เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13
เสียงกดออดดังขึ้น แหวนรีบออกมาเห็นสายชลยืนอยู่
“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล”
“คุณฟ้าอยู่มั๊ยแหวน”
“ยังไม่กลับมาเลยค่ะ คุณชาร์ลจะเข้ามานั่งรอมั๊ยคะ”
สายชลพยักหน้ารับ แหวนจึงพาเขาเข้าไปนั่งรอในบ้าน
“เชิญตามสบายนะคะ แหวนจะเข้าไปเอาน้ำมาให้”
“ไม่ต้องหรอก ฉันทานมาแล้ว”
ระหว่างนั้น ชมพูแพรเดินออกมาพอดี เห็นสายชลก็แปลกใจ
“คุณชาร์ล”
สายชลรีบตอบ
“ผมมารอคุณฟ้าครับ”
ชมพูแพรชะงักหน้าเจื่อนไปทันที แหวนมองอย่างสนใจว่าคุยอะไรกัน ชมพูแพรหันไปมอง แหวนรีบก้มหน้างุด
“จะไปทำอะไรก็ไปแหวน”
แหวนรีบออกไป แม้จะอยากรู้อยากเห็นมากๆ ชมพูแพรนั่งลงข้างๆสายชลอย่างใจไม่ดี
“แพรนั่งรอเป็นเพื่อนค่ะ”
สายชลยิ้มๆ ชมพูแพรมองสายชลเครียดๆ
+ + + + + + + + + + + +
ขณะที่เอกสารยังว่างอยู่เกลื่อนเต็มโต๊ะ แป๊ะบิดขี้เกียจไปมา
“โอ๊ยยยยย!! ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว งานมันหนักเกินไปป่ะเนี่ย” แป๊ะบ่น
จุ๊เขกหัว
“ก็ไม่มีใครได้นอนกันทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องบ่นเลย”
“คืนนี้ได้โต้รุ่งกันแน่ๆ” ธงไทยบ่นอีกคน
“ฟ้า...ฟ้าจะกลับก่อนได้นะ” เจมส์หันไปบอกฟ้าลดาอย่างเป็นห่วง
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ได้ทำหน้าที่เป็นพรีเซนต์เตอร์อย่างเดียวนะ มีอะไรก็ช่วยๆกันซิ...” ฟ้าลดาลุกขึ้นปรบมือ “เอ้าเอ้าเอ้า กระฉับกระเฉงกันหน่อยครับพ่อแม่พี่น้อง..เร็วเร็ว ทำงานทำงาน”
ฟ้าลดาพยายามทำให้ทุกคน กระตือรือล้นในการทำงาน และเริ่มต้นทำงานกันต่อ
ทางด้านสายชล รอฟ้าลดาอยู่ที่บ้านถึง 4 ทุ่ม ชมพูแพรพยายามถาม
“ป่านนี้ยัยฟ้ายังไม่กลับมาอีก คุณชาร์ลมีอะไรกับยัยฟ้า ฝากให้แพรบอกก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้ผมต้องบอกคุณฟ้าด้วยตัวเอง มันเป็นเรื่องสำคัญ”
“คุณชาร์ล แพรขอถามอะไรคุณชาร์ลตรงๆได้มั๊ยคะ”
“อะไรครับ”
“คุณชาร์ลคิดยังไงกับยัยฟ้า”
สายชลนิ่งไป แล้วตัดสินใจบอก
“ผมรักคุณฟ้า”
ชมพูแพรหน้าชา ตัวเย็น กำมือแน่น
“นี่คงเป็นเรื่องสำคัญที่คุณจะบอกยัยฟ้าใช่มั๊ย”
สายชลไม่ตอบ ชมพูแพรตัดสินใจ...
“แพรก็มีเรื่องสำคัญ เกี่ยวกับตัวยัยฟ้าที่ต้องบอกคุณเหมือนกัน”
สายชลมองชมพูแพรนิ่วหน้าสงสัย ครู่หนึ่งชมพูแพรได้นำแฟ้มเอกสารมาให้สายชล
“นี่เป็นแฟ้มประวัติการรักษาของยัยฟ้า”
สายชลรับมาดูหน้านิ่งๆไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะรู้อยู่แล้ว ชมพูแพรนั่งลง
“เมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว ยัยฟ้าเคยประสบอุบัติเหตุทางเรือพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ คุณพ่อคุณแม่เสียชีวิต ยัยฟ้ารอดตาย แต่ความจำเสื่อม ระหว่างที่ยัยฟ้าหายตัวไป ยัยฟ้าไปติดอยู่ที่เกาะๆหนึ่ง ชื่อว่าเกาะมิน ยัยฟ้าอยู่ที่เกาะนั้นเป็นเวลานาน แต่งงาน แล้วก็มีครอบครัว สามียัยฟ้าเป็นชาวเกาะมิน”
สายชลยังนิ่ง
“แพรตามหายัยฟ้าแทบพลิกแผ่นดิน จนกระทั่งพบ แพรรีบพายัยฟ้ากลับมารักษาตัวจนยัยฟ้าจำได้ทุกอย่าง แต่กลับลืมเรื่องราวบนเกาะนั้น”
สายชลพยายามควบคุมอารมณ์ ไม่ให้แสดงสีหน้าออกมา
“แต่เรื่องนี้ยัยฟ้าไม่ทราบนะคะ มีแค่แพรกับคุณหมอสองคนเท่านั้นที่รู้”
“แล้วคุณแพรมาเล่าให้ผมฟังทำไม”
“เพราะถ้าคุณรักยัยฟ้า คุณต้องรู้ความจริงทั้งหมด แพรไม่อยากให้คุณถูกเอาเปรียบ”
สายชลเงียบ ชมพูแพรลุ้นมาก
“คุณรับเรื่องนี้ได้รึเปล่าคะ คุณชาร์ล”
สายชลวางแฟ้มบนโต๊ะแล้วก็ยิ้ม ชมพูแพรชะงัก
“คนอย่างผม ถ้ารักใคร ก็จะรักที่ตัวคนๆนั้น ผมไม่สนอดีตของคุณฟ้า ผมรักคุณฟ้าด้วยใจจริง ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผมก็รักเธอ”
ชมพูแพรอึ้ง แทบจะหมดแรงไปตรงนั้น แต่เสียงมือถือชมพูแพรดังขึ้น ชมพูแพรได้สติ รีบกดรับสาย
“ฟ้าเหรอ..คุณชาร์ลมารอฟ้าที่บ้านแน่ะ ...เหรอจ๊ะ ได้จ๊ะ”
ชมพูแพรวางสาย หันไปทางสายชล
“คุณคงมาเสียเที่ยว คืนนี้ยัยฟ้าไม่กลับบ้าน งานไม่เสร็จก็เลยจะค้างที่ออฟฟิศกับเพื่อนๆ”
สายชลลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีเวลาอีกเยอะ วันนี้ไม่เจอพรุ่งนี้ผมก็จะไปหาคุณฟ้าเอง”
สายชลเดินออกไป ชมพูแพรตัวสั่นด้วยความโกรธแค้น เมื่อกลับไปที่ห้องนอน ชมพูแพรเข้าไปยืนที่หน้ากระจก ยังคงกำมือแน่นด้วยความเจ็บแค้น หันไปเห็นรูปที่ถ่ายคู่กับฟ้าลดา ก็หยิบขึ้นมามอง
“ตั้งแต่แกเกิดมา แกก็ได้ทุกอย่าง! พอกันที...ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของฉัน”
ชมพูแพรปากรอบรูปลงพื้นแตกเพล้ง! ชมพูแพรทรุดนั่งลงตรงหน้ากระจก ก่อนจะเหลือบไปเห็นนามบัตรยาซะบนโต๊ะ แล้วชมพูแพรก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ายาซะ คือคนที่พาฟ้าลดากลับมาจากเกาะมิน เธอจึงตัดสินใจโทรหายาซะ บอกให้รู้ว่าเป็นใคร และนัดมาพบทันที...
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา...
