ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 11
ในขณะที่อนุชรีบร้อนจะออกจากบ้าน ลูกน้องกร้าวที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูบ้าน ขวางทางไว้ ไม่ให้ออกไป
“หลีก” อนุชสั่งเสียงขุ่น
ลูกน้อง ยืนนิ่ง
“ฉันบอกให้หลีก”
ลูกน้อง ยังคงยืนนิ่ง อนุชผลักออก แต่ลูกน้องไม่ไปไหน
“คุณกร้าวสั่งไว้ ห้ามคุณนุชออกจากบ้าน!”
อนุชเจ็บใจ คิดหาทางออกจากบ้าน เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นด้านนอกก็มีลูกน้องกร้าวอีกสองคนยืนคุมอยู่ เธอคิดหนัก แล้วนึกแผนได้
เสียงแก้วแตกดังเพล้งพร้อมกับเสียงอนุชร้องดังขึ้น
“ช่วยด้วย”
ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ที่ประตูหน้าบ้านตกใจ รีบวิ่งไปห้องครัวเห็นที่พื้นมีแก้วแตก อนุชซึ่งหลบอยู่ ใช้กระทะฟาดท้ายทอยลูกน้องล้มลง อนุชรีบหนี แต่ลูกน้องดึงขาไว้
“ว้าย”
อนุชเหยียบมือลูกน้องแล้วรีบหนีออกไป พออนุชหนีจะออกประตูหน้าบ้าน แต่เจอลูกน้องอีกคนขวางอยู่และพยายามจะจับตัวเธอ อนุชจึงหนีเข้าห้องทำงานกร้าวปิดประตูล็อคกลอน เธอรีบร้อนไปที่หน้าต่าง แต่ชนโดนหนังสือบนชั้นหนังสือหล่นลงมาหลายเล่ม มีรูปถ่ายเก่าหล่นออกมาจากหนังสือเล่มหนึ่ง ในรูปมีประสิทธิ์ กาญจน์ ชื่นและลุงชาติถ่ายรวมกัน อนุชเห็นรูป ชะงัก หยิบมาดู
“คุณพ่อ!”
ลูกน้องพังประตูห้องเข้ามา อนุชตกใจ จะปีนหนีออกทางหน้าต่าง แต่ไม่ทัน โดนลูกน้องจับตัวไว้ได้ อนุชดิ้นรน
“ปล่อยฉันนะ”
ลูกน้องอีกคนซึ่งยังเจ็บอยู่ ตามมาช่วยจับไว้ อนุชดิ้นรน
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล๊อยย...”
เวลาเดียวกันลลิตานั่งซบข้างกร้าว ชนแก้วแชมเปญฉลองกันอยู่ในร้านอาหารหรู
“ดื่มให้กับความสำเร็จของเราค่ะ”
กร้าวดื่ม พอดีโทรศัพท์กร้าวดังขึ้น เขารับสาย ลูกน้องโทร.มารายงานเรื่องอนุช
“คุณนุชก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ เฝ้าไว้ให้ดี” กร้าววางสายหันมาบอกลลิตา “ผมมีธุระด่วน ต้องรีบกลับ”
กร้าววางเงินไว้แล้วลุกเดินหนีไป ลลิตาไม่พอใจ รีบตามไป
กร้าวรีบร้อนออกมาจากร้าน ลลิตาตามมาดึงไว้อย่างไม่พอใจ
“จะกลับไปหานังนุชเหรอ ลิต้าไม่ยอม!”
กร้าวพยายามใจเย็นอธิบาย ไม่อยากมีปัญหากับลลิตา เพราะต้องเก็บไว้ใช้งาน
“นุชพยายามจะหนี ผมแค่จะกลับไปดูให้แน่ใจว่านุชไม่ได้ติดต่อทางบ้าน ถ้าอสิตรู้เรื่อง สิ่งที่เราทำมาทั้งหมดก็พัง”
“คนของคุณก็เฝ้าอยู่แล้วนี่ หรือว่าคุณรักมัน ทนคิดถึงมันไหว เลยหาเรื่องกลับไปหามัน” ลลิตาพูดด้วยความหึงหวง
กร้าวปากแข็ง
“ผมไม่มีวันรักนุช”
ลลิตายิ้มพอใจแล้วออดอ้อน
“งั้นก็อย่าเพิ่งรีบกลับสิคะ ลิต้าอยากฉลองกับคุณ”
ลลิตาออเซาะ ดึงเขากลับไป กร้าวขัดลลิตาไม่ได้ จำต้องตามไป
ลลิตาดึงกร้าวมานั่งตามเดิม ลลิตานั่งข้างกร้าว ออดอ้อนออเซาะ
“คุณรู้สึกผิดกับยายนุชบ้างรึเปล่าคะ”
กร้าวลืมตัว
“ทำไมผมต้องรู้สึกผิด ในเมื่อผมไม่ได้ทำผิด ผมก็มีสิทธิ์ในรัตนกิจเหมือนกัน”
ลลิตาไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไงคะ”
กร้าวไม่บอกความจริง
“ผมหมายความว่า ในเมื่อวิชเวทย์ไม่สามารถบริหารงานได้ รัตนกิจก็ควรอยู่กับคนที่มีความสามารถ ซึ่งผมก็มีสิทธิ์”
“คุณไม่รู้สึกผิดก็ดีแล้วค่ะ เพราะถึงคุณเลิกกับยายนุช ก็มีคนรออยู่”
“ใคร”
ลลิตายุ ใส่ไฟอนุชกับชายธง
“นายชายธงไงคะ เดี๋ยวนี้เข้านอกออกในบ้านวิชเวทย์ ตีสนิทยายอร ถ้าคุณเลิกกับยายนุชเมื่อไร ยายนุชคงจะตีปีกไปหานายชายธงทันที”
กร้าวไม่พอใจ ดื่มแชมเปญหมดแก้ว ลลิตารีบเติมให้อีก
“ยายนุชคงไม่สนใจบริษัทที่ใกล้ล้มละลายหรอกค่ะ ในเมื่อพ่อของนายชายธงก็รวยมหาศาล”
กร้าวดื่มหมดแก้วอีก ลลิตารีบเติม
“ดื่มค่ะดื่ม ฉลองกันให้เต็มที่เลย”
ลลิตาแอบยิ้มร้าย ตั้งใจจะมอมกร้าวเพื่อเผด็จศึกเต็มที่
ไม่นานต่อมา ภายในห้องพักของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง พนักงานชายช่วยประคองกร้าวมานอนบนเตียง ลลิตาให้ทิป พนักงานออกจากห้องไป ลลิตานั่งลงบนเตียง มองกร้าว ยิ้มร้ายสาสมใจ
“คุณต้องเป็นของลิต้าคนเดียว”
ลลิตาแกะกระดุมเสื้อกร้าวออกจนหมดแล้วจูบเขา ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ลลิตาหงุดหงิด คิดว่าเป็นพนักงาน
“อะไรอีก”
ลลิตาแหวใส่ รีบร้อนเปิดประตูจะเอาเรื่อง เห็นกรวิกยืนอยู่ ลลิตาตกใจ
“แก!”
