ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5

ขณะที่ปรารภเอาอาหารมาให้สุนัขจรจัดอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะ เขานั่งมองผู้คนในสวน มองผ่านรั้วเข้าไปเห็นกร้าวกอดอนุชอยู่ก็ตกใจ

“คุณกร้าว...นุช...”
อนุชร้องไห้ในอ้อมกอดกร้าว แล้วนึกได้ว่าโดนกอดอยู่ เลยผละจากเขา กร้าวเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ทั้งสองสบตากัน ต่างรักกัน แต่ไม่กล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเอง
“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” อนุชอายหลบตา
กร้าวน้อยใจ
“ทำไมต้องรีบกลับ อยู่กับผมแล้วลำบากใจมากเหรอ”
“ฉันเป็นห่วงพี่สิต”
กร้าวมองอนุชแล้วนึกถึงแม่ของตัวเอง

ในอดีต กร้าวในวัยเด็กเตะบอลกับเพื่อนๆอย่าง สนุกสนานอยู่ที่สนามฟุตบอลโรงเรียน ชื่นมาเรียกที่ข้างสนาม
“กร้าว กลับได้แล้วลูก”
กร้าววิ่งมาหาแม่ ต่อรอง
“อีกเดี๋ยวนะครับแม่ กำลังสนุกเลย”
“พ่อไม่ค่อยสบาย อยู่บ้านคนเดียว แม่เป็นห่วง”
กร้าวผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ห่วงพ่อเหมือนกัน
“ครับแม่”
กร้าวหันไปโบกมือลาเพื่อนๆ แล้วมาจูงมือชื่น

กร้าวมองอนุช ใจลอยนึกถึงแม่
“ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้น” อนุชแปลกใจ
กร้าวยิ้ม
“คุณมักจะห่วงคนอื่นก่อนห่วงตัวเองเสมอ ผมรู้จักผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแบบนี้”
“ใครเหรอคะ”
กร้าวไม่อยากพูดเรื่องแม่ให้อนุชฟัง จึงเปลี่ยนเรื่อง
“พูดไปคุณก็ไม่รู้จักหรอก แต่ผมอยากเป็นคุณสิตจัง”
อนุชขำ
“คุณอยากเดินไม่ได้เหมือนพี่สิตเหรอคะ ไม่ยากหรอกฉันช่วยมั้ย อยากได้แบบไหนล่ะ ตกตึก รถชน รถไฟทับ”
“อ้าว นี่คุณ หาเรื่องผมเหรอ พูดจาอย่างนี้ต้องโดนลงโทษ”
กร้าวจะจับตัว อนุชวิ่งหนี หัวเราะสนุกสนาน

กร้าววิ่งตามอนุชมา กุมมือเธอไว้ สบตาหวานๆ
“เมื่อกี้ผมพูดจริงๆ นะ ผมอยากให้คุณห่วงผมเหมือนที่คุณห่วงคุณสิต อยากให้คุณดูแลผมเหมือนที่ดูแลคุณสิตบ้าง...ได้มั้ยครับ”
อนุชแกล้งเย็นชา
“ไม่ได้ค่ะ”
กร้าวผิดหวัง
“ทำไม”
อนุชยิ้มขำที่แกล้งเขาได้
“ก็คุณไม่ใช่พี่ชายฉันนี่คะ จะเหมือนได้ยังไง”
“ไม่ใช่พี่ชาย งั้นเป็นอย่างอื่นแทนละกัน”
กร้าวส่งสายตาหวาน อนุชเขิน
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ฉันกลับดีกว่า”
อนุชหันหลังเดินหนีไป แอบยิ้มอายๆ กร้าวมองตามแล้วยิ้ม มีความสุข

ลลิตายื่นกระดาษรายการซื้อของให้แหวน
“ไปซื้อของตามนี้...ซื้อให้ครบนะ”
ลลิตาให้เงินหลายพัน
“ที่เหลือไม่ต้องทอน ฉันให้แก”
แหวนตาโต อยากได้เงิน รีบออกไป อารมณ์ดีที่ได้เงิน ลลิตายิ้มร้ายอย่างมีแผน

อสิตนั่งรถเข็น กำลังดูโทรทัศน์ ได้ยินเสียงลลิตาร้องขอความช่วยเหลือ
“ว้าย ช่วยด้วย สิตขา ช่วยลิต้าด้วย”
อสิตตกใจ
“ลิต้า”
อสิตรีบเข็นรถออกจากห้องไป...อสิตเข็นรถมองหาลลิตาอย่างเป็นห่วง
“ลิต้า คุณอยู่ไหน”
“ทางนี้ค่ะสิต”
สายตาอสิต มองผ่านประตูหลังบ้านออกไปยังสนามด้านหลังบ้าน เห็นลลิตานั่งอยู่ที่พื้นหญ้า ท่าทางเจ็บขา ลุกไม่ไหว
“ช่วยด้วยค่ะสิต ช่วยลิต้าด้วย”
อสิตรีบร้อนเข็นรถจะไปช่วยไม่ทันระวังพื้นต่างระดับ ทำให้รถเข็นเสียหลักจะล้ม อนุชและกร้าวเข้ามาเห็นพอดี อนุชตกใจ
“พี่สิต”
กร้าวรีบประคองอสิตไว้ได้ทัน ทำให้ไม่ล้ม ลลิตาผิดหวัง แล้วนึกได้ แกล้งโวยวายกลบเกลื่อน

“ว้าย ตายแล้ว สิต เป็นไรรึเปล่าคะ”

ไม่นานต่อมา อสิต ลลิตา กร้าวและอนุชคุยกันในห้องรับแขก

“ลิต้าเห็นงูค่ะ ตกใจจะหนี แต่ขาพลิกก็เลยล้มอยู่ตรงนั้น ลุกไม่ไหว โชคดีที่งูเลื้อยลอดรั้วบ้านไป ไม่งั้นลิต้าคงแย่แน่”
อสิตเป็นห่วง
“พี่ได้ยินเสียงร้อง เลยจะไปช่วยลิต้า ลืมไปว่าตรงนั้นเป็นทางต่างระดับ”
กร้าวถอนใจ
“ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วครับ โชคดีที่มาผมกับคุณนุชมาทัน ต่อไปคุณสิตควรจะระวังให้มากกว่านี้นะครับ”
ลลิตาเสแสร้ง
“จริงด้วยค่ะ ถ้าสิตเป็นอะไรไปเพราะลิต้า ลิต้าต้องเสียใจไปจนตายแน่”
ลลิตาบีบน้ำตา เสแสร้ง อสิตกุมมือ ปลอบโยน ทั้งสามคนไม่มีใครสงสัยอะไร ลลิตาแอบโล่งอก ที่ไม่โดนจับได้

กร้าวเข็นรถให้อสิตนั่ง หยุดที่มุมหนึ่งในสนาม
“ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีนะครับ จะได้ไม่เบื่อ”
“ขอบคุณมาก”
ลลิตายืนข้างๆ กุมมือกร้าว เขาตกใจ ลลิตายิ้มให้ อนุชยกของว่างเข้ามาเห็น ลลิตากับกร้าวกุมมือกัน ลับหลังอสิต อนุชเสียใจ สงสารอสิต ทนดูไม่ได้ จึงหันหลังเดินหนีไป กร้าวไม่สบายใจ จับมือลลิตาออกจากมือตน

อนุชเดินหนีมา เจอปรารภยืนหน้าเครียดบอกว่ามีเรื่องจะถาม ทั้งคู่จึงแอบไปคุยกันที่มุมหนึ่ง
“แล้วคุณอรรู้เรื่องนี้รึเปล่า” ปรารภถามเครียดๆ
“นุชไม่ได้บอกพี่อรค่ะ บอกไปพี่อรก็คงไม่เชื่อนุช เพราะทั้งพี่สิตพี่อรเชื่อคุณกร้าวสนิทใจ”
ปรารภกังวล
“ถ้าคุณอรรู้ว่าคุณกร้าวไม่ได้มีคุณอรคนเดียว คุณอรคงจะเสียใจมาก แต่ถ้าไม่บอกความจริง คุณอรก็จะโดนหลอก เราจะทำยังไงกันดี”
ปรารภเป็นห่วงอรชามาก อนุชดูออก
“พี่รภเป็นห่วงพี่อรจังเลยนะคะ”
ปรารภอาย
“พี่ไม่อยากให้คุณอรโดนหลอก”
อนุชรู้ทัน
“พี่รภรักพี่อรใช่มั้ยคะ”
ปรารภตกใจ อาย พูดไม่ออก
“เอ่อ...คือ...พี่...เอ่อ”
“ไม่ต้องพูดนุชก็ดูออกค่ะ ว่าแต่เคยบอกให้พี่อรรู้รึยังคะ”
ปรารภส่ายหน้า
“พี่ไม่กล้าหรอกครับ”
“ต้องบอกให้พี่อรรู้นะคะ ของแบบนี้ถ้าผู้ชายไม่พูด ผู้หญิงก็ไม่กล้าคิดไปเองฝ่ายเดียวหรอกค่ะ”
ปรารภหนักใจ
“จะดีเหรอครับ”
อนุชจริงจัง
“บางทีอาจจะช่วยพี่อรจากคนอย่างคุณกร้าวได้นะคะ”
ปรารภคิดหนัก

ค่ำนั้น กร้าวยื่นเหม่ออยู่ที่ระเบียงห้อง นึกถึงเหตุการณ์หวานซึ้งกับอนุชเมื่อตอนกลางวันแล้วเผลอยิ้มคนเดียว คณิตเข้ามาเห็น แกล้งกระแอม
“อะแฮ่ม”
กร้าวสะดุ้ง หุบยิ้มทันที
“ไหนบอกในหัวมีแต่เรื่องแก้แค้นไง นึกถึงใครบอกมา”
“นึกถึงใคร” กร้าวเสียงสูงทันที “ไม่มี๊ ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อย”
“รักใครก็หมั่นไปหาเขาบ่อยๆ ผู้หญิงชอบคนเอาใจใส่ มีเวลาให้”
กร้าวสนใจ
“จริงเหรอ”
“ไหนบอกไม่มีไง”
กร้าวปากแข็ง
“ก็ถามไปอย่างนั้นเอง”
คณิตขำเพื่อน เดินหนีออกไป กร้าวนึกถึงอนุชก็ยิ้มออกมาอีก


