เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 19
เพลินตาแอบย่องเข้ามาในบ้าน หันไปก็ตกใจที่เห็นพิสมัยรออยู่ เธอหันจะหนี แต่แม่ก็ตามมาขวาง
“เลิกหลบหน้าแม่ซักทียัยตา!”
“ตาไม่ได้หลบหน้าแม่ซักหน่อย”
“ถ้าไม่ได้หลบหน้าแม่ ก็หันมามองแม่เดี๋ยวนี้!!”
เพลินตาไม่หัน พิสมัยจับหน้าให้หันมา แต่เพลินตาไม่กรอกตามามอง
“ยัยตา!!!”
เพลินตาเอามือแม่ออก แล้วหันมาจ้องหน้าอย่างสุดทน
“แม่จะอะไรกะตานักหนา ตาก็บอกไปแล้วว่าตาจะตัดใจจากพี่ชาร์ล”
“ไม่ได้! แม่ไม่ยอม ชาร์ลเขาแค่ประกาศแต่งงานกับยัยชมพูแพร ยังไงลูกก็ต้องหาทางล้มงานแต่งงานของชาร์ลให้ได้”
เพลินตาหนักแน่น
“ตาขอบอกแม่เป็นครั้งสุดท้ายว่าตาไม่ทำ”
“แม่ก็ขอบอกลูกเป็นครั้งสุดท้ายว่า ลูกต้องทำ”
เพลินตากรี๊ดออกมาดังลั่น
“อ๊ายยย! แม่จะบังคับตาไปถึงไหน ตาไม่ไหวแล้ว”
เพลินตาปล่อยโฮออกมา พิสมัยอึ้ง
“ยัยตา...แม่ไม่เคยบังคับลูกนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ทำก็เพราะแม่รักลูก แม่อยากให้ลูกสบาย”
เพลินตาปัดมือพิสมัยออก
“แม่รักตาหรือแม่รักตัวเองกันแน่! แม่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของตาเลย แม่เอาแต่คิดว่าถ้าตาไม่ได้แต่งงานกับพี่ชาร์ล แม่ก็จะชวดสมบัติของลุงไมเคิล แม่รู้มั๊ยว่าพี่ชาร์ลเขาพูดอะไรกับตา พี่ชาร์ลบอกว่า เขาไม่รักตา ไม่มีวันรัก ถึงแม้เขาจะไม่มีใคร ประโยคนี้มันฝังอยู่ในหัวสมอง ทำยังไงก็สลัดมันไม่หลุด มันทำให้ตารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า คนเขาไม่รักก็ยังไปตามตื้อเขา แม่ไม่เป็นตา แม่ไม่เข้าใจหรอก”
เพลินตาพูดจบก็วิ่งขึ้นที่ห้องนอน แล้วทิ้งตัวนอนร้องไห้บนเตียง ไม่นานพิสมัยเปิดประตูเข้ามา
“ทำไมไม่เล่าให้แม่ฟังว่าชาร์ลเขาพูดแบบนี้กับลูก”
“เมื่อวานตอนที่ตากำลังจะเล่า แม่ไม่ฟัง แม่เอาแต่ว่าตา”
พิสมัยขยับเข้ามานั่ง ดึงเพลินตามากอด
“แม่ขอโทษ”
เพลินตาปล่อยโฮอีกครั้ง กอดแม่แน่น เพลินตาลูบหัวลูกด้วยความสงสาร
“แม่นึกถึงแต่ตัวเองอย่างที่ลูกพูดจริงๆ ต่อไปนี้ลูกไม่ต้องดูไร้ค่าในสายตาใครอีกแล้ว กลับบ้านเรากันนะ” เพลินตาผละออกมามองหน้าแม่ “กลับอเมริกากัน”
เพลินตาพยักหน้า พิสมัยเช็ดน้ำตาให้ลูกแล้วก็กอดกันอีกครั้ง
+ + + + + + + + + + + +
ที่ โรงพยาบาล
ฟ้าลดายังนอนไม่ได้สติ สายชลเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง จับมือและคอยมองเธอตลอดเวลา ระหว่างนั้นเสียงมือของเธอดังขึ้น สายชลเดินไปเปิดกระเป๋า หยิบมือถือเห็นชื่อ “พี่แพร” ที่หน้าจอ
สายชลกดปิดเครื่อง เก็บมือถือไว้ที่เดิม หันไปเห็นฟ้าลดาขยับตัว สายชลดีใจ รีบเข้าไปจับมือเธอไว้
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นสายชลก็ตกใจ รีบดึงมือออก แล้วมองไปรอบๆ
“ฉันมาอยู่นี่ได้ไง?”
“คุณปวดหัวมากจนเป็นลม ผมก็เลยพาคุณมาโรงพยาบาล”
ฟ้าลดารีบลุก
“ฉันจะกลับบ้าน”
“คุณหมอยังไม่ให้คุณกลับ”
“แต่ฉันจะกลับ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
ฟ้าลดาลุกพรวดขึ้นมายืน แต่เร็วไปหน่อยเลยหน้ามืดจะล้ม สายชลรีบประคอง
“นั่นไง ยังคิดจะกลับบ้านอยู่อีกรึเปล่า”
ฟ้าลดาผละออกห่างสายชล
“ยังไงฉันก็จะกลับ! ฉันไม่มีวันอยู่ที่นี่กับคุณ!”
สายชลชะงักไปด้วยความน้อยใจ ฟ้าลดาพยายามจะเดิน แต่ไม่ไหวเพราะเวียนหัวมาก ทำให้จะล้มไปบนพื้น สายชลรีบเข้าไปรับ
“คุณนี่มันดื้อจริงๆ”
ฟ้าลดาพยายามผละออก
“ปล่อยฉัน! ปล่อย...”
ฟ้าลดาไม่มีแรง สายชลจะอุ้มแต่เธอไม่ยอม
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
สายชลกอดฟ้าลดาแน่น
“ถ้าคุณยังดื้อด้านอยู่อีก ผมจะจูบคุณเดี๋ยวนี้!”
ฟ้าลดาหันขวับจ้องสายชลตากร้าว สายชลยื่นหน้ามา ปากจะโดนปากฟ้าลดา เธอรีบหันหน้าหนี สายชลอมยิ้มชอบใจ แล้วอุ้มเธอกลับไปที่เตียง ระหว่างนั้นพยาบาลเข้ามาเห็นก็แปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“ภรรยาผมจะกลับบ้านน่ะครับ ผมห้ามก็ไม่เชื่อ พอลุกจากเตียงก็เลยล้ม”
ฟ้าลดาค้อน สายชลยิ้มกวนๆ
“คนไข้ยังกลับบ้านไม่ได้นะคะ ต้องนอนเฉยๆ ถ้าคุณหมอมาเห็นคุณเป็นอะไร พยาบาลจะโดนดุนะคะ”
ฟ้าลดาไม่กล้าขัดขืน เหล่มองสายชลที่ยิ้มอยู่ พยาบาลประคองฟ้าลดาไปที่เตียง แล้วก็ห่มผ้าให้
“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาเช็ดตัวให้นะคะ”
พยาบาลพูดจบก็เดินออกไป สายชลหันไปทางพยาบาล
“คุณพยาบาลครับ”
สายชลเดินไปคุยบางอย่างกับพยาบาล ฟ้าลดามองตามด้วยความสงสัย พยาบาลพยักหน้ารับ แล้วหันไปทางฟ้าลดา
“สามีคุณน้องนี่น่ารักมากเลยค่ะ”
ทันทีที่พยาบาลออกไป ฟ้าลดารีบถามสายชลทันที
“คุณพูดอะไรกับพี่เขา”
“ผมบอกว่าผมจะเช็ดตัวให้ภรรยาผมเอง”
ฟ้าลดาอึ้ง
“ไม่นะ!!!”
สายชลไม่สนใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฟ้าลดากังวลใจสุดๆ ครู่หนึ่งสายชลกลับออกมาพร้อมกะละมัง และผ้าขนหนูที่บิดน้ำจนหมาดแล้ว แล้วหันมาทางฟ้าลดาที่ยกผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคอ
“ฉันทำเองได้ คุณกลับไปเถอะ ฉันขอร้อง”
“บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ ถ้าดื้อผมจะ...”
