กากับหงส์ ตอนที่ 17
สหรัฐกับมดดำยืนจ้องหน้ากัน เธอจะเดินหนีแต่เขาเดินมาขวาง มองลูกโป่งในมือ
“ดูท่าทางเธอจะมีความสุขมาก”
มดดำแสร้งยิ้มให้ดูมีความสุข
“อยู่กับคนรักจะให้ทุกข์ได้ไง”
“เธอกับอิทธิคงรักกันมาก”
“คุณกับคุณดา ก็ดูเหมาะสมกันมาก” มดดำไม่กล้าสบตา “ต่อไปนี้คุณจะเลิกยุ่งกับฉันได้แล้วใช่ไหม”
สหรัฐพยักหน้ารับ มดดำรีบเลี่ยงเดินไป
“ยินดีด้วยนะมดดำ ฉันขอให้เธอมีความสุขมากๆ” สหรัฐพูดตามหลัง
มดดำชะงักแต่ไม่หันหลังกลับพยายามตัดใจเดินหน้าต่อไป สหรัฐมองตามด้วยความเศร้าก่อนขึ้นรถขับออกไป มดดำพอได้ยินเสียงรถแล่นออกไปก็แอบหันกลับมองตามไป
เช้าวันใหม่...มดดำเดินออกมาจากหลังบ้าน ดอมที่นั่งรออยู่ที่หน้าบ้านก็รีบวิ่งมาหา
“ฉันรอเธอตั้งนานแน่ะ”
“ที่จริงคุณดอมไปกับคุณดาก็ได้นะ ขึ้นรถเมล์กับฉันทุกวันลำบากแย่”
“ใช่...ลำบากมา ร้อนก็ร้อน วันนี้ฉันเลยขอรถของบริษัทมาขับก่อน” ดอมชูกุญแจ “ไปด้วยกันนะ”
“โอ๊ย...ไม่เอาหรอกค่ะ มันไม่ดี ฉันไปเองดีกว่า”
“มดดำ ขอร้อง อย่าเยอะ เธอกับฉันถึงจะเรียนคนละคณะ แต่มันก็เรียนที่เดียวกัน ปีเดียวกัน แถมเวลาเรียนก็ช่วงเดียวกัน ไปด้วยกันนี่ล่ะประหยัดพลังงานโลก”
มดดำขำ
“เหตุผลฟังดูดีนะคะ แต่ลืมไปข้อหรือเปล่าว่าคุณดอมเป็นเจ้านาย ฉันเป็นลูกจ้าง ไม่เหมาะหรอกค่ะที่จะไปด้วยกัน”
“ถ้าเธอไม่ไปฉันจะอุ้มไปเดี๋ยวนี้”
มดดำตกใจอ้าปากเหวอ ดอมรีบฉวยโอกาสจูงมือลากไปขึ้นรถทันที
รถของดอมแล่นมาจอดที่ลานจอดรถ ดอมกับมดดำลงมาจากรถ
“ฉันเดินไปส่ง” ดอมพยายามจะช่วยถือของ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณดอม คุณก็มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...ใช่ๆๆ”
“งั้นเราแยกกันตรงนี้นะคะ”
“เลิกเรียนเรากลับด้วยกันอีกนะ”
มดดำถอนใจ
“คุณดอม...”
ดอมชิงพูด
“ตกลงตามนี้”
มดดำพยักหน้ารับเซ็งๆแล้วเดินไป ดอมยิ้มปลื้ม แล้วเดินไป สหรัฐลงมาจากรถแล้วมองตามมดดำไปด้วยสายเขม่นคิดว่ามดดำเจ้าชู้
มดดำนั่งคุยกับเพื่อนๆ สหรัฐเดินเข้ามาในห้อง นักศึกษาหยุดคุย สหรัฐทำตัวปกติกับมดดำเหมือนเป็นนักเรียนคนหนึ่ง
“วันนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน และเพื่อเป็นการวัดพื้นฐานของทุกคน ผมเลยจะขอเทสท์ภาษาอังกฤษก่อนนะครับ”
มดดำหน้าเสีย สหรัฐเดินแจกข้อสอบให้ทุกคน...นักศึกษาทุกคนทำข้อสอบอย่างตั้งใจ ซันนี่เขียนๆๆๆอย่างมั่นใจและมีความสุข มดดำหน้าเสียกลุ้มใจแปลข้อสอบไม่ออก สหรัฐมองมดดำสงสัยแกล้งเดินไปดูใกล้ๆ พอเห็นสมุดเปล่าก็งง มดดำเองก็รีบปิดเพราะอาย ทั้งคู่ต้องเฉยต่อกัน
สหรัฐวางสมุดคำตอบของมดดำลงที่โต๊ะ คะแนนที่ได้ 14 จาก 100 มดดำยืนหน้าเสียอยู่ตรงหน้าเขา
“เธอได้คะแนนน้อยที่สุดในห้องนะ”
“ก็ฉันเรียนเอกประวัติศาสตร์นี่” มดดำเสียงอ่อย “แล้วฉันก็อ่อนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
“ไม่เป็นไร ฉันจะแก้ไขให้เอง ต่อไปนี้เธอต้องมาเรียนพิเศษกับฉัน”
สหรัฐถอนใจ มดดำอึ้งตะลึง
“อะไรนะ”
“ก็เธอเล่นทิ้งห่างจากเพื่อนๆอย่างเหนือชั้นขนาดนี้ จะตามไงทัน แค่เรียนในห้องมันไม่พอหรอก”
“ไม่เอาล่ะ ถ้าฉันเรียนกับคุณฉันมีปัญหาแน่”
“ปัญหาเรื่องจับปลาหลายมือน่ะเหรอ”
มดดำมองงงๆ
“คุณพูดอะไร”
“ก็เมื่อวานบอกรักอิทธิ เช้านี้ควงนายดอมไง”
“ฉันไม่เป็นอย่างนั้นนะ”
“งั้นก็พิสูจน์ด้วยการตั้งใจเรียนหนังสือมากกว่าตั้งใจเลือกผู้ชาย เพราะถ้าปลายเทอมเธอไม่ผ่านตัวนี้ก็ต้องลงใหม่แล้วเราก็จะเจอกันอีกอยู่ดี”
มดดำโกรธ เซ็ง สหรัฐยิ้มเยาะ ระหว่างนั้น อาจารย์สุนีย์ เปิดประตูเดินยิ้มเข้ามา
“คุยอะไรกันอยู่คะ ได้ยินแว่วๆว่าใครจะสอบไม่ผ่าน”
“ไม่มีอะไรครับ พอดีมนฤดีเขาอ่อนวิชาผม เลยว่าจะสอนพิเศษให้”
“ดีจังเลยค่ะ มนฤดีตั้งใจเรียนนะ” อาจารย์นึกได้มองไปที่ประตู “อ้าว...สุทธิดาช่วยถือของครูมาแล้วหายไปไหน”
สุทธิดาเดินหน้าตึงเข้ามาแล้วมองจ้องไปที่สหรัฐกับมดดำด้วยความโกรธ สหรัฐกับมดดำหน้าเสียทันที
สหรัฐเดินมาที่ลานจอดรถกับสุทธิดา ทั้งสองไม่คุยกันจนมาถึงที่รถของสุทธิดา
“พี่รัฐนี่ดื้อจังเลยนะคะ ดาห้ามขนาดนี้ แต่พี่รัฐก็ยังจะเข้าหามัน”
“ถ้าเป็นเรื่องสอนพิเศษมันจำเป็น เพราะมดดำเป็นคนเดียวที่ตกและคะแนนก็แย่มาก”
“พอเถอะค่ะ ดาไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพี่รัฐ เพราะยังไงดาก็จะเป็นคนเดียวที่ครอบครองพี่รัฐ...เตรียมตัวไว้แล้วกัน”
สุทธิดาขึ้นรถขับออกไป สหรัฐมองตามถอนใจเซ็งแต่พอหันไปก็เจอมดดำ
“นี่ละปัญหาที่ฉันบอก ถ้าคุณสอนพิเศษฉันเรามีปัญหาแน่”
“แต่ยังไงฉันก็จะสอน เพราะนี่คืองาน”
มดดำเซ็งที่สหรัฐดื้อ ระหว่างนั้นดอมวิ่งมาหา
“อ้าว พี่รัฐ เป็นไงบ้างครับ นักศึกษามดดำเรียนเก่งไหมครับ”
สหรัฐประชด
“เก่งมาก จนต้องเรียนพิเศษกันเลย ต่อไปถ้าจะกลับด้วยกันดอมคงต้องรอหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจรอ”
พูดจบดอมก็มองมดดำด้วยแววตามีความหมายจนมดดำเขิน สหรัฐมองแล้วรู้สึกขัดใจแอบพึมพำ
“ผู้หญิงเจ้าชู้”
ดอมงงๆ
“อะไรนะครับ”
สหรัฐรีบตัดบท
“เปล่าๆ กลับบ้านกันเถอะเย็นแล้ว”
ค่ำนั้น มดดำกำลังช่วยกัลยาทำงานอยู่ แล้วกัลยาก็เจ็บๆหน้าอก
“คุณกัลเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“มดดำว่าคุณกัลพักเถอะค่ะ ที่เหลือมดดำทำเอง”
“มดดำนั่นแหละไปนอน พรุ่งนี้ต้องมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ค่ะ ถ้ามดดำไปนอนคุณกัลก็ทำคนเดียวสิคะ”
กัลยายิ้ม
“เอางี้แล้วกัน ไปนอนกันทั้งคู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันขนไปทำต่อที่ออฟฟิศ”
มดดำกับกัลยายิ้มให้กัน แล้วก็ปิดคอม ปิดแฟ้ม ทั้งคู่จะเดินออกไปแต่กัลยาเจ็บหน้าอกจนทรุดตัวลงโชคดีที่มดดำพยุงไว้ทัน
มดดำ ประคองกัลยาเข้ามาในห้องไปที่เตียงแล้วรีบหยิบยาที่วางไว้ในตู้มาให้ทานกับน้ำ
“ขอบใจมากนะมดดำ ถ้าหนูไม่อยู่ฉันคงแย่”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่พรุ่งนี้คุณกัลอย่าไปทำงานเลยนะคะ”
“ไม่ได้หรอก คุณชาติก็ประชุมอยู่ต่างประเทศ ฉันต้องเข้าประชุมแทน”
“มดดำโทรเลื่อนประชุมให้นะคะ”
“มดดำ...”
