ร้อยเล่ห์ เสน่ห์ลวง ตอนที่ 10
ค่ำนั้น ทั้งสามอยู่ในห้องนั่งเล่น อนุชบอกอรชาและปรารภ ด้วยความเจ็บใจ
“นุชไม่ยอมให้วิชเวทย์ถูกรังแกง่ายๆ แน่”
อรชาหนักใจ
“แล้วจะทำยังไงหลักฐานก็ไม่มี”
ปรารภกลุ้มใจ
“ตอนนี้คุณกร้าวกับพี่ลลิต้าคงระวังตัวแจ”
อนุชครุ่นคิด
“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้ คงเหลือแค่ทางเดียว”
อรชาสงสัย
“ทางไหนเหรอนุช”
“ยุให้สองคนนั่นแตกคอกันเอง”
อรชากับปรารภอึ้ง อนุชแววตาแน่วแน่จริงจัง
วันต่อมา...อสิตทำกายภาพอยู่โดยมีนักกายภาพคอยดูแล และมีลลิตาให้กำลังใจ
“ค่อยๆ เดินนะคะสิต”
อสิตเดินเกาะราวไปถึงที่หมายได้ ลลิตาเข้าไปแสดงความยินดี
“สิตของลิต้าเก่ง เก่งที่สุดเลย เดี๋ยวลิต้าไปเอาน้ำมาให้นะคะ”
ลลิตาพูดจบหันมาหุบยิ้มทันที พูดด้วยน้ำเสียงชิงชัง
“เมื่อไหร่จะตายๆ ไปซะที”
ลลิตาทำหน้าเซ็ง
อรชายืนแอบมองอสิตกับลลิตาอยู่อีกมุมหนึ่ง เธอหันมาพูดมือถือกับอนุช โดยไม่ทันมองว่าลลิตาเดินมาข้างหลัง
“เป็นอย่างที่นุชคิดไว้จริงๆ คุณกร้าวให้พี่ลิต้าตามประกบพี่สิตแจเลย”
อนุชกำลังทำกับข้าวอยู่อย่างขะมักเขม้น มีแตงเป็นลูกมือ เธอใช้บลูทูธคุยมือถือไปด้วย
“งั้นพี่อรจับตาดูไว้นะคะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล โทรบอกนุช”
“ได้ ไม่ต้องห่วงนะ ทางนี้พี่จัดการเอง”
อรชาพูดจบหันไปเห็นลลิตาโผล่มาตรงหน้าพอดีก็ตกใจร้องว้าย ลลิตาไม่พอใจ
“มาทำลับๆ ล่อๆ อะไรตรงนี้”
อรชาอึกอัก
“อร...อรก็มาเยี่ยมพี่ชายอร”
อรชารีบเดินออกมา พยายามซ่อนสีหน้าไม่ให้ลลิตาเห็นพิรุธ ลลิตามองอย่างไม่ไว้ใจ
อนุชทำอาหารเสร็จ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปอาหารเหล่านั้น
“วันนี้นุชลงมือทำอาหารที่คุณกร้าวชอบสุดฝีมือเลย...” เธอเอากล้องมาถ่ายหน้าตัวเอง “มาทานด้วยมั้ยคะ”
อนุชยิ้มอย่างมีแผน
ลลิตาแอบมาที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาลพยายามกดมือถือหากร้าว อย่างฉุนเฉียว...กร้าวอยู่ในห้องทำงานที่บริษัท มือถือปิดเสียงไว้ วางอยู่บนโต๊ะสั่นเสียงดังครืน ๆ กร้าวกับคณิตนั่งคุยกันอยู่อีกมุม
“ตอนนี้อาการคุณสิตดีขึ้นตามลำดับ เชื่อว่าอีกไม่นานคงกลับมาเดินได้ตามปกติ”
กร้าวหน้าเครียด
“ฉันไม่มีเวลาไปเยี่ยม ฝากแกตามผลการรักษาให้ฉันด้วย”
คณิตรับคำ มือถือบนโต๊ะเงียบไป หน้าจอโชว์สายที่ไม่ได้รับ 30 สาย
ลลิตาขัดใจ กดวางสาย
“มัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รับ”
ทันใดนั้นเสียงมือถือลลิตาก็ดังขึ้น มีข้อความเข้ามา ลลิตามีความหวังหน้าจอมมือถือ เห็นว่าอนุชส่งคลิปมาให้ ลลิตาแปลกใจ
“นุชส่งอะไรมา”
เธอกดรับมือถือมีคลิปที่อนุชถ่ายไว้ ส่งมายั่ว ลลิตาด่าทันที
“นังสารเลว”
ลลิตาเจ็บใจ
อนุชเดินถือปิ่นโตยิ้มมาตามทางเดินในบริษัทกร้าวด้วยความสะใจ เลขาเดินเข้ามา
“คุณกร้าวให้มาบอกว่ามีแขก ยังไม่ว่างเจอค่ะ”
อนุชผิดหวัง
“เหรอคะ” อนุชยิ้มเป็นมารยาท “งั้นบอกคุณกร้าวด้วยนะคะว่านุชรออยู่”
“ได้ค่ะ”
อนุชเดินออกมา เจอกรวิกเดินเข้ามาพอดี
“ทำปิ่นโตมาให้อากร้าวเหรอ”
กรวิกไม่พูดเปล่า กระชากปิ่นโตมาถือซะเอง อนุชไม่พอใจ ตำหนิเพื่อน
“เดี๋ยวหกหมดนก”
กรวิกแกล้งเปิดดู
“เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานฉันไม่เคยกินฝีมือเธอเลย แต่ช่างเถอะ ไม่ได้ทำมาให้ฉันนี่”
อนุชยิ้มอย่างมีไมตรี
“นกจะกินด้วยกันก็ได้”
กรวิกจงใจกระแทก
“พอดีฉันไม่ชอบกินของคนอื่น”
อนุชหน้าเจื่อนไป กรวิกยื่นปิ่นโตคืนให้ อนุชจะรับมาแต่กรวิกชักมือกลับอย่างหาเรื่อง
“อยากได้ก็แย่งไปสิ ถนัดไม่ใช่เหรอ”
อนุชหมดความอดทน
“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
“ทีอย่างนี้ทำเป็นไม่เข้าใจ แต่พอเรื่องผู้ชายน่ะเก่ง”
อนุชพยายามใจเย็นอธิบาย
“ถ้ายังโกรธเรื่องอากร้าว ฉันบอกแล้วไง ฉันขอโทษ”
กรวิกจงใจโยนปิ่นโตลงพื้น อาหารให้ปิ่นโตหกกระจาย กรวิกแกล้งพูดท่าทางยียวน
“งั้นฉันก็ขอโทษเหมือนกัน...ดีขึ้นมั้ย”
อนุชไม่พอใจ
“ทำไมเธอไม่มีเหตุผลแบบนี้ นก”
กรวิกผลักอกอนุช
“ใครกันแน่ที่ไม่มีเหตุผล...”
อนุชเซตามแรงผลัก
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ”
กรวิกไม่สนผลักอีก
“แย่งได้แม้กระทั่งแฟนเพื่อน...แถมยังมาลอยหน้าลอยตามาอวดศักดาว่ารักกัน งั้นก็กินสิ กินให้หมด”
กรวิกจับหัวอนุชกดให้กินเศษอาหารที่หกเรี่ยราด อนุชไม่สู้เพื่อนเพราะรู้สึกผิด
“โอ๊ย...ฉันเจ็บ เธอเสียสติไปแล้ว”
“ใช่ฉันเสียสติไปแล้ว เจ็บของเธอไม่ถึงครึ่งที่ฉันรู้สึก กินเข้าไป ชอบไม่ใช่เหรอของที่ไม่ใช่ของของตัวเอง”
ทันใดนั้นเสียงกร้าวดังขึ้น
“มีเรื่องอะไรกัน”
กรวิกรีบผละออกจากอนุช กร้าวกับคณิตเดินเข้ามา กรวิกรีบตีหน้าเศร้าเข้าไปฟ้อง
“อากร้าวช่วยนกด้วย นกทำปิ่นโตมาให้อากร้าว แต่นุชแย่งไป”
อนุชอึ้ง
“นก !”
