กากับหงส์ ตอนที่ 21
ภายในห้องพยาบาล สุทธิดากำลังหลับอยู่ อิทธิเปิดประตูเดินเข้ามาแล้วยืนมองใบหน้าของสุทธิดาที่หลับอย่างสงบปราศจากแววของความร้ายกาจ อิทธินั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงมองรู้สึกว่าเวลาที่เธอหลับก็เหมือนกับเด็กสาวที่น่ารักทั่วไป
“ถ้าคุณอยากให้ทุกคนกลับมารักคุณเหมือนเดิม คุณก็ควรจะตัดความร้ายกาจที่แทรกเข้าในใจของคุณออกให้หมด”
อิทธิมองสุทธิดาด้วยความสงสารและเข้าใจ อิทธินึกถึงอีกมุมหนึ่งในอดีตของสุทธิดาที่ผ่านมา...สุทธิดากำลังจะขับรถเข้ามาในบ้าน มีแม่ค้าแก่ๆยืนถือตะกร้าอยู่ใกล้รั้วบ้าน เธอหยุดรถเปิดกระจกรถดู ยายแก่รีบเข้าหา
“หนูจ๋า หนูช่วยซื้อลูกอมยายหน่อยนะ ไม่แพงหรอก”
ในตะกร้ายายแก่ มีพวกลูกอมที่แยกเม็ดแบ่งเป็นถุงเล็กๆ
“เท่าไหร่ยาย”
อิทธิที่กำลังตัดแต่งกิ่งไม้ภายในบ้าน แอบมองดูสุทธิดากับยายแก่ด้วยความสนใจ
“ทั้งหมด 55 บาท...ยายคิดแค่ห้าสิบบาทพอจ๊ะ”
“งั้นเอาหมดนั่นเลยละกัน”
สุทธิดารับของมาส่งใบร้อยให้
“ไม่ต้องทอนหรอกจ๊ะยาย”
สุทธิดาขับรถเข้าผ่านประตูรั้วบ้านมาเห็นอิทธิยืนมองก็ไม่สนใจขับผ่านไป อิทธิมองตามยิ้มชม
อิทธิยังคงมองสุทธิดาด้วยความเห็นใจ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขารีบกุมโทรศัพท์ไม่ให้เสียงดังมากแล้วค่อยๆลุกออกไปรับสายคุยอยู่ริมหน้าต่าง
“โหล...เออ ว่าไง...”
สุทธิดาที่เพิ่งตื่นขึ้นเห็นอิทธิกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ก็งง แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย อิทธิวางสายหันมา สุทธิดารีบแกล้งหลับต่อ อิทธินั่งลงที่เดิมมองสุทธิดาแล้วขยับผ้าห่มให้
“ถ้าคุณตื่นอยู่คุณคงตบผมไปแล้ว” เขาลุกขึ้นยืนมองดูเธออีกครั้ง “คุณเป็นที่คนน่าสงสาร ผมเข้าใจคุณนะ แต่ถ้าหากคุณไม่ยอมเปลี่ยนทัศนะคติของตัวเอง ก็คงไม่มีใครช่วยอะไรคุณได้”
พูดจบอิทธิก็ออกไป สุทธิดาตื่นขึ้นมานั่งมองไปทางที่เขาเดินออกไป
“ไม่มีใครเข้าใจฉันจริงหรอก อย่ามาทำเป็นรู้ดี”
สุทธิดาไม่พอใจที่ถูกสงสาร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
“พงษ์เหรอ...”
พงษ์นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะอาหารในบ้าน
“ว่าไงจ๊ะที่รัก”
“แกไม่มีสิทธิมาเรียกฉันอย่างงั้น!”
“อ้าว...แล้วที่โทรมาไม่ได้คิดถึงสามีหรอกเหรอ”
สุทธิดาเจ็บใจแต่กลั้นไว้
“ฉันมีธุระจะคุยกับเธอ อยากให้ช่วยอะไรหน่อย”
พงษ์ยิ้มพอใจแล้วฟังสิ่งที่สุทธิดาบอกจนจบ เขาวางสายแล้วกดโทรศัพท์หาแพรวพราวทันที
“อาแพรวครับ ดาโทรหาผมเมื่อกี้ ผมว่าจะแวะไปเยี่ยมเมียของผมที่โรงพยาบาลสักหน่อย”
พูดจบพงษ์วางสายอย่างสบายใจ
สุทธิดายังคงนั่งเคียดแค้นพงษ์อยู่ในห้องพักฟื้น
“พอแกปู้ยี้ปู้ยำมันเสร็จ แกก็ต้องถูกตำรวจตามจับอยู่ดี หรือไม่ก็ให้ถูกตำรวจยิงตายไปเลยยิ่งดี ไอ้พงษ์”
สุทธิดายิ้มร้ายมีแผนอยู่ในใจ
แก้วเดินคุยโทรศัพท์เข้ามาในโรงพยาบาล
“ได้วาว่า...เดี๋ยวฉันจะบอกยัยดาให้เอง อือ...เที่ยวให้สนุกละกัน”
แก้ววางสายเสร็จแก้วก็เดินเข้าไปด้านในต่อ อีกมุมพงษ์เดินเข้ามา มองไปรอบๆบริเวณโรงพยาลแผนจะทำอะไรสักอย่าง
สุทธิดาเพิ่งทานยาเสร็จ พยาบาลจัดแจงเก็บอุปกรณ์
“คุณพยาบาลคะ”
“คะ”
“ห้องคนไข้ที่ชื่อมลฤดี ตอนนี้เขาเป็นไงบ้างคะ”
“อ๋อ...คุณมลฤดีเพิ่งจะทานยาไปเมื่อครู่เหมือนกันคะ ตอนนี้คงจะหลับพักผ่อนอยู่”
“แล้วมีใครเฝ้าอยู่มั้ยคะ”
“มีญาติผู้ชายท่านนึงเพิ่งลงไปทานข้าวค่ะ รายนั้นก็มาเฝ้าคุณทั้งสองทั้งวันเหมือนกัน คุณกับคุณมลฤดีเป็นญาติกันรึเปล่าคะ”
สุทธิดาไม่พอใจ
“มันเป็นคนใช้”
“บ้านคุณใจดีจังเลยนะคะ ขนาดคนใช้ไม่สบายยังดูแลดีเหมือนลูกเหมือนหลาน”
สุทธิดาได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกเจ็บใจ พยาบาลสาวเดินออกไป สุทธิดารีบกดโทรศัพท์หาพงษ์ทันที
สหรัฐกำลังยืนรอลิฟท์อยู่กับคนอื่นๆ อิทธิที่เพิ่งกินข้าวเสร็จเดินมาที่ลิฟท์จะขึ้นไปหามดดำก็เจอกับสหรัฐพอดี
“คุณสหรัฐ”
สหรัฐหันมาเห็นแล้วพยักหน้ายิ้มทัก ทั้งสองมองหน้ากันต่างนึกถึงมดดำ
“นายมาเฝ้ามดดำเหรอ”
“ครับ...คุณรัฐมาเยี่ยมคุณดาใช่มั้ยครับ”
อิทธิชิงโยนโจทย์ให้ก่อน สหรัฐตอบไม่ถูกเพราะตั้งใจจะมาเยี่ยมมดดำตั้งแต่แรก ยังดีที่ลิฟท์เปิดออกมาก่อนที่ทั้งสองจะอึดอัดมากกว่านี้ ทั้งสองเข้าลิฟท์ไป
มดดำนอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ ประตูห้องค่อยๆถูกเปิดเข้ามา พงษ์ยื่นหน้าเข้ามาดูเมื่อเห็นทางสะดวกก็ค่อยๆเข้ามาเงียบๆ พงษ์เดินไปที่เตียงมดดำแล้วมองหน้ามดดำที่นอนหลับสนิทอยู่อย่างพอใจ แล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ชุบยาสลบออกมา พงษ์เอาผ้าเช็ดหน้าโปะที่ปากและจมูก
มดดำแม้จะเริ่มรู้สึกตัวแต่ก็ไม่ทันแล้ว ฤทธิ์ยาทำให้มดดำสลบทันที พงษ์มองไปรอบๆห้องเห็นรถเข็นคนไข้จอดอยู่มุมหนึ่งของห้อง
ลิฟท์เปิดออก ผู้คนทยอยออกมาจากลิฟท์ ส่วนที่เหลือยืนขวางสหรัฐกับอิทธิที่ยืนอยู่ในสุด จนทั้งสองต้องขอแทรกตัวออกมา สหรัฐกับอิทธิไม่ได้เร่งรีบอะไร
ขณะเดียวกัน พงษ์เข็นรถเข็นที่มีมดดำนั่งสลบอยู่บนรถเข็นออกมามองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง แล้วเข็นรถพามดดำออกไปทางด้ายซ้าย อีกมุมอิทธิกับสหรัฐเดินเลี้ยวมาอีกทางไกลๆ แม้ทั้งสองจะเห็นว่ามีคนเข็นรถคนไข้ไปอีกทางแต่ก็ไม่ได้คิดผิดสังเกตอะไร พงษ์พามดดำเลี้ยวไปที่หน้าลิฟท์ขนของ แล้วรีบเข้าไป
สหรัฐกับอิทธิกำลังแปลกใจที่เข้ามาแล้วไม่เจอมดดำ
“มดดำหายไปไหน” สหรัฐสงสัย
“ก่อนผมออกไปทานข้าว มดดำก็เพิ่งทานยาแล้วหลับไป”
ขณะที่ทั้งสองคิดไม่ตก พยาบาลสาวก็เปิดประตูเข้ามา สหรัฐกับอิทธิรีบเข้าถามด้วยความเป็นห่วงมดดำ
“คุณพยาบาลครับ คนไข้ห้องนี้...”
พยาบาลสาวมองทั้งสองงงๆก่อนมองไปที่เตียงมดดำแล้วเห็นว่าไม่มีใคร
“คนไข้หายไปไหนคะ”
อิทธิกับสหรัฐงงมากที่แม้แต่พยาบาลก็ไม่รู้ว่ามดดำหายไปไหน ทั้งสองสังหรณ์ใจไม่ดีช่วยกันคิด อิทธินึกถึงตอนที่เดินมาตามทางหน้าห้องพยาบาล
สุทธิดากำลังคิดลุ้นอยู่ว่าป่านนี้พงษ์ทำหน้าที่ไปถึงไหนแล้ว ในใจก็อยากให้แผนสำเร็จๆวักที ทันใดนั้นเสียงแก้วดังขึ้น
“ดา...ดา...”
แก้วกำลังเรียกสติสุทธิดาอยู่เขย่าแขน
“ดา!”
