สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13

สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13

อารามตกใจสมหวังถอดรองเท้าแล้วหยิบไปกระหน่ำตีมือแดนสุดแรง!

“โอ๊ย”

แดนร้องลั่น ชักมือออกไป ประตูลิฟต์ปิด สมหวังถอนหายใจ โล่งอก ส่วนแดนวิ่งไปทางบันไดหนีไฟ หมายจะไปดักรอที่ลิฟท์อีกชั้น

ระหว่างนั้น สมหวังเห็นปุ่มกดลิฟต์ ถูกกดไว้ทุกชั้น ก็ตกใจ มองยอดชายเขม็ง
“ผมขอโทษ ผมไม่รู้จะกดชั้นไหน ผมตกใจอยู่ดีๆ ก็มีคนเอาปืนมาจ่อแบบนั้น” ยอดชายแถ
สมหวังหนักใจ
สักครู่หนึ่ง ลิฟต์เลื่อนขึ้นมาหยุดอีกชั้นหนึ่ง ประตูเปิดออก สมหวังโผล่หน้าออกไปมองเห็นแดนกำลังวิ่งตรงมายอดชายลุ้นให้แดนวิ่งตามมาได้ทัน สมหวังรีบปิดลิฟต์ และลิฟต์ก็ปิดทันก่อนแดนจะมาถึง ยอดชายอารมณ์เสีย!
“โธ่เว้ย” แดนหงุดหงิดวิ่งตามไปอีก

สมหวังกลัวจนตัวสั่น ยอดชายลุ้นให้แดนมาทันตอนประตูลิฟต์เปิด ทันใดนั้น ประตูลิฟต์เปิดแต่ก็ไม่เห็นหัวแดน สมหวังตัดสินใจ

“คุณยอดชายชั้นว่าเราออกชั้นนี้กันดีกว่าค่ะ”
สมหวังวิ่งออกไปทางบันไดหนีไฟ อีกฝั่งหนึ่ง ยอดชายวิ่งตามออกมา แต่ก็ยังคอยชะเง้อมองแดนให้แดนตามมาได้ทัน

สมหวังพยายามผลักประตูหนีไฟ แต่ประตูเปิดไม่ออก
“ประตูเปิดไม่ออกค่ะ”
แดนวิ่งมาหน้าลิฟต์ ลิฟต์กำลังปิดพอดี แดนคิดว่าสมหวังยังอยู่ในลิฟต์ แดนกำลังจะวิ่งตามไปอีกชั้น
ยอดชายเห็นแดนพอดี ยอดชายพูดเสียงดังตั้งใจให้แดนได้ยิน
“คุณสมหวัง! หลบครับผมเปิดให้”
แดนได้ยินเสียงยอดชาย ก็วิ่งมาตามเสียง
ยอดชายทำทีเป็นช่วยสมหวังใช้เท้าถีบประตูอยู่หลายครั้ง แต่แกล้งทำเป็นเปิดไม่ออก
สมหวังลุ้นสุดขีด จนครั้งสุดท้ายยอดชายถีบประตูออกจนได้
“รีบไปค่ะ…คุณยอดชาย”
สมหวังรีบวิ่งเข้าไป
ยอดชายแกล้งเจ็บขาที่ถีบประตูเมื่อครู่ ร้อง “โอ๊ย”
สมหวังได้ยินเสียงยอดชายก็กลับมาดูด้วยความเป็นห่วง
“คุณยอดชาย”
“ผมเจ็บข้อเท้าน่ะครับ”
“ไหวมั้ยคะ…มาเดี๋ยวชั้นช่วย”
จังหวะที่สมหวังยื่นมือให้ยอดชายเพื่อดึงตัวลุกขึ้น แดนวิ่งมาถึงพอดี
แดนรีบเหนี่ยวไกยิงใส่สมหวัง! เดชะบุญเป็นจังหวะที่สมหวังฉุดตัวยอดชายขึ้น แรงฉุดทำให้สมหวังเสียหลักล้มลงไปบนตัวยอดชาย ลูกกระสุนเฉียดสมหวังไปอย่างหวุดหวิด
สมหวังตกใจร้อง “ว้าย”
แดนเซ็งพลาดอีก
แดนเล็งปืนไปที่สมหวังกำลังจะยิงซ้ำ สมหวังตกใจและกลัว หลับตาปี๋
ยอดชายเองก็ตกใจตาเหลือก กลัวแดนจะยิงพลาดมาโดน!
“เฮ้ย”
ยอดชายดันสมหวังออกเพื่อจะให้รับลูกกระสุน สมหวังกระเด็นออกไป
แดนยิ่งพลาด กระสุนเฉียดยอดชายไปนิดเดียว สมหวังตกใจ! เห็นกระสุนเฉียดยอดชาย คิดว่ายอดชายช่วยชีวิตตนไว้
“คุณยอดชาย”
“คุณสมหวังหนีไปก่อนครับ ไม่ต้องห่วงผม”
สมหวังลังเลเป็นห่วงยอดชาย
“หนีไปครับคุณสมหวัง”
สมหวังตัดสินใจวิ่งไปทางบันไดหนีไฟ
แดนโมโห “จะไปช่วยมันทำไม เกือบจะจัดการได้อยู่แล้ว”
“ช่วยบ้าอะไร! แกไมเห็นชั้นหรือไง เกิดพลาดมาโดนชั้นจะทำไง…ไม่ต้องพูดมาก รีบตามไปจัดการมัน”
แดนวิ่งตามสมหวังไป
“มึงเสร็จกูแน่”
แดนวิ่งไล่กวดสมหวังไปติดๆ สมหวังชะโงกหน้ามาดูเห็นแดนตามมาติดๆ ก็ยิ่งตกใจ วิ่งหนีต่ออย่างสุดชีวิต
สมหวังวิ่งออกมาทางประตูทางออก แดนวิ่งจี้ตามมาติดๆ
“เฮ้ยหยุด” แดนตะโกนก้อง
สมหวังหยุดชะงัก แล้วค่อยๆ ยกมือยอมแพ้ แดนจ่อปืนไปที่สมหวัง ขณะที่สมหวังค่อยๆ หันไปหาแดน
ทันใดนั้น วันชาติ กับกุหลาบก็โผล่มาพอดี
“สมหวัง”
วันชาติ กับกุหลาบ จ่อปืนไปทางแดน แดนตกใจ!
“ทิ้งปืนลง แล้วมอบตัวซะ”
แดนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจวิ่งหนีกลับลงไปทางบันไดหนีไฟ
“จ่ากุหลาบดูสมหวังไว้ เดี๋ยวผมไปจัดการมันเอง”
“หมวดคะ ช่วยคุณยอดชายด้วยนะคะ คุณยอดชายขาเจ็บอยู่ด้านล่าง” สาวแสนดียังเป็นห่วงยอดชาย

“สมหวังไปรอในรถก่อนนะตรงนี้มันอันตราย!”
 
