มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 17
ถนอมซึ่งเป็นคนขายล็อตเตอร์รี่ เดินเข้ามาในบริเวณที่นอนของดวง
เขามองสิ่งของต่างๆของดวงอย่างคิดถึง ถนอมหยิบตุ้มหูมาข้างนึง มันเหมือนกับข้างที่ดวงเคยให้สายมุกไป ถนอมวางตุ้มหูเอาไว้ แล้วก็เดินจากไป ดวงเดินเข้ามายังที่พัก คลาดกับถนอมนิดเดียว ดวงเห็นตุ้มหูวางอยู่บนหมอน เขาหยิบขึ้นมาดู
“คุณสายมุก แอบเอาตุ้มหูมาคืนเราเหรอเนี่ย”
ดวงมองตุ้มหูอย่าง ไม่แน่ใจ
ที่โรงแรม ประเวทแกล้งทำเป็นไอคอกแคกนอนซมอยู่บนเตียง ดาราทำทีเป็นห่วงเป็นใย ดวงเดินเข้ามาในห้องมองอย่างเวทนา
“ตกลงแม่พาพ่อไปหาหมอมารึยังครับเนี่ย”
“ใช่...แม่พาไปมาแล้ว”
“แล้วหมอว่ายังไงบ้างครับ”
“หมอบอกว่าอยากให้พ่อไปพักผ่อนไกลๆ จะได้หายเครียด”
ดวงแปลกใจ
“พักผ่อนไกลๆ แน่ใจนะครับว่าไปหาหมอ ไม่ได้ไปผิดเป็น ททท”
ประเวทกระแอมขัดขึ้นมา
“ไม่ต้องสนใจสิ่งที่หมอพูดก็ได้ลูก หมอเขาก็แค่แนะนำทางออกที่ดีให้แค่นั้นแหละ แต่ถ้ามันสร้างความลำบากใจก็อย่าไปสนใจ พ่อน่ะอยู่ที่ไหนก็ได้”
“พี่ก็พูดแบบนี้ทุกที ไม่เคยฟังหมอสั่ง แล้วเป็นไงเนี่ย หนักขึ้นทุกทีละ”
ดวงเห็นใจพ่อ
“แล้วหมอเขาบอกรึเปล่าครับ ว่าไปพักไกลๆเนี่ย ต้องไปที่ไหน”
“ก็ไม่ไกลมากหรอก...แค่ยุโรป อะไรแบบนี้”
ดวงชะงักอึ้ง
“โอ้โห ต้องไปไกลแบบนั้นเลยเหรอครับ”
“หมอเขาบอกว่าอากาศมันดี ไม่ร้อน ความร้อนมันทำให้เกิดความเครียด”
“แต่...”
“ไม่ต้องไปสนใจหรอก พ่ออยู่ไหนก็ได้”
ประเวททำไอหนักกว่าเดิม ดารา รีบตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จ
“โธ่พี่...พี่อย่าเพิ่งทิ้งฉันไปไหนนะ”
ดวงกังวลใจเกี่ยวกับพ่อแม่ของตน
ดวงนั่งเหม่ออยู่ในตลาด กำลังครุ่นคิดเรื่องพ่อกับแม่ของตน โอมกับนักเลงเดินเข้ามาหน้าตาหาเรื่อง ดวงมองไปที่โอมละเหี่ยใจที่เจอเขา
“ดี...อยู่นี่ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องตามหาให้เมื่อย”
ดวงถามเรียบๆ
“มีธุระอะไร”
“ฉันเคยเตือนแกเรื่องสายมุกแล้วใช่มั้ย”
ดวงเบื่อๆ เซ็งๆ
“ทำสีหน้าแบบนี้ แปลว่าชอบไม้แข็งมากกว่าไม้อ่อนสินะ”
“ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว”
ดวงจะไปนักเลงเข้าขวาง
“ทีเมื่อกี้ละนั่งว่างเชียว พอนายจะคุยด้วย ทำเป็นจะทำงานขึ้นมาเลย”
“ไม่ว่างานอะไรของแก ก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับเรื่องที่ฉันจะพูด”
“งั้นก็ว่ามา จะได้ไปทำอย่างอื่น”
“แกถูกหวยแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น ไปไกลหูไกลตาฉัน”
“ถ้าเป็นเรื่องนี้ฉันไม่คุยนะ ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ฉันต้องมาอธิบาย”
ดวงจะเดินไป โอมกระชากคอดวงรั้งไว้
“จะไปไหน แกอย่าคิดว่าตลาดนี้ไม่ใช่ตลาดของฉัน แล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้นะ ฉันขอพูดกับแกดีๆเป็นครั้งสุดท้าย แกย้ายออกไปจากตลาดนี่ซะ ไปให้ไกลที่สุด ไปให้พ้นจากสายมุก”
นักเลงตะคอก
“อย่าได้มาเหยียบที่นี่อีก”
“ฉันอยู่ที่ตลาดนี่มานาน ไม่เคยมีปัญหา”
“ก็ตอนนี้จะมีปัญหา มีอะไรมั้ย”
“ให้คุณนายสร้อยเพชรมาไล่ฉันไปก็แล้วกัน”
“เอางั้นเหรอ...ได้”
โอมหันหาสมุน นักเลงหยิบเอกสารบางอย่างออกมาให้ดู ดวงเปิดดู มันเต็มไปด้วยรูปพ่อแม่ของเขาที่เป็นภาพปาปารัชชี่เดินเข้าออกโรงแรม
“นี่แกจะทำอะไรพวกท่าน พวกท่านไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะ”
โอมหัวเราะในลำคอ
“หึหึหึหึ แกก็ลองดีกับฉันดูซิ จะได้รู้ ว่าฉันจะทำอะไรพ่อแม่ของแก”
“อยากกลับไปเป็นกำพร้าเหมือนเดิมก็ลองดู”
นักเลงหัวเราะลั่น ดวงหน้าเสีย กังวลเกี่ยวกับพ่อแม่หนักกว่าเดิม โอมผิวปากเดินออกไป