ปรารภอยู่ในห้องของเขาที่คอนโด...เขาอ่านหนังสือเกี่ยวกับวิธีบอกรักผู้หญิงไปหลายเล่มแล้วแต่ยังไม่พอ เขาจึงไปเปิดคอมพิวเตอร์เสิร์ชกูเกิ้ลหาวิธีบอกรักผู้หญิง เขาอ่านพลางจดโน้ตไปด้วย หน้าตาเคร่งเครียด
วันใหม่...ปรารภเดินเข้ามาในสวนบ้านวิชเวทย์ ยกหนังสือกองใหญ่มาวางตรงหน้า อนุชตกใจ
“อะไรคะเนี่ย”
ปรารภขอบตาคล้ำ ไม่ได้นอนทั้งคืน คิดหาวิธีบอกรักอรชา
“พี่ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะบอกรักคุณอรยังไงดี เลยเอามาให้นุชช่วยเลือกว่าวิธีไหนดี”
อนุชแย่งหนังสือจากมือปรารภมาวางไว้
“นุชว่าลืมที่อ่านไปให้หมดเถอะค่ะ”
ปรารภท้อ
“ทำไมล่ะครับ”
อนุชขำ
“สิ่งที่สำคัญไม่ใช่วิธีการหรอกค่ะ แต่เป็นความจริงใจต่างหาก ลืมที่อ่านไปให้หมด แล้วพูดความรู้สึกออกมาจากใจดีกว่าค่ะ”
ปรารภแปลกใจ
“พูดจากใจเหรอ”
“ใช่ค่ะ พี่รภลองคิดว่านุชเป็นพี่อรสิคะ”
ลลิตาแอบฟังอนุชกับปรารภคุยกันอยู่ที่มุมลับตาในสวน...อรชาเดินผ่านมาอีกมุมเหมือนกัน เห็นอนุชกับปรารภ ก็จะเข้าไปทัก ปรารภกุมมืออนุชสบตาจริงจังมาก รวบรวมความกล้า
“ผมรักคุณ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันในงานเลี้ยง และยิ่งผมรู้จักคุณ ผมก็ยิ่งรักมากขึ้นเรื่อยๆ ผมอยากดูแลคุณไปตลอดชีวิต”
อนุชดีใจ
“ต้องอย่างนี้สิคะ”
อนุชกอดปรารภ รักแบบพี่ชาย
“นุชรักพี่รภที่สุดเลย”
อรชาเข้าใจผิดคิดว่าปรารภกับอนุชรักกัน เธอเหยียบใบไม้แห้งเสียงดัง อนุชกับปรารภหันไปเห็น ต่างตกใจ
“พี่อร”
“คุณอร”
อนุชปล่อยมือจากปรารภ อรชารีบเดินหนีไป อนุชรีบบอกปรารภ
“ตามไปเร็วค่ะ”
ปรารภรีบตามไป อนุชไม่สบายใจ
 
ลลิตาใช้มือถือถ่ายคลิปอนุชกับปรารภไว้ทั้งหมด ยิ้มร้ายออกมาอย่างมีแผน

อรชาเดินหนีมาที่มุมหนึ่งในบ้าน ปรารภตามมาพยายามอธิบาย

“คุณอรครับ ฟังผมก่อน ผมกับนุช...”
อรชาตัดบท ฝืนยิ้มให้
“อรดีใจด้วยนะคะ”
ปรารภงง
“ดีใจเรื่องอะไรครับ”
“ดีใจที่...คุณรภกับนุช...รักกัน”
ปรารภอึ้ง
“คุณรภเป็นคนดี ถ้านุชมีคนดีๆ อย่างคุณรภคอยดูแล อรก็สบายใจ ไม่มีอะไรต้องห่วงอีก”
ปรารภพยายามจะบอก
“แต่ผมไม่...”
อรชาไม่ฟัง
“อรมีน้องสาวคนเดียว อรฝากด้วยนะคะ”
ปรารถอึ้ง พูดไม่ออก
“รับปากอรสิคะ”
ปรารภเศร้าสลด
“ครับ”
อรชายิ้มให้แต่ในใจเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ปรารภเองก็เสียใจที่ทุกอย่างผิดแผน

ปรารภเดินเหม่อลอยมา อนุชรออยู่ รีบถาม
“พี่รภ เป็นไงบ้าง พี่อรว่าไง”
ปรารภไม่ตอบ เดินหน้าเศร้าผ่านไป อนุชเห็นสภาพของเขาก็นึกรู้ เธอได้แต่มองตามอย่างไม่สบายใจ แล้วเดินกลับมาหาอรชา
“พี่อรคะ เรื่องนุชกับพี่รภ...”
อนุชพยายามจะอธิบาย อรชาตัดบท
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พี่เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว คุณรภเป็นคนดี ถ้านุชกับคุณรภรักกัน พี่ก็ดีใจด้วย”
อรชาฝืนยิ้มให้
“แต่พี่อรคะ...”
อรชารีบเดินหนีไป ไม่อยากฟังอะไรอีก อนุชไม่สบายใจ

อรชาเข้ามาในห้อง รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจตัวเอง เจ็บอยู่ในใจ แต่ร้องไห้ไม่ออก
“เราควรจะดีใจถึงจะถูก”
อรชาไม่เข้าใจตัวเอง ไม่รู้หัวใจตัวเองว่าเริ่มรู้สึกกับปรารภแล้วจากความใกล้ชิด

กร้าวตั้งใจมาหาอนุช ลลิตาเห็นเข้า รีบทำทีเป็นทุกข์ใจ
“คุณกร้าว ลิต้ามีเรื่องอยากปรึกษาคุณค่ะ ลิต้าไม่สบายใจเลย”
“มีอะไรครับ”
ลลิตาเปิดคลิปที่ปรารภบอกรักอนุชให้กร้าวดู
“คุณกร้าวดูนี่สิคะ”
กร้าวดูคลิปแล้วทั้งตกใจและเสียใจ
“นายปรารภกับคุณนุช”
“ตอนแรกลิต้าว่าจะเชียร์รภให้อร แต่กลายเป็นรักกับยายนุชซะงั้น ลิต้าจะทำยังไงดีคะ”
“ของแบบนี้ต้องขึ้นอยู่กับคนสองคนครับ ถ้าเขารักกันจริง คุณอรก็คงเข้าใจ”
กร้าวเจ็บปวด เสียใจ ไม่เข้าใจอนุชว่ารักใครกันแน่ ลลิตาแอบยิ้มร้าย สะใจ ที่ทำให้กร้าวกับอนุชเข้าใจผิดกัน

อนุชเดินไปเดินมาเครียดๆอยู่ในบ้าน แล้วหันมาชนกร้าวอย่างจัง
“นี่คุณ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
กร้าวไม่พอใจ
“มัวใจลอยนึกถึงใครอยู่ล่ะ”
“พูดอะไรของคุณ ฉันไม่เข้าใจ”
“ผมก็ไม่เข้าใจคุณเหมือนกัน พลาดจากชายธง ก็มาคว้าปรารภ คนอะไร แย่งคนรักของพี่สาวตัวเองก็ได้”
อนุชโกรธ
“อย่าคิดว่าฉันจะเหมือนคุณนะ คนที่คิดเรื่องต่ำๆ แบบนี้ได้ ก็เพราะตัวเองชอบทำ”
กร้าวโกรธ ดึงตัวอนุชมา
“ปล่อย”
ลิต้าเข็นรถอสิตเข้ามา
“คุณกร้าวขา”
กร้าวชะงัก ปล่อยอนุช อสิตถามขึ้น
“อ้าว นุช คุยอะไรกันอยู่”
“ไม่มีอะไรค่ะ นุชขอตัวก่อนค่ะ”
อนุชรีบหนีไป กร้าวอยากจะตามไปคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ติดอสิต
“สิตตื่นแล้ว เห็นว่าคุณกร้าวมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” ลลิตารีบบอก
“ครับ”

กร้าวจำต้องหันมาคุยธุระก่อน

ค่ำนั้น ปรารภนั่งเศร้าอยู่ริมน้ำที่เดิมที่เคยไปกับอรชา เขามองไปข้างๆ ที่ว่างเปล่า คิดถึงค่ำคืนนั้นที่เขากับอรชาเกี่ยวก้อยสัญญากัน

“คุณรภสัญญาได้มั้ยคะว่าจะไม่ทิ้งกัน”
ปรารภเศร้าหมองที่ไม่สมหวัง แต่ก็ยังรักและหวังดีต่ออรชา

กร้าวนั่งกลุ้มอยู่ที่ระเบียงห้องในคอนโด บนโต๊ะเล็กข้างตัวมีกระเป๋าใส่ธนบัตรจำนวนร้อยล้านบาทวางอยู่ คณิตเข้ามามอง แปลกใจ
“โห เงินอะไรเยอะแยะ”
กร้าวถามนิ่งๆ
“แกอยากได้มั้ย”
“อยากสิ ใครจะไม่อยากได้”
กร้าวไม่เข้าใจ
“แล้วทำไมคุณนุชเขาถึงไม่อยากได้”
คณิตสงสัย
“แกมีปัญหาอะไรกับคุณนุช”
กร้าวเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง คณิตตกใจมาก
“แกพูดกับคุณนุชว่าจะใช้หนี้ให้ และจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณอรและคุณลิต้า ถ้าคุณนุชยอมเป็นของแกเนี่ยนะ แกเสียสติไปแล้วรึไง”
“ทำไม”
“แกดูใครต่อใครออก แต่ทำไมดูคุณนุชไม่ออก คนอย่างคุณนุชยอมตายซะดีกว่าโดนดูถูก”
กร้าวกลุ้ม
“ฉันพนันได้เลย คุณนุชไม่มีวันตอบตกลง นอกจากแกจะทำให้มันถูกต้อง”
กร้าวไม่เข้าใจ
“ยังไง”
“แต่งงานกับคุณนุช”
กร้าวตกใจ
“แต่งงาน...ไม่มีทาง คนไม่ได้รักกัน จะแต่งงานกันได้ยังไง”
กร้าวยังคงปากแข็ง

วันใหม่...กร้าวมายืนรออนุชอยู่หน้าบ้าน สักครู่เธอออกมาจากบ้าน เจอหน้าเขาก็รีบเดินหนี กร้าวจับมือไว้ อนุชสะบัด เขาไม่ปล่อย
“ทำไมต้องหนีด้วย กลัวผมเหรอ”
“ฉันไม่ได้หนี แล้วฉันก็ไม่กลัวคุณด้วย”
“ถ้าไม่กลัว งั้นก็ไปกับผม”
กร้าวฉวยมือจะพาขึ้นรถ อนุชขืนตัวระแวง
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“ผมไม่พาคุณไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า แค่ไปธุระนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
อนุชยังไม่ไว้ใจ
“นี่เหรอคนไม่กลัว ไม่แน่จริงนี่นา”
อนุชโกรธ ไม่ชอบให้ท้าทาย กร้าวเปิดประตูรถให้ ผายมือเชิญ เธอจึงขึ้นรถไปกับเขา กร้าวดีใจที่เธอยอมไปด้วย รีบขึ้นรถและขับออกไป...ลลิตาได้ยินเสียงดัง รีบออกมาดู แต่เห็นรถกร้าวออกไป โดยมีอนุชนั่งไปด้วย ลลิตาวิ่งตาม แต่ตามไม่ทันก็โกรธที่อนุชมาแย่งกร้าว

กร้าวและอนุชเข้ามาในห้องเสื้อหรู พนักงานหญิงมาต้อนรับ
“สวัสดีค่ะคุณกร้าว”
กร้าวแนะนำ
“นี่คุณนุชครับ ว่าที่เจ้าสาวของผม”
อนุชตกใจ มองหน้าเขา กร้าวยิ้มหน้าตาเฉย พนักงานยิ้มแย้มทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณนุช”
อนุชพยายามปฏิเสธ
“คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่...”
กร้าวโอบเอวหมับ
“ไม่เอาน่า อย่างอนสิครับที่รัก” กร้าวหันไปบอกพนักงาน “เราทะเลาะกันนิดหน่อยครับ”
พนักงานยิ้มๆ
“ดิฉันเตรียมชุดไว้ให้แล้ว เชิญค่ะ”
อนุชขัดขืน ไม่ยอม
“ปล่อยฉัน ฉันจะกลับ”
พนักงานงง
“ขอเวลาสักครู่นะครับ”
กร้าวดึงอนุชออกไปคุยกันมุมหนึ่ง
“ฉันไม่ได้บอกสักคำว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ”
“แค่ลองชุดไม่เห็นเป็นไรเลย” กร้าวแกล้งขู่ “จะลองดีๆ หรือจะให้ผมจับคุณแก้ผ้า”
อนุชตกใจ
“นี่คุณ”
“อย่าคิดว่าผมไม่กล้านะ ดีเหมือนกัน ซ้อมไว้ก่อนเข้าหอ”
กร้าวทำท่าจะอุ้ม อนุชกลัว
“อย่าเข้ามานะ”
เธอรีบหนีเขา วิ่งไปหาพนักงาน
“เชิญทางนี้ค่ะ”

