ท่านชายในสายหมอก ตอนที่ 12
ขิงกับฟ้าครามดึงใบเซียมซีออกมาอ่าน
“ใบที่ห้าเค้าว่าดีนักหนา” ฟ้าครามอ่าน ทั้งสองมองหน้ากัน “คนโสดที่ร้างคู่ จะพบพานความรัก คู่แท้กำลังจะปรากฎ” ฟ้าครามยิ้ม “แหม..ของเค้าแม่นจริงๆ”
ขิงเหล่ “เหรอ?”
“อื้อ ก็อย่างผมนี่ไง คนโสดร้างคู่ ที่พบคนที่ใช่แล้ว”
ฟ้าครามมองขิงอย่างมีความหมาย ขิงทำหน้าไม่ถูก
“แต่คนที่คุณคิดว่าใช่ เค้าอาจจะไม่ใช่สำหรับคุณก็ได้”
ขิงเอาใบเซียมซีใส่ไว้ที่เดิมแล้วเดินออกไป ฟ้าครามมองขิงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก
ขิงกับฟ้าครามเดินออกมาด้วยกันจากโบสถ์ ฟ้าครามยังคงอ่านใบเซียมซีไม่หยุด
“จะท่องไปสอบเหรอไง” ขิงแซว
“ใบนี้มันดีนี่น่า ทำไมคุณไม่เก็บไว้” ฟ้าครามถาม
“ไม่อยากเก็บ”
“ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เหรอ”
“ใช่ ทุกอย่างอยู่ที่การกระทำของเรา”
“แต่บางครั้ง..ถ้าเราทำไปแล้ว” ฟ้าครามเหล่ขิง “เค้าไม่สนใจ เราก็ต้องพึ่งทางนี้เพื่อให้เกิดกำลังใจ”
ขิงหยุดเดินแล้วหันไป “ต้องการพูดอะไร”
ฟ้าครามหยุดเดินแล้วหันไปมอง “เปล่า ก็แค่..” ฟ้าครามนิ่งไปสักพัก “อืมม์..ไม่นึกชอบผมบ้างเหรอ ซักนิดก็ยังดี”
“ไหนบอกจะไม่เร่งรัดเอาคำตอบจากชั้นไง” ขิงว่า ฟ้าครามยิ้มแหย “ชั้นขอบคุณที่คุณมีความรู้สึกดีดีให้ชั้น แต่ชั้นยังไม่พร้อม” ขิงพูดแล้วก็เศร้า “ชั้นยังเข็ดอยู่ ยังไม่อยากเจ็บอีก”
“ถ้างั้นผมก็จะรอคุณนะขิง ผมให้สัญญาว่าผมจะไม่ทำให้คุณรู้จักคำว่าเจ็บอีกต่อไป”
ขิงอึ้ง ฟ้าครามยิ้ม ขิงเองก็รู้สึกดีสุดๆ
ขิงกับฟ้าครามกลับมาถึงรีสอร์ท
“ผมไปส่งที่ห้อง” ฟ้าครามบอก
“ไม่ต้อง คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปพักเถอะ”
“ตกลง พรุ่งนี้เจอกัน”
ขิงกับฟ้าครามแยกกันเดินออกไป
โซว์ยืนคนเดียวอยู่ที่หน้ารีสอร์ท เขาเหม่อมองไปข้างหน้าเพราะคิดถึงขิง ปีเตอร์นั่งตบยุงอยู่ไม่ไกล
“เจ้าชาย..กลับห้องเถอะกระหม่อม ยุงจะหามหม่อมชั้นอยู่แล้ว”
“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เรายังอยากอยู่ที่นี่”
“ไม่ได้หรอก หม่อมชั้นทิ้งเจ้าชายไว้คนเดียวไม่ได้”
โซว์ไม่พูดอะไร ปีเตอร์นั่งตบยุงต่อ สักพักขิงก็เดินมาทางด้านหลังปีเตอร์ ขิงกำลังจะเดินกลับขึ้นห้องพัก แต่เธอเหลือบไปเห็นโซว์และปีเตอร์จากทางด้านหลังซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล เธอเห็นปีเตอร์กำลังตบยุง พร้อมกับเกาขา เกาแขนดูน่าสงสาร
ขิงมองยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์วางของใกล้ๆ แล้วก้มหยิบยากันยุงออกมาจุด ขิงกำลังจะเอาไปให้ทั้งสอง พอเดินเข้าไปกำลังจะถึงพนักงานคนหนึ่งก็เดินเข้ามาแย่งยากันยุงไปแทน
“ไปพักเถอะขิง ออกไปข้างนอกมาทั้งวันไม่ใช่เหรอ คงจะเหนื่อยแย่ เดี๋ยวแขกสองคนนี้เราดูแลเอง” พนักงานคนนั้นกระซิบ “ดูท่าจะนั่งกันอีกยาว”
พนักงานหัวเราะ ขิงหัวเราะตามก่อนจะยิ้มแล้วหันหลังเดินออกไป โซว์ได้ยินเสียงหัวเราะของขิง แล้วก็สะดุดหูจึงรีบหันกลับไปมองด้วยความตกใจ แต่คนที่เห็นไม่ใช่ขิงกลับเป็นพนักงานของรีสอร์ท พนักงานเห็นท่าทางของโซว์ก็แปลกใจ
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไร”
โซว์รีบหันกลับไปด้วยความเศร้าใจ พนักงานมองโซว์งงๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป ปีเตอร์ได้แต่มองโซว์ด้วยสีหน้าเศร้าๆ เพราะสงสารพร้อมๆกับตบยุงและเกาขาที่ทั้งแสบทั้งคันของตัวเอง
เวลาต่อมา โซว์กำลังคุยโทรศัพท์กับมาเรีย
“นี่ฉันอยู่เมืองไทยแล้ว แต่ฉันยังตามหาขิงไม่เจอ”
“อย่าท้อนะโซว์ เธอยังมีโอกาสที่จะได้อยู่กับคนที่เธอรัก เพราะฉะนั้น อย่าปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปเด็ดขาด”
“แล้วเธอล่ะมาเรีย เธอเองก็ยังมีโอกาสนะ”
มาเรียเศร้า “โอกาสของฉันมันหมดไปแล้ว ฉันทำร้ายจิตใจราล์ฟเอาไว้มาก มากซะจนฉันไม่กล้าที่จะสู้หน้าเค้า”
“เธอถามตัวเองให้ดีว่าเธอรักเค้าอยู่รึเปล่า”
มาเรียนิ่งไปซักพัก “ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อวันที่สูญเสียเค้าไปว่าฉันรักเค้ามาก มากซะจนฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ได้มั้ยถ้าไม่มีเค้าอยู่ในชีวิตของฉันอีก”
“งั้นเธอก็ต้องพยายาม เอาเค้ากลับมาให้ได้ ถ้าเค้ารักเธอจริง ไม่ว่าเธอจะทำผิดซักกี่หน เค้าก็จะพร้อมอภัยให้เธอ”
มาเรียฟังแล้วก็คิดตามพร้อมกับนิ่งไป
ฟ้าครามกำลังเดินดูความเรียบร้อยในห้องอาหาร โซว์กับปีเตอร์เดินเข้ามา โซว์มีท่าทางงามสง่าสุดๆ แต่หน้าของเขากลับไม่ยิ้ม พนักงานสาวๆ พากันสะกิดให้ดูโซว์แล้วก็แอบกรี๊ดและแย่งกันจะเอาเมนูไปให้ ฟ้าครามที่อยู่ใกล้ๆเห็นก็ขำแล้วก็ยิ้มก่อนจะส่ายหน้า เขาเหล่มองพนักงานพร้อมกระแอม ก่อนจะแย่งเมนูไปจัดการแทน พนักงานสาวหน้าจ๋อยชะเง้อคอมองตาละห้อย ฟ้าครามเดินเข้าไปที่โต๊ะ
“เมื่อคืนนอนหลับสบายดีใช่มั้ยครับ” ฟ้าครามถาม
โซว์และปีเตอร์เงยหน้ามองฟ้าคราม ฟ้าครามมองหน้าโซว์แล้วก็รู้สึกสะดุดใจนิดๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน
ปีเตอร์ตอบแทน “คุณคงเป็นเจ้าของโรงแรม... การบริการของคุณเป็นที่พอพระทัย” โซว์เหล่มอง “เอ๊ย พอใจพวกเรามาก”
“พวกคุณเดินทางมาจากที่ไหนครับ” ฟ้าครามถาม
ฟ้าครามจ้องโซว์ด้วยความรู้สึกคุ้นหน้าจริงๆ ปีเตอร์รีบโบกมือเรียกร้องความสนใจแทน
“นิวแลนด์” ปีเตอร์บอก
ฟ้าครามถามโซว์ “เราเคยเจอกันรึเปล่าครับ ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมากเลย”
โซว์ยิ้มเพราะไม่รู้จะตอบยังไง ปีเตอร์รีบยื่นหน้าไปขัดจังหวะ
“ขอกาแฟสองที่นะครับ”
ฟ้าครามนึกขึ้นได้ “ขอโทษนะครับที่เสียมารยาท” ฟ้าครามเดินไปหยิบเหยือกกาแฟมารินให้ด้วยตัวเอง “เชิญครับ” ฟ้าครามบอกโซว์ “ถ้าต้องการอะไรก็บอกได้นะครับ”
โซว์พยักหน้าก่อนจะยิ้มด้วยความพอใจแล้วก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม ฟ้าครามยังจ้องหน้าโซว์เพราะรู้สึกคุ้นมากแต่ก็ยังนึกไม่ออก จนปีเตอร์ต้องกระแอมเสียงดัง ฟ้าครามรู้สึกตัวจึงเดินเกาหัวออกไป
ฟ้าครามเดินเกาหัวออกมาพร้อมกับพยายามคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“ใครกันน๊า..หรือว่าจะเป็นดารา”
ฟ้าครามยังครุ่นคิดก่อนจะหันมาเจอขิงที่ยื่นหน้ามามองเขาใกล้ๆ ฟ้าครามสะดุ้งตกใจร้องโวยวาย
“เป็นอะไร?” ขิงถาม
“แขกตรงโต๊ะนั้นน่ะ ผมรู้สึกคุ้นหน้ามากเลย แต่พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก คุณช่วยผมดูหน่อยซิว่าเค้าเป็นใคร”
ฟ้าครามจับหน้าขิงให้หันไปมอง ขิงหันไปมองแต่โซว์ไม่ได้มองมาทางนี้ ขิงผงะไปนิดนึงที่โดนฟ้าครามจับแก้มเลยรีบสะบัดหน้าไปอีกทาง ฟ้าครามชะงักแล้วก็รีบขอโทษ
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้จะแต๊ะอั๋งคุณนะ”
ขิงเขิน “ชั้นก็ไม่คิดอย่างนั้นซะหน่อย จะบ้าเหรอ”
ฟ้าครามยิ้มๆ “อือ..แต่ถ้าคิดอีกที ผมว่าผมก็คิดนิดๆเหมือนกัน”
“ทะลึ่ง ลามก” ขิงรีบเฉไปหยิบถาดเพื่อจะเสิร์ฟน้ำ “นี่ถ้าไม่ทำงานก็ถอยไป”
ขิงเดินถือถาดน้ำแกล้งชนฟ้าครามเพื่อเอาคืน ฟ้าครามมองขิงขำๆ เพราะรู้สึกว่าเธอน่ารักและชอบเธอมากขึ้น ขณะที่มองขิงพลันสายตาของฟ้าครามก็เหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์เก่าที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาเห็นพาดหัวข่าว “ยกเลิกงานวิวาห์แห่งปี เจ้าชายแห่งนิวแลนด์” พร้อมรูปโซว์รูปใหญ่ ฟ้าครามตกใจรีบวิ่งไปหยิบหนังสือพิมพ์มาดู โดยขณะกำลังวิ่งไปเขาก็ชนขิงเล็กน้อย ขิงหันมาเอาเรื่องอย่างทีเล่นทีจริง
“นี่คุณคิดจะเอาคืนเหรอเนี่ย” ขิงว่า
ฟ้าครามมองหนังสือพิมพ์ด้วยความตื่นเต้น “เปล่า ..ผมรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
ขิงเดินเข้ามาดูด้วยท่าทางไม่ได้สนใจอะไรนัก “เค้าเป็นใคร”
“เค้าเป็นเจ้าชายแห่งนิวแลนด์ !!”
ขณะที่ฟ้าครามพูดเป็นจังหวะเดียวกับที่ขิงเดินเข้ามาเห็นรูปโซว์ในหนังสือพิมพ์พอดี ขิงถึงกับอึ้ง มือไม้ของเธออ่อนจนเกือบจะทำถาดน้ำหล่น แต่โชคดีที่ฟ้าครามมารับไว้ได้ทัน
ขิงตกใจจนปากคอสั่น “คะ..คะ..เค้าอยู่..ทะ..ที่นี่เหรอ”
ฟ้าครามมองขิงด้วยความแปลกใจนิดๆ ก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะที่โซว์นั่ง “นั่นไง นั่งอยู่ตรงนั้น”
ขิงรีบหันไปมองเป็นจังหวะเดียวกับที่โซว์หันมาแต่เขายังมองไม่เห็นขิง ขิงถึงกับอึ้ง สักพักโซว์ก็เดินออกไป ขิงได้แต่มองตามแบบตาค้าง
ปีเตอร์คุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางตื่นเต้นตกใจ
“ว่าไงนะ !!! คุณขิงอยู่ที่นี่!!!”
โซว์ที่กำลังเดินอยู่หันขวับมาทันที ปีเตอร์เหลือบไปเห็นโซว์เริ่มร้อนรนก็ไม่ค่อยแน่ใจกับข้อมูลนัก จึงรีบพูดเสียงเบาลง
“แน่ใจนะพัชรี..ให้ข้อมูลมั่วกับเจ้าแห่งนิวแลนด์มีโทษจำคุกหลายเดือนนะ...ขอบอก” ปีเตอร์นิ่งฟัง “ไม่ได้มั่ว คอนเฟิร์ม !! พันเปอร์เซ็นต์”
ปีเตอร์รีบวางโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปรายงานโซว์
“เจ้าชาย” ปีเตอร์กำลังจะบอก
โซว์ดีใจจึงรีบพูดก่อน “จะช้าอยู่ทำไม รีบไปหาขิงกันเร็ว !!”
โซว์รีบลุกไปทันที ปีเตอร์ที่กำลังก้มหน้าจะตักอาหารเข้าปากถึงกับค้าง โซว์หันมามองก่อนจะเดินไปเอาส้อมออกมาจากมือปีเตอร์แล้วรีบลากปีเตอร์ออกไป
ขิงหยิบกระเป๋าออกมาจากตู้เสื้อผ้าก่อนจะคว้าเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแบบลวกๆ ด้วยท่าทางร้อนรน แล้วก็รีบคว้ากระเป๋าออกจากห้อง ฟ้าครามมาที่หน้าห้อง เขาเห็นขิงกำลังรีบร้อนเหมือนจะรีบไปไหนก็รีบเข้าไปห้าม
“ขิง..นี่คุณจะไปไหน”
ขิงตอบอย่างร้อนรนมากๆ “ชั้นต้องไปแล้ว”
ขิงรีบเดินออกไป ฟ้าครามตามออกมาขวางขิงเอาไว้
“ผมไม่ให้คุณไป ถ้าคุณไม่บอกว่า คุณจะไปไหน ไปทำอะไร กับใคร แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?”
