แจ้งเพื่อทราบ :
เนื่องจากแฟนเพจเฟสบุ๊ค "ละครออนไลน์" มีปัญหาด้านเทคนิคบางประการ ทีมงาน “ละครออนไลน์” จึงจะทำการปิดภายในวันพรุ่งนี้ (พุธที่ 22 มีนาคม พศ. 2555) และจะดำเนินการเปิดใหม่ให้เร็วที่สุด โดยจะแจ้งให้แฟนๆ ที่ติดตามทราบเป็นระยะ จึงขออภัยมา ณ ที่นี้
ลิขิตฟ้าชะตาดิน ตอนที่ 19
ในเวลาต่อมา รถกระบะของฟ้ากระจ่าง ที่จอดอยู่บริเวณริมรั้วหน้าบ้านปีเตอร์ มีกลุ่มบอดี้การ์ดอีก 3 คนยืนคุมเชิงอยู่กับชิงชัย โดยมีบอดี้การ์คอีกคนกำลังใช้ลวดงัดรถ จนสามารถเปิดออกมาได้
“ดีมาก..แกเอารถไอ้จ้างไปจอดที่ป่าหลังไซด์งานของพวกมันที่ริมทะเลเลย ที่บริษัทเราเคยไปออกแบบโปรเจ็คท์กันนั่นแหละ เข้าไปในป่าลึกๆ หน่อยแล้วกัน” ชิงชัยบอกอย่างจริงจัง
“ครับผม” บอดี้การ์ดที่งัดรถรับคำ
“แกเอารถมอเตอร์ไซค์ตามไป พามันกับมาด้วย” ชิงชัยหันมาหาอีกคน
“ครับผม” บอดี้การ์ดคนนั้นรับปาก
“ไปเลย รีบไป” ชิงชัยเร่งเร้า
บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบขับรถไป ขณะที่อีกคนขี่มอเตอร์ไซค์ตามไป ชิงชัยมองตามจนลับตา
ระหว่างนั้น รถเกียรติบดินทร์เข้ามาจอดเบรคเสียงดังเอี๊ยด ชิงชัยหันไปมองตามเสียง บอดี้การ์ดที่เหลือ 2 คนเตรียมระวัง
เห็นเกียรติบดินทร์ กับนายเด่น ต่างรีบลงมา ชิงชัยรีบทำหน้าเนียน กวนๆ ใส่
“โอว..เซอร์ไพรส์จัง..คุณเกียรติบดินทร์ เกียรติถลาง..มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ ขับรถแล้วเผอิญหลงทางมารึไงครับ”
เกียรติบดินทร์พยายามข่มอารมณ์เต็มที่ ทั้งที่อยากเข้าไปกระชากคอชิงชัย และแม้จะรู้สึกเสียฟอร์ม แต่ก็ทนไว้ก่อนถามออกไป
“คุณฟ้ากระจ่างมาที่นี่หรือเปล่า”
“ว้าว..น้องชายมาตามหาพี่ชาย..น่ารักจังเลย..พี่น้องรักกันๆ”
โดนชิงชัยเยาะ เกียรติบดินทร์ของขึ้น “ไอ้...”
นายเด่นรีบดึงไว้ “คุณดินครับ...” พร้อมกับเอาตัวเข้าบังด้านหน้า “เอ่อ คุณชิงชัยครับ..ขอโทษนะครับ..เราอยากจะเข้าไปพบคุณปีเตอร์ซักหน่อย ไม่ทราบ..จะสะดวกไหมครับ”
“คุณปีเตอร์ไม่อยู่ ไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครมาที่นี่ทั้งนั้น..ชั้นถึงต้องมาดูแลบ้านให้เค้าไงล่ะ” ชิงชัยว่า
เกียรติบดินทร์ไม่เชื่อ “อ้อ มาดูแลบ้านให้เค้า..แปลกจัง..ตกลงนายเป็นหุ้นส่วน หรือเป็นขี้ข้าของคุณปีเตอร์กันแน่วะ..งั้น..บอกมาซิ ว่าคุณปีเตอร์เจ้านายแก..เค้าไปไหน”
“ไอ้ดิน!” ชิงชัยแค้นหนัก
“ทำไม..ไอ้ชิงชัย!”
“เอ่อ..คุณดินครับ..คุณดิน ไม่เอาครับ คุณปีเตอร์ไม่อยู่ คุณจ้างไม่ได้มานี่..เราก็กลับกันเถอะครับ” นายเด่นนายปราม
“คนบางคนมันวอนว่ะ” เกียรติบดินทร์พูดออกมาลอยๆ
ชิงชัยสวนกลับ “มึงจะเอาป่ะล่ะ”
เกียรติบดินทร์ฉุนขาดที่ถูกท้า “ไอ้...”
นายเด่นเห็นท่าไม่ดีรีบล็อคคอเกียรติบดินทร์ออกมา “ไป..คุณดิน..กลับๆๆๆครับ..ไม่เอาๆๆ” แล้วจับเกียรติบดินทร์ยัดใส่รถ
ชิงชัยยังตามมากวนต่อ “อ้าว เสด็จน้อง..ไปแล้วเหรอครับ..หาเสด็จพี่ไม่เจอเหรอครับ ฮ่าๆๆๆ”
เกียรติบดินทร์อยากจะพุ่งไป
“คุณดิน..เรามาหาคุณจ้างนะครับ..ไม่ได้มาหาเรื่องต่อยตี..” นายเด่นพูดเสียงดุ
เกียรติบดินทร์อึ้ง แล้วออกรถพรืด แล่นรถพุ่งเฉี่ยวชิงชัยและพวกไป
ชิงชัยมองตามอย่างแค้นใจ “ไอ้ดิน..อีกไม่นาน..มึงได้ตายตามพี่ชายมึงไปแน่”
ไม่นานหลังจากนั้น ร่างของฟ้ากระจ้างที่ยังคงสลบไสลกำลังนอนกลิ้งไปมาอยู่ท้ายเรือเร็วลำนั้น โดยมีชิงชัยนั่งอยู่ตอนหน้าเรือกับบอดี้การ์ด 2 คน ส่วนปีเตอร์ยืนคิดหนัก ด้วยสีหน้าเครียดเคร่ง และมาดามพิณนั่งถัดมา
“ทำไมต้องยุ่งยากด้วยครับ คุณปีเตอร์ ก็แค่ยิงกบาล หรือถีบมันลงทะเลไปตอนนี้ก็สิ้นเรื่อง” ชิงชัยถามอย่างไม่พอใจ
“ไม่ได้..โทษของนายฟ้ากระจ่าง..ก็คือมันทำให้ลูกสาวผมเสียใจ..ผมจะต้องเป็นคนสะสางเรื่องนี้เอง”
“จะให้มันตายง่ายๆไม่ได้หรอก..ชิงชัย ครอบครัวมันจะต้องชดใช้กับเราก่อน มันจะต้องเคลียร์กับเราก่อน..ว่าใคร..คือคนที่ฆ่าคุณนพชัย แล้วเราจะได้ลากคอไอ้ตัวฆาตกรมาลงโทษให้สาสม”
มาดามพิณเห็นด้วย ชิงชัยรู้สึกเซ็ง
ฟ้ากระจ่างยังสลบเหมือดอยู่อย่างนั้น
เวลาเดียวกัน เกียรติบดินทร์เดินพล่านไปมาอยู่ที่บ้านนายเด่น กดโทรศัพท์แล้วฟัง เหมือนประสาทกิน ดวงยิหวา นายเด่นมองอย่างกลุ้มๆ
“โทรศัพท์จ้างดับไปละ ทีแรก..เหมือนไม่รับสาย แต่ตอนนี้กลายเป็นปิดเครื่องไปแล้ว” เกียรติบดินทร์เอ่ยขึ้น
“พี่จ้างเค้าทำอะไรของเค้าอยู่นะ”
“ถ้าเป็นตัวมันกำลังเล่นอะไรพิศดารอยู่ก็แล้วไป แต่ถ้ามันโดนใครทำอะไรล่ะ เราจะรู้ได้ไง”
จังหวะนั้นเองเสียงมือถือเกียรติบดินทร์ดังขึ้น เกียรติบดินทร์สะดุ้ง ดูโทรศัพท์หน้าตาตื่นเต้น
