ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 8
ภายในบ้าน นันทิดาพูดอย่างตกใจ
"ทุกคนเข้าใจผิดคิดว่าบัวนอนกับคุณติณณ์"
ติณณ์ นลิน กมลา ยศภัทร ชลัช นั่งอยู่
ชลัชหน้าเครียดเสียงเข้ม
"แล้วความจริงมันเป็นยังไง"
"บัวกับคุณติณณ์ไม่ได้มีอะไรกันค่ะ คุณติณณ์ไม่รู้ตัวว่ามาอยู่กับบัวได้ยังไง แต่บัวจำได้ว่า ตอนที่จะเดินกลับห้องมีคนโปะยาสลบบัว"
กมลาตกใจมาก
"มีคนโปะยาสลบบัว ใครกันที่ทำแบบนั้น"
"บัวคิดว่าเป็นคนของแตงกวาค่ะ"
"แตงกวาอีกแล้วเหรอ เพราะนายกบคนเดียว ทำให้แตงกวาจองล้างจองผลาญบัวไม่เลิก"
ชลัชว่าแล้วลุกพรวดขึ้น
"ไปไหนคะ" นันทิดาถาม
"ไปทำให้แตงกวาสารภาพว่า เป็นคนทำเรื่องนี้ บัวจะได้พ้นจากการเสียชื่อเสียง"
"เราไม่มีหลักฐานพูดไปแตงกวาก็ไม่ยอมรับหรอกค่ะ"
"หมายความว่าเราทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังคำนินทางั้นเหรอ"
นลินมองชลัชอย่างรู้สึกผิด
"ผมจะหยุดคำนินทาด้วยการแต่งงานกับคุณบัวครับ" ติณณ์บอก
"เฮ้ยๆๆ จะแต่งได้ยังไง บัวเป็นเมียตากบนะ" ยศภัทรว่า
"ทุกคนรู้หมดแล้วว่า กบกับบัวแกล้งแต่งงานกัน บัวจะหย่ากับกบแล้วมาแต่งกับคุณติณณ์ค่ะ"
ยศภัทร กมลา นันทิดามองอย่างตกใจ
"คนเราจะแต่งงานกันต้องรักกันนะ ไม่ใช่แต่งเพราะแก้ปัญหา" นันทิดาบอก
ติณณ์ตอบหนักแน่น
"ผมรักคุณบัวครับ"
"รักข้างเดียวมันอยู่กันไม่ยืดหรอกค่ะ" นันทิดาบอก
นลินเขิน
"คุณติณณ์ไม่ได้รักบัวข้างเดียวค่ะ"
ยศภัทร กมลามองนลินอย่างหนักใจ นันทิดา ชลัช มองอย่างตกใจ
"บัวก็รักคุณติณณ์เหรอ" นันทิดาถาม
นลินพยักหน้าเขินๆ ติณณ์มองนลินยิ้มมีความสุข
"ถ้ารักกันชอบกันแม่ก็ไม่ขัดข้อง คุณละคะว่ายังไง" นันทิดาพูดแล้วขอความเห็นชลัช
ชลัชพูดอย่างเจ็บปวด
"คราวที่แล้วก็แต่งกับนายกบเพราะมีข่าวว่านอนด้วยกันในออฟฟิศ ตอนนี้ทุกคนก็เข้าใจผิดอีกว่า บัวนอนกับคุณติณณ์ ลูกสาวเราใช้ชีวิตให้มีแต่ปัญหาผมจะว่าอะไรได้ นอกจากทนกับเรื่องขายหน้าของลูกไปวันๆ"
ชลัชเดินออกไปอย่างโมโห นลินมองพ่ออย่างเสียใจ นันทิดา ติณณ์มองนลินอย่างสงสาร
"ขอตัวสักครู่นะคะ"
กมลาดึงยศภัทรที่มองอย่างงงๆ ออกไป
"อย่าถือสาคำพูดพ่อเค้าเลยนะ เดี๋ยวเค้าก็หายโกรธ"
นลินพยักหน้าอย่างเศร้าๆ
"นี่ก็ใกล้เวลาทานข้าวเย็นแล้ว อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ"
ติณณ์ที่พร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาเลยรับปาก
"ครับ"
กมลาดึงยศภัทรออกมาหน้าบ้าน
"จะรีบไปไหนคุณ"
กมลาหยิบมือถือออกมากดหากษิดิฐ
"กบ"
กษิดิฐนั่งเศร้าอยู่ที่โต๊ะทำงานแกล้งพูดกับกมลาอย่างร่าเริง
"เสียงร้อนหูอย่างนี้ แม่คงรู้เรื่องบัวกับติณณ์แล้วใช่มั้ยครับ"
"กบคิดว่าบัวมีอะไรกับติณณ์จริงๆเหรอ" กมลาถาม
"ผมไม่ได้คิดดูถูกบัวขนาดนั้นหรอกครับ ผมคิดแค่ว่า บัวกับติณณ์คงนัดกันออกมาดูฟ้าดูดาว แต่อาจจะเผลอหลับไปจนทุกคนมาเจอเข้า"
"แม่ก็เชื่อมั่นในตัวบัวแล้วก็คิดอย่างกบเหมือนกัน...แล้วทำไมกบไม่ช่วยบัวอธิบายให้คนอื่นฟังล่ะ"
"จากสิ่งที่ทุกคนเห็น อธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อหรอกครับ"
ยศภัทรรอฟังอย่างอยากรู้ กมลาคุยโทรศัพท์กับลูกชายอย่างสงสาร
"เสียใจมากมั้ย"
"ไม่เล้ย ดีใจด้วยซ้ำที่บัวจะแต่งงานกับผู้ชายในฝัน"
"รู้ว่าบัวชอบติณณ์ยังเครียดจนนอนไม่หลับ แล้วนี่เค้าจะแต่งงานกันมีเหรอจะไม่เสียใจ เลิกปากแข็งซะทีเถอะกบ"
กษิดิฐถอนหายใจ เสียงเศร้า
"แม่นี่รู้ทันกบทุกเรื่องเลยนะครับ กบยอมรับก็ได้ว่าเสียใจแต่กบอยู่ได้ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
กมลาวางสายอย่างหนักใจ
"ไอ้คนปากแข็งมันยอมรับมั้ย"
"ยอมรับค่ะ"
"อกหักก็ต้องให้เวลา พักใจเดี๋ยวก็หาย ไหนคุณกับคุณแม่บอกว่าบัวรักตากบ เมื่อกี๊ได้ยินเต็มสองหูเลยว่า บัวบอกว่ารักติณณ์ แสดงว่าทั้งเมีย ทั้งแม่ดูบัวผิดทั้งคู่"
"ฉันกับคุณแม่ดูไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ที่บัวบอกว่ารักติณณ์เพราะบัวยังไม่รู้ใจตัวเอง"
"มั่นใจขนาดนั้น"
"ล้านเปอร์เซ็นต์"
"โตป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้ว่าตัวเองรักใคร ถ้าบัวแต่งงานกับติณณ์แล้วรู้ใจตัวเองทีหลังว่า รักกบจะทำยังไง"
"ก็ต้องทุกข์กับการอยู่กับคนที่ไม่ได้รักไปตลอดชีวิตน่ะสิคะ เราต้องทำให้บัวรู้ใจตัวเอง ก่อนที่จะแต่งงานกับติณณ์"
"คุณจะทำยังไง"
กมลาคิดๆ ยิ้มมีแผน
น้อย อุ๋ม ปภพ เอ๊ดดี้ เจน ยังนั่งทำงานอยู่ กษิดิฐเดินเข้ามาอย่างเศร้าสร้อยแล้ว เปลี่ยนท่าทีเป็นร่าเริง
"พวกเราวันนี้ไปเที่ยวกันนะ..ผมอยากแด๊นซ์"
เอ๊ดดี้มองอย่างจับผิด
"กลับมาจากเที่ยวแต่หน้าบอกบุญไม่รับ เมื่อกี๊ตอนซ้อมาก็หน้าเครียด แล้วนี่เฮียยังมาชวนไปแดนซ์อีก เฮียทะเลาะกับซ้อใช่มั้ย"
เจนชะงักมองกษิดิฐอย่างรอคำตอบ
"ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉันไม่ต้องมาวิเคราะห์ ตกลงใครจะไปแดนซ์กับผมบ้าง"
"ผม" เอ็ดดี้บอก
"ผมต้องไปรับน้องจุงไปไม่ได้"
"น้อยก็ต้องไปรับลูกเหมือนกันค่ะ"
"อุ๋มไม่ชอบเที่ยวกลางคืนค่ะ"
"ไม่ชอบก็อยู่บ้านสวดมนต์ไปละกัน พี่ภพกับพี่น้อยรับลูกเสร็จก็ตามไปสิครับ" เอ็ดดี้บอก
"ไม่ดีกว่า..พี่อยากอยู่บ้านกับริน"
"เฮ้อ..พวกติดเมีย"
ทุกคนหัวเราะขำเอ็ดดี้
"น้องเจนละจ๊ะไปมั้ย"
"เจนก็อยากไปนะคะแต่อีกใจก็ห่วงแม่ แม่เจนไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ"
"แม่เจนก็ไม่สบายทุกวันอยู่แล้ว ท่านคงไม่เป็นอะไรไปวันนี้หรอก ไปด้วยกันเถอะ"
กษิดิฐมองเจนสงสาร
"ชีวิตที่อยู่แต่บ้านกับที่ทำงานมันเครียดนะ ถ้าไปได้ก็ไปเถอะ เจนจะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง"
เจนดีใจมากที่กษิดิฐคะยั้นคะยอให้ไป แต่แกล้งตีหน้าซื่อ
"ไปก็ไปค่ะ แต่เจนคงกลับไม่ดึกมากนะคะ ห่วงแม่น่ะค่ะ"
กษิดิฐพยักหน้าอย่างเข้าใจ เจนลอบมองยิ้มร้ายมีแผน
อณุกานั่งหน้าเครียดครุ่นคิดเรื่องติณณ์กับนลิน ปราณมองอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วเข้ามาหา
"คุณณุกาครับ"
อณุกาหันมองปราณอย่างหงุดหงิด
"เพื่อนผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเลยโทรมาชวนไปดื่ม ผมขอไปกับเพื่อนนะครับ"
อณุกาคว้าของใกล้มือขว้างปราณอย่างโกรธจัด
"นี่แน่ะ ไปกับเพื่อน ไปกับเพื่อน"
"โอ้ย...ไม่ให้ไปก็บอกดีๆ ก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นจะต้องขว้างปาข้าวของอย่างนี้เลย"
"รู้ทั้งรู้ว่าฉันกำลังเครียด แต่จะทิ้งฉันไปเที่ยวกับเพื่อน สมควรแล้วที่จะโดน"
ปราณโผกอดอณุกาอย่างออดอ้อน
"ผมขอโทษนะครับที่พูดอะไรไม่แคร์ความรู้สึกคุณ ผมไม่ไปแล้วครับ"
"แค่ไม่ไปเฉยๆ ไม่มีประโยชน์หรอก ไม่ไปแล้วก็ต้องช่วยฉันคิดด้วยว่าทำยังไง ติณณ์ถึงจะล้มเลิกการแต่งงานกับนลิน"
"ครับ"
อณุกาคิดเรื่องติณณ์ต่อ ปราณมองอณุกาอย่างเซ็งๆ
ภายในห้อง ชลัชนั่งหน้าเครียดเจ็บปวดมากที่นลินมีแต่เรื่องเสียหาย นันทิดาเปิดประตูเข้ามา
"คุณคะ"
"ทานกันเลยผมเครียดทานไม่ลงหรอก"
นันทิดามองชลัชอย่างหนักใจ แล้วเดินมานั่งข้างๆ
"สำหรับผู้หญิงการเสียชื่อเสียงเรื่องผู้ชายเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิต คุณแค่มองปัญหาอยู่ข้างนอกยังเครียดขนาดนี้ แล้วคิดบ้างมั้ยคะว่า ลูกเป็นคนอยู่ในปัญหา ลูกจะเครียดมากแค่ไหน"
ชลัชอึ้งไป
"บัวก็คงไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกค่ะ อย่าโกรธลูกเลยนะคะ"
ชลัชมองนันทิดาอย่างครุ่นคิด
นันทิดาเดินเข้ามาพร้อมชลัช กมลา ยศภัทร นลิน ติณณ์ที่นั่งอยู่ มองชลัชอย่างดีใจ
"เสด็จลงมาแล้วเหรอ"
ชลัชมองยศภัทรอย่างไม่พอใจ กมลาปราม
"คุณภัทร"
"ขอผมพูดนี๊ดเดียว...อย่าหาว่าผมสอนเลยนะคุณชลัช เราเป็นพ่อลูกมีปัญหาก็ต้องอยู่เคียงข้างลูกไม่ใช่โกรธลูกแบบนี้"
"เมียผมบอกแล้วไม่ต้องบอกซ้ำ"
นลินมองนันทิดาอย่างขอบคุณ
"ทานกันเลย" ชลัชบอก
ชลัชนั่งร่วมโต๊ะ ทุกคนมองชลัชอย่างโล่งใจ
"ติณณ์ชอบทานอาหารประเภทไหน ไทย จีนหรือฝรั่ง" กมลาถาม
"อาหารไทยครับ"
"เหมือนบัวเลยบัวก็ชอบทานอาหารไทย แล้วเวลาว่างล่ะชอบทำอะไร"
"อ่านหนังสือ ดูหนัง ออกกำลังกายครับ"
ชลัช นันทิดา นลิน มองกมลา ยศภัทรอย่างงงๆ
"อ่ะไม่ต้องงง...ผมเห็นว่าติณณ์กำลังจะมาเป็นคนในครอบครัวคุณเลยถามข้อมูลให้ คุณ คุณนัน บัวจะได้รู้จักติณณ์มากขึ้นไง"
กมลาพยักหน้าส่งเสริมยศภัทร ชลัชมองอย่างหมั่นไส้ นันทิดา นลินยิ้มขำ
ดารินทร์ถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินมาหน้าบ้าน น้องจุงวิ่งมาหา
"คุณแม่"
ดารินทร์วางกระเป๋าแล้วนั่งลงกอด หอมน้องจุง
"ชื่นใจ"
ปภพมองดารินทร์กับน้องจุงยิ้มอย่างมีความสุข
"ผมคั้นน้ำส้มไว้ให้ เข้าบ้านแล้ว ผมจะเอาให้ดื่มนะครับ"
"กำลังอยากกินน้ำผลไม้พอดี เข้าบ้านกันเถอะ"
ปภพมองดารินทร์อย่างรักสุดหัวใจแล้วมาช่วยหิ้วกระเป๋า
"เออนี่คุณภพ คุณรู้เรื่องคุณกบกับบัวรึยัง"
"ยังครับ คุณกบไม่ยอมเล่าเค้าบอกให้ผมมาถามคุณ"
ภายในบ้าน ปภพพูดอย่างตกใจ น้องจุงดูการ์ตูน ดารินทร์ดื่มน้ำส้มนั่งคุยกับปภพ
"จริงเหรอครับ"
" เรื่องแบบนี้มันเรื่องล้อเล่นรึไง"
ปภพจ๋อย แค่อุทานก็โดนดุซะแล้ว
"ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า บัวจะชอบคุณติณณ์มากจนปล่อยตัวปล่อยใจให้เกิดเรื่องน่าอายแบบนี้"
"น่าสงสารคุณกบนะครับ"
"ดีนะที่คุณกบแต่งงานเพื่อช่วยบัว ไม่ได้แต่งเพราะรัก เลยแค่เสียหน้า ถ้าแต่งเพราะรักจะน่าสงสารกว่านี้อีก"
"คุณกบยอมหย่า คุณติณณ์ยอมรับผิดชอบบัว เรื่องนี้คงจบไม่ยากหรอกครับ"
ดารินทร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"อีกไม่กี่วันก็ถึงวันครบรอบแต่งงานของเราแล้ว ไปฉลองร้านไหนกันดี"
"ขอคิดดูก่อน คิดออกแล้วจะบอก"
"ครับ"
ปภพมองเมียที่ดื่มน้ำส้มที่ตัวเองคั้นแล้วยิ้มมีความสุข
ภายในผับ กษิดิฐ เอ็ดดี้เต้นอย่างสนุกสนาน
"วู้...เพลงมันมากเลย วู้"
เจนนั่งมองกษิดิฐยิ้มมีแผน
เอ๊ดดี้บอกเจน
"มาเต้นด้วยกันเร็ว"
"เจนขอนั่งดูดีกว่านะคะ เจนเต้นไม่เป็น"
เอ็ดดี้ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งเจน เข้าไปจับมือดึงให้ลุกขึ้น
"มาพี่สอนทำตามพี่นะ"
เอ็ดดี้ดึงเจนให้ลุกขึ้นแล้วเต้น เจนเต้นตามอย่างเขินๆ แล้วยิ้มร้าย หยิบแก้วเครื่องดื่มให้
"พี่กบดื่มหน่อยนะคะ"
"จัดมาเลย จัดมา วันนี้พี่อยากดื่ม"
กษิดิฐกระดกรวดเดียวหมดแก้ว เจนหยิบแก้วส่งให้เอ็ดดี้บ้าง
"ของพี่เอ็ดดี้ค่ะ"
"นึกว่าน้องเจนจะเสิร์ฟแต่เฮียคนเดียวซะแล้ว"
"เจนไม่ใช่คนลำเอียงนะคะ จะได้ดูแลแต่พี่กบ"
"น่ารักอ่ะ"
เอ็ดดี้กระดกเหล้าหมดแก้ว เจนยิ้มสมใจ
ที่มุมหนึ่ง แตงกวาเดินเข้ามาในผับอย่างเซ็งๆ เห็นกษิดิฐเต้นอยู่กับเอ็ดดี้ แตงกวาจะเดินเข้าไปหา แต่เมื่อเห็นสายตาหวานฉ่ำของเจนก็ชะงัก เดินไปนั่งที่มุมหนึ่งแอบดูพฤติกรรมเจนอย่างเงียบๆ
หน้าบ้านนลิน ทุกคนเดินออกมาส่งติณณ์
"วันหลังมาทานข้าวด้วยกันอีกนะจ๊ะ" นันทิดาบอก
"มาทุกวันอยู่แล้วละครับ" ยศภัทรตอบ
"ผมว่าคุณนันถามติณณ์นะไม่ได้ถามคุณ" ชลัชว่า
"ผมก็ตอบแทนติณณ์...กำลังจะมาเป็นลูกเขยบ้านนี้ก็ต้องหมั่นมากินข้าวกับว่าที่พ่อตาแม่ยายอยู่แล้ว ใช่มั้ยติณณ์"
