มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 13
ดวงหลับอยู่บนรถตุ๊กตุ๊ก เฮียตุ๊กเดินเข้ามาปลุก
“ตื่นๆ ตื่นเว้ย!”
ดวงสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมา…หน้าตาเหรอหรา
“จะนอนไปนอนบ้าน อย่ามานยินดีครับ ยินดีที่สุดเลยครับ”อนที่อู่”
ดวงพยายามตั้งสติจนรู้ว่าฝันไป
“แค่ฝันหรอกเหรอ…ตกลงเราไม่ได้เจอลุงล็อตงั้นเหรอ...เอ๊ะ หรือว่าไม่ได้ฝัน”
ดวงรีบหันไปถามเฮียตุ๊ก
“ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ตั้งแต่ส่งรถ เลี้ยวเข้ามายังไม่ทันจอดสนิทก็หลับไปแล้ว”
ดวงพึมพำกับตัวเอง
“สงสัยจะฝันไปจริงๆ”
“ว่าไง ไอ้มือใหม่ ตกลงวันแรกได้ผู้โดยสารบ้างไหม”
“ก็พอมีบ้างครับ”
“เอ...ถ้าไม่ไหวก็เลิก แต่ถ้ายังอยากทำต่อ กลับไปนอนให้เต็มตื่นไป คืนนี้เจอกัน”
“ครับ...ทำต่อแน่นอนครับ”
ดวงบอกทันที
วันใหม่...แหววกับซันนั่งชะเง้อรอดวงอยู่ที่ร้านกาแฟ...ลั้นลาเข้ามาเช็ดๆ โต๊ะ ทำนองเช็ดไล่แขก
“นี่...ถ้าไม่คิดจะกินก็ห้ามนั่ง เก้าอี้มีไว้ให้ลูกค้าเท่านั้นย่ะ”
ซันหันไปสั่ง
“เอากาแฟเย็นมาแก้วหนึ่ง หลอดสอง”
แหววรีบขัด
“ดูดทีสองหลอด เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก”
“ฮึ่ย! ฉันสั่งมาเผื่อแกเว้ย ไม่รู้เรื่อง”
แหววไม่ได้สนใจต่อ ชะเง้อมองไปทางเข้าตลาด
“ทำไมมันหายไปของมันวะ หรือว่ามันจะเป็นอะไร”
“เดี๋ยวมันก็มา ถึงขนาดโดดเรียนเพื่ออยู่รอมัน ห่วงหนักนะเนี่ย”
ซันงอน แหววชะเง้อรอแต่ดวง
“หุบปากได้ไหม...รำคาญ”
ลั้นลาเอากาแฟเย็นมากระแทกวางลงตรงหน้า
“กาแฟหนึ่ง หลอดสอง เบื่อคนจนเว้ย”
ลั้นลาสะบัดหน้าออกไป ซันดูดกาแฟ
“เออ...ง่วงๆ อยู่เหมือนกัน”
แหววดูดกาแฟ สองคนดูดกาแฟหน้าใกล้ๆ กัน…ซันชอบใจ พูดขึ้นเบาๆ
“ห่วงแต่ไอ้ดวง ไม่ห่วงฉันบ้างเหรอ”
“ทำไมต้องห่วงแก”
“ก็ถ้าคนมันมีใจ มันก็ต้องมีห่วงกันบ้างสิ”
ซันทำตาปริบๆใส่ แหววผลักหน้าซันออกไป
“ไม่ต้องมาทำหน้าลูกหมาใส่ฉันเลยนะ เป็นบ้าอะไรของแกวะ”
“ก็ฉัน...”
