รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 7

รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 7 
โทรศัพท์บ้านอุ้มดังขึ้น อุ้มหันไปมอง พ่อกับแม่ชะงักมองเพราะต่างก็รู้ว่าน่าจะเป็นธีระ
“พ่อรับเอง” พ่ออุ้มบอก
“ถ้ากัปตันโทรมา พ่อพูดกับเค้าให้รู้เรื่องนะว่าอย่ามายุ่งกับลูกเราอีก” แม่ว่า
“เอาน่ะ พ่อจัดการเอง” พ่ออุ้มลุกไปรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล”
ธีระยืนพูดโทรศัพท์อยู่ที่หน้าร้านชาบู
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“กัปตัน ผมขอร้องล่ะนะ อย่าโทรมาที่นี่อีกเลย ขอให้เรื่องมันยุติเพียงเท่านี้”
“เดี๋ยวครับคุณพ่อ ฟังผมซักนิดได้มั้ยครับ”
พ่อมองอุ้ม อุ้มส่ายหน้า แม่อุ้มก็ส่ายหน้า
“ผมเข้าใจว่ากัปตันจะพูดอะไร แต่ผมว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก” พ่อพูดใส่โทรศัพท์
“คุณพ่อครับ ผมขอถามแค่คำเดียว”
“ถามอะไร”
“มีผู้หญิงชื่อคิตตี้เคยมาหาอุ้มมั้ยครับ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน”
“เกี่ยวครับ คุณพ่อบอกผมหน่อยว่าคิตตี้เค้าไปหาอุ้มที่รีสอร์ตใช่มั้ยครับ”
“ใช่ เค้าเคยมาพักที่นี่คืนนึง” พ่อมองหน้าอุ้มแล้วก็นึกได้ “นี่อย่าบอกนะว่าหนูคิตตี้ท้องกับคุณ”
อุ้มชะงัก แม่หันไปมองอุ้ม
“ใช่หรือลูก” แม่หันไปถามลูกสาว อุ้มพยักหน้า แม่อุ้มทำตาโตเพราะตกใจ
“คุณพ่อครับ ขอผมคุยกับอุ้มหน่อยได้มั้ยครับ”
“ผมให้คุยไม่ได้หรอก และผมคิดว่าเราควรจะจบกันแค่นี้ อย่าโทรมาอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” พ่อพูดแล้วก็วางโทรศัพท์ไป
“เดี๋ยวครับคุณพ่อ”
พ่อวางโทรศัพท์แล้วส่ายหน้า
“ไม่อยากเชื่อเลยว่ากัปตันจะเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนี้” พ่อพูด
“ทำไมลูกไม่บอกพ่อกับแม่ว่าเป็นยัยคิตตี้” แม่ถามลูกสาว
“หนูก็ไม่รู้จะบอกยังไงค่ะ มันพูดไม่ออก”
“อย่าไปคิดมากเลยลูก ถือว่าเราโชคดีที่เรื่องมันแดงออกมาก่อน” พ่อปลอบใจ
อุ้มถอนใจ

ธีระเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
“ว่าไง” แดงถาม
“ใช่คิตตี้จริงๆด้วย ที่ไปบอกอุ้มว่าท้องกับผม” ธีระบอก
“แล้วท้องจริงรึเปล่า” กบถามต่อ
“ปัทโธ่พี่กบ ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรกับเค้า ผมขอตัวก่อนนะ”
“จะไปไหน”
“ก็รีบไปบอกให้พ่อแม่อุ้มเค้ารู้ความจริงน่ะสิ”
ธีระรีบเดินออกไป กบกับแดงมองตามแล้วถอนใจ
“พ่อครับ หมูหมดแล้วครับ” ไตรตั้นบอก
“หา.. พูดเป็นเล่นน่ะ พ่อกับแม่ยังไม่ได้กินซักชิ้นเลยนะ”
“ก็มัวแต่พูดเรื่องอะไรกันอยู่ ตั้นก็เลยกินคนเดียว”
แดงมองลูกชายแล้วส่ายหน้าอย่างขำๆ ก่อนจะหันไปส่งหมูเพิ่ม

อุ้มพายเรืออยู่ในคลองอัมพวา ในขณะที่คิดถึงเรื่องระหว่างเธอกับธีระ ตอนที่เรือคว่ำ ตอนที่ธีระขอเธอแต่งงาน
อุ้มน้ำตาริน ใครบางคนแอบมองอุ้มอยู่หลังต้นไม้ อุ้มพายเรือล่องน้ำมาเรื่อยๆ คนที่แอบมองก็คือคิตตี้ที่กำลังเดินขึ้นไปบนสะพาน คิทตี้มองลงไปในคลองก็เห็นอุ้มกำลังพายเรือ อุ้มเงยหน้ามองเห็นคิทตี้
“คิตตี้”
คิตตี้ที่อยู่บนสะพานมองอุ้ม

ธีระเดินเข้าไปหาพ่อกับแม่อุ้มถึงในบ้าน พ่อขยับลุกขึ้นยืน ส่วนแม่มองอย่างไม่พอใจที่เห็นธีระเดินเข้ามา
“ผมบอกกัปตันแล้วไงว่าอย่ามาที่นี่อีก” พ่อเสียงแข็ง
“เดี๋ยวสิครับ ที่ผมมาเพราะต้องการอธิบายให้คุณพ่อคุณแม่กับอุ้มเข้าใจว่าผมไม่มีอะไรกับคิตตี้ แล้วเธอก็ไม่ได้ตั้งท้องอะไรด้วย”
“เราจะเชื่อคุณได้ยังไงว่าที่พูดเป็นเรื่องจริง”
“ผมจะพาอุ้มไปหาคิตตี้ ให้เธอพูดความจริงทั้งหมดว่าเธอโกหก แล้วถ้าเธอไม่ยอมผมก็จะแจ้งตำรวจจับเธอ”
“หวังว่าจะจริงนะ”
“จริงสิครับคุณพ่อ นี่อุ้มอยู่ไหนครับ”
“ออกไปพายเรือเล่น คุณนั่งรอก่อนแล้วกันเดี๋ยวก็คงมา”
ธีระลงนั่ง แม่มองจ้องอย่างไม่ไว้ใจ
“คุณแม่ครับ เชื่อผมเถอะ ผมไม่มีวันทำเรื่องเลวๆอย่างงั้นหรอกครับ” ธีระบอก แม่ถอนใจแล้วพยักหน้ารับคำอย่างเสียมิได้ ธีระถอนใจ

คิตตี้ยืนอยู่กลางสะพาน อุ้มเดินขึ้นไปหาเธอ
“คุณมีเรื่องอะไรอีก” อุ้มเอ่ยถาม
“พี่ธีเค้าบอกว่าเค้าจะไม่มีวันเลิกกับเธอ” คิทตี้บอก
“แล้วจะให้ชั้นทำยังไง ในเมื่อชั้นก็บอกเลิกกับเค้าไปแล้ว”
“เค้าบอกว่าเค้ารักเธอ”
“งั้นชั้นก็คงช่วยอะไรคุณไม่ได้ เพราะเรื่องระหว่างชั้นกับเค้าจบไปแล้ว ชั้นขอตัว”
อุ้มขยับหันจะเดินจากไปแต่คิทตี้ทักขึ้น
“เดี๋ยว เธอยังไปไม่ได้”
“ทำไม คุณยังต้องการอะไรจากชั้นอีก”
“ชีวิตเธอไง”
พูดจบคิตตี้ก็ชักปืนขึ้นมา อุ้มชะงักตกใจและหวาดกลัว
“ถ้าไม่มีเธอ พี่ธีเค้าก็คงเลือกชั้น”
“นี่ คุณคิตตี้ ชั้นว่าคุณกำลังเข้าใจอะไรผิดนะ เรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวกับชั้น มันเป็นเรื่องของคุณกับพี่ธี ชั้นว่าคุณควรจะไปคุยกับเค้ามากกว่า”
“เกี่ยวสิ เป็นเพราะเธอเค้าถึงไม่รักชั้น ถ้าเค้าไม่รักชั้นเธอก็ไม่ควรจะได้เค้าเหมือนกัน” คิตตี้ขยับยกปืนขึ้นจ่ออุ้ม
“เดี๋ยวนะคุณคิตตี้ ชั้นว่าคุณใจเย็นก่อนดีกว่า เราค่อยๆคุยกันได้นะ ชั้นสัญญาชั้นจะเลิกยุ่งกับเค้าเด็ดขาด ชั้นจะไม่ยุ่งกับเค้าอีก” อุ้มพูดอย่างกลัวๆ
“ไม่ เธออย่ามาโกหก ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่เค้าจะไม่มีวันรักชั้น”
คิตตี้ยกปืนขึ้นเล็งไปทางอุ้ม เสียงปืนดัง อุ้มช๊อคสุดขีด พ่ออุ้มก้าวขึ้นมาพร้อมปืนลูกซองในมือ โดยมีธีระตามมาด้วย
“ทิ้งปืนนะ คุณคิตตี้ไม่งั้นผมยิงคุณจริง ๆ” พ่อสั่ง
อุ้มร้องเรียก “พ่อ”
“คิตตี้ ผมว่าคุณวางปืนเถอะ แล้วเรามาคุยกันดีๆดีกว่า” ธีระกล่อม
“คุยหรือ พี่ธีจะคุยอะไรกับตี้ ถ้าพี่ธีไม่รักตี้ พี่ธีก็ไม่มีสิทธิ์รักใครเหมือนกัน” คิทตี้ฟูมฟาย
“เอาล่ะ งั้นพี่ยอมแล้ว พี่จะแต่งงานกับตี้” ธีระบอก
อุ้มชะงัก
“พี่ธีพูดจริงหรือ” คิทตี้ถาม
“จริง เพราะในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วพี่ก็ไม่อยากให้ตี้ต้องเสียใจและไม่อยากให้เราทุกคนต้องสูญเสียอะไรกัน ส่งปืนมาให้พี่”
คิตตี้มองอย่างลังเล ธีระเดินเข้าไปหา อุ้มกับพ่อมองอย่างลุ้นๆ
“พี่ธีสัญญานะว่าพี่ธีจะแต่งงานกับตี้” คิทตี้ถามย้ำ
“พี่สัญญา”
คิตตี้ลดปืนลง ธีระดึงปืนออกจากมือคิทตี้แล้วดึงคิตตี้เข้ามากอด คิตตี้ร้องไห้
“ตี้รักพี่ธีนะ”
ธีระมองหน้าอุ้มแล้วก็พยักหน้าให้อุ้มเป็นเชิงบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อย