“โทร.มาแล้ว”
ทุกคนพลอยดีใจ เข้ามารุม
เกียรติบดินทร์ชะงัก สีหน้าผิดหวัง “ไม่ใช่พี่จ้าง..” แต่ก็กดรับ
เป็นบัญชาที่นั่งรถเข็นอยู่กลางบ้านโทร.มา โดยมีดารากานต์ยืนห่วงด้วย
“น้องดิน..น้องดินไปทำอะไรอยู่ที่ไหน กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!” บัญชาสั่งเสียงเข้ม
“เอ่อ..นายหัว..ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ..ผมมาธุระ..กับเพื่อนนิดหน่อย”
“ธุระอะไรดึกดื่น..พ่อสั่งให้กลับบ้าน แกก็ต้องกลับ”
“นายหัวครับ..ผมโตแล้วนะครับ”
“น้องดิน !! ที่เราพูดกัน น้องดินฟังไม่รู้เรื่องเหรอ”
ดารากานต์แย่งโทรศัพท์มาจากนายหัวบัญชามาพูด
“น้องดิน น้องดินอยู่กับพี่จ้างใช่ไหม พากันกลับบ้านมาทั้งคู่เลย แม่เป็นห่วงจะบ้าอยู่แล้วนะ”
“แม่เป็นห่วงแต่พี่จ้างเถอะครับ..พี่จ้างต่างหาก..ที่แม่ต้องวิตกกังวลถึง ไม่ใช่ผม”
“อิจฉาพี่เค้าอีกแล้ว..น้องดิน หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ยังมีแก่ใจมาหาว่าแม่ลำเอียงอีกเหร อ แม่กับนายหัวก็รักลูกสองคนเท่ากัน ห่วงทั้งคู่เท่าๆกันนั่นแหละ”
“พอเถอะครับแม่..ถ้าแม่อยากรู้อะไรก็ถามนายหัวเองละกัน สำหรับผม ผมบอกได้แค่ว่า..ในบ้านเราตอนนี้ ใครจะพูดหรือทำอะไร ก็ไม่มีใครรู้อีกต่อไปแล้ว ว่าอะไรโกหก อะไรจริง..อะไรเท็จ อะไรลวง แค่นี้นะครับ”
เกียรติบดินทร์กดวางสายทันที ดารากานต์อึ้งๆ บัญชามองมา สีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนที่บ้านนายเด่น ดวงยิหวาร้อนใจมากขึ้น
“หรือว่า..เราจะแจ้งความไปเลย..ว่าพี่จ้าง..ถูกพวกนายปีเตอร์ลักพาตัวไป จริงหรือไม่จริงก็ช่าง..แต่ทำให้พวกมันวุ่นวายเอาไว้ก่อน”
“ไม่ได้นะลูก..มันคือการแจ้งความเท็จ” นายเด่นร้องห้าม
“แล้วเราจะอยู่รอไปนิ่งๆเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย รอฟังข่าวร้ายเหรอคะ” ดวงยิหวาร้อนรน
“ก็ถ้าคุณจ้างไม่ได้ถูกลักพาตัว..อยู่ๆ ก็กลับมาเองพรุ่งนี้ล่ะ” นายเด่นเอ่ยขึ้น
“ลักพาตัวเหรอ..” อยู่ๆ เกียรติบดินทร์ก็เกิดไอเดีย ขึ้นมา แล้วผลุนผลันขึ้นรถ ขับออกไปทันที
“คุณดิน ไปไหนคะ” ดวงยิหวาร้องตาม
นายเด่นตะโกนเรียกไว้ “คุณดิน!!”
โทรศัพท์สายภายบ้านปีเตอร์ดังขึ้นกลางดึก
บอดี้การ์ด 2 คน ที่เดินคุมเชิงไปมาหน้าตัวอาคารบ้าน เดินมาเจอกัน
“เข้าไปรับโทรศัพท์ไหมเพื่อน” คนหนึ่งถาม
“ไปรับทำไม ไม่ได้โทถึงเราหนิ” อีกคนว่า
“เออ..นั่นสิ ถ้าโทร.ถึงพวกเรา ก็ต้องมาเบอร์มือถือเราสิ”
ว่าแล้วทั้ง 2 คนเดินแยกย้ายกันต่อไป ในขณะที่โทรศัพท์ในบ้านยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
ภายในห้องนอนเทเรซ่าเวลานั้น เทเรซ่านั่งดูหนังการ์ตูนญี่ปุ่น พลางกินไอติมไปเรื่อยเปื่อย แบบมึนงง ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด เทเรซ่าถอนหายใจอย่างเบื่อๆ แล้วลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน บริเวณชั้นบนมีโทรศัพท์พ่วงอยู่ และกำลังส่งเสียงตลอดๆ
เทเรซ่าเดินมามองงงๆ แล้วตัดสินใจรับสาย
“ฮัลโหล”
ปลายสายเงียบ
“ฮัลโหลๆ..จะพูดกับใครคะ บ้านคุณปีเตอร์ค่ะ” เทเรซ่าพูดออกมา
เกียรติบดินทร์ดัดเสียงพูดแหบๆ “เท-เร-ซ่า เท-เร-ซ่า”
“นั่น..นั่นใครพูด” เทเรซ่าตกใจ
เกียรติบดินทร์เอามือป้องปาก ทำเสียงแหบสุดๆ “ผมเอง”
เทเรซ่าใจหายวาบ “เอ๊ะ..คุณ..คุณ”
“ฟ้ากระจ่าง..จ้าง..เองครับ”
“คุณจ้าง!..จริงๆเหรอ”
“จริงสิครับ..เทเรซ่า..ผม..จ้าง..คนเดิมของคุณ”
“คุณต้องการอะไร..แล้ว..ทำไม..เสียงคุณเป็นแบบนั้น”
“ผมถูกพ่อคุณ..แดดดี้ของคุณ ทำร้ายจนบาดเจ็บมาก..เพราะผมคิดถึงคุณ..อยากจะพบคุณ..แต่มิสเตอร์ปีเตอร์โกรธผมมาก เค้ากับลูกน้อง ทำร้ายจนผมเกือบตาย”
“จริงเหรอคะ..ทำไม..เทเรซ่าไม่รู้เรื่องเลย”
เกียรติบดินทร์ยิ้ม อย่างได้ใจ “เทเรซ่า..ออกมาพบผมหน่อย..ได้ไหม..ผมมารอคุณ..อยู่ที่..ข้างๆบ้านคุณตอนนี้..แต่แดดดี้คุณ..ให้ลูกน้องเฝ้าคุณไว้..ผมเข้าไปไม่ได้”
“แต่ว่า..คุณ..ไม่รักเทเรซ่า คุณเป็นศัตรูกับพวกเรา..คุณหักหลังแดดดี้” เทเรซ่าตัดพ้อต่อว่า
“ผมโดนพ่อแม่ผมบังคับ..ผมไม่เต็มใจ..ผม..รักคุณ” เกียรติบดินทร์เล่นสมบทบาท
เทเรซ่าน้ำตาหยดติ๋งๆ
เกียรติบดินทร์ประเมินสถานการณ์ ว่ามีชัยไปกว่าครึ่ง
กลางดึก บนเกาะแห่งนั้น กลางคืน ต่อเนื่อง
ฟ้ากระจ่างนอนอยู่ที่ชายหาด ใกล้กับโขดหิน โดนน้ำสาดหน้า ค่อยๆ กระพริบตา แล้วฟื้นขึ้น
เหนือร่างฟ้ากระจ่าง ปีเตอร์ ชิงชัย มาดามพิณ บอดี้การ์ด 2 คน ทุกคนยืนค้ำหัว ก้มหน้าลงมาดูในอาการรุมล้อมสัตว์ที่ไม่มีทางสู้!