อนุชอึกอัก เลยต้องยอมไปลองชุดกับพนักงาน กร้าวยิ้มขำ

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5 (ต่อ)

กร้าวในชุดสูทเจ้าบ่าว หล่อเหลา และสุดเท่ ยืนรออนุชอยู่ เสียงพนักงานดังมา

“เจ้าสาวมาแล้วค่ะ”
กร้าวหันไปตะลึงแล เห็น อนุชในชุดเจ้าสาว สวยสง่า ราวกับนางฟ้า ชายหนุ่มเข้าไปหาหญิงสาวมองไม่วางตา อนุชเมินหนีไม่เต็มใจ พนักงานยิ้มแย้มบอก
“คุณนุชชอบแบบไหนบอกได้นะคะ ทางเราจะออกแบบชุดให้ตามที่คุณนุชต้องการเลยค่ะ”
“ไม่จำเป็นค่ะ เพราะฉันไม่...”
อนุชยังพูดไม่จบ กร้าวตัดบท
“เจ้าสาวมือใหม่ ยังไม่รู้ว่าแบบไหนดี ยังไงคุณช่วยส่งแบบชุดมาให้ดูหลายๆแบบนะครับ จะได้เป็นไอเดีย”
“ยินดีค่ะ”
อนุชพยายามแย้ง
“ฉันไม่...”
กร้าวรีบโอบ
“ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกหน่อยนะที่รัก”
อนุชตกใจ กร้าวเนียน กอดอนุชไว้ ก้มหน้าลงมาใกล้เธอ เขาใช้ไอโฟนถ่ายรูปหลายคัทหลายมุม อนุชดิ้นรนขัดขืน แต่เขายิ่งกอดแน่น
“นี่คุณ ปล่อย”
“ไม่เห็นต้องอายเลย เรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ”
“เชิญตามสบายนะคะ”
พนักงานยิ้มๆออกไป
“พอได้แล้ว จะถ่ายอะไรกันนักหนา”
อนุชผลักเขารีบเดินหนีออกไป งอนๆ กร้าวยิ้ม มีความสุข จากใจจริง

อนุชและกร้าวออกมาจากห้องเสื้อด้วยกัน
“หมดธุระแล้ว ฉันกลับล่ะ”
เธอจะเดินหนี แต่เขาดึงไว้
“ใครบอกคุณว่าเสร็จธุระแล้ว”
“ธุระของคุณ คุณก็ไปเองสิ ฉันจะกลับ”
“จะไปดีๆ หรือจะให้อุ้มไป”
กร้าวทำท่าจะอุ้ม อนุชถอยหนี
“อย่านะ”
เขาผายมือเชิญ อนุชโกรธ แต่จำต้องเดินไป

กร้าวพาอนุชมาที่ร้านเพชรของครอบครัวธาริน พนักงานยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ”
กร้าวยิ้มแย้มบอก
“ผมพาแฟนมาดูแหวนแต่งงานครับ”
อนุชค้อนขวับ
“ฉันไม่ได้เป็น...”
กร้าวรีบตัดบท ไม่ให้เธอพูด
“มีแบบไหนบ้างครับ”
“ทางนี้เป็นคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดค่ะ”
“ฉันไม่...”
อนุชจะแย้งอีก กร้าวพูดแทรกไม่ให้เธอมีโอกาสพูด
“แบบไหนดีครับที่รัก วงนี้ดีมั้ย หรือวงนี้”
อนุชคิดแผนแก้เผ็ดกร้าวหันไปบอกพนักงาน
“ขอดูวงที่แพงที่สุดในร้านค่ะ”
เธอยิ้ม สะใจที่ได้แกล้งเขา กร้าวรู้ว่าเธอแกล้งซื้อของแพง แต่ไม่ว่าอะไร พนักงานรับคำ
“ค่ะ”
ธารินเข้ามาในร้าน เห็นอนุชกับกร้าวก็ตกใจ รีบหลบ

อนุชและกร้าวออกมาจากร้านเพชร กร้าวยิ้ม มีความสุข อนุชสงสัย
“ยิ้มอะไร จ่ายเงินจนเสียสติไปแล้วเหรอ”
“ผมจะรีบไปสู่ขอคุณ คุณสิตจะได้เอาเงินค่าสินสอดไปใช้หนี้ เท่านี้ทุกอย่างก็ลงตัว”
“ใครบอกคุณว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ เอาแหวนของคุณคืนไป”
อนุชยัดกล่องแหวนใส่มือเขา
“เสร็จธุระแล้ว ฉันไปล่ะ”
อนุชยิ้มเย้ย แล้วรีบเดินหนีไป กร้าวอึ้ง ไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไรกันแน่

อนุชเดินหนีกร้าวมามุมหนึ่ง ธารินดักรออยู่ ยืนประจันหน้า อนุชแปลกใจ
“คุณริน”
ธารินมองอนุชหัวจรดเท้าด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
“หน้าตาก็ดี ไม่มีปัญญาทำมาหากินรึไง ถึงคิดแต่จะจับผู้ชายรวยไปวันๆ”
อนุชตกใจ
“เอาอะไรไปแลกล่ะ ถึงได้แหวนที่แพงที่สุดในร้านฉัน”
อนุชเสียใจที่โดนดูถูก
“อย่ารู้เลยค่ะ เพราะรู้ไปก็เอาไปใช้ไม่ได้ คนอย่างคุณ ต่อให้เสนอถึงที่ ก็ไม่มีใครเอา”
ธารินโกรธ
“แก”
อนุชเดินหนี ธารินจิกผม
“โอ๊ย”
ธารินตบหน้าอนุชอย่างแรง
“คนอย่างฉันไม่มีวันทำตัวไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีอย่างแก”
ธารินเงื้อมือจะตบอีกแต่อนุชจับมือไว้ และผลักเต็มแรงล้มลงไป
“ก่อนจะดูถูกคนอื่น ส่องกระจกดูตัวเองบ้าง อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยใช้สมองของฉันคิดเรื่องต่ำๆ ดูถูกคนอื่นเหมือนคุณ”

อนุชเดินหนีไป ธารินกรี๊ด มองตามอย่างเจ็บใจ

ธารินมาที่บ้านชายธง เดินกะเผลก เจ็บขาที่โดนอนุชผลักล้มกระแทกพื้น ทันใดนั้นมีกิ่งไม้เล็กๆ หล่นลงมาใกล้ๆ เธอมองขึ้นไป เห็นชายธงกำลังปีนระเบียงก็คิดว่าเขาอกหัก จะฆ่าตัวตาย ธารินตกใจ

“พี่ชายธง!”
ชายธงกำลังปีนระเบียง เพื่อช่วยแมวที่ติดอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ที่ยื่นมาใกล้ระเบียง ธารินรีบห้ามเสียงดัง
“อย่านะพี่ชายธง”
ธารินเข้าไปกอดจากด้านหลัง ชายธงเสียหลักล้มลงไปพร้อมกัน ธารินล้มลงนั่ง ชายธงล้มตามมาใกล้กันมาก เธอหลับตาปี๋ คิดว่าหน้าเขาจะชนกับหน้าเธอ หญิงสาวนหลับตาอยู่นาน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงลืมตาขึ้นมามองภาพที่เห็นคือหน้าแมวน่ารักตัวหนึ่งระยะประชิด เพราะชายธงอุ้มแมวไว้ หน้าแมวอยู่ในระดับเดียวกับหน้าเธอพอดี เธอตกใจร้องลั่น
“ว้าย”
ชายธงพาธารินมาในห้องรับแขก เขาทายาที่ข้อเท้าและพันแผลให้ ธารินยิ้มมีความสุขที่เขาดูแล ชายธงเห็นธารินยิ้ม ก็แปลกใจ
“เจ็บตัวแล้วยังนั่งยิ้มอยู่ได้ แปลกคน”
“รินนึกถึงตอนเด็กๆ พี่ชายธงชอบชวนรินเล่นผาดโผนปีนต้นไม้บ้าง ปีนรั้วบ้าง รินเจ็บตัวทุกที”
ชายธงต่อให้
“พี่ต้องคอยทายา คอยทำแผลให้ทุกทีแล้วก็แหย่ให้รินหยุดร้องไห้ด้วย”
“ตอนนี้รินโตแล้ว พี่ชายธงยังทายาให้อีก...” ธารินซึ้งใจ “ขอบคุณนะคะที่ดูแลริน”
ชายธงยิ้ม
“พี่ก็ต้องดูแลรินสิ พี่สัญญากับรินไว้ว่าจะดูแลรินตลอดไปนี่นา”
ธารินดีใจ
“เรื่องตั้งนานแล้ว พี่ชายธงยังจำได้อีกเหรอคะ”
“จำได้สิ”
ธารินดีใจ ยื่นนิ้วก้อยให้
“สัญญานะคะว่าพี่ชายธงจะดูแลรินตลอดไป”
ชายธงขำ เกี่ยวก้อยสัญญา
“พี่สัญญา”
ชายธงและธารินเกี่ยวก้อยสัญญา ยิ้มให้กัน

ค่ำนั้น กร้าวกลับมาที่คอนโด เขานั่งที่โซฟา มองแหวนเพชรที่อนุชเลือกมา แล้วไม่เข้าใจ ขณะเดียวกันนั้นเสียงกริ่งดังขึ้น กร้าวปิดกล่องแหวน วางไว้บนโต๊ะ และลุกไปเปิดประตู กร้าวชะงักเมื่อพบว่าลลิตายืนอยู่หน้าห้อง เธอกระโดดกอดและหอมแก้มเขา
“คุณกร้าวขา ลิต้าคิดถึงคุณจังเลย”
กร้าวตกใจ
“ลิต้า”
ลลิตาถือวิสาสะเข้ามาในห้อง ทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเอง กร้าวไม่ค่อยชอบใจ
“คุณเข้ามาได้ไง”
ลลิตาโชว์คีย์การ์ดให้ดู กร้าวหนักใจ
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ไม่อยากเจอลิต้าเหรอคะ”
ลลิตากอดกร้าวแล้วแกล้งโถมทับเขาให้ล้มลงไปบนโซฟาด้วยกันออดอ้อน
“ลิต้าคิดถึงคุณจังเลย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้นานแล้วนะคะ”
ลลิตายั่วยวน กอดจูบ โทรศัพท์มือถือของเธอในกระเป๋าถือ บันทึกเสียงการพลอดรักตลอด กร้าวเครียด ผลักออก
“คุณมาเหนื่อยๆ พักก่อนดีกว่า ผมไปหาอะไรให้ดื่ม”
กร้าวรีบผละจากไป ลลิตาหงุดหงิด เสียอารมณ์ที่เขาไม่เล่นด้วย...กร้าวหนีมาที่ครัว ถอนใจ หนักใจ คิดหาทางให้ลลิตายอมกลับบ้าน
ลลิตามองสำรวจห้อง เห็นกล่องแหวน หยิบมาเปิดดู เห็นแหวนเพชรเม็ดใหญ่ ก็ตื่นเต้น ดีใจ มีสองกล่อง ของผู้ชายและผู้หญิง คู่กัน เธอตื่นเต้นดีใจ คิดเข้าข้างตัวเองว่ากร้าวจะขอแต่งงาน ลลิตาลองสวมแหวน คับนิดหน่อย มองดูแหวนที่นิ้วนางอย่างมีความสุข พอดีเสียงกร้าวดังขึ้น
“น้ำผลไม้หรือน้ำเปล่าดีครับ”
ลลิตาสะดุ้ง
“น้ำผลไม้ค่ะ”
ลลิตารีบเก็บแหวนไว้ที่เดิม ทำเป็นไม่เห็น กร้าวยกแก้วน้ำผลไม้มาให้ แล้วนั่งลงใกล้กัน เธอซบไหล่เขามีความสุขฝันหวาน
“ลิต้าจะรอวันที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันนะคะ”
กร้าวลำบากใจ
“ดึกแล้ว ทางบ้านจะเป็นห่วง ผมว่าคุณกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
“ก็ได้ค่ะ ลิต้ารักคุณนะคะ”

