กากับหงส์ ตอนที่ 3
สหรัฐขับรถมาส่งมดดำกับอิทธิ ไม่นานนักรถแล่นจนมาถึงหน้าตลาด
“จะลงตรงไหนกันล่ะ” สหรัฐถาม
อิทธิกำลงจะชี้จุดให้รถจอด มดดำดึงมือไว้แล้วบอกเอง
“ไปข้างหน้าอีกหน่อยนึง ถึงทางแยกแล้วเลี้ยวขวา”
อิทธิมองมดดำงงๆ มดดำแอบอมยิ้มยักคิ้วให้ สหรัฐไม่ได้มองทั้งคู่ก็เลี้ยวรถมาจนมาถึงอีกทางแยก
“เดี๋ยวตรงไปแล้วเลี้ยวขวาอีกที”
สหรัฐขับต่อ
“จะถึงรึยังเนี่ย ฉันก็มีงานรออยู่เหมือนกันนะ”
“ขับไปเถอะน่า หาเรื่องมาช่วยฉันเองไม่ใช่เหรอ”
อิทธิมองขวับที่มดดำ สหรัฐก็งงๆ
“เลี้ยวขวานี่ แล้วเลี้ยวขวานั่นอีกทีก็ถึงแล้ว”
สหรัฐขับรถมาตามที่มดดำบอก จนมาถึงหน้าตลาดจุดเดิม สหรัฐมองดูรอบๆ
“เฮ้ย!นี่มันจุดที่ผ่านมาเมื่อกี้นี่นา นี่เธอหลอกให้ฉันวนรอบตลาดเหรอ”
มดดำแกล้งงง
“ฉันน่ะเหรอหลอก หลอกที่ไหน ฉันแค่ลองสั่งดูว่าคุณจะเชื่อไหม อืมม...ก็เชื่องดีนะ”
สหรัฐทั้งอึ้ง ทั้งโกรธ
“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาเหรอ”
“ฉันพูดสักคำเหรอ...พี่อิทลงกันเถอะ”
มดดำรีบดึงมืออิทธิพาลงจากรถ
“เอ่อ...ขอบคุณนะครับ...มดดำขอบคุณคุณสหรัฐหน่อยสิ”
“ขอบคุณ ลาขาด...”
มดดำขอบคุณแบบห้วนๆแล้วก็ลากอิทธิหนีไปเลย สหรัฐมองตามฉุนๆ
“โหย...แสบจริงๆเด็กอะไร” เขาเจ็บคอ “โอ๊ย”
สหรัฐมองตามเซ็งๆแล้วขับรถออกไป
มดดำกับอิทธิเดินมาด้วยกัน
“มดดำไม่น่าไปแกล้งคุณสหรัฐเขาเลยนะ เขาอุตส่าห์มาส่งเรา” อิทธิรู้สึกผิด
“ก็ฉันหมั่นไส้นี่ ไม่รู้จักฉันแล้วมาหาว่าฉันไม่รักแม่ทำไม ถ้าฉันมีเงินฉันจะปล่อยให้แม่ติดตารางเหรอ พี่อิทก็รู้นี่”
“แต่คุณสหรัฐเขาไม่รู้ เขาเพิ่งเจอเราเขาก็พูดตามที่เห็น...มดดำ พี่รู้ว่ามดดำรู้สึกไม่ดีที่ช่วยน้าส้มไม่ได้ แต่จะไปพาลลงที่คนอื่นที่เขาพูดไม่เข้าหูมันก็ไม่ถูกนะ”
มดดำชะงักหยุดเดินคิดตามที่อิทธิพูด
“ว้า...แล้วนี่ฉันควรทำไงดีอ่ะ นาย เอ๊ย...คุณสหรัฐก็ไปแล้ว”
“คราวนี้ก็คงต้องปล่อยไปเพราะเราก็ไม่รู้จะไปตามขอโทษเขาที่ไหน จำไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน ต่อไปจะได้แก้ปัญหาถูกจุด”
“ขอบคุณนะพี่อิท รู้ไหมว่าพี่ดีกับฉันมาก!จนฉันรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ชายแท้ๆของฉันเลย”
มดดำยิ้มแล้วเดินไป อิทธิมองตามแล้วรู้สึกไม่อยากเป็นแค่พี่ชาย
มดดำกับอิทธิรับเงินค่าเข็นผักจากแม่ค้า ทั้งสองไหว้อย่างอ่อนน้อม แต่พอเดินห่างออกมา มดดำก็ดูเงินในมืออย่างเซ็งๆ
“เฮ้อ...วันนี้เลยได้แค่ร้อยเดียวเอง”
“เอาน่ามดดำ อย่างน้อยวันนี้เราสองคนก็ได้ช่วยจับโจร มันมีค่าทางใจยิ่งกว่ารายได้จากที่เข็นผักนะ”
“แต่มันก็ไม่พอค่าปรับแม่นี่”
มดดำมองดูไปรอบๆ
“มองหาอะไรเหรอมดดำ”
“ก็ฉันจะดูว่ามีใครมีอะไรให้ฉันทำรึเปล่าไง จะไปรับจ้างเค้า อยากได้เงินอีก”
อิทธิส่งเงินให้
“เอาของพี่ไปก็ได้ ส่วนที่เหลือเดี๋ยวไปขอยาย หรือไม่ก็ยืมคนแถวนี้”
“พี่อิท...ฉันขอบคุณมากนะ แต่พี่อย่ามาลำบากเพื่อฉันกับแม่เลย ฉันจะหาเงินเอง”
“หาเงิน มดดำจะทำไง” อิทธินึกได้ “อย่าบอกว่าต่อยมวยอีกนะ”
“มันเป็นวิธีเดียวที่ฉันจะได้เงินเยอะและเร็วที่สุด”
“โธ่...มดดำ พี่ขอร้องล่ะ อย่า...”
“สายแล้ว พี่อิทจะไปเรียนไม่ใช่เหรอ”
“ไม่...ถ้าลงมดดำดื้อแบบนี้พี่ไม่ยอมไปเรียนหรอก”
อิทธิจ้องหน้าไม่พอใจ มดดำถอนใจเครียด
ที่บริษัท Jewelry by Pimphan...สิริยุพายืนรอสหรัฐอยู่หน้าแผนกต้อนรับของบริษัทอย่างกระวนกระวาย
“เอ้...ต่อสายหาคุณรัฐให้พี่หน่อย ป่านนี้ยังมาไม่ถึงบริษัทอีก”
พนักงานตอนรับจะกดโทร แต่สหรัฐเดินเข้ามาพอดี มือถือสูทมาด้วย แต่เสื้อเชิ้ตกับไทเลอะเทอะไปหมด
“อุ๊ย...ไม่ต้องแล้ว คุณรัฐมาแล้ว”
สิริยุพารีบวิ่งเข้าไปหาแต่พอมาใกล้ๆมองแล้วต้องชะงัก
“อุ๊ย...ทำไมคุณรัฐมอมแมมมาเชียวคะ”
สหรัฐ พยามนึกหาเหตุผล
“อ๋อ...คือผมหลงทางน่ะครับ แล้วก็รถเสียเครื่องรวน ยางแตกก็เลยต้องเปลี่ยนยางด้วย”
สหรัฐพยายามยิ้มกลบเกลื่อน สิริยุพารู้สึกว่าเจ้านายแปลกๆ
“รถป้ายแดงเนี่ยนะคะเสีย แล้วสมัยนี้ยังมีรถยนต์ยางแตกอีกเหรอคะ”
สหรัฐไม่รู้จะตอบยังไงเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เข้าเรื่องของเราดีกว่าครับ ผมมาทำงานวันแรกนี่ พี่ยุพาต้องพาผมไปแนะนำกับพนักงานหรือเปล่า”
“ยุพาเชิญผู้บริหารแต่ละแผนกแล้วค่ะ ถ้าคุณรัฐพร้อมจะเรียกพวกเขามาแนะนำตัวเลย”
“รบกวนเวลางานเขาเปล่าๆ เดี๋ยวพี่ยุพาช่วยพาผมไปแนะนำตามแผนกจะดีกว่า”
“แหม...คุณรัฐนี่น่ารักจังเลยนะคะ ไปค่ะ”
ทั้งคู่เดินคุยไปด้วยกัน
สิริยุพาพาสหรัฐไปดูและแนะนำแผนกต่างๆของบริษัท เริ่มที่แผนกเจียระไน สิริยุพาเดินนำเข้ามา ผู้จัดการจะลุกจากโต๊ะ สหรัฐโบกมือไม่ต้อง แล้วผู้จัดการก็พาเข้าไปที่แผนกเจียร พนักงานยกมือไหว้...ต่อมาก็ไปที่แผนกบัญชี ทุกคนยืนไหว้ สหรัฐยิ้มแย้มทักทายทุกคน...ไปที่โรงอาหารของโรงงาน สหรัฐทักทายเหล่าแม่ครัวอย่างดี...ช่วงกลางวันคนงานนั่งทานอาหารกัน สหรัฐนั่งทานด้วย พนักงานสาวบางคนพอเห็นสหรัฐหล่อก็มีแอบกรี๊ดบ้าง สหรัฐพยายามพูดคุยทำความรู้จักกับพนักงานทั้งชายหญิงด้วยท่าทีสุภาพจนเป็นที่ประทับใจของทุกแผนก ทั้งแผนกที่อยู่ในบริษัทและในโรงงานผลิตจิวเวอร์รี่
มดดำในชุดนักมวยเดินเข้ามากับอิทธิ มายืนประจันหน้ากับจิ๊กโก๋และนักมวย โดยมีกรรมการยืนอยู่ตรงกลาง แวดล้อมไปด้วยชาวบ้านกองเชียร์ จิ๊กโก๋ยิ้มหยัน พูดเสียงก้อง
“น้องมดดำดำๆๆๆ...มาคราวเน้...อาจไม่ง่ายเหมือนคราวก่อนนะจ๊ะๆๆๆ...”
มดดำจ้องหน้า
“พูดแบบมนุษย์เป็นมั้ยเนี่ย เดี๋ยวได้สูญพันธุ์อีกรอบ”
จิ๊กโก๋สะดุ้ง
“อูย!”
“เพิ่มเดิมพันอีกสามเท่าเลยเป็นไง”
จิ๊กโก๋อึ้ง
“พี่น่ะลงได้อยู่แล้นนน...อย่าว่าแต่สามเท่าเลย สิบเท่าก็ยังหวายๆๆ กลัวน้องจะไม่เสียแค่นั้นแหละ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันชนะแน่”
“บร๊ะ!”
จิ๊กโก๋กับมดดำจ้องหน้ากันเอาเรื่อง อิทธิตัดบท
“มดดำไปเตรียมตัวเถอะ อย่าให้มันพูดอีกเลย พี่เกลียดสำเนียงมันว่ะ”
จิ๊กโก๋มองหน้า อิทธิรีบลากมดดำเข้ามุมเพื่อเตรียมตัว
“มดดำ...พี่ว่าเราไม่น่าไปเรียกเงินเพิ่มเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่อิท ฉันชนะแน่ ฉันมั่นใจ”
“เอาล่ะ ไงพี่ก็ขอให้ชนะนะ”
มดดำกับอิทธิยิ้มให้กัน แล้วกรรมการเดินมาบอกให้พี่เลี้ยงทั้งสองแยกกันไป ก่อนจะให้สัญญาณเริ่มชก
สิริยุพาเอารายงานต่างๆให้สหรัฐดู
“นี่เป็นรายงานประชุมใหญ่ล่าสุดค่ะ แล้วอีกแฟ้มก็จะเป็นรายชื่อลูกค้าทั้งในและต่างประเทศ ส่วนแฟ้มสีส้มก็จะเป็น...”
สิริยุพามองไปก็เห็นสหรัฐเปิดดูแล้วเผลอยิ้มโดยไม่มีเหตุผล ยิ้มอยู่นานจนสิริยุพาแปลกใจ
“คุณรัฐคะ...คุณรัฐ...” สิริยุพายื่นหน้าไปจ่อหน้าสหรัฐ “คุณคะ!”
สหรัฐสะดุ้ง
“เฮ้ยย!!”
