กากับหงส์ ตอนที่ 13
ในห้องทำงานของคุณหญิงวาปียามเช้า มดดำอ่านแฟ้มงานจบแล้วจดบันทึก เสร็จแล้วปิดแฟ้มจัดตั้งเรียงกัน ระหว่างนั้นคุณหญิงตื่นขึ้นมาเห็นพอดี
“ขอโทษค่ะที่ทำให้ท่านตื่น”
“นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้นอนทั้งคืน”
“ค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ มดดำเคยทำงานในตลาดยันร้านนวด แถมมารอแม่เล่นไพ่อีก ไม่ได้นอนสองวันยังทำมาแล้วค่ะ”
“จ้ะแม่ยอดมนุษย์ ไม่นอนทั้งคืนน่ะงานเป็นไงบ้าง”
มดดำกางสมุดโน้ตแล้วหยิบแฟ้มมาวางเรียงกันสองแฟ้ม แล้วผายมือไปที่แฟ้มที่ละแฟ้ม
“ตอนสิบโมงเช้า นัดเจ้าหน้าที่ธนาคารและเจ้าของที่ดินเพื่อทำการซื้อที่ดินริมน้ำแฟ้มนี้ค่ะ ตอนสิบเอ็ดโมงครึ่งนัดทำสัญญากับผู้รับเหมา โครงการ The Diamond แฟ้มนี้ค่ะ บ่ายโมงคุณก้อง ปิยะและครีเอทีฟจะเข้ามา Present งานเปิดตัว The Diamond และตอนบ่ายสามไปรับตัวแทนหุ้นส่วนโครงการจากญี่ปุ่นค่ะ”
คุณหญิงฟังอย่างพอใจ แล้วอ่านเอกสารแล้วดึงกระดาษมาแผ่นหนึ่ง
“แล้วนี่อะไร”
“มันเป็นทริปท่องเที่ยวกับรายการอาหารที่มดดำคิด เผื่อคุณหญิงจะพาหุ้นส่วนไปทานอาหารค่ำแล้วคุยธุรกิจกันค่ะ”
คุณหญิงมองมดดำสงสัย
“เธอรู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
“มดดำเห็นในละครทีวีว่าคนรวยที่เป็นนักธุรกิจชอบพาลูกค้าไปเลี้ยงค่ะ เลยคิดว่าคุณหญิงคงทำแบบนี้ แล้วลองหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ทค่ะ”
คุณหญิงค้อนอย่างเอ็นดู
“สู่รู้จริงนะเรา เอาล่ะไปเตรียมตัวได้ วันนี้ฉันจะดูว่า เธอน่ะอึดสมกับที่เธอโม้หรือเปล่า”
มดดำยิ้มแล้วรีบเดินออกไป คุณหญิงมองไปที่กองงานแล้วอมยิ้มนิดๆ
คุณหญิงวาปีนั่งคุยกับเจ้าหน้าที่ธนาคาร และ ผู้ขายที่ดินอยู่ในห้องทำงานที่บริษัท มดดำส่งสัญญาให้ทั้งสองฝ่ายเซ็น แล้วส่งซองเช็คให้คุณหญิงที่ส่งต่อให้ผู้ขาย ผู้ขายส่งโฉนดให้ คุณหญิงตรวจดูแล้วส่งให้เจ้าหน้าที่ธนาคาร...
จากนั้นคุณหญิงกับตัวแทนผู้รับเหมาเซ็นสัญญากัน เสร็จแล้วมดดำเป็นคนสลับสัญญาให้ทั้งสองฝ่ายเซ็นแล้วเธอก็เอามาตรวจก่อน แยกสัญญาให้ทั้งผู้รับเหมาหนึ่งฉบับ และเธอเอามาถือหนึ่งฉบับ
เมื่องานเรียบร้อย คุณหญิงกับมดดำ มายืนรอที่ประตูด้านหน้าบริษัท รถลีมูซีนมาจอด ลูกค้าชาวต่างชาติลงมา คุณหญิงยืนรอรับ แล้วพาลูกค้าเดินเข้าด้านใน มดดำถือเอกสารเดินตาม
คุณหญิงวาปี ลูกค้าและมดดำนั่งทานอาหารกันอยู่ ลูกค้าพอใจอาหาไทยมาก...อีกด้านหนึ่ง สหรัฐเดินเข้าร้านมาพอเห็นคุณหญิงก็ตรงเข้ามาไหว้ทักทาย
“สวัสดีครับคุณยาย พาลูกค้ามาทานอาหารเหรอครับ”
“จ๊ะ...แล้วเราล่ะตารัฐ นั่งทานด้วยกันไหม”
“ขอบคุณครับ แต่ผมก็นัดลูกค้าไว้เหมือนกันครับ”
สหรัฐมองมดดำในชุดเลขาแล้วนิ่งไป มดดำทำไม่สนใจ
“เป็นไง มดดำในลุ๊คใหม่ จำได้หรือเปล่า” คุณหญิงถามยิ้มๆ
“จำได้ครับ แต่เขาต่างหากที่เหมือนจะทำผมไม่ได้”
มดดำชะงักทันทีแล้วหันมองสหรัฐ
“สวัสดี”
มดดำมองหน้าสหรัฐแล้วถอนใจเครียดฝืนยิ้มให้สหรัฐ
มดดำดูความเรียบร้อยหน้ากระจกแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วเธอก็ต้องตกใจที่เห็นสหรัฐยืนรออยู่
“ทำไมหลายวันมานี่ต้องหลบหน้าฉันด้วย”
“ฉันไม่ได้หลบ”
มดดำจะเดินไปแต่สหรัฐจับมือไว้ มดดำตกใจกลัวคนมาเห็นพยายามจะดึงมือออก
“นี่คุณ คุณมีคู่หมั้นแล้ว มาจับมือถือแขนหญิงอื่นมันไม่เหมาะ”
มดดำแกะมือ สหรัฐยิ่งจับแน่นไม่ยอมปล่อย
“แล้วแบบไหนถึงจะเหมาะ”
สหรัฐโมโหดึงตัวมดดำเข้ามาใกล้ จนหน้าชิดกันมดดำรีบผลักออก
“จะแบบนี้หรือแบบไหนก็ไม่เหมาะทั้งนั้น ขอร้องล่ะเลิกทำความลำบากใจให้ฉันซะที”
สหรัฐคิดตามแล้วค่อยๆคลายมืออกจากมดดำๆจะรีบกลับไปที่โต๊ะ แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นคุณหญิงยืนดูข้างหลัง ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน
“คุณหญิง / คุณยาย”
คุณหญิงนิ่ง
“ฉันเห็นหายมานานเลยมาตาม มดดำเราจะไปส่งลูกค้ากันแล้วนะ”
คุณหญิงเดินจากไป มดดำรีบวิ่งตาม สหรัฐมองตามตาละห้อย
เย็นนั้น คุณหญิงวาปีนั่งดูแบบแปลนการก่อสร้างอยู่ในห้องทำงาน มดดำเดินเข้ามาพร้อมสมุดโน้ต
“ตารางนัดหมายของท่านวันพรุ่งนี้เสร็จแล้วค่ะ”
มดดำเปิดสมุดจะอ่าน
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันดูเอง เธอมาคุยกับฉันดีกว่า”
มดดำเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“วันนี้เธอทำงานได้ดี”
มดดำยกมือไหว้
“มดดำก็ต้องขอบพระคุณคุณหญิงที่ให้โอกาสค่ะ มดดำได้เรียนรู้งานแล้วได้ทราบว่าเป็นนักธุรกิจไม่ง่ายเหมือนในละครเลย”
คุณหญิงขำๆ
“ปากหวานนะเราเนี่ย ตอนนี้ฉันคิดว่าจะแก้ไขจุดบกพร่องของเราสองจุดคือภาษาอังกฤษกับ...รองเท้าส้นสูง แต่เอาเรื่องส้นสูงก่อนดีกว่า”
“เอ่อ..ไม่เป็นไรมั้งคะ เพราะมดดำมาชั่วคราวเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำแล้ว”
“เอาน่า...ฉันสั่งอะไรก็ทำไป...จบป่ะ”
มดดำขำ
“คุณหญิงใช้ศัพท์วัยรุ่นด้วยเหรอ”
“ไม่ได้สิ ฉันก็กลัวแก่เหมือนกันนะ เอาเป็นว่าเธอทำตามฉันบอกแล้วกัน”
“ค่ะ...งั้นมดดำขอตัวไปพิมพ์จดหมายก่อนนะคะ”
มดดำลุกเดินไปจะออกจากห้องก็โดนเรียกอีก
“มดดำ”
“คะ”
“เรื่องเธอกับสหรัฐน่ะ”
“เอ่อ...คุณหญิงคะ คือว่า...”
“ฉันแค่อยากจะขอบใจที่เธอพยายามห่างตารัฐ ที่จริงฉันก็พอดูออกตารัฐออกมาระยะหนึ่งแล้วว่าคงไม่ได้ชอบยัยดา” คุณหญิงถอนใจ “บางทีผู้ใหญ่อาจจะคิดผิดก็ได้”
“คุณหญิงคะ มดดำให้สัญญาว่ายังไงมดดำก็ไม่มีวันทำอะไรที่จะเป็นการเนรคุณครอบครัวผู้มีพระคุณกับมดดำแน่นอนค่ะ”
“ฉันรู้”
คุณหญิงกับมดดำยิ้มให้กัน
สุทธิดานั่งคุยกับคุณหญิงวาปี อย่างโกรธจัด
“ทำไมคุณยายทำแบบนี้คะ”
“ก็ยายหาคนไม่ได้ ดาเองก็บอกว่าสอบสองอาทิตย์”
“ก็ดาไม่ทราบว่าคุณยายจะให้มันมาเป็นเลขานี่คะ”
“แสดงว่าถ้าดาจะมาช่วยงานยาย เพียงเพราะอยากจะกันมดดำใช่ไหม”
“ดาเกลียดมัน คุณยายก็รู้ว่ามันคิดจะแย่งพี่รัฐ”
“ความรักมันแย่งกันง่ายเหมือนหยิบสิ่งของงั้นเหรอ ยายว่าดาทำตัวให้ดีให้ตารัฐรักมันจะง่ายว่าวิ่งไล่เกลียดคนที่อยู่รอบข้างตารัฐดีกว่านะ”
สุทธิดาอึ้ง
“แค่ทำงานกับมันวันเดียว คุณยายก็ย้ายไปอยู่ข้างมันแล้วเหรอคะ”
“ยายไม่ได้ย้ายไปไหนทั้งนั้น ยายพูดตามความจริง”
สุทธิดาน้อยใจ
“ค่ะ ความจริงคือคุณยายอยู่ข้างมันไงคะ”
สุทธิดาโมโหลุกขึ้นเดินออกไปทันที
“ยัยดา”
คุณหญิงเรียกแต่สุทธิดาไม่ฟัง ได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ
สุทธิดาเดินฉุนเฉียวมาที่หน้าห้องมดดำ แล้วทุบประตูอย่างแรง มดดำเปิดประตูออกมา สุทธิดาผลักทันทีจนมดดำล้มลงไปกับพื้น
“คราวนี้ใช้มารยาเล่มที่เท่าไหร่ล่ะ ถึงขยับขึ้นเป็นเลขาคุณยายได้”
“ฉันไม่ได้ใช้มารยานะคะ”
“ฉันไม่เชื่อ”
สุทธิดาโกรธมากจึงขึ้นคร่อมแล้วตบมดดำไปหนึ่งฉาด มดดำโมโหผลักสุทธิดาล้มลง สุทธิดาลุกขึ้นแล้วจะตบแต่มดดำจับมือไว้
“คุณดา มีเหตุผลหน่อยนะคะ”
สุทธิดาดิ้นจะตบแต่มดดำก็ไม่ปล่อย จู่ๆส้มก็มากระชากมดดำออกแล้วผลัก
“แม่”
ส้มเดินเข้าไปล็อคจากด้านหลังของมดดำ
“ทำอะไรน่ะแม่”
“กล้าทำคุณดาเหรอ มากไปแล้วนะนังมดดำ” ส้มบอกกับสุทธิดา “เอาเลยคะคุณดา เชิญตบให้หนำใจ ตบให้ตายเลยก็ได้ฉันอนุญาต”
สุทธิดางง
“เร็วสิคะ จะรออะไรอีก”
สุทธิดาเดินเข้ามาตบมดดำ
“ตบแรกสำหรับพี่รัฐกับคุณยาย ส่วนนี่ของฉัน” สุทธิดาตบอีกหนึ่งฉาด “ช่วยไม่ได้นะ แม่แกอนุญาตฉันเอง”
สุทธิดาตบจนสาแก่ใจแล้วมองมดดำด้วยสายตาเหยียดๆแล้วเดินไป ส้มพอเห็นสุทธิดาไปก็ทิ้งมดดำแล้ววิ่งตามไป มดดำทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องไห้เสียใจกับการกระทำของแม่
สุทธิดาเดินมาด้วยความโมโห ส้มรีบวิ่งตามมาดูแลด้วยความเป็นห่วง
“คุณดา เป็นไงบ้างคะ ดูสิช้ำไปทั้งตัว”
ส้มจับมือดู สุทธิดาสะบัดมือส้มออกด้วยความกลัว
“ทำไมแกถึงช่วยฉัน”
“ฉันเกลียดมันไงคะ”
“นี่คิดจะเล่นตลกอะไร แกเป็นแม่ลูกกันจะมาเกลียดกันได้ไง”
“คุณดาไม่รู้อะไร พ่อนังมดดำมันทำเลวอะไรกับฉันไว้บ้าง ฉันถึงได้เกลียดมันอยากจะฆ่ามันให้ตายด้วยซ้ำ บอกตรงๆนะคะ ถึงแม่ว่าฉันจะเพิ่งเจอคุณดา แต่ดิฉันก็รักคุณดามากกว่านังมดดำร้อยเท่าพันเท่า”
สุทธิดาสวนขึ้น
“เชอะ!คิดเหรอว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะเปลี่ยนใจชอบอดีตนัง บำเรอต่ำๆของพ่อฉันเหรอ”
ส้มชะงักที่โดนลูกด่า สุทธิดามองด้วยหางตาแล้วจะเดินไปแต่ส้มก็วิ่งมาขวางไว้
“คุณดาไม่ต้องชอบดิฉันก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆคอยดูแลคุณดา อีส้มคนนี้มันก็มีความสุขมากแล้ว”
“ฮึ...คิดว่าฉันจะโง่เชื่อคนอย่างแกเหรอ”
“ได้ค่ะ ฉันจะพิสูจน์ให้คุณดาเห็น”
สุทธิดามองส้มอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
ดอมนั่งทำการบ้าน ส้มเดินเข้ามา ดอมเห็นก็ไม่ค่อยพอใจทำงานต่อไม่สนใจส้ม
“มีอะไร”
“ทำไมวันนี้คุณดอมไม่ไปติวหนังสือกับมดดำมันคะ”