ลลิตาจูบแก้ม กร้าวแปลกใจที่ลลิตายอมกลับง่ายๆ

อสิตนั่งบนเตียงนอน อนุชทำกายภาพให้

“ทำไปก็ไม่ดีขึ้น” อสิตท้อแท้
“อย่าเพิ่งท้อสิคะ”
“ลิต้ายังไม่กลับอีกเหรอ บอกไว้รึเปล่าว่าไปไหน”
“ไม่ได้บอกค่ะ นุชโทรไปแล้วแต่ปิดมือถือ ติดต่อไม่ได้ อีกเดี๋ยวก็คงกลับ พี่สิตนอนเถอะค่ะ”
อสิตกังวล
“ถ้ายังกลับบ้านไม่ครบทุกคน พี่นอนไม่หลับหรอก”
อนุชมองอสิต แววตาเศร้าสลดสงสารพี่ชายเหลือเกิน

ขณะที่ลลิตาเข้ามาที่โถงบ้านอย่างอารมณ์ดีนั้น เจออนุชรออยู่
“พี่ลิต้าไม่ควรกลับดึกนะคะ ช่วงนี้หน้าสิ่วหน้าขวาน ไม่รู้พวกเสี่ยยศจะมาไม้ไหน”
“ไม่ต้องห่วง ฉันปลอดภัยแน่ เพราะฉันอยู่กับคุณกร้าวที่คอนโดเขาแล้วคุณกร้าวก็มาส่งถึงหน้าบ้าน”
อนุชอึ้ง ลลิตายิ้ม
“อยากรู้มั้ยว่าเราคุยกันยังไงบ้าง”
ลลิตาเปิดคลิปเสียงจากโทรศัพท์มือถือให้ฟัง เสียงลลิตาดังออดอ้อนออกมา
“ลิต้าคิดถึงคุณจังเลย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้นานแล้วนะคะ”
อนุชเสียใจ
“พอเถอะค่ะ นุชไม่อยากรู้”
ลลิตาปิดคลิปเสียงเพราะหลังจากคำพูดนี้แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ทำไม ทนฟังไม่ได้เหรอ”
อนุชเน้นคำ
“พี่ลิต้าไม่อาย แต่นุชอายค่ะ”
ลลิตาโกรธ ตบหน้าอนุช
“มากไปแล้วนะ กล้าดียังไงมาว่าฉันไม่มียางอาย”
อนุชตบกลับ ลลิตาตกใจ คิดไม่ถึงว่าอนุชจะกล้าตบเธอ
“ไม่มากไปหรอกค่ะ สำหรับผู้หญิงที่ทิ้งสามีตัวเองที่กำลังป่วยไปทำเรื่องเสื่อมเสียกับผู้ชายอื่น”
ลลิตากรี๊ด เจ็บใจ
“อ๊ายย!”
ลลิตาจะตบ อนุชจับมือได้ ทั้งสองเลยยื้อยุดกันไปมา อสิตและอรชาได้ยินเสียงดัง ตกใจ เข้ามา
“พี่ลิต้า นุช”
ลลิตากับอนุชกำลังยื้อยุดกัน เห็นอรชากับอสิตมาก็ต่างตกใจ รีบปล่อยมือ อสิตสงสัย
“นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น”
อนุชและลลิตามองหน้ากัน ลลิตากลัวอนุชแฉ เพราะยังจับกร้าวไม่ได้ ยังไม่อยากโดนไล่ออกจากบ้านตอนนี้ อนุชมองอสิตสลับกับมองลลิตา ลังเลว่าจะบอกความจริงเรื่องกร้าวกับลลิตาดีหรือไม่ อนุชสงสารอสิต ไม่อยากให้มีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจพี่ชายในตอนนี้จึงฝืนใจตอบ
“ไม่มีอะไรค่ะ”
ลลิตาโล่งอกที่อนุชไม่พูดรีบแก้ตัว
“ใช่ค่ะ ไม่มีอะไร ลิต้ากับนุชแค่หยอกกันเล่นค่ะ”
ลลิตาจงใจเดินชนไหล่อนุช ไปหาอสิตออดอ้อน
“ดึกแล้วทำไมสิตยังไม่นอนอีกคะ”
“คุณยังไม่กลับบ้าน ผมจะหลับได้ยังไง”
ลลิตาโกหก
“ลิต้านัดเพื่อนค่ะ อุตส่าห์บอกแล้วว่าจะรีบกลับ แต่เพื่อนๆ สิคะไม่ยอมให้กลับ แต่ลิต้าก็ปลีกตัวออกมาจนได้ เพราะลิต้าห่วงสิตกลัวสิตรอค่ะ”
ลลิตาหอมแก้ม อสิตกุมมือภรรยายิ้ม ลลิตาหันมายิ้มเย้ยอนุช ก่อนจะเข็นรถอสิตออกไป อนุชมองอสิตกับลลิตาแล้วเสียความรู้สึก สงสารพี่ชายที่โดนสวมเขา อรชาออกไป อนุชนึกโกรธกร้าวกับลลิตาที่หักหลังอสิต

อสิตนอนบนเตียง ลลิตาดูแลห่มผ้าให้ เขาจับมือเธอไว้ แล้วดึงมากอด หอมแก้ม
“ไม่เอาค่ะสิต ลิต้าอาบน้ำก่อน”

ลลิตาผละจากสามียิ้มให้แต่พอหันหลังให้ก็เบ้หน้า รำคาญ

กร้าวขับรถมาจอดที่มุมหนึ่งของบ้านวิชเวทย์ เขามองแผ่นซีดีในมือ นึกถึงคำพูดของพนักงานที่ห้องเสื้อ

‘ชุดเจ้าสาวคอลเลคชั่นล่าสุดค่ะ ฝากให้คุณนุชด้วยนะคะ’
กร้าวมองแผ่นดีวีดีแล้วยิ้ม อยากให้อนุชเลือกแบบชุดแต่งงาน เขามองหาอนุช เห็นเธออยู่ในสวน กำลังเก็บดอกไม้ จึงรีบเดินเข้าไปหา
อนุชเก็บดอกไม้ใส่ตะกร้าอย่างอารมณ์ดี กร้าวเดินเข้ามาใกล้ เธอไม่ทันมอง นึกว่าแหวน
“แหวนเหรอ ล้างแจกันเรียบร้อยรึยัง จัดดอกไม้ซะหน่อย บ้านจะได้สดใสขึ้น”
กร้าวไม่ตอบ อนุชหันไปมอง เห็นกร้าวก็เปลี่ยนอารมณ์ จากอารมณ์ดีกลายเป็นบึ้งตึง
“คุณ”
อนุชเดินหนี กร้าวแปลกใจ รีบตามไป
“เดี๋ยวสิคุณ”
อนุชเดินหนีกร้าวไปทางหน้าบ้าน พบปรารภก็ดีใจ รีบไปเกาะแขน พูดเสียงหวาน จงใจประชดกร้าว
“พี่รภคะ มาช้าจังเลย นุชรอตั้งนานแล้ว”
ปรารภงง ไม่รับมุก
“นุชรอพี่เหรอครับ รอทำไม มีอะไรรึเปล่า”
อนุชบีบแขน ขยิบตาใส่ ปรารภงง กร้าวตามมา เห็นอนุชดูสนิทสนมกับปรารภก็ไม่พอใจ มาดึงมืออนุช
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
ปรารภไม่พอใจที่กร้าวบังคับอนุช
“ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้”
“คุณไม่เกี่ยว อย่ายุ่งดีกว่า”
ปรารภกับกร้าวจ้องหน้ากัน ต่างไม่พอใจ

ลิตาเข็นรถเข็นให้อสิตมาถึง เห็นกร้าวกับปรารภมีเรื่องกัน
“นั่นคุณกร้าวกับปรารภนี่คะสิต”
ลลิตารีบเข็นรถอสิตไปหากร้าว ปรารภและอนุช ปรารภแกะมือกร้าวออกจากมืออนุช
“ไม่เห็นรึไงว่านุชไม่อยากคุยกับคุณ”
กร้าวไม่พอใจ ผลักปรารภ แผ่นดีวีดีหลุดมือกร้าวไปขณะที่มีเรื่อง แต่กร้าวไม่ทันได้สนใจ
“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณ”
ปรารภโกรธ ผลักกลับ อนุชไม่อยากให้กร้าวกับปรารภทะเลาะกัน เลยมาขวางกลาง แยกทั้งสองออกจากกัน
“หยุดนะ หยุดทั้งคู่เลย”
ลลิตาเข็นรถอสิตมาถึง
“คุณกร้าว ปรารภ”
กร้าวกับปรารภต่างชะงัก
“มีเรื่องอะไรกัน”
กร้าว ปรารภและอนุชต่างเงียบ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
กร้าวไม่อยากให้อนุชเสียหาย จึงเปลี่ยนเรื่อง
“คุณสิตนัดผมมา มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”
อสิตกังวล ไม่อยากพูดธุระต่อหน้าลลิตาและอนุช
อสิตอึกอัก
“เชิญที่ห้องทำงานผมดีกว่าครับ”
อสิตเข็นรถตัวเองออกไป กร้าวเดินตามไป ลลิตาจงใจไม่ตาม เพื่อจะหาเรื่องอนุช
“นุชเป็นไรรึเปล่า” ปรารภถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ลลิตาแดกดัน
“โถ น่าสงสาร รถไฟชนกัน เจ็บตรงไหนรึเปล่าจ๊ะ”
อนุชไม่พอใจ
“อย่าคิดว่าคนอื่นจะชอบสับรางเหมือนตัวเองสิคะ”
ลลิตาโกรธ
“แกว่าฉันเหรอ นังนุช”
“แล้วพี่ลิต้าว่านุชรึเปล่าคะเรื่องรถไฟชนกัน ถ้าพี่ลิต้าไม่ได้ว่า นุชก็ไม่ได้ว่าพี่ลิต้าค่ะ”
ลลิตาเถียงไม่ทัน อนุชหันไปบอกปรารภ
“ ไปหาพี่อรกันเถอะค่ะ แถวนี้บรรยากาศไม่ดี”
อนุชดึงปรารภออกไป
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ แน่จริงอย่าหนีสิ”

ลลิตาโกรธอนุช แผ่นซีดีแบบชุดแต่งงานของกร้าวตกอยู่ในสวน ไม่มีใครสังเกตเห็น

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5 (ต่อ)