ขิงอึ้งเหมือนน้ำท่วมปากพูดไม่ได้ “ชั้นมีเหตุผล มันไม่เกี่ยวกับคุณ”
“แล้วมันเกี่ยวกับอะไร คุณกำลังหนีอะไรขิง บอกผมมาเถอะ ผมช่วยคุณได้นะ”
“ไม่มีใครช่วยชั้นได้ คุณอย่าห้ามชั้นเลย ชั้นอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆ”
ขิงมองฟ้าครามด้วยสีหน้าร้อนรน ฟ้าครามไม่เข้าใจ ขิงรีบเดินเลี่ยงออกไป ฟ้าครามหันไปมอง
“ขิง!!” ฟ้าครามรีบตามไป
โซว์เดินเข้ามาถามพนักงานที่ล็อบบี้ด้วยความตื่นเต้น
โซว์หยิบรูปขิงให้ดู “ผู้หญิงคนนี้ทำงานอยู่ที่นี่ใช่มั้ยครับ”
พนักงานมองโซว์อย่างอึ้งๆ งงๆ “ค่ะ”
“แล้วเค้าอยู่ไหน ช่วยพาไปหาได้มั้ย”
พนักงานพยักหน้าก่อนจะรีบเดินนำโซว์ออกไป ปีเตอร์ที่วิ่งตามเข้ามาเห็นโซว์เดินหุนหันออกไปก็รีบวิ่งตาม
“จะ..เจ้าชาย.” ปีเตอร์คิดได้ก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะปิดปากตัวเอง “รอผมด้วย”
ขิงเดินหิ้วกระเป๋าออกมาตามทางเดิน ฟ้าครามรีบวิ่งมาแย่งกระเป๋าไว้ ทั้งสองคนแย่งกระเป๋ากันไปมา
“ไม่ได้นะ ผมไม่ยอมให้คุณไป”
“ปล่อยนะ!! บอกให้ปล่อย !” ขิงโวยวาย
ฟ้าครามยิ่งจับมือขิงแน่น “ผมจะไม่ปล่อยมือคุณไปไหน จนกว่าคุณจะบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“แน่ใจว่าจะไม่ปล่อย”
ฟ้าครามตอบด้วยความมั่นใจมาก “แน่ใจ..ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย”
ขิงยิ้มร้าย “ไม่ปล่อยใช่มั้ย ..งั้นเจอนี่”
พูดจบขิงก็ยกขาเตะผ่าหมากฟ้าครามจนฟ้าครามจุกหน้าเขียว เขายอมปล่อยมือจากขิงก่อนจะล้มลงไปกองที่พื้นเพราะจุกสุดๆ
“ชั้นเตือนคุณแล้ว ขอโทษด้วย”
ขิงมองฟ้าครามด้วยความรู้สึกผิดแต่เธอก็ตัดใจรีบวิ่งออกไป ฟ้าครามที่กองอยู่ที่พื้นพยายามจะลุกวิ่งตามแต่เขาก็จุกสุดๆ
“ขะ..ขะ..ขิง ..รอด้วย...” ฟ้าครามนอนลงไปกุมเป้า “โอ๊ย...เตะหนักชะมัด”
โซว์ ปีเตอร์และพนักงานเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่พวกเขาเห็นว่าห้องว่างเปล่า ประตูตู้เสื้อผ้าเปิดอยู่แต่ไม่มีเสื้อผ้าอยู่ในนั้นแล้ว โซว์หันไปมองหน้าพนักงาน พนักงานละล่ำละลักบอก
“ห้องขิงจริงๆค่ะ”
ปีเตอร์เดินเข้าไปสำรวจห้อง
“สงสัยจะรู้ตัวแล้วรีบหนีไปแล้วมั้งครับ”
โซว์ได้ฟังก็เจ็บใจ เขารีบวิ่งออกไป ปีเตอร์วิ่งตาม เหลือแต่พนักงานที่ได้แต่ยืนเกาหัวอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ขิงถือกระเป๋าออกมาหน้าโรงแรม โดยมีฟ้าครามวิ่งตามมายื้อกระเป๋าเอาไว้ ทั้งสองคนยื้อกระเป๋ากันไปมา ขณะที่กำลังยื้อ โซว์กับปีเตอร์ก็วิ่งตามออกมา ขิงหันไปเห็นโซว์ก็ชะงักเพราะตกใจ เธอปล่อยกระเป๋า ฟ้าครามที่ดึงอยู่เกือบจะล้มคะมำแต่ก็ทรงตัวไว้ได้ทัน เขาหันไปมองโซว์ที่เดินเข้ามาหาขิงด้วยท่าทางเหมือนจะเอาเรื่อง ฟ้าครามรีบวิ่งเข้าไปขวางและห้าม
“ใจเย็นครับเจ้าชาย เค้าทำอะไรผิดเหรอครับ”
โซว์ไม่สนใจฟ้าคราม เขาผลักฟ้าครามออก “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า”
โซว์เดินเข้าไปหาขิง ขิงจะวิ่งหนีแต่ปีเตอร์มาขวางไว้ ขิงไปไหนไม่ได้จึงได้แต่หันกลับไปมองหน้าโซว์อย่างโมโหก่อนตัดสินใจว่าจะวิ่งชนดะเพื่อหนีออกไป แต่โซว์รู้ทันจึงรีบไปคว้ามือขิงไว้
ขิงสะบัดด้วยความโมโห “ปล่อยนะ ปล่อยชั้นซิ”
โซว์อ้อนวอน “ไม่ปล่อย เราต้องกลับไปด้วยกัน”
ฟ้าครามเห็นท่าทางโซว์และขิงไม่ค่อยจะดีจึงรีบเข้าไปช่วย
“ปล่อยผู้หญิงคนนี้เถอะเจ้าชาย ถึงเค้าจะเบ๊อะ ซุ่มซ่ามไปหน่อย แต่เค้าก็เป็นคนดีมาก ถ้าเค้าทำอะไรผิดไป ผมขอรับผิดชอบทุกอย่างแทนเค้าเอง”
โซว์หันมองฟ้าครามหน้าตึงๆ “นายเป็นใคร ทำไมนายต้องรับผิดชอบแทนผู้หญิงคนนี้ด้วย”
“เออ...คือ..ผม” ฟ้าครามยังไม่ทันจะตอบ
ขิงโพล่งออกมา “เค้าเป็นแฟนชั้น”
โซว์ ฟ้าคราม และปีเตอร์ได้ฟังถึงกับอึ้งกันไป
“ชั้นกับนายเราเลิกกันแล้ว” ขิงคิดอะไรขึ้นมาได้จึงเข้าไปควงแขนฟ้าคราม “ตอนนี้ฉันเป็นแฟนกับฟ้าคราม”
ฟ้าครามหันไปมองขิงอึ้งๆ โซว์หันไปมองขิงกับฟ้าครามแล้วก็อึ้ง ปีเตอร์อ้าปากค้างเพราะทำอะไรไม่ถูก ขิงกำแขนฟ้าครามแน่นด้วยความตื่นเต้น
ขิงควงแขนฟ้าครามแล้วจ้ำเดินมาตามทาง โซว์รีบวิ่งมาขวางขิงกับฟ้าครามโดยมีปีเตอร์วิ่งกระหืดกระหอบตามโซว์มา
โซว์มองหน้าขิงอย่างไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ เราไม่เชื่อ!!”
“เจ้าชายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็คงไม่เกี่ยวกับสามัญชนอย่างพวกเราหรอกเพคะ ไปเถอะ” ขิงบอก
ขิงหันดึงฟ้าครามให้เดินต่อ โซว์โมโหมาก เขาเข้าไปคว้าไหล่ขิงให้หันมา ฟ้าครามหันมาเห็นก็โมโหและตกใจ เขาคิดว่าโซว์จะทำร้ายขิงก็เลยหันไปชกโซว์ตามสัญชาตญาณ ปีเตอร์ตกใจมาก ขิงเองก็อึ้ง โซว์ล้มลงไปกองกับพื้น ปีเตอร์ถลาเข้าไปประคองโซว์ไว้ก่อนชี้หน้าด่าฟ้าคราม
“แก..แก..ได้ถูกประหารเจ็ดชั่วโคตรแน่ ...เจ้าชายเป็นอะไรรึเปล่า เจ้าชาย เจ้าชาย”
โซว์โมโห เขาสะบัดปีเตอร์ออกไปก่อนจะลุกขึ้นเดินจะไปเอาเรื่องฟ้าคราม ขิงจะเข้าไปห้าม แต่ฟ้าครามกันขิงเอาไว้ก่อนจะเข้าไปเผชิญหน้ากับโซว์อย่างไม่กลัว
“ชั้นไม่สนว่านายเป็นเจ้าชายมาจากเมืองไหนหรือใคร แต่ถ้านายคิดจะมายุ่งกับแฟนชั้นละก็ ชั้นไม่มีวันยอมแน่” ฟ้าครามพูดจริงจัง
“ตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนนายใช่มั้ย” โซว์ถาม
ฟ้าครามตอบชัดเจน “ใช่ !!”
โซว์โมโหจะเข้าไปเอาเรื่องฟ้าครามอีก ขิงกลัวมีเรื่องจึงรีบวิ่งไปขวางไว้
ขิงตวาด “ห้ามนายทำอะไรเค้า”
โซว์อึ้ง ขิงเองก็อึ้งไปเหมือนกันที่ตัวเองตวาดใส่หน้าโซว์ ขิงรีบดึงแขนฟ้าครามไป
“ไปกันเถอะ”
ขิงรีบดึงแขนฟ้าครามเดินออกไป โซว์ได้แต่มองตามด้วยความเจ็บปวด
ขิงดึงฟ้าครามเข้ามามุมหนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวจึงรีบปล่อยแขนฟ้าคราม ฟ้าครามกำลังจะอ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเห็นขิงยืนตัวสั่นเหมือนพยายามจะกลั้นน้ำตา
“ร้องออกมาเถอะถ้าคุณอยากจะร้องไห้” ฟ้าครามบอก
ขิงมองหน้าฟ้าครามก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฟ้าครามมองขิงด้วยความสงสารก่อนจะดึงเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ
ลัดลดากำลังดูข่าวจากไอแพดด้วยสีหน้าตกใจ
“เจ้าชายโซว์ยกเลิกงานวิวาห์กับมาเรีย” ลัดลดาอึ้ง “มันผ่านมาตั้งสองสามวันแล้ว ทำไมเราไม่รู้” ลัดลดาคิด “เราคงมัวแต่ยุ่งกับการตามหาพ่อ แล้วดูสิจนป่านนี้ก็ยังไม่ได้เบาะแส ไอ้พวกเจ้าหนี้ก็โทรมาเร่งยิกๆ” ลัดลดาเครียดแล้วก็นึกอะไรออก เธอก้มมองภาพโซว์ “หรือว่านี่จะเป็นทางออกของเรา”
ลัดลดายิ้ม เธอก้มอ่านเนื้อหาในข่าวอีกครั้ง
“หลังจากเกิดเหตุการณ์ เจ้าชายโซว์ก็หายตัวไป” ลัดลดาคิด “หายตัว!! หายไปไหน?”
ลัดลดาครุ่นคิดอย่างหนักแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นพัชรีเดินผ่านหน้าร้านไป ลัดลดานึกอะไรออกทันที
“ยัยพัชรี..ยัยนี่ต้องรู้แน่ๆว่าเจ้าชายอยู่ที่ไหน?” ลัดลดายิ้มมุมปาก
ลัดลดาสะกดรอยตามพัชรีมาตามทางโดยที่พัชรีไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเสียงมือถือพัชรีก็ดังขึ้น พัชรีหยุดเดินแล้วกดรับสาย ลัดลดาหลบแล้วแอบมองพร้อมทั้งพยายามเงี่ยหูฟัง
“ทำไมเรื่องมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้!!” พัชรีบ่น
ลัดลดาหันไปเห็นกระถางต้นไม้เลยออกแรงยกกระถางขึ้นมาบังตัวแล้วย่องเข้ามาใกล้พัชรี
“บอกเจ้าชายใจเย็นๆ” พัชรีพูดโทรศัพท์ ลัดลดาตาโตหูผึ่ง “เดี๋ยวพัชรีจะไปช่วยเอง ขอฉันเคลียร์งานให้เสร็จก่อน แล้วจะรีบไปหา”
พัชรีวางสายแล้วเดินออกไป ลัดลดาโผล่หน้าออกมาจากหลังต้นไม้แล้วก็ยิ้มดีใจ
“ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างเรา”
ปีเตอร์วางโทรศัพท์แล้วหันไปมองโซว์ที่ยืนหน้าเครียดอยู่
“พัชรีบอกว่าจะรีบกลับมาช่วย ...แต่หม่อมชั้นว่า พวกเราควรจะกลับนะเจ้าชาย คุณขิงเค้ามีแฟนใหม่แล้ว ทำแบบนี้ มัน..เออ มันเสียศักดิ์ศรีเจ้าชายแห่งนิวแลนด์”
“เรายังไม่กลับ เราไม่เชื่อหรอกว่าขิงจะมีแฟนใหม่ ขิงยังรักเรา เรามั่นใจ !!” โซว์ย้ำ
โซว์มีหน้าตามุ่งมั่นมากๆ
โซว์และปีเตอร์ไปยืนหน้าละห้อยอยู่หน้าบ้าน ยายขมออกมาเห็นก็รีบคว้าไม้เกาหลังจะไปแพ่นกบาล
“หนอย !!! ยังจะกล้าโผล่หน้ามาอีกนะไอ้โซ่”
ยายขมกำลังจะเอาไม้เกาหลังตีหัวโซว์ ตุ๊กรีบเอามือไปรับไว้แทนก่อนจะดันเพราะไม่ยอมให้ไม้เกาหลังโดนหัวโซว์
“ปล่อยซิวะ ไอ้ตุ๊ก แกจะมาช่วยมันไว้ทำไม ข้าจะตีมันให้หัวแตก” ยายขมว่า
“ถ้าแม่ตีไอ้โซ่เท่ากับแม่ฆ่าชั้น อยากถูกประหารเจ็ดชั่วโคตรรึไง” ตุ๊กบอก
“ใครจะตายข้าไม่สนเว๊ย.... ใครทำหลานข้าเจ็บมันต้องเจ็บ”
ยายขมกดไม้เกาหลังลงแต่ตุ๊กรีบคานเอาไว้
“อย่านะแม่ เจ็ดชั่วโคตรนี่มันรวมไอ้ขิงด้วยนะ”
ยายขมได้ฟังอย่างนั้นก็ได้สติแล้วก็ตกใจรีบเอาไม้เกาหลังขึ้น ตุ๊กโล่งอก แทนที่ยายขมจะเอาไม้ไปเก็บกลับตวัดไม้ฟาดก้นทั้งโซว์และปีเตอร์คนละผลัวะ ทั้งโซว์ ทั้งปีเตอร์สะดุ้งเพราะเจ็บ
ปีเตอร์เอามือลูบก้น “คนอะไรไม่รู้ มือหนักชะมัด”
ยายขมค่อยใจเย็นมากขึ้น เธอหันไปนั่งกอดอก ไขว่ห้างมองหน้าโซว์กับปีเตอร์
“เอาล่ะ ข้าอารมณ์ดีแล้ว เอ็งสองคนยังกล้ามาที่นี่อีกทำไม”
“หรือว่าเจอไอ้ขิงแล้ว” ตุ๊กสังหรณ์ใจ
“ใช่ครับ ผมเจอขิงแล้ว !” โซว์บอก
ยายขมกับตุ๊กร้องพร้อมกัน “แล้วไอ้ขิงมันอยู่ที่ไหน?”
ฟ้าครามลุกขึ้นยืนมองขิงหน้าเครียด
“นี่คู่แข่งผม เป็นเจ้าชายแห่งนิวแลนด์เลยเหรอเนี่ย มิน่าคุณถึงไม่ยอมรับรักผม”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ..เค้าก็เป็นแค่อดีต” ขิงบอก
“ถึงจะเป็นแค่อดีต แต่ก็เป็นอดีตที่คุณไม่ลืม...ใช่มั้ยขิง” ฟ้าครามจ้องหน้าขิง “คุณยังรักเค้าใช่มั้ย”
ขิงหลบตา ไม่ยอมตอบอะไร
“เอาเถอะ ถึงคุณไม่พูดผมก็รู้ว่าคุณคิดยังไง ไม่รู้นะว่าทำไมคุณถึงพยายามหนีความรักของคุณ เพราะถ้าเป็นผม แม้มีโอกาสแค่ 0.0001 เปอร์เซ็นต์ ผมก็จะสู้ไม่ถอย...งั้นตอนนี้เราสองคนเป็นแฟนกันใช่มั้ย”
“คุณไม่ลำบากใจนะ” ขิงถาม
“ผมไม่ลำบากหรอก ผมออกจะชอบ แต่ถามก่อนทำไมเราไม่ทำให้ละครที่เรากำลังเล่นกลายเป็นเรื่องจริงเลยล่ะ”
ขิงได้ฟังถึงกับอึ้ง แต่ยังไม่ทันตอบอะไร พนักงานวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“ขิง!! มีคนชื่อยายขมมาหา ...” พนักงานคนนั้นบอก
ขิงตกใจ “ยาย !!”
ขิงวิ่งมาเจอยายขม ตุ๊ก แก้ว และรุ้งยืนรออยู่ที่หน้าล็อบบี้ เมื่อทั้งสี่คนหันมาเห็นขิงก็วิ่งโวยวายพร้อมกับเข้าไปหาขิงด้วยความคิดถึงสุดๆ
“ขิง...เอ็งเป็นยังไงบ้างวะ รู้มั้ยว่าทุกคนเค้าเป็นห่วง ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง” ตุ๊กว่า
“นั่นซิ ใครไม่รักน้องขิงไม่เป็นไร พี่แก้วยังรักน้องขิงเสมอ”
รุ้งหันไปตบแก้วอย่างเอาเรื่อง “รักงั้นเหรอ รักเหรอ...รักมากใช่มั้ย..ใช่มั้ย”
แก้วพยายามหลบรุ้ง “ก็รักแบบน้องสาวน่ะ เข้าใจมั้ยน้องสาว”
“ให้มันจริงเถอะ ไม่งั้นแกตายแน่” รุ้งหันมาทางขิง “ดูซิ ผอมไปเลย คงตรอมใจละสิ”
ขิงยังไม่ทันตอบ ยายขมแหวกทุกคนเข้ามา
“ถอยเว้ย ถอย หลีกทางให้ข้าไปหาหลานข้าหน่อย”
ขิงเห็นยายแล้วจะเข้าไปกอด แต่กลับโดนยายขมเอาไม้เกาหลังเคาะหัวโป๊กใหญ่
ทุกคนถึงกับเจ็บแทน
“โทษฐานทำให้ยายต้องเป็นห่วง” ยายขมว่า
ยายขมพูดเสร็จก็กางแขนให้ขิงเข้ามากอด ขิงรีบวิ่งเข้าไปหา แล้วสองยายหลานก็กอดกันด้วยความคิดถึง ทุกคนรุมเข้าไปกอดด้วยแล้วไม่นานก็ผละออกมา
“ยายมาที่นี่ได้ยังไงจ๊ะ” ขิงถาม
ตุ๊กหันหน้าไปทางโซว์กับปีเตอร์ที่เดินเข้ามา ขิงมองทั้งสอง แล้วจากที่ยิ้มก็กลายเป็นหุบยิ้มไม่พอใจ
“เห็นขิงเค้าบ่นคิดถึงทุกคนมากน่ะครับ” โซว์พูด
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วชั้นจะรู้สึกดีกับนายงั้นเหรอ ไม่มีทาง!!” ขิงพูดกับโซว์อย่างตัดเยื่อใย โซว์ได้ฟังถึงกับอึ้งๆ แล้วก็หน้าเสียไปนิดหน่อย ปีเตอร์หันไปทางเข้าของโรงแรม เขาเห็นพัชรีถือกระเป๋าเดินเข้ามา ปีเตอร์ดีใจรีบวิ่งจะเข้าไปหา
“พัชรี !!”
ปีเตอร์จะวิ่งเข้าไปกอดพัชรีแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นลัดลดาที่แอบเดินตามมาข้างหลังโผล่ออกมา
“เซอร์ไพร์ส !!”
ทุกคนตกใจมาก
“เย้ยยยยย !!!! ประเทศนี้เค้าห้ามเอาตัวประหลาดเข้ามาไม่ใช่เหรอ” ปีเตอร์ว่า
“ดาด้าเนี่ยนะประหลาด ถ้าประหลาดก็คงเพราะสวยมากกว่าคนอื่นน่ะแหละ” ลัดลดาว่า
ลัดลดารีบถลาเข้าไปหาโซว์ แต่พัชรีรีบตามมาขวางไว้
“เธอมาได้ยังไงน่ะ” พัชรีถาม
“ก็ตามเธอมาน่ะซิ ยายโง่”
พัชรีตกใจ “ห๋า!!”
