เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 16

เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 16

วันรุ่งขึ้น งามตาถือถาดอาหารเอาเข้ามาให้ราชาวดีในห้องแล้ววางบนโต๊ะ งามตาพยายามหลบใบหน้าที่พุพองของตัวเอง

“พ่อเลี้ยงให้ฉันเอาข้าวมาให้ รีบกินซะ”
ราชาวดีมองงามตา ก่อนจะถอดเครื่องประดับต่างๆ บนตัวซึ่งมีทั้งแหวน สร้อย ต่างหู กำไล ยัดใส่มืองามตา
งามตางง
“เครื่องประดับพวกนี้ พ่อเลี้ยงให้เราใส่ไว้ ตอนนี้เป็นของเธอแล้วนะงาม”
งามตาไม่เอา โยนคืน
“ฉันไม่ใช่ขอทานนะ”
“เราไม่ได้คิดอย่างนั้น เราแค่เป็นห่วง ถ้าเราตาย...งามต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้ ไปใช้ชีวิตที่เหลือ เป็นคนใหม่นะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเราอโหสิกรรมให้ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน”
งามตาจ้องราชาวดีแค้นๆ
“แต่ฉันเกลียดเธอ”
จากนั้นงามตาก็ควักมีดที่ซ่อนไว้ออกมาแล้วเดินเข้าหาราชาวดี ราชาวดีตกใจ

ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ภูมินทร์วางสายโทรศัพท์ ยิ้มอย่างพอใจ
“ทุกอย่างเป็นไปตามแผน รองอำนวยบอกว่าท่านอธิบดีตอบรับคำเชิญจะมางานวันเกิดฉันแล้ว
แล้วทางโน้นเป็นยังไง”
“ป่านนี้ศรีแพรคงกำลังทำงานให้เราอยู่ หายห่วงได้ พวกข้าจะออกไปฉลองกันล่วงหน้าซักหน่อย” เสือทับหันไปสบตาแต้ม แหลม แบบรู้กัน “เชิญพ่อเลี้ยงหาความสุขกับเจ้าสาวตามสบาย”
พวกเสือทับออกไป ภูมินทร์มองตามกระหยิ่มใจ

รถยนต์แล่นออกจากบ้านภูมินทร์ เสือทับ แต้ม แหลมอยู่ในรถต่างหัวเราะเฮฮา สักพักนุกูลออกจากที่ซ่อนมองตามรถเสือทับก่อนจะหันกลับมาจ้องในบ้าน แววตาแค้น สภาพนุกูลตอนนี้ผมเผ้ารุงรัง มีรอยสักเต็มตัว ใส่เชิ้ตดำ ห้อยเครื่องราง ตาขวางๆ
นุกูลเหน็บใบพลู กำบังกายเดินเข้าบ้านภูมินทร์ สมุนเสืออื่นๆ ที่เหลือลาดตระเวนอยู่ มองไม่เห็นนุกูล

ราชาวดีนั่งอยู่ที่เตียง ภูมินทร์เปิดประตูเดินตรงมาหาแล้วโอบกอดเธอเอาไว้
“พี่มาทวงสัญญา จากเจ้าสาวของพี่”
ราชาวดีหันมาเผชิญหน้าภูมินทร์
“วดีพร้อมแล้วล่ะค่ะ”
ภูมินทร์ถอดเสื้อคลุมราชาวดีออกกองกับพื้น ภูมินทร์ยิ้ม เข้าไปหอมแก้ม
“พี่รอวันนี้มานานแล้ว รู้มั้ย”
ภูมินทร์กอดราชาววดี ซุกไซร้ โดยไม่รู้ว่ามือราชาวดีจับด้ามมีดที่ซ่อนไว้ข้างหลัง ราชาวดีรวบรวมความกล้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่งามตาจ้องเธอด้วยความแค้น
“แต่ฉันเกลียดเธอ”
จากนั้นงามตาก็ควักมีดที่ซ่อนไว้ออกมา แล้วเดินเข้าหาราชาวดี
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน อยากจะฆ่าฉัน ลงมือเลยงาม ฉันตั้งใจอยู่แล้วว่าขอตายดีกว่าต้องตกนรกทั้งเป็น”
ราชาวดีหลับตาแต่แล้วงามตากลับยัดมีดใส่มือราชาวดีแทน
“แทนที่จะหนีปัญหาด้วยความตาย สู้ฆ่าไอ้คนชั่ว ที่มันเป็นต้นเหตุไม่ดีกว่าเหรอ”
ราชาวดีมองมีดในมือ

ราชาวดีกระชับมีดในมือแน่นแล้วตัดสินใจ ง้างมีดสุดแรงเตรียมแทง ทันใดเสียงร้องของสมุนก็ดังขึ้น
“อ๊าก”
ประตูห้องถูกกระแทกออก นุกูลบุกตามมาจ้องภูมินทร์ตาขวาง
“นุกูล”
“แกถูกจับเข้าสถานพินิจไปแล้วนี่”
“ฉันหนีออกมา หลบอยู่ในป่าช้าเพื่อฝึกอาคมรอวันที่จะฆ่าแกไง ไอ้ภูมินทร์”
นุกูลชักมีดหมอเข้ามาแทงภูมินทร์ แต่ภูมินทร์ม้วนตัวหลบได้ แล้วพุ่งเข้ามาอัดนุกูล ทั้งสองคนต่อสู้กัน
ราชาวดีวิ่งไปหลบ ภูมินทร์ถีบนุกูลกระเด็นก่อนจะถอดถุงมือออกสะบัดพิษโดนขานุกูล เข่าทรุด นุกูลกระชากเครื่องรางจากเอวร่ายคาถาแล้วฟาดใส่ภูมินทร์เหมือนแส้ ภูมินทร์โดนไปสองสามทีแล้วสะบัดพิษใส่แขนนุกูล กรดกัดกร่อนแขนนุกูลจนเครื่องรางหลุดจากมือ
“อ๊าก”
นุกูลร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ภูมินทร์พุ่งเข้ากระแทกหมัดเข้าหน้าท้องนุกูลจนนุกูลกระเด็น กระอักภูมินทร์เดินเข้าหานุกูลด้วยแววตาอำมหิต
“คิดจะฆ่าฉันเหรอ ฉันจะให้แกได้สัมผัสว่าความทรมานที่สุดในชีวิตเป็นยังไง แล้วแกจะอ้อนวอนขอให้ฉันมอบ
ความตายให้แกเอง”
ภูมินทร์วางฝ่ามือบนกระหม่อมของนุกูล ราชาวดีทนดูไม่ได้
“พี่ภู วดีขอเถอะค่ะ นุกูลเป็นเพื่อนวดี พี่ภูไว้ชีวิตเค้าเถอะนะคะ วดีขอร้อง”
ภูมินทร์ชะงัก
“ได้ซิ เมียขอแค่นี้ ทำไมพี่จะให้ไม่ได้ ใครอยู่ข้างนอก”
สมุนเสือสองคนวิ่งมา
“มีอะไรพ่อเลี้ยง”
“เฝ้ายามภาษาอะไรให้มันเข้ามาได้ หา เอามันไปทิ้งให้ไกลหูไกลตาฉัน”
สมุนเสือหิ้วปีกนุกูล เอาตัวนุกูลที่สะบักสะบอมออกไป ภูมินทร์จับดูรอยแส้ โมโห เสียอารมณ์ “วันนี้วดีพักผ่อนเถอะ ไว้พี่จะมาทวงสัญญาวันหลัง”
ภูมินทร์กลับออกไป เพื่อรักษาตัว ราชาวดีมองตาม โล่งอก แต่ยังอดเป็นห่วงนุกูลไม่ได้
นุกูลที่สลบอยู่ถูกสมุนเสือสองคนหิ้วปีกไปตามทางเดิน งามตาโผล่ออกมามองตามแล้วต้องตกใจ

“นุกูล”

ที่อิสุโร ยิ่งยศเอาหนังสือพิมพ์ออกมายื่นให้กระเต็นดู

“หนังสือพิมพ์นี่บอกว่าพรุ่งนี้ไอ้ภูมินทร์จะจัดงานวันเกิด”
กระเต็นคว้ามาอ่าน
“ภูมินทร์พ่อเลี้ยงคนดังจัดงานฉลองวันเกิดยิ่งใหญ่ เปิดตัวภรรยาสุดสวย เชิญบุคคลสำคัญร่วมงาน กับดักชัดๆ มันคงต้องการ ล่อให้กล้าไปที่งาน”
“แล้วนี่ไอ้หาญไอ้กล้าอยู่ไหน”