หวอรถตำรวจดังลั่น รถปอเต๊กตึ๊งจอดอยู่ใกล้ๆ รถตำรวจที่จอดที่หน้าบ้านอุ้ม ตำรวจหิ้วตัวคิตตี้เดินไป คิตตี้ตะโกนโวยวายไปตลอดทาง
“ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ คุณตำรวจ ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ธีนะพี่ธี ทำไมต้องหลอกตี้ด้วย”
“พี่ไม่ได้หลอก แต่ที่พี่ต้องทำอย่างนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเราทุกคน” ธีระบอก
“พี่บอกตำรวจเค้าสิว่าเราเป็นอะไรกัน อย่าให้เค้าจับตี้ไป ปล่อยชั้นนะ ปล่อย ชั้นจะกลับมาฆ่าพวกแก พี่ธีนะพี่ธี พี่ธีใจร้าย อย่าให้เค้าจับตี้ไป ปล่อยตี้”
ตำรวจพาตัวคิตตี้ขึ้นรถไป รถตำรวจแล่นออกไป โดยมีรถปอเต็กตึ้งตาม ธีระมองตามสักพักก่อนจะหันหลังกลับมาหาพ่อกับแม่และอุ้มที่ยืนอยู่
“ผมต้องขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” ธีระบอก
“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก ผมกับแม่ก็ต้องขอโทษที่เข้าใจคุณผิดไป” พ่อพูด
ธีระมองหน้าอุ้ม อุ้มเมินหน้าแล้วเดินหนี
“ผมขอตัวไปคุยกับอุ้มหน่อยนะครับ”
“เชิญจ้ะ”
“ไปเถอะลูกไปปลอบเค้าหน่อย” พ่อบอก
ธีระเดินตามอุ้มไป

อุ้มเดินมาที่ระเบียงบ้าน สักพักธีระเดินตามมา
“เดี๋ยวสิอุ้ม นี่อุ้มยังโกรธพี่อยู่หรือ”
“ตอนนี้อุ้มไม่รู้ว่าอุ้มจะโกรธหรือไม่โกรธดี” อุ้มว่า
“ในเมื่อพี่ไม่มีอะไรกับคิตตี้ จะมาโกรธพี่เรื่องอะไร”
“ถ้าไม่มีอะไร เค้าจะมาเอาเรื่องอุ้มถึงขนาดนี้หรือ นี่ดีนะ เค้าไม่ยิงอุ้มตาย”
“โธ่ พี่ไม่ยอมให้เค้าทำอย่างงั้นหรอก”
“ถ้าเค้ายิงขึ้นมาจริง ๆ พี่ธีจะทำยังไง” อุ้มถาม
“พี่ก็โดดเอาตัวเข้าขวางอุ้มสิ”
“พูดยังกะเป็นพระเอกลิเก”
“หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย”
“ถามจริงๆ ไม่มีอะไรกับเค้าแน่ใช่มั้ย” อุ้มย้ำ
“ถ้าพี่ตอบตามความเป็นจริงแล้วอย่าโกรธพี่นะ”
“จะบอกว่ามีหรือ”
“ก็มีน่ะสิ”
“หา ..”
“นั่นมันสมัยเรียน แต่พอเลิกกันพี่ก็คิดกับเค้าเป็นน้องมาตลอด”
“เจ้าเสน่ห์จริงๆนะเนี่ย”
อุ้มมองค้อนด้วยความหมั่นไส้แล้วทำท่าจะเดินหนีแต่ธีระดึงเธอเข้ามากอด
“ก็แค่กับอุ้มคนเดียว” ธีระบอก
“ปล่อยน่า เดี๋ยวพ่อกับแม่เห็น”
“จะไปอายอะไร พ่อกับแม่เค้ารู้ว่าพี่รักอุ้มคนเดียว”
“แล้วนี่ยังจะมีใครถือปืนโผล่มาอีกมั้ยเนี่ย” อุ้มถาม
“รับรองไม่มีแล้วจ้ะ”
ธีระหอมแก้มอุ้ม อุ้มยิ้มเอียงอาย พ่อกับแม่ของอุ้มมองอยู่ที่มุมหนึ่ง
“นึกว่าจะไม่ได้ลูกเขยซะแล้ว แม่เตรียมตัดชุดได้แล้ว” พ่อเย้าแม่
“พ่อเองก็เหมือนกันล่ะ ไปตัดสูทชุดใหม่ซะนะ”
“ก็ต้องชุดใหม่สิ มีแอร์การบินเค้ามาก็ต้องหล่อหน่อย”
“แน่ะ แน่ะ”
พ่ออุ้มหัวเราะชอบใจ แล้วพ่อกับแม่ของอุ้มก็มองกลับไปที่อุ้มกับธีระซึ่งกำลังคุยกันอย่างหวานชื่น

แก้วลอดช่องสิงค์โปร์ถูกยกขึ้นชนโดยจินดา ช้อย ใหญ่ และภาที่นั่งร่วมวงเดียวกัน
“แหม อยากกินมาหลายวันแล้ว แม่ช้อยนี่รู้ใจจริงๆ” จินดาบอก
“อย่าดัง ๆ เดี๋ยวลูกชายได้ยินจะมาด่าชั้น” ช้อยปราม
“โอ๊ย เดี๋ยวนี้มันไม่มาหาชั้นแล้ว” จินดาตัดพ้อ
“จริงหรือ ไม่เชื่อหรอก ลูกชายเค้ารักพี่จินออกจะตาย”
“ตอนมันยังไม่มีเมีย มันก็รักเราน่ะสิ ตอนนี้มันจะมีเมียมันก็หลงเมียจนลืมแม่” จินดาว่า
“อ้าว นี่ลูกชายมีแฟนใหม่แล้วหรือ” ภาถาม
“ไม่รู้เค้า ชั้นไม่ได้สนใจ”
“แหม พี่จินทำปากแข็ง อย่างพี่จินน่ะหรือ ไม่สนใจเรื่องลูก”
“ใช่ จัดการว่าที่สะใภ้คนก่อนจนกระเด็นไปแล้วนี่” ใหญ่บอก
“ชั้นพูดจริงๆนะ ตอนนี้ชั้นไม่สนใจแล้ว มันจะไปขึ้นช้างลงม้าที่ไหนก็เรื่องของมัน”
“แน่ะ พูดแบบนี้แสดงว่างอนลูกอยู่ล่ะสิ ชั้นว่าพี่จินอย่าขี้งอนเลย ลูกพี่ดีกว่าลูกชั้นหลายร้อยเท่า”
“ชั้นว่าโทรไปง้อเค้าเถอะ” ช้อยแนะนำ “เราไม่โทรไปลูกมันก็ไม่กล้าเข้าหน้าเรา”
“ไม่มีวันหรอก ชั้นเป็นแม่มัน ถ้าชั้นต้องไปง้อมัน ชั้นยอมตายอยู่คนเดียวดีกว่า” จินดายืนกราน
“นี่ ชั้นเตือนพี่จินนะ จำคุณนายพรทิพย์ที่มีลูกชายอยู่กระทรวงต่างประเทศได้มั้ย”
“เออ ทำไม”
“ก็คุณนายพรทิพย์แกไปตั้งแง่กับลูกชายไว้มาก สุดท้ายลูกชายไปแต่งงานอยู่กับแหม่มที่เมืองนอก ไม่กลับมาหาจนทุกวันนี้” ใหญ่บอก
“ใช่ ใช่ เห็นคนใช้มันเล่าว่าเงินทองซักบาทก็ไม่ส่งมาให้คุณนายพรทิพย์เลยนะ” ภาเสริม
จินดานิ่งฟัง
“แล้วตอนนี้คุณนายพรทิพย์เป็นยังไงรู้มั้ย ต้องอยู่คนเดียว กวนกาละแมขายเลี้ยงตัว”
“พี่จินระวังเถอะ เดี๋ยวลูกชายโกรธขึ้นมา ต้องมานั่งแคะขนมครกขายตอนแก่นะ” ช้อยเตือน
จินดาเริ่มอึ้ง
“แต่พี่จินไม่ต้องห่วงนะ ถ้าพี่จินขายขนมครก ชั้นจะช่วยซื้อทุกเช้าวันล่ะสิบบาท” ภาบอก
“ชั้นซื้อยี่สิบ” ใหญ่พูด
“ชั้นเอาสิบห้า” ช้อยบอก
“ทุกเช้าพี่จินก็จะได้สามสี่สิบบาทเลยนะ” ภาสรุป
เพื่อนทั้งกลุ่มหัวเราะชอบใจ ขณะที่จินดาชักหวั่นใจ




รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 7

พ่ออุ้มวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ แม่นั่งอยู่ข้าง ส่วนธีระกับอุ้มนั่งอยู่คู่กัน
“เห็นอุ้มบอกว่ากัปตันมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม” พ่อเอ่ยขึ้น
อุ้มอมยิ้มแล้วเหลือบมองหน้าธีระ
“คือ.. ผมกับอุ้มตัดสินใจว่าจะแต่งงานกันครับ” ธีระบอก
พ่อกับแม่มองหน้ากัน
“แล้วเรื่องแม่กัปตันล่ะว่ายังไง” พ่อถาม
“เรื่องคุณแม่ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมบอกกับอุ้มแล้วว่าถ้าแต่งงานกัน ผมจะย้ายมาอยู่ที่นี่”
“ไม่ใช่จ้ะ เราหมายถึงว่าแม่กัปตันเค้ายินดีรับยัยอุ้มเป็นสะใภ้หรือ” แม่ถาม
“ต้องรับสิครับ ผมบอกแม่ผมแล้วว่าผมจะแต่งงานกับอุ้ม คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้อุ้มต้องอึดอัดใจกับเรื่องของแม่ผม” ธีระยืนยัน
“แล้วอุ้มว่าไงล่ะลูก” พ่อถามลูกสาว
“ถ้าพ่อกับแม่ไม่ขัดข้องหนูก็พร้อมที่จะแต่งค่ะ”
พ่อมองหน้าแม่ ส่วนอุ้มมองหน้าธีระ
“เอา ในเมื่อลูกสองคนรักกัน อย่างอื่นมันก็คงตกไป ใช่มั้ยแม่”
“ใช่ ถ้าลูกสองคนรักกัน แม่กับพ่อก็ดีใจด้วย กัปตันก็ไปดูฤกษ์ดูยาม แล้วพาคุณแม่มาสู่ขอแล้วกัน” แม่บอก อุ้มกับธีระยิ้มให้กัน
“แล้วเรื่องสินสอดล่ะครับ” ธีระถาม
“พ่อกับแม่ไม่เรียกร้องอะไรหรอก ขอแค่ให้ทำทุกอย่างถูกต้องตามประเพณีก็พอแล้ว” พ่อบอก
“ผมกราบขอบพระคุณคุณพ่อคุณแม่มากครับที่ไว้วางใจผม”
“หนูก็ขอบคุณ พ่อกับแม่มากค่ะ”
พูดจบอุ้มก็เข้าไปกราบพ่อกับแม่ที่ตัก ธีระยิ้ม

จินดานั่งกินข้าวอยู่ในบ้านคนเดียว แล้วก็นึกถึงคำที่เพื่อนบอกไปด้วย
“คุณนายพรทิพย์แกไปตั้งแง่กับลูกชายไว้มาก” เสียงใหญ่ดังขึ้นในหัว “สุดท้ายลูกชายไปแต่งงานอยู่กับแหม่มที่เมืองนอก ไม่กลับมาหาจนทุกวันนี้”
“ใช่ ใช่ เห็นคนใช้มันเล่าว่าเงินทองซักบาทก็ไม่ส่งมาให้คุณนายพรทิพย์เลยนะใหญ่แล้วตอนนี้คุณนายพรทิพย์เป็นยังไงรู้มั้ย ต้องอยู่คนเดียวกวนกาละแมขายเลี้ยงตัว” เสียงภาเสริม
“พี่จินระวังเถอะ เดี๋ยวลูกชายโกรธขึ้นมา ต้องมานั่งแคะขนมครกขายตอนแก่นะ” เสียงช้อยดัง
พอนึกถึงคำพูดของเพื่อนๆ จินดาก็วางช้อนลงแล้วยกน้ำขึ้นมาดื่ม อรเดินเข้ามาจะเก็บจานอาหาร
“อิ่มแล้วหรือคะ คุณยาย” อรถาม
“อืมม์”
“พรุ่งนี้เช้าทานอะไรดีคะ ต้มเลือดหมูดีมั้ยคะหรือว่าโจ๊ก”
“อะไรก็ได้ เอ็งชอบอะไรก็ซื้อมา”
“ถ้าหนูชอบ หนูก็จะซื้อส้มตำปูปลาร้าค่ะ” อรบอก จินดามองหน้า อรหัวเราะ “หนูล้อเล่นน่ะค่ะ เอาข้าวต้มกุ้งแล้วกันนะคะ”
“นี่นังอร”
“ขา”
“คุณธีเค้าไม่มาบ้านเรานานเท่าไหร่แล้ว”
“เดี๋ยวนะคะ วันนั้นที่ทะเลาะกับคุณยายวันอะไรนะ ... อ้อ หนูจำได้แล้ววันที่1 วันนั้นหวยออก”
“แล้ววันนี้วันที่เท่าไหร่” จินดาถาม
“วันนี้วันที่ 14 ค่ะ สองอาทิตย์พอดี อีกสองวันหวยก็จะออกแล้วทำไมคะ คุณยายจะตีเลขหวยหรือคะ”
“ไม่ใช่”
“แล้วคุณยายถามทำไม”
“เอ็งคิดว่าข้าควรจะโทรไปง้อลูกชายข้ามั้ย”
“ถ้าคุณยายยังรักลูกก็ควรจะโทรนะคะ เพราะเราเองก็ไม่ใช่สาวๆแล้วนะ นี่ก็เจ็ดสิบแล้วไม่ใช่หรือ”
“นี่ นี่ ข้าแค่ขอความเห็นไม่ได้ต้องการให้เอ็งมาสั่งสอน” จินดาว่า
“หนูไม่ได้สั่งสอนค่ะ หนูแค่พูดให้คุณยายเห็นภาพ”
“งั้นเดี๋ยวเอ็งก็ต่อโทรศัพท์หาลูกชายข้าซิ บอกเค้าว่าข้าไม่ค่อยสบาย แล้วอย่าบอกล่ะว่าข้าสั่ง”
“นี่คุณยายคิดจะยืมมือหนูให้โกหกคุณธีหรือคะ”
“ก็เออสิวะ เอ็งบอกเค้าว่าเห็นอาการข้าไม่ค่อยดีเลยแอบโทรมาบอก”
“งั้นบอกว่าดูเหมือนใกล้ตายเลยดีมั้ยคะ”
“เฮ้ย มากไป เอาแค่ท่าทางไม่ค่อยดีก็พอ ไม่ต้องถึงขั้นตาย”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวอรจัดให้”

ที่บ้านของอุ้ม ธีระเดินอยู่ที่ระเบียงใกล้แม่น้ำ เสียงโทรศัพท์มือถือดังธีระหยิบขึ้นมาดูเบอร์แล้วกดรับ
“ฮัลโหล ... ว่าไงอร มีอะไร”
อรพูดโทรศัพท์
“คุณธีคะ ถ้าคุณธีว่างก็แวะมาดูคุณยายหน่อยนะคะ”
“คุณยายเป็นอะไร”
“แกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ สองสามวันมานี่ทานอะไรไม่ค่อยลง หนูเห็นแกซึมๆก็เลยแอบโทรมาบอกคุณธีค่ะ”
จินดาพยักหน้าให้อรด้วยความพอใจ
“ดีมาก” จินดาพูดเบาๆ แล้วทำท่าจิ้มเข็ม “บอกว่าน้ำตาลขึ้น”
“อ้อ แล้วหนูวัดน้ำตาลให้แก น้ำตาลก็ขึ้นสูงเหมือนกันนะคะ หนูเลยกลัวว่าแกจะเป็นอะไรรึเปล่า”
“แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ธีระถาม
“ค่ะ หนูพาแกเข้านอนแล้ว คุณธีมาหาแกหน่อยนะคะ แกคงต้องการกำลังใจ อยากเห็นหน้าคุณธีน่ะค่ะ” จินดาหยิกแขนอร “โอ๊ย ..”
“สตอเบอรี่” จินดาว่าอร
“เป็นอะไร” ธีระถาม
“ยุงกัดค่ะ” อรตอบ
“งั้นพรุ่งนี้ชั้นจะเข้าไป”
“ค่ะ” อรกดวางสาย “เรียบร้อยค่ะ รับรองพรุ่งนี้คุณธีต้องมาหาคุณยายแต่เช้า”
“ขอให้เป็นอย่างงั้นเถอะ” จินดาบอก อรแบมือ “แบมือทำไม” จินดาถาม
“ไม่ทิปหนูหน่อยหรือคะ หนูพูดจนน้ำลายเต็มปาก”
“เอา เอาไปร้อยนึง” จินดาหยิบเงินให้หนึ่งร้อยบาท
“ขอบคุณค่ะ พรุ่งนี้คุณยายเตรียมตัวให้ดีล่ะ แล้วอย่าเผลอด่าหนูล่ะคะ เดี๋ยวคุณธีจับได้ว่าคุณยายแกล้งป่วย”
“เอ็งนี่ปากปลาร้าจริง ๆ”
อรหัวเราะแล้วเดินออกไป จินดานั่งคิดถึงลูกชาย