“คุณรัฐโอเครึป่าวคะ”
สหรัฐไม่รู้จะตอบยังไง
“โอเค...ครับ โอเค เดี๋ยว...พี่ยุพาไปดูงานทางอื่นก่อนก็ได้นะครับ ผมขออ่านรายงานนี่คนเดียวก่อน”
“ค่ะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็เรียกยุพานะคะ”
พอสิริยุพาออกไป สหรัฐก็คิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ตอนที่มดดำกับอิทธิเดินออกมาหน้าโรงพักแล้วเขาเดินตามมาต่อว่า
“นั่นแม่เธอเหรอ...ทำไมไม่ช่วย ที่กับคนอื่นละเห็นไปช่วยเขา กับแม่ตัวเองปล่อยติดตารางซะงั้น”
“นี่ คุณไม่รู้เรื่องอะไรอย่าพูดดีกว่า”
“ไม่รู้อะไรก็เห็นๆอยู่”
อิทธิรีบบอก
“เอ่อ...คุณสหรัฐครับ มดดำกำลังหาเงินมาเสียค่าปรับอยู่ครับ”
สหรัฐอึ้ง
“หา...เงินค่าปรับแค่ไม่กี่ตังค์เนี่ยนะ”
“ไม่กี่สตางค์สำหรับคุณมากกว่าครับ”
มดดำตัดบท
“พอเถอะพี่อิท ไม่ต้องอธิบายอะไรให้คนแบบนี้ฟังหรอก”
“นี่ฉันมันเลวอะไรกันนักกันหนา เมื่อกี้ที่ฉันไม่อยากมาที่นี่ก็เพราะฉันอยากจะไปหาหมอ ฉันเจ็บคอ ลงมาช่วยเธอ ไม่ขอบคุณแต่มาด่าซ้ำ แถมฉันจะไปหาหมอก็ไม่ให้ไป ฉันก็มาเป็นพยานให้แล้ว ฉันยังเลวอีกเหรอ”
มดดำเถียงไม่ออก
“โอเค...ขอโทษก็ได้ งั้นคุณไปหาหมอสิ เดี๋ยวคอหักตายมาโทษฉัน”
ขณะนั้นสหรัฐนั่งใคร่ครวญครุ่นคิดด้วยความสงสัย
“เสี่ยงชีวิตช่วยคนอื่น แต่ไม่ช่วยแม่ตัวเอง แถมทำผิดก็รับผิด ตกลงเธอเป็นคนยังไงกันแน่ ฮึ...สงสัยจะเป็นเด็กบ๊องๆ”
สหรัฐคิดแล้วขำ
ทางฝ่ายมดดำชกกับนักมวยคู่ต่อสู้ สองคนแลกหมัดอย่างเมามันส์ มดดำกระโดดขึ้นเข่า คนดูเชียร์กันลั่น อิทธิก็เชียร์อย่างสนุก
“เอ้ววว...ต้องงี้สิมดดำ...ซ้าย...ขวา อัฟเปอร์คัดจัดให้ เฮ้”
เสียงกรรมการตีระฆัง นักมวยทั้งสองแยกกัน อิทธิเอาน้ำมาให้ ชาวบ้านแห่มายืนมุมมดดำ
“มดดำดูสิ ชาวบ้านแทงข้างมดดำกันหมดเลย”
มดดำหอบแต่มองไปรอบๆแล้วยิ้ม
“ถ้าฉันชนะนอกจากแม่จะได้ออกมาแล้ว ฉันจะได้เรียนต่อก็คราวนี้แหล่ะพี่อิท”
ทั้งสองยิ้มดีใจกัน แล้วกรรมการก็เรียกทั้งสองฝ่ายกลางเวที แล้วเริ่มให้สัญญาณชก ตอนแรกมดดำก็จะออกอาวุธ แต่คู่ต่อสู้หลบได้แล้วศอกกลับหลังใส่มดดำจนล้ม คนดูร้องตกใจ อิทธิตาโต มดดำสู้ต่อ แต่คราวนี้ชกลำบากเพราะคู่ต่อสู้จับทางได้แล้วสวนกลับเร็ว มดดำเจอหมัดแรกเข้าปลายคาง แต่ยังไม่ล้ม คู่ต่อสู้เข้ามากระหน่ำชกอีก มดดำค่อยๆล้มลง กรรมการเข้ามาห้ามคู่ต่อสู้แล้วนับ ชาวบ้านช่วยกันนับดังสุดๆ แต่สุดท้ายมดดำลุกมายืนได้สักพักก็ร่วงลงทันที จิ๊กโก๋กับนักมวยเฮลั่น แต่ชาวบ้านเงียบ กรรมการนับจนครบ 10 อิทธิตกใจรีบวิ่งไปพยุงร่างมดดำ
“มดดำ...มดดำ!”
มดดำที่บอบช้ำนั่งเซ็งจิ๊กโก๋เดินมาหาหน้าตาเอาเรื่อง
“ตกลงมึงจะเบี้ยวใช่ไหม”
มดดำจ๋อย
“ฉันไม่ได้เบี้ยว แต่ขอเวลาได้มั้ย”
“ตอนมึงชนะ มึงให้เวลากูเหรอ ถ้ามึงไม่ให้เงินกูๆเอาเรื่องมึงแน่อีมดดำ”
อิทธิเดินเข้ามายื่นเงินให้
“เงินของมึงเอาไปซะ”
จิ๊กโก๋รับเงินไปนับแล้วเดินออกไป
“พี่อิทไปเอาเงินมาจากไหน”
“พี่กู้ลุงคงที่ท้ายบ่อนน่ะ”
“โธ่พี่อิท ของลุงคงดอกแพงมากเลยนี่”
“ไม่เป็นไรหรอกมดดำ พี่จะรวบรวมเงินมาหาคืนแกให้เร็วที่สุด”
“ฉันคิดแต่จะได้ ไม่คิดว่าจะแพ้ แทนที่จะได้เงิน ฉันกลับทำให้พี่ต้องมาลำบาก”
อิทธิยิ้ม
“มดดำ...แต่พี่พอใจนะที่มดดำแพ้”
มดดำอึ้ง
“พี่อิท...”
“พี่ไม่อยากเห็นมดดำเจ็บตัวอีก ต่อไปเราหาเงินวิธีอื่นนะ”
“แต่ฉันก็ไม่มีเงินจ่ายค่าปรับของแม่”
“พี่กู้มาเผื่อค่าปรับแล้ว”
อิทธิยื่นเงินให้ มดดำมองแล้วไม่กล้ารับ
“รับไปสิ มดดำรีบไปหาลุงเหลิมเถอะ ส่วนเรื่องเงินพี่ไม่ได้ให้เปล่า มีเมื่อไหร่ก็มาคืนแล้วกันนะ”
“ขอบคุณพี่อิทมากนะจ๊ะ ฉันจะรีบหามาคืนพี่ให้เร็วที่สุด”
มดดำรับเงินไปน้ำตาคลอเบ้าเพราะสงสารอิทธิ
มดดำเดินวนไปวนมาหน้าคิวรถด้วยความกระวนกระวายใจ รถของเฉลิมแล่นมาจอด คนลงมาจ่ายตังค์จนหมด มดดำวิ่งไปหา
“ลุงไปช่วยแม่กันได้หรือยังจ๊ะ”
“เฮ้อ...วันนี้หักค่าเช่ารถแล้ว ไม่รู้จะพอช่วยแม่เอ็งหรือเปล่า”
มดดำยื่นเงินให้
“ตอนนี้เราจะไปได้หรือยังจ๊ะ”
“ไปเอาเงินมาจากไหน”
“เอ่อ...เอ่อ...พี่อิทช่วยจ้ะ”
“แล้วไป งั้นก็ไป...ขึ้นรถ”
มดดำยิ้มขอบคุณเฉลิม แล้วสองลุงหลานก็ขึ้นรถไปด้วยกัน
มดดำยืนรอเฉลิมกับส้มอยู่หน้าสถานี พอเห็นลุงกับแม่เดินออกมาก็ดีใจ
“แม่!”
มดดำเดินเข้าไปหาแต่ส้มปรี่เข้ามาตบ
“โอ้ยแม่! แม่ตบฉันทำไม”
“ก็ตบล้างแค้นแกน่ะสินังมดดำ ที่เมื่อเช้าแกแกล้งไม่ให้ไอ้เสี่ยหนุ่มนั่นมันช่วยฉัน”
เฉลิมมองหน้ามดดำงงๆ
“นี่มีเสี่ยเลี้ยงแล้วเหรอวะ”
“ไม่ใช่จ๊ะลุง ไปกันใหญ่แล้ว! กับคุณคนนั้นน่ะเพิ่งจะเจอกันเมื่อเช้านี้เอง”
ส้มจิ้มหัว
“เจอเมื่อไหร่ก็ขอให้มันช่วยได้นี่ ท่าทางมันรวยจะตาย ฮึ่ยยย!! ว่าแล้วก็ขออีกซักทีเถอะวะ”
ส้มพยายามไล่ตบ มดดำต้องวิ่งหลบอยู่หลังเฉลิมชุลมุน
“อีส้ม...ถ้ามึงทำอะไรมดดำอีก กูนี่แหละจะแจ้งตำรวจให้เอามึงกลับไปขังเหมือนเดิม” เฉลิมโมโห
ส้มเห็นเฉลิมท่าทางจะเอาจริงก็ชะงักนิ่ง มองมดดำตาเขียว มดดำทำมองนกมองไม้ เฉลิมดึงแขนมดดำเดินหนีไปขึ้นรถ ส้มต้องวิ่งตาม
“พี่เหลิม ไอ้พี่บ้า จะทิ้งฉันเหรอ”
สุทธิดา วาว่า แก้ว พงษ์ เดินเข้ามาในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย แล้วมองหาโต๊ะว่าง
“นั่งตรงไหนดีล่ะ ตรงนั้นไหม” พงษ์ขี้ไป
สุทธิดาเบ้หน้า
“ไม่เอาหรอก ร้อน”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงคิมดังขึ้น
“นั่งตรงนี้ด้วยกันก็ได้นะครับ”
ทั้งหมดหันไปตามเสียงก็เห็นคิม นักศึกษาคณะบริหารอินเตอร์ หน้าเกาหลีหล่อยิ้มให้
“อ๊ายยย นี่มันนายคิม คณะอินเตอร์ที่เป็นนายแบบด้วยนี่” แก้วกระซิบ
คิมเห็นพวกสุทธิดาลังเล ก็ลุกขึ้นยืนยิ้มให้สุทธิดา ทั้งหมดนั่งกับคิม
“ผมชื่อคิมครับ อยู่บริหารอินเตอร์”
สุทธิดายิ้มให้
“ขอบคุณนะคิมที่ให้นั่งด้วย”
คิมกับสุทธิดามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน พงษ์ไม่พอใจ วาว่ากับแก้วเหวอไปเลย พงษ์กระแทกหนังสือกับโต๊ะ
“อีกครึ่งชั่วโมงจะเข้าเรียนนะ จะกินกันหรือเปล่า”
พงษ์ลุกนำ แก้ว วาว่า และสุทธิดาลุกตาม แต่คิมยกมือห้าม เอากระดาษกับปากกาส่งให้
“สาวๆรออยู่ที่นี่ อยากทานอะไรเดี๋ยวผมไปสั่งให้ครับ”
สุทธิดารับกระดาษกับปากกาจากมือของคิมแล้วเอามาเขียน วาว่า แก้ว เขียนแล้วส่งให้คิมๆลุกเดินไป
“ดา เธอมีพี่รัฐแล้วทั้งคน ขอบอกว่าหมดสิทธิ์แล้วนะยะ” วาว่ากระซิบ
สุทธิดาไม่พูดแต่มองตามคิมแล้วยิ้ม พงษ์มองสุทธิดาไม่ค่อยพอใจ
ทั้งหมดเดินมาด้วยกันที่ทางเดินหน้าคณะ คิมเดินคุยกับสุทธิดา มีพงษ์ แก้ว วาว่าเดินตาม
“เฮ้อ...ดานี่นึกว่าจะฮอทกับคนไทย นี่โกอินเตอร์ไปแล้ว” วาว่าพูดเบาๆ
พงษ์แย้ง
“วา พูดอะไรคิดบ้างสิ ดาไม่ชอบหน้าจืดๆอย่างนี้หรอก”
แก้วเห็นด้วย
“ใช่ แล้วดาก็มีพี่รัฐแล้ว จะมีคนอื่นได้ไง”
ทั้งหมดเดินมาถึงหน้าตึก คิมบอกกับสุทธิดา
“เลิกเรียนผมจะมาหาที่คณะนะครับ”
สุทธิดายิ้มให้ คิมเดินไป
“ดา...อย่าบอกนะว่าชอบคิม” แก้วรีบถาม
“นี่...พวกเธอไม่เห็นเหรอว่าเขาชอบฉัน”
พงษ์ดีใจ
“แสดงว่าดาไม่ชอบมันใช่ไหม งั้นก็อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลยนะ”
สุทธิดายิ้มๆ
“เสียใจ...ฉันปฏิเสธไมตรีคนดีๆแบบนี้ไม่เป็น”
แก้วกับวาว่าพูดพร้อมกัน
“โห...แรว๊งงงง!”