ขณะนั้นกล้ากับหาญอยู่ที่ริมน้ำ ทั้งคู่ถอดเสื้อยืนอยู่
“พร้อมรึยัง ปู่จะอัญเชิญท่านพญานาคราชมาประทับร่างแต่ท่านจะยอมถ่ายทอดวิชาขั้นสุดท้ายให้เอ็งรึไม่ ขึ้นอยู่กับความสามารถของเอ็ง”
“ผมพร้อมครับปู่ ผมต้องฝึกคัมภีร์นาคราชขั้นสุดท้ายให้ได้ ถ้าไม่สำเร็จผมจะไม่กลับขึ้นมา”
หาญพยักหน้า แล้วทั้งคู่กระโดดลงไปในน้ำ
เมื่อลงมาใต้น้ำกล้ากับหาญนั่งสมาธิอยู่ตรงข้ามกัน หาญท่องมนต์อัญเชิญพญานาคจึงเห็นเป็นแสงเรืองๆ เป็นลำส่องมาที่ตัว ภาพรางๆ ของพญานาคว่ายวูบเข้าประทับตัวหาญ ตาหาญเปิดขึ้นเป็นแววตาพญานาค
หาญยืนเบื้องหน้ากล้าแล้วส่งกระแสจิตพูดคุยกับกล้าด้วยน้ำเสียงของพญานาค
“ข้ารอเจ้าอยู่ จงรับบทเรียนขั้นสุดท้าย”
หาญเคลื่อนตัวเข้าปะทะกล้า กล้าเป่ามนต์ที่แขนปรากฎเป็นเกล็ดพญานาคสีทอง ทั้งคู่ต่อสู้ เตะต่อยกันสูสี
ด้านบนขณะนั้นศรีแพรเดินเข้ามาที่ริมน้ำแล้วหยิบขวดแก้วเล็กๆ มีน้ำสีแดงข้างในซึ่งเป็นยาพิษ ศรีแพรเปิดจุกขวดแก้ว
ใต้น้ำขณะนั้นกล้าถูกหาญเตะเข้าที่อกจนหงายไป
“เจ้าต้องเข้าแก่นแท้ของวิชา เจ้ามนุษย์”
“ได้โปรดชี้แนะผมด้วย”
นาคราชในร่างหาญยิ้ม เข้าโจมตีกล้า กล้าปล่อยหมัดใส่หาญกระเด็น หาญแกล้งทำร่างให้ลอยนิ่ง คว้าง กล้าตกใจ
“ฆ่าปู่ของเจ้าซะ แล้วข้าจะมอบวิชาให้แก่เจ้า” กล้าชะงัก “ถ้าเจ้าไม่ทำ ทั้งเจ้าและปู่ของเจ้าจะต้องจมอยู่ใต้บาดาลนี่ตลอดกาล”
กล้าตัดสินใจ เข้าไปถ่ายพลังให้หาญแทน
“ถ้าวิชานาคราชต้องใช้ความเหี้ยมโหดอย่างงนี้ ผมก็ไม่ต้องการ ปู่กับผมต้องได้ขึ้นไปด้วยกัน”
บนฝั่งศรีแพรทำท่าจะหยอดยาพิษลงน้ำ จังหวะนั้นยิ่งยศกับกระเต็นเดินเข้ามา
“ศรีแพร”
ศรีแพรชะงัก รีบปิดขวดยัดขวดเหน็บเอว
“ไอ้หาญกับเจ้ากล้าล่ะ”
“ข้าเห็นเค้าโดดลงไปในน้ำ แล้วก็ไม่โผล่ขึ้นมาเลย ข้าเป็นห่วงมาก เจ้าลงไปช่วยเค้าที”
“จริงเหรอ ผู้การคะ ทำยังไงดีรึว่าสองคนนั่นจะเป็นอันตราย” ทันใดนั้นผิวน้ำก็ระเบิดตูม หาญพุ่งลอยพรวดขึ้นมาจากน้ำลงมายืนที่ริมตลิ่ง “พ่อหาญ กล้าล่ะ”
“ข้าเชิญท่านพญานาคมาประทับร่าง แล้วก็หมดสติไป หรือว่า กล้าจะ...”
ทันใดกล้าก็ลอยพุ่งขึ้นมาจากน้ำ ตีลังกาม้วนตัวลงมายืน ปรากฏรอยสักพญานาคม้วนอยู่ที่แขนสองข้างอย่างสวยงาม ร่างกล้าเรืองแสงแวววาม ทุกคนตะลึง
“ท่านพญานาคราช”
“เจ้าหนุ่มผู้นี้ได้ก้าวพ้นจากมิจฉาทิฐิ แก้ปัญหาด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญ ข้าจึงมอบวิชานาคราชขั้นสุดท้ายให้แก่มัน”
กระเต็น หาญ ยิ่งยศ ดีใจ ยันต์นาคราชเรืองแสงขึ้นที่ต้นแขนทั้งสองข้างของกล้าก่อนที่พญานาคจะเคลื่อนพรึ่บออกจากร่างกล้าไป กล้าเซๆ ได้สติ ส่ายหัวมึนๆ กล้ามองทุกคน งงๆ
“ผมมาอยู่บนนี้ได้ยังไง ก็เมื่อกี๊ปู่บาดเจ็บ แล้วผมเข้าไปถ่ายพลังให้ปู่” กล้ามองแขนตัวเอง “นี่ผม”
ยิ่งยศ กระเต็น หาญ ยิ้มรับ
“เอ็งผ่านการทดสอบน่ะซิ ข้ายินดีด้วย กล้าเอ็งสำเร็จวิชานาคราชแล้ว”
“เอ็งทำได้แล้วไอ้หลานชาย”
“ลูกแม่”
กระเต็นเข้าไปกอดกล้าดีใจ กล้าก็ดีใจ ศรีแพรฟังแล้วเก็บข้อมูล
“ดีจังเลย ถ้างั้น ก็ต้องฉลองกันหน่อย ข้าจะไปหาฟืนหุงข้าวให้พวกเจ้านะ”
ศรีแพรวิ่งไป หาญมองยิ้ม เดินไปแล้วชะงัก ก้มลงเห็นขวดยาพิษตกอยู่ รอบๆ หญ้ากลายเป็นสีดำ หาญเก็บขึ้นมา
“มีอะไรไอ้หาญ”
“เปล่า”
หาญรีบซ่อนขวดยา

คืนนั้นหาญนั่งพิงโบสถ์ หลับตาอยู่ ศรีแพรย่องเข้ามาใกล้ ชักมีด สายตาจ้องไปที่ลูกสะกดที่คอหาญ มีดศรีแพรเข้าใกล้คอหาญจู่ๆ หาญก็ลืมขึ้น ศรีแพรรีบชักมือกลับแต่หาญจับไว้ได้ทัน
“เอ็งจะทำอะไร”
ศรีแพรรีบแก้ตัว
“ข้า ข้าเห็นตะขาบมันจะกัดเจ้า ก็เลย...”
หาญปล่อยมือศรีแพร
“ขอบใจเอ็งมาก แต่เอ็งก็รู้พวกคนร้ายอาจแฝงตัวอยู่ ทีหลังอย่าออกมาแบบนี้อีก”
ทันใดหาญมองไปเห็นเงาคนวูบไหว หาญเครียดรีบวิ่งไปทันที ศรีแพรตามติดๆ

เท้าคะนึงนิจวิ่งเข้ามา หาญโผล่พรวดเข้าด้านหลังจับมือคะนึงนิจล็อค
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
คะนึงนิจร้องโวยวาย ศรีแพรวิ่งตามเข้ามาเห็นคะนึงนิจแต่จำไม่ได้เอามีดจี้
“จับมันไว้ มันเป็นคนร้ายแน่ๆ”
“ศรีแพร ฉันเองไง นิจ”
หาญเอะใจ
“นิจ” หาญปล่อยคะนึงนิจ คะนึงนิจหันมาเห็นหาญก็ดีใจ
“น้าสิงห์ นิจดีใจมากเลยที่เจอน้าสิงห์กับศรีแพรที่นี่”
“นี่เจ้าเป็นใครกันทำไมถึงรู้จักข้า”
“อะไรกันศรีแพร จำนิจไม่ได้เหรอ น้องสาวพ่อเลี้ยงภูมินทร์ไง”
ศรีแพรทำหน้างง หาญปักใจว่าศรีแพรผิดปกติแน่ กระเต็น กล้า เดินเข้ามาพอดี
“นิจ”
“พี่กล้า” คะนึงนิจดีใจมาก วิ่งเข้าไปกอดกล้า “นิจคิดว่าจะไม่ได้เจอพี่กล้าอีกแล้ว”
“พี่ไม่เป็นไรนิจ”