“แต่ที่อาเห็นไม่ใช่อย่างนั้น”
กรวิกโกรธที่ถูกจับได้
“ถ้าอากร้าวเห็นแล้วมาถามนกทำไม”
“เพราะอาอยากรู้ว่านกจะหาเรื่องอะไรนุชอีก”
กรวิกร้องไห้น้อยใจ
“ใช่สิ นกมันจอมหาเรื่อง ทำอะไรก็ไม่เคยดี ไม่เหมือนนุช อยากจะไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกกันก็ตามใจ”
กรวิกวิ่งร้องไห้ออกไปด้วยความน้อยใจ คณิตรีบวิ่งตามออกไป
กร้าวพาอนุชเข้ามาในห้องทำงาน เอากระดาษเช็ดหน้าตาให้พูดเสียงห้วนๆ
“คราวนี้บอกได้หรือยัง มาทำไม”
“ฉันทำกับข้าวมาให้ อยากชวนกินข้าว”
กร้าวหันมามองหน้าด้วยความแปลกใจ
“ทำให้ผม มีแผนอะไรหรือเปล่า”
อนุชตกใจที่รู้ทัน พยายามกลบเกลื่อน
“นี่! คนอุตส่าห์ทำดีด้วย ยังจะหาเรื่องกันอีก”
“ก็ปกติไม่เคยเห็นเป็นอย่างนี้ หรือว่าเอาไปให้ไอ้เสาธงนั่นแล้วมันไม่กิน”
“แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับชายธงด้วย”
“ถ้าไม่เกี่ยวทำไมต้องออกรับแทนมัน”
“เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษ ไม่กักขฬะ ชอบรังแกผู้หญิงเหมือนคุณ”
“ถ้ามันดีขนาดนั้นมาแต่งงานกับผมทำไม จริงสิ” เขาเดินวนดูรอบๆตัวเธอ “คุณไม่ได้รักผม แต่คุณทำทุกอย่างเพื่อเงิน ไร้ศักดิ์ศรีสมเป็นพวกวิชเวทย์”
“พูดถึงครอบครัวฉันแบบนี้อีกแล้ว ฉันอยากรู้จริงๆ คุณเติบโตมาในครอบครัวยังไง ถึงเป็นคนกร้าวร้าวแบบนี้”
กร้าวโกรธที่ถูกจี้ปมกระชากตัวเธอมาตะคอกใส่
“ผมจะโตมายังไง ก็ไม่ใช่พวกลักกินขโมยกินของคนอื่นเหมือนพ่อคุณแล้วกัน”
อนุชโกรธเสียงดัง
“แล้วพ่อฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวเพราะเลือดในตัวคุณครึ่งหนึ่งก็เป็นเลือดชั่วๆ ของพ่อคุณ”
อนุชโกรธจนร้องไห้
“หยุดก้าวร้าวพ่อฉันซะที”
อนุชโมโหสุดขีด สะบัดแขนออก แล้วตบหน้าเขาอย่างแรง กร้าวหันขวับมากระชากตัว
“ทำไม แค่นี้รับความจริงไม่ได้”
อนุชร้องไห้ไม่เข้าใจ
“ถ้าเกลียดฉัน แล้วมาแต่งงานกับฉันทำไม”
“แต่งทำไมงั้นเหรอ”
กร้าวพูดจบปล้ำจูบ อนุชดิ้นสู้
“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย”
อนุชผลักออกแล้วตบอย่างแรง กร้าวเจ็บใจ
“ถ้าตบผมจูบ”
เขาเดินเข้าหาท่าทางน่ากลัว อนุชกลัวถอยหนีทำเป็นไม่กลัว
“ถ้าจูบฉันต่อยจริงๆด้วย”
กร้าวท้า
“ก็เอาสิ”
ไม่ทันขาดคำ อนุชตบหน้าเขาอย่างแรง กร้าวโกรธ พุ่งเข้ามาจูบ อนุชจะต่อยแต่ถูกรวบตัวไว้ได้ อนุชร้องไห้เสียงดัง
“อย่านะ อย่าทำฉัน ฉันบอกให้ปล่อย....ปล่อย”
สิ้นเสียงอนุชก็เป็นลมคอพับไป กร้าวเห็นอย่างนั้นก็ตกใจ เขย่าร่างเธอถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรอนุช อนุช”
กร้าวอุ้มร่างอนุชไปนอนบนโซฟา ก่อนจะเปิดประตูออกมาบอกเลขา
“ขอยาดมให้ผม”
อนุชที่แกล้งเป็นลม ลืมตา รีบวิ่งพุ่งไปที่ประตูกระโดดผลักหลังเขาอย่างโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวหน้าคะมำออกจากห้องไป อนุชโกรธสุดๆ
“อย่าคิดว่าฉันไม่มีทางสู้ แล้วจะทำอะไรกันง่ายๆ”
“ตัวแสบ!”
กร้าวพุ่งไปที่ประตูอย่างเร็ว
อนุชไม่มีทางหนีตัดสินใจปิดประตูกระแทกหน้าเขาอย่างแรง
“โอ๊ย!”
อนุชรีบล็อกประตูห้อง กร้าวโมโหทุบประตูเสียงดัง
“เก่งไม่ใช่เหรอ แน่จริงก็เปิดประตูสิ เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
เลขานำยาดมมาให้กร้าว ได้ยินเสียงดังรีบเข้ามาดู
“มีอะไรกันเหรอคะคุณกร้าว”
“ไปเอากุญแจมา”
อนุชที่อยู่ในห้องตกใจ หันรีหันขวางพยายามหาทางหนี แต่ไม่มีประตูเปิดไปยังห้องอื่น...เลขายื่นกุญแจให้
“นี่ค่ะกุญแจ”
กร้าวกระชากกุญแจจากมือพนักงาน ไขประตูห้อง อนุชชะโงกดูบริเวณหน้าต่างหาว่ามีระเบียงหรือทางจะให้ปีนหนีไปห้องข้าง ๆ ได้หรือไม่ แต่ไม่มี ตึกสูงมาก เธอหาทางหนีอย่างร้อนรน ประตูห้องเปิดออกกร้าวพุ่งเข้ามาท่าทางโกรธเกี้ยว
“คิดว่าจะหนีผมพ้นเหรอ”
สายตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องไม่เห็นอนุชก็ยิ่งโกรธ
“อยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้”
กร้าวเดินหาไปรอบ ๆ อนุชซ่อนอยู่ที่หลังประตูห้องที่ถูกเปิดออกจนชิดผนังค่อย ๆ ย่องจะออกไป กร้าวที่มองหาอยู่ได้ยินเสียงประตู หันขวับไป เห็นเธอกำลังจะออกจากห้องไปเจ็บใจ รีบพุ่งไปกระชากตัวไว้ อนุชกรี๊ดดิ้นสู้
“ปล่อยนะฉันบอกให้ปล่อย ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว ไอ้คนฉวยโอกาส” เธอตะโกนร้องให้คนช่วย “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
กร้าวรีบดันตัวล็อกประตูไม่ให้ยอมให้เธอหนีออกไปได้
กร้าวโยนร่างอนุชบนโซฟาอย่างแรง เธอล้วงหยิบมือถือขึ้นมา กดอย่างลนลานด้วยความกลัว
“อย่าเข้ามานะ ฉันโทรแจ้งตำรวจจริงๆ”
“แน่จริงก็โทรเรียกไอ้ชู้รักเสาธงมาช่วยสิ”
กร้าวแย่งมือถือมา ก่อนจะปาทิ้ง แล้วปล้ำจูบ อนุชร้องให้คนช่วย
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
กร้าวถอนหน้าขึ้นมาถาม
“รังเกียจผมมากเหรอ ทำไม จูบผมไม่ซาบซ่านเหมือนไอ้ชู้รักคุณหรือไง”
อนุชประชด
“ใช่ ชายธงเขาเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ใช่ผู้ชายเลวๆ อย่างคุณ”
“ผมจะจูบให้คุณลืมมันไปเลย”
อนุชสวนแรงอย่างท้าทาย
“ก็เอาสิ คุณจูบฉันครั้งนึง ฉันก็จะไปนอนกับชายธงครั้งนึง ดูซิว่าฉันจะลืมใคร”
กร้าวคิดไม่ถึง
“พูดได้ยังไงไม่อายปากตัวเอง อย่าลืมสิคุณเป็นเมียผม”
“เป็นเมียคุณแล้วเป็นเมียคนอื่นไม่ได้หรือไง”
กร้าวโกรธ
“ไร้ยางอาย”
อนุชระเบิดอารมณ์
“ใช่ ฉันมันไร้ยางอาย ยังไงวิชเวทย์ก็ไม่มีศักดิ์ศรีในสายตาคุณอยู่แล้ว เอาสิ จูบฉันเลย จูบให้สาแก่ใจคุณ ฉันจะได้ไปนอนกับคนอื่น จะได้ลืมว่ามีสามีเลวๆ อย่างคุณ”
“ปากเก่ง”
กร้าวโกรธ กระชากตัวมาจูบ อนุชกลัวจนตัวสั่น แต่ข่มไว้ไม่ให้เขาเห็น ยื่นหน้าให้เค้าจูบอย่างท้าทาย...
