รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 5

รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 5 

จินดาเดินมาที่โต๊ะกินข้าว อรยกชามกระเพาะปลามาวางให้
“กระเพาะปลาราชวงศ์ค่ะคุณยาย”
“วันนี้วันศุกร์หรือวันเสาร์วะนังอร” จินดาถาม
“วันศุกร์ค่ะ” อรตอบ
“งั้นวันนี้คุณธีก็ถึงกำหนดกลับแล้วล่ะสิ”
“ใช่ค่ะ เห็นคุณธีบอกว่าจะกลับวันนี้”
“แล้วเอ็งมีกระเพาะปลาเหลือไว้ให้ลูกข้ารึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ หนูซื้อมาถุงเดียวให้คุณยาย”
“นังนี่ ข้าเคยบอกแล้วไงคุณธีเค้าชอบกินกระเพาะปลาทำไมไม่ซื้อมาสองถุง”
“หนูลืมไปน่ะค่ะว่าคุณธีจะกลับวันนี้”
“งั้นเอ็งออกไปซื้อมาเก็บไว้อีกถุง”
“เค้าเก็บร้านตั้งแต่บ่ายสองแล้วค่ะคุณยาย”
“งั้นเอ็งก็เอาชามนี้ไปเก็บไว้ให้ลูกข้า”
“อ้าว แล้วคุณยายจะทานอะไรล่ะคะ”
“เอ็งไปเจียวไข่ราดข้าวให้ข้าที”
“หนูว่าคุณยายทานไปเถอะค่ะ คุณธีแกคงไม่ทานหรอกเผลอๆแกอาจจะไม่มาหาคุณยายวันนี้ก็ได้”
“ข้าบอกให้เก็บก็เก็บสิ เดี๋ยวเกิดเค้ามาแล้วหิวจะไม่มีอะไรกินเอาไป”
อรไม่เห็นด้วย “หนูว่าคุณยายรักลูกโอเวอร์ไปนะคะ”
“นังอร”
“ขอโทษค่ะ”
อรถือชามกระเพาะปลาเดินออกไป จินดายิ้มเมื่อนึกถึงลูกชาย

แม่ของอุ้มยกสำรับอาหารมาวางบนโต๊ะ อุ้มอาบน้ำเสร็จแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่บ้านแบบสบาย ๆ ก่อนจะเดินเข้ามา
“มีอะไรกินบ้างคะแม่”
“เยอะแยะลูก นี่พ่อเค้ากำลังนึ่งปูอยู่”
พ่อของอุ้มถือจานปูม้านึ่งเดินเข้ามา
“กัปตันล่ะลูก” พ่อถาม
“อยู่ในห้องมั้งคะ” อุ้มตอบ
“ไปตามกัปตันมากินข้าวสิ” แม่บอก
“จะให้กินกับเราหรือ” อุ้มถาม
“เอ้า เค้าเป็นเจ้านายลูกไม่ใช่หรือ แล้วเค้าก็มาเที่ยวที่นี่ เราก็ต้องต้อนรับเค้าสิ” พ่อบอก
“ไปเถอะลูกไปเรียกกัปตันมากินข้าว” แม่กำชับ
อุ้มเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารทันที

อุ้มเดินมาหยุดหน้าประตูห้องที่ธีระพัก เธอจะเคาะประตูแต่ก็ลังเลในที่สุดก็ตัดสินใจเคาะเบา ๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ อุ้มเคาะซ้ำแล้วเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงด้านในแต่ก็ไม่มีเสียงตอบ อุ้มเคาะอีกทีก็ยังไม่มีเสียงตอบ
“สงสัยจะหลับ”
ธีระเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบาย ๆ แล้วเดินมาทางด้านหลังของอุ้ม
“ผมไม่ได้หลับหรอก”
อุ้มสะดุ้ง “อุ๊ย” อุ้มหันมาเจอธีระ “ขอโทษค่ะ แม่ให้มาเรียกไปทานข้าวค่ะ”
“คุณนี่โชคดีจริง ๆ มีบ้านอยู่ริมน้ำ ด้านหลังยิ่งสวยใหญ่เลย ตอนพระอาทิตย์จะตกดิน ผมว่าสวยกว่าเมืองนอกอีกนะ”
“กัปตันคงไม่ค่อยได้มาต่างจังหวัดมั้งคะ เลยชอบ แต่อุ้มอยู่จนชินก็ว่างั้นๆแหละค่ะ ไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมด”
“ไปครับ”
อุ้มเดินนำออกไป ธีระยิ้มแล้วเดินตาม

บนโต๊ะมีน้ำพริก ปลาทู ผักต้มผักสด ชะอมชุบไข่ แกงจืดตำลึงหมูสับ กุ้งทอดกระเทียมพริกไท ปูม้านึ่งวางอยู่ ธีระนั่งกินข้าวอยุ่กับอุ้มและพ่อกับแม่ของอุ้ม
“กัปตันทานน้ำพริกกะปิได้มั้ยครับ” พ่อของอุ้มถาม
“ของโปรดผมเลยครับ” ธีระบอก
“งั้นก็ลองหน่อยครับ ในคลองนี้รับรอง ไม่มีใครฝีมือเกินแม่ยัยอุ้มเค้าหรอกครับ”
พ่อของอุ้มตักน้ำพริกให้ธีระ
“พ่อก็พูดไป เดี๋ยวกัปตันกินไม่อร่อย ชั้นอายเค้าแย่”
ธีระตักข้าวเข้าปาก “อร่อยจริง ๆ ครับคุณแม่”
อุ้มเขี่ยข้าวโดยที่เธอไม่ค่อยกินแต่กลับเหลือบมองดูท่าทีของธีระ
“ลองกุ้งกระเทียมพริกไทสิคะ กุ้งที่นี่ตกเองนะคะ” แม่ของอุ้มบอก
“ขอบคุณครับ” ธีระเหลือบมองอุ้ม “คุณอุ้มล่ะครับไม่เห็นทานอะไรเลย”
“ยัยอุ้มเค้ากินน้อยค่ะ เค้าบอกกลัวอ้วน เดี๋ยวทำงานแล้วใส่ชุดไม่สวย” แม่ของอุ้มรีบออกตัว
“ไม่ใช่หรอกค่ะแม่ อุ้มไม่ค่อยหิว”
อุ้มบอกอย่างเขินๆ ธีระมองแล้วยิ้ม
“คุณพ่อครับที่แถวนี้แพงมั้ยครับ” ธีระถาม
“กัปตันชอบหรือครับ” พ่อของอุ้มถามกลับ
“สวยดีนะครับ ถ้าไม่แพงมาก ผมอยากจะซื้อซักชิ้น”
“เดี๋ยวนี้แพงค่ะ คนกรุงเทพมากว้านซื้อทำรีสอร์ตทำโฮมสเตย์กันเยอะ”
“แต่หลังคลองบ้านกำนันเค้าว่าจะขายชิ้นนึงนะ พรุ่งนี้ว่างให้อุ้มพาไปดูก็ได้ครับ”
“ก็ดีสิครับ ผมอยากนั่งเรือเล่นซะหน่อย” ธีระรีบบอก
“เอ้า อุ้ม แกะปูให้กัปตันหน่อยสิลูก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองดีกว่าให้คุณอุ้มทานเถอะ”
ธีระเอื้อมมือมาหยิบก้ามปูแล้วแกะส่งให้อุ้ม
“นี่ครับคุณอุ้ม ก้ามปู”
“อย่าให้เค้าเลยค่ะ แม่คนนี้เค้าไม่กินปู” แม่อุ้มบอก
“อ้าว หรือครับ”
“ค่ะ อุ้มไม่ค่อยชอบ”
“งั้นผมจะจำไว้ว่าคุณอุ้มไม่ชอบทานปู” ธีระบอก
พ่อกับแม่ของอุ้มสะดุดหู ทั้งสองชะงักแล้วมองหน้ากัน
“แล้วมีอะไรที่คุณอุ้มไม่ชอบทานอีก” ธีระถาม
“ไม่มีค่ะ” อุ้มยิ้มเขิน
พ่อกับแม่มองลูกสาวแล้วเหลือบมองธีระ แล้วทั้งสองก็สบตากันด้วยความสงสัยว่าธีระน่าจะมาจีบลูกสาวตัวเองแน่ๆ

ช่วงหัวค่ำ จินดาเดินมายืนชะเง้อมองไปที่หน้าบ้าน อรเดินออกมาจากด้านใน
“กี่โมงแล้วนังอร” จินดาหันไปถาม
“สองทุ่มครึ่งแล้วค่ะ ละครมาแล้ว” อรบอก
“เอ ทำไมตาธีไม่มาซะที”
“คุณธีเค้าก็ต้องมีธุระอย่างอื่นบ้างสิคะ ไม่ใช่เสร็จงานลงจากเครื่องบินแล้วต้องบึ่งมาหาคุณยายเมื่อไหร่”
“แต่ลูกข้าทำแบบนี้เป็นประจำ ทุกครั้งที่ลงเครื่อง ตาธีต้องมาหาข้า เอ๊ะ หรือว่าจะมีเรื่องอะไรรึเปล่า ไหน เอ็งต่อโทรศัพท์ให้ข้าซิ”
อรหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหาโทรธีระ

โทรศัพท์มือถือของธีระดังขึ้น พ่อกับแม่ของอุ้มกับอุ้มชะงักมอง ธีระหยิบขึ้นมาดูเบอร์แล้วกดรับ
“ฮัลโหล .. หวัดดีครับแม่”
ธีระยิ้มให้พ่อกับแม่อุ้มก่อนจะลุกเดินออกมาพูดโทรศัพท์
“ธีหรือลูก นี่ลูกอยู่ไหน” จินดาถาม
“อ๋อ ผมอยู่อัมพวาครับ” ธีระตอบ
“นี่ลูกกลับมาจากทำงานแล้วหรือ”
“ครับ พอดีผมมีธุระที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ผมจะไปหาแม่นะครับ”
“จ้ะ งั้นก็แล้วไปลูก แม่แค่เป็นห่วงเลยโทรมาถามดู”
“แล้วแม่เป็นยังไงครับกินข้าวรึยัง”
พ่อกับแม่อุ้มเหลือบมองและตั้งใจฟังธีระพูดโทรศัพท์
“ยังไม่ได้กินเลย แม่เป็นห่วงลูก ก็เลยกินไม่ลง” จินดาบอก
“แม่กินข้าวเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผม พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
“จ้ะ”
“ผมรักแม่นะครับ”
อุ้มมองธีระ แม่อุ้มมองสบตาพ่ออุ้มแล้วพยักหน้าอย่างชื่นชม ธีระปิดโทรศัพท์แล้วเดินกลับมา
“คุณแม่ผมครับ แกเป็นห่วง เห็นผมลงเครื่องแล้วไม่ได้ไปหาแก” ธีระบอก
“แหม กัปตันนี่น่ารักจริงๆนะคะ ไม่ค่อยเห็นผู้ชายที่รักแม่ห่วงแม่” แม่ของอุ้มชม
“เผอิญพี่สาวผมแยกออกไปอยู่กับสามีน่ะครับ แม่ก็เลยต้องอยู่กับเด็กรับใช้ ผมเองก็มีงานตลอด ถ้าว่างก็ต้องให้เวลากับแกบ้าง”
“อย่างนี้แฟนไม่น้อยใจหรือกัปตัน” พ่อของอุ้มตะล่อมถาม
“ก็เป็นเพราะอย่างนี้แหละครับคุณพ่อ ถึงได้ไม่มีแฟน”
อุ้มเหลือบมองธีระ
“ยัยอุ้มก็เหมือนกัน แม่ก็อยากให้มีแฟน ก็ไม่ยอมมี ติดพ่อติดแม่อยู่นั่นแหละ” แม่ของอุ้มบอก
“ก็หนูรักพ่อรักแม่ไม่ดีหรือคะ” อุ้มว่า
“แต่แกจะอยู่กับพ่อกับแม่ไปตลอดงั้นหรือ” พ่อของอุ้มถาม
“ก็ถ้าหนูหาใครไม่เจอ หนูก็จะอยู่ไปอย่างนี้แหละ”
ธีระมองยิ้มๆ อุ้มเหลือบมาสบตา ธีระจึงยิ้มให้อย่างเผยความรู้สึกว่าชอบอุ้ม อุ้มหลบตาด้วยความเขิน


