สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7
ภายในห้องนอนสมหวังกับกุหลาบค่ำคืนนั้น สมหวังยังอยู่ในอาการเครียดจัด คิดไม่ตกว่าจะจัดการเรื่องโชว์ตัว ให้สัมภาษณ์สื่ออย่างไรดี
“จะทำยังไงดีพี่กุหลาบ….ไม่น่าไปรับปากเค้าเลย”
“มันต้องมีวิธีสิ”
“วิธีไหนล่ะพี่กุหลาบ”
“พี่ก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน”
สมหวังคราง “โธ่…พี่กุหลาบ”
กุหลาบพยายามพูดให้กำลังใจสมหวัง
“เอาน่าสมหวัง มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกสมหวังลองนึกภาพถึงรอยยิ้มของคนในวงสิ เห็นแล้วมีความสุขจะตาย สมหวังคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้ จะทำอะไรแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด พี่สัญญาว่าจะดูแลน้องของพี่ให้ดีที่สุด จะไม่มีใครมาทำร้ายน้องของพี่ได้ มันต้องมีวิธีที่ทำให้เรารอดทั้งสองฝ่ายสิ”
สมหวังนึกตามยิ้มให้กุหลาบอย่างอุ่นใจมากขึ้น
“แต่ตอนนี้พี่ง่วงแล้วอ่า เอาไว้คิดพรุ่งนี้นะ นอนกันเถอะ”
“พี่กุหลาบนอนก่อนเถอะจ้ะ”
“โอเค...สมหวังก็รีบๆ นอนล่ะ”
“จ้ะ”
กุหลาบล้มลงนอนไป
สมหวังเปลี่ยนช่องทีวีไปมาแก้กลุ้ม บังเอิญเปิดไปเจอฉากฆ่ากัน ในละครแอคชั่นเรื่องหนึ่ง สมหวังดูฉากที่มีการยิงกันแล้วนึกสะท้อนถึงตัวเอง สมหวังถอนหายใจ ยิ่งรู้สึกหวั่นๆ มากขึ้น
สมหวังรีบเปลี่ยนช่องทีวี เป็นช่องซึ่งฉายซีรี่ย์อยู่ โดยเป็นฉากงานแฟนซีเต้นรำ ทุกคนใส่หน้ากากเข้ามาในงาน สมหวังมองอย่างสนใจ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
จู่ๆ สมหวังตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
“พี่กุหลาบ”
กุหลาบที่ยังคงนอนไม่หลับก็ตกใจลุกพรวดขึ้นมา
“มีอะไรสมหวัง”
“ชั้นนึกวิธีออกแล้ว…ว่าจะออกทีวียังไง แล้วคนไม่เห็นหน้าเรา”
กุหลาบมองสมหวังอย่างสนใจ!
เช้าวันต่อมา ยินเสียงสายฟ้า ชูชนะ เจ๊เนาว์ และบาสร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมๆ กัน
“จะใส่หน้ากาก”
สายฟ้าแปลกใจ “อะไรนะ…เธอจะใส่หน้ากากออกคอนเสิร์ต”
“ค่ะ”
เจ๊เนาว์ท้วง “นี่มันวงลูกทุ่งนะสมหวัง เค้าขายความหล่อ ความสวยกัน ขืนใส่หน้ากากร้องเพลง แล้วใครเค้าจะไปเห็นความสวย เห็นสเน่ห์ของเธอล่ะ”
สมหวังโน้มน้าว “แต่ชั้นเป็นนักร้องใหม่นะคะ ยังไม่มีคนรู้จัก ใส่หน้ากากมันจะได้ดูลึกลับ น่าสนใจ เป็นการโปรโมทไปในตัวไงคะ”
สายฟ้าไม่เห็นด้วย “มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ จะเปิดตัวทั้งทีทำไมต้องใส่หน้ากากด้วย แล้วใครจะเห็นหน้าเธอ”
ทุกคนอึ้ง นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง สมหวังรอคำตอบอย่างลุ้นๆ
ชูชนะดันเห็นด้วย “มันก็ไม่เลวนะ คนจะได้สนใจว่านักร้องคนนี้เป็นใคร ทำไมต้องใส่หน้ากากร้องเพลงด้วย”
สายฟ้าคิดดูอีกที เห็นคล้อยตาม
“คิดๆ ดูแล้วมันก็น่าสนใจเหมือนที่พ่อพูด ยังไม่มีใครทำด้วย…แต่ทีนี้ถ้าจะทำจริงๆ ก็คงต้องไปปรึกษาทางรายการเค้าก่อนว่าเค้าจะยอมหรือเปล่า”
สมหวังมองหน้ากุหลาบโล่งใจ บาสมองจับตาสองสาวอย่างสงสัย
“แล้วตกลงเค้านัดสัมภาษณ์เมื่อไหร่วะสายฟ้า” ชูชนะถาม
“วันอังคารนี้” สายฟ้าบอก
“แล้วเสื้อผ้าที่จะใส่ไปสัมภาษณ์ล่ะ เตรียมหรือยัง”
“เดี๋ยววันนี้ว่าจะพาสมหวังออกไปซื้อ” สายฟ้าว่า
ชูชนะกำชับ “ดูให้มันดีๆ…ให้เกียรติคนเชิญเค้าหน่อยละกัน”
“ครับ” สายฟ้ารับคำ
ตอนสายวันนั้น สมหวัง สายฟ้า และกุหลาบ พากันมาเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้า กุหลาบที่ไม่ได้เดินห้างมานาน ก็ตื่นตามองเสื้อผ้าชุดนั้นชุดนี้ แบบว่าอยากได้มาก
“สมหวังดูชุดนั้นสวยเนอะ”
“พี่กุหลาบตาถึงเหมือนกันนะเนี่ย” สมหวังชม ก่อนจจะหันมาทางสายฟ้า “คุณสายฟ้า ขอชั้นเข้าไปดูชุดนี้แป๊ปนึงนะ”
สายฟ้าพยักหน้า กุหลาบ กับสมหวัง เดินเข้าไปดูชุดในร้าน
ยอดชาย กับแดน เดินเข้ามาในห้าง แดนใส่แว่นตาดำติดหนวดพรางตัว ปากบ่นอุบ
“พาผมมาที่เสี่ยงๆ แบบนี้ทำไม ! เดี๋ยวก็เจอตำรวจจนได้”
“แกก็อย่ามีพิรุธสิวะ ทำตัวเหมือนคนเดินห้างทั่วไป” ยอดชายว่า
“แล้วจะพาผมมาทำอะไร”
“อยากได้เงินหรือเปล่า ถ้าอยากได้ ตามชั้นมา อย่าพูดมาก”
ยอดชาย กับแดน เดินผ่านไป ในขณะที่สายฟ้า สมหวัง และกุหลาบ ยืนอยู่ร้านตรงข้ามนั่นเอง
สักครู่หนึ่งสายฟ้า สมหวัง และกุหลาบกำลังเดินดูเสื้อผ้าในร้าน
กุหลาบบอกสมหวัง “เดี๋ยวพี่ขอไปดูเสื้อร้านตรงโน้นแป๊ปนึงนะ”
“จ้ะ”
กุหลาบเดินออกไป
ครู่ต่อมาสมหวังกับสายฟ้าช่วยกันเลือกชุด สมหวังเลือกได้ราว 6-7 ชุด จากนั้นสมหวังเข้าไปลองทีละชุด แล้วออกมาให้สายฟ้าดู
สายฟ้าไม่ชอบ 6 ชุดแรก จนมาชุดสุดท้าย สมหวังก้าวออกมาจากห้องลองชุดในชุดเดรสดูสวยงาม
สายฟ้ามองอย่างพิจารณา สมหวังถามความเห็นสายฟ้า
“เป็นไงบ้าง…สวยมั้ย”
“โอเคเลย”
สมหวังยังกังวล “นี่…มันดูเป็นทางการไปหน่อยมั้ย”
“ไม่หรอก เรียบร้อยดี…. แล้วเธอชอบมั้ยล่ะ”
“ชอบ…งั้นชั้นเอาชุดนี้แหละ”
สมหวังบอกพลางเหลียวมองหากุหลาบ
“พี่กุหลาบยังไม่มาอีกเหรอ”
“ยังเลย…เดี๋ยวก็คงมามั้ง”
ยอดชายกับแดน เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านทอง
แดนชะงัก “ร้านทอง! จะมาปล้นทองเหรอ”
“จะบ้าเรอะ”
ยอดชายเอ็ด พลางหยิบทองเส้นโตออกมาจากกระเป๋า พูดเบาๆ
“ชั้นเอาทองมาขายเอาเงินให้แกนี่แหละ...ถ้าแกยังจัดการไอ้พยานนั่นไม่ได้ คดีก็จะไม่จบ สมบัตินังแก่นั่นชั้นก็จะไม่ได้ แล้วที่สำคัญเงินชั้นใกล้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นแกได้เงินก้อนนี้ไปแล้ว รีบไปจัดการไอ้พยานนั่นให้สิ้นซาก เข้าใจมั้ย!”
“ครับ”
“แกรออยู่แถวๆ นี้แหละ เดี๋ยวชั้นเข้าไปคนเดียว”
แดนยืนรอยอดชายอยู่บริเวณนั้น ส่วนยอดชายเดินเข้าไปในร้านทองให้คนขายตีราคาทอง
คนขายของกำลังเอาชุดใส่ถุงให้ สมหวังยืนรอสายฟ้าที่กำลังจ่ายเงิน ขณะเดียวกันยอดชายกำลังเดินเข้าไปในร้านทอง จังหวะนั้นสมหวังเหลือบไปเห็นยอดชายพอดี สมหวังดีใจมาก
“คุณยอดชายนี่” หันมาบอกสายฟ้า “เดี๋ยวชั้นมานะ”
สายฟ้างง “จะไปไหน”
“คุณรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวชั้นมา”
สมหวังเดินตรงไปยังยอดชาย สายฟ้ามองตาม
ยอดชายรอรับเงินอยู่ในร้านทอง แดนยืนรอยอดชายอยู่ตรงมุมข้างๆ ร้านทอง สมหวังเดินเข้าไปในร้านทอง แดนหันไปอีกทางพอดี สมหวังคลาดสายตาแดนไปนิดเดียว!