ลลิตาจะปิดประตู แต่ไม่ทัน กรวิกรีบผลักประตูเข้ามาอย่างแรง
“อ๊าย!”
กรวิกเข้ามามองหา เจอกร้าวเมาหลับอยู่บนเตียง
“อากร้าว!”
กรวิกโกรธมากที่ลลิตาคิดรวบรัด ลลิตาโวย
“คุณกร้าวกับฉันรักกัน เรากำลังจะมีความสุขกัน แกไม่เกี่ยว กลับไปซะ”
“โกหก หน้าด้าน ฉันสังหรณ์ใจตั้งแต่อากร้าวบอกให้ฉันจองร้านอาหารแล้ว ฉันเลยตามไป แล้วฉันก็เห็นแกจงใจมอมอากร้าว”
กรวิกรีบไปที่เตียงปลุกกร้าว
“อากร้าว ตื่นสิคะ อากร้าว”
ลลิตาตามมาจิกผมกรวิก
“พูดดีๆ ไม่รู้เรื่องอยากเจ็บตัวใช่มั้ย”
“โอ๊ย”
ลลิตาจิกผม กรวิกเจ็บ เลยดันลลิตาไปกระแทกผนังห้อง ลลิตาเจ็บจุก กรวิกสะบัดหลุด หันมาตบ ลลิตาโกรธ ตบกลับ กรวิกโดนตบล้มไปที่เตียงนอนเขย่าตัวกร้าว
“อากร้าวคะ อากร้าว”
ลลิตาตามมาจิกหัวกรวิกไปโขกผนัง
“จำไว้ ทีหลังอย่ามายุ่งกับฉัน”
กรวิกกระทืบเท้าลลิตา กร้าวรู้สึกตัวตื่นขึ้น ปวดศีรษะเห็นลลิตากับกรวิกยื้อยุดกันไปมา ก็รีบไปห้าม
“หยุดนะ ลิต้า นก หยุด”
กรวิกและลลิตาไม่ฟัง กร้าวหงุดหงิด รำคาญ
“ไม่หยุดใช่มั้ย งั้นผมกลับ!”
กร้าวเดินเซ ออกจากห้องไป กรวิกและลลิตาต่างตกใจ
“อากร้าว”
“คุณกร้าว รอลิต้าด้วย”
กรวิกและลลิตารีบตามไป แต่แย่งกันออกจากห้อง ต่างคนต่างผลักกัน ไม่ให้อีกคนออก แย่งกันออกก่อน แต่ในที่สุดก็ออกจากห้องไป...กร้าวออกมาหน้าโรงแรม ปวดศีรษะ เดินเซๆ มึนๆ มอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งผ่านมา กร้าวโบกเรียก แล้วขึ้นรถไป กรวิกและลลิตาวิ่งตามมา
“อากร้าว”
“คุณกร้าว”
ลลิตาเจ็บใจ
“เพราะแกคนเดียว”
กรวิกสะบัดหนีออกไป ลลิตากรี๊ด เจ็บใจที่โดนขัดขวาง
อนุชนั่งที่เตียงนอน ดูรูปถ่ายด้วยความสงสัย
“คุณพ่อรู้จักกับป๋า แล้วก็พ่อกับแม่ของคุณกร้าวด้วยเหรอเนี่ย”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น อนุชสะดุ้ง รีบซ่อนรูปถ่าย ก่อนจะไปเปิดประตู กร้าวเมาเข้ามา ซวนเซจะล้มจนมากอดเธอไว้ อนุชช่วยประคองได้กลิ่นเหล้าหึ่ง
“ว้าย นี่คุณดื่มมาเหรอ”
อนุชประคองไปที่เตียง กร้าวล้มลงนอนบนเตียง ดึงอนุชล้มลงไปนอนข้างๆ กัน กร้าวกอดไว้ อนุชทุบเขา
“นี่คุณ ปล่อยฉันนะ นิสัยไม่ดี ชอบฉวยโอกาส”
“อยู่เฉยๆ สิคุณ ผมปวดหัว ขอนอนนิ่งๆ สักครู่”
อนุชเลยนิ่งไป กร้าวนอนกอดอนุช หลับตาพริ้มยิ้มอย่างอบอุ่น และมีความสุข
“ฉันไม่ใช่ยาแก้แฮงค์นะคุณ ไปอาบน้ำสิ จะได้สบายตัวขึ้น” อนุชอาย
กร้าวยอมปล่อยและลุกไป เขามึนๆ เลยวางของพวกกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือ นาฬิกาไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ถอดเสื้อออก อนุชโวย
“ไปถอดในห้องน้ำสิ”
กร้าวจึงเข้าห้องน้ำไป
กร้าวเปิดน้ำใส่อ่าง แล้วลงไปนอนแช่ในอ่างอาบน้ำหลับตา รู้สึกสบายตัวขึ้น อนุชเห็นโทรศัพท์มือถือ นึกแผนได้หยิบโทรศัพท์มือถือของกร้าวขึ้นมามอง คิดบางอย่าง
กร้าวนอนหลับตาแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์ ลืมตาขึ้น นึกได้ว่าวางโทรศัพท์มือถือไว้ เขาใส่เสื้อคลุม ออกมาจากห้องน้ำ มองหาอนุช แต่เธอไม่ได้อยู่ในห้อง กร้าวรีบไปดูที่โต๊ะเล็กข้างเตียง โทรศัพท์มือถือหายไปจริงๆ อย่างที่คิดไว้
อนุชแอบอยู่มุมหนึ่งในบ้านใช้มือถือถ่ายรูปและส่ง mms ไปให้อรชา และคอยมองอย่างระแวดระวัง กลัวกร้าวจับได้ อนุชพิมพ์ข้อความส่งไป
“นุชเจอรูปใบนี้ในบ้านคุณกร้าว สงสัยว่าคุณพ่อเกี่ยวข้องอะไรกับพ่อแม่ของคุณกร้าว”
กร้าวลงบันไดมา มองหา เจออนุชยืนหันหลังอยู่ เขาค่อยเดินเข้าไปอย่างเงียบกริบแล้วคว้าไหล่เธอ อนุชหันมา กำลังรินน้ำใส่แก้ว
“คุณทำอะไร”
อนุชทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันมาเทน้ำให้คุณ ดื่มซะหน่อยสิคะ”
“โทรศัพท์อยู่ไหน”
“โทรศัพท์อะไรคะ”
กร้าวไม่เชื่อ ปัดข้าวของบนโต๊ะหล่นพื้นเสียงดัง เพื่อจะหาโทรศัพท์ อนุชตกใจ ทำใจดีสู้เสือ
“คุณซ่อนไว้ที่ไหน”
“คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง คุณเมาแล้วทำหล่นหายรึเปล่า” อนุชาทำเป็นไม่รู้เรื่อง
อรชาอยู่ในห้องนอนเปิดดูข้อความ
“นุช!”