ชิงชัยจิกหัวฟ้ากระจ่างขึ้นมา “คนที่ฆ่าพ่อกูคือใคร..ไอ้จ้าง”
“บอกชื่อมันมา..ได้ไหม ถ้าคุณบอกชื่อฆาตกรที่ยิงนพชัยตายมา หรือบอกมา ว่าใครเป็นคนบงการ เราจะปล่อยคุณไป” มาดามพิณถามคาดคั้น
“ผม..ผมไม่รู้”
“โกหก” ชิงชัยแค้นจัด เหวี่ยงร่างฟ้ากระจ่างลงไป “ไอ้เลวเอ๊ย..จนขนาดนี้แล้ว ยังจะปากแข็งอีก”
ชิงชัยขยับจะเข้าไปเตะซ้ำ
มาดามพิณรีบดึงไว้ “อย่าลูก”
ฟ้ากระจ่างหันมา เผชิญหน้าทุกคน
“ผมไม่ได้โกหก ผมตอบคุณไม่ได้ เพราะผมไม่รู้อะไรจริงๆ”
ปีเตอร์แทรกเข้ามา ดึงตัวจ้างลุกมาเผชิญหน้า “แต่คุณน่าจะตอบได้นะ ว่า..คุณรักเทเรซ่าบ้างหรือเปล่า”
ฟ้ากระจ่างอึ้งไปนิด สบตาปีเตอร์ จริงใจ “ผม..ไม่ได้รักเทเรซ่า”
“ไอ้หน้าด้าน..แกทำทุกอย่าง..ให้เทเรซ่าเข้าใจแบบนั้นชัดๆ แม้แต่ชั้น..ยังเชื่อว่าเป็นแบบนั้น”
“ผม..ผมขอโทษ แต่..หลายๆอย่าง..ผมไม่ได้ทำ แต่มีคนอื่น..พยายามจัดฉาก”
“ทำไมแกไม่รักลูกสาวชั้น..เทเรซ่าไม่น่ารักตรงไหน”
“ผม..มีคนที่ผมรักอยู่แล้ว” ฟ้ากระจ่างบอกอย่างไม่ลังเลสักนิด
“แล้วแกมาหลอกเทเรซ่าทำไม แกไม่มีสิทธิ์จะมาเล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่น..ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนใจดำ!!” ปีเตอร์โกรธจัด ตบหน้าฟ้ากระจ่างทรุดลงไปกับพื้นทราย)
เวลาเดียวกันเทเรซ่ากำลังค่อยๆ ย่องออกจากบ้าน จังหวะนั้นบอดี้การ์ดเดินผ่านมา เทเรซ่ารีบหมอบแอบ ใจเต้นระรัว ลุ้นระทึก จนชายเดินผ่านไป เทเรซ่าวิ่งต่อ
ชาย2เดินมาจากอีกด้าน เกือบจ๊ะเอ๋กับเทเรซ่า แต่เทเรซ่าบังเงาต้นไม้ไว้ ชาย 2 หยุด ทำท่าเหมือนจะรู้ เดินมา แล้วมามองๆ ตรงเทเรซ่าชนิดเกือบเห็น แล้วกลับหยุด เดินเลี้ยวไปอีกทาง
เทเรซ่าวิ่งไปที่ประตู แล้วแอบเปิดอย่างเร็ว วิ่งออกไป
เทเรซ่าวิ่งมานอกบ้าน แล้วหยุดมองรอบๆ ไม่มีใคร เทเรซ่าไม่มั่นใจ เดินมองหาไปเรื่อยๆ จนถึงมุมข้างกำแพง ซึ่งเป็นทางเดินเล็กๆ มีต้นไม้ครึ้มเรียงแถวข้างๆ เทเรซ่ามองออกไปเห็นแต่ความมืด นึกกลัวขึ้นมา ตัดสินว่าจะเอาไงดี เทเรซ่าลังเล
แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปดู แม้จะกลัว แต่ก็อยากเจอฟ้ากระจ่าง เพราะทั้งรักและห่วงใยมากมาย
เทเรซ่าเดินหมุนรอบตัว หันซ้าย แลขวา เดินเข้าไปในทางเดินข้างรั้ว ลึกเข้าไปเรื่อยๆ
ทันใดนั้น ร่างเทเรซ่าโดนรวบอย่างรวดเร็ว เทเรซ่าจะหวีดร้อง แต่แล้วก็มีมือใครคนหนึ่งมาปิดปากเอาไว้ก่อน
เป็นเกียรติบดินทร์ ที่จับตัวเทเรซ่าไว้ได้ ด้วยหน้าตาเหี้ยมโหด
ทางด้านปีเตอร์ยืนเท้าสะเอวจ้องดูชายบอดี้การ์ด 2 คน ที่กำลังจับตัวจ้างมัดมือ เท้า แล้วปีเตอร์สะดุ้ง เพราะโทรศัพท์ดัง
มาดามพิณ ชิงชัย พวกสมุน แม้แต่จ้าง ที่สะบักสะบอม ต่างหันมาดู
ปีเตอร์มองเบอร์ที่โชว์ งงงัน แล้วกดรับ “ฮัลโหล”
เสียงจากปลายสายเงียบ
ปีเตอร์หันมาสบตามาดามพิณ ชิงชัย ต่างสังหรณ์ตงิด “ฮัลโหลๆๆ นั่น”
เสียงเทเรซ่า“แดดดี้!”
ปีเตอร์ใจหายวาบ “เทเรซ่า!! นั่น..เทเรซ่าโทมาจากไหน”
ในรถของเกียรติบดินทร์ เทเรซ่านั่งอยู่ข้างๆ โดยมีเกียรติบดินทร์คุมตัวอยู่ พูดจากมือถือของเกียรติบดินทร์
“แดดดี้..พี่จ้างอยู่กับแดดดี้หรือเปล่าคะ”
ปีเตอร์หน้าซีด “อะไรกัน เทเรซ่า ลูกเอาที่ไหนมาพูด”
มาดามพิณ ชิงชัยมองมาอย่างอยากรู้เรื่องด้วย
“แดดดี้ลักพาตัวพี่จ้างไปหรือเปล่าคะ แดดดี้อย่าทำอะไรพี่จ้างนะ เทเรซ่าไม่ยอม”
เกียรติบดินทร์แย่งโทรศัพท์ในมือเทเรซ่ามา “มิสเตอร์โจ พี่ชายผมอยู่กะคุณหรือเปล่า”
ปีเตอร์ตกใจ “เกียรติบดินทร์”
ชิงชัยได้ยินถึงกับผงะ
“ถ้าพี่ชายผมไม่ได้อยู่กะคุณ ลูกสาวคุณก็ไม่ได้อยู่กะผม..เหมือนกัน”
“แก..แกจะทำอะไรเทเรซ่า นั่นเทเรซ่าจริงเหรอ..ขอชั้นพูดกะเทเรซ่า”
เกียรติบดินทร์ตวาดใส่ “ขอผมพูดกับพี่ชายผมก่อนสิ”
“พี่ชายแก..เกี่ยวอะไรกะชั้น ชั้นไม่เข้าใจ”
“โอเค..ไม่เกี่ยวแน่นะ..งั้นเทเรซ่า..พูดกะแดดดี้เธอหน่อยซิ” ส่งมือถือให้เทเรซ่า
“แดดดี้.. อย่าทำไรพี่จ้างนะคะ..แดดดี้ เทเรซ่าขอร้องล่ะค่ะ”
“เทเรซ่า ทำไมลูกถึงไปอยู่กะไอ้เกียรติบดินทร์ มันทำอะไรลูก..เทเรซ่า”
ปีเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงช็อก ทุกคนตรงนั้นต่างผวา หน้าซีด แค้นใจตามๆ กัน
เกียรติบดินทร์ดึงมือถือคืนมา “ได้ยินแล้วใช่ไหม ว่าลูกสาวแกต้องการอะไร ไอ้ปีเตอร์..พี่ชายชั้นโดนอะไร หึๆๆๆ ลูกสาวแกก็จะโดนอย่างนั้น..แต่ก็ไม่แน่นะ..เทเรซ่าอาจจะโดนทำบางอย่าง นอกเหนือจากการเจ็บตัวธรรมดาๆ ที่แกจินตนาการไม่ออกก็ได้”
“อย่านะ..เกียรติบดินทร์อย่าแตะต้องเทเรซ่า..แม้แต่ปลายผม”
เกียรติบดินทร์เยาะแกมหยัน
“อะไรนะ ฮ่ะๆๆๆ งั้นก็ซอรี่นะ..ชั้นแตะไปมากกว่านั้นเยอะแล้วล่ะสิ ทำไงดีล่ะ”
ปีเตอร์ฟังแล้วแทบคลั่ง
“ไอ้สารเลว!! เอาลูกกูคืนมา..อย่ายุ่งกะเทเรซ่า เทเรซ่าไม่เกี่ยว ไอ้ดิน!แกยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า”
“ลูกผู้ชาย..คืออะไรวะ..ไม่รู้จัก..พวกแกน่าจะรู้นี่นา ว่าชั้นมันชั่วร้าย เอาแต่ใจ..บ้าๆ บอๆ..อารมณ์แปรปรวน..จิตวิปริตขนาดไหน”
ปีเตอร์พยายามข่มใจ “เกียรติบดินทร์ แก..ต้องการอะไร”
เกียรติบดินทร์พูดเสียงจริงจัง “แลกคน”
ชิงชัยเดินเข้ามา สบตาปีเตอร์ ปีเตอร์เอามือปิดที่พูดไว้
“ให้มันมาที่นี่ครับ..เราอย่าไปที่ของมัน แต่ให้มันมาที่ของเรา..แล้วเราก็จัดการ..เอาตัวมันไว้อีกคน”
ฟังที่ชิงชัยแนะ ปีเตอร์หน้าเครียดจัด
ระหว่างนั้น ฟ้ากระจ่างอยู่ในสภาพสะบักสะบอม ไม่มีแรง แต่มองมาอย่างสนใจใคร่รู้
อ่านต่อหน้า 2
ลิขิตฟ้าชะตาดิน ตอนที่ 19 (ต่อ)
เช้ามืดวันต่อมา แสงอาทิตย์เรื่อเรืองแตะครึ่งขอบน้ำ เรือเล็กลำนั้นค่อยๆ แล่นเข้ามา โดยมีเกียรติบดินทร์เป็นคนขับด้วยตัวเอง เลือลำนั้นแล่นตัดคลื่นลมเข้ามายังบริเวณชายฝั่ง
เทเรซ่านั่งอยู่ด้านหลังคนเดียว หน้าซีดเผือด กอดอกตัวสั่นเทา สวมเสื้อแจ็คเก็ตของเกียรติบดินทร์ทับคลุมกันหนาว
เรือแล่นเสยเกยหาดขึ้นมา ขณะที่ฟ้าสว่างแล้ว
เกียรติบดินทร์ดึงมือเทเรซ่าลงมา พลางควักปืนออกมาถือกระชับในมือ สอดส่ายสายตามองรอบๆ อย่างระแวดระวังตัว
ตรงบริเวณทางเดินระหว่างดงไม้แห่งนั้น ปีเตอร์รีบเดินออกมา เทเรซ่าหันไปเห็นพ่อพอดี
“แดดดี้!!”