อสิตเข็นรถเข้ามาในห้องทำงาน กร้าวตามเข้ามา

“คุณสิตมีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
“พรุ่งนี้เป็นวันครบกำหนด ที่ผมต้องใช้หนี้เสี่ยยศทั้งหมดห้าสิบล้าน”
กร้าวตกใจ
“พรุ่งนี้แล้วเหรอ”
“หนี้พวกนี้ เกิดจากความผิดพลาดของผม ผมหุ้นกับเพื่อนทำธุรกิจทั้งโดนโกง ทั้งขาดทุน จนต้องเอาบ้านไปจำนอง แถมยังเป็นหนี้นอกระบบ ทั้งหมดเป็นเพราะผมคนเดียว ลิต้ากับน้องๆ ของผมไม่เกี่ยว ผมไม่อยากให้พวกเขาเดือดร้อนเพราะผม ผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณ ผมอยากให้คุณช่วยพาลิต้าอรและนุชไปอยู่ในที่ปลอดภัย”
กร้าวสงสัย
“คุณคิดจะทำอะไร”
“ พรุ่งนี้ผมจะไปเจรจากับเสี่ยยศขอผัดผ่อนหนี้”
“แต่มันอันตราย เสี่ยยศไม่ยอมง่ายๆแน่”
“ผมรู้ แต่ผมไม่มีทางเลือก”
อสิตไม่สบายใจ
“ก่อนคุณพ่อเสีย ท่านสั่งให้ผมดูแลอรกับนุชให้ดี แต่พรุ่งนี้ผมไม่รู้จะมีชีวิตรอดกลับมารึเปล่า ผมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร คุณรับปากผมได้มั้ย ถ้าผมเป็นอะไรไป ฝากลิต้า อรและนุชด้วย”
อสิตอ้อนวอน อย่างคนขาดที่พึ่ง กร้าวพยักหน้าแทนคำตอบ
“ขอบคุณมาก คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผม เป็นคนเดียวที่ผมไว้ใจ”
กร้าวไม่สบายใจ

แหวนกวาดใบไม้ เจอแผ่นดีวีดีของกร้าวหล่นอยู่ จึงนำมาให้อรชาดู
“ของใครน่ะแหวน” อรชาแปลกใจ
“แหวนก็ไม่รู้ค่ะคุณอร เห็นหล่นอยู่ในสวน”
อรชาแปลกใจ เปิดดูในโน้ตบุ๊ค แหวนชะโงกหน้ามาดูอย่างอยากรู้อยากเห็นสุดๆ
“ทำอะไรน่ะแหวน”
“อาจจะเป็นคลิปลับของใครก็ได้นะคะ”
“ มีงานอะไรก็ไปทำไป”
อรชาดุนิ่งๆ แหวนจ๋อย
“ค่ะ”
แหวนออกไป อรชาเปิดดู เป็นรูปชุดเจ้าสาว
“ชุดเจ้าสาวสวยๆ ทั้งนั้นเลย ของใครนะ”
อรชาสงสัย

กร้าวเดินกลับออกมาหาแผ่นดีวีดี อรชาเดินเข้ามามอง
“คุณกร้าว ทำอะไรคะ”
“ผมทำดีวีดีหล่นหาย”
อรชาให้ดู
“แผ่นนี้รึเปล่าคะ”
“ใช่ครับ”
กร้าวรับไปแล้วนึกได้
“คุณอร...เปิดดูรึเปล่าครับ”
“ปละ เปล่าค่ะ อรยังไม่ได้เปิดดู มีอะไรรึคะ”
กร้าวไม่สบายใจ
“มีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากให้คุณรู้ แต่มันยังไม่ถึงเวลา เอาไว้ถึงเวลา ผมจะบอกคุณด้วยตัวเอง”
“ค่ะ”
กร้าวเดินแยกไป อรชาคิดเข้าข้างตัวเอง คิดว่าสิ่งที่กร้าวจะบอกกับตนเมื่อถึงเวลาคือการขอแต่งงาน เธอยิ้มอย่างยินดี

อรชาเดินกลับมาที่บ้านอย่างอารมณ์ดี ปรารภมาหา
“คุณรภ มาหานุชเหรอคะ อรจะไปตามให้นะคะ”
ปรารภจับแขนอรชาไว้
“ผมมาหาคุณอรครับ”
อรชาแปลกใจ
“มาหาอร”
“ผมมีเรื่องคุณกร้าวจะบอกคุณอร”
“อรก็มีเรื่องคุณกร้าวจะเล่าให้คุณฟังเหมือนกันค่ะ”
“คุณอรพูดมาก่อนเถอะครับ”
อรชาตื่นเต้น
“คุณกร้าวจะขออรแต่งงานค่ะ”
ปรารภตกใจ
“คุณกร้าวบอกคุณอรอย่างนั้นเหรอ”
“เขายังไม่ได้พูดหรอกค่ะ”
ปรารภห่วง
“คุณอรเข้าใจผิดแล้ว คุณกร้าวไม่ได้จะขอคุณแต่งงาน ผมอยากให้คุณอรเผื่อใจไว้ ถ้าไม่เป็นอย่างที่คุณอรหวังไว้ จะได้ไม่เสียใจ”
อรชาแปลกใจ
“ทำไมคุณรภพูดจาแปลกๆ”
“ผมพูดตามความจริง คุณกร้าวไม่ใช่คนดี เขาไม่ได้มีคุณอรคนเดียว”
อรชาชักโมโห
“คุณรภคงฟังยายนุชมากเกินไป”
“ผมไม่ได้รู้จากนุช ผมเห็น...”
อรชาไม่ฟัง
“พอเถอะค่ะ อรไม่อยากฟัง ไม่ว่าใครจะว่ายังไง อรเชื่อว่าคุณกร้าวเป็นคนดี อรฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น และอรเชื่อว่าคุณกร้าวต้องเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีได้แน่นอน”

อรชาเดินหนีไปอย่างโกรธๆ ปรารภไม่สบายใจ ห่วงอรชา

กร้าวเดินตามหาอนุชในบ้าน

“หายไปไหนของเขานะ”
ลลิตามาหากร้าว โผล่มากอดด้านหลัง
“จ๊ะเอ๋ คุณกร้าว”
กร้าวตกใจ
“ลิต้า”
ลลิตาออดอ้อน
“ลิต้าคิดถึงคุณค่ะ”

ปรารภมองหากร้าว ตั้งใจจะคุยกับกร้าวให้รู้เรื่อง ลลิตากอดกร้าว ส่วนกร้าวพยายามแกะมือลลิตา แต่ลลิตาไม่ยอมปล่อย ปรารภเลยคิดว่ากร้าวกับลลิตากอดกันนัวเนีย เมื่อเห็นอย่างนั้นปรารภโกรธมาก
“คุณกร้าว!”
กร้าวกับลลิตาตกใจที่ปรารภเห็น ปรารภไม่พูดไม่จา ชกหน้ากร้าวอย่างแรง จนกร้าวล้มลงไปนั่ง ลลิตากรี๊ดลั่น
“อ๊าย คุณกร้าว”
กร้าวแผ่นดีวีดีหล่นบนพื้นจะเก็บขึ้นมา แต่ปรารภไม่ทันเห็น เหยียบแผ่นดีวีดีแตก
ปรารภจะเข้าไปเล่นงานกร้าว ลลิตาดันตัวไว้
“อย่านะ ทำบ้าอะไรของแกปรารภ”
“ปล่อยผม”ปรารภโวยลั่น
อรชาและอนุชได้ยินเสียงดัง รีบมาดู ปรารภผลักลลิตาออก
“หลีกไป อย่าขวางผม ผมจะสั่งสอนเขาให้รู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ทำร้ายคุณอร”
ปรารภกระชากเสื้อกร้าวขึ้นมา จะชก อรชาเข้ามาห้าม”
“หยุดนะคุณรภ”
ปรารภชะงัก
“คุณอร มาก็ดีแล้ว”
ปรารภกำลังจะอธิบายเรื่องกร้าว ลลิตาและอนุช แต่อรชาไม่ฟัง ตบหน้าปรารภอย่างแรงจนหน้าหัน
“คุณอร..”
“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนอันธพาลแบบนี้ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก”
ปรารภพยายามอธิบาย
“คุณอรครับ ผม...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ออกไป ไปสิ”
ปรารภเสียใจ อรชาหันไปประคองกร้าวอย่างเป็นห่วง เช่นเดียวกับลลิตาที่มองอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณกร้าว”
ลลิตากับอรชาต่างเป็นห่วง ปรารภเห็นภาพอรชาห่วงกร้าวแล้วก็เจ็บปวด เสียใจ หันหลัง เดินออกจากบ้านไป
อสิตที่ตามมา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อนุชสงสารปรารภมองกร้าวอย่างไม่พอใจ สะบัดหนีไป กร้าวจะตามอนุชไป แต่ลลิตากับอรชาเกาะติดจึงปลีกตัวไปไม่ได้
“คุณกร้าวเจ็บตรงไหนรึเปล่า” ลลิตาถาม
“อรขอโทษแทนคุณรภด้วยนะคะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำตัวแบบนี้”
กร้าวไม่ได้สนใจทั้งสองคน เครียดที่ตามอนุชไปไม่ได้

ปรารภออกมาหน้าบ้าน หันมองกลับเข้าไปในบ้านอย่างเศร้าๆ อนุชตามออกมา
“พี่รภคะ”
ปรารภหยุด
“นุชรู้ว่าพี่รภทำไปเพราะรักพี่อร”
“ขอบใจที่เข้าใจพี่ ถ้าคุณอรเชื่อพี่เหมือนที่นุชเชื่อ ก็คงจะดี”
“อย่าเพิ่งท้อนะคะ สักวันพี่อรต้องเข้าใจว่าพี่รภทำไปเพราะหวังดี”
ปรารภเศร้า
“คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะครับ คุณอรไม่อยากเห็นหน้าพี่ พี่คงไม่มาที่นี่อีกแล้ว”
“โธ่ พี่รภ”
“นุชเป็นน้องสาวที่น่ารัก แต่พี่คงไม่มีวาสนาพอจะเป็นพี่ชายอีกคนหนึ่งของนุช”

ปรารภเดินจากไป อนุชมองตามอย่างสงสาร

ลลิตาและอรชากุลีกุจอทำแผลให้กร้าว เป็นห่วงกร้าวมากทั้งคู่ ลลิตาเผลอทายาแรงไปนิดหนึ่ง

“โอ๊ย” กร้าวเจ็บแผลที่มุมปาก
ลลิตาตกใจมาก
“ว้าย ลิต้าขอโทษค่ะ เจ็บมากมั้ยคะคุณกร้าว”
อรชาห่วง
“คุณกร้าวเจ็บตรงไหนบ้างคะเนี่ย”
“ผมไม่เป็นไรครับ”
อสิตไม่เข้าใจ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ปรารภทำร้ายคุณกร้าวทำไม”
“ลิต้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าปรารภเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ว่าไงยายอร ปรารภเป็นอะไร”
“อรก็ไม่ทราบค่ะ ก่อนเกิดเรื่องคุณรภพูดจาแปลกๆ แต่อรไม่คิดว่าคุณรภจะทำถึงขนาดนี้”
กร้าวไม่สบายใจ
“ผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง ผมกลับก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิคะคุณกร้าว”
กร้าวไม่ฟัง เดินแยกไป อรชามองตามไม่สบายใจ
“คุณกร้าวโกรธแน่เลย”
ลลิตาและอรชาต่างเป็นห่วงกร้าว อสิตไม่สบายใจที่เกิดเรื่องในบ้าน

