู้สินะ ว่าฉันรู้จักเธอมากกว่าที่เธอคิด ถึงกล้าโกหกฉัน"
"เจนไม่ได้โกหกนะคะ เจนไม่ได้คิดจะจับพี่กบจริงๆ"
"เอาเป็นว่าฉันไม่เชื่อแต่เธอโชคดี ที่ช่วงนี้ฉันอารมณ์ดีเพราะกำลังจะแต่งงานกับกบ"
เจนลอบยิ้มเยาะว่าแต่งงานก็ไม่มีผล
"ฉันยอมให้เธอทำงานบริษัทกบก็ได้ แต่ถ้าฉันเห็นเธออ่อยกบเมื่อไหร่ เธอโดนหนักกว่าคราวที่แล้วแน่"
แตงกวามองเจนอย่างดูถูกแล้วเดินออกไป ก่อนหันกลับมาพูดกับเจนอย่างจิกกัด
"เมื่อกี๊เธออาเจียนเหรอ หวังว่าที่หายไปหลายอาทิตย์ เธอคงไม่ได้หายไปท้องกับใครมาหรอกนะ"
เจนหน้าเจื่อนทันที นึกว่าแตงกวารู้ว่าท้อง ก่อนยิ้มเยาะสะใจแล้วเดินออกไป
ภายในออฟฟิศ ทุกคนนั่งทำงานอยู่ แตงกวาเดินเข้ามา ปภพมองแตงกวาอย่างร้อนใจ กลัวเจนมาเจอกับแตงกวา จะลุกออกไปดักเจนแต่ไม่กล้า แตงกวาเดินไปหากษิดิฐที่นั่งทำงานอยู่
"กบคะ ไปเลือกการ์ดกัน"
"วันนี้กบไม่ว่างนัดลูกค้าไว้"
"ก็ให้คุณปภพคุยแทนสิคะ"
"ลูกค้าคนนี้กบดูแลมาตั้งแต่แรก ให้คุยกับคนอื่น เดี๋ยวเค้าหาว่ากบไม่ใส่ใจ กบไม่อยากให้ลูกค้าเสียความรู้สึก แตงกวาคงเข้าใจนะ"
"งั้นก็ไปหลังเลิกงาน"
"กบย้ายไปอยู่บ้านสวนแล้ว ถ้าไปกับแตงกวา กบจะกลับบ้านดึกมาก ไว้วันหยุดเถอะนะแตงกวา" กษิดิฐบอก"แต่"
"ถ้าแตงกวาบังคับกบมากๆ กบอาจจะทนไม่ไหวแล้วกบก็อาจจะยกเลิกการแต่งงาน แล้วก็ยอมตายตามคำสาบานนั่น"
แตงกวาหงุดหงิดแล้วเดินออกไป ปภพมองแตงกวาถอนหายใจโล่งอก เอ็ดดี้วิ่งมาหากษิดิฐ
"เพิ่งเคยเห็นว่าคุณแตงกวากลัวเฮีย"
"แตงกวาไม่ได้กลัวฉันหรอก แต่กลัวว่าฉันจะไม่แต่งงานด้วยมากกว่า"
"เฮียไม่ได้รักคุณแตงกวา แต่งกันไปก็ไม่มีความสุข อย่าแต่งเลยครับ..คำสาบานมันไม่มีจริงหรอก"
"ฉันไม่ได้แต่งเพราะกลัวคำสาบาน แต่แต่งเพื่อให้คนๆ นึงอยู่อย่างมีความสุข"
"นี่เฮียแต่งเพื่อให้คุณแตงกวามีความสุขเหรอ"
กษิดิฐไม่ตอบก้มหน้าทำงานต่อ
"บอกว่าไม่รักแล้ว ทำไมแต่งเพื่อให้คุณแตงกวามีความสุขวะ"
อ่านต่อ 17.00 น.
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 10 (ต่อ)
ภายในห้องอณุกา ติณณ์พูดอย่างตกใจ
"จะให้ผมไปดูแลงานที่เกาหลี"
"ควรจะมีคนของเราอยู่บริหารงานที่นั่น เพราะตั้งแต่ติณณ์กลับมางานที่โน่น ก็เริ่มมีปัญหา พี่เลยอยากให้ติณณ์กลับไป" อณุกาบอก
"แต่งงานกับคุณบัวแล้วผมจะไปนะครับ จะได้ถือโอกาสพาคุณบัวไปฮันนีมูนด้วย" ติณณ์บอก
อณุกา ปราณมองหน้ากันอย่างไม่พอใจ
"ตอนนี้งานที่โน่นมีปัญหามาก คุณณุกาต้องการให้คุณไปให้เร็วที่สุด" ปราณบอก
"ติณณ์ต้องไปเกาหลีพรุ่งนี้ ส่วนงานแต่ง ทางนี้พี่จะจัดการให้ พอใกล้วันแต่ง ติณณ์ค่อยกลับมา"
ติณณ์มองอณุกาอย่างหนักใจ
"คุณพ่อคุณบัวรักแล้วก็หวงคุณบัวมาก ผมกลัวว่าถ้าผมไปเกาหลี คุณพ่อคุณบัวจะเข้าใจผิดว่า ผมเห็นงานสำคัญกว่าคุณบัวแล้ว ก็อาจจะโกรธจนไม่ยอมยกคุณบัวให้ผม"
"เค้าต้องให้บัวแต่งกับติณณ์เพื่อปกป้องชื่อเสียงอยู่แล้ว ติณณ์ทำอะไรเค้าก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก"
"แต่ผมไม่กล้าเสี่ยงกับการที่จะต้องเสียคุณบัวไป ผมขออนุญาตไปเกาหลีหลังแต่งงานนะครับ"
"ติณณ์"
"ผมขอโทษจริงๆ ครับ"
ติณณ์เดินออกไปอย่างหนักใจ อณุกามองตามอย่างหงุดหงิด
"ผมทำทุกอย่างแล้วนะ ทั้งพูดจาดูถูกยั่วโมโหพ่อคุณบัว เพื่อไม่ให้เค้ายกคุณบัวให้คุณติณณ์ก็ไม่ได้ผล จะส่งคุณติณณ์ไปเกาหลีก็ไม่ยอมไป เราคงขัดขวางการแต่งงานของคุณติณณ์กับคุณบัวไม่ได้แล้วละครับ" ปราณบอก
อณุกาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
ปภพเดินออกมาจากห้องน้ำชาย เจนซุ่มมอง ยิ้มมีแผนรีบเดินมาหา
"พี่ภพคะ เจนเวียนหัวกลับบ้านเองไม่ไหว พี่ภพไปส่งเจนหน่อยนะคะ"
ปภพมองเจนอย่างหนักใจ มองซ้ายมองขวาอย่างระวังแล้วพูดกับเจน
"พี่ต้องไปรับน้องจุงที่โรงเรียน"
"ก็ให้พี่รินไปรับสิคะ"
"ถ้าจะให้รินไปรับต้องบอกเค้าล่วงหน้า ไม่อย่างนั้นเค้าจะโกรธมาก พี่ไปส่งเจนไม่ได้จริงๆ นั่งแท็กซี่กลับเองนะ ถึงบ้านแล้วบอกพี่ด้วย" ปภพพูดพลางหยิบเงิน 1 พันบาทให้
"ค่ะ"
ปภพมองเจนอย่างรู้สึกผิดแล้วเดินออกไป เจนมองอย่างแค้นใจยิ้มร้าย
เจนนั่งทำงาน ลอบมองกษิดิฐ เอ็ดดี้เดินมาหาเจน
"เลยเวลาเลิกงานมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่กลับอีกละจ๊ะ"