ยาซะนั่งตรงข้ามชมพูแพรที่ใส่แว่นดำเพื่อปิดบังตัวเอง อยู่ภายในร้านกาแฟ
“ส่งตั๋วเครื่องบินเพื่อให้ผมมาพบคุณที่กรุงเทพฯ คงจะเป็นเรื่องสำคัญมาก”ยาซะถามขึ้นก่อน
“ฉันอยากให้คุณตามหาสามีของน้องสาวฉัน”
“ทำไมครับ”
“ตั้งแต่ฉันพาน้องสาวออกมาจากเกาะมิน น้องสาวฉันจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นั่นไม่ได้เลย ถ้าพบสามียัยฟ้า มันอาจจะช่วยทำให้ยัยฟ้าจำเหตุการณ์ช่วงนั้นได้”
“คุณเป็นพี่สาวที่แสนดีจริงๆ แต่ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้”
ชมพูแพรชะงัก
“เกาะมินเจอพายุหนัก หมู่บ้านเสียหาย มีคนล้มตาย คนบนเกาะที่เหลือระเหเร่ร่อนไปตั้งรกรากกันที่อื่น ซึ่งผมไม่รู้ว่าพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหน”
ชมพูแพรผิดหวัง แล้วก็รีบตัดบท
“ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ไหนๆก็ได้มากรุงเทพฯฟรีแล้ว เที่ยวซะให้คุ้ม แล้วก็ถือว่าเราไม่เคยพบกัน”
ชมพูแพรหยิบกระเป๋าสตางค์ ออกมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ด้านหลัง หยิบเงินจ่าย ค่ากาแฟ แล้วเอากระเป๋าสตางค์ใส่กระเป๋าสะพายตามเดิม แต่ไม่รู้ว่าใส่พลาด ทำให้กระเป๋าสตางค์หล่น ชมพูแพรเดินออกไป ยาซะงงๆ ไม่นานก็เห็นกระเป๋าสตางค์ชมพูแพรบนพื้น
ยาซะเอากระเป๋าสตางค์ชมพูแพร รีบตามออกมา แต่ชมพูแพรขับรถไปแล้ว
“คุณ!”
ยาซะพยายามโบกมือเรียก แต่ชมพูแพรไม่เห็น
ยาซะมองกระเป๋าสตางค์ เปิดออกดู เห็นนามบัตรชมพูแพร หยิบออกมาดู
ยาซะเห็นชื่อ “ชมพูแพร พิมุขมนตรา” ประธานบริหารร่วมสายการบินเซเว่นซี จึงตัดสินใจตามไปตามที่อยู่นั้น กระทั่งเห็นป้าย “SEVEN SEAS AIRLINE” ยาซะจึงเดินเข้าไปด้านใน หันไปมองรอบๆ กำลังจะเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ “ชาร์ล”
“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล”
ยาซะหันไปมองตามเสียง เห็นสายชลเดินมากับสหัส ยาซะตกใจมาก หยุดยืนเพ่งมองหน้าสายชล
“ไอ้สายชล !?”
ยาซะเห็นพนักงานทักทายสายชลไปตลอดทาง จนสายชลเดินเข้าไปด้านใน ยาซะอึ้งๆ เห็นรปภ.ยืนอยู่ก็รีบเดินไปหาทันที
“พี่...ผู้ชายที่เดินไปเมื่อกี๊ ใครเหรอพี่”
รปภ.มองยาซะไม่ไว้ใจ
“ถามทำไม?”
“ก็สงสัยว่าเขาเป็นดารารึเปล่า เห็นหน้าตาดี”
“เขาไม่ใช่ดารา นั่นน่ะคุณชาร์ล เจ้าของสายการบินเซเว่นซี”
ยาซะรีบหยิบนามบัตรชมพูแพรออกมาดูอีกครั้ง...
“ประธานบริหารร่วมสายการบินเซเว่นซี??”
ยาซะแปลกใจมากๆ ว่าชมพูแพรเกี่ยวข้องอะไรกับสายชล หันไปเห็นร้านกาแฟร้านหนึ่ง มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ 2 เครื่องจึงรีบเข้าไปเปิดเวบ”กูเกิ้ล” ยาซะพิมพ์ชื่อ “ชมพูแพร” ลงไป แล้วกดคำว่า “search” ไม่นานก็มีข่าวชมพูแพรขึ้นมาหลายอัน ยาซะกดเปิดดู แล้วก็เห็นรูปสายชล ยาซะรีบอ่านข้อความใต้ภาพ
“ชาร์ล แมคโครวิท ลูกมิสเตอร์ไมเคิล นักธุรกิจยักษ์ใหญ่ของอเมริกา เข้าหุ้นกับบริษัทสายการบินฟลายฟาส ซึ่งมีคุณชมพูแพร พิมุขมนตรา เป็นประธานบริหาร”
ยาซะมองอย่างพิจารณา
“ชาร์ล? หน้าตาอย่างนี้มันไอ้สายชลชัดๆ นี่แสดงว่ามันเปลี่ยนชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ไอ้สายชล...แกไปได้ไกลขนาดนี้เชียวเหรอ”
ยาซะดูรูปสายชลด้วยความอิจฉา
+ + + + + + + + + + + +
ในห้องประชุม วีรเดชกำลังพรีเซ้นต์โฆษณาภาพนิ่ง สายชลไม่ค่อยสนใจฟัง เอาแต่มองฟ้าลดาเพราะมีเรื่องค้างคาใจ ขณะที่ชมพูแพรมองสายชลกับฟ้าลดาไม่พอใจมากๆ
ด้านล่างตึก...ยาซะ จะเดินไปที่หน้าลิฟต์ แต่พนักงานที่นั่งตรงเคาน์เตอร์เรียกเอาไว้
“คุณคะ”
ยาซะหันมา
“มาหาใครคะ”
“คุณชมพูแพรครับ”
“นัดไว้รึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ”
ยังไม่ทันที่พนักงานจะพูดต่อ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“กรุณารอซักครู่นะคะ”
พนักงานรับโทรศัพท์ ยาซะเห็นพนักงานคุยโทรศัพท์ เงยหน้าดูป้ายชั้นด้านหลังเห็นข้อความ...
”ฝ่ายบริหาร ชั้น 20”
ยาซะหันไปมองพนักงานอีกครั้ง เห็นพนักงานกำลังก้มหน้าอยู่ และมีกลุ่มคนเดินมาจึงรีบแทรกตัวไปกับกลุ่มคนจนเดินมาถึงหน้าลิฟต์ รอไม่นานลิฟต์มา ยาซะรีบเดินเข้าไป
พนักงานวางสาย เงยหน้ามอง ยาซะหายไปแล้ว
“อ้าว?? ไปซะแล้ว”
+ + + + + + + + + + + +
หลังการประชุม ทุกคนทยอยออกมาจากห้อง สายชลเดินคุยมากับวีรเดช
“คุณวีลงมือได้เลยนะครับ ผมอยากจะ Launch โฆษณา ภาพนิ่ง สิ่งพิมพ์ออกมาพร้อมกัน และอาจจะเร็วกว่าที่กำหนดไว้”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา เฮอะๆๆ”
สายชลหันไปทางฟ้าลดา ขณะเดียวกับที่ฟ้าลดาหันไปพูดกับเจมส์
“เจมส์..ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”
ฟ้าลดาพยายามไม่สบตาสายชล รีบเดินออกไป สายชลมองตามอย่างแปลกใจ
ทางด้านยาซะ เมื่อออกมาจากในลิฟต์ หันไปมองสองข้างงงๆว่าจะไปทางไหน แล้วก็เห็นฟ้าลดาออกมาจากห้องน้ำ ยาซะชะงัก..รีบหลบเข้ามุม
“นางฟ้า!!??”
ไม่นานสายชลเดินมาดักหน้าฟ้าลดา ยาซะตะลึง
“ไอ้สายชล!!”
ฟ้าลดาเห็นสายชลก็ชะงักหยุดเดิน
“คุณชาร์ล...”
สายชลไม่พูด จับแขนฟ้าลดามาหลบมุม ฟ้าลดาตกใจ
“คุณจะทำอะไร?”
สายชลปล่อยแขนฟ้าลดา
“คุณหลบหน้าผมทำไม”
ฟ้าลดาเข้าใจแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“คุณพูดอะไร”
“ผมโทรไปคุณก็ไม่รับ เจอกันคำทักทายซักคำยังไม่มี ผมทำอะไรผิด ถึงทำให้คุณไม่พอใจขนาดนี้”
สายชลน้ำเสียงเจือความน้อยใจ
“นางฟ้าจำไอ้สายชลไม่ได้จริงๆ” ยาซะพูดกับตัวเอง
ฟ้าลดามองหน้าสายชลแล้วถอนใจ
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ”
ฟ้าลดาจะเดินไป สายชลรีบหันไป
“คุณฟ้าครับ..”