อุ้มถือกาแฟเดินเข้ามาหาธีระที่ระเบียงบ้าน
“กาแฟค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ”
“เมื่อกี้คุยกับใครหรือคะ”
“เด็กที่บ้านโทรมาบอกว่าแม่ไม่ค่อยสบายน่ะ”
“เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ”
“เห็นบอกว่าน้ำตาลขึ้น พรุ่งนี้พี่จะไปเยี่ยมแกหน่อย”
“ให้อุ้มไปด้วยมั้ยคะ”
“อย่าเพิ่งเลย พรุ่งนี้พี่ไปเยี่ยมแม่แล้วจะบอกแกเรื่องแต่งงาน”
“พี่ธีว่าท่านจะยอมมั้ยคะ”
“พี่บอกแล้วไงไม่ว่าแม่จะพูดอะไรเราก็จะแต่งงานกัน”
“แต่ถึงยังไงอุ้มก็ยังอยากให้แม่พี่ธีรักอุ้ม”
“ถึงวันนี้ท่านจะไม่ยอมรับอุ้ม แต่ผมเชื่อว่าถ้าแต่งงานไปแล้วท่านต้องรักอุ้มแน่ ๆ”
“จริงนะคะ”
“จริงสิ”
ธีระดึงอุ้มเข้ามากอด

เวลาผ่านไป ธีระกับอุ้มมานั่งลอยกระทงด้วยกันอยู่ที่ริมน้ำ

พระอาทิตย์ค่อยๆ โผล่ขึ้นจากขอบสะพานแขวน กบเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้านจินดา ไตรตั้นเปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที
“คุณยายคร้าบ ตั้นมาหาคุณยายแล้วครับ”
แดงกับกบลงจากรถแล้วเดินตามลูกชายเข้าไป อรเดินเข้ามาไหว้
“หวัดดีค่ะคุณแดง คุณกบ”
“คุณยายล่ะ” แดงถาม
“อยู่ในบ้านค่ะ” อรบอก แดงกับกบจึงเดินเข้าบ้านไป

จินดาสวมกอดไตรตั้น
“ไหนบอกยายซิว่ารักยาย” จินดาพูด
“ตั้นรักยายที่สุดในโลกเลยครับ” ไตรตั้นบอก
“หลานรักของยายชื่นใจจัง”
จินดาหอมแก้มไตรตั้นทั้งซ้ายทั้งขวา กบกับแดงเข้ามา
“สวัสดีครับคุณแม่” กบยกมือไหว้
“แม่เป็นไงบ้าง” แดงถาม
“เป็นอะไร” จินดาย้อน
“อ้าว เห็นธีโทรหาหนูบอกว่าแม่ไม่สบาย น้ำตาลขึ้น”
“นั่นสิครับ คุณแม่ดูสดชื่นไม่เห็นเหมือนป่วยเลย” กบว่า
“คนวัยนี้ มันก็เช้าดีเย็นป่วย เช้าป่วยเย็นดี จะไปเอาแน่กับมันไม่ได้หรอก”
“แหม ไอ้ธีก็พูดซะเราตกใจ นึกว่าแม่เป็นอะไรมาก” กบบอก
“อ้อ นี่ถ้าไอ้ธีไม่โทรบอกว่าชั้นจะตาย พวกแกคงไม่มาเยี่ยมชั้นสิ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นครับคุณแม่ แดงกับผมตั้งใจว่าวันสองวันนี้จะมาเยี่ยมคุณแม่อยู่แล้ว”
อรเดินเข้าบ้านมากับธีระ
“คุณยายขาดูซิว่าใครมา” อรพูด
“แม่เป็นยังไงบ้างครับ” ธีระถาม
“มันก็ยังมึนๆหัวอยู่ นี่ก็ผะอืดผะอมจะอ้วกอีกแล้ว ไอ้อรเอากระโถนมาซิ” จินดาสั่ง
“ค่ะ”
“พอลูกชายมาก็อ้วกแตกเลยนะ เมื่อกี้ยังด่าหนูเป็นชุดอยู่เลย” แดงว่า
จินดามองค้อนแดง
“หวัดดีครับพี่กบพี่แดง ผมซื้อต้มเลือดหมูกับข้าวหน้าไก่มา” ธีระบอก
“พี่ก็ซื้อก๋วยจั๊บมา มากินด้วยกัน” แดงชวน
“นี่ค่ะกระโถน”
อรเอากระโถนมาให้จินดา จินดายื่นหน้ามาทำท่าอ้วกใส่กระโถน ธีระเข้ามาลูบหลัง
“เป็นไงบ้างแม่”
“ค่อยยังชั่วแล้วลูก นี่ไปไหนมาถึงมาหาแม่ได้” จินดาถามกลับ
“เมื่อคืนอรโทรบอกผมว่าแม่ไม่สบาย”
“ไอ้อร เอ็งโทรไปหาคุณธีหรือ บอกแล้วไงว่าอย่าโทรไปกวนเค้า” จินดาทำเป็นต่อว่า
“ถ้าไม่โทรเดี๋ยวคุณยายตายขึ้นมาคุณธีก็เล่นงานหนูสิคะ” อรบอก
“โทรไปก็ดีแล้ว เดี๋ยวเป็นอะไรหนักขึ้นมาจะยุ่ง” ธีระบอก “อร แกเอาอาหารไปกะมาให้คุณยายกินซิ”
“ค่ะ” อรรับคำแล้วเดินออกไป
“เออ ไหนๆวันนี้เราอยู่กันพร้อมหน้า เย็นนี้ทำอะไรกินดีมั้ย” กบชวน
“ดีสิครับ เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว” ธีระเห็นด้วย
“ดีเลย ตั้นอยากกินพิซซ่า”
“แล้วเอาอะไรอีก ไก่ทอดมั้ย” ธีระถามหลานชาย
“เอาครับ แล้วก็ขอเป๊ปซี่ด้วย” ไตรตั้นบอก
“งั้นเดี๋ยวพี่กับแดงออกไปซื้อของมาย่างกินกันดีกว่า” กบบอก
“แม่อยากกินอะไร” แดงหันไปถามจินดา
“แม่เป็นเบาหวานจะกินอะไรได้ นอกจากยา” จินดาตัดพ้อ
“แหม แต่เห็นขนมในตู้เย็นเต็มไปหมดเลยนะ” แดงว่า
“ของชั้นที่ไหน ของนังอรมัน”
“แดงก็อย่าไปยั่วแม่น่ะ” กบปรามแล้วเดินออกไปกับแดง
“ตั้นไปด้วย” ไตรตั้นบอก
อรยกชามเลือดหมูก๋วยจั๊บกับข้าวหน้าไก่ออกมา
“แม่ เอาเลือดหมูหน่อยนะ” ธีระบอก
“คุณยายขา คุณยายทานไม่ค่อยลงให้คุณธีป้อนหน่อยสิคะ” อรเสนอ
“เอ็งไม่มีงานทำหรือ เอาขยะไปเท แล้วก็ไปเอาเตาบาบีคิวออกมาตั้งที่สนามให้คุณแดงด้วย”
“ค่า” อรเดินออกไปทันที
“มาครับผมป้อนให้”
“ไม่ต้องหรอกลูก ขืนลูกป้อนแม่ก็คงไม่รอดแล้ว” จินดาบอก
“ไม่หรอกครับ แม่ต้องอยู่กับผมไปอีกนาน มา เอาซักคำ”
ธีระตักข้าวป้อนให้แม่ จินดามองลูกชายด้วยความรัก
“เป็นไงครับ”
“อร่อยลูก” จินดาตอบ ธีระตักป้อนอีก
อรแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่งแล้วก็พูดกับตัวเอง
“ปีนี้คุณยายต้องไม่พลาดรางวัลตุ๊กตาทองฝ่ายหญิงแน่”
อรยิ้มชอบใจแล้วเดินไป ธีระป้อนอาหารพลางคุยกับแม่ จินดาก็ยิ้มอย่างมีความสุข




รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 7 (ต่อ)

เตาบาบีคิวตั้งอยู่ที่สนามหน้าบ้านจินดา กุ้งเผา ปลาหมึกเผาวางอยู่ในจาน ธีระกับกบกำลังช่วยกันปิ้งอาหารทะเลชิ้นอื่นๆ อยู่
“กุ้งสุกแล้วตั้น เอาจานมาใส่ได้แล้ว” ธีระบอก
“ขอบคุณครับน้าธี”
ธีระส่งกุ้งให้ไตรตั้น ไตรตั้นเอาไปให้แดง ในขณะที่แดงกำลังแกะกุ้งเผาให้แม่ของเธออยู่
“นี่จ้ะแม่ ร้อน ๆ”
“ขอบใจลูก” จินดากินกุ้งอย่างเอร็ดอร่อย

ธีระเดินมาหยิบพิซซ่าใส่จานแล้วเดินไปให้จินดา
“พิซซ่าหน่อยครับแม่”
“จ้ะ” จินดากัดพิซซ่าคำใหญ่