สุทธิดาสะดุ้งรู้สึกตัว แก้วมองหน้าสงสัย
“เธอเป็นอะไรของเธอ ตั้งแต่ฉันเข้ามาเธอเหม่ออยู่หลายครั้งแล้วนะ”
“ป่ะ...ป่าว...ไม่มีอะไรหรอก”
สุทธิดาพยายามปิดบังอาการ สายตาก็แอบมองโทรศัพท์แล้วนึกถึงพงษ์
สหรัฐกับอิทธิ วิ่งหาทั่วโรงพยาบาลแต่ไม่เจอ แล้วหยุดคุยกัน
“หรือว่าน้องดาจะเกี่ยวกับเรื่องนี้” สหรัฐชักสงสัย
อิทธิร้อนใจ
“งั้นคุณดูทางนี้ ผมจะขึ้นไปดูข้างบน”
“ได้ งั้นแยกกันหา”
พงษ์เข็นพามดดำมาที่ข้างรถตัวเองตรงลานจอดรถโรงพยาบาล มองรอบข้างอย่างระแวดระวัง สหรัฐเร่งฝีเท้าตามเข้ามาแล้วช่วยกันมองหาสิ่งที่น่าผิดสังเกต สักพักสหรัฐก็มองไปเห็นพงษ์ที่กำลังอุ้มมดดำเข้าในรถ
“เฮ้ย นั่นมันนายพงษ์นี่นา”
สหรัฐวิ่งตามไม่ทัน เลยวิ่งกลับไปที่รถ ขับตามออกมา
อิทธิรับโทรศัพท์ก่อนเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าสุทธิดาอยู่กับแก้วและปลอดภัยดี อิทธิโล่งใจ
“นายเข้ามาทำไม”
“มดดำถูกลักพาตัว”
แก้วตกใจแต่สุทธิดากลับไม่มีอาการตกใจอะไร กลับแอบพอใจอยู่ลึกๆ
“แล้วนายมาตามเอาอะไรที่นี่”
“คนที่เอาตัวมดดำไปคือนายพงษ์เพื่อนของพวกคุณ”
แก้วยิ่งอึ้งหนัก
“พงษ์!”
“งั้นนายก็ไปตามหาที่พงษ์นู่น ไม่ใช่มาตามหาในห้องนี้”
อิทธิเจ็บใจผิดหวังที่สุทธิดาไม่ให้ความร่วมมือ หรือคำแนะนำอะไรที่จะตามพงษ์ได้
“ผมแค่เข้ามาดูว่าคุณปลอดภัยดีหรือเปล่า ไม่ได้คิดจะมาจับผิดคุณ”
พูดจบอิทธิก็เดินออกไปเลย สุทธิดาอดคิดถึงคำพูดของอิทธิที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงตัวเองไม่ได้
อิทธิเดินหัวเสียออกมาจากห้องพักสุทธิดาแล้วจะรีบตามสหรัฐไป แก้วตามมา
“เดี๋ยวก่อนคุณ”
อิทธิหันมาเห็นแก้วก็แปลกใจ
“มันเรื่องอะไรกันที่ว่าพงษ์ลักพาตัวมดดำ”
“คุณสหรัฐเห็นนายพงษ์พามดดำที่สลบอยู่ขึ้นรถไปตรงลานจอดรถ ผมต้องไปแล้วไม่มีเวลาจะอธิบาย”
อิทธิรีบไป
“ฉันไปด้วย...”
อิทธิหันมามองแก้วครุ่นคิดตัดสินใจ
“ไปรถฉัน ฉันรู้วิธีที่จะหาตัวพงษ์ให้เจอ”
อิทธิพยักหน้าตกลง ทั้งสองรีบพากันไป
สหรัฐขับรถตามพงษ์ออกมาอย่างร้อนใจและเป็นห่วงมดดำ
“ครับคุณตำรวจ ผมกำลังขับรถตามทะเบียน...”
รถสหรัฐแล่นอยู่บนถน มีรถคันอื่นๆคั่นอยู่ระหว่างรถสหรัฐกับรถพงษ์อยู่หลายช่วงตัว สายตาจองเขาเห็นรถท้ายรถของพงษ์อยู่ไกลๆ สหรัฐร้อนใจอยากตามไปให้ทัน แต่ติดตรงที่ว่ารถบนถนนมันเยอะเกินไป เขาบีบแต่รถขอทางคันข้างหน้า เห็นรถพงษ์ยิ่งห่างออกไปเขารีบแทรกรถเบี่ยงไปในเลนที่ว่างแล้วตามไปรถทั้งสองคันเริ่มใกล้กัน
พงษ์ไม่รู้ตัวว่ามีใครตามมาก็เลยไม่ได้ร้อนใจเร่งรีบเท่าไหร่ ขณะที่รถชะลอตัวพงษ์ก็หันมองมดดำที่สลบอยู่ตรงเบาะข้างคนขับอย่างพอใจมาก รถพงษ์ขับผ่านสี่แยกไฟแดงไป และรถสหรัฐมาถึงแยกติดไปแดงพอดี สหรัฐยิ่งร้อนใจที่ต้องมาติดไฟแดง พยายามหันมองทางทางเลี่ยงทางเบี่ยงก็ไม่มีสายตาของเขามองออกไปก็ไม่เห็นวี่แววของรถพงษ์แล้วทำให้เขายิ่งเป็นห่วงมดดำ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สหรัฐต่อสมอลทอร์ค
“นายอิท...ตอนนี้มดดำคลาดสายตาไปแล้ว”
อิทธิที่คุยโทรศัพท์กับสหรัฐ อยู่ในรถ โดยมีแก้วเป็นคนขับรถ
“มดดำหายไปแล้ว”
อิทธิยิ่งเป็นห่วงมดดำ แก้วที่ฟังอยู่ก็อยากจะช่วย
“เดี๋ยวให้ฉันจัดการต่อละกัน ฉันพอมีวิธีตามหาเขา”
อิทธิมองแก้วก่อนหันไปคุยกับสหรัฐ
“แค่นี้ก่อนนะครับคุณรัฐ คุณแก้วเขาพอมีวิธีอยู่ ได้เรื่องแล้วผมรีบโทรหา”
แก้วชะลอรถจอดริมทาง อิทธิมองแก้วอย่างสงสัย
“คุณเป็นเพื่อนของเขา ทำไมถึงช่วยเรา”
“พงษ์เขากำลังทำผิดนะ ฉันไม่อยากให้เขาคิดผิดไปมากกว่านั้น อีกอย่างฉัน...”
แก้วพูดไม่ออก อิทธิพอเดาใจได้ว่าแก้วเป็นห่วงพงษ์
ภายในห้องพยาบาล สุทธิดากำโทรศัพท์ทั้งลุ้นทั้งห่วงว่าแผนทำลายมดดำจะสำเร็จมั้ย เธอมองดูโทรศัพท์ก็ไม่เห็นว่าพงษ์จะโทรกลับมาสักทีก็ยิ่งหงุดหงิด
“มัวทำอะไรอยู่นะ ยังไปไม่ถึงคอนโดอีกรึไง!”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สุทธิดาเห็นเป็นชื่อพงษ์ก็ดีใจรีบรับสาย
“ว่าไง จัดการมันรึยัง”
พงษ์คุยโทรศัพท์อยู่ในรถที่จอดอยู่ในลานจอดรถคอนโด เขามองมดดำที่หมดสติอย่างสุขใจ
“จุ๊ๆๆ...ไม่ต้องห่วง...ยังไงคนใช้ของคุณก็ไม่รอดพ้นมือผมไปได้อยู่แล้ว”
สุทธิดายิ้มพอใจ
“หวังว่าคงจะไม่โง่ทำพลาดนะ”
“คุณก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเรื่องแบบนี้ผมไม่เคยพลาดอยู่แล้ว ใช่มั้ยจ๊ะที่รัก”
สุทธิดาโมโห
“ไอ้บ้า!”
สุทธิดาวางสายด้วยความเจ็บใจที่พงษ์ตอกย้ำเรื่องชั่วๆที่ทำไว้กับเธอ สุทธิดายิ้มเยาะ
“แกมีความสุขได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละพงษ์”
หลังจากวางสายจากสุทธิดาแล้ว พงษ์เปิดประตูรถแล้วอ้อมไปฝั่งที่มดดำที่สลบอยู่มองมดดำอย่างพอใจ ในขณะกำลังจะอุ้มมดดำออกมาก็มีเสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ พงษ์ไม่สนใจจะอุ้มต่อแต่เสียงข้อความก็ดังไม่หยุดจนเขารำคาญ
“อะไรกันนักหนาวะ!”
พงษ์หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะปิด แต่เห็นเป็นข้อความจึงเปิดดูหน้าจอเป็นข้อความจากแก้ว
“ทางคณะจับได้ว่าพงษ์โกงเงินไป 8 หมื่นและจะแจ้งตำรวจ”
พงษ์ตกใจรีบโทรกลับหาแก้ว
“มันเรื่องอะไรกัน!”
แก้วคุยโทรศัพท์อยู่ในรถที่จอดอยู่ริมถนน
“มีใบแจ้งเงินเป็นชื่อของเธอส่งเมล์ไปได้หรือรับรึยัง”
“ใบแจ้งเงินบ้าอะไรกัน”
พงษ์รีบกดโทรศัพท์เช็คดูเมล์แต่ไม่เห็นได้รับอะไร
“ไม่เห็นมีอะไร”
“งั้นเธอเปิด Location ในโทรศัพท์สิ ฉันจะส่งข้อมูลไปให้”
แก้วรอสักพักแล้วกดดู Location
“อยู่ที่คอนโดแล้วเหรอ”
แก้วฟังแล้วยิ้มพอใจที่พงษ์ติดกับ หันมาบอกอิทธิ
“รู้ตำแหน่งแล้ว”
อิทธิดีใจ
“คุณแก้วช่วยส่งแผนที่ไปให้คุณรัฐด้วยนะครับ ตอนนี้คุณรัฐน่าจะอยู่ใกล้ที่สุด”
แก้วตกลงกดส่ง
รถสหรัฐจอดอยู่ริมถนนรอรับความคืนหน้าที่หน้าจอมือถือปรากฏแผนที่ที่แก้วส่งมาให้ สหรัฐคุยมือถือกับแก้ว
“ได้รับแล้ว อยู่ใกล้ๆนี่เอง อืม...ขอบใจนะ”
สหรัฐวางสายแล้วรีบขับรถออกไปทันที
กากับหงส์ ตอนที่ 21 (ต่อ)
สุทธิดากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ค่ะคุณตำรวจ เพื่อนหนูโทรมาขอความช่วยเหลือบอกว่าถูกเขาฉุดไปค่ะ เอ่อ...คุณตำรวจคะอีกเรื่องนึง คนที่ฉุดไปเป็นเอเย่นยาไอซ์ระวังด้วยนะคะมันมีปืนด้วย ค่ะ...”
สุทธิดาวางสายอย่างสะใจ ที่แผนการทั้งหมดกำลังจะสำเร็จ
“กว่าตำรวจจะไปถึงแก ก็ถูกปู้ยี่ปู้ยำเป็นเมียมันไปแล้ว นังมดดำ!”
พงษ์วางมดดำลงบนเตียงนอนแล้วมองดูเรือนร่างหน้าตาของเธอ เขาแกะกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างใจเย็น
“คราวนี้ก็ไม่มีใครจะมาขวางความสุขเราได้อีกแล้ว”
พงษ์ก้มลงเพื่อจะหอมซอกคอมดดำแต่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อน เขาหัวเสียมาก
“อะไรกันอีกวะ!”
เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด เขาต้องลุกไป มดดำกำลังฟื้นรู้สึกตัวขึ้นมาแต่ยังคงมึนๆอยู่ มองไปรอบๆห้องก็มัวๆไม่คุ้นตา...พงษ์เดินมาเปิดประตูอย่างหัวเสียโดยไม่ได้ระวังตัว พอเปิดไปเจอสหรัฐก็ตกใจ
“เฮ้ย!”