สายชลยื่นปากจะจูบ ฟ้าลดายกมือขึ้นมากันแล้วเบือนหน้าหนีไปข้างๆ ปากสายชลปะทะเข้าที่หลังมือของเธอที่โดนปากตัวเอง ทำให้เหมือนสองคนจูบกัน แต่มีมือมากั้นเอาไว้ สองคนมองหน้ากันนิ่งนาน แล้วก็ได้สติ ผละออกจากกัน
สายชลบรรจงเช็ดตัวให้ฟ้าลดาอย่างทะนุถนอม ฟ้าลดารู้สึกหวั่นไหวกับสายตาของเขาที่มองเธออย่างรู้สึกบอกไม่ถูก
+ + + + + + + + + + + +
หมอวัฒนาเก็บรูป ที่ถ่ายกับชมพูแพรหน้าเศร้า ก่อนจะเก็บใส่กล่อง รวมกับของอื่นๆที่เขาเก็บไว้แล้ว ระหว่างนั้นเสียงกดออดดังขึ้น หมอวัฒนาลุกเดินไปที่หน้าต่าง เห็นชมพูแพรยืนอยู่หน้าบ้านก็แปลกใจ เดินไปเปิดประตูให้...
“แพรโทรมาตั้งหลายครั้ง แต่พี่หมอไม่เปิดเครื่อง พอโทรเข้าบ้าน เขาก็บอกว่าเบอร์นี้ยกเลิกไปแล้ว แพรก็เลยต้องมาที่นี่”
“แพรมีธุระอะไร”
“คุณชาร์ลโทรมาบอกว่ายัยฟ้าอยู่โรงพยาบาล แต่คุณชาร์ลไม่บอกแพรว่าฟ้าอยู่โรงพยาบาลไหน แพรอยากให้พี่หมอช่วย”
หมอวัฒนากังวลใจ ที่ฟ้าลดาอยู่กับสายชลสองคน
ขณะเดียวกัน...สายชลยกถาดอาหารมาวางบนโต๊ะ แล้วก็ตักข้าวป้อนฟ้าลดา
“ฉันกินเอง” ฟ้าลดารีบบอก
“ผมเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณต้องมานอนโรงพยาบาล ขอให้ผมได้เป็นคนดูแลคุณให้ดีที่สุดเถอะ”
ฟ้าลดามองสายชลเห็นสีหน้าและแววตาที่จริงจังมาก ก็เลยยอมกินข้าวที่เขาป้อนให้ จากนั้นก็ดูแลจะให้เธอกินยา แล้วหันไปเห็นเหยือกน้ำหมด
“ผมออกไปเอาน้ำก่อนนะ”
สายชลเดินออกไป ฟ้าลดาครุ่นคิดอย่างสับสน
“ตกลงคุณเป็นซาตาน หรือเป็นเทวดากันแน่”
ฟ้าลดาถอนหายใจ แล้วก็เห็นกระเป๋าตัวเองวางอยู่บนโซฟา ฟ้าลดานึกออก รีบประคองตัวเองลงจากเตียง มาที่โซฟา เปิดกระเป๋า หยิบมือถือออกมา เห็นว่าเครื่องปิด แต่ยังไม่ทันเปิด สายชลกลับเข้ามา
ฟ้าลดาตกใจ รีบเอามือถือซ่อนไว้ข้างหลัง สายชลเห็นเธอนั่งที่โซฟาก็แปลกใจ
“ลุกมาทำไม?”
“นอนนานแล้วเมื่อย”
สายชลไม่ได้ติดใจอะไร เอาเหยือกน้ำไปวาง ฟ้าลดาถอนหายใจโล่งอก
+ + + + + + + + + +
หมอวัฒนาวางสาย หันมาทางชมพูแพรที่นั่งหน้าเครียด
“โทรไปตามโรงพยาบาลใหญ่ๆหลายโรงพยาบาลแล้ว ไม่มีคนไข้ชื่อฟ้าลดาเลย”
ชมพูแพรเริ่มประสาทเสีย
“หรือจริงๆยัยฟ้าไม่ได้อยู่โรงพยาบาล?! หรือว่ายัยฟ้าให้คุณชาร์ลโกหก!”
หมอวัฒนาโมโหแทนฟ้าลดา
“คนที่โกหกคงจะเป็นคุณชาร์ลมากกว่า จนป่านนี้แพรยังคิดว่าเขาเป็นคนดีอยู่อีกเหรอ”
“เขากำลังจะเป็นสามีในอนาคตของแพร เพราะฉะนั้นแพรต้องไว้ใจและเชื่อใจเขา”
หมอวัฒนาเจ็บแปลบกับคำว่า “สามี”
“แพรนี่แปลกนะ ทั้งๆที่ฟ้าเป็นสายเลือดเดียวกับแพร แต่แพรกลับไม่เชื่อ และคิดร้ายกับฟ้าตลอดเวลา”
ชมพูแพรหัวเสีย
“ที่แพรมาหาพี่หมอ แพรไม่ได้จะให้พี่หมอเทศนา แพรมาขอความช่วยเหลือ ถ้าพี่หมอช่วยไม่ได้ แพรจะหาทางเอง”
ชมพูแพรจ้ำเดินออกไปด้วยความหัวเสีย ชมพูแพรเดินเร็ว ทำให้สะดุดจะล้ม หมอวัฒนารีบเข้ามารับ
“ระวังหน่อยซิ ตอนนี้แพรไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
ชมพูแพรผงะ...อึ้ง...เพราะลืมไปที่โกหกว่าตัวเองท้อง หมอวัฒนาประคองชมพูแพรให้ยืน
“พี่หมอรู้?”
“ฟ้าเล่าให้ผมฟัง แพรกลับบ้านไปพักเถอะ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง ช่วงนี้แพรต้องห้ามเครียดนะครับ ไม่งั้นจะมีผลกับเด็กในท้อง”
ชมพูแพรเงียบ แล้วก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปที่รถ หมอวัฒนามองตามอย่างเจ็บปวด
+ + + + + + + + +
ฟ้าลดานอนบนเตียง มือกำมือถือแน่น เหล่มองสายชลที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาก็ทำเป็นพลิกตัวหันหลังให้ แล้วแอบกดข้อความ ส่งถึงหมอวัฒนา สายชลหันมามอง เห็นฟ้าลดานิ่งๆ ก็นึกเป็นห่วง เดินมาดูเห็นเธอนอนหลับตา ก็เข้าใจว่าหลับ ดึงห่มผ้าขึ้นมาห่มให้
ฟ้าลดาตื่นเต้นมากกลัวสายชลจะเห็นมือถือ แต่เขาไม่เห็น ก้มลงจูบที่หน้าผากก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม ฟ้าลดาลืมตาขึ้นมา ก้มมองมือถือที่ตัวเองซ่อนไว้ใต้หมอน แล้วก็ถอนหายใจโล่งอก ไม่นานนักเธอก็หลับไป และได้ฝันร้าย....
ในฝัน...
พายุกระหน่ำ ฟ้าร้อง ฝนตกหนัก ฟ้าลดาอยู่กลางทะเลเผชิญหน้ากับพายุเพียงลำพัง
“พ่อ! แม่! ช่วยฟ้าด้วย”
ฟ้าร้องเปรี้ยง!! ฟ้าลดาตกใจสุดขีด กรี๊ดลั่น
“อ๊ายยยย!”
สายชลที่นอนบนโซฟา สะดุ้งตื่นหันไปเห็นฟ้าลดายกไม้ยกมือเหมือนว่ายน้ำ สายชลรีบลุกมาหาฟ้าลดา
“นางฟ้า! นางฟ้า!”
ฟ้าลดาไม่ตื่น พยายามตะเกียกตะกาย สายชลขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วกอดเธอไว้แน่น
“สายชลอยู่นี่แล้วนางฟ้า...นางฟ้า...”
