กากับหงส์ ตอนที่ 15
มดดำล้มลงกับพื้นเวที ทุกคนในงานตกใจ บางคนถึงกับร้องกรี๊ด นักข่าวรุมถ่ายรูปกันใหญ่ สหรัฐรีบเข้าประคอง
“มดดำเธอเป็นอะไรรึป่าว”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
มดดำพยายามลุกแต่ก็เจ็บข้อเท้าจะล้ม สหรัฐโอบไหล่รับไว้อีกครั้ง สุทธิดายิ่งเจ็บใจเดินไปหาสหรัฐ
“พี่รัฐ เราต้องเดินโชว์กันอีกรอบนะคะ”
“แต่มดดำบาดเจ็บ ดาเดินคนเดียวแล้วกัน”
สหรัฐไม่สนใจอุ้มมดดำเดินเข้าหลังเวทีไป ทุกคนในงานปรบมือ สุทธิดาเจ็บใจมากรีบเดินตามเข้าไป อิทธิรีบวิ่งไปหลังเวที คุณหญิงวาปีบอกกับพิมพ์พรรณ
“แม่ขอตัวสักครู่นะพิมพ์...ยัยกัลพาแม่ไปหลังเวทีหน่อย”
กัลยารีบจูงคุณหญิงไป ชาติชายรีบเรียกทีมงานมา
“เดี๋ยวคุณให้พิธีกรบอกลูกค้าให้เดินชมโครงการได้เลยนะ”
สหรัฐวางมดดำให้นั่งที่เก้าอี้จะถอดรองเท้าดูข้อเท้าแต่มดดำไม่ยอม ทุกคนในห้องรีบวิ่งมามุงดู สุทธิดาเดินแหวกคนที่มุงเข้ามาจ้องหน้ามดดำไม่พอใจ
“แกแกล้งมายา ขโมยซีนฉันเหรอ”
มดดำจ้องหน้าโกรธ
“ซีนนี้ คุณเป็นคนสร้างนะ ยังคิดจะโทษคนอื่นอีกเหรอคะ”
มดดำจ้องหน้าสุทธิดาเหมือนจะบอกว่ารู้ทัน ทุกคนก็หันไปมองสุทธิดา
“กล้าดียังไงมาใส่ร้ายฉัน”
สหรัฐเข้ามาขวาง
“ดา หยุดนะดา”
“พี่รัฐไม่เห็นเหรอว่ามันด่าดา”
สุทธิดาจะเข้าตบมดดำ แต่สหรัฐดึงไว้ ดอมวิ่งเข้ามาพอเห็นความวุ่นวายก็เข้าไปดึงสุทธิดาไว้ คุณหญิงวาปีกับกัลยาเดินเข้ามา
“ยัยดา!” คุณหญิงเสียงแข็ง
สุทธิดาหยุดอาละวาด หันไปมองคุณหญิงกับกัลยา
คุณหญิงวาปีกับกัลยา ดึงสุทธิดาไปคุยด้วยกันตามลำพัง สุทธิดาหน้างอไม่พอใจที่โดนดุ
“คุณยายคะ คนที่คุณยายจะว่าต้องเป็นมัน ไม่ใช่ดา คุณยายแยกแยะไม่ออกเหรอคะ”
กัลยาดุ
“ยัยดา ทำไมพูดกับคุณยายแบบนี้”
“ก็มันจริงนี่คะ ดาจะบอกให้ว่ามันแกล้งล้ม แต่คุณยายไม่ว่ามันสักคำ”
คุณหญิงจ้องหน้า
“พอได้แล้วยัยดา อย่านึกว่ายายโง่นะ เกิดอะไรขึ้นบนเวทียายเห็นหมด”
สุทธิดาอึ้ง
“คุณยายเห็นอะไรคะ”
“เราขัดขามดดำ”
กัลยาตกใจ
“จริงเหรอคะเนี่ย...ยัยดา นี่ลูกแกล้งมดดำเหรอ”
สุทธิดานิ่งเงียบไม่ตอบ กัลยาเสียงเข้ม
“ยัยดา...ตอบแม่มาเดี๋ยวนี้”
“ใช่ค่ะ ดาแกล้งมัน ดาไม่ชอบที่มันอ่อยพี่รัฐ มันพยายามแย่งพี่รัฐไปจากดา ดาจะทำทุกอย่างเพื่อกำจัดมัน เป็นอันว่าดาตอบคำถามของคุณยาย กับคุณแม่หมดแล้วนะคะ”
พูดจบสุทธิดาก็เดินไป คุณหญิงโกรธ
“ยายดา...ยายดา...”
กัลยาหนักใจ
“คุณแม่คะ ทำไมยัยดาถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้”
คุณหญิงกับกัลยามองหน้ากันแล้วถอนใจเครียด มุมหนึ่งนักข่าวสะพายกล้อง แอบดูอยู่ แล้วหยิบโทรศัพท์มากด
“บก.ครับ ผมว่ามีข่าวที่น่าสนใจกว่าข่าวธุรกิจแล้วล่ะครับ”
ค่ำนั้น สหรัฐกับพิมพ์พรรณนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่ที่บ้าน
“ตกลงวันนี้แฟนเราเขาก็เลยโกรธไปเลย”
“แฟนผม”
พิมพ์พรรณตีแขนสหรัฐ
“ก็หนูดาไง ตอนเลิกงานหนูดามาฟ้องแม่นะว่าเราน่ะ มัวแต่พยาบาลเด็กมดดำนั่นจนไม่สนใจเขาเลย”
“เอ่อ...ก็มดดำเขาบาดเจ็บ”
“แฟนเขาก็มี เราไปยุ่งอะไรนักหนา”
สหรัฐนิ่งเงียบทานข้าวไม่ตอบโต้ แต่ยิ่งทำให้พิมพ์พรรณไม่พอใจ
“ตารัฐ ทำอะไรต้องระวังให้มากขึ้นนะลูก เพราะตอนนี้เด็กมดดำก็มีแฟนมาอยู่ใกล้แล้ว แม่ไม่อยากให้มีปัญหา”
“ครับแม่ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่เสื่อมเสียเด็ดขาด”
พิมพ์พรรณกับสหรัฐยิ้มให้กัน พิมพ์พรรณทานข้าวต่อ แต่สหรัฐทานข้าวไม่ลง
เช้าวันใหม่...คุณหญิงวาปีวางหนังสือพิมพ์กระแทกลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย ในหน้าหนังสือพิมพ์เห็นภาพตอนมดดำล้ม หนังสือพิมพ์พาดหัว หลานสาวประธานโครงการเดอะไดมอนด์ หึงหน้ามืด จนงานเปิดตัวแทบล่ม สุทธิดา กัลยา ชาติชายนั่งอยู่ด้วย
“เป็นไงล่ะ แถลงข่าวเปิดโครงการใหญ่แทนที่จะได้หน้ากลายเป็นเสียหน้า!” คุณหญิงไม่พอใจ
ชาติชายหน้าเครียด
“ผมจะให้ทีมพีอาร์รีบ ส่งข่าวอื่นเพื่อกลบกระแสดีไหมครับ”
กัลยาเห็นด้วย
“ดีค่ะ อย่างน้อยก็เบนความสนใจของคนได้บ้าง”
คุณหญิงเหนื่อยใจ
“จะทำอะไรก็ทำกันเถอะ รีบๆหน่อยแล้วกัน”
สุทธิดาจ๋อย คุณหญิงหน้าตาเคร่งเครียดมาก
“ชื่อเสียงบริษัทที่สั่งสมมาเป็นสิบๆปีต้องมาพัง เพราะความขี้หึงไม่เข้าท่า”
สุทธิดาโมโหลุกเดินออกไปเลย คุณหญิงมองตามส่ายหน้า
สุทธิดาอยู่ในห้องนอนขว้างหมอนใส่ส้ม
“คุณดา ทำแบบนี้ทำไมคะ”
“ก็เพราะโมโหลูกแกน่ะสิ รู้ไหมนับวันคนในบ้านก็จะรักมันมากขึ้น จนทุกคนจะเกลียดฉันกันหมดแล้ว แล้วจะไม่ให้ฉันโมโหแกได้ไง”
พูดจบก็หยิบหมอนมาปาใส่ส้มอีก จนส้มต้องลุกมาจับมือสุทธิดาไว้ สุทธิดาจึงยอมหยุดและดึงมือออกจากมือส้มด้วยความรังเกียจ
“คุณดาไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการกับมันเอง ฉันทำได้ทุกอย่าง เพื่อกำจัดมันให้พ้นจากคุณดา”
สุทธิดาเห็นท่าทางของส้มแล้วก็กลัว แต่ก็อดสงสัยไม่ได้
“หลอกฉันหรือเปล่า แกน่ะเหรอจะทำทุกอย่างเพื่อนฉันที่ไม่ลูกแก ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”
เจอคำถามจ้องจับผิด ส้มถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“ไม่นะคะ ฉันไม่เคยหลอกคุณดา คือ...คือ...ฉันรู้สึกถูกชะตากับคุณดาค่ะ ฉันอยากเห็นคุณดามีความสุข บอกตรงๆนะคะ ฉันรักและชื่นชมคุณดามาก ส่วนอีมดดำน่ะฉันเกลียดมันเข้าไส้”
“แปลกนะ รักฉันแต่เกลียดลูกตัวเอง”
“ไม่แปลกหรอกค่ะ ฉันเกลียดอีมดดำเพราะฉันเกลียดพ่อมัน พ่อมันเลวมากตั้งแต่ทิ้งฉันไป ถ้าทำได้ฉันฆ่ามันตายไปนานแล้ว”
สุทธิดามองหน้า ยังไม่ค่อยกล้าไว้ใจส้มสักเท่าไหร่
ส้มนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะในครัว มาลัยกับเหวงนั่งกินอยู่ด้วยห่างๆ มดดำเดินเข้าครัวมาในชุดนักศึกษาพร้อมกับตำราเรียน
“แม่อยู่นี้นี่เอง วันนี้ฉันจะไปสอบ แม่อวยพรให้ฉันหน่อยสิ”
ส้มขยับตัวหันไปมอง มดดำยิ้มรีบพนมมือ พอดีกับที่เนื่องเข้ามาเห็น
“กูขอแช่งให้มึงสอบตก! สอบไม่ติดสักวิชา! เดินออกจากบ้านก็ให้รถชนตายตั้งแต่ยังไม่ได้สอบ”
ว่าแล้วส้มก็เอาเท้ายันมดดำจนล้มลงกับพื้น เนื่อง มาลัย เหวงอึ้ง ส้มเซ็งลุกเดินหนีไปเลย มดดำถอนใจเก็บตำราเรียนที่หล่นพื้นขึ้นมา ทุกคนเห็นแล้วรู้สึกสงสาร
“มดดำขึ้นมากินข้าวด้วยกันเถอะ” เหวงเรียก
“ไม่เป็นไรจ๊ะลุงเหวง ฉันต้องรีบไปน่ะเดี๋ยวคุณดอมจะรอ”
“งั้นก็ขอให้เอ็งสอบได้ทุกๆวิชานะ”
มดดำยกมือไหว้ขอบคุณเหวงแล้วเดินออกไปสวนกับเนื่องที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ
“เฮ้อ!...ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันออกมาจากท้องนังส้ม”
มาลัยเห็นด้วย
“นั่นสิ ไปๆมาๆนังมดดำมันก็ดีนะ เสียแต่ว่ามีแม่เป็นยักษ์เท่านั้นเอง”
เหวงปราม
“เบาๆสิมาลัย เดี๋ยวส้มมันก็ย้อนกลับมาหรอก”
ดอมกำลังนั่งอยู่กับพื้นเตรียมรับพรจากกัลยาและชาติชาย มดดำเดินเข้ามารอ ชาติชายหันไปเห็น
“อ้าวมดดำ พอดีเลย...มานี่สิ มานั่งลงข้างๆดอมนี่”
มดดำเดินเข้ามานั่งลงงงๆ เห็นดอมยกมือพนมก็ยกไหว้พนมตาม กัลยาอวยพร
“ฉันขอให้ทั้งสองคนไปสอบได้อย่างราบรื่นนะ คิดหวังอะไรขอให้ได้สมจิตสมใจ”
ดอมแอบหันมองมดดำแล้วยิ้มมีความสุข
“พ่อก็เหมือนกัน ขอให้สอบติดคณะที่ต้องการทั้งคู่เลยนะ”
มดดำกับดอมรับพรพร้อมกัน
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
กัลยายิ้มให้ทั้งสอง
“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย”
มดดำกับดอมชวนกันลุกไป ชาติชายกับกัลยามองตามไปยิ้มมีความสุข
มดดำกับดอมเดินออกมาถึงประตูบ้าน ดอมแอบยิ้มขำและเขินแปลกๆจนมดดำสงสัย
“เป็นอะไรคุณดอม”
“ก็เมื่อกี้นี่สิ เหมือนเรากำลังขอพรแต่งงานกันเลยเนอะ”
มดดำขำ
“บ้า...คุณดอมนี่ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอ”
ดอมจ้องมดดำ
“ไม่มีวัน...”
