มารกามเทพ ตอนที่ 3

มารกามเทพ ตอนที่ 3

บ้านเชิงเขาของพลอยตกอยู่ท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน เสียงล้อรถเข็นบดกับพื้นดัง เป็นจังหวะเอี๊ยดๆ พลอยเข็นรถเข็นมา ดวงหน้านิ่ง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น และอาฆาตพยาบาท

ภาพจำที่เกรียงศักดิ์และดาราณีรุมด่าทอต่อว่าที่ตนเป็นคนใจง่ายผุดขึ้นมาหลอกหลอนอีกครา พอคิดถึงทีไรพลอยก็โกรธขึ้นมาทุกที มือที่จับพนักรถเข็นเกร็งสั่น พลอยหอบหายใจรัวเร็ว ก่อนหยิบมือถือขึ้นมาโทร. ออก
ขณะเดียวเพชรที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลหน้าเครียด ยังโกรธแค้นเกรียงศักดิ์ที่ส่งคนมาทำร้าย เพชรรับโทรศัพท์
“ครับพี่พลอย”
พลอยพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ “เป็นยังไงบ้างเพชร”
เพชรสับสน ลังเลสงสัย ตกใจ ไม่แน่ใจ พลอยรู้ว่าตัวเองเจ็บ
เพชรหยั่งเชิง “อะไร ยังไงครับพี่พลอย”
“ก็...เรื่องของเพชรกับเด็กคนนั้นน่ะสิ” พลอยฉุกคิด นึกสงสัย “เอ๊ะ! หรือว่าเพชรมีอะไร”
เพชรรีบปฏิเสธ “เปล่าครับเปล่า”
ระหว่างนั้นพยาบาลเปิดประตูเข้ามา พลอยได้ยินเสียงเปิดประตูเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“ฉีดยาแก้อักเสบกับยาแก้ปวดนะคะ”
พยาบาลหยิบอุปกรณ์ที่เตรียมมาฉีดยาให้เพชร พลอยตกใจมาก
“เพชร...เพชรเป็นอะไร”
เพชรรีบปฏิเสธ “เปล่าครับพี่พลอย”
พลอยเงี่ยหูฟัง คิ้วขมวด สงสัยมาก พยาบาลฉีดยาเสร็จยิ้มให้เพชร
“ยาก่อนนอนค่ะ” พยาบาลวางยาแล้วเดินออกไป
พลอยถามคาดคั้นเสียงเข้ม “บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เพชรเป็นอะไร”
เพชรเงียบไปนิด ก่อนตัดสินใจบอก “ไอ้เกรียงศักดิ์มันส่งคนมาทำร้ายผม”
“ไอ้เกรียงศักดิ์”
ดวงตาพลอยเป็นประกายวามวาบเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ขณะเดียวกันที่ไร่ของเกรียงศักดิ์ ซึ่งมีอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล แต่ในยามค่ำคืน ต้นไม้สูงใหญ่ยืนต้นไปทั่ว นั่นทำให้ไร่ทั้งไร่ดูวังเวง
รถของเกรียงศักดิ์วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านพัก และไม่นานก็เห็นเกรียงศักดิ์ลากลูกสาวลงมา น้ำหนึ่งขัดขืนยื้อตัวไว้ มองสภาพตรงหน้าท่าทีหวาดกลัวมาก
“ไม่! น้ำหนึ่งไม่อยู่นะคะคุณพ่อ”
“ต้องอยู่”
น้ำหนึ่งเถียง “ยังไงน้ำหนึ่งก็ไม่เลิกติดต่อกับพี่เพชร”
เกรียงศักดิ์โกรธจัด ตวาดเสียงเข้ม “ก็ให้มันรู้ไปว่าแกจะขัดคำสั่งพ่อได้”
พูดจบเกรียงศักดิ์ก็กระชากมือน้ำหนึ่งลากเข้าไปยังที่พัก น้ำหนึ่งทั้งร้องทั้งดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยนะคะคุณพ่อปล่อย น้ำหนึ่งไม่อยู่ๆ”
เกรียงศักดิ์ลากน้ำหนึ่งเข้าไปในห้องๆ หนึ่งในบ้านพัก ปิดประตูดังโครม ได้ยินเพียงเสียงน้ำหนึ่งดังลอดออกมา
“คุณพ่อใจร้ายๆ”

เวลาเดียวกันดวงตาพลอบวาววับ โกรธแค้น เจ็บปวด และชิงชังแทนเพชรหลังฟังเรื่องจบ
“มันทำร้ายทั้งพี่ทั้งเพชร พี่จะไปฆ่ามัน”
แรงโทสะที่พุ่งขึ้นถึงขีดสุด จนพลอยเผลอตัวลุกขึ้นอย่างเร็ว แรงเหวี่ยงของน้ำหนักตัว ที่เดินไม่ได้ดันรถเข็นไปด้านหลัง ร่างพลอยเซถลาล้มคว่ำหน้ากับพื้น ในขณะที่รถเข็นพลิกกระเด็นไปด้านอื่น โทรศัพท์ก็หลุดกระเด็นไปอีกทาง
พลอยร้องสุดเสียง “โอ๊ย”
เพชรได้ยินเสียงร้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น “พี่พลอย”
เสียงเพชรดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ที่กระเด็นตกอยู่ตรงพื้นใกล้ๆ
“พี่พลอย...พี่พลอย”
ทับทิมวิ่งออกมา เห็นพลอยคว่ำอยู่กับพื้นก็ตกใจ
“พลอย!! อะไรลูก เป็นอะไร?” ทับทิมพยายามประคองพลอยขึ้นมา
พลอยเองก็พยายามจะลุกขึ้นมาอย่างยากเย็น “ไอ้เกรียงศักดิ์มันส่งคนไปฆ่าเพชร พลอยจะไปฆ่ามัน” ความโกรธแค้นพวยพุ่งล้นอกพลอยกรีดเสียง เค้นคำออกมา “พลอยจะไปฆ่ามัน”
เพชรได้ยินเสียงของพลอยดังมา
“พี่พลอย”
พลอยพยายามจะลุกขึ้น โดนทับทิมดุ พูดแดกดันอยู่ในที
“จะไปฆ่ามันทั้งที่เดินไม่ได้นี่นะ”
พลอยได้ยินชะงัก อึ้งไปทันที เพชรได้ยินทุกคำสงสารพี่สาวจับใจ ทับทิมก็มองพลอย เห็นสภาพใบหน้าลูกสาวเป็นรอยแดงถลอก เลอะไปด้วยดิน ทับทิมสะท้อนใจ ทั้งสงสาร เห็นใจ เข้าใจ เวทนาจนน้ำตาคลอ
“แม่รู้...แม่เข้าใจแกทุกอย่าง แต่ยิ่งเห็นแกทำอย่างนี้ แม่ยิ่งเจ็บ จะทำอะไรนึกถึงตัวเองบ้างพลอย”
พลอยร้องไห้โฮ บอกแม่เสียงสั่น “ใช่..พลอยขาเป๋...พลอยคงทำอะไรมันไม่ได้” น้ำเสียงของพลอยฟังออกว่าแค้นหนัก “แต่นี่ไอ้เกรียงศักดิ์มันทำกับเพชร มันจะฆ่าเพชร พลอยยอมไม่ได้ ต่อให้พลอยเป็นอีเป๋ พลอยก็จะไปฆ่ามัน”
พลอยพยายามจะลุกขึ้นมาอีก ทับทิมคว้าตัวเอาไว้
“หยุด พลอยหยุด”
พลอยยังพยายามดิ้นจะไป “ไม่....ไอ้เกรียงศักดิ์มันจะฆ่าเพชร พลอยจะไปฆ่ามัน”
เพชรขบกรามแน่น ตะโกนผ่านมือถือออกไป
“ไม่ต้องพี่พลอย”
พลอยชะงัก เสียงของเพชรดังก้องออกมา
“ผมกำลังจะพาหัวใจของไอ้เกรียงศักดิ์ ไปให้พี่เหยียบเอง”
พลอยนิ่ง ทับทิมก็อึ้ง ขณะที่เพชรขบกรามแน่นขณะคำรามออกมาท่าทีดุดัน

“ถึงเวลาแล้วน้ำหนึ่ง!”

รุ่งเช้า ขณะที่ดาราณีเดินนำนวล และตาหวานที่ถือของใส่บาตรออกมา ดาราณีบอกเบาๆ ท่าทีกลัดกลุ้มใจ

