มายาสีมุก ตอนที่ 16

มายาสีมุก ตอนที่ 16

ชลลดาเดินหงุดหงิดไปมาในบ้าน มณีนอนหลับอยู่ข้างๆ ภัททิมา ชลลดาชะเง้อมองทางหน้าต่าง เห็นรถส้มตำของไข่มุกอยู่ไกลๆ

“นังแก่ เอ๊ย คุณพี่มณี ลูกไก่ ตื่นเร็ว นังไข่มุกอยู่หน้าบ้าน”
“มุกไหน ชั้นจะนอน”
“โถ่ นังมุกไงคะ มาดูเร็ว”
มณีกับภัททิมาพูดพร้อมกัน
“ไข่มุก”
ทั้งสองคนสะดุ้ง ผวาไปเกาะกระจก
“จริงด้วย เอาไงดี ต้องหาทางบอกให้ได้ ว่าเราอยู่ที่นี่ จะได้ช่วยเราออกไป”
“แล้วจะทำยังไงล่ะคะ”
ทั้งสามคนมองหน้ากัน มณียิ้มมุมปากอย่างมีแผน
ที่หน้าห้อง ลูกน้องวัฒนาสองคนนั่งเฝ้าอยู่ใกล้ๆ
“พ่อหนุ่มๆ เข้ามานี่หน่อยเร้ววว เข้ามาข้างใน”
มณีเรียก ลูกน้องวัฒนาทำหน้างง
“อะไรอีกวะ ยายแก่”
“เข้ามาหน่อย เร็วๆ”
ทั้งสองคนเปิดเข้ามาในห้อง มณี ชลลดา ภัททิมาทำท่าบิดตัวปวดเมื่อย สีหน้าไม่สดชื่น
“มีอะไร ปวดฉี่เหรอ หรือหิว พึ่งกินลาบข้าวเหนียวไปหยกๆ จะขออะไรอีกโว้ย กินลมไปก่อนไป”
“เปล่า ชั้นแค่อยากออกไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกสักนี้ดด อยู่ในห้องอึดอัดจะตายอยู่แล้ว”
“ไม่ได้ ให้อาบน้ำก็บุญเท่าไหร่แล้ว เรื่องมากจริงๆ ไอ้พวกคนรวย”
ภัททิมาทำท่าอ้อน
“ขอแค่เดินเล่นสวนหน้าบ้านก็ได้นะพี่ขา ลูกไก่อยากไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง หนูไม่หนีไปไหนหรอกพี่”
ลูกน้องวัฒนามองหน้ากันชักลังเล
“ล่ามโซ่ซะขนาดนี้จะหนีไปไหนได้ นะ เปลี่ยนเอาโซ่ใส่มือแล้วพาไปเดินเล่นนิดเดียว ครึ่งชั่วโมงก็ยังดี นายพวกแกกลับมาไม่ทันหรอก น๊า”
ลูกน้องวัฒนามองหน้าทั้งสามคนอย่างคิดหนัก แล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

ไข่มุกเข็นรถมาตามริมทาง มีแนวกอไม้บังบ้านเช่านุชนารถ ชลลดา ภัททิมา มณีถูกมัดไพล่หลังเดินเล่นกันอยู่ที่สนาม โดยมีลูกน้องวัฒนาคุมอยู่สองคน ภัททิมา ชลลดา มณีสบตากันอย่างมีแผน ภัททิมากับชลลดาแกล้งงอตัวล้มลงไปนอนกับพื้นหญ้า ร้องโอดโอย
“โอ๊ย ตัวอะไรกัดขา โอ๊ยยย เจ็บบบ”
“ลูกไก่ก็โดนค่ะ ตรงข้อเท้า โอ๊ยยย พี่ๆ มาดูให้หน่อยสิ”
ลูกน้องทั้งสองคนเดินมา
“ไหน ไม่เห็นมีอะไรเลย”
ภัททิมายื่นปากบุ้ยไปที่เท้า
“พี่ดูให้หน่อยสิ ไม่รู้งูหรือตะขาบ เจ้บเจ็บ แสบด้วย คันไปทั้งตัวแล้ว”
ลูกน้องวัฒนาพลิกเท้าดูซ้ายขวา ชลลดาสบตามณี มณีพยักหน้าชะเง้อเห็นไข่มุกอยู่ไกลๆ มณีทำเป็นซอยเท้าเต้นออกกำลังกาย สะบัดขาไปมา ชลลดาเห็นลูกน้องวัฒนาอีกคนมองมณีตาเขม็งก็แกล้งร้องมั่ง“โอ๊ยๆๆๆ ดูให้หน่อย ตัวอะไรไต่เข้าในเสื้อไม่รู้”
มณีมองเล็ง แล้วเตะรองเท้าไปที่ไข่มุก รองเท้าลอยแล้วตกลงมา ไข่มุกเข็นรถไปข้างหน้า รองเท้าเฉียดแต่ไม่โดนตัวร่วงลงพื้น มณีทำหน้าเจ็บใจ

“หนอย อีกข้างก็ได้วะ”

มณีแกล้งเตะเท้าอีกครั้ง รองเท้าลอยละลิ่วแล้วร่วงลงใกล้หน้าไข่มุก ไข่มุกก้มลงนั่งยองๆ หาของในรถเข็น รองเท้าวืดหล่นไปด้านหลัง ไข่มุกเข็นต่ออย่างไม่สนใจ มณีมองอย่างขัดใจมาก ทำท่าจะเตะแล้วเอะใจว่าไม่มีรองเท้าแล้ว
มณีหันซ้ายขวาอย่างหงุดหงิด เหลือบมองชลลดาที่แกล้งสะบัดเท้า โยนรองเท้ามาให้
“ทำอะไร”
“เปล๊า เมื่อยเท้าไง อุ๊ยๆๆๆ มันไต่มาที่คอแล้ว เอาออกให้หน่อย”
“โอกาสสุดท้าย ขอให้ได้ขอให้โดนด้วยเถอะ”
มณีเขยิบตัวไปหารองเท้าชลลดาแล้วเตะออกไป รองเท้าลอยไปโดนไหล่ไข่มุก ไข่มุกสะดุ้ง หยิบขึ้นมาดูอย่างแปลกใจแล้วมองไปทางบ้านเช่านุชนารถแต่ต้นไม้บังไว้ ไข่มุกถือรองเท้าเดินมา ลูกน้องวัฒนาดึงชลลดากับภัททิมาให้ลุก แล้วผลักเข้าบ้าน
“ไปๆๆๆ เข้าบ้านเลย เดินพอแล้ว ยัยป้านี่ก็เต้นอะไรพิกล ไปๆ ให้ไว เดี๋ยวนายกลับมาข้าจะซวย”
ไข่มุกถือรองเท้าโผล่มาหน้าบ้าน เห็นหลังชลลดากับมณีที่ดิ้นๆ ไม่ยอมเข้าบ้านแว้บๆ ก่อนที่ลูกน้องวัฒนาสองคนจะดันเข้าไปแล้วปิดประตู ไข่มุกมองอย่างอึ้งและตกใจมาก นึกแปลกใจนิดๆ
“ทำไมมาอยู่นี่ได้ล่ะ”
ไข่มุกเดินถือรองเท้าเข้าไปกดกริ่ง ลูกน้องวัฒนาคนหนึ่งเปิดออกมาหน้าตาหงุดหงิดนิดๆ ข้างหลังเป็นลูกน้องวัฒนาอีกคนยืนคุมเชิง
“ใครวะ อ้าว น้องแม่ค้าคนสวย มีอะไรจ๊ะ”
ไข่มุกทำท่ายื่นรองเท้าให้
“เมื่อกี้มันลอยไปน่ะพี่” ลูกน้องวัฒนาหน้าเสียรีบชักรองเท้ามณีเข้ามา ไข่มุกยื้อไว้พยายามมองเข้าไปข้างใน
“รองเท้าของใครเหรอพี่ ใช่ของคุณมณีรึเปล่า เขามาทำอะไรแถวนี้อ่ะ มาเที่ยวกันเหรอ หนูนามาด้วยป่ะคะ”
ลูกน้องวัฒนาทั้งสองคนหน้าเสีย สบตากัน
“มณีไหน ไม่เห็นรู้จัก มีแค่พี่สองคนนี่แหละ”
“ก็เห็นแว้บๆ เข้าบ้านไปเมื่อกี้ไง อยู่ข้างในรึเปล่า ชั้นตาไม่ฝาดนะ”
“ยุ่งจริงเว้ย บอกว่าไม่มีก็ไม่มีไง กลับไปได้แล้ว”
ลูกน้องวัฒนาทั้งสองคนทำท่าหลุกหลิกๆ ไข่มุกชักเอะใจสีหน้าไม่ค่อยดี ค่อยๆ เดินถอยออกมากะจะชิ่ง
ลูกน้องวัฒนามองไข่มุกแล้วหันมาสบตากัน พยักหน้า วิ่งพุ่งเข้ามาหาไข่มุก ไข่มุกตั้งท่าพร้อมสู้
ลูกน้องวัฒนาต่อย ไข่มุกก้มหลบแล้วเตะตัดขาจนล้ม ลูกน้องวัฒนาอีกคนพุ่งเข้าหาไข่มุกออกหมัดต่อยท้องแล้วถอยหลังหลบฉากไปอีกด้านแต่ลูกน้องวัฒนาคนที่ล้มลงลุกมาใช้แขนรัดคอไข่มุกไว้
“เก่งนักนะเอ็ง ไหนขอดูหน้าหน่อยสิวะ”
ลูกน้องวัฒนากระชากหน้ากากปิดปากออก ไข่มุกได้ทีกัดแขน ลูกน้องวัฒนาร้องลั่น ไข่มุกจะหนีแต่ลูกน้องวัฒนาอีกคนจับตัวไว้ ลูกน้องวัฒนาจะต่อยท้องไข่มุกแต่ไข่มุกกุมท้องงอตัวไว้ได้ทัน
นักเลงวัฒนาตามมาจับยึดแขนไข่มุกไว้ได้คนละข้าง ไข่มุกดิ้นรนอย่างไม่ยอม“ปล่อย ปล่อยสิ จะทำอะไร ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ใครอยู่แถวนี้...”
ลูกน้องวัฒนาเอามือปิดปากไข่มุก
“วอนตายถึงที่ ปล่อยก็โง่สิโว๊ย”
ไข่มุกร้องให้ช่วยเสียงอู้อี้ พยายามดิ้นแต่ถูกลากเข้าไปในบ้าน