แววตาดอมดูแน่วแน่ มดดำทั้งขำทั้งเหนื่อยใจ สหรัฐเดินเข้ามาเจอทั้งสอง เห็นมดดำในชุดนักศึกษาก็รู้สึกแปลกตา ดอมยิ้มแย้มบอก
“พี่รัฐ เราสองคนกำลังจะไปสอบน่ะ ขอพรให้ผมหน่อยสิ”
“เหรอ งั้นก็ขอให้สอบให้ได้นะ”
สหรัฐจะหันไปอวยพรให้มดดำบ้าง มดดำเหมือนจะเขินรีบดึงแขนดอม
“ไปกันเถอะคุณดอม”
สหรัฐเรียกไว้
“เดี๋ยวสิมดดำ”
มดดำชะงักแล้วหันมา สหรัฐเดินเข้าไปใกล้
“ฉันขอให้เธอประสบความสำเร็จสมหวังในการสอบครั้งนี้ รวมถึงการเรียนในอนาคตด้วนนะ”
สหรัฐกับมดดำมองตากันซึ้ง จนดอมรู้สึกว่าจ้องกันนานเกินไปแล้ว
“โห...ทีกับผมน่ะอวยพรสั้นจุ๊ดจู๋ ลำเอียงอ่ะ ไปกันเถอะมดดำ...พวกเราไปกันก่อนนะครับพี่รัฐ”
ดอมจูงมือมดดำไป มดดำหันกลับไปมองสหรัฐแล้วแอบยิ้มปลื้มใจ
หลังจากการสอบ มดดำกับดอมเดินคุยกันมาตามทาง
“สอบเสร็จซักทีนะมดดำ”
“ค่ะ...ไม่รู้ผลสอบจะเป็นไงบ้าง”
“อย่ากังวลเลยมดดำ เราติวกันมาซะขนาดนั้น แถมก่อนมาสอบเราก็ยังได้พรมาจากใครตั้งหลายคน”
มดดำยิ้มมีความสุข
เย็นนั้น ในบริเวณบ้านแพรวพราวมีงานปาร์ตี้บาร์บีคิว วาว่ากับแก้วช่วยกันย่างบาร์บีคิว ส่วนพงษ์กับสุทธิดานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อีกมุม แพรวพราวถือถาดเครื่องดื่มเดินออกมาจากด้านใน แล้วมาวางให้ที่โต๊ะ
“เป็นไงบ้างจ๊ะหนูดา อาหารถูกปากมั้ย”
“ค่ะน้าแพรว”
แพรวพราวนั่งลง
“เสียดายนะที่คู่หมั้นของหนูไม่ได้มาด้วย”
“เขางานเยอะค่ะ ชวนไปไหนด้วยยาก”
“จริงๆเพิ่งหมั้นกัน เขาน่าจะเห็นความสำคัญของเราบ้างนะ หมกอยู่แต่กับงานอยู่อย่างนั้นไม่ดีนะ เอ...หรือว่าแอบมีกิ๊ก”
สุทธิดาแกล้งกระแทกช้อนไม่พอใจ แพรวพราวแอบยิ้มสะใจ
“แต่คงไม่มีหรอก เพราะหนูดาทั้งสวยทั้งเก่ง ผู้ชายคนไหนไม่รักก็โง่แล้ว”
สุทธิดาค่อยยิ้มออก แพรวพราวเองก็สังเกตสุทธิดาตลอดแล้วลอบยิ้มร้าย
แก้วกับวาว่ายืนปิ้งอาหารอยู่ วาว่าสังเกตว่าแก้วมีความสุขมาก
“วันนี้ดูแก้วมีความสุขมากนะ”
“เหรอ...ฉันก็เหมือนทุกวันนะ”
“ไม่เหมือนหรอก คงเป็นเพราะวันนี้ได้มาบ้านพงษ์ใช่ไหม”
“บ้า...ไม่มีอะไรสักหน่อย”
“ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็ดี เพราะดูแล้วทั้งน้าทั้งหลานจะปลื้มดาอยู่คนเดียว ส่วนเราสองคนก็เหมือนมาเป็นคนรับใช้คอยปิ้งอาหารให้เจ้านายยังไงก็ไม่รู้เน๊อะ”
แก้วชะงักไปนิดแล้วมองไปก็เห็นแพรวพราว นั่งลูบหัว จับไม้จับมือสุทธิดาด้วยความเอ็นดู พงษ์เองก็ยิ้มให้สุทธิดาตลอดเวลาจนแก้วถอนใจแล้วหน้างอ แต่ก็ปิ้งอาหารต่อไป
พงษ์เอาสเต็กมาวางให้แพรวพราวกับสุทธิดา สุทธิดายังหน้าตาไม่พอใจอยู่
“ดาเป็นไรอ่ะ ดูไม่ค่อยสบายใจเลย หรือน้าแพรวพูดอะไรให้ไม่สบายใจ”
“เปล่าหรอก”
“นี่ตาพงษ์ น้ารู้นะว่าหลานห่วงเพื่อนคนนี้ แต่ก็อย่ามาโยนบาปให้น้าสิ”
พงษ์กับสุทธิดาขำ
“เอางี้สิดา ถ้าวันไหนคุณไม่สบายใจหรือเบื่อๆ ก็มานั่งเล่นที่บ้านเราก็ได้”
“มีอะไรก็มาปรึกษาน้าได้นะ” แพรวพราวจับมือสุทธิดา “น้าเห็นดาเหมือนเป็นลูกสาวอีกคนหนึ่งเลยรู้ไหม”
“ขอบคุณค่ะ”
แพรวพราวยิ้มหวาน
“ยินดีจ้ะ...ลูกสาว”
สุทธิดารู้สึกขัดๆหูที่แพรวพราวเรียกเธอเป็นลูกสาว แต่ไม่กล้าขัดเลยยิ้มรับเจื่อนๆ
ค่ำนั้น ส้มนอนให้มดดำนวดอยู่บนที่นอน มดดำนวดให้อย่างเพลียๆ
“แม่หายเมื่อยรึยังจ๊ะ ตั้งแต่กลับจากสอบ ฉันก็ยังไม่ได้พักเลย”
“แล้วใครสั่งให้มึงเสนอหน้าเสือกไปสอบ จะโง่ใฝ่เรียนอะไรกันนักหนา”
ด้านหน้าห้องส้ม กัลยาเดินผ่านมาจะไปหามดดำที่ห้อง แต่ได้ยินสองแม่ลูกคุยกัน
“แต่ต่อให้มึงขยันยังไงครั้งนี้มึงก็สอบไม่ติดหรอก”
“ทำไมล่ะจ๊ะแม่”
“เอ้า! กูเป็นแม่มึงนะ กูแช่งมึงก่อน พ่อแม่แช่งมันศักดิ์สิทธิ์ มึงไม่รู้รึไง”
กัลยาได้ฟังแล้วก็นึกสงสารมดดำที่มีแม่ใจร้ายขนาดนี้...มดดำหยุดนวด
“ฉันไม่เก็บเอาเรื่องนั้นมาคิดหรอกจ๊ะ มันบั่นทอนจิตใจ แต่ก่อนออกไปสอบฉันก็ได้พรจากใครหลายคนในบ้านช่วยอวยพรให้อยู่นะ น่าจะทบกันได้”
ส้มโมโหลุกขึ้น
“อีมดดำ! มึงกล้าเอาคนอื่นมาเทียบกับกูเหรอ อีเนรคุณนี่! ถ้ามึงไม่อยากเรียกกูว่าแม่มึงก็ไม่ต้องมาเรียกเลยนะ เพราะตั้งแต่กูเจอคุณดากูก็ไม่เคยอยากจะเรียกมึงว่าลูกอีกเลยอีมดดำ จะว่าไปแล้วตั้งแต่มึงเกิดเลยด้วยซ้ำ”
มดดำอึ้ง เศร้า
“แม่!”
“ไป!...ให้พ้นๆหน้ากูเลย ไป!”
ส้มใช้เท้าถีบไล่ มดดำทั้งน้อยใจและเสียใจ
มดดำเดินเซ็งกลับมาถึงหน้าห้องก็พบกับกัลยาที่ยืนคอยอยู่
“คุณกัล”
“เข้าไปคุยในห้องได้ไหม”
ทั้งสองเข้าไปในห้องนั่งลงบนที่นอน
“วันนี้ไปสอบเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
“ก็พอทำได้ค่ะ เอ่อ...คุณกัลน่าจะรอให้เจอมดดำพรุ่งนี้ก่อนก็ได้นะคะ”
“วันนี้ก็รอเจอเธอตั้งแต่เย็นแล้ว เห็นเธอไม่ว่างซักที”
“พอดีมดดำเพิ่งล้างครัวเสร็จ แล้วแม่ก็ให้มานวดค่ะ”
“ตายแล้ว ปล่อยมาซะดึกแบบนี้ จะดูหนังสือต่อไหวเหรอ”
มดดำยิ้ม
“ก็ต้องไหวค่ะ”
“มดดำ ถ้าแม่เขาจะใช้ให้ทำอะไรนอกเหนือจากงานในหน้าที่ มดดำก็ไม่ต้องทำงานทั้งหมดก็ได้นะ เว้นๆข้ามๆไปบ้างก็ได้ ฉันจะคุยกับคุณเนื่องเอง อยากให้มดดำได้อ่านหนังสือกับพักผ่อนเยอะๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
“งั้นฉันไม่กวนแล้ว พรุ่งนี้ก็ขอให้ทำข้อสอบได้ดีๆนะ”
กัลยายิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป มดดำหน้าเศร้าหมองลง
“ถ้าแม่เอาใจใส่ฉันเหมือนอย่างที่คุณเป็นก็คงดี”
หลายวันต่อมา....ดอมกำลังเช็คดูผลสอบในไอแพด มีกัลยากับชาติชายและมดดำคอยลุ้นอยู่ด้วย
“ไชโย! ดอมสอบติด! ผมได้เรียนมหาลัยแล้วครับคุณพ่อคุณแม่”
มดดำ กัลยาและชาติชายดีใจไปกับดอมด้วย เสียงสุทธิดาดังขึ้น
“จะดีใจไปทำไม ใครๆเขาก็ได้เรียนมหาลัยกันทั้งนั้น”
สุทธิดาควงแขนสหรัฐเดินเข้ามา สหรัฐยิ้มให้ดอม
“พี่ดีใจด้วยนะดอม แล้ว...”
สหรัฐมองที่มดดำคาดหมายว่าจะได้รู้ผลสอบของมดดำจากดอม สุทธิดาหมั่นไส้ ดอมนึกได้
“เออลืมไปเลย มัวแต่ดีใจเรื่องของตัวเอง” ดอมเช็คๆดูแล้วบอกมดดำ “มดดำเธอก็สอบติดมหาลัย!”