ติณณ์ยิ้มขำ
"ครับ"
"ขับรถดีๆนะคะ" นลินบอก
ติณณ์ยิ้มพยักหน้าแล้วออกจากบ้านไป นลินมองตามยิ้มมีความสุข
"ฉันกับคุณภัทรก็คงต้องขอตัวเหมือนกัน" กมลาบอก
ยศภัทรบอกกับชลัช
"เจอกันพรุ่งนี้นะคุณ"
"ไม่ต้องเจอกันบ้างก็ได้"
"ไม่ได้หรอก ผมคิดถึงคุณ"
ชลัชมองยศภัทรอย่างหงุดหงิด นันทิดา นลิน กมลายิ้มขำ
"ไปได้แล้วคุณ"
กมลาดึงยศภัทรออกไป
"พ่อไม่เคยเห็นบัวมองผู้ชายคนไหนแล้วยิ้มหวานอย่างนี้เลย" ชลัชบอก
"บัวรักติณณ์จริงๆเหรอ" นันทิดาถาม
นลินร่าเริง
"ค่ะ... ติณณ์เป็นยังไงบ้างคะ"
"ดีกว่านายกบร้อยเท่า เฮ้อ ก็ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายละกัน ที่ได้คนดีๆอย่างติณณ์มาเป็นลูกเขยแทนนายกบ"
นลินยกมือไหว้ชลัช
"ขอบคุณพ่อมากนะคะที่หายโกรธบัวกับคุณติณณ์"
"ต้องขอบคุณแม่เราที่เตือนสติพ่อ ว่าบัวอยู่ในปัญหาก็ทุกข์มากแล้วพ่อไม่ควรทำให้บัวทุกข์เรื่องพ่ออีก พ่อรักบัวนะลูก"
"หนูก็รักพ่อกับแม่ค่ะ"
"พวกเราไม่ได้กอดกันมานานเกินไปแล้ว มานี่ทั้งแม่ทั้งลูกเลยมา"
ชลัชดึงนลินกับนันทิดามากอด ทุกคนยิ้มมีความสุข
ผ่านเวลามา เอ็ดดี้เมานอนร้องเพลงอยู่บนโซฟาอย่างไร้สติ กษิดิฐเมาแล้ว แต่ยังพยายามเต้นอย่างสนุกสนาน
"สนุกจริงโว้ย...ชีวิตนายกบนี่มันสนุกจริงๆ"
เจนยื่นแก้วให้
"ดื่มหน่อยนะคะ"
"ขอบใจ"
กษิดิฐรับแก้วมากระดกรวดเดียวหมด เจนยิ้มร้าย แตงกวาลอบมองอย่างไม่พอใจ
"เจนขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ"
กษิดิฐในอาการเมามากบอก
"ไปเลยน้อง ตามสบาย"
เจนเดินออกไป
ภายในบ้านเจน จันทร์อยู่ในชุดนอนนั่งดูทีวีไป บ่นไปอย่างหงุดหงิด
"เสียทุกวันเมื่อไหร่มันจะได้บ้างวะ"
เสียงมือถือจันทร์ดังขึ้น จันทร์หยิบมาดูเห็นเป็นชื่อเจนก็รีบรับอย่างดีใจ
"แกอยู่ไหน"
"มาเที่ยวผับกับพี่ที่ออฟฟิศแล้วก็พี่กบ"
"มัวแต่หาความสุขใส่ตัวอยู่นี่เอง ถึงไม่กลับบ้านซะที รีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันอยากได้เงินไปแก้มือ"
"หยุดขอตังค์แล้ว ฟังฉันนะดีๆแม่ วันนี้โชคเข้าข้างพวกเราแล้ว"
"เข้าข้าง...ฉันก็ต้องได้สิ นี่ฉันเสียหมดตัวจะเรียกว่าโชคเข้าข้างได้ยังไง"
"แม่ก็อาจจะเสียลาภก้อนเล็ก แต่มาได้ลาภใหญ่ไงล่ะ พวกเราไม่ต้องเสียเวลาวางแผนมอมเหล้าพี่กบแล้วนะ เพราะตอนนี้พี่กบเมามากแล้ว อีกสักพักฉันก็จะพาเค้าไปบ้าน"
จันทร์น้ำเสียงตื่นเต้น
"โชคเข้าข้างพวกเราจริงๆด้วย...เดี๋ยวฉันจะจัดที่นอนไว้ให้ รีบพาเค้ามาเร็วๆละกัน ฉันอยากได้ลูกเขยเศรษฐีจนตัวสั่นแล้ว"
เจนวางสายจากจันทร์แล้วมองยิ้มร้ายเตรียมปฏิบัติการ
ติณณ์เดินเข้ามาในห้องคอนโดฯ แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหานลินอย่างมีความสุข
"ผมถึงบ้านแล้วนะครับ"
"บัวกำลังห่วงอยู่เลยขอบคุณนะคะที่โทร.มาบอก"
"ผมเกือบเสียคุณให้กบ เพราะไม่ยอมบอกความรู้สึกกับคุณมาแล้ว ต่อไปนี้ผมจะบอกคุณทุกอย่างเลยครับ"
นลินนอนกลิ้งบนเตียงคุยโทรศัพท์กับติณณ์อย่างมีความสุข
"บัวก็จะบอกคุณทุกอย่าง เราจะได้รู้จักกันมากขึ้นแล้วก็เข้าใจกันมากขึ้น"
"ผมมีเรื่องนึงอยากบอกคุณครับ..ถึงเราจะแต่งงานกันเพราะสถานการณ์บังคับ แต่ผมก็ดีใจนะครับที่เจ้าสาวของผมเป็นคุณ"
"บัวก็ดีใจค่ะที่เป็นคุณ"
"ดึกแล้วคุณบัวพักผ่อนนะครับ ฝันดีครับ"
"ฝันดีค่ะ"
นลินวางสายจากติณณ์ยิ้มมีความสุข ขณะที่ติณณ์นั่งอยู่ที่โซฟาในห้อง ยิ้มมีความสุขเช่นกัน
เอ็ดดี้เมาหลับคาโซฟาด้วยท่านอนที่น่าเกลียดมาก ส่วนกษิดิฐเมายังเต้นเหมือนคนบ้า เจนยื่นแก้วให้กษิดิฐ
"อีกแก้วนะคะ"
"จัดไป"
กษิดิฐกระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว แตงกวามองอย่างเป็นห่วงก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป กษิดิฐเมามากเต้นจนเซล้มลงนั่งทับตัวเอ็ดดี้ที่สะดุ้งเฮือก โวยวายอย่างเมาๆ
"ช้างที่ไหนมาเหยียบถึงนี่วะ ไปไป๊"
เอ็ดดี้หลับต่อ เจนเข้าไปประคองกษิดิฐ
"พี่กบคะ พี่เมามากแล้วเจนพากลับบ้านนะคะ"
"ไม่กลับจะเต้น"
"ที่นี่จะปิดแล้ว เดี๋ยวเจนพาไปเต้นต่อร้านอื่นนะคะ"
"วู้..ไปต่อจะได้ไม่ต้องกลับบ้าน"
เจนประคองกษิดิฐออกไปทิ้งเอ็ดดี้ให้เมาหลับอยู่ที่โซฟา
เจนประคองกษิดิฐที่เมาคอพับคออ่อนออกมา เด็กรับรถถือวิทยุสื่อสารยืนแถวนั้น
"เรียกแท็กซี่ให้หน่อย"
"ไปไหนครับ" เด็กรับรถถาม
เด็กรับรถพยักหน้า แล้ววิทยุบอกเด็กเรียกแท็กซี่
"แท็กซี่คันนึง"
แตงกวาเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปที่โต๊ะกษิดิฐ เห็นแต่เอ็ดดี้หลับอยู่คนเดียวก็เดินเข้าไปอย่างร้อนใจ
"เอ็ดดี้ เอ็ดดี้"
"หือ"
"กบล่ะ"
"หือ"
"กบไปไหน"
"หือ"
แตงกวามองเอ็ดดี้อย่างโมโห แล้วเรียกพนักงาน
"จะรับอะไรเพิ่มครับ"
"ไม่รับ เห็นผู้ชายที่เต้นตลอดเวลากับผู้หญิงที่นั่งโต๊ะนี้มั้ย"
"เห็นครับ คุณผู้ชายเมามากผมเห็นคุณผู้หญิงประคองออกจากร้านไปแล้วน่ะครับ"
แตงกวาร้อนใจรีบวิ่งออกจากร้านไป
ที่หน้าร้าน แตงกวา เห็นเด็กรับรถกำลังจะขับรถไปจอด
"นังเด็กนั่นพากบไปไหนแล้วนะ"
กมลา ยศภัทรใส่ชุดนอนกดออดหน้ารั้วบ้านนลินอย่างร้อนใจ นลิน ชลัช นันทิดาแปลกใจ เปิดประตูรับ
"คุณภัทร คุณกมลา มากดออดดึกดื่นอย่างนี้มีเรื่องด่วนอะไรเหรอคะ" นันทิดาถาม
"ตากบยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ โทร.หาก็ไม่รับสาย" กมลาว่า
"บัวรู้มั้ยว่า กบไปไหน"
"ไม่รู้ค่ะ แต่ตอนบัวออกมากบยังอยู่ออฟฟิศ คนที่ออฟฟิศอาจจะรู้ก็ได้ว่ากบไปไหน เดี๋ยวบัวจะลองโทรหาพี่รินแล้วถามคุณปภพให้นะคะ"
นลินคุยโทรศัพท์กับปภพ
"ขอบคุณนะคะสวัสดีค่ะ"
นลินวางสายแล้วพูดกับกมลา
"คุณปภพบอกว่ากบไปเที่ยวผับกับน้องๆที่ออฟฟิศค่ะ"
"จะเที่ยวจะเตร่ก็ไม่โทรบอกบ้างเลย ไม่คิดเลยรึไงว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง" กมลาบอก
"ไอ้ที่โทร.ไปไม่รับ ก็คงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์หรือไม่ก็เมาหลับคาร้านไปแล้ว" ยศภัทรบอก
"โตป่านนี้แล้วยังเที่ยวเมาหัวราน้ำ...พ่อดีใจจริงๆ ที่บัวจะหย่ากับเด็กไม่รู้จักโต"
"ถ้าตากบเป็นเด็กไม่รู้จักโตคงเรียนไม่จบ คงไม่เป็นเจ้าของบริษัทอย่างที่เป็นทุกวันนี้หรอก" ยศภัทรบอก
"ถ้านายกบโตแล้วก็คงไม่ทำตัวเหลวไหลให้พ่อแม่เป็นห่วงอย่างนี้เหมือนกัน"
"ตากบก็อาจจะแค่สนุกมากจนลืมโทร.บอกผม แต่อย่างว่าละนะ พูดไปคนจริงจังกับชีวิตอย่างคุณคงไม่เข้าใจ เดี๋ยววันหลังผมพาไปนะ คุณจะได้รู้คำว่าสนุกมากมันเป็นยังไง"
ชลัชมองยศภัทรอย่างไม่พอใจ
กมลาปรามยศภัทร
"เรารบกวนพวกเค้านานแล้วกลับบ้านเถอะค่ะ ขอบใจมากนะจ๊ะที่โทรถามคุณปภพให้"
กมลาดึงยศภัทรออกไป ชลัชมองตามอย่างไม่พอใจ
"เหลวไหลอย่างนี้ ผู้หญิงคนไหนเป็นเมียกบคงปวดหัวตาย"
"พอพ่อแม่เค้าออกไป ก็นินทากบเลยนะ" นันทิดาว่า
นลินยิ้มอายๆ
"ไม่กล้าพูดต่อหน้า เกรงใจพวกคุณอา"
ชลัช นันทิดายิ้มขำลูกสาว
รถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้านเจน เธอลงจากรถ แล้วพยายามประคองกษิดิฐที่เมาหลับไม่รู้เรื่องให้ลงจากรถ จันทร์วิ่งมาอย่างตื่นเต้น
"มาแล้ว ว่าที่ลูกเขยของฉัน"
จันทร์วิ่งกระดี๊กระด๊าไปช่วยเจนประคองกษิดิฐลงจากแท็กซี่อย่างตื่นเต้น
"เข้าบ้านนะคะ"
สองแม่ลูกช่วยกันประคองกษิดิฐเข้ามาในห้องที่จัดที่นอนไว้เรียบร้อย กษิดิฐสะบัดจันทร์ เจนออกไป
"ปล่อย"
เจน จันทร์มองกษิดิฐอย่างตกใจ
"เฮ้ย...สร่างแล้วเหรอ" จันทร์โพล่งออกมา
"จะเต้น"
กษิดิฐร้องเพลงเต้นอย่างสนุกสนาน จันทร์ เจนมองอย่างโล่งใจ
"ยังไม่สร่าง... พี่กบเต้นมาทั้งคืนแล้วนั่งพักก่อนนะคะ"
กษิดิฐไม่รู้เรื่อง เจนประคองไปนั่งบนเตียง
จันทร์รีบเข้าไปพูดกับกษิดิฐ
"อากาศมันร้อนถอดเสื้อนะคะ"
กษิดิฐทำมือโอเค ยิ้มทั้งที่หลับตา จันทร์ เจนช่วยกันถอดเสื้อกษิดิฐที่เมาไม่รู้เรื่อง
กษิดิฐถูกถอดเสื้อ ถอดกางเกงเหลือแต่บ็อกเซอร์อยู่บนเตียง จันทร์เอื้อมมือจะถอดบ็อกเซอร์กษิดิฐ แต่เจนจับมือไว้
"ชิ้นนี้ฉันถอดเอง"
"แหม...ไอ้ฉันก็ถอดเพลินเลยไม่ได้นึกเลยว่า ถ้าเอาชิ้นนี้ออกแล้วจะเจอของอุจาด"
"ออกไปได้แล้วแม่"
จันทร์เชยคางกษิดิฐ
"ตื่นแล้วค่อยมาว่ากันเรื่องสินสอดนะลูกเขย"
จันทร์ เจนมองกษิดิฐยิ้มสมใจ
จันทร์ลุกไปเปิดประตูจะออกจากห้องแล้วต้องชะงักอย่างตกใจ เมื่อเห็นแตงกวายืนหน้าห้องกำลังเงื้อมือจะเคาะประตู มือแตงกวาเกือบฟาดหน้าจันทร์ แต่จันทร์จับมือแตงกวาไว้ทัน
"ว้าย"
เจนหันไปมองเห็นแตงกวายืนอยู่ ก็มองอย่างตกใจ
"คุณมาที่นี่ได้ยังไง" เจนถาม
"เด็กรับรถที่ผับบอกฉันว่า เธอเรียกแท็กซี่มาซอยนี้"
แตงกวามองสภาพกษิดิฐ มองเจนอย่างไม่พอใจ รีบเข้าไปผลักเจน
"เธอจะทำอะไรกบ"
เจนหน้าเจื่อน
"ไม่ได้ทำค่ะ พี่กบบอกว่าอยากกลับบ้าน พอขึ้นแท็กซี่พี่กบก็หลับ เจนไม่รู้ว่าบ้านพี่กบอยู่ที่ไหน เลยพามาที่นี่น่ะค่ะ"
"แล้วทำไมต้องถอดเสื้อผ้ากบด้วย"
"พี่กบร้อนแล้วก็ถอดเองค่ะ"
"ใช่ค่ะใช่...คุณกบถอดเอง"
"มาช่วยฉันใส่เสื้อผ้าให้กบ..ฉันจะพากบกลับบ้าน"
เจน จันทร์มองแตงกวาอย่างตกใจ แล้วตีหน้าซื่อเข้าไปช่วย
"ค่ะๆ"
จันทร์ลอบค้อนแตงกวาอย่างโมโห
แตงกวาประคองกษิดิฐออกจากบ้านเจน เจนปิดประตูบ้านอย่างโมโห
"พูดจาออกคำสั่ง มองพวกเราด้วยสายตาดูถูกอย่างกับเป็นหมูเป็นหมา นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องสร้างภาพให้น่าสงสาร ฉันตบอีนั่นไปแล้ว" เจนบอก
"ดุอย่างกับหมาทำไมคุณกบมีเมียดุอย่างนี้วะ" จันทร์ถาม
"มันเป็นแฟนเก่า ไม่ใช่เมียพี่กบ"
"เป็นแฟนเก่าแต่ตามดูคุณกบขนาดนี้ มันคิดจะแย่งคุณกบจากเมียเหมือนที่แกจะทำรึเปล่า"
"ฟังๆ จากพี่ที่ออฟฟิศก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันไม่สนหรอกว่า มันจะอยากแย่งพี่กบรึเปล่า ขอแค่พี่กบได้ฉันเป็นเมียแล้วก็ให้เงินฉันใช้ก็พอ"
"วันนี้ แกพาคุณกบมาถึงนี่ มันยังตามมาจิกคุณกบกลับไปได้ มันคงไม่ยอมให้แกงาบคุณกบง่ายๆ หรอก"
"เมียหลวงไอ้เสี่ยก็ตามจิกแบบนี้ฉันยังเอามาเป็นผัวได้ ฉันก็ต้องเอาพี่กบเป็นผัวได้แน่ แม่ไม่ต้องห่วง"
เจนมุ่งมั่นที่จะจับกษิดิฐให้ได้ จันทร์มองเจนอย่างชื่นชม
ในเวลาต่อเนื่องมา แตงกวาประคองกษิดิฐที่เมาไม่ได้สติมายืนหน้าบ้าน กมลา ยศภัทรมองอย่างตกใจ รีบออกมาประคอง
"ตากบเอ๊ย ทำไมต้องกินให้เมามายไม่ได้สติอย่างนี้ด้วย" กมลาบ่น
"คงเสียใจมากจนไม่อยากมีสติจะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่เจ็บปวดน่ะค่ะ" แตงกวาบอก
"ขอบใจมากนะที่พากบมาส่ง" ยศภัทรบอก
"แตงกวาพร้อมดูแลกบเสมอค่ะ"
กมลาซึ้งใจ
"ขอบใจนะที่ยังรักตากบ"
แตงกวายิ้มให้กมลาอย่างอ่อนโยน ยศภัทรบอกกษิดิฐ
"ไปกบเข้าบ้าน"
พ่อแม่ช่วยกันประคองลูกชายเข้าบ้านไป
ที่หน้าต่าง นลินยืนมองอย่างแปลกใจ
"แตงกวาไปกับกบด้วยเหรอ ยอมให้แตงกวาไปด้วยอย่างนี้ คงใจอ่อนจะกลับไปคืนดีกับแตงกวาแล้วละสิ"
นลินใจหายที่กษิดิฐคืนดีกับแตงกวา
เช้าวันรุ่งขึ้น กษิดิฐยังใส่ชุดเดิมนอนบนเตียงได้ยินเสียงเรียกของกมลา
"กบ...ตากบ"
กษิดิฐค่อยๆลืมตาตื่น มองไปรอบๆบ้านอย่างปวดหัว
"โอ้ย...กลับบ้านบ้านมาได้ไง บัว"
กษิดิฐเผลอมองหานลิน แต่ที่นอนข้างๆว่างเปล่า แล้วนึกได้