“เร็วๆ เข้านวล ฉันใจคอไม่ดีเลย เฮ้อ! ไม่รู้ป่านนี้พ่อลูกจะคุยกันยังไง”
นวลกับตาหวานสาวเท้าก้าวเร็วๆ ตามดาราณี เสียงโทรศัพท์ดัง ทุกคนหยุด มองไปตามเสียง มันดังมาจากกระเป๋าถือของน้ำหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนเกิดเรื่อง
“นวล...ไปเตรียมของไป ฉันจะรับโทรศัพท์”
“ค่ะคุณหญิง” นวลเดินออกไปหน้าบ้านเตรียมของ
ตาหวานบอกซื่อๆ ท่าทีประจบ “เดี๋ยวตาหวานไปหยิบให้ค่ะ”
ตาหวานรีบวิ่งไปที่กระเป๋า ล้วงเอามือถือออกมา สายตาเด็กสาวเห็นชื่อเพชร ถึงกับ
สะดุ้งโหยง รีบกดวางสายทันที
เพชรที่ยังอยู่โรงพยาบาลหน้าบึ้ง โกรธที่ถูกตัดสาย ขณะที่ตาหวานบอกดาราณี
“เค้าวางสายไปแล้วค่ะ”
ดาราณีถามพาซื่อ “แล้วใครล่ะโทร.มา”
ตาหวานอึกอักไปนิดก่อนบอกเอาตัวรอด “คุณนิ้งค่ะ”
“งั้นคงไม่มีอะไรหรอก”
ดาราณีเดินตามนวลออกไป ส่วนเพชรโกรธที่ถูกตัดสายรำพึงอย่างฉุนเฉียว
“ไม่กล้ารับสายฉัน ดี ฉันจะทำให้เธอบ้านแตกเลยน้ำหนึ่ง”
เพชรกดสายโทร.หาน้ำหนึ่งใหม่ ตาหวานสะดุ้งโหยง ขณะที่ดาราณีหันขวับมา
“ยัยนิ้งโทรฯมาอีกเหรอ? สงสัยจะมีอะไร? มะ..ตาหวานเอาโทรศัพท์มา”
ตาหวานหน้าซีด ไม่รู้จะทำยังไงต่อ นวลเดินเข้ามาบอก
“คุณหญิงขา...พระกำลังมาค่ะ”
“ตาหวาน บอกนิ้งไป น้ำหนึ่งไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด”
คุณหญิงสั่ง ตาหวานยิ้มตาหยี “ค่ะๆ คุณหญิง”
พอดาราณีเดินออกไปกับนวล ตาหวานกดรับสาย ขณะที่เพชรปั้นหน้าปั้นเสียงปั้นปึ่งสุดๆ
“พี่นึกว่าน้ำหนึ่งจะไม่รับสายพี่อีกแล้ว....
ตาหวานตาโต เสียงเพชรนุ่มหูและหวานมากกก ตาหวานบิดตัวฟินแล้วฟินอีก เพชรพูดต่อ
“รู้มั้ย...พี่คิดถึง”
“ตาหวานว่าพี่น้ำหนึ่งก็คงคิดถึงพี่เพชรเหมือนกันค่ะ”
เพชรทั้งงง ทั้งอาย ขณะที่ตาหวานบอกต่อ
“แต่ตอนนี้พี่น้ำหนึ่งถูกคุณท่านจับไปขังไว้ที่ไร่” เด็กสาวบอกสถานที่ “เพราะท่านโกรธ พี่เพชรต้องไปช่วยพี่น้ำหนึ่งให้ได้นะคะ”
“ไร่...ไร่อยู่ที่ไหน”
เพชรถามเร็วปรื๋อ ขณะฟังตาหวานบอกที่อยู่ แล้วเพชรก็วางสาย ปลดสายน้ำเกลือออกอย่างรวดเร็ว

ฝ่ายตาหวานเก็บมือถือของน้ำหนึ่งใส่กระเป๋าถือตามเดิม ก่อนทำท่าทางฟินเอามากๆ
“ถ้าหนังจีนมีผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ หนังฝรั่งมีโรมิโอ กับจูเลียต หนังไทยก็ต้องมีพี่คนนี้กับน้องคนนั้น... ตามไปช่วยพี่น้ำหนึ่งให้ได้นะพี่เพชร
ตาหวานกำกำปั้น ถองศอกเชียร์
“โย่!!”

ขณะเดียวกันเพชรเปลี่ยนมาอยู่ในชุดปกติแล้ว และกำลังวิ่งออกมาตรงทางเดินในโรงพยาบาลท่าทีร้อนรนรีบเร่ง พยาบาลตกใจวิ่งตาม
“คุณยังไม่หายนะคะคุณ”
เพชรไม่ฟังเสียง วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะโทรศัพท์บอกเพื่อน
“ฉันกำลังจะไปเอารถ เตรียมรถไว้ให้ด้วย”
เพชรวิ่งถลาออกไป พยาบาลมองตามงงๆ ไม่เข้าใจ
“จะรีบไปไหนของเค้า?”

บรรยากาศยามเช้าที่ไร่ของเกรียงศักดิ์แสนสดใส วิวทิวทัศน์สวยงามร่มรื่น แต่ไม่ทำให้น้ำหนึ่งสดชื่น เดินหน้างอง้ำออกมาหน้าบ้านพัก เกรียงศักดิ์มองอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“พ่อไม่ได้อยากทำอย่างนี้ แต่หนูบังคับให้พ่อต้องทำ”
น้ำหนึ่งมองมาอย่างเสียใจ “น้ำหนึ่งทราบค่ะว่าคุณพ่อหวังดี...แต่คุณพ่อ เคยคิดถึงใจน้ำหนึ่งบ้างมั้ยคะ? น้ำหนึ่งรักพี่เพชร พี่เพชรก็รักน้ำหนึ่ง” แล้วอัดอั้นจนร้องไห้ออกมา “แล้วทำไมคุณพ่อต้องบังคับกีดกัน ขัดขวาง”
สีหน้าเกรียงศักดิ์ที่เหลียวมามองน้ำหนึ่งท่าทีอ่อนใจอยู่อย่างนั้น คิดในใจว่าลูกหนอลูกช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ขณะตอบลูกสาว
“ความเหมาะสมไงน้ำหนึ่ง “ความเหมาะสม” ที่สำคัญ...ผู้ชายที่จะดูแลปกป้องลูกของพ่อได้...เค้าต้องไม่ทำให้ลูกเสื่อมเสียเกียรติ แต่นี่นายนั่น พยายามทุกทางที่จะให้ลูกเสื่อมเสียเกียรติ”
น้ำหนึ่งแย้ง “พี่เพชรไม่เคยทำ”
เกรียงศักดิ์ฉุนบอกเสียงเข้ม “สิ่งที่ไอ้หมอนั่นมันทำทุกอย่างนั่นล่ะทำให้ลูกเสียเกียรติ ลูกต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าพ่อจะแน่ใจว่าลูกกับมันเลิกติดต่อกันอย่างเด็ดขาด หรือไม่ก็…”
ท่านรัฐมนตรีค้างคำ น้ำหนึ่งมองหน้าเกรียงศักดิ์ด้วยความอยากรู้
“แต่งงานกับภาคย์”
น้ำหนึ่งตกตะลึง เกรียงศักดิ์บอก
“ภาคย์ชอบลูกไม่ใช่เหรอ” เกรียงศักดิ์บอกช้าๆ ชัดๆ ตั้งใจขู่ “แค่พ่อเอ่ยปากคำเดียว”
น้ำหนึ่งสวนคำออกมาทันที “ลูกไม่แต่ง”
“พ่อถึงให้ลูกเลือกไง...จะเลิกกับไอ้เพชร หรือ แต่งงานกับภาคย์ คิดเอา”
พูดเท่านั้นเกรียงศักดิ์เดินออกไปที่รถเลย ซึ่งคนขับสตาร์ทเครื่องรออยู่ น้ำหนึ่งตะโกนอย่างเด็กดื้อรั้น
“น้ำหนึ่งไม่แต่งกับพี่ภาคย์ แล้วน้ำหนึ่งก็ไม่เลิกกับพี่เพชร...น้ำหนึ่งรักพี่เพชร คุณพ่อได้ยินมั้ย น้ำหนึ่งรักพี่เพชร”

เกรียงศักดิ์มองน้ำหนึ่งจากกระจกด้านในรถ ได้แต่ส่ายหน้าระอาเหลือไม่คิดว่าลูกสาววัยใสจะหลงผู้ชายขนาดนี้

เพชรขับรถมุ่งหน้ามาตามทางตาม มุ่งหน้าสู่ไร่ของเกรียงศักดิ์ ด้วยความเร็วสูง มองจากมุมสูง เห็นรถของเกรียงศักดิ์มุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯและรถของเพชร มุ่งหน้าไปทางไร่ สวนเลนกัน

อลิสเดินออกมาหน้าบ้านกับหมอณัฐลูกพี่ลูกน้อง ณัฐถามอย่างเอ็นดู
“ตกลงไม่ไปเที่ยวกับพี่จริงๆ เหรออลิส”
“เอาไว้วันหลังแล้วกันค่ะพี่หมอ ยังไงพี่หมอก็ทำงานอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว อลิสไปตอนไหนก็ได้”
ณัฐโยกศีรษะเย้าอย่างเอ็นดู “ก็เห็นบ่นอยากไปแต่ไม่ไปซักที”
“ยังไม่ว่างค่ะ ติดธุระ”
ณัฐแซว “ทำผม ทำเล็บ น่ะนะเรียกว่าธุระ”
อลิสหัวเราะคิก “อลิสไม่ไร้สาระขนาดนั้นหรอกค่ะพี่หมอ...” พลางลอบทำหน้าเจ้าเล่ห์ “ติดธุระจริงๆ เดินทางปลอดภัยนะคะ อย่ามัวแต่ใจลอย...คิดถึงคนไข้”
เจออลิสแซว ณัฐกลบเกลื่อนเฉไฉ “คนไข้ที่ไหน”
อลิสทำท่านึก “ก็...คนที่ชื่อพลอยประดับ หรือพลอยอะไร...ที่พี่หมอเคยช่วยเค้าเอาไว้ไงคะ”
ณัฐอมยิ้มเขิน อลิสแหย่ต่อ
“เห็นคุณลุง คุณป้า.. เล่า พี่หมอว่าเค้าสวยมากก...มิน่า...หมู่นี้ไม่ค่อยกลับมาบ้านเลย ทำแต่งาน”
ณัฐยิ้มเขิน “ก็มันเป็นงานของพี่นี่...จะไปทำธุระก็ไปเถอะ แล้วเจอกัน”
ณัฐโยกหัวคลึกผมอลิส ก่อนเดินไปที่รถ อลิสตะโกนไล่หลัง
“ขับรถดีๆ นะคะ...วันหลังอลิสจะไปด้วย...อยากไปเห็นหน้าคนไข้ของพี่หมอค่า”
ณัฐยิ้มขับรถออกไป ขณะที่อลิสบอกตัวเองพร้อมรอยยยิ้มแต่ดวงตาวาววับ มีแผนร้าย
“ส่วนอลิสขอตัวไปทำธุระก่อน”