“เอาสิ จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก”
กร้าวเห็นแววตาเด็ดเดี่ยวมั่นคงของอนุชก็รู้สึกหวั่นไหว กลัวว่าเธอจะทำอย่างที่ปากพูดจริงๆ ผลักออกไป ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ เขาหันกลับมาชี้หน้าด่าด้วยความเจ็บใจ
“คุณมันพวกสับปรับไว้ใจไม่ได้”
“กับคนเลวต้องมีสัจจะด้วยเหรอ”
“ตอบโต้คนเลวด้วยการเลวตอบ ก็เรียกว่าเลวเหมือนกัน”
อนุชโกรธ
“คุณกร้าว”
กร้าวสวนแรง
“ไม่อยากถูกด่าก็รักษาคำพูดสิ”
อนุชอึกอักหันมาได้ความคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันไปตอบกร้าวอย่างท้าทายเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นต่อ
“ก็ได้ งั้นคุณเลิกยุ่งกับพี่ลิต้าสิ แล้วฉันจะยอมเป็นของคุณ”
กร้าวไม่อยากเชื่อ
“ว่าไงนะ”
อนุชเซ็งกวนประสาท
“จะมาหูตึงอะไรตอนนี้...ฉันบอกว่าฉันจะยอมเป็นของคุณ”
กร้าวหันมามองอนุชอึ้งๆ ไม่อยากเชื่อ
ร้อยเล่ห์ เสน่ห์ลวง ตอนที่ 10 (ต่อ)
กรวิกยืนหน้าเศร้า น้อยใจเรื่องกร้าวอยู่บนดาดฟ้าบริษัท คณิตเดินเข้ามาหา
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ยิ้มหน่อยสิครับ”
กรวิกหันมา เห็นคณิตยื่นดอกไม้เล็กๆที่หักมาจากแจกันในออฟฟิศให้
“มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ คิดซะว่าผมเป็นยาระบายอ่อนๆ”
กรวิกเผลอยิ้มออกมา รับดอกไม้มาถือไว้
“ใครจะกล้าคิดกับคุณคณิตแบบนั้นล่ะคะ”
“ผมพูดจริงๆนะครับ ถึงผมอาจจะช่วยอะไรคุณไม่ได้ แต่การได้ระบาย ทำให้ใจเราเบาขึ้นนะครับ พอใจเบาเราก็มีสติ คิดแก้ปัญหาได้”
“ที่คุณพูดอาจจะถูกแต่คงไม่ใช่กับเรื่องนี้”
“ทุกอย่างต้องใช้เวลา เชื่อผมนะครับ แล้ววันนึงมันจะดีขึ้น”
กรวิกยิ้มอ่อนโยนตอบรับไมตรี
“ค่ะ” กรวิกเปลี่ยนเรื่อง “ไม่รู้ทำไม เวลาฉันมีเรื่องทีไรต้องเจอคุณทุกที”
คณิตยิ้มอ่อนโยน
“คุณเชื่อเรื่องเทพประจำตัวที่คอยคุ้มครองเราหรือเปล่าครับ”
กรวิกสนใจ
“ยังไงเหรอคะ”
“งั้นผมจะเล่าให้ฟังนะครับ...”
คณิตเล่าเรื่องเทพคุ้มครองให้กรวิกฟัง กรวิกฟังด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย สบายใจมากขึ้น
ลลิตาพยายามโทรหากร้าว แต่กลับได้ยินเสียงจากเครื่องตอบรับอัตโนมัติ
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้...”
ลลิตาตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิด
“ทำไมไม่ยอมรับสาย”
ลลิตารู้สึกหวาดระแวงว่าจะถูกกร้าวทิ้ง
กร้าวกับอนุชอยู่ในห้องนอนที่บ้าน เขากดตัดสายลลิตา
“ผมทำอย่างที่คุณต้องการแล้ว จะให้ทำยังไงอีก”
“งั้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันเตรียมเสื้อผ้าให้”
กร้าวไม่ไว้ใจ
“อย่าตุกติกล่ะ”
อนุชกวน
“กลัวเหรอ”
กร้าวไม่พอใจ เดินเข้าหาอย่างน่ากลัว อนุชกลัวแต่ทำเป็นใจดีสู้เสื้อ
“คิดว่าใช้กำลังแล้วจะได้ทุกอย่างใช่มั้ย”
กร้าวชี้หน้าฝากไว้ก่อน ก่อนจะยอมถอดเสื้ออาบน้ำ อนุชเห็นอย่างนั้นล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแล้วเดินไปหน้าห้องน้ำ ค่อยๆถ่ายไล่ไปตามทางเดิน ถ่ายเสื้อผ้ากร้าวที่ถอดกองเรี่ยราดอยู่หน้าห้องน้ำ อนุชเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปเบาๆ เห็นกร้าวกำลังยืนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำอย่างเซ็กซี่ โดยที่กร้าวไม่รู้ตัวว่าถูกแอบถ่าย อนุชพูดจงใจยั่วโมโหลลิตา
“บอกแล้วไงคะ ของใหม่ยังไงก็ดีกว่าของเก่ามือสองแตกลายงา ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะพี่ลิต้า ข้าวใหม่ปลามันก็อย่างนี้แหละ”
อนุชจูบลากล้อง
ลลิตาดูภาพในคลิปวีดีโอเห็นอนุชปลดกระดุมเสื้อ ทำท่าเหมือนจะเข้าไปอาบน้ำกับกร้าวก็เจ็บใจมาก
“นังนุช นังหน้าด้าน”
ลลิตา กดส่งข้อความหากร้าวเธอพิมพ์ข้อความด้วยความเจ็บใจ
“รับสายลิต้าเดี๋ยวนี้ไม่งั้นเห็นดีกันแน่”
หน้าจอมือถือกร้าว มีข้อความลลิตาส่งมา อนุชยิ้มเย้ย ก่อนจะกดส่งข้อความตอบจากเครื่องกร้าวไปหาลลิตา
“ดูแลสามีตัวเองให้ดีเถอะค่ะ...เผื่อว่าถูกหลอกใช้จะได้มีที่ซุกหัวนอน”
ลลิตาเห็นข้อความที่อนุชส่งมายั่วโทสะก็กรี๊ดออกมาสุดเสียงด้วยความไม่พอใจ อรชาที่กำลังดูแลจัดอสิตให้นอนลงบนเตียงหันมามองด้วยความตกใจ อสิตถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรลิต้า”
ลลิตาโกรธ
“มีหมาเข้ามาขโมยของค่ะ เดี๋ยวลิต้ามา”
ลลิตาเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว อสิตมองตามงง ๆ อรชาแอบยิ้มพอใจ
อรชาเดินมาคุยมือถือกับอนุชที่มุมลับตาในโรงพยาบาล
“พี่ลิต้าสติแตกไปแล้ว คงแจ้นไปหาคุณกร้าว”
“นุชเตรียมรับมือไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ”
อนุชบอกอย่างมั่นใจ
ขณะเดียวกันนั้น ปรารภคุยโทรศัพท์กับชายธงที่มุมหนึ่งของโรงพยาบาล...ชายธงต่อว่าปรารภที่ไม่ยอมบอกแผนการนี้กับตนตั้งแต่แรก
“ทำไมไม่มีใครบอกผม”
ปรารภพยายามอธิบายเรื่องทั้งหมด
“ทุกคนคงเกรงใจคุณมั้งครับ คุณช่วยพวกเรามามากแล้ว”
“แต่มันอันตรายเกินไป ถ้านุชเสียทีคุณกร้าวขึ้นมา จะทำยังไง”
“ผมคิดว่านุชน่าจะเอาตัวรอดได้...แต่ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ผมจัดการเอง”
ชายธงอยู่ในห้องนั่งเล่นบ้านธารินกดวางสายอย่างขัดใจครุ่นคิดหงุดหงิดเพราะเป็นห่วงอนุช ธารินที่มองอยู่ห่าง ๆ เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“มีอะไรเหรอคะพี่ชายธง”
ชายธงตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
“พี่มีธุระด่วนต้องรีบไป...ไว้วันหลังพี่พาไปดูหนังนะริน”
ชายธงพูดเสร็จเดินออกไป ธารินมองตามด้วยความสงสัย
ค่ำนั้น อนุชกำลังจัดโต๊ะอาหารเย็น กร้าวเพิ่งอาบน้ำเสร็จ อยู่ในชุดลำลองสบายๆเดินเข้ามา เขาถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ทำอะไร”
“ก็ทำหน้าที่ภรรยาตามที่ตกลงกันยังไงล่ะคะ...เชิญค่ะ อาหารเย็นพร้อมแล้ว”
“คุณคิดว่าผมเสียเงินร้อยล้าน จ้างคุณมาเป็นแม่ครัวงั้นเหรอ”
อนุชไม่พอใจหันมาประจันหน้า
“ฉันก็ไม่คิดว่าคุณเสียเงินร้อยล้านจ้างฉันมาเป็นนางบำเรออย่างเดียวเหมือนกัน จริงมั้ย คุณต้องการอะไร”
กร้าวเยาะ
“ต้องการอะไรงั้นเหรอ ให้คุณชดใช้ไง”
“แล้วฉันไปทำอะไรให้คุณ”
กร้าวโกรธสวนกลับเสียงดัง
“คุณไม่ได้ทำแต่พ่อของคุณทำ”
อนุชชักโกรธขึ้นมาเหมือนกัน
“พูดอย่างนี้อีกแล้ว งั้นก็บอกมาสิว่าพ่อฉันทำอะไร”
กร้าวอึ้งไป ภาพของพ่ออนุชข่มขืนแม่ตัวเองแว่บเข้ามา อนุชเห็นเขาอึ้งไปได้ที คาดคั้นถามความจริง
“บอกฉันมาสิคุณกร้าว พ่อฉันทำอะไรคุณถึงจงเกลียดจงชังครอบครัวฉันนัก ฉันจะชดใช้ให้คุณทุกอย่าง คุณจะได้เลิกทำร้ายคนอื่นซะที”
กร้าวโกรธที่ถูกย้ำปม
“อยากชดใช้มากใช่มั้ย”
ขาดคำกร้าวปล้ำจูบ อนุชดิ้นสู้
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อย”
ทันใดนั้น แตงก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“คุณกร้าวคะ มีคนมาหาค่ะ”
แตงเห็นกร้าวกำลังปล้ำจูบอนุชอยู่ก็ตกใจ
“ว้าย ตาเถรช่วย”
อนุชรีบผลักกร้าวออกด้วยความเขินอาย กร้าวถามด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ
“ใครมา”
เสียงลลิตาดังขึ้นอย่างเย็นชา
“ฉันเอง”
กร้าวกับอนุชหันไปมองตามเสียง ลลิตาเดินเข้ามา หน้าตาท่าทางไม่พอใจ
ลลิตายืนรอที่มุมหนึ่งในบ้าน กร้าวเดินเข้ามาต่อว่าด้วยความไม่พอใจ
“ผมสั่งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าที่นี่”
ลลิตาสวนแรงด้วยความไม่พอใจ
“ลิต้าก็ไม่อยากมาหรอกค่ะ ถ้าคุณรักษาคำพูด”
“แล้วผมไม่รักษาคำพูดตรงไหน”
ลลิตาเสียงดังโกรธ
“คุณปิดมือถือทำไม หรือว่าได้ทุกอย่างไปแล้ว จะทำยังไงกับลิต้าก็ได้”
กร้าวตวาด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะลิต้า”
“ทำไมกลัวนังเมียตัวดีได้ยินเหรอไง ได้! ลิต้าจะบอกมันเดี๋ยวนี้แหละ”
กร้าวเข้าไปกระชากตัวลลิตาไม่ให้ไป
“หยุดทำอะไรบ้าๆซะที ผมให้ทุกอย่างที่คุณต้องการแล้ว หรือว่าอยากได้เพิ่มอีก ได้ เดี๋ยวผมเซ็นเซ็คให้”
ลลิตาปัดแขนเขาออก
“ลิต้าไม่ได้อยากได้เงิน แต่ลิต้าอยากได้ตัวคุณ”
กร้าวอึ้งไปเสียงอ่อนลง
“มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลง”
ลลิตาผิดหวัง
“แล้วที่คุณมาโปรยเสน่ห์ มาทำดีกับลิต้า หมายความว่ายังไงหรือแค่คิดหลอกใช้ลิต้า”
กร้าวอึ้งไป พูดไม่ออกเพราะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ลลิตาผิดหวังจะร้องไห้
“ก็ได้ ถ้าคุณคิดกับลิต้าแค่นี้จริง ๆ ลิต้าจะไปบอกสิต จะไปบอกทุกคน”
กร้าวโกรธตวาดเสียง
“คิดเหรอว่าผมจะยอมให้คุณขู่ง่ายๆ”
“ลิต้าก็ไม่ยอมถูกหลอกใช้ฟรีๆ เหมือนกัน”
ลลิตาพูดจบสะบัดหน้าเดินออกไปด้วยความโกรธ กร้าวโมโหกวาดข้าวของแถวนั้นล้มระเนระนาด...อนุชแอบดูอยู่ห่างๆ ถ่ายภาพทั้งหมดไว้ยิ้มด้วยความพึงพอใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมือถืออนุชดังขึ้น กร้าวที่ยืนโมโหอยู่ได้ยินเสียงมือถือ หันขวับไปตามเสียงนั้น อนุชที่แอบถ่ายคลิปทั้งหมดไว้ รีบกดรับสาย และเดินไปที่อื่น
“โทรมาทำไมชายธง”
ชายธงที่ยืนอยู่ข้างๆรถ ที่จอดแอบอยู่หน้าบ้านกร้าว คุยมือถือ ถามอนุชด้วยความเป็นห่วง
“เราเป็นห่วงนุช...”