ไตรตั้นทำท่าร้องเพลงและเต้นโชว์ทุกคน จินดาหัวเราะ ทุกคนปรบมือ สักพักจินดาก็ส่งเงินให้ไตรตั้น ไตรตั้นรับแล้ววิ่งเข้ามากอด
ธีระนั่งคุยกับแดงและกบ เขากับกบชนแก้วกันแล้วดื่ม จินดามองแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
ธีระตักสัปปะรดป้อนจินดา แต่จินดาส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่กิน
ธีระ แดง กบ ไตรตั้น และจินดายืนถ่ายรูปร่วมกัน โดยมีอรทำหน้าที่เป็นตากล้อง อรถ่ายทั้งรูปหมู่ รูปคู่ธีระกับแม่ แดงกับแม่ จินดากับแดง กบและไตรตั้น จินดากับไตรตั้น ฯลฯ

ธีระนั่งดูบอลอยู่กับกบ โดยมีจินดานั่งดูอยู่ด้วย ส่วนไตรตั้นนั่งเล่นเกม สักพักแดงก็ถือกาแฟเดินเข้ามา
“ปัทโธ่เอ๊ย เตะยังไงวะไม่เข้า” กบโวยวาย
“กาแฟพี่กบ” แดงยื่นกาแฟให้
“ขอบใจจ้ะ” กบบอก
“เอา ธี” แดงส่งกาแฟอีกแก้วให้ธีระ
“ขอบคุณพี่แดง” ธีระพูด
“แม่จะนอนรึยัง แดงจะพาไปนอน” แดงถาม
“ยังลูก แม่ยังไม่ง่วง” จินดาบอก
“วันนี้คุณยายไม่มีทางง่วงหรอกค่ะคุณแดง ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง ไม่หลับง่ายๆหรอกค่ะ” อรว่า
“นังนี่ มันรู้มากจริง ๆ” จินดาสวนอรอย่างอารมณ์ดี
“แล้วนี่แกมีบินอีกเมื่อไหร่” แดงถามน้องชาย
“วันอังคารครับ” ธีระตอบ
“แล้วพรุ่งนี้มีธุระที่ไหนรึเปล่า”
“พรุ่งนี้ว่างครับ”
“งั้นนอนบ้านแม่กันมั้ย” แดงชวน
“ก็ดีเหมือนกัน มึนๆไม่อยากขับรถ”
“ว่าไงพี่กบ”
“ดีเลย เพราะคืนนี้มีบอลคู่ชิงด้วย”
“งั้นไปอาบน้ำไตรตั้น เดี๋ยวนอนกับยาย” จินดาบอก
“ไม่เอา ตั้นไม่อยากนอนกับยาย” ไตรตั้นรีบบอก
“ทำไมล่ะ”
“ยายนอนกรนเสียงดัง”
“เรานี่พูดมากจริง ๆ ไปเร็ว” แดงปรามลูกชาย
แดงดึงลูกชายออกไป
“อรเอ๊ย ไปเอาผ้าห่มในตู้ออกมาให้คุณแดงนะ คืนนี้เค้าจะค้างที่นี่กัน” จินดาสั่ง
“ค่ะ ดีจังเลยค่ะ บ้านเราจะได้ครึกคื้น” อรบอก
อรเดินออกไป จินดายิ้มอย่างมีความสุข

ประตูห้องของจินดาถูกเปิด ธีระเดินเข้ามากับแม่ จินดาลงไปนั่งที่เตียง
“ขอบใจมากลูก ไปอาบน้ำอาบท่าไป ชุดนอนลูกอยู่ในตู้นะ” จินดาบอกลูกชาย
“ครับแม่” ธีระหยิบรีโมทแอร์มาดู “แอร์เย็นไปมั้ยครับแม่”
“ไม่หรอกลูกกำลังดีแล้ว”
“แล้วพรุ่งนี้เช้าแม่อยากกินอะไรผมจะไปซื้อให้”
“ไม่ต้องลูก นอนตื่นสายๆ แม่บอกไอ้อรมันแล้ว ให้ไปซื้อโจ๊กปากซอยกับปาท่องโก๋มาให้ลูก”
“งั้นแม่นอนเถอะ จะเที่ยงคืนแล้ว”
จินดาล้มตัวลงนอน ธีระหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้
“ขอบใจลูก”
จินดาดึงมือลูกชายขึ้นมาดม ธีระก้มลงหอมหน้าผากแม่
“ฝันดีนะครับแม่”
“จ้ะ”
ธีระเดินออกมาหยุดที่หน้าประตู
“ปิดไฟเลยมั้ยครับ”
“ดีเหมือนกันลูก”
“กู๊ดไนท์ครับ”
ธีระปิดไฟแล้วเดินออกไป จินดายิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะหลับตาลง

ลิฟต์ของโรงพยาบาลเปิดออก อรเข็นรถวิลล์แชร์ให้จินดานั่งออกมาจากลิฟต์ จินดาสะดุ้งเพราะเจ็บหัวใจ
“ไอ้อร”
“เป็นอะไรคะคุณยาย” อรถาม
“ข้าใจสั่น” จินดาบอก อรจับมือจินดา
“อุ๊ย มือเย็นเจี๊ยบเลยค่ะ เหงื่อเต็มไปหมด”
จินดาเอามือจับหน้าอก “ทำไมหัวใจข้าเต้นผิดจังหวะ”
“ไม่ต้องตกใจค่ะ คุณยาย นี่เราอยู่โรงพยาบาล” อรบอก
อรรีบเข็นพาจินดาไปตามทางจนเลี้ยวมาเจอธีระนั่งอยู่หน้าห้องตรวจ
“ธี”
“แม่”
“นี่ลูกมาโรงพยาบาลทำไม เป็นอะไรรึเปล่าลูก” จินดาถาม
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ คือ ผม ...”
ธีระหลบตาและมีท่าทีอึกอักไม่กล้าบอก ทันใดนั้นอุ้มก็เปิดประตูออกมาจากห้องหมอ
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
จินดามองอุ้มอย่างไม่พอใจ
“อุ้มเค้ามาหาหมอน่ะครับ” ธีระบอก
หมอเดินตามอุ้มออกมาพูดกับธีระ
“ผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ จากผลจากการตรวจ ภรรยาคุณตั้งท้องได้เดือนนึงแล้วครับ”
จินดาตกใจ
“หา .. ท้อง หมายความว่าไงตาธี”
“ผมกับอุ้มกำลังจะแต่งงานกันเดือนหน้า” ธีระบอก
“ทำไมแกถึงไม่บอกชั้น”
“เผอิญอุ้มท้องขึ้นมาก่อนน่ะค่ะ เลยต้องรีบแต่ง” อุ้มบอก
“แต่ชั้นไม่มีวันยอมให้แกแต่งงานกัน เพราะชั้นไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ใจง่ายไวไฟ ไม่สมควรเป็นลูกสะใภ้ชั้น” จินดาว่า
“แต่แม่ครับ แม่จะยอมหรือไม่ยอมผมก็ต้องแต่งอยู่ดี ผมกำลังจะมีลูก”
“ใช่ค่ะ เรากำลังจะมีลูกของเรา เราจะไปใช้ชีวิตสามคนพ่อแม่ลูก”
“แล้วคุณยายล่ะคะ คุณธีจะทิ้งคุณยายหรือคะ” อรถาม
“ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคุณแม่ไม่ชอบชั้น พี่ธีคะ พี่ธีคงต้องเลือกแล้ว ว่าจะอยู่กับอุ้มและลูกหรือจะกลับไปอยู่กับคุณแม่” อุ้มพูด
“บอกมาตาธีว่าแกจะอยู่กับแม่” จินดาคาดคั้น
“พูดมาเลยค่ะพี่ธี” อุ้มบอก
ธีระมองแม่ แล้วมองอุ้ม จินดามองจ้อง ส่วนอรมองลุ้น
“ผมเลือกอุ้มกับลูก” ธีระบอก
จินดาใจสลาย อรจะร้องไห้ไปด้วย
“ถ้างั้นก็ไปเถอะค่ะ ลาก่อนนะคะคุณแม่” อุ้มบอก
ธีระกับอุ้มเดินจากไป
“ธี นี่แกทิ้งแม่หรือ โอ๊ย ...” จินดากุมหัวใจด้วยความเจ็บ
“คุณยายขา คุณยาย” อรร้องเรียก

เช้าวันใหม่ จินดาตะโกนร้องลั่นอยู่บนเตียงของตัวเอง
“ธี อย่าทิ้งแม่ไปนะ ... ธี ... ธี ... อย่าทิ้งแม่”
อรวิ่งเข้ามาเขย่าตัวเรียก
“คุณยายขา คุณยายเป็นอะไรคะ คุณยาย”
ธีระในชุดนอนเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทีตกใจ เขารีบเข้าไปเขย่าตัวเรียก
“แม่ แม่ครับ แม่”
จินดารู้สึกตัวตื่นลืมตาขึ้นมองเห็นหน้าธีระ
“ธีหรือลูก”
“ครับผมเอง แม่เป็นอะไร”
แดงที่อยู่ในชุดนอนเดินตามเข้ามา
“มีอะไรธี แม่เป็นอะไร”
“ไม่มีอะไรลูก แม่ฝันร้าย” จินดาบอก
แดงถอนใจ “หนูตกใจหมด นึกว่าแม่เป็นอะไร” พูดจบแดงก็เดินออกไป
“ฝันร้ายกลายเป็นดีครับแม่” ธีระพูดแล้วก็เดินออกไปจากห้อง
“คุณยายฝันว่าไงคะ เห็นร้องเรียกหาคุณธีซะเสียงลั่นเลย” อรถาม
“เอ็งอย่ารู้เลย ไปเตรียมข้าวให้คุณแดงคุณธีเค้าไป” จินดาสั่ง
“ค่ะ” อรเดินออกไป จินดาถอนใจยาว
“สงสัยเมื่อคืนจะกินอิ่มไปหน่อยเลยฝันเละเทะ”

