ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9
ในร้านอาหาร กษิดิฐ นลิน สารัชนั่งอยู่ในร้านอาหาร กษิดิฐตักอาหารที่นลินไม่ชอบใส่จาน
"บัวไม่กิน...เลิกเอาของที่บัวไม่ชอบให้บัวกินซะทีได้มั้ย"
"ไม่ได้ ไม่แกล้งบัวแล้วกบจะแกล้งใครล่ะ"
"ขี้แกล้งอย่างนี้ เดี๋ยวผมจัดการแทนคุณบัวเองครับ ตักของที่คุณบัวไม่ชอบมาเล้ย ผมจะกินแทนคุณบัวให้หมดเลย" สารัชพูดพลางตักของในจานนลิน
"ขอบใจนะสารัช"
นลินพูดกับกษิดิฐ
"ถ้าคุณติณณ์มาด้วยคุณติณณ์ก็คงกินแทนบัว เหมือนที่สารัชกินนี่แหละว่ามั้ย"
กษิดิฐเศร้า
"คิดถึงคุณติณณ์เหรอ"
"อือ"
"เจ็บ ได้ยินคุณบัวบอกว่าคิดถึงคนอื่นมันเจ็บ"
"ก็เลิกรักบัวแล้วไปรักคนอื่นสิ จะได้ไม่เจ็บ "
"เมื่อคืนก็บอกให้กบกลับไปรักแตงกวา ตอนนี้ก็บอกสารัชว่าให้เลิกรักบัว พูดอย่างกับว่าคนเราสั่งความรักได้อย่างนั้นแหล่ะ"
"เพิ่งมีวันนี้แหละที่พูดจาเข้าหู... คนเราสั่งความรักไม่ได้หรอกครับคุณบัว"
"บัวเชื่อว่าถ้าเราพยายาม เราจะสั่งทุกอย่างในโลกนี้ได้"
"ถ้าบัวสั่งความรักได้เมื่อไหร่มาสอนกบบ้างนะ กบจะได้สั่งความรักของตัวเองบ้าง"
"บัวสอนกบแน่นอน กบจะได้มีความสุขกับความรักซะที"
นลินกินอาหารอย่างมีความสุข สารัชมองกษิดิฐที่มองนลินอย่างเศร้าสร้อยแล้วแปลกใจ
ในเวลาต่อมา ดารินทร์วิ่งเข้ามาในล๊อบบี้รีสอร์ตอย่างรีบร้อน มัญจาตามเข้ามาอย่างอ่อนแรง
"พี่รินรอมิ้นท์ด้วย"
"ก็เดินเร็วๆสิ"
"พี่รินเล่นเหยียบ 180 ขับปาดซ้ายปาดขวาทุกคันที่ขวางหน้าซะ มิ้นท์เมารถจนอาเจียน..มิ้นจะเอาแรงที่ไหนมาเร็วละคะ
"ไม่ไหวก็นั่งรอตรงนี้"
"ไหวค่ะ...แต่ช่วยประคองไปหน่อย"
ดารินทร์มองมัญจาแล้วยิ้มขำ แล้วเข้ามาประคองไปที่เคาน์เตอร์
"สวัสดีค่ะ..พี่มาพักที่นี่เมื่อวันก่อน พอดีตอนมาพักมีเรื่องเกิดขึ้นกับเพื่อนพี่ พี่เลยอยากขอดูภาพจากกล้องวงจรปิดน่ะค่ะ"
"ภาพกล้องวงจรปิดมีแต่ภาพลูกค้าที่เข้าพักซึ่งถือว่าเป็นความลับ..ทางเราให้คุณดูไม่ได้ค่ะ" พนักงานบอก
"แต่พี่ต้องการใช้ภาพจากกล้องวงจรปิดเพื่อช่วยเพื่อนให้พี่ดูเถอะนะคะ" มัญจาบอก
"คุณต้องลองคุยกับผู้จัดการ...เดี๋ยวดิฉันพาไปพบนะคะ"
ดารินทร์ มัญจายิ้มมีความหวัง
ผ่านเวลาเล็กน้อย มัญจา ดารินทร์ ผู้จัดการนั่งในห้อง รปภ. มีจอภาพจากกล้องวงจรปิดทุกตัวในรีสอร์ต เจ้าหน้าที่กำลังหาคลิปภาพคืนวันที่ดารินทร์มาพัก
"ระบบรักษาความปลอดภัยของเราเข้มงวดมาก ฟังแล้วไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเกิดเรื่องกับเพื่อนคุณได้"
"คนมันจ้องจะแกล้ง ระวังแค่ไหนเค้าก็ต้องหาทางแกล้งจนได้ละค่ะ" มัญจาบอก
"ยิ่งคนใกล้ตัวด้วยแล้วระวังยังไงก็รอดยากค่ะ..ขอบคุณคุณผู้จัดการมากนะคะที่อนุญาตให้พวกเราดูภาพ" ดารินทร์บอก
"เพื่อช่วยคนบริสุทธิ์ที่ถูกใส่ร้าย ทางเรายินดีให้ความร่วมมือเต็มที่ครับ"
มัญจา ดารินทร์ยิ้มให้ผู้จัดการอย่างขอบคุณ
"เจอภาพทางเดินไปที่ห้อง ที่พวกคุณต้องการดูแล้วครับ"
มัญจา ดารินทร์มองไปที่จอเห็นภาพนลินกำลังเดินกลับห้อง
"บัวกำลังจะเดินกลับห้อง"
ภาพในทีวี นลินถูกชายชุดดำโปะยาสลบแล้วลากออกไปอย่างรวดเร็ว
ดารินทร์ตกใจมาก
"บัวโดนโปะยาสลบอย่างที่บอกจริงๆ"
"ดูจากหุ่นแล้วไอ้โม่งนี่ต้องเป็นคุณปราณแน่ๆ เสียดายไม่เห็นหน้าไม่อย่างนั้นได้มีการเอาคนเข้าคุกกันบ้างล่ะ" มัญจาบอก
ทุกคนกำลังดูภาพแล้วไฟก็ดับพรึ่บลง! มัญจา ดารินทร์ร้องอุทานอย่างตกใจ
"ว้าย"
ในเวลาเย็น เจนยิ้มมองนาฬิกาแล้วรีบเก็บของ แตงกวาเดินเข้ามายิ้มเยาะแล้วเดินเลยไปหากษิดิฐ
"ไปกันได้แล้วกบ"
"ขอเก็บของแป๊บนึง"
เจนทำของบนโต๊ะตก ทุกคนหันไปมอง
"ดูน้องเจนรี๊บรีบ คิดถึงบ้านเหรอจ๊ะ" เอ็ดดี้ถาม
"แม่เจนไม่ค่อยสบายเลยจะรีบกลับไปดูน่ะค่ะ เจนไปก่อนนะคะ"
เจนออกไปอย่างรีบร้อน แตงกวามองตามอย่างดูถูก ยิ้มเยาะว่าเสร็จปราณแน่
ภายในห้องอณุกา ปราณหอมแก้มเมียอย่างเอาใจ
"ขอบคุณนะครับที่อนุญาตให้ไปงานเลี้ยงรุ่น"
"ฉันหายเครียดเรื่องติณณ์แล้วเลยยอมให้คุณไป "
"แล้วผมจะรีบกลับนะครับ"
ปราณออกจากห้อง อณุกามองตามครุ่นคิด
ภายในร้านกาแฟ ตึกภัทรฯ เจนนั่งรอปราณอย่างร้อนใจ
"ทำไมยังไม่มาอีก แกล้งนัดให้รอเก้อรึเปล่าเนี่ย"
ปราณเดินมา เจนยิ้มดีใจแล้วทำเป็นนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้รอ
"คุณเจน ขอโทษนะครับให้คุณรอ พอดีเพิ่งประชุมเสร็จน่ะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เจนนั่งอ่านหนังสือเพลินจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณมาช้า"
"คุณเจนอยากทานอะไรครับ"
"แล้วแต่คุณปราณค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวไปคุยกันในรถก็ได้ครับว่าจะทานอะไร..เชิญครับ"
เจนยิ้มหวานให้ปราณแล้วเดินไป
ค่ำวันเดียวกัน นันทิดา กมลา ยศภัทร ช่วยกันเตรียมอาหาร นลินวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
"กลับมาแล้วค่ะ...บัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ"
"จะแต่งตัวสวยๆรอติณณ์ใช่ม๊า..อารู้ทันนะ" ยศภัทรแซว
"ก็นี๊ดนึงน่ะค่ะ คุณติณณ์เห็นหน้าบัวแล้วจะได้สดชื่น"
นลินวิ่งขึ้นข้างบนไป ชลัชเพิ่งกลับจากทำงานถือกระเป๋าเดินเข้ามามองลูกสาวแล้วยิ้มมีความสุข
"ตั้งแต่คบกับติณณ์ดูบัวมีความสุขขึ้นมากเลย"
"เพิ่งคบกันได้ไม่กี่วันก็ยังสดใสซาบซ่าอย่างนี้แหละ...รอดูอีกสักพักดีกว่า ว่าบัวมีความสุขจริงรึเปล่า" ยศภัทรว่า
"อิจฉาที่บัวคบกับติณณ์แล้วมีความสุขกว่าตอนคบกับนายกบละสิ ถึงพูดจาแช่งให้บัวไม่มีความสุขอย่างนี้"
ชลัชเดินขึ้นข้างบนไป
"จะรีบไปไหนล่ะมาอธิบายก่อนสิว่า แช่งตรงไหน ผมยังไม่ได้แช่งหนูบัวสักคำเลย"
"คุณภัทร" กมลาปราม
"จ้ะๆ... วันเกิดหนูบัว อย่ายั่วให้คุณชลัชอารมณ์เสีย"
"บัวกลับถึงบ้านแล้ว ทำไมกบยังไม่มาอีกละคะ" นันทิดาว่า
"อาจจะออกมาช้ากว่าหนูบัว เดี๋ยวฉันโทร.ถามให้นะคะ ว่าตากบถึงไหนแล้ว"
กมลาพูดอย่างตกใจ
"กบไม่มาทานข้าววันเกิดบัว"
"พอดีกบ..."
กษิดิฐ แตงกวานั่งอยู่ในร้านอาหารหรู กษิดิฐพูดยังไม่ทันจบ แตงกวาก็แย่งโทรศัพท์มาพูด
"ต้องมาดินเนอร์กับแตงกวาน่ะค่ะ"
"งั้นก็เชิญตามสบาย"
กมลาวางสายอย่างหงุดหงิด
"แม่กบสะบัดเสียงใส่แตงกวาด้วย คงโกรธที่แตงกวาทำให้กบไม่ได้ไปร่วมงานวันเกิดผู้หญิงที่อยากได้เป็นสะใภ้"
"ตั้งแต่เล็กจนโตมีแค่ตอนกบอยู่อเมริกา"
"กับแตงกวา"
"ตั้งแต่เล็กจนโตกบไปกินข้าววันเกิดบัวทุกปี ยกเว้นตอนที่กบอยู่อเมริกากับแตงกวา"
"ปีนี้กบไม่ไป บัวก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะคนที่บัวอยากให้ไปร่วมงานที่สุดคือคุณติณณ์ไม่ใช่กบ"
กษิดิฐนึกถึงตอนไปชวนนลินทานข้าวกลางวัน ที่เขาบอกว่า ไม่ว่างตอนเย็น แล้วเธอตอบเสียงนิ่งว่า ไม่เป็นไร
ในร้านอาหารหรู ปภพแต่งตัวหล่อ มีช่อดอกไม้วางบนโต๊ะ เขาหยิบเปิดกล่องกำมะหยี่รูปหัวใจ ที่มีสร้อยเพชรสวยงาม เขายิ้มคิดว่า ดารินทร์น่าจะชอบ
"เลยเวลามาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว"
ปภพหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาดารินทร์
ดารินทร์ มัญจานอนเตียงดื่มไวน์ดูทะเลอยู่ริมชายหาด
"พอไฟดับเครื่องก็แฮงค์ไปเลยซวยจริงๆ" ดารินทร์บอก
"โชคดีนะที่ซ่อมได้ ถึงจะใช้เวลาซ่อมถึงพรุ่งนี้ก็เถอะ"
เสียงมือถือดารินทร์ดังขึ้น ดารินทร์เห็นเป็นชื่อปภพก็นึกขึ้นได้
"ว้าย... มัวแต่คิดเรื่องบัว ลืมบอกปภพเลยว่าค้างที่นี่"
ดารินทร์รับสาย
"ปภพฉันมาธุระด่วนที่ปราณบุรีแล้วค้างที่นี่ วันนี้คุณทานคนเดียวไปก่อน กลับไปแล้วเราค่อยไปฉลองกันใหม่อีก...ขอโทษด้วยนะ"
ปภพหน้าเจื่อนเสียใจมาก
"ครับ...ผมเอาน้องจุงไปฝากไว้ที่บ้านคุณแม่คุณแล้ว บอกว่าจะไปรับกลับพรุ่งนี้ไว้ค่อยไปรับกลับตามที่บอกคุณแม่คุณไว้ละกันนะครับ"
"แล้วแต่คุณละกัน"
ดารินทร์วางสายจากปภพ
"มิ้นท์ได้ยินว่าฉลองๆ พี่รินนัดฉลองอะไรกับพี่ภพเหรอคะ" มัญจาถาม
"ฉลองครบรอบแต่งงาน"
มัญจาตกใจ
"วันนี้เหรอคะ"
"อือ"
"แล้วพี่ทิ้งพี่ภพไว้คนเดียว อย่างนี้เค้าไม่โกรธเหรอคะ"
"โอ้ย...ปภพรักพี่มาก ดูแลพี่สารพัด ตามใจพี่ทุกอย่าง ไม่โกรธพี่หรอก"
มัญจาพนมมือ
"เจ้าประคู๊ณ ขอให้ดุ๊กดู๋รักมิ้นท์ ตามใจมิ้นท์ ไม่โกรธมิ้นท์ เหมือนที่พี่ภพรักแล้วก็ตามใจพี่รินทุกอย่างด้วยเถิด"
ดารินทร์ยิ้มขำ
ปภพนั่งนิ่งมองดอกไม้ มองกล่องสร้อยเพชรอย่างน้อยใจมาก
ร้านอาหารหรูอีกร้านหนึ่ง ในเวลาเดียวกัน ปราณ เจนนั่งอยู่ในร้านอาหารหรู
ปราณตักอาหารให้เจน
"ตับห่านครับ ร้านนี้ขึ้นชื่อมาก ชิมหน่อยนะครับ"
เจนมองไปรอบร้าน
"ขอบคุณค่ะ... ร้านนี้สวยจังเลยนะคะ แต่ท่าทางจะแพงน่าดูให้เจนมาทานเอง คงไม่มีปัญญา"
"คุณอยากทานอีกเมื่อไหร่ ก็บอกผมผมจะพาคุณมาเองครับ"
"เจนคงไม่กล้ารบกวนคุณแล้วละค่ะ"
"หมายความว่า นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่คุณจะยอมให้ผมเลี้ยงขอบคุณคุณ"
"เจนเกรงใจคุณน่ะค่ะ"
ปราณเข้าทาง
"ไหนๆ ผมก็ถูกจำกัดสิทธิ์ให้ขอบคุณคุณได้แค่วันนี้วันเดียว งั้นทานข้าวเสร็จไปฟังเพลงกันต่อนะครับ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ เจนเป็นห่วงแม่"
"ไปแป๊บเดียว แล้วผมจะรีบพาคุณกลับบ้าน...ไม่ดึกหรอกครับ"
เจนทำเป็นคิดแล้วตอบ
"ก็ได้ค่ะ"
ปราณยิ้มหวานให้ เจนยิ้มหวานตอบ สองคนมองกันต่างมีแผน
ยศภัทร กมลา นันทิดา กำลังช่วยกันยกกับข้าวมาตั้งที่โต๊ะ ติณณ์นั่งคุยกับชลัชอยู่ที่โซฟา มีกล่องของขวัญของติณณ์วางบนโต๊ะ
"คุณอาครับ ผมจะให้พี่ณุกามาสู่ขอคุณบัว"
กมลา นันทิดามองหน้ากันอย่างกังวล ยศภัทรที่ยกกับข้าวมาวางรีบวิ่งมาพูดกับติณณ์
"อย่าเพิ่งเลย คบหาดูใจกันสักพักก่อนดีกว่าว่านิสัยใจคอเข้ากันได้มั้ย"
"เท่าที่ผมรู้จักคุณบัวมา ผมมั่นใจครับว่าผมกับคุณบัวจะเข้ากันได้ดี"