อรชาดีใจที่อนุชติดต่อมา รีบโทร.กลับ โทรศัพท์กร้าวที่อนุชซ่อนไว้ที่หนึ่ง มีสายเข้า แต่โชคดีที่อนุชปิดเสียงและปิดระบบสั่นด้วย จึงไม่มีเสียง กร้าวจ้องหน้าอนุช เธอจ้องตอบ ไม่กลัว กร้าวคิดหาทางแก้ปัญหาได้ ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ผมคงทำหล่นหายจริงๆ”
อนุชแอบโล่งอกที่เขาเชื่ออย่างนั้น
“ผมคงต้องโทร.ไประงับบริการ น่าสงสารคนที่เก็บได้ แต่ใช้ไม่ได้”
กร้าวออกไป อนุชเจ็บใจที่หมดหนทางติดต่อกับอรชา
อรชาโทร.กลับแต่อนุชไม่รับสาย เธอกดวางสาย ไม่สบายใจคิดหนัก แล้วนึกได้ โทร.หาปรารภ
“คุณรภเหรอคะ นุชส่งข้อความมาหาอร แต่พอโทร.กลับ นุชก็ไม่รับ อรไม่สบายใจเลย กลัวว่านุชจะมีอันตรายค่ะ”
อรชาไม่สบายใจมาก
วันใหม่...ลูกน้องหน้าตาตื่นมารายงานกร้าว
“คุณกร้าวครับ พี่สาวคุณนุชพาตำรวจมาครับ”
กร้าวตกใจ อนุชได้ยิน ดีใจ
“พี่อร! พี่อรมาช่วยนุชแล้ว!”
อนุชจะออกไปหาอรชา แต่กร้าวดึงไว้
“มานี่”
อนุชดิ้นรน
“ปล่อยฉันนะ”
กร้าวพาอนุชออกไป
“จะทำอะไร” อนุชตะโกน “พี่อร นุชอยู่นี่ ช่วยนุชด้วย”
กร้าวรีบปิดปาก อนุชดิ้นรน
“ถ้าคุณอยากไปจากบ้านนี้นัก ผมจะให้ไปแต่ผมไม่รับรองความปลอดภัยของพี่ชายคุณ”
อนุชสะบัดหลุดจากกร้าวตกใจ
“คุณจะทำอะไรพี่สิต”
“คนของผมดูแลคุณสิตอยู่ แค่ผมสั่งคำเดียว คุณจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ชายคุณอีกเลย”
เจอกร้าวขู่เรื่องพี่ชาย อนุชอึ้ง สีหน้าเครียดเป็นกังวล เพราะห่วงอสิต
ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 11 (ต่อ)
ขณะเดียวกัน อรชา ปรารภ ชายธงและตำรวจอีกนายหนึ่ง นั่งรออยู่ในห้องรับแขก อรชากระวนกระวายใจ ห่วงอนุช ปรารภจับมืออรชา ให้กำลังใจ ชายธงร้อนใจสุดๆ
สักครู่หนึ่งกร้าวและอนุชเข้ามาด้วยกัน กร้าวทักทายอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีครับคุณอร คุณรภ คุณชายธง วันนี้มากันพร้อมหน้าเชียว”
อรชา ปรารภและชายธงเห็นหน้าอนุชก็ดีใจ รีบมาหา
“นุช...นุชปลอดภัยดีรึเปล่า คุณกร้าวเขาทำอะไรนุชรึเปล่า”
“นุชปลอดภัยดีค่ะ”
ชายธงสงสัย
“ทำไมเราติดต่อนุชไม่ได้เลย”
อนุชมองกร้าวแวบหนึ่ง แล้วจึงตอบ
“โทรศัพท์นุชเสีย”
อรชาไม่เชื่อ
“พี่ไม่เชื่อ พี่จะพานุชกลับบ้านเรา”
อรชาดึงมืออนุชออกไปด้วยกัน ทุกคนรีบตามไป
อรชาดึงอนุชเข้ามามุมหนึ่งในบ้านกร้าว อนุชขืนตัวไว้ ทุกคนตามมา
“ไม่ค่ะพี่อร ปล่อยนุช”
“ทำไมล่ะนุช”
อนุชอึกอัก
“นุชแต่งงานแล้วก็ต้องอยู่กับสามีสิคะพี่อร”
“แต่ว่า...”
กร้าวโอบอนุชโชว์
“คุณอรคงคิดถึงน้อง ไม่ต้องห่วงนะครับ นุชอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี...ใช่มั้ยครับที่รัก”
อนุชจ้องกร้าวอย่างไม่พอใจ กัดฟันตอบ
“ค่ะ ที่รัก”
อรชา ปรารภและชายธงเห็นท่าทางอนุชก็ดูออก ชายธงผลักกร้าวออกไปห่างอนุช
“มันบังคับนุชใช่มั้ย นุชไม่ต้องกลัว ผมจะให้ตำรวจลากคอมันเข้าคุก”
“คุณตำรวจเป็นพยานนะครับ เขาเข้ามาทำร้ายผมถึงในบ้าน”
ชายธงโกรธ
“แก!”
ชายธงใจร้อน จะชกกร้าว ปรารภรีบห้าม
“อย่าครับคุณชายธง”
ชายธงดิ้นรนจะไปชกกร้าวให้ได้ อนุชห้ามเสียงดัง
“หยุดนะชายธง กลับไปได้แล้ว อย่ามาก่อเรื่องที่นี่”
ชายธงไม่เข้าใจ
“นุช”
อนุชเน้น
“ใครมีหน้าที่อะไรก็ไปทำหน้าที่ของตัวเอง กลับไปได้แล้ว ไปสิ!”
อรชาและชายธงไม่เข้าใจ ปรารภดึงอรชาและชายธงกลับ
“กลับกันเถอะครับ คุณอร คุณชายธง” ปรารภหันไปบอกตำรวจ “พวกเราเข้าใจผิดครับ เชิญครับ”
อรชา ปรารภและชายธงจำต้องกลับไป อนุชค้อนกร้าว โกรธ งอน สะบัดหนีไป...กร้าวคิดแล้วสงสัย โทรสั่งลูกน้อง
“จับตาดูอรชาไว้”
อรชา ปรารภและชายธงคุยกันในร้านอาหาร
“ผมไม่เข้าใจเลย ทำไมนุชไม่ยอมมากับเรา” ชายธงหงุดหงิดมาก
“นุชอาจจะมีความจำเป็นก็ได้ถึงต้องทำแบบนี้” ปรารภหันมาถามอรชา “คุณอรบอกว่านุชส่งรูปมาให้ดูใช่มั้ยครับ”
อรชาเปิดรูปในไอโฟนให้ดู
“อรไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณพ่อรู้จักกับครอบครัวศุภกาญจน์ด้วย”
ปรารภคิดๆ
“ผมว่าไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับสิ่งที่คุณกร้าวกำลังทำ นุชเองก็คงอยากให้เราช่วยสืบเรื่องนี้”
ชายธงหนักใจ
“เราจะสืบยังไง คุณพ่อของพี่อรก็เสียไปแล้ว”
อรชาครุ่นคิด
“พี่พอรู้จักเพื่อนของคุณพ่ออยู่บ้าง ท่านน่าจะให้ข้อมูลเราได้”
ทั้งสามเริ่มมีความหวัง...มุมหนึ่งนอกร้าน ลูกน้องกร้าวแอบจับตามองอรชา ปรารภและชายธงอยู่ แต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน
วันใหม่...อรชาและปรารภยืนคุยกับคนรับใช้ที่หน้าประตูรั้วบ้านหลังหนึ่ง
“คุณลุงไปต่างประเทศรึคะ”
อรชาและปรารภเสียดาย
ปรารภเดินคุยกับอรชามาที่ลานจอดรถกลางแจ้ง
“เสียดายจังค่ะ ลุงภพเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อ น่าจะพอรู้เรื่องในอดีต”
ทันใดนั้นมีคนร้ายมากระชากกระเป๋าอรชา
“ว้าย”
ปรารภรีบตามไป
ปรารภไล่ตามมาใกล้จะตามทัน คนร้ายกลับโยนกระเป๋าไปอีกทาง แล้วรีบหนีไป ปรารภเลยไม่ตาม หยิบกระเป๋าขึ้นมา ทันใดนั้นเสียงอรชาร้องดังขึ้น
“อ๊ายย!”