ปีเตอร์กับทุกคนหันไปมองพัชรี พัชรียิ้มแหย
“เค้าไม่รู้ว่ามีคนตามเค้ามา” พัชรีรีบหันไปไล่ลัดลดา “กลับไปเลยนะ ที่นี่ไม่มีใครเค้าต้อนรับเธอ”
ปีเตอร์และพัชรีพยายามจะไล่ลัดลดาไป แต่โซว์มองลัดลดาก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
“เดี๋ยวก่อน !! ทำไมทำแบบนี้กับคุณดาด้า ไหนๆมาแล้วก็อยู่เถอะ คนยิ่งเยอะยิ่งสนุกใช่มั้ย”
พูดจบโซว์ก็หันไปมองขิง พวกยายขมแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น โซว์เหล่มองขิง ขิงเชิ่ดหน้าใส่เพราะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
ปีเตอร์และพัชรีแอบหลบมุมมาคุยกัน
“ชั้นไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้าชายให้ยายตัวกินมดมาอยู่กับพวกเราทำไม” พัชรีว่า
“หวังว่าเจ้าชายคงจะไม่คิดทำอะไรพิเรนทร์แบบนั้นนะ” ปีเตอร์บอก
“ทำอะไร”
“ก็ในเมื่อคุณขิงมีแฟนได้ เจ้าชายคงไม่คิดหาผู้หญิงมาประชดคุณขิงหรอกนะ”
พัชรีเอามือทาบอก “คุณพระ !! แล้วทำไมไม่บอกพัชรี จะได้หาคนดีกว่านั้น เจ้าชายนะเจ้าชาย จะเลือกผู้หญิงมาประชดแฟนทั้งทีดั๊น มาเลือกตัวกินมด เฮ่อ”
ท่านชายในสายหมอก ตอนที่ 12 (ต่อ)
เวลาผ่านไป ขิงแนะนำฟ้าครามให้ทุกคนรู้จัก
“นี่คุณฟ้าคราม เป็นเจ้าของโรงแรมนี้ แล้วก็เป็นคนช่วยชั้นมาตลอด”
ฟ้าครามรีบไหว้เพื่อฝากตัว “ยินดีจริงๆครับที่ได้เจอทุกคน ขิงพูดถึงพวกคุณตลอดเลย”
ฟ้าครามพยายามยิ้มเป็นมิตรกับยายขมแต่ยายขมไม่ยอมยิ้มให้กลับเดินวนรอบๆตัวฟ้าคราม มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ฟ้าครามเห็นท่ายายขมไม่ค่อยดีก็รีบถอยทัพ
“ถ้าไงผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
ฟ้าครามไหว้ลายายขมกับตุ๊กแล้วก็รีบออกไป
ยายขมพูดกับขิง “ถามจริงเถอะ ไอ้หนุ่มนั่นมันชอบแกเหรอ”
ขิงพูดแบบไม่สบตา “ชอบหรือไม่ชอบก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เค้าคือแฟนชั้น”
ทุกคนตกใจ “แฟน!!”
“ทำไมมันปุ๊บปั๊บไวไฟแบบนี้” ยายขมถาม
“นั่นสิไอ้ขิง..เปลี่ยนแฟนง่ายหยั่งกะเปลี่ยนกางเกงใน แกลืมไอ้โซ่ได้แล้วเหรอ” ตุ๊กถาม
ขิงทำปากแข็ง “ได้แล้วซิ ชั้นไม่ใช่คนจมปลักกับอดีต แล้วอีกอย่างชั้นรู้ตัวว่าชั้นเหมาะกับอะไร ยายไม่ต้องห่วงขิงหรอก” ยายขมมองขิงด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม “ถ้างั้นเดี๋ยวฉันพาทุกคนไปที่ห้องพักนะ”
“ไม่ต้อง!” ยายขมเสียงดัง ทุกคนชะงัก “ข้าไม่ได้จะมาค้งมาค้างอะไรหรอก แค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าเอ็งสบายดี ไม่มีอะไรสึกหรอ ว่าแต่เอ็งสบายดีแล้วแน่นะ”
ขิงยิ้มแฉ่ง “แน่สิจ๊ะยายจ๋า หลานยายอึดอยู่แล้ว”
“ถ้างั้นก็ดี ข้าจะได้กลับบ้าน”
“จะรีบกลับไปทำไมล่ะยาย...ไหนๆก็มาแล้ว น่าจะอยู่ซักคืนสองคืน” รุ้งบอก
“ถ้าเอ็งอยากอยู่ก็อยู่ไป แล้วเอ็งก็ไปหางานใหม่ทำซะด้วย” ยายขมว่า
“จ๊ะ” รุ้งนึกได้ “เฮ้ย!! ไม่เอาอ่ะยาย”
ยายขมพูดกับขิง “พรุ่งนี้คณะเราจะเปิดการแสดง ข้าไม่กลับไม่ได้หรอก”
“จ๊ะ ขอให้ทุกคนโชคดี ชั้นจะเอาใจช่วย” ขิงอวยพร
ทุกคนพยักหน้า
ยายขม ตุ๊ก รุ้ง กับแก้วเดินออกมาด้วยกันจากรีสอร์ต ยายขมถอนหายใจ
“นี่ถ้าข้าไม่ติดว่ามีแสดง ข้าไม่อยากลับเล้ย เป็นห่วงไอ้ขิงมัน”
“แม่จะห่วงมันทำไม ชั้นเห็นมันยิ้มไม่หุบ” ตุ๊กบอก
“ไอ้ยิ้มแบบนี้แหละน่ากลัว มันดูเฟคๆ” ยายขมว่า
“โอ้โฮ..รู้จักเฟคด้วยเหรอยาย” รุ้งแซว
“รู้สิวะ ถึงข้าจะแก่ แต่หัวใจวัยซะรุ่นนะเว๊ย!! นังขิงมันโกหกข้าไม่ได้หรอก และดูท่าเรื่องมันจะยุ่งอีรุงตุงนังยังไงก็ไม่รู้เฮ้อ”
ยายขมเป็นกังวล
ขิงเดินหน้าเศร้ามาตามทาง ใครบางคนออกมายืนขวางไว้ พอขิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นโซว์ที่ยืนจ้องหน้าขิงอยู่ โซว์กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับขิง แต่ยังไม่ทันได้พูด ลัดลดาก็วิ่งเข้ามา
“เจ้าชายรอดาด้าด้วยซิเพคะ”
ลัดลดาวิ่งตามมาจนทัน ก่อนจะรีบคว้าแขนโซว์มาควง
ลัดลดาพูดกับขิง “เจ้าชายเนี่ยอะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีดีก็มาชวนไปเดินเล่น ดาด้ายังรื้อกระเป๋าไม่หมด หาเสื้อสวยๆยังไม่ได้เลย”
“คุณใส่อะไรก็สวยหมดแหละครับ” โซว์ชม
“แหม...เจ้าชายนี่ก็ชอบพูดความจริงอยู่เรื่อยเลย” ลัดลดาหัวเราะชอบใจ
ขิงทนฟังเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของลัดลดาไม่ไหวจึงรีบเลี่ยงเดินออกไป
โซว์พูดโดยไม่หันไปมองหน้าขิง “เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป ช่วยไปบอกแฟนเธอว่าเย็นนี้ชั้นอยากเชิญร่วมโต๊ะดินเนอร์”
“เค้าไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นเหรอ” ขิงบอก
“ไม่ว่าง หรือไม่กล้าร่วมโต๊ะกับชั้นกันแน่”
ขิงหันมาเอาเรื่อง “ฟ้าครามเค้าเป็นคนจริง เค้าไม่กลัวนายหรอก”
“ถ้าไม่กลัวก็ให้เค้ามา เธออยากจะมาก็ได้นะ ชั้นไม่ว่า เพราะชั้นรู้ว่าคนอย่างเธอไม่ยอมปล่อยให้แฟนมาคนเดียวแน่ๆ” โซว์บอก
“ชั้นไปแน่ ไม่ต้องท้า”
“จะดีเหรอคะเจ้าชาย” ลัดลดาถาม
โซว์พูดเสียงหวาน “ดีซิ เพราะวันนี้ชั้นอยากจะกินข้าวกับเหล่าคู่รักเท่านั้น นายเจ้าของโรงแรม กับ” โซว์มองไปทางขิง “แฟนของเค้า แล้วก็ชั้นกับเธอ” โซว์มองไปที่ลัดลดา
“ว่าไงนะเพคะ เจ้าชายชวนดาด้าเป็นคู่เดทเหรอเพคะ”
“แต่งตัวให้สวยที่สุดเลยนะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง งั้นดาด้าขอตัวไปเตรียมตัวก่อนนะเพคะ อีก 5 ชั่วโมงจะทันมั้ยเนี่ย”
ลัดลดาตื่นเต้นจัดจนรีบวิ่งออกไปทันที โซว์มองหน้าขิมยิ้มๆ ก่อนจะเดินเชิ่ดหน้าออกไป ขิงมองตามด้วยความโมโหสุดๆ
ปีเตอร์มองหน้าโซว์ด้วยความตกใจ
“เจ้าชายเชิญคุณขิงกับแฟนเค้าร่วมโต๊ะเสวย?!”
“ทำไมเจ้าต้องตกใจด้วย?” โซว์ถาม
“จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะกระหม่อม นี่เจ้าชายหัดเป็นคนใจกว้างตั้งแต่เมื่อไหร่?”
โซว์โมโห “นี่เจ้าหาว่าเราเป็นคนใจคอคับแคบงั้นเหรอ”
“อุ่ย!! หามิได้กระหม่อม แต่กระหม่อมแค่แปลกใจ”
“เจ้าคิดว่าเราจะชวนเค้ามาทานข้าวแบบสบายๆเหรอ?? นั่นมันง่ายไป รีบไปตามนายนั่นให้มาพบเราที่นี่!!”
โซว์ยิ้มเหี้ยม ส่วนปีเตอร์กลืนน้ำลายดังเอื๊อก
ขิงมองหน้าฟ้าครามอย่างรู้สึกผิด
“คุณไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะ” ขิงบอก
“ไปซิทำไมจะไม่ไป โอกาสจะร่วมโต๊ะเสวยกับเจ้าชายแห่งนิวแลนด์หาง่ายซะที่ไหน”
“เฮ่อ ถ้าร่วมโต๊ะธรรมดามันก็ดี แต่นี่ชั้นคิดว่าเค้าพยายามแกล้งคุณ ชั้นรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ เหมือนหลอกใช้คุณ”
“ถ้าคุณหลอก ผมก็เต็มใจให้หลอก เอาน่า อย่างน้อยผมก็ต่อยเจ้าชายไปแล้ว 1 ที ถ้าเค้าจะโกรธจะเอาคืนผมบ้างจะเป็นไรไป”
ขิงยิ้มด้วยความซึ้งใจ “ขอบคุณนะที่ช่วย”
ระหว่างนั้นปีเตอร์ก็เดินเข้ามา ขิงกับฟ้าครามหันไปมอง
“เจ้าชายขอเชิญคุณฟ้าครามให้ไปพบเดี๋ยวนี้”
ขิงกับฟ้าครามมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ
“ชั้นไปเป็นเพื่อน” ขิงบอก
“ไม่ได้ครับคุณขิง เจ้าชายเชิญคุณฟ้าครามคนเดียว” ปีเตอร์ย้ำ
“ไม่ต้องห่วง ผมไปได้”
พูดจบฟ้าครามก็เดินออกไปกับปีเตอร์ ขิงมองตามด้วยความเป็นห่วง
โซว์ที่หันหลังอยู่หันมามองหน้าฟ้าครามพร้อมกับยิ้มร้าย
“เราต้องการให้เจ้าทำอาหารนิวแลนด์?” โซว์บอก
ฟ้าครามอึ้ง “อาหารนิวแลนด์?” โซว์พยักหน้า “อาหารนิวแลนด์เป็นยังไง? หม่อมชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน”
“นั่นเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องหา เจ้าต้องทำอาหารให้ถูกต้อง ส่วนผสมก็ต้องไม่ผิดเพี้ยนไปจากการปรุงแบบนิวแลนด์ และอาหารต้องเสร็จตอนห้าโมงเย็น”
“เจ้าชายมีเวลาให้หม่อมชั้นครึ่งวันเนี่ยนะ??!!” ฟ้าครามถาม
โซว์พูดด้วยเสียงเยาะเย้ยสุดๆ “แปลว่าเจ้าทำไม่ได้!! น่าแปลก ถ้าเป็นที่อื่น เค้าสามารถทำอาหารพวกนี้ได้ในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง”
“แต่ที่นี่ประเทศไทย ไม่ใช่ประเทศนิวแลนด์” ฟ้าครามแย้ง
“ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าคงรู้ว่าการที่เจ้าปฏิเสธเรา โรงแรมของเจ้าจะมีผลกระทบยังไง”
ฟ้าครามนิ่งไปสักพักแล้วก็ตอบ “เท่ากับเป็นการปิดโรงแรมไปโดยปริยาย”
“ใช่ แต่ในทางกลับกันถ้าเจ้าทำได้ โรงแรมของเจ้าก็จะ....”
“มีชื่อเสียง ไม่แพ้โรงแรมระดับหกดาว เจ็ดดาว” ฟ้าครามตอบ
“ก็เลือกเอาแล้วกัน เราให้โอกาสเจ้าแล้ว”
โซว์มองหน้าฟ้าครามแล้วยิ้มร้ายๆ ในขณะที่ฟ้าครามคิดหนักก่อนจะตัดสินใจตอบ
“หม่อมชั้นจะจัดการทุกอย่างที่เจ้าชายต้องการ”
โซว์ยิ้มร้าย “ดี อย่าให้เราผิดหวังล่ะ”
โซว์เดินออกไปเหลือแต่ฟ้าครามที่ยืนเกาหัวเพราะเครียด
“ทำก็ตาย ไม่ทำก็ตาย อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆ วุ้ย !!”
ขิงโมโหสุดๆ ก่อนจะหันหน้ามาทางฟ้าคราม
“รู้ว่าเค้าแกล้งยังจะยอมอีก คุณนี่มัน” ขิงไม่พอใจ
“ผมแค่อยากจะรักษาศักดิ์ศรีของคุณ อย่างน้อยเค้าก็จะได้รู้ว่าคุณไม่ได้เลือกคนขี้ แหยแพ้ทุกเรื่องมาเป็นแฟนนะ” ฟ้าครามบอก
“แต่ของพวกนี้มันเกินปัญญาที่จะหาได้ทัน”
“ถ้าคนอื่นทำได้ ผมก็ต้องทำได้เหมือนกัน”
ขิงคิด “ถ้างั้นชั้นจะช่วยคุณเอง”
ฟ้าครามยิ้มกับขิงพร้อมกับพยักหน้า
ขิงเดินไปเดินมาตรงหน้าฟ้าครามที่นั่งอยู่บนโต๊ะในครัว
“ช่วงที่ชั้นไปอยู่นิวแลนด์ ชั้นรู้มาว่าชาวนิวแลนด์เน้นอาหารเพื่อสุขภาพ ชอบดื่มนมแพะมากกว่านมวัว และใช้น้ำผึ้งแทนน้ำตาล” ขิงเล่า
ฟ้าครามคิด “แสดงว่าวัตถุดิบที่ใช้ประกอบอาหารของประเทศนิวแลนด์ต้องไม่ได้ผ่านการแปรรูปใดใด ต้องบริสุทธิ์แท้ร้อยเปอร์เซนต์ และมาจากธรรมชาติ”
“ถูกต้อง”
ฟ้าครามกระโดดลงจากโต๊ะมายืน “ถ้างั้นรีบหาข้อมูลเถอะว่าอาหารขึ้นชื่อของนิวแลนด์คืออะไร?”
