กากับหงส์ ตอนที่ 9
สหรัฐกับสุทธิดาอึ้งกับสิ่งทีได้ยิน สุทธิดาถามย้ำ
“น้าพิมพ์ว่ายังไงนะคะ”
พิมพ์พรรณน้ำเสียงจริงจัง
“น้าจะให้หนูดาหมั้นกับตารัฐไว้ก่อน”
สุทธิดาแอบอมยิ้มดีใจ แต่สหรัฐยังตกใจอยู่
“แต่...คุณแม่ครับ”
พิมพ์พรรณมองหน้าสหรัฐ
“พิมพ์พรรณไม่ชอบคำว่าแต่...”
“ไม่แต่ก็ได้ครับ ที่ผมจะบอกก็คือมันจะเร็วไปรึป่าวครับ น้องดาเขายังเรียนอยู่เลย ผมอยากให้ดาเขามีสมาธิกับการเรียนมากกว่า”
“หมั้นแล้วก็มีสมาธิได้” พิมพ์พรรณหันไปหาสุทธิดา “ถ้าช่วงแรกๆยากก็ไปปฏิบัติธรรมฝึกทำสมาธิกับน้าก่อนก็ได้นะหนูดา”
สหรัฐอึดอัดใจพูดไม่ออก พิมพ์พรรณยิ้มเอ็นดู
“แล้วหนูดาละจ๊ะ จะว่ายังไง มีสมาธิมั้ยลูก”
สุทธิดาเขิน
“ทางหนูก็...ก็แล้วแต่ผู้ใหญ่ค่ะคุณน้า”
“แหม ว่าง่ายเชื่อฟังผู้ใหญ่หยั่งงี้สิถึงจะถูกใจน้า เอ...หรือวันนี้แม่จะไปส่งหนูดาด้วย จะได้คุยกับผู้ใหญ่ทางโน้นไว้ก่อน”
สหรัฐพยายามแย้ง
“คุณแม่ครับ...วันนี้มันจะดึกไปนะครับ”
“จริงด้วย แหม...แม่ใจร้อนไปหน่อย”
พิมพ์พรรณกับสุทธิดาก็ยิ้มให้กันมีความสุข สหรัฐแอบถอนใจเครียด
สุทธิดากอดดีใจกับกัลยาอย่างมีความสุขอยู่ในห้องรับแขก ชาติชายกับดอมที่นั่งอยู่ก็ยินดีด้วย
“จริงเหรอยัยดา วันนี้แม่ก็เจอน้าพิมพ์ ไม่เห็นเขาบอกแม่เลย”
“ถ้าไม่เชื่อคุณแม่ก็โทรไปหาน้าพิมพ์เลยสิคะ ดาก็อยากทราบด้วยว่าน้าพิมพ์จะมาสู่ขอวันไหน ดาจะได้เตรียมตัวให้สวยที่สุด”
“ยัยดา เราเป็นฝ่ายหญิงนะลูกไปเร่งรัดเขามันจะดูไม่ดี”
ชาติชายพูดเพราะเอ็นดูไม่ได้อยากตำหนิ แต่สุทธิดายังงอนพ่ออยู่เลยทำเป็นไม่ฟัง ชาติชายจ๋อย กัลยาต้องรีบกลบเกลื่อนบรรยากาศ
“คุณพ่อพูดก็ถูกนะลูกให้ทางโน้นเขามาพูดเป็นเรื่องเป็นราวดีกว่านะ”
สุทธิดาพยักหน้ารับ ดอมถามตรงๆ
“โห...พี่ดา ถามจริงๆเถอะ ไปบังคับข่มขู่พี่รัฐเขาหรือเปล่าเนี่ย เขาถึงต้องหมั้น”
“นี่นายดอม พูดดีๆนะยะ”
สุทธิดารีบลุกมาหยิกท้องน้องชายจนร้องจ๊าก กัลยาปราม
“ยัยดาพอแล้วลูก”
สุทธิดาปล่อยมือ
“จำไว้เลยนะนายดอม คนอย่างพี่น่ะถ้าพี่รัฐเขาจะหมั้นก็เพราะเขารักพี่ เพราะพี่เพียบพร้อม” เธอหันไปหาพ่อกับแม่ “ดาขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะคะ เบื่อหน้าน้องชายจอมกวน”
สุทธิดาเดินขึ้นชั้นบนไป ผ่านส้มที่ยืนแอบฟังอยู่มุมหนึ่งไปโดยไม่เห็น ส้มยืนมองตามยิ้มอย่างมีความสุข แล้วเดินตามไป ดอมหันมาบอกพ่อกับแม่
“ผมก็ขอตัวขึ้นไปนอนนะครับ ต้องไปทำแผลซะหน่อย ไม่รู้พี่ดาหยิกเนื้อหลุดหรือเปล่า”
ดอมยิ้มหน้าทะเล้นแล้วเดินไป กัลยามองตามยิ้มเอ็นดู แต่พอหันกลับมาก็เห็นชาติชายนั่งนิ่ง กัลยาไปจับมือชาติชายยิ้มปลอบ
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกคงยังไม่หายโกรธผม”
“ให้เวลาแกหน่อยนะคะ”
ชาติชายพยักหน้ารับ
สุทธิดาเดินมาจะถึงห้องนอนแล้ว ส้มวิ่งตามมา
“คุณดาคะ”
สุทธิดาชะงักนิดหนึ่งหันมามองส้มด้วยสายตาเย็นชา
“คุณดาจะหมั้นเหรอคะ”
สุทธิดาไม่พอใจ
“แอบฟังเจ้านายเขาคุยกันเหรอ”
ส้มชะงัก
“เอ่อ...คือฉันผ่านมาได้ยินพอดีน่ะค่ะ เลยอยากแสดงความยินดี”
สุทธิดางง
“แสดงความยินดี”
“ค่ะ...ฉันดูแล้วคุณสหรัฐก็เป็นคนดี เขาต้องดูแลคุณดาได้ดีแน่ๆค่ะ”
สุทธิดาจ้องหน้า
“นี่...เธอมีสิทธิ์อะไรมาออกความเห็นเรื่องของฉัน”
ส้มอึกอัก
“เอ่อ...คือ...ฉัน...คือ...”
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉันอีก”
สุทธิดาเปิดประตูเดินเข้าห้องไป ส้มรู้สึกเศร้าใจ พอส้มหันหลังกลับไปก็เห็นดอมยืนยิ้มอยู่ก็ตกใจ
“พี่ดาเขายังรับเรื่องเก่าๆของคุณพ่อไม่ได้ แต่ของฉันถ้ามันผ่านไปแล้วก็คือผ่านไป”
ดอมยักไหล่ ส้มจ้องหน้าดอมอย่างไม่ชอบหน้า
“บางอย่างมันผ่านไปได้ บางอย่างก็ไม่อาจจะปล่อยผ่านได้ค่ะ”
ส้มเดินไป ดอมมองตามเกาหัวงงๆ
สุทธิดาในชุดเสื้อคลุมเตรียมอาบน้ำ นั่งเช็ดเครื่องสำอางอยู่หน้ากระจก คำพูดของส้มแว่บเข้ามาในหัว
“ค่ะ...ฉันดูแล้วคุณสหรัฐก็เป็นคนดี เขาต้องดูแลคุณดาได้ดีแน่ๆค่ะ”
สุทธิดาคิดแล้วก็อารมณ์เสียหงุดหงิด
คุณหญิงวาปีนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอน เสียงเคาะประตูดัง สุทธิดาในชุดนอนเดินหน้างอเข้ามานั่งข้างๆ
“คุณยายคะ ดาไม่รบกวนใช่ไหมคะ”
“ยายยังไม่ง่วงเลย มีอะไรเหรอ”
“คุณยายไล่ส้มกับมดดำออกไปจากบ้านเราได้ไหมคะ”
คุณหญิงตกใจ
“ทำไมล่ะ เขาทำอะไรหลานยายเหรอ”
“ก็ที่เขาเคยทำร้ายคุณแม่ยังไม่พออีกเหรอคะ”
คุณหญิงถอนใจ
“เรื่องนั้นมันจบไปแล้ว ตัวเขาเองก็สำนึกผิด ที่สำคัญเด็กมดดำนั่นช่วยชีวิตแม่ของดาไว้นะลูก”
“คุณยายอ่ะ ทำไมเห็นคนอื่นดีกว่าหลานตัวเอง”
คุณหญิงลูบหัว
“ยายไม่ได้เห็นคนอื่นดีกว่าคนในครอบครัวนะ แต่ดาต้องมีเหตุผลหน่อยสิลูก ทางเราเรียกเขามาเขาก็มา แล้วจู่ๆจะไล่เขาไปโดยที่เขายังไม่ได้ทำอะไรผิดกัน มันจะเหมาะสมหรือ”
“คุณยายคะ ตอนที่ส้มคิดจะแย่งคุณพ่อจากคุณแม่ เขาบอกคุณยายก่อนไหมคะว่าเขาเตรียมจะทำผิด”
คราวนี้คุณหญิงเป็นฝ่ายอึ้งตอบไม่ถูก สุทธิดารู้สึกขัดใจลุกเดินหน้าบึ้งออกจากห้องไปเลย คุณหญิงมองตามด้วยความกังวล
ด้านนอกห้อง ส้มจะเดินกลับห้องแต่เห็นว่าห้องมดดำเปิดไฟอยู่ จึงเคาะประตู มดดำที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ลุกมาเปิดประตู
“ทำอะไร ทำไมยังไม่นอน”
“อ่านหนังสืออยู่จ้ะแม่ วันนี้ไปเรียนวันแรก ฉันตามคนอื่นไม่ค่อยทัน คงต้องขยันให้มาก”
ส้มมองไปที่โต๊ะเห็นหนังสือกางอยู่ มีอีกหลายเล่มถูกจัดวางเป็นระเบียบ ส้มผลักมดดำออกแล้วเดินไปที่โต๊ะ หยิบหนังสือมาจะฉีก มดดำรีบมาคว้ามือส้มไว้ทันที
“แม่...อย่าฉีกนะ”
“ทำไม...กูเคยบอกแล้วใช่ไหม ไม่ชอบให้มึงเรียน”
ส้มจะฉีกอีก แต่มดดำแย่งกลับคืนมาได้
“อีมดดำ! เดี๋ยวนี้มึงกล้าเหรอ”
มดดำรีบมายืนขวางโต๊ะไว้
“ฉันจำเป็นแม่ เพราะหนังสือพวกนี้กับค่าเรียนของฉัน มันเป็นเงินคุณกัลยา ฉันไม่อยากให้คุณกัลยามองแม่ไม่ดี”
“สาระแน...ไม่ต้องเอาคืนอื่นมาอ้าง เอาหนังสือมานี่”
สองแม่ลูกยื้อแย่งกัน ส้มเสียหลักล้มไปบนเตียง ส้มจ้องหน้ามดดำด้วยความแค้นใจ
“ฮึ...ถึงกับเอาชีวิตปกป้องหนังสือเรียนเลยเหรอ ฮ่าๆๆ ทุเรศ...กูจะบอกให้นะ ต่อให้มึงเรียนสูงแค่ไหน คุณสหรัฐเขาก็ไม่มองมึงหรอก เพราะเขากำลังจะหมั้นกับคุณดา”
“แม่...นี่แม่คิดอะไรของแม่ ฉันไม่ได้เรียนเพื่อจะจับคุณสหรัฐนะ”
“อย่ามาตอแหล มีเหรอมึงจะไม่คิด แต่ถ้ามึงฉลาดก็จับคุณดอมสิ ไป เรียนด้วยกันทุกวันๆจะแวะโรงแรมก่อนกลับก็ได้นะ รายนี้กูว่าเป็นไปได้”
มดดำโกรธ
“แม่...ฉันจะไม่คุยเรื่องพวกนี้กับแม่อีก”
ส้มมองมดดำด้วยหางตาแล้วยิ้มร้ายเดินหัวเราะออกไป มดดำทรุดตัวลงนั่งที่เตียงมองหนังสือเรียนแล้วเอามือลูบหนังสือด้วยความเศร้าใจ
ส้มเดินออกมาจากห้องมดดำแล้วเดินไปที่หน้าห้องตัวเอง ก่อนเข้าห้องก็มองกลับไปทางห้องมดดำ
“อีมดดำ มึงกับไอ้ดอม มันเกิดมาคู่กัน”
ส้มยิ้มสะใจแล้วเปิดประตูห้องเข้าไป
มดดำที่กำลังอ่านหนังสือแต่ก็อ่านไม่รู้เรื่อง พยายามทำสมาธิแต่ก็ไม่รอด เพราะแอบคิดถึงสหรัฐ คำพูดของเขาที่เถียงกับเธอดังก้องในหัว
“ก็ฉันคิดว่าการไม่ต้องมาเจอเธอมันไม่ได้เป็นการแก้ปัญหาน่ะสิ ฉันว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ”
“นั่นแหละยิ่งเป็นปัญหา แม่ฉันเขาก็เคยเตือนคุณเรื่องฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ที่สำคัญฉันไม่อยากจะผิดใจกับคุณดาแฟนคุณ”
มดดำนึกถึงเขาแล้วถอนใจ
“คนหรือผีกันนะ ขนาดยังไม่ตายยังมาตามหลอกหลอนกันได้ทุกวันตาบ้า”
มดดำสูดหายใจลึกๆจัดท่านั่งแล้วตั้งสมาธิอ่านต่อ แต่สุดท้ายก็ต้องปิดหนังสือด้วยความเซ็ง
สหรัฐกลุ้มใจเรื่องสุทธิดาจนนอนไม่หลับ พิมพ์พรรณเดินออกมายืนแอบมองสงสัย แล้วเดินมาหา
“ยังไม่นอนอีกเหรอลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปทำงานไม่ไหวนะ”
“ผมยังไม่ง่วงครับ”
พิมพ์พรรณ สังเกตเห็นลูกชายดูเครียดๆ
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เรื่องงานเหรอ ปรึกษาแม่ได้นะ”
“เอ่อ...”