ซันพูดไม่ทันจบ ดวงเดินมา แหววเห็นพอดีรีบลุกพรวดขึ้น
“มาแล้วๆ”
ซันเซ็งเลย…หันไปมองเห็นดวงเดินหน้าเงือกเข้ามา ซันส่ายหน้า
“ยังกับซอมบี้เลยเว้ย”
“ไอ้ดวง...เป็นไงบ้าง”
“เอาอยู่”
ซันตาลุก
“เฮ้ย! ยังมีแรงเหลืออีกเหรอ ทำงานขนาดนี้”
ดวงส่ายหน้า
“ไม่ใช่! ไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้น หมายความว่ายังไหวเว้ย”
“อ้อ แล้วไป”
แหววผลักซัน
“ไอ้ลามก หลบไปเลย...” แหววหันไปหาดวง “ง่วงก็ไปหาที่นอนเถอะ”
“ไม่ได้หรอก ยังไม่เสร็จงานเลย”
ดวงเดินเข้าตลาดไป…ซันกับแหววมองตามไปแล้วถอนใจ แหววหันไปสั่งลั้นลา
“ลั้นลา ขอกาแฟเข้มๆ กินแล้วเอาให้ตาค้างเลยนะ จะเอาไปให้ไอ้ดวง”
ลั้นลาเชิดเชอะใส่อย่างเหยียดหยาม ยกแก้วกาแฟที่ชงเสร็จแล้วพร้อมเสิร์ฟขึ้นมา
“ผัวใครผัวมัน ไม่ต้องมาแย่งกันดูแลชิ!” ลั้นลาวิ่งเข้าตลาดไป “พี่ด๊วง”
ซันหัวเราะสมน้ำหน้าแหวว สุดท้ายก็ถูกแหววยกเท้าขึ้นยันโครม
“อย่างนี้เขาเรียกยกล้อ อร่อยป่ะ”
แหววเดินฟ่อดแฟ่ดเข้าตลาดไป…ซันจุกร้องโอดโอย
ในครัว…พะวงกำลังล้างกล่องใส่อาหารของสายมุก ล้างไปคิกคักไป
“เก้อ! ทำไปเก้อ ไม่มีคนกิน เหลือกลับมาเต็มกล่อง เฮะๆโถๆ สงสัยเป้าหมายจะรู้ตัวซะแล้วล่ะคะคุณหนูขา”
คุณนายสร้อยเพชรเดินเข้ามา วางแก้วกาแฟลงให้พะวงล้าง
“บ่นอะไรของแกยายพะวง”
“อาหารที่คุณมุกทำเมื่อวาน บอกจะเอาไปให้เพื่อนกิน เอาไปเท่าไหร่เหลือกลับมาเท่านั้น สรุปว่าไม่มีใครตายอนาถเมื่อคืนค่ะ”
“นี่แกเม้าลูกฉันเหรอ” คุณนายสร้อยเพชรตีเพียะ “แล้วนี่ยายมุกอยู่ไหน”
ในวิลล่าซุปเปอร์มาเก็ต…หนูดีกับสายมุกซื้อของกันอยู่ที่แผนกอาหารสด สายมุกหยิบผักขึ้นมาดูป้ายราคา
“โห...ซื้อที่ตลาดสด ถูกกว่าตั้งเยอะ”
“แต่ฟังที่แกเล่า แม่ค้าตบกันขนาดนั้น แกจะเสี่ยงเหรอ จะซื้อก็ซื้อที่นี่แหละ จ่ายเพิ่มอีกนิดหน่อย ถือว่าซื้อความปลอดภัย”
สายมุกหยิบของใส่รถเข็นสองสามอย่าง…หนูดีมองแล้วถอนหายใจเฮือก คว้ามือสายมุกที่กำลังจะหยิบของไว้
“เดี๋ยวก่อน….ทำไปเก้อ ตัวก็หาไม่เจอ แล้วยังจะทำอีกเหรอ”
“ที่ไม่เจอ เพราะเขาต้องไปทำงาน คนทำงานหนักก็ต้องกินของดีๆอร่อยๆ สิ”
“แต่แกทำไม่อร่อยนี่”
สายมุกโกรธ
“อะไรนะ”
“แหม...ก็พูดความจริงในฐานะเพื่อนรัก ไม่เฟคไง คิดดู นายดวงของแกทำงานงกๆๆ เหนื่อยเฮือกกลับมา แล้วยังต้องมากินอาหารฝีมือง่อยๆ ของแกอีก...โอ๊ย ชีวิตรันทดอ้ะ”
“พอเลยนะ ไม่ต้องมาวิจารณ์ฝีมือทำอาหารของฉันแล้ว เพราะตอนนี้ฉันมีนายดวงเป็นหนูทดลอง ฉันจะฟังแต่นายดวงคนเดียว”
“โห...ขนาดพี่โอม หน้าตาก็ดี รวยก็รวย แกยังไม่มอง…อยากรู้จริงๆ นายดวงเนี่ย มีอะไรดี”