“ทุกอย่างโอเค...นุชไม่เป็นไร”
กร้าวเดินมองหาว่าอนุชอยู่ไหน
“มันทำอะไรนุชโทรบอกผมนะ ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้าน ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณทั้งคืน”
อนุชตกใจ
“อยู่หน้าบ้านเหรอ นุชว่าชายธงกลับไปดีกว่า เดี๋ยวคุณกร้าวสงสัย”
กร้าวเดินเข้ามา เห็นอนุชยืนหันหลังอยู่ ห่างพอประมาณ ไม่เห็นว่าแอบคุยมือถืออยู่
“มายืนทำอะไรลับๆ ล่อๆตรงนี้”
อนุชตกใจทำมือถือตกลงพื้น ข้างตู้โชว์...ชายธงตกใจที่อยู่ดีๆ เสียงอนุชขาดหายไป ร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง
“นุช นุช นุช”
ชายธงกดวางสายมองไปที่บ้านด้วยความเป็นห่วงคิดไม่ตกว่าจะเข้าไปดีหรือเปล่า...อนุชทำเป็นใจดีสู้เสือ หันมาประจันหน้าอย่างไม่กลัว
“ฉันต่างหากที่ต้องถามคุณ ไปยืนทำอะไรลับๆ ล่อๆ กับพี่ลิต้าตรงนั้น”
อนุช เตะมือถือที่ตกอยู่เข้าใต้ตู้ เพราะกลัวว่ากร้าวจะจับได้ว่าทำอะไร กร้าวไม่ทันสังเกต ตะคอกใส่ด้วยความไม่พอใจ
“นี่ย้อนผมเหรอ”
“ไม่ได้ย้อน ในเมื่อคุณผิดสัญญา ข้อตกลงของเราวันนี้ฉันถือว่าโมฆะ”
อนุชเดินเข้าห้อง กร้าวเดินตามหลังมาอย่างไม่พอใจ
“คุณจะเดินหนีผมแบบนี้ไม่ได้ อนุช อนุช”
อนุชรีบล็อกประตูห้อง กร้าวตามเข้าไม่ทัน ทุบประตูห้องด้วยความเจ็บใจ
“เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้ ผมบอกให้เปิด เปิด”
“ฉันไม่เปิด”
“ถ้าคิดว่าหลบอยู่ในห้องนี้ได้ตลอดไปก็เชิญ” กร้าวตะโกนเรียกแตง “แตงไปเอาเบาะมา คืนนี้ฉันจะนอนตรงนี้”
อนุชที่อยู่ในห้องตกใจ
“บ้าจริง”
ชายธงเดินกลับไปกลับมา ครุ่นคิดอย่างร้อนใจว่าจะเข้าไปช่วยอนุชดีหรือไม่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมือถือดังมารีบรับสาย
“นุช”
ธารินที่อยู่ปลายสาย ตอบปฏิเสธชายธงด้วยเสียงอ่อนโยน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“รินเองค่ะพี่ชายธง”
ชายธงหน้าเสียกลัวว่าธารินจะเรื่องอนุช
“เอ่อ พี่ขอโทษ...” ชายธงแก้ตัวไปเรื่อย “พี่เข้าใจ ว่าเป็นนงนุชเพื่อนพี่อีกคน”
“เหรอคะ แล้วพี่ชายธงคุยงานเสร็จหรือยัง”
ชายธงแก้ตัว
“ยังยุ่ง ๆ อยู่เลย รินมีอะไรหรือเปล่า”
“รินแค่จะโทรมากู้ดไนท์ ฝันดีนะคะ”
“เช่นกันครับ”
ธารินกดวางสายชายธง เธอแอบตามชายธงมา และซุ่มดูเขาอยู่ห่าง ๆ ธารินครุ่นคิด หน้าเครียด
กร้าวจัดแจงที่นอน กะว่าจะนอนเฝ้าอนุชทั้งคืน แตง สาวใช้เข้ามารายงาน
“คุณกร้าวคะ มีคนมาหาค่ะ”
กร้าวหงุดหงิด
“มาอีกแล้ว จะมาอะไรกันบ่อยๆ ไปบอกว่าฉันนอนแล้ว”
“แต่เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณเรื่องคุณอนุชค่ะ”
กร้าวกำลังจะนอนชะงักไป สงสัยว่าเรื่องอะไร
กร้าวเดินลงมาห้องนั่งเล่นเห็นธารินยืนรออยู่ ถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ
“เธอเองเหรอ มาทำไมดึกๆ”
ธารินเดินเข้ามาหาพูดดีอย่างใจเย็น
“ฉันคิดว่าในฐานะสามีคุณควรรู้ว่า ภรรยาของคุณยังไม่เลิกติดต่อกับแฟนฉัน”
กร้าวถามให้แน่ใจ
“กับชายธง”
“ค่ะ ตอนนี้แฟนฉันแอบเฝ้าภรรยาคุณอยู่หน้าบ้าน...คุณน่าจะปราม ภรรยาคุณบ้าง ถ้าเจ้าตัวเขาไม่อายก็น่าจะเห็นแก่หน้าคุณ”
กร้าวไม่พอใจที่มาว่าอนุช
“ผมว่าคุณบอกแฟนคุณดีกว่า อย่ามายุ่งกับภรรยาผม”
ธารินเน้น
“แต่ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะคะ ยิ่งถ้าเป็นของฟรีคงไม่มีผู้ชายหน้าไหนปฏิเสธหรอกจริงมั้ยคะ”
กร้าวอึ้งไป
กร้าวยืนแอบมองชายธง ที่นั่งเฝ้าอนุชอยู่ในรถด้วยความเป็นห่วง
“จะทำอะไรของมัน”
กร้าวครุ่นคิดด้วยความสงสัย...กร้าวเดินหน้าเครียดเข้ามาในบ้าน ทันใดนั้นได้ยินเสียงมือถือของอนุชที่ตกอยู่ใต้ตู้ดังขึ้น เขาชะงักหันมองตามเสียงเห็นแสงสว่างจากหน้าจอมือถือสว่างขึ้นอยู่ใต้ตู้ มือถืออนุชในมือกร้าว เห็นเป็นชื่ออรชาเขากดรับสาย...อรชาที่รอฟังข่าวอยู่ พูดสายอย่างร้อนใจ
“เป็นไงนุช แผนปั่นหัวสองคนนั่นสำเร็จหรือเปล่า”
กร้าวอึ้ง ไม่ตอบ อรชาแปลกใจ ที่ไม่มีเสียงตอบ
“ว่าไงนุช ได้ยินพี่มั้ย นุช นุช”
“ตัวแสบ!”
กร้าวเจ็บใจที่รู้ว่าถูกหลอก
ลลิตาเดินเข้ามาในโรงพยาบาลจะไปห้องพักไข้ของอสิตด้วยความโกรธ พยาบาลเวรเข้าไปห้าม
“เข้าไปไม่ได้นะคะคุณ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว”
ลลิตาเดินไปไม่ไม่สนใจ
“ฉันมีธุระสำคัญต้องคุยกับคุณอสิต”
พยาบาลเวรได้แต่ยืนมองงง ๆ
อรชาประคองอสิตให้นอน ท่าทางร้อนรน เพราะติดต่ออนุชไม่ได้ อสิตเห็นก็สงสัย
“มีอะไรหรือเปล่า เห็นท่าทางแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว”
“เปล่าค่ะ”
“ถ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องมานอนเป็นเพื่อนพี่ก็ได้”
อรชายิ้มอ่อนโยน
“อรเต็มใจค่ะ จะได้ประหยัดค่าพยาบาลพิเศษ อีกอย่างอรนอนอยู่บ้านคนเดียวก็เหงา”
“จริงสินะ ยัยนุชย้ายไปอยู่กับคุณกร้าวแล้ว...”
ลลิตาเดินมาหยุดหน้าห้อง เคาะประตูห้อง อรชาที่กำลังจัดแจงให้อสิตนอนชะงัก หันมองดีใจ คิดว่าแผนสำเร็จ อสิตหันไปบอก
“เข้ามาได้”
อลลิตาจับลูกบิด จะผลักประตูเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นกร้าวก็เข้ามากระชากตัวลลิตาไปจูบ อสิตไม่เห็นมีใครเข้ามาก็แปลกใจ
“ใครมา ไปดูซิอร”
ลลิตาดิ้นสู้ ไม่ยอมกร้าว เสียงเบาอู้อี้
“ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย”
อรชาค่อยๆ เดินมาที่ประตูสงสัยว่าใครมา ขณะเดียวกัน กร้าวดันตัวลลิตาจนหลังติดฝาหนีไปไหนไม่ได้
“อยากนอนกับผมไม่ใช่เหรอ”
กร้าวดันตัวจูบลลิตาอย่างร้อนแรง อรชาหยุดมองผ่านหน้าช่องประตูนิดหนึ่งไม่เห็นใคร นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
กร้าวจูบลลิตาอย่างร้อนแรง จนเธอมือไม้อ่อน อรชาหยุดชั่งใจ ค่อยๆเอื้อมมือไปที่ลูกบิดเปิดประตูออก อรชาชะโงกหน้าออกมาดูหน้าห้อง ซ้ายขวาไม่เห็นใคร ก็นึกแปลกใจ
“หรือว่าหูฝาด”
อรชา มองตามด้วยความสงสัย
ร้อยเล่ห์ เสน่ห์ลวง ตอนที่ 10 (ต่อ)
อนุชก้มลงเอามือควานหามือถือที่ตกอยู่ใต้ตู้แต่ไม่เจอ
“อยู่ไหนนะ”
เสียงโทรศัพท์ในบ้านกร้าวดังขึ้น อนุชตกใจ...อนุชเดินไปที่โทรศัพท์ชั่งใจว่าจะรับดีหรือไม่ดี ในที่สุดก็ตัดสินใจรับ
“สวัสดีค่ะ”
อรชาจำเสียงอนุชได้ก็ดีใจ
“ยัยนุช ยัยนุชใช่มั้ย ทำไมพี่โทรเข้ามือถือไม่รับสาย”
“นุชทำมือถือหายค่ะพี่อร ไม่รู้อยู่ไหน”
“แต่ว่าเมื่อกี๊พี่โทรเข้าเครื่องนุช มีคนรับสายแต่ไม่ยอมพูดอะไร หลังจากนั้นก็ติดต่อไม่ได้”
“เป็นไปไม่ได้ หรือว่า...”
