ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 14
กร้าวเดินหนีด้วยความไม่พอใจ ชาติเข็นรถตามหลังมา
“สะใจแล้วใช่มั้ยที่เป็นแบบนี้”
กร้าวหันมาพูดกับชาติอย่างเซ็ง ๆ
“ผมไม่ได้ทำ เขาทำตัวเขาเอง”
ชาติไม่พอใจ
“แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง”
กร้าวสวนแรงเสียงดัง
“ลุงลืมไปหมดแล้วเหรอว่าพวกมันทำอะไรกับเรา”
ชาติโกรธเสียงดัง
“ฉันไม่เคยลืม แต่เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว เราต้องปล่อยมันไปนะกร้าว”
กร้าวเสียงดัง น้ำตาคลอ
“ผ่านไปแล้วงั้นเหรอครับ แล้วทำไมมันยังวนเวียนอยู่ในหัวผม ทำไมผมต้องเห็นภาพพวกนั้นทุกครั้งที่หลับตา ทำไมผมต้องรู้สึกเหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน”
“แกก็เลยยัดเยียดความเจ็บปวดของตัวเองให้คนอื่นงั้นเหรอ”
“แล้วมันยุติธรรมหรือเปล่า ที่ผมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆนี่”
“แล้วคิดเหรอว่าการแก้แค้น จะทำให้ทุกอย่างยุติลง”
“ถึงยุติลงไม่ได้ แต่พวกมันต้องได้รับบทเรียนที่สาสม”
ชาติผิดหวัง
“แกเปลี่ยนไปมาก...กร้าว”
กร้าวสวนแรง
“ผมไม่ได้เปลี่ยน และจะไม่มีวันเปลี่ยน ต่อให้หัวใจผมถูกกรีดเป็นริ้วๆ พวกมันก็ต้องชดใช้”
กร้าวพูดด้วยความแค้นระคนเจ็บปวด ชาติมองด้วยความอ่อนใจ ไม่รู้จะทำยังไงให้หลานเข้าใจ
อสิตลุกจากรถเข็น เดินไปที่โต๊ะ แต่ขาอ่อนแรง เขาพยายามคว้าขอบโต๊ะไว้ แต่ฉวยได้แค่เพียงผ้าปูโต๊ะดึงทั้งผ้าทั้งของที่อยู่บนโต๊ะตกลงมา อรชาได้ยินเสียงก็ตกใจ
“พี่สิต”
อรชารีบสิ่งเข้ามาดูพี่ชาย อสิตทุบขาตัวเองด้วยความขัดใจ
“ทำไม ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้”
อรชาเป็นห่วง
“พี่สิตจะเอาอะไรคะ ทำไมไม่บอกอร”
อสิตร้องไห้
“ขนาดจะช่วยตัวเองยังทำไม่ได้ ยังต้องเป็นภาระคนอื่น...ทำไม ทำไม”
อรชาปลอบพี่ชาย จับมือไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
“พี่สิตเชื่ออรนะคะ วันนึงพี่สิตจะต้องหายดี อุปสรรจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น”
อสิตคิดได้น้อยใจ
“ความจริงพี่ควรเป็นคนพูดอย่างนี้ถึงจะถูก”
“อรเข้าใจนะคะ คนเรามีเวลาทีอ่อนแอกันได้ ขอแค่อย่าท้อแท้ วันนี้เหนื่อยก็พักก่อน ให้คนที่มีแรงทำไป วันไหนพร้อมก็กลับมา อรเชื่อนะคะ เราสามคนพี่น้องจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน”
อสิตอ่อนลง
ปรารภเดินคุยมากับอรชาและชายธงที่มุมหนึ่งของบ้าน
“ทนายแนะนำให้เราฟ้อง จะได้ร้องขอต่อศาลให้อายัดทรัพย์สินทั้งหมดไว้” ปรารภยื่นซองเอกสารที่ถือมาให้อรชา “ผมจัดการเรื่องเอกสารทั้งหมดไว้ให้คุณแล้ว คุณกับพี่สิตแค่ลงชื่อ”
อรชารับซองมาด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณคุณรภมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณอรก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“เรื่องนี้ลิต้ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ยังไงผมก็ปฏิเสธความรับผิดชอบไม่ได้”
“ยังไงอรก็ขอบคุณมากค่ะ”
ชายธงที่ยืนฟังอยู่ตั้งแต่แรกได้ความคิดอะไรขึ้นมา
“ผมว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ บางทีเราอาจจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวก็ได้”
อรชาแปลกใจอยากรู้
“หมายความว่ายังไง”
“ผมจะใช้เรื่องนี้ช่วยนุชออกมา”
ชายธงมีแผนการอะไรบางอย่าง
ลลิตาเดินกลับไปกลับมา โทรหากร้าวแต่เขาปิดเครื่อง ลลิตากรี๊ดด้วยความเจ็บใจ ปามือถือทิ้ง
“อย่าคิดว่าได้ทุกอย่างแล้ว จะเขี่ยกันทิ้งง่าย ๆ”
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น...ลลิตาหันไปมองที่หน้าประตูด้วยความสงสัย...ลลิตาเปิดประตูห้องออกมาเห็นผู้ชายตัวโตสองสามคนเดินเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังท่าทางไม่เป็นมิตร
“คุณลลิตาใช่มั้ยครับ”
“ใช่ มีอะไร”
ลลิตาถามด้วยความหวาดระแวง
บนโรงพัก...ลลิตาร้องโวยวาย สะบัดแขนจากตำรวจนอกเครื่องแบบที่จับตัวเธอมา
“ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันมีเอกสารซื้อขายถูกต้อง ไม่เชื่อก็แหกตาดูสิ”
ลลิตาล้วงหยิบเอกสารสัญญาในกระเป๋าให้ตำรวจนอกเครื่องแบบดู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอสิตดังมาจากด้านหลัง
“ยังจะกล้าพูดแบบนั้นอีกเหรอลิต้า”
ลลิตาจำเสียงอสิตได้หันไปมองตามเสียง เห็นอรชาเข็นรถอสิตเดินเข้ามา ปรารภตามมาด้วย ลลิตาตกใจ
“สิต ”
“ใช่ผมเอง คิดว่าจะลืมสามีคนนี้ซะแล้ว” อสิตหันไปหาตำรวจ “จับผู้หญิงคนนี้เลยครับคุณตำรวจ
เธอคนนี้แหละครับที่เป็นคนบังคับผมเซ็น”
ลลิตาตะคอกถามราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“จะมาจับฉันข้อหาอะไร”
อรชาพูดเสียงเย็น
“กักขังหน่วงเหนี่ยว ฉ้อโกง พยายามฆ่า”
ลลิตาตกใจ
“ว่าไงนะ...ฉันไม่ได้ทำนะคะคุณตำรวจ”
อสิตสวนอย่างแรง
“โกหก”
“ถ้าฉันโกหกแกจะมาลอยหน้าลอยตาอยู่นี่ได้ไง”
อรชาไม่พอใจ
“อรไม่เคยคิดว่าพี่ลิต้าจะเป็นไปได้ขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าแกสองพี่น้องจะกล้ารวมหัวกันใส่ร้ายฉัน”
ตำรวจหันมาหาลลิตา
“เซ็นรับทราบข้อกล่าวหาเถอะครับ จะได้ทำเรื่องขอประกันตัว”
ลลิตาโกรธ
“ฉันไม่เซ็นอะไรทั้งนั้น จนกว่าทนายฉันจะมา”
ลลิตาพูดอย่างเกรี้ยวกราด
ลลิตานั่งคุยอยู่กับทนาย
“ตอนนี้อะไร ๆ คงไม่ง่ายเหมือนที่คุณคิด ทางนั้นเขาอายัดทรัพย์สินคุณไว้ทั้งหมดแล้ว”
ลลิตา แปลกใจ
“พูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“หมายความว่าตอนนี้แม้แต่เงินจะประกันตัวคุณก็ไม่เหลือ”
ลลิตา ตกใจร้อนรน
“ไม่จริง ฉันจ้างแกมาเป็นทนาย แกต้องช่วยฉันสิ แกต้องช่วยฉัน”
ทนาย ระอา
“แล้วคุณมีญาติคนอื่นอีกมั้ย”
“มี แต่มันเป็นพวกเดียวกัน ขืนไปขอให้มันช่วย มีหวังมันลากคอฉันเข้าคุกแน่”
“งั้นผมว่าคุณน่าจะลองเจรจากับทางโน่นดูก่อนนะครับ เหมือนว่าทางโน่นจะมีข้อเสนออะไรให้คุณ”
“ข้อเสนออะไร”
ลลิตาถามด้วยความสงสัย
ในห้องสอบสวน...ชายธงเดินไปมาอธิบายให้ลลิตาที่นั่งอยู่ฟังเรื่องราวทั้งห
มด อรชาปรารภยืนฟังอยู่ด้วย
“ถ้าพี่ลิต้ายอมรับสารภาพความจริงทั้งหมด เราจะให้ตำรวจกันตัวพี่ลิต้าเป็น
พยาน”
“กันฉันเป็นพยานงั้นเหรอ”
“ใช่ ครับ เราจะแจ้งจับคุณกร้าวด้วย ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว ฉ้อโกงทรัพย์ ทำร้ายร่างกายนุช ถ้าพี่ลิต้าช่วยเป็นพยานให้เรา โทษหนักจะได้เป็นเบา เผลอๆพวกเราอาจจะถอนฟ้องพี่ลิต้าก็ได้”
ลลิตามองเยาะ
“คงจนมุมเป็นหมาจนตรอกแล้วสินะ ถึงมาขอร้องฉัน”
“ครับหมา” ชายธงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ลลิตา พูดเน้นๆ “แต่ไม่ใช่พวกเรา”
ลลิตาโกรธตบโต๊ะลุกขึ้นจะเอาเรื่อง
“แกว่าใครหมา”
ชายธงหัวเราะเยาะ
“ถ้าคิดว่ามีทางอื่นก็เชิญ” เขาหันไปหาอรชากับปรารภ “ไปครับพี่อร คุณรภ”
ทั้งสามเดินออกไปด้วยกัน ลลิตาเจ็บใจ ก่อนจะฉุดคิดอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะยิ้มออกมา
“เดี๋ยว”
ชายธง อรชา ปรารภหันกลับมา
“ฉันยอมรับข้อเสนอก็ได้...ฉันไม่มีทางเลือกแล้วนี่”
ลลิตายิ้มร้าย ชายธง อรชา ปรารภมองหน้ากันอย่างไม่ไว้ใจลลิตา
ชายธง อรชา ปรารภเดินคุยกันมาหน้าโรงพัก
“ผมว่าลิต้ายอมรับเงื่อนไขง่ายเกินไป ไม่รู้มีแผนการอะไรหรือเปล่า” ปรารภครุ่นคิด
“ของอย่างนี้ต้องลองวัดใจกันดู”
อรชาหน้าเครียด
“แล้ววิธีนี้จะช่วยยัยนุชได้ยังไง พี่ไม่เข้าใจ”
ชายธงยิ้มมีแผน
“งั้นนพี่อรทำตามที่ผมนะครับ”
อรชาพยักหน้ารับ ชายธงเล่าแผนการทั้งหมดให้อรชากับปรารภฟัง
กร้าวคุยมือถือกับอรชาด้วยความไม่พอใจ
“เอาลิต้ามาขู่ผมอย่างนี้ไม่มากไปหน่อยเหรอ”
“ถ้าเทียบกับสิ่งที่คุณทำ ฉันว่าน้อยไปด้วยซ้ำ”
“ผมไม่คิดว่าผู้หญิงอ่อนแออย่างคุณจะกล้าพูดกับผมอย่างนี้หรือว่าลืมรสจูบ ผมหมดแล้ว”
อรชาโกรธ
“จะพูดจาอะไรกรุณาให้เกียรติฉันด้วย หรืออย่างน้อยก็ควรให้เกียรติตัวเองบ้าง ไม่อย่างนั้นคนเขาจะว่าได้ว่า พวกศุภกาญจน์ ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน”
กร้าวโกรธมาก
“อย่าก้าวร้าวถึงครอบครัวผม คนอย่างคุณไม่มีสิทธิ์เอ่ยถึงครอบครัว ผมด้วยซ้ำ”
“ถ้ารังเกียจพวกเรามากนักล่ะก็ ปล่อยตัวน้องสาวฉันมาสิ รวมทั้งของที่คุณ โกงพวกเราไปด้วย”
“ผมไม่ได้โกง แต่พี่ชายคุณมันโง่เอง”
“งั้นก็ตามใจ ดีเหมือนกันจะได้เป็นข่าวใหญ่ หนังสือพิมพ์จะได้ขุดคุ้ยเรื่องในอดีตขึ้นมา คราวนี้เรื่องของครอบครัวคุณจะไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป”
“นี่คุณกล้าขู่ผมเหรอ”
“คุณบีบให้ทุกคนจนตรอก ทั้งครอบครัวฉัน รวมทั้งพี่ลิต้าด้วย ถ้าฉลาดก็คิดดูเองแล้วกัน ว่าตอนนี้พี่ลิต้าจะอยู่ข้างใคร”
อรชาตัดสาย
“เดี๋ยวคุณอร คุณอร...” กร้าวตัดสายแค้นๆ “จะเล่นแบบนี้ก็ได้”
กร้าวเจ็บใจ
ร้อยเวรพากร้าวเดินมาที่ห้องสอบสวน
“ทางนี้ครับ”
ร้อยเวรเปิดประตูให้กร้าวเข้าไป ลลิตานั่งรออยู่ในห้องหน้าเป็นกังวลครุ่นคิดอะไรบางอย่าง กร้าวเปิดประตูห้องเข้ามา ลลิตายิ้มดีใจรู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อ
“ในที่สุดคุณก็มา...”