พิมพ์พรรณสวนขึ้น
“หรือเรื่องเพื่อน”
“เอ่อ...”
“งั้นต้องเป็นเรื่องหนูดา”
“ก็...”
“เรื่องธรรมะ การใช้ชีวิต หลักคิด ปรัชญา ดินฟ้าอากาศ แร่ธาตุ ทรัพย์สิน ของกินของใช้ ทุกเรื่องในประเทศไทยหรือจะกว้างไกลไปเวทีโลก ลูกปรึกษาแม่ได้นะตารัฐ มีอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียว แม่คือที่พึ่ง แม่คือเพื่อน แม่คือทุกสิ่งทุกอย่างของลูกจ้ะ บอกแม่มาเลย”
“คุณแม่แน่ใจนะครับว่าผมพูดได้แล้ว”
“แน่สิลูก แม่น่ะกลุ้มมากถ้าลูกมีปัญหาแต่ไม่บอกแม่”
“ที่ผมไม่บอก เพราะผมไม่รู้จะแทรกตรงไหนน่ะครับ”
“แฮ่ะๆ แม่พูดเยอะไปเหรอลูก”
สหรัฐพยักหน้า
“ครับ เอาเป็นว่าผมเริ่มเลยนะครับ ที่คุณแม่เคยบอกผมว่าจะทำอะไรให้นึกถึงความเหมาะสม ผมอยากรู้ว่าผมจะต้องแต่งงานกับคนที่เหมาะสมกับผมเท่านั้นเหรอครับ”
พิมพ์พรรณกระแอมจะเริ่มพูดแต่สหรัฐยกมือเหมือนขอเวลานอก
“ขอสั้นๆ เนื้อๆ เน้นๆ ครับ”
พิมพ์พรรณค้อน
“ตารัฐ ขนาดพี่น้องอยู่บ้านเดียวกัน โตมาในสภาพแวดล้อมเดียวกันหลายเรื่องยังขัดแย้งกัน แล้วคนที่ต่างกันมากๆลูกคิดว่าจะไปกันรอดเหรอ แม่รู้ว่าทุกคนก็อยากแต่งงานกับคนที่รักทั้งนั้น ความรักทำให้คนได้แต่งงานกัน แต่ความเหมาะสมจะทำให้คนสองคนอยู่กันได้อย่างมีความสุขนะ”
สหรัฐนิ่งคิด พิมพ์พรรณจับมือปลอบ
“แล้วถ้าคนที่เหมาะสมแต่ผมไม่ได้รักล่ะครับ”
“ถ้าเป็นหนูดา แม่ว่าใกล้ชิดกันทุกวันๆเดี๋ยวเราก็ต้องรักน้องเขาเอง ดีไม่ดีจะเอาใจแต่น้องจนลืมแม่ก็ได้”
สหรัฐถอนใจเครียด
“ผมไปนอนนะครับ”
สหรัฐลุกขึ้นแล้วหอมแก้มพิมพ์พรรณก่อนจะเดินไป พิมพ์พรรณมองตามยิ้มๆ
“แล้ววันหนึ่งลูกจะรู้ว่าแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกเสมอ”
สุทธิดายืนอยู่ริมหน้าต่างยิ้มให้กับโทรศัพท์อย่างมีความสุข ก่อนจะกดโทรหาสหรัฐ
สหรัฐเดินเช็ดหน้าออกมาจากห้องน้ำแล้วโทรศัพท์ดังขึ้น เขาหยิบมาดูหน้าจอแล้วกดรับ
“พี่รัฐนอนหรือยังคะ”
“ก็กำลังจะนอนจ้ะ ดามีอะไรหรือเปล่า”
“แหม...ดาคิดว่าพี่รัฐน่าจะ Good night ดาสักหน่อยนะคะ”
สหรัฐชะงัก
“เอ่อ...จ้ะ ฝันดีนะ”
สุทธิดาน้อยใจ
“พี่รัฐอ่ะ บอกให้ good night ก็ good night จริงๆเลยนะคะ”
“เอ่อ...ขอโทษนะ งั้นเราจะคุยอะไรกันดีล่ะ”
สุทธิดารู้สึกว่าสหรัฐไม่ค่อยอยากคุยด้วย
“ไม่เอาแล้วค่ะ ดาหมดอารมณ์แล้ว งั้นแค่นี้นะคะ”
“จ๊ะ good night นะ”
สุทธิดาวางสายด้วยความเซ็ง แต่พอนึกได้ก็กดโทรออกอีกที
“ฉันเองนะ...เหรอ...แล้วอยากเจอฉันไหมล่ะ”
ในผับ...เปิดเพลงเร็วมีคนมากมายกำลังสนุกสนาน คิมกับสุทธิดาที่กำลังทั้งเต้นทั้งกอดกันสุดเหวี่ยง สุทธิดาเองก็ยั่วยวนคิมมาก ทั้งสองทั้งเต้นทั้งดื่มกันสนุกสนาน ระหว่างนั้นก็มีบรรดาสาวๆมาเต้นวนๆรอบคิมเพื่อส่งยิ้มให้ หลายคนเชิดใส่ สุทธิดาเห็นแล้วก็หัวเราะ
“ผู้หญิงพวกนั้นคงอิจฉาฉันมากนะที่ได้ควงนายแบบ”
“คุณชอบใช่ไหม”
สุทธิดาจ้องตา
“ไม่ชอบ”
คิมยิ้ม
“ไม่ชอบอะไร...ผมหรือ การได้ควงผม”
สุทธิดาหัวเราะ
“ทั้งสองอย่าง ที่ฉันเรียกเธอมาวันนี้เพราะฉันเซ็ง”
“อืมม...งั้นคืนนี้คุณหายเซ็งแน่”
คิมดึงสุทธิดามาประชิดตัวแล้วยิ้มเจ้าชู้ สุทธิดาจ้องตาแล้วหัวเราะลั่น จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มขยับร่างกายที่สัมผัสกันเต้นอย่างสนุกสนานต่อ
สุทธิดากับคิมเดินประคองกอดกันมาถึงที่รถของสุทธิดา
“ผมขับให้นะ”
“ใครบอกว่าฉันจะไปกับเธอ”
“งั้นเปลี่ยนเป็นผมไปกับคุณก็ได้”
“เสียใจ หมดหน้าที่เธอแล้ว”
สุทธิดาเปิดประตูรถ คิมมาส่งแล้วจับประตูไว้ แล้วคิมก็จูบ สุทธิดายิ้ม
“แค่นี้ก็พอสำหรับเธอ”
สุทธิดายิ้มแล้วขึ้นรถขับออกไป คิมมองตามยิ้มร้าย
เช้าวันใหม่...สหรัฐนั่งรออยู่ มาลีเดินเข้ามาหา
“คุณดาเพิ่งตื่นค่ะ เธอบอกว่าเมื่อคืนอ่านหนังสือหนัก ถ้ายังไงคุณรัฐรอสักครู่นะคะ”
สหรัฐพยักหน้ารับ มาลีเดินออกไป สหรัฐหยิบหนังสือพิมพ์มาจะอ่านแล้วเปลี่ยนใจวางหนังสือพิมพ์ ลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่างแล้วมองออกไปก็อมยิ้มเดินออกไปจากห้อง
มดดำเดินมาที่สนามหน้าบ้าน แล้วเปิดน้ำดึงสายยางมารดน้ำต้นไม้ แต่สายยางดันพันกัน เธอต้องออกแรงดึงและแก้ สหรัฐเดินมาด้านหลัง ยืนลังเลแล้วเขยิบไปใกล้ๆ มดดำหันมาพร้อมกับหันสายยางมาด้วยน้ำฉีดโดนสหรัฐแต่ไม่มาก
“เฮ้ย!!”
