กากับหงส์ ตอนที่ 19
เย็นนั้น...กัลยานอนหลับอยู่บนเตียงในห้องพักที่โรงพยาบาล เธอตื่นขึ้น สุทธิดานั่งน้ำตาคลออยู่ใกล้ๆ
“ดาเหรอ...ลูกหายไปไหนมา แม่ไม่เห็นลูกมาสองวันแล้ว”
“คุณแม่สนใจด้วยเหรอคะ”
กัลยางง
“ดาเป็นลูกของแม่ ทำไมแม่จะไม่ใส่ใจลูกตัวเองล่ะ”
สุทธิดาประชด
“ดานึกว่าคุณแม่เป็นห่วงแต่เรื่องของนังมดดำ”
สุทธิดาน้อยใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ กัลยาเครียด
“ว่าไงคะ หรือเรื่องที่แม่รักนังมดดำมากกว่าลูกตัวเองเป็นเรื่องจริง”
“ดาอย่าเพิ่งเข้าใจผิด แม่แค่ไม่อยากให้ดาเป็นห่วง”
“เลยให้มันรู้แต่เรื่องสำคัญของคุณแม่ คุณแม่คงอยากอยู่ใกล้มันมากกว่า!”
ชาติชายกับอิทธิได้ยินเสียงก็วิ่งเข้ามา
“ดาเกลียดมัน มันทำให้ทุกคนไม่รักดา”
ชาติชายแรงใส่
“ดา! หยุดพูดทำร้ายจิตใจแม่เถอะ”
“คุณพ่อไม่ต้องมาสั่งสอนดา คุณพ่อนั่นแหละตัวการของเรื่องทั้งหมด คุณพ่อเจ้าชู้ มักมาก”
“ดา...พูดอย่างนั้นกับคุณพ่อได้ยังไง”
กัลยาอาการกำเริบ ชาติชาย สุทธิดาตกใจรีบเข้าไปดูแล
“กัล/คุณแม่!”
ชาติชายหันไปสั่งอิทธิ
“อิทธิเรียกหมอเร็ว”
“ครับคุณชาติ”
อิทธิไม่รีรอกดปุ่มเรียกหมอทันที หมอพยาบาลรีบวิ่งเข้าห้องมาดูอาการกัลยา
“รบกวนญาติ รอข้างนอกนะครับ”
ชาติชาย สุทธิดา อิทธิ ออกมาด้านนอกมองเป็นห่วง...หมอกับพยาบาลกำลังปฐมพยาบาลให้กัลยา สุทธิดายืนชะเง้อมองในห้องอย่างร้อนใจ หันขวับหาชาติชายที่นั่งกุมขมับอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องกับอิทธิ
“ถ้าคุณแม่เป็นอะไรไป ดาจะไม่มีวันอภัยให้คุณพ่อ คุณพ่อต้องรับผิดชอบ”
อิทธิสวนขึ้น
“นั่นพ่อของคุณนะ จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียรติท่านบ้าง”
สุทธิดาจ้องอิทธิเอาเรื่อง
“เรื่องของคนในครอบครัว แกไม่เกี่ยว”
อิทธิเหลืออดจะลากสุทธิดาออกไป
“ไปกับผม”
“ไม่! ฉันจะดูแม่ฉัน แกนั่นแหละไปให้พ้น”
“จะไปไม่ไป! ขอโทษนะครับคุณชาติ”
อิทธิไม่สนแบกสุทธิดาขึ้นบ่าไปเลย สุทธิดาทั้งดิ้นทั้งร้องโวยวายไปตลอดทาง
“บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปสิ ปล่อยๆๆๆๆ”
ชาติชายกุมขมับเครียด
อิทธิลากสุทธิดาเข้ามาในสวนหย่อมที่โรงพยาบาล เธอทั้งทุบทั้งตีเขามาตลอดทาง
“ปล่อยฉัน! บอกให้ปล่อยไงเล่า!”
อิทธิผลักเธอล้ม
“โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ...ไอ้บ้า”
“ใครจะเป็นคนดีอย่างคุณละคุณดา...ผมไม่เคยเห็นคนดีที่ไหน ด่าว่าพ่อแม่ตัวเอง เอะอะโวยวาย น่ารำคาญ”
“ฉันน่ารำคาญตรงไหน”
“ตรงที่งี่เง่า! เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล แล้วก็ชอบดูถูกคนอื่นไง”
สุทธิดาทั้งโกรธทั้งโมโห อิทธิมองหยัน
“อ๋อ...ลืมอีกข้ออีกข้อ หน้าสวย แต่ใจดำ”
“ไอ้บ้า!”
สุทธิดาลุกขึ้นมาตบหน้าอิทธิเปรี๊ยง! อิทธิโมโหง้างมือทำท่าจะตบกลับแต่ชะงักจริงๆเขาคิดแค่ขู่
“ผมไม่ใช่พระเอก ถ้าตบหน้าผมอีกทีเราได้ไปเสียค่าปรับคนละห้าร้อยที่โรงพักแน่”
สุทธิดาอึ้ง ตบอิทธิอีกทีแล้วรีบถอย อิทธิอึ้งที่เธอยังกล้าตบ
“เฮ้ย!”
สุทธิดาวิ่งหนี อิทธิตะโกนไล่หลัง
“ก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละ ใครๆถึงไม่รักคุณ”
อิทธิมองตามลูบแก้ม ส่ายหน้าเซ็งๆ
สุทธิดาร้องไห้แค้นใจคนเดียวที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล เสียงอิทธิดังก้องในหัว
“ตรงที่งี่เง่า! เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล แล้วก็ชอบดูถูกคนอื่นอีก”
สุทธิดาคิดแล้วยิ่งเจ็บใจ
“ก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละ ใครๆถึงไม่รักคุณ”
สุทธิดานึกถึงประโยคนี้ถึงกับน้ำตาคลอ ในใจรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว แค้นใจ
ค่ำนั้น สุทธิดาอยู่ในห้อง ส้มเปิดประตูเข้ามา เธอขว้างหนังสือสวนใส่หน้าส้มทันที
“โอ้ย!...คุณดา”
ส้มปิดประตู สุทธิดาหยิบข้าวของเขวี้ยงไม่ยั้ง ส้มได้แค่ปัดป้อง
“คุณดาคะ หยุดก่อนค่ะ ฉันเจ็บนะคะ”
“เจ็บสิดี! ตายๆไปเลยก็ได้”
สุทธิดาหยิบของแข็งแขวี้ยงใส่โดนหัวส้มอีก
“โอ้ย...”
ส้มยกมือขึ้นกุมไว้เห็นเลือดไหลเป็นทาง สุทธิดาชงัก ส้มเดินเข้าหามือกุมหัวอยู่
“คุณดา...ใครมันทำให้คุณดาหงุดหงิดอีกเหรอคะ”
“แกไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉันเลย แกนั่นแหละตัวดี เป็นเพราะยาของแกมันทำลายชีวิตฉัน”
ส้มอึ้งตกใจ มองหน้าสุทธิดา รู้ว่าเกิดเรื่องร้ายกับสุทธิดาแล้ว
“โธ่...คุณดา...คุณดา”
ส้มร้องไห้จะเข้าไปกอดปลอบลูก แต่โดนสุดธิดาผลักออก
“ออกไป ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน”
มดดำที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกเดินมาตามทางแล้วเจอกับส้มที่หัวแตกเดินหงุดหงิดมาอีกทาง ส้มเห็นมดดำก็ปรี่เข้าหาทันที
“แม่...แม่ไปโดนอะไรมา”
ไม่ทันที่มดดำจะพูดจบส้มตบสวนทันที มดดำงง
“แม่!”
“อีมดดำมึง...”
ส้มตบตีมดดำไม่ยั้งมือ มดดำโวยวาย
“แม่อย่า นี่มันอะไรกัน”
ส้มตีมดดำระบายอารมณ์
เช้าวันใหม่ในห้องทำงานที่บ้าน...คุณหญิงวาปีนั่งมองอิทธิที่กำลังดูเอกสารรายละเอียดงานของบริษัท
“เป็นไง คิดว่ามันจะยุ่งยากมั้ย ที่ต้องมาทำต่อจากมดดำ”
“ไม่เลยครับ มดดำวางรายละเอียดงานไว้ดีหมดแล้ว ใครมาทำต่อก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้วครับ”
คุณหญิงยิ้มพอใจ
“รายนั้นเขาก็มัวติดแต่เรื่องเรียน มาทำงานให้ได้ก็ไม่เต็มที่”
“คุณหญิงก็เลยให้ไปเต็มที่กับเรื่องเรียน โดยไม่มีเรื่องงานไปรบกวนใช่มั้ยครับ”
คุณหญิงค้อนที่อิทธิรู้ทัน
“ทำเป็นรู้ดี”
อิทธิยิ้ม คุณหญิงไม่ได้ว่าอะไร
อิทธิมาช่วยงานคุณหญิงวาปี ซึ่งเขาทำงานด้วยความความตั้งใจ มดดำกับดอมไปเรียนมหาวิทยาลัยพร้อมกันทุกวัน ทั้งสองคนตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ ขณะที่สุทธิดาขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ยอมไปไหน
เมื่อกลับมาจากมหาวิทยาลัย มดดำกับดอม ติวหนังสือด้วยกันในห้องรับแขก
“ใกล้สอบแล้วนะ มดดำขยันจังเลย ติวด้วยกันนะ” ดอมบอกอย่างอารมณ์ดี
สุทธิดา นั่งกอดเข่าขังตัวเอง คนใช้ยกอาหารเช้ามาให้ สุทธิดาปัดอาหารตกกระจาย ไล่ออกไป สหรัฐที่รู้ว่าสุดธิดาเก็บตัวเงียบ ตัดสินใจโทรหาคุณหญิงวาปี
“คุณยายครับ น้องดาเป็นอะไรรึเปล่า ไม่ไปเรียนเลย ผมโทรหาเขาก็ไม่อยากคุย ผมเลยเป็นห่วง”
คุณหญิงแปลกใจ
“จริงเหรอ ยายไม่รู้เรื่องเลย ยายกัลก็อยู่โรงพยาบาล ยายก็งานยุ่งมาก ยายคงต้องรบกวนรัฐ ช่วยยายด้วย”
“ได้ครับ คุณยายงั้นผมจะคอยดูให้”
สหรัฐบอกด้วยความเต็มใจ
เช้าวันใหม่...สุทธิดา ได้ยินเสียงเคาะประตู ส้มเปิดเข้ามาในมือถือถาดโจ๊กและนมมาด้วย ส้มมองดูสุทธิดาที่ยังนั่งอยู่บนเตียงนอนในสภาพโทรมๆไม่สนใจตัวเองอย่างเป็นห่วง สุทธิดาไม่สนใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ส้มถือวิสาสะเข้ามา
“คุณดาคะ ทานอะไรหน่อยนะคะ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“โถคุณดา” ส้มวางถาดบนเตียง “ทานหน่อยเถอะค่ะ ทั้งผอมทั้งโทรมไปหมดแล้ว”
สุทธิดารำคาญ ปัดถาดทิ้ง
“บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง เลิกทำอะไรให้ฉันได้แล้ว เพราะมันมีแต่จะแย่ลง”
ส้มน้อยใจ สุทธิดาหน้ามืดจะล้ม ส้มจะเข้าประคอง สุทธิดาปัดมือออก
“ไม่ต้อง!”