"เจนลาออกไปตั้งหลายอาทิตย์ แต่ไม่มีคนมาทำต่อ เลยมีงานค้างเยอะเลย เจนเลยจะเคลียร์งานให้ได้เยอะที่สุด งานที่ค้างอยู่จะได้จบๆไปน่ะค่ะ"
"ถ้าเจนจะทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จให้หมดคงต้องนอนที่นี่สักอาทิตย์นึง"
"เจนไม่ได้จะทำให้หมดวันนี้หรอกค่ะ อีกสักพักก็กลับแล้ว"
"งั้นพี่รอนะ..เดี๋ยวไปส่งบ้าน"
เจนร้อนใจ
"ไม่ต้องหรอกค่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจพี่โสดแล้วไปส่งได้"
"คือ เจน เจนต้องแวะซื้อกับข้าว แวะซื้อยาให้แม่ก่อนน่ะค่ะ อย่าให้เจนต้องรบกวนพี่เอ็ดดี้เลยนะคะ"
"ไม่"
"เจนเค้าไม่สะดวก แกจะไปตื๊อให้เค้าลำบากใจทำไม กลับบ้านไปเลยไป"
"เฮียไล่ผม"
"เออ"
เอ็ดดี้หันมองเจน
"ผมกลับก็ได้ แต่พี่ยังไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกนะจ๊ะ ต่อไปนี้พี่จะจีบน้องเจนจริงจัง แล้วก็จะเอาชนะใจน้องเจนให้ได้"
เอ็ดดี้เดินออกไป กษิดิฐส่ายหัวยิ้มขำ เจนรีบบอกกษิดิฐ
" เจนไม่ได้รังเกียจพี่เอ็ดดี้นะคะ แต่ในหัวเจนมีแต่เรื่องงานกับเรื่องแม่ เจนยังไม่อยากคิดเรื่องอื่นน่ะค่ะ"
กษิดิฐยิ้มพยักหน้ามองเจนอย่างชื่นชม เจนแสร้งก้มหน้าทำงานต่ออย่างตั้งใจ
ผ่านเวลามา กษิดิฐนั่งทำงานอย่างตั้งใจ
"พี่กบคะ"
กษิดิฐเงยหน้าขึ้น เห็นเจนถือเอกสารเข้ามา
"มีเอกสารบางอย่างที่ทำตอนเจนไม่อยู่ เจนเลยไม่เข้าใจน่ะค่ะ"
"อันไหน"
เจนจะเดินเข้าไปหากษิดิฐ แล้วแกล้งทำเป็นเวียนหัวจะล้ม กษิดิฐรีบวิ่งเข้าไปรับอย่างตกใจ
"เจน"
ผ่านเวลามา กษิดิฐขับรถเจนนั่งข้างๆ
"โชคดีนะคะที่พี่กบยังไม่กลับ นี่ถ้าเจนอยู่คนเดียวแล้วเป็นลม จนเป็นอะไรไปคงไม่มีใครรู้เรื่อง"
"เจนต้องดูแลตัวเองให้มากกว่านี้นะ ถ้าเจนเป็นอะไรไปแม่กับน้องเจนจะลำบาก"
"ค่ะ"
กษิดิฐจะเลี้ยวไปทางหนึ่ง
เจนรีบบอก
"บ้านเจนไปทางนี้ค่ะ...เจนย้ายบ้านแล้วน่ะ"
รถกษิดิฐจอดหน้าทาวเฮ้าส์บ้านเจน เจน กษิดิฐก้าวลงจากรถ
"หมอบอกว่าบ้านเก่า สภาพแวดล้อมไม่ดี แม่เลยไม่สบายบ่อย เจนเลยต้องเอาเงินเก็บที่มีมาเช่าบ้านนี้ให้แม่อยู่ แม่จะได้แข็งแรงขึ้นน่ะค่ะ"
"มาเช่าบ้านนี้ ค่าใช้จ่ายเจนก็เพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยสิ"
"ค่ะ...เจนเลยต้องขอกลับทำงานกับพี่กบ ทั้งๆที่กลัวคุณแตงกวา แต่เจนหมดหนทางจริงๆ เลยกลับไป ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่กบต้องลำบากใจเรื่องเจนกับคุณแตงกวาอีก"
"ช่างมันเถอะเจน เรื่องแตงกวาเดี๋ยวพี่จัดการเอง"
กษิดิฐมองเจนอย่างสงสารแล้วมองเข้าไปในบ้าน
"ทำไมบ้านมืดจัง แม่กับน้องไม่อยู่เหรอ"
เจนมองบ้านอย่างตกใจที่จันทร์ยังไม่กลับจากเล่นไพ่
"แม่...เอ้อ แม่คงหลับน่ะค่ะ ทานยาที่หมอให้แล้วก็หลับทั้งวันเลย ส่วนน้องๆ เอ้อ พ่อค่ะ พ่อมารับไปอยู่ด้วย เพราะเห็นว่าแม่เลี้ยงน้องไม่ไหว แต่ถึงน้องจะไปอยู่กับพ่อ แต่เจนก็ต้องหาเงินส่งเสียน้องอยู่ดี เพราะพ่อก็ไม่มีเงินเหมือนกัน"
กษิดิฐมองเจนอย่างสงสาร หยิบเงินออกมาให้ 5พัน
"เอาไว้ดูแลแม่ดูแลน้องนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะบอกน้อยว่า ให้ทำเรื่องขึ้นเงินเดือนให้เจนอีกเดือนละ 3 พัน"
เจนยิ้มดีใจ
"ขอบคุณค่ะ...เข้าบ้านก่อนสิคะ"
"พี่ต้องขับรถอีกไกลเลย ไว้วันหลังดีกว่า"
กษิดิฐดิฐขึ้นรถ เจนยิ้มสมใจที่หลอกให้กษิดิฐมาส่งได้
บนโต๊ะอาหารค่ำ สมาชิกในครอบครัวนลิน และติณณ์ นั่งท่านข้าว บนโต๊ะอาหารมื้อนั้น มีไก่ทอดด้วย นลินตักไก่ทอดให้ติณณ์ นลินมองไก่ทอดแล้วถอนหายใจคิดถึงเรื่องกษิดิฐขายบ้าน
"คุณแม่คุยกับคุณอากมลากับคุณอาภัทรหน่อยสิคะว่า อย่าขายบ้านเลย"
"แม่คุยแล้ว แต่คุณกมลากับคุณภัทรก็พูดเหมือนกับกบนั่นแหละ ว่าถ้าไม่มีใครอยู่ บ้านจะโทรมขายดีกว่า"
"แต่บัวรักบ้านคุณย่า หวงบ้านคุณย่า ไม่อยากให้ขายนี่คะ"
"สมบัติแม่ สมบัติย่าตัวเองแท้ๆ คุณภัทร นายกบยังไม่รักไม่หวง แล้วบัวจะไปรัก ไปหวงแทนเค้าทำไม" ชลัชถาม
"บัวคลุกคลีอยู่ที่บ้านโน้นมาตั้งแต่เกิด จะผูกพันกับบ้านหลังนั้นเหมือนเป็นลูกหลานแท้ๆ ของคุณย่าก็ไม่แปลกหรอกค่ะ"
"แต่คุณก็คุยกับคุณกมลาคุณภัทรแล้ว บัวก็คุยกับนายกบแล้ว แต่พวกเค้าก็ยังยืนยันว่าจะขาย บัวคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ"
นลินถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย ติณณ์มองนลินอย่างครุ่นคิด