ลูกน้องวัฒนาผลักไข่มุกลงไปกองกับพวกมณี แล้วยืนมองอย่างสะใจ ไข่มุกมองมณี ชลลดา ภัททิมาที่ถูกมัดไว้อย่างอึ้งๆ
“พวกคุณ โดนจับตัวมาเหรอคะ”
ภัททิมามองไข่มุกอย่างหมั่นไส้
“แล้วคิดว่าอะไรล่ะยะ โดนมัดซะขนาดนี้ ฮึ่ม แกนะแก ทีงี้ไม่รู้จักฉลาด จะบ้าตาย”
“นึกว่าจะมาช่วย ดั๊นนนโดนจับซะเอง”
“มาแย่งอากาศชั้นหายใจอีก มันน่านัก ไม่ช่วยแล้วยังเสร่อให้ถูกจับ เซ็งจริงๆ”
นุชนารถเดินเข้ามาสวนกับลูกน้องวัฒนาที่เดินออกไป นุชนารถมองไข่มุกแล้วยิ้มเยาะอย่างสะใจ
“หึ รนหาที่ตายจังนะแก โดนเขี่ยทิ้งแล้วยังอุตส่าห์อยากเป็นคนดีมากช่วยแม่ผัว หึ นังพวกนี้มันเห็นหัวแกบ้างมั้ย นังโง่เอ๊ย”
ไข่มุกมองนุชนารถอย่างช็อคปนอึ้งๆ
“คุณลักพาตัวพวกคุณมณีมาทำไม”
“ไม่ใช่เรื่องของแก ไม่ต้องสะเออะถาม สอดรู้สอดเห็นดีนัก อยู่ด้วยกันนี่แหละดี จะได้เก็บศพทีเดียว”
ไข่มุกมองหน้านุชนารถ
“เฮ่ย จะจับชั้นทำไม ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วย”
ไข่มุกทำเนียนจะเดินออกไป นุชนารถเข้าไปจิกผมไข่มุกให้หงายหน้าขึ้นสบตา แววตาแค้นและอิจฉา ไข่มุกหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ
“เพราะรินทร์รักแกไง หึ ฆ่าแกด้วยก็ดี เขาจะได้รู้ว่าความเสียใจเป็นยังไง จะได้รู้ว่าชั้นเป็นบ้าแค่ไหน ตอนที่โดนเขาทิ้ง”
“นี่ยังไม่บ้าอีกเหรอยะ” ภัททิมากระซิบ
“ปล่อยชั้น”
ไข่มุกจับมือนุชนารถบิดมือเหวี่ยงนุชนารถล้มลง นุชนารถล้มลงแต่คว้าไม้หยิบจะฟาดไข่มุก ไข่มุกกระโดดหลบอย่างคล่องแคล่ว พวกมณีเชียร์ไข่มุกอย่างออกรส
“เออ เอามันเลยไข่มุก”
“เตะมันเลย ต่อยด้วย สู้ให้ได้นะ”
นุชนารถจะฟาดที่ท้องไข่มุก ไข่มุกรีบงอตัวเอาแขนปกป้องท้อง เลยโดนฟาดที่แขนล้มลง นุชนารถตามจะไปซ้ำที่หัว แต่ไข่มุกดึงข้อเท้านุชนารถล้มลง ไข่มุกขึ้นคร่อมอย่างเป็นต่อ กำลังจะชกนุชนารถ
“ว้าย ข้างหลัง”
ภัททิมาร้องบอก ไข่มุกจะหันไปดู ลูกน้องวัฒนาสองคนวิ่งเข้ามาจับไข่มุกหิ้วปีกตัวลอยไปล็อคไว้
“แสบมากนะน้อง เอ็งโดนแน่”
นุชนารถตะเกียกตะกายขึ้นมาเช็ดเลือดมุมปาด เดินเข้าหาไข่มุกอย่างแค้นมาก
“จับมันไว้แน่นๆ”
ลูกน้องล็อคตัวไข่มุกแน่นขึ้น ไข่มุกสีหน้าตื่นตระหนก นุชนารถมองไข่มุกอย่างอาฆาตยกมือเงื้อจะฟาดลงเต็มแรง ไข่มุกหลับตาปี๋ วัฒนาเดินมาจากข้างหลังจับมือนุชนารถที่ฟาดลงจะถึงหน้าไข่มุกไว้
“ปล่อย ชั้นบอกให้ปล่อยไง”
“ใจเย็น นุชนารถ”
“ขอตบสักที ไม่ได้รึไง”
“รอให้ได้เงินก่อน แล้วคุณจะทำอะไร ผมจะไม่ห้ามเลย”
ไข่มุกและมณีฟังอย่างใจหายวาบ นุชนารถแสยะยิ้มมองมาทางไข่มุกอย่างฝากไว้ก่อน