มดดำพอเห็นเป็นสหรัฐก็ถอนใจเซ็งแล้วเดินหนี สหรัฐรีบเดินตาม
“เธอทำฉันเปียกแล้วเดินหนีเหรอ”
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ฉันหล่อและจิตใจดี ฉันอภัยให้เธอ”
มดดำไม่สนเดินรดน้ำต้นไม้ต่อ สหรัฐเดินตาม
“เช้านี้อากาศดีนะ”
มดดำเงียบ
“นี่ ฉันคุยกับเธอนะ รักษามารยาทด้วย”
“ขอโทษนะคะ ถ้าคุณมีมารยาท คุณน่าจะรู้ว่าฉันไม่ยากคุยด้วย แล้วก็ไม่ควรจะยังอยากคุยกับฉันอีก”
กากับหงส์ ตอนที่ 9 (ต่อ)
สหรัฐเริ่มฉุน
“มดดำ ฉันว่าเธอทำเกินไปแล้วนะ ใจคอเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้จริงๆเหรอ”
“คุณสหรัฐ ฉันขอร้องล่ะ ฉันไม่อยากมีปัญหากับคู่หมั้นของคุณ”
สหรัฐอึ้ง
“เธอ...เธอรู้เรื่องนี้”
“ทีนี้อยู่ห่างๆฉันได้หรือยัง”
มดดำจะเดินหนีอีก สหรัฐฉุนเลยดึงแขนไว้ มดดำจะสะบัดแต่เขาจับไว้แน่น
“เธอคงไม่เตะต่อยแขกของบ้านนี้นะ”
มดดำโมโหที่ทำอะไรไม่ได้ ก็ถอยจะก้าวหนีแต่ขาพันกับสายยางลื่นหงายหลัง ทั้งสองตกใจร้องขึ้นพร้อมกัน
“เฮ้ยยย”
มดดำหงายหลัง สหรัฐจะประคอง แล้วทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนพื้นหญ้า สายยาฉีดน้ำใส่ทั้งคู่ประหนึ่งสายฝนจนทั้งคู่กลิ้งไปบนพื้นแล้วประกบปากกัน สุทธิดาเดินมาแล้วยืนจ้องตกใจตาโต มดดำกับสหรัฐผละออกจากกันแล้วหันไปเจอสุทธิดา ทั้งสองรีบลุกขึ้น สุทธิดาเดินมาตรงมาตบหน้ามดดำอย่างแรง แล้วจะตบอีก สหรัฐรีบเข้าห้าม
“พี่รัฐ...นี่พี่รัฐเข้าข้างมันเหรอ”
“ดา...ฟังพี่ก่อนมันเป็นอุบัติเหตุ”
“เหรอคะ อุบัติเหตุ ถ้าพี่รัฐคอยดาที่ห้องรับแขก มันจะเกิดไหมไอ้อุบัติเหตุบ้าๆเนี่ย”
“พี่ก็แค่เดินมาทักทายมดดำ”
ส้มรีบวิ่งเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
สุทธิดาเดินไปจ้องหน้าส้มแล้วผลัก
“เลวเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูก”
สุทธิดาเดินไปลากแขนสหรัฐ
“ไปสิคะ”
สหรัฐมองมดดำสงสารแต่ก็ต้องยอมตามสุทธิดาไปเพราะอยากให้สุทธิดาสงบ ส้มหันขวับกับมามองมดดำตาเขียว
ส้มดึงมดดำมาหลังบ้านแล้วตบมดดำหน้าหัน
“แม่มาตบฉันเรื่องอะไร ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“มึงอย่ามาตีสองหน้ากับกู กูรู้นะว่ามึงจงใจไปอ่อย”
“ฉันไม่เคยอ่อย”
“ถ้าไม่อ่อยทำไมคุณดาโกรธ”
“ก็เขาเข้าใจผิด”
“คุณดาไม่เคยผิด มึงอย่าพูดว่าเขาให้กูได้ยิน คนผิดมีมึงคนเดียวจำไว้”
“แม่...ทำไมไม่ฟังกันบ้าง”
“ยังมาเถียงอีก ต่อไปนี้ถ้ากูเห็นมึงอยู่ใกล้คุณสหรัฐอีก กูจะตีมึงให้ตาย”
“ฉันถามจริงๆเถอะแม่ มันอะไรกันนักกันหนา แม่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก แม่ไม่เชื่อใจฉันเหรอว่าฉันเป็นคนยังไง”
“ไม่ต้องมาตีฝีปาก มึงจะเป็นยังไงกูไม่สน แต่ถ้ากูคิดว่ามึงผิดเมื่อไหร่มึงเจ็บจำไว้”
ส้มกับมดดำยืนมองตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
มดดำในชุดใหม่เดินเช็ดหัวมายืนหน้ากระจก อารมณ์เสีย
“ตาบ้า...หาแต่เรื่องให้ฉัน ฉันเกลียดนาย”
มดดำเช็ดหัวต่อมองกระจกไปด้วยแล้วเผลออึ้งเอามือจับริมฝีปาก นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่...มดดำโมโหที่ทำอะไรไม่ได้ ก็ถอยจะก้าวหนีแต่ขาพันกับสายยางลื่นหงายหลัง ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน
“เฮ้ยยย”
มดดำหงายหลัง สหรัฐจะประคอง แล้วทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนพื้นหญ้า สายยางฉีดน้ำใส่ทั้งคู่ประหนึ่งสายฝนจนทั้งคู่กลิ้งไปบนพื้นแล้วประกบปากกัน
สหรัฐในชุดใหม่กำลังผูกไทอยู่หน้ากระจก แล้วเผลออมยิ้ม พอผูกเสร็จก็ไปนั่งที่เตียงแล้วยิ้มมีความสุข
สุทธิดายืนหน้าบึ้ง พิมพ์พรรณเข้ามาจับมือ
“ตายจริง ตารัฐถึงกับกอดจูบเด็กคนนั้นเหรอ ไม่น่านะ”
“แต่ดาเห็นกับตานะคะ”
“หนูดา อย่าหาว่าน้าเข้าข้างลูกเลยนะ หนูเองก็รู้จักกับพี่เขามาตั้งแต่เด็ก มันน่าจะเป็นอุบัติเหตุอย่างที่พี่เขาบอกนะ”
สุทธิดาไม่พอใจ
“อุบัติเหตุดาก็ไม่ชอบค่ะ”
“เอาล่ะ น้าเข้าใจนะ ยังไงน้าก็เชื่อว่าตารัฐจะไม่ทำเหลวไหลอีก”
สหรัฐในชุดใหม่เดินลงมา พิมพ์พรรณเดินเข้าไปหา
“ตารัฐ แม่รู้ว่าเราเป็นคนยังไง แต่เรื่องนี้เราก็ผิด”
“ผมขอโทษครับ”
“ต่อไปก็ดูแลหนูดาให้มากๆ แล้วก็ไม่ต้องไปทักทายอะไรกันแล้วกับเด็กมดดำ รู้จักกันแล้วพอแล้วนะลูก คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วนี่ใช่ไหม”
สหรัฐอึดอัดไม่อยากรับปากแม่ สุทธิดาที่ยืนฟังก็เดินเข้ามาแล้วจับมือสหรัฐแล้วยิ้มให้ดูน่าสงสาร
“พี่รัฐคะ รับปากดาต่อหน้าน้าพิมพ์ได้ไหมคะ”
สหรัฐงงๆ
“รับปากอะไร”
“ต่อไปพี่ห้ามเข้าใกล้มดดำอีก”
สหรัฐยืนนิ่งพูดไม่ออก สุทธิดารู้ทันยิ่งตีหน้าเศร้า
“ต่อไปเราก็จะหมั้นกัน พี่รัฐเข้าใจใช่ไหมคะว่าถ้าพี่รัฐยังใกล้ชิดมดดำ คนที่จะเจ็บปวดก็คือดา รับปากดานะคะ”
สหรัฐถอนใจ
“ได้จ้ะ”
สุทธิดายิ้มดีใจ พิมพ์พรรณก็ยิ้มมีความสุขคิดว่าเด็กทั้งสองไปด้วยกันได้ดี สหรัฐยืนนิ่งคิดหนัก
กัลยากับชาติชายเดินมาด้วยกัน แล้วกัลยาก็ชะงักหยุดเพราะรู้สึกเวียนหัวชาติชายต้องหยุดด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรน่ะกัล”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรคะ”
แต่พอกัลยาจะก้าวเดินต่อก็ไม่มีแรงหน้ามืด ชาติชายต้องประคองลงนั่งโซฟาแถวๆนั้น
“เราไปหาหมอกันนะ”
กัลยาพยักหน้ารับ คุณหญิงวาปีกับเลขาเดินมาเจอเห็นกัลยาหน้าซีดก็รีบเข้าไปดู
“ยัยกัลเป็นอะไร”
“กัลยารู้สึกไม่สบายค่ะ”
ชาติชายหันมาบอกคุณหญิง
“ผมจะไปเรียนคุณแม่พอดีว่าจะขอยกเลิกการประชุม”
คุณหญิงสั่งเลขา
“เดี๋ยวเธอไปแจ้งกรรมการที่ห้องประชุมนะว่าเราจะเลื่อนไปก่อน”
เลขารับปากแล้วจะเดินไปแต่กัลยายกมือห้าม
“เอ่อ...กัลว่าอย่าเลื่อนเลยค่ะ เพราะถ้ามัวแต่รอกัล บริษัทใหม่ที่จะดูโครงการพรีเมี่ยมก็จะไม่ได้เซ็ทอัพซะที”
“แล้วลูกจะไหวเหรอ”
“เดี๋ยวกัลจะกลับไปหาหมอเองนะคะ คุณแม่กับคุณชาติไม่ต้องห่วง กัล จะโทรเรียกมดดำมาเจอที่โรงพยาบาล ส่วนเรื่องตั้งบริษัทกัลอยากจะให้คุณชาติดูแล”
คุณหญิงตกใจ
“อะไรนะยัยกัล”
“ถึงกัลเข้าประชุม กัลก็ตั้งใจไว้อย่างนี้อยู่แล้วค่ะ”
คุณหญิงยืนนิ่งไม่พูดโต้ตอบ ชาติชายไม่สบายใจ
“กัล ผมว่ากัลดูแลน่ะดีแล้ว”
“คุณแม่คะ โครงการใหม่นี่คุณชาติเป็นคนคิดและวางแผนทั้งหมด ถึงให้กัลบริหารกัลก็ต้องพึ่งคุณชาติอยู่ดี กัลคิดว่าน่าจะแยกกันบริหาร แล้วภาพลักษณ์ของบริษัทก็จะดูต่างจากบริษัทเดิมในเครือที่กัลบริหารด้วย”
คุณหญิงหันมามองหน้าชาติชายด้วยสีหน้านิ่ง ก่อนจะหันไปสั่งเลขา
“ไปแจ้งเลื่อนกรรมการ”
เลขาเดินออกไป กัลยามองวาปีด้วยสายตาผิดหวัง
“คุณแม่คะ”
“แม่คิดว่ายังควรจะเป็นคนในครอบครัวของเราบริหารนะ...ตอนนี้ลูกไปหาหมอก่อน พร้อมเมื่อไหร่ค่อยประชุม”
วาปีเดินไป กัลยามองชาติชายด้วยความเห็นใจชาติชายยิ้มปลอบ
“กัล...ขอบคุณนะ แต่ทุกวันนี้แค่เราได้อยู่ด้วยกันทำงานด้วยกันมันก็มากเกินพอสำหรับผมแล้วต่อไปอย่าทำให้คุณแม่ท่านไม่สบายอีกนะ”
ส้มเดินมาทางห้องของตัวเอง พอดีกับที่มดดำเปิดประตูออกมาจากห้อง ส้มเห็นว่ามดดำแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอกก็แปลกใจ
“จะไปไหน”
“คุณกัลให้ลุงเหวงมารับฉันไปข้างนอกจ้ะ”
“โอ๊ย...อีโง่ ก็กูถามอยู่นี่ไงว่าจะไปไหน”
“ฉันก็ไม่รู้ เมื่อกี้ถามลุงเหวงแกก็บอกไม่รู้ ฉันไปนะแม่แกบอกให้รีบไป”
มดดำรีบปิดห้องแล้วเดินไปก็นึกได้รีบวิ่งกลับมา แล้วกดล็อคห้อง ส้มมองโมโห
“กันไว้ก่อน เดี๋ยวแม่เข้าไปฉีกหนังสือเรียนฉันอีก”
“หนอยอีนี่”
ส้มเงื้อมือแต่มดดำวิ่งหายไปแล้ว ส้มมองตามแล้วสงสัย
“อีบ้านั่นมันจะพามดดำไปไหนนะ”
กัลยาในชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียง ในห้องเช็คคลื่นหัวใจแล้วมีแผ่นยางแปะที่หน้าอกและที่นิ้วมือเครื่องวัดคลื่นหัวใจกำลังทำงาน และพิมพ์แผ่นวัดออกมา เจ้าหน้าที่เทคนิคการแพทย์ยืนคุมอยู่
หลังจากตรวจเสร็จกัลยามาพบหมอในห้องตรวจ หมอนั่งอ่านรายงานอยู่แล้วปิดแฟ้ม
“คุณกัลยามีอาการหัวใจโตเพิ่มขึ้นครับ”
มดดำกับกัลยาได้ยินก็อึ้ง
“เพิ่มขึ้นเหรอคะ แสดงว่าตลอดเวลาแม้ฉันจะดูแลตัวเองให้ดียังไงก็ไม่ได้ช่วยเลยสิคะ”
“ผมว่าแค่ประคองไม่ให้แย่ไปกว่าเดิมดีกว่าครับ จากนี้ไปต้องพยายามอย่าให้มีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจ หรือเครียดมากๆนะครับ”
มดดำมองกัลยาด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ
มดดำกับกัลยารออยู่หน้าห้องจ่ายยาจนได้ยินประกาศ