คุณนายสร้อยเพชรนั่งกดเครื่องคิดเลขคำนวณบางอย่าง มีพะวงชะเง้อชะแง้อยู่ใกล้ๆ
“นั่นทำอะไรอยู่คะคุณนาย”
คุณนายสร้อยเพชรพึมพำ
“ร้อยล้าน สิบเปอร์เซ็นต์ก็สิบล้าน ก็ดูคุ้มดีนะ”
“คุณนาย บ่นอะไรน่ะ”
“แกนี่...ฉันกำลังคำนวณผลประโยชน์ที่ฉันควรจะได้อยู่น่ะสิ”
“ผลประโยชน์อะไรคะ”
“จะทำยังไงถึงจะได้สิบเปอร์เซ็นต์นี่มานะ”
พะวงหน้าตื่น
“สิบเปอร์เซ็นต์...คุณนายจะโกงอะไรใครคะเนี่ย”
คุณนายสร้อยเพชรตวาดแว๊ด
“นี่แกเห็นฉันเป็นคนขี้โกงรึไง”
“ไม่ได้ขี้โกงหรอกค่ะ แต่เห็นประโยชน์ของตนเป็นใหญ่”
“ฉันจะถือว่าเป็นคำชมว่าฉันทำเพื่อครอบครัวนะ”
พะวงบ่นๆ
“ยังตีเป็นคำชมได้อี๊ก”
คุณนายสร้อยเพชรถลึงตาใส่
“นี่...แกว่า คนเรามันจะซึ้งน้ำใจขนาดยอมเสียผลประโยชน์นิดๆหน่อยๆ ได้ยังไง”
“ซึ้งน้ำใจเหรอคะ... อืม คงต้องเวลามีปัญหาละมั้งคะ”
คุณนายสร้อยเพชรชะงัก
“มีปัญหา”
“ใช่ค่ะ คนเราเวลามีปัญหาเนี่ย ก็อยากให้คนอยู่ข้างๆ เหมือนพวกเพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก อะไรแบบนี้น่ะค่ะ”
“อืม มีเหตุผล”
“คุณนายจะไปเป็นเพื่อนตายใครเหรอคะ”
“แกคิดว่าคนอย่างฉันจะเป็นเพื่อนตายเหรอ แค่เพื่อนที่หาจังหวะกินอร่อยๆ น่าจะพอ”
“นั่นไง...มันแรงตรงนี้”
คุณนายสร้อยเพชรเคลิ้มกับผลประโยชน์ที่ตัวเองจะได้ในอนาคต
สายมุกนั่งอยู่หน้ากระจก เธอจับดูตุ้มหูของดวงที่เธอใส่ไว้ที่หูของเธอ คลึงไปมามองมันผ่านกระจก คุณนายสร้อยเพชรเปิดประตูเข้ามา สายมุกตกใจ
“ทำอะไรอยู่น่ะลูก”
“เปล่าค่ะ คุณแม่มีอะไรเหรอคะ”
“วันนี้ลูกจะไปที่ตลาดรึเปล่า”
สายมุกชะงัก
“เอ่อ...แม่มีอะไรให้ทำเหรอคะ”
“คือ...ดวงมันเป็นไงบ้าง”
“หนูว่าพักหลังนี่แม่แปลกๆนะคะ ทำไมชอบถามถึงนายนั่นจัง”
“พูดเข้า...ทำยังกับแม่ดูเป็นคนไม่สนใจเรื่องคนอื่นนอกจากเรื่องตัวเองงั้นแหละ”
สายมุกยิ้มๆ แอบคิดอย่างที่แม่ตนพูด
“ดวงเค้า...มีปัญหาชีวิตอะไรรึเปล่า”
“หนูว่าคุณแม่ถามยากไปนะคะ หนูไม่ได้สนิทกับเขาขนาดนั้น”
“งั้นก็สนิทสิ จะได้รู้ว่าเขากำลังมีปัญหาหรือลำบากอะไร”
สายมุกหน้าตื่น
“ห๊า...มันแปลกๆ มั้ยค่ะ”
“ไม่แปลกหรอก คนเราห่วงใยคนอื่น แสดงน้ำใจยามคนอื่นเดือดร้อน เป็นเรื่องธรรมดา”
สายมุกอึ้งๆ
“เหอ เหอ ค่ะ”
“ไปสิ ไปหานายดวง”
สายมุกยิ่งงงหนัก
“ตอนนี้เลยเหรอ”
“ไม่ใช่ตอนนี้แล้วตอนไหน อย่าปล่อยให้เขากลุ้มใจ ไม่ดีหรอกลูก”
สายมุกอึ้งไปเลย
“เอ่อ...ค่ะ”
“ไปลูกไป”
สายมุกมองแม่ตนงงๆ คุณนายสร้อยเพชรดันลูกให้ออกจากห้องเพื่อไปหาดวง
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 17(ค่อ)
สายมุกเดินเข้ามาในตลาด ดวงเข็นรถเข็นเดินมาเห็นสายมุกกำลังถือของเต็มไม้เต็มมือ
เขาเผลอยืนมองอย่างห้ามใจไม่ได้อยู่ไกลๆ อมยิ้มกับอากัปกริยาธรรมดาปกติที่หญิงสาวทำ สายมุกหันมาเห็นเข้าพอดี ดวงทำเป็นเฉไฉ เข็นรถส่งของจะเดินไป ตลอดเวลามีนักเลงแอบดูอยู่
“เห็นกันก็ไม่ทักทายเลยนะ”
“ผมเห็นคุณยุ่งๆอยู่ แล้วผมก็ต้องรีบไปส่งของด้วย”
“นึกว่าพยายามจะหนีหน้าฉันซะอีก”
“คือ...”
ดวงเหลือบไปเห็นนักเลงที่ยืนแอบดูอยู่ไกลๆ เขาลำบากใจ
“คืออะไร”
“คือผมต้องรีบไปส่งของแล้ว”
“เดี๋ยว...”
สายมุกเอาของที่ถือใส่ในตะกร้ารถเข็นของดวง
“แม่ฝากมาให้”
“เยอะขนาดนี้ ผมรับไม่ได้หรอก”
“ฉันก็ไม่เอากลับเหมือนกัน ถ้าไม่เอาก็ทิ้งไว้ตรงนี้”
“คุณนี่มัน...”
“ทำไม ฉันทำไม”
“คุณไม่รู้ตัว หรือแกล้งไม่รู้กันแน่เนี่ย...”
ดวงเข็นรถเดินจากไป สายมุกวิ่งตาม พยายามยื้อ
“รู้เรื่องอะไร พูดมาก่อนสิ”
“ช่างเหอะ”
“ทำแบบนี้ได้ไง พูดให้รู้เรื่องก่อนสิ”
“ผมถามอะไรคุณอย่างสิ คุณเอาตุ้มหูมาคืนผม...”