กษิดิฐอยู่ในชุดนอนนั่งอยู่ที่บ้านสวนริมน้ำคิดถึงนลิน คิดถึงตอนที่นลินเกาหัวให้ เพื่อให้กษิดิฐหลับ เขาถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
"เราคงไม่มีช่วงเวลาแบบนั้นด้วยกันอีกแล้วสินะบัว"
ผ่านเวลามา นลินเพิ่งอาบน้ำเสร็จอยู่ในชุดนอน เดินเข้ามาในห้องเห็นช่อดอกไม้แห้งของติณณ์ แล้วนึกถึงตอนที่กษิดิฐช่วยหาที่ซ่อนดอกไม้ของติณณ์ในตู้เสื้อผ้า นลินมองผ่านหน้าต่าง เห็นบ้านกษิดิฐแล้วถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
"ครอบครัวกบไม่อยู่ ก็คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย"
เช้าวันใหม่ ในร้านกาแฟ ตึกภัทรฯ ติณณ์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ภาษอังกฤษอยู่ กษิดิฐเดินเข้ามา
"นั่งก่อนสิ"
กษิดิฐนั่งลง
"กาแฟมั้ย"
"ไม่ล่ะ กินมาจากบ้านแล้ว...ว่าแต่นัดเรามาเจอแต่เช้ามีเรื่องอะไรเหรอ"
"เราจะคุยเรื่องบ้านของนาย เราจะขอซื้อบ้านนายน่ะ"
กษิดิฐมองติณณ์อย่างอึ้งๆ
กษิดิฐเดินหน้าเศร้ากำลังจะเข้าออฟฟิศหลังจากที่ตกลงขายบ้านให้ติณณ์แล้ว เจนคลื่นไส้วิ่งออกมาจากออฟฟิศจะไปอาจียนที่ห้องน้ำ แต่ไปไม่ทันเลยอาเจียนใส่ถังขยะแถวนั้น กษิดิฐเห็นก็มองอย่างตกใจวิ่งเข้าไปหา
"เจน...ไม่สบายเหรอเจน"
"เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ"
"พี่พาไปหาหมอนะ"
เจนตกใจ
"มะ ไม่ต้องหรอกค่ะ เจนไปหามาแล้ว บอกว่าเจนพักผ่อนน้อยแล้วก็ให้ยามาแล้วค่ะ"
"แล้วนี่กินยารึยัง"
"ยังค่ะ เดี๋ยวจะเข้าไปทานค่ะ"
เจนจะเดินเข้าออฟฟิศ แต่คลื่นไส้อีกเลยอาเจียนต่อ กษิดิฐมองอย่างร้อนใจแล้ววิ่งเข้าออฟฟิศไป
กษิดิฐถือแก้วน้ำวิ่งออกมาจากครัวมาที่โต๊ะเจน หายาของเจนบนโต๊ะแต่ไม่มี กษิดิฐเห็นกระเป๋าเจนวางอยู่
"ขออนุญาตเปิดกระเป๋านะเจน"
กษิดิฐเปิดกระเป๋าเจนเห็นซองยาก็ยิ้มดีใจ หยิบออกมาดู เห็นหน้าซองเขียนว่า ยาบำรุงครรภ์ก็มองอย่างตกใจมาก
"ยาบำรุงครรภ์"
เจนเดินเข้ามาเห็นกษิดิฐถือซองยาอยู่ ก็มองอย่างตกใจมาก
"พี่กบ"
"เจน...เจนท้องเหรอ"
เจนมองกษิดิฐอย่างตกใจ
ในออฟฟิศ เจนร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น
"เจนโดน...โดน ฮือๆ เพื่อนข่มขืนค่ะ"
กษิดิฐตกใจมาก
"เพื่อนข่มขืน...แล้วแจ้งตำรวจรึยัง"
"เจนกลัวเป็นข่าวหน้าหนึ่ง แล้วแม่จะจำได้ แล้วเป็นอะไรไป เลยไม่กล้าแจ้งค่ะ"
"พี่เข้าใจนะว่า ผู้หญิงถูกข่มขืนมันเป็นเรื่องน่าอาย แต่ถ้าไม่เอาคนผิดเข้าคุก คนผิดมันก็ยิ่งย่ามใจ แล้วก็คิดว่าจะทำเรื่องแบบนี้กับใครอีกก็ได้"
"เจนสงสารแม่ เจนไม่กล้าจริงๆค่ะ"
กษิดิฐสงสัย
"งั้นแม่เจนก็คงยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าเจนท้อง"
"ค่ะ"
"แต่สักวันเค้าก็ต้องรู้ แล้วเจนจะทำยังไง"
"เจนก็ยังคิดอะไรไม่ออกเหมือนกันค่ะ"
"ไปบอกเพื่อนคนที่ข่มเหงเจนว่าเจนท้องแล้ว ก็พาเค้าไปขอขมาแม่เจน..น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด"
"เค้าไม่ยอมรับว่า เจนท้องกับเค้าค่ะ เค้าบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ที่นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียวแล้วเจนจะท้อง เค้าหาว่าเจนท้องกับคนอื่น พอเจนบอกว่าไม่เคยนอนกับใคร เค้าเป็นผู้ชายคนแรกของเจน เค้าก็ไม่เชื่อค่ะ ฮือๆๆ"
กษิดิฐมองเจนสงสาร
“แล้วนี่เจนจะทำยังไงต่อไป”
“เดี๋ยวเจนจะค่อยๆ หาวิธีบอกแม่ แล้วจะรับผิดชอบลูกด้วยตัวของเจนเอง คิดซะว่าชาติที่แล้ว เจนทำกรรมกับเค้าไว้ ชาตินี้เค้าก็เลยมาเอาคืนด้วยการข่มขืนจนเจนท้อง”
“เจนนี่เข้มแข็งจังเลยนะ”
“เพื่อแม่ เพื่อน้อง เพื่อลูก เจนอ่อนแอไม่ได้ค่ะ พี่กบอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะคะเจนยังไม่พร้อม เจนอาย”
“พี่ไม่บอกใครหรอก แต่อาการแพ้ท้องของเจนมันชัดมาก ถ้ายังไม่อยากให้ใครรู้ ก็ระวังตัวหน่อยละกัน แล้วถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้เลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“นี่ก็ใกล้เวลาทำงานแล้ว พี่ว่าเจนไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า เดี๋ยวใครมาเห็นแล้ว รู้ว่าเจนร้องไห้จะสงสัยเอา”
“ค่ะ”
กษิดิฐมองเจนอย่างสงสาร เจนโล่งอกที่กษิดิฐเชื่อทุกอย่างที่พูด