ปรารภตกใจ
“คุณอร!”
คนร้ายอีกคนปิดปากและจับตัวอรชา
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
ปรารภรีบวิ่งมา
“เฮ้ย...ปล่อยคุณอรนะ”
ปรารภสู้กับคนร้ายคนนั้นอยู่ คนร้ายอีกคนย้อนกลับมาช่วยเพื่อนรุมปรารภ
“ว้าย คุณรภ” อรชาตะโกนลั่น “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
คนร้ายทั้งสองรีบหนีไป อรชาประคองปรารภ
“คุณรภคะ คุณรภ”
กร้าวคุยโทรศัพท์ที่ มุมหนึ่งในบ้าน
“ดีมาก แค่ขู่ก็พอ อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่โต”
กร้าววางสาย หน้าเคร่งเครียด ไม่ได้อยากทำร้ายใคร แต่จำเป็นต้องทำ เขาหันมาเจออนุชที่มองจับผิด
“คุณทำอะไรอีก”
“ผมจะทำอะไร ไม่จำเป็นต้องรายงานคุณ”
กร้าวเดินหนี อนุชตามมาขวางหน้า
“ฉันไม่เข้าใจ คุณโกรธเกลียดอะไรพวกฉันนัก พวกเราไปทำอะไรให้คุณ”
“คุณอย่ารู้ดีกว่า”
กร้าวจะหนี อนุชดึงไว้ ไม่ให้หนี
“ถ้าคุณเกลียดวิชเวทย์นัก ฉันนี่ไงวิชเวทย์ อยากทำอะไรก็มาทำฉันนี่แต่อย่าไปทำร้ายพี่อรกับพี่สิต ฉันขอร้อง”
กร้าวโกรธ กระชากตัวเธอเข้ามา อนุชกลัว
“ไม่รู้อะไร ก็อย่าพูด!”
กร้าวผลักอนุชเซไป แล้วเดินหนีไป อนุชใจคอไม่ดี ห่วงอสิตและอรชา
อรชาและปรารภเข้ามาในห้องรับแขกบ้านวิชเวทย์อรชาคอยดูแลปรารภที่ทำแผลมาแล้ว มีรอยช้ำและผ้าปิดแผลพอสมควร อรชาไม่สบายใจ
“คุณรภเจ็บตัวเพราะอรอีกแล้ว”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่”
“หมายความว่าไงคะ”
“คุณกร้าวรู้ตัวแล้วว่าเรากำลังตามสืบเรื่องเขาอยู่”
อรชาตกใจ
“ไม่คิดเลยว่าคุณกร้าวจะทำขนาดนี้”
“ต่อไปคุณอรต้องระวังตัวมากกว่านี้นะครับ”
อรชาและปรารภไม่สบายใจ
ชายธงคุยกับเธียรอยู่ในห้องรับแขก เปิดรูปในไอโฟนให้ดู
“พ่อครับ พ่อพอจะรู้จักคนๆ นี้มั้ยครับ เขาเป็นพ่อของนายกร้าว ศุภกาญจน์”
เธียรดูรูป
“ศุภกาญจน์...นึกออกแล้ว กาญจน์ ศุภกาญจน์ ที่แท้นายกร้าวเป็นลูกชายเหรอเนี่ย มิน่าถึงเก่งนัก”
ชายธงดีใจ
“พ่อรู้จักเหรอครับ”
“คุณกาญจน์เคยเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่พ่อไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก”
“พ่อพอจะหาข้อมูลเกี่ยวกับคนๆ นี้ได้บ้างมั้ยครับ”
“ข้อมูลที่มีมันก็คงจะเก่ามากแล้ว เขาเสียไปร่วมยี่สิบปีได้แล้ว แกจะเอาข้อมูลไปทำอะไรล่ะ”
ชายธงอึกอัก เธียรมองหน้าลูกชาย
“พวกวิชเวทย์อีกล่ะสิ แต่เอาเถอะ ในเมื่อแกรักษาสัญญาเรื่องหนูริน ฉันก็จะทำตามที่แกขอ”
ชายธงดีใจที่จะได้เบาะแสเพิ่มเติม
วันต่อมา ชายธงเอารูปไปถามบรรดาป้าๆ แม่ค้าที่ตลาด แม่ค้าต่างส่ายหน้า ธารินแอบตามดู สงสัยว่าชายธงกำลังทำอะไร ชายธงมาถามป้าคนหนึ่ง
“ป้าครับ ป้าเคยรู้จักสองคนนี้มั้ยครับ”
ป้าส่ายหน้า
“รูปเก่ามากเลยนะ”
“ก็ซักยี่สิบปีได้แล้วครับ”
“ลองไปถามยายวิสิ แกอยู่แถวนี้มาตั้งแต่สาวๆ”
ป้าบอก ชายธงมาที่บ้านหลังหนึ่งนั่งคุยกับยายวิ เปิดรูปจากไอโฟนให้ดู
“ละแวกนี้ไม่มีใครสวยสู้แม่ชื่นได้ น่าเสียดาย”
ชายธงสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นรึครับ”
“แม่ชื่นฆ่าตัวตาย พ่อกาญจน์ก็หัวใจวายตายตามไปด้วย”
ชายธงชะงักอึ้งไป
“ทำไมถึงฆ่าตัวตายล่ะครับ”
“ได้ยินว่าล้มละลายเป็นหนี้ ไม่รู้ว่าฆ่าตัวตายหนีหนี้รึเปล่า”
ชายธงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
ส่วนธารินกระวนกระวายรออยู่นอกบ้าน ในที่สุดก็ตบะแตก
“อ๊าย ทนไม่ไหวแล้ว!”
ธารินกดกริ่งที่ประตูบ้านรัวๆๆ หญิงรับใช้ออกมาเปิดประตู
“พี่ชายธงอยู่ไหน!”