จินดานั่งครุ่นคิดเรื่องธีระอยู่ในห้องนอน สักพักอรก็เดินเข้ามา
“คุณยายยังไม่นอนอีกหรือคะ” อรถาม
“ข้านอนไม่หลับ” จินดาบอก
“ไม่สบายรึเปล่าคะ เจาะเลือดดูหน่อยมั้ยว่าน้ำตาลขึ้นรึเปล่า”
“ไม่ต้อง ข้ากำลังคิดว่าทำไมลูกชายข้ากลับจากบินแล้วไม่มาหาข้า”
“ก็คุณธีเค้าบอกแล้วไงคะว่ามีธุระ”
“แล้วธุระอะไรมันจะสำคัญกว่าข้าซึ่งเป็นแม่”
“จะอะไรล่ะคะ ก็ต้องผู้หญิงน่ะสิ เพราะแฟนย่อมสำคัญกว่าแม่”
อรพูดไปเรื่อยเปื่อยแต่จินดาชะงักแล้วหันมามองหน้าอร อรนึกได้จึงรีบสอพลอ
“เอ่อ แต่หนูต้องขอยกเว้นคุณธีคนเดียวค่ะ ที่เห็นคุณยายสำคัญกว่าแฟน”
“แต่ข้ากำลังคิดว่าที่เอ็งพูดสงสัยจะถูก ลูกข้าต้องมีผู้หญิงใหม่แน่ๆ มันถึงลืมแม่ได้”
“หรือว่าจะเป็นคุณคิตตี้คะ” อรสงสัย จินดามองหน้า “หนูว่าต้องใช่แน่ ๆ เลยค่ะ เพราะช่วงนี้แกเข้ามาจี้คุณยายเหลือเกิน”
จินดาพยักหน้าเพราะเห็นด้วย “อาจจะจริงของเอ็ง เฮ้อ นี่ข้าต้องวางแผนกำจัดนังคิตตี้อีกแล้วหรือ”
“หนูว่าคุณยายอย่าเพิ่งหักโหมเลยค่ะ ไว้รอเช๊คพรุ่งนี้ให้แน่นอนซะก่อน ว่าเป้าหมายเป็นใคร ตอนนี้นอนเอาแรงก่อนเถอะค่ะ”
อรล้มตัวลงนอนที่ที่นอนตัวเอง จินดาถอนใจออกมาอีกครั้ง
“เฮ้อ นี่เราต้องเหนื่อยอีกแล้วหรือเนี่ย”

แดดยามเช้าลอดเป็นไรลงมาที่คุ้งน้ำอัมพวา ธีระพายเรือลำน้อยมาไกล ๆ โดยมีอุ้มนั่งหัวเรือ ธีระพายเรือพลางมองอุ้ม อุ้มทำทีเป็นมองซ้ายมองขวาแก้เขิน ธีระมองแล้วอมยิ้ม อุ้มหลบตา เรือค่อยๆ เคลื่อนผ่านบ้านชาวบ้าน ชาวบ้านเห็นก็ตะโกนทักทาย
“ไปไหน”
“ไปบ้านกำนันจ้ะ” อุ้มตอบ
ชาวบ้านโบกมือให้ อุ้มโบกมือตอบแล้วยิ้มสดใส
ธีระพายเรือพร้อมกับมองอุ้มด้วยความชื่นใจ อุ้มหันมาสบตาธีระที่กำลังมองจ้องก็ชวนคุยแก้เขิน
“ไม่คิดว่ากัปตันจะพายเรือเก่งนะคะ”
“คุณรู้มั้ยตอนผมเรียนคอร์สพายเรือ ผมได้เอนะ”
“เป็นกัปตันเครื่องบินนี่ต้องเก่งทุกอย่างเลยนะคะ”
“ก็เรามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบชีวิตผู้โดยสารทั้งหมดนี่”
“แล้วมีอะไรบ้างมั้ยคะที่กัปตันทำได้ไม่ดี”
“คงเป็นเรื่องจีบผู้หญิง” ธีระพูดยิ้มๆ
“แต่อุ้มว่าไม่จริงหรอกค่ะ”
“อ้าว จริงๆนะ ผมคงไม่ดีพอ ไม่งั้นผู้หญิงคงไม่เลิกกับผมหรอก”
“แหม แค่ผู้หญิงเลิกคนเดียวมันคงวัดไม่ได้มั้งคะ”
“หมายความว่าคุณอุ้มจะให้โอกาสผมแก้ตัวหรือครับ”
ธีระพูดจู่โจม อุ้มถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ อุ้ม อุ้มไม่ได้หมายถึงอุ้มค่ะ อุ้มหมายถึงว่ากัปตันยังมีโอกาสได้เจอคนอื่นอีก”
“แต่ถ้าผมบอกว่าผมอยากเริ่มต้นใหม่กับคุณอุ้มได้มั้ยครับ”
อุ้มสะเทิ้นด้วยความเขิน
ธีระมองจ้อง “ถ้าคุณอุ้มไม่รังเกียจ”
อุ้มบิดด้วยความเขินและทำหน้าทำตัวไม่ถูก
ธีระพยายามสบตา “ได้มั้ยครับคุณอุ้ม”
อุ้มบิดหน้าหลบด้วยความอาย เธอหันไปมองก็เห็นหัวเรือกำลังพุ่งเข้าหาพุ่มไม้
“ว้าย กัปตันระวังค่ะ”
ธีระพยายามคัดท้ายเรือ
“หลบครับ”
ธีระคัดท้ายเรืออย่างแรงจนหัวเรือเบนออกจากพุ่มไม้แต่ก็ทำให้เรือโคลงจนพลิกคว่ำ
“ระวังค่ะ” อุ้มร้องออกมา
แล้วทั้งอุ้มและธีระก็ตกน้ำดังตูม

อุ้มโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้วมองหา
“กัปตันคะ กัปตัน อยู่ไหนคะ”
ธีระโผล่ขึ้นจากน้ำตรงหน้าอุ้ม
“ผมอยู่นี่ครับ”
อุ้มสะดุ้งเมื่อเห็นธีระเข้ามาในระยะประชิด “เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณอุ้มล่ะเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“อุ้มไม่เป็นไรค่ะ”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันมอง มัวแต่มองหน้าคุณอยู่”
อุ้มชะงักด้วยความอาย ธีระขยับตัวเข้ามาใกล้
“เมื่อกี้คุณอุ้มยังไม่ตอบเลยว่าจะให้โอกาสผมรึเปล่า”
อุ้มอายจนต้องก้มหน้า ธีระจับหน้าอุ้มให้เงยขึ้น อุ้มมองสบตา ธีระเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ
อุ้มหลบทำให้ธีระจูบเข้าที่แก้ม อุ้มเขิน
“ขอเวลาคิดหน่อยนะคะ”
“ได้ครับ แต่อย่าให้นานนะ”
ธีระมองอุ้มแล้วยิ้มโดยที่ทั้งสองยังคงลอยคออยู่ในน้ำ

พายวักน้ำขึ้นมา ธีระในชุดที่เปียกปอนกลับมาพายเรือมองอุ้มที่ตัวเปียกอยู่ อุ้มยิ้มให้ขำๆ ทั้งสองคนมองตาแล้วยิ้มให้กัน ธีระพายเรือผ่านบ้านชาวบ้านริมน้ำ
“พาแฟนมาเที่ยวอัมพวาหรืออุ้ม” ป้าคนหนึ่งตะโกนถาม
“เอ่อ …” อุ้มอึกอัก
“ใช่ครับ” ธีระชิงตอบ
“แหม แฟนหล่อจังไอ้อุ้ม” ลุงอีกคนชม
“ขอบคุณครับ” ธีระหันมาบอกอุ้ม “เห็นมั้ย ชาวบ้านยังบอกเลยว่าเราเหมาะสมกัน”
“อุ้มยังไม่ได้ยินใครบอกเลย มีแต่กัปตันพูดอยู่คนเดียว”
อุ้มพูดอย่างเขิน ๆ ธีระมองแล้วยิ้ม
“อุ้มว่ากัปตันควรจะมองข้างหน้านะคะ เดี๋ยวเรือจะล่มอีก” อุ้มบอก
“อ้อ จ้ะ”
เรือพายไปในคุ้งน้ำ

