กากับหงส์ ตอนที่ 5
สหรัฐกับมดดำสบตากันซึ้งๆ เขาก้มลงจะจูบ มดดำแอบเคลิ้มหลับตาปี๋ แต่แล้วเธอก็สะดุ้งตกใจ
“เฮ้ย ไอ้บ้า!! คิดจะฉวยโอกาสเหรอ อย่างนี้มันต้องโดน!”
“โอ๊ยยยย!”
สหรัฐโดนหมัดของมดดำตัวโอนเอียงไปมาแบบมึนๆดาวลอยละล่องรอบหัว ล้มตึงไป
สหรัฐเอามือปิดตาเดินลงมาที่หน้าเคาเตอร์คิดเงินโดยมีมดดำเดินบีบมือตามหลังมาติดๆ เจ้าของร้านตกใจ
“ตายจริง! ตาคุณไปโดนอะไรคะ”
มดดำรีบบอก
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะเจ๊ อุบัติเหตุนิดหน่อย”
สหรัฐกับมดดำมองหน้ากัน มดดำยักคิ้วกวน
“นี่ครับค่านวด ห้าเท่าตามสัญญา”
สหรัฐส่งเงินให้ เจ้าของร้านรับเงินแล้วแบ่งเงินให้มดดำ
“ขอบใจมากนะมดดำที่ช่วยเจ๊”
“ไม่เป็นไรจ้ะ” มดดำหันไปแบมือกับสหรัฐ “ค่าทิป”
สหรัฐควักทิปให้มดดำหนึ่งพันบาท มดดำรับแล้วยิ้มกับเจ้าของร้าน
“มดดำไปนะจ๊ะเจ๊ แล้วจะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆนะ”
“โชคดีนะมดดำ แล้วก็ตั้งเรียนหนังสือล่ะ คุณเขาจะได้เอ็นดู”
มดดำยิ้มให้เจ้าของ แล้วหันมาจ้องหน้าสหรัฐนิ่งแล้วเบ้ปากใส่เดินหนีไป สหรัฐทั้งสับสนทั้งหงุดหงิดปนเปกันไปหมด จะวิ่งตามไปก็ยังใส่รองเท้าของทางสปาอยู่
“รองเท้าผมล่ะ”
เจ้าของร้านรีบวิ่งเอามาให้เปลี่ยน สหรัฐใส่อย่างรีบร้อนยังไม่เสร็จก็รีบวิ่งออกไป
สหรัฐวิ่งตามออกขวางหน้ามดดำไว้
“จะรีบไปไหนนักหนา ปกติพนักงานเขาจะต้องมาส่งแขกยืนไหว้ลาสวยๆ ทำเป็นไหม”
“เป็น แต่ไม่ทำ ถอยไปฉันจะรีบกลับบ้าน”
“ทำไมต้องรีบกลับ มีใครรออยู่เหรอ”
มดดำชักฉุน
“นี่คุณสหรัฐอเมริกา คุณจะคิดอะไรยังไงเกี่ยวกับฉันมันก็เรื่องของคุณ แต่ขออย่างเดียวเลิกยุ่งเลิกตามฉันซะที...รำคาญ”
มดดำเดินหนีไป สหรัฐมองตามคิดหนักแล้วนึกอะไรได้รีบวิ่งไปดักหน้าเธออีก
“ฉันก็ไม่ได้จะตามอะไรเธอหรอก แต่เธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำกับฉัน”
มดดำมองหน้า
“รับผิดชอบ”
สหรัฐพยักหน้าแล้วชี้ไปที่เบ้าตา
“พาฉันไปหาหมอ”
“นี่...หมายถึงจะให้ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลคุณเหรอ โอ๊ย...ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบเห็นเงินออกจากกระเป๋าตังค์ มันดูไม่ดี คุณไปเองแล้วกัน”
“บ้านเธออยู่ติดทะเลหรือป่ะเนี่ย เค็มได้ใจ เธอไม่ต้องจ่ายฉันจ่ายเอง แค่ไปเป็นเพื่อน”
“ฮึ...ฉันไม่ใช่เพื่อนคุณ เพราะฉะนั้นฉันไม่ไป”
“ฉันจ่ายค่าเสียเวลาเธออีกพันหนึ่งไปไหม”
มดดำจะเดินไปแล้วชะงักหันขวับกลับมา เดินปรี่มาจ้องหน้าเขาเอาเรื่อง สหรัฐรีบยกมือป้องหน้ากลัวโดนชกอีก
“นี่...เอาเงินฟาดฉันเหรอ”
สหรัฐโบกมือ
“ป..ปะ...เปล่า ก็แค่อยากให้ไปเป็นเพื่อน ฉันกลัวว่าเกิดระหว่างทางขับรถฉันเจ็บตาเธอจะได้ช่วยดูทางให้ไง”
“กะล่อน โกหก คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ แต่เอาเถอะ...พันห้านะ”
สหรัฐอึ้งมองมดดำงงๆ
สหรัฐขับรถแล่นมาบนถนนเส้นหนึ่ง มดดำกำลังยุ่งอยู่กับถุงยาของเขา สหรัฐแอบมองแล้วยิ้มพอใจ
“โห้! ต้องกินยาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ” เธอหยิบยาดู “มีทั้งยากิน ยาทา ยาแก้อักเสบยาแก้ติดเชื้อ...เยอะเว่อร์”
“เป็นห่วงฉันเหรอ”
“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงคุณ ฉันแค่สมเพชคนรวยหรอก เจ็บนิดเจ็บหน่อยก็สำออยต้องหาหมอ ฉันขึ้นชกมวยโดนหนักกว่านี้ไม่เห็นต้องมียาเยอะแยะอย่างคุณเลย”
สหรัฐตาโต
“ห๊า...นี่เธอเป็นมวยหญิงเหรอ” เขาแอบมองด้วยความสยอง “มิน่า...ถึงกล้าบ้าบิ่นจับโจร”
มดดำขำ
“รู้กิตติศัพท์ฉันแล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก เดี๋ยวจอดข้างหน้าฉันจะลง เสียเวลากับคนอย่างคุณมามากแล้ว”
“ไม่เอาล่ะ ฉันยังไม่ให้ลง”
มดดำหันขวับจ้องหน้าเอาเรื่อง
“จะพาฉันไปไหนอีก”
สหรัฐยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะเร่งเครื่องขับออกไปอย่างเร็ว
ที่โต๊ะอาหารในร้าน สหรัฐนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย มดดำนั่งหน้างอไม่กิน
“ไม่ทานเหรอ”
“คุณเป็นคนแบบไหนเนี่ย ฉันจะกลับบ้านก็ดันพาฉันมานี่”
สหรัฐชูถุงยา
“มันมียาหลังอาหาร แล้วเธอเป็นคนทำฉันเจ็บ ก็ควรจะดูแลให้ฉันทานข้าวทานยาสิ เอาน่าทานเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
มดดำยังนั่งหน้าบึ้งไม่ทานข้าว แต่ตาแอบเหล่อาหารนิดนึง สหรัฐยั่วต่อ
“โอเค...ถ้าเธอไม่อยากอยู่จะกลับก็ได้นะ ฉันไม่ฝืนใจเธอแล้ว”
มดดำหน้าเหวอ
“หืมม...ได้ไง พาฉันมาตั้งไกล ขืนฉันกลับเองก็เปลืองค่ารถแย่สิ”
สหรัฐหัวเราะลั่น
“โอ๊ย...แม่คุณ ถามจริงๆเถอะ เธอต้มน้ำทะเลดื่มแทนน้ำเปล่าหรือเปล่าเนี่ย อะไรมันจะเค็มกันทุกเม็ด โอเคๆ ถ้าเธออยากกลับบ้าน งั้นไป....ฉันไม่กินแล้ว เดี๋ยวจ่ายเงินเลยแล้วกัน”
สหรัฐรวบช้อน มดดำมองอาหารแล้วกลืนน้ำลายเสียดาย ยิ่งเห็นเขาหันซ้ายหันขวาจะเรียกพนักงานยิ่งใจไม่ดี
“เดี๋ยวสิคุณ อ่ะๆๆๆๆ ฉันกินก็ได้ ของดีๆทั้งนั้นเลย จะทิ้งขว้างได้ไง”
มดดำลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย สหรัฐมองแล้วส่ายหน้าขำในความงกของเธอ
“มดดำ ถ้าฉันจะส่งให้เธอเรียนแทนอาเสี่ยนั่นของเธอ จะว่าไง”
“ไม่ว่าไง...แต่ไม่รับ”
“แล้วทำไมเงินของคนนั้นเธอถึงรับ หรือเธอคิดว่าฉันไม่รวยพอ”
คราวนี้มดดำโกรธวางช้อนทันที
“ฉันอาจจะอยากได้เงินไปเรียนหนังสือ ฉันอาจจะงกอาจจะเค็มเพราะฉันไม่เกิดมามีเหลือเฟือเหมือนอย่างคุณ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเที่ยวมาดูถูกฉันโดยที่คุณไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวฉันสักนิด”
พูดจบมดดำก็ลุกขึ้นเดินหนีออกไปเลย สหรัฐอึ้ง
“มดดำ”
สหรัฐรีบวางเงินแล้ววิ่งตามออกไป
มดดำเดินออกมาแล้วเรียกแท็กซี่ขึ้นไป แต่สหรัฐวิ่งตามมาจับประตูรถไว้ทัน
“เดี๋ยวสิ เธอจะไปไหน”
“ก็กลับสิ จะนั่งอยู่ให้คุณดูถูกศักดิ์ศรีฉันเหรอ”
“โอเค...ฉันขอโทษ”
“ช่างมันเถอะ ยังไงฉันกับคุณก็คงไม่ได้เจอกันอีก ฉันจะคิดไปว่าเกิดมาไม่เคยเจอคนอย่างคุณ”
มดดำจะปิดประตูแต่สหรัฐดึงไว้อีก
“เอาละๆ ฉันว่าเราลงมาเคลียร์กันก่อนดีกว่า”
“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณแล้ว ปล่อยประตูสิฉันจะไป”
“ไม่...ถ้าเธอไม่ลงมาคุยกับฉันๆก็ไม่ปล่อย”
มดดำถอนใจเซ็ง
“ได้...อยากคุยกับฉันมากใช่ไหม”
สหรัฐยิ้ม มดดำยิ้มรับ จังหวะนั้นพอเขาเผลอ เธอก็กระแทกประตูแท็กซี่เข้าเป้าเขาพอดี
“โอ๊ยย”
สหรัฐทรุดลงไปกอง มดดำบอกแท็กซี่
“พี่คะไปค่ะ”
มดดำปิดประตูรถแล้วรถแท็กซี่ก็วิ่งออกไป ทิ้งให้สหรัฐนอนบิดอยู่บนพื้น รถแท็กซี่วิ่งไปมดดำหันมามองด้านหลังเห็นสหรัฐเดินเป๋ไปเป๋มาด้วยอาการจุก เธอยิ้มสะใจ
“เฮ้อ...ดีเหมือนกันที่ย้ายมา ขืนยังอยู่ที่บ้านก็ต้องทำงานที่ตลาด แล้วก็คงต้องเจอนายนั่นบ่อยๆแน่”
พิมพ์พรรณนั่งดูนิตยสารแฟชั่นเครื่องประดับอยู่ในห้องนั่งเล่น สหรัฐใส่แว่นดำเดินตัวงอเข้ามาอย่างหงุดหงิด
“แหม...ตารัฐของแม่ ใส่แว่นดำกันความรักกระเด็นเข้าตาเหรอจ๊ะ” พิมพ์พรรณละสายตาจากหนังสือแล้วหันมาแซวลูกชาย
สหรัฐสะดุ้งรีบยืดตัวทำให้ดูปกติ
“ความรักอะไรครับ”
“แน๊ะๆๆๆ ก็ที่ไปปรึกษาเรื่องผู้หญิงกับยุพาไง แม่รู้หมดแล้ว”
สหรัฐเซ็งเลย
“โห...จะมีสักเรื่องที่คุณแม่ผมไม่รู้ไหมครับ”
พิมพ์พรรณยิ้มหวาน
“มีจ้ะ...แต่เรื่องนั้นต้องไม่เกิด”
“เอาเป็นว่าไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็ถามๆไปงั้นเอง”
“ไม่ต้องอายหรอกน่า ไหนลองถอดแว่นให้แม่ดูหน่อยสิว่าตาบอดหรือเปล่า”
พิมพ์พรรณเดินรี่เข้าไปถอดแว่นของลูกชายออก สหรัฐพยายามหลบ แต่สุดท้ายพิมพ์พรรณก็ถอดแว่นออก พิมพ์พรรณอึ้งพูดอะไรไม่ออกแล้วรีบใส่แว่นกลับที่เดิม
“นี่ไปชกต่อยกับใครมาอีก เรานี่จริงๆเลย ตั้งแต่กลับมาแม่เห็นลูกมีแต่เรื่องเจ็บตัวได้ตลอด”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ อุบัติเหตุนิดหน่อย ผมขอตัวนะครับ”
สหรัฐพูดจบก็เอามือกุมเป้าแล้วเดินตัวงอขึ้นห้องไป พิมพ์พรรณมองตามงงๆ
“ตารัฐ...เดี๋ยวสิ แม่ยังถามเรื่องส่วนตัวลูกไม่หมดเลย ตารัฐรอแม่ด้วย”
สหรัฐเปิดประตูห้องเข้ามา พอปิดประตูแล้วก็ยืนนิ่ง นึกถึงคำพูดมดดำ
“ฉันอาจจะอยากได้เงินไปเรียนหนังสือ ฉันอาจจะงกอาจจะเค็มเพราะฉันไม่ได้เกิดมามีเหลือเฟือเหมือนอย่างคุณ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเที่ยวมาดูถูกฉันโดยที่คุณไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวฉันสักนิด”
สหรัฐคิดๆ
“นี่เราดูยัยมดดำตัวแสบผิดเหรอเนี่ย”
ระหว่างที่ยืนงงๆอยู่นั้น พิมพ์พรรณก็เปิดประตูพรวดเข้ามาชนเขาล้มไป พิมพ์พรรณเข้ามามองไปที่พื้น
“ตายแล้วตารัฐลูกแม่ ถ้าเหนื่อยก็ไปนอนบนเตียงสิลูก”
สหรัฐนอนคว่ำขาแขนกางอยู่บนพื้น พิมพ์พรรณเดินไปใกล้ๆแล้วเอานิ้วอังจมูก
“ผมยังไม่ตายครับคุณแม่ คุณแม่มีธุระอะไรอีกครับ”
“แม่จะมาชวนไปบ้านน้ากัล”
“ไม่ไปได้ไหมครับ ผมเหนื่อย”
“ไม่ได้จ้ะ แม่วางแผน เอ๊ย...แม่นัดกับกัลไว้แล้ว นี่ยัยดาเขาก็จะรีบกลับมาทานข้าวด้วยนะ”
“คุณแม่ครับ...”