“คุณกัลคะ มดดำขอร้อง พักงานไว้ก่อนนะคะมดดำเป็นห่วง ถ้าคุณกัลจะไปทำงานจริงๆ มดดำจะหยุดเรียนไปกับคุณกัล”
กัลยายิ้ม
“เอาละ ฉันยอมแพ้แล้ว พรุ่งนี้โทรเลื่อนนัดให้หมดนะ”
มดดำดีใจ
“งั้นมดดำจัดยาสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้ให้เลยนะคะ”
มดดำกับกัลยายิ้มให้กัน
เช้าวันใหม่...ส้มเดินออกมาจากห้องสุทธิดาจะปิดประตูแล้วนึกได้
“งั้นวันนี้คุณดาใส่ร้องเท้าคู่ที่เป็นหนังแก้วสีน้ำตาลนะคะ เดี๋ยวส้มไปเตรียมให้ค่ะ”
ส้มปิดประตูแล้วเดินไปจะลงบันได แต่เห็นมดดำในชุดนักศึกษาออกมาจากห้องกัลยาก็สงสัย เลยเดินไปหา
“อีมดดำ มึงเข้าไปทำอะไรในห้องอีกัลยาแต่เช้า”
“เรื่องงานน่ะ วันนี้คุณกัลเธออยู่บ้านเลยให้ยกเลิกนัดจ้ะ”
ส้มสงสัย
“อยู่บ้าน ทำไม...คนบ้างานอย่างมัน นั่นมันเกิดขี้เกียจเหรอ”
“เอาเหอะน่าแม่ ไม่ใช่เรื่องของแม่ก็แล้วกัน ฉันจะไปเรียนแล้ว”
พูดจบมดดำก็รีบเดินหนีไปเลย
“เดี๋ยวสิอีมดดำ กลับมาก่อน”
มดดำรีบเดินจ้ำออกไปอย่างเร็วส้มเรียกไม่ทัน แต่พอจะลงก็นึกได้มองกลับไปที่ห้องกัลยา
“อีกัลยามันอยู่บ้านทำไม”
กัลยาอยู่ในห้อง ทานอาหารเสร็จ มาลัยเก็บสำรับเดินออกไป เนื่องเข้ามาหา
“ให้เนื่องอยู่เป็นเพื่อนคุณกัลดีกว่านะคะ มดดำเขามาสั่งไว้ก่อนไปเรียน”
กัลยายิ้ม
“ฉันแค่เพลียๆมดดำเขาตื่นเต้นเกินเหตุ มีอะไรก็ไปทำนะ”
เนื่องเดินออกไปกัลยาพอเห็นเนื่องไปแล้วก็หยิบยามาทาน แต่กำลังจะทานยาก็เจ็บหัวใจมาอีกจนมือสั่นยาตกแล้วก็หอบอยู่ที่เตียง ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตู กัลยาพยามพยุงร่างขึ้น ส้มเปิดประตูมาสงสัย
“คุณกัลเป็นอะไรคะ”
กัลยาหอบ
“ส้ม ช่วยหยิบยาหน่อย”
“คุณไม่สบายเหรอ”
“ฉัน...เจ็บหน้าอก หยิบยาหน่อยสิส้ม”
ส้มแอบยิ้ม
“ยาอันไหนคะ”
“ยา...ยา...”
กัลยาชี้มือไปแต่ก็อ่อนแรงจนฟุบไปกับเตียง ส้มยิ้ม
“อุ๊ย...ตกใจ”
ส้มเดินไปหยิบขวดยาที่ตกมองที่กัลยาแล้ววางยาบนโต๊ะหัวเตียงก่อนหัวเราะสะใจแล้วเดินออกไป...ส้มเดินอารมณ์ดีลงมาจากชั้นบน แล้วเห็นรถของสุทธิดาแล่นเข้ามา ส้มรีบวิ่งไปรอที่หน้าบ้าน สุทธิดาจอดรถแล้วเดินลงมาในชุดนักศึกษา
“คุณดา กลับมาทำไมคะ”
“ฉันลืมโทรศัพท์น่ะสิ”
สุทธิดาจะขึ้นชั้นบนส้มรีบมาขวาง
“เอ่อ...ให้ส้มไปหยิบให้นะคะ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันหยิบเองดีกว่า เดี๋ยวไปรื้อของฉันยุ่ง”
สุทธิดาเดินขึ้นชั้นบนไป ส้มมองตามจะเอาไงดีแล้วรีบวิ่งตามขึ้นไป
สุทธิดาเดินหงุดหงิดออกมาจากห้อง มีส้มตามมาด้วย
“บ้า จริง ฉันไปลืมไว้ที่ไหนเนี่ย”
“ลองนึกดูดีๆสิคะว่าใช้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
สุทธิดานึกไม่ออกแล้วเดินผ่านห้องกัลยา
“หรือจะลืมอยู่ในนี้”
สุทธิดาจะเข้าห้องแต่ส้มห้ามไว้
“เอ่อ...เมื่อวานคุณดาไม่ได้เข้าห้องคุณกัลเลยนี่คะ”
“ก็เข้าไปดูเผื่อคุณแม่เก็บไว้ให้”
สุทธิดาจะเข้าอีก ส้มจะรั้งก็ไม่กล้าสุทธิดาเปิดประตูพรวดเดินเข้าไปแล้วร้องกรี๊ดลั่น ส้มยิ้มพอใจ
“สงสัยจะตายแล้ว”
กัลยายังนอนฟุบหน้าคว่ำอยู่ที่เตียง
“คุณแม่!”
สุทธิดาตกใจมากวิ่งเข้าไปประคองกัลยาแล้วพยายามเรียกปลุก ส้มที่ตามเข้ามาแอบมองสภาพกัลยาที่ใกล้ตายก็ยิ้มพอใจมาก แต่ก็ทำทีเป็นตกใจ
“ว้าย!คุณกัล!” ส้มวิ่งเข้าหา “คุณดาคะ! คุณกัลเป็นอะไรคะ”
สุทธิดาใจเสีย
“ไม่รู้...รีบพาคุณแม่ไปโรงพยาบาลก่อน!”
ส้มไม่ค่อยพอใจแต่ก็ต้องทำทีเป็นช่วย
ทุกคนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล หมอเปิดประตูออกมา สุทธิดารีบเข้าไปถามอาการของกัลยาจากหมอ โดยมีส้มคอยยืนสังเกตการณ์ไม่ห่าง
“คุณหมอคะ!คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้ก็พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
ส้มแอบบ่น
“ทำไมไม่ตายๆไปเลยวะ”
“แล้วคุณแม่เป็นอะไรเหรอคะ”
“นี่คุณไม่ทราบมาก่อนเลยเหรอครับว่า คุณกัลยาเป็นโรคหัวใจโต”
สุทธิดานิ่งอึ้งตอบไม่ถูก
“เอาเป็นว่าตอนนี้ผมขอเข้าไปดูอาการคนไข้อีกหน่อยนะครับ ถ้าดีขึ้นมากก็ไม่ต้องอยู่ไอซียู”
หมอเดินไป สุทธิดาพอรู้ว่ากัลยาป่วยหนักก็ใจหาย
“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าคุณแม่ไม่สบายหนักขนาดนี้”
“ฉันก็เพิ่งรู้จากอีมดดำเมื่อเช้านี้เองค่ะ ก่อนมันออกจากบ้านมันบอกว่าคุณกัลไม่สบาย นอนพักอยู่ในห้อง”
“นี่แกรู้เรื่องนี้เหรอ”
“เอ่อ...คือ...อีมดดำน่ะสิคะมันบอกว่าคุณกัลไม่เป็นอะไรมาก ไม่ให้ฉันขึ้นไปรบกวนเด็ดขาด ทำแบบนี้เหมือนกับว่ามันจงใจอยากจะให้คุณกัลตายชัดๆนะคะ”
สุทธิดาได้ยินที่ส้มเป่าหู ก็ทำให้ยิ่งโกรธแค้นมดดำมาก
“อีมดดำ!”
ส้มแอบยิ้มร้ายที่ยุยงสำเร็จ
สหรัฐ สอนเสร็จก็เดินออกมากับนักศึกษา มดดำแยกเดินออกทางหลังห้องด้วยท่าทางเร่งรีบ สหรัฐรีบเดินตามมา
“จะเบี้ยวเรียนพิเศษเหรอ”
“คือวันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้าน”
“นัดนายอิทหรือนายดอมไปเที่ยวล่ะวันนี้”
“ไม่ใช่ฉันจะรีบไปดู...”
มดดำพูดไม่ออก
“ไปดูอะไร”
ระหว่างนั้นดอมวิ่งเข้ามา
“คุณยายโทรมาเรียกตัว”
“ให้ไปทำงานเหรอคะ”
“เปล่า คุณยายอยากคุยกับเธอ เพราะตอนนี้คุณแม่เข้าโรงพยาบาล”
“อะไรนะคะ”
มดดำกับสหรัฐอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
กัลยานอนหลับมีเครื่องช่วยหายใจติดอยู่ คุณหญิงวาปี สุทธิดา องค์อรยืนอยู่รอบเตียง สหรัฐ มดดำ ดอมเปิดประตูเดินหน้าตื่นเข้ามา
“คุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ”
สุทธิดาเดินเข้าไปหาแล้วตบหน้ามดดำทันที ส้มยิ้มสะใจ
“แกรู้มาตลอดว่าคุณแม่ไม่สบายแต่ทำไมไม่บอกทุกคน!”
มดดำอ้ำอึ้งไม่ค่อยกล้าตอบ ส้มรีบพูดใส่ร้าย
“มดดำ แกน่าจะบอกแม่ก็ได้ อย่างน้อยเวลาใครไม่อยู่บ้าน แม่จะได้ดูแลคุณกัล ทำแบบนี้เกิดคุณกัลตายไปจะว่ายังไง”
มดดำอึกอัก
“คือ...คุณกัลบอกให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับค่ะ”
องค์อรไม่พอใจ
“นี่ยังจะโกหกโยนความผิดให้พี่กัลอีกเหรอ แกนี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ”
สุทธิดาจะเข้าไปตีมดดำแต่สหรัฐกับดอมช่วยกันดึงไว้
“ปล่อยนะ นายดอม พี่รัฐ ไม่เห็นเหรอว่ามันจะฆ่าแม่ของดา”
“ไม่ใช่นะคะ มดดำไม่เคยคิดอย่างนั้น”
คุณหญิงวาปีคาดคั้น
“งั้นเธอก็บอกมาสิว่าทำไมยัยกัลต้องให้ปิดเป็นความลับ”
มดดำพูดไม่ออก มองไปที่กัลยาที่นอนหลับอยู่
มดดำนั่งเล่าให้ทุกคนฟัง
“คุณกัลกลัวว่าถ้าเธอบอกอาการป่วยไปแล้วคุณหญิงจะไม่ให้ทำงานค่ะ และสุดท้ายภาระหนักก็จะตกอยู่กับคุณหญิง”
องค์อรยุยง
“คุณแม่อย่าไปเชื่อนิทานที่มันเล่านะคะ”
“มดดำพูดความจริงนะคะ”
สุทธิดาโกรธมาก
“ต่อให้แม่ฉันพูดจริง แต่การที่แกไม่ยอมบอกใครว่าแม่ฉันไม่สบาย แล้วถ้าแม่ฉันเป็นอะไรไปแกจะเอาชีวิตแม่ฉันคืนมาได้ไหม”
มดดำร้องไห้
“ฉันขอโทษค่ะ”
“ฮึ...ขอโทษเหรอ ได้ ฉันจะให้โทษแก คุณยายคะ ไล่มันออกไปจากบ้านนะคะ”
ดอมกับสหรัฐอึ้งสงสารมดดำ ส้มเองพอได้ยินที่สุทธิดายุวาปีก็ตกใจเหมือนกัน
“คุณดาคะ จะไล่ฉันด้วยเหรอ”
สุทธิดาเชิดหน้าไม่สนใจส้ม ดอมพยายามแย้ง
“พี่ดา ผมว่าไม่ต้องถึงกับไล่ออกก็ได้ มดดำก็ไม่ได้ตั้งใจ”
องค์อรไม่พอใจ
“นี่นายดอม เห็นคนอื่นดีกว่าแม่ตัวเองเหรอ”
สุทธิดามองคุณหญิง
“ตกลงว่าไงคะคุณยาย”
วาปีหันไปหามดดำ
“มดดำฉันผิดหวังในตัวเธอมาก ในเมื่อเธอไม่ให้ความสำคัญกับพวกเรา ฉันก็คงให้เธอทำงานด้วยไม่ได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเธอไม่ต้องไปช่วยงานบริษัท”
“นี่คุณยายจะไม่ไล่มันเหรอคะ”
คุณหญิงไม่ตอบแต่เดินไป สุทธิดากับองค์อรโกรธจ้องมดดำแทบอยากฆ่า ดอมกับสหรัฐแอบถอนใจโล่งอก
มดดำยืนอยู่ด้านนอกห้องพักไข้มองเข้าเห็นทุกคนรุมล้อมกัลยาที่นอนหลับ วาปีจับมือกัลยาด้วยความเศร้า ส้มเดินมาหามดดำ
“กลับบ้านได้แล้ว ไว้อีกัลยามันตายค่อยมาส่งวิญญาณมัน”
ส้มพูดจบก็เดินไป มดดำต้องตัดใจเดินตามไป สหรัฐมองตามมดดำที่เดินออกไปจากช่องหน้าห้อง สุทธิดามองตามแล้วยิ้มร้าย ดอมจะเดินไป สุทธิดาถามเสียงเข้ม
“จะไปไหนดอม”
ดอมอึกอัก
“ผม...เอ่อ...”