"จะหย่ากันแล้ว บัวจะมานอนที่นี่ทำไม"
กษิดิฐลุกเดินออกจากห้องไป
"กบ...กบ"
กษิดิฐดูนาฬิกาเห็นว่า เป็นเวลา 6.30 น. แล้ว เขาเดินออกจากห้องไป
กษิดิฐเปิดประตูบ้านออกมาเห็น ยศภัทร กมลา ยืนอยู่
"เรียกกบทำไมแต่เช้าครับ"
"เมาจนจำไม่ได้เลยเหรอว่าวันนี้วันอะไร" กมลา
กษิดิฐคิดๆ
"วันเกิดกบ"
ยศภัทรร้องเพลง แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู
"อย่าเพิ่งร้องตอนนี้ได้มั้ย... รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยกบ เดี๋ยวไม่ทัน"
"ไม่ทันอะไรเหรอครับ"
ที่โต๊ะตัวหนึ่งตั้งขันข้าว กับข้าว ดอกไม้ เตรียมใส่บาตร นลิน นันทิดา ชลัช ยืนรออยู่ กษิดิฐเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งหน้าตื่นเข้ามา กมลา ยศภัทรเดินตามมาอย่างรีบร้อน
นลิน นันทิดามองกษิดิฐอย่างขำๆ ชลัชมองอย่างดูถูกว่าทำตัวไม่ได้เรื่อง
"วันเกิดตัวเองแท้ๆ ยังต้องให้พ่อแม่ไปปลุกมาใส่บาตร"
กษิดิฐเศร้าแต่แกล้งร่าเริง
"ก็เมื่อคืนผมสนุกม๊ากๆ เลยหนักไปหน่อยน่ะครับ"
กษิดิฐเซจะล้ม นลินเข้ามารับไว้
"กบ"
กษิดิฐ นลิน หน้าเกือบชนกัน ต่างมองหน้ากันด้วยใจวาบหวิว
"โทษทียังแฮงค์อยู่น่ะ"
พระเดินมา เด็กวัดเดินตาม
"พระมาแล้วค่ะ" นันทิดาบอก
กษิดิฐเตรียมใส่บาตร
"จับมือกบสิจ๊ะบัว..ใส่บาตรด้วยกัน" กมลากำกับ
"วันเกิดนายกบก็ให้นายกบคนเดียวสิ จะให้บัวใส่ด้วยทำไม" ชลัชบอก
"ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน จะได้เกิดเป็นเนื้อคู่กันทุกชาติไง" ยศภัทรว่า
"บัวมีเนื้อคู่แล้ว แต่ไม่ใช่ลูกชายคุณ"
ชลัชประชดยศภัทร เพื่อเอาชนะ แต่กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวดจริง
"ใส่ด้วยกันแล้วอธิษฐานว่า ให้เกิดมาเป็นเพื่อน ไม่ต้องอธิฐานว่าเป็นเนื้อคู่ก็ได้" นันทิดาแนะ
นลินพูดเล่นร่าเริง
"บัวอธิษฐานอย่างนั้นอยู่แล้วค่ะ เพราะบัวไม่อยากมีเนื้อคู่อย่างกบ"
"อยากจะอธิษฐานว่าอะไรก็แล้วแต่บัวเถอะ หลวงพ่อรอนานแล้วรีบมาใส่เร็ว" กษิดิฐบอก
นลินยิ้มขำจับมือใส่บาตรกับกษิดิฐ ชลัชมองอย่างไม่พอใจ กมลา ยศภัทร นันทิดามองยิ้มเศร้ากษิดิฐอย่างสงสาร
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 8 (ต่อ)
ทุกคนนั่งพนมมือรับพร พระให้พรจบแล้วเดินไป เด็กวัดเดินตาม ยศภัทรร้องเพลงทันที
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู ขอให้กบความสุขสนุกกับกับชีวิตให้สุดเหวี่ยงเลยนะ"
"โชคดีมีความสุขนะจ๊ะ" กมลาบอก
"คิดอะไรก็ขอให้สมปรารถนา หน้าที่การงานรุ่งเรือง"
นลินอวยพรอย่างร่าเริง
"ขอให้กบมีความสุขกับทุกอย่างในชีวิตเลย"
ชลัชยืนนิ่งไม่อวยพร นันทิดาสะกิดให้ชลัชอวยพร ชลัชพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
"แก่ขึ้นอีกปีแล้วหวังว่าจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะทีนะ"
กษิดิฐยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกคน
"ขอบคุณครับ แต่เอ...คำอวยพรของคุณอา ฟังดูคล้ายคำด่ายังไงชอบกล"
"ผู้ใหญ่ให้พรแทนที่จะเก็บไปคิดกลับมายอกย้อน เดี๋ยวได้โดนด่าจริงๆ"
"วันนี้วันเกิดกบอย่าด่ากบเลยค่ะ" นันทิดาบอก
"พูดจายั่วโมโหอย่างนี้มันน่ามั้ยล่ะ"
ทุกคนยิ้มขำมองชลัช
"เย็นนี้ พวกเราไปทานข้าวฉลองวันเกิดกบกันนะแม่เลี้ยงเอง"
"กบจะล้างท้องรอตั้งแต่ตอนนี้เลย"
"ตะกละตั้งแต่เล็กยันโต" นลินบอก
"ว่าแต่กบ เวลาบัวเจอของอร่อยก็กินไม่ยั้งเหมือนกบนั่นแหล่ะ"
ทุกคนหัวเราะขำกับบรรยากาศแห่งความสุขยามเช้า
"แม่บอกว่าเมื่อคืนแตงกวามาส่งกบ รถคงจอดอยู่ที่ผับ บัวไปส่งกบไปเอารถหน่อยได้มั้ย"
"ได้สิ... บัวไม่มีงานทำแล้ว ว่าง" นลินน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"เก่งอย่างบัว เดี๋ยวก็หางานใหม่ได้น่า"
นลินพยักหน้าเศร้าๆ
ทุกคนมองนลินอย่างสงสาร
"กบไปรอที่บ้านก่อนนะ บัวขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เสร็จแล้วจะไปเรียก"
กษิดิฐพยักหน้ามองนลินยิ้มมีความสุขเสมอที่ได้อยู่ใกล้ นลินวิ่งเข้าบ้านอย่างร่าเริง
นลินวิ่งเข้ามาในห้องอย่างร่าเริง ที่โต๊ะที่มีกล่องของขวัญวางอยู่ เธอจะหยิบกล่องของขวัญออกจากห้องแล้วเปลี่ยนใจ
"เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า"
นลินวางกล่องของขวัญไปหยิบเสื้อผ้า
กษิดิฐนั่งม้าที่นั่งใต้ซุ้มต้นไม้หน้าบ้าน โทรศัพท์คุยกับเอ็ดดี้อย่างหงุดหงิด
"ไปด้วยกัน แต่ถามอะไรก็บอกไม่รู้ๆ... แกนี่ไม่ได้เรื่องเลยเอ็ดดี้ แค่นี้นะ"
กษิดิฐวางสายจากเอ็ดดี้
รถแตงกวามาจอดหน้าบ้าน เปิดกระจกทักกษิดิฐอย่างร่าเริง
"ไฮ กบ"
"แตงกวา"
กษิดิฐไปเปิดประตูบ้านให้ แตงกวาลงจากรถพร้อมกล่องของขวัญมายื่นให้กษิดิฐ
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ค่ะ"
"ขอบใจนะที่มาอวยพรวันเกิดกบแต่เช้า"
"ตั้งแต่คบกันแตงกวา ให้ของขวัญวันเกิดกบเป็นคนแรกทุกปี ปีนี้มีใครให้ของขวัญกบตัดหน้าแตงกวาไปรึยัง"
กษิดิฐนึกถึงนลินอย่างน้อยใจ
"ไม่มีใครสนใจวันเกิดกบหรอก แตงกวายังเป็นคนแรกเหมือนเดิม"
แตงกวายิ้มมีความสุข
"แล้วเมื่อคืน ทำไมเป็นแตงกวาที่พากบมาส่งบ้าน"
กษิดิฐพูดอย่างตกใจ
"แตงกวานั่งร้านเดียวกับกบ แล้วตามไปพากบมาจากบ้านเจน"
"ค่ะ...ดีนะที่แตงกวาไปทันเวลา ไม่อย่างนั้นกบคงได้เมียสลัมไปแล้ว"
"เมียสลัม"
"ตอนแตงกวาไปถึงบ้านเด็กนั่น เสื้อผ้ากบถูกถอดหมดแล้วเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียว เจนตั้งใจมอมเหล้ากบแล้วก็หวังจับกบแน่ๆ"
"เมื่อวานกบอยากดื่มอยู่แล้ว ที่กบเมาไม่เกี่ยวกับเจนหรอก"
"แล้วที่กบถูกจับถอดเสื้อผ้าที่บ้านเค้า เกี่ยวมั้ยคะ"
"เจนบอกแตงกวาว่า ยังไงเรื่องกบถอดเสื้อผ้า"
"เค้าบอกว่า กบร้อนเลยถอดเอง"
"ก็เป็นไปได้ แตงกวาก็รู้ว่า เวลาเมากบก็เคยถอดเสื้อผ้าแบบไม่รู้ตัวมาแล้ว"
"กบไม่เชื่อแตงกวาใช่มั้ยว่า เด็กเจนคิดไม่ซื่อกับกบ"
"จะเชื่อได้ยังไงในเมื่อแตงกวาคิดมากกับผู้หญิงที่อยู่ใกล้กบทุกคน"
กษิดิฐเห็นแตงกวาเริ่มไม่พอใจจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
"กบแกะของขวัญนะ อยากรู้ว่าแตงกวาให้อะไร"
กษิดิฐแกะของขวัญ นลินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถือกล่องของขวัญเดินมาที่ริมรั้วอย่างร่าเริง แต่พอจะตะโกนเรียกก็ชะงัก เมื่อเห็นแตงกวานั่งอยู่ ก็พึมพำ "มาแต่เช้าเลย"
นลินเห็นของขวัญของแตงกวาที่เอามาให้กษิดิฐ
"ให้ตอนนี้เดี๋ยวก็โดนแตงกวาจิกกัดอีก ไว้ค่อยให้ละกัน"
นลินเอาของขวัญของตัวเองซ่อนไว้ที่ด้านหลัง แล้วตะโกน
"กบ บัวเสร็จแล้วนะ"
กษิดิฐเงยหน้าจากกล่องของขวัญที่ยังแกะไม่เสร็จ
"ไปเดี๋ยวนี้แหละ... ไว้กบค่อยมาแกะต่อคืนนี้นะ"
แตงกวาน้อยใจที่เห็นนลินสำคัญกว่าของขวัญ
"กบรีบเหรอ"
"กบไม่รีบ...แต่ไม่อยากให้บัวรอ กบไปก่อนนะ"
กษิดิฐเอาของขวัญไปไว้ในบ้าน แตงกวาน้อยใจ แล้วหันมองนลินอย่างไม่พอใจก่อนเดินออกจากบ้านไป นลินเชิดหน้าใส่แตงกวาอย่างหมั่นไส้
กษิดิฐวิ่งมาเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง
"ก่อนไปเอารถแวะทำธุระกันก่อนนะ"
"ธุระอะไร"
กษิดิฐยิ้มเศร้า
ในออฟฟิศ เจนนั่งชะเง้อมองไปที่ทางเข้าอย่างร้อนใจ เพราะไม่รู้แตงกวาจะบอกอะไรกับกษิดิฐบ้าง ปภพเดินหิ้วกระเป๋าเข้ามา
"มาคนแรกทุกวันเลยขยันจัง"
"พี่กบอุตส่าห์ให้งานทำ เจนต้องทำงานให้คุ้มกับที่พี่กบให้โอกาสค่ะ"
ปภพมองเจนอย่างชื่นชม
เอ็ดดี้เดินโวยวายเข้ามา
"น้องเจนไม่รักพี่เลย"
เจน ปภพมองเอ็ดดี้อย่างงงๆ
"ทิ้งให้พี่นอนที่ร้านคนเดียว ตื่นมาไม่เห็นใครโดดเดี่ยวมากๆ"
"เจนปลุกแล้ว แต่พี่ไม่รู้สึกตัว เจนพาพี่กลับด้วยไม่ไหว เลยพาพี่กบกลับคนเดียวน่ะค่ะ"
"เจนพาเฮียกลับเหรอ แล้วทำไมเฮียบอกว่าคุณแตงกวาพากลับล่ะ"
"คุณแตงกวาตามไปบ้านเจนแล้วพาพี่กบกลับน่ะค่ะ ดูเหมือนคุณแตงกวาจะเข้าใจเจนผิดด้วย"
"คิดว่าเจนจะจับเฮียใช่มั้ย"
"พี่เอ็ดดี้รู้ได้ยังไงคะ"
"ก็บอกแล้วว่าพี่รู้เรื่องของเฮียทุกเรื่อง เรื่องคุณแตงกวา พี่ก็รู้ดีเหมือนเรื่องอื่นนั่นแหละ คุณแตงกวาขี้หึง ใครใกล้เฮียก็คิดว่าจะจับเฮียทุกคนแหละ"
"ป่านนี้คุณแตงกวาคงบอกพี่กบแบบนั้นไปแล้ว พี่กบจะโกรธเจนรึเปล่าก็ไม่รู้"
"คุณกบรู้จักคุณแตงกวาดี ไม่โกรธเจนหรอก ไม่ต้องกลัวนะ"
เจนพยักหน้ายิ้มสบายใจ แล้วลอบยิ้มสะใจ
ที่อำเภอ ใบหย่าถูกวางตรงหน้ากษิดิฐ นลิน
"กบทำตามที่กบรับปากแล้วนะ ว่ากลับมากบจะหย่าให้"
นลินมองอย่างใจหาย กษิดิฐหยิบปากกาจะเซ็นใบหย่า เจ้าหน้าที่ชายท่าทางอารมณ์ดี ดึงใบหย่าออก
"ผมว่าพวกคุณคิดอีกที ดีกว่าครับ"
กษิดิฐ นลินมองเจ้าหน้าที่อย่างเศร้าๆ
"พวกผมคิดกันดีแล้วครับ"
"แต่ดูจากสายตาของพวกคุณยังอาลัยอาวรณ์กันมาก ถ้ายังรักกัน ก็อย่าหย่ากันเลยครับ"
นลินขำ
"พวกเราน่ะเหรอคะดูอาลัยอาวรณ์ คุณเข้าใจผิดแล้วละค่ะ พวกเราเป็นเพื่อนกัน แกล้งแต่งงานกัน ไม่ได้เป็นคู่รักกันจริงๆหรอกค่ะ"
"แล้วตอนนี้เพื่อนผมก็พร้อมที่จะไปคบกับคนที่เค้ารักแล้ว ผมเลยจะหย่าให้..ขอใบหย่าด้วยครับ"
เจ้าหน้าที่ยื่นใบหย่าให้กษิดิฐอย่างงงๆ กษิดิฐตัดใจแล้วเซ็นต์ชื่อยื่นให้ นลินชะงักใจหายอย่างบอกไม่ถูก
"งงอะไรอยู่ล่ะบัว..เซ็นต์สิ"
นลินได้สติเซ็นต์ใบหย่าอย่างใจหาย กษิดิฐมองอย่างเจ็บปวด
ทางเดินในตึกเพื่อจะไปบริษัท ภัทรฯ อณุกาเดินหน้าเครียด ปราณเดินคู่มาด้วย พนักงานเดินสวนไปอย่างกลัวๆ
ปราณยิ้มมีแผน
"คุณหน้าเครียดแบบนี้มาสองวันแล้วนะ หยุดคิดเรื่องคุณติณณ์ แล้วคิดเรื่องอื่นบ้างเถอะครับ"
อณุกาหงุดหงิด
"ยังหาทางให้ติณณ์เลิกกับนลินไม่ได้ จะให้คิดเรื่องอื่นได้ยังไง"
ปราณเข้าทาง
"ไม่รู้ความเคลื่อนไหวของคุณบัวกับคุณติณณ์ จะทำให้พวกเค้าเลิกกันคงยาก แต่ถ้าคุณเอาคุณบัวกลับมาอยู่ใกล้ๆ แล้วคอยเฝ้าดูว่าพวกเค้าทำอะไรกันบ้าง ผมว่าเราจะจัดการทุกอย่างได้ง่ายขึ้น"
"คุณใช่มั้ยที่จะจัดการกับนลินได้ง่ายขึ้น"
"คุณก็รู้ว่าครั้งที่แล้ว คุณบัวหวังใช้ผมเป็นทางลัดเพื่อเลื่อนตำแหน่ง แต่ตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปใช้คุณติณณ์แล้ว ไม่มายุ่งกับผมแล้วละครับ"
"ให้มันแน่เถอะ ฉันจะทำยังไงดีนะ"
"เคยได้ยินประโยคนี้มั้ยครับ..รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง"
อณุกามองปราณอย่างครุ่นคิด
ชลัชใส่ชุดทำงาน นันทิดานั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน กมลา ยศภัทรเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน
"คุณกมลา คุณภัทร มาค่ะมาดื่มกาแฟด้วยกัน"
"พวกเราดื่มจากที่บ้านแล้วค่ะ ที่มานี่ก็เพราะมีเรื่องจะรบกวนคุณชลัช"
"จะขอให้ช่วยจองร้านอาหารเพิ่มจาก 6 ที่เป็น 7 น่ะ" ยศภัทรบอก
ชลัชมองยศภัทรอย่างหมั่นไส้
"เรื่องมาก"
"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณยุ่งยาก แต่ฉันจะชวนติณณ์ไปด้วยเลยต้องรบกวนให้ช่วยจองเพิ่มน่ะค่ะ"
นันทิดามองกมลาอย่างแปลกใจ
"ชวนว่าที่ลูกเขยของผม ได้ยินอย่างนี้ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย เดี๋ยวผมจองเพิ่มให้" ชลัชบอก
"ตอนนายกบจะมาเป็นลูกเขยคุณ ไม่เห็นคุณอารมณ์ดีอย่างนี้เลย"