ส้มแค้นใจ
“ใคร บอกส้มมา ไอ้ตัวไหนมันรังแกคุณดา” ส้มจับแขน “บอกฉันมา ฉันจะไปฆ่ามัน”
สุดธิดาสวนทันที
“ก็ลูกแกไงล่ะ อีนังมดดำ ต้นเหตุมาจากมัน แกจะฆ่ามันได้รึเปล่าล่ะ”
ส้มจ้องหน้าแล้วพูดน้ำเสียงจริงจัง
“ได้สิคะ”
สุทธิดายิ่งเวียนหัวหนัก มองดูโจ๊กกับนมที่หกอยู่เต็มพื้นแล้วเกิดเหม็นหืนอยากจะอาเจียน ส้มงงว่าเกิดอะไร สุทธิดาผลักส้มแล้วรีบวิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ ส้มมองตามตกใจ...สุทธิดายังอ้วกไม่หยุด ส้มเดินเข้ามาหามองด้วยความกังวล
“คุณดา...”
สุทธิดาล้างหน้าเสร็จก็หันมามองส้ม สีหน้าแววตาเริ่มเกิดความกังวลกลัว
ด้านล่างสหรัฐเดินเข้าบ้านมาเจอกับเนื่องที่เดินสวนมา
“อ้าว...คุณรัฐคะ”
“คุณเนื่อง ดาอยู่มั้ย”
“บนห้องนู่นแน่ะคะ ขึ้นไปดูเธอหน่อยนะคะ เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาเจอใครเลย”
“ผมก็สงสัยอยู่ เพราะไม่เห็นดาไปเรียนเลย”
พูดจบสหรัฐก็เดินขึ้นไป
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น สุทธิดาถามเสียงแข็ง
“ใคร”
“ดา นี่พี่เอง”
ส้มพอใจที่เห็นสหรัฐมาหาสุทธิดา แต่สุทธิดาลังเลไม่กล้าสู้หน้า
“พี่รัฐมาทำไม”
“พี่ไม่เห็นดาไปเรียน พี่เป็นห่วงเลยมาดู”
“พี่รัฐไม่ต้องมายุ่งกับดา! พี่รัฐไม่ได้ห่วงดาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จะมาใส่ใจอะไรตอนนี้”
“แต่นี่มันใกล้สอบแล้วนะดา”
สุทธิดาหยิบของเขวี้ยงใส่ประตู
“บอกว่าไม่ต้องมายุ่งกับดาไง ไปหาอีนังมดดำนู่น ไป!”
สุทธิดาหน้ามืดอีก ส้มวิ่งเข้ามา ส้มรีบบอกกับสหรัฐ
“คุณรัฐกลับไปก่อนเถอะคะ ไว้คุณดาอารมณ์ดีแล้วค่อยมาคุยกันใหม่”
สหรัฐไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จำใจต้องกลับลงไป
มดดำยืนรอดอมไปมหาวิทยาลัยพร้อมกันอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน สักพักสหรัฐเดินออกมาเจอ มดดำยิ้มให้เพราะยังไม่รู้เรื่องที่เฉลิมคุยกับสหรัฐเรื่องให้เขาอยู่ห่างมดดำ สหรัฐทำตัวไม่ถูก แต่ก็เดินเข้าหา
“คุณรัฐ”
มดดำดีใจ สหรัฐยิ้มให้ หน้าตากังวล
“คุณเป็นอะไร”
“เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก”
มดดำขำๆ
“ถ้าจะปฏิเสธ ก็ช่วยทำให้มันเนียนๆหน่อยได้มั้ย หน้าตากังวลออกอาการขนาดนั้น”
มดดำจ้องขอคำตอบ
“มดดำ ฉันเป็นห่วงน้องดา เลยแวะมาดู”
“ห่วงคุณดา”
มดดำน้อยใจจะเดินเลี่ยงไป
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ”
ดอมเดินออกมาพอดี
“มดดำไปกันเถอะ อ้าวพี่รัฐ มารับพี่ดาเหรอครับ”
สหรัฐหันไปมองมดดำ เธอไม่อยากจะมองหน้าด้วยแล้ว
ส้มเดินวนไปมาเป็นกังวลอยู่หน้าห้องตรวจในโรงพยาบาล ห่วงสุทธิดาที่กำลังตรวจอาการอยู่ หมอเดินออกมา ส้มรีบเข้าถาม
“หมอคะ คุณดาเป็นยังไงบ้าง”
หมอยิ้ม
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ที่เวียนหัวและอาเจียนเป็นแค่อาการแพ้ตามปกติครับ”
ส้มใจคอไม่ดี
“แพ้อะไรคะ”
หมอยิ้ม
“แพ้ท้องครับ คนไข้กำลังตั้งครรภ์”
ส้มอึ้งตกใจ มองไปในห้องตรวจ
“คุณดา...”
ในห้องตรวจ ส้มรีบเดินเข้ามาหาสุทธิดาด้วยความเป็นห่วง สุทธิดานั่งอึ้ง ยังตกใจไม่หาย
“คุณดาคะ...คุณดา”
ส้มจะเข้าไปปลอบ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไง
“ฉันท้อง...ถ้าคุณพ่อคุณแม่...คุณย่ารู้...”
สุทธิดาสับสนหวาดกลัว แต่พอนึกได้ก็จ้องหน้าส้ม
“เป็นเพราะแกคนเดียว นังส้ม! ถ้าพี่รัฐถอนหมั้นฉันก็เป็นเพราะแก”
สุทธิดากรี๊ดอาละวาด ส้มเข้ากอดปลอบ
“แกปล่อยฉัน แกทำชีวิตฉันพังหมดแล้ว ไป!”
สุทธิดาร้องไห้ตี ส้มยิ่งกอดแน่น
“ยังหรอกคะคุณดา คุณดาหยุดก่อนค่ะ ถ้าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ชีวิตของคุณดาก็ยังไม่พัง”
ส้มคลายมือออก สุทธิดางง
“แกหมายความว่ายังไง”
ส้มจ้องหน้าสุทธิดานิ่งจริงจัง มีแผนจะแก้ไขให้
ส้มเดินประครองสุทธิดาอย่างระแวดระวัง มาตามทางเดินแคบๆ ชาวบ้านหันไปมองทำนองว่ามากันอีกรายแล้ว ศักดิ์ สามีเก่าของส้มเดินผ่านมาหันไปมองอย่างไม่แน่ใจ ว่าเป็นส้มหรือเปล่า ตัดสินใจเดินตาม
ในคลินิกทำแท้งเถื่อน...ส้มกับสุทธิดานั่งอยู่มุมหนึ่ง สุทธิดามองไปรอบๆบรรยากาศน่าอึดอัด วัยรุ่นใจแตกมานั่งรอทำแท้งกันหลายคน บ้างก็มาคนเดียว บ้างก็มากับแฟน
“คุณดาไม่ต้องกลัวนะคะ” ส้มกุมมือสุทธิดา
สาววัยรุ่นที่เพิ่งทำแท้งเสร็จถูกแฟนพยุงออกมาเพราะหมดแรง ลักษณะดูน่ากลัว สุทธิดาใจคอไม่ดี
“ส้ม ฉันกลัว...กลับเถอะส้ม”
“แต่มันเป็นวิธีเดียวนะคะคุณดา ที่จะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณสหรัฐก็จะยังรักคุณดา”
พอนึกถึงสหรัฐ สุทธิดาก็ทำใจดีสู้
พนักงานออกมาเรียก
“คิวต่อไปที่ห้องสอง”
ส้มมองดูใบคิวที่มือ เป็นคิวของสุทธิดาพอดีก็พยุง
“ไปค่ะคุณดา”
สุทธิดายังกลัวแต่ก็จำใจลุกไป
ส้มเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก รอสุทธิดา หันไปเห็นร้านรถเข็นน้ำชาที่อยู่ไม่ไกลก็ชักอยากกิน เลยเดินไป...แม่ค้ายื่นถุงชาเย็นให้ศักดิ์
“ยี่สิบบาท”
ส้มเดินใกล้เข้ามายังไม่ทันสังเกตเห็นว่าเป็นศักดิ์ พอดีกับที่ศักดิ์หันมาเห็นส้ม
“นังส้ม!”
ส้มเห็นศักดิ์ก็ตกใจ
“ไอ้ศักดิ์!”
ส้มตกใจ รีบหันหลังวิ่งหนี ศักด์วิ่งตาม
“เดี๋ยวก่อน! นังส้ม แกจะหนีไปไหน”
ศักดิ์ตามทันดึงมือไว้
“ปล่อย! ปล่อยฉัน แกจะมายุ่งอะไรกับฉันอีกไอ้ศักดิ์”
“ข้าไม่อยากจะยุ่งกับแกหรอกนังส้ม ข้าแค่จะถามหาลูก”
“นังมดดำน่ะเหรอ มันได้ผัวแล้ว ไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้”
ศักดิ์กระชากมือส้มแน่น
“อย่ามาเล่นแง่กับกูนะอีส้ม กูหมายถึงลูกสาวแท้ๆของกู”
“เห๊อะ! แล้วขี้คุกอย่างมึง มึงคิดว่าลูกอยากจะเจอเรอะ”
“อีนี่!”
ศักดิ์โมโหเงื้อมือจะตบ ระหว่างนั้นก็มีเสียงกรี๊ดดังออกมาจากคลินิก ส้มหันมองตกใจ
“คุณดา!”
ส้มรีบวิ่งเข้าไปดูสุทธิดาไม่สนอะไรทั้งสิ้น ศักดิ์ตามไปทันที
ส้มวิ่งหน้าตื่นเข้ามา สวนกับคนอื่นที่วิ่งหนีออกไป มีทั้งหมอ ทั้งผู้ช่วย ทั้งพวกคนท้อง ศักดิ์วิ่งตามเข้ามา ส้มดึงแขนเด็กใจแตกคนหนึ่งมาถาม
“เกิดอะไรขึ้น”
“มีคนตกเลือด”
“หา!”
ส้มตกใจมาก เด็กใจแตกวิ่งหนีไป
“คุณดา!”
ส้มรีบวิ่งเข้าไปดูสุทธิดาในห้องทำแท้ง เห็นสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงขาหยั่งจมกองเลือด
“คุณดา!”
ทันใดนั้นเสียงสุทธิดาดังมาจากอีกห้อง
“ส้ม...ส้ม...”
ส้มได้ยินเสียงสุทธิดาจากอีกห้องก็รีบวิ่งไปดู เห็นสุทธิดา ท่าทางอ่อนแรงออกมาอีกทาง
“คุณดา!” ส้มเข้าประคอง “คุณดาเป็นอะไรมั้ยคะ คุณดา”
สุทธิดาตกเลือดมากจนหมดแรงสลบไป ศักดิ์ตามเข้ามา
“อีส้ม! เกิดอะไรขึ้นวะ”
“ไม่ต้องถาม รีบมาช่วยกันก่อน”
ศักดิ์งงๆ รีบเข้าไปช่วย
“คุณดา คุณดาอย่าเป็นอะไรนะคะ”
ศักดิ์เห็นส้มเป็นห่วงสุทธิดามาก ก็สงสัยว่าสุทธิดาน่าจะเป็นลูกแท้ๆของตน
“อีส้ม! นี่มันลูกกูหรือเปล่า”
ศักดิ์โมโหมาก
คุณหญิงวาปี องค์อรและอิทธิวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหน้าห้องฉุกเฉิน
“ดา! ยัยดา...” คุณหญิงพึมพำอย่างเป็นห่วง
หมอเปิดประตูออกมา องค์อรเข้าไปถาม
“คุณหมอคะ หลานฉันเป็นไงบ้างคะ”
“คนไข้สูญเสียเลือดมาก”
ทุกคนตกใจ คุณหญิงชะงักสงสัย
“หลานฉันเป็นอะไร ทำไมถึง...”
“คนไข้ตกเลือดจากการทำแท้งครับ ถ้ามาช้ากว่านี้คนไข้อาจจะ...”