"คบแบบคนรู้จักกับคบแบบแฟนมันไม่เหมือนกัน อาว่าศึกษากันให้ดีกว่านี้ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจอีกทีดีกว่า"
"นี่คุณ... ลูกผมมีข่าวเสียหายกับติณณ์ ยังไงก็ต้องแต่งเพื่อรักษาชื่อเสียงไม่มีเวลามานั่งดูใจกันหรอก อาว่างทุกเสาร์อาทิตย์สะดวกวันไหนนัดมาได้เลย"
ติณณ์ยิ้มดีใจ
"ครับ"
นลินใส่ชุดสวยงามเดินลงบันไดมา ติณณ์ยืนขึ้นมองอย่างอ่อนโยน
"มานานแล้วเหรอคะ"
"ก่อนคุณลงมาแป๊บเดียว สุขสันต์วันเกิดครับ" ติณณ์ตอบแล้วยื่นกล่องของขวัญให้
"ขอบคุณค่ะ"
ผ่านเวลาเล็กน้อย ทุกคนนั่งกินข้าว ติณณ์ตักกับข้าวให้นลินอย่างเอาใจ แต่เธอกลับคิดถึงกษิดิฐแบบไม่รู้ตัว
"ขอบคุณค่ะ นี่ถ้าเป็นกบคงตักแต่ของที่บัวไม่ชอบให้ทานแล้วละค่ะ"
ยศภัทร กมลา นันทิดายิ้มขำ
"เหงาเหรอที่ไม่มีคนคอยแกล้ง"
"ไม่เหงาค่ะ ดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องทะเลาะกับกบให้หงุดหงิด"
ทุกคนยิ้มขำ
"หวังว่าคุณจะดูแลยัยบัวแบบนี้ตลอดไปนะ" ชลัชบอก
"ผมสัญญาครับ ว่าจะดูแลคุณบัวให้มีความสุขตลอดชีวิต"
"ขอบใจ"
"โอ้โห ลำเอียง" ยศภัทรบอก
"ลำเอียงเรื่องอะไร"
"ก็ตอนนายกบสัญญา คุณขู่กลับว่า ถ้าผิดสัญญาคุณจะฆ่านายกบ..แต่ติณณ์สัญญาเหมือนกันเปี๊ยบ คุณไม่ขู่กลับแล้วก็ขอบใจด้วย"
"ผมเชื่อใจติณณ์มากกว่าลูกชายจอมกะล่อนของคุณ"
"ลูกผมแค่เป็นคนขี้เล่น ไม่ได้กะล่อน"
"ให้ท้ายอย่างนี้ไง นายกบถึงไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองนิสัยไม่ดี"
ยศภัทรจะเถียง กมลากระแอมปรามไว้
ยศภัทรมองกมลาอย่างเกรงใจ
"จ้ะ ไม่เถียงจ้ะเดี๋ยวจะเสียบรรยากาศ"
นันทิดา ติณณ์ นลินหัวเราะขำยศภัทร ชลัชมองยศภัทรอย่างหมั่นไส้
ในร้านอาหาร กษิดิฐคิดถึงนลินนั่งเขี่ยอาหารในจานอย่างซังกะตาย แตงกวาถามอย่างแปลกใจ
"อาหารไม่อร่อยเหรอกบ"
"อร่อย แต่กินไม่ลง"
"อยากไปกินกับบัวเหรอ"
"ถ้าตอบว่าใช่จะโกรธมั้ย"
"ไม่โกรธ แต่สะใจ"
กษิดิฐมองแตงกวาอย่างเซ็งๆ
"รีบกินเถอะเดี๋ยวจะได้กลับ"
"บัวอยู่กับติณณ์เค้าไม่คิดถึงกบหรอก จะรีบไปทำไม"
"จะรีบกลับไปนอน กบง่วง"
แตงกวากินอาหาร โดยไม่สนใจว่ากษิดิฐจะมีความสุขหรือไม่
บรรยากาศในผับคึกคัก คนเต้นกันสนุกสนาน ปราณ เจนนั่งอยู่โต๊ะหนึ่ง ต่างคนต่างลอบมองกันยิ้มมีแผน
"ดื่มอะไรดีครับ"
"น้ำส้มละกันค่ะ"
"อะไรกันมาเที่ยวทั้งที ดื่มน้ำส้ม..ดื่มค็อกเทลดีกว่านะครับ"
"เจนไม่ดื่มแอลกอฮอล์ เดี๋ยวเมา"
"ดื่มนิดหน่อยให้พอสนุก ไม่เมาหรอกครับ"
เจนทำเป็นไม่เต็มใจ
"ก็ได้ค่ะ"
เจนจะวางแก้วค็อกเทลที่ดื่มไปนิดเดียว แล้วทำเป็นเซล้มใส่ปราณ เขารีบรับไว้
"ขอโทษค่ะ เจนมึนน่ะค่ะเลยทรงตัวไม่อยู่"
ปราณมองเจนยิ้มร้าย
"ดื่มไปยังไม่ถึงครึ่งแก้วเลยมึนเหรอครับ"
"คงเป็นเพราะเจนไม่ค่อยได้ดื่มมั้งคะ"
ปราณจ้องหน้าเจนใกล้มาก
"ปวดหัวรึเปล่าครับ"
เจนแกล้งจ้องหน้าปราณยิ้มเขินอย่างไร้เดียงสา
"มะ ไม่ค่ะ"
ปราณมองตาหวาน
"คุณเจนรู้ตัวมั้ยครับว่าคุณเป็นคนน่ารักมาก"
เจนทำเป็นอึ้งมองปราณอย่างเขินๆ
"ขอบคุณค่ะ"
"แล้วผมก็แพ้คนน่ารักซะด้วย จะเร็วไปมั้ยครับ ถ้าผมจะบอกว่าผมชอบคุณ"
"ใจเราตรงกันใช่มั้ยครับ"
เจนพยักหน้ายิ้มเขิน ปราณยิ้มสมใจจะยื่นหน้าไปจูบ เจนไม่มีท่าทีขัดขืน ปราณยื่นหน้าไปใกล้ปากจนเกือบจะประกบปากเจน แต่ก็มีมือหนึ่งมากระชากผมเจนซะก่อน
"นังแพศยา"
อณุกากระชากเจนมาตบอย่างแรง เจนเซล้มลงไป
"โอ้ย"
คนที่เต้นกันอยู่หันมามุงดู ปราณตกใจมาก
"คุณณุกา"
อณุกาเข้าไปพูดกับเจนอย่างโกรธจัด
"ผู้ชายคนนี้ผัวฉันอย่างยุ่ง"
อณุกาตบเจนอีกครั้ง แล้วกระชากข้อมือปราณ
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้"
คนในผับได้ยินเสียงเอะอะก็หันมามอง
ปภพที่นั่งดื่มอยู่คนเดียวหันไปมองเห็นปราณ อณุกาก็ตกใจพึมพำ
"คุณปราณ คุณอณุกา เจน"
"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่" ปราณถาม
"ร้อยวันพันปี ไม่เคยไปนั่งคิดงานที่ร้านกาแฟ แต่วันนี้ขอไป ฉันเอะใจเลยตามลงไปดู ถึงได้รู้ว่าคุณไม่ได้ไปงานเลี้ยงรุ่น แต่นัดกับมัน กลับบ้าน"
อณุกาดึงปราณออกไปอย่างโกรธจัด เจนมองตามอย่างแค้นใจ ปภพวิ่งเข้ามาประคอง
"เจน...เกิดอะไรขึ้น"
อณุกาลากปราณออกมาหน้าผับ ตวาดลั่นคนแถวนั้นมองอย่างตกใจ
"กินเงินฉัน อยู่บ้านฉัน ขับรถที่ฉันซื้อให้แล้วยังกล้านอกใจฉันอีกเหรอ"
ปราณมองคนรอบๆอย่างอายๆ
"เบาๆสิครับ"
"นอกใจฉันไม่อาย แต่โดนฉันด่าแล้วอายงั้นเหรอ"
"ผมไม่ได้ตั้งใจจะนอกใจคุณเลยนะครับ เด็กมันให้ท่าผมก็เลยใจอ่อน"
"ใจอ่อนนักก็หอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับมันเลย"
"ผมไปอยู่กับใครไม่ได้หรอกครับ เพราะผมรักคุณ"
"รักฉันแล้วมากับมันทำไม"
"ผมผิดเองที่ทนคำคาดคั้นของเด็กไม่ไหว ผมขอโทษผมจะไม่นอกลูกนอกทางอีกแล้ว"
"ก็ลองนอกลู่นอกทางอีกสิ ฉันเลิกกับคุณแน่"
ปราณมองคนรอบๆที่มองอยู่อย่างอายๆแล้วประคองอณุกา
"กลับบ้านกันนะครับ"
อณุกาสะบัดตัวไม่ให้ปราณจับแล้วเดินออกไป ปราณไม่พอใจแล้วเดินตามไป
ปภพมองเจนที่แกล้งร้องไห้อย่างสงสาร
"คุณรินทร์เคยเล่าให้ฟังว่า คุณณุกาขี้หึงมาก แต่พี่ก็คิดไม่ถึงว่าจะขี้หึงมากจนถึงขั้นลงไม้ลงมืออย่างนี้ นี่ถ้าพี่รู้ว่า เจนจะมากับคุณปราณพี่คงห้ามแล้วว่าอย่ามา"
"เจนก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอกค่ะ แต่คุณปราณคะยั้นคะยอจะเลี้ยงขอบคุณเจนให้ได้ เจนเกรงใจเลยยอมมาน่ะค่ะ"
"เจ็บมากมั้ย"
"มากค่ะ แต่เจนทนได้"
"จะกลับบ้านเลยมั้ยพี่จะไปส่ง"
เจนมองปภพครุ่นคิดถึงคำพูดของเอ็ดดี้ว่า ปภพได้เงินปันผลจากทางบ้านเดือนละเป็นล้าน แล้วก็เตรียมวางแผนเขมือบเหยื่อรายต่อไป
"เจนขอนั่งให้หายตกใจก่อน แล้วค่อยกลับนะคะ"
ปภพพยักหน้าอย่างสงสาร
"แล้วนี่พี่ปภพมากับใครคะ"
"คนเดียว"
"เค้าว่ากันว่าคนที่มาดื่มคนเดียว มักจะมีเรื่องเครียด พี่ปภพเครียดเหรอคะ"
"นิดหน่อย"
เจนมองปภพยิ้มมีแผนแล้วยกแก้วเหล้าให้
"งั้นก็ดื่มหน่อยนะคะ จะได้หายเครียด"
ปภพรับแก้วมาดื่มอย่างเครียดๆ ซึ่งมีเหตุมาจากความน้อยใจดารินทร์ เจนยิ้มสมใจ
ในเวลาต่อมา นลินพาติณณ์เดินเล่นมาถึงริมรั้ว
"บัวรู้จักกบตั้งแต่จำความได้เลยละค่ะ เมื่อก่อนครอบครัวกบอยู่ที่บ้านหลังนี้ คุณย่าของกบใจดีมากมาอุ้มบัวไปเล่นที่บ้านกบทุกวัน ซื้อของเล่นให้กบ ก็ซื้อให้บัวด้วย คุณย่าเลี้ยงบัวเหมือนเป็นหลานของคุณย่าเลยละค่ะ"
"แค่ฟังน้ำเสียงคุณก็รู้แล้วว่าคุณรักคุณย่าของกบมาก"
"รักเหมือนเป็นคุณย่าแท้ๆ ของบัวเลยละค่ะ"
นลิน ติณณ์เดินคุยกันมาถึงริมรั้ว เห็นรถกษิดิฐจอดหน้าบ้าน กษิดิฐกำลังเปิดประตูรั้ว
"กลับมาแล้วเหรอกบ"
กษิดิฐแกล้งร่าเริง
"ถ้ายังไม่กลับจะเห็นกบยืนตรงนี้มะ"
"มาถึงก็กวนประสาทเลยนะ"
"ไม่กวนก็ไม่ใช่กบน่ะสิ"
นลินพูดกับติณณ์
"เชื่อรึยังคะ ว่ากบกวนประสาทบัวตั้งแต่เล็กจนโตจริงๆ"
ติณณ์ยิ้มขำ
"เชื่อแล้วครับ... เมื่อกี๊คุณบัวเพิ่งเล่าเรื่องตอนเด็กๆของนายกับคุณบัวให้ฟังน่ะ"
"ตอนเด็กๆ ก็ฟ้องคุณย่า โตมาก็ฟ้องแฟน ว่าแต่กบว่ากวนประสาทตั้งแต่เล็กจนโต บัวก็ขี้ฟ้องตั้งแต่เล็กจนโตเหมือนกันนั่นแหละ"
"กำลังคุยกับคุณติณณ์สนุกๆ อย่ามายั่วทำให้อารมณ์เสียน่า... จะเข้าบ้านก็รีบเข้าไปเลยไป"
"ด๊าย ...กบก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครหรอก เดี๋ยวจะสวีตกันได้ไม่เต็มที่"
กษิดิฐเดินไปขึ้นรถ นลินมองอย่างหมั่นไส้ ติณณ์ยิ้มขำ
กษิดิฐอยู่ในบ้านแอบมองนลิน ติณณ์ที่คุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างเจ็บปวด
ปภพกระดกเหล้าหมดแก้วแล้วนั่งหน้าเครียด เจนยิ้มมีแผนแล้วแกล้งพูดอย่างใสซื่อ
"ดื่มเยอะขนาดนี้ ท่าทางพี่ภพจะไม่ได้เครียดนิดหน่อยอย่างที่บอกเจนเมื่อกี๊แล้วนะคะ"
"พี่ดูเครียดมากอย่างนั้นเลยเหรอ"
"ค่ะ บอกเจนได้มั้ยคะว่าเครียดเรื่องอะไร"
ปภพมองเจนอย่างหนักใจไม่กล้าบอก
"ถึงเจนจะช่วยไม่ได้ แต่อย่างน้อยการได้ระบายให้เจนฟัง ก็อาจจะช่วยให้พี่ภพสบายใจขึ้นนะคะ"
ปภพมองเจนแล้วถอนหายใจคิดถึงดารินทร์
ปภพนั่งเหม่อหน้าเครียด ดารินทร์เดินเข้ามาถามเสียงดุ ห้วน เพราะพูดจาหวานๆไม่เป็น
"ทำไมคิ้วขมวดอย่างนั้น เป็นอะไร"
"ลูกค้าให้เแก้แบบตั้งหลายครั้งแล้ว แต่แก้ยังไงไม่ถูกใจซะทีน่ะ"
"เรื่องมากนักก็คืนงานไปเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดอย่างนี้"
"รับงานมาแล้วก็ต้องรับผิดชอบ จะคืนได้ยังไง"
"ปรึกษาแล้วไม่ทำตามที่แนะนำ วันหลังก็ไม่ต้องมาปรึกษาเลยนะ"
ดารินทร์เดินออกไปอย่างหงุดหงิด ปภพมองตามอย่างน้อยใจ
ปภพน้อยใจดารินทร์ มองเจนที่อ่อนโยนกว่ามากอย่างหวั่นไหว
เจนเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำส้มเอาหน้าผ่านไปใกล้หน้าปภพ แล้วแกล้งหันหน้าไปทำทีจะคุยด้วย แต่แกล้งทำจมูกชนกับปภพ
" ว้าย...ขอโทษค่ะคือ เจนจะหันมาคุยกับพี่ภพไม่คิดว่า... ว่า"
ปภพมองเจนอย่างหวั่นไหว
"ไม่เป็นไรหรอกเจน"
ปภพมองเจน อยากจูบเจนมาก แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วบอก
"พี่ว่ากลับบ้านกันดีกว่า"
"พี่ภพยังไม่หายเครียดเลย ดื่มให้สบายใจอีกหน่อยแล้วค่อยกลับเถอะนะคะ"
ปภพมองเจนอย่างลังเล
"นะคะพี่ภพ"
ปภพใจอ่อน
"ได้ครับ"
ปภพหยิบแก้วเหล้ามาดื่มอย่างข่มใจ
จันทร์ เจน ประคองปภพที่เมาไม่รู้เรื่องเข้ามาในบ้าน
จันทร์ถามอย่างตื่นเต้น
"คนนี้น่ะเหรอ เจ้าของตึกที่แกบอกว่ารวยกว่าคุณกบร้อยเท่าพันเท่า"
เจนหงุดหงิด
"ไม่ใช่"
"อ้าวแล้วเจ้าของตึกล่ะ"
"มันไม่ได้เป็นเจ้าของตึก ตึกนั่นเป็นของเมียมัน แล้วเมียมันก็ตามมาตบฉันถึงผับ แล้วก็ลากมันกลับไปแล้ว"
จันทร์ปล่อยมือจากปภพให้เจนประคองคนเดียว เจนรับน้ำหนักไม่ไหวจะล้ม
"ปล่อยทำไมละแม่"
"แบกแต่คนรวยโว้ย ไม่รวยไม่แบก"
"ไม่รวยฉันก็ไม่พามาให้เสียแรงหรอก...คนนี้ทำงานที่เดียวกับฉันเป็นลูกเจ้าของสวนยางมีเงินเป็นสิบล้าน"