“ไม่ต้องเล่นลิ้น ผมไม่คิดว่าคุณจะเปลี่ยนสีได้เร็วขนาดนี้”
ลลิตาพลิกมือดูเล็บเล่นอย่างไม่อาทรร้อนใจ เพราะมั่นใจว่าตัวเองเป็นต่อ
“ก็มันจำเป็นนี่คะ ในเมื่อฉันไม่เหลืออะไรแล้ว...รวมทั้งตัวคุณ”
“ถ้าจะใช้เรื่องแบ็คเมล์ผมก็เอาสิ ว่าแต่ตำรวจจะจับผมข้อหาอะไร เงินผมไม่ได้ซักบาท หรือว่ากักขังหน่วงเหนี่ยวทำร้ายคุณสิต ก็เป็นฝีมือคุณทั้งนั้น”
ลลิตาลุกขึ้นเดินมาที่กร้าว
“นั่นสิ ฝีมือฉันทั้งนั้น แล้วถ้าฉันบอกตำรวจว่าคุณอยู่เบื้องหลังล่ะ”
“กล่าวหากันลอยๆ แบบนี้เสาไฟฟ้าก็เป็นแพะได้”
ลลิตาเดินเข้าไปใกล้ประจันหน้า
“แล้วถ้าฉันบอกว่าแรงจูงใจของคุณ คือ ต้องการแก้แค้นพวกวิชเวทย์ล่ะ”
กร้าวหันหนีไปอีกทางยิ้มเยาะ
“คิดว่าเรื่องแค่นี้ใครจะเชื่อ”
ลลิตาเดินวนไปรอบๆตัวกร้าว
“แล้วคุณคิดว่าใครจะเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่าง ฉันจะทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว
ยิ่งถ้าบวกกับหลักฐานที่พวกวิชเวทย์เอามาเล่นงานคุณ” ลลิตาลอยหน้าลอยตา “จะเกิดอะไรขึ้นนะ”
กร้าวรู้ทัน
“ต้องการอะไรพูดมาตรงๆเลยดีกว่า”
“คุณก็รู้ว่าฉันต้องการอะไร”
ลลิตาแกล้งปลดกระดุมเสื้อเขา กร้าวปัดมือออกเดินหนีอย่างไม่พอใจ
“ไหนว่าจะเป็นพยานให้พวกวิชเวทย์”
“ฉันมันแม่ค้าเก่า ใครให้กำไรสูงสุดฉันก็เลือกคนนั้น...”
กร้าวเจ็บใจ ลลิตาลอยหน้าลอยตาพูด เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นต่อ
“อยู่ในห้องแคบๆ นี่ตั้งนาน ชักอยากรู้ซะแล้วสิ เตียงคุณที่ไร่ทานตะวันของคุณจะนุ่มแค่ไหน”
กร้าวครุ่นคิดแผนการอะไรบางอย่าง
อนุชที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้น ป้าพร้อมกับขำถือถาดใส่อาหารเข้ามาพอดี
“นอนก่อนเถอะค่ะ ไหล่คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เจ็บแล้วจ้ะป้า...นุชว่านุชลุกขึ้นทำงานต่อก่อนดีกว่า ไม่อยากให้ใครว่าได้ ว่า เอาแต่นั่งกินนอนกิน”
“คุณจะไปถือสาหาความอะไรกับคำพูดคุณกร้าว ขานั้นปากร้ายแต่ใจดีจะตาย”
ขำมองหน้าพร้อม
“ทำขนาดนี้แล้วป้ายังบอกว่าใจดีอีกเหรอ”
พร้อมตีมือขำไม่ให้พูด อนุชยิ้ม
“ก็มันเรื่องจริงใช่มั้ยขำ...ตอนนี้นุชอยู่ในฐานะลูกหนี้ก็ต้องทำงานให้คุ้มกับค่าจ้าง ไม่ต้องเป็นห่วงนุชนะคะ”
พร้อมหน้าเศร้าสงสาร
“ยังไงๆก็อดทนหน่อยนะคะคุณนุช คุณกร้าวไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่แสดงออกมาหรอกค่ะ”
“นุชจะพยายามเชื่อค่ะ”
อนุชลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมมองอนุชด้วยความเป็นห่วง
อนุชเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพร้อมทำงานไร่ เดินลงมาจากข้างบน กร้าวเดินเข้ามาพอดี
“ฉันหายดีแล้ว มีอะไรจะให้ฉันทำอีกก็ว่ามา”
ลลิตาเดินลอยหน้าลอยตาเข้ามา
“จะให้ทำอะไรงั้นเหรอ...ก็คงต้องจัดห้องใหม่ฉันมั้ง ไม่ใช่สิ จัดห้องใหม่ให้ตัวเอง เพราะฉันจะนอนห้องเดียวกับคุณกร้าว”
อนุชด่าทันที
“หน้าด้านที่สุด นุชไม่เคยเห็นใครหน้าด้านอย่างนี้มาก่อน”
ลลิตาสวนแรง
“ด้านกว่าฉันก็แกไง ผัวจะทิ้งอยู่แล้ว ยังหน้าทนอยู่ได้”
“พูดออกมาได้ยังไงถ้าไม่อายคนอื่นก็น่าจะอายตัวเองบ้าง”
“แล้วทำไม”
ลลิตาจะเข้าไปเอาเรื่องอนุช แต่กร้าวเข้ามาขวางซะก่อน
“ถ้าจะมีเรื่องกัน ไปอยู่ที่อื่น”
“ก็มันหาเรื่องลิต้าก่อน”
กร้าวหันมาปรามอนุช
“เธอก็เพลาๆปากตัวเองลงบ้าง อย่าลืมว่าอยู่ในฐานะอะไร”
อนุชอึ้ง กร้าวบอกขำ
“จัดห้องให้คุณลิต้า”
“ลิต้าจะนอนห้องเดียวกับคุณ”
กร้าวเสียงแข็ง
“งั้นผมจะออกไปที่นอนที่อื่น”
ลลิตาไม่พอใจ
“คุณกร้าว”
กร้าวจ้องหน้า
“หรือไม่คุณก็ไปนอนที่อื่น”
ลลิตาเจ็บใจ ที่เขาไม่ตามใจเธอ
กร้าวเดินมาหน้าตาท่าทางไม่พอใจ อนุชเดินตามหลังมา
“ไหนคุณสัญญาแล้วจะเลิกยุ่งกับวิชเวทย์ทุกคน”
กร้าวหันไปตอบอนุชอย่างอ่อนใจ
“อย่าบอกนะว่าคุณยังนับคนประเภทนี้เป็นพวกเดียวกับคุณอีก”
อนุชเสียงแข็ง
“แต่คุณสัญญากับฉันแล้ว”
“แล้วคิดเหรอว่าถ้าผมปล่อยลิต้า เขาจะกลับไปคืนดีกับพี่ชายคุณ”
“จะคืนดีหรือไม่คืนดีก็ไม่เกี่ยวกับคุณ เลิกแก้แค้นกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องซะที”
“ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ”
“ใช่ฉันอยากรู้นักคุณจะแค้นอะไรนักหนา เคยจุดธุปถามแม่คุณมั้ยว่าอยาก
ให้ทำอย่างนี้หรือเปล่า”
กร้าวโมโห
“หยุดก้าวร้าวถึงแม่ผมนะ”
“งั้นก็หยุดก้าวร้าวถึงครอบครัวฉันซะที”
“ก็ได้ อยากรู้มากนักว่าพ่อคุณทำอะไรไว้กับครอบครัวผม”
กร้าวย่างสามขุมเข้าไปใกล้ท่าทางน่ากลัว กระชากแขนอนุชเข้ามาพูด ใกล้ๆ
“วันนี้คุณจะได้เห็นกับตาและรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกมาตลอด 20 ปี”
อนุชเห็นสายตาที่แข็งกร้าวของเขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
อรชาอยู่ที่บ้าน คุยโทรศัพท์กับกร้าวด้วยความแปลกใจ
“ว่าไงนะจะเจรจา”
“ใช่ ผมมาคิดๆ ดูแล้วข้อเสนอของคุณน่าสนใจ แต่ผมอยากคุยรายละเอียด ว่างหรือเปล่า”
“ฉันพร้อมเสมอสำหรับคุณ”
กร้าวหยอก
“ทุกเรื่อง”
อรชาไม่พอใจ
“นี่...อย่ามาพูดจาสองแง่สองง่ามกับฉันนะ”
“คุณเสนอผมก็เลยสนอง”
“ถ้าจะคุยเรื่องนี้...ฉันวาง”
กร้าวสวนทันที
“รู้จักซอย...” กร้าวบอกซอยบ้านเขาสมัยเด็กๆ “มั้ย เจอกัน 4 โมงเย็น เดี๋ยวผมส่งแผนที่ไปให้
ขอให้มาแค่สองคน คุณกับคุณอสิตเท่านั้น”
“แล้วทำไมต้องเป็นแค่ฉันกับพี่สิต”
“เพราะคุณคือวิชเวทย์...ผมอยากให้เป็นแค่เรื่องของเราสองครอบครัว”
“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณพูดจริง”
“ถูกหลอกอีกครั้ง คิดซะว่าระลึกความหลัง”
อรชาเสียงแข็ง
“ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณ”
“งั้นแสดงว่าน้องสาวคุณใช่ ถึงส่งมาเป็นนางบำเรอผม แลกกับเงินร้อยล้าน”
อรชาตกใจ
“อย่าทำอะไรนุชนะ”
“งั้นก็ตกลงตามนี้ แต่ถ้าคุณตุกติกหรือว่ามีคนอื่นตามมา คุณคงรู้นะว่าผมจะทำอะไรน้องสาวคุณ”
กร้าวพูดจบกดตัดสายทิ้ง อรชาเจ็บใจ
อรชาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปพบกร้าวกำลังช่วยแต่งตัวให้อสิต
“จู่ๆก็โทรมาไม่รู้จะมาไม้ไหนอีก”
อรชาตอบพี่ชาย อย่างเป็นกังวล
“เราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว คงต้องลองไปคุยดูว่าคุณกร้าวจะเอายังไงกันแน่ ที่สำคัญอรสงสารน้อง
นุชไม่น่าจะต้องมารับกรรมแทนทุกคน”
อสิตตัดใจ
“ไปก็ไป ให้มันรู้กันไปเลยว่ามันจะเอายังไงกันแน่”
สองพี่น้องตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
พร้อมพาลลิตาเดินเข้ามาดูในห้อง ลลิตาหยิบโน่นจับนี่มองไปรอบ ๆ ห้อง
“นี่คะห้องคุณ ห้องน้ำอยู่ทางโน่น เสื้อผ้าใช้เสร็จแล้วให้วางใส่ตะกร้า ขำจะเก็บไปซักทุกเช้า มีอะไรขาดเหลือ เรียกขำมันได้”
ลลิตาพยักหน้ารับรู้ มองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความพอใจ
“ก็โอเค แล้วนี่คุณกร้าวอยู่ไหน”
อนุช เดินเข้ามาหากร้าวที่รออยู่มุมหนึ่งในบ้าน
“ฉันพร้อมแล้ว ไปกันได้หรือยัง”
“ก็ไปสิ”
ทั้งสองหันหลังจะเดินออกจากบ้านไป ทันใดนั้น ลลิตาเดินมาพอดีเข้าไปเกาะแขนกร้าว
“จะไปไหนกันคะ”
กร้าวแกะแขนแต่ลลิตาไม่ยอมปล่อย
“ธุระ”
“ลิต้าไปด้วย”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
ลลิตาไม่พอใจ
“ก็ลิต้าบอก ลิต้าอยากไปด้วยไงคะ”
กร้าวไม่พอใจ
“ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง”
ลลิตาโกรธ
“แล้วทำไมลิต้าถึงไปด้วยไม่ได้หรือว่ามีอะไรไม่อยากให้ลิต้ารู้”
กร้าวอึ้งไป อนุชสงสัย
“นั่นสิคะ ทำไมพี่ลิต้าถึงไปด้วยไม่ได้ เขาก็เป็นวิชเวทย์ด้วยคนนึงเหมือนกัน”
ลลิตาเอะใจ
“นี่คุณนัดกับสิตกับยัยอรเหรอ...”
อนุชดีใจ
“พี่สิต พี่อร”
ลลิตาคาดคั้นระแวง
“คุณคิดจะทำอะไร...”
กร้าวอึกอัก
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ...ไปนุช”
กร้าวฉุดแขนอนุชเดินมา ลลิตาเข้ามาขวาง
“เดี๋ยวก่อนคุณกร้าว ถ้าคุณไม่ยอมบอกลิต้าว่าคิดจะทำอะไร ลิต้าไม่ยอมให้คุณไปเด็ดขาด”
ทันใด เสียงกรวิกดังมาจากด้านหลัง
“งั้นอากร้าวก็บอกไปสิคะว่าไม่ได้คิดอะไร...แต่รังเกียจ”
ทั้งสามคนหันไปเห็นกรวิกเดินเข้ามา ลลิตาเข้าไปเอาเรื่องทันที
“อย่ามาสาระแน”
กรวิกประจันหน้าไม่กลัว
“ฉันเป็นเลขาอากร้าว เพราะฉะนั้นเรื่องของอากร้าวคืองานของฉัน”
กร้าวได้ที
“งั้นอาฝากด้วย”
กร้าวฉุดมืออนุชเดินออกไป ลลิตาจะตาม
“เดี๋ยวก่อนคุณกร้าว รอลิต้าด้วย”
กรวิกเข้ามาขวางหน้าตาท่าทางเอาเรื่อง ลลิตาตวาด
“หลีกไป”
กรวิกลอยหน้าลอยตา
“ไม่หลีก”
กรวิกพูดไม่ทันขาดคำ ก็ถูกลลิตาตบหน้าอย่างแรง กรวิกเจ็บใจตบกลับ ทั้งสองกระโจนเข้าใส่กันตบกันนัวเนีย ขำได้ยินเสียงเอะอะรีบออกมาดู
“นี่มันเรื่องอะไรกัน...”
“อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย”
กรวิกจับหัวลลิตาโขกผนัง พร้อมตกใจ
“ว้าย อย่าค่ะ อย่าตีกัน” พร้อมรีบบอกขำ “เข้าไปช่วยแยกสินังขำ”
ขำเข้าไปช่วยแยก ลลิตาที่ถูกจับหัวโขกผนังพลิกตัวได้ถีบสวนกรวิกออกมา กรวิกที่ไม่ทันตั้งตัว
เซถลาไปชนขำ ล้มกลิ้งไปด้วยกัน ลลิตาฉวยจังหวะนั้นหนีไป
กร้าวกับอนุชขึ้นรถขับออกไป ลลิตาวิ่งตามมา
“เดี๋ยวก่อนคุณกร้าว คุณกร้าว คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”
มีรถมอเตอร์ไซด์คนงานแล่นผ่านมาพอดี ลลิตากระโดดขวางหน้ารถ
“ตามคุณกร้าวไปเดี๋ยวนี้”
ลลิตารีบขึ้นไปซ้อนท้าย มอเตอร์ไซด์กระชากตัวออกไปอย่างแรง ลลิตาที่ยังไม่ทันทรงตัวดี หงายหลังตึง ลลิตาร้องกรี๊ด ๆเรียกมอเตอร์ไซด์
“โอ๊ย จะโง่ไปถึงไหนเนี่ย รอฉันด้วย”
ปรารภนั่งคุยกับร้อยเวรอยู่บนโรงพัก เขาเตรียมเอกสารมาประกันตัวลลิตาแล้วแปลกใจ
“ว่าไงนะครับ มีคนประกันตัวพี่ลิต้าไปแล้ว...” ปรารภร้อนใจ “ผมขอทราบชื่อได้มั้ย
ครับ”
ปรารภกำลังคุยมือถืออยู่ ชายธงเดินเข้ามาท่าทางร้อนใจ
“คุณอรออกไปธุระเหรอแหวน แล้วบอกหรือเปล่าว่าไปไหน...”
แหวนตอบ ปรารภรับคำ อือ ก่อนจะกดวางสาย ชายธงเข้ามาถามอย่างร้อนใจ
“ว่าไงครับพี่รภ”
“แหวนบอกว่าออกไปกับคุณสิต แต่ไม่ได้บอกว่าออกไปไหน โทรเข้ามือถือก็ไม่ยอมรับสาย”
ชายธงเป็นห่วง
“ผมสังหรณ์ใจไม่ดีเลย”
สองหนุ่มเป็นกังวล กลัวว่าอรชาจะเป็นอันตราย
ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 14 (ต่อ)
รถวิ่งไปตามถนน อรชากับอสิตที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลัง ทั้งคู่กังวลเป็นห่วงอนุช อรชาเห็นบ้านตรงตามแผนที่ที่กร้าวส่งมาให้ก็ชี้บอกคนขับ
“บ้านหลังนั้น”
คนขับรถเลี้ยวเข้าไป
กร้าวกับอนุชลงจากรถ อนุชเห็นบ้านไม้หลังเก่าแต่ทว่าได้รับการดูแลรักษาอย่างดีตรงหน้าก็ถามเขาด้วยความแปลกใจและระแวง
“พาฉันมาที่นี่ทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้”
ทันใดนั้นรถอรชากับอสิตเลี้ยวเข้ามาจอด ทั้งสองลงจากรถ ทันทีที่อนุชเห็นพี่ชายกับพี่สาวก็ดีใจ จะวิ่งเข้าไปหา
“พี่สิต พี่อร”
กร้าวรั้งแขนไว้
“เข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
อรชากับอสิตมองกร้าวอย่างไม่ไว้ใจ ไม่รู้จะมาไม้ไหน
กร้าวเดินนำทุกคนเข้ามาในบ้านบรรยายภาพความทรงจำสมัยเด็ก ๆ ให้ทุกคนฟัง
“บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ผมอยู่ตอนเด็ก ๆ ผมจำได้ตอนที่เราย้ายมาอยู่ครั้งแรกมันเป็นสีขาว ที่เราสามคนพ่อแม่ลูกช่วยกันทา กลิ่นสียังติดจมูกผมอยู่เลย เหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน...” เขาหน้าเศร้าสลดลง “แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม”
กร้าวพาทุกคนมาหยุดหน้าห้อง...ห้องหนึ่ง ภาพตอนที่เขาเห็นแม่ถูกข่มขืนแว่บเข้ามา กร้าวหน้าเครียดไป อนุชถามด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณกร้าว”
กร้าวสลัดความรู้สึกเศร้าทั้งหมดออกไป ก่อนจะฝืนยิ้มหันไปพูดดีกับอรชา
“ผมมีเรื่องหนึ่งอยากตกลงกับคุณเป็นการส่วนตัว”
อสิตไม่ค่อยพอใจ
“แล้วทำไมพวกเราถึงอยู่ด้วยไม่ได้”
กร้าวบอกอรชาโดยไม่หันมามองอสิต
“เรื่องข้อเสนอของคุณ”
อรชานึกถึงตอนที่เธอไปขอเปลี่ยนตัวกับอนุช อรชาอึ้งไป เมื่อกร้าวมาพูดเรื่องนั้นตอนนี้
อนุชสงสัย
“ข้อเสนออะไรพี่อร”
อรชาฝืนยิ้ม
“ไม่มีอะไร นุชคุยกับพี่สิตไปก่อนนะ” อรชาบอกกับกร้าว “เชิญค่ะคุณกร้าว”
กร้าวผายมือเชิญอรชาเข้าไปในห้อง สายตาของเธอเห็นห้องจัดตกแต่งดูเรียบร้อย
หน้าต่างเปิดกว้างบรรยากาศดูสะอาดตา อรชาลังเลนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง อนุชกับอสิตมองตามด้วยความสงสัย พอเห็นว่าไม่มีอะไร อนุชก็หันไปถามอสิตด้วยความเป็นห่วง
“ขาเป็นไงบ้างพี่สิต”
“มีความรู้สึกมากขึ้น...”อสิตบอก
กร้าวเดินตามหลังอรชาเข้ามาในห้อง ปิดประตูล็อกลูกบิด...อนุชที่นั่งคุยอยู่กับอสิตได้ยินเสียงล็อกประตูหันมองด้วยความรู้สึกไม่ปลอดภัย
อรชาถามกร้าวท่าทางหวาดกลัว
“จะทำอะไรคุณกร้าว”
กร้าวย่างสามขุมเข้าไปอย่างน่ากลัว
“ข้อเสนอของคุณไง...ยอมทุกอย่าง แลกกับตัวอนุช”
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฉันร้องให้คนช่วยจริง ๆด้วย”
ขาดคำกร้าวพุ่งประชิดตัวอรชาก่อนจะปล้ำจูบ อรชาดิ้นสู้ร้องให้คนช่วย
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
อนุชกับอสิตได้ยินเสียงร้องของอรชาก็รีบพุ่งไปที่ประตูด้วยความรวดเร็ว ทุบเรียกอรชาด้วยความเป็นห่วง
“พี่อร...พี่อร...”
อนุชบิดลูกบิดไปมา...ในห้อง อรชาผลักกร้าวออก ก่อนจะตบหน้าเขาอย่างแรง กร้าวชะงักไป หันมาเห็นเลือดออกตรงมุมปาก อรชาตกใจกลัวจนตัวสั่น
“ฉันบอกแล้ว อย่าเข้ามา”
กร้าวไม่พอใจเสียงดัง
“ไหนบอกจะยอมชดใช้แทนวิชเวทย์ทุกคนไง”
“แต่มันไม่ใช่แบบนี้”
อรชารีบวิ่งไปที่ประตูห้อง จะเปิดประตูแต่กร้าวไวกว่า คว้าตัวไว้ได้ ก่อนจะปล้ำจูบ หลังพิงประตู
อรชาร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
“อย่าทำอะไรฉันคุณกร้าว ฉันกลัวแล้ว ฉันกลัวแล้ว”
อสิตที่อยู่อีกด้านของประตูได้ยินอย่างนั้นก็รีบทุบประตูเสียงดังขึ้นร้องเรียกอรชากับกร้าว ด้วยความหวาดกลัว อนุชร้องไห้โฮ
“คุณจะทำอะไรพี่อร คุณกร้าว ปล่อยพี่อรเดี๋ยวนี้ ปล่อยพี่อรเดี๋ยวนี้”
อสิตจะร้องไห้
“คุณกร้าว ผมบอกให้เปิดประตู เปิดประตูเดี๋ยวนี้” อสิตทุบแรงขึ้นอีก “ผมบอกให้เปิด เปิด ๆ ๆ”
กร้าวอุ้มอรชาไปโยนบนเตียง ตะคอกใส่ เหมือนที่พ่ออรชาเคยพูดกับแม่ของตน
“แกเป็นลูกหนี้ฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตแก...ฉันจะทำอะไรกับแกก็ได้”
กร้าวปล้ำจูบซ้ายขวา เธอดิ้นสู้ ก่อนจะถูกเขากระชากจนเสื้อขาด อรชาสู้แรงไม่ได้ ร้องไห้เสียงดัง
“อย่าทำอะไรฉัน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”
อสิตใจไม่ดี ร้องบอกน้องสาว
“ไปหาอะไรมาพังประตูเร็วนุช”
อนุชรีบวิ่งออกไปทั้งน้ำตา อสิตผลักตัวเองลงจากรถเข็น ก่อนจะใช้สองมือเหวี่ยงรถเข็น
หมายจะพังประตู
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำอะไรน้องสาวผม เปิดประตูเดี๋ยวนี้เปิด เปิด เปิด”
ลลิตาที่นั่งมอเตอร์ไซค์ตามมาถึงพอดี เธอลงจากรถหัวกระเซิง เพราะไม่ได้ใส่หมวกกันน็อก อนุชรีบวิ่งออกมามองหาอุปกรณ์ที่พอจะใช้พังประตูได้ ลลิตาเข้ามา
“แกเอาคุณกร้าวไปไว้ไหน นังนุช”
อนุชตกใจเสียงลลิตาหันมา ไม่ทันตอบก็ถูกลลิตาตบหน้าอย่างแรง
“นี่มันเรื่องอะไรพี่ลิต้า”
ลลิตาไม่ฟังพุ่งเข้าไปตบซ้ำ
“ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ แกกับคุณกร้าวนัดกันมาทำอะไรที่นี่ จะหักหลังฉันใช่มั้ย ใช่มั้ย”
ลลิตาตบอนุชไม่ยั้งราวกับคนบ้า
“โอ๊ย นุชเจ็บนะ จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว”
อนุชที่ตั้งหลักได้ ฮึดสู้ตบลลิตากลับ
ส่วนกร้าวกำลังปล้ำกอดจูบ อรชาร้องไห้ขอร้องปิ่มว่าจะขาดใจ
“ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรฉันกับครอบครัวฉันเลย”
คำพูดของอรชา ทำให้กร้าวคิดถึงเรื่องราวในอดีต
อดีต...ชื่นพนมมือ อ้อนวอน
“ขอร้องเถอะค่ะ อย่าทำอะไรฉันกับลูกเลย”
กร้าวชะงัก คิดถึงหน้าแม่ อรชาได้ทีถีบเขาหงายหลังหัวกระแทกพื้นแล้วฉวยจังหวะนั้นรีบวิ่งไปที่ประตูบิดลูกบิด แต่ลูกบิดค้าง อรชาเหลือบมองกร้าว ที่ลุกขึ้นมานั่งอย่างงง ๆ พลางร้องด้วยความกลัว
“เปิดสิ เปิดสิ เปิดสิ”
กร้าวได้สติ เห็นอรชาพยายามเปิดประตู รีบพุ่งไปที่ประตู ก่อนที่เขาจะถึงตัวอรชาเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออกมาพอดี อรชาเห็นอสิตนั่งทุบประตูอยู่หน้าห้องก็ตกใจร้องไห้โฮ
“พี่สิต”
“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ รีบหนีไป”
อรชาเห็นกร้าวเดินตรงมาก็รีบวิ่งหนีไปด้วยความกลัว กร้าวจะตามไปแต่ถูกอสิตรวบขาไว้ ล้มลง
“แกจะทำอะไรน้องฉัน ไอ้ชาติชั่ว ไอ้สารเลว”
อสิตปล้ำต่อยกร้าวที่นอนอยู่บนพื้น กร้าวได้แต่ปัดป้องเพราะยังไม่ทันตั้งตัว
ลลิตากับอนุชกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันนัวเนียน อนุชได้จังหวะผลักออก ตบซ้ายตบขวาก่อนจะถีบลลิตาล้มหงายหลังก้นจ้ำเบ้า ลลิตาร้องกรี๊ด ๆ อนุชหันหลังจะรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เห็นอรชาวิ่งออกมาพอดี
ก็รีบเข้าไปดูพี่สาว
“พี่อร พี่อรเป็นยังไงบ้าง”
อรชาร้องไห้
“พี่ไม่เป็นไรนุช พี่ไม่เป็นไร ไปช่วยพี่สิตด้วย”
“โทรแจ้งตำรวจพี่อร แล้วไปรอนุชที่รถ”
อรชารับคำน้องสาวลนลานออกไป อนุชรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
“จะหนีไปไหน นังตัวแสบ”
ลลิตารีบวิ่งตามอนุชเข้าไปในบ้าน
กร้าวสลัดการเกาะกุมของอสิตได้ รีบลุกขึ้นวิ่งหนี อนุชวิ่งเข้ามาในบ้านเจอกับกร้าวที่วิ่งออกมาพอดีทั้งสองชะงัก เพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอกัน ลลิตาที่ตามมาถึงพอดีเห็นภาพนั้นก็กรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ
“คุณกร้าว คุณรวมหัวกับพวกมันทำอะไร บอกลิต้ามาเดี๋ยวนี้”
ลลิตาไม่พูดเปล่า ตรงเข้าตบตีกร้าวไม่ยั้ง ด้วยความโกรธ
“บอกลิต้ามาเดี๋ยวนี้ บอกลิต้ามาเดี๋ยวนี้”
กร้าวปัดป้อง
“โอ๊ย ผมเจ็บนะลิต้า หยุดเดี๋ยวนี้พอได้แล้ว ผมบอกให้หยุด หยุด”
อนุชเห็นอย่างนั้นรีบวิ่งเข้าไปช่วยอสิต ประคองพี่ชายออกมา ลลิตากำลังตบตีกร้าว อย่างไม่ยั้ง
เขาพยายามรวบตัวเธอไว้
“ผมบอกให้หยุด หยุด ได้ยินมั้ย”
กร้าวพลั้งมือผลักลลิตาล้มลง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดัง กร้าวเจ็บใจหันไปหาอนุช
“มากับผม”
กร้าวกระชากแขน อนุชพยายามดิ้นสู้ อสิตปกป้องน้องสาว
“จะทำอะไรนุช ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้”
อสิตล้มลง
“พี่สิต”
กร้าวฉวยจังหวะรวบตัวอนุชพาดบ่า อนุชดิ้นสู้แต่สู้แรงไม่ได้
“ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อย”
ลลิตาเห็นอย่างนั้นจะเข้าไปห้ามกร้าวด้วยความหึงหวง
“จะพามันไปไหน ปล่อยมันเดี๋ยวนี้”
ลลิตาจะเข้าไปห้ามแต่เจ็บก้นกบ ขยับตัวไม่ได้ ก่อนจะเห็นอรชาวิ่งเข้ามามีเสียงไซเรนรถตำรวจดังจากมือถือของเธอ อรชาเห็นอสิตก็ตกใจ
“พี่สิต”
อรชาเข้าไปดูพี่ชาย
ค่ำนั้น กร้าวฉุดกระชากลากถูอนุชเข้ามาในบ้าน เธอร้องโวยวายทุบตีเขา
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเกลียดผู้ชายเลวทรามชั่วช้าสามานย์ อย่างคุณที่สุด”
“ใช่ผมมันเลวทราม ทีหลังคุณจะได้เลิกทำตัวเป็นแผ่นเสียงตกร่อง ถามซ้ำๆ ว่าพ่อคุณทำอะไรครอบครัวผม เพราะที่คุณเจอไม่ได้เศษเสี้ยวกับที่พ่อผมแม่ผมเจอ”
“ที่แท้คุณก็แค่ขู่ให้ฉันกลัว คุณมันเลว บัดซบที่สุด”
อนุชทุบตี กร้าวปัดป้องตัวเอง
“ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเพื่อความสะใจของตัวเอง”
“คุณจะพูดอะไรก็พูดไปแต่ยังไงคุณก็ปฏิเสธไม่ได้ คุณเป็นลูกหนี้ผม เป็นนางบำเรอผม
หัดทำตัวให้คุ้มค่าเงินที่ผมเสียไปซะบ้าง”
กร้าวกระชากตัวเข้ามาจูบ อนุชผลักออกจะตบหน้าแต่ เขาจับมือเธอได้ กระชากตัวเข้ามาจูบอีก เธอผลักตัวเขาออกไป
“ฉันเกลียดและขยะแขยงผู้ชายอย่างคุณที่สุด”
อนุชวิ่งหนีไป กร้าวพูดไล่หลัง
“ผมก็เกลียดผู้หญิงที่คิดว่าตัวเอง วิเศษวิโสกว่าคนอื่นเหมือนกัน”
กร้าวฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
อนุชวิ่งหนีกร้าวมา เจอชาติที่เข็นรถเข้ามาพอดี
“มีเรื่องอะไรกันอีกหนู” ชาติเข้ามารั้งตัวอนุชไว้
“นุชไม่เข้าใจค่ะป๋า ทำไมคุณกร้าวชอบเหยียบย่ำหัวใจคนอื่น”
“เขาทำอะไรหนูเหรอ ค่อยๆเล่าให้ป๋าฟังนะ”
อนุชพูดไม่ออก
“นุช...นุช...”