กระเต็นมองออกรู้ว่าคะนึงนิจชอบลูกตัวเอง หาญเหลือบมองศรีแพรที่ยืนมองคะนึงนิจเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน

คะนึงนิจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ทุกคนฟัง
“ไม่นึกเลยว่าตำรวจจะยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจของพ่อเลี้ยงภูมินทร์”
คะนึงนิจพยักหน้ารับ
“ค่ะน้าสิงห์ เอ่อ ปู่หาญ นิจก็นึกไม่ถึง นิจถึงได้จะเอาจดหมายของพี่กล้าไปให้เค้าดู พี่กล้าจะได้พ้นผิด แต่พอเรื่องมันกลับเป็นแบบนี้ นิจเลยเสี่ยงมาที่นี่”
ยิ่งยศได้ยินก็โมโห
“วะ เสียชื่อผู้พิทักษ์สันติราษฎร์จริงๆ ตำรวจดีดีหายไปไหนหมดวะ”
“มีซิ ยังมีเหลืออยู่อีกคน”
“ใครครับแม่”
“ท่านอธิบดีไงกล้า แม่รับรองว่าท่านเป็นคนดี ถ้าท่านรู้ว่าลูกน้องยอมไปรับใช้คนชั่ว ท่านต้องไม่ยอมแน่”
“งั้นเราก็ต้องเข้าถึงตัวอธิบดีให้ได้”

วันต่อมาที่กรมตำรวจ ผู้บังคับการตกใจกับสิ่งที่รองอำนวยบอก
“เปลี่ยนทีมอารักขา ทำไมล่ะครับท่านรองฯ”
“ทีมเดิมที่อารักขาท่านอธิบดี ติดภาระกิจอื่นผมเลยเปลี่ยนทีมใหม่ไปให้แล้ว”
ผู้บังคับการเริ่มเอะใจ
“นี่ท่านรองฯ คิดจะทำอะไรกันแน่”
“ผมว่าคุณอยู่เฉยๆ ดีกว่านะ อีกหน่อยถ้าผมเป็นใหญ่เมื่อไหร่ คุณสบายแน่ ลูกคุณไม่สบายต้องใช้เงินอีกเยอะนี่กว่าจะหาย”
“ถ้าลูกผมรู้ความจริงว่าเงินที่รักษาเค้าได้มายังไง เค้าอาจจะอยากตายมากกว่า”
ผู้บังคับการไม่พอใจ เดิรออกไป รองอำนวยมองตามอย่างไม่สบายใจ เสือทับปรากฏตัวขึ้นจากกำบังกาย
“ท่าทางจะไม่ดีแล้วเสือทับ”
“แล้วจะปล่อยให้เป็นหอกข้างแคร่ทำไม”

ผู้บังคับการขับรถไปบ้านอธิบดีด้วยท่าทางรีบร้อน ทันใดแต้มกับแหลมก็ปรากฏตัวขึ้นขวางหน้า ผู้บังคับการชักปืนออกมา
“หลบไป ฉันจะไปหาท่านอธิบดี”
“หลบก็กลัวสิ”
“ถ้าเอ็งอยากเจอมันมาก ข้าจะส่งเอ็งไปรอมันก่อนในนรกก็แล้วกัน”
แต้มกับแหลมเดินเข้าหา ผู้บังคับการยิงแต่ไม่ระคายผิว ผู้บังคับการรีบหนี แต้มตามไปกระซวกมีดพร้าในมือ จนผู้บังคับการล้มลง แต้มกับแหลมสะใจก่อนจะหายตัวไป

ที่อิสุโร กล้า คะนึงนิจ เดินมาเจอกับยิ่งยศและกระเต็นที่เดินมาจากอีกทาง
“เจอปู่กับศรีแพรไหมครับแม่”
กระเต็นร้อนใจ
“ไม่ เอาไงดีคะผู้การ” กระเต็นหันมาถามยิ่งยศ
“ล่วงหน้าไปก่อน ฉันตามไอ้หาญเจอแล้วจะตามไป”
พวกกล้าพยักหน้ารับ รีบเดินออกไป ยิ่งยศเดินแยกไปอีกทาง

ศรีแพรเดินเข้ามาในป่าแล้วมองหาเสือทับ แต่แล้วกลับต้องชะงักเมื่อหาญก้าวเข้ามาขวางหน้าไว้
“เอ็งจะไปไหน ศรีแพร”
“ข้า...ข้า...”
“เอ็งจะไปส่งข่าวให้ไอ้พวกภูมินทร์รู้” หาญควักขวดยาพิษออกมา “เอ็งใช่ไหมที่เป็นเจ้าของขวดยาพิษนี่ ทำไม ทำไมเอ็งถึงต้องทำแบบนี้”
ศรีแพรควักมีดออกมาก มองหาญอย่างแค้นๆ
“ก็เพราะเจ้าฆ่าพ่อข้า ย่ำยีข้า ข้าต้องแก้แค้นให้พ่อ”
หาญเข้าใจทันที
“เอ็งถูกมนต์สะกดจากไอ้ทับ มันคงใส่ร้ายข้าให้เอ็งฟังน่ะซิ”
“อย่ามาโกหก ข้าไม่มีทางเชื่อเจ้า”
ศรีแพรพุ่งเอามีดแทงหาญ หาญหลบไปมา ตั้งรับ ดึงลูกสะกดหัวใจสิงห์ออก กอดล็อคศรีแพรไว้พอได้จังหวะก็จี้ไปที่หน้าผากศรีแพรทันที ศรีแพรชะงักค้าง ร่วง หาญประคอง
“เจ้า” ศรีแพรเริ่มได้สติ กอดหาญแน่น “เจ้ามาช่วยข้าแล้ว”
“ใช่ ศรีแพร ไม่ต้องกลัวอะไรอีก ข้าจะอยู่เคียงข้างเอ็ง” แต่แล้วศรีแพรกลับกุมหัว ดิ้นพราดๆๆ “โอ๊ยๆๆ ข้าปวด ปวดหัว” หาญตกใจ พยายามกอดศรีแพรไว้
“ศรีแพร เอ็งเป็นอะไร”
ศรีแพรกลับตาขวาง ปัดลูกสะกดกระเด็นหล่นไป แล้ววิ่งหนีไป หาญรีบตามไปทันที

ศรีแพรวิ่งหนีเข้ามาในถ้ำ เธอวิ่งหายเข้าไปในส่วนที่ลึก หาญวิ่งตามเข้ามา
“ศรีแพร ศรีแพร”
หาญวิ่งตามลึกเข้าไป
หาญตามเข้ามาเห็นศรีแพรนอนปวดหัวทุรนทุรายจนสลบไปจึงรีบเข้าไปประคอง
“ศรีแพรๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ยินดีต้อนรับโว้ย ไอ้หาญ เพื่อนรัก”
หาญมองไปเห็นเสือทับเอาเข็มหมุดปักหัวหุ่นฝังรูปฝังรอยอยู่
“ไอ้ทับ เอ็งหยุดทรมานศรีแพรได้แล้ว”
สมุนเสือสองคน ออกมาจากที่ซ่อนถืออาวุธล้อมหาญไว้

ที่บ้านอธิบดีกรมตำรวจ มีตำรวจเฝ้าคุ้มกันอยู่หลายนาย กล้า กระเต็น คะนึงนิจแหวกอากาศออกมา พวกตำรวจต่างเห็น
“ไอ้เสือกล้า”
ตำรวจระดมยิง กล้าร่ายคาถามหาอุดกวาดมือไป ปืนทุกกระบอกยิงไม่ออก กล้าสะบัดมือ
“ปัดอาวุธ”
ปืนทุกกระบอกร่วงจากมือของบรรดาตำรวจ กล้ากับกระเต็นรีบพุ่งเข้าไปซัดตำรวจด้วยมือเปล่าจนสลบทั้งหมด
“เราแยกย้ายกันหาตัวท่านอธิบดี ระวังตัวกันด้วย”
กระเต็นแยกไปอีกทาง คะนึงนิจไปกับกล้า

กระเต็นเดินมาเจอกับกล้าและคะนึงนิจที่หน้าบ้าน กระเต็นรีบถามอย่างร้อนใจ
“เจอมั๊ย”
“ไม่มีเลยค่ะ ทั้งชั้นบนชั้นล่าง”
“หรือว่าท่านจะไปบ้านไอ้ภูมินทร์แล้ว”
“งั้นเราช้าไม่ได้”
ทั้งสามคนจะรีบไป ทันใดผู้บังคับการที่บาดเจ็บเลือดท่วมกายก็เดินโซเซเข้ามา กระเต็นจำได้รีบเข้าไปประคอง
“ท่านผู้บังคับการฯ”
“ช่วยท่านอธิบดีด้วย พวกมัน...พวกมันจะฆ่าท่านอธิบดีในงานเลี้ยงของภูมินทร์”