ภายในออฟฟิศ นลินชงกาแฟอยู่ในห้องครัว ติณณ์เดินตามหานลินอย่างร้อนใจ เมื่อห็นนลินอยู่ในห้องครัวก็รีบเข้าไปหา
“คุณบัว”
“คุณติณณ์ กาแฟมั้ยคะ”
“ไม่ครับ วันนี้คุณบัวงานยุ่งมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ มีแค่ต้องดูตัดต่อหนังโฆษณาที่กบเป็นแบบ”
ติณณ์ดีใจมาก
“งั้นคุณบัวไปกับผมก่อน แล้วค่อยกลับมาดูนะครับ”
“ไปไหนค่ะ”
ผ่านเวลามา ติณณ์ขับรถมีนลินปิดตานั่งเบาะข้าง
นลินพูดตื่นเต้น
“ถามว่าไปไหนก็ไม่บอก แถมยังให้นั่งรถแล้วก็ปิดตามาเป็นชั่วโมงๆ คุณจะให้บัวตื่นเต้นจนหัวใจวายก่อน แล้วถึงจะยอมบอกเหรอคะว่าจะพาบัวไปไหน”
ติณณ์มองนลินยิ้มมีความสุข
“ผมไม่ทรมานคุณจนหัวใจวายหรอกครับ อีกนิดเดียวก็ถึงที่ๆ ผมจะพาคุณไปแล้ว”
นลินยิ้มอย่างตื่นเต้น รถแล่นเข้ามายังหมู่บ้านนลิน
ติณณ์พานลินที่ยังปิดตาเดินเข้ามาที่บ้านกษิดิฐ
“ยืนตรงนี้นะครับ”
นลินยืนอย่างตื่นเต้น ก่อนที่ติณณ์จะแกะที่ปิดตาออกให้นลิน เธอมองบ้านกษิดิฐอย่างงงๆ
“บ้านกบ”
“บ้านคุณครับ คุณบอกว่ารักแล้วก็ผูกพันกับบ้านนี้มากจนไม่อยากให้บ้านนี้เป็นของคนอื่น ผมเลยซื้อบ้านหลังนี้เป็นของขวัญแต่งงานให้คุณ”
นลินตกใจ
“ของขวัญแต่งงาน”
“ครับ ดีใจมั้ยครับที่บ้านหลังนี้ไม่เป็นของคนอื่น แต่เป็นของคุณ”
“ค่ะ”
นลินมองบ้านกษิดิฐทั้งดีใจและเศร้าใจ อย่างบอกไม่ถูก
กษิดิฐนั่งดื่มกาแฟรอแตงกวาอย่างเซ็งๆ ในร้านกาแฟ ตึกภัทรฯ แตงกวาถืออัลบัมการ์ดเข้ามานั่งข้างๆ กษิดิฐอย่างร่าเริง
“อัลบัมการ์ดแต่งงานค่ะ. แตงกวาเห็นว่ากบไม่มีเวลาไปเลือกเลยให้เค้าส่งมาให้เลือกที่นี่”
แตงกวาเปิดอัลบั้ม
“แตงกวาชอบแบบไหนก็เอาแบบนั้นแหล่ะ กบไปทำงานก่อนนะ”
แตงกวามองอย่างไม่พอใจ
“ถ้ากบไม่ให้ความร่วมมือในการเตรียมงานแต่งของเรา ต่อไปนี้แตงกวาก็จะจัดการทุกอย่างเอง กบจะหาว่าแตงกวาเผด็จการไม่ได้นะคะ”
“อยากทำอะไรก็ทำไปเลย กบไม่ว่าแตงกวาหรอก”
กษิดิฐจะเดินไป แตงกวาดึงแขนไว้
“แตงกวาอยากไปฟังเพลงเย็นนี้ กบต้องไปกับแตงกวา”
“กบบอกแล้วไงว่า บ้านสวนมันไกล ถ้ากลับดึกกบจะขับรถกลับบ้านไม่ไหว ไว้วันหยุดกบจะไปด้วยนะ”
กษิดิฐเดินออกไป แตงกวาหงุดหงิดแม้ในวันที่ใกล้วันวิวาห์เต็มที
ในออฟฟิศ นลินเดินเข้ามาอย่างเศร้าๆ เพื่อนๆมองอย่างแปลกใจ
“คุณติณณ์พาเธอไปไหนมา” มัญจาบอก
“บ้านกบ คุณติณณ์ซื้อบ้านกบให้ฉันเป็นของขวัญแต่งงาน”
มัญาจา ดารินทร์มองนลินอย่างตื่นเต้น
“หล่อ รวย ดี ต้องทำยังไงผมถึงจะเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างคุณติณณ์ได้” สารัชถาม
“ไปเกิดใหม่” มัญจาบอก
ดารินทร์ มัญจาหัวเราะขำสารัช นลินเดินไปนั่งอย่างเศร้าๆ
“ได้บ้านที่ผูกพันมาตั้งแต่เด็กเป็นของขวัญแต่งงาน แต่ทำไมดูบัวไม่ดีใจเลย” ดารินทร์ถาม
“ดีใจค่ะ แต่มันก็เศร้าๆ ด้วย ยังไงก็ไม่รู้”
“ทั้งดีใจทั้งเศร้าเหรอ แปลก”
“เธอคงไม่คิดว่าจะได้บ้านกบเลยอาจจะช็อกจนสับสนก็ได้ นั่งตั้งสติสักพักพอหายช็อคก็คงจะดีใจ แล้วก็หายเศร้าเองแหละ” มัญจาบอก
นลินพยักหน้าเศร้าๆ ดารินทร์มองอย่างแปลกใจ
ในออฟฟิศกษิดิฐ เย็นวันเดียวกัน เจนนั่งทำงาน
“น้องเจนจ๊ะเลิกงานแล้ว พี่ไปส่งบ้านนะจ๊ะ” เอ็ดดี้บอก
ปภพมองเอ็ดดี้อย่างกังวล
“เอ้อคือ เจน”
“เจนต้องกลับกับฉัน”
เอ็ดดี้ ปภพมองกษิดิฐอย่างตกใจ
“อ้าว...ไงงั้นล่ะเฮีย”
“กลับบ้านสวนฉันต้องผ่านบ้านเจนอยู่แล้ว ฉันไปส่งสะดวกกว่าแกไป”
“ถึงบ้านผมจะอยู่คนละทางกับบ้านน้องเจน แต่ผมก็สะดวก ให้ผมไปส่งก็ได้”
ปภพมองทั้งคู่ที่แย่งกันไปส่งเจนอย่างรู้สึกผิด
“เจนยอมไปกับแกเมื่อไหร่ ฉันจะยกหน้าที่ไปส่งเจนให้แก”
“อ๋อ จะกันท่าเพื่อดูความอดทนในการจีบน้องเจนของผมใช่มั้ย ได้เลยเฮีย ได้เลย ผมจะทำให้ทุกคนเห็นว่า ผมรักจริงหวังแต่งกับน้องเจนจริงๆ”
กษิดิฐยิ้มขำ ปภพ เจน มองเอ็ดดี้อย่างหนักใจ
เวลาเย็น แตงกวาสะพายกระเป๋าจะเดินไปที่รถแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นรถกษิดิฐวิ่งผ่านมาพอดี แถมยังมีเจนนั่งเบาะข้างด้วย
“นังเจน”
แตงกวาจะวิ่งไปที่รถ แต่รถกษิดิฐเลี้ยวลงไปแล้ว แตงกวามองอย่างโมโหรีบหยิบมือถือมากดโทร.หากษิดิฐ
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 10 (จบตอน)
บริเวณลานจอดรถอีกชั้น กษิดิฐขับรถอยู่ เสียงโทรศัพท์ดัง เขามองหน้าจอ แล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ไม่รับสาย เจนแปลกใจ