“เธอยังกล้าให้ฉันไปหามดดำอีกเหรอ คราวที่แล้วเธอก็ทำให้ฉันหน้าแตกไปครั้งหนึ่งแล้ว”
“หึ...มันก็ทำเล่นตัวไปงั้นแหละคุณดอม ถ้าได้อยู่ในห้องนอนด้วยกันสองต่อสองขี้คร้านมันจะสมยอมแบบง่ายๆ”
ดอมฉุนกึก
“ส้ม! เธอกำลังยุให้ฉันปล้ำลูกสาวเธออยู่นะ”
ส้มหน้าเสีย
“เอ่อคือ...ฉันแค่หวังดีกับนังมดดำมัน เห็นคุณดอมชอบมันด้วยก็เลยอยากให้มันได้คู่กับคนดีๆอย่างคุณดอม หรือคุณดอมไม่ชอบมันแล้ว”
ส้มยิ้มร้าย ดอมลังเลไม่แน่ใจ
ค่ำนั้น มดดำยืนหน้างอรอส้มต้มโจ๊กอยู่ในครัว
“แม่...ทำไมแม่ถึงเกลียดฉันนัก”
“อีมดดำ กูเรียกมึงมาให้มึงเอาโจ๊กไปให้คุณดอม ไม่ใช่ให้มึงมาสอบสวนกู มาดูโจ๊กหน่อยกูหิวน้ำ”
มดดำเดินไปคนโจ๊ก ส้มเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำผลไม้มารินใส่แก้ว แอบมองเห็นมดดำยืนหันหลังไม่สนใจ ส้มก็หยิบยามาเทใส่แก้วแล้วคนให้เข้ากัน แล้วเดินไปหามดดำ
“กินให้หมดที กูเทมาเกิน เสียดายของ”
มดดำถอนใจแล้วดื่มน้ำหมดแก้ว ส้มรีบตักโจ๊กใส่ชาม
“เอาไปให้คุณดอมที่ห้องที เดี๋ยวกูจะล้างครัว”
“เอ่อ...แม่เอาไปให้สิ ฉันล้างครัวปิดไฟให้”
“เอ๊ะ...อีนี่นี่ เรื่องมากจริง ไปเร็วคุณดอมรออยู่”
มดดำจำใจเดินถือชามโจ๊กออกไป ส้มยิ้มร้ายสะใจ
ดอมเดินกระวนกระวายอยู่ในห้อง แล้วพอได้ยินเสียงเคาะประตูก็สะดุ้ง รีบเดินไปเปิดประตู
“โจ๊กค่ะ”
มดดำยื่นให้ ดอมไม่รับ
“เอามาไว้ข้างในหน่อยสิ”
มดดำเดินถือชามโจ๊กเข้ามาแล้วเริ่มมึนๆแต่ยังไม่มาก
“วางไว้ที่โต๊ะหนังสือของฉันน่ะ”
มดดำเอาชามโจ๊คไปวางแล้วจะเดินไปแต่มึนหัวหนักกว่าเดิม ดอมแปลกใจ
“มดดำ...ธ...เธอเป็นอะไร”
“ไม่รู้สิ”
มดดำหมดแรงแล้วล้มลงฟุบไปกับพื้น ดอมเดินมายืนมองร่างมดดำหน้าตื่นกลัวทำอะไรไม่ถูก
ส้มแอบยืนตรงบันไดด้วยรอยยิ้มมีความสุข
“หายเงียบไปเลย...มีความสุขมากๆนะคู่รักสองพี่น้อง”
ระหว่างนั้นส้มก็เห็นชาติชายเดินมา ส้มรีบหลบแล้วแอบดู ชาติชายเดินไปเคาะประตูห้องดอม
“ดอม...ดอม”
ส้มหงุดหงิดใจโมโหชาติชาย แต่ก็ต้องรีบหลบไปหนีไปก่อน
ดอมตกใจตื่นไม่รู้จะทำยังไง ชาติชายเคาะประตู
“ดอม...เปิดประตูหน่อย”
ดอมเดินไปที่ประตูแล้วตัดสินใจเปิดประตู ชาติชายรีบเดินเข้ามา พอเห็นร่างมดดำนอนหลับอยู่ก็ตกใจ
“ดอม...นี่มันอะไรกัน”
“คุณพ่อครับ” ดอมทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น “ผม...ผม”
ชาติชายมองดอมด้วยสายตาผิดหวัง
ชาติชายกับดอมออกมายืนคุยกันที่สนามหน้าบ้าน ดอมยืนคอตกรับผิด
“ผมชอบมดดำมากครับ แต่มดดำไม่ชอบผม”
“ก็เลยต้องใช้วิธีแบบนี้”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงครับ”
“ดอม...คิดดูให้ดีนะลูก ความรักที่ไม่ได้มาด้วยใจน่ะมันไม่มีทางที่จะอยู่กับลูกไปตลอดหรอก และที่สำคัญ ความรักของลูกมันกำลังทำลายชีวิตคนๆหนึ่งเชียวนะ”
ดอมรู้สึกเสียใจน้ำตาไหล
“ที่พ่อเตือนเพราะพ่อเคยทำผิดไว้มากมาย และพ่อก็ต้องทรมานกับผิดที่พ่อลบล้างมันไม่ได้ ดอมเองก็รู้นี่ ดอมอยากมีชีวิตที่ไร้ความสุขไปจนตายเหมือนพ่อเหรอ”
ดอมตื้นตันใจ
“พ่อครับ”
ชาติชายตบไหล่ปลอบ
“รู้ไหมว่าพ่ออิจฉาดอมนะที่ดอมยังมีโอกาสที่จะแก้ไขอะไรต่างๆให้มันดีขึ้น”
ดอมกับชาติชายยิ้มให้กัน แล้วดอมจะเดินไปแต่ก็หันกลับเดินมาหาชาติชาย
“พ่อครับ ไม่ว่าคุณยาย น้าอร หรือพี่ดาจะโกรธในสิ่งที่พ่อเคยทำ แต่ผมไม่โกรธพ่อครับ พ่อคือพ่อที่ดีที่สุดของผมเสมอ”
ดอมยิ้มแล้วเดินเข้าบ้านไป ชาติชายมองตามแล้วน้ำตาไหลด้วยความดีใจ
ดอมอุ้มมดดำค่อยๆวางลงบนเตียง ส้มยืนอารมณ์เสียดูอยู่
“คุณดอม นี่คุณจะปล่อยโอกาสให้มันหลุดไปเหรอ”
“ใครว่าล่ะ ฉันกำลังสร้างโอกาสให้ตัวฉันเองมากกว่า”
“อะไรยังไง ฉันไม่เข้าใจ”
“จากนี้ไป ฉันจะกลับมาใช้วิธีของฉัน ฉันจะทำความดีเพื่อให้มดดำรักฉัน รักด้วยใจ ไม่ใช่วิธีสกปรก”
“นี่คุณโง่หรือเปล่า”
“ถ้าโง่แล้วมดดำมองว่าฉันเป็นคนดี ฉันว่าฉันมีความสุขมากกว่านะ”
พูดจบดอมก็เดินออกจากห้องไป ส้มมองร่างมดดำที่หลับสนิทแล้วโมโหสุดๆ
“โอ๊ย...ไอ้เด็กบ้า อยากจะฆ่ามันทั้งพี่ทั้งน้องเลย”
ภาพที่จอมอนิเตอร์กำลังพรีเซ้นต์งานโครงการชื่อ The Diamond เพิ่งจบไป กัลยา ชาติชาย สหรัฐ คุณหญิงวาปีนั่งประชุมร่วมกันกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างๆของบริษัท
“โครงการ The Diamond ของเราจะเป็นการร่วมมือกันระหว่างสองบริษัทยักษ์ใหญ่ผู้นำด้านจิวเวอรี่และอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของประเทศ ซึ่งโปรโมชั่นก็คือจะมีการแจกเพชรให้กับลูกค้าที่ซื้อคอนโดห้องที่แพงที่สุดในราคา 95 ล้านบาท”กัลยาบอกทุกคน
“ครับ ทางJewelry By Phimpan ขอเสนอแบบเพชรที่จะเป็นของรางวัลเป็นแบบนี้นะครับ”
สหรัฐกดรีโมทเสนอรูปเพชร ทุกคนฮือฮา
“มูลค่า 10 ล้านบาทครับ”
ทุกคนในที่ประชุมยิ้มพอใจกับไอเดียโครงการที่เพิ่งได้ชมจบไป ชาติชายแสริม
“ส่วนเรื่องของงานแถลงข่าวเปิดตัวโครงการ และจะมีการเดินแบบสวมสร้อยเพชรในงานแล้วมีการเต้นรำไปด้วย โดยใช้นายแบบนางแบบที่เป็นเซเลบริตี้ครับ”
ผู้เข้าสัมมนาถามขึ้น
“แล้วกำหนดหรือยังครับว่าใคร”
ชาติชายหันมาตอบ
“ตอนนี้ทางคุณก้อง ปิยะ ที่เป็นบริษัทออร์กาไนซ์กำลังรวบรวมรายชื่อ เซเลบดังๆมาเสนอครับ โดยเฉพาะคู่สุดท้ายคงต้องเลือกนานหน่อย”
ผู้เข้าสัมมนาเสนอแนะ
“ทำไมเราไม่ใช้คนของเราล่ะครับ อย่างหนูดา เพราะเธอทั้งสวยทั้งเก่ง และเธอก็เด่นดัง เป็นที่ชื่นชมของคนทั่วไปด้วย”
ทุกคนในที่ประชุมพยักหน้าเห็นด้วย คุณหญิงตัดสินใจ
“อืม...งั้นหนึ่งในนางแบบไฮโซก็ให้เป็นหนูสุทธิดานะ แล้วก็ให้เดินคู่กับสหรัฐที่เป็นคู่หมั้น” คุณหญิงหันไปหาสหรัฐ “พอไหวมั้ยตารัฐ”
สหรัฐชะงัก
“เอ่อ...แต่ผมไม่ถนัดทำอะไรพวกนี้นะครับ”
“ไม่ถนัดก็หาคนมาฝึกให้ถนัดสิ”
ทุกคนในห้องประชุมเชียร์กันใหญ่ สหรัฐจำใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็คงได้ครับ”
“งั้นก็สรุปตามนี้นะ ส่วนนายแบบนางแบบที่เหลือก็ให้เชิญพวกลูกหลานไฮโซอื่นๆละกัน” คุณหญิงกล่าวสรุป ทุกคนเห็นด้วย
เย็นนั้นกัลยา สุทธิดา คุณหญิงวาปี องค์อรคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น
“จริงๆนะคะคุณยาย ดาจะได้สวมเพชรของน้าพิมพ์เดินคู่กับพี่รัฐ” สุทธิดาดีใจมากๆ
องค์อรยิ้มปลื้ม
“ตายแล้ว วันนั้นหลานของน้าคงต้องทั้งสวยทั้งเด่นจนเซเลบคนอื่นต้องชิดซ้ายแน่เลยอ่ะ”
สุทธิดายิ้มปลื้มสุดๆ องค์อรก็ดีใจตามไปด้วย คุณหญิงหันมาหากัลยา
“เออนี่กัล โปรเจคนี่แม่คงต้องขอยืมตัวมดดำมาช่วยงานแม่อีกทีนะ”
“ค่ะ...เดี๋ยวกัลจะบอกมดดำให้นะคะ”
สุทธิดาไม่พอใจ
“คุณยาย! ทำไมต้องเอามดดำไปช่วยอีกคะ เลขาคุณยายก็กลับมาแล้วนี่คะ”
“งานนี้มันใหญ่ ให้มดดำเขามาช่วยเลขายายอีกคนจะเป็นอะไรไป”
“อยากให้มดดำไปทำงานพังเหรอคะ”
องค์อรเห็นด้วยกับหลานสาว
“งานนี้งานใหญ่เอาคนที่มีประสบการณ์มาทำไม่ดีกว่าเหรอคะ”
“แล้วคนมีประสบการณ์ที่ไหนเขาจะมายอมทำงานชั่วคราว ไม่รู้ล่ะแม่เลือกมดดำนี่แหละถูกใจแม่”
สุทธิดากับองค์อรอึ้งไม่กล้าเถียงอีก สุทธิดาเดินฉุนเฉียวออกไปเลย กัลยาหนักใจ
“คุณแม่คะ ท่าทางยัยดากับอรจะโกรธมากนะคะ”
“โกรธก็โกรธ แม่คนทำงาน แม่รู้ว่าใครเหมาะกับงานอะไร”
คุณหญิงบอกอย่างมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิด
กากับหงส์ ตอนที่ 13 (ต่อ)
สุทธิดากับองค์อรเดินหงุดหงิดมาด้วยกัน
“น้าละไม่เข้าใจจริงๆเลย นังมดดำมันมีดีอะไร ทั้งคุณยาย พ่อแม่ของหลาน แล้วยังนายดอมอีกถึงได้รุมชอบมันกันนัก”
“แหม...น้าอรก็เก่งแต่ตรงนี้ เมื่อกี้ไม่เห็นจะขัดคุณยายเลย”
องค์อรจ๋อย
“แหม ดาก็รู้นี่ คุณยายเป็นคนเด็ดขาด ใครจะกล้า”
“ถ้าไม่กล้าก็ไม่ต้องพูดค่ะ ดาจะหาคนที่กล้าเอง”
องค์อรงง
“ใครเหรอดา”
“น้าอรอย่ารู้เลยค่ะ รู้ไปก็ไม่เคยช่วยอะไรดาได้”
พูดจบก็เดินหนีไป องค์อรจ๋อยที่โดนหลานตำหนิ แต่ก็สงสัยว่าใครกัน
ส้มยิ้มปลื้มใจที่สุทธิดาไว้ใจ
“คุณดามาหาถูกคนแล้วค่ะ”
“ถูกคนเนี่ยเธอสามารถช่วยฉันได้แน่นะ เพราะคนอย่างคุณยายใครจะไปกล้าขัดท่านได้”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ อะไรที่คุณดาอยากได้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ขวางฉันไม่ได้แน่นอนค่ะ”
สุทธิดาดีใจ
“จริงนะ แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่ พรุ่งนี้คุณยายจะให้มันไปทำงานเลยนะ”
“งั้นก็เริ่มพรุ่งนี้สิคะ”
สุทธิดายิ้มพอใจแล้วจะเดินออกไปแต่หยุดชะงักหันกลับมา
“หวังว่าฉันคงคิดไม่ผิดที่เลี้ยงหมาอย่างเธอนะส้ม”
สุทธิดาเดินออกไป ส้มแอบมองแล้วถอนใจ
เช้าวันใหม่...ส้มเอากุญแจมาคล้องล็อคด้านนอกห้องมดดำไว้ มดดำแต่งเสร็จแล้วก็หยิบกระเป๋าสะพายเดินไปที่ประตูแต่เปิดไม่ออก
“เอ๊ะ ทำไมเปิดไม่ออก”
มดดำลองพยายามเขย่าประตูดูอีกที่ก็เปิดไม่ออก ส้มกำลังสะใจยืนมองประตูที่ถูกเขย่า
“มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง!” มดดำเขย่าๆ “ประตูมันเปิดไม่ออก มีใครอยู่มั้ย!”