หนูดีสงสัยมากๆ
ดวงในสภาพเยินๆ เสื้อผ้าสกปรก หัวยุ่งเหยิง หน้าตาเหนื่อย กำลังเข็นรถใส่เข่งผักเน่าไปทิ้งที่ถังขยะด้านหลังตลาด เข็นไปวูบไปแต่เขาก็พยายามฝืนตาตัวเองให้ลืมไว้ แต่สุดท้ายก็หลับ รถเข็นชนมุมคว่ำโครม ดวงสะดุ้งตื่น
“ไม่น่าเชื่อ ขนาดเข็นรถเข็น ยังหลับในได้…ตื่นๆ ตื่นๆ ตื่นๆ”
ดวงตบหน้าตัวเอง...ดวงทำงานในตลาดทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 13(ต่อ)
ดารากำลังเหวี่ยงใส่พนักงานอยู่ที่หน้าเคาเตอร์โรงแรม
“ทำไม...ทำไมฉันถึงจะออกไปไม่ได้”
“ต้องเคลียร์ค่าห้องให้เรียบร้อยก่อนค่ะ”
ประเวทเซ็งๆ
“โอ๋ย ก็แค่เรื่องเงิน คิดว่าเรื่องอะไร บอกเขาไปสิ เหมือนเดิมบอกเขาไป”
ดาราหันไปหาพนักงาน
“ถ้าเป็นเรื่องเงิน เดี๋ยวลูกชายฉันเขาจะมาจัดการให้เอง แค่นี้นะ”
ดารากับประเวทจะออกไป พนักงานตามออกมา
“ไม่ได้นะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ แต่ต้องเคลียร์ก่อนออกน่ะค่ะ จะออกเลยไม่ได้”
“นี่หล่อนไม่ไว้ใจฉันงั้นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะ...รู้ไหม ฉันแม่ใคร รู้ไหม”
“จะแม่ง เอ้ย! แม่...แม่ใครก็ต้องทำตามกฎนะคะ”
ดาราโมโห
“เอ๊ะ!นังนี่ ชักพูดไม่รู้เรื่อง”
“ไปๆ รำคาญๆ”
ประเวทดึงตัวดาราออกไป...ทันใดนั้น รปภ.หน้ายักษ์ก็เข้ามาขวางไว้ ประเวทชะงัก ดาราอึ้งๆ
“นี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ย!”
ดวงเข็นรถเข็นมาจอดที่มุมหนึ่งของตลาดแล้วลงนั่งยองๆ
“ทำไมหน้ามืดอย่างนี้วะ”
แหววถือกระติกน้ำตามเข้ามายื่นให้
“ไอ้ดวง...กินน้ำแดงก่อนสิ ได้น้ำตาลจะได้มีแรง”
ดวงรับไปดูด
“ขอบใจ...แกเห็นพ่อแม่ฉันไหม”
“ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว”
ดวงระแวงทันที
“หรือว่าจะไม่ได้นอนที่นี่”
ดวงลุกพรวดขึ้น แหววแปลกใจ
“แกจะไปไหน”
“ฉันจะไปตามหาแถวนี้ดู”
ดวงจะรีบออกไปแต่แล้วก็หน้ามืดวูบเซ
“เฮ้ย...ไอ้ดวง” แหววจับตัวไว้ได้ทัน “เป็นอะไรของแกวะ”
“ไม่มีอะไร ฉันไปตามหาพ่อแม่ก่อน”
ทันใดนั้นเสียงดาราดังขึ้น
“ดวง...ดวงลูกแม่...ดวง”
แหววถอนใจเซ็งๆ
“ฉันว่าแกไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้วล่ะ...มาแล้ว”
ดาราวิ่งเข้ามาแหกปาก
“ดวง...ดวง...อยู่ไหนลูก”
คนอื่นๆ แตกตื่น เป้งกับต๋อยตามมาซุ่มเกาะดู เจ๊แต๋วตะโกนถาม
“อะไรกันๆ มีอะไรกัน”
อาซ้งสงสัย
“เอะอะโวยวายระดับนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องหนักแน่ๆ”
ดารามองหาไปรอบๆ
“ดวง...ดวงลูกแม่...ดวงอยู่ไหนลูก”
ดวงวิ่งเข้ามา แหววตามหลังมาด้วย
“ผมอยู่นี่ครับ มีอะไรครับแม่”
“เกิดเรื่องแล้ว!”