ฟ้าลดาหยุดเดินหันมา
“ผมมีบางอย่างที่ต้องบอกคุณ”
ฟ้าลดานิ่วหน้ามอง สายชลกำลังจะพูด แต่เสียงชมพูแพรดังขึ้น
“คุณชาร์ล”
สายชลเห็นชมพูแพรเดินออกมาก็เซ็งๆที่ถูกขัดจังหวะ ชมพูแพรเห็นสีหน้าสายชลก็อึ้งไปนิดนึง
“คุณวีมีเรื่องอยากถามคุณชาร์ลน่ะค่ะ”
“ครับ”
สายชลหันไปมองฟ้าลดา แล้วก็เดินแยกไป ชมพูแพรหันไปมองตามสายชลแววตาน้อยใจ ยาซะสังเกตเห็นแววตาของชมพูแพรก็ดูออกว่าเธอคิดอะไร
ชมพูแพรหันไปทางฟ้าลดา
“คุณชาร์ลพูดอะไรกับฟ้าเหรอ”
“ไม่มีอะไรคะ”
ฟ้าลดาเดินเข้าไป ชมพูแพรมองตามน้องสาวไม่พอใจ ก่อนจะตามไปติดๆ ยาซะเดินออกมาจากที่ซ่อน ยิ้มอย่างเข้าใจทุกอย่าง พลันเกิดแผนชั่วในใจ
(อ่านต่อหน้า 2 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)
ชมพูแพรเดินมาที่รถ ทันใดนั้นยาซะพรวดออกมาจากมุมหนึ่ง
“แกตามฉันมาเหรอ?!!” ชมพูแพรตกใจ
ยาซะยื่นกระเป๋าสตางค์คืนให้
“คุณทำตกในร้าน ผมเปิดดูเห็นนามบัตรคุณ ก็เลยตามมาคืนให้”
ชมพูแพรรีบเข้ามาเอากระเป๋าคืน
“ขอบใจ”
ชมพูแพรจะเดินไป ยาซะรีบเรียก
“เดี๋ยวครับ”
ชมพูแพรหันมาแล้วก็นึกได้
“อ้อ ลืมไป” ชมพูแพรหยิบเงินยื่นให้ “สินน้ำใจเล็กๆน้อยๆ”
ยาซะมอง
“ผมไม่ขอเป็นเงิน แต่ขอเป็นถามคำถามซักข้อได้มั๊ยครับ”
ชมพูแพรชะงัก มองยาซะไม่ค่อยไว้ใจ
“จะถามอะไร?”
“ที่คุณให้ไปผมตามหาสามีของน้องสาวคุณ เพราะคุณแอบชอบคุณชาร์ลใช่มั๊ย”
ชมพูแพรหน้าถอดสี
“แกพูดอะไร แกรู้จักคุณชาร์ลได้ยังไง”
“ผมเข้าใจ.. เรื่องผู้ชายมันไม่เข้าใครออกใคร จะเป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อน ถ้าลองชอบผู้ชายคนเดียวกัน มันก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง”
ชมพูแพรอึ้งที่ยาซะรู้ใจ แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ฉันไม่เข้าใจที่แกพูด”
“คุณไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมกำลังร้อนเงิน ผมจะช่วยคุณ แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าความลับของคุณจะแตก เพราะเงินปิดปากผมได้เสมอ ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ โทรหาผม”
ยาซะยิ้มจริงใจ ก่อนจะเดินออกไป แล้วก็นึกขึ้นมาได้ หยุดเดินหันมา
“อ้อ..แล้วที่ผมพูดว่า คุณเป็นพี่สาวที่แสนดี”
ชมพูแพรหันมา
“ผมขอถอนคำพูด”
ยาซะยิ้มพร้อมยักคิ้วแล้วเดินออกไป ชมพูแพรครุ่นคิดว่าจะตัดสินใจยังไงดี
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกลับไปที่บ้าน สหัสตามไปด้วย ระหว่างที่ยกแก้วน้ำจะมาวางที่โต๊ะ สายชลทำแก้วแตกเพล้ง!! สหัสรีบเข้ามาดู
“คุณชาร์ลเป็นไรมั๊ยครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันซุ่มซ่ามจริงๆ”
“ผมจัดการเองครับ”
สายชลรู้สึกไม่ค่อยดี พลันเสียงมือถือดังขึ้น สายชลรับสาย
“ฮัลโหล” สายชลตกใจ “พ่อเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ! ผมจะรีบกลับให้เร็วที่สุด”
สายชลวางสาย สหัสมองแปลกใจ
“มีอะไรครับคุณชาร์ล”
สายชลเครียด
“คุณพ่อหัวใจวาย ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู หาตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาให้ฉันเร็วที่สุด บอกตากับคุณน้าพิสมัยให้เตรียมตัวด้วย”
“ครับ”
สหัสรีบออกไปโทรศัพท์ สายชลเป็นห่วงพ่อมาก
กลางดึกคืนนั้น สายชลตัดสินใจโทรหาฟ้าลดาที่หลับไปแล้ว และสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือ คว้ามากดรับ ยังไม่ทันพูด เสียงสายชลดังออกมา
“คุณฟ้า ผมชาร์ลนะครับ”
“คุณชาร์ล” ฟ้าลดาชะงัก หันไปดูเวลาตีหนึ่ง “คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“คุณพ่อผมครับที่เป็น ท่านหัวใจวาย อาการไม่ค่อยดี ตอนนี้ผมอยู่สนามบินกำลังจะกลับอเมริกา รอผมกลับมานะครับคุณฟ้า ผมมีเรื่องสำคัญมากต้องคุยกับคุณ”
สายชลวางสาย ฟ้าลดางง ไม่เข้าใจ
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
ชมพูแพรที่กำลังกินข้าว เงยหน้ามองฟ้าลดาแปลกใจ
“คุณชาร์ลบินไปอเมริกาเมื่อคืนนี้!”
“ค่ะ...คุณชาร์ลบอกว่าคุณพ่อหัวใจวาย อาการไม่ค่อยดี”
ชมพูแพรไม่พอใจ แต่คุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“แปลกเนอะ คุณชาร์ลโทรบอกฟ้า แต่ไม่โทรบอกพี่”
ฟ้าลดาโกหก
“คุณชาร์ลบอกว่าโทรหาพี่แพรไม่ติดค่ะ ก็เลยโทรหาฟ้าแทน”
ฟ้าลดารีบหลบตาก้มหน้ากินข้าว ชมพูแพรมองฟ้าลดาตาแข็งกร้าว ไม่พอใจ เพราะรู้ว่าไม่จริง หลังจากทานอาหารเสร็จ เธอตัดสินใจโทรหายาซะ ไม่นานปลายสายก็รับโทรศัพท์
“ฉันตัดสินใจได้แล้ว” ชมพูแพรบอกด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาขับรถมาจอด หน้าออฟฟิศฟิล์มแฟลช จอดรถดับเครื่อง กำลังจะลงจากรถ ยาซะก็พรวดเข้ามานั่งข้างๆ ฟ้าลดาตกใจ คิดว่าเป็นโจร จะเปิดประตูลงจากรถ แต่ยาซะคว้าไหล่ฟ้าลดาให้หันมา ฟ้าลดาหน้าตื่น
“แกต้องการอะไร??”
“จำผัวตัวเองไม่ได้เหรอ”
ฟ้าลดาผงะ ยาซะยื่นหน้าเข้ามา ฟ้าลดาได้สติ...รีบผลักยาซะอย่างแรงแล้วรีบลงจากรถ วิ่งไปชนเจมส์อย่างแรง
“ฟ้า!”
ฟ้าลดาหันไปหน้าตาตื่น พอเห็นเป็นเจมส์ก็โล่งใจ
เจมส์แปลกใจ
“ฟ้าเป็นอะไร??”
