สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 16 อวสาน
เย็นนั้น ขณะที่หมวดวันชาติเดินขึ้นมาบนโรงพัก สวนกับสารวัตรพอดี
“คุณออกไปไหนมา ผมให้คนโทร.ไป โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง”
“ออกไปหาพยานมาครับ”
“แล้วพยานเป็นยังไงบ้าง”
วันชาติอ้ำอึ้ง “เอ่อ…สบายดีครับ สารวัตรตามหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“อยากจะรู้ว่าได้เบาะแสคนร้ายไปถึงไหนแล้ว”
“สายเรารายงานว่าคนร้ายน่าจะกบดานอยู่ไม่ห่างจากกรุงเทพฯ อีกไม่นานก็คงเจอตัว” วันชาติบอกอย่างมั่นใจ
“รีบตามจับมาให้ได้นะ คดีจะได้ปิดเสียที”
“ครับ”
“แล้วดูแลพยานให้เข้มงวดมากกว่านี้ด้วยนะ”
“ครับ” วันชาติตอบด้วยสีหน้าหนักใจ
เวลาเดียวกันสายฟ้าเห็นสมหวังนั่งเล่นอยู่ที่ศาลาคนเดียว จึงเดินเข้าไปหา
“ชั้นขอบใจเธอมากนะที่ยอมกลับมาช่วยวง ถ้าไม่ได้เธอวงก็คงต้องยุบไปแล้ว”
สมหวังหันมามองสายฟ้า
“ไม่ต้องขอบคุณชั้นหรอก ที่ชั้นกลับมาเพราะเห็นว่าพ่อเคยมีบุญคุณกับชั้น และสงสารคนในวง”
สายฟ้าหยอด “แล้วไม่สงสารชั้นบ้างเหรอ”
สมหวังหันขวับ
“ทำไมชั้นต้องสงสารคุณ! ได้ข่าวว่าคุณเป็นคนสั่งยุบวง”
“ที่ชั้นทำเพราะไม่มีทางออกแล้วต่างหาก ชั้นประคับประคองวงมาถึงขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว เพื่อส่วนรวมชั้นทำทุกอย่างแม้กระทั่งแต่งงานชั้นก็ยอมแต่ง ชั้นก็เหนื่อยเหมือนกันนะ” สายฟ้าโอดครวญ
“เหนื่อยเหรอ? อย่ามาอ้างหน่อยเลย เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่า คนไม่รักกันเค้าไม่ยอมถึงขั้นแต่งงานกันหรอก ทีนี้พอจอมขวัญติดคุกแล้ว คุณก็เสียใจทำเป็นว่าไม่มีทางออก ก็เลยตัดสินใจยุบวง ใช่มั้ยล่ะ” สมใหญ่ระบายแบบจัดเต็ม
สายฟ้าแซว “หึงชั้นเหรอ ถึงคิดแทนชั้นได้ถึงขนาดเนี้ย”
สมหวังชะงัก หน้าตาเลิ่กลั่ก
“บ้า! ชั้นจะหึงทำไม!”
“แล้วรู้ได้ยังไงชั้นคิดแบบนั้น คนที่รู้ใจกันขนาดนี้ เค้าต้องเป็นแฟนกันหรือมีใจให้กัน”
สมหวังแขวะเอา “หล่อมาก!! คิดเข้าข้างตัวเองตลอด” พอพูดเสร็จก็เดินหนี
“ยังไงชั้นก็ขอบใจเธอมากนะ”
สมหวังทำเป็นไม่สนใจ
สายฟ้ามองแล้วยิ้มๆ ที่ได้เห็นอาการงอนแบบน่ารักๆ ของสมหวังอีกครั้ง
ระหว่างนั้น ยินเสียงบาสแหกปากร้องดังลั่นไปทั่วลานซ้อมเต้น
“โอ๊ย.....”
ที่แท้กุหลาบกำลังดัดตัวให้บาสอยู่
“อยู่นิ่งๆสิ เส้นมันจะได้คลาย”
“เวลาชั้นวอร์มก่อนเต้น ยังไม่โหดขนาดนี้เลย” บาสโวย
“มันไม่เหมือนกันนี่ ศิลปะป้องกันตัวไม่ว่าจะเป็นคาราเต้ เทควันโด มันก็ต้องวอร์มเส้นแบบนี้ อดทนหน่อยตอนที่ชั้นฝึกแรกๆ ก็เจ็บแบบนี้แหละ”
“งั้นชั้นไม่เรียนแล้ว” บาสว่า
“มันสายไปแล้ว นายมาขอร้องให้ชั้นสอนให้ ชั้นก็ตั้งใจจะสอนให้นาย ห้ามเปลี่ยนใจ”
กุหลาบดึงให้เจ็บกว่าเดิม บาสแหกปาก “โอ๊ย! พอแล้วววเจ็บ”
“ทนอีกนิดนึง”
“ตำรวจต้องบ้าพลังแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าเนี่ย”
“มีชั้นคนเดียวนี่แหละ”
“เย้ย” บาสสยอง กุหลาบยิ่งดึงแขนแรงขึ้น
บาสร้อง “โอ๊ยยยเจ็บ” จู่ๆ บาสนึกอะไรออก แกล้งเจ็บร้องดังๆ เพื่อลองใจกุหลาบ
“โอ๊ะๆ แขนชั้นๆ มันไม่รู้สึกแล้ว”
กุหลาบตกใจ หน้าเสีย แผนบาสสำเร็จ
กุหลาบถามอย่างเป็นห่วง “เจ็บมากเลยเหรอ ชั้นขอโทษ”
บาสเล่นละครต่อ “ใช่ มันไม่มีความรู้สึกแล้ว”
“ไหนชั้นดูหน่อยนะ”
กุหลาบตกใจ ค่อยๆ จับแขนบาสมาบีบดู บาสมองกุหลาบที่ดูห่วงใยตน แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
กุหลาบบีบแขนพลางถาม “เจ็บมั้ย”
บาสว่า “เจ็บ”
“ตรงนี้เจ็บมั้ย”
บาสเงียบสักครู่ ก่อนจะโพล่งออกมา “เธอห่วงชั้นเหรอ”
กุหลาบชะงัก เงยหน้าขึ้นมามอง บาสยิ้มให้
กุหลาบรู้ว่าบาสแกล้งหลอกถาม เลยแสยะยิ้มให้ แล้วต่อยไปที่ท้องบาสเต็มแรง
บาสจุกร้อง “โอ๊ย”
“สมน้ำหน้า”
กุหลาบลุกขึ้นเดินหนี แต่แอบยิ้มเขินๆ
“ยัยตัวแสบ ยัยบ้าพลัง เขินรุนแรงไปนะ”
เย็นนั้นป้าชวน เจ๊จุ๊ และเจ๊เนาว์ กำลังเฮฮาร้องเพลง และช่วยกันทำกับข้าวอยู่ที่โรงครัว
เจ๊เนาว์ดี๊ด๊า “มีความสุขจังเลยที่ได้กลับมาครื้นเครงกันอีกครั้ง”
“ชั้นก็ดีใจที่ได้มาทำกับข้าวให้คนในวงได้กินอีกครั้ง” เจ๊จุ๊เสริม
“ทุกคนที่นี่อารมณ์ดี เฮฮา แบบนี้นี่เอง นังหวังถึงติดใจที่จะอยู่ที่นี่” ป้าชวนว่า
“ป้ารู้อะไรมั้ย สมหวังช่วยวงเรามาหลายครั้งนะ อิจฉาป้าจังที่มีหลานดีๆ อย่างสมหวังน่ะ” เจ๊เนาว์อวยจากใจ
เจ๊จุ๊ผสมโรง “ใช่…และของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับคนเลี้ยงถ้าคนเลี้ยงมีจิตใจที่ดี คนที่ถูกเลี้ยงมาก็จิตใจดีด้วย เราต้องขอบคุณป้าด้วยนะที่เลี้ยงดูคนดีๆ มาช่วยวงเราไว้”
ป้าชวนหน้าบาน เป็นปลื้ม “แหม ชมป้าเกินไปแล้ว”