อนุชตกใจ เมื่อรู้ว่ากร้าวรู้ตัวแล้ว
รถกร้าวเลี้ยวออกจากที่จอดรถของโรงพยาบาล อีกด้านปรารภขับรถมาถึงหน้าโรงพยาบาลก็จอดซุ่มรออยู่ในรถ คุยมือถือกับอรชาด้วยความแปลกใจ
“ว่าไงนะครับ คุณกร้าวรู้ตัวแล้ว”
อรชา คุยมือถือกับปรารภแอบไม่ให้อสิตที่นอนแล้วได้ยิน
“ค่ะ อรว่าเรากลับมาตั้งหลักกันก่อนเถอะค่ะ”
“ครับ”
ทันใดนั้นปรารภก็เห็นรถกร้าวเลี้ยวออกมาจากโรงพยาบาล เขาตกใจ
“เดี๋ยวก่อนนะครับคุณอร ผมเจอรถคุณกร้าวแล้ว”
อรชามีความหวังขึ้นมา
“จริงเหรอคะ บางทีถ้าพี่สิตรู้ว่าสองคนนั่นมีอะไรกัน อาจจะเชื่อที่เราพูดก็ได้”
รถกร้าวออกไป ปรารภออกรถตามไป...กร้าวขับรถมา มีลลิตาเคล้าคลอเคลียอยู่ข้างๆ รถกร้าวแล่นผ่านไฟแดงไปได้ แต่รถปรารภที่ตามหลังมาติดไฟแดงจึงตามรถกร้าวไม่ทัน เขาทุบพวงมาลัยด้วยความเจ็บใจ
“รอดไปจนได้...”
อรชาเดินคุยมือถือออกมาจากโรงพยาบาล ถามปรารภอย่างร้อนใจ
“แล้วคลาดกันแถวไหนคะ”
ปรารภยืนอยู่ข้างถนน ข้างๆรถที่จอดไว้ มองซ้ายมองขวาบอกอรชา
อนุชคุยโทรศัพท์บ้านกับอรชา
“นั่นมันทางไปคอนโดคุณกร้าวนี่คะ”
“แล้วคุณกร้าวจะพาพี่ลิต้าไปที่คอนโดทำไม หรือว่า...” อรชาตกใจ “คุณกร้าวจะปิดปากพี่ลิต้า”
อนุชร้อนใจ
“พี่อรไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวนุชจัดการเอง”
อนุชวางสาย สั่งแตงที่เดินผ่านมาพอดี
“แตง ขอกุญแจสำรองคอนโดคุณกร้าวให้ฉัน”
ชายธงยังคงรออยู่ในรถนอกรั้วบ้านกร้าว เขาเคลิ้มหลับไป แล้วสะดุ้งตื่น เห็นอนุชออกมาเรียกรถหน้าบ้าน ก็รู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดี รีบเปิดประตูรถ...อนุชมองหารถแท็กซี่ ชายธงเข้ามาถามด้วยความร้อนใจ
“จะไปไหนนุช”
กร้าวพาลลิตามาที่คอนโด เขาเปิดประตูห้องกอดจูบกันเข้ามาอย่างร้อนแรง ลลิตาโยนกระเป๋าถือกองกับพื้น กร้าวถอดเสื้อตัวนอกออก ก่อนจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน...ที่โถงทางเดินหน้าห้องด้านนอก อนุชกับชายธง วิ่งมาตามโถงทางเดินอย่างร้อนใจ ชายธงเคาะประตูห้องเรียก
“คุณกร้าว คุณกร้าวเปิดประตูเดี๋ยวนี้”
“ไขเข้าไปเลยดีกว่าค่ะ”
อนุชกับชายธงเปิดประตูเข้ามาในห้องแต่ต้องชะงักไป เมื่อเห็นกระเป๋าและรองเท้าลลิตา เสื้อตัวนอกของกร้าว ชุดลลิตา เสื้อกล้าม กางเกงกร้าว ถูกถอดทิ้งเป็นทางไปจนถึงห้องนอน อนุชโกรธ รีบเดินเข้าไปหาในห้อง
กร้าวกอดจูบลลิตาอย่างร้อนแรงอยู่ในผ้าห่ม อนุชกับชายธงเปิดประตูห้องเข้ามา กร้าวกับลลิตาตกใจผละออกจากกัน อนุชร้องบอกชายธง
“ถ่ายให้หมดเลยชายธง ฉันจะได้เป็นหลักฐานฟ้องหย่า แล้วพี่สิตจะได้ตาสว่างซะที”
ชายธงที่ถือมือรออยู่ ยกขึ้นถ่ายคลิป
“จะบ้าอะไรของแก หยุดเดี๋ยวนี้”
กร้าวรีบใส่บ็อกเซอร์ กระโจนจากผ้าห่ม ต่อยชายธงที่กำลังถ่ายคลิปอยู่ ลลิตาที่อยู่ใต้ผ้าห่มร้องวี้ดว้าย ด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก...กร้าวต่อยชายธง จนมือถือกระเด็นไป อนุชที่วิ่งตามออกมาร้องห้าม
“อย่าคุณกร้าว อย่าทำชายธง”
ชายธงเป็นห่วง
“ถอยไปนุช อย่าเข้ามา”
ชายธงซัดกลับ กร้าวเจ็บใจที่เห็นเขาเป็นห่วงกัน
“เป็นห่วงกันมากใช่มั้ย”
สองหนุ่มซัดกันนัวเนีย อนุชทนดูต่อไปไม่ได้ เข้าไปแยก
“หยุดทำตัวเป็นอันธพาลเดี๋ยวนี้คุณกร้าว ฉันบอกให้หยุด หยุดเดี๋ยวนี้”
อนุชเข้าไปดึงตัวกร้าวออกมา ปกป้องชายธง
ด้านลลิตาที่ใส่ซับในตัวยาวเรียบร้อยแล้ว ออกมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดีก็ไม่พอใจ รีบเข้าไปช่วยกร้าว
“แกจะทำอะไรคุณกร้าว ปล่อยคุณกร้าวเดี๋ยวนี้”
ลลิตากระชากตัวอนุชมาตบ อนุชไม่ทันระวังตัวล้มลง กร้าวตกใจ เข้าไปปกป้องอนุช
“เธอไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้กับอนุช”
กร้าวผลักลลิตาล้มลง ลลิตาร้องกรี๊ดๆด้วยความเจ็บใจ กร้าวเข้าไปกระชากตัวอนุชลุกขึ้นมา คว้าเสื้อกางเกงที่ถอดทิ้งไว้ ลากอนุชออกจากห้องไป
“ไปกับผม”
กร้าวสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆ แล้วฉุดตัวอนุชออกมาที่ลานจอดรถ อนุชดิ้นสู้ ไม่ยอมไปดีๆ ชายธงวิ่งตามออกมา
“จะทำอะไรนุช ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้”
ชายธงจะเข้าไปห้าม กร้าวชี้หน้าท่าทางเอาเรื่อง
“เรื่องผัวเมีย อย่ายุ่ง”
กร้าวกระชากตัวอนุชออกไป ชายธงจะตามเข้าไปช่วย อนุชร้องห้ามไม่ให้เข้ามา
“อย่าชายธง อย่าเข้ามา นุชขอร้อง ให้เราเคลียร์กันเอง เดี๋ยวเรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่ ไม่ต้องเป็นห่วง”
ชายธงฮึดฮัดเป็นห่วงอนุชแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนมองกร้าวพาตัวอนุชออกไป
กร้าวฉุดตัวอนุชเข้ามาในบ้าน อนุชสะบัดแขนออก
“ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”
“คุณทำผมเจ็บแสบมาก ร่วมหัวกับไอ้ชู้รักเสาธงแบ็คเมล์ผม”
“ฉันไม่ได้แบ็คเมล์ แล้วก็เลิกเรียกชายธงว่าชู้รักฉันซะที”
“ทำไมผมจะเรียกไม่ได้ หรือว่าแทงใจดำ”
“แล้วที่คุณไปนอนกับพี่ลิต้าล่ะ จะเรียกว่าอะไร”
“อย่าบอกนะว่าคุณหึงผม”
อนุชอึกอัก กล้วกร้าวรู้ว่าตัวเองต้องการเปิดโปงเรื่องแผนควบคุมกิจการทั้งหมดของเขา จึงรับสมอ้าง
“ใช่ ฉันหึงคุณ”
กร้าวไม่เชื่อ
“งั้นก็นอนกับผมซะสิ”
กร้าวเข้าไปฉุดตัว อนุชดิ้นสู้
“อย่านะ ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อย”
“ไหนว่าหึงผม”
อนุชอึ้งไป
“ก็ฉัน...ฉัน...”