อลิสแสร้งทำท่าเป็นเด็กสาวแสนน่ารักเดินเข้าไปในบ้าน นวลมาเห็นพอดี
“อ้าว!คุณอลิส”
“ฉันมาหาน้ำหนึ่ง”
นวลอึกอัก “คุณน้ำหนึ่งไม่อยู่ค่ะ”
อลิสมองอย่างจับสังเกต “มีอะไรรึเปล่า”
นวลมองจ้องหน้า “ก็แล้วทำไมต้องมีด้วยล่ะคะ”
อลิสแอ๊บ “ก็..ฉันรู้ว่าท่านไม่พอใจน่ะสิที่น้ำหนึ่งไปคบกับ ผู้ชายไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนายเพชร เลยเป็นห่วง..อยากรู้ น้ำหนึ่งจะเป็นยังไง”
นวลมองอย่างไม่ไว้ใจ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พ่อลูก ..คุณท่านกับคุณน้ำหนึ่งเคลียร์กันได้”
อลิสผิดหวัง “เหรอ งั้นก็ดี...ฉันจะได้เบาใจ...ไม่มีอะไร งั้นฉันกลับเลยแล้วกัน”
อลิสหมุนตัวจะเดินกลับออกไป ตาหวานวิ่งถือโทรศัพท์ออกมา
“ป้านวล ท่านโทร.มา”
อลิสหูผึ่ง หยุดกึก หลบมุมแอบฟังขณะที่นวลรีบรับโทรศัพท์ โดยไม่ได้นึกถึงอลิสเลย
“ค่ะท่าน”
เกรียงศักดิ์อยู่ในรถ เดินทางกลับกรุงเทพฯ บอก
“นวล...มาอยู่เป็นเพื่อนน้ำหนึ่งที่ไร่ด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะให้รถไปรับ”
“ค่ะๆๆ” นวลรีบวางสาย
“มีอะไรป้านวล” ตาหวานสงสัย
“ท่านจะให้ป้าไปอยู่เป็นเพื่อนคุณน้ำหนึ่งที่ไร่”
อลิสตาวาววาม เก็ททันที คิดในใจ
“นังน้ำหนึ่งอยู่ที่ไร่”

ส่วนน้ำหนึ่งอยู่ในบ้านพัก เดินวนไปเวียนมา เห็นลูกน้องของเกรียงศักดิ์นั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้าน และไม่ยอมลุกหนีไปไหน น้ำหนึ่งบ่น
“นี่ก็เหมือนกัน ไม่อยากเข้าห้องน้ง ห้องน้ำบ้างรึไง เฝ้าอยู่ได้ เฮ้อ! มือถือก็ไม่มี ไอโฟน ไอแพดก็ไม่มี อะไรๆ ก็ไม่มี แล้วจะติดต่อพี่เพชรได้ยังไง”
เพชรขับรถมาตามทางมุ่งสู่ไร่ของเกรียงศักดิ์ขณะโทรศัพท์
“พี่พลอย...ผมกำลังจะไปฉุดตัวยัยน้ำหนึ่ง...พี่พลอยรอดู ไอ้เกรียงศักดิ์มันกระอักเลือดได้เลย”
สีหน้าพลอยที่มือกำโทรศัพท์ยิ้มน้อยๆ ดวงหน้ามีแต่ความสาแก่ใจ ขณะรำพึงออกมา
“น้ำหนึ่ง เพชรน้ำบุษย์....ต่อไป...คงเป็นแค่ได้แค่กรวดทราย”

ขณะนั้นรถตู้ของเกรียงศักดิ์แล่นมาจอดหน้าบ้าน นวลรีบขึ้นรถไปอย่างเร่งรีบ รถตู้เคลื่อนตัวออกไป อลิสที่จอดรถซุ่มรออยู่ ขับตามไปทันที

ด้านเพชรขับรถเข้ามาจอดบริเวณหน้าไร่ของเกรียงไกร ตรงข้างทางโดยจอดซุ่มรอดูเหตุการณ์ ก่อนลอบเข้าไป
เพชรค่อยๆ ย่องเข้ามา เห็นเป็นน้ำหนึ่งเดินวนเวียนอยู่ในบ้านพัก บริเวณด้านหน้ามีคนของเกรียงศักดิ์เดินคุมเชิงไปมาอยู่ เพชรนิ่วหน้า ไม่รู้จะทำยังไง มองดูอาวุธรอบตัวก็ไม่มี จนปัญญา

ด้านนวลนั่งอยู่ในรถตู้ ออกอาการกระสับกระส่าย เป็นห่วงน้ำหนึ่ง ที่อยู่คนเดียว อยากไปหาเร็วๆ
ส่วนด้านหลัง อลิสขับรถตามแทบจะจี้ตูด ตามประสาสาววีนเหวี่ยงใจร้อน คำรามก้องรถ
“ถ้าฉันรู้ว่าแกอยู่ไหน? ฉันจะให้ไอ้กร๊วกนั่นมาฉุดแกให้สาแก่ใจเลยยัยหนึ่ง”

อลิสฮึกเหิมคึกคะนอง และเมามันมากๆ

มารกามเทพ ตอนที่ 3 (ต่อ)

ขณะเดียวกันพลอยนั่งอยู่บนรถเข็น ดวงหน้าของพลอยมีรอยยิ้มน้อยๆ ขณะที่ทับทิมรับโทรศัพท์

“พลอยอยู่ด้านนอกน่ะค่ะ รอซักครู่นะคะคุณหมอ เดี๋ยวดิฉันไปตามให้”
เป็นหมอณัฐที่เพิ่งขับรถมาถึงโรงพยาบาลในตัวอำเภอเดียวกับพลอย โทร.มาหา หมอณัฐเป็นหมอประจำตัวของพลอย
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า...ฝากบอกคุณพลอยด้วย ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวจะเข้าไป”
“คุณหมอจะเข้ามาตอนไหนคะ”
พลอยได้ยินเหลียวขวับมามองแม่ อย่างสนใจ
ณัฐก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือตอบทับทิม
“ตอนเย็นครับ”
“ค่ะ..น้าจะบอกพลอยให้ ว่าคุณหมอจะเข้ามาตอนเย็น”
พลอยแผดเสียงขึ้น “ไม่ต้อง”
ทั้งหมอณัฐและทับทิมได้ยิน หมอณัฐหน้าเสีย ขณะที่ทับทิมนิ่วหน้าใส่พลอย
พลอยย้ำเสียงแข็ง “วันนี้พลอยไม่ว่าง พลอยมีธุระ”
ทับทิมอยากจะด่า แต่ต้องออมเสียง ด้วยความเกรงใจหมอ
“พลอย”
หมอณัฐได้ยินรีบบอก
“ถ้าคุณพลอยไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับคุณน้า ไว้วันหลัง ผมค่อยเข้าไปก็ได้ ฝากบอกคุณพลอย หมั่นทำกายภาพบำบัดนะครับ...จะได้หายเร็วๆ”
“ค่ะๆ..น้าขอโทษด้วยนะคะคุณหมอ”
ทับทิมวางสาย สุดแสนจะเกรงใจหมอณัฐ
ขณะที่ณัฐวางสาย สีหน้าเศร้าๆ เป็นห่วงพลอย อย่างจริงใจ

พอวางสายทับทิมตำหนิพลอย ทันที
“ทำไมพูดกับคุณหมออย่างนั้น”
พลอยนิ่งๆ แต่ยังแถประสาคนเอาใจตัว “ก็พลอยมีธุระ”
“ธุระอะไร? คนอื่นเค้าห่วงแก แต่แกไม่คิดห่วงตัวเองบ้างเลย”
พลอยประชดส่ง “ก็แหงสิ...พลอยเป็นคนนิสัยไม่ดี”
ทับทิมมองมา แววตาดูออกว่าเสียใจนัก “ประชดประชันแม่ แล้วมันได้อะไร แม่เจ็บ แกเจ็บ...แค่นี้...ยังทุกข์ไม่พออีกเหรอพลอย”
ทับทิมเดินหนีเข้าไปในบ้าน ทั้งระอาทั้งหงุดหงิด พลอยมองตามดวงตามีแววเสียใจนิดๆ แล้วตัดใจสะบัดหน้าหันมา ดวงตาเต็มไปด้วยไฟแค้นเหมือนเดิม ก่อนพึมพำเบาๆ
“คนที่เจ็บคราวนี้...ต้องไม่ใช่เรา แม่...”