สมหวังเดิน เข้าไปทักยอดชาย
“คุณยอดชาย…สวัสดีค่ะ”
ยอดชายมองสมหวัง และจำได้จึงยิ้มให้
“อ้าว…คุณสมหวัง สวัสดีครับ”
“ไม่นึกเลยว่าจะเจอคุณยอดชายที่นี่ มาซื้อของเหรอคะ”
“ครับ…คุณล่ะ”
“ชั้นก็มาซื้อของค่ะ”
สายฟ้ายืนเพ่งมองสมหวังกับยอดชายตาเขม็ง และสงสัยว่ายอดชายเป็นใคร?
“ทั้งหมดสี่พันสองร้อยค่ะ” คนขายบอก
สายฟ้าสะดุ้ง หันไปจ่ายเงิน “ครับ”
ส่วนสมหวังยังคุยอยู่กับยอดชาย
“มาคนเดียวเหรอคะ”
“เอ่อ...ครับ…คุณสมหวังมาคนเดียวเหมือนกันเหรอครับ”
ระหว่างนั้น สายฟ้าเดินเข้ามาพอดี
“มากับเจ้านายค่ะ”
สมหวังเหลือบไปเห็น จึงถามสายฟ้า “เสร็จแล้วเหรอ”
สายฟ้าบอก “เสร็จแล้ว”
สมหวังแนะนำสายฟ้าให้ยอดชายรู้จัก
“นี่คุณสายฟ้า เจ้านายชั้นค่ะ” ก่อนจะหันมาทางสายฟ้า “นี่คุณยอดชาย”
ทั้งคู่ยิ้มทักกัน
สายฟ้านึกได้ คุ้นๆ หู ว่าเป็นคนที่สมหวังคุยโทรศัพท์ด้วย
“จะกลับหรือยัง”
“ชั้นขอเวลาอีกแป๊ปนึงนะคะ”
“งั้นชั้นไปรอตรงโน้นนะ เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”
“ค่ะ”
สายฟ้าเดินออกมา โดยที่สมหวังไม่ได้สนใจเลยสักนิด
“มีธุระก็เชิญตามสบายนะครับ” ยอดชายออกตัว
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังต้องรอพี่อีกคน” สมหวังบอก
“คือพอดี ผมมีเพื่อนมาด้วยอีกคนนะครับ”
สมหวังผิดหวังนิดๆ นิ่งไปชั่วขณะ “คุณยอดชายมีนัดเหรอคะ งั้นชั้นไม่รบกวนดีกว่า”
“ครับ งั้นไว้คุยกันนะครับ…เดี๋ยวว่างๆ จะแวะไปใช้บริการที่ร้านนะครับ”
“ค่ะ” สมหวังนึกได้ “คือชั้นย้ายมาทำงานที่ใหม่แล้วค่ะ”
“เหรอครับ”
“งั้นเดี๋ยวชั้นโทร.ไปหาคุณยอดชายเองดีกว่า” สมหวังบอก
“ผมโทร.ไปเองดีกว่า คุณสมหวังให้เบอร์ผมมาแล้วกัน” ยอดชายว่า
สมหวังลังเล “เอาอย่างนั้นเหรอคะ”
แดนยืนอยู่ข้างๆ ร้านทอง หันมาเห็นยอดชายคุยอยู่กับสมหวัง แต่เห็นเพียงข้างหลัง แดนพยายามจ้องมองสมหวังเพราะท่าทางคุ้นๆ และตัดสินใจเดินเข้าไปที่สมหวังยืนอยู่
ยอดชายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมมเบอร์สมหวัง อยู่ที่หน้าร้านขายชุดเครื่องหนัง
สมหวังบอกเบอร์โทร.บ้านพักวงดนตรีวทัญญู “เบอร์ที่ทำงานค่ะ”
ยอดชายก้มหน้าเมมเบอร์
“ส่วนเบอร์มือถือก็...”
สมหวังไม่ทันได้บอกเบอร์มือถือ ทันใดนั้น แดนเดินเข้ามา สมหวังหันไปเห็นพอดี! สมหวังกับแดน ประจันหน้ากัน ทั้งคู่ต่างตกใจ
ไวเท่าความคิด สมหวังรีบวิ่งหนีเอาตัวรอดแบบไม่คิดชีวิต!
ยอดชายเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นสมหวังวิ่งหนีออกไปแล้ว ยอดชายงวยงง
สายฟ้าพอเห็นสมหวังวิ่งหนีก็ตกใจ
“สมหวัง”
สมหวังวิ่งผ่านหน้าสายฟ้าไปไม่ได้สนใจเสียงเรียกของสายฟ้า
แดนวิ่งตามสมหวังไปติดๆ สายฟ้าเห็นก็ยิ่งตกใจ ออกวิ่งตามไป
สามคนวิ่งไล่กวดกันอยู่ในห้าง ผู้คนหันมองตลอดทาง สมหวังวิ่งนำหน้า แดนวิ่งตามทิ้งห่างอยู่ด้านหลังไม่กี่ก้าว ห่างออกไปเป็นสายฟ้าที่วิ่งตาม
สมหวังวิ่งผ่านมาหันไปมองที่แดนที่ตามมาด้านหลัง แดนตามติด
“อย่าหนีนะมึง”
แดนวิ่งไล่กวดจี้ตามไป
สายฟ้าวิ่งตามมา สีหน้าเป็นห่วง!
“สมหวัง”
อีกมุมหนึ่ง ซึ่งลานกิจกรรมในห้างสรรพสินค้า กำลังมีแข่งประกวดร้องเพลง สมหวังวิ่งหนีมา เห็นมีคนอยู่หมู่มากก็เลยวิ่งเข้าไปในฝูงคน
แดนวิ่งตามมา พยายามมองหาแต่ไม่เห็น
แดนเดินเข้าไปในหมู่คน พยายามมองหาสมหวัง ส่วนสมหวังหลบอยู่หลังเกาอี้ที่มีคนนั่งอยู่ ผู้คนบริเวณนั้นก็มองสมหวังอย่างงๆ
แดนเห็นคนบริเวณนั้นทำตัวผิดสังเกต เลยเดินเข้าไปดู เจอกับสมหวังจังๆ
พอสมหวังเห็นแดนก็ตกใจ วิ่งหนีขึ้นไปบนเวที แดนวิ่งตามไป ทุกคนในงานงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น สายฟ้าวิ่งตามมา ฝ่าฝูงชนเข้าไป
“ขอโทษนะครับ”
สายฟ้าเห็นหลังแดนวิ่งไล่หลังสมหวังอยู่ไวๆ สายฟ้าเร่งฝีเท้าวิ่งตามไป
สมหวังวิ่งนำมาแล้วฝ่ากลุ่มคนที่อยู่ตรงกลางบันไดเลื่อนลงไป แดนวิ่งตามมาติดๆ
สายฟ้าไม่ทันเห็นว่าสมหวังลงบันไดเลื่อนไปแล้ว จึงวิ่งเลยไปอีกทางหนึ่ง!
กุหลาบเดินถือถุงเสื้อออกมาจากร้านด้วยความดีใจ ทันใดนั้น สมหวังวิ่งผ่านหน้าไป กุหลาบตกใจระคนแปลกใจร้องเรียก
“สมหวัง”
สมหวังจำเสียงกุหลาบได้จึงร้องให้ช่วย
“พี่กุหลาบช่วยชั้นด้วย”
ครู่หนึ่ง แดนก็วิ่งตามสมหวังผ่านหน้ากุหลาบไปอีก
กุหลาบสังหรณ์ใจ รีบวิ่งตามไป
สมหวังวิ่งหลบแดนไปที่บันไดหนีไฟ แดนวิ่งตาม สมหวังวิ่งลงมาสุดบันได เจอทางตัน สมหวังตกใจกลัว ทำอะไรไม่ถูก
แดนตามเข้ามาอย่างหมายมาด สีหน้าเหี้ยมว่าเสร็จกูแน่ แดนควักมีดพกออกมา แล้วเดินย่างสามขุมเข้าไปหาสมหวัง
สมหวังหน้าซีด
“ปล่อยชั้นไปเถอะ…อย่าทำอะไรชั้นเลย”
แดนไม่ฟัง เดินเข้าไปหาสมหวังและจ้วงมีดใส่ สมหวังหลบได้ทัน แต่สมหวังเสียหลัก ล้มกลิ้งไปอยู่ที่พื้นติดผนัง สมหวังไม่มีทางหนีแล้ว
สมหวังกลัวตัวสั่นงันงกไปหมด แดนเข้าไปหาสมหวัง แล้วคว้าคอสมหวัง เตรียมจะปาดคอปิดจ๊อบ
ทันใดนั้น กุหลาบโผล่พรวดเข้ามากระโดดถีบ มีดในมือแดนกระเด็นตกลงไป
“สมหวังหนีไปก่อน”
แดนหันมาเล่นงานกุหลาบ
“มึงไม่เกี่ยวอย่ามาเสือก”
แดนดิ่งเข้ามาจะชกกุหลาบ กุหลาบหลบ พร้อมกับเอี้ยวตัวเตะสวนเข้าที่กลางหลัง ร่างแดนกระเด็นออกไป
แดนตั้งหลักได้เข้ามาหากุหลาบอีก กุหลาบเตรียมจะชก แต่แดนคว้าแขนกุหลาบไว้ได้ แดนชกเข้าไปที่ท้องเต็มแรง กุหลาบจุกตัวงอ!