ดารายิ้มดีใจ ที่เจอหน้าดวง
ดวงจ่ายเงินให้พนักงานโรงแรม...พนักงานส่งใบเสร็จให้
“เรียบร้อยครับ จ่ายเงินครบแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ”
“ผมพาพ่อแม่ออกไปได้แล้วใช่ไหมครับ”
“ได้เลยครับ เชิญครับ”
ดวงเดินออกมา…ดารากับประเวทรีบเข้าไปประกบ ประเวทหน้าเชิด
“ไอ้โรงแรมขี้งก คอยดูนะ ฉันจะไม่กลับมาเหยียบอีกเป็นครั้งที่สองแน่”
พนักงานยกมือไหว้ทันที
“โอ้ว ด้วยความยินดี ขอบพระคุณมากครับ”
ประเวทฉุนกึก
“ทำประชดๆ เดี๋ยวเหอะ!”
ดาราตัดบท
“ไปๆ อย่ามาเสียเวลากับพนักงานระดับล่าง ระดับเราถ้าจะมีเรื่องมันต้องมีกับผู้บริหาร”
ดวงบ่นเบาๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับพ่อ แม่”
ในร้านกาแฟลั้นลา…อั้มมาสอดแนม ดวงกับพ่อแม่คุยกัน ดาราโวยวายลั่น
“ก็แกไม่ยอมซื้อบ้าน เช่าก็ไม่เช่า แล้วจะให้พ่อแม่ไปอยู่ที่ไหน ใจคอจะให้นอนตลาดไปจนแก่ตายเลยรึไง”
ประเวทมองหน้าดวง
“ไอ้ดวง ฟังนะ...พ่อแม่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ จะมานอนหมกอยู่ในตลาดแบบนี้มันรู้สึกเสียหน้า มันดูไม่ดี”
“ใครๆ เห็น เขาจะว่าหาว่าเราสองคนไม่มีปัญญาแม้แต่จะบ้านให้ลูกอยู่ เป็นพ่อแม่ที่ล้มเหลว ไม่ได้เรื่อง”
ประเวทเสริม
“ถูก!”
ดาราตัดบทเสียงแข็ง
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ไม่ยอมอยู่ที่นี่เด็ดขาด...ไป...ในเมื่อลูกเขาไม่สนใจ เราก็ไปตามทางของเราเหอะ”
ดาราดึงตัวประเวทออกไป…ดวงถอนใจเฮือก เพลียเกินกว่าจะเรียกไว้ ลั้นลาขยับเข้ามาหา
“ฟังที่พ่อแม่พูดก็จริงเหมือนกันนะพี่ดวง ลั้นลาว่า พี่ดวงซื้อบ้านเหอะ”
“ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว พอกันที”
ดวงวางค่ากาแฟแล้วลุกออกไป อั้มเข้ามาเสียบทันที ชี้หน้าลั้นลาด้วยความสะใจ
“แอร๋ย พลาดอ่ะ! พลาด ความหวังดีที่ไม่มีใครต้องการ สมน้ำหน้า! เฮะๆ”
อั้มวิ่งกลับร้านไป…ลั้นลาโมโหหยิบแก้วเขวี้ยงตามหลังไป อั้มร้องลั่น
“แอร๊ย!”
ดวงหลบมาสงบอารมณ์ที่มุมหนึ่งของตลาด ชายหนุ่มเหนื่อยและหนักใจ
“เฮ้อ…มีแต่เรื่องๆ…มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกไหมเนี่ย”
ทันใดนั้นเสียงสายมุกดังขึ้น
“หยุดนะ! อย่าขยับ!”