ส้มยืนมองจนสะใจแล้วเดินหนีไปเลย มดดำมองไปที่หน้าต่างแม้จะมีเหล็กดัดติดอยู่ แต่เธอก็เดินไปดูลู่ทางจะตะโกน แต่ทันใดนั้น ส้มก็มาโผล่ที่หน้าต่าง
“แม่...ช่วยเปิดประตูห้องหน่อยสิ มันล็อคไม่รู้ติดอะไรหรือเปล่า”
ส้มยิ้ม
“ติดกูนี่แหล่ะ อีตัวดี”
ส้มจับหน้าต่างปิดใส่หน้ามดดำ แล้วเอาเทปกาวอย่างเหนียวพิเศษปิดให้หมด
“แม่...แม่ทำแบบนี้ทำไม เปิดนะแม่”
คุณหญิงวาปี กัลยา ชาติชายนั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน เนื่องคอยยืนดูความเรียบร้อย มาลัยคอยเติมชากาแฟ
“เอ...มดดำยังไม่มาอีกเหรอก เดี๋ยวไม่ทันนัดหรอก” คุณหญิงบ่นๆ
ชาติชายเสนอ
“ให้ผมโทรไปเลื่อนนัดลูกค้าออกไปก่อนดีไหมครับ”
คุณหญิงค้อน
“สนใจแต่งานตัวเองเถอะ”
ชาติชายจ๋อย กัลยาเลยช่วยแก้ไขสถานการณ์
“เนื่องไปดูมดดำหน่อยเถอะ เสร็จหรือยัง เดี๋ยวคุณหญิงไปไม่ทันนัด
เนื่องจะเดินไปแต่ส้มเดินเข้ามาพอดี
“เอ่อ...คุณหญิงคะ นังมดดำมันไม่ยอมตื่นค่ะ”
“อะไรนะ นี่เขาก็รู้นี่ว่าวันนี้ต้องทำงานกับฉัน”
“ส้มก็ปลุกจนไม่รู้จะปลุกยังไงแล้วค่ะ มันบอกว่าเมื่อคืนดูหนังสือหนักวันนี้ขอลา”
คุณหญิงตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจ กัลยากับชาติชายก็มองหน้ากันงง
“จริงเหรอ มดดำไม่น่าจะคิดแบบนี้นะ” กัลยาไม่เชื่อ
ชาติชายแปลกใจสงสัย
“นั่นสิ คราวที่แล้วก็เห็นตั้งใจทำงานดี ทำไมคราวนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้”
“มันบอกว่าดูหนังสือไม่ทัน มันมาเพื่อเรียน ขอเอาเรื่องเรียนก่อนค่ะ เกิดไปทำงานแล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ มันจะช้าไปอีกปีค่ะ”
“ฉันจะไปปลุกมดดำเอง”
กัลยาจะลุกจากโต๊ะแต่คุณหญิงเรียกไว้
“ไม่ต้อง ในเมื่อคนมันคิดถึงแต่ตัวเอง ฉันก็ไม่ง้อเหมือนกัน ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสาย”
คุณหญิงลุกขึ้นเดินออกไป กัลยาลุกตามไป ส้มมองตามแล้วพอใจ
มดดำยังคงเคาะเรียกคนที่อยู่ข้างนอก แต่ก็ไม่เป็นผลทำให้ยิ่งกังวล
“ช่วยด้วย ช่วยเปิดหน่อยจ้ะ...ไปไหนกันหมดนะ”
หน้าต่างถูกเทปกาวปิดอย่างเหนียวพิเศษแล้วยังมีไม้ค้ำยันหน้าต่างไว้ มดดำพยายามผลักเท่าไหร่ก็ผลักไม่ออก เธอท่าทางหายใจอึดอัดเพราะอากาศในห้องเริ่มน้อย แม้จะเปิดพัดลมให้แรงก็ตาม
คุณหญิงวาปีนั่งรื้อดูเอกสารกับกัลยาอย่างวุ่นวาย สหรัฐเดินเข้ามาทัก
“ทำอะไรอยู่ครับยุ่งเชียว”
“ก็หารายละเอียดที่ครีเอทีฟงานเปิดตัวเขาส่งมาไม่เจอน่ะสิ”
สหรัฐแปลกใจ
“เห็นว่าส่งให้เลขาคุณยายไม่ใช่เหรอครับ”
กัลยาหนักใจ
“ส่งมาตั้งแต่วันที่มดดำเขามาทำงาน แต่ไม่รู้ไปเก็บไว้ไหน”
“งั้นก็ถามมดดำเขาสิครับ”
คุณหญิงหงุดหงิด
“มาให้ถามก็ดีน่ะสิ ตอนนี้เบี้ยวงานยายไปแล้ว”
สหรัฐไม่อยากจะเชื่อ
“มดดำน่ะเหรอครับเบี้ยวงาน”
ชาติชายเปิดประตูเข้ามากับเลขาคุณหญิง
“คุณแม่ครับ ที่โต๊ะเลขาก็ไม่มีครับ”
คุณหญิงหงุดหงิดมากขึ้น
“โอ๊ย...ตาย จะเอาอะไรประชุมละ นึกแล้วมันน่าโมโหจริงๆ เด็กบ้านี่”
สหรัฐยืนคิดแล้วเดินออกไปเลย ชาติชายหันมาถาม
“ตารัฐจะไปไหน ไม่ประชุมเหรอ”
มดดำนอนฟุบหมดแรง การหายใจแต่ละครั้งยาวขึ้นเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ
“ช่วย...ด้วย...”
เนื่องเดินมาได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ก็สงสัยเดินไปดูแต่เห็นกุญแจล็อคอยู่ เลยจะเดินไป แต่ได้ยินเสียงอีกเลยเอาหูแนบฟัง
“มดดำ...อยู่ในนั้นเหรอ” เนื่องนึกได้ “เธอโดนขังใช่ไหม รอเดี๋ยวนะจะไปตามคนมาช่วย”
เนื่องหันหลังจะไปแต่ก็เจอกับส้มที่รออยู่
“นี่เธอขังลูกไว้ในนี้ใช่ไหม”
“ใช่...แต่ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ถ้าใครจุ้นมากฉันเอาตาย”
พูดจบก็เดินมาบีบแขนเนื่องอย่างแรงจนเนื่องกลัว
“ไปซะ แล้วอย่าปากสว่าง”
เนื่องรีบเดินหนีไปเลย ด้านในมดดำสลบแน่นิ่งไป
สหรัฐขับรถเข้ามาจอด แล้วก็รีบเปิดประตูออกมา มาลัยรีบเดินมาต้อนรับ
“มดดำล่ะ”
“ไม่ทราบนะคะ ยังไม่เห็นตั้งแต่เช้า แต่เห็นแม่เขาบอกว่ายังไม่ตื่นค่ะ”
“ห้องมดดำอยู่ทางไหน”
เนื่องวิ่งออกมาพอเห็นสหรัฐก็ดีใจ รีบวิ่งไปหา
“คุณสหรัฐ ช่วยด้วยค่ะ มดดำกำลังแย่”
สหรัฐหน้าตื่น
“เกิดอะไรขึ้น”
เนื่องกับมาลัยพาสหรัฐมาหลบที่มุมหนึ่ง แล้วแอบดูกันก็เห็นส้มนั่งอ่านหนังสือเฝ้าอยู่ เนื่องกระซิบ
“ฉันได้ยินเสียงมดดำไม่ค่อยดีเลยค่ะ แต่ไม่รู้จะไปช่วยยังไง”
“ทางหน้าต่างเข้าได้ไหม”
“ฉันแอบไปดูมาแล้วค่ะ อีแม่มันปิดเรียบ แต่ถึงเปิดหน้าต่างได้ก็ติดเหล็กดัดอยู่ดี ต้องเข้าทางนี้ทางเดียว คุณสหรัฐช่วยด้วยนะคะ”
“ได้ฉันจัดการเอง”
สหรัฐเดินออกไปหาส้ม เนื่องกับมาลัยแอบลุ้นดู ส้มพอเห็นสหรัฐเดินมาหาแปลกใจ
“คุณมาทำไม”
“เปิดประตู ฉันมารับมดดำ”
“หมาตัวไหนมันคาบไปบอกคุณ”
สหรัฐเสียงเข้มๆนิ่งๆ
“ฉันบอกให้เปิดประตู”
ส้มลุกขึ้นยืนชูกุญแจขึ้น
“ฉันไม่เปิด”
ส้มโยนกุญแจทิ้ง สหรัฐโมโหเลยเอาเท้าถีบประตูตรงห่วงใส่กุญแจจะให้พัง ส้มรีบเข้ามาห้าม
“นี่ จะทำอะไรน่ะ อยากให้ฉันฟ้องคุณดาหรือไง”
สหรัฐผลักส้ม
“เอาสิ ก่อนจะได้ฟ้องดา ฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอก่อนเป็นไง อย่าคิดว่าเป็นแม่แล้วจะทำได้ทุกอย่างนะ”
สหรัฐจะถีบอีกส้มก็เข้ามาขวางอีก ชุลมุนกันสักพัก เนื่องกับมาลัยก็วิ่งมา มาลัยตรงเข้าล็อคส้ม เนื่องวิ่งไปส่งค้อนให้สหรัฐ
“ขอบใจนะ”
เนื่องวิ่งกลับไปช่วยมาลัยล็อคส้ม
“อีบ้า ปล่อยกูนะอยากลองดีกันหรือไง”
เนื่องจับๆตัวส้มอยู่ก็ตบหน้าส้มอย่างแรง
“อุ๊ย...พลาดไปโทษทีนะ”
แล้วสองคนก็ล็อคส้มไว้ได้ ทางด้านสหรัฐก็ทุบกุญแจหลุดแล้วเปิดประตูเข้าไป เห็นมดดำนอนสลบอยู่ เขารีบวิ่งเข้าไปอุ้ม
“มดดำ เป็นไงบ้าง”
มดดำลืมตาขึ้นนิดหน่อยแล้วสลบไป
“มดดำ”
สหรัฐรีบอุ้มมดดำออกไป ส้มดิ้นโวยวาย
“ปล่อยกูสิโว๊ย อีพวกบ้า ปล่อย”
เนื่อง มาลัย เหวงนั่งคุยกันอยู่
“อุ๊วะ นังส้มนี่มันจริงๆเลย มันไม่อยากเห็นลูกได้ดีหรือไง” เหวงโมโห
เนื่องถอนใจ
“นั่นสิ ดีนะว่าฉันผ่านไปไม่งั้นมดดำแย่แน่ๆ”
มาลัยรู้สึกเห็นใจมดดำ
“นึกๆแล้วก็สงสารมดดำนะ เมื่อก่อนไม่ชอบมัน แต่ไปๆมาๆชักชอบมันแล้วสิ ดีผิดกับนังแม่มันจม”
ส้มเดินเข้ามาแล้วจ้องหน้าทุกคน
“เอาสิ รักมันเข้าไป ระวังฉันจะจัดการไอ้พวกที่รักนังมดดำให้หมดเลย โดยเฉพาะแก นังเนื่อง ระวังเงาหัวจะหาย”
ส้มพูดจบก็เดินมาจ้องหน้า เนื่องตัวสั่นด้วยความกลัว แล้วส้มก็เดินไป
“โอ๊ย...นี่ฉันจะโดนมันฆ่าไหมเนี่ย”
“ไม่ต้องกลัวหรอกคุณเนื่อง พวกเราจะช่วยจัดงานเผาให้”
เนื่องค้อนเหวงที่พูดไม่เข้าหู
มดดำนอนหลับสนิทบนโซฟา สหรัฐคอยเช็ดหน้าเช็ดแขนให้ เสร็จแล้วก็ส่งอ่างน้ำให้แม่บ้านยกไป สหรัฐมองมดดำแล้วหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
“สวัสดีครับคุณยาย ตอนนี้มดดำอยู่กับผมแล้วนะครับ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ...”
คุณหญิงวาปีคุยโทรศัพท์กับสหรัฐอยู่ในห้องทำงาน ฟังเขาเล่าเรื่องมดดำแล้วถอนใจ
“เฮ้อ...ถ้ายังไง ยายฝากดูแลมดดำด้วยนะ ขอบใจมากนะตารัฐ”
คุณหญิงกดวางสาย กัลยากับชาติชายที่นั่งฟังอยู่ก็รีบถามทันทีด้วยความเป็นห่วง
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่”
“ส้มล็อคมดดำไว้ในห้องไม่ยอมให้มาทำงานกับเรา”
กัลยากับชาติชายตกใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน
“แล้วตอนนี้ปลอดภัยแล้วใช่ไหมครับ” ชาติชายเป็นห่วง
คุณหญิงพยักหน้ารับ
“เดี๋ยวเย็นๆตอนพวกเรากลับบ้าน ตารัฐจะพามาส่ง เพื่อความปลอดภัยของมดดำ”
ชาติชายกับกัลยาถอนใจโล่งออก แต่กัลยาก็อดคิดสงสัยไม่ได้
“ส้มนี่เขาคิดยังไงถึงทำกับลูกแบบนี้”
ชาติชายก็แปลกใจเหมือนกัน
“นั่นสิ ทำไมทำเหมือนมดดำไม่ใช่ลูก”
คุณหญิงฟังแล้วคิดตามสงสัยเหมือนกัน
มดดำได้สติฟื้นขึ้นมา พอเห็นหน้าสหรัฐก็แปลกใจ
“คุณสหรัฐ ทำไม...”