ซองจดหมายถูกเปิดออก คีรินทร์หน้าซีดและเป็นกังวล คีรินทร์คลี่ดูรูป เป็นรูปพวกมณีถูกมัด เขมทัตดูอีกกองแล้วชะงัก
“รินทร์ ดูนี่”
เขมทัตยื่นให้คีรินทร์ดูเป็นรูปไข่มุกถูกมัดรวมอยู่ด้วย
“นี่มันไข่มุกนี่ ทำไมถึงไปอยู่ที่นั่นได้”
“ถูกจับไปด้วยได้ยังไง”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คีรินทร์ชะงัก เห็นเป็นวัฒนาก็รีบกดรับ
“ได้ของที่ชั้นส่งไปให้แล้วใช่มั้ย เตรียมเงินค่าไถ่ไว้พร้อมรึยัง ไอ้เพื่อนรัก”
“นายจับไข่มุกไปทำไม”
“ใครใช้ให้นังนี่มันแส่หาเรื่อง อยากมาช่วยอดีตแม่ผัว ชั้นเลยจัดให้อยู่ด้วยกันซะเลย อ้อ แล้วจะนัดวันรับเงินอีกที คอยรับโทรศัพท์ดีๆ ล่ะ”
“ปล่อยไข่มุกก่อน ไอ้วัฒ ไอ้วัฒ...โธ่เอ๊ย” คีรินทร์กำมือทุบโต๊ะอย่างเจ็บใจ “ทำยังไงดีครับพ่อ”
เขมทัตถอนใจเฮือก
“เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว”

มายาสีมุก ตอนที่ 16 (ต่อ)

ที่ห้องพักจินจู จินจูนั่งลงอย่างหมดแรง น้ำตาไหลพราก ในมือถือรูปมือสั่น คธาโอบไหล่ปลอบสีหน้ากังวล

“ไข่มุก ไข่มุก โธ่”
“พวกมันส่งรูปมาตอนไหน” แทยอนถามคีรินทร์
“ผมได้มาวันนี้ครับ”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไข่มุกไปอยู่กับแม่คุณได้ยังไง”
“ไอ้วัฒบอกว่าไข่มุกจะไปช่วยแม่ผม แต่โชคร้ายโดนจับซะเอง”
“โชคร้ายก็เพราะคุณนั่นแหละ ไข่มุกไม่น่ารู้จักคุณเลย” คีรินทร์อึ้ง
“คุณจะว่ายังไงก็เอาเถอะแต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไงผมก็ไม่ทิ้งเขาแน่”
จินจูมองคีรินทร์ แววตาโกรธ
“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ไม่ใช่แค่เพราะเป็นไข่มุก แต่ที่ชั้นห่วงเพราะเขาเป็นลูกชั้น”
จินจูระเบิดอารมณ์แล้วร้องไห้ คธากอดเอาไว้แน่น เขมทัตพูดเรียบๆ
“ผมทราบว่าคุณเป็นห่วง...ลูก... เหมือนผมที่ห่วงภรรยา แต่ยังไงก็ใจเย็นๆ ก่อน เรื่องมาถึงป่านนี้แล้ว อย่าโทษใครเลยครับ”
จินจูเม้มปากแน่นจ้องเขมทัตแล้วพยักหน้าเบาๆ หันไปมองทางคีรินทร์
“คุณต้องช่วยไข่มุกให้ได้ เข้าใจมั้ยคีรินทร์”
“ถึงผมจะเลิกกับเขาไปแล้ว แต่ผมก็ยัง...เป็นห่วง ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่าง ให้ไข่มุกกลับมาให้ได้”
จินจูปาดน้ำตา เชิดหน้ามองคีรินทร์
“ดี ขอให้เขากลับมาแบบปลอดภัยได้เหมือนที่พูดเถอะ ไม่งั้นคุณเองแหละ ที่จะต้องเป็นคนที่เสียใจที่สุด”
คีรินทร์มองจินจูอย่างอึ้งๆ ปนงงๆ จินจูเมินคีรินทร์ไม่พูดอะไรต่อ

คืนนั้นไข่มุกนั่งกอดเข่ามองไปรอบๆ อย่าเศร้าๆ มณีนั่งบิดตัวเอามือทุบขาตัวเอง ชลลดากับภัททิมานั่งหมดอาลัยตายอยากถอนใจเฮือก
“ลูกไก่ บีบขาให้หน่อย โอย ปวดไปหมด ตะคริวรึเปล่าก็ไม่รู้”
ภัททิมาถอนหายใจพูดกระชากๆ
“ลูกไก่เป็นคนท้องนะคะ เอาตัวเองยังไม่รอดเลย ปวดเอวปวดหลัง นวดไม่ไหวหรอก”
มณีหน้าเสียอย่างปวดมาก มองไปทางชลลดา ชลลดารีบจับไหล่ตัวเองบีบ
“โอยย ปวดหลัง จะต้องนั่งไปอีกนานมั้ยเนี่ย ห้องยังกับรูหนู คอก็ปวด เอวก็เจ็บ โอยย”
มณีมองแล้วถอนใจ กัดฟันนวดตัวเอง ทุบขาไปบ่นไป
“ทำไมมันเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวแปลกๆ โอยย”
ไข่มุกมองอย่างสงสาร
“ยืดขามาทางหนูสิคะ”
มณีมองงงๆ ไข่มุกจับขามณียืดออกมาแล้วบีบนวดอย่างตั้งใจ มณีมองอึ้งๆ จะหดขากลับแต่ไข่มุกจับไว้แล้วออกแรงนวดให้ต่อ มณีมองพิจารณา
“ชั้นทั้งด่าทั้งว่าเธอสารพัด ทำไมยังจะช่วยนวดให้อีก”
“ก็ท่าทางคุณไม่ค่อยสบาย ตัวก็อุ่นๆ ด้วย”

“นั่นสิ ไม่รู้เป็นอะไร ปวดไปทั้งตัวเหมือนมีไข้”

มณีมองไข่มุกที่นั่งนวดให้ ไข่มุกนวดไปพลางหน้าซีดไปด้วย ท่าทางเพลียแต่ก็ยังนวดต่อให้ ชลลดามองอย่างหมั่นไส้ อดปากไม่ไหว
“ไม่ต้องมาเอาใจแม่ผัวคนอื่นหรอกย่ะ แหม แค่นวดนิดหน่อยทำหน้าเขียวหน้าเหลือง สำออย ขี้เกียจนวดก็บอกมาเหอะ” ไข่มุกหยุดมือแล้วมองหน้าทำท่าผะอืดผะอม ชลลดาเบ้หน้า “อย่าอ้วกแถวนี้เชียวนะยะ แค่นี้ก็เหม็นห้องเน่าจะแย่อยู่แล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรทำก็อยู่เฉยๆ พูดมากชั้นหนวกหู”
มณีมองหน้าชลลดา ชลลดาอ้าปากค้าง ทำเหมือนอยากด่าเต็มแก่แต่ก็ทำได้แค่ขมุบขมิบด่าปากเปล่าแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางภัททิมา มณีจับมือไข่มุกออก ไข่มุกรีบนวดต่อ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนวดได้”
มณีมองอย่างอ่อนโยนแต่ไว้ฟอร์ม
“ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบใจมาก เฮ้อ ทำไมชั้นไม่เคยเฉลียวใจนะว่าหน้าตาท่าทางอย่างเธอน่ะเหรอจะเป็นลูกขอทาน
นี่ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ ว่าเป็นลูกปาร์คจินจูก็ดีสิ”
มณีบอกเสียงเบา ไข่มุกอึ้งกระซิบตอบ
“คุณรู้”
มณีพยักหน้า
“ใช่ แล้วก็รู้ด้วยว่าลูกชายชั้นยังรักเธออยู่”
ไข่มุกน้ำตาคลอแต่ฝืนไว้ไม่ให้ไหล
“ไม่หรอกค่ะ คนที่เขารักคือคุณลูกไก่”
มณีกลอกตาอย่างเซ็งจัด มองไปทางภัททิมาที่ทำตาฝันหวานแล้วถอนใจอีกครั้ง
“ย่ะ รักตายล่ะ ไข่มุกนะไข่มุก ทำไมซื่อขนาดนี้ ไม่รู้รึไงว่าที่แต่งคราวนี้ เพราะความรับผิดชอบต่างหากล่ะ”
ไข่มุกมองหน้ามณีอย่างสงสัย มณีลอบมองภัททิมาทางหางตา ทำท่าอยากอธิบายเต็มแก่