ดวงสะดุ้งเฮือกหันมามอง สายมุกยิ้มให้อย่างดีใจ
“เจอตัวจนได้นะนายดวง”
“คุณมุก...คุณมุกจริงๆ ด้วย ผมดีใจเหลือเกินครับ กำลังอยากพบคุณมุกอยู่พอดีเลยครับ ดีใจจริงๆ ที่คุณมุกมา”
“ฉันเองก็ดีใจ หนีไปพ้นแล้วนะ” หญิงสาวโชว์กล่องข้าว “เมนูใหม่ สงสัยว่าวันนี้นายต้องทำหน้าที่หนูทดลองแล้ว”
ดวงยิ้มดีใจ
“ยินดีครับ ยินดีที่สุดเลยครับ”
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 14
ดวงกินข้าวเคี้ยวตุ้ยๆ…สายมุกมองแล้วอมยิ้มดีใจ
“อร่อยไหม”
ดวงยกมือห้าม
“ไม่ต้องถามครับ...ขอร้อง...ไม่ต้อง”
สายมุกก้มลงรินน้ำให้ ดวงฉวยจังหวะที่สายมุกไม่มอง ทำหน้ายี้กับรสอาหาร ดวงบ่นพึมพำเบาๆ
“ถามไป แล้วใครจะกล้าพูดความจริงล่ะ”
สายมุกเงยหน้า
“ฮึ...อะไรนะ”
“เอ่อ...ติดคอครับ ไม่มีอะไร”
สายมุกส่งแก้วน้ำให้ ดวงรับไปกิน
“เล่าต่อสิ…นายมีปัญหาอะไรกับพ่อแม่เหรอ”
“มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรใหญ่โตหรอกครับ…ผมพยายามทำงานหาเงินมาใช้เงินแสนไปคืนเงินก้อนที่หยิบมาใช้ แต่พ่อแม่ผมกลับไม่เข้าใจผมเลยสักนิดเดียว”
“นายดวงเองก็ต้องเข้าใจพ่อแม่ด้วยนะว่าท่านทำแบบนั้นเพราะอะไร”
“นี่คุณมุกก็คิดว่าผมควรจะซื้อบ้านให้ท่านอยู่งั้นเหรอครับ”
“ก่อนหน้านี้นายดวงตัวคนเดียว จะทำอะไรก็ทำ จะนอนที่ไหนก็ได้แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว แล้วบ้านก็เป็นที่รวมของครอบครัวนะ”
ดวงอึ้งๆ
“คุณมุกพูดก็ถูก…ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ก็เลยเอาความคุ้นเคยของตัวเองเป็นหลัก…ไม่ได้คิดถึงจิตใจพวกท่านเลย”
“ถ้านายดวงตกลงจะตัดสินใจซื้อบ้าน สัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่ซื้อบ้านหลังนั้นของคุณแม่ฉัน”
“ทำไมล่ะครับ”
“สัญญามาเถอะน่า”
สายมุกยกมือขอจับ ดวงยิ้มงงๆ ก่นจะจับมือของเธอ สายมุกยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ
“สัญญาแล้ว ห้ามผิดสัญญานะ”
ที่มุมหนึ่งนักเลงสมุนของโอมแอบถ่ายภาพของทั้งสองซึ่งในภาพดูเหมือนสายมุกจูบกับดวง นักเลงยิ้มพอใจ
“เต็มๆ หนักๆ จัดเต็มๆ”
เมื่อกลับมาที่บ้าน สายมุกเข้ามาคุยกับแม่เรื่องบ้านที่แม่จะขายให้ดวง คุณนายสร้อยเพชร ไม่พอใจโวยวายลั่น
“ทำไมแกพูดแบบนั้น อยากให้แม่ขายบ้านไม่ได้รึไง”