สหรัฐตอบทันที
“เธออยู่บ้านฉัน ฉันไปช่วยเธอจากแม่ใจร้ายของเธอ”
มดดำอึ้งนิ่งไปครู่
“จริงสิ่ วันนี้ฉันต้องไปทำงาน”
มดดำจะลุกขึ้นแต่สหรัฐจับตัวไว้
“พักก่อนดีกว่า ฉันโทรบอกคุณยายแล้ว”
“ฉันทำให้คุณหญิงลำบาก”
“คิดถึงตัวเองก่อนดีกว่า ถามจริงๆเถอะ ทำไมแม่เธอถึงได้ดูจงเกลียดจงชังเธอนัก”
มดดำส่ายหน้า
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่จำความได้ นอกจากดุด่าทุบตีแล้วแม่ไม่เคยดูแลฉันเลย ถ้าไม่มีลุงเหลิมกับยายแดง แล้วก็พี่อิท ฉันคงตายไปแล้ว” มดดำร้องไห้ “บางทีฉันก็รู้สึกเหมือนฉันตัวคนเดียว”
สหรัฐจับมือมดดำปลอบ
“ไม่หรอก เธอยังมีฉันอีกคนนะมดดำ”
มดดำได้สติรีบดึงมือกลับทันที
“เอ่อ...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดในทางไม่ดี ฉันแค่อยาก...”
มดดำตัดบท
“ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงฉันก็ขอบคุณคุณมากนะที่ช่วยฉันวันนี้”
สหรัฐยิ้มให้ แล้วเสียงท้องมดดำก็ร้องขึ้น เธออายมาก สหรัฐขำ
“ยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหม ไปฉันจะทำอาหารแสนอร่อยให้เธอกินเอง”
สหรัฐลุกขึ้นแล้วผายมือให้มดดำเดินนำเข้าไปในครัว
สหรัฐทำอาหารต่างๆอย่างคล่องแคล่วจนมดดำต้องอ้าปากหวอ...อาหารจานอร่อยถูกนำมาวางตรงหน้าเธอ
“เป็นไง อึ้ง...ทึ่งละสิ”
มดดำมองอาหาร
“เอ่อ...ก็ใช่นะ อย่างแรกฉันไม่รู้ว่าคุณทำอาหารได้”
“อยู่เมืองนอกฉันทำทานเองสะดวกดี แล้วอย่างที่สองล่ะ”
มดดำยิ้มแหยๆ
“มันคืออะไรอ่ะ ฉันทานไม่เป็น”
สหรัฐหัวเราะ มดดำงอน แล้วเขาก็เริ่มหั่นเนื้อป้อน เธอไม่ยอมให้ป้อน แต่เขาจับมือเธอไว้แล้วบังคับป้อน
คุณหญิงวาปี ชาติชาย กัลยา นั่งฟังส้มยืนอธิบายอย่างจับสังเกต
“ฉันไม่รู้จริงๆค่ะ ว่านังมดดำมันอยู่ในห้อง” ส้มตีหน้าซื่อ
คุณหญิงสวน
“ทำไมถึงไม่รู้”
ส้มแอบค้อน
“ก็ ปกติมดดำมันจะลุกไปทำงานแต่เช้า ส้มก็นึกว่ามันไม่อยู่น่ะสิคะ”
คุณหญิงแย้ง
“ถึงเธอจะคิดแบบนั้น แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไปล็อคห้องนี่”
“ที่ส้มทำไปน่ะเพราะรักลูกนะคะ ส้มกลัวของในห้องมันจะหาย มดดำมันยิ่งป้ำๆเป๋อๆชอบวางเงินวางทองทิ้งๆขว้างด้วย ส้มห่วงมันค่ะ”
ชาติชายสงสัย
“แล้วทำไมตอนที่คุณรัฐจะไปช่วยมดดำ เธอต้องขัดขวาง”
“คุณชาติคะ ใครๆก็ทราบว่าคุณดาไม่ชอบมดดำเรื่องอะไร แล้วถ้าเรื่อง คุณรัฐเข้าห้องมดดำไปถึงหูคุณดา คนที่ซวยก็คือมดดำ ถ้าคุณเป็นส้ม คุณจะกันไว้ดีกว่าแก้เหมือนที่ส้มทำไหมคะ”
คุณหญิงตัดบท
“เอาล่ะๆ ต่อไปก็อย่าให้เกิดเรื่องนี้อีกแล้ว เธอจะไปไหนก็ไป”
ชาติชายกับกัลยางงที่คุณหญิงปิดคดีดื้อๆ กัลยารอส้มให้เดินลับตาแล้วถาม
“คุณแม่คะ อย่าบอกว่าคุณแม่เชื่อส้มนะคะ”
“ใครว่าแม่เชื่อล่ะ แต่ซักให้ตายแม่ว่าเราก็ไม่มีวันรู้หรอกว่ามันจะทำร้ายลูกไปทำไม แม่ไม่อยากเสียเวลา”
คุณหญิงลุกเดินออกไปเลย กัลยามองตามด้วยความผิดหวัง
“อะไรกัน ทำไมคุณแม่ทิ้งเรื่องนี้ไปดื้อๆล่ะค่ะคุณ”
“แต่ผมเห็นด้วยกับคุณแม่นะกัล เราทุกคนต่างรู้นิสัยส้มกันอยู่แล้ว”
“เราก็เลยจะปล่อยไว้แบบนี้”
“ไม่ใช่หรอกกัล ผมเชื่อว่าคุณแม่ก็ไม่คิดแบบนั้น เพียงแต่ว่าถ้าเราไล่ต้อนส้มมากๆจนเขาจนมุม คนที่จะต้องรับกรรมก็คือมดดำ ที่คุณแม่กำลังทำตอนนี้คือการช่วยมดดำนะ”
กัลยาถอนใจเครียดจำใจยอมรับในเหตุผล
มดดำเข้ามาในครัวไหว้เนื่องกับมาลัย
“มดดำขอบคุณคุณเนื่องกับพี่มาลัยมากนะจ๊ะที่ช่วยมดดำไว้”
“ไม่เป็นไรหรอก เธอก็เคยช่วยฉัน”
เหวงดีใจ
“ดีๆๆ เข้าใจกันได้เป็นมิตรกันถือว่าดีนะ”
มาลัยสวนขึ้น
“ดีเฉพาะมดดำน่ะสิ แต่กับแม่มัน...เอ๊ย...แม่เธอ เขาคงเกลียดพวกเราน่าดู”
มดดำหน้าสลด
“ฉันขอโทษที่ทำให้ทุกคนลำบากนะจ๊ะ”
“โอ๊ย ไม่เท่าไหร่หรอก พวกเราเยอะกว่ายังไงก็ไม่กลัว”
เหวงกัดเนื่อง
“แหม...ตอนนี้ละเก่งเชียว”
เนื่องหันมาค้อนเหวง มาลัยคิดๆ
“ว่าไปก็แปลกนะ เป็นแม่ลูกกันแท้ๆ ทำไมนิสัยต่างกันฟ้ากับเหวนักนะ”
เนื่องยิ้มให้
“เอาน่า ต่างกันยังไงก็ช่าง แต่พวกเรายอมรับฟ้า อย่างมดดำแล้วกันนะ”
ทุกคนยิ้มให้กันด้วยไม่ตรี
ค่ำนั้น ส้มเข้ามาในห้องสุทธิดา โดนสุทธิดาผลักล้มลง
“เนี่ยนะเหรอที่แกจะช่วยฉัน ช่วยยังไงพี่รัฐถึงพามดดำไปอยู่ที่บ้าน ตกลงแกหลอกฉันใช่ไหม”
ส้มหน้าเสีย
“ไม่ใช่นะคะ ส้มทำทุกทางแล้ว แต่อีเนื่องมันเป็นคนบอกคุณรัฐ”
“ฉันไม่น่าไว้ใจแกเลย ดูสิ ตอนนี้มันก็ได้กลับไปทำงานกับคุณยาย ดีไม่ดีคุณยายรักมันมากกว่าเก่าอีก”
สุทธิดากระแทกตัวนั่งลงบนเตียง ส้มลงนั่งที่พื้นข้างๆ
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงคุณดากับส้มก็เกลียดคนๆเดียวกัน ส้มไม่ปล่อยมันไว้นานแน่ เชื่อส้มนะคะ ส้มทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณดา”
สุทธิดามองหน้าส้มด้วยความรู้สึกแปลกๆไม่อยากจะเชื่อใจ
กากับหงส์ ตอนที่ 14
ค่ำนั้นสุทธิดาอยู่ในผับ กดโทรศัพท์หาสหรัฐ ไม่นานนักเขาก็รับสาย...
“พี่รัฐมาเที่ยวกับดาหน่อยสิคะ ดาเบื่อ...พี่รัฐ...พี่รัฐ...บ้าจริงวางสายทำไม”
สุทธิดาจะกดโทรออกอีกแต่มีมือมาจับมือไว้ เป็นมือพงษ์นั่นเอง
“เขาไม่มาก็ช่างเขาสิ มีผมอยู่ก็น่าจะพอแล้ว”
สุทธิดามองหน้า พงษ์ยิ้มให้
“คืนนี้ผมจะทำให้ดาสนุกจนลืมทุกสิ่งเลย”
พงษ์ส่งแก้วเหล้าให้ สุทธิดารับมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว พงษ์รินเหล้าให้อีก...อิทธิ เดินเข้ามากับเพื่อนๆอย่างตื่นกลัวสถานที่
“เฮ้ย...มาที่นี่ทำไมวะ ท่าทางจะแพง กูไม่มีเงินนะเว้ย”
เพื่อนตบบ่า
“ที่กูกับไอ้ดลพามาวันนี้ เพราะอยากจะเลี้ยงฉลองให้มึงที่จบก่อนใครในรุ่น”
“และก็เพื่อขอบคุณ ที่มึงติวให้กูสองคนจนผ่านวิชาที่ยากที่สุดไง”
เพื่อนทั้งสองลากอิทธิเดินไปหาโต๊ะนั่ง แต่ระหว่างเดินอยู่นั้น อิทธิก็มองไปเห็นสุทธิดานั่งกินเหล้ากับพงษ์สองคน อิทธิชะงักมองจนเพื่อนสงสัย
“มีไรวะ”
“เปล่า...แค่ผู้หญิงแย่ๆคนหนึ่งไม่มีไรหรอกไปเหอะ”
อิทธิกับเพื่อนแยกกันไปนั่งที่โต๊ะ สุทธิดากับพงษ์ดื่มกันจนเริ่มมึน สุทธิดาโยกตัวตามเพลงแล้วไปซบที่พงษ์ๆโอบไหล่กอดทันทีแล้วยิ้มพอใจ อิทธิมองแล้วส่ายหน้าระอาใจ
แสงไฟในผับระหยิบระยับวูบวาบ สุทธิดาเต้น ยั่วยวนสนุกสนาน พงษ์เต้นคลอเคลีย สุทธิดาเต้นเซจะล้มพงษ์ประคองลงนั่ง
“ดาไหวไหม”
“ไหวมว๊ากก”
พงษ์ยิ้ม
“ดานี่เก่งเสมอเลยนะ งั้นดื่มต่อนะครับ”
พงษ์ยกแก้วเหล้าให้สุทธิดาๆยิ้มแล้วกระดกรวดเดียวหมดแก้ว พงษ์ยิ้มร้าย...อิทธิยืนมองโต๊ะสุทธิดาแล้วส่ายหน้าระอาใจ เพื่อนเข้ามาบอก
“เจอสวยถูกใจหรือยัง ถ้าเจอก็ลุยเลยเพื่อน ไม่ต้องเกรงใจ”
“ฮึ...ผู้หญิงกลางคืนเหรอ...ไม่เอาหรอก...น่ากลัว”
ระหว่างนั้นอิทธิเห็นสุทธิดาเต้นๆอยู่ก็ล้ม พงษ์พาสุทธิดาออกไป อิทธิรีบบอกเพื่อน
“เฮ้ย...ขอกลับก่อนได้หรือเปล่าวะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานพิเศษตอนเช้า”
เพื่อนทั้งสองงง
“ได้ไงวะ อยู่ๆก็จะกลับ พวกเราอุตส่าห์พามาเลี้ยงนะเว้ย”
อิทธิรีบๆ
“ถ้างั้นกูกลับก่อนก็ได้”
อิทธิจะรีบเดินไปแต่เพื่อนทั้งสองดึงเอาไว้
“งั้นรอเดี๋ยว มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ ขอเช็คบิลก่อน”
เพื่อนเรียกพนักงาน อิทธิมองไปทางประตูทางออกผับด้วยความเป็นห่วง
พงษ์ประคองสุทธิดาที่เมามาก จนเดินไม่ค่อยไหวออกมาจากผับมาถึงด้านหน้าประตู แล้วจะพาไปที่รถ สุทธิดาขืนตัวไว้ไม่อย่ากลับ
“ไม่ไปดายังไม่อยากกลับ”
“ดาเมามากแล้ว กลับเถอะ”
“ไม่...ดาไม่เมา ดายังไม่เมา ดาจะเที่ยวต่อ”
สุทธิดาพยายามทรงตัวหันหลังกลับจะเข้าไปในผับ
“ได้...เดี๋ยวพงษ์พาไปต่อที่อื่นนะไป๊”
“ม่ายเอา ดาจะเที่ยวที่นี่ ดาจะเที่ยวที่นี่”
พงษ์พยายามฉุดสุทธิดามาที่รถ กดรีโมทเปิดประตูจะให้เธอเข้ารถ แต่เธอไม่ยอม อิทธิกับเพื่อนเดินออกมาแล้ว เขามองหาสุทธิดาก็ชะงักหยุดเดิน เพื่อนสงสัย
“อ้าวไม่กลับเหรอ”
อิทธิพยักหน้าแล้วเห็นสุทธิดากับพงษ์ยื้อยุดกันอยู่ เขารีบวิ่งไปเพื่อนทั้งสองงงแต่ก็วิ่งตามไป อิทธิเข้ามาหาพงษ์กับสุทธิดาที่ยื้อยุดกันอยู่
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ”
พงษ์กับสุทธิดาหยุดแล้วหันมามองอิทธิ สุทธิดาเพ่งมองหน้าอิทธิงงๆ แต่พงษ์โมโห
“ไม่ต้องยุ่ง แฟนฉันเมา ฉันพากลับ”
อิทธิมองหน้า
“แฟนเหรอ ไม่ใช่มั้งครับ คุณดาเขามีคู่หมั้นแล้ว”
พงษ์ชะงัก
“แกรู้ได้ไงวะ”
“ผมไปทำงานพิเศษในงานหมั้นคุณดา คุณไปกับเพื่อนๆคุณดาผมจำได้”
พงษ์มองหยัน
“อ๋อ...คนงาน หลีกไป ไม่ต้องยุ่ง ฉันพาดากลับบ้านได้”
พงษจะลากสุทธิดาขึ้นรถแต่สุทธิดาไม่ไป