ฟ้าครามเอาไอแพดออกมากดเปิดแล้วขิงกับฟ้าครามก็ช่วยกันหาข้อมูล
อาหารทั้งหมดถูกครอบปิดฝาวางไว้บนโต๊ะ ฟ้าครามกับขิงหันมาตีมือให้กันด้วยความดีใจที่ทำสำเร็จ
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” ขิงบอก
ฟ้าครามยิ้มสบายใจก่อนจะหันไปเห็นเวลา
“เฮ้ย!! สี่โมงเย็นแล้ว เรามีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง” ฟ้าครามบอก
“อาหารทุกอย่างทำเสร็จแล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก”
“อาหารเสร็จ แต่ดูสารรูปพวกเราสิ” ฟ้าครามทัก ทั้งสองคนก้มมองตัวเองที่มีสภาพโทรมมาก “เรามีเวลาแต่งตัวไม่ถึงชั่วโมง”
ขิงหน้าเสีย “เฮ้ย! จริงด้วย ชั้นไม่มีชุดใส่เลยอ่ะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง คุณไปรอที่ห้อง ผมจะจัดการให้เอง”
ฟ้าครามยิ้ม ส่วนขิงแปลกใจ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ขิงรีบเดินมาเปิดประตู พนักงานในโรงแรมยื่นกล่องขนาดใหญ่กล่องหนึ่งให้เธอ
“คุณฟ้าครามให้เอาของมาให้เธอจ๊ะ”
“ขอบใจนะ”
ขิงรับกล่องใบนั้นมา พนักงานเดินออกไป ขิงเอากล่องมาวางบนเตียง เธอเปิดกล่องออกดูก็เห็นเป็นชุดสวยงาม ขิงหยิบออกมาทาบตัวเองก่อนจะยิ้มด้วยความชอบใจ
เวลาผ่านไป ขิงใส่ชุดเสร็จแล้วก็ออกมายืนอยู่หน้ากระจก เธอเห็นเท้าตัวเองเปลือยก็หุบยิ้ม
“มีชุด แต่ไม่มีรองเท้า”
ขิงหันไปมองเห็นว่าตัวเองมีแต่รองเท้าผ้าใบ
“ทำไงล่ะเนี่ย”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ขิงเปิดประตูออกก็เห็นฟ้าครามในชุดหล่อยืนอยู่ ฟ้าครามยื่นกล่องรองเท้ามาตรงหน้า
“ผมมาตามหาเจ้าของรองเท้าคู่นี้ครับ”
ขิงยิ้ม แล้วฟ้าครามก็เปิดกล่องออกก็เห็นว่าเป็นรองเท้าที่ทำจากหนังแก้วใสที่ดูเหมือนรองเท้าแก้วของซินเดอเรลลา
“ถึงผมจะไม่ใช่เจ้าชาย แต่คุณก็คือเจ้าหญิงของผม”
ขิงรู้สึกดี
“ขอให้ผมได้สวมรองเท้าให้เจ้าหญิงนะครับ”
ขิงพยักหน้า แล้วฟ้าครามก็ย่อตัวลงสวมรองเท้าให้ขิงก่อนจะลุกขึ้นมา แล้วทั้งสองคนก็ยิ้มให้กัน
โซว์ยืนอยู่หน้ากระจก เขากำลังแต่งตัวอย่างอารมณ์ดี โดยมีปีเตอร์มาช่วยแต่งตัวด้วย
“ดูเหมือนเจ้าชายจะอารมณ์ดีนะครับ” ปีเตอร์บอก
“ป่านนี้คงไม่แอบไปร้องไห้ที่ไหนหรอกนะ” โซว์พูดขึ้น
“ใครร้องไห้ครับเจ้าชาย”
โซว์ไม่ตอบแต่หันมาให้ปีเตอร์ดู “ชั้นดูเป็นยังไงบ้าง”
“เจ้าชายของผมหล่อที่สุดเลยครับ”
“เว่อร์ !!”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปีเตอร์เดินไปเปิดก็เห็นว่าฟ้าครามเป็นคนมาเคาะ
“อาหารทุกอย่าง ที่เจ้าชายสั่งเรียบร้อยแล้วกระหม่อม หากเจ้าชายพร้อมเชิญเสด็จได้เลยกระหม่อม”
โซว์มองฟ้าครามด้วยความแปลกใจ “ทุกอย่างเลยเหรอ”
ฟ้าครามย้ำอย่างมั่นใจ “ทุกอย่าง”
ฟ้าครามเดินยิ้มๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไป โซว์จากที่ยิ้มๆมีความสุขอยู่ถึงกับงงเพราะนึกไม่ถึง
ลัดลดาควงแขนโซว์เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ปีเตอร์กับพัชรีเดินมาเข้ามา โซว์เห็นขิงก็ผงะไปเล็กน้อยเพราะขิงดูสวยขึ้น ขิงได้ทีควงแขนฟ้าครามก็ยิ่งทำให้โซว์หัวเสีย
“เชิญนั่งกระหม่อม” ฟ้าครามบอก
โซว์นั่งก่อนคนอื่นที่หัวโต๊ะ ลัดลดานั่งด้านข้าง ฟ้าครามกับขิงนั่งตรงข้ามลัดลดา ส่วนขิงนั่งด้านที่ติดกับโซว์ ปีเตอร์กับพัชรียืนประกบโซว์ที่นั่งหัวโต๊ะ ฟ้าครามยิ้มมั่นใจแล้วก็ปรบมือ โซว์ ลัดลดา ปีเตอร์ และพัชรีมองด้วยความแปลกใจ ไม่นานก็มีพนักงานพร้อมกับอาหาร 4 จานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารตรงหน้าทุกคน แล้วพนักงานก็เปิดฝาออก
“ออร์เดิร์ฟ สลัดตับบด พร้อมกับผักไฮโดรโปนิกส์และรังผึ้ง น้ำสลัดทำจากน้ำผึ้งแท้ 100 % ผสมกับน้ำเลมอนที่ใช้วิธีแยกกาก” ฟ้าครามอธิบาย
ระหว่างที่ฟ้าครามอธิบาย ทุกคนมีสีหน้าทึ่งมาก โซว์ถึงกับทำหน้าไม่ถูก ขิงยิ้มให้กำลังใจฟ้าคราม
“....เติมกลิ่นวนิลาลงไป เพื่อให้ความหอมละมุนละไม เชิญเสวยกระหม่อม”
โซว์อึ้งมาก ปีเตอร์ก้มหน้าไปกระซิบโซว์
“คุณฟ้าครามนี่..รู้ลึกรู้จริงนะกระหม่อม”
โซว์หันไปค้อน ปีเตอร์ยิ้มแหย โซว์หันไปทางฟ้าคราม
“พรีเซนต์ดี แต่รสชาติอาจจะห่วยก็ได้” โซว์พูด
ฟ้าครามไม่พูดอะไร
“ลองเสวยก่อนเถอะเพคะ” ขิงบอก
โซว์ ลัดลดา ขิง และฟ้าครามกิน โซว์ผงะแล้วนิ่งไปเพราะอาหารอร่อยมา
ลัดลดาตาโตเป็นประกาย “โอ้!! อร่อยมาก”
ปีเตอร์กับพัชรีมองหน้ากัน แล้วปีเตอร์ก็หันไปทางโซว์
“ขออนุญาตชิมนะกระหม่อม”
ปีเตอร์หยิบช้อนคันเล็กมาตักกินเข้าไป
“นี่มัน...นี่มัน...รสชาติเหมือนอาหารที่บ้านเกิดไม่มีผิด ทานแล้วคิดถึงบ้าน” ปีเตอร์บอก โซว์หัวเสีย ปีเตอร์กระซิบ “คุณฟ้าครามนำเจ้าชายไปหนึ่งแต้มแล้วนะกระหม่อม”
“แค่อาหารจานแรก อย่าเพิ่งได้ใจ” โซว์ว่า
ฟ้าครามยิ้มด้วยความมั่นใจ โซว์หงุดหงิด
อาหารจานที่สองถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า พนักงานเปิดฝาออก อาหารหน้าตาดูดีกว่าจานแรก ปีเตอร์กับพัชรีตาโต ลัดลดาตื่นเต้นมาก โซว์ก็ตะลึงแต่พยายามไม่แสดงออก
ลัดลดาหันไปทางฟ้าคราม “นี่คืออะไรคะ”
WMain course สเต็คปลาแซลมอน คัดมาเฉพาะส่วนท้องเท่านั้น เพื่อจะได้ความมัน นุ่มลิ้นเวลาเคี้ยว” ฟ้าครามอธิบาย ลัดลดา ปีเตอร์และพัชรีอินมาก “ซอสที่ราดทำจากผักขมที่นำมาปั่นกับนมแพะ เครื่องเคียงคือเห็ดแชมปิยองจากป่าฤดูร้อนผัดกับเนื้อไก่ที่เลี้ยงด้วยการปล่อยให้หากินเองตามธรรมชาติ จะได้เนื้อไก่ที่ทานเข้าไปแล้วเหมือนจะละลายในปาก”
ปีเตอร์กระซิบโซว์ “รู้ลึกรู้จริงอีกแล้วกระหม่อม”
โซว์ไม่พอใจ แล้วโซว์ ลัดลดา ขิง และฟ้าครามก็ลงมือกิน ทุกคนรู้สึกดีมากๆๆ พัชรีทนไม่ไหว กระซิบโซว์
“ขอหม่อมชั้นชิมบ้างนะเพคะ”
พัชรีเอาช้อนจากปีเตอร์มาตักกิน ทันทีที่เคี้ยวน้ำตาก็แทบไหล
“มันยอดมาก ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยทานอะไรอร่อยมากขนาดนี้” พัชรีน้ำตาซึม
โซว์โมโห ปีเตอร์กระซิบข้างหูโซว์
“คุณฟ้าครามนำไปสองแต้มแล้วกระหม่อม”
โซว์พูดอะไรไม่ออก ฟ้าครามกับขิงหันมายิ้มให้กัน โซว์ยิ่งแค้น
อาหารจานที่สามคือขนมหน้าตาสวยงามถูกนำมาวางตรงหน้าทุกคน
“ผลแครนเบอรี่สด” ฟ้าครามบอก
แล้วเขาก็เงียบไป ทุกคนอึ้ง
“สั้นๆเลยเหรอคะ” ลัดลดาถาม
ฟ้าครามตอบทันที “ครับ”
โซว์ยิ้มเยาะด้วยความสะใจ “ของหวานของเจ้ามีแค่นี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอไง”
“ลองเสวยก่อนเถอะเพคะ แล้วค่อยตัดสิน” ขิงบอก
โซว์มอง แล้วโซว์กับลัดลดาก็กินเข้าไป ทันทีที่กินเข้าไป โซว์ก็ชะงักมีสีหน้าทึ่งสุดๆ
ลัดลดาตื่นเต้น “ทำไมมีน้ำหวานๆหอมๆออกมาจากด้านใน”
“หม่อมชั้นนำแครนเบอรี่ซึ่งเป็นผลไม้ประจำชาติของประเทศนิวแลนด์มาประยุกต์ โดยการฉีดคาราเมลเข้าไปด้านใน เพื่อให้รสชาติเปรี้ยวๆของแครนเบอรี่กลมกล่อมกับรสหวานของคาราเมล”
ปีเตอร์กับพัชรีพูดพร้อมกัน “สุดยอด!!!”
แล้วปีเตอร์กับพัชรีก็ตักชิมทันทีโดยไม่ขอก่อน
พัชรีร้องออกมา “อะเมซิ่ง!!”
“ไม่นึกเลยว่าคาราเมลกับแครนเบอรี่จะเข้ากันได้ดีขนาดนี้” ปีเตอร์กระซิบโซว์ “คุณฟ้าคราม ชนะเจ้าชายขาดลอยเลยกระหม่อม”
โซว์กำมือแน่น ฟ้าครามกับขิงยิ้ม
ทุกคนเดินออกมา มีแต่โซว์คนเดียวที่หน้าง้ำและพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง
“เจ้าชายเพคะ” ขิงเรียก ทุกคนหยุดเดินแล้วหันไปทางขิง “ฟ้าครามทำทุกอย่างที่เจ้าชายสั่งได้หมด เจ้าชายควรจะยอมรับได้แล้วว่าท่านไม่ได้เก่งอยู่แค่คนเดียว”
ทุกคนอึ้งที่ขิงพูดแบบนี้กับโซว์
ลัดลดาหัวเสียแทน “นี่..มันจะมากไปแล้วนะ สามัญชนคนธรรมดาอย่างหล่อน มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเจ้าชาย”
“ไม่เป็นไร เราเป็นลูกผู้ชายพอ เรายอมรับว่าเจ้าเก่ง” โซว์บอก
โซว์แกล้งปรบมือประชด ทุกคนเหล่มองหน้ากันเพราะบรรยากาศชักไม่ค่อยดี
พัชรีกระซิบกับปีเตอร์ “ฟังเสียงปรบมือเจ้าชายเหมือนมันไม่ได้ออกมาจากใจยังไงชอบกล”
ปีเตอร์พยักหน้าเห็นด้วย แต่ฟ้าครามไม่พอใจ โซว์กำลังจะเดินกลับพร้อมกับลัดลดา ปีเตอร์และพัชรี แต่ทันใดนั้นฟ้าครามก็พูดขึ้น
“เดี๋ยวก่อนกระหม่อม” โซว์กับคนอื่นหันมา “เจ้าชายขอให้เราทำอย่างที่ท่านต้องการ เราก็ทำได้แล้ว คราวนี้ถึงตาเราบ้าง”
ทุกคนมองฟ้าครามด้วยความแปลกใจ
โซว์ยืนหน้าเครียด ปีเตอร์ยื่นหน้ามาข้างๆ
ปีเตอร์มีสีหน้าร้อนรนมาก “หม่อมชั้นขอร้อง อย่าทำตามที่คุณฟ้าครามพูด”
โซว์หันมา “ถ้าเราไม่ทำ เค้าก็จะดูถูกเรา”
“แต่ท่านไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน”
“เราว่ามันไม่ยากหรอก”
โซว์ดูมุ่งมั่นอยากเอาชนะ แต่ปีเตอร์เป็นห่วงโซว์มากๆ
ขิงตามฟ้าครามเข้ามาในห้อง
“ฟ้าคราม..คุณอย่าทำแบบนี้เลย” ขิงปราม
ฟ้าครามหันมา “ผมต้องทำ ผมต้องการสั่งสอนให้เจ้าชายได้รู้จักกับคำว่าแพ้”
“วันนี้เค้าก็รู้แล้ว”
“คนเหย่อหยิ่ง มีความมั่นใจในตัวเองสูงอย่างเจ้าชายโซว์ แค่นี้ไม่พอ (ขิงเครียด/จับไหล่ขิงสองข้าง) นี่คุณห่วงผมเหรอ”
“ใช่สิ..เค้าเป็นเจ้าชาย เค้าทำได้ทุกอย่าง”
“ผมดีใจที่คุณเป็นห่วง ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมจริงๆ ผมก็สุขใจแล้ว”
“ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลย” ขิงว่า
ฟ้าครามยอมตบปากตัวเองแล้วก็ยิ้มๆ แต่ขิงกังวลใจ
เรล์ฟยืนหน้าเศร้าพลางทอดถอนหายใจอยู่ที่วังของตัวเอง มาเรียเดินเข้ามาด้านหลังแล้วหยุดยืน
“เรล์ฟ!!”
เรล์ฟหันไปเห็นมาเรียก็ตกตะลึง
“มาเรีย!!”
เรล์ฟเดินหนีไป มาเรียมองตามเรล์ฟด้วยความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองเคยได้ทำร้ายจิตใจเรล์ฟไว้ แล้วก็รีบเดินตามไปเพราะเธอตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยความรักดีๆให้จากไป
มาเรียเดินมาขวางหน้าเรล์ฟไว้ เรล์ฟหยุดเดินแล้วค่อยๆมองหน้ามาเรียก่อนจะรีบหลบตาแล้วมองไปทางด้านอื่น ทันใดนั้นมาเรียก็น้ำตารื้นขึ้นมา
“ชั้นมาขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับทุกคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของเธอ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าคนที่ชั้นรักคือใคร คนๆนั้นคือเธอ เธอคนเดียวที่ชั้นอยากจะกุมมือเดินไปด้วยกัน”
เรล์ฟยังนิ่ง
มาเรียใจเสีย “เธอคงไม่ให้อภัยชั้น ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจ แต่ขอให้เธอจำไว้ว่าหัวใจของชั้นจะไม่มีวันมอบให้ใครอีก”
มาเรียหันหลังจะเดินออกไป แต่เรล์ฟจับแขนมาเรียเอาไว้ มาเรียหันมา เรล์ฟจับแขนมาเรียทั้งสองข้างแล้วหันตัวมาเรียให้มาประจันหน้ากับตัวเอง
“เราขอโทษ เมื่อกี้ที่ได้เจอเจ้า มันกระทันหันไปหน่อย เพราะเราคิดมาเสมอว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีก แต่พอได้เจอกัน เราก็ไม่อาจให้เจ้าเห็นความอ่อนแอของเรา”
น้ำตาของมาเรียค่อยๆเอ่อล้นและไหลออกมา
“ที่เราเดินจากมา เราแค่จะขอเวลาเจ้าสักครู่ เพราะว่าเรายังอยากจะเป็นเจ้าชายเรล์ฟผู้ทรงร่าเริงและยิ้มเก่งในสายตาของเจ้าเสมอ” เรล์ฟกุมมือมาเรีย “เราไม่เคยนึกโกรธหรือเกลียดเจ้าเลยนะ เจ้าจำไม่ได้เหรอมาเรีย เราบอกว่าเราพร้อมจะให้อภัยเจ้าเสมอ”
มาเรียยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจพร้อมหลั่งน้ำตา เรล์ฟค่อยๆเช็ดน้ำตาให้มาเรีย
“แต่งงานกับเรานะ”
มาเรียพยักหน้า แล้วทั้งสองคนก็กอดกันแน่นอย่างมีความสุข
เช้ารุ่งขึ้น ฟ้าครามกับโซว์นั่งประจำอยู่ที่รถเอทีวี โดยมีพัชรี ปีเตอร์ ลัดลดา และขิงยืนอยู่
“กติกาง่ายๆ ขี่รถวนรอบรีสอร์ทรอบใหญ่ 1 รอบ ใครกลับมาถึงที่นี่ก่อนกันเป็นฝ่ายชนะ” พัชรีบอก
ขิงพูดกับฟ้าคราม “สู้ๆนะ”
ฟ้าครามพยักหน้า
“ได้กำลังใจจากคุณ ผมสู้ตาย”
โซว์เห็นทั้งสองก็หึงมาก เขาจึงหันไปทางลัดลดา
“คุณดาด้า ขอกำลังใจให้ผมหน่อยสิ” โซว์บอก
“ได้เลยค่า”
ลัดลดาเข้ามาหอมแก้มโซว์ โดยที่โซว์ไม่ตั้งตัว ทุกคนอึ้งมาก ขิงแอบทำหน้าไม่พอใจ รอยลิปสติกติดอยู่ที่แก้มโซว์
“เจ้าชายต้องชนะนะเพคะ แล้วหม่อมชั้นจะมีของรางวัลให้”
พูดจบลัดลดาก็ผละออกไป โซว์ยิ้มแหย ปีเตอร์กระซิบกับพัชรี
“ถ้าเป็นเรา เราจะยอมแพ้”
พัชรีเดินออกมายืนตรงกลางระหว่างรถสองคัน
“พร้อมนะคะ”
พัชรีกางแขน ในมือของเธอถือผ้าสีๆเอาไว้
“เตรียมตัว ระวัง...”แล้วพัชรีก็โบกผ้า “ไป!!”
โซว์กับฟ้าครามขับรถออกไปพร้อมกัน ทุกคนหันไปมองตามอย่างลุ้นๆ
โซว์กับฟ้าครามขับรถเอทีวีแข่งกันไปตามทาง ทั้งสองคนเหล่มองหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งสองผลัดกันแซงไปแซงกันมา โซว์กับฟ้าครามขับรถลุยกันไปเรื่อยๆ โซว์เร่งเครื่องแล้วปาดหน้าฟ้าครามทำให้ฟ้าครามเสียจังหวะต้องชะลอรถ โซว์แซงหน้าฟ้าครามไปไกล เขาหันมามองฟ้าครามแบบเย้ยๆ ฟ้าครามมองนิ่งแบบไม่เดือดร้อนอะไร
โซว์ขับมาถึงทางแยกแล้วก็ต้องหยุดเพราะลังเลว่าจะไปทางไหนดี
“ไปทางไหน?”
โซว์หันไปมองแต่ไม่เห็นฟ้าครามตามมา เขาจึงหันไปมองทางแยกอีกครั้ง แล้วก็ตัดสินใจเลี้ยวไปทางขวา โดยไม่เห็นป้ายไม้เก่าๆ ที่มีตัวอักษรลางๆซ่อนอยู่หลังพงหญ้าเขียนว่า “ไปรีสอร์ท” โดยลูกศรชี้ไปทางซ้าย
ขิง ลัดลดา ปีเตอร์ และพัชรีชะเง้อรอผู้ชนะอย่างลุ้นระทึก ปีเตอร์เป็นห่วงสุดๆ
“ไม่น่าเล๊ย เจ้าชาย มีอย่างเหรอจะชนะเจ้าบ้านเค้าได้ !” ปีเตอร์เป็นห่วง
“แล้วถ้าเกิดชนะขึ้นมาล่ะ” พัชรีพูดกับขิง “ถ้าเจ้าชายทำได้ เธอจะให้โอกาสเค้ารึเปล่า”
ขิงอึ้งไปทันทีเพราะไม่ทันได้นึกมาก่อน
ลัดลดาทำเสียงแปร๋นแทรกออกมา “ไม่มีทาง ! ถ้าเจ้าชายชนะ พระองค์จะได้รับรางวัลจากชั้นแล้วก็จะไม่ทรงคิดถึงหญิงอื่นอีกเลย”
พัชรีกับปีเตอร์อยากจะอ้วก
“ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวต้องโพสท์ท่าคู่กับผู้ชนะ” ลัดลดาหยิบตลับแป้งมาตบหน้าทันที
“นั่น มีใครมา” พัชรีชี้ไป
ขิงสะดุ้งวาบเพราะเกิดหวาดหวั่นขึ้นมา รถเอทีวีคันนึงแล่นมาแต่ไกล ทุกคนมองลุ้นๆ
ลัดลดาปิดตลับแป้งอย่างมั่นใจมาก แต่เธอก็ไม่ทันมอง “มารับรางวัลจากอ้อมแขนของดาด้าได้เลยค่ะ”
ลัดลดาจะเข้าไปกอดผู้ชนะปรากฎว่าพอถอดหมวกกันน็อคออกกลับกลายเป็นฟ้าคราม
ลัดลดาหุบอ้อมแขนแทบไม่ทัน “ทะ ทำไมเป็นนาย แล้วเจ้าชายล่ะ !!”