ฟ้าลดาหันไปที่รถ...ไม่มียาซะแล้ว หันมาทางเจมส์ หน้ายังตื่นกลัว
เมื่อเข้าไปในบริษัทฟ้าลดาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง เจมส์เอากาแฟมาให้ ฟ้าลดารับแก้วกาแฟมาถือไว้ ตัวห่อๆยังกลัวไม่หาย
“เราโทรถามรปภ.แล้ว เขาว่ากล้องวงจรปิดเสีย นี่แจ้งซ่อมไปตั้งนานแล้วก็ยังไม่มีใครมาซ่อม เป็นเพราะความงกของพี่วีแท้ๆ เราว่าฟ้าแจ้งความไว้ก่อนดีกว่านะ”
ฟ้าลดาพยักหน้า ดื่มกาแฟ ความรู้สึกนั้นเครียดมาก
+ + + + + + + + + + +
หลังเลิกงาน ฟ้าลดากลับไปที่บ้าน โยนกุญแจรถลงในตะกร้าเล็กๆบนชั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ยาซะเปิดประตูเข้ามาในบ้าน โดยที่ฟ้าลดาไม่รู้ตัว
ครู่ใหญ่ ฟ้าลดาเช็ดผมที่เปียกจากการสระ เดินออกมาที่ห้องรับแขก ก็สะดุ้งสุดตัวที่เห็นยาซะนั่งอยู่ ฟ้าลดาจำได้แม่น
“แก!!”
ยาซะลุกขึ้นยืน ฟ้าลดาหันรีหันขวาง คว้าไม่เบสบอลขึ้นมากำแน่น
“แกเข้ามาได้ยังไง!!”
ยาซะขยับตัว
“อย่าเข้ามา!”
“เธอเป็นเมียฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
ฟ้าลดาเหวอ
“แกพูดอะไร! ฉันไม่เคยเห็นหน้าแกมาก่อน”
“แน่ใจ?? มองหน้าฉันให้ดีๆ”
ฟ้าลดาจ้องหน้ายาซะ จังหวะที่ฟ้าลดาเหม่อ
ยาซะพุ่งเข้ามาแย่งไม้จากมือฟ้าลดา แล้วรวบตัวฟ้าลดาเอาไว้ ฟ้าลดาหน้าตื่นตระหนก
ฟ้าลดาแหกปากลั่น
“ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!”
ยาซะรีบอุดปาก ฟ้าลดาดิ้นเต็มแรง ทันใดนั้นหมอวัฒนาเข้ามาเห็น
“ฟ้า!!”
ยาซะหันไปเห็นหมอวัฒนาก็ตกใจ ฟ้าลดากัดมือ ยาซะสะดุ้ง รีบปล่อยมือ
“โอ๊ย!!”
ฟ้าลดาวิ่งไปหาหมอวัฒนา ยาซะเห็นท่าไม่ดี รีบออกไปทางด้านหลัง หมอวัฒนารีบตามไป ฟ้าลดาหอบหายใจถี่
หมอวัฒนาตามยาซะออกมา เห็นยาซะปีนกำแพงหนีไปแล้ว จึงกลับเข้าไปในบ้าน ฟ้าลดารีบเดินมาหา
“มันหนีไปได้ เกิดอะไรขึ้น??”
“ฟ้าไม่รู้ค่ะ เมื่อเช้าผู้ชายคนนี้ก็มาหาฟ้าที่ออฟฟิศ แล้วเขาก็บอกว่าเขาเป็น เป็น..” ฟ้าลดากระดากที่จะพูด “เป็นสามีของฟ้า”
หมอวัฒนาอึ้ง หน้าเจื่อนทันที
“เขาย้ำให้ฟ้ามองหน้าเขาให้ดี แต่ฟ้าไม่รู้จักเขาจริงๆนะคะพี่หมอ”
“ฟ้าบอกเรื่องนี้ให้แพรรู้ดีมั๊ย”
ฟ้าลดาคิด แล้วส่ายหน้า
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ ช่วงนี้พี่แพรดูเครียดๆกับงาน ฟ้าไม่อยากเพิ่มปัญหาให้พี่แพรอีก”
“แต่นี่มันเป็นเรื่องใหญ่นะฟ้า ผู้ชายคนนั้นมาหาฟ้าถึงสองครั้งในวันเดียว พี่ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ”
ฟ้าลดาเงียบ หมอวัฒนามองฟ้าลดารู้สึกกังวล เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอเป็นอย่างมาก
+ + + + + + + + + + + +
หมอวัฒนากดมือถือโทรหาชมพูแพร รอไม่นานชมพูแพรก็รับสาย
“แพรจะถึงบ้านเหรอยังครับ”
“แพรอยู่ที่ออฟฟิศค่ะ ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ พี่หมอมีอะไรรึเปล่าคะ”
หมอวัฒนาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ชมพูแพรแกล้ง ตกใจ
“พี่หมอว่าไงนะคะ?!! สามียัยฟ้ามาหายัยฟ้าที่นี่!!”
“ครับ”
ชมพูแพรทำเป็นไม่สนใจ
“พี่หมอเชื่อที่มันพูดเหรอ แพรว่ามันเป็นไอ้พวกโรคจิตมากกว่า”
“แล้วถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะ แพรอย่าลืมว่าน้องฟ้าเคยมีสามีมาก่อน บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นสามีน้องฟ้าจริงๆ ผมว่า...เราควรจะบอกความจริงให้น้องฟ้ารู้”
“ไม่ค่ะ แพรจะไม่บอก และพี่หมอเองก็ห้ามบอกยัยฟ้าเหมือนกัน เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกนะคะ”
“แต่ผมเป็นห่วงน้องฟ้า วันนี้มันเข้ามาในบ้านได้ วันหน้ามันก็ต้องกลับเข้ามาได้อีก”
“แพรจะจัดการเรื่องนี้เอง ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ ที่เป็นห่วงน้องสาวแพร”
หมอวัฒนาผงะกับน้ำเสียงห่างเหินของชมพูแพร
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาคิดหนัก สงสัยว่าทำไมยาซะถึงพูดแบบนั้นกับเธอ ไม่นานป้าเนียมกับแหวนเอาข้าวมาให้
“คุณฟ้าคะ”
ฟ้าลดาสะดุ้ง หันไปเห็นป้าเนียมกับแหวนก็โล่งใจ
“ป้าเห็นคุณฟ้ายังไม่ได้ทานข้าวเย็น ป้า เลยทำข้าวต้มมาให้”
“ขอบคุณค่ะ”
ป้าเนียมวางถาดบนโต๊ะ แหวนเอาน้ำเทใส่แก้วมาวางให้ฟ้าลดา ฟ้าลดาลุกมานั่งที่โต๊ะอาหาร มองป้าเนียมนิ่งคิด
“ป้าเนียมคะ..”
ป้าเนียมกับแหวนหันมา
“หลังจากฟ้าเจออุบัติเหตุทางเรือ ฟ้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลในกระบี่นานมั๊ยคะ”
ป้าเนียมผงะ นึกขึ้นมาได้ว่าชมพูแพรเคยสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้พูดเรื่องที่ฟ้าลดาเคยไปอยู่ที่เกาะมิน ป้าเนียมพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ
“นานเชียวค่ะ หลายเดือนเลย คุณฟ้าถามทำไมคะ”
“ไม่มีไรค่ะ อยู่ดีๆฟ้าก็นึกขึ้นมาได้ แต่ก็นึกภาพตัวเองตอนรักษาตัวที่กระบี่ไม่ออก มันเหมือนฟ้าไม่มีความทรงจำช่วงนั้นเลย”
ฟ้าลดาถอนหายใจแล้วก็ก้มหน้ากินข้าว ป้าเนียมมองฟ้าลดาสีหน้าไม่สบายใจ แหวนมองป้าเนียมอย่างสงสัยว่าทำไมไม่พูด
เมื่อชมพูแพรกลับมา ป้าเนียมเล่าเรื่องที่ฟ้าลดาถาม ชมพูแพรย้อนถามทันที...