คีรินทร์นั่งอยู่ในห้องทำงานคนเดียว ในมือมีรูปไข่มุก คีรินทร์มองอย่างอาลัยรักและเป็นห่วงไข่มุกมาก เสียงเคาะประตูดังขึ้น คีรินทร์หลุดจากภวังค์ คธาเดินเข้ามาที่โต๊ะ
“ผมเห็นไฟเปิดอยู่ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”
“กลับไปก็นอนไม่หลับครับ ห่วงแม่ ห่วงไข่มุกด้วย”
คธาพยักหน้าเข้าใจ
“คุณกับคุณเขมทัตดูไม่แปลกใจเลยนะครับ ที่รู้ว่าไข่มุกเป็นลูกผมกับจินจู”
“พอดี ผมทราบมาก่อนหน้านี้แล้ว เขาเคยคุยกับผมตอนรู้เรื่องพวกคุณใหม่ๆ”
คธานั่งลงตรงข้าม สีหน้าเศร้า
“เขาคงนึกเกลียดเราสองคนมาก”
“น้อยใจมากกว่าครับ ผมเองก็ไม่ดี แทนที่จะเป็นที่พึ่ง กลับทำให้ผิดหวังก็หวังว่านายพิพัฒน์จะดูแลเขาได้ดี อย่าทำให้เสียใจเหมือนที่ผมทำ”
คธาขมวดคิ้ว สีหน้างงๆ
“คุณพิพัฒน์เกี่ยวอะไรด้วยครับ”
“คุณคธายังไม่รู้เหรอครับ อืม กลับมาเขาคงบอกคุณเองเรื่องของเขากับนายนั่นน่ะ”
คธาส่ายหัว นึกรู้ว่าคีรินทร์เข้าใจผิดแน่
“บางอย่างที่รู้มา อาจจะไม่ใช่ความจริงอย่างที่คุณคิด คุณต่างหากที่ยังไม่รู้เองว่า...”
คธาชะงักมองคีรินทร์อย่างลังเลว่าจะพูดว่าไข่มุกท้องหรือไม่พูดดี คีรินทร์มองคธาอย่างสงสัย
“ว่าอะไรครับ”
“เอาเถอะ ต่อไปคุณก็จะรู้เอง แล้วก็จะได้รู้ทุกๆ เรื่องด้วย”

คธาลุกขึ้น เดินออกไป คีรินทร์มองอย่างสงสัย

ที่บ้านเช่านุชนารถ มณีเหลือบมองภัททิมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ที่ให้แต่ง เพราะเห็นแก่เด็กที่กำลังจะเกิดมา เขาไม่ผิดอะไร ไม่ควรต้องรับรู้การกระทำของผู้ใหญ่” ไข่มุกเผลอจับท้อง แล้วพยักหน้า น้ำตาคลอ แววตาขมขื่น “รินทร์เป็นลูกชั้น ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกเป็นคนไร้ความรับผิดชอบ ถ้าเธอมีลูกเมื่อไหร่ ก็คงเข้าใจ”
“หนูเข้าใจค่ะ”
ไข่มุกพูดเสียงสั่น มณีมองอย่างสงสารปนเห็นใจ ไข่มุกทำท่าจะอาเจียน มณีรีบประคองไว้
“เป็นอะไร ไข่มุก ไข่มุก”
นุชนารถเดินเข้ามาในห้อง
“โถ เหม็นหน้ายายแก่นี่ จนจะอ้วกเลยเหรอ น่าสงสารจริงๆ” มณีมองไข่มุกอย่างชักเอะใจ ชลลดากับภัททิมามองหน้ากันแล้วมองไข่มุกที่กุมท้องเอาไว้อย่างสงสัย “แกเจอแป๊บเดียวยังขนาดนี้ แล้วคิดดูสิ ว่าชั้นต้องทนให้มันจิกหัว
ใช้มานานแค่ไหน ต้องทนปรนนิบัติเท่าไหร่ ทั้งแม่ ทั้งลูก ชั้นทั้งรักทั้งทุ่มเทเพื่อมันทุกอย่าง แต่พอเจอ จะแต่งงานกับลูกไก่ กลับเฉดหัวชั้นทิ้ง นี่ไงล่ะ ธาตุแท้ผัวคนดีของแกสองคน”
“เธอทำตัวเองต่างหาก ใครกันที่ฉีดยาลักพาตัวรินทร์ไปขัง เขาไม่แจ้งความจับก็ดีเท่าไหร่แล้ว ยังมีหน้ามาว่าลูกชั้นอีก”
นุชนารถตวัดตาขวับมองมณี
“หุบปาก อย่าทำให้โมโหนะ ไม่งั้นได้ลงโลงแน่”
มณีหุบปากด้วยความกลัว กระถดหนีไปทางภัททิมากับชลลดา ภัททิมากับชลลดาดันหลังมณีไว้ไม่ให้เข้าใกล้
“อย่าเถิบมา เดี๋ยวชั้นโดนลูกหลง ไปไกลๆ ไป๊ ไปตายใกล้ๆ นังไข่มุกนู่น”
มณีมองชลลดาอย่างอึ้งๆ
“ชลลดา ทำไมทำกับชั้นอย่างนี้”
ชลลดามองทางนุชนารถ ดันตัวมณีเข้าไปหานุชนารถที่เดินเข้ามาเรื่อยๆ
“ช่วยไม่ได้ เป็นใครก็ต้องเอาตัวรอด เอาไปทำปุ๋ยเลย ชั้นเป็นพวกเดียวกับเธอนะนุชนารถ นังคุณนายนี่ร้ายมาก พวกเราแม่ลูกก็โดนโขกสับสารพัด ชั้นน่ะหมั่นไส้มันมานานแล้ว”
มณีอึ้ง หันไปมองภัททิมา
“ลูกไก่ต้องปกป้องลูกในท้องนะคะ อย่าเข้ามาใกล้ เดี๋ยวหลานคุณแม่จะซวยไปด้วย”
ภัททิมาพูดไปก็ช่วยกันดันมณีไปหานุชนารถ มณีได้แต่อึ้งจนพูดไม่ออก มองชลลดากับภัททิมาอย่างผิดหวัง
“เธอสองคน...”
“ขนาดลูกสะใภ้ยังไม่เอา น่าสมเพชจริงๆ”
นุชนารถเงื้อมือจะตบมณี ไข่มุกรีบห้าม
“อย่านะ”
นุชนารถหันขวับไปทางไข่มุก
“แส่อีกแล้วนะนังไข่มุก อยากเจ็บตัวอีกใช่มั้ย”
ไข่มุกมองมณีแล้วมองตานุชนารถ
“คุณท่านไม่เคยมีบุญคุณกับเธอเลยหรือไง อยู่กันมาตั้งหลายปี ให้เงินเดือน ให้เธอมีชีวิตสุขสบาย”
“อย่าไปฟัง นังนี่มันจะช่วยยายมณี”
นุชนารถนิ่งไป ไข่มุกพูดต่อ
“ยังจำความดีที่เคยทำให้ได้มั้ย ยังไงท่านก็เป็นผู้ใหญ่ ไม่นับถือก็อย่าทำร้ายกันเลย”

นุชนารถนิ่งแล้วลดมือลง มองไปทางมณีอย่างตัดพ้อ แววตาทั้งเคารพทั้งเกลียด ชลลดามองทั้งคู่อย่างเสียดาย มณีแอบมองไข่มุกอย่างขอบคุณ

มายาสีมุก ตอนที่ 16 (ต่อ)