สายมุกเผลอเอาผมทัดหู ดวงสังเกตเห็นตุ้มหูของเขาที่อยู่บนหูของสายมุก
“ที่หูคุณ นั่นมัน...”
สายมุกรู้ตัวรีบเอาผมมาปิดหู ทำเฉไฉ
“ฉันก็เอามาใส่ยังงั้นแหละ หาก้านกระเทียมไม่ได้ เดี๋ยวหูจะตัน”
ดวงงงๆจับหูตัวเอง สายมุกมองที่หูของดวง เขาก็ใส่อีกข้างหนึ่งไว้เหมือนกัน
“อ้าว...เจอแล้วเหรอ”
ดวงยังงงอยู่
“มาจากไหน”
สายมุกเขินๆ
“ใส่เหมือนกันเลย”
“ใส่ข้างเดียว เดี๋ยวอีกข้างก็ตันหรอก”
สายมุกนึกได้งอนต่อ
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ”
“คุณนั่นแหละเปลี่ยนเรื่อง ยังไม่ตอบเลยว่าจะเอาอีกข้างไปด้วยมั้ย”
“ไม่เอา...เอาคืนไปเลยดีกว่า”
สายมุกจะถอดตุ้มหูให้ ดวงห้ามไว้
“อย่าเลย ไม่ต้องหรอก ถ้าหูคุณตัน...ผมรับผิดชอบไม่ไหวจริงๆ”
ดวงอมยิ้ม สายมุกค้อน
“ไอ้บ้า”
สายมุกเขิน ดวงมองเธอยิ้มๆ นักเลงยังแอบดูอยู่ไกลๆ มองดวงกับสายมุกยิ้มให้กัน เจ็บใจแทนนาย
“มันไม่ได้เกรงกลัวคำขู่เลยใช่มั้ยเนี่ย คอยดูเถอะ แกเดือดร้อนแน่”
ดวงเหลือบไปเห็นนักเลงทำท่ายิงปืนมาที่เขา ดวงไม่สบายใจ สายมุกสังเกตเห็นดวงกำลังมองบางอย่าง หันไปมองตาม แต่ก็ไม่เห็นนักเลงแล้ว
“มองอะไรน่ะ”
“เปล่า”
ดาราเดินเข้ามาหาดวงพอดี สายมุกมองไม่ค่อยชอบ
“ดวง... แม่กับพ่อไปทำพาสปอร์ตมาแล้วนะ”
ดวงตะลึง
“ห๊า”
“ก็แค่เผื่อๆไว้นะลูก”
สายมุกสงสัย
“พาสปอร์ต จะไปไหนกันเหรอ”
ดวงนิ่ง ดาราหันมาบอก
“ฉันกับพ่อของดวงจะไปต่างประเทศนิดหน่อยน่ะจ้ะ”
สายมุกหน้าเสีย
“คุณไปด้วยเหรอ”
“เปล่า”
สายมุกโล่งอกที่ดวงไม่ไปแล้วคิดได้
“แต่...ไหนว่าคุณคิดถึงลูกมาก อยากอยู่กับลูกไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ทำไมจะไปเที่ยวต่างประเทศล่ะ”
ดาราอึกอัก
“เอ่อ...”
“หมอเค้าแนะนำให้พ่อไปพักผ่อนไกลๆ ในที่อากาศดีๆน่ะ”
สายมุกขัดขึ้น
“ไกลๆ เชียงรายก็ได้ ไกลเหมือนกันนะ อากาศก็ดี ทำไมต้องไปต่างประเทศด้วย”
ดาราไม่กล้าสู้หน้าสายมุกนัก
“แม่ไปดูพ่อก่อนนะลูก ยังไงลูกก็เก็บไปคิดดีๆว่าจะตัดสินใจยังไง อย่าลืมว่า พ่อกับแม่เป็นคนให้กำเนิดลูกนะ จะฟังคำพูดคนอื่นก็คิดดีๆ”
สายมุกไม่พอใจ
“คนอื่นเหรอ...คุณว่าฉันคือคนอื่นสำหรับดวงได้ยังไง ฉันไม่ใช่คนอื่นนะ”
ดวงพยายามเคลียร์
“แม่กลับไปก่อนเถอะครับ”
“ไปนะลูก”
ดาราเดินแยกจากไป สายมุกยังไม่หายโมโห
“โธ่เอ้ย...หนีปัญหา ไม่แน่จริงนี่”
“อย่าถือสาท่านเลย”
“ไม่ถือสาได้ไง เขาว่าฉันเป็นคนอื่น มันน่าโมโหมั้ยล่ะ”
ดวงอมยิ้ม
“ยิ้มอะไร คนกำลังโมโห”
“ถ้าคุณไม่อยากเป็นคนอื่น...คุณอยากเป็นอะไร”
สายมุกรู้ตัวที่หลุดปาก
“ฉัน...แม่ฉันเป็นเจ้าของตลาดนี้ คุณก็อยู่ในตลาดของแม่ฉัน ทั้งกินทั้งนอนทั้งทำงาน เห็นกันมาตั้งนาน คนกันเองทั้งนั้น คนอื่นที่ไหน”
“ผมดีใจที่คุณไม่เห็นผมเป็นคนอื่น”
สายมุกเขิน ทำหน้าไม่ค่อยถูกนัก
ลั้นลากำลังถือม็อบทำความสะอาดพื้นอยู่ในร้าน มีน้ำหกเป็นทาง ลั้นลาบ่นงึมงำ
“อย่าให้ฉันเป็นลูกค้าบ้างก็แล้วกัน ไม่ใช่จะแค่ไปทำน้ำหกที่ร้านพวกแกนะ จะอ้วกไว้กลางร้านเลยคอยดู ให้มันคอยตามเช็ดกันบ้างจะได้รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง”
ซันกับแหววเดินเข้ามาในร้านกาแฟ ลั้นลาออกมาต้อนรับ
“มากันอีกละ มาก็ช่วยสั่งด้วยนะจ้ะ ไม่ใช่มานั่งตากแอร์”
แหววหันมาถาม
“มีกาแฟที่ไม่มีคลอเรสเตอรอลรึเปล่าล่ะ”
“อ๋อ”
ลั้นลายิ้มถือแก้วกาแฟที่มีน้ำร้อนกับซองคอฟฟี่เพรียวเอามาวางตรงหน้า แหววมองงงๆ
“อะไรอ่ะ”
“กาแฟที่ไม่มีโคเลสเตอรอลตามที่คุณน้องสั่งไงคะ”
“น่ารักที่สุดอ่ะเจ๊...”