“แล้วป้าตอบไปว่ายังไง”
“ป้าก็ยืนยันไปว่า คุณฟ้ารักษาตัวอยู่นานหลายเดือนจริงๆ แล้วคุณฟ้าก็ไม่ได้ถามอะไรต่อค่ะ”
“ดีแล้วที่ป้าตอบแบบนี้ ถ้ายัยฟ้ายังถามป้าอีก บอกให้มาพูดกับฉัน”
“ค่ะ ถ้างั้นป้าไม่กวนคุณแล้ว คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
ชมพูแพรพยักหน้า ทันทีที่ป้าเนียมออกไป ชมพูแพรยิ้มให้ตัวเองในกระจก ด้วยความพอใจที่แผนสำเร็จ
+ + + + + + + + + + +
แหวนกำลังเก็บจานอาหารอยู่ในบ้าน ฟ้าลดาเดินออกมาเห็น
“มาเก็บพรุ่งนี้เช้าก็ได้นี่แหวน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ค้างเอาไว้มันไม่ดี”
แหวนมองฟ้าลดาเหมือนมีเรื่องอยากถาม แต่ทำเป็นเก็บจาน แล้วก็หันไปองฟ้าลดาอีกทีเพราะทนไม่ไหว
“เออ คุณฟ้าคะ เรื่องที่คุณฟ้าถามป้าเนียมวันนี้ คือ..เออ...แบบว่า...”
“มีอะไรก็พูดมาซิ”
“ก่อนคุณฟ้าไปเรียนเมืองนอก แหวนได้ยินคุณแพรคุยกับป้าเนียมค่ะ คุณแพรพูดถึงเกาะอะไรซักอย่าง อืมม์...ชื่ออะไรน้า” แหวนพยายามนึก “อ๋อ เกาะมินค่ะ ใช่...ใช่...เกาะมิน คุณแพรกำชับกับป้าเนียมว่าไม่ให้บอกคุณฟ้า อะไรทำนองนี้แหละค่ะ”
ฟ้าลดาฟังแหวนพูดแล้วก็อึ้ง
(อ่านต่อหน้า 3)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)
เช้าวันรุ่งขึ้น..
ฟ้าลดานั่งทานอาหารเช้ากับชมพูแพร เธอนั่งมองพี่สาวอยู่นาน จนอีกฝ่ายถามขึ้น...
“ฟ้ามองหน้าพี่มานานแล้วนะ มีอะไรจ๊ะ”
ฟ้าลดาตัดสินใจถาม
“พี่แพรรู้จักเกาะมินรึเปล่าคะ”
ชมพูแพรแกล้งทำเป็นตกใจให้มีพิรุธ
“ฟ้าถามทำไม”
“พี่แพรตอบฟ้ามาก่อนซิว่ารู้จักเกาะมินรึเปล่า”
“ฟ้า...”
ฟ้าลดาพูดต่อทันที
“ฟ้าเจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาบอกว่าเขาเป็นสามีของฟ้า”
ชมพูแพรวางช้อนในมือ แล้วเช็ดปากอย่างใจเย็น
“พี่รู้เรื่องทุกอย่างจากพี่หมอแล้ว พี่ว่าฟ้าอย่าสนใจดีกว่า ผู้ชายคนนั้นคงเข้าใจผิด”
“พี่แพรปิดบังอะไรฟ้าอยู่ใช่มั๊ยคะ”
ชมพูแพรเงียบทำเป็นหลบตา
“พี่แพรบอกฟ้ามาเถอะ ฟ้ามั่นใจว่ามันต้องเกี่ยวกับฝันร้ายที่ฟ้าฝันถึงบ่อยๆแน่”
ชมพูแพรแกล้งทำเป็นอึดอัด ลำบากใจ ฟ้าลดาบีบมือชมพูแพรแน่น
“พี่แพร...”
ชมพูแพรหันไปมองฟ้าลดาที่ส่งสายตาเว้าวอน ชมพูแพรกุมมือฟ้าลดาแกล้งตีสีหน้าไม่สบายใจ
“ใช่ พี่โกหกฟ้า หลังจากเรือล่ม ฟ้าหายตัวไป พี่ออกตามหาฟ้าอยู่นาน จนกระทั่งมีคนเจอฟ้าอยู่ที่เกาะมิน ฟ้าแต่งงานมีสามีที่นั่น คนพวกนั้นหลอกฟ้า ไม่หวังดีกับฟ้า พี่ต้องรีบพาฟ้ากลับมารักษาตัว และ เพราะการรักษา ก็เลยทำให้ฟ้าลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน”
ฟ้าลดาหน้าเหวอ นึกไม่ถึง ชีวิตที่เคยมีสีสันเปลี่ยนเป็นสีเทาทันที เธอกลับมาที่ห้องนอน ตัวลอยๆ ตาลอยๆ เข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำรดตัวเอง พลางคิดถึงที่ชมพูแพรบอก รู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงตัวเอง เอามือถูตามแขนตามตัวอย่างแรง ร้องไห้ไม่หยุด
แล้วก็ทรุดลงนั่ง ให้น้ำชำระล้างร่างกายที่เธอคิดว่ามันช่างสกปรกเหลือเกิน
ทางด้านชมพูแพร เมื่อทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิด จึงนัดพบกับยาซะ และนำเงินค่าจ้างไปให้
“ทำได้ดีมาก”
ยาซะรับซองเงินมาเปิด ดมกลิ่นเงินด้วยความพอใจ ก่อนจะปิดซอง มองหน้าชมพูแพร
“ยินที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับ...ว่าแต่คุณแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะทำให้น้องสาวคุณอยากไปจากที่นี่”
“ฉันมั่นใจ”
ชมพูแพรยิ้มด้วยความมั่นใจสุดๆ แล้วก็หันหลังเดินกลับไป
“แผนของคุณจบ แต่ของผมยัง!” ยาซะมองตามชมพูแพร
ยาซะยิ้มร้ายกาจ
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดานอนอยู่ในเปลญวนซึมเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น ระหว่างนั้นยาซะโทรศัพท์มาหา และได้นัดเธอออกไปพบ ฟ้าลดาตัดสินใจไปตามนัด
ฟ้าลดาเดินเข้าไปในสนามเด็กเล่น พบยาซะที่รออยู่ ยาซะจะเข้ามาใกล้ เธอรีบถอย รักษาระยะห่าง
“ฉันรู้ว่าแกเป็นใคร สิ่งที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นฉันความจำเสื่อม ฉันถึงทำอะไรลงไปโดยไม่คิด”
“ผมรู้” ยาซะยิ้ม
“แล้วแกกลับมาทำไม ต้องการอะไร”
ยาซะยิ้มกรุ้มกริ่ม
“รู้สึกที่รัก อยากจะลืมเรื่องของเราจังเลยนะจ๊ะ”
“ฉันต้องการลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
ยาซะทวนคำเสียงดัง
“คุณต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่าง ที่เกาะมินจริงๆเหรอ”
ฟ้าลดาหนักแน่น
“จริง ฉันต้องทำยังไง แกถึงจะไม่มายุ่งกับฉันอีก”
ยาซะเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาถูกัน ฟ้าลดารู้ทันทีว่ายาซะอยากได้อะไร?
“ต้องการเท่าไหร่ ฉันจะเซ็นเช็คให้”
ยาซะยิ้มพอใจ เมื่อกลับมาถึงที่พัก ยาซะโยนเงินที่ได้จากชมพูแพร ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงให้เงินโปรยปรายใส่ตัว แล้วก็หยิบเช็คที่ฟ้าลดาเซ็นต์ให้ออกมาจูบ
“รวยแล้วไอ้ยาซะ ฮ่าๆๆ”
แล้วยาซะก็ลุกขึ้นมานั่ง เดินไปที่หน้ากระจก ดูรอยแผลเป็นที่คอตัวเองอย่างไม่หายแค้น
“ไอ้สายชล! แกต้องได้รับการชดใช้!!”
ยาซะแสยะยิ้มร้ายกาจ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเดินทางกลับมาเมืองไทย ขณะเดียวกับที่ฟ้าลดาบอกกับชมพูแพรว่าเธอจะกลับอเมริกา
“ฟ้าจะกลับอเมริกา?? ทำไมล่ะฟ้า” ชมพูแพรแกล้งมองฟ้าลดาด้วยความแปลกใจ
“อยู่ที่นี่ฟ้าก็คิดถึงแต่เรื่องนั้น ฟ้าอยากขออยู่กับตัวเองซักพักค่ะ”
ชมพูแพรมานั่งข้างๆ
“พี่เข้าใจ” ชมพูแพรจับมือฟ้าลดาสีหน้าเห็นใจ “ได้ซิฟ้า ถ้ามันทำให้น้องสาวคนเดียวของพี่มีความสุข”
“ขอบคุณพี่แพรมากนะคะที่เข้าใจ แล้วมันจะกระทบกับเรื่องที่ฟ้า เป็นพรีเซ็นต์เตอร์ให้กับบริษัทพี่แพรรึเปล่า”
“ไม่หรอก พี่จะบอกคุณชาร์ลให้เอง”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“แล้วฟ้าจะไปเมื่อไหร่”
“ฟ้าได้ตั๋วกลับอเมริกาวันพรุ่งนี้ค่ะ”
ชมพูแพรดึงฟ้าลดามากอด แต่แววตาร้ายกาจ ล้ำลึก สะใจ ดีใจ
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา...