"มีลูกเขยนิสัยกวนประสาทเหมือนพ่อเค้า ใครอารมณ์ดีได้ก็บ้าแล้ว ยิ่งพูดด้วยยิ่งหงุดหงิดไปทำงานดีกว่า"
ชลัชเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
ยศภัทรยิ้มแฉ่งเดินมาขวางชลัช
"ยิ้มก่อนแล้วค่อยไป"
"เจอหน้าคุณแต่เช้า ผมยิ้มไม่ออกหรอก"
ยศภัทรเอามือจับแก้มชลัชให้ยิ้ม
"ผมจะทำให้คุณยิ้มออกเอง ... เป็นไงได้ยิ้มแล้วชีวิตมีความสุขขึ้นมากเลยใช่มั้ยล่ะ"
ชลัชเอามือปัดมือยศภัทรออกอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไป ยศภัทรมองตามหัวเราะลั่นอย่างขำสุดๆ กมลามองสามีอย่างระอา นันทิดามองตามจนชลัชออกไปแล้ว รีบถามกมลา
"ชวนคุณติณณ์ไปด้วย เดี๋ยวกบเห็นบัวสวีตกับคุณติณณ์ ก็ยิ่งเสียใจน่ะสิคะ"
"ต้องยอมให้กบเสียใจค่ะ เพื่อให้หนูบัวรู้ใจตัวเอง"
"เพื่อให้บัวรู้ใจตัวเอง"
"ค่ะ"
นันทิดามองกมลา ยศภัทรอย่างสงสัย
กษิดิฐ นลินเดินออกมาจากอำเภอ ต่างคนต่างมองใบหย่าอย่างใจหาย
เสียงไลน์โทรศัพท์นลินดังขึ้น นลินหยิบโทรศัพท์มาดู ติณณ์ส่งข้อความมา นลินอ่าน ยิ้มอย่างมีความสุข
"ยิ้มแฉ่งเชียว ติณณ์ไลน์มาละสิ"
"อือ...เค้าบอกว่าถึงออฟฟิศแล้ว แล้วก็บอกว่าคิดถึงบัวน่ะ"
นลินพิมพ์ข้อความตอบติณณ์ “บัวก็คิดถึงคุณค่ะ”
นลินยิ้มมีความสุข
"กลับถึงบ้านก็รายงานตัว ถึงออฟฟิศก็รายงายตัว ไม่ทำตัวให้เป็นห่วงเหมือนที่กบทำ คุณติณณ์นี่น่ารักจริงๆ"
กษิดิฐฝืนพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
"ติณณ์เป็นคนดี ดีแล้วล่ะที่บัวจะได้แต่งงานกับคนดีๆอย่างติณณ์"
นลินยิ้มมีความสุข
"แหวนแต่งงานน่ะ ถอดด้วยนะ"
"จริงสิ..ถ้ายังใส่วงนี้แล้วจะใส่แหวนของคุณติณณ์ได้ยังไง บัวไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ขอบคุณนะที่เตือน"
นลินถอดแหวนแต่งงาน
"ใส่ก็ยากถอดก็ยาก"
กษิดิฐจับมือนลินมาจะช่วยถอด นลินมองกษิดิฐอย่างตกใจ รีบดึงมือกลับ หยิบหลอดโลชั่นในกระเป๋า
"บัวมีนี่ไม่ต้องใช้น้ำลายกบช่วยถอดหรอก...สกปรกจริงๆ"
นลินเอาโลชั่นทามือแล้วถอดแหวนออก รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่ได้จะใช้น้ำลายซะหน่อย"
เสียงมือถือนลินดังขึ้น
"กบหยิบให้หน่อย มือบัวเปื้อน"
กษิดิฐหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋านลินออกมา
"คุณอณุกา"
นลินมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ กษิดิฐกดรับสาย แล้วให้นลินพูด
"สวัสดีค่ะ คุณอณุกา... ให้บัวเข้าไปหาตอนนี้เลย"
กษิดิฐมองนลินอย่างแปลกใจไปด้วย
ในออฟฟิศ น้อย อุ๋ม เอ็ดดี้ ปภพ นั่งทำงานอย่างขยันขันแข็ง มีเพียงเจนคนเดียวที่คอยชะเง้อมองว่า กษิดิฐมาหรือยัง
แล้วทุกคนก็สะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อเอ็ดดี้ตะโกนขึ้น
"เฮ้ย...วันนี้วันเกิดเฮีย"
ทุกคนถอนหายใจมองอย่างเซ็งๆ
"ไปซื้อเค้กมาอวยพรวันเกิดคุณกบกัน" ปภพบอก
"ซื้อเลยครับพี่ภพ...ข้างล่างมีร้านเค้ก เดี๋ยวผมเอาตังพี่ภพไปซื้อให้"
"เอาเงินพี่ซื้อไม่มีปัญหา แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า เดี๋ยวลูกค้าจะมาคุยงาน นายต้องอยู่รอลูกค้ากับพี่"
"เจนไปซื้อให้ก็ได้ค่ะ"
ปภพหยิบเงินให้เจน
"ขอบคุณครับ"
"ไม่อยากให้น้องเจนลงไปคนเดียวอยากลงไปด้วย" เอ็ดดี้บอก
"ถ้าคุณกบมาตอนนายลงไปกับเจน คุณกบก็จะรู้ว่านายไม่ยอมอยู่รอลูกค้า" ปภพบอก
"แล้วเฮียก็จะไล่ผมออก... พี่ไม่ไปแระรีบไปรีบมานะจ๊ะพี่คิดถึง"
ทุกคนมองเอ็ดดี้ยิ้มขำ
ที่ร้านเบอเกอรี เจนเก็บเงินทอนใส่กระเป๋าสตางค์ แล้วเอาใส่กระเป๋าสะพาย พนักงานยื่นกล่องเค้กให้
"ได้แล้วค่ะ"
เจนรับกล่องเค้ก ยิ้มมีแผน
แตงกวาเดินมาอย่างรีบร้อน เห็นเจนเข้าพอดีก็รีบเดินมาดักหน้า
"เจอตัวพอดี ไม่ต้องเสียเวลาไปหาที่ออฟฟิศกบ"
เจนตีหน้าซื่อถาม
"คุณมีธุระอะไรกับเจนเหรอคะ"
"ฉันไม่อยากให้เธออยู่ใกล้กบ ลาออกจากบริษัทกบซะ"
"บ้านเจนจนมาก ถ้าลาออกแล้ว เจนจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงแม่ละคะ"
"นั่นไม่ใช่ธุระของฉัน กลับไปที่ออฟฟิศแล้วลาออกเลยนะ ถ้าเธอไม่ลาออกภายในวันนี้ เธอเดือดร้อนแน่"
เจนมองแตงกวาอย่างหวาดกลัว แตงกวาเห็นกล่องเค้ก
"นี่คงเป็นเค้กที่เธอจะเอาไปให้กบเพื่อเอาหน้าสินะ... เอามานี่"
แตงกวาจะแย่งกล่องเค้ก เจนเอากล่องหลบ
"อย่านะคะ"
"ฉันบอกให้เอามา"
"เจนจะเอาไปอวยพรวันเกิดพี่กบ ให้คุณไม่ได้จริงๆค่ะ"
เจนรีบถือกล่องเค้กเดินหนีไป แตงกวามองเจนอย่างไม่พอใจแล้วรีบเดินตาม
เจนเดินถือกล่องเค้กมาหน้าลิฟต์ ลิฟต์เปิดอยู่มีคนในลิฟต์หลายคน เจนมองลิฟต์ คิดๆ แล้วยิ้มร้าย
"ไปมั้ยคะ" หญิงคน 1 ถาม
"ไม่ค่ะ"
หญิงคนที่ 1 กดปิดลิฟต์
เจนยืนหน้าลิฟต์ เห็นแตงกวาเดินมาก็ทำทีเป็นกดลิฟต์อย่างร้อนใจ
"เอามา"
เจนเอากล่องเค้กหลบ แกล้งเซชนแตงกวาล้มลงเพื่อยั่วโมโห
"ว้าย"
"เจนจะเอากล่องเค้กหลบเลยเสียหลักไปชนคุณ เจนไม่ได้ตั้งใจค่ะ"
"ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจ กล้าลองดีกับฉันใช่มั้ย"
แตงกวาลุกพรวดขึ้นเข้าไปกระชากกล่องเค้กมาจากเจน
"อย่าเอาไปนะคะ"
แตงกวาไม่ฟังเปิดกล่องเค้ก แล้วเอาเค้กโปะขยี้ใส่หน้าเจน
"บทลงโทษสำหรับคนที่ลองดีกับฉัน"
"ว๊าย"
คนแถวนั้นมองแตงกวากับเจนอย่างตกใจ
นลินเดินมาหน้าลิฟต์เห็นเหตุการณ์พอดี ก็ตกใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปหา
"แตงกวา...ทำอะไรน่ะ ทำร้ายเด็กคนนี้ทำไม"
"มันจะแย่งกบไปจากฉัน"
นลินมองอย่างหนักใจ
"หมดเรื่องฉันก็หาเรื่องคนอื่นต่อ ขี้หึงไม่ลืมหูลืมตา อย่างนี้น่ะสิ กบถึงเลิกกับเธอ"
"กบเลิกกับฉันเพราะเธอแย่งกบไป"
"ฉันไม่เคยแย่งกบจากเธอ เลิกคิดเองเออเองแล้ว ก็มองตัวเองซะบ้างจะได้รู้ซะทีว่า กบอยู่กับเธอไม่ได้เพราะอะไร มากับพี่"
นลินพูดพลางดึงมือเจนพาเดินออกไป แตงกวาแค้นใจ คนแถวนั้นมองแตงกวาอย่างกลัวๆ
ห้องน้ำหญิงในตึกภัทรฯ นลินใช้กระดาษเช็ดเค้กออกจากหน้าเจนไปพอสมควรแล้ว เจนร้องไห้กระซิกๆ
"ไปทำอะไรเข้า ทำไมแตงกวาถึงคิดว่าน้องจะแย่งกบ"
"หนูชื่อเจนค่ะ เจนทำงานที่ออฟฟิศพี่กบ คุณแตงกวาเคยเห็นเจนอยู่กับพี่กบตามลำพัง เลยเข้าใจผิดน่ะค่ะ"
"อยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหน ผู้หญิงคนนั้นต้องมีเรื่อง กบนี่เป็นตัวซวยของผู้หญิงจริงๆ เดี๋ยวพี่จะไปบอกกบว่าแตงกวาทำร้ายเจน"
"อย่าบอกเลยค่ะเดี๋ยวพี่กบจะไม่สบายใจเปล่าๆ เดี๋ยวเจนลาออกตามที่คุณแตงกวาสั่ง คุณแตงกวาก็ไม่ยุ่งกับเจนแล้วละค่ะ
"แตงกวาสั่งให้เจนลาออกเหรอ"
เจนร้องไห้ พยักหน้าอย่างเสียใจ
"ไม่ต้องลา"
"คุณแตงกวาบอกว่า ถ้าไม่ลาออก เจนจะโดนหนักกว่านี้ค่ะ"
"เป็นหน้าที่ของกบที่จะต้องปกป้องเจนจากแตงกวา เดี๋ยวพี่จะบอกกบเอง"
เจนลอบยิ้มสะใจแล้วหันไปตีหน้าซื่อพูดกับนลิน
"เมื่อกี๊เจนได้ยินคุณแตงกวาพูดว่า พี่แย่งพี่กบไปจากเค้า พี่ใช่มั้ยคะที่เป็นเมียพี่กบ"
นลินเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"พี่กับกบเป็นแค่เพื่อนกัน"
"เหรอคะ เจนยังไม่รู้จักชื่อผู้มีพระคุณที่ช่วยเจนเลย พี่ชื่ออะไรคะ"
"พี่ชื่อบัว พี่นัดเจ้านายเก่าไว้ เสร็จธุระแล้วพี่จะไปคุยกับกบให้นะ"
"แต่..."
"หยุด ไม่ต้องพูดอะไรแล้วพี่จัดการเอง"
นลินเดินออกมาจากห้องน้ำ เจนมองยิ้มร้ายบอกกับตัวเองแล้วเดินตามออกไป
"แค่จะยั่วโมโหให้เอาเค้กไป แล้วจะไปอ้อนให้คนที่ออฟฟิศสงสาร ไม่คิดเลยว่าแกจะทำรุนแรงกับฉัน แล้วพี่บัวมาเจอ ขอบใจนะอีแตงกวา"
มัญจา ดารินทร์ สารัช นั่งทำงานอย่างเซ็ง ๆ
"โอ้ย ...คิดถึงคุณบัว" สารัชโพล่งขึ้น
"บัวหายไปคนนึง แผนกเราเงียบเหงาไปเลย" ดารินทร์บอก
"ไม่ใช่แค่เงียบเหงาหรอกครับ แต่เศร้าสร้อย เพราะผมเฝ้าคอย การกลับมาของคุณบัว"
"เยอะตลอด"
"เฝ้าคอยการกลับมาของบัว พูดเหมือนไม่รู้ไปได้ว่า ถ้าคุณอณุกาไล่ใครออกคนนั้น จะไม่มีวันได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก"
ดารินทร์พูดจบ มัญจาเห็นนลินเดินมาพอดี
"เฮ้ย บัว"
มัญจา ดารินทร์ สารัชลุกไปหานลินที่เดินมาถึงประตูอย่างดีใจ
"รู้ใช่มั้ยครับว่า ผมคิดถึงเลยแวะมาหา" สารัชถาม
"เอาอีกสารัช พูดอีกว่าคิดถึงบัว รักบัว คุณติณณ์มาได้ยินนายพูดกับแฟนเค้าแบบนี้ เค้าจะได้ไล่นายออก" มัญจาบอก"ผมเห็นว่าคุณติณณ์ไม่อยู่แถวนี้หรอกน่าถึงกล้าพูด"
ทุกคนมองสารัชยิ้มขำ
"บัวมาทำอะไรที่นี่ เดี๋ยวคุณณุกาเห็นก็โดนอาละวาดหรอก" ดารินทร์พูดอย่างเป็นห่วง
"ไม่โดนหรอกค่ะ เพราะคุณณุกาโทรบอกให้บัวมาหา"
มัญจาตื่นเต้น
"คุณณุกาบอกให้เธอมาหา หาทำไม"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
นลินเดินมาถึงหน้าห้องอณุกา เจอติณณ์ที่เดินมาพอดี เขาแปลกใจ
"คุณบัว คุณมาทำอะไรครับ"
"คุณอณุกาให้บัวมาพบค่ะ"
"พี่ณุกาก็โทร.ให้ผมมาหาเหมือนกัน"
"คุณรู้มั้ยคะว่า คุณณุกามีเรื่องอะไรถึงเรียกเรามาพบเค้าพร้อมกัน"
"อาจจะบังคับให้ผมกับคุณเลิกกัน"
นลินหน้าเจื่อนอย่างกลัวๆ
"ถ้าคุณณุกาบังคับคุณจะเลิกกับบัวมั้ยคะ"
ติณณ์จับมือนลิน
"ไม่ครับ...ผมรักคุณ ไม่ว่าพี่ณุกาจะบังคับยังไงผมก็จะไม่มีวันเลิกกับคุณ"
นลินมองติณณ์ยิ้มมีความสุข
นลินและติณณ์ต่างตกใจกับคำพูดของอณุกา
"ให้บัวกลับมาทำงานที่นี่เหมือนเดิม"
"พี่ณุกาหายโกรธผมกับคุณบัวแล้วเหรอครับ"
อณุกาเสียงอ่อนเสียงหวาน
"หายแล้วจ้ะ...เมื่อวานฉันตกใจที่เห็นเธออยู่กับติณณ์ เลยวู่วามไปหน่อย เธอไม่โกรธฉันใช่มั้ย"
"ไม่โกรธค่ะ บัวเข้าใจคุณ"
"คุณบัวกับคุณณุกาเข้าใจกันแล้ว คุณบัวคงยอมกลับมาทำงานที่นี่นะครับ" ปราณบอก
"ยินดีมากค่ะ"
"ฉันก็ยินดีที่ได้เธอกลับมาร่วมงาน แล้วก็ยินดีที่จะรับเธอเป็นน้องสะใภ้"
นลิน ติณณ์มองอณุกาอย่างดีใจ แล้วหันมองหน้ายิ้มให้กันอย่างมีความสุข
"ติณณ์เป็นน้องชายคนเดียวของฉัน อะไรที่ติณณ์ทำแล้วมีความสุข ฉันก็ควรจะสนับสนุนไม่ใช่ขัดขวาง"
ติณณ์ไหว้อณุกา
"ขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจผม"
"พี่จะเป็นเถ้าแก่ฝ่ายชายไปสู่ขอนลินให้ติณณ์เอง...พร้อมเมื่อไหร่ก็มาบอกพี่ละกัน"
ติณณ์ นลินยิ้มให้กันอย่างดีใจ
"ครับ"
"เดี๋ยวฉันต้องประชุมกับติณณ์ต่อ เธอไปได้แล้ว"
"อยู่ทานกลางวันกับผมก่อน แล้วค่อยกลับนะครับ"
ปราณลอบมองติณณ์อย่างหมั่นไส้
"ค่ะ"
นลินเดินออกไป ปราณมองตามอย่างสมใจที่นลินกลับมาทำงานที่นี่
นลินเดินยิ้มมาจากห้องอณุกาอย่างดีใจมาก เธอเดินผ่านห้องของตัวเอง เพื่อนๆรีบวิ่งมาหาอย่างตื่นเต้น
"คุณณุกาให้เธอมาหาทำไม"มัญจาถาม
"เดี๋ยวค่อยมาเล่านะ"
นลินเดินออกไปอย่างรีบร้อน
"บัวจะรีบไปไหนน่ะ"
นลินไม่ตอบรีบเดินออกไป
"สงสัยจะรีบไปเข้าห้องน้ำ" สารัชบอก
"บัวเดินไปทางนี้ แต่ห้องน้ำอยู่ทางโน้น บัวจะไปรีบไปห้องน้ำได้ยังไง...เดาอะไรไร้ทิศทางจริงๆ"
สารัชยิ้มเขิน มัญจามองตามนลินอย่างแปลกใจ ว่าจะรีบไปไหน
เจนเดินออกจากลิฟต์จะกลับออฟฟิศแล้วชะงักยิ้มร้าย แล้วเดินไปทางหนึ่ง เจนเดินเข้ามาในห้องน้ำ เห็นว่า ไม่มีใครแล้วจึงไปยืนที่หน้ากระจกหยิบเครื่องสำอางออกมา แล้วเอาสีเขียวมาป้ายที่แขน ให้เห็นเป็นรอยฟกช้ำ
เอ็ดดี้ ปภพ น้อย อุ๋มนั่งทำงานอยู่ กษิดิฐเดินเข้ามาในออฟฟิศ เอ็ดดี้รีบวิ่งไปหา ตั้งท่าจะอวยพร
"ขอให้..."