แดนกำลังจะหันไปคว้ามีด กุหลาบได้จังหวะเตะเข้าไปที่เป้าแดนจังเบอร์
แดนทรุดลงไปนอนกองกับพื้น ร้องโอดโอย กุหลาบวิ่งหนีออกไป
สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7 (ต่อ)
สมหวังวิ่งออกมาที่ลานจอดรถ กุหลาบวิ่งตามออกมา เจอกับสายฟ้าเข้ามาพอดี สมหวัง กับกุหลาบพยายามทำตัวปกติ ไม่ให้มีพิรุธ
“มันเกิดอะไรขึ้น” สายฟ้าถามเสียงดัง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ยังบอกไม่มีอะไรอีก…วิ่งหนีออกไปแบบนั้น” สายฟ้าไม่เชื่อ
“มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะค่ะ” กุหลาบเสริม
สายฟ้าคาดคั้น “เรื่องเข้าใจผิด…เรื่องเข้าใจผิดอะไร”
“ผู้ชายคนนั้นเค้าถูกเมียขโมยเงินไป แล้วเค้าจำผิดเห็นว่าชั้นเป็นเมีย...เค้าก็เลยวิ่งไล่ตาม”
“แล้วทำไมเธอต้องวิ่งหนีด้วย…ทำไมไม่บอกกับเค้าว่าไม่ใช่ล่ะ” สายฟ้าคาใจ
“ชั้นก็ตกใจเหมือนกันนี่…นึกว่าคนโรคจิตมันจะมาลวนลาม” สมหวังแก้ตัว
“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ผู้ชายคนนั้นเค้าขอโทษสมหวังแล้ว” กุหลาบเสริม
“เรากลับกันเถอะ” สมหวังตัดบท
แดนเดินตัวงอออกมาจากบริเวณบันไดหนีไฟ รปภ.เดินผ่านมาตรงนั้น แดนรีบฉากหลบเข้ามุม
รปภ.เดินผ่านเลยไปแล้ว แดนจึงค่อยเดินออกไป
ยอดชายหงุดหงิดโทร.หาแดน ขณะอยู่ที่ลานจอดรถข้างห้าง
“แกอยู่ไหน…มันเกิดอะไรขึ้นวะ”
“รีบออกจากที่นี่ก่อนเถอะ ก่อนที่ตำรวจจะแห่ตามมา”
คราวนี้ยอดชายฉุน “ทำอะไรของแก…เกิดเรื่องจนได้”
ยอดชายกับแดนนัดเจอกันที่ตึกร้างในเวลาต่อมา ยอดชายตกใจกับเรื่องที่ได้ยินจากปากแดน
“แกว่ายังไงนะ…นังผู้หญิงที่ชั้นคุยด้วยเมื่อกี้ มันคือพยานที่เห็นหน้าแกตอนยิงยัยศรีสมรเหรอวะ”
“ใช่ครับ”
“โธ่เว้ย! นึกแล้วโมโห!…เหยื่ออยู่แค่ปลายเล็บ แต่กลับไม่รู้ตัว…แล้วแกจัดการมันได้ไหม”
“เกือบครับ”
“อะไรวะ พูดมาได้แค่เกือบ!..ทำงานบ้าอะไรของแกวะ…เงินก็เพิ่งได้ไป แหม็บๆ”
“ก็มันมีคนคุ้มกันอยู่ด้วย ดูจากท่าทางการต่อสู้แล้วน่าจะเป็นตำรวจ”
“ตำรวจ...ทีนี้เป็นเรื่องละมึง”
ยอดชายสีหน้าเครียด หงุดหงิด สักครู่หนึ่ง ยอดชายเริ่มคลายหน้าเครียดลง แล้วคิดอะไรบ้างอย่างได้
ที่ห้องรับแขก บ้านวงดนตรีชูชนะ เจ๊เนาว์ทำบัญชีอยู่ ส่วนเจ๊จุ๊นั่งทาเล็บอยู่ข้างๆ เสียงโทรศัพท์ดังขี้น
“อีจุ๊…รับโทรศัพท์หน่อย”
“สวัสดีค่ะ”
เจ๊จุ๊คุยโทรศัพท์กับแดนซึ่งโทร.มาจากตึกร้างแห่งนั้น
“ที่นั่นที่ไหน”
เจ๊จุ๊เอามือป้องโทรศัพท์แล้วหันไปหาเจ๊เนาว์ บอกหน้าระรื่น
“อีเจ๊…มึงพลาดแล้ว ผู้ชายด้วยมึง…เสียงหล๊อหล่อ!”
เจ๊จุ๊หันมาคุยต่อ
“แล้วโทรมาที่ไหนล่ะคะ”
“ก็ที่นั่นมันที่ไหน” เจอมุกโยกโย้ของเจ๊จุ๊ แดนชักหงุดหงิด
“โทร.มาที่ไหน ก็ที่นั่นแหละค่ะ”
แดนเสียงดัง “แล้วมันที่ไหนล่ะวะ”
เจ๊จุ๊ตกใจ “อุ๊ย…ทำไมไม่น่ารักแล้วล่ะ….ผู้ชายก้าวร้าว”
“บอกมาที่นั่นที่ไหน” แดนตะคอก
เจ๊จุ๊ตกใจวางสายใส่! แดนโมโห
“นังบ้าเอ๊ย! วางหูใส่กู”
เจ๊เนาว์มองอย่างแปลกใจ
“ผู้ชายที่ไหนวะอีจุ๊”
“ไม่รู้…ตอนแรกก็ยังเสียงหล่อดีหรอก พอพูดไปสักพักทำยังจะกินชั้นซะให้ได้…..น่ากลัวอ่ะ”
เจ๊จุ๊เดินไปทาเล็บต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก เจ๊จุ๊กำลังจะไปรับ
“ไม่ต้อง…ชั้นรับเอง ผู้ชายเค้าคงไม่อยากจะคุยกับแกน่ะ”
เจ๊เนาว์ยิ้มย่อง รับโทรศัพท์ แต่ยังไม่ทันพูด ถูกแดนตะคอกใส่ก่อน
“พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไงวะ… กูแค่ถามว่าที่นั่นที่ไหน ก็แค่บอกมา ทำไมต้องกระแทกหูใส่กูด้วย”
จากนั้นแดนวางหูใส่บ้าง! เจ๊เนาว์นิ่ง หน้าชา!
เจ๊จุ๊สงสัยท่าทีเพื่อนสาว “เป็นยังไงบ้างนังเนาว์..…ผู้ชายที่เค้าอยากคุยกับแก…เค้าว่ายังไงบ้าง”
เจ๊เนาว์อึ้ง หน้าหงาย
“มันด่ากูน่ะสิ”
เห็นแดนฮึดฮัด แถมกดสายทิ้ง ยอดชายสงสัย
“ทำอะไรของแกวะ…ได้เรื่องยังไงบ้าง”
“ได้เรื่องอะไรเล่า….โทร.ไปติดอีพวกโรคจิตชัดๆ คุยไม่รู้เรื่อง”
“ก็เบอร์นี้อีนังสมหวังเป็นคนให้มาเอง จะไปติดอีพวกโรคจิตได้ยังไง! ลองโทรใหม่สิ”
แดนหงุดหงิด แต่ต้องทำตาม แดนกดโทรศัพท์อีกครั้ง
ในบ้านชูชนะโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เจ๊เนาว์ปรี่ไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหล” เจ๊เนาว์ตาโตจำเสียงได้ด่ากลับ
“ไอ้สันขวาน…จะโทร.หาบรรพบุรุษแกเหรอ…พวกพ่อแม่ไม่สั่งสอน…ที่บ้านไม่มีโทรศัพท์ให้เล่นหรือไง…”
แดนผงะยกโทรศัพท์ออกจากหู ยอดชายหงุดหงิดคว้าไปพูดเอง
“อะไรอีกล่ะ ไม่ได้เรื่อง! เอามานี่…ชั้นพูดเอง”
ยอดชายคว้าโทรศัพท์ไปพูดก็ได้ยินเสียงเจ๊เนาว์ด่ามาตามสายอีกชุดใหญ่
“ไอ้โรคจิต…ไอ้วิปริต…จะไปตายที่ไหนก็ไป…คนเค้าจะทำมาหากิน! โทร.มารังควานเค้าอยู่ได้ ถ้าว่างนักก็ทำประโยชน์ให้สังคมบ้างเถอะ ไป๊”
เจ๊เนาว์ด่าเสร็จกระแทกหูใส่ อย่างสะใจ
“เล่นกับใครไม่เล่น…มาเล่นกับมือด่าโอลิมปิกอย่างชั้น”
“ชั้นว่าผู้ชายน่ากลัวแล้วนะ…ซุปเปอร์ผู้ชายอย่างแกน่ากลัวกว่าเป็นหลายเท่า ชั้นคนนึงละที่ไม่กล้ามีเรื่องกับแก” เจ๊จุ๊ทำท่าสยอง
“พวกโรคจิตเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
ยอดชายหน้าเสีย
“นี่มันเบอร์บ้าอะไรวะ…ด่าไม่มีพักหายใจเลย”
“ผมบอกแล้ว…นังนั่นคงให้เบอร์ผิดมาสักที่”
ยอดชายหงุดหงิด
“ลองโทรใหม่อีกครั้งมั้ย” แดนเย้า
“แกอย่ามากวนประสาทชั้นตอนนี้ได้มั้ย โทร.ไปให้โดนด่าหรือไง”
“แล้วจะเอายังไงต่อ ถึงจะรู้ที่อยู่นังพยานนั่น”
“ก็ไปสะกดรอยตามไอ้หมวดนั่นต่อซิวะ”
ยอดชายหงุดหงิดจัด สั่งเสียงเข้ม
คืนนั้นสมหวังอยู่ในห้องนอนแล้ว เดินไปเดินมาอย่างกังวล ครู่หนึ่งกุหลาบเดินเข้ามาในห้อง
“พี่กุหลาบไปกันหรือยัง” สมหวังถามเร็วๆ
“ไปไหนสมหวัง” กุหลาบงง
“ไปหาหมวดวันชาติกัน”
“ไปทำไม”
“ก็ไปบอกเรื่องที่เราเจอไอ้มือปืนนั่นไง”
กุหลาบรีบเอามือปิดปากสมหวัง
“เบาๆ หน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดหรอก”
“มันเกือบจะฆ่าชั้นอยู่แล้วนะพี่กุหลาบ”
“พี่บอกแล้วไง..พี่จะปกป้องสมหวังให้ถึงที่สุด…นี่สมหวังก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
สมหวังชะงัก “พี่กุหลาบจะให้ถึงวันที่ชั้นเป็นอะไรไปก่อนใช่มั้ย”
กุหลาบนิ่งไปครู่หนึ่ง
“สมหวังรู้หรือเปล่า ถ้าหมวดเค้ารู้เรื่อง พี่ต้องถูกลงโทษแน่ๆ เพราะคราวที่แล้วพี่ก็ทำพลาดไปครั้งนึงแล้ว อีกอย่างถ้าหมวดรู้ เราก็อาจไม่ได้อยู่ที่นี่กันอีกก็ได้ ถ้าสมหวังไปแล้ว แล้วคนอื่นๆ ล่ะเค้าจะอยู่กันยังไง อย่าหาว่าพี่เห็นแก่ตัวเลยนะ พี่อยากให้สมหวังเห็นแก่คนส่วนร่วม พี่พูดย้ำว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะขอเอาชีวิตพี่ต่อสู้เพื่อปกป้องสมหวังให้ถึงที่สุด”
สมหวังอึ้งไป
“แต่ถ้าสมหวังไม่เชื่อใจพี่ และยังลำบากใจ พี่ก็จะตามใจสมหวัง”
สมหวังมองกุหลาบคิดหนัก
“งั้นชั้นจะเชื่อใจพี่กุหลาบ”
สองสาวยิ้มให้กัน
วันต่อมาสายฟ้านั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะทำงาน ครู่หนึ่ง เจ๊เนาว์เดินเข้ามาหา
เจ๊เนาว์เรียก “สายฟ้า” เฉย เจ๊เนาว์เรียกดังขึ้น “สายฟ้า!!