“ถ้าสังคมเรามีคนอย่างสมหวังสักครึ่งหนึ่งก็คงจะดีเนอะ” เจ๊จุ๊ชมไม่เลิก
“ถูก” เจ๊เนาว์ว่า
ป้าชวนลองตักแกงให้เจ๊จุ๊ กับ เจ๊เนาว์ชิมฝีมือ
“ลองชิมแกงฝีมือป้าหน่อย”
เจ๊จุ๊ ชิม “ฮื๋อ! อร่อยอ่ะ”
“ไหนๆ ชิมบ้างสิ” เจ๊เนาว์ขอชิม “นอกจากจิตใจงาม หน้ายังสวยผุดผ่องแล้ว ยังทำกับข้าวอร่อยอีกด้วย…เริดหรู very good ที่สุด”
ตกกลางคืน สายฟ้ายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวตรงระเบียงบ้าน บาสเดินเข้ามาหา มองเหล่
“แน่ะ …พี่สายฟ้าเป็นอะไร มายืนยิ้มอยู่คนเดียวตรงนี้”
สายฟ้าตกใจ อาย รีบหุบยิ้ม พร้อมกับโวยวายกลบเกลื่อน
“ยิ้มบ้าอะไร ชั้นมายืนตากลมเล่น”
“ก็เห็นว่ายิ้มอยู่แหมบๆ ดีใจใช่มั้ยล่ะที่น้องสมหวังกลับมา” บาสแซว
“เฮ้ย..ไอ้บาส แกพูดอะไรของแกวะ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นเล่นตัว ชั้นรู้นะว่าพี่แอบรักน้องสมหวังเค้าน่ะ”
สายฟ้ารีบเข้าไปปิดปากบาสกลัวสมหวังมาได้ยิน
“ไอ้บาส เบาๆ สิเดี๋ยวเค้ามาได้ยิน”
“ได้ยินก็ดีสิพี่ น้องสมหวังเค้าจะได้รู้”
สายฟ้าชักฉุน “เอ๊ะไอ้นี่บอกให้เบาๆ”
บาสพูดเบาลง
“พี่รักน้องสมหวัง ทำไมไม่ไปบอกเค้าตรงๆ ล่ะ”
สายฟ้านิ่งไป ก่อนจะถอนหายใจออกมา สีหน้าดูหนักใจ
“ชั้นไม่แน่ใจว่า เค้าคิดอย่างชั้นหรือเปล่าน่ะสิ”
“ไม่ลองก็ไม่รู้ ถ้าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับพี่ อย่างน้อยก็หน้าแหกกลับมา” บาสว่า
“เหมือนเค้ากำลังโกรธชั้นอยู่ ถ้าชั้นไปบอกตอนนี้เค้าคงไม่ฟัง รอให้ได้จังหวะก่อน”
“ผมเป็นกำลังใจให้นะพี่”
“ขอบใจมากนะ… ว่าแต่มายุ่งเรื่องของชั้น เรื่องของนายเถอะเป็นยังไงบ้าง” สายฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุย
บาสทำไก๋ “เรื่องอะไรเหรอ”
“ไม่ต้องทำมาเป็นไก๋เลยไอ้นี่ ก็จ่าหญิงคนดีของแกไง” สายฟ้าแซว
บาสยิ้ม เขินๆ
“อะไรพี่”
“ชั้นรู้นะว่ากุหลาบเค้าชอบแก คนดีๆ อย่างกุหลาบรีบคว้าไว้นะเว้ย ช้าอดคนอื่นงาบไปไม่รู้ด้วย” สายฟ้าว่า
“ผมรู้แล้วน่า ผมก็พยายามทำแต้มอยู่”
“อย่างนี้สิวะไอ้น้องชาย มีเมียเป็นตำรวจเท่ห์จะตาย”
บาสยิ้มๆ
เช้าวันต่อมา สองสาวเพิ่งตื่นนอน สมหวังเอ่ยขึ้นขอมือถือจากกุหลาบ
“พี่กุหลาบชั้นขอโทรศัพท์ โทรไปหาหมวดวันชาติหน่อยสิ”
กุหลาบสงสัย “มีธุระอะไรเหรอ?”
“ชั้นมีแผนที่จะจัดการโจรพวกนั่นแล้ว”
“แผนอะไร”
“เดี๋ยวพี่ก็รู้!”
วันชาติอยู่ในห้องทำงาน คุยมือถือกับสมหวังด้วยสีหน้าตกใจมาก
“อะไรนะ ทำแบบนั้นไม่ได้! มันอันตรายเกินไป…เชื่อผมเถอะนะ…เดี๋ยวคุณสมหวัง อย่าเพิ่งวาง ฟังผมก่อน”
วันชาติวางโทรศัพท์ สีหน้าหนักใจ และเป็นกังวล!
วันชาติรีบนำเรื่องไปหารือสารวัตรทันที
“หมวดแน่ใจเหรอว่าจะทำอย่างที่สมหวังเค้าเสนอมา”
“ตอนแรกผมก็ไม่เห็นด้วย แต่พอคิดอีกทีมันก็เป็นหนทางเดียวที่จะล่อให้คนร้ายออกมา และคุณสมหวังเเต็มใจที่จะทำแบบนี้เพื่อจะให้คดีปิดไวไวครับ”
สารวัตรท้วง “แล้วมันไม่อันตรายไปหน่อยเหรอ”
“ใช่ครับ มันอันตรายแต่ถ้าเราวางแผนดีๆ มันก็มีความเสี่ยงน้อยครับ”
สารวัตรพยักหน้า “เอาล่ะ เป็นอันว่าผมตกลง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณ และวางแผนให้รอบคอบรัดกุมด้วยล่ะ”
วันชาติคำ “ครับ”
ส่วนบรรยากาศที่ค่ายเพลงจวงเรคคอร์ดเป็นไปอย่างชื่นมื่น สายฟ้า สมหวัง กุหลาบ และชูชนะ
คุยอยู่กับเฮียจวง ที่ออกอาการดีใจมาก
“อั๊วดีใจที่ลื๊อกลับมา”
“ชั้นต้องขอโทษเฮียด้วยนะคะ ที่ทิ้งไปโดยไม่บอกไม่กล่าว” สมหวังว่า
“อั๊วเข้าใจ ลื้อมีความจำเป็น” เฮียจวงบอก
“ค่ะ” สมหวังโล่งใจ
“คราวนี้พวกลื้อก็เตรียมตัวออกอัลบั้มได้แล้วสิ”
ชูชนะยิ้มแก้มปริ
“ครับ รับรองคราวนี้ไม่มีพลาด”
สมหวังเอ่ยขึ้น “ชั้นขอเสนออะไรหน่อยได้มั้ยคะ”
เฮียจวงรีบบอก “ได้สิๆ ว่ามาๆ”
“เรื่องเซ็นสัญญาน่ะค่ะ ชั้นขอเซ็นแบบเป็นทางการ เชิญนักข่าวมาเป็นพยานด้วยได้มั้ยคะ”
ชูชนะ สายฟ้า มองสมหวังด้วยความตกใจและสงสัย
“จะมีนักข่าวได้ยังไง แล้วเรื่อง…” สายฟ้าท้วง
สมหวังสวนขึ้นมา “เถอะน่า…ก็ชั้นอยากได้แบบนี้นี่”
เฮียจวงเห็นดีด้วย “ดีๆ จัดงานแถลงข่าวให้เป็นกิจจะลักษณะ มันจะได้โปรโมทไปในตัว ทุกคนจะได้รู้ว่าสมหวังกลับมาแล้ว และเตรียมจะออกอัลบั้มแรก”
สมหวังหันไปยิ้มกับกุหลาบ ขณะที่สายฟ้า ชูชนะ ยังคงงงๆ สีหน้าไม่เห็นด้วย
สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 16 อวสาน (ต่อ)
ไม่นานต่อมา ขณะที่ รถสายฟ้าแล่นเข้ามาจอดในบ้าน ชูชนะมองออกไปเห็นรถวันชาติจอดอยู่แล้ว ก็นึกแปลกใจ
“ทำไมวันนี้ไอ้ชาติมาหาเอ็งสองคนแต่หัววันเลยวะ”
เจ๊จุ๊ เจ๊เนาว์ ป้าชวน และบาส นั่งคุยอยู่กับวันชาติที่ห้องรับแขกในบ้าน สมหวังเดินเข้ามา สบตากับวันชาติแล้วพยักหน้าเป็นที่รู้กันว่าแผนสำเร็จ