กร้าวออกมาจากมาบ้าน พลอนุชดักรออยู่ มองเขาอย่างโกรธจัด
“สมใจคุณแล้วสิที่ทำให้พี่รภ กลายเป็นคนไม่ดีในสายตาพี่อรได้”
กร้าวมองอย่างน้อยใจ
“ในสายตาคุณ ผมไม่เคยมีความดีเลย แต่ตอนนี้ไม่สำคัญหรอก มีเรื่องสำคัญกว่านั้น พรุ่งนี้ครบกำหนดเวลาที่คุณสิตต้องใช้หนี้เสี่ยยศ พี่ชายคุณขอร้องให้ผมพาคุณลิต้า คุณอรแล้วก็คุณไปอยู่ในที่ปลอดภัย เขาจะไปพบเสี่ยยศคนเดียว”
“พี่สิต” อนุชตกใจ
“รับข้อเสนอของผมซะ แล้วคุณจะมีเงินไปใช้หนี้เสี่ยยศ”
“ฉัน...”
อนุชสับสน เพราะกะทันหันเกินไป
“ฉัน....”
กร้าวไม่เข้าใจอนุช
“คุณคิดว่าคุณมีทางเลือกนักรึไง ผมให้เวลาคุณคิดอีกแค่หนึ่งคืนเท่านั้น พรุ่งนี้เช้าผมจะมาที่นี่พร้อมเงินสดห้าสิบล้าน ชีวิตของพี่ชายคุณขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ”
กร้าวเดินหนีไป อนุชไม่สบายใจ ห่วงอสิต

ลิตาและอรชาประหลาดใจ เมื่ออสิตบอกให้เก็บของ
“เก็บของ เก็บทำไม” ลลิตาถาม
“พรุ่งนี้ถึงเวลาต้องใช้หนี้คืนเสี่ยยศ เราต้องไปจากที่นี่ เพื่อความปลอดภัยของพวกเราทุกคน”
อรชาร้อนใจ
“แล้วเราจะหนีไปไหนคะพี่สิต”
“คุณกร้าวจะช่วยพาเราไปที่ๆปลอดภัย”
“โอ๊ย ตายๆ ทำไมกะทันหันอย่างนี้ ของตั้งเยอะ แค่คืนเดียวจะเก็บยังไงหมด”
“เอาไปเท่าที่จำเป็นก็พอ”
อนุชที่เดินเข้ามา ทันได้ฟังทุกคนคุยกัน ถามอย่างคาดคั้น
“พี่สิตจะไปกับพวกเราด้วยใช่มั้ยคะ”
อสิตชะงัก อนุชจ้องหน้าจับพิรุธ
“พูดอะไรอย่างนั้น พี่สิตก็ต้องไปกับเราสิ ใช่มั้ยคะพี่สิต”
อรชาขัด อสิตอึกอัก หนักใจ อนุชมองอย่างไม่สบายใจ
“ว่าไงคะพี่สิต ตอบนุชสิคะว่าพี่สิตจะไปด้วย”
อสิตฝืนยิ้มให้อรชาและอนุช
“พี่จะทิ้งน้องๆ ได้ยังไงกัน” อสิตตอบเลี่ยงๆ
อนุชรู้สึกว่ามีพิรุธในคำตอบของอสิต
“คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้ เราต้องไปจากมโนรมณ์จริงๆเหรอคะ” อรชาบอกเศร้าๆ
อสิตกอดอรชา อนุชและลลิตา
“พี่ขอโทษนะ เป็นเพราะพี่ไม่เอาไหน ทำให้ทุกคนต้องลำบาก”
“พี่สิตอย่าโทษตัวเองสิคะ ถ้ามีพี่สิตกับนุชอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าที่ไหน อรก็อยู่ได้ค่ะ” อรชาพยายามพูดให้พี่ชายสบายใจ
ลลิตาตัดบท
“มัวแต่กอดกันอยู่ได้ รีบไปเก็บของเถอะ”
อรชาจะผละจากอสิต แต่อสิตดึงไว้
“เดี๋ยวสิ ขอพี่กอดนานอีกนิด”
อสิตกอดและจูบหน้าผากลลิตา อรชาและอนุชเหมือนเป็นการล่ำลา แล้วสั่งเสีย
“ต่อไปนี้อาจไม่สุขสบายเหมือนเมื่อก่อน แต่ขอให้พวกเราทุกคนรักกัน ดูแลกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ทุกคนรู้ไว้ว่าพี่พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่พี่จะทำได้เพื่อพวกเราทุกคน ขอให้เข้าใจพี่ด้วย”

อสิตกลั้นน้ำตา รู้ว่าพรุ่งนี้อาจต้องจากทุกคนไปตลอดชีวิต อนุชซึ่งกอดอสิตอยู่ ยิ่งสงสัยและไม่สบายใจ

กร้าวนั่งคนเดียวที่เคาน์เตอร์ร้านเหล้าท่าทางคิดหนัก คณิตที่นัดกันไว้ เข้ามานั่งข้างๆ สั่งเครื่องดื่ม พลางถาม

“เป็นไง ทำหน้าอย่างนี้ คุณนุชปฏิเสธล่ะสิ”
“เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่เขายังไม่ให้คำตอบเลย ฉันสังหรณ์ใจยังไงบอกไม่ถูก”
“สังหรณ์ใจอะไร”
“นุชใจแข็งมาก จนฉันเดาใจเขาไม่ถูก ถ้าพรุ่งนี้เขาปฏิเสธ ไม่ยอมรับข้อเสนอของฉัน ฉันจะทำยังไงดี”
กร้าวมองคณิตอย่างขอคำตอบ คณิตแกล้งพูด
“ ไม่เห็นยาก ก็แต่งกับอรชา พี่สาวคุณนุชแทนสิ”
กร้าวอึ้ง พูดไม่ออก เพราะไม่คิดจะแต่งกับคนอื่นนอกจากอนุช ตอบไปอย่างปากกับใจไม่ตรงกัน
“นั่นสินะ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้”
กร้าวไม่สบายใจ คณิตรู้ทัน
“งั้นฉันกลับละ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน ยังคุยกันไม่จบเลย”
“คุยไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันว่าแกมีคำตอบในใจอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่าแกจะกล้าฟังเสียงหัวใจตัวเองรึเปล่า”
คณิตตบไหล่กร้าวแล้วออกไป กร้าวคิดหนัก เพราะคำพูดของคณิตแทงใจ

อสิตมองรูปพ่อแม่ พูดกับรูปภาพ...
“พ่อครับ...แม่ครับ...ผมอาจจะเป็นลูกที่ไม่เอาไหน เป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่อง ที่ผ่านมาดูแลน้องไม่ดี ทำให้น้องต้องลำบาก แต่ผมสัญญาว่าผมจะปกป้องอรกับนุชด้วยชีวิตของผมครับ”
อสิตเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบปืนขึ้นมาวางบนโต๊ะ ตัดสินใจ จะสละชีวิตเพื่อปกป้องน้องๆ อนุชแง้มประตูห้องแอบมองอสิตอยู่ ค่อยๆปิดประตูเบาๆแล้วกลับไปที่ห้องนอน


อนุชคิดหนัก นึกถึงคำพูดของกร้าว...
‘ผมจะใช้หนี้ทั้งหมดให้คุณ เลิกยุ่งกับคุณอรและคุณลิต้า ถ้าคุณยอมเป็นของผม ไม่ใช่ในฐานะภรรยา แต่เป็นนางบำเรอ...ชีวิตของพี่ชายคุณขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ...คุณคิดว่าคุณมีทางเลือกนักรึไง...’
อนุชไม่สบายใจ
“คุณพูดถูก ฉันไม่มีทางเลือก แต่คุณคงลืมไปว่าสุนัขจนตรอก ทำได้ทุกอย่าง แม้ต้องสละชีวิตของตัวเองก็ตาม”
อนุชตัดสินใจว่าจะเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลก เพื่อปกป้องอสิตและอรชา

เช้าวันใหม่...แหวนแบกกระเป๋าเดินทางหนักอึ้งของลลิตามาวางรวมกับกระเป๋าใบอื่นๆ ที่หน้าบ้าน
“เร็วเข้าสินังแหวน ยังเหลืออีกตั้งหลายใบ ชักช้าแบบนี้ เมื่อไรจะเสร็จ เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี” ลลิตาบ่น
อรชามองอย่างไม่เข้าใจ
“พี่ลิต้าจะขนไปทำไมเยอะแยะคะ”
“เสื้อผ้าข้าวของพวกนี้ ซื้อมาไม่ใช่ถูกๆ เงินทั้งนั้น จะทิ้งไว้ได้ไง เสียดายแย่”
อรชาระอาความงกของลลิตา รถกร้าวมาจอดหน้าบ้าน กร้าวลงจากรถ พร้อมกระเป๋าใส่เงินสด
“นึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว” อสิตยิ้มออก
“ผมรับปากคุณแล้ว จะไม่มาได้ยังไง”
“ผมฝากลิต้ากับน้องๆ ของผมด้วย”
อรชาสงสัย
“พี่สิตหมายความว่าไงคะ”
อสิตเสียใจ ไม่ตอบอรชา
“อย่าบอกนะคะว่าพี่สิตไม่ไปกับพวกเรา ถ้าพี่สิตไม่ไป อรก็ไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ อรจะอยู่กับพี่สิต”
“ไม่ได้นะอร มันอันตราย ไปซะ คุณกร้าวจะพาอรไปอยู่ในที่ปลอดภัย”
กร้าวสังเกตเห็นว่าอนุชไม่อยู่
“แล้วคุณนุชล่ะ”

อสิต อรชาและลลิตาเพิ่งนึกได้ว่าอนุชไม่อยู่ กร้าวเครียดที่อนุชหายไป

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5 (ต่อ)

อนุชพาตัวเองมาอยู่ที่บ้านเสี่ยยศ ซึ่งใหญ่โตโอ่อ่า มีบอดี้การ์ดลูกน้องชายแต่งชุดดำท่าทางโหด 2-3 คนเฝ้าอยู่ แม้ว่าบรรยากาศจะน่ากลัวเพียงใด หญิงสาวมองอย่างเด็ดเดี่ยว พร้อมจะสละชีวิตเพื่อปกป้องพี่ๆ

ครู่ต่อมาอนุชนั่งในห้องรับแขก ลูกน้องเสี่ยยศ นำใบสัญญาเงินกู้มาวางบนโต๊ะ เสี่ยยศจ้องหน้าอนุชด้วยความสงสัย โดยมีลูกน้องชายอีกคนยืนอยู่ด้านหลังเสี่ยศ คอยคุ้มกัน
“ทำไมอสิตไม่มาเอง แล้วไหนล่ะเงิน” เสียยศสงสัย
“ฉันไม่มีเงินหรอกค่ะ”
“ไม่มีเงิน! กล้าดียังไงมาล้อเล่นกับอั๊วแบบนี้ อยากตายเรอะไง”
“ค่ะ ฉันยอมตาย เพื่อแลกกับชีวิตของพี่สิต”
เสี่ยยศไม่เข้าใจ
“จะบ้าไปใหญ่แล้ว ชีวิตลื้อ อั๊วไม่เอา อั๊วจะเอาเงิน”
เสี่ยยศหัวเสีย คว้าสัญญาเงินกู้จะเอาไปเก็บ แต่อนุชคว้าสัญญาเงินกู้มาฉีกขาด
“ลื้อจะโกงอั๊วเหรอ มากไปแล้วนะ”
อนุชฉวยโอกาสตอนที่ลูกน้องเสี่ยยศเผลอ ดึงปืนที่เหน็บตรงเอวมา เสี่ยยศและพวกลูกน้องต่างตกใจ คิดว่าอนุชจะฆ่าเสี่ยยศ แต่อนุชกลับหันปากกระบอกปืนเข้าใส่ตัวเอง
“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายเสี่ยหรอก ฉันแค่อยากขอร้องปล่อยพี่ๆ ของฉันไปเถอะนะคะ หนี้สินทั้งหลาย ฉันขอชดใช้ด้วยชีวิตของฉัน”
อนุชจะยิงตัวเอง ลูกน้องคนหนึ่งพุ่งเข้าแย่งปืนจากอนุช ปืนลั่นไปทางอื่น ลูกน้องจับตัวอนุชไว้ อนุชดิ้นรน
“ปล่อยฉัน ปล่อย”
เสี่ยยศบีบคางอนุช
“สวยๆอย่างนี้ จะรีบตายไปทำไม อยากใช้หนี้แทนพี่ชายลื้อใช่มั้ย อั๊วจะให้ลื้อชดใช้ให้คุ้มเลย”
เสี่ยยศยิ้มร้าย อนุชหวาดกลัว