“ไม่รับสายเหรอคะ”
“พี่เหนื่อยยังไม่อยากคุยกับแตงกวา กลับถึงบ้านก่อน แล้วค่อยโทร.กลับไป”
เจนพยักหน้าซื่อๆ แล้วหันหน้าไปอีกทาง ก่อนยิ้มสะใจที่กษิดิฐเบื่อแตงกวา
แตงกวารอสายกษิดิฐอย่างโมโห ยิ่งกษิดิฐไม่รับสายก็วางสายอย่างโกรธจัด
หัวค่ำวันเดียวกัน กษิดิฐขับรถมาจอดหน้าบ้าน เจนลงจากรถ กษิดิฐขับออกไป เจนยิ้มสมใจที่กษิดิฐมาส่ง แล้วเจนก็ต้องสะดุ้งอย่าตกใจเมื่อได้ยินเสียงปภพ
“เจน”
เจนหันมองปภพอย่างตกใจ
ภายในบ้าน ปภพพูดกับเจนอย่างไม่พอใจ
“ถ้าคุณกบจะมาส่งอีก เจนต้องปฏิเสธ”
“ทำไมละคะ หรือว่าพี่ภพหึง”
“พี่ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลแบบนั้น แต่ที่พี่ไม่อยากให้เจนกลับกับคุณกบบ่อยๆ เพราะกลัวว่าถ้าคุณแตงกวารู้ เค้าอาจจะมาทำร้ายเจน แล้วจะมีผลกับลูกของเรา”
“ถ้าพี่ภพห่วงลูก พี่ภพก็มาส่งเจนแบบที่พี่กบทำสิคะ”
“บริษัทเราอยู่ตึกเดียวกับบริษัทริน ถ้าเรากลับด้วยกันพี่กลัวรินเห็น”
เจนมองปภพอย่างเจ็บปวด
“งั้นเจนกลับกับพี่กบอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะคะ จะได้ไม่มีใครสงสัยเรื่องเรา แล้วพี่ภพก็จะไม่ได้ไม่ต้องคอยระแวงว่า พี่รินจะรู้”
“แต่”
“ถ้าพี่ภพไม่พร้อมจะดูแลเจน ก็ขอให้เจนดูแลตัวเองในวิธีของเจนเถอะค่ะ”
ปภพหนักใจ
“ยังไงก็ระวังคุณแตงกวาหน่อยละกัน”
"ค่ะ"
"แล้วนี่แม่เจนไปไหน"
"ไป เอ้อ...ไปงานทำบุญบ้านที่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ"
"ไม่สบายแล้วไปไหวเหรอ"
"ไม่ไหวก็ต้องฝืนค่ะ เพราะเพื่อนแม่คนนี้ช่วยเหลือครอบครัวเจนมามากถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ เค้าทำบุญบ้านทั้งที แม่เลยต้องไปร่วมงานน่ะค่ะ"
ปภพพยักหน้าเข้าใจ
"พี่ภพคงหิวแล้ว เดี๋ยวเจนออกไปซื้อกับข้าวที่ร้านปากซอยก่อนนะคะ เดี๋ยวจะได้ทานข้าวกัน"
"เจนทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วพักเถอะ เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อให้เอง"
เจนยิ้มสมใจที่ปภพดูแล
ภายในคอนโดฯ ติณณ์อยู่ในชุดนอนนั่งอ่านกระดาษที่เขียนคำพูดที่จะพูดวันแต่งงาน
"ขอบพระคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ที่มาร่วมเป็นเกียรติในงานแต่งของผมกับคุณบัวนะครับ ร่วมเป็นเกียรติ...ฟังดูทะแม่ง เปลี่ยนเป็น... ร่วมเป็นสักขีพยาน"
ติณณ์หยิบปากกามาแก้สคริปต์ที่จะพูดในงานแต่งอย่างมีความสุข แล้วหยิบรูปนลินรับรางวัลที่แอบเก็บไว้ออกมาพูดกับรูป
"ผมตื่นเต้นมากเลยนะครับที่จะแต่งงานกับคุณ... คุณล่ะตื่นเต้นเหมือนผมรึเปล่า"
นลินอยู่ในชุดนอน มองบ้านกษิดิฐผ่านทางหน้าต่างอย่างเศร้าสร้อย
"ทำไมยังเศร้าที่คุณติณณ์ซื้อบ้านกบอยู่อีก หรือเราจะยังไม่หายช็อกที่คุณติณณ์ซื้อบ้านกบให้"
นลินถอนหายใจอย่างเศร้าๆ นึกถึงของขวัญวันเกิดที่กษิดิฐให้กล่องดนตรีไว้ฟังยามเครียด นลินลุกไปหยิบกล่องดนตรีออกมาจากตู้
เธอวางกล่องดนตรีอยู่ที่หัวเตียง เพลงไพเราะจากกล่องดังอย่างต่อเนื่อง นลินนอนฟังเพลง ยิ้มมีความสุขจนหลับไป
คืนเดียวกัน ที่มุมสวยในบ้านสวน กษิดิฐใช้ปากกาที่นลินให้นั่งทำงานอย่างเครียดๆ แล้วนึกถึงวันที่เขาได้ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้จากนลิน เขามองปากกาแล้วยิ้มเศร้า ยศภัทร กมลา เดินเข้ามามองลูกชายอย่างสงสาร
"เครียดทีไร เอางานกลับมาทำที่บ้านทุกที"
"ก็ยังดีกว่าเครียดแล้วไปกินเหล้าเมายาละน่าคุณ"
กมลาพยักหน้ามองกษิดิฐอย่างเป็นห่วง
ภายในตึกภัทรฯ ลิฟต์เปิดออก เจนเดินออกจากลิฟต์จะเข้าออฟฟิศ แตงกวาที่ซุ่มอยู่เดินออกมาจิกผมเจนลากไปทางหนึ่งอย่างโกรธจัด
"มานี่เลย"
"โอ้ย...ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
แตงกวาไม่สน ลากเจนไปทางหนึ่ง
นลินถือซองเอกสาร ใส่เช็คค่าถ่ายโฆษณาจะเอามาให้กษิดิฐ เดินออกจากลิฟต์อีกตัว ได้ยินเสียงเจนร้องให้ช่วย
"ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย"
นลินหันไปมองเห็นแตงกวาจิกผมเจนลากไปทางห้องน้ำหญิงก็มองอย่างตกใจ
"เจน"
นลินรีบวิ่งตามไป
แตงกวาจิกผมเจนเหวี่ยงเข้ามาในห้องน้ำแล้วปิดประตูกดล็อก
คุณทำอย่างนี้กับเจนทำไม
"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่า ถ้าแกอ่อยกบอีก แกจะโดนหนักกว่าคราวที่แล้ว"