“ไอ้ชาติมาหาสมหวังเรอะ” ชูชนะทักทาย
“ครับ …แล้วผมก็มีเรื่องจะบอกกับทุกคนด้วย”
สายฟ้าสงสัย “เรื่องอะไรวะชาติ”
ทุกคนรอฟัง วันชาติ มองสมหวังกับกุหลาบก่อนที่จะพูดขึ้น
“คืออย่างนี้ สมหวังกับชั้นปรึกษากันเรื่องแผนจะจับคนร้ายให้ได้เร็วขึ้น”
ชูชนะมีท่าทีโล่งใจ “ก็ดีสิวะ คดีมันจะได้ปิดซะที”
“ครับ” วันชาติบอก
สายฟ้าสงสัย “แล้วแผนของแกเป็นยังไง”
วันชาติพูดอย่างจริงจัง “ชั้นจะให้สมหวัง เป็นตัวล่อคนร้ายออกมา ในวันแถลงข่าวเซ็นสัญญา”
ยกเว้นกุหลาบและสมหวัง หมู่มวลทุกคนตกใจสุดขีดร้อง “ห๊ะ” พร้อมๆ กัน
ชูชนะตกใจสุดๆ “ไม่ได้นะโว้ย”
ป้าชวนเองก็ไม่เอาด้วย “ใช่! ชั้นไม่ยอม”
สมหวังรีบปลอบ “ป้าจ๊ะ ชั้นเป็นคนขอร้องให้หมวดเค้าทำแบบนี้เองจ้ะ”
“ไม่ได้นะ ป้าไม่ยอม มันเสี่ยงเกินไป” ป้าชวนไม่ยอมท่าเดียว
สายฟ้าท้วง “แล้วเกิดพลาดขึ้นจะทำยังไง”
“ชั้นจะวางแผนให้ดีที่สุด ไว้ใจชั้นนะ” วันชาติบอก
“แล้วเอ็งรู้เรื่องแถลงข่าวได้ยังไง นี่พวกเอ็งเตรียมวางแผนกันมาก่อนหน้านี้แล้วใช่มั้ย” ชูชนะหันมาทางสมหวัง “แล้วที่เอ็งขอเฮียจวงแถลงข่าวมีนักข่าวด้วยก็เพื่อแผนนี้ใช่มั้ย”
สมหวังพยักหน้า “ใช่จ้ะ”
ชูชนะตกใจ ไม่ยอม “ไม่ได้! ข้าไม่ให้เอ็งทำแบบนี้เด็ดขาด”
“สมหวังคิดดูอีกทีนะ” เจ๊เนาว์บอก
เจ๊จุ๊ผสมโรง “ใช่ น่าจะมีวิธีอื่นนะ”
วันชาติ กุหลาบ และสมหวัง มองหน้ากันที่จะหาวิธีพูดให้ทุกคนเข้าใจ
“ไม่ว่ายังไง ชั้นก็จะทำตามแผนนี้” สมหวังพูดหนักแน่น
ชาวคณะทุกคนตกใจ ร้องขึ้นพร้อมๆ กัน “สมหวัง”
“ทุกคนคงเข้าใจชั้นนะ ชั้นอยากให้คดีมันปิดซะที แล้วใช้ชีวิตอย่างปกติเสียที” สมหวังย้ำความคิด
ทุกคนสีหน้าหนักใจ แต่ก็เหมือนต้องยอมทำตามแผนของสมหวัง
สองคนอยู่ที่ศาลาริมน้ำ สายฟ้าโวยวายด้วยความโมโห เพราะเป็นห่วงสมหวัง
“เธอจะบ้าเหรอ! คิดแผนเสี่ยงๆ แบบนั้นได้ยังไง”
สมหวังบอกอย่างปลงๆ “มันมีค่าเท่ากันแหละทุกวันนี้ชั้นก็ต้องเสี่ยงไม่รู้ว่าพวกมันจะมาจัดการชั้นเมื่อไหร่ จะให้ชั้นหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้อีกนานแค่ไหน รู้มั้ยว่ามันอึดอัดจะทำอะไรก็ทำไม่ได้”
สายฟ้าท้วง “วิธีอื่นมีอีกตั้งเยอะแยะ”
“วิธีไหน บอกชั้นมาสิ”
สายฟ้าอึกอัก “เอ่อ…”
“คุณไม่ต้องพูดแล้ว ชั้นตัดสินใจไปแล้ว”
สมหวังกำลังจะเดินออกมา
“ไม่ให้ชั้นพูดได้ไง ก็ชั้น…” สายฟ้าจะบอกว่ารัก แต่ยั้งไว้ในที่สุด
สมหวังหันกลับมา จ้องหน้าลุ้นฟังความในใจของสายฟ้า
“ทำไม”
สายฟ้าปากแข็งพูดไม่ตรงกับใจที่อยากบอก “ก็ชั้นเป็นห่วง กลัวพลาดมา เธอเป็นอะไรไปไม่มีนักร้องอีก”
สมหวังเสียใจและน้อยใจ คิดว่าสายฟ้าเห็นแต่ผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ได้ห่วงตน
“จะบอกชั้นแค่นี้ ใช่มั้ย”
สมหวังสะบัดหน้าเดินออกไป สายฟ้าเซ็งตัวเองที่ไม่ยอมพูดความในใจออกไป
ที่ห้องนอนสมหวัง ค่ำนั้น ป้าชวนสีหน้าเศร้าๆ เดินเข้ามาสมหวัง
“นังหวัง”
“จ๊ะ ป้า”
“เอ็งจะทำแบบนี้จริงเหรอ”
สมหวังพยักหน้า
“มันอันตรายเกินไปนะลูก ถ้าเอ็งเป็นอะไรไปป้าจะทำยังไง”
“ป้าสบายใจได้เลยนะจ๊ะ ชั้นไว้ใจหมวด ทุกอย่างมันต้องผ่านไปด้วยดี คดีมันจะได้จบๆ ไปเสียที ชั้นจะได้ใช้ชีวิตอย่างปกติเสียที ป้าเข้าใจชั้นนะ”
“นังหวังเอ๊ย”
ป้าชวนสงสารหลานจับใจที่ต้องมาตกอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ หญิงชราสวมกอดสมหวังให้แรงใจ
เช้าวันใหม่ แดนซึ่งยามนี้เริ่มมีหนวดเคราขึ้นรกครึ้มบนใบหน้าขาวซีดของมัน และแต่งตัวแบบชาวสวน ไม่มีใครจำได้ วันนี้ออกมาซื้ออาหาร
ระหว่างที่รอกาแฟ แดนหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน เห็นรูปสมหวังและวันแถลงข่าวเซ็นสัญญากับจวงเรคคอร์ด แดนดีใจรีบพับหนังสือพิมพ์
“ลุง ชั้นขอซื้อหนังสือพิมพ์ต่อนะ รวมกับค่ากาแฟเท่าไหร่” แดนว่า
“สามสิบบาทพอดี” ลุงบอก
แดนรีบออกจากร้าน
รูปสมหวังในหน้าข่าววันแถลงข่าวเซ็นสัญญา
ยอดชายหน้าเหี้ยม “ในที่สุดโอกาสของเราก็มาถึง”
แดนข้องใจ “แต่มันยังไงๆ อยู่นะ อยู่ดีๆจะมาจัดแถงข่าว พวกมันก็รู้ว่าเราตามล่ามันอยู่”
“แกอย่าคิดมาก ไอ้พวกตำรวจมันคงชะล่าใจคิดว่าพวกมันกำลังได้เปรียบเป็นฝ่ายตามล่าเราอยู่ มันคงไม่คิดสิว่าเราจะเป็นฝ่ายรุก ไปที่งานนั่น”
แดนยังคงกังวลอยู่ “หรือว่ามันเป็นแผนล่อเราให้ไปติดกับ”
“มันไม่คิดว่าเราโง่ขนาดนั้นหรอก! แต่ไม่ว่ามันจะเล่นลูกไม้ไหนกับเรา เราก็ไม่ต้องไปกลัว เป็นไงเป็นกัน ขอให้เราเตรียมตัวตั้งรับให้พร้อมก็แล้วกัน!” ยอดชายบอกน้ำเสียงเข้ม
“ได้! ถ้าคุณมั่นใจขนาดนี้ ผมก็พร้อมที่จะลุย”
ทั้งสองวายร้าย มีสีหน้าเหี้ยมโหด กะเด็ดชีวิตสมหวังคราวนี้!