สายฟ้าสะดุ้ง จนทำแฟ้มเอกสารตรงหน้าตกหล่น สายฟ้ารีบก้มเก็บเอกสาร
“ใจลอยไปไหนหมดแล้ว”
“คิดอะไรเพลินๆ น่ะเจ๊”
“เป็นอะไรกันวันนี้ มีแต่คนใจลอย”
สายฟ้างง “ใครเหรอเจ๊”
“ก็สมหวังน่ะสิ ซ้อมเต้น ก็เต้นผิดเต้นถูก ไม่รู้ใจลอยไปไหน เจ๊เลยบอกให้ไอ้บาสมันปล่อยพักไปก่อน”
“แล้วนี่อยู่ไหน”
“เห็นเดินเล่นอยู่แถวๆ ท่าน้ำ”
สมหวังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงท่าน้ำ คิดถึงยอดชายอยู่ครู่หนึ่ง มีเสียงกระแอมดังขึ้น
สมหวังหันไปเห็นสายฟ้า “คุณ….มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พอดีเดินผ่านมาเห็นเธอนั่งเหม่ออยู่คนเดียว ก็เลยเข้ามาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“แล้วมานั่งใจลอย มีเรื่องกลุ้มใจอะไร”
สมหวังมองสบตาแต่ไม่ยอมตอบ
“ความจริงเธอน่ามีความสุขนะ ที่เพิ่งได้เจอกับคนรักมา” สายฟ้าดักคอ
สมหวังถอนใจ “มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ”
“แล้วจะมานั่งกลุ้มใจทำไม”
“คุณไม่เข้าใจหรอก”
“ชั้นยังไม่รู้เรื่องอะไร แล้วชั้นจะเข้าใจได้ยังไง”
“คุณเคยชอบใครสักคนมั้ย”
“เคย…ทำไม”
“แล้วคุณเคยเป็นไหม ที่เวลาเราชอบใครสักคนแล้วเราไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดเค้า ไม่มีโอกาสได้บอกเค้า มันก็เหมือนกับความรู้สึกที่ชั้นเป็นอยู่ ตอนนี้” สายฟ้ามองสมหวัง “คือมันทรมานน่ะ”
สายฟ้านิ่งงันไป รู้สึกเข้าตัว “ทำไมชั้นจะไม่รู้”
สายตาสายฟ้าที่มองกลับมา มันฟ้องว่าชอบสมหวัง แต่สมหวังไม่ได้สังเกต
“เธอก็ไปหาเค้าสิ”
“แต่ชั้นเพิ่งรู้จักเค้า เจอกันไม่กี่ครั้งเองนะ”
“เธอก็ทำให้เค้าชวนเธอออกไปเที่ยวสิ”
“ออกไปเที่ยว” สมหวังยิ้มเห็นด้วย “สวนสัตว์หรือว่าสวนสนุกดีล่ะ”
สายฟ้าขำ “จะบ้าเหรอ ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะไปเที่ยวแบบนั้น หาที่โรแมนติกสิ อย่างเช่นไปกินข้าวอะไรแบบนี้”
“ร้านส้มตำ ร้านลาบได้มั้ยอ่ะ”
“เธอคิดดูผู้ชายหรูๆ แบบนายนั่นจะไปกินส้มตำ กินลาบกับเธอเหรอ”
สมหวังเห็นด้วยยิ้มเจื่อนๆ
“มันต้องร้านหรูๆ บรรยากาศดี ๆ ดินเนอร์ใต้แสงเทียน อาหารฝรั่งเศสหรืออิตาเลี่ยนอะไรพวกนั้น”
สมหวังพาซื่อ “เหรอคะ”
“แต่อย่างเธอชั้นว่านะ แค่อาหารญี่ปุ่นก็หรูแล้ว” สายฟ้าบอก
สมหวังเห็นด้วย “ดีค่ะๆ... แล้วยังไงต่อ”
“เธอจะให้ชั้นบอกทุกอย่างเลยใช่มั้ย”
สมหวังยิ้มแหยๆ “ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี ก็ชั้นไม่รู้นี่ว่าผู้ชายเค้าชอบอะไรกันบ้าง คุณเป็นผู้ชาย คุณน่าจะรู้ดีกว่าชั้น ช่วยชั้นหน่อยนะ”
สายฟ้ามองสมหวังคิดไปคิดมา “ก็ได้”
สมหวังดีใจ ยิ้มแป้น “ขอบคุณมากนะคะ”
สายฟ้าพยายามฝืนยิ้ม แต่ช่างเป็นยิ้มที่แห้งแล้งเหลือเกิน เพราะสิ่งที่พูดออกไปไม่ตรงกับใจตัวเอง
สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7 (ต่อ)
ยอดชายเดินออกมาตรงระเบียงนอกห้องนอน แดนเดินตามออกมา
“ต่อไปนี้! แกต้องตามไอ้หมวดนั่นอย่าให้คลาดสายตา”
“รับรองคราวต่อไปไม่พลาดแน่”
“ชั้นเห็นแกพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว…สุดท้ายมันก็รอดไปได้ทุกที! ถ้าเกิดทำพลาดอีก ชั้นจะหาคนใหม่มาทำแทนแก! เข้าใจมั้ย”
ระหว่างนั้น เสียงโทรศัพท์ยอดชายดังขึ้น!
ยอดชายรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
สมหวังนั่นเองโทร.มา จากศาลาบ้านชูชนะ
“สวัสดีค่ะ…คุณยอดชาย”
ยอดชายตาโต ดีใจ เซอร์ไพรส์ ที่สมหวังโทร.มาหา
“คุณสมหวัง”
แดนหูผึ่ง สนใจฟังที่ยอดชายคุยกับสมหวัง
“คุณสมหวังโทรหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
สมหวังอยู่ในศาลานั่งเล่น โดยมีสายฟ้าถือไวท์บอร์ดเขียนข้อความให้สมหวังอ่านตาม สมหวังอ่านตามทุกประโยค
“คือ…คุณยอดชายพอจะว่างมั้ยคะ…ชั้นอยากชวนคุณไปทานข้าวด้วยกันน่ะค่ะ”
ยอดชายยิ้ม “ทานข้าวเหรอครับ…ได้สิครับ”
สมหวังเผลอดีใจจนไม่ได้ดูไวท์บอร์ด คิดเองพูดเอง “งั้นพรุ่งนี้เลยนะคะ”
สายฟ้าสะดุ้ง! พูดเบาๆ “ไม่ได้”
สมหวังกระซิบถาม “อะไร”
สายฟ้าเขียนใส่ไวท์บอร์ด ว่า “พรุ่งนี้สัมภาษณ์”
“พรุ่งนี้ไม่ได้…สัมภาษณ์”
สมหวังนึกออก พยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ!