"สิบล้าน ค่อยมีแรงแบกหน่อย"
จันทร์ช่วยเจนแบกปภพต่อ
"ถือว่าแกเฮงมากนะเนี่ย ที่รอดจากผู้ชายที่เกาะเมียกิน แล้วได้ลูกเจ้าของสวนยางมาแทน มั่นใจได้เลยว่า ไม่มีใครตามมาลากไอ้นี่กลับแบบคราวคุณกบ คืนนี้แกได้ผัวเศรษฐีแน่ๆ"
เจน จันทร์ยิ้มดีใจช่วยกันแบกปภพเข้าบ้านไป
เจน จันทร์ช่วยกันถอดเสื้อผ้า ปภพเริ่มรู้สึกตัว
"เจนไปไหนแล้ว เจน"
"เรียกหาแกด้วย"
"เค้าดูมีใจให้ฉันตั้งแต่อยู่ที่ผับแล้ว แต่คงกลัวเมียเลยจะกลับบ้านแต่ฉันรู้ทันเลย ยื้อจนพาเค้ากลับมาบ้านได้นี่แหละ แม่รีบออกไปเลย เดี๋ยวพี่ปภพสร่างจะเสียแผน"
จันทร์มองปภพที่เรียกหาเจนอย่างดีใจ แล้วรีบออกไป
"เจน เจนไปไหน"
เจนยื่นหน้าไปใกล้มาก
"เจนอยู่นี่ค่ะ"
"วันนี้เจนสวยมากรู้มั้ย"
ปภพดึงเจนไปจูบทันที
จันทร์เอาหูแนบประตูอยู่หน้าห้องเจนแล้วยิ้มสมใจ
"พรุ่งนี้มีเงินใช้แล้วโว้ยฮะๆๆ"
จันทร์หัวเราะลั่นแล้วเดินออกไป
กษิดิฐอยู่ในชุดนอนนั่งเศร้ามองหน้าต่างห้องนลินที่เพิ่งเปิดไฟ เขารีบหยิบมือถือมากดโทรออก
"ติณณ์ไปแล้วเหรอ"
"กลับแล้ว"
"บัวออกมาหากบหน่อยสิ ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
กษิดิฐวางสายแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างกระตือรือร้น
นลินยืนอยู่ริมรั้ว กษิดิฐหอบกล่องของขวัญอย่างทะนุถนอมปีนข้ามรั้วมาอย่างทุลักทุเล
"บอกให้ของขวัญจากฝั่งโน้นก็จะปีนข้ามมา เดี๋ยวก็ได้ตกรั้วหัวแตก"
กษิดิฐปีนไปพูดไป
"กบซะอย่างไม่มีซะล่ะที่จะตกรั้วให้เสียฟอร์ม"
กษิดิฐโดลงจากรั้ว แต่เสียการทรงตัวเซจะล้ม นลินรีบเข้ามาประคอง
"กบ"
ทั้งคู่จ้องหน้าใกล้กันอย่างหวั่นไหว นลินได้สติรีบปล่อยกษิดิฐแล้วประชดกลบเกลื่อน
"กบซะอย่างไม่มีซะล่ะที่จะตกรั้วให้เสียฟอร์ม...ถ้าบัวไม่รับไว้บัวล้มหัวแตกไปแล้ว"
"กบแค่เสียศูนย์นิดหน่อย ถึงบัวไม่รับกบก็ไม่ล้มหรอก.. อ่ะ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู" กษิดิฐพูดพลางยื่นกล่องของขวัญให้
นลินรับของขวัญอย่างหมั่นไส้
"ขอบใจ"
นลินจะเดินไป
กษิดิฐรีบวิ่งไปขวาง
"จะไปไหนล่ะ"
"เข้าบ้าน"
"อย่าเพิ่ง...แกะของขวัญดูก่อน กบอยากรู้ว่าบัวชอบมั้ย"
"เรื่องมากจริง"
นลินบ่น แต่ก็แกะของขวัญ กษิดิฐมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้
ทั้งคู่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมรั้วใกล้ต้นรัก บนตักนลินมีกล่องดนตรีสวยงาม กำลังเล่นเพลงเพราะอยู่
"เอาไว้ฟังเวลาเครียด... ดนตรีบำบัดทำให้หายเครียดได้"
"ตอนนี้บัวคงไม่ต้องใช้กล่องดนตรีนี่หรอก เพราะบัวไม่ได้เครียด แล้วก็กำลังมีความสุขมากๆ"
"จริงสิ บัวกำลังจะแต่งงานกับชายในฝัน กำลังมีความสุขจะเครียดได้ยังไง..กบนี่ซื้อของขวัญไม่ดูกาลเทศะเลย"
"ใช่ ไม่ใส่ใจเลยว่าตอนนี้บัวรู้สึกยังไง แต่ยังไงก็ขอบใจสำหรับของขวัญนะ"
กษิดิฐยิ้มอย่างมีความสุข
"แกะของขวัญแล้ว เข้าบ้านได้รึยัง"
"จะไปไหนก็ไปเถอะไป"
นลินทุบแขนกษิดิฐอย่างหมั่นไส้
"ถามดีๆตอบดีไม่ได้รึ"
นลินเดินเข้าบ้านไปอย่างงอนๆ กษิดิฐมองตามยิ้มมีความสุข
เวลาต่อเนื่องมา นลินวางกล่องดนตรีของกษิดิฐไว้บนโต๊ะ ข้างๆกล่องของขวัญของติณณ์ เธอหยิบการ์ดที่ติดอยู่บนกล่องของขวัญติณณ์มาอ่าน
"คิดว่าของขวัญชิ้นนี้คงถูกใจคุณนะครับ"
นลินรีบแกะของขวัญของติณณ์อย่างตื่นเต้น พอเปิดมาก็ยิ่งตื่นเต้นกว่าเดิม
"รุ่นใหม่ล่าสุด...คราวนี้ทำงานได้เร็วกว่าเดิมแน่"
นลินวางแม็คบุ๊กลงข้างๆกล่องดนตรีแล้วมองความแตกต่าง
"คุณติณณ์ให้อุปกรณ์ทำงาน แต่กบให้กล่องดนตรี..ของขวัญของกบไร้สาระเหมือนกบเลย"
นลินมองกล่องดนตรียิ้มขำ
เช้า วันรุ่งขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศทะเลสวยงาม มัญจา ดารินทร์ อยู่ในห้อง รปภ.
"เครื่องใช้ได้แล้ว" มัญจาพูดอย่างดีใจ
"ครับ...แต่เสียดายที่มีข้อมูลบางส่วนหายไป กู้คืนมาไม่ได้"
ดารินทร์ร้อนใจ
"แล้วภาพที่ฉันต้องการหายไปรึเปล่าค่ะ"
"ไม่หายครับ ผมก็อปปี้ไว้ให้คุณแล้ว"
เจ้าหน้าที่ส่งแผ่นดีวีดีให้ดารินทร์
"ขอบคุณค่ะ"
"เรายังไม่ได้ดูภาพหน้าห้องคุณติณณ์เลยนะคะ"
ดารินทร์พยักหน้าแล้วพูดกับเจ้าหน้าที่
"ขอดูภาพหน้าห้อง... คืนที่ฉันมาพักหน่อยค่ะ"
มัญจา ดารินทร์เดินมาตามทางในรีสอร์ตอย่างรีบร้อน
"แอบหวังว่า ภาพหน้าห้องคุณติณณ์จะเห็นหน้าคุณปราณกับแตงกวาบ้าง แต่ข้อมูลกล้องหน้าห้องคุณติณณ์ดันหายไปเสียดายจริงๆ"
"คุณปราณคุณแตงกวาฉลาดมาก คงไม่ปล่อยให้มีภาพตัวเองมาเป็นหลักฐานมัดตัวหรอก แล้วเราก็โชคดีแล้วที่ได้ภาพของบัวมา"
"ตอนนี้มิ้นท์อยากมีประตูวิเศษมากที่สุดเลย มิ้นท์จะได้เปิดไปที่ออฟฟิศ แล้วทุกคนก็จะได้รู้กันซะทีว่า บัวกับคุณติณณ์ไม่มีอะไรกัน"
"ไม่มีประตูวิเศษก็ถึงออฟฟิศเร็วได้ เดี๋ยวพี่เหยียบให้เร็วกว่าขามาอีก"
"เอาพอดีๆเถอะค่ะคุณพี่ ไม่ห่วงชีวิตตัวเองก็ห่วงชีวิตน้องบ้าง"
ดารินทร์ มัญจายิ้มขำแล้วรีบเดินไป
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9 (ต่อ)
กษิดิฐอยู่ในชุดทำงานสะพายกระเป๋ามามองไปที่บ้านนลินอย่างเศร้าๆ แล้วเดินไปที่รถอย่างซังกะตาย
ยศภัทรที่รดน้ำต้นไม้อยู่ยิ้มขำแล้วดันสายยางมาแกล้งฉีดให้เกือบถึงตัว กษิดิฐโดดหลบอย่างตกใจ
"เฮ้ย...แกล้งผมแต่เช้าเลยนะพ่อ"
"ก็อยากให้สดชื่นเหมือนต้นไม้เวลาได้น้ำ"
"ไม่ต้องให้น้ำผมหรอก ผมสดชื่นตลอดเวลาอยู่แล้ว"
ยศภัทรยิ้มเยาะ
"เดินชะเง้อมองหนูบัวตั้งแต่หัวพ้นประตูบ้าน คิดถึงตอนที่ไปทำงานพร้อมกันทุกเช้าใช่มั้ย"
"ไปด้วยกันทุกวันเป็นเดือนๆ มันก็ต้องมีคิดถึงกันบ้าง"
"ถึงแกจะอกหัก แต่พ่อก็ดีใจนะที่แกพยายามร่าเริง จะได้หายเร็วๆ"
"บอกแล้วว่าไหวอยู่ๆ ไม่ต้องห่วง... ผมไปเปิดรั้วก่อนนะพ่อ"
"จะไปไหนก็ไปเถอะ"
"พูดเหมือนกับที่ผมพูดกับบัวเป๊ะ ไม่บอกก็รู้ว่าพ่อลูกกัน"
กษิดิฐ ยศภัทรหัวเราะขำ ยศภัทรปิดน้ำแล้วเดินเข้าบ้าน
กษิดิฐเปิดประตูรั้ว นลินขับรถผ่านมาพอดี เธอหยุดรถกดกระจกพูดกับกษิดิฐอย่างร่าเริง
"ปกติเวลาบัวออกจากบ้าน กบยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย วันนี้ทำไมไปแต่เช้า"
กษิดิฐมองนลินยิ้มมีความสุข
"เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้เลยตื่นเช้าน่ะ"
"เจอกันที่ตึกนะ"
"อย่าเพิ่งไปรอกบด้วย"
"เอารถไปคนละคันอยู่แล้ว จะให้รอทำไม"
"ก็อยากไปพร้อมกัน"
"อยากไปพร้อมกันก็เร็วเลย บัวงานเยอะต้องรีบไปทำงาน"
กษิดิฐยิ้มแฉ่งเปิดประตูรั้วอย่างรีบร้อน แล้วก็ต้องร้องลั่นเมื่อประตูรั้วหนีบมือ
"โอ้ย"
นลินตกใจมากรีบวิ่งลงจากรถมาหา
"กบ!"
กษิดิฐนิ้วบวมห้อเลือดนั่งยิ้มมองนลินที่กำลังทายาให้ ยศภัทร กมลายืนยิ้มมีความสุขที่เห็นนลินดูแลลูกชาย
"ดีนะที่แค่บวม ถ้ากระแทกแรงกวานี้กระดูกคงแตกไปแล้ว ทำอะไรไม่ระวังเลย"
"ก็กบรีบ กลัวว่าถ้าช้าบัวจะไม่รอ"
"รถก็เอาไปคนละคัน ไม่รู้ว่าจะต้องให้รอไปพร้อมกันทำไม"
"ก็บอกแล้วว่า กบอยากไปพร้อมบัว ถ้าบัวไม่อยากรอแล้ว บัวรอกบทำไมล่ะ"
นลินแกล้งทายาแรงๆ
"ก็ไม่อยากฟังคนโอดครวญว่าไม่ยอมรอ... รอแล้วยังว่าบัวอีก"
"โอ้ย เจ็บนะ"
"สมน้ำหน้า"
นลินทายาให้กษิดิฐอย่างหมั่นไส้ ยศภัทรกระซิบกมลา
"เห็นตากบเจ็บก็รีบวิ่งแจ้นลงจากรถมาทายาให้ ห่วงตากบขนาดนี้ เมื่อไหร่บัวจะรู้ตัวซะทีว่า รักตากบไม่ได้รักติณณ์"
"เวลาเท่านั้นที่จะทำให้บัวรู้ใจตัวเอง ขอให้บัวรู้ใจตัวเองก่อนแต่งงานกับคุณติณณ์ด้วยเถอะ"
กมลามองนลินอย่างกังวล
ภายในบ้านเจน ปภพนอนถอดเสื้อผ้าอยู่ในผ้าห่ม เจนตื่นแล้วนอนมองปภพยิ้มสมใจ ปภพค่อยๆรู้สึกตัวตื่น เธอแกล้งทำเป็นนอนหันหลังร้องไห้กระซิกๆ เขาลืมตาตื่นอย่างงงๆ เห็นเจนจากด้านหลังก็ยังจำไม่ได้ เขาตกใจลุกพรวดขึ้นนั่งเห็นว่าตัวเองไม่ใส่เสื้อก็ยิ่งตกใจ
"เอ้อ...คุณ"
เจนหันมาน้ำตานองหน้า
"เจน! นี่พี่...พี่"
เจนร้องไห้โฮ ปภพมองเธออย่างรู้สึกผิด แล้วคิดๆ
"พี่จำได้ว่าเราเจอกันที่ผับแล้วก็นอกนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย บอกพี่หน่อยว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง"
เจนลุกนั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวทั้งน้ำตา
"พี่ภพเมามากเจนไม่รู้จักบ้านพี่เลยพามาที่นี่ เจนจะให้พี่ภพนอนห้องนี้ แล้วเจนก็จะไปนอนกับแม่ แต่พอเจนจะออกไปพี่ก็ดึงเจนไว้แล้วก็...แล้วก็...ฮือๆๆ"
ปภพรู้สึกผิดสุดๆ
"พี่ขอโทษ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
จันทร์น้ำเสียงอ่อนโยนเรียก
"เจน"
เจนทำเป็นตกใจมาก
"แม่"
"ลูกเจน ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปทำงานสาย"
"ถ้าแม่รู้เรื่องเจนต้องถูกแม่ตีตายแน่ๆ"
จันทร์เปิดประตูเข้ามา เห็นเจน ปภพอยู่บนเตียงก็มองอย่างตกใจ
"เจน"
"แม่"
จันทร์พูดอย่างเสียใจมาก
"ลูกพาผู้ชายมานอนที่บ้านเหรอ ทำไมถึงทำอย่างนี้...ทำไม ฮือๆๆ"
เจนพูดไม่ออกร้องไห้โฮ ปภพมองเจนอย่างสงสารแล้วพูดกับจันทร์
"ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเองครับ"
จันทร์ดีใจมากที่ปภพรับผิด แต่แกล้งมองปภพอย่างเสียใจร้องไห้สะอึกสะอื้น เจนลอบมองปภพยิ้มสมใจ
จันทร์ร้องไห้ไปต่อว่าปภพไปอย่างโกรธจัด
"ฉันไม่เชื่อหรอกว่า คุณจะเมาไร้สติจนควบคุมตัวเองไม่ได้"
ปภพมองจันทร์อย่างรู้สึกผิดไม่กล้าเถียง
"คุณจะต้องรับผิดชอบลูกฉัน"
"พี่ภพรับผิดชอบเจนไม่ได้หรอกจ้ะ เค้ามีลูกมีเมียแล้ว"
"มีลูกมีเมียแล้วแต่ยังทำอย่างนี้กับเจน คุณเห็นพวกเราเป็นคนจนใช่มั้ย ถึงได้กล้าข่มเหงกันอย่างนี้ คุณรู้ว่าถ้าฉันไปแจ้งตำรวจ คนรวยอย่างคุณก็จะใช้เงินทำให้ตัวพ้นผิดได้ แล้วก็จะเหลือแต่ฉันกับลูกที่จะต้องแบกความอับอายไปตลอดชีวิต"
จันทร์ทำท่าหายใจไม่ออกเหมือนจะตาย เจน ปภพ มองอย่างตกใจ เจนรีบเข้าไปประคอง
"แม่"
"ไม่ต้องมาห่วงฉัน หัดห่วงตัวเองซะบ้าง เห็นมั้ยว่า ห่วงแต่คนอื่นแล้วมันเป็นยังไง"