สายวันนั้น ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องสารวัตร
“เข้ามา”
วันชาติเดินเข้ามา
สารวัตรเงยหน้าถาม “เป็นยังไงบ้าน เรื่องแผนไปถึงไนแล้ว”
“ตอนนี้ให้ทางต้นสังกัดประโคมข่าวเรื่องสมหวังจะแถลงข่าวเซ็นสัญญาแล้วครับ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์ ทีวี วิทยุ คนร้ายมันต้องเห็นจากสื่อใดสื่อหนึ่งแน่นอนครับ”
สารวัตรพยักหน้า “ดีมาก แล้วเรื่องแผนการอื่นๆ คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”
“ตอนนี้อยู่ขั้นตอนระหว่างเตรียมแผนกับทีมครับ และได้เข้าไปดูสถานที่จัดงานสำรวจทางเข้าออกบ้างแล้วครับ” วันชาติบอก
“รายงานผมเป็นระยะๆ ด้วยนะ” สารวัตรกำชับ
“ครับ สารวัตร”
วันชาติรับคำหนักแน่น
ที่โรงซ้อมเต้น กุหลาบ บาส และแด๊นเซอร์ กำลังจะเริ่มซ้อมเต้น กุหลาบเอ่ยขึ้น
“หมวดย้ำกับชั้นว่า การแสดงในวันแถลงข่าวต้องเป็นการแสดงที่พิเศษกว่าครั้งก่อนๆ และต้องทำอย่างรัดกุม”
บาสฉงน “พิเศษยังไง”
“เราต้องรู้จักวิธีมูฟเม้นท์ในการหลบกระสุน” กุหลาบว่า
ทุกคนต่างตกใจ ส่งเสียงฮือฮา
กุหลาบบอกกับบาส “และนายต้องเป็นคนรับหน้าทีนี้ คิดท่าที่มันมูฟเม้นท์เยอะๆ ก้มๆ หมอบๆ ยังไงก็ได้คิดมา”
“โอ๊ย ยากนะเนี่ย! แล้วจะคิดยังไง” บาสบ่นอุบ
“เอาน่าแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว และที่สำคัญ” กุหลาบยิ้มย่อง “ชั้นจะต้องขึ้นไปเป็นแด๊นเซอร์ด้วย”
บาสบ่นแกมหยอก “โหย... ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ให้ชั้นสอนเธอเนี่ยนะ”
กุหลาบแหว “อย่าบ่น”
อีกมุมบ้าน สำลีและปอยฝ้าย กำลังช่วยกันขนเอาเครื่องดนตรีออกมาทำความสะอาด
“แกว่ามันจะคุ้มเหรอวะที่สมหวังเอาตัวเสี่ยงแบบนั้นน่ะ” ปอยฝ้ายออกความเห็น
“แกว่ามันคุ้มมั้ยล่ะ? เป็นข้าไม่เอาด้วยหรอก” สำลีส่ายหัว
“คิดอะไรกันอยู่ข้าไม่เข้าใจจริงๆ” ปอยฝ้ายบ่น
“ใช่ วิธีอื่นมีตั้งเยอะแยะ”
“ถ้าเป็นแก แกจะทำยังไงวะ”
“แหะ แหะ ไม่รู้ว่ะคิดไม่ออก แต่ที่รู้ๆ ไม่คิดที่จะทำแบบนังหวังแน่ๆ แกลองคิดดูนะ ถ้าพลาดโดนยิงโป้งขึ้นมาไส้แตก ซี้แหงแก๋ โอ๊ยยตายๆๆ นึกภาพแล้วสยอง” สำลีทำท่าสยอง
ปอยฝ้ายบอก “วันงานข้าขออยู่หลังเวทีแล้วกัน”
“ข้ากำลังคิดแผนว่าจะไม่ไปอยู่เนี่ย” สำลีว่า
สายฟ้าเดินเข้ามาหา
“สำลี ปอยฝ้าย”
สองเกลอหันมาเห็นสายฟ้าถึงกับสะดุ้งโหยง ขานรับพร้อมๆ กัน
“ครับพี่สายฟ้า”
“เดี๋ยวแกสองคนไปซ้อมเต้นด้วยนะ”
สำลีงง “ซ้อมเต้นอะไรพี่สายฟ้า”
“ก็ซ้อมเต้นวันแถลงข่าวไง ชั้นต้องให้มีแด๊นเซอร์ผู้ชายขึ้นไปเต้นในงานวันนั้นเยอะๆ เพื่อปกป้องสมหวัง พวกแกก็รู้ว่าแด๊นเซอร์ผู้ชายวงเราน้อย ชั้นก็เลยอยากให้แกสองคนไปเต้นด้วย”
สำลีบ่นอุบ “งามไส้! งานเข้าแล้วมั้ยละกู!”
ปอยฝ้ายครวญ “พวกชั้นเต้นไม่เป็นหรอกพี่สายฟ้า”
“ขำๆ อย่าซีเรียส ชั้นให้พวกแกแต่งหญิง เต้นท่าผู้หญิงง่ายๆ เดี๋ยวชั้นบอกไอ้บาสให้”
สำลีบ่นไม่เลิก “ท่าเต้นไม่กลัว กลัวตายมากกว่า”
สายฟ้าปลอบ “เอาน่า คิดซะว่าปกป้องสมหวังเพื่อวงของเรา เสียสละหน่อยสิพวกแก สมหวังเค้าเสียสละเพื่อวงเรามามากแค่ไหนแล้ว”
สำลีกะปอยฝ้ายหน้าเสีย
“ไปเร็วเค้าเริ่มซ้อมกันแล้ว”
สองตลกที่กำลังจะกลายเป็นแด๊นเซอร์ จำใจเดินตามสายฟ้าไปทางลานซ้อมเต้น
สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 16 อวสาน (ต่อ)
เสียงดนตรีเร้าใจจังหวะชวนขยับของเพลงสมหวังนะจ๊ะ ดังกระหึ่มขึ้นที่ลานซ้อมเต้น สมหวังกำลังซ้อมร้องเพลง โดยมีบาสช่วยต่อท่าเต้นให้ ส่วนข้างๆ กุหลาบก็กำลังทำท่าตามบาส ครูหนึ่ง สายฟ้าเดินเข้ามาพร้อมกับสำลี ปอยฝ้าย
สายฟ้าบอกบาส “ชั้นเอาแด๊นเซอร์อีกสองคนมาเสริม”
บาสงง “หมายความว่ายังไงพี่สายฟ้า”
“ชั้นอยากให้ไอ้สองคนนี่มาเต้นด้วย เผื่อช่วยอะไรได้บ้าง”
“ช่วยให้ช้าขึ้นน่ะสิพี่สายฟ้า” บาสเซ็ง
“ไม่หรอก ชั้นให้มันเต้นท่าผู้หญิง จะได้ง่ายๆ หน่อย”
บาสอิดออด “แต่นี่แด๊นเซอร์เราก็เยอะแล้วนะ ผมกับกุหลาบก็จะขึ้นไปด้วย”
“ก็ดีแล้ว…แต่ชั้นอยากได้เยอะกว่านี้” สมหวังว่า พลางมองไปยังสมหวัง “นักร้องจะได้ปลอดภัย เอ่อ…แล้วเอาผู้ชายไว้ข้างหน้าๆ นะ”
สำลีบ่นงุบงิบ “ตัวบังกระสุนชัดๆ”
“มาๆ เริ่มกันเลย อย่าคิดมาก เพื่อความปลอดภัยของสมหวัง” กุหลาบฮึดสุดๆ
สายฟ้ามองสมหวัง แล้วยิ้มให้ แต่สมหวังหลบสายตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
จากนั้นสมหวังเริ่มร้องเพลงอีกครั้ง และเต้นท่าตามที่บาสสอนให้ ขณะที่สายฟ้าได้แต่ส่งสายตามองให้กำลังใจสมหวัง
ต่อมาบาสเริ่มต่อท่าให้สำลีกับปอยฝ้าย ทั้งคู่ยังเก้ๆ กังๆ ขยับผิดบ้างถูกบ้าง
เสร็จจากสองตลกบาสก็ต่อท่าให้กุหลาบ บาสจับแขน จับตัวกุหลาบ เพื่อจัดท่าให้ กุหลาบเขินสุดๆ
อีกจังหวะ บาสเริ่มจัดโซนแด๊นเซอร์ ได้สายฟ้าเข้ามาช่วยด้วย และเลือกแต่แด๊นเซอร์ชายไว้ข้างหน้าเพื่อป้องกันสมหวัง
เมื่อลงตัว บาสจึงเริ่มให้ซ้อมภาพรวม เวลาผ่านไปทุกอย่างลงตัวมากขึ้น กุหลาบเองเต้นได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ยกเว้นก็แต่ สำลีกับปอยฝ้ายที่ยังเต้นไม่ค่อยคล่อง
บาสจึงปล่อยให้พัก สำลี กะปอยฝ้าย ถึงกับหอบแฮกๆ ลงไปนอนแผ่ สายฟ้ายิ้มๆ แล้วยกนิ้วให้บอกว่าเยี่ยมแล้ว
ขณะเดียวกันที่บริเวณศาลพระภูมิประจำบ้าน ป้าชวน เจ๊จุ๊ และเจ๊เนาว์ จัดวางของบูชาต่างๆ นาๆ ที่ด้านหน้าศาล เห็นควันธูปลอยโขมงคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
ชูชนะเริ่มต้นนำไหว้ “สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขา ช่วยดลบันดาลขอให้งานแถลงข่าวผ่านไปด้วยดีด้วยเทอญ”
“ขอให้สมหวังปลอดภัย ไม่เป็นอันตรายใดๆ และขอให้จับคนร้ายให้ได้ด้วยเทอญ” ป้าชวนอธิษฐาน
เจ๊จุ๊กะเจ๊เนาว์ยกมือท่วมหัว “สาธุ สาธุ สาธุ” พร้อมกัน
ชูชนะรู้สึกโล่งใจ “อย่างน้อยก็ให้สิ่งศักดิ์ช่วยอีกแรงจะได้อุ่นใจได้บ้าง”
วันต่อมา กรุงเทพมหานครเช้านี้ดูสับสนวุ่นวาย ผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่และต่างคนต่างรีบเร่ง แดนกับยอดชาย ปลอมตัวมิดชิด ออกจากโรงแรมม่านรูดแหล่งกบดาน และพากันมาอยู่ในห้องเช่า ที่สลัมแห่งหนึ่ง จดจ่อรอคอยเวลา
“พรุ่งนี้แล้วสินะ วันที่เรารอคอย ทุกอย่างจะได้จบสิ้นกันซะที” ยอดชายเอ่ยขึ้น
“พรุ่งนี้ต้องไม่มีคำว่าพลาด” แดนบอกเสียงหนักแหน่น
ยอดชายย้ำ “ใช่! มันเป็นโอกาสสุดท้ายของเราแล้วก็ว่าได้”
แดนมีท่าทีกังวล “แล้วถ้าเกิดพลาดล่ะครับ”
ยอดชายตวาด “ปากเสีย จะพูดทำไมเล่า แต่ถ้าเกิดพลาดแกโดนจับขึ้นมาจริงๆ แกห้ามซัดทอดชั้นเด็ดขาด”
“ไม่มีทางฝีมืออย่างผม ไอ้พวกตำรวจจะไม่ได้แม้แต่วิญญาณ” แดนพูดอย่างอวดเก่ง
“ขอให้มันจริงเถอะ”
“คุณคอยดูพรุ่งนี้แล้วกัน”
ยอดชายพูดออกมาด้วยสีหน้าและแววตาเหี้ยมเกรียม “นังสมหวังพรุ่งนี้แกเสร็จชั้นแน่!”