กร้าวคาดคั้น
“คุณทำอย่างนี้ต้องการอะไรกันแน่” กร้าวจับแขนเขย่าคาดคั้นความจริง “บอกผมมาสิว่าคุณทำอย่างนี้ต้องการอะไร”
อนุชเจ็บ
“งั้นคุณก็บอกมาสิว่าคุณทำร้ายครอบครัวฉันทำไม วิชเวทย์ทำอะไรให้คุณเดือดร้อน คุณถึงเกลียดฉันนัก”
“ทำอะไรงั้นเหรอ”
กร้าวกระชากตัวมาปล้ำจูบ อนุชดิ้นสู้ ผลักอกเขาออกไป ก่อนจะตบหน้าอย่างแรงแล้วร้องไห้ออกมา
“คุณมันพวกฉวยโอกาส เห็นแก่ได้ ดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้ ฉันเกลียดคุณ ได้ยินมั้ยฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ”
อนุชวิ่งออกไป กร้าวหงุดหงิด ไม่เข้าใจอนุช ไม่เข้าใจตัวเอง
อนุชล็อกประตูห้องเข้ามานอนฟุบหน้าร้องไห้กับตัวเอง
“ถ้าคุณโกรธฉัน เกลียดฉัน จะด่าจะว่ายังไงก็ได้ แต่ทำแบบนี้กับฉัน ทำไม...ทำไม”
อนุชนอนร้องไห้ด้วยความสับสน ไม่เข้าใจสิ่งที่กร้าวกระทำกับตัวเอง
ลลิตาเดินมาเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่อย่างกระฟัดกระเฟียด
“โอ๊ย เซ็ง หมูเค้าจะหาม...ดันมีหมาคาบไปกิน”
ทันใดนั้นเธอก็เห็นมือถือของอนุชที่กร้าวเก็บได้ ตกลงมาจากกองเสื้อผ้าบนพื้น
“ของใคร...”
ลลิตา เปิดดูข้อมูลในเครื่อง เห็นว่าเป็นของอนุช
“ของนังนุชนี่”
ลลิตาคิดได้รีบเปิดเข้าไปในโฟรเดอร์วีดีโอ คลิปวีดีโอในมือถือ เป็นภาพตอนที่เธอบุกไปขู่กร้าวที่บ้าน ลลิตาครุ่นคิด
“มันคิดจะทำอะไรของมันกันแน่...” ลลิตาคิดได้ “นังสารเลว”
ลลิตาเจ็บใจที่เสียรู้อนุช
กร้าวดื่มเหล้าอยู่ในอาการตึงๆ เขากระดกแก้วเข้าปาก พอเห็นว่าเหล้าหมด ก็ร้องโวยวาย
“เหล้าอยู่ไหน ไปเอาเหล้ามา”
แตงรับคำกลัวลานลาน
“ค่ะๆ”
สาวใช้จะไปเอาเหล้าให้ ลลิตาเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ
“ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง”
สาวใช้ถอยออกไป ลลิตาเข้าไปประคอง
“พอเถอะค่ะ คุณเมามากแล้ว”
กร้าวพอเห็นหน้าลลิตาก็โกรธ
“สาแก่ใจคุณแล้วใช่มั้ยที่เป็นแบบนี้”
ลลิตาโมโห
“ทำไมมาโทษกันแบบนี้ล่ะ เรากำลังถูกเด็กนั่นปั่นหัว ยังไม่รู้ตัวอีก”
“ผมเบื่อจะฟังเรื่องนี้เต็มทนแล้ว เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”
ลลิตาพยายามอธิบาย
“คุณต้องฟังฉันก่อนทุกอย่างจะพัง”
“ผมบอกให้ไสหัวออกไป ไม่ได้ยินหรือไง”
กร้าวเข้าไปฉุดแขนลลิตาจะลากออกไป ลลิตาโกรธ ตบหน้าเขาอย่างแรง
“ถ้าคิดจะทำงานด้วยกัน อย่าทำเหมือนฉันเป็นกระดาษชำระ อยากจะเช็ดก็เช็ด เช็ดเสร็จแล้วก็ทิ้ง ดูนี่ซะ”
ลลิตายัดมือถือของอนุชใส่มือ กร้าวได้สติ รับมือถืออนุชมาดูงง ๆเปิดภาพที่คลิปมือถือ เห็นเป็นภาพแอบถ่ายตอนเขาอาบน้ำ...ลลิตาเล่าเรื่องทุกอย่างให้กร้าวฟัง
“ยัยนุชส่งคลิปนี่มาให้ฉัน...”
กร้าวตอบส่งๆไป
“นุชคงไม่พอใจที่เห็นเราสองคนสนิทสนมกัน”
“คุณคิดว่ายัยนุชหึงคุณงั้นเหรอ ทั้งๆที่ตัวเองสนิทสนมกับผู้ชายอื่น”
กร้าวรู้ ไม่พอใจที่พูดถึงชายธง
“เขาคงอยากให้เราเลิกติดต่อกัน”
“แล้วทำไมไม่หาหลักฐานมาเล่นงานเรา ส่งคลิปนี้มายั่วประสาทฉันทำไม”
กร้าวเริ่มเอะใจ
“อนุชอยากให้เราทะเลาะกัน”
“ใช่ ! ฉันจะได้เปิดโปงคุณไง”
กร้าวแปลกใจ
“แล้วอนุชรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
ลลิตานึกได้ถึงตอนที่ตัวเองหลุดปากพูดออกไป อึกอัก กลัวกร้าวจะรู้ความจริง
“จะไปรู้ได้ยังไง พวกมันเจ้าเล่ห์จะตายไป หรือไม่คนของคุณก็ปากพล่อยบอกมัน”
“ผมประมาทเอง”
กร้าวเจ็บใจ
อนุชเดินลงมาจากข้างบน เห็นชายสามคนที่กร้าวจ้างมา โดยคนที่เป็นหัวหน้ากำลังยืนสั่งงานลูกน้องอีกสองคน อนุชตกใจ
“พวกคุณเป็นใคร”
ทั้งสามไม่ตอบอะไร กร้าวเดินเข้ามาพอดี
“ผมจ้างพวกเขามาดูแลคุณ” กร้าวหันไปบอกลูกน้อง “ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากผม ห้ามคุณอนุชออกไปไหนเด็ดขาด...ตัดสายโทรศัพท์รวมทั้งเก็บอุปกรณ์สื่อสารออกไปให้หมด และอย่าให้คนนอกเข้ามาได้”
พวกลูกน้องรับคำสั่ง แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง กร้าวเดินหนีไป อนุชที่อยู่ในอาการงงงวย ตั้งสติได้ ตามกร้าวไป
อนุชตามมาต่อว่ากร้าวด้วยความไม่พอใจ
“ทำอย่างนี้มันขังกันชัดๆ”
กร้าวกวน
“แล้วแต่คุณจะคิด”
อนุชโกรธ
“ทำอย่างนี้เกินไปแล้วนะคุณกร้าว”
กร้าวหันมาประจันหน้า น้ำเสียงจริงจังดุดัน
“ผมทำทั้งหมดเพื่อความปลอดภัยของคุณ”
“เพื่อความปลอดภัยของฉันงั้นเหรอ”
“ใช่ เพราะถ้าคุณลุกมาทำเรื่องบ้าๆ เหมือนเมื่อวาน ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทนใจเย็นกับคุณได้อีกนานแค่ไหน”
กร้าวพูดจบเดินไป อนุชขัดใจ ไม่พอใจเขาอย่างรุนแรง
มุมหนึ่งในบ้านวิชเวทย์...อรชากดวางสายโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะหันไปบอกปรารภที่รอฟังข่าวอยู่ ด้วยความร้อนใจ
“ทั้งเบอร์มือถือ เบอร์บ้านติดต่อยัยนุชไม่ได้เลย ไม่รู้คุณกร้าวจะทำอะไรยัยนุชหรือเปล่า”
“ผมว่าคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ลองให้พี่สิตช่วยคุยดีกว่ามั้ยครับ เผื่อคุณกร้าวจะเกรงใจ”
ปรารภออกความเห็น
อรชากับปรารภออกมาจากบ้าน กำลังจะไปหาอสิต ลลิตาเข้ามา โดยมีชายคนหนึ่งเข็นรถอสิตมา โดยสา ที่ถูกจ้างมาดูแลอสิตตามมาด้วย ทั้งสองคน เป็นคนของกร้าวที่จัดมาคุมอสิต
“พี่สิตออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไร” อรชาแปลกใจ
“คุณหมอให้กลับมาพักที่บ้านได้ คุณกร้าวก็จัดหาคนมาช่วยดูแลสิต”
อรชาและปรารภไม่ไว้ใจกร้าว
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ อรดูแลพี่สิตเองได้”
“ยังจะมาทำเป็นพูดดีอีก อรทำให้พี่ผิดหวังมาก”
อรชางง
“เรื่องอะไรคะ”
ลลิตาลอยหน้าลอยทำเป็นคนดี
“ขอโทษด้วยนะอร พี่บอกความจริงสิตหมดแล้ว ว่าเธอยุให้ยัยนุชเป็นชู้กับชายธง เพราะต้องการมีอะไรกับคุณกร้าวซะเอง”
อรชาจะร้องไห้พยายามอธิบายกับอสิต
“ไม่จริงนะคะพี่สิต พี่ลลิต้าโกหก”
ลลิตาลอยหน้าลอยตาสวน
“แล้วพี่จะทำอย่างนั้นทำไม”
อรชาโพล่งออกไปด้วยความโกรธ
“เพราะพี่ชอบคุณกร้าว”
เข้าทาง ลลิตาแกล้งทำเป็นตกใจ
“นี่เธอหึงพี่อีกคนเหรออร” ลลิตาแกล้งบีบน้ำตา “มิน่าเธอถึงพยายามยุสิตให้เกลียดพี่”
“ไม่จริงนะคะพี่สิต พี่ลิต้าใส่ร้ายอร”
อสิตจ้องหน้าน้องสาว
“งั้นอรตอบพี่มาตรง ๆ ว่าอรไม่ได้คิดอะไรกับคุณกร้าว”
อรชาอึ้งน้ำตาคลอ
“อร...อร...”