ผู้บังคับการพูดจบก็ขาดใจตาย กล้า กระเต็น คะนึงนิจ มีสีหน้าเครียด

อีกด้านหนึ่งที่ถ้ำ เสือทับและสมุน ใช้พร้ารุมหาญ หาญใช้สนับสู้อย่างสูสี หาญได้จังหวะเป่ามนต์
“หมัดธนูมือ”
หาญกระแทกหมัดคู่ใส่สมุนเสือทั้งสองหงายไป เสือทับโมโห
“ไอ้หาญ”
เสือทับร่ายคาถาปลุกลิงลม หาญปลุกเหล็กไหล
“อิสะวาสุ”
ร่างหาญเรืองแสง สีเป็นทองแดง ลูกสะกดที่อกเรืองวูบวาบ ทั้งสองปรี่เข้าซัดกัน เสือทับโดดไปมาเอาพร้าสับหาญ หาญเหนือกว่าเอาแขนรับเสียงดังแคล้ง แล้วเตะเสือทับกระเด็นไป แต่เสือทับยิ้มเอาพร้าสับเชือกข้างตัว ทันใดนั้นเองกรงเหล็กกล้าที่อยู่ด้านบนก็ร่วงลงมาหาญขังหาญไว้พอดี หาญตั้งสติเป่ามนต์ใส่หมัด
“อิสะวาสุ หมัดธนูมือ” หาญออกแรงชก แต่แล้วเงาหมัดสีเงินกลับชนกรงแล้วสะท้อนโดนหาญจนทรุดกระอักเลือด “อ๊าก”
เสือทับสะใจ
“ฮ่าๆ เอาสิ เอาเล้ย เอ็งจะว่าคาถา ว่าอาคมบทไหนก็เชิญ ยังไงมันก็ใช้ยกลูกกรงเหล็กกล้าที่ข้าลงอักขระไว้ไม่ได้ง่ายๆ หรอก”
เสือทับเอาหุ่นออกมา ดึงเข็มออกจากหุ่นแล้วเป่ามนต์ใส่ ศรีแพรฟื้น ลุกขึ้นมาเบะปากใส่หาญ หอมแก้มเสือทับแล้วยิ้มเย้ยหาญ หาญประคองตัวลุกขึ้น
“ศรีแพร เอ็งถูกมนต์ของมัน ตั้งสติ ศรีแพร”
“โถๆ ไอ้หาญ ข้าไม่นึกเลย ว่าเสืออย่างเอ็งจะต้องมาตายเพราะผู้หญิง คราวนี้ต่อให้เอ็งมีร่างเป็นเหล็กไหล ก็ไม่มีทางสู้แรงระเบิดของข้าได้” หาญมองไปที่ส่วนล่างของลูกกรงเห็นระเบิดไดนาไมค์ถูกมัดกันไว้รอบ เต็มไปหมดทุกด้าน สายไฟมากมายพันระโยงระยางมาที่ตัวตั้งเวลาที่อยู่มุมด้านหน้า “เสียใจด้วยนะ ที่เอ็งจะไม่ได้เห็นไอ้กล้าหลานรักกลายเป็นโจรชื่อกระฉ่อน ปล้นแล้วก็ฆ่าอธิบดีกรมตำรวจกลางงานเลี้ยง ฮ่าๆ” หาญอึ้ง “ฮะ”
“ต้องขอบใจไอ้คนที่มันคิดสร้างระเบิดเวลาในยุคนี้จริงๆ เพราะมันเหมาะมากที่จะใช้กำจัดจอมขมังเวทย์อย่างแก”

เสือทับชูที่กดระเบิด กดเริ่มเวลา ที่ตัวตั้งเวลาตัวเลขนับถอยหลังจาก 20 วินาที เสือทับพาทุกคนแหวกอากาศออกไป หาญเครียดจัด

เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 16 (ต่อ)

กล้ามีท่าทางร้อนรนจะไปช่วยท่านอธิบดี
“เราต้องรีบไปช่วยท่านอธิบดี ป่านนี้ท่านอาจถูกจับไปที่ไหนซักแห่ง”
กระเต็นรีบห้าม
“แต่มันอันตราย พ่อหาญกับผู้การยิ่งยศก็ไม่อยู่ ถ้าวู่วามไปเราเสร็จมันแน่ พวกมันจับตัวท่านไปไว้ที่ไหน
เตรียมกับดักอะไรไว้บ้างเราก็ไม่รู้”
“เราช้ากว่ามันก้าวนึงทุกครั้ง” กล้าบอกอย่างเจ็บใจ
“นิจมีหนทางที่จะรู้แผนการของพี่ภูแล้ว” คะนึงนิจบอก กล้ากับกระเต็นแปลกใจ “นิจจะเข้าไปสืบให้เอง”
“พี่ไม่ให้นิจไป ภูมินทร์ไม่ใช่คน มันเป็นปีศาจไปแล้ว มันไม่ใช่พี่ชายคนเดิมของนิจอีกต่อไป ถ้าจับได้ว่านิจหักหลัง มันไม่เอานิจไว้แน่”
คะนึงนิจตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
“ตอนนี้ตัวนิจเองก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว ไร้บ้าน ไร้ญาติพี่น้อง” คะนึงนิจสบตากล้า “เหลือแต่เพื่อนที่นิจรัก พี่ภูก่อกรรมมามาก นิจเป็นน้องควรจะทำอะไรที่มันถูกต้องบ้าง ถ้าจะตาย นิจก็ขอทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ทิ้งไว้บ้าง”
คะนึงนิจบอกด้วยสีหน้ามุ่งมั่น กล้าสบตากระเต็น ลังเล

หาญพยายามออกแรงง้างลูกกรงสุดแรง ยิ่งยศเข้ามาในถ้ำเห็นหาญถูกขังก็ตกใจ
“ไอ้หาญ! ทำไมแก”
“ไม่ต้องถาม ระเบิด ไอ้ยิ่ง”
ยิ่งยศมองเห็นตัวตั้งเวลา ตัวเลขเดินย้อนหลัง อยู่ที่ 14 วินาที
“เฮ้ย เอาล่ะๆ ฉันรู้ๆ ฉันหยุดมันได้แน่”
ยิ่งยศลานลานใช้มือไล่สายที่พันกันมากมาย
“อย่าเพิ่งไปแตะมัน ไอ้ยิ่ง เราไม่รู้ว่ามันมีกลไกยังไง แกออกไป อันตราย”
“ไม่โว้ย เราต้องออกไปด้วยกัน”
ทันใดสมุนเสือทับก็โผล่พรวดสับพร้ามาที่หลังยิ่งยศ
“ไอ้ยิ่ง ข้างหลัง”
ยิ่งยศหลบเฉียดฉิวแล้วหันกลับชกที่ท้องอย่างแรง จับคอสมุนบิด หัก ตาย สมุนเสืออีกคนเข้ามาบ้าง ยิ่งยศใช้พร้าฟันกลับถีบหงาย นอนจุกไป ยิ่งยศรีบเอาพร้ามาที่กรง พอเห็นตัวเลขเดินย้อนหลัง อยู่ที่ 11 วินาที ก็รีบเอาพร้ากระหน่ำสับๆ ไปที่เครื่องตั้งเวลาทันที จนพังยับ หาญ ยิ่งยศ ดีใจ พยักหน้าให้กันแล้วช่วยกันออกแรงยกลูกกรงขึ้นทันที

“ย้าก”

แต่แล้วเสียงเครื่องตั้งเวลาดังขึ้น ติ๊ด ยิ่งยศ กับหาญอึ้ง หันมองกัน เห็นเครื่องตั้งเวลาอีกเครื่อง ติดอยู่ที่ผนังถ้ำด้านบน ตัวเลขเหลือ 9 วินาที

“มันซ่อนไว้กี่เครื่องวะเนี่ย”
หาญ ยิ่งยศ รู้ว่าทำลายไม่ทัน รีบออกแรงยกกรง จนหาญกลิ้งตัวลอดออกมาได้ แต่แล้วสมุนเสือทับก็พรวดเข้ามาอีก ฟันหาญ หาญหลบซัดกลับจนเซถลาไป หาญ ยิ่งยศรีบพากันวิ่งออกจากถ้ำ