“ถ้าหนูไม่ยอมเล่า แล้วป๋าจะช่วยหนูได้ยังไง”
“คือว่า...”
อนุชไม่รู้จะเล่ายังไงดี
“เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่รีบแก้ไข ปล่อยไว้มันจะบานปลายนะหนู อย่างที่โบราณว่าไว้ ตัดไฟแต่ต้นลม”
อนุชพยักหน้ารับ
“ก็ได้ค่ะ หนูไม่อยากให้พี่อรถูกทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้”
อนุชปล่อยโฮออกมา ชาติกอดปลอบ
เมื่อกลับมาที่บ้าน อรชาล้างหน้าตา เนื้อตัวอยู่หน้ากระจก นึกถึงตอนที่ถูกกร้าวปล้ำจูบ
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้...”
อรชาร้องไห้ออกมา แต่ก็อดเป็นห่วงความรู้สึกอสิตไม่ได้
“เราต้องเข้มแข็ง”
เธอยิ่งกลั้นน้ำตายิ่งไหลออกมา อรชารีบเช็ดน้ำตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อรชาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น อสิต ชายธงและปรารภคุยกันอยู่ ปรารภห่วงอรชา รีบเข้าไปหา
“คุณอร คุณเป็นไงบ้าง”
อรชาโกหก
“อรไม่เป็นไรค่ะ”
ชายธงเป็นห่วงอนุช
“แล้วนุชล่ะครับ”
“คุณกร้าวจับตัวนุชไป”
ชายธงไม่สบายใจ ห่วงอนุชมาก อสิตมองหน้าน้องสาว
“คราวนี้บอกพี่ได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้กร้าวมันทำอะไรอร”
อรชาโกหกพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณกร้าวโกรธที่อรใช้เรื่องพี่ลิต้าต่อรองให้ปล่อยตัวนุช เขาก็เลยโมโห”
“แต่ที่พี่ได้ยินไม่ใช่แบบนั้น”
“อรแค่ขอร้องเขาไม่ให้ทำร้ายทุกคน...”
หญิงสาวพยายามข่มความรู้สึกไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา อสิตงงไม่อยากเชื่อ
“แล้วทำไมเสื้อผ้าหลุดลุ่ย”
อรชาโกหกนัยน์ตาลอกแลก
“เขาไม่ยอมฟัง ก็เลยยื้อยุดฉุดกระชากกัน แล้วที่เสียงดังเพราะเขาต้องการขู่ให้อรกลัว”
อสิตไม่เชื่อคาดคั้น
“อรไม่ได้มีอะไรปิดบังพี่นะ”
อรชาฝืนเข้มแข็ง
“ไม่มีค่ะ...” เธอไม่กล้าสบสายตาพี่ชาย “อรว่าถ้าพวกเรากลัวเขาจะยิ่งได้ใจ พี่สิตอย่าคิดมากนะคะ รีบรักษาตัวให้หายนะคะ ส่วนเรื่องยัยนุชเดี๋ยวอรหาทางช่วยเอง”
ปรารภน้ำเสียงจริงจัง
“มีอะไรที่ผมช่วยได้ ขอให้บอกผม”
ชายธงบอกด้วยอีกคน
“ผมด้วยครับ”
อสิตพยักหน้ารับรู้ ไม่ค่อยอยากเชื่อเรื่องที่น้องสาวเล่าเท่าไหร่
ชาติต่อว่ากร้าวอย่างไม่พอใจ
“แกทำอย่างนี้เกินไป”
กร้าวสวนชาติกลับท่าทางเย็นชา
“ทำไม ยัยตัวแสบนั่นฟ้องป๋าแล้วเหรอ”
“นุชไม่ได้ฟ้อง แต่ป๋าเป็นคนคาดคั้นให้นุชพูดเอง ถ้าแกคิดจะแก้แค้นคนอื่น ด้วยวิธีเดียวกับที่เขาทำกับแม่แก ลุงว่ามันเกินไป”
“ใครทนไม่ได้ก็ให้มันตายไปเลย”
ชาติอึ้ง
“กร้าว”
“หรือลุงจำไม่ได้ว่าพ่อผมตายยังไง พ่อผมเจ็บปวดเสียใจที่ปกป้องแม่ไม่ได้ จนหัวใจวายตายตามแม่ไป”
กร้าวพูดจบพยายามข่มความเศร้าไว้ในใจ ไม่แสดงออกมาให้ใครเห็น
“ความแค้นกำลังหล่อหลอมให้แกกลายเป็นคนไม่มีหัวใจ ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง”
ชาติบอกกับตัวเองอย่างเครียดๆ
วันใหม่ อรชา ปรารภและชายธงจะออกจากบ้าน อสิตเข็นรถตามมา
“พี่ไปด้วย พี่จะไปช่วยนุช”
อสิตยืนขึ้น แต่พอจะก้าวเดินก็จะล้ม อรชารีบประคอง
“พี่สิตอยู่ที่นี่เถอะค่ะ มันอันตราย”
“เพราะอันตรายน่ะสิ พี่ถึงปล่อยให้อรไปเสี่ยงไม่ได้”
“แต่ว่า...”
“หรืออรเห็นว่าพี่เป็นภาระ”
อสิตเสียใจ อรชา ปรารภและชายธงไม่สบายใจ
“อรไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะ”
ปรารภปลอบ
“คุณสิตอยู่ที่นี่เถอะ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลคุณอรอย่างดี”
ชายธงยืนยันหนักแน่น
“ผมจะพานุชกลับมาอย่างปลอดภัยครับ”
อสิตเข้าใจ แม้จะเสียใจที่ไปช่วยน้องไม่ได้ ได้แค่บอกอย่างกังวล
“ฝากอรกับนุชด้วย”
คนงานขนองุ่นขึ้นรถ อนุชแอบมองอยู่ เห็นคนงานเผลอ และรถก็ติดเครื่องอยู่ เธอย่องไปขึ้นรถ กำลังจะขับรถออกไป กร้าวมาดึงกุญแจออก
“คุณ” อนุชตกใจ
กร้าวกระชากเธอลงจากรถ
“ปล่อยฉัน”
“คิดจะหนีเหรอ”
“ฉันไม่อยู่แล้ว เพราะคุณไม่รักษาคำพูด คุณผิดสัญญากับฉันก่อน คุณทำร้ายพี่อร”
“ถ้าผมจะทำจริงๆ พี่สาวคุณไม่รอดหรอก ผมแค่อยากให้คุณรู้ความรู้สึกที่เห็นคนที่เรารักถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา โดยที่ไม่สามารถช่วยได้ ว่ามันเป็นยังไง”
“คุณมันบ้าไปแล้ว”
กร้าวกระชากเธอเข้ามาใกล้
“ใช่ ผมบ้า คนบ้าทำได้ทุกอย่างชนิดที่คุณคาดไม่ถึงเชียวล่ะ”
“ปล่อยฉันนะ”
อนุชดิ้นรน แต่กร้าวไม่ปล่อย ลลิตารีบตามมา
“คุณกร้าว”
ลลิตาผลักอนุชออกไปห่างกร้าว อนุชเดินหนีไป กร้าวจะตาม แต่ลลิตาดึงแขนไว้
“ลิต้าไม่ให้ไป”
“ปล่อยผม”
“ไม่ปล่อย”
กร้าวเลยตามอนุชไปไม่ได้ เพราะลลิตารยึดไว้
ชาติยกหูโทรศัพท์บ้านขึ้นมาแต่ไม่มีสัญญาณโทรออกก็ตกใจ พร้อมและขำเข้ามา
“โทรไม่ได้หรอกค่ะคุณชาติ คุณกร้าวเธอสั่งคนงานตัดสายโทรศัพท์หมด แถมยังยึดมือถือนังขำไปด้วย”
ชาติกลุ้มๆ
“ทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ แล้วจะติดต่อพี่สาวนุชยังไง”
ชาติคิดหาทางติดต่ออรชา
ชาติ พร้อมและขำสุมหัวมุงดูไอแพดอย่างงงๆ เพราะใช้ไม่เป็นกัน
“ฉันเคยเห็นเจ้ากร้าวมันใช้ เขาเรียกวิดีโอคอลล์ แต่ไม่รู้กดตรงไหน”
ขำจิ้มมั่วๆ พร้อมตีมือ
“นังขำ เดี๋ยวก็พังกันพอดี”
“โอ๊ย ป้า”
ชาติ พร้อมและขำหน้าดำคร่ำเครียดกับการวิดีโอคอลล์
ปรารภใช้กล้องส่องทางไกล ส่องที่ทางเข้าออกไร่ทานตะวัน เห็นลูกน้องผู้ชายของกร้าวเฝ้าอยู่หลายคน และมีการตรวจเข้มรถที่ผ่านเข้าออกทุกคัน ปรารภลดกล้องส่องทางไกลในมือลง ส่งให้ชายธงดูบ้าง
“นายกร้าวให้คนเฝ้าทางเข้าออกขนาดนี้ เราเข้าไปไม่ได้แน่”
ชายธงใจร้อน
“เราบุกเข้าไปเลยมั้ย สู้กันสักตั้ง”
“ไม่ได้ ทำอย่างนั้นนายกร้าวจะรู้ตัว”
“แล้วเราจะช่วยนุชได้ยังไงคะ”
อรชา ปรารภและชายธงต่างหนักใจ ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์ดัง อรชาแปลกใจ รับสาย
ชาติ พร้อมและขำต่างตื่นเต้นดีใจ ขำเผลอส่งเสียงดัง
“ได้แล้วๆๆ”
พร้อมรีบปิดปากขำ ส่งสายตาตำหนิ ไม่ให้เสียงดัง
“เดี๋ยวคุณกร้าวมาเห็นเข้าก็จบเห่กันเท่านั้น”
อรชาร้อนใจ
“คุณลุงคะ นุชเป็นยังไงบ้างคะ คุณกร้าวทำอะไรนุชรึเปล่า”
“ตอนนี้นุชปลอดภัย แต่เราต้องพานุชหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสายเกินไป”
“เราจะช่วยนุชได้ยังไงคะ ในเมื่อเข้าไปในไร่ยังไม่ได้เลย”
“ทางเข้าออกไร่ไม่ได้มีทางเดียว”
อสิต อรชา ปรารภและชายธงมีความหวัง
ชาติ พร้อมและขำปรึกษากัน พร้อมกังวล
“แล้วเราจะส่งข่าวบอกคุณนุชยังไงล่ะคะคุณชาติ ในเมื่อคุณกร้าวไม่ปล่อยให้คุณนุชคลาดสายตาเลย”
ทั้ง 3 คน พยายามคิดหาทาง ขำหนักใจ
“นอกจากเวลาทานข้าวแล้ว คุณกร้าวไม่ยอมให้ขำเข้าใกล้คุณนุชเลยค่ะ”
ชาตินึกได้
“ใช่แล้ว เก่งมากขำ”
ขำงง ชาติดีใจที่คิดบางอย่างออก
เย็นนั้นที่โต๊ะอาหาร ชาติ กร้าว ลลิตา คณิต กรวิกกินข้าวกัน แต่อนุชไม่มากินด้วย พร้อมบอกทุกคน
“คุณนุชยังไม่ลงมาเลยค่ะ”
“งั้นก็ไม่ต้องรอหรอกค่ะ เสียเวลา”
ขาดคำลลิตาก็ตักกับข้าวให้กร้าวอย่างเอาอกเอาใจ
“คุณกร้าวทานเยอะๆ นะคะ”
กรวิกไม่ยอม ตักกับข้าวให้กร้าวด้วย
“อากร้าวทานนี่ดีกว่าค่ะ นกรู้ว่าอากร้าวชอบ”
ลลิตาไม่พอใจ กรวิกไม่ยอมแพ้ ทั้งสองเขม่นกัน ชาติคิดแผนได้
“นุชคงไม่สบาย แม่พร้อมจัดสำรับขึ้นไปให้นุชบนห้องที”
พร้อมสบตากับชาติอย่างรู้กัน
“ค่ะ คุณชาติ”
พร้อมและขำออกไป
ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 14 (ต่อ)
ขำพับกระดาษที่เขียนสถานที่และเวลานัดเป็นชิ้นเล็กใส่ไว้ก้นจาน ตักข้าวสวยโปะทับเข้าไปเยอะจนล้นจาน กลัวกร้าวเห็นกระดาษที่ซ่อนไว้ พร้อมตีมือขำ และเอ็ด
“พอแล้วนังขำ ทำให้มันแนบเนียนหน่อยสิ ความจะแตกก็เพราะแกนี่แหละ”
ขำยิ้มเจื่อน รีบตักข้าวออก เหลือพอดีๆ พร้อมพนมมือท่วมหัว
“เจ้าประคู๊ณ ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ คุณนุชจะได้ไม่ต้องโดนทรมาทรกรรมอีก”
อนุชนั่งหน้าบึ้งอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมและขำเข้ามา
“คุณนุชคะ ทานข้าวนะคะ”
“ขอบคุณนะคะป้าพร้อม เลยต้องลำบากป้าพร้อมกับขำ”
ขำลุกลี้ลุกลน
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ รีบทานเถอะค่ะ”
อนุชหน้าสลด
“นุชทานไม่ลงค่ะ”
ขำอึกอัก พร้อมคะยั้นคะยอ
“ทานหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ตายๆ ไปซะได้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไปพ้นจากนรกนี่ซะที”
ขำร้อนใจ
“รีบทานเถอะค่ะคุณนุช เดี๋ยว...”