ตกตอนเย็นที่มุมหนึ่งด้านนอกของบ้านเชิงเขา สองพี่น้อง พจนีย์กับรจนาเดินเข้ามาหาพลอยที่นั่งอยู่บนรถเข็น พูดถามอย่างประจบ
“พี่พลอยให้พจน์กับรจมาหา..มีอะไรคะ” พจนีย์นึกบางอย่างได้ สีหน้าเจื่อนๆ “คงไม่ใช่เรื่องเงินใช่มั้ย”
“พี่เคยงกกับเราสองคนเหรอ”
พจนีย์ยิ้มแหยๆ “ไม่ค่ะ..แต่พจน์เกรงใจ อีกอย่างพจน์ก็ยืมเงินพลอยนานแล้ว แต่ยังไม่
มีมาคืนซักที”
“ไม่มีก็ไม่ต้องคืน”
พจนีย์มองหน้าพลอยอย่างตกตะลึง คาดไม่ถึง ก่อนจะหันมามองน้องสาว สีหน้าของรจนาก็ไม่ได้แตกต่างจากพจนีย์นัก สองพี่น้องแปลกใจ พจนีย์ตัดสินใจถาม
“จริงเหรอคะพี่พลอย เงินตั้งเยอะแยะ พี่พลอยจะไม่เอาคืน”
พลอยยิ้มหวานอย่างคนมีเมตตาเต็มเปรี่ยม “คนอย่างพี่ เคยพูดเล่นด้วยเหรอ? ไม่มีก็ไม่ต้องคืน....ขอแค่...”
พลอยค้างคำไว้ พจนีย์ตกใจกลัวเหมือนกัน ว่าจะให้ทำอะไร
“พี่พลอยจะให้พจน์ทำอะไรคะ”
“ไม่ใช่แค่พจน์คนเดียว รจด้วย” พลอยบอก
สองพี่น้องหันมามองหน้ากัน ก่อนที่รจนาจะถาม
“พี่พลอยจะให้เราทำอะไรคะ”
“เป็นเจ้าสาวของเพชร”
พลอยบอกในท่าทีแน่วนิ่ง
รจนาอึ้งไปทันที แต่แอบดีใจ พจนีย์เสียอีกที่เป็นฝ่ายถามดีใจแบบปิดไม่อยู่
“เป็นเจ้าสาวของพี่เพชร? พี่พลอยพูดจริงเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ เป็นเจ้าสาวของเพชร เอาแบบจดทะเบียนกันเลย” พลอยมองหน้าสองคนพี่น้อง “ว่าแต่...เราสองคน...ใครอยากเป็นเจ้าสาวของเพชรจ๊ะ”
พจนีย์กับรจนาพูดพร้อมกันแต่คนละอารมณ์ พจน์อยากเป็นจริงๆ รจนาหลุดปาก
“พจน์ค่ะ” / “รจค่ะ”
พจนีย์หันมามองหน้ารจนาเป็นเชิงถามอะไรของเธอเนี่ย รจนาก้มหน้าหลบตาแอ๊บสุดฤทธิ์
พลอยยิ้มขำ “ไม่ต้องแย่งกันจ้ะ”
พจนีย์ตกใจ “ได้ทั้งสองคน”
พลอยมองเป็นเชิงหยอกล้อ ว่าพูดไปได้
“โธ่พจน์..ขืนเพชรทำอย่างนั้น คนเค้าจะได้ว่าเพชรเป็นพวกวิปริต จิตวิปลาสน่ะสิจ๊ะ”
“พจน์ก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ...” พจนีย์ยิ้มหวาน “คนเรา ต้องมีผัวเดียว เมียเดียวถึงจะถูกต้อง
ใช่มั้ยคะ”
คำว่า “ผัวเดียวเมียเดียว” คำพูดไม่คิดอะไรของพจนีย์กระแทกเข้าหน้าพลอยเต็มๆ จนสาวพิการสะอึก พยายามปรับสีหน้า
“ใช่จ้ะ...เพราะฉะนั้น...พจน์กับรจไปคุยกันเองแล้วกัน ว่าใครจะเป็นเจ้าสาวของเพชร”
“รจค่ะ..รจเป็นน้อง รจควรเสียสละ” รจนาแหลมขึ้นมาเสนอหน้าอีก
พจนีย์เสียงเข้มใส่น้อง “แต่พี่เป็นพี่...พี่ควรทำทุกอย่างให้น้อง” แล้วหันมายิ้มหวานกับพลอย “ได้ค่ะ...ถ้าพี่พลอยต้องการ พจน์จะยอมเป็นเจ้าสาวของพี่เพชรเอง ถือเป็นการตอบแทน
บุญคุณ ของพี่พลอยที่มีต่อครอบครัวของพจน์
พลอยยิ้มหยันในสีหน้า “ขอบใจมากที่สำนึกบุญคุณพี่...แต่พี่ไม่ทำความลำบากใจให้พจน์มากนักหรอก
พลอยหยิบกระดาษสีขาว ที่เต็มไปด้วยตัวอักษรยื่นมาตรงหน้าพจนีย์
“อะไรคะ”
“สัญญา...การเป็นภรรยาแค่ในนามของเพชรเท่านั้น”
พจนีย์ใจหายวาบ “เป็นภรรยาแค่ในนามของพี่เพชรเท่านั้น”
พลอยยิ้มอย่างรู้ทัน “ใช่..บอกแล้วไง ว่าพี่ไม่ทำความลำบากใจให้พจน์จนเกินไป ถึงพจน์จะจดทะเบียนอย่างถูกต้องตามกฎหมายกับเพชร แต่สุดท้ายแล้ว มันจะกลายเป็นโมฆะทั้งหมดด้วยสัญญาฉบับนี้”
พจนีย์คว้าสัญญามาอ่านรวดเร็ว
“สัญญาว่าจ้างการจดทะเบียน...”

พลอยพยักหน้าเยื้อนยิ้มเยือกเย็น ส่วนรจนาลอบยิ้มอย่างสะใจ มีแต่พจนีย์ที่หน้าเสียอยู่คนเดียว

ไม่นานนัก สองศรีพี่น้องกลับมาที่บ้านแล้ว สภาพของพจนีย์เป็นบ้านของชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ฐานะไม่ดีเท่าพลอย

พจนีย์หน้าหงิกหน้างอ ถือสัญญาแกว่งไปมาอย่างอารมณ์เสีย
“ทำไมพี่พลอยต้องให้ทำสัญญาบ้าๆ แบบนี้ด้วย”
รจนาบอกหน้าซื่อๆ “พี่พลอยคงไม่ได้อยากได้พี่พจน์เป็นน้องสะใภ้”
พจนีย์ แหวใส่ “แล้วพี่พลอยอยากได้ใคร? แกรึไง?” แล้วมองจ้องหน้า “นี่...รู้ทั้งรู้ ว่าพี่ชอบพี่เพชร ทำไมแกต้องเสนอหน้าออกตัวว่าจะแต่งงานกับพี่เพชรฮึยัยรจ”
รจนาแอ๊บซื่อใส “รจบอกแล้วไงคะ รจเป็นน้อง รจควรเสียสละ”
พจนีย์ถามอย่างกังวล คือไม่ด้อยากแย่งผู้ชายกับน้อง “ไม่ใช่เพราะว่าแกรักพี่เพชรนะ”
รจนาฉำไฉ ทำเป็นปราม “พี่พจน์ เอาอีกแล้ว เราเป็นผู้หญิงอย่าพูดเรื่องแบบนี้สิคะ มันไม่ดี ใครมาเห็นเข้าน่าเกลียดตาย”
พจนีย์ย้ำอีก “ปากกับใจตรงกัน น่าเกลียดตรงไหน พี่จะแต่งงานกับพี่เพชรเอง เพราะพี่
รักพี่เพชร ที่สำคัญ” ชูสัญญาขึ้นมา “พี่จะทำให้สัญญาฉบับนี้เป็นโมฆะให้ได้”
“พี่พจน์จะทำยังไง”
“ก็ทำให้พี่เพชรรักพี่ไง?” พจนีวางท่าเซ็กซี่ ดึงเสื้อที่ไหล่ลงหน่อย “รูปร่างหน้าตาอย่าง
นี้ ถามหน่อยเถอะพี่เพชร ..ชอบมั้ยๆ”
พจนีย์ยิ้มอย่างคนมั่นใจในตัวเอง รจนาหน้าเสีย แอบดึงเสื้อลงเลียนแบบพจนีย์บ้าง แต่มันช่างไม่น่าดูเอาซะเลย

ด้านเพชรดักซุ่มดูอยู่ เห็นลูกน้องของเกรียงศักดิ์ยังอยู่ที่เดิม เพชรหงุดหงิด
เพชรสบถเบาๆ “มันจะไม่ไปไหนจริงๆ รึไงวะ”
เพชรนิ่งหน้าก่อนตัดสินใจ หยิบก้อนหินแถวนั้นเขวี้ยงใส่ตัวบ้านดังปัง ทั้งน้ำหนึ่งและลูกน้องของเกรียงศักดิ์สะดุ้งเฮือก หันขวับมามอง เพชรรีบหลบ คนของเกรียงศักดิ์ตะโกน
“ใครวะ”
คนของเกรียงศักดิ์ชักปืนออกมา พลางกวาดตามอง แล้วเดินสำรวจรอบบริเวณทันที
เพชรจดสายตามองชายคนนั้นไม่วางสายตา ก่อนแฝงกายเร้นหลบไปคนละทาง เป้าหมายคือบ้านพักที่อยู่ด้านหน้า

ลูกน้องของเกรียงศักดิ์ เดินตรวจตราบริเวณไร่อย่างระมัดระวัง ก่อนออกมาด้านนอก เห็นรถของเพชรจอดซุ่มอยู่ คนของเกรียงศักดิ์ยกปืนขึ้น เล็งไปอย่างรวดเร็ว แต่พอเดินเข้ามาสำรวจ กลับไม่เห็นใคร ลูกน้องเกรียงศักดิ์รู้ทันที
“หรือว่า”
ลูกน้องเกรียงศักดิ์รีบวิ่งกลับไปที่ไร่ บริเวณบ้านพักทันที