หาญ ยิ่งยศ กำลังจะหนีถึงทางออก สมุนเสือทับตามเข้ามาควักหุ่นพยนต์ เป่ามนต์ โยนข้ามหัวพวกหาญไป
หุ่นพยนต์กลายเป็นชายร่างใหญ่ยืนถือกระบองหนามขวาง
“หุ่นพยนต์”
หาญจับที่คอหาลูกสะกดแต่ไม่มี หุ่นพยนต์เหวี่ยงกระบองใส่พวกหาญ พวกหาญหลบกัน ขณะเดียวกันสมุนเสือทับถือโอกาสเผลอปรี่เข้ามาฟันยิ่งยศจากด้านหลังจนยิ่งยศผงะเลือดอาบ
“พร้าข้า ทาขมิ้นโว้ย! ฮ่าๆ”
หาญตกใจที่เห็นยิ่งยศถูกฟันง
“ไอ้ยิ่ง”
หาญซัดพลังหมัดธนูมือใส่จนหุ่นพยนต์เซไป แล้วปรี่ไปที่ยิ่งยศ ยิ่งยศแข็งใจจับมือหาญ “แกต้องรอด จำไว้” ยิ่งยศพึมพำคาถา ยันต์หายไปจากตัวยิ่งยศมาปรากฎที่อกหาญ ที่อกหาญยันต์เสือเผ่นเรืองขึ้น “ไป ไปช่วยพวกกล้า” สิ้นคำยิ่งยศก็วิ่งใส่หุ่นพยนต์และสมุนเสือทับที่กำลังปรี่เข้ามา “ย๊าก”
หุ่นพยนต์กับสมุนเสือทับรุมยิ่งยศ ยิ่งยศโดนฟัน ตัดสินใจกอดหุ่นพยนต์ทั้งสองแล้วดันต้านไว้ ขณะนั้นเวลาถอยหลังเหลือ 3 วินาที
“ไอ้ยิ่ง”
ยิ่งศเหลียวมองหาญ ตะโกนลั่น
“ไปสิวะ ไป”
เวลาถอยหลังเหลือ 2 วินาที หาญกับยิ่งยศมองกัน เหมือนเป็นการร่ำลาที่ไร้คำพูด
เวลาถอยหลังเหลือ 1 วินาที หาญตัดใจวิ่งออกมา เวลาถอยหลังเหลือ 0 วินาที ระเบิดไดนาไมค์ระเบิดขึ้น ตู้ม!
ลูกไฟขนาดพุ่งไล่หลังหาญ หาญถูกแรงระเบิดและเปลวไฟกระแทกลอยพุ่งออกมา
ร่างหาญร่วงลงกระแทกพื้นหน้าถ้ำ ร่างเจ็บช้ำน่วม มองไปเห็นถ้ำระเบิดไฟลุกโชน หาญเศร้าใจ กำหมัด น้ำตาคลอ

“ไอ้ยิ่ง”

ภูมินทร์อยู่ที่บ้านในชุดเท่ เนียบ อารมณ์ดีเมื่อรู้ว่าเสือทับจัดการกับหาญได้แล้ว
“ฮ่าๆๆ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ หมดไอ้หาญไปซะคน ฉันอยากรู้นักว่าไอ้กล้ามันจะเอาอะไรมาสู้”
เสือทับสบตาศรีแพร สะใจ
“พวกที่เหลือมันก็แค่เศษสวะ เราจะขยี้เมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนี้เราต้องเร่งกำจัดอธิบดีตำรวจให้ได้ตามแผนก่อน”
ทันใดแต้มก็อุ้มคะนึงนิจที่อิดโรยสลึมสะลือผ่านมา แหลมตาม สีหน้าสองคนมีเลศนัย เสือทับเรียกไว้
“เอ็งสองคนจะไปไหนวะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“นังเด็กคนนี้มันสลบอยู่หน้าบ้าน สงสัยจะหลงทางจนเป็นลม”
“พวกข้าก็เลยว่า จะหาความสำราญกันซักหน่อย”
แต้ม แหลมสบตากันหื่น หัวเราะ ภูมินทร์เห็นหน้าคะนึงนิจชัดๆ
“ยัยนิจ ลองพวกแกแตะต้องน้องสาวฉัน แกสองคนได้หายไปจากโลกนี้แน่”
“น้องสาวเหรอ”
แต้มกับแหลมกลัว รีบอุ้มคะนึงนิจมาวางบนโซฟา
“นิจๆ ยัยนิจ”
คะนึงนิจรู้สึกตัว ฟื้น
“พี่ภู”
“นิจมาที่นี่ได้ยังไง”
“นิจเห็นข่าวพี่ภูในหนังสือพิมพ์ พี่ภูช่วยนิจด้วย พี่กล้า พี่กล้าเค้า...”
“ไอ้กล้ามันทำไม”
ศรีแพรจำคะนึงนิจได้ รีบเตือน
“เดี๋ยวก่อน ผู้หญิงคนนี้เป็นพวกไอ้หาญ ข้าเห็นมันที่อิสุโร”
“ยัยนิจ แกคิดจะทำอะไร แกมาเป็นสายให้ไอ้กล้ามันเหรอ”
คะนึงนิจไม่ทันได้ตอบ แต่ดิ้นทุนรนทุรายกระอักเลือดสีดำออกมา เสือทับรีบจับชีพจรคะนึงนิจ
“น้องสาวพ่อเลี้ยงถูกคุณไสย”
ภูมินทร์ตกใจ คะนึงนิจอ้อนวอน
“พี่ภู นิจขอโทษ ขอร้องล่ะ พี่ภูช่วยนิจด้วย โอ๊ย”

คะนึงนิจกระอักเลือดสีดำอีกรอบก่อนจะสลบไป

ปลายมีดพร้าของเสือทับลากจากกลางหน้าอกขึ้นไปจ่อตรงหน้าผากคะนึงนิจ เสือทับร่ายคาถาแล้วเป่าจะเห็นควันดำลอยออกมาจากตัวคะนึงนิจหายเข้าไปในมีดพร้า ปลายมีดจุ่มในขันน้ำมนต์น้ำในขันกลายเป็นสีดำสนิท
“ข้าถอนคุณไสยในตัวให้แล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วง”
คะนึงนิจมีสีหน้าแจ่มใสขึ้น รู้สึกตัว มองภูมินทร์
“ฝีมือใคร ใครมันทำกับนิจแบบนี้”
คะนึงนิจร้องไห้โฮ สำนึกผิด
“พี่กล้า พี่กล้าเป็นคนทำมนต์ดำใส่นิจ”
“ไอ้กล้า ทำไมมันต้องทำร้ายนิจด้วย”
“เค้าแค้นพี่ภู แล้วพาลมาลงกับนิจ เพราะนิจเป็นน้องสาวของพี่ พี่กล้าจะทรมานนิจให้ตายเพื่อแก้แค้น เค้าไม่เคยรักนิจเลย เค้าแค่จะหลอกใช้นิจเท่านั้น”
“จริงเหรอ”
“พอพวกนั้นเผลอ นิจก็รีบหนีออกมา พี่ภู ขอนิจอยู่ด้วยคนนะ นิจไม่มีที่ไปอีกแล้ว”
คะนึงนิจสะอึกสะอื้น ภูมินทร์สบตาเสือทับยังลังเล

เสียงเคาะประตูห้องราชาวดีดังขึ้น ราชาวดีตกใจคิดว่าเป็นภูมินทร์จึงรีบคว้ามีดที่อยู่ใต้หมอนมาซ่อนข้างหลัง แต่ปรากฎว่าเป็นงามตาที่พาคะนึงนิจเข้ามา ทั้งสองคนต่างดีใจโผเข้ากอดกัน
“นิจ”
“วดี”
“เราเป็นห่วงนิจแทบแย่”
“เราก็เหมือนกัน วดีปลอดภัยนะ”
ราชาวดีพยักหน้ารับ งามตาหมั่นไส้ ปิดประตูออกไป
“แล้วนิจล่ะ นิจหายไปอยู่ไหนมา ทำไมนิจถึงดูแย่แบบนี้”
คะนึงนิจเหลือบมองที่ประตูห้อง
“เราไปอยู่กับพี่กล้า แต่เค้าแค้นพี่ภูมากที่ทำลายชีวิตและครอบครัวเค้าจนย่อยยับ พี่กล้าเลยทรมานเราแล้วยังเป่าคุณไสยใส่เราอีก”
ราชาวดีตกใจ
“ไม่จริง”
“จริงซิ วดี พี่กล้ากลายเป็นคนโหดเหี้ยม เราจะไม่มีวันญาติดีกับพี่กล้าอีกตลอดชีวิต”

ที่หน้าห้อง งามตาแนบหูแอบฟังอยู่ที่ประตู

เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 16 (ต่อ)