แตงกวาตบหน้าเจนอย่างโกรธจัด
เจนเซไปร้อง "โอ๊ย"
นลินวิ่งมาถึงหน้าห้องน้ำ แต่เข้าไม่ได้เพราะประตูล็อก
"แตงกวาฉันรู้นะว่าเธออยู่ในนั้น เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ"
เสียงแตงกวาดังตอบจากในห้องน้ำ
"ฉันทำธุระอยู่ ทำธุระเสร็จแล้วจะเปิดให้"
เจนมองไปที่ประตูยิ้มอย่างมีแผน แล้วแกล้งทำเสียงหวาดกลัว
"พี่บัวช่วยเจนด้วยค่ะ"
นลินทุบประตูอย่างร้อนใจ
"เปิดเดี๋ยวนี้นะ แตงกวา"
แตงกวาตะคอกถามเจน
"บอกฉันมาว่านั่งรถกบทำไม"
นลินมองประตูอย่างร้อนใจ แล้วรีบวิ่งหน้าตาตื่นออกไปยังออฟฟิศกษิดิฐ ขณะนั้นกษิดิฐนอนอยู่ เธอรีบปลุก
"กบ ตื่นเร็ว กบ"
"บัว" กษิดิฐเสียงงัวเงีย
"เกิดเรื่องใหญ่แล้ว กบ"
กษิดิฐมองนลินอย่างตกใจ
เจนยืนหลังชนฝา แต่มองแตงกวาที่ตะคอกใส่อย่างไม่กลัว
"กบไปส่งเธอที่บ้านงั้นเหรอ...แล้วเธอหลอกให้กบนอนกับเธอแบบคราวที่แล้วรึเปล่า"
เจนหันไปมองที่ประตู เห็นว่าเสียงนลินเงียบไปแล้วก็ยิ้มเยาะใส่แตงกวา
"เจนไม่ได้หลอก แต่พี่กบเต็มใจค่ะ"
"ฉันไม่เชื่อหลอกว่ากบเต็มใจ...แกหลอกกบ"
แตงกวาจะตบเจน แต่ก่อนที่มือแตงกวาจะถึงหน้าเจน เจนคว้ามือแตงกวาไว้แล้วตบแตงกวาอย่างแรง
"โอ้ย"
"คิดเหรอว่า ฉันจะยอมให้คุณตบฉันข้างเดียว"
"แล้วคิดเหรอว่า ฉันจะยอมให้คนอย่างแกตบฟรีๆ"
แตงกวาพุ่งเข้าไปหาเจนอย่างโกรธจัด จนเจนเซไป ท้องไปชนกับซิ้งค์ล้างหน้า
"โอ้ย"
เจนกุมท้องทรุดลงไป กระเป๋าตกซองยาตกออกจากกระเป๋ามีซองหนึ่งกระเด็นมาที่เท้าแตงกวา เธอเห็นซองยาเห็นเขียนว่า ยาบำรุงครรภ์ เธอตกใจจะหยิบซองยามาดู แต่เจนมาคว้าไปใส่กระเป๋าซะก่อน แตงกวาเข้าไปแย่งอย่างอยากรู้
"เอามาดูซิว่ายาอะไร"
เจนชยื้อกระเป๋าไว้
"อย่านะ"
"อยู่ในนี้ค่ะ"
เสียงนลินดังขึ้น แตงกวา เจนหันไปมองประตูอย่างตกใจ
"ช่วยเจนด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
มีเสียงไขประตู แม่บ้านเปิดประตู นลิน กษิดิฐรีบวิ่งเข้ามา
"แตงกวาทำอะไรเจนน่ะ"
นลินจับหน้าเจนที่มีรอยนิ้วมาดู
"เธอตบเจนเหรอ"
"มันก็ตบฉันเหมือนกัน"
"เจนไม่กล้าทำร้ายคุณแตงกวาหรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ"
แตงกวามองเจนอย่างโกรธจัด
"นังคนหน้าไหว้หลังหลอก"
แตงกวาจะพุ่งไปหาเจนอีก นลินรีบมาขวางผลักแตงกวาอย่างแรง
"เลิกรังแกคนไม่มีทางสู้ซะที เอาว่าที่เมียกบออกไปเลยนะ ก่อนที่บัวจะทนไม่ไหว แล้วก็แจ้งตำรวจมาจับแตงกวาข้อหาทำร้ายร่างกาย"
" ไปแตงกวา"
กษิดิฐลากแตงกวาออกไป เจนยิ้มสะใจ นลินมองตามอย่างไม่พอใจ
กษิดิฐลากแตงกวามาที่หน้าออฟฟิศ
"เมื่อคืนกบไปนอนกับมันมาใช่มั้ย"
"ตอนที่กบโทรกลับไปหาแตงกวา กบถึงบ้านสวนแล้ว กบจะนอนกับเจนได้ยังไง"
"ก็นอนก่อนที่จะกลับบ้านสวนไง...นังเด็กนั่นมันบอกแตงกวาว่า กบนอนกับมัน"
"เจนบอกแตงกวาอย่างนั้นเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"ทำร้ายเจนแล้วยังใส่ร้ายเจนอีกเหรอ ทำไมแตงกวาถึงใจร้ายแบบนี้"
"แตงกวาไม่ได้ใส่ร้ายมัน มันบอกแตงกวาอย่างนี้จริงๆ"
"คนซื่ออย่างเจนโกหกใครไม่เป็นหรอก"
"นังเจนน่ะเหรอคนซื่อ กบมองมันผิดแล้ว"
"กบจะมองเจนยังไงก็เรื่องของกบ แต่ตอนนี้ กบชักจะทนมองความไม่มีเหตุผลของแตงกวาไม่ไหวแล้ว กบขอบอกเป็นครั้งสุดท้ายว่า อย่ายุ่งกับเจนอีก ถ้าแตงกวาไม่เชื่อ กบจะหนีเหมือนตอนที่หนีมาจากอเมริกา แล้วคราวนี้อย่าหวังเลยว่า จะหากบเจอ"
กษิดิฐเดินเข้าออฟฟิศไปอย่างโมโห แตงกวามองอย่างร้อนใจ ครุ่นคิดแล้วแค้นเจน
"เพราะแกคนเดียว กบถึงโกรธฉันอย่างนี้...นังเจน"
ภายในออฟฟิศ นลินเอาน้ำแข็งประคบหน้าที่โดนแตงกวาตบให้เจน กษิดิฐมองอย่างรู้สึกผิด
"นี่ถ้าบัวไม่เอาเช็คค่าเป็นแบบมาให้กบ แล้วไม่มาเจอแตงกวากำลังทำร้ายเจน เจนคงเจ็บตัวมากกนี้ไปแล้ว รับปากบัวว่าถ้าเจนทำงานที่นี่ กบจะปกป้องเจนจากแตงกวา แต่ก็ยังปล่อยให้เจนถูกแตงกวาทำร้าย ทำไมกบไม่เคยรักษาคำอะไรพูดได้เลย"
"แตงกวาบอกกบว่า จะไม่ยุ่งกับเจนอีก ใครจะไปรู้ว่าแตงกวาจะกลับคำ"
"พี่บัวอย่าว่าพี่กบเลยค่ะเจนผิดเอง ถ้าเจนไม่กลับมาทำงานที่นี่ พี่แตงกวาก็คงจะไม่หึงจนเกิดเรื่องอย่างนี้"
"เจนไม่ผิด เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของกบ"
เจนปวดท้อง
"โอ้ย"