เจนมองจันทร์อย่างรู้สึกผิด
"เจนขอโทษจ้ะ ที่ไม่ห่วงตัวเองอย่างที่แม่สอน ตอนนี้เจนรู้แล้วว่า การห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองมันเจ็บปวดมากแค่ไหน"
"สิ่งที่ลูกเสียไป มันเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของลูกผู้หญิง แล้วต่อไปนี้ลูกจะใช้ชีวิต ทั้งที่มีตราบาปติดตัวอย่างนี้ได้ยังไง"
"เจนจะอดทน เจนจะทนให้ได้จ้ะแม่"
ปภพยิ่งรู้สึกผิดมาก
"ผมจะรับผิดชอบเจนครับ"
"คุณจะเลิกกับเมียแล้วมาแต่งกับเจนเหรอ"
"ผมทำลายครอบครัวของผมอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ"
"ไม่เลิกกับเมียแล้วคุณจะรับผิดชอบเจนยังไง" จันทร์ถาม
"ผมจะดูแลเจนเหมือนที่ผมดูแลริน เพราะตอนนี้เจนก็เป็นเมียผมเหมือนที่รินเป็น"
"ขอบคุณคุณมากนะที่เมตตาเจน"
"ชาติที่แล้วเจนทำกรรมอะไรไว้นะ ทำไมชาตินี้จู่ๆต้องมาเป็นเมียน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจด้วย" จันทร์ว่า
"พี่ขอโทษนะที่ทำลายชีวิตเจน...มีอะไรไว้เราค่อยคิดแก้ปัญหากันใหม่นะ ตอนนี้พี่ขอกลับบ้านก่อน เดี๋ยวรินกลับมาแล้วหาพี่ไม่เจอจะเป็นเรื่องใหญ่"
"ค่ะ"
ปภพจะออกไป จันทร์ เจนมองหน้ากันอย่างตกใจ แล้วจันทร์แกล้งจับหัวใจร้องโอดโอย
"โอ้ย"
"แม่" เจนร้องด้วยความตกใจ
เจนรีบเข้าไปประคอง จันทร์หายใจไม่ออก ตาเหลือก ปภพตกใจมาก
"แม่เจนเป็นอะไร"
"คงเครียดเรื่องเจนจนโรคหัวใจกำเริบ ต้องรีบพาแม่ไปโรงพยาบาล"
"พี่จะไปเรียกแท็กซี่ให้เจนก่อน แล้วพี่ค่อยกลับบ้าน"
"ไม่ต้องพาแม่ไปหรอก...ถ้าหาหมอแล้ว หมอให้แม่นอนที่โรงพยาบาล เราจะเอาเงินที่ไหนให้เค้า"
"เอาที่ผม พี่ไปเรียกแท็กซี่ให้นะ" ปภพพูดพลางหยิบเงินให้เจนหมดกระเป๋า
ปภพวิ่งออกไป เจน จันทร์ยิ้มสมใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย จันทร์นับแบงค์พันเป็นจำนวนเงิน 2 หมื่นอย่างมีความสุข
"18 19 20 ให้มาตั้ง 2 หมื่น... ทำอะไรพูดอะไรก็เชื่อ เชื่อกันง่ายๆอย่างนี้ก็ดี ไม่ต้องเสียแรงถ่อไปขู่กันถึงโรงพัก"
"พี่ภพเป็นคนใจดี อยู่กับเค้าฉันคงได้อะไรมากกว่าตอนอยู่กับไอ้เสี่ยหลายเท่า"
เจนดึงเงินมาจากมือจันทร์
"เฮ้ย"
เจนนับเงินให้จันทร์ 5 พัน
"ส่วนแบ่งของแม่"
" 5 พันนี้มันไม่น้อยไปหน่อยเหรอ มันต้องคนละครึ่ง"
"ฉันเป็นคนวางแผนพาเค้ามา ฉันออกแรงเยอะกว่า ฉันต้องได้มากกว่าแม่"
"แต่ฉันทั้งแกล้งร้องไห้ แกล้งทำเป็นจะตายถือว่าทำเท่าแก เอามาเลยหมื่นนึง"
เจนชูเงิน
" 5 พันบาทขาดตัว ไม่เอาฉันเก็บ"
เจนทำท่าจะเก็บเงิน
จันทร์รีบคว้า
"เอามานี่"
เจนยิ้มขำแล้วเดินออกไป จันทร์มองตามอย่างหงุดหงิดแล้วตะโกนถาม
"กับแม่กับเชื้อยังเขี้ยว อีลูกอกตัญญู"
ผ่านเวลามา ปภพลงจากแท็กซี่ เปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อน รถดารินทร์ยังไม่กลับมา ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกรีบเดินเข้าบ้าน ทันทีที่ประตูรั้วก็เปิดออก รถดารินทร์ขับเข้าบ้านมา ดารินทร์ไม่เห็นรถ ก็คิดว่าไปทำงานแล้ว
ปภพใส่เสื้อคลุมกำลังจะรีบเข้าไปอาบน้ำ ดารินทร์เปิดประตูเข้ามาต่างคนต่างเห็นกันก็ตกใจ
"ว้าย"
"คุณริน"
"ฉันนึกว่าคุณไปทำงานแล้ว"
ปภพมองดารินทร์อย่างรู้สึกผิดมาก
"เอ้อ..เอ้อ...วันนี้ผมนัดคุยงานที่บริษัทลูกค้าเลยไปสายหน่อยได้น่ะ"
"รถคุณล่ะ"
ปภพหน้าเจื่อนคิดหาคำตอบแล้วโกหก
"เสียครับ เมื่อคืนเลยให้รถที่อู่มาลากไป แต่เสร็จแล้วละครับ เดี๋ยวจะนั่งแท็กซี่ไปเอาก่อนจะไปหาลูกค้า"
"ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะต้องรีบเข้าออฟฟิศ"
ดารินทร์จะเดินไป ปภพมองอย่างรู้สึกผิดมาก
อณุกาเดินเข้ามาตามทางอย่างหงุดหงิด ปราณเดินตามมาอย่างกลัวๆ พนักงานที่เดินสวนไปหลบให้ แตงกวายืนซุ่มรอปราณที่มุมหนึ่ง พอปราณเดินผ่านมาก็พยักหน้าให้ไปเจอกันทางหนึ่ง แล้วเดินออกไป
ปราณมองอณุกาอย่างกลัวๆ
"คุณณุกาครับ"
อณุกาตวาดถาม
"อะไร"
"ผมอยากเข้าห้องน้ำครับ"
อณุกามองหน้าปราณอย่างจับผิดแล้วแบมือ ปราณรีบส่งมือถือ ส่งไอแพดให้อณุกา
"ให้เวลา 10 นาที เกินแค่วินาทีเดียว ฉันจะเลิกกับคุณ"
อณุกาเดินออกไปอย่างโมโห ปราณมองตามอย่างรำคาญ
ที่มุมหนึ่ง แตงกวาพูดอย่างตกใจ
"อะไรนะ... คุณจัดการนังเจนนั่นไม่สำเร็จ"
ปราณเซ็ง
"คุณณุกาตามไปเจอซะก่อน"
"พี่ณุกาคงอาละวาดจนมันอายคนไปทั้งผับ ต่อไปนี้มันคงไม่กล้ายุ่งกับคุณแล้ว แล้วมันก็ต้องกลับไปวางแผนจับกบเหมือนเดิม"
"ผมจะลองหาทางจัดการเจนอีกรอบ"
"จับได้คาหนังคาเขา ช่วงนี้พี่ณุกาคงไม่ปล่อยให้คุณพ้นสายตาไปง่ายๆ กว่าคุณจะได้ขยับตัว กบก็เสร็จนังเจนพอดี"
ปราณถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
แตงกวามองปราณอย่างไม่พอใจ
"คุยนักคุยหนาว่าเป็นเสือผู้หญิง แต่นัดนังเจนแล้วพี่ณุการู้จนตามไปอาละวาดได้ คุณนี่มันราคาคุยจริงๆ"
แตงกวาเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ปราณไม่พอใจที่ถูกดูถูก
อณุกานั่งจ้องนาฬิกา เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ปราณเปิดประตูเข้ามาอย่างหงุดหงิด
"ตรงเวลาดีนี่"
ปราณเข้ามากอดอย่างเอาใจ
"ผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมรักคุณเชื่อฟังคุณมากแค่ไหน"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ถ้าคุณรักฉันคุณคงไม่นอกใจฉันอย่างทำเมื่อคืนหรอก"
"ผมอธิบายไปหมดแล้วว่าทำไปเพราะอะไร...ยกโทษให้ผมเถอะนะครับ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปราณผละออกจากอณุกา
"เข้ามา"
ทรายแก้วเปิดประตูเดินเข้ามา ดารินทร์เดินตาม
"คุณดารินทร์มาขอพบค่ะ"
"คือรินอยากรบกวนเชิญคุณอณุกากับคุณปราณไปที่ห้องประชุมหน่อยค่ะ"
"ไปทำไม"
"อธิบายไปมันไม่ได้อารมณ์ เชิญคุณณุกาไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่าค่ะ..ได้อารมณ์กว่าเยอะ"
อณุกา ปราณ มองดารินทร์อย่างสงสัย
นลิน กษิดิฐ ติณณ์ แตงกวา มัญจา สารัช ทรายแก้ว พนักงานอื่น ยืนอยู่ในห้องประชุมที่มีทีวีเครื่องใหญ่และเครื่องเล่นดีวีดี
"ถ้ายังไม่อยากให้คนอื่นรู้กระซิบผมก่อนก็ได้" สารัชบอก
"บอกว่าไม่ได้ไม่ได้ พูดไม่รู้เรื่องรึไง" มัญจาบอก
ดารินทร์ อณุกา ปราณเดินเข้ามา พอปราณเห็นกษิดิฐอยู่ในห้องประชุมด้วยก็ถามอย่างไม่พอใจ
"ในนี้มีแต่พนักงานของภัทร สิ่งที่คุณรินจะให้ดูน่าจะเป็นเรื่องภายในบริษัท...แล้วคุณเกี่ยวอะไรทำไมถึงมาด้วย
กษิดิฐยิ้มกวน
"อันนี้คุณคงต้องถามมิ้นท์นะ เพราะมิ้นท์ไปตามผมมา"
"ทุกคนใจเย็นๆนะคะ มากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว เดี๋ยวได้รู้แน่นอนว่ามิ้นท์กับพี่รินตามทุกคนมาทำไม" มัญจาบอก
มัญจากดรีโมทเปิดเครื่องเล่นดีวีดี ในทีวีปรากฏภาพนลินถูกไอ้โม่งโปะยาสลบแล้วลากออกไป ทุกคนมองภาพนั้นอย่างตกใจ ยกเว้นมัญจา ดารินทร์
"บัว"
สารัชโวยวายอย่างตกใจ
"คุณบัวโดนโปะยาสลบอย่างที่บอกจริงๆด้วย คุณบัวไม่ได้โกหก"
แตงกวา ปราณหันมองหน้ากันอย่างกลัวๆ
ดารินทร์พูดกับทุกคน
"ภาพจากกล้องวงจรปิดของรีสอร์ต คงทำให้ทุกคนรู้แล้วนะคะว่า มีผู้ไม่ประสงค์ดีจับบัวกับคุณติณณ์ไปนอนด้วยกัน..ไม่ได้นัดแนะกันอย่างที่ทุกคนเข้าใจ"
"รู้ความจริงแล้วหวังว่า พวกปากหอยปากปูจะเลิกเมาท์บัวกับคุณติณณ์ซะทีนะ"
ทรายแก้วหน้าเจื่อนไม่กล้าสบตามัญจา
"เสียดายไม่ได้ภาพหน้าห้องคุณติณณ์มาด้วย ไม่อย่างนั้นทุกคนอาจจะได้รู้ก็ได้ว่าใคร เป็นคนวางแผนชั่วๆนี่" ดารินทร์พูดพลางมองแตงกวาที่มองตอบอย่างไม่กลัว
"ในเมื่อติณณ์ไม่ได้มีอะไรกับบัว ติณณ์ก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับนลินแล้ว" อณุกาสมใจ
"ครับพี่ณุกา ผมไม่ต้องแต่งงานกับคุณบัวเพราะความรับผิดชอบ"
อณุกายิ้มดีใจ กษิดิฐโล่งอกแอบมองนลิน
"แต่ผมจะแต่งงานกับคุณบัวเพราะความรัก"
"ฮิ้ว...หวานอ่ะ" มัญจาบอก
นลินยิ้มมีความสุขมาก อณุกามองติณณ์อย่างไม่พอใจ กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวด
นลิน ติณณ์ กษิดิฐ มัญจา ดารินทร์ เดินเข้ามาในห้องทำงานของนลิน
"ขอบคุณพี่รินกับมิ้นท์มากนะที่อุตส่าห์ไปเอาภาพมาประกาศให้ทุกคนรู้ว่า บัวกับคุณติณณ์ไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสีย"
"ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่พี่เข้าใจบัวกับคุณติณณ์ผิดก็แล้วกัน" ดารินทร์บอก
กษิดิฐมองอย่างรู้สึกผิด บอกนลินกับติณณ์
"กบขอโทษนะที่ว่าบัว...ขอโทษด้วยที่วันนั้นรุนแรงกับนาย"
"นายทำเพราะ เข้าใจผิดเราไม่ถือหรอก"
"ฉันก็ต้องขอโทษเหมือนกันที่ไม่เชื่อใจเธอ" มัญจาบอก
"ฉันเข้าใจ" นลินบอกทุกคน
"ผมขออนุญาตไม่ขอโทษนะครับ เพราะผมมั่นใจมาตลอดว่า คุณบัวกับคุณติณณ์ไม่ได้นัดกันไปทำเรื่องเสื่อมเสีย" สารัชบอก
"เรื่องเอาหน้านี่ไม่มีใครเกิน" มัญจาบอก
นลิน ติณณ์ กษิดิฐ มองสารัชยิ้มขำ
"แล้วนี่มิ้นท์กับพี่รินนึกยังไง ถึงได้ไปเช็กภาพจากกล้องวงจรปิดที่รีสอร์ต"
มัญจา ดารินทร์มีสีหน้าหนักใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย นลินพูดอย่างโมโห
"ฉันบอกตั้งแต่วันนั้นแล้วว่า เป็นแผนของแตงกวาแต่ก็ไม่มีใครเชื่อ"
"แตงกวาเก่งมากที่ทำให้คุณปราณยอมร่วมมือด้วยได้" มัญจาบอก
"พี่ณุกาให้คุณพ่อของแตงกวาช่วยเรื่องธุรกิจ ผมว่าที่คุณปราณอาใจคุณแตงกวา ก็เพื่ออยากให้คุณพ่อคุณแตงกวาพอใจ... ผมขอโทษนะครับคุณบัว"
"ขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไรคะ"
"คุณแตงกวาเคยชวนผมให้ช่วยทำให้คุณกับกบเลิกกัน แต่ผมไม่ร่วมมือเค้า ก็เลยบอกว่าจะทำทุกอย่างเอง ทริปทะเลผมรู้อยู่แล้วว่า เค้าจะแกล้งคุณแต่ก็ยังระวังไม่ดีพอ คุณแตงกวาเลยแกล้งคุณสำเร็จ"
"ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยค่ะ คนผิดอยู่นี่"
นลินชี้กษิดิฐ
"อ้าว..."