มดดำตื่นเต้นดีใจ
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ เธอกับฉันได้เรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกับพี่ดาด้วย”
มดดำกับสุทธิดามองหน้ากันนิ่ง ชาติชายกับกัลยาใจไม่ดี กัลยารีบกลบเกลื่อนบรรยากาศ
“ดีใจด้วยนะมดดำ ดอมด้วย ต่อไปนี้ก็ตั้งใจเรียนนะ”
ชาติชายพอใจ
“ก็ดีนะได้เรียนที่เดียวกันหมด จะได้ไปกลับด้วยกัน”
สุทธิดาสวนขึ้นทันที
“ไม่ค่ะ ดาจะยอมให้คนที่ดาเกลียดมาขึ้นรถของดา” สุทธิดาหันไปหาสหรัฐ “พี่รัฐคะ เราออกไปข้างนอกเถอะ ดาอารมณ์ไม่ดีแล้ว”
สุทธิดาลากสหรัฐเดินออกไปด้วยกัน มดดำรู้สึกไม่ดี
“มดดำไปเองได้ค่ะ”
ชาติชายเหนื่อยใจ
“มดดำ ถ้าหนูคิดมากเรื่องดา ก็อยู่ห่างๆเขาอย่างที่ทำมาก็พอแล้ว ที่เหลือน่ะให้ยัยดาเขาหัดปรับตัวของเองบ้างเถอะนะ”
มดดำยิ้มรับคำสอนของชาติชายและกัลยา ดอมแอบมองมดดำด้วยแววตาเป็นประกาย
กากับหงส์ ตอนที่ 15 (ต่อ)
สหรัฐกำลังล้วงกระเป๋าหากุญแจ ก็มองไปเห็นมดดำเดินออกมาจากตัวบ้านแล้วเดินไปอีกทาง สหรัฐอยากจะไปคุยด้วย
“เอ่อ...น้องดา พี่อยากเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวยังไงพี่ขอกลับไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ”
สุทธิดาไม่ค่อยเชื่อใจกลัวสหรัฐจะหาเรื่องไปหามดดำ
“เร็วๆนะคะ”
“จ๊ะ”
สหรัฐรีบปลีกตัวออกไป
สหรัฐเดินเข้ามาถึงตัวบ้าน แล้วหันกลับไปมองสุทธิดาเห็นว่าเธอหันไปทางอื่น สหรัฐรีบเดินเลี้ยวไปอีกทาง ส้มเดินผ่านมาเห็นสหรัฐทำตัวลับๆล่อๆก็สงสัย
มดดำเดินมาถึงบริเวณสวนดอกไม้ เสียงสหรัฐเรียกดังขึ้น
“มดดำ...”
มดดำหันมองซ้ายมองขวาด้วยความระแวง
“คุณตามฉันมาเหรอ”
“ฉันอยากคุยด้วย”
“โอ๊ย...ไม่เอาแล้ว คุยกับคุณทีไรมีเรื่องทุกที”
“โอเค...โอเค ฉันคุยนิดเดียว”
สหรัฐจ้องหน้ามดดำนิ่งจนเธอเขินหลบตา
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“ยินดีด้วยนะที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้”
“ขอบคุณค่ะ คุณรีบไปเถอะเดี๋ยวใครเขาจะมาเห็นเข้า”
ทันใดนั้นเสียงสุทธิดาดังขึ้น
“มาเข้าห้องน้ำไกลจังเลยนะคะพี่รัฐ”
สหรัฐกับมดดำหันไปมองตามเสียง เห็นสุทธิดากับส้มเดินเข้ามาด้วยกัน มดดำตกใจมาก สุทธิดาเดินเข้าไปหาสหรัฐแล้วยิ้มหวานให้จนสหรัฐสงสัย
สุทธิดาเดินเกาะแขนสหรัฐมาอย่างอารมณ์ดีจนถึงที่รถ
“เดี๋ยวเราไปดูหนังสักเรื่องนะคะ แล้วค่อยไปทานข้าวกันต่อ”
“ดาคือพี่แค่ไปแสดงความยินดีกับมดดำ”
สุทธิดายิ้ม
“ดาก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่รัฐนี่คะ”
“ดาไม่โกรธเหรอ”
“ไม่ค่ะ วันนี้ดาอารมณ์ดี”
สหรัฐยิ้ม
“เหรอ ทำไมล่ะ”
“เพราะส้มบอกดาว่า วันนี้จะตีมดดำให้ตาย เพราะมันยังดื้อคุยกับพี่รัฐน่ะสิคะ”
สหรัฐตกใจ
“อะไรนะ”
“ไปกันเถอะค่ะ วันนี้เราจะเที่ยวให้สนุกที่สุดเลยนะคะ”
สหรัฐไม่อยากไปแต่สุทธิดาดึงแขนแล้วผลักเข้ารถ แล้วตัวเองก็วิ่งอ้อมไปขึ้นอีกทาง
ส้มลากมดดำเข้าห้องมาแล้วจัดการตบมดดำทันที
“ต้องให้กูตีมึงให้ตายใช่ไหม ถึงจะเลิกยุ่งกับคนของคุณดา”
ส้มจะฟาดมือตบอีกแต่มดดำรับมือไว้ทัน
“แม่...ตอนนี้ฉันคิดแต่เรื่องเรียนนะ ฉันไม่มีหัวไปคิดเรื่องอื่นหรอก”
“กูไม่เชื่อ ปากมึงพูดอย่างแต่มึงทำอีกอย่าง คิดว่ากูไม่รู้ทันมึงเหรอ”
“รู้ทันอะไรล่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณสหรัฐทั้งนั้น แม่เชื่อกันบ้างสิ”
“เชื่อเหรอ เชื่อว่ามึงตอแหลน่ะสิ”
“แม่! ถ้าแม่เรียกฉันมาเพื่อจะตบฉัน แต่ไม่ฟังฉันๆก็ไม่มีอะไรจะคุย”
“กูก็ไม่มี แต่กูจะตีมึงให้ตาย”
ส้มตบตีมดดำจนเธอทนไม่ไหว ผลักส้มออกแล้ววิ่งหนีไป
“มึงจะหนีไปไหนอีมดดำ”
ส้มวิ่งตามออกไป
มดดำวิ่งมาถึงหน้าห้องแล้วตัดสินใจไม่เข้าห้อง วิ่งหนีไปอีกทาง ส้มวิ่งมาถึงหน้าห้องมดดำ เปิดห้องไปไม่เห็น
“หนอยหายไปไหนแล้ว”
ส้มมองหาแล้วจะวิ่งหาต่อ แต่ดอมเดินเลี้ยวมาพอดีก็เลยชนกับส้ม
“ส้ม เห็นมดดำไหม คุณแม่ให้ฉันพาไปซื้อชุดนักศึกษา”
“ฉันก็หามันอยู่นี่แหล่ะ” ส้มนึกได้ “คุณดอม ถ้าเจอมันแล้วพาเข้าโรงแรมเลยได้ไหม”
ดอมหน้าตื่น
“อะไรอีกล่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“แล้วคุณจะยอมให้มันไปแย่งคุณสหรัฐจากพี่สาวคุณเหรอ”
“เอ่อ...ฉันคิดว่ามดดำไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ตกลงคุณจะปล้ำมันไหม ถ้าคุณไม่เอาฉันจะให้ไอ้อิทปล้ำมัน ก่อนที่มันจะก่อเรื่อง”
ดอมไม่พอใจ
“เธอนี่ร้ายกับลูกของตัวเองเหลือเกินนะ! ถึงนายอิทนั่นจะเป็นคู่แข่งหัวใจฉัน แต่ฉันก็ดูออกว่าเขาคงไม่คิดทำคนที่ตัวเองรักแบบเดียวกับฉัน เราสองคนจะเอาชนะใจมดดำด้วยความดีต่างหาก”
พูดจบดอมก็เดินไป ส้มหงุดหงิดเจ็บใจ
“โอ๊ย...ทำไมมันมีแต่ผู้ชายโง่ๆวะ อีมดดำ อย่าให้กูเจอมึงเชียวนะ”
ส้มเดินไปหาต่อ มดดำออกมาจากที่ซ่อนถอนใจ
“แม่นะแม่ ทำไมถึงคิดแต่จะทำร้ายฉัน”
สหรัฐกับพิมพ์พรรณนั่งทานอาหารเช้าด้วย ในห้องอาหารที่บ้าน
“ก็ดีนะที่คิดจะไปสอนหนังสือ แต่ยังไงต้องไม่ลืมนะลูกว่างานหลักของเราคือธุรกิจ อย่าสอนจนลืมงานหลักล่ะ”
“เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วครับคุณแม่ เพราะว่าผมจะเป็นแค่อาจารย์พิเศษ”
“นี่ แล้วเราเลือกสอนได้หรือเปล่า”
“ทำไมครับ”
“ก็แม่อยากให้สอนปีสองน่ะ”
“ผมยังไม่ทราบรายละเอียดเลยครับ ไว้ได้เรื่องยังไงจะมาบอกนะครับ”
สหรัฐลุกขึ้นแล้วหอมแก้มแม่ก่อนออกไป พิมพ์พรรณมองตามแล้วยิ้มมีความสุข
“ขอให้ได้สอนยัยดาด้วยเถอะ”
วันรายงานตัวมาถึง...ที่หน้าห้องรายงานตัวดอมในชุดนักศึกษายืนชะเง้อมองเข้าไปในห้องคอยมดดำอยู่ ไม่นานมดดำในชุดนักศึกษาก็เดินออกมา
“มดดำ เป็นไงบ้าง รายงานตัวเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ...เดี๋ยวก็ไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา เอ๊ะ แล้วคุณดอมมาทำอะไรที่นี่คะ ทำไมไม่อยู่ที่คณะวิศวะของคุณดอม”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอ เลยมาดู งั้นฉันไปเป็นเพื่อนนะ”
ดอมกับมดดำจะเดินไปแต่ซันนี่ที่เดินสวนมาไม่ได้ดูชนกับมดดำจนหนังสือหล่น ซันนี่โวยวาย
“โอ๊ย...นี่เดินไงเนี่ย”
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันมอง”
มดดำกับดอมช่วยเก็บหนังสือให้ ซันนี่พอเห็นดอมก็ชอบทันที มดดำยื่นหนังสือของซันนี่คืนให้
“หนังสือเธอ ฉันชื่อมดดำ เธอชื่ออะไร”
ซันนี่ไม่ตอบมดดำแต่ไปถามดอม
“เธอชื่ออะไร”
“ดอมครับ แต่ผมไม่ได้อยู่คณะนี้ แค่มาหามดดำ”