ฟ้าลดายื่นใบลาออกไปตรงหน้าวีรเดช ทำเอาวีรเดช เจมส์ ธงไทย แป๊ะ จุ๊ตกใจ
“ฟ้าลาออกทำไม”เจมส์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“นั่นซิ หรือว่าพี่ใช้งานฟ้าเยอะเกินไป ถ้าเป็นงั้นเราคุยกันได้นะ จะให้พี่ขึ้นเงินเดือนให้ฟ้าก็ได้ แต่ขอเป็นหลังจบโปรเจ็กต์ก่อนได้มั๊ย”วีรเดชพยายามจะรั้งไว้
“มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะพี่วี พอฟ้าทำงานประจำ ฟ้าก็รู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเอง ฟ้าต้องการอิสระ ก็เลยว่าจะไปหาอะไรทำเล่นๆที่อเมริกา ส่วนเรื่องที่ฟ้าเป็นพรีเซนต์เตอร์ พี่วีไม่ต้องห่วง พี่แพรจะเป็นคนพูดกับคุณชาร์ลให้เอง”
วีรเดชมองฟ้าลดาด้วยความเสียดาย เจมส์กับธงไทยมองฟ้าลดาแปลกใจ และได้พากันไปช่วยเธอเก็บของที่โต๊ะ
“ฟ้าจะกลับเมกาจริงเหรอ”เจมส์ถามเศร้าๆ
“อื้อ”
ธงไทยจ๋อยมาก
“เฮ้อ ถ้าไม่มีฟ้า ไทยคงเหมือนปลาที่ขาดน้ำ ส้มตำที่ไม่ใส่มะละกอ ต้มยำที่ไม่ใส่กุ้ง ชีวิตคงจะไร้รสชาติ ขาดสีสัน”
ฟ้าลดายิ้มเศร้าๆ เจมส์มองฟ้าลดาสงสัย
“ที่ฟ้ากลับเพราะเบื่องานประจำจริงๆใช่มั๊ย ไม่มีเรื่องไรแน่นะฟ้า ฟ้าถึงรีบกลับขนาดนี้” ฟ้าลดาฝืนยิ้ม
“ไม่มี แกสองคนรีบทำงานเก็บเงินนะ ลาพักร้อนแล้วจะได้ไปหาฉัน”
เจมส์กับธงไทยพยักหน้า ฟ้าลดาหันไปเก็บของต่อ หน้าเศร้าทันที
+ + + + + + + + + + +
เมื่อเดินทางกลับมาเมืองไทย สายชลเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัท โดยสหัสคอยช่วยดูแล
“โชคดีนะครับ ที่คุณไมเคิลพ้นขีดอันตราย”
สายชลหันมา พยักหน้าด้วยความสบายใจ
“นั่นซินะ ถ้าไม่ใช่เพราะมีงานด่วน ฉันก็ยังไม่อยากกลับมา”
“แต่ก็ยังดีนะครับ ที่คุณพิสมัยกับคุณเพลินตา อาสาดูแลคุณไมเคิลต่อ”
“นายแน่ใจเหรอว่าดี ฉันกลัวว่าพ่อจะทรุดหนักลงกว่าเดิมน่ะซิ”
สายชลกับสหัสหัวเราะให้กัน แล้วสายชลก็เห็นแฟ้มเอกสารกองเต็มโต๊ะ หยิบแฟ้มมาเปิดดูคร่าวๆ
“เอกสารด่วนทั้งนั้น คืนนี้ได้กลับบ้านเกินเที่ยงคืนแน่ๆ”
“มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ”
“นายกลับไปพักเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้”
“ครับ”
สหัสเดินออกไป สายชลนั่งลงแล้วก็หยิบมือถือออกมา กดหาชื่อฟ้าลดา แล้วกดโทรออก แต่ติดต่อไม่ได้ สายชลแปลกใจ แล้วก็กดหาเบอร์บ้าน ก่อนจะโทรออกอีกครั้ง
ป้าเนียมคุยโทรศัพท์กับสายชล ขณะที่แหวนเช็ดโต๊ะอาหารอยู่ใกล้ๆ คอยฟังตลอดเวลา
“คุณฟ้าไม่อยู่ค่ะ ออกไปกับคุณแพร”
“แล้วคุณฟ้าจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”
“น่าจะค่ำๆค่ะ คุณชาร์ลลองโทรเข้ามือถือดูซิคะ”
“ผมโทรแล้ว แต่ไม่เปิดเครื่อง ถ้างั้นไม่เป็นไรครับ”
สายชลวางสายอย่างผิดหวัง ป้าเนียมวางโทรศัพท์ หันมาเจอแหวนทำหน้ามุ่ย
“ทำไมป้าไม่บอกคุณชาร์ลว่า คุณฟ้ากำลังจะไปอเมริกาวันพรุ่งนี้”
“ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา”
ป้าเนียมเดินออกไป แหวนถอนหายใจ
“ป้านี่ขัดใจจริงวุ๊ย”
แหวนฮึดฮัด แล้วก็เช็ดโต๊ะต่อ
+ + + + + + + + + + +
สายชลรีบเซ็นต์เอกสาร ตั้งใจจะไปหาฟ้าลดาให้เร็วที่สุด ไม่นานเสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น สายชลรับสาย
“มีคนมาขอพบคุณชาร์ลค่ะ”
“ใคร”
“คุณยาซะค่ะ”
สายชลชะงักอย่างแปลกใจ รีบออกไปที่ห้องรับรองแขก พบว่ายาซะยืนรออยู่
“แกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่” สายชลถามเสียงเข้ม เพราะไม่คิดว่าคนอย่างยาซะจะมาอย่างเป็นมิตร
“คุณฟ้าลดา”
สายชลชะงัก
“นางฟ้า?!”
สายชลกระชากคอเสื้อยาซะด้วยความโมโห
“แกทำอะไรนางฟ้า!!”
ยาซะยิ้มมุมปากไม่ตอบ หยิบมือถือออกมากดเปิดเสียง เป็นเสียงฟ้าลดาดังออกมา
‘สิ่งที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นฉันความจำเสื่อม ฉันถึงทำอะไรลงไปโดยไม่คิด... ฉันต้องการลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น’
‘คุณต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่าง ที่เกาะมินจริงๆเหรอ’
‘จริง’
เสียงฟ้าลดาตอบหนักแน่นมาก สายชลอึ้งกับเสียงที่ได้ยิน ยาซะเอามือสายชลออกจากคอเสื้อตัวเอง
“นางฟ้าของแกจำทุกอย่างได้หมดแล้ว”
“ไม่จริง! แกโกหก!! ทุกอย่างเป็นแผนการของแก!!!”
ยาซะยืนยันหนักแน่น สวนกลับทันที
“ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจำทุกอย่างได้ แล้วเขาจะตามหาฉันทำไม? แกอย่าลืมซิว่าฉันเป็นคนพาฟ้าลดากลับไปให้พี่สาวเขา นางฟ้าของแกเอาเงินปิดปากฉัน ไม่ให้ฉันบอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นที่เกาะมิน เพราะเขาต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีแก”
สายชลกำมือแน่น ดันยาซะเข้ากำแพง จ้องตากร้าว
“ฉันไม่เชื่อ!”