ธารินไม่รอคำตอบ บุกเข้าบ้านไป
“พี่ชายธงอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ชายธงเข้ามาเห็นก็ตกใจ
“ริน มาทำอะไรที่นี่”
“พี่ชายธงนัดนังนุชมาเจอที่นี่ใช่มั้ย มันอยู่ไหน”
ชายธงดึงไว้
“หยุดนะริน”
“ปล่อยริน”
ธารินสะบัดจากชายธง วิ่งเข้าไป ด่าก่อนจะดู
“นังหน้าด้าน เมื่อไรแกจะเลิกตามจองล้างจองผลาญพี่ชายธงซะที!”
ธารินเห็นเป็นยายแก่ก็ตกใจ ชายธงตามมา ธารินหน้าเสีย
หญิงรับใช้ ไล่ชายธงกับธารินออกมาจากบ้าน
“ผมขอโทษด้วยครับ”
ชายธงหันมามองหน้าธาริน หน้าดุเธอเจื่อนไป ชายธงเดินหนีไปธารินตาม
“พี่ชายธง รินขอโทษ”
“ไหนสัญญาว่าจะเลิกใจร้อน จะเป็นเด็กดีไง”
“รินรู้ว่ารินทำผิด รินขอโทษ แต่ถ้าพี่ชายธงบอกรินสักนิด เรื่องมันก็จะไม่เกิดขึ้น”
“นี่โทษพี่เหรอ”
“รินไม่ได้โทษค่ะ รินพูดความจริง พี่ชายธงไม่เคยบอกรินสักคำว่าพี่ชายธงคิดอะไร ทำอะไร พี่ชายธงไม่เคยให้ความสำคัญกับริน”
ธารินเสียใจ ร้องไห้ วิ่งหนีไป ชายธงกลุ้มใจ
ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 11 (ต่อ)
อสิตกินข้าวเสร็จ ลลิตาคอยดูแลเอาอกเอาใจอยู่ข้างๆ สาจัดยาใส่ถ้วยพลาสติกใบเล็ก นำยานอนหลับที่ลลิตาให้ไว้ใส่รวมเข้าไปด้วย แล้วนำมาส่งให้อสิต ที่รับไปกินอย่างไม่ได้คิดอะไร
และเมื่ออสิตรับไป ลลิตาก็แต่งตัวออกจากบ้านไปพบกับกร้าวทันที
“ท่าทางคุณอรจะสงสัยเราสองคน” กร้าวบอก
“น้ำหน้าอย่างยายอรจะไปทำอะไรได้” ลลิตาหยัน
“ทางที่ดีอย่าประมาท รีบทำตามแผน ทำให้พวกวิชเวทย์หมดตัวไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะคะ สิตไม่ยอมยกบ้านวิชเวทย์ให้ลิต้าง่ายๆ แน่”
กร้าวบอกแผนให้ลลิตาฟัง
อรชามาที่หน้าห้องอสิต คนที่เฝ้าอยู่เข้ามาขวางไม่ให้อรชาเข้า
“ฉันจะเข้าไปเยี่ยมพี่ชายฉัน”
ลลิตากลับมาถึงพอดี
“สิตกำลังพักผ่อน ห้ามรบกวน”
“อรไม่ได้รบกวน อรมีเรื่องสำคัญจะถามพี่สิต”
“เรื่องอะไร บอกฉันก็ได้”
อรชาอึกอัก ไม่กล้าบอกลลิตา จึงพยายามจะฝ่าเข้าไปแต่ลลิตากระชากออกมา
“มานี่”
“ปล่อยอรนะพี่ลิต้า”
“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกคิดอะไร”
“พี่ลิต้ากับคุณกร้าววางแผนจะทำอะไรกันแน่”
“ไม่ใช่เรื่องของแก”
ลลิตาตบหน้าอรชา เซไป
“โอ๊ย”
ลลิตาตามไปกระชากอรชามา อรชาพยายามจะป้องกันตัว ทั้งสองยื้อยุดกัน อรชาตะโกน
“พี่สิตช่วยด้วย ช่วยอรด้วยค่ะพี่สิต”
ลลิตาตกใจ พยายามจะปิดปากอรชา ไม่ให้เสียงดัง แต่อรชาดิ้นรน อสิตที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้ยินเสียงจึงนั่งรถเข็นออกมาดู คนเฝ้าพยายามขวาง ไม่ให้อสิตออกจากห้อง
“หลีกไป”
ลลิตากำลังยื้อยุดกับอรชาอยู่ ได้ยินเสียงอสิตก็ปล่อยอรชา ยีผมตัวเองให้ยุ่งๆ แล้วพุ่งตัวล้มลงพื้น อสิตมาเห็น ลลิตาล้มลงพอดี อรชามองอย่างตกใจ
“นี่มันอะไรกัน”
ลลิตารีบฟ้อง
“สิตช่วยลิต้าด้วยค่ะ ลิต้าเจ็บ”
“ไม่ใช่นะคะ พี่ลิต้าต่างหากที่ทำร้ายอร”
อสิตมองน้องสาวไม่พอใจ
“แต่ที่พี่เห็นมันไม่ใช่อย่างที่อรพูด”
“พี่สิตคะ อรมีเรื่องจะถามพี่สิต”
“แต่พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับอร พี่ไม่คิดเลยว่าอรจะกลายเป็นคนอันธพาลไปได้”
“พี่สิต”
สามาช่วยประคองลลิตา อสิตเข็นรถกลับไป ลลิตาหันมายิ้มกวนๆ ให้อรชา
สองคนอยู่ในห้องแล้ว อสิตเสยผมและเช็ดน้ำตาให้ลลิตา
“นี่มันเรื่องอะไรกัน”
ลลิตาบีบน้ำตา
“อรสั่งนังแหวนไม่ให้ทำตามคำสั่งลิต้า พอลิต้าขอร้องว่าอย่าทำแบบนี้ ลิต้าก็โดนอย่างที่สิตเห็น”
อสิตไม่สบายใจ
“ทำไมอรทำอย่างนี้ ผมจะไปคุยกับอร”
อสิตทำท่าจะออกไป ลลิตารีบดึงไว้
“อย่าค่ะสิต ต่อหน้าสิต อรก็ต้องเชื่อฟัง แต่ลับหลัง ลิต้าจะยิ่งโดนหนักนะคะ”
“แล้วจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ”
ลลิตาทำเป็นเดินหนีไปร้องไห้อีกมุม อสิตตามไปกุมมือไว้
“ผมไม่สบายใจเลยที่ปกป้องคุณไม่ได้ ผมควรจะทำยังไงดี”
“ถ้าลิต้ามีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ ทุกคนก็คงจะเกรงใจลิต้าบ้าง”
“ลิต้าเป็นเมียผมก็ต้องมีสิทธิ์อยู่แล้ว”
“แต่มันไม่พอค่ะ สิตต้องทำให้ชัดเจนเป็นลายลักษณ์อักษร”
อสิตอึกอัก
“บ้านหลังนี้คุณพ่อยกให้เป็นชื่อผมก็จริง แต่ถึงยังไงบ้านหลังนี้ ก็เป็นของวิชเวทย์ทุกคน ผมเพียงแต่ดูแลแทนน้องๆเท่านั้น”
“ลิต้าแค่อยากให้สิตใส่ชื่อเป็นของเราสองคน ลิต้าขายไม่ได้อยู่แล้ว”
“แต่ว่า…”
ลลิตาอ้อน
“ลิต้าเพียงแต่ต้องการให้อรเห็นว่าสิตให้เกียรติลิต้า เป็นเหมือนเจ้าของบ้านคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่คนอาศัยอรจะได้เกรงใจลิต้าบ้างก็เท่านั้นเอง”