“ไม่รู้สิ เค้าแซงหน้าผมขึ้นมา นี่ผมนึกว่า เค้าชนะผมแล้วนะเนี่ย” ฟ้าครามบอก
ทุกคนเริ่มเครียดว่าทำไมโซว์ถึงยังไม่มา
โซว์ขับรถเอทีวีเข้ามาในป่าที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ชักใจคอไม่ดี โซว์หันไปมองรอบๆ ก่อนจะหยุดรถ
“ทำไมยังไม่ถึงรีสอร์ทซักที?”
โซว์ชักใจเสียแต่เห็นมีทางไปต่อ เขาก็ตัดสินใจขับรถต่อไป
ท่านชายในสายหมอก ตอนที่ 12 (ต่อ)
หลอดครีมกันแดดถูกลัดลดาเขวี้ยงออกไปอย่างแรง
ลัดลดาอารมณ์เสีย “โอ๊ย รอจนทาครีมหมดหลอดแล้ว ! เจ้าชายไปวนรอบรีสอร์ทประเทศอื่นรึเปล่าเนี๊ยะ !”
ปีเตอร์ พัชรี และฟ้าครามก็ไม่ค่อยสบายใจ ขิงก็รู้สึกเป็นห่วงแต่พยายามเก็บอาการไว้
ลัดลดาพูดกับฟ้าคราม “นาย !! เพราะนายแน่ๆ หลอกเอาเจ้าชายไปหมกป่าใช่มั้ยนึกแล้วที่ชวนแข่งอะไรบ้าๆแบบนี้ ต้องคิดไม่ซื่อ !”
“เฮ้ย ผมเปล่านะ สาบานก็ยังได้ ยังเห็นเจ้าชายนำไปดีๆอยู่เลย ไม่รู้ว่าหายไปตอนไหน !”
“ตกลงว่า.. เจ้าชาย หายไปจริงๆใช่มั้ย” พัชรีถาม
ปีเตอร์ พัชรี ฟ้าคราม และขิงอึ้งกันไป
“โถ่ กระหม่อม ! คอขาด ขาดแน่ๆ ปล่อยให้เจ้าชาย รัชทายาทเพียงคนเดียวของนิวแลนด์หายไป !!”
“แค่หายไปแป๊บเดียว ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมจะไปตามหาเอง” ฟ้าครามอาสา
“ชั้นไปด้วยสิ” ขิงบอก
ปีเตอร์กับพัชรีก็พูดขึ้น“ผมด้วยสิ / ชั้นด้วย”
ฟ้าครามรีบเดินนำไป ทุกคนเดินตาม
“อ้าว รอชั้นด้วย ! เจ้าชายคะ ดาด้าจะไปช่วยแล้ว อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ” ลัดลดาวิ่งตาม
ขิงที่ตามหลังฟ้าครามไปรู้สึกตุ๊มๆต่อมๆ เพราะใจคอไม่ค่อยดี
โซว์ยังคงขับเอทีวีมาอย่างมุ่งมั่น แล้วล้อรถของเขาก็สะดุดเข้ากับหินจนเสียหลักบังคับไม่อยู่
“เฮ้ย !!!!”
โซว์ตั้งสติ เขาพยายามบังคับรถไม่ให้ไหลลงเนิน ก่อนที่รถจะตกเนิน ล้อรถก็ไปชนเข้ากับต้นไม้ เพราะโซว์หักเลี้ยวไว้ได้ทัน
โซว์โล่งอกแต่พอลองบิดเครื่องดูเขาก็พบว่าเครื่องยนต์ไม่ทำงานแล้ว โซว์พยายามบิดอีก 2 ทีแต่ก็ไม่ติด เขามองไปรอบๆ แล้วก็ยังเห็นทางอยู่ จึงตัดสินใจลงจากรถแล้วเดินไปตามทางด้วยสายตามุ่งมั่น
รอยล้อรถเอทีวีปรากฎอยู่บนพื้นถนน
“นี่ไงครับ รอยล้อรถของเจ้าชาย ตรงนี้แหละที่เค้าเริ่มแซงทิ้งห่างผม” ฟ้าครามบอก
“ชิ ! ทำเป็นแสดงหลักฐาน จริงๆแล้ว นายอาจจะลอบทำร้ายเจ้าชาย ตั้งแต่ต้นๆทาง แล้วค่อยสร้างหลักฐานปลอมขึ้นมาก็ได้” ลัดลดาว่า
ลัดลดาหันไปแล้วพบว่าตัวเองพล่ามอยู่คนเดียว เพราะไม่มีใครสนใจยืนฟังเลย
“ว๊าย ! นี่ มีใครฟังชั้นบ้างมั้ยเนี่ย”
ขิง พัชรี ปีเตอร์ และฟ้าครามกำลังตามรอยล้อรถของเจ้าชายอยู่บริเวณทางแยก
“รอยล้อรถของเจ้าชาย แยกไปทางนี้” ขิงบอก
“จริงด้วย ! แต่นี่มันไม่ใช่ทางกลับรีสอร์ทนี่ ทำไม ?” ฟ้าครามเอะใจ
“ชั้นรู้แล้วล่ะ ว่าทำไม” พัชรีชี้ไปที่ป้าย ซึ่งแอบอยู่หลังพงไม้
ฟ้าครามอึ้ง “โถ่เอ๊ย แบบนี้เองเจ้าชายเลยเข้าใจผิด”
ลัดลดาเดินจ้ำมาถึงด้วยท่าทางเหนื่อยมาก “เห็นมั้ย นายตั้งใจแกล้งให้เจ้าชายหลงทางจริงๆด้วย”
“ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ใครจะนึกว่าเจ้าชายจะไม่เห็นป้าย” ฟ้าครามบอก
“ไม่ต้องมาแก้ตัว นาย ! ไอ้ฆาตกร !!” ลัดลดาว่า
“เฮ้ย ผมไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย” ฟ้าครามจะเถียงต่อ แต่ขิงแทรกขึ้นมา
“พอได้แล้ว! จะเถียงกัน ให้ยิ่งเสียเวลา ยิ่งตามเจ้าชายไม่ทันเหรอคะ”
ฟ้าครามกับลัดลดาเงียบเสียงลง
“แล้วถ้านั่นไม่ใช่ทางไปรีสอร์ท แล้วมันไปไหน ?” ปีเตอร์ถาม
ฟ้าครามมีสีหน้าลำบากใจ
โซว์เดินมาตามทางแล้วพบว่าเส้นทางยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ บริเวณโดยรอบเป็นป่ารก
“ไม่ใช่แล้วแน่ๆ”
โซว์ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ แล้วก็ตัดสินใจหันหลังกลับ
“ดีนะ ที่ทำมาร์คเอาไว้”
บนต้นไม้มี มีรอยสีแดงของดินป้ายเอาไว้เป็นเครื่องหมายบอกทาง โซว์เดินกลับไปตามเครื่องหมายที่ตัวเองทำไว้ ขณะเดินๆอยู่นั้นก็มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆ โซว์ถอยหนีอย่างระแวงแล้วก็เสียหลักเซไปขอบทางด้านข้าง
“เฮ้ย !”
ขอบทางซึ่งเป็นดินอ่อนยุบตัว ทำให้โซว์ลื่นไถลลงเนินไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
ปีเตอร์แหกปากด้วยความตกใจ
“ไปป่า !!”
“ห๊ะ !! อย่างงี้ยังจะว่าไม่ใช่ฆาตกรอีกเหรอ นาย นายเอาเจ้าชายมาหมกป่า !” ลัดลดาโวยวาย
“ผมไม่ได้หมก เจ้าชายหลงเข้าไปเองต่างหาก” ฟ้าครามบอก
ฟ้าครามมองขิงก็เห็นขิงดูไม่สบายใจ
“ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงผม จะต้องหาเจ้าชายให้เจอ” ฟ้าครามพูดกับปีเตอร์
“ต้องทำยังไงบ้าง คุณบอกผมมาได้เลย” ปีเตอร์ถาม
“ผมว่า.. พวกคุณกลับไปที่รีสอร์ทจะดีกว่า เผื่อว่าเจ้าชายกลับไปจะได้มีคนคอยดูแลทางนั้น” ฟ้าครามแนะ
“ก็จริงนะ บางที เจ้าชายอาจจะติดต่อกลับไปที่รีสอร์ทด้วยก็ได้” พัชรีเห็นด้วย
“โอเค” ปีเตอร์พูดกับฟ้าคราม “หัวหล่อๆของผม ฝากไว้ในมือคุณเลยนะ คุณฟ้าคราม” ปีเตอร์ภาวนา “เจ้าชาย ต้องไม่ทรงเป็นอะไรนะ”
“ชั้นว่าเป็นแน่ ! ถ้าปล่อยนายนี่ไปตาม ชั้นจะไปช่วยเจ้าชายเอง” ลัดลดาบอก
ลัดลดาทำแมนแล้วก้าวเข้าไป ฟ้าครามเป็นห่วงจึงจะเดินตาม แต่พัชรีส่งสายตาห้าม
“กรี๊ดด” ลัดลดาวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว “ตัวอะไรก็ไม่รู้ บินมาโดนขา โอ๊ย ขยะแขยง” ลัดลดาพูดกับฟ้าคราม “ฉันว่า เดี๋ยวเจ้าชายก็ต้องทรงกลับไปที่รีสอร์ท ฉัน..ไปเตรียมต้อนรับ ดูแลเจ้าชายที่นั่นดีกว่า”
ลัดลดาเนียนกลับมาสมทบกับ พัชรี ปีเตอร์ทันที พัชรีส่งสายตาให้ฟ้าครามคล้ายจะบอกว่าเห็นมั้ยล่ะ
“งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ” ขิงบอก ฟ้าครามชะงักที่ขิงจะไปด้วย “ชั้นเป็นพนักงานของรีสอร์ทนะคะ มีหน้าที่ต้องช่วยเจ้าของรีสอร์ทไม่ใช่เหรอคะ”
“แต่ว่า.. “ ฟ้าครามเป็นห่วงขิง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ชั้นจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด ไปค่ะ” ขิงเร่งฟ้าคราม
ขิงกับฟ้าครามรีบเข้าป่าไป ปีเตอร์กับพัชรีมองตามอย่างเอาใจช่วย ส่วนลัดลดายังหงุดหงิดไม่หาย
บรรยากาศในป่าดูมืดครึ้มยิ่งกว่าเดิม โซว์ยันกายขึ้นจากพื้นแล้วมองไปรอบๆ ด้วยท่าทีที่ยังมึนงงอยู่เล็กน้อย โซว์ลุกขึ้นยืน เขารู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมดทั้งหมด
โซว์ค่อยๆคลำทางเดินไปยังจุดที่ตกลงมา เขาเห็นว่าเป็นเนินรกและชันพอสมควร เขาหาทางจะปีนขึ้นไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะทางชันเกินไป และเขาก็ไม่มีแรงพอ โซว์ถอนใจเพราะไม่รู้จะทำยังไง
ฟ้าครามเห็นรถเอทีวีคันที่โซว์ขับมาชนต้นไม้จอดอยู่
“ดูนี่สิขิง เจ้าชายมาทางนี้จริงๆด้วย”
ขิงรีบวิ่งมาดูรถด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับปาดเหงื่อที่หยดลงมาเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง ฟ้าครามเห็นก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาซับให้ ขิงชะงักไปแต่ก็ยอมให้ฟ้าครามซับให้ก่อนจะถอยออกมาเพราะยังอายอยู่
“คุณเหนื่อยรึเปล่า พักหน่อยมั้ย” ฟ้าครามถาม
“ไม่ค่ะ รีบๆไปต่อกันเถอะ” ขิงเดินนำฟ้าครามไป
ฟ้าครามมองตามขิงที่ดูรีบร้อนแล้วก็ชักจะแปลกใจ แต่เขาก็รีบก้าวตามเธอไป
ขิงเดินนำหน้าฟ้าครามพร้อมกับคอยมองหารอยเท้าของโซว์อย่างจริงจัง ขิงเห็นรอยดินสีแดงป้ายอยู่บนผิวต้นไม้
“รอยอะไร” ขิงเดินไปดูต้นไม้ข้างหน้า “ตรงนั้นก็มี”
“อย่าไปเลย ตรงนั้นมันเป็นเนิน ถ้าตกลงไปจะอันตรายนะครับ”
“แล้วถ้าเจ้าชายไปทางนี้ล่ะคะ”
“ไม่หรอก นี่คงเป็นรอยที่พวกหาของป่าทำไว้มากกว่า ไปทางอื่นกันเถอะ”
ขิงไม่ยอม “ถ้างั้นเราแยกกันหาดีกว่าค่ะ ชั้นจะไปทางนี้เอง เราจะได้เจอเจ้าชายเร็วๆ” ขิงทำท่าจะไป
ฟ้าครามทนไม่ไหวจึงเข้าไปดึงขิงไว้ “คุณขิง ! นี่คุณกำลังทำให้ผมเป็นห่วงแล้วนะ”
ขิงมองฟ้าครามที่มาจับแขนเธอเอาไว้
ฟ้าครามปล่อยแขนขิง “ขอโทษ... แต่คุณควรจะฟังผมหน่อยนะ คุณไม่มีสติแล้วรู้มั้ย”
ขิงอึ้งไปเพราะไม่รู้มาก่อนเลยว่าตัวเองจะอาการหนักขนาดนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากด้านใน ฟ้าครามและขิงชะงักไป
ฟ้าครามเดินนำขิงให้เข้าไปดูด้วยกัน พอทั้งสองเห็นภาพตรงหน้าก็ผงะ บริเวณที่ขอบทางที่โซว์ตกลงไปนั้น โซว์ได้ปีนกลับขึ้นมาแล้วแต่เขานอนคว่ำหน้าอยู่เพราะหมดแรง !
“โซว์ !” ขิงวิ่งเข้าไปหาทันที
ขิงพลิกตัวโซว์ขึ้นมาก็เห็นว่าสภาพของเขาทั้งมอมแมมและบอบช้ำ ขิงใจไม่ดีพยายามเรียกโซว์
“โซว์ ตื่นสิ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ ได้ยินชั้นมั้ย...”
ฟ้าครามมองภาพขิงที่เรียกโซว์อย่างเป็นห่วงแล้วก็รู้สึกบาดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ขิงลูบผม ลูบใบหน้าโซว์พยายามให้เขาได้สติเพราะเธอห่วงโซว์เหมือนใจจะขาด
เวลาผ่านไป ลัดลดากรีดร้องเหมือนคนบ้าต่อหน้าโซว์ที่นอนสลบอยู่บนเตียง
“ไม่น๊ะ!! เป็นเพราะพระองค์ไว้ใจไพร่ใจคดพวกนี้แท้ๆ ถึงได้ !!......โฮ!!!”
ปีเตอร์กับพัชรีพูดพร้อมกัน “ยังไม่ตาย !!”
ปีเตอร์พูดเสียงดัง “จะเสียงดังไปไหนเนี่ย เจ้าชายจะทรงได้พักกับเค้าบ้างมั้ยความเกรงใจน่ะ มีกันบ้างมั้ย !!”
ฟ้าครามขัดขึ้น “เอ่อ ผมว่า”
“อย่ามาห้าม ผมเป็นห่วงเจ้าชาย ผมทนไม่ไหวแล้ว ยังไงผมก็ต้องพูด !” ปีเตอร์บอก
พัชรีเขกมะเหงกใส่ปีเตอร์ “นายน่ะ เสียงดังที่สุดเลยย่ะ”
ปีเตอร์หน้าเหวอ ขิงเข้ามาพร้อมกับผ้าห่มที่เธอเอามาเพิ่ม
“งั้นขอเชิญทุกคนออกไปก่อนดีกว่าครับ เจ้าชายจะได้พักผ่อน” ฟ้าครามบอก
ลัดลดาดื้อ “ชั้นจะนอนเฝ้าอาการเจ้าชาย”
“ห้องนี้ไม่มีเตียงเสริมนะครับ” ฟ้าครามบอก
“ไม่เป็นไร นอนด้วยกันก็ได้ ฉันไม่รังเกียจ” ลัดลดาจะไปนั่งบนเตียงโซว์
ฟ้าครามชักหมดความอดทนจึงทำเสียงเข้ม “คงไม่ได้หรอกครับ ผู้ป่วยอยู่ในความดูแลของรีสอร์ทผม เป็นสิทธิ์ของผม ที่จะไม่ให้ใครรบกวนเค้า!”
ลัดลดาชะงักเพราะทำอะไรไม่ถูก แล้วเธอก็โวยออกมา
“หาว่าฉันรบกวนเหรอ คอยดู! ขาดคนดูแลขั้นเทพอย่างชั้น แล้วจะต้องเสียใจ !” ลัดลดาจะเดินไป แต่ก็หันมามองโซว์ “ไว้ตื่นแล้วค่อยเจอกันนะคะ ซียู” ลัดลดาส่งจูบตาละห้อย ก่อนหันมามองจิกตาร้ายใส่ทุกคน แล้วกระแทกส้นเท้าเดินออกไป
ทุกคนส่ายหน้าอย่างปลงๆ
ปีเตอร์พูดกับฟ้าคราม “ผมเห็นแล้วล่ะ ว่าคุณช่วยขจัดตัวปัญหาให้เจ้าชายได้จริงๆ งั้นผมฝากเจ้าชายด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
ปีเตอร์กับพัชรีเดินออกไปเพื่อให้โซว์ได้พักผ่อน
ขิงห่มผ้าให้โซว์อย่างอ่อนโยนและเป็นห่วงโซว์มากๆ ฟ้าครามมองดูขิงที่ห่มผ้าให้โซว์ด้วยความปวดใจ ขิงห่มผ้าให้โซว์เสร็จแล้วกำลังจะผละออกมา ทันใดนั้นโซว์ก็จับข้อมือขิงเอาไว้ !