ยาซะเอาเช็คออกมา ยื่นไปตรงหน้าสายชล
“คุณฟ้าลดาเซ็นต์เช็คให้ฉันเพื่อให้ฉันลืมเรื่องทั้งหมด แกเอาคลิปเสียงไปตรวจได้เลยว่ามันเป็นเสียงของฟ้าลดาจริงรึเปล่า”
สายชลนิ่ง...เริ่มลังเล มองแววตายาซะที่ไม่หลบตาเขา ก็เริ่มไม่แน่ใจว่า สิ่งที่ยาซะพูดมาอาจจะเป็นความจริง
“ถ้าแกไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร ฉันขอแนะนำให้แกรีบไปหานางฟ้าของแกซะ เพราะตอนนี้นางฟ้าของแกกำลังจะโบยบินจากแกไปอีกครั้ง เฮอะๆๆ”
ยาซะผลักสายชลให้พ้นทาง แล้วเดินหัวเราะสะใจออกไป ทิ้งให้สายชลนิ่งอึ้งอยู่กับที่
สายชลไม่มีอารมณ์จะทำงานอีกต่อไป รีบขับออกไป แล้วก็กดโทรหาสหัส
“สหัส ฉันจะส่งคลิปเสียงไปให้ เช็คให้ฉันด่วนที่สุดว่ามันเป็นเสียงที่แต่งขึ้นรึเปล่า”
สายชลวางสาย รีบบึ่งรถไปทันที
(อ่านต่อหน้า 4)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)
ชมพูแพรดูกระเป๋าเดินทาง ที่ฟ้าลดาลากออกมาวาง แกล้งทีหน้าเศร้า ให้ฟ้าลดารู้สึกว่าใจหาย...
“เหมือนเมื่อสามปีที่แล้วเลย..ที่พี่ต้องมาส่งฟ้าไปเมืองนอก”
ฟ้าลดายิ้มบางๆ
“ฟ้าขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่แพรไม่สบายใจไปด้วย”
“พี่ต่างหาก ต้องขอโทษฟ้า ที่พี่ปิดบังความจริงไม่เล่าให้ฟ้าฟัง”
“ฟ้าเข้าใจว่า...พี่แพรทำลงไปก็เพื่อปกป้องฟ้า”
“จำไว้นะฟ้า ปัญหาของฟ้า คือปัญหาของพี่ ฟ้าไม่มีความสุข พี่ก็ไม่มีความสุข” ชมพูแพรลูบหัวน้องสาว “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นอดีต มันเป็นแค่ความทรงจำ แต่พี่สาวคนนี้จะรักและดูแลฟ้าตลอดไป”
ฟ้าลดาพยักหน้าจะร้องไห้ โผกอดชมพูแพร
“เวลาจะเป็นตัวเยียวยา รักษาทุกอย่างให้น้องเองนะจ๊ะ”
ฟ้าลดากอดชมพูแพรแน่นขึ้น น้ำตาไหล
“ต่อจากนี้ไป น้องสาวของพี่จะได้เจอแต่เรื่องดีๆ เชื่อพี่นะจ๊ะน้องรัก”
ชมพูแพรลูบหัวฟ้าลดา ลอบยิ้มอย่างพึงพอใจที่ฟ้าลดาจะไปเสียที
+ + + + + + + + + + + +
รถติดยาวอยู่กลางถนน สายชลร้อนใจมาก เสียงมือถือดังขึ้น สายชลกดรับสาย
“ตกลงว่าไงสหัส...”
สายชลอึ้ง
“เป็นเสียงนางฟ้าจริงๆเหรอ”
สายชลแทบจะหมดแรง เสียงสหัสดังออกมา
“งั้นก็แสดงว่าคุณฟ้า จำเรื่องระหว่างคุณกับเขาได้แล้วน่ะซิครับ”
สายชลพูดไม่ออก...มือกำพวงมาลัยแน่นด้วยความเสียใจและโกรธ รีบขับรถกลับไปที่บ้านทันที
เมื่อไปถึงสายชลเห็นชมพูแพรอยู่ในบ้านฟ้าลดา เขารอกระทั่งชมพูแพร เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ จึงรีบออกจากบ้านไป
ฟ้าลดาหยิบพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบินขึ้นมาดู ก่อนจะวางบนโต๊ะ เสียงเปิดประตูดังขึ้น
“พี่แพร”
ฟ้าลดาหันไปเห็นสายชลก็ตกใจ
“คุณชาร์ล!!”
สายชลมองกระเป๋า มองตั๋ว มองพาสปอร์ต สายชลใจเต้นด้วยความลุ้น หันไปมองฟ้าลดา
“จะไปไหน?”
“ฟ้าจะกลับอเมริกา”
สายชลอึ้ง ที่คำพูดของยาซะเป็นจริง...
“นี่มันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย”
ฟ้าลดามองสายชลไม่เข้าใจ สายชลทั้งโกรธทั้งเสียใจทั้งเจ็บแค้น
“คุณรังเกียจผมมากขนาดนี้เลยเหรอ”
“คุณพูดอะไร? ฉันไม่เข้าใจ”
สายชลสุดทน ตะคอก
“เลิกตีสองหน้าซักที!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรอคุณมาตลอด ผมมีความหวังทุกวันว่าจะได้เจอคุณ”
ฟ้าลดางง
“คุณชาร์ล...”
สายชลเสียงดัง
“ไม่ต้องพูด!! ฟังผม!”
ฟ้าลดาผงะ เริ่มกลัวกับท่าทางเกรี้ยวกราดของสายชล
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไม่เคยมีค่า ไม่เคยมีความหมายในสายตาคุณเลยใช่มั๊ย!”
ฟ้าลดาจ้องหน้าสายชล...เงียบ...นิ่ง
“ตอบมาซิ!!”
ฟ้าลดาเริ่มโมโห เลยพูดกวนกลับไป
“จะเอาไงกันแน่ เมื่อกี๊คุณบอกไม่ให้ฉันพูด”
สายชลโมโหกับคำยอกย้อนของฟ้าลดา ตรงเข้ามาจับบ่าฟ้าลดาสองข้าง ฟ้าลดาตกใจกับการจู่โจมของสายชล
“คุณชาร์ล ปล่อยฉันนะ!!”
สายชลแค่นยิ้ม
“คุณชาร์ล...พูดจาได้ห่างเหินซะเหลือเกิน คิดว่าผมจะเชื่อเหรอว่าคุณไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด”
ฟ้าลดางงมากยิ่งขึ้น
“อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่มากนักใช่มั๊ย ไม่มีทาง! ผมไม่มีวันยอมปล่อยให้คุณมีความสุขหรอก”
สายชลจับไหล่สองข้างของฟ้าลดาเอาไว้แล้วบีบแน่น ฟ้าลดาใจไม่ดี
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ! ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดจริงๆ”
สายชลจ้องหน้า
“ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ผมจะทำให้คุณเข้าใจเอง”
สายชลรวบตัวฟ้าลดาพยายามจะซุกไซร้ ฟ้าลดาหน้าตื่น
“ปล่อยฉันนะ!! ปล่อย..ปล่อย!!” สายชลไม่ปล่อย
“คุณมันเป็นไอ้บ้ากาม! ไอ้วิปริต! ฉันเกลียดคุณ!!!”
คำว่า “เกลียด” ทำให้สายชลชะงัก ผละออกมามองหน้าฟ้าลดา
“ฉันเกลียดคุณ...ได้ยินมั๊ย ฉัน-เกลียด-คุณ!!!!”
คำพูดของฟ้าลดา ทำให้สายชลเจ็บแค้นเคืองโกรธโมโหสุดๆ ดึงฟ้าลดามาจูบ ฟ้าลดาตกใจพยายามขัดขืน แต่ทันใดนั้นเธอคิดถึงภาพในความฝันขึ้นมา...ผู้ชายที่ฟ้าลดาไม่รู้ว่าเป็นใคร เดินเข้ามากอดเธอเอาไว้ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่น และ ไว้ใจ
มือที่เกร็งค่อยๆคลายลง ฟ้าลดากอดสายชลเอาไว้ รู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัส จึงปล่อยให้อารมณ์พาไปอย่างไม่รู้ตัว
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมา...
สายชลลืมตาตื่นขึ้นมา...ไม่เห็นฟ้าลดานอนอยู่ด้วยกัน ก็ใจไม่ดี
“นางฟ้า!”
สายชลรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า แต่ไม่ค่อยเรียบร้อย เสื้อผ้ายับๆ พรวดออกมาจากในห้อง เห็นฟ้าลดายืนอยู่ที่ริมหน้าต่างก็โล่งใจว่าฟ้าลดาไม่ได้หนีไปไหน
สายชลมองฟ้าลดาซักพัก..เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำรุนแรงไป จึงเดินมากอดเธอจากด้านหลัง ฟ้าลดาชะงัก รังเกียจสุดๆ แกะมือเขาออก แล้วหันมาตบหน้า เพียะ!