“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้าพงษ์ ฉันไม่กลับ ฉันไม่ไปกับแก”
พงษ์หน้าเสียทันที เพื่อนรีบวิ่งมาประกบอิทธิพยายามจะดึงกลับแต่ เขาไม่กลับ
“เป็นอันว่าคุณดาไม่ไปกับคุณ”
“ไอ้โง่ ก็เขาเมา พวกมึงจะไปไหนก็ไปเลยไป๊ อย่ายุ่ง”
พงษ์ไปลากแขนสุทธิดาอีก แต่สุทธิดาสะบัดอย่างแรงจนตัวเองเซจะล้ม อิทธิรีบเข้าประคอง
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”
“เฮ้ยอย่ามามั่ว...ตกลงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม”
พงษ์เข้ามาแล้วชกอิทธิเซทันที สุทธิดาร้องกรี๊ด เพื่อนทั้งสองจะเข้าไปช่วย พงษ์ชี้หน้าเพื่อน
“อย่าเสือกนะ รู้ไหมว่ากูลูกใคร”
เพื่อนทั้งสองของอิทธิชะงักทันที พงษ์เดินกลับไปหมายจะชกอีกแต่อิทธิตั้งการ์ดแล้วสวนกลับ ต่อด้วยเตะเจาะยางแล้วใส่อีกหมัดจนพงษ์แทบฟุบ อิทธิเดินไปหาสุทธิดาที่ยืนยิ้ม
“คุณนี่หน้าคุ้นๆนะ แต่ช่างเหอะ เก่งเป็นบ้า”
“กลับกันเถอะครับคุณดา กุญแจรถคุณอยู่ไหน ผมจะขับไปส่งเอง”
“รู้จักฉันด้วยเหรอ”
อิทธิแบมือขอกุญแจ สุทธิดาหยิบมาส่งให้แล้วดึงแขนอิทธิจะให้ไปที่รถ แต่เพื่อนดึงแขนอิทธิไว้
“ไอ้อิทตกลงมึงรู้จักเขาเหรอวะ”
“ลูกสาวเจ้านายที่ไปทำงานด้วย ไปก่อนนะ”
สุทธิดาลากอิทธิไปขึ้นรถที่จอดอีกฝั่งแล้วขับออกไป เพื่อนมองตามเซ็งๆ
“โดนลากไปซะงั้น”
ทั้งสองหันกลับมามองพงษ์ เห็นพงษ์หน้าตาเอาเรื่องด้วยความเจ็บใจ เพื่อนสะกิดกันเดินหนีไป พงษ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรแจ้งความทันที
ส้มเดินวนไปวนมาที่ถนนหน้าประตูใหญ่ มดดำเปิดประตูเล็กออกมาเห็นก็งง
“แม่...มายืนทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอนอีก”
“มายุ่งอะไร”
“ก็ฉันเป็นห่วงน่ะสิ ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วยังมายืนอยู่ได้ ไปนอนเถอะ...หรือหาทางออกไปเล่นไพ่เหรอ”
“อีบ้า...มึงไม่ต้องมายุ่ง จะไปไหนก็ไปเถอะไป กูคอยคุณดา เห็นขับรถออกไปเที่ยวตั้งแต่ค่ำ ป่านนี้ยังไม่กลับเลย”
“ก็เขาออกไปเที่ยว...นี่แม่ห่วงเขาเหรอ”
“จะให้ห่วงมึงหรือไง ถามโง่ๆ”
“นั่นสินะ ฉันมันเป็นลูกแม่นี่ ไม่ใช่ลูกคนรวย แม่จะห่วงฉันทำไม”
ส้มหันมามองแล้วเชิดหน้าใส่ แล้วเห็นแสงไฟรถแล่นมา ส้มดีใจ แต่ต้องชะงักเพราะรู้สึกเหมือนในรถมีสองคน ส้มเดินมาดูเห็นอิทธิเป็นคนขับก็ตกใจ ยิ่งเห็นสุทธิดาหลับไม่รู้เรื่องก็ใจไม่ดี
“ไอ้อิท ทำไมมึงกลับมากับคุณดา”
มดดำวิ่งมาดูด้วยก็แปลกใจ อิทธิตัดบท
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยน้าส้ม พาคุณดาของน้าเข้าบ้าน”
“เดี๋ยว ไอ้อิท มึงบอกกูมาก่อน มึงกลับมากับคุณดาได้ยังไง ทำไมคุณดาเป็นเป็นนี้ นี่มึงมอมเหล้าคุณดาใช่มั๊ย มึงทำอะไรคุณดา ไอ้สารเลว”
ส้มเปิดประตูแล้วจะลากอิทธิลงมาตบตี มดดำต้องเข้าห้าม
“แม่...ใจเย็นๆ ฟังพี่อิทก่อนได้ไหม”
ส้มหยุดไปแล้วชี้หน้าอิทธิ
“ผมไม่ได้ทำอะไร ผมไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเจอเขาเมาแอ๋ ก็เลยพากลับมา”
ส้มจ้องหน้าคาดคั้นจนมดดำต้องช่วยพูดให้
“แม่ พวกเราก็รู้ว่าพี่อิทไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันมั่นใจว่าพี่อิทไม่ทำหรอก”
ส้มค้อนใส่อิทธิแล้วจะเดินไปเปิดประตู แต่แสงไฟรถตำรวจมาจอดข้างๆรถ ส้มเลยเดินกลับมา ตำรวจลงมา
“มีคนแจ้งความว่าคุณฉุดคุณผู้หญิงมาพร้อมทั้งขโมยรถของเธอด้วยครับ”
อิทธิกับมดดำต่างตกใจ ส้มมองอิทธิด้วยความแค้นใจ
ชาติชายคุยกับตำรวจ โดยมีคุณหญิงกัลยานั่งดูแลสุทธิดาที่หลับอยู่ใกล้ๆ อิทธิ มดดำ ส้มนั่งที่พื้น
“ฉันคิดว่าพลเมืองดีที่โทรแจ้งคงเข้าใจผิดมากกว่าค่ะ”กัลยาบอกกับกับตำรวจ
ชาติชายเสริม
“นั่นสิครับ เพราะถ้าอิทเขาตั้งใจทำไม่ดีอะไรและคิดจะขโมยรถ คงไม่พากลับมาที่นี่ในเวลาแค่ 20 นาทีจากเวลาที่คุณตำรวจได้รับแจ้งหรอกครับ”
“นั่นสิครับ ผมยังงงตอนที่รู้ว่าคนแจ้งบอกให้มารอที่นี่”
กัลยาตัดบท
“เอาเป็นว่ายังไงก็ขอบคุณนะคะคุณตำรวจ”
ตำรวจยิ้มรับแล้วเดินออกไป ชาติชายยิ้มให้อิทธิ
“อิท ขอบใจมากนะ ที่ช่วยดูแลยัยดาให้”
“ไม่เป็นครับ”
กัลยาหันมาหาอิทธิ
“ถ้าไม่เป็นไรคงต้องกวนอิทอีกทีแล้วล่ะ”
ส้มเปิดประตูให้อิทธิอุ้มสุทธิดาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกัลยา ชาติชายและมดดำ อิทธิค่อยๆวางสุทธิดาลงบนเตียงโดยมีส้มช่วยประคองอย่างทะนุถนอม จนกัลยาได้แต่อยู่ห่างๆ มดดำมองน้อยใจ ชาติชายหันมาบอกส้ม
“ส้มไปนอนเถอะดึกแล้ว เดี๋ยวให้กัลเขาดูแลยัยดาต่อเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณกัลกับคุณชาติไปพักผ่อนดีกว่า ทางนี้ส้มจัดการให้”
“แต่ว่าฉันจะ...”
กัลยาจะแย้ง ส้มสวนขึ้น
“ส้มรู้ค่ะว่าต้องทำอะไร เช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณดา ให้ส้มทำเถอะนะคะ ส้มเต็มใจ รับรองส้มจะทำให้ดีที่สุด”
กัลยากับชาติชายมองหน้ากันด้วยอย่างหนักใจ อิทธิกับมดดำก็มองส้มที่เป็นห่วงเป็นใยสุทธิดาด้วยความรู้สึกแปลกๆ
มดดำกับอิทธิเดินมาตามถนนในบ้าน อิทธิสงสารที่เห็นมดดำซึมไป
“ที่จริงมดดำไม่ต้องมาส่งพี่ก็ได้นะ ไปนอนเถอะ”
มดดำเหม่อไม่ได้ยินที่เขาพูด เขาสะกิดไหล่ เธอสะดุ้ง
“มีอะไรเหรอพี่อิทธิ”
“ถ้าเดาไม่ผิดตอนนี้มดดำกำลังคิดเรื่องน้าส้ม”
“แม่...ทำไมเหรอจ๊ะ”
“อ้าว...ก็ที่น้าส้มทำแปลกเมื่อกี้ไง”
มดดำกลบเกลื่อน
“แปลกอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“มดดำ เราโตมาด้วยกันนะ อย่าคิดว่าจะปิดพี่ได้ จะต้องให้พี่พูดเหรอว่าน้าส้มทำตัวแปลกยังไง”
“ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมแม่ถึงดูรักคุณดามากทั้งๆที่คุณดาไม่เห็นจะดีกับแม่เลย” มดดำถอนใจ “บางทีแม่อาจจะอยากได้ลูกสาวที่ทั้งสวยทั้งเก่งแบบคุณดาก็ได้นะ”
“มดดำของพี่ก็ออกจะเก่ง ขนาดทำงานไปด้วย แอบเรียนไปด้วยยังจบ ม.6 มาได้ แถมยังชกมวยสู้ชีวิตสารพัด ถ้ายัยคุณดาเกิดมาฐานะอย่างมดดำนะ พี่ว่าตายไปนานแล้ว”
มดดำยิ้มขำ
“ไม่เอาน่าพี่อิท อย่าเอาเขามาเปรียบกับฉันเลย”
อิทธิจ้องหน้ามดดำจริงจัง
“มดดำ ไม่ต้องน้อยอกน้อยใจอะไรกับโชคชะตานะ เพราะตอนนี้พี่เรียนจบแล้ว”
มดดำดีใจ
“จริงเหรอ โห แบบนี้ก็จบสามปีครึ่งเลยสิเนี่ย”
อิทธิพยักหน้ารับ นึกได้
“เดี๋ยวก่อนนะ พี่อิทจบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ฉันน้อยใจ โชคชะตาล่ะ”
“เกี่ยวสิ เพราะอีกหน่อยพี่จะหางานดีๆ แล้วมดดำจะได้สบายมากขึ้น”
มดดำงง
“เอ่อ...พี่อิท...ฉันว่าฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”
“ฟังนะมดดำ หลังจากพี่ได้งานแล้ว พี่จะเก็บเงินสร้างฐานะ รอจนมดดำเรียนจบ แล้วถึงตอนนั้นพี่จะขออะไรมดดำอย่างหนึ่ง”
มดดำหลบตากลบเกลื่อน
“อะไรของพี่อิทเนี่ย”
“ไว้ถึงตอนนั้นพี่จะเฉลยทุกอย่างเอง แต่ตอนนี้พี่อยากให้มดดำไปนอนหลับให้สบายไม่ต้องคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น โดยเฉพาะเรื่องน้าส้ม”
อิทธิยิ้มให้กำลังใจ มดดำยิ้มรับเจื่อนๆ แล้วอิทธิก็เดินออกประตูไป มดดำหันกลับไปมองที่ตัวบ้าน เห็นไฟห้องนอนของสุทธิดาเปิดอยู่
“ไม่คิดเรื่องแม่แล้วฉันจะไปคิดเรื่องอะไรล่ะ”
มดดำกำลังปิดประตูใหญ่หน้าบ้าน แล้วปิดไฟในห้องรับแขกเพื่อจะไปนอน ก็พบกับชาติชายที่เดินลงมา
“อ้าวยังไม่นอนอีกเหรอมดดำ”
“มดดำกำลังจะไปนอนค่ะ คุณชาติจะรับอะไรไหมคะ”
“ฉันลงมาดื่มน้ำนิดเดียวไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรค่ะ มดดำทำให้นะคะ”
มดดำเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วเอาน้ำเย็นใส่แก้วให้ชาติชาย แล้วจะเดินไปแต่ชาติชายเรียกไว้
“เดี๋ยวสิมดดำ” ชาติชายเดินมามองหน้า “ทำไมสีหน้าดูไม่สดใสเลย”
“เอ่อ...หนูๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ฉันสังเกตตั้งแต่ตอนที่อยู่ในห้องยัยดาแล้ว เธอ...เอ่อ...ขอโทษนะ คือฉันก็พอรู้เรื่องมาบ้าง ส้มเขาดูแลหนูไม่ดีใช่ไหม”
มดดำก้มหน้าหลบตา
“บางทีหนูก็ไม่เข้าใจแม่หรอกค่ะ”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของหนูนะ แต่ฉันก็อยากจะให้กำลังใจกับหนูว่า หนูต้องทำดีต่อไปนะ ฉันเชื่อว่าความดีที่หนูทำ มันไม่มีวันทอดทิ้งหนูแน่นอน”
มดดำยิ้มแล้วชาติชายก็ลูบหัวปลอบ แล้วจู่ๆไฟในห้องก็เปิด คุณหญิงวาปีกับองค์อรยืนหน้าบึ้งจ้องทั้งคู่อยู่
“แอบทำอะไรกันอยู่คะ” องค์อรถามเสียงเข้ม
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่มาหาน้ำดื่มแล้วเจอกับมดดำก็เลยคุยกัน”
คุณหญิงมองหน้ามดดำ
“มดดำ ดึกป่านนี้มาทำอะไรในตึก”
มดดำอึกอัก
“เอ่อ...คือ มดดำมา...”