"แตงกวาทำเรื่องชั่วๆเพราะอยากได้กบคืน เค้ารักกบมากจนทำได้ขนาดนี้บัวว่า กบไปคืนดีกับแตงกวาเถอะ จะได้ไม่มีผู้หญิงคนไหนซวยเพราะกบอีก"
"ก็บอกว่าไม่ได้รักไม่ได้รัก ยังจะให้ไปคืนดีอยู่ได้... ฝากเหนี่ยวสักทีซิ" กษิดิฐตอบพลางไหว้วานติณณ์
"ถ้าจะทำอะไรคุณบัวข้ามศพผมไปก่อน" สารัชบอก
กษิดิฐทำทีเป็นถกแขนเสื้อ
"โอเค"
"อย่าเพิ่งกัดกันเองได้มั้ย มาช่วยกันคิดก่อนว่า จะทำยังไงกับแตงกวากับคุณปราณ" มัญจาบอก
"หลักฐานเดียวที่เรามีคือ คำพูดของคุณกับคุณรินคงทำอะไรพวกเค้าไม่ได้" ติณณ์บอก
"แต่เราก็ไม่ควรปล่อยให้คนชั่วลอยนวล เราต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้พวกเค้าได้รับกรรมบ้าง" กษิดิฐแสดงความเห็น"ถ้าแก้แค้นพวกเค้าก็ต้องโกรธ แล้วก็ต้องหาทางแกล้งให้คุณบัววุ่นวายอีก เราว่าไม่ควรแก้แค้น แต่อยู่ห่างๆ พวกเค้าแล้วก็ระวังตัวให้มากขึ้นดีกว่า" ติณณ์บอก
"บัวเป็นผู้ถูกกระทำ บัวว่าไง"
"บัวเหนื่อยกับการมีเรื่องกับแตงกวาเต็มทีแล้วค่ะ บัวเลือกทำตามคำแนะนำของคุณติณณ์"
นลิน มัญจา ดารินทร์มองติณณ์อย่างชื่นชม นลินยิ้มอย่างมีความสุข กษิดิฐมองทั้งคู่อย่างเจ็บปวด สารัชมองกษิดิฐอย่างสังเกต
ห้องทำงานของแตงกวา เธอพูดอย่างโมโห
"นะที่ไม่ได้ภาพตอนคุณกับฉันเข้าไปในห้องคุณติณณ์มาด้วย ถ้าได้มาคุณกับฉันคงโดนจับเข้าคุกไปแล้ว"
"ต่อให้พวกเค้ามีภาพคุณกับผม ก็เอาพวกเราเข้าคุกไม่ได้หรอก ยังไงพ่อคุณกับคุณณุกาก็ต้องช่วยพวกเรา"
"ถึงจะไม่ติดคุก แต่พวกเราก็ต้องโดนคนทั้งบริษัทประณาม"
"แต่ตอนนี้พวกเราก็ยังสุขสบายดี ไม่ได้มีใครประณามเรา อีกอย่างคุณบัวก็กำลังจะแต่งงานกับคุณติณณ์ ไม่ว่าเค้านอนด้วยกันหรือไม่ คุณบัวก็ไม่กลับไปหาคุณกบ ภาพนั่นไม่เห็นจะมีผลอะไรกับคุณเลย คุณจะโกรธไปทำไม"
"ฉันเกลียดคนทำงานไม่รอบคอบ เพราะมันจะนำความหายนะมาให้ฉัน ทำอะไรไม่ได้เรื่องได้ราวอย่างนี้น่ะสิ ถึงไปไหนไม่รอดต้องทนอยู่ให้พี่ณุกาโขกสับอยู่อย่างนี้"
ปราณไม่พอใจ
"ที่ผมไม่ไปไหนเพราะผมรักคุณณุกา ไม่ใช่เพราะเป็นคนไม่ได้เรื่อง"
ปราณออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด แตงกวายิ้มเยาะไม่เชื่อคำพูดปราณ
ปภพเดินมาหน้าออฟฟิศอย่างรีบร้อน เจอเจนที่สะพายกระเป๋าวิ่งมาจากอีกทาง เพราะต่างมาสายด้วยกันทั้งคู่ ปภพประดักประเดิดทำตัวไม่ถูก มองรอบๆอย่างระวัง
"พาแม่ไปหาหมอเรียบร้อยแล้วเหรอ"
"เรียบร้อยแล้วค่ะ...หมอให้ยาแล้วให้แม่กลับไปพักที่บ้า นเจนส่งแม่เสร็จก็รีบมาเลยค่ะ"
เจนหยิบเงิน 14,380 ออกจากกระเป๋า ยื่นให้ปภพ
"หมื่นสี่พันสามร้อยแปดสิบ..เงินที่เหลือจากที่พี่ภพให้พาแม่ไปหาหมอ เจนเอามาคืนค่ะ"
ปภพมองเจนอย่างชื่นชม
"เก็บไว้ใช้เถอะ"
"แต่..."
"เผื่อแม่ไม่สบายอีก จะได้เอาไว้พาแม่ไปหาหมอ"
เจนยกมือไหว้
"ขอบคุณค่ะ"
เอ็ดดี้เดินมาจากทางหนึ่งถาม
"มาแอบซุบซิบอะไรกันตรงนี้ครับ"
ปภพ เจน ตกใจ
"เอ้อ...พอดีมาเจอกันหน้าออฟฟิศพอดี พี่เลยถามเจนเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ"
เจนยิ้มให้เอ็ดดี้อย่างกลัวๆแล้วเดินเข้าไป ปภพยิ้มกอดคอเอ็ดดี้กลบเกลื่อน
"ไป..เข้าออฟฟิศกัน"
เอ็ดดี้มองปภพอย่างงงๆ แต่ก็เดินเข้าไปกับปภพ
ทุกคนนั่งทำงาน ปภพลอบมองเจนอย่างรู้สึกผิด แล้วรีบหลบตาเมื่ออีกฝ่ายมองมา...
ปภพก้มหน้าก้มตาทำงานแล้วชะงัก เมื่อเจนยื่นจานใส่ขนมปัง พร้อมกล่องแยม เนยเล็กๆวางข้างๆ
ปภพเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเจนยิ้มอ่อนโยน แล้วมองเพื่อนร่วมงานคนอื่นอย่างระแวง
"เอามาให้พี่ทำไม" ปภพกระซิบถาม
เจนพูดเบาๆตอบ
"เจนเห็นวันนี้พี่มาสายเลย คิดว่าคงยังไม่ได้ทานอะไรมา เลยทำมาให้น่ะค่ะ เจนแค่อยากทำหน้าที่ของ"
"ไม่ใช่ที่นี่"
"ขอโทษค่ะ"
เอ็ดดี้เงยหน้ามาเห็นพอดี
"อุ๊ย...วันนี้มีหนมปังให้พี่ภพด้วย"
"ของพี่เอ็ดดี้ก็มีค่ะ เดี๋ยวเจนไปยกมาให้นะคะ"
เจนเดินไปทางครัว เอ็ดดี้มองเจนชื่นชม
"พูดเพราะเอาใจเก่งมีน้ำใจ ใครได้ไปเป็นศรีภรรยาคงสบายไปทั้งชาติ"
ปภพมองตามเจนแอบยิ้มชื่นชม กษิดิฐเดินเศร้าเข้ามา พอเห็นทุกคนก็ทักทายอย่างร่าเริง
"สวัสดีครับทุกคน ขอให้ทำงานอย่างมีความสุขกันทั่วหน้านะครับ"
กษิดิฐเดินไปนั่งที่โต๊ะ เจนถือจานขนมปังของเอ็ดดี้ออกมา และมองกษิดิฐยิ้มมีแผน
ผ่านเวลาเล็กน้อย กษิดิฐพูดอย่างตกใจ
"ลาออก... แตงกวามาราวีเจนอีกแล้วเหรอ"
"เปล่าค่ะ..แต่เจนทำงานไป ระแวงคุณแตงกวาไปไม่ไหว เจนทำงานไม่มีความสุขค่ะ"
กษิดิฐมองเจนอย่างเข้าใจ
"อาทิตย์นึงทำงาน 5 วัน ขืนปล่อยให้ตัวเองทุกข์อาทิตย์ละ 5 วันคงอายุสั้น"
"พี่กบเข้าใจเจนใช่มั้ยคะ"
กษิดิฐพยักหน้า
"เจนต้องลาออกเพราะพี่ เดี๋ยวพี่จะให้น้อยทำเงินเดือนให้ 3 เดือนเพื่อชดเชยให้ เจนจะได้มีเงินใช้ระหว่างหางานใหม่"
"ไม่..."
"ห้ามปฏิเสธ"
เจนยกมือไหว้
"ขอบคุณค่ะ"
กษิดิฐมองอย่างสงสาร เจนตีหน้าเศร้าใส่กษิดิฐ แต่พอหันกลับจะเดินไปที่โต๊ะก็ยิ้มร้ายสมใจ
อ่านต่อ 17.00 น.
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9 (ต่อ)
ผ่านเวลามา กษิดิฐยืนกลางออฟฟิศ
"ประกาศ ประกาศ...ขอเชิญทุกคนทานข้าวกลางวันร่วมกันผมเลี้ยง"
"เฮ..เฮียเลี้ยงวันเกิดมื้อที่ 1" เอ็ดดี้บอก
"วันนี้ไม่ได้เลี้ยงวันเกิดแต่เลี้ยงส่งเจน"
ทุกคนมองอย่างตกใจ
"เจนลาออกเหรอ" ปภพถาม
"ค่ะ"
"ถ้าไม่ชอบที่พี่คอยแทะโลม พี่เลิกนิสัยอย่างนั้นก็ได้...อย่าลาออกเลยนะจ๊ะน้องเจน"
"เจนไม่ได้ลาออกเพราะพี่เอ็ดดี้ค่ะ"
"แล้วเจนลาออกเพราะอะไร"
"กบ"
ทุกคนมองแตงกวาที่เดินเข้ามาอย่างรู้คำตอบ
"น้องเจนลาออกเพราะคุณแตงกวานี่เอง" เอ็ดดี้บอก
แตงกวาหันขวับมองเจนอย่างไม่พอใจ
"ฉันไม่ได้ยุ่งอะไรกับเธอแล้ว ทำไมถึงโทษว่าออกเพราะฉัน"
เจนมองอย่างกลัวๆไม่กล้าตอบ
"ทั้งขู่ทั้งทำร้ายเจน เจนจะกล้าอยู่ร่วมตึกกับแตงกวาได้ยังไง"
กษิดิฐบอกกับทุกคน
"ไปกันเถอะ"
"กบจะไปไหน"
"ทานข้าว"
"กบต้องไปกับแตงกวา"
"กบต้องไปเลี้ยงส่งเจนไว้วันหลังนะ"
ทุกคนเดินตามกษิดิฐออกไป แตงกวามองกิษิดิฐอย่างหงุดหงิด
กษิดิฐเดินนำเข้าไปในร้านอาหาร ปภพมองทุกคนอย่างระแวง เห็นว่าไม่มีใครมองก็ดึงแขนเจนไว้
"เจน...มาคุยกับพี่ก่อน"
ที่มุมหนึ่ง ปภพพูดกับเจน
"จะลาออก ทำไมไม่ปรึกษาพี่"
เจนแกล้งตีหน้าเศร้าพูดจาน่าสงสาร
"เจนกลัวพี่ภพไม่ให้ออก เพราะเจนลาออกเพราะพี่ภพ"
"เพราะพี่"
"เจนเป็นของพี่แล้ว เวลาเจอกันเจนก็อดไม่ได้ที่อยากดูแลพี่ตามประสาคนเป็นเมีย เจนกลัวว่าถ้าเป็นอย่างนี้ สักวันคนในออฟฟิศจะรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน เจนเลยอ้างกับพี่กบว่ากลัวคุณแตงกวาแล้วลาออกน่ะค่ะ"
"แต่เจนต้องลำบากหางานใหม่นะ"
"ก็ยังดีกว่าคนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วพี่ภพเดือดร้อน"
ปภพมองเจนอย่างซึ้งใจ
"ขอบใจมากนะที่เสียสละเพื่อพี่"
เจนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ปภพยิ้มตอบอย่างรู้สึกผิด
นลิน และเพื่อนๆเดินมาที่หน้าห้องอาหาร นลินยิ้มคุยโทรศัพท์กับติณณ์อย่างมีความสุข มัญจา ดารินทร์มีความสุขไปกับเพื่อนด้วย สารัชถอนหายใจอย่างเศร้าๆ
"คุณก็ทานเยอะๆ นะคะ จะได้มีแรงคุยกับลูกค้า ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ"
นลินวางสายจากติณณ์แล้วยิ้มมีความสุข
"เธอยังต้องกินข้าวอยู่มั้ยเนี่ย"
"กินสิ...หิวจนตาลายแล้ว ขืนไม่กินคงเป็นลม ถามทำไม"
"ก็เห็นคุยกับคุณติณณ์แล้วอิ่มอกอิ่มใจ เลยนึกว่าจะอิ่มท้องไปด้วย" มัญจาบอก
"ฉันไม่เหมือนเธอหรอกย่ะ ที่พอคุยกับแฟนเสร็จก็อิ่มท้องน่ะ"
"มิ้นท์มันไม่ได้อิ่มท้อง แต่เวลาคุยกับแฟนเสร็จแล้วไม่กินอะไรเพราะต้องเอาเงินค่าข้าวไว้จ่ายค่าโทรศัพท์..โทรข้ามประเทศมันแพง" ดารินทร์บอก
ดารินทร์ นลินหัวเราะขำ
"พี่รินนี่รู้จริง... เอ๊ะสารัชมาด้วยไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ได้ยินเสียงเลย"
"เศร้าที่คุณบัวรักคนอื่นน่ะ"
มัญจา ดารินทร์มองสารัชอย่างเซ็งๆสุดๆ
"คุณติณณ์อวยพรให้ลูกค้าชอบงานที่บัวจะพรีเซ็นต์บ่ายนี้ ขอให้คำอวยพรของคุณติณณ์เป็นจริงด้วยเถอะ"
บ่ายวันเดียวกัน นายแบบ 1 ยืนหน้าห้องประชุม
"จะไปไหนจ๊ะน้องสาว"
นายแบบไอหนักเหมือนจะตาย กัญญา นลิน อณุกา มองนายแบบที่ไอตัวงออย่างกลัวๆ นายแบบหันหยิบขวดยาแก้ไอซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ของกัญญา อย่างประดักประเดิดดูเก้งก้างมาก
กัญญาตวาดอย่างดุมาก
"ทำไมเก้งก้างอย่างนี้..เอาออกไป"
"ค่ะๆ"
นลินรีบลุกไปต้อนนายแบบออกจากห้อง
อณุกายิ้มให้กัญญาอย่างแหยๆ
"มีอีกหลายคนเลย ต้องมีสักคนละค่ะที่ใช่"
นายแบบ 2 ยืนหน้าห้องด้วยมาดแมนมาก
"จะไปไหนจ๊ะน้องสาว"
แต่ท่าไอของนายแบบ...สาวมาก นลินกับอณุกามองหน้ากันอย่างตกใจ
"ฉันอยากได้นายแบบไม่ใช่นางแบบ"
นลิน อณุกาหน้าเจื่อน
กัญญาพูดอย่างหงุดหงิด
"ฉันชอบแล้วนะ ไอ้คอนเซปต์จีบสาวย้อนยุคเนี่ย แต่นายแบบแต่ละคนไม่ได้เรื่อง"
"เดี๋ยวบัวจะรีบแคสมาให้ดูใหม่นะคะ"
"รีบแคสมาให้เร็วที่สุด เพราะฉันอยากถ่ายโฆษณาตัวนี้ให้เร็วที่สุด" กัญญาบอก
"ค่ะ"
กัญญาบอกกับอณุกา
"ฉันมีเอกสารมาให้เพิ่มแต่ลืมไว้ในรถ"
"เดี๋ยวให้นลินตามลงไปเอาก็ได้ค่ะ"
กัญญาพยักหน้าแล้วลุกขึ้น อณุกา นลินรีบลุกตาม
"ขอบคุณมากนะคะ ที่ไว้วางใจให้ภัทรทำโฆษณาให้"
"ก็อย่าทำให้ฉันผิดหวังละกันจะได้ใช้บริการกันไปนานๆ"
กัญญาเดินออกไป
"บัวไปเอาเอกสารที่รถคุณกัญญานะคะ"
อณุกาพยักหน้า นลินรีบเดินตามกัญญาไป อณุกาเซ็งๆลูกค้าเรื่องมาก
กัญญาเดินออกมาจากลิฟต์ นลินเดินตามมา กษิดิฐเดินมาจะขึ้นลิฟต์เห็นนลินก็ดีใจปรี่เข้าไปทัก
"จะไปไหนจ๊ะน้องสาว"
นลินมองกษิดิฐอย่างหงุดหงิด
"อย่าเพิ่งเล่นบัวมากับลูกค้า"
"ทำไม มากับลูกค้าแล้วเล่นกับเพื่อนสัก 3 วิไม่ได้เหรอ"
กัญญามองกษิดิฐอย่างดุๆ
"เพื่อนเธอเหรอ"
"ค่ะ"
กัญญามองกษิดิฐแล้วกระซิบบางอย่าง นลินตกใจมาก
ผ่านเวลาเล็กน้อย ในร้านกาแฟ กษิดิฐพูดอย่างตกใจ
"จะให้กบเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณา"
"คุณกัญญาบอกว่า กบเป็นนายแบบที่ตรงคอนเซปท์ที่สุดตั้งแต่เค้าดูมา"
"เชื่อป่ะว่า เค้าไม่ได้เลือกกบเพราะตรงคอนเซปท์ แต่เลือกเพราะกบหล่อ"