ปภพรีบเข้ามาห้าม
"รอเจนก่อน"
เจนในสภาพหัวยุ่ง ตาแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ที่แขนมารอยช้ำเดินเข้ามา
"เจนมาพอดีเลย" น้อยบอก
"เค้กล่ะเจน" อุ๋มถาม
เจนมองทุกคนอย่างรู้สึกผิด ทำหน้าจะร้องไห้ กษิดิฐตกใจ
"ทำไมตาแดงอย่างกับคนร้องไห้ แล้วแขนไปโดนอะไรมา"
ผ่านเวลาเล้กน้อย กษิดิฐพูดอย่างหงุดหงิด
"เมื่อเช้าก็คุยกันแล้ว ยังจะมาราวีเจนอีก เมื่อไหร่แตงกวาจะรู้จักคำว่าเหตุผลบ้างนะ"
"ถ้าคุณแตงกวารู้จักคำว่าเหตุผล เฮียคงไม่เลิกกับเค้าหรอก นี่ดีนะที่ซ้อมาเจอเข้าซะก่อน ไม่อย่างนั้นน้องเจนคงเจ็บมากกว่านี้"
"ซ้อ...พี่บัวบอกว่า เป็นเพื่อนกับพี่กบแล้ว ทำไมพี่เอ็ดดี้เรียกพี่บัวว่าซ้อละคะ"
"บัวเป็นเพื่อนกับพี่จริงๆ เราหย่ากันแล้ว"
"หา" เอ็ดดี้อุทาน
เจนลอบยิ้มมีความหวัง แล้วตีหน้าเศร้าต่อ
"ไม่ต้องถามไม่อยากเล่า"
เอ็ดดี้รีบหุบปากไม่กล้าถาม
กษิดิฐถามอย่างห่วงใย
"เจนเจ็บมากรึเปล่าไปหาหมอมั้ย"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ช้ำนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย นี่ถ้าพี่บัวไม่บอกว่า จะมาเล่าให้พี่กบฟัง เจนก็ไม่กล้าบอกพวกพี่หรอกค่ะ เจนกลัวพวกพี่โกรธคุณแตงกวา"
เจนยังคงตอแหลอย่างเจนโลกต่อไป
"คุณแตงกวาทำให้เจ็บขนาดนี้ ยังจะห่วงเค้าอีก ทำไมถึงจิตใจดีอย่างนี้"
เจนทำเป็นยิ้มซื่อรับคำชม
"กบ"
ทุกคนหันไปมองเห็นนลินยืนยิ้มอยู่ นลินตกใจกับสภาพเจน
"เขียวไปทั้งตัวอย่างนี้เลยเหรอเจน แล้วนี่เล่าให้กบฟังรึยัง"
นลินพูดกับกษิดิฐอย่างไม่พอใจ
"ถ้ารับพนักงานผู้หญิงแล้วปกป้องเค้าจากแตงกวาไม่ได้ ก็ไล่เค้าออกแล้วรับผู้ชายมาทำแทนเลยไป"
"โห... พูดซะเหมือนกบไม่มีปัญญาปกป้องใครจากแตงกวาได้อย่างนั้นแหละ"
"ถ้ากบมีปัญญา บัวคงไม่โดนแตงกวาตามหาเรื่องเป็นร้อยๆ ครั้งอย่างที่ผ่านมาหรอก"
กษิดิฐรู้สึกผิด แต่กวนประสาทกลบเกลื่อน
"บัวจำคำกบไว้เลยนะว่าตั้งแต่วินาทีนี้กบจะไม่ให้แตงกวาทำอะไรเจนอีกแล้ว บัวจะได้เลิกสบประมาทกบซะที"
"ขอให้ทำได้อย่างที่พูดละกัน"
"นี่บัวขึ้นมาออฟฟิศกบเพื่อเฉ่งกบเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยเหรอ"
"เปล่า มีเรื่องอื่นด้วย"
นลินเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นดีใจมาก
"คุณณุกาให้บัวกลับมาทำงานเหมือนเดิมแล้ว เค้าบอกว่า เข้าใจความรักของบัวกับคุณติณณ์แล้วน่ะ"
แม้กษิดิฐจะปวดร้าวหัวใจเพียงใดก็ยังฝืนแกล้งทำร่าเริง
"กบดีใจด้วยนะ... อย่างนี้มันต้องฉลอง"
"ขอฉลองพร้อมวันเกิดกบเย็นนี้ละกัน บัวไปทำงานก่อนนะ"
"มาบ่นๆๆ เล่าๆๆ แล้วก็ไปเอาแต่ใจ๊เอาแต่ใจ"
"คุยธุระเสร็จก็กลับเรียกว่า เอาแต่ใจตรงไหน"
นลินเดินออกไปอย่างเซ็ง กษิดิฐมีความสุขในความน่ารักของนลิน
ในเวลาต่อเนื่องมา เจนแกล้งพูดอย่างเศร้าๆ
"ขอโทษนะคะ ที่เจนปล่อยให้คุณแตงกวาแย่งเค้กไปได้ เลยไม่มีเค้กมาให้พี่กบเป่าเลย"
"ไม่ต้องเครียดไปซื้อใหม่ได้" เอ็ดดี้บอก
"พี่ว่าน้อยกับอุ๋มลงไปซื้อดีกว่า เจนจะได้ไม่ต้องเสี่ยงกับการเจอคุณแตงกวาอีก" ปภพบอก
"ได้ค่ะ"
นลินเดินออกมาหาเจน
"กบรับปากแล้วว่าจะไม่ให้แตงกวาทำอะไรเจนอีก ไม่ต้องกลัวแตงกวาแล้วนะ"
"ค่ะ"
ทุกคนมองเจนอย่างสงสาร
นลินเดินออกจากออฟฟิศกษิดิฐ เสียงมือถือนลินดังขึ้น เธอกดรับ
"ค่ะแม่"
นันทิดาอยู่ที่บ้านคุยโทรศัพท์กับนลิน
"ไปส่งกบถึงไหนลูก ป่านนี้ทำไมยังไม่กลับอีก"
"คุณณุกาให้บัวมาหาที่ออฟฟิศน่ะค่ะ เค้าคืนงานให้บัวแล้ว"
"บัวก็ต้องกลับไปทำงานหามรุ่งหามค่ำอีกแล้วน่ะสิ" นันทิดาพูดอย่างเป็นห่วง
"ยังไงก็ดีกว่าตกงานนะคะ โทร.มาตามบัวจะให้บัวทำอะไรรึเปล่าคะ"
"เปล่าจ้ะ แม่จะโทรมาบอกว่า คุณอากมลาอยากชวนคุณติณณ์ไปวันเกิดกบด้วย เลยจะให้บัวช่วยชวนให้หน่อยน่ะ"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวบัวชวนคุณติณณ์ให้"
นลินวางสาย ยิ้มมีความสุขที่กมลาให้ชวนติณณ์ไปด้วย
นลินยืนรอลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก แตงกวาอยู่ในลิฟต์มองนลินอย่างยิ้มเยาะ
"ไปทำท่าไหนเข้าล่ะ คนที่เกรงใจพี่สาวมากๆอย่างคุณติณณ์ ถึงได้กล้าไปบอกให้พี่ณุกาคืนงานให้เธอ"
นลินไม่พอใจ
"รู้เร็วจริงนะ"
"มิ้นท์ พี่ริน สารัช วิ่งป่าวประกาศทั่วออฟฟิศอย่างนั้น ข่าวเธอจะไม่เร็วได้ยังไง บอกฉันได้รึยังว่า ไปทำท่าไหนคุณติณณ์ถึงกล้าไปคุยเรื่องเธอกับพี่ณุกา"
"คุณติณณ์ไม่ได้พูดอะไรกับคุณณุกา แต่คุณณุกาใจเย็นแล้วเลยคืนงานให้ฉัน"
"คนที่แกล้งแต่งงานเพื่อหน้าที่การงานอย่างเธอ มีเหรอที่ได้เป็นถึงแฟนน้องชายเจ้าของบริษัท แล้วจะไม่ใช้ประโยชน์จากเค้า"
"ตอนนี้ฉันก็เลิกกับกบแล้ว เธอยังต้องการอะไรจากฉันอีกเนี่ย"
"ก็แค่อยากรู้ว่า เธอใช้ท่าไหนถึงได้งานคืน จะได้เอาไปใช้กับกบแล้วได้กบคืนมาบ้าง"
"แค่ไม่ต้องวิ่งตามให้ผู้ชายรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงไร้ค่า บางทีเธออาจจะได้กบคืนก็ได้"
นลินยิ้มเยาะแตงกวาแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป แตงกวาแค้นใจแล้วเดินไปทางออฟฟิศกษิดิฐ
น้อย อุ๋มสะพายกระเป๋ากำลังจะออกไปซื้อเค้ก คนอื่นๆนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ ทุกคนตกใจที่แตงกวาเดินเข้ามา
แตงกวาถามเจน
"ยังไม่ลาออกอีกเหรอ"
เจนแกล้งทำทีเป็นกลัวแตงกวามากจนไม่กล้าสบตา
"ถึงเจนลากบก็ไม่ให้ออก" กษิดิฐเดินมาบอก
"ถ้ากบอยากให้เด็กนี่เดือดร้อนก็ตามใจ"
กษิดิฐจับข้อมือแตงกวา
"มาคุยกันทางนี้ดีกว่า"
กษิดิฐดึงออกไป แตงกวามองเจนที่ก้มหน้าหลบอย่างเอาเรื่อง น้อย อุ๋ม เอ็ดดี้ ปภพมองเจนอย่างสงสาร
กษิดิฐดึงแตงกวามาคุยที่มุมหนึ่ง
"ต้องพูดยังไง แตงกวาถึงจะเชื่อว่า เจนไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับกบ"
"ไม่ต้องพูด เพราะพูดยังไงแตงกวาก็ไม่เชื่อ"
" งั้นเอางี้นะ วันนี้วันเกิดกบ กบขอให้แตงกวาเลิกยุ่งกับเจน เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กบได้มั้ย"
"แตงกวาให้ของขวัญวันเกิดกบไปแล้ว"
"กบอยากได้อีก บอกมาคำเดียวให้กบได้มั้ย"
"ได้ แต่ต้องกบต้องตอบแทนของขวัญชิ้นนี้ด้วยการไปดินเนอร์กับแตงกวา"
"ได้ แต่ต้องวันอื่นนะ เพราะวันนี้กบนัดกับที่บ้านไว้แล้ว"
"พรุ่งนี้"
"พรุ่งนี้ กบก็ไปไม่ได้ พรุ่งนี้วันเกิดบัว"
แตงกวายิ้มร้าย
"งั้นก็ยิ่งเป็นวันดีที่เราจะดินเนอร์ด้วยกัน"
กษิดิฐจะปฏิเสธแต่แตงกวาขัดขึ้นซะก่อน
"แลกกับการที่แตงกวาจะไม่ยุ่งกับเจน"
กษิดิฐมองแตงกวาครุ่นคิดอย่างหนักใจ
ภายในออฟฟิศ ภัทรฯ สารัช พูดอย่างดีใจ
"ผมกับคุณบัวจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว"
มัญจาหมั่นไส้
"พูดอย่างกับว่า มาทำงานแล้ว บัวตัวติดกับนายทั้งวัน"
มัญจาพูดกับนลิน
"ฉันดีใจจริงๆที่เธอกลับมา ทำงานกับเธอมีความสุขกว่าทำกับแตงกวาเยอะ"
"สรุปว่าห่วงความสุขของตัวเอง ไม่ได้ห่วงที่ฉันจะตกงาน"
"ก็ทำนองนั้นแหละ"
ทุกคนหัวเราะขำมัญจา
ติณณ์ถือกุหลาบขาวเดินเข้ามายื่นให้นลิน
"มีดอกไม้มาให้ด้วย น่ารักอ่ะ" มัญจาบอก
นลินรับดอกไม้มาอย่างเขินๆ
"ขอบคุณค่ะ เมื่อกี๊ยังประชุมกับคุณณุกาอยู่เลย ไปเอาดอกไม้มาจากไหนคะเนี่ย"
"ประชุมเสร็จก็ลงไปซื้อน่ะครับ"
"บัวเคยบอกมิ้นท์ว่า อยากให้แฟนซื้อดอกไม้ให้ทุกวัน วันนี้คุณติณณ์ซื้อดอกไม้ให้บัวแล้ว ต่อไปต้องซื้อมาทุกวันนะคะ"
"ผมซื้อดอกไม้ให้คุณบัวทุกวัน ตั้งแต่เจอคุณบัวครั้งแรกแล้วละครับ แต่ผมไม่กล้าให้"
ทุกคนมองติณณ์อย่างตกใจ
"คุณติณณ์ชอบบัวมานานแล้วเหรอคะ" ดารินทร์ถาม
"ครับ"
ติณณ์เขินเล็กน้อย
"แล้วทำไมไม่บอกละคะ บัวจะได้ไม่ต้องแกล้งแต่งงานกับกบ จะได้แต่งกับคุณแทน"
"ผมขี้ขลาดเองละครับ แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่ขี้ขลาดแล้วละครับ ผมกลัวเสียคุณบัวให้คนอื่นอีก"
สารัชร้องเพลงอย่าเศร้าๆ
"...ฉันมันไม่มีวาสนา..."
"รู้ตัวว่าไม่มีวาสนาก็ตัดใจจากบัวซะทีสิ" มัญจาบอก
"โอ้ย... ตัดแล้ว คุณบัวเป็นแฟนคุณติณณ์ผมไม่กล้ายุ่งกับคุณบัวแล้วละครับ"
"อย่างนายนี่เองที่เค้าเรียกว่า หน้าอย่างหลังอย่าง"
มัญจาบอก ทุกคนหัวเราะขำ
"เอ้อ...คุณติณณ์คะ คุณอากมลาอยากชวนคุณไปทานข้าววันเกิดกบ เย็นนี้คุณว่างมั้ยคะ"
"ว่างครับ...แล้วคุณบัวล่ะครับทานกลางวันกับผมแล้ว ต้องไปธุระที่ไหนต่อรึเปล่า"
"ไม่ต้องค่ะ"
"งั้นไปช่วยผมเลือกของขวัญให้กบหน่อยนะครับ"
"ค่ะ"
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ยกเว้น สารัชที่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
อ่านต่อ 17.00 น.