สุทธิดาจะเดินไป พงษ์สุดจะทนเดินไปขวาง
“แล้วทีผมทำไมดาถึงไม่ทำอย่างนี้บ้าง”
สุทธิดามองหน้าไม่พอใจแล้วไม่พูดเดินขึ้นตึกไปเลย วาว่าหน้าเหวอ
“เอ้า...รอด้วยสิดา”
วาว่ากับแก้วรีบวิ่งตามไป พงษ์ฉุนเดินเตะต้นไม้แถวนั้น
เจ้าของยืนมองส้มกับมดดำในชุดพนักงานสปา แล้วส่ายหน้าระอาใจ
“แหม เจ๊ฝน ถ้ามดดำมันจ่ายค่าปรับฉันตั้งแต่เมื่อวานวันนี้ฉันกับลูกก็ไม่มาทำงานสายหรอก”
มดดำอ้อนวอน
“ป้าฝนจ๋า ถ้าจะหักเงินค่านวดก็หักของมดดำคนเดียวแล้วกันนะ อย่าหักแม่เลย”
“เอาละ ฉันไม่หักอะไรทั้งนั้นสงสารมดดำหรอกนะ ต่อไปก็อย่ามาสายอีกแล้วส้ม เลิกเล่นไพ่ได้ก็เลิกนะ อายลูกมันบ้าง”
พูดจบเจ้าของก็ไปนั่งดูตารางคิวที่เคาน์เตอร์ ส้มมองมดดำแล้วค้อนหมั่นไส้แล้วเดินไปนั่งรวมกับเพื่อนหมอนวด สักพักลูกค้าชายเดินเข้ามา เจ้าของเข้าไปไหว้คุยกันสักพัก เจ้าของก็เดินมาที่ส้มกับมดดำ
“ส้มนวดไทยสองชั่วโมง”
ส้มเดินไปรับแขกแต่แขกมองมดดำตาเป็นมัน ส้มยิ้มหวาน
“สวัสดีค่ะ” ส้มหันไปบอกมดดำเสียงหวาน “ลูกมดดำ ช่วยเตรียมอ่างล้างเท้าให้แม่ด้วยนะลูก”
ส้มให้แขกเปลี่ยนรองเท้าแล้วพาแขกเดินไป มดดำจะเดินไปเจ้าของดึงแขนไว้
“มดดำ ทำไมไม่ปล่อยให้แม่เขาอะไรเองบ้าง นี่มันเอาเปรียบเรานะ ทีแขกของเราๆยังต้องยกน้ำเอง”
“ไม่เป็นไรจ้ะป้าฝน มดดำทำได้”
มดดำเดินไปเจ้าของร้านมองตามด้วยความสงสาร
กากับหงส์ ตอนที่ 3 (ต่อ)
ครู่ต่อมามดดำล้างเท้าแขกเสร็จก็เอาร้องเท้าให้แขกใส่ ส้มยืนดูอยู่ด้วย
“ไปค่ะคุณเชิญชั้นบน”
แขกลุกขึ้นแล้วมองมดดำนิ่ง ส้มเห็นก็สงสัย มดดำเองก็งงๆ
“ฉันขอเปลี่ยนคนนวดเป็นหนูมดดำได้ไหม แล้วฉันจะจ่ายค่านวดเป็นสองคนแม่ลูกเลย”
ส้มยิ้มร้าย
“คุณชอบมดดำเหรอคะ งั้นก็ได้ตามสบายเลยค่ะ”
มดดำมองส้มแล้วรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของแม่
“แม่...แต่นี่เป็นคิวแม่นะ”
“เอ้า...ก็ลูกค้าเค้าชอบเอ็ง...เอ๊ย...ชอบมดดำๆก็ต้องนวดสิลูกไปเถอะนะ แม่สละเพื่อลูกไง”
มดดำถอนใจแล้วจำใจพาแขกขึ้นฉันบน ส้มมองตามยิ้มร้าย
“หน้าตาหื่นมากเลยนะคะคุณพี่”
มดดำเริ่มจะนวดที่ขา
“มดดำ มานวดมือเลย เมื่อยแขนมากกว่า”
มดดำเขยิบมาแล้วนวดแขน แขกมองจ้องตาไม่กระพริบ มดดำรู้สึกอึดอัดเลยมองเพดาน มองมุมห้องไปเรื่อย แขกเห็นมดดำไม่สนใจก็จับมือ มดดำตกใจรีบดึงมือกลับ
“จะทำอะไร”
“ขอกอดได้ไหม เดี๋ยวฉันให้ทิป 500 แต่ถ้าเธอมีแถมอย่างอื่น ฉันจะให้เป็นพันนึง”
แขกลุกนั่งจะจับแขนมดดำรีบปัดออก
“นี่ อย่ามาคิดบ้าๆกับฉันนะ”
ลูกค้างง
“คิดบ้าอะไร เป็นหมอนวดก็แถมให้ลูกค้าหน่อยสิ อย่าเรื่องมากน่า แค่กอดมันจะสึกหรอสักเท่าไหร่”
แขกจะเข้ามากอดอีก มดดำตบหน้าทันที ลูกค้าเสียงดัง
“เฮ้ย...นี่ถึงกับตบเลยเหรอ”
“เออดิวะ! แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับคนชั่วๆอย่างแก”
มดดำโมโหลุกเปิดประตูออกไป ลูกค้างง
“เฮ้ย...มานวดสิ”
ลูกค้ายืนโวยวายกับเจ้าของ
“อบรมคนที่นี่ยังไง ถึงให้มาทำร้ายแขก”
มดดำเถียง
“ก็ไอ้แก่นี่มันจะลวนลามฉันจ้ะป้าฝน”
ส้มรีบขัด
“อีมดดำ อย่าเถียงแขก...ส้มขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ เดี๋ยวจะให้มันนวดใหม่”
มดดำหน้าเหวอ
“แม่...จะให้ฉันโดนปล้ำเหรอ”
เจ้าของร้านตัดบท
“เอางี้นะคะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนหมอให้นะคะ”
ลูกค้าไม่ยอม
“ไม่...ฉันจะให้มดดำนวดฉัน แล้วก็เหมาสามชั่วโมง จ่ายไม่อั้น”
มดดำเสียงแข็ง
“ฉันไม่นวด!”
“ขอโทษนะคะ ถ้าหมอนวดไม่อยากนวดคุณ ฉันก็บังคับเขาไม่ได้และถ้าคุณไม่ได้มาเพื่อนวดก็เชิญออกจากร้านเถอะค่ะ”
ลูกค้าอึ้ง
“อะไรนะ นี่ไล่ลูกค้าเหรอ”
“เจ๊ฝน แบบนี้ไม่ดีนะ เสียรายได้กันเปล่าๆ ฉันว่าบังคับให้มดดำมันไปนวดเถอะ เดี๋ยวฉันสั่งให้” ส้มหันไปสั่งมดดำเสียงเข้ม “มดดำ กลับไปนวด”
มดดำอึ้งมองหน้าแม่แล้วมองหน้าแขกก็เห็นแขกยิ้มเยาะสะใจ ส้มดึงแขนมดดำ
“ไปเร็วสิ...เชิญค่ะ”
“ไม่ต้องไป” เจ้าของร้านดึงแขนมดดำกลับ “เสียรายได้ก็เสีย...ยังไม่ไปอีก”
ลูกค้าโกรธ
“เออ...ไปก็ได้ ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกจำไว้”
ลูกค้าจะเดินไปทางหลังร้านแต่เจ้าของเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณควรจะขอโทษมดดำด้วยนะ”
ลูกค้าอึ้งไปนิดแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ขอโทษหมอนวดเหรอ” ลูกค้าจ้องหน้ามดดำ “วันนี้ฉันทำผิด ฉันรู้ตัวด้วยว่าทำ แต่ไม่ขอโทษ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะเธอไม่ใช่คนที่มีคุณค่าพอจะขอโทษไง”
ลูกค้ายิ้มกวน มดดำยิ้มกวนตอบ
“ค่ะ ฉันเป็นคนฉันต่ำไม่เหมาะกับคำขอโทษของคุณ แต่รู้ไหมว่าคุณเหมาะกับสิ่งนี้มาก”
ขาดคำมดดำก็ชกเข้าที่เบ้าตาลูกค้าทันที เหล่าหมอนวดและเจ้าของร้องกรี๊ดแล้วตบมือดีใจเฮลั่น ส้มหน้าตื่น
“อีมดดำ ทำอะไรลงไป”
ลูกค้าโวยวาย
“ผู้หญิงข้างถนน แกชกฉัน ฉันจะแจ้งความ”
เจ้าของร้านจ้องหน้า
“เอาสิ ฉันก็จะแจ้งความข้อหาอนาจารพนักงานของฉัน หรือพยายามข่มขืนก็ได้นะ”
ลูกค้ามองทุกคนด้วยความเจ็บใจแล้วเดินปิดตาไปหลังร้าน ทุกคนหัวเราะ เว้นแต่ส้มที่มองมดดำด้วยความไม่พอใจ ลูกค้าแต่งตัวเสร็จ เดินตาเขียวออกมา
“ร้องเท้าฉันล่ะ”
มดดำบอกเสียงแข็ง
“อยู่ริมถนนนอกร้าน”
ลูกค้าอยากจะตบมดดำแต่ไม่กล้า วิ่งปิดตาออกนอกร้านแล้วไปหยิบร้องเท้าใส่เดินหนีไป
มดดำนั่งซักผ้าขนหนูล้างอ่าง ส้มเดินมามองด้วยสายตาเหยียด
“เป็นไงล่ะ วันนี้จะเอาอะไรกิน”
“แม่ นี่แม่เห็นแก่เงินมากกว่าศักดิ์ศรีของลูกสาวแม่งั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แม่”
“จำไว้นะอีมดดำ ทุกอย่างในโลกนี้สำคัญสำหรับกูหมด ยกเว้นมึง”
ส้มพูดจบก็เดินไป มดดำมองตามแล้วนึกน้อยใจ
สุทธิดา พงษ์ วาว่า แก้วเดินมาที่ลานจอดรถมหาวิทยาลัย พงษ์ชวน
“วันนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านพี่นุ เขาฝากเชิญสาวๆด้วยนะ”
แก้วสนใจ
“น่าสนนะ ดาไปป่ะ”
“ไม่เอาอ่ะกลับบ้านดีกว่า”
วาว่าแซว
“อะไร้...พอพี่รัฐกลับมาปุ๊บถอดเขี้ยวถอดเล็บเลยเหรอ”
“บ้า...ฉันแค่อยากกลับไปเปลี่ยนชุดย่ะ”
ระหว่างนั้นคิมเดินเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่หนึ่ง ดอกแต่ก้านยาวระพื้นและผูกโบว์ใหญ่ๆดูสวยหรู คิมยื่นดอกไม้ให้สุทธิดา
“นึกอยู่แล้วว่าคุณดาต้องไม่รอผมที่ตึก”
สุทธิดารับดอกไม้แล้วยิ้ม
“ทำไมฉันถึงไม่รอรู้ไหม”
“เพราะคุณสวยและเก่ง ใครอยากจีบต้องวิ่งตาม”
“เหนื่อยเปล่าถ้าคิดจะตามฉัน”
“ผมยังไม่ได้เริ่มเลยนะครับ”
สุทธิดายิ้มให้คิมแล้วหันมาโบกมือกับเพื่อนๆ ก่อนขึ้นรถขับออกไป คิมมองตามยิ้มมีความสุข พงษ์มองแล้วไม่ชอบใจ
“เฮ้ย...ดาเขามีแฟนแล้วรู้ไว้ด้วย”
คิมยิ้มกวน
“ผมจะคบดา ไม่ได้จะคบแฟนเขานี่”
แก้วกับวาว่ามองหน้ากันอึ้ง
“โห...แรว๊งงงกว่าดาอีก”
คิมยิ้มแล้วเดินไป พงษ์มองตามหมั่นไส้
“ฝันไปเถอะไอ้หน้าจืด แกไม่มีวันได้ดาหรอกโว้ย”
แก้วแดกดัน
“บอกตัวเองเหรอพงษ์”
แก้วกับวาว่าเดินหัวเราะกันออกไป
ฝ่ายสหรัฐกำลังขับรถแล้วมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขากดรับสายจากบลูธูท
“อย่าบอกนะครับคุณแม่ว่าโทรมาเช็คเวลากลับบ้านผม”
พิมพ์พรรณคุยโทรศัพท์อยู่ที่บ้าน
“แหม...แล้วแม่เช็คไม่ได้เหรอ”
“ได้ครับ ผู้หญิงที่ผมยอมให้เช็คผมได้ก็คุณแม่คนเดียวเท่านั้นครับ”
“ต่อไปมีแฟนจะไม่พูดอย่างนี้น่ะสิ เอาละๆ เข้าเรื่องดีกว่า แม่จะโทรมาให้ช่วยซื้อขนมไทยให้แม่สักเก้าชุด พรุ่งนี้แม่จะใส่บาตรจ้ะ”
“เอ่อ...คุณแม่ให้คนรถหรือใครไปซื้อไม่ได้เหรอครับ คือผมยังใส่ปลอกคออยู่ ไม่อยากลงไปเดินครับ กลัวมีคนเอาสายมาคล้องแล้วจูงไป”
“ดีสิลูก แม่ฝากเขาฉีดยาโรคกลัวน้ำมาด้วยเลย”
พิมพ์พรรณหัวเราะ สหรัฐสะดุ้ง
“เย้ยย...คุณแม่...หัดรับมุขด้วยเหรอครับเนี่ย”
“ก็เราอยากมาทะเล้นก่อนทำไม เอาเป็นว่ารัฐนั่นแหล่ะแวะซื้อให้แม่หน่อย แต่บอกไว้ก่อน แม่ไม่เอาขนมในห้างนะ อยากได้ขนมที่เขาขายในตลาดสด ทำใหม่ๆสดๆ”
“โห...ตลาดอีกแล้วเหรอครับ”
พิมพ์พรรณงง
“อีกแล้ว ลูกไปมาแล้วเหรอ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ ได้ครับ งั้นผมจะแวะซื้อให้นะครับ”
สหรัฐกดวางสายแล้วเอามือคลำปลอกคอ
มดดำเดินซื้อกับข้าว มีอิทธิในชุดนักศึกษาช่วยถือของให้ อิทธิตกใจที่ได้ฟังเรื่องจากมดดำ
“เฮ้ย...นี่มีลูกค้าแบบนี้มาสปาด้วยเหรอ”
“คนเลวมันมีทุกที่แหล่ะพี่อิท”
“ดีนะที่ป้าฝนแกเข้าใจแล้วยังเข้าข้างมดดำ”
“ใช่จ้ะ...วันนี้ป้าฝนเลยให้ฉันสามร้อยแล้วบอกว่าถ้าพร้อมไปทำงานเมื่อไหร่ค่อยไป”
“ป้าฝนไม่ใช่ญาติกลับดีกับมดดำ” อิทธิถอนใจ “แต่น้าส้มนี่สิ”
อิทธิส่ายหน้าระอาใจ
“ไม่เป็นไรหรอก กับแม่ฉันชินแล้ว แต่คนอื่นที่มาดูถูกค่าความเป็นคนของฉันนี่สิพี่อิท ฉันเจ็บใจจริงๆ”
“อย่าคิดมากเลยมดดำ คิดไปเราก็ทำอะไรไอ้เลวนั่นไม่ได้”
“ถึงฉันจะทำอะไรมันไม่ได้ แต่จากนี้ไปฉันจะทำตัวเองให้มีคุณค่า ให้ใครหน้าไหนก็มาดูถูกฉันไม่ได้”
“ใช่ พี่เห็นด้วย” อิทธินึกได้ดีใจ “มดดำจะเรียนต่อใช่ไหม”
มดดำพยักหน้ารับ อิทธิยิ้มดีใจและชะงักไป
“เดี๋ยวก่อน แล้วน้าส้มว่าไง”
“ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะหาทางไปอยู่กับคุณกัลยาเพื่อเรียนหนังสือให้ได้”
มดดำพูดเหมือนมั่นใจแต่สีหน้ากลับวิตกอย่างมาก อิทธิมองมดดำด้วยความเห็นใจ
สหรัฐขับรถเข้ามาจอดหน้าตลาดแล้วลงจากรถมาเดินดูของมองไปรอบๆแล้วเห็นขนมไทยอยู่มุมหนึ่ง สหรัฐรีบจะเดินไปที่แผงขนมจังหวะเดียวกันกับมดดำและอิทธิเดินออกจากมุมหนึ่งมาชนกันพอดี ถุงกับข้าวของมดดำหล่นกระจาย มดดำมองของด้วยความเสียดาย สหรัฐก็มองของที่ตกพื้นด้วยความรู้สึกผิด แล้วเงยหน้ามาก็เจอกับมดดำ ทั้งสองชี้หน้าใส่กัน
“นี่คุณ / เธอ...มดดำ”
อิทธิเข้าพยุงมดดำ สหรัฐลุกขึ้น ทั้งหมดมองของที่ตกเต็มพื้น
“โอ๊ย...ซวยอีกแล้ว ทำไมต้องมาเจอคุณด้วย ดูสิหมดกัน”
สหรัฐขำสะใจ
“ฮึ...กรรมสมัยนี้มันเร็วจริงๆ เมื่อเช้าแกล้งฉัน เย็นตัวเองรับกรรมเลย”
มดดำมองของที่พื้นด้วยความเสียดาย จะด่าก็ด่าไม่สะดวกเพราะสหรัฐก็พูดถูกที่ว่าเธอไปแกล้งเขาก่อน อิทธิหันมาบอก
“เอาไงดีอ่ะมดดำ กลับไปซื้อของกันใหม่แล้วกัน”
มดดำอึกอัก
“แต่ฉัน...เอ่อ...”