ไตรตั้นตักข้าวต้มเข้าปากจนหมดชาม
“แม่ครับ ขอข้าวต้มอีกถ้วยครับ” ไตรตั้นบอก แดงตักข้าวต้มเติมให้ลูกชาย
“มาอยู่บ้านยายกินข้าวเก่งนะตั้น ย้ายมาอยู่กับยายเลยดีมั้ย” แดงถาม
“ไม่เอาครับ”
“ทำไม ไม่รักยายหรือ” จินดาถาม
“รักครับ แต่รักแม่มากกว่า” ไตรตั้นบอก
“ถ้าอย่างงั้นยายไม่ให้มรดกแล้ว” จินดาขู่
“พี่แดง ขอข้าวต้มอีกหน่อย” ธีระบอก แดงตักข้าวต้มเติมให้น้อง
“อาทิตย์นี้มีวันหยุดยาวถึงวันอังคาร ไปเที่ยวชะอำกันมั้ยครับแม่” กบชวน
“แต่ธีไม่อยู่นี่” จินดาบอก
“แหม ธีไม่อยู่ไปไม่ได้หรือไง ทำยังกะตัวติดกะเค้า” แดงว่า
“อ้าว ไปหลายคนมันก็สนุกดี”
“แม่ไปกับพี่แดงก่อนเถอะ เดี๋ยวผมบินกลับมาวันอาทิตย์ผมจะตามไปสมทบ” ธีระบอก
“ไชโย ไปกันหมดบ้านเลย ไม่ให้พี่อรไปคนเดียว” ไตรตั้นพูด
“ไม่ได้ค่ะ พี่อรต้องไปดูแลคุณยาย” อรบอก
“เออ ธี ชวนแฟนไปด้วยสิ พี่กับแดงยังไม่รู้จักแฟนนายเลยนะ” กบเสนอ
จินดาชะงัก แดงจ้องหน้ากบแล้วก็กระทืบเท้าใส่เท้ากบ
“ฮื่อ”
“โอ๊ย อะไรแดง พี่พูดอะไรผิด”
แดงมองจ้องให้สามีหยุดพูด ธีระทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทีของแม่
“ก็ดีเหมือนกันนะ อุ้มเค้าจะได้รู้ว่าครอบครัวเรามีใครบ้าง” ธีระเห็นด้วย
จินดาชะงักแล้ววางช้อน
“แม่คงไม่ว่าอะไรนะครับ ถ้าผมจะพาอุ้มไปชะอำด้วย”
“เรื่องของแก”
จินดาลุกเดินออกไปทันที
“พี่กบ พูดออกมาได้ยังไง ก็รู้อยู่ว่าแม่เค้าไม่ชอบเรื่องนี้” แดงว่า
“อย่าไปว่าพี่กบเลย ถึงพี่กบไม่พูด ผมก็ต้องบอกแม่อยู่แล้วว่าผมจะแต่งงาน” ธีระบอก
“หา แต่งงาน ก็บอกอยู่ว่าแม่ไม่ชอบจะแต่งได้หรือ” กบถาม
“ยังไงผมก็ต้องแต่ง ผมขอตัวนะ”
ธีระลุกเดินตามจินดาออกไป
“แดงว่าผลลัพธ์จะเป็นไง ออกหัวหรือก้อย” กบถาม
“เดาไม่ถูก” แดงบอก

จินดานั่งหันหลังอยู่ที่ระเบียง ธีระเดินตามมาคุยด้วย
“แม่ครับ .. ผมขอให้แม่ไปอัมพวากับผมหน่อยได้มั้ย”
“ไปทำไม”
“ผมอยากให้แม่ได้รู้จักกับอุ้มและครอบครัวเค้า”
“ไม่จำเป็น”
“จำเป็นสิครับ เพราะผมจะให้แม่ไปสู่ขออุ้มให้ผม”
จินดาอึ้งก่อนจะหันไปมองหน้าธีระ
“แกจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้จริงๆหรือ”
“จริงครับ”
“แสดงว่าผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญกับแกมากกว่าชั้น”
“ไม่ใช่อย่างงั้นครับแม่”
“เอาล่ะ แกไม่ต้องพูดมาก ถ้าแกอยากแต่งแกก็ไปจัดการกันเองชั้นไม่ยุ่งด้วย”
“แต่ถ้าแม่ไม่ไปขออุ้มให้ผม พ่อแม่ผู้หญิงเค้าจะคิดยังไง”
“ช่วยไม่ได้ มันเรื่องของแก ไม่เกี่ยวกับชั้น”
“หมายความว่าแม่จะไม่ไปสู่ขอผู้หญิงให้ผมใช่มั้ย”
“ใช่ ก็ชั้นบอกแล้วไง ถ้าแกอยากแต่งแกก็ไปแต่งเอง แล้วไม่ต้องพาผู้หญิงมาหาชั้น”
ธีระมองแม่ด้วยความโกรธ
“ผมไม่เข้าใจ ทำไมแม่ถึงเป็นคนอย่างนี้ ทำไมแม่ถึงไม่มีเหตุผล” ธีระว่า จินดานิ่ง “ก็ได้ ถ้าแม่ไม่ไป ผมก็คงบังคับแม่ไม่ได้”
ธีระเดินออกไป จินดารู้สึกเสียใจแต่ก็ยังไม่ยอมรับ




รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 7 (ต่อ)
ธีระเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
“แม่ว่าไง” แดงถาม
“ก็อย่างที่รู้กัน” ธีระบอก
“แม่เค้าไม่ยอมให้แต่งหรือ” กบถาม
“ผมคงต้องขอให้พี่แดงกับพี่กบเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขออุ้มให้หน่อย”
“เอางั้นหรือ แม่นายจะไม่เล่นงานพี่กับแดงหรือ” กบไม่มั่นใจ
“มาถึงขนาดนี้ก็ช่างเถอะพี่กบ เพราะถ้าเราไม่ไปสู่ขอให้ธี ธีก็คงไม่มีเมียซักที”
“ขอบคุณพี่แดงมาก”
ธีระโผเข้าไปกอดพี่สาว กบมองธีระด้วยความเห็นใจ

ณ บ้านของอุ้ม พ่อกับแม่ของอุ้มนั่งอยู่ตรงข้ามธีระและอุ้ม พ่อย้อนถาม
“แม่กัปตันไม่มางั้นหรือ”
“ครับ คุณแม่ผมไม่ค่อยสบาย ผมเลยคิดว่าจะให้พี่สาวกับพี่เขยมาเป็นผู้ใหญ่สู่ขอครับ” ธีระบอก
พ่อกับแม่อุ้มมองหน้ากันเป็นเชิงหารือ
“ว่าไงพ่อ”
“งั้นรอให้แม่กัปตันแข็งแรงสบายดีก่อนแล้วค่อยมาก็ยังได้น่ะ เพราะเราก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ใช่มั้ยแม่”
“นั่นสิ แม่ว่าอย่างงั้นจะดีกว่านะ”
“แต่ผมว่าอย่ารอเลยครับ เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณแม่จะแข็งแรงขึ้นเมื่อไหร่ มันจะทำให้เสียเวลาเปล่า ๆ ว่ามั้ยอุ้ม” ธีระหันไปถามอุ้มเพื่อขอเสียงสนับสนุน
“อุ้มยังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่พ่อกับแม่”
“ที่จริงพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ถือหรอกนะ แต่ถ้าญาติผู้ใหญ่ของเราเค้ารู้ขึ้นมาว่ากัปตันมีแม่อยู่แต่แม่ไม่มาสู่ขอยัยอุ้ม ฟังแล้วมันจะยังไงอยู่รึเปล่า”
“ใช่ แม่ว่ากัปตันลองไปคุยกับคุณแม่ดูอีกซักครั้ง บอกท่านว่าขอแค่มานั่งเป็นประธานในพิธีซะหน่อย ถือว่าให้เกียรติยัยอุ้มก็แล้วกัน”
อุ้มเหลือบมองหน้าธีระ ธีระมีท่าทีหนักใจ
“กัปตันต้องเข้าใจนะ เราเองมีลูกสาวอยู่คนเดียว แต่งงานทั้งทีก็ไม่อยากให้คนเค้าติฉินนินทา” พ่อบอก
“ครับ ผมเข้าใจ”
ธีระเครียด ส่วนอุ้มมองอย่างกังวล