“มดดำอยู่ไหน!”
สหรัฐไม่รอคำตอบ ผลักพงษ์ออกแล้วรีบเข้าไปหามดดำข้างใน พงษ์ตามไปติดๆ สหรัฐเห็นมดดำฟื้นอยู่บนเตียงท่าทางอ่อนแรง เขาโมโหมากหันมาเอาเรื่องพงษ์
“ไอ้พงษ์!”
พงษ์ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงแล้วจึงท้าทาย
“แล้วไง”
สหรัฐต่อยสวนทันที พงษ์หงายหลังไม่เป็นท่า ก่อนจะลุกขึ้นมาได้เห็นเลือดกบปากตัวเองก็โมโห
“แก!ไอ้สหรัฐ!”
พงษ์พุ่งเข้าใส่อย่างบ้าเลือด ทั้งสองสู้ต่อยเตะกันชุลมุน มดดำฟื้นขึ้นมาเห็นสหรัฐกำลังมีเรื่องก็ตกใจ
“คุณสหรัฐ!”
สหรัฐหันมามองเสียสมาธิเลยถูกพงษ์ถีบล้ม พงษ์ขึ้นคล่อมบีบคอ สหรัฐหาจังหวะต่อยสวนได้แล้วลุกขึ้นยำใหญ่ใส่พงษ์ด้วยความโมโห พงษ์ทั้งเจ็บทั้งสะบักสะบอมวิ่งไปหยิบปืนที่หัวเตียงแล้วจ่อไปที่มดดำ สหรัฐอึ้ง! มดดำกรี๊ดตกใจ ทันใดนั้นเสียงตำรวจดังขึ้น
“หยุดนะ!”
ทั้งหมดหันไปมอง เห็นตำรวจสองสามคนกำลังเล็งปืนมา พงษ์ตกใจมาก!
พงษ์ลากมดดำเป็นตัวประกัน อิทธิกับแก้ววิ่งเข้ามาเห็นตำรวจหลายนายกำลังจ่อปืนเข้าไปในห้องของพงษ์เหมือนมีเหตุการณ์ตึงเครียด
“พงษ์!”
“มดดำ!”
สหรัฐกับตำรวจทุกนายกำลังค่อยๆถอย เล็งปืนเข้าไปอย่างระมัดระวัง แก้วตกใจ
“พงษ์! เธอจะทำอะไรน่ะ!”
พงษ์มองแก้วอย่างแค้นจัด
“เธอเป็นคนพาตำรวจมาจับฉัน!”
แก้วพูดอะไรไม่ออก พงษ์แค้นหน้ามืดไม่สนใจใครอีกแล้ว
พงษ์จี้มดดำเป็นตัวประกันมาที่รถเพื่อจะหนีไป ทุกคนตามมาอย่างระแวดระวัง
“ออกไปให้หมดเลยนะโว้ย! ขืนใครตามมาอีกกูยิงอีนี่แน่”
มดดำทั้งหมดแรงทั้งเจ็บแผล สหรัฐกับอิทธิต่างก็เป็นห่วงแต่พงษ์ก็ทำอะไรได้ไม่ถนัดเพราะมีมดดำคอยเป็นตัวถ่วง ตำรวจพยายามกล่อม
“ใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม มีอะไรค่อยๆคุยกัน”
พงษ์ตวาด
“กูบอกให้ออกไปให้หมดไง! ไป๊!”
แก้วพยายามห้าม
“พงษ์! เธอย่าทำแบบนี้เลยนะ ปล่อยมดดำไปเถอะ”
พงษ์ไม่อยากคุยกับแก้ว มองอย่างแค้นใจที่พาตำรวจมา ทั้งตำรวจสหรัฐและอิทธิค่อยๆล้อมขยับเข้าใกล้พงษ์กับมดดำโดยพงษ์ไม่รู้ตัว มดดำสังเกตเห็นสหรัฐใกล้เข้ามา เขาส่งสัญญาณให้เธอเตรียมตัว มดดำพยักหน้า พอพงษ์เผลอสหรัฐเข้าชาร์ทแย่งปืนทันที มดดำได้จังหวะออกแรงดีดตัวหนี อิทธิรีบเข้าประคองปกป้องมดดำ ส่วนสหรัฐกับพงษ์ยื้อยุดกันอยู่จนในที่สุดสหรัฐก็เสียหลักล้มลง
“มึง!ตาย!”
พงษ์จ่อปืนจะเหนี่ยวไกยิงสหรัฐ ทุกคนตะลึง! ปัง! ตำรวจที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วยิงวิสามันพงษ์ทันที จนล้มลงจมกองเลือด
“อ๊ายยย!”
แก้วช็อคที่เห็นพงษ์ถูกยิงล้มลง รีบวิ่งเข้าไปหาร้องไห้ประคองเขาขึ้นมา ทุกคนมองแก้วฟูมฟายก็พากันสงสาร
“พงษ์! พงษ์...เธออย่าเป็นอะไรไปนะ พงษ์ฟื้นสิ! ฮือๆๆ....”
ก่อนพงษ์หมดลมหายใจเขามองแก้วอย่างเคียดแค้น ออกแรงเฮือกสุดท้ายผลักแก้วออกแล้วสิ้นใจทันที แก้วร้องไห้โฮ
สุทธิดาเพิ่งแต่งตัวเสร็จโดยมีพยาบาลช่วยจัดแจงสำภาระ ชาติชายกับกัลยาเดินเข้ามา
“คุณแม่”สุทธิดาดีใจ
แล้วอารมณ์ของเธอก็สะดุด เศร้าลงเห็นได้ชัด กัลยากับชาติชายยิ้มเข้ามาหา
“นี่...คุณแม่หายดีแล้วเหรอคะ” สุทธิดาฝืน
“แม่แข็งแรงขึ้นเยอะแล้วจ๊ะ คุณหมอเลยอนุญาตให้กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้”
ชาติชายยิ้มให้
“พอดีได้กลับพร้อมกับลูกวันนี้เลย”
“หนูรักคุณพ่อคุณแม่นะคะ”
กัลยากับชาติชายงง ชาติชายหันมาบอก
“มดดำถูกจับตัวไป”
สุทธิดาไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร
“ตอนนี้สหรัฐกับนายอิทธิกำลังไปช่วยอยู่ ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง”
สุทธิดาคาดไม่ถึงว่าสหรัฐจะไปช่วยมดดำ เสียงโทรศัพท์ชาติชายดังขึ้น เขารีบรับสาย
“ว่างรัฐ...เหรอ...ค่อยโล่งอกไปที”
ชาติชายวางสาย กัลยากับสุทธิดารอรับฟังอย่างร้อนใจ
“มดดำปลอดภัยแล้ว ส่วนคนร้ายถูกตำรวจวิสามัญตายคาที่”
สุทธิดาเจ็บใจที่มดดำยังปลอดภัย แต่ก็แอบสะใจที่พงษ์ตายๆไปซะได้
ค่ำนั้น สหรัฐขับรถเข้ามาในบริเวณบ้านคุณหญิงวาปี ทุกคนนั่งรอมดดำกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ ดอมเห็นก็ดีใจ
“พี่รัฐมาแล้ว”
ทั้งสี่ลุกออกจากที่นั่งชะเง้อมอง สหรัฐ มดดำและอิทธิเดินเข้ามา ทุกคนนั่งลงที่โชฟา กัลยากุมมือมดดำไว้ด้วยความเป็นห่วง
“โถ...เป็นไงบ้างมดดำ เจ็บตรงไหนรึป่าว”
“หนูไม่เป็นอะไรมากค่ะ”
คุณหญิงโล่งใจ
“ยังโชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมากค่อยโล่งใจหน่อย เออนี่มดดำ องค์อรติดสัมมนาที่ต่างจังหวัดเพิ่งโทรมาฝากบอกเป็นห่วงเธอเหมือนกันนะ”
มดดำยิ้มรับขอบคุณ แต่ก็แปลกใจที่อยู่ๆองค์อรก็มาเป็นห่วง ชาติชายกับกัลยาก็แปลกใจ ชาติชายหันไปหาสหรัฐกับอิทธิ
“รัฐ...นายอิท ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปช่วยมดดำ”
อิทธิยิ้มแย้ม
“ไม่เป็นไรครับ”
มดดำนึกได้
“ตั้งแต่ไปบ้านคุณสหรัฐ ฉันยังไม่ได้เจอแม่เลย ฉันห่วงแม่อยากเจอแม่ค่ะ”
คุณหญิงกับดอมมองหน้ากันเครียดๆ
“ส้มเขาขอลางานหลายวันน่ะ ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน”
มดดำจ๋อยเพราะอยากเจอแม่ ดอมหันมาบอกมดดำ
“มดดำ คืนนี้เธอก็นอนกับยายเหมือนเดิมนะ ฉันจะได้หมดห่วง”
สหรัฐเห็นด้วย
“ก็ดีเหมือนกัน เธอกับยายจะได้ดูแลกันด้วย”
มดดำยิ้มรับ คุณหญิงก็พอใจ กัลยากับชาติชายมองหน้ากันแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคุณหญิง สุทธิดาที่ยืนหลบมุมออกไปไม่ไกลนัก แอบมองทุกคนที่คอยเอาใจมดดำ
“ทีตอนฉันกลับมาไม่เห็นหัวใครเลยสักคน”
สุทธิดาทั้งเจ็บใจทั้งน้อยใจ
มดดำกำลังยืนมองพระจันทร์อยู่ตรงลานน้ำพุ สหรัฐเดินเข้ามาหา
“เธอคิดอะไรอยู่เหรอ”
“มีเรื่องหลายอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ ยิ่งช่วงหลังมานี้มีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น”
“เธออย่าเพิ่งคิดมากเลยนะมดดำ ตอนนี้เราผ่านมันมาได้อย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว เดี๋ยวทุกอย่างก็จะกระจ่างตามเวลาที่เหมาะสมของมันเอง”
มดดำยังไม่หายหดหู่ อีกมุมหนึ่งอิทธิเดินออกมาแล้วเห็นสหรัฐกับมดดำยืนคุยกันอยู่ เขายืนมองทั้งสอง
“ฉันคิดถึงแม่”
สหรัฐสงสารมดดำที่ยังไม่รู้อะไร
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็จะอยู่ข้างเธอเป็นกำลังใจให้เธอเสมอนะ”
มดดำหันมายิ้มขอบคุณสหรัฐและมีกำลังใจมากขึ้น ทั้งสองยิ้มให้กัน อิทธิรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ
“ต่อให้พี่ทำดีกับเธอขนาดไหน พี่อิทคนนี้ก็ยังคงเป็นได้แค่พี่ชายของมดดำสินะ”
อิทธิเดินหันหลังไปจากทั้งสองอย่างหมดหวัง ที่หน้าต่างห้อง สุทธิดายืนจ้องมองมดดำกับสหรัฐอยู่เธอกำมือแน่น
อิทธิกำลังเดินกลับเข้ามาในบ้าน ได้ยืนเสียงชาติชายดังออกมาจากห้องนั่งเล่น
“ผมกับกัลแปลกใจ ที่เห็นคุณแม่กับอรเปลี่ยนท่าทีกับมดดำ”
อิทธิหยุดฟังทั้งสามคุยกัน คุณหญิงครุ่นคิด ก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมด
“ช่วงที่ชาติไปต่างจังหวัด กับช่วงที่ยัยกัลอยู่โรงพยาบาล มันเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเยอะมาก จำเรื่องที่ชาติให้เลือดยัยดาไม่ได้ได้มั้ย”
ชาติจำได้และคิดตามหนักใจ กัลยางงว่าเรื่องอะไร
“แม่ลองเอาดีเอ็นเอของยัยดา ตาชาติและลูกกัลไปเช็ค ผลออกมาคือยัยดาไม่ใช่ลูกของเราทั้งสอง”
กัลยาตกใจ
“อะไรนะคะ!”