อสิตคล้อยตาม ลลิตากอดอสิต แอบยิ้มร้าย
อนุชรู้สึกเป็นห่วงอสิตขึ้นมา แต่ไม่สามารถออกไปไหนได้ เพราะกร้าวให้คนเฝ้าไว้ อนุชอยู่ในห้องนอน มองไปที่สนามด้านล่าง เห็นลูกน้องกร้าวที่เฝ้าอยู่ออกไปตรวจดูบริเวณอื่น อนุชรีบใช้จังหวะที่มุมนี้ปลอดคน โยนเชือกที่มัดกับระเบียงไว้แล้วปีนระเบียงลงไปที่สนาม เจ็บมือไปหมด อนุชหันมาเจอกร้าว
“จะไปไหน”
“คุณกร้าว”อนุชตกใจ
อนุชจะหนี กร้าวจับตัวอนุชไว้
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
กร้าวใช้เชือกมัดข้อมืออนุชกับข้อมือกร้าวติดกัน
“คุณทำอะไร ปล่อยฉันนะ”
“อยากหนีผมไปนัก มัดติดกันไว้ซะเลย”
กร้าวนั่งสบายใจ กระตุกเชือกให้อนุชมานั่งข้างๆ อนุชเซลงมานั่งข้างๆ กร้าวจะดื่มน้ำ อนุชแกล้งกระตุกเชือก ไม่ให้กร้าวดื่มน้ำ
“นี่คุณ”
“อยากให้ฉันอยู่ใกล้ๆ ฉันจะอยู่ใกล้ให้คุณเข็ดเลย”
“อยากลองดีกับผมใช่มั้ย”
กร้าวลุกขึ้น ลากอนุชไปที่ห้องน้ำ อนุชตกใจ
“คุณจะทำอะไร”
“ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
“ก็แก้เชือกก่อนสิ”
“เรื่องอะไร เดี๋ยวคุณก็หนีไปอีก”
กร้าวจะลากอนุชเข้าห้องน้ำไปด้วยให้ได้ อนุชเกาะประตู ไม่ยอมไป กร้าวแกะมืออนุช แล้วจะลากเข้าห้องน้ำไป
“ว้าย ฉันยอมแล้ว ฉันจะไม่หนีไปไหนแล้วแกะเชือกเถอะ ฉันขอร้อง”
กร้าวแก้เชือกให้
“คุณสัญญากับผมแล้วนะ ว่าคุณจะไม่หนีไปไหน”
อนุชโกรธ ไม่พอใจที่แพ้กร้าว
อสิตกินข้าวเสร็จ ลลิตาคอยดูแลอยู่ข้างๆ สาจัดยามาให้
“กินยาทีไรง่วงทุกที” อสิตบ่น
“ไม่ได้นะคะ ทานยาจะได้หายเร็วๆไงคะ”
ลลิตาคะยั้นคะยอ อสิตจำต้องกินยา
เมื่อเห็นอสิตเริ่มง่วง ลลิตารอจังหวะอยู่ รีบเอาเอกสารให้อสิตเซ็น
“สิตคะ นี่ค่ะเอกสารที่เราเคยคุยกันไว้ว่าสิตจะใส่ชื่อลิต้าเป็นเจ้าของร่วม”
“เอาไว้ก่อนไม่ได้เหรอ ผมง่วง ตาจะปิดอยู่แล้ว”
ลลิตาแกล้งน้อยใจ บีบน้ำตา
“ลิต้าคิดอยู่แล้ว สิตรับปากส่งๆ ไปอย่างนั้นเอง ในบ้านหลังนี้ ไม่มีใครรักลิต้าเลย แม้แต่สิตก็ไม่รักลิต้า ลิต้าไม่อยากที่นี่อยู่แล้ว”
ลลิตาทำท่าจะออกจากบ้าน อสิตห้ามไว้
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ถ้างั้นก็เซ็นสิคะ”
อสิตขัดลลิตาไม่ได้ รับเอกสารสัญญามาอ่าน ทั้งๆที่ง่วง ยานอนหลับเริ่มออกฤทธิ์ แต่ก็พยายามถ่างตาอ่านจนจบ อสิตอ่านเสร็จ กำลังจะเซ็น ลลิตาแกล้งล้มมาชนโต๊ะจนเอกสารหล่นพื้น
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”
ลลิตาก้มลงเก็บเอกสาร แล้วถือโอกาสเปลี่ยนเอกสาร ลลิตานำเอกสารอีกฉบับที่เปลี่ยนแล้วมาให้อสิตเซ็นแทน
“เซ็นเลยค่ะ ตรงนี้ค่ะ”
อสิตคิดว่าเป็นเอกสารที่อ่านแล้ว จึงเซ็นจนหมดครบทุกหน้า อสิตหาว ง่วง
“ทีนี้เชื่อใจผมแล้วใช่มั้ย”
ลลิตาหอมแก้ม
“ขอบคุณนะคะ ลิต้ารู้แล้วว่าสิตรักลิต้าจริงๆ”
ลลิตากอดอสิตอย่างสมใจที่แผนสำเร็จ
ลลิตานัดพบกร้าวที่ร้านอาหาร เธอนำซองเอกสารที่อสิตเซ็นมาให้
“คุณเก่งมากลิต้า อสิตคงไม่รู้ตัวเลยว่าเซ็นยกคฤหาสน์มโนรมณ์ ของตระกูลวิชเวทย์ให้คุณพร้อมใบมอบอำนาจเรียบร้อย แถมยังมีสัญญากู้ยืมเงินจากผมเป็นจำนวนร้อยล้านบาท"
"ทีนี้คุณก็เลิกกับนุชได้แล้วใช่มั้ยคะ” ลลิตาถามอย่างร้อนใจ
“ใจเย็นสิลิต้า ผมบอกคุณแล้วไงว่ารอให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อน”
“รออีกแล้วเหรอ”
กร้าวจับมือลลิตามาจูบ
“อีกไม่นานหรอก ทุกอย่างกำลังจะเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ไม่ว่าคุณอยากให้ผมทำอะไร ผมจะตามใจคุณทุกอย่าง”
ลลิตายิ้ม ฝันหวานว่าจะได้อยู่กับกร้าวอย่างสุขสบาย
วันต่อมา...ลลิตามาที่บ้านกร้าวเธอยืนดูของตกแต่งอยู่มุมหนึ่ง ทำตัวตามสบายราวกับเป็นเจ้าของบ้านเอง อนุชเดินเข้ามา แปลกใจที่เจอ
“พี่ลิต้า มาหาคุณกร้าวเหรอคะ คุณกร้าวไม่อยู่ค่ะ”
ลลิตาข่ม
“ฉันรู้ แล้วก็รู้ด้วยว่าเขาทำอะไร อยู่ที่ไหน ฉันรู้เรื่องคุณกร้าวทุกเรื่อง รู้มากกว่าเธอด้วยซ้ำ”
อนุชเสียใจ เพราะคิดว่าลลิตากับกร้าวมีสัมพันธ์กัน แต่ก็ทำนิ่งไว้
“ตายจริง ขอโทษที่พูดตรง เธอคงไม่ถือนะ”
“พูดกันตรงๆ ก็ดีค่ะ นุชจะได้พูดบ้าง อย่าลืมว่าสามีพี่ลิต้า ชื่อ อสิต ไม่ได้ชื่อกร้าว”
ลลิตาโกรธ
“ไม่ต้องมาสะเออะสอนฉัน ระวังไว้เถอะ วันๆ อยู่แต่บ้าน คุณกร้าวไปไหนกับใครก็ไม่รู้”
“คุณกร้าวจะไปไหนกับใคร นุชไม่สนใจหรอกค่ะ ยังไงนุชก็เป็นผู้หญิงที่คุณกร้าวแต่งงานด้วย ดีกว่าคนที่เขาไม่คิดจะแต่ง มีค่าแค่ดอกไม้ริมทาง”
ลลิตาโกรธมาก ตบหน้าอนุช
“คุณกร้าวไม่ได้รักแก เขารักฉัน!”