ธีระเดินลงมาจากบ้าน อุ้มเดินตามมาส่ง
“พี่ธีคงไม่โกรธพ่อกับแม่อุ้มนะ” อุ้มถาม
“ไม่หรอก ที่พ่อกับแม่อุ้มพูดทุกอย่างมันก็ถูกต้อง”
“แล้วถ้าแม่พี่ธีไม่มาจริงๆ จะทำยังไง”
“ก็อยู่ที่อุ้มแล้วล่ะ อุ้มต้องคุยให้พ่อกับแม่เข้าใจว่า มันเป็นเรื่องของเราสองคน”
“ค่ะ อุ้มจะลองคุยกับพ่อแม่ดู”
“พี่กลับก่อนนะ”
“ค่ะ”
ธีระหอมแก้มอุ้มแล้วขึ้นรถขับออก อุ้มมองตามก่อนจะถอนใจด้วยความเครียด

แม่อุ้มยกสำรับอาหารมาวางบนโต๊ะ อุ้มเดินเข้ามา
“ทำอะไรกินคะแม่” อุ้มถาม
“ต้มส้มปลากระบอก แล้วก็น้ำพริกมะขามลูก อุ้มมาก็ดีแล้วไปเรียกพ่อมากินข้าวไป”
“แม่คะ หนูมีเรื่องจะปรึกษาแม่หน่อย”
“เรื่องแม่กัปตันใช่มั้ย”
“ค่ะ ถ้าแม่เค้าไม่มาจริงๆ แม่จะยอมให้หนูแต่งงานกับพี่ธีรึเปล่า”
“แม่บอกลูกตามตรงนะ แม่ไม่เคยคิดรังเกียจกัปตันเค้าหรอก เค้าก็เป็นคนดีแล้วก็รักลูกจริง แต่แม่ถามหน่อยเถอะ ลูกไม่รู้สึกอะไรจริงๆหรือ ที่รู้ว่าแม่เค้าไม่ต้อนรับลูก”
“หนูก็รู้สึกนะคะ แต่หนูคิดว่าถ้าเราต่างคนต่างอยู่มันก็คงไม่มีอะไรมั้งคะ”
“แม่เข้าใจที่ลูกพูด แต่ตัวแม่เองในฐานะที่แม่เป็นแม่ของลูก แม่ก็อยากให้ลูกแต่งงานออกเรือนไปแล้วมีความสุข ไม่อยากให้แม่ผัวเค้าไม่ต้อนรับหรือเกลียดชังดูถูกลูก”
“เฮ้อ ถ้าเป็นอย่างนี้หนูคงไม่ได้แต่งกับพี่ธีแน่” อุ้มว่า
พ่ออุ้มเดินเข้ามา
“เอาอย่างนี้ พ่อว่าถ้าแม่เค้าไม่มา เราก็เป็นฝ่ายไปหาเค้าเองก็แล้วกัน”
“พ่อจะไปคุยกับแม่พี่ธีเค้าหรือคะ” อุ้มถาม
“ใช่ แม่กัปตันเค้าอาจจะเป็นคนแข็ง ถ้าเรายอมอ่อน เข้าไปหาเค้าก่อน พ่อว่าทุกอย่างมันต้องดีขึ้น” พ่อมั่นใจ
“จะดีหรือพ่อ เค้าจะไม่หาว่าเราแส่ไปขอลูกชายเค้าหรือ” แม่ถาม
“ทำไงได้ คิดซะว่าทำเพื่อลูกก็แล้วกัน”
“ว่าไงคะแม่” อุ้มถามแม่
“เอา เอาอย่างงั้นก็ได้ เพื่อความรักของลูก”
อุ้มน้ำตาซึมเพราะซึ้งใจในความรักของพ่อกับแม่
“ขอบคุณพ่อกับแม่มากค่ะ”
อุ้มโผเข้ากอดพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ถอนใจแล้วยิ้มให้กัน

เสียงโทรศัพท์มือถือของธีระดังขึ้น ธีระเดินเข้ามาหยิบดูเห็นเป็นเบอร์อุ้มก็กดรับ
“ฮัลโหลอุ้ม”
อุ้มนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนอน
“พ่อกับแม่อุ้มอยากไปพบคุณแม่พี่ธีค่ะ พ่อบอกว่าพ่อจะไปคุยกับคุณแม่พี่ธีเอง”
“จะดีหรืออุ้ม พี่ไม่อยากให้พ่อกับแม่อุ้มต้องลำบากใจนะ” ธีระบอก
“อุ้มก็เกรงใจท่านเหมือนกัน แต่ท่านบอกว่าอยากเห็นอุ้มมีความสุข ท่านก็เลยจะเป็นฝ่ายไปง้อคุณแม่พี่ธีเอง”
“พ่อกับแม่อุ้มนี่น่ารักที่สุดเลย” ธีระชม
“ใช่ค่ะ ที่ท่านทำก็เพราะท่านรักอุ้ม พรุ่งนี้พี่ธีมารับพ่อกับแม่ที่บ้านนะ”
“จ้ะ งั้นเก้าโมงเช้าพี่จะไปรับ”
“ได้ค่ะ”
“พี่รักอุ้มนะ”
“ค่ะ อุ้มก็รักพี่ธี” อุ้มกดวางสาย
ธีระกดปิดโทรศัพท์อย่างมีความหวัง
“หวังว่าแม่เราจะใจอ่อนนะ”

อรเปิดประตูบ้าน ธีระขับรถเลี้ยวเข้ามาจอด ธีระเปิดประตูรถให้พ่อแม่อุ้ม โดยมีอุ้มตามลงมา
“เชิญครับคุณพ่อคุณแม่” ธีระบอก
“หวัดดีค่ะคุณธี” อรยกมือไหว้พ่อแม่อุ้มกับอุ้ม “สวัสดีค่ะ”
“คุณยายทำอะไรอยู่” ธีระถาม
“ดูทีวีอยู่ค่ะ” อรบอก
“เชิญครับ ไปอุ้ม”
ธีระเดินนำ อุ้มมองหน้าพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ยิ้มให้กำลังใจลูกสาว

จินดานั่งดูทีวีโดยนั่งหันหลังให้ประตู ธีระเดินนำพ่อแม่และอุ้มเข้ามา
“ใครมาไอ้อร” จินดาถามโดยยังไม่หันมามอง
“ผมเองครับแม่”
จินดานั่งนิ่งไม่หันมามอง
“ถ้าจะมาพูดเรื่องแต่งงานล่ะก็ ชั้นไม่มีอะไรจะพูดนะ” จินดาบอก
“แม่ครับ คุณพ่อคุณแม่อุ้มมาเยี่ยมครับ” ธีระบอก
จินดาชะงักแต่ก็ยังไม่หันมามอง
“สวัสดีค่ะคุณแม่” อุ้มยกมือไหว้
“สวัสดีครับ” พ่ออุ้มทัก
“สวัสดีค่ะ” แม่อุ้มทักด้วย
จินดายังนั่งดูทีวีทำเหมือนไม่ได้ยิน พ่อกับแม่อุ้มหันมามองหน้ากัน อุ้มรู้สึกอึดอัด ธีระมองแม่อย่างไม่พอใจแล้วเดินไปหยิบรีโมทกดปิดทีวี
“ขอโทษครับ” ธีระพูด
จินดามองหน้าธีระอย่างไม่พอใจ
“คุณพ่อคุณแม่อุ้มมีเรื่องสำคัญอยากมาคุยกับแม่ครับ” ธีระบอก
“เรื่องสำคัญอะไรคะ” จินดาหันมาถามด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง
แม่อุ้มมองจินดาอย่างไม่พอใจ พ่ออุ้มส่ายหน้าให้ภรรยาข่มใจเอาไว้
“เชิญครับคุณพ่อคุณแม่” ธีระบอก
ทุกคนลงไปนั่ง อรเอาน้ำเข้ามาเสริฟ
“คุณแม่คงทราบเรื่องของกัปตันธีระกับลูกสาวผมแล้ว” พ่อของอุ้มเกริ่น
จินดาทำหน้าเย็นชาไม่ตอบรับคำ
อุ้มมองจินดาแล้วเหลือบมองพ่อกับแม่ตัวเองอย่างอึดอัด
“วันนี้ที่ผมมาก็แค่อยากมาทำความรู้จักกับคุณแม่” พ่ออุ้มพูดต่อ “แล้วก็เพื่อยืนยันว่าทางครอบครัวผมเองก็ยินดีและไม่ได้เรียกร้องอะไรเป็นพิเศษจากกัปตัน”
จินดายังนั่งเฉย ธีระมองแม่แล้วเหลือบมองพ่อกับแม่ของอุ้ม
“เพียงแต่เราอยากขอให้คุณแม่ไปเป็นผู้ใหญ่สู่ขอยัยอุ้มตามประเพณีเท่านั้นเองค่ะ” แม่อุ้มบอก
“ชั้นก็บอกไปแล้วนี่คะว่าชั้นไม่ไป” จินดาพูด
พ่อกับแม่อุ้มชะงักมองหน้ากัน อุ้มมองจินดา
“แม่ครับ มันเป็นประเพณีนะครับ เราทุกคนอยากให้แม่ไป” ธีระบอก
“ก็ชั้นบอกแกแล้วไง ถ้าแกอยากแต่งก็ไปแต่งกันเอง หมดธุระรึยัง ชั้นจะดูละครต่อ”
จินดาหันหลังกลับ พ่อกับแม่ของอุ้มอึ้ง
“ทำไมแม่พูดอย่างนี้ล่ะครับ” ธีระไม่พอใจ
อุ้มหมดความอดทนจึงลุกขึ้นยืน
“พี่ธีคะ อุ้มว่าเราไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะค่ะ พ่อคะแม่คะกลับเถอะค่ะ” แม่อุ้มลุกตาม
“ใช่ กัปตัน เราไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ไป พ่อ”
อุ้มกับแม่เดินออกไป พ่อมองธีระแล้วมองจินดาก่อนจะส่ายหน้าอย่างผิดหวังแล้วเดินตามอุ้มกับแม่ไป
ธีระหันมามองแม่ตัวเอง เขาเห็นแม่เปิดทีวีนั่งดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ธีระมองแม่ด้วยความเสียใจและโกรธจนพูดอะไรไม่ออก เขาหันหลังเดินตามพ่ออุ้มออกไป ส่วนจินดายังคงนั่งดูทีวีด้วยสีหน้าเรียบเฉย