“คุณกัลยารับยาและใบนัดค่ะ”
มดดำพากัลยาไปรับยาและใบนัดแล้วเดินมาด้วยกัน
“มดดำที่ฉันให้มดดำมาดูแลฉันวันนี้ เพราะฉันคิดว่ามดดำไว้ใจได้”
“นี่แสดงว่าคุณกัลไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเหรอคะ”
“ฉันไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงและเมื่อก่อนอาการมันก็ไม่ได้เป็นมากอย่างวันนี้ แค่เหนื่อยๆเท่านั้น”
“แต่มดดำว่าคุณไม่ควรจะปิดนะคะ”
“แล้วให้คนอื่นรู้มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ มีแต่จะทำให้เขาเป็นห่วง มดดำสัญญากับฉันได้ไหมว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ แม้แต่นายเหวงก็จะรู้แค่ว่าฉันเป็นลม”
มดดำมองกัลยาด้วยความเป็นห่วง กัลยาจับมือมดดำเป็นเชิงขอร้อง
“ได้ค่ะ แต่คุณกัลก็ต้องสัญญานะคะ ว่าถ้าคุณกัลรู้สึกไม่สบายหรือต้องมาหาหมอ คุณกัลต้องให้มดดำมาด้วยทุกครั้ง”
กัลยายิ้มปลื้มใจแล้วพยักหน้ารับ
“ขอบใจมากนะมดดำ”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน...กัลยาเปิดโต๊ะหัวเตียงแล้วหยิบถุงยาเก่ามาแล้วเอายาใหม่ไปรวม
“ตอนนี้มดดำเป็นคนเดียวที่รู้ที่ซ่อน ถ้าฉันเป็นอะไรที่ต้องการยาด่วน เธอก็มาหยิบจากตรงนี้ได้เลยนะ”
“ค่ะ”
กัลยาส่งใบนัดให้มดดำเก็บ
“ใบนัดนี่ฉันฝากให้มดดำช่วยเก็บไว้ด้วยนะ คอยเตือนฉันด้วย”
มดดำยิ้มแล้วรีบใบนัดเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้องห่วงนะคะคุณกัล มดดำจะดูแลคุณกัลให้ดีที่สุด คุณกัลจะต้องแข็งแรงขึ้นค่ะ”
“ฉันไม่หวังแล้วล่ะ”
กัลยาเห็นมดดำเศร้าไปด้วยก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศ
“ตอนนี้ฉันหิวแล้ว ไม่รู้ในครัวทำอะไรไว้บ้าง”
“สงสัยคงไม่ได้ทำค่ะ เพราะว่าคุณเนื่องไม่รู้ว่าคุณกัลจะกลับมา เอางี้ไหมคะ เดี๋ยวมดดำทำข้าวต้มกุ้งให้”
“ทำเป็นเหรอ”
“ตอนเด็กๆมดดำเคยรับจ้างทำงานในร้านข้าวต้ม มดดำทำอร่อยนะคะ เวลาแม่ไม่สบายกินอะไรไม่ได้ ถ้ามดดำทำแม่กินหมดทุกที”
“เหรอ...งั้นฉันต้องลองแล้ว” กัลยายิ้มให้
มดดำกำลังทำข้าวต้มอยู่ ส้มเดินเข้ามาแล้วจ้องหน้า แต่มดดำทำเฉย
“มันพามึงไปไหนมา”
“แม่ ทำไมไปเรียกคุณกัลแบบนั้น”
“ตอบที่กูถาม”
ส้มจ้องหน้าเอาเรื่อง มดดำหลบตาทำข้าวต้มต่อ
“ก็ไปบ้านเพื่อนคุณกัลจ้ะ”
ส้มสงสัย
“บ้านเพื่อน ไปทำไม”
“ฉันจะรู้ไหมแม่ ฉันก็รออยู่ข้างนอก”
ส้มจับหน้ามดดำให้สบตา
“อีมดดำ คิดว่าจะตบตากูได้เหรอ บอกความจริงมา”
“ถ้าแม่ไม่เชื่อก็ไปถามคุณกัลเองสิ”
มดดำตักข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วรีบยกเดินหนีไป พอหันหลังให้แม่เธอก็เป่าปากโล่งอก
กัลยานั่งทานอาหารมีมดดำคอยดูแลอยู่
“อร่อยมากเลยนะมดดำ วันหลังต้องทำให้ฉันทานอีกนะ”
มดดำยิ้ม
“ได้ค่ะ”
กัลยามองหน้ามดดำแล้วยิ้ม
“ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกถูกชะตาหนูตั้งแต่แรกเห็น”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณหนู”
“คุณกัลทานเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ งั้นมดดำเก็บนะคะ”
มดดำกำลังเก็บจานอาหารใส่ถาดกัลยาจับมือไว้
“รู้ไหม ยิ่งตอนนี้ฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่รับหนูมาอยู่ที่นี่ ฉันดีใจนะที่เราได้มาอยู่ด้วยกัน”
กัลยากับมดดำยิ้มให้กัน ส้มแอบดูอยู่ด้วยสายตาเคียดแค้น
“ไม่ต้องห่วงหรอกอีกัลยา อีกไม่นานกูจะทำให้มึงดีใจจนน้ำตาเป็นสายเลือด”
สหรัฐนั่งทำงานอยู่ในห้องแล้วเผลอเหม่อคิดถึงเรื่องราวเมื่อเช้า....
มดดำหงายหลัง สหรัฐจะประคอง แล้วทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนพื้นหญ้า สายยาฉีดน้ำใส่ทั้งคู่ประหนึ่งสายฝนจนทั้งคู่กลิ้งไปบนพื้นแล้วประกบปากกัน สุทธิดาเดินมาแล้วยืนจ้องตกใจตาโต มดดำกับสหรัฐผละออกจากกันแล้วหันไปเจอสุทธิดา ทั้งสองรีบลุกขึ้น
แล้วก็นึกถึงสิ่งที่สุทธิดาบอก
“พี่รัฐคะ รับปากดาต่อหน้าน้าพิมพ์ได้ไหมคะ”
สหรัฐงงๆ
“รับปากอะไร”
“ต่อไปพี่ห้ามเข้าใกล้มดดำอีก”
สหรัฐยืนนิ่งพูดไม่ออก สุทธิดารู้ทันยิ่งตีหน้าเศร้า
“ต่อไปเราก็จะหมั้นกัน พี่รัฐเข้าใจใช่ไหมคะว่าถ้าพี่รัฐยังใกล้ชิดมดดำ คนที่จะเจ็บปวดก็คือดา รับปากดานะคะ”
สหรัฐถอนใจเซ็ง เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
สิริยุพานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องสหรัฐ เธอเอาแฟ้มเอกสารมาเปิดแล้วจะพิมพ์จดหมายในคอม สหรัฐเปิดประตูเดินมาหาเอาแฟ้มงานมาวาง
“อุ๊ย คุณรัฐเรียกยุพาไปรับก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่พี่ยุพาจะทำอะไร”
“อ๋อ...ก็จะพิมพ์แฟกซ์ตอบทางแอฟริกาเรื่องกำหนดส่งเพชรดิบน่ะค่ะ คุณรัฐรอแป๊บนะคะเดี๋ยวยุพาส่งไปให้ตรวจ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมพิมพ์เองดีกว่า”
สหรัฐหยิบแฟ้มมาดู สิริยุพางง
“หา...พิมพ์เอง ก็ได้ค่ะ งั้นยุพาทำเรื่องออร์เดอร์ให้ฝ่ายผลิตเลย”
“เรื่องนั้นผมก็จะทำเองครับ” เขาหยิบมาอีกแฟ้ม “แฟ้มออร์เดอร์ใช่ไหมครับ”
สหรัฐยิ้มแล้วถือแฟ้มทั้งสองเดินเข้าห้องไป สิริยุพามองตามงงๆ
“อ้าว...ตายแล้ว ตกลงฉันจะทำอะไรล่ะ”
นาฬิกาแขวนผนังในห้องทำงานสหรัฐแสดงเวลา บ่ายโมงตรง สิริยุพาเปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้องตกใจ
“อุ๊ย นี่คุณรัฐยังไม่ได้ไปทานกลางวันอีกเหรอคะ”
สหรัฐเงยหน้าจากงาน
“ไม่เป็นไร ผมไม่หิว”
สิริยุพาเดินมาหาที่โต๊ะ
“จะทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวยุพาให้แม่บ้านไปซื้อให้”
“ไม่ดีกว่าครับ”
พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาทำงานอีก
“คุณรัฐคะ อย่าหาว่ายุพายุ่งเลยนะ งานมีไว้ทำเพื่อเลี้ยงชีพ เพื่อความก้าวหน้าของชีวิต ไม่ได้มีไว้ทำเพื่อประชดชีวิตนะคะ”
สหรัฐชะงักหยุดกึกทันที
“การแก้ปัญหาที่ไม่ตรงจุดมันอาจจะก่ออีกหลายปัญหาตามมานะคะ”
สหรัฐมองยุพาแล้วยิ้มให้
สิริยุพาวางจานอาหารตรงหน้าสหรัฐ แล้วตัวเองก็นั่งลงด้วย
“ผมรู้ว่าคุณแม่หวังดี แล้วน้องดาก็เป็นคน ครอบครัวของน้ากัลก็เป็นคนดี แต่ผม....”
สหรัฐถอนใจ สิริยุพาสวนขึ้น
“ไม่ได้รักคุณดา”
“ผมไม่มีพี่น้อง ดากับดอมเหมือนน้องสาวน้องชายแท้ๆของผม”
“คุณรัฐคะ ยุพาถามตรงๆได้ไหมคะ คุณรัฐมีใครในใจแล้วหรือยัง”
สหรัฐชะงักไปนิดแล้วก็หลบตาสิริยุพา
“ยังหรอกครับ ผมยังไม่อยากคิดเรื่องครอบครัว”
สิริยุพาใช้ความคิด
“ถ้าอย่างนั้นก็มีวิธีเดียว คือยอมหมั้น”
สหรัฐอึ้ง
“โธ่...นี่ผมจะปรึกษาไปทำไมเนี่ย”
“หมั้นแต่ยังไม่ได้แต่งนะคะ อีกนานกว่าคุณดาจะเรียนจบ ถึงวันนั้นคุณรัฐกับคุณดาอาจจะรักกันจนอยากแต่งงานกัน หรืออาจจะไปกันไม่ได้จนคุณดาขอถอนหมั้นก็เป็นได้ทั้งนั้น”
“นี่ผมควรหมั้นเหรอครับ”
“ควรหรือเปล่ายุพาไม่ทราบหรอกค่ะ แต่ไม่ควรคงทำไม่ได้”
สหรัฐรวบช้อนไม่กิน สิริยุพาส่ายหน้ากลุ้มใจแทน
มดดำเดินถือหนังสือเรียนออกมาตามทาง แล้วจู่ๆก็มีรถของสหรัฐแล่นมาจอดเทียบ สหรัฐเปิดกระจกทักทาย
“จะไปเรียนเหรอ”
“ใช่”
“ฉันไปส่งไหม”
“ไม่ต้อง”
“ไปเหอะน่า ฉันจะผ่านจะผ่านทางนั้นพอดี”
มดดำงง
“แล้วนี่คุณมาแถวนี้ทำไม ถ้าจะเข้าบ้านก็ไปเถอะ”
“เอ่อ...ฉัน...ฉันไม่ได้เข้าบ้าน”
“ไม่เข้าบ้าน มาแถวนี้ แล้วจะผ่านที่ฉันไปเรียน นี่คุณสหประชาชาติตกลงคุณมาดักเจอฉันเหรอ”
สหรัฐตกใจรีบกลบเกลื่อน
“โหยย...นี่เธอหลงตัวเองมากไปหรือเปล่า”
“หลงอะไร ฉันกลัวคุณมาตามหาเรื่องฉันน่ะสิ”
สหรัฐเป่าปากโล่งออก
“ฉันไม่ได้มาหาเรื่อง แต่มีน้ำใจ”
“งั้นฉันไม่รับ”
ระหว่างนั้นดอมเดินกลับมาพอดี พอเห็นมดดำกับสหรัฐคุยกันก็รีบวิ่งมาที่รถสหรัฐ
“มดดำ นี่จะไปแล้วเหรอ”
“ค่ะ เอ๊ะแล้วคุณดอมกลับมาทำไม ไม่ไปที่โรงเรียนติวเลยล่ะคะ”
“ฉันว่าจะมาเปลี่ยนเสื้อน่ะ อยากแต่งหล่อๆ รอเดี๋ยวได้ไหม เดี๋ยวไปด้วยกัน”
สหรัฐได้ที
“ดีเลย นายดอมเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ดอมหน้าเสีย
“พี่รัฐจะไปส่งเหรอครับ ไม่เป็นไรครับ ผมไปกับมดดำสองคนดีกว่า”
สหรัฐมองหน้าดอมสงสัย ดอมรีบหลบตา สหรัฐพอดูออก
“คุณดอมไม่ต้องไปเปลี่ยนชุดหรอกค่ะ ไปกันเถอะเดี๋ยวสาย”
มดดำจับข้อมือ ดอมเผลอยิ้มดีใจ
“ไปสิ”
มดดำจูงมือดอมเดินไปด้วยกัน สหรัฐต้องลงจากรถมามองตามเขม่น
มดดำกับดอมเดินด้วยกันมาถึงปากซอย สหรัฐอยู่ในรถมองไม่วางตา
“อยู่ที่สลัมก็มีนายอิท มานี่ก็มีนายดอม เช๊อะ ผู้หญิงเจ้าชู้”
สหรัฐมัวแต่มองทั้งคู่ สักพักก็ได้ยินเสียงแตรดังลั่น เขาหันกลับไปมองถนนแล้วต้องตาโตตกใจร้องลั่น
“เฮ้ย...”