สายชลปลอบโยนทำให้ฟ้าลดาค่อยๆสงบลง และฝันต่อไปว่า...เธอยืนอยู่ริมหาด แต่ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน เธอหันไปเห็นบ้านสายชล เห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในบ้าน แต่ยืนหันหลังให้
ฟ้าลดาอยากรู้ว่าเป็นใคร? เลยเดินเข้าไปในบ้าน แล้วผู้ชายคนนั้นก็หันมาเป็นสายชลใส่ชุดชาวเกาะมิน ฉีกยิ้มกว้าง และเรียกเธอ...
“นางฟ้า”
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ฟ้าลดาสะดุ้งตื่น แล้วก็ตกใจเพราะเห็นสายชลกอดตัวเองเอาไว้ พอเงยหน้าขึ้นไปมอง จมูกก็ชนเข้ากับคางของเขา เธอชะงักไปเพราะหน้าของเขา อยู่ห่างไม่ถึงคืบ เธอมองหน้าเขานิ่งนาน คิดถึงภาพของเขาในความฝัน แล้วสายชลก็ลืมตาขึ้นมาเห็นเธอมองหน้าเขาอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ? เมื่อคืนคุณฝันร้าย ร้องโวยวายทั้งคืน ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่”
ฟ้าลดาเห็นแววตาความเป็นห่วงของสายชลก็อึ้งไป ไม่นานหมอเข้ามากับพยาบาล สายชลกับฟ้าลดาหันไป สายชลรีบลงจากเตียง หมอกับพยาบาลยิ้มๆ
“สวัสดีครับ เช้านี้คนไข้เป็นไงบ้างครับ”
“ไม่มึนหัวแล้วค่ะ”
“ถ้างั้นหมอขอตรวจหน่อยนะครับ”
สายชลเดินออกไป พยาบาลปิดม่านกั้นเตียง ครู่หนึ่ง พยาบาลเปิดม่านกั้นเตียง หมอเดินมาหาสายชลที่รออยู่
“ร่างกายแข็งแรงดีแล้ว กลับบ้านได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
สายชลพยักหน้ารับ หมอกับพยาบาลเดินออกไป สายชลหันมาทางฟ้าลดา
“ผมจะไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย ส่วนคุณก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ผมดีใจนะที่คุณไม่เป็นอะไร”
สายชลเดินออกไป ฟ้าลดาหยิบมือถือโทรหาหมอวัฒนาทันที
(อ่านต่อหน้า 2)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 19 (ต่อ)
หมอวัฒนาเดินเข้ามาในโรงพยาบาล เสียงมือถือดังขึ้น หมอวัฒนารีบกดรับ
“พี่ถึงแล้วฟ้า ฟ้าอยู่ห้องไหน?”
หมอวัฒนารีบเดินไป ขณะเดียวกัน สายชลซึ่งยืนหันหลังให้อยู่ กำลังคุยโทรศัพท์กับสหัสอยู่
“สหัส..ฉันตัดสินใจที่จะยุติเกมนี้”
สายชลยิ้มออกมา รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด
ทางด้านหมอวัฒนาเข้ามาในห้อง เห็นฟ้าลดาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว
“คุณชาร์ลกำลังไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล เรารีบไปกันเถอะค่ะ”
ฟ้าลดากับหมอวัฒนารีบเดินออกไป ทางด้านสายชลเมื่อเดินกลับมาที่ห้อง ก็ต้องผงะไป เมื่อไม่เห็นฟ้าลดาอยู่ในห้อง จึงรีบเดินออกไปพบพยาบาลก็ถามทันที
“เห็นคนไข้ห้องนี้มั๊ยครับ”
“ออกไปแล้วนี่คะ”
สายชลผงะ
“ออกไปแล้ว?!”
พยาบาลเดินออกไป สายชลกำมือแน่นด้วยความโมโหสุดๆ
+ + + + + + + + + + +
เมื่อฟ้าลดากลับมาถึงบ้าน เธอรีบเก็บข้าวของ ครู่หนึ่งก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมา พบป้าเนียม กับแหวนที่ยืนรออยู่กับหมอวัฒนา
“คุณฟ้าจะไปไหนคะ?”
“ฟ้าจะกลับอเมริกา”
“แล้วคุณแพรรู้เหรอยังคะ”
“ฟ้าบอกพี่แพรแล้วค่ะ”
“ปุบปับก็จะไป ไม่ให้ป้าตั้งตัวบ้างเลย ทำไมคุณฟ้าต้องรีบขนาดนี้ด้วย”
ป้าเนียมใจหายจะร้องไห้ ฟ้าลดาพูดไม่ออก เข้ามาไหว้แนบอก
“ฟ้าขอบคุณป้าเนียมมากนะคะที่ดูแลฟ้าทุกอย่าง”
“คุณฟ้าพูดหยั่งกับว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”
ฟ้าลดาหันไปมองหมอวัฒนาเงียบ แหวนอึ้งน้ำตารื้น
“คุณฟ้าจะไม่กลับมาอีกแล้วจริงๆเหรอคะ”
ฟ้าลดาน้ำตารื้นตามไปด้วย แล้วก็โผกอดป้าเนียม
“ฟ้ารักป้าเนียมนะคะ รักเหมือนแม่อีกคน ถ้าถึงอเมริกาแล้ว ฟ้าจะโทรหานะคะ”
ป้าเนียมดึงฟ้าลดาออกมา ร้องไห้ทั้งคู่ รวมทั้งแหวนด้วย
“ที่คุณรีบไป เพราะคุณมีปัญหากับคุณแพรใช่มั๊ย”
“ฟ้าต้องไปแล้ว แหวน...” ฟ้าลดาพูดไม่ออก หันไปทางแหวน “ฝากดูแลป้าเนียมด้วย”
“ค่ะคุณฟ้า”
ฟ้าลดารีบเดินนำออกไป เมื่อไปถึงรถ หมอวัฒนาถามย้ำ
“ฟ้าแน่ใจเหรอว่าการที่ฟ้าหนีไปแบบนี้ จะทำให้ฟ้าพ้นจากคุณชาร์ล”
“ฟ้ามั่นใจค่ะ ถ้าฟ้ายังขืนอยู่ที่นี่ต่อ เขาจะตามฟ้าไม่เลิก เขาไม่ยอมหยุด มันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาเลิกยุ่งกับฟ้า และ กลับไปรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำกับพี่แพร”
ฟ้าลดามุ่งมั่นมาก รีบขึ้นรถ หมอวัฒนาขึ้นตาม แล้วขับออกไป
ทางด้านสายชลขับรถกลับมาบ้านด้วยความร้อนใจ พลางโทรหาฟ้าลดาไปด้วย แต่ปลายสายไม่เปิดเครื่อง สายชลโมโหมาก เหยียบคันเร่งมาถึงสี่แยก ไฟเขียวเปลี่ยนเป็นไฟเหลือง สายชลรีบบึ่ง แต่ไม่ทัน ไฟเหลืองเปลี่ยนเป็นไฟแดง รถจากอีกแยกขับออกมา สายชลตกใจเบรกเอี๊ยด แล้วชนโครม!
สายชลลงมาจากรถ คู่กรณีลงมาดูรถตัวเองด้วยความหัวเสีย ก่อนจะหันไปทางสายชล
“คุณตาบอดสีรึเปล่า ออกมาได้ไงทั้งๆที่ไฟแดง”
สายชลพูดไม่ออก คู่กรณีหันไปมองรถตัวเองอีกครั้งด้วยความเซ็ง สายชลเอามือถือออกมากดโทรหาสหัสให้มาช่วย....
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดายื่นใบลาออกให้วีรเดช ทุกคนที่อยู่ด้วยตกใจมาก...
“ทำไมมันกะทันหันแบบนี้ล่ะฟ้า”
“ฟ้าขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกพี่วีล่วงหน้า พี่วีไม่ต้องให้เงินเดือนฟ้าเดือนนี้นะคะ เพราะฟ้าทำผิดกฎของบริษัท”
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน พี่เสียดายคนมีฝีมืออย่างฟ้า หรือว่ามีบริษัทอื่นซื้อตัวฟ้า!”