กุหลาบบอกแล้ววิ่งตามวันชาติไป

แดนวิ่งหนีสุดชีวิต ขณะที่วันชาติวิ่งไล่ล่าตามติด

“อย่าหนี! มอบตัวซะดีๆ”
แดนวิ่งนำวันชาติอยู่ แล้วหันกลับมายิงสา วันชาติหลบลูกกระสุน แดนวิ่งหนีต่อ วันชาติวิ่งตาม

กุหลาบพาสมหวังมานั่งที่รถ
“สมหวังหลบอยู่ในนี้ก่อนนะ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดเข้าใจมั้ย พี่ไปช่วยหมวดก่อน”
กุหลาบวิ่งออกไป

แดนยิงสกัดวันชาติพลางวิ่งหนี วันชาติต้องคอยหลบหลีกกระสุนปด้วย ทำให้แดนยิ่งวิ่งห่างออกไป วันชาติยิงตอบโต้ แดนวิ่งหนีลับสายตาหมวดวันชาติไป
วันชาติวิ่งตามไป

แดนวิ่งออกมาจากประตูบันไดหนีไฟ รถยอดชายขับมาเทียบ
“ขึ้นรถเร็ว”
แดนรีบขึ้นรถ ยอดชายขับออกไป หมวดวันชาติวิ่งตามออกมาไม่เห็นแดน แต่พอหันไปอีกทางเห็นเป็นรถยอดชาย วันชาติหงุดหงิด
“รถนายยอดชายนี่!”
วันชาติกำลังวิ่งตามไปดักอีกชั้น เป็นจังหวะที่กุหลาบสวนมาพอดี กุหลาบไม่ทันระวังชนเข้ากับหมวดวันชาติล้มทั้งสองคน รถยอดชายแล่นออกไป หมวดวันชาติตามไปไม่ทัน วันชาติช่วยพยุงตัวกุหลาบขึ้นอาการหงุดหงิด
“คุณจะตามผมมาทำไม”
“ก็มาช่วยหมวดไงคะ”
“แล้วสมหวังล่ะ”
“ให้นั่งรออยู่ที่รถค่ะ”
วันชาติขึ้นเสียง “ปล่อยให้สมหวังอยู่คนเดียวได้ยังไง ถ้าไอ้พวกนั้นมันเห็นสมหวังแล้วจะทำยังไง”
กุหลาบสีหน้ากังวล

สมหวังนั่งรออยู่ในรถหมวดวันชาติ ส่วนอีกด้าน รถยอดชายกำลังแล่นตรงมาทางสมหวัง และขับผ่านหน้าสมหวังไป สมหวัง เห็นรถยอดชายก็จำได้
“คุณยอดชาย”
สมหวังลงจากรถแล้วจะวิ่งตามยอดชาย พร้อมกับโบกมือให้ยอดชายหยุดรถ แต่ยอดชายไม่ทันเห็น
สมหวังพยายามวิ่งตาม
“คุณยอดชายคะ”
กุหลาบกับวันชาติวิ่งมาทันพอดี
“สมหวัง สมหวังจะไปไหน”
วันชาติพยายามวิ่งตามรถยอดชาย แต่ตามไม่ทัน
“พี่กุหลาบ…คุณยอดชายเค้าจะรู้หรือเปล่าว่าชั้นอยู่ที่นี่ เค้าคงกำลังตามหาชั้นอยู่ก็ได้”
“พี่ว่าไม่หรอก” กุหลาบพูดเป็นนัย
สมหวังงง ถามพาซื่อ “ทำไมพี่กุหลาบพูดแบบนั้นหละ ชั้นมากับคุณยอดชาย เค้าต้องตามหาชั้นสิ”
หมวดวันชาติเดินเข้ามา
“คุณสมหวังผมมีอะไรจะบอกกับคุณ”
สมหวังมองอย่างสงสัย

แดนอยู่ในรถบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “นึกว่าจะเสร็จมันซะแล้ว”
“เสียแผนอีกจนได้” ยอดชายเซ็ง
“ถ้าไม่อยากเสียแผน เลี้ยวรถกลับไปจัดการมันอีกทีมั้ย”
“อย่ามากวนประสาทชั้นตอนนี้ได้มั้ย ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ เซ็งโว้ย”
“แล้วไอ้พวกตำรวจมันรู้ได้ยังไง”

สมหวังตกใจแทบช็อก “อะไรนะ! หมวดกำลังจะบอกว่าคุณยอดชายมีส่วนรู้เห็นในการฆ่าคุณนายศรีสมร”
“ครับ”
“ชั้นไม่เชื่อ…จะเป็นไปได้ยังไง ใครจะฆ่าแม่ตัวเองได้”
“แม่ที่ไหนล่ะครับ คุณยอดชายน่ะเป็นสามีของคุณนายศรีสมร”
สมหวังตกใจ ส่ายหน้าไม่เชื่อ
“ไม่จริง! หมวดมีหลักฐานหรือเปล่า”
วันชาตินิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่มี…แต่เรากำลังหาอยู่”
“แบบนี้หมวดก็ใส่ร้ายคุณยอดชายน่ะสิ”
“ที่ผมพูดก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ”
“หมวดไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ชั้นไม่เชื่อหมวดตราบใดที่ยังหาหลักฐานมาไม่ได้” สมหวังตัดบทอย่างฉุนเฉียว
กุหลาบช่วยพูด “เชื่อเถอะสมหวัง สมหวังถูกเค้าหลอกมาฆ่าปิดปากรู้หรือเปล่า”
สมหวังไม่เชื่ออยู่ดี “เค้าจะฆ่าชั้นได้ยังไง ตอนที่ไอ้มือปืนมายิงชั้น เค้ายังช่วยชีวิตชั้นอยู่เลย”
กุหลาบยังพยายามต่อ “เชื่อพี่เถอะสมหวัง สมหวังกำลังตกหลุมพรางนายยอดชายอยู่นะ”
สมหวังโมโหสุดขีด “ถ้าพี่กุหลาบกับหมวดยังไม่หยุดพูดจาให้ร้ายคุณยอดชายอีก ชั้นจะถอนตัวจากการเป็นพยานคดีนี้”
วันชาติตัดบท “โอเคๆ ผมรู้ผมพิสูจน์เรื่องนี้ไม่ได้แต่ผมอยากขอร้อง คุณควรจะอยู่ห่างๆคุณยอดชายสักพักจนกว่าเราจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเค้าได้ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง”
ความรักบังตา สมหวังไม่สนใจ เมินหน้าหนี