ปีเตอร์ดีใจ ปรี่เข้ามาหา “เทเรซ่า”
เกียรติบดินทร์ดึงร่างเทเรซ่ามาด้านหน้าตน แล้วเอาปืนจี้ข้างหลัง ตะโกนออกไป “ฟ้ากระจ่างอยู่ไหน เอาตัวจ้างมาก่อน”
“แดดดี้ แดดดี้ต้องทำตามที่คุณดินบอกนะคะ..แดดดี้อย่าทำอะไรคุณจ้างนะคะ” เทเรซ่าร้องบอก
“เกียรติบดินทร์ ปล่อยเทเรซ่าเดี๋ยวนี้” ปีเตอร์สั่งเสียงขุ่น
เกียรติบดินทร์ปฏิเสธทันควัน “ไม่..ไหนล่ะ จ้างอยู่ไหน ถ้าพวกแกไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้ ลูกสาวแกก็ตายได้เดี๋ยวนี้เลย”
ปีเตอร์ร้องเสียงหลง “อย่านะ”
“จ้างอยู่ไหน ชั้นถามว่าจ้างอยู่ไหน” เกียรติบดินทร์ล็อกตัวเทเรซ่าแน่นดึงรั้งเข้ามา
ปีเตอร์ตกใจ ผวา หันไปตะโกนสั่ง “เอาตัวจ้างออกมา เร็วๆ”
บอดี้การ์ด 2 คน คุมตัวฟ้ากระจ่างออกมาจากทางเดินข้างหลังปีเตอร์ เกียรติบดินทร์ อึ้งไป เมื่อเห็นสภาพพี่ชาย โดนซ้อมจนเยิน
ฟ้ากระจ่างมองเกียรติบดินทร์ อย่างไม่อยากเชื่อสายตา และไม่เชื่อว่าจะเป็นการกระทำของเกียรติบดินทร์
เทเรซ่าเองถึงกับผงะ “พี่จ้าง!!ทำไมพี่จ้างเป็นแบบนี้ แดดดี้ ..ทำไมคะ..ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย”
เกียรติบดินทร์ทั้งแค้นทั้งโมโหสุดๆ “ไอ้พวกชั่ว..ปล่อยพี่กูเดี๋ยวนี้”
“ปล่อยมัน” ปีเตอร์สั่ง
บอดี้การ์ดทั้ง 2 สองคนปล่อยตัวฟ้ากระจ่าง
พอฟ้ากระจ่างออกเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ปีเตอร์ก็ร้องตะโกนออกมา
“เฮ้ย..ชั้นปล่อยพี่แกแล้ว แกก็ปล่อยเทเรซ่ามาสิ”
เกียรติบดินทร์ตะโกนออกไป “เดี๋ยวก่อนสิวะ” หันมาหาพี่ชาย “จ้าง..เร็วๆ”
ฟ้ากระจ่างมองสบตาเกียรติบดินทร์ รีบเดินเร็วขึ้น ต่างฝ่ายต่างลุ้น
ที่สุดฟ้ากระจ่างเดินมาถึงตัวเกียรติบดินทร์
“คุณดิน..ขอบใจ..แต่คุณทำแบบนี้มันเสี่ยงมาก..นายหัวทราบหรือเปล่า”
เกียรติบดินทร์ทำเสียงดุ “ไม่ต้องพูดมาก..ไป..ขึ้นเรือ” สั่งเสร็จแล้วลากเทเรซ่ากลับขึ้นเรือ
“เฮ้ย!..ปล่อยตัวเทเรซ่ามาสิ” ปีเตอร์ร้องตะโกนบอก
ฟ้ากระจ่าง และเกียรติบดินทร์ยังคงลากแขนเทเรซ่าและเอาปืนจี้สีข้างไว้ รีบพากันเดินกลับขึ้นเรือ พร้อมกับเหลียวซ้ายแลขวามองหน้าหลังอย่างไม่วางใจ
ปีเตอร์ และลูกน้อง 2 คนตามมาห่างๆ จังหวะหนึ่งเกียรติบดินทร์หันมากระซิบเทเรซ่า
“เดี๋ยวชั้นจะปล่อยเธอนะ เทเรซ่า ไม่ต้องกลัว”
ขณะนั้นเอง อีกด้านหนึ่งชิงชัยโผล่ออกมา แล้วเล็งปืนไปที่ฟ้ากระจ่าง กะยิงให้ถึงตาย
“เร็ว..ขึ้นเรือก่อน พี่จ้าง” เกียรติบดินทร์เร่ง
ฟ้ากระจ่างกำลังจะขึ้นเรือ เทเรซ่าหันไปทางนั้น เห็นชิงชัยกำลังเล็งปืนจะยิง
“อ๊าย....” เทเรซ่าสะบัดตัวสุดแรงเกิดจากเกียรติบดินทร์ “คุณจ้าง..ระวัง…”
เทเรซ่าสะบัดตัวหลุดจากเกียรติบดินทร์ได้ ก็โผเข้าหาฟ้ากระจ่าง กระชากร่างมากอด พร้อมกระโดดเอาตัวบังไว้ในวิถีกระสุน
ชิงชัยยิงจึงไม่ได้ เซ็ง ออกอาการฮึดฮัด “ฮึ่ย” แล้วลดปืนลง
เกียรติบดินทร์หันมาเห็นชิงชัย ยิงไปที่ชิงชัยทันที “ไอ้หมาลอบกัด”
เสียงปืนเกียรติบดินทร์ดังเปรี้ยง ชิงชัยกระโดดหลบ แล้วยิงสวนกลับ
ทั้งสามคนทิ้งตัวหมอบติดพื้น
2บอดี้การ์ดควักปืนออกมา กะรุมยิงให้กระจาย
ปีเตอร์สั่งเสียงเข้ม “อย่ายิงๆ เทเรซ่าอยู่กับพวกมัน”
ทุกคนต่างชะงัก ชิงชัยโมโห หันปืนเล็งไปที่บริเวณเครื่องยนต์เรือ แล้วยิงทันทีหลายนัดติดๆ กัน
“เปรี้ยงๆๆๆ”
กระสุนปืนโดนถังน้ำมันทะลุเป็นรู น้ำมันไหลทะลักพุ่งออกมา
เกียรติบดินทร์มองอย่างตกตะลึง “ชิบ...แล้ว”
ชิงชัยจะยิงซ้ำเพื่อจุดระเบิดเรือ
ปีเตอร์ร้องตะโกนห้าม “อย่า..ชิงชัย”
“เฮ้ย..เผ่นเร็ว คุณดิน”
ฟ้ากระจ่างได้สติก่อนใครร้องเตือนแล้วรีบลุกขึ้น พาเทเรซ่าออกไป มืออีกข้างหนึ่งกระชากเอาตัวเกียรติบดินทร์ให้รีบตามมาด้วย
เกียรติบดินทร์หันไป ยิงใส่ชิงชัยไม่ยั้ง ชิงชัยหมอบหลบ แอบตามต้นไม้
ฟ้ากระจ่าง เกียรติบดินทร์ และเทเรซ่า ต่างพากันวิ่งหัวซุกหัวซุนสุดชีวิต ไปข้างหน้าเลียบชายหาด
“เทเรซ่าๆๆ กลับมา”
ปีเตอร์ตะโกนก้อง ทว่าเทเรซ่าไม่สน รีบไปกับสองพี่น้องทันที
“เราจะหนีไปไหน เราจะทำไงดี” เทเรซ่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ใครจะไปรู้ล่ะแม่คุณ..พ่อเธอมันร้ายนัก..กะจะฆ่าพวกเราทุกคน” เกียรติบดินทร์ว่า
“ทางนั้น..มันมีบ้านชาวประมงอยู่ อาจจะมีเรือไปได้ เร็วเถอะ” ฟ้ากระจ่างบอก
ในขณะที่ทั้งสามคนรีบหนีไปนั้น ปีเตอร์เดินปรี่เข้าไปหาชิงชัย ตบหน้าเปรี้ยงอย่างโกรธจัด
“ไอ้โง่..ทำแบบนั้นทำไม..ถ้าเทเรซ่าเป็นอะไร..จะว่าไง หา”
ปีเตอร์ทำท่าเหมือนจะอัดซ้ำ มาดามพิณวิ่งออกมาห้าม
“หยุดนะ อย่าทำลูกชั้น พวกมันหนีกันไปหมดแล้ว เร็ว”
“มันหนีไม่พ้นหรอกแม่..” ชิงชัยรีบวิ่งนำไป พร้อมกับยิงใส่อย่างเลือดขึ้นหน้า
“อย่ายิง หยุด ชิงชัย แกมันบ้า ระวังเทเรซ่าบ้างสิ” ปีเตอร์ตะโกนห้าม