“ไม่ใช่ค่ะ ฟ้ามีเหตุผลที่ยังบอกใครตอนนี้ไม่ได้”
บอกแล้วฟ้าลดาก็เดินกลับออกไป เจมส์กับธงไทยตามฟ้าลดาออกมา
“เหตุผลของฟ้ามันเกี่ยวกับคุณชาร์ลใช่มั๊ย?” เจมส์ถาม
ฟ้าลดาหยุดเดินหันมา
“แกสองคนอย่าเพิ่งถามอะไรฉันตอนนี้เลย ไว้มีโอกาส ฉันจะเล่าให้พวกแกฟัง”
“แล้วฟ้าจะไปไหน?” ธงไทยถาม
ฟ้าลดาไม่ตอบ
“ฉันต้องไปแล้ว ไว้ฉันจะโทรหา”
ฟ้าลดาเข้าไปกอดเจมส์ กับ ธงไทยพร้อมกันด้วยความอาลัย แล้วก็รีบเดินออกไป
เจมส์กับธงไทยมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ฟ้าลดาเดินมาหาหมอวัฒนาที่ยืนรออยู่
“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่หมอ”
“งั้นเดี๋ยวพี่เอารถมารับ ฟ้ารอพี่ข้างหน้านี่แหละ”
หมอวัฒนาเดินออกไป
ฟ้าลดาเดินมารอหน้าตึก ระหว่างนั้นมามิเดินมาเห็นฟ้าลดาก็ตกตะลึง ยืนมองตาค้าง
“นางฟ้า!”
ฟ้าลดาได้ยิน หันไปเห็น มามิเข้ามาจับมือฟ้าลดาด้วยความดีใจ
“นางฟ้า....”
ฟ้าลดาหน้าถอดสี นึกถึงตอนที่พบกับสายชลที่สวนสาธารณะ แล้วสายชลเรียกเธอว่า “นางฟ้า” มามิมองหน้าฟ้าลดายิ้มกว้างสุดๆ
“ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอนางฟ้าที่นี่ ไม่อยากจะเชื่อ”
ฟ้าลดารีบดึงมือออกมาจากมามิ มองอย่างหวาดระแวง ทำให้มามิแปลกใจ ฟ้าลดามองหาสายชลไปรอบๆว่าอยู่ที่นี่รึเปล่า มามิงงกับท่าทางของฟ้าลดา
“นางฟ้ามองหาใคร?”
ฟ้าลดาหันมาทางมามิ
“เขาอยู่ไหน?”
มามิงง
“เขา? ใคร?”
“คุณชาร์ล! เขาให้เธอมาพูดกับฉันแบบนี้ใช่มั๊ย”
“นางฟ้าพูดอะไร? ไม่เห็นเข้าใจเลย”
ฟ้าลดามองมามิไม่ไว้ใจ
“อย่าบอกนะว่าเธอจำฉันไม่ได้ ฉันพี่มามิไง พี่มามิคนสวยของนางฟ้า”
มามิจับแขน ฟ้าลดาปัดมือมามิออก
“ไปบอกเขาว่าอย่าใช้วิธีนี้ คิดว่าจะกดดันฉันได้เหรอ? ไม่สำเร็จหรอก”
มามิงงหนักขึ้น เริ่มโมโห
“เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย?! ฉันงงไปหมดแล้ว”
รถหมอวัฒนาแล่นมาจอด แล้วลงจากรถ
“ฟ้า!” หมอวัฒนาหันไปมองมามิ “มีอะไรรึเปล่า”
“รีบไปเถอะค่ะพี่หมอ”
ฟ้าลดารีบขึ้นรถไปกับหมอวัฒนาที่มองมามิงงๆ มามิหัวเสีย
“อะไรของเขาวะ!”
มามินิ่วหน้าสงสัยสุดๆ
+ + + + + + + + + + +
มามิเข้าไปที่บริษัทฟิล์มแฟลช แล้วดึงรูปฟ้าลดาออกมาจากบอร์ดรูปพนักงาน แล้วเดินดุ่มๆเข้าไปหาเจมส์ที่อยู่กับธงไทย ก่อนจะยื่นรูปฟ้าออกไป
“ผู้หญิงคนนี้ชื่ออะไร”
เจมส์กับธงไทย หันไปมองมามิด้วยความงง
“ฉันถามว่าผู้หญิงคนนี้ชื่ออะไร”
“จะรู้ไปทำไม”
“ชื่อนางฟ้าใช่มั๊ย”
เจมส์กับธงไทยชะงัก
“เขาชื่อฟ้าลดา ไม่ใช่นางฟ้า” ธงไทยบอก
“ไม่จริง เขาชื่อนางฟ้า”
เจมส์สงสัย
“เธอเอาชื่อนี้มาจากไหน”
“ฉันรู้จักเขา เราเคยอยู่ด้วยกันที่เกาะมิน”
“เกาะมิน??”
“เกาะมินอะไรวะ?” ธงไทยงง
มามิเหวอ
“พวกพี่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเหรอ?”
เจมส์กับธงไทยมองหน้ากันด้วยความระแวง
“คุณชาร์ลจ้างเธอให้มาก่อกวนฟ้าใช่มั๊ย”
“ชานอีกแหละ เมื่อกี๊นางฟ้าก็พูดกับฉันแบบนี้ ชานไหนกัน?”
เจมส์เอาไอแพดมาเปิดเน็ต แล้วหารูปสายชล ก่อนจะหันมาให้มามิดู
“นี่ไง ชาร์ล แมคโครวิท ประธานบริหารสายการบินเซเว่นซี”
มามิก้มมองรูป แล้วก็ผงะ นิ่งไปด้วยความตะลึง
“สายชล!” มามิคว้าไอแพดมาดูรูปสายชลใกล้ๆ “นี่มันสายชลต่างหาก ใช่ชานที่ไหนเล่า พวกพี่รู้จักสายชลด้วยเหรอ แล้วตอนนี้สายชลอยู่ที่ไหน”
เจมส์กับธงไทยมองหน้ากันด้วยความงงสุดๆ แล้วก็หันไปมองมามิอีกครั้ง
“เธอแน่ใจเหรอว่าผู้ชายในรูปนี้ชื่อสายชล เป็นคนที่เธอรู้จัก” เจมส์ถาม
“แน่ใจ ถึงฉันจะไม่ได้เจอสายชลมาหลายปี แต่ต่อให้เขาเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน ฉันก็จำเขาได้แม่นยำ เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ”
“แล้วสายชล..เขาเป็นใคร?” ธงไทยถาม
“เขาเป็นผัวนางฟ้า”
เจมส์กับธงไทยอึ้ง
+ + + + + + + + + + + +
สายชลขับรถมาที่บ้าน เห็นป้าเนียมกับแหวนยืนอยู่ก็ถามทันที...
“คุณฟ้าลดากลับมาที่นี่รึเปล่า”
“กลับมา แล้วก็ออกไปแล้วค่ะ” ป้าเนียมตอบ
“ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ซักพักแล้วค่ะ” แหวนพูด
“แล้วเขามากับใคร”
“คุณหมอวัฒนาค่ะ” ป้าเนียมตอบ
สายชลกัดกรามแน่น
“มีอะไรกันรึเปล่าคะคุณชาร์ล”
สายชลไม่ตอบ รีบขึ้นรถขับออกไปทันที ป้าเนียมกับแหวนงงมากขึ้น
“นี่มันอะไรกันอ่ะป้า!”