จินจูกับคธานอนอยู่บนเตียง จินจูเอาหัวซบไหล่คธา สีหน้าเป็นกังวลและห่วงไข่มุก

“เราน่าจะบอกคุณคีรินทร์ เรื่องที่ไข่มุกกำลังจะมีเด็กนะ”
จินจูผละออก มองคธาแล้วส่ายหน้า
“อย่าเลย ในเมื่อลูกไม่อยากให้บอก ชั้นก็จะเชื่อลูก”
“จนป่านนี้แล้วจะปิดอีกเหรอ คุณไม่สงสารหลาน สงสารคุณคีรินทร์ที่เข้าใจผิดบ้างหรือไง”
“หลานน่ะสงสาร แต่นายนั่นน่ะไม่ ถ้าลูกอยากบอก เขาคงบอกเอง ถ้าเราพูดไป เกิดไข่มุกโกรธขึ้นมาอีกจะทำยังไง แค่นี้ก็งอนเราจนถูกพวกนั้นจับตัวไปแล้ว อย่าให้ลูกเสียใจอีกเลย”
คธานิ่ง แล้วดึงจินจูเข้ามากอดปลอบ จินจูกอดคธาอย่างให้กำลังใจกันและกัน
“ได้ ผมไม่บอกก็ได้ แค่ขอพูดว่าคุณกับลูกตัดสินใจผิดที่ทำแบบนี้”

วันต่อมาข้าวกล่องถูกโยนลงบนพื้น ลูกน้องวัฒนาแสยะยิ้มแล้วเดินออกไป ภัททิมากับชลลดาดึงห่อข้าวมาเปิดดูเลือกเอาไว้สองห่อ ที่เหลือดันให้มณี
“อี๋ หน้าตายังกับข้าวหมา”
มณีกับไข่มุกหยิบมานั่งกินเงียบๆ
“รสชาติก็ห่วย โอ้ย ข้าวหรือทรายเนี่ย แข็งมาก”
ภัททิมาบ่น ชลลดาทำท่าเขี่ยแบบแขยงๆ
“ข้าวกระจอกๆ ถูกๆแบบนี้ใครจะกินลง ชั้นอยากกินเป็ดย่าง หมูหัน กุ้งมังกร...”
ลูกน้องวัฒนาเดินเข้ามา
“บ่นอะไรฮะป้า เสียงดังไปถึงด้านนอก แล้วยังไม่เสร็จอีกเหรอ รีบๆ กระเดือกเข้าไปเหอะ”
ชลลดายิ้มแหยๆ ทำท่าตักข้าวกิน
“เปล่า ไม่มีอะไร...อย่าให้รอดนะ จะเอาข้าวนี่ยัดปากพวกแกแน่”
ชลลดาบ่นเบาๆ ลูกน้องวัฒนามองงงๆ ส่ายหัวแล้วเดินออกไป ชลลดากินไปทำหน้าแขยง ภัททิมาทำท่าเลือกหยิบออกสีหน้ารังเกียจมาก มณีกินเงียบๆ ลอบมองไข่มุก ไข่มุกตักข้าวเข้าปากสลับกับอาการขย้อนเหมือนจะอ้วก สีหน้าซีดมาก
“เป็นอะไร ท่าทางเพลียๆ ไม่สบายหรือเปล่า” มณีถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ไข่มุกตักกินแล้วทำท่าคลื่นไส้จะอาเจียน ภัททิมาเห็นแล้วทำท่าจะอาเจียนตาม จึงชี้สั่งไข่มุก
“ไปกินไกลๆ ไป๊ ชั้นจะอ้วกตามแกแล้ว อุ”
ภัททิมาทำปิดปากหันไปอีกทาง มณีมองไข่มุกอย่างพิจารณา แตะที่แขนก้มลงกระซิบถาม
“เธอท้องใช่มั้ย”
ภัททิมากับชลลดาที่หันหลังให้หันขวับกลับมา ฟังอย่างหูผึ่ง สีหน้าตะลึง

วัฒนากับนุชนารถนั่งอยู่ด้านนอกบ้าน
“พอพรุ่งนี้ได้เงิน แบ่งให้ลูกน้องแล้ว ผมจะให้คุณสิบล้าน แล้วต่างคนก็ต่างไป ตกลงมั้ย”
“ไม่ต้อง ชั้นไม่ได้อยากได้เงิน ขอแค่นังพวกนั้นกับตัวคีรินทร์ก็พอ”
วัฒนาขมวดคิ้ว มองนุชนารถเขม็ง
“คุณจะทำอะไรนุชนารถ ฆ่าคนตายน่ะเรื่องใหญ่มากนะ ได้เงินแล้วก็จบเรื่องเถอะ แค่นี้พวกนั้นก็กลัวคุณตายแล้ว ส่งตัวกลับไปอย่าทำให้ยุ่งยากกว่านี้เลย”
“ชั้นไม่สน แล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่เรื่องเล็กนักรึไง” นุชนารถมองวัฒนาตาขวาง “คุณเอาเงินไป แต่คนเป็นของชั้น”
วัฒนาฟังแล้วมองนุชนารถอย่างหวั่นใจ กลัวความบ้าของนุชนารถ

มณีก้มหน้ากระซิบใกล้ๆ ไข่มุก ภัททิมากับชลลดาทำเป็นไม่สนใจแต่เงี่ยหูฟังเหลือบมองอย่างอยากรู้สุดๆ
“ว่ายังไง ท้องใช่มั้ย อาการแบบนี้ชั้นรู้นะ” ไข่มุกนิ่ง ส่ายหน้า “อย่าหลอกชั้น ไหนจะเพลีย ไหนจะทำท่าเหมือนแพ้ท้อง ลูกไก่ยังอาการไม่เท่าเธอเลย บอกมาตามตรงเถอะ”

ไข่มุกมีสีหน้าลำบากใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้า มณีถอนใจเฮือก มองอย่างสงสาร “แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก ว่าเธอกำลังจะมีลูกกับรินทร์”

ชลลดากับภัททิมาได้ยินก็ตาโต ภัททิมากระซิบกับชลลดา
“ทำไงดีคะคุณแม่ นังมุกท้อง ถ้าคุณรินทร์รู้เราตกกระป๋องแน่”
ชลลดานิ่งมองไปทางไข่มุกหน้าเครียด
“ต้องหาทาง เล่นงานมันก่อนที่คีรินทร์จะรู้”

คธาพาจินจูเดินเข้ามาในห้อง คีรินทร์ สารวัตร เขมทัต ตำรวจนายหนึ่งนั่งประชุมอยู่ที่โต๊ะ
“นั่งก่อนครับ สารวัตรจะให้นายรินทร์เป็นคนส่งเงินเหรอครับ”
จินจูกับคธานั่งลง
“ครับ พอส่งเงินเสร็จ จะมีทีมแรกเข้าไปช่วยคุ้มกัน ให้คุณคีรินทร์รีบพาตัวประกันทุกคนหลบมาอีกทาง ส่วนนายวัฒนา เราจะปล่อยให้ออกมาอีกทาง ซึ่งจะเจอกับอีกทีมหนึ่งที่รอล้อมจับอยู่”
“จะไม่เสี่ยงไปเหรอ”
คีรินทร์มองแผนสายตามุ่งมั่น
“ผมทำได้ครับ ให้ผมเป็นคนส่งดีแล้ว วัฒนาจะได้ไม่สงสัย”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย จินจูมองคีรินทร์แววตากังวลนิดๆ
“คุณแน่ใจนะ ว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด ถ้าเกิดอะไรขึ้น หมายถึงชีวิตของคุณและลูกสาวชั้นเลยนะ”
คีรินทร์จับมือจินจู สบตานิ่ง
“ผมทราบ แต่ไม่ว่ายังไง ผมต้องพาไข่มุกกลับมาให้ได้ครับ”
จินจูมองคีรินทร์อย่างซึ้งใจ มีความหวัง