“ผมคงต้องย้ายที่ซ่อนของคุณ ไปอยู่ที่อื่น”
 
วันชาติบอกสีหน้าและน้ำเสียงซีเรียสมาก

สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13 (ต่อ)

เย็นย่ำวันนั้น สายฟ้าตกใจมากพอได้ยินที่วันชาติบอก

“อะไรนะ จะให้สมหวังไปอยู่ที่อื่น”
“คือคดีสมหวังกับกุหลาบเป็นพยานอยู่เนี่ย พวกนู้นมันส่งนักเลงมาคุกคามพยานไม่ให้ไปชี้ตัว ชั้นกลัวว่าสมหวังจะเป็นอันตรายก็เลยอยากจะพาสมหวังไปอยู่ที่อื่น”
“อยู่ที่ไหนไกลหรือเปล่า”
“บอกไม่ได้เป็นความลับราชการ” วันชาติว่า
“แล้วสมหวังกลับมาร้องเพลงได้หรือเปล่า” สายฟ้ากังวลหนัก
“คงจะไม่ได้”
“อ้าว! สมหวังเป็นนักร้องก็ต้องซ้อม แล้วงานที่รับไว้อีกล่ะ ชั้นจะทำยังไง ชั้นไม่ยอมแกจะเอาสมหวังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” สายฟ้าขึ้นเสียง
“เข้าใจหน่อยสิวะ สมหวังอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ” วันชาติเสียงดัง
เสียงชูชนะดังแทรกขึ้นมา “กูไม่ยอมให้สมหวังไปไหนทั้งนั้น”
วันชาติตกใจ “อาชู”
“เอ็งไม่ต้องพูด ยังไงข้าก็ไม่ยอม”
“ที่ผมทำไปเพื่อความปลอดภัยของสมหวังนะครับ”
“เอ็งกลัวสมหวังไม่ปลอดภัย เอ็งก็ส่งตำรวจมาคุ้มกันซิ ยังไงข้าก็ไม่ให้มันไป” ชูชนะหันมาทางสมหวัง “เอ็งห้ามไปไหนนะ เอ็งต้องอยู่กับข้า ถ้าข้าไม่มีเอ็งแล้วข้ากับไอ้พวกนี้จะอยู่ยังไงแล้วใครจะเป็นนักร้อง”
ชูชนะพูดจบก็หายเข้าไปด้านใน สมหวังหนักใจ
วันชาติหันไปพูดกับสายฟ้า
“ไอ้สายฟ้าแกช่วยพูดกับพ่อแกให้หน่อยสิวะ มันจำเป็นจริงๆ”
“แกเอาสมหวังไปแล้ววงชั้นล่ะ แกช่วยเห็นใจบ้างสิ”
ทันใดนั้น ชูชนะออกมาพร้อมไม้กวาดในมือ
“ไอ้ชาติมึงออกไปดีๆ หรือจะให้กูไล่ออกไป”
ทุกคนตกใจ
สายฟ้าร้องห้ามเสียงหลง “พ่อใจเย็นๆ”
ทุกคนช่วยกันห้ามชูชนะ
“พวกเอ็งปล่อยข้า”
“แกกลับไปก่อนเถอะไป”
หมวดวันชาติเซ็ง จำใจเดินออกไป

เย็นเดียวกัน เสียงสารวัตรเอ็ดตะโรลั่นโรงพัก
“อะไรนะ ย้ายพยานไม่ได้เหรอ”
วันชาติหน้าจ๋อยๆ
“คุณทำงานยังไง เรื่องแค่นี้จัดการไม่ได้”
“สารวัตรจะให้ผมทำยังไงต่อครับ”
“ผมละปวดหัวกับคุณจริงๆ คุณรีบไปย้ายพยานเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับ”
วันชาติกำลังจะเดินออกไป สารวัตรเรียกไว้
“เดี๋ยวหมวด…แล้วเรื่องคนร้ายไปถึงไหนแล้ว”
“ออกหมายจับแล้วครับ”
“จัดการคดีนี้ให้เรียบร้อยอย่าให้พลาดนะ”
“ครับ”

ตอนค่ำๆ สมหวัง คุยโทรศัพท์กับป้าชวน น้ำเสียงป้าชวนเป็นห่วงหลานสาวหนัก
“สมหวังเป็นยังไงบ้างลูก โทร.ไปก็ไม่ค่อยจะรับ”
สมหวังพูดให้ป้าสบายใจ
“สบายดีจ้ะ”
“เอ็งไม่ต้องมาโกหกข้า! เกิดอะไรขึ้น ไอ้พวกมือปืนมันเจอเอ็งแล้วใช่มั้ย!”
สมหวังตกใจ ที่ป้าชวนรู้
“ป้ารู้ได้ยังไง”
“ก็รูปเอ็งอยู่ในหนังสือพิมพ์หลาซะขนาดนั้น ไอ้พวกนั้นมันก็ต้องเห็นเอ็งน่ะสิ แล้วอีกอย่างป้าไปหาหมวดมา ป้าเห็นหมวดเค้ารีบร้อนมาหาเอ็ง เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น! นี่บอกจะมาส่งข่าวยังไม่เห็นมาเลย… มันต้องมีอะไรแน่ๆ เอ็งตกกอยู่ในอันตรายใช่มั้ย”
“ป้าคิดไปเอง หมวดเค้าก็มาหาชั้นตามปกตินั่นแหละ ไม่มีอะไรซะหน่อย ป้าสบายใจได้ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ”
“แน่ใจนะ อย่าโกหกป้า… ป้ารักเอ็งนะ ถ้าเอ็งเป็นไรไปป้าคงขาดใจแน่ๆ”
สมหวังเศร้าใจ
“แน่ใจจ้ะป้า ไม่มีอะไรจริงๆ เชื่อชั้นนะป้า”
“ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเอ็งรีบบอกหมวดเค้าเลยนะ แล้วก็เชื่อฟังหมวดเค้าด้วยนะ”
“จ้ะป้า”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก”
“จ้ะ”

สมหวังวางโทรศัพท์ ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

ท่ามกลางความมืดมิดที่ครอบคลุมบ้านพักวงดนตรีชูชนะ วทัญญู มีไอ้โม่งสี่คนเข้ามาในบ้าน มันทั้งสี่คนค่อยๆ ย่องเข้าบ้าน ราวกับหน่วยคอมมานโด ไม่ถึงอึดใจทั้งหมดเข้ามาหลบซุ่มประชิดตัวบ้าน