งามตาเอาเรื่องที่ได้ยินมารายงานภูมินทร์กับเสือทับ
“งามได้ยินกับหู น้องสาวพ่อเลี้ยงไม่ได้แกล้งแน่ ยัยนิจถูกพี่กล้าทำร้ายมาจริงๆ”
“พ่อเลี้ยงคงจะสบายใจแล้วสิ”
“หมดหน้าที่ของเธอแล้ว” ภูมินทร์โยนปึกเงินให้ที่พื้น งามตามองนิ่ง “เงินไง ไม่เอาเหรอ เธอบูชามันนักนี่ นี่ไง มาเอาไปสิ ฉันใช้งานเธอย่อมไม่เอาเปรียบเธอหรอกน่า”
งามตาก้มลงคลานไปหยิบเงินที่เท้าภูมินทร์ เก็บอารมณ์แค้นก่อนจะออกไป ภูมินทร์มองตามยิ้มเยาะ
“ข้าจะไปเตรียมคนกับอาวุธให้พร้อม หลังจากวันนี้เราจะได้เป็นใหญ่ด้วยกัน”
สองคนสบตากันสะใจ

นุกูลรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาที่ห้องคนรับใช้ แต่ยังรู้สึกเจ็บบาดแผลอยู่ นุกูลดีใจและแปลกใจที่เจองามตา
“งามตา งามตาจริงๆ เหรอ เธอเป็นคนช่วยเราไว้” งามตามีผ้าคลุมหน้าปิดแผลเป็นไว้ พยักหน้ารับ เอาน้ำให้นุกูลดื่ม นุกูลดื่มอย่างกระหาย “แล้าเราอยู่ที่ไหน”
“บ้านพ่อเลี้ยงภูมินทร์” นุกูลตกใจ
“ฮะ มันอยู่ไหน เราจะฆ่ามัน”
นุกูลจะลุกแต่ยังไม่มีแรง งามตาประคองให้นั่ง
“นี่ยังโง่ไม่เปลี่ยนเลยนะ เจ็บขนาดนี้อยากกลับไปตายรึไง”
นุกูลสลดแล้วนึกได้
“งามตา เธอมาทำอะไรที่นี่”
“อย่าถามเซ้าซี้ได้มั้ย ไม่ต้องรู้หรอกน่า แล้วนาย...” งามตาจ้องมองรอยสักของนุกูล “ไปทำอะไรมา ทำไมรอยสักเต็มตัว แล้วอาคมที่สู้กับไอ้ภูมินทร์อีก”
“เราหนีออกจากสถานพินิจ ไปตระเวนหาอาจารย์ดีทุกสำนักเพื่อเรียนอาคม เฝ้ารอวันที่จะมาฆ่าไอ้ภูมินทร์”
“นายนี่มันทั้งซื่อทั้งโง่ คิดว่าทำได้ง่ายๆ เหรอ ไอ้ภูมินทร์มันพิษรอบตัว”
“เราอาจจะโง่ แต่เรายินดีแลกชีวิตถ้าจะกำจัดคนชั่วอย่างมันได้”
“จะกำจัดคนชั่ว ไม่ต้องแลกชีวิตเสมอไปหรอก”
นุกูลเห็นแววตาแค้นของงามตาก็งง

กล้าซุ่มอยู่ริมถนนเห็นรถของอธิบดีกรมตำรวจแล่นมามีรถคุ้มกันนำหน้าหนึ่งคัน ทันใดยางรถก็ระเบิด “มีอะไร”
กล้ากับกระเต็นปรากฎกายขึ้น
“ไอ้เสือกล้าครับท่าน มันจะฆ่าท่าน”
ตำรวจทีมอารักขาลงจากรถคุ้มกัน ต่างยิงสะกัดด้วยปืนที่พันด้วยชายผ้าถุง กล้าตวัดดาบในมือปัดกระสุนที่พุ่งเข้ามาก่อนร่ายคาถานะจังงัง กวาดมือออกไป ตำรวจทุกคนชะงักนิ่ง กล้ากับกระเต็นเดินฝ่าเข้าไปที่รถ อธิบดีลงจากรถ กระชับปืนในมือแน่น
“เสือกล้า ฉันไม่ใช่คนรักตัวกลัวตาย แกสร้างความเดือดร้อนไปทุกหย่อมย่าน วันนี้ฉันจะเป็นคนจับแกเอง”
“ท่านฟังผมก่อนนะครับ ท่านกำลังถูกปองร้ายเราจะมาคุ้มกันท่าน”
เบี้ยแก้ที่ห้อยคอตำรวจทีมอารักขาต่างเรืองแสงขึ้น
“กล้าระวัง พวกมันห้อยเบี้ยแก้”
ตำรวจทุกคนขยับตัวได้ เข้ารุมกล้ากับกระเต็น ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน กล้ากับกระเต็นพยายามไม่ทำร้ายใคร “พยัคโฆ พยัคฆา นะโมพุทธายะ”
หาญกระโจนเข้ามาอย่างรวดเร็ว อัดตำรวจทีมอารักขาจนหมอบ
“ปู่หาญ แล้วปู่ยิ่งกับศรีแพร”
“ไอ้ยิ่งมันสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยข้า” กล้ากับกระเต็นช็อค “ความตายของไอ้ยิ่งจะไม่เสียเปล่า ท่านอธิบดีฯ ท่านต้องไปกับผม”
“ไม่ว่าพวกแกต้องการอะไร ฉันจะไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือของพวกแกเด็ดขาด”
“มีบางสิ่งที่ท่านต้องเห็นด้วยตาของท่านเอง
อธิบดีกรมตำรวจ กล้า กระเต็น ต่างแปลกใจกับสิ่งที่หาญบอก หาญมีสีหน้าเด็ดเดี่ยวเพราะมีแผนการอยู่แล้ว

คะนึงนิจย่องออกมามองซ้ายมองขวา รัก ยม ปรากฎกาย
“พี่คนสวย”
คะนึงนิจดีใจ
“รัก ยม นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
งามตาเดินเข้ามา
“ฉันนึกอยู่แล้วว่าเธอเป็นหนอนบ่อนไส้” คะนึงนิจตกใจ

“งามตา”

ขณะนั้นราชาเดินพล่านอยู่ในห้องอย่างร้อนใจ คะนึงนิจเดินเข้ามา
“เป็นไงบ้าง”
“เราต้องเปลี่ยนแผน”
“ทำไมล่ะ”
งามตาเข้ามาในมือถือห่อชุดรำ ราชาวดีเห็นงามตาก็อึ้งไป

รัก ยมมารายงานผลกับกระเต็น
“อะไรนะ มีคนจับได้”
“จ้ะ พี่คนสวยเลยให้หนูรีบมาบอก”
“ถ้าอย่างงั้นวดีเป็นอันตรายแน่ เราคงรอให้คะนึงนิจพาราชาวดีหนีออกมาก่อนตามแผนเดิมไม่ได้แล้ว”
“งั้นเราต้องเสี่ยงบุกเข้าไปก่อน”
“ไม่ได้จ้ะ พี่คนสวยบอกว่าทุกอย่างเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนแผนนิดหน่อย”
เสียงจุกโวยวายเข้ามา
“จะพาผมไปไหนอีก จะเอาผมไปฆ่าทิ้งใช่มั้ยเนี่ย”
จุกปิดตาถูกใส่กุญแจมือ ตำรวจพาเข้ามา รัก ยมรีบหายตัวไป
“มาแล้วเหรอ ทิ้งมันไว้นี่แหละ ข้าจัดการเอง” หาญบอก ตำรวจออกไป
“เสียงใครคุ้นๆ”
กระเต็นกระชากผ้าผูกตาจุกออก
“คราวนี้ชัดมั้ยว่าใคร”
“พี่เต็น น้าหาญ ไอ้กล้า”
จุกเข่าอ่อน ละอายใจ

คะนึงนิจเข้ามาหาภูมินทร์ที่ห้องโถง
“นิจมีอะไรให้พี่ภูดู รับรองพี่ภูต้องประทับใจแน่ๆ”
ภูมินทร์แปลกใจ ปรากฏว่าราชาวดีเดินเข้ามา ในชุดนางรำฉุยฉายเบญกาย ภูมินทร์แปลกใจตะลึงในความงาม
“ทำไมวดีแต่งชุดนี้”
ราชาวดีสบตาคะนึงนิจ ยิ้มให้กับภูมินทร์
“วดีอยากให้ของขวัญวันเกิดกับพี่ภู แต่ไม่รู้จะให้อะไรดี มีแต่เรื่องรำนี่แหละที่วดีทำได้ดีที่สุด”
“วดีเค้ารู้แล้วละค่ะ ว่าคนที่รักเค้าที่สุดคือพี่ไม่ใช่พี่กล้า”
ภูมินทร์ปลาบปลื้ม ดึงราชาวดีมากอด
“พี่ขอบใจวดีมาก เป็นของขวัญที่พี่ดีใจที่สุดเลย”