“ถ้าไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร พี่ออกให้ก็ได้”
“ขอบใจนะพี่อิท แล้วฉันจะรีบหามาคืน”
มดดำกับอิทธิเดินกลับเข้าไปในตลาด สหรัฐมองตามอึ้งๆ แล้วมองของที่ตกบนพื้นด้วยความรู้สึกผิด
สหรัฐ เดินดูขนมในตลาด แล้วก็มองไปทางของสดด้วยจนเกือบชนคน พอขอโทษเสร็จสหรัฐก็มองไปทางฝั่งของสดเขาเห็นมดดำกับอิทธิช่วยกันซื้อของ อิทธิคอยจ่ายเงินให้ สหรัฐที่ยืนมองอย่างครุ่นคิดหนัก เขานึกถึงเรื่องราวเมื่อเช้านี้ ตอนนั้นมดดำกับอิทธิเดินออกมาหน้าโรงพัก เขาเดินตามมา
“นั่นแม่เธอเหรอ...ทำไมไม่ช่วย ที่กับคนอื่นละเห็นไปช่วยเขา กับแม่ตัวเองปล่อยติดตารางซะงั้น”
“นี่ คุณไม่รู้เรื่องอะไรอย่าพูดดีกว่า”
“ไม่รู้อะไรก็เห็นๆอยู่”
อิทธิอธิบาย
“เอ่อ...คุณสหรัฐครับ มดดำกำลังหาเงินมาเสียค่าปรับอยู่ครับ”
สหรัฐอึ้ง
“หา...เงินค่าปรับแค่ไม่กี่ตังค์เนี่ยนะ”
“ไม่กี่สตางค์สำหรับคุณมากกว่าครับ”
“พอเถอะพี่อิท ไม่ต้องอธิบายอะไรให้คนแบบนี้ฟังหรอก”
สหรัฐๆ หันกลับไปสั่งขนมกับแม่ค้าขนมหวาน
“ข้าวเหนียวสังขยาเก้าชุดครับ”
สหรัฐรีบหยิบเงินออกมา แม่ค้าใส่ถุงส่งให้ สหรัฐจ่ายเงินไม่รอเงินทอนแล้วรีบวิ่งไป ทางด้านมดดำรับผัก อิทธิจ่ายเงินเสร็จ พอหันกลับมาก็เจอสหรัฐยืนอยู่ สหรัฐยิ้มให้แต่มดดำหน้าบึ้งสะบัดหน้าเดินหนี สหรัฐวิ่งมาดักหน้าอีก
“เอ่อ...ฉันขอโทษ”
มดดำกับอิทธิมองหน้ากันงงๆ
“เรื่องอะไร”
“ก็ที่ฉันชนเธอไง”
“ตกลงฉันไม่ผิดแล้วเหรอ”
“โอเค มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครผิด ส่วนคำขอโทษก็สำหรับที่ฉันหัวเราะเยาะเธอ”
“ช่างมันเถอะ คุณก็พูดถูก ฉันแกล้งคุณก่อน กรรมคงตามฉันทัน”
“ไม่มีกรรมเวรอะไรทั้งนั้น เอางี้ได้ไหม ฉันขอชดใช้ความเสียหายให้”
สหรัฐหยิบกระเป๋าสตางค์มาหยิบเงินจะส่งให้ แต่มดดำไม่รับ
“คุณนี่วัยทองหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เอาเป็นว่าฉันไม่รับดีกว่า”
“ทำไม”
“ก็ฉันสบายใจที่จะไม่รับ”
“ถ้าเธอไม่คิดว่าเป็นค่าเสียหาย เธอก็เอาไปใช้อย่างอื่นก็ได้นี่ อย่างจ่ายค่าปรับแม่เธอ”
“แม่ฉันออกมาแล้ว”
สหรัฐยิ้มเจื่อน
“อ้าวเหรอ...ยินดีด้วยนะ แต่ไงฉันก็อยากจะ...”
มดดำสวนทันที
“ถ้าคุณอยากช่วยฉัน คุณก็เก็บเงินคุณไว้ดีกว่า มันจะช่วยให้ฉันสบายใจมากกว่าไปรับเงินคุณ” มดดำหันไปหาอิทธิ “พี่อิทกลับกันเถอะ”
มดดำกับอิทธิเดินแยกไปขึ้นรถสองแถว สหรัฐมองตามไปด้วยความทึ่งแล้วเผลออมยิ้มออกมา
อิทธิกับมดดำเดินกลับบ้านในซอยเล็กๆของสลัม ทั้งสองเดินผ่านมาถึงกุล่มวัยรุ่นที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ 2-3 คน วันรุ่นคนหนึ่งแซว
“อ้าว!ว่าไงจ๊ะมดดำ วันนี้ไม่แวะมาคุยกับพวกพี่หน่อยเหรอจ๊ะ”
มดดำจ้องหน้าเอาเรื่อง
“เฮ้ย!วันนี้มันดุเว้ย! สงสัยกำลังเครียดเอาเรื่อง”
วัยรุ่นอีกคนเสริม
“งั้นถ้ามันเครียดก็เท่ากับมันดุ งั้นเราก็จะไม่ยุ่งก๊ะมัน เพราะเราปอด”
วัยรุ่นคนที่สามร้องเพลงแซว
“เอ้า!เจอะเธอกี่ครั้งก็ยังปอดๆ คิดแล้วยังปอดๆ ต้องถอยทุกครั้งเลย”
เพื่อนหันมาแซว
“นี่เพลงมึงทันสมัยมากเลยนะเนี่ย”
อิทธิดึงแขนมดดำเดินผ่านไป มดดำฉุน
“ไอ้พวกนี้ โดนไปวันก่อนยังไม่เข็ด!”
“ยังเครียดเรื่องขอน้าส้มเรียนเหรอมดดำ”
“ไม่รู้สิพี่อิท แม่ยิ่งเข้าใจอะไรยากอยู่ด้วย แต่วันนี้เป็นไงเป็นกันฉันจะต้องขอแม่ไปเรียนให้ได้”
“งั้นพี่เอาใจช่วยนะ”
ทั้งสองยิ้มให้กัน สักพักมีสองสาวสุดเปรี้ยวประจำซอยเดินผ่านมา เห็นอิทธิแล้วกรี๊ด
“ว๊ายพี่อิท! พี่อิทจ๋า...” สาวเข้ามาเกาะแขนขวา “ไปไหนมาจ๊ะเนี่ย หิวมั้ยไปกินส้มตำร้านเปรี้ยวนะ”
“พี่อิท” สาวอีกคนเกาะแขนซ้าย “น้ำแข็งใสร้านฉันดีกว่าจ๊ะ ร้านนังเปรี้ยวมันเผ็ด แต่ร้านฉันน่ะหว๊านหวานนะจ๊ะ หวานเหมือนตัวฉันเลยนะ”
มดดำเซ็ง อิทธิก็ไม่รู้จะหาทางออกยังไง อิทธิกระซิบมดดำ
“มดดำ ช่วยพี่หน่อยดิ”
มดดำสงสาร พยักหน้าโอเคแล้วทำท่าสะดีดสะดิ้งเหมือนสองสาว
“ว้ายยย!!!พี่อิท” เธอเข้าไปแทรกสองสาว ดึงแขนอิทธิ “เรากลับไปกินน้ำพริกแรด!ด้วยกันนะจ๊ะ น้ำพริกแรดๆของฉันน่ะ แซ่บหลาย! แซ่บหลาย!”
คำว่าแรดกระเด็นโดนเต็มๆหน้าสองสาวจนสะดุ้ง
“หนอย...อีนังมดดำ พี่อิทเป็นแฟนฉัน! กล้าแย่งฉันเรอะ”
สาวอีกคนจะเอาเรื่อง
“หยั่งงี้มันต้องถอน!”
มดดำตั้งกาด
“ได้เลย!! เครียดมาหลายวันละ ขออีมดดำระบายหน่อยเหอะ!”
อิทธิหน้าเหวอ
“อ้าวเฮ้ยย!!มดดำ! ให้มาช่วยพี่นะ ไม่ได้ให้มีเรื่อง!”
ว่าแล้วสามสาวก็วางมวยกัน อิทธิเข้าไปห้ามเลยโดนหมัดมดดำเต็มเบ้าตาร้องโอ้ย สองสาวตกใจ
“ว๊าย!พี่อิท พี่อิทเป็นไงบ้างจ๊ะ เจ็บมั้ย เดี๋ยวฉันทำแผลให้”
ว่าแล้วสองสาวก็ช่วยกันถอดเสื้ออิทธิ อิทธิพยายามดึงๆเสื้อไว้ มดดำเซ็งเดินหนีไป
“เดี๋ยวมดดำ! รอพี่ด้วย โอ้ยย!!”
มดดำ ส้ม และเฉลิมนั่งกินข้าวด้วยกัน เมื่อกินเสร็จ มดดำกับเฉลิมก็เก็บจานที่วางบนหนังสือพิมพ์ที่ปูแทนโต๊ะตรงพื้นกลางบ้าน ส้มลุกขึ้นเหมือนจะเดินออกจากบ้าน
“แม่จะไปไหน” มดดำรีบถาม
“เอ๊ะ...อีนี่ เลิกยุ่งกับกูซะทีได้ไหม”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันก็คงยุ่งได้อีกไม่นานแล้ว”
ส้มมองมดดำงงๆ เฉลิมก็สงสัยเหมือนกัน
“เอ็งหมายความว่าไงวะมดดำ”
“ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเรียนหนังสือ ฉันจะไม่ให้ใครมาดูถูกฉันอีก ฉันจะไปอยู่บ้านคนที่ฉันเคยช่วยเขาไว้”
ส้มไม่พอใจ
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป ถ้ามึงไปกูเอามึงตายแน่”
“แม่...ฉันทำก็เพื่อแม่กับลุงด้วยนะ”
“กูไม่สน บอกว่าไม่ให้ไปก็คือไม่ต้องไป จะโง่ตายคาสลัมก็เรื่องของมึง”
มดดำเซ็ง เฉลิมเดินมานั่งใกล้ๆ แล้วลูบหัวด้วยความสงสาร
“ส้ม ถ้าเอ็งกับข้าส่งมดดำไม่ไหว ทำไมไม่ให้มันไปอยู่กับคนดีล่ะ”
“พี่เหลิม ไม่ห่วงเหรอว่าหลานพี่อาจจะโดนหลอกไปขายก็ได้”
มดดำแย้ง
“คุณกัลยาเขาไม่ทำกับฉันอย่างนั้นแน่ ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนดี”
ส้มพอได้ยินชื่อกัลยาก็ตกใจ
“เดี๋ยวมันชื่ออะไรนะ อีคนจะอุปการะเอ็งเนี่ย”
“คุณกัลยาจ้ะ” มดดำหยิบนามบัตรส่งให้ “นี่ไงนามบัตรเขา รู้สึกเหมือนเขาจะอยู่แถวๆที่แม่ไปคืนนั้น”
ส้มกระชากนามบัตรไปดูแล้วอึ้งตกใจ ยืนนิ่งจนมดดำกับเฉลิมสงสัย
“มีอะไรวะ”
“แม่...ฉันขอร้องล่ะ ให้...”