แหววฉีกซองกาแฟเทใส่แก้วแล้วคน ยกขึ้นมาดมหอมชื่นใจแล้วจิบ หน้ายิ้มพอใจ ซันอยากกินบ้าง
“งั้นขออีกแก้วสิ”
“ได้...จัดให้”
ลั้นลาเดินเข้าไปหยิบ แหววมองหน้าซัน
“อะไร เดี๋ยวนี้ห่วงสุขภาพกับเค้าด้วยเหรอ”
“เอ้า...ถ้าฉันไม่ดูแลสุขภาพแล้วปล่อยให้เธอดูแลคนเดียวแบบนี้ ใครจะอยู่เป็นเพื่อนเธอตอนแก่ล่ะ”
“ถามซักคำมั้ยว่าให้อยู่ด้วยรึเปล่า”
ลั้นลาถือแก้วกาแฟเดินมา แต่ปรากฏว่าลื่นจากน้ำที่ลูกค้าทำหกไว้ที่ยังเช็ดไม่เสร็จ แก้วน้ำร้อนที่ลั้นลาถือมาจะหกมาทางแหวว แต่ซันรีบเอาตัวไปบังแหววไว้ เลยโดนน้ำร้อนลวกแทน ส่วนลั้นลากลิ้งคมำ
“ว๊าย!”
แหววตกใจ รีบเข้าไปดูซัน
“เป็นอะไรรึเปล่า”
แหววรีบดูบริเวณที่ซันโดนลวก ซันหน้าเหยเก
“สุก”
“ยังมีหน้ามาเล่นอีก นี่น้ำเดือดเลยนะ มีความสุขรึไงน้ำร้อนลวก”
“หมายถึงสุก สุกแบบมีเดียมอ่ะ”
ลั้นลาก้นจ้ำเบ้าอยู่
“นี่มีใครคิดจะห่วงฉันบ้างมั้ยเนี่ย”
“โหเจ๊...บอกแล้วให้ไปทำนมอีกข้าง จุดศูนย์ถ่วงจะได้ดีกว่านี้”
แหววมองซันเห็นใจ
ดวงเดินกลับมาที่ที่พักตน โดยมีสายมุกตามมา เห็นข้าวของกระจัดกระจายพร้อมกับมีจดหมายทิ้งไว้ ดวงไปหยิบมาเปิดอ่าน ข้างในเขียนว่า "ครั้งหน้าไม่ใช่แค่นี้แน่" ดวงขยำมันทิ้ง
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมข้าวกระจัดกระจายแบบนี้”
“คือ...ผมว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า”
“คุณทำหน้ายังกับฉันเป็นตัวปัญหาที่มารื้อข้าวของคุณยังงั้นแหละ”
ดวงถอนหายใจ
“คุณมีศัตรูที่ไหนรึเปล่า”
ดวงเงียบ กังวล
“นี่ พูดอะไรบ้างสิ กะให้ฉันยืนโง่คนเดียวเลยรึไง”
“เชื่อเถอะ คุณกลับไปก่อน แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
สายมุกชะงัก
“แล้วไหนเมื่อกี้บอกดีใจที่เราไม่ใช่คนอื่นไง แต่คุณน่ะกำลังทำเหมือนว่าฉันเป็นคนอื่น”
ดวงลำบากใจ สายมุกน้อยใจ เดินหันหลังจากไป ดวงรั้งไว้
“มีคนไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่”
สายมุกหันกลับมา อยากรู้ประเด็นที่ดวงพูด
“แม่ฉันเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก”
“แต่นี่มันตลาดของแม่ฉัน ใครจะห้ามคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ในเมื่อฉันให้คุณอยู่”
“ขอบคุณมากครับ...แต่ผมคิดว่า ผมคงต้องหาที่อยู่อื่นซักที ก่อนที่เรื่องมันแย่ลง”
สายมุกไม่อยากให้ย้าย
“ไม่ได้นะ มันจะแย่ลงได้ยังไง ฉันยังอยู่ทั้งคน ไม่มีใครมาวุ่นวายในตลาดนี้ได้ทั้งนั้นแหละ”
ดวงยิ้ม ดีใจ
“ผมก็จะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายให้ใครเดือดร้อนเหมือนกัน”
สายมุกมองหน้า
“มันเป็นใคร”
“ผมคงพูดได้แค่นี้จริงๆครับ หวังว่าคุณคงเข้าใจผม”
สายมุกอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้
แหววทายาแก้พองให้ซันอย่างเบามือ ซันมองสิ่งที่แหววทำให้อย่างซึ้งๆ แต่ก็เจ็บ
“นี่มือหรือเท้าเนี่ย ที่ใช้อยู่”
“เจ็บเหรอ”
“นอนให้เหยียบเลยดีกว่า”
“นี่คนเค้ามีน้ำใจอุตส่าห์ทาให้นะ ยังจะกวนอีก”
ซันยิ้มหวาน
“รักดอกจึงหยอกเล่น”
“เงียบไปเลย พูดมากเดี๋ยวจะให้ทาเอง”
“โห...คนทำดีแท้ๆ ยังจะดุอีก”
“ก็ใครให้เอาตัวมาบังฉันล่ะ เป็นหนี้บุญคุณกันเปล่าๆ”
ซันร้องเพลง
“หากเป็นหนี้แล้ว ขอให้เป็นหนี้รักเถิด...หนี้รักบังเกิด...”
“หยุดเลย” แหววเอายาใส่มือ “ทาเองก็แล้วกัน”
“โห...”