ราชาวดีหลบตา คะนึงนิจแอบมองภูมินทร์ด้วยความละอายใจ

คืนนั้นภูมินทร์กับรองอำนวยยืนรอรับอธิบดีกรมตำรวจอยู่ที่หน้าบ้าน
“ทำไมช้านัก มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า”
“ไม่รู้เพราะผมติดต่อทางทีมอารักขาไม่ได้เลย”
สักพักจะเห็นท่านอธิบดีฯเดินเข้ามาพร้อมกับตำรวจอารักขา 2 นาย รองอำนวยทำความเคารพ “นี่พ่อเลี้ยงภูมินทร์ครับท่าน”
ท่านอธิบดีพยักหน้ารับ ภูมินทร์ยื่นมือมาจะจับมือแต่ท่านอธิบดีเฉยไม่จับด้วย ภูมินทร์เสียหน้า ทำเนียน“เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ ที่ท่านยอมสละเวลามางานของผม”
“ผมได้ยินชื่อเสียงคุณมานาน พ่อเลี้ยงภูมินทร์ผู้กว้างขวาง” ท่านอธิบดีเห็นพวกสมุนเสือกระจายอยู่ทั่ว “กิจการค้าของคุณนี่คงจะรุ่งเรืองดีนะ ถึงมีเงินเลี้ยงบริวารไว้มากมาย”
ภูมินทร์ไม่พอใจ แต่เก็บอาการ
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่หลังจากวันนี้ไปเมื่อผมกำจัดอุปสรรคหมดคงจะเจริญรุ่งเรืองกว่านี้”
“เออ ท่านครับ ผมว่าเราเข้างานกันดีว่านะครับ”
ภูมินทร์นำอธิบดีเข้าไป รองอำนวยถามตำรวจอารักขา
“ทำไมมาช้า มีอะไรรึเปล่า”
“รถยางแตกครับ ต้องรอเปลี่ยนรถ”
รองอำนวยโล่งอกเดินเข้าไปด้านใน ตำรวจสองนายมองหน้ากันก่อนจะตามเข้าไป

บริเวณที่จัดงานเลี้ยงถูกตกแต่งอย่างสวยงาม แขกระดับวีไอพีจิบเครื่องดื่ม ทักทายกัน ภูมินทร์นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับรองอำนวยและท่านอธิบดี ทางด้านหน้าเวที โดยมีตำรวจอารักขา 2 นาย ตามติดไม่ห่าง คะนึงนิจเดินมามองท่านอธิบดีกับตำรวจแว่บหนึ่งแล้วยิ้มแย้มเข้าไปทักทาย
“พี่ภู วดีขอเตรียมตัวอีกนิดนะคะ”
“จ้ะ ท่านอธิบดีครับ คะนึงนิจน้องสาวผม”
“เป็นเกียรติมากค่ะที่ท่านมาร่วมงาน วันนี้พี่สะใภ้นิจมีการแสดงสุดพิเศษจะมอบเป็นของขวัญให้พี่ภู ท่านต้องประทับใจแน่ๆ”

“ผมรอชมอยู่ คงจะงามมาก”

เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 16 (ต่อ)

คะนึงนิจสบตาตำรวจอารักขาซึ่งก็คือหาญปลอมตัว แล้วเดินไปข้างเวที เสียงดนตรีบรรเลงเพลงฉุยฉายเบญจกายดังขึ้น ทุกคนหันมองบนเวทีจึงเห็นราชาวดีในชุดนางรำฉุยฉายเบญจกายร่ายรำออกมาสะกดทุกสายตาให้จดจ้อง
ท่านอธิบดี ปรบมือนำ ทุกคนปรบมือตาม ภูมินทร์ยิ้มภูมิใจรีบแนะนำ
“ราชาวดี เป็นภรรยาของผมเองครับท่าน”
ท่านอธิบดีพยักหน้ารับนิ่งๆ แต่ไม่ละสายตาจากราชาวดี
“ไม่เห็นบอกว่าจะมีรำด้วย แล้วของขวัญที่เตรียมไว้ให้ท่านอธิบดี” รองอำนวยกระซิบถามภูมินทร์
“ไม่ต้องห่วง ราชาวดีรำจบ ก็จะมอบให้ทันที”
ราชาวดีรำอย่างอ่อนช้อยงดงาม
“ฉุยฉายเอย จะเข้าไปเฝ้าเจ้าก็กรีดกราย
เยื้องย่างเจ้าช่างแปลงกาย ให้ละเมียดละม้ายสีดานงลักษณ์
ถึงพระรามเห็นทรามวัยจะฉงนพระทัยให้อะเหลื่ออะหลัก...”
ราชาวดีรำจบ วิ่งหายเข้าไปหลังเวที ชั่วอึดใจก็ออกมาไหว้ขอบคุณ ภูมินทร์ยิ้ม สบโอกาสส่งซิกให้รองอำนวย ก่อนจะเดินไปส่งซองทิปให้ราชาวดี
“วันนี้วดีของพี่งดงามมาก สะกดสายตาทุกคู่ สมกับที่เป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงภูมินทร์”
ภูมินทร์ดึงมือราชาวดีมาหอม ราชาวดีเอียงอาย ระหว่างนั้นตรงกลางเวทีจะเห็นช่องอากาศแหวกออก กล้าตัวปลอมปรากฎกายขึ้น แววตาเหี้ยม ทุกคนตกตะลึง ตำรวจอารักขาดึงท่านอธิบดีให้ลุกขึ้นหนี กล้าตัวปลอมซึ่งก็คือเสือทับชักปืนยิงตำรวจอารักขาร่วง ก่อนจะกระหน่ำยิงท่านอธิบดีจนหมดแม็ก แขกเหรื่อต่างกรีดร้อง ภูมินทร์โอบราชาวดีโดยไม่รู้ว่าเป็นตัวปลอม เพราะจริงๆ แล้วเป็นงามตาที่ปลอมเป็นราชาวดี
หาญตัวปลอมซึ่งก็คือแต้มโผล่มาพร้อมสมุนชุมเสือ ก่อนจะยิงปืนขึ้นฟ้า
“ไอ้เสือ ปล้นให้หมด ใครขัดขืนฆ่าทิ้งอย่าเอาไว้”
หาญตัวปลอมนำแหลมและสมุนชุมเสือดาหน้าออกมาปล้นแขกในงานทันที ภูมินทร์สบตารองอำนวยที่ทำเป็นยกมือยอมแพ้ ด้วยความสะใจ
“ใครมีสมบัติอะไรติดตัว ก็ถอดออกมาให้หมด”
กล้าตัวปลอมเข้าไปกระชากกระเป๋าคุณนายไฮโซ แต่คุณนายยื้อไว้
“อย่าเอาของฉันไปนะ”
“หวงนักนะมึง” กล้าตัวปลอมเล็งปืนยิง แต่แล้วกระสุนกลับไม่ออก “เฮ้ย อะไรวะ”
“มหาอุด”

ท่านอธิบดีและตำรวจอารักขา 2 นาย ค่อยๆ ลุกขึ้น ท่านอธิบดีกางมือออกใช้คาถามหาอุดอยู่ กล้ากับหาญตัวปลอมที่อยู่คู่กัน หันมองด้วยความตกใจ