อนุชตบกลับ
“แล้วทำไมเขาไม่แต่งงานกับพี่ลิต้าล่ะคะ”
ลลิตาโกรธ กรี๊ดแตก จะตบอนุชอีก อนุชจับมือลลิตาไว้อย่างไม่หวั่นเกรง
ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 11 (ต่อ)
สองคนยื้อยุดกันไปมา ต่างไม่ยอมกัน ผลัดกันตบ ผลัดกันผลัก ขว้างของใส่กัน ลูกน้อง 2คนรีบเข้ามาห้ามอนุชและลลิตา จับตัวไว้ ไม่ให้ตบตีกัน
“จำใส่กระโหลกไว้ เขาแต่งงานกับแกเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น พอหมดประโยชน์เมื่อไร เขาก็จะทิ้งแก!”ลลิตาตวาดอย่างลืมตัว
อนุชสงสัย
“หมายความว่าไง”
ลลิตาอาฆาต
“ทุกอย่างที่เป็นของแก ฉันจะเอามาเป็นของฉัน ทุกอย่าง โดยเฉพาะคุณกร้าว แกจะไม่เหลืออะไรเลย”
ลลิตาสะบัดจากลูกน้อง เดินหนีไป อนุชสงสัยสะบัดจากลูกน้อง รีบตามลลิตาไป ลูกน้องทั้งสองรีบตามไปด้วย
ลลิตามาที่ประตูบ้าน อนุชตามมา
“พี่ลิต้ากับคุณกร้าวคิดจะทำอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ลลิตายิ้มเยาะเย้ย
“โง่เหมือนพี่ๆ แกไม่มีผิด โง่ทั้งตระกูล!”
ลลิตาหนีไป อนุชตาม
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ พี่ลิต้า”
ลูกน้องทั้งสองตามมาจับตัวอนุชไว้ ไม่ให้ออกจากบ้าน อนุชดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
อรชา ปรารภและชายธงปรึกษาหารือกันอยู่ที่ร้านอาหาร
“ข้อมูลที่ผมรู้มาก็มีแค่นี้” ชายธงบอกหน้าเครียด
“ยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณพ่อเลย”
ปรารภหนักใจ
“เราจะสืบเรื่องคุณกร้าวได้จากไหนอีกบ้าง”
อรชา ปรารภและชายธงครุ่นคิด อรชานึกได้
“พี่สิตใกล้ชิดกับคุณพ่อมากที่สุด บางทีอาจรู้เรื่องอะไรบ้างก็ได้ แต่...”
ปรารภมองอรชา
“อะไรครับ”
“คุณกร้าวส่งคนมาเฝ้าพี่สิตไว้ อรไม่มีโอกาสคุยกับพี่สิตเลยค่ะ”
ชายธงไม่พอใจ
“ทำอย่างนี้กักขังพี่สิตชัดๆ เราต้องช่วยพี่สิตออกมา”
อรชา ปรารภและชายธงตัดสินใจจะบุกไปช่วยอสิตออกมาให้ได้
ลลิตาโกรธมาก ระบายอารมณ์กับข้าวของอยู่ที่มุมหนึ่งในบ้านวิชเวทย์
“อ๊าย นังนุช”
โทรศัพท์มือถือลลิตาดังขึ้น เธอหยิบมาดู นึกว่าเป็นกร้าว แต่กลายเป็นเชิดโทรมา
“ไอ้เชิด”
ลลิตาโกรธ ขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ไม่รับสาย...เชิดโทรศัพท์หาลลิตา แต่เครื่องดับไปแล้วเขาโกรธที่ติดต่อลลิตาไม่ได้ ระแวงว่าเธอจะหักหลัง...ลลิตาอาละวาดทำลายข้าวของ แหวนเข้ามา เกือบโดนของขว้างใส่รีบหลบ
“ว้าย คุณสิตเรียกหาคุณลิต้าค่ะ”
ลลิตาโกรธและรำคาญบ่นกับแหวน
“เรียกหาอยู่ได้ทั้งวัน ฉันเบื่อเต็มทนแล้ว ทำไมชีวิตฉันต้องมาติดอยู่กับไอ้ง่อยนี่ด้วย ทำไมมันไม่ตายๆ ไปซะที”
แหวนกลัว รีบหนีไป ลลิตาฉุกคิดได้
“ตาย...”
ลลิตาคิดแผนได้
อสิตกินข้าวแล้วก็กินยาที่ลลิตาป้อนให้ พลางพูดออดอ้อน
“สิตขา พักนี้เราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังเลยนะคะ”
ลลิตาเหลือบมองสา อสิตนึกรู้
“สากลับไปก่อนเถอะ วันนี้ให้หยุดหนึ่งวัน ทั้งสองคนเลย”
สารับคำและออกจากห้องไป ลลิตากอดและหอมแก้ม อสิตยิ้ม มีความสุข ลลิตาแอบยิ้มร้าย
เย็นนั้น อสิตลงนอน ลลิตาซึ่งสวมถุงมือห่มผ้าให้ อสิตลืมตาตื่นขึ้นง่วงงุนสายตาเห็นภาพมัวๆ ง่วงเต็มทีเพราะฤทธิ์ยา แต่เห็นลลิตาใส่ถุงมือและถือขวดยา
“ลิต้า...”