ขำพูดยังไม่ทันขาดคำ กร้าวก็เข้ามา ลลิตาตามมาด้วย กร้าวถากถาง
“คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูวิชเวทย์รึไง ถึงต้องให้ทุกคนคอยเอาอกเอาใจ”
พร้อมและขำตกใจ
“คุณกร้าว”
“อย่าลืมสิว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”
อนุชไม่พอใจ โกรธ กร้าวสั่งเสียงเข้ม
“กินซะ”
อนุชเชิดใส่ ลลิตาเบ้หน้าหมั่นไส้
“ไม่กินก็ช่างสิคะ อยากตายนักก็ปล่อยให้ตายๆ ไป”
กร้าวจ้องหน้า
“ผมสั่งให้กิน”
“ไม่”
กร้าวโกรธ มือหนึ่งตักข้าว อีกมือบีบปากอนุช แล้วตักข้าวยัดปาก
“กินเข้าไป”
อนุชสำลักข้าว พร้อมกับขำกลัวกร้าวเห็นจดหมายในจาน อนุชน้อยใจ
“คุณจะสนใจทำไม ถ้าฉันตายไป คนที่ดีใจที่สุดน่าจะเป็นคุณไม่ใช่เหรอ”
“แต่คุณยังตายไม่ได้ เพราะคุณยังใช้หนี้ผมไม่หมด ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะไปพาอรชามาที่นี่ มาทำหน้าที่แทนคุณ”
อนุชตกใจ กร้าวจ้องหน้าเอาจริง
“ไม่กินก็ตามใจ”
“ฉันกินแล้ว อย่าทำอะไรพี่อรนะ”
อนุชรีบกินข้าวทั้งน้ำตา มองกร้าวทั้งโกรธและน้อยใจ
“จำไว้ ผมเป็นเจ้าหนี้คุณ ก็เหมือนเป็นเจ้าชีวิต ถ้าผมไม่สั่งให้ตาย คุณก็ห้ามตาย”
กร้าวออกจากห้องไป ลลิตามองอนุชไม่พอใจ แล้วรีบตามกร้าวไป พร้อมและขำแอบโล่งอก รีบตามออกไป อนุชร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ...พร้อมและขำที่แอบมองอยู่ดีใจ แตะมือกัน แล้วนึกได้ มองซ้ายขวา ระวังตัว กลัวกร้าวมาเห็น
กร้าวเดินออกมา ลลิตาตาม
“คุณกร้าวดูห่วงอนุชจังนะคะ”
กร้าวชะงัก หันมองลลิตา
“คุณจะพูดอะไร”
“ลิต้าไม่เข้าใจ ถ้ายัยนุชไม่อยากกินข้าวก็น่าจะให้อดให้ตายไปเลย แต่เหมือนคุณกร้าวจะทนดูยัยนุชอดตายไม่ได้นะคะ”
“ใช่…อนุชยังตายไม่ได้ เพราะการล้างแค้นของผมยังไม่จบ”
“แน่ใจนะคะว่าเพื่อล้างแค้นเท่านั้น”
“อย่าชวนทะเลาะดีกว่าลิต้า แค่นี้ผมก็มีเรื่องต้องคิดมากพออยู่แล้ว”
กร้าวเดินหนี ลลิตามองตามอย่างเจ็บใจพึมพำกับตัวเอง
“คิดว่าลิต้าดูไม่ออกเหรอว่าคุณห่วงมัน”
ลลิตาหันกลับไปมองทางห้องอนุช
“นังนุช...ฉันจะปล่อยให้แกเป็นมารหัวใจอย่างนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว”
ลลิตาหยิบมือถือออกมากด
เชิดปาไพ่ลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย เจ้ามือรวบชิบจำนวนมากตรงหน้าเขาออกไป สาวสวย 2 คนคลอเคลียร์อยู่ข้างๆ
“เสียอีกแล้ว”
เชิดยิ้มสู้
“กลัวที่ไหน พี่ยังมีอีกเยอะ”
เชิดหยิบเงินปึกหนึ่งให้สาวสวย ขณะเดียวกันนั้น มือถือดังขึ้น เชิดรับสาย
“ว่าไงจ๊ะที่รัก...บอกไว้ก่อนนะ ถ้าจะทวงเงินคืน พี่ไม่คืนให้นะจ๊ะ”
สาวสวยอีกคนเห็นเพื่อนได้เงินก็ขอบ้าง
“ของหนูล่ะคะ”
“สำหรับหนู...นี่จ้ะ”
เชิดหยิบเงินอีกปึกส่งให้
“ไปหาอะไรเล่นรอพี่ก่อน ไป”
ลลิตาได้ยินเสียงทางฝั่งเชิดก็กัดฟันเจ็บใจ
“ไอ้เชิด ไอ้ตัวล้างผลาญ แกเอาเงินร้อยล้านของฉันไปละลายทิ้งหมด”
เชิดคุยมือถือ ยิ้มสะใจ
“มีเงินก็ต้องหาความสุขสิน้อง”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกมันกระเป๋ารั่ว เงินเยอะแค่ไหนแกก็ใช้หมด”
“รู้ก็ดีแล้ว แกจะได้หาเงินรอไว้ให้ผัวคนนี้ใช้”
ลลิตาหลอกล่อเชิด
“ถ้าฉันจับคุณกร้าวอยู่ รับรองว่าฉันแบ่งแกแน่แต่ฉันมีเรื่องอยากให้แกช่วย”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องง่ายๆ ฉันรับรองว่างานนี้แกได้คุ้มแน่”
ลลิตายิ้มร้ายอย่างมีแผน
วันต่อมา เมื่ออนุชเข้ามาเจอกร้าวนั่งอยู่ในห้องรับแขกก็ตกใจ
“คุณกร้าว”
กร้าวสงสัย
“ทำไมเห็นหน้าผมต้องตกใจด้วย”
“ฉันไม่ได้ตกใจ แค่แปลกใจที่คุณไม่ไปทำงาน”
อนุชหันหลังให้ หน้าเครียด คิดหาทางไปหาอรชา
อนุชเดินเข้ามาในสวน กร้าวเดินตามมาเงียบๆ อนุชหันไปมอง เขาแกล้งทำเป็นดูใบไม้ดอกไม้ไปตามเรื่อง อนุชไม่สบายใจที่เขาตามติด...ชาติ พร้อมและขำแอบมองอยู่ ต่างกังวลใจ พร้อมหน้าเครียด
“ทำยังไงดีคะคุณชาติ คุณกร้าวตามติดขนาดนี้ คุณนุชจะไปตามนัดได้ยังไง”
ชาติคิดหาทางช่วยอนุช
อรชา ปรารภและชายธงรออยู่ที่จุดนับพบท้ายไร่ ทั้งสามต่างกระวนกระวายร้อนใจ โดยเฉพาะอรชา
“เลยเวลานัดมาตั้งนานแล้ว ทำไมนุชยังไม่มาอีก หรือว่าจะโดนจับได้ อรรอไม่ได้แล้ว อรจะไปช่วยนุช”
อรชาจะเข้าไปในไร่ ชายธงรีบห้ามไว้
“อย่าครับพี่อร”
ปรารภห้ามอีกคน
“ไม่ได้นะครับ มันอันตรายเกินไป แล้วถ้าคุณกร้าวรู้ตัว แผนทุกอย่างจะพัง รออีกสักพักเถอะครับ นุชอาจกำลังมาก็ได้”
อรชา ปรารภและชายธงต่างห่วงอนุช
อนุชเดินมาอีกมุมหนึ่ง กร้าวตามจับผิด อนุชไม่พอใจ
“ทำไมต้องตามจับผิดฉันด้วย”
“แล้วคุณทำความผิดอะไรรึเปล่า ถึงกลัวผมจะจับได้”
อนุชอึกอัก ลลิตาตามเข้ามา
“คุณกร้าวขา อยู่นี่เอง ลิต้าหาตั้งนาน”
คนงานเข้ามารายงาน
“คุณกร้าวครับ เครื่องสูบน้ำไม่ทำงานครับ”
กร้าวไม่อยากปล่อยให้อนุชคลาดสายตา แต่ต้องตามคนงานออกไป ลลิตารีบตามไป
“คุณกร้าว รอลิต้าด้วย”
อนุชดีใจมองเข้าไปในบ้าน เห็นชาติ พร้อมและขำส่งสัญญาณให้เธอรีบไป อนุชนึกรู้ว่าเป็นแผนของชาติ พร้อมและขำ ดีใจ รีบออกไป
อนุชวิ่งลัดเลาะ คอยหลบคนงานในไร่เป็นระยะๆ ขณะที่อรชา ปรารภและชายธงกังวลใจ
“เย็นมากแล้ว นุชคงไม่มาแล้ว เรากลับกันก่อนดีมั้ย ครับเดี๋ยวมืดแล้วจะกลับลำบาก” ปรารภดูนาฬิกา
อรชาเป็นห่วงน้องสาว
“แต่อรอยากรออีกสักครู่”
ชายธงเห็นด้วย
“นั่นสิครับ นุชอาจกำลังมาก็ได้”
ปรารภกังวล
“แต่ผมว่าเราไม่ชินทางแถวนี้ มันอันตราย วันนี้เรากลับกันก่อนแล้วค่อยหาทางติดต่อนุชอีกครั้ง”
อรชาและชายธงหมดหวัง คล้อยตามปรารภ ทั้งสามออกไป
อนุชวิ่งเข้ามา มองหา ไม่เจออรชา ปรารภและชายธง
“พี่อร...พี่อรอยู่ที่ไหนคะ พี่อร นุชมาแล้ว”
ด้านหลังอนุช มือหนึ่งมาแตะไหล่ อนุชตกใจ หันมาเจอทั้ง 3 คน
“พี่อร”
อนุชดีใจมาก โผเข้ากอดพี่สาว อรชาก็ห่วงน้องมาก ชายธงถามทันที
“นายกร้าวทำอะไรนุชรึเปล่า”
“นุชไม่เป็นไร แล้วพี่อรล่ะคะ นุชห่วงพี่สิตกับพี่อรแทบแย่”
“ไม่ต้องห่วงพี่ พี่จะพานุชไปจากที่นี่ พี่ไม่ไว้ใจคุณกร้าว พี่กลัวเขาจะทำร้ายนุช” อรชาบอกอย่างมุ่งมั่น
คนงานเปิดเครื่องแต่เครื่องไม่ทำงาน ลลิตาเบื่อ
“ยังซ่อมไม่เสร็จอีกเหรอ ลิต้ารอนานแล้วนะ”
กร้าวสงสัยเปิดดูตรงถังน้ำมัน คนงานฮือฮา กร้าวส่ายหน้าเซ็ง
“น้ำมันหมดนี่เอง”
กร้าวดูนาฬิกา รีบออกไป ลลิตาตาม
กร้าวมาที่รถ แต่ยางรถแบน โดนปล่อยลม ลลิตาหน้าเสีย
“ยางแบนอย่างนี้ จะกลับกันยังไงล่ะคะ”
กร้าวเริ่มเอะใจ
“แค่นี้ห้ามผมไม่ได้หรอก”
กร้าวมองไปเห็นคนงานขับมอเตอร์ไซค์มา เขาโบกมือให้จอด
“ขอยืมรถก่อน”
คนงานลงจากรถ กร้าวสั่งคนงาน
“เปลี่ยนยางให้ด้วย”
แล้วเขาก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปเลย ลลิตาตามไม่ทัน วิ่งไล่
“เดี๋ยวสิคุณกร้าว รอลิต้าด้วย อ๊าย”
ลลิตากรี๊ดแตก ไม่พอใจที่โดนทิ้ง
ขณะเดียวกัน คณิตแอบมองอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง รีบโทร.รายงานชาติ
“ลุงครับ แผนหนึ่ง แผนสองไม่ได้ผลสักแผนเลยครับ เจ้ากร้าวกลับไปแล้ว”
คณิตวางสาย ไม่สบายใจ เขาหันมาเจอกรวิก เธอคาดคั้นเขาทันที
“คุณวางแผนอะไร”
คณิตตกใจ หน้าเครียด
กรวิกตกใจเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากคณิต
“นี่พวกคุณกำลังวางแผนช่วยอนุชหนีงั้นเหรอ”
“ผมขอร้อง อย่าบอกกร้าวนะ”
กรวิกไม่สบายใจ
“จะให้ฉันโกหกอากร้าวเหรอ”
“ไม่ได้โกหก แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น”
กรวิกนิ่ง ยังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ คณิตหน้าเครียด
“กร้าวทำร้ายคุณนุชกับครอบครัววิชเวทย์มากเกินพอแล้ว การแก้แค้นควรจะจบได้แล้ว แต่ไอ้เจ้ากร้าวก็ไม่ยอมจบ”
คณิตจับมือกรวิก
“ผมขอร้องล่ะ อย่างน้อยก็ขอให้เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของคุณกับคุณนุช”
กรวิกชักมือออก
“ฉันจะไม่บอกอากร้าว ไม่ใช่เพราะเห็นว่านุชเป็นเพื่อนหรอกนะ แต่ฉันอยากให้นุชไปให้พ้นจากชีวิตอากร้าวซะที”
กรวิกเดินหนีออกไป คณิตไม่สบายใจ รีบตามไป
กรวิกเดินหนีมา มุมหนึ่งในไร่องุ่น คณิตตามมา
“คุณยังโกรธคุณนุชอยู่อีกเหรอ”
กรวิกชะงัก คณิตถอนใจ
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณนุช ทุกสิ่งทุกอย่างกร้าวเป็นคนเริ่ม”
กรวิกไม่ตอบอะไร
“หรือคุณคิดว่าถ้าไม่มีคุณนุชแล้ว กร้าวมันจะหันมาชอบคุณ”
กรวิกโกรธ
“ฉันจะคิดยังไงก็เรื่องของฉัน”
กรวิกจะเดินหนี คณิตฉวยมือไว้
“ตัดใจจากกร้าวเถอะ มันเห็นคุณเป็นเหมือนญาติคนหนึ่ง ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปได้”
“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณ”
กรวิกสะบัดมือ แต่คณิตไม่ปล่อย กลับกุมมือเธอไว้แน่นกว่าเดิม
“ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บปวดกับการรอคอยสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้ ตัดใจจากไอ้กร้าว แล้วให้โอกาสคนที่เขารักคุณบ้างเถอะ”
กรวิกมองตาคณิต รู้ความรู้สึกของเขา แต่ยังเร็วเกินไปที่จะเปลี่ยนใจจากคนหนึ่งมารักอีกคน เธอผลักเขา แล้ววิ่งหนีไป คณิตไม่สบายใจ
ชายธงกางแผนที่ไร่ทานตะวันที่วาดคร่าวๆ ชี้ให้ทุกคนดู
“ตรงที่เราอยู่นี้เป็นท้ายไร่ที่ปลอดคน พรุ่งนี้มาเจอกันที่นี่อีกครั้ง”
ปรารภหันมากำชับอนุช
“แต่นุชต้องหาทางเบี่ยงเบนความสนใจจากคุณกร้าว ต้องนานพอที่จะหนี อย่าให้เขาตามเราทัน”
ชายธงมองทุกคน
“เรามีโอกาสครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าพลาดก็จบ”
ชาติ พร้อม ขำกระวนกระวาย พร้อมกังวลใจ
“ทำไมคุณนุชไม่กลับมาซะที”
กร้าวมาถึง ชาติ พร้อมและขำยิ่งกังวล
“นุชอยู่ไหน”
ชาติหนักใจ พร้อมและขำอึกอัก กร้าวเดินผ่านสามคนไป พร้อมและขำรีบตามกร้าวออกไป
กร้าวจะขึ้นบันไดไปหาอนุชที่ห้องนอน พร้อมและขำมาขวาง
“เดี๋ยวค่ะคุณกร้าว”
“มีอะไร”
พร้อมหน้าเครียด ขำอึกอัก
“เอ่อ คือ...”