16.3-2
เวลาเดียวกันที่บ้านชูชนะ สมหวังซ้อมร้องเพลง พร้อมกับวาดลีลาเต้นไปกับแดนเซอร์ทุกคน ปอยฝ้าย กะสำลีเต้นเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาก ภาพรวมดูดีและพร้อมเพรียงกันมากขึ้น
ชูชนะ ป้าชวน สายฟ้า เจ๊จุ๊ และเจ๊เนาว์ มาดูการซ้อม และช่วยปรบมือตามจังหวะเพลง
สายฟ้ามองอย่างภาคภูมิใจ
ชูชนะยิ้มแย้ม “ดีมากๆ สวยงาม”
“ครั้งแรกนะเนี่ย ที่ชั้นเห็นนังหวังร้องเพลง แบบมีองค์ประกอบเต็มขนาดนี้” ป้าชวนยิ้มย่อง
เจ๊เนาว์ยิ้มกริ่ม ขณะพูดอวย “บอกแล้วหลานป้าน่ะ นอกจากจิตใจดีแล้วมีความสามารถอีกด้วย”
ป้าชวนเป็นปลื้ม “เสียงนังหวังเพราะดีจังเลยเนอะ”
ชูชนะคุยโว “ของแบบนี้มันอยู่ที่ครูมันด้วย”
เจ๊จุ๊หมั่นไส้พูดแซวตามประสา “ต้องแวะเข้าตัวเองตลอดเลยนะพ่อ”
“ก็ข้าภูมิใจในตัวข้านี่หว่า”
“จ้า…เชิญตามสบาย”
สายฟ้าเรียกทุกคนรวมตัว “พวกเรา…มารวมกันตรงนี้แป๊บนึงก่อน”
ทุกคนมานั่ง รอฟังสายฟ้า
“พรุ่งนี้ก็ถึงวันงานแล้ว ขอให้ทุกคนตั้งใจทำให้เต็มที่นะ อย่าประมาณ และต้องมีสติตลอดเวลา”
“พวกเอ็งไม่ต้องกลัวนะ ข้าขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้คุ้มครองพวกเอ็งแล้ว” ชูชนะเสริม
สำลีกระซิบบ่นกับปอยฝ้าย ท่าทีประชด “อุ่นใจได้เยอะเลย”
ชูชนะได้ยิน
“อะไรไอ้สำลี”
สำลียิ้มแหยๆ “ชั้นบอกว่าอุ่นใจขึ้นเยอะเลย ชั้นพูดจากใจจริงๆ นะ ไม่ได้ประชดเลย ต้องขอบคุณพ่อมากๆ เลยนะจ๊ะ”
เจ๊เนาว์บิ้วท์ตะโกนนำ “เพื่อวงของเรา ทุกคนสู้มั้ย”
หมู่มวลร้อง “สู้” ขึ้นพร้อมๆ กัน
ตกตอนเย็นวันชาติอยู่ที่โรงพัก กำลังประชุมซักซ้อมแผนกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ประมาณ 10 นายในห้องประชุม
บนกระดานมีรูปแดนกับยอดชายติดไว้ อีกด้านเป็นแผนที่ภายในสถานที่จัดงานแถลงข่าว เปิดตัวสมหวังในฐานะนักร้องค่ายจวงเรคคอร์ด
วันชาติอธิบายแผนการ บางจังหวะชี้จุดในแผนที่ประกอบ อย่างเคร่งเครียด!
ไม่นานนัก สารวัตรอยู่กับวันชาติสองคน สารวัตรเอ่ยถามขึ้น
“ทุกอย่างพร้อมมั้ยหมวด?”
“พร้อมครับ …เราวางกำลังไว้ทุกจุดภายในสถานที่จัดงานครับ คนร้ายไม่รอดแน่”
“แล้วคุณสมหวังล่ะพร้อมมั้ย”
“ทางโน้นผมให้จ่ากุหลาบดูความเรียบ ทุกอย่างน่าจะพร้อมแล้วครับ”
“ขอให้ทุกอย่างสำเร็จ ฝากบอกทุกคนด้วยว่าให้ทำงานอย่างมีสติ” สารวัติกำชับ
“รับทราบครับ สารวัตร!”
คืนนั้น วันชาติโทรศัพท์หากุหลาบ สอบถามความคืบหน้า
“จ่า … ทางโน้นเรียบร้อยดีใช่มั้ย”
“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ทุกอย่างพร้อม”
“ดีมาก…แล้วพรุ่งเจอกัน”
“ค่ะ”
เวลาเดียวกัน สายฟ้ากับสมหวังเดินสวนกันมา
สายฟ้าเรียกไว้ “เดี๋ยว”
สมหวังหยุด
“ชั้นขอคุยด้วยหน่อย” สายฟ้าบอก
สองคนเดินมาที่อีกมุมในบ้าน
“กลัวหรือเปล่า”
“เฉยๆ ไม่รู้จะกลัวไปทำไมเพราะชั้นเป็นคนตัดสินใจทำแบบนี้เอง” สมหวังบอก
“พรุ่งนี้ทำมันให้เต็มที่ที่สุด แล้วไม่ต้องห่วงชั้นจะเป็นกำลังใจและคอยดูแลเธออยู่ข้างๆ เอง”
สมหวังชะงักไป รู้สึกดีและมีกำลังใจมากขึ้นกับคำพูดของสายฟ้า
“ขอบใจ…มีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าไม่มีชั้นจะไปนอนแล้วนะ”
สายฟ้ารู้สึกตะหงิดๆ “เดี๋ยว…เธอยังโกรธชั้นอยู่เหรอ”
“ชั้นจะโกรธคุณเรื่องอะไร”
สายฟ้าจ้องหน้าพูดหยอกๆ “ไม่รู้สิ แต่ถ้าจะให้ชั้นเดา น่าจะเป็นเรื่องที่ชั้นประกาศจะแต่งงานกับจอมขวัญใช่มั้ย”
“นั่นมันเรื่องของคุณ ชั้นจะไปโกรธทำไม”
สายฟ้ารีบบอก “เพราะเธอหึงชั้นไง”
สมหวังหมั่นไส้ “บ้า!..หลงตัวเอง”
สมหวังจะเดินหนี
“เดี๋ยวสิ…ชั้นมีเรื่องจะบอกเธอ”
สมหวังหยุดกึก แล้วหันกลับมา สายฟ้าตัดสินใจจะบอกรักสมหวัง! แต่ไปๆ มาๆ ก็ยังเขินอยู่ดี เลยอึกๆ อักๆ อยู่อย่างนั้น
“ เอ่อ…คือ…”
เสียงกุหลาบดังขัดขึ้นเสียก่อน “สมหวังไปนอนได้แล้ว…พรุ่งนี้ตื่นเช้านะ”
“จ้าๆ ไปเดี๋ยวแหละ”
สมหวังเดินออกไป
สายฟ้าส่ายหัวเซ็งตัวเอง ที่ไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาดบอกรักสมหวังไปเสียที!
วันที่ทุกคนรอคอยมาถึง ตอนสายวันนี้ รถตู้วงชูชนะซึ่งบรรทุก สมหวัง สายฟ้า กุหลาบ บาส ชูชนะ ป้าชวน เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ สำลี ปอยฝ้าย และเหล่าแด๊นเซอร์ แล่นเข้ามาในโรงแรมสถานที่จัดงานแถลงข่าวก่อนงานเริ่ม เพื่อเตรียมความพร้อม
ชูชนะมองออกไปนอกรถ เห็นศาลพระภูมิที่อยู่ด้านหน้าโรงแรม ก็นำทีมยกมือไหว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์
“ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัย ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีด้วยเทอญ”
ทุกคนในรถยกมือไหว้ตาม ร้อง “สาธุ” พร้อมกัน
ที่หน้าห้องแถลงข่าว วันชาติในชุดนอกเครื่องแบบ กำลังซักซ้อมความเข้าใจกับเจ้าหน้าตำรวจลูกทีมอีก 10 คน เป็นครั้งสุดท้าย
“เตรียมตัวให้พร้อม เริ่มกระจายกำลังไปในจุดต่างๆ ได้แล้ว”
เจ้าหน้าที่ทุกคนตะโกนรับคำสั่งพร้อมๆ กัน อย่างแข็งขัน “รับทราบครับ”
จากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันออกไป
ไม่นานนัก แดนกับยอดชายพาตัวเองมายืนหน้าโรงแรมซึ่งใช้แถลงข่าว สองวายร้ายปลอมตัวอย่างแนบเนียนที่สุด โดยมาในคราบนักข่าว
ทั้งคู่มีสีหน้าเหี้ยมเกรียม แววตามุ่งมั่นมาดหมาย เดินเข้าไปในโรงแรม
สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 16 อวสาน (ต่อ)
เวลาใกล้เข้ามาทุกขณะ ทางด้านสมหวัง กุหลาบ กำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง โดยมีเจ๊จุ๊ กะเจ๊เนาว์ช่วยแต่งให้ ระหว่างนั้นปอยฝ้าย กะสำลี ใส่ชุดแด๊นเซอร์หญิงแต่งหน้าเรียบร้อย เดินเข้ามา ทุกคนเห็นก็อดขำไม่ได้
สำลีบ่นอุบ “ครั้งแรกในชีวิตที่ต้องแต่งหญิง ดูสิสภาพเหมือนละครลิงไม่มีผิด”
“เออว่ะ…เหมือนจริงๆ ด้วย แต่ก็น่ารักนะ” เจ๊จุ๊ว่า
ปอยฝ้ายโวย ท่าทีหงุดหงิด “น่ารักอะไรล่ะเจ๊ ลิงกังดีๆ นี่เอง”
เจ๊เนาว์ปลอบขำๆ “เอาน่า สักครั้งในชีวิต”
วันชาติ สายฟ้า และบาสเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว วันชาติถามกุหลาบ
“ใกล้เสร็จกันหรือยัง”
“ใกล้แล้วค่ะหมวด”
“เร่งมือกันหน่อยนะ เหลืออีกสิบห้านาที”
“ค่ะ” กุหลาบรับคำ
ชูชนะกับป้าชวนเดินเข้ามา พูดกับสมหวัง
“พอใกล้ถึงเวลา รู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้”
สมหวังปลอบใจ “ป้า ทำใจสบายๆ นะจ๊ะ จะไม่มีใครเป็นอะไรแน่นอน จริงมั้ยคะหมวด”
วันชาติรับคำ “ครับ ผมจะดูแลสมหวังให้ดีที่สุด”
ชูชนะกังวล สวนขึ้นมา “ยกเลิกยังทันมั้ยวะไอ้ชาติ”
ทุกคนร้องประสานเสียง “พ่อ”
ชูชนะหน้าม่อย “ก็ข้าเป็นห่วงนังหวังมันนี่หว่า”
วันชาติบิ้วท์ทุกคน “โอเค.นะ รีบเตรียมตัว เดี๋ยวผมมาตามอีกที”
แดนกะยอดชายในคราบนักข่าว เดินมาที่หน้าลิฟท์ สองวายร้ายขึ้นลิฟท์ไป
ไม่นานต่อมาแดนกับยอดชาย เดินออกมาจากลิฟต์ มุ่งไปยังห้องแถลงข่าวอย่างมั่นใจ!
ที่ห้องแต่งตัวสายฟ้าถามสมหวังอย่างเป็นห่วง
“ตื่นเต้นมั้ย”
สมหวังบอก “นิดนึง”
สายฟ้าเย้า “ทำไมไม่ยิ้มเลยล่ะ…ยิ้มหน่อยสิ”
สมหวังแสยะยิ้มให้แล้วก็รีบหุบ nสายฟ้ายิ้มๆ
“เสื้อเกาะข้างในแน่นหรือเปล่า” สายฟ้าวนคุย
“ไม่แน่นหรอก ร้อนมากกว่า”
“ทนหน่อยนะเดี๋ยวก็เสร็จงานแล้ว…อีกอย่างถ้าเกิดผิดปกติอะไร รีบหลบลงมาข้างเวทีเลยรู้มั้ย”
“รู้แล้วล่ะน่า” สมหวังหงุดหงิด
“ชั้นเป็นห่วงเธอนะ”
สมหวังอึ้งมองสายฟ้า ทั้งคู่สบตากัน
ยอดชายกับแดนในคราบนักข่าว เดินมาที่จุดลงทะเบียนสื่อมวลชน ยอดชาย พยายามสังเกตหาตำรวจ แต่ไม่เห็นวี่แวว รู้สึกโล่งใจ
“ชั้นบอกแล้วไม่ใช่แผนของตำรวจ”
แต่แดนไม่วางใจ “อย่าเพิ่งไว้ใจ ทำตัวเนียนๆ เข้าไว้ดีที่สุด”
ยอดชายกะแดน ไม่แสดงอาการมีพิรุธ เดินตรงไปลงทะเบียน
อีกมุมในห้องแต่งตัว กุหลาบช่วยบาสแต่งตัว บาสจ้องกุหลาบ แล้วยิ้มๆ กุหลาบเงยหน้าขึ้นมาเห็นบาสจ้องอยู่
“มองชั้นทำไม”
“ยิ่งมองยิ่งน่ารักนะเธอเนี่ย”
กุหลาบอึ้ง เขิน
“ป่วยหรือเปล่าเนี่ย ถึงชมชั้นได้เนี่ย”
“ชั้นพูดจริงๆ” บาสว่า
กุหลาบเขินหน้าแดง จนต้องหลบสายตาบาส
“บ้า”
กุหลาบละมือออก บาสรีบคว้ามือกุหลาบไว้
“ชั้นรู้นะ ว่าเธอชอบชั้น”
กุหลาบพูดไม่ออก เขินจนผละตัวออกมาจากบาส
“ชั้นก็ชอบเธอนะ!” บาสบอกเสียงดัง
เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ ปอยฝ้าย และสำลี แอบฟังอยู่ ต่างเฮกันยกใหญ่
“ฮิ้ววว”
บาสกับกุหลาบ เขิน กุหลาบยิ้มเดินหนีไป
ยอดชายกับแดนปะปนอยู่กับบรรดานักข่าวในห้อง บรรดานักนักข่าวเริ่มทยอยเดินเข้ามาในห้องมากขึ้น สองวายร้าย เดินเกาะกลุ่มนักข่าวเข้ามา
“ทางสะดวก เข้ามาในงานจนได้” ยอดชายว่า
“ถือว่าตำรวจมันชะล่าใจมากเลยนะ” แดนยิ้มย่อง
“ก็บอกแล้วไอ้พวกตำรวจมันโง่! ป่านนี้ก็คงไปตามหาเราอยู่ในป่า ไปหาที่นั่งกัน”
ยอดชายเดินนำแดนจะไปนั่งเก้าอี้ตรงกลางๆ
“เฮ้ย! จะไปนั่งตรงกลางทำไมไปนั่งแถวหลังใกล้ประตูหนีไฟโน่น” แดนโวย
ยอดชายบอกอย่างย่ามใจ “จะกลัวอะไร แกก็เห็นอยู่ว่าไม่มีตำรวจ…ไปนั่งใกล้ๆ จะได้จัดการมันง่ายๆ”
แดนระแวง “เราตกลงกันไว้ว่ายังไง! อย่าประมาท! ไปนั่งข้างหลังจะได้หนีสะดวก”
ยอดชายเซ็งๆ
“ก็ได้วะ”
ยอดชายกับแดน เดินตรงไปนั่งใกล้ประตูหนีไฟมากที่สุด โดยไม่เป็นที่สังเกตของตำรวจ
ตรงข้างเวทีห้องแถลงข่าว สายฟ้าให้กำลังใจสมหวัง
“ไม่ต้องกลัว ถ้าเกิดอะไรขึ้นชั้นจะปกป้องเธอเอง”
สมหวังยิ้ม รู้สึกอุ่นใจ กุหลาบจับมือสมหวังให้กำลังใจ
“พี่ก็จะดูแลสมหวังให้ดีที่สุดนะ”
บาสบอกกุหลาบ “ชั้นก็จะดูแลเธอให้ดีที่สุดเหมือนกัน”
กุหลาบเขินๆ
“นายก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
เจ๊จุ๊แซว “โอ๊ย!อิจฉา หวานกันเหลือเกินนะ…อ่ะๆ เตรียมตัวกันได้แล้ว สู้ๆ นะทุกคน”
หน้าเวที ในห้องแถลงข่าว พิธีกรเริ่มประกาศ
“แล้วบัดนี้ ขอเชิญท่านพบกับ สมหวัง วทัญญู”
ทุกคนปรบมือ แดน กับยอดชาย มองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ยอดชายแค่นยิ้ม “มึงเสร็จกูแน่นังสมหวัง”
สมหวังออกมาร้องเพลงบนเวที บาส กุหลาบ สำลี ปอยฝ้าย แด๊นเซอร์ตามออกมา จังหวะที่สมหวังร้องเพลงอยู่ นักข่าว ตากล้องก็กรูกันเข้าไปหาสมหวังเพื่อถ่ายรูป ทำให้แดนกับยอดชายไม่เห็นสมหวัง
ยอดชายบ่นอย่างหงุดหงิด “อ้าว…เฮ้ย จะลุกกันทำบ้าอะไรวะ”
ยอดชายลุกขึ้น พยายามชะเง้อมองให้เห็นสมหวัง ยอดชายเผลอหยิบปืนขึ้นมา แดนเห็นก็ตกใจ
“อย่าเพิ่งเอาปืนขึ้นมา”
ยอดชายรู้ตัวเอาปืนลง
“แล้วจะยิงมันยังไง พวกนักข่าวบังมิดซะขนาดนี้”
“รอให้พวกนักข่าวนั่งลงก่อนก็ได้ ใจเย็นๆ สิ”
ยอดชายหงุดหงิด นั่งลงรอโอกาส
สายฟ้า เจ๊จุ๊ เจ๊เนาว์อยู่ตรงข้างเวที ห้องแถลงข่าว สายฟ้าคอยชะเง้อมองสมหวังด้วยความเป็นห่วง
เวลานั้นวันชาติใช้วิทยุสื่อสารกับลูกน้อง
“มีความผิดปกติอะไรมั้ย?...” ฟังด้วยสีหน้าผิดหวัง “จับตาดูต่อไป”
วันชาติเครียด! พึมพำออกมา
“หรือว่าจะคว้าน้ำเหลวแล้วเรา”
ขณะสมหวังร้องเพลงอยู่บนเวที กุหลาบ บาส พยายามสอดส่องสายตาหาคนร้าย สำลี กะปอยฝ้าย พยายามทำเต็มที่ถึงแม้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
บรรดานักข่าวและตากล้อง เมื่อเก็บภาพเสร็จแล้วก็ทยอยกันลงนั่งที่เก้าอี้
ทันใดนั้น เหมือนมีวัตถุกระทบกับไฟบนเวที ทำให้เกิดสะเก็ดไฟ
เจ๊จุ๊ เจ๊เนาว์ และสายฟ้าที่อยู่ข้างเวที ต่างตกใจ!