ซันนี้เบ้ปากใส่มดดำแล้วเดินเชิดไปเลย มดดำกับดอมมองตามงงๆแล้วขำ
อาจารย์สุนีย์ พาสหรัฐมาที่โต๊ะทำงาน
“แหม...พี่ละดีใจมากเลยนะคะที่คุณสหรัฐยอมมาเป็น อาจารย์พิเศษที่นี่”
“ผมเองก็ยินดีมากครับ”
“นี่เป็นโต๊ะทำงานของอาจารย์นะคะ”
ระหว่างนั้นมดดำเดินเข้ามา พอเห็นสหรัฐก็อึ้งตกใจ สหรัฐยิ้มให้เนียนๆ มดดำยืนงงจนอาจารย์สุนีย์ทัก
“อ้าว...มีธุระอะไรกับอาจารย์คนไหนจ๊ะ”
“หนูมาพบอาจารย์สุนีย์ค่ะ ท่านเป็นที่ปรึกษาหนู”
“ฉันเอง” อาจารย์สุนีย์รับใบส่งตัวมาดู “ชื่อ มนฤดีเหรอ ชื่อเล่นล่ะ”
“มดดำค่ะ”
“ชื่อแปลกนะ เอาล่ะ พอดีวันนี้ครูมีอาจารย์ใหม่ต้องดูแล เดี๋ยววันหลังเราค่อยมาคุยกันนะมดดำ”
“ค่ะอาจารย์”
มดดำยกมือไหว้เดินออกไป สหรัฐมองตามยิ้มๆแล้วคิดแผนออก
“อาจารย์ครับ ผมขออะไรสักอย่างไม่ทราบจะทันไหมคับ”
“ขออะไรคะ”
“ผมสอนปี 1 ได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
พิมพ์พรรณตกใจ
“อะไรนะ เด็กมดดำนั่นเรียนคณะเดียวกับหนูดาเหรอ”
กัลยางง
“ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นจ๊ะ”
“ก็ตื่นเต้นสิ ฉันเป็นห่วงความรู้สึกยัยดานะ แกยิ่งไม่ค่อยชอบเด็กคนนั้นอยู่ด้วย แต่ดันต้องมาเจอกันทั้งวันทั้งที่บ้านแล้วก็ที่เรียนอีก กัล เธอไม่น่ายอมให้มดดำเรียนที่เดียวกันเลยนะ”
“ก็เด็กเขาสอบติด จะไปห้ามเขาได้ยังไง”
“แหม...แล้วหนูดาล่ะ”
“ขอบใจนะพิมพ์ที่เธอเป็นห่วงยัยดา แต่ยังไงยัยดาก็ต้องเรียนรู้โลก ต้องรู้ว่าไม่มีอะไรได้อย่างใจเขาไปหมด ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่โตสักที”
“ก็ถูกของเธอนะ อย่างน้อยที่มหาวิทยาลัยก็มีอาจารย์คอยช่วยเราดูแลคิดว่าคงไม่ทะเลาะกันหรอกเน๊อะ” พิมพ์พรรณนึกได้ “เอ๊ะ...เดี๋ยว ตารัฐก็ไปสอนที่คณะนี้นี่”
“จริงเหรอ ดีจังเลยจะได้ฝากให้ตารัฐช่วยดูทั้งสองคนเลย แบบนี้ก็หายห่วง”
พิมพ์พรรณบ่น
“จะทำให้ยุ่งกว่าเดิมน่ะสิ”
กัลยาแปลกใจ
“อะไรนะพิมพ์”
“เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร”
พงษ์ มายืนรอรับที่หน้าบ้าน รถของสุทธิดาแล่นเข้ามาจอด สุทธิดา แก้ว วาว่า ลงมาจากรถ
“ยินดีต้อนรับนะดา”พงษ์ยิ้มแย้ม
วาว่าเข้ามาบอก
“วันนี้ต้องถือเป็นนิมิตหมายที่ดีเลยนะ เพราะปกติเปิดเทอมปุ๊บดาจะขยันปั๊บตั้งแต่วินาทีแรก แต่วันนี้ดาชวนพวกเราโดดซะงั้น”
“ก็ฉันยังทำใจไม่ได้เลยไม่อยากไป”
แก้วหันมาถาม
“เรื่องที่ว่าเด็กคนใช้ของดามาเป็นรุ่นน้องพวกเราน่ะเหรอ”
สุทธิดาพยักหน้ารับ
“ฉันเกลียดมันมาก มากอย่างที่ไม่เคยเกลียดใครมาก่อน”
พงษ์ตัดบท
“เอาน่า ไม่เป็นไร เข้าไปข้างในกันเถอะ อาแพรวรออยู่แล้ว”
พงษ์แทบจะประคองสุทธิดาเข้าบ้าน ปล่อยให้แก้วกับวาว่ารั้งท้าย
ทั้งหมดเข้ามาในห้องนั่งเล่น แพรวพราวยื่นกล่องของขวัญให้กับสุทธิดา พงษ์นั่งยิ้มและมีแก้วคอยมองดูอยู่ด้วย
“อะไรเหรอคะน้าแพรว” สุทธิดาถามอย่างสงสัย
“ของขวัญเล็กๆน้อยๆจากน้าน่ะ พงษ์เขาก็ช่วยเลือกด้วยนะ”
สุทธิดาเปิดดูเป็นสร้อยข้อมือไข่มุกแท้สวยงาม แก้วเห็นแล้วก็รู้สึกอิจฉา
“จริงๆพงษ์เค้าอยากซื้อให้เอง แต่เห็นพงษ์บอกว่าเคยถูกปฏิเสธ ก็เลยให้น้าซื้อ”
“จริงๆตอนนี้ถึงพงษ์ซื้อให้ดาก็ยินดีรับนะคะ เพราะเชื่อว่าพงษ์ให้ในฐานะเพื่อน แต่ถ้าเป็นในฐานะอื่นก็คงขอปฏิเสธ”
พงษ์ถอนใจ
“เฮ้อ...งั้นพรุ่งนี้ผมซื้อให้อีกอันเลย”
แพรวพราวกับสุทธิดาขำมุขของพงษ์ มีเพียงแก้วที่ไม่ขำด้วยจึงขอตัว
“เดี๋ยวฉันขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
แก้วลุกเดินไป สุทธิดาสังเกตเห็นว่าแก้วดูเซ็งๆ
แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วล้างมือที่อ่างล้างหน้า สุทธิดาเดินเข้ามาหา แล้วยื่นกล่องของขวัญกล่องนั้นให้
“ฉันให้”
“อะไร”
“ฉันรู้ว่าเธออยากได้มัน”
“เธอเข้าใจผิดแล้วดา”
แก้วจะเดินเลี่ยงออกไป
“ของแบบนี้ฉันเคยมีเยอะจนเบื่อแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะแบ่งปันกับเธอ แต่ฉันไม่อยากจะแย่งอะไรกับเธอต่างหาก เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำไมฉันจะดูเธอไม่ออก”
แก้วนิ่งเงียบ
“ตอนนี้ฉันมีเป็นของตัวเองแล้ว ต่อให้ใครมาเสนออะไรให้อีก ฉันก็ไม่มีทางเอาหรอก โดยเฉพาะของที่เพื่อนรัก”
แก้วอึ้งที่สุทธิดาเดาใจถูก
“ขอบใจนะดา แต่ฉันคงไม่รับหรอก พงษ์เขาตั้งใจให้เธอฉันจะรับได้ไง”
“เฮ้อ...แล้วจะทำไงดีเนี่ย”
“เธอก็เก็บไว้เถอะนะดา อย่างน้อยมันก็มีค่าทางใจจากผู้ให้”
พูดจบแก้วก็เดินไป
สุทธิดากับแก้วเดินออกมาจากด้านใน สุทธิดาหยิบโทรศัพท์กดโทรหาสหรัฐ ส่วนแก้วเดินไปนั่งคุยกับพงษ์และแพรวพราว
“พี่รัฐเหรอคะ อยู่ไหนคะเนี่ย”
แพรวพราวแอบมองสนใจอยู่ที่สุทธิดาที่เดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก
“หนูดาเขาโทรหาแฟนเหรอพงษ์”
พงษ์หงุดหงิด
“ก็ใช่น่ะสิครับ อาจะถามทำไม”
สุทธิดาเดินออกมาคุยโทรศัพท์ตรงหน้าบ้าน แพรวพราวมองสังเกตมาจากด้านใน
“อ๊ายย! จริงเหรอคะพี่รัฐ พี่รัฐรับปากจะไปสอนที่มหาลัยดา ดีเลย...ดาจะได้นั่งจ้องหน้าพี่รัฐตอนสอนดาแล้วจะได้อวดเพื่อนด้วย” สุทธิดาดีใจ
สหรัฐยังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ลานจอดรถในมหาลัย
“แต่พี่สอนแค่ปี 1 นะ ดาอยู่ปี 2 แล้วพี่คงไม่ได้ไปสอนดา”
“คณะดา...ปี1...ไม่ได้นะคะพี่รัฐ ถ้าพี่รัฐสอนปี 1 ก็ต้องได้สอนนังมดดำ ดาไม่ยอม”
“ดา!...นี่มันเรื่องงานของพี่นะ ดาต้องแยกแยะด้วยสิ”
สุทธิดาอึ้งที่ถูกดุ เจ็บใจกดวางสายทิ้งเลย
“อีนังมดดำ แกจะเป็นเสนียดความรักของฉันไปถึงไหนนะ”
สหรัฐ มองโทรศัพท์ที่สุทธิดากดตัดสายแล้วเครียด แต่แล้วสายตาของเขาเห็นมดดำกับดอมกำลังโบกแท็กซี่แล้วนั่งออกไป สหรัฐรีบสตาร์ทรถตามไปทันที
สุทธิดาเดินหน้ามุ่ยเข้ามา แพรวพราวถาม
“มีอะไรเหรอหนูดา”
“ก็พี่รัฐนะสิคะจะไปเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่มหาลัย”
พงษ์ได้ยินแล้วไม่ค่อยพอใจแต่พยายามเก็บอาการ
“ก็ดีไม่ใช่เหรอดา เป็นคู่หมั้นกันได้อยู่ใกล้กันทุกวัน”
“ดีอะไรกันละพงษ์ สอนคณะเดียวกันก็จริง แต่ไปสอนเอาปี 1 นู่น!”
แก้วขัดขึ้น
“ก็ไม่เห็นแย่เลย ยังไงก็อยู่มหาลัยเดียวกัน”
“มันไม่แย่หรอกถ้าในปี 1 มันไม่มีนังมดดำอยู่ นี่ขนาดห้ามไม่ให้ไปสอนพี่รัฐยังมาดุกลับอีก”
แพรวพราวได้ทียุยง
“อะไรกัน เป็นคู่หมั้นกันแท้ๆแต่กลับห้ามไม่ให้ยุ่งเรื่องส่วนตัว แบบนี้ไม่ดีเลยนะ ต่อไปถ้าเขาไปทำอะไรที่เราไม่ชอบ แล้วเราจะไปออกสิทธิออกเสียงอะไรได้ เฮ้อ...”