คุณหญิงสวนทันที
“ไปนอนซะ”
มดดำจ๋อยแล้วเดินเลี่ยงออกไป
คุณหญิงวาปีกับองค์อร นั่งจ้องชาติชายด้วยสายตาไม่พอใจ
“ปากก็บอกว่ารักพี่กัล สัญญาจะไม่ทำให้พี่กัลเสียใจแต่กลับกลืนน้ำลายตัวเอง”
ชาติชายโมโห
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่อรคิดหรอก”
“แล้วที่ยืนลูบหัวมดดำล่ะคะ นี่ถ้าอรกับคุณแม่ไม่มาเจอก่อน ป่านนี้ไม่ลูบกันไปถึงไหนๆแล้วเหรอ”
“อร พี่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ”
คุณหญิงเสียงเข้ม
“พอเถอะชาติชาย ฉันไม่ได้มาขอฟังคำแก้ตัวของเธอ”
ชาติชายอึ้ง
“นี่คุณแม่ก็คิดแบบอรเหรอครับ”
“ทั้งเรื่องแพรวพราวทั้งเรื่องส้ม” คุณหญิงประชด “มันทำให้เชื่อว่าเธอจะไม่หักหลังลูกสาวฉันอีก”
ชาติชายถอนใจเครียด คุณหญิงจ้องหน้า
“และฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะ ถ้ามีครั้งที่สามอีก ต่อให้ยัยกัลอภัยให้เธอ แต่คราวนี้ฉันไม่ยอมแน่”
ขาดคำ คุณหญิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไป องค์อรมองชาติชายด้วยความเจ็บใจก่อนตามแม่ขึ้นไป
เช้าวันใหม่...สุทธิดาค่อยๆลืมตาตื่นแล้วรู้สึกปวดหัว มองเพดานห้องแล้วเพดานหมุนจนต้องรีบลุกขึ้นนั่งกุมขมับ ส้มที่นอนข้างๆรีบลุกขึ้นทันที
“คุณดาตื่นแล้วเหรอคะ เป็นไงมั่งคะ ปวดหัวเหรอ”
สุทธิดามองส้มงงๆ
“นี่แกเข้ามาทำอะไรในห้องฉัน”
“เมื่อคืนคุณหนูดื่มหนักมากเมาไม่ได้สติ ฉันเลยมานอนเฝ้า”
“สาระแน ใครใช้”
“ไม่มีค่ะ ฉันมาเอง ฉันเป็นห่วงคุณดาฉันอยากดูแลคุณดาคะ”
ส้มกระตือรือร้นเข้าไปประคอง สุทธิดาสะบัดตัวหนี
“ไม่ต้องเลย ไปเลยนะ ออกไปเลย ไม่ต้องมาถูกเนื้อต้องตัวฉัน ฉันเกลียดแก ไปสิอีบ้า” สุทธิดาปวดหัวคลื่นไส้ “โอ๊ย”
ส้มรีบลุกรินน้ำให้
“ทานน้ำก่อนนะคะ ฉันเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว”
สุทธิดาส่ายหน้าหนี
“ฉันบอกให้ออกไปไง”
ส้มเสียใจ
“โธ่...คุณดา อย่าทำแบบนี้ซิคะฉันเป็นห่วง ฉันอยากดูแลคุณจริงๆนะคะ สาบานได้”
สุทธิดามองหน้าส้มงงๆ
“ถ้าคุณดาไม่ค่อยสบายแบบนี้ต่อให้ไล่ยังไงฉันก็ไม่ไปหรอกค่ะ”
“แกบ้าหรือเปล่า”
ส้มไม่สนใจ ดูแลอยู่ในห้องต่อไป
มดดำรดน้ำต้นไม้อยู่ อิทธิเดินเข้าประตูมาหามดดำ
“มดดำมาแย่งงานพี่ทำไม คิดว่าพี่เบี้ยวเหรอ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่เห็นเมื่อคืนพี่อิทกลับดึกฉันนึกว่าจะมาไม่ไหวก็เลยมาทำแทนให้”
“ไม่ได้เลย เดี๋ยวพี่ตกงาน” อิทธินึกได้ “แล้วยัยบ้านั่นตื่นหรือยัง หรือตายไปแล้ว”
มดดำขำ
“แรงอ่ะพี่อิท ไปแช่งเขาทำไม แต่นี่คงยังไม่ตื่นมั้ง สงสัยวันนี้คงไม่ไปเรียนไม่ไหว”
อิทธิหน้าเหวอ
“ห๊า...อยู่บ้านเหรอ ตายละ วันนี้จะทำงานเป็นสุขกันไหมเนี่ย”
มดดำกับอิทธิหัวเราะ ระหว่างนั้นรถของพงษ์แล่นเข้าบ้านมา พงษ์พอลงจากรถมองอิทธิเขม่นแล้วเดินขึ้นบ้านไป อิทธิมองตามจนมดดำสงสัย
“พี่อิท ทำไมเพื่อนคุณดาเขามองพี่อิทแปลกๆอ่ะ”
“ก็เพิ่งมีคดีกันไป อย่าไปสนใจเลย ทำงานกันเถอะ”
มดดำยิ้ม
“เสียใจจ้ะ เดี๋ยวฉันต้องไปช่วยงานคุณหญิง งั้นฉันไปแต่งตัวแล้วไปบริษัทเลยนะ ทางนี้มอบหน้าที่ให้พี่อิทต่อจ้ะ”
“โห...ไรอ่ะ อุตส่าห์มาหาแต่เช้า ทิ้งกันเฉยเลย”
“เอ๊ะๆๆ เมื่อกี้บอกมาทำงานนะพี่อิท ไปล่ะนะ”
มดดำยิ้มแล้วเดินไป อิทธิรับสายยามมารดน้ำต่อ แต่ไม่วายมองกลับเข้าไปในบ้านด้วยความกังวล
สุทธิดากับพงษ์นั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก
“ไปแต่งตัวซิ ผมมารับดาไปเรียนด้วยกัน”
“วันนี้คงไปไม่ไหว ปวดหัวมากเลย” สุทธิดานึกได้ “เมื่อวานฉันรั่วมากหรือเปล่า”
พงษ์แอบสังเกตสุทธิดาว่าจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า
“เอ่อ...ดาจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
สุทธิดาพยักหน้ารับ
“กลับมาได้ยังไงยังไม่รู้เลย”
พงษ์ทำเป็นตกใจ
“จริงอ่ะ...โธ่เอ๊ย ผมไม่น่าเลย”
สุทธิดางง
“ไม่น่าอะไร”
“ก็เมื่อคืนน่ะ ไอ้คนใช้ดาที่รดน้ำต้นไม้อ่ะมันไปเที่ยว แล้วมันก็ขอพาดามาส่งบ้าน ผมไม่ยอมมันกับเพื่อนก็รุมผมแล้วก็เอากุญแจขับรถดามาเลย หวังว่ามันคงไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับดานะ”
“นี่ชั้น กลับมากับมันเหรอ”
สุทธิดาหน้าซีดตกใจคิดกังวล พงษ์ใส่ไฟต่อ
“ดาไว้ใจคนพวกนี้เหรอ อย่าลืมสิ พวกมันจน คนจนมันมีคนดีด้วยเหรอ”
สุทธิดาหยิบแก้วน้ำมือไม้สั่น พงษ์สังเกตเห็นก็พอใจ
“ผมว่า ดาหาทางไล่มันออกเถอะ คนพวกนี้อย่าเอามาใกล้ตัว มันอันตราย”
สุทธิดาเดินมาส่งพงษ์ที่รถ
“อย่าลืมที่ผมบอกนะ ไล่ได้ก็ไล่ ผมดูโหงวเฮ้งก็รู้ว่าไอ้นี่เลว” พงษ์กำชับ
พงษ์ขึ้นรถขับออกไป สุทธิดายืนมองอิทธิกำลังเก็บสายยางเพราะรดน้ำต้นไม้เสร็จ เธอจะเดินเข้าบ้านแล้วเปลี่ยนใจ เดินไปหาเขา
“เมื่อคืนใครใช้ให้แกมาส่งฉัน”
“ไม่มี”
“แล้วแกมายุ่งกับฉันทำไม...นี่แกแอบทำอะไรฉันหรือเปล่า”
อิทธิสะดุ้ง
“เฮ้ย...คิดได้ไงครับเนี่ย ผมไม่มีวันทำอะไรเลวๆแบบนั้นกับคุณแน่”
“ฉันจะเชื่อได้ไง”
“ก็ไปตรวจร่างกายสิครับ แต่บอกตรงๆนะ ท่าทางอย่างคุณน่ะ ผมไม่เชื่อหรอกว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ผู้หญิงอย่างคุณจะไม่รู้เรื่อง”
สุทธิดาอึ้ง
“ไอ้...ไอ้ทุเรศ ไอ้สารพัดความเลว แกว่าฉันกร้านเหรอ เลวมาก”
“แล้วแต่คุณจะด่าผมนะ แต่ผมก็ยืนยันว่าผมไม่คิดทำอะไรคุณแน่ แต่งหน้าหนากว่าฝาท่อกทม.อีก และยิ่งสภาพคุณเมื่อคืนนี้น่ะ บอกตรงๆเห็นแล้วหมดอารมณ์”
“อ๊ายยย แกว่าฉันไม่สวยเหรอ รู้ไหม ผู้ชายทั้งโลกเขาแย่งกันจับฉัน แกเป็นใครบังอาจมาไร้อารมณ์กับฉัน”
“งั้นก็กลับไปดูแล้วกัน ผู้ชายที่เขาชอบคุณกันน่ะ มันมีผู้ชายดีๆรวมอยู่ด้วยไหม ผมมั่นใจว่าไม่มีแม้แต่คนเดียว”
สุทธิดาสุดทนร้องกรี๊ดเข้าไปตี อิทธิปกป้องสารพัดจนต้องจับมือเธอไว้
กากับหงส์ ตอนที่ 14 (ต่อ)
“เฮ้ย...คุณ บ้าหรือเปล่า ตอนแรกก็มาว่าผมปล้ำ พอพูดความจริงว่าไม่อยากปล้ำก็มาโกรธอีก”
“ก็แล้วแกเป็นใคร กล้ามาว่าฉันไม่มีเสน่ห์ ไอ้ ไอ้ ไอ้...ไอ้ตาถั่ว”
สุทธิดาสะบัดมือออกแล้วโมโหเดินหนีไป อิทธิมองตามแล้วเกาหัวงงๆ
ดอมเดินประคองคุณหญิงวาปี มดดำเดินตาม
“ดีแล้วล่ะดอม ปิดเทอมก็มาฝึกงานที่บริษัท ของๆเราทั้งนั้น แล้วอยากไปฝึกงานแผนกไหนล่ะ ยายจะได้บอกฝ่ายบุคคล”
ดอมแอบมองมดดำ
“ฝึกกับคุณยายดีกว่าครับ”
คุณหญิงค้อน
“แหม...ฝึกเป็นประธานเลยเหรอ เร็วไปมั้งจ๊ะ”
“ทำไมล่ะครับ มดดำยังทำงานกับคุณยายได้เลย แล้วทำไมของผมจะต้องโดนไปฝึกไกลล่ะครับ”
“มดดำเขาเป็นเลขาเขาก็ต้องอยู่กับยายสิ”
“งั้นผมก็ฝึกเป็นเลขาคุณยายอีกคน ผมว่ามันจะเป็นงานเดียวที่ผมจะได้เห็นงานของคุณยายทั้งหมด”
“เออ...ก็จริงนะ” คุณหญิงหันไปบอกมดดำ “มดดำ ถือซะว่ามีผู้ช่วยเธอแล้วกันนะ”
มดดำยิ้มรับเจื่อนๆ พอมองดอม เขาก็ขยิบตาให้ มดดำส่ายหน้าระอาใจ
คุณหญิงวาปีเซ็นเอกสารในแฟ้มแล้วส่งให้มดดำ มีดอมนั่งดูแฟ้มที่โต๊ะ พอมดดำจะเดินไป คุณหญิงก็เรียกไว้
“มดดำ มานี่สิ”
มดดำเดินกลับมา คุณหญิงเอาถุงส่งให้ เธอปิดดูเป็นกล่องรองเท้า
“เห็นใส่ส้นเตี้ยๆแล้วมันขัดตา ฉันว่าถึงเวลาต้องฝึกแล้วล่ะ”
“เอ่อ...แต่มดดำไม่ใส่ไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้”
ดอมปลอบ
“มดดำ ใส่เถอะ ฉันว่าเธอต้องสวยมากแน่ๆ”
มดดำใส่รองเท้าแล้วจะก้าวเดิน แต่ก้าวไม่ออกกลัวล้ม คุณหญิงสอน
“ถ้าเธอไม่ล้ม เธอจะไม่รู้จักการประคองตัว และออกก้าวเดินต่อไปไม่ได้”
มดดำแข็งใจก้าวไปแล้วก็เซ ล้ม แต่ก็พยามลุกแล้วล้มใหม่แล้วลุกขึ้นอีก จนพอเดินได้ ดอมปรบมือ
“สุดยอด พอได้แล้ว”
คุณหญิงยิ้มพอใจ
“ดีมาก เดินอย่างมั่นใจ ไปแล้วกลับมาสิ”
มดดำเดินอย่างคล่องขึ้น แล้วเร่งเร็วขึ้น จนไปถึงประตู สหรัฐก็ผลักเข้ามาพอดี มดดำเสียหลักหงายลงพื้น สหรัฐกับดอม ปิดตาไม่กล้าดู คุณหญิงส่ายหน้าเซ็ง
ในห้องประชุมของบริษัท...คุณหญิงวาปีดูแบบสร้อยเพชร
“สร้อยเพชรชุดนี้ถูกออกแบบ โดยใช้แรงบันดาลใจจากแบบคอนโดครับ” สหรัฐอธิบาย
“ยายชอบที่สุด แล้วจะเสร็จทันวันงานแถลงข่าวเปิดตัวโครงการไหม”
“แน่นอนครับ ฝ่ายผลิตรับปากมาแล้วครับ”
“งั้นวันนี้เราก็ประชุมแค่นี้แล้วกัน”
ทุกคนลุกขึ้น พอจะก้าวเดินมดดำก็เซ สหรัฐรับไว้ มดดำรีบดึงแขนออก
“มดดำ กลับไปพักเถอะ” คุณหญิงเรียก
“แต่คุณหญิงต้องไปเลี้ยงอาหารมิสเตอร์เฮลมุทนี่คะ แล้วงานเอกสารก็ยังไม่เสร็จ”
“ฉันไป แต่เธอกลับ...ก็ข้อเท้าแพลงไม่ใช่เหรอ ส่วนเรื่องงานเอกสารน่ะเอาไปทำที่บ้านก็ได้ เดี๋ยวฉันกลับไปดู”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่...ตารัฐ รับผิดชอบพามดดำไปส่งให้ยายทีนะ”
สหรัฐใจชื้น
“ได้ครับ”
มดดำรีบแย้ง
“เอ่อ...คุณหญิงคะ มดดำกลับเองก็ได้”
“จะกลับเองทำไมให้มันลำบาก ฉันไปส่งแหละดีแล้ว”
มดดำจะพูดแต่คุณหญิงไม่ยอม
“ให้ตารัฐไปส่งนั่นแหละดีแล้ว”
มดดำเก็บของอยู่ที่โต๊ะทำงานเตรียมกลับบ้าน ดอมเดินเข้ามา
“คุณยายบอกว่ามดดำจะกลับบ้านเหรอ”
“ค่ะ”
“งั้นฉันกลับด้วย”
“ทำไมล่ะคะ คุณดอมไม่อยู่ฝึกงานกับคุณหญิงแล้วเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ ก็หัวหน้าฉันป่วยนี่ ฉันเป็นลูกน้องก็ต้องไปดูแล...พี่รัฐครับ เห็นคุณยายบอกว่าพี่รัฐจะพาเราไปทานข้าวใช่ไหมครับ”
สหรัฐอึกอัก
“เอ่อ...ก็ใช่”
“ผมรู้ว่าเราจะไปที่ไหนครับ”
สหรัฐแปลกใจ
“รู้...ดอมหมายความว่าไง”
ดอมยิ้ม
“ผมรู้ว่ามดดำชอบทานอะไรไงครับ เดี๋ยวผมพาไปเอง ไปมด ดำฉันช่วย”
ดอมประคองมดดำเดินไป สหรัฐมองตามด้วยอย่างหนักใจ
ดอมประคองมดดำมานั่งในร้านอาหารตามสั่ง สหรัฐเดินตามมานั่ง
“พี่รัฐนั่งเลยครับ จะทานอะไรเดี๋ยวผมไปสั่งให้”
สหรัฐหันไปหามดดำ
“มดดำล่ะทานอะไร”
“ของมดดำไม่ต้องครับ ผมสั่งให้แล้ว”
สหรัฐจ๋อยไปนิด
“งั้นพี่ขอข้าวผัดหมูแล้วกัน”
ดอมเดินไป สหรัฐมองมดดำหมั่นไส้
“ตกลงคิดจะจับปลาสองมือเหรอ”
มดดำงง
“อะไรของคุณ”
“ก็นายดอมไงดูท่าทางจะชอบเธอนะ เขารู้ไหมอ่ะว่าเธอมีอิทธิอยู่อีกคน”
“ใครจะยังไงกับฉันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว...”