พิมพ์พรรณสวนขึ้นทันที
“เอ...เรานี่ไงนะ ชอบเขาก็ต้องขยันไปจีบน้องเขาสิ ไม่รู้ล่ะยังไงก็ต้องไปกับแม่”
“แต่คุณแม่ครับ ถ้าผมไปสภาพนี้ คุณแม่ไม่อายเหรอครับ แล้วคุณแม่จะตอบบ้านโน้นว่ายังไงครับ”
พิมพ์พรรณนิ่งอึ้งไป
“เรานะเรา ไม่ได้อย่างใจแม่เล้ย นี่ถ้าหายเมื่อไหร่ต้องไปกับแม่ทันทีรู้ไหม”
สหรัฐเข้มแข็งเหมือนทหาร
“รับทราบ ครับผม”
พิมพ์พรรณค้อนแล้วลุกหนีไป สหรัฐลุกขึ้นนั่งแล้วถอนใจเซ็งหันไปมองในกระจกเจอสภาพหน้าตาตัวเองแล้วสะดุ้ง
กัลยาอยู่ในห้องนั่งเล่นเรียกส้มกับมดดำมาแนะนำตัวกับ สุทธิดา และดอมที่เพิ่งกลับมา
“คุณดากับคุณดอมลูกของฉันเอง...ดา ดอม นี่ส้มกับมดดำ เด็กที่เคยช่วยแม่ไว้ไง ตอนนี้เขาสองคนจะมาอยู่กับเรานะลูก”
ส้มมองสุทธิดาด้วยสายตาชื่นชมน้ำตาแทบไหล
“คุณดา สวยจังเลยค่ะ”
สุทธิดายิ้ม
“ขอบใจนะ” สุทธิดาหันไปหามดดำ “ชื่อมดดำเหรอ ฉันได้ยินเรื่องเธอแล้ว เก่งจังเลย ขอบใจนะที่ช่วยคุณแม่ไว้ เธอมาอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อนวัยเดียวกัน”
ส้มรีบขัด
“อุ๊ย...อย่าเห็นมดดำเป็นเพื่อนเลยค่ะ เห็นมันเป็นคนใช้ดีกว่า คุณดาจะจิกใช้อะไรก็ตามใจเลยนะคะ”
กัลยา ดอมและสุทธิดาอึ้งๆกับคำพูดของส้ม มีแต่มดดำที่ได้แต่ยิ้มรับเจื่อนๆ
“ไม่ต้องขนาดจิกใช้หรอก เอาเป็นว่าช่วยๆกันดูแลบ้านให้พวกเราดีกว่านะ...ส่วนนายดอมนี่ก็ต้องถือเป็นรุ่นน้องมดดำด้วยสิ”
“โห...คุณแม่ครับ ห่างไม่เท่าไหร่ไม่ต้องเทียบรุ่นขนาดนั้นก็ได้ ผมว่าผมก็ไม่เด็กกว่ามดดำหรอกครับ”
กัลยาค้อนลูก
“แก่แดดตลอดนะเรา”
ส้มเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วนี่คุณชาติชายจะกลับกี่โมงคะ”
กัลยาสะอึกไปนิด ส้มรู้ทันว่ากัลยารู้สึกไม่ดีรีบยิ้มหวานให้
“ส้มอยากให้มดดำมันไหว้คุณชาติน่ะค่ะ”
ดอมหันไปเห็น
“คุณพ่อกลับมาพอดีเลยครับคุณแม่”
ดอมลุกขึ้นมองไปที่หน้าบ้านเห็นรถเข้ามา ส้มรีบลุกขึ้นมองตามแล้วยิ้ม
ชาติชายลงมาจากรถ พอเห็นกัลยาเดินนำส้มกับมดดำมาก็ตกใจ
“ส้ม...กัล นี่มันอะไร”
กัลยายิ้มใจเย็น
“นี่มดดำที่ช่วยกัลไว้ไงคะ มดดำเป็นลูกของส้ม”
มดดำไหว้ ชาติชายรับไหว้อึ้งๆ แต่พอหันไปหาส้มก็เห็นส้มยิ้มให้ ก่อนจะยกมือไหว้ชาติชาย
“ไม่ได้เจอกันนาน คุณชาติสบายดีนะคะ”
ชาติชายอึ้งไม่กล้าตอบแต่หันไปมองกัลยาด้วยความเกรงใจ ส้มยิ้มเย็นพอใจ
ชาติชายเดินเข้าห้องทำงานมากับกัลยา แล้วเขาก็ดึงมือกัลยาไปจับ
“กัล นี่มันอะไรกัน ทำไมเด็กที่ช่วยคุณถึงเป็นลูกส้ม”
“กัลก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”
“แล้วคุณจะมีความสุขเหรอที่ส้มมาอยู่ที่นี่”
“กัลไม่อยากคิดเรื่องเก่าๆแล้วค่ะ อีกอย่างกัลรู้สึกถูกชะตากับมดดำมาก ถ้ากัลไม่ได้ดูแลมดดำกัลคงไม่สบายใจ”
“แล้วส้มล่ะ ผมคิดว่าเราไม่ควรจะ...”
กัลยาสวนขึ้น
“ส้มเองเขาก็ดูท่าทีอ่อนลงมาก กัลว่าเขาคงไม่ทำอะไรเหมือนเมื่อก่อนหรอกค่ะ อย่าลืมสิคะ นี่มันผ่านมายี่สิบปีแล้วนะ เวลานานขนาดนี้คงทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงบ้างล่ะ”
ชาติชายดึงภรรยามากอด
“กัล ผมสัญญานะว่าจะไม่มีเรื่องอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีก โดยเฉพาะจากตัวผม”
“กัลเชื่อใจคุณค่ะ ตลอดเวลายี่สิบปีมานี่มันก็เป็นคำตอบอยู่แล้ว”
กัลยายิ้มมีความสุขในอ้อมกอดของสามี แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงการถอนใจอย่างแรงของเขา
“คุณกลุ้มใจอะไรเหรอคะ ไม่เอาน่า กัลบอกแล้วไงว่ากัลไม่คิดอะไร”
“ผม...เอ่อ...ผมกำลังคิด...เอ่อ”
“มดดำใช่ไหมคะ”
ชาติชายไม่ตอบ กัลยาตอบแทน
“คุณกำลังคิดว่าหนูมดดำอาจจะเป็นลูกของคุณใช่ไหมคะ”
“สมมุติว่าถ้ามดดำเป็นลูกของผม คุณจะทำอย่างไร”
“กัลก็จะรักและดูแลมดดำให้เหมือนลูกคนนึงของกัล”
ชาติชายอึ้ง
“กัล”
“กัลไม่ได้พูดเพื่อเอาใจคุณนะคะ แต่กัลหมายความอย่างนั้นจริงๆ”
ชาติชายซึ้งกับคำตอบของภรรยา จึงลูบหัวด้วยความเห็นใจ ส้มยืนแอบดูทั้งคู่กอดกันอยู่ด้านนอก มดดำเดินเข้ามาหา
“แม่”
มดดำสะกิดที่แขนเพื่อเรียก แต่ส้มหันมาจ้องหน้าด้วยความไม่พอใจแล้วผลักมดดำออกเดินหนีไป
ส้มเดินหน้าตึงมา มดดำรีบวิ่งตามมาขวางหน้า
“แม่...ตกลงนี่มันอะไรกัน แม่เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”
“กูไม่มีอะไรจะเล่าทั้งนั้น”
“ถ้าไม่มีแล้วแม่บอกคนบ้านนี้เป็นศัตรูได้ไง”
“อีมดดำ จะไปไหนก็ไป กูรำคาญ”
“ไม่ไปจนกว่าแม่จะบอกความจริงกับฉัน”
“วอนนักใช่ไหม”
ส้มเงื้อมือจะตบ ทันใดนั้นเสียงสุทธิดาดังขัดขึ้นเสียก่อน
“มดดำอยู่นี่เอง”
สุทธิดาวิ่งเข้ามา ส้มเห็นก็รีบเก็บมือแล้วยิ้มหวาน
“คุณดามีอะไรให้มดดำมันรับใช้คะ”
“ฉันอยากพามดดำไปดูห้องของฉันน่ะ จะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน เวลาฉันจะใช้จะได้ไม่ชักช้า ฉันไม่ชอบคนช้า”
“งั้นขอส้มไปด้วยคนนะคะ ส้มอยากเห็นห้องคุณดา”
สุทธิดารู้สึกแปลกๆกับคำพูดและแววตาที่ยิ้มอย่างจริงใจให้ แต่ก็ไม่สนใจส้มเท่ามดดำ
“ไปกันเถอะ”
สุทธิดายิ้มแล้วเดินนำไป มดดำลังเลแต่ส้มเดินมาดันตัวให้เดินตามสุทธิดาไป เธอจำใจต้องทำตาม
สุทธิดาจูงมือมดดำเข้ามาในห้อง ส้มแอบตามมาด้วย พอเห็นห้องนอนสุทธิดาแล้วก็พอใจ
“ห้องสวยจังเลยนะคะคุณดา”
สุทธิดาแค่ยิ้มรับแล้วหันไปพูดกับมดดำ
“รอตรงนี้ก่อนนะ ฉันมีอะไรจะให้”
สุทธิดาพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว มดดำเห็นส้มน้ำตาซึมก็สงสัย
“แม่ร้องไห้เหรอ”
“ใครบอกว่ากูร้องไห้”
สุทธิดาเดินกลับเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าหลายชุด แล้วส่งให้ มดดำถาม
“จะให้มดดำซักหมดนี่ใช่ไหมคะ”
สุทธิดาหัวเราะ
“ซักอะไร ฉันยกให้ ดูเสื้อผ้าเธอสิเก่าๆขาดๆดูสกปรกออก เสื้อพวกนี้ฉันไม่ใส่แล้ว เธอเอาไปใส่แล้วกัน เป็นต้นห้องฉันก็ต้องสวยกันหน่อย”
มดดำดีใจ
“คุณให้หมดนี่จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะ”
สุทธิดาพามดดำมาที่หน้ากระจกแล้วลองเอาชุดทาบกับตัวมดดำชุดแล้วชุดเล่า ส้มไม่พอใจ
“นังมดดำมันไม่เหมาะกับของดีๆแพงๆแบบนี้หรอกคะ ไม่ต้องให้มันหรอกคะคุณดา...นังมดดำ คืนคุณดาไปให้หมด แล้วห้ามใช้ของร่วมกับคุณดาเด็ดขาด”
“ไม่เป็นไรนะส้ม ฉันไม่ถือ มันก็แค่ของไม่ใช้แล้ว”
ส้มยืนยันเสียงแข็ง
“ยังไงก็ไม่ได้ค่ะ คุณดาเป็นของสูง นังมดดำมันต่ำเตี้ยเรี่ยดิน มันไม่ควรได้ใช้ของดีๆ”
มดดำตัดสินใจคืนเสื้อผ้าสุทธิดา
“ถูกของแม่ค่ะคุณดา ไว้มดดำจะพยายามหาเสื้อที่ดีๆมาใส่เวลาขึ้นมาดูแล คุณดานะคะ”
สุทธิดารับเสื้อผ้าคืนอย่างไม่เต็มใจและเริ่มหงุดหงิดส้ม
“มีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะ”
ส้มชะงักอึ้ง
“แต่ว่า...”