“ขิง นั่นเธอจริงๆใช่มั้ย” โซว์พูดออกมา “ชั้นนึกว่า จะไม่ได้เจอเธออีกซะแล้ว”
ขิงฟังคำของโซว์ แล้วรู้สึกใจอ่อนยวบขึ้นมา
ฟ้าครามไม่พอใจ “ฟื้นเร็วกว่าที่คิด งั้นก็คงไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ”
ขิงได้สติจากเสียงของฟ้าครามจึงดึงมือตัวเองออกจากมือของโซว์
โซว์ใจหาย “เธออย่าเพิ่งไปได้มั้ย อยู่กับชั้นก่อน...นะ”
“ถ้านายไม่เป็นอะไรแล้ว ชั้นก็ไม่จำจะเป็นต้องอยู่” ขิงจะเดินไป
“ขิง เธอไม่ห่วงชั้นบ้างเลยเหรอ ที่ชั้นเป็นแบบนี้ ก็เพราะเธอนะ”
ขิงหันขวับ “นายทำตัวเอง ! ไม่รู้ทางแล้วยังจะอวดเก่ง ถือว่าเป็นเจ้าชาย จะเอาแต่ใจยังไงก็ได้ใช่มั้ย รู้มั้ยว่าทุกคนเค้าต้องมาเดือดร้อนเพราะนาย !”
โซว์อึ้งไปเพราะเจอขิงด่า
“คุณขิง....” ฟ้าครามปรามเพราะชักจะสงสารโซว์
“รู้มั้ย ว่าฟ้าครามเค้าออกไปตามหานายตั้งนาน จะขอบคุณเค้าสักคำก็ไม่มีทีนี้นายก็น่าจะรู้แล้วนะ ว่าที่นายทำมันไม่มีประโยชน์ เลิกทำอะไรบ้าๆได้แล้ว” ขิงว่าเป็นชุด
แล้วขิงก็กระแทกส้นเท้าเดินออกไป โซว์อึ้งและจ๋อยสุดๆ ฟ้าครามยังสยองแทนเมื่อเห็นโซว์โดนว่าขนาดนี้
ขิงเดินออกมาหน้าห้องเพื่อสงบสติอารมณ์ เพราะเธอพูดเองก็เจ็บเอง
โซว์รวบรวมสติได้แล้วก็พูดกับฟ้าคราม
“ยังไง ก็ต้องขอบคุณ ที่คุณช่วยพาผมกลับมา”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ มันก็เป็นความผิดผมเหมือนกัน ที่ชวนคุณไปแข่งเลยต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
“งั้นก็ถือว่าหายกัน คุณไปพักเถอะ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
โซว์ไม่อยากรับรู้เรื่องราวใดๆต่อจึงหันไปไปอีกทาง เขาอยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆ
ฟ้าครามนิ่งไป แล้วก็ตัดสินใจบอกกับโซว์ “ผมรักขิง”
โซว์ชะงักแล้วหันมามองฟ้าคราม แล้วโซว์ก็ลุกขึ้นมาใหม่
“ผมไม่เคยเจอใครเหมือนขิงมาก่อน ผมจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ ผมจะบอกคุณแค่นี้แหละ” ฟ้าครามทำท่าจะเดินไป
“ผมก็รักขิง” โซว์พูด ฟ้าครามหันมา “และผมไม่เคยคิด จะปล่อยขิงให้ใคร”
“แต่ความรักของคุณ ทำให้ขิงไม่มีความสุข คุณสองคนต่างกันมาก คุณก็รู้!”
“ต่างแค่ไหนก็ไม่สำคัญ ลองว่าผมเลือกขิงแล้ว และผมจะทำให้ขิงเลือกผมให้ได้ ! แล้วเราสองคนจะกลับมามีความสุขด้วยกัน”
“ไม่นึกเลย ว่าพวกเจ้าชายจะมีแรงตื๊อมากขนาดนี้ คุณจะทำได้ยังไง ?”
โซว์มองฟ้าครามอย่างไม่หวั่นไหว แววตาของเขาบ่งบอกว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
ลัดลดาถือถาดอาหารเช้าที่มีอาหารจำนวนมากเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจ ปีเตอร์กับพัชรีเดินออกมาเห็นเข้าพอดี
“จะไปไหนเหรอครับคุณดาด้า” ปีเตอร์ถาม
“ไม่ใช่เรื่องของนาย”
“อ้าว ผมเป็นผู้ติดตามของเจ้าชายนะครับ ถ้าคุณจะเข้าไปเยี่ยมเจ้าชายก็ต้องถามผมก่อน”
“ฉันถามหัวใจของเจ้าชายแล้วจ้ะ เจ้าชายอยากจะพบฉันแน่นอน” พูดจบลัดลดาก็จะเดินไปเลย
ลัดลดารีบจ้ำโดยไม่ทันมอง ทันใดนั้นคนงานที่กำลังถูทางเดินอยู่พอดีก็แหย่ไม้ถูพื้นมาโดนเท้าของลัดลดา
“อร๊ายย ! แก ถูพื้นประสาอะไร มีสมองกับเค้ารึเปล่า !!”
คนงานเงยหน้าขึ้นมา หน้าตาของเขาเหมือนโซว์เปี๊ยบ
ลัดลดา ปีเตอร์ และพัชรีอึ้ง !
“นี่เราคิดถึงเจ้าชายมากเกินไป จนเห็นอะไร ก็เหมือนเจ้าชายไปหมดเลยเหรอเนี่ย !”
ลัดลดาหันไปมองปีเตอร์ กับพัชรี
“ไม่นี่ ยังหน้าแย่เหมือนเดิม” ลัดลดาบอก
“แย่ตรงไหนยะ ยัยตัวกินมด !” พัชรีไม่พอใจ
“เดี๋ยว ! อย่าเพิ่งเถียงกัน ตกลงว่า....”
ปีเตอร์หันไปมองหน้าโซว์ พัชรี ลัดลดาก็หันไปมองด้วย
โซว์อยู่ในชุดพนักงานรีสอร์ท ปีเตอร์ พัชรี และลัดลดามองหน้ากันด้วยความสงสัยท่วมท้น แล้วก็หันไปมองโซว์อีกที !!
ทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน “เจ้าชาย !”
โซว์ขยับตัวเล็กน้อยแต่สีหน้าไม่ปฏิเสธ เขาจับไม้ม็อบมั่น พัชรี ปีเตอร์ และลัดลดาต่างเหวอและแทบจะทรุดไปตามๆกัน
ขิงเดินผ่านมาด้อมๆมองๆ หน้าห้องพักโซว์เพราะอดเป็นห่วงไม่ได้ ฟ้าครามเดินผ่านมาเห็นก็ไหล่ตกลงเล็กน้อย
“เจ้าชายไม่อยู่หรอกครับ” ฟ้าครามบอก
ขิงตกใจที่มีคนเห็น “เอ่อ ฉันก็ แค่อยากแน่ใจ ว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก เพราะถ้าเขามาป่วยที่นี่ เดี๋ยวจะทำให้รีสอร์ทนายพลอยเสียชื่อไปด้วย”
“แหม...ฟังดูเหมือน..คุณเกือบจะเป็นห่วงผมเลยนะ แต่จากที่ผมเห็นเมื่อเช้านี้ ผมว่าเค้าไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“นายเห็นเค้าที่ไหน ?”
ขิงถามด้วยความสงสัย
โซว์ใส่เสื้อกล้ามขุดดินอย่างมุ่งมั่นอยู่ที่สวนของรีสอร์ต แม้ว่าเขาจะยังจับจอบไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่
“โอย ตายๆๆๆ เมื่อวานหลงป่า วันนี้ขุดดิน นี่ถ้าพระราชารู้เข้าล่ะก็...” ปีเตอร์โวย
พัชรีชี้ไปบนพื้น “อุ๊ยดูนั่นสิ !”
เงาของปีเตอร์บนพื้นไม่มีหัว
“ห๊ะ เงาหัวหาย !!! ลางร้ายมากๆ โอย...” ปีเตอร์จะเป็นลม
โซว์รำคาญจึงหันไปเลื่อนถังที่บังเงาหัวของปีเตอร์ออก
“ถ้ากลัวอาญาเสด็จพ่อมากนัก กลับไปก่อนก็ได้นะ” โซว์บอก
ปีเตอร์โล่งอก ก่อนจะถือร่มเข้ามากางให้โซว์ “อ้าวเข้าใจผิดเหรอเนี่ย.. หม่อมชั้นจะทิ้งเจ้าชายไว้ได้ยังไง ไม่เป็นไร เจ้าชายสู้ หม่อมชั้นก็สู้ !”
ลัดลดาเดินมาพร้อมผ้าเย็นและน้ำดื่ม “เบรคหน่อยเถอะค่ะ ดาด้าขอร้อง ขุดมาตั้งนานแล้วไม่ทรงเหนื่อยบ้างเหรอเพคะ”
“ขอบใจ แต่เราไม่เหนื่อย” โซว์ขุดต่ออย่างมุ่งมั่น
ลัดลดาพูดกับปีเตอร์ “เจ้าชายเป็นอะไรเนี่ย สมองกระทบกระเทือนจากเมื่อวานนี้รึเปล่า ถึงได้มาทำงานกรรมกร งกๆๆๆเนี่ย!”
ฟ้าครามพาขิงเดินออกมาดูสถานการณ์
ขิงไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง “ฟ้าครามบอกว่านายพยายามจะพิสูจน์ตัวเอง ก็คือมาทำแบบเนี๊ยะน่ะเหรอ”
“ใช่ และไม่ใช่แค่นี้นะ ถูพื้น ซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าว อะไรๆที่คนทั่วไปเค้าทำกัน ชั้นจะทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอรู้ว่า เจ้าชายอย่างชั้น ก็สามารถจะเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนนึงได้ เพื่อผู้หญิงที่ชั้นรัก”
เมื่อได้ฟังโซว์พูดอย่างมุ่งมั่นขนาดนั้นขิงก็อึ้งไป ปีเตอร์กับพัชรีเผลอซบกันอย่างซาบซึ้ง
“สวีทอ่ะ” พัชรีบอก
ลัดลดาเผลอ “ซึ้งที่สุด” แล้วลัดลดาก็นึกได้ “อร๊าย ไม่ ! รักแท้คือการเป็นตัวของตัวเองนะเพคะ ถ้าเป็นดาด้าล่ะก็ รับได้ทุกอย่าง ถึงเป็นเจ้าชาย...ดาด้าก็ไม่ถือ”
พัชรีกระซิบกับปีเตอร์ “ก็แหงสิ !”
“นายนี่มัน...” ขิงมองหน้าโซว์แล้วก็เห็นความมุ่งมั่น “ดื้อที่สุด อยากทำอะไรก็เรื่องของนาย แต่อย่าเอาชั้นไปเกี่ยวด้วย” แล้วขิงก็เดินไป
ฟ้าครามเดินตามขิงไป
“ขิง ชั้นจะพิสูจน์ให้เธอเห็นให้ได้ คอยดู”
พูดจบโซว์ก็จับจอบขุดดินต่อด้วยความยืนหยัดที่จะทำงานต่อไป
ขิงทำอะไรไม่ถูกจึงมาแอบยืนข้างต้นไม้เพื่อสงบสติอารมณ์
“ถ้าหากผมเป็นคุณ อีกฝ่ายลงทุนทำถึงขนาดนี้ ผมคงใจอ่อนไปแล้ว” ฟ้าครามบอก
ขิงหันขวับมา
“แต่ผมก็หวัง..ว่าคุณจะใจแข็งแบบนี้ไปตลอด...เพราะว่าผม ไม่อยากจะเสียผู้หญิงที่ผมรัก ให้กับใคร”
ขิงอึ้งที่ถูกบอกรักติดๆกันแบบนี้
“ชั้น..เอ่อ ชั้น”
“คุณยังไม่ต้องพูดอะไรตอนนี้ก็ได้ ผมก็จะพิสูจน์ให้คุณเห็นเหมือนกัน ว่าถึงผมจะเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง ความรักของผม ก็ไม่ด้อยไปกว่าใคร”
ฟ้าครามเด็ดดอกไม้ที่บานอยู่ตรงนั้นส่งให้กับขิงก่อนจะผละไป ฟ้าครามเดินออกมาแล้วเขาก็ลอบถอนใจเพื่อระบายความตื่นเต้นที่ได้บอกความรู้สึกออกไป
ขิงมองดอกไม้ในมือแล้วก็ยิ่งสับสนและทำอะไรไม่ถูก
พัชรีคุยโทรศัพท์มือถือ
“พี่คะ นี่มันช่วงลานะคะ ล.ลิงสระอา ลา แปลว่าช่วงนี้ไม่ทำงานค่า อะไรนะ ? ได้บุญเพราะเป็นสกู๊ปงานฝังลูกนิมิต ? งานแบบนี้ชั้นไม่ทำแล้ว!! ให้คนอื่นเอาบุญไปเลย”
พัชรีวางสายแล้วหันมาเห็นปีเตอร์กำลังเตรียมหยูกยาและวิตามินมากมายอยู่
“ฉันว่าถ้าเหวยหมด เจ้าชายคงจะช็อคยาของนาย มากกว่าจะหายเพลีย” พัชรีแขวะ
“ฉันก็ต้องบำรุงเจ้าชายให้แข็งแรงเข้าไว้ ! ก็ดูคุณขิงซิ ใจแข็งจะตาย” ปีเตอร์กลุ้ม “เวลาก็ยิ่งมีน้อยๆอยู่”
ปีเตอร์พูดไปแล้วเขาก็ชะงักก่อนจะรีบปิดปากอุ๊บส์ แต่ไม่ทันหูนักข่าวอย่างพัชรี
“เวลาน้อย หมายความว่ายังไง ?”
“เอ่อคือ.. ก็ชีวิตคนเรามันสั้นน่ะ คนนะไม่ใช่ปลาวาฬ จะได้อายุยืน ง้อกันได้เป็นร้อยๆ ปี”
“ไม่ต้องมาเฉไฉ ! นายกำลังปิดบังอะไรอยู่” พัชรีขู่ “ถ้ามีอะไรขึ้นมา ชั้นไม่ช่วยนะ”
ปีเตอร์นิ่งไป ก่อนจะตัดสินใจกระซิบบอกพัชรี
พัชรีทวนคำเสียงดังลั่น “ห๊ะ พระราชาให้โอกาสเจ้าชายแค่หนึ่งอาทิตย์ ถ้ากลับไปไม่ทันเวลา จะต้องสละราชบังลังก์ !!”