"เจนเป็นอะไร"
"ปวดท้อง"
กษิดิฐตกใจมาก
"ปวดท้อง! ...พี่พาไปหาหมอนะ"
นลินประคองเจน
"บัวจะพาเจนไปรอที่หน้าตึก กบไปเอารถมารับเจนกับบัวที่หน้าตึกนะ"
กษิดิฐมองนลินอย่างตกใจ
"บัวงานยุ่งจะตาย ไปโรงพยาบาลด้วยจะเสียเวลาทำงานเปล่าๆ กบพาเจนไปเองบัวไม่ต้องไปหรอก"
"งั้นบัวลงไปส่งเจนที่หน้าตึก...กบรีบไปเอารถมาเลย"
กษิดิฐพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป นลินประคองเจนออกไป
ผ่านเวลามา ดารินทร์ มัญจา สารัช นลินนั่งอยู่ในห้องทำงาน มัญจาตกใจเมื่อรู้เรื่องจากนลิน
"แตงกวาตบพนักงานบริษัทกบ"
"อือ...แล้วเด็กก็กลัวแตงกวามากจนไม่กล้าสู้เลย โดนแตงกวาทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว น่าสงสารมากเลย"
"จะแต่งงานกับคุณกบอยู่แล้ว ยังหึงคนโน้นคนนี้ไม่เลิก ถ้าไม่เลิกนิสัยอย่างนี้สักวัน แตงกวาต้องเป็นบ้า" ดารินทร์บอก"ไม่ต้องสักวันหรอกครับ ทุกวันนี้ความขี้หึงก็ทำให้คุณแตงกวาเหมือนคนบ้าอยู่แล้ว"
"เมาท์อ่ะ" มัญจาเบรกสารัช
"แล้วไอ้ที่พูดๆ ถึงเค้าอยู่ ไม่ได้เรียกว่าเมาท์เลยใช่มั้ย"
"เรียก"
ดารินทร์ นลินยิ้มขำมัญจากับสารัช
ติณณ์เดินเข้ามาหานลิน
"คุณบัวครับ พร้อมมั้ย"
นลินสีหน้างงๆ
"พร้อม...พร้อมอะไรคะ"
"เรานัดกันว่าวันนี้ 11 โมงจะออกไปดูชุดแต่งงานกันไงครับ"
"บัวลืมสนิทเลยค่ะ บัวเก็บของแป๊บนึงนะคะ"
"ครับ"
นลินเก็บของอย่างรีบร้อนแล้วออกไปกับติณณ์ ดารินทร์ มัญจา สารัช มองนลินอย่างงงๆ แล้วไถเก้าอี้มาสุมหัวกันเม้าท์
"กำลังจะเป็นเจ้าสาว แต่ลืมนัดที่จะไปดูชุดแต่งงาน นี่บัวไม่ตื่นเต้นเลยรึไงที่จะแต่งงานกับคุณติณณ์" ดารินทร์บอก"บัวเคยแต่งงานกับกบสองครั้ง อาจจะชินกับการเป็นเจ้าสาว จนต่อมความตื่นเต้นเรื่องนี้หายไปหมดแล้วก็ได้" มัญจาบอก
"คนเราเคยแต่งงานมากี่ครั้งก็ต้องตื่นเต้นทุกครั้งที่จะแต่งใหม่ บัวนี่แปลกจริงๆ"
ทุกคนมองตามนลินอย่างแปลกใจ
ภายในโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลเข็นเจนที่นอนร้องอย่างเจ็บปวดมาในห้องฉุกเฉิน กษิดิฐเดินตามเข้ามาอย่างร้อนใจ
"โอ้ย... ปวดท้อง"
หมอรีบมาดูเจน
"ปวดตรงไหนคะ"
เจนชี้ไปที่บริเวณท้องน้อย
"ตรงนี้ค่ะ"
แล้วทุกคนก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าผ้าห่มที่ห่มเจนมีเลือดซึมออกมา หมอรีบเปิดผ้าห่มเห็นมาเลือดไหลลงมาที่ขาเจน ทุกคนมองอย่างตกใจ
"คุณตั้งครรภ์รึเปล่าคะ" หมอถาม
"ค่ะ"
"ส่งเข้าห้องอัลตร้าซาวด์ด่วน"
บุรุษพยาบาล พยาบาลช่วยกันเข็นเจนออกจากห้องฉุกเฉิน หมอรีบตามออกไป กษิดิฐมองตามอย่างเป็นห่วงแล้วรีบวิ่งตามไป
ภายในร้านกาแฟ ตึกภัทรฯ ปราณพูดอย่างตกใจ
"คุณสงสัยว่าเด็กเจนท้องงั้นเหรอ"
"วันก่อนฉันเห็นมันอาเจียน แล้วถ้าฉันตาไม่ฝาด ฉันคิดว่าฉันเห็นยาสำหรับคนท้องตกออกมาจากกระเป๋ามัน" แตงกวาบอก
"แล้วจะรู้ได้ยังไงว่า ที่คุณสงสัยมันจริงหรือไม่จริง"
"คุณต้องช่วยฉัน"
ปราณมองแตงกวาอย่างแปลกใจ
ผ่านเวลามา ในร้านเวดดิ้ง นลิน ติณณ์ใส่ชุดบ่าวสาวเหมือนภาพในหัวที่นลินเคยฝันไว้ ยืนส่องกระจกคู่กัน มีพนักงานคอยดูแล ทั้งคู่ต่างตกใจ
"เหมือนภาพที่เคยฝันไว้เลย"
"คุณก็มีภาพที่เคยฝันไว้เหมือนกันเหรอครับ"
"ค่ะ...ฉันเคยแอบฝันว่า สักวันจะได้ใส่ชุดเจ้าสาว ยืนข้างๆคุณที่เป็นเจ้าบ่าวของฉัน"
"คุณจะเชื่อมั้ยครับ...ถ้าผมจะบอกว่า ผมก็เคยแอบฝันเหมือนกันว่า สักวันจะได้แต่งงานกับคุณ"
นลินตื่นเต้น
"จริงเหรอคะ"
"ครับ...ไม่คิดเลยนะครับว่า สิ่งที่เราฝัน วันนี้จะเป็นความจริง คุณบัวคุณทำให้ผมมีความสุขมากนะครับ แล้วคุณล่ะครับ มีความสุขรึเปล่า"
นลินยิ้มกำลังจะตอบว่ามีความสุข แต่ภาพตอนไปลองชุดแต่งงานกับกษิดิฐแว่บเข้ามา
นลินมองหน้าติณณ์แต่ไม่ได้รู้สึกมีความสุขเหมือนตอนไปลองชุดกับกษิดิฐ เธอแปลกใจตัวเองจนทำตัวไม่ถูก
"เอ้อ...ค่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ"
นลินเดินออกไป พนักงานช่วยจับชุด ติณณ์แปลกใจมองอย่างงงๆ
นลินเดินเข้ามาในห้องน้ำส่องกระจกมองตัวเองอย่างร้อนใจ
"ทำไมถึงไม่รู้สึกมีความสุขอย่างที่ฝันไว้เลย แล้วยังรู้สึกว่า ตอนลองชุดแต่งงานกับกบ มีความสุขกว่าลองชุดกับคุณติณณ์อีก นี่เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย"