สุทธิดาได้ยินที่แพรวพราวยุแล้วยิ่งคิดมาก
“งั้นดาขอตัวกลับก่อนนะคะ มีอะไรต้องรีบไปเคลียร์กับพี่รัฐหลายอย่าง”
พงษ์มองหน้าแพรวพราวแล้วแอบยิ้มพอใจ แก้วได้แต่ถอนใจในพฤติกรรมของพงษ์
สุทธิดาขับรถออกไป แพรวพราวกับพงษ์ยืนมองตามรถสุทธิดาแล้วหันยิ้มให้กัน
“อีกไม่นานหลานจะได้เด็กคนนี้มาเป็นเมียแน่”
พงษ์ยิ้มร้ายอย่างมีความหวังและพอใจมาก
กากับหงส์ ตอนที่ 16
สหรัฐกับสุทธิดายืนคุยกันอย่างเครียดๆ ในห้องรับแขก
“ทำไมคะพี่รัฐ ดาขอแค่นี้ทำไมให้ดาไม่ได้ ไหนพี่รัฐเคยสัญญาว่าจะรักดาคนเดียว แล้วทำไมถึงทำแบบนี้กับดา”
สหรัฐเบื่อ แต่พยายามอธิบาย
“ดา มีเหตุผลหน่อยสิ ตอนที่อาจารย์สุนีย์ทาบทามพี่ ดาก็เป็นคนสนับสนุนไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้ถ้าพี่ไปกลับคำไม่สอนพี่ก็เสียนะดา”
“พี่รัฐอย่ามาอ้างเลย พี่รัฐต้องการอยู่ใกล้ชิดมันใช่ไหม”
“ดา พี่รู้ว่าพี่ควรวางตัวยังไง”
“ถ้ารู้ก็ไปยกเลิกเป็นอาจารย์สิคะ”
“เสียใจนะ พี่ทำไม่ได้จริงๆ”
“แต่พี่รัฐต้องทำ ถ้าพี่รัฐไม่ทำดาจะโทรบอก อาจารย์สุนีย์เอง”
สุทธิดาหยิบโทรศัพท์มาจะกด สหรัฐมาจับข้อมือไว้ สุทธิดากระชากมือออกแล้วจะกดใหม่
“ดา ถ้าเราคุยกันไม่รู้เรื่องกันแบบนี้ พี่ว่าเราถอนหมั้นกันเถอะ”
สุทธิดาที่กำลังกดโทรศัพท์อึ้งชะงักมองหน้าสหรัฐ
“พี่รัฐว่าอะไรนะ”
“พี่เสียใจ แต่พี่คิดว่าเราคงไปกันไม่รอด กลับมาเป็นพี่น้องเหมือนเดิมจะดีกว่านะ”
สุทธิดาพยายามกลั้นน้ำตาเก็บความรู้สึกเจ็บปวดในใจ จ้องหน้าสหรัฐด้วยความแค้นใจ
“ไม่ค่ะ เราจะไปกันรอด ชีวิตคู่ของเรามีแต่จะเดินหน้า ดาจะไม่ยอมถอยหลังเด็ดขาด โดยเฉพาะถอยเพื่อให้อีมดดำมันมาแทนที่ดา”
สุทธิดาเดินออกจากห้องรับแขกไป เมื่อเดินมาที่รถ เธอเห็นรถตู้ของพิมพ์พรรณแล่นมาจอดใกล้ๆจึงหยุดยืนคอย
พิมพ์พรรณ ลงจากรถเห็นสุทธิดาก็ดีใจรีบเดินมาหา
“หนูดา จะกลับแล้วเหรอ อยู่ทานข้าวกับน้าก่อนสิจ๊ะ”
“ดา ทะเลาะกับพี่รัฐค่ะ ถ้าอยู่ก็คงทานข้าวกันไม่อร่อย”
“ตายจริง ทะเลาะอะไรกัน ไปเลย ไปกับน้า เดี๋ยวน้าพิมพ์เคลียร์ให้”
พิมพ์พรรณจับมือสุทธิดาจะจูงเข้าบ้าน แต่สุทธิดาขืนไว้
“พี่รัฐขอถอนหมั้นดาค่ะ”
พิมพ์พรรณช็อค
“อะ...อะ...อะไรนะ”
“ไม่ต้องห่วงนะคะน้าพิมพ์ ดาไม่ยอมแน่ๆ”
สุทธิดามองหน้าพิมพ์พรรณเหมือนจะฟ้อง พิมพ์พรรณเองก็ช็อคตั้งใจรอสิ่งที่สุทธิดาจะเล่า
สหรัฐนั่งที่โซฟา พิมพ์พรรณนั่งจ้องหน้าลูกอย่างโกรธมาก
“นี่ลูกเป็นอะไร ผู้หญิงดีๆอย่างหนูดาไปขอถอนหมั้นเขา”
“ผมรู้ว่าเราไปกันไม่ได้ครับ”
“แล้วใครที่ไปกันได้ดีกับลูก...หา..ตารัฐ มดดำงั้นเหรอ”
สหรัฐนิ่งเงียบ
“ตารัฐ แม่ขอร้อง ทำให้หนูดาสบายใจ เขาอยากให้เลิกเป็นอาจารย์ก็ไปทำซะ แม่เชื่อว่าถ้าเราทำเรื่องนี้ให้หนูดา เขาจะต้องพอใจและกลับมาเป็นหนูดาที่น่ารักเหมือนเดิม”
“ถึงดาจะดีน่ารักยังไง ผมก็ไม่ต้องการเขามาเป็นคนรัก ผมคิดกับเขาได้แค่น้องครับคุณแม่”
พิมพ์พรรณอึ้ง
“ตารัฐ!”
“จริงๆที่ดาเขาเข้าใจมันก็ถูกต้อง ผมอยากอยู่ใกล้มดดำ....ผมรักเขา”
“ตารัฐ ทำไมลูกทำแบบนี้”
“ผมขอโทษที่ไม่สามารถทำตามใจคุณแม่ได้”
พิมพ์พรรณลุกขึ้น
“ลูกทำให้แม่เสียใจมาก”
พิมพ์พรรณจะเดินไป สหรัฐจะเดินตามแต่พิมพ์พรรณหันมาดุ
“ถ้าคิดว่าตัวเองกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง แม่ก็คงไม่มีอะไรจะคุยกับลูกอีก”
พิมพ์พรรณเดินออกไป สหรัฐทรุดตัวลงนั่งถอนใจเครียด
อิทธิเซ็นรับเช็คเงินกับพนักงานต้อนรับของบริษัท ภายในอาคารสำนักงานใหญ่ของคุณหญิงวาปี
อีกด้าน ชาติชายกับกัลยาเดินมาส่งสถาปนิกที่หน้าบริษัทใกล้ๆกับเคาน์เตอร์ที่อิทธิรอรับเช็คอยู่
“ถ้าแก้แบบสวนหน้าโครงการเสร็จก็เอามาให้ผมดูอีกทีนะ”
สถาปนิกไหว้ลาแล้วเดินออกไป ชาติชายกับกัลยาหันกลับมา อิทธิยกมือไหว้
“อ้าว อิทมาทำอะไรล่ะ” กัลยาแปลกใจ
“ผมมารับเงินพิเศษที่มาทำงาน เมื่อวันเปิดตัวโครงการครับ”
“จริงสิ ยังไม่ได้ขอบคุณเลย วันนั้นอิททำงานดีนะ ลูกค้าหลายคนชม”
“ขอบคุณครับ”
“ไว้มีงานคราวหน้าก็มาทำกันอีกนะ”
ชาติชายยิ้มแล้วจะเดินไปแต่กัลยาดึงไว้
“คุณชาติคะ ถ้าอิททำงานดี ทำไมต้องรอคะ”
ชาติชายมองหน้ากัลยาแล้วยิ้มออก เพราะคิดเหมือนกัน หันไปบอกอิททันที
“อิท เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วไปพบที่ห้องหน่อยนะ”
ชาติชายกับกัลยานั่งยิ้ม มองที่อิทธิที่นั่งหน้าเครียดคิดหนัก
“คิดมากอะไร มีสมัครงานที่อื่นไว้หรือเปล่า” กัลยาถาม
“ครับ ผมก็ส่งใบสมัครไปแล้วหลายที่ กำลังรอเรียกสัมภาษณ์ครับ”
“งั้นจะรอทำไม มาทำที่นี่เลยสิ อีกสองอาทิตย์คุณพงษ์เขาก็จะไปอยู่กับลูกเขาที่ญี่ปุ่นแล้ว ฉันต้องการให้คนใหม่มาเรียนงานกับเขาโดยเร็ว” ชาติชายบอก
อิทธิเกรงใจ
“ผมขอบคุณคุณชาติชายกับคุณกัลยามากครับ แต่ผมอยากลองสมัครงานด้วยตัวเองก่อนครับ”
กัลยาหัวเราะ
“นี่แสดงว่าไม่อยากใช้เส้น”
“ครับผม”
“ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะเป็นไปตามขั้นตอน อิทจะต้องไปสอบกับฝ่าย”
“บุคคลทั้งเรื่องภาษา ทักษะการใช้อุปกรณ์สำนักงาน ถ้าผ่านเราถึงจะรับแบบนี้ตกลงไหม”
อิทธิยิ้ม
“ครับ ได้ครับ”
ทั้งสามยิ้มให้กัน
มดดำรีดผ้าอยู่ สุทธิดาเดินเข้ามาแล้วมองหน้าอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ...คุณดาจะเอาอะไรหรือเปล่าคะ” มดดำรู้สึกอึดอัด
“เอาชีวิตแก...ได้ไหม”
พูดจบสุทธิดาก็เดินมาใกล้แล้วเหลือบตามองที่เตารีดที่วางอยู่ สุทธิดาเอามือมดดำออกแล้วเอามือจับเตารีด มดดำเริ่มถอยเพื่อระวังตัว
“คุณดาจะทำอะไร”
“ทำไม...กลัวเหรอ”
มดดำยืนจ้องหน้าสุทธิดานิ่งอย่างระวังเชิง
“จำไว้นะนังมดดำ ถ้าแกคิดจะแย่งอะไรไปจากฉัน ฉันก็จะทำทุกอย่างเพื่อรักษาของๆฉัน”
สุทธิดายกเตารีดวางทาบบนเสื้อนิ่ง มดดำมองด้วยความงง
“คุณดา นั่นเสื้อนักศึกษาฉันนะ”
“ฉันอยากให้เป็นหน้าแกจริงๆเลย”
สุทธิดาก็เดินออกจากห้องไป มดดำเดินมาหยิบเสื้อมาดู ก็เห็นเป็นรอยไหม้เสียหาย เธอถอนใจเซ็ง
“ตอนนี้ก็เหลือเสื้อแค่ตัวเดียวเองสิเนี่ย”
อิทธิเดินรอด้วยความสุข แล้วเห็นมดดำเดินหน้าเครียดถือเสื้อเข้ามา แต่เขาไม่ทันสังเกตรีบวิ่งไปหา
“มดดำ คุณชาติชายกับคุณกัลยาจะให้พี่ไปทำงานด้วย ถ้าพี่ผ่านการทดสอบก็จะอยู่ฝ่ายผู้ช่วยของคุณชาติชาย”
มดดำยิ้มเศร้า
“ดีใจด้วยนะ”
อิทธิสงสัย
“มดดำเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูซึมๆ”
“เอ่อ...เปล่านี่ แล้วนี่พี่ไม่ต้องไปรดน้ำต้นไม้เหรอ เดี๋ยวฉันก็จะไปถูบ้านก่อนนะ”
มดดำจะเดินไปอิทธิดึงแขนไว้ แล้วเห็นรอยไหม้บนเสื้อ
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”
“ฉันซุ่มซ่ามเองแหละพี่ เผลอวางเตารีดนานไปหน่อย”
มดดำเดินเข้าห้องไป อิทธิมองตามงงๆ
อิทธิยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ สุทธิดาเดินเข้ามามองหน้า
“รู้ไหมว่าแฟนนายยังไม่เลิกอ่อยพี่รัฐ”
“ผมนึกว่าคุณจะเลิกฟุ้งซ่านเรื่องนี้ไปแล้วซะอีก”
“ฉันฟุ้งซ่านหรือนายโง่กันแน่ จะบอกให้เอาบุญนะ แฟนนายไปอ้อนพี่รัฐท่าไหนก็ไม่รู้ เขาถึงใจอ่อนยอมเป็นอาจารย์พิเศษสอนปี 1”