แหวนถาม ป้าเนียมได้แต่ส่ายหน้า
ทางด้านสายชลรีบไปที่โรงพยาบาล และถามหาหมอวัฒนาจากพยาบาลที่เคาเตอร์
“คุณหมอวัฒนาลาออกไปแล้วค่ะ”พยาบาลบอก
สายชลอึ้ง
“ลาออก?! เขาลาออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สองสามวันแล้วค่ะ คุณมีธุระอะไรกับคุณหมอฝากเรื่องไว้ที่ดิฉันก็ได้นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะบอกคุณหมอให้”
“มันเป็นธุระส่วนตัวน่ะครับ ถ้ายังไง...” สายชลเอาแขนเท้าโต๊ะ ยื่นหน้าไปใกล้พยาบาล “ผมขอที่อยู่บ้านคุณหมอจะได้มั๊ยครับคุณพยาบาล”
สายชลโปรยเสน่ห์ ทำให้พยาบาลหวั่นไหวไปกับสายตาของเขา...
+ + + + + + + + + + +
หมอวัฒนาลากกระเป๋า เดินนำฟ้าลดาเข้ามาในห้องพักที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง
“เพื่อนพี่ไปเมืองนอกพอดี ก็เลยปล่อยห้องให้เช่า ฟ้าอยู่ได้รึเปล่า”
ฟ้าลดาหันมองไปทั่วๆ
“สบายมากค่ะ”
หมอวัฒนาวางกระเป๋า หันมาทางฟ้าลดาพร้อมกับหยิบซิมการ์ดออกมาให้
“ซิมการ์ดแบบเติมเงินที่ฟ้าขอ”
ฟ้าลดารับซิมการ์ดมา แล้วเปลี่ยนกับซิมการ์ดอันเดิมที่ใส่อยู่ ฟ้าลดาเอาซิมการ์ดอันเดิมทิ้งถังขยะ
“ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ ที่ช่วยเหลือฟ้าทุกอย่าง”
“อะไรที่ทำให้ฟ้าหลุดพ้นจากผู้ชายคนนั้นได้ พี่ยินดี อดทนนะฟ้า ถ้าเอกสารเรียบร้อยเมื่อไหร่ ฟ้าจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้อีก เราจะไปจากที่นี่ด้วยกัน พี่ตัดสินใจจะไปซีแอทเทิล”
ฟ้าลดายิ้ม แล้วก็พยักหน้ารับ
(อ่านต่อหน้า 3)
เกมร้าย เกมรัก ตอนที่ 19 (ต่อ)
มามิมองหน้าเจมส์กับธงไทย ด้วยความตะลึง หลังจากที่ได้รู้เรื่องราวทุกอย่าง...
“หมายความว่า...นางฟ้าจำเรื่องราวบนเกาะมินไม่ได้เลย?!”
“จากการประมวลเหตุการณ์ทั้งหมด ฉันกับไอ้ไทยคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้น” เจมส์บอก
“แสดงว่าฟ้าความจำเสื่อม ถ้างั้นคุณชาร์ลก็เข้าใจถูกแล้วว่า...ฟ้าคือนางฟ้าของเขา” ธงไทยที่นิ่งคิดอยู่นาน โพล่งขึ้นมา
เจมส์พยักหน้าเห็นด้วย
“แต่พอฟ้าจำเขาไม่ได้ เขาก็เลยคิดว่าฟ้าแกล้ง มันก็เลยทำให้เขาโกรธ”
“เขาก็เลยตามรังควานฟ้าตลอดเวลา”
ทั้งสองคนช่วยกันปะติดปะต่อเรื่องราว มามินิ่วหน้า
“พูดอะไรกันอ่ะ งงไปหมดแล้ว”
“ไว้ฉันจะค่อยๆเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง แต่ตอนนี้ที่พวกเราต้องรีบทำก็คือ...พิสูจน์สิ่งที่พวกเราคิดว่าถูกต้อง”
เจมส์ ธงไทย มามิมองหน้ากันว่าจะทำยังไงดี
+ + + + + + + + + +
ชมพูแพรรีบไปหาฟ้าลดาที่คอนโด เมื่อเธอโทรมาบอกว่าอยู่ที่ไหน ทันทีที่เห็นหน้าก็แกล้งโผเข้ากอดด้วยท่าทีดีใจ
“พี่เป็นห่วงฟ้าแทบแย่ ตอนที่คุณชาร์ลโทรมาบอกว่าฟ้าอยู่โรงพยาบาล พอพี่ถามว่าฟ้าอยู่โรงพยาบาลอะไร เขาก็ไม่ยอมบอก”
“ฟ้าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะพี่แพร”
ชมพูแพรหยั่งเชิง
“แล้วคุณชาร์ลข่มเหงฟ้าอีกรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วเขารู้มั๊ยว่าฟ้าหนีออกมาแบบนี้”
“เขาไม่รู้ค่ะ และเขาก็จะไม่มีวันได้เจอฟ้าอีก”
ชมพูแพรโล่งใจ แล้วก็แกล้งทำเป็นสำนึกผิด
“พี่ขอโทษนะฟ้าที่พี่ทำให้ฟ้าต้องลำบาก” ชมพูแพรจับมือฟ้าลดา “ขอบใจฟ้ามากนะ ขอบใจจริงๆ”
“อะไรที่ทำให้พี่แพรมีความสุข ฟ้าเต็มใจทำให้พี่แพรทุกอย่างค่ะ”
“แล้วนี่ฟ้าจะไปอเมริกาเมื่อไหร่”
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ประมาณอาทิตย์หน้าฟ้าก็จะบินไปทันที”
“พี่ขอให้ฟ้าโชคดี ได้เจอคนที่เขารักฟ้าและฟ้าก็รักเขา”
“ฟ้าก็ขอให้พี่แพรมีความสุข และขอให้ผู้ชายคนนั้นกลับตัวกลับใจ แล้วก็รักพี่แพรของฟ้าให้มากๆ”
ฟ้าลดาจับท้องชมพูแพร
“ถ้าหลานฟ้าคลอดออกมาเมื่อไหร่ โทรบอกฟ้าด้วยนะคะ”
“จ๊ะ”
ชมพูแพรกอดฟ้าลดาอีกครั้ง แล้วยิ้มออกมาอย่างสมหวัง
+ + + + + + + + + + +
สายชลนั่งรอหมอวัฒนาอยู่ในรถด้วยความอดทน ทั้งๆที่ในใจร้อนรุ่มจวนเจียนจะระเบิด มือกำพวงมาลัยแน่น ไม่นานก็เห็นรถหมอวัฒนาแล่นมาจอดหน้าบ้าน
หมอวัฒนาลงจากรถ กำลังจะไปเปิดประตู แต่เจอสายชลกระชากไหล่ให้หันมา แล้วดันหมอวัฒนาอัดเข้าประตูบ้านเสียงดังปัง!
“คุณเอาฟ้าไปไว้ที่ไหน?!”
“ผมไม่บอก”
หมอวัฒนาผลักสายชลอย่างแรง สายชลโมโหสุดๆ แทบจะเป็นบ้า พุ่งเข้ามาหา หมอวัฒนาเหวี่ยงหมัดต่อยสายชลเต็มแรง สายชลเลือดพุ่ง...มึนจนต้องจับรถหมอวัฒนาประคองตัวเองเอาไว้
“จำไว้นะคุณชาร์ล....คุณจะไม่มีวันได้เจอฟ้าอีกเลยตลอดชีวิต”
หมอวัฒนาเข้าบ้านโดยทิ้งรถไว้หน้าบ้าน สายชลตรงเข้าไปทุบประตูบ้านอย่างแรง
“คุณไม่มีวันพาฟ้าไปจากผมได้หรอก ผมต้องตามหาฟ้าจนเจอ คุณคอยดู!”
สายชลเตะประตูอย่างแรงดังปัง! แล้วก็ขึ้นรถขับออกไป
หมอวัฒนาที่แอบมองสายชลจากในบ้าน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทางด้านชมพูแพรขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี พลันเสียงมือถือดังขึ้น เธอจึงกดรับสาย
“ฮัลโหล..” ชมพูแพรผงะ ตะลึง “ว่าไงนะเจมส์?”
+ + + + + + + + + + + +
ที่ร้านกาแฟ...
ชมพูแพรมองเจมส์ ธงไทย และมามิอย่างแปลกใจ...