ยอดชายงงๆ เห็นเสียงสมหวังหายไป
“ฮัลโหล…คุณสมหวังครับ…เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ..ค่ะ…ไม่มีอะไรค่ะ…สัญญาณมันขาดๆ หายๆ น่ะค่ะ”
“แล้วสรุปว่าเราจะไปทานข้าวกันวันไหนดีครับ”
สมหวังป้องโทรศัพท์แล้วหันมาถามสายฟ้า
“เมื่อไหร่ดี”
สายฟ้าเขียนข้อความใส่ไวท์บอร์ดว่า “วันศุกร์”
“วันศุกร์นี้..สะดวกหรือเปล่าคะ”
“ศุกร์นี้เหรอครับ…ว่างสิครับ! ที่ไหนดีครับ”
“เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นดีมั้ยคะ”
“ได้ครับ”
“งั้นวันศุกร์เราเจอกันนะคะ”
ยอดชายวางโทรศัพท์ ยิ้มเหี้ยม!
“ไม่น่าเชื่อ...อยู่ดีๆ หมูก็มาขึ้นเขียงให้เชือด”
“มันอยู่ที่ไหน…ให้ผมไปจัดการเลยมั้ย” แดนคันไม้คันมือ
“ไม่ต้อง”
แดนงงๆ “ทำไมล่ะ”
“มันนัดชั้นกินข้าววันศุกร์นี้…ชั้นจะหลอกเอาตัวมันออกมาข้างนอก แล้วจะให้แกพาไปฆ่าแบบไม่ต้องเหนื่อยแรง”
ด้านสมหวังวางสายยิ้มร่าอย่างมีความสุข พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นสายฟ้าจ้องมองอยู่
“ขอบคุณมากนะคะ….แล้วขั้นต่อไปทำยังไงคะ”
“ขั้นต่อไปเดี๋ยวค่อยคิด….ชั้นว่าเธอเอาเวลาไปคิดเรื่องสัมภาษณ์ออกรายการวิทยุพรุ่งนี้ก่อนเถอะ”
“ก็ได้ค่ะ…แต่เสร็จจากงานสัมภาษณ์แล้ว คุณต้องช่วยชั้นต่อนะ”
สายฟ้าพยักหน้า
สมหวังยิ้ม แล้วเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
สายฟ้ามองตาสมหวังอย่างเศร้าใจ
สมหวังกับกุหลาบนอนอยู่ กุหลาบกำลังจะหลับ สมหวังพลิกตัวไปมา ทำให้กุหลาบนอนไม่หลับ
“เป็นอะไรสมหวัง…ตื่นเต้นที่จะไปสัมภาษณ์พรุ่งนี้เหรอ”
สมหวังนอนตาแป๋วยิ้มกริ่ม เหมือนคนตกอยู่ในห้วงเหวแห่งความรัก
“พี่บอกแล้วให้ซ้อมๆ ก็ไม่เชื่อ แต่ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก สมหวังทำได้อยู่แล้ว”
สมหวังเงียบไม่โต้ตอบ กุหลาบสงสัยว่าสมหวังเป็นอะไร ผงกหัวขึ้นเรียกสมหวัง
“สมหวัง”
สมหวังสะดุ้ง “จ๊ะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าจ้ะ”
“งั้นรีบนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า”
“จ๊ะ...ฝันดีนะพี่กุหลาบ”
กุหลาบมองสมหวังแบบงงๆ แล้วเอนตัวลงนอน
สมหวังยังคงยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข
รุ่งเช้ารถตู้ของวงจอดรออยู่หน้าบ้าน ชูชนะกำลังเจ้ากี้เจ้าการจัดคนขึ้นรถเพื่อพาสมหวังไปสัมภาษณ์
ชูชนะดูตื่นเต้นเป็นที่สุด
“เอ้า…เร็วๆ กันหน่อย มั่วแต่ช้าอยู่เดี๋ยวก็ไปไม่ทันกันพอดี”
สายฟ้า สมหวัง บาส และกุหลาบ เดินออกมา
“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกพ่อ เราไปก่อนเวลาตั้งเยอะ” บาสแซว
“นั่นแหละ ไปคอยเค้าดีกว่าให้เค้าคอย” ชูชนะว่า
“พ่อ ตื่นเต้นอย่างกับไปสัมภาษณ์เองงั้นแหละ ดูสิน้องสมหวังเค้ายังไม่ตื่นเต้นเลย”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละวะ ก็สมหวังมันเป็นลูกศิษย์ข้า เห็นมันได้ดีข้าก็พลอยชื่นใจไปด้วย
“ไม่ลืมอะไรแล้วนะ…งั้นเราไปกันเถอะ”
ชูชนะเดินขึ้นไปก่อน สมหวังขึ้นตามไป บาสกำลังจะตามสมหวังขึ้นรถ กะว่าจะไปนั่งข้างๆ กุหลาบดึงบาสไว้
“ไปนั่งข้างหลังเลย…เดี๋ยวชั้นนั่งกับสมหวังเอง”
“ชั้นนั่งกับน้องสมหวังไม่ได้เหรอ…ชั้นอยากให้กำลังใจน้องสมหวังนี่” บาสอ้อน
“ไม่ต้องเลย ไปนั่งข้างหลังนู่น!”
พลางกุหลาบดันบาสขึ้นไปนั่งข้างหน้า
ไม่ทันขาดคำ สายฟ้าเนียนขึ้นไปนั่งแทนที่กุหลาบหน้าตาเฉย
กุหลาบหันมาเห็นสายฟ้าไปนั่งแทนที่ตัวเองแล้ว
“เอ้า…พี่สายฟ้า”
กุหลาบงงๆ จึงจำเป็นต้องขึ้นไปนั่งข้างกับบาส
“เขยิบไปหน่อยนั่งด้วย”
“อะไรของเธอเนี่ย วุ่นวายอยู่คนเดียว” บาสเซ็ง
“ครบกันแล้ว…รถออกได้เลย” ชูชนะสั่ง
รถตู้แล่นออกจากบ้านไป
รถตู้ประจำวงวทัญญูแล่นเข้ามาจอดหน้าสถานีวิทยุ ทุกคนลงมาจากรถ โดยมีสมควรยืนรอรับอยู่ทุกคนไหว้ทักสมควร
“หวัดดีๆ” สมควรรับไหว้
“รอนานมั้ยพี่ควร” ชูชนะยิ้มทัก
“ข้าก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้…เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า เค้าคงรอเราแล้ว”
สมหวัง สายฟ้า กุหลาบ บาส ชูชนะ และสมควร เดินเข้ามาในสถานีวิทยุ
เจ้าหน้าเดินเข้ามาตอนรับ
“สวัสดีครับ…คุณสมหวังใช่มั้ยครับ”
“ใช่ค่ะ”
“เชิญทางนี้ครับ”
เจ้าหน้าที่เดินนำทุกคน มาที่ห้องรับแขก โปรดิวเซอร์รายการรออยู่
โปรดิวเซอร์ถาม “มาหรือยังนักร้องที่จะสัมภาษณ์”
เจ้าหน้าที่บอก “มาแล้วนี่พี่ เพิ่งเข้าไปห้องรับแขกเมื่อกี้”
“ไม่ใช่ นั่นนักร้องใหม่ ชั้นหมายถึงจอมขวัญน่ะมาหรือยัง”
“นัดมาวันนี้ด้วยเหรอครับ” เจ้าหน้าที่งง
“นักร้องใหม่นี่ชั้นนัดสิบโมง แต่จอมขวัญนี่ชั้นนัดเก้าโมง ดูซินี่จะสิบโมงแล้วยังไม่มาอีก”
เจ้าหน้าที่บ่น “โธ่พี่ก็รู้ๆ อยู่ ถ้าเป็นยัยจอมขวัญนะ ทำใจได้เลย..สายชัวร์”
โปรดิวเซอร์ปวดตับ “กูล่ะเซ็ง”
รถบริษัททีเอสมิวสิคของเฮียตี๋ แล่นเข้ามาจอดหน้าสถานีวิทยุ จอมขวัญ กะเฮียตี๋ ก้าวลงมาจากรถ
เฮียตี๋ดูรีบร้อนเพราะมาสาย
จอมขวัญยังดูเฉื่อยชา จัดชุด เช็คหน้า ผม อย่างใจเย็น
“สวยแล้วน่าจอมขวัญ…รีบเข้าไปกันเถอะ”
“เฮียก็จะรีบไปไหนล่ะคะ…ยังไงเค้าก็ต้องรอหนูอยู่แล้วน่า”
“มันไม่ดีรู้มั้ย เรามาขอเค้าโปรโมทเพลง แต่กลับมาสายเนี่ยนะ เร็วๆ เข้าไปได้แล้ว”
จอมขวัญเซ็งๆ เฮียตี๋เดินนำ จอมขวัญตามเข้าไป
ครู่ต่อมาจอมขวัญ เฮียตี๋ เดินเข้ามาในสถานี เจ้าหน้าที่เข้ามาต้อนรับ
“สวัสดีครับเฮีย…เชิญในห้องรับแขกเลยครับ”
จอมขวัญ กับเฮียตี๋เดินเข้าไปในห้องรับแขก
พวกชูชนะ ต้องประจันหน้ากับจอมขวัญและเฮียตี๋ จอมขวัญจ้องสายฟ้าอย่างเจ็บใจ
“อ้าว…พ่อ พี่สายฟ้า มานั่งทำอะไรกันอยู่ที่นี่ วงแตกไม่มีงานทำ ถึงกับต้องมาสมัครงานที่สถานีวิทยุกันยกวงเลยเหรอ”
ชูชนะโกรธ “ปากดีนะนังจอมขวัญ ข้าไม่อดอยากแล้งแค้นขนาดนั้นหรอกโว้ย! อย่านึกนะว่าข้าไม่มีเอ็งแล้ววงชูชนะจะอยู่ไม่ได้ นี่!” หันไปทางสมหวัง “ข้าเอานักร้องใหม่มาโปรโมท”
จอมขวัญมองอย่างเหยียดๆ “นักร้องใหม่….เดี๋ยวนี้เรียกนักร้องใหม่เต็มปากแล้วเหรอพ่อ นังนี่มันก็แค่ช่างตัดชุด! ทำมาเป็นเผยอ ถึงขั้นใส่พานยกขึ้นมาเป็นนักร้องใหม่ มันจะไปได้สักกี่น้ำกันเชียว เดี๋ยวก็อดตายกันทั้งวง”
ชูชนะโมโห “เอ็งคอยดูนะนังจอมขวัญ ข้าจะทำให้สมหวังดังกว่าเอ็ง”
จอมขวัญเยาะ “ชั้นจะรอวันนั้นนะพ่อ แต่คงอีกนาน”
สายฟ้าตัดบท “พอเถอะจอมขวัญพี่ขอร้อง…ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า”
“จอมขวัญมาอยู่ข้างเฮียนี่ เดี๋ยวเฮียปกป้องเอง อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย”
บาสที่ยืนฟังอยู่ ทนไม่ไหว พุ่งเข้าไปหาเฮียตี๋
“ปากดีนะไอ้เจ๊ก! พูดแบบนี้อยากจะเลือดกบปากหรือไง”
ทุกคนช่วยกันจับบาสไว้ เฮียตี๋ไม่กลัวจะเข้าหาบาสเหมือนกัน จอมขวัญห้ามไว้
“ใจเย็นๆ ค่ะเฮีย เฮียบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลืออย่าเอาทองไปถูกับกระเบื้อง!”