หน้าบ้านเช่านุชนารถมีรถตู้จอดอยู่ วัฒนามองมณี ภัททิมา ชลลดา ไข่มุกนิ่ง สีหน้าครุ่นคิด นุชนารถยืนคุมมองทุกคนสายตาเหี้ยม
“ชั้นเสียสละ ยอมไปกับพวกแกก็ได้ ยายคุณพี่มณีเขาขี้งก คนแบบนี้ยอมตายดีกว่าต้องเสียเงิน”
มณีมองชลลดาอย่างเห็นธาตุแท้นึกแค้น
“เธอ”
“หรือไม่จริง ไม่ต้องมาทำตาถลึงใส่ ชั้นไม่กลัวหรอก จะตายอยู่แล้วยังทำเก่ง”
มณีถลึงตาใส่ ชลลดาทำหน้าบุ้ยใส่ตอบ อย่างไม่มีใครยอมใคร
“ชั้นไปด้วย ชั้นเป็นเมียรินทร์นะ”
นุชนารถมองภัททิมาตาเขม็ง ชลลดารีบพูดต่อ
“เอาชั้นสองคนไปสิ ไม่หนี ไม่ทำแผนล่มแน่ ขอแค่ให้เรารอดก็พอไม่ซักทอดด้วยเอ้า”
“เป็นแค่แม่ยาย ไอ้รินทร์ไม่สนหรอก ดีไม่ดี มันอยากให้ช่วยฆ่าทิ้งแทนด้วยซ้ำ” วัฒนาบอก
ชลลดาทำปากมุมมิบแอบด่าวัฒนา มณีแอบยิ้มเยาะอย่างสะใจ ไข่มุกจับมืออย่างกลัวๆ แต่แววตาพยายามให้กำลังใจ วัฒนามองไข่มุกสลับภัททิมา วัฒนาหันบอกนุชนารถ
“เอาลูกไก่ไป ยังไงก็เมีย พอจะมีค่าบ้าง ส่วนคุณมณี อยู่ที่นี่ก่อนเผื่อมีไรผิดพลาด เราจะได้ใช้ต่อรองได้”
“แล้วเอาใครไปรับเงิน”
วัฒนามองไข่มุก ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไข่มุก ผู้หญิงที่ไอ้รินทร์ทิ้งแล้ว ไม่มีค่าอะไร”
นุชนารถมองไข่มุกที่หน้าซีดอย่างสะใจ
“ดี ถ้าตุกติกก็จัดการเลย”
“อ้าว ชั้นล่ะชั้น ทำไมไม่เอาไปด้วย” ชลลดาถาม
“เอาชลลดาไป ก็ต้องเอาชั้นไปด้วย” มณีบอก
“ไม่ต้องไปทั้งคู่ อย่าเยอะ” มณีกับชลลดาจะอ้าปากพูด “ เงียบ ไปกันได้แล้ว”
นุชนารถดึงภัททิมาขึ้นยืน วัฒนาดึงไข่มุก มณีจับแขนกระซิบไข่มุก
“ดูแลตัวเองด้วย อย่าขัดขืนพวกมันนะ เดี๋ยวจะเจ็บตัวเปล่า”
ไข่มุกพยักหน้าเข้าใจ

“ค่ะ”

มณีมองตามอย่างเป็นห่วง ชลลดาจับแขนภัททิมาคว้าไว้
“ลูกไก่ ต้องกลับมารับแม่นะ ต้องกลับมานะลูก” ภัททิมาพยักหน้า
“ไม่ต้องห่วง ลูกสาวแกได้กลับมาที่นี่แน่”
ภัททิมากับชลลดามองนุชนารถอย่างกลัวปนงง นุชนารถมองภัททิมาตาขวางอย่างอาฆาตแค้น มือที่จับภัททิมาเกร็งหยิกแน่น ภัททิมาหน้าเบ้อย่างกลัวมาก

วัฒนาหน้าเครียดแอบหลังสังกะสีเก่าๆ ที่ตั้งกั้นไว้เป็นแผงในห้องร้าง ลูกน้องสองคนคุมตัวไข่มุกและภัททิมา
คีรินทร์มีสีหน้านิ่ง ขณะถือกระเป๋าเจมส์บอนด์เดินเข้ามาหยุดยืนกลางห้อง มองไปรอบๆ วัฒนาได้ยินเสียงฝีเท้าก็แง้มสังกะสีดู แค่นยิ้ม แล้วเดินออกมาประจันหน้ากับคีรินทร์โดยทิ้งระยะห่างพอควร ทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“เงินน่ะ”
คีรินทร์ยกกระเป๋าให้ดู
“แม่กับเมียชั้นอยู่ไหน”
วัฒนาส่งสัญญาณให้ลูกน้องเอาตัวไข่มุกและภัททิมาออกมา ภัททิมาดีใจมาก ไข่มุกก็ดีใจที่เห็นคีรินทร์มาช่วย ภัททิมาแกล้งปล่อยโฮ
“รินทร์ขา ช่วยลูกไก่เร็ว จะตายอยู่แล้ว ช่วยด้วยค่ะ”
คีรินทร์เห็นไข่มุกก็ดีใจกว่าเจอภัททิมา แต่ก็หันไปถามภัททิมา
“คุณเป็นไงบ้าง ลูกปลอดภัยดีนะ”
ภัททิมาพยักหน้า
“ลูกกลัวมาก อย่าให้ลูกไก่กลับไปอีกนะ”
ไข่มุกมองอย่างอดน้อยใจไม่ได้
“แม่ชั้นล่ะ”
“กลับไปนับเงินก่อน ถ้าครบ ส่งคืนให้แน่” คีรินทร์ชะงักนิดนึง
“ไหนตอนแรกบอกจะพาทุกคนมาตอนรับเงินไง ตัวประกันมาเงินถึงไป”
“แผนมันเปลี่ยนกันได้ เกิดพามาหมด แล้วนายตุกติกเอาตำรวจมา ชั้นก็ซวยดิ ไม่โง่อีกแล้วเว้ย”
คีรินทร์คิดหนัก เพราะผิดแผน พยายามต่อรอง
“งั้นยังไม่มีการแลกตัวประกัน จนกว่าแม่ชั้นกับน้าชลลดาจะมาด้วย”
“คิดว่านายมีทางเลือก อย่ามาต่อรอง ชีวิตทุกคนอยู่ในมือชั้น” วัฒนาบุ้ยหน้าให้ไข่มุก “ไปเอาเงินมา อย่าตุกติก ชั้นยิงเธอแน่”
ไข่มุกเดินช้าเข้าไปหาคีรินทร์ คีรินทร์มองไข่มุกอย่างร้อนใจ ไข่มุกสบตา นึกรู้ว่าคีรินทร์ต้องมีแผนอะไรสักอย่าง
คีรินทร์ยื่นกระเป๋าเงินให้ มือโดนมืออย่างไม่ตั้งใจ ทั้งคู่สบตากัน คีรินทร์มองไข่มุกอย่างห่วงใย อาวรณ์
“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ภรรยากับลูกคุณจะต้องปลอดภัย” ไข่มุกบอก
คีรินทร์จะพูดแต่ก็นิ่ง พูดไม่ออก ไข่มุกเดินกลับมาหาวัฒนา ภัททิมาสะบัดมือหลุดจากลูกน้องวัฒนา วิ่งไปหาคีรินทร์ชนกับไข่มุก กระเป๋าเงินหล่น ฝาเปิดเห็นข้างในมีแต่กระดาษปลิวว่อน วัฒนาอึ้งมองหน้าคีรินทร์ที่หน้าเสีย ลูกน้องวัฒนาวิ่งไปจับตัวภัททิมาไว้ทัน ภัททิมากรี๊ด โวยวายลั่น บอกวัฒนา
“อ้าย ปล่อยชั้น. ชั้นไม่อยากตาย ถึงแกได้เงินไป กลับไปนังโรคจิตก็ฆ่าทุกคนอยู่ดี ปล่อยนะ”
ลูกน้องวัฒนาชักปืนออกมาขู่
“เอ้ย เงียบๆ แหกปากอยู่ได้ เดี๋ยวปั๊ด”
ภัททิมาหน้าเสียรีบหุบปาก วัฒนามองคีรินทร์อย่างแค้นมาก