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 8 (ต่อ)
ปราณเดินเข้ามาที่ร้านกาแฟ แตงกวานั่งอยู่มุมหนึ่ง
"ส่งข้อความให้ผมรีบมาหา มีเรื่องอะไรเหรอครับ"
"ฉันมีปัญหานิดหน่อย เห็นว่าคุณถนัดกับการแก้ปัญหาพวกนี้ เลยอยากให้คุณช่วย"
"คุณมีปัญหาอะไร"
"มีผู้หญิงมาเกาะแกะกบ ชื่อเจน"
ปราณยิ้มอย่างรู้ทัน
ภายในออฟฟิศกษิดิฐในเวลาต่อมา เจนถือเค้กที่จุดเทียนแล้วมองยิ้มอย่างมีแผน คนอื่นๆร้องเพลง "แฮปปี้เบิร์ธเดย์" จบพอดี กษิดิฐหลับตาอธิฐานแล้วเป่าเทียนดับหมด เจนแกล้งหลับตา
"โอ้ย"
"เป็นอะไรเจน"
"เขม่าเทียนเข้าตาค่ะ โอ้ย... แสบ"
กษิดิฐยกเค้กไปจากเจน
"น้อย อุ๋ม ช่วยกันดูซิว่า เจนเป็นอะไรมากมั้ย"
เจนลอบถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ทำเป็นเช็ดตา
"หายแล้วค่ะ"
"หายเร็วจัง พี่ดูให้อีกทีดีกว่าว่า ยังมีเขม่าเทียนในตาของเจนมั้ย" เอ็ดดี้บอก
"เจนหายแล้วจริงๆค่ะ...อวยพรวันเกิดพี่กบกันเถอะ"
เจนถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
กษิดิฐพูดกับทุกคน
"ขอบคุณสำหรับเค้กและทุกคำอวยพรนะครับ"
"เป่าเค้กแล้ว อวยพรแล้ว ต่อไปก็ถึงเวลาเจ้าของวันเกิดเลี้ยงวันเกิด" เอ็ดดี้บอก
"สองสามวันนี้ยุ่ง ติดไว้ก่อนนะ"
"ถ้าติดไว้ก่อนต้องเลี้ยงเพิ่มเป็น 3 มื้อรวดเลยนะเฮีย"
"ไอ้งก"
ทุกคนหัวเราะขำเอ็ดดี้
"พี่กบตัดเค้กแจกเลยมั้ยคะ เดี๋ยวเจนไปชงกาแฟให้ทุกคนเอง"
"หน้าตาดี มีน้ำใจ อยากได้จริงๆเลยผู้หญิงคนเนี๊ยะ" เอ็ดดี้บอก
กษิดิฐยกโทรศัพท์ขึ้นมาแกล้งพูดอำ
"ฮัลโหล เม... เอ็ดดี้มันนอกใจเมอ่ะ"
"เฮ้ย ! เฮีย ผมล้อน้องเจนเล่นไม่ต้องจริงจัง โทรฟ้องแฟนผมก็ได้"
ทุกคนหัวเราะขำเอ็ดดี้
กษิดิฐนั่งทำงานที่โต๊ะมีจานเค้กวางอยู่ เจนถือถาดที่มีแก้วกาแฟพร้อมกับแผนหยั่งเชิง
"พี่กบคะ เจนตัดสินใจแล้ว เจนจะลาออกค่ะ"
"พี่เคลียร์กับแตงกวาแล้ว ไม่ต้องลา"
"คุณแตงกวาขี้หึง วันนี้เคลียร์ พรุ่งนี้คุณแตงกวาอาจจะหึงอีกก็ได้ อย่าให้เจนทำให้พี่กบลำบากใจเลยค่ะ"
"พี่ไม่ลำบากใจอะไรเลย ไม่ให้ออกจบป่ะ"
"ค่ะ"
เจนยิ้มสมใจกับการสร้างภาพให้กษิดิฐเห็นว่าเป็นคนดี ทั้งที่ความจริง ! หล่อนเป็นพวกลวงโลก
เวลากลางวัน ในร้านอาหาร ติณณ์ตักกับข้าวให้นลิน ทั้งคู่ต่างเขินกันเบาๆ
"ขอบคุณค่ะ"
"พี่ณุกายอมให้เราแต่งงานกัน แล้วผมดีใจนะครับ ที่จะได้ใช้ชีวิตคู่กับคุณ"
"บัวก็ดีใจค่ะ"
"ผมอยากชวนคุณไปดูคอนโดฯที่ผมอยู่ ถ้าคุณไม่ชอบผมจะซื้อบ้าน เพื่อเป็นเรือนหอของเรา"
"ขอบคุณนะคะที่ตามใจบัวทุกอย่าง"
"ผมอยากให้คุณมีความสุขครับ"
นลินยิ้มมีความสุข
ผ่านเวลาสักพัก นลิน ติณณ์เดินออกมาจากร้านอาหาร
"อาหารร้านนี้อร่อยจังเลยนะคะ"
"ถ้าคุณบัวชอบ ผมจะพามาทานบ่อยๆ เลยนะครับ"
"ค่ะ"
"คุณบัวช่วยคิดหน่อยสิครับว่า ผมควรจะซื้ออะไรให้กบดี"
"เสื้อดีมั้ยคะ"
"ก็ดีนะครับ แต่ผมกลัวกบใส่ไม่ได้ ผมไม่รู้ไซด์กบน่ะครับ"
"บัวซื้อเสื้อให้กบ ตั้งแต่เล็กจนโต บัวรู้ค่ะ"
"มีเพื่อนที่โตมาด้วยกัน ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง เข้าใจกันทุกอย่างดีจังเลยนะครับ"
"ดีค่ะ ที่มีคนที่เราปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่บัวกับกบก็ไม่ได้เข้าใจกันทุกอย่างหรอกนะคะ บางอย่างบัวก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมกบชอบทำแต่เรื่องวุ่นวาย"
"กบเป็นคนขี้เล่น คงไม่ได้ตั้งใจอยากให้ทำให้ชีวิตวุ่นวายหรอกครับ"
"คุณเคยพูดถึงใครในแง่ไม่ดีบ้างมั้ยคะ"
"ทุกคนมีข้อเสีย ถ้าเรามัวแต่มองว่าเป็นเรื่องไม่ดี ก็เหมือนเราไปจับผิดเค้า มองแต่แง่ดีของเค้า สบายใจกว่าเยอะครับ"
นลินมองติณณ์อย่างชื่นชม
ทั้งคู่เดินดูเสื้อให้กษิดิฐ นลินเลือกเสื้ออย่างมีความสุข ติณณ์หยิบเสื้อเชิ้ตที่ดูทางการมากขึ้นมาตัวหนึ่ง
"ตัวนี้เป็นไงครับ"
นลินจับเสื้อ
"ดูทางการไปหน่อย ไม่เหมาะกับคนไร้สาระอย่างกบหรอกค่ะ"
นลินหยิบเสื้อตัวหนึ่งแล้วบอก
" ตัวนี้ดีกว่าดูสบายๆ เข้ากับกบดี"
"ตามใจคุณบัวเลยครับ"
นลินยิ้มมีความสุขที่ติณณ์ตามใจ
เย็นวันเดียวกัน เลิกงานแล้ว พนักงานบริษัทต่างๆ เดินออกจากตึกภัทรฯ เพื่อกลับบ้าน เจนเดินมาอย่างเซ็งๆ
"ต้องไปฉลองวันเกิด ถ้าแกล้งเป็นลมแล้วให้ไปส่งบ้าน พี่กบก็คงให้คนอื่นไป เซ็งจริงๆ"
แตงกวา ปราณยืนแอบดูเจนอยู่มุมหนึ่ง
"คนนี้แหละ"
"หน้าตาน่ารักซะด้วย"
"ถ้าชอบแล้ว จะมัวเสียเวลาคุยอยู่กับฉันทำไม"
ปราณยิ้มร้ายแล้วเดินออกไป
เจนจะเดินไปที่ประตูหน้าตึก ปราณแกล้งเดินผ่านหน้าแล้วแกล้งทำกระเป๋าสตางค์ตก เจนรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ เห็นเงินในกระเป๋าเป็นฟ่อนก็มองตาโต เจนวิ่งไปหาปราณ
"คุณคะ"
"เรียกผมเหรอครับ"
"ค่ะ กระเป๋าเงินคุณตกน่ะ"
ปราณมองกระเป๋าแล้วแกล้งตกใจ
"ตกไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย ขอบคุณมากนะครับที่เก็บมาให้"
"เจนก็เคยกระเป๋าเงินหายเลย รู้ดีน่ะค่ะว่า ถ้ามันหายไปเราจะเดือดร้อนมากแค่ไหน"
"เงินแค่นี้หายไป ก็ไม่ทำให้ผมเดือดร้อนหรอกครับ"
เจนมองปราณอย่างอึ้งๆ ปราณหยิบเงินให้เจน 5 พันบาท
"สินน้ำใจเล็กๆน้อยๆครับ"
เจนมองเงินตาโตแล้วคิดๆยิ้มมีแผน
"ที่เจนคืนกระเป๋าให้คุณ เพราะกลัวว่าถ้าเงินคุณหายแล้ว คุณจะเดือดร้อน ไม่ได้คืนเพื่อหวังสิ่งตอบแทน เจนรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"
ปราณยิ้มชื่นชม
"ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า สมัยนี้ยังมีคนดีๆ แบบคุณอยู่ในโลก"
ปราณเก็บเงิน เจนมองตามอย่างเสียดายแล้วรีบเก็บอาการ
"คุณทำงานในตึกนี้เหรอครับ"
"ค่ะ"
ปราณยื่นนามบัตรให้
"ถ้าอยู่ในตึกนี้ แล้วมีเรื่องเดือดร้อนอะไรโทร.หาผมนะครับ ผมช่วยคุณได้ทุกเรื่อง เพราะตึกนี้เป็นตึกของผมเอง"
"คุณเป็นเจ้าของตึกนี้เหรอคะ"
"ครับ"
แตงกวาแอบดูอยู่มุมหนึ่ง ยิ้มเยาะเจนที่เข้าแผนทุกอย่าง
ผ่านเวลาเล็กน้อย แตงกวาพูดกับปราณอย่างดูถูกเจน
"เห็นสายตาที่มันมองเงินในกระเป๋าคุณแล้ว ฉันยิ่งมั่นใจว่า นังเจนเป็นผู้หญิงประเภทที่ชอบจับผู้ชายรวย เพื่อเอาเงินอย่างที่ฉันคิดจริงๆ"
"เห็นแก่เงินอย่างนี้ ไม่เกิน 3 วัน เด็กคนนี้เสร็จผม"
"พอมันไปนอนกับคุณแล้ว ฉันก็จะไปบอกกบ ถ้ากบไม่เชื่อฉันก็จะพาคุณไปยืนยัน กบจะได้เห็นธาตุแท้ของมันซะที"
"จบเรื่องเจนแล้ว คุณคงไม่ลืมที่รับปากกับผมเรื่องคุณบัวนะครับ"
"ฉันไม่เคยลืมคำพูดตัวเอง"
เสียงมือถือปราณดังขึ้น ปราณหยิบออกมาดู
"คุณณุกาโทรตามแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
ปราณออกไปอย่างรีบร้อน แตงกวายิ้มร้าย คิดว่าเจนเสร็จแน่
ปราณเข้ามาในห้องทำงานอณุกาอย่างรีบร้อน อณุกาถามอย่างหงุดหงิด
"บอกแล้วว่าวันนี้จะกลับบ้านเร็ว ถึงเวลาเลิกงานแล้วทำไมต้องให้โทร.ตาม"
"ผมเข้าห้องน้ำน่ะครับ พอคุณโทร. ตามผมก็รีบออกมาเลย อย่างหงุดหงิดเลยนะครับ"
อณุกามองปราณอย่างไม่พอใจ
"ไป...กลับบ้าน"
อณุกาสะพายกระเป๋าลุกพรวด ปราณรีบเปิดประตูให้อย่างเอาใจ
ร้านอาหารบนตึกสูง ค่ำวันเดียวกัน ผู้ใหญ่ 2 ครอบครัวนั่งชมวิวอย่างมีความสุข
"วิวสวยมากเลยค่ะ...ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจองให้" กมลาบอกขลัช
"ครับ"
ยศภัทรยื่นเมนูให้ชลัช
"อยากกินอะไรสั่งเลย"
"คุณสั่งเองเถอะ ผมสั่ง...เดี๋ยวคุณจะหาว่า อยากกินของแพงๆเพราะคุณเลี้ยง"
"บอกทุกวันว่า ให้มองโลกในแง่ดี ชีวีจะได้มีความสุข แต่ก็ยังมองโลกในแง่ร้ายไม่เบื่อความทุกข์บ้างรึไงคุณ"
"ผมก็เพิ่งจะทุกข์ตอนคุณกับลูกชายคุณย้ายกลับมาอยู่ข้างบ้านผมนี่แหละ"
"โอเค ถ้าผมกับนายกบทำให้คุณทุกข์นักละก็ ผมพานายกบย้ายบ้านก็ได้"
นันทิดาตกใจ
"คุณภัทรจะย้ายไปไหนคะ"
"ไปอยู่บ้านคุณ จะได้เจอกับคุณชลัช 24 ชั่วโมงเลยไง..ฮะๆๆ"
ชลัชมองยศภัทรอย่างหงุดหงิด กษิดิฐเดินเข้ามาอย่างร่าเริง
"เสียงหัวเราะดังไปถึงชั้นล่าง หยอกเย้าอะไรคุณอาชลัชอีกละครับ คุณพ่อ"
"หยอกเย้า แหมใช้คำน่ารักสมกับเป็นลูกพ่อ"
"กวนประสาททั้งพ่อทั้งลูก... เรากลับกันเถอะคุณดา"
กมลาพูดพลางหันมาบอกกับยศภัทร กษิดิฐ
"ใจเย็นๆค่ะคุณชลัช... แกล้งคุณชลัชไม่เลิก เดี๋ยวก็งานกร่อยหรอก"
"ไม่แกล้งแล้วก็ได้... โอ๋ๆนะ"
ชลัชมองยศภัทรอย่างไม่พอใจ กมลาตีแขนยศภัทรอย่างโมโห
กษิดิฐพูดกับชลัช
"คุณอาครับ ผมจริงจังแล้วนะครับ นี่บัวยังไม่มาอีกเหรอ ทำไมมาช้าอย่างนี้หา"
กษิดิฐ ยศภัทรหัวเราะขำ มีมือหนึ่งยื่นกล่องของขวัญให้กษิดิฐ
"สุขสันต์วันเกิดนะกบ"
กษิดิฐที่หัวเราะอยู่หันไปมองเห็นติณณ์มากับนลินก็ถึงขั้นชะงัก หัวเราะต่อไม่ออก ทุกคนมองเขาอย่างสงสารยกเว้นชลัช เขารีบปรับสีหน้า น้ำเสียง
"ขอบใจนะ...เชิญนั่งเลยเชิญๆ"
ติณณ์ขยับเก้าอี้ให้นลินนั่ง
"ขอบคุณค่ะ"
ติณณ์ยิ้มให้นลินอย่างมีความสุข ชลัชยิ้มพอใจ กษิดิฐมองทั้งคู่ด้วยแววตาเจ็บปวด
บนโต๊ะ เต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ากิน มากมายเต็มโต๊ะ กมลาสะกิดนันทิดา นันทิดามองกษิดิฐอย่างเกรงใจ แล้วตัดใจหันไปบอกติณณ์
"บัวชอบทานผัก ยิ่งซีซ่าสลัดนี่ชอบมาก" นันทิดาพูดพลางชี้ไปที่ซีซ่าสลัด
"ครับ"
ติณณ์ตักสลัดให้ นลินยิ้มเขิน
"ขอบคุณค่ะ"
กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวด
"เมื่อกี๊คุณติณณ์บอกว่าชอบทานปลา บัวตักให้คุณติณณ์บ้างสิจ๊ะ กำลังจะร่วมชีวิตกันแล้วก็ต้องดูแลซึ่งกันและกัน" กมลาบอก
"ค่ะ"
นลินตักปลาให้ติณณ์
"ขอบคุณครับ"
"เดี๋ยวอาจะบอกให้นะคะว่า บัวชอบทานอะไรบ้าง คุณติณณ์จะได้รู้ใจบัวมากขึ้น" นันทิดาบอก
"รู้ว่าบัวชอบทานอะไร เดี๋ยวคุณติณณ์ก็ยิ่งหามาให้ทาน บัวก็อ้วนแย่น่ะสิคะ"
"อ้วนก็ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็แต่งงานกับคุณอยู่ดี"
ภายในบ้านเจน จันทร์พูดอย่างตกใจ
"อีแตงกวาขู่ให้แกลาออกแล้วก็เอาเค้กบี้หน้าแก"
เจนตอบน้ำเสียงหงุดหงิด
"ก็ใช่น่ะสิ...ฉันน่ะคันมืออยากตบมันใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้"
"ไม่ต้องไปตบมันให้เสียแผน รีบเอาคุณกบมาเป็นผัวให้ได้ สะใจกว่าตบมันเยอะ"
"พูดถึงพี่กบแล้วกลุ้ม...อ่อยเท่าไหร่ก็ไม่มอง ตายด้านรึเปล่าก็ไม่รู้"
"เฮ้ย...ตายด้านตั้งแต่ยังหนุ่มเลยเหรอ"
"ถ้าไม่ตายด้านก็อาจจะเป็นเกย์ ไม่อย่างนั้นคงไม่เลิกกับอีแตงกวาแล้วก็หย่ากับเมียหรอก"
"หย่ากับเมียแล้วแต่ก็ยังไม่สนใจแก ร้อยนึงฉันเอาขี้หมากองเดียวเลยนังเจน คุณกบเป็นเกย์ร้อยเปอร์เซ็นต์ คนที่จะเอามาเป็นผัวก็ดันอยากมีผัวแทน แล้วนี่แกจะทำยังไง"
"อ่อยพี่กบไปเรื่อยๆ เผื่อฟลุ๊คแล้วก็หาเหยื่อรายใหม่ไปด้วย ฉันเล็งไว้แล้ว"
เจนคิดถึงปราณ จันทร์มองเจนอย่างตื่นเต้น
ผ่านเวลามา ทุกคนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์กษิดิฐ แต่ชลัชไม่ร้อง นันทิดาหันมาสะกิดแล้วทำตาดุใส่ ชลัชร้องแบบไม่เต็มใจนัก ทุกคนร้องเพลงจบ กษิดิฐลอบมองนลินแล้วหลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเทียน นลินยิ้มร้าย แล้วเอามือป้ายครีมเค้กแล้วมาป้ายแก้มกษิดิฐ
"เฮ้ย"
"ตกใจอะไร วันเกิดบัวปีก่อนที่กบจะไปอเมริกา พอบัวเป่าเค้กเสร็จกบก็เอาครีมป้ายหน้าบัวอย่างนี้แหละ"
"โตแล้ว แต่ยังไม่เลิกนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นใช่มั้ย...ด๊าย"