“ลูกคุณมันแรด..ทำแบบนั้นได้ยังไง ทุกอย่างมันพังหมดแล้ว ปีเตอร์” มาดามพิณระเบิดอารมณ์ใส่
“ผมไม่ปล่อยให้ไอ้สองคนนั่นรอดไปได้แน่” ชิงชัยแค้นหนัก รีบวิ่งตามไป
ด้านเกียรติบดินทร์ที่คุมหลังหันมา ยิงปังใส่ชิงชัย แต่ชิงชัยหลบไปหลบมา แล้วจังหวะหนึ่งก็ยิงสวนอีกเปรี้ยง ลูกปืนของชิงชัย โดนเข้าที่ต้นขาเกียรติบดินทร์ 1 นัด
“โอ๊ย” เกียรติบดินทร์ร้องลั่น ล้มลงหน้าทิ่ม
“คุณดิน” เทเรซ่าตกใจ
“ฮ่ะๆๆ โดนแล้ว ไอ้ดิน..มึงต้องตายกันทั้งคู่” ชิงชัยดีใจมาก
ฟ้ากระจ่างที่วิ่งนำอยู่รีบกลับมาช่วยพยุงร่างเกียรติบดินทร์ และเทเรซ่าเข้ามาพยุงข้างหนึ่ง ทั้งสามรีบลนลานออกไป ในขณะที่ชิงชัย กับบอดี้การ์ด 2 คน รีบตามไม่หยุดหย่อน
“เทเรซ่า คุณกลับไปเถอะ..แยกไปจากพวกผม ไอ้ชิงชัยมันยิงไม่เลี้ยงแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนอีกคน”
ฟ้ากระจ่างบอก แต่เทเรซ่าไม่ยอมท่าเดียว
“ไม่..เทเรซ่าจะไปกับคุณ”
“ชั่วเอ๊ย..เอาเทเรซ่ามาด้วยก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ดูเอาไว้นะ เทเรซ่า! ไอ้โรคจิตชิงชัยมันไม่เห็นห่วงอะไรคุณเลย มันกะเอาตายให้หมดรึไง โอ๊ย.เจ็บโว้ย...” เกียรติบดินทร์แค้นหนัก
ทั้งสามคนพากันวิ่งลัดเลาะไปตามป่าริมหาด เกียรติบดินทร์หนีไปพลาง หันไปยิงสะกัดอีกปัง
ชิงชัยหมอบลง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิงอีก ปรากฏว่ากระสุนหมด จึงต้องหยุดแล้วหมอบ เพื่อใส่กระสุนเพิ่ม
มาดามพิณตามมา แล้วสะดุดล้ม
“อ้าว...” ปีเตอร์เห็นรีบหันกลับมาดูแล “มาดามไหวไหมครับ”
ชิงชัยหันมาดูแล้ววิ่งกลับมาหาแม่ “แม่..แม่..เป็นอะไร
“โอ๊ย...”
มาดามพิณคลำข้อเท้าตน แล้วร้องครวญครางโอดโอยอย่างเจ็บปวด
บริเวณเวิ้งอ่าวเล็กๆ บนเกาะ มีเรือประมงเล็กน้ำตื้นจอดแช่หลบลมเรียงกันอยู่ 2-3 ลำ ฟ้ากระจ่าง และเทเรซ่า ช่วยกันพยุงเกียรติบดินทร์โผล่ออกมาจากดงไม้ บนขอบสูงของตัวอ่าวนั้น
“นั่นไง..เรือ”
เกียรติบดินทร์เห็นสภาพแล้วไม่แน่ใจ “แต่จะวิ่งได้ซักลำรึเปล่าเหอะ”
“ลองดู” ฟ้ากระจ่างบอก
จากนั้นทั้งสามก็พยุงกันออกวิ่งหัวแทบทิ่ม ลงมาจากขอบอ่าวที่อยู่สูง มุ่งลงไปที่เรือลำแรก รีบขึ้นไป เกียรติบดินทร์มองไป เห็นรูรั่วเบ้อเร่อ
“เย้ย..ไม่เวิร์คแล้ว ไป”
ทั้ง 3 พยุงกันกระโดดลงจากเรือลำแรก มองซ้ายมองขวา มองหน้ากัน แล้วพากันขึ้นเรือลำที่ 2
เวลาเดียวกันบนขอบเนินทรายบริเวณเหนืออ่าว ก่อนถึงดงไม้ที่เป็นแนวปิดกั้นบังอ่าวไว้ พวกชิงชัย พยุงมาดามพิณกันมาถึง หยุดมองซ้าย ขวา
ชิงชัยหงุดหงิดกว่าใคร “วะ..พวกมันหายไปไหนวะ”
“ชิงชัย..แกต้องระวัง อย่ายิงพวกมันอีก” ปีเตอร์สั่งอีก
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ” ชิงชัยไม่ยอมลงให้ “ก็ลูกสาวคุณปีเตอร์ไม่รักดีเอง ผมก็ช่วยไม่ได้”
ปีเตอร์จ้องชิงชัย ตาแทบถลน
ทางด้านทั้งสามคนในเรือลำที่ 2 ทุกอย่างดูดี
เกียรติบดินทร์เช็คเครื่อง ดูน้ำมันแล้วเอ่ยขึ้น “มีน้ำมันไม่มาก..แต่ก็ดูจะพอใช้ได้”
“ผมลงไปปลดเรือก่อน” พูดจบฟ้ากระจ่างรีบกระโดดลงไป
เทเรซ่านั่งเกาะขอบเรือ ออกอาการลุ้นจัด
ฟ้ากระจ่างปลดเชือกออก แล้ววิ่งมา รีบเข็นให้เรือลงน้ำลึกมากขึ้น เกียรติบดินทร์กระชากสตาร์ทเครื่อง ทีแรกดังแชะๆๆๆ เครื่องไม่ติด
ทางด้านปีเตอร์กับพวกกำลังจะวิ่งเลยไปตรงหน้า แต่ได้ยินเสียงสตาร์ทเรือ ต่างหยุดกึก มองหน้ากัน แล้วหันไปทางขวา ที่เป็นทิศทางของอ่าวเล็กๆ นั้น ไวเท่าความคิดชิงชัยวิ่งนำไปทางแนวดงไม้ ทุกคนตามไป
เวลาเดียวกันนั้นเกียรติบดินทร์ กำลังพยายามสตาร์ทเรืออีก ฟ้ากระจ่างปีนขึ้นเรือตามมา เทเรซ่าออกอาการลุ้น
“เทเรซ่า..คุณไม่ควรไปกะเราอีกแล้ว แดดดี้คุณคงใจจะขาดอยู่แล้วนะ” ฟ้ากระจ่างกล่อมอีกครั้ง
“เทเรซ่าจะไป ไม่มีเทเรซ่า พวกคุณจะไม่มีอะไรต่อรองกะแดดดี้นะคะ”
ฟ้ากระจ่าง กับเกียรติบดินทร์มองหน้ากัน
ครู่ต่อมาฟ้ากระจ่างโดดมา ช่วยเกียรติบดินทร์สตาร์ทอีกที เครื่องติด! ทุกคนยิ้มร่า
จังหวะเดียวกันนั้นพวกชิงชัยวิ่งโผล่ออกมาจากแนวดงไม้พอดี
เกียรติบดินทร์เห็นก่อน หันไปยิงใส่ก่อน
“ระวัง อย่าให้โดนแดดดี้นะ” เทเรซ่าห่วงพ่อ
“แดดดี้เธอก็อย่ามาใกล้ไอชิงชัยนักละกัน ชั้นกะเอามันคนเดียวเนี่ย” เกียรติบดินทร์ว่า
ฟ้ากระจ่างรีบเข้ามาควบคุมการขับเรือ แต่ยังเก้ๆ กังๆ ขลุกขลัก เพราะงงๆ อยู่นิด
ชิงชัย กับ 2 บอดี้การ์เข้ามา ตั้งท่าจะยิง ปีเตอร์ โผล่พรวดเข้ามาผลักทุกคนอย่างโมโห
“บอกว่าอย่ายิงๆๆ เดี๋ยวโดนเทเรซ่า”
เรือของพวกฟ้ากระจ่าง ขับแล่นไกลออกไปๆ พวกปีเตอร์มองตามอย่างเซ็งๆ ทำอะไรไม่ได้
รองเท้าเทเรซ่าหล่นอยู่ตรงข้างเรือลำหนึ่ง ปีเตอร์จำได้เก็บมาดู หน้าเครียดขึ้นมาอีก ชิงชัยเดินงุ่นง่านไปมา
“เทเรซ่าๆๆ...ทุกอย่าที่เราทำมาต้องพังเพราะเธอคนเดียวเลย”