“ฉันมีมดดำคอยดูแลแล้ว...และฉันก็อยากอยู่กับมดดำ”
ส้มจ๋อยยอมเดินออกจากห้องไปด้วยความน้อยใจ
“แม่เธอนี่แปลกนะ ไม่อยากให้ลูกสวย”
มดดำเองก็รู้สึกน้อยใจแม่
ส้มเดินออกมาจากห้องสุทธิดา
“ฮึ...อีมดดำ เป็นขี้ข้าเขาไปจนตายเถอะมึง”
ส้มยิ้มสะใจ
สุทธิดานั่งให้มดดำทาเล็บเท้าให้
“นี่ทาเบาๆ แบบนี้สีก็เท่ากันน่ะสิ ไม่เคยทาเล็บเลยเหรอ”
มดดำส่ายหน้า
“ไม่เคยค่ะ”
สุทธิดายิ้มเอ็นดู
“เธอนี่คงจนมากนะ โตขนาดนี้ยังไม่เคยทาเล็บ”
พูดจบสุทธิดาก็ยิ้ม มดดำยิ้มรับแล้วทาเล็บต่อ หลังจากทาเล็บ สุทธิดานั่งให้มดดำทำผม ปากก็สอนไปด้วย แต่มือไม้กรีดกรายเพราะเล็บไม่แห้ง...สุทธิดาชี้ๆให้มดดำหยิบอัลบั้มมาดู แต่ตัวเองไม่หยิบจับอะไรเพราะเล็บไม่แห้ง
“ดูอัลบั้มนั้นสิ ตอนฉันเป็นเชียร์ลีดเดอร์โรงเรียน ฉันสวยที่สุดเลยนะ”
มดดำเปิดดูด้วยความชื่นชม...สองสาวดูอัลบั้มไปเรื่อย
“คุณดาคงเรียนเก่งมากนะคะ เห็นมีแต่รูปรับรางวัลเยอะแยะเลย”
“แน่นอนสิ ถึงฉันจะสวย จะเก่ง จะเปรี้ยว แต่เรื่องเรียนเราก็ต้องไม่ทิ้ง และฉันก็ไม่ชอบเป็นรองใคร ไม่รู้สิ ฉันคิดเสมอว่าตัวฉันเกิดมาเพื่อเป็นที่หนึ่ง”
“มดดำอยากเก่งเหมือนคุณดาจังเลยค่ะ”
สุทธิดายิ้ม
“ฝันไปเถอะ เอาแค่รองๆฉันให้ได้ก่อนนะ”
มดดำเปิดดูไปเรื่อยๆ แล้วก็ต้องหยุดเพ่งรู้สึกแปลกใจ
“เอ๊ะ”
สุทธิดาสงสัย
“มีอะไร”
“บังเอิญว่ารูปเพื่อนของคุณดาสมัยเด็กคนนี้ มดดำคุ้นจังเหมือนเคยเห็น”
สุทธิดาขำ
“นี่แฟนฉัน รูปนี้ถ่ายตอนเขาจะไปเรียนโท...เอ๊ะ เธอจะไปเคยเห็นเขาได้ไง เขาออกจะรวย แล้วเธอมาจากสลัมเนี่ยนะ”
“นั่นสิคะ มดดำคงไม่เคยเจอเขาหรอก แล้วคนที่มดดำเจอน่ะนิสัยไม่ดีพอจะเป็นแฟนคุณดาหรอกค่ะ”
“แหม...ปากหวานเหมือนกันนะ ดี ฉันชอบคนประจบ”
สุทธิมองมดดำแล้วขำต่อ มดดำยิ้มเขิน มองภาพสหรัฐในอัลบั้มรูป
กากับหงส์ ตอนที่ 5 (ต่อ)
อิทธิช่วยยัยแดงเดินถือกับข้าวมาด้วยกัน ชายหนุ่มมีท่าทางเหม่อๆ
“อิท วันนี้ทำไมดูเหม่อๆ”
“เอ่อ...เปล่าจ้ะยาย”
“คิดถึงแฟนละสิ”
“แฟนอะไรที่ไหนกันยาย”
“ก็มดดำไง นั่นแน่อย่ามาปิดยายนะ”
“โธ่ยาย”
ยายแดงสวนทันที
“ผมบอกกี่ทีแล้วว่ามดดำเหมือนน้องทำไมไม่ฟังกันบ้าง”
อิทธิอึ้ง
“โห...นี่ยายจำได้เลยเหรอ”
“โอเค โอเค ยายเชื่อเอ็งก็ได้ งั้นเรารอกลับบ้านช้าหน่อยแล้วกัน”
อิทธิงง
“ทำไมล่ะยาย”
“ก็ที่คิวรถมันเป็นรถตาเหลิมน่ะสิ”
อิทธิดีใจมองไป
“ห๊า จริงเหรอ งั้นไปกันเร็วเถอะยาย”
ยายแดงขำ
“เลี้ยงเอ็งมาตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น ทำไมจะไม่รู้ว่าเอ็งคิดอะไร”
ยายแดงรีบเดินตามไป
รถสองแถวของเฉลิมแล่นมาจอดหน้าบ้าน อิทธิกับยายแดงเดินลงมา เฉลิมก็ลงมาด้วยแล้วบิดขี้เกียจ
“เฮ้อ ขับรถทั้งวันปวดทั้งตัวเลย”
ยายแดงเดินเอาเงินมาให้แต่เฉลิมมองงงๆ
“อะไรกันยายแดง บอกกี่ครั้งแล้วว่าเพื่อนบ้านกันไม่ต้องให้เงิน”
“ก็เพราะมันหลายครั้งน่ะสิถึงได้เกรงใจ”
“ถ้าให้ฉันอีกครั้ง ต่อไปไม่ต้องมาพูดกัน”
“เออๆ ขอบใจ แล้วนี่มดดำมันติดต่อมาบ้างหรือเปล่าล่ะ หนุ่มๆแถวนี้เขาอยากรู้”
อิทธิชะงัก
“โห...ยาย โบ้ยหน้าตาเฉย”
“ถ้าไม่อยากรู้งั้นก็กลับเข้าบ้าน”
“เดี๋ยวสิ ไหนๆก็ถามแล้ว” อิทธิหันมาหาเฉลิม “ตกลงลุงเหลิมได้ข่าวมดดำหรือยังจ๊ะ”
เฉลิมส่ายหน้า
“ยังเลย นี่ลุงก็เป็นห่วงมันนะ ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ เมื่อเช้าจะไปส่งอีส้มใจยักษ์มันก็ไม่ให้ไป เอาไว้ถ้าลุงรู้ข่าวจะรีบบอกทันทีนะ”
อิทธิจ๋อยไป
“ขอบคุณครับลุงเหลิม”
เฉลิมเดินเข้าบ้านไป ยายแดงเห็นอิทธิเดินจ๋อยๆเข้าบ้านก็สงสาร
อิทธินั่งกินข้าวแบบไร้วิญญาณจนยายแดงสังเกตได้
“อิท”
อิทธิชิงพูดมาก่อน
“ฉันยอมรับแล้วยายว่าฉันคิดถึงมดดำ ฉันขอโทษที่โกหก”
“ยายเข้าใจ เอ็งก็แค่อาย”
“ฉันอยากรู้ว่ามดดำเป็นไงบ้าง แล้วฉันจะได้เจอมดดำอีกไหม”
“ได้เจอสิ มดดำมันไปอยู่กับคนดีนะ ยังไงก็ต้องมาหาพวกเราบ้าง โดยเฉพาะเอ็ง ที่เป็นเพื่อนเป็นพี่ที่สนิทกับมันที่สุด”
“ฉันก็หวังอย่างนั้น”
“บอกยายหน่อยได้ไหม ว่าเริ่มรักมดดำมันตอนไหน”
อิทธิอาย
“โห...ยาย ถามกันตรงๆเลยเหรอ ฉันตอบไม่ถูกหรอก”
“งั้นเปลี่ยนคำถาม ทำไมถึงรักมดดำ ผู้หญิงอื่นสวยๆเยอะแยะไป”
“คงเพราะฉันเห็นมดดำมาตั้งแต่เล็ก ฉันเห็นมดดำไม่ได้รับความรักจากน้าส้ม ฉันก็เลยอยากจะดูแลมดดำ ฉันคิดว่าคงไม่มีใครรักมดดำได้มากเท่าที่ฉันให้แล้ว”
“แหงล่ะ ยายก็คิดว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนเขาจะรักมดดำได้มากเท่าเอ็งแล้ว”
สองยายหลานยิ้มให้กัน
ค่ำนั้น สหรัฐนั่งอ่านเอกสารแล้วรู้สึกเจ็บตา เอามือลูบเบ้าตา
“ฮึ...ป่านนี้คงนั่งป้อนข้าวอ้อนเสี่ยอยู่ละสิ”
พิมพ์พรรณเปิดประตูเดินยิ้มเข้ามาแล้วมานั่งตรงหน้า แต่สหรัฐเหม่อๆเลยไม่เห็น จนพิมพ์พรรณต้องตบโต๊ะดังปัง สหรัฐสะดุ้ง
“อ้าว...คุณแม่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อวานมั้งลูก”
“โธ่...คุณแม่ครับ ตกลงช่วงนี้ไปเข้าวัดหรือไปฝึกตลกมาครับเนี่ย เก็บทุกมุขเลย”
พิมพ์พรรณค้อน
“ไม่ต้องมาแซวแม่เลย ว่าแต่เราเถอะ เหม่อคิดถึงหนูดาอยู่ใช่ไหม โทรไปสิ แม่ต่อสายให้เดี๋ยวนี้เลยนะ”
พิมพ์พรรณจะหยิบโทรศัพท์แต่สหรัฐจับมือแม่ไว้
“โห...คุณแม่ครับ ไม่มีหลุดคอนเซปต์เลยนะครับ เชียร์ดาอยู่คนเดียวเลย”
“ก็แหงละสิ” พิมพ์พรรณนึกได้ “เดี๋ยว...นี่มีคิดถึงคนอื่นด้วยเหรอ ใคร บอกแม่มาเดี๋ยวนี้เลย นี่ริอาจปิดแม่แล้วเหรอ”
“เอ่อ...ไม่ใช่ครับ ผมยังไม่มีใครทั้งนั้น ที่จริงแม้แต่น้องดาผมก็ไม่ได้คิดนะครับ”
“ไม่คิดเลย ผู้หญิงคนไหนก็ไม่คิดเหรอ”
“ครับ...ผมอยากโฟกัสเรื่องงานก่อน ดีไหมครับ”
“โอ้โห...ชัดเลย ไม่คิดเรื่องผู้หญิง อยากคิดเรื่องงาน เฮ้อ...”