กษิดิฐเอามือป้ายครีมแล้วจะเอาไปป้าย นลินวิ่งไปหลบหลังติณณ์
"ว้าย...อย่านะ"
กษิดิฐเอามืออ้อมตัวติณณ์ไปป้ายนลิน
"ทีตัวเองทำคนอื่นได้ แต่ห้ามไม่ให้คนอื่นทำ กบไม่ยอมให้บัวเอาเปรียบหรอก"
นลินเอาหน้าซุกหลัง ติณณ์เอามือปิดแก้ม
"อย่านะกบ ไม่เล่นนะ"
"ป้ายเราก็ได้"
กษิดิฐมองติณณ์อย่างงงๆ
"เรายอมรับผิดแทนคุณบัว"
"ต้องให้มันได้อย่างนี้สิว่าที่ลูกเขย ฮะๆๆ" ชลัชบอก
กษิดิฐเจ็บปวด แต่แกล้งร่าเริง
"งั้นเราไม่ปราณีละนะ"
กษิดิฐจะเอาครีมป้ายติณณ์ นลินรีบจับมือกษิดิฐไปป้ายหน้าตัวเอง
"บัวเป็นคนแกล้งกบ คนที่ต้องชดใช้คือบัว ไม่ใช่คุณติณณ์...ป้ายสิกบแก้แค้นให้สาแก่ใจ บัวขอแค่อย่าป้ายคุณติณณ์ก็พอ"
"มีแต่คนยอมเปื้อนไม่หนุกเลย ไม่เล่นแล้ว"
ติณณ์ นลินหัวเราะขำ กมลา นันทิดา ยศภัทร มองกษิดิฐอย่างสงสาร
ในเวลาต่อมา ทุกคนเดินออกมาหน้าร้านในตึกสูง นลินยกมือไหว้
"โอ๊ย ...อิ่ม ขอบคุณคุณอายศภัทรกับคุณอากมลามากนะคะ ที่เลี้ยงข้าวครอบครัวบัว แล้วยังชวนคุณติณณ์มาด้วย"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก เพราะที่ชวนคุณติณณ์น่ะ เพราะหวังของขวัญเพิ่มให้ตากบ"
ทุกคนหัวเราะขำ ชลัชมองอย่างหมั่นไส้
"บัวต้องกลับไปเอารถที่ออฟฟิศอีกรึเปล่า" นันทิดาถาม
"ไม่ต้องค่ะ บัวขับรถมา คุณติณณ์จะได้ไม่ต้องย้อนไปส่งบัวที่ออฟฟิศอีก"
"ดึกแล้ว...แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" ชลัชบอก
ติณณ์ไหว้ผู้ใหญ่ทุกคน แล้วพูดกับกษิดิฐ
"ไว้เจอกันนะกบ"
"โอเค"
"ขับรถดีๆ นะคะ"
"ถ้าคุณยังไม่เบื่อที่วันนี้อยู่กับผมตั้งแต่เที่ยง ผมขอโทร. คุยกับคุณจนกว่าคุณจะถึงบ้านได้มั้ยครับ ผมเป็นห่วง"
"ค่ะ"
กษิดิฐมองอย่างปวดร้าว
"รถบัวจอดชั้นเดียวกับรถคุณพ่อ แต่คุณจอดชั้นอื่น งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยแล้ว เดี๋ยวค่อยโทรคุยกันนะคะ"
"ครับ"
ติณณ์เดินออกไป
"ว่าง่าย ท่าทางจะอยู่ในโอวาทยัยบัวมากกว่าบางคน...ดี แล้วบัวจะได้มีความสุข" ชลัชบอก
ทุกคนจะเดินไปที่ลานจอดรถ
"ติณณ์รู้มั้ยว่าพรุ่งนี้วันเกิดบัว" กษิดิฐถาม
"ไม่รู้สิ"
"อ้าว...แล้วทำไมไม่บอกติณณ์ล่ะ"
"เที่ยวไปบอกคนอื่นว่าเกิดวันไหน เดี๋ยวเค้าก็หาว่าอยากได้ของขวัญน่ะสิ"
"เต็มๆเลยคุณชลัช เห็นมั้ยว่า คุณทำให้หนูบัวมองโลกในแง่ร้ายเหมือนคุณเข้าไปทุกวัน" ยศภัทรบอก
"อย่างนี้เค้าไม่ได้เรียกว่ามองโลกในแง่ร้าย แต่เรียกว่าเกรงใจ รู้จักมั้ยความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี"
"รู้จักสิ... ผมน่ะขี้เกรงใจจะตาย บังเอิญว่าเป็นผู้ดีกะเค้าเหมือนกัน"
"ยุ่งเรื่องคนอื่นทุกวัน แต่ยังเรียกตัวเองว่าผู้ดี...ไม่ได้รู้ตัวเลยฮะๆๆ"
ชลัชหัวเราะลั่นที่เอาชนะยศภัทรได้แล้วเดินออกไป ยศภัทรจะตะโกนต่อปากต่อคำ กมลารีบห้าม
"ไม่ต้องต่อปากต่อคำ ให้คุณชลัชชนะบ้าง เค้าจะได้มีความสุข"
ยศภัทรตะโกนตามชลัช
"ถ้าไม่ใช่เพราะเมียขอ ผมจะไม่ยอมแพ้คุณอย่างนี้เลย"
ทุกคนหัวเราะขำ กษิดิฐมองนลินที่หัวเราะร่าเริงอย่างเศร้าสร้อย
ในห้องนอน ดารินทร์ ปภพ นอนขนาบน้องจุงที่นอนหลับอยู่ตรงกลาง ดารินทร์ไม่รู้ ยังนอนก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือนิทานต่อไป
"กระต่ายลำพองใจ คิดว่าตัวเองวิ่งเร็วกว่าเต่า ก็เลยแวะนอนพัก"
ปภพมองเมียอย่างอ่อนโยน หัวเราะขำ
"ไม่เห็นตลกเลย ขำอะไร"
"ขำคุณน่ะสิ ลูกหลับไปตั้งนานแล้ว แต่ยังเล่านิทานไม่หยุด"
ดารินทร์ ชะโงกหน้าไปเห็นน้องจุงหลับสนิทก็ขำตัวเอง ตีปภพอย่างหยอกล้อ
"ทำไม่ไม่รีบบอกปล่อยให้ฉันเล่าอยู่ได้"
ปภพหัวเราะขำ ดารินทร์อารมณ์ดี
"เลิกหัวเราะเยาะฉัน แล้วก็ไปนอนเลย...ไป"
ดารินทร์ลุกเดินไป ปภพหอมน้องจุงแล้วลุกตาม
ดารินทร์จะเดินไปที่ห้อง ปภพรีบเดินตามมาถาม
"คิดออกรึยัง ว่าจะทานข้าววันครบรอบแต่งงานของเราที่ร้านไหน"
"ยังเลย เอาร้านที่เราเจอกันครั้งแรกละกัน"
"ใจตรงกับผมเลย ผมก็อยากไปร้านนั้น
"คุณโทรไปจองโต๊ะด้วยนะ"
"ทราบแล้วคร้าบ"
ปภพเปิดประตูห้องให้ ดารินทร์เดินเข้าไป ปภพมองตามคิดว่า พรุ่งนี้จะเตรียมของเซอร์ไพรส์ดารินทร์
ผ่านเวลามา นลินเดินเข้ามาในห้องคุยโทรศัพท์กับติณณ์
"บัวเข้าห้องแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุยเป็นเพื่อนจนบัวถึงบ้าน"
ติณณ์ถอดสูทแล้ว กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกแกะลงมาเห็นแผงอก นั่งสบายๆคุยโทรศัพท์กับนลิน
"จริงๆต้องขอบคุณคุณบัวครับ ที่ยอมคุยกับผม ผมจะได้ไม่เหงา"
"คุณก็ทำให้บัวหายเหงาค่ะ"
ติณณ์ยิ้มมีความสุข
"คุณบัวพักผ่อนนะครับ เจอกันพรุ่งนี้"
"ฝันดีค่ะ"
"ฝันดีครับ"
นลินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วนึกได้
"ยังไม่ได้ให้ของขวัญกบเลย"
นลินรีบเดินไปหยิบกล่องของขวัญ
กษิดิฐถือกล่องของขวัญของติณณ์ ไขกุญแจประตูบ้านเล็ก พ่อกับแม่เดินมาหา
"เหนื่อยมั้ย" ยศภัทรถาม
"เหนื่อย เพิ่งทานข้าวฉลองวันเกิดมานะครับ ไม่ใช่เพิ่งเลิกงาน ไม่เหนื่อยหรอกครับ"
"พ่อกับแม่ไม่ได้หมายถึงเหนื่อยงาน แต่หมายถึงเหนื่อยมั้ยที่เสียใจที่หนูบัวมากับคุณติณณ์ แล้วต้องแกล้งร่าเริงไม่ให้เค้ารู้น่ะ"
"ไม่ได้แกล้ง...ร่าเริงจริงๆ"
"ปากน่ะโกหกได้ แต่สายตาแกโกหกไม่ได้หรอก...พ่อเห็นนะว่า ตอนบัวกับติณณ์คุยกันเอาใจกัน ตาแกงี้ละห้อยแทบถึงตาตุ่ม"
"เว่อร์แล้วพ่อ... กบยอมรับก็ได้ว่าเสียใจ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับเพราะไหวอยู่"
"ไหวก็ดี เดี๋ยวทุกอย่างก็จะผ่านไปนะลูก" กมลาบอก
"ครับ"
"พ่อมีของมาปลอบใจแกจะได้หายเศร้า"
ยศภัทรยื่นโฉนดบ้านให้ กษิดิฐรับมาดูแล้วตกใจ
"โฉนดบ้านหลังนี้"
"ของขวัญวันเกิดจากพ่อกับแม่จ้ะ"
กษิดิฐมองยศภัทร กมลาอย่างตื้นตันใจ
"ของชิ้นใหญ่ไป กบรับไว้ไม่ไหวหรอกครับ"
"พ่อมีลูกคนเดียวจะตอนนี้หรือตอนไหน บ้านนี้ก็ต้องเป็นของแก รับไปเลยอย่าเรื่องมาก"
"ในโลกนี้คงไม่มีใครรักกบเท่ากับพ่อแม่อีกแล้ว..ขอบคุณนะครับ"
กษิดิฐโผกอดพ่อแม่อย่างขอบคุณ ยศภัทร กมลากอดลูกอย่างรักสุดหัวใจ
กษิดิฐเดินเข้ามาในบ้าน เอาของขวัญติณณ์ โฉนด วางไว้ข้างๆของขวัญแตงกวา เขามองกล่องของขวัญแล้วถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย ก่อนจะหยิบแหวนออกมามองแล้วพูดกับรูปคุณย่ายอแสง
"คุณย่าครับ วันนี้เป็นวันเกิดที่กบเศร้าที่สุดเลยครับ บัวพาแฟนมาด้วย ตอนนี้บัวก็มีคนดูแลแล้ว หมดหน้าที่กบแล้วนะครับ"
กษิดิฐเอาแหวนใส่ไว้ในลิ้นชักอย่างเศร้าสร้อย เสียงมือถือกษิดิฐดังขึ้น เขากดรับสายอย่างร่าเริง
"ดึกดื่นป่านนี้แล้วโทรมาทำไม"
นลินยืนอยู่ริมรั้วตรงต้นรัก แล้วยื่นกล่องของขวัญให้กษิดิฐอย่างร่าเริง
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์"
กษิดิฐยิ้มดีใจ
"นึกว่าบัวลืมของขวัญกบซะแล้ว"
"วันเกิดเพื่อนที่ดีที่สุดบัวจะลืมของขวัญได้ยังไง ขอให้..."
"หยุด ยังไม่ต้องขออะไรให้กบ กบอยากรู้ว่าบัวซื้ออะไรให้ ขอกบแกะของขวัญบัวก่อน"
กษิดิฐแกะของขวัญอย่างทะนุถนอม นลินมองลุ้นว่า เขาจะชอบของขวัญมั้ย
กษิดิฐเปิดกล่องของขวัญแล้วพูดอย่างตื่นเต้น
"ปากกาเขียนแบบ"
"ชอบมั้ย"
"ชอบมาก...ของขวัญที่บัวให้ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นของที่กบจำเป็นต้องใช้ทุกชิ้นเลย บัวเลือกของเก่งจัง"
"บัวไม่ได้เลือกของเก่งหรอก ก็แค่คิดก่อนซื้อน่ะ อวยพรได้รึยัง"
"ว่ามาเลย"
"ขอให้กบมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต คิดอะไรก็ขอให้ได้ แล้วก็ได้สมหวังในความรักนะ"
"สิ่งดีๆในชีวิตกบมีอยู่แล้ว คือพ่อกับแม่แล้วก็บัว คิดอะไรก็ขอให้ได้ก็พอจะได้อยู่บ้าง แต่ให้สมหวังในความรักนี่คงยาก"
"แตงกวารักกบจะตาย ถ้ากบพยายามรักแตงกวาให้ได้ กบก็สมหวังในความรักได้ไม่ยาก"
"การพยายามรักคนที่เราไม่รักมันเหนื่อยมากนะบัว กบจะไม่พยายามรักใครให้เหนื่อยแบบที่พยายามกับแตงกวาอีกแล้ว"
"งั้นก็รอไปก่อน สักวันกบจะต้องได้เจอผู้หญิงในฝันแล้วก็ได้สมหวังในความรักกับเค้า"
"กบไม่มีผู้หญิงในฝันหรอก กบมีแต่ผู้หญิงที่กบรัก"
"กบนี่เรื่องมากจริง เอาเป็นว่า ขอให้สมหวังกับผู้หญิงที่กบรักละกัน บัวไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า"
นลินเดินไป กษิดิฐเศร้าสร้อยพูดกับตัวเอง
"กบคงไม่มีโอกาสสมหวังในความรักหรอก เพราะผู้หญิงที่กบรักเค้ากำลังจะแต่งงานกับชายในฝันของเค้า"
กษิดิฐมองนลินแล้วครุ่นคิดบางอย่าง
เช้า วันรุ่งขึ้น ชลัช นันทิดา นลินช่วยกันจัดของวางบนโต๊ะ เตรียมใส่บาตร ยศภัทร กมลา เดินออกมาอย่างกุลีกุจอ
"สุขสันต์วันเกิดนะหนูบัว ขอให้มีแต่ความสุขความเจริญนะจ๊ะ" กมลาบอก
"แล้วก็ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ"
นันทิดา กมลา มองยศภัทรอย่างตกใจ นลิน ชลัชไม่เข้าใจมองอย่างงงๆ
"รู้ใจตัวเอง"
"เอ้อ... อาหมายถึงขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆว่า แต่งงานแล้วอยากมีลูกกี่คน อยากมีลูกผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ"
"ทำอย่างกับว่า รู้ใจตัวเองแล้วจะกะเกณฑ์ให้มีตามใจได้ อวยพรไม่เข้าท่า"
"โอเค..งั้นผมขอเปลี่ยนคำอวยพร ขอให้คุณพ่อของบัวเปลี่ยนจากมองโลกในแง่ร้ายกลายเป็นดี อยู่กับคนอารมณ์ดี บัวจะได้มีความสุขมากขึ้น"
ชลัชไม่พอใจ
"พูดไปยัยบัวก็เหมือนผมนั่นแหล่ะ เริ่มไม่มีความสุขตอนที่คุณกับนายกบย้ายมา"
ยศภัทรจะเถียง แต่กมลาปรามไว้
"วันนี้วันเกิดหนูบัว อย่ายั่วให้คุณชลัชอารมณ์เสียเลยค่ะ"
"ไม่ได้ยั่ว อวยพรวันเกิดหนูบัว"
นันทิดา นลินยิ้มขำยศภัทร
"แล้วกบละคะ" นลินถาม
"วันเกิดตัวเองยังไม่ค่อยอยากจะตื่นมาใส่ แล้ววันเกิดบัวนายกบจะตื่นมาทำไม"
กษิดิฐแกล้งจามเสียงดัง ทุกคนหันไปมองเห็นกษิดิฐยืนอยู่แกล้งถามชลัช
"จามแต่เช้า เค้าว่ามีคนนินทา มีใครนินทาผมรึเปล่าครับ"
"ฉันไม่ต้องนินทาใครหรอกเพราะด่าซึ่งหน้าเป็น จะลองซะหน่อยมั้ยล่ะ"
"ไม่ละครับ รอรับพรจากพระจะดีกว่า"
กษิดิฐหันมาหานลิน
"กบมีเซอร์ไพร้ส์ให้บัวด้วยนะ"
นลินตื่นเต้นถาม
"อะไรเหรอ"
กษิดิฐผายมือไปทางบ้านแล้วตะโกน
"เซอร์ไพร้ส์"
ติณณ์ถือช่อกุหลาบขาวเดินออกมา
"ขอผมใส่บาตรวันเกิดคุณด้วยคนนะครับ"
"คุณติณณ์ คุณรู้ได้ยังไงคะว่าวันเกิดบัว"
"เมื่อคืนกบโทร.บอกครับ"
"กบคิดว่าบัวคงอยากใส่บาตรวันเกิดกับแฟน กบเลยจัดให้น่ะ"
"ขอบใจมากนะกบ"
ติณณ์เดินมายื่นกุหลาบให้นลิน
"สุขสันต์วันเกิดครับ"
นลินรับดอกไม้ยิ้มมีความสุข
"ขอบคุณค่ะ"
กษิดิฐยิ้มมีความสุขบนความเจ็บปวดของตัวเอง แต่ก็ดีใจที่นลินมีความสุข
สายวันเดียวกัน เจนยืนแถวหน้าลิฟต์ชะเง้อรอปราณ แตงกวาแอบดูอยู่มุมหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์มาโทร.หาปราณ
อณุกา ปราณเดินเข้ามาในห้องทำงาน โทรศัพท์ปราณดังขึ้นแล้วกดรับ
"ว่าไง"
แตงกวามองเจนไม่ละสายตา คุยโทรศัพท์กับปราณ
"ฉันแอบดูนังเจนมาสักพักแล้ว มันยืนชะเง้อเหมือนรอใครอยู่ข้างล่าง ฉันคิดว่ามันน่าจะรอคุณ"
ปราณแกล้งทำเป็นคุยกับเพื่อน อณุกามองอย่างจับผิด
"ฉันบอกคุณณุกาแล้ว คืนนี้ฉันไปเจอพวกแกแน่นอน"
ปราณวางสาย มองอณุกาแล้วยิ้มหวาน
"มนตรีน่ะครับ โทรมากำชับว่า คืนนี้ให้ไปงานเลี้ยงรุ่นให้ได้"
"กลัวฉันกักตัวคุณนัก เดี๋ยวก็ไม่ให้ไปซะเลย"