อิทธิเริ่มนิ่งฟังสุทธิดา
“ไง แฟนนายไม่ได้เล่าให้ฟังละสิ”
“คุณก็เลยมาเล่าแทน เพราะหวังจะใช้ผมเป็นตัวกัน”
“รู้แล้วก็ทำด้วยสิ”
“ผมคงไม่ทำอะไร เพราะผมเชื่อว่าการจะให้ใครมารักเรา เราต้องทำดีให้เขารัก ไม่ใช่วันๆคิดแต่แผนชั่วคอยกีดกันเขา”
สุทธิดาโกรธ
“แกกล้าด่าฉันเหรอ ฉันมาเตือนแกดีๆนะ”
“คนอย่างคุณน่ะเหรอที่คิดดีกับผม คุณสุทธิดา ถ้าคุณรู้จักแยกแยะดีชั่วจริง คุณจะไม่ทำแบบนี้”
“ได้...ถ้าแกโง่ไม่ช่วยฉัน งั้นฉันจะจัดการเอง แต่ฉันเตือนไว้ก่อนนะ ถ้าฉันลงมือเองน่ะ มันจะไม่เบามือเหมือนแค่เสื้อไหม้หรอก”
“ที่แท้คุณนี่เองที่ทำเสื้อมดดำไหม้”
“แล้วไง เสื้อนั่นก็เงินบ้านฉัน พวกแกจะทำอะไร”
“ผมจะไปกล้าทำอะไรล่ะครับ ถ้าคุณใช้ไฟมาผมก็แค่เอาน้ำดับก็พอ”
พูดจบอิทธิก็จะเอาสายยางฉีดน้ำใส่ สุทธิดาร้องกรี๊ดแล้ววิ่งหนีไป อิทธิมองตามส่ายหน้าระอาใจ
องค์อรในชุดสวยเตรียมไปงานเลี้ยง เดินถือกระเป๋าลงมา แล้วแวะหน้ากระจกดูความเรียบร้อย สุทธิดาเดินหน้าบึ้งเข้ามา องค์อรเห็นก็เรียกไว้
“ยัยดา มาช่วยน้าดูความเรียบร้อยหน่อยสิ วันนี้จะไปงานใหญ่ด้วย”
สุทธิดาหยุดยืนดูแต่ไม่เดินเข้ามาเพราะอารมณ์ไม่ดี องค์อรชูกระเป๋าถือใบเล็กๆ
“น้าว่า CHANEL ใบนี้มันไม่ค่อยเข้าเน๊อะ เปลี่ยนดีไหม”
“น้าอรคะ ดามีเรื่องต้องคิดเยอะ ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องไร้สาระของน้าอรหรอกค่ะ”
พูดจบสุทธิดาก็เดินไปเลย องค์อรอึ้งงงมาก
“ดา...หลานดา อะไรกันเนี่ย เดี๋ยวนี้ทำไมก้าวร้าวจัง”
องค์อรเห็นส้มเดินตามไปทางบันไดขึ้นชั้นบน องค์อรงมองสงสัย
สุทธิดาเข้าห้องมาด้วยอารมณ์ไม่ดี ฉุนสุดๆ
“ไอ้บ้า ไอ้พวกบ้า เลวทั้งสองคนเลย”
ส้มเคาะประตูเปิดเข้ามา สุทธิดามองตาขวาง
“คุณดาเป็นอะไรคะ ทำไมดูหงุดหงิด”
“ไหนบอกจะจัดการนังมดดำไง ไม่เห็นทำอะไรสักที รู้ไหมต่อไปมันจะได้ใกล้ชิดพี่รัฐยิ่งกว่าฉันแล้ว”
สุทธิดาเอาหมอนขว้างใส่ส้มด้วยความโมโห
“คุณดาอย่าค่ะ ฉันไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่ฉันเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว”
สุทธิดาชะงัก
“เตรียมไว้แล้ว แกเตรียมอะไร”
“ไหนๆคุณก็หมั้นกับคุณสหรัฐมาตั้งนานแล้ว ก็แต่งงานกันซะทีสิคะ”
“จะบ้าเหรอ ฉันยังเรียนอยู่นะ พวกผู้ใหญ่คงไม่ยอมหรอก”
“ส้มหมายถึงว่าแต่งกันเอง ไม่เกี่ยวกับผู้ใหญ่น่ะค่ะ”
“แต่ฉันเคยพยายามแล้ว พี่รัฐเขาไม่สนใจฉันเลย”
“คุณรัฐ เธอเป็นสุภาพบุรุษ ตอนนั้นคุณเมา เธอก็ไม่กล้าหรอกค่ะ แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณรัฐไม่ได้สติ อันนี้ไม่พลาดแน่”
ทันใดนั้นองค์อรก็เปิดประตูเข้ามา
“นังส้ม นี่แกคิดแผนชั่วอะไรหลอกหลานฉัน”
สุทธิดากับส้มเดินออกมาจากห้องจะไปที่อื่น แต่องค์อรพยายามมาดึงแขนสุทธิดาไว้
“ยัยดา ทำไมไม่ฟังน้าบ้าง ไปฟังนังส้มมันทำไม แล้วนี่จะไปไหนกัน”
“น้าอรคะ พอเถอะค่ะ ก็ในเมื่อน้าอรช่วยอะไรดาไม่ได้ ดาก็ต้องฟังคนที่จะช่วยดาได้”
“แล้วหลานไว้ใจมันเหรอ น้าเคยบอกแล้วไงว่าอีนี่มันงูพิษ”
สุทธิดาไม่สนเดินลงบันไดไปองค์อรพยายามจะตาม แต่ส้มมาขวางไว้
“ดา...ฟังน้าบ้างสิ หลีกไปนะนังส้ม ฉันรู้ทันนะว่าแกไม่ได้หวังดีอะไรกับหลานฉันหรอก คนอย่างแกมันต้องมีแต่ความคิดชั่วๆที่จะเอามาฝั่งหัวหลานฉัน”
“คุณอรอย่ามาตัดสินฉันว่าชั่วเลยค่ะ เพราะครั้งหนึ่งคุณก็เคยกำจัดคนชั่วอย่างฉันเพราะคิดจะชั่วซะเองไม่ใช่เหรอคะ”
องค์อรตกใจ
“อีส้มแกเอาอะไรมาพูด”
ส้มเดินมาใกล้แล้วพูดเบาๆ
“เมื่อยี่สิบปีก่อน คุณเอาแต่คอยจับผิดฉันกับคุณชาติ ก็เพราะคุณเองก็ชอบคุณชาติไม่ใช่เหรอคะ”
“อีบ้า อย่ามาเพ้อเจ้อนะ”
“เอาเป็นว่าฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครรู้ เพราะถือว่าคุณแพ้ฉันไปแล้ว แต่คุณก็ต้องไม่ยุ่งเรื่องของฉันกับคุณดาด้วยนะคะ ไม่งั้น ฉันประจานแน่”
ส้มยิ้มร้ายแล้วเดินตามสุทธิดาลงไป องค์อรโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากกำมือด้วยความเจ็บใจ
ส้มดึงห่อยานอนหลับเล็กๆที่ซ่อนไว้ใต้เตียงมาส่งให้สุทธิดา
“อะไรน่ะ”
“มันเป็นสมุนไพรพื้นบ้านค่ะ เมาแรงยิ่งกว่าเหล้า เก่งแค่ไหนก็จับไม่ได้ว่าโดนวางยา”
สุทธิดายิ้มพอใจ
“ฉันก็จะดูไม่เสียหายด้วย”
“แต่คุณรัฐคงจะถูกมองว่าอดใจไม่ไหว ชิงสุกก่อนห่าม”
สุทธิดามองห่อยายิ้มดีใจมีความหวัง
“ไม่มีอะไรที่คุณดาอยากได้แล้วฉันจะไม่ทำให้คุณนะคะ”
ส้มมองด้วยสายตารักปลาบปลื้ม สุทธิดาเห็นสายตาแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกและรังเกียจรีบดึงมือออก
ค่ำนั้น กัลยานั่งดูแบบแปลนโครงการอยู่ ระหว่างนั้นองค์อรก็กลับจากงานเลี้ยงเดินจ้ำเข้ามา
“แหม...นึกว่าจะกลับมาไม่ทันพี่กัลขึ้นนอนแล้ว”
“มีอะไรเหรออร ดูท่าทางแปลกๆ”
“อรกลุ้มใจเรื่องยัยดาน่ะสิ หมู่นี้ชักสนิทกับส้มมากเกินไปแล้ว เมื่อเย็นนี้ก็คุยอะไรกันสองคนไม่รู้ บอกตรงๆอรไม่ชอบเลย”
“ส้มก็ดูรักยัยดาดีออก”
“แหม...พี่กัลก็โลกสวยมองมันในแง่ดีอีก ระวังตัวบ้างเถอะค่ะ เดี๋ยวมันจะแว้งกัดรอบสอง อรรู้สึกหลังๆมานี่ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี”
ทันใดนั้นเสียงสุทธิดาขัดขึ้น
“ก็ไม่ต้องทำอะไรสิคะ”
สุทธิดาเดินเข้ามา
“เพราะดาจะมาขอทุกคนว่า ต่อไปนี้คนที่จะเข้านอกออกในห้องของดาก็คือส้มคนเดียว ดาจะให้ส้มมานอนกับดาเลย คงไม่ว่าอะไรนะคะ”
กัลยา องค์อร มองหน้ากันเครียด
วันใหม่ในมหาวิทยาลัย...มดดำ ดอม ยืนรวมๆอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ มีรุ่นพี่ยืนดูอยู่ มดดำกับเพื่อนๆจะใส่ชุดง่ายๆพร้อมเปื้อน รุ่นพี่บอกทุกคน
“เอาละน้องๆ วันนี้จะเป็นวันรับน้องอย่างเป็นทางการซะที พวกพี่รู้ว่าหลายคนยังไม่ค่อยรู้จักเพื่อน อาจจะอายกันบ้างก็ไม่เป็นไร หรือบางคนรู้จักแล้วแต่ก็รู้จักแต่เพื่อนในคณะ วันนี้ก็ต้องรู้จักเพื่อนต่างคณะบ้างนะ”
ทุกคนร่วมกันทำกิจกรรมต่างๆ...ที่ซุ้มรับน้อง มดดำยืนกับเพื่อนๆ แล้วต้องจับคู่ชายหญิงลอดซุ้ม ดอมที่อยู่อีกแถวมองไปมองมาก็วิ่งมาหามดดำก่อนที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งจะถึงตัวมดดำ แล้วจูงกันลอดซุ้มไป...มดดำกับเพื่อนๆ โดนทำโทษต้องเต้นรำ ดอมก็จะเข้ามาเต้นด้วย...มดดำต้องทำกิจกรรมเอาขนมป้อนเพื่อนชื่อศิลป์ที่นั่งรออยู่ ดอมก็จะมาเบียดแล้วรอป้อน จนมดดำถอนใจเซ็ง ศิลป์ก็มองงงๆ...พักกลางวัน ศิลป์จับใบได้ชื่อมดดำ เขายกจานข้าวไปหามดดำ ดอมเดินมานั่งด้วย
“เฮ้ย...เราขอนั่งตรงนี้เอง แล้วนายไปนั่งที่อื่นได้ป่ะ”
ศิลป์มองหน้าดอม
“ได้ไงวะ เราได้คู่กับเขาก่อน” ศิลป์แนะนำตัวกับมดดำ “หวัดดีครับผมชื่อศิลป์ที่มาจากศิลปะ แต่ติดวิศวะอินเตอร์ ครับ”
มดดำยิ้มให้
“มดดำค่ะไม่ได้ชื่อศิลป์ แต่อยู่ศิลปศาสตร์”
“น่ารักจัง” ศิลป์ยิ้มกับมดดำแล้วมองที่ดอม “นายก็วิศวะนี่ใช่ไหม”
ดอมพยักหน้ารับ ศิลป์พอรู้แล้วก็ไม่สนใจ หันไปยิ้มกับมดดำ ดอมเห็นก็ไม่ชอบใจ
“มดดำไปนั่งตรงโน้นไหม ตรงนี้ร้อน”
“ไม่ได้หรอกค่ะ มดดำยังล่ารายชื่อเพื่อนใหม่ไม่ครบที่รุ่นพี่กำหนดเลย”
“งั้นไปรอเลย เดี๋ยวฉันทำให้”
“แต่ว่า...”