เวลาผ่านไป อุ้มที่อาบน้ำเสร็จแล้วอยู่ชุดใหม่ เธอเดินมาที่หน้ากระจกแล้วหวีผมที่เปียก อุ้มมองกระจกแล้วอมยิ้มเมื่อนึกถึงธีระ...
“แต่ถ้าผมบอกว่าผมอยากเริ่มต้นใหม่กับคุณอุ้ม ได้มั้ยครับ” ธีระพูด อุ้มบิดด้วยความเขิน “ถ้าคุณอุ้มไม่รังเกียจ” อุ้มบิดมากขึ้นเพราะเขินหนัก ธีระพยายามมอง “ได้มั้ยครับคุณอุ้ม”
แล้วเรือก็พลิกคว่ำ
“ระวังค่ะ” อุ้มร้องออกมา แล้วอุ้มกับธีระก็ตกน้ำไป
อุ้มนึกถึงตอนที่ธีระเข้ามาหอมแก้มของเธอ
อุ้มยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ แม่ของอุ้มเดินเข้ามานั่งบนเตียงด้านหลังแล้วมองลูกสาว
“ยิ้มอะไรหรือลูก”
อุ้มเขิน “อ๋อ กำลังนึกถึงตอนที่เรือคว่ำน่ะค่ะ”
“แล้วไปทำอีท่าไหนกันเรือถึงคว่ำ ไหนกัปตันเค้าบอกว่าเค้าพายเรือเก่งไง”
“เผอิญไม่ทันระวังน่ะค่ะแม่ เค้าคงเหม่อ”
“แล้วเหม่อเรื่องอะไร” แม่ของอุ้มถาม
“เอ่อ .. อุ้มก็ไม่รู้เค้าน่ะค่ะ”
“นี่ แม่ถามจริงๆนะ กัปตันเค้าชอบลูกใช่มั้ย”
“ไม่รู้เค้าสิแม่”
“อย่ามาปิดแม่เลย ถ้าไม่ชอบ เค้าจะตามลูกมาถึงที่นี่หรือ แม่ชอบเค้านะ หน้าตาก็ดี พูดจาก็เพราะ นิสัยก็น่ารัก พ่อแกเนี่ยปลื้มใหญ่”
“หนูว่าแม่กับพ่ออย่าเพิ่งคิดอะไรเลยเถิด หนูกับเค้าเพิ่งรู้จักกัน”
“แต่แม่ว่าคนนี้แหละใช่เลย เหมาะสมกับลูกที่สุด อย่าให้หลุดมือล่ะลูก”
อุ้มยิ้มและขำแม่ แม่เดินออกไป อุ้มนึกถึงธีระแล้วก็อมยิ้มออกมา


ธีระถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินมาที่ห้องรับแขกของบ้านอุ้ม จนมาเจออุ้มกับพ่อและแม่ของอุ้ม
“แล้วนี่จะกลับเลยหรือคะ” แม่อุ้มถาม
“ครับ ผมต้องกลับไปเยี่ยมคุณแม่ แล้วพรุ่งนี้ก็มีงานด้วย”
“เดินทางปลอดภัยนะครับกัปตัน ว่างๆก็มาเที่ยวอีก” พ่อของอุ้มชวน
“ผมต้องมาแน่ครับ ถ้าคุณพ่อคุณแม่ไม่รังเกียจ”
พ่อกับแม่สบตากัน อุ้มยิ้มเขิน
“ไม่รังเกียจเลยครับ มาได้ทุกเวลา ที่นี่ยินดีต้อนรับ” พ่อของอุ้มบอก
“ขอบคุณครับคุณพ่อ งั้นผมลาล่ะครับ” ธีระยกมือไหว้พ่อกับแม่ของอุ้ม
“จ้ะ เดินทางปลอดภัยนะ อุ้มไปส่งกัปตันที่รถสิลูก” แม่ของอุ้มบอก
อุ้มรับคำ “ค่ะ”
อุ้มเดินตามธีระออกไป พ่อกับแม่หันมายิ้มให้กัน




รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 5 (ต่อ)
ธีระเดินมาที่รถแล้วเปิดประตูเอากระเป๋าใส่ไปในรถ อุ้มเดินตามมาส่ง ธีระหันมาพูดกับเธอ
“จากนี้ไป ผมจะโทรหาคุณทุกวันเลยนะ”
“ก็ .. แล้วแต่กัปตันสิคะ ถ้าไม่กลัวเปลืองค่าโทรศัพท์” อุ้มพูดยิ้มๆ
“แล้วคุณจะมีบินวันไหน”
“พฤหัสเย็นค่ะ”
“งั้นวันพฤหัสผมมารับคุณนะ”
“อุ้มไปเองก็ได้ค่ะ”
“คุณจะไปยังไง รถก็ยังไม่ได้เอามา”
“ก็ได้ค่ะ”
ธีระจับมืออุ้ม อุ้มมองหน้าเขาอย่างเขินๆ
“แล้ววันพฤหัสผมจะมาเอาคำตอบจากคุณด้วยนะ”
“ค่ะ”
ธีระมองจ้องอุ้มแล้วยิ้ม อุ้มยิ้มให้เขา

พ่อกับแม่ของอุ้มมองลงมาจากระเบียงบนบ้าน
“โล่งอกจริงๆ คราวนี้ไอ้อุ้มจะได้แต่งงานกะเค้าซะที” พ่อพูด
“ตั้งแต่มีคนมาจีบไอ้อุ้มนะชั้นว่าคนนี้เหมาะสมกับลูกเราที่สุด” แม่บอก
ธีระเปิดประตูขึ้นรถแล้วขับออกไป อุ้มยืนโบกมือให้แล้วยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข

รถของธีระแล่นมาจอดที่หน้าบ้านจินดา สักพักจินดาก็เดินเข้ามาหาธีระ
“แหม แม่นึกว่าลืมแม่ซะแล้ว” จินดาตัดพ้อ
“โธ่แม่ ผมแค่ไปกินข้าวกับเพื่อนที่อัมพวา” ธีระบอก
“เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิง”
“ก็มีทั้งผู้ชายผู้หญิงน่ะครับ แล้วแม่เป็นยังไง คุมน้ำตาลอยู่รึเปล่า”
“หมอบอกตอนนี้ทุกอย่างปกติลูก”
“แล้วผมไม่อยู่พี่แดงมาเยี่ยมแม่รึเปล่า”
“ฮึ ไม่เห็นหัวมันหรอก”
“อ้าว ทำไมล่ะ ก่อนผมไปบิน พี่แดงเค้าบอกเค้าจะมารับแม่ไปกินข้าวไม่ใช่หรือ”
อรเอาน้ำเข้ามาให้ธีระแล้วก็พูดขึ้น
“มารับค่ะ แต่คุณยายงอนไม่ทาน นั่งแท็กซี่กลับมาก่อน”
“อย่าสอดนังอร” จินดาว่า
“นี่แม่ทะเลาะกับพี่แดงอีกแล้วหรือ”
“อย่าไปพูดถึงมันเลย พูดแล้วกินข้าวไม่ลง” จินดาบอก
ทันใดนั้นคิตตี้ก็ถือถุงของกินพะรุงพะรังเดินเข้ามา
“คุณแม่ทานข้าวไม่ลงหรือคะ”
จินดา ธีระและอรหันไปมอง
“นี่ค่ะ ตี้ซื้อขนมจีบซาลาเปามาฝากค่ะ”
จินดาเหลือบมองอย่างไม่พอใจ
“อ้าว คิตตี้” ธีระทัก
“หวัดดีค่ะพี่ธี พี่ธีคงไม่ว่านะคะที่ตี้มาเยี่ยมคุณแม่ เพราะตอนนี้พี่ธีเป็นโสดแล้ว” พูดจบคิตตี้ก็เดินเข้ามาวางของและวางกระเป๋าลง
“แต่แม่ว่าหนูไม่ต้องมาเยี่ยมแม่บ่อยๆหรอกนะ แม่เองก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว บางทีแม่ก็อยากจะพักผ่อน” จินดาบอก
“อุ๊ย คุณแม่ไม่ต้องเกรงใจหนูหรอกค่ะ ก็หนูบอกแล้วไงคะว่าหนูจะมาดูแลคุณแม่แทนพี่ธีเอง”
“ไม่ต้อง” จินดาสวนทันที คิตตี้ชะงัก “ชั้นมีลูกชายดูแลชั้นแล้ว เธอเองก็ไม่ได้เป็นอะไรกับชั้น แล้วชั้นก็ไม่ได้ชอบเธอ”
“แม่ ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะ ตี้เค้าเสียใจนะ” ธีระปราม
“ช่วยไม่ได้ ชั้นเป็นคนพูดตรง เธอจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากับชั้น” จินดาบอก
คิตตี้ยืนอึ้ง
“คุณแม่ไม่อยากให้หนูมาที่นี่งั้นหรือคะ” คิทตี้ถาม
“ใช่ ชั้นว่าเธอเอาของๆเธอกลับไปเถอะ”
คิตตี้น้ำตาคลอด้วยความเสียใจ “หนูขอโทษด้วยค่ะ ที่เข้ามาวุ่นวายกับคุณแม่”
คิตตี้คว้ากระเป๋าเดินออกไป
“คุณตี้คะ แล้วของพวกนี้ล่ะคะ” อรเรียกแต่คิตตี้ไม่หันกลับมา
“ทำไมแม่พูดรุนแรงอย่างนี้ล่ะ” ธีระถาม
จินดาเมินหน้าไม่ตอบคำถาม ธีระวิ่งตามคิตตี้ออกไป
“ตี้ เดี๋ยว” ธีระตะโกนตามหลัง จินดายิ้มด้วยความสะใจ

คิตตี้เดินออกมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ธีระวิ่งตามออกมา
“เดี๋ยวตี้ พี่ขอโทษแทนแม่นะ”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณแม่หรอกค่ะ เป็นความผิดของตี้เองที่หวังดี”
คิตตี้ตี้ถอยรถออกไป ธีระมองตามพลางถอนใจก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป

ธีระเดินเข้ามาในบ้าน จินดายังนั่งอยู่ที่เดิม
“ผมว่าแม่ไม่ควรพูดแบบนี้กับตี้เค้านะ มันเหมือนไล่เค้า” ธีระบอก
“ก็แม่ไล่จริง ๆ” จินดายอมรับ
“ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะแม่”
“ถ้าแม่ไม่ทำแบบนั้นเค้าก็จะไม่ยอมไป แล้วเข้ามาวุ่นวายกับลูก”
“วุ่นวายกับผม ?”
“ใช่ ลูกนึกว่าแม่คิตตี้เค้าทำดีกับแม่เพื่ออะไร เค้ารักแม่งั้นหรือ พอเค้ารู้ว่าลูกเลิกกับยัยพิมเค้าก็เข้ามาเสียบทันที นี่ดีนะที่แม่รู้ทันเลยตัดบทไปซะก่อน”
“ผมว่าตี้เค้าไม่ได้คิดอย่างงั้นหรอกมั้งแม่ เพราะก่อนหน้านี้เค้าก็มาเยี่ยมแม่เพราะเป็นห่วงแม่นะ”
“แม่ว่าลูกยังอ่อนต่อโลกมากนะ ถึงไม่รู้มารยาผู้หญิง”
“อย่างนี้ใช่มั้ยคะ คุณยาย ที่เค้าเรียกว่าร้อยเล่มเกวียน” อรแทรก
“อย่าสอด” จินดาว่า
ธีระถอนใจด้วยความเซ็ง “เอาล่ะ งั้นผมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เย็นผมจะมาหาแม่ใหม่”
“จ้ะ”
ธีระเข้ามากอดแม่แล้วเดินออกไป
“คุณยายขา แล้วของที่คุณตี้ซื้อมา ให้หนูเอาไปทิ้งขยะเลยใช่มั้ยคะ” อรถาม
“ใครบอกเอ็ง เอาเข้าตู้เย็นให้หมด แล้วค่อยทยอยกินพรุ่งนี้” จินดาบอก
“แต่คุณยายไม่ชอบคุณตี้ คุณยายจะกินของเค้าลงหรือคะ”
“ข้าบอกว่าอย่าสอด”
จินดาลุกเดินออกไป อรส่ายหน้าแล้วบ่นกับตัวเอง
“คุณยายนี่สารพัดพิษจริงๆ”