“สมหวัง”
สายฟ้ารีบวิ่งไปหาสมหวัง
ทุกคนต่างตกใจ และเกิดความชุลมุนวุ่นวาย เสียงเอ็ดตะโรดังไปทั่ว วันชาติ เจ้าหน้าที่ตำรวจ ตะโกนบอกให้ทุกคนหมอบลง ทุกคนรีบหมอบ
ไฟในห้องสว่างขึ้น เผยให้เห็นแดนกำลังยิงกระหน่ำขึ้นไปบนเวที แต่ลูกกระสุนไม่โดนสมหวังสักลูก
ยอดชายเห็นสมหวังพอดี สีหน้ายอดชาย ดุดัน จริงจัง ยอดชายตั้งใจเล็งปืนไปที่สมหวัง ยอดชายเหนี่ยวไกยิง ลูกกระสุนแหวกอากาศพุ่งตรงไปหาสมหวัง
ทันใดนั้น สายฟ้าวิ่งออกมาพอดี แล้วเอาตัวบังสมหวังไว้ ลูกกระสุนโดนสายฟ้าเข้าอย่างจัง สายฟ้าล้มลง!
แดน ยอดชาย วิ่งหนีออกไปทางประตูหนีไฟ ตำรวจไล่ตามไป
สมหวังเห็นเลือด และ สายฟ้าหมดสติ ก็ตกใจแทบช็อก!
“คุณสายฟ้า!! …เรียกรถพยาบาลเร็ว คุณสายฟ้าถูกยิง”
ทุกคนตกใจ!!ต่างขึ้นมาดู
“สายฟ้า! สายฟ้าอย่าเป็นอะไรนะลูก”
สมหวังร้องไห้ตะโกนตลอดเวลา “ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที …คุณสายฟ้าอย่าเป็นอะไรนะ!”
แดนกับยอดชาย วิ่งหนีมาทางบันใดหนีไฟ และออกมาที่ลานจอดรถ วันชาติ กับเจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งยิงขู่ สองวายร้ายหันมายิงตอบโต้ ทั้งคู่ไม่ได้ทันเห็นข้างหน้า เจ้าหน้าที่อีกชุดมาดักไว้
เสียงวันชาติดังขึ้น “วางปืนแล้วมอบตัวซะ”
แดนกับยอดชายยังยิงต่อสู้ พอทั้งคู่หันกลับมาเห็นเจ้าหน้าอีกชุดที่ดักอยู่ข้างหน้าก็ตกใจ!
“ทิ้งปืนซะ!” ตำรวจคนหนึ่งตะโกนก้อง
แดนกับยอดชาย จำต้องยอมทิ้งปืน ตำรวจกรูเข้าไปจับตัว
แดนเยาะเอา “เป็นไงล่ะ ไหนบอกตำรวจมันโง่”
“ใครจะไปรู้เล่า” ยอดชายโมโห
แดนด่าอย่างเหลืออด “แกนั่นแหละที่โง่”
ยอดชายยั๊ว “มึงกล้าด่ากูเหรอ”
“ก็เออสิวะ ตอนนี้มีสถานภาพนักโทษเหมือนกันแล้ว ทำไมกูจะด่ามึงไม่ได้”
“กูจะบอกอะไรมึงให้นะ มึงน่ะโคตรโง่เลย โง่ตั้งแรกแล้ว กูไม่น่าจ้างมึงเลย”
ตำรวจรำคาญ “หยุดเถียงกันได้แล้ว โง่ทั้งคู่นั่นแหละ!”
ที่โรงพยาบาล บุรุษพยาบาล เข็นสายฟ้าไปยังห้องฉุกเฉิน ทุกคนวิ่งตามไปดูด้วยความเป็นห่วง โดยเฉพาะสมหวังที่เป็นห่วงสายฟ้าที่สุดและยังไม่หยุดร้องไห้
ร่างสายฟ้าถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ขณะที่ทุกคนรออยู่ข้างนอกห้อง อย่างเป็นห่วง
บนเตียงผ่าตัดร่างสายฟ้า เต็มไปด้วยสายระโยงระยาง ทั้งน้ำเกลือ เครื่องช่วยหายใจ คลื่นหัวใจหน้าจอยังคงแสดงผลเป็นระยะ
หมอ พยาบาล กำลังผ่าตัดเอาลูกกระสุนออก เพื่อช่วยเหลือชีวิตสายฟ้า
ทุกคนใบหน้าเศร้า นั่งรอหมอมาบอกอาการสายฟ้าอย่างเป็นกังวล สมหวังยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“ใจเย็นๆ นะลูก คุณสายฟ้าเค้าต้องไม่เป็นอะไรเชื่อป้า” ป้าชวนปลอบ
“ใช่…สมหวังทำใจให้สบายนะ อย่าคิดมาก คนดีๆอย่างคุณสายฟ้าพระท่านต้องคุ้มครองและต้องปลอดภัย” กุหลาบปลอบอีกคน
วันชาติเดินเข้ามาถาม
“สายฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ”
“หมอยังไม่ออกมาเลยพี่ชาติ”
ฟังบาสแล้ว วันชาติรู้สึกผิด พูดขอโทษกับชูชนะ
“ผมขอโทษนะอา ที่ทำพลาดจนได้”
“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ เอ็งทำดีที่สุดแล้ว”
“แล้วจับคนร้ายได้มั้ยพี่ชาติ” บาสถาม
“ได้…ตอนนี้พาตัวไปฝากขังไว้ก่อน รอดำเนินคดี”
ภายในห้องผ่าตัด หมอ และพยาบาล ยังคงช่วยสายฟ้าอย่างเต็มที่
จากบ่ายเวลาผ่านไปเป็นเย็นย่ำ ในที่สุดหมอเดินออกมา สมหวังเห็นรีบเข้าไปหา
“หมอคนไข้เป็นยังไงบ้างคะ”
ทุกคนสีหน้าดูลุ้นๆไปด้วย
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ” หมอบอก
ทุกคนเฮดีใจ สมหวังยิ้มทั้งน้ำตา
ช่วงหัวค่ำยอดชาย แดน ถูกคุมขังอยู่ในคุกที่โรงพัก รอส่งฟ้อง
“สุดท้ายก็ต้องมาใช้ชีวิตในคุก” ยอดชายบ่น
“ทำไงได้ก็ต้องก้มรับชะตากรรมไป” แดนดูจะปลงตก
ยอดชายเครียดร้องลั่น “โธ๊โว้ย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!”