ชาติชายถึงจะสงสัยมาได้สักพักแล้วก็อดใจหายไม่ได้ อิทธิที่แอบฟังอยู่ก็อึ้ง
“แล้วลูกแท้ๆของผมกับกัล...”
“อยู่ข้างนอกนู่นแน่ะ มดดำ”
ทุกคนที่ได้ยินพากันอึ้ง กัลยากุมมือชาติชายดีใจ
“ตอนนี้ยังไม่กล้าบอกมดดำกับยัยดาเพราะกลัวทั้งสองจะยังทำใจไม่ได้”
อิทธิที่ยังตกใจไม่หาย หูอื้อไม่ได้ยินเสียงที่ทั้งสามคุยกันอีกต่อไปแล้ว เขาตัดสินใจเดินออกจากบ้านไป...สหรัฐกับมดดำกำลังจะเดินเข้าบ้านก็เจอกับอิทธิที่สวนมาพอดี อิทธิไม่รู้ว่าจะพูดอะไรด้วย มองหน้ามดดำกับสหรัฐทำตัวไม่ถูก
“อ้าวพี่อิทธิ จะไปไหนเหรอจ๊ะ”
“ผมจะกลับแล้ว”
มดดำแปลกใจที่จู่ๆอิทธิก็เปลี่ยนสรรพนามที่คุยกัน
“ทำไมพี่อิทพูดแปลกๆจังเลยจ๊ะ แล้วไม่ต้องพูดกับฉันเพราะขนาดนั้นก็ได้”
อิทธิมองหน้าสหรัฐ เขารู้ทันทีว่าอิทธิรู้อะไรมา
“ผมคงจะพูดแบบตีตัวเสมอพวกคุณไม่ได้หรอก”
สหรัฐเตือน
“นายอิท...”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณสหรัฐ ผมยังไม่พูดอะไรตอนนี้ ยังไงก็ฝากดูแลคุณมลฤดีด้วยนะครับ”
อิทธิเดินหนีไปเลย มดดำงงมาก เริ่มใจเสีย
“พี่อิท!”
มดดำวิ่งไปดึงไว้
“พี่อิทหยุดก่อน พี่อิทหมายความว่ายังไง ทำไมถึงเรียกฉันอย่างนั้น”
อิทธินิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรอีก จนมดดำน้อยใจร้องไห้
“พี่อิท...พี่อิทเป็นอะไร ทำไมทำเหมือนฉันเป็นคนอื่นอย่างนั้นล่ะ” มดดำเขย่าแขน “พี่อิทพูดสิ”
อิทธิไม่มองมดดำ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
อิทธิแกะมือออกจากแขน มดดำยิ่งเสียใจ อิทธิจำต้องเดินจากไปอย่างเจ็บปวดที่ได้รู้ว่าสถานะของเขายิ่งไกลยิ่งห่างมดดำออกไปทุกที
มดดำนอนอยู่ในห้องกับคุณหญิงวาปี เมื่อสำรวจความเรียบร้อยแล้วคุณหญิงก็ปิดไฟหัวเตียงและเอนตัวลงนอน
มดดำนอนคิดมากและแอบร้องไห้เบาๆ แต่คุณหญิงรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ก็สงสาร ลุกขึ้นคุยด้วย
“นอนหลับเถอะนะมดดำ อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย”
“ฉันคิดถึงแม่...คิดถึงทุกคนที่บ้าน”
คุณหญิงทั้งสงสารทั้งเห็นใจ ไม่รู้ว่าจะปลอบมดดำยังไง
“ขยับเข้ามาใกล้ๆยา...” คุณหญิงจะหลุดคำว่ายายแล้วนึกได้ “เข้ามาใกล้ๆฉันหน่อยสิ”
มดดำสงสัย ขยับเข้าไปนอนใกล้ๆคุณหญิง
“นอนหลับซะนะเด็กน้อย”
คุณหญิงค่อยๆลูบหัว กล่อมมดดำอย่างทะนุถนอมจนเธอหลับไป
ห้องนอนสุทธิดาปิดไฟมืดมิด แต่เธอยังคงไม่หลับ นั่งกอดเข่าหลบอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง นัยน์ตาเลื่อนลอยหมดหวัง ไม่มีกำลังใจและเหงา เธอมองไปที่หัวเตียงมองดูรูปครอบครัวที่เคยมีความสุขก็ร้องไห้ออกมา
ร่างไร้วิญญาณของพงษ์ที่ถูกผ้าคลุมหน้านอนอยู่บนเตียงรถเข็น แพรวพราวมองดูศพหลานอย่างเสียใจปนความแค้นใจ
“นังวาปี ครอบครัวของพวกแกทำลายชีวิตฉันมาตลอด คราวนี้ฉันจะแก้แค้นตระกูลพวกแกกลับไปบ้าง”
แพรวพราวจับแขนศพของพงษ์ แล้วให้คำมั่นกับหลาน
“พงษ์ อาจะแก้แค้นให้หลานเอง มันทั้งครอบครัวจะต้องได้รับความอับอายถึงที่สุด”
แพรวพราวแค้นครอบครัวคุณหญิงวาปีมาก
เช้าวันใหม่...คุณหญิงวาปีนั่งจิบน้ำชาดูข่าวสารต่างๆช่วงเช้าทางทีวีอย่างสบายใจ เมื่อมีโฆษณาก็หยิบรีโมทเปลี่ยนไปดูช่องรายการข่าวอื่นๆ ที่จอทีวีเห็นการรายงานข่าวคลิปหลุดไฮโซ
“มาถึงข่าวสังคมไฮโซกันบ้างครับ เมื่อคืนที่ผ่านมานักเล่นเน็ตหลายคนคงได้เห็นกันไปแล้วกับคลิปฉาว ภาพเมาหลับนอนเปลือยอยู่บนเตียงของหลานสาวคุณหญิงตระกูล ดังเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศ กับเพื่อนหนุ่มไฮโซที่เพิ่งถูกยิงตายไปเมื่อคืน”
ในภาพข่าวถึงแม้จะมีการเซ็นเซอร์แล้ว คุณหญิงก็พอดูออกว่าคนในคลิปนั้นเป็นใคร
กัลยากับชาติชาย ดูข่าวอยู่ในห้องนอนเห็นข่าวคลิปฉาวของสุทธิดาก็คิดหนัก กัลยาหันมาบอกสามี
“เราลงไปปรึกษาคุณแม่ดีกว่าคะ”
“ก็ดีเหมือนกัน”
ชาติชายเห็นด้วย รีบลงไปหาคุณหญิงทันที
หน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ เขียนพาดหัว “คลิปหลุดหลานสาวคุณหญิงไฮโซ” พร้อมกับลงภาพประกอบ แพรวพราวกำลังอ่านรายละเอียดของข่าวอย่างสะใจ ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลง
“คราวนี้แหละพวกแกได้อายกันทั้งตระกูลแน่ เผลอๆหลานรักของแกอาจจะอยากฆ่าตัวตายตามหลานฉันไปก็ได้”
แพรวพราวยิ้ม ชอบใจเป็นที่สุด
คุณหญิงวาปีนั่งคิดไม่ตกอยู่ตรงที่เดิม ชาติชายกับกัลยาเดินมานั่งลงข้างๆ
“คุณแม่คะ ข่าวคลิปนั่น”
คุณหญิงกับชาติชายมองหน้ากันคิดหนัก
“ต้องเป็นฝีมือของแพรวพราวแน่” คุณหญิงครุ่นคิดมั่นใจ
ชาติชายเครียด
“คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคนที่ทำยัยดาท้อง จะเป็นหลานของแพรวพราว”
กัลยาชะงักอึ้ง
“ยัยดาท้อง! ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ ทำไมไม่เห็นมีใครบอกกัลเลย”
กัลยาจ้องขอคำตอบ คุณหญิงถอนใจ ตัดสินใจเล่า
“ยัยดาแอบไปทำแท้งจนตกเลือด ไม่มีใครกล้าบอกกัลเพราะกลัวจะกระทบจิตใจ แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วนะ”
“กัลก็สงสัยอยู่ว่ายัยดาเป็นอะไรหนัก ถึงขนาดต้องให้เลือดและได้ตรวจดีเอ็นเอ”
“ยัยแพรวพราวนี่แค้นเราไม่เคยเลิกเลยนะ จนลูกหลานตัวเองต้องตายแล้วก็ยังไม่หยุด”
ชาติชายหนักใจ
“เรื่องข่าวที่ออกมาเราจะทำยังไงดีครับคุณแม่”
คุณหญิงนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจ
“บ่ายโมงวันนี้ช่วยจัดโต๊ะแถลงข่าวให้แม่ด้วย เราคงต้องกู้ชื่อกลับมา”
กากับหงส์ ตอนที่ 22
งานแถลงข่าว ในบริษัทคุณหญิงวาปี นักข่าวที่ถูกเชิญมายืนออกันอยู่ตรงทางเข้า
“นี่ มีใครรู้รึยังว่าเขาจะแถลงข่าวเรื่องอะไร” นักข่าวสงสัย
“จะเรื่องอะไรอีกเล่า ก็ไอ้เรื่องคลิปหลุดของหลานสาวคุณหญิงวาปีไง”อีกคนเล่า
พนักงานต้อนรับเดินยิ้มแย้มเข้ามาหา
“ขอเชิญทุกท่านที่ห้องแถลงได้เลยนะคะ”
นักข่าวพากันตามไปทันที
มุมหนึ่งใกล้โต๊ะแถลงข่าว กัลยาช่วยขยับเนคไทให้กับชาติชาย
“ตั้งแต่เช้าแล้วลูกดาไม่ยอมออกมาเจอหน้าใครเลยค่ะ กัลเป็นห่วง”
ชาติชายเครียด
“แกยังคงทำใจไม่ได้ ยังไงก็ให้เวลาแกสักหน่อยนะคุณ หลังงานแถลงข่าวเสร็จ เราค่อยกลับไป อธิ อธิบายให้ลูกเข้าใจ ผมเชื่อว่าลูกดาจะต้องยอมรับได้”
กัลยาเบาใจขึ้น
“เดี๋ยวกัลขอตัวไปดูมดดำก่อนนะคะ”
ชาติชายยิ้มให้กำลังใจ
กัลยาเปิดประตูห้องเขามา เห็นองค์อรอยู่กับมดดำ
“ทำไมฉันต้องแต่งตัวสวยขนาดนี้ด้วยคะคุณกัล”
มดดำถามอย่างไม่เข้าใจ กัลยาไม่ตอบอะไร มองหน้ากับองค์อรมีความสุข
“เดี๋ยวอีกสักครู่เธอก็จะรู้เองแหละจ๊ะ เราลงไปกันเถอะ ได้เวลาแล้ว”
“ไปกันเถอะจ๊ะ ได้เวลาแล้ว”
ทั้งสามพากันออกไป
บริเวณที่แถลงข่าว นักข่าวมานั่งรอกันอยู่เต็มแล้ว คุณหญิงวาปีกับชาติชายเดินมานั่งที่โต๊ะแถลงข่าว คุณหญิงมองหาสุทธิดา
“ตั้งแต่เช้าแล้วแม่ยังไม่เห็นยัยดาเลย”
ชาติชายคิดหนัก
“ลูกดาเก็บตัวอยู่แต่ในห้องครับ ไม่ยอมออกมาเจอหน้าใครเลย”
ทั้งสองถอนใจเครียด กัลยา มดดำ องค์อรเดินเข้ามาหาดอมที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะแถลงข่าวมากนัก
“มดดำ หนูรออยู่ที่นี่ก่อนนะจ๊ะ”
มดดำงง
“ค่ะ...”