พิมพ์พรรณกุมขมับเศร้า สหรัฐงง
“คุณแม่เป็นอะไรครับ”
“ตารัฐ...ลูกเป็นเก้งป่ะลูก” พิมพ์พรรณจับมือลูกชาย “แม่ขอโทษนะลูกที่บังคับให้ลูกเดินทางที่แม่วางไว้ ที่แท้แม่ควรหาลูกเขยไม่ใช่ลูกสะใภ้ใช่ไหม”
สหรัฐสะดุ้ง
“คุณแม่ครับ ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ไม่ใช่เก้งกวางอะไรทั้งนั้น”
“จริงเหรอลูก”
“จริงๆ 1000 % ครับ แต่ผมแค่ยังไม่อยากคิดเรื่องความรักในตอนนี้”
พิมพ์พรรณเอามือจับอก
“โอ๊ย...โล่งไปหน่อย ถ้างั้นก็กลับมาเรื่องหนูดา”
สหรัฐอึ้ง
“ตกลงคุณแม่เข้าใจผมหรือเปล่าครับ”
“เข้าใจจ้ะ ว่าลูกยังไม่คิดเรื่องความรัก”
“ขอบคุณครับ”
“แต่แม่ก็อยากให้แต่งกับหนูดา...น่านะ นะๆๆๆๆ แม่อยากนอนตายตาหลับ”
สหรัฐส่ายหน้าระอาใจ
สุทธิดาให้มดดำมาช่วยทำรายงานในห้องทำงาน
“ใช้คอมเป็นไหม”
“ก็ได้เรียนตอนเรียน กศน.ค่ะ”
“อ้าว...นี่เธอเรียนนอกระบบเหรอ”
มดดำจ๋อยๆ
“ค่ะ แม่ไม่มีเงินส่งให้เรียน มดดำเลยต้องหาเงินเรียนเอง”
สุทธิดาถอนใจสงสาร
“เฮ้อ...เธอทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันโชคดีที่ไม่ต้องเกิดมาจน...เอาล่ะ ถ้าใช้เป็นก็ดี งั้นช่วยฉันหาข้อมูลเกี่ยวกับแหล่งท่องเที่ยวทางใต้ให้หน่อย”
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวมดดำจัดการให้”
ดอมเดินผ่านหน้าห้องแล้วหยุดแอบมองดูมดดำแล้วยิ้มปลื้ม เขาเห็นสุทธิดากับมดดำกำลังช่วยกันดูข้อมูลในคอม ส้มเดินมาเห็นดอมแอบมองเข้าไปในห้องด้วยท่าทางมีความสุขก็ถามขึ้น
“ดูอะไรอยู่ค่ะ คุณดอม!”
ดอมเขิน
“ปะ...เปล่าครับ”
ดอมวิ่งหนีเข้าห้องตัวเองไปด้วยความอาย ส้มมองตามด้วยความสงสัย
องค์อรนั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว จนง่วงก็เลยปิดโทรทัศน์ แล้วเดินหาวออกมาจากห้องนั่งเล่น ส่วนส้มเดินหาวมาอีกทาง แล้วมาเจอกัน องค์อรจ้องหน้าส้มอย่างไม่ไว้ใจ ส่วนส้มแค่ยิ้มมุมปากแล้วจะเดินผ่าน องค์อรแขวะ
“เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆเลยนะ อดีตเคยทำอะไรไว้ก็ยังจะหน้าด้านกลับมาอีก”
ส้มแกล้งทำเป็นเจียมเนื้อเจียมตัวน้ำตาจะไหลทันที
“ฉันรู้ดีว่าเหตุการณ์ในอดีตทำให้ฉันกลายเป็นคนเลวที่ไม่น่าให้อภัย ถูกแล้วที่คุณอรจะโกรธจะเกลียด แต่...”
องค์อรแทรกขึ้น
“ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งบีบน้ำตา คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ”
“เชื่อเถอะคะ ฉันไม่ได้กลับมาเพื่อทวงสิทธิ์หรือแก้แค้นใคร แต่กลับมาเพื่อชดใช้หนี้กรรม และล้างบาปให้ตัวเอง”
“แล้วฉันจะคอยดู ว่าคนอย่างเธอจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า”
องค์อรหมั่นไส้รีบเดินหนีไป ส้มมองตามด้วยความแค้นสุดๆๆ
“พวกมึงต่างหากที่ต้องชดใช้ให้กับกูๆจะเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่พวกมึงทำไว้กับกูเชียว”
มดดำปริ้นท์รูปภาพแหล่งท่องเที่ยวสวยๆ พร้อมคำบรรยายออกมา สุทธิดากับมดดำช่วยกันทำรายงาน องค์อรยืนดูอยู่มุมหนึ่งท่าทางหนักใจ
“ลูกไม้จะหล่นไกลต้นได้จริงเหรอ”
สุทธิดากับมดดำกำลังเลือกรูปที่จะใช้ทำรายงานกันอยู่อย่างขะมักเขม้น องค์อรเดินเข้ามา
“อ้าว...น้าอร ยังไม่นอนเหรอคะ”
“น้ามีเรื่องจะคุยกับดาน่ะ”
“มีอะไรคะ”
องค์อรหันไปไล่มดดำ
“เธอกลับไปนอนได้แล้ว”
สุทธิดาฉุน
“อะไรของน้าอรคะ จู่ๆก็มาไล่คนของดา น้าอรก็เห็นว่าเรายังทำรายงานไม่เสร็จ”
“น้าขอโทษ แต่น้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับดาจริงๆ” องค์อรไล่มดดำอีก “ไปสิ”
มดดำกำลังจะเดินออกไป สุทธิดาเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน...มดดำ อย่าลืมขึ้นไปปลุกฉันตอนหกโมงเช้าด้วยนะ”
“ค่ะ”
มดดำเดินออกจากห้องไป
องค์อรลากสุทธิดามานั่งที่มุมหนึ่งของห้อง สุทธิดารำคาญสะบัดมือออก
“น้าอร! มีเรื่องอะไรจะคุยกับดาก็ว่ามาสิคะ หวังว่ามันจะสำคัญจริงๆอย่าที่บอกนะคะ”
“น้าอยากให้ดาอยู่ห่างๆเด็กมดดำนั่นไว้หน่อย”
“ทำไมดาถึงจะอยู่ใกล้มดดำไม่ได้”
“น้าเตือน ก็เพราะน้าเป็นห่วง”
สุทฺธิดางง
“ห่วง...ห่วงอะไรคะ ตกลงน้าอรจะบอกอะไรดากันแน่”
“เอ่อ...ก็...น้าเห็นเราสนิทกับเด็กนั่นเร็วไป รู้แล้วเหรอว่าสองแม่ลูกนั่นมีนิสัยยังไง เขาอาจจะไม่เป็นคนดีก็ได้”
“น้าอรคะ นี่น้าอรคิดว่าดาจะเป็นเพื่อนกับมดดำเหรอ ดาก็แค่อยากได้มดดำไว้ดูแลส่วนตัวช่วยงานทำโน่นทำนี่ให้ก็แค่นั้นเอง แล้วมดดำเขาก็ดูฉลาด คอมพิวเตอร์ก็ใช้เป็นนะคะ ไม่โง่เหมือนมาลี ดาก็เลยถูกใจค่ะ”
“งั้นก็เหอะ น้ายังอยากให้อยู่ไกลๆพวกนั้นอยู่ดี”
“เหตุผลล่ะคะน้าอร”
“น้ารู้ว่าสองแม่ลูกนั่นน่ะต้องไม่ธรรมดา ร้ายมากเลย”
“นั่นมันความรู้สึกนะคะ ไม่ใช่เหตุผล”
องค์อรอึดอัด
“โอ๊ย...น้าจะพูดไงดี เอาเป็นว่าน้าเตือนเราก็ฟังน้าบ้างแล้วกัน”
สุทธิดามององค์อรงงๆไม่เข้าใจ องค์อรหงุดหงิดเดินออกไปจากห้อง
“อะไรของน้าอรเขาเนี่ย”
องค์อรเดินออกมาหน้าห้องสุทธิดาด้วยความไม่สบายใจ
“สังหรณ์ยังไงก็ไม่รู้”
เช้าวันใหม่ ฟ้ายังไม่สว่าง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น มดดำที่นอนหลับลุกขึ้นมาดูนาฬิกาเห็นว่าตีห้าแล้ว เธอปิดแล้ววางนาฬิกา ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแปรงสีฟัน ยาสีฟัน เดินออกไป
มดดำเปิดประตูเข้าห้องส้มเห็นแม่นอนหลับสบาย เธอเข้ามาปลุก
“แม่...แม่...แม่จ๋า”
ส้มงัวเงียลืมตาขึ้นมา
“มีอะไร”
“ตีห้ากว่าแล้ว เราไปช่วยคุณเนื่องทำงานกันเถอะ”
ส้มโวยวาย
“โอ๊ย...ทำอะไร กูจะนอน”
“ก็ทำงานบ้านไงแม่”
“กูไม่ทำ จะไปไหนก็ไปไป๊”
“ไม่ได้นะแม่ เรามาอยู่บ้านเขาเราบอกจะทำงานบ้านไง”
“มึงอยากทำก็ไปทำคนเดียวสิ”
“อ้าว...แม่...แต่เมื่อวานตอนที่แม่กราบพวกคุณๆ แม่บอกว่า...”
ส้มสวนทันที
“อีมดดำ กูบอกว่าไม่ทำก็ไม่ทำ ไปกูจะนอน”
ส้มหันหน้าหนี มดดำมองแม่แล้วส่ายหน้าระอาใจ ก่อนจะเดินออกไป
เนื่องกับมาลีช่วยกันหยิบวัตถุดิบทำอาหารพวกเนื้อสัตว์ ผักมาวางที่โต๊ะเพื่อเตรียมทำอาหาร มดดำเดินยิ้มเข้ามาหาทั้งคู่
“หวัดดีตอนเช้าจ้ะ มีอะไรให้มดดำช่วยไหมจ๊ะ”
เนื่องกับมาลีมองมดดำด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“แม่เราล่ะ”
“เอ่อ...ยังไม่ตื่นจ้ะ”
“แล้วเราตื่นมาทำไม ไม่นอนเป็นคุณนายเหมือนแม่เหรอ”
“มดดำขอโทษแทนแม่ด้วย มดดำจะขอทำงานแทนแม่ได้ไหม ให้มดดำช่วยนะจ๊ะ”
มดดำเดินไปที่มาลีจะช่วยหยิบเนื้อสัตว์ แต่มาลีดึงของหนี
“ไม่ต้องมาช่วยฉันหรอก ฉันทำเองได้”
มดดำจ๋อยไป เนื่องหันมามองหน้า
“ถ้าเธออยากทำงานจริงๆก็ไปทำความสะอาดชั้นล่างไป เรื่องอาหารพวกฉันดูเอง”
มดดำยิ้ม
“ได้จ้ะ”
มดดำเดินออกไป เนื่องกับมาลีมองตามด้วยสายตาไม่ชอบใจ
“ตอแหลแกล้งทำดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดูจากแม่แล้วลูกมันก็ไม่น่าต่างกันนะคะ คุณเนื่อง” มาลีเบ้หน้า
“จะจริงใจจะตอแหลฉันไม่สนหรอก แต่ถ้าทำงานฉันเสียฉันเอาเรื่องจริงๆ” เนื่องบอกอย่างเอาเรื่อง
มดดำถูบ้านอย่างขยันขันแข็ง เช็ดโต๊ะอาหาร จากนั้นก็ปัดทีวี ทำความสะอาดห้องรับแขก เช็ดโต๊ะ จัดหนังสือ เสร็จแล้วก็ยืนปาดเหงื่อ ก่อนจะหันไปเห็นเนื่องยืนดูอยู่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“ชั้นล่างเสร็จหมดแล้วจ้ะ” มดดำยิ้มให้
เนื่องเดินมาเอานิ้วปาดตามโซฟา ตามโต๊ะ
“ฝุ่นไม่มี”
มดดำดีใจ
“งั้นให้ไปทำชั้นบนต่อไหมจ๊ะ”
“ขึ้นไปตอนนี้ได้ไงยะ เจ้านายกำลังนอนอยู่ ไว้บ่ายๆค่อยไป”
“จ้ะ งั้นมดดำขึ้นไปปลุกคุณดานะ”
“ล้างมือล้างไม้ให้สะอาดก่อนนะ คุณดาเธอไม่ชอบอะไรที่สกปรก”
“ขอบคุณจ้ะ”
เนื่องพยักหน้า มดดำหอบอุปกรณ์ทำความสะอาดเดินออกไป
“จะดีได้สักกี่วัน” เนื่องมองหยัน
สหรัฐกำลังผูกไทอยู่หน้ากระจก พิมพ์พรรณเคาะห้องในชุดนุ่งขาวห่มขาว เดินสงบเสงี่ยมก้มมองพื้นไม่เกินสามก้าวช้าๆเข้ามา
“คุณแม่ทำอะไรครับ” สหรัฐเห็นชุดแล้วก็ยิ้มให้
พิมพ์พรรณน้ำเสียงนิ่งๆ
“วันนี้แม่จะไปถือศีล นั่งสมาธิจ้ะลูก แม่จะไม่มองอะไรเกินสามก้าว มันจะเป็นกิเลส”
“ให้ผมไปส่งไหมครับ”
“อย่าเลยลูก แม่ไปกับคนรถได้ บอกอนันต์เขาไว้แล้ว แต่ก่อนไปแม่อยากฝากอะไรหน่อย”
“มีห่วงกรรมอะไรอีกล่ะครับคุณแม่”
พิมพ์พรรณเดินก้มๆช้าๆไปใกล้ๆแล้วหยิกสหรัฐจนร้องจ๊าก