ภายในบ้านพัก น้ำหนึ่งใจเต้นไม่เป็นส่ำ กวาดตามองภาพด้านหน้าด้วยความสงสัยตื่นกลัว
เพชรอ้อมมาทางด้านหลัง หาทางปีนขึ้นไป เคาะที่กระจกหน้าต่างเบาๆ น้ำหนึ่งสะดุ้งเฮือกตกใจหันขวับ เห็นเป็นเพชร ยืนเกาะขอบหน้าต่าง มองน้ำหนึ่งด้วยสายตาลึกซึ้ง
“พี่เพชร”
น้ำหนึ่งยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ มองจ้องแต่เพชร ตื่นเต้น ขยี้ตาตัวเอง เอาหน้า
แนบกระจก
“น้ำหนึ่งไม่ได้ตาฝาด พี่เพชรมาหาน้ำหนึ่งจริงๆ ด้วย”
“เพราะพี่รักน้ำหนึ่ง”
เพชรแนบหน้าลงตรงกระจก ใบหน้าของเพชรและน้ำหนึ่งห่างกันแค่กระจกกั้น เพชรทอดสายตาหวานซึ้งมองมา หัวใจของน้ำหนึ่งแทบละลาย
ขณะเดียวกันที่หน้าบ้านพัก ลูกน้องของเกรียงศักดิ์วิ่งเข้ามาในระยะห่าง กวาดตามองไปรอบๆ ทั่วทั้งบริเวณไม่มีใคร
“ก็ไม่มีใครนี่หว่า” เก็บปืนเข้าชายพกเหมือนเดิม
เพชรมองผ่านน้ำหนึ่งเห็นคนเดินมาพูดผ่านกระจก
“มีคนมา”

น้ำหนึ่งอ่านปากเพชรหันขวับไปมอง เห็นลูกน้องเกรียงศักดิ์เดินเข้ามาใกล้

น้ำหนึ่งเปิดหน้าต่างให้เพชรทันที

“ปีนเข้ามาค่ะพี่เพชร เร็ว”
เพชรไม่รอช้า รีบปีนเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว ก่อนหันปิดหน้าต่าง รูดผ้าม่านปิดรวดเร็ว
คนของเกรียงศักดิ์เห็นผ้าม่านไหวรูด ผิดปกติ จึงวิ่งตรงมาที่บ้านพักอย่างรวดเร็ว

ภายในห้อง น้ำหนึ่งมองเพชรอย่างเต็มตื้น หัวใจของสาวน้อยเต้นระรัว ขณะที่เพชรหวานใส่
“ไม่มีอะไรพรากเราสองคนให้จากกันได้ ถึงน้ำหนึ่งจะอยู่สุดหล้าฟ้าเขียว พี่ก็จะตามหาให้เจอ”
“พี่เพชร”
น้ำหนึ่งตื้นตันดีใจมาก สองหนุ่มสาวมองหน้ากัน ก่อนที่เพชรจะดึงน้ำหนึ่งเข้าไปกอด
น้ำหนึ่งที่เวลานี้ความรักท่วมอกกอดเพชรแนบแน่น ไม่มีแม้แต่ความลังเล สงสัย ควรไม่ควร สิ่งที่น้ำหนึ่งมีให้เพชรคือความรักที่ท่วมท้นล้นใจ
สาวน้อยเงยหน้ามองเพชร ขณะที่เพชรก้มหน้าลงมาต่ำประทับรอยจูบที่ริมฝีปากน้ำหนึ่งแนบแน่น ขณะที่ด้านหน้าห้อง คนของเกรียงศักดิ์ควักปืนวิ่งมาเคาะประตู
“คุณน้ำหนึ่งครับคุณน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งผละออกจากเพชร ความละอายใจวิ่งเข้ามาแทนที่ ขณะที่เพชรรั้งตัวเอาไว้ ต้องการประกาศ เขาเป็นอะไรกับน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งมองอ้อนวอน
“พี่เพชร”
“ถึงตรงนี้พี่ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว..พี่จะสู้...เพื่อน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งตกใจมาก “พี่เพชร”
เพชรเดินตรงดิ่งไปที่ประตู ขณะที่คนของเกรียงศักดิ์เคาะประตู
“คุณน้ำหนึ่งครับคุณน้ำหนึ่ง”
เพชรบิดลูกบิดประตูแล้วกระชากเข้ามา ลูกน้องเกรียงศักดิ์ตกใจ
“เฮ้ย!”
เพชรไม่รอช้า ชกเปรี้ยง แล้วยันร่างของชายคนนั้นอย่างแรง จนปืนหล่นกระเด็น เพชรหันมาคว้าตัวน้ำหนึ่ง
“เร็วน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งตัวปลิวตามแรงกระชากของชายหนุ่ม เพชรคว้ามือน้ำหนึ่ง ขณะเตะเข้าปลายคางลูกน้องของเกรียงศักดิ์อย่างแรง จนร่างนั้นผงะ เซ หลุนๆ กลิ้งตามพื้น
เพชรพาน้ำหนึ่งวิ่งออกไปทันที ลูกน้องเกรียงศักดิ์กลั้นใจ ลุกขึ้นมาตะโกน
“หยุด”
ลูกน้องเกรียงศักดิ์แข็งใจ คลานไปหยิบปืนขึ้นมา

เพชร ลากมือน้ำหนึ่งวิ่งไม่หยุด ส่วนด้านหลังคนของเกรียงศักดิ์ยิงปืนเปรี้ยงออกมา น้ำหนึ่งสะดุดหินล้มลง ร้องกรี๊ด เพชรประคองน้ำหนึ่ง ห่วงจริง
“เจ็บมากมั้ยน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งยังไม่ทันตอบหน้าตาเหยเก ลูกน้องเกรียงศักดิ์ถือปืนเล็งมา
“ปล่อยคุณน้ำหนึ่ง ไม่งั้นแกตาย”
เพชรฉุดน้ำหนึ่งขึ้นมาในลักษณะโอบประคอง แต่ร่างของน้ำหนึ่งอยู่ด้านหน้าเพชร เพชรจงใจใช้น้ำหนึ่งบังตัวเอง แต่แกล้งกอดเอาไว้
“ก็เอาสิ...ฉันยอมตาย พร้อมกับคุณน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งรีบกางแขนออกปกป้องเพชร “อย่านะ...ถ้านายยิง ฉันก็ยอมตายพร้อมกับพี่เพชร
เหมือนกัน”
ลูกน้องเกรียงศักดิ์ลำบากใจมาก “คุณน้ำหนึ่ง”
“ฉันพูดจริง ไปบอกคุณพ่อเลย ฉันรักพี่เพชร ฉันจะไปกับพี่เพชร ต่อให้ความตายก็พรากฉันไม่ได้”
“คุณน้ำหนึ่ง”
“เอาปืนลง”
ลูกน้องของเกรียงศักดิ์ลังเล ไม่รู้จะทำยังไง ลูกนาย เอาตัวบังผู้ชายเอาไว้ ขณะที่
เพชรพาน้ำหนึ่งออกมา
“ไปน้ำหนึ่ง”
เพชรประคองน้ำหนึ่งออกไป ลูกน้องเกรียงศักดิ์ได้แต่ยิงปืนขู่ เปรี้ยง!

ที่หน้าไร่รถตู้ของนวลวิ่งมาจอด นวลเห็นเพชรพาน้ำหนึ่งวิ่งตรงไปยังรถที่จอดซุ่มอยู่ และลูกน้องของเกรียงศักดิ์วิ่งตามมา
“หยุดคุณน้ำหนึ่งหยุด”
อลิสที่ขับรถตามมา เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
“ต๊าย! ยัยน้ำหนึ่งกับไอ้หมอนั่น”
อลิสมองตะลึง ขณะที่เพชรดันน้ำหนึ่งขึ้นรถ
“เร็วน้ำหนึ่ง”

โดยไม่รอช้าน้ำหนึ่งกระโจนขึ้นรถทันที

มารกามเทพ ตอนที่ 3 (ต่อ)

ลูกน้องของเกรียงศักดิ์ยิงปืนเปรี้ยงที่รถของเพชรกะสกัด แต่เพชรเหยียบคันเร่งพารถหนีหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว นวลได้แต่ตะโกน

“คุณน้ำหนึ่งๆๆ อย่าไปค่ะอย่าไป”
อลิสวิ่งลงจากรถมาหาตื่นเต้น “นี่ไอ้กร๊วกนั่นพาน้ำหนึ่งหนีเหรอคะ? Oh! My God”
อลิสทำท่าโอเวอร์สุดขีด ก่อนนึกแผนเขี่ยบอล
“นี่ถ้าคุณอารู้...จะว่ายังไงเนี่ย”

เกรียงศักดิ์อยู่ที่ห้องโถงชั้นล่างในคฤหาสน์ตะเบ็งเสียงถามคนของตัวเองดังลั่น เห็นเวลาประมาณตีห้า
“ไอ้เพชรพาน้ำหนึ่งหนี”
ลูกน้องกุมเป้ากลัวนาย “ครับ”
“แกไปดูลูกสาวฉันยังไง? บ้าเอ๊ย!”
เกรียงศักดิ์ทำท่าจะตบบ้องหูลูกน้องแต่ค้างมือเอาไว้ แสดงให้เห็นว่าจริงๆ เกรียงศักดิ์
ไม่ได้เป็นคนใจร้าย ใจดำ เลว มีความยับยั้งชั่งใจตัวเองอยู่ เสมอ
“ไป...รีบไสหัวไป ก่อนที่ฉันจะกระทืบแกตายอยู่ตรงนี้ ไป๊”
ลูกน้องเกรียงศักดิ์รีบออกไปอย่างรวดเร็ว นวลหน้าซีด ดาราณีนั่งสูดยาดม ตาหวานแอบอยู่มุมเสา ตามประสาเด็กไม่กล้าเข้ามาแต่อยากรู้ อลิสอยู่ด้วย จีบปากจีบคอใส่ไฟต่อ
“แต่จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้หรอกค่ะคุณอาขา...อลิสเห็นกับตาว่าน้ำหนึ่งเอาตัวเองบังไอ้หมอนั่น เรียกว่าถ้าคนของคนอายิงปืนออกไป ถูกน้ำหนึ่งตายแหงแก๋แน่ๆ เลยค่ะคุณอาขา”
“จริงเหรอนวล”
นวลก้มหน้านิ่งไม่กล้าตอบ ลำบากใจ เกรียงศักดิ์ตะเบ็งเสียงถาม
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ จริงอย่างอลิสว่าหรือเปล่า”
อลิสฮึกเหิมมาก “ป้านวล...พูดออกมาเลย พูดความจริงกลัวอะไร?อย่างน้อยป้านวลก็ได้ช่วยคนถูกนะคะ เพราะคนที่ผิดคือน้ำหนึ่ง”
ดาราณีถาม “นวล...จนถึงขั้นนี้แล้วพูดมาเถอะ”
“ค่ะ...จริงอย่างที่คุณอลิสบอก..คุณน้ำหนึ่งเอาตัวเองบังคุณเพชร”
“ปั๊ดโธ่เอ๊ย!นังลูกไม่รักดี! ใจง่าย หนีตามผู้ชายชัดๆ”
อลิสยิ้มสะใจ ตาหวาน แอบยิ้มฝันหวานตามประสาเด็กๆ ที่เพชรพาน้ำหนึ่งหนีไปได้สำเร็จ ส่วนเกรียงศักดิ์ได้แต่ฟาดงวงฟาดงา เตะข้าวของแถวนั้น และมือก็ไปฟาดเข้ากับกระเป๋าของน้ำหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ มือถือของน้ำหนึ่งร่วงออกมา สายตาทุกคู่มองมือถือน้ำหนึ่ง ก่อนที่เกรียงศักดิ์จะคว้าขึ้นมา กดไล่เบอร์ทันที จนเห็นชื่อเพชร
“ไอ้เพชร” เกรียงศักดิ์คำราม