กัลยาเข้าไปนั่งที่โต๊ะแถลงข่าว องค์อรยืนอยู่เป็นเพื่อน มดดำมองหาสหรัฐ
สหรัฐขับรถเข้ามาในลานจอดรถหน้าบริษัท แล้วเปิดประตูออกมาพร้อมกับกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“เขาเริ่มแถลงข่าวกันรึยังดอม...โอเค...พี่กำลังขึ้นไป”
สหรัฐรีบขึ้นไปในห้องแถลงข่าว
การแถลงข่าวเริ่มขึ้น คุณหญิงวาปีกล่าวนำ
“ที่ดิฉันต้องเปิดทำการแถลงข่าววันนี้ หลายท่านคงจะทราบดีแล้วว่าเป็นเพราะเหตุอะไร”
สหรัฐเพิ่งเดินเข้ามา ดอมเห็นก็ส่งเสียงเรียก
“พี่รัฐ ทางนี้ครับ...”
สหรัฐเดินเข้ามาหาพวกดอม ยิ้มให้มดดำ คุณหญิงกล่าวต่อไป
“ท่านทั้งหลายคงได้เห็นข่าวและคลิปที่ถูกเผยตลอดคืนที่ผ่านมา ซึ่งเกี่ยวเนื่องกับสุทธิดาหลานสาวและกระทบถึงชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของดิฉัน ทางเราจึงจำเป็นจริงๆที่จะต้องเปิดเผยข้อมูลที่ยังไม่มีใครรู้มาก่อน”
เจ้าหน้าที่เดินแจกสำเนาเอกสารให้นักข่าว ชาติชายโชว์หลักฐานเอกสารการตรวจดีเอ็นเอให้นักข่าวดู
“ทางเราเสียใจจริงๆที่จะบอกว่าสุทธิดาที่เราเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด จริงๆแล้วไม่ได้มีสายเลือดของวรรัตนาลัย”
ทุกคนฮือฮา มดดำอึ้ง ชาติชายเสริม
“เราไม่ได้จะปฏิเสธหนูสุทธิดาที่มีข่าวฉาว เรายังรักสุทธิดาเหมือนเดิม และอยากจะให้ทุกท่านเห็นใจหนูดาที่ถูกผู้ไม่หวังดีกับตระกูลของเรากลั่นแกล้ง”
นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น
“แล้วหลานสาวที่แท้จริงของคุณหญิงคือใครคะ อยู่ที่ไหน”
กัลยาเป็นคนตอบ
“เราเพิ่งสืบทราบมาว่าลูกสาวที่แท้จริงของเรา ถูกอดีตคนใช้แอบสลับตัวไปตั้งแต่เกิด เราเลี้ยงดูสุทธิดามาด้วยความรัก จนวันหนึ่งแม่ที่แท้จริงของสุทธิดาก็กลับมาปรากฏตัว เพื่อหวังแก้แค้นเรา แต่เธอก็ได้พาลูกสาวที่แท้จริงของเรากลับมาด้วย”
คุณหญิง ชาติชาย กัลยามองไปที่มดดำที่ยืนสับสนอยู่
“และหลานสาวที่แท้จริงของดิฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วค่ะ หนูมลฤดี วรรัตนาลัย”
มดดำอึ้งคิดไม่ถึง ช่างภาพบางส่วนพากันหันกล้องมาถ่ายมดดำ
“และดิฉันขอถือโอกาสนี้ประกาศแจ้งจับ อดีตคนใช้ที่ชื่อส้มที่กำลังหลบหนีอยู่”
คุณหญิงโชว์รูปส้ม
“ในข้อหาลักพาตัวหลานสาว และพยายามฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา”
มดดำตกใจมากที่คุณหญิงประกาศจับส้ม และเธอยังรับความจริงไม่ได้ จึงวิ่งหนีออกไป สหรัฐตกใจ รีบตามไป กัลยากับชาติชายมองตามเป็นห่วง
ชาติชายประคองกัลยาที่กังวล ห่วงมดดำกลับมาที่บ้าน และพานั่งลงที่โซฟารับแขก คุณหญิงวาปีกับองค์อรอยู่ด้วย
“สหรัฐไปตามลูกเราแล้ว เดี๋ยวก็คงพากันกลับมา คุณไม่ต้องห่วงนะ” ชาติชายปลอบภรรยา
“กัลห่วงมดดำค่ะ กลัวจะยังรับไม่ได้แล้วเตลิดหายไปเลย”
สุทธิดาเดินเข้ามามองหน้าทุกคน
“แล้วคุณแม่ไม่ห่วงหนูบ้างเหรอคะ”
คุณหญิงหันไปเรียก
“ยัยดา เข้ามานั่งก่อนสิ”
“ไม่ค่ะ”
ชาติชายหันไปบอก
“ทำไมลูกคิดอย่างนั้นล่ะลูก พ่อกับแม่ยังรักลูกเหมือนเดิมนะ”
สุทธิดาจ้องหน้า
“ทั้งที่หนูไม่มีสายเลือดของคุณยายงั้นเหรอคะ”
กัลยามองสุทธิดาอย่างเป็นห่วง
“เราเลี้ยงลูกมาตั้งแต่เกิด ถนอมลูกมาด้วยความรัก ไม่มีทางที่เรื่องแค่นี้จะทำให้พ่อกับแม่เลิกรักลูกได้หรอกนะ”
สุทธิดาเริ่มใจอ่อน คุณหญิงปลอบ
“สุทธิดาหลานยาย ความรักเกิดขึ้นจากความผูกพันนะลูก ถามใจของหนูดูสิว่ารักพ่อกับแม่สองคนนี้รึป่าว”
สุทธิดาไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่แววตารับรู้ได้ว่ารักชาติชายกับกัลยา เธอเดินไปหาพ่อแม่แล้วนั่งลงกอดทั้งสอง คุณหญิงพูดอย่างจริงใจ
“หลานไม่ต้องห่วงหรอกนะ หลานจะยังคงเป็นสุทธิดา วรรัตนาลัยของครอบครัวเราเหมือนเดิม”
ทุกคนยิ้มมีความสุข แต่องค์อรกลับรู้สึกยังยอมรับไม่ได้
คุณหญิงวาปีกับองค์อรเดินเข้ามาในห้อง
“คุณแม่คิดดีแล้วเหรอคะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่จะยังให้สุทธิดา คงสถานะวรรัตนาลัยของเรา คุณแม่ไม่กลัวเหรอคะว่าส้มมันจะแว้งกลับมาร่วมมือกับยัยดาทำอะไรอีก”
“ให้มันกล้ากลับมาเถอะจะได้จับมันเข้าคุกซะเลย ส่วนเรื่องของยัยดาเธอไม่ต้องห่วง ยัยดาน่ะหัวอ่อน ที่ผ่านมาก็แค่ถูกเสี้ยมในทางที่ผิด เราค่อยๆปรับนิสัยให้โอกาสเขาเริ่มต้นชีวิตใหม่ แม่เชื่อว่าตาชาติกับยัยกัลจะทำให้สุทธิดากลับมาเป็นเด็กดีเหมือนเดิมได้”
องค์อรเข้าใจที่คุณหญิงอธิบาย และเริ่มยอมรับความจริง
“ค่ะคุณแม่”
มดดำนั่งร้องไห้อยู่ตรงบริเวณหน้าบ้าน เฉลิมเดินเข้ามาหาอย่างเห็นใจ
“มดดำ ทำไมแม่เอ็ง เอ๊ย...อีส้มมันถึงได้เลวแบบนี้ เอ็งทำใจยอมรับความจริงซะเถอะวะ ชีวิตเอ็งที่นี่มันก็เหมือนกับละครที่จบไปแล้ว เอ็งต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของเอ็ง”
“แต่ฉันรักที่นี่ รักแม่แล้วก็ลุง”
เฉลิมเศร้า
“ลุงดีใจนะที่เอ็งยังไม่ลืมลุง ยังรักลุงกับแม่ ถึงนังส้มมันจะร้ายกับเอ็งมาตลอด แต่ความดีของมันก็ยังมีอยู่ ว่ามันไม่ฆ่าเอ็งทิ้งซะตั้งแต่เด็ก”
“ถึงยังไงฉันก็รักแม่ของฉันจ๊ะ”
“คิดอีกทีลุงก็เศร้าใจเหลือเกิน ที่ได้รู้ว่าเอ็งไม่ใช่หลานแท้ๆของลุง”
“อย่าพูดอย่างนี้สิจ๊ะ ยังไงซะฉันก็รักลุง ลุงมีพระคุณกับฉัน ฉันจะอยู่กับลุงไม่ไปไหนอีกแล้ว”
มดดำกอดลุง เฉลิมลูบหัวหลานสาวด้วยความรัก สหรัฐเดินเข้ามาอีกทาง มองดูมดดำกับเฉลิมแล้วสงสารคนทั้งสอง
มดดำกับสหรัฐออกมายืนคุยกันตรงบริเวณหน้าบ้านเฉลิม
“ทุกคนที่บ้านกำลังเป็นห่วงเธออยู่นะมดดำ”
“บ้านของฉันอยู่ที่นี่”
“แต่ที่นั่นก็เป็นบ้านของเธอแล้วนะ น้ากัลก็เป็นห่วงเธอมาก”
มดดำเศร้ารู้สึกเป็นห่วงกัลยา
“แต่ฉัน...ฉันเป็นห่วงแม่”
“ฉันเข้าใจที่เธอเป็นห่วงแม่ของเธอ แต่ถึงจะเป็นห่วงแค่ไหนเขาก็คงไม่ออกมาให้ใครพบ กลับไปดูแลแม่อีกคนของเธอเถอะนะ แม่กัลยาผู้ที่ให้กำเนิดเธอ”
มดดำคิดหนักเป็นห่วงแม่ทั้งสอง เฉลิมเดินเข้ามา
“มดดำ เอ็งกลับไปดูแลแม่ที่แท้จริงของเอ็งก่อนเถอะ ส่วนทางนี้ไม่ต้องห่วง ถ้านังส้มมันกลับมา ข้าจะรีบบอกเอ็งคนแรก”
สหรัฐมองมดดำหวังว่าเธอจะกลับไปด้วย
เฉลิมมองออกไปตามทางที่มดดำกับสหรัฐเดินกลับไป อิทธิที่แอบอยู่นานแล้วตัดสินใจเดินออกมาหา เฉลิมถามอย่างไม่เข้าใจ