ส้มไม่ฟังเดินหนีเข้าห้องไปเลย มดดำกับเฉลิมอึ้ง
ส้มนั่งดูนามบัตรแล้วกำมือด้วยความเจ็บใจ
“อีกัลยา”
เช้าตรู่วันใหม่...เฉลิมเปิดประตูห้องนอนออกมาแล้วเห็นมดดำนอนหลับอยู่ที่พื้น ซึ่งพอได้ยินเสียงเฉลิม มดดำก็งัวเงียตื่น
“มดดำ อย่าบอกนะว่าแม่เอ็งไม่ให้เข้าไปนอนในห้องอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะลุง” มดดำมองนาฬิกา “ตายแล้ว นี่สายแล้ว เดี๋ยวฉันล้างหน้าแล้วไปขนผักที่ตลาดก่อนนะลุง”
มดดำจะวิ่งไปแต่เฉลิมดึงแขนไว้
“เดี๋ยว แล้วเรื่องเรียนจะเอาไง”
“ฉันก็จนปัญญาแล้วจ้ะ”
“งั้นลุงจะจัดการเอง”
ระหว่างนั้นส้มเปิดประตูห้องออกมา เฉลิมโวยใส่ทันที
“อีส้ม กูทนไม่ไหวแล้ว ไหนนามบัตร กูจะโทรไปหาเขาเอง เป็นตายร้ายดีกูก็จะให้มดดำไปอยู่กับ...”
ส้มสวนขึ้นทันที
“ก็ไปสิ”
เฉลิมกับมดดำแทบไม่เชื่อหูตัวเอง มดดำกระโดดดีใจ
“จริงนะแม่ ขอบคุณมากจ้ะ”
“แต่กูมีเงื่อนไข”
“เงื่อนไขอะไรจ๊ะ”
“กูจะเข้าไปอยู่บ้านนั้นกับมึง”
“ห๊า...อะไรนะแม่”
มดดำกับเฉลิมมองหน้ากันงงๆ
กากับหงส์ ตอนที่ 4
ส้มยื่นนามบัตรของกัลยา คืนให้มดดำ แล้วสั่งการ
“มึงรีบไปโทร.หาอีนี่แล้วบอกให้มันมารับเร็วๆ”
มดดำรับนามบัตรกลับไป แต่ก็ลังเลไม่รู้จะเอาไงดี
“เดี๋ยวฉันทำงานที่ตลาดเสร็จแล้วจะโทรหานะแม่”
“ไม่ต้อง โทรเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ให้มันมารับเร็วที่สุด”
เฉลิมชักฉุน
“โอ๊ย...อีส้ม มึงจะบ้าเหรอเดี๋ยวให้เดี๋ยวไม่ให้ บทจะให้ก็รีบไม่ลืมหูลืมตาเลยนะมึง คิดบ้างไหมเช้าป่านนี้มดดำจะโทรไปกวนเขาได้ไง”
“ถ้ามันไม่โทรก็ไม่ต้องไปเรียน”
มดดำเดินออกจากบ้านไป ส้มกับเฉลิมเดินไปดูที่ประตู เห็นมดดำเดินข้ามถนนไปที่ตู้โทรศัพท์แล้วเริ่มลงมือกดเบอร์ เฉลิมหันมาบอก
“เดี๋ยวข้าไปส่งเอ็งกับมดดำนะ”
“ไม่ต้องหรอกพี่ ฉันไปกันเองดีกว่า”
เฉลิมงง
“จะไปทำไมให้เปลืองค่ารถ เอ็งรู้เหรอว่าบ้านเขาอยู่ไหน ข้าขับรถมาสิบๆปี ออกนอกเส้นทางหน่อยยังหลง แล้วนี่เอ็งจะไปกันยังไง”
ส้มยิ้มร้าย
รถแท็กซี่แล่นมาตามทาง มดดำนั่งดูนามบัตรแล้วมองป้ายบอกทางแล้วงง
“เดี๋ยวหยุดก่อนจ้ะพี่”
คนขับหยุดรถ ส้มถามอย่างสงสัย
“มีอะไร”
“ก็ในนามบัตรบอกซอย 17 แต่นี่มันสามแยกแล้วมันเลี้ยวทางไหนล่ะแม่”
“เลี้ยวทางขวา ตรงไปสุดทางแล้วเลี้ยวซ้ายอีกที” ส้มบอกหน้าตาเฉย
มดดำงง
“แม่รู้จักทางเหรอ”
ส้มไม่ตอบ มดดำมองรอบๆแล้วนึกได้
“เอ๊ะ...นี่มันทางที่แม่มาดูงานวันเกิดบ้านหลังใหญ่ๆคืนนั้นใช่ไหม”
“ไปเหอะน่า...ถามเยอะจริงนะมึง” ส้มเร่งคนขับแท็กซี่ “ไปสิพี่”
คนขับออกรถไป มดดำมองแม่อย่างสงสัย
กัลยายืนรออยู่หน้าบ้าน คุณหญิงวาปีกับองค์อรเดินออกมาด้วยกัน
“เด็กมดดำคงดีใจนะ ที่เจ้าของบ้านมายืนรอต้อนรับด้วยตัวเอง” คุณหญิงแดกดันลูกสาว
“ไม่ได้สิคะ เด็กคนนี้มีบุญคุณกับกัลมาก กัลอยากจะดูแลแกให้ดีที่สุด”
องค์อรยิ้มๆ
“ดีใจด้วยนะคะพี่กัล ในที่สุดพี่ก็ได้ตอบแทนบุญคุณคนที่ช่วยชีวิตพี่แล้ว”
“ขอบใจจ้า” กัลยาเห็นแท็กซี่แล่นเข้ามา “อุ๊ย...นั่นไงคะมาแล้ว”
รถแท็กซี่แล่นมาจอดด้านหน้า มดดำลงมาก่อน กัลยาเข้าไปโอบกอด มดดำไหว้คุณหญิงกับองค์อร ทั้งสองยิ้มให้อย่างมีไมตรี
“ยินดีต้อนรับนะมดดำ”
มดดำมองไปรอบๆบ้าน กัลยาถามอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอมดดำ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่เคยผ่านบ้านนี้มาแล้ว ไม่คิดว่าจะเป็นบ้านคุณกัลยา”
“หวังว่าหนูจะชอบที่จะอยู่ที่นี่นะ” กัลยานึกได้ “เอ่อ...แล้วคุณแม่ล่ะ เห็นบอกว่าแม่จะขอมาอยู่ด้วย”
มดดำมองหาเห็นส้มยังนั่งในรถ จึงเปิดประตูรถ
“แม่ไม่ลงมาล่ะ”
ส้มลงมาจากแท็กซี่ กัลยา คุณหญิง และองค์อรตะลึง
“ส้ม...” กัลยาพึมพำ
ส้มยิ้มให้กับทุกคน
มดดำกับส้ม ยืนคอยการตัดสินใจของกัลยา คุณหญิงวาปีและองค์อร ที่เข้าไปปรึกษากันในบ้าน ส้มยืนลุ้นใจจดใจจ่อจนมดดำสงสัย
“แม่...ทำไมทุกคนในบ้านหลังนี้ถึงรู้จักแม่ล่ะ”
“ก็เพราะพวกมันเป็นศัตรูกับฉันนะสิ ต่างฝ่ายต่างรู้จักสันดานความชั่วของกันและกันดี โดยเฉพาะยัยแก่นั่น จะให้ลืมกันง่ายๆได้ยังไง”
มดดำงง
“แล้วที่แม่มายืนหน้างานวันเกิดวันนั้น...”
“มึงจะอยากรู้อะไรกันนักกันหนาอีมดดำ! ที่กูมาเพราะกูแค่อยากจะมาดูน้ำหน้าของพวกมันแล้วคอยหาจังหวะดีๆมาแก้แค้น! อย่างที่มึงทำให้กูได้เข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ไง ตั้งแต่มึงเกิดมาก็มีแค่วันนี้แหละที่กูรู้สึกว่ามึงได้ตอบแทนพระคุณกู”
มดดำรู้สึกน้อยใจ แต่ส้มไม่แคร์อะไรเพราะสนใจแต่คนในบ้าน
กัลยา คุณหญิงวาปี องค์อรยืนปรึกษากันเรื่องของส้ม
“ขอร้องเถอะนะคะคุณแม่ สงสารเด็กมดดำนั่น” กัลยาอ้อนวอน
องค์อรแย้ง
“เราเคยสงสารมาครั้งนึงแล้วนะคะคุณพี่ แล้วผลเป็นยังไงละคะ”
กัลยาถอนใจเข้าใจสิ่งที่องค์อรเป็นห่วง หันไปมองหน้าคุณหญิงก็ยังเห็นมีท่าทีใจแข็งอยู่
“ตั้งแต่กัลได้เจอกับมดดำ กัลก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้ถูกชะตากับเด็กคนนั้นมาก พอได้อยู่ใกล้ก็ยิ่งอยากดูแล” กัลยาหันไปหาองค์อร “ยังไงซะแม่กับลูกก็คงไม่เหมือนกันหรอกนะ ดูสิ...มดดำหน้าตาน่าเอ็นดูออก”
คุณหญิงกับองค์อรมองออกไปนอกบ้าน แอบดูมดดำแล้วก็ตัดสินใจไม่ถูก คุณหญิงก็รู้สึกถูกชะตากับมดดำอยู่ลึกๆ จึงหันมาบอกกัลยา
“งั้นก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน”
องค์อรอึ้ง
“แม่คะ!”
กัลยาดีใจ
“ค่ะคุณแม่ ขอบคุณค่ะ...”
องค์อรไม่พอใจ
“ถ้าถ่านไฟเก่าจะคุ ก็เป็นเพราะคุณพี่นั่นแหละที่จุดมันขึ้นมาอีก”
กัลยากลุ้มใจ แต่ก็อยากตอบแทนมดดำ
มดดำไม่สบายใจที่เห็นส้มมีความแค้นกับคนในบ้านหลังนี้และคิดจะมาแก้แค้นเท่านั้น เธอดึงแขนแม่
“แม่ ฉันว่าเรากลับกันเถอะแม่”
ส้มด่าทันที
“อีบ้า! จะให้กูกลับไปไหน”
“ก็กลับไปอยู่บ้านเราที่สลัมไง”
“เรื่องอะไรกูจะกลับ กูอุตส่าห์รอคอยวันนี้มาตั้งนาน มึงจะให้กูกลับไปง่ายๆงั้นเรอะ”
“ก็แม่เป็นศัตรูกับพวกเขา แล้วเราจะอยู่กันสงบได้ยังไง”
“นั่นแหละที่กูต้องการ มึงคิดว่าที่กูให้มึงมาอยู่ที่นี่ กูอยากให้มึงกับพวกมันอยู่อย่างสงบสุขรึไง” ส้มมองเข้าไปในบ้าน “คอยดูนะกูจะแก้แค้นพวกมันให้มันส์มือกูเชียว”
“เขาคงให้แม่อยู่แก้แค้นหรอก”
“เอ้าอีนี่!! ถึงพวกมันไม่ให้อยู่กูก็จะอยู่ ลองโยนกูออกไปดูสิ กูจะปีนกลับเข้ามาให้มึงดู”
มดดำอึ้ง กัลยาเดินออกมาจากในบ้านแล้วยิ้มให้มดดำ ส้มทำเป็นนิ่งตีหน้าเศร้าทันที กัลยาจับมือมดดำ
“ฉันปรึกษาคุณแม่กับองค์อรแล้ว เราจะรับเธอสองแม่ลูกเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้”
มดดำชะงัก
“แต่...”
กัลยาหันไปหาส้ม
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
ส้มน้ำตาไหลทันที
“ป่าวหรอกค่ะคุณกัล...แค่ส้มรู้สึกผิดกับเรื่องโง่ๆที่ส้มเคยทำลงไป ยิ่งเห็นคุณกัลกับครอบครัวดีกับส้มอย่างนี้แล้ว” ส้มปาดน้ำตา “ส้มยิ่งรู้สึกแย่”
“ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ฉันไม่ได้เก็บมาติดใจอะไรหรอก ยิ่งเห็นส้มสำนึกได้อย่างนี้ฉันก็ดีใจ”
ส้มปล่อยโฮลงทุนก้มลงกราบเท้ากัลยา คุณหญิงกับองค์อรที่แอบดูอยู่เห็นแล้วก็งง มดดำยิ่งงงใหญ่
“นี่ส้ม...” กัลยารีบประคอง “เธอไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก ลุกขึ้นเร็ว”
ทันใดนั้นเสียงคุณหญิงดังขึ้น
“เธอลุกขึ้นได้แล้ว เดี๋ยวใครเขามาเห็นเข้ามันจะไม่ดี”
ส้มหันมอง แล้วรีบปรี่เข้าไปกราบเท้าทั้งสองอย่างน่าเวทนา คุณหญิงกับองค์อรแทบชักเท้าออกไม่ทัน
“ฉันบอกให้เธอลุกขึ้นไง”
ส้มลุกขึ้น
“คุณหญิง...ส้มสำนึกผิดแล้วค่ะคุณหญิง ส้มยอมรับว่าตอนแรกๆที่ออกไปจากบ้านหลังนี้ส้มยังรู้สึกเกลียดและแค้นทุกคนอยู่ แต่พอเวลาผ่านไปความรู้สึกก็เบาบางลง ยิ่งพอส้มได้มีลูกก็ยิ่งทำให้รู้ว่าความสุขจริงๆของเราอยู่ที่ลูก หลังจากนั้นส้มก็ทำทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูมดดำให้เป็นคนดี และคิดอยู่ตลอดเวลาว่าถ้ามีโอกาสอยากกลับมาขอคมาทุกคนที่นี่”
องค์อรยังไม่อยากจะปักใจเชื่อ บีบแขนคุณหญิง ไม่อยากให้แม่ไว้ใจมากนัก
“ถ้าหากสิ่งที่เธอพูดมันออกมาจากใจของเธอจริงๆ เวลาเท่านั้นแหละที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ ยังไงซะฉันก็ไม่อยากให้มีปัญหาอะไรอีก คิดว่าเห็นแก่ลูกเธอแล้วกัน”
พูดจบคุณหญิงก็เดินกลับเข้าบ้านไป องค์อรแม้ไม่เต็มใจนักแต่ก็ต้องเดินตามแม่เข้าไปอย่าเสียไม่ได้ กัลยาเชื่อส้มอย่างสนิทใจเดินมากุมมือปลอบใจ
“ทุกคนพลาดได้ แต่ก็เริ่มต้นใหม่ได้นะส้ม ฉันเอาใจช่วยเธอ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณกัล ทุกอย่างจะต้องเริ่มต้นใหม่ที่นี่ค่ะ”
ส้มแอบยิ้มร้ายสะใจมองมาทางมดดำที่เหวอไปเลย กับสิ่งที่แม่ทำ
กัลยาเดินพามดดำกับส้มเข้ามาในบ้าน เนื่องเดินเข้ามา
“คุณกัลค่ะ คุณหญิงให้เนื่องมาพาสองคนนี้ไปแนะนำให้คนอื่นๆรู้จักและพาไปดูที่พักค่ะ”
“อ๋อ...” กัลยาแนะนำ “ส้ม มดดำ นี่คือคุณเนื่อง...เป็นแม่บ้านคนสนิทของคุณแม่จ้ะ”
มดดำกับส้มสวัสดีอย่างนอบน้อม เนื่องรับไหวแล้วยิ้มให้อย่างใจดี
“คุณเนื่องจ๊ะ ฉันฝากต่อละกันนะจ๊ะ”
“ค่ะ...”