ลิฟต์ที่คอนโดของธีระเปิดออก ธีระถือกระเป๋าเดินทางเดินพูดโทรศัพท์ออกมาจากลิฟต์
“ทำอะไรอยู่ครับ”
อุ้มกำลังช่วยแม่ทำอาหารอยู่ในครัวที่บ้านและพูดโทรศัพท์กับธีระไปด้วย
“ช่วยแม่ทำกับข้าวอยู่ค่ะ” อุ้มบอก แม่อุ้มมองลูกสาวแล้วเอ่ยถาม
“กัปตันหรือ”
“ค่ะ”
“แล้ววันนี้ทำอะไรทาน” ธีระถามต่อ
“มีสะเดาน้ำปลาหวานกุ้งย่าง ผัดผักบุ้ง แกงจืดถั่วงอกหัวโตค่ะ” อุ้มบอก
“ฟังแล้วหิวจัง”
“แล้วกัปตันทานข้าวรึยังคะ”
“ยังเลย เดี๋ยวว่าจะสั่งอาหารที่คอนโดขึ้นมาทานบนห้อง”
ธีระเดินเลี้ยวมาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคิตตี้ยืนรออยู่ที่หน้าห้องของเขา
“แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวค่ำๆผมโทรกลับนะ”
“ค่ะ” อุ้มวางสายแล้วหันมายิ้มกับแม่
ธีระปิดโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปหาคิทตี้
“อ้าว ตี้”
“ตี้มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับพี่ธีค่ะ” คิทตี้บอก
“เรื่องสำคัญหรือ”
“ค่ะ”
“งั้นเชิญ”
ธีระไขกุญแจห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป คิตตี้เดินตามเข้าไปในห้อง

ธีระเดินเข้ามาในห้อง คิตตี้เดินตาม
“เรื่องเกี่ยวกับแม่พี่รึเปล่า” ธีระเอ่ยถาม
“ไม่ใช่หรอกค่ะ เรื่องระหว่างเราน่ะค่ะ”
ธีระชะงักด้วยความงง “เรื่องอะไร”
คิตตี้เดินเข้ามาคว้ามือธีระขึ้นมากุม
“วันนี้พี่ธีก็ไม่มีใคร ตี้เองก็ไม่มีใคร ตี้อยากให้เราสองคนกลับมารักกันเหมือนเดิมได้มั้ยคะ”
ธีระยืนมองหน้าคิตตี้อย่างอึ้งๆ เขาเห็นคิตตี้มองอยู่ ธีระค่อยๆดึงมือคิตตี้ออก
“พี่ว่าเรื่องของเราสองคนมันก็นานมาแล้วนะ แล้วพี่เองก็คิดกับตี้แค่เป็นพี่น้องกันมากกว่า”
“แต่ตี้ยังรักพี่ธีเหมือนเดิมนะคะ ตี้ไม่เคยลืมพี่ธีเลย”
คิตตี้โผเข้ากอดธีระ ธีระอึ้งเพราะรู้สึกอึดอัด
“ตี้รู้ว่ามันน่าอายนะคะที่ตี้มาพูดแบบนี้กับพี่ธี แต่ตั้งแต่วันนั้นที่เราเจอกันที่เมืองนอก มันทำให้ตี้รู้ว่าพี่ธีคือผู้ชายที่ตี้รักจริง ๆ”
“แต่พี่... “
คิตตี้ผละออกมามองหน้า “ให้โอกาสตี้ได้มั้ยคะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ตี้เชื่อว่าครั้งนี้เราจะไปด้วยกันได้ดี นะคะพี่ธี”
ธีระนิ่งเพราะอึดอัดใจไม่รู้จะหาคำพูดมาปฏิเสธอย่างไร
“คือ.. พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่ว่าตอนนี้พี่ ...”
“หรือว่าพี่ธีมีใครแล้วหรือคะ”
“ใช่ พี่เจอคนที่พี่ชอบแล้ว” ธีระบอก
คิตตี้อึ้ง “ใครหรือคะ”
“ตี้ไม่รู้จักเค้าหรอก พี่ขอบใจนะที่ตี้รู้สึกดีกับพี่”
“แล้วพี่ธีชอบกับเค้านานแล้วหรือคะ”
“ก็เพิ่งจะเริ่มๆชอบ พี่กำลังจีบเค้าอยู่” ธีระบอก คิตตี้ยังไม่หายอึ้ง ธีระถาม “ตี้ไม่โกรธพี่นะ”
คิตตี้พูดอย่างฝืนความรู้สึก “ค่ะ ตี้ไม่โกรธ งั้นตี้ขอตัวนะคะ”
“จ้ะ”
คิตตี้เดินออกไป ธีระมองตามแล้วถอนใจ
“เฮ้อ เรานี่เสน่ห์แรงจริง ๆ”

คิตตี้เดินออกมาหน้าห้องด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งเสียใจ แววตาของคิทตี้ดูน่ากลัวขึ้นมา
“ไม่ ชั้นจะไม่ยอมเสียพี่ธีไปอีก”

ที่บ้านอุ้ม อุ้มเอาชาร้อนมาให้พ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ ส่วนแม่ของอุ้มนั่งทำบัญชีอยู่ข้างๆ
“ชาร้อนจ้ะพ่อ”
“ขอบใจลูก”
“แล้วกัปตันเค้าจะมาบ้านเราอีกวันไหนลูก”
“เค้าว่าจะมารับหนูไปบินวันพฤหัสค่ะ” อุ้มบอก
“ท่าทางเค้าจะจริงจังกับลูกนะ” พ่อแสดงความเห็น
“แล้วพ่อว่ากัปตันเค้าเป็นคนยังไง” อุ้มถาม
“เท่าที่พูดคุยกัน เค้าก็ไม่ใช่คนเหลาะแหละนะ ท่าทางเป็นคนพูดจริงทำจริง ก็ดูเป็นผู้ชายดีคนนึง”
“แล้วแม่ล่ะ แม่ว่าเค้าเป็นยังไง” อุ้มหันไปถาม
“ก็แม่บอกแล้วไงว่าแม่ชอบเค้า ว่าแต่ลูกเถอะ ชอบเค้ารึเปล่า” แม่ตอบ
“หนูก็ว่าเค้าเป็นคนดีเหมือนที่พ่อบอก และที่สำคัญเค้ารักแม่เค้าเหมือนกับที่หนูรักพ่อแม่”
“ระวังนะ เค้าจะรักแม่มากกว่าเรา” แม่เตือน
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยอมให้เค้ารักแม่เค้ามากกว่าหนู ดีกว่าเค้าไปรักผู้หญิงคนอื่น” อุ้มว่า
“พูดแบบนี้ก็แสดงว่าชอบเค้าแล้วล่ะสิ” พ่อถาม
“พ่อกับแม่ไม่รังเกียจเค้าใช่มั้ย” อุ้มถามกลับ
“ใครจะไปรังเกียจ เค้าทั้งหล่อ ทั้งเก่ง เป็นถึงกัปตันขับเครื่องบินแถมเป็นคนดีอีกต่างหาก”
“ใช่ พ่อว่าเป็นโชคของลูกนะที่ได้เจอคนดีๆแบบนี้”
“งั้นวันพฤหัสนี้เค้ามารับหนู หนูจะบอกเค้านะว่าพ่อกับแม่ไฟเขียว ผ่านตลอด” อุ้มบอก
พ่อกับแม่ยิ้ม อุ้มยิ้มอย่างมีความสุข

ธีระขับรถมาจอดที่หน้าร้านขายต้นไม้ของกบ ธีระถือถุงของฝากเดินเข้าไปในร้านก็เจอกบกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่
“อ้าวธี”
“หวัดดีครับพี่กบ ผมซื้อหุ่นยนต์มาฝากไตรตั้น” ธีระบอก
ธีระส่งถุงของฝากให้กบ
“ขอบใจ เอากาแฟมั้ย”
“เดี๋ยวผมชงเองดีกว่า”
“ไม่ต้อง พี่ชงให้”
“พี่แดงไม่อยู่หรือครับ”
ทันใดนั้นแดงก็เดินออกมาจากทางหลังร้าน
“นี่ไง” กบพูดแล้วเดินไปชงกาแฟ
“เห็นว่าวันก่อนทะเลาะกับแม่หรือ” แดงถามน้องชาย
“ใครบอก”
“เมื่อเช้าพี่โทรไปบ้านแม่ ไอ้อรบอกว่าแกทะเลาะกับแม่เรื่องคิตตี้” แดงเล่า
“อยู่ๆแม่ก็ไปไล่คิตตี้ไม่ให้มาบ้าน ว่าเค้าต่อหน้าเลยนะพี่แดง”
“ตอนแกไม่อยู่พี่ก็ทะเลาะกับแม่เรื่องนี้เหมือนกัน”
ธีระถอนใจ “นี่แม่จะกีดกันผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผมหรือไง”
“แน่นอน พี่จะบอกอะไรอย่างนะ ถ้าแกมีแฟนใหม่เมื่อไหร่ จำไว้เลยนะ แกต้องปิดเป็นความลับอย่าให้แม่รู้ ไม่งั้นล่ะก็ชาตินี้แกไม่มีวันได้เมียแน่”
ธีระขำ “ถึงอย่างงั้นเลยหรือ”
“อ้าว ไม่เชื่อก็ลองดู”
“ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมแม่ถึงไม่อยากให้ผมแต่งงาน”
กบเดินออกมายื่นกาแฟส่งให้ธีระ
“แกยังรักนายไม่พอน่ะสิ” กบพูด
“แต่ผมแก่แล้วนะพี่กบ ผมไม่ใช่ไตรตั้นนะ”
“ต่อให้แกแก่แค่ไหน แม่เค้าก็ไม่สนใจหรอก เค้าคิดแค่ว่าแกคือลูกน้อยของเค้า” แดงบอก
“ใช่ นายคอยดูเถอะ วันนึงพี่สาวนายก็จะเหมือนแม่ ไม่ยอมปล่อยให้ไตรตั้นไปจากอก” กบแซว
“ก็เหมือนแม่คุณน่ะแหละ ทุกวันนี้ยังเรียกคุณว่าไอ้หนู” แดงสวน
ธีระถอนใจ “สรุปว่ามันเป็นสัจธรรม”
กบกับแดงตอบพร้อมกัน “ใช่”
“งั้นผมคงต้องเตรียมตัวไปบวชแล้วล่ะ ไปดีกว่า”
“อย่าลืมที่พี่บอกนะ มีแฟนใหม่เมื่อไหร่อย่าให้แม่รู้” แดงย้ำ
“ขอบใจที่เตือนพี่แดง ไปนะพี่กบ”
“อืมม์ โชคดี”
ธีระเดินออกไปจากร้าน กบมองตาม
“อยากรู้จังว่าสุดท้าย น้องชายคุณจะมีเมียมั้ย” กบเปรยขึ้นมา
“อาจจะยาก เพราะธีมันรักแม่มาก” แดงบอก
“ก็ไม่แน่นะ เค้าอาจจะเจอใครซักคนที่เค้ารักมากกว่าแม่ก็ได้”
แดงมองหน้ากบ “อย่าพูดสิพี่กบ ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็แม่คงกัดลิ้นตัวเองตายแน่”
กบกับแดงมองหน้ากันอย่างไม่อยากจะคิด