มาดามพิณผสมโรงทันที “เรากำลังได้แต้มต่ออยู่แล้วเชียว..เสียดาย”
“ไอ้จ้าง..เทเรซ่ารักมันขนาดนี้เชียวเหรอ ทั้งๆ ที่มันเป็นคนทำร้ายลูกขนาดนี้” ปีเตอร์พูดเป็นเชิงปรารภ
“แล้วตอนนี้เราจะเอายังไงต่อล่ะคะ ยอมแพ้มันรึไง” มาดามพิณถามเยาะอยู่ในที
ชิงชัยจิกกัด เย้ยแกมหยัน
“นั่นสิ..เดี๋ยวพวกมันก็คงติดต่อมา..ยื่นข้อเสนอ..ให้เราไปมอบตัวกับตำรวจทั้งแก๊งล่ะมั้ง”
ปีเตอร์คิดหนัก เป็นห่วงลูกสาวสุดที่รัก
ตอนสายของวันนั้น ดารากานต์นั่งน้ำตาคลอ อยู่ในอาการเครียดจัด
บัญชานั่งเงียบอยู่อีกด้านบนวีลแชร์ โดยมีนายน้อมคอยเฝ้าดูแล
“อะไรกันเนี่ย หายไปทั้งพี่จ้าง พี่ดิน..ไม่ใช่ว่าไปดวลปืนแย่งยายดวงยิหวา ฆ่ากันเองจนตายแหงแก๋ทั้งคู่นะ” ทรายทองพูดจบก็ค้อนลมแล้งไปตามประสา
“จุ๊ๆๆ ทราย..พูดจาอะไรให้มันถูกกาลเทศะหน่อย” บุรีปรามลูกสาว
ระหว่างนั้นนายเด่น พร้อมด้วยดวงยิหวา เดินเข้ามา ไหว้ทุกคน
ทุกคนรับไหว้ แล้วมองอย่างรอฟังว่าจะมีข่าวสารอะไร
“คุณดินกลับมาหรือยังครับ” นายเด่นกลับถามขึ้นก่อน
“หมายความว่าไง..หมายความว่า..น้องดิน..ไปไหน แกเห็นคุณดินครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เหร อ..ไอ้เด่น” บัญชางง ถามกลับอย่างร้อนใจ
“เมื่อคืน..คุณดิน..ผลุนผลันออกจากบ้านผมไป..น่าจะไปตามหาคุณจ้าง..แต่ผมก็ไม่ทราบ ว่าที่ไหน ยังไงครับ” นายเด่นเล่าตามจริง
“แล้วน้องดินพบจ้างหรือเปล่า..หรือว่า..ทั้งสองคน..ตกอยู่ในอันตราย..นายหัวคะ..ทำไงดีคะ วันนี้เราจะแจ้งความได้หรือยังคะ” ดารากานต์กังวลไม่หาย
“ไอ้ดินมันบ้า..ไอ้เด็กคนนี้มันจะนอกคอกไปถึงไหน” บัญชาหงุดหงิดเอามากๆ
“หมายความว่ายังไงคะ”
บัญชาจ้องหน้าดารากานต์ อยากจะบอกออกไป แต่ห้ามใจไม่ตอบ
จังหวะนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือบัญชาดังขึ้น นายน้อมที่เป็นคนถืออยู่ รีบเอามาดูเบอร์คนโทร.เข้า
“ไม่ทราบใครครับ..นายหัว เบอร์แปลกๆ”
บัญชาร้อนใจ ยื่นมือมารับมือถือไปกดรับ “ฮัลโหล”
เป็นปีเตอร์นั่นเอง ที่โทร.มา ขณะที่อยู่คนเดียวตามลำพัง ริมชายหาดบนเกาะแห่งนั้น
“นายหัวบัญชา..ถ้าลูกชายแกทำอะไรเทเรซ่าลูกชั้น แกก็รอรับสงครามแบบเต็มรูปแบบได้เลย” พูดจบปีเตอร์ก็กดปิด
บัญชาผงะ อึ้ง งง มึนสุดๆ คนอื่นๆ มองบัญชา รอฟังว่าเกิดไรขึ้น ต่างร้อนใจไปตามๆ กัน
ชิงชัยเดินนำทุกคนเตรียมขึ้นเรือเร็ว
“ชาวบ้านเค้าบอกว่าเรือหาปลากระจอกๆ ลำนั้นมีน้ำมันไม่มากพอที่จะวิ่งไปถึงฝั่งแผ่นดินใหญ่หรอกนะครับ ผมว่ามันน่าจะไปหาที่พักกันอยู่ตามหมู่เกาะรอบๆนี้มากกว่า เราลองสุ่มๆตามดู ไม่แน่..อาจจะเจอพวกมัน..ทันเวลาก่อนที่มันจะทำอะไรเทเรซ่าก็ได้ครับ”
ชิงชัยหันไปสบตากับแม่ มาดามพิณเบ้ปาก ในอาการเซ็งๆ ส่วนปีเตอร์เครียดจัด เดินขึ้นเรือไปไม่พูดไม่จา
จริงอย่างที่ชิงชัยคาดการณ์ เรือที่เช่าจากคนเก็บรังนกของพวกฟ้ากระจ่างจ่างลอยเท้งเต้งอยู่กลางทะเล ฟ้ากระจ่างกำลังพยายามใช้ไม้ในเรือลำนั้น จ้วงน้ำแทนพาย เพื่อให้เรือเคลื่อนไป เทเรซ่าก็พยายามพายช่วยอีกข้าง
เกียรติบดินทร์เอนตัวครึ่งนั่งครึ่งนอน เริ่มรู้สึกเจ็บแผลมากขึ้น ใบหน้าซีดเผือด
“คลื่นมันพัดเรือออกทะเลไปเรื่อยๆ เหมือนมันจะไม่ยอมไปทางเกาะที่ใกล้ที่สุดด้วยซ้ำ” ฟ้ากระจ้างตั้งสมมติฐาน
เกียรติบดินทร์ยังเป็นกังวล “เดี๋ยวพวกนั้นมันก็ตามมาเจอเราจนได้
“คงไม่เจอง่ายๆ หรอกค่ะ ทะเลออกกว้าง เขาจะรู้ได้ยังไง ว่าเราไปทางไหน” เทเรซ่าบอก
“ก็ไม่แน่หรอก เราอาจซวยแจ็คพ็อตก็ได้..อูย…” เกียรติบดินทร์ร้องครางออกมา
ฟ้ากระจ่างถามอย่างห่วงใย “คุณดิน...เจ็บมากไหม
“เจ็บดิถามได้..เหมือนเลือดมันออกไม่หยุดด้วย ดูดิ” เกียรติบดินทร์ว่า
ได้ฟังดังนั้นฟ้ากระจ่างรีบเข้ามาดูแผล “เฮ้ย..จริงด้วย สงสัยกระสุนมันไปโดนเส้นเลือดใหญ่หรือเปล่า”
ฟ้ากระจ่างมองหาของในเรือ ไปเจอกองผ้าขี้ริ้วอยู่มุมหนึ่ง รีบพุ่งไปเอามา แล้วเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าเกียรติบดินทร์
“คุณดิน..ขอผมรัดขันชะเนาะที่ต้นขาคุณหน่อย”
เกียรติบดินทร์มีท่าทีลังเล “มันจะช่วยได้จริงเหรอ”
“ได้สิ ไม่งั้นเลือดคุณออกหมดตัว..ตายได้นะ”
ฟ้ากระจ่างรีบจัดการอย่างรวดเร็ว และคล่องแคล่ว ทันใด มีเสียงเรือแล่นเข้ามา
เทเรซ่าร้องขึ้นอย่างดีใจ “นั่น..เรือ..มีเรือมา”
ทุกคนหันไป เห็นเรือขนาดเล็กสภาพโทรม เหมือนเรือของชาวบ้านกำลังแล่นมา
เกียรติบดินทร์คุ้นตา “นั่นมันเรือของพวกเก็บรังนก”
“ขอความช่วยเหลือดีกว่า” เทเรซ่าลุกขึ้น ถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเกียรติบดินทร์ออก โบกไปมาพร้อมกับร้องตะโกน “ช่วยด้วยค่าๆๆ”
คนบนเรือลำนั้นมองเห็น ต่างชี้ชวนกันดู แล้วหันหัวเรือเข้ามา
ฟ้ากระจ่าง เกียรติบดินทร์ และเทเรซ่า ต่างพากันดีใจ
อ่านต่อหน้า 3 เวลา 17.00 น.