“อุตส่าห์ไว้ใจ แต่กลับหักหลังกันแบบนี้ อย่าอยู่เลยไอ้รินทร์”

มายาสีมุก ตอนที่ 16 (ต่อ)

วัฒนาแย่งปืนมาจากมือลูกน้อง เล็งไปที่คีรินทร์ ไข่มุกอึ้ง ภัททิมากรี๊ดลั่น คีรินทร์ทำอะไรไม่ถูก วัฒนาลั่นไก ไข่มุกสะบัดมือจากลูกน้อง กระโดดมาปัดมือวัฒนาไว้ทัน
“อย่า”
กระสุนลั่นลงพื้น วัฒนาเล็งปืนมาที่ไข่มุก
“เป็นห่วงมากใช่ไหม งั้นตายไปพร้อมกันเลย”
“อย่า”
ทุกคนหยุดนิ่ง เสียงไซเรนตำรวจมาแต่ไกล วัฒนาได้ยินแล้วอึ้ง มองสบตากับลูกน้อง หันซ้ายหันขวา เริ่มรน
“แห่กันมาแล้ว ถอย...ถอยก่อน พาผู้หญิงไปขึ้นรถ” วัฒนาและลูกน้องลากไข่มุกและภัททิมาออกจากห้อง คีรินทร์จะตาม วัฒนาเล็งปืนขู่ “อยากตายก็เข้ามา...มาเลย”
คีรินทร์จดๆจ้องๆ อย่างระวังตัว คอยมองอย่างเป็นห่วงหาจังหวะเข้าช่วย

วัฒนาและพวกเดินมาที่รถยนต์ ที่เตรียมไว้ เสียงไซเรนรถตำรวจดังเข้ามาใกล้ วัฒนาร้อนรนมองหาตำรวจไปทั่ว ภัททิมาฝืนตัว พยายามสะบัดให้หลุด
“ปล่อยชั้นนะ ปล่อย ไม่กลับไปเจอนังบ้านั่นแล้ว ปล่อย”
ลูกน้องวัฒนาฉุดกระฉาก ไม่ฟังเสียง
“ไป เร็ว”
ลูกน้องวัฒนาจับไข่มุกและภัททิมาเข้าไปนั่งในรถ วัฒนาขึ้นนั่งที่คนขับ ลูกน้องคนหนึ่งนั่งข้างคนขับ อีกคนนั่งริมหน้าต่างด้านหลังกับไข่มุกและภัททิมา ถือปืนคอยคุมไว้ คีรินทร์วิ่งตามออกมา ลูกน้องวัฒนาเปิดกระจกลง ยิงปืนใส่ คีรินทร์รีบหลบที่กองเศษสิ่งก่อสร้าง วัฒนาถอยรถ แล้วรีบขับรถหนีไปอย่างเร็ว

ไซเรนรถตำรวจวิ่งใกล้เข้ามา สวนกับรถวัฒนาที่แล่นไปอย่างเร็ว รถตำรวจเบรกแล้วยูเทิร์น ขับตามรถวัฒนา
ภายในรถรถตำรวจ สารวัตรพูดวิทยุสื่อสาร
“กลุ่มคนร้ายหลบหนี มุ่งหน้าทิศเหนือออกถนนใหญ่ สกัดตามจุดที่นัดหมายไว้ วอสองเปลี่ยน”
วัฒนาจับพวกมาลัยมือสั่น รนทำอะไรไม่ค่อยถูก มองกระจกหลัง เช็ดเหงื่อที่ออกเต็มหน้าผากอย่างกลัว ใจเสีย รถวัฒนาขับมาถึงจุดที่รถตำรวจอีกคันที่จอดซุ่มอยู่ รถตำรวจพุ่งออกมาจากข้างถนนขวางรถวัฒนาไว้ วัฒนาหักหลบ รถปัดซ้ายขวา ทุกคนในรถแทบหัวทิ่ม ภัททิมาหลับตาปี๋ ส่ายหน้าอย่างกลัว ไข่มุกหน้าเสียตกใจ
“อ๊าย ตายแบบนี่ชั้นไม่เอา แม่ขาช่วยลูกด้วย”
วัฒนาฉุนเฉียว หัวเสีย
“โธ่โว๊ย”
วัฒนาออกรถเอี๊ยดหนีไปอย่างเร็ว ตำรวจยิงปืนใส่ล้อแต่พลาด ขับรถตามไปติดๆ ลูกน้องวัฒนาที่นั่งหลัง ลดกระจกลงหันกระบอกปืนไปยิงรถตำรวจที่ขับตามมา รถตำรวจหักหลบ จนเสียหลักถลาไปข้างทาง พวกวัฒนาหัวเราะลั่นดีใจ
“เดี้ยงไปคันแล้วลูกพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ไข่มุกที่นั่งข้างเห็นลูกน้องวัฒนาเผลอ ฉวยจังหวะเอาศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องอย่างแรงจนจุก กระแทกมือที่ถือปืนกับขอบหน้าต่างรถที่เปิดกระจกอยู่ ปืนหล่นนอกรถ ลูกน้องวัฒนาโมโห ถมึงตาใส่ หันมาบีบคอไข่มุก
“นังนี่รนหาที่ตาย”
ไข่มุกร้องกระแอมไอ
“โอย หายใจไม่ออก ปล่อย”
วัฒนามองไข่มุกโดนบีบคอจากกระจกมองหลัง จึงไม่ทันระวัง รถอีกคันซึ่งติดฟิล์มดำพุ่งออกมาจากแยกเกือบจะชนรถวัฒนา วัฒนาหักพวกมาลัยหลบอย่างเร็ว
“เฮ้ย ออกมาไม่ดูเล้ย”
ทุกคนในรถเสียหลักเซกันไปหมด ลูกน้องวัฒนาที่บีบคอไข่มุก หัวไปโขกกระจกอย่างแรงร้องโอย ไข่มุกหลุดจากมือ วัฒนาเร่งเครื่อง มองไข่มุกในกระจกมองหลัง พูดขู่อย่างแค้น เสียงดัง
“พวกเธอเดือดร้อนแน่ แล้วไอ้รินทร์จะรู้ว่าผลที่ได้รับเป็นยังไง”
ไข่มุกหน้าเสีย ภัททิมากลัวตัวสั่น รถคันติดฟิล์มดำ เร่งเครื่องตามมาชิดท้ายรถวัฒนาพยายามจะแซงขึ้นมา วัฒนามองกระจกข้าง แล้วเบียดรถเอาไว้ไม่ให้แซง
“มันจะเอาไงเนี่ย ตามมาอยู่ได้”
ลูกน้องวัฒนา หันมองร้อนรน
“หรือว่าเป็นตำรวจ บี้มันเลยลูกพี่”
วัฒนานึกกลัวลังเลใจ ขับไปอย่างไม่มีสมาธิ ไข่มุกสังเกตเห็น คิดอย่างลังเลใจแล้วพุ่งไปล็อคคอวัฒนาไว้จากด้านหลัง วัฒนาตาเหลือก

“กลับก็ตาย ไม่กลับก็ตาย งั้นแกตายก่อนแล้วกัน”

“เฮ้ย ปล่อย”