พัชรีช็อค
“โอ๊ย แล้วฉันจะกระซิบไปเพื่ออะไรกันเนี่ย !!” ปีเตอร์ว่า
พัชรีเขย่าตัวปีเตอร์ “แล้วนี่มันกี่วันกันเข้าไปแล้ว ทำไมยังใจเย็นกันอยู่ได้ !! เจ้าชายจะต้องสละราชบัลลังก์เลยนะ”
“ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะ ว่าทำไมฉันถึงกลุ้ม ! นี่ แล้วอย่าเอาไปบอกใครล่ะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่” ปีเตอร์ถอนใจแล้วกลุ้มต่อ
พัชรีได้รู้ความจริงก็พลอยเครียดไปด้วย ลัดลดาซึ่งมาแอบฟังอยู่ที่มุมหนึ่งดีใจจนเนื้อเต้น
“ที่แท้มันก็เป็นอย่างงี้เอง ! เดี๋ยวดาด้าจะช่วย ไม่ให้เจ้าชายต้องเสียเวลาอีก”
ลัดลดามีสีหน้ากระหยิ่มและแววตาประสงค์ร้ายมากๆ
ขิงนั่งมองดอกไม้แล้วในใจก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พัชรีถือแก้วกาแฟเดินมาเจอขิง เธอเห็นดอกไม้ในมือขิงแล้วก็ยิ้มๆ
“ขิง ดอกไม้ในมือเธอ คุณฟ้าครามให้มาใช่ไหม”
ขิงพยักหน้ารับ
“เกิดเป็นเธอก็ดีนะขิง มีทั้งเจ้าชายผู้สูงศักดิ์หล่อล่ำบึ้กมาบอกรักแถมยังมีชายหนุ่มสุดแสนเพอร์เฟ็คเจนเทิลเมนยังอายเอาดอกไม้สื่อรักมาให้อีก”
ขิงมองพัชรีแล้วถอนหายใจ
พัชรีมองขิงอย่างเข้าใจ “ความรักช่างเล่นตลกกับเธอเนอะ”
พัชรีเห็นขิงนิ่งๆไม่โต้ตอบอะไรก็พูดต่อ
“แล้วที่หลบมาหาที่เงียบๆเล่นเอ็มวีอยู่ตรงนี้เพราะกำลังหาคำตอบให้กับหัวใจตัวเองอยู่ใช่ไหมล่ะ”
“แล้วถ้าเป็นเธอล่ะ” ขิงถาม
พัชรีมองขิงแบบหยั่งเชิง ขิงจ้องมาแบบอยากรู้คำตอบ
“แหม!!! ก็ต้องรวบสองเลยสิ กรุบกริบน่ากินทั้งนั้น มีทั้งลูกครึ่งสุดเท่ห์และตี๋สุดหล่อ” พัชรีว่า
ขิงเผลอยิ้ม “อ้าว!! แล้วปีเตอร์ล่ะ”
พัชรีสะดุ้ง “อุ๊ปส์ ...” แล้วพัชรีก็ยิ้มเขิน “แบบตานั่นน่ะมีคนเดียวในโลก ไม่ว่าจะลูกครึ่งสุดเท่ห์หรือว่าตี๋สุดหล่อก็เทียบไม่ได้หร๊อก ไม่ใช่แค่กรุบกริบน่ากินแต่น่าจะรวบหัวรวบหางเลยล่ะ”
ขิงหลุดขำออกมา
พัชรีเห็นขิงขำก็ได้สติ “นี่ขิง กำลังคุยกันเรื่องเธอไม่ใช่หรอเนี้ย”
“ก็อยากทำเป็นเล่นทำไมล่ะ” ขิงมองพัชรีนิ่งๆ “แล้วถ้าเป็นเธอล่ะ”
พัชรีมองขิง “เคสนี้เลือกตัดสินใจยากเหมือนกัน จะอธิบายยังไงดีล่ะ”
ท่านชายในสายหมอก ตอนที่ 12 (ต่อ)
พัชรีคิดพร้อมกับมองไปบนโต๊ะ เธอเห็นแก้วกาแฟดำของตัวเองกับแก้วน้ำเย็นของขิง แล้วพัชรีก็ขยับแก้วกาแฟดำไปวางเคียงข้างแก้วน้ำเย็น
“ถ้าเกิดมีกาแฟดำกับน้ำเย็นมาวางอยู่ตรงหน้า เธอจะเลือกดื่มอะไร” พัชรีถาม
ขิงมองแก้วกาแฟและแก้วน้ำเย็นแล้วหันไปมองหน้าพัชรี
“กาแฟดำ ดูดี ดื่มแล้วดูเท่ห์ ยิ่งชงมาจากเมล็ดกาแฟที่คัดสรรมาอย่างดีแถมถ้าอิมพอร์ตมาอีกด้วยล่ะก็ คงทั้งหอมทั้งดึงดูดใจ แต่ถ้าคนที่ไม่คุ้นเคยพอได้ลองชิมก็จะรู้ว่ารสชาติที่แท้จริงนั้น ... ขม ... บาดใจเหลือเกิน” พัชรีบอก
ขิงฟังพัชรี พร้อมกับมองแก้วกาแฟดำแล้วคิดถึงโซว์ ทำให้สะกิดความรู้สึกข้างในเหมือนกัน
พัชรีพูดต่อ “ส่วนน้ำเย็น เวลาได้ดื่มก็รู้สึกชื่นใจหายเหนื่อย แต่จะว่าไป ... น้ำเย็นนั้นก็สามารถหาดื่มได้โดยทั่วไป จะต่างกันก็ตรงแพคเกจจิ้งหรือภาชนะที่ใส่ ถ้าเกิดมีอะไรพิเศษจนทำให้เราสะดุดตา ... ก็คงทำให้น้ำเย็นที่เราได้ดื่มนั้น ... สะดุดใจ”
ขิงฟังพัชรี เธอมองแก้วน้ำเย็นกับดอกไม้แล้วคิดถึงฟ้าคราม
“แต่ไม่ว่าจะเป็นกาแฟดำหรือน้ำเย็นต่างก็ทำให้เรารู้สึกดีเวลาที่เราดื่มได้เหมือนกัน จริงไหมขิง”
ขิงจับแก้วกาแฟแล้วคิดถึงโซว์
“กาแฟดำ ถึงจะขมแต่ถ้าค่อยๆได้ทำความคุ้นเคยกับรสชาติอันขมบาดใจของกาแฟดำนั้น ก็ทำให้เราได้รู้ว่าในความขมบางทีก็มีอะไรซ่อนอยู่” ขิงเผลอยิ้ม “และถ้าได้ลองเติมน้ำตาลหรือน้ำผึ้งตามแบบฉบับของนิวแลนด์ก็สามารถช่วยทำให้กาแฟดำนั้นหวานและกลมกล่อมขึ้นมาได้ ที่สำคัญกาแฟมีคาเฟอีนซึ่งมีผลต่ออารมณ์ของผู้ที่ได้ดื่ม ทำให้มีความสุขมากขึ้นอีกด้วย”
ขิงหันไปมองแก้วน้ำเย็น แล้วก็วางแก้วกาแฟดำ เธอหยิบแก้วน้ำเย็นกับดอกไม้ขึ้นมาแล้วคิดถึงฟ้าคราม
“ส่วนน้ำเย็น ดื่มเมื่อไหร่ก็เย็นชื่นใจ ดื่มได้ไม่มีวันเบื่อ มีประโยชน์ต่อร่างกายแถมร่างกายก็ยังขาดไม่ได้อีกด้วย” ขิงพูดแล้วก็หันไปมองพัชรี “พัชรี คนอย่างขิงควรจะเลือกดื่มอะไรดีล่ะ”
พัชรีมองขิงยิ้มๆ “ชั้นว่าเธอรู้คำตอบของหัวใจตัวเองอยู่แล้วนะ”
ขิงมองแก้วกาแฟดำและแก้วน้ำเย็นกับดอกไม้ แล้วถอนหายใจ “เพ้อเจ้ออะไรอยู่เนี้ยนังขิง” ขิงพูดกับพัชรี “ขอบคุณนะสำหรับข้อคิดดีๆ แต่ชั้นต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ”
“จำเอาไว้นะไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่ม ของกินของใช้หรือแม้กระทั่งโอกาสมีวันหมดอายุเสมอ” พัชรีเตือน
ขิงยิ้มให้พัชรี แล้วเดินออกไป พัชรีมองตามขิงแต่ก็แอบหวั่นใจเพราะรู้เงื่อนไขของโซว์
“รีบตัดสินใจก่อนที่จะอะไรๆจะสายเกินไปละกันนะขิง”
พัชรีหันไปมองแก้วกาแฟดำและน้ำดื่มอีกครั้ง
พัชรีหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาสูดกลิ่นกาแฟ “เธอช่างหล่อ” พัชรีจะเชียร์โซว์ก็ใช่ที่เพราะเขาทำขิงเจ็บมาเยอะ “แต่ขมบาดใจเพื่อนชั้นจริงๆ” พัชรีกระแทกแก้วกาแฟลง แล้วหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาแนบแก้ม “เธอช่างหล่อเย็นชื่นใจ” พัชรีนึกถึงว่าถึงฟ้าครามจะดีแสนดีแต่ก็ใช่ว่าจะสามารถทำให้ขิงลืมโซว์ได้ “แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้เพื่อนชั้นลืมรสขมของกาแฟดำได้” พัชรีกระแทกแก้วน้ำเย็นลงบนโต๊ะ “โอ๊ย ... เลือกยากจริงโว้ย”
พัชรีได้แต่กลุ้มใจอยู่คนเดียว เธอมองแก้วกาแฟดำและน้ำเย็นอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจกระดกกาแฟจนหมดแก้วแล้วตามด้วยน้ำเย็นจนหมดแก้วเช่นกัน
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง”
ฟ้าครามเดินสวนกับโซว์ที่เข็นรถเข็นบรรจุผ้าปูที่นอน
“แน่ใจนะ ว่าทำได้” ฟ้าครามถาม
“ฉันตั้งใจแล้ว ว่าจะทำงานของพนักงานให้ได้ทุกอย่าง”
โซว์เข็นรถเข็นไป ฟ้าครามมองตามโซว์แล้วก็รู้สึกทึ่งในความตั้งใจจริงของโซว์
-
ขิงรับโทรศัพท์จากลูกค้าอยู่ที่มุมหนึ่งของล็อบบี้
“ให้เอาน้ำเปล่าไปให้ที่ห้องตอนนี้? ห้องไหนคะ” ขิงชะงักไป “ได้ค่ะ เดี๋ยวชั้นไป”
ขิงวางสายแล้วทำหน้าเซ็ง
“ห้องยัยดาด้า” ขิงหันไปมองรอบๆ “แถวนี้ไม่มีคนซะด้วย เฮ้อ ไปให้มันจบๆไปขิง”
ขิงหันไปหยิบขวดน้ำเปล่าแล้วเดินออกไป
เสียงเพลงยั่วยวนดังลอดออกมาถึงหน้าประตูห้องลัดลดา โซว์เคาะประตูห้องโดยไม่เอะใจสักนิด
เสียงลัดลดาดังออกมา “Come on !”
โซว์เปิดประตูพร้อมเข็นรถเข้าไป แล้วก็ต้องชะงัก
ลัดลดาในชุดคลุมกำลังนอนโพสท์ท่าเซ็กซี่อยู่กลางเตียง
“คุณดาด้า เอ่อ ผมคงจะมาผิดห้อง” โซว์จะเดินออก
ลัดลดารีบลุกไปปิดประตูห้องแต่ปิดไม่สนิท เพราะเธอจงใจแง้มประตูไว้ “ไม่ผิดค่ะ ดาด้าเนี่ยแหละ ที่เรียกคุณมาเปลี่ยนผ้า” ลัดลดาทำท่าจะเปิดเสื้อคลุม แต่แล้วก็ลงไปนอนบนเตียงต่อ “ปูที่นอน...”
“งั้นก็” โซว์เอาผ้าปูออกมาเตรียม “ลุกสิครับ ถ้าจะให้ผมเปลี่ยน”
“อ๋อ ค่ะ” ลัดลดาจะลุก แต่แล้วก็ร้องออกมา “โอ๊ย !”
“คุณดาด้าเป็นอะไรครับ”
“ลุกไม่ขึ้นน่ะค่ะ” ลัดลดาจับแขนโซว์ไว้ “ช่วยดาด้าหน่อยสิคะ”
โซว์จะช่วยดึง แต่ลัดลดาขืนแรงเอาไว้ โซว์พยายามดึงอีก ลัดลดาขืนไว้แล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียง จนโซว์เสียหลักล้มลงมาบนเตียงด้วยกัน
ขิงเตรียมขวดน้ำเปล่าที่จะต้องเอาไปใส่ในห้องให้แขกที่มาพัก
“จะเอาไปห้องไหนเหรอครับ” ฟ้าครามถาม
“ห้องคุณดาด้าน่ะค่ะ เค้าโทรมาสั่ง ว่าให้ไปตอนนี้เลย”
“ผมเอาไปให้แทนมั้ย คุณขิงจะได้ไปทำอย่างอื่น”
“นี่ใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นลูกน้องกันแน่คะ ทำตัวให้เป็นบอสหน่อยสิ”
ขิงส่ายหน้ายิ้มๆให้ฟ้าคราม ก่อนจะเดินไป ฟ้าครามมองตามขิงแล้วก็ยิ้มขำ
โซว์ตกใจที่ตัวเองอยู่บนเตียงเดียวกับลัดลดาจึงจะรีบลุกขึ้น
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บไหล่มากเลยค่ะ” ลัดลดาดึงมือโซว์ให้มาจับไหล่ตัวเอง “ลองคลำดูหน่อยสิคะว่ากระดูกดาด้าร้าวรึเปล่า”
“ถ้าอย่างงั้น เรียกหมอดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมไปตามให้” โซว์จะลุกให้ได้
ลัดลดาเข้ามากอดคอทันที “อย่าไปค่ะ ดาด้าทนความเจ็บปวดคนเดียวไม่ได้”
“คุณดาด้า แบบนี้คุณจะเสียหายนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดาด้าไม่ถือ !”
“แต่ผมถือ ! นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ !!”
โซว์รีบลุก แต่ขาของเขาไปเกี่ยวชายผ้าปูที่นอนที่เตรียมมาทำให้ล้มกลิ้งลงมาบนพื้นพร้อมผ้าปู ขิงหิ้วน้ำเปล่ามาถึงหน้าห้องและกำลังจะเคาะประตู แต่แล้วก็ชะงักเพราะได้ยินเสียงในห้อง
“ใจเย็นๆสิค๊ะ ค่อยๆค่ะ อย่างนั้น ไม่ต้องรีบ” เสียงลัดลดาดังออกมา
“แต่ผมไม่ไหวแล้ว..” เสียงโซว์ดังตามมา.
“อีกนิดนึงค่ะ อีก ! ขยับอีก ! นั่นแหล่ะค่ะ ได้แล้ว เยส !”
ขิงหน้าแดงเพราะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยความตกใจเธอจึงทำขวดน้ำตกแล้วกลิ้งไปชนประตูที่แง้มอยู่นิดๆ ขิงรีบเอื้อมมือคว้าจะหยิบขวดน้ำ แต่แขนดันไปโดนบานประตู จนทำให้ประตูอ้าออกกว้าง
ขิงเห็นว่าโซว์นอนอยู่บนพื้นโดยมีผ้าห่มพันตัว และลัดลดาอยู่ด้านบน เพราะกำลังช่วยแกะผ้าที่พันยุ่งเหยิงออกให้
โซว์ตกใจ “ขิง !!”
ขิงเหวอไปกับภาพตรงหน้า เธอปล่อยขวดน้ำหล่นลงพื้นแล้ววิ่งออกไป
“ขิง ฟังชั้นก่อน !!” โซว์ลุกพรวดแล้วสลัดผ้าออกมา
“จะไปไหนคะ นี่ยังไม่ได้เปลี่ยนผ้าเลย” ลัดลดาพยายามดึงไว้ แต่โซว์ก็วิ่งไปจนได้
ลัดลดายิ้มสะใจ
“ภาพเสียงคมชัดยิ่งกว่าดูทรีดีซะอีก อินน์จนกระอักแน่ ยัยขิง !”
ลัดลดากระหยิ่มยิ้มย่อง
ขิงวิ่งออกมาตรงทางเดิน มือไม้ของเธอสั่นจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก
โซว์วิ่งมาถึงก็รีบบอก “เธอเข้าใจผิดนะขิง มันไม่ใช่อย่างที่เธอเห็น มันเป็นแค่อุบัติเหตุ”
ขิงหันกลับมาพูด “นายจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาย มันเป็นสิทธิ์ของนาย ไม่จำเป็นจะต้องมาแก้ตัว” ขิงจะเดินหนีไป
โซว์มาขวางหน้า “ถ้ายังงั้น เธอโกรธฉันทำไม”
ฟ้าครามเดินผ่านมาที่มุมหนึ่ง เขาได้ยินเสียงคนคุยกันพอเห็นว่าเป็นขิงกับโซว์ก็ชะงัก
ขิงอึกอักไปทันที “ฉัน.. ฉันเหรอโกรธ โกรธตรงไหน !”
“ขึ้นเสียงขนาดนี้ ยังว่าไม่ได้โกรธอีกเหรอ” โซว์ย้อน
“ฉันแค่สมเพช ! นี่มันกลางวันแสกๆ ทำอะไรประเจิดประเจ้อ น่าจะรู้จักเวล่ำเวลาบ้าง ตัวเองก็เป็นถึงเจ้าชาย !”
“เธอกำลังหมิ่นเกียรติชั้น !” โซว์โกรธ เขาดันขิงไปติดผนัง “ถ้าฉันอยากจะอะไรๆกับผู้หญิงคนอื่น ! ฉันจะต้องมาทนทำงานพวกนี้อยู่ทำไม ผู้หญิงที่ฉันอยากจะกอด คือผู้หญิงที่ชั้น รักเท่านั้น”
ขิงนิ่งอึ้งไป เธอหวั่นไหวมากที่โซว์มาใกล้ขนาดนี้ ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกถึงความใกล้จนลมหายใจแทบจะรดกัน
โซว์เสียงอ่อนลง “เข้าใจชั้นแล้วใช่มั้ย” โซว์จะแตะตัวขิง
ฟ้าครามแทบทนมองไม่ได้
ทันใดนั้น ขิงก็ผลักโซว์ออก
“ฉันไม่เข้าใจ! มีผู้หญิงอีกตั้งเยอะที่เค้ายอมรับนาย และเหมาะสมกับนายมากกว่า ทำไมนายจะต้องมาวุ่นวายกับชีวิตฉัน มาฝืนตัวเองเป็นสามัญชนให้มันยุ่งยาก ให้มันเสียเวลาด้วย !”
โซว์เจ็บปวด “ก็เพราะทุกอย่างที่ฉันทำ..เพื่อเธอ ฉันไม่เคยคิดว่ามันเสียเวลาเลยไงล่ะ..”
ขิงไม่อยากจะใจอ่อนไปกว่านี้จึงรีบผละหนีไป โซว์เจ็บปวดที่ขิงไม่ยอมฟังและไม่ยอมเข้าใจเขาสักที
ฟ้าครามก็เจ็บปวดเพราะภาพที่เห็นมันฟ้องว่าขิงยังคงอ่อนไหวในเรื่องของโซว์
ปีเตอร์ที่ปะแป้งเย็นเต็มหน้ากำลังโบกพัดยกใหญ่ ส่วนปากก็พร่ำบ่น
“กลางวันทำงานหนัก กลางคืนยังต้องนอนห้องเท่ารูหนู นี่มันชีวิตผู้ติดตามเจ้าชายหรือคนงานกันแน่เนี่ย !”
ปีเตอร์ลืมไปเพราะมัวแต่พัดให้ตัวเอง พอนึกขึ้นได้เขาก็รีบพัดให้เจ้าชายด้วย
“ถ้าเราอยู่กินสบาย แล้วจะเข้าถึงชีวิตสามัญชนได้ยังไง คนอย่างเรา ถ้าลองมุ่งมั่นแล้ว ก็ต้องทำให้เต็มที่ !” โซว์บอก
“รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ เฮ้อ...” ปีเตอร์บ่น “เต็มที่ขนาดนี้แล้ว คุณขิงใจอ่อนบ้างรึยัง”
โซว์ชะงักไป แล้วก็รู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที “เราไม่เชื่อ ว่าขิงจะใจแข็งไปได้ตลอดหรอก”
โซว์ยังยืนยันและยืนกรานที่จะพยายามต่อไป
วันต่อมา ขิงอยู่ในชุดของไกด์ทัวร์ที่ห้อยป้ายสตาฟพร้อม เธอกำลังตรวจสอบโปรแกรมการทำกิจกรรมของคณะอ.บ.ต. อยู่กับฟ้าคราม สักพักโซว์ก็เดินเข้ามา
“ขนของนี่ไปไว้ที่รถเลยใช่มั้ย” โซว์ถาม
ขิง และฟ้าครามชะงักไป
“เจ้าชายจะเสด็จไปด้วย จะได้ทรงทำหน้าที่อย่างครบถ้วน” ปีเตอร์บอก
“งานบริการน่ะ ต้องอดทนสูงมากนะ พระองค์แน่ใจแล้วเหรอ” ฟ้าครามถาม
โซว์ถือของออกไปให้ที่รถแทนคำตอบ
ขิงกังวล “ชั้นไปห้ามเค้าดีกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้เค้าพยายามให้เต็มที่เถอะ ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าเขาจะทำยังไงต่อ”
ขิงอึ้งๆไปเพราะไม่นึกว่าฟ้าครามจะยืนยันแบบนี้
ทันใดนั้น ลัดลดาซึ่งอยู่ในรองเท้าส้นสูงปรี๊ด วิ่งเดรสบาน มาพร้อมหมวกปีกกว้าง
“ทำไมไม่มีใครมาตามฉันเลย ห๊ะ” ลัดลดาหันไปจิกขิง “บริการแย่ที่สุด !!”