คนเป็นหัวหน้าให้รหัสสัญญาณมือให้บุกขึ้นชั้นบน คนที่ห้อยเชือกมาด้วยก็ออกพรวดออกมาติดตะขอเตรียมเหวี่ยงเชือกเพื่อจะโหนตัว
คนเป็นหัวหน้าสะกิดไหล่แล้วชี้ไปที่บันไดที่พิงอยู่ห่างออกไป
ลูกน้องพยักหน้าแล้วรีบไปเอาบันไดมาแทนเชือก บันไดถูกนำมาพาดเพื่อปีนขึ้นบ้าน คนเป็นหัวหน้าขึ้นไปเป็นคนแรก แล้วตามด้วยลูกน้อง
ที่ระเบียงห้อง ชายหัวหน้าไม่ทันเห็นกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ ปัดตกลงมา โชคดีลูกน้องข้างล่างรับไว้ทัน
คนเป็นหัวหน้าใจหาย !
อีกครู่หนึ่ง คนเป็นหัวหน้าขยับตัวลุกขึ้นโดยไม่ทันระวังหันไปโดนอีกใบตกลงมา ลูกน้องพยายามจะรับแต่เกิดพลาดกระถางตกแตกเสียงดัง

ชูชนะสะดุ้งตื่น เงี่ยหูฟัง เดินไปหยิบปืน

ชายที่เป็นหัวหน้าตกใจ ลนลานส่งซิกให้ลูกน้องรีบไปซ่อน ลูกน้องลืมว่าหัวหน้ายังอยู่บนระเบียง จึงรีบเอาบันไดไปเก็บที่เดิม
หัวหน้ายังอยู่ข้างบน มองซ้าย มองขวาแล้วไม่เห็นบันได จึงตัดสินใจกระโดดลงมา

ชูชนะเปิดประตูบ้านออกมาดู พวกไอ้โม่งทำเสียงแมว
“แมวบ้านไหนวะซนจริงๆ”
ชูชนะเห็นว่าไม่มีใครจึงกลับเข้าห้องไป

เวลาต่อมาทั้งหัวหน้าและลูกน้องปีนขึ้นมาบนบ้านได้สำเร็จ หัวหน้าใช้สัญญาณมือให้ไขกุญแจ ลูกน้องงง
หัวหน้าโมโห เปิดไอ้โม่งออก เฉลยให้เห็นว่าที่แท้เป็น...หมวดวันชาติ
“ไขกุญแจ”
ลูกน้องเอาลวดไขกุญแจห้อง
ขณะที่สมหวัง กับกุหลาบนอนหลับอยู่ๆ ก็มีมือยื่นมาปิดปากทั้งสองคน สมหวัง กุหลาบสะดุ้งตื่นตกใจที่เห็นไอ้โม่งสองคน
วันชาติเอามือที่เหลืออีกข้างดึงไหมพรมลงให้เห็นหน้า กระซิบบอก
“ผมเอง”

วันชาติพาสมหวังกับกุหลาบมาที่ระเบียงเตรียมปีนลงไป วันชาติกับลูกน้องก็ปีนนำลงมาก่อน
เสียงชูชนะดังขึ้น “หยุดอย่าขยับ”
ชูชนะถือปืนจ่อไปทางวันชาติ วันชาติกับลูกน้อง ยกมือขึ้นเหนือหัว
“เข้ามายังไง เดี๊ยะกูยิงไส้แตก”
“อา ผมเอง อย่ายิงครับๆ”
“กูบอกอย่าขยับ”
สมหวังกับกุหลาบพรวดออกมา
“อย่ายิงค่ะอย่ายิง”
ทุกคนมองอย่างงงๆ วันชาติถอดไอ้โม่ง
“ผมเองครับ!”
ทุกคนตกใจที่เห็นเป็นวันชาติ
บาสตาเหลือก “พี่ชาติ!”

ทุกคนรวมตัวกันอยู่ในบ้าน ชูชนะเย้ย
“เดี๋ยวนี้ริเป็นขโมยซะเองแล้วเหรอไอ้ชาติ”
สายฟ้าไม่พอใจเช่นกัน “ไอ้ชาติทำไมแกต้องทำแบบนี้ด้วยวะ”
วันชาติอึ้ง รู้สึกผิด
“เอ่อ…”
ชูชนะนึกได้ “อ๋อ กลางวันพาไปไม่ได้ เลยคิดจะพาไปตอนกลางคืน มึงหยามกูมากไป
แล้ว ไอ้บาสไปโทร.แจ้งตำรวจ”
วันชาติสะดุ้งโหยง “เฮ้ย”
“พูดเป็นเล่นน่ะพ่อ ก็ตำรวจยืนอยู่เนี่ยจะไปแจ้งตำรวจที่ไหน” บาสเซ็ง
ชูชนะพาล “ก็แจ้งตำรวจมาจับตำรวจไงล่ะวะ”
วันชาติพูดดีๆ ด้วย “อาใจเย็นๆ ก่อนสิครับ”
ชูชนะนิ่งครู่หนึ่ง
“รีบไปพ้นๆหน้ากูเลย เดี๋ยวกูจะเปลี่ยนใจขึ้นมา”
สายฟ้ารีบบอก “แกกลับไปก่อนเถอะไป”
วันชาติหันไปทางสมหวัง “ไปสมหวัง”
ชูชนะโมโหขึ้นมาอีก “ไอ้ชาติ นี่มึงยังไม่เลิกบ้าอีกเหรอ มึงจะเอาสมหวังกูไปไหน”
“โธ่อา ผมมีความจำเป็นต้องพาสมหวังไปจริงๆ” วันชาติครวญ
ชูชนะเสียงแข็ง “หัวเด็ดตีนขาด กูก็ไม่ให้สมหวังไปกับมึง”
“มีเหตุผลหน่อยสิอา”
“มึงยังไม่มีเหตุผลกับกูเลย เรื่องอะไรกูจะมีเหตุผลกับมึง”
วันชาติไม่ฟังเสียง พาสมหวังออกไป
“ไปสมหวัง”
ชูชนะคว้าแขนสมหวังไว้
“กูไม่ให้ไป”
จากนั้นชูชนะกับวันชาติก็ดึง ยื้อแย่งสมหวังกันไปมา!
สายฟ้าห้ามเสียงดัง “หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ”
วันชาติกับชูชนะหยุดกึก
“ถามเจ้าตัวเค้าให้รู้เรื่องไปเลยว่าจะเอายังไง”
สมหวังได้ยินคำถามหนักใจ
“ดี จะได้รู้ดำรู้แดงไปเลย” ชูชนะหันมาพูดกับสมหวัง “ยังไงเอ็งก็ต้องอยู่กับข้าใช่มั้ย”
“ไม่ได้นะสมหวัง อยู่ไม่ได้”
สมหวังมองหน้าวันชาติกับชูชนะสลับกัน
“สมหวังบอกมา ว่าเธอจะอยู่หรือไป” สายฟ้าถามย้ำ
“ชั้น….ชั้นจะไปกับหมวด”