แหววเดินไปหลบมุมแอบเขินสิ่งที่ซันทำ
“คนบ้า”
ซันมองแหววยิ้มๆ
เย็นนั้น สายมุกเดินเข้ามาในบ้าน วางกระเป๋าหน้าตาเป็นกังวล คุณนายสร้อยเพชรเข้ามาถาม
“เป็นไงบ้างลูก”
“แม่คะ...นอกจากแม่แล้วมีใครในตลาดที่มีอำนาจมากกว่าแม่อีกมั้ยคะ”
“จะมีใคร ฉันเป็นเจ้าของนะ”
“ก็นั่นน่ะสิคะ แล้วใครกันจะมาไล่ดวงออกจากตลาดได้”
“หมายความว่าไงลูก”
“ดวงเขาจะย้ายไปอยู่ที่อื่นค่ะ”
“ตายแล้ว ไม่ได้นะ ไม่ได้”
“หนูจะห้ามอะไรได้ละคะ ชีวิตเขา”
“ทำไมต้องย้าย แม่ไม่ให้ย้าย”
“เขาบอกว่ามีคนไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่”
“ขุมเงินขุมทองของแม่ ใครมันจะแย่งไป”
สายมุกชะงัก
“อะไรนะคะ”
“เปล่าจ้ะ”
“ถ้าแม่ไม่อยากให้เขาย้าย แม่ก็ไปคุยกับเขาเองละกัน หนูไม่อยากยุ่งแล้ว”
สายมุกเดินออกไปจากห้อง คุณนายสร้อยเพชรนิ่งคิด
“คงมีคนจะหาประโยชน์จากไอ้ดวงเหมือนฉันละสิ คิดเรอะว่าฉันจะยอม ไม่มีทางหรอก”
คุณนายสร้อยเพชรหน้าตามุ่งมั่น
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 18
สายมุกกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ใส่น้ำปลาเข้าไปในต้มยำที่ทำอยู่มากมาย
เหม่อๆ กังวลเรื่องดวง พะวงเดินถือน้ำยาล้างจานไลปอนเอฟที่เพิ่งซื้อมา เข้ามาหยุดดูที่ทางเข้า แล้วถอนหายใจเฮือก
“เฮ้อ...น่าสงสาร”
“ไม่ต้องมาสงสารมุกหรอกค่ะ ฝึกอีกหน่อยมุกก็เก่งแล้ว”
“ใครบอกว่าพะวงสงสารคุณมุกกันล่ะคะ พะวงสงสารคนที่ต้องกินอาหารนั่นต่างหาก คงต้องเตรียมเครื่องล้างไตไว้ด้วย”
สายมุกสะดุ้งชะงักกับขวดน้ำปลาที่เธอใส่ลงไปมากมาย พะวงเดินเอาไลปอนเอฟไปวางที่ซิงค์ล้างจาน แล้วลงมือล้างจาน ชามที่ สายมุกทิ้งไว้ในซิงค์สายมุกเดินตามเข้ามาพูด
“แค่น้ำปลานิดหน่อยเอง พะวงก็พูดซะเว่อร์”
พะวงละมือจากชามที่กำลังล้างหันมาตอบ
“เวอร์เหรอคะ ดูสีต้มยำที่คุณมุกทำก่อนมั้ย”
สายมุกมองต้มยำ เป็นสีน้ำตาลราวกับขวดน้ำปลา ทันใดนั้นเสียงคุณนายสร้อยเพชรก็ขัดขึ้น
“พะวง!..หุปปากไปเลยนะ อย่ามากล่าวหาลูกสาวฉัน”
พะวงมองคุณนายสร้อยเพชรแบบไม่รู้อะไร
“อาหารฝีมือลูก อร่อยจะตาย”
“งั้นคุณนายลองชิมหน่อยมั้ยคะ”
“ตักมา แม่กำลังหิวเชียว”
พะวงกลับไปล้างจานด้วยไลปอนเอฟต่อ ส่ายหน้าระอา สายมุกตักต้มยำใส่ถ้วยให้แม่ตนชิม
“กลิ่นหอมมาก ต้องอร่อยแน่ๆ”
“ค่ะ”
คุณนาย สร้อยเพชรตักเข้าปาก พ่นออกทันที
“ไม่อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
พะวงแอบหัวเราะ คุณนายสร้อยเพชรยิ้ม
“ไม่ใช่จ้ะ มันร้อน แม่ลืมเป่า อยากชิมฝีมือลูกมากไปหน่อย”
คุณนายสร้อยเพชรตาเขียวใส่พะวง
“เดี๋ยวหนูเป่าให้ค่ะ”
คุณนาย สร้อยเพชรดุพะวงเสียงในคอ
“ไม่เตือนกันก่อนเลยนะ”
สายมุกเป่าไปถามไป
“แล้วนี่แม่...จะไปเคลียร์เรื่องดวงรึเปล่าคะ”
“เรื่องใหญ่...ใช่ แม่ต้องไปเลย ไปเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า”
คุณนายสร้อยเพชรหาเรื่องจะไม่กินอาหารอยู่แล้ว
“ดีค่ะ งั้นเดียวหนูไปด้วย เดี๋ยวจะเอาต้มยำไปฝากดวงพอดี”
พะวงที่กำลังล้างจานพูดลอยๆ
“มีคนรับช่วงต่อแล้วไง”
ค่ำนั้น ดวงท่าทางเหนื่อยอ่อน เดินผ่านคนขายล็อตเตอรี่ เขานึกถึงชายคนที่ให้หวยเขามา
“ถ้าผมย้ายไปจากที่นี่ คุณกลับมาก็คงไม่เจอผม แล้วผมจะคืนเงินคุณได้ยังไง”
สายมุกเดินเข้ามาหาดวงอีกครั้ง ดวงหันไปเจอตกใจ
“คุณกลับมาทำไมอีกเนี่ย”
“ยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่มั้ย”
สายมุกยื่นกับข้าวฝีมือตนให้
“ฉันทำมาฝากจะได้ไม่เปลืองเงินไปหาซื้อกินไง”
ดวงส่ายหน้า
“คุณนี่น้า...”