"หลงตัวเองจริงๆ สรุปว่ากบเป็นพรีเซนเตอร์ให้งานบัวนะ"
"ไม่อ่ะ กบอยากใช้ชีวิตสงบๆ ไม่อยากดัง"
"แค่ถ่ายโฆษณาไม่ได้ทำให้ดังอะไรนักหนาจนชีวิตวุ่นวายหรอก"
"แต่กบไม่กล้าสู้กล้อง กบเขิน"
"ถ้ากบไม่มาเป็นแบบให้ คุณกัญญาจะต้องว่าๆบัวไร้ฝีมือ แล้วก็อาจจะโกรธจนไปจ้างบริษัทอื่น งานนี้อายแค่ไหน กบก็ต้องมาเป็นนายแบบให้บัว"
"ไม่เป็น"
นลินมองกษิดิฐอย่างหงุดหงิด จะด่าแล้วนึกได้เปลี่ยนเป็นอ้อน
"กบสุดหล่อ สุดแสนจะใจดีมีน้ำใจ ช่วยบัวหน่อยนะ...นะ นะ"
"อื้อ วาจารื่นหูอย่างนี้ ค่อยน่าช่วยหน่อย"
"กบยอมเป็นนายแบบให้บัวแล้วใช่มั้ย"
กษิดิฐยักคิ้วให้อย่างกวนๆ นลินยิ้มดีใจมาก
แตงกวานั่งทำงานอย่างหงุดหงิด เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา"
ปราณเปิดประตูเข้ามาอย่างร้อนใจ
"คุณรู้เรื่องนายแบบของคุณบัวรึยัง"
"ยัง...มีอะไร"
แตงกวาเดินไปหาอณุกาที่นั่งอ่านไอแพด ดื่มกาแฟอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างหงุดหงิด ปราณที่เดินตามมายืนแอบดูอยู่มุมหนึ่ง ยิ้มสมใจ
"พี่ณุกาคะ แตงกวาไม่อยากให้กบกลับไปใกล้ชิดกับบัวอีก แตงกวาอยากทำโปรเจกต์นี้เอง"
"แต่ลูกค้าชอบงานของนลินมาก แล้วก็กำลังชื่นชมที่นลินเอาคุณกบมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ได้ ถ้าพี่ยกโปรเจกต์นี้ให้แตงกวา ลูกค้าต้องไม่ยอมแน่ๆเลยจ้ะ"
แตงกวามองอณุกาอย่างไม่พอใจ
"พี่ณุกาจะไม่ช่วยแตงกวาเหรอคะ"
"โธ่น้องแตงกวาก็รู้ว่าพี่ช่วยน้องแตงกวามาตลอด...ตอนนี้นลินเป็นแฟนติณณ์ อยู่ใกล้คุณกบยังไงก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่าเพื่อนหรอก น้องแตงกวาอย่าคิดมากเลยนะจ๊ะ"
แตงกวามองอณุกาอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไป อณุกามองอย่างหนักใจ ปราณเดินเข้ามา
"ผมไม่ได้จะแอบฟังนะ แต่บังเอิญมาได้ยินพอดี แล้วก็รู้ว่าคุณเอาโปรเจกต์นี้ให้คุณแตงกวาได้ แล้วทำไมคุณไม่ให้"
"คุณกัญญาเป็นลูกค้าใหม่ ฉันอยากให้คนที่ฉันเชื่อมือที่สุด ทำงานให้เค้า เค้าจะได้ประทับใจแล้วก็เป็นลูกค้าประจำของบริษัทเรา"
ปราณมองอณุกาที่ทำทุกอย่างเพื่อธุรกิจก็ลอบยิ้มอย่างดูถูก
เย็นวันเดียวกัน นลินกดโทรศัพท์หาติณณ์ แล้วได้ยินเสียงมือถือติณณ์ดังอยู่หน้าห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นเขาที่เพิ่งกลับเข้ามายืนยิ้มให้
"ฮาโหล...โทรหาผมเหรอครับ"
"ค่ะ... จะถามว่าคุณคุยกับลูกค้าเสร็จรึยัง จะชวนคุณไปทานข้าวที่บ้านน่ะค่ะ"
"วันนี้ผมออกไปคุยกับลูกค้าทั้งวัน ไม่ได้เคลียร์งานในออฟฟิศเลย คงต้องขอตัววันนึงน่ะครับ"
"งั้นวันนี้บัวกลับก่อนนะคะ ถึงบ้านช้าคุณพ่อคุณแม่จะรอทานข้าว"
"ทำงานเสร็จแล้วผมจะโทรหานะครับ"
"ค่ะ"
นลินเดินออกไป ติณณ์มองตาม ยิ้มอย่างมีความสุข
บ้านดารินทร์ เวลาเย็นต่อเนื่อง น้องจุงนั่งทำการบ้านอย่างตั้งใจ ปภพนั่งสอนอยู่ข้างๆ
"กอไก่"
ดารินทร์เดินเข้ามา
"คุณแม่"
น้องจุงวิ่งไปหา ดารินทร์หอมน้องจุงอย่างคิดถึง
"ไปอยู่บ้านคุณยายสนุกมั้ยครับ"
"สนุกครับ แต่น้อยกว่าอยู่กับคุณพ่อคุณแม่"
"ปากหวานแต่เด็กเลยนะเรา..คุณแม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเดี๋ยวเรามาทานข้าวกันนะครับ"
"ครับ"
ดารินทร์เดินผ่านปภพแล้วบอก
"จัดโต๊ะได้เลยนะคุณฉันหิวแล้ว"
ดารินทร์เดินออกไป ปภพมองดารินทร์อย่างน้อยใจ ภาพเจนที่ยกขนมมาให้แว่บเข้ามาในหัว ปภพได้แต่ถอนหายใจ พยายามไม่คิดมาก
ภายในห้อง ดารินทร์กำลังถอดต่างหู นาฬิกาอยู่หน้ากระจก ปภพเคาะประตูอย่างสุภาพ แล้วเปิดเข้ามา
"อ้าว..บอกให้จัดข้าวแล้วมานี่ทำไม"
"ผมมีของอยากให้คุณ"
ปภพเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบกล่องสร้อยเพชรที่เตรียมไว้เป็นของขวัญวันครบรอบแต่งงานออกมา
"ของขวัญวันครบรอบแต่งงานปีที่ 7 ของเราครับ"
ดารินทร์รับกล่องมาเปิดดูเห็นเป็นสร้อยเพชรสวยงาม
"เส้นใหญ่เชียวคงแพงน่าดู ฉันมีตั้งหลายเส้นแล้ว วันหลังไม่ต้องซื้อมาแล้วนะ เปลืองตังค์"
ดารินทร์หันไปถอดสร้อยเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ ปภพมองดารินทร์อย่างน้อยใจ ครุ่นคิดบางอย่างแล้วตัดสินใจพูดไป
"เพื่อนผมเพิ่งโทรมาบอกว่า นัดทานข้าวกัน ผมขอออกไปทานกับเพื่อนนะครับ"
"ไปเถอะ คนเราต้องมีงาน ครอบครัว เพื่อน ไปเฮฮากับเพื่อนๆบ้างชีวิตจะได้สมดุล"
"ครับ"
บริเวณต้นไม้ใกล้บ้านเจน จันทร์นั่งยองๆ ถือธูปไหว้ที่ต้นไม้ที่มีผ้าสามสี มีพวงมาลัยเก่าใหม่คล้องอยู่เต็ม
จันทร์ปักธูปในกระถางแล้วเอาแป้งโรยที่ต้นเพื่อขัดต้นไม้หาเลข เจนวิ่งหน้าตื่นเข้ามาอย่างดีใจ
"แม่...แม่"
จันทร์หันมามองเจนอย่างหงุดหงิด
"จะตะโกนทำไม...เดี๋ยวท่านรุกขเทวาตกใจ ก็ไม่ประทานเลขให้ฉันพอดี"
"ก็ฉันกำลังดีใจนี่แม่ พี่ปภพโทรมาชวนฉันไปกินข้าว"
จันทร์น้ำเสียง สีหน้าตื่นเต้นบอก
"เค้าติดใจแกแล้ว"
"พูดหวานๆ เอาอกเอาใจ เจียมเนื้อเจียมตัว ผู้ชายร้อยทั้งร้อยเจอผู้หญิงแบบนี้ เสร็จทุกราย"
"รวยขนาดนั้นต้องไปกินร้านหรูๆแน่ๆเลย ฉันไม่ได้กินของแพงๆมานานแล้ว ฉันไปด้วย"
"ฉันกะว่ากินเสร็จจะอ้อนให้เค้าพาเข้าโรงแรม แม่ไปด้วย แล้วฉันจะให้เค้าพาเข้าไปได้ยังไง"
"ไม่ให้ไปด้วยแล้วมาบอกทำไมวะ"
"แม่กลับบ้านไม่เจอฉันจะได้ไม่โวยวายไง ฉันไปแต่งตัวก่อนนะแม่"
เจนออกไปอย่างดีใจ จันทร์มองตามอย่างหงุดหงิด
"สมาธิกระเจิงหมดแล้วต้องตั้งใหม่เลย"
จันทร์หันไปไหว้ต้นไม้
ในบ้านกษิดิฐ นันทิดา กมลา ยศภัทรช่วยกันยกกับข้าวมาตั้งบนโต๊ะ มีน่องไก่ทอด น้ำพริกผักต้ม ชลัชนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่มุมหนึ่ง
"ทานบ้านโน้นครบอาทิตย์แล้ว เปลี่ยนบรรยากาศมาทานบ้านนี้บ้าง" กมลาบอก
ยศภัทรเดินมาพูดกับชลัช
"คุณจะได้เลิกว่าผมซะทีว่า เอาแต่ไปรบกวนบ้านคุณ"
ชลัชมองยศภัทรอย่างหงุดหงิด
"นี่คุณว่าผมมารบกวนบ้านคุณใช่มั้ย"
"เฮ้ย...ผมไม่มีความคิดอย่างนั้นเลยอย่าหาเรื่องสิ"
กษิดิฐเปิดประตูเข้ามา
"มาแล้วคร้าบ"
นลินเปิดประตูเข้ามา
"บัวก็ตามกบมาติดๆเลยค่ะ"
"ติณณ์ล่ะ" ชลัชถาม
"ยังทำงานไม่เสร็จเลยมาไม่ได้น่ะค่ะ"
"ไม่มีคนมีสาระคุยด้วยเลย เสียดาย"
"ผมมีสาระก็เป็น เดี๋ยววันนี้จัดให้" ยศภัทรบอก
"จะรอดู"
กษิดิฐเย้ยนลิน
"วันนี้บัวเสียพลังงานในการอ้อนวอนกบไปเยอะ กินข้าวเยอะๆนะ"
นลินมองกษิดิฐอย่างแค้นใจ
"บัวน่ะเต็มที่อยู่แล้ว กบกินเยอะๆก็แล้วกัน"
"ไม่ต้องบอก เรื่องกินกบเต็มที่อยู่แล้ว"
นลินมองกษิดิฐยิ้มมีแผน
ผ่านเวลามาซักครู่ ทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหารแล้ว พวกผู้ใหญ่มีข้าวในจานแล้ว นลินกำลังตักข้าวใส่จานตัวเองเสร็จ
กษิดิฐยื่นจานให้นลิน
"เยอะๆเลยบัว"
นลินเอาโถข้าววาง ไม่ตักข้าวให้กษิดิฐ
"อ้าว...ไมทำงั้นอ่ะ"
"กบต้องงดแป้ง 2 อาทิตย์"
"หา!"
นลินบอกผู้ใหญ่
"กบต้องไปเป็นนายแบบให้บัว เลยต้องรักษาหุ่นจนกว่าจะถึงวันถ่ายน่ะค่ะ"
"ตอนบอกให้มาเป็นแบบ ไม่เห็นบอกเลยว่าต้องงดอาหาร"
"บอกไปก็ต้องฟัง กบโวยวายจะบอกทำไม"
กษิดิฐพูดกับกมลา
"แม่ กบหิวข้าว"
กมลาตักผักให้
"ทานผักปะทังชีวิตไปก่อนนะลูก เพื่อความหล่อ"
"ไม่เข้าข้างผมเลยเหรอครับแม่...พ่อ"
"คนเรามันต้องมีความอดทน แต่ถ้าทนไม่ไหว เอาของพ่อไปก็ได้" ยศภัทรพูดพลางยื่นจานให้
"คุณภัทร"
ชลัชยิ้มเยาะ
"มีสาระมากเลยการให้ท้ายลูกเนี่ย"
"ก็ผมสงสารลูกผม"
"ให้กบทานข้าวสักนิดนึงไม่ได้เหรอบัว" นันทิดาถาม
"ไม่ได้ค่ะ...อนุญาตแต่เนื้อสัตว์กับผัก"
"ไก่ทอดยังไงก็ดีกว่าผัก"
กษิดิฐจะหยิบไก่ทอด นลินจับมือกษิดิฐ
"เนื้อสัตว์ต้มหรือนึ่งเท่านั้น ทอดไม่ได้"
"แค่ถ่ายแบบ ทำไมมันต้องทำให้ชีวิตยุ่งยากขนาดนี้ด้วย"
นลินเอาผักยัดปากกษิดิฐอย่างสะใจ
"เรื่องกินกบเต็มที่ตลอดอยู่แล้ว กินเยอะๆเลยนะ"
กษิดิฐมองนลินอย่างเซ็งสุดๆ ทุกคนมองกษิดิฐยิ้มขำ ยกเว้นยศภัทรที่มองลูกอย่างสงสาร
ในเวลาเดียวกัน อณุกา ปราณเดินออกจากออฟฟิศจะกลับบ้าน เจอติณณ์ที่เดินออกมาพอดี
"พี่ณุกา"
"เคลียร์งานเสร็จแล้วเหรอ"
"ยังครับ...แต่ไม่อยากอยู่ที่นี่จนดึก เดี๋ยวง่วงแล้วขับรถกลับไม่ไหว เลยเอางานกลับไปทำที่คอนโดน่ะครับ"
"ช่วงนี้งานเข้ามาเยอะ...เหนื่อยหน่อยนะ"
"สบายมากครับ เอ้อพี่ณุกาครับ วันเสาร์นี้พี่ณุกาว่างมั้ยครับ"
"ว่างจ้ะ"
"พี่ไปสู่ขอคุณบัวให้ผมนะครับ"
"นัดเวลามาได้เลยจ้ะ"
"ขอบคุณครับ...เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
ติณณ์เดินออกไปอย่างมีความสุข
"ไม่อยากได้คุณบัวเป็นน้องสะใภ้ แล้วทำไมคุณถึงยอมไปสู่ขอคุณบัวให้คุณติณณ์ง่ายๆ"
"ฉันไม่อยากให้ติณณ์รู้สึกว่า ฉันไม่เต็มใจให้แต่งงานกับนลิน ฉันกลัวติณณ์จะสงสัยว่าที่ฉันให้เค้าทำงานหนัก เพราะไม่อยากให้เค้ามีเวลาให้กัน"
ปราณพยักหน้าเข้าใจ
ในร้านอาหารหรู เจนตักอาหารให้ปภพอย่างเอาใจ เขาเริ่มติดใจในความอ่อนหวานของผู้หญิงคนนี้
"ยิ้มอะไรคะ"
"พี่คิดไม่ถึงน่ะว่า มาทานข้าวกับเจนแล้วจะสบายใจอย่างนี้"
"เหมือนที่เจนก็ไม่คิดว่าอยู่ใกล้พี่ปภพแล้วจะอบอุ่น... แล้วนึกยังไงคะถึงชวนเจนออกมาทานข้าว"
"พี่คิดถึงเจน"
"ขอบคุณนะคะที่เมตตาเจน"
เจนยิ้มให้ปภพอย่างอ่อนโยน ปภพยิ้มตอบ ตาหวานเยิ้ม ห่างออกไปแตงกวานั่งทานข้าวกับอภิชาติ แต่สองโต๊ะอยู่ในมุมที่มองไม่เห็นกัน
"ชวนไอ้กบแล้วมันไม่ยอมกินด้วยละสิ ถึงได้โทรชวนพ่อ แต่ก็ต้องขอบคุณมันนะ ไม่อย่างนั้น เราพ่อลูกคงไม่ได้กินข้าวด้วยกัน"
"ถ้าคุณพ่อประชดแตงกวาเรื่องกบอีกคำเดียว แตงกวาจะกลับบ้านนะคะ"
"แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นอารมณ์เสียไปได้...มาๆทานข้าวกัน"
อภิชาติกินข้าวอย่างอารมณ์ดี แตงกวากินข้าวอย่างเซ็งๆ
เจนยืนหน้ากระจก เอาน้ำหอมแตะซอกคอ มองกระจกจัดผมให้เข้าที่ แล้วเดินออกจากห้องน้ำ แตงกวาเปิดประตูออกมาเห็นเจนกำลังเดินออกไปพอดี
"นังเจน มีปัญญามากินร้านหรู ๆ อย่างนี้ด้วยเหรอ"
แตงกวารีบเดินตามเจนออกไป
เจนเดินมาจะกลับไปที่โต๊ะ แตงกวาเดินตามมาอย่างร้อนใจ เห็นเจนนั่งคนเดียว เพราะปภพเดินไปห้องน้ำ แตงกวามองอย่างจับผิด
"เป็นไปไม่ได้ที่แกจะมาคนเดียว"
แตงกวายืนแอบรอดูว่าเจนมากับใคร