“ก็บ้านหลังนั้นมันไม่น่าอยู่นี่คะ”
“เหลวไหลไร้สาระสิ้นดี มันก็แค่ปากคนพูดกันไป ลือกันไป ผงผีมันมันมีจริงที่ไหน”
“ถ้าคุณแม่เชื่อว่าผีไม่จริง แล้วทำไมถึงอยากขายบ้านหลังนั้นไปให้พ้นๆซะเหลือเกินล่ะคะ”
“มันเป็นเรื่องการทำธุรกิจ ที่แกไม่เข้าใจ เพราะมัวแต่เอาเวลาไปหมกอยู่ในครัว ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง ฉันถึงต้องมาลำบากทำธุรกิจแทนแกอยู่นี่ไง ยังไงฉันก็จะขายบ้านหลังนี้ให้ได้”
คุณนายสร้อยเพชรเดินออกไป…พะวงมาดักหน้า
“คุณนายขา โทรศัพท์ค่ะ”
“ใคร”
“คุณโอมค่ะ”
คุณนาย สร้อยเพชรรับสาย
“ว่ายังไงตาโอม”
โอมแอบยิ้มสะใจ แต่ทำเสียงเครียดๆ ใส่โทรศัพท์
“ท่าทางจะไม่ค่อยดีซะแล้วล่ะครับคุณน้า”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่อยากพูดปากเปล่า เอาเป็นว่า ผมเอาหลักฐานไปให้คุณน้าดูด้วยตาดีกว่านะครับ”
โอมวางสายไป ดูรูปดวงกับสายมุก ยิ้มพอใจ
“ใช้ได้นี่ฝีมือแก ไม่เลว”
โอมหยิบเงินจ่ายให้ นักเลงตาวาวรีบรับมา
“ขอบคุณมากครับ”
“ไปได้แล้ว”
นักเลงรีบออกไปโอมดูรูปแล้วโกรธ
“น้องมุกนะน้องมุก ของดีๆ ไม่ชอบ ดันไปชอบของเลวๆ” โอมจ้องไปที่รูปดวง “ไอ้หวย คิดเหรอว่าแกจะเอาชนะฉันได้ง่ายๆ ไม่มีทางหรอก”
ดารากับประเวทนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่มุมหนึ่งของตลาด ประเวทหันไปถาม
“ไหนแกบอกว่าลูกเรามันเป็นคนขี้สงสารไง ไม่เห็นมันจะเดินตามมาง้อเลย”
“ก็...ใครจะไปรู้ล่ะ อย่าพูดได้มั๊ยยิ่งหงุดหงิดๆอยู่”
“ฉันก็หงุดหงิดเหมือนกัน...แหม...พูดออกไปได้ว่าไปตามทางของเรา...ทีนี้จะทำไงต่อล่ะ”
ดารามองตาขวาง
“นี่...อย่าซ้ำเติมกันได้มั๊ย” ดาราใช้ความคิด “ฉันเชื่อว่าฉันดูคนไม่ผิดลูกเรามันเป็นคนขี้สงสาร ถ้าเราทำตัวให้น่าสงสารมีเหรอที่ลูกจะไม่เข้ามาช่วยน่ะ”
ดาราครุ่นคิดอยู่ประเวทเหลือบมอง ดาราเหมือนคิดอะไรออก
“ฉันคิดออกแล้ว”
“คิดอะไรออกอีกล่ะ”
ดาราซุบซิบกับประเวทวางแผนกันอย่างตื่นเต้นมาก ดารายิ้มภูมิใจในแผนการ
“เข้าใจไหมที่ฉันพูดไหม”
ประเวทพยักหน้ารับหน้ายิ้มๆ
โอมกับคุณนายสร้อยเพชรอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง...คุณนายสร้อยเพชรดูรูปแล้วโกรธ ทิ้งรูปลงทันที
“ไม่จริง! นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง เป็นไปไม่ได้!”