มดดำกับดอมหันไปมองตามเสียงแตรแล้วตาโตตกใจ
“เฮ้ย...”
เสียงรถสองคันเบรก คันหนึ่งเป็นมอเตอร์ไซค์และเสียงดังโครม!
กากับหงส์ ตอนที่ 10
สหรัฐกับมดดำเดินออกมาจากร้านกาแฟด้วยกัน โดยไม่รู้ว่าพงษ์สะกดรอยตามไป โดยหยิบโทรศัพท์มือถือมากดถ่ายไว้ตลอด พอรถของสหรัฐแล่นออกไป พงษ์มองมือถืออย่างมีความสุข
ทางด้านสุทธิดานั่งอยู่ที่โต๊ะในมหาวิทยาลัย กดต่อโทรศัพท์ แต่เป็นเสียงเทปพูดว่าไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ เธอวางสายแล้วกดอีกครั้ง แก้วกับวาว่านั่งอยู่ด้วยมองๆ
“สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ อ๋อเลขาพี่รัฐเหรอคะ ขอสายพี่รัฐหน่อยค่ะ บอกว่าน้องดาโทรมา...หา...ออกจากออฟฟิศมาแล้ว ออกมานานหรือยังคะ ...พี่รัฐบอกหรือเปล่าคะว่าจะไปไหน หรือบอกว่าจะมารับดาหรือเปล่า...เอ่อ...ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
สุทธิดาวางสายอย่างสงสัย แก้วหันมาบอก
“พี่รัฐอาจจะรถติดมั้ง”
สุทธิดาหน้าหงิก
“เลขาเขาบอกว่าออกมาได้ชั่วโมงกว่าแล้ว”
แก้วคิดๆ
“เอ...งั้นทำไมยังมาไม่ถึง”
วาว่านึกได้
“หรือไปแวะทำธุระที่อื่น”
ทันใดนั้นเสียงพงษ์ดังขึ้น
“ใช่...แฟนดาเขาธุระเยอะ”
สามสาวหันไปเห็นพงษ์เดินยิ้มเข้ามาหา วาว่าแดกดัน
“โห...เรียนภาคค่ำเหรอพงษ์ มามหา’ลัยตอนเลิกเรียน”
พงษ์ยิ้มหวาน
“ก็คิดถึงดา เลยมาหา”
สุทธิดาหงุดหงิด
“นี่พงษ์ ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีนะ”
“รู้ว่าดาอารมณ์เสียเรื่องอะไร ผมถึงคิดอยู่ไงว่าจะบอกดีหรือเปล่า”
“มีอะไรอีกล่ะ น่ารำคาญ”
พงษ์ส่งมือถือให้ สุทธิดาเห็นก็ตกใจ แก้วกับวาว่าก็มามุงด้วย สามสาวเห็นรูปของสหรัฐกับมดดำที่พงษ์แอบถ่าย
“ไปเจอพวกเขาที่ไหน” สุทธิดาถามเสียงเครียด
“ที่เจอน่ะจะไปสนทำไม แต่เห็นว่าแฟนดาจะไปส่งผู้หญิงคนนี้เรียน”
สุทธิดามองอย่างเจ็บใจมาก
สหรัฐขับรถมาจอดที่หน้าโรงเรียนติว มดดำเดินลงมา
“มดดำ...” สหรัฐรีบลงแล้ววิ่งมาหา
“ฉันไปนะ”
มดดำจะเดินไปแต่ก็ต้องตกใจที่เจอสุทธิดาเดินมายืนขวางหน้า
“คุณดา!”
สุทธิดาเดินเชิดผ่านหน้ามดดำไปหาสหรัฐ
“เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกแล้วนะคะ”
“เอ่อ...ดา พี่อธิบายได้นะ”
สุทธิดาไม่ฟังสหรัฐเดินกลับมาที่ตำแหน่งคนนั่งข้างคนขับที่มดดำยืนอยู่กระซิบ
“ส่วนแก ฉันจะจัดการทีหลัง”
สุทธิดาผลักมดดำออกจากทางแล้วเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง สหรัฐมองมดดำอย่างรู้สึกผิด มดดำถอนใจแล้วเดินไป พอรถสหรัฐแล่นออกไป มดดำที่เดินไปก็หยุดแล้วหันกลับไปมองด้วยความกลุ้มใจ
มดดำเดินเหม่อๆเข้ามานั่งในล้อบบี้ ดอมเดินออกมาตามหา พอเห็นมดดำก็ดีใจ
“มดดำ ทำไมเมื่อเช้าไม่รอมาพร้อมฉันล่ะ”
“มดดำเกรงใจคุณดอมค่ะ”
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย เห็นไม๊ล่ะ เธอมาถึงช้ากว่าฉันอีก”
มดดำยิ้ม มองสงสัย ดอมเขินอายรีบกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่อง
“ไปเร็ว รีบไปเรียนกันเถอะ”
มดดำยิ้มเศร้าๆแล้วจะลุกเดินไปแต่ดอมจับแขนไว้เพราะสังเกตบางอย่างว่าผิดปกติ
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่ามดดำ ทำไมดูแปลกๆ”
“ไม่มีอะไรค่ะ ไปเรียนเถอะ”
มดดำรีบเดินหนีไป ดอมมองตามยิ้มๆแล้วรีบเดินตามไป
สหรัฐขับรถมาจอดหน้าบ้านสุทธิดา ทั้งสองนั่งคุยกันในรถ
“ดาไม่สนหรอกค่ะว่าพี่รัฐจะชอบใคร มันหรือดา เพราะยังไงดาก็จะเป็นคนที่อยู่กับพี่รัฐ แล้วมัน...ก็จะเป็นคนที่เดินออกไปจากชีวิตเราสองคน”
“ดา...ดาไม่ต้องคิดมากเกินไปนะ พี่กับมดดำ...”
สุทธิดาสวนขึ้น
“ดาจะบอกให้คุณแม่คุยกับน้าพิมพ์เรื่องหมั้นของเรา ดาต้องการให้มันเกิดขึ้นให้เร็วที่สุด ระหว่างที่รองานหมั้น ดาก็จะกำจัดคนที่เป็นเสี้ยนหนามของดา”
สหรัฐอึ้งพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าหญิงสาว สุทธิดาหันมายิ้มแล้วจูบเขา
“ถ้าพี่รัฐอยากมีความสุขก็รักดาให้เร็วที่สุดนะคะ อย่าทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากเลย”
สุทธิดาเปิดประตูรถเดินลงไป สหรัฐกุมขมับเครียดทันที
สุทธิดายืนคอยอยู่หน้าห้องมดดำ เนื่องหอบเสื้อผ้าของมดดำออกมาโยนเพิ่มจากกองที่มีอยู่แล้ว
“หมดแล้วค่ะคุณดา ของมันมีแค่นี้”
“เผาได้เลย”
เนื่องรีบเอาน้ำมันมาราดแล้วจุดไฟเผา สุทธิดายืนยิ้มพอใจ ส้มที่ได้กลิ่นไหม้ก็เดินออกมาจากห้องพอเห็นเข้าก็ตกใจ
“คุณดาทำอะไรคะ”
สุทธิดานึกได้ว่าควรเผาของส้มด้วย
“จริงสิ” เธอหันไปสั่งเนื่อง “ไปเอาของแม่มันมาเผาด้วย”
เนื่องมองส้มแล้วยิ้มสะใจรีบเดินไปเข้าห้อง ส้มตกใจ
“อย่านะ อย่ามายุ่งกับของฉันนะ”
ส้มรีบวิ่งตามเนื่องไป สุทธิดามองตามด้วยความแค้นใจ
เนื่องเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วดึงเสื้อผ้าทั้งหมดจากราวแขวนและที่พับไว้เอามาถือ ส้มวิ่งเข้ามาแล้วจะกระชากของตัวเองคืน
“นี่...เอาของฉันคืนมานะอีบ้า”
“แกสิอีบ้า กล้าด่าฉันเหรอ”
“ไม่ใช่แค่ด่านะ กูจะตบด้วย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแล้ว”
ส้มตบหน้าเนื่องล้มลงกองเสื้อผ้ากระจาย ส้มจะเข้าไปตบเนื่องอีกแต่สุทธิดามาจับข้อมือส้มไว้ ส้มชะงักทันที สุทธิดาจ้องหน้าด้วยสายตาเหี้ยม
“ฉันจะเผา ก็ต้องได้เผา...เอาไปเผารวมกับของลูกมัน”
เนื่องรีบกอบเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไป สุทธิดาปล่อยมือส้มแล้วเดินตามไป
เสื้อผ้าของส้มถูกโยนไปรวมกับเสื้อผ้าของมดดำที่กำลังถูกเผาอยู่ก่อนหน้า สุทธิดาเดินมายืนสมทบกับเนื่องแล้วยิ้มสะใจ ส้มวิ่งตามมาเห็นเสื้อผ้าตัวเองถูกเผาก็เสียใจรีบวิ่งไปจับแขนสุทธิดาขอร้องวิงวอน
“คุณดาคะ จะเผาเสื้อผ้าอีมดดำก็เผาไปเลยฉันไม่ว่า แต่อย่าเผาของฉันเลยนะคะ ฉันไม่เกี่ยวกับมัน”
สุทธิดาจ้องหน้าส้มแล้วผลักอย่างแรงจนกระเด็นล้มไป
“คุณดา...โธ่”
ส้มอยากจะร้องไห้เสียใจที่สุทธิดาทำกับตน ระหว่างนั้นมดดำที่กลับจากเรียนเดินมาเห็นเข้า ก็รีบวิ่งไปหาส้ม
“แม่...เกิดอะไรขึ้น”
ส้มโมโหผลักมดดำกระเด็น
“เพราะมึงนั่นแหล่ะอีมดดำ”
สุทธิดามองมดดำกับส้มด้วยความชิงชัง
“เนื่อง เดี๋ยวเข้าไปดูในห้องพวกมัน มีอะไรก็เอามาเผาให้หมด”
มดดำพอได้ยินก็มองไปที่กองเพลิงด้วยความตกใจ
“นี่พวกคุณเผาเสื้อผ้าฉันเหรอ”
“ไม่ใช่แค่นี้นะ ฉันจะเผาจะทำลายทุกอย่างของพวกแกสองแม่ลูก” สุทธิดาหันไปสั่งเนื่อง “ไปเร็วสิ”
เนื่องจะไปมดดำโมโหลุกขึ้นไปกระชากเนื่องที่กำลังจะเข้าห้อง แล้วยืนขวางไว้ เนื่องเริ่มกลัวรีบไปหลบหลังสุทธิดาทันที
“ห้ามเข้าห้องฉัน”
“ห้องแกเหรอ...แต่มันบ้านฉันรู้ไว้อีคนอาศัย”
สุทธิดาเดินตรงไปหามดดำแล้วตบหน้า
“หลีกไป”
มดดำมองด้วยความแค้นใจ สุทธิดาผลักจะให้ออกจากทางแต่มดดำจับมือไว้จ้องหน้าสุทธิดาแล้วตบกลับทันที สุทธิดาอึ้งไป
“นี่แกกล้าตบฉันเหรอ อีเศษมนุษย์”
“ที่ตบไปน่ะของเมื่อเช้าที่คุณตบฉันก่อน แต่นี่สำหรับที่คุณเอาเสื้อผ้าฉันไปเผา”
พูดจบมดดำก็ชกหน้าสุทธิดาทันที เนื่องร้องกรี๊ดตกใจ
“อีมดดำ อย่าทำคุณดา”
ส้มเข้าไปล็อคแต่มดดำยังกระหน่ำทั้งชกทั้งตบ จนส้มโมโหกระชากหัวมดดำ แล้วตบหน้า มดดำตกใจมากจ้องหน้าส้ม
“แม่...เขารังแกเราสองคนนะ”
ส้มตบหน้ามดดำอีกที
“แต่มึงจะทำร้ายคุณดาไม่ได้”
มดดำอึ้งน้ำตาจะไหล ส้มรีบวิ่งไปดูสุทธิดาที่เนื่องไปพยุงลุกขึ้นด้วยความเป็นห่วง ยิ่งเห็นสุทธิดามีหน้าฟกช้ำ ปากแตก ส้มก็แทบใจสลาย
“คุณดา โธ่...เจ็บไหมคะ”
สุทธิดาตบหน้าส้มอย่างแรง แล้วเดินไปกับเนื่อง ส้มมองตามสุทธิดาแล้วร้องไห้ มดดำมองแม่ด้วยความเศร้าใจ
ค่ำนั้น กัลยานั่งทำแผลให้กับสุทธิดา คุณหญิงวาปีกับองค์อรนั่งดูอยู่ด้วยความเป็นห่วง ส้มกับมดดำเดินเข้ามาหยุด องค์อรทนไม่ไหวลุกขึ้นจ้องหน้าส้มกับมดดำ
“กล้าดียังไงมาตีหลานฉัน ทำไมต้องเอานิสัยสลัมต่ำของพวกแกมาใช้ที่นี่”
กัลยาหนักใจ
“อร...สอบถามเรื่องก่อนดีกว่าไหม”
สุทธิดาปัดมือกัลยาออกด้วยความไม่พอใจทันที
“คุณแม่คะ ต้องถามอะไรอีก ก็เห็นๆอยู่ดาโดนอะไรมาบ้าง”
องค์อรเข้าข้างหลาน
“ใช่ค่ะพี่กัล อรว่าไม่ต้องถามหรอก เรียกตำรวจจับมันทั้งแม่ทั้งลูกข้อหาทำร้ายร่างกายเลยแล้วกัน”
ส้มกับมดดำตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น
“ไม่นะคะ มดดำมันทำร้ายคุณดาคนเดียว ส้มไม่เกี่ยว ส้มยินดีเป็นพยานให้คุณดาค่ะ” ส้มรีบปฏิเสธ
คุณหญิง กัลยา องค์อร แม้แต่สุทธิดาก็อึ้งที่ได้ยินอย่างนี้ มดดำทั้งตกใจทั้งเสียใจ
“แม่...ทำไมไปเข้าข้างเขา เราถูกรังแกนะ”
“คุณดาไม่ผิด”
“นี่มาแผนไหนเนี่ยหา ฉันงงไปหมดแล้ว” องค์อรหันไปหาคุณหญิงกับกัลยา “เอาเป็นว่าพวกมันยอมรับผิดแล้วกันนะคะ คุณแม่ พี่กัล จะจัดการยังไงคะ”
“คุณแม่คะ กัลอยากฟังความทั้งสองฝ่าย”
สุทธิดารีบเดินไปนั่งข้างคุณหญิง
“คุณยายคะ...”