ปภพล้างมือแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป และเดินมาตามทางจะกลับไปที่โต๊ะ แตงกวาเฝ้าดูอย่างรอคอย ปภพเดินมาเกือบถึงโต๊ะ พนักงานยกป้ายเมนูอาหาร ซึ่งเป็นกระดานดำแผ่นใหญ่ เข้ามาบังแตงกวาพอดี
"ขอโทษประทานโทษครับ"
แตงกวาหลบให้พนักงานที่เดินไป มองมาอีกทีเจนหายไปแล้ว เธอมองหาจนเห็นปภพจากด้านหลังแต่จำไม่ได้
"มากับผู้ชายจริงๆ ขอดูหน้าหน่อยเถอะว่าใคร"
แตงกวารีบตามเจนไป
ปภพ เจนเดินคุยกันออกมาจากร้านเพื่อมาที่ลานจอดรถ
"เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะ"
"เจนยังไม่อยากกลับ พี่ภพอยู่กับเจนอีกหน่อยได้มั้ยคะ"
"แม่เจนไม่สบาย เจนไม่ต้องรีบกลับไปอยู่กับแม่เหรอ"
"เมื่อกี๊เจนโทรหาแม่แล้ว แม่บอกว่าค่อยยังชั่วขึ้นมาก กินยาแล้วกำลังจะเข้านอน ไม่ต้องห่วงค่ะ เจนคิดถึงพี่ภพเราอยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อยนะคะ"
ปภพยิ้มอ่อนโยนแล้วพยักหน้า ทั้งคู่เดินมาถึงรถ และเปิดประตูขึ้นรถไป แตงกวาวิ่งออกมาเห็นเจนกำลังขึ้นรถ เธอจะ
วิ่งไปดูหน้าผู้ชาย แต่ปภพขับรถออกไปซะก่อน แตงกวามองตามรถอย่างหงุดหงิด
ผ่านเวลามา นลินดึงกษิดิฐที่ใส่ชุดนอนแล้วเข้ามานั่งในห้อง
"รอตรงนี้นะ"
"บังคับให้กบอาบน้ำแล้วก็บังคับให้มานั่งรอที่นี่ บัวจะทำอะไรกบอีกล่ะเนี่ย"
"ให้รอก็รอเถอะน่าไม่ต้องถามมาก"
นลินเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า กษิดิฐเจ็บปวดที่เห็นช่อดอกไม้ของติณณ์ที่ยังแขวนอยู่ในตู้
"บัวกับติณณ์คบกันเปิดเผยแล้ว ไม่ต้องเอาดอกไม้ของติณณ์แอบอาดาแล้วมั้ง"
"จะเอาออกมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่แกะไม่ออกมันแน่นมาก"
"กบแกะให้"
กษิดิฐเดินมาที่ตู้เสื้อผ้า นลินหยิบเสื้อผ้าเสร็จหมุนตัวจะเดินออกหันมาก็ประจันหน้ากับกษิดิฐพอดี ต่างคนต่างมองกันหวั่นไหว เขาขยับซ้ายจะหลบให้ นลินขยับไปทางเดียวกัน พอกษิดิฐขยับขวาก็ขยับไปทางเดียวกันอีก ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างมีความสุข
นลินได้สติโวยวาย
"เอาซักทางกบ ทางไหนว่ามา"
กษิดิฐยกมือขวา
"ทางนี้"
นลินเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วหันมาบอกกษิดิฐ
"แกะอย่างทะนุถนอมที่สุด ถ้าบัวกลับมาแล้วเห็นดอกไม้ร่วงแม้แต่กลีบเดียว กบโดน"
นลินถือเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป กษิดิฐมองตามนลินยิ้มมีความสุข แล้วหันมายิ้มเศร้ามองช่อดอกไม้ของติณณ์
ผ่านเวลามา กษิดิฐนั่งมองช่อดอกไม้แห้งของติณณ์แล้วถอนหายใจเศร้าๆ นลินใส่ชุดนอนเดินเข้ามามองช่อดอกไม้อย่างชื่นชม
"แห้งหมดแล้ว แต่ดอกไม้คุณติณณ์ก็ยังสวยอยู่เลยเนอะ"
"อือ แล้วนี่นะบอกได้รึยังว่าให้กบรอทำไม"
"บัวจะให้กบนอนที่นี่"
กษิดิฐแปลกใจ
"ทำไมต้องนอนอ่ะ"
"เดี๋ยวดึกๆ กบแอบไปกินข้าว"
กษิดิฐประชด
"กบกินผักกินหญ้าจนเต็มกระเพาะไม่หิวแล้ว"
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงบัวก็ต้องคุมความประพฤติของกบอย่างเคร่งครัด"
กษิดิฐเดินไปล้มตัวลงบนเตียงอย่างเซ็งๆ
"บัวบังคับแบบนี้กบจะอะไรได้นอกจากต้องนอนที่นี่"
"ไม่ได้ให้นอนตรงนี้"
ผ่านเวลาเล็กน้อย นลินเอาหมอนวางบนที่นอนที่ปูบนพื้นข้างโซฟา
"อีกไม่นานบัวก็จะแต่งงานกับคุณติณณ์แล้ว ถ้าเรานอนในห้องมันจะดูไม่ให้เกียรติคุณติณณ์"
"กบก็ลืมไปว่า ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว บัวนอนบนโซฟานะกบนอนพื้นเอง"
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว"
เสียงมือถือที่นลินตั้งเสียงเรียกเข้าเป็นเพลงรักหวานๆ ดังขึ้น
"คุณติณณ์โทรมา"
กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวด
"นอนซะ บัวจะคุยกับคุณติณณ์"
นลินเดินไปนั่งคุยกับติณณ์ที่โต๊ะอาหาร กษิดิฐล้มตัวลงนอนบนที่นอนบนพื้น
ในโรงแรมเวลาต่อเนื่องมา ปภพ เจน ถอดเสื้อนอนอยู่ในผ้าห่มหน้าตามีความสุข
"พี่ปภพคะ"
"ว่าไง"
"เจนคิดว่า เจนรักพี่ค่ะ"
ปภพแปลกใจ
"รัก"
"เจนเคยได้ยินแต่คนอื่นพูดว่า ถ้าเราตกเป็นของผู้ชายคนไหนเราก็จะรักผู้ชายคนนั้น ตอนแรกเจนไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เจนเชื่อสนิทใจเลยค่ะ พี่ภพละคะรักเจนบ้างรึเปล่า"
"พี่...เอ้อ...พี่"
"ในใจพี่มีแต่พี่รินจะรักเจนได้ยังไง...เจนไม่น่าถามโง่ๆเลยนะคะ"
"ถึงพี่จะยังไม่รักเจนเท่าริน แต่พี่ก็มีความสุขมากนะเวลาที่ได้อยู่กับเจน"
"ถ้ามีความสุข พี่ภพก็ออกมาอยู่กับเจนแบบนี้อีกนะคะ เจนไม่รบกวนเวลาพี่ภพมากหรอกค่ะ ขอแค่อาทิตย์ละวันก็พอ"
ปภพมองเจนอย่างชื่นชมในความเจียมตัว
คอนโดติณณ์ เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตแกะกระดุมดูสบาย คุยโทรศัพท์กับนลินอย่างมีความสุข
"ดึกแล้ว..คุณบัวนอนเถอะนะครับไว้เจอกันพรุ่งนี้...ฝันดีครับ"
ใน ห้องรับแขกบ้านนลิน นลินวางสายจากติณณ์ยิ้มมีความสุข เดินมาที่โซฟาเห็นกษิดิฐยังไม่หลับ
"บัวคุยกับคุณติณณ์ตั้งนานทำไมกบยังไม่หลับอีก"
"หิว...นอนไม่หลับ"
"บอกว่ากินผักกินหญ้าไปเต็มกระเพาะไม่หิวแล้วไง...นี่ถ้าบัวไม่บังคับให้นอนที่นี่ ป่านนี้กบคงแอบกินข้าวกินไก่ทอดไปแล้วใช่มั้ย"
"คนกำลังหิวจะพูดถึงข้าวถึงไก่ทอดให้หิวหนักกว่าเดิมทำไม"
"กินน้ำเยอะๆแล้วก็นอน เดี๋ยวเช้าจะให้กินข้าว"
"กินน้ำมันไม่หายหิวหรอก แต่ก็ตามใจนะ ถ้าบัวอยากให้นายแบบหน้าโทรมเพราะนอนน้อย ก็ปล่อยให้กบนอนหิวอย่างนี้ทั้งคืนก็ได้"
นลินมองกษิดิฐอย่างเซ็งๆ
นลินยื่นมีดกับแอปเปิ้ลให้กษิดิฐ
"ให้ปอกเองเดี๋ยวเกิดผีผลักมีดบาดมือจนไข้ขึ้น แล้วกบไปถ่ายแบบไม่ไหวช่วยไม่ได้นะ"
นลินมองกษิดิฐอย่างแค้นใจ ปอกแอปเปิ้ลให้ เธอยื่นแอปเปิ้ลที่ปอกเสร็จแล้วให้ กษิดิฐไม่รับแต่อ้าปากรอ นลินป้อนอย่างหงุดหงิด กษิดิฐยิ้มขำ
ดารินทร์นอนหลับอย่างมีความสุข ปภพเดินเข้ามามองดารินทร์แล้วถอนหายใจอย่างรู้สึกผิด
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9 (จบตอน)
เช้าตรู่ วันรุ่งขึ้น กษิดิฐยังคงนอนบนที่นอน นลินนั่งข้างๆปลุกอย่างอ่อนโยน
"กบ..ตื่นได้แล้ว กบ"
กษิดิฐงัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นฟ้ายังมืดก็หยิบมือถือมาดูเวลา
"ตี 5 ปลุกกบทำไม"
"จะพาไปทำหล่อ"
"ทำหล่อตอนตี 5 เนี่ยนะ"
"อือ"
"ถ้าเป็นนายแบบแล้วต้องอดข้าวตื่นเช้าอย่างนี้ กบไม่เป็นแล้ว บอกลูกค้าบัวไปเลยว่ากบป่วยเป็นโรคจิต ต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลบ้า บัวเลยต้องหาคนใหม่มาแทน กบจะนอน"
"ลุกเดี๋ยวนี้"
กษิดิฐนอนต่อไม่สนใจนลิน นลินโมโหลุกขึ้นลากขากษิดิฐไปบนพื้นบ้าน
"ลุกเดี๋ยวนี้ ลุก"
"เฮ้ย"
นลิน กษิดิฐใส่ชุดออกกำลังกาย เขา หาวไป พูดไป
"เวลาแค่ 2 อาทิตย์ออกกำลังยังไง ก็ไม่ทำให้กบมีซิกแพกจนหล่อล่ำทันตาขึ้นมาได้หรอก"
"บัวไม่ได้หวังถึงซิกแพกหวังแค่ให้กบหุ่นเฟิร์มขึ้นก็พอใจแล้ว"
"มาเฟิร์มหุ่นก็ต้องมีเทรนเนอร์ใช่ป่ะ กบขอเทรนเนอร์สาวๆ สวยๆ เซ็กส์ๆ นะ กบจะได้มีแรงจูงใจในการตื่นเช้า"
"สาวสวยเซ็กส์ๆ มีคนนึงชื่อแตงกวา เอาป่ะ"
"ไม่ต้องขอบใจ"
นลินยิ้มขำ แล้วชี้ไปทางหนึ่ง
"โน่น เทรนเนอร์ของกบ"
นลินชี้ไปที่ติณณ์ใส่ชุดออกกำลังกายถือกุหลาบขาวเดินยิ้มเข้ามา กษิดิฐมองนลินอย่างเจ็บปวด
"คุณติณณ์ชอบออกกำลังกายใช้เครื่องออกกำลังกายเป็นทุกเครื่อง บัวเลยขอให้เค้ามาช่วยสอนกบน่ะ"
"หวัดดีกบ"
"หวัดดี"
ติณณ์ยื่นดอกไม้ให้นลิน
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณบัว"
นลินรับดอกไม้อย่างมีความสุข
"ขอบคุณค่ะ"
ภายในฟิตเนส กษิดิฐยืนอยู่บนลู่วิ่ง ติณณ์ นลินถือดอกกุหลาบยืนอยู่ข้างๆ
"ลองเดินก่อนนะ"
ติณณ์กดเครื่องให้สายพานเลื่อนไปช้าๆ กษิดิฐเริ่มเดิน แต่ด้วยความที่ไม่เคยออกกำลังกายทำให้เดินไม่ทันสายพาน
"ช้ากว่านี้หน่อยได้มั้ยเดินไม่ทัน"
"นี่ช้าสุดแล้ว" ติณณ์บอก
"กบก็เดินให้เร็วขึ้นอีกหน่อยสิ" นลินว่า
กษิดิฐเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่เสียหลักเกือบล้มแต่จับเครื่องไว้ทัน
"เฮ้ย"
ติณณ์ นลินมองอย่างตกใจ ติณณ์รีบกดปิดเครื่อง
"เป็นอะไรรึเปล่า" นลินถาม
กษิดิฐลุกยืนตามปกติ
"ไม่เป็นสักนิ๊ด"
"โล่งอก...นี่ถ้ากบเป็นอะไรไปแล้วต้องหานายแบบใหม่ บัวโดนคุณณุกาไล่ออกแน่ที่ดูแลกบไม่ดี"
"โธ่ เห็นตกใจนึกว่าห่วงกบ ที่แท้ก็ห่วงงานตัวเอง"
"ห่วงทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ"
"เมื่อกี๊จังหวะการเดินของนายไม่สัมพันธ์กับความเร็วเครื่องนาย เลยทรงตัวไม่อยู่ เดี๋ยวเราทำให้ดูก่อนดีกว่านายจะได้เข้าใจมากขึ้น"
กษิดิฐพยักหน้า นลินมองติณณ์อย่างชื่นชม
ติณณ์เดินอยู่บนลู่วิ่ง กษิดิฐ นลินยืนดูอยู่
"ค่อยๆเดินก่อน..พอรู้สึกว่ากล้ามเนื้อเริ่มปรับตัวได้แล้วก็ค่อยๆ เพิ่มความเร็ว"
ติณณ์กดเครื่องเพิ่มความเร็วแล้ววิ่ง
"ทำไมติณณ์ทำแล้วมันดูง่ายจัง"
"ก็เพราะคุณติณณ์เก่งไง"
นลินมองอย่างชื่นชม กษิดิฐมองกุหลาบ และมองนลินอย่างเจ็บปวด นลินกระซิบกษิดิฐ
"คุณติณณ์เค้าเท่เนอะ"
"อือ"
กษิดิฐยอมแพ้ในความสมบูรณ์พร้อมทุกด้านของติณณ์
ภายในชุมชนแออัด จันทร์นั่งอ่านหนังสือทำนายฝัน
"ฝันเห็นเด็กเค้าให้ตีเป็น 3 เห็นเด็กแฝด ก็ต้อง 32...23"
จันทร์จดเลขลงในกระดาษอย่างตื่นเต้น เจนเดินใส่ชุดอยู่บ้านลงบันไดมา จันทร์ถามอย่างแปลกใจ
"อ้าว...นึกว่าไปทำงานแล้ว"
"ไม่ไปทำแล้ว เลิก"
"แกลาออกจากงานแล้วเหรอ"
"มีผัวรวย แล้วจะต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่ไปทำงานทำไม ให้ผัวเลี้ยงสบายกว่าเยอะ"
"พูดอย่างนี้แสดงว่า เมื่อคืนขอเงินคุณปภพได้อีกแล้วใช่มั้ย มาแบ่งกันบ้างสิ"
"ยังไม่ได้ขอเลย"
"นี่แกไปนอนให้เค้ากกฟรีๆเหรอ"
"ถือว่าเป็นการลงทุน ขอบ่อยเดี๋ยวพี่ภพรู้ว่าฉันเป็นเมียเค้าเพื่อเอาเงิน..นี่แม่ ฉันบอกพี่ภพว่า ขอเจอแค่อาทิตย์ละวันจะไม่ได้รบกวนเวลาของเค้ากับครอบครัว แต่วันนี้เค้าก็นัดฉันอีกท่าทางจะติดใจฉันมากเลยละ"
"แต่ถ้าพรุ่งนี้เค้านัดอีกแกไม่ต้องไปนะ เล่นตัวบ้าง อย่าทำให้คุณปภพคิดว่า แกเป็นของตายที่จะทำอะไรกับแกก็ได้"
"แม่สอนฉันแบบนี้ตั้งแต่อายุ12แล้ว...ฉันรู้น่ะ"
ภายในออฟฟิศ เวลาสาย กษิดิฐนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เอ็ดดี้กำลังนวดให้