เฮียตี๋คิดได้เลยเย็นลง
จอมขวัญหันมาทางสมหวังหาเรื่อง “มองอะไรนังบ้านนอก! โธ่เอ๋ย เป็นแค่ช่างตัดชุด พอได้ขึ้นร้องเพลงเข้าหน่อย สะเออะอยากจะขี้นวอมาเป็นนักร้อง”
พวกสมหวังจ้องจอมขวัญเป็นตาเดียว
“เธอมันก็คงเก่งแต่เรื่องอ่อยเจ้าของวงแหละ แน่จริงมาประชันกันมั้ยล่ะ”
สมหวังนิ่งไม่โต้ตอบ สายฟ้าไม่อยากมีเรื่อง
“พอทีเถอะจอมขวัญ” บอกสมหวัง “เราไปรอห้องอื่นกันเถอะ”
ทุกคนลุกขึ้นจะเดินไปห้องอื่น
สมหวังทำเป็นไม่สนใจจอมขวัญกำลังจะเดินออกไป
จอมขวัญหมั่นไส้ที่เห็นสมหวังไม่โต้ตอบ จึงแกล้งขัดขา สมหวังสะดุดเซเกือบล้ม ทุกคนตกใจ
“ซุ่มซ่ามเอง แล้วยังมามองหน้าอีก”
สมหวังมองจอมขวัญอย่างเจ็บใจ แต่ทำอะไรไม่ได้
สายฟ้าฉุน “เกินไปแล้วนะจอมขวัญ จะหาเรื่องกันไปถึงไหน”
“หาเรื่องอะไร พี่สายฟ้าอย่ามามั่วนะ ก็นังนี่มันเดินไม่ดีเอง มันนั่นแหละที่ต้องขอโทษชั้น”
“แบบนี้มันตั้งใจแกล้งชัดๆ…สงสัยอยากจะเจอของหนัก”
กุหลาบกำหมัดกำลังจะเข้าไปหาจอมขวัญ ทุกคนห้ามไว้
จอมขวัญไม่สะทกสะท้าน ยังคงเชิดหน้าอยู่
“แน่จริงก็เข้ามาสิ”
ที่หน้าห้องรับแขก บรรดาแฟนคลับแห่กันขึ้นมาบนสถานี เจ้าหน้าที่พยายามกันไม่ให้เข้า
“ขึ้นมาไม่ได้นะครับ รออยู่ข้างล่างก่อนนะครับ เดี๋ยวรอให้คุณจอมขวัญสัมภาษณ์เสร็จก่อนนะครับ”
ในที่สุดสายฟ้าตัดบท “ออกไปรอข้างนอกกันเถอะ”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
จอมขวัญยิ้มเย้ย
ทุกคนกำลังจะเดินออก ทันใดนั้น มีสียงเอะอะโวยวายก็ดังใกล้เข้ามา ครู่หนึ่ง บรรดาแฟนคลับก็กรูกันพ้นประตูเข้ามา
จอมขวัญยิ้มย่อง “นี่มันต้องอย่างนี้ ไม่ต้องโปรโมทแฟนคลับก็แห่มากันเพียบ”
เฮียตี๋ทึ่ง “แฟนคลับหนูมากันเยอะแยะเลย...” หันมาเย้ยสายฟ้า “อายไปเลยใช่มั้ยล่ะพวกแก”
จอมขวัญยิ้มหน้าบ้าน เดินเข้าไปทักแฟนคลับ
“สวัสดีค่ะ”
ทว่าแฟนคลับไม่สนใจจอมขวัญ กลับวิ่งไปหาสมหวัง จอมขวัญอึ้ง หน้าแตก
จอมขวัญ หันไปมองเห็นบรรดาแฟนคลับห้อมล้อมสมหวัง สมหวังยังงงๆ รู้สึกเขิน
“นั่นมันแฟนคลับหนูทั้งนั้นเลยนี่” เฮียตี๋ว่า
จอมขวัญหงุดหงิด “ก็ใช่น่ะสิ” แทบจะกรี๊ดแต่ต้องข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ “มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”
เฮียตี๋จ้องสมหวัง ดูแล้วเคลิ้ม หลุดปาก
“ดูๆ ไปก็ดูน่ารักดีนะ เด็กๆ ใสๆ เป็นธรรมชาติ” มองจอมขวัญ “ไม่กระแดะ”
จอมขวัญปรี๊ด “เฮีย”
จอมขวัญหงุดหงิด กำลังจะเดินออกไป
กุหลาบเหลือบมาเห็น แกล้งเอาขาขัดจอมขวัญบ้าง จอมขวัญสะดุดล้มจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น
เฮียตี๋ที่เดินตามจอมขวัญอยู่ ไม่ทันระวัง เพราะมัวมองสมหวัง สะดุดขาจอมขวัญลงไปกองที่พื้นอีกคน
แฟนคลับหันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พอหันมาเห็นจอมขวัญล้มอยู่ที่พื้นก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วหันกลับไปให้ความสนใจสมหวังต่อ
บาส และกุหลาบ ยืนขำอย่างสะใจ!
จอมขวัญมองสมหวังอย่างเข่นเขี้ยวแค้นเคือง รีบสะบัดหน้าพรืดเดินออกไปทันที
สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7 (ต่อ)
ในเวลาต่อมา ที่บริเวณหน้าห้องส่งจอมขวัญนั่งอยู่กับเฮียตี๋ คนละฝั่งกับพวกสมหวัง เจ้าหน้าที่โผล่หน้าเข้ามาหา
“คุณจอมขวัญเชิญครับ” จากนั้นเจ้าหน้าที่กลับเข้าห้องไป
“ได้…สัมภาษณ์สักที” ขณะเดินผ่านสมหวังจอมขวัญพูดแขวะ “เบื่อขี้หน้านังคางคกขึ้นวอ”
จอมขวัญตั้งใจเดินชนสมหวัง
บาสกะกุหลาบร้อง “เฮ้ย” พร้อมกัน
“อีนังนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ” ชูชนะส่ายหัว
ดีเจทำตัวไม่ถูก หน้าแหยๆ
“คุณสมหวังรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวคุณวิทยาจะเข้ามาสัมภาษณ์เอง”
จอมขวัญหูผึ่ง ชะงักกึก หันกลับมา
“แล้วทำไมคุณวิทยาเค้าถึงไม่มาเป็นคนสัมภาษณ์ชั้น”
ดีเจอึกอัก “เอ่อ...คือคุณวิทยายังติดคิวอีกงานนึงน่ะครับ มาไม่ทันช่วงสัมภาษณ์คุณจอมขวัญ”
จอมขวัญหงุดหงิดเดินสะบัดหน้าเข้าไปในห้องส่ง
ป้าย ON AIR หน้าห้อง ขึ้นไฟสีแดงสว่าง บอกให้รู้ว่ากำลังออกอากาศสด
ที่หน้าห้องกระจกคอนโทรล เห็นดีเจกำลังนั่งสัมภาษณ์จอมขวัญอยู่ในห้อง จอมขวัญยังเหม่อๆ นั่งแค้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่หาย
“คุณจอมขวัญครับ หลังจากที่ย้ายมาอยู่กับทีเอสมิวสิค คุณก็เปลี่ยนนามสกุลใหม่ด้วยใช่มั้ยครับ เปลี่ยนมาเป็นชื่ออะไรช่วยย้ำกับผู้ฟังทางบ้านอีกครั้งนึงสิครับ”
จอมขวัญเผลอพูดตามความคิดตัวเอง “พวกอกตัญญู”
ดีเจสะดุ้ง ย่นหน้างงๆ เฮียตี๋ที่ยืนฟังอยู่ก็พลอยสะอึกไปด้วย
“เอ่อ..ขอโทษค่ะ เมื่อกี้ถามว่าอะไรนะคะ”
“คุณเปลี่ยนชื่อมาเป็นอะไรครับ”
“จอมขวัญ กตัญญูค่ะ”
เฮี๋ยตี๋โล่งอก
ส่วนที่บ้านพัก เจ๊เนาว์กำลังเคลียร์บัญชีอยู่ที่โต๊ะในห้องนักเล่น เจ๊จุ๊นั่งดูทีวีกินขนมอย่างสบายใจ
ครู่หนึ่ง เจ๊เนาว์เพิ่งคิดอะไรออก ตกใจ ลุกพรวดขึ้น!