พวกชูชนะอึ้ง ตะลึงแทบช็อก ทุกคนจ้องสมหวังเป็นตาเดียว

สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13 (ต่อ)

สมหวังกับกุหลาบอยู่ในห้อง กำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า สักครู่หนึ่งสายฟ้าเดินเข้ามาถามย้ำ

“เธอจะไปจริงๆ เหรอ”
สมหวังตอบไม่เต็มคำ รู้สึกผิดในใจ “ค่ะ”
สายฟ้าหน้าเสีย “พวกเราไม่ดีกับเธอหรือไง เธอถึงจะไป”
“เปล่าค่ะ แต่ชั้นมีความจำเป็นจริงๆ”
สายฟ้าชักเริ่มหัวเสีย อารมณ์ขุ่นมัว
“มันเรื่องอะไรกันแน่ มีแต่ความจำเป็นๆ แล้วชั้นจะรู้มั้ยว่าความจำเป็นของเธอคืออะไร บอกชั้นได้มั้ย”
สมหวังนิ่งไม่ได้ตอบอะไร
สายฟ้าจับสังเกต ประเมินเหตุการณ์ “มันเป็นเรื่องใหญ่กว่ากว่าที่ไอ้ชาติพูดใช่มั้ย”
สมหวังอึ้ง
สายฟ้าคาดคั้นหนัก “ใช่มั้ย!”
กุหลาบพยายามช่วยสมหวัง
“ไปกันเถอะสมหวัง ขอตัวนะคะคุณสายฟ้า”
สายฟ้ายังถามต่อหวังจะได้คำตอบ “มีอะไรพวกเธอก็บอกมาซิ”
กุหลาบ สมหวังเดินออกไป
สายฟ้าเศร้า รู้สึกผิดหวัง

ที่ห้องโถงในบ้าน เจ๊เนาว์กะเจ๊จุ๊ กำลังพยาบาลชูชนะที่เป็นลมหลังสมหวังยืนยันจะไปกับหมวดวันชาติ
“ยาหอมหน่อยนะพ่อจะได้ดีขึ้น”
เจ๊เนาว์ประคองชูชนะจิบยาลม
สมหวังกะกุหลาบ หิ้วกระเป๋าลงมา
ชูชนะคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา “เอ็งจะไปจริงๆ เหรอสมหวัง”
“ค่ะ”
ชูชนะทำท่าจะร้องไห้ “อีเนาว์ อีจุ๊ เอ็งช่วยข้าขอร้องนังสมหวังหน่อยซิ อย่าให้มันไป”
“ชั้นไปก่อนนะพ่อ”
สมหวังกำลังจะเดินออกไป ชูชนะคร่ำครวญ ขอร้องให้สมหวังอยู่
“อย่าไปเลยนะสมหวัง ข้าขอร้อง”
เสียงของสายฟ้าแทรกขึ้น เสียงดัง “ไม่ต้องไปขอร้อง!”
สายฟ้าเดินตามเข้ามา
สมหวังหันไปมองสายฟ้า
“เค้าอยากไปก็ให้เค้าไป คนไม่มีน้ำใจ ขืนรั้งตัวไว้ได้ แต่หัวใจไม่อยู่กับเราก็ถ่วงความเจริญเค้าเปล่าๆ”
สมหวังเสียใจและสะท้อนใจอย่างแรง รีบเดินออกไป
สายฟ้าพูดกับสมหวัง โดยไม่มองหน้า “เธอไปเถอะ… โชคดี”
สมหวังกับกุหลาบ หันตัวเดินออกไป
ชูชนะยังคงพยามร่ำร้องเรียกให้สมหวังอยู่ต่อ เหมือนคนใจจะขาด
“สมหวังเอ็งอย่าไป อย่าทิ้งวงไป…”
บรรยากาศสลดหดหู่ ทุกคนเศร้าใจ

สมหวังเดินนำหน้ากุหลาบเอาของไปที่ไปที่รถวันชาติ กุหลาบกำลังจะเดินตามไป บาสวิ่งเข้ามาหา
“เดี๋ยว…กุหลาบ”
กุหลาบหันไปหาบาส
“อยู่มาตั้งนาน จนจะไปอยู่แล้ว เพิ่งได้ยินนายเรียกชื่อชั้นวันนี้นี่แหละ”
“เธอจะไปจริงๆ เหรอ”
กุหลาบประชด “ไม่จริงมั้ง เตรียมของพร้อมซะขนาดนี้”
บาสบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ไปไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอก”
“ต่อไปนี้ใครจะคอยกวนประสาทชั้น”
กุหลาบมองหน้าบาส “ไม่ดีหรือไงไม่มีใครกวนประสาทนายอีก”
“ไม่ดี…มันเหมือนขาดรสชาติในชีวิต”
กุหลาบแก้เขิน “ก็พี่สำสีกับพี่ปอยฝ้าย สองคนนั่นน่ะรับรองกวนประสาทนายเป็นบ้าได้แน่ๆ”
บาสบอกด้วยท่าทีดูจริงจังสุดชีวิต “พวกนั้นกวนประสาทได้ แต่ดูแลเอาใจใส่ชั้นไม่ได้นี่”
กุหลาบนิ่ง มองบาส ทำตัวไม่ถูก
“ไม่ได้หรอก ชั้นไปก่อนนะ”
“อย่าไปเลยนะ ถ้าเธอกับน้องสมหวังออกไปแล้ววงเราจะทำยังไง ไม่สงสารพ่อ สงสารพวกชั้นบ้างเหรอ”
กุหลาบเศร้า แต่ต้องแข็งใจ ทำเป็น ไม่แยแส

วันชาติเดินมาตาม
“กุหลาบ ไปกันได้แล้ว”
“ชั้นไปก่อนนะ โชคดีนะ”
กุหลาบเดินไป บาสมองตามอย่างเศร้าๆ