คุณหญิงสวนขึ้น
“ยายก็อยากฟังทั้งสองฝ่าย”
สุทธิดาไม่พอใจ
“คุณยาย”
คุณหญิงหันมาหามดดำ
“ฉันว่าเธอน่ะน่าจะเล่าให้ฟังได้ใช่ไหม”
“ค่ะ ตอนที่หนูกลับมาก็เห็นคุณดากับคุณเนื่องกำลังเผาเสื้อผ้าของแม่กับของหนู แล้วยังจะไปเอาของอื่นในห้องมาเผาอีก หนูจึงต้องป้องกัน ของๆหนูกับแม่”
สุทธิดาโวย
“ทำไมไม่เล่าล่ะว่าที่ฉันทำแก เพราะแกมาทำฉันก่อน ถ้าแกไม่อ่อยพี่รัฐ ฉันจะทำแกทำไม”
“ฉันไม่ได้อ่อยนะคะ ฉันพยายามจะบอกคุณแล้วว่าคุณสหรัฐมาเพื่อขอโทษฉันเรื่องเมื่อเช้าแค่นั้นจริงๆ”
“ฉันไม่เชื่อ”
กัลยาปรามลูกสาว
“แต่ลูกก็ไม่ควรทำถึงขนาดเผาข้าวของๆคนอื่นนะ”
สุทธิดาโมโหไม่ได้ดั่งใจ
“คุณแม่...นี่คุณแม่ยังจะเข้าข้างพวกมันอีกเหรอ คุณยายคะ ไล่สองแม่ลูกนี่ออกไปได้ไหมคะ ดาเกลียด ดาไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับพวกนี้”
“ใช่ค่ะคุณแม่ ไล่มันไปเร็วๆเลย อย่าใจอ่อนแบบพี่กัลนะคะ เพราะยังไงอรก็ไม่เชื่อว่าคนเลวจะกลับใจได้” องค์อรมองไปทางส้ม “และอรก็ไม่เชื่อว่าแม่กับลูกมันจะมีนิสัยต่างกัน”
พูดจบองค์อรก็มองหน้าส้มกับมดดำด้วยความชิงชัง
“แม่ เราไปจากที่นี่เถอะ” มดดำหันไปหาแม่
มดดำจับแขนแต่ส้มดึงแขนออก กัลยาอึ้ง
“มดดำ”
มดดำไหว้
“มดดำขอบคุณๆกัลมากนะคะที่กรุณามดดำ แต่ถ้ามดดำทำให้ทุกท่านที่นี่ไม่สบาย มดดำก็ไม่ควรอยู่ค่ะ”
องค์อร ยิ้มพอใจ สุทธิดายิ้มเยาะ
“หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกนะ”
มดดำพยักหน้ารับแล้วจะประคองส้มเดินออกไปแต่ส้มยังไม่อยากไปอยากมองหน้าสุทธิดาให้เต็มตา มดดำพยายามดึง สุดท้ายคุณหญิงก็เรียกไว้
“เธอสองคนไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
สุทธิดากับองค์อรอึ้ง
“ฉันถือว่าเรื่องคราวนี้ ต่างฝ่ายต่างกระทำต่อกัน แต่ต่อไปอย่าให้มีเรื่องกันอีก”
“แต่ว่า...”
มดดำจะแย้ง คุณหญิงสวนขึ้น
“เรื่องเสื้อผ้าที่เสียหาย พรุ่งนี้เธอสองคนไปเบิกเงินที่เนื่องไปซื้อมาใหม่ ตอนนี้มีอะไรก็ไปทำซะ”
มดดำกับส้มเดินออกไป สุทธิดาลุกขึ้นจ้องหน้าคุณหญิงไม่พอใจ
“คุณยาย! นี่คุณยายก็เห็นคนอื่นดีกว่าดาเหมือนคุณแม่อีกคนใช่ไหมคะ”
“แต่เราก็ทำกับเขาแรงเกินไปนะลูก ดาเองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเขามีอุบัติเหตุกันจริงๆ ถ้ามดดำเป็นฝ่ายนัดเจอกับตารัฐก็ว่าไปอย่าง”
“พอเถอะค่ะคุณยาย ดาไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว”
สุทธิดาโมโหเดินหนีคุณหญิงกับกัลยา องค์อรรีบลุกตามไป
มดดำเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วจะปิด แต่ส้มยันประตูแล้วแล้วเดินตามเข้ามา ปิดห้องแล้วจ้องหน้ามดดำ
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมอีมดดำว่าห้ามยุ่งกับคุณสหรัฐ”
“ฉันไม่ได้ยุ่งกับเขานะแม่”
“งั้นคุณดาจะโกรธได้ไง”
“ก็เขาไม่ฟังเหตุผล”
ส้มโมโหที่มดดำเถียงบีบคอมดดำแล้วผลักติดผนัง
“กูไม่สนว่ามึงจะมีเหตุผลอะไร แต่มึงห้ามทำให้คุณดาโกรธ เพราะกูจะโกรธยิ่งกว่า”
“แม่...ปล่อยฉันๆหายใจไม่ออก”
“ถ้ามึงไม่อยากตายก็อย่าทำให้คุณดาโกรธ”
ส้มจ้องหน้ามดดำสักพักแล้วปล่อยๆ มดดำไอเจ็บคอ
“แม่...นี่มันอะไรกัน แม่ไม่ฟังฉันก็ไม่ว่า แต่นี่แม่ถึงขนาดห่วงคนที่เขาเกลียดเราสองคนเลยเหรอ”
ส้มมองหน้ามดดำแล้วเดินหนีไป มดดำทรุดตัวลงนั่งร้องไห้
สุทธิดานั่งร้องไห้หน้ากระจก องค์อรเดินเข้ามากอดหลานด้วยความสงสาร
“ทำไมคุณยายกับคุณแม่ต้องเข้าข้างมันด้วยคะน้าอร”
“น้าก็ไม่เข้าใจ แต่ไม่เป็นไรนะดา น้าว่ามันก็คงไม่กล้าอีกแล้วล่ะ”
“อะไรที่ทำให้น้าดาคิดอย่างนั้นคะ”
“ก็...ก็คุณยายออกโรงตัดสินเอง มันคงไม่กล้าแล้วมั้ง”
“ถ้ามันไม่กล้า มันต้องไม่กล้าตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอคะ”
องค์อรอึ้งตอบไม่ได้
“ดาไม่เชื่อหรอกค่ะว่ามันจะหยุดแค่นี้”
“แหม...แต่ตารัฐก็คงไม่คิดสั้นเลือกมันหรอกมั้ง หลานน้าทั้งสวยทั้งเก่ง ผู้ชายคนไหนไม่ชอบก็โง่แล้ว”
“แต่ยังไงดาก็ต้องป้องกันค่ะ”
“ดาจะทำไงเหรอจ๊ะ”
สุทธิดามองหน้าตาตัวเองในกระจกอย่างใช้ความคิด
พิมพ์พรรณคุยโทรมือถืออย่างตกใจ
“ห๊า...นี่เด็กมดดำกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ได้แล้วน้ายอมไม่ได้ เด็กอาไร้ ตัวเองผิดแล้วยังไปทำร้ายคนอื่นอีกแย่จริงๆเลย ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะหนูดา น้าจะจัดการเรื่องหนูกับตารัฐให้เร็วที่สุด”
พิมพ์พรรณกดวางสายโทรศัพท์ แล้วเดินไปมองที่หน้าต่างเห็นสหรัฐนั่งหน้าเครียดอยู่ที่สนาม
“ตารัฐนะตารัฐ มีเพชรอยู่ในมือทำไมไปวิ่งตามหาก้อนกรวด...เฮ้อ”
พิมพ์พรรณตัดสินใจกดโทรศัพท์อีกครั้ง
“ยุพา...ช่วยหาฤกษ์หมั้นให้ตารัฐกับยายดาหน่อยนะ เอาให้เร็วที่สุดเลย เดี๋ยวฉันจะส่งวันเดือนปีเกิดของทั้งสองคนไปให้นะ”
มดดำนั่งเซ็งอยู่มุมหนึ่งของบ้าน ดอมเดินเข้ามายืนมอง แล้วลงมานั่งด้วย
“ฉันเพิ่งรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็น ฉันรู้สึกผิดที่กลับมาก็เอาแต่หมกตัวทำรายงานอยู่ในห้อง ไม่ได้รับรู้เรื่องของเธอเลย”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณดอมหรอกค่ะ”
“นี่ใช่ไหม ที่ทำให้เธอดูซึมๆเมื่อเย็นนี้”
“ฉันเสียใจที่คุณดาเข้าใจฉันผิด”
“ไม่ต้องห่วงนะ พรุ่งนี้พี่ดาก็จะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว”
“ทำไมล่ะคะ”
“ก็เห็นพี่ดาคุยกับน้าอรว่าน้าพิมพ์จะจัดการหมั้นพี่รัฐกับพี่ดาให้เร็วที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้อีกหน่อยพี่ดาเขาก็ไม่ต้องหึงเธออีกแล้วไงมดดำ”