อุ้มในชุดเครื่องแบบพร้อมกระเป๋าเดินลงจากบ้านมากับพ่อและแม่ ธีระยืนรออยู่ที่รถซึ่งจอดอยู่ที่หน้าบ้าน
“สวัสดีครับ” ธีระยกมือไหว้
พ่อกับแม่รับไหว้ “หวัดดีจ้ะ”
“ไปแล้วค่ะพ่อ” อุ้มหันไปไหว้พ่อและแม่
“โชคดีลูก” พ่ออวยพร
“เดินทางปลอดภัยนะลูก” แม่พูด
อุ้มก้าวขึ้นรถ ธีระก้าวขึ้นไปแล้วออกรถ แม่กับพ่อมองตาม ทั้งสองยิ้มแล้วพยักหน้าให้กัน

รถของธีระวิ่งมาตามทาง ธีระขับรถไปก็เหลือบมองอุ้มไป อุ้มยิ้มให้
“คุณจะตอบผมได้รึยัง” ธีระถาม
“ตอบอะไรคะ” อุ้มทำไก๋
“ที่ผมขอคุณเป็นแฟน”
“กัปตันคิดดีแล้วหรือคะ”
“ทำไมถึงถามผมอย่างงั้น”
“ก็ .. บางทีอุ้มอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่กัปตันเห็นก็ได้”
“แต่ผมมั่นใจว่าคุณกับผมจะไปด้วยกันได้ดี”
“จากอะไรคะ” อุ้มถาม
“ผมอยู่กับคุณแล้วมีความสุข”
“ถ้าอย่างงั้นลองดูก็ได้ค่ะ” อุ้มบอก
“อุ้มไม่ได้ฝืนใจที่จะคบกับผมใช่มั้ย”
อุ้มส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ ธีระมองแล้วเอื้อมไปกุมมืออุ้ม ธีระยิ้ม อุ้มหลบตาแล้วเหลือบมองไปข้างหน้ารถก่อนจะร้องออกมา
“ว้าย จักรยานค่ะ”
จักรยานคันหนึ่งขี่สวนมา ธีระหักรถหลบ
“ขอโทษครับ ผมให้สัญญาต่อไปนี้ผมจะไม่มองคุณระหว่างขับรถอีกแล้ว”
“แต่ถ้าขับเครื่องบินอยู่ อุ้มอนุญาตให้มองค่ะ”
อุ้มแซว แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้กัน




รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 5 (ต่อ)

เวลาผ่านไป อุ้มเดินเข้ามาในออฟฟิศการบิน โดยมีธีระเดินมาส่ง
“กัปตันส่งอุ้มแค่นี้ก็พอค่ะ ไม่ต้องเข้าไปหรอก” อุ้มบอก
“ทำไมล่ะ” ธีระถาม
อุ้มพูดเขินๆ “อุ้มกลัวคนแซวน่ะค่ะ”
“ก็ได้ วันกลับผมมารับนะ”
“ค่ะ”
อุ้มยิ้มแล้วโบกมือให้ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไป ธีระมองตามแล้วยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเดินออกไป
อุ้มเดินเข้าไปสักพักก็เจอเป๊ปกับนุ้ย
“นี่กัปตันมาส่งหรือ” เป็บถาม
อุ้มยิ้มเขิน “อืมม์”
“ไปตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่” นุ้ยซัก
“ใช่ ไหนเล่ามาซิ” เป็บคาดคั้น
“ไม่รู้จะเล่าอะไร”
“ก็เล่ามาซิว่าทำไมเค้าถึงมาส่ง” นุ้ยบอก
“ก็ ... ไม่รู้จะเล่ายังไง เรื่องมันยาว”
“งั้นก็มานี่เลย มาหาที่นั่งเลยจะได้เล่าให้เป็นเรื่องเป็นราว”
เป๊ปกับนุ้ยจุงมืออุ้มให้เดินออกไป เปิ้ล แอร์โฮสเตรสสาวซึ่งเป็นเพื่อนคิตตี้กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆ ลดหนังสือพิมพ์ลงมาแล้วมองตามอุ้มไป

คิตตี้เดินเข้ามาในร้านกาแฟแล้วนั่งตรงข้ามเปิ้ลที่นั่งรออยู่ในร้าน
“ว่าไงเปิ้ล ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” คิทตี้ถาม
“ชื่ออุ้ม เพิ่งย้ายมาจากสายการบินอื่น” เปิ้ลบอก
“สวยมั้ย”
เปิ้ลส่งมือถือที่เปิดรูปอุ้มให้คิทตี้ดู “ดูเอาเอง”
คิตตี้รับมือถือไปดู
“ก็ไม่ได้สวยกว่าชั้นซักเท่าไหร่” คิทตี้บอก
“แต่ชั้นว่ากัปตันธีระเครซี่เค้ามากนะ ท่าทางแกจะหลุดง่ายๆ นะคิตตี้”
“ไม่มีวัน ชั้นจะไม่ยอมเสียพี่ธีให้ใครอีกแล้ว พี่ธีจะต้องเป็นของชั้น”
“แล้วแกจะทำไง ในเมื่อกัปตันเค้าก็บอกแล้วว่าเรื่องของแกกับเค้ามันผ่านไปแล้ว” เปิ้ลถาม
“ชั้นคงต้องหาตัวช่วย” คิทตี้บอก
“ใคร”
คิตตี้ยิ้ม “แม่พี่ธี”
คิตตี้ยิ้มอย่างสะใจ

จินดากำลังนั่งดูทีวีอยู่ในบ้าน สักพักเสียงออดก็ดังขึ้น จินดาตะโกนเรียกอร
“นังอร ไปดูซิใครมา”
อรรับคำ “ค่ะ”
อรเดินออกไปเปิดประตูก็เจอคิตตี้ยืนอยู่หน้าประตู
“อ้าว คุณคิตตี้”
คิตตี้ก้าวเข้ามาในบ้าน จินดาเหลือบมองแล้วก็ถึงกับชะงัก คิตตี้เดินเข้าไปหาจินดา
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
“ชั้นบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามาที่นี่อีก”
“หนูรู้แล้วค่ะ แต่บังเอิญหนูมีข่าวร้ายจะมาบอกคุณแม่”
จินดาชะงักเพราะเริ่มใจไม่ดี
“คุณธีเป็นอะไรคะ.. อย่าบอกนะคะว่าคุณธี ...” อรโพล่งออกมาแต่แล้วก็ไม่กล้าพูดต่อ
“ไม่ใช่ พี่ธีไม่ได้เป็นอะไร แต่คุณแม่น่ะสิ คุณแม่ตั้งสติดีๆนะคะเดี๋ยวจะช๊อค” คิทตี้เกริ่น
“นี่ เธอมีอะไรก็พูดมา อย่าพูดจาวกวน” จินดาว่า
“หนูจะบอกว่า ตอนนี้พี่ธีเค้ามีแฟนใหม่แล้วนะคะ”
จินดาชะงักและอึ้งไป
“หวังว่าคงไม่ใช่เธอนะ”
“นี่คุณแม่ไม่ชอบหนูขนาดนั้นเลยหรือคะ” คิทตี้ถาม
“ใช่ ชั้นบอกเธอเดี๋ยวนี้ก็ได้ ชั้นจะไม่มีวันยอมรับเธอเป็นสะใภ้”
“ถ้างั้นก็เป็นโชคดีของหนู ที่ไม่ได้แม่ผัวอย่างคุณแม่” คิทตี้สวน
“ตกลงจะมาพูดเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าจะมาก่อกวนกันล่ะก็ออกไปเดี๋ยวนี้ นังอรส่งแขก”
“คุณแม่ไม่อยากรู้หรือคะว่าแฟนใหม่ของลูกชายคุณแม่เป็นใคร”
จินดาพูดเน้น “ชั้นไม่อยากรู้”
“แต่หนูอยากบอกค่ะ ผู้หญิงคนนั้นชื่ออุ้ม บ้านอยู่อัมพวาเป็นแอร์สายการบินเดียวกับพี่ธี” คิทตี้พูดเป็นชุด จินดาอึ้ง “แล้วหนูก็คิดว่าคุณแม่คงจะเจอศึกหนักแล้ว”
“หมายความว่าคุณธีรักผู้หญิงมากกว่าคุณยายหรือคะ” อรสอดขึ้น
“เรื่องนั้นไม่รู้ ต้องให้คุณแม่ไปถามลูกชายคุณแม่เอง”
จินดายังนั่งอึ้ง คิตตี้หันเดินออกไปสองก้าวแล้วหันกลับมาพูดต่อ
“ความจริงคุณแม่น่าจะขอบคุณหนูซักคำนะคะ ที่หนูอุตส่าห์เอาเรื่องสำคัญมาบอกคุณแม่”
จินดาไม่ตอบ เธอมองคิตตี้ด้วยความโกรธ คิตตี้ยิ้มเยาะ
“ระวังพี่ธีจะทิ้งให้อยู่คนเดียวนะคะ”
พูดจบคิตตี้ก็เดินหัวเราะออกไปแล้วปิดประตู จินดายังไม่หายอึ้ง
“คุณคิตตี้นี่ร้ายจริงๆ” อรว่า “เอาเรื่องอะไรมาบอกให้คุณยายกลุ้มอีกแล้วคุณยายขา คุณยายอย่าไปฟังเลยนะคะ”
“ไม่ฟังได้ยังไง เอ็งไม่ได้ยินหรือว่าตาธีกำลังมีผู้หญิงใหม่”
“คุณยายจะกีดกันเค้าอีกแล้วหรือคะ”
“ก็มันเป็นหน้าที่ของแม่ไม่ใช่หรือ”
จินดาลุกเดินออกไป อรได้แต่ถอนใจแล้วส่ายหน้าด้วยความระอาใจ