สหรัฐชะงักพูดไม่ออก มดดำมองหน้าว่าเกี่ยวตรงไหน
“ใช่สิ ใครจะเหมือนเธอล่ะ...”
สหรัฐจะพูดว่าหว่านเสน่ห์ไปหมดทุกคน มดดำสวนขึ้นมาก่อน
“นี่คุณ...”
ดอมเดินเข้ามาพร้อมน้ำแข็งสามแก้ว
“มาแล้วครับ พี่รัฐทานร้านแบบนี้ได้หรือเปล่าครับ ผมกับมดดำน่ะเวลาเลิกเรียนก็ทานแบบนี้บ่อย ผมจะพามดดำไปห้างเขาก็ไม่ยอม ผมเลยต้องเป็นฝ่ายยอมซะเอง”
สหรัฐทีเล่นทีจริง
“ดอม พี่เตือนด้วยความหวังดีนะ จะยอมใครมากๆก็ดูด้วยว่าเขาจริงใจกับเราหรือเปล่า คนสมัยนี้ดูแต่หน้าตาไม่ได้ ต้องดูให้ลึกถึงหัวใจ”
สหรัฐพูดจบก็แอบมองเขม่น มดดำเลยแกล้งซะเลย
“คุณดอมคะ ในนี้ร้อนจังเลยนะคะ”
ดอมรีบไปหันพัดลม ให้มดดำทันที เจ้าของร้านเอาข้าวมาส่งแต่ส่งแค่สองจาน ดอมยื่นจานของสหรัฐให้
“อ้าว...แล้วของดอมล่ะ”
“ผมทานกับมดดำครับ วันนี้ไม่ค่อยหิว ขอแย่งมดดำทานแล้วกันนะ”
“ได้เลยค่ะ”
สหรัฐทานไปแอบมองเขม่นไป เพราะมดดำกับดอมทานข้าวกันจู๋จี๋ดูแลกันอย่างดี สหรัฐฉุนเลยวางช้อนแล้วลุกขึ้น ดอมกับมดดำงง
“จะเอาอะไรเหรอครับพี่รัฐ”
“พี่อิ่มแล้ว เดี๋ยวพี่จะไปจ่ายเงินให้แล้วไปคอยที่รถนะ กินกันให้อร่อยนะ”
สหรัฐหน้าบึ้งเดินออกไป มดดำมองตามจ๋อยๆ ดอมยิ้มพอใจ
“ดีจัง ตอนนี้ก็อยู่กันสองคนแล้ว”
อิทธินั่งแต่งต้นไม้อยู่หน้าบ้าน เหวงที่ยังเข้าเฝือกอ่อนเดินถือเอกสารมาด้วยสีหน้างงๆ มาหา
“อิท ช่วยน้าทีเหอะว่ะ เอกสารภาษาอังกฤษน่ะสิ น้าไม่ค่อยรู้เรื่อง คุณเนื่องกับมาลีก็ไปจ่ายกับข้าว”
อิทธิรับมาดูแล้วยิ้ม
“ของคุณหญิงน่ะ อันนี้เป็น...”
อิทธิยังไม่ทันพูดต่อรถของคุณหญิงวาปีก็แล่นเข้ามาจอด เหวงกระซิบ
“พ่ออิทเอาไปให้คุณหญิงที น้ากลัวแกถาม”
“จะดีเหรอน้า ผมเอ่อ...ผมก็เกรงๆท่าน”
สองคนยื้อยุดกันจนคุณหญิงเห็นก็สงสัย เดินมาหาเองเลย
“มีอะไรกัน”
“มีเอกสารของคุณหญิงครับ” อิทธิแบ่งหมวดหมู่ “สามฉบับนี้เป็นเรื่องประกันภัยของต่างประเทศ อันนี้เป็นเอกสารลูกค้าของต่างประเทศครับ”
คุณหญิงรับมาดูแล้วยิ้ม
“เก่งนี่เรา”
“ขอบคุณครับ”
คุณหญิงมองอิทธิอย่างพิจารณา
“เดี๋ยวเสร็จงานแล้วไปพบฉันนะ”
อิทธิรับปาก คุณหญิงเดินเข้าบ้านไป
กัลยากับคุณหญิงวาปีนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก อิทธิมานั่งลงที่พื้นตรงหน้า
“เรียนอะไรมาล่ะ”คุณหญิงถาม
“ผมเรียนรัฐศาสตร์ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศครับ”
“ฉันกำลังหาคนที่ต้องดีลงานกับต่างประเทศ อยากให้เธอมาช่วยงาน”
“เอ่อ...แต่ผมยังไม่ได้จบสมบูรณ์นะครับ กำลังยื่นเรื่องขอจบอยู่ครับ”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ฉันเป็นคนตัดสินเอง”
อิทธิไหว้กราบขอบคุณ
“ผมขอบคุณคุณหญิงมากครับ แต่ผมอยากรอให้มหาวิทยาลัยอนุมัติจบให้สมบูรณ์ก่อน แล้วผมจะเข้าไปสมัครตาม ขั้นตอนครับ”
คุณหญิงแอบค้อน กัลยาเห็นแล้วขำเอ็นดู
“แหม...อิทกับมดดำนี่นิสัยเหมือนกันอย่างกับเป็นแฟนกันเลย หยิ่งในศักดิ์ศรีทั้งคู่ มีเส้นก็ไม่ยอมใช้”
อิทธิเขิน คุณหญิงตัดบท
“เอาล่ะ งั้นก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นวันงานแถลงข่าวเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์ เธอก็มาช่วยงานหน่อยแล้วกัน ดีเหมือนกันฉันจะได้แอบทดสอบเธอไปด้วย”
“ครับผม”
อิทธิเดินออกไป คุณหญิงหันไปค้อนกัลยา
“ยัยกัลนะยายกัล พูดไม่รู้จักคิด”
กัลยางง
“อะไรคะ”
“นี่...เราดูไม่ออกเหรอว่าตาดอมน่ะชอบมดดำ ไปพูดยุนายอิทแบบนั้น เกิดตาดอมได้ยินจะว่าไง”
“โธ่ คุณแม่ขา มดดำน่ะแก่กว่าตาดอมนะคะ มดดำคงไม่ชอบหรอก”
“รู้ได้ไง สมัยนี้ผู้หญิงแก่กว่าผู้ชายก็ชอบกันได้ เธอนี่มันหัวโบราณ”
คุณหญิงลุกขึ้นเดินไปอย่างขัดใจ กัลยามองตามสงสัย
“นี่คุณแม่สนับสนุนตาดอมเหรอ”
วันใหม่...ในห้องจัดเลี้ยงมีโมเดลตึก The Diamond Condomenium ตั้งอยู่กลางห้อง มีคนสนใจกันมาก คุณหญิงวาปี กัลยา ชาติชาย ยืนรับแขก มดดำอยู่กับคุณหญิงตลอดเวลา
อีกมุม...อิทธิในชุดสูทสุดหล่อ วันนี้มาทำหน้าที่เป็นพนักงานแนะนำลูกค้าที่มาร่วมงาน พิมพ์พรรณ เดินเข้างานมา มีสิริยุพาเดินตามมาด้วย พอเห็นคุณหญิงกับมดดำยืนคุยกับแขกก็ชะงัก
“นั่นเลขาคนใหม่คุณหญิงเหรอ”
“อุ๊ย...คุณพิมพ์ขา ก็เด็กที่อยู่ในบ้านคุณหญิงวาปีไงคะ ที่มาเช็ดน้ำที่คุณพิมพ์ทำหกน่ะค่ะ”
พิมพ์พรรณแปลกใจ
“มดดำเหรอ”
“สวยจนเกือบจำไม่ได้เลยนะคะ”
พิมพ์พรรณเดินเข้าไปหาคุณหญิง
“อ้าวแม่พิมพ์ ตารัฐไปเตรียมตัวแล้วใช่ไหม”
“ค่ะคุณแม่ เอ่อ...คุณแม่คะนี่เด็กมดดำลูกส้มเหรอคะ”
คุณหญิงยิ้ม
“ใช่จ้ะ จำไม่ได้เหรอ ให้เขามาช่วยงานก็ต้องทำให้ดูดีหน่อย”
“ไม่หน่อยนะคะคุณหญิง ต้องบอกว่าสวยมากเลยล่ะค่ะ”
คุณหญิงยิ้มให้พิมพ์พรรณที่ยังอึ้งอยู่
หลังเวที...สุทธิดากับสหรัฐ แต่งตัวแต่งหน้าเสร็จแล้ว กำลังให้ทีมงานดูความเรียบร้อย ทีมงานเอ่ยชม
“อุ๊ย...เริ่ดมาก ทั้งสวยทั้งหล่อสมกับเป็นคู่รักไฮโซของปีจริงๆ”
สุทธิดายิ้มปลื้มมีความสุข แต่พอหันหน้ามองสหรัฐก็เห็นสหรัฐเฉยๆ
“เดี๋ยว Stand by รอคิวนะคะ”
ทีมงานเดินไป สหรัฐกับสุทธิดานั่งรอ
“พี่รัฐดูไม่อยากจะเดินคู่กับดาเลยนะคะ”
“ไม่ใช่หรอกดา พี่แค่ไม่คุ้นนะ รู้สึกแปลกๆ”
สุทธิดาจับมือเขา
“เราแค่ทำตามที่ซ้อมไว้ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จค่ะ”
สหรัฐได้แต่ยิ้มรับ ระหว่างนั้นทีมงานอีกคนก็วิ่งเข้ามาคุยกัน
“ตายแล้ว เซเลป นางแบบ เบี้ยวงานแล้วค่ะ เพิ่งโทรมาแจ้งเดี๋ยวนี้เอง”
“ว๊าย จริงเหรอ แล้วจะทำไงดี” ทั้งสองคนพากันเครียด
คุณหญิงวาปี เดินนำพิมพ์พรรณมาสมทบกับกัลยาและชาติชาย มีมดดำและสิริยุพาเดินตาม
“ตื่นเต้นจังเลยนะกัล จะได้เห็นลูกของเราเดินแบบด้วยกัน” พิมพ์พรรณทักทาย
ระหว่างนั้นทีมงาน เดินเข้ามาหากัลยาแล้วกระซิบ
“ตายจริงแล้วจะทำยังไงล่ะคะ” กัลยาหน้าตื่น
ชาติชายหันไปถาม
“มีอะไรเหรอกัล”
“เซเลป Presenter คนหนึ่งมาไม่ได้ค่ะ คนนี้สำคัญด้วย”
ชาติชายหน้าเครียด หันไปถามทีมงาน
“โทรตามคนอื่นได้ไหม”
“ไม่ทันหรอกครับ งั้นตัดออกไปดีมั๊ยครับ”
คุณหญิงเสียงเข้ม
“ไม่ได้ ทำแบบนั้น ก็เสียรูปแบบงานหมดสิ”
กัลยาแย้ง
“แต่น้องทีมงานเขาก็บอกว่าตามไม่ทันนะคะคุณแม่”
“ตามไม่ทันก็เอาคนใกล้ตัวแล้วกัน มดดำ...ช่วยหน่อยนะ”
มดดำตกใจ
“มดดำน่ะเหรอคะคุณหญิง มดดำทำไม่ได้หรอกค่ะ”
คุณหญิงจ้องหน้า
“แต่ฉันว่าเธอทำได้”
มดดำลังเล
สุทธิดาไม่พอใจมาก เมื่อรู้ว่ามดดำได้เป็นนางแบบ
“อะไรนะคะคุณแม่ ทำไมต้องให้มดดำมาเดิน ดาไม่ยอมหรอกค่ะ”
ชาติชายปราม
“ดา นี่เป็นงานบริษัทนะลูก แล้วคุณยายก็เป็นคนเลือก คุณยายคงคิดดีแล้วล่ะ”
“ดูคุณพ่อสนับสนุนคุณยายจังเลยนะคะ ทั้งที่คุณยายก็ไม่ค่อยชอบคุณพ่อ คุณพ่ออยากเห็นมันเดินแบบเหรอค่ะ คุณพ่อแก่แล้วนะคะ”
ชาติชายโกรธ
“ดา...มากไปแล้วนะ”
กัลยาปราม
“ดา ลูกไม่ควรพูดแบบนี้กับคุณพ่อนะลูก เรากำลังคุยกันเรื่องงาน”
สุทธิดาไม่ค่อยพอใจ
“ดาขอโทษค่ะ แต่ยังไงดาก็ไม่อยากออกไปยืนคู่กับมัน”
กัลยาเหนื่อยใจ
“เอาเป็นว่าแม่ขอร้อง ดาทำเพื่อทุกคนหน่อยนะลูก”
สุทธิดากำมือแน่นด้วยความแค้นใจที่ถูกบังคับจนไม่มีทางเลือก
มดดำนั่งให้ช่างแต่งหน้าอยู่ สหรัฐเดินมาคุย
“ดีใจนะที่เราได้ทำงานร่วมกัน”
มดดำถอนใจ
“ฉันไม่เห็นดีใจเลย”
“เอาน่า เป็นเลขาต้องทำได้ทุกอย่าง ฉันก็มือใหม่เหมือนกันไม่ต้องตื่นเต้นหรอก”