"เออๆ...ตรงนั้นๆ"
"แก่กว่าผมไม่กี่ปี แต่ออกกำลังกายนิดๆ หน่อย ก็ทำท่าว่าสังขารจะไม่ไหวแล้ว นี่ถ้ามีเมียใหม่เฮียจะมีแรงปั๊มลูกเหรอ"
"เรื่องนั้นสบายมาก"
ปภพมองกษิกดิฐแล้วยิ้มขำ แตงกวาพาถวิลในวัย 50 เดินเข้ามา
"กบ...แตงกวาหาเลขาคนใหม่มาให้...นี่คุณถวิล"
เอ็ดดี้ กษิดิฐยกมือไหว้ถวิล
"หาเลขาอายุปูนนี้มาให้ เพราะกลัวว่าถ้าหาสาวกว่านี้มาแล้ว เฮียจะหลงรักเหรอครับ" เอ็ดดี้ถาม
แตงกวามองเอ็ดดี้อย่างไม่พอใจที่รู้ทัน
"คุณถวิลทำงานเลขามา 30 ปีแล้ว รับรองช่วยงานกบได้มากกว่านังเจน"
ปภพมองแตงกวาอย่างไม่พอใจที่พูดถึงเจนด้วยน้ำเสียงดูถูก
"ขอบใจนะที่ช่วยหามาให้ แต่นี่บริษัทกบ กบอยากรับพนักงานเอง"
"รับเอง เดี๋ยวก็ไปคว้าผู้หญิงที่อยากจับผู้ชายรวยแบบนังเจนมาทำงานด้วยอีก"
"เจนลาออกไปแล้ว แตงกวาอย่าว่าอะไรเจนอีกเลย"
"แตงกวาแค่พูดความจริง แล้วจะบอกให้รู้ไว้นะ ว่าที่นังเจนลาออกเพราะมันจับผู้ชายได้แล้ว...วันก่อนแตงกวาไปทานอาหารฝรั่งเศสกับคุณพ่อ แตงกวาเห็นมันไปกินข้าวกับผู้ชาย"
ปภพที่นั่งทำงานอยู่ตกใจ
"อาจจะเป็นเพื่อนเจนก็ได้"
"ควงแขนกันออกจากร้านไปแบบนั้น เกินเพื่อนแน่ค่ะ เสียดายที่ตามไปไม่ทัน เลยไม่ได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร"
ปภพถอนหายใจอย่างโล่งอก
"จะเป็นใครก็เรื่องของเจนอย่าไปยุ่งกับเค้าเลย...เอาเป็นว่ากบขอรับพนักงานเองนะ.... ขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลา" กษิดิฐบอกแตงกวาแล้วพูดกับถวิล
"ไม่เป็นไรครับ"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างไม่พอใจ
ในเวลาต่อเนื่องมา นลินนั่งอ่านสคริปต์งานกัญญาแล้ว แก้ไปแก้มาอย่างเคร่งเครียด ติณณ์เดินเข้ามาเห็นนลินอยู่คนเดียวก็ถามอย่างแปลกใจ
"คุณบัว เพื่อนๆไปไหนกันหมดละครับ"
"ออกกองทุกคนเลยค่ะ"
"ผมก็กำลังจะออกไปพบลูกค้าเหมือนกัน แต่จะมาขอให้คุณช่วยนัดคุณพ่อคุณแม่คุณให้ก่อน ผมจะให้พี่ณุกาไปสู่ขอคุณวันเสาร์นี้น่ะครับ"
นลินไม่รู้สึกตื่นเต้นกับการที่ติณณ์จะไปสู่ขอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงอย่างธรรมดามาก
"ช่วงนี้บัวต้องเตรียมถ่ายงานของคุณกัญญา บัวยุ่งมากเลยค่ะเอาไว้รอให้เสร็จงานคุณกัญญาก่อน แล้วค่อยให้คุณณุกาไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ดีกว่านะคะ"
ติณณ์แปลกใจที่นลินดูไม่ตื่นเต้นกับการที่จะไปสู่ขอ แต่รับปาก
"แล้วแต่คุณบัวครับ"
นลินยิ้มให้ติณณ์อย่างมีความสุขที่เขาตามใจ
เช้ามืด วันใหม่ นลิน กษิดิฐเดินออกมาหน้ารั้วบ้าน มีรถตู้จอดรอรับอยู่
"หลังจากวันนี้กบก็จะได้กลับไปนอนบ้าน กบจะได้กินอิ่ม ตื่นสาย กบจะได้ชีวิตกบคืนมาแล้ว"
แตงกาเดินมาหากษิดิฐอย่างโกรธจัด
"นี่กบมานอนบ้านบัวทุกคืนเลยเหรอ"
นลินเซ็ง
"ก็แค่เอามาดูแล ไม่ให้แอบกินข้าวเย็น แล้วก็พาไปออกกำลังกายตอนเช้า ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นหรอก"
"บัวจะแต่งงานกับติณณ์อยู่แล้ว เลิกหึงไม่มีเหตุผลซะทีเถอะ แตงกวา"
แตงกวาไม่พอใจ
"ถ้าไม่อยากให้แตงกวาหึง กบก็ต้องไปกับแตงกวา"
"กบต้องไปถ่ายโฆษณาให้ฉัน" นลินบอก
"ฉันก็ไม่ได้จะไม่ให้กบไปฉัน แค่จะพากบไปเอง วันนี้แตงกวาจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้กบ แตงกวาจะดูแลกบเองนะคะ"
"ตื่นเช้ามืดเพื่อมาดูแลผู้ชายเธอ นี่เป็นผู้หญิงที่มีความพยายามในเรื่องผู้ชายสูงจริงๆ อยากดูแลกบมากนักก็เอา ไปเลยนัดกอง 8 โมง พากบไปให้ตรงเวลาด้วยล่ะ"
นลินจะเดินไปขึ้นรถตู้
"ทิ้งกันอย่างนี้เลยเหรอบัว"
"วันนี้บัวต้องทำงาน ไม่อยากทะเลาะกับแตงกวาให้เสียฤกษ์"
นลินขึ้นรถตู้ไป กษิดิฐมองอย่างเสียดาย เซ็งแตงกวาอย่างสุดๆ
ปาลิโอเขาใหญ่เป็นสถาปัตยกรรมในยุคเรเนอซองส์ รถแตงกวาขับมาจอด กษิดิฐยังเอนเบาะนอนหลับสนิท แตงกวามองอย่างรักสุดหัวใจ หอมแก้มปลุกกษิดิฐอย่างอ่อนโยน
"กบตื่นได้แล้วค่ะ"
กษิดิฐตื่นอย่างงัวเงีย
"ถึงแล้วเหรอ"
"ค่ะ...อุตส่าห์ไปรับแต่หลับตลอดทาง ไม่ยอมคุยเป็นเพื่อนตอนแตงกวาขับรถเลยนะคะ
"กบง่วงมากน่ะ ลงไปกันเถอะกบหิวแล้ว"
กษิดิฐเปิดประตูลงจากรถไป แตงกวามองตามอย่างน้อยใจแล้วลงจากรถ
หน้าเซตถูกจัดเป็นย้อนยุค สารัชกำลังบอกทีมอาร์ตให้ขยับแจกันดอกไม้บนโต๊ะ
"ซ้ายหน่อย...โอเช"
นลินมองฉากที่สารัชจัดแล้วยิ้มชื่นชม
"เซตสวยเชียว งานเป็นอย่างเดียวจริงๆ ที่สารัชทำได้ดี"
"นี่คุณบัวชมหรือด่าผมกันแน่ครับ"
"ชม"
"คำพูดของคุณบัวทำให้ผมมีพลังในการทำงานขึ้นอีกเยอะเลยครับ"
กษิดิฐ แตงกวาเดินเข้ามา
"จีบบัวแต่เช้าเลย มันน่าบอกติณณ์ให้ไล่ออกจริงๆ" กษิดิฐแกล้งสารัช
"ยังไม่ได้จีบแค่คุย"
กษิดิฐจะเถียงสารัช นลินรีบพูด
"อย่าหาเรื่องกันให้บัวปวดหัว วันนี้บัวอยากทำงานอย่างมีความสุข"
"เห็นแก่ความสุขของบัว กบสงบปากสงบคำก็ได้ กบหิวอ่ะมีอะไรกินบ้าง"
"เพียบ อยู่ทางโน้นแน่ะ"
"พากบไปกินหน่อย"
"ให้ผู้จัดการส่วนตัวกบพาไปเถอะ บัวต้องทำงาน"
แตงกวามองค้อนอย่างไม่พอใจ นลินจ้องกลับอย่างไม่กลัวแล้วเดินออกไป กัญญากับคนขับรถที่ถือยาแก้ไอเดินเข้ามาด้วย
"สวัสดีค่ะคุณกัญญา"
"ไหว้พระเถอะ"
กัญญาพยักหน้าให้คนขับรถ คนขับรถยื่นกล่องให้นลิน
"ขวดยาแก้ไอรสใหม่ของบริษัทฉันที่จะเอามาเข้าฉาก"
สารัช กษิดิฐรีบวิ่งเข้ามาจะช่วยถือกล่อง
"ไปทานข้าวเถอะกบ ให้สารัชช่วยบัวก็ได้"
ทั้งแตงกวาและนลินต่างมองกันอย่างหมั่นไส้ แตงกวามองกล่องขวดยาอย่างมีแผน และลากกษิดิฐออกไป
ภายในออฟฟิศ มัญจาเดินร้องเพลงเข้ามาอย่างมีความสุข ดารินทร์ที่นั่งทำงานอยู่ยิ้มขำ
"อารมณ์ดีลูกค้าซื้องานแล้วสิ" ดารินทร์ถาม
"ยัง...ลูกค้าขอแก้ใหม่หมดเลย"
"แล้วไม่เครียดเหรอถึงเดินร้องเพลงหน้าระรื่นเข้ามา"
"เพราะเครียดนี่แหล่ะค่ะเลยร้องเพลงให้หายเครียด"
"ของอร่อยช่วยได้ เย็นนี้ไปกินข้าวกัน แต่เหมือนเดิมนะพี่ต้องไปรับน้องจุงที่โรงเรียนก่อน"
"พี่ภพนัดเพื่อนอีกแล้วเหรอคะ"
"อือ"
"สองอาทิตย์มานี่พี่รินกินข้าวเย็นกับมิ้นท์อาทิตย์ละ 3-4 วันเพราะพี่ภพไปกับเพื่อน มิ้นท์ว่า พี่ภพนัดเพื่อนบ่อยไปแล้วนะคะ"
"ดีแล้ว...ปภพอืดอาดยืดยาด อยู่ด้วยมากๆแล้วหงุดหงิด พี่อยู่กับน้องจุงแค่สองคน มีความสุขกว่ามีปภพเยอะ"
"ทำเป็นพูดดี เดี๋ยวถ้าเค้าหนีไปมีหญิงอื่นแล้วจะเสียใจ"
"นี่...พี่น่ะทั้งสวยทั้งอร่อย ปภพรักพี่จะตาย รับรองไม่มีทางนอกใจพี่แน่นอน"
เจน จันทร์นั่งกำลังจะกินข้าวกันอยู่ พอเจนตักข้าวเข้าปากก็เกิดอาการคลื่นไส้ รีบวางจานข้าววิ่งออกไป จันทร์ตกใจ
"นังเจน"
จันทร์รีบวิ่งตามเจนออกไป
เจนอาเจียนอย่างหนัก จันทร์วิ่งมาลูบหลังอย่างตกใจ
"ไม่สบายเหรอ"
"เปล่า...เหม็นกับข้าว"
"เหม็นกับข้าว...เมื่อกี๊ฉันกิน กลิ่นรสชาติก็ปกติไม่เห็นจะเหม็นเลย"
"แต่ฉันเหม็นมาก เหม็นจนทนไม่ไหวต้องลุกมาอ้วกเนี่ย"
"ฉันก็ซื้อร้านเดิมที่แกกินมาตั้งแต่เด็กๆ หรือแกได้ผัวรวยเลยกำลังจะกลายร่างเป็นผู้ดีกินกับข้าวบ้านๆ ไม่ได้ซะแล้ววะ ฮะๆๆหรือไม่ก็..."
จันทร์ เจนต่างชะงักแล้วมองกันอย่างตกใจ
"นังเจน"
กษิดิฐเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา นลิน แตงกวา ช่างหน้า ช่างผม มองยิ้มชื่นชมในความหล่อ
"ใส่ชุดนี้แล้วกบหล่อมากเลย" แตงกวาบอก
"กบใส่ชุดไหนก็หล่อ"
"อย่ามัวแต่หลงตัวเอง ท่องบทได้รึยัง" นลินถาม
"จำขึ้นใจแล้ว"
"ดีมาก...วันนี้คุณณุกามาด้วย เพราะจะมาดูแลคุณกัญญาด้วยตัวเอง ถ้ากบทำให้บัวขายหน้าจนโดนคุณณุกาดุ บัวจะไม่ให้อภัยกบเลย"
"ขอร้องให้กบมาช่วยเป็นแบบแล้วยังจะพูดจาไม่ดีกับกบ...เป็นแตงกวาคงไม่ช่วยหรอกเพื่อนอย่างนี้น่ะ"
"เธอคงไม่มีโอกาสได้ช่วยฉันหรอก เพราะฉันไม่นับคนใจร้ายอย่างเธอเป็นเพื่อน"
แตงกวามองนลินอย่างไม่พอใจ
"เซตพร้อมแล้ว..กบพร้อมมั้ย" นลินถาม
"พร้อมครับผม"
แตงกวามองนลินแล้วยิ้มร้าย
อณุกา ปราณ กัญญานั่งอยู่มุมหนึ่ง ตากล้อง ผู้กำกับ สารัช นลิน แตงกวา ทีมงานอื่นๆ ยืนประจำตำแหน่งตัวเอง
"ทีมงานคุณเซตฉากสวยมาก ฉันชอบ" กัญญาบอก
"ถ้าชอบ..โฆษณาสินค้าใหม่ในเครือบริษัทคุณก็อย่าลืมนึกถึงภัทรนะคะ"
"ขอดูงานนี้ก่อน...ถ้าไม่มีปัญหา ฉันจะผูกขาดสินค้าฉันทุกตัวให้บริษัทคุณเลย"
"ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ" ปราณบอก
เสียงทีมงานบอก
"เซตพร้อม นักแสดงพร้อม"
อณุกา ปราณ กัญญาหันไปดูหน้าเซต กษิดิฐนั่งกระดิกเท้าฟังเพลงอยู่ หญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านมา
กษิดิฐมองอย่างตะลึงรีบลุกขึ้นถาม
"จะไปไหนจ๊ะน้องสาว"
กษิดิฐจะเดินเข้าไปหาหญิงสาว แต่คันคอไอขึ้นซะก่อน เขาหันไปหยิบขวดยาแก้ไอมาจะเทใส่แก้วยา กัญญามองอย่างโกรธจัด แผดเสียงดังลั่น
"หยุดถ่ายเดี๋ยวนี้ หยุด"
ทุกคนมองกัญญาอย่างตกใจ โดยเฉพาะกษิดิฐ แตงกวายิ้มสะใจ กัญญาเดินเข้ามาหน้าเซต อณุกา ปราณ รีบเดินตามมา
"มีอะไรเหรอคะ" นลินถาม
"ขวดยาแก้ไอนี่เป็นของเก่าที่วางขายไปแล้ว แต่ที่จะถ่ายวันนี้เป็นยาตัวใหม่ รสใหม่ ขวดแบบใหม่... ยาที่ฉันเอามาให้เธอเมื่อเช้าอยู่ที่ไหน"
นลินเปิดกล่อง กัญญาหยิบขวดยาที่อยู่ในกล่องขึ้นมาดูอย่างโมโห
"นี่แบบเก่า นี่ก็แบบเก่า แบบเก่าทุกขวดเลย"
"ตอนที่บัวหยิบขวดยามาเข้าฉาก ก็เห็นว่ามีแต่แบบนี้ทั้งกล่องเลยนะคะ"
"เมื่อคืนฉันหยิบยาแบบใหม่ใส่กล่องนี้ด้วยมือฉันเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะมีแต่แบบเก่า"
"ถ้าคุณกัญญายืนยันขนาดนี้ แล้วขวดยาในกล่องกลายเป็นแบบเก่าไปได้ยังไง" อณุกาถาม
ปราณอวดฉลาด
"เรื่องนั้นไว้เราค่อยหาคำตอบกันทีหลังดีมั้ยครับ ตอนนี้ออกไปซื้อขวดยาแบบใหม่ที่ร้านขายยาก่อน จะได้ทำงานกันต่อได้"
"ทีมงานทุกคนรู้หมดแล้วไม่ใช่เหรอว่า ยาแบบใหม่ยังไม่มีวางขายวันนี้ ถึงต้องเอามาเข้าฉากเอง...ทำไมคุณไม่รู้"
ปราณหน้าเจื่อน อณุกามองปราณอย่างตำหนิ
"เอ้อ...ผม"
"ปราณทำงานเยอะมากคงลืมน่ะค่ะ ร้านขายยาไม่มียาแบบใหม่ขาย เธอจะแก้ปัญหานี้ยังไงนลิน"
นลินคิดๆแล้วบอก
"บัวพอจะรู้แล้วค่ะว่า ขวดยาเข้าฉากอยู่ที่ไหน คุณกัญญานั่งรอสักครู่นะ แป๊บเดียวเดี๋ยวได้ขวดยาแบบใหม่มาเข้าฉากค่ะ"
นลินเดินออกไปอย่างโมโห ทุกคนมองตานลินอย่างงงๆ
อ่านต่อตอนต่อไป 17.00 น.