“ยังจะกลับไปคบกับคนที่คิดร้ายกับคุณแม่อีกเหรอ ทำไมถึงได้โง่ไปชอบมันกันนักนะ”
ปากด่าดอมแต่สายตาของสุทธิดามองไปที่สหรัฐ เขาจึงต้องหันหน้าหนีไม่อยากมีเรื่องกับสุทธิดา
ส้มกับมดดำเดินออกมาด้านหน้าโรงพยาบาล รถของสหรัฐกับสุทธิดาแล่นผ่านไป สายตาของสุทธิดามองด้วยความสะใจ ส้มหันมาด่ามดดำ
กากับหงส์ ตอนที่ 17 (ต่อ)
“เป็นไงล่ะ ช้ำหนักละสิ กลายเป็นหมาหัวเน่า ผู้ชายก็ไม่มองมึงแล้ว”
“แม่...ฉันถามจริงเถอะ ทำไมแม่ต้องพูดให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันคิดร้ายกับคุณกัลด้วย”
“ทำไม ก็กูอยากจะพูด”
มดดำงง
“แม่...แต่ที่แม่พูดมันไม่ใช่ความจริง”
“จริงหรือเปล่ากูไม่สน รู้แต่ว่าตอนนี้กูชอบจังเลยที่ทุกคนเขาเกลียดมึงกัน”
ส้มยิ้มมีความสุข มดดำมองส้มด้วยความเสียใจ
“ต่อจากนี้ไป มึงอ่อยให้ตายคุณรัฐเขาก็คงไม่มองผู้หญิงใจเหี้ยมอย่างมึงหรอก”
“ทุกอย่างที่แม่ทำก็เพื่อคุณดานี่เอง”
ส้มไม่สนใจเดินหนีไปอย่างอารมณ์ดี มดดำมองตามแล้วน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ
สหรัฐขับรถนิ่งเงียบสีหน้าครุ่นคิด สุทธิดาเห็นแล้วยิ้มพอใจ
“คิดอะไรอยู่หรือคะพี่รัฐ”
“เปล่า”
“อย่าลืมว่ามันคิดฆ่าแม่ดา”
“ทั้งหมดวันนี้พี่ว่าดาสรุปไปเอง”
“แล้วถ้าไม่ใช่เพราะมันไม่บอกใคร คุณแม่จะเป็นแบบนี้ไหม”
“พี่ว่ารอให้น้ากัลได้สติ แล้วเราค่อยถามจากน้ากัลดีกว่าไหม”
“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างก็เห็นอยู่แล้ว”
สุทธิดาจ้องหน้าเอาเรื่อง สหรัฐจึงต้องเงียบไม่อยากจะเถียง
มดดำนั่งคุยกับ เฉลิม อิทธิ ยายแดง ในบ้าน
“แต่ก่อนก็คิดว่านังส้มมันเป็นแค่แม่ที่ไม่ใส่ใจลูก แต่นี่เล่นยัดข้อหาฆาตกรให้มดดำมันด้วยนี่มันแปลกนะ จะว่าเกลียดพ่อมดดำมันก็ไม่น่าจะทำกันขนาดนี้นะ”
เฉลิมถอนใจ
“มดดำเอ๊ย...กรรมอะไรของเอ็งก็ไม่รู้ มีแม่เฮงซวยแบบนี้”
มดดำเศร้า
“บางทีฉันอาจจะกลับมาอยู่ที่นี่เร็วๆนี้”
อิทธิตกใจ
“แล้วเรื่องเรียนล่ะ”
มดดำหน้าเครียด
“มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ฉันคงเรียนไม่จบ ยังไงช้าหรือเร็วก็คงต้องออกมาขายแรงงานเหมือนเดิม”
ยายแดงปลอบ
“มดดำ อย่าเพิ่งท้อสิลูก สู้ให้เต็มที่ก่อนนะ”
เฉลิมหนักใจ
“โธ่...ยายแดง มดดำมันก็เด็กตัวแค่นี้ จะให้มันสู้อะไรนักหนา”
อิทธิคิดๆ
“แต่ฉันว่ามันต้องมีวิธีที่จะทำให้มดดำลุกขึ้นสู้แล้วก็ชนะด้วย”
มดดำ เฉลิม ยายแดงรีบหันไปหาอิทธิทันที
“วิธีอะไรเหรอ” มดดำถามอย่างไม่เข้าใจ
“พี่ว่าเราเริ่มจากการสืบหาพ่อของมดดำก่อนดีกว่า อย่างน้อยจะได้รู้ว่าทำไมน้าส้มถึงเกลียดมดดำมาก ลุงเหลิมพอจะรู้ไหมว่าจะตามหาพ่อมดดำได้ที่ไหน”
“ก็รู้เท่าๆมดดำมันนั่นแหล่ะว่าพ่อมันเป็นคนงานก่อสร้าง แต่ไม่เคยเจอ”
“รู้แค่นี้คงไม่พอ มดดำ ลองถามจากน้าส้มให้ได้เรื่องมากกว่านี้ไหม แล้วเราจะได้ออกตามหาพ่อของมดดำกัน”
มดดำเริ่มมีความหวัง
มดดำกับอิทธิเดินมาปากซอยด้วยกัน
“มดดำยังไม่สบายใจขึ้นใช่ไหม ไม่ต้องห่วงเราจะช่วยกันสืบหาพ่อมดดำ”
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นหรอก ยังไงแม่ก็เกลียดฉันวันยังค่ำ”
“งั้นก็ห่วงคุณกัลยา”
มดดำพยักหน้ารับ
“ต่อไปฉันคงไม่ได้เข้าใกล้คุณกัลอีกแล้ว”
“ทำไมมดดำไม่บอกทุกคนไปว่าคุณชาติก็รู้เรื่องนี้”
“อย่าดีกว่า คุณชาติจะลำบากเพราะฉันเปล่าๆ พี่อิทก็รู้ว่าคุณหญิงท่านรู้สึกยังไงกับคุณชาติ”
“มดดำก็เลยต้องแบกทุกอย่างไว้เอง”
มดดำยิ้มรับเศร้าๆอย่างไม่เห็นหนทางจะเป็นอย่างที่อิทธิพูด
“จะกลับรึยัง เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ลุงเหลิมจะไปส่งฉัน”
เฉลิมเดินมาหา
“เอ็งไปพักเหอะอิทธิ เดี๋ยวลุงไปส่งมดดำเอง”
“ก็ได้จ๊ะ”
อิทธิ ยิ้ม เฉลิมปลอบมดดำ
“ลุงเข้าใจ เอ็ง...เดี๋ยวลุงไปส่งให้”
อิทธิถอนใจเพราะไม่อยากให้มดดำกลับคนเดียว แต่ขณะนั้นรถเมล์วิ่งมา มดดำยิ้มให้แล้วเดินขึ้นรถเมล์ไป อิทธิโบกมือส่งด้วยความอาลัย
กัลยานอนหลับอยู่ มดดำยืนอยู่ที่เตียงมองกัลยาแล้วน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ
“คุณกัลคะ มดดำไม่เคยคิดร้ายกับคุณกัลเลย มดดำรักคุณเหมือนแม่คนหนึ่ง มดดำขอโทษที่ทำร้ายคุณกัลค่ะ”
มดดำจับมือกัลยาอย่างทะนุถนอม ทันใดนั้นเสียงสหรัฐดังขึ้น
“ฉันเชื่อว่าน้ากัลจะไม่โกรธเธอ”
มดดำตกใจหันมาก็เห็นสหรัฐยืนอยู่
สหรัฐชวนมดดำมาที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล เขากดกาแฟจากตู้แล้วเอามายื่นให้ แล้วลงนั่งข้างๆ
“คุณไม่คิดว่าฉันจะทำร้ายคุณกัลเหรอ”
สหรัฐส่ายหน้า
“ถ้าฉันเป็นเธอก็คงช่วยน้ากัลปิดเหมือนกัน แต่เธอก็ต้องเข้าใจความรู้สึกทุกคนที่เป็นห่วงน้ากัลด้วยนะ”
“ค่ะ ฉันเข้าใจดี”
มดดำกับสหรัฐยิ้มให้กัน แล้วเธอก็คิดอะไรบางอย่างได้
“เอ๊ะ แล้วคุณมาที่นี่ทำไมตอนนี้ล่ะ”
“ฉัน...คิดว่าเธอน่าจะต้องกลับมาดูคุณกัล”
มดดำลุกขึ้นทันที สหรัฐรีบลุกตาม
“มดดำ ฉันรู้น่าว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ฉันแค่เป็นห่วงและอยากให้กำลังใจกับเธอในยามที่เธอไม่มีใคร...เธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
มดดำถอนใจไม่รู้จะทำตัวยังไง
“ขอบคุณค่ะ”
“ฉันสัญญาว่าจะให้แค่ความหวังดีกับเธอเท่านั้น”
มดดำไม่กล้ามองตาสหรัฐ
มดดำเช็ดตัวให้กัลยาอยู่ แล้วกัลยาก็ลืมตาขึ้นมา
“มดดำ”
มดดำดีใจ
“คุณกัล เป็นไงบ้างคะ”
กัลยามองไปรอบๆ
“นี่โรงพยาบาลนี่”
“ค่ะ ทุกคนทราบเรื่องหมดแล้ว”
“คุณแม่คงโกรธฉันมาก”
มดดำยิ้มปลอบ
“ไม่หรอกค่ะ มดดำอธิบายทุกอย่างแล้ว ไม่มีใครโกรธคุณกัลหรือคุณชาติหรอกค่ะ”
“ขอบใจมากนะมดดำ”
ด้านนอก คุณหญิงวาปีกับองค์อรยืนแอบดูอยู่
“ตายแล้วคุณแม่ นังมดดำมันยังกล้ามาหาพี่กัลแต่เช้า อรทนไม่ไหวแล้ว” องค์อรตกใจ
องค์อรจะเปิดประตูแต่คุณหญิงดึงมือไว้
“เดี๋ยวก่อน”
“ทำไมล่ะคะ คุณแม่ไม่กลัวมันฆ่าพี่กัลเหรอ ถ้ามันเร่งสายน้ำเกลือพี่กัลก็อาจจะตายได้นะคะ”
“นี่...ถ้ามดดำมันจะทำมัน คงฆ่าเธอก่อนแล้วล่ะยัยอร”
พูดจบคุณหญิงก็เดินไป องค์อรงงแล้วรีบวิ่งตามไป
“คุณแม่รออรด้วยสิคะ...คุณแม่หายโกรธนังเด็กนั่นแล้วเหรอคะ”
“แม่ไม่เคยโกรธมดดำ”
“อ้าว...แต่เมื่อวาน...”