สมหวัง และกุหลาบ กำลังจะขึ้นรถ สมหวังเหลียวกลับไปมองบ้าน เหมือนจะเก็บความทรงจำที่นี่ไว้ในใจ จังหวะนั้นสายตาเหลือบไปเห็นสายฟ้ามองมาจากระเบียงบ้าน

สมหวังมองขึ้นไป แต่สายฟ้ารีบเดินหนีเข้าบ้านไป สมหวังรู้สึกเศร้าใจ

ไม่นานต่อมา สองสาวเดินทางมาถึง และเข้ามาที่เซฟเฮาส์แห่งใหม่เรียบร้อย วันชาติเอ่ยขึ้น

“คุณสองคนพักที่นี่ไปก่อนนะ อาจจะลำบากกว่าที่เก่านะ แต่รับรองความปลอดภัย”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” กุหลาบ
“แล้วโทรศัพท์ล่ะคะ” สมหวังถาม
“อันนี้สำคัญ ผมว่าช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งติดต่อใครเลยดีกว่า มันไม่ปลอดภัยสำหรับคุณ”
สมหวังเบื่อหน่ายกับสภาพที่เป็นอยู่เต็มกลืน “ชั้นต้องอยู่ในสภาพแบบนี้อีกนานเท่าไหร่คะ”
“จนกว่าคดีจะปิดครับ ทนอีกหน่อยนะครับ ทางเราคงจะจับคนร้ายได้เร็วๆนี้ คดีปิดเมื่อไหร่คุณสมหวังเป็นอิสระทันที”
สมหวังยังคงหนักใจ อยากเป็นอิสระเต็มทน

หมวดวันชาติเข้าโรงพักแต่เช้า และรีบไปรายงานกับสารวัตร
“สมหวังเป็นยังไงบ้าง”
“ผมพาไปอยู่เซฟเฮ้าส์ใหม่แล้วครับ”
“แล้วนายยอดชายกับไอ้มือปืน เจอตัวหรือยัง”
“ยังเลยครับ กำลังเร่งจับตัวอยู่ครับ”
“ดูแลสมหวังให้ดี และตามหาสองคนนั้นให้เจอโดยเร็วที่สุด” สารวัตรกำชับ
วันชาติรับคำ “ครับผม”

เวลาเดียวกันที่ตึกร้างแหล่งกบดานของแดน สองวายร้ายอยู่ด้วยกัน
“น่าเบื่อจริงๆ ต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ห้องซอมซ่อแบบนี้” ยอดชายบ่น
“ไปเช่าโรงแรมอยู่สิคุณ…แล้วจะเอายังไงต่อไป” แดนหารือ
ยอดชายหงุดหงิดหนัก “ไม่รู้โว้ย…กี่ครั้งๆ ก็ได้แต่พลาดๆๆ”
“ให้ผมไปจัดการวันนี้เลยมั้ย”
“เงียบปากไปเลย โง่แบบนี้ไงถึงได้พลาด ไปตอนนี้ตำรวจจะได้จับเข้าตารางน่ะสิ” ยอดชายตะคอก
“แล้วเราจะทำยังไง”
“รอไป ชั้นคิดแผนได้เมื่อไหร่ จะรีบไปจัดการมันทันที”
ยอดชายสีหน้าเหี้ยม!

ตอนสายๆ สมหวัง กุหลาบ กำลังนั่งทานข้าวอยู่ สมหวังดูเหม่อลอย ซึมเศร้าเห็นได้ชัด
“สมหวังกินข้าวได้แล้ว”
สมหวังยังคงเหม่อ
กุหลาบเรียกเสียงดัง “สมหวัง…สมหวัง”
สมหวังรู้สึกตัว มองกุหลาบ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่รู้ป่านนี้คนที่วงจะเป็นไงกันบ้าง”
กุหลาบได้ยินสมหวังพูดถึงคนที่วงก็พลอยเศร้าไปด้วยได้แต่พูดปลอบ
“ไม่ต้องห่วงนะ พี่ว่าคุณสายฟ้าเค้าต้องแก้ปัญหาได้”
เสียงกริ่งดัง กุหลาบลุกไปเปิดประตู เป็นหมวดวันชาติเข้ามา พร้อมถุงขนม อาหาร ผลไม้ และของใช้ให้กุหลาบ
“สวัสดีค่ะหมวด”
สมหวังทัก “สวัสดีค่ะ”
“เป็นยังไงบ้างครับสมหวังพออยู่ได้มั้ยครับ”
“ได้ค่ะ สบายมาก… หมวดคะ คนที่วงเป็นยังไงบ้าง” สมหวังถาม
วันชาติอ้ำอึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไปดูไม่ดี สมหวังสังเกตเห็นสีหน้าหมวดวันชาติเปลี่ยนไป
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าค่ะ ที่วงมีปัญหาอะไร”
“อ๋อ ไม่มีครับอะไรครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” วันชาติเปลี่ยนเรื่องหันมาหากุหลาบ “จ่า ช่วยผมหน่อย”
วันชาติยื่นถุงบางส่วนให้กุหลาบ และเดินไปเก็บหลังครัว กุหลาบตามไป

กุหลาบถามอย่างร้อนใจ “ที่วงมีปัญหาอะไรคะหมวด”
“จ่ารู้ได้ยังไง”
“ตอนที่สมหวังถาม หมวดสีหน้าเจื่อนๆ ไป ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“บอกชั้นมาเถอะค่ะ ชั้นไม่บอกสมหวังหรอก”
“อาชู เข้าโรงพยาบาล”
กุหลาบตกใจร้องเสียงดัง “พ่อเข้าโรงพยาบาล”
หมวดวันชาติรีบเอามือปิดปากกุหลาบไว้
“เบาๆ สิ!”
“แล้วพ่อเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”
“โรคหัวใจกำเริบ”
กุหลาบยิ่งตกใจ
“แต่ไม่ต้องเป็นห่วง อาชูดีขึ้นแล้ว ออกโรงพยาบาลวันนี้ และที่สำคัญห้ามให้สมหวังรู้เด็ดขาดเข้าใจมั้ย!” วันชาติสำทับ
“ค่ะ”

กุหลาบรับคำ

สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13 (ต่อ)