“พวกเธอเข้าใจถูกแล้ว ยัยฟ้าเคยอยู่ที่เกาะมิน และเคยความจำเสื่อม พวกเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“เพราะฉันเป็นคนเกาะมิน ฉันกับนางฟ้าเป็นเพื่อนกัน ฉันถึงรู้ว่านางฟ้าความจำเสื่อม”
ชมพูแพรอึ้ง มองมามิไม่ไว้ใจ
“นางฟ้า?!”
“น้องสาวคุณไงล่ะ ฟ้าลดา หรือนางฟ้าเป็นคนๆเดียวกัน”
ชมพูแพรใจเต้นที่ได้รู้ความจริง แต่ไม่ยอมรับ เลยพาลโมโหใส่เจมส์
“เจมส์ ไทย...พี่ไม่สนุกนะ นี่เล่นอะไรกัน?”
ธงไทยสะดุ้ง
“พี่แพรใจเย็นก่อน พวกเราไม่ได้เล่นนะครับ”
“ฟ้าเคยเล่าให้ผมฟังว่าคุณชาร์ลเรียกเธอว่านางฟ้า และยืนยันว่าฟ้าเป็นคนที่เขารู้จัก”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณชาร์ล”
เจมส์ตัดสินใจเล่า...
“คุณชาร์ล มีชื่อเดิมว่า สายชล เป็นสามีของฟ้าครับพี่แพร เขาสองคนแต่งงานกันแล้วที่เกาะนั่น”
เจมส์พูดแล้วก็ใจแป้วไปเหมือนกัน ชมพูแพรอึ้งตะลึง นึกไปถึงเรื่องที่เธอเล่าเกี่ยวกับฟ้าลดาให้สายชลฟัง แล้วเขาบอกกับเธอว่า....
‘...คนอย่างผม ถ้ารักใคร ก็จะรักที่ตัวคนๆนั้น ผมไม่สนอดีตของคุณฟ้า ผมรักคุณฟ้าด้วยใจจริง ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผมก็รักเธอ...’
ชมพูแพรพยายามควบคุมอารมณ์ที่คุกรุ่นภายในใจ แล้วก็ลุกขึ้นยืน เจมส์ ธงไทย มามิแปลกใจ
“เธอสองคนเรียนก็สูง แต่กลับเชื่อคำพูดของผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันได้ยังไง”
มามิฉุน ลุกขึ้นยืน
“ฉันพูดจริงนะ ฉันรู้จักสายชล แล้วก็รู้จักนางฟ้า”
“โกหก! เธอสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมา”
“ถ้าฉันสร้างเรื่อง แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าน้องสาวคุณเคยอยู่ที่เกาะมิน”
“จะไปรู้เหรอ สิบแปดมงกุฎอย่างเธอทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ยังไงฉันก็ไม่เชื่อที่เธอพูด”
มามิมองชมพูแพรไม่พอใจ ชมพูแพรหันไปจ้องหน้ามามิ
“ถ้างั้นคุณโทรถามสายชลตอนนี้เลยว่ารู้จักมามิรึเปล่า ฉันมั่นใจสายชลต้องบอกว่ารู้จักฉัน”
“ได้..ฉันจะไปถามคุณชาร์ลด้วยตัวฉันเอง”
พูดจบชมพูแพรจ้ำเดินออกไปทันที รู้สึกหวั่นใจว่าสิ่งที่มามิพูดจะเป็นความจริง เจมส์เดินตามออกมา
“พี่แพรครับ”
ชมพูแพรหยุดเดินแล้วหันไป
“แล้วถ้าที่มามิพูดเป็นความจริง ถ้าคุณชาร์ลกับสายชลเป็นคนเดียวกัน แล้วเรื่องระหว่างพี่แพรกับคุณชาร์ล...”
“มันก็ต้องจบ! พี่ไม่หน้าด้านพอที่จะแต่งงานกับสามีของน้องสาวตัวเอง เจมส์..เธออย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ จนกว่าพี่จะพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเป็นความจริง”
เจมส์พยักหน้า ชมพูแพรหันหลังเดินออกไปด้วยความกังวลใจมาก เมื่อกลับไปขึ้นรถ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชมพูแพรหยิบออกมาเห็นชื่อ “ชาร์ล” ชะงัก ไม่กล้ารับ รีบกดตัดสาย แล้วปิดเครื่องทันที
สายชลเครียดสุดๆ หันไปทางสหัส
“คุณแพรยังไม่กลับบ้าน แถมยังติดต่อไม่ได้ เลขาก็บอกไม่รู้ว่าไปไหน? นายมีทางอื่นอีกมั๊ยสหัส”
“ผมจนปัญญาจริงๆครับ มืดแปดด้าน บางทีคุณอาจจะต้องทำใจ”
สายชลหัวเสียสุดๆ หันไปกระชากคอเสื้อสหัส
“อย่ามาบอกให้ฉันทำใจ!! ไหนนายบอกให้ฉันยุติเกมนี้ ฉันก็ทำแล้ว แล้วทำไมฉันถึงยังต้องสูญเสียนางฟ้าไปอีก ฉันจะเสียนางฟ้าไปไม่ได้อีกแล้ว นายเข้าใจฉันมั๊ย!!!”
สายชลเจ็บปวด เสียใจ จนน้ำตารื้นขึ้นมา สหัสมองสายชลด้วยความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง สายชลปล่อยมือจากสหัส ทรุดเข่าลงกับพื้นแล้วก้มหน้าร้องไห้อย่างคนสิ้นหวัง สหัสได้แต่ยืนมองสายชลด้วยความสงสาร
+ + + + + + + + + + + +
เจมส์กับธงไทยแยกจากมามิไปทำงานต่อ เมื่อเจมส์เลิกงานเดินออกมา พบว่ามามิดักรออยู่
“พี่สาวนางฟ้าโทรกลับมาเหรอยัง?”
“ยัง”
“ยังอีกเหรอ? นี่มันหลายชั่วโมงแล้วนะ ทำไมถึงใช้เวลานานขนาดนี้”
“คุณชาร์ลอาจจะยุ่งอยู่”
“ฉันไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้”
เจมส์ชะงัก
“ทำไมเธอคิดแบบนี้ พี่แพรเป็นพี่สาวแท้ๆของฟ้านะ”
“พี่สาวนี่แหละตัวดี! เขาเป็นต้นเหตุทำให้สายชลกับนางฟ้าต้องพรากจากกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาส่งคนมาจับตัวนางฟ้ากลับไป สายชลกับนางฟ้าก็ไม่ต้องแยกกันอยู่อย่างนี้หรอก”
เจมส์อึ้งในสิ่งที่มามิพูด
“ฉันอยากเจอสายชล พี่เจมส์พาฉันไปหาสายชลที” มามิจับแขนเจมส์สายตาเว้าวอน “ฉันขอร้อง”
เจมส์มองมามิอย่างตัดสินใจว่าจะพาไปดีไหม
+ + + + + + + + + +
สายชลนั่งซึม ไม่มีความสุข สหัสมองอย่างเห็นใจ ถือนมมาให้สายชล
“ดื่มนมหน่อยนะครับ”
“ฉันไม่หิว”
สหัสถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลันเสียงมือถือสายชลดังขึ้น สายชลกับสหัสหันขวับ สายชลรีบคว้ามือถือมากดรับ
“ฮัลโหล..”
สายชลรับสาย เจมส์โทรมาบอกว่ามีผู้หญิงต้องการพบ และรออยู่ที่บริษัท สายชลจึงชนสหัสให้ไปด้วยกัน เมื่อไปถึงสายชลเห็นมามิยืนอยู่กับเจมส์ สายชลยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“มามิ!”
เจมส์อึ้งๆที่สายชลรู้จักมามิจริงๆ มามิหันไปเห็นสายชลก็ดีใจสุดๆ รีบวิ่งเข้าไปกอด สองคนกอดกันแน่นด้วยความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน
“สายชล....” มามิผละออกมามองสายชลแล้วจับหัว ”ตัวโตขึ้นมากเลยนะเนี่ย”
สายชลยิ้มให้มามิ แล้วก็หันไปมองเจมส์ที่ยืนอยู่
“เธอมากับเจมส์ได้ยังไง?”