ทุกคนอึ้งตกใจหนักกว่าเก่า คุณหญิงแทบเป็นลม ต่างมองหน้ากัน องค์อรอึ้งตะลึง
“ทำแท้ง! มันเป็นไปได้ยังไง”
อิทธิสงสัย
“คุณหมอทราบมั้ยครับว่าใครเป็นคนที่พาคนไข้มาส่ง”
“ไม่ทราบครับ เห็นพยาบาลบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง เอามาส่งไว้แล้วก็รีบหนีไปเลยครับ”
ทุกคนงง คิดว่าใครกันเป็นคนมาส่ง ชาติชายที่เพิ่งมาถึงวิ่งเข้ามา
“ยัยดาเป็นไงบ้าง”
คุณหญิง องค์อร อิทธิไม่กล้าตอบ ห่างออกไปอีกมุม ศักดิ์แอบมองอยู่
กากับหงส์ ตอนที่ 19 (ต่อ)
ชาติชายที่เจาะเลือดเพื่อช่วยสุทธิดาเดินออกมาจากห้องเจาะเลือด เขาตรงไปหา อิทธิที่นั่งอยู่ใกล้ๆ คุณหญิงวาปีและองค์อร ทุกคนเป็นห่วงสุทธิดา โดยเฉพาะชาติชายเป็นกังวลและคิดมากมากที่สุด อิทธิเลยเข้าไปคุยด้วย
“คุณชาติไม่ต้องห่วงนะครับ คุณหมอได้เลือดจากคุณชาติไปช่วยคุณดาแล้ว คุณดาต้องปลอดภัยแน่นอนครับ”
อิทธิพยายามปลอบ ชาติชายยิ้มขอบใจแต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่
“นายอิท ฉันเป็นพ่อที่ยังไม่ดีพอใช่มั้ย ฉันยังจะต้องทำยังไงอีกถึงจะดูแลลูกได้ดีกว่านี้”
อิทธิพูดไม่ออก คุณหญิงกับองค์อรก็ได้ยินสิ่งที่ชาติชายตัดพ้อ หมอเดินหน้าเครียดออกมา ทุกคนรีบเข้าถาม
“ทางแล็ปแจ้งมาว่า จากการเช็ค Group matched ของเลือดคุณพ่อกับคนไข้ เลือดทั้งสองไม่สามารถเข้ากันได้ครับ”
องค์อรชะงัก
“ทำไมกัน”
หมออธิบาย
“คุณพ่อมีเลือดกรุ๊ปเอไม่สามารถให้เลือดกับคนไข้ที่มีเลือดกรุ๊ป โอ ได้และลูกคุณเป็น โอ เนกาทีฟ ซึ่งเลือดกรุ๊ปนี้หายากมาก”
คุณหญิงกับชาติชายอึ้ง เพราะมีเรื่องไม่คาดคิด
“ถ้าสะดวกคงต้องรบกวนเลือดจากคุณแม่แล้วครับ”
“ทำไงดี พี่กัลก็ยังไม่แข็งแรงอยู่ด้วย”
“ถึงแข็งแรง ก็ให้ไม่ได้หรอก”
คุณหญิงพูดเป็นปริศนา องค์อรกับอิทธิงง ขณะเดียวกันนั้น พยาบาลในห้องวิ่งออกมา
“คุณหมอคะ ทางแล็ปแจ้งว่า มีคนมาบริจาคเป็นเลือดกรุปโอ เนกาทีฟค่ะ”
“เหรอ งั้นรีบดำเนินการด่วนเลย พวกคุณโชคดีมากเลยนะครับ”
หมอรีบขอตัวเข้าห้องไป ทุกคนมีความหวัง ส้มแอบดูอยู่อีกมุมหนึ่งโล่งใจ ยิ้มออก อิทธิสงสัยว่าใครเป็นคนให้เลือด
“ใครมาบริจาคนะ”
คุณหญิงคิดหนักเช่นกัน
ศักดิ์เดินจับแขนที่มีรอยเจาะเลือดออกมา จากห้องเจาะเลือดพร้อมกับส้ม
“หมดธุระแล้ว แกก็รีบไปได้แล้ว”
“เด็กคนนั้นเป็นลูกของข้าจริงๆด้วย ข้าอยากไปเห็นหน้าลูกอีกครั้งก่อน”
“ก็ลองไปดูสิ! ได้ติดคุกกันหัวโต”
“แกนั่นแหละจะติดคุกหัวโต เสือกไปขโมยเปลี่ยนลูกเขา”
ส้มกลัวคนอื่นได้ยิน ลากศักดิ์ไปกระซิบ
“แล้วลูกแกได้มีชีวิตที่สบายรึเปล่าล่ะ”
ศักดิ์จ้องนิ่ง ก่อนพูดออกมา
“ชีวิตที่สบายอยู่ในสภาพอย่างนั้นเหรอ”
ส้มอึ้ง ศักดิ์เดินหนีออกไปเลย ส้มมองตามกังวลว่าศักดิ์จะไปหาสุทธิดา
คุณหญิงวาปีกับองค์อรเดินออกมาจากห้องพักคนไข้ ท่าทางสบายใจขึ้นแล้วที่เห็นสุทธิดาปลอดภัย คุณหญิงจะเดินไปต่อแต่องค์อรที่ยังมีความสงสัยจับแขนแล้วถาม
“คุณแม่คะ คุณแม่หมายความว่ายังไงที่บอกว่าถึงพี่กัลจะแข็งแรงดีก็ให้เลือดยัยดาไม่ได้”
คุณหญิงยังไม่แน่ใจที่จะตอบ หมอเดินออกมาจากห้อง คุณหญิงเลยถือโอกาสถาม
“คุณหมอคะ จะเป็นไปได้มั้ยคะที่พ่อแม่มีเลือดกรุ๊ปเอทั้งคู่ แต่ลูกที่ออกมากลับเป็นกรุ๊ปโอหรือ โอ เนกาทีฟ”
“เป็นไปไม่ได้เลยครับ”
คุณหญิงนิ่งไปอย่างเข้าใจ หมอขอตัวไป องค์อรแปลกใจ
“พี่กัลกับคุณชาติเลือดกรุ๊ปเอทั้งคู่เหรอคะ นี่คุณแม่หมายความว่า ยัยดา...”
“อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย มาช่วยกันคิดดีกว่าว่ายัยดาท้องกับใคร เรื่องนี้คงต้องถามตารัฐอีกคน”
คุณหญิงบอกเครียดๆ
ชาติชายนั่งกุมมือกัลยาที่หลับอยู่ และร้องไห้เป็นทุกข์
“กัล...ผมขอโทษ ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกอย่างมันเลวร้าย”
องค์อรเปิดประตูเข้ามา ชาติชายยังไม่รู้
“กัล...วันนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน จะให้ผมสู้ต่อ หรือจะให้ผมยอมรับโชคชะตากันแน่ กัล”
กัลยาจะลืมตาขึ้นมา แต่องค์อรที่เห็นใจชาติชายพูดขึ้นก่อน
“พี่ชาติไม่ต้องพิสูจน์อะไรแล้วค่ะ ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าคุณแม่กับอรไม่เห็น แต่แค่...คุณแม่กับอรยังโกรธอยู่”
ชาติชายชะงัก
“อร...”
“มาคิดดูแล้วอรเองแหละที่ตามใจให้ท้ายหลานจนเกินไป หากจะผิดอรก็มีส่วนด้วย”
องค์อรดึงมือกัลยาอีกข้างมากุมไว้
“อรดีใจนะคะ ที่ได้พี่ชาติมาเป็นพี่เขย เรื่องเก่าเราลืมมันไปให้หมดเถอะค่ะ”
ชาติชายซึ้งใจที่องค์อรเข้าใจแล้ว กัลยามีความสุข
สุทธิดานอนหลับอยู่บนเตียง มีพยาบาลคอยดูแลและเดินออกจากห้องไป คุณหญิงวาปีนั่งเฝ้าอยู่มุมหนึ่ง ส้มเปิดประตูเข้ามาเห็นคุณหญิงนั่งอยู่ก็พยายามนิ่ง เดินเข้ามาหาแล้วมองสุทธิดาอย่างเป็นห่วง คุณหญิงถามเสียงเข้ม
“เธอมาทำไมที่นี่”
“ฉันอยากจะมาขอดูแลคุณดาค่ะ”
คุณหญิงสงสัย
“เธอรู้ได้ยังไงว่ายัยดาไม่สบาย”
คุณหญิงจ้องจับผิด ส้มพยายามคิดหาคำตอบ
“เอ่อคือ...ตอนแรกฉันตั้งใจจะมาเยี่ยมคุณกัล ก็เลยได้รู้ว่าคุณดาไม่สบายอยู่ที่นี่ด้วย เลยรีบมาดูค่ะ ให้ฉันเฝ้าไข้คุณดาเถอะนะคะ”
“เธอรู้ใช่มั้ยว่ายัยดาเป็นอะไร”
“ฉันรู้จากพยาบาลแล้วค่ะ เรื่องนี้ฉันว่าคนรับผิดชอบควรที่จะเป็นคุณสหรัฐ”
“ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น”
“ก็...คุณรัฐเป็นคู่หมั้นคุณดา คุณดาก็รักแต่คุณรัฐคนเดียว ที่คุณดาท้องก็ไม่น่าจะเป็นคนอื่นไปได้หรอกค่ะ”
คุณหญิงคิดตามแต่ยังไม่ปักใจฟันธง ส้มมองดูสุทธิดาด้วยความเป็นห่วงและปรนนิบัติอย่างดี คุณหญิงมองพฤติกรรมของส้มอย่างสงสัย
เย็นนั้น สหรัฐเดินเข้าบ้าน เจอกับมดดำ ทั้งคู่มองหน้ากัน สหรัฐไม่พูดอะไร เดินเข้าไปหาคุณหญิงวาปีที่นั่งคอยอยู่ มดดำมองตามน้อยใจ...
คุณหญิงนั่งคุยกับสหรัฐอยู่ในห้องรับแขก ตัดสินใจบอกไปตามตรง
“ยัยดาท้อง”
สหรัฐตกใจ
“ดาท้อง!”
“ยายอยากรู้ว่าเป็นตารัฐรึเปล่า”
“เปล่านะครับคุณยาย ถึงผมจะหมั้นกับดา ผมก็ไม่เคยล่วงเกินดานะครับ และผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมรักดาเหมือนน้องสาว”
“ถ้าไม่ใช่ตารัฐ แล้วยัยดาจะท้องกับใครแต่ที่น่าเป็นห่วง คือยัยดา แอบไปทำแท้ง แล้วตกเลือดมาก จนต้องหามเข้าโรงพยาบาล”
มดดำ เอาน้ำมาเสิร์ฟตกใจ สหรัฐเองก็ตกใจมาก
“จริงเหรอครับคุณยาย”
ทั้งสองเห็นมดดำ
“ขอโทษค่ะ มดดำจะไม่พูดเรื่องนี้เด็ดขาด”
มดดำหันกลับมารับคำอย่างฝืนๆ
“ฉันเปล่านะมดดำ” สหรัฐมองตามอยากอธิบายแต่ติดคุยกับคุณหญิง
มดดำหันหน้าหนี ออกจากห้องไป
สหรัฐออกมายืนรอข้างนอก เดินวนไปมาคิดมากกลัวมดดำจะเข้าใจผิด ไม่นานเขาก็เห็นมดดำเดินออกมา สีหน้าเธอเรียบเฉยเดาใจไม่ถูก สหรัฐยิ่งเครียด
“มดดำ...คือฉัน...”