พ่อกับแม่อุ้มยืนอึ้งด้วยความโกรธ ธีระเดินตามออกมาพูด
“คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมกราบขอโทษด้วยครับ ผมไม่คิดว่าแม่ผมจะทำอย่างนี้ อุ้มพี่ขอโทษจริงๆ”
“อุ้มว่าเรากลับไปคุยที่บ้านอุ้มดีกว่าค่ะ” อุ้มบอก
อุ้มเปิดประตูรถให้พ่อกับแม่ขึ้น ธีระขึ้นรถแล้วขับออกไป อรปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้าน

อรเดินเข้ามาเห็นจินดายังนั่งดูทีวีเฉย
“คุณยาย ทำไมคุณยายทำแบบนี้ล่ะคะ”
“ทำอะไร” จินดาย้อนถาม
“ก็คุณยายไม่ยอมให้เค้าแต่งงานกัน”
“เมื่อกี้ข้าพูดหรือว่าไม่ให้แต่ง ข้าบอกว่าถ้าอยากแต่งก็แต่งกันไปเลย ข้าไม่ไป”
“แต่คุณยายเป็นแม่นะคะ ถ้าคุณยายไม่ไปเค้าจะแต่งกันได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ข้าเป็นเจ้าบ่าวหรือไง”
“โธ่คุณยายขา คุณยายไปแกล้งเค้าทำไม”
“เอ๊ะอีนี่ ข้าไปแกล้งยังไง ข้าไม่ได้ห้ามนะ ก็บอกแล้วว่าให้แต่งกันไป”
“แต่ว่าคุณยาย ...”
“เอ็งไม่ต้องพูดมาก ออกไปซื้อผัดไทมาให้ข้ากินหน่อยซิ” จินดาสั่ง
“หนูโกรธคุณยายจริง ๆ ด้วย”
อรเดินออก จินดายิ้มเยาะอย่างสะใจ
“หึ นึกหรือว่ามาไม้นี้แล้วชั้นจะยอม อย่าหวังเลย เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะแม่จินดา ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ธีระขับรถด้วยสีหน้านิ่ง สักพักเขาก็เหลือบมองอุ้มเห็นอุ้มนั่งนิ่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ธีระเหลือบมองพ่อกับแม่อุ้มผ่านกระจกมองหลังก็เห็นพ่อกับแม่นั่งหน้าเครียด

ธีระเหลือบมองหน้าอุ้ม เขาเห็นอุ้มนั่งนิ่ง ธีระหันไปมองพ่อกับแม่ของอุ้มก็เห็นทั้งคู่วางแก้วน้ำลง
“พรุ่งนี้ผมจะให้พี่สาวกับพี่เขยผมมาสู่ขอแล้วกันนะครับ” ธีระพูด
แม่อุ้มอึ้งแล้วมองหน้าพ่อ พ่ออุ้มก็มองหน้าแม่
“ผมเข้าใจนะครับว่าคุณพ่อคุณแม่คงโกรธแม่ผมมาก ผมเองก็เสียใจไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ” ธีระบอก
พ่อกับแม่ของอุ้มนิ่งไม่ตอบ
“แต่ผมรักอุ้มจริงๆนะครับ” ธีระหันมาจับมืออุ้ม อุ้มมองหน้าธีระ “แล้วก็อยากแต่งงานใช้ชีวิตอยู่กับอุ้ม ผมรับรองว่าผมจะไม่ให้แม่เข้ามาวุ่นวายกับอุ้มและครอบครัวคุณพ่อคุณแม่เด็ดขาด”
พ่อกับแม่ของอุ้มถอนใจ แม่มองหน้าอุ้มก็เห็นอุ้มนิ่ง แม่อุ้มมองหน้าพ่อ พ่อพยักหน้า
“นี่ถ้าไม่เห็นว่ากัปตันเป็นคนดีล่ะก็ ผมไม่ยกลูกสาวให้เด็ดขาด เพราะแม่กัปตันทำแบบนี้เหมือนไม่ให้เกียรติครอบครัวเราเลย” พ่อพูด
“ผมทราบครับว่าคุณแม่ผมเป็นฝ่ายผิด” ธีระยอมรับ
“ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้กัปตันก็ให้พี่สาวพี่เขยมาก็แล้วกัน จะได้จบเรื่องกันซะที” แม่ว่า
“ผมกราบขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่มากครับ” ธีระยกมือไหว้
“แต่หนูว่าอย่าดีกว่าค่ะ” อุ้มโพล่งออกมา
ทุกคนชะงัก
“อุ้มว่าอะไรนะ” ธีระถาม
“ในเมื่อแม่พี่ธีไม่ให้เกียรติพ่อแม่อุ้ม อุ้มว่าเราก็ไม่ควรที่จะแต่งงานกันหรอกค่ะ” อุ้มบอก
“เดี๋ยวสิอุ้ม นั่นมันเป็นเรื่องของแม่พี่ แต่นี่มันเป็นเรื่องของเราสองคนนะ” ธีระท้วง
“อุ้มรู้ค่ะว่ามันเป็นเรื่องของเราสองคน แต่อุ้มรับไม่ได้จริง ๆ ที่แม่พี่ธีทำกับพ่อแม่อุ้มแบบนี้”
ธีระอึกอัก “เอ่อ ..”
“อุ้มถามหน่อยเถอะถ้าเป็นพี่ธี พี่ธีจะรู้สึกยังไงถ้าแม่พี่ธีบากหน้ามาขออุ้มให้กับพี่ธี แต่พ่อแม่อุ้มทำเหมือนไม่เห็นหัวแม่พี่ธีกับพี่ธี เลย พี่ธีจะรู้สึกยังไง”
“อุ้ม พ่อว่าเรื่องมันก็แล้วไปแล้ว อย่าไปถือสาเลยลูก” พ่ออุ้มบอก
“ไม่ได้หรอกค่ะพ่อ พ่อกับแม่รักหนู ทำทุกอย่างเพื่อหนู หนูจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกและย่ำยีศักดิ์ศรีของพ่อกับแม่ หรอกค่ะ”
“อุ้ม คิดซะว่าเห็นแก่พี่ พี่ขอโทษแทนแม่จริง ๆ” ธีระบอก
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไม่ใช่ความผิดของพี่ธี ที่อุ้มไม่แต่งงานกับพี่ธีไม่ใช่เพราะว่าอุ้มไม่รักพี่ธีนะคะ แต่เป็นเพราะแม่พี่ธีมากกว่า”
อุ้มเดินออกไป ธีระอึ้งก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อกับแม่อุ้ม
“นี่ผมจะทำยังไงดีครับ อุ้มถึงจะยอมให้อภัยแม่ผม” ธีระถาม
“ชั้นว่ากัปตันคงลำบากแล้วล่ะ เพราะถ้าอุ้มบอกว่าไม่ก็คือไม่” แม่บอก
ธีระมองหน้าพ่ออย่างอึ้งๆ พ่อถอนใจ

อุ้มยืนนิ่งอยู่ที่ริมแม่น้ำ ธีระเดินเข้ามาหา
“อุ้ม ... มีอะไรที่พี่ทำแล้วอุ้มจะยอมแต่งงานกับพี่”
อุ้มหันหน้ามาในสภาพน้ำตาไหลริน เธอมองหน้าธีระด้วยความเสียใจ
“พี่ธีเป็นคนดีนะคะ ดีมากด้วย แล้วอุ้มก็อยากจะบอกให้พี่ธีรู้ว่าพี่ธีคือผู้ชายที่อุ้มอยากจะแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปจนวันตาย”
“ถ้าอย่างงั้นก็ลืมเรื่องแม่พี่ แล้วก็แต่งงานกับพี่นะ บอกพี่สิว่าอุ้มจะแต่งงานกับพี่”
“ค่ะ อุ้มจะแต่งงานกับพี่”
ธีระยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะดึงอุ้มเข้ามากอด
“ขอบคุณนะอุ้ม พี่รักอุ้มนะ”
“แต่อุ้มจะแต่งงานกับพี่ธี ถ้าวันนั้นไม่มีแม่พี่ธีอยู่แล้ว” อุ้มบอก
ธีระชะงักแล้วก็อึ้ง
“อย่าโกรธอุ้มนะคะ ที่อุ้มพูดแบบนี้”
ธีระน้ำตาซึม อุ้มยืนร้องไห้ ธีระก็มีน้ำตาไหลรินแล้วทั้งสองก็ยืนกอดกัน

จบตอนที่ 7