รถเซไปมา วัฒนารั้งมือไข่มุกแต่ไข่มุกบีบแน่น วัฒนาหายใจไม่ออก ลูกน้องทั้งสองคนที่นั่งหน้าและหลังรีบเข้ามายื้อมือไข่มุกออก ไข่มุกร้องขู่แบบกลัวๆ
“อย่านะ อยากตายกันหมดนี่รึไง บีบคอให้ตายเลย คุณลูกไก่ทำไรอยู่ ช่วยหน่อยซิ”
ไข่มุกชกเข้าเป้าตาลูกน้องคนนั่งหน้า
“โอ้ย”
ไข่มุกบีบคอวัฒนาต่อ วัฒนาเสียงแหบ
“โอย หายใจไม่ออก บอกให้ปล่อย”
รถส่ายไปมา ไข่มุกหันมองลูกไก่ที่หลับตาปี๋ เอาแต่กรี๊ดเสียงดัง ให้ช่วยดึงมือลูกน้องที่ยื้อกันไปมาออก
“ร้องแล้วมันช่วยอะไรได้คุณลูกไก่ ช่วยกันหน่อยสิ เร็ว”
ภัททิมาลืมตา มองหน้าเสีย แล้วหลับตาปี๋ มือปิดหู ส่ายหน้าเอาแต่ร้องกรี๊ดๆ
“ไม่เอา แกอยากบีบก็บีบไปคนเดียวซิ”
รถติดฟิล์มดำพุ่งแซงหน้ารถวัฒนาไป แล้วหักรถขวางไว้อย่างเร็ว วัฒนามองตามแล้วเบรกเอี๊ยด ทุกคนในรถถลาพุ่งไปข้างหน้า เซไม่เป็นท่ากันทั้งคัน วัฒนามองอึ้งอย่างตกใจมากหน้าเสีย ไข่มุกและภัททิมาเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มดีใจนึกว่ารอด ลูกน้องวัฒนาหน้าเสียกันหมด
“ทำไงดี ลูกพี่”
ภัททิมายิ้มสะใจ ไข่มุกดีใจ
“เสร็จ เสร็จแน่ๆ เย้ๆ รินทร์ขามาช่วยแล้ว”
กระจกรถคันที่ขวางไว้ ด้านคนนั่งข้างหลัง ค่อยๆ เลื่อนลงจึงเห็นนุชนารถใส่แว่นดำ นิ่งขรึม หันมามองรถวัฒนา ภัททิมาและไข่มุกที่กำลังดีใจก็อึ้ง หุบยิ้มแทบไม่ทัน วัฒนายิ้มออก ปาดเหงื่อ ถอนหายใจอย่างโล่ง
รถตำรวจขับตามมาเจอรถวัฒนาจอดทิ้งไว้ คีรินทร์ลงมาจากรถตำรวจ วิ่งตามมาดูรถที่ว่างเปล่า มองหาพวกวัฒนา แต่ไม่เห็นใคร คีรินทร์ทุบรถอย่างเจ็บใจที่พวกวัฒนาหนีไปได้

ไข่มุกกับภัททิมาถูกผลักลงที่พื้น มณีผวาเข้าไปจับท้องไข่มุก ไข่มุกสบตา ส่ายหน้าเงียบๆ ว่าไม่เป็นไร วัฒนาอาละวาดพังข้าวของในห้อง กวาดลงพื้นเลอะเทอะไปหมด
“สมน้ำหน้า คิดชั่วทำชั่ว มันก็ต้องเจอแบบนี้”
วัฒนาหันมามองชลลดาตาขวาง
“หยุดพูด”
“แล้วเราจะเอาไง ไม่รู้พวกตำรวจจะตามมาได้หรือเปล่า จะย้ายหนีมั้ย หรือว่าจะจัดการทิ้ง”
นุชนารถพูดรัวอย่างสับสนและกลัว วัฒนายกมือขยี้หัวตัวเอง
“ไม่หนี ไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะเอาเงินไอ้รินทร์ให้ได้”
“แต่ชั้นไม่อยากได้อะไรแล้ว ชั้นอยากกลับบ้าน ไม่อยากเป็นเมียเศรษฐีแล้ว” ภัททิมาบอก นุชนารถชะงัก

“ช้าไปแล้ว ผู้หญิงอย่างเธอมันต้องเจอแบบนี้”

นุชนารถเดินเข้ามาใกล้ แววตาแบบคนประสาทเสีย ภัททิมาถอยกรูดไปชิดชลลดา พยายามจะแอบหลังชลลดา

“ยะ...อย่าทำชั้น อย่าเข้ามานะ ออกป๊าย”
“หยุดนะนุชนารถ เขากำลังท้องลูกคุณรินทร์อยู่นะ”
นุชนารถมองที่ท้องภัททิมา แววตาแค้น
“จะปกป้องมันทำไมฮึ ท้องสิยิ่งดี งั้นเอาลูกแกมาเป็นลูกชั้นแล้วกัน”
“จะบ้าเหรอ อย่าเข้ามานะ คุณแม่ ช่วยลูกไก่ด้วย ฮือๆ”
ชลลดาถูกภัททิมายึดเอาไว้ ชลลดาพยายามยิ้มปลอบนุชนารถอย่างกลัวๆ แต่นุชนารถคว้าดึงภัททิมามา ชลลดากรี๊ดลั่น
“อย่านะ ถ้าจะทำ ไปทำนังไข่มุกนู่น ลูกชั้นไม่ได้ท้อง”
“อย่ามาโกหก คิดว่าชั้นโง่เหรอ”
มณีมองอย่างไม่อยากเชื่อ ภัททิมาไอโขลกน้ำหูน้ำตาเล็ด พยายามอธิบายอย่างกลัวๆ
“ชั้นไม่ได้ท้อง จริงๆ นะ สาบานเลย เชื่อชั้นนะนุชนารถ พาไปตรวจเลยก็ได้ ชั้นเอาฉี่คนอื่นใส่ไปแทน”
มณีกับไข่มุกอึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง
“ที่แท้...”
นุชนารถคว้าคอภัททิมา
“ที่แท้แกก็วางแผนแย่งผัวชั้นตั้งแต่แรกใช่มั้ย เก่งนักนะ หลอกได้สนิททั้งแม่ทั้งลูก”
นุชนารถจับภัททิมาแน่นขึ้น ชลลดาวิ่งเข้าใส่จับนุชนารถเขย่าให้ปล่อยแต่ถูกผลัก ชลลดามองภัททิมาสลับกับไข่มุก แววตาสับสน วัฒนามองนุชนารถที่บีบคอภัททิมาแววตาหวาดกลัวปนแขยง ไม่กล้าเข้าห้าม
“ยะ อย่าทำ ชั้น นะ...นังมุก...นังมุก...”
“ทำไม นังมุกทำไมฮะ”
ชลลดามองไข่มุก ไข่มุกสบตา พยายามจะส่ายหน้าส่งสายตาไม่ให้บอก ชลลดามองแล้วสะบัดหน้าเมิน พูดโพล่งขึ้น
“นังไข่มุกต่างหากที่ท้องลูกคีรินทร์”
นุชนารถชะงักค้างอย่างอึ้งจัด ปล่อยมือจากภัททิมาแล้วเดินมาหยุดยืนหน้าไข่มุก มองไข่มุกด้วยแววตาปวดร้าว เสียใจ แค้นและขมขื่นปะปนกัน วัฒนามองไข่มุกอย่างอึ้งๆ ไข่มุกหลบตานุชนารถที่มองมา
“ไม่จริง ทำไมต้องเป็นแก แกอีกแล้ว ทำไมไม่ใช่ชั้น ทำไมถึงได้ทุกอย่างไป”
วัฒนาเดินย่างสามขุมเข้าหาไข่มุก ไข่มุกถอยหนีอย่างกลัวๆ
“ถ้างั้น จะโทษก็โทษไอ้รินทร์เหอะ ขอหลักฐานสดๆ ไปฝากให้มันดูหน่อยแล้วกัน”

วัฒนาผลักไข่มุกกระแทกข้างฝา ทุกคนจ้องวัฒนาเป็นตาเดียว วัฒนาดึงมีดในมือตวัดฉับ เสียงไข่มุกกรี๊ดลั่นแล้วภาพก็มืดลง

จบตอนที่ 16

อ่านต่อตอนที่ 17 พรุ่งนี้ เวลา 09.30น.