แดงคุยกับลูกค้าอยู่ในร้านขายต้นไม้
“งั้นวันเสาร์จะจัดส่งให้นะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ลูกค้าพูดจบก็เดินออกไปจากร้าน กบเดินเข้ามาแล้วก็ชะงักเมื่อเห็นจินดากับอรเดินเข้ามาในร้าน
“แดง ดูนั่นสิ ใครมา” กบบอก
แดงหันไปมองก็เห็นแม่ของตัวเองกำลังเดินเข้ามา
“แม่ ..” แดงหันมามองหน้ากบ “แกมาทำไม”
“แกคงคิดถึงเราน่ะสิ” กบแซว
ไตรตั้นวิ่งเข้าไปกอดจินดา
“คุณยาย สวัสดีครับ”
“ยายไม่เห็นหน้าไม่กี่วันทำไมผอมจัง” จินดาถาม
“ตั้นกินข้าวไม่ลง คิดถึงคุณยาย” ไตรตั้นบอก
“แหม มาทำปากหวาน”
“คุณยายคิดถึงแม่หรือครับ ถึงมาหาแม่”
“จ้ะ ยายคิดถึงแม่แก”
กบหันมายิ้มขำกับแดง แต่แดงทำหน้าเฉย
“หวัดดีครับแม่” กบยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะคุณกบคุณแดง” อรทัก
“แกสองคนนี่มันใจดำจริงๆนะ ถ้าชั้นไม่มา คงปล่อยให้ชั้นนอนตายอยู่ที่บ้าน” จินดาว่า
“นี่แม่หายงอนแล้วหรือ” แดงถาม
“ใครงอน .. ชั้นน่ะหรืองอน”
“เอาล่ะครับ ไม่งอนก็ดีแล้ว แม่นั่งก่อนครับ ดื่มอะไรดี ชาจีนหรือน้ำเย็นครับ” กบถาม
“ชาจีนเย็นๆก็ดีเหมือนกัน” จินดาบอก กบเดินเข้าไปหลังร้าน “นังอรพาไตรตั้นไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย ชั้นมีธุระจะคุยกับพ่อแม่เค้า” จินดาสั่ง
“ค่ะ ไปค่ะ น้องตั้นไปซื้อขนมกัน”
อรพาไตรตั้นเดินออกไป
“มีเรื่องอะไรหรือแม่” แดงถาม
“แกรู้จักแฟนใหม่ตาธีรึเปล่า” จินดาถามทันที
“แฟนใหม่ นี่ธีมันมีแฟนใหม่แล้วหรือ” แดงงง
“แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง”
“หนูไม่รู้เรื่องจริงๆแม่ สาบานก็ได้”
“งั้นแกก็ไปสืบให้ชั้นที ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พ่อแม่ยังอยู่หรือตายหมดแล้ว”
“แม่ หนูบอกแม่แล้วไงว่าเลิกยุ่งเรื่องส่วนตัวของธีมันได้แล้ว มันจะรักใครชอบใครก็เรื่องของมัน อย่าไปทำลายชีวิตมันเลย”
“แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ ชั้นเป็นแม่แก แกไม่มีสิทธิ์พูดกับชั้นแบบนี้”
“แต่แม่กำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องอยู่นะ”
“ทำไมจะไม่ถูก ไอ้ธีมันเป็นลูกชั้น ชั้นย่อมมีสิทธิ์ในตัวมัน”
“แต่ธีมันเป็นคนนะ มันไม่ใช่หมาหรือแมว ที่แม่จะเข้าไปบงการจัดสรรชีวิตมัน”
“ก็ใช่สิ เพราะชั้นไม่ได้จัดสรรชีวิตแก แกถึงได้ผัวเฮงซวย” จินดาว่า
กบกำลังถือแก้วชาจีนเข้ามาพอดีถึงกับสะดุ้ง
“อะไรนะแม่ นี่แม่ว่าผมเฮงซวยหรือ”
“ชั้นก็ไม่ได้อยากว่าแกหรอกนะกบ แต่ชั้นว่าไอ้แดงควรจะได้ผัวดีกว่าแก”
จินดาคว้าแก้วชามาจากกบแต่แดงคว้ากลับ
“ถ้าแม่ว่าพี่กบไม่ดี ก็อย่ากินชาที่เค้าชงให้แล้วกัน” แดงพูด
แล้วแดงก็สาดชาในถ้วยทิ้ง
“หนอย ออกรับแทนผัวทันที ใช่สิ วันนี้ชั้นมันไม่มีความหมายกับแกแล้วนี่ เสียแรงที่ชั้นเบ่งแกออกมา ถ้ารู้ว่าแกเป็นอย่างนี้ชั้นน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากแกตั้งแต่เด็ก” จินดาโมโห
จินดาลุกขึ้นแล้วหันเดินออกไป อรกับไตรตั้นเดินสวนเข้ามาพอดี
“คุณยายขา จะไปไหน” อรถาม
“ก็กลับบ้านน่ะสิ หรือว่าแกอยากอยู่ที่นี่”
“คุณยาย ทำไมรีบกลับครับ” ไตรตั้นถาม
“ไปถามแม่แกดูสิ” จินดาบอก
จินดาเดินออกไปด้วยความโมโห
“งั้นหนูลานะคะ คุณกบคุณแดง”
อรยกมือไหว้กบกับแดงแล้วรีบวิ่งตามออกไป
“แม่ครับ คุณยายโกรธแม่อีกแล้วหรือครับ” ไตรตั้นถาม
“เปล่าจ้ะ ยายเค้าโกรธพ่อ” แดงตอบ
แดงเดินกลับเข้าหลังร้านไป กบมองตามแม่ยายของตัวเองอย่างเซ็งๆ

จินดาเดินจ้ำออกมาหน้าร้านต้นไม้ อรวิ่งตามมาพร้อมกับร้องเรียก
“คุณยายขา ... เดี๋ยวค่ะ รอหนูด้วยสิคะ”
อรวิ่งตามมาจนทัน จินดาบ่นด้วยความโกรธ
“นังลูกไม่รักดี จำไว้นะนังอร ถ้าอั้นได้อดได้ล่ะก็ อย่ามีผัวมีลูกเด็ดขาด”
“แต่หนูคงอั้นไม่ไหวหรอกค่ะ” อรบอก
“ถ้าอั้นไม่ไหว ก็มีแค่ผัว อย่ามีลูก ไม่งั้นเอ็งจะช้ำใจเหมือนข้า”
“แต่หนูว่าคุณแดงกับคุณธีเค้ารักคุณยายนะคะ”
“รักแล้วทำไมไม่ทำตามที่ข้าบอก”
“หนูว่าคุณยายเอาแต่ใจเกินไปรึเปล่าคะ”
“นังอร”
“ไม่ใช่ค่ะ หนูหมายถึงว่า ...”
“เอ็งไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ข้าไม่อยากฟัง ไปเรียกแท๊กซี่ซิ” จินดาสั่ง
“ค่ะ”
อรวิ่งออกไป จินดายืนรอแล้วก็บ่นด้วยความเครียด
“ทำไมเราเลี้ยงลูกไม่ได้ดั่งใจเลยวะ .. นี่จะทำไงดีเรื่องตาธี... ไม่... เราต้องหาทางทำให้ตาธีเลิกกับผู้หญิงให้ได้ .. โอ๊ย ..คิดแล้วปวดหัว”
จินดาเริ่มปวดหัว เธอมองเห็นทุกอย่างพร่ามัวไปหมด
“ทำไมตาพร่าไปหมด”
จินดาพยายามเพ่งมองแล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง จินดาล้มลงไปกองกับพื้นจังหวะเดียวกับที่รถแท๊กซี่เข้ามาจอด อรวิ่งลงจากรถมาด้วยความตกใจ
“คุณยาย” อรเข้าไปประคอง “คุณยายขา คุณยาย ...” อรตะโกนบอกคนขับแท๊กซี่ “แท๊กซี่ ช่วยพาไปส่งโรงบาลหน่อย เร็ว”
คนขับแท๊กซี่วิ่งเข้ามาประคองจินดาให้ขึ้นรถแล้วจึงขับออกไป

ลิฟต์โรงพยาบาลเปิดออก ธีระเดินออกมาจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว เขาเดินตรงไปที่ห้องคนไข้แล้วเปิดประตูเข้าไป
ธีระเปิดประตูเข้าห้องมาเห็นแม่นอนหลับอยู่บนเตียงซึ่งมีการให้น้ำเกลืออยู่ และมีอรนั่งเฝ้าอยู่ในห้อง
“หวัดดีค่ะคุณธี” อรยกมือไหว้
“แม่เป็นอะไร”
“หมอบอกน้ำตาลขึ้นค่ะ ก็เลยช๊อคหมดสติ” อรบอก
“คุณแดงล่ะ”
แดงประตูเปิดเข้ามา
“มีเรื่องอะไรกันหรือ ทำไมอยู่ๆแม่ถึงไปหาพี่” ธีระถาม
“ก็เรื่องแกน่ะแหละ” แดงบอก
“เรื่องผม เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องแฟนใหม่แก แม่เค้าอยากรู้ว่าเป็นใคร”
“แล้วใครบอกแม่”
“ชั้นไม่รู้”
“คุณคิตตี้ค่ะ” อรบอก แดงกับธีระหันมามองอร อรพูดต่อ “คุณคิตตี้มาบอกคุณยายว่าคุณธีมีแฟนชื่ออุ้ม บ้านอยู่อัมพวา”
“คิตตี้งั้นหรือ” ธีระคิด
จินดาลุกขึ้นมานั่งแล้วพูด
“ใช่ ถ้าเค้าไม่บอก แม่ก็คงโง่ต่อไป”
ทุกคนชะงักหันไปมองจินดา
“แม่ ที่ผมไม่ได้บอกแม่ก็เพราะผมเพิ่งเริ่มคบกับเค้า ผมยังไม่รู้เลยว่าจะคบกับเค้าได้ยาวนานแค่ไหน” ธีระบอก
“งั้นก็เลิกกันซะสิ” จินดาสั่ง
ธีระตกใจ “อะไรนะ”
“นี่ไงธี ที่พี่เคยเตือนแกว่าอย่าให้แม่รู้” แดงพูด
“อ้อ แกนี่เองที่เป็นคนเสี้ยมน้อง” จินดาว่า
“เอาล่ะครับแม่ ผมว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้ดีกว่า”
“ไม่ แม่จะไม่หยุดจนกว่าแกจะรับปากแม่ว่าแกจะเลิกกับผู้หญิงคนนี้”
“นี่แม่กำลังไม่มีเหตุผลนะ” ธีระว่า
“แกต้องการเหตุผลหรือ แม่จะบอกให้รู้นะไม่มีผู้หญิงที่ไหนจะรักและหวังดีกับแกเท่ากับแม่หรอก” จินดาบอก
“เรื่องนั้นผมเข้าใจครับแม่ แต่แม่จะให้ผมอยู่กับแม่ไปตลอดทั้งชีวิตไม่ได้หรอกนะ”
“นี่แกไม่รักแม่งั้นหรือ” จินดาถาม
“ไม่ใช่ไม่รักครับแม่ แต่ผมต้องมีชีวิตส่วนตัวของผม”
“งั้นแกก็ต้องเลือกแล้วว่าแกจะเลือกแม่หรือเลือกผู้หญิงอื่น”
ธีระชะงักเพราะรู้สึกเหนื่อยใจ เขาหันมามองหน้าพี่สาว
“ชั้นว่าถึงเวลาแล้วที่แกควรจะพูดความจริงนะธี” แดงบอก
“แกไม่ต้องยุ่ง” จินดาว่า
“โอเค งั้นหนูขอตัว” แดงหันมาบอกธีระ “เชิญคุยกันตามสบาย”
แดงเปิดประตูแล้วเดินออกไป
“ว่าไง บอกมาสิว่าลูกจะเลือกแม่”
ธีระพยักหน้า “ก็ได้ครับ ถ้าแม่อยากให้ผมเลือก ผมขอเลือกผู้หญิง”
จินดาตกตะลึง อรมองหน้าจินดาแล้วปิดหน้าทำท่าคล้ายจะร้องไห้เพราะสงสารจินดา ธีระหันจะเดินออก
“ถ้าแกไป แกก็ไม่ต้องกลับมาหาแม่อีก” จินดาตะโกนไล่หลัง
ธีระชะงักแล้วหันมามองแม่ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันเดินออกไป จินดาน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ
“เดี๋ยวคุณธีก็กลับมาค่ะ คุณยาย” อรปลอบใจ
จินดาน้ำตาไหลรินเพราะผิดหวังในตัวลูกชาย




รักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 5 (ต่อ)
ธีระเปิดประตูแล้วเดินออกมาก็เจอแดงยืนรออยู่
“หวังว่าแกคงไม่ตามใจแม่อีกนะ” แดงพูด
“ไม่เข้าใจแม่จริงๆ ทำไมยิ่งแก่แกยิ่งหวงเรา”
แดงถอนใจ “แกคงกลัวหมดความสำคัญมั้ง”
“ฝากพี่ดูแม่ด้วยแล้วกัน”
“แน่ใจหรือว่าแกจะทิ้งแม่ได้จริง ๆ” แดงถาม
“ก็ถ้าแม่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ ผมคงต้องทำให้แกรู้สึกตัวบ้าง”
“อืมม์ ก็ดี แม่ควรจะได้บทเรียนซะบ้าง”
แดงกับธีระมองหน้ากันแล้วเดินจากไป

เครื่องบินแลนดิ้งลงที่สนามบินในเมืองไทย อุ้มที่อยู่ในชุดพนักงานต้อนรับบนเครื่องกำลังยืนหน้าประตูเพื่อส่งผู้โดยสาร โดยที่นุ้ยกับเป๊บยืนอยู่ด้วย
“ขอบคุณมากนะคะ” อุ้มยกมือไหว้ผู้โดยสาร

อุ้มเดินออกมากับเป๊ป นุ้ย และพนักงานการบินคนอื่นๆ
“อาทิตย์นี้วันเกิดชั้น ชั้นเลี้ยงที่ไวน์เฮาส์ แกต้องไปนะอุ้ม” เป็บบอก
“ดูก่อนนะ ไม่รู้ไปได้รึเปล่า”
“ทำไมไปไม่ได้”
“มีนัดกับกัปตันหรือ” นุ้ยรีบถาม
“อืมม์ กัปตันเค้าจะไปดูที่ที่อัมพวา” อุ้มบอก
“นี่เค้าจริงจังกับแกถึงขั้นจะลงหลักปักฐานที่อัมพวาเลยหรือ” เป็บตื่นเต้น
“ไม่ใช่ เค้าแค่จะซื้อไว้เป็นบ้านพักผ่อนล่ะมั้ง”
“แกนี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ” เป็บบอก
เสียงแตรรถดังขึ้น ทั้งกลุ่มหันไปมองก็เห็นธีระขับรถเข้ามาจอดพร้อมกับโบกมือให้
นุ้ยกับเป๊ปทัก “หวัดดีค่ะกัปตัน”
“หวัดดีนุ้ย เป๊บ”
“ชวนกัปตันไปด้วยก็ได้นะ” เป็บบอกอุ้ม
“อืมม์”
อุ้มเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นรถ เพื่อนๆ เดินแยกไป
“เหนื่อยมั้ยจ๊ะ” ธีระถาม
“เอาเรื่องเหมือนกันค่ะ ผู้โดยสารเต็มลำเลย” อุ้มบอก
“หิวมั้ย”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นกลับอัมพวาเลยนะ”
“ค่ะ”
ธีระขับรถออกไป

ธีระขับรถไปเรื่อยๆ แล้วหันไปมอง อุ้มยิ้มให้ก่อนจะแกะชอคโกแลตป้อนให้ธีระ

ที่บ้านของจินดา จินดากัดชอคโกแลตเคี้ยวด้วยความโกรธ อรเดินเข้ามาเห็นก็ร้องทัก
“คุณยายขา นั่นมันชอคโกแลตนะคะ”
“ข้ารู้แล้ว” จินดาบอก
“แต่หมอเค้าไม่ให้คุณยายทานนะคะ”
“ไม่มีใครมาห้ามข้าได้ เอ็งไปหยิบมาอีก”
“แต่เดี๋ยวคุณธีรู้ หนูจะโดนดุนะคะ”
“ต่อให้ข้าตาย มันก็ไม่สนใจข้าหรอก”
“ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะคะ คุณยาย”
“เอ็งไม่ได้ยินที่มันบอกหรือ มันเลือกผู้หญิง มันไม่กลับมาหาข้าอีกต่อไปแล้ว ไปเอาชอคโกแลตมา”
“คุณยาย ...”
“หรือเอ็งอยากถูกไล่ออก ไปเอามา”
อรมองแม่จินดาอย่างหนักใจแล้วเดินออกไป
“กินให้มันตายไปเลย” จินดาประชด
จินดากัดชอคโกแลตคำใหญ่แล้วเคี้ยวอย่างโกรธเกรี้ยว

เรือลำหนึ่งจอดอยู่ในคลองอัมพวาใต้ร่มไม้ ธีระนอนหนุนตักอุ้มอยู่ในเรือลำนั้น อุ้มแกะองุ่นป้อน ธีระจับมือของอุ้มมาหอม
“เฮ้อ พี่หลงรักอัมพวาแล้วจริงๆนะเนี่ย” ธีระเปรยออกมา
“พี่ธีจะอยู่ได้จริงๆหรือ ที่นี่มันไม่มีอะไรนะคะ” อุ้มบอก
“ก็มีอุ้มไง”
“พี่ธีน่ะพูดเล่นอยู่เรื่อย”
“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ พี่จะซื้อที่หลังบ้านกำนันจริง ๆ แล้วก็จะปลูกบ้าน ใช้ชีวิตเป็นชาวสวนอยู่ที่นี่กับอุ้ม”
“แน่ใจหรือคะว่าจะอยู่กับอุ้มได้”
“แน่ใจสิ พี่ดูอุ้มไม่ผิดหรอก”
“แต่เราเพิ่งคบกันนะคะ อุ้มอยากให้เรื่องของเรามันค่อยเป็นค่อยไป”
“พี่ก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรนี่ หรือว่าอุ้มไม่แน่ใจในตัวพี่”
“เปล่าค่ะ เพียงแต่คุณแม่พี่ธีจะชอบอุ้มรึเปล่า อุ้มยังไม่เคยเจอท่านเลยนะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก พี่คุยกับแม่เรื่องอุ้มแล้ว แม่จะไม่ยุ่งเรื่องของเรา”
“คุยเรื่องอุ้มแล้วหรือคะ”
“ใช่ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่เราสองคน”
“แต่ถึงยังไงอุ้มก็อยากรู้จักท่านนะคะ”
“พี่ว่าไม่จำเป็นหรอก”
“แต่อุ้มว่า ...”
“พี่ว่าอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้เลยนะ คุยเรื่องของเราดีกว่า”
“เรื่องอะไรคะ”
“ถ้าพี่จะขออุ้มแต่งงาน อุ้มจะว่าไง” ธีระถาม
“เร็วไปรึเปล่าคะ”
“สำหรับพี่ไม่นะ พี่คิดว่าพี่รักอุ้ม รักที่นี่ รักครอบครัวอุ้ม พี่ว่าแค่นี้ก็คงพอแล้ว”
“แต่อุ้มต้องคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่อุ้มก่อนนะคะ”
“ไม่มีปัญหา เพราะถึงอุ้มไม่บอกท่าน พี่ก็ต้องบอกท่านอยู่ดี”
อุ้มยิ้ม ธีระขยับตัวลุกขึ้นมาหอมแก้ม ดึงอุ้มธีระเข้ามากอด

อุ้มกับธีระพายเรือเล่นในคุ้งน้ำ หลังจากนั้นอุ้มกับธีระก็เดินเที่ยวตลาดอัมพวา ทั้งสองจูงมือกันและเดินคุยหัวเราะกันอย่างมีความสุข

ธีระกับอุ้มเดินขึ้นบ้านของอุ้มมา
“พี่ธีไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงมาทานข้าวนะคะ” อุ้มบอก
“วันนี้ทำอะไรกิน” ธีระถาม
“เห็นแม่ว่าจะแกงส้มดอกขจรกับปลาทอดค่ะ”
“ฟังแล้วหิวจัง”
ธีระจับมืออุ้มขึ้นมาหอม แล้วเขาก็ยื่นหน้าไปจะหอมแก้ม แต่อุ้มเบี่ยงหน้าหลบ
“เดี๋ยวใครเห็น”
ธีระยิ้มให้แล้วเดินแยกไปที่ห้องพัก อุ้มเดินออก พ่อกับแม่ของอุ้มมองลงมาจากระเบียงบ้าน
“สงสัยคราวนี้พ่อจะได้ลูกเขยจริงๆแล้วนะ” แม่พูดขึ้น
“แล้วแม่ล่ะว่าไง” พ่อถาม
“สำหรับชั้น ถ้าลูกรักใคร ชั้นก็ไม่มีปัญหาหรอก”
อุ้มเดินขึ้นบ้านมา
“อ้าว แม่กับพ่อ มาอยู่นี่เอง คุยอะไรอยู่คะ” อุ้มถาม
“กำลังคุยเรื่องลูกน่ะสิ” แม่บอก
“เรื่องหนู คุยเรื่องอะไร” อุ้มงง
“ลูกน่ะชอบกัปตันเค้าจริงรึเปล่า” พ่อถาม
อุ้มเขิน “จริงค่ะ”
“แล้วกัปตันล่ะเค้าว่าไง”
“เค้าขอหนูแต่งงานค่ะ” อุ้มบอก
“จริงหรือลูก เห็นมั้ยล่ะแม่ ในที่สุดไอ้อุ้มก็ขายออกแล้ว” พ่อดีใจ
“พ่อน่ะพูดอะไร เดี๋ยวใครได้ยินเข้าจะนึกว่าหนูไม่มีคนมาจีบที่ผ่านมาหนูเป็นคนบอกไม่แต่งเองนะพ่อ” อุ้มว่า
“แล้วลูกเจอพ่อแม่พี่น้องกัปตันเค้ารึยัง” แม่ถาม
“ยังเลยค่ะ”
“อ้าว นี่กัปตันเค้ายังไม่พาลูกไปรู้จักกับครอบครัวเค้าอีกหรือ” พ่อสงสัย
“เค้าบอกว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะ เค้ามีแค่แม่กับพี่สาว ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่เค้าตัดสินใจ” อุ้มบอก
“พูดอย่างงั้นได้ไง เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญ ยังไงก็ต้องให้ผู้ใหญ่รับรู้ จะมาทำมุบมิบกันไม่ได้นะลูก”
“เค้าไม่ได้หมายความอย่างงั้นหรอกค่ะแม่”
“หรือเค้ามีปัญหาอะไรกับแม่เค้ารึเปล่า” พ่อสงสัย
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพ่อ”
“งั้นแม่ว่าทางที่ดี ลูกควรจะไปหาแม่เค้าซะหน่อย จะได้รู้ว่าเค้ายินดีหรือไม่ยินดีที่จะต้อนรับเรา”
“ค่ะ หนูจะทำตามที่แม่บอก” อุ้มรับคำ