“โอ๊ย...คุณแม่ทำร้ายผมนี่ผิดศีลข้อสามนะครับ”
“ก็อย่าล้อแม่สิลูก”
“งั้นคุณแม่จะฝากอะไรครับ”
“ไปรับหนูดาไปส่งที่มหาวิทยาลัย แล้วไปรับเขาด้วยนะวันนี้ แม่โทรบอกหนูดาไว้แล้ว ทำให้แม่ได้ใช่ไหม”
สหรัฐเซ็งๆ
“โธ่...คุณแม่ ยังห่วงเรื่องนี้อีก”
“ก็ทำให้แม่หมดห่วงสิลูก ลูกจะได้บุญด้วย”
“ได้ครับผมจะทำ คุณแม่จะได้ไปอย่างสงบ”
พิมพ์พรรณสะดุดหูเงยหน้าขวับขึ้นมองหน้าลูกชายทันที สหรัฐเข้ามากอดอ้อน
“โอ๊ะ...ขอโทษครับ...คือผมหมายถึงคุณแม่ได้ไปนั่งสมาธิอย่างสงบไงครับ”
พิมพ์พรรณก้มหน้านิ่งเหมือนเดิม
“ดีจ้ะ แม่ไปนะ”
พิมพ์พรรณก้มหน้าเดินอย่างสงบออกไปแต่ช่วงจะออกห้องหัวชนประตูที่เปิดอยู่ แต่ก็เอามือกุมหัวอย่างสงบแล้วเดินออกไปต่อ สหรัฐเห็นแล้วก็ขำๆ
กากับหงส์ ตอนที่ 6
สุทธิดานั่งหน้ากระจกให้มดดำหวีผมให้
“ด้านข้างตรงนี้ด้วยสิ”
มดดำมาหวีให้ตามสั่ง
“นี่วันนี้ฉันต้องสวยเป็นพิเศษนะ เพราะแฟนฉันจะมารับไปมหาลัย”
“มดดำว่าคุณดาก็สวยทุกวันนะคะ อย่างในรูปที่มดดำดู ไม่มีรูปไหนที่คุณดาไม่สวยเลย”
สุทธิดายิ้ม
“นี่ประจบหรือเปล่าเนี่ย”
“มดดำประจบไม่เป็นหรอกค่ะ มดดำชอบพูดความจริง ไม่ชอบโกหก เพราะโกหกเราต้องคอยจำสิ่งที่พูดไว้ แต่ถ้าพูดความจริง เราไม่ต้องมานั่งจำให้ปวดหัว”
“เธอ นี่ก็พูดตรงดี ฉันชอบ”
มดดำหวีผมเสร็จ สุทธิดายืนดูความเรียบร้อยหมุนตัวหน้ากระจก
“เดี๋ยวไปเตรียมรองเท้าให้ฉัน”
สุทธิดาเปิดลิ้นชักหยิบอัลบั้มรูปเล็กๆส่งให้ มดดำรับไปอย่างงงๆ
“อะไรคะ”
“อัลบั้มรูปรองเท้า ฉันใส่เบอร์กำกับไว้ที่รูป เธอจะได้หยิบกล่องถูก แหม...รองเท้าฉันร้อยกว่าคู่ เธอจะหาเจอเหรอ” สุทธิดาดึงอัลบั้มมาเปิดเลือกๆแล้วส่งให้มดดำ “วันนี้เอาคู่นี้นะ B116 นี่คือคู่สีน้ำตา แถวหนึ่งคู่ที่สิบหก”
มดดำตาโต
“โห...คุณดาต้องมีรองเท้าเยอะเหมือนร้านรองเท้าแน่เลย”
สุทธิดาหัวเราะ
“ไปๆลงไปเตรียมได้แล้ว ตู้รองเท้าฉันเนี่ยตู้ขวามือตู้แรกนะ”
มดดำถืออัลบั้มเดินออกไป สุทธิดาหันมาดูความสวยหน้ากระจกต่อ แล้วเปิดลิ้นชักหยิบกล่องกำไลเพชรที่สหรัฐให้ออกมา ใส่กำไลด้วยความชื่นชม
รถของสหรัฐแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านกัลยา สหรัฐลงจากรถมาก็เห็นมาลีมารอรับ
“คุณดาล่ะ”
“ยังไม่ลงมาค่ะ เชิญคุณรัฐรอข้างในก่อนนะคะ”
สหรัฐเดินเข้าประตูไปในห้องรับแขก
“รับเครื่องดื่มอะไรไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกขอบใจนะ”
มาลีเดินออกไป สหรัฐหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านกางหนังสือพิมพ์ปิดหน้า มดดำถือรองเท้าสุทธิดามาแล้วมองที่ห้องรับแขกเห็นคนนั่งถือหนังสือพิมพ์อ่านอยู่ เลยเดินเบาๆเอารองเท้าไปวางด้านหน้าบ้านพอมดดำวางรองเท้าเสร็จก็เงยหน้ามองไปก็เห็นรถของสหรัฐจอดอยู่
“เอ๊ะ!”
มดดำนึกถึง ตอนที่เจอสหรัฐและให้เขาขับรถไปส่งเธอกับอิทธิ มดดำแปลกใจเพราะรถคันที่จอดอยู่ช่างเหมือนกันเหลือเกิน มดดำเดินไปดูรถใกล้ๆ
“คงไม่หรอกมั้ง รถมันก็เหมือนๆกันไปหมด คงไม่ใช่ของตาบ๊องนั่นหรอก”
มดดำหยักไหล่ไม่สนใจแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป...เธอเดินเข้าบ้านมามองไปที่สหรัฐที่ยังยกหนังสือพิมพ์ปิดหน้า มดดำมองอยู่ครู่แล้วไม่สนใจเดินแยกไป สหรัฐเอาหนังสือพิมพ์ลงมองไปทางมดดำก็ชะงัก เขาเห็นด้านข้างของมดดำที่กำลังหันเดินไป สหรัฐลุกขึ้นขยี้ตา
“เฮ้ย...”
สหรัฐรีบวางหนังสือพิมพ์จะเดินตามไป พอดีเสียงสุทธิดาดังขึ้น
“พี่รัฐคะ ดามาแล้วค่ะ”
สหรัฐต้องชะงัก สุทธิดาเดินยิ้มเข้ามาหา สหรัฐยิ้มตอบแต่ตาก็ยังมองไปทางที่มดดำเดินไป
“มีอะไรคะ”
“เอ่อ...เปล่าจ้ะ ไปกันเถอะ”
ทั้งสองเดินไปด้วยกัน
เนื่องกับมาลีจัดอาหารใส่ถาดอยู่ในครัว มดดำเดินเข้าประตูมา
“มีอะไรให้ช่วยไหมจ๊ะ งานฉันเสร็จแล้ว”
มาลีแดกดัน
“แกล้งทำดีหรือเปล่านี่”
มดดำหน้าเหวอ
“เปล่านะ ฉันอยากช่วยจริงๆ”
เนื่องพยักหน้าให้มาลีเป็นการบอกว่าให้มดดำช่วย
“งั้นก็ช่วยยกอาหารไปสามชุด เพราะเดี๋ยวคุณชาติคุณกัลกับคุณดอมจะลงมาทาน”
มดดำกับมาลีช่วยกันจะยกของไป แต่ส้มเดินเข้ามา
“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเจ้านายเอง” ส้มยื่นมือจะมารับถาดจากมาลี “เอามาสิ”
เนื่องจ้องหน้า
“อะไรของเธอเนี่ย ถ้าอยากจะช่วยงานก็มีอย่างอื่นให้ทำ”
“ไม่ต้องมาสั่ง ฉันรู้ว่าฉันมีหน้าที่อะไร ฉันเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ฉันจะทำเฉพาะงานที่เคยทำ คือดูแลเจ้านาย งานแรงงานอื่นๆฉันไม่ทำ”
เนื่องฉุน
“นี่...ฉันเป็นแม่บ้าน ฉันคือหัวหน้าทุกคน ฉันจะจ่ายงานเอง”
“ก็ทำไปสิ แต่อย่ามายุ่งกับฉัน”
ส้มจ้องหน้าเนื่องอย่างเอาเรื่อง มดดำกลัวจะมีเรื่องรีบห้าม
“แม่...อย่าทำแบบนี้เลย”
“มดดำ ยกของแล้วตามมา คนอื่นไม่ต้อง”
ขาดคำ ส้มก็เดินเชิดออกไป มดดำหน้าเสีย เนื่องระอา
“มาลี ให้มดดำยกไปให้หมด”
มาลีวางถาด มดดำยกของออกไปคนเดียว มาลีหันมาถาม
“คุณเนื่อง ทำไมยอมมันล่ะ แหม มันน่าตบนังสองแม่ลูกนี่จริงๆเลย”
“ตบไปก็เท่านั้น ไว้ฟ้องดีกว่า แรงแบบนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้แน่”
เนื่องมองด้วยความเจ็บใจ
มดดำเดินตามส้มมาตามทาง
“แม่...จะทำงานทำไมไม่พูดกับเขาดีๆล่ะ”
“กูพูดไม่ดีตรงไหน พวกนั้นมันก็แค่คนใช้ ที่กูพูดไปก็ดีถมแล้ว”
“นี่แม่ไปดูถูกคุณเนื่องกับมาลีทำไม”
“ก็เพราะกูไม่ใช่คนใช้อย่างพวกมันน่ะสิ”
“แม่พูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
ส้มยิ้ม
“มึงจะไม่เข้าใจจนวันตายของมึงได้ยิ่งดี”
ส้มเดินเชิดไป มดดำถอนใจเซ็ง
สุทธิดานั่งคอยที่โต๊ะของโรงอาหารมหาวิทยาลัย สหรัฐยกกาแฟกับขนมมาให้
“หน้าตาน่าทานจังเลยค่ะ เราน่าออกมาทาน breakfast ด้วยกันทุกเช้านะคะ”
“ได้เลย น้องสาวพี่อยากได้อะไรบอกพี่ได้ครับผม”
สุทธิดางอน
“น้องสาวเหรอคะ”
สหรัฐเจื่อนไปที่เห็นสุทธิดางอน
“เอ้า...เดี๋ยวขนมไม่อร่อยนะ”
“พี่รัฐคะ พี่รัฐรักใครอยู่หรือเปล่า”
“ไม่มี”
“แล้วทำไมไม่ลองเปิดใจให้ธิดาล่ะคะ พี่รัฐก็รู้นี่ว่าผู้ใหญ่ของเราสองคนต้องการอะไร”
“แต่ดายังเรียนไม่จบ”
“แน่ใจเหรอคะว่าปัญหาคือดายังเรียนไม่จบ”
สหรัฐก้มหน้าหลบตา
“ไม่เป็นไรค่ะ ดาเชื่อว่าวันหนึ่งพี่รัฐกับดาจะรักกันได้”
สหรัฐได้แต่ยิ้มรับเจื่อนๆ สุทธิดายื่นกำไลมาให้ดู
“ดาถือว่ากำไลนี้แฟนของดาให้นะคะ”
สุทธิดาพูดจบก็ยิ้มแล้วทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
สหรัฐเดินมาส่งสุทธิดาที่โต๊ะ พงษ์ แก้ว วาว่านั่งอยู่ พงษ์พอเห็นก็ไม่พอใจทันที
“แหม...นึกว่าวันนี้ดาจะมาสาย” แก้วทักทาย
“สายอะไร มาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่พาพี่รัฐไปทานข้าว พี่รัฐมาส่งฉันน่ะ”
วาว่าดี๊ด๊า
“ว๊ายยย สวีทจังเลย ทำอะไรนึกถึงคนไม่มีแฟนบ้างนะ”
สุทธิดายิ้มภูมิใจแล้วเกาะแขนสหรัฐ
“พี่รัฐไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย”
“ตอนเย็นให้พี่มารับตรงนี้ใช่ไหม”
“ค่ะ”
สหรัฐยิ้มแล้วเดินขึ้นรถขับออกไป สุทธิดาโบกมือให้
“นี่เขาต้องมาส่งดาทุกวันเลยเหรอ” พงษ์ไม่พอใจ
“ไม่ใช่แค่มาส่งนะ มารับด้วย”
พงษ์หน้าเสีย
“แล้วผมล่ะ”
“พงษ์ ก็อยู่ของพงษ์เป็นเพื่อนในกลุ่มน่ะสิ ไปเข้าเรียนกันเถอะสายแล้ว”
สุทธิดาเดินไป แก้วกับวาว่าตามไปด้วย พงษ์ยืนมองกำหมัดด้วยความเจ็บใจ
ชาติชาย กัลยา ดอม เดินลงมา พอเห็นส้มกับมดดำยืนรอรับใช้ก็แปลกใจ กัลยาเข้าไปถาม
“เนื่องกับมาลีล่ะ”
“อ๋อ...ส้ม ขอมาดูแลคุณๆข้างบนเองค่ะ คือส้มเคยทำหน้าที่ไหน ก็อยากทำหน้าที่นั้น...” ส้มเน้น “เหมือนเดิมค่ะ”
ชาติชายกับกัลยากระอั่กกระอ่วนใจเพราะกลัวส้มจะแฝงความนัย แต่ส้มก็ยิ้มซื่อๆให้
“งั้นก็ดี จะได้ช่วยแบ่งเบางานของเนื่องกับมาลีด้วย”
ดอมในชุดนักเรียนทานอาหารไปแอบมองมดดำไป พอมดดำหันมามองแล้วยิ้ม ดอมก็เขินก้มหน้าก้มตาทานใหญ่
“ดอม แม่อยากปรึกษาเรื่องเรียนพิเศษของมดดำ” กัลยาหันมาหาดอม
ส้มรีบขัด
“อุ๊ย...ไม่ต้องให้มันเรียนเยอะหรอกค่ะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ”
“ไม่ได้สิ สมัยนี้ถ้าไม่ติวจะสอบติดมหาวิทยาลัยยาก มดดำเองก็จบม.6 มาปีหนึ่งแล้ว ความรู้ก็ต้องลืมๆเลือนๆไปบ้าง”
“แต่ว่า...”