“แม่บอกว่าแม่ผิดหวังในตัวเขา แม่อยากให้มดดำคิดให้รอบคอบก่อนทำอะไรลงไป เพราะเรื่องบางเรื่องเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันอาจส่งผลที่ ยิ่งใหญ่ตามมา”
องค์อรไม่พอใจ
“ฮึ...นี่ตกลงคุณแม่ก็ยังชอบลูกนังส้มเหรอคะ”
“ยัยอร ฟังนะ แม่แยกคนที่ดีชั่ว ไม่ได้สนว่าใครลูกใคร แล้วจะรู้ได้ไงว่าใครดีใครชั่ว ก็ต้องมองที่การกระทำ ไม่ใช่มานั่งจับผิดที่เชื้อสายอย่างเดียว แก่ปูนนี้แล้วคิดให้ได้นะยัยอร”
องค์อรหน้าเหวอ
“นี่อรกลายเป็นคนผิดเหรอคะ”
คุณหญิงส่ายหน้าระอาใจ
“ไม่ใช่เป็นคนผิด แค่คิดผิดในเรื่องการดูคน”
องค์อรเบ้ปากไม่อยากรับสิ่งที่คุณหญิงกล่าวหา
“ได้ค่ะ แล้วเรามาดูกันว่าความเชื่อของคุณแม่หรือของอรที่ถูกต้อง”
แก้วนั่งเล่นเฟซบุ๊คในไอแพดอยู่ที่โต๊ะในมหาลัย สุทธิดากับวาว่านั่งดูกระจกเติมหน้ากันอยู่ วาว่าหยุดมองแก้วแล้วรีบเดินไปด้านหลังเพ่งมอง
“เขียนข้อความอะไรในเฟซพงษ์เหรอ”
แก้วตกใจรีบเหลือบมองสุทธิดาแต่เห็นไม่สนใจยังแต่งหน้าอยู่
“ก็วันนี้วันเกิดพงษ์อ่ะ พวกเธอไม่เข้าไปอวยพรเหรอ”
“เหรอ...งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไป”
แก้วหันมาถามสุทธิดา
“ดาล่ะ ไม่อวยพรพงษ์เหรอ”
“ไม่เอาล่ะขี้เกียจ”
“แต่เขาเพื่อนในกลุ่มเรานะ...จริงๆฉันว่าพงษ์อยากได้คำอวยพรจากดามากกว่าใครๆด้วยซ้ำ”
แก้วแอบน้อยใจนิดๆ สุทธิดาขำ
“แก้วนี่เยอะนะ ได้...งั้นก็ฝากอวยพรไปกับของแก้วหรือของวาก็ได้เขียนๆไปเหอะ ฉันไม่สนใจหรอก”
ระหว่างนั้นพงษ์เดินอารมณ์ดีเข้ามา แก้วแอบยิ้มดีใจ
“Happy Birthday นะพงษ์ นี่พวกเรากำลังจะอวยพรในเฟซพอดี”
“โอ๊ย...ไม่เอา แค่อวยพรมันไม่พอ เย็นนี้เราไปฉลองกันดีกว่า ผมเลี้ยง”
แก้วกับวาว่าตบมือดีใจ พงษ์เดินไปนั่งข้างๆสุทธิดาแล้วส่งสายตา
“ดาไปนะ วันสำคัญของผมๆอยากให้ดาไปด้วย”
“เดี๋ยวดาไปบอกพี่รัฐไปด้วยนะ”
สุทธิดายิ้มแต่พงษ์แอบเซ็งได้แต่ยิ้มรับเจื่อนๆ
สหรัฐยืนคุยกับกลุ่มของสุทธิดาอยู่หน้าห้องพักอาจารย์
“เอ่อ...พี่คงไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะคะ”
“พี่...พี่อยากไปเยี่ยมน้ากัล”
“แต่ดาอยากไปปาร์ตี้นี่คะ”
“ถ้างั้นดาก็ไปกับเพื่อนๆสิ พี่ต้องไปสอนแล้วขอตัวนะ”
สหรัฐเดินไป พงษ์มองตามยิ้มร้าย
“คืนนี้ดาอยากไปไหน ผมจัดเต็ม”
“ไม่เอาหรอก ฉันจะไปกับพี่รัฐ”
สุทธิดาเดินตามสหรัฐไป พงษ์รู้สึกเซ็ง วาว่าปลอบ
“ไม่เป็นไรน่า ยังมีฉันกับแก้ว”
พงษ์หงุดหงิด
“เธอสองคนจะมีความหมายอะไร”
วาว่าโมโห
“ทำไมพูดอย่างงี้ล่ะ”
แก้วสลด พงษ์เดินไปไม่สนใจ แก้วใจเสีย วาว่าปลอบ
“อย่าไปถือมันเลยแก้ว”
แก้วยิ้มรับแก้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ไว้คราวหน้าก็ได้”
สุทธิดานั่งหน้าตึงอยู่ที่หน้าห้องเรียน สักพักนักศึกษาก็ทยอยออกมาจากห้องพอเจอสุทธิดาก็ยกมือไหว้กันในฐานนะรุ่นพี่ มดดำเดินออกมากับเพื่อนๆ สหรัฐเดินออกมาจากห้องไม่ทันเห็นสุทธิดาเลยทักกับมดดำ
“จะไปเยี่ยมน้ากัลหรือเปล่า จะได้ไปด้วยกัน”
สุทธิดาได้ยินก็ไม่พอใจรีบเดินมาหาสหรัฐแล้วเกาะแขนทันที นักศึกษาเริ่มมองจนสหรัฐอาย
“ที่ไม่ไปกับดา ก็เพราะจะควงนังมดดำนี่ไปด้วยกันใช่ไหมคะ”
“ดา ปล่อยก่อน”
“ไม่ปล่อย เพราะถ้าปล่อยพี่รัฐก็ไปกับมัน” สุทธิดาไล่มดดำ “แกจะไปไหนก็ไป แต่ห้ามเสนอหน้าไปให้แม่ฉันเห็นนะ”
“ฉันแค่อยากไปดูแลคุณกัล”
“ไม่ต้อง แม่ฉันๆดูเอง ไปสิ”
มดดำจำใจเดินหนีไป สุทธิดาหันมาต่อว่าสหรัฐ
“ทำไมพี่รัฐทำแบบนี้”
อาจารย์สุนีย์ที่สอนเสร็จเดินออกมาจากอีกห้องเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“นี่อะไรกันคะ”
สหรัฐกับสุทธิดาปล่อยแขนออกจากกัน อาจารย์สุนีย์มองด้วยสายตาตำหนิทั้งคู่
อาจารย์สุนีย์กับสหรัฐอยู่ในห้องพักอาจารย์ มองสุทธิดาที่นั่งหน้างออยู่ด้านนอก
“พี่เพิ่งทราบว่าอาจารย์กับสุทธิดาเป็นคู่หมั้นกันก็จากที่นักศึกษาเขาพูดกันลับหลังอาจารย์”
“ครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอก”
“ที่จริงมันก็เรื่องส่วนตัว แต่อาจารย์ก็รู้ใช่ไหมคะว่าที่นี่ อาจารย์ควรจะทำตัวอย่างไร...ในฐานะอาจารย์”
“ครับผม”
“พี่ไม่อยากได้ยินนักศึกษาคนไหนเอาเรื่องของอาจารย์มานินทากันสนุกปาก อาจารย์สหรัฐคงเข้าใจนะคะ”
สหรัฐจ๋อยก้มหน้ารับผิดแล้วเดินออกไป อาจารย์สุนีย์มองตามแล้วส่ายหน้าระอาใจ...สหรัฐเดินออกมาสุทธิดามองด้วยสายตาเย็นชา
“จะไปเยี่ยมคุณแม่ใช่ไหมคะ ดาพร้อมแล้ว”
พงษ์เดินหัวเสียเข้ามาในห้องรับแขก แพรวพราวนี่นั่งรออยู่เห็นอาการหลานก็สงสัย
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“อาแพรวครับ ผมเบื่อที่จะแกล้งทำดีแล้วนะ! ไม่เห็นว่าดาจะมองผมเลย”
“จะให้เขามาชอบเราปุ๊บปั๊บเลยมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกพงษ์ แต่ถ้าหลานใจร้อน ก็ไปนัดเพื่อนให้ไปคอนโดที่หัวหินช่วงวันหยุดนี้สิ”
พงษ์งง
“อาแพรวมีแผนอะไรอีกเหรอครับ”
“ไปนัดเพื่อนมาให้ได้ก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องแผนกัน”
แพรวพราวยิ้มร้าย พงษ์ถึงจะยังไม่เข้าใจแต่ก็มีความหวัง
วาปีนั่งคุยกับอิทธิอยู่ในห้องทำงาน
“มดดำเป็นเด็กน่าสงสารครับ ตั้งแต่รู้จักกับมดดำมาผมไม่เคยห็นว่าน้าส้มจะพูดดีๆกับมดดำเลย มีแต่ทุบตีสาปแช่ง มดดำก็ยังรักแม่มาก ไม่ว่าแม่จะร้ายยังไงก็ไม่เคยโกรธ”
“แล้วเธอรู้มั้ยว่าพ่อมดดำเป็นใคร”
“ไม่ทราบครับ แม้แต่ลุงของมดดำก็ยังไม่รู้เลย”
“เอาล่ะ ฉันถามแค่นี้แหล่ะ ขอบใจนะ”
อิทธิเดินออกไปจากห้อง วาปีนั่งครุ่นคิดคนเดียว
“หรือพ่อมดดำจะนิสัยดี เลยได้เลือดพ่อมากกว่าเลือดแม่”
สุทธิดาป้อนยาให้กัลยาเสร็จก็จัดเก็บอย่างอื่นต่อ มีสหรัฐนั่งคอยดูแลอยู่ข้างเตียง
“คุณแม่ผมสั่งให้มาดูแลน้ากัลให้ดีครับ”
กัลยายิ้ม
“เมื่อเช้าพิมพ์เขาก็โทรมาแล้ว บอกกลับจากแสวงบุญที่อินเดียจะเอาบุญมาฝาก แต่ยังไงน้าก็ขอบใจรัฐมากนะลูก อุตส่ามาอยู่นี่”
“พี่รัฐเขาก็ไม่ได้อยากมาดูแลคุณแม่มากมายหรอกค่ะ อยากจะมาหานังมดดำมากกว่า”
“ยัยดา ทำไมพูดแบบนี้ล่ะลูก”
สุทธิดายิ้ม
“ดาล้อเล่นค่ะ พี่รัฐไม่โกรธใช่ไหมคะ”
สหรัฐยิ้มรับเซ็งๆ ระหว่างนั้นคุณหญิงวาปีเดินเข้ามา
“อุ๊ย...คุณยายมาแล้ว เราไปหาอะไรทานกันเถอะค่ะพี่รัฐ ดาหิวแล้ว”
กัลยายิ้มให้ทั้งคู่ แล้วสุทธิดาก็ลากสหรัฐเดินไป คุณหญิงเดินมาที่เตียง
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
กัลยาพยักหน้ารับ
“งั้นเราก็มีเรื่องต้องคุยกันหน่อย”
กัลยายิ้มรับจ๋อยๆ
สหรัฐขับรถมาเงียบๆ สุทธิดามองแล้วขัดใจ
“โกรธเหรอคะที่ดาเตือนสติพี่รัฐ”
“พี่ไม่เข้าใจ ดาจะพูดขึ้นมาอีกทำไม พี่บอกดาแล้วว่าพี่กับมดดำไม่มีวันเป็นไปได้”
“ดาก็ต้องกันไว้ก่อนสิคะ”
“ดา...พี่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าเราสองคนจะไปกันไม่ได้ มันไม่ใช่เพราะคนอื่น แต่มันเป็นเพราะพี่กับดาคุยกันไม่รู้เรื่อง”
สุทธิดาตวาด
“ก็ที่คุยกันไม่รู้เรื่องน่ะเพราะใคร เพราะพี่รัฐผิดสัญญา นอกใจดาไง อยากถอนหมั่นดามากใช่มั๊ยคะ พูดมา พูดมาสิ”
สุทธิดาโมโหอาละวาดเอากระเป๋าทุบตีจนสหรัฐตกใจ เขาหยุดรถข้างทางด้วยความโมโห
“ดา หยุดนะ ดาไม่เคยอารมณ์ร้ายอย่างนี้ มันเกิดอะไรขึ้น”
“พี่รัฐไม่รู้จริงๆเหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
สุทธิดาเจ็บใจเอามือทุบๆกระเป๋าตัวเองจนสหรัฐเริ่มกลัวในอารมณ์ของสุทธิดา
ค่ำนั้น สุทธิดาเดินเปิดประตูเข้ามาแล้วขว้างแฟ้มขว้างกระเป๋าลงพื้นจนของตกกระจายทั่วห้อง ส้มเปิดประตูเข้ามาเห็นก็ตกใจ
“คุณดา ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ อารมณ์เสียเรื่องอะไรมา”
“จะเรื่องอะไร ก็อีลูกหน้าโง่ของแกน่ะสิ รู้ไหม มันจะทำฉันบ้า ตายอยู่แล้ว”
“ก็คุณดาไม่หาทางจัดการคุณสหรัฐตามที่ส้มบอกล่ะคะ”
สุทธิดาหยิบห่อยาที่พื้นโยนใส่หน้าส้ม
“ด้วยยาบ้าๆของแกนี่น่ะเหรอ”
ส้มงง
“ทำไมคะ มันไม่ได้ผลเหรอ”
“จะรู้ไหม ฉันจะหาโอกาสที่ไหนไปใช้ล่ะ ในเมื่อลูกสาวแกมันคอยแต่จะเข้าหาพี่รัฐจนเขาจะหนีฉันไปอยู่แล้ว”
สุทธิดาโมโหเดินเข้ามาตีส้มจนต้องหลบพัลวัน
“บอกฉันมานะ ตกลงแกช่วยฉันหรือช่วยลูกสาวกันแน่ แกหลอกฉันใช่ไหม”
“เปล่านะคะคุณดา อย่าตีฉันเลย ฉันเจ็บ”
ส้มตัดสินใจจับมือสุทธิดาไว้
“เอางี้ค่ะ เพื่อพิสูจน์ความจริงใจของฉัน ฉันจะเป็นคนกำจัดอีมดดำด้วยมือฉันเอง”
ส้มยิ้มร้ายให้ สุทธิดามองส้มอย่างใช้ความคิด
สหรัฐนั่งเครียดที่โซฟา นึกถึงภาพที่สุทธิดาตีเขาในรถก็อึ้งไป
“ดาเป็นคนอารมณ์ร้ายอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ระหว่างนั้นแม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมกับมือถือยื่นให้
“คนขับรถบอกว่าเจอมือถือนี่ในรถของคุณรัฐค่ะ”
“ของดาทำตกไว้ ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันจะเอาไปคืนวันพรุ่งนี้”
สหรัฐรับมือถือมา แม่บ้านเดินออกไป เขาดูมือถือแล้วถอนใจเหนื่อยใจ
มดดำนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงศาลา สักพักส้มเดินถือน้ำผลไม้เข้ามาหา
“มึงลองกินซิ”
มดดำงง
“นี่แม่ทำมาให้ฉันเหรอ”
ส้มกลบเกลื่อน
“กู จะทำให้คุณดา แต่ให้มึงชิมก่อน ถ้าอร่อยค่อยเอาไปให้คุณดา”
“เฮ้อ...นึกแล้ว ต้องไม่ได้ตั้งใจทำให้ฉัน”
“กินๆเถอะน่า ปากมากจริงนะมึง กินแค่นี้มันจะรู้ไม๊ ว่าอร่อย กินให้มันเยอะๆหน่อย”
มดดำหยิบน้ำผลไม้มาดื่มรวดหมดแก้ว ส้มมองยิ้มร้าย
“อร่อยดีนี่แม่...แต่ว่า...” มดดำมึนๆกุมศีรษะ "ทำไม...นี่...นี่แม่เอาอะไรให้ฉัน”
มดดำหลับฟุบลงที่โต๊ะ ส้มยิ้มเยาะ
“อีโง่!”