“เรื่องมันยาว ไว้ฉันค่อยเล่าให้ฟัง เธอเจอพี่สาวนางฟ้าเหรอยัง”
“คุณแพร? เธอรู้จักคุณแพรด้วยเหรอ”
มามิชะงัก
“นี่แสดงว่าเธอยังไม่ได้เจอเขาใช่มั๊ย”
“ยัง”
มามิหันไปทางเจมส์
“เห็นมั๊ยฉันบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไว้ใจไม่ได้”
เจมส์อึ้ง
“มีอะไรเหรอมามิ??”สายชลสงสัย
(อ่านต่อหน้า 4)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 19 (ต่อ)
ชมพูแพรเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น กัดเล็บด้วยร้อนรนกังวลใจ พลางคิดถึงสิ่งเจมส์บอก
‘…คุณชาร์ล มีชื่อเดิมว่า สายชล เป็นสามีของฟ้าครับพี่แพร เขาสองคนแต่งงานกันแล้วที่เกาะนั่น...’
ชมพูแพรเครียดมากๆ
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ ไม่จริง”
ชมพูแพรหันไป ก็ชะงักด้วยความตกใจ ที่เห็นสายชลยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าบ้าน เธอพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“คุณชาร์ล!”
สายชลเดินเข้ามาหาชมพูแพร
“ผมต้องการรู้ความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับฟ้าลดา”
ชมพูแพรแกล้งนิ่วหน้าไม่เข้าใจ
“ความจริงอะไรคะ?”
“ผมเป็นชาวเกาะมิน”
พอได้มายินจากปากสายชล ทำให้ชมพูแพรแทบบ้า แต่พยายามไม่แสดงออกว่ารู้สึกอะไร
“เมื่อประมาณสามปีที่แล้ว ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งถูกพายุซัดมาติดที่เกาะ ผมช่วยเธอเอาไว้ แต่เธอจำอะไรไม่ได้ ผมก็เลยเรียกเธอว่านางฟ้า และผู้หญิงคนนั้นก็คือ...ฟ้าลดา...เรารักกัน แต่งงานกัน จนกระทั่งคุณส่งคนมาเอาตัวฟ้ากลับไป สิ่งที่ผมต้องการจะรู้ก็คือ ฟ้าจำเรื่องที่เกาะมินไม่ได้เลยใช่มั๊ย”
ชมพูแพรมองสายชล แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คุณพูดอะไร แพรไม่เข้าใจ เกาะมิน? นางฟ้า? มันคืออะไรเหรอคะ”
สายชลเจอไม้นี้เข้าไปถึงกับพูดไม่ออก
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเดินหน้าเครียดออกมา ขณะที่ทุกคนรอที่รถ
“คุณแพรบอกว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
มามิเลือดขึ้นหน้าทันที
“โกหก! ไม่รู้เรื่องบ้าอะไร เขายังพูดกับฉันเองว่านางฟ้าไปอยู่เกาะมิน” มามิถลกแขนเสื้อ “ฉันจะเข้าไปง้างปากมัน”
สายชลรีบดึงแขนเอาไว้
“อย่า! ถ้าเราจะทำให้คุณแพรพูดความจริง เราต้องมีหลักฐาน”
สายชลตัดสินใจพาทุกคนไปที่บ้านหมอวัฒนา ทันทีที่เห็นเจมส์ยืนอยู่ด้วย หมอวัฒนาก็อึ้งไป แต่ตัดสินใจที่จะไม่พูด
“คิดว่าพาเพื่อนฟ้ามาแล้ว ผมจะบอกเหรอว่าฟ้าอยู่ไหน?”
“ที่ผมมาหาคุณอีกครั้ง เพราะผมต้องการรู้ความจริง”สายชลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ความจริงอะไร”
“ผมอยากรู้ว่าฟ้าลดาจำเรื่องราวบนเกาะมินได้รึเปล่า”
หมอวัฒนามองสายชลด้วยความประหลาดใจ
“คุณรู้เรื่องบนเกาะมินได้ยังไง? ทั้งๆที่มีแค่ผม แพร แล้วก็ป้าเนียมเท่านั้นที่รู้”
“ผมชื่อ สายชล เป็นชาวเกาะมิน และเป็นสามีของฟ้าลดา”
หมอวัฒนาอึ้ง ตะลึงงัน
“ไม่จริง”
“ฉันยืนยันได้ว่าสายชลเป็นผัว เอ๊ย เป็นสามีของนางฟ้า เอ๊ย เป็นสามีของฟ้าลดาจริงๆ” มามิช่วยพูด
“แล้วคุณเป็นใคร?” หมอวัฒนาหันไปถาม
“ฉันเป็นเพื่อนของสายชล และฉันก็อยู่ตอนที่นางฟ้าถูกพายุซัดมาติดที่เกาะของเรา”
หมอวัฒนามองสายชลอึ้งๆ
“ผมรู้ว่าคุณหมอเกลียดผม แต่ผมขอร้อง ช่วยกรุณาไขข้อข้องใจเรื่องนี้ให้ผมที”
หมอวัฒนาพยักหน้า เดินนำทุกคนไปที่ห้องรับแขก แล้วไปหยิบแฟ้มเอกสารมาให้สายชล
“ประวัติการรักษาของน้องฟ้า ยืนยันได้ว่าหลังจากการรักษาด้วยวิธีช๊อตไฟฟ้า ความจำของน้องฟ้ากลับคืนมาทั้งหมด ยกเว้นเรื่องราวบนเกาะมิน”
สายชลพลิกดูเอกสารแต่ละหน้าอย่างอึ้งๆ
“หมายความว่า...ฟ้าลดาจำใครที่เกาะมินไม่ได้เลย”
หมอวัฒนายืนยัน
“ไม่ได้เลย”
สายชลแทบทรุด
“นี่ผมเข้าใจฟ้าผิดมาตลอด” สายชลพูดแล้วแค้นตัวเอง “ผมทำบ้าอะไรลงไป ผมทำร้ายทั้งร่างกายแล้วก็จิตใจของฟ้ามากขนาดนี้ได้ยังไง”
สายชลจะร้องไห้ เจมส์ สหัส มามิมองสายชลด้วยความเห็นใจ
“เป็นเพราะไอ้ยาซะ! มันทำให้ผมเข้าใจว่าฟ้าแกล้งทำเป็นจำผมไม่ได้”
“ยาซะ?” หมอวัฒนาฉุกคิดขึ้นมาได้ “ใช่คนที่อ้างตัวว่าเป็นสามีของน้องฟ้ารึเปล่า?”
สายชลชะงัก
“หมอว่าไงนะครับ?! ไอ้ยาซะบอกว่ามันเป็นสามีของฟ้างั้นเหรอ?”