“นี่เธอจะไปกับเค้าด้วยเหรอ” พัชรีถาม
“ฉันก็ต้องคอยไปดูแลเจ้าชายน่ะสิ ถามโง่ๆ”
พัชรีของขึ้นจนอยากจะซัดให้ แต่ปีเตอร์ดึงไว้
“คือพวกเราเป็นห่วงน่ะครับ ไม่ให้อยากให้คุณดาด้าต้องเหนื่อยมาดูแลเจ้าชาย” ปีเตอร์ขยิบตากับพัชรี “แทนที่จะเอาแรงไปทะเลาะกับยัยนั่น หาทางช่วยเจ้าชายดีกว่าน่า”
พัชรีได้คิดจึงค่อยใจเย็นลงมาหน่อย
รถทัวร์จอดอยู่ คณะอ.บ.ต.ที่จะไปทำกิจกรรมกำลังทยอยกันขึ้นรถ ลัดลดาไปยืนเชิ่ดรออยู่ด้วย พัชรี ปีเตอร์เดินมาแล้วก็ขยิบตาให้กันก่อนจะพากันเข้ามาหาลัดลดาด้วยสีหน้าตาตื่น
“คุณดาด้า ลืมของรึเปล่าคะ” พัชรีทำเป็นถาม
“ลืมอะไร? ความจำเริ่ด กินโอเมก้าทรีทุกวันอย่างชั้น ไม่มีซะล่ะ”
“เอ เห็นว่าเป็นแหวนเพชรใช่มั้ย คุณพัช ที่มีคนลืมไว้ในห้องน้ำน่ะ” ปีเตอร์บอก
“เพชรเม็ดเบ้อเร่อเลยล่ะค่ะ ในทริปนี้ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหน หรูเริ่ดเท่ากับคุณดาด้าแล้วคิดว่าของคุณซะอีก..ที่แท้เข้าใจผิดหรอกเหรอเนี่ย” พัชรีรับมุก
“งั้นก็เอาไปให้ทางรีสอร์ทก็แล้วกัน แล้วถ้าหาเจ้าของไม่ได้ เธอก็...” ปีเตอร์พูด
“คริๆ ถ้าเป็นของชั้น ชั้นจะเอาไปขาย ! ไม่ต้องทำงานไปเป็นปีๆ เลย”
พัชรีทำท่าจะกลับเข้าไป
ลัดลดาชักเสียดายจึงรีบพูดขึ้นมา “เดี๋ยว! หรือว่าเมื่อกี๊ฉันจะเผลอลืมไว้จริงๆ” ลัดลดาเหล่ไปก็เห็นว่ารถใกล้จะออกแล้ว
“รถยังไม่ออกหรอกครับ เค้าก็ต้องรอวีไอพีอย่างคุณอยู่แล้ว” ปีเตอร์บอก
ลัดลดาเชิ่ดหน้าแล้วรีบเดินจ้ำกลับไปด้านในทันที ปีเตอร์กับพัชรีขยิบตาให้กันที่แผนสำเร็จ
พัชรีบอกฟ้าคราม “คุณดาด้าเค้าเปลี่ยนใจ ไม่ไปแล้ว ไปได้เลยค่ะ”
ฟ้าครามหันไปให้สัญญาณกับคนขับ พัชรี ปีเตอร์กระหยิ่มใจแล้วก็แตะมือกันที่กันท่าลัดลดาสำเร็จ รถเริ่มออกตัว แต่ไปยังไม่พ้นดี ลัดลดาก็วิ่งหน้าตื่นกลับมา
“แก แกหลอกชั้น แหวงพ้งแหวนเพชรที่ไหน มันมีแต่เพชรปลอม !!”
ลัดลดาขว้างแหวนเพชรเก๊ใส่พัชรีกับปีเตอร์
“อ้าว เพชรปลอมเหรอ ชั้นก็นึกว่าของจริง โทษทีน๊ะ ชั้นมันก็ตาไม่ถึงแบบนี้แหละ” พัชรีบอก
“หึยยย ทำให้ชั้นเสียเวลา” ลัดลดามองรถแล้วก็ตกใจ “ว๊าย รถ! เจ้าชาย ! รอดาด้าด้วย !!”
ลัดลดาจะวิ่งตามแต่ก็เห็นว่าไม่ทันแล้ว เธอหันขวับมาที่พัชรีกับปีเตอร์
“พวกเธอ พวกเธอสองคนต้องรับผิดชอบ !”
ลัดลดาทำหน้าตาเอาเรื่องสุดๆ
ลัดลดานั่งอยู่เบาะหลังรถยนต์ แล้วเธอก็สั่งพัชรีกับลัดลดา
“เร็วๆเข้า ! ตามไปให้ไวที่สุด ถ้าชั้นไม่ได้เจอเจ้าชาย ฉันเอาเรื่องพวกเธอสองคนแน่ !”
ปีเตอร์หันไปถามพัชรีที่กุมพวงมาลัยอยู่ ทั้งสองกระซิบกัน
“ยอมเค้าทำไม อย่าบอกนะว่ากลัว” ปีเตอร์ถาม
“ถ้าเราไม่พาไป ชีก็ต้องจิกให้พนักงานไปส่งจนได้นั่นแหละ” พัชรีขยิบตา “ให้อยู่ในกำมือเราสองคน ไม่ดีกว่าเหรอ”
ปีเตอร์ชะงักเพราะเขาเริ่มเข้าใจแล้ว ลัดลดาหงุดหงิดเพราะอยากจะไปอยู่กับโซว์ให้เร็วที่สุด
บนรถทัวร์ที่แล่นไป ขิงจะหยิบน้ำขึ้นมาแจกแต่กล่องใส่น้ำหายไป ปรากฏว่าโซว์เอาไปแจกแทนแล้ว โซว์หันมาสบตาขิงเพราะว่าเขาอยากช่วยเหลือ แต่ขิงทำฟอร์มว่าไม่ใส่ใจ ฟ้าครามเห็นว่าโซว์พยายามเริ่มทำคะแนน
ทันใดนั้น หัวหน้าคณะอบต. ก็ออกมากล่าว
“ที่อ.บ.ต....ของเรา ได้ออกมาบำเพ็ญประโยชน์กันอย่างสะดวกในวันนี้ ต้องขอขอบคุณคุณฟ้าคราม เจ้าของรีสอร์ท..... ที่ใจดี เป็นสปอนเซอร์การเดินทางของพวกเรา”
หัวหน้าคณะผายมือไปยังฟ้าคราม เสียงปรบมือของทั้งคณะดังขึ้น ฟ้าครามเขินๆ แล้วก็ยอมต้องรับไมโครโฟนที่หัวหน้าคณะฯยื่นมาให้อย่างเสียไม่ได้
“ผมและทางรีสอร์ทมากกว่าที่ต้องขอบคุณทุกคน ที่ตั้งใจมาทำประโยชน์ให้กับท้องถิ่น ผมยินดีสนับสนุนทุกๆงานที่พัฒนาท้องถิ่นของเราครับ”
สมาชิกอ.บ.ต.ปรบมือ พออกพอใจกันใหญ่
“ถ้าอย่างงั้นคุณฟ้าครามช่วยสนับสนุนเสียงเพลงเพราะๆให้พวกเราได้ฟัง ก่อนไปบำเพ็ญประโยชน์หน่อยสิคะ” สมาชิกคนหนึ่งบอก
“ถือซะว่าเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจให้พวกเราก่อนไปบำเพ็ญประโยชน์ไงคะ” สมาชิกอีกคนเสริม
สมาชิกคนอื่นๆก็เชียร์กันใหญ่
“จะดีเหรอครับ ให้ยืนร้องอยู่คนเดียว ผมก็เขินแย่” ฟ้าครามเขิน
“ถ้าอย่างงั้นของเชิญคุณขิง ไกด์คนสวยของพวกเราร้องเพลงคู่กับคุณฟ้าครามหน่อยได้ไหมคะ” สมาชิกคนหนึ่งพูดออกมา
“เออ ... คือว่า ... “ ขิงเหล่ไปทางฟ้าคราม
สมาชิกอ.บ.ต. หลายคนสงเสียงเชียร์ “ร้องเลยค่ะ / อย่าลังเลเลยค่ะ / ทำเพื่อพวกเราหน่อยนะคะ”
ฟ้าครามมองสมาชิกอ.บ.ต.แล้วเหล่มองขิง “ถ้าทุกๆท่านเรียกร้องและส่งแรงเชียร์ออกมาแบบนี้ งั้นคงต้องเชิญคุณขิง มาช่วยร้องด้วยแล้วล่ะครับ”
ขิงอึ้งๆไป เมื่อถูกฟ้าครามมัดมือชก
“คุณขิง มาเร็ว ช่วยกันหน่อย” ฟ้าครามเรียก
สมาชิกอ.บ.ต. ยังคงเชียร์ “ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิคะ / ไม่ต้องเขิน / ร้องเลยค่ะ ร้องเลย”
สมาชิกอบต.ต่างพากันเรียกขิงให้มาช่วยฟ้าคราม จนขิงปฏิเสธไม่ได้ต้องยอมมายืนคู่กับฟ้าคราม
เสียงดนตรีคาราโอเกะดังขึ้น ฟ้าครามกับขิงร้องเพลงคู่กัน โซว์ซึ่งแจกน้ำอยู่ มองภาพทั้งสองคนเคียงคู่ร้องเพลงหวานแล้วก็อารมณ์ตกลงทันที
ทุกๆคนต่างหันไปสนใจ ฟ้าครามกับขิงจนแทบไม่สนใจจะรับน้ำที่โซว์แจกอยู่เลยด้วยซ้ำ ฟ้าครามกับขิงร้องเพลงโดยมีลีลาเข้ากันมากๆ คณะอ.บ.ต. ฟังกันจนอิน โซว์เริ่มจ๋อยเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงแค่ส่วนเกิน
รถโฟร์วิลล์แล่นไปอย่างกระแทกกระทั้น ลัดลดาเวียนหัวเป็นอย่างมาก ขณะที่พัชรีขับอย่างเมามัน
“นี่ขับประสาอะไร ให้รถทัวร์คลาดสายตาไปห๊ะ เมื่อกี๊ไล่หลังกันอยู่แท้ๆ” ลัดลดาโกรธ “นี่ถ้าไม่เจอเจ้าชายนะ ฉันจะ..”
“เอาเรื่องพวกเราสองคน ! คุณพูดเป็นครั้งที่ 10 แล้ว” ปีเตอร์ขัดขึ้น
“ก็รีบๆขับไปให้เจอสักทีสิยะ แล้วนี่มันทางนรกอะไรเนี๊ยะ !” ลัดลดาโวย
“คุณไม่รู้อะไร นี่มันทางลัด คนอื่นเค้านั่งเมื่อยกันเป็นชั่วโมงๆ แต่เราจะพาคุณถึงที่หมาย ภายใน 20 นาที”
ลัดลดาชะงักไปเพราะคิดในใจว่าจริงเหรอ พัชรีส่งซิกด้วยสายตาไปหาปีเตอร์ ว่าให้จัดการต่อ ปีเตอร์หยิบอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมา แล้วส่งไปด้านหลัง
“ดื่มน้ำส้มคั้นเย็นเจี๊ยบก่อนครับ จะได้รู้สึกดีขึ้น”
“นี่จะวางยาฉันรึเปล่าเนี่ย” ลัดลดาทัก
ปีเตอร์กับพัชรีชะงักแล้วก็ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน
“วางยาคุณ ? วางไปทำไม๊ วางแล้วได้อะไร คุณนี่ระแวงไม่เข้าเรื่อง” ปีเตอร์ว่า
“ปีเตอร์ ถ้าคุณดาด้า เค้ากลัว ไม่กล้าดื่ม นายก็ดื่มซะเองสิ” พัชรีบอก
ปีเตอร์จ้องหน้าพัชรีด้วยความตกใจว่าจะเอาจริงเหรอ
พัชรีขยิบตาว่างานนี้ต้องยอมนะ
ปีเตอร์กลัวแต่ก็ต้องทำฟอร์ม “น้ำส้มเนี่ย คั้นสด จากธรรมชาติ น่าดื๊ม น่าดื่ม”
ลัดลดายังไม่สน
ปีเตอร์กลั้นใจจะยอมพลีชีพแต่ก็แอบเหล่ลัดลดาว่าจะเอายังไง ลัดลดายังเฉย ปีเตอร์เสียวแต่ก็ยื่นปากไปจนขอบแก้วน้ำส้มจะจ่อปากอยู่แล้ว
“ฉันอาจจะหายมึน ถ้าได้ของเปรี้ยวๆ” ลัดลดาดึงแก้วมาเลย
ลัดลดาดูดเอาๆ ปีเตอร์โล่งอกแล้วก็สบตากันกับพัชรีด้วยแววตามีเลศนัย
ฟ้าครามกับขิงร้องเพลงจบลง สมาชิกอ.บ.ต.ปรบมือให้อย่างชอบอกชอบใจ ขิงเดินกลับมาที่เบาะนั่ง ทันใดนั้นก็มีกาแฟกระป๋องยื่นส่งมาให้เธอ
“ร้องเพลงเหนื่อยๆ แถมท่าทางดูเพลียๆ ดื่มกาแฟซะหน่อยสิ เผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้น” โซว์บอก
ทันใดนั้นฟ้าครามก็ส่งขวดน้ำเย็นมาให้ขิง
“น้ำครับ คุณขิง ร้องเพลงคู่กับผมคงคอแห้ง ดื่มน้ำเย็นๆจะได้สดชื่น”
กาแฟกระป๋องและขวดน้ำเย็นยื่นมารอให้ขิงเลือก ทั้งโซว์และฟ้าครามต่างก็มองมาที่ขิงกันอย่างคาดหวัง ขิงรู้สึกกดดันแต่ก็ตัดสินใจเอื้อมมือออกไปรับ ทันใดนั้น รถทัวร์ก็เกิดสั่นและดับไปซะเฉยๆ ทุกคนในรถพากันประหลาดใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฟ้าครามผละจากขิงแล้วหันไปบอกกับชาวคณะ
“ขออภัยนะครับ เกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อย ทางเราขอเวลาสักครู่นะครับ” ฟ้าครามพูดกับขิง “เดี๋ยวผมลงไปดูรถหน่อย”
ฟ้าครามรีบลงไป ขิงกับโซว์มองหน้ากัน ทั้งสองรออยู่อึดใจ ฟ้าครามก็กลับขึ้นมาบอก
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ รถเสีย คงต้องโทรเรียกช่างน่ะครับ”
คณะอ.บ.ต.ชะงักกันไปเล็กๆ เพราะไม่นึกว่าจะเจอปัญหา
ฟ้าครามพูดกับคณะอ.บ.ต. “ไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไงผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด”
ฟ้าครามปลอบทุกคนและพยายามควบคุมสถานการณ์
ลัดลดากรนหลับคอพับหมดสภาพอยู่ที่เบาะรถด้านหลัง ปีเตอร์ พัชรีแตะมือกันที่แผนสำเร็จ
“นึกไม่ถึงเลยนะ ว่าอย่างนายจะพกยานอนหลับกับเค้าด้วย” พัชรีว่า
“แหม ก็ภารกิจเจ้าชายหินขนาดเนี๊ยะ ชั้นจะข่มตาหลับได้ยังไง ถ้าไม่ได้ยาช่วย” ปีเตอร์บอก
“ยังไงอย่ากินมากนักล่ะ มันไม่ดี”
“เป็นห่วงชั้นเหรอ” ปีเตอร์ถาม พัชรีเขินไม่ยอมตอบ “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ตอนเนี๊ยะ ก็มีคนช่วยกินยาแทนชั้นแล้วนี่”
พัชรีกับปีเตอร์เหลือบไปมองลัดลดาที่หลับอย่างเต็มที่อีกหนแล้วก็สะใจ พัชรีเปิดวิทยุในรถ แล้วทั้งสองก็ลั๊ลลากันอยู่ในรถ
รถทัวร์จอดเปิดประตูอยู่ข้างทาง คณะอ.บ.ต. ออกมารอกันอยู่ข้างนอก โซว์กับขิงเอาขนมมาแจกให้คณะอ.บ.ต. ฟ้าครามยืนคุมช่างที่กำลังซ่อมรถอยู่ ฟ้าครามปาดเหงื่อที่หยดลงมาเพราะความร้อน โซว์ที่กำลังเพลินเพราะได้แจกขนมอยู่กับขิงถึงกับชะงักไป เมื่อเห็นขิงเดินไปหาฟ้าคราม ขิงหยิบผ้าเย็นส่งให้ฟ้าคราม พร้อมกับน้ำดื่ม
“น้ำเย็นๆ จะได้ไม่เครียด” ขิงบอกฟ้าคราม
“แค่คุณเป็นห่วง ผมก็หายแล้ว” ฟ้าครามยื่นมือไปรับ “ขอบคุณมากนะครับ”
ฟ้าครามหยิบผ้าเย็นมาจะเช็ดเหงื่อ แต่มือนั้นก็ถือขวดน้ำอยู่เพราะมืออีกข้างเลอะที่ช่วยช่างซ่อมรถ ทำให้ถือไม่ค่อยถนัด
ขิงช่วยเอาผ้าเย็นซับหน้าให้ฟ้าคราม โซว์มองเห็นภาพบาดตาอีกครั้งหัวใจของเขาก็กระตุกไปทั้งดวง ฟ้าครามเหลือบมองสีหน้าโซว์แล้วก็แอบสะใจเล็กๆ
ทันใดมีเสียงร้องตกใจก็ดังขึ้น ขิง โซว์ และฟ้าครามหันไปมองก็เห็นสมาชิกอ.บ.ต.คนนึงเกิดอาการ เกร็งและช็อคเหมือนหายใจไม่ออก พร้อมกับมีอาการมือจีบ สมาชิกอ.บ.ต.คนอื่นๆร้องเอะอะโวยวาย
“ว๊าย!! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด๊วยยยย !!! น้องคนนี้เป็นอะไรไปไม่รู้ค่ะ”
โซว์ ขิง และฟ้าครามเห็นอาการคนป่วยแล้วก็ต่างตกใจ
สมาชิกอ.บ.ต.คนหนึ่งกำลังเกิดอาการมือจีบ ทุกคนพากันเข้าไปมุงดู ขิงกับฟ้าครามเงอะๆงะๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก ทันใดนั้นโซว์ก็แหวกไทยมุงเข้าไป
“ขอความกรุณาอย่ามุงนะครับ คนป่วยต้องการอากาศหายใจ ... คุณฟ้าคราม ช่วยพาทุกคนออกไปจากที่นี่ด้วยครับ!!!”
ฟ้าครามต้อนทุกคนให้ออกไปห่างๆ พี่สาวของคนป่วยร้องไห้กระซิกๆ
“ช่วยน้องชั้นด้วยนะคะคุณ ฮือๆๆๆ”
“ไม่ต้องห่วงครับ” โซว์ปลอบใจ
“นายจะให้ชั้นช่วยอะไร” ขิงถาม
“คุณไปหาถุงกระดาษมาให้ผม เร็วๆ ล่ะ”
ขิงวิ่งไปหาถุงกระดาษที่รถ ขิงเห็นถุงกระดาษสีน้ำตาลก็จัดแจงเทของข้างในทิ้งจนหมด ระหว่างนั้นโซว์ก็ช่วยบีบนวดแขนขาของสมาชิกอ.บ.ต.คนนั้นไปด้วย ขิงวิ่งกลับมาพร้อมถุงกระดาษที่นำมายื่นให้โซว์ โซว์เอาถุงกระดาษครอบปากสมาชิกอ.บ.ต.คนนั้น
“หายใจในถุงนี่นะครับ หายใจช้าๆ ใจเย็นๆ”
สมาชิกอ.บ.ต.คนนั้นหายใจเข้าออกในถุงกระดาษ ทุกคนมองอย่างลุ้นๆ