กากับหงส์ ตอนที่ 18
สหรัฐจะเอาโทรศัพท์มาคืนสุทธิดานั่งรอที่ห้องรับแขก ดอมเดินผ่านมา
“อ้าว...พี่รัฐยังไม่กลับเหรอครับ”
“ก็...ตั้งแต่มายังไม่ได้เจอดาเลย”
สหรัฐกับดอมมองขึ้นบนบ้าน
“เมื่อกี้ก็ได้ยินเสียงอาละวาดส้มอยู่ตั้งนาน ได้ยินพูดถึงมดดำด้วย”
สหรัฐรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุ ดอมมองจับผิดสังเกต
“สองคนนี้ก็เป็นเงี๊ยะ ถ้าเสียงดังก็คือพี่ดาอาละวาดส้ม แต่ถ้าเงียบด้วยกันนี่น่ากลัว ไม่รู้มดดำจะโดนอะไรอีก”
สหรัฐกับดอมเป็นห่วงมดดำ ทั้งสองนิ่งหยั่งความรู้สึกที่ต่างฝ่ายมีให้มดดำ
“ดอม นายคิดยังไงกับมดดำ”
ดอมอึ้งที่ถูกถามตรงๆแต่ก็นิ่งคิดก่อนตอบอย่างจริงจัง
“ผมชอบมดดำ...แล้วก็อยากให้เขาชอบผมด้วย แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีแย่ๆแบบที่ส้มเคยใช้นะครับ”
สหรัฐยิ้มจริงใจ
“พี่เชื่อนายนะดอม”
สหรัฐแม้จะพูดให้กำลังใจดอมแต่ตัวเองก็รู้สึกเจ็บแปลบ
เช้าวันต่อมา มดดำในชุดนักศึกษาเปิดประตูออกมากำลังจะไปเรียนแต่มาลัยกระโดดออกมาขวางไว้
“ซาต๊อป!”
มดดำตกใจ
“โธ่...พี่มาลัยทำฉันตกใจหมด”
มาลัยมองซ้ายมองขวามีพิรุธ ก่อนจ้องหน้าถามมดดำอย่างสงสัย
“เรื่องเมื่อคืน...สรุปว่าไงวะ พี่ดูไม่ทันจบว่ะ”
มดดำงงว่าเรื่องอะไร แต่มาลัยงงหนักกว่า
“เฮ้ย!อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่าแม่ตัวเองถูกตบ!”
มาลัยทำท่าตบ มดดำชะงัก
“พี่ว่าไงนะ! แม่นะเหรอถูกตบ”
“อื้อ ฝ่ามือคุณดาเต็มๆ”
มาลัยรู้สึกสะใจนิดๆ ทันใดนั้นเสียงเนื่องดังเข้ามา
“ถ้ายังไม่รีบไปทำงานอีกก็อาจจะเจอเต็มๆเหมือนกัน”
มาลัยหันมา
“คร่าเจอเต็มๆ...อุ้ย!”
เนื่องเดินเข้ามาหยิก มาลัยร้องจ๊ากดิ้นจนหลุดแล้วรีบวิ่งไปบ่นไป
“อูย...บิดซะทวินเทอร์โบ! หนังติดมือไปบ้างรึป่าวเนี่ย”
เนื่องมองตามส่ายหน้าระอาหันมาเจอมดดำมองสงสัย
“เรื่องมันเป็นยังไงกันเหรอจ๊ะคุณเนื่อง”
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปบ้าตามนังมาลัยมันเลย”
มดดำยังไม่หายสงสัย
ดอมเดินออกมาเจอมดดำที่ยังคาใจกับสิ่งที่มาลัยพูด เธอบ่นคนเดียว
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมแม่ถึงโดนคุณดาตบ”
ดอมเข้ามาถาม
“มดดำเป็นไงบ้าง”
มดดำไม่ทันตอบสหรัฐก็ขับรถเข้ามาจอดตรงหน้าทั้งสอง แล้วรีบลงมาหามดดำทันที
“เธอเป็นไงบ้างมดดำ”
“ก็...ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
สหรัฐกับดอมมองหน้ากันหมดห่วง มดดำงง ทันใดนั้นเสียงสุทธิดาดังขึ้น
“ไม่เป็นอะไรแล้ว สบายใจกันได้รึยัง”
ทั้งสามหันมองตามเสียง สุทธิดาเดินเข้ามายิ้มให้มดดำอย่างมีแผน
“มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ ไม่รีบไปเดี๋ยวก็ไปสายหรอก...” สุทธิดาหันไปหาดอม “ดูแลมันให้ดีๆด้วยล่ะ”
คำพูดเหมือนหวังดีแต่แฝงด้วยน้ำเสียงไม่น่าไว้ใจ สหรัฐมองสงสัย แต่สุทธิดาดูนิ่งมาก สหรัฐหันไปหาดอม
“ฝากมดดำด้วยนะ”
ดอมยิ้ม
“ไม่ต้องห่วงครับ...ปะ มดดำ”
ดอมกับมดดำเดินออกไป สุดธิดายิ้มเยาะ
“สองคนนี้เหมาะกันดีนะคะ”
สหรัฐสงสัย
“ดาคิดจะทำอะไรไม่มีดีอีกแล้วใช่ไหม”
“ยังไงดาก็กลายเป็นคนเลวในสายพี่รัฐไปแล้วนี่คะ”
สุทธิดานิ่งเดาใจไม่ถูกทำให้สหรัฐยิ่งเป็นกังวล
สุดธิดาเดินขึ้นรถ ปิดประตู สหรัฐขึ้นรถ ก่อนรถออกเขาหยิบของให้
“ดาทำหล่นไว้ในรถพี่ เมื่อคืนพี่เอาไปให้ที่บ้านแต่เห็นดาไม่ว่าง”
“ดาคิดว่าพี่รัฐจะมีของขวัญมาให้ดา แต่พี่รัฐคงจะสนใจแต่นังมดดำ”
“คุยเรื่องอื่นดีมั๊ยดา”
สุทธิดาพูดแทงใจดำสหรัฐ
“ก็ตอบมาก่อนสิคะ ว่าเมื่อไหร่พี่รัฐจะเลิกสนใจนังมดดำมันสักที”
สหรัฐฉุน
“แล้วดาล่ะเมื่อไหร่จะเลิกยุ่งเลิกทำร้ายมดดำ”
“ดาไม่หยุด! ถ้าพี่รัฐไม่เลิกบ้ามันยังไงดาก็ไม่หยุด”
“ดา!...งั้นพี่ก็คงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว ในเมื่ออธิบายไปดาก็ไม่เข้าใจ”
“ไม่ใช่ดาไม่เข้าใจ แต่พี่รัฐต่างหากที่ไม่ชัดเจน ถ้าไม่รักดาแล้วมาหมั้นกับดาทำไม”
สหรัฐโมโห
“ดาก็รู้ว่าพี่ไม่ได้อยากหมั้นตั้งแต่แรก”
สุทธิดาอึ้งครู่หนึ่ง
“แล้วเราจะได้เห็นดีกันพี่รัฐ”
สุทธิดาจ้องเอาเรื่อง สหรัฐเบือนหน้าหนีทั้งหน่ายทั้งเอือมขับรถออกไปอย่างเร็ว
สหรัฐขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถมหาลัย ในรถสหรัฐกับสุทธิดายังตึงๆใส่กัน สหรัฐออกจากรถเดินอ้อมมาจะเปิดประตูให้แต่ไม่ทันคิมที่จู่ๆก็มาเปิดประตูให้ก่อน สหรัฐจ้องนิ่ง
“พอดีนัดกันไว้เรื่องติววิชาเรียนน่ะครับ” คิมยิ้มๆ
สหรัฐขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถมหาลัย ในรถสหรัฐกับสุทธิดายังตึงๆใส่กัน สหรัฐออกจากรถเดินอ้อมมาจะเปิดประตูให้แต่ไม่ทันคิมที่จู่ๆก็มาเปิดประตูให้ก่อน สหรัฐจ้องนิ่ง
“พอดีนัดกันไว้เรื่องติววิชาเรียนน่ะครับ” คิมยิ้มๆ
สุทธิดาพอใจมากที่คิมมาถูกจังหวะ ออกจากรถมาควงแขนคิมประชด
“วันนี้คงไม่ได้กลับพร้อมกันหรอกนะคะพี่รัฐ”
สุทธิดากับคิมจะเดินไป
“ดา...ถ้าโกรธพี่ก็ไม่ควรจะทำประชด ดาควรคิดให้ดีก่อน”
“ดาคิดดีแล้วค่ะพี่รัฐ พี่รัฐแคร์ด้วยเหรอคะ”
น้ำเสียงสุทธิดาดูแข็งๆและเย็นชา สหรัฐพูดไม่ออก คิมยิ้มสะใจ
“ขอตัวนะครับ...อาจารย์”
พูดจบคิมก็โอบเอว สุทธิดายอมเล่นด้วยโอบตอบทั้งสองเดินออกไป สหรัฐมองตามเป็นห่วง สุทธิดารู้สึกผิดหวังที่สหรัฐไม่พยายามแคร์เธอให้มากกว่านี้
คิมกับสุทธิดาเดินโอบเอวกันมาแล้วสุทธิดาก็ผละออก
“อย่า...ไม่อยากเล่นแล้ว”
“ทำไมละดา”
“เซ็ง วันนี้ไม่อยากเข้าเรียน”
“โอเคครับ แล้วอยากให้ผมพาไปไหนล่ะ”
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่มหา’ลัย”
คิมก้มดูเวลา
“แต่อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าห้างจะเปิด งั้นไปนั่งเล่นห้องผมก่อนไหม พอห้างเปิดเราค่อยไปดูหนังฟังเพลงกัน โอเคมั๊ย”
สุทธิดาพยักตอบตกลงเซ็งๆ คิมยิ้มอย่างพอใจ
มดดำนั่งอยู่ในโรงอาหารมหา’ลัย ดอมยกอาหารมาให้
“กินเยอะๆเลยนะมดดำ”
“กินกันแค่สองคน คุณดอมซื้อมาทำไมตั้งเยอะ”
ทันใดนั้นเสียงแก้วดังขึ้น
“เมื่อไหร่เราจะมีเจ้าบุญทุ่มคอยตามประเคนอย่างนี้บ้างนะวาว่า”
ดอมกับมดดำมองตามเสียง เห็นแก้วกับวาว่ามายืนอยู่ข้างหลังมดดำเมื่อไหร่ไม่รู้ทั้งสองถือแก้วน้ำอยู่ด้วย
“ไม่ยากหรอกแก้ว แค่ทำตัวจนๆ แฝงตัวไปเป็นคนใช้ ทำท่าน่าสงสารหน่อย แค่นี่ก็ได้เหยื่อแล้ว”
มดดำไม่พอใจลุกขึ้นมองหน้าสองสาว ดอมเข้ามายืนหลังมดดำ
“พวกพี่เข้าใจผิดกันแล้วนะครับ”
แก้วยิ้มหยัน
“ไม่ผิดหรอกมั้งน้องดอม เพราะข้อมูลจากพี่สาวของเธอแน่นปึ้กซะขนาดนั้น รู้กันทั่วมหา’ลัย”
มดดำไม่พอใจ
“ถ้าแน่นปึ้กจริงก็คงจะรู้สินะคะว่าฉันต่อยเก่ง”
แก้วกับวาว่าขยับถอย
“อ้อ...อีกอย่างพยายามหาสปอนเซอร์ให้ได้เร็วๆนะคะ จะได้ไม่มายืนอิจฉาคนอื่น หรือว่าหาแล้ว แต่ไม่ได้”
“หนอยแก อีสลัม!”