กร้าวขับรถอย่างเร็ว กร้าวและอสิตต่างเครียด ห่วงอนุช
“ทำไมนุชถึงคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ ขอให้ไปทันด้วยเถอะ”
กร้าวใจคอไม่ดี นึกไปถึงเมื่อครั้งที่แม่โดนข่มขืน โดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้ กร้าวเครียดมาก กลัวประวัติซ้ำรอย กลัวจะช่วยอนุชไม่ได้เหมือนที่ช่วยแม่ไม่ได้

เสี่ยยศเหวี่ยงอนุชลงบนเตียงนอน อนุชตั้งหลักได้ รีบหนี แต่เสี่ยยศคว้าตัวไว้ อนุชดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยฉันนะ ฉันยอมตายดีกว่า”
“อยากตายนัก เดี๋ยวจะให้ตาย แต่ตอนนี้มาขึ้นสวรรค์กับอั๊วก่อน”
อนุชกระทืบเท้าเสี่ยยศอย่างแรง
“โอ๊ย”
อนุชจะหนี เสี่ยยศจิกผมอนุช
“จะไปไหน”
“โอ๊ย”
เสี่ยยศตบหน้าอนุชอย่างแรงจนอนุชล้มลงไปบนเตียงนอน

กร้าวจอดรถที่มุมหนึ่งใกล้บ้านเสี่ยยศ กร้าวและอสิตลงจากรถ
“ระวังตัวด้วย” กร้าวแตะไหล่อสิต
“คุณก็เหมือนกัน”
อสิตและกร้าวพยักหน้าให้กัน วางแผนกันไว้แล้ว

อสิตเข็นรถเข้ามาที่หน้าบ้านเสี่ยยศ มีลูกน้อง 2-3 คนเฝ้าดูแลความปลอดภัย กระเป๋าเงินวางอยู่บนตักอสิต
“ฉันมาหาเสี่ยยศ”
ลูกน้องมองหน้ากัน ยิ้มอย่างรู้กัน
“เสี่ยไม่ว่าง”
อสิตนึกรู้ว่าอนุชมีอันตราย
“ฉันมีธุระสำคัญ ไปตามเสี่ยยศมาเดี๋ยวนี้”
“พูดไม่รู้เรื่อง กลับไปซะดีๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
ลูกน้องเข้ามาไล่ อสิตฉวยจังหวะตอนที่ลูกน้องเผลอ เหวี่ยงกระเป๋าเงินกระแทกทรุดล้มลง เขารีบล็อกคอลูกน้องเอาไว้ แล้วชักปืนออกมาจ่อ
“ตามเสี่ยยศมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไอ้นี่ตาย”

พวกลูกน้องคนอื่นๆ ต่างตกใจ

ลูกน้องคนหนึ่งมาตามลูกน้องอีกคนที่เฝ้าอยู่อีกมุมของบ้าน

“เฮ้ย หน้าบ้านมีเรื่อง ไปเร็ว”
ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ รีบตามออกไปหมด พอพวกลูกน้องออกไปแล้ว กร้าวปีนรั้วเข้ามา มองไปทางหน้าบ้าน เป็นห่วงอสิต แต่ต้องทำตามแผน ต้องไปช่วยอนุช

อสิตที่จับลูกน้องเป็นตัวประกัน ตวาดสั่ง
“ทิ้งปืนให้หมด ไม่งั้นฉันจะระเบิดหัวมัน”
“เฮ้ย ทิ้งปืนสิวะ”
ลูกน้องคนอื่นๆ จำต้องวางปืน ลูกน้องอีกคนย่องมาด้านหลัง อสิตไม่รู้ตัวใช้ด้ามปืนทุบหลังอสิต ทำให้ลูกน้องที่ถูกจับเป็นตัวประกัน ดิ้นหนีไปได้ ลูกน้องที่เหลือกรูกันเข้ามาจับตัวอสิตที่ปืนหลุดมือไปแล้ว
อสิตล้มลงจากเก้าอี้แต่ยังกอดกระเป๋าเงินไว้แน่น พวกลูกน้องรุมกระทืบ อสิตไม่มีทางสู้

เสี่ยยศกดแขนอนุชไว้กับเตียงนอน อนุชถีบเต็มแรงแล้วคลานจะหนี แต่เสี่ยยศคว้าตัวได้
“ฤทธิ์มากนักนะ”
เสี่ยยศโกรธ ตบหน้าอนุชหลายครั้ง อนุชเจ็บ นอนนิ่งบนเตียงนอน เสี่ยยศเข้าไปลูบแก้ม
“ได้เมียทั้งสาว ทั้งสวย แถมยังไฮโซ เป็นถึงคุณหนูตระกูลวิชเวทย์เชื้อสายผู้ดีเก่า คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม”
อนุชยกมือไหว้ ร้องไห้ ร้องขอชีวิต
“อย่าทำอะไรฉันเลย”
กร้าวใช้ก้อนหินทุบกระจกหน้าต่างห้องเสี่ยยศ
“แกเข้ามาได้ไง” เสี่ยยศร้องอย่างตกใจ
กร้าวเห็นอนุชร้องไห้ก็โกรธมาก เพราะเป็นปมในใจกร้าวมาตั้งแต่เด็ก ที่เห็นแม่โดนทำร้ายต่อหน้าต่อตา แต่ช่วยแม่ไม่ได้ กร้าวกระชากเสื้อชกเสี่ยยศล้มลง แล้วตามเข่าไปซ้ำ
“ยะ อย่า อั๊วกลัวแล้ว” เสี่ยยศพนมมือไหว้ ขอชีวิต
กร้าวรีบไปหาอนุช
“นุช เป็นไรรึเปล่า”
อนุชหวาดกลัวตัวสั่นเทา กร้าวกอดอนุชไว้
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ผมอยู่นี่แล้ว ผมไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณเด็ดขาด”
เสี่ยยศเห็นกร้าวเผลอ รีบไปเปิดประตู โวยวาย
“ใครอยู่ข้างนอก ช่วยด้วย ช่วยอั๊วด้วย”
พวกลูกน้องกรูกันเข้ามา ล้อมกร้าว ชักปืนมาจ่อ กร้าวเครียด กอดอนุชไว้ ไม่ยอมให้ใครทำร้าย

กร้าวโอบไหล่อนุช มีลูกน้องของเสี่ยยศคุมตัวทั้งสองอยู่ ขณะที่ลูกน้องอีกคน จับตัวอสิตเข้ามา อสิตทรุดล้มลง สภาพสะบักสะบอม
“พี่สิต”
อนุชและกร้าวรีบเข้าไปหา อสิตดีใจที่เห็นหน้าอนุช
“นุช...พวกมันทำอะไรนุชรึเปล่า”
“นุชไม่เป็นไรค่ะ ทำไมพวกเขาทำกับพี่สิตขนาดนี้”
“พี่ไม่เป็นไร นุชปลอดภัย พี่ก็ดีใจแล้ว”
“ถ้าไม่อยากให้พี่ลื้อเจ็บตัว ลื้อก็ต้องเอาใจอั๊วมากๆสิ”
เสี่ยยศดึงแขนอนุช แต่กร้าวดึงอนุชมากอดไว้
“ห้ามแตะต้องนุช”
“หนี้ก็ไม่คืน แถมยังห้ามแตะต้องผู้หญิง งั้นก็ตายกันให้หมด”
พวกลูกน้องชักปืนมาจ่ออสิต กร้าวและอนุช
“หยุดก่อน”
กร้าวคว้ากระเป๋าเงินจากอสิต มาเปิดให้เสี่ยยศดู
“เงินสดห้าสิบล้าน ครบทั้งต้นทั้งดอก เอาไป”
เสี่ยยศชะงักที่กร้าวมีเงินมาคืน แต่ยังไม่พอใจ อยากได้อนุช
“ลูกหนี้ของฉันคือพวกวิชเวทย์ แกเป็นคนนอก ไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวสิ”
กร้าวดึงอนุชมาจูบแสดงความเป็นเจ้าของ ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“เราสองคนรักกัน กำลังจะแต่งงานกัน เงินห้าสิบล้านนี้เป็นเงินสินสอด ก็เท่ากับเป็นเงินของพวกวิชเวทย์”
อนุชพูดไม่ออก เสี่ยยศโกรธ
“ทำสะดีดสะดิ้ง นึกว่ายังสดยังซิง อย่างนี้มันหลอกกันนี่หว่า”
“ไปกันเถอะ”
กร้าวประคองอสิตขึ้นนั่งรถเข็น เข็นรถและโอบอนุชให้ออกไปด้วยกัน เสี่ยยศโกรธที่ถูกหยาม

“ลื้อหยามอั๊วแล้วคิดจะกลับไปง่ายๆ เหรอ”

พวกลูกน้องกรูเข้ามาขวางล้อมกร้าว อสิตและอนุชไว้ กร้าวชูโทรศัพท์สมาร์ทโฟนให้เสี่ยยศดู

“เรื่องที่พูดกันมาทั้งหมด ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ผมอัดเสียงไว้หมดแล้ว และส่งคลิปเสียงให้เพื่อนแล้วด้วย ถ้าเราสามคนไม่ได้กลับออกไป คลิปเสียงนี้ถึงตำรวจแน่”
เสี่ยยศชะงัก
“ผมรู้ว่าเสี่ยคงไม่อยากทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรอก”
เสี่ยยศคิดหนัก เจ็บใจ แต่ต้องยอม
“เก็บปืน”
พวกลูกน้องไม่กล้าทำอะไร ต้องเก็บปืน กร้าวพาอสิตและอนุชฝ่าวงล้อมพวกลูกน้องออกไป

ลลิตา อรชาและแหวนอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งที่กร้าวจัดไว้ให้ อรชากระวนกระวายเดินไป เดินมา อย่างห่วงอสิต
“นี่ นั่งเฉยๆไม่เป็นรึไง เดินไปเดินมาอยู่ได้ น่ารำคาญ”ลลิตารำคาญ
“ก็อรห่วงสามคนนั้นนี่คะ พี่ลิต้าไม่ห่วงบ้างรึไง”
ลลิตาแสดงความเป็นเจ้าของ
“เธอห่วงแค่สิตกับยายนุชก็พอ ไม่ต้องห่วงคุณกร้าวหรอก”
“ทำไมคะ”
“เพราะเขามีคนห่วงอยู่แล้ว”
“พี่ลิต้าหมายความว่าไง”
ลลิตารำคาญ
“พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง ฉันจะบอกให้เอาบุญ คุณกร้าว...”
ลลิตา จะบอกความสัมพันธ์ระหว่างตนกับกร้าว โทรศัพท์มือถือดังขึ้นก่อน ลลิตาเลยไม่ได้พูด อรชาดีใจมากที่อสิตติดต่อมา รีบรับสาย
“พี่สิตเป็นไงบ้างคะ ทุกคนปลอดภัยรึเปล่า”
ลลิตาหงุดหงิดที่ไม่ได้บอกเรื่องกร้าวให้อรชารู้