มดดำเสียงดุ
“ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว ฉันไม่อยากฟัง”
“ฉันไม่ได้เป็นคนทำน้องดาท้องนะ”
“แล้วเป็นปลากัดกันรึไง มองตาแล้วท้องน่ะ เขาเป็นคู่หมั้นคุณ ถ้าไม่ท้องกับคุณ แล้วจะไปท้องกับใคร”
“จะหยุดพูดแล้วฟังฉันอธิบายมั้ย”
“ฉันไม่หยุด และไม่ต้องมาแก้ตัวแล้ว ฉันไม่อยากฟัง นึกว่าจะเป็นคนดี ที่แท้ผู้ชายมักง่าย ผู้ชายเห็นแกตัว”
สหรัฐโมโห ดึงมดดำเข้ามาจูบปิดปากซะเลย มดดำนึกได้ ดิ้นออกมา
“คนเลว”
มดดำจะตบหน้าแต่เห็นสายตาเขาเลยเปลี่ยนใจวิ่งหนีไป
“มดดำ”
สหรัฐส่ายหัว ยิ้มเหนื่อยใจ
เช้าวันใหม่...หมอยื่นซองเอกสารให้กับคุณหญิงวาปี องค์อรนั่งข้างๆ
“นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอครับ”
คุณหญิงหยิบเอกสารออกมาดู
“จากการเทียบรหัสทางพันธุกรรม พบว่าตัวอย่างเลือดของเด็กที่ได้มา ไม่เกี่ยวข้องกับพ่อแม่เลยครับ”
องค์อรหน้าตื่น
“นี่หมายความว่ายัยดาไม่ใช่หลานแท้ๆของเรา แล้วลูกของพี่กัลกับพี่ชาติ”
คุณหญิงหันไปถามหมอ
“แน่ใจแล้วเหรอคะหมอ”
“โอกาสผิดพลาดมีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์”
“คุณหมอคะ ฉันอยากให้คุณหมอตรวจเลือดเด็กอีกคนนึง”
“ใครกันคะคุณแม่”
คุณหญิงยิ้ม และไปพามดดำมาเจาะเลือดที่โรงพยาบาลทันที มดดำงง แต่ก็ทำตาม
สุทธิดานอนหลับอยู่ที่เตียงในห้องพักฟื้น ส้มดูแลอย่างเป็นห่วง
“ฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะคะคุณดา ฉันสัญญาว่าจะดูแลคุณดาอย่างดี จะไม่ให้คุณดาเจอเรื่องเสียใจอีก”
ส้มลูบหัวสุทธิดาด้วยความรักซึ้งใจ แล้วค่อยๆเลื่อนมือลงมาแตะแก้ม สุทธิดาละเมอ ยังหลับตาอยู่
“คุณแม่...”
ส้มได้ยินถึงกับร้องไห้ตื้นตันใจ
“คุณดา...”
สุทธิดาลืมตาขึ้นมาเห็นว่าเป็นส้มที่ยิ้มให้ก็ผลักออก
“แก!”
ส้มดีใจ
“คุณดา! คุณดาฟื้นแล้ว”
ส้มจะเข้าไปดู สุทธิดาผลักออกอีก
“แกอย่ามาแตะต้องฉัน เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเป็นอะไร”
“คุณดาตกเลือดค่ะ แต่ตอนนี้คุณดาปลอดภัยแล้วค่ะ”
“ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วรึยัง”
ส้มพยักหน้า สุทธิดากรี๊ดลั่น
“อ๊ายย...ไป! แกออกไปไกลๆ แกทำชีวิตฉันพัง”
“คุณดา เรายังมีวิธีแก้ไขนะคะ”
“เชื่อแกมีแต่จะแย่ลง ฉันไม่เชื่อแกอีกต่อไปแล้ว” สุทธิดาหยิบข้าวของปาใส่ “ออกไป!ฉันเกลียดแก!”
แผลที่หัวส้มมีเลือดไหลออกมา เธอจะเข้ามาปลอบให้ได้ สุทธิดาตกใจ เริ่มหอบแรงขึ้นจะเป็นลมอีก ส้มเป็นห่วงจะเข้ามาช่วย สุทธิดาจ้องอย่างเกลียดชังกัดฟันพูดแค้นใจ
“ออกไป! แกกับลูกแก ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้”
ส้มเสียใจมากจำใจหันหลังเดินออกไป ไม่สนเลือดที่ไหลออกมา ในใจนึกเคียดแค้นทุกคนในบ้านของคุณหญิงวาปี
ค่ำนั้น...ส้มเดินเข้ามาประตูใหญ่บ้านคุณหญิงวาปี ใบหน้ามีรอยเช็ดเลือดแบบหยาบๆมีแต่ความเคียดแค้น อยากจะฆ่าทุกคนให้ได้
“อีมดดำ! กูปล่อยมึงอีกต่อไปไม่ได้แล้ว”
ส้มเดินมาที่ห้องมดดำพยายามบิดลูกบิดด้วยความโมโห
“อีมดดำ! มึงหายไปไหน”
ส้มเดินออกมาจากหน้าห้องมดดำได้ไม่ไกลก็เจอกับเนื่องที่เดินผ่านมา ส้มจ้องเขม็งเอาเรื่อง เนื่องกลัวๆ
“ส้ม”
“อีมดดำมันไปไหน ทำไมมันไม่กลับมานอนที่ห้อง”
เนื่องไม่ไว้ใจ
“จะถามหามดดำมันทำไม”
“บอกมาเหอะน่า หรือไม่อยากแก่ตาย”
“คุณหญิงท่านให้ไปนอนเป็นเพื่อน”
เนื่องกลัวเลยรีบเลี่ยงออกไป ส้มแค้นมาก
“อีแก่วาปี มึงชักจะเรื่องมากขึ้นทุกวันแล้วนะ”
คุณหญิงวาปีนั่งหน้ากระจก มดดำมองๆแล้วถาม
“คุณหญิงไม่สบายรึเปล่าคะ ถึงให้มดดำมานอนเฝ้า”
“ฉันแข็งแรงดี”
“เอ่อ แล้วคุณหญิงให้มดดำไปเจาะเลือดทำไมคะ กลัวมดดำเป็นโรคอะไรเหรอคะ”
“ถามมากจริง ถ้าฉันรู้ว่าเธอพูดมากอย่างนี้ ฉันไม่ให้เธอมานอนเฝ้าหรอก ไปนอนได้แล้ว”
เนื่องเคาะประตูเปิดเข้ามา
“มีอะไรเนื่อง”
“ส้มกลับมาแล้วค่ะ ท่าทางเอาเรื่องเชียว ดีนะคะที่คุณหญิงเอามดดำขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนก่อน”
“แม่อารมณ์เสียอะไรอีกคุณเนื่อง”
เนื่องตอบไม่ถูก คุณหญิงหนักใจมองมดดำอย่างเป็นห่วง
เช้าวันใหม่ คุณหญิงวาปีมาหาสหรัฐที่บ้าน
“ยังไงยายก็ฝากมดดำไว้ที่นี่สักพักก่อนนะ เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของมดดำ”
“ได้ครับคุณยาย แต่มดดำเขายังโกรธและเข้าใจผิดผมอยู่นะครับ”
“ยายรู้ว่าตารัฐมีวิธีจัดการ”
คุณหญิงเดินออกมาตามมดดำที่นั่งคอยอยู่หน้าบ้าน
“เธออยู่ที่นี่ไปก่อน ปิดเทอมแล้ว ฉันอยากให้เธอมาช่วยทำงานอยู่ที่นี่บ้านนี้เขาขาดคน ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย”
มดดำงงๆอยู่
“มดดำไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แค่งงๆ แต่มดดำรู้ว่าคุณหญิงหวังดี มดดำจะทำตามที่คุณหญิงบอกค่ะ”
“อยู่นี่ก็ทำตัวดีๆ อย่าให้เกิดเรื่อง”
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกค่ะ”
สหรัฐโผล่ออกมา
“ไม่มีปัญหาแน่นะ”
“คุณรัฐ”
“ยินดีต้อนรับนะมดดำ นี่บ้านฉันเอง”
“นี่มันอะไรกันคะคุณหญิง จะให้มดดำมา...”
“เธอรับปากฉันแล้วนะมดดำ เธออยู่ที่นี่แหละ มันจะปลอดภัยกับตัวเธอที่สุด เชื่อฉัน แล้วไม่ต้องถามอะไรมาก”
คุณหญิงหันมาหาสหรัฐ
“เดี๋ยวยายจะกลับแล้ว” คุณหญิงบอกมดดำ “ออกไปรอส่งฉันข้างนอกก่อนนะ”
ก่อนหน้านี้คุณหญิงวาปีมาขอร้องให้สหรัฐช่วยดูแลมดดำ สหรัฐแปลกใจ
“มันยังไงกันครับคุณยาย ที่ว่าส้มอาจจะทำร้ายมดดำถึงชีวิต”
คุณหญิงตัดสินใจบอก
“ยังไงรัฐก็ต้องได้รู้อยู่แล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้ยายสงสัยว่ามดดำน่าจะเป็นหลานแท้ๆของยายที่ถูกส้มสลับตัวไปตั้งแต่เด็ก แล้วตอนนี้ส้มก็เริ่มระแวงว่าความจะแตก”
สหรัฐอึ้ง หันออกไปมองมดดำอย่างเป็นห่วง
คุณหญิงวาปีกลับไปแล้วเหลือสหรัฐกับมดดำสองคน เธอยังโกรธทำตัวไม่ถูกเขาก็มัวแต่จ้องมองหน้าทำแววตายิ้ม
“มองฉันทำไม”
“คุณยายอนุญาตแล้ว ว่าถ้าเธอดื้อก็ให้ตีเธอได้”
“เห๊อะ! คงจะมีปัญญาตีได้หรอก ไม่ต้องห่วง ฉันดื้อแน่”
สหรัฐขำส่ายหัว
คุณหญิงวาปีเดินขึ้นมาข้างบนจนถึงหน้าประตูห้องนอนตนเห็นประตูเปิดแง้มอยู่อย่างผิดปกติก็สงสัยค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ห้อง ได้ยินเสียงเหมือนข้าวของถูกรื้อ
“นั่นใครอยู่ในห้องน่ะ”
เสียงรื้อสิ่งของเงียบไป คุณหญิงเดินเข้าไปใกล้ประตูอีกมองผ่านช่องประตู เห็นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ คุณหญิงเปิดประตูออก
“ส้ม!”
ส้มยืนจ้องหน้าคุณหญิง ในมือถือซองเอกสารการตรวจดีเอ็นเอของชาติชาย กัลยา สุทธิดาอยู่
“แกถือดียังไง มารื้อห้องคุณหญิงฉัน”
ส้มจ้องนิ่งเอาเรื่อง ไม่กลัว
“นี่มันอะไร! แกคิดจะทำอะไร!”