“ถ้าไม่มีก็หลีก”
กร้าวดึงดันจะขึ้นบันไดไป พร้อมไม่รู้จะทำยังไงเลยแกล้งเป็นลมต่อหน้าเขา ขำตกใจ
“ป้าพร้อม”
กร้าวประคองพร้อมไว้ เขาอยากจะขึ้นไปดูว่าอนุชอยู่หรือไม่ แต่ก็ห่วงพร้อม เลยไปไม่ได้
อนุชคุยแผนการกับชายธง ปรารภและอรชา อนุชพยักหน้ารับ
“ตกลงตามนี้ค่ะ”
อนุชดูนาฬิกาชายธง เห็นว่ามานานแล้วก็กังวล
“นุชต้องกลับแล้ว”
อนุชจะกลับ อรชาดึงไว้
“หนีไปด้วยกันวันนี้เลยไม่ได้เหรอ”
ปรารภรีบขัด
“ไม่ได้ครับคุณอร ตอนนี้คุณกร้าวอาจจะกำลังตามหานุชอยู่ก็ได้”
“แต่อรกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้านุชอีก”
อรชากอดน้องสาวไว้ ไม่ยอมปล่อยให้กลับ อนุชไม่สบายใจ
คณิตรีบร้อนเข้ามาในห้องรับแขก
“ป้าพร้อมเป็นอะไรครับ”
พร้อมนอนอยู่บนโซฟา คณิตตรวจอาการ
“อาการทั่วไปก็ปกติ”
ชาติกระแอม คณิตนึกรู้
“เอ่อ น่าจะพาไปโรงพยาบาล”
กร้าวแปลกใจ
“ทำไมต้องไปโรงพยาบาล”
“ป้าพร้อมอายุมากแล้ว น่าจะตรวจให้ละเอียด”
ชาติรีบเออออ
“ดีเหมือนกัน กร้าวช่วยพาพร้อมไปโรงพยาบาลหน่อยเถอะ”
กร้าวสงสัย
“เดี๋ยว”
กร้าวไปค้นกระเป๋าคณิต คว้าเข็มฉีดยามา คณิตงงๆ
“แกจะทำอะไรไอ้กร้าว”
“ฉีดยาบำรุงสักเข็มน่าจะดีขึ้น”
“เฮ้ย แกไม่ใช่หมอนะ”
กร้าวคว้าแขนพร้อม แกล้งทำท่าจะฉีดยา พร้อมตกใจ รีบลุกขึ้น
“อย่าค่ะ”
“หายแล้วเหรอ”
“เอ้อ คือ ยังเวียนหัวอยู่ค่ะ”
กร้าวนึกรู้ ปล่อยพร้อม แล้วรีบออกไป
กร้าวเปิดประตูเข้าไปในห้องอนุช มองหาไม่เจอ พร้อมและขำตามมา กร้าวถามเสียงเข้ม
“นุชอยู่ที่ไหน”
พร้อมและขำอึกอัก กร้าวโกรธ
“นี่หมายความว่าทุกคนรวมหัวกันปล่อยอนุชหนีไปใช่มั้ย”
พร้อมและขำหลบตา กร้าวโกรธมาก
“ในเมื่อไว้ใจไม่ได้ ก็คงทำงานด้วยกันไม่ได้ ผมไล่ออกทั้งหมดทั้งหัวหงอกหัวดำ”
พร้อมและขำตกใจ ขำเข่าอ่อน ทรุดลงเกาะขาอ้อนวอน
“คุณกร้าวขา อย่าไล่ขำออกเลยนะคะ ขำไม่อยากตกงาน”
กร้าวใจแข็ง ไม่สนใจ ทันใดนั้นเสียงอนุชดังขึ้น
“อะไรกันคะ จะไล่ใครออก”
กร้าว พร้อมและขำหันไปมอง อนุชออกมาจากห้องน้ำในห้องนอน กร้าวตกใจ
“นุช”
พร้อมและขำดีใจ พูดออกมาพร้อมกัน
“คุณนุช”
“ขำไม่ตกงานแล้ว”
กร้าวจับผิด
“คุณหายไปไหนมา”
“ฉันไม่ได้หายไปไหน ฉันแค่เข้าห้องน้ำ”
กร้าวมองจับผิด อนุชจ้องตอบ ไม่กลัว
“คุณนี่ไม่มีเหตุผลเลย ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจ ก็ไล่ฉันออกอย่าไปลงที่ป้าพร้อมกับขำ เพราะฉันก็อยากจะไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว”
กร้าวไม่พอใจ กระชากแขนอนุช
“เสียใจ คุณต้องอยู่ที่นี่ ห้ามไม่ไปไหนทั้งนั้น แล้วจำไว้ อย่าคิดหนี เพราะคุณไม่วันหนีผมพ้น”
กร้าวออกไป อนุชโล่งอกที่กร้าวจับไม่ได้ พร้อมและขำกอดอนุช ดีใจที่ปลอดภัย
อนุชกราบชาติและพร้อม
“นุชขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด”
“นุชขึ้นไปบนห้องตั้งแต่เมื่อไร ทำไมป๋าไม่เห็น”
“นุชปีนเข้าทางหน้าต่างในห้องน้ำค่ะป๋า”
พร้อมหน้าตื่น
“ตายจริง ทีหลังอย่าทำอีกนะคะคุณนุช เกิดพลาดพลั้งตกลงไปแข้งขาหักจะทำยังไง”
“ค่ะป้าพร้อม ตอนนั้นไม่มีทางเลือกจริงๆ”
ค่ำนั้น...โทรศัพท์มือถือของธารินดังขึ้น เธอเห็นเป็นเบอร์เธียรโทรมาก็ตกใจคิดหนัก ในที่สุดก็ต้องรับสาย
“ค่ะ คุณลุง”
“ชายธงอยู่กับหนูรินรึเปล่า หายหน้าหายตาไปตั้งหลายวันแล้ว มือถือก็ติดต่อไม่ได้”
ธารินอึกอัก
“เอ่อ คือ รินกับพี่ชายธง...มาเที่ยวทะเลกันค่ะ”
“แล้วไป นึกว่าไปยุ่งกับพวกวิชเวทย์อีก ขอคุยกับชายธงหน่อยซิ”
ธารินหน้าเสีย
“เอ่อ คือ พี่ชายธงอยู่สปาค่ะ คุณลุงมีธุระอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีหรอก งั้นแค่นี้แหละ ขอบใจมากนะ”
เธียรวางสาย ยิ้มดีใจที่เห็นทั้งคู่สนิทกัน ธารินวางสาย รู้สึกผิดมากที่โกหก พนมมือไหว้โทรศัพท์
“รินขอโทษนะคะคุณลุง”
ธารินไม่สบายใจ
วันใหม่ อสิตอยู่ในสวนของบ้านคุยโทรศัพท์กับอรชา
“อรนัดกับนุชวันนี้เหรอ ระวังตัวด้วยนะอร นายกร้าวคงไม่ยอมง่ายๆ แน่”
อสิตวางสาย กังวลห่วงน้องสาว เขายันตัวลุกขึ้นยืน พยายามก้าวขาเดิน แต่ก็ล้มลง แหวนผ่านมา
“ว้าย คุณสิต”
แหวนมาช่วยประคอง อสิตผลัก
“ไปไกลๆ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
แหวนขยับออกไปห่างๆ ไม่กล้ายุ่ง อสิตเสียใจบ่นกับแหวน
“ฉันเป็นพี่คนโต ฉันควรจะปกป้องน้องๆ ถึงจะถูกแต่นี่ฉันกลับต้องทนเห็นน้องมีอันตราย โดยที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
อสิตเจ็บใจตัวเอง
กร้าวจงใจสั่งคนงานให้อนุชได้ยิน
“จัดคนงานเฝ้าให้ทั่วไร่ แม้แต่หนูสักตัวก็อย่าให้เล็ดลอดเข้ามาได้ เห็นใครแปลกหน้า จับตัวมาให้ฉัน ถ้าจับเป็นไม่ได้ ฉันอนุญาตให้จับตาย”
อนุชตกใจ ที่กร้าวร้ายกาจขนาดนี้ คนงานรับคำแล้วออกไป
“ทำไมต้องถึงกับจะฆ่ากันด้วย”
กร้าวประชด
“แถวนี้โจรชุม เลยต้องป้องกันไว้ก่อน ผมไม่ชอบให้ใครมาขโมยของๆ ผมไป”
อนุชไม่สบายใจ กลัวพวกอรชา ปรารภ ชายธงจะมีอันตราย กร้าวจับผิด
“ทำไมหน้าซีดนักล่ะ อย่าบอกนะว่าห่วงโจร”
กร้าวมองจับผิด เพราะระแวงสงสัยว่าเธอคิดหนี อนุชกังวล ห่วงอรชา ปรารภและชายธงว่าจะมีอันตราย
ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 14 (ต่อ)
ชาติ คณิต พร้อม และขำต่างพากันกังวล พร้อมออกอาการหนักใจมากกว่าคนอื่น
“ทำไงดีคะ คุณกร้าวคุมคุณนุชแจเลย”
ขำถอนใจ
“แบบนี้คุณนุชกระดิกไปไหนไม่ได้เลย”
คณิตคิดๆ
“ผมว่าเราต้องหาทางเบี่ยงเบนความสนใจไอ้กร้าวนะครับ”
“หมอพูดถูก”
ชาตินึกแผนออก
กร้าวนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างใจเย็น อนุชกระวนกระวาย หาทางปลีกตัวไปจากเขาไม่ได้ กร้าวมองจับผิด
“คุณเป็นอะไร ท่าทางกระวนกระวาย น่าสงสัย”
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
คนงานรีบร้อนเข้ามารายงาน
“คุณกร้าวครับ ไฟไหม้”
กร้าวและอนุชตกใจ กร้าวรีบตามคนงานออกไป อนุชไม่สบายใจ รีบออกไป
อนุชรีบร้อนมาบอกชาติ พร้อมและขำอยู่ด้วย
“ป๋าคะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ ไฟไหม้ในไร่ค่ะ”
ชาติกลับนิ่งไม่ตื่นเต้น
“ป๋ารู้แล้ว นุชรีบไปตามนัดเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”
อนุชสงสัย
“อย่าบอกนะคะว่าเป็นฝีมือป๋า”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ เจ้ากร้าวมันคงจะเฝ้านุชไม่ยอมห่าง”
อนุชอึ้ง ซึ้งใจ
“ป๋าทำถึงขนาดนี้เพื่อช่วยนุชเหรอคะ นุชทำให้ป๋าเดือดร้อนแท้ๆ”
ชาติลูบผมหญิงสาว
“เงินทองเสียไปก็หาใหม่ได้ ชีวิตนุชสำคัญกว่า”
อนุชซึ้งใจ พร้อมกังวล
“รีบไปเถอะค่ะคุณนุช ก่อนที่คุณกร้าวจะรู้ตัว”
ขำรีบบอก
“ใช่ค่ะ หนีไปให้ได้นะคะ อย่าให้ความพยายามของพวกเราทุกคนเสียเปล่า”
อนุชลังเล
“แต่ว่า...”