รุ่งเช้าน้ำหนึ่งอยู่ในห้องที่คอนโดเพชร เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ น้ำ
หนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตของเพชรตัวหลวมโพรก แต่น่าเอ็นดู
“เดี๋ยวสายๆ พี่พาไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่นะ...ตอนนี้น้ำหนึ่งนอนก่อนเถอะ..เหนื่อยมา
ทั้งคืนแล้ว” เพชรบอก
น้ำหนึ่งมองนาฬิกา จวนเจียนจะหกโมงเช้า รีบบอก
“จะเช้าแล้ว น้ำหนึ่งไม่นอนดีกว่าค่ะ”
“น้ำหนึ่งกลัวพี่เหรอ”
น้ำหนึ่งยิ้ม “เปล่าค่ะ..น้ำหนึ่งไม่เคยกลัวพี่เพชร..ตรงกันข้าม น้ำหนึ่งอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่กับพี่เพชร”
เพชรเดินเข้ามาใกล้ “งั้นก็นอน”
ไม่พูดเปล่า...เพชรดันร่างของน้ำหนึ่งให้นั่งลงบนเตียง ก่อนที่เพชรจะนั่งตามลงไป สอง
หนุ่มสาวนั่งเบียดชิดกัน ใจของสาวน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ หลบตาขวยเขิน ขณะที่สายตาที่เพชรมองน้ำหนึ่งเหมือนเสือมองจ้อง เตรียมขย้ำเหยื่อ เพชรดันร่างของน้ำหนึ่งให้นอนลงไป ขณะที่ร่างสูงใหญ่ทาบทับตามลงมา น้ำหนึ่งเงยหน้ามองเพชร สายตามีแต่ความรัก หวามไหว เพชรแกล้งมองน้ำหนึ่งด้วยสายตาที่หวานเชื่อม ก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกชิดติดจมูก กระซิบแผ่ว
“พี่รักน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งหลับตาพริ้ม ขณะที่เพชรบรรจงจูบที่ริมปากแผ่วเบา แต่ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์
ก็ดังขึ้น สองคนชะงัก เพชรไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ แต่น้ำหนึ่ง ได้โอกาส ดันตัวเพชรออก
“โทรศัพท์ค่ะ”
เพชรอิดออด “ใครอยากโทร.มาแต่เช้าก็ช่างมัน”
เพชรสวมกอดจะดันร่างน้ำหนึ่งลงบนเตียงใหม่ แต่น้ำหนึ่งเอามือดันเพชรออก ใจแข็ง
“รับโทรศัพท์เถอะค่ะ....เผื่อคนเค้ามาตามงาน”
“ถ้าใครโทร.มาตามงานพี่ตอนนี้ พี่จะเตะมัน”
เพชรจำใจต้องลุกจากน้ำหนึ่ง เดินไปหยิบโทรศัพท์ แต่นิ่วหน้าเมื่อเห็นเป็นเบอร์น้ำหนึ่งโทร.เข้ามา เพชรชะงักสงสัย น้ำหนึ่งถาม
“ใครโทร.มาคะพี่เพชร”
“น้ำหนึ่ง”
เพชรหันมือถือไปให้น้ำหนึ่งดู น้ำหนึ่งคว้ามาถือไว้มองแล้วใจหายวาบ หน้าซีดเผือด
“ต้องเป็นคุณพ่อ...คุณพ่อแน่ๆ”

น้ำหนึ่งได้แต่มองมือถือไม่กล้ารับ

เกรียงศักดิ์ถือมือถือโกรธมาก หันมามองดาราณี ตะเบ็งเสียงอย่างโกรธแค้น

“ไอ้เพชรมันไม่รับโทรศัพท์ผม”
ดาราณีเงียบไม่รู้จะพูดยังไง อลิสเสียอีกที่เป็นคนพูด
“น่าสงสัยนะคะ ทำไมไม่รับ...หรือว่า…”
ทุกคนเหลียวขวับมามองอลิส ดาราณีถาม
“อะไรอลิส”
“ก็น้ำหนึ่งกับไอ้หมอนั่น อาจจะกำลัง...” สาวแสบหย่อนเสียงให้ดูตื่นเต้น “มีซัมติ้งรองอะไรกันอยู่?”
“ไอ้เพชร”
เกรียงศักดิ์คำรามกดสายโทร.ออกอีก

น้ำหนึ่งหน้าซีด ไม่กล้ารับ เพชรบอก
“ถึงตอนนี้พี่ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว”
เพชรดึงมือถือออกมาจากมือน้ำหนึ่ง รับเอง แกล้งทำเสียงกวนอย่างที่สุด
“สวัสดีครับ...ผมเพชรครับ”
เกรียงศักดิ์โกรธมาก
“ไอ้เพชร..แกเอาลูกสาวฉันไปไว้ไหน...พาน้ำหนึ่งกลับมาเดี๋ยวนี้”
“พากลับ...งั้นผมขอถาม ภรรยา ของผมก่อนนะครับ...ว่าเค้าอยากกลับไปหาคุณพ่อรึเปล่า”
ทั้งน้ำหนึ่งและเกรียงศักดิ์สุดจะตกใจกับคำว่า...ภรรยา
“พี่เพชร”
เพชรพูดอ้อล้อ จงใจยั่ว “น้ำหนึ่งจ๋า..คุณพ่อให้ถาม...น้ำหนึ่งอยากกลับบ้านไปหาคุณพ่อ หรืออยู่กับพี่จ๊ะ”
เกรียงศักดิ์โกรธจนตัวสั่น “ไอ้เพชร..ลูกฉันไม่ได้เป็นเมียแก เอาลูกสาวฉันคืนมาเดี๋ยวนี้”
เพชรยิ้มหยันในสีหน้า ดาราณีกะนวลแทบจะเป็นลม อลิสยิ้มสะใจ ส่วนตาหวานฟินมาก
ด้านน้ำหนึ่งหน้าซีดเผือด เมื่อเพชรยื่นมือถือให้ถามซ้ำ
“ว่าไงจ้ะน้ำหนึ่ง จะกลับไปหาพ่อ...หรืออยู่กับพี่”
เกรียงศักดิ์ตะเบ็งเสียงคอแทบแตก “กลับบ้านเดี๋ยวนี้น้ำหนึ่ง ไม่งั้นแกกับพ่อขาดกัน”
น้ำหนึ่งทั้งห่วงทั้งกลัวพ่อ ดึงมาพูดเอง “ค่ะคุณพ่อ...น้ำหนึ่งจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
เพชรดึงมือถือมาพูดต่อ “แต่มีข้อแม้...ลูกเขยคนนี้ จะเป็นคนไปส่งภรรยาด้วยตัวเอง”
“ไอ้เพชร”
เกรียงศักดิ์แทบล้มทั้งยืน สีหน้าอลิสระรื่นแอบยิ้มสะใจ พลางคิดในใจ
“หนีตามผู้ชาย ฉันจะทำให้ภาพพจน์แกไม่ต่างจากสก๊อยเลยนังน้ำหนึ่ง”
อลิสหันมา สะดุ้งเฮือก เมื่อเจอดาราณีมองอยู่