คุณหญิงไม่กลัวเสียงตะคอกของส้ม
“ก็ค้นหาความจริงไงล่ะ จะได้เปิดโปงเรื่องชั่วๆที่แกทำไว้ด้วย! ยัยดาไม่ใช่หลานของฉัน”
ส้มตกใจที่ความแตก
“ยังมีใครรู้เรื่องนี้อีก”
“ยังไม่มี แต่อีกไม่นานแกจะได้เข้าคุกแน่นังส้ม โทษฐานที่ขโมยมดดำหลานสาวแท้ๆของฉัน”
“หึ! รู้แล้วก็ดี แล้วก็รู้เพิ่มไว้ด้วยว่าฉันเลี้ยงหลานของแกให้มันแบบอดๆอยากๆ ทรมานทุบตีมันเพื่อความสะใจ แล้วก็บอกมันด้วยว่าเกลียดมันทุกวัน”
คุณหญิงอึ้งในความร้ายของส้ม
“เลวจริงๆ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ”
ส้มชักมีดออกมา
“แกไม่มีโอกาสแล้ว อีแก่”
คุณหญิงตกใจ ส้มปรี่เข้าหา คุณหญิงฮึดสู้ ทั้งสองต่างยื้อยุดกัน แต่คุณหญิงแรงน้อยกว่า
คุณหญิงวาปี วิ่งหนีลงบันไดมา ส้มวิ่งตาม คุณหญิงร้องให้คนช่วย ไปแอบ ส้มวิ่งหา ได้ยินเสียงกุกกั๊กเดินไปดู คุณหญิงเอาของฟาดแขนส้มจนมีดหล่น คุณหญิงหยิบมีดได้ ส้มเข้ามาบีบคอคุณหญิง หงายลงกับโต๊ะ บีบคอจนมีดหลุดมือ คุณหญิงกำลังจะขาดใจตาย
“ตายซะเถอะมึง อีแก่ มึงรู้มากนักใช่มั๊ย”
คุณหญิงเห็นดอมเดินเข้าบ้านมา ดอมจะเดินขึ้นบันได คุณหญิงเรียกไม่ออกจึงปัดแจกันหล่นพื้นแตก เสียงดัง ดอมหันกลับมามอง
“อะไรกัน”
ดอมวิ่งขึ้นมาเห็นส้มกำลังขึ้นคร่อมจะเอามีดแทง
“คุณยาย! ส้ม!”
ส้มหันมาเห็น ดอมรีบกระโดดเข้าชาร์ททันที ดอมกับส้มล้มกลิ้งไปทางเดียวกัน มีดยังอยู่ในมือส้ม
“ไอ้ดอม! มึงมาก็ดี กูจะได้ฆ่ามึงต่อหน้ายายมึงซะ”
ส้มพุ่งเข้าใส่ ดอมรับมือส้มไว้ ยื้อยุดกันอยู่สักพักดอมก็ผลักส้มออกแต่มีดก็พลาดโดนแขนเขาเลือดออก ส้มล้มหงายหลังเสียท่ามีดหลุดมือ ดอมโมโหจะเข้าไปจับไว้ให้ได้ ส้มลุกขึ้นผลักคุณหญิงที่อยู่ใกล้ๆใส่ดอม แล้ววิ่งหนีออกไป ดอมจะวิ่งตามไปจับส้ม คุณหญิงเรียกไว้
“ดอม!”
ดอมได้สติหันมาดูคุณหญิง...ส้มวิ่งหนีออกมาถึงหน้าบ้านชนกับเนื่องที่เดินผ่านมาจนเนื่องล้ม
“โอ๊ย!”
ส้มไม่สนใจวิ่งหนีออกไปต่อ เนื่องลุกขึ้นมองตามตกใจ ส้มวิ่งออกมาหน้าประตูบ้าน แล้วหันมองกลับไปอย่างอาฆาตแค้น
“กูยังไม่จบแค่นี้หรอก กูจะกลับมาฆ่าพวกมึงให้หมดทั้งโคตรเลย”
ส้มวิ่งหนีหายไป
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 20 พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
กากับหงส์ ตอนที่ 20
รถยนต์พิมพ์พรรณขับเข้าภายในบริเวณบ้าน พิมพ์พรรณลงจากรถเดินเฉิดฉายอารมณ์ดีเข้าบ้านไป แล้วพบกับมดดำที่ออกมาต้อนรับ ยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ”
พิมพ์พรรณงง
“มดดำลูกส้ม” พิมพ์พรรณพึมพำ “เอ๊ะ นี่เรามาทำธุระบ้านคุณหญิงเหรอเนี่ย”
พิมพ์พรรณวางฟอร์มเพื่อไม่ให้หน้าแตก แล้วถาม
“มดดำลูกส้ม คุณหญิงวาปีอยู่มั้ย”
“ไม่อยู่ค่ะ”
“งั้นไม่เป็นไร วันหน้าค่อยมาใหม่”
ว่าแล้วเธอก็เดินกลับวางฟอร์มมั่นใจ ออกไปถึงหน้าประตูแล้วแอบชำเลืองดูบ้านเลขที่
“บ้านฉัน!”
พิมพ์พรรณหันขวับไปทางมดดำ พอดีกับที่สหรัฐเดินออกมา
“อ้าวคุณแม่ครับ กลับมาแล้วเหรอครับ...”
พิมพ์พรรณไม่พอใจที่เห็นมดดำอยู่กับสหรัฐ
“ตารัฐ... แม่ขอคุยด้วยหน่อย” พิมพ์พรรณเหลือบมองมดดำ “ตามลำพัง”
พิมพ์พรรณนั่งคุยกับสหรัฐในห้องรับแขก
“คุณหญิงท่านเอามดดำมาฝาก ให้อยู่ที่นี่สักพักนึงก่อนน่ะครับ”
พิมพ์พรรณไม่ไว้ใจมดดำ
“แต่นั่นน่ะ มดดำลูกส้มเชียวนะลูก เกิดไรขึ้น แม่ต้องโทรไปคุยหน่อยแล้ว”
“ไม่ต้องโทรหรอกครับ เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟังครับ...คือคุณหญิงท่านกำลังสงสัยว่ามดดำอาจจะเป็นหลานสาวแท้ๆที่ถูกส้มแอบสลับตัวไปเมื่อตอนแรกเกิดครับ”
พิมพ์พรรณงงหนัก
“นี่มีอะไรที่แม่ยังไม่รู้อีกมั้ย”
“มีครับ...ดาท้อง แอบทำแท้งจนตกเลือด และเข้าโรงพยาบาล”
พิมพ์พรรณอึ้ง พยายามตั้งสติเพื่อฟังต่อ
“งั้นอธิบายมา”
ดอมโทรตามตำรวจมาที่บ้าน ตำรวจรับแจ้งความเสร็จหันมาบอก
“จับได้แล้วจะรีบติดต่อกลับนะครับ”
ตำรวจขอตัวกลับ คุณหญิงวาปีหันมาหาหลานชาย
“ขอบใจนะดอม ถ้าดอมกลับมาไม่ทันยายคงแย่แน่”
“มันเกิดอะไรขึ้นครับคุณยาย”
คุณหญิงเครียด พูดกับดอมอย่างจริงจัง
“ขอให้ยายรอผลตรวจเลือดของมดดำก่อน แล้วยายจะอธิบายให้ดอมฟังทั้งหมดนะ”
ดอมงง ไม่เข้าใจ
“มดดำเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยครับคุณยาย”
“เอาเถอะ ยังไงก็รอให้ผลมันแน่นอนกว่านี้ก่อน ยายอยากจะเตือนให้หลานทำใจเรื่องมดดำไว้ด้วยนะ”
ดอมยิ่งกังวลและไม่เข้าใจ มองหน้าคุณหญิงอยากจะได้คำตอบเดี๋ยวนี้เลย คุณหญิงได้แต่มองหน้าดอมนิ่ง เก็บเรื่องไว้ในใจ
ดอมเดินมาที่ห้องมดดำ มองไปที่กุญแจห้องก็เห็นว่ามีแม่กุญแจคล้องล็อกไว้อยู่ เขานึกถึงคำพูดของคุณหญิงวาปี
“ยายอยากจะเตือนให้หลานทำใจเรื่องมดดำไว้ด้วยนะ”
“ฉันก็อยากจะถามเธอเหมือนกัน ว่าเธอรู้เรื่องพวกนี้ด้วยรึป่าวนะ”
ดอมคิดตามหามดดำ
คืนนั้น สหรัฐเดินมาส่งมดดำที่หน้าประตูห้องนอน ทั้งสองเหมือนกับยังไม่อยากจะให้ถึงเวลานอนเร็ว อยากมีเวลาคุยกันนานๆมากกว่า
“มดดำ เอ่อ...ฝันดีนะ”
มดดำจะเดินเข้าห้อง สหรัฐอยากคุยต่อ
“มีอะไรก็บอกฉันได้นะ ฉันอยู่ห้องข้างๆ”
“ขอบคุณนะคะ”
มดดำเดินเข้าห้องไป สหรัฐมองตาม ยิ้มมีความสุข สหรัฐยังคงยิ้มหวานหันหลังมาก็จ๊ะเอ๋กับพิมพ์พรรณที่ยิ้มหวานรออยู่เช่นกัน สหรัฐสะดุ้ง พิมพ์พรรณเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังมากขึ้น
“ตารัฐ ถึงคุณหญิงวาปีจะสงสัยว่ามดดำอาจจะเป็นหลานสาว แต่นั่นก็แค่อาจจะ ที่สำคัญลูกอย่าลืมนะว่าลูกกับหนูดายังมีสถานะเป็นคู่หมั้นกันอยู่ ปัญหาตรงนั้นมันยังไม่จบ”
สหรัฐเริ่มคิดหนัก
“แม่ไปนอนละ”
สหรัฐมองไปที่ประตูห้องมดดำแล้วถอนใจเครียด
สหรัฐเปิดประตูห้องเข้ามายังคิดกลุ้มใจเรื่องมดดำอยู่ เขาเดินไปทางหน้าต่าง รู้สึกผิดสังเกตหันไปมอง
“คุณแม่”
สหรัฐเห็นแม่นอนพิงหัวเตียงยิ้มหวาน
“ตารัฐ แม่คิดถึงลูก วันนี้แม่อยากนอนด้วยอ่ะ”
สหรัฐรู้ทันว่าแม่อยากมากันท่ามากกว่า เขายิ้มแล้วเดินเข้าไปซบนอนที่ตัก
“คุณแม่ครับ ผมไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวังหรอกนะครับ”
พิมพ์พรรณกลัวลูกจับได้
“จ้ะ แม่รู้ แต่พอลูกหลับไปแล้วเกิดเดินละเมอไปเข้าห้องนู้นห้องนี้แล้วมันจะยุ่ง”
สหรัฐขำแม่ตัวเอง
เช้าวันใหม่...ในห้องรับแขก คุณหญิงวาปี องค์อรและดอม นั่งรอดูเอกสารที่หมอกำลังหยิบออกมา
“นี่ครับ เอกสารยืนยันผลการตรวจดีเอ็นเอของเด็กที่ชื่อมลฤดี เปรียบเทียบกับดีเอ็นเอของคุณชาติและคุณกัลยา”
“นี่มันอะไรกันครับ”
ดอมถามคุณหญิงกับองค์อรอย่างสงสัย และกลัวว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่อยากได้ยิน คุณหญิงกับองค์อรมองหน้ากันก่อนที่คุณหญิงจะหยิบเอกสารขึ้นมาดู หมออธิบาย
“ผลการเปรียบเทียบรหัสทางพันธุกรรมปรากฏว่า ดีเอ็นเอของมลฤดีตรงกับของคุณชาติสิบตำแหน่งและ ของคุณกัลยาก็สิบตำแหน่ง”
คุณหญิงตะลึง
“นี่คุณหมอหมายความว่า...”
“ครับ มลฤดีเป็นลูกของคุณชาติกับคุณกัลครับ”
คุณหญิงรู้สึกยินดี องค์อรก็ยอมรับความจริง ดอมทั้งตกใจทั้งอึ้ง ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่จริง...คุณหมอพูดเล่นใช่มั้ยครับ”
องค์อรปราม
“ตาดอม”
ดอมไม่อยากจะฟังอะไรอีกลุกหนีไปเลย องค์อรมองตามเป็นห่วง คุณหญิงได้แต่จับมือองค์อรไว้ให้ปล่อยดอมอยู่ตามลำพังก่อน
ดอมอยู่ในห้องนอนมองออกไปที่หน้าต่าง รู้สึกเศร้าและผิดหวังกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มา
“ไม่ใช่แบบนี้!”
ดอมพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ได้แต่เจ็บใจทุบกำแพง เสียงเคาะประตูดังขึ้น องค์อรเปิดและเดินเข้ามาหา
“ดอม...ยายให้น้ามาบอกว่า อย่าเพิ่งให้มดดำกับดารู้เรื่องนี้”
“แล้วทำไมผมถึงต้องได้รับรู้ด้วยละครับ”
ดอมเจ็บปวด องค์อรสงสารหลาน
“หลานเป็นลูกผู้ชาย ลูกผู้ชายต้องกล้าเผชิญกับปัญหาและยอมรับความจริงให้ได้”
“แต่มันเป็นความจริงที่เจ็บมากนะครับน้าอร”
“เจ็บ...แต่มันก็จริง มดดำคือพี่สาวของดอม”
ดอมฟังแล้วยิ่งเจ็บปวดเพราะรักมดดำมาก เขาร้องไห้โผเข้ากอดน้าสาว องค์อรกอดปลอบหลาน ทั้งสงสารทั้งเห็นใจ
แม่บ้านเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะ พิมพ์พรรณนั่งอยู่คนเดียว
“อืม...วันนี้อาหารแปลกตาดี น่าทานเชียว”
แม่บ้านเสิร์ฟเสร็จ ก็ออกไปยืนรอรับใช้
“เออ...แล้วตารัฐไปไหนแล้วล่ะ”
“อ๋อ...พาคุณมดดำออกไปซื้อของใช้จำเป็นน่ะค่ะ”
“ทีหลังเรียกมดดำเฉยๆก็ได้นะ ไม่ต้องถึงขนาดคุณมดดำหรอก”
พิมพ์พรรณจะตักอาหาร แม่บ้านรีบบอก
“ถ้วยนั้นมดดำเป็นคนทำค่ะ”
พิมพ์พรรณจะตักอย่างอื่น
“นั่นก็ด้วยค่ะ...นั่นด้วย”
พิมพ์พรรณไม่พอใจค้อนใส่คนใช้พอดีกับมีที่เสียงรถเข้ามา
“ใครมา เธอออกไปดูหน่อยซิ”
แม่บ้านเดินออกไป พอเห็นว่าลับตา พิมพ์พรรณแอบตักน้ำแกงซด
คุณหญิงวาปีกับพิมพ์พรรณเข้ามาในห้องรับแขก คนใช้วางน้ำเสิร์ฟแล้วไปยืนรอ
“คุณแม่จะมาที่นี่น่าจะโทรบอกล่วงหน้าก่อนนะคะ พิมพ์จะได้เตรียมตัวต้อนรับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันใจร้อนมาหาหลานที่นี่น่ะ”
พิมพ์พรรณแปลกใจ
“เอ๊ะ...หลาน”
คุณหญิงหยิบซองเอกสารหลักฐานการตรวจดีเอ็นเอให้ดู พิมพ์พรรณรับมางงๆ เปิดดูรายละเอียดแล้วก็ยิ่งงงเพราะดูไม่เป็น
“นี่คือหลักฐานยืนยันว่ามดดำคือหลานสาวแท้ๆของฉัน”
พิมพ์พรรณอึ้ง
“หา...ชัวร์แน่เหรอคะ”
“ชัวร์สิ...”
คุณหญิงให้ดูเอกสาร พิมพ์พรรณมองๆพลิกไปพลิกมาแล้วทำเนียน
“อ๋อ...จริงๆด้วยค่ะ ถึงว่าสิคะเท่าที่พิมพ์สังเกตดู นิสัยของหนูมดดำนี่ดีมากๆเลยนะคะ ผิดจากส้มเลย ทำอาหารก็อร๊อยยย...อร่อย”
แม่บ้านหลุดปาก
“หรา...คะ”
พิมพ์พรรณค้อน แม่บ้านหลบตามองไปข้างนอกเห็นมดดำกับสหรัฐเข้ามา
“คุณสหรัฐกับมดดำมาแล้วค่ะ”
พิมพ์พรรณดุ
“เรียกมดดำเฉยๆได้ไง ต้องเรียกคุณมดดำสิ”
แม่บ้านตามอารมณ์ไม่ทัน สหรัฐกับมดดำเดินเข้ามา
“อ้าว...ตารัฐ หนูมดดำลูกส...” พิมพ์พรรณจะหลุดคำว่าลูกส้มแล้วนึกได้ “ลูก...กลับมากันแล้วเหรอจ๊ะ”
มดดำกับสหรัฐงงเสียงหวานๆกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของพิมพ์พรรณ มดดำมองคุณหญิงที่ยิ้มให้เอ็นดู
สุทธิดาหายดีแล้ว หมออนุญาตให้กลับบ้านได้ ดอมจัดเก็บข้าวของใส่กระเป๋าให้ สุทธิดาเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากแต่งตัวเสร็จ
“ทุกคนหายไปไหนกันหมด”
“ไม่ทราบครับ”
สุทธิดารู้สึกว่าน้ำเสียงดอมที่คุยด้วยดูแข็งๆขึ้น
“คงจะมัวแต่ไปสนใจนังมดดำกันน่ะสิ พักหลังนี้เป็นกันหมดทั้งบ้านไม่ใช่เหรอ”
พอพูดถึงมดดำดอมก็ยังรู้สึกเจ็บ ยังทำใจไม่ได้
“คงงั้นมั้งครับ...ทุกคนหันไปสนในมดดำกันหมดแล้ว”
สุทธิดาฉุนดอม
สุทธิดาเดินไปที่ประตูรถ สังเกตมองดอมที่ดูเหมือนไม่ค่อยอยากพูดด้วย ดอมเอาของไปเก็บท้ายรถแล้วจะเดินมาขึ้นรถเขาเห็นสุทธิดาจ้องเขม็งอยู่ก็ไม่อยากจะมากความด้วย
“มองฉันแบบนี้ แกหมายความว่าไงดอม”
“อะไรกันพี่ดา”
“แกอายที่มีพี่สาวใจแตก ไปทำแท้งจนต้องหามเข้าโรงพยาบาล”
“เลอะเทอะใหญ่แล้ว พี่ดา”
ดอมจะเข้าในรถแต่สุทธิดาสวนต่อ
“หึ...ที่ชีวิตฉันเลอะเทอะไม่ใช่เพราะไอ้พวกผู้ชายที่มันเห็นแก่ตัวกันเหรอ ชั่วกันทุกคน เห็นแก่ได้...ชอบทำลายชีวิตคนอื่น”
ดอมฉุน
“ผู้ชายบางคนอาจจะชั่วนั่นก็ใช่! แต่ทำไมผู้หญิงบางคนต้องชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงอยู่ใกล้ผู้ชายเลวๆพวกนั้น พอเกิดอะไรขึ้นก็ไม่คิดโทษว่าตัวเองก็มีส่วน”
สุทธิดาอึ้ง
“ไอ้ดอม!”
ดอมเข้ารถปิดประตู สุทธิดาเจ็บใจ
สุทธิดากับดอมเดินเข้ามาถึงโถงหน้าบันได องค์อรเดินลงมาเห็นสุทธิดาแล้วไม่ได้มีท่าทียินดีเหมือนแต่ก่อน สุทธิดาอุ่นใจที่ได้เจอองค์อร ดอมเดินเลยขึ้นบันไดไป
“น้าอรคะ”
“กลับมาแล้วเหรอ”
น้ำเสียงองค์อรฟังดูเย็นชาแววตาที่มองก็เปลี่ยนไปจนสุทธิดารู้สึกได้ องค์อรเดินเข้าหา สุทธิดาดีใจที่อย่างน้อยองค์อรก็ยังไม่รังเกียจตน แต่องค์อรก็เดินผ่านเธอไปเลย ไม่มีคำพูดอะไรอีก สุทธิดาไม่เข้าใจและรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกรังเกียจ
สุทธิดาเข้ามาในห้องนอนคิดหนัก ไม่เข้าใจท่าทีขององค์อร
“ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด”
เธอตัดสินใจออกไปถามองค์อรให้รู้ความจริง
สุทธิดาเดินดุ่มเข้ามาหาองค์อรที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“น้าอรคะ”
“มีอะไร”
“น้าอรรังเกียจดาใช่มั้ยคะ ที่ดาเป็นเด็กใจแตกไปแล้ว”
“เธอเข้าใจผิดไปแล้วดา”
“ไม่เข้าใจผิดหรอกคะ ดาดูแววตาของน้าอรออก น้าอรไม่เหมือนเดิม แถมยังรังเกียจดาเลยด้วยซ้ำ!”
ดอมได้ยินเสียงดังก็เดินเข้ามาดู
“มีอะไรเหรอครับ เสียงดังเชียว”
องค์อรลุกขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกดอม” องค์อรหันมาหาสุทธิดา “น้าอาจจะรับเรื่องทำแท้งไม่ได้ แต่มันก็ไม่แรงพอที่จะทำให้มองเธอเปลี่ยนไปหรอกนะดา ถ้าหากจะเปลี่ยนเรื่องราวมันต้องสำคัญมากกว่านั้น”
สุทธิดาไม่เข้าใจว่าองค์อรหมายถึงอะไร องค์อรจะเดินออกไป ไม่สนใจ สุทธิดาพูดขึ้น
“โชคดีแล้วที่ส้มได้เป็นเมียน้อยคุณพ่อก่อน”
องค์อรชะงัก
“ไม่งั้นดาคงได้น้าตัวเองเป็นแม่เลี้ยงอีกคน”
ดอมตกใจ
“พี่ดา! พูดอะไรของพี่น่ะ”
องค์อรไม่พอใจ
“แกไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน!”