ลลิตาจับมืออสิตให้กำขวดยาบีบปากอสิต และเทยากรอกปากไม่ยั้ง ทั้งยานอนหลับ
และยาพาราเซ็ตตามอลที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง อสิตตกใจ
“ทำอะไรน่ะลิต้า”
“กำจัดแกไปให้พ้นจากชีวิตฉันไง”
ลลิตาคว้าขวดน้ำมา เอามืออสิตจับและเทกรอกปาก อสิตดิ้นรนแต่ไม่ค่อยมีแรง เพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ลลิตาปิดปากไว้ อสิตกลืนยาเข้าไปบ้าง สำลักออกมาบ้างอย่างทรมาน
“ฉันเบื่อเต็มทีที่ต้องทนอยู่กับผัวง่อยอย่างแก”
“ไหนคุณบอกว่ารักผม คุณโกหก”
“ใช่ ฉันโกหก แล้วแกก็เชื่อ แกมันโง่ ทั้งง่อย ทั้งจนอย่างแก ใครจะรักฉันรักคุณกร้าว เราจะแต่งงานกัน ส่วนแกมันหมดประโยชน์แล้ว อยู่ไปก็เกะกะขวางทางชีวิตฉัน”
อสิตสำลักยา ทรมานหายใจไม่ออก จะจับมือ ลลิตาสะบัดอย่างแรง อสิตที่พยายามยื้อจึงตกจากเตียงลงมาที่พื้น
“โอ๊ย”
แหวนทำงานอยู่ในครัวใส่หูฟังฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือ ไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกัน...อสิตเจ็บ โกรธ ชี้หน้า
“คุณทำกับผมอย่างนี้ คุณต้องติดคุก อย่าหวังจะมีความสุขเลย”
ลลิตาหัวเราะ
“ฉันจะบอกให้เอาบุญ เผื่อแกจะหายโง่ก่อนตาย เอกสารที่แกเซ็นเมื่อวันก่อน เป็นเอกสารยกบ้านหลังนี้ให้ฉันพร้อมใบมอบอำนาจ แล้วแกยังโง่เซ็นสัญญากู้เงินร้อยล้านจากคุณกร้าว”
อสิตตกใจ
“ร้อยล้าน”
“ก็เงินสินสอดนั่นไง คุณกร้าวเขาไม่ได้ให้ฟรีๆ อย่างที่พวกแกคิดหรอก”
อสิตช็อค
“ไม่จริงใช่มั้ย”
“ตอนนี้แกหมดตัว ไม่มีบริษัท ไม่มีที่ซุกหัวนอนแถมยังเป็นหนี้คุณกร้าวร้อยล้าน แกก็เลยไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป กินยาฆ่าตัวตายหนีหนี้ สมเหตุสมผลดีมั้ย”
อสิตตกใจ โกรธมาก พยายามจะจับตัว ลลิตาขยับหนี
“แต่ไม่ต้องห่วง พอแกตาย น้องๆ ของแกก็ต้องใช้หนี้แทนแก”
“เลว นังสารเลว ฉันไม่น่าไว้ใจงูพิษอย่างแก”
อสิตคลื่นไส้ จะอาเจียนเพราะฤทธิ์ยา ทรมาน ลลิตาหัวเราะ
“อย่าโกรธฉันเลย ถ้าจะโกรธ ก็โกรธความโง่ของตัวเองเถอะ”
สายตาอสิตเห็นภาพลลิตาพร่ามัวเต็มที เขาเอื้อมมือจะจับขาลลิตาไว้ นางมารร้ายเตะมือออกแล้วเดินหนีไปจากห้องอย่างไม่แยแส
ครู่ต่อมา ลลิตานั่งยืดวางมาดนางพญา อยู่บนโซฟาในห้องรับแขก มองไปรอบๆ
“ทั้งบ้าน...ทั้งบริษัท...และคุณกร้าว เป็นของฉันคนเดียว”
ลลิตาสะใจ เชิดเข้ามา
“ได้ดีแล้วไม่คิดจะแบ่งกันรึไง”
ลลิตาตกใจ
“ไอ้เชิด”
“รวยแล้วคิดจะทิ้งกันง่ายๆ แกฝันไปเถอะ”
ลลิตาจะหนี เชิดจิกผม
“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ทุกอย่างเป็นของฉัน แกไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวได้ไง ฉันช่วยแกทุกอย่าง จนตอนนี้ตำรวจกำลังตามล่าตัวฉัน ฉันต้องหนีหัวซุกหัวซุน ฉันไม่ยอมให้แกเสวยสุขคนเดียวหรอก”
เชิดคว้ากระดาษเปล่ามาแผ่นหนึ่ง
“แกเซ็นยกบ้านวิชเวทย์ให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“ไม่”
“ไม่ยอมเหรอ”
เชิดตบลลิตาหลายฉาด
“โอ๊ย”
ลลิตาล้มไปมุมหนึ่ง คว้าของได้ ก็ฟาดใส่ เชิดเจ็บ พลาดท่า ลลิตารีบหนีออกไป เชิดตามไป
อสิตเปิดประตูออกมาจากห้องและล้มลงกับพื้น มีอาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดท้อง ทรมานเพราะฤทธิ์ยา
“โอ๊ย ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยด้วย”
แหวนได้ยินเสียง เข้ามา เห็นอสิตก็ตกใจกลัว
“ว้าย”
แหวนกลัวอสิตตาย วิ่งหนีออกไป
“ช่วยด้วย”
เชิดตามทัน จับลลิตาโขกศีรษะกับกำแพงหลายครั้ง ลลิตาเจ็บ ศีรษะแตก เป็นแผล เชิดเอาปากกายัดใส่มือลลิตา
“เซ็นเดี๋ยวนี้”
ลลิตาเอาปากกาแทงมือเชิดแล้วสะบัดหนีไป
อรชา ปรารภและชายธงเข้ามา ทั้งสามเห็นอสิตหมดสติอยู่ที่หน้าห้อง อรชาร้องลั่น
“พี่สิต!”
อรชา ปรารภและชายธงเข้ามาประคองอสิตที่หมดสติไปแล้ว ชายธงตะลึง
“ทำไมเป็นแบบนี้”
ปรารภร้อนใจ
“เรียกรถพยาบาลเถอะ”
เชิดตบลลิตาล้มลงบนโซฟา
“ขอกันดีๆ ไม่ให้ แกลืมไปแล้วเหรอว่าฉันก็เป็นผัวแกเหมือนกัน ฉันจะเตือนความจำแก”
เชิดจะปลุกปล้ำ ลลิตากรี๊ดลั่น
“อย่านะ ปล่อยฉัน”
เสียงไซเรนรถพยาบาลดังขึ้น เชิดตกใจ คิดว่ารถตำรวจ รีบหนีไป ลลิตาเจ็บไปทั้งตัว
อสิตถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน หมอและพยาบาลล้างท้องช่วยชีวิตอสิตที่หมดสติ ไม่รับรู้เรื่องราว
โปรดติดตาม "ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง" ตอนที่ 12