ท่านอธิบดีกลายร่างเป็นกล้า ตำรวจอารักขาทั้งสองก็กลายเป็นหาญกับจุก ภูมินทร์กับรองอำนวยยืนตะลึง“ไอ้กล้า ไอ้หาญ”
หาญตัวจริงดึงลูกสะกดออกจากคอ เป่ามนต์แล้วสะบัด เกิดเป็นเชือกสองเส้นพุ่งเข้ามัดหาญกับกล้าตัวปลอมไว้แสงเจิดจ้ากระจายออก
“อ๊าก”
หาญกับกล้าตัวปลอมกลายเป็นเสือทับกับแต้มที่ล้มลงมา ทั้งคู่พยายามดิ้นแต่ไม่หลุดจากพันธนาการ เสือทับจ้องหาญแค้นมาก
“ไอ้หาญ เอ็งลวงพวกข้า”
กระเต็นพาอธิบดีกรมตำรวจตัวจริงออกมาพร้อมกับตำรวจฝ่ายดีอีกจำนวนหนึ่ง ตำรวจเล็งปืนไปทางเหล่าร้าย
แขกในงานฉวยโอกาสหนี
“ไอ้ภูมินทร์ พวกเรารู้แผนชั่วของแกจากท่านผู้บังคับการหมดหมดแล้ว”
“รองอำนวย ผมผิดหวังคุณมาก เป็นตำรวจแท้ๆ แต่กลับเลือกรับใช้โจร ผมขอสั่งให้คุณมอบตัว เดี๋ยวนี้”
รองอำนวยกลัวความผิด เอาตัวรอด
“ท่านครับ ผมไม่ได้ตั้งใจร่วมมือกับพ่อเลี้ยงภูมินทร์ ผมถูกบังคับ มันจะฆ่าลูกเมียผม”
“ไอ้อำนวย สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือคนปลิ้นปล้อนแบบแก”
ภูมินทร์โมโหพุ่งเข้าหารองอำนวย กระแทกฝ่ามือที่ใบหน้า พิษกัดหน้ารองอำนวยจนเปื่อยยุ่ย
“อ๊าก”
รองอำนวยขาดใจตาย ตำรวจฝ่ายดีต่างตกใจ ภูมินทร์รีบสะบัดพิษโจมตีท่านอธิบดีกับกระเต็น แต่เลือดพิษลอยค้างกลางอากาศเพราะหาญขัดขวางไว้ด้วยกำแพงแก้ว เสือทับเป่ามนต์แล้วกระชากเชือกที่มัดจนขาดกลายเป็นลูกสะกดหล่นบนพื้น เหล่าคนร้ายและตำรวจเลวเปิดฉากยิงสู้ พวกกล้า ท่านอธิบดีและตำรวจ ยิงตอบโต้ข้าวของกระจุยกระจาย

เสือทับดวลปืนกับหาญจนกระสุนหมด เสือทับทิ้งปืนชักมีดพร้าแทงหาญ หาญรับด้วยสนับเล็บเสือ พร้ากระทบสนับมือจนเกิดประกายไฟ หาญม้วนหลบไปหยิบลูกสะกดที่พื้นมาพันมือ
“เอ็งนี่มันดวงแข็งจริงๆ นะไอ้หาญ ระเบิดแรงขนาดนั้นเอ็งยังรอดมาได้ ข้าล่ะนับถือ”
“แผนชั่วของพวกเอ็ง ทำให้ไอ้ยิ่งต้องตาย ข้าคงปล่อยเอ็งไว้ต่อไปไม่ได้”
“ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็เป็นไอ้ผู้การโง่ สมน้ำหน้ามัน เสียดายที่ข้าไม่ได้ฆ่ามันด้วยตัวเอง”
“หมดเวลาเหิมเกริมของเอ็งแล้วไอ้ทับ พยัคโฆ พยัคฆา นะโมพุทธายะ”

หาญปลุกเสือเผ่นแล้วกระโจนเข้าอัดเสือทับกระเด็น มีดพร้าหลุดมือ เสือทับปาดเลือด ปลุกลิงลม ทั้งสองพุ่งเข้าปะทะกัน

แต้ม แหลมนำสมุนเสือบุกเข้ามาจะเล่นงานท่านอธิบดี กระเต็นกับกล้าเข้าขวางไว้ กระเต็นใช้มีดหมอสู้กับแต้ม
“ไอ้จุก คุ้มกันท่านอธิบดีไว้”
“ไม่ต้องห่วงพี่เต็น ไอ้จุกขอแก้ตัวที่ทำพวกพี่เดือดร้อน จะไว้ลายให้ร่ำลือเลยคราวนี้”
แก้วน้ำข้างตัวจุกถูกยิงแตก จุกสะดุ้งตกใจ เหงื่อตก ทันใดแหลมก็เข้ามาสู้ จุกจะยิงสกัดแต่ถูกเตะปืนกระเด็น จุกต้องสู้มือเปล่า ตำรวจจำนวนนึงพาท่านอธิบดีออกไป

กล้าใช้ดาบประจุพรายสู้กับบรรดาสมุนเสือ พวกเสือรุมกล้า กล้าปัดป้องจนพวกเสือผงะไป
“นาคราชเคลื่อนกาย”
กล้าเคลื่อนตัวอย่างเร็วโจมตีสมุนเสือ ฟันจนทั้งหมดล้มตาย
กล้าวิ่งเข้ามามองหาราชาวดีที่หลังเวที
“พี่กล้า”
กล้าหันไป ราชาวดีตัวปลอมเงื้อมีดแทงกล้า กล้าหลบแล้วจับมือไว้ งง
“วดี พี่เอง”
ภูมินทร์พรวดเข้ามา
“วดี”
ราชาวดีผลักกล้าแล้ววิ่งไปกอดภูมินทร์
“ช่วยวดีด้วย”
ภูมินทร์ก็แปลกใจ เข้าใจผิดว่าราชาวดีมีใจให้แล้ว
“วดี หึ แกแพ้ฉันอย่างราบคาบแล้วไอ้กล้า เห็นกับตาแล้วใช่มั้ย วดีเค้ารักฉัน”
ภูมินทร์สะบัดพิษใส่กล้า กล้าหลบ ภูมินทร์ดึงราชาวดีหนีไป

ส่วนอีกมุมหนึ่งหาญกำลังร่ายคาถา
“อิสะวาสุ หมัดธนูมือ”
แล้วซัดหมัดลงดิน คลื่นพลังพุ่งหาเสือทับอัดจนกระเด็น หาญตามเข้าไปซ้ำแต่ศรีแพรเข้ามาขัดขวางพร้อมคชกุศในมือ
“ศรีแพร เอ็งถูกไอ้ทับมันสะกด ข้าจะแก้มนต์ให้เอง”
“เจ้าอย่ามาปดข้า ข้ารักพี่ทับ พี่ทับเป็นผัวของข้า” หาญอึ้ง เสือทับหัวเราะสะใจ
“ฮ่าๆๆ ไงล่ะไอ้หาญ ได้ยินกับหูแล้วใช่มั้ย เอ็งจะได้นอนตายตาหลับ ไม่ต้องห่วงว่าศรีแพรจะไม่มีใครดูแล”

เสือทับกับศรีแพรรุมหาญพร้อมกัน

ขณะนั้นจุกสู้อยู่กับแหลม แล้วโดนแหลมอัดจนน่วม แหลมบีบคอจุกกะเอาตาย กระเต็นปะทะอยู่กับแต้มหันมาเห็น ถีบแต้มกระเด็น แล้วรีบขว้างมีดหมอออกไป มีดหมอเรืองแสงพุ่งปักกลางหลังแหลม แหลมสะดุ้งปล่อยมือจากจุก
“นังกระเต็น”
แหลมตรงเข้าซัดกระเต็น กระเต็นหลบหลีก ทันใดจุกก็ฉวยโอกาสอ้อมไปข้างหลังแหลมกระแทกด้ามมีดที่ปักกลางหลังจนมิด
“อ๊าก”
แหลมล้มลงตาย แต้มตกใจ
“ไอ้แหลม”
แต้มพุ่งเข้าโจมตีกระเต็นกับจุกด้วยความโมโห แต่โดนรุมจนคิดว่าสู้ไม่ได้ เลยตัดสินใจหนี

ราชาวดีตัวปลอมวิ่งหนีมากับภูมินทร์ แต่แล้วก็แกล้งลื่นล้ม ภูมินทร์เป็นห่วงเข้าไปพยุงให้ลุก
“วดี” ราชาวดีตัวปลอม ดึงมีดที่ซ่อนไว้แทงเข้าทีท้องภูมินทร์ทันที “อ๊าก...ทำไม”
ราชาวดีตัวปลอมหัวเราะลั่น
“ในที่สุดแกก็ตายเพราะผู้หญิงที่แกเทิดทูน”
ภูมินทร์จ้องตาราชาวดี
“เธอไม่ใช่ราชาวดี”

ขณะนั้นราชาวดีกับคะนึงนิจหลบอยู่ในห้อง ท่าทางร้อนรน
“พี่กล้ากับคนอื่นๆ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เราออกไปดูเถอะ”
“แต่ปู่หาญสั่งให้เราอยู่ในนี้”
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ตอนที่ราชาวดีกำลังร่ายรำ หาญกับจุกในร่างตำรวจอารักขามองหน้ากัน หาญพูดกับจุกดังๆ ให้รองอำนวยได้ยิน
“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

หาญในร่างตำรวจอารักขาเดินออกมา พอพ้นสายตาคนแล้วจึงเหน็บใบพลูกำบังกาย

จบตอนที่ 16

อ่านต่อตอนอวสาน พรุ่งนี้ เวลา 09.30 น.