มดดำอึ้ง
“เหรอคะ”
“เป็นไง เธอดีใจใช่ไหม”
มดดำพยักหน้ารับเจื่อนๆ
เช้าตรู่วันใหม่...มดดำกำลังถูบ้าน มาลีเดินหน้าบึ้งลงมาจากข้างบนมาหา
“นังมดดำ แกไม่ต้องทำงานแล้ว”
มดดำงง
“ทำไมล่ะจ๊ะพี่มาลี”
“คุณดาบอกว่าให้แกไสหัวไปไหนก็ได้ เพราะเดี๋ยวคุณรัฐจะมารับคุณดา”
มดดำเผลอเงยหน้ามองขึ้นไปชั้นบนก็เห็นสุทธิดายืนจ้องอยู่
“งั้นฉันไปกวาดถนนหน้าบ้านแล้วกัน”
“คุณดาเขาหมายถึงแกจะไปไหนก็ได้ จนกว่าคุณรัฐกับคุณดาจะออกไปแล้วค่อยกลับมา”
มดดำหน้าเจื่อน
“ก็ได้จ้ะ”
มดดำส่งไม้ถูกพื้นให้ มาลีมองค้อนก่อนกระชากไม้มาถือไว้พึมพำ
“เพราะความแรดแกแท้ๆ ฉันต้องลำบากทำงานแทน”
มดดำเดินออกไปจากห้อง มาลีถูบ้านอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ สุทธิดาที่ยืนชั้นบนยิ้มพอใจ
กากับหงส์ ตอนที่ 10 (ต่อ)
มดดำกลับมาที่บ้านเก่า เธอมองไปรอบๆบ้านเห็นบรรยากาศที่คุ้นเคยแล้วยิ้ม เฉลิมเปิดบ้านออกมา
“อ้าว...เฮ้ย มดดำทำไมมาแต่เช้า”
“ฉันคิดถึงบ้านจ้ะ”
“ไม่คิดถึงลุงเหรอ”
มดดำโผเข้ากอดเฉลิมแล้วร้องไห้
“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย”
เฉลิมงง
“มดดำ เป็นอะไร ใครทำอะไรเอ็ง อีส้มมันตีเหรอ บอกลุงมา”
มดดำเช็ดน้ำตา
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ฉันแค่คิดถึงๆที่นี่ ที่ๆเหมาะกับฉันก็เท่านั้นเอง
“แน่นะ”
มดดำยิ้ม
“แหม...ลุงก็รู้ อย่างอีมดดำน่ะเหรอใครจะทำอะไรได้”
เฉลิมลูบหัวด้วยความเอ็นดู
“เออ...มันต้องอย่างงี้สิวะถึงจะเป็นมดดำตัวจริง”
ระหว่างนั้นอิทธิเดินจะไปทำงานที่ตลาดเห็นมดดำก็ดีใจรีบวิ่งมาหา
“มดดำ ไม่โทรหาพี่บ้างเลย”
“นี่ ไอ้อิทมันบ่นคิดถึงเอ็งทุกวันเลยนะมดดำ บอกว่าให้เบอร์ไปก็ไม่โทรมาท่าทางมันจะรักเอ็งมาก”
“เฮ้ย...ลุงพูดอะไรอย่างนั้น ฉันแค่บอกคิดถึงน้องฉันเท่านั้นเอง”
“เออๆๆ ลุงเข้าใจผิดเอง งั้นถ้าบอกให้เอ็งอยู่ทานข้าวกับมดดำจะอยู่ไหมล่ะ”
อิทธิอาย
“โธ่...ลุงอ่ะ”
ทั้งสามนั่งล้อมวงทานข้าวเช้า เฉลิมแปลกใจเมื่อได้ฟังสิ่งที่มดดำบอก
“หมายความว่าไงวะที่ว่าทุกเช้าเอ็งจะมาอยู่นี่”
มดดำกลบเกลื่อน
“ก็มาหาลุงไง”
“มดดำ อย่าปิดพี่กับลุงเหลิมเลย”
“คุณดาลูกสาวเจ้าของบ้าน เขาหาว่าฉันไปอ่อยแฟนเขา เขาโกรธมากเลยเผาเสื้อผ้าฉันกับแม่”
“เฮ้ย...นี่มันจะมากไปแล้วนะ แจ้งตำรวจเลยไหม”
“ทำอย่างงั้นได้ไง คุณหญิงกับคุณกัลเขาเข้าใจ แล้วก็ให้เงินมาซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้วจ้ะ”
เฉลิมมองหน้าหลานสาว
“มดดำ เอ็งไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้วใช่ไหม”
มดดำพยักหน้ารับ อิทธิรีบบอก
“งั้นก็กลับมาที่นี่สิ”
มดดำถอนใจ
“แต่แม่ไม่อยากกลับ”
เฉลิมเอือมๆน้องสาว
“อีส้มมันอยากสบายน่ะสิ โธ่เอ๊ย ถึงจะเคยอยู่ที่นั่นแต่ก็คนใช้เขา ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม”
อิทธิมองหน้ามดดำ
“แล้วมดดำล่ะ”
“ฉันอยู่ไหนก็ได้ แต่ห่วงแม่”
เฉลิมเห็นใจหลานสาว
“มดดำ ถ้าทนไม่ไหวก็กลับบ้านเรานะ”
มดดำยิ้มให้เฉลิม อิทธิมองมดดำด้วยความสงสาร
พงษ์หลับอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่เขาขี้เกียจตื่นคลุมโปงต่อ แพรวพราวเปิดประตูเดินเข้ามาส่ายหน้า
“ตาพงษ์...ตื่นได้แล้ว ไม่ไปเรียนรึไง”
แพรวพราวดึงผ้าห่ม พงษ์ตื่นขึ้นมาขยับตัวพิงที่หัวเตียง
“ผมไม่อยากไปเรียนแล้วครับอาแพรว”
“ไม่อยากเรียน หมายความว่ายังไง”
“ก็เซ็งไม่อยากเรียนไงครับ”
แพรวพราวนั่งลงจ้องหน้า
“เด็กที่ชื่อสุทธิดาใช่ไหม”
พงษ์ตกใจ
“อาแพรว รู้ได้ไงครับ”
“ก็วันก่อนเด็กคนนั้นมาเอารายงานที่บ้าน อาเห็นปุ๊บก็รู้แล้วว่าเด็กคนนี้ เสปคพงษ์”
“แล้วอาแพรวจะพูดเรื่องนี้ทำไม”
พงษ์อารมณ์เสียลุกจากเตียงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัว แพรวพราวมองยิ้มๆ
“อาอยากให้พงษ์เป็นแฟนกับเด็กคนนั้น”
พงษ์ชะงัก
“อะไรนะครับ”
“อาถูกชะตากับเด็กคนนั้น”
“แต่ดาเขาเอ่อ...เขามีแฟนแล้ว”
“ก็ทำให้เขาเลิกกันสิ ถ้าคิดวิธีไม่ได้ก็ถามน้าๆจะแนะแนวทางให้”
แพรวพราวยิ้มให้ พงษ์นิ่งคิดตาม
สิริยุพานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอเปิดหน้าจอคอมพ์ดูแบบแหวน แล้วชะเง้อคอมองดูให้แน่ใจว่าสหรัฐไม่ออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์มากดโทรศัพท์โทรออก เธอชะเง้อดูให้แน่ใจอีกทีก่อนก้มหัวลงต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้กระซิบพูดโทรศัพท์
“คุณพิมพ์คะ แบบแหวนได้แล้วนะคะ สวยหรู ด่วนมาเร็วเลยค่ะ อ้อ...แล้วฤกษ์ก็ได้แล้วนะคะ เพื่อนของยุพาเขาไปหามาให้ เดี๋ยวยุพาส่งไปพร้อมกับแบบเลยนะคะ ค่ะๆๆๆ รับรองลับสุดยอดค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ”
สิริยุพาเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจ
“ว๊าย...คุณรัฐ”
สหรัฐจ้องหน้าสิริยุพาแล้วหันไปมองหน้าจอ สิริยุพารีบลนลานจะปิด
“ทำธุระของพี่ยุพากับคุณแม่ให้เสร็จแล้วเข้าไปพบผม”
สหรัฐวางแฟ้มที่อยู่ในมือบนโต๊ะแล้วเดินเข้าห้องไป สิริยุพามองตามไปหน้าเสีย
“ตายละฉัน แหม...เสียชื่อนกสองหัวมืออาชีพหมด”
สหรัฐตกใจ กับสิ่งที่สีริยุพาบอก
“ห๊า...ฤกษ์หมั้น ทำแหวน”
“คุณรัฐ ยุพาไหว้ล่ะค่ะ อย่าบอกคุณพิมพ์นะคะ ไม่งั้นยุพาตายแน่”
สหรัฐถอนใจ
“แล้วฤกษ์ผมได้เมื่อไหร่”
“พร้อมแหวนล่ะค่ะ อาทิตย์หน้า”
สหรัฐตกใจ
“อาทิตย์หน้า ไม่...ผมยังไม่พร้อม ผมจะต้องบอกคุณแม่ระงับ...”