ส้มจะแย้ง กัลยาตัดบท
“เอาเถอะ ฉันอยากให้ติว ส้มไม่ต้องเกรงใจนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
ส้มแอบมองมดดำด้วยสายตาไม่พอใจ ดอมดีใจ
“วันนี้เลิกเรียนผมจะพามดดำไปสมัครเลยนะครับ”
กัลยาเห็นดีด้วย
“ดีสิ ยิ่งเรียนเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี...ไปวันนี้เลยนะ”
มดดำยิ้มดีใจ
“ขอบคุณค่ะ”
ชาติชายทานอาหารเสร็จก็วางช้อน ส้มหันไปหา
“คุณชาติอิ่มแล้วเหรอคะ ยังทานไม่หมดเลย”
ชาติชายพยักหน้ารับ
“พอแล้ว”
ส้มรินกาแฟให้
“ส้มจำได้ค่ะว่าหลังอาหารเช้าคุณชาติต้องดื่มกาแฟ”
ชาติชายมองกัลยาด้วยความรู้สึกอึดอัด กัลยาพยายามทานอาหารไม่สนใจ ส้มแอบยิ้มสะใจ
ชาติชายกับกัลยาเดินมาตามทางด้วยกัน ทั้งสองคนหน้าเครียดเหมือนมีอะไรในใจจนมาถึงหน้าห้องทำงานกัลยา
“ส่งกัลแค่นี้เถอะค่ะ คุณไปทำงาเถอะ”
“ขอผมคุยกับคุณได้ไหมกัล”
“เรื่องอะไรคะ”
ทั้งคู่พากันไปนั่งคุยกันที่โซฟาในห้องทำงาน
“ผมไม่อยากให้ส้มขึ้นมาบนตึก คุณให้เนื่องจัดให้เขาทำงานที่อื่นได้ไหม”
“ทำไมล่ะคะ”
“ผม...ผมเกรงใจคุณ”
“คุณชาติคะ ขอบคุณนะคะที่นึกถึงใจกัล แต่ถ้าเราไปสั่งแบบนั้นมันก็จะหักหาญน้ำใจส้มนะคะ”
“กัล...”
“ที่กัลอยากทำดีกับส้ม เพราะเราเองก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอคะว่ามดดำเป็นลูกของคุณหรือเปล่า”
“ผมไม่รู้ว่าถ้าเรารู้แล้วมันจะดีกับครอบครัวของเรายังไง”
“คุณห่วงความรู้สึกของดากับดอมเหรอคะ”
“ไม่ใช่แค่นั้น คุณแม่ของคุณด้วยนะ”
กัลยานิ่งอึ้งคิดหนัก ชาติชายจับมือปลอบ
“เอาเป็นว่าเราต้องรู้ก่อนว่ามดดำเป็นลูกของคุณหรือเปล่า เรื่องอื่นค่อยว่ากันดีไหมคะ”
ชาติชายคิดตามแล้วพยักหน้ารับ
สุทธิดา พงษ์ แก้ว วาว่า เดินลงมาจากตึกเรียน
“ดาไม่เห็นใส่แหวนที่ผมซื้อให้เลย” พงษ์เดินตามมาประกบ
“ไว้คราวหน้าจะใส่นะ”
“เมื่อไหร่”
“พงษ์ อย่าถามเซ้าซี้ได้ไหม เมื่อไหร่ที่ดาอยากใส่ก็หยิบมาใส่เองนั่นแหล่ะ”
พงษ์จำใจต้องเงียบไป สุทธิดามองพงษ์ด้วยสายตารำคาญแล้วเดินหนี วาว่าตามไป แก้วจะตามไปแต่รีๆรอๆ แก้วหันมาหาพงษ์
“แก้วว่าเขากำลังอินเลิฟอ่ะ”
พงษ์มองหน้า
“ทำไม แก้วจะบอกให้ถอยงั้นเหรอ”
“แล้วถ้าเธอเดินหน้าต่อไปจะมีความสุขเหรอ รักคนที่เขาไม่ได้รักเราน่ะ มันไม่มีประโยชน์หรอก”
พงษ์ยิ้มเยาะ
“เก็บประโยคพวกนี้ไว้บอกตัวเองดีกว่าแก้ว เพราะไงฉันก็ไม่มองเธอ”
พงษ์เดินหนีไป แก้วมองตามแล้วกำมือด้วยความเจ็บใจ
สุทธิดาเดินมานั่งที่โต๊ะ แล้วกางหนังสือจะอ่าน วาว่าตามมานั่งด้วย พงษ์กับแก้วตามมา สักพักคิมเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ ยื่นให้สุทธิดา
“มุขเดิมเลย” วาว่ากระซิบกับแก้ว
แก้วกระซิบตอบ
“แบบนี้เดี๋ยวก็ปิดจ๊อบ”
สุทธิดารับช่อดอกไม้ไปมองไม่ตื่นเต้น
“คราวหน้าไม่ต้องเอามาอีกนะ เดี๋ยวแฟนฉันเข้าใจผิด”
คิมชะงัก
“แฟน”
พงษ์รีบเสริม
“ใช่...ดาเขามีแฟนแล้ว เลิกยุ่งซะที”
คิมมองหน้าพงษ์
“ไม่ใช่คุณแน่ๆใช่ไหม”
พงษ์ลุกขึ้นตบโต๊ะ
“ไอ้หน้าจืด”
แก้วกับวาว่าต้องลุกดึงแขนพงษ์กลัวจะไปชกคิม สุทธิดาเริ่มรำคาญจึงลุกขึ้นบ้าง เก็บของจะเดินไป
“จะไปไหนครับ ไปหาอะไรอร่อยๆทานไหม ผมรู้ว่าคุณไม่มีเรียนแล้ว” คิมรีบชวน
สุทธิดายิ้มกวน
“วันนี้ไม่อยากไปกับเธอ เข้าใจใช่ไหม”
คิมยิ้มเจ้าชู้
“ได้...งั้นวันนี้ผมจะไปกับคนอื่นก่อน ถ้าวันไหนเรามีความต้องการเหมือนกัน เราค่อยไปด้วยกัน”
สุทธิดายิ้มท้าทายก่อนจะเดินไป คิมจะเดินไปแต่พงษ์ผลักไหล่
“ตกกระป๋องแล้วไอ้หน้าตี๋ รู้ตัวไว้ด้วย”
“ผมรู้ตัวมาตลอดว่าจะได้แค่ไหนกับดา แต่คุณนั่นแหล่ะที่น่าจะกลับไปดูตัวเองเพราะรู้สึกว่าคุณจะอยากได้มากกว่าที่ดาเขาจะให้”
พงษ์โมโหจะเข้าไปชกแต่แก้วกับวาว่าดึงเอาไว้ คิมมองกวนๆแล้วเดินหนีไป แก้วรีบบอก
“นี่...ตามดากันดีกว่ากลับไปแล้วก็ไม่รู้ ดูสิตกลงจะได้ติวกันไหมเนี่ย”
องค์อรยืนคุยโทรศัพท์อยู่
“อุ๊ย...จะดีเหรอคะคุณพี่ อรว่าอรยังไม่พร้อมจะเป็นนายกสมาคม...เอางี้ดีไหมคะ ไว้ประชุมสมาคมคราวหน้าเราค่อยคุยกันนะคะ ค่ะๆสวัสดีค่ะ”
องค์อรกดวางสายแล้วเห็นดอมในชุดไปเที่ยวเดินลงมา
“จะไปเรียนพิเศษเหรอดอม แหม...แต่วันนี้แต่งซะหล่อเลยนะ แอบนัดสาวหรือเปล่าเนี่ย”
“โธ่...ไม่มีหรอกครับน้าอร ผมก็ปกติของผม”
“ปกติทำไมต้องหน้าแดง อย่างนี้นัดสาวแน่ๆ”
มดดำเดินเข้ามา
“ฉันเสร็จแล้วค่ะ”
องค์อรมองไปเห็นมดดำยืนยิ้มอยู่ก็งง
“นี่จะไปไหนกัน”
“คุณแม่ให้พามดดำไปสมัครเรียนพิเศษครับ ไปนะครับน้าอรเดี๋ยวสาย”
ดอมพามดดำเดินไป องค์อรมองตามอึ้งไปเลย
ดอมเดินนำมดดำเข้ามา ด้านหน้าห้างสรรพสินค้า
“คุณดอม พาฉันมาที่นี่ทำไม” มดดำมองด้วยอาการตื่นๆ
“ก็สมัครเสร็จแล้วเราก็มาเดินเล่นกันสิ”
“แต่คุณต้องเข้าเรียนนี่”
“เดี๋ยวฉันจะย้ายมาติวห้องเดียวกับเธอ เริ่มพร้อมกันเรียนด้วยกัน”
มดดำแปลกใจ
“คุณจะเรียนย้อนหลังเหรอ”
“วิชาจะได้แน่นๆ”
“ถ้าคุณไม่ไปเรียน เราก็ต้องกลับบ้านสิ”
“เอาเหอะน่า แวะเดินเล่นดูโน่นดูนี่ไปก่อนนะ เธอไม่ชอบเดินห้างเหรอ”
มดดำส่ายหน้า
“ฉันไม่เคยมาหรอก”
ดอมตกใจ
“ห๊า...สักครั้งก็ไม่เคยเหรอ”
“มีแต่ของแพงคนแต่งตัวดีๆ ฉันไม่มีเงินก็ไม่รู้จะมาทำไม”
“งั้นวันนี้ฉันจะพาเธอทัวร์เอง”
มดดำยืนลังเลดอมเลยดึงมือให้เดินไปด้วยกัน
สหรัฐกับสุทธิดานั่งดื่มกาแฟด้วยกัน อยู่ในร้านกาแฟ
“ดาขอบคุณพี่รัฐมากเลยนะคะ ที่ยอมทิ้งงานมาเพื่อดา”
“โชคดีที่พี่ประชุมกับฝ่ายการตลาดเสร็จพอดี แต่พี่หนีงานมาแบบนี้ทุกวันไม่ได้นะ เดี๋ยวจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี”
“ดาทราบค่ะ ถ้าไม่จำเป็นดาก็จะไม่เรียกหรอกค่ะ”
“นั่นสิ ดามีปัญหาอะไรเหรอถึงต้องออกมาเร็ว”
“เอ่อ...ก็...ดาทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ”
สหรัฐยิ้ม
“เอาน่า เพื่อนกัน มีอะไรก็คุยกันนะ”
“พี่รัฐน่ารักที่สุดเลย งั้นเดี๋ยวเราไปช้อปปิ้งแล้วดูหนังต่อสักเรื่องนะคะ”
“ได้สิ ไหนๆก็พี่ก็โดดงานมาเพื่อน้องแล้ว ก็ให้สุดๆไปเลย”
“พี่รัฐอ่ะ น้องอีกแล้ว”
สหรัฐยิ้มรับหน้าเจื่อนไปไม่ถูกเลย
ดอมกับมดดำเดินดูของด้วยกัน ดอมเห็นเสื้อในร้านผู้หญิงก็ชอบใจ
“มดดำ เข้าไปดูกันไหม”
มดดำตกใจ
“คุณดอมจะซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงใส่เหรอ”
“ไม่ช่าย...จะซื้อให้เธอไง”
มดดำหน้าเหวอ
“ซื้อให้ฉัน ทำไม”
“ก็ดูเธอแต่งตัวสิ จะใส่กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะแบบนี้ไปตลอดเหรอ”
“ก็ฉันมีแต่แบบนี้นี่ และคุณก็ไม่ต้องซื้อให้หรอก”
“ไปดูก่อนน่า แล้วค่อยว่ากัน”
ดอมจูงมือมดดำเข้าร้านไป ขณะเดียวกันนั้นที่ร้านข้างๆสหรัฐกับสุทธิดาเดินหิ้วถุงออกจากร้านเดินผ่านหน้าร้านที่ดอมกับมดดำเลือกซื้อของแต่ยืนหันหลังอยู่ สหรัฐกับสุทธิดาเดินผ่านไปโดยไม่เห็นทั้งคู่
“พี่รัฐรู้ไหมกระเป๋าใบนี้ดาชอบม๊ากมาก เหมือนเขาตั้งใจผลิตมาให้ดาเลยนะคะ”
“ผู้หญิงนี่เวลาอยากได้อะไรก็ต้องหาเหตุผลมาสนับสนุนตัวเองแบบนี้ทุก คนหรือเปล่าเนี่ย”
“อืมมม...ดาว่าทุกคนและทุกเรื่องด้วยนะคะ โดยเฉพาะความรัก”
“จริงเหรอ”
“จริงสิคะ ถ้าพี่ไม่รัฐไม่เชื่อก็ยกตัวอย่างผู้หญิงสักคนที่ไม่เหมือนดาสิคะ”
สหรัฐหยุดคิดนิ่ง นึกถึงตอนที่เขาเถียงกับมดดำในร้านอาหาร
“แล้วทำไมเงินของคนนั้นเธอถึงรับ หรือเธอคิดว่าฉันไม่รวยพอ”
มดดำโกรธวางช้อนทันที
“ฉันอาจจะอยากได้เงินไปเรียนหนังสือ ฉันอาจจะงกอาจจะเค็มเพราะฉันไม่เกิดมามีเหลือเฟือเหมือนอย่างคุณ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณ จะเที่ยวมาดูถูกฉันโดยที่คุณไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวฉันสักนิด”
สุทธิดาเห็นสหรัฐยืนเหม่อก็สงสัย
“พี่รัฐคะ คิดอะไรอยู่คะ”
สหรัฐรู้สึกตัว
“เอ่อ...เปล่า ไม่ได้คิดอะไร”
“นึกว่าคิดถึงผู้หญิงอื่น”
สหรัฐตัดบท
“เราไปดูรอบหนังกันเถอะ”
ทั้งสองเดินไปด้วยกัน
ดอมส่งเสื้อให้ลอง มดดำส่ายหน้า
“ไม่เอาน่าคุณดอม แต่ละตัวมันแพงๆทั้งนั้นเลย”
“แต่เธอควรจะมีเสื้อผ้าดีๆใส่ไปเรียนนะ”
“ฉันไปเรียนเพื่อเอาความรู้นี่ เกี่ยวอะไรกับการแต่งตัว”
“แล้วไม่กลัวคนอื่นเขามองว่าเธอเอ่อ...”