ยอดชายน้ำตาร่วง โมโหตัวเองที่พลาดต้องมาติดคุก
ค่ำคืนนั้น ในห้องพักฟื้นของสายฟ้าในโรงพยาบาล สายฟ้านอนอยู่บนเตียง ยังไม่รู้สึกตัว สมหวังนอนเฝ้าอยู่ข้างๆ สักครู่หนึ่ง สายฟ้าค่อยๆฟื้นลืมตาขึ้น เห็นสมหวังนอนเฝ้าอยู่ก็ยิ้มดีใจ
“ยัยตัวเล็ก”
สายฟ้าเอามือลูบหัวสมหวัง จนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เห็นสายฟ้าจ้องมองอยู่ สมหวังดีใจ
“คุณสายฟ้า…คุณสายฟ้าฟื้นแล้ว”
สมหวังกำลังจะลุกไปบอกทุกคน สายฟ้าจับแขนสมหวังไว้
“อย่าเพิ่งไป ชั้นอยากอยู่กับเธอสองคน”
“แน่ะ ตื่นมาก็ซ่าเลยนะ”
สายฟ้าอ้อน “ก็ชั้นอยากอยู่กับเธอสองคนจริงๆ นี่”
“แต่คนอื่นเค้ารอคุณฟื้นอยู่นะ ทุกคนเค้าเป็นห่วงคุณมาก” สมหวังบอก
“แป๊ปเดียวนะ เดี๋ยวค่อยไป”
สมหวังพยักหน้า
“เธอเป็นห่วงชั้นด้วยเหรอ”
สมหวังอึกอัก “เป็นห่วงสิ”
“แล้วหายโกรธชั้นหรือยัง”
“ชั้นก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธคุณ”
“แต่งอน?…ที่ผ่านมาชั้นทำอะไรให้เธอโกรธหรือไม่พอใจชั้นขอโทษนะ ถ้าเป็นเรื่องจอมขวัญล่ะก็ชั้นบอกได้เลยว่าชั้นไม่ได้รักเค้า….คนที่ชั้นรักเค้ายืนอยู่ตรงหน้าชั้นตอนนี้”
ในที่สุดสายฟ้าก็ได้บอกรัก สมหวังอึ้ง หน้าชา รู้สึกดีใจและมีความสุขที่สุด
สมหวังเขินทำตัวไม่ถูก “ชั้นไปบอกพ่อก่อนนะว่าคุณฟื้นแล้ว”
“อย่าเพิ่งไป บอกชั้นก่อนว่าเธอรักชั้นหรือเปล่า”
สมหวังหันกลับมายิ้มให้ สายฟ้าพยักหน้า
“พูดให้ชั้นได้ยินสิ”
สมหวังพูดเสียงแผ่วเบา “ชั้นรักคุณ”
“อะไรนะ ชั้นไม่ได้ยิน”
“ชั้น รัก คุณ..”
สมหวังเขินจนหน้าแดง
“ดังอีกนิด” สายฟ้าแกล้ง
สมหวังพูดแทบตะโกน “ชั้นรักคุณ”
เป็นจังหวะที่ ชูชนะ ป้าชวน บาส กุหลาบ เจ๊จุ๊ และเจ๊เนาว์ เข้ามาพอดี! ทุกคนอึ้งก่อนที่จะส่งเสียงเฮฮา ออกมาพร้อมกัน
กุหลาบแซว “เผลอไม่ได้เลยนะคู่เนี้ย”
“พี่กุหลาบ”
สมหวังเขิน ทำตัวไม่ถูก เผลอฟาดไปที่แผลสายฟ้า
สายฟ้าเจ็บร้อง “โอ๊ย!”
สมหวังตกใจ โน้มตัวไปดูแผลสายฟ้า
“ชั้นขอโทษ!! เจ็บหรือเปล่าคะ”
“ไม่เจ็บ...มันไกลหัวใจ”
สายฟ้าได้โอกาส คว้าตัวสมหวังเข้ามากอด
ทุกคนยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
เช้าวันนี้ สารวัตร กุหลาบ และวันชาติคุยกันอยู่บนโรงพัก กุหลาบใส่เครื่องแบบตำรวจครั้งแรกในรอบหลายเดือน
สารวัตรชมจากปาก “คดีนี้พวกคุณทำดีมากนะ ผมขอบใจพวกคุณมากที่มันผ่านไปด้วยดี”
วันชาติยิ้มนิดๆ “ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณค่ะ สารวัตร”
สารวัตรพูดกับกุหลาบ “คุณจะเอายังไงต่อ จะอยู่วงลูกทุ่งต่อไปหรือกลับมาเป็นตำรวจเหมือนเดิม”
“ไม่มีอะไรที่ชั้นทำแล้วมีความสุขเท่ากับการเป็นตำรวจรับใช้ประชาชนหรอกค่ะ”
“งั้นก็ดี…เตรียมตัวเริ่มงานใหม่ได้เลย” สารวัตรสรุป
วันชาติกะกุหลาบรับทราบ “ครับ” / “ค่ะ” พร้อมกัน
มีเหตุการณ์ต่างๆ มากมาย ดำเนินไป ในรอบหลายวันนี้
พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ พร้อมขึ้นรูปจอมขวัญประกอบ “ ศาลตัดสินจำคุกจอมขวัญ 2 ปี ข้อหาละเมิดลิขสิทธิ์”
อีกวันต่อมามีรูปสมหวังขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือ “สมหวังลูกทุ่งดังเป็นพยานช่วยตำรวจปิดคดีดัง”
และหนังสือพิมพ์บันเทิงพาดหัวข่าว
“สมหวัง คลอดแล้วกับอัลบัมแรกในชีวิต พร้อมเตรียมเปิดคอนเสิร์ตใหญ!”
ค่ำคืนการเปิดคอนเสิร์ตใหญ่คนดูคราคร่ำ มากมาย มืดฟ้ามัวดิน
การรอคอยสิ้นสุดลง เสียงเพลงดังขึ้นจังหวะสนุกสนาน สมหวังขึ้นบนเวทีมาร้องเพลง เพลงแล้วเพลงเล่า เรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูดังสนั่น
เสียงร้องของสมหวังสะกดคนดูราวต้องมนต์เช่นเคย สมหวังร้องเพลงแรกจบแล้ว จึงพูดกับแฟนๆ
“ขอขอบคุณทุกคนนะคะที่มาให้กำลังใจสมหวังในคืนนี้ และหวังว่าจะติดตามผลงานของสมหวังตลอดไปนะคะ”
เสียงกรี๊ดดังสนั่น
“ก่อนจะถึงเพลงสุดท้ายในค่ำคืนนี้ สมหวังจะขอเชิญบุคคลคนสำคัญที่ทำให้สมหวังมีวันนี้ขึ้นมารวมแจมกับสมหวังในเพลงสุดท้ายด้วยนะคะ ขอเชิญทุกคนค่ะป้าชวน พ่อชู คุณสายฟ้า เฮียจวง พี่กุหลาบ พี่บาส เจ๊จุ๊ เจ๊เนาว์ ปอยฝ้าย สำลี ขึ้นมาบนเวที” สมหวังเว้นไปนิดหนึ่ง
“บุคคลเหล่านี้แหละค่ะที่คอยดูแล ช่วยเหลือ สนับสนุน ให้มีสมหวังในวันนี้ และคืนนี้พวกเค้าจะมาร่วมมันส์กับสมหวังในเพลงสุดท้ายของคืนนี้ ขอให้เพลงนี้เป็นเพลงแทนคำขอบคุณของพวกเราทุกคนนะคะ ไปสนุกกันเลยค่ะ”
เสียงดนตรีขึ้นเพลงสมหวังนะจ๊ะ เสียงกรี๊ด เสียงปรบมือดังสนั่น
สมหวังร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ทุกคนเต้นตามอย่างมีความสุข สมหวังหาทางแกล้งสายฟ้าโดยการยืนไมค์ให้สายฟ้าร้องเพลงด้วย สายฟ้าอายๆ แต่จำยอมต้องร้อง
สายฟ้าคิดอะไรออก เลยพูดแทรกขึ้นกับคนดู ขณะที่ดนตรีเล่นคลอไปเรื่อยๆ
“เพลงนี้ชื่อเพลงสมหวังใช่มั้ยครับ”
คนดูตะโกนตอบ “ใช่”
“ผมจึงอยากสมหวังอะไรบางสิ่งได้มั้ยครับ”
คนดูตะโกนตอบอีก “ได้”
สายฟ้าหันไปทางสมหวัง “แต่งงานกับผมนะครับคุณสมหวัง”
คนดูกรี๊ดชอบอกชอบใจ ร้องเฮลั่น พร้อมกับปรบมือดังสนั่น
สมหวังหน้าเหวอ เขินจนหน้าแดง พยายามจะแย่งไมค์คืนแต่สายฟ้าไม่ให้ สายฟ้าได้โอกาสหอมแก้มสมหวังหนึ่งฟอด เสียงเฮจากคนดูดังขึ้นอีกครั้ง
ระหว่างนั้น บาสไม่ยอมแพ้ อุ้มกุหลาบออกมา
“ผมก็ไม่น้อยหน้าน้องสมหวังกับพี่สายฟ้านะ…ผมก็มีคนรักของผมเหมือนกัน”
ทุกคนเฮลั่นชอบใจ และร้องเพลงต่ออย่างมีความสุข
โปรดติดตาม "บ่วงรัก" เร็วๆ นี้