รถสายฟ้าแล่นเข้ามาจอดในบริเวณเรือนหลังใหญ่

สำลีตะโกนบอกคนอื่นๆ “พ่อกลับมาแล้วๆ”
เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ ปอยฝ้าย สำลี วิ่งกรูเข้ามา ประตูรถเปิดออก สายฟ้ากับบาส ช่วยประคองชูชนะออกมา
“ค่อยๆ นะพ่อ” ทุกคนจะเข้าไปช่วยประคอง
“ไม่ต้อง! กูเดินของกูเองได้”
ชูชนะโวยวาย พยามเดินด้วยตัวเองเข้าไปในบ้าน โดยมีสายฟ้ากับบาสเดินตามอยู่ไม่ห่าง
“พ่อเป็นอะไร จะช่วยก็โกรธ” สำลีงง
ปอยฝ้ายถาม “อยากรู้มั้ย”
“อยาก”
“อยากรู้ก็เข้าไปถาม”
สำลีฉุน “ไอ้นี่! เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว แนะนำให้ชั้นไปเจ็บตัวรึไง”
“ก็เห็นว่าแกอยากรู้” ปอยฝ้ายว่า
เจ๊เนาว์กะซิบถามเจ๊จุ๊ “พ่อจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ยนะ ชั้นเป็นห่วงจริงๆ”
“ก็จนกว่าสมหวังเปลี่ยนใจกลับมาโน่นแหละ พ่อถึงจะหาย” เจ๊จุ๊บอกหน้าเพลียๆ

ชูชนะนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง สายฟ้าได้แต่นั่งมองอย่างเป็นห่วง
เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ยกถาดอาหารเข้ามา
“พ่อจ๋า…ทานข้าวหน่อยนะ วันนี้ชั้นทำแต่ของโปรดของพ่อทั้งนั้นเลยนะ” เจ๊จุ๊บอก
“มา ชั้นป้อนนะ” เจ๊เนาว์ว่า
“ไม่กิน ข้าไม่หิว” ชูชนะบอก
“ไม่หิวก็ต้องกินนะพ่อ จะได้กินยา”
“เอ๊ะ บอกว่าไม่กินก็ไม่กินซิ” ชูชนะพาลใส่
“พ่ออย่าดื้อซิ…กินหน่อยนะ” สายฟ้าบอก
ชูชนะเบี่ยงตัวเมินหน้าหนี
“เดี๋ยวโรคก็กำเริบอีก
“ดี! ให้มันตายๆไปซะได้ก็ดี”
เจ๊เนาว์กรี๊ด “ว้าย! พ่อพูดอะไรแบบนั้นมันไม่ดี”
“ไม่เอาไม่พูดแบบนี้นะพ่อนะ”
ชูชนะพูดกับสายฟ้าน้ำเสียงอ้อน “สายฟ้าเอ็งไปขอร้องสมหวังอีกทีซิวะ เผื่อมันจะเปลี่ยนใจ”
“พ่อไม่เห็นหรือไงวันนั้นเค้าไปแบบไม่มีเยื่อใยให้เราเลยนะ พ่อยังจะให้ไปง้ออีกเหรอ”
“ถ้าไม่ง้อ แล้วเอ็งจะทำยังไง”
สายฟ้านิ่งไม่ตอบพ่อ
ชูชนะพูดต่อ “เอ็งอย่ามีทิฐิหน่อยเลย แค่ไปง้อมันไม่เสียหายอะไรหรอก อีกแค่นิดเดียววงเราก็จะไปถึงฝันแล้ว จะให้เรื่องแค่นี้มาทำลายความฝันเรอะ ข้าทำทุกอย่างเพื่อรอวันนี้ อีกแค่เอื้อมมันก็จะสำเร็จแล้ว เอ็งไปขอร้องสมหวังให้กลับมานะ ทุกอย่างมันจะได้ดำเนินไปเหมือนเดิม วงเราก็ยังจะอยู่เหมือนเดิม เพลงลูกทุ่งที่ข้ารักมันก็ยังจะอยู่ต่อไป”
สายฟ้าหนักใจ สักครู่หนึ่ง บาสวิ่งเข้ามา
“มีอะไรไอ้บาส” สายฟ้าสงสัย
“มีคนมาขอเจอพ่อ”
สายฟ้าฉงน “ใคร”

สายฟ้า กับบาส เดินดิ่งออกมาที่หน้าบ้าน เห็นมีรถตู้ป้ายแดง 2 คันจอดอยู่
ชายสองคนแต่งตัวเหมือนเซลส์ ขายของ ไหว้และร้องทักทาย “สวัสดีครับ” พร้อมกัน
สายฟ้ารับไหว้
“มาหาพ่อมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ พอดีพ่อไม่ค่อยสบายนอนพักอยู่ในบ้านครับ”
เซลส์ 1 ใน 2 บอก “ผมเอารถที่คุณอาสั่งไว้มาส่งครับ”
“รถอะไรครับ”
เซลส์อีกคนบอก หันหน้าไปทางรถ “รถตู้สองคันนี้ไงครับ”
สายฟ้างงๆ
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ เราไม่เคยสั่งรถอะไรเลย”
เซลส์คนแรกบอก “ไม่ผิดหรอกครับ” เปิดแฟ้มดู “ชื่อที่อยู่ตรงกับในใบจอง แล้วนี่คือใบเสร็จ
ค่ารถ คุณอาชูชนะจ่ายไว้หมดแล้ว คุณเพียงแต่เซ็นรับครับ”
บาสอึ้ง “โห…พี่สายฟ้า เราจะมีรถตู้ใหม่นั่งกันแล้ว” เดินไปเปิดประตูรถ “โล่งกว้างกว่าคัน
เก่าเยอะ แล้วแถมออกที่พร้อมกันสองคัน พ่อนี่ใจป้ำจริงๆ”
สายฟ้าถามเซลส์ “จ่ายเงินแล้วด้วยเหรอครับ”
“ครับ” เซลส์บอก
สายฟ้ารับใบเสร็จมาดู ถึงกับตาเหลือก

“สองล้านห้า!”