กร้าวเข็นรถให้อสิตเข้ามาในห้องรับแขกบ้านวิชเวทย์ อนุชมาด้วย
“เดี๋ยวนุชทำแผลให้นะคะ”
อสิตจับมืออนุชไว้
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะนุช รู้มั้ยว่ามันอันตรายแค่ไหน ถ้าพี่กับคุณกร้าวไปช่วยไม่ทันจะเป็นยังไง”
“นุชรู้ค่ะว่าอันตราย แต่จะให้นุชอยู่เฉยๆ ทนดูพี่สิตเอาชีวิตตัวเองไปแลก นุชก็ทำไม่ได้เหมือนกันค่ะ”
อสิตอึ้ง
“โธ่ นุช”
อสิตกับอนุชกอดกัน กร้าวมองสองพี่น้อง ซึ้งใจไปกับความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน ครู่หนึ่งอสิตผละออกมา
“คุณรอที่นี่ก่อนนะ ผมมีเรื่องอยากคุยกับนุชตามลำพัง”
กร้าวพยักหน้ารับ

อนุชเข็นรถอสิตมาที่มุมหนึ่งในบ้าน
“พี่สิตมีอะไรจะคุยกับนุชเหรอคะ”
“นุชรักคุณกร้าวรึเปล่า”
อสิตจ้องหน้าอนุชอย่างจับผิด อนุชตั้งตัวไม่ทัน
“พี่สิตถามทำไมคะ”
“พี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่านุชกับคุณกร้าวรักกัน”
อนุชอึกอัก
“ถ้านุชไม่อยากแต่งงาน ก็ไม่ต้องแต่ง พี่จะหาเงินไปคืนคุณกร้าวเอง”
“เงินตั้งเยอะ พี่สิตจะไปหาจากที่ไหนคะ”
“ถึงต้องแลกด้วยชีวิตพี่ก็ยอม แต่พี่ไม่ยอมขายน้องสาวใช้หนี้เป็นอันขาด”
อนุชไม่สบายใจ กลัวอสิตไปกู้เงินอีก จำต้องพูดออกไป
“นุชรักคุณกร้าวค่ะ นุชจะแต่งงานกับคุณกร้าว”
อสิตยิ้มออก
“ได้ยินอย่างนี้พี่ก็สบายใจ”
“นุชขอร้องพี่สิตอย่างหนึ่ง ต่อไปนี้อย่ายุ่งเกี่ยวกับเจ้าหนี้นอกระบบอีกนะคะ มันอันตราย”
อสิตพยักหน้ารับคำ สองพี่น้องยิ้มให้กัน โล่งใจที่ผ่านพ้นอันตรายไปได้

อนุชเข็นอสิตกลับมาที่ห้องรับแขก
“คุยกันเสร็จแล้วรึครับ ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อน” กร้าวบอก
“เดี๋ยว ผมมีเรื่องจะถามคุณ”
อนุชเดินแยกไป กร้าวมองอย่างแปลกใจ
“คุณสิตมีอะไรจะถามผมเหรอ”
“ผมสงสัยมานานแล้ว นามสกุลศุภกาญจน์ของคุณ คุ้นหูผมมากแต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เมื่อก่อนเราเป็นเพื่อนกัน คุณจะเป็นใครมาจากไหน ผมไม่สน แค่มีน้ำใจต่อกัน เราก็เป็นเพื่อนกันได้ แต่ตอนนี้คุณกำลังจะแต่งงานกับน้องสาวผม ผมจำเป็นต้องรู้ว่าคุณเป็นใคร มาจากไหน”
“ศุภกาญจน์ของผม ไม่มีเชื้อสายผู้ดีเก่าอย่างวิชเวทย์ของคุณหรอก ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง พ่อแม่ของผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมโตมากับลุง ซึ่งเป็นชาวสวน ฐานะยากจน”
กร้าวเศร้า เมื่อนึกถึงอดีต...
“ผมต้องตั้งใจเรียน...และเป็นนักกีฬาของโรงเรียน เพื่อจะได้ทุนเรียนฟรีเพราะคุณลุงมีรายได้ไม่พอ หลังเลิกเรียน ผมต้องช่วยงานในสวน ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นเหมือนเด็กวัยเดียวกัน หลังจากจบมัธยมปลาย ผมได้ทุนไปเรียนปริญญาตรีด้านเศรษฐศาสตร์ และปริญญาโทด้านบริหารธุรกิจที่อเมริกา ผมเริ่มศึกษาการเล่นหุ้น และทำธุรกิจออนไลน์กับเพื่อนๆ กำไรจากการเล่นหุ้น ผมก็นำมาซื้อที่ดิน ขยับขยายสวนผลไม้เล็กๆ ของลุง เป็นไร่องุ่นและสถานที่ท่องเที่ยวแบบครบวงจร มีบ้านพักและรับจัดงานอีเวนท์ งานคอนเสิร์ตต่างๆ เรื่องของผมก็มีแค่นี้ คุณคงรังเกียจที่ไม่ใช่ลูกผู้ดีมีตระกูล”
“ไม่เลยสักนิด ผมชอบคนที่สร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยความสามารถของตัวเอง คุณเป็นคนเก่ง ผมอยากเก่งสักครึ่งหนึ่งของคุณก็ยังดี”
“ผมไม่ใช่คนเก่งหรอก แต่สถานการณ์ในชีวิตผมมันบีบบังคับ ชีวิตผมไม่มีทางเลือกเหมือนคนอื่น ถ้าไม่สู้ก็ตาย”
“ผมมีน้องสาวแค่สองคน ผมสัญญากับคุณพ่อก่อนท่านเสีย ว่าจะดูแลอรกับนุชอย่างดี ผมขอให้คุณดูแลน้องสาวผมให้ดี รักนุชมากๆ และอย่าทำให้นุชเสียใจ คุณจะรับปากผมได้มั้ย”
กร้าวพูดไม่ออก เพราะตั้งใจแต่งงานเพื่อแก้แค้นเท่านั้น
“ว่าไง คุณจะรับปากผมได้มั้ย”
กร้าวตอบแบบกำกวม
“ผมสัญญาว่าจะดูแลนุชอย่างดีที่สุด...เท่าที่วิชเวทย์คนหนึ่งควรจะได้รับ”

อสิตเข้าใจไปเอง สบายใจขึ้น ขณะที่กร้าวเครียด เพราะรู้ว่าไม่สามารถทำอย่างที่อสิตหวังได้

อรชากับลลิตากลับมาบ้าน อสิตรอรับอยู่ แหวนขนกระเป๋าเสื้อผ้ากลับเข้าบ้านตามเดิม หน้าตาบูดบึ้งเพราะกระเป๋าหนักและของเยอะ

อรชามากอดอสิต เห็นหน้าอสิตช้ำไปหมดก็ไม่สบายใจ
“พวกนั้นทำร้ายพี่สิตเหรอคะ โธ่ เจ็บมากรึเปล่าคะ”
“พี่ไม่เป็นไร”
“แล้วนุชล่ะคะ”
“นุชปลอดภัยดี”
อรชาโล่งอกที่อสิตและอนุชปลอดภัย ลลิตากลัว
“ แล้วคุณให้ฉันกลับมาที่นี่อีกทำไม แทนที่จะหนีไปอยู่ที่อื่น จะรอให้พวกเสี่ยยศมาฆ่ารึไง”
อสิตกุมมือลลิตา
“ไม่ต้องกลัวนะลิต้าเรื่องมันจบไปแล้ว ต่อไปนี้เสี่ยยศจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเราอีก”
อรชาแปลกใจ
“ทำไมคะ”

อนุชนั่งเล่นในสวน ไม่สบายใจเรื่องแต่งงาน กร้าวเดินมาคุยด้วย
“คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ”
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุย”
อนุชเดินหนี กร้าวถือวิสาสะ ดึงอนุชมากอด
“ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำรุ่มร่ามกับฉันอย่างนี้”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ พี่ชายคุณอนุญาตให้เราแต่งงานกันแล้ว สินสอดก็รับไปแล้ว หรือว่าคุณจะผิดคำพูด ผมจะได้รู้ว่าพวกวิชเวทย์ไม่มีสัจจะ”
อนุชโกรธจนลืมตัวพูดไป
“มากไปแล้วนะ วิชเวทย์พูดคำไหนคำนั้น”
กร้าวยิ้มกริ่ม เข้าทาง
“งั้นก็หมายความว่าคุณตกลงแต่งงานกับผมแล้ว”
อนุชอึ้ง เจ็บใจที่โดนต้อนเข้าทางกร้าวจนได้

อสิตเล่าให้อรชาและลลิตาฟัง
“คุณกร้าวใช้หนี้ให้เราทั้งหมด”
อรชาไม่สบายใจ
“แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนไปคืนคุณกร้าวล่ะคะพี่สิต”
“คุณกร้าวไม่ได้ให้ยืมเงิน แต่ให้เป็นค่าสินสอด”
ลลิตาตกใจ
“สินสอด”
“ตอนที่คุณกร้าวมาสู่ขอ ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน บอกตามตรง มันกะทันหันเกินไป ผมตั้งตัวไม่ทันเลย”
ลลิตาคิดว่ากร้าวมาขอเธอจากอสิต กลัวอสิตโกรธ เธอทั้งดีใจ แต่ตกใจด้วย เพราะไม่คิดว่ากร้าวจะกล้าพูดกับอสิตตรงๆ ขณะที่อรชายิ้มดีใจ คิดเข้าข้างตัวเอง คิดว่ากร้าวมาสู่ขอเธอ
“คุณกร้าวบอกว่ายังไงคะ” ลลิตาถาม
“คุณกร้าวบอกว่าเขากับนุชรักกันและจะแต่งงานกัน”
ลลิตากับอรชาตกใจ
“นุช? เป็นไปได้ไง พี่สิตฟังผิดรึเปล่าคะ”
“ไม่ผิดหรอก”
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง”
อรชาหน้ามืด เป็นลม อสิตตกใจ
“อร!”
ลลิตายืนนิ่ง แต่กำมือแน่น ทั้งเจ็บ ทั้งแค้นที่อนุชแย่งกร้าวไปจากเธอ

กร้าวกอดอนุช ไม่ยอมปล่อย แม้เธอพยายามจะดิ้นหนี
“ปล่อยฉันได้แล้ว”
กร้าวหอมแก้ม อนุชตกใจทุบเขาทันที
“ทำอะไร คนฉวยโอกาส นิสัยไม่ดี”
“ซ้อมไว้ก่อน คุณจะได้ชินไง”
กร้าวหอมแก้มอนุชอีกข้างหนึ่ง อนุชทั้งโกรธ ทั้งอาย
“นี่คุณ ฉันบอกให้ปล่อย”
“โวยวายเสียงดังอย่างนี้ แสดงว่ายังไม่ชิน”
กร้าวจะหอมอีกที อสิตร้องเสียงดัง
“แหวน แหวนอยู่ไหน”

กร้าวและอนุชต่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ติดตาม "ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง" ตอนที่ 6