อลิสเดินออกมาที่หน้าคฤหาสน์ตรงมาที่รถของตัวเอง หน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อย สายตาของดาราณีดูชาเย็น ขณะที่บอก
“อาขอบใจมาก ที่อลิสเป็นห่วงน้ำหนึ่ง แต่คราวหลังไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะจ๊ะ คนอื่นที่เค้าไม่รู้..เค้าจะเข้าใจว่าอลิสสอดรู้สอดเห็น”
อลิสสะดุ้งเฮือก “คุณอาคะ...อลิสไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นนะคะ”
ดาราณีมองด้วยสายตาเย็นชา “อาเข้าใจจ้ะ ว่าอลิสเป็นห่วงน้ำหนึ่ง ไม่งั้นคงไม่ตามไปถึง
ไร่หรอก ขอบใจอีกครั้งจ้ะ แต่อาว่าอลิสรีบกลับบ้านเถอะ....หายมาทั้งคืนแบบนี้ที่บ้านจะเป็นห่วง”
อลิสยิ้มอยากอยู่สาระแนต่อ “ไม่เป็นไรค่ะ อลิสอยู่ต่อได้ ที่บ้านไม่ห่วง”
ดาราณียิ้มเยือกเย็น “อ้อ...อลิสคงหายไปทั้งคืนอยู่บ่อยๆ จนที่บ้านชิน แต่ยังไงอาว่าอลิส กลับบ้านดีกว่า คุณอาผู้ชายคงอยากคุยกับน้ำหนึ่งส่วนตัว”
อลิสสบตาดาราณีจังๆ ท่าทางนิ่งๆ ของคุณหญิงทำให้อลิสเกรงได้เหมือนกัน ได้แต่บอกเสียงอ่อยๆ
“งั้น..อลิสกลับก่อนนะคะ” ยกมือไหว้ “แล้วจะมาใหม่ค่ะ”
“อลิส” ดาราณีรียกไว้
“คะ”อลิสงงๆ เกรงๆ
ดาราณีขอร้อง “ต่อไปมีเรื่องอะไรคุยกับอาคนเดียวก็ได้นะ...ไม่ต้องคุยกับอาผู้ชายอีกอย่าง...อาหวังว่าเรื่องวันนี้ อลิสจะไม่บอกใคร”
อลิสมองหน้าอย่างเกรงใจ “ค่ะ”
“ขอบใจมากจ้ะ”
อลิสเดินไปที่รถตัวเอง หน้าแอบเฮี้ยวเหมือนเดิม ขณะที่ดาราณีถอนหายใจกลุ้มหนักคิดในใจ

“น้ำหนึ่งนะน้ำหนึ่ง...ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้?”

เพชรเดินจูงมือน้ำหนึ่งลงมา หน้าคอนโดหน้าตาเกรี้ยวกราด อมยิ้มนิดๆ อย่างสะใจ น้ำหนึ่งยื้อมือเอาไว้ ท่าทีกังวล พร้อมถามเพชรอย่างน่าสงสาร

“พี่เพชรคะ...ทำไมพี่เพชรพูดกับคุณพ่ออย่างนั้นล่ะคะ” พลางก้มลงมองเสื้อตัวเอง “แล้ว
ยิ่งน้ำหนึ่งแต่งตัวอย่างนี้ คุณพ่อก็ยิ่งต้องเข้าใจว่า...”
เพชรพูดสวนขึ้นทันที “น้ำหนึ่งเป็นภรรยาพี่”
น้ำหนึ่งยิ่งตกใจ “พี่เพชร”
เพชรแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน “พี่ขอโทษ...แต่ถ้าพี่ไม่พูดอย่างนั้น คุณพ่อของน้ำหนึ่งก็ต้องพรากน้ำหนึ่งไปจากพี่ เราสองคนต้องพรากจากกัน น้ำหนึ่งทนได้เหรอ? พี่ทนไม่ได้”
น้ำหนึ่งอึ้ง มองเพชร หัวใจของสาวน้อยอ่อนยวบลงไปทันที มือของเพชรกุมมือน้ำหนึ่งบีบกระชับแน่น บอกด้วยน้ำเสียงเว้าวอนเหมือนเดิม
“น้ำหนึ่ง....ไม่ต้องกังวลนะ พี่รักน้ำหนึ่ง รักมาก พี่จะอยู่เคียงข้าง ปกป้อง ดูแล พี่จะไม่ทำให้น้ำหนึ่งต้องมัวหมองกับการเป็นภรรยาของพี่อย่างเด็ดขาด”
น้ำหนึ่งมองเพชรด้วยสายตาที่คลายกังวลขึ้น ก่อนยิ้มออกมาน้อยๆ คำพูดของเพชรทำให้
เชื่อมั่นเหลือเกินว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอ

เวลาต่อมา ด้านในคฤหาสน์ เกรียงศักดิ์เดินกระสับกระส่ายท่าทางโมโหจัด ขณะที่ดาราณีก็นั่งไม่ติดที่ เสียงรถแล่นมาจอด เกรียงศักดิ์หันขวับตาวาว เดินลิ่วออกไปทันที ร้อนใจมาก ทนรอไม่ไหว ดาราณีรีบตามไปทันที

เพชรก้าวเดินลงจากรถพร้อมจูงมือน้ำหนึ่งที่แข้งขาสั่นลงมา นวลกับตาหวานที่รออยู่หน้า
บ้านอ้าปากค้าง เห็นน้ำหนึ่งในชุดเสื้อผ้าของเพชร ตาหวานไม่ฟินแล้ว เรื่องมันใหญ่โตเกิ๊น เพชรจูงมือน้ำหนึ่งจะเข้าไป นวลร้องลั่น
“เดี๋ยวค่ะ”
เพชรกับน้ำหนึ่งหันมามองป้านวล ป้านวลบอก
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะนะคะคุณหนึ่ง ท่านเห็นอย่างนี้ ตายแน่ๆ”
น้ำหนึ่งมองหน้าเพชร เพชรกุมมือน้ำหนึ่งแน่น เกรียงศักดิ์และดาราณีเดินออกมาจากด้านในบ้าน นวลมองด้วยแววตาเว้าวอน และจะร้องไห้
“นะคะคุณน้ำหนึ่ง อย่าให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้เลย เร็วเข้าค่ะ เร็วเข้า”
เกรียงศักดิ์ ดาราณีเดินออกมา เพชร กุมมือน้ำหนึ่งแน่น
“พี่เพชร”
“ไม่ต้อง...พี่เป็นลูกผู้ชายพอ...พี่ทำอะไรลงไปพี่พร้อมรับผิดชอบ”
นวลมองเพชตาขวาง “ลูกผู้ชายที่เห็นแก่ตัวน่ะสิ เพราะสิ่งที่คุณทำมันกำลังทำให้คุณน้ำหนึ่งลำบาก” นวลหันมาทางน้ำหนึ่ง “คุณน้ำหนึ่งรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ”
น้ำหนึ่งมองเพชรพะว้าพะวัง ขณะที่เกรียงศักดิ์ เดินนำดาราณีออกมา ตาหวานร้อง
“ป้านวล ไม่ทันแล้วล่ะ คุณท่านออกมาแล้ว”
เพชร กะน้ำหนึ่งหันขวับไปมอง สายตาของเพชรมีความสาแก่ใจ น้ำหนึ่งหน้าซีดเผือด
ขณะที่เกรียงศักดิ์และดาราณี ลมแทบจับเมื่อเห็นสภาพน้ำหนึ่ง

เกรียงศักดิ์โกรธแทบจะฉีกเพชรเป็นชิ้นๆ ตวาดดังลั่น “น้ำหนึ่ง”

มารกามเทพ ตอนที่ 3 (ต่อ)

เกรียงศักดิ์ลากน้ำหนึ่งเข้ามาในบ้าน น้ำหนึ่งร้องไห้ หวาดกลัวตกใจ

“ปล่อยค่ะคุณพ่อ..น้ำหนึ่งเจ็บ ปล่อย”
เพชรรีบเข้ามาช่วยดึงน้ำหนึ่งออก
“ปล่อยภรรยาผม”
เกรียงศักดิ์เหลียวขวับมามองหน้าเพชร “อย่ามาใช้คำๆ นี้กับลูกฉัน ไอ้เพชร”
ขาดคำเกรียงศักดิ์ก็ชกเข้าที่หน้าของเพชรเต็มแรง เพชรแกล้งเซถลาล้มลงเรียกร้องความเห็นใจ น้ำหนึ่งผวาเข้าไปหาเพชร ห่วงมากๆ
“พี่เพชร”
เกรียงศักดิ์โกรธยิ่งขึ้น “เลิกทำตัวไร้ค่าได้แล้วน้ำหนึ่ง มานี่”
เกรียงศักดิ์กระชากน้ำหนึ่งคืนมา น้ำหนึ่งไม่ยอมคว้าตัวเพชรไว้
“ไม่ค่ะไม่ น้ำหนึ่งไม่ไป”
เพชรแกล้งกอดน้ำหนึ่งแน่นประชด “อย่าเอา เมีย ผมไปไหนเลยนะครับ ผมขอร้อง”
เกรียงศักดิ์บันดาลโทสะ แทบหายใจไม่ออก “ไอ้เพชร”
ดาราณี หน้าซีดเผือด นวลกับตาหวานที่แอบมองก็หน้าซีดกลัวมาก เพชรยิ่งสาแก่ใจ ยิ่งกอดน้ำหนึ่งประชด ปั้นเสียงน่าสงสาร
“ยังไงผมกับน้ำหนึ่งก็เป็นผัวเป็นเมียกันแล้ว...เราสองคนพร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกัน...คุณพ่อ คุณแม่...อย่าขัดขวางเลยนะครับ เห็นแก่เด็กตาดำๆ ที่จะเกิดมาเถอะ”
ดาราณีแทบจะเป็นลม นวลกับตาหวานตาเหลือก ขณะที่เกรียงศักดิ์ ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งแบบหมดแรง คาดไม่ถึง เพชรมองอย่างสะใจ ดาราณีรีบไปหาเกรียงศักดิ์
“คุณคะคุณ....” หันมาทางน้ำหนึ่งที่ร้องไห้อยู่ “น้ำหนึ่ง ลูกเห็นรึยังว่าคุณพ่อเสียใจมากแค่ไหน ทำไม ถึงได้ทำตัวอย่างนี้”
น้ำหนึ่งลนลานคลานเข้าไปแทบเท้าเกรียงศักดิ์กับดาราณี จับเท้าพ่อแม่เอาไว้ร้องไห้อ้อนวอน
“คุณพ่อคุณแม่ขา...น้ำหนึ่งกราบขอโทษค่ะ” แล้วก้มลงกราบ “แต่น้ำหนึ่งกับพี่เพชร รัก
กันจริงๆ คุณพ่อคุณแม่อนุญาตให้เราสองคนคบกันนะคะ”
เพชรรีบบอก “คุณพ่อคุณแม่อนุญาตให้เราสองคนใช้ชีวิตคู่ด้วยกันนะครับ”
เกรียงศักดิ์มองเพชรและน้ำหนึ่ง สายตามีแต่ความเสียใจ เพราะไม่ได้เกลียดเพชรเข้ากระดูกดำ แค่รู่สึกว่าไม่คู่ควรลูกสาวเท่านั้น
นวลน้ำตาซึมมองที่น้ำหนึ่งแล้วส่ายหน้า คิดในใจว่าไม่น่าเลย แต่ตาหวานมองเพชรแบบฮีโร่ พระเอ๊ก พระเอก น้ำหนึ่งอ้อนวอนต่อ
“นะคะคุณพ่อ..นะคะ...” รีบบอกกับเพชร “พี่เพชร กราบคุณพ่อเร็ว”
เพชรทำเป็นลังเล ไม่คิดจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว น้ำหนึ่งเร่งเร้า
“เร็วค่ะพี่เพชร”
เพชรลังเล แต่จำต้อง ทำท่าจะก้มลงกราบ แต่เกรียงศักดิ์พูดก่อน
“ไม่ต้อง”
น้ำหนึ่งใจหายแว้บ “คุณพ่อ”
เกรียงศักดิ์เสียงเครือเสียใจเหลือแสน “ถ้าน้ำหนึ่งรักเค้าขนาดนั้น...พ่อก็ไม่ขัด”
น้ำหนึ่งดีใจตะลึงคาดไม่ถึง “คุณพ่อ”