คุณนายสร้อยเพชรเดินเข้ามา
“ทำไม ลูกฉันมันทำไม”
ดวงยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
“แม่อยากจะมาเคลียร์เรื่องที่มีคนไม่ให้คุณที่นี่”
ดวงลำบากใจ คุณนายสร้อยเพชรถามเสียงเข้ม
“มันเป็นใคร คนที่คิดลองดีกับฉันเนี่ย”
“ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ”
“แน่นอน ใหญ่ขึ้นแน่นอน เพราะที่นี่ตลาดของฉัน ใครที่มีปัญหากับเธอ”
ดวงงงๆที่อยู่ๆคุณนายสร้อยเพชรก็ทำดีกับตน
“เอ่อ...เอาเป็นว่า ผมอยากย้ายเองก็แล้วกันครับ”
“ทำไม...พอมีเงินก็อยากสบายขึ้นมางี้ ที่แบบนี้อยู่ไม่ได้”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ”
“ตกลงว่า...ยังไงก็ต้องย้าย ว่างั้น”
“เข้าใจผมหน่อยเถอะครับ”
“ได้...ไม่ว่าใครที่บังคับให้เธอย้าย ตอนนี้ฉันไม่สนใจก็แล้วกัน อยากย้ายก็ย้าย”
สายมุกอึ้ง
“แม่ ไหนบอกไม่ยอมไง”
“เก็บของให้เรียบร้อย แล้วก็ย้ายไปอยู่บ้านฉัน”
ดวงกับสายมุกตะลึงพูดพร้อมกัน
“ห๊า”
“คือ ผมทำแบบไม่ได้หรอกครับ”
“งั้นก็บอกเหตุผลมา ว่าจะย้ายทำไม”
“ผมบอกไม่ได้จริงๆครับ”
“ไม่ได้ก็จบไง...ไปอยู่บ้านฉัน ตอบทุกโจทย์”
ดวงมองสายมุก
“คุณ ช่วยพูดหน่อยสิ”
“ฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก แม่ดื้อจะตาย ถ้าจะช่วย ก็ได้เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ”
“เรื่องเดียวก็ได้ ช่วยหน่อย”
“ช่วยเก็บของ”
ดวงหน้าตื่น
“เฮ้ย!”
“ให้ไวล่ะ ฉันจะไปรอในรถ”
คุณนายสร้อยเพชรเดินเชิดไม่สนใจใคร สายมุกกับดวงมองหน้ากันไม่เข้าใจคุณนายนัก
กับข้าววางอยู่ตรงหน้าดวง สายมุกยิ้มแย้มนำเสนอ
“ลองชิมสิ”
“ท่าทางน่าอร่อยนะ”
สายมุกยิ้ม มีความสุข ดวงตักเข้าปาก สายมุกลุ้นว่าจะเป็นไง เขาถึงกับชะงัก แต่ก็กลืนลงคอไป
“เป็นไง”
“ใช้ได้”
สายมุกดีใจ
“จริงเหรอ...อร่อยก็กินให้หมดเลยนะ”
“อืม”
ดวงฝืนกิน สายมุกยิ้มพอใจ
“เดี๋ยววันหลังทำให้กินอีก”
“นั่นไง...”
ดวงกินทำท่าว่าอร่อย สายมุกมองชื่นใจ
“ท่าทางอร่อยจริงด้วย นึกว่าพูดแบบเกรงใจกันซะอีก”
ดวงฝืนๆ
“อร่อย”
“นี่ขนาดไม่ได้ชิมนะเนี่ย ขอชิมมั่งดิ”
“ไม่ได้...ไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ ก็อยากอร่อยบ้าง”
“ไม่ได้”
สายมุกพยายามแย่งมา ดวงเลยยกต้มยำขึ้นซดเพื่อไม่ให้สายมุกได้ชิม คุณนายสร้อยเพชรเดินเข้ามาเห็นก็ตกใจที่เห็นภาพดวงซดต้มยำหมด
“นี่เธอ...กินหมดเลยเหรอน่ะ”
“หนูเลยไม่ได้ชิมเลย มีแต่คนบอกอร่อยด้วยสิ”
คุณนาย สร้อยเพชร กลืนน้ำลายเอื๊อก ดวงยิ้มแหยๆ
“แหะ แหะ”
“เก็บของเสร็จรึยัง”
“ครับ”
“เสร็จแล้วก็ไปได้แล้ว”
คุณนายสร้อยเพชรมองดวง ไม่เต็มใจนัก เดินนำไป
ทั้งสามคนเดินเข้ามาในบ้าน พะวงมาต้อนรับเห็นดวงก็งงๆ คุณนายสร้อยเพชรพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
“พะวง ต่อไปนี้...ดวงจะมาอยู่ที่บ้านเรา”
พะวงหน้าตื่น
“คุณพระ! คุณนายไปหัวกระแทกที่ไหนมารึเปล่าคะ”
“น้อยๆหน่อยย่ะ ทำไม ฉันจะมีน้ำใจบ้างไม่ได้รึไง”
“คุณมุกไม่คิดจะทำอะไรกับเรื่องนี้บ้างเลยเหรอคะ”
สายมุกท่าทางก็งงไม่แพ้กัน คุณนายสร้อยเพชรตัดบท
“พาดวงไปที่ห้องรับรองด้วย”
“ค่ะ”
ทุกคนยังมองหน้ากันงงๆ ไม่เข้าใจ
ดวงอยู่ในห้อง ยังงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่กล้าจับข้าวของอะไรต่างๆในห้องมากนัก คุณนายสร้อยเพชรเดินเข้ามา
“ที่ฉันเข้ามาเนี่ย...เพื่อจะคุยอะไรให้เคลียร์ซักหน่อย”
“ครับ”
“ฉันเห็นว่าเธอลำบาก ก็เลยอยากจะช่วย เราก็คนกันเอง เห็นกันมานาน เธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร”
“ขอบคุณครับ แต่...”
“ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น อยู่ที่นี่ฉันมีเงื่อนไขนิดเดียว ข้อแรก เรื่องบุญคุณเล็กๆน้อยๆเนี่ย วันนึงฉันอาจจะต้องการให้ตอบแทนบ้าง แต่ก็คงไม่ได้มากมายอะไรนะ ถ้าเทียบกับที่เธอมีน่ะ”
“ได้ครับ ผมเต็มใจอยู่แล้ว”
คุณนายสร้อยเพชรยิ้ม
“แล้วอีกข้อ ก็คือ ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับลูกสาวฉัน”
ดวงอึกอัก
“เอ่อ...”
“อาหารฝีมือลูกฉันน่ะ คนที่กินได้หมด...มันไม่ใช่คนที่คิดแบบปกติแน่ๆ ฉันขอเตือนไว้นะ ถึงฉันจะใจดี ก็ไม่ใช่ว่าทุกเรื่อง ควรวางตัวให้ดีในบ้านนี้ด้วย เพราะเธอก็ยังเป็นแค่คนงานในตลาดเหมือนเดิม”
“ครับ แต่ผมคงอยู่ไม่นาน...”