ชาติเสียงเด็ดขาด
“ไม่มีแต่แล้ว รีบไปซะ”
อนุชกราบตักชาติ
“ขอบคุณค่ะป๋า ขอบคุณนะคะป้าพร้อม ขำ นุชลานะคะ”
อนุชกอดป้าพร้อมและขำแล้วรีบออกไป ชาติ พร้อมและขำต่างเป็นห่วงอนุช
ลลิตาหลบอยู่มุมหนึ่ง ได้ยินเรื่องที่ทุกคนช่วยให้อนุชหนี
“นังนุชจะหนี”
ลลิตาดีใจ
โกดังเก็บของในไร่ไฟไหม้รุนแรงน่ากลัว คนงานวิ่งวุ่น กร้าวรีบร้อนเข้ามาสั่งคนงาน
“ช่วยกันดับไฟเร็ว”
คนงานช่วยกันดับไฟ มีทั้งฉีดน้ำ รองน้ำมาดับและใช้อุปกรณ์ดับเพลิงที่มีอยู่ กร้าวคว้าถังดับเพลิงไปช่วยฉีดดับไฟ เขาและคนงานต่างช่วยกันวุ่นวายไปหมด...อนุชวิ่งหนี แต่หนีได้ไม่สะดวก ต้องคอยหลบคนงานที่กำลังวิ่งวุ่นช่วยกันดับไฟ...กร้าวและคนงานกำลังช่วยกันดับไฟ ไฟเริ่มลดลงบ้างแต่ยังไม่ดับเสียทีเดียว คนงานวิ่งมาหาเอาถังน้ำมันที่เจอในที่เกิดเหตุมาให้เขาดู
“คุณกร้าวครับ”
“มีคนวางเพลิง ฝีมือใครเนี่ย”
กร้าวนึกได้ว่าอาจเป็นแผน
“อนุช”
กร้าวห่วงหน้าพะวงหลังสั่งคนงาน
“ฉีดน้ำไปเรื่อยๆ อย่าหยุด มีอะไรรีบโทรรายงานฉัน” เขาหันไปสั่งคนงานอีกคน “หมึกไปเอาปืนมา” แล้วหันไปสั่งคนงานอีกกลุ่ม “พวกแกไปกับฉัน”
กร้าวนำคนงานออกไป เขาสั่งคนงานเสียงเข้ม
“แยกย้ายกันตามหาคุณนุช ถ้าเจอก็จับตัวไว้แล้วรีบโทรบอกฉัน”
คนงานแยกย้ายกันออกไป คนงานชื่อหมึกนำปืนมาให้ กร้าวคว้าปืนวิ่งไปอีกทาง
กร้าวเข้ามา เจอลลิตาขวางไว้
“ลิต้า”
“จะไปไหนคะ”
กร้าวไม่ตอบ
“จะไปหานังนุชอีกใช่มั้ย ลิต้าไม่เข้าใจ ปากคุณก็บอกว่าไม่ได้รัก แต่การกระทำมันตรงกันข้าม”
กร้าวอึกอัก ลลิตาพูดแทงใจ
“คุณรักมันใช่มั้ย”
“ไม่ใช่”
“ถ้าไม่รักแล้วทำไมต้องห่วงมัน กลัวว่ามันจะหนีไป ทำเหมือนว่าถ้าไม่มีนังนุชแล้วคุณจะขาดใจตายอย่างนั้นแหละ”
กร้าวโกรธ
“ผมไม่อยากให้นุชไปจากที่นี่เพราะการแก้แค้นของผมยังไม่จบต่างหาก”
“ลิต้าไม่เชื่อ คุณโกหกลิต้า หรือไม่คุณก็กำลังโกหกตัวเอง”
กร้าวไม่พอใจ
“หลีก”
“ไม่”
กร้าวผลักลลิตาเซไป แล้วเดินหนีไป ลลิตารีบวิ่งตามไป
“คุณกร้าว อย่าไปนะ”
กร้าวเดินหนี ลลิตารีบวิ่งตามมากอดจากด้านหลัง เขาพยายามแกะมือพยายามสะบัด
“ปล่อยผม”
“ไม่ ลิต้าจะไม่ปล่อยให้คุณไปไหนทั้งนั้น ลิต้ารักคุณ”
“ปล่อย”
“ในเมื่อนังนุชมันอยากจะไปจากชีวิตคุณนักก็ปล่อยให้มันไปสิ ลิต้าต่างหากที่อยากจะอยู่กับคุณ ลิต้าไม่มีวันทิ้งคุณไป”
กรวิกเข้ามาด้านหลัง
“ปล่อยอากร้าวเดี๋ยวนี้นะนังหน้าด้าน”
กรวิกจิกผมลลิตาจนหน้าหงายไปข้างหลัง
“โอ๊ย”
กร้าวสะบัดหลุด ลลิตาจะตาม กรวิกผลักเซไป แล้วขวางไว้ กร้าวรีบออกไปตามอนุช ลลิตาจะตาม
กรวิกขวาง
“หลีกไปนะนังบ้า”
“ไม่หลีก”
“นังโง่ แกปล่อยคุณกร้าวไปทำไม รู้มั้ยว่าเขาไปตามนังนุช”
“ฉันไม่สน ฉันรู้แต่ว่าอากร้าวไม่ได้สนใจแกเลิกทำตัวเป็นปลิงเกาะติดอากร้าวซะที รู้ไว้ด้วยว่าเขาไม่ได้รักแก”
“เขาก็ไม่รักแกเหมือนกันนั่นแหละ นังหมาหวงก้าง”
“ถึงเขาไม่รักฉัน แต่เขาก็ไม่รังเกียจฉัน เขารังเกียจแก”
“อ๊าย แกว่าฉันน่ารังเกียจเหรอ”
ลลิตาตบหน้า กรวิกตบกลับ ลลิตาผลักกรวิกล้ม แล้วจะเดินหนีไป
กรวิกรวบขาลลิตาล้มลงบ้าง ทั้งสองยื้อยุดกันไปมา
อีกฟากหนึ่งในไร่ คนงานเดินเข้ามารายงานกร้าว
“ว่าไง เจอคุณนุชมั้ย”
“มีคนเห็นคุณนุชไปทางท้ายไร่ครับ”
กร้าวรีบออกไป คนงานตามไป
อนุชรีบร้อนจนเสียหลักหกล้ม เจ็บขา มีแผลเล็กน้อย แต่ต้องรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อไป...ชายธงส่องกล้องส่องทางไกลเห็นบางอย่างในไร่ก็ตกใจ
“มีไฟไหม้ในไร่”
อรชาตกใจ
“ไฟไหม้”
อรชาจะวิ่งเข้าไปในไร่ ปรารภดึงไว้
“คุณอรจะไปไหน”
“ปล่อยอร อรจะไปหานุช”
ชายธงเข้าห้ามอีกคน
“เข้าไปไม่ได้นะครับ ถ้าโดนจับได้ ทุกอย่างที่ทำมาพังหมดแน่”
“แล้วจะทำยังไง จะปล่อยให้นุชมีอันตรายเหรอ”
ปรารภเสียงจริงจัง
“สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือรอ”
ชายธงและปรารภกังวล อรชากระวนกระวายใจ ห่วงน้อง
ด้านกรวิกสู้กับลลิตา แต่กรวิกสู้ไม่ได้ โดนลลิตาขึ้นคร่อมตบหน้าซ้ายขวา คนงานผ่านมา กรวิกร้องเรียก
“ช่วยด้วย”
คนงานรีบมาช่วย กรวิกรีบบอก
“จับตัวไว้ นังนี่เป็นคนวางเพลิง”
ลลิตาตกใจ
“ฉันไม่ได้ทำนะ”
คนงานรีบจับตัวลลิตาไว้
ลลิตาโดนคนงานมัดมือไว้กับต้นไม้ เธอดิ้นรนโวยวาย
“ปล่อยฉันนะ ไอ้พวกบ้า”
กรวิกยิ้มกับคนงาน
“ดีมาก”
คนงานออกไป
“นังบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
กรวิกยิ้มเย้ยสะใจ
“ตอนนี้ทุกคนกำลังยุ่ง ไม่มีใครว่างมาแก้มัดให้หรอก อยู่ตรงนี้แหละ คราวนี้จะได้หายบ้า”
กรวิกเดินหนีไป ลลิตากรี๊ดกร๊าดเจ็บใจ
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ อ๊าย”
กรวิกเดินหนีออกมาจัดเสื้อ จัดผม บ่นกับตัวเอง
“นังหมาบ้า เล่นเอาเหนื่อยเลย...” เธอหันไปมองทางลลิตา “คืนนี้นอนตากยุงที่นี่ไปเถอะ”
กรวิกยิ้มสะใจ ก่อนจะหันกลับมา เชิดพาลูกน้องเข้ามา ด้อมๆมองๆ ลับๆล่อๆ กรวิกเห็นก็ชะงัก เชิดเห็นกรวิกสวยก็มองอย่างหื่นๆ กรวิกไม่พอใจ แต่ก็เก็บอาการ กลัวพวกมันจะทำอะไร
“พวกนายเป็นใคร คนงานใหม่เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า”
เชิดยิ้มกรุ้มกริ่ม
“พวกพี่เดินหลงเข้ามาน่ะจ้ะ ไม่คิดว่าจะมาเจอนางฟ้าในไร่นี้”
กรวิกเห็นสายตาเชิดก็นึกหวั่น แต่ทำใจแข็ง แกล้งขู่ไป
“ถ้าหลงเข้ามาก็รีบหาทางกลับออกไปดีกว่า เจ้าของไร่นี้เป็นแฟนฉันเอง ขอเตือนว่าเขาดุมาก ขืนมาเที่ยวเดินมั่วซั่วที่นี่จะโดนยิงไม่รู้ตัว”
เชิดยิ้ม ย่างสามขุมเข้าหาอย่างย่ามใจ
“ขอบใจมากนะจ๊ะ ที่เตือนพี่”
เชิดแกล้งยื่นมือไปจะแตะแก้มกรวิกกลัว วิ่งหนีไป เชิดกับพวกลูกน้องหัวเราะ แล้วเชิดพยักหน้ากับลูกน้อง
“ไปเว้ย”
เชิดเดินนำพวกลูกน้องออกไป กรวิกที่หลบอยู่หลังต้นไม้โผล่หน้าออกมามองอย่างสงสัย
เชิดพาลูกน้องเดินมาถึงตรงที่กรวิกจับลลิตาไว้
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยที”
ลลิตาโดนมัดกับต้นไม้ พยายามจะดึงตัวเองออกจากพันธนาการ
“ใครอยู่แถวนี้บ้าง มาช่วยฉันหน่อย อีนังนกแร้ง ฉันหลุดออกไปแกตายแน่”
เชิดพาพวกลูกน้องเข้ามาช่วยลลิตา
“ผัวมาแล้วจ้ะ ที่รักจ๋า”
“ไอ้เชิด แกมาทันเวลาพอดี”
เชิดแก้มัดปล่อยลลิตา
“นังตาเอ๊ย นึกว่ามีน้องนุชคนเดียวที่เป็นคู่แข่ง ที่แท้แกยังมีศัตรูอยู่อีกคน...แถมเป็นสาวสวยซะด้วย”
“เออ แกกำจัดนังนุชให้ได้ก่อน เสร็จแล้วแกจะทำอะไรกับนังนั่นก็เรื่องของแก”
เชิดแกล้งเชยคางลลิตา
“แน่ใจนะ ว่าจะไม่หึงผัว”
ลลิตาสะบัดหน้าหนี
“อย่ามาทำหื่นไม่เลือกที่ ทำงานให้เสร็จก่อน”
เชิดรวบตัวลลิตากอดไว้
“ถ้าพี่ทำสำเร็จ น้องตาของพี่ก็ต้องตกไปเป็นเมียไอ้เศรษฐีหน้าหยกนั่นแล้วจะมีเวลาให้พี่รำลึกความหลังเหรอจ๊ะ”
พวกลูกน้องโห่ฮิ้วกัน แซวเชิด ลลิตาสะบัดออก
“เออน่ะ ถ้าฉันได้เป็นเมียคุณกร้าว ฉันไม่ลืมแกแน่...อย่าลืมว่าทรัพย์สมบัติของคุณกร้าว เราสองคนใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด”
กรวิกมายืนแอบฟังอยู่ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ค่อยๆถอยหลังหนีออกไป เท้ากรวิก เหยียบลงบนกิ่งไม้แห้ง เชิดได้ยินเสียง ชะงัก
“ใคร”
กรวิกชะงัก กลัว หาที่หลบ เชิดสั่งลูกน้อง
“เฮ้ย ไปดูเด๊ะ”
ลูกน้องคนหนึ่งเดินมา กรวิกที่หลบอยู่หลังต้นไม้ หน้าตาหวาดกลัว ลูกน้องเดินใกล้เข้ามา เกือบจะถึงตรงที่กรวิกซ่อนอยู่ ลลิตาเรียกขึ้นเสียก่อน
“นี่พวกแก อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย...ตอนนี้เป็นโอกาสดี นังนุชกำลังหนีไปหาพี่มัน แกลงมือตอนนี้ ให้นังนุชมันไปแล้วไปลับ ไม่ต้องกลับมาเจอคุณกร้าวอีก”
“แล้วตอนนี้น้องนุชอยู่ที่ไหน พี่จะจัดการส่งไปลงนรกให้”
ลลิตายิ้มร้ายอย่างหมายมาด
กรวิกย่องหนีออกมา เมื่อคิดว่าพ้นสายตาแล้วก็วิ่งสุดชีวิต พลางหันไปมองด้านหลัง กลัวพวกเชิดตามมา คณิตออกมา ไม่ทันเห็น กรวิกวิ่งเข้ามาชน กรวิกตกใจหลับตา
“ว้าย อย่าทำอะไรฉันนะ”
คณิตจับตัวกรวิกไว้
“คุณ ผมจะไปทำอะไรคุณ”
กรวิกลืมตามา เห็นว่าเป็นคณิตก็โล่งใจ
“คุณน่ะเอง”
“แล้วนึกว่าใครล่ะ”
กรวิกอึกอัก ตัดสินใจว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี เธอครุ่นคิดในใจ