"โธ่ ! คุณณุกา มนตรีมันเป็นคนจัดสถานที่ มันก็คงอยากเช็กว่า คนจะมาเท่าไหร่อย่าโกรธมันเลยครับ"
อณุกาค้อนปราณอย่างหงุดหงิดที่ออกรับแทนเพื่อน แล้วหยิบแฟ้มมาเซ็นเอกสาร
"ผมลงไปดื่มกาแฟร้านข้างล่างนะครับ"
"ทำไมต้องลงไปกินที่นั่น ให้ทรายแก้วลงไปซื้อมาให้ก็ได้"
"อยู่แต่ในห้องมันอุดอู้ คิดงานไม่ค่อยออก ผมเลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างน่ะ ชั่วโมงเดียว"
อณุกามองปราณอย่างจับผิด ปราณแกล้งตัดพ้อ
"ผมคิดงานไม่ออก เดี๋ยวคุณก็หาว่าแผนกผมไม่มีผลงาน ให้ผมลงไปเถอะนะครับ"
"ขึ้นมาให้ตรงเวลาละกัน"
ปราณยิ้มดีใจ
เจนยังยืนชะเง้อมองปราณ แตงกวาแอบมอง ยิ้มเยาะ
"ใกล้เวลาทำงานแล้วทำไมยังไม่มาซะที"
ปราณเดินมาจากทางหนึ่ง ทำเป็นไม่เห็นเจน แล้วเดินผ่านเลยไปทางร้านกาแฟ เจนมองปราณอย่างดีใจ
"มาแล้ว"
เจนรีบเดินตามปราณไป แตงกวามองเจนอย่างสมใจ
ปราณเดินไปสั่งกาแฟแล้วยืนรอ เจนเดินตามมา จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แต่ทำทีไม่เห็นปราณ เดินเข้าไปสั่งกาแฟ
"ไอซ์ลาเต้ค่ะ"
ปราณหันมามองแล้วแกล้งทักอย่างแปลกใจ
"คุณ...อ้อ คุณเจน"
"สวัสดีค่ะ เป็นเจ้าของตึก แต่มาทำงานแต่เช้าขยันจังเลยนะคะ"
"ก็ไม่ได้อยากมาแต่เช้าหรอกครับ แต่ตึกนี้ใหญ่เรื่องเยอะ เลยต้องรีบมาดูแลน่ะครับ ให้ผมเลี้ยงกาแฟนะครับ"
"ไม่ต้องค่ะ"
"ให้ผมเลี้ยงเถอะครับ"
ปราณหันไปจ่ายเงิน แล้วบอกพนักงาน
"ถ้าคุณเจนมาซื้อกาแฟอีก ลงบัญชีผมทุกแก้วเลยนะ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณปราณ"
"ให้ผมได้ทำอะไรเพื่อคนดีอย่างคุณบ้างเถอะครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
"คุณไปนั่งก่อนนะครับ...เดี๋ยวผมรอกาแฟให้"
เจนทำเป็นเกรงใจ
"ฉัน"
"ไปนั่งเถอะครับ"
"ค่ะ"
เจนเดินไปนั่ง ปราณมองตามยิ้มร้ายรู้ทัน
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 8 (จบตอน)
เจนนั่งรอ ปราณถือกาแฟมา 2 แก้ว แล้วเอาไอซ์ลาเต้ของเจนยื่นให้
"ขอบคุณค่ะ"
"คุณงานยุ่งมั้ยครับ"
เจนรู้ว่า ปราณจะชวนคุยก็ลอบยิ้มแล้วตีหน้าซื่อพูดกับปราณ
"เจ้านายเจนเข้าสาย เช้าๆ อย่างนี้เจนเลยไม่ยุ่ง...เจนเป็นเลขานะค่ะ"
"ดีเลยครับ..เช้านี้ผมก็ไม่ยุ่ง คุณดื่มกาแฟแล้วคุยกับผมก่อนนะครับ คุณทำงานบริษัทอะไรครับ"
เจนบอกชื่อบริษัทกษิดิฐ
"อืม ไม่รู้จัก ลูกค้าที่มาเช่าพื้นที่ในตึกนี้เยอะมาก ผมจำไม่ไหวน่ะครับ"
"เจนเข้าใจค่ะ บริษัทในตึกนี้มีเป็นร้อย เป็นเจนก็จำไม่ไหวค่ะ"
ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กัน
"เย็นนี้ เลิกกงานแล้วคุณไปไหนครับ"
"กลับบ้านค่ะ แม่เจนป่วย น้องก็ยังเล็ก เจนเป็นห่วงพวกเค้ามาก เลิกงานก็ต้องรีบกลับไปดูแล"
"เหรอครับ ผมอยากชวนคุณไปทานข้าว เพื่อเลี้ยงขอบคุณที่เก็บกระเป๋าสตางค์ ให้แต่คุณต้องกลับไปดูแลคุณแม่กับน้องเอายังไงดีน้า...ผมไปรับคุณแม่แล้วก็น้องคุณไปด้วยดีกว่า คุณจะได้ไปกับผมได้"
เจนรีบห้าม
"ไม่ต้องหรอกค่ะ...เจนไม่ไปกับคุณหรอก เกรงใจน่ะค่ะ"
"ให้ผมได้เลี้ยงข้าวตอบแทนคุณสักมื้อเถอะนะครับ ผมขอร้องล่ะ"
"ขอร้องกันแบบนี้เจนจะปฏิเสธคุณลงได้ยังไงละคะ"
"ตกลงไปทานข้าวกับผมนะครับ"
เจนยิ้มพยักหน้า
"เลิกงานแล้ว เจอกันที่นี่นะครับ"
"ค่ะ"
ปราณ เจน ยิ้มหวานให้กัน
นลินยกกล่องของเดินเข้ามาในออฟฟิศ เพื่อนๆ อยู่ในห้องแล้ว สารัชรีบวิ่งมาช่วย
"คุณบัว...มาๆผมช่วย"
"ขอบคุณค่ะ"
"แล้วนี่คุณติณณ์เทพบุตรสุดหล่อของเธอไปไหน ทำไมถึงปล่อยให้เธอยกของมาเอง" มัญจาถาม
"คุณติณณ์ไปคุยงานที่บริษัทลูกค้าน่ะ"
"แล้วของขวัญวันเกิดล่ะ คุณติณณ์ให้อะไรบัว"
"ยังไม่ได้ให้เลย"
สารัชโวยวาย
"ยังไม่ได้ให้...บอกว่ารัก บอกว่าจะแต่งงานด้วย แต่ไม่ให้ของขวัญวันเกิด ตกลงคุณติณณ์รักคุณบัวจริงรึเปล่าเนี่ย" "รู้ว่าคุณติณณ์ไม่อยู่ เมาท์เค้าเสียงดังเชียว"
"เดี๋ยวคุณติณณ์กลับมา พี่ไปบอกให้นะว่า สารัชถามว่าคุณติณณ์รักบัวจริงรึเปล่า" ดารินทร์บอก
"ถ้าคุณติณณ์รู้ว่า ผมพูดแบบนี้ผมโดนไล่ออกแน่ อย่าไปถามคุณติณณ์เลยครับ ผมไม่อยากรู้แล้ว"
"ขอร้องก่อน" มัญจาบอก
"ผมขอร้องนะครับพี่ริน"
"อ้อนวอนด้วย"
สารัชคุกเข่าอ้อนดารินทร์ตามคำสั่งมัญจา
"อย่าบอกคุณติณณ์นะครับ"
"ไม่บอกก็ได้"
สารัชรีบลุก
"ขอบคุณครับ"
ทุกคนยิ้มขำสารัช ทรายแก้วเดินเข้ามามองนลินอย่างรังเกียจ
"คุณนลิน...คุณอณุกาต้องการพบ"
พูดจบทรายแก้วก็เดินสะบัดออกไป นลินเสียใจกับท่าที เพื่อนๆหมั่นไส้ทรายแก้ว
นลินพูดอย่างดีใจ
"ให้บัวทำคนเดียว 3 โปรเจกต์"
อณุกาพยักหน้า
"เธอเป็นคนเก่งที่ฉันไว้ใจ เลยให้ดูหลายโปรเจกต์หน่อย ว่าแต่เธอทำไหวรึเปล่า"
"ไหวค่ะไหว"
อณุกา ปราณยิ้มสมใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
"เดี๋ยวฉันจะให้ทรายแก้วเอารายละเอียดของทุกโปรเจกต์ไปให้ เธอไปทำงานได้แล้ว"
"ค่ะ"
นลินออกไป ปราณมองตามด้วยสายตาโลมเลียแล้วทำสีหน้าปกติ หันมาพูดกับอณุกา
"ส่งคุณติณณ์ออกไปคุยงานกับลูกค้าทุกวัน แล้วก็ให้งานคุณบัวทำมากๆ ต่างคนต่างทำงานจนไม่มีเวลาให้กัน เดี๋ยวก็เลิกกันไปเอง"
"ก็ขอให้เป็นอย่างที่คุณคิดจริงๆละกัน"
ภายในออฟฟิศกษิดิฐ เจน เอ็ดดี้ ปภพ น้อย อุ๋มทำงานอยู่ เอ็ดดี้ลุกไปหาปภพ
"พี่ภพครับ เงินเดือนผมจะหมดแล้ว ผมไม่มีตังค์กินกาแฟ"
ปภพหยิบเงินให้
"พี่เลี้ยง"
"ขอบคุณครับ"
น้อยถามเอ็ดดี้
"เอ็ดดี้จะกินอะไรก็ให้พี่ภพเลี้ยง ไม่กลัวว่าพี่ภพจะเงินเดือนไม่พอใช้บ้างเหรอ"
"ตระกูลพี่ภพเป็นเศรษฐีสวนยาง พี่ภพได้เงินปันผลจากครอบครัว เดือนนึงเป็นล้าน"
เจนที่นั่งทำงานอยู่ชะงัก ตาลุกวาว หันมามองเอ็ดดี้ที่กำลังเล่าเรื่องปภพอย่างสนใจ
"เงินพี่ภพน่ะ เหลือใช้จะตาย ใครอยากกินอะไร พี่ภพก็เลี้ยงได้ทุกคนนั่นแหล่ะ"
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ เจนแค่รับฟังแต่ยังไม่ได้สนใจปภพ เพราะคิดว่ารวยสู้ปราณไม่ได้
"มีใครอยากดื่มอะไรมั้ย เดี๋ยวให้เอ็ดดี้ซื้อมาเผื่อ"
ทุกคนบอก "ไม่ค่ะ"
"งั้นคนที่อยากดื่ม ขอลงไปซื้อกาแฟก่อนนะครับ"
เอ็ดดี้วิ่งออกไป ปภพมองตาม ยิ้มขำแล้วทำงานต่อ กษิดิฐเดินเข้ามา
"อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน"
"อรุณสวัสดิ์ครับ" ปภพบอก
"ขอให้ทุกคนทำงานอย่างมีความสุขนะครับ เพราะถ้าทุกคนมีความสุข งานก็จะออกมาดี งานออกมาดี บริษัทเราก็จะเจริญรุ่งเรือง"
"แล้วปลายปีเราก็จะได้โบนัสเพียบ" น้อยเสริม
"ถูกคร้าบ"
กษิดิฐเดินไปที่โต๊ะทำงาน เจนยิ้มมีแผนแล้วเดินไป
กษิดิฐยิ้มมีความสุข หยิบปากกาที่นลินให้ออกมาอย่างทะนุถนอม เจนถือแก้วกาแฟเดินเข้าไป
"กาแฟค่ะ พี่กบ"
"ขอบคุณครับ"
เจนทำมายา สร้างเรื่อง
"ขนตาติดหน้าพี่กบ เจนเอาออกให้นะคะ"
เจนเดินเข้าไปใกล้ ยิ้มหวานแล้วเอื้อมมือจะจับหน้ากษิดิฐ แต่มีมือหนึ่งมาปัดมือเจนอย่างแรง
"จะทำอะไร"
กษิดิฐ เจนหันไปมองเห็นแตงกวาที่ยืนอยู่ก็ตกใจ
"ขนตาติดหน้ากบ เจนเลยจะเอาออกให้น่ะ"
"ฉันเอาออกให้เอง"
แตงกวาเบียดเจนออกไป แล้วไปมองหน้ากษิดิฐ
"ไม่เห็นมีขนตาติดหน้ากบซักเส้น"
"คงปลิวออกไปเองแล้วมั้งคะ"
"แต่ฉันว่า มันไม่มีตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่เธอแกล้งบอกว่า ขนตาติดหน้ากบเพราะจะหาเรื่องถูกเนื้อต้องตัวกบมากกว่า"
เจนมองแตงกวาอย่างหวาดกลัว
กษิดิฐเซ็งแตงกวา แล้วบอกเจน
"ไปกันใหญ่แล้วแตงกวา ไปทำงานต่อเถอะ"
"ค่ะ"
เจนเดินตัวลีบออกไป พอหันหลังให้ก็นึกแค้นใจแตงกวาทันที แตงกวาพูดกับกษิดิฐ
"ตัดสินใจได้รึยังว่าจะไปงานวันเกิดบัวหรือไปทานข้าวกับแตงกวา"
กษิดิฐตอบอย่างไม่เต็มใจ
"ไปกับแตงกวา"
"กบตัดสินใจที่ถูกแล้วละค่ะ"
แตงกวาเดินออกไป กษิดิฐมองอย่างหนักใจ
แตงกวาเดินเข้ามาในออฟฟิศ ปราณเดินออกมาหาจากมุมหนึ่ง
"คุณแตงกวา"
ปราณมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ปราณพูดกับแตงกวา
"เด็กนั่นยอมไปทานข้าวกับผมแล้วนะ"
"ฉันรู้แล้วว่ามันต้องยอม...เมื่อไหร่"
"คืนนี้"
"เร็วทันใจดีจริงๆ"
"คุณก็รู้ว่า เรื่องแบบนี้ผมถนัด คุณหมดห่วงเรื่องเจนไปได้เลย เพราะมีอีกเรื่องที่คุณน่าจะห่วงมากกว่า"
"เรื่องอะไร"
"คุณณุกาให้คุณบัวกับคุณติณณ์ทำงานเยอะมาก เพื่อที่พวกเค้าจะได้ไม่มีเวลาให้กัน แล้วก็จะได้เลิกกัน"
"พี่ณุกาเอางานมาเป็นอุปสรรคแค่ไหน คู่นี้ก็ต้องแต่งงานกัน เพราะทุกคนในบริษัทคิดว่าเค้านอนด้วยกันไปแล้ว อีกอย่างคุณติณณ์ก็เป็นสุภาพบุรุษยังไงก็ต้องรับผิดชอบบัว"
"แสดงว่าคุณมั่นใจว่าคุณติณณ์กับคุณบัวจะไม่เลิกกัน"
มัญจา ดารินทร์ที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เห็นปราณคุยกับแตงกวา มัญจาสะกิดให้ดารินทร์ดูแล้วหลบไปแอบฟังทางหนึ่ง
"ใช่ ขอบคุณคุณมากนะที่ช่วยวางแผนจนทุกคนเข้าใจว่า บัวกับคุณติณณ์นอนด้วยกัน ไม่อย่างนั้นกบคงไม่ยอมหย่ากับบัว"
มัญจา ดารินทร์มองแตงกวาอย่างตกใจ
"ผมช่วยคุณมาเยอะแล้ว คุณก็อย่าลืมช่วยผมบ้างละกัน"
"มีโอกาสดีๆ เมื่อไหร่ฉันจะรีบบอกคุณทันที"
แตงกวาเดินออกไป ปราณมองตามด้วยสายตาโลมเลียแล้วเดินตามไป มัญจา ดารินทร์ออกจากที่ซ่อน
"พี่รินได้ยินเหมือนมิ้นท์รึเปล่า"
"คุณปราณกับคุณแตงกวาเป็นคนวางแผนให้ทุกคนเข้าใจคุณติณณ์กับบัวผิด เราต้องช่วยทำให้ทุกคนรู้ว่า คุณติณณ์กับบัวบริสุทธิ์"
"ทำยังไงเหรอคะ"
ดารินทร์ครุ่นคิดหน้าเครียด
กษิดิฐใช้ปากกาที่นลินให้ทำงานอยู่ เขามองปากกายิ้มมีความสุข เอ็ดดี้ถือเอกสารเดินผ่านมา เห็นกษิดิฐยิ้มอยู่คนเดียวก็เดินเข้ามามองจ้องหน้าในระยะใกล้มาก กษิดิฐตกใจร้อง
"เฮ้ย"
เอ็ดดี้ตกใจ ผงะถอยหลังไปด้วย
"ร้องซะดังเลยเฮีย ตกใจอ่ะ ตกใจ"
"ฉันก็ตกใจโว้ย มาจ้องหน้าซะใกล้เลย"
"ก็อยากรู้ว่าทำอะไร ทำไมนั่งยิ้มคนเดียว"
"เรื่องของฉันไม่ต้องยุ่ง"
กษิดิฐมองปากกาคิดๆ แล้วเอาปากกาเสียบเสื้อ ลุกจะออกไป
"จะไปไหนน่ะเฮีย"
"เรื่องของฉัน... ถ้าไม่อยากโดนหักเงินเดือนก็อย่างยุ่ง"
"เอาเงินเดือนมาขู่ ไม่กล้ายุ่งแล้วคร้าบ"
กษิดิฐมองเอ็ดดี้ขำๆแล้วเดินออกไป
นลินนั่งอ่านรายละเอียดงานหน้าเครียด สารัชรอสายโทรศัพท์อยู่ ชะเง้อมองไปทางหน้าห้อง สารัชกดวางสาย
"คุณบัวรู้มั้ยครับว่า พี่รินกับคุณมิ้นท์ไปไหน"
"เห็นบอกว่าจะไปทำธุระ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน"
"ผมจะถามพวกเค้าว่า ที่นัดกันทานข้าววันเกิดคุณบัวตอนเที่ยงนี้ จะเอายังไง โทร.ไปก็ไม่รับสายทั้งคู่เลย แต่พี่รินกับคุณมิ้นท์ไม่อยู่ก็ดีเหมือนกันนะครับ เราไปทานกันสองต่อสอง"
"บัวไปกับคุณสองต่อสองคงทานไม่ลง"
นลิน สารัชหันไปเห็นกษิดิฐเดินมา
"ตัวยังมาไม่ถึง แต่ปากยืดปากยาวมาแต่ไกลเลย"
"คุณว่าผมเป็นหมาเหรอ"
"ผมไม่ได้พูดคำว่าหมาสักคำ"
กษิดิฐจะเถียงสารัชต่อ นลินมองอย่างเซ็งๆ รีบห้าม
"ไม่ต้องเถียงกันได้มั้ย แค่คิดงานบัวก็ปวดหัวจะแย่แล้ว มาหาบัวมีอะไรเหรอกบ"
กษิดิฐเกรงใจนลิน
"กบจะมาบอกว่า เย็นนี้กบไม่ว่างเลยไปทานข้าวที่บ้านบัวไม่ได้น่ะ"
"เหรอ...ไม่เป็นไร"
"กบเลยอยากมาชวนบัวกับติณณ์ไปทานข้าว ฉลองวันเกิดบัวมื้อกลางวันนี่เลยน่ะ"
"คุณติณณ์ไม่อยู่ ออกไปคุยงานกับลูกค้า"
"งั้นเราไปทานกันสองคนก็ได้"
"คุณบัวรับปากแล้วว่าจะไปกับผม"
"ก็ไปด้วยกัน 3 คนนี่แหละ"
กษิดิฐยักคิ้วให้อย่างกวนๆ สารัชเซ็ง
อ่านต่อตอนต่อไป 17.00 น.