สายชลหน้าหัน ก่อนจะหันมามองฟ้าลดาด้วยความตะลึง
“สิ่งที่เกิดขึ้น ฉันถือว่าทำทานให้หมามันกิน ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว”
ฟ้าลดาหันหลังเดินออกไป สายชลกำมือแน่นด้วยความโมโห
“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไรเลยใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาหยุดเดิน หันมาทางสายชล
“ใช่” ฟ้าลดาประชด “มันไร้สาระมากสำหรับฉัน”
“ไร้สาระ!? ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าผู้หญิงอย่างคุณ เห็นเรื่องการได้เสียกับผู้ชายเป็นเรื่องไร้สาระ งั้นก็แปลว่าคุณคงทำเรื่องไร้สาระมาจนนับไม่ถ้วนแล้วล่ะซิ”
“คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ ออกไปได้แล้ว”
สายชลมองพาสปอร์ตกับตั๋วบนโต๊ะแล้วก็หยิบขึ้นมา ฟ้าลดาตกใจ
“คุณจะทำอะไร”
สายชลไม่ตอบ แต่กลับฉีกตั๋วเครื่องบินและพาสปอร์ต ฟ้าลดาตกใจ รีบเข้ามาจะแย่ง แต่สายชลฉีกทั้งตั๋วและพาสปอร์ตจนขาด แล้วก็ทิ้งลงบนพื้นด้วยความสะใจ ฟ้าลดาโมโหสุดๆจนระเบิดอารมณ์ออกมา
“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณต้องการอะไร”
“ผัวต้องการอะไรจากเมียล่ะ?”
“การที่คุณข่มขืนฉัน ฉันเป็นเมียคุณงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ”
“งั้นเราก็จะเป็นผัวเมียกัน อย่างสมบูรณ์แบบเลยดีมั๊ย ผมจะไปบอกพี่สาวคุณ ว่าเรามีอะไรกัน แล้วเราก็จะแต่งงานกัน”
“ฉันไม่มีวันแต่งงานกับคุณ ไม่มีวัน...ถึงคุณจะฉีกตั๋วกับพาสปอร์ตฉันไปแล้ว ฉันก็จะไปจากที่นี่อยู่ดี”
สายชลกระชากแขนฟ้าลดาเข้ามา
“คุณไปไม่ได้หรอก”
“ทำไม!”
“ถ้าคุณไป ผมจะถอนหุ้นออกจากบริษัทพี่สาวคุณทั้งหมด ทุกบาททุกสตางค์ที่พี่คุณลงทุนไป มันจะเหลือแต่ความว่างเปล่า พี่คุณก็แค่..ขาดทุนไม่กี่พันล้าน อาจต้องกลายเป็นคนล้มละลาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อคุณสร้างมาก็ต้องพังเพราะฝีมือคุณ!”
“เลว! ฉันไม่เคยเจอใครที่เลวร้ายอย่างคุณมาก่อน”
สายชลหัวเราะขื่น
“ผมกับคุณก็เหมาะกันแล้วไง เพราะเลวด้วยกันทั้งคู่”
สายชลปล่อยแขนฟ้าลดา แล้วเดินออกไป ฟ้าลดาถึงกับทรุดลงนั่ง พูดอะไรไม่ออก
สายชลจ้ำเดินออกมาจากในบ้าน แหวนเห็นการแต่งตัวของสายชลถึงกับช็อค! รีบเอามือปิดปากตัวเอง
“คุณชาร์ล!! ทำไมออกมาจากบ้านคุณฟ้าในสภาพนั้น”
แหวนเหรอหราสุดๆ รีบกลับไปเล่าให้ป้าเนียมฟัง
“เสื้อผ้าคุณชาร์ลนะยับยู้ยี้ เหมือนโดนปู้ยี้ปู้ยำมาอย่างนั้นแหละ”
“นังนี่..คิดอะไรบ้าๆ”
“แหวนไม่ได้คิดบ้าๆนะป้า แหวนคิดจริงๆ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะป้า คุณชาร์ลจะมาทำอะไรเช้าขนาดนี้ นอกจากอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน” แหวนตกใจคำพูดตัวเอง “อุ๊ย..แหวนพูดอะไรออกไปเนี่ย”
ป้าเนียมฟังแล้วรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
+ + + + + + + +
เมื่อกลับไปที่บ้าน สายชลหยิบขวดโหลใส่ลูกแก้วออกมาดู ด้วยความรู้สึกผิดหวัง แล้วกวาดขวดโหลที่วางเรียงรายบนชั้นตกพื้นแตกกระจาย ลูกแก้วเกลื่อนเต็มพื้นห้อง
ทางด้านฟ้าลดา นั่งร้องไห้เงียบๆ มองตั๋วกับพาสปอร์ตที่ขาดวิ่นในมือ ก่อนจะกำแน่นด้วยความโมโหและเสียใจ ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงชมพูแพร
“ฟ้า..ยัยฟ้า..”
ฟ้าลดาสะดุ้ง หันไปมองที่ประตู รีบเช็ดน้ำตา แล้วพยายามทำให้เป็นปกติ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู
“พี่แพร...”
ชมพูแพรมองหัวจรดเท้า ด้วยความแปลกใจ
“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก ใกล้เวลาต้องไปสนามบินแล้วนะ”
ฟ้าลดากลืนน้ำลายลงคอ ด้วยความยากลำบาก
“ฟ้า...ฟ้าเปลี่ยนใจ ไม่ไปแล้วค่ะ”
ชมพูแพรอึ้ง
“ทำไมล่ะฟ้า”
“ฟ้านอนคิดทั้งคืน ฟ้าไม่อยากทิ้งพี่แพรไว้ที่นี่คนเดียว ฟ้าเป็นห่วงพี่แพร”
“โธ่..เด็กน้อย จะห่วงพี่ทำไม พี่มีพี่หมอคอยดูแลอยู่แล้ว”
“ฟ้าตัดสินใจแล้วค่ะ ฟ้าไม่ไปดีกว่า” ฟ้าลดารีบพูดไม่ทิ้งโอกาสให้แพรได้พูด “ฟ้าขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ ต้องรีบไปบอกพี่วีว่าฟ้าจะกลับมาทำงาน ไม่อย่างนั้นพี่วีจะรับคนอื่น”
ฟ้าลดาตัดบท รีบปิดประตู ทิ้งให้ชมพูแพรยืนอึ้งและงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟ้าลดา
+ + + + + + + + + +
ชมพูแพรกลับเข้ามาในบ้าน ยังงงงวยเรื่องฟ้าลดาไม่หาย ขณะเดียวกัน ป้าเนียมกับแหวนกำลังจัดโต๊ะอาหาร
“คุณฟ้าล่ะคะคุณแพร”
ชมพูแพรหันไปมองป้าเนียม
“ยัยฟ้าไม่กลับไปอเมริกาแล้ว”
ป้าเนียมกับแหวนผงะมองหน้ากัน ชมพูแพรเดินมานั่ง
“เด็กสมัยนี้ทำอะไรเป็นเล่นไปหมด นึกจะไปก็ไป นึกจะไม่ไปก็ไม่ไปซะงั้น”
แหวนสะกิด ป้าเนียมหันไปมองแหวนแล้วส่ายหัว แหวนพยักหน้า ชมพูแพรหันมาเห็น
“ป้าเนียม แหวน มีอะไรรึเปล่า”
ป้าเนียมจะหันไปบอกว่าไม่มี แต่แหวนกลับพูดก่อน
“ป้าเนียมมีค่ะ”
แหวนถอยหลังให้ป้าเนียมนำ ป้าเนียมหันขวับไปทางแหวน
“นังแหวน! แกต่างหากที่มี ไม่ใช่ฉัน”
“ใครจะมีก็ช่างเถอะ พูดมา”
แหวนบุ๊ยใบ้ให้ป้าเนียมพูด ป้าเนียมหันไปมองชมพูแพรสีหน้าลำบากใจ ไม่รู้จะเล่ายังไง
“เมื่อเช้า..แหวนเห็นคุณชาร์ลออกมาจากบ้านคุณฟ้าค่ะ”
ชมพูแพรอึ้งไปทันที
(อ่านตอนที่ 14 วันพรุ่งนี้)