กัลยาเดินออกไป
“เชิญเธอสองคนทางนี้จ๊ะ”
มดดำยิ้มรับคำอย่างน่าเอ็นดู แต่พอเนื่องมองส้ม ส้มกลับชักสีหน้าใส่ เนื่องงงๆ
มาลีคุยกับเหวงอยู่ที่ห้องครัว
“เออนี่ลุงเหวง เห็นว่าวันนี้บ้านเราจะมีคนใช้เข้ามาเพิ่มอีกใช่ป่ะ ฉันแอบเห็นเมื่อกี้เนี่ยตรงหน้าบ้าน มากันสองคน”
“แสนรู้จมูกไวตลอดเลยนะแกนี่นังมาลี”
เสียงเนื่องดังเข้ามา
“ใครจมูกไวหรือตาเหวง ลุงหรือหลาน”
สองลุงหลานหันไปมองเห็นเนื่องพามดดำกับส้มเข้ามา เหวงเห็นส้มก็ตกใจ
“นังส้ม...”
เนื่องแนะนำ
“นี่ส้มกับมดดำ สองคนนี้จะเข้ามาช่วยงานในบ้านนี้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป...แล้วนี่เหวงคนเก่าคนแก่ที่นี่กับมาลี”
มดดำยกมือไหว้
“สวัสดีจ๊ะลุง สวัสดีจ๊ะพี่มาลี”
มาลีทักทายกับมดดำ
“หวัดดีจ๊ะมดดำ หวัดดีจ๊ะน้า...” มาลีเห็นส้มทำหน้าเฉยใส่เลยงง “น้าส้ม...”
ส้มไม่สนใจคำทักทาย เนื่องรู้สึกไม่พอใจสีหน้าเย่อหยิ่งของส้ม
“แล้วห้องพักอยู่ไหนล่ะ ร้อนจะตายชักฉันอยากอาบน้ำหน่อย”
“เดี๋ยวฉันพาไปอธิบายเรื่องงานที่จะต้องช่วยกันทำก่อน แล้วเดี๋ยวจะพาไปดูห้องพัก”
ส้มไม่สนใจ
“ทางโน้นสินะ”
ส้มเดินออกไปเลยไม่สนใคร
“อ้าวแม่...แม่เดี๋ยวก่อน!”
มดดำรู้สึกผิดแทนแม่ อยากจะขอโทษทุกคนแต่ต้องรีบตามแม่ไปก่อน มาลีก็งง เนื่องไม่พอใจมาก
“นี่ลุงเหวง เขารู้ด้วยเหรอว่าห้องพักคนงานไปทางไหน” มาลีถามงงๆ
เหวงส่ายหน้า
“เฮ้อ...หายนะมาเยือนอีกแล้ว”
เนื่องกับมาลีงงว่าเหวงหมายถึงอะไร เหวงไม่กล้าพูดมาก เนื่องเห็นไม่ได้ความอะไรเลยเดินตามส้มกับมดดำไป เหวงมองตามอย่างกังวล
เนื่องเปิดประตูพาส้มกับมดดำเข้ามาดูห้อง ส้มมองดูไปรอบๆห้อง เห็นเป็นห้องเล็กๆที่มีเพียงที่นอนหนึ่งที่กับพัดลมตั้งโต๊ะหนึ่งตัว
“ห้องนี้เนี่ยนะที่จะให้ฉันอยู่”
“ใช่”
“แล้วไหนห้องของมดดำมันล่ะ”
“เธอทั้งสองคนอยู่ห้องนี้...” เนื่องยืนยัน
ส้มไม่พอใจ
“อยู่สองคนห้องเล็กๆเนี่ยนะ พัดลมเพดานก็ไม่มี ห้องใหญ่ทางโน้นใครพัก”
เนื่องงง
“เธอรู้จักห้องที่นี่ด้วยเหรอ”
ส้มเสียงแข็งใส่
“ฉันถามว่าใครพัก”
เนื่องค้อน
“นั่นมันห้องของฉัน”
“งั้นก็เปลี่ยนห้องกัน”
“อะไรนะ”
“คนเดียวแต่ได้อยู่ห้องใหญ่ แล้วให้สองคนอยู่ห้องเล็กเนี่ยนะ คนบ้านนี้มันคิดกันเป็นมั้ยเนี่ย”
มดดำอึ้ง
“แม่!”
ส้มไม่สน
“ไม่รู้ล่ะ ลองไปถามถามคุณกัลให้หน่อยละกัน ว่ายังมีห้องเหลือมั้ย เพราะถ้าให้อยู่กันสองคนห้องแคบๆอย่างนี้ฉันอยู่ไม่ได้หรอก”
เนื่องชักระอา
“เอาข้าวของเข้าไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนละกัน เดี๋ยวฉันจะลองไปถามคุณกัลให้ ว่ายังมีห้องเหลือให้กับคนที่คิดแคบๆแบบเธออยู่หรือป่าว”
ส้มไม่ได้สะท้านกับคำพูดของเนื่องนัก เนื่องเดินหัวเสียออกไป มดดำยังงงไม่หาย
“แม่ จริงๆห้องมันก็ไม่ได้แคบสักเท่าไหร่ เราอยู่ด้วยกันก็ได้”
“ถามกูรึยังว่าฉันอยากอยู่กับมึงมั้ย ถ้าไม่มีห้องเพิ่มมึงก็นอนข้างนอกนี่เหละนังมดดำ”
มดดำหน้าเหวอ
“เอ้าแม่!”
ขาดคำส้มก็ขนของของตัวเองเข้าห้อง มดดำเซ็งๆ
เนื่องเข้ามารายงานเรื่องของส้มให้กับกัลยาฟัง คุณหญิงและองค์นั่งฟังอยู่ด้วย องค์อรหัวเราะ
“ออกลายจนได้สินะคะ เข้ามายังไม่ทันข้ามวันเลย”
กัลยาขัดขึ้น
“ห้องนั้นจะว่าไปแล้วมันก็แคบสำหรับคนสองคนจริงนั่นแหละ คุณเนื่องจ๊ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ให้หนูมดดำไปอยู่อีกห้องหนึ่งละกันนะ เวลาที่หนูมดดำได้เรียนจะได้มีสมาธิอ่านหนังสือด้วย”
เนื่องไม่ค่อยเห็นด้วย
“เอ่อ...ค่ะ”
องค์อรประชด
“ไม่ติดพัดลมเพดานไปตามคำขออีกอย่างด้วยเลยละคะคุณพี่ขา”
กัลยานึกได้
“เอ่อ...ใช่ ลืมนึกไปเลย”
องค์อรหงุดหงิด
“คุณพี่! เมื่อกี้อรพูดประชด”
คุณหญิงแทรกขึ้น
“ถ้างั้นห้องของเหวงกับมาลีน่ะก็ช่วยติดพัดลมเพดานให้พร้อมกันด้วยเลยละกันนะ เดี๋ยวสองคนนั้นเขาจะน้อยใจ”
“ค่ะคุณหญิง”
เนื่องเดินออกไป คุณหญิงหันมาหากัลยา
“กัล แม่เข้าใจนะว่าลูกเอ็นดูเด็กมดดำนั่นมาก แต่แม่ก็ไม่อยากให้ลูกหน้ามืดตามัวจนมองข้ามรายละเอียดอื่นๆไป”
องค์อรเบ้หน้า
“เมื่อกี้ยังกราบพวกเราอยู่เลย ไม่ทันไรออกลายซะแล้ว ระวังนะคะพี่กัลแม่นั่นจะกลับมาทวงตำแหน่งเดิม!”
“เธอคิดมากไปแล้วอร อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายนักสิ”
“การมองในแง่ร้ายบ้างบางครั้งก็เป็นเกราะคุ้มกันนะคะ”
“อร พี่ขอบใจเธอมากนะที่เป็นห่วง เอาเป็นว่าพี่จะระวังอะไรให้มากขึ้น”
กัลยาลุกเดินออกไป องค์อรหันมาหาคุณหญิง
“คุณแม่คิดแบบเดียวกับพี่กัลเหรอคะ ว่าคนเราจะกลับตัวกลับใจได้จริงๆ นี่อรก็ยังนึกภาพไม่ออกเลยนะคะว่าถ้าพี่ชาติกลับมาแล้วเห็นส้ม มันจะเกิดอะไรขึ้นอีก”
คุณหญิงได้แต่ถอนใจ
เนื่องเข้ามาในครัวก็เห็นมาลีอยู่คนเดียว
“อ้าวนี่มาลี ตาเหวงไปไหนซะล่ะ”
“อ๋อ...ไปเข้าห้องน้ำจ๊ะคุณเนื่อง เดี๋ยวก็มา...อ่ะนั่นไงมาพอดี”
เหวงเดินเข้ามาเห็นเนื่องมองหน้าแปลกๆก็สงสัย
“มีอะไรรึคุณเนื่อง”
“มี...เรื่องของสองแม่ลูกที่เพิ่งเข้ามาใหม่นั่นน่ะ ตาเหวงรู้จักใช่มั้ย”
เหวงอึกอัก แต่พอเห็นเนื่องกับมาลีจ้องหน้าเค้นจะเอาคำตอบก็เลยต้องพูด
“เอ่อ...ฉันก็พูดอะไรได้ไม่มากหรอกนะ บอกได้แค่ว่าส้มน่ะเขาเคยอยู่ที่นี่มาก่อน”
มาลีไม่เข้าใจ
“เคยอยู่ที่นี่มาก่อน แล้วทำไมเขาถึงดูเชิดๆหยิ่งๆไม่น่าคบหยั่งนั้นล่ะลุง”
“อย่าถามมากได้มั้ยนังมาลี อยากรู้ก็ไปถามคุณๆท่านๆเอาเองเถอะ”
ทันใดนั้นเสียงส้มดังขึ้น
“หรือจะถามที่ฉันเลยก็ได้นะ”
ทุกคนหันไปมองส้มที่เดินเข้ามา
“แต่ถึงไม่ถามหรือฉันไม่บอก อยู่ไปสักพักเดี๋ยวก็รู้กันเองแหละ ว่าอะไรเป็นอะไร”
เนื่องจ้องหน้า
“ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องอะไรของเธอมากหรอกนะส้ม แต่ถ้าเธอยังมีท่าทีแบบนี้ใส่คนอื่นอยู่อีก ฉันว่ามันไม่ดีแน่”
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้ใครดีกับฉันนี่คุณเนื่อง โดยเฉพาะระดับฉันบริวาร อื้อ...ขอเตือนไว้อีกอย่าง ถ้าอยากอยู่กันอย่างสงบก็อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน เราจะได้ไม่มีปัญหาต่อกัน”
ส้มเดินเชิดออกไป มาลีไม่พอใจ
“ฮึ่ยย!!”..คนอะไรกันเนี่ย เจอกันวันแรกก็ไม่น่าคบแล้ว”
เนื่องเปลี่ยนเรื่อง
“เออนี่ตาเหวง เดี๋ยววันนี้ช่วยออกไปรับช่างที่จะมาติดพัดลมหน่อยนะ ฉันโทรบอกเขาแล้ว คุณกัลให้ติดพัดลมเพดานห้องคนงานทุกห้อง”
“ว้าว ทุกห้องเลยเหรอคุณเนื่อง คุณหญิงใจดีจัง”
“ไปขอบใจสองแม่ลูกนู่นแน่ะ”
เนื่องพูดจบ เดินหัวเสียออกไป เหวงบ่น
“คราวก่อนมีแค่คนเดียวก็หนักหนาแล้ว คราวนี้มีลูกพ่วงมาด้วย เฮ้อคุณชาติชายนะ คุณชาติชาย นึกว่าบ้านนี้จะได้สงบแล้วเชียว”
สหรัฐนั่งตรวจเอกสารต่างๆอยู่ที่โต๊ะทำงานจู่ๆก็นึกถึงมดดำขึ้นมา เขานึกถึงตอนที่มดดำวิ่งมาล้มลงตรงหน้ารถ สหรัฐหัวเสีย เปิดประตูรถลงมา
“อะไรกันเนี่ย! นี่เธอ ถนนนะไม่ใช่สนามหญ้า อยู่ๆก็วิ่งมานอนเล่น เป็นบ้าหรือเปล่า...โอ๊ย...”
สหรัฐเจ็บคอ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นโจรวิ่งมาจะเตะเธอ มดดำหลบได้ ลุกขึ้นสู้กัน เธอพลาดท่าโดนไปหลายที สหรัฐทนไม่ได้เข้าไปช่วย
“เฮ้ย!! รังแกผู้หญิงเหรอวะ!...โอ๊ย...”