“จะไม่ให้ฉันตื่นเต้นได้ยังไง คุณก็รู้ว่าฉันมีปัญหาอะไร”
“อ๋อ เรื่องใส่ส้นสูงน่ะเหรอ”
ช่างแต่งหน้าตาโตสงสัย มดดำอายรีบส่งสัญญาณให้เขาเงียบ สหรัฐขำ
“มดดำ ฉันรู้ว่าเธอทำได้ และคุณยายก็คงคิดอย่างนี้ถึงได้ให้เธอมาทำหน้าที่ เธอต้องมั่นใจในตัวเองเหมือนที่พวกเรามั่นใจในตัวเธอสิ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี”
มดดำฟังแล้วรู้สึกดีขึ้น เลยยิ้มขอบคุณให้ สหรัฐยิ้มตอบ ระหว่างนั้นสุทธิดาเดินกลับเข้ามาแล้วเห็นก็ไม่พอใจ ทีมงานคนหนึ่งเดินมาหา
“อุ๊ย คุณน้องดาขาไปไหนมาคะ”
มดดำกับสหรัฐหันไปมองเห็นสุทธิดายืนหน้าบึ้ง ทีมงานบอกสุทธิดา
“พี่ว่าแสตนด์บายรอที่นี่ดีกว่านะคะ เดินไปเดินมาเดี๋ยวผมหลุดหน้ามัน”
สุทธิดาจ้องหน้าทีมงาน
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
เธอปัดข้าวของบนโต๊ะตกกระจาย ทุกคนร้องกรี๊ด แล้วสุทธิดาก็เดินออกไป ทีมงานอึ้ง
“อะไรของเขาน่ะ เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย”
มดดำกับสหรัฐหน้าเครียดทันที
อิทธิยืนดื่มน้ำกับลูกค้า แล้วเห็นสุทธิดาเดินมาขอเครื่องดื่ม อิทธิทำไม่สนใจ สุทธิดาเดินเข้ามาหาเรื่อง
“มัวแต่มายืนทำงานอยู่นี่ รู้หรือเปล่าว่ามดดำกำลังอ่อยผู้ชายอยู่ในห้องแต่งตัว”
“ผมรู้แล้วว่ามดดำได้เป็น Presenter ร่วมกับคุณ เสียเวลาเปล่าถ้าคุณจะมายุให้เราผิดใจกัน”
“ฮึ...ฉันแยกไม่ออกจริงๆนะว่านายนี่มันซื่อหรือโง่”
“งั้นก็แยกผมระหว่างดีกับ...ไม่ดีสิครับ คนที่นิสัยไม่ดีอย่างคุณน่าจะรู้ว่าผมเป็นคนยังไง”
สุทธิดาโมโห
“นี่...ฉันหวังดีนะเลยมาบอก”
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่มีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระนี่หรอก ตัวคุณเองก็เหมือนกันไปเตรียมตัวทำงานดีกว่า”
พูดจบอิทธิก็เดินไป สุทธิดาเจ็บใจมาก
“ให้มันรู้ไปสิว่าฉันจะทำอะไรแกไม่ได้ นังมดดำ”
นางแบบ นายแบบยืนคุยกันอยู่ ขณะที่สหรัฐยืนให้ทีมงาน เช็คความเรียบร้อยของชุด ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามา
“Presenter ใหม่เสร็จหรือยัง”
ช่างเสื้อหันไปบอก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
มดดำเดินออกมาจากม่านห้องแต่งตัว ในชุดสุดสวย สหรัฐเห็นแล้วอึ้งไปเลย
“คุณสหรัฐติดกระดุมเสื้อได้เลยครับ” ทีมงานสั่ง
สหรัฐเหวอตาจ้องมดดำ
“ครับ”
สหรัฐยังยืนนิ่งทีมงานสะกิด
“คุณสหรัฐครับ”
สหรัฐได้สติ
“เอ่อ...ครับ อะไรนะครับ”
“ติดกระดุมเสื้อได้เลยครับ”
ระหว่างนั้นทีมงานอีกคนวิ่งมาที่สหรัฐ
“คุณสหรัฐครับ ตกลงคุณสุทธิดาหายไปไหนครับ งานจะเริ่มแล้ว”
สหรัฐหยิบโทรศัพท์มากดโทรหา แต่เป็นเสียงปิด ทีมงานบ่นอย่างเหนื่อยใจ
“โอ๊ยตายแล้ว คุณสุทธิดาทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ร่วมงานกับคุณหนูไฮโซทีไร เป็นเรื่องทุกที”
สุทธิดาเดินหน้าตึงเข้ามา
“คิดว่าฉันไม่รับผิดชอบเหรอคะ”
ทีมงานหน้าเจื่อน
“เอ่อ...เปล่าครับ แค่เป็นห่วง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันมีความรับผิดชอบ รับรองงานนี้สนุกแน่”
“อ๊ายยย...เริ่ด มีใจให้งานเต็ม 100 แบบนี้แหละค่ะที่พี่ชอบ งั้นมารอตรงนี้เลยค่ะ”
ทีมงาน เดินไปจูงแขนสุทธิดามายืนใกล้ๆสหรัฐ แล้วตัวเองเดินไปดูงานด้านอื่น แต่ไม่วายพอหันหลังให้ก็แอบเบ้ปากหมั่นไส้สุทธิดา แล้วเดินไปจูงมดดำมายืนใกล้ๆกับสหรัฐและสุทธิดา
“เอาล่ะค่ะ สามคนสำคัญ มาอยู่ตรงนี้เลยนะคะ เดี๋ยวพี่บรี๊ฟเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ”
สุทธิดายิ้มเลือดเย็นให้สหรัฐและมดดำ
“วันนี้เราสามคนจะทำให้ดีที่สุดใช่ไหม”
ทีมงานบรี๊ฟไป แต่สหรัฐกับมดดำสีหน้าไม่ค่อยดีทั้งๆที่สุทธิดายิ้มหวานให้ แต่ตาไม่ยิ้ม
พิธีกรเดินขึ้นบนเวที ทุกคนในงานปรบมือให้
“สวัสดีครับทุกๆท่าน ตอนนี้ก็ได้เวลาสำคัญสำหรับการเปิดตัวโครงการ The Diamond Park Resident อย่างเป็นทางการแล้วครับ”
ทุกคนปรบมือ
“และตอนนี้ผมขอเรียนเชิญ คุณหญิงวาปี วรรัตนาลัย ขึ้นกล่าวเปิดงานครับ”
คุณหญิงวาปีเดินขึ้นบนเวทีมายืน เสียงปรบมือดังไม่หยุด
สหรัฐ มดดำ สุทธิดา และเหล่านางแบบนายแบบถูกพาตัวมายืนรอหลังเวที พนักงานรักษาความปลอดภัยเดินถือกล่องสร้อยเพชรมายื่นให้มดดำ
“มดดำ สมมุติว่าถ้าเธอเปิดกล่องมาแล้วไม่มีสร้อยล่ะ เธอจะรับผิดชอบยังไง”
มดดำหน้าเสีย
“คุณดาพูดอะไรคะ”
สหรัฐปราม
“ดา...ไม่เอาน่า อย่าล้อเล่น”
“ดาก็แค่อยากจะดูว่ามดดำเขาจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้ายังไง” สุทธิดายิ้มกับมดดำ “อย่าโกรธเลยนะ บางทีฉันก็มีอารมณ์ขันแบบนี้แหละ”
มดดำอึ้ง
“เอ่อ...ไม่หรอกค่ะ”
“ดี...ฉันชอบคนมีอารมณ์ขันเหมือนกัน เรื่องสนุกๆในชีวิตยังมีอีกเยอะ เธอเตรียมตัวรับมันไว้ให้ดีก็แล้วกัน”
สุทธิดากับมดดำมองหน้าประสานสายตากัน สหรัฐมองสุทธิดาแล้วสงสัย
คุณหญิงวาปียืนพูดอยู่บนเวที...
“และเพื่อเป็นการขอบคุณลูกค้าทุกท่าน ทางโครงการขอมอบของขวัญชิ้น พิเศษสำหรับท่านที่ซื้อห้องชุด Diamond Penthouse ราคา 95 ล้านบาท ด้วยการมอบสร้อยคอเพชรมูลค่า10 ล้านบาทจาก Jewelry By PhimPhan บริษัทเพชรที่ใหญ่ที่สุดของเอเชียค่ะ และขอขอบคุณคุณพิมพ์พรรณมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ”
คุณหญิงนำตบมือให้พิมพ์พรรณ ไฟ Follow ส่องไปที่พิมพ์พรรณโบกมือเป็นนางงามให้แขกทุกคน
“และตอนนี้ เราก็มีPresenter เพื่อมาโชว์เครื่องเพชร ชุดพิเศษ ที่ได้แรงบันดาลใจจาก The Diamond Park Resident มามอบให้แขกผู้มีเกียรติของเราทุกท่านค่ะ”
คุณหญิงเดินลงจากเวที แล้วแฟชั่นโชว์ก็เริ่มขึ้น กัลยากระซิบพิมพ์พรรณ
“พิมพ์ ตื่นเต้นไหม จะได้ดูลูกๆของเราเดินแบบคู่กันแล้ว”
“อุ๊ย...อันนี้ไม่เท่าไหร แต่เมื่อกี้ยุพามาบอกว่ามีนักข่าวสายสังคมมางานนี้ด้วยนะ เห็นว่าจะมาถามเรื่องความรักของตารัฐกับหนูดาน่ะ”
ชาติชายงง
“ทำไมถึงมาถามเรื่องนี้ล่ะครับ”
“ไม่ดีเหรอคะ ได้โปรโมทโครงการไปด้วย สมัยนี้ก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้นแหล่ะค่ะ คนอ่านเรื่องส่วนตัวแต่ได้รับรู้เรื่องธุรกิจ”
ชาติชายกับกัลยาพยักหน้ารับรู้...บนเวทีดนตรีเปลี่ยน ไฟเปลี่ยน แล้วสุทธิดาก็เดินเฉิดฉายออกมา ทุกคนปรบมือให้ สหรัฐเดินตามออกมา แล้วเดินมาประกบกับสุทธิดา ทั้งคู่เดินด้วยกันอีกรอบ แล้วมาหยุดโพสท์ที่กลางเวที มดดำเดินถือกล่องสร้อยเพชรออกมา ทุกคนปรบมือกันเกรียว มดดำเดินได้สง่ามาก อิทธิมองแล้วยิ้มปลื้ม คุณหญิงกระซิบกับกัลยา
“แม่เลือกคนไม่ผิดใช่ไหม”
กัลยายิ้มรับแล้วมองมดดำอย่างมีความสุข ชาติชายเองก็มองด้วยความปลื้ม สิริยุพากระซิบกับพิมพ์พรรณ
“เมื่อกี้ว่าสวยแล้วนะคะ ตอนนี้ยิ่งสวยใหญ่ ดูสิคะขนาดคุณรัฐยังมองตาค้างเลย”
พิมพ์พรรณมองไปบนเวทีเห็นสหรัฐโพสท์ค้างกับสุทธิดา แต่ตาของลูกชายมองตามมดดำตลอด จนพิมพ์พรรณหนักใจ...มดดำเดินครบรอบแล้วมาหยุดด้านหลัง สหรัฐหันมาหยิบสร้อยคอสวมให้สุทธิดา เธอเดินออกไป ทุกคนในงานปรบมือให้ สุทธิดาเดินกลับไปที่สหรัฐ แล้วเกาะแขนสหรัฐเดินกันอีกรอบ ขากลับสุทธิดากับสหรัฐเดินมายืนข้างๆมดดำเพื่อรับเสียงปรบมือ แล้วช่วงจะเดินเข้าเท้าของสุทธิดาแกล้งเหยียบชายกระโปรงมดดำเธอทรงตัวไม่อยู่ หงายหลังตึงคาเวทีขาชี้ฟ้า ทุกคนในงานตกใจ
สุทธิดามองมดดำแล้วยิ้มร้าย สหรัฐมองมดดำแล้วตกใจ