‘ถ้าพวกนั้นกำจัดนุชไปได้...อากร้าวก็จะกลับมาเป็นอากร้าวคนเดิมของเรา’
คณิตเห็นสีหน้ากรวิกแปลกๆก็สงสัย
“ว่าไงคุณนก มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
กรวิกตัดสินใจ
“ป...เปล่า ไม่มีอะไร”
กรวิกเดินหนีไปทางตัวบ้านพูดเบากับตัวเอง
“นุช...โทษฉันไม่ได้นะ เธอทำตัวเอง”
คณิตมองตามหลังกรวิกไปอย่างสงสัย
อรชา ปรารภและชายธงกระวนกระวายใจ รออนุชอยู่ท้ายไร่ สักครู่อนุชรีบร้อนเข้ามา
“พี่อร”
อรชา ปรารภและชายธงดีใจ รีบวิ่งไปหา
“นุช”
อรชากอดอนุช
“พี่เห็นไฟไหม้ในไร่ นุชไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“เป็นแผนของป๋าเพื่อหลอกล่อคุณกร้าวค่ะ”
ชายธงร้อนใจ
“เรารีบไปกันเถอะ ก่อนที่นายกร้าวจะรู้ตัว”
อรชา อนุช ปรารภและชายธงออกไป กำลังจะพาอนุชจะไปขึ้นรถที่จอดอยู่ เสียงกร้าวตะโกนดังขึ้น
“หยุดตรงนั้นแหละ”
อรชา ปรารภและชายธงหันไปเห็นกร้าว ก็ต่างตกใจ อนุชชะงักอึ้ง
“คุณกร้าว”
พวกคนงานที่มีอาวุธทุกคน ทั้งหมดกรูกันเข้ามาล้อมอนุช อรชา ปรารภและชายธงไว้ อนุชใจคอไม่ดี
“อย่านะคุณกร้าว ฉันขอร้อง”
กร้าวสั่งเสียงเข้ม
“กลับไปกับผม แล้วทุกคนจะปลอดภัย”
ชายธงไม่ยอม
“ไม่มีทาง ถ้าจะพานุชกลับไป ต้องข้ามศพฉันไปก่อน”
กร้าวสั่งลูกน้อง
“จับตัวไว้”
พวกคนงานกรูเข้าไปรุมทั้งสี่ ปรารภและชายธงชกต่อยสู้กับพวกคนงานพัลวัน อรชาพาอนุชหนี กร้าวรีบตามไป ปรารภและชายธงจะตามไป แต่ก็ติดสู้กับพวกคนงาน
อรชาและอนุชวิ่งหนีมา กร้าวตามมาทัน กระชากตัวอนุชมา
“มานี่”
“ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้ ปล่อย”
อรชาทุบตี กร้าวผลักเธอล้มลง อนุชตกใจ
“พี่อร”
ชายธงและปรารภรีบวิ่งตามมา ปรารภประคองอรชา
“คุณอร เป็นไรรึเปล่าครับ”
“อรไม่เป็นไร คุณรภช่วยนุชด้วยนะคะ”
พวกคนงานก็ตามมาสู้กับชายธงและปรารภ
เชิดพาพรรคพวกมา เห็นมีคนต่อสู้กันอยู่ก็ส่งสัญญาณให้พวกลูกน้องย่องเข้าไปเงียบๆ เชิดพาพวกมา ซุ่มดู เห็นกร้าว ชายธง ปรารภและพวกคนงานกำลังต่อสู้ชุลมุนกัน เชิดเล็งปืน จะยิงอนุช แต่ไม่มีจังหวะ เขายิงพลาดไปโดนคนงานของกร้าวคนหนึ่งเสียชีวิต กร้าวและทุกคนต่างชะงัก เชิดเห็นพวกกร้าวรู้ตัวก็ตะโกนสั่งลูกน้อง
“ยิง”
พวกลูกน้องเชิดที่ดักซุ่มอยู่ระดมยิงใส่พวกกร้าว โดนคนงานของกร้าวล้มลง 2-3 คน กร้าวรีบดึงอนุชหลบหลังต้นไม้ ยิงสู้กับพวกเชิด ปรารภปกป้องอรชา ชายธงหลบ พวกคนงานที่เหลือต่างหาที่กำบัง พวกที่มีปืนก็ยิงสู้กับพวกลูกน้องเชิด กร้าวเห็นท่าไม่ดี รีบดึงอนุชหนีไป
“มานี่”
อนุชขัดขืน ห่วงอรชา
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย พี่อร”
“นุช”
อรชาวิ่งตามไป ปรารภห่วงอรชา ชายธงห่วงอนุชที่ถูกกร้าวจับตัวไป แต่ทั้งสองยังไม่มีจังหวะจะตามไปเพราะคนงานของกร้าวกับลูกน้องของเชิดระดมยิงกัน
ชาติ คณิต กรวิก พร้อมและขำอยู่ด้วยกัน ได้ยินเสียงปืน
“เสียงปืนนี่คะ” ขำบอกอย่างตกใจ
พร้อมหน้าเครียด
“หรือว่าคุณกร้าวรู้แล้วว่าคุณนุชกำลังหนี”
ชาติตกใจ ไม่คิดว่ากร้าวจะรุนแรงกับพวกอรชาถึงขนาดนี้ เขาร้อนใจมาก
“นี่ถึงกับใช้ปืนผาหน้าไม้กันเชียวเหรอ ทำไมเจ้ากร้าวมันถึงได้ทำอะไรรุนแรงอย่างนี้”
คณิตปลอบ
“ใจเย็นๆก่อนครับ เรายังไม่รู้ว่าไอ้กร้าวมันจับได้ไล่ทันคุณนุชรึเปล่า บางทีมันอาจจะแค่ยิงขู่ไปอย่างนั้นเองก็ได้”
กรวิกรู้ว่าไม่ใช่ แต่น่าจะเป็นคนที่ลลิตาสั่งไปฆ่าอนุช กรวิกใจเสีย
“นุช...”
เมื่อนึกถึงว่าอนุชจะต้องตายเข้าจริงๆ กรวิกก็ใจหาย เธอวิ่งหนีออกไป คณิตมองตามอย่างสงสัย
กรวิกหลบมาร้องไห้ รู้สึกผิดที่รู้เห็นเรื่องการสั่งฆ่าอนุช แต่ไม่บอกใคร คณิตตามมา
“คุณนก...เป็นอะไรรึเปล่า”
กรวิกโผเข้ากอดคณิต ร้องไห้โฮ คณิตยิ่งสงสัย ดึงเธอออกมา
“คุณนก บอกผมซิว่าเกิดอะไรขึ้น”
กรวิกร้องไห้ สะอื้น
“นุช...”
“คุณนุชทำไม”
กรวิกโพล่งออกมา
“มีคนจะฆ่านุช”
คณิตตกใจ
“ใคร”
“คุณคณิต ฉันขอร้อง...ไปช่วยนุชหน่อย”
“คุณใจเย็นๆก่อน แล้วเล่าให้ผมฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ไม่ทันแล้ว คุณต้องไปเดี๋ยวนี้ ไปช่วยนุชเดี๋ยวนี้” กรวิกบอกอย่างร้อนใจ
กร้าวพาอนุชหนีเข้ามาในโรงนา เธอสะบัดจากเขาเข้าใจผิดคิดว่าคนของกร้าวจะยิงพวกอรชา
“ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ มันเกินไปแล้วนะ”
กร้าวก็เข้าใจผิดคิดว่าคนของชายธงและปรารภยิงคนงานของเขา
“แล้วใครทำให้เรื่องวุ่นวายขนาดนี้ ถ้าคุณไม่หนี ก็ไม่เกิดเรื่อง ถ้าคนของผมเป็นอะไรไป ผมไม่ปล่อยพวกคุณแน่”
กร้าวจะออกไปยิงสู้กับพวกข้างนอก อนุชกลัว รีบตามไปห้าม
“อย่านะ อย่าทำอะไรชายธงกับพี่รภนะ ฉันยอมแล้ว ฉันจะกลับไปกับคุณ ฉันไม่หนีแล้ว”
อรชาตามเข้ามา
“ไม่ได้นะนุช พี่ไม่ยอมให้นุชกลับไป”
อรชาทุบตีกร้าว
“ปล่อยน้องฉันนะ”
กร้าวกระชากอรชา
“ปล่อยก็ได้ แต่คุณต้องไปกับผมแทน ตกลงมั้ยล่ะ”
อรชากลัว แต่ต้องปกป้องน้อง
“ตกลง จับฉันไปแทน ปล่อยนุชไป”
กร้าวดึงอรชาเข้ามาใกล้ แต่กลับเย้ยหยัน
“ที่แท้คุณก็อยากเป็นเมียผมใจจะขาด คุณคงอิจฉานุชล่ะสิ”
“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น”
“โกหก พวกวิชเวทย์มันบ้าตัณหากันทุกคน”
อรชาตบหน้า กร้าวโกรธ กระชากอรชาจะปล้ำ
“แล้ววันนั้นทำเป็นดีดดิ้นทำไม”
อนุชเข้ามาช่วยพี่สาว
“ปล่อยพี่อรนะ”
กร้าวผลักอนุชล้มลง แกล้งปล้ำจูบอรชา ปรารภและชายธงตามเข้ามา ชายธงไปดูแลอนุช ปรารภเห็นกร้าวล่วงเกินอรชาก็โกรธ
“ปล่อยคุณอรนะ”
ปรารภชกกร้าวล้มลง
“คุณอรเป็นอะไรรึเปล่า”
อรชาได้แต่ส่ายหน้า พูดไม่ออก ปรารภโกรธมาก กระชากกร้าวขึ้นมา
“แกไม่มีสิทธิ์แตะต้องคุณอรไอ้คนสกปรก”
ปรารภจะชก แต่กร้าวหลบและชกปรารภเซไป กร้าวตามไปกระชากปรารภขึ้นมา
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อคุณอรของแกอยากเป็นของฉันใจจะขาด”
“แกพูดบ้าอะไร”
“อรไม่ได้บอกแกเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องวันนั้น”
ปรารภมองอรชา อนุชตกใจ อรชาอับอาย
“หยุดนะ หยุดพูดเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากฟัง”
อรชาร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแอ กร้าวเย้ยหยัน
“ทำเป็นทนฟังไม่ได้ พวกวิชเวทย์ก็แบบนี้ ต่อหน้าคนอื่นทำวางท่าเป็นผู้ดี ลับหลังเลวยิ่งกว่าไพร่ ทำร้ายได้กระทั่งเพื่อนรัก”
อรชาเสียใจ
“ผมจะบอกคุณให้นะ อย่าเสนอตัวมาให้ผม ผู้หญิงใจง่ายอย่างคุณ ผมไม่สนใจหรอก”
อรชาร้องไห้โฮ เจ็บปวดที่โดนดูถูก ปรารภโกรธ ชกกร้าว อนุชกอดอรชาไว้ ชายธงเข้าไปช่วยปรารภรุม กร้าวคว้าอาวุธในโรงนามาสู้กับชายธงและปรารภ ชายธงตะโกนบอก
“นุชรีบหนีไป”
อนุชประคองอรชาที่ร้องห่มร้องไห้ไม่มีสติหนีออกไป กร้าวจะตามแต่ตามไม่ได้ สู้ติดพันอยู่กับชายธงและปรารภ
อนุชดึงอรชาวิ่งหนีออกมาด้านหน้าโรงนา แต่พวกคนงานและลูกน้องของเชิดยิงสู้กันชุลมุน กระสุนเฉียดทั้งสอง อรชาตกใจ
“ว้าย”
อนุชรีบดึงอรชากลับเข้าไปในโรงนา
ด้านนอกโรงนา ลูกน้องเชิดกับคนงานของกร้าวยิงสู้กันอย่างน่ากลัว บางคนลูกกระสุนหมดก็พุ่งเข้าตะลุมบอนทั้งเตะทั้งต่อยกันวุ่นวาย เชิดยิงสู้กับคนงานของกร้าวอยู่ เห็นอรชากับอนุชในโรงนาก็แอบย่องตามไป
ส่วนกร้าวสู้กับปรารภและชายธง เชิดย่องเข้ามา จับตัวอนุช
“ว้าย”
อรชาจะแย่งตัวอนุช แต่โดนเชิดตบอย่างแรงล้มลง อนุชตกใจ
“พี่อร”
เชิดล็อกคออนุชไว้ เธอดิ้นรนขัดขืน เชิดใช้ปืนจ่อที่เอวอนุชแล้วตวาด
“อยู่นิ่งๆ”
อนุชไม่กล้า เชิดสั่งกร้าว
“ทิ้งปืน ไม่งั้นนังนี่ตาย”
กร้าวจำต้องวางปืนลง ทั้งสามหนุ่มตกใจ ชายธงถามเสียงเข้ม
“แกเป็นใคร ต้องการอะไร”
ปรารภจำได้
“เชิด”
“ใครตามมา ตาย..ไป”
เชิดพาตัวอนุชออกไป อนุชตื่นกลัว
“พี่อร”
“นุช”
ชายธงห่วงอนุช วิ่งตามไป
“ปล่อยนุชนะ”
เชิดเห็นชายธงวิ่งเข้ามา ก็ยิงล้มลง กระสุนเฉียดแขน แต่ไม่โดนเต็มๆ เลือดกระฉูดน่ากลัว อนุชตกใจร้องลั่น
“ชายธง”
“โอ๊ย นุช”
ชายธงเจ็บ แต่ยังห่วงอนุช กร้าวจะหยิบปืน แต่เชิดยิงกันไว้ ไม่ให้เขาหยิบปืนได้ เชิดลากอนุชที่ดิ้นรนออกไป
“ปล่อยฉัน”
กร้าว อรชาและปรารภรีบตามไป
โปรดติดตาม "ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง" ตอนที่ 15