สหรัฐเจ็บคอ
สหรัฐกับมดดำเห็นหน้ากันพูดพร้อมกัน
“นี่คุณ / เธอ...มดดำ”
อิทธิเข้าพยุงมดดำ สหรัฐลุกขึ้นทั้งหมดมองขนมที่ตกเต็มพื้น มดดำบ่นอุบ
“โอ๊ย...ซวยอีกแล้ว ทำไมต้องมาเจอคุณด้วย ดูสิหมดกัน”
สหรัฐขำสะใจ
“ฮึ...กรรมสมัยนี้มันเร็วจริงๆ เมื่อเช้าแกล้งฉัน เย็นตัวเองรับกรรมเลย”
มดดำโวย
“ตกลงฉันไม่ผิดแล้วเหรอ”
“โอเค มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครผิด ส่วนคำขอโทษก็สำหรับที่ฉันหัวเราะเยาะเธอ”
“ช่างมันเถอะ คุณก็พูดถูก ฉันแกล้งคุณก่อน กรรมคงตามฉันทัน”
“ไม่มีกรรมเวรอะไรทั้งนั้น เอางี้ได้ไหม ฉันขอชดใช้ความเสียหายให้”
สหรัฐหยิบกระเป๋าสตางค์มาหยิบเงินจะส่งให้ แต่มดดำไม่รับ
“คุณนี่วัยทองหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เอาเป็นว่าฉันไม่รับดีกว่า”
“ทำไม”
“ก็ฉันสบายใจที่จะไม่รับ”
กากับหงส์ ตอนที่ 4 (ต่อ)
ขณะที่สหรัฐนั่งอมยิ้มขำ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่สิริยุพาจะเปิดประตูเดินเข้ามา เห็นท่าทีของเขาก็นึกแปลกใจ
“คุณสหรัฐคะ ลูกค้าที่นัดพบไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอยู่ที่ห้องประชุมค่ะ”
“อ่ะ...อ๋อ...ครับๆ”
สหรัฐกลับนั่งอมยิ้มอีกรอบ สิริยุพายื่นหน้าเข้าไปจ้อง
“เอ่อ...คุณสหรัฐคะ โอเคมั้ยค่ะ”
สหรัฐรู้สึกตัว
“อ๋อ...ครับ โอเคครับ”
“โอเคก็เชิญค่ะ...เห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียวเป็นห่วงนะคะ”
สหรัฐหน้าเหวอพยายามเก็บอาการ ลุกเดินตามสิริยุพาที่เดินนำออกไป
ในห้องประชุม ฝ่ายออกแบบอธิบายแบบเพชรให้ดู สหรัฐนั่งอยู่หัวโต๊ะและสิริยุพานั่งอยู่ติดกัน
“ที่เห็นนี่คือแบบเพชรสังเคราะห์ที่ใช้นวัตกรรมการเจียรไนให้มีประกายแบบเพชรแท้น้ำหนึ่ง ตัวเรือนเป็นEPAแล้วเคลือบด้วยplatinumโดยnano technology ทำให้มีความคงทนมากกว่าการชุบแบบไมครอน” ฝ่ายออกแบบโชว์แบบ
สิริยุพาหันมาเห็นสหรัฐเหม่ออยู่นานจนต้องสะกิดให้เขาหันมามีสมาธิกับงาน ฝ่ายออกแบบหันมาถาม
“คุณสหรัฐคิดว่าไงครับ”
“เอ่อ...เดี๋ยวผมขอรายละเอียดไว้ทั้งหมดก่อนนะครับ แล้วจะคุยกับฝ่ายการตลาดเรื่องการตั้งราคากับการทำตลาด แต่เท่าที่ดูผมว่าน่าจะได้ผลิตเร็วๆนี้”
เมื่อการประชุมสิ้นสุด สหรัฐ สิริยุพา ฝ่ายออกแบบ เดินออกมา สิริยุพายังยืนจ้องหน้าสหรัฐจนเขารู้สึกเหมือนกำลังถูกจับผิด เลยจะเดินเลี่ยงออกไป
“เดี๋ยวค่ะคุณรัฐ”
“ครับ”
“วันนี้ทำไมถึงเหม่อ”
สิริยุพาเน้นโทนเสียงต่ำ จ้องหน้าถามจับผิด
“กะ...ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาได้นะคะ...”
สหรัฐพูดทันที
“มีครับ! คือผู้หญิงนี่ใช้อารมณ์หรือเหตุผลมากกว่ากันครับ”
สหรัฐถามอย่างเร็ว สิริยุพาอึ้งไป
“อ่ะ...เอ่อ ก็ต้องแล้วแต่คนน่ะค่ะ ถ้าอยากรู้จักใครให้มากคุณรัฐต้องค่อยๆใกล้ชิดแล้วก็ศึกษาไปนะคะ”
สหรัฐคิดตาม จริงจัง
“อ๋อ...”
สิริยุพายื่นหน้าจ้อง
“ปิ๊ง...ใคร”
สหรัฐหลบตา
“ปิ๊งอะไร เปล่านี่”
สิริยุพากระซิบ
“บอกยุพามาเถอะค่ะ ยุพาต้องรายงานทุกเรื่องให้คุณพิมพ์รู้”
“ตกลงพี่ยุพาจะเป็นเลขาหรือสายสืบครับ”
“สายสืบสิคะ...เอ๊ย...เลขาค่ะ”
สหรัฐอมยิ้มไม่ตอบ กลัวถูกจับผิดเดินหนีไปเลย ปล่อยให้สิริยุพามองตาม
“ดู...ไม่ได้ข่าวเลย”
สุทธิดา แก้ว วาว่า และพงษ์ เดินลงมาจากตึกเรียน คิมถือช่อดอกไม้รออยู่
“ดา...นู่นแน่ะ ช่อโตมาเชียว” วาว่าสะกิดสุทธิดา
คิมเดินยิ้มหวานเข้ามาหา สุทธิดาก็ยิ้มหวานสู้ไม่ถอย
“นี่สำหรับคุณครับ”
“ขอบคุณค่ะคิม”
“ผมลองเช็คตารางเรียนของคุณดูแล้ว บ่ายวันนี้คุณว่างไม่มีเรียน ผมเลยอยากจะชวนคุณดาไปดูผมถ่ายแบบน่ะครับ”
แก้วกระซิบกับวาว่า
“ถึงกับเช็คตารางเรียนกันเลยเหรอวะเนี่ย”
พงษ์เข้ามาพูดกับคิม
“นี่! ยังไม่ทันรู้จัก ยังไม่ได้สนิทแกมีสิทธิอะไรมาชวนดาไปนู่นไปนี่”
“แต่ผมว่าคราวก่อนผมได้ทำความรู้จักกับคุณดาไปแล้วนะ คราวนี้ก็ถึงเวลาที่ผมจะชวนคุณดาไปเที่ยวสิครับ”
แก้วกับวาว่าพูดพร้อมกัน
“อูย ยังแรงอยู่...”
วาว่าเห็นด้วยกับพงษ์
“เอ่อดา...เราว่าที่พงษ์พูดก็ถูกนะ ยังไม่ทันได้สนิทกันเลยจะไปนู่นไปนี่ด้วยกันเลยเหรอ”
“อืม...ยังไงดีล่ะ ดาก็เห็นด้วยกับพงษ์นะ แต่ถ้าไม่ไปกับเขาแล้วเมื่อไหร่เราจะได้สนิทกัน”
สุทธิดาหันไปยิ้มให้กับคิม เพื่อนๆพากันอึ้ง
“อันนี้ก็แรง แต่เอาไม่อยู่ละ” วาว่ากระซิบแก้ว
คิมยิ้มดีใจ
“งั้นเราไปกันดีกว่าครับ”
“เดี๋ยวดา! ผมไปเป็นเพื่อนนะ” พงษ์รีบขัด
สุทธิดาหันมาทำหน้าดุใส่พงษ์ คิมก็ชักรำคาญ แล้วทั้งสองก็เดินควงกันออกไปซะเลย พงษ์ แก้ว วาว่า ยืนเหวอ มองทั้งคู่ขึ้นรถ สุทธิดาถอยรถออกไป
“เปรี้ยวว่ะ มันมากับหน้าหล่อ รถราไม่ต้อง เพื่อนเราบริการเสร็จ” แก้วถอนใจ
วาว่าหันมาหาพงษ์
“ทีนี้จะเอาไงล่ะพงษ์”
พงษ์ไม่พูดอะไรรีบเดินขึ้นรถขับตามรถไป แก้วเรียกไว้
“เดี๋ยวพงษ์! รอพวกเราด้วย!”
ภายในสตูดิโอถ่ายแบบ ช่างภาพ ช่างแสงช่วยกันทำงาน คิมพาสุทธิดาเดินเข้าไปหาพี่โม ฝ่ายโมเดลลิ่งที่ยืนอยู่อีกมุม
“สวัสดีครับพี่โม”
คิมกับสุทธิดาไหว้พี่โมที่สะดุดความสวยของสุทธิดา
“สวัสดีค่ะ แล้วน้องหนูคนนี้”
“อ๋อ นี่สุทธิดา เป็นเพื่อนที่มหา’ลัยครับ”
พีโมชวนทันที
“นี่หนู หน้าตาหนูเริ่ดมากกก...สนใจที่จะเข้ามาอยู่ในสังกัดของเจ๊มั้ยจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่คงไม่ดีกว่าค่ะ กลัวที่บ้านจะรู้เดี๋ยวคุณย่าจะไม่พอใจค่ะ”
“อืมแหม เสียดายอ่ะ เดี๋ยวเจ๊ไปคุยกับที่บ้านให้เอามะ จะบอกว่าดูแลให้อย่างดีเลย คุณย่าหนูชื่อไรจ๊ะ”
“ชื่อคุณหญิงวาปีครับ” คิมเป็นคนตอบ
พีโมตาโต
“หา...นี่หนูเป็นหลานสาวของคุณหญิงวาปีนักธุรกิจหญิงระดับแถวหน้าของเอเชีย นั่นน่ะไอดอลของเจ๊เลยนะ” พี่โมหันมาหาคิม “นี่ นายคิม เจ๊อยากได้หนูสุทธิดามาอยู่ในสังกัดของเจ๊น่ะ สวยไฮโซซะขนาดนี้ ยังไงก็งานตรึม ช่วยกล่อมหน่อยสิ”
“ได้ครับเจ๊ แต่เจ๊ต้องให้สุทธิดาถ่ายแบบคู่กับผมแทนนางแบบที่จัดไว้วันนี้ด้วยนะครับ”
“ได้ เดี๋ยวจัดให้”
สุทธิดาปลื้มที่คิมพยายามทำเพื่อเธอ คิมหันมาหาสุทธิดา
“ว่าไงดา ถ่ายแบบคู่กับผมนะ”
สุทธิดายิ้ม
“ขนาดนี้แล้วไม่ถ่ายคงไม่ได้แล้วล่ะ ว่าแต่คุณเนี่ยทำการบ้านมาดีนะคะ”
“ผมตั้งใจทำการบ้าน เฉพาะกับคนที่ผมอยากทำการบ้านด้วยเท่านั้นแหละครับ”
คิมจ้องตาเจ้าชู้ สุทธิดายิ้มพอใจ
การถ่ายแบบระหว่างคิมกับสุทธิดาเริ่มขึ้น ผู้ช่วยช่างภาพช่วยจัดท่าทางให้กับทั้งสอง สุทธิดาไม่มีเขินอายดูมั่นใจเป็นมืออาชีพ โพสได้ทุกท่าไม่ว่าจะกอดกันแนบชิดแค่ไหน พี่โมยืนปลื้มผลงานของคิมกับสุทธิดา
พงษ์ แก้ว วาว่า เดินเข้ามาในสตูดิโอ แก้วกับวาว่าโบกมือดีใจให้สุทธิดา แต่พงษ์ชักสีหน้าไม่พอใจ การถ่ายแบบจบเซ็ตสุดท้าย ทุกคนปรบมือเสร็จงาน
หลังแต่งตัวเสร็จ สุทธิดาเดินเข้ามาหาเพื่อนๆที่รออยู่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
“พวกเธอจะตามมากันทำไมเนี่ย ไม่คิดว่าฉันจะดูแลตัวเองได้รึไง”
“แต่ผมเป็นห่วงคุณนะดา”
พงษ์บอก คิมเดินเข้ามา
“ผมว่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ...คุณดาอยู่กับผมแล้ว ผมดูแลคุณดาได้”
แก้วพึมพำ
“นั่นแหละที่เป็นห่วง”
คิมหันไปชวนสุทธิดา
“เราไปกันเถอะครับ”
คิมจูงมือสุทธิดาเดินหนีไป ไม่สนใจใคร
ระหว่างเดินมาที่รถ คิมถือโอกาสโอบเอว สุทธิดามองมือคิมแบบรู้ทัน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ถ้าคิมจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ คิมรู้ใช่ไหมว่าต้องดีและเก่งถึงจะเหมาะกับดาได้”
“ผมเป็นถึงนักศึกษาอินเตอร์ และนายแบบนี่ยังมีคุณสมบัติไม่พออีกเหรอ”
“ก็แค่ใช้ได้ ดาว่าเรากลับกันเถอะค่ะ”
สุทธิดาเดินไปที่รถ คิมยิ้มร้ายมองตาม
“ตอนนี้แค่ใช้ได้ แต่สักวันหนึ่งคุณจะได้ใช้ผมแน่”