ศิลป์มองทั้งสอง
“เอ่อ...โทษทีนะ ตกลงเป็นแฟนกันเหรอ”
ดอมกับมดดำพูดพร้อมกัน
“ใช่/ ไม่ใช่”
ศิลป์มองงงๆ
มดดำเอาจานกระดาษที่ทานข้าวแล้วมาทิ้งที่ถุงขยะ ดอมก็มาทิ้งอีกจุดใกล้ๆกัน ศิลป์เดินมาประกบดอมทันที
“ที่ว่านายกับมดดำอยู่บ้านเดียวกันนี่ไงวะ แต่งงานกันแล้วเหรอ”
ดอมหน้าตื่น
กากับหงส์ ตอนที่ 16 (ต่อ)
“เฮ้ย...ไม่ใช่ แค่อยู่บ้านหลังเดียวกันเฉยๆ แต่อยู่คนละส่วน”
“ตอนนี้อยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ถ้านายทำอย่างนี้ อีกหน่อยมดดำหนีไปอยู่คนหลังคนละที่แหงๆ”
“อ้าว...ไมมาพูดงี้วะ"
“เพื่อน จะบอกอะไรให้นะ เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่า ยิ่งตามเหมือนยิ่งหนีอ่ะ ถ้านายไปตาประกบเขาแบบนี้เขารำคาญแย่ ขนาดฉันนะเห็นนายตามตั้งแต่เช้า ยังรำคาญสายตาเลยว่ะ”
ดอมชะงัก
“ฉันตามเขามากไปเหรอวะ”
“มากไม่มาก ก่อนถึงวันรับน้อง ฉันรู้จักเพื่อนวิดวะทุกคนเว้นนาย ไปอยู่ไหนมา”
ดอมหน้าเจื่อน
“ก็ต้องมาคอยดูมดดำว่าเขาลงทะเบียนอะไรยังไง”
“ที่บ้านเรียกติดหญิง เชื่อฉันเหอะ ห่างๆบ้างก็ได้ เขาจะไม่อึดอัด”
ดอมอึ้งนิ่งมองหน้าศิลป์ที่มองตอบแบบไม่เกรงกลัว แล้วดอมก็หัวเราะตบไหล่ชอบศิลป์
“ขอบใจ ฉันชักถูกชะตากับนายแล้ว”
ศิลป์ยักคิ้วกวนๆ
“มีปัญหาหัวใจปรึกษาไอ้ศิลป์ได้”
ดอมกับศิลป์จับมือเช็คแฮนด์เป็นเพื่อนกัน มดดำเดินเข้ามาหาแล้วยิ้ม
สุทธิดา พงษ์ แก้ว วาว่า นั่งที่โต๊ะกินขนมกัน ซันนี่เดินมาเห็นก็รีบเข้ามาทัก
“พวกพี่ๆไม่ไปรับน้องเหรอคะ”
วาว่าส่ายหน้า
“ไม่เอาหรอก ร้อน เดี๋ยวหน้าเป็นฝ้า”
แก้วถามอย่างสงสัย
“ว่าแต่เราเถอะ ซันนี่ เป็นน้องใหม่แล้วมาเดินอะไรอยู่ตรงนี้”
“ซันนี่ก็ไม่อยากไปเหมือนกัน กิจกรรมอะไรไม่รู้ไร้สาระ มีแต่แกล้งกันไปมาน่ารำคาญ ยิ่งอยู่ใกล้มดดำยิ่งหมั่นไส้ พวกพี่ผู้ชายคงชอบที่มันสวย”
ซันนี่จะลงนั่ง แต่สุทธิดาลุกขึ้น พงษ์แปลกใจ
“ดาจะไปไหนอ่ะ”
“เพิ่งนึกได้ว่าพวกเราควรจะไปรับน้องซะหน่อย”
“แล้วไม่กลัวร้อนแล้วเหรอ”
“กลัว แต่ก็อยากสะใจ พวกเธอไปกับฉันหน่อย ฉันเกิดอยากแกล้งน้อง”
สุทธิดาเดินไป พงษ์ก็เลยเดินตาม แก้วกับวาว่าต้องตามไปด้วย ซันนี่ตะโกนไล่หลัง
“อย่าบอกว่าซันนี่หนีซ้อมนะคะพี่”
มดดำ ดอม ศิลป์ ยืนกับเพื่อนๆฟังรุ่นพี่
“วันนี้ขอบคุณมากๆที่น้องๆมาร่วมกันทำกิจกรรมนี้ และหวังว่าหลายคนคงมีเพื่อนใหม่ๆเพียบ เอาละครับเดี๋ยวแยกย้ายกันไปล้างหน้าล้างตานะครับ”
ทุกคนแยกย้ายกันไป มดดำ ดอม ศิลป์ก็จะเดินไป แต่สุทธิดา พงษ์ วาว่า แก้วมายืนขวางไว้
“จะไปไหนล่ะมดดำ ฉันยังไม่ได้รับน้องเธอเลยนี่”
มดดำกับสุทธิดามองหน้ากันประสานสายตาอย่างไว้เชิงต่อกัน
“ขอโทษนะคะ รุ่นพี่บอกว่าวันนี้เสร็จแล้ว”
“แต่ฉันยังไม่ให้ไป”
สุทธิดาผลักไหล่ มดดำชักโมโห
“คุณดาคะ ถ้าคุณทำรุนแรงกับฉันอีกที ฉันไม่ไว้หน้าแน่”
“ได้...งั้นฉันรีบรับน้องให้เสร็จเร็วๆสั้นๆง่ายๆนะ”
สุทธิดาหยิบถุงน้ำจิ้มราดบนหัวของมดดำ ดอมตกใจ
“เฮ้ย...พี่ดา ทำอะไรน่ะ”
“อย่ายุ่งน่านายดอม”
“แต่นี่มันเกินไปนะ”
สุทธิดาเทหมดถุงแล้วยิ้ม
“เอาละ การรับน้องของฉันเสร็จเรียบร้อย”
สุทธิดายิ้มร้ายแล้วเดินไป พงษ์ แก้ว วาว่าเดินตามไปด้วย ดอมกับศิลป์เดินเข้ามาหามดดำ ศิลป์ถึงกับอึ้ง
“เฮ้ย...นี่คือพี่สาวนายที่บอกว่าอยู่คณะเดียวกับมดดำเหรอ โห...ร้าย สุดๆ”
ดอมมองมดดำด้วยความสงสาร มดดำถอนใจเซ็ง ถามดอม
“มดดำควรทำไงกับคุณดาดีคะคุณดอม”
สุทธิดาเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ พงษ์ แก้ว วาว่าตามมานั่งด้วย ซันนี่ที่นั่งอยู่ก่อนเห็นก็แปลกใจ แก้วรู้สึกไม่ดี
“ดา ไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอ”
“เกินไปยังไง ก็แค่รับน้อง พี่แกล้งน้องไม่ได้เหรอ”
พงษ์เอาใจ
“ใช่ ดาเขาก็แค่หยอกเล่น แก้วจะอะไรนักหนา”
ซันนี่แปลกใจ
“เอ่อ...พวกพี่ๆไปทำอะไรคะ แล้วทำไมไปรับน้องแป๊บเดียวเอง”
วาว่ากระซิบบอก ซันนี่ฟังก็สะใจ
“จริงเหรอคะ ตายแล้ว พี่ดานี่สุดยอด ซันนี่แอบหมั่นไส้นังนี่ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว แหม...ได้ใจจริงๆค่ะ”
สุทธิดารู้ทัน
“ฮึ...หมั่นไส้เพราะชอบนายดอมใช่ไหมล่ะ”
“แหม...พี่ดานี่รู้ทัน งั้นวันหลังก็ช่วยซันนี่หน่อยนะคะ”
ระหว่างนั้น มดดำเดินกลับมา ดอมและศิลป์เดินมาด้วย
“คุณดาคะ เมื่อกี้คุณรับน้องฉันแล้ว ฉันก็เลยคิดว่าต้องมาคาราวะรุ่นพี่เหมือนกัน”
ขาดคำมดดำเอาถุงน้ำแดงใส่น้ำแข็งราดใส่หัวทันที สุทธิดาร้องกรี๊ดลั่นจนคนหันมามอง
“อีมดดำ!”
“ทำไมคะ จะบอกว่าคุณทำฉันได้ฝ่ายเดียวเหรอ”
“พงษ์ แก้ว วาว่าทำอะไรสักอย่างสิ ไม่เห็นเหรอว่ามันทำฉันน่ะ”
พงษ์จะเดินตามไปแต่ดอมมาขวาง
“ถ้าพวกพี่ทำอะไรมดดำ ผมไม่ยอมแน่”
“ดอม นี่แกเป็นน้องฉันหรือเปล่า”
“ขอโทษนะพี่ดา แต่งานนี้พี่ผิดจริงๆ” ดอมบอกกับมดดำ “พอใจแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ”
มดดำ ดอม ศิลป์เดินไป สุทธิดามองตามด้วยความเจ็บใจ ซันนี่มองตามดอม
“ว๊าววว...หล่อ เท่ เข้ม”
มดดำในชุดนักศึกษาเดินผมเปียกออกมาจากห้องน้ำหญิง ดอมกับศิลป์ในชุดใหม่ยืนรออยู่ ศิลป์เอ่ยชม
“โห...มดดำ เธอแน่มาก กล้ากับรุ่นพี่ด้วย ถึงพวกเธอจะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ แต่บอกเลยว่าเจ๋งจริงๆ”
“ใจฉันก็ไม่อยากทำหรอกศิลป์ แต่จะให้ใครมารังแกฉันฝ่ายเดียวฉันก็ยอมไม่ได้”
ศิลป์หนักใจ
“ต่อจากนี้ไปเธอก็คงเรียนด้วยความยากลำบากกว่าคนอื่นหน่อยนะ”
“ฉันชินแล้ว อยู่ที่บ้านโดนยิ่งกว่านี้อีก”
“สาวนักสู้ตัวจริงเลยนะเนี่ย”
ดอมชื่นชม
“นี่แหละที่ทำให้ฉันชอบมดดำ”
“ไอ้นี่เก็บทุกเม็ด”
ศิลป์ขำที่ดอมชอบมดดำเอาจริงเอาจัง ส่วนมดดำก็ส่ายหน้าระอาใจกับดอม
ชาติชายนั่งอ่านแฟ้มข้อมูลของอิทธิอยู่ในห้องทำงาน ชาติชายอ่านเสร็จยิ้มแล้วส่งแฟ้มให้กัลยา
“เยี่ยม ไม่ใช่แค่ผลการเรียนที่มหาวิทยาลัย แต่ผลทดสอบของบริษัทก็ทำได้ดีหมด ทั้งความรู้รอบตัวเกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์”
กัลยาเสริม
“เรื่องการวิเคราะห์ตลาดก็ทำได้ดีนะคะ”
อิทธิใจชื้น
“ขอบคุณครับ”
กัลยายิ้มให้
“สงสัยเราต้องดึงตัวเธอไว้ก่อนที่บริษัทอื่นจะแย่งตัวไปแล้ว”
ชาติชายหันมาบอกอิทธิ
“ฉันจะให้อยู่ฝ่ายพัฒนาโปรเจ็คท์นะ เป็นฝ่ายที่ช่วยฉันโดยตรง ตั้งใจเรียนงานให้ดีล่ะ”
“ครับ ผมจะตั้งใจให้ดีที่สุดครับ”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะ”
ชาติชาย กัลยา ยิ้มให้อิทธิ
มดดำกำลังช่วยมาลัยกับคุณเนื่องทำครัว คุยกับอิทธิไปด้วย
“โห...ได้เป็นผู้ช่วยคุณชาติเลยเหรอพี่อิท”
“ก็ไม่ขนาดนั้น แต่แผนกที่พี่ทำงานก็ขึ้นตรงกับคุณชาติชาย”
“ฉันดีใจด้วยนะพี่อิท”
“งั้นมดดำออกไปทานขนมกับพี่นะ วันนี้พี่เลี้ยงเอง”
“อุ๊ย ฉันไปไม่ได้หรอก ทางนี้ยังไม่เสร็จเลย”
เนื่องที่ยืนคนแกงที่เตา หันมาบอก
“มดดำไปเถอะ ที่จริงนี่มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเรา ไว้แค่นี้ก็พอ”
“ไม่เป็นไรจ้ะคุณเนื่อง”
“ยังดื้ออีก พอแล้วๆ ล้างไม้ล้างมือแล้วไปเถอะ”
เนื่องเดินมาดึงอุปกรณ์จากมือ มดดำยิ้มให้เป็นการขอบคุณแล้วเดินออกไปกับอิทธิ มาลัยจะตามไปเนื่องดึงแขนไว้
“จะไปไหน”
“มาลัยขอไปฉลองกับพี่อิทได้ไหมจ๊ะ”
“ไม่ได้ อยู่นี่แหละ รู้อยู่แล้วว่าสองคนนั่นเขายังไงกันก็ยังจะแทรกอีก”
มาลัยจ๋อย เซ็ง เบื่อ กลับมาทำงานหน้างอน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ เนื่องเห็นแล้วส่ายหน้าระอาใจ