วาว่าโกรธสาดนำใส่มดดำแต่พลาดไปถูกดอมที่อยู่ข้างหลัง
“อ๋อ...ชอบเล่นสงกรานต์ ได้!”
พูดจบมดดำก็คว้าแก้วน้ำบนโต๊ะสาดใส่แต่วาว่าหลบได้ สุดท้ายสหรัฐที่เดินเข้ามารับไปเต็มๆ ทั้งหมดตกใจมากปนรู้สึกผิด
ในห้องพักอาจารย์...มดดำ ดอม แก้ว วาว่า ซันนี่ ก้มหน้ารู้สึกผิด สหรัฐนั่งรอฟังคำอธิบายอยู่เบื้องหน้า
“มันเกิดอะไรขึ้น ใครหาเรื่องใครก่อน”
ดอมรีบบอก
“ผมกับมดดำนั่งทานข้าวกันอยู่ดีๆ พวกพี่ๆก็เข้ามาหาเรื่องมดดำ”
วาว่าแทรกขึ้น
“ไม่จริงนะคะ เราก็พูดของเราสองคนอยู่ดีๆแต่สองคนนี้ฟังเข้าใจผิดเอง”
แก้วหันมาเสียงแข็งใส่มดดำ
“ใช่มั้ยมดดำ”
สองสาวถลึงตาขู่ คาดว่ามดดำจะกลัวแต่เธอไม่กลัว
“ไม่ใช่คะ...พวกพี่เขาเดินเข้ามาหาเรื่องฉันก่อนจริง แต่บังเอิญฉันไม่ใช่นางเอก”
สองสาวหน้าเหวอ ดอมขำสะใจ สหรัฐตัดบท
“เอาล่ะ ผมขอให้เลิกแล้วต่อกันได้มั้ย อย่าให้ถึงกับต้องรายงานอาจารย์ที่ปรึกษา ไปเรียนกันได้แล้ว”
ทั้งหมดออกไป สหรัฐบอกกับมดดำ
“มลฤดีอยู่ก่อน”
มดดำชะงักหันมา ดอมรอ แก้วกับวาว่าเดินไป
“เดี๋ยวฉันต้องสอนห้องเธอ ช่วยถือของไปด้วย”
มดดำเซ็ง
มดดำเดินถือเอกสารมากับสหรัฐตามทางเดินหน้าชั้นเรียน
“เธอนี่จริงเลยนะ ยอมใครสักเรื่องไม่เป็นเลยเหรอ”
“ถ้าจะตามหานางเอกในละครไม่ใช่ทางนี้คะ ไปหาที่อื่น”
“บางครั้งตาต่อตาฟันต่อฟันมันก็ไม่ใช่เรื่องดีนะมดดำ เพราะมันจะทำให้มีเรื่องปวดหัวตามมาอีกมากมาย”
มดดำนิ่งเห็นด้วย ทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียน
“อย่างที่โรงอาหารถ้าเธอนั่งอยู่นิ่งๆไม่ลุกมาตอบโต้ซะ ก็คงไม่เป็นเรื่อง”
“ก็มันอดไม่...” มดดำนึกได้ “นี่คุณแอบตามดูฉันตลอดเลยเหรอ”
มดดำจ้องเค้น สหรัฐเหวอที่ถูกจับได้ไม่กล้าพูดอะไรต่อ เดินนำเข้าไป
คิมวางอาหารลงบนโต๊ะ ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วนั่งตรงข้ามสุทธิดา ภายในคอนโดของเขา
“ไม่เห็นกับตาไม่เชื่อเด็ดขาด ว่าคิมจะทำอาหารเป็น”
“ไม่เห็นยากตรงไหน ยิ่งถ้าเรื่องเทคแคร์คุณยิ่งถนัด”
สุทธิดานึกถึงสหรัฐที่ไม่เคยแคร์ตนเองแล้วเซ็ง
“ยังเซ็งเรื่องคู่หมั้นคุณอยู่เหรอ”
สุทธิดายอมรับ
“เป็นคู่หมั้นกันแท้ๆไม่คิดจะดูแลกัน ดันไปวิ่งตามแต่ไอ้ลูกคนใช้”
“เด็กมดดำปีหนึ่งที่น้องชายคุณตามติดอยู่น่ะเหรอ หน้าตาดีไม่เลวนะ”
สุทธิดาไม่พอใจมองคิมตาขวาง
“มันคิดจะจับทั้งพี่รัฐทั้งตาดอม ฉันเกลียดมัน”
“ผมช่วยได้นะ”
สุทธิดารู้ทันความคิดคิม ยิ้มอย่างมีแผนในใจมองคิมตาหวานเยิ้ม คิมเคลิ้มตาม
สุทธิดากับคิมออกมานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกัน คิมโอบไหล่ที่หน้าจอโทรทัศน์ เห็นพระนางกำลังเล่นเลิฟซีนกันถึงพริกถึงขิง คิมชักมีอารมณ์เริ่มบีบไหล่สุทธิดาเบาๆ สุทธิดาที่จ้องอยู่แต่หน้าจอก็ชักเคลิ้ม คิมโน้มตัวเข้าหา สุทธิดาจ้องหน้าคิมตื่นเต้น เขาจะจูบ เธอผลักออก
“พอแล้ว...”
คิมเสียดาย สุทธิดาหยิบรีโมทเปลี่ยนช่อง คิมเซ็ง
“เดี๋ยวผมขอไปอาบน้ำก่อนละกัน”
คิมออกไป สุทธิดากดโทรศัพท์โทรหาแก้วกับวาว่า แต่ไม่มีใครรับสาย
“บ้าจริง”
สุทธิดาโทรหาพงษ์แทน
“มารับฉันหน่อย”
มือถือแพรวพราววางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น แพรวพราวนั่งเคลียร์เอกสารหยิบมากดรับสาย
“ว่าไงหลานอา”
“ข่าวดีครับอา สุทธิดาให้ผมไปรับ”
แพรวพราวพอใจ
“งั้นโอกาสก็มาถึงแล้วนะสิ”
แพรวพราวส่งกุญแจ พงษ์รับกุญแจมา
“อะไรครับ”
“กุญแจคอนโด รู้นะว่าต้องทำไง”
“ไม่ต้องห่วงครับคุณอา รอฟังข่าวดีจากผมได้เลย”
แพรวพราวพอใจ
“รีบไปเถอะ”
แพรวพราวหัวเราะชอบใจที่แผนกำลังจะสำเร็จ...พงษ์ยิ้มร้ายมีความหวัง
“ใกล้ถึงเวลาของฉันแล้วสินะ”
สุทธิดานั่งดูทีวีคอยพงษ์มารับอย่างเซ็งๆ คิมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินมาหา
“ดา คุณจะดื่มอะไรหน่อยมั้ย”
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนดีมั้ย ต่อให้เธอแก้หมดฉันก็ไม่มีอารมณ์หรอกนะ”
คิมยิ้มไม่สน เดินไปที่เคาเตอร์เครื่องดื่ม สุทธิดามองตาม
“ขอน้ำส้มคั้นแก้วนึงแล้วกัน”
คิมมองสุทธิดาอย่างหมายมาด
“ได้ยากนักใช่มั้ย”
รถพงษ์ขับเข้ามาจอดที่คอนโดคิม เขาออกจากรถแล้วมองขึ้นไป
“ไอ้คิม!”
พงษ์รีบเข้าคอนโดไป คิมเดินถือแก้วน้ำส้มมายื่นให้สุทธิดาที่นั่งอยู่หน้าจอทีวี มืออีกข้างถือขวดเบียร์ขวดเล็ก
“ของคุณ”
สุทธิดามองไม่พอใจที่ยังเห็นคิมยังใส่บ๋อกเซอร์ตัวเดียว คิมไม่สนกระดกเบียร์แล้วยื่นแก้วให้ เธอกำลังจะรับแต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อน คิมงงว่าใครมา สุทธิดาลุกไปเปิดประตู
“ใครมันเสือกมาเอาตอนนี้วะ” คิมบ่น
พงษ์เดินเข้ามาเห็นคิมในสภาพกึ่งโป้ก็ไม่พอใจ สุทธิดาเดินตามมา
“แกมาได้ไง” คิมถามเสียงเข้ม
“ดาเรียกมาเอง จะให้พงษ์พากลับ”
พงษ์ยิ้มอย่างผู้ชนะใส่ คิมไม่พอใจ
“เดี๋ยวผมพาคุณไปส่งเอง คนอื่นอย่าเสือก”
“กูจะเสือก เพราะดาขอ แต่มึง ดาเขาไม่เอาไง”
สุทธิดาปราม
“พงษ์ ไม่ต้องหาเรื่องนะ กลับได้แล้ว...ไป”
พงษ์ยิ้มเยาะ
“คนอย่างดา เขาไม่เอามึงหรอก”
แล้วสองสองหนุ่มก็ซัดกันนัวเนีย...