“มดดำมันมา แต่ทำไมเอ็งถึงต้องหลบหน้ามันด้วยวะ”
“ฉันกับเขาไม่คู่ควรที่จะคบกันแล้วล่ะจ๊ะลุง”
“ไม่คู่ควรแม้แต่เป็นคนรู้จักที่คบกันอย่างพี่น้องที่ดีต่อกันเลยเหรอวะ ถ้ามดดำมันได้ยินที่เอ็งพูดมันจะเสียใจแค่ไหน”
อิทธิคิดตามคำพูดเฉลิมแล้วเครียด
“ตอนนี้มดดำต้องการเจอน้าส้ม ฉันจะออกสืบหาให้เองจ๊ะ”
“เอ็งนี่...รักมดดำมันเหลือเกินนะ ยังไงก็ฝากเรื่องนังส้มด้วยละกัน ถ้ามดดำมันได้รู้ข่าวแม่มันบ้างก็คงดีใจ”
อิทธิมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
ข่าวรายงานการแถลงข่าวของครอบครัวคุณหญิงวาปีเพิ่งจบลง แพรวพราวกดปิดทีวีด้วยความแค้นใจ
“มันจะโชคดีอะไรกันนักกันหนา! นังเด็กใจแตกนั่นไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆของมัน แถมยังได้เจอหลานตัวจริงอีก”
แพรวพราวเกิดความริษยาในใจไม่จบสิ้น
“ลูกของนังส้มเรอะ หึ!ดีล่ะ...ให้ลูกของพวกมันฆ่ากันเองซะเลย”
แพรวพราวยิ้มอย่างมีแผนอีก
อิทธิเดินเลือกซื้อสินค้าที่ตู้เครื่องดื่มของมินิมาร์ทแห่งหนึ่ง แล้วหันไปมองเห็นลูกค้าคู่รักกำลังช่วยกันเลือกแอร์วิค เฟรชอยู่ ดูทั้งสองรักกันดี
“นี่ไงแอร์วิค เฟรช น้ำหอมปรับอากาศ มีแบบออโต้สเปรย์ด้วยอ่ะ ตั้งเวลาฉีดได้ด้วย อยากได้ไปติดในห้องนั่งเล่นน่ะ จะได้หอมสดชื่นตลอด”
ลูกค้าชายเห็นด้วย
“อืม...ดีเหมือนกันนะ เดี๋ยวซื้อไปสองอันละกัน เอากลิ่นเฟรชวอเตอร์ละกันถ้าคุณได้กกลิ่นนี้คุณจะได้คิดถึงผมไง แล้วเอากลิ่นนี้ด้วย...ผมจะได้คิดถึงคุณ”
ลูกค้าหญิงเขิน
“แหม...หวานตลอด”
ทั้งสองดูมีความสุขมาก อิทธิเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ และพาให้คิดถึงมดดำ
“ถ้าพี่มีวันแบบนี้กับมดดำบ้างก็ดีสินนะ”
อิทธิเดินออกมาจากร้านมินิมาร์ท เห็นรถเข็นขายผลไม้เลยเข้าไปซื้อ
“แตงโมชิ้นนึงจ๊ะ”
แม่ค้าที่เพิ่งปาดมะม่วงเสร็จส่งให้ลูกค้าผู้หญิงแล้วรับเงิน อิทธิจำผู้หญิงคนนี้ได้
“พี่ครับ”
ลูกค้าสาวมองอิทธิงงๆ
“พี่เป็นพนักงานสปาที่น้าส้มเคยทำงานอยู่ใช่มั้ยครับ”
“อืม...ทำไมเหรอ”
“เปล่าครับ ผมจะถามว่าพี่เจอน้าส้มบ้างรึป่าวครับ”
ลูกค้าสาวส่ายหน้า
“แล้วบ้านเพื่อนหรือคนรู้จักแกล่ะครับ”
“โอ๊ย! มันมีใครคบซะที่ไหนกัน”
ว่าแล้วลูกค้าสาวก็เดินหนีไป ก่อนอิทธิจะหมดหวังพลันก็มองไปเห็นชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้า สายตาเขามองไปที่ศักดิ์ที่อยู่ห่างออกไป
“ใช่คนที่อยู่ในรูปที่เจอในห้องน้าส้มรึเปล่านะ”
แม่ค้ายื่นถุงแตงโมให้ อิทธิจ่ายเงิน แล้วรีบตามศักดิ์ที่เดินออกไปไกลแล้ว
ศักดิ์เดินมาตามทาง มีผู้คนเดินสวนไปมาเยอะแยะ อีกมุมหนึ่งไม่ห่างมากนัก อิทธิเร่งรีบตามมามองหาศักดิ์ที่แทบจะลับตาแล้วสายตาเขาเห็นศักดิ์อยู่ไวๆกำลังเดินเลี้ยวไปอีกทาง...ศักดิ์เลี้ยวมาในซอยเล็กๆที่มีคนเดินสวนไปมาพอบังสายตา แล้วเลี้ยวเข้าไปอีกซอยหนึ่ง อิทธิรีบตามมามองหารอบทิศ แต่ศักดิ์ก็คลาดสายตาไปแล้ว
“หายไปไหนแล้ว”
อิทธิเสียดายที่ไม่ได้ตามตัวศักดิ์จนเจอ
เย็นนั้น สุทธิดาเดินออกมาจากในบ้านก็เจอกับเนื่องและมาลัย...มาลัยมองดูสุทธิดาด้วยแววตาเห็นใจและสงสาร จนสุทธิดาแปลกใจถามขึ้น
“เป็นอะไร”
มาลัยอยากจะปลอบสุทธิดาแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
“คุณดาคะ คุณดาอย่าคิดมากเลยนะคะเรื่อง...”
“เรื่องอะไร”
เนื่องสังเกตเห็นว่าสุทธิดาคงยังไม่รู้เรื่องคลิป
“ก็เรื่องคลิปหลุดของ...”
เนื่องอุดปากมาลัยทันที มาลัยเหวอ
“ไม่มีอะไรหรอกคะคุณดา มาลัยมันเพ้อเจ้อไปเรื่อย”
เนื่องส่งสายตาดุใส่มาลัย ทั้งสองรีบพากันเลี่ยงออกไป
สุทธิดามองตามสงสัยในท่าทีแปลกๆของทั้งสอง
ศักดิ์เดินเข้ามาบริเวณริมรั้วบ้านคุณหญิงวาปี พร้อมกับดูใบแผนที่ๆจดใส่กระดาษใบเล็กมาเพื่อให้แน่ใจ เขามองผ่านรั้วเข้าไปข้างในเห็นสุทธิดาเดินออกมาที่บริเวณน้ำพุก็ดีใจ
“ลูกของพ่อ”
ศักดิ์แอบชะเง้อมองดูสุทธิดาอย่างมีความสุข สักครู่เขาเห็นเหวงเดินถือหนังสือพิมพ์หลายฉบับออกมาผ่านสุทธิดา ศักดิ์รีบขยับตัวหลบ...เหวงเจอสุทธิดาก็ทำทีมีพิรุธจนสุทธิดาผิดสังเกต
“จะไปไหน”
“คือ...” เหวงพยายามเอาหนังสือพิมพ์หลบ “ปะป่าวครับ”
“แล้ว...นั่นอะไรกัน”
สุทธิดาจะเอาหนังสือพิมพ์มาดู เหวงรีบดึงหลบ
“ผมกำลังจะเอามันออกไปทิ้งครับ ไม่มีอะไรครับคุณหนูดา”
สุทธิดาสงสัยเข้าแย่งหนังสือพิมพ์มากางดู เห็นหน้าหนังสือพิมพ์ที่ลงข่างคลิปฉาวของเธอ สุทธิดาตกใจ แย่งฉบับอื่นๆมารีบเปิดดูอีก
“อ๊ายยย!!”
สุทธิดาทิ้งหนังสือพิมพ์วิ่งหนีเข้าบ้านไปเลย เหวงหน้าเสีย
“คุณดาครับ! คุณหนูดา!...โธ่! ซวยแล้วกู”
เหวงเปิดประตูรั้วหอบหนังสือพิมพ์เดินเซ็งออกมา แล้วยัดหนังสือพิมพ์ลงถังขยะหน้าบ้าน ศักดิ์แอบมองดูจนเหวงเดินเข้าบ้านลับตาไป ก็รีบเข้าไปค้นถังขยะเอาหนังสือพิมพ์ออกมาดู ศักดิ์ตกใจกับข่าวที่เห็น
“ลูกดา!!”
ศักดิ์ขยำหนังสือพิมพ์ด้วยความโกรธแค้น
สุทธิดาเปิดดูคลิปของตัวเองที่ถูกปล่อยอยู่ในอินเตอร์เน็ตผ่านไอแพด และช็อคมากกับภาพคลิปที่เห็น เธอทั้งโกรธทั้งโมโหที่คนในบ้านไม่ยอมบอกอะไรเลย สุทธิดาถือไอแพดเดินออกจากห้องไปเอาเรื่องทุกคนทันที...ชาติชายนั่งตรวจเอกสารงานอยู่ที่โต๊ะ สุทธิดาพรวดเข้ามาจ้องหน้าเขม็ง ชาติชายยิ้ม
“อ้าวยัยดา มีอะไรเหรอลูก”
สุทธิดาโชว์ไอแพด
“นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ”
กัลยาเดินเข้ามาในห้องทำงานเห็นสุดธิดากำลังหัวเสีย ชาติชายรู้ว่าสุทธิดาหมายถึงอะไร
“ทำไมไม่มีใครบอกเรื่องนี้กับดา จะรอให้ดาออกไปรู้และอับอายจากที่อื่นก่อนใช่มั้ยคะ”
กัลยารีบเข้ามาบอก
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก พ่อแม่เป็นห่วงความรู้สึกของดา”
“นึกว่าแถลงข่าวเปิดตัวลูกสาวอย่างเดียว ที่แท้ก็ประจานหนูด้วย”
ชาติชายหน้าเสีย
“ดาเข้าใจผิดแล้วนะลูก”
“ไม่เข้าใจผิดหรอกค่ะ ขนาดคนใช้ในบ้านยังมองดูถูกดา”
สุทธิดาเดินหนีออกไปเลย
“เดี๋ยวก่อนลูกดา!”
กัลยารีบตามออกไป
กากับหงส์ ตอนที่ 22 (ต่อ)
สุทธิดาหนีมาที่ทางออกพบกับมดดำกับสหรัฐที่เพิ่งกลับมาพอดี กัลยาที่ตามออกมาเห็นมดดำก็ดีใจ
“มดดำกลับมาแล้วเหรอลูก”
มดดำยิ้มรับแต่ก็ยังทำตัวไม่ถูก สุทธิดาเข้าไปตบมดดำทันที สหรัฐตกใจ
“อะไรกัน ดา!”