“แค่นี้น้ำตาเล็ดเลยเหรอ”
“คุณเนื่องไม่เข้าใจหรอก นางเอกเวลาโดน แย่งความรักมันเจ็บแค่ไหน”
เนื่องยิ้มขำมาลัย
สุทธิดาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปที่หน้าต่างเห็นอิทธิกับมดดำเดินออกจากบ้านไปด้วยกัน เธอมองอย่างไม่ชอบใจ
“ทำยังไงฉันถึงจะกำจัดแกได้นะนังมดดำ”
สุทธิดานิ่งคิดแล้วนึกได้ รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดอย่างรีบเร่ง
สุทธิดายืนเคาะประตูห้องนอนส้ม สุทธิดาตะโกนเรียก
“ส้ม...ส้ม”
ส้มเปิดประตูมาดีใจ
“คุณดามีอะไร มาหาฉันถึงนี่”
“ลูกแกออกไปไหนกับไอ้อิท”
“เห็นมันมาขอบอกว่าจะไปเดินตลาดกันค่ะ คุณดามีอะไรเหรอคะ”
“ไม่มี ฉันแค่อยากรู้แค่นี้แหละ”
สุทธิดายิ้มร้าย
มดดำกับอิทธิเดินคุยกันมาตามทางเดินในตลาด
“เฮ้ย...จริงอ่ะ ยัยคุณดาบ้าเลือดนี่กล้าทำขนาดนี้เหรอ”
“ฉันก็เอาคืนเขาไปแล้วล่ะ”
“แต่พี่ว่ามันไม่พอ เดี๋ยวถ้าเจอพี่ต้องจัดให้อีกสักชุด”
มดดำส่ายหน้า
“ไม่มีประโยชน์หรอกพี่ ขนาดเราแค่ป้องกันตัว ฉันยังต้องโดนรังควานไม่เว้นแต่ละวัน นี่ถ้ายิ่งไปยุ่งกับเขาฉันกับแม่คงอยู่ที่นี่ลำบาก”
“งั้นเราก็ต้องหาทางป้องกัน”
“ป้องกันเหรอ...ทำไง”
อิทธิอมยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ยอมบอก เดินต่อไปเงียบๆ มดดำตื้อถาม
“ว่าไงล่ะพี่อิท บอกหน่อยสิ เดี๋ยวนี้มีกั๊กเหรอ”
อิทธิก็ยังไม่ยอมตอบ มดดำเลยคิดแกล้ง
“หนอย...ไม่บอกใช่ไหม อย่างนี้ต้องจี้จุดอ่อน”
มดดำเอามือไปจี๋ที่คอ อิทธิบ้าจี้หลบพัลวัน แล้ววิ่งหนี มดดำวิ่งไล่ตามกันไปสองคนตามทาง
อิทธิกับมดดำนั่งทานน้ำแข็งใสที่ตลาด มดดำงอน
“นี่ตกลงจะไม่บอกใช่ไหม ฉันโกรธแล้วนะ”
“ใจเย็นๆสิ พามาทานน้ำแข็งใสแล้วยังใจร้อนอีก เดี๋ยวพี่บอกแน่”
“แล้วเมื่อไหรอ่ะ”
อิทธิทำเป็นจับกระเป๋าเปิดดู
“ตายละ พี่ลืมถอนตังค์ มดดำรอแป๊บนะ”
มดดำหน้างอพยักหน้ารับไปงั้นๆ อิทธิรีบเดินไป มดดำทานน้ำแข็งใสต่อ สักพักก็มีมือมาสะกิดที่ไหล่ มดดำหันไปก็เห็นคนถือลูกโป่งรูปหัวใจสองอันปิดหน้ายืนอยู่
“พี่อิท ฉันรู้นะ”
“รู้ได้ไงอ่ะ” อิทธิยื่นลูกโป่งให้ “นี่ไงแผนพี่”
มดดำงง
“ยังไงล่ะ”
อิทธิจับมือ
“จริงๆมันก็ไม่ใช่แผนหรอก แต่พี่ขอฉวยโอกาสเลยแล้วกัน ตอนนี้พี่มีงานทำแล้ว พี่อยากจะขอความรักจากมดดำ”
มดดำอึ้ง
“พี่อิท”
“พี่รู้สึกยังไงมดดำก็รู้มาตลอดนี่ และสถานการณ์แบบนี้ ทางเดียวที่คุณดาเขาจะไม่ยุ่งกับมดดำก็คือ เราต้องคบกัน พี่สัญญาจะเป็นคนรักที่ดีที่สุดของมดดำ”
มดดำอึ้งตอบไม่ถูก
สหรัฐกับสุทธิดาจอดรถซุ่มอยู่ที่ลานจอดรถหน้าตลาดเห็นอิทธิกับมดดำนั่งจับมือกัน ในมืออีกมือของมดดำถือลูกโป่งรูปหัวใจสองดวงคุยกับอิทธิ
“เป็นไงคะพี่รัฐ เห็นกับตาจะๆแบบนี้ แล้วรู้สึกละอายใจบ้างไหมคะ” สุทธิดายิ้มร้าย
“เรียกพี่มาแค่นี้เหรอ”
สุทธิดาอึ้ง
“พี่รัฐ...นี่พี่รัฐยังคิดจะชอบมันอีกเหรอ”
สหรัฐดุ
“ดา...พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่รู้ว่าพี่ต้องทำตัวยังไง พี่ไม่มีวันทำอะไรที่ผิดศีลธรรมหรอก”
“แต่พี่รัฐก็ไม่คิดจะตัดใจจากมัน”
สหรัฐนิ่งไม่ตอบ สุทธิดากำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ
“พี่จะพาดากลับบ้านนะ”
สุทธิดาฝืนยิ้ม
“เดี๋ยวสิคะ ไหนๆก็มาแล้ว ดาอยากลงไปทักสองคนนั่นค่ะ”
สหรัฐชะงัก
“อะไรนะ”
“ลงไปกับดาหน่อยนะคะ”
สุทธิดามองหน้าสหรัฐแล้วยิ้มเลือดเย็น สหรัฐมองไปที่มดดำกับอิทธิอีกครั้งด้วยความรู้สึกอึดอัด
อิทธิกับมดดำยังคงนั่งคุยกันในร้านน้ำแข็งใส
“มดดำ ทำไมนิ่งไปล่ะ”
“พี่อิทธิ ฉันว่ามันยังไม่ถึงเวลาของฉัน”
“มดดำไม่ได้มีใครในใจใช่ไหม”
มดดำหลบตา
“ฉันยังไม่อยากคิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องเรียน”
“งั้นให้โอกาสพี่นะ”
มดดำเงียบยังไม่ตอบแต่สหรัฐกับสุทธิดาเดินเข้ามาก่อน
“แหม...มีความสุขกันจังเลยนะ”
อิทธิกับมดดำหันไปหาทั้งคู่ มดดำกับสหรัฐมองหน้ากันอึ้ง
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันกับพี่รัฐก็แค่อยากรู้ให้แน่ใจว่าพวกเธอเป็นแฟนกันแน่นอนใช่ไหม”
มดดำนิ่งอึ้งไม่ตอบ
“ว่าไงล่ะมดดำ บอกมาเลยสิ หรือยังคิดจะหาที่หมายใหม่”
อิทธิไม่พอใจ
“คุณดา ถ้าไม่หยุดก้าวร้าว วันนี้คุณได้เปียกรอบสองแน่”
“ไอ้บ้า อย่านะ”
สุทธิดาไปหลบหลังสหรัฐ
“ตกลงว่าไงล่ะมดดำตกลงเธอเป็นแฟนกับอิทธินี่ใช่ไหม แล้วเธอก็จะไม่เผยอมายุ่งกับพี่รัฐของฉันอีกใช่ไหม บอกมาสิ”
มดดำเชิดหน้าตอบ
“ค่ะ ฉันกับพี่อิทเป็นแฟนกัน และคุณก็สบายใจได้ว่าฉันจะไม่ยุ่งกับ...คนของคุณดาเป็นอันขาด”
สุทธิดายิ้มพอใจ
“ได้ยินแล้วใช่ไหมคะพี่รัฐ”
สหรัฐตัดบท
“เรากลับกันเถอะดา”
สุทธิดายิ้มรับแล้วเกาะแขนสหรัฐเดินกลับไปด้วยกัน มดดำมองตามด้วยความรู้สึกใจหาย อิทธิจับมือ
“พี่สัญญานะว่าพี่จะดูแลมดดำให้ดีที่สุดเท่าที่พี่จะทำได้เลย”
มดดำยิ้มรับเจื่อนๆ แล้วแอบเผลอมองตามสหรัฐไปแต่พอได้สติก็รีบหันกลับมาหาอิทธิ
รถของสหรัฐแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน สุทธิดาจับมือสหรัฐแล้วยิ้มมีความสุข
“ขึ้นไปดื่มอะไรเย็นๆหน่อยดีไหมคะพี่รัฐ”
“ไม่ล่ะ พี่อยากกลับไปพักผ่อน”
“ได้ค่ะ พักให้สบายนะคะ แล้วเราจะเริ่มต้นกันใหม่ ดาบอกแล้วไงว่าชีวิตคู่ของเราต้องมีแต่เดินหน้า ดารักพี่รัฐนะคะ แล้วพี่รัฐก็ต้องรักดา”
สุทธิดาเปิดประตูรถลงไป สหรัฐขับรถออกไป สุทธิดามองตามด้วยความสะใจ ส้มที่แอบดูอยู่ก็เดินยิ้มออกมาหา
“เป็นไงบ้างคะคุณดา”
“ดีกว่าที่คิด เพราะฉันไปเจอไอ้อิทกำลังขอความรักนังมดดำพอดี”
“จริงเหรอคะ ฉันยินดีด้วยจริงๆ”
“ยังหรอก นี่มันแค่ขั้นที่หนึ่ง ฉันต้องการให้แน่ใจกว่านี้” สุทธิดาหยิบห่อยาที่ส้มให้ออกมา “หวังว่ายานี่ของแกจะได้ผลนะ”
“รับรองค่ะ ฉันรับประกัน” ส้มยิ้มอย่างมีความสุข
อิทธิกับมดดำเดินออกจากร้านน้ำแข็งใส มดดำดูเงียบๆ แต่อิทธิมีความสุข
“มดดำ รู้ไหมว่าวันนี้พี่มีความสุขที่สุดเลย”
มดดำแค่ยิ้มรับ อิทธิจ๋อย
“มดดำไม่มีความสุขเหรอ”
“คือ...คือฉันแค่ยังตั้งรับไม่ทันน่ะจ้ะ”
อิทธิยิ้ม
“พี่เข้าใจ แต่ยังไงพี่ก็ขอบคุณมดดำนะที่ให้โอกาสพี่”
ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของอิทธิดังขึ้น เขากดรับ
“ว่าไงครับเจ๊...เหรอ...เอ่อ...อีกสักครู่ผมค่อยไปได้ไหมเจ๊...พอดีติดธุระนิดหน่อยครับ...ครับๆๆขอบคุณครับ”
อิทธิกดวางสาย
“พี่อิทมีธุระเหรอ”
“เจ๊นิภา เจ้าของตลาดไง แกจะขอให้ไปสอนลูกชายแกวันนี้เพิ่มอีกวัน เห็นว่า ลูกทำการบ้านไม่ได้ เจ๊แกก็ไม่รู้เรื่องเลขของ ม.ปลาย เดี๋ยวพี่ไปส่งมดดำก่อนแล้วค่อยไป”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่อิทไปเถอะ ฉันกลับเองได้”
“ไม่ได้สิ พี่ต้อง...”
มดดำสวนทันที
“พี่อิท ฉันไปได้จริงๆ พี่ไปทำธุระเถอะจ้ะ”
พูดจบมดดำก็เดินแยกทันที อิทธิจะเดินตามแล้วเปลี่ยนใจเดินไปอีกทาง แต่ไม่วายหันหลังกลับมาดูมดดำด้วยสีหน้าครุ่นคิดเป็นห่วง
สหรัฐขับรถมาตามทาง แล้วเห็นมดดำเดินถือลูกโป่งรูปหัวใจอยู่ในมือ เขาเห็นแล้วก็หมั่นไส้
“ฮึ...”
มดดำเองก็เห็นรถสหรัฐแล่นมาก็ทำไม่มอง สหรัฐเองขับเลยไปแต่สุดท้ายก็เบรกมองกระจกหลังเห็นมดดำเดินไม่หันมามองเลย เขาฉุนทุบพวงมาลัยรถแล้วถอยรถกลับมาเบียดทางเดินของมดดำจนเธอตกใจ สหรัฐลงจากรถมาจ้องหน้า สองคนจ้องหน้ากันนิ่ง
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 17 พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