“ใจเย็นๆ ครับคุณน้า น้องมุกเป็นคนอ่อนหวานแล้วก็ขี้สงสาร ไม่น่าแปลกใจหรอกที่จะตกเป็นเหยื่อของพวกมิจฉาชีพ”
คุณนายสร้อยเพชรอึกๆอักๆ นิดหน่อย
“แต่…แต่ว่าไปนายดวงเขาก็ไม่ใช่มิจฉาชีพอะไรหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด”
“คุณน้าจะเข้าข้างมันเหรอครับ แค่ยาจกถูกหวย มันไม่ได้รวยจริงจังอะไร อย่าลืมสิครับคุณน้า”
“เอาเถอะๆ ขอบใจโอมมาก ที่เหลือน้าจัดการเอง”
“ให้ผมช่วยดีกว่านะครับ ไอ้หวยมันล้ำเส้นมากไปแล้ว ผมจะจัดการเอง”
คุณนาย สร้อยเพชรเสียงดังขึ้นทันที
“อย่า! น้าบอกแล้วไงว่าน้าจะจัดการเอง เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างนายดวงกับน้า คนอื่นไม่เกี่ยว”
โอมชะงักอึ้ง คุณนายสร้อยเพชรลุกออกไป โอมโกรธมาก
“ทำไมวะ...ทำไมต้องไม่ให้ยุ่งด้วย”
โอมติดใจสงสัยมาก
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 14(จบตอน)
ดวงเข็นรถใส่เข่งผักมาหน้าตลาด ดารากับประเวทเข้ามาหา
“ดวง...ดวงเอ้ย ลูก”
ประเวททำเป็นห้าม
“แม่...อย่าไปรบกวนมันเลยน่า พ่อทนได้”
“เรื่องแค่นี้มันคงไม่ว่าอะไรหรอก”
“มีอะไรเหรอครับ”
“คือ...พ่อกับแม่ หิวข้าวน่ะลูก”
“หิวมาสักพักแล้ว แต่แม่แกเขาไม่อยากรบกวนเงินของแก”
ประเวททำท่าจะอ้วก ดาราเข้าดูแล
“ไว้ไหมพ่อ อดทนไว้นะ”
ประเวทพะอืดพะอม
“อย่าพูดไปสิ เดี๋ยวลูกมันจะรู้”
ดวงมองอย่างสงสัย
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”
ดาราอึกอัก
“เอิ่ม คือว่า…”
ประเวทรีบตัดหน้า
“พ่ออยากกินก๋วยเตี๋ยวเป็ด”
ดวงโล่งใจ
“คิดว่าเรื่องอะไร ได้ครับ ตามผมมาสิครับ”
ดวงเดินนำออกไป ประเวทกับดารารีบตาม...
ในร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ด…ดวงนั่งมองประเวทกับดารากิน สลับกับมองนาฬิกาบนผนัง ประเวทกินเอาๆ กินๆๆ จนดาราชักโมโหที่ไม่สนใจแผน…ดาราต้องกระทืบเท้าประเวทเพื่อเตือน
“โอ๊ย!”
ดวงตกใจ
“เป็นอะไรครับพ่อ”
“เอ่อ…อ่า…”
“พ่อเขาเป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆ แหละจ้ะ” ดาราหันไปลูบหลังประเวทอย่างดราม่า
สุดๆ “มันกลับมาเป็นอีกแล้วใช่ไหม อดทนไว้นะ”
“เอิ่ม…ทนอยู่”
ดวงมองทั้งสอง
“แน่ใจเหรอครับว่าไม่มีอะไร”
“ไม่มีหรอกลูก ไม่มี”
ดวงหันไปสั่ง
“ขอน้ำเปล่าอีกแก้วครับ”
ดารากับประเวทรีบพูดกันเบาๆ
“เริ่มได้...เอาให้เนียนนะ”
ดวงหันกลับมาพอดี ประเวทรีบทำเป็นจะอาเจียน
“อดทนไว้นะ ทนไว้ นานๆ จะได้กินของดีๆ จะได้มีสารอาหารมีประโยชน์กับร่างกาย อดทนกลืนมันลงไปนะ”
“ไม่ไหวแล้ว ขอตัวกลับตลาดก่อนนะ มันเพลียเหลือเกิน อยากพักผ่อน”
ประเวทพรวดพราดออกจากร้านไป
“พ่อครับ”
“ปล่อยพ่อเขาไปเถอะลูก อย่าไปห้ามเขาเลย”
“พ่อเป็นอะไรไปครับ”
ดาราตีหน้าเศร้ามือไม้สั่น
“เอิ่ม…”
ดวงร้อนใจ
“บอกมาสิครับแม่ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
“มีอีกหลายเรื่องเหลือเกินที่ลูกยังไม่รู้…แต่อย่าให้แม่พูดเลย เราเพิ่งได้เจอกัน พ่อเขาขอร้องไว้ เขาไม่อยากให้แกเป็นกังวล”
“บอกผมมาเถอะครับ ตกลงพ่อเป็นอะไรกันแน่ครับ”
ดาราบีบน้ำตาออกมาจนสำเร็จ จับมือดวงไว้แน่นทั้งสองข้าง
“ดวงลูกแม่…พ่อเขา…เขา…เขาเป็น...”