“จากส้ม! น้าอรชอบคุณพ่อ คิดจะแย่งคุณพ่อไปจากคุณแม่ แต่ถูกส้มชิงตัดหน้าไปก่อน”
องค์อรโกรธตบหน้าสุทธิดาทันที ดอมอึ้ง สุทธิดาเจ็บใจวิ่งหนีไป ดอมมองน้าสาวไม่กล้าถามอะไรอีก ส่วนองค์อรก็ไม่กล้ามองหน้าหลานชาย ในใจอยากจะร้องไห้เลยด้วยซ้ำ
ค่ำนั้น คุณหญิงวาปีนั่งพิงหัวเตียงมองดูเอกสารดีเอ็นเอของมดดำอย่างรู้สึกดี สุทธิดาเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามาเลย
“คุณยายคะ”
คุณหญิงวางเอกสารหลบไปอีกทาง สุทธิดารู้สึกว่าคุณหญิงเหมือนมีอะไรปิดบัง
“หลานมีอะไรเหรอจ๊ะดา”
น้ำเสียงของคุณหญิงยังดีอยู่ ทำให้สุทธิดารู้สึกสบายใจ
“ยายไม่รังเกียจหนูเหรอคะ”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปพูดถึงมันเลยนะ คนเรามีสิทธิทำผิดพลาดกันได้ทุกคน”
“แต่ที่หนูพลาดเพราะเจอพวกผู้ชายเลวๆที่มันเห็นแก่ตัว”
“ถ้าเรามัวแต่โทษคนอื่นแล้วเมื่อไหร่ตัวเราจะพัฒนา ดา...ถ้ามันไม่หนักหนาเกินไปเรื่องบางเรื่องเราก็ควรจะโทษตัวเองบ้าง ไม่ใช่เพื่อซ้ำเติม...แต่เพื่อให้เราแข็งแกร่งและไม่ทำผิดพลาดอีก”
สุทธิดาเข้าใจในสิ่งที่คุณหญิงสอน
“ยายง่วงแล้วล่ะ ดาก็เข้านอนซะนะ”
“เดี๋ยวดาเก็บเอกสารให้นะคะ”
สุทธิดาจะยื่นมือไปหยิบเอกสาร คุณหญิงรีบหยิบขึ้นมาก่อน
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวยายเก็บเอง”
สุทธิดามองสงสัยที่เห็นคุณหญิงหวงเอกสารผิดปกติ
เช้าวันใหม่...มดดำนั่งทำแบบฝึกวิชาเรียนที่สหรัฐจัดมาให้อยู่ในห้องนั่งเล่น สักพักเขาเดินหอบหนังสือมาวางให้เธออีกปึกหนึ่ง
“โอย...นี่คุณ ใจคอจะไม่ให้ฉันพักเลยเหรอ”
“นี่ใกล้สอบแล้วนะ เธอยิ่งหัวอ่อนที่สุดในห้องอยู่ด้วย ทำต่อไป อย่าบ่น”
มดดำเซ็ง ก้มหน้าทำต่อไป สักพักมีเสียงรถดังเข้ามา
“ใครมา”
สหรัฐเครียดทันทีเพราะจำเสียงรถได้ แต่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่เลยออกไปดู มดดำลุกวิ่งตามไป
กากับหงส์ ตอนที่ 20 (ต่อ)
สุทธิดาลงจากรถมองไปที่รถของสหรัฐที่จอดอยู่ก็แน่ใจว่าเขายังไม่ได้ออกไปไหน เธอมองเข้าไปที่ตัวบ้านอย่างมีความหวังแล้วเดินเข้าไป...สหรัฐเดินออกมา มดดำเดินตามมาจนทัน
“จะตามออกมาทำไม”
“มาช่วยต้อนรับแขก”
เสียงสุทธิดาดังขึ้น
“มีความสุขกันจริงเลยนะคะ”
สหรัฐกับมดดำหันมองตามเสียง เห็นสุทธิดากำลังจ้องหน้าหาเรื่องมดดำแล้วมองดุที่สหรัฐ
“ฉันก็สงสัยอยู่ ว่าแกหายไปไหน”
“ดา...คุณยายฝากมดดำให้มาอยู่ที่นี่ชั่วคราวน่ะ”
สุทธิดาอึ้ง
“จะชั่วคราวค้างคืนหรือถาวรดาก็ไม่สน เพราะยังไงพี่รัฐก็ยังเป็นคู่หมั้นของดาอยู่”
สุทธิดาเดินเข้าไปตบมดดำเอาดื้อๆ
“ถึงคนที่บ้านจะสนับสนุนให้แกเป็นเมียน้อย แต่อย่าคิดว่าฉันจะยอมง่ายๆ”
มดดำอึ้ง
“คุณดา! คุณพูดอะไรของคุณ!”
ทันใดนั้นเสียงพิมพ์พรรณดังขึ้น
“ใช่ พูดอะไรของเธอ”
สุทธิดาหันไปเห็นพิมพ์พรรณที่มายืนอยู่ตอนไหนก็ไม่รู้ ก็ตกใจ
“คุณแม่”
พิมพ์พรรณบอกกับสหรัฐ
“พามดดำไปที่อื่นก่อน”
สหรัฐพามดดำไป สุทธิดาโวยวาย
“พี่รัฐ! พี่รัฐจะพามันไปไหน พี่รัฐกลับมาก่อน”
พิมพ์พรรณปราม
“หยุดเสียงดังได้แล้วฉันหนวกหู”
“จะไม่ให้เสียงดังได้ไงคะ คุณแม่ปล่อยให้พี่รัฐไปกับอีลูกคนใช้นั่น ดาไม่ยอม”
“เธอเข้าใจผิดแล้ว หนูมดดำไม่ใช่ลูกคนใช้ แต่เป็นลูกสาวแท้ๆของคุณชาติกับคุณกัล”
สุทธิดาอึ้ง
“ไม่จริง! คุณน้าพูดบ้าบออะไรกัน คุณพ่อกับคุณแม่มีดาแค่คนเดียว”
“เขาไปตรวจดีเอ็นเอกันมาจนแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นแล้ว”
สุทธิดานึกบางอย่างได้ ตอนที่เธอจะเก็บเอกสารให้คุณหญิง
“เดี๋ยวดาเก็บเอกสารให้นะคะ”
สุทธิดาจะยื่นมือไปหยิบเอกสาร คุณหญิงรีบหยิบขึ้นมาก่อน
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวยายเก็บเอง”
สุทธิดาอึ้ง
“คุณยาย...”
สุทธิดารีบกลับออกไปทันที
สหรัฐพามดดำมาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขาสบายใจขึ้นแต่มดดำยังกลุ้มใจอยู่
“คุณจะอธิบายได้รึยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
สหรัฐยิ้ม
“ตอนนี้ฉันยังบอกอะไรไม่ได้หรอก เดี๋ยวถึงเวลาแล้วเธอจะได้รู้จากปากของคุณยายเอง แต่ไม่ต้องห่วงนะ มันเป็นเรื่องที่ดี”
มดดำเชื่อคำพูดของเขา
สุทธิดาขับรถด้วยความเร็ว คิดถึงเรื่องท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนที่บ้าน
“น้าอาจจะรับเรื่องทำแท้งไม่ได้ แต่มันก็ไม่แรงพอที่จะทำให้มองเธอเปลี่ยนไปหรอกนะดา ถ้าหากจะเปลี่ยนเรื่องราวมันต้องสำคัญมากกว่านั้น”
“ถ้ามดดำเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วฉันเป็นใคร”
สุทธิดายิ่งคิดยิ่งสงสัยใจร้อนอยากรู้ สุทธิดาขับรถแล่นออกไปด้วยความเร็ว
คุณหญิงวาปี องค์อร ดอมคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ดอมแปลกใจเมื่อรู้ว่ามดดำอยู่ที่ไหน
“มดดำไปอยู่บ้านพี่รัฐ!”
ดอมรู้สึกไม่ดี อยากจะให้มดดำกลับมา องค์อรเตือนสติ
“ดอม...มดดำเขาเป็นพี่ของเราแล้วนะ”
“แต่...ไปอยู่ที่นั่น...พี่รัฐเขา...”
ดอมไม่อยากคิดต่อ คุณหญิงถอนใจ
“ยายก็อยากให้มดดำกลับมาอยู่ที่นี่เร็วๆเหมือนกัน กลัวก็แต่ว่าหนูดาจะทำร้ายมดดำ”
“พี่ดาจะทำร้ายมดดำทำไมละครับ พี่ดาจะทำไปทำไม”
สุทธิดาเดินเข้ามามองหาทุกคนแล้วได้ยินเสียงคนคุยกัน...องค์อรหันมาบอกหลานชาย
“ดอม! สุทธิดาน่ะ เขาไม่ใช่พี่สาวเราแล้วนะ เขาไม่มีเลือดวรรัตนาลัย แม้แต่หยดเดียว”
ดอมอึ้ง สุทธิดาที่แอบฟังอยู่ก็อึ้ง คุณหญิงครุ่นคิด
“เราต้องหาตัวส้มกลับมาให้ได้ เพื่อจะได้รู้ว่า สุดธิดาเป็นลูกของส้มรึเปล่า”
สุทธิดาตะโกนออกมาดังลั่น
“ไม่จริง!”
ทุกคนหันมองสุทธิดาที่กำลังช็อก
“คุณยายโกหก แต่งเรื่องกันขึ้นมาทั้งนั้น เพราะดาเป็นเด็กใจแตก ทุกคนเลยคิดจะตัดหางกันทิ้ง ดาเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่ ไม่ใช่นังส้ม”
องค์อรชะงัก
“ยัยดา!”
สุทธิดาโมโหปัดเจกันที่อยู่ใกล้ๆตกพื้นเสียงดัง ทุกคนตกใจ สุทธิดาจ้องมองทุกคน รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนอื่น ทั้งเจ็บปวดทั้งแค้นใจ ก่อนจะวิ่งขึ้นบ้านไป
สุทธิดาวิ่งเข้ามาในห้องปิดประตูเสียงดัง ยืนพิงประตูคิดมากฟุ้งซ่าน
“ไม่จริงหรอก เรื่องโกหกทั้งนั้น ฉันไม่ได้เป็นลูกนังส้ม”
สุทธิดาเครียดสับสน เสียงของส้มดังวนเวียนอยู่ในหัว
“คุณดา...คุณดาน่ารักจังเลยนะคะ อย่าเห็นนังมดดำเป็นเพื่อนเลยค่ะ ให้มันเป็นคนใช้แหละดีแล้ว...ฉันมาแสดงความยินดีกับคุณดาค่ะ...ใครมันทำร้ายคุณดา บอกฉันมา...ฉันจะไปฆ่ามัน...เพื่อคุณดาส้มทำได้ทุกอย่างค่ะ”
ยิ่งนึกย้อนเหตุการณ์ สุทธิดายิ่งเจ็บปวด ทรุดตัวลงร้องไห้
“อ๊ายยย!”
ค่ำนั้น สหรัฐเปิดประตูห้องนอนเข้ามา เห็นพิมพ์พรรณนั่งยิ้มรออยู่ที่เตียง
“ส่งน้องเข้านอนแล้วเหรอ”
“ครับ” เขาลงนั่งข้างแม่ “ห่มผ้าให้ด้วยแล้วครับ ไม่ต้องห่วง”
“แน่ะ...มาล้อแม่อีก” พิมพ์พรรณนิ่งคิด “ตารัฐ...เมื่อก่อนแม่ก็มองมดดำแค่เปลือกนอก มองแค่สังคมที่เขาโตมา เลยมีอคติ...พอได้รู้จักเขาจริงๆมันต่างจากที่แม่คิดไว้มาก”
“ครับ...มดดำเป็นคนดีมาก”
“ยิ้มปลื้มเขาก็อย่าลืมมองแหวนที่นิ้วนางซะละ”
สองแม่ลูกมองหน้ากันกลุ้มใจ พิมพ์พรรณลุกเดินออกไป ทิ้งให้สหรัฐนั่งคิดไม่ตก เขานึกถึงวันแรกที่เจอกับมดดำ...โจรชี้หน้าเขา
“เรื่องของผัวเมียอย่ามายุ่ง!”
สหรัฐฉุน
“กฎหมายใหม่จะผัวจะเมียใครถ้าผู้หญิงโดนทำร้ายต้องช่วยเว้ย! ไม่รู้เรื่องหรือไง”
มดดำรีบบอก
“ฉันไม่ใช่เมียมันโว้ย! มันเป็นโจร!”
โจรจะวิ่งใส่มดดำ สหรัฐสวนหมัดใส่แล้วชกต่อยกันน่าดู...สหรัฐนั่งขำเมื่อนึกถึงวันนั้น...สหรัฐยิ้มหวานเมื่อนึกถึงตอนที่มดดำแอบไปร้องไห้ในครัว
“แต่คนบางคน ยังไม่ทันได้ตีเลย ก็แอบไปร้องไห้ตาแดงอยู่ในห้องครัวแล้ว”
มดดำหันขวับมา
“นี่คุณ!” มดดำเขินตัวเองที่ถูกล้อ “ฉันไม่ได้แอบร้องไห้สักหน่อย”
“เอ๊ะ เมื่อกี้ฉันหมายถึงเธอเหรอ”
“นี่...หนอยแน่ะ!”