พงษ์ขับรถไปบนถนนโดยมีสุทธิดานั่งข้างๆ
“ดีนะที่ผมไปทัน ไม่งั้นดาแย่เลย”
“ขอบใจเธอมากนะพงษ์ เป็นเพราะพี่รัฐนั่นแหละ ฉันถึงมากับคิม”
พงษ์ได้ทียุ
“นี่อาจารย์เขายังไม่เลิกยุ่งกับเด็กมดดำนั่นเหรอ แต่มันก็น่าอยู่หรอกเด็กนั่นสวยขนาดนั้น”
สุทธิดาไม่พอใจ
“สวยแล้วอยากได้มั้ยล่ะ”
พงษ์ยอมรับ
“แล้วจะเอาโอกาสไหนไปได้ล่ะ”
สุทธิดาค้นกระเป๋าสะพาย หยิบซองยาที่ส้มเคยให้มามอมสหรัฐ ยื่นให้
“เดี๋ยวฉันจะหาโอกาสให้ ตอบแทนที่เธอช่วยฉัน”
พงษ์รับซองยา สุทธิดายิ้มพอใจ
พงษ์ขับรถมาจอดหน้าร้านมินิมาร์ท สุทธิดามองหน้าสงสัย
“คอแห้งน่ะ หากาแฟกินหน่อย”
พงษ์เปิดประตูออกไป สุทธิดายิ้มร้ายนึกถึงคำพูดของส้ม
“ถ้าคุณดาไม่อยากได้อีมดดำเป็นน้องสะใภ้ คุณดาก็หาใครสักคนมาเป็นผัวมันสิคะ”
“แกได้ผัวสมใจแน่นังมดดำ ส่วนพงษ์...แกได้เมียแล้วจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก”
พงษ์เดินออกจากในมินิมาร์ทขึ้นรถ เขาแอบใส่ยาในเครื่องดื่มส่งให้สุทธิดาก่อนออกรถไป
กากับหงส์ ตอนที่ 18 (ต่อ)
สหรัฐอยู่ในห้องพักอาจารย์ เขานั่งคิดหนักเรื่องสุทธิดา จู่ๆก็มีใครบางคนยื่นแซนวิทมาให้ เขาเงยหน้ามองก็พบว่า มดดำเป็นคนยื่น
“ได้ข่าวว่าเมื่อเช้าไม่ได้ทานข้าว”
สหรัฐรับมา
“ขอบใจนะ...”
มดดำวางแก้วน้ำให้แล้วนั่งลง รอจ้องจะให้เขากิน แต่เขากินไม่ลง
“ยังโกรธฉันอยู่เหรอ”
“เปล่าหรอก มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”
“คุณดาใช่มั้ย จะว่าไปวันนี้ก็ยังไม่เห็นเธอเลย”
“ดาไปกับเพื่อนชายที่ชื่อคิม”
สหรัฐท่าทางเป็นห่วงสุทธิดา มดดำเห็นแล้วก็รู้สึกแย่นิดๆ
“คุณหึงเขาเหรอ”
“ดากับฉันโตมาด้วยกัน ถึงจะไม่ได้รักเขาแบบคนรัก แต่อดเป็นห่วงเขาไม่ได้ ถามแบบนี้ทำไม หึงผมเหรอ”
“บ้า เปล่าซะหน่อย”
มดดำแอบดีใจที่ไดยินคำพูดแบบนั้นจากเขา เธอมองให้กำลังใจ
พงษ์พาสุทธิดาที่หมดสติ เข้าโรงแรม เขาอุ้มเธอวางลงบนเตียง แล้วมองทั่วเรือนร่างอย่างพอใจ
“เรื่องอะไรจะเอาคนใช้ เอาของดีไม่ดีกว่าเหรอ...ที่นี่เหมาะกับเธอมากกว่าคอนโดของอาแพรวซะอีก หึ!”
พงษ์เริ่มลงมือแกะกระดุมเสื้อสุทธิดาทีละเม็ด แล้วเปิดออกจนเห็นสายเสื้อในกับเนินอกขาวๆ พงษ์ถอยออกมามองอย่างพอใจก่อนถอดเสื้อตัวเองออก แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเริ่มถ่ายไปที่สุทธิดา
เวลาผ่านไป พงษ์อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ สุทธิดานั่งพิงหัวเตียงร้องให้เสียใจ เธอนึกถึงคำพูดของสหรัฐก่อนหน้านี้
“ดา... ถ้าโกรธพี่ก็ไม่ควรจะทำประชด ดาควรคิดให้ดีก่อน”
“ดาคิดดีแล้วค่ะพี่รัฐ พี่รัฐแคร์ด้วยเหรอคะ”
พงษ์เปิดประตูห้องน้ำออกมา สุทธิดาตบสวนทันที
“เลวที่สุด! แกทำลายชีวิตฉัน”
สุทธิดาร้องไห้เสียใจทั้งที่ผ้าห่มคลุมตัวอยู่ พงษ์ยิ้มพอใจจะเข้าไปกอด สุทธิดาผลักออก
“ฉันอุตส่าห์ไว้ใจแก แต่แกกลัวเลวเดรัจฉานยิ่งกว่าคิมซะอีก!”
พงษ์โมโห
“หึ!อย่าลืมว่าคุณทำให้ผมกลายเป็นเดรัจฉานเอง ส่วนไอ้คิมคุณก็สร้างให้มันเป็นสัตว์ร้ายด้วยการไปยั่วยวนมัน”
สุทธิดาเจ็บใจทุบตีเขาอาละวาดไม่หยุด พงษ์ผลักเธอล้มไปบนเตียง
“อยากกำพร้าผัวรึไง! ยังไงคุณก็เป็นของผมแล้ว”
พงษ์เห็นสุทธิดาร้องมากก็สงสาร
“เอาเถอะ...ยังไงผมก็รักคุณนะดา ผมจะให้อาแพรวไปขอคุณเป็นเรื่องเป็นราว”
สุทธิดาปาดน้ำตา
“ไม่จำเป็น! ฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ส่วนแกเป็นแค่ความสกปรกที่มาแปดเปื้อนฉัน” เธอจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง “ฉันจะกลับบ้าน!”
พงษ์โมโหเข้าบีบไหล่สุทธิดาอย่างแรง
“จำไว้นะดา ยังไงคุณก็ต้องเป็นของผมคนเดียว”
พงษ์ผลักสุทธิดาแล้วลุกหนีไป สุทธิดากำผ้าห่มแน่นด้วยความแค้น
“เพราะแกคนเดียว...อีมดดำ!”
แพรวพราวนั่งดื่มน้ำผลไม้ไปอ่านนั่งสือไปอยู่ในห้องรับแขก พงษ์ผิวปากเดินเข้ามาอย่างสบายอารมณ์เข้ามานั่งด้วย
“หน้าชื่นมาเชียว แสดงว่าสำเร็จ”
“จะเหลือเหรอครับ”
“แล้วได้ทำตามที่อาบอกหรือเปล่า มีหลักฐานเก็บไว้มั๊ย”
“อาอยากดูแบบไหนล่ะครับ ภาพนิ่งหรือเคลื่อนไหว”
“ขอภาพนิ่งแล้วกัน ส่วนลีลาของแกเก็บไว้ดูคนเดียวเถอะ”
พงษ์ยิ้มหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไฟล์รูปให้แพรวพราวๆรับไปดู หน้าจอมือถือเป็นภาพเขากับสุทธิดากอดกันบนเตียงหลายๆภาพ
“เป็นไงครับ ชัดพอไหม”
แพรวพราวสะใจ
“เยี่ยม เก่งมากหลานอา”
พงษ์ชูแฟลชไดร์ขึ้น
“ของจริงชัดจริงมันต้องอันนี้ครับ ทั้งภาพทั้งเสียง แพรวพราวสะใจมาก
“รังเกียจฉันนักใช่ไหมนังคุณหญิงวาปี สุดท้ายเราก็ต้องเกี่ยวดองเป็นญาติกันจนได้”
สุทธิดาเดินร้องไห้กลับเข้ามาในห้องนอนของตน เธอแค้นใจทำลายข้าวของแล้วทรุดลงร้องไห้อย่างหน้าสงสารลงกับเตียง
สหรัฐยังอยู่ในห้องพักอาจารย์ กำลังเช็คตรวจกระดาษคำตอบภาษาอังกฤษของมดดำ มดดำนั่งลุ้นรออยู่ สหรัฐพอใจ
“ดีขึ้นนี่...ถ้าได้มาเรียนพิเศษบ่อยๆก็น่าจะทันเพื่อนได้ไม่ยาก”
มดดำดีใจ แต่ยังนั่งนิ่งมีเรื่องคิดในใจจนเขาสังเกตได้
“มีอะไรเหรอ”
“เรื่องเมื่อเช้าที่คุณกับคุณดอมถามฉัน เหมือนว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน มาลัยก็บอกว่าแม่ถูกคุณดาตบ มันเรื่องอะไรบอกฉันได้ไหม”
สหรัฐตัดสินใจเล่า
“เมื่อคืนฉันไปหาดาที่บ้าน ได้ยินเสียงดาอาละวาดแม่เธอ ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร แต่น่าจะเกี่ยวกับเธอ ฉันสังหรณ์ว่าดากับแม่เธอจะทำเรื่องร้ายกับเธออีก ฉันเป็นห่วงเธอนะ”
มดดำซึ้งใจ
“คุณเป็นคนอื่นแท้ๆแต่กลับเป็นห่วงฉัน แต่ทำไมแม่ถึงไม่รักไม่ห่วงฉันบ้างทำเหมือนฉันไม่ใช่ลูก”
“แล้วเธอคิดว่าตัวเองเป็นลูกส้มหรือเปล่าล่ะ”
มดดำอึ้ง
“คุณ”
“งั้นไปกับฉันๆจะพาเธอไปหาคำตอบ”
มดดำงงกับคำพูดของเขา สหรัฐไม่สนลากเธอไปเลย
สหรัฐพามดดำมาหาเฉลิมที่บ้าน ทั้งสองช่วยกันลุ้นเฉลิมที่กำลังครุ่นคิด
“อืม...ลุงนึกไม่ออกจริงๆว่าส้มมันเก็บไว้ที่ไหน” เฉลิมส่ายหน้า
มดดำกระตุ้น
“ลุงลองนึกดูดีๆสิจ๊ะ ใจเย็นๆค่อยๆคิด เผื่อจะคิดออก”
“อย่าว่าแต่นึกเลย เพราะตั้งแต่ส้มมันย้ายเข้ามา ลุงไม่เคยได้ยินมันพูดถึงใบแจ้งกงแจ้งเกิดของเอ็งเลย”
“เหรอจ๊ะ งั้นฉันขอเข้าไปหาเองได้ไหม”
เฉลิมสงสัย
“ถามจริงๆเถอะมดดำ เอ็งจะอยากดูไปทำไม”
มดดำลังเลหันไปหาสหรัฐ เขาพยักหน้าให้บอกไปตามความรู้สึก
“คืออย่างนี้จ๊ะลุง สูติบัตรใบนั้นเป็นหลักฐานชิ้นเดียวที่จะยืนยันได้ว่าฉันเป็นลูกแม่จริงหรือเปล่า...ทำไมแม่ถึงรักคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง”
“ข้าเข้าใจความรู้สึกเอ็งนะ แล้วถ้าสูติบัตรใบนั้นยืนยันว่าเอ็งกับส้มเป็นแม่ลูกกัน แล้วมันจะช่วยอะไรได้”
สหรัฐแทรกขึ้น
“ช่วยได้สิครับ เพราะข้อมูลในสูติบัตรทำให้เรารู้ชื่อพ่อของมดดำ ถ้าโชคดีเราอาจหาพ่อของมดดำเจอก็ได้ครับ”
เฉลิมเห็นด้วย
“จริงอย่างที่คุณพูด...ลุงขอภาวนาให้เอ็งเจอทั้งสูติบัตร เจอทั้งพ่อนะมดดำ”
มดดำยิ้มปลื้มและเข้าไปกอดลุง เฉลิมลูบหัวเอ็นดู สหรัฐยิ้มปลื้มให้กับความรักระหว่างลุงกับหลาน
มดดำกำลังหาสูติบัตรตรงลิ้นชักใส่เสื้อผ้าแต่ไม่เจอ จึงเปลี่ยนไปหาในตู้เสื้อผ้าแทน สหรัฐกำลังหาตรงชั้นวางทีวีเห็นกล่องเก่าๆในหนึ่งวางแอบอยู่ยิ้มดีใจ
“ฉันเจอแล้ว”
สหรัฐหยิบกล่องมาวางกลางห้อง
“เปิดสิมดดำ ฉันอยากเห็นใบเกิดของเธอเต็มแก่แล้ว”
มดดำยิ้มและพยักหน้าให้เขาแล้วหันไปเปิดกล่อง สหรัฐมองลุ้นๆ กล่องถูกเปิดออกเห็นเอกสารอยู่ข้างใน แต่ไม่ใช่เอกสารที่ทั้งสองต้องการ สหรัฐทั้งตกใจทั้งงง
“นี่มันอะไรกัน” เขาหยิบเอกสารขึ้นมาดู “มีแต่ใบเสร็จค่าปรับนี่ก็ค่าประกันตัว ไม่เห็นจะมีใบเกิดของเธอเลยสักใบ...เฮ้อ!”