เจนนอนบนเตียงคนไข้อยู่ในห้อง สีหน้ามีอาการกังวลเป็นห่วงลูก หมอ พยาบาลเดินเข้ามา เจนรีบถาม
"ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
"จากผลอัลตร้าซาวน์เด็กปลอดภัยดีค่ะ"
เจนถอนหายใจอย่างโล่งอก
"คุณแม่ต้องระวังให้มากขึ้นนะคะ ถ้าเวียนหัวให้นั่งพักทันที อย่าฝืนเดินจะได้ไม่ล้ม จนท้องไปกระแทกอย่างนี้อีก"
"ค่ะ"
"คุณมียาบำรุงครรภ์จากคุณหมอที่ตรวจครรภ์ให้คุณแล้ว หมอคงไม่จ่ายยาอะไรเพิ่ม กลับบ้านได้เลยค่ะ"
"ค่ะ"
หมอ พยาบาลเดินออกไป เจนมองตามหมออย่างโล่งใจ ครุ่นคิดยิ้มร้ายแล้วหยิบมือถือมาถ่ายรูปตัวเองที่นอนบนเตียงคนไข้
ภายในออฟฟิศกษิดิฐ ปภพ น้อย อุ๋ม นั่งทำงาน เอ็ดดี้ทำงานไม่มีสมาธิพูดอย่างแปลกใจ
"ดูที่บัตรเข้างาน พี่กบกับเจนก็มาตอกบัตรตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วนี่หายไปไหนทั้งคู่เลย"
"คุณกบคงออกไปพบลูกค้า" ปภพบอก
"เป็นไปได้...แต่เจนล่ะไปไหน"
"ปกติคุณกบไม่เคยพาเลขาออกไปพบลูกค้าด้วย... ลองโทร.หาสิจะได้รู้ว่าเจนไปไหน"
เอ็ดดี้หยิบมือถือโทร.หาเจน
เจนนอนอยู่บนเตียงคนไข้กำลังส่งรูปให้ปภพ เธอเห็นเอ็ดดี้โทร.เข้ามา แต่เจนไม่รับสาย
"ไม่รับสาย"
ปภพยิ่งร้อนใจ เสียงมือถือปภพดังขึ้น ปภพเปิดดู เห็นรูปเจนนอนหน้าเศร้าอยู่บนเตียงคนไข้ก็ตกใจ
ปภพเดินมามุมหนึ่งอย่างร้อนใจ มองอย่างรอบๆ อย่างระวัง เห็นไม่มีใครรีบกดโทรศัพท์หาเจน
"เจนเป็นอะไร... คุณแตงกวาทำร้ายเจน แล้วลูกเป็นยังไงบ้าง"
"ปลอดภัยค่ะ แต่หมอบอกว่า ถ้ากระทบกระเทือนอีก ลูกเราอาจจะไม่รอดค่ะ เจนกำลังจะกลับออฟฟิศแค่นี้ก่อนนะคะ"
เจนวางสายแล้วยิ้มสมใจ
ปภพหน้าเครียดกังวลเรื่องเจนกับลูก
ผ่านเวลาเล็กน้อย บุรุษพยาบาลเข็นเจนที่นั่งบนรถเข็นมาตามทาง
"โชคดีจริงๆ ที่เด็กปลอดภัย ถ้าลูกเจนเป็นอะไรขึ้นมา พี่คงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต... ขอโทษด้วยนะที่เจนต้องเกือบเสียลูกเพราะพี่" กษิดิฐบอก
"งานที่อื่นก็หาไม่ได้ ทำงานบริษัทพี่กบก็ต้องเสี่ยงกับการเสียลูกเพราะคุณแตงกวา เจนควรจะทำยังไงดีคะ"
"ทำงานที่บริษัทพี่ต่อไป ตอนเช้าพี่จะแวะไปรับ เลิกงานแล้วพี่จะไปส่ง พี่ดูแลเจนให้มากกว่าเดิมจะไม่ให้แตงกวาเข้าถึงตัวเจนได้อีกแล้ว"
เจนยกมือไหว้กษิดิฐ
"ขอบคุณค่ะ"
"พี่ไปเอารถก่อนนะ เดี๋ยวมารับที่หน้าโรงพยาบาล"
กษิดิฐเดินออกไป เจนยิ้มสมใจที่ทำให้กษิดิฐสงสาร จนยอมดูแลอย่างใกล้ชิด
รถกษิดิฐวิ่งเข้ามาในลานจอดรถตึกภัทรฯ กษิดิฐขับ เจนนั่งข้างๆ
"เที่ยงพอดีเลย...เราทานข้าวกันก่อน แล้วค่อยขึ้นไปที่ออฟฟิศดีมั้ยคะ"
"พี่มีธุระสำคัญที่ต้องไปทำไป ทานกับเจนไม่ได้"
"ทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่โรงพยาบาลล่ะคะ เจนจะได้ให้พี่กบไปทำธุระเลย ไม่ต้องมาส่งเจนให้เสียเวลา"
"ยังไงพี่ก็ต้องกลับมาเอาเอกสารอยู่แล้ว ไม่เสียเวลาหรอก"
เจนยิ้มอ่อนโยน
"ค่ะ"
นลิน ติณณ์นั่งในร้านอาหารหรู มีอาหารหน้าตาน่ากินหลายอย่างวางบนโต๊ะ นลินนั่งเครียดครุ่นคิดถึงเรื่องความรู้สึกตอนลองชุดแต่งงาน มือก็ตักอาหารกิน แต่ไม่รู้รส
"คุณบัว อาหารรสชาติไม่เหมือนเดิมเหรอครับ"
"เหมือนค่ะ"
"คุณชอบอาหารร้านนี้มาก ทุกครั้งที่มาทานคุณจะดูมีความสุข แต่วันนี้ดูคุณทานไม่อร่อยเลย"
"บัว เอ้อ ช่วงนี้บัวงานหนัก คงเหนื่อยน่ะค่ะ เลยอาจจะดูเหนือยๆไปหน่อย"
ติณณ์ตักอาหารให้นลินอย่างเอาใจ
"ทานเยอะๆ นะครับ จะได้มีแรงไปทำธุระกับผมต่อ"
"วันนี้เรามีแค่ลองชุดแต่งงานนี่คะ มีอย่างอื่นที่ต้องทำอีกเหรอ"
ติณณ์ยิ้มแทนคำตอบ นลินแปลกใจ
มุมอาหาร ในออฟฟิศนลิน อณุกา ปราณกินข้าวเสร็จพอดี ปราณรวบช้อนมองนาฬิกาแล้วบอกอณุกา
"ผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ"
"เสร็จแล้วไปเจอกันที่ห้องทำงาน ฉันจะรีบไปเซ็นเอกสาร"
"ครับ"
ปราณยิ้มร้ายแล้วเดินออกไป
ปราณเดินมองหาเจน เห็นเจนที่กินข้าวเสร็จ แล้วเดินออกมาจากร้านอาหารพอดี ปราณรีบเข้าไปหา
"คุณเจนครับ"
เจนตกใจแล้วแกล้งเศร้า
"คุณปราณ อย่ามาคุยกับเจนเลยค่ะ เจนไม่อยากโดนภรรยาคุณทำร้ายอีก"
"วันนี้คุณณุกาออกไปทำงานข้างนอก ไม่รู้หรอกครับว่า ผมมาคุยกับคุณ แล้วผมก็อยากขอเวลาคุณแค่ 15 นาทีเท่านั้น นะครับ"
เจนมองปราณครุ่นคิดว่า
"อ่อยไว้อีกคนก็ไม่เสียหลาย...ก็ได้ค่ะ"
ปราณยิ้มดีใจ
อ่านต่อตอนอวสาน 17.00 น.