ทันใดนั้นเด็กเสิร์ฟพรวดเข้ามา
“ตีนพิเศษ!” เด็กเสิร์ฟวางชามปัง “ไม่คอ ไม่ตูด ไม่ปีก”
เด็กเสิร์ฟวางชามแล้วออกไป…ดารามองตามไปแค้นๆ อยากจะตามไปตบ
“ว่ายังไงครับแม่ พูดต่อสิครับ”
“คือพ่อแกเขาไม่สบาย…”
ดาราตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จทันที...
เมื่อกลับมาที่ตลาดดวงบอกเรื่องอาการป่วยของประเวทไห้ซันกับแหววฟัง ทั้งสองพากันตกใจ
“ฮะ...มะเร็งระคาสุดท้าย!”
“ระยะสุดท้าย!” แหววผลักซันให้หลบไป “มะเร็งอะไรวะไอ้ดวง”
“กระเพาะอาหาร”
แหววตกใจ
“เฮ้ย...รีบพาไปโรงพยาบาลด่วนเลย...ด่วน”
“ฉันพยายามแล้ว แต่แกไม่ยอมไป ทำยังไงก็ไม่ยอม”
“แต่ยังไงก็ต้องไป ร้ายแรงขนาดนี้จะปล่อยไว้ได้ยังไง”
“แม่บอกว่าเคยรักษาแล้ว แต่อาการไม่ดีขึ้น จนหมอบอกให้เอาตัวกลับบ้าน เพราะยังไงก็คงไม่หาย กลับไปพักฟื้นที่บ้าน กลับไปใช้ชีวิตกับครอบครัวให้มีความสุขก่อนตาย”
ซันอึ้งไปเลย
“โห...หนักเว้ยเฮ้ย ถึงขนาดหมอวางมือ นี้แสดงว่า หมดและ จบและ รักษาไปก็เท่านั้น ตายชัวร์”
แหววตบปากซัน
“พูดทำไมฮะ พูดทำไม” แหววหันไปบอกดวง “ทำใจดีๆ ไว้ไอ้ดวง มันต้องมีทางออกสิน่า”
ประเวทกับดาราซุ่มดูอยู่ที่มุมหนึ่งดีใจสุดๆเอามือตีกัน
“สำเร็จ!”
ดารายิ้มพอใจสุดๆ
“ฉันบอกแล้วว่ามันต้องใช้วิธีนี้ ลูกเรามันเป็นคนซื่อ”
“อึ๋ย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกเรามันจะโง่ขนาดนี้ เฮะๆ”
“มันไม่ได้โง่...แต่มันซื่อ เราคิดถูกแล้วที่จะจัดการเรื่องเงินของมันให้เรียบร้อย ขืนปล่อยไว้ถูกคนอื่นหลอกไปหมดตัวแน่ ซื่อๆแบบนี้ รับรองไม่เหลือ”
“ไม่ต้องกลัวลูกรัก พ่อแม่มาช่วยแล้ว!”
สองคนยิ้มให้กับความสำเร็จ
ดวงนั่งกังวล ซันนึกอะไรออกมาได้
“เฮ้ย...เพราะเหตุนี้รึเปล่าวะพวกเขาถึงตามหาแก โห น่าสมเพท เอ้ย! น่าสงสารว่ะ รู้ตัวว่าใกล้ตายเลยออกตามหาลูกชายที่พลัดพราก แล้วแกจะเอายังไงต่อวะ”
“จะถามทำไมวะ หมอไม่รับเย็บแล้ว บอกให้ไปหาความสุขก่อนตาย มันก็ต้องทำให้พ่อมันมีความสุขน่ะสิ” แหววมองหน้าดวง “ใช่ไหมไอ้ดวง”
“ฉันมีทางเลือกด้วยเหรอวะ”
ดวงถอนใจเฮือกใหญ่…ซันตบไหล่ให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยแกเอง”
แหววลูบหลังให้กำลังใจอีกคน
“เออ...ฉันด้วยอีกคน”
ดวงยิ้มขอบใจในน้ำใจของเพื่อน
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