สุทธิดาโกรธมดดำมาก
“แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน แกแย่งเอาพ่อแม่ฉันไป! เอาครอบครัวฉันไป ที่ดาเป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะมันเหรอ จะไม่ให้โทษมันได้ยังไง! แกกับแม่แก โผล่มาทำไม”
“ดา! หยุดได้แล้ว!”
ชาติชายที่เพิ่งตามออกมาตวาด สุทธิดาอึ้งเพราะไม่เคยโดนชาติชายดุ เธอร้องไห้ออกมา ทันใดนั้นเสียงคุณหญิงวาปีดังขึ้น
“ทุกคนพอได้แล้ว...ดา...เดี๋ยวไปหายายข้างบนหน่อยนะ มดดำด้วย”
คุณหญิงวาปีนั่งลงที่เตียงนอน มดดำกับสุทธิดานั่งลงกับพื้น
“ยัยดา ที่ยายเคยสอนไปเธอจำไม่ได้แล้วเหรอ เธอลองมองดูให้ชัดสิ คิดดูให้ละเอียดว่าจริงๆแล้วมดดำเคยทำร้ายเธอก่อนสักครั้งมั้ย”
สุทธิดานิ่ง
“แล้วอะไรที่ทำร้ายตัวเธอเองล่ะ” คุณหญิงหันไปหามดดำ “มดดำ...เวลาที่ดาเขาทำร้ายเธอ เธอเคยโกรธมั้ย”
“ก็มีโกรธบ้างบางครั้งค่ะ แต่ไม่เคยเก็บเอามาแค้น”
“เพราะอะไร”
“มดดำรู้ว่าคุณดา ทำไปเพราะโกรธ และไม่พอใจ ไม่ได้ร้ายโดยนิสัย อีกอย่างถ้าเราแค้นใคร ตัวเราก็จะเป็นทุกข์เหมือนเอาไฟเผาใจตัวเองโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนรับรู้ด้วย มันไม่มีความสุข”
คุณหญิงยิ้มชื่นชมมดดำ ก่อนจะหันไปบอกสุทธิดา
“ลองเปลี่ยนความคิดซะใหม่นะลูก ทุกคนที่นี่ยังรักหวังดีและไม่มีใครคิดร้ายกับดา ใช่มั้ยมดดำ”
มดดำยิ้ม
“ค่ะ...” มดดำหันไปหาสุทธิดา “ที่ผ่านมาให้มันแล้วไป ฉันไม่เคยโกรธแค้นคุณดาเลยจริงๆ”
สุทธิดารู้สึกถึงความจริงใจจากมดดำ เธอมองมดดำนิ่งๆ คุณหญิงสบายใจ
ค่ำนั้น สุทธิดากลับเข้ามาในห้องนอน นั่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเหมือนกำลังจะทำใจได้ แต่พอมองที่เครื่องไอแพดที่วางอยู่บนเตียงก็ทำให้ยิ่งเจ็บใจ ทำใจได้ยาก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกชื่อไว้ เธอกดรับสาย
“หนูดาเหรอ นี่อาแพรวเองนะ”
สุทธิดาแปลกใจที่จู่ๆแพรวพราวก็โทรมาหา เธอไม่พอใจพยายามเก็บอาการ
“มีธุระอะไรเหรอคะ”
“ตอนนี้คงรู้แล้วใช่มั้ย ว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกหลานของคนบ้านนั้น”
“รู้แล้ว...แต่ทุกคนก็ยังรักหนูอยู่”
“หึ...จะแน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะรักไปตลอด เขาได้ลูกที่แท้จริงกลับมาแล้ว แถมยังน่ารักซะด้วย”
สุทธิดาเริ่มไม่แน่ใจ
“ไม่ต้องมายุหรอกค่ะ ฉันเลิกเคียดแค้นแล้ว”
“เลิกแค้นเพราะไม่มีโอกาสได้แก้แค้น หรือถูกเขาหลอกให้เลิกแค้นกันแน่”
“แล้วอาแพรวล่ะคะ มีโอกาสได้แก้แค้นพวกตำรวจที่ยิงหลานเลวๆของอาแพรวตายวันก่อนรึยังคะ”
แพรวพราวโกรธขบกรามแน่น พยายามข่มใจทำเสียงปกติ
“อาเห็นใจหนูดานะที่ต้องพลาดท่าเป็นเมียพงษ์ แต่ต้นเหตุก็มาจากเด็กที่ชื่อมดดำนั่น ตาพงษ์ตายเพราะนังเด็กนั่นเหมือนกัน ถ้าจะแก้แค้นก็ต้องแก้แค้นที่มัน ใครมันทำลายชีวิตเรา...มันคนนั้นก็ต้องได้ชดใช้สิ ถูกมั้ย”
สุทธิดาคิดตาม มองไปที่ไอแพดด้วยความไม่พอใจแล้วคิดได้
“ค่ะ ใครที่มันทำกับเราไว้ มันก็ต้องได้ชดใช้”
แพรวพราวยิ้มพอใจ
“งั้นวันพรุ่งนี้มาหาอาที่บ้านอาหน่อยนะ อามีวิธีกำจัดนังเด็กนั่น”
“ได้ค่ะ...”
แพรวพราววางสายแล้วยิ้มร้ายพอใจที่สุทธิดาติดกับ...สุทธิดารู้สึกยินดีที่จะได้กำจัดแพรวพราว
วันใหม่...แพรวพราวนั่งรอใครบางคนอยู่ที่ห้องรับแขก สักพักมีชายสองคนเดินเข้ามายืนตรงหน้า แพรวพราวยิ้มพอใจ
“มาแล้วเหรอ”
ศักดิ์ก้มหน้าก้มตาเพราะจำแพรวพราวได้ ตู่แนะนำ
“นี่คุณแพรว...ส่วนนี่คือไอ้ศักดิ์ครับ เพิ่งออกจากคุก เป็นมือดีไว้ใจได้ ผมเลยเรียกมาช่วย”
แพรวพราวมองดูหน่วยก้านศักดิ์ ทำหน้าเหมือนคุ้นหน้า แต่นึกไม่ออก
“ฉันเคยเจอแกที่ไหนมาก่อนรึป่าว”
ศักดิ์ทำทีปฏิเสธ ไม่เคยเจอ
“ช่างเถอะ ฉันอยากให้พวกแกช่วยกำจัดเด็กผู้หญิงสองคน มันเป็นลูกสาวของคนที่ฉันเกลียด”
ศักดิ์หนักใจ มองหน้าตู่ก่อนหันไปคุยกับแพรวพราว
“ตอนแรกไอ้ตู่มันบอกผมว่าจะพามาสมัครงาน ไม่ได้คิดว่าจะต้องไปทำร้ายใคร คุณนายเรียกใช้คนอื่นเถอะครับ”
ตู่รีบขัด
“เฮ้ย! มึงตกงานอยู่ไม่ใช่เหรอ มาก็อย่าให้เสียเที่ยวสิวะ”
ศักดิ์ลังเล แพรวพราวแค้นๆ
“เด็กสาวหนึ่งในสองคนนั้นมันเป็นคนล่อให้หลานฉันไปถูกยิงตายเพราะมันแค้นที่หลานฉันวางยาปล้ำมันแล้วถ่ายคลิปไว้”
ศักดิ์เอะใจว่าที่แพรวพราวเล่าจะเป็นเรื่องเดียวกันกับเรื่องของสุทธิดาหรือเปล่า เขาจึงหลอกถาม
“งั้นคลิปที่เป็นข่าวนั่น”
“ใช่!ฉันเป็นคนปล่อยคลิปของนังเด็กสุทธิดานั่นเอง”
ศักดิ์โกรธมากที่รู้ว่าเป็นฝีมือแพรวพราว
“แล้วฉันก็จะยุให้มันฆ่าพี่น้องของมันเองด้วย”
ศักดิ์เก็บความแค้นไว้ในใจ
รถสุทธิดาเข้ามาจอดในบริเวณบ้านแพรวพราว เธอเปิดประตูรถออกมาแล้วยืนมองเข้าไปในบ้าน
“แกเป็นคนปล่อยคลิปให้ฉันอับอาย คนที่ทำลายชีวิตฉันก็คือแก”
มือสุทธิดากุมกระเป๋าสะพายแน่น
สุทธิดาเดินผ่านประตูเข้ามา เห็นศักดิ์กับตู่ที่ยืนหันหลังอยู่ก็ไม่กล้าวู่วาม แพรวพราวบอกทั้งสอง
“มานั่นแล้วไง”
ศักดิ์หันไปมองเห็นสุทธิดาซึ่งเป็นลูกสาวแท้ๆของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าก็ดีใจมาก สุทธิดาแปลกใจที่เห็นศักดิ์มองแปลกๆ ศักดิ์พึมพำเบาๆ
“ลูก...”
ตู่เห็นสุทธิดาแล้วหื่น ศักดิ์ไม่พอใจท่าทางของเพื่อน แพรวพราวยิ้มแย้ม
“ดา เข้ามาสิ เรามีแผนการที่ต้องคุยกันอีกยาวเลยนะ”
“ค่ะ ดาก็อยากรู้แผนของอาแพรวเหมือนกัน อาแพรวเป็นคนมีแผนเยอะอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”
แพรวพราวรู้สึกเหมือนถูกเหน็บแต่เก็บอาการไว้
“ไม่แน่นะ ดาอาจจะชอบแผนของอาก็เป็นได้”
สุทธิดายิ้มมุมปาก
“ค่ะ...”
ทั้งสองจ้องกันไม่วางตาต่างมีแผนร้ายและคิดตลบหลังกันอยู่ในใจ ศักดิ์ตัดสินใจได้แล้วว่าจะอยู่ข้างใคร
สุทธิดาปิดประตูรถแล้วขับออกไป ศักดิ์กับตู่ที่ออกมายืนดูอยู่นานแล้ว ตู่เสียดายความสวยของสุทธิดา
“ขาวๆสวยๆขนาดนั้น จะฆ่าทิ้งเปล่าๆก็เสียดายของ คอยดูนะข้าจะขอคุณแพรวจับมันทำเมียก่อนซะเลย”
ศักดิ์โกรธกระชากคอตู่
“ไอ้ตู่มึง!”