“ถ้าใช่คนเดียวกัน เขาเคยมาข่มขู่ฟ้าถึงที่บ้าน”
“ต้องใช่มันอยู่แล้ว ไอ้สารเลวนี่เคยมีปัญหากับผมตอนที่อยู่บนเกาะ และมันก็เป็นคนพาคนของคุณแพรให้มาเอาตัวฟ้าไปจากผม”
หมอวัฒนาผงะ นึกย้อนกลับไปถึงวันที่ยศพาฟ้าลดากลับมา วันนั้นยาซะกับลูกน้องตามมาด้วย และนึกถึงวันที่ยาซะมาที่บ้านฟ้าลดา
“ผมจำได้แล้ว ตอนเจอเขาที่บ้านฟ้า ผมเห็นแค่เสี้ยวหน้า ก็เลยจำไม่ได้ว่าเขาเป็นคนเดียวกับคนที่พาน้องฟ้ากลับมาจากเกาะ และคนๆนี้ก็ยังเป็นคนบอกผมกับแพรว่าคนเกาะมินไม่ใช่คนดี”
มามิกับสายชลผงะ
“ไอ้ยาซะ! ไอ้สารเลว! ไอ้ชาติชั่ว” มามิของขึ้น
“ไม่เท่านั้น เขายังบอกอีกด้วยกว่าคุณสวมรอย ฉวยโอกาสตอนที่ฟ้าความจำเสื่อม อ้างว่าเป็นสามีของฟ้า”
สายชลแค้นสุดๆ มามิฉุนเฉียว
“สายชลไม่เคยหลอกนางฟ้า สายชลกับนางฟ้ารักกันมาก จะมีก็แต่ไอ้ยาซะนี่แหละที่พยายามจะปล้ำนางฟ้า แต่โชคดีที่สายชลช่วยเอาไว้”
หมอวัฒนาอึ้ง ตะลึง กับความจริงที่ได้รู้
“คุณหมออาจจะยังไม่เชื่อผม”
สายชลเอามือถือออกมา กดเปิดคลิปเสียงฟ้าลดาให้ทุกคนฟัง
‘สิ่งที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นฉันความจำเสื่อม ฉันถึงทำอะไรลงไปโดยไม่คิด...ฉันต้องการลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น’
‘คุณต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกาะมินจริงๆเหรอ’
‘จริง’
หมอวัฒนา เจมส์ มามิ อึ้ง สายชลกดปิดเสียง
“ยาซะมาหาผม แล้วก็เปิดคลิปนี้ให้ผมฟัง ผมถึงเข้าใจว่าฟ้าแกล้งทำเป็นจำผมไม่ได้”
“ผมรับรองได้ว่าฟ้าจำเรื่องบนเกาะมินไม่ได้จริงๆ”หมอวัฒนายืนยัน
“ผมถูกมันหลอก แล้วผมก็โง่เชื่อมัน!”
มามินิ่วหน้าสงสัย
“แล้วไอ้ยาซะรู้ได้ไงว่านางฟ้าจำเรื่องบนเกาะไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คนใกล้ตัวนางฟ้าบอก”
สายชลหันไปถามหมอวัฒนา
“คุณแพรรู้เรื่องที่ยาซะมาหาฟ้ารึเปล่า”
“รู้ครับ ผมเป็นคนเล่าให้แพรฟังเอง”
หมอวัฒนาพูดเองแล้วก็ชะงัก สายชลพยายามนึก แล้วบอกทุกคน...
“ช่วงที่เราไปถ่ายโฆษณาที่กระบี่ คุณแพรต้องเจอไอ้ยาซะที่นั่นแน่ๆ”
“คุณคิดว่าแพรจ้างยาซะให้มาหลอกน้องฟ้า?”
สายชลพยักหน้า
“แพรจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร”
“ก่อนหน้านั้นคุณแพรพยายามจะบอกว่าฟ้าเคยมีสามีมาก่อน แต่คุณแพรไม่รู้ว่าเป็นผม และผมก็ยืนยันว่าผมรักฟ้าไม่ว่าฟ้าจะเป็นยังไง ผมคิดว่าคุณแพรพยายามจะทำให้ฟ้าไปจากผม”
มามิตบเข่าฉาด
“เห็นยังพี่เจมส์...ฉันมองคนไม่ผิดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ไว้ใจไม่ได้”
หมอวัฒนาอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
“แต่แพรเป็นพี่สาวแท้ๆของฟ้า ทำไมแพรต้องทำร้ายน้องตัวเองขนาดนี้”
สายชลรีบบอก...
“คุณแพรไม่ใช่พี่สาวแท้ๆของฟ้า คุณแพรเล่าให้ผมฟังว่าเธอเป็นลูกที่พ่อแม่คุณฟ้าขอมาเลี้ยงก่อนที่คุณฟ้าจะเกิด และดูท่าทางคุณแพรก็จะอิจฉาฟ้ามาก...ที่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมากกว่าเธอ”
หมอวัฒนายิ่งอึ้ง ตะลึงมากขึ้น รวมทั้งเจมส์และสหัสด้วย
“ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”
“ผู้หญิงอย่างชมพูแพร เป็นคนที่ไม่ยอมรับความจริง คุณหมอครับ ผมขอถามคุณหมออีกคำถาม คุณหมอกับฟ้ารักกันรึเปล่า”
หมอวัฒนาจริงจังและหนักแน่น
“คนที่ผมรักมีเพียงคนเดียว คือ ชมพูแพร”
หมอวัฒนาจ้องหน้าสายชลไม่หลบตา ทำให้สายชลเชื่อ และหมดข้อสงสัยทุกอย่าง
“ถ้างั้นผมขอถามคุณบ้าง...คุณทำแพรท้องรึเปล่า”
สายชลอึ้ง
“คุณแพรท้อง! ผมไม่เคยมีอะไรกับคุณแพรเลยนะครับ จะให้ผมไปสาบานกี่วัดก็ได้”
หมอวัฒนาตะลึง
“แสดงว่าแพรโกหก แพรบอกฟ้าว่าคุณทำเธอท้อง”
สายชลโมโหมาก
“มิน่าฟ้าถึงบอกให้ผมรักพี่สาวของเธอคนเดียว ถ้าผมทำให้คุณแพรเจ็บ ผมจะไม่ได้เจอฟ้าอีกเลยตลอดชีวิต”
หมอวัฒนาเริ่มเครียด
“คุณยังรักน้องฟ้าอยู่ใช่มั๊ย”
“ผู้หญิงที่ผมจะรักไปจนวันตาย มีเพียงคนเดียว คือฟ้าลดา และผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ฟ้าอภัยในสิ่งที่ผมทำไว้กับเธอ”
หมอวัฒนามองสายชล
“ผมจะพาคุณไปหาน้องฟ้า”
สายชลยิ้มด้วยความดีใจ เจมส์ มามิ สหัสพลอยดีใจตามไปด้วย
+ + + + + + + + + + + +
ทุกคนพากันออกมาที่หน้าบ้าน
“คุณชาร์ล”
เจมส์เรียก สายชลหันไป
“หลังจากนี้ไป...เป็นเรื่องของคุณกับฟ้าแล้ว ผมขอให้คุณโชคดี”
“ขอบคุณ”
“สายชล...” มามิเรียก
สายชลหันไปมอง
“พานางฟ้ากลับมาให้ได้นะ”
“อื้อ...”
สายชลหันไปทางสหัส
“ขอบใจนายมากนะสหัส ที่คอยเตือนสติฉันเรื่องฟ้า”
“ครับ”
“ไปกันเถอะครับคุณหมอ”
สายชลมีความหวังมากๆ ขึ้นรถไปกับหมอวัฒนา เจมส์มองตามหน้าเศร้า มามิหันไปเห็นแววตาเจมส์ก็รู้สึกได้ว่าเจมส์คิดอะไรกับฟ้าลดา
+ + + + + + + + + + + +
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปังปังปัง! ฟ้าลดาแปลกใจ รีบเดินออกมา เสียงชมพูแพรดังขึ้น
“ฟ้า..นี่พี่เอง เปิดประตู ฟ้า..ฟ้า!”
ฟ้าลดารีบเปิดประตู เจอชมพูแพรหน้าตาตื่น
“พี่แพรเป็นอะไรคะ?”
“เราต้องรีบไป คุณชาร์ลรู้แล้วว่าฟ้าอยู่ที่นี่”
ฟ้าลดาอึ้ง
“เขารู้ได้ยังไง?!”
“เขาไปหาพี่หมอ ใช้กำลังบังคับให้พี่หมอบอกเขา พี่หมอโทรมาบอกให้พี่รีบพาฟ้าหนี เพราะตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้ามาหาฟ้า”
ฟ้าลดาฟังแล้วโมโห
“เลวที่สุด เมื่อไหร่เขาจะเลิกจองล้างจองผลาญฟ้าซักที”
“ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปเร็วเข้า”
ฟ้าลดาพยักหน้า ลากกระเป๋าเดินทางใบเดิมออกไปกับชมพูแพร คนห้องตรงข้ามห้องที่กำลังไขกุญแจ หันไปเห็นชมพูแพรกับฟ้าลดาพอดี แต่ก็ได้ไม่ได้สนใจอะไร
จบตอนที่ 19
(อ่านต่อ ตอนที่ 20 วันพรุ่งนี้)