รถของธีระแล่นไปตามทาง ธีระขับรถโดยมีอุ้มนั่งอยู่ข้างๆ
“ทำไมพี่ธีไม่อยากให้อุ้มเจอกับคุณแม่พี่ธีล่ะคะ” อุ้มถาม
“ไม่ใช่ไม่อยาก เพียงแต่คุณแม่พี่แกค่อนข้างจะเป็นคนจู้จี้แล้วก็ชอบคนยาก พี่ไม่อยากให้อุ้มอึดอัดใจ”
“ไม่หรอกค่ะ พี่ธีไม่ต้องห่วง อุ้มเข้ากับผู้ใหญ่ง่าย และที่สำคัญอุ้มรักพี่ธี อุ้มก็ต้องรักแม่พี่ธีด้วย”
“งั้นพี่ขออะไรอย่างนะ”
“อะไรหรือคะ”
“ถ้าแม่พี่พูดอะไรที่ไม่เข้าหู ขอให้อุ้มอดทน จะได้มั้ย”
“แค่นี้เองหรือคะ สบายมากค่ะ อุ้มบอกแล้วไง อุ้มเข้ากับผู้ใหญ่ได้ดี”
อุ้มยิ้มให้ ธีระถอนใจแต่ก็มีแววตาเป็นกังวล
“ยิ้มหน่อยสิคะ ไม่เห็นต้องเครียดเลย”
ธีระฝืนยิ้มแล้วพยักหน้าให้

รถของธีระเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านจินดา อรปิดประตูรั้วให้ อุ้มกับธีระเปิดประตูรถแล้วก้าวลงมา ธีระหยิบถุงอาหารที่อยู่หลังรถ
“บ้านคุณแม่พี่ธีดูร่มรื่นน่าอยู่นะคะ” อุ้มชม
อรเดินเข้ามาไหว้
“สวัสดีค่ะคุณธี” อรหันมาไหว้อุ้ม “สวัสดีค่ะ”
“หวัดดีจ้ะ” อุ้มตอบ
“คุณยายทำอะไรอยู่” ธีระถาม
“อาบน้ำค่ะ แต่ตอนนี้น่าจะเสร็จแล้ว”
“ชั้นซื้อกับข้าวมา เอาไปใส่จานด้วย” ธีระหันมาบอกอุ้ม “ไปจ้ะอุ้มเข้าบ้านก่อน”
ธีระจูงมืออุ้มเข้าไปในบ้าน อรมองตามอย่างเป็นกังวล
“คุณธีนะคุณธี รู้ว่าคุณยายไม่ชอบ ยังจะพาแฟนมาบ้านอีกเดี๋ยวก็บ้านแตกจนได้” อรบ่น

รูปถ่ายธีระกับแม่วางอยู่บนโต๊ะในบ้านของจินดา อุ้มหยิบรูปขึ้นมาดูแล้วหันมาถามธีระ
“นี่หรือคะคุณแม่พี่ธี”
“ใช่”
“ท่านดูเป็นคนใจดีนะคะ”
“แต่บางทีก็ดื้อไปหน่อย” ธีระบอก
“คนแก่ก็อย่างนี้ล่ะค่ะ อย่าไปถือเลย”
“อุ้มอยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่จะไปบอกแม่ว่าอุ้มมาหา”
“ค่ะ”
ธีระเดินออกไป อุ้มมองรูปอีกครั้งแล้วพูดล้อๆ
“หวังว่าคุณแม่คงจะไม่ดื้อไปกว่าแม่หนูนะคะ”

ธีระเดินมาหยุดที่หน้าห้องของจินดาแล้วเคาะประตู จินดากำลังนั่งทาแป้งอยู่บนเตียงตะโกนถามออกไป
“มีอะไรนังอร”
ธีระเปิดประตูเข้ามา
“ผมเองครับ”
จินดาชะงักมองแล้วทำเสียงเย็นชา
“แกกลับมาทำไม”
“ผมพาแฟนมาสวัสดีแม่”
จินดาชะงักแล้วอึ้ง “ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ต้อนรับใครทั้งนั้น”
“แต่ผมอยากให้แม่ให้โอกาสอุ้มหน่อยได้มั้ยครับ ถ้าแม่ได้คุยหรือทำความรู้จักกับอุ้ม ผมเชื่อว่าแม่ก็จะรักเค้าเหมือนที่ผมรัก”
“ชั้นบอกแกแล้วไงว่าชั้นไม่มีวันรักใคร”
อุ้มเดินตามธีระเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณแม่” จินดาชะงักแล้วมองหน้าอุ้ม อุ้มยิ้มให้ “อุ้มเองค่ะ”
จินดามองอย่างไม่พอใจแล้วก็เมินหน้าไป
“อุ้มต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ถือวิสาสะเข้ามา” อุ้มบอก
“แม่กำลังจะออกไปพอดี ไปครับแม่ ออกไปคุยกันข้างนอก” ธีระพูด
จินดาทำเป็นนิ่ง อุ้มเดินเข้ามาหาตรงหน้า
“คุณแม่สวยแล้วก็สาวกว่าในรูปเยอะเลยนะคะ” อุ้มชม
จินดารับคำอย่างเสียไม่ได้ “ขอบใจจ้ะ”
อุ้มส่งมือให้ “มาค่ะ”
จินดามองจ้องอุ้ม ธีระมองแม่
“ถือว่าอุ้มเป็นลูกเป็นหลานคนนึงนะคะ” อุ้มบอก
จินดาเอื้อมมือไปจับมืออุ้มอย่างจำใจ อุ้มประคองจินดาให้ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปด้วยกัน
“ระวังนะคะ”
ธีระถอนหายใจ

อุ้มดึงเก้าอี้ออกมาให้จินดานั่ง
“เชิญค่ะคุณแม่”
จินดาลงไปนั่ง อรยกอาหารมาวาง ธีระนั่งลงด้วย
“เห็นพี่ธีบอกว่าคุณแม่ชอบทานเป็ดย่าง เจ้านี้ที่อัมพวาอร่อยมากค่ะ” อุ้มบอก
“ยังจำได้อีกหรือว่าแม่ชอบอะไร”
จินดาถามอย่างกระแนะกระแหน อรเหลือบมองจินดาแล้วส่ายหน้าก่อนจะเดินออกไป
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ” ธีระพูด
“ถ้าจำได้ ทำไมไม่ทำตามที่แม่บอก” จินดาสวน
จินดาเหลือบมองอุ้ม ธีระมองอุ้มก่อนจะตอบโดยพยายามควบคุมอารมณ์
“ก็ผมบอกแม่แล้วไงครับว่าผมจะทำตามเฉพาะเรื่องที่ถูกต้อง”
“นี่กำลังพูดถึงเรื่องอุ้มอยู่รึเปล่าคะ” อุ้มถาม
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ” ธีระปัด
“แล้วพูดเรื่องอะไรคะ” อุ้มถามต่อ
“พูดถึงเรื่องผู้หญิงที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ชั้น” จินดาพูด
อุ้มมองหน้าธีระอย่างอึ้งๆ
“อ๋อ คุณแม่เคยบอกพี่ว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นสะใภ้ท่าน ต้องเป็นคนแบบอุ้ม” ธีระบอก
“จริงหรือคะคุณแม่” อุ้มถาม
“นั่นลูกชายชั้นเค้าพูดเองเพราะชั้นยังไม่รู้จักเธอเลย” จินดาตอบ
จินดามองจ้องอย่างไม่พอใจ
“ก็นี่ไงครับ ผมถึงพาอุ้มมาทำความรู้จักกับแม่” ธีระบอก
“ใช่ค่ะ ถ้าอุ้มทำอะไรไม่ถูกใจก็ขอให้คุณแม่สั่งสอนได้เลยนะคะ” อุ้มออกตัว
“ชั้นจะไปสอนเธอทำไม เธอไม่ใช่ลูกเต้าชั้น ลูกชั้นมันยังไม่ฟังชั้นเลย”
“เอาล่ะครับแม่ ผมว่าพอแค่นี้ดีกว่าครับ เรากลับเถอะอุ้ม” ธีระตัดบท
“แต่พี่ธีคะเรายังไม่ได้ทานข้าวเลยนะคะ” อุ้มว่า
“พี่ว่าเราไปทานข้างนอกดีกว่า เพราะแม่พี่คงอยากทานคนเดียวมากกว่า ไป” ธีระลุกขึ้น อุ้มลุกตาม
“เอ่อ งั้นหนูลานะคะคุณแม่”
อุ้มยกมือไหว้ แต่จินดาทำเฉย อุ้มหน้าจ๋อยไป
“แม่ครับ ถึงแม่จะไม่ชอบอุ้ม แต่แม่ควรจะรับไหว้เค้าหน่อยนะครับ” ธีระบอก
จินดามองลูกชายด้วยความโกรธแล้วก็จำใจพูด
“สวัสดี”
ธีระจูงมืออุ้มเดินออกไป จินดาโกรธมาก

ธีระกับอุ้มขึ้นรถแล้วขับออกไป อรปิดประตูมองตามอย่างหนักใจก่อนจะหันเดินเข้าบ้าน
จินดายังคงนั่งนิ่ง เธอมองจ้องเป็ดย่าง อรเดินเข้ามาถาม
“คุณยายยังไม่ทานข้าวอีกหรือคะ”
“ชั้นไม่หิว” จินดาตอบทันที
“งั้นหนูเก็บเป็ดย่างก่อนนะคะ”
“ไม่ต้องเก็บ เอาไปทิ้งขยะเลย” จินดาสั่ง
“แต่ว่า...”
“แกหูหนวกหรือไง ชั้นบอกให้เอาไปทิ้งหรือไม่ก็ให้หมากินซะ”
“ค่ะ”
อรเก็บจานอาหารแล้วเดินออกไป จินดาพูดด้วยความโกรธ
“อย่านึกว่าแกจะชนะแม่นะ”

จบตอนที่ 5