ลิขิตฟ้าชะตาดิน ตอนที่ 19 (ต่อ)
เกาะเล็กๆ ที่ทั้งสามคนมาติดอยู่นี้ มีหมู่เกาะขนาดเล็กอยู่ไม่ห่างกันออกไปเป็นหย่อมๆ ไม่นานหลังจากนั้น ฟ้ากระจ่าง กับเทเรซ่าช่วยกันประคองเกียรติบดินทร์ที่หน้าซีดราวกับไข่ต้ม เดินลัดเลาะผ่านป่าละเมาะเข้ามาจนถึงบริเวณหน้าบ้านพักไม้หลังหนึ่ง ซึ่งปลูกสร้างแบบดิบๆ ง่ายๆ มีป้ายบอกว่า “ที่พักเจ้าหน้าที่อุทยาน” ปักโผล่ออกมาจากดงต้นไม้
“นั่นไง..บ้านพักเจ้าหน้าที่อุทยานที่พี่คนเก็บรังนกบอก” ฟ้ากระจ่างร้องออกมาอย่างดีใจ
“พระเจ้าช่วยเราแล้ว..เราอาจขอเรือเจ้าหน้าที่ให้ไปส่งที่ฝั่งได้นะคะ” เทเรซ่าเสียงระรื่น
ทั้งสองรีบเร่งฝีเท้า เพราะสภาพเกียรติบดินทร์ดูแย่ลงๆ
ทั้งสามพากันเขยกๆ มาถึงที่ระเบียงหน้าบ้านพัก ฟ้ากระจ่างช่วยจับให้เกียรติดินทร์นั่งพักลงตรงหน้าบันไดไม้
“มีใครอยู่ไหมครับ” ฟ้ากระจ่างตะโกนออกถาม
ทุกอย่างเงียบกริบ
“สวัสดีค่ะ มีใครอยู่ไหมคะ”
สิ้นเสียงเทเรซ่า แต่ทุกอย่างยังเงียบ ฟ้ากระจ่างตะโกนบอกอีกครั้ง
“ผมกำลังจะขึ้นไปบนบ้านนะครับ..เรากำลังต้องการความช่วยเหลือนะครับ มีเจ้าหน้าที่อุทยานอยู่ไหมครับ”
ทุกอย่างเงียบเช่นเดิม
ฟ้ากระจ่างตัดสินใจเดินขึ้นไป พบว่าประตูบ้านเปิดอยู่ สำรวจเห็นสภาพเป็นบ้านพักที่เป็นทั้งห้องทำงานเล็กๆ ห้องนอนแบบสมถะ มีครัวเปิดตรงชานเรือน และมีของใช้จำเป็นที่ไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่ไม่มีใครอยู่
ฟ้ากระจ่างกลับออกมา “ไม่มีคนอยู่”
“อ้าว..แล้วจะทำไงกันดีล่ะคะ”
ฟ้ากระจ่างนิ่งคิดแป๊บเดียว “พาคุณดินขึ้นมานอนพักก่อนดีกว่า..ผมต้องดูแผลหน่อย ไม่รู้สภาพเป็นยังไง” มองหน้าเทเรซ่า “เราต้องช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นกันก่อน..คุณเทเรซ่าต้องช่วยผม”
เทเรซ่ามองหน้าจ้าง ไม่อยากเชื่อ ว่าจะได้มีวันนี้ “คุณจ้างจะให้เทเรซ่าทำอะไร..ก็ได้ค่ะ..เพราะเทเรซ่า..เป็นต้นเหตุที่ทำให้แดดดี้ทำเรื่องทั้งหมดนี้..เทเรซ่าขอโทษแทนแดดดี้ด้วยค่ะ”
“อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลยครับ..เรื่องนี้..มันมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น”
ฟ้ากระจ่างพยักหน้า ให้รีบช่วยกันพาเกียรติบดินทร์ขึ้นไป
เหตุการณ์ที่บ้านบัญชาเวลานั้น ดารากานต์เดินพุ่งพล่านไปมา ด้วยความกังวลใจ โดยมีบุรีมารายงานข่าว
“หมายความว่ายังไง จ้างกับน้องดินทำอะไรเทเรซ่า..แปลว่าอะไรคะ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแค่เป็นคู่แข่งทางธุรกิจ มันต้องทำสงครามอะไรกันด้วยเหรอเนี่ย”
“ไอ้ดินมันบ้าอะไรของมัน มันไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย”
“นายหัวพูดยังกับไม่รู้จักลูกตัวเอง เรื่องแบบนี้ น้องดินชอบนัก”
ดารากานต์ไม่พอใจ “ทำไมคุณบุรีพูดแบบนี้ล่ะ”
“ก็จริงนี่ครับ”
“ไอ้จ้างต่างหาก ทำไมมันต้องชักจูงดินไปทำอะไรชั่วๆ ด้วย มันจะเลว ก็เลวไปคนเดียวสิ” บัญชาหลุดปาก
นายน้อมฟังแล้วถึงกับผงะ และอดไม่ได้ต้องแย้งขึ้น
“อะไรนะครับ คุณจ้างน่ะเหรอ จะทำอะไรเลวๆ”
บัญชาหันมาจ้องหน้า จนนายน้อมต้องหลบตา
ป้าบัวฟังแล้วยิ่งกังวล “แบบนี้..จะกลายเป็นว่า ทางฝ่ายโน้นเค้าจะเป็นคนแจ้งตำรวจจับคุณจ้างคุณดินแทนหรือเปล่าคะ”
ดารากานต์เอ่ยขึ้นเป็นเชิงปรึกษา “พ่อของเทเรซ่าเค้าเป็นใคร เราไปขอเจรจาเขาดีไหมคะ..ลูกเราไม่ใช่ผู้ร้ายนะคะ ถ้าลูกเราทำอะไร..ก็ต้องแปลว่าลูกมีเหตุผลสิคะ”
บัญชาทำตาขวางใส่ “คุณจะพูดว่าลูกคุณใช่ไหม..ที่มีเหตุผล แต่ลูกผมไม่มีเหตุผลงั้นสิ”
“อะไรนะคะ”
ดารากานต์อึ้ง ทุกคนมองหน้ากันเหวอๆ
เวลาต่อมาฟ้ากระจ่างใช้มีดทื่อๆ เล่มหนึ่งที่หาเจอในบ้านพักหลังนั้น เฉือนตะเข็บขากางเกงของเกียรติบดินทร์ไปจนสุดต้นขาข้างที่โดนยิงแล้วตัดออกจนเป็นกาวเกงขากุดข้างนึง
เกียรติบดินทร์นอนคว่ำหน้าเพราะแผลอยู่ที่ขาอ่อนด้านหลัง เอียงตะแคงเสี้ยวหน้ามาด้านนอก หน้าซีดสุดๆ
อีกด้านหนึ่ง เทเรซ่ากำลังต้มน้ำบนเตาปิกนิกตรงมุมนอกชาน
ฟ้ากระจ่างพิจารณาดูบาดแผลอย่างพินิจพิเคราะห์ กระสุนฝังใน มองเห็นได้ชัด
“เอาไงดี..หรือว่า..จะทำแค่ความสะอาดไปก่อน..แล้วรอจนกว่า..จะมีคนกลับมา แล้วพาเราไปส่งที่ฝั่ง แล้วรีบเข้าโรงพยาบาล”
“แล้วทางเลือกอีกทาง..คืออะไร” เกียรติบดินทร์ถามสวนออกมา
“ผ่าเอากระสุนออกเอง” ฟ้ากระจ่างบอก
“อะไรนะ..นายจะใช้ไอ้มีดทำครัวพวกนี้น่ะเหรอ”
“ก็เราไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่จะกลับมาเมื่อไหร่ ผมกลัวว่ามันจะทำพิษให้คุณไม่สบายไปกว่านี้” ฟ้ากระจ่างว่า
“พอดีชั้นตายเพราะฝีมือผ่าของนายแหละ” เกียรติบดินทร์เยาะขำๆ
“คนเรือที่จะไปเก็บนกนางแอ่นเขาบอกว่า ปกติที่นี่มีเจ้าหน้าที่ประจำนะคะ สักพักอาจจะมาก็ได้”
“เขาเอาเรือไปลาดตระเวนดูเกาะอื่นๆ ไง แต่เขาจะกลับมาเกาะนี้ตอนไหน หรือจะเข้าฝั่งไป อะไรยังไง”
“แต่นายจะมาผ่าชั้นเป็นหมูหมาไม่ได้ ยาชงยาชา ยาฆ่าเชื้ออะไรก็ไม่มี” เกียรติบดินทร์โวยวาย
“โอเคๆๆ งั้นทำแค่แผลข้างนอกก่อน..ก็เข้าใจ ว่ามันน่ากลัว แต่ไม่รู้ว่าปล่อยไว้..มันจะอักเสบ บวม แล้วระบมอย่างหนักรึเปล่า”
เกียรติบดินทร์ทำหน้าสยอง “ตอนนี้ก็บวมมากแล้วใช่ไหม”
“นั่นสิครับ”
เทเรซ่ามองแล้วทำหน้าหวาดกลัวสุดๆ
“มันมีไขมันออกมาตรงรูด้วยอ่ะค่ะ”
เกียรติบดินทร์ยิ่งฟังก็ยิ่งสยอง