“อะไรกันวะ! มึงโมโหอะไร! ถ้าอยากได้ด้วยก็บอกกูดีๆก็ได้”
ศักดิ์พยายามข่มใจเย็น ตู่สะบัดมือศักดิ์ออกจากคอเสื้อ
“อะไรวะ”
ตู่หัวเสียเดินออกไปก่อน
“คิดจะกำจัดลูกสาวกู พวกมึงมาใช้ผิดคนแล้ว” ศักดิ์คิดๆ “ส่วนใครที่จะมาเป็นอุปสรรคของลูกดาก็คงต้องกำจัดทิ้งเหมือนกัน”
มดดำเดินปล่อยอารมณ์ชมสวนอย่างสบายใจ แต่ก็อดคิดถึงส้มไม่ได้
“แม่จ๋า...แม่ไปอยู่ที่ไหนกันนะ”
ชาติชายทีเดินมาเห็นมดดำยืนอยู่ ก็เดินเข้ามาหา มดดำหันไปเห็นก็ยังเขินๆไม่ค่อยชิน
“คิดอะไรอยู่เหรอมดดำ”
“ฉัน...เอ่อ...หนูคิดถึงแม่ส้มค่ะ เป็นห่วงแม่”
ชาติชายไม่รู้จะปลอบยังไงดี เพราะส้มก็ทำเรื่องไว้มาก แถมตัวเองก็มีส่วนผิด
“มดดำ ลูกคิดว่าพ่อเป็นพ่อที่ดีรึเปล่า”
มดดำไม่เข้าใจที่ชาติชายถามอย่างนั้น
“พ่อมีอดีตที่ไม่ดี สร้างปัญหาให้ครอบครัว จนลูกทั้งสองต้องมาลำบากรับกรรมไปด้วย”
“มดดำไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะ เท่าที่หนูเห็นคุณพ่อเป็นพ่อที่ดีมาก พยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวกลับมามีความสุขเหมือนเดิม เมื่อก่อนหนูยังเคยแอบคิดว่าถ้าได้เจอพ่อ หนูก็อยากให้พ่อของหนูเป็นอย่างพ่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าหนูในตอนนี้”
ชาติชายซาบซึ้งใจในคำพูดของลูกสาว ตื้นตันและดีใจที่ได้ลูกสาวคนนี้กลับมา ทั้งสองมองกันอย่างมีความสุข
ค่ำนั้น สหรัฐอยู่ในห้องทำงานที่บ้านกำลังจัดเตรียมเอกสารงานต่างๆ หลังจากเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกเพลียๆ บีบนวดต้นคอตัวเองเบาๆ แล้วทำให้นึกถึงมดดำ สหรัฐนั่งอมยิ้มมีความสุข แต่ยิ้มได้ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มเมื่อสายตาไปสะดุดที่แหวนหมั้นของสุทธิดาที่ยังอยู่ที่นิ้วนาง
เช้าวันใหม่...กัลยายืนอยู่หน้าบ้านรอส่งมดดำที่กำลังเดินออกมา
“คุณดอมยังไม่ออกมาเหรอคะ”
“ล่วงหน้าออกไปก่อนเมื่อกี้นี้เองจ๊ะ เห็นว่านัดกับตารัฐไว้แล้ว”
มดดำเศร้าๆ
“คุณดอมเขาคงไม่ค่อยอยากเห็นหน้ามดดำ”
กัลยากลุ้มใจ
“ให้เวลาน้องหน่อยนะลูก อีกไม่นานตาดอมคงทำใจเรื่องมดดำได้”
มดดำเป็นห่วงความรู้สึกดอม
“ค่ะ มดดำขอตัวก่อนนะคะ”
“ให้ตาเหวงไปส่งมั้ย กำลังว่างอยู่พอดี”
“ไม่รบกวนลุงเหวงดีกว่าค่ะ มดดำไปแท็กซี่ได้ค่ะ”
กัลยายิ้ม
“ขอให้โชคดีเรื่องผลสอบนะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
มดดำเดินออกไป กัลยามองตามลูกสาว
กัลยาเดินเข้ามาหน้าห้องสุทธิดาแล้วเคาะประตูเรียก
“ดา...ลูกดา ยังไม่ตื่นเหรอลูก สายแล้วนะ ลงไปนั่งเล่นกับแม่ข้างล่างกันเถอะ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้อง กัลยาสงสัยเลยเปิดประตูห้องเข้าไปดู แต่ไม่เจอใคร
“ไปไหนของเขานะ”
มดดำเดินออกจากประตูใหญ่ ดอมแอบหลบมองอยู่มุมหนึ่งอย่างเป็นทุกข์ ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองรักมากๆจะกลายมาเป็นพี่สาวไปได้ ดอมเดินตามออกมาหวังแค่ว่าจะได้มองส่งมดดำขึ้นแท็กซี่ แต่จู่ๆก็มีรถปิ๊กอั๊พขับมาจอดตัดหน้ามดดำ ตู่เดินลงมาจากรถแล้วกระชากฉุดมดดำ
“เฮ้ย!”
มดดำพยายามยื้อยุด ดอมเห็นมดดำเป็นอันตราย
“เฮ้ย! แกจะทำอะไร!”
ดอมรีบวิ่งเข้าไปช่วยมดดำ
“คุณดอม!”
มดดำกับดอมยื้อยุดฉุดดึงอยู่กับไอ้ตู่ ศักดิ์ที่เป็นคนขับรถเห็นท่าไม่ดีเลยรีบลงมาช่วยตู่ ศักดิ์ดึงดอมมาต่อยจนล้มลง มดดำตกใจ
“คุณดอม! คุณดอมเป็นอะไรรึเปล่า”
มดดำมองจำศักดิ์ได้
“คนที่อยู่ในรูปถ่ายของแม่”
ไม่มีเวลาคิดมาก มดดำถีบตู่แล้วจะวิ่งไปดูดอม ตู่ชักปืนออกมาขู่
“เฮ้ย! มึงจะไปกันดีๆหรือจะให้กูยิงทิ้ง!”
มดดำกับดอมอึ้งชะงัก ศักดิ์กับตู่ลากทั้งสองขึ้นรถแล้วรีบขับออกไป
สหรัฐเดินออกมาจากบริษัทแห่งหนึ่ง มายืนรออยู่ที่รถที่จอดอยู่ริมถนน เขามองดูนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าเริ่มสายแล้วเขามองออกไปที่ถนนมองหารอดอม
“ยังมาไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย”
สหรัฐมองหาที่นั่งใกล้ๆ แล้วเดินไปนั่ง
รถปิ๊กอัพขับเข้ามาในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ศักดิ์เป็นคนขับรถ โดยมีตู่นั่งคุมเชิงอยู่เบาะด้านหลัง เอาปืนหันไปทางมดดำกับดอมที่นั่งอยู่ข้างๆ ตู่นั่งซ้ายสุด มดดำนั่งกลาง ดอมนั่งหลังคนขับ ดอมถามอย่างสงสัย
“พวกแกต้องการอะไร จะจับพวกเราเรียกค่าไถ่เหรอ”
“เงียบแล้วนั่งอยู่เฉยๆเหอะน่า”
ดอมหุบปาก มดดำจ้องหน้าจนศักดิ์แปลกใจ ตู่แสยะยิ้ม
“เดี๋ยวถึงที่แล้วพวกแกจะรู้เอง”
รถปิ๊กอัพขับเข้ามาจอดหน้าโกดังร้าง มดดำกับดอมถูกฉุดกระชากเข้ามาในโกดังแล้วผลักให้นั่งลงกับพื้น
“พวกแกเป็นใคร! ต้องการอะไร”
ดอมจะเอาเรื่องอีก มดดำจับแขนเบรกไว้ ศักดิ์หยิบโทรศัพท์ต่อสาย
“มาถึงแล้วครับคุณแพรว...ครับ...ได้ครับ”
ศักดิ์มองออกไปข้างนอก ได้ยินเสียงรถแพรวพราวเข้ามาจอดหน้าโกดัง เขาหันไปบอกตู่
“จัดการทำให้ไอ้เด็กผู้ชายสลบก่อน”
“ได้”
ตู่เดินเข้าไปหาดอมแล้วลากขึ้นมาต่อยท้องจนตัวงอล้มลงกับพื้น แล้วตามไปเตะเสยปลายคางซ้ำ
มดดำตกใจ
“คุณดอม”
ดอมสลบ มดดำเขย่าตัว
“คุณดอม!”
มดดำมองจ้องเอาเรื่องที่ศักดิ์และตู่ แต่ก็รู้ว่าสู้ไม่ได้แน่ เธอหันไปห่วงดอม
“คุณดอม คุณดอมลุกขึ้น!”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงแพรวพราวดังขึ้น
“ไม่ต้องรีบปลุกมันขึ้นมาหรอก”
มดดำหันมองตามเสียงแล้วตกใจ เพราะคนที่มากับแพรวพราวด้วยก็คือสุทธิดา
“คุณดา!”
สหรัฐยังคงรอดอมอยู่ที่เดิมจนรู้สึกว่าดอมมาช้าเกินไปแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย
“ทำไมไม่รับสาย”
สหรัฐกดวางแล้วต่อสายหาชาติชาย
ชาติชายคุยโทรศัพท์กับสหรัฐผ่านสมอลทอก มีอิทธินั่งมาด้วยตรงเบาะข้างคนขับ
“อาเพิ่งโทรคุยกับอากัลมาเมื่อกี้ เห็นบอกว่ามดดำกับดอมออกมาแต่เช้าแล้วนี่”
อิทธิสนใจทันทีที่เป็นเรื่องของมดดำ
“อะไรนะ ยังไม่เจอกันอีกเหรอ อือ...เดี๋ยวอาจะลองโทรตามอีกแรง”
ชาติชายวางสายแล้วโทรหาดอม อิทธิอดเป็นห่วงมดดำไม่ได้
กระเป๋ากางเกงดอม โทรศัพท์สั่นอยู่เบาๆ สุทธิดาไม่พอใจมากที่เห็นดอมถูกจับมาด้วย
“อาแพรวจับดอมมาด้วยทำไม น้องฉันเขาไม่เกี่ยว”
“ยังอุตส่าห์นับญาติกันอยู่อีกเหรอ มันจะยังเห็นเธอเป็นพี่สาวอยู่อีกรึเปล่าก็ไม่รู้ นั่นต่างหากพี่สาวจริงๆของมัน เลือดแท้ของวรรัตนาลัย”
แพรวพราวเหน็บสุทธิดาและพอใจมากที่จะได้กำจัดลูกของชาติชายและกัลยา มดดำเสียใจ
“คุณดา คุณทำยังงี้อีกทำไม ฉันคิดว่าเราคุยเข้าใจกันดีแล้ว”
“เงียบไปเถอะน่า”
สุทธิดาไม่ได้คิดร้ายกับมดดำ เพียงแค่อยากหาโอกาสเล่นงานแพรวพราวเท่านั้น สุทธิดาแอบมองเคียดแค้นแพรวพราว ศักดิ์ก็คอยสังเกตท่าทีของสุทธิดาอยู่ตลอด
“ถึงเวลาแล้วล่ะ ที่จะกำจัดเสี้ยนหนามทุกความรักของเธอออกไป” แพรวพราวยิ้มร้าย
มดดำหน้าเสีย
“คุณดาอย่าไปฟังเขานะคะ เขากำลังยุให้เราแตกคอกัน เราทุกคนเป็นพี่น้องกันนะคะ”
“ฉันไม่มีสายเลือดของวรรัตนาลัยสักหยดเดียว ฉันจะเป็นพี่น้องกับแก 2 คนได้ยังไง”
มดดำสวนทันที
“แต่ฉันกับคุณดอม ไม่เคยเห็นคุณเป็นคนอื่น เราเป็นพี่น้องกัน”
สุทธิดาอึ้งกับคำพูดมดดำ ศักดิ์ก็มองเป็นห่วงว่าแพรวพราวจะยุให้สุทธิดาทำเรื่องไม่คาดคิด แพรวพราวยิ้มร้ายพอใจที่สถานการณ์ทุกอย่างอยู่ในกำมือ เธอล้วงหระเป๋าสะพายแล้วหยิบปืนออกมา ทุกคนตกใจ สุทธิดาหน้าตื่น
“อาแพรวจะทำอะไร”
“ฆ่ามันซะ” แพรวพราวสั่งทันที
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 23