มดดำสวนทันที
“จน”
ดอมยิ้มรับแหยๆ มดดำมองหน้า
“คุณดอม ความจนมันคือความจริงของฉัน ให้ฉันอยู่กับความจริงเถอะ ฉันไม่อยากแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าดีๆไปหลอกคนอื่น เพราะถ้าวันหนึ่งพวกเขารู้ว่าฉันคือคนจน พวกเขาคงรังเกียจที่ฉันโกหกมากกว่ารังเกียจที่ฉันจน”
ดอมฟังแล้วยิ้มชื่นชม เอาเสื้อผ้าแขวนกลับ
กากับหงส์ ตอนที่ 6 (ต่อ)
“เธอนี่เป็นคนดีจริงๆนะ ฉันชักจะชอบเธอแล้วสิมดดำ”
ดอมพูดจบแล้วจ้องหน้ามดดำๆรู้สึกแปลกๆไม่กล้าสบตา ดอมยกข้อมือดูเวลาแล้วคิด
“ยังพอมีเวลา ไปเร็ว”
ดอมจับข้อมือมดดำแล้วลากให้วิ่งตามไป
“จะไปไหนอ่ะคุณดอม”
สหรัฐกับสุทธิดายืนอยู่หน้าจอจำหน่ายตั๋วอัตโนมัติกำลังเลือกซื้อตั๋วกันอยู่ ห่างออกมาดอมจูงมือมดดำวิ่งมาที่หน้าจอแล้วดูรายการหนัง
“เดี๋ยวเราดูหนังกันนะ”
มดดำรีบขัด
“ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปทำงานบ้าน”
“ไม่เป็นไรหรอก ดูเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“คุณดอม ขอร้องล่ะ เราสมัครเรียนเสร็จแล้วก็กลับสิ ถ้าคุณแม่คุณรู้ว่าเราเถลไถลมันจะไม่ดีนะ”
“เราก็บอกคุณแม่สิว่าเริ่มเรียนวันนี้เลย เพราะยังไงนี่ก็ยังอยู่ในเวลาเรียนของฉัน”
“ก็คือเราจะโกหกคุณแม่คุณ”
ดอมจ๋อยพูดไม่ออก
“ฉันไม่อยากโกหกผู้มีพระคุณกับฉัน พาฉันกลับบ้านเถอะ”
ดอมถอนใจ
“โอเค ก็ได้ กลับกันก็ได้”
ดอมกับมดดำเดินออกไปด้วยกัน สหรัฐกับสุทธิดายังอยู่ที่ตู้ซื้อตั๋ว สหรัฐรับตั๋วมาแล้วหันกลับมาหาสุทธิดา
“เดี๋ยวเราไปซื้อขนมไปทานในโรงกันนะคะ”
สหรัฐยิ้มให้ แล้วทั้งคู่ก็เดินมาสักพักสหรัฐมองไปก็เห็นดอมกับมดดำกำลังเดินลงบันไดเลื่อน เขาหยุดชะงักขยี้ตาเพ่งมอง สุทธิดาแปลกใจ
“มีอะไรคะพี่รัฐ”
“พี่ว่าพี่เห็นดอมมากับ...เอ่อ...”
สุทธิดาชะเง้อหา
“ไหนคะ แล้วนายดอมมากับใคร แหม...หนีเรียนมาเที่ยวนะ กลับไปดาจะฟ้องคุณแม่”
“พี่ขอไปดูให้แน่ใจได้ไหม”
“แต่หนังจะเข้าแล้วนะคะ”
สหรัฐไม่ฟังเดินไปเลย สุทธิดาหงุดหงิดแต่ก็เดินตามไป
สหรัฐกับสุทธิดาลงบันไดเลื่อนมา แล้วเดินหามาตามทางแต่ไม่เห็น สุทธิดาเริ่มรำคาญ
“พี่รัฐคะ ไม่เห็นมีเลย ตาฝาดหรือเปล่า”
“ไม่ พี่แน่ใจ”
“งั้นก็ช่างเถอะค่ะ ไปดูหนังเถอะ”
“แต่พี่อยากรู้ว่านายดอมมากับใคร”
“พี่รัฐคะ ดาเป็นพี่ยังไม่อยากจะ...เอ่อ...รู้เลย แล้วพี่รัฐจะไปตามทำไม ไปดูหนังเถอะ”
สุทธิดาดึงแขนสหรัฐๆเกือบจะไปแล้ว แต่มองไปด้านล่างก็เห็นดอมกับมดดำเดินอยู่กำลังจะออกจากห้าง
“นั่นไงนายดอมกับผู้หญิง”
สหรัฐวิ่งไปสุทธิดาเริ่มโมโห
“พี่รัฐ...อะไรของเขานะ”
สุทธิดาวิ่งตามสหรัฐไป
สหรัฐวิ่งมาถึงหน้าห้าง แต่ไม่ทันเพราะดอมกับมดดำขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว สุทธิดาวิ่งตามมาถึงแต่ไม่ทันเห็น
“ไหนคะพี่รัฐ”
“ขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว”
สุทธิดาหงุดหงิด
“ตกลงพี่รัฐจะดูหนังไหมคะ”
“ไว้คราวหน้าได้ไหม”
สุทธิดาหน้าเหวอ
“อะไรนะคะ”
“พี่ขอโทษ เรากลับบ้านกันนะ”
สุทธิดามองหน้าสหรัฐด้วยความไม่พอใจสุดๆ แต่เขาไม่สนใจมองไปทางที่แท็กซี่วิ่งไป
ดอมกับมดดำเดินมาถึงหน้าบ้าน
“มดดำ ขอบใจนะ”
มดดำงงๆ
“เรื่องอะไรคะ”
“ก็ข้อคิดหลายๆเรื่องที่เธอเตือนฉันไง ทั้งเรื่องที่ยอมรับความจริง กับเรื่องที่ฉันไม่ควรโกหก ฉันจะจำไว้แล้วไม่ทำอีก”
มดดำยิ้มแล้วจะเดินไปแต่ดอมมาขวางหน้าไว้
“แล้วฉันก็ขอโทษนะที่พาเธอเถลไถล”
“ไม่เป็นหรอกค่ะ งั้นฉันขอตัวไปทำงานนะ”
มดดำยิ้มแล้วเดินไป ดอมมองตามยิ้มๆก่อนเดินเข้าบ้านไป ส้มเดินออกมาแล้วยิ้มร้าย
ดอมเดินเข้าบ้านมาแล้วจะขึ้นบันไดแต่พบกัลยาที่เดินมาพอดี
“กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงเรียบร้อยไหม”
“ครับ เอ่อ...แล้วผมก็ย้ายไปเรียนกับมดดำนะครับ จะได้เป็นเพื่อนเขา”
“อ้าว...งั้นลูกก็ต้องเรียนซ้ำเดิมสิ”
“วิชาจะได้แน่นๆไงครับ”
กัลยายิ้ม
“ตามใจ ก็ดีเหมือนกัน มดดำเขายังใหม่จะได้ดูแลเขาด้วย”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลให้ดีที่สุด”
สักพักก็มีเสียงรถของสหรัฐแล่นเข้ามา กัลยายิ้ม
“สงสัยพี่เรากับพี่รัฐจะมาแล้ว”
สักพักสุทธิดาก็เดินหน้าบึ้งอารมณ์ไม่ดีเข้ามา กัลยายิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ
“เป็นอะไรล่ะลูกหน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
“ก็นายดอมน่ะสิคะ ตัวต้นเหตุ”
“ผมเหรอ ผมไปทำอะไรพี่ดา”
“ถามพี่รัฐเองแล้วกัน”
สหรัฐเดินเข้ามาแล้วยกมือไหว้กัลยา
“มีอะไรกันเหรอตารัฐ”
“เอ่อ...คือ...ดอม เมื่อกี้ก่อนเข้าบ้านไปไหนมาหรือเปล่า”
ดอมยิ้มแย้มบอก
“ก็ไปเดินเล่นที่ห้างครับ”
“แล้วไปกับใคร”
ดอมงงๆ
“เด็กในบ้านครับ พี่รัฐไม่รู้จักหรอก เขาเพิ่งมาครับ”
กัลยาแปลกใจ
“ใช่จ้ะ รัฐมีอะไรเหรอ”
“ผมอยากเจอเด็กคนนั้นครับ”
สุทธิดาที่ได้ฟังก็แปลกใจ
“นี่พี่รัฐสนใจเด็กคนนั้นเหรอคะ”
สหรัฐตอบไม่ถูก กัลยา สุทธิดา ดอมต่างจ้องสหรัฐเป็นตาเดียว
มดดำเดินเอารายละเอียดเกี่ยวกับการเรียนพิเศษใส่ลิ้นชักเก็บไว้ ส้มเปิดประตูเข้ามา
“ระรื่นเลยนะได้ออกไปควงกับลูกเจ้านาย”
“ควงอะไร ก็แค่ไปสมัครเรียนไงแม่”
“ฮึ...ที่กูมาเนี่ยไม่ได้มาห้ามนะ แต่จะบอกว่าถ้าเอ็งชอบคุณดอมก็จับเลยสิ แต่งงานกันได้ยิ่งดี”
“โอ๊ย...แม่ ไปกันใหญ่แล้ว เขาเด็กกว่าฉันตั้งปีนะแม่”
“เด็กกว่าแค่ปีเดียวเอง ไม่เห็นจะเป็นไร”
“โอ๊ย แม่...นี่แม่เป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้”
“มึงด่ากูเหรอ เดี๋ยวกูตบปลิ้น”
ส้มเงื้อมือแต่ยังไม่ทันตบก็มีเสียงเคาะประตู มดดำรีบไปเปิดก็เห็นมาลียืนหน้าบึ้ง
“คุณกัลให้มาตาม”
ส้มหันไปถาม
“ตามอีมดดำเหรอ มีเรื่องอะไร”
มาลียอกย้อน
“ฉันชื่อคุณกัลเหรอถึงจะได้รู้”
ส้มจ้องหน้ามาลีเอาเรื่อง มาลีรีบเดินหนีไป ส้มหันมามองมดดำ
“ไปสิ กูไปด้วย”
สหรัฐ สุทธิดา กัลยา ดอมนั่งรอที่โซฟา สุทธิดามีท่าทางไม่พอใจ
“ดาไม่เข้าใจ ทำไมพี่รัฐถึงสนใจเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“คือพี่แค่อยากเห็นหน้าเขาเท่านั้น”
“งั้นก็โน่นไงมาแล้ว ดูให้เต็มตาสิคะ”
สหรัฐมองไปก็เห็นมดดำเดินเข้ามากับส้ม สหรัฐตะลึงถึงกับยืนขึ้น
“มดดำ”
มดดำที่เดินเข้ามาพอเห็นสหรัฐก็ตกใจเหมือนกัน
“คุณสหรัฐ”
ส้มหน้าตื่น
“เอ๊ะ...นี่มันใช่คนที่ไปกับเอ็งใช่ไหมมดดำ”
สุทธิดา กัลยา ดอม ก็มองที่สหรัฐกับมดดำอย่างงงๆ สุทธิดาถามอย่างสงสัย
“นี่รู้จักกันด้วยเหรอ”
กัลยาได้ฟังเรื่องราวก็ยิ้ม...