เพชร ดาราณี และนวล ก็คาดไม่ถึง เป็นไปได้ยังไง ตาหวานยิ้มแก้มแทบแตก

เกรียงศักดิ์พูดต่อ

“ถ้ารักกันจริง...ก็เข้าตามตรอกออกตามประตู” บอกกับเพชร “ให้พ่อแม่มาสู่ขอน้ำหนึ่ง
ด้วยแล้วกัน”
เพชรคาดไม่ถึง

เพชรถึงคอนโด รีบโทร.รายงานพลอยทันที พลอยรับฟังยิ้มน้อยๆ ขณะบอก
“เอาสิ...เค้าอยากให้เอาพ่อแม่ไปสู่ขอ...เพชรก็จัดไป”
เพชรอยู่ที่คอนโด หน้าตายุ่ง
“งั้นเค้าก็รู้สิครับ”
พลอยพูดเสียงเย็นๆ แทรก “ก็ใครจะให้แม่ไปจริงๆ คนว่างงานแถวบ้านเราเยอะแยะจะตาย...เพชรมารับไปก็ได้ เรื่องแค่นี้ไม่ยากหรอก...รีบกลับมาแล้วกัน”
พลอยวางสาย เพชรเองก็วางสาย สีหน้าบ่งบอกว่ากลุ้มใจ เหมือนเรื่องจะยากขึ้นทุกวัน
พลอยกดโทรศัพท์ออก สีหน้ายิ้มละไม
เสียงมือถือของพจนีย์ดังก้อง พจนีย์เดินมารับสายเสียงหวาน
“คะพี่พลอย”
รจนาที่กำลังรีดผ้าอยู่ ชะงักเงยหน้าขึ้นมาดู พลอยพูดเสียงหวาน
“พี่ได้ฤกษ์แต่งจอมปลอมของพจน์กับเพชรแล้ว ยินดีด้วย”
พจนีย์ยิ้มดีใจ “เมื่อไหร่คะ”
“พรุ่งนี้...พจน์มาที่บ้านพี่ได้เลย”
พลอยยิ้ม..แต่เป็นรอยยิ้มของคนมาดมั่น มีแผนในใจ

พจนีย์ยิ้มแป้น วางสายอย่างดีใจ หันมาบอกรจนา
“พี่จะได้เป็นเจ้าสาวของพี่เพชรแล้ว....โอ๊ย..พี่ดีใจ อะไรมันจะเหมาะสมกันขนาดนี้ เพชร...พจน์ แอร๊ย”
พจนีย์ทำท่าลิงโลดดีใจมาก รจนามองมาหน้าเสีย แอบอิจฉา ถามเบาๆ
“พรุ่งนี้พี่พจน์จะใส่ชุดไหนไปคะ รจจะได้รีดให้”
“ชุดไหนดีๆๆ” พจนีย์ทำท่าคิด ก่อนบอก “เดี๋ยวนะ” พลางหันไปรื้อตู้เสื้อผ้า
“ว้า..มีแต่ชุดเก่าๆ พี่พลอยบอกกะทันหันไป พี่ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเลย” ตัดใจดึงออกมา
ตัวหนึ่ง “เอาตัวนี้แล้วกัน ใหม่สุด”
พจนีย์ยื่นชุดเดรสให้รจนาหนึ่งตัว รจนาบอกอ่อนหวาน
“เดี๋ยวรจรีดให้นะคะ”
“ขอบใจจ้ะรจนาน้องรัก”
พจนีย์เดินลั้นลาปลื้มปริ่มออกไป รจนาอมยิ้ม ท่าทางมีเลศนัย ก่อนหยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาเพื่อน
“หน่อย...บ้านเธอมีหมามุ่ยใช่ป่ะ”

รจนายิ้มพอใจ

รุ่งเช้าเกรียงศักดิ์อยู่ในชุดทำงาน เตรียมตัวออกไปทำงาน กำลังเดินออกมาจากห้อง ลงบันไดมา ดาราณีตามหลัง ท่าทางของเกรียงศักดิ์นิ่งจนดาราณีเป็นห่วง

“คุณคะ....คุณโอเคนะคะ”
เกรียงศักดิ์พยักหน้า ดาราณีถามต่อ
“แล้วจริงเหรอคะ ที่คุณอนุญาตให้นายเพชรอะไรนั่น...พาพ่อแม่มาสู่ขอน้ำหนึ่ง”
“ใช่...แต่วันที่มันพาพ่อแม่มันมา น้ำหนึ่งไม่อยู่แล้วล่ะ”
ดาราณีชะงักงง น้ำหนึ่งที่ถือถาดใส่ชุดอาหารเช้ากำลังจะเดินเลี้ยวขึ้นบันไดเอาไปให้พ่อแม่ด้วยใบหน้ายิ้มละไมชะงัก งงเหมือนกัน เกรียงศักดิ์พูดต่อ
“ผมจะหลอกพาน้ำหนึ่งไปอยู่อเมริกา ไม่มีทางที่ผมจะให้ไอ้หมอนั่นแต่งงานกับน้ำหนึ่งอย่างเด็ดขาด”
น้ำหนึ่งหน้าซีดเผือด ตกใจ คาดไม่ถึง

น้ำหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยหัวใจเต้นระรัว วงหน้าซีดเผือดเพราะคาดไม่ถึง อึ้งๆตกใจ กังวล ก่อนคว้ามือถือขึ้นมากดโทร.ออกอย่าง รวดเร็ว

ขณะเดียวกันที่บ้านเชิงเขา พลอยนั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ ขณะที่พจนีย์ที่อยู่ในชุดสวย มีอาการคันคะเยอ
พลอยมองชักสงสัย “คัน...อะไรนักหนาจ้ะพจน์”
“ไม่รู้ค่ะพี่พลอย คันไปหมดเลยอ่ะ” พจนีย์เกาทั้งตัว
รจนาที่อยู่ในชุดสวยไม่แพ้พจนีย์แกล้งบอกอย่างเป็นห่วง
“ไหวมั้ยพี่พจน์ กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีมั้ยคะ”
“เปลี่ยนได้ยังไง? ถ้าพี่เพชรมาถึงแล้วไม่เห็นเจ้าสาวจะทำยังไง”
“แต่ถ้าเจ้าสาวนั่งคันตั้งแต่ยังไม่แต่งงานคงไม่ดี” พลอยเห็นด้วย
พจนีย์หน้าเสีย รจนาแอบยิ้ม
“พี่เพชรยังไม่มาหรอก...พี่พจน์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพจน์จะรีบมานะคะ”
พจนีย์รีบเดินออกไปมือไม้เกาตลอดคันมาก รจนาแอบยิ้ม พลอยหงุดหงิด
พลอยคิดในใจ “ป่านนี้แล้ว ทำไมเพชรยังไม่มา? อย่าบอกนะว่า หลงเสน่ห์นังเด็กนั่น”

น้ำหนึ่งยังคงร้องไห้ขณะกดสายหาเพชร
“พี่เพชร...พี่เพชรต้องช่วยน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งหยิบมือถือขึ้นมารวดเร็ว

เพชรจอดรถแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางอิดโรย เสียงโทรศัพท์ดัง เพชรหยิบมือถือ
ขึ้นมา ภาพแทนสายตาเห็นเป็นเบอร์โทร.น้ำหนึ่ง เพชรกำลังจะรับสาย ทับทิมก็เดินออกมา
“กลับมาแล้วเหรอเพชร”
เพชรมองโทรศัพท์ท่าทีลังเล ทับทิมมองตามสายตาเพชร บอกเสียงเข้ม
“รีบเข้าไปข้างใน พลอยรออยู่”
“ครับแม่”
เพชรจำต้องกดสายทิ้ง เก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินเข้าไปข้างใน
ทางด้านน้ำหนึ่ง ยิ่งออกอาการลนลาน ร้อนใจสุดขีด
“ทำไมพี่เพชรไม่รับสาย”

สีหน้าน้ำหนึ่งว้าวุ่นและกังวลหนัก ใจเสียเข้าไปใหญ่

โปรดติดตาม "มารกามเทพ"ตอนที่ 4