“ไม่ต้องพูด เธอจะออกไปจากบ้านนี้เมื่อไหร่ ฉันจะเป็นคนบอกเอง ไม่ใช่เธอ”
ดวงอึกอักแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ คุณนายเดินออกไปเชิดๆ
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 18 (ต่อ)
สายๆของวันใหม่ โอมอยู่ในออฟฟิศโอมนั่งพาดขาไว้บนโต๊ะทำงาน ผิวปากสบายใจ
นักเลงเดินเข้ามา
“นายครับ”
“ว่า”
“ผมมีข่าวดี กับข่าวร้าย จะมาแจ้งนายครับ เจ้านายอยากฟังข่าวไหนก่อนครับ”
“เช้าๆ เอาเรื่องๆดีมาก่อน”
“ไอ้ดวงมันย้ายออกไปแล้วครับ”
โอมหัวเราะมีความสุข
“เร็วดีนี่ ท่าทางจะกลัวลนลาน ให้มันรู้มั่ง ว่าใครเป็นใคร”
“ฟังข่าวร้ายเลยมั้ยครับ”
“แค่มีข่าวไอ้ดวงย้ายออกไป ก็ไม่มีข่าวไหนร้ายสำหรับวันนี้แล้ว ว่ามา”
“มันย้ายไปอยู่บ้านคุณสายมุกครับ”
“จะย้ายไปอยู่ไหนก็เรื่องของมัน...ห๊า เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ตอนนี้มันอยู่บ้านเดียวกับคุณสายมุก”
โอมตะลึงไม่อยากจะเชื่อ
“คุณนายสร้อยเพชรยอมให้มันย้ายไปอยู่ได้ยังไง”
“ผมก็ไม่รู้ครับ แต่คุณนายเป็นคนมาจัดการเรื่องเองเลย”
โอมโกรธ
“ฉันบอกให้มันย้าย แต่มันกลับทำแบบนี้” โอมทุบโต๊ะปัง “นี่มันจะกวนประสาทฉันใช่มั้ย ได้...อยากเล่นกับเสือ มันก็ต้องเจ็บตัวเป็นธรรมดา”
โอมเคียดแค้น
ประเวทเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องแข็งแรงปกติดี ดารานั่งกลุ้มใจ ประเวทโวยวาย
“ฉันเบื่อที่จะต้องมานั่งๆนอนๆอยู่ที่นี่แล้วนะ หาวิธีที่มันจะกอบโกยเงินได้เร็วกว่านี้ได้มั้ย”
“นี่ฉันก็ทำเต็มที่แล้ว ไอ้ดวงมันน่ะเล่นตัวอยู่ได้ แค่เอาเงินมาให้ก็จบๆแล้ว ฉันก็เบื่อที่จะอยู่ที่นี่เหมือนกัน”
“ดีไม่ดีเกิดเราไม่ใช่พ่อแม่ของมันขึ้นมาจะอดกันหมด”
“พี่เอาอะไรมาพูด เลอะเทอะ”
ทันใดนั้น นักเลงกับโอมก็เปิดประตูห้องเข้ามา ทั้งดาราและประเวท ตกใจ
“นี่มันอะไรกันเนี่ย”
ดาราถามเสียงแข็ง
“พวกแกเป็นใคร”
โอมยิ้มเหี้ยม
“เป็นใครน่ะไม่ต้องรู้หรอก รู้แต่ฉันมีหนี้ที่ลูกชายแกก่อไว้มาฝาก”
นักเลงเดินแสยะยิ้มเดินเข้าไปหาประเวทและดารา
ดวงเตรียมตัวออกจากบ้านด้วยท่าทีเจียมตัวเหมือนเคย สายมุกทักทาย
“จะไปทำงานแล้วเหรอ”
“ว่าจะแวะไปเยี่ยมพ่อหน่อยน่ะ”
“งั้นฉันไปด้วย”
“อย่าดีกว่า ผมเกรงใจน่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันไม่ได้ไปเพราะเป็นห่วง ฉันไปเพราะสังเกตการณ์ต่างหาก ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่ไว้ใจพ่อแม่คุณก็ไม่รู้”
“คุณอาจจะแค่คิดมากไปเอง”
“หรือบางทีฉันอาจจะไม่คิดมากก็ได้นะ พ่อแม่ประสาอะไรตอนจนละไม่เคยเห็นหัว พอรวยเข้าหน่อยก็โผล่มา มาถึงก็จะมาผลาญเงินลูกไปเมืองนอกเนี่ยนะ ไว้ใจได้ที่ไหน ยังไงฉันก็ไปด้วย”
ดวงได้แต่ถอนหายใจ ทานความดื้อของสายมุกไม่ได้
ถนอมมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นใครทันสังเกต เขาแอบเข้ามาย่องดูตรงมุม ที่ดวงเคยอาศัยแต่เห็นข้าวของหายไป ไม่มีใครอยู่แล้ว ถนอมตกใจที่ไม่เห็นดวงมองหาก่อนจะถามคนผ่านไปผ่านมา
“นี่พ่อ...คนที่อยู่ตรงนี้มันย้ายไปไหนแล้วอ่ะ”
“ไอ้ดวงน่ะเหรอ...นั่นสิ...มันหายไปไหนล่ะนั่น”
ถนอมแปลกใจ
“ไม่มีใครรู้เลยเหรอ”
“เมื่อวานมันก็ยังอยู่นะ มันไม่เห็นบอกใครว่าย้ายไปไหน มีเรื่องอะไรกับมันรึเปล่าล่ะ ถ้าเจอจะได้บอกให้”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
ชาวบ้านเดินไป ถนอมรู้สึกกังวลใจเกี่ยวกับดวง เขาเดินออกไปสวนกับแหวว และซัน ซึ่งไม่ทันสังเกต ซันมองไปยังที่พักดวงแล้วตกใจ
“เฮ้ย... ข้าวของไอ้ดวงมันหายไปไหนหมดเนี่ย”
แหววชะงักแปลกใจ
“นั่นสิ หรือย้ายไปที่ไหนแล้ว...แล้วทำไมไม่บอกกันเลยเนี่ย”
ซันกับแหวว มองหน้ากันงงๆ
ดวงกับสายมุกเปิดประตูเข้ามาในห้อง ก็เจอกับ ประเวทและดาราที่โดนซ้อมระบมอยู่ ทั้งคู่ตกใจ ดวงถลาเข้าไปหา
“พ่อ...แม่!”