“แหม...มดดำ หนูนี่วีรกรรมเยอะมากจริงๆนะ เสี่ยงชีวิตช่วยฉันแล้วยังไปช่วยคนอื่นอีก”
ดอมตื่นเต้น
“เพิ่งรู้ว่าเธอชกมวยได้ ว่างๆสอนฉันด้วยนะ”
“ได้ค่ะ”
สหรัฐมองหน้า
“ตกลงคนอุปการะเธอก็คือ...”
กัลยายิ้ม
“น้าไง น้านี่แหละที่ชวนมดดำมาอยู่ที่นี่”
สหรัฐยิ้มโล่งใจ
“อ๋อเหรอครับ เธอนี่ร้ายจริงๆเลยนะ หลอกให้ฉันคิดว่า...”
มดดำสวนทันที
“ฉันไปหลอกอะไรคุณคะ คุณคิดเองเออเองต่างหาก”
กัลยามองทั้งสอง
“นี่แสดงว่าตารัฐกับมดดำสนิทกันมากเลยนะ”
สุทธิดาได้ยินก็ไม่พอใจลุกขึ้น
“มดดำ ฉันขอคุยกับเธอส่วนตัว”
สุทธิดาเดินนำมดดำไป ส้มรีบลุกตามไป กัลยากับดอมมองตามไปด้วยความเป็นห่วง
“ท่าทางพี่ดาจะโกรธมดดำนะครับ”
ดอมพูดจบก็หันมาทางสหรัฐที่รู้สึกไม่สบายใจ
สุทธิดาจ้องหน้ามดดำ
“เมื่อวานตอนดูรูปทำไมไม่บอกว่ารู้จักกับพี่รัฐ”
“ตอนนั้นมดดำก็ไม่แน่ใจค่ะ เพราะรูปตั้งแต่สมัยคุณรัฐยังเด็กๆ”
“แล้วเมื่อเช้าพี่รัฐมาไม่เห็นเหรอ”
“ตอนนั้นมดดำเห็นรถ แต่ไม่คิดว่าเป็นรถคุณรัฐ”
“จำไว้นะ พี่รัฐเป็นแฟนฉัน ห้ามมายุ่งเด็ดขาด ไม่งั้นฉันเอาตายแน่”
สุทธิดาเดินเชิดออกไป ส้มที่แอบอยู่เดินเข้ามา จ้องหน้ามดดำ
“แม่...ฉันไม่รู้จริงๆนะว่าเป็นคุณรัฐ”
ส้มไม่ฟังตบผั๊วะทันที
“แม่ตบฉันทำไม”
“มึงไม่ต้องมาตอแหล มึงคิดจะแย่งแฟนคุณดาเขาใช่ไหม”
“แม่...ฉันไม่ได้คิดเลยนะ”
“ถ้ามึงยังคิดแบบนี้อีก กูนี่แหละจะจัดการมึงเอง”
ส้มผลักมดดำออกแล้วเดินหนีไป มดดำจับแก้มด้วยความเจ็บใจ
มดดำเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยความเศร้า สหรัฐเดินมาเจอ
“เธอเป็นไงบ้าง ดาเขาโกรธมากไหม”
“คุณอย่ามายุ่งกับฉันอีกดีกว่า แค่นี้ชีวิตฉันก็ยุ่งยากมากพอแล้ว” มดดำจะหลบหน้า
สหรัฐรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษ ก็ฉันแค่อยากรู้ว่าใช่เธอหรือเปล่าก็เลยตามมาดูให้แน่ใจ”
“ตอนนี้รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
มดดำพูดจบก็เดินหนีไป สหรัฐมองตามแล้วถอนใจ
สุทธิดาเดินเข้าห้องมาด้วยความหงุดหงิดแล้วถอดกำไลโยนบนเตียง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น สุทธิดาได้ยินแล้วโมโห
“ใครน่ะ”
“ส้มเองค่ะ”
สุทธิดาเดินไปเปิดประตูด้วยความโมโห
“มีอะไร”
“ฉันเป็นห่วงคุณดา”
“ห่วงฉัน งั้นก็ไปบอกลูกเธอสิว่าอย่าไปยุ่งกับพี่รัฐ อ้อ...แล้วบอกมดดำด้วยนะว่าไม่ต้องมาดูแลฉันอีกแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้า”
“ค่ะ...ได้ค่ะ งั้นให้ฉันมาดูแลคุณแทนนะคะ”
“ไม่ต้อง เธอเป็นแม่ลูกกัน ก็คงไม่ได้หวังดีกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ”
สุทธิดาจะปิดประตูแต่ส้มดันไว้ก่อน
“ไม่นะคะ ฉันหวังดีกับคุณ ฉันเป็นห่วงคุณดาจริงๆ ให้ฉันดูแลนะคะ”
“ไม่ต้อง!”
สุทธิดาโมโหปิดประตูใส่หน้า
กัลยากับดอมเดินมาส่งสหรัฐที่รถ
“ผมต้องขอโทษน้ากัลอีกครั้งนะครับ ที่ทำให้ไม่สบายใจวันนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวยัยดาหายโกรธก็คงดีขึ้นเอง”
ดอมถอนใจ
“หายโกรธพี่รัฐ แต่คงไม่หายโกรธมดดำแน่”
สหรัฐหนักใจ
“ไว้พี่จะหาโอกาสอธิบายให้ดาเขาเข้าใจ”
ส้มเดินออกจากบ้านแล้วแอบเดินออกนอกประตูรั้วไป สหรัฐไหว้ลากัลยาแล้วขึ้นรถขับออกไป
รถของสหรัฐเลี้ยวออกมาจากบ้านของกัลยา โดยที่ส้มยืนรออยู่แล้วโบกมือเรียก สหรัฐจอดรถเปิดกระจกลง
“ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม”
สหรัฐมองส้มสงสัย
รถของสหรัฐจอดอยู่ มุมถนนเงียบในซอย สหรัฐกับส้มยืนประจันหน้ากัน
“คุณกับอีมดดำสนิทกันมากเหรอ”
“ไม่ครับ...วันแรกที่เจอก็เป็นวันที่ผมเห็นคุณที่โรงพัก”
“ถ้างั้นคุณรับปากอะไรฉันหน่อยได้ไหม”
“อะไรครับ”
“อย่ามายุ่งกับมดดำอีก”
“ทำไม”
“ก็ฉันไม่อยากให้คุณดาเขาเสียใจ”
“นี่แคร์ดามากขนาดนี้เลยเหรอ”
สหรัฐมองส้มอย่างสงสัย ส้มพยายามกลบเกลื่อน
“ฉันกับอีมดดำมาอาศัยเขาอยู่ ถ้าคุณดาเกลียดเราสองคน จะอยู่ได้ไหมล่ะ”
“นี่คุณกำลังห้ามไม่ให้ผมกับมดดำ เป็นเพื่อนกันด้วยใช่ไหม”
ส้มเสียงแข็ง
“ห้ามยุ่งเด็ดขาด จะเป็นอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น รับปากฉันได้ไหม”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมกับมดดำคงไม่ได้เจอกันง่ายๆอยู่แล้ว”
สหรัฐกับส้มมองหน้ากันอย่างหยั่งเชิงกัน
ค่ำนั้น สุทธิดาจะอ่านหนังสือเรียนก็ไม่มีสมาธิ เธอหยิบโทรศัพท์มาเลือกเบอร์ ขึ้นชื่อว่า “พี่รัฐ” สุทธิดาจะกดแต่ก็เปลี่ยนใจโยนโทรศัพท์ทิ้งด้วยความเซ็ง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใครคะ”
“น้าเอง เปิดหน่อยสิ”
สุทธิดาเปิดประตูให้ พอองค์อรเข้ามาได้ก็รีบกอดสุทธิดา
“เป็นไงบ้างหลานน้า คุณเนื่องกับมาลีเพิ่งเล่าให้น้าฟัง”
“ดาก็ยังโมโหพี่รัฐน่ะสิคะ ดูสิ ป่านนี้ยังไม่โทรมาง้อเลย”
“น้าว่าตารัฐน่ะไว้ก่อนเถอะ ไม่น่ากลัวเท่าสองแม่ลูกนั่นหรอก”
“คุณน้าหมายความว่ายังไงคะ”
“ก็ที่น้าเคยเตือนเราไงว่าให้ระวังสองแม่ลูกนั่นให้ดี เป็นไงล่ะโดนฤทธิ์เข้าไปแล้วยังไม่เฉลียวใจอีกเหรอ”
“น้าอร...น้าอรช่วยบอกให้มันเคลียร์ๆหน่อยได้ไหมคะ”
“นี่ฟังน้าให้ดีนะ ส้ม แม่ของมดดำเคยเป็นเมียน้อยของพ่อเธอ”
สุทธิดาตะลึงงัน
“อะไรนะคะ นี่น้าอรเอาอะไรมาพูด”
“เอาความจริงน่ะสิ ดีไม่ดี มดดำอาจจะเป็นลูกที่เกิดจากพ่อของหลานที่นังส้มมันตั้งใจพามาแสดงตัวก็ได้”
สุทธิดาอึ้ง
“อะไรนะ มดดำเป็นลูกคุณพ่อเหรอ”
“ส่วนเรื่องโจร อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่พวกมันอุปโลกน์ขึ้นมาเองก็ได้ ลองคิดดูสิ อะไรมันจะมาบังเอิญขนาดนี้ โจรมาปล้นพี่กัล มดดำมาช่วยแล้วก็มารู้ทีหลังว่ามดดำเป็นลูกส้ม โดยส้มไม่รู้ว่าลูกสาวตัวเองไปช่วยพี่กัลไว้ ฮึ...นี่มันไม่ใช่ละครน้ำเน่านะ”
สุทธิดาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ถึงกับทำอะไรไม่ถูกหมดแรงทรุดตัวลงนั่งกับเตียง
“แล้วยังเรื่องตารัฐอีก น้าว่าสองแม่ลูกมันคงสืบเรื่องหนูกับตารัฐมาก่อน มันถึงคิดจะแย่ง แหม...เหตุการณ์ก็เหมือนเดิม โจรก็ชุดเดิม มาแสดงความเก่งให้ตารัฐสนใจ”
สุทธิดาลุกพรวดจะเดินออกจากห้อง องค์อรดึงแขนไว้
“ยัยดา จะไปไหน”
“ดาก็จะไปถามความจริงจากคุณพ่อคุณแม่ให้รู้เรื่องน่ะสิคะ”
สุทธิดา มุ่งมั่นจะไปถามความจริง
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 7