เย็นนั้น...สหรัฐพาตัวเองมาเดินอยู่ในตลาด
“ฮัดชิ้ว! ใครนินทาเราอยู่รึป่าวเนี่ย จามถี่เหลือเกิน”
สหรัฐเดินวนไปมามองหามดดำจนทั่วก็ไม่เจอ
“ไปไหนของเขานะ แล้วเราจะมาตามหาทำไมวะเนี่ย ยัยนั่นไม่ได้สำคัญกับเราสักหน่อย”
แม่ค้าจำได้
“อ้าวคุณสุดหล่อที่เดินชนแล้วทะเลาะกับมดดำวันนั้นนี่ วันนี้มาซื้ออะไรเหรอคะ”
สหรัฐไม่รู้จะตอบยังไง ก็แกล้งๆชี้ไปที่ผัก
“เอานี่ครับ”
แม่ค้าหยิบผัก สหรัฐตัดสินใจถาม
“เอ่อ...แล้ว...เด็กที่ชื่อมดดำนั่นวันนี้ไม่ได้มาที่นี่เหรอครับ”
“ไม่ได้มาแล้วคู๊ณ เห็นว่ามีคนจะอุปการะให้เรียนหนังสือเลยไปอยู่บ้านเขา ขนาดค่าแรงที่ค้างอยู่ยังไม่มาเอาเลย ว่าแต่ถามหามันทำไม ชอบมันเรอะ”
“ป่ะป๊าวว!! คือผมกลัวจะเจอมากกว่า เขาน่ากลัว สงสารคนรับเลี้ยงเขานะครับ”
สหรัฐยื่นเงินใบร้อย
“นี่ครับค่าผัก”
สหรัฐจ่ายเงินแล้วเดินออกมาเลย แม่ค้าเรียกให้กลับไปเอาตังทอนก็ไม่ได้ยิน
“มีคนอุปการะให้เรียนหนังสือ...ฮึ...ฟังดูดี...มีเสี่ยเลี้ยงหรือเปล่าก็ไม่รู้”
มดดำยืนอยู่หน้าห้องพักส้มจามออกมา
“ฮั๊ดชิ้ว!! ใครนินทาเราอยู่รึป่าวเนี่ย จามถี่เหลือเกิน”
มดดำเคาะประตู ไม่นานส้มก็เปิดออกมา
“มีอะไรนังมดดำ”
“แม่ พอดีฉันจำได้ว่ายังไม่ได้รับค่าแรงที่เหลือจากแผงผักน่ะ ฉันว่าจะออกไปเอาสักหน่อย”
“แกมาอยู่ฟรีกินฟรีที่นี่แล้ว ยังจะไปเอาตังค์มาอีกทำไม เงินก็แค่นิดเดียว”
“นิดเดียวก็เป็นเงินนะแม่ อีกอย่างเราก็ยังไม่ได้ไปบอกลาที่ร้านสปาเลยอ่ะ แม่ก็น่าจะไปกับฉันนนะ ไปบอกลาออกจากสปาให้เป็นเรื่องเป็นราวกัน”
“โอ๊ย อีบ้า! จะไปสนใจพวกมันทำไม ออกมาแล้วก็ออกเลยจะไปลามันให้เสียเวลาทำไมกัน แกจะไปไหนของแกก็ไปให้ไกลๆเลยไป”
ส้มปิดประตูด้วยความรำคาญ มดดำถอนใจเซ็งๆ
มดดำมาในตลาดที่แผงผักของแม่ค้าที่เพิ่งเจอสหรัฐ แม่ค้ายื่นเงินให้
“อะนี่เงินค่าแรงที่เหลือ ลองนับดูก่อน”
มดดำรับมา
“ขอบคุณจ๊ะน้า”
มดดำนับๆๆๆเสร็จแล้วมองหน้าแม่ค้าจริงจัง แม่ค้ายิ้มแหยๆ
“ขาดห้าบาท”
แม่ค้าเซ็ง
“แกนี่...อุตส่าห์ให้ใบย่อยกับเหรียญแล้วเชียวยังจะเอาไปนับอีก” แม่ค้ายื่นเงินให้ “อื้อเอาไป...เออนี่มดดำ เมื่อตะกี้น่ะมีคนหล่อๆที่ช่วยเอ็งจับคนร้ายวันก่อนมาถามหา”
มดดำมองๆหา
“เขามาถามหาฉันทำไมเหรอ”
“ก็ไม่รู้ซิ เขาบอกว่าถามหาเพราะกลัวเจอเอ็ง มันยังไงวะ กลัวเจอเอ็งแต่ดันถามหาเอ็ง”
“ช่างเหอะ ฉันก็ไม่อยากเจอเขาเหมือนกันแหละ ฉันไปก่อนนะน้า”
มดดำเดินออกไป แม่ค้าเกาหัว
“มันยังไงกัน บอกไม่อยากเจอ แต่ทีเมื่อกี้มองหาใหญ่เลย”
มดดำกลับมาที่บ้าน ส่งเงินให้เฉลิม
“อะไรของเอ็งนังมดดำ”
“ก็เงินค่าแรงของมดดำไง มดดำอยากเอามาให้ลุง”
“เฮ้ย!ปกติเอ็งงกจะตาย ประเทศนี้ไม่ต้องใช้เงินแล้วรึ ถึงเอามาให้ข้าได้”
“โหย...ลุงก็เวอร์”
“เอ็งเก็บไว้เลย ข้านะรวยกว่าเอ็งซะอีก มีเงินเยอะแล้ว ไม่ต้องมาให้”
“โธ่ลุงเหลิมเล่นตัวอีก มดดำอยู่ที่บ้านนู้นน่ะก็ไม่ต้องใช้เงินแล้วนะ ลุงซะอีกที่ยังมีที่ต้องใช้จ่ายอีกเยอะ...ให้ฉันได้ตอบแทนลุงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนไปอยู่ที่นั่นเถอะนะ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้มาดูแลลุงอีก”
เฉลิมนิ่งเงียบซึ้งในน้ำใจ และคำพูดของหลานสาว
“มดดำเอ้ย ทำไมเอ็งถึงไม่มาเกิดเป็นลูกข้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ ไปเกิดเป็นลูกของแม่ใจร้ายให้มันทรมานเอ็งอยู่ทำไม”
มดดำสะท้อนใจ
“ลุง ถึงแม่จะเป็นยังไง มดดำก็ยังรักแม่ของมดดำนะ และถึงแม้ว่าลุงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆของมดมดำ แต่ลุงเหลิมก็เป็นผู้ชายที่มดดำรักและเทิดทูนที่สุดในโลก”
“ข้าภูมิใจเหลือเกินที่มีหลานอย่างเอ็ง แล้วเอ็งจะกลับเลยรึป่าวเดี๋ยวข้าไปส่งนะ”
“ยังหรอกจ๊ะ ฉันจะว่าจะไปที่สปาก่อนน่ะลุง”
“อืม งั้นข้าไปส่ง เอ้อ!เดี๋ยวเอ็งอย่าลืมจดที่อยู่ใหม่ของเอ็งให้ข้าด้วยล่ะ”
“จ๊ะ”
อีกมุมไม่ไกลนัก สหรัฐเดินดูดกาแฟออกมายืนอยู่ข้างรถ ตายังมองหามดดำ
“จะมาคอยทำมั๊ย เขาคงไปกับเสี่ยแล้ว”
สหรัฐจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ตาก็เหลือบไปเห็นมดดำนั่งอยู่ในรถสองแถวของเฉลิม
“อ้าวนั่น...เดี๋ยว!! เดี๋ยวก่อน มดดำ!! มดดำ!!”
เฉลิมขับรถพามดดำออกไป สหรัฐรีบขับรถตาม
รถสองแถวของเฉลิมเข้ามาจอดหน้าร้านสปา มดดำไหว้ลา เฉลิมขับออกไป สหรัฐที่เพิ่งขับมาถึงเห็นมดดำเดินเข้าไปในร้านสปาเลยรีบลงรถเดินตามเข้าไปในร้าน
สหรัฐเดินเข้ามาในร้าน ไม่ทันสังเกตเห็นว่ามดดำยืนคุยกับเจ้าของร้านอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์ สหรัฐมองๆหาพอดีกับที่มดดำหันกลับมาพบหน้ากันพอดี ต่างตกใจจนปั้นหน้าแทบไม่ถูก สหรัฐแกล้งเนียนเดินไปนั่งคอยหมอมานวด เจ้าของร้านหันมาถาม
“มีอะไรรรึเปล่าจ๊ะมดดำ”
“ป่ะ...ป่าวจ๊ะเจ๊”
“นี่เจ๊ก็เสียดายนะที่จะเสียมือนวดดีๆอย่างมดดำไป”
สหรัฐแอบฟัง
“แต่ก็เพื่ออนาคตอ่ะนะ ไปอยู่กับเขามีคนเลี้ยงก็ดีแล้ว ตั้งใจเรียนจะได้ไม่ต้องมาเป็นหมอนวดอีก”
สหรัฐชักหมั่นใส้ ลุกเดินไปที่เคาเตอร์
“เอ่อเจ๊ครับ เมื่อกี้ผมได้ยินว่า น้องคนนี้เป็นมือนวดมือดีของร้านใช่มั้ยครับ”
เจ้าของร้านพยักหน้า
“ค่ะ”
มดดำกระซิบสหรัฐ
“คุณคิดจะทำอะไร”
สหรัฐบอกกับเจ้าของร้าน
“คือผมอยากจะให้น้องคนนี้ช่วยนวดผมหน่อยครับ จ่ายไม่อั้นเลย”
มดดำหูผึ่ง แต่ยังไว้เชิง
“ฉันไม่นวด ฉันมาลาออก”
สหรัฐบอกกับเจ้าร้าน
“โอเค้ ถ้าไม่ได้น้องคนนี้นวด งั้นผมก็กลับ”
สหรัฐหันหลังกลับ มดดำเสียดาย
“ไปเลย ร้านนี้ไม่ง้อคนรวย” เธอแล่บลิ้นใส่เขา “แบร่!!”
เจ้าของร้านเรียกไว้
“เดี๋ยวค่ะคุณ รอก่อนค่ะ”
มดดำหน้าแตกเพล้ง! เจ้าของร้านกระซิบมดดำ
“มดดำวันนี้ลูกค้าไม่ค่อยมีน่ะ ถือว่าช่วยเจ๊หน่อยนะ นะครั้งสุดท้าย”
มดดำเข้าทาง
“อ๊ะ...ก็ได้” มดดำบอกกับสหรัฐ “แต่ขอคิดค่านวดเป็นสามเท่า”
สหรัฐยิ้ม
“ฉันให้ห้าเท่าเลย”
เจ้าของร้านตาโต มดดำก็แอบตาโต
“ห้าเท่า แต่ค่าทิปของฉันต่างหาก!”
สหรัฐยิ้มกวน
“ไม่มีปัญหา”
มดดำหันหลังให้สหรัฐ แอบดีใจนับนิ้ว
“อู้หูวว...” เธอหันไปบอกเขา “งั้นตามมา”
มดดำเดินนำไป เจ้าของร้านมองตามคิดๆ
“สองคนนี้แค้นหรือรู้จักกันมาก่อนรึป่าวเนี่ย”
มดดำพาสหรัฐเข้ามาในห้องนวด สหรัฐรู้สึกสบายใจที่ได้แกล้ง
“เชิญนอนลงค่ะ”
สหรัฐนอนหงาย มดดำรีบบอก
“คว่ำค่ะ!”
“นี่ผมเป็นลูกค้านะคุณ ขอน้ำเสียงดีๆหน่อยสิ”
“ก็ฉันไม่ได้อยากจะนวดให้คุณนี่ จะมาเมื่อยอะไรกันตอนนี้”
มดดำเริ่มนวด สหรัฐไม่ค่อยสนใจคำพูดของเธอสักเท่าไหร่
“เฮ้อ... เห็นขยันทำงานตั้งหลายอาชีพ แต่ท่าจะไปได้ดีกับการมีลูกค้าส่งเสียให้เรียน”
“นี่คุณ! ไม่มีใครเค้าคิดอกุศลแบบคุณหรอกนะ”
“เหรอ...แต่ถ้าเป็นผมนะ ถ้าได้ส่งเสียใครแล้ว มันก็ต้องมีหวังบ้างละวะ”
มดดำชักโมโหที่ถูกกวนประสาท เลยนึกอะไรดีๆออก
“คราวนี้ก็ถึงท่านวดแบบพิเศษ ช่วยทนนิดนึงนะคะ”
สหรัฐงง
“ทน”
ไม่ทันที่จะได้คำตอบเป็นคำพูด มดดำก็ตอบคำถามด้วยท่าบีบขมับสุดโหด
“นี่เค้าเรียกว่าท่าจูนสมองกะหลั่วๆ!! นี่!!”
สหรัฐร้องลั่น
“โอ้วว!!”
“ส่วนนี่ท่าดัดปากสุนัข นี่แน่!”
สหรัฐสะดุ้ง
“อ๊ากกก!! ปากผม!”
สหรัฐจะลุกหนี
“จะรีบไปไหน ยังไม่เสร็จเลยค่าเสี่ยขา!”
มดดำต่อด้วยท่าพิสดารสารพัดท่า สหรัฐร้องเจี๊ยกๆๆๆเป็นลิงเจ็บ เธอนวดแต่ละท่าเขาต้องกัดฟันทนได้บ้างไม่ได้บ้าง นอกห้องเห็นพนักงานและลูกค้าทำหน้าเหวอมองไปที่ห้องนวดของมดดำเป็นจุดเดียว...ในมดดำยังล็อคสหรัฐอยู่
“โอ๊ย! พอๆแล้วคุณ...จะฆ่ากันรึไง”
สหรัฐทนไม่ไหวดิ้นออกจากการล็อคของมดดำทำให้พลาดท่าล้มลงทับกันมองหน้ากันอึ้ง
ทั้งสองเกิดอาการสปาร์คทางสายตา ปิ๊งๆๆๆ
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 5