ฟ้ากระจ่างมองออกไปที่ทะเล ซึ่งยังดูว่างเปล่า ไม่มีทีท่าว่าจะมีเรือแล่นเข้ามาสักลำ ฟ้ากระจ่างยังคงชะเง้อชะแง้ รอและลุ้นอยู่อย่างนั้น ท่าทีไม่สบายใจนัก เพราะห่วงอาการของเกียรติบดินทร์
จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์มือถือยื่นมาตรงหน้า ฟ้ากระจ่างหันไป
“โทร.ไปสิคะ..บอกที่บ้านพี่จ้าง..ให้ใครมาช่วย..ก่อนที่พวกแดดดี้ของดวงจะมาเจอ” เทเรซ่าบอก
ฟ้ากระจ่างมองหน้าเทเรซ่า สีหน้าและแววตาขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจมากมาย
ในมุมสงบของบ้านบัญชา ดวงยิหวาหน้าตาตื่นเต้น ดีใจเป็นที่สุด เดินถือโทรศัพท์ที่กดรับแล้ว แต่ยังไม่ยอมพูดออกมา เหลียวดูว่าไม่มีคนตามมา แล้วจึงค่อยยกพูด
“พี่จ้าง..พี่โทร.มาจากไหน พี่..ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”
ฟ้ากระจ่างดีใจมาก หันไปเห็นเทเรซ่ายืนมองอยู่อย่างด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ไม่เป็นไร ตอนนี้พี่โอเคแล้ว..แต่คุณดิน..น่าเป็นห่วง”
“คุณดินเป็นอะไรคะ”
“เอ้อ..” ฟ้ากระจ่างหาคำพูดที่ฟังแล้วไม่ทำให้ตกใจ “ก็..ขาเจ็บนิดหน่อย..นี่ดวงอยู่ที่ไหน”
“อยู่บ้านพี่จ้าง..บ้านนายหัวน่ะค่ะ ทุกคนเค้าวุ่นวายเป็นห่วงพี่จ้างกันมากเลยนะคะ”
ฟ้ากระจ่างแค่นหัวเราะ ขมขื่นในใจสุดๆ “เป็นห่วงพี่เหรอ..ฮ่าๆๆๆ คนบ้านนั้นเนี่ยนะ เป็นห่วงไอ้จ้าง..เค้าห่วงคุณเกียรติบดินทร์เหอะ”
“ทำไมพี่จ้างพูดแบบนั้นล่ะคะ”
ฟ้ากระจ่างตัดบท “เอาเถอะ งั้น..ดวงให้ใครมารับคุณดินไปโรงพยาบาลด่วน พี่อยู่ที่เกาะที่พักเจ้าหน้าที่อุทยาน..ของวนอุทยานหมู่เกาะนี่แหละ”
ดวงยิหวาตั้งใจฟังอย่างเอาจริงเอาจัง
ฟ้ากระจ่างกดวางโทรศัพท์ สีหน้าเรียบเฉย หันมาทางเทเรซ่า
“ขอบคุณนะ เทเรซ่า”
เทเรซ่ารับไป มองหน้าฟ้ากระจ่าง เศร้าๆ “พี่จ้างคะ..มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครับของพี่ กับครอบครัวของเทเรซ่าคะ..พี่มาหลอกเทเรซ่าทำไม แค่เพื่อที่จะได้เป็นฝ่ายชนะในการทำธุรกิจเนี่ยเหรอคะ”
“เทเรซ่า..คุณจะเชื่อผมไหม..ว่าผมไม่รู้เรื่อง..แล้วก็ไม่เข้าใจอะไรหลายๆ อย่างเลย”
ทั้งสองมองหน้ากัน ต่างคนต่างอึ้ง
ดวงยิหวาซุบซิบกับนายเด่นผู้เป็นพ่อ ก่อนจะรายงานเรื่องที่คุยกับฟ้ากระจ่างกับ บัญชา โดยมีบุรี และนายน้อม รับฟังอยู่ด้วย
“เดี๋ยวผมไปเองครับ ผมมีเรือของบังฟา ที่เข้าชำนาญหมู่เกาะแถวอุทยานนั่นดี” บุรีรับอาสา
“แล้วจ้างมันไม่ได้บอกเหรอ ว่าน้องดินไปโดนอะไรเข้า” บัญชาถาม
“เค้าไม่บอกค่ะ ดวงพยายามซักแล้ว”
“แล้ว..ยายเทเรซ่าก็อยู่ด้วยเหรอ” บัญชาซัก
“ก็..โทรศัพท์ที่คุณจ้างใช้..เป็นของคุณเทเรซ่าค่ะ”
“ดีล่ะ แปลว่างานนี้ต้องเสี่ยงแน่ๆ ผมจะได้เอาคนมือดีๆ ไปหลายๆ คนหน่อย” บุรีว่า
บัญชาเอ่ยขึ้นทันที “รีบไปสิ..”
“ครับ” บุรีรับคำ
“ดวงไปด้วยนะคะ”
“จะไปทำไมดวง พ่อไปเอง” นายเด่นรีบห้าม
“พ่อนั่นแหละ ไม่ควรไป แต่ดวงต้องไป”
“อย่าเลย อันตราย” บุรีบอก
“ดวงไม่กลัวค่ะ” ดวงยิหวาบอกน้ำเสียงจริงจัง
“ดวงจะไปก็ไป เด่นไม่ต้อง..บุรี..ชั้นขอคุยอะไรด้วยหน่อย..คนอื่นออกไปก่อน”
บัญชาเอ่ยขึ้น ทุกคนอึ้งๆ ขณะเดินออกไป
บุรีเข็นรถบัญชามามุมหนึ่ง หลบๆ
“นายหัว..มีอะไรครับ”
“ถ้างานนี้..มีการปะทะ..หรืออันตรายอะไร แกดูแลน้องดินคนเดียว คนอื่นไม่ต้อง” บัญชากำชับ
“เอ๊ะ คนอื่น..คือ”
“คนอื่น..คือใครๆ ก็ตาม..ที่ไม่ใช่ลูกชั้น”
“ผมไม่เข้าใจ”
“พาน้องดินกลับมาคนเดียว..คนอื่น..ถ้าไอ้ปีเตอร์มันอยากจะทำอะไร ก็ปล่อยให้มันทำ”
บุรีเก็ตแล้วเริ่มเข้าใจว่าหมายถึงใคร แต่ไม่รู้เหตุผล
เวลาต่อมาบุรีแต่งตัวในชุดใหม่ เป็นชุดพร้อมลุย เดินใส่แจ็คเก็ตทับเสื้อยืดออกมา ฟ้าใสกำลังชงกาแฟอยู่มุมหนึ่ง ระหว่างนั้นมีเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ฟ้าใสหันไปมอง บุรีรีบไปรับ
“จุ้ยเหรอ..เออ..งานเข้าว่ะ”
ฟ้าใสแอบตั้งใจฟัง
“จัดพวกเจ๋งๆมาเท่าที่จะหาได้ แล้วไปรอที่ท่าเรือบังฟา..ภายในครึ่งชั่วโมงนี้ อ๋อ..ลูกๆนายหัวเค้ากำลังอยู่ในที่คับขัน เราต้องไปช่วย อือ..พวกมันไปฉุดลูกสาวมิสเตอร์ปีเตร์มามั้ง..เดาเอานะ อือ..เราจะไปช่วยพวกมัน..แต่..ชั้นกะว่า..เราจะตบตานายหัวนิดหน่อย..อือ..เตรียมอุปกรณ์ทั้งหมดไปให้ครบมือ..งานนี้..ชั้นจะบอกนายหัวว่าพวกเราสู้เต็มที่แล้ว แต่สู้ไม่ได้..ลูกชายสองคนของนายหัวโดนพวกไอ้ปีเตอร์ฆ่าตายหมด หึๆๆ ถูกต้องแล้วคร้าบ...”
ฟ้าใสชะงัก เบื้องแรกงงๆ แต่แล้วก็ปะติดปะต่อค่อยๆ เข้าใจเรื่องราว ถึงกับหมดแรง ทรุดลงนั่งอึ้งๆ บุรีวางหู เดินมาหา ฟ้าใสรีบหันไป ทำท่าชงกาแฟต่อ
“ได้ยังจ๊ะ ยาหยี กาแฟของพี่”
“ได้แล้วค่ะ” ฟ้าใสรีบยกแก้วกาแฟมาให้
บุรีดึงตัวฟ้าใสมาจูบแก้มฟอดใหญ่อย่างอารมณ์ดี
“ฟ้าใส..เวลาที่พี่รอมาถึงแล้วนะ ทายาทของนายหัวบัญชากำลังจะตายกันหมด..แล้วนายหัวเองก็พิกลพิการแบบนี้ คราวนี้ล่ะ พี่จะเป็นทายาทชายคนสุดท้ายของตระกูลเกียรติถลาง..แล้วก็ต้องได้รับมรดกสืบทอดบัญชาเอนเทอร์ไพร้ซ์ต่อไป..คราวนี้..ฟ้าใสจะได้เป็นนายหญิงแล้วนะ..ดีไหมจ๊ะ..ที่รัก”
บุรีหันไปจิบกาแฟอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ โดยไม่ทันสังเกตว่าเวลานั้นฟ้าใสอยู่ในอาการหน้าซีด ใจสั่นเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ
โปรดติดตามอ่านตอนอวสานพรุ่งนี้ เวลา 9.00 น., 12.00น. และ 17.00 น.