อรชาพูดไม่ออกเพราะมีใจให้กร้าวจริงๆ อสิตโมโห
“ตอนยัยนุชแต่งงาน อรถึงกับเสียใจกินไม่ได้นอนไม่หลับ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่าอรคิดยังไงกับคุณกร้าว”
อรชาปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ อสิตเห็นอย่างนั้นรู้สึกผิดหวัง ยิ่งมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจถูก
“อรทำให้พี่ผิดหวัง หลีกไป พี่อยากพักผ่อน แล้วไม่ต้องมาให้พี่เห็นหน้าอีก”
สาเข็นรถอสิตเข้าบ้าน...ลลิตาเดินนำไปที่ห้องอสิต
ร้อยเล่ห์ เสน่ห์ลวง ตอนที่ 10 (ต่อ)
อรชารีบวิ่งมาคุกเข่าดักหน้า กอดขาอสิต วิงวอนร้องขอความเห็นใจจากพี่ชาย
“พี่สิตฟังอรก่อน อรไม่ได้ทำอย่างนั้นจริงๆนะคะ อรไม่ได้ทำ”
ปรารภเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าไปช่วยอรชาพูด
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ผมว่าต้องมีเรื่องเข้าใจอะไรผิดกันแน่”
อสิตสวนแรง
“นายก็คงจะโดนยัยอรปั่นหัวอีกคน”
ปรารภอึ้งไปอีกคน ลลิตาไม่ปล่อยให้โอกาสทองหลุดมือ เข้าไปตีหน้าเศร้าทำเป็นผิดหวัง ให้อรชาดูแย่ในสายตาอสิตมากขึ้นไปอีก
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะกล้าทำเรื่องน่าบัดสีบัดเถลิงขนาดนี้ ฉันอับอายขายขี้หน้าแทนวิชเวทย์ทุกคนจริงๆ”
อสิตแกะมือน้องสาวออก อรชาพยายามวิงวอนร้องขอความเห็นใจจากพี่ชาย
“อรเปล่านะคะพี่สิต อรเปล่า ฟังอรก่อนนะคะพี่สิต พี่สิต”
ลลิตาแอบยิ้มเย้ยอรชาและปรารภ พยักหน้าให้สาเข็นรถอสิตเข้าห้องไป อรชาจะตามไป ชายคนนั้นรับหน้าที่เฝ้าหน้าห้องขวาง ไม่ให้เข้า ปรารภเข้ามากอดปลอบอรชา
“อย่าครับคุณอร”
อรชาซุกหน้าลงร้องไห้กับอกเขา ปรารภไม่พอใจลลิตา
ปรารภเข้ามาต่อว่าลลิตาด้วยความไม่พอใจ
“ทำกันอย่างนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
ลลิตาไม่พอใจ
“น้อยไปล่ะไม่ว่า แกเองก็เหมือนกัน ถ้ายังไม่เลิกรวมหัวกับพวกมัน ระวังตัวไว้ อย่าคิดว่าเป็นญาติกันแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกนะ”
ปรารภผิดหวัง
“ผมไม่คิดว่าแค่ผู้ชายคนเดียว จะทำให้ลิต้าเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”
ลลิตาโกรธ
“อย่ามาทำเป็นปากดีสั่งสอนฉัน แกก็เห็นคนอื่นดีกว่าฉัน ถ้าคิดจะเป็นศัตรูกับฉันก็เชิญ แต่ฉันจะบอกอะไรไว้อย่าง ฉันไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหน มาเป็นมารขวางความสุขฉันเด็ดขาด รวมทั้งแกด้วย”
ลลิตาพูดเสร็จเชิดหน้าเดินไป ปรารภส่ายหน้าระอาพฤติกรรมของลลิตา ที่ไปไกลสุดกู่แล้ว
วันใหม่...ชายธงเดินเข้ามาถามอรชา และปรารภที่ยืนหน้าเครียดอยู่
“เรื่องกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ได้ยังไง”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” อรชากลุ้มใจ “พี่น่าจะเชื่อชายธงตั้งแต่แรก ไม่น่าเลย”
ปรารภปลอบ
“ไม่ใช่ความผิดของคุณอรหรอกครับ อย่าโทษตัวเองเลย”
“นายกร้าวกับพี่ลิต้าคงไม่หยุดเรื่องนี้ไว้แค่นี้แน่ๆ”ชายธงพูดอย่างกังวล
ลลิตากล่าวกับทุกคน ในที่ประชุมของ บริษัทรัตนกิจ
“ดิฉันในฐานะตัวแทนของรัตนกิจ มีความยินดีที่เซ็นสัญญาร่วมทุนกับศุภกาญจน์กรุ๊ป เพื่อการเติบโตอย่างยั่งยืนของทั้งสองบริษัท”
ลลิตาลงนามในสัญญาร่วมลงทุน ตามด้วยกร้าว ทั้งสองจับมือถ่ายรูปร่วมกัน ท่ามกลางเสียงตบมือของเหล่าผู้บริหาร กร้าวและลลิตายิ้มอย่างยินดี
อสิตอยู่ในห้องนอน กดรีโมทแต่เปิดโทรทัศน์ไม่ได้
“ทำไมเปิดไม่ได้”
“ทีวีเสียค่ะ อ่านหนังสือแทนนะคะ”
สาหยิบหนังสือให้อสิตอ่านแทน อสิตหงุดหงิด แต่ก็อ่านหนังสือไป ไม่สงสัยอะไร
ในห้องนั่งเล่นบ้านกร้าว...อนุชนั่งดูรายการด้วยความหวั่นวิตก
“การร่วมทุนครั้งนี้ นอกจากจะทำให้สภาพคล่องของรัตนกิจพลิกฟื้นกลับมาได้แล้ว ยังช่วยสร้างความเชื่อมั่นให้แก่ผู้ถือหุ้นเดิมและผู้ถือหุ้นใหม่ ส่งผลให้ตลาดอสังหาริมทรัพย์กลับมาคึกคักอีกครั้ง”
อนุชพูดกับตัวเอง
“ร่วมทุนเวลานี้ เท่ากับยกรัตนกิจให้ศุภกาญจน์กรุ๊ป!”
อนุชร้อนใจ
จบตอนที่ 10 โปรดติดตาม "ร้อยเล่ห์ เสน่ห์ลวง" ตอนที่ 11