สายฟ้าตรงดิ่งมาหาพ่อที่อยู่ในบ้านแล้วถามทันที

“พ่อเอาเงินจากไหนมาซื้อรถ”
ชูชนะทำตีมึนใส่ นั่งกินข้าวไม่สนใจ
“เมื่อกี้จะป้อนไม่ยอมกิน ทีนี้ก้มกินใหญ่เลยนะพ่อ” เจ๊จุ๊จับผิด
ชูชนะโวย “เอ๊ะ ก็ข้าเพิ่งหิวนี่หว่า จะจับผิดอะไรนักหนานังพวกนี้”
“พ่อไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ชั้นถามว่าเอาเงินจากไหนมาซื้อรถ” สายฟ้าคาดคั้น
ชูชนะอึกอัก “เอ่อ..ข้า…ข้าเบิกเงินล่วงหน้าเฮียจวงเค้ามา”
“พ่ออย่าโกหก ใครที่ไหนเค้าจะให้เบิกเงินล่วงหน้าเป็นล้านๆ แบบนี้”
“ทำไมจะเบิกไม่ได้วะ ก็ข้าเซ็นสัญญาให้สมหวังเป็นนักร้องในสังกัดเค้าแล้ว!”
สายฟ้าตกใจ “อะไรนะ พ่อเซ็นสัญญากับเฮียจวงไปแล้ว!พ่อพาสมหวังไปเซ็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันก่อนที่ข้าไปหาเฮียจวงมา…ข้าเป็นคนเซ็นแทนให้สมหวังเอง”
สายฟ้าเครียด กุมขมับ
“พ่อไปเซ็นสัญญากับเฮียจวงได้ยังไง ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาผมก่อน”
“ก็ใครจะไปนึกล่ะวะ ว่าสมหวังจะออกจากวงไปแบบนี้”
ชูชนะจ๋อยๆ
“พ่อเอาเงินเค้ามาเท่าไหร่” สายฟ้าซัก
ชูชนะชูมือขึ้นห้านิ้ว
สายฟ้าตกใจ “ห้าล้าน! เค้าให้พ่อมาได้ยังเยอะแยะขนาดนั้น”
“ไม่รู้ก็เค้าให้ข้ามา”
สายฟ้าพยายามระงับอารมณ์โกรธ
“ซื้อรถไปสองล้านห้า…เหลืออีกสองล้านห้าเอามา เดี๋ยวผมจะเอาไปคืนเค้า”
ชูชนะอึ้งๆ พูดเสียงอ่อยๆ
“เอ่อ…มันเหลือไม่ถึงสองล้านน่ะสิ”
“แล้วมันเหลือเท่าไหร่”
ชูชนะบอกเสียงอ่อย “ล้านเดียว”
“อะไรน๊ะ! เหลือล้านเดียว!” สายฟ้าตกใจแทบช็อก
ชูชนะพยักหน้า
“พ่อเงินมาห้าล้านใช้ไปตั้งสี่ล้าน! เอาไปทำอะไรหมด”
“นอกจากรถตู้แล้ว ข้าไปสั่งเครื่องดนตรีใหม่ยกชุด แล้วก็วางมัดจำจะสร้างบ้านใหม่ สร้างโรงซ้อมใหม่!”
“พ่อ! ไม่ถึงอาทิตย์พ่อใช้เงินไปสี่ล้าน ทำไมพ่อทำแบบนี้”
สายฟ้าทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ เครียดจัด
“แล้วทีนี้จะเอาเงินที่ไหนไปใช้เค้า”

หมวดวันชาติแวะมาหาป้าชวนที่ร้านชวนชมภูษา สองคนคุยกันไปมา
“ว่าแล้วสมหวังมันต้องโกหกชั้น โทร.ไปวันก่อนบอกว่าไม่มีอะไร…นังหลานคนนี้มันจริงเลย” ป้าชวนบ่นอุบ
“ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ตอนนี้สมหวังก็อยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว”
“ชั้นไปหาได้มั้ยคะ”
“อย่าเพิ่งเลยครับ ขอให้จับคนร้ายได้ก่อนดีกว่า”
“ชั้นขอไปอยู่กับนังหวังไม่ได้เหรอคะ ชั้นคิดถึงหลานชั้นจะแย่อยู่แล้ว”
“อย่าเลยครับ”
“รับรองชั้นไม่วุ่นวายแน่นอน ชั้นแค่อยากไปอยู่ใกล้ๆ มัน” ป้าชวนอ้อนสุดชีวิต
“ป้าอยู่ที่นี่ดีแล้วครับ อีกไม่นานสมหวังได้กลับมาอยู่กับป้าเหมือนเดิมแล้ว”
“ก็ได้ค่ะ”
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่ ไม่ต้องเป็นห่วงสมหวังนะครับ ทำใจให้สบาย ผมจะคุ้มกันเต็มที่”
“ค่ะ”
วันชาติเดินออกไป
ป้าชวนสีหน้ากังวล ยังอดห่วงสมหวังไม่ได้

เช้าวันต่อมา ยอดชาย กับแดนนั่งกินมาม่า สภาพดูทรุดโทรม หนวดเคราเริ่มขึ้นรกครึ้มทั้งคู่ สักครู่หนึ่ง ยอดชายคิดอะไรออก ดีใจแล้วทุบโต๊ะ!
“ชั้นคิดออกแล้ว”
แดนกำลังเอาบะหมี่เข้าปากก็ตกใจ สะดุ้ง ร้อง “เฮ้ย” บะหมี่พุ้งออกจากปากเป็นสาย
“นี่คุณ! พูดดีๆ ก็ได้ จะทุบโต๊ะทำไมคนตกใจหมด!...จะให้ผมทำอะไรว่ามา”
ยอดชายยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีแผน สีหน้ามุ่งมั่นมาดหมาย

สายวันเดียวกันนั้นหมวดวันชาติเดินสวนกับเจ้าหน้าที่สืบสวน 2 คน

“เป็นยังไงบ้างได้ร่องรอยสองคนนั้นมั้ย”
“ยังเลยครับ นายยอดชายยังไม่ได้กลับเข้าบ้านเลยครับ”
“เฝ้าต่อไปอย่าให้คลาดสายตา และไปขอกำลังเสริมให้ออกตะเวนหาทุกที่ที่สองคนนั้นเคยไป รีบจับตัวมาให้ได้”
“รับทราบครับ” ลูกน้องรับคำสั่ง พร้อมกัน
“ผมจะออกไปหาพยาน ถ้ามีอะไรคืบหน้า โทรรายงานผมได้ตลอดเวลา”
“ครับ” ลูกน้องรับทราบ
หมวดวันชาติเดินออกมา สักครู่หนึ่งรถหมวดวันชาติแล่นออกจากโรงพัก ใครคนหนึ่งจับตามองหมวดวันชาติอยู่ และตามหมวดวันชาติไป

รถหมวดวันชาติแล่นอยู่บนถนน ใครคนนั้นยังคงตามหมวดวันชาติไปติดๆ

ไม่นานต่อมารถหมวดวันชาติแล่นมาจอดหน้าเซฟเฮ้าส์
หมวดวันชาติมองซ้ายมองขวาดูความปลอดภัยอีกครั้ง ก่อนจะลงจากรถ ถืออาหารเข้าไปในบ้าน

ใครคนนั้น แอบมองหมวดวันชาติเข้าไปในบ้าน

โปรดติดตาม "สายฟ้ากับสมหวัง" ตอนต่อไป