สายมุกหน้าตื่น
“ใครทำเรื่องอะไรแบบนี้เนี่ย”
ดวงเข้าไปประคองพ่อตน
“พ่อเป็นอะไรมากมั้ย ทำไมมันทำคนป่วยแบบนี้ได้นะ”
ประเวทโวยวาย
“ไม่เอาแล้ว พ่อไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
ดาราหันมาต่อว่า
“เพราะเรื่องที่แกก่อไว้แท้ๆ ทำไมพวกฉันต้องมารับเคราะห์แทนด้วย”
ดวงหน้าเสีย
“ผมขอโทษครับ”
ดาราจ้องหน้า
“แกเอาเงินพวกเราไปต่างประเทศเลยนะ ฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ไหวหรอก”
ดวงชะงัก
“แต่เงินนั่นมัน...เงินของคนอื่น ไม่ใช่เงินของผม หวยที่ถูกเขาก็แค่ฝากไว้ ผมใช้ไม่ได้หรอกครับ”
ประเวทเสียงดังขึ้นมา
“แล้วจะปล่อยให้พ่อกับแม่อยู่ในสภาพแบบนี้น่ะเหรอ”
ดาราไม่พอใจ
“ลอตเตอรี่นั่น มันให้แกมาแล้ว แปลว่าเงินก็เป็นแก อย่ามาทำเป็นคนดีนักเลย”
สายมุกอึ้งๆ
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
ดวงหันไปบอกสายมุก
“เรื่องนี้ให้ผมเคลียร์เองดีกว่า”
สายมุกถอนหายใจ ไม่อยากเข้าไปยุ่ง
“เงินที่จะไปต่างประเทศ เดี๋ยวผมจะหามาให้ครับ”
ดารารีบบอก
“ขอพ๊อคเก็ตมันนี่ด้วยนะ”
สายมุกโวยทันที
“ไม่มากไปหน่อยเหรอ ดวงเขาจะไปหาที่ไหนมาให้”
ดวงอึกอัก ประเวทเสียงแข็งใส่
“หวยก็ตั้งหลายร้อยล้าน ให้พ่อแม่ใช้แค่นี้มัน...เอามาล้านนึง”
สายมุกสวนขึ้น
“แปดพัน เต็มที่ให้ได้เท่านั้น”
ดวงอึ้ง
“คุณ...”
สายมุกถามเสียงแข็ง
“จะเอามั้ย...”
ดาราเบ้หน้า
“แปดพัน จะให้ฉันไปช๊อบเกาลัดที่เยาวราชเหรอ”
ประเวทไม่พอใจสายมุก
“นี่ทำไมลูกปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มาวุ่นวาย”
สายมุกไม่สนถามเสียงแข็ง
“จะเอามั้ย ถ้าไม่เอา ก็ไม่ได้อะไร นอกจากแค่พาไปโรงพยาบาล”
ดวงหน้าเสีย
“คุณ...ผมขอร้องล่ะ”
สายมุกเข้ามาจูงมือดวง จะพาออกไป
“ถ้างั้นไปกันเถอะ”
ดารารีบบอก
“ห้าแสนก็ได้”
สายมุกต่อรอง
“สองแสน”
ประเวทสวนขึ้น
“สองแสนห้า”
สายมุกต่ออีก
“แสนนึง”
ดาราพยักหน้า
“ตกลง”
ประเวทกับดาราดีใจ คิดว่าตนได้เพิ่ม สายมุกมองหน้าดวง
“เห็นมะ...”
ดวงตัดบท
“ผมว่าตอนนี้ไปโรงพยาบาลกันก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
ประเวทรีบแย้ง
“ไปธนาคารก่อนดีกว่า”
สายมุกมองอย่างสมเพช
“สภาพนี้ก็ห่วงแต่เงิน ไม่อยากจะเชื่อ”
“ผมขอคุยกับคุณข้างนอกหน่อย”
สายมุกเดินตามดวงออกไปแต่โดยดี
สายมุกเดินตามดวงมาด้านนอก
“ผมขอล่ะ”
“ฉันก็ขอเหมือนกัน ให้คุณลองคิดดีๆนะ มีคนที่เจ็บตัวคนไหนบ้างที่ห่วงแต่จะไปเอาเงินที่ธนาคาร มากกว่าไปโรงพยาบาล”
“แต่ทุกอย่างที่คุณพูดมันไม่มีหลักฐาน”
“แล้วคิดว่าที่ฉันพูด ไม่ใช่เพราะฉันห่วงคุณหรอกเหรอ”
ดวงนิ่งไป สายมุกมองหน้า
“คุณไปคิดเองก็แล้วกันนะว่าคุณจะเชื่อใคร อย่างน้อย ถ้าคุณจะเสียเงินไปฟรีจริงๆ แสนก็คงดีกว่าล้านนึงแน่ๆ”
“ขอบคุณครับ”
สายมุกมองดวงอย่างเป็นห่วง
แหววเดือดเนื้อร้อนใจที่ดวงหายไป
“ทำไมดวงทำแบบนี้ หายไปไหนทำไมไม่บอกกันบ้าง เห็นเราเป็นอะไร”
ซันค้อน
“ห่วงจังนะ”
“แล้วไม่ห่วงรึไงเพื่อนน่ะ”
“ถ้าฉันหายไปบ้าง...จะเดือดเนื้อร้อนใจแบบนี้มั้ย”
“ก็เห็นตามติดแจ ไม่เห็นหายไปซักที”
“พูดให้กำลังใจกันหน่อยก็ไม่ได้”
“ฉันสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับดวงยังไงก็ไม่รู้”
“ไม่หรอกน่า ไอ้ดวงมันเป็นคนดี ไม่มีใครทำอะไรมันได้หรอก”
แหววห่วงดวง ซันมองแอบหมั่นไส้
ดวงเดินกลับเข้ามาพร้อมสายมุก ประเวทและดาราต่างก็ลุ้นว่าดวงจะเอายังไง
“ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะ...ให้เงินพ่อกับแม่แสนนึง เป็นค่าไปต่างประเทศก็แล้วกันครับ”
ดารากับประเวทดีใจออกนอกหน้า สายมุกไม่ค่อยพอใจนัก
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