มดดำวิ่งไล่ตี สหรัฐวิ่งหนีขำๆ
เช้าวันใหม่...สุทธิดาในสภาพที่ยังไม่ได้หลับมาทั้งคืน ดูโทรมและแววตาเลื่อนลอยเธอมองดูนาฬิกาแขวนผนัง เห็นเป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว จึงตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อจะไปทำอะไรบางอย่าง
สุทธิดาเข้ามาในห้องพักไข้ในโรงพยาบาล มองร่างกัลยาที่นอนหลับอยู่อย่างหมดอาลัย
“คุณแม่คะ...ดาไม่รู้ว่าคุณแม่รู้รึยังว่าคนที่บ้านกำลังกล่าวหาว่าดาไม่ใช่ลูกของคุณพ่อกับคุณแม่ คุณแม่ตื่นมาให้คำตอบดาหน่อยสิคะ” สุทธิดาน้ำตาไหล “คุณพ่อก็ไม่อยู่ ดาไม่มีใครเหลืออีกแล้ว ดาไม่ใช่ลูกของส้มใช่มั้ยคะคุณแม่...”
สุทธิดาร้องให้สักพักก็ลุกออกจากเตียงเดินไป ก่อนจะหันกลับมามองกัลยาอีกครั้ง
“ถ้าหนูไม่ใช่ลูกของคุณแม่จริง หนูก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วใช่มั้ยคะ”
สุทธิดาปาดน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องไป
สุทธิดานั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก สักครู่สหรัฐกับมดดำดินเข้ามา ยังไม่แน่ใจในท่าทีของสุทธิดา
“สวัสดีคะพี่รัฐ...มดดำ...”
ทั้งสองอ่านความรู้สึกของสุทธิดาไม่ออกว่าจะมายังไงกันแน่ สหรัฐกับมดดำนั่งลง
“ดา...”
สุทธิดาแทรกขึ้น
“พี่รัฐไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ดาไม่ได้มาร้าย”
มดดำได้ยินแล้วก็เบาใจขึ้น แม่บ้านเอาผลไม้กับน้ำมาเสิร์ฟ ในถาดผลไม้มีมีดปอกผลไม้ด้วย
“ดามาคิดดูแล้ว” เธอมองมีดปลอกผลไม้ “เมื่อวานดาก็แรงเกินไป ดามาขอโทษพี่สหรัฐกับมดดำค่ะ”
มดดำกับสหรัฐแปลกใจแต่ก็ยินดี
“คุณดาเข้าใจทุกอย่างแล้วใช่มั้ยคะ”
“ใช่...ฉันเข้าใจแล้ว พี่รัฐ...เราแต่งงานเลยเถอะนะคะ เรื่องทุกอย่างจะได้จบลงสักที”
สหรัฐอึ้ง
“ดา...”
“เรายังมีสถานะเป็นคู่หมั้นกันอยู่ หรือพี่รัฐ ไม่อยากแต่งกับดาแล้ว”
สหรัฐหนักใจ
“ดา เรื่องแต่งงานมัน...”
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของสหรัฐดังขึ้น เขาดูหน้าจอ
“ขอตัวก่อนนะ”
สหรัฐรีบเลี่ยงออกไป สุทธิดารู้ทันทีว่าเขาไม่อยากแต่งงานด้วยแล้ว มดดำขยับเข้านั่งข้างสุทธิดา
“คุณดาอย่าเพิ่งคิดมากเลยนะคะ คุณดาก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลคุณสหรัฐคงอยากให้พักผ่อนให้ฟื้นตัวก่อน”
มดดำพยายามปลอม สุทธิดามองมีดปลอกผลไม้อีกครั้ง
“ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน”
สุทธิดาลุกไป มดดำพอคิดถึงเรื่องแต่งงานของสหรัฐแล้วก็เจ็บปวด แต่ก็ต้องหยุดคิดเพราะสังเกตเห็นมีดปลอกผลไม้หายไป
“คุณดา!”
มดดำตกใจ
สุทธิดาอยู่ในห้องน้ำมองมีดปลอกผลไม้ผ่านกระจกส่องเงา
“คนบ้านนู้นไม่มีใครรักดาแล้ว แต่ดายังรักพี่รัฐเสมอ ในเมื่อผลักใสให้ดาไปจากชีวิตนัก ดาก็จะอยู่ที่นี่กับพี่รัฐตลอดไป”
สุทธิดามองปลายคมมีดแววตาเอาจริง คิดจะฆ่าตัวตาย เสียงเคาะประตูพร้อมด้วยเสียงของมดดำดังขึ้น
“คุณดาคะ! คุณดาเอามีดมาด้วยทำไม คุณดาคิดจะทำอะไร!
สุทธิดาหันมองไปทางเสียงไม่สนใจอะไร ตัดสินใจเด็ดขาด มดดำเห็นสุทธิดาเงียบเลยรีบกระแทกประตูเข้าไป
“คุณดา!”
ประตูกระแทกสุทธิดาจนมีดหลุดมือ
“แกจะมาห้ามฉันทำไม แกอยากให้ฉันตายอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!” เธอหยิบมีดขึ้นมาอีก “อยากอยู่ด้วยกันมากนักฉันก็จะไม่ขวางทางไง”
สุทธิดาลงมือปาดแขนตัวเอง
“คุณดาอย่า”
มดดำเข้าชาร์ททันที พยายามยื้อแย่งมีด ทั้งสองถอยออกมาที่ประตุห้องน้ำแล้วเกิดสะดุด สุทธิดากับมดดำเสียหลักล้มลงด้วยกัน สุทธิดาอึ้งชะงักอยู่พักหนึ่ง ก่อนถอยตัวออกมองดูมือตัวเองและมองไปที่มดดำ สายตาของเธอเห็นมดดำกำลังถูกมีดแทงอยู่ มดดำดึงมีดออกแล้วทิ้ง สุทธิดาตกใจมาก สหรัฐวิ่งเข้ามา
“มดดำ!” สหรัฐมองมีดที่พื้น มองสุทธิดา “ดาทำอะไรมดดำ”
สหรัฐรีบเข้าไปดูเห็นมดดำเลือดไหลมากและเจ็บปวด สหรัฐโมโห
“มันจะมากเกินไปแล้วดา! เล่นถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยเหรอ ดาก็รู้ว่าพี่ไม่ได้รักดา ถึงดาจะฆ่ามดดำให้ตายมันก็ไม่ได้ทำให้พี่รักดาหรอกนะ พี่รักมดดำคนเดียวแล้วก็รักนานแล้วด้วย!”
สุทธิดาอึ้ง มดดำก็อึ้ง
“พี่จะขอถอนหมั้นกับดา”
สหรัฐรีบอุ้มมดดำไป ทิ้งให้สุทธิดาช็อกอยู่คนเดียว เธอคิดมากจนแทบบ้า มองไปที่มีดที่ตกอยู่กับพื้นอีกครั้ง
สหรัฐอุ้มมดดำมาที่รถอย่างร้อนใจ รีบเปิดประตูให้เข้าไปนั่ง แล้ววิ่งไปเข้าประตูอีกฝั่ง สหรัฐสตาร์ทรถ มดดำฝืนเจ็บพูดขึ้น
“เดี๋ยวก่อนคุณสหรัฐ”
“เธอไม่ต้องพูดอะไร ใจเย็นก่อนนะ ฉันกำลังจะพาเธอไปโรงพยาบาล”
“คุณดาเค้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายฉัน ฉันเข้าไปห้ามคุณดาเพราะคุณดากำลังจะฆ่าตัวตาย”
สหรัฐหน้าตื่น
“อะไรนะ!”
สหรัฐตกใจ เสียงกรี๊ดของแม่บ้านก็ดังลั่นออกมาจากใจบ้านทันที
“อ๊ายย!”
สหรัฐตกใจมองไปทางต้นเสียง...แม่บ้านร้องเสียงหลง ตกตะลึงร่างของสุทธิดานอนหมดสติอยู่ ที่ข้อมือมีเลือดไหลเต็มพื้น
บุรุษพยาบาลเข็นเตียงล้อเลื่อนรีบพาสุทธิดา กับมดดำไปห้องฉุกเฉินร่างสุทธิดานอนแน่นิ่ง ที่ข้อมือมีเลือดไหลไม่หยุด ส่วนมดดำก็สลบไปเพราะพิษบาดแผล สหรัฐวิ่งตามเป็นห่วง
“มดดำ! มดดำ! เธออย่าเป็นอะไรนะ! มดดำ!”
ทั้งหมดมาถึงห้องฉุกเฉิน พยาบาลกันสหรัฐออกไม่ให้ตามเข้าไป เขามองตามเป็นห่วงทั้งสองสาว
เวลาผ่านไป สหรัฐนั่งเฝ้ามดดำที่หลับอยู่ด้วยความเป็นห่วง เขากุมมือเธอไว้
“มดดำเธอได้ยินแล้วใช่มั้ยว่าฉันรักเธอ ฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ ฉันจะบอกเธออีกครั้งตอนเธอหายดีแล้ว”
สหรัฐมองมดดำด้วยความรัก คุณหญิงวาปีเดินเข้ามาด้วยความร้อนใจ องค์อรตามมาติดๆ
“นี่มันอะไรกันตารัฐ ยายฝากให้ดูแลหลานยายให้ดี แล้วทำไมถึงเป็นอย่างนี้”
องค์อรหน้าตื่น
“ตารัฐ มันเกิดอะไรขึ้น”
“มดดำถูกมีดแทงเข้าที่หน้าท้องครับ”
คุณหญิงกับองค์อรตกใจ
“ใครเป็นคนทำ ดาใช่มั้ย” องค์อรถามเสียงเข้ม
“ดาเขาไม่ได้ตั้งใจครับ มดดำบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ มดดำเข้าไปห้ามดาเพราะดากำลังจะฆ่าตัวตาย”
คุณหญิงกับองค์อรตกใจ คุณหญิงมองดูมดดำเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วก็จะเดินออกจากห้อง องค์อรสงสัย
“คุณแม่จะไปไหนคะ”
“แม่จะไปดูยัยดา”
องค์อรถึงไม่อยากไปแต่ก็ต้องตามไป สหรัฐมองตามกลุ้มใจ และหันมองมดดำอย่างเป็นห่วง
ดอมกำลังนั่งเฝ้าอาการสุทธิดาอยู่ คุณหญิงวาปีกับองค์อรเปิดประตูเดินเข้ามา ดอมหันมอง
“คุณยายครับ น้าอร...”
“ดาเป็นยังไงบ้าง”
“พี่ดาก็เสียเลือดมากเหมือนเดิมครับ แต่ก็ไม่หนักเท่าครั้งก่อน”
คุณหญิงค่อยเบาใจขึ้น
“เดี๋ยวผมขอออกไปหาอะไรทานก่อนนครับ”
ดอมออกจากห้องไป องค์อรยังไม่ไว้ใจสุทธิดา
“คุณแม่วางใจแล้วเหรอคะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องของสุทธิดา ที่นับวันก็จะมีแต่เรื่องแปลกๆรุนแรงมาให้ปวดหัวมากขึ้น นี่ดีนะคะที่ยังไม่ถึงกับตาย”
“สหรัฐก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“แล้วตารัฐเห็นกับตารึป่าวละค่ะ”
คุณหญิงนิ่งคิดตาม
“อรก็ยังไม่ไว้ใจหรอกค่ะ ยังไงก็เป็นสายเลือดของส้ม อรกลัวค่ะ”
“เธอระแวงดา เหมือนกับที่เคยระแวงมดดำตอนที่คิดว่าเป็นลูกส้ม แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด”
องค์อรนิ่งคิดตาม
“แต่นี่มันชัวร์แล้ว ทั้งนิสัยท่าทางความก้าวร้าวร้ายกาจที่ส้มมี มันแสดงออกมาในตัวสุทธิดาหมดแล้ว”
คุณหญิงอดคิดตามไม่ได้ ว่าสุทธิดาก็อาจจะร้ายขึ้นมาได้อีก ระหว่างที่อรคุยกัน ทั้งสองไม่ได้สังเกตว่าสุทธิดาฟื้นมาและได้ยินหมดแล้ว สุทธิดากำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความแค้น
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 21