“อีจุ๊”
เจ๊จุ๊กำลังกินขนมอยู่ ตกใจ สะดุ้ง ขนมหลุดออกจากปาก!
“อะไรของมึง…อีเจ๊ กรูตกใจหมด ดีไม่สำลักน้ำตาย”
“รีบปิดทีวีแล้วเปิดวิทยุเดี๋ยวนี้เลย…ป่านนี้สมหวังสัมภาษณ์แล้ว”
“เออ…จริงด้วย อุตส่าห์ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ทำไมมันไม่เตือนเนี่ย”
เจ๊จุ๊รีบปิดทีวี แล้วไปเปิดวิทยุ สำลี กะปอยฝ้ายเดินเข้ามาพอดี
“เจ๊สมหวังให้สัมภาษณ์หรือยัง”
“นี่ไงกำลังเปิดอยู่”
เจ๊จุ๊เปิดวิทยุ ในวิทยุเป็นเสียงสัมภาษณ์ของจอมขวัญ กำลังจ๊ะจ๋า
“สำหรับแนวเพลงชุดนี้ ก็เป็นแนวเพลงที่สนุกสนานขึ้น ดนตรีทันสมัยขึ้น”
เจ๊เนาว์หมั่นไส้ทนฟังไม่ไหว “โอ๊ย…เปลี่ยนเป็นคลื่นอื่นก่อนได้มั้ย ไม่อยากฟังเสียงยัยจอมขวัญ เดี๋ยวจะเป็นเสนียดหูซะเปล่าๆ”
ปอยฝ้ายท้วง “ฟังก่อนสิเจ๊…พูดไปก็นึกถึงตอนที่จอมขวัญอยู่เหมือนกันนะ”
“ใช่…เค้าก็เคยมีบุญคุณกับเราเหมือนกันนะเจ๊” สำลีเสริม
“รักมันมากนักใช่มั้ย ไปอยู่กับมันเลยมั้ย”
ปอยฝ้ายกะสำลี ส่ายหัวพร้อมกัน
“เพราะฉะนั้นก็อย่าพูดถึงยัยนี่ให้พวกชั้นได้ยินอีก เข้าใจ๋” เจ๊จุ๊สำทับ
การสัมภาษณ์เปิดใจจอมขวัญที่ห้องส่งสถ่นีวิทยุ ยังดำเนินต่อไป
“งั้นก็แสดงว่าแนวเพลงก็คล้ายๆ ชุดเก่าน่ะสิ” ดีเจตั้งข้อสังเกต
จอมขวัญเสียงแข็ง “ไม่เหมือน! ชุดนี้เพลงฟังง่ายกว่าและทันสมัยกว่า อย่าเอาของเก่าๆ มาเทียบกับของใหม่เลยค่ะ ของเก่าเทียบไม่ได้จริงๆ ตอนนี้จอมขวัญ เปลี่ยนลุคใหม่แล้ว อยากให้แฟนๆ จำลุคใหม่ของจอมขวัญดีกว่าค่ะ”
“แล้วแฟนคลับยังเหนียวแน่นเหมือนเดิมมั้ยครับ”
จอมขวัญ หน้าเสียแต่ต้องรักษาภาพ “แฟนคลับนะเหรอค่ะ ก็ยังคงเหนียวแน่นเหมือนเดิมแหละค่ะ”
“งั้นให้จอมขวัญฝากผลงานเพลงได้เลยครับ”
“ยังไงก็ฝากผลงานเพลงชุดนี้ด้วยนะคะ เพลงฟังสบายๆ ทันสมัย พร้อมกับลุคใหม่ของจอมขวัญนะคะ”
ด้านสมหวังนั่งเช็ดเหงื่อท่าทางตื่นเต้นหนัก
ชูชนะสงสัย “เป็นอะไรสมหวัง เหงื่อแตกพลั่กเลย”
“อยู่ๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมาซะเฉยๆ จ้ะ”
“พี่บอกแล้วให้ซ้อมๆ ก็ไม่เชื่อ” กุหลาบว่า
สมควรปลอบ “ไม่ต้องตื่นเต้น สัมภาษณ์ก็เหมือนคุยกันเฉยๆ”
“แต่นี่คุยกันออกวิทยุนะคะ” สมหวังพูดพาซื่อ
ทุกคนได้ยินพากันหัวเราะ
“ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพวกเราเป็นกำลังใจให้” สายฟ้าบอก
บาสแหลมเข้ามา “พี่บาสให้หมดทั้งใจเลย”
ประตูเปิดออก เจ้าหน้าที่เดินเข้ามา
“คุณสมหวังเตรียมตัวครับ”
สมหวังยิ่งประหม่า ชูชนะเข้ามาลูบหัวให้กำลังใจ
“นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พ่อแม่ ครูบาอาจารย์เอาไว้ ขอพรท่านให้การสัมภาษณ์สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี”
สายฟ้าปลอบอีกคน “สมหวังหายใจลึกๆ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ”
สมหวังพยักหน้ารับ หายใจลึกๆ หนึ่งที สายฟ้ายิ้มให้กำลัง สมหวังยิ้มตอบ
ครู่หนึ่ง วิทยา ดีเจชื่อดังเดินเข้ามา ทั้งหมดหันไปยกมือไหว้
วิทยารับไหว้ “หวัดดีครับ” หันมาทางชูชนะ “หวัดดีชูชนะ สบายดีนะ”
“ก็เรื่อยๆ น่ะครับ”
วิทยาตรงเข้าไปหาสมหวัง “นี่เหรอสมหวัง ตัวจริงน่ารักนี่ มิน่าล่ะแฟนๆ ถึงได้เยอะแยะขนาดนี้ เออ เมื่อกี้คุยกับคุณสมควรแล้ว เรื่องที่จะใส่หน้ากากเปิดตัว ผมว่าน่าสนใจดีนะ เอาเลยคนดูจะได้ตื่นเต้น”
สมหวังกับกุหลาบโล่งอก
“เดี๋ยวเข้าไปก็คุยกันธรรมดานี่แหละ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ” วิทยาบอก
“ค่ะ”
เจ้าหน้าที่กำชับคิวออกอากาศ “คุณวิทยาครับ...อีกสองนาทีครับ”
วิทยาบอกกับสมหวัง “ไป....เราไปเตรียมตัวกัน”
ระหว่างนั้น จอมขวัญ เฮียตี๋ เดินออกมาจากห้องส่งพอดี
“ขอบคุณนะครับ”
“ครับ” เฮียจอมหื่นบอก
จอมขวัญเหลือบไปเห็นวิทยาที่เดินมากับสมหวังรีบตรงเข้าไปทัก
“สวัสดีค่ะคุณวิทยา”
“สวัสดี ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีเหรอ”
“สบายดีค่ะ คุณวิทยาละคะ”
“สบายดี ขอตัวก่อนนะ เอาไว้ค่อยคุยกัน…” บอกสมหวัง “ไปสมหวัง”
วิทยาเดินนำหน้าสมหวังเข้าไปในห้องส่ง จอมขวัญหน้าชา รู้สึกอึ้งๆ
เสียง jingle เปิดรายการ วิทยากล่าวเปิดรายการหลังเพลงจบ
“สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่รายการลูกทุ่ง กับผมวิทยา ศุภพรโอภาศ ทุกวันเป็นประจำในเวลาเช่นนี้ วันนี้ห้องส่งของเรารู้สึกคึกคักเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เรามีแขกพิเศษ”
ที่หน้าห้องส่งแฟนคลับวิ่งกรูฝ่าเจ้าหน้าที่มายืนเกาะดูอยู่ที่กระจก
“ตามคำสัญญาที่ให้กันเอาไว้ ว่าท่านผู้ฟังจะได้พบกับสุดยอดดาวรุ่ง ลูกทุ่งมหัศจรรย์ ที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงอยู่ในขณะนี้ และตอนนี้เธอได้มานั่งอยู่ข้างๆผมแล้ว สมหวัง วทัญญู ครับ”
เวลาเดียวกันที่บ้านพักวงดนตรีวทัญญู หมู่มวลเจ๊จุ๊ เจ๊เนาว์ สำลี และปอยฝ้าย นั่งหน้าสลอนฟังวิทยุกันอยู่
เจ๊จุ๊ตื่นเต้น “สัมภาษณ์แล้วๆ”
เจ๊เนาว์หมั่นไส้ “จะตื่นเต้นทำไม…สมหวังเป็นคนสัมภาษณ์ ไม่ใช่เอ็ง”
“ก็มันตื่นเต้นนี่”
ส่วนในห้องส่ง สมหวัง อยู่กับวิทยา เจ้าหน้าที่
“กล่าวทักทายผู้ชมหน่อย”
สมหวังพูดเสียงสั่นๆ “ส..สวัสดีค่ะ”
แฟนคลับที่เกาะกระจกอยู่ต่างกรี๊ดดด!!