“คุณรัฐค่ะ ยังไงก็ไม่ทันแล้วค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ตอนนี้คุณพิมพ์คุยกับทางโน้นอยู่ค่ะ ที่โทรมาเมื่อกี้เพราะจะเอาข้อมูลไปบอกทางโน้นค่ะ”
สหรัฐอึ้งพูดอะไรไม่ออก โบกมือไล่สิริยุพาออกไปจากห้อง
“อย่าลืมนะคะอย่าบอกว่ายุพาบอก” สิริยุพาย้ำแล้วรีบออกไป
ในห้องทำงานของคุณหญิงวาปี ทุกคนนั่งอยู่ที่โซฟา คุณหญิตกใจเมื่อพิมพ์พรรณมาขอหมั้นสุทธิดา
“อุ๊ย...มันจะไม่เร็วไปเหรอ แขกเหรื่อจะทำยังไง”
พิมพ์พรรณยิ้มแย้ม
“ไม่ต้องห่วงนะคะคุณแม่ พิมพ์จะจัดการเอง แขกเราก็เชิญแต่แวดวงที่เราสนิทกับญาติๆ แล้วก็ค่อยทำข่าวพีอาร์แจกให้คนอื่นรับรู้ พิมพ์ว่าคงไม่น่าเกลียด”
คุณหญิงไก้ฟังอย่างนั้นก็เห็นด้วย
“ก็ดีเหมือนกันนะ ออกข่าวไปว่าเราอยากจัดเงียบๆเล็กๆ แต่งานแต่งเราค่อยจัดใหญ่”
กัลยาพูดขึ้นเรียบๆ
“ถ้าคุณแม่กับพิมพ์เห็นเหมือนกัน กัลกับคุณชาติก็คงไม่ขัดค่ะ”
ทั้งสามยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
สุทธิดา แก้ว และวาว่านั่งรออยู่ที่โต๊ะในโรงอาหาร พงษ์ยกถาดอาหารมาวางให้ทุกคน
“ขอบคุณมากนะพงษ์ วันนี้ใจดีจัง” แก้วยิ้มรับ
พงษ์หันมาหาสุทธิดา
“แล้วดาล่ะ ชอบไหมที่ผมเป็นแบบนี้”
แก้วหน้าเจื่อนที่เขาไม่สนใจ สุทธิดายิ้มๆ
“ก็ดีนะ เป็นให้ตลอดแล้วกัน”
“แน่นอน ผมเป็นได้ตลอดอยู่แล้ว”
วาว่าแทรกขึ้น
“นี่ถ้ารู้ข่าวนั้นจะยังดีไหมเนี่ย”
สุทธิดากับแก้วรีบมองวาว่าทันที วาว่าปิดปากเพราะรู้ว่าหลุด พงษ์มองทุกคนงงๆ
“ข่าวอะไร ผมควรรู้ใช่ไหมดา”
“ก็ไม่มีอะไร ฉันจะหมั้นกับพี่รัฐ”
พงษ์ตกใจ
“หา...ดาจะหมั้น”
“ใช่ อาทิตย์หน้า ไหนๆก็รู้แล้ว งั้นก็เชิญเธอด้วยนะ”
พงษ์กำหมัดแน่ด้วยความเจ็บใจ
พงษ์อยู่ในห้องรับแขกขว้างหนังสือทิ้งด้วยความเจ็บใจ แพรวพราวนั่งที่โซฟานิ่งจิบเครื่องดื่มสบายใจ
“นี่อาแพรวยังใจเย็นอีกเหรอครับ ไหนว่าจะช่วยผม”
“แน่นอนอาก็จะช่วยแน่”
“งั้นผมควรจะทำยังไงต่อ”
“เราจะไปงานหมั้นด้วยกัน”
“อาจะบ้าเหรอครับ ให้ผมไปดูคนรักของผมหมั้นกับคนอื่น”
“ก็แกมันโง่อย่างนี้ไง ใช้แต่อารมณ์ไม่ใช้สมอง อาต้องการให้แกไปทำดีให้มากที่สุด ถ้าสุทธิดาวไว้ใจแก แกก็ค่อยรวบหัวรวบหางถึงตอนนั้นใครจะอยากแย่งแก”
“ขอบคุณครับอาแพรว อาของผมนี่เก่งจริงๆ”
พงษ์ยิ้มมีความหวังกับสิ่งที่แพรวพราวพูด
วันใหม่...สหรัฐอยู่ในห้องรับแขกใส่ชุดสูทสุดหล่อยืนให้พิมพ์พรรณดู มีช่างอยู่ใกล้ๆ
“ตายแล้ว หล่อมากก คุณโรจน์นี่ฝีมือไม่ตกเลยนะคะ”
“ถ้าคุณแม่โอเคผมถอดนะครับ”
“เดี๋ยวสิลูก แล้วลูกล่ะตารัฐคนใส่น่ะว่ายังไง”
“ผมยังไงก็ได้ครับ”
“ตารัฐ นี่มันชุดวันสำคัญของลูกนะ”
พิมพ์พรรณจ้องหน้าคาดคั้น สหรัฐถอนใจ
“ผมใส่พอดีครับ”
พิมพ์พรรณยิ้ม
“งั้นก็โอเค...คุณโรจน์ช่วยกลับไปดูความเรียบร้อยแล้วมาส่งก่อนวันงานนะคะ”
สหรัฐเดินเข้าห้องใกล้ๆไปเปลี่ยนชุด พิมพ์พรรณมองตามแล้วส่ายหน้าระอาใจ
สหรัฐถอดเสื้อด้วยความเซ็งๆ พิมพ์พรรณเปิดประตูเข้ามา
“จะเอ๋ กำลังโป๊อยู่หรือเปล่าลูก”
สหรัฐเซ็ง
“เปล่าครับ”
พิมพ์พรรณเดินเข้ามามองแล้วกลุ้มใจ
“ตารัฐ ทำไมช่วงนี้ลูกซึมเป็นหมาหงอยอย่างนี้ละลูก”
“คุณแม่ครับ ผมไม่อยาก...”
พิมพ์พรรณลูบหัว
“ตารัฐ เชื่อแม่เถอะ แม่กำลังให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก เปิดใจรับน้องเขาในแบบคนรักนะลูกนะแล้วลูกจะมีความสุข”
พิมพ์พรรณยิ้มแล้วเดินออกไป
มดดำกับมาลีแยกกันทำความสะอาดคนละมุมอยู่ในห้องรับแขก กัลยาสั่งงานทุกคน เพื่อเตรียมงานหมั้น...เหวงเตรียมไฟจะติด หน้าบ้านแต่ต้องปีนบันได มดดำเห็นก็รีบวิ่งมาหา
“ลุงเหวง ให้ฉันช่วยติดให้นะ”
“เฮ้ย...ไม่เป็นไร ลุงติดเอง”
“งั้นให้ฉันจับบันไดก็ได้นะ”
“อุ๊วะ ไอ้นี่ ลุงทำได้ มีอะไรก็ไปทำเถอะ”
มดดำยืนมองด้วยความเป็นห่วง แต่เหวงมองแล้วโบกมือไล่ มดดำเลยเดินไป เหวงปีบันไดขึ้นไป แต่พอจะเอื้อมมือไปสายไฟเกิดหลุดมือ เหวงหงุดหงิดเอี้ยวตัวลงมา และทันใดนั้นก็เสียงหลักตกบันไดล้มทั้งคนทั้งบันได้
“ลุงเหวง...ช่วยด้วย ลุงเหวงตกบันได” มดดำตกใจ
ทุกคนวิ่งมาดูเหวงที่นอนจับแขนอยู่ที่พื้น
“ใครก็ได้รีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็ว”
อิทธิมาที่หน้าบ้านยกมือไหว้กัลยาที่ยืนยิ้มอยู่
“ตอนแรกที่มดดำบอกว่าอิทจะมาช่วยงาน ฉันดีใจมากเลยรู้ไหม”
“ขอบคุณครับ”
มดดำหันมาบอก
“งั้นให้พี่อิทช่วยแทนลุงเหวงเลยนะคะ”
กัลยาถอนใจ
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น นี่นายเหวงแขนหักกว่าจะทำงานได้คงอีกตั้งสามเดือน”
มดดำหันมาถามอิทธิ
“พี่อิท ช่วยทำงานที่นี่ชั่วคราวได้ไหม”
“ได้สิ ถ้ามดดำขอ”
กัลยาดีใจ
“จริงๆนะจ๊ะ ถ้าเธอจะเข้ามาอยู่ที่นี่ก็ได้นะ ยังมีห้องว่างเยอะ”
“อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ อีกไม่นานผมก็จะจบแล้ว อีกหน่อยผมก็ต้องหางานทำ ผมขอทำงานที่นี่เป็นงานพิเศษดีกว่าครับ”
มดดำกับอิทธิยิ้มให้กัน
มดดำกับอิทธิและมาลีช่วยกันจัดชุดรับแขกเสร็จ โดยมีเนื่องคอยคุม
“เฮ้อ...เสร็จซะที นี่ถ้าไม่ได้พี่อิทธมาช่วยนะ ป่านนี้คงยังไม่ไปถึงไหน” มดดำโล่งใจ
“โห...พี่สำคัญขนาดนั้นเชียว”
พูดจบอิทธิก็จับหัวมดดำด้วยความเอ็นดู เนื่องกับมาลีค่อยเขยิบๆมาหากันแล้วเม้าท์ทันที
“ผัวแน่ๆค่ะ”
เนื่องเหยียดหยัน
“เช๊อะ มีผัวแล้วยังไปอ่อยคุณรัฐอีก สมควรแล้วที่คุณดาเธอไม่ชอบ”
“แหม...แต่ผัวมันก็หล่อน่ากินจังเลยนะคะ”
เนื่องหันขวับมองมาลีทันที มาลีหลบตาจ๋อยๆเพราะคิดว่าเนื่องไม่ชอบ
“อย่าคิดแย่งฉันนะ”
มาลีหน้าเหวอ
“อ้าว...”
เนื่องหน้าเชิดเดินไปหาอิทธิกับมดดำพูดเสียงเชิดๆใส่
“จะดื่มน้ำอะไร มีน้ำอัดลม น้ำผลไม้ หรือน้ำเปล่า จะไปเอามาให้”
อิทธิยิ้มให้
“น้ำอะไรก็ได้ครับ”
เนื่องเดินออกไป มดดำกับอิทธิมองหน้ากันงงๆ
“ไหนมดดำบอกว่าคนที่นี่ไม่ชอบมดดำไง”
มดดำไม่เข้าใจ
“นั่นสิพี่อิท ฉันก็งงอยู่เนี่ย”
มดดำกับอิทธิช่วยกันกวาดหน้าบ้านอยู่ โดยกองใบไม้ไว้ริมทาง ประตูใหญ่เปิดอัตโนมัติ รถของสุทธิดาแล่นเข้ามาอย่างเร็วจนใบไม้ปลิวว่อน เกือบเฉี่ยวมดดำล้มลง อิทธิเห็นก็ตกใจรีบวิ่งไปประคอง
“มดดำเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ทำงานกันต่อเถอะ”
สุทธิดาลงมาจากรถเดินมาหามดดำกับอิทธิๆพอเห็นก็จำได้ว่าเคยเจอกันแล้ว อิทธิกระซิบมดดำ
“มดดำ นี่มันผู้หญิงที่เราเคยเจอตอนนั้นนี่”
“ใช่จ้ะ เขาเป็นลูกสาวบ้านนี้ที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง”
“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ หน้าตาออกสวย”
สุทธิดาเดินมาถึงทั้งคู่ ก็สั่งอิทธิ
“ไปยกของในรถ ระวังชุดฉันด้วยนะ”
สุทธิดาจะเดินไปแต่อิทธิโมโหเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน”
สุทธิดาชะงักหยุดหันมามองด้วยความไม่พอใจ
“นี่เธอเป็นคนงานใหม่ใช่ไหม รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“ถามผมๆก็ไม่ทราบ ถ้าคุณอยากบอกก็บอกมาเลยดีกว่าว่าเป็นใคร”
สุทธิดาโกรธ
“มดดำ เธอเก่งมากนี่ ขนาดคนงานมาใหม่ก็ยังหลงเสน่ห์เธอแล้ว”
อิทธิฉุนกึก
“รู้ไหม ผมเคยเจอคุณมาแล้ว ครั้งแรกผมเห็นคุณในรถ ผมยังคิดว่าคุณสวย”
“เหรอ...แต่ฉันไม่เคยเจอนาย รีบไปยกของดีกว่า”
สุทธิดาจะเดินไปอีกแต่อิทธิพูดขัดขึ้น
“แต่วันนี้ผมก็ยังว่าคุณสวย เพียงแต่มารยาทคุณทรามมาก”
สุทธิดาตกใจ
“นี่เรื่องอะไรมาด่าฉัน”
มดดำตกใจ
“พี่อิท ทำไมไปพูดแบบนั้น”
“ก็จริงนี่ เขาขับรถงี่เง่าเกือบชนมดดำ แล้วยังไม่ขอโทษอีก แบบนี้ถ้าไม่เรียกทรามแล้วเรียกอะไร”
มดดำดึงแขนอิทธิขอร้อง
“พี่อิท พอเถอะนะฉันขอร้อง”
“อ๋อ...ที่แท้ก็พวกเดียวกับนังมดดำ ถึงได้ต่ำพอกัน ไปเลยนะ ออกไปจากที่นี่ ไอ้ปากเสีย”
อิทธิแกะมือมดดำออกแล้วเดินเข้าไปหา สุทธิดาเริ่มถอยกลัวเหมือนกัน
“จะทำอะไรฉัน”
อิทธิเดินเข้าไปอีก สุทธิดาถอยเรื่อยๆจนเหยียบเข้าไปในสนามแล้วเสียหลักจะหงายหลัง
“อ๊าย...ช่วยด้วย”
อิทธิยืนเฉยจนสุทธิดาหงายหลังไป เขาเอามือปิดตาไม่กล้าดูเพราะเธอโป๊ มดดำจะเข้าไปช่วย
“มดดำ ไม่ต้องช่วย เขาเคยรังแกมดดำไม่ใช่เหรอ”อิทธิห้าม
“พี่อิท แต่ว่า...”
อิทธิหยิบไม้กวาดของมดดำแล้วไปโยนให้สุทธิดา
“ถ้าลุกได้แล้วก็กวาดใบไม้ที่คุณทำเลอะด้วยนะ พวกผมไม่ชอบทำงานสองรอบ และถ้าคุณไม่ทำ พรุ่งนี้งานหมั้นของคุณก็จะมีใบไม้เกลื่อนถนน”
พูดจบอิทธิก็ลากมดดำเดินเข้าบ้านไป สุทธิดามองตามด้วยความเจ็บใจโยนไม้กวาดทิ้ง
“ไอ้บ้า”
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 11 เวลา 17.00 น.