สหรัฐพูดจบก็หันมอง มดดำยิ้มเจื่อนและเกาหัวแก้เขิน
เฉลิมยืนมองทั้งสองอยู่ที่ประตูบ้านส่ายหน้าอย่างหมดหวัง หันมาเจอยายแดงก็ตกใจ
“เฮ้ย! โธ่...ยายจู่ๆก็โผล่มา เล่นเอาตกใจหมด”
“ดูอะไรอยู่เหรอ”
พูดจบยายแดงก็รีบเดินเข้าไปดู แล้วหันมาถามเฉลิมด้วยความอยากรู้
“ใครวะ หล่อยังกะพระเอกละคร แฟนมดดำมันรึ”
“ฉันไม่รู้หรอก ยายอยากรู้ก็รอถามมดดำเองละกัน”
ยายแดงเซ็ง
“เฮ้อ...สงสัยไอ้อิทธิหลานฉันคงหมดสิทธิ์ กลับไปปั่นน้ำใบบัวบกรอมันดีกว่า”
ยายแดงพูดไม่ทันขาดคำ อิทธิก็เดินเข้ามา
“นินทาฉันอยู่เหรอยาย”
อิทธิยิ้มแกล้ง ยายแดงค้อนใส่ อิทธิคิดได้
“เห็นรถคุณสหรัฐจอดอยู่หน้าบ้าน เขามาทำไมเหรอ”
“พามดดำมาหาสูติบัตร”
ยายแดงหันมาบอกหลาน
“เห็นช่วยหากันอยู่ในบ้านนั่นแหละ”
อิทธิหน้าจ๋อย
“ปล่อยให้อยู่กันสองคนในบ้านแบบนั้นจะดีเหรอ”
“ลุงกับยายแดงก็อยู่ ไม่มีอะไรหรอกนา”
“ฉันแค่เป็นห่วงกลัวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิด”
ระหว่างนั้นเสียงกุกกักๆดังขึ้นมาจากในบ้าน ทั้งหมดหันมองหน้ากันสงสัย อิทธิรู้สึกใจไม่ค่อยดีหันมองในบ้านด้วยความเป็นห่วงจนยายแดงต้องจับมือปลอบ
มดดำทำท่าจะขึ้นเก้าอี้เพื่อหาของบนหลังตู้ แต่สหรัฐไม่ยอมเข้าไม่อุ้มลงมา มดดำตกใจ
“ทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันลงนะ”
มดดำหันค้อนใส่ สหรัฐยิ้มกวนแล้วหันไปปีนเอง แต่มดดำไม่ยอม
“เดี๋ยวๆๆ อย่าบอกนะว่าคุณจะปีน”
สหรัฐพยักหน้ารับ
“อือ...เรื่องถนัดฉันเลยนะ เธออยู่เฉยๆคอยให้กำลังใจก็พอ”
“แต่ฉันว่าตัวใหญ่ๆอย่างคุณปีนช้า สู้คนตัวเล็กอย่างฉันไม่ได้หรอก”
พูดจบมดดำไม่รีรอดึงสหรัฐออกแล้วปีนขึ้นเก้าอี้ไปเลย
“เธอนี่มันดื้อจริงๆเลย ยังไงก็ระวังๆด้วยล่ะ”
มดดำแซว
“เป็นห่วงเหรอ”
สหรัฐเสียงสูงทันที
“ปล๊าว! ก็แค่ไม่อยากเห็นเด็กดื้อตกลงมาแข้งขาหัก”
สหรัฐแก้เขินจึงเลี่ยงไปหาอีกมุม มดดำแอบขำแล้วหันไปลงมือหาของต่อ
มดดำกำลังหาบนหลังตู้ ระหว่างนั้นก็เห็นกล่องใบหนึ่งตั้งอยู่ลึกเข้าไปข้างในหลังตู้ เธอแปลกใจ
“เอ๊ะ...มีกล่องอยู่บนนี้ด้วย”
มดดำพยายามเอื้อมมือไปหยิบกล่อง เท้าเธอเหยียบพลาดพลัดตกเก้าอี้ สหรัฐหันมาเห็นตกใจกระโดดเข้ารับทันที
“มดดำ! ระวัง!”
“ว๊ายยยยย!”
เสียงร้องมดดำร้องดังมาจากด้านในบ้าน เฉลิม ยายแดง อิทธิมองหน้ากันตกใจรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าบ้านไป...มดดำล้มลงที่พื้นทับร่างสหรัฐแล้วจมูกชนกัน เธอสบตาเขานิ่ง สหรัฐกอด
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
มดดำได้สติก็รีบเปลี่ยนเรื่องเขินๆ
“อืม...คุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว”
สหรัฐไม่สนกระชับกอดแน่นขึ้นอีก มดดำเขินทำอะไรไม่ถูก ระหว่างนั้นอิทธิวิ่งเข้าด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่ามดดำ”
มดดำกับสหรัฐหันมองตามเสียงเห็นอิทธิ เฉลิม ยายแดงยืนมองอึ้งกับภาพเบื้องหน้า
อิทธิโกรธมาก
“มดดำ!”
มดดำกับสหรัฐที่ล้มทับกันอยู่ที่พื้นหันมองทุกคนก็ตกใจ สหรัฐจะปลีกตัวออกจากมดดำแต่ไม่ทัน อิทธิเข้ามากระชากคอเสื้อแล้วชกจนล้มไปอีกทาง อิทธิจะตามไปซ้ำอีก มดดำเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าห้าม เฉลิมเข้าไปดูสหรัฐ มดดำดึงแขนอิท
“พี่อิท!เดี๋ยวก่อน!”
“มดดำไม่ต้องห้ามพี่! เขารังแกมดดำนะ!”
“คุณรัฐเขาช่วยฉัน!”
อิทธิชะงักหันมองหน้ามดดำ
มดดำนั่งทำแผลให้สหรัฐอยู่หน้าบ้าน มีอิทธิยืนสำนึกผิดอยู่ใกล้ๆ
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมวู่วามไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร...โอ้ย! เบาๆหน่อย เจ็บ...”
มดดำค้อน
“ตัวใหญ่ซะเปล่า ทำแผลให้แค่นี้ก็เจ็บ”
“เดี๋ยวฉันทำเอง”
สหรัฐจะแย่งยาทาแผล มดดำรีบชักยาหนี
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวทำให้”
อิทธิรู้สึกว่ามดดำเป็นห่วงและอยากทำแผลให้สหรัฐมากกว่า เลยเซ็งเดินเข้าบ้านไป
อิทธิเดินมาสมทบกับยายแดงและเฉลิมที่นั่งคุยกันอยู่ในบ้าน ยายแดงสังเกตสีหน้าของหลาน
“ยังไม่ทันได้จีบก็ดันเอาหมัดไปจ้วงหน้าแฟนเขาซะแล้ว”
ยายแดงพูดให้ได้ยินลอยๆ แต่อิทธิไม่ขำด้วย
“เข้าใจผิดแล้วยาย คุณสหรัฐเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“อ้าว”
“คู่หมั้นของคุณสหรัฐก็คือคุณดา ลูกสาวของคุณกัลยาคนที่รับมดดำไปอุปถัมภ์น่ะจ๊ะ”
เฉลิมแปลกใจ
“มีคู่หมั้นแล้วแต่ทำไมเขากับมดดำถึงดูเหมือน...”
อิทธิถอนใจ
“ฉันเคยบอกคุณรัฐไปแล้วว่าฉันรักมดดำ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคุณรัฐถึงยังไม่ยอมเลิกยุ่งกับมดดำอีก พอคุณดารู้เข้ามดดำก็เดือดร้อนอีก”
เฉลิมได้ฟังอิทธิแล้วก็เริ่มเป็นห่วงมดดำ
มดดำเก็บยาเข้ากล่องแล้วลุกเดินกลับเข้าบ้านสวนกับเฉลิมที่เดินออกมา เฉลิมมองหน้าหลานสาวจับผิด มดดำรู้ว่าเป็นเรื่องสหรัฐก็ไม่กล้าสู้สายตารีบเดินผ่านไป สหรัฐนั่งอยู่ เฉลิมเดินเข้ามา
“เป็นไงบ้างครับคุณ”
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ”
เฉลิมนิ่งถอนใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเข้าเรื่อง
“คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
เฉลิมพูดเป็นเชิงคำถาม พอรู้ว่าสหรัฐเข้าใจว่าตนหมายถึงอะไรเฉลิมก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มดดำมันอาภัพมาตั้งแต่เด็ก ผมรักและเป็นห่วงมันเหมือนลูกสาวแท้ๆ ถ้าคุณหวังดีกับมดดำมันจริงๆ ผมขอให้คุณห่างจากหลานสาวของผมเถอะนะ”
สหรัฐไม่รู้จะตอบยังไงดี
“แต่ผม...”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่ามดดำมันเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ช่วงหลังที่มันกลับมาที่นี่มันก็มาพร้อมกับความทุกข์อยู่ตลอด”
สหรัฐคิดหนัก
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
สหรัฐมองหน้าเฉลิมเป็นเชิงรับปาก เฉลิมยิ้มขอบคุณ
มดดำถือกล่องจากบนหลังตู้เดินออกมา ยายแดงถามอย่างสงสัย
“พวกเอ็งคิดว่าในกล่องนี้มันจะมีอะไรรึ”
สหรัฐกับเฉลิมเดินเข้ามา มดดำมองนิ่งแอบเป็นห่วงสหรัฐ สหรัฐบอกมดดำ
“เดี๋ยวฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนนะ ลืมไปว่ามีธุระต้องไปทำต่อ” สหรัฐไหว้ยายแดงกับเฉลิม “ผมกลับก่อนครับ”
สหรัฐมองอิทธิเป็นเชิงฝากดูแล มดดำไม่เข้าใจที่จู่ๆเขาจะกลับเลย อิทธิสังเกตมดดำ
“เขากลับไปก่อนก็ดีแล้วล่ะ กลัวอยู่ว่าถ้าพามดดำกลับไปด้วยแล้วคุณดารู้เข้าจะเป็นเรื่องอีก”
เฉลิมมองหน้าอิทธิ
“ดูเอ็งจะเป็นห่วงหลานข้าทุกเวลาเลยนะไอ้อิท”
“แหมลุงเหลิม ฉันก็ห่วงของฉันมานานแล้วแหละจ๊ะ” อิทธิมองมดดำ “ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะดูแลมดดำไปตลอดชีวิตด้วย”
มดดำอึ้งอายยายแดงกับเฉลิมที่จู่ๆอิทธิก็พูดขึ้นต่อหน้าทุกคน
“พี่อิท...”
มดดำมีท่าทีอึดอัด เฉลิมเลยรีบช่วยเปลี่ยนเรื่อง
“เออ!กล่อง...ได้กล่องมาแล้วใช่มั้ย เปิดดูกันเลยดีกว่า”
ทุกคนนึกได้ มดดำเปิดกล่องดู ในกล่องไม่มีหลักฐานอะไรเกี่ยวกับพ่อมดดำนอกจากพวกของเย็บปักถักร้อย มดดำกับอิทธิผิดหวัง
“ไม่มีอะไรที่พอจะเป็นหลักฐานได้เลยอ่ะ”
เฉลิมคิดๆ
“หรือว่าอีส้มมันจะเอาติดตัวไปด้วย”
ทุกคนเห็นด้วยและคิดตาม
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 19 พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