“ท่านผู้ฟังไม่ต้องตกใจนะครับ เสียงกรี๊ดเมื่อกี้ไม่ได้ใช้เสียงเอฟเฟ็คท์ใดๆ ทั้งสิ้น แต่เป็นเสียงแฟนคลับของสมหวัง ที่เข้ามาให้กำลังใจกันถึงสตู นั่นเอง แค่นี้ก็คงบอกได้ถึงความนิยมที่ได้รับแล้วนะครับ”
ทางด้านจอมขวัญกำลังรอลิฟต์อยู่กับเฮียตี๋
“ทำไมต้องนัดหนูมาวันเดียวกับไอ้พวกนั้นด้วย” จอมขวัญบ่นกระปอดกระแปด
“เฮียก็ไม่รู้เหมือน ทีมงานมันไม่ได้บอกอะไรเฮียเลย”
“เรื่องนั้นไม่เท่าไหร่ แต่หนูไม่เข้าใจทำไมมันได้สัมภาษณ์กับคุณวิทยาแต่หนูไม่ได้”
“ก็เค้าให้เวลามาแบบนี้ แล้วจะให้เฮียทำยังไง”
จอมขวัญขัดใจ “เฮียก็ต้องจัดการสิ หนูขายหน้าพวกมันรู้มั้ย พวกแฟนคลับนั่นอีก เฮียน่าจะจ้างหน้าม้ามาให้หนู”
“เฮียก็ไม่รู้ ทุกทีแฟนคลับหนูก็มีมาตลอด แต่ทำไมวันนี้ไม่มีเลย”
จอมขวัญหงุดหงิด “เอะอะก็ไม่รู้ๆ น่าเบื่อ”
จอมขวัญหันไปโมโหกับลิฟต์กดย้ำๆ “เมื่อไหร่จะมาเนี่ย”
ระหว่างนั้น โปรดิวเซอร์คอนเสิร์ตเดินเข้ามาหา
“หวัดดีครับเฮียตี๋”
“สวัสดีค่ะ” จอมขวัญทัก เฮียตี๋ยิ้มแย้ม
“สัมภาษณ์ เสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วค่ะ”
“ตั้งแต่ย้ายค่ายใหม่ หายหน้าหายตาไปเลยนะ ไม่ยอมมาออกคอนเสิร์ตให้ผมเลยนะ”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างน่ะค่ะ”
“อาทิตย์หน้าพี่ก็กะจะเอาสมหวัง นักร้องหน้าใหม่นี่แหละขึ้นคอนเสิร์ต”
“มันจะได้ออกทีวีด้วยเหรอ” จอมขวัญหลุดปาก
“คุณวิทยาให้ขึ้นอาทิตย์นี้”
“อาทิตย์นี้เหรอ”
“ใช่ครับ…แล้วเมื่อไหร่จอมขวัญจะมาออกให้พี่ล่ะ”
จอมขวัญนิ่งคิดสีหน้าริษยา มีแผน!
จอมขวัญรับปาก “อาทิตย์นี้เลยได้มั้ยค่ะ ว่างพอดี”
โปรดิวเซอร์ยิ้ม “จริงเหรอ! งั้นต้องประชันกันหน่อยแล้ว”
ด้านวิทยากำลังสัมภาษณ์สมหวังอยู่
“เคยคิดมั้ยว่าจะได้มาเป็นนักร้อง”
“ไม่เคยคิดเลยค่ะ”
“แล้วรู้สึกยังไงที่กลายมาเป็นนักร้อง แล้วแฟนๆ ให้การตอบรับขนาดนี้”
แฟนคลับกรี๊ดเมื่อถูกพูดถึง
สมหวังยิ้ม “ก็งงๆ ค่ะ”
“มีอะไรจะพูดกับแฟนๆ มั้ย”
“ก็ต้องขอบคุณ แฟนๆ ทุกคนนะคะ ที่ให้การตอนรับชั้นเป็นอย่างดี ชั้นดีใจที่ทุกๆ คนชอบเพลงของชั้น ขอบคุณค่ะ”
แฟนคลับกรี๊ด
“และคนที่ต้องขอบคุณเป็นอย่างมาก ต้องขอขอบคุณ พ่อชูชนะ วทัญญูที่คอยสอนเรื่องร้องเพลงให้กับชั้น แล้วก็คุณสายฟ้า ผู้จัดการวงที่ดูแลพวก เราเป็นอย่างดีมาตลอด” สมหวังบอก
สายฟ้าหันมองชูชนะที่นั่งเป็นปลื้มหน้าตาปริ่มอยู่ในห้องคอนโทรล แล้วยิ่งปราบปลื้มใจ
“ผมรู้แล้วล่ะว่าทำไม ทุกคนที่อยู่ใกล้คุณสมหวังถึงได้หลงเสน่ห์คุณกัน”หมด
สมหวังยิ้มเขิน ๆ
“และถ้าคุณผู้ฟังอยากพิสูจน์เสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวท่านเอง แล้วล่ะก็ อย่าพลาดนะครับอาทิตย์นี้ ท่านจะได้พบกับเสียงจริงของนักร้องสาว ลูกทุ่งมหัศจรรย์ ดาวรุ่งสาวพราวเสน่ห์ สมหวัง วทัญญู คนนี้แน่นอนครับ กับคอนเสิร์ตลูกทุ่ง FM.. และก่อนที่เธอจะจากพวกเราไปในวันนี้ เธอมีบทเพลงเพราะๆ มาฝากทุกท่าน สดๆ ในห้องส่งแห่งนี้”
สมหวังกระซิบ “ต้อง...ต้องร้องเพลงด้วยเหรอคะ”
“สักเพลงหนึ่งน่า”
สมหวังหันมองสายฟ้าเหมือนจะปรึกษาว่าเอายังไง สายฟ้าพยักหน้าทำปากบอกให้ร้อง
“ร้องเพลงอะไรดีครับ”
สมหวังคิดไปคิดมาจึงบอก “สมหวังนะจ๊ะ”
เสียงดนตรีแบ็คกิ้งแทร็คที่เตรียมมาดังขึ้น
แฟนคลับทุกคนปรบมือให้
สมหวังเริ่มร้องเพลง แฟนคลับกรี๊ดดด! สมหวังร้องเพลงด้วยความสนุกสนาน
ทุกคนเป็นกำลังใจ
ป้าชวนกำลังเย็บผ้าอยู่ที่ร้านชวนชมภูษา และเปิดวิทยุฟังรายการ เสียงในวิทยุเป็นเสียงสมหวังร้องเพลง ป้าชวน รู้สึกคุ้นๆ
“เอ๊ะ!...เสียงคุ้นๆ...” พยายามฟัง นึกได้ก็ตกใจ “เสียงนังสมหวังนี่!”
ขณะเดียวกันหมวดวันชาติเอารถมาซ่อมที่อู่ และดูช่างทำรถอยู่ ช่างที่ซ่อมรถ เปิดวิทยุฟังเพลง หันไปเร่งเสียงให้ดังขึ้นอีก แล้วหันหันไปพูดกับหมวดที่ยืนอยู่ในร้าน
“เสียงดีนี่ นักร้องใหม่!”
วันชาติทึ่ง “คุ้น ๆ นะ เหมือนผมเคยได้ยินแต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน” ทั้งสองยืนฟังเพลิน
แม่ค้าแผงผักในตลาดกำลังฟังเสียงสมหวังอยู่จากวิทยุ
“นี่แก..นักร้องหน้าใหม่ ชื่อสมหวัง วทัญญู เสียงดี๊ดีเนอะ”
แม่ค้าอีกคนเห็นด้วย “เออ...จริงด้วย เสียงดีแบบนี้ดังแน่นอน”
สมหวังกำลังร้องเพลง แล้วหันมายิ้มให้สายฟ้า สายฟ้าไม่แน่ใจว่ายิ้มให้ตัวเอง จึงเหลียวไปมองข้าง ๆ
สมหวังยิ้มให้อีกครั้ง สายฟ้ายิ้มตอบ พร้อมยกนิ้วให้...คนอื่น ๆ ข้าง ๆ ยืนฟังเป็นปลื้ม...
ด้านเจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ สำลี และปอยฝ้าย นั่งฟังเสียงเพลงของสมหวังอย่างเป็นปลื้ม
เจ๊เนาว์กรี๊ด“โอ๊ยย! ทำไมเสียงหวานจับใจแบบนี้”
ปอยฝ้ายชม “แบบนี้ดังชัวร์”
เจ๊จุ๊ฝันไกลกว่า “ทีนี้ก็เหลือแต่ออกคอนเสิร์ต ...จะได้ประกาศให้คนทั่วประเทศรู้กันไปเลย ว่าวงชูชนะ วทัญญู มีของดีไม่แพ้ใคร”
สมหวังร้องเพลงจนจบกำลังเดินนำทุกคนออกมาจากสตู ทุกคนยินดีปลาบปลื้มกับสมหวัง โดยเฉพาะสายฟ้า
ระหว่างนั้นโปรดิวเซอร์เดินเข้ามา “คุณสายฟ้าครับ”
ทุกคนหันไปทางโปรดิวเซอร์
“ครับ”
“รบกวน Confirm เรื่องคิวที่จะออกคอนเสิร์ตอาทิตย์นี้ด้วยนะครับ”
สายฟ้าดีใจ ไม่เชื่อหูตัวเอง “คอนเสิร์ตลูกทุ่งเอฟเอ็มเหรอครับ”
“ใช่ครับ”
สายฟ้าดีใจ “ได้ครับ…คิวว่างครับ”
สายฟ้า บาส สมควร ชูชนะ ดีใจกันยกใหญ่
สายฟ้ารีบถามสมหวัง “ดีใจมั้ย จะได้ออกทีวีแล้ว”
ราวฟ้าผ่ากบาล สมหวังกะกุหลาบตกใจ “ออกทีวี”
สองสาวมองหน้ากันอย่างเป็นกังวล!
บาสยิ้มแก้มแทบแตก “ดีใจด้วยนะน้องสมหวังจะดังใหญ่แล้ว”
สมหวังหนักใจ ยิ้มรับแหยๆ
โปรดิวเซอร์บอก “เอ่อ..ผมลืมบอกไป งานนี้มีประชันกับจอมขวัญด้วยนะครับ”
ทุกคนที่กำลังดีใจ ต่างหุบยิ้มทันทีและหันมองกันอย่างกังวลใจ!
โปรดติดตาม และเอาใจช่วย "สมหวัง" ต่อ เวลา 